รอยชัง ๕
คืนนั้นจอมขวัญนอนร้องไห้ทั้งคืนส่วนหนึ่งมาจากการที่เขาไม่ได้อยากอยู่ใกล้ๆกับคนใจยักษ์ใจมารแบบนั้น แต่สาเหตุหลักที่ทำให้ขวัญเศร้าก็คือขวัญสงสารพี่น้อยกับครอบครัว คนไร้เหตุผลไม่แม้แต่จะเห็นแก่ความเป็นลูกน้องที่ภักดีด้วยซ้ำ ใช้อำนาจในทางที่ไม่ถูกไม่ควรแบบนี้อยู่ตลอดสิท่า ถึงได้ทำเหมือนคนอื่นเป็นหมูเป็นหมา คิดจะฆ่าจะแกงกันตอนไหนก็ได้! ใจร้ายเกินไปแล้วคนคนนี้ คุณมันไม่ควรเรียกว่ามนุษย์ด้วยซ้ำ!!!
"ฮัดเช้ย! อื้ม" อัศวินจามเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน อากาศก็ไม่ได้เย็นทำไมอยู่ดีถึงได้จามออกมากันนะ เขาส่ายหัวไล่ความง่วงก่อนจะตรวจดูเอกสารที่ยังค้างอยู่ต่อ
"นายจะรับยาสักเม็ดกันไว้ไหมคะ อากาศแปรปรวนป้าว่าอาจจะมีส่วน" ป้านวลเดินเข้ามาถาม แกยังอยู่ทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆกะว่าสามทุ่มถึงจะกลับ
"ป้าเตรียมยาไว้ให้ผมที่หัวเตียงก็ได้ครับ" อัศวินว่า ก่อนจะนึกขึ้นได้
"เอ่อ ป้านวล" เขาเรียกป้านวลไว้
"คะ"
"พรุ่งนี้ผมจะให้เด็กมาช่วยป้านวลทำงานนะ สอนมันหน่อย ดูท่าไม่น่าจะทำอะไรเป็นสักอย่าง" อัศวินบอกพลางนึกไปถึงเด็กเหลือขอพรรค์นั้น มือไม้อ่อนยวบรึจะทำอะไรเป็น
"ได้ค่ะ" นวลรับคำพลางงุนงง อยู่กันมาเป็นสิบๆปีนายไม่เคยไว้ใจให้ใครมาทำงานให้ แล้วทำไมตอนนี้ถึง
"ตอนนี้ป้าใช้อะไรขนน้ำครับ" อัศวินถาม
"ป้าก็ใช้รถเข็นนี่แหละค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ป้านวลสงสัย อยู่ดีๆทำไมถึงถามถึงกันนะ วันนี้ดูคุณอัศวินแปลกๆพิลึกอย่างไรชอบกล
"ผมวานป้าเอาไปเก็บในห้องเก็บของที พรุ่งนี้ถ้าเด็กใหม่มา ป้าใช้ให้มันไปขนน้ำ ให้มันอุ้มมานั่นแหละ อย่าให้ใช้รถเข็นเด็ดขาด เข้าใจไหมครับ" อัศวินพูดไปยิ้มเจ้าเล่ห์ไป อะไรที่เขาจะตัดแข้งตัดขาความสบายของมันได้ เขาจะทำทั้งหมด
"ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ" ป้านวลรับคำสั่งแต่โดยดีเพราะขัดไปก็เท่านั้น คนอย่างคุณอัศวินลองได้คิดจะทำอะไรแล้ว ใครก็ห้ามเขาไม่ได้
"ไม่มีครับป้า กลับบ้านเถอะ ดึกแล้ว" อัศวินว่า ปกติป้าแกก็ชอบอยู่ทำนู่น ทำนี่เรื่อย ป้านวลอยู่กับเขามานานตั้งแต่เขามารับตำแหน่งแทนพ่อที่นี่ เขารักป้ามาก ลูกหลานป้าเขาก็ส่งเรียนหมดทุกคน คนอย่างอัศวิน ถ้าได้รักและเคารพใครแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะอยากได้อะไร ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงและเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เขาก็พร้อมจะเอื้อเฟื้อทุกอย่างเช่นกัน
แสงแดดยามเช้าทำให้เปลือกตาบางค่อยๆขยับลืมขึ้นอย่างยากเย็น ทั้งๆที่นอนภาวนาทั้งคืนว่าอย่าให้พ้นมาอีกวันเลย แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเขา จอมขวัญถือขันใส่สบู่ยาสีฟันกับชุดที่จะใส่ในวันนี้เดินไปที่ห้องน้ำชายป่า ดีหน่อยที่ห้องน้ำทำมิดชิดง่ายต่อการเปลี่ยนเสื้อผ้า แม้มันจะมีแค่โถส้วมไว้พอถ่ายหนักเบากับถังรองน้ำก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้ชำระร่างกายเลย เขาสระผมด้วยสบู่ที่พี่น้อยให้มานั่นแหละ พี่น้อยบอกว่าไม่มีเวลาไปร้านค้าเลยไม่มียาสระผมเหลือ จอมขวัญก็ทำได้แค่ปฏิเสธไป ตอนนี้อะไรที่สามารถใช้แทนกันไปก่อนได้ ขวัญก็ไม่รีรอที่จะทำ
"พี่น้อย!!!" เดินกลับมาถึงเพิงที่พักก็เจอพี่ชายคนใจดียืนสูบบุหรี่รออยู่
"เออ สระผมตอนเช้าด้วยรึ" น้อยชายตามองมัน เนื้อตัวยังเปียกมะล่อกมะแล่ก ผมก็ยาวเลยบ่าแล้ว พอเปียกๆแล้วปล่อยแบบนี้เหมือนผู้หญิงไม่มีผิด
"ใช่จ่ะ พี่น้อยมารับขวัญหรือ" จอมขวัญถาม เก็บของให้เสร็จแล้วเอายางรัดผมที่พี่พรให้มาขึ้นมารัดผมไว้ ขวัญเองก็ไม่ได้ชอบผมยาวรุงรังนักหรอก เพียงแต่ไม่รู้จะไปตัดที่ไหน
"เออ เดี๋ยวข้าต้องรีบเข้าเมืองกับนาย เสร็จหรือยังจะได้ไปกัน" น้อยทิ้งก้นบุหรี่ก่อนจะใช้เท้าดับให้สนิทไม่อย่างนั้นเพิงไอ้ขวัญได้มอดไหม้แน่ๆ
"เสร็จแล้วจ่ะ เอ่อ แล้วขวัญต้องไปด้วยหรือจ๊ะ" จอมขวัญเดินตามมาขึ้นรถ เขาถามเพราะคนใจร้ายบอกว่าต่อไปนี้เขาคือคนรับใช้ แบบนี้ก็ต้องตามไปด้วยทุกที่อย่างนั้นหรือ
"ไม่ต้องหรอก เอ็งน่ะอยู่คอยช่วยป้านวลไปแล้วกัน เย็นๆข้าจะไปรับ เวลาเจอนายก็อย่าทำหน้ากวนโมโหเขา เข้าใจไหม" น้อยพูดไปขี่รถไป
"เข้าใจจ่ะ" ขวัญรับคำเสียงอ่อย ใครกันแน่ที่ชอบทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อใส่ก่อน ยิ่งนึกก็ยิ่งไม่อยากไป ฮือออ ขวัญเลือกอะไรได้บ้างเนี่ยชีวิตนี้ !
น้อยขี่รถมาจอดไว้ข้างบ้านนาย เขาหันไปมองเด็กที่ยืนขาแข็งไม่ยอมตามเขาเข้าไป บทจะกลัวก็กลัวหนักขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"ขวัญเปลี่ยนใจได้ไหม" จอมขวัญทำหน้าเศร้า ใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด
"วันนี้นายไม่ได้อยู่บ้านสักหน่อย ป้านวลใจดีมากเอ็งก็เคยเจอไม่ใช่รึ" น้อยกล่อมเด็กตรงหน้า กลัวจนซีดเป็นไก่ต้มไปหมดแล้ว
"ก็ได้" ขวัญถอนหายใจก่อนจะเดินตามพี่น้อยมา น้อยเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป นายกำลังทานข้าวอยู่ที่ห้องกินข้าว จอมขวัญแค่เห็นหลังคนใจร้ายนั่นก็สะดุ้งเดินแอบอยู่หลังน้อยไม่กล้าออกไปเผชิญหน้า
"นายครับ" น้อยทำความเคารพก่อนจะยืนอยู่ห่างๆ
"อื้ม กินข้าวมารึยัง" อัศวินถาม ตามองหนังสือพิมพ์ยามเช้า
"เรียบร้อยครับ" น้อยตอบ ก่อนจะหันไปปรามไอ้เด็กดื้อที่เอาแต่ดึงเสื้อเขายิกๆ อะไรนักหนา
"เดี๋ยวมึงไปส่งกูที่กรมที่ดิน ส่วนมึงแยกไปเอาของให้กูแล้วกลับมาเจอกัน ตามนี้นะ" อัศวินว่าและน้อยก็รับคำสั่ง
"ป้านวล" อัศวินตะโกนเรียกป้านวลที่อยู่ในครัว
"ขาาาา มาแล้วค่ะ" ป้าแกก็รีบมา
"เอาไอ้เด็กด้านหลังนั่นไปช่วยงานตามที่ผมบอก ดุด่ามันได้ตามสบายนะ ไอ้นี่มันดื้อ ปากดี ผมฝากป้าด้วย" อัศวินยกยิ้ม บอกป้านวลให้ช่วยจัดการ ป้าแกก็ยืนงงๆแต่ก็ยอมรับคำ ส่วนจอมขวัญตอนนี้ก็ได้แต่บ่นมุบมิบในใจ แอบขนาดนี้ยังจะมองเห็นอีก ตาดีชะมัด
"ไปน้อย กูรีบ" อัศวินลุกขึ้นก่อนจะเตรียมของให้พร้อมแล้วออกเดิน น้อยโค้งก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูให้นาย ทิ้งจอมขวัญให้ยืนเอ๋ออยู่คนเดียวทำอะไรไม่ถูก
"กลับมาอย่าให้รู้ว่าขี้เกียจ ไม่งั้นมึงตายแน่" อัศวินเดินเข้าไปใกล้ๆมัน พูดกับมันโดยที่ไม่มองหน้าก่อนจะเดินออกจากบ้านไป น้อยหันไปส่งสัญญาณเป็นกำลังใจก่อนจะรีบตามเจ้านายไปไม่อย่างนั้นคงโดนเอ็ด
เห้อออออออ
จอมขวัญโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก โชคดีของเขาที่วันนี้เจ้าของบ้านไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องโดนเล่นงานอะไรสักอย่างแน่ๆ
"ชื่อะไรล่ะเอ็ง" ป้านวลถาม จอมขวัญสะดุ้งก่อนจะยกมือไหว้
"ชื่อจอมขวัญจ่ะ เรียกขวัญเฉยๆก็ได้" จอมขวัญยิ้มให้กับคนที่ดูท่าทางใจดีตรงหน้า ไม่รู้ทำไมถึงมาทำงานกับคนใจอำมหิตได้
"ป้าชื่อนวลนะ อยู่นี่มาหลายสิบปีแล้วล่ะ ทำงานตั้งแต่รุ่นพ่อ พอมารุ่นลูกป้าก็แก่พอดี" ป้านวลว่าชวนจอมขวัญคุยไปเรื่อย ดีเลยขวัญชอบ ได้ฟังและแลกเปลี่ยนเรื่องราวแบบนี้จอมขวัญฟังทั้งวันยังไม่เบื่อ
"ป้ามีอะไรให้ขวัญช่วยบอกเลยนะจ๊ะ ขวัญทำได้ทุกอย่างเลยไม่ว่าจะ หุงข้าว ทำกับข้าว กวาดบ้าน เช็ดบ้าน ขวัญทำได้ทุกอย่างไม่เกี่ยงงานเลยจ่ะ" จอมขวัญพูดจ้อตามนิสัย และนั่นยิ่งทำให้ผู้ใหญ่อย่างนวลเริ่มจะเอ็นดูเจ้าเด็กคนนี้ ไหนคุณอัศวินว่ามันปากดี ขี้เกียจไม่เอาไหนไง ดูๆไปมันออกจะฉลาด พูดจ้อไม่มีหยุด แถมมีมารยาทรู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่เหมือนคนได้รับการอบรมมาอย่างดี
ฝั่งอัศวินและน้อยออกมาขึ้นเรือเร็วของเกาะก่อนจะไปขึ้นฝั่งที่ตัวเมือง น้อยไปเอารถที่จอดไว้ประจำมาขับให้คนเป็นนายนั่ง วันนี้คุณอัศวินต้องไปคุยเรื่องที่ดิน ส่วนเขาต้องไปเอาของให้นายก่อนจะมารอรับกลับ
"อ่ะนี่ รับไป" พอขึ้นรถได้อัศวินก็ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้คนที่อยู่ด้านหน้ารถ
น้อยไม่ทันได้มอง เห็นแค่กระดาษก็นึกว่านายจะให้ไปเอาของตามที่อยู่นี้ แต่เปล่าเลย มันคือเช็คเงินสดซึ่งถูกออกโดยนายและจำนวนเงินที่เขียนอยู่ก็มากจนเกินไป
"นายจะให้ผมไปขึ้นเงินให้เหรอครับ" เขาถาม ไม่ได้จะกวน แต่นายคงไม่ใจดีขนาดให้เงินเขาตั้งสองสามหมื่นขนาดนี้
"เอาไปขึ้นเงินเก็บไว้ใช้ซะ ถือเป็นค่าตอบแทนที่มึงภักดีกับกูมาตลอด" อัศวินว่า "ไม่ต้องปฏิเสธ ใกล้จะสิ้นปีละถือเป็นโบนัสอีกก้อนที่กูจะให้ก็แล้วกัน"
อัศวินว่าอย่างใจดี น้อยเองรีบไหว้ขอบคุณ
"แล้วเรื่องที่นายพูด .. เมื่อวานนี้?" น้อยถือโอกาสถามเรื่องที่นายเขาขู่จะทำลายครอบครัวเขา
"หึ คิดว่ากูจะทำลงหรือไง เจ้าคุณมันก็หลานกูเหมือนกัน ที่ต้องพูดแบบนั้นก็เพื่อให้ไอ้เด็กจองหองมันไม่กล้าเหิมเกริม มันรักพวกมึงมาก กูก็จะเอาพวกมึงนี่แหละไว้ต่อรอง" อัศวินแค่นยิ้ม เห็นสีหน้าเจ็บแค้นของมันแล้วเขารู้สึกสนุก ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยากฆ่ามันทิ้งให้จบๆไปเหมือนครั้งแรกที่เจอแล้ว เขารู้สึกอยากเอาชนะความรั้นของมันมากกว่า ดื้อนักก็ต้องเจอแบบนี้ อยากจะตายไวๆ ก็ต้องให้มันได้อยู่บนโลกนี้ไปอีกนานๆ
"นายอย่าทำมันเลยครับ ผมสงสารมัน" น้อยเอ่ย ขอร้องคนเป็นนาย
"กูก็ไม่ได้จะทำอะไรมันสักหน่อย มึงนี่ห่วงมันอย่างกับว่ามันเป็นพี่น้องคลานตามกันมาอย่างนั้น" อัศวินไม่ชอบใจอีกแล้วที่มีแต่คนปกป้องมัน ทำให้เขารู้สึกเป็นยักษ์มารจะกินลูกแกะเสียทุกที
"ไม่ใช่ก็เหมือนแหละครับ" น้อยเอ่ยเสียงเบาเพราะกลัวนายจะด่าหัวให้
"กูกำลังคิดอยู่ว่าไปลำปางคราวนี้จะให้มันตามไปด้วยดีไหม" อัศวินเอ่ยอย่างครุ่นคิด หนึ่งคือจะให้มันลองคุยกับเพื่อนเขา สองคือจะเอามันไปรับใช้ด้วย
"นายไม่กลัวมันหนีหรือครับ" น้อยถาม อะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้จะดูว่ามันไม่ค่อยประสีประสา แต่จอมขวัญมันก็ใจเด็ดไม่น้อย ถ้ามันจะไปมันก็คงไม่รอช้า
"กูจะกลัวทำไม ในเมื่อกูมีมึงกับครอบครัวเป็นตัวประกัน" อัศวินเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ น้อยลอบมองกระจกมองหลัง เห็นสีหน้านายเขาแล้วรู้สึกสงสารไอ้ขวัญขึ้นมาทันที ไม่รู้จะถูกแกล้งอะไรอีก ที่จะเอามันไปด้วยก็เพราะไม่อยากให้มันอยู่ห่างหูห่างตาสินะ
.....
นวลมองคนที่ตั้งใจทำงานบ้านอย่างขมักเขม้น ผู้ชายอะไร ทำงานบ้านเก่งยิ่งกว่าแม่ศรีเรือน ก็คงจะจริงอย่างที่มันเล่าว่าพ่อมันน่ะสอนแต่งานบ้านงานเรือนให้มัน จากที่เคยทำงานทั้งวัน นวลกลับทำงานเสร็จเร็วขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อได้เด็กขยันอย่างจอมขวัญมาช่วย บ่ายคล้อยงานบ้านก็เรียบร้อย น้ำท่าก็ช่วยกันขนมาจนเสร็จ วันนี้นายไม่อยู่ นวลเลยเห็นใจให้รถเข็นเจ้าเด็กนั่นไป ไม่รู้ทำไมนายจะต้องแกล้งมันขนาดนี้ เด็กคนนี้น่ารักจะตายไป แถมแววตาก็ดูเศร้าจนน่าสงสาร
"ป้านวลพักเถอะจ่ะ ขวัญจะล้างห้องน้ำให้เอง เหลือแค่นิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว" จอมขวัญเอ่ย มือสวมถุงมือยางไว้เตรียมพร้อม
"ขอบใจมากนะขวัญ เอ็งรีบล้าง ป้าจะต้มถั่วเขียวรอ ออกมาจะได้กินกัน" ป้านวลเอ่ยอย่างใจดี
"ดีจ่ะ ขวัญจะรีบทำนะจ๊ะ" จอมขวัญยิ้มแป้นเมื่อได้ยินว่าจะได้กินถั่วเขียว เขาเดินเข้าห้องคุณอัศวินมา หึ เห็นหน้าตาโหดๆมีหนวดเคราหนาแบบนั้นไม่คิดว่าห้องจะสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบขนาดนี้ จอมขวัญเดินเข้ามาในห้องน้ำ โอ้โห ขาวสะอาดเหมือนไม่มีใครอยู่แล้วจะให้เรามาล้างทำไมเนี่ย!
ขัดๆ ถูๆไปตามยถากรรมเพราะไม่อยากจะทำให้คนใจร้ายคนนั้น รีบล้าง รีบเช็ดก่อนจะรีบออกมาจากห้อง อยู่นานไม่ดีนักหรอก เดี๋ยวความมืดจะครอบงำเขาเหมือนที่เจ้าของห้องเป็น
"อ้าว ทำไมไวอย่างนั้น ป้ายังไม่ทันตั้งไฟ" นวลเอ่ยถาม เธอเพิ่งจะเอาถั่วเขียวแช่น้ำได้ไม่นาน
"ก็ห้องน้ำคุณอัศวินเขาสะอาดอ่องขนาดนั้น จะให้ขวัญขัดอะไรอีกล่ะจ๊ะป้า" จอมขวัญเอ่ยเหมือนจะชมรึก็เปล่า ออกแนวประชดประชันเสียมากกว่า
"ฮ่าๆ เอ็งนี่นะ! คุณเขารักษาความสะอาดอย่างดี ป้าแทบไม่ต้องเหนื่อย ห้องหับแกก็จัดของแก ป้าแค่เช็ดถู" ป้านวลบอก ตั้งน้ำหม้อใหญ่ กะทำเผื่อคุณอัศวินด้วย
"ป้านวลไม่เบื่อบ้างเหรอจ๊ะต้องมาคอยรับใช้คนอย่างคุณอัศวิน" จอมขวัญถาม คนเอาแต่ใจแบบนั้นคงจะสั่งๆๆ ได้แต่ชี้นิ้วสั่งไม่เห็นใจคนอื่น
"พูดอะไรอย่างนั้น คุณเขามีบุญคุณกับป้าแล้วก็ครอบครัวป้ามาก แค่นี้ป้ายังถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ " ป้านวลว่า และขวัญก็ทำได้แค่เบ้ปาก ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลย ถึงขนาดกล้าสั่งลงโทษครอบครัวลูกน้องทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิด แบบนี้ถือเป็นนายที่ดีตรงไหน
ระหว่างนั่งรอถั่วเขียว จอมขวัญกับนวลก็ช่วยกันเอาจานชามออกมาเช็ด ทำไปคุยกันไปจนถั่วเขียวได้ที่ จัดจานชามเข้าตู้เรียบร้อยนวลก็ไล่ให้เด็กนั่นไปล้างมือจะได้มากินถั่วเขียวต้มร้อนๆ สูตรแกทำทั้งพ่อคุณอัศวินและคุณอัศวินเองก็ชอบมากๆ นวลเห็นว่าอีกเดี๋ยวคุณก็จะไปลำปาง จึงอยากทำมาเอาใจ
"มาๆ กินเลยลูก กำลังร้อนๆ" นวลเรียกจอมขวัญให้มาทานถั่วต้มที่หล่อนตักไว้ให้
"หอมมากเลย ขวัญกินละนะ" หลังจากทำงานเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน นี่คือสิ่งตอบแทนสินะ จอมขวัญค่อยๆซดน้ำอย่างเอร็ดอร่อย ฝีมือป้านวลสุดยอดจริงๆ ขนาดว่าจอมขวัญเคยกินเวลาที่พ่อซื้อมาจากตลาดยังไม่อร่อยเท่านี้
นั่งทานกันไปได้ไม่นานทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนายจะกลับมาแล้ว
"ไม่ต้องๆ เรากินไปเถอะ ป้าออกไปดูเอง" นวลบอกเด็กที่ตกตื่นจนดูเลิ่กลั่ก คงจะกลัวนายมากจริงๆ ก็โดนเสียขนาดนั้นคงไม่แปลกที่จะเกิดอาการผวา
"นายทำไมกลับเร็วคะ" นวลเดินมารับของสด ของหวานมากมายในมือน้อย สงสัยจะแวะตลาดกันมาด้วย
"พอดีเสร็จไว ของพวกนี้ป้านวลเก็บไว้ทำกินนะ ผมขึ้นลำปางหลายวันอยู่ กว่าจะกลับคงไม่ทัน" อัศวินว่า อย่างน้อยก็ได้ทานพรุ่งนี้เช้าอีกวันค่อยออก
"เด็กนั่นล่ะ" อัศวินถาม ป้านวลแกก็อึกอักก่อนจะรีบตอบ
"อยู่ในครัวค่ะ วันนี้ช่วยป้าทำงานทั้งวัน ทั้งขยัน แล้วก็เก่ง ป้าต้มถั่วเขียวไว้ด้วยนะคะ จะรับเลยไหม" นวลเอ่ยกับคนตรงหน้า
"อย่างนั้นหรอกหรือ หึ น้อยอยู่กินด้วยกันก่อนสิ ป้านวล ให้มันยกน้ำเย็นกับถั่วเขียวมา ส่วนป้าผมรบกวนใส่ถุงเผื่อลูกเมียน้อยมันด้วย" อัศวินแค่นยิ้ม พลางนึกในใจ อยู่กับคนไหนเขาก็ชมมึงไปหมด มึงนี่ก็รู้จักอยู่ให้เป็นเหมือนกันนะ
"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ" นวลรับคำก่อนจะเดินเข้าครัวมา หล่อนเตรียมแก้วน้ำสองใบ น้ำเย็นหนึ่งขวด ตักถั่วเขียวให้นายกับน้อยคนล่ะถ้วยใส่ถาดก่อนจะเรียกคนที่กำลังกินถั่วเขียวอย่างเอร็ดอร่อย
"เอ็งยกไปเสิร์ฟหน่อยไป นายสั่ง" นวลว่า
"ให้ขวัญยกไปให้น่ะเหรอจ๊ะ" จอมขวัญหน้าเสียขึ้นมาทันที ทำไมต้องเป็นเขา
"เอาน่า รีบเสิร์ฟ รีบมา เดี๋ยวเขาทานเสร็จเอ็งก็ได้กลับ" ป้านวลให้กำลังใจมัน เห็นหน้ามันแล้วอดสงสารไม่ได้
จอมขวัญพยักหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขายกถาดออกมาก่อนจะมองพี่น้อย แต่กลับไม่มองหน้าอีกคน เขาวางถ้วยถั่วเขียวให้ทั้งสองคนแล้วก็รินน้ำให้คนละแก้ว ก่อนจะรีบเดินออก แต่ก็ไม่ทัน
"เดี๋ยว! มานี่ก่อน!" เสียงที่ไม่อยากได้ยินดังขึ้น จอมขวัญหยุดยืนอยู่กับที่ ขนลุกเกรียวจนถึงหัว
เขาเดินคอตกมาใกล้ๆคนใจร้ายคนนั้น ก่อนจะรอฟังว่าเรียกเขามาทำไม
"วางถาดไว้" อัศวินว่า คนถั่วเขียวในชามให้หายร้อน น้อยเองก็คอยสังเกตอยู่ตลอดเวลา ภาวนาอย่าให้มันต้องเจ็บตัว
"ถอดถุงเท้าให้หน่อย เร็ว!" อัศวินยื่นเท้าไปด้านข้างพลางกระดิกขึ้นลงอย่างจงใจ
มันจะมากเกินไปแล้วนะ!
จอมขวัญกำมือแน่น กัดปากจนเลือดแทบซิบ
"จะทำดีๆหรือจะทำด้วยน้ำตา!" อัศวินว่าเสียงเข้ม เขาไม่ชอบพูดซ้ำ อย่าให้ต้องใช้กำลัง
"ขวัญ!" น้อยปรามเด็กที่ยืนนิ่งไม่ยอมทำ แค่ถอดถุงเท้า มึงก็ทำๆไปเถอะน่า
จอมขวัญเจ็บใจจนน้ำตาไหล จะให้เขาทำงานบ้าน หรือจะใช้ให้ไปทำงานที่มันหนักหนาเขายอม แต่นี่มัน! นี่มันเหมือนกับว่าเขายอมเป็นทาสรับใช้ให้คนใจร้ายอย่างจริงจัง
จอมขวัญไม่มีทางเลือก เขาค่อยๆนั่งลงกับพื้นก่อนจะค่อยๆถอดถุงเท้าของคนตรงหน้าออก อัศวินตักถั่วเขียวทานอย่างไม่รู้สึกรู้สา พอมันถอดเสร็จมันก็นั่งเป็นบ้าอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
"กูบอกแล้วใช่ไหมว่ามึงคือคนรับใช้ อะไรที่กูสั่งมึงก็ต้องทำ ศักดิ์ศรีที่รักนักรักหนาน่ะ มันกินไม่ได้หรอกนะ กูจะบอกให้" เขาใช้มือบีบปากมัน ให้มันมองหน้าเขาชัดๆ
"ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ กูไม่สงสารมึงหรอก จำไว้" เขาปล่อยมันอย่างแรงจนมันหงายหลังล้มลงไปกับพื้น น้อยที่จะเข้าไปช่วยก็ถูกชี้หน้าห้ามไว้ จึงได้แต่มองมันด้วยความสงสาร
"พรุ่งนี้พามันมาด้วย ห้ามช้า! กูอิ่มละ เอามันไปไกลๆ รกหูรกตา!" เขาสั่งลูกน้องก่อนจะเดินเข้าห้องไป น้อยรีบไปพยุงจอมขวัญขึ้น เด็กนั่นร้องไห้ไม่หยุด สะอึกสะอื้นราวกับจะตายให้ได้
"มึงยังไม่ชินอีกหรือไง" น้อยว่า ประคองมันขึ้นมาแล้วกอดโอ๋มันเอาไว้
"ขวัญเกลียดเขา! เกลียดที่สุดเลย! ฮึ่ก" จอมขวัญพูดด้วยโทสะ เขาไม่เคยเกลียดใครมากเท่าคนคนนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้ ทั้วใจร้าย เลวทราม ฆ่าพ่อเขาแล้วยังจะทำร้ายเขาอีก จิตใจทำด้วยอะไร!
"เออๆ กลับบ้านกันๆ ไม่ต้องร้อง เข้มแข็งสิวะ!" น้อยเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร อย่างจอมขวัญรึจะมีปัญญาไปต่อกลอนกับนายได้ ให้เขาแกล้งๆไป เขาเบื่อ เขาก็เลิกเองนั่นแหละ
"จะกลับกันแล้วรึ เอ้านี่ ของเอ็งเมียเอ็งแล้วก็ลูกเอ็ง ส่วนนี่ของขวัญ เอ็งคงยังไม่อิ่ม เอากลับไปกินซะ" นวลว่า ลูบหัวมันด้วยความเอ็นดูและสงสาร บางทีนายก็ทำเกินไป เด็กมันไม่ผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ขอบคุณนะจ๊ะ .. อึ่ก .. หนูลาล่ะ" จอมขวัญสะอึกสะอื้นก่อนจะไหว้ลาผู้ใหญ่ที่เคารพ
น้อยขี่มอเตอร์ไซต์ที่มีจอมขวัญซ้อนมาข้างหลังจนถึงเพิงไม้คฤหาสต์ของมัน มาถึงนี่มันก็ยังไม่หยุดร้อง น่าตีซ้ำจริงๆ
"หยุดร้องสักทีเถอะน่าไอ้ขวัญ มึงจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ!" น้อยบอกมัน ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก
"ขวัญเจ็บ .. อึ่ก .. ใจนี่!" จอมขวัญพูดขาดๆหายๆ ก่อนจะโดนน้อยตีไปกลางกบาลหนึ่งทีต้องยกมือมาลูบหัวป้อยๆ
"พรุ่งนี้ตื่นเช้ากว่าเดิมหน่อย มึงต้องไปลำปางกับนายเขา" น้อยบอกให้มันเตรียมตัว เตรียมใจ เผลอๆอาจจะเจอเยอะกว่านี้อีก
"ทำไมขวัญต้องไปด้วย!" จอมขวัญขึ้นเสียง สีหน้าไม่ชอบใจอย่างรุนแรง
"เขาสั่งมามึงก็ทำตามเถอะน่า มึงไม่อยากไปบ้านมึงเหรอไง ถ้าปลีกตัวได้กูจะพามึงไปดูบ้าน ดีไหมล่ะ" น้อยวางมือบนศรีษะเล็กก่อนจะโยกไปมาไม่ให้มันเครียด เขาตั้งใจไว้แล้ว อย่างน้อยจะให้มันไปดูเศษซากบ้านของมัน ถ้ามันอยากไปวัดเขาก็จะพาไป
"พูดจริงนะพี่น้อย จะพาขวัญไปจริงๆนะ" จากที่เคยเสียใจคับแค้นใจจนร้องไห้ ตอนนี้จอมขวัญทำท่าดีใจกระโดดกอดเขายิ่งกว่าหมาได้กระดูก
ไอ้ขวัญเอ้ย เอ็งมันเกิดมาอาภัพแท้ๆ
"ข้าไม่โกหกมึงหรอก ไปไป๊ รีบอาบน้ำนอน ตัวเหม็นเหงื่อยังจะกล้ามากอดกู!" น้อยบ่นเสียงขรึม ที่จริงไม่ได้เหม็นอะไรหรอก เพียงแต่เขาอยากให้มันได้ยิ้มบ้างก็เท่านั้น
"เหม็นจริงด้วย แหะๆ ก็ได้จ่ะ ขวัญจะทำตามที่พี่น้อยบอก" จอมขวัญหัวเราะแหะๆ ก่อนจะรับถุงถั่วเขียวมาถือ
"ข้าไปละ รีบนอนซะนะ อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านตอนกลางคืนด้วย เข้าใจไหม!" น้อยบอกสั่งมัน ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถเพื่อขี่กลับบ้าน
จอมขวัญยืนถอนหายใจอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะเดินเข้าเพิงที่พักมา ขึ้นชื่อว่าเป็นทาสรับใช้ เขาสั่งอะไรก็ต้องทำจริงๆนั่นแหละ เห้อ ถึงแม้จะเจ็บใจที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่า เขาก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมไป จนกว่าวันหนึ่งที่คิดว่าน่าจะไปจากที่นี่ได้ เขาจะไป และจะไม่หันหลังกลับมาอีกเลย!
TBC.
Talk: พรุ่งนี้มีธุระ งดอัพนะคะ ขอบคุณค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
