รอยชัง ๗
"แต่คุณแม่คิดดีแล้วหรือคะ พี่ชายอัจน่ะโหดใช่เล่นนะ จะมามีเมียเป็นลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็นสักอย่างแบบนี้คงยากค่ะ โดนฆ่าหมกไร่แน่ๆ" อัจฉราหัวเราะพลางนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เรื่องอื่นสำหรับพี่วินน่ะเรื่องเล็ก แต่เรื่องหาเมียให้เนี่ย อย่าไปยุ่งเลยจะดีกว่า
"แม่ก็คิดอยู่ ผู้หญิงที่ไหนจะมาทนกับคนอย่างตาวินได้ หน้าตาก็หล่อเหลาแต่ดูพี่แกสิ ไว้หนวดไว้เคราอย่างกับโจรป่า แม่ล่ะเหนื่อยจะพูด ที่อยากให้รีบแต่เพราะแกก็ดูจะไร้คู่ แม่แก่แล้วนะอัจ ปีนี้ก็หกสิบแล้ว แม่อยากมีหลานตัวน้อยๆมาคลานไปทั่วบ้านให้ชื่นใจ" อำพรว่า หล่อนอายุก็มากโขแล้ว ถ้าจะให้รอตาวิน หล่อนมิตายเสียก่อนหรอกรึ
"พูดยากค่ะ หนูเองก็ยังไม่เจอคนที่ใช่สักคน ยิ่งพี่วินยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้นวันๆอยู่แต่บนเกาะ จะไปเจอผู้หญิงที่ไหนล่ะคะ" อัจฉราเองก็สงสารมารดาอยู่ไม่น้อย ตอนนี้ก็อยู่กันแค่สองคนแม่ลูก เหงาจะแย่ ถ้ามีเด็กๆมาวิ่งเล่นให้บ้านสดชื่นขึ้นมาบ้างคงจะดี
"ขออนุญาตค่ะ" เสียงดังมาจากด้านหลังทำให้สองแม่ลูกหันไปมองคนที่มาใหม่
"เข้ามาสิจอมขวัญ ขอบใจมากลำดวน จะไปทำอะไรก็ไป" อำพรเอ่ย เรียกคนที่มาใหม่เข้ามาใกล้
"ใครคะคุณแม่ หนูไม่คุ้นหน้าเลย" อัจฉราถาม มองคนที่น่าจะเป็นผู้ชาย แต่ทำไมถึงได้ดูคล้ายผู้หญิงเหลือเกิน
"นี่จอมขวัญ ลูกชายโสภณ อายุน้อยกว่าเราเจ็ดปีเชียวนะ" คุณหญิงเอ่ย จอมขวัญรีบไหว้คนตรงหน้าด้วยความเคารพ และอัจฉราก็ยกมือรับไหว้
"มากับพี่วินหรือคะ" อัจฉราถาม
"อื้ม พี่ชายเราน่ะใจร้าย ดูสิ เด็กมันออกจะไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย แต่กลับทำกันได้" คุณหญิงลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
"เมื่อตอนที่โสภณเป็นหัวหน้าคนงานก็สนิทกับสามีฉันมาก รู้ใช่ไหม" หล่อนถาม จอมขวัญส่ายหัว เขาไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับงานของพ่อ
"โสภณน่ะเป็นคนดี ไว้วางใจได้ทุกเรื่อง เขาซื่อสัตย์มากนะ ฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น" คุณหญิงเอ่ยพลางนึกถึงเรื่องในอดีต
"จนตอนนี้ฉันเองก็ไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นคนทำ หรือถึงเขาจะทำอย่างน้อยก็จะต้องมีเหตุผล จริงไหม" คุณหญิงถามเด็กน้อยตรงหน้า จอมขวัญพยักหน้าก่อนที่น้ำตาจะหยดลงมา ยังมีคนเชื่อเหมือนเขา ว่าพ่อไม่ได้ทำ พ่อเป็นคนดี พ่อต้องไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ
"โธ่เอ้ย! แม่สงสารเด็กคนนี้เหลือเกินยัยอัจ ดูสิ แววตาก็ช่างเศร้าหม่น บ้านก็ไม่มี พ่อก็ต้องมาด่วนจากไป พี่ชายเราก็ทารุณกรรมขนาดนี้ แม่ว่าแม่จะขอให้จอมขวัญมาอยู่กับเราที่นี่ ลูกว่าดีไหม" คุณหญิงดึงจอมขวัญมากอดปลอบก่อนจะหันมาพูดกับลูกสาว เธอสงสารจอมขวัญจริงๆ ทำไมชีวิตถึงหักเหได้เพียงนี้
"ก็ดีค่ะ อย่างน้อยหนูก็จะได้มีเพื่อน ขวัญจ๋า อย่าร้องเลยนะ อยากกลับมาอยู่ลำปางหรือเปล่า หืม" อัจฉราถามคนที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น จอมขวัญรีบพยักหน้า คนตรงหน้าทั้งสองทั้งใจดี มีเมตตา ต่างกับคนใจร้ายนั่นลิบลับ ถ้าเลือกได้ เขาอยากกลับมาอยู่ที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนพ่อที่จากไป
"น่าเอ็นดูจัง คุณแม่ว่าจะคุยกับพี่วินได้หรือเปล่าคะ" อัจฉราถามมารดา บางเรื่องก็ใช่ว่าพี่วินจะยอมกันง่ายๆ
"ไม่รู้สิ แต่แม่จะลองดู ในเมื่อเขาบอกเองว่าไม่อยากเห็นหน้าจอมขวัญ ถ้าแม่จะขอให้น้องมาอยู่ที่นี่พี่เราก็ไม่น่าจะขัดหรอกมั้ง" คุณหญิงว่าก่อนจะใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยตรงหน้า
"ดีเลยค่ะ คุณแม่คะ วันนี้อัจจะออกไปซื้อของในเมือง อย่างนั้นอัจขอพาน้องไปด้วยได้ไหม อัจจะพาจอมขวัญไปซื้อเสื้อผ้าของใช้ แล้วก็จะพาไปตัดผมด้วย ผมเผ้าน้องยาวเกินจะเป็นผู้ชายแล้วค่ะ" อัจฉรานึกอะไรสนุกๆออก
"เอาสิ อยากทำอะไรก็ทำ ดีเหมือนกัน แม่ว่าผมน้องยาวเกินไปจริงๆ จอมขวัญ เดี๋ยวไปกับพี่เขานะลูก อยากได้อะไรก็บอก ถือว่าป้าไถ่โทษให้แก่ตาวินแล้วกัน" คุณหญิงว่า และจอมขวัญก็ไหว้ขอบคุณคนตรงหน้า
"ถ้าอย่างนั้นหนูขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน แม่คุยกับน้องไปพลางๆนะคะ" อัจฉราว่า
"ไปเถอะ" คุณหญิงตอบรับก่อนจะหันมาคุยกับจอมขวัญต่อ
"ตาวินใจร้ายกับเรามากเลยใช่ไหม" คุณหญิงถาม และจอมขวัญก็พยักหน้า
"รายนั้นน่ะต้องมาสืบทอดกิจการตั้งแต่ยังเด็ก เขาจึงต้องวางตัวเป็นหัวหน้าที่เข้มแข็งมาตลอด แต่คราวนี้น่ะตาวินทำเกินไป หนูเป็นลูกโสภณก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีสิทธิ์ทำอะไรกับหนูก็ได้นี่นา ป้าไม่ยอมหรอกนะ แบบนี้จะใจยักษ์เกินไปแล้ว!" คุณหญิงเอ่ย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องคุยกับลูกชายให้รู้เรื่อง เธอจะไม่ยอมให้ลูกชายทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีกต่อไป
"เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเถอะ ถึงในเมืองก็ห้างเปิดพอดี" อัจฉราเดินมาควงแขนจอมขวัญ เธออยากมีน้องชายมาตั้งแต่เด็กๆ กับพี่วินเพราะห่างกันตั้งเจ็ดปีจึงไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แถมคนนั้นยังยุ่งมากเสียจนไม่มีเวลาให้น้องสาวอย่างเธอด้วยซ้ำ
"อย่าทำอะไรแผลงๆนะยัยอัจ!" อำพรตะโกนไล่หลังลูก
"ค่ะ ไม่ทำอะไรแผลงๆหรอกค่ะคุณแม่ ไปนะค้าาา" อัจฉราหัวเราะพลางเดินมาที่รถ แม่เธอน่ะชอบว่าเธอกะโหลกกะลาอยู่เรื่อยเลย
"เคยเข้าเมืองหรือเปล่าขวัญ" อัจฉราพูด คาดเข็มขัดก่อนจะออกตัว
"ไม่เลยครับ พ่อไม่ค่อยให้ขวัญออกจากบ้าน ขวัญขี้โรค ป่วยบ่อย พ่อเลยให้อยู่แต่ในบ้าน" จอมขวัญตอบ
"ถึงว่าสิ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ทั้งๆที่ถ้าเป็นลูกคนงานสนิทพ่อ อัจจะต้องรู้จักเพราะเด็กๆอัจเล่นกับลูกของลูกน้องพ่อไปทั่ว โตมาแม่เลยบอกว่าอัจน่ะเหมือนม้าดีดกะโหลก" อัจฉราว่าพลางหัวเราะ ทำให้จอมขวัญเองก็หัวเราะตามไปด้วย
"ไม่หรอกครับ คุณอัจสวยออก หน้าก็คมมากด้วย ผมชอบนะ" จอมขวัญว่า คุณอัจน่ะสวยจริงๆ เพียงแค่ดูไม่เรียบร้อยจนเหมือนผ้าพับไว้แค่นั้นเอง
"บ้า! พูดว่าชอบแบบนี้ก็เขินแย่สิ แต่อัจไม่ชอบแบบจอมขวัญหรอกนะ คนอะไรหน้าตาจิ้มลิ้มกว่าอัจที่เป็นผู้หญิงเสียอีก ถ้ามาเป็นแฟนกัน ลูกคงงงว่าคนไหนพ่อคนไหนแม่ ฮ่าาาา" อัจฉราแซวคนข้างๆที่นั่งทำปากเหวอไปเรียบร้อยแล้ว
ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงห้างในตัวเมือง อัจฉราจอดรถได้ก็เดินควงจอมขวัญเข้ามาในห้าง ที่แรกที่จะไปคือร้านเสื้อผ้าผู้ชาย จอมขวัญแทบจะไม่ได้เลือกเองด้วยซ้ำ อัจฉราต่างหากที่หยิบตัวนั้นเลือกตัวนี้ก่อนจะส่งให้จอมขวัญใส่มาให้ดู ตัวไหนใส่แล้วดูดีก็เอา ตัวไหนไม่เข้าก็เก็บไป
"คุณอัจครับ ผมว่ามันเยอะไป แค่สองตัวก็พอแล้วครับ ผมเกรงใจ" จอมขวัญเอ่ยกับคนที่กำลังจะรูดบัตรเครดิต เห็นราคาตัวละเป็นพันแล้วก็อยากจะร้องไห้ แถมคุณอัจเล่นคว้ามาทั้งหมดเป็นสิบๆตัว จอมขวัญเกรงใจ อยู่กับพ่อขวัญใส่แค่เสื้อยืดตามตลาดนัดตัวละร้อยยังได้
"ไม่ต้องห่วงหรอก บัตรนี้พี่วินจ่ายให้ นานๆอัจจะรูดสักที อีกอย่างถือเป็นการไถ่โทษที่พี่วินใจร้ายกับขวัญนะ อย่าเกรงใจเลย" อัจราว่าก่อนจะเซ็นชื่อเป็นอันเรียบร้อย
"ขอบคุณนะครับ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้า
"ใส่เสื้อผ้าแบบนี้แล้วน่ารักดี" อัจฉรามองจอมขวัญในชุดใหม่ที่ซื้อให้ "เดี๋ยวไปตัดผมออกสักหน่อยจะดีกว่านี้ ไปเถอะ"
จอมขวัญที่หอบถุงพะรุงพะรังถูกลากเข้ามาในร้านทำผมชื่อดังด้วยกัน อัจฉราอธิบายทรงผมที่ต้องการให้จอมขวัญทำเสร็จสรรพก่อนจะส่งสายตาให้จอมขวัญว่าต้องออกมาดีแน่ๆ จอมขวัญนั่งลงตรงหน้ากระจก จะว่าไปผมเขาก็ยาวมากไปจริงๆ ถ้าตัดออกแล้ว พี่น้อยคงจะปลื้มใจ เพราะแกบ่นอยู่ตลอดว่าผมเอ็งน่ะมันรุงรัง
อัจฉราเองก็สระไดร์ตามปกติด้วยเพราะจะได้ไม่ต้องรอกัน ไม่นานจอมขวัญก็เสร็จ เขาผละมานั่งรออยู่ด้านหน้า ตอนนี้ผมสั้นแล้วค่อยโล่งคอขึ้นมาหน่อย ต่อไปก็ไม่ต้องพกยางรัดผมแล้ว คงจะสบายขึ้นเยอะ
"จอมขวัญ!!! น่ารักเป็นบ้าเลยรู้ไหม!" อัจฉราเพิ่งจะทำผมเสร็จ เธอเดินออกมาก่อนจะเห็นคนที่กำลังนั่งรออยู่ ผมซอยไล่ระดับยาวระคอยิ่งทำให้ดวงหน้าของจอมขวัญเด่นชัดขึ้นจนน่าตกใจ
"คุณอัจครับ ผมอายคน" จอมขวัญว่า อัจฉราตะโกนเสียงดังลั่นร้านจนคนหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว
"จะอายทำไมล่ะ ก็ขวัญน่ารักมากจริงๆอ่ะ ถ้าคุณแม่เห็นจะต้องชอบแน่ๆเลย" อัจฉรายิ้มให้กับเด็กตรงหน้า เธออยากได้น้องชายแบบนี้จัง
"เอาเถอะ รอพี่จ่ายเงินแปปเดียว เราจะไปทานข้าวกัน เริ่มหิวแล้วล่ะ" พอเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มอายมากจริงๆเลยรีบจ่ายเงินแล้วพากันออกมา อัจฉราพาจอมขวัญไปทานอาหารในร้านอาหารญี่ปุ่น เธอรู้ว่าจอมขวัญคงจะไม่เคยทานเลยอยากให้ลอง พอทานข้าวกันเสร็จก็เดินช้อปปิ้งกันอีกสักพักถึงจะกลับ
.....
"นายจะกลับบ้านใหญ่เลยใช่ไหมครับ" น้อยถามคนเป็นนาย เขากับคุณอัศวินออกมาไร่ตั้งแต่เช้า เกือบจะสี่โมงกว่าแล้วเพิ่งจะเสร็จ
"อื้ม กูปวดแขนขามาก พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" อัศวินเอ่ยก่อนจะหลับตาพักสมอง ช่วงนี้เขากำลังฟื้นฟูที่สามไร่นั้น จะปลูกไม้สักอีกก็ไม่ได้ คงจะต้องทำเป็นไร่อย่างอื่น ซึ่งตอนนี้เขาเองก็ยังคิดไม่ออก
ไม่นานน้อยก็ขับรถพานายมาถึงบ้าน อัศวินลงมาจากรถก่อนจะเข้าบ้าน ให้น้อยถือสัมภาระตามมาข้างหลัง
"อ้าว! แม่ครับ" อัศวินไหว้มารดาที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"ไงลูก เหนื่อยหรือเปล่า" อำพรตบเบาะข้างๆก่อนจะให้สาวใช้รีบไปยกน้ำเย็นมา
"มากครับ แต่ก็พักไม่ได้ ผมต้องรีบเคลียร์ให้เสร็จ งานทางนู้นยังรอผมอยู่" อัศวินเอ่ย ยกน้ำที่เด็กเอามาเสิร์ฟขึ้นดื่ม รับกระเป๋ามาจากน้อยแล้วไล่ให้มันไปพัก เพราะเขาเองก็จะพักบ้าง
"ถ้าเหนื่อยมากก็พักบ้างนะลูก แม่ห่วงเรานะ ทำงานจนไม่มีเวลาให้ครอบครัว แม่อยากอุ้มหลาน ลูกก็รู้" อำพรใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าให้ลูกชายสุดที่รัก
"ผมยังไม่คิดเรื่องนี้เลยครับ แต่ถ้าเจอผู้หญิงที่พร้อมจะรับผมได้ ผมก็โอนะ อย่างน้อยก็ต้องมีคนไว้สืบสกุล แต่คนไม่มีเวลาแบบผม ใครเขาจะอยากมาใช้ชีวิตด้วยล่ะครับ" อัศวินเอ่ย เขาเองไม่ได้ว่าหากแม่จะหาคู่ครองมาให้ เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่มีใครอยากจากพ่อแม่ จากที่หรูหราฟุ้งเฟ้อยอมไปตกระกำลำบากกับเขาที่เกาะแบบนั้นหรอก
"เออ ลำดวน ไปตามไอ้เด็กขวัญมาหน่อย บอกมันว่าฉันเรียก" อัศวินนึกขึ้นได้ เขาจะให้มันขึ้นไปนวดให้เขา ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว แถมในบ้านก็มีแต่ผู้หญิง
"น้องไม่อยู่หรอกตาวิน ออกไปเป็นเพื่อนยัยอัจข้างนอก" อำพรเอ่ย ปรามลำดวนก่อนจะโบกมือไล่ให้ออกไป
"น้องเนิ้งอะไรครับแม่ ทำไมต้องพูดจาดีกับมันด้วย! มันเป็นลูกคนทรยศและผมพามันมาที่นี่ในฐานะคนใช้ ไม่ใช่แขก! ยัยอัจพามันไปไหน!" อัศวินกะอยู่แล้วเชียว หน้าตาใสซื่อของมันคงจะทำให้ทั้งแม่แล้วก็ยัยอัจหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นอีกคน
"ลูกจะอคติอะไรมากมายขนาดนั้น! น้องออกจะน่าสงสาร เรื่องพ่อก็แยกให้ออกสิ จะมาลงกับคนเป็นลูกได้ไง!" อำพรเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ครั้งนี้ลูกชายเธอผิดเต็มประตู
"แม่อย่ามายุ่งเรื่องของมันจะดีกว่า เรื่องนี้ผมจะตัดสินเอง!" อัศวินว่า
"แม่จะยุ่ง ในเมื่อลูกเกลียดขี้หน้าจอมขวัญ! แม่จะให้จอมขวัญมาอยู่รับใช้แม่ที่นี่!" อำพรเอ่ยเสียงเข้ม
"ไม่ได้นะครับ!" อัศวินโพล่งขึ้นมาทันที
"ทำไมถึงไม่ได้ ลูกเกลียดเขามากไม่ใช่รึ! จะอยากเอาเขาไปอยู่ด้วยทำไม! แม่ไม่เข้าใจ!" อำพรจ้องหน้าลูกชาย ถามในสิ่งที่เห็นๆกันอยู่
"ผม .. ปัดโธ่เว้ย!" อัศวินตอบมารดาไม่ได้ แต่เขาจะไม่ยอมให้จอมขวัญได้ใช้ชีวิตสุขสบายที่นี่อย่างแน่นอน !
"มีอะไรกันคะเสียงดังออกไปนอกบ้านเลย" อัจฉราที่เพิ่งเดินขึ้นมาเอ่ยถาม ทั้งอำพรและอัศวินหันไปมองคนที่มาใหม่เป็นตาเดียว ก่อนที่อัศวินจะไวกว่า เดินเข้าไปกระชากคนด้านหลังออกมา
"ใครใช้ให้มึงประจบประแจงแม่กับน้องกู ห๊ะ!" อัศวินเดือดดาล แม้จะรู้สึกแปลกๆกับทรงผมใหม่ของมัน แต่ตอนนี้เขาอยากจัดการมันมากกว่า
"พี่วินอย่างี่เง่าน่า! ปล่อยจอมขวัญนะ!" อัจฉรารีบทิ้งของในมือก่อนจะรีบมาช่วยแกะมือที่บีบแขนจอมขวัญแน่นจนกระดูกแทบหัก
"มึงใช้มารยาอะไร แม่กับน้องกูถึงได้เอาใจมึงขนาดนี้! เหมือนพ่อมึงไม่มีผิด สุดท้ายก็จะมาแว้งกัดกูกับครอบครัว! ใช่ไหม มึงคิดแบบนั้นใช่ไหม!" อัศวินเงื้อมมือขึ้นจะฟาดลงที่ใบหน้าขาว แต่อำพรปรี่เข้ามาจับไว้ก่อน
"ตาวินอย่าทำน้องลูกแม่ขอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ น้องไม่ได้ทำอะไรเลย แม่เอ็นดูน้องเอง" อำพรพูดเสียงสั่นเครือ เห็นแล้วว่าอัศวินใจร้ายกับจอมขวัญมากขนาดไหน
"ฮือออ ฮึ่ก" จอมขวัญร้องไห้ ตัวสั่นเพราะอาการหวาดกลัว ครั้งนี้เขาจะตบหน้าขวัญ คนใจร้ายจะทำร้ายร่างกายเขา
"มึงหยุดร้องเลย ก่อนที่กูจะหมดความอดทน!" อัศวินบีบคอคนตรงหน้า จอมขวัญสะอึกสะอื้น พยายามหยุดแล้วแต่ก็ทำไม่ได้
"พี่วินปล่อยขวัญนะ! พี่วิน! พี่วิน!" อัจฉราเข้ามาห้ามแต่ไม่ทัน อัศวินลากจอมขวัญให้ขึ้นไปกับเขา ข้าวของที่อยู่ในมือร่วงลงพื้น จอมขวัญสู้แรงพี่ชายเธอไม่ได้
"ช่วยขวัญด้วย! ฮือออออออ" จอมขวัญหันมาร้องไห้โฮ มือทั้งสองข้างถูกลากด้วยความเจ็บ พอหยุดเดินจอมขวัญก็ถูกอุ้มพาดบ่าแน่นก่อนที่อัศวินจะพาร่างเล็กกว่าเดินเข้าห้องมา
"แม่คะ! น้องจะโดนพี่วินทำร้ายไหม!" อัจฉราร้องไห้ รีบวิ่งเข้าไปกอดคนเป็นแม่ เด็กรับใช้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน
"แม่ไม่รู้จะช่วยน้องได้อย่างไรแล้วยัยอัจ ตาวินเปลี่ยนไปมาก มากจนแม่กลัว กลัวว่าสักวันเขาจะไม่เหลือใคร" อำพรน้ำตาไหล ไม่เคยเห็นลูกชายเป็นแบบนี้เลย อำมหิต ไร้เหตุผล ใช้กำลังกับคนที่ไม่มีทางสู้
"ฮือออ ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมไปนะครับ ผมจะไม่ทำแล้ว" จอมขวัญรีบกระถดหนีเข้ามุมห้อง เขายกมือไหว้คนตัวใหญ่ที่กำลังเดินมาทางนี้ กลัวแล้ว ต่อไปจะไม่ทำแล้ว
"กูบอกให้มึงอยู่อย่างคนรับใช้ แล้วนี่อะไร! เสื้อผ้าตัวละหลายพัน ทรงผมใหม่! กางเกงยีนส์มียี่ห้อ! มึงนี่ใช้มารยาเก่งดีนะ มาแค่วันเดียวแม่กูก็ประเคนให้ขนาดนี้แล้ว ถ้าอยู่อีกหน่อยเขาไม่รับมึงเป็นลูกเลยรึไง ห๊ะ!" อัศวินบีบปากจอมขวัญแน่น หน้าตาใสซื่อที่คนอื่นมอง เขากลับเห็นมารยาแฝงอยู่ในนั้น จอมขวัญส่ายหัว เขาไม่ได้ทำแบบนั้น มันไม่จริงเลยสักนิด
"กูเกลียดเวลาที่มึงบอกว่าไม่ แต่ภาพที่กูเห็นมันใช่! ทำไมกูถึงต้องอารมณ์เสียทุกทีที่เห็นหน้ามึงด้วยวะ! กูไม่เข้าใจ!" อัศวินปล่อยมือก่อนจะนั่งลงตรงหน้ามัน เขาพูดไปมือก็กำแน่นไป เขาเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมถึงได้ทำกับแม่กับน้องแบบนั้น!
"ถ้า .. ฮึ่ก .. ถ้าคุณเกลียดผม ผมจะไม่อยู่ให้คุณเห็นหน้าอีก ปล่อยผมไปนะครับ ผมจะไปที่ไหนก็ได้ จะไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย ฮืออออ" จอมขวัญยกมือไหว้คนตรงหน้า เขาจะไปให้ไกลที่สุด ไม่เอาแล้ว แค่นี้ก็เจ็บพอแล้ว
อัศวินเงยหน้ามองมันที่ร้องไห้ขอร้องเขาเหมือนอยากไปจากเขามาก ทำไมต้องรู้สึกเจ็บเวลาที่มันบอกว่าอยากจะไปจากเขาด้วยวะ!
"มึงไม่มีสิทธิ์ไปจากกู ไม่มี กูจะไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น จำใส่สมองของมึงเอาไว้!" อัศวินกระชากตัวมันเข้ามาใกล้ พูดใส่หน้าคนที่กำลังหลับตาแน่นด้วยความกลัว
"แล้วก็อีกเรื่อง กูไม่รู้ว่ามึงไปใช้มารยาสาไถอะไร แม่กูถึงได้อยากเอามึงมาอยู่ที่นี่! แต่กูขอบอกตรงนี้เลยว่า ถ้ามึงมาอยู่นี่อย่างสุขสบาย ครอบครัวไอ้น้อยก็จะยิ่งกว่าตกนรก มึงต้องเป็นคนเลือกเอง ไม่ใช่กู!" เขาปล่อยมันลงอย่างแรงก่อนจะลุกขึ้นเตะข้าวของอย่างหัวเสียแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
จอมขวัญนั่งกุมเข่าเอาหน้าซบลงไปแล้วร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น เขาไม่กล้ามาอยู่ที่นี่แน่ๆถ้าจะต้องมาให้ครอบครัวพี่น้อยรับกรรมแทน สุดท้ายชีวิตเขาก็ไม่มีทางเลือกสินะ สุดท้ายก็เลือกอะไรให้ตัวเองไม่ได้เลย หึ หรือเขาจะต้องตายๆไปซะ เรื่องจะได้จบ ทุกคนจะได้มีชีวิตของตัวเองกลับมา
จอมขวัญลุกขึ้นยืนก่อนจะมองหาสิ่งของที่น่าจะช่วยให้เขาตายไวขึ้นได้ เขาเอื้อมมือไปหยิบคัตเตอร์เหล็กที่เสียบอยู่บนโต๊ะทำงาน จอมขวัญมือสั่น ปากสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่ได้อยากตาย ไม่ได้อยากตายเลยจริงๆ แต่จะให้อยู่ไปทำไม ในเมื่อชีวิตเขาทำให้คนอื่นเดือดร้อนมาตลอด สู้ถ้าเขาตายๆไปพี่น้อยคงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ทุกคนจะไม่ต้องมาคอยสมเพชเวทนาเขาอีก
'พ่อจ๋า ขวัญกำลังจะไปหาพ่อนะจ๊ะ ลาก่อนโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย'
ฉึ่กก
คัตเตอร์ที่ฝังลงตรงเส้นประสาทร่วงหล่นลงพื้นอย่างแรง ร่างเล็กล้มลงกับพื้นห้องไร้สติ เลือดจากรอยกรีดที่ข้อมือไหลลงสู่พื้นห้องสีไม้แดงฉานเป็นทาง ตอนนี้จอมขวัญไม่มีแรงแม้แต่จะพูดหรือเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาทำดีที่สุดแล้วและคิดว่านี่เป็นทางออกสุดท้ายที่จะทำได้ ต่อไปนี้พี่น้อยกับครอบครัวก็จะได้อยู่กันอย่างสงบสักที คุณอัศวินเองก็ไม่ต้องมานั่งทนเห็นหน้าเขาไปตลอดแบบนี้ พ่อจ๋า มารับขวัญด้วยนะจ๊ะ ขวัญกำลังจะไปหาพ่อ พ่อพาขวัญไปในที่ที่พ่ออยู่นะ เราจะอยู่ด้วยกันบนนั้น อยู่ด้วยกันสองคน ตลอดไป
TBC.
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 725278 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก