รอยชัง ๒๒
"มีความจริงบางอย่างที่ฉันต้องบอกเธอโสภณ .. อัศวินน่ะ เขาทำร้ายทั้งร่างกายแล้วก็จิตใจของจอมขวัญจนไม่มีชิ้นดี .. ตาวินข่มขืนลูกชายเธอ กักขังหน่วงเหนี่ยว ให้เป็นแค่นางบำเรอความใคร่ จอมขวัญเคยปาดข้อมือฆ่าตัวตาย โชคดีที่ตาวินเห็นเข้าเสียก่อน .. ฉัน ฉันเสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่คิดว่าจะมีวันนี้เลย ถ้าฉันห้ามเขาได้เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้"
"คุณท่านอย่าโทษตัวเองเลยครับ"
"ฉันเองก็ผิดโสภณ ผิดที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างทั้งๆที่ได้ชื่อว่าแม่"
"ผมเองผิดยิ่งกว่า ผมสร้างเรื่องทั้งหมด ผมเลวแม้กระทั่งยอมปล่อยให้ลูกไปเผชิญชะตากรรมคนเดียวกับคนที่ผมเองก็รู้ว่าเขาจะต้องทำร้ายลูกชายผม ผมมันชั่วและไม่ควรได้รับการอภัยจากจอมขวัญเลยด้วยซ้ำ"
"โธ่ โสภณ"
"ผมเป็นพ่อที่เลวมากครับ ถ้าจะโทษใคร อันที่จริงควรจะโทษผมที่โง่เง่าและหาทางออกโง่ๆให้ตัวเองและลูก"
"ตอนนั้นเธอน่าจะมาบอกฉันตรงๆ จอมขวัญเป็นเด็กดี เขาน่ารัก ทำไมฉันจะต้องใจร้ายไม่ช่วยเหลือเธอล่ะ"
"มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกครับ ผมถูกอีกฝั่งตามล่า ในขณะที่ผมเองก็โดนพวกคิดจะโค่นนายบังคับ"
"เธอว่าอะไรนะ"
"ครับ พวกมันบังคับให้ผมเผาไร่ของนายทั้งหมดแลกกับชีวิตผมกับจอมขวัญ"
"ตายจริง"
"คืนนั้นผมตัดสินใจเผาไร่นายจริงตามที่พวกมันสั่ง ผมไม่มีทางเลือก มันเฝ้าจับตาดูผมตลอดเวลาจนผมกระดิกตัวไม่ได้ ผมจัดการเผาไร่แต่ก็พยายามทำให้นายเสียหายน้อยที่สุด ผมต้องยอมให้ลูกที่ป่วยออดๆแอดๆออกไปตากน้ำค้างก่อนจะพาขึ้นไปไว้บนรถของนายเพื่อที่นายจะได้เจอตัวจอมขวัญ
นายสั่งฆ่าผมในทันที นั่นทำให้ข่าวแพร่กระจายออกไปทั่วว่าผมได้ตายไปในกองไฟแล้ว มันทำให้ผมสามารถหลบไปรักษาตัวและหายตัวไปอย่างเงียบๆได้สักระยะ ส่วนลูกชายผม ผมต้องเสี่ยงครับ เสี่ยงกับการที่จะให้เขาตาย หรือยอมให้มันไปอยู่ในกำมือของนาย ผมรู้จักไอ้น้อยดี มันมีเมตตาและสนิทกับคุณอัศวินพอตัว ผมรู้ว่ามันจะต้องช่วยลูกชายผม ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่ถ้าผมไม่ทำ บางทีจอมขวัญอาจจะต้องตายหรือไม่ก็อาจจะโดนไอ้พวกเหี้ยจับไปข่มขืน พูดกันตรงๆ ผมยอมให้ลูกตกเป็นเมียของคนอย่างคุณอัศวิน ดีกว่าจะให้ลูกต้องมาเผชิญหน้ากับพวกเดนนรกอย่างพวกมัน"
"เลว! พวกมันเลวมาก!"
"ขอโทษที่เพิ่งจะมาบอกนะครับ ตอนนี้ผมพักอาศัยอยู่กับผู้ใหญ่บ้านในกระท่อมท้ายป่า ท่านเองก็ช่วยผมรวบรวมคนเก่าๆของผมได้ไม่น้อย ต่อไปนี้ผมจะเอาคืนพวกมัน ผมไม่มีภาระอะไรแล้ว ที่มานี่เพื่อจะมาขอขมาคุณท่านและหลังจากนี้ผมคงต้องไปลาลูก ในเมื่อผมไม่มีพันธะใดๆหลงเหลืออยู่แล้ว ถึงตาย ผมก็ไม่กลัว"
"ทำไมถึงได้คิดแบบนั้น จอมขวัญยังต้องการพ่อนะโสภณ เด็กคนนั้นเขารักเธอมาก"
"ผมทราบครับ แต่เรื่องมันจะไม่มีทางจบถ้าผมไม่จัดการให้เรียบร้อย ทั้งจอมขวัญและคุณอัศวินก็จะยังมีอันตราย"
"แล้วถ้าเธอไม่อยู่ จอมขวัญจะเป็นอย่างไร"
"คุณท่านรักมัน เอ็นดูมันไหมครับ"
"รักสิ รักและสงสารมากๆด้วย"
"ถ้าอย่างนั้นจะเป็นอะไรไหม ถ้าต่อจากนี้ไปผมจะยกมันให้กับคุณท่าน ในเมื่อมันเองก็ตกเป็นเมียของคุณอัศวินแล้ว หรือคุณท่านไม่พอใจที่มันเป็นผู้ชายครับ"
"ไม่เลยๆ ฉันยอมรับได้ หนูขวัญช่างน่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลงเป็นธรรมดา"
"ขอบคุณมากครับ ถึงไม่ได้ตบแต่งหรือหมั้นหมาย ขอแค่ให้ที่พักพิงกับมันผมก็พอใจแล้ว"
"เอาเถอะ ฉันเองก็กังวลเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ตาวินน่ะออกตัวปกป้องจอมขวัญตลอด ยัยอัจเขาสังเกตมานานแล้วว่าอัศวินน่ะน่าจะชอบจอมขวัญ แต่ทำเป็นแกล้งไม่รู้ใจตัวเอง ยอมให้ความเกลียดชังมาบดบังความรู้สึกดีๆเอาไว้"
"ผมเชื่อครับว่าสักวันคุณอัศวินจะต้องรักจอมขวัญได้"
"ฉันเองก็อยากให้เป็นแบบนั้น"
"อีกเรื่อง คุณท่านไม่ต้องกังวลเรื่องหลานนะครับ"
"หืม ทำไมล่ะ"
"จอมขวัญแม้จะเป็นผู้ชายแต่ก็สามารถท้องได้ครับ"
.
.
"อือ .. อือ" เสียงสะอื้นทำให้คนที่นั่งเฝ้ารีบลุกขึ้นไปลูบหน้าผากเล็กที่เคยหอมเคยพร่ำเป่าเพื่อปลอบประโลมมาตั้งแต่เด็ก บัดนี้โตเป็นหนุ่มแล้วสินะ
"ไม่สบายตัวอีกล่ะสิ" เขาพับผ้าห่มลงมาสองทบให้คนบนเตียงหายใจสบายขึ้น จอมขวัญก็แบบนี้ เวลาขัดใจก็จะร้องอื้ออึงตลอดเวลา
"ข้าวก็ยังไม่ได้กินนะเอ็งเนี่ย ตื่นได้แล้วขี้เซา" โสภณจรดริมฝีปากที่หน้าผากเนียน คิดถึงเหลือเกินดวงใจนี้ ถ้าพ่อไม่สิ้นไร้หนทางลูกคงไม่ต้องมาลำบาก ถ้าพ่อใจแข็งกว่านี้ เราคงจะตายไปด้วยกันตั้งนานแล้ว แต่เพราะพ่อทำไม่ได้ ถึงแม้พ่อจะตาย แต่ลูกจะต้องอยู่ อยู่เพื่อใช้ชีวิตของลูกต่อไป
"ถ้าอย่างนั้นกูขอตัว มึงอยากสั่งเสียอะไรก็ทำ หรือถ้าจะพักที่นี่กูจะเปิดโรงแรมให้ ไม่ต้องรีบเดินทางนักหรอก" อัศวินเอ่ย เขาเองก็เป็นห่วงคนที่ได้ชื่อว่าเมียไม่แพ้กัน พอเห็นมันตื่น เขาก็ไม่อยากจะอยู่ให้มันเหม็นขี้หน้า มันจะส่งผลต่อลูกในท้องเอาได้
"ครับ" โสภณรับคำ จนกระทั่งอัศวินเดินออกจากห้องไป
"ขวัญ เอ็งจะนอนอยู่แบบนี้หรือไง ไม่อยากเจอหน้าพ่อหรือ งอนนานไปแล้วนะ" โสภณบีบแก้มนิ่มพลางลูบหัว
"อือออ" คนบนเตียงกระสับกระส่าย
จอมขวัญค่อยๆกระพริบตาขึ้นสู้แสง ภาพตรงหน้ายังเบลอๆมองอะไรมีแต่แสงไฟจ้า ม่านตาค่อยๆปรับตัว เขากลืนน้ำลายเพราะกระหายน้ำ หลับตาลงไปอีกทีก่อนจะเปิดดวงตาทั้งสองข้างเพื่อมองว่าใครกันที่สัมผัสเขาด้วยความอบอุ่นเช่นนี้
อบอุ่นเหมือนเวลาที่เขาอยู่กับพ่อ
"พ่อเองลูก" โสภณเอ่ยชิดแก้มขาว "พ่อคนนี้ที่ทิ้งลูกไป"
น้ำตาของคนเป็นพ่อไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กว่ายี่สิบปีที่เฝ้าเลี้ยงดูทะนุถนอม ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แต่เป็นเขาเสียเองที่พังมันลงไปกับมือ ยัดเยียดตราบาปให้ลูก ทั้งๆที่เขาควรจะเป็นคนได้รับโทษ
"ฮึ่ก .. พ่อ .. พ่อจ๋า .. พ่อโสภณของขวัญจริงๆด้วย .. ฮืออ .. ขวัญคิดถึงพ่อ .. คิดถึงทุกลมหายใจ .. ฮือออออ" จอมขวัญร้องไห้ตัวโยนเมื่อมองเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร หลายเดือนที่ไม่ได้เจอกัน ในที่สุดพ่อก็กลับมาหาขวัญแล้วจริงๆ
"พ่อรู้ลูก พ่อเองก็คิดถึงขวัญมากนะ" เขาพร่ำหอมไปทั่วหน้า "สบายดีไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า อาการเป็นอย่างไร จะอาเจียนไหม"
"ไม่ครับ ฮึ่ก ขวัญอยากกอดพ่อ" จอมขวัญนอนกอดเอวพ่อแน่น
"มาลูก นั่งให้สบายนะ" โสภณรีบปรับเตียงให้ จอมขวัญโผเข้ากอดพ่อทันทีที่นั่งได้
"พ่อยังไม่ตาย .. ฮึ่ก .. ขวัญดีใจนะ" จอมขวัญหอมแก้มสาก กอดคอคนเป็นพ่อไม่ยอมปล่อย
"พ่อเองก็รอดมาได้อย่างปาฏิหารย์" โสภณกระชับร่างเล็กแน่น ไม่อยากจากตัวน้อยของเขาไปเลย แต่เขามีหน้าที่ที่จะต้องทำ
"พ่อมารับขวัญใช่ไหมจ๊ะ .. เราจะกลับไปด้วยกันใช่ไหม" จอมขวัญเงยหน้ามองพ่ออย่างมีความหวัง
โสภณได้แต่ถอนหายใจ จูบกระหม่อมย้ำๆ
"พ่อจ๋า บอกขวัญสิ พ่อมารับขวัญใช่ไหม มารับขวัญออกไปจากที่นี่ใช่ไหม" ขวัญเอ่ย "ที่นี่ไม่อบอุ่น เขาเอาแต่รังแกขวัญ ใจร้ายกับขวัญ ขวัญไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว"
"ไม่ร้องลูก พ่อขอโทษ ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้" โสภณรู้ว่าถ้าเขาได้เจอลูกอีกครั้ง ความอดทนของเขามันจะไม่มีผลเลยถ้าได้เห็นน้ำตาลูก
แต่ว่าคราวนี้ .. คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน
"ที่พ่อมานี่เพราะพ่อมีเรื่องอยากจะขอร้องลูก พ่อรู้ว่าพ่อเห็นแก่ตัว แต่พ่อก็อยากให้ลูกรับปากพ่อ" เขาเอ่ยกับร่างเล็กที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
"พ่อ .. ฮึ่ก .. ทำไมพูดแบบนี้" จอมขวัญส่ายหัว พ่อไม่ได้เห็นแก่ตัว คนเลวคนนั้นต่างหากที่ฆ่าชีวิตพ่อและเขาจนแทบไม่เหลือชิ้นดี
"พ่อมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกลูก ค่อยๆฟัง และทำความเข้าใจนะลูก มันสำคัญต่อลูกมากจริงๆ" โสภณว่า
ถึงเวลาเสียทีที่เขาจะต้องบอกสิ่งที่ลูกเป็น
"ลูก .. กำลังมีเจ้าตัวเล็กในท้อง" โสภณใช้มือประคองหน้าก่อนจะใช้หัวแม่โป้งทั้งสองลูบแก้มใส "ลูกกำลังท้อง และในนี้ก็มีเด็กน้อยมาจุติถึงสองคน" โสภณละมือลงไปลูบเบาๆที่หน้าท้องเล็ก เขายิ้มให้กับมัน การเกิดเป็นเรื่องที่น่ายินดี ไม่มีอะไรที่เลวร้าย
"ม .. ไม่จริง .. ขวัญเป็นผู้ชาย .. ขวัญจะท้องได้ไง พ่อโกหก" จอมขวัญมือสั่น ปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างตระหนก
"ลูกเป็นเด็กพิเศษ พ่อขอโทษที่ให้หนูเข้าใจว่าหนูเป็นโรคป่วยเรื้อรังมาตลอด ที่พ่อไม่ให้หนูไปโรงเรียนหรือออกไปข้างนอกเพราะพ่อเป็นห่วง" โสภณบีบมือที่กำลังสั่น ไม่อยากให้ลูกกังวล
"ล .. ลูก .. ฮึ่ก .. ลูกที่เกิดมาจากคนสาระเลวที่มันข่มขืนขวัญ! ฮืออออออออ ขวัญไม่เชื่อ! ไม่จริง! พ่อหลอกขวัญ! ขวัญเกลียดมัน! ไอ้อัศวิน! ขวัญเกลียดมัน ได้ยินไหม ไม่ต้องการลูก ขวัญไม่อยากมีลูกกับมัน เกลียด ฮือ ขวัญไม่เชื่อออออ!" จอมขวัญสติแตก ร่างเล็กถีบผ้าห่มออก มือบางปัดป่ายไปมาอย่างไร้สติ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ปากเล็กพร่ำเพ้อว่าเกลียดมัน เกลียดคนที่ข่มขืนทำร้ายร่างกายเขา
"ใจเย็นๆลูก ชู่ว มันจะไม่ดีต่อลูกและเด็กในท้องนะ" โสภณพยายามรวบตัวลูกมากอด ให้เขาได้พักพิงที่อกอุ่น จะได้ใจเย็นลง
"พ่อบอกขวัญสิว่าพ่อโกหกกกก พ่อพูดกับขวัญสิพ่ออออ พ่อทำเหมือนรับมันได้! ขวัญเป็นผู้ชายท้องได้! ขวัญเป็นตัวประหลาด ฮืออออ ขวัญไม่อยากท้องงงง ขวัญเกลียดมันนนน ขวัญไม่ต้องการมีลูกกับมันนนนน พ่อได้ยินไหมมม!" จอมขวัญสะอื้นอย่างแรง มือเล็กจีบเข้าหากันจนโสภณต้องคอยยึดไว้ ลูกคงช็อคมากจริงๆ จิตใจและอารมณ์ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยจะปกติ เขาสงสารลูก เขาผิดเองที่ทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงยากจะแก้
"อย่าร้องลูก พ่อขอโทษ พ่อเลวเอง ลูกไม่ผิด ลูกไม่ใช่ตัวประหลาดนะ ถึงลูกจะเป็นอย่างไรพ่อก็รัก อย่าโทษตัวเองนะลูกนะ พ่อขอโทษที่ทำให้เรื่องราวมันบานปลาย" โสภณกอดลูกชายไว้ในอ้อมอก เขาโยกตัวบางปลอบประโลมให้ใจเย็นลง จอมขวัญไม่ใช่คนพูดจาว่าร้ายใคร ลูกคงจะเจ็บแค้นคุณอัศวินมาก ถึงได้กล้าพูดว่าเกลียดขนาดนี้
"ขวัญ .. กำลังท้องจริงๆเหรอครับ" จอมขวัญกำเสื้อพ่อแน่น พอได้สงบสติก็มานึกดู พ่อจะโกหกทำไม อีกอย่างก็จริงอย่างที่ป้านวลบอก อาการที่เขาเป็นช่วงนี้ มันอาการของคนท้องชัดๆ
"จริงลูก หลานพ่ออยู่ในท้องของเราตั้งสองคนเลยนะ" เขาจูบแก้มนิ่ม "พ่อดีใจนะลูกที่เรามีลูกให้พ่อได้ชื่นใจ"
"แต่ขวัญไม่ .. ถ้าขวัญรู้ว่าขวัญสามารถมีลูกได้ ขวัญจะฆ่าตัวตายทุกนาทีที่ทำได้ .. ขวัญสงสารลูกที่ต้องเกิดมาจากการที่ขวัญโดนคนเลวๆข่มขืน ไม่ได้เกิดมาจากความรัก .. ฮึ่ก .. มีแต่ความเกลียดชังและความแค้น .. ขวัญอยากตายพ่อ ขวัญไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว" จอมขวัญกำท้องตัวเองแน่น ลูกที่เกิดมาจากอสูรร้ายอย่างมัน เขาไม่อยากจะยอมรับ
"ชู่ววววว อย่าพูดอะไรแบบนั้นขวัญ ลูกคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพ่อแม่ ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจทำ แต่เขาก็เกิดมาแล้ว จะให้ลูกเกิดมาบนความเกลียดชังไม่ได้" โสภณอธิบาย
"พ่อพาขวัญหนีไปจากเขาได้ไหม ขวัญไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" จอมขวัญร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาไม่ขาดสาย
"พ่อ .. พ่อคงทำไม่ได้" โสภณกัดฟันเอ่ยด้วยความเจ็บปวด
"ทำไมจ๊ะ .. ฮึ่ก .. ทำไมเราจะไปไม่ได้" จอมขวัญอยากไปให้ไกลจากคนคนนั้น ไม่อยากจะทนอีกแล้ว ยิ่งพอได้รู้ว่าอาการที่ตัวเองเป็นอยู่คืออาการของคนแพ้ท้อง เขายิ่งไม่อยากยอมรับ
"พ่อยังมีธุระที่ต้องสะสาง อย่างไรลูกก็ต้องอยู่กับเขา คุณอัศวินเขาคือสามีลูก"
"ไม่ใช่!!!!! คนเลวๆอย่างนั้นขวัญไม่นับเป็นสามี!!!" จอมขวัญตะโกนลั่น
"อย่าดื้อกับพ่อนะ" เขาคงต้องใช้ไม้แข็ง "เลือกเอาว่าขวัญจะรอพ่ออยู่ที่นี่เพื่อที่จะได้เจอพ่ออีก หรืออยากให้พ่อหายสาบสูญไปตลอดกาล" โสภณยื่นคำขาด ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่เพื่อตัวลูกเอง เพื่อความปลอดภัยของลูกและความสบายใจหมดห่วงของเขา
"พ่อใจร้ายยยยย! ฮืออออ อย่าทิ้งขวัญไปปปป!" จอมขวัญโผเข้ากอดร่างหนา "ขวัญอยากไปกับพ่อด้วยไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้ พ่อไม่อยากให้เรามีอันตราย อยู่ที่นี่บารมีของคุณอัศวินจะช่วยปกป้องลูก ในเมื่อพ่อไม่มีปัญญา การยกลูกให้เขาแม้พ่อจะเจ็บแต่พ่อก็ต้องทำ!" โสภณกอดร่างเล็กแน่น ปวดไปทั้งหัวใจเมื่อเห็นลูกร้องไห้ออกมาอย่างทรมาน
"แต่ขวัญเกลียดเขา ขวัญไม่อยากอยู่กับเขา" จอมขวัญปฏิเสธ เขาเริ่มเอ่ยอย่างเหนื่อยๆ ตั้งแช่เป็นลมไปเขายังไม่ได้ทานข้าวและมาตอนนี้ก็ใช้แรงมากจนเกินไป
"ลูกต้องทน พ่อไม่อยู่ลูกจะต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง" โสภณเอ่ย "เพื่อตัวลูกและลูกอีกสองคนในท้อง"
"มันไม่จริงใช่ไหม เป็นแค่ความฝันใช่ไหมครับ ฮึ่ก พ่อมาหาแล้วพ่อก็จะต้องไป ขวัญแค่ฝันไปใช่ไหม ตื่นมาขวัญก็จะเจอพ่อเหมือนเดิมใช่ไหม ฮืออ" จอมขวัญเริ่มเพ้อหนัก โสภณโยกตัวลูกเหมือนตอนเด็กๆ วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอและร่ำลากัน เขาคงจะยังไม่บอกความลับอีกหลายเรื่องในตอนนี้เพราะลูกคงรับไม่ไหว
ถ้าเขามีโอกาสกลับมาเขาจะค่อยๆเล่าให้ลูกฟัง หรือถ้าไม่ เขาก็จะฝากฝังคุณอัศวินให้ช่วยเล่าความจริงทุกอย่างให้จอมขวัญฟัง วันนั้นถึงแม้เขาจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว แต่เขาก็อยากให้จอมขวัญมีความสุข
"เรามากินข้าวกันดีกว่านะลูกนะ พ่อก็หิวแล้วเนี่ย ของขวัญเป็นข้าวต้ม ของพ่อข้าวหมูแดงนะ มากินด้วยกันนะขวัญนะ" โสภณเลิกพูดเรื่องที่ทำให้ลูกไม่สบายใจ เขาตะล่อมให้ลูกชายกินข้าวด้วยกันพร้อมหน้า จอมขวัญถึงได้ยอมอ่อนลง
.. คนเราจะให้ยอมรับการเปลี่ยนแปลงกันง่ายๆมันก็คงไม่ใช่ ..
.....
"นายครับ!" น้อยพุ่งเข้ามาหานายทันทีหลังจากกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้มาให้นาย ใครจะคิดว่าคนอย่างอัศวินจะทรุดลงหน้าห้องเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงแบบนี้
"กูไม่เป็นไร" เขาส่ายหัว เสยผมตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้น อัศวินหลับตาแน่นพลางคิดถึงคำพูดของคนในห้องที่ได้ยินทั้งหมด
ใช่ เขาได้ยินทุกคำพูดทั้งหมด ..
"ล .. ลูก .. ฮึ่ก .. ลูกที่เกิดมาจากคนสาระเลวที่มันข่มขืนขวัญ! ฮืออออออออ ขวัญไม่เชื่อ! ไม่จริง! พ่อหลอกขวัญ! ขวัญเกลียดมัน! ไอ้อัศวิน! ขวัญเกลียดมัน ได้ยินไหม ไม่ต้องการลูก ขวัญไม่อยากมีลูกกับมัน เกลียด ฮือ ขวัญไม่เชื่อออออ!"
.
"พ่อบอกขวัญสิว่าพ่อโกหกกกก พ่อพูดกับขวัญสิพ่ออออ พ่อทำเหมือนรับมันได้! ขวัญเป็นผู้ชายท้องได้! ขวัญเป็นตัวประหลาด ฮืออออ ขวัญไม่อยากท้องงงง ขวัญเกลียดมันนนน ขวัญไม่ต้องการมีลูกกับมันนนนน พ่อได้ยินไหมมม!"
.
"ไม่ใช่!!!!! คนเลวๆอย่างนั้นขวัญไม่นับเป็นสามี!!!"จอมขวัญไม่ได้ต้องการลูกที่เกิดมาจากเขา
หึ .. มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรออัศวิน!
มึงมันเหี้ยเอง เลว ระยำ ต่ำช้า เกินกว่าที่จะได้เป็นพ่อคน!
"นายลุกขึ้นเถอะครับ ผมไม่สบายใจเลย" น้อยทนไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานายไม่เคยดูท้อแท้แบบนี้เลย คนที่เด็ดเดี่ยวให้เห็นมาตลอด ตอนนี้เรี่ยวแรงจะยืนยังแทบไม่มี
"กูรักมันว่ะน้อย .. กูแม่งเหี้ย! .. กูเสียใจกับทุกสิ่งที่กูเคยทำร้ายมันไป .. กูไม่รู้จะต้องทำอย่างไรมันถึงจะให้อภัยกูบ้าง" อัศวินเจ็บปวดที่ใจ เสียงของคนในห้อง คนที่ไม่เคยพูดจาด่าทอ แต่เป็นเพราะเขาที่กดดันจนมันทนไม่ไหว
"นายใจเย็นนะครับ เรื่องแบบนี้จะให้เปลี่ยนเลยคงยาก" น้อยเองไม่รู้จะพูดอย่างไร เขาเคยเตือนนายหลายรอบแล้ว นายก็ไม่ฟัง ไม่อยากจะซ้ำเติม เขารู้มาตลอดว่านายรักจอมขวัญแค่ไม่ยอมรับใจตัวเอง
"มันพูดว่าเกลียดกู เกลียดที่ลูกต้องเกิดมาจากการที่กูข่มขืนมัน เหี้ย กูมันเลว กูมันคนบาป!" อัศวินทุบอกตัวเอง หัวใจมันเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด ไม่เคยเลยในชีวิต ไม่เคยรู้สึกเจ็บแบบนี้มาก่อน
"นายครับ" น้อยแตะที่แขนแกร่ง "ไม่ว่าขวัญมันจะเกลียดนายหรือไม่ แต่ลูกในท้องของมันก็คือลูกของนายกับจอมขวัญนะครับ"
"กู .. กูอยากขอขมามัน มึงรู้ไหมวินาทีแรกที่โสภณมันพูดว่ามันเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด กูเหมือนคนโง่ โง่ที่หลงเชื่อ แต่ที่กูเจ็บสุดๆคือโง่งี่เง่าจนทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย ที่แม่บอก ที่มึงบอก กูไม่เคยฟังเลย สมควรแล้วน้อย สมควรแล้ว"
น้อยเข้าใจคนเป็นนาย อัศวินไม่ได้เมา ไม่ได้บ้า แค่คนที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป ความผิดมันเกาะกินหัวใจจนกลายเป็นตัวเองนั่นแหละที่เจ็บ
"นายลุกขึ้นเถอะครับ คนเดินไปมาเขามองหมดแล้ว" น้อยเอ่ย ไม่อยากให้คนอื่นได้เห็นนายในเวลาที่อ่อนแอแบบนี้
"กูลุกเอง" อัศวินปฏิเสธน้อยที่จะเข้ามาช่วยพยุง เขาไม่ได้เป็นอะไร
"มึงเอาของเข้าไปให้มันเถอะ เหมือนจะกินข้าวกันอยู่" เขาเอ่ย คงต้องให้นอนอีกสักคืน เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาคงลำบาก
"นายโอเคแน่นะครับ" น้อยถาม กังวลว่านายจะทำอะไรเกินกำลัง
"กูยังไหวๆ มึงไปเถอะ" อัศวินบอก รอจนน้อยเดินเข้าไป เขาถึงเดินมากดลิฟต์ลงด้านล่าง อยากสูดอากาศหายใจสักหน่อย เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เพิ่งจะรู้ตัวว่ามันมีอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้ ที่เคยเป็นห่วง อยากเจอหน้า อยากสัมผัส ทั้งหมดเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้แค่อยากให้มันเป็นนางบำเรอ
มีต่อด้านล่าง
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 732411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก