รอยชัง ๔
เสียงเชียร์โห่ร้องดังลั่นไม่ขาดสาย พวกมันทั้งลุ้นทั้งชอบใจไอ้เด็กนี่กันทั้งนั้น ตัวรึก็ดูจะบอบบาง แต่พอเอาเข้าจริงมันก็ทำได้วุ้ย ห้ากล่องผ่านไปคนที่พนันขันต่อว่าได้ต่ำกว่าห้าก็ต้องควักเงินจ่ายไปตามๆกัน ส่วนคนที่แทงว่ามากกว่าห้าก็พากันลุ้นต่อว่ามันจะทนยกลังที่หนักเป็นสิบโลนี้ไปได้อีกกี่น้ำ
'ไม่ไหวแล้ว จะเป็นลมอยู่แล้ว'
จอมขวัญนึกในใจขณะที่พยายามยกกล่องที่เจ็ดไปวางบนเรือ เขาเริ่มสายตาพร่ามัวมองเห็นทางลางๆเป็นเส้นๆเต็มไปหมด อากาศอบอ้าวของท่าเรือยิ่งทำให้เขาขาดอากาศหายใจ จอมขวัญหยุดเพื่อตั้งสติและสูดเอาอากาศให้เต็มปอดก่อนจะเริ่มขนลังต่อไป
"ลังที่สิบแล้วโว้ย ใครต่ำกว่าสิบเมื่อครู่จ่ายมาเสียดีๆ" ไอ้ยักษ์ตัวมันที่ท้าจอมขวัญตะโกนลั่น คนที่ทายว่าได้น้อยกว่าสิบก็พากันเดินเอาเงินมาจ่ายกันอย่างสลด ใครจะไปรู้ล่ะวะ ไอ้เด็กคนก่อนยังยกได้แค่หกลังเอง
จอมขวัญพยายามกดดันตัวเองให้สู้ต่อ แม้ตอนนี้ร่างกายจะเสียเหงื่อมากและขาดน้ำจนปากเริ่มซีดและแห้งเผือด แต่เขาจะไม่ยอมล้มเลิกง่ายๆ อย่างไรเขาก็จะต้องขนให้ครบยี่สิบลัง ต่อไปคนที่นี่จะได้ไม่กล้าแกล้งเขาอีก เขาจะได้ทำงานหาเงินอย่างสงบเสียที
ทางด้านอัศวินเมื่อเขาเห็นพวกคนงานกำลังรวมหัวกันแกล้งเด็กใหม่เขาก็ไม่ชอบใจ ไม่ยักรู้ว่าที่นี่มีนับเด็กใหม่ เด็กเก่า มาก่อนเป็นรุ่นพี่ มาหลังเป็นรุ่นน้อง ทุกคนก็คือคนงานที่ต้องตั้งใจทำงานทั้งหมด ไม่ใช่เห็นแก่ตัวและให้เด็กใหม่มันทำอยู่คนเดียว แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน แทนที่จะช่วยดูแลและเป็นแบบอย่างที่ดี ไอ้พวกนี้กลับยิ่งทำให้ท่าเรือของเขากลายเป็นพวกหัวโจกตามท้องถนน เขาคงปล่อยไว้ไม่ได้ ต่อไปจะต้องกำชับศักดิ์ให้มากกว่านี้ อย่าหละหลวมให้มันมาก พวกนี้ยิ่งเราปล่อย มันยิ่งได้ใจ
"นายใจเย็นๆนะครับ อย่าทำอะไรวู่วาม" น้อยที่วิ่งตามมาด้านหลังรีบเอ่ยดักไว้ก่อน พวกเขาขับรถสี่ล้อมาคนละคันก่อนจะจอดไว้ตรงถนนแล้วเดินเข้ามาที่ท่าเรือ
"กูต้องสั่งสอนให้มันหลาบจำ มึงดูสินั่น เชียร์กันไม่มีใครทำงานสักคน!" อัศวินเริ่มจะโมโห อยู่ด้านบนขนาดเห็นลางๆยังเริ่มยั้วะ นี่มาเจอของจริงแบบที่พวกมันนั่งเชียร์กันติดขอบสนาม เขานี่อยากจะไล่ออกเสียให้หมด
"พวกมึงสนุกกันมากใช่ไหม!!!!!" นายหัวของท่าเรือนี้กระโดดขึ้นไปยืนบนเสาผูกเรือก่อนจะตะโกนออกมาอย่างโหโห บรรดาคนงานที่กำลังเชียร์ไอ้เด็กนั่นอยู่ต่างพากันชะงักพลางถอยกรูดชนกันเลิ่กลั่ก ที่นี่ใครๆก็รู้ว่าคุณอัศวินน่ะโหดขนาดไหน ไม่มีใครอยากลองเสี่ยงกับอำนาจของท่านกันหรอก
"กูถามว่าพวกมึงสนุกกันมากใช่ไหม!" เขาถามอีกครั้งด้วยสีหน้าโหดกว่าเดิม ตอนนี้คนงานทุกคนถอยมารวมกันตรงกลาง บางคนตัวสั่น บางคนเริ่มวิตกกลัวชีวิตตัวเองจะตกอยู่ในอันตราย
"อยู่ที่นี่ถึงเวลางานพวกมึงก็ต้องทำงาน! ถึงเวลากินพวกมึงก็ต้องกิน! กูไม่เคยห้ามให้พวกมึงพักบ้างถ้าพวกมึงเหนื่อย! แต่กูเคยบอกพวกมึงแล้วใช่ไหม ว่าถ้าคิดจะอยู่ที่นี่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีอภิสิทธิ์เหนือกว่าใคร!!
มีใครตอบกูได้บ้างว่าพวกมึงกำลังทำอะไรกัน!!!" อัศวินมองหน้าพวกมันที่พยายามหลบตาเขา ก่อนจะเหลือบเห็นเงินฟ่อนหนึ่งในกำมือไอ้คนที่ตัวใหญ่สุด มึงสินะ หัวโจก
"ไอ้คนที่ถือเงิน ก้าวออกมา!" เขาเรียก มันผู้นั้นเลิ่กลั่ก กำเงินแน่นจนเปียกไปหมด ก่อนจะก้าวออกมาด้านหน้าขาสั่น
"มึงตอบกูมาว่าเมื่อครู่พวกมึงกำลังทำอะไรกัน!" อัศวินถามคนตรงหน้า จ้องหน้ามันเค้นคำตอบ
น้อยเองพยายามสอดส่ายสายตาไปรอบๆเพื่อหาไอ้เด็กแสบแต่ก็ไม่เจอ ไม่รู้มันหายไปไหน เขาเริ่มจะเป็นห่วง ป่านนี้ไม่ใช่สลบไปแล้วรึ
"พวกผมพนันกันว่าไอ้เด็กใหม่มันจะยกลังได้กี่ลังครับนาย" ไอ้ยักษ์ตอบเสียงสั่น
"มึงทำแบบนี้กับทุกคนที่มาใหม่?" อัศวินเลิกคิ้วถาม และพวกมันก็พยักหน้ากันอย่างรับผิด
"อยู่ที่นี่พวกมึงทุกคนมีฐานะเท่าเทียมกันทั้งหมด ไม่ว่าจะมาก่อน มาหลัง! มึงไม่มีสิทธิ์สั่งให้ใครทำอะไร! ที่นี่กูยกให้พี่ศักดิ์เขาดูแล! เขาไม่ออกมาดู! ก็ไม่ใช่ว่ากูจะไม่เห็น! หรือกูใจดีเกินไป พวกมึงถึงกล้าแหกคอก!" เขาเน้นเสียงประโยคสุดท้ายให้หนักๆ และคนงานทุกคนก็ปฏิเสธกันเลิ่กลั่ก แค่นี้ก็ไม่กล้าหือแล้ว อย่าโหดไปมากกว่านี้เลยนาย
"ไหนไอ้เด็กใหม่ที่ว่า .." อัศวินละสายตาจากพวกมันก่อนจะมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่คนเดิมๆที่คุ้นหน้า ไม่เห็นจะมีเด็กใหม่สักคน
"นายครับ ผมว่ามันคงเป็นลมในเรือไปแล้ว ไม่เห็นออกมาสักที" มีคนใจกล้าตอบขึ้นและอัศวินทำได้แค่ถอนหายใจ
"ถ้ามันตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ! มึง! มึง! มึง! หรือว่ามึง!" อัศวินชี้หน้ารายตัว คนงานส่ายหัวกันพัลวัน มันคงไม่ตายหรอกใช่ไหมไอ้เด็กนั่น ยกไปแค่นิดเดียวเอง คงไม่ถึงกับตายหรอกจริงไหม
เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้งเมื่อไอ้เด็กใหม่ที่ว่ามันเดินโซซัดโซเซออกมาจากเรือ จอมขวัญแค่หมดแรงและหน้าวูบไปชั่วขณะ เขานั่งพักจนคิดว่าน่าจะเริ่มขนต่อได้จึงออกมา เป็นเพราะหูเริ่มอื้อ สายตาเริ่มฝ้าฟาง จอมขวัญจึงมองไม่เห็นใครอยู่ในสายตาทั้งสิ้น เขาสนใจเพียงแค่ลังไม้ที่วางเรียงอยู่ เหลืออีกแค่เก้าลัง เก้าลังเท่านั้น เขาก็จะชนะ
"วางลงเดี๋ยวนี้!" อัศวินโกรธมากที่เห็นว่าเด็กใหม่เป็นใคร เขาหันไปมองน้อยอย่างคาดโทษก่อนจะตะโกนไล่หลังมัน แต่มันกลับไม่สนใจ
"มึงจะลองดีกับกูใช่ไหม ได้!" เขากระโดดลงมาจากเสาผูกเรือก่อนจะวิ่งไปถึงตัวมันแล้วกระชากแขนมันอย่างแรง
"กูบอกให้หยุด! มึงไม่ต้องขนต่อแล้ว!!!" เขาเอ่ยเสียงเข้ม จ้องหน้ามัน ลูกชายของคนที่ทรยศเขา หลังจากไม่ได้เจอมันมาเกือบสองอาทิตย์ เขาตั้งใจจะลืมมันไปให้ได้ แต่พอวันนี้เห็นหน้ามัน เขากลับรู้ได้ทันทีว่าไม่เคยลืมมันได้สักที
"อีกแค่เก้ากล่อง .. ผมจะขนต่อ" จอมขวัญเอ่ยอย่างหมดแรงก่อนจะกระชากแขนกลับแล้วยกลังเดินต่อไป อีกนิดก็จะถึงเรือแล้ว เขาไม่อยากช้า เพราะไม่รู้ว่าจะล้มลงเมื่อไหร่
"กล้าขัดคำสั่งกูหรือไง!" เขาโมโหมากที่มันกล้าขัดคำสั่งเขาต่อหน้าคนงานหลายร้อยคน อัศวินเดินตามเข้ามากระชากลังในมือมันออกก่อนจะเรียกคนงานมาเอาไปเก็บ
"ดื้อด้าน หยิ่ง จองหองเหมือนพ่อมึงไม่มีผิด!" เขาจับแขนง่อยๆของมันทั้งสองข้างแล้วเขย่าตัวมันอย่างรุนแรง จอมขวัญเวียนหัว คนตรงหน้าพูดอะไรก็เริ่มจับใจความไม่ได้
"อย่ามาว่าพ่อผมนะ! คุณมันเลว! คนชั่ว!!!" จอมขวัญพยายามแกะมือคนตรงหน้าออกแต่ก็ทำไม่ได้ แรงเขาเยอะมากจนแขนขวัญแทบจะแตกเป็นผุยผง
"ปากดีขึ้นเยอะนี่! ตอนแรกกูว่าจะปล่อยมึงไป! แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว!" อัศวินลากตัวมันให้เดินตามมา น้อยเองก็ยืนลุ้นอยู่นานพอเห็นแบบนี้ก็ยิ่งห่วงไอ้ขวัญมากขึ้นไปอีก
"ปล่อยผมนะ!" เสียงร้องของจอมขวัญไม่ได้ช่วยให้อัศวินใจเย็นขึ้น
"เชี่ย เป็นลมไปอีก!" เดินยังไม่ทันถึงสามก้าวจอมขวัญก็ทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง อัศวินส่ายหัวด้วยความระอา ดูมันสิเนี่ย! ร่างกายก็อ่อนแอจะตายห่าอยู่แล้วยังจะทำอวดเก่ง
เขาจำใจช้อนตัวมันขึ้นมาก่อนจะเปลี่ยนจับตัวมันพาดบ่าแล้วออกเดินท่ามกลางเสียงฮือฮาของเหล่าคนงานที่งุนงงกับการเจอหน้ากันครั้งแรกของนายกับไอ้เด็กถึกนั่น
"น้อย! มึงคุมคนงานให้ทำงานที" เขาสั่งลูกน้องที่ดูจะเป็นห่วงคนในบ่าเขาจนไม่ฟังที่เขาพูด
"กูรับรองว่ากูจะไม่ฆ่ามัน พอใจไหม!" เขาเอ่ยและน้อยก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ อย่างน้อยนายก็จะไม่ฆ่าไอ้ขวัญมัน แค่นี้เขาก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งแล้ว
"เอ้าๆ อย่ามัวคุยกัน ทำงานต่อสิวะ! พวกมึงนี่หาเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวัน คอยดูกูจะยุให้นายไล่ออกเรียงตัวเลย!" น้อยสั่งพวกมัน คนงานกุลีกุจรทำงานกันต่ออย่างขัดไม่ได้ น้อยเปรียบเสมือนมือขวาของคุณอัศวิน ที่นี่ไม่มีใครกล้าหือกับน้อยเช่นเดียวกัน
อัศวินพามันมาที่รถก่อนจะผูกร่างเล็กเข้ากับเอวเขาจนแน่นแล้วขับพาขึ้นมาที่ห้องทำงาน
"ดื้อด้านจนได้เรื่อง!" เขาสบถก่อนจะวางตัวมันลงบนโซฟา จับขามันให้นอนพาดยาว
"กูจะทำอย่างไรกับมึงดีวะ!" เขาเดินวนไปมาอย่างครุ่นคิด มองหน้ามันแล้วความแค้นก็กลับมา แต่อีกใจก็นึกสงสารคนอย่างมัน
เขาไม่คิดว่ามันจะอยู่รอดในเพิงไม้เก่าๆมาจนถึงวันนี้ เขาดูถูกคนอย่างมันไว้มากจริงๆ อัศวินไม่ใช่คนโง่ เพียงแค่ยอมให้ความแค้นมาบังตาก็เท่านั้น คนอย่างมันก็สู้คนเป็นเหมือนกันเขาเพิ่งรู้ เอาจริงๆเขานับถือมันไม่น้อยตอนที่เขาสั่งให้น้อยจับมันไปให้อิแร้งกิน เด็กไร้หนทางสู้อย่างมันไม่แม้แต่จะร้องขอชีวิตกับเขา เย่อหยิ่งไม่แพ้พ่อมันจริงๆ แต่ก็ทำให้เขารู้ว่าความตายไม่ใช่สิ่งที่มันกลัว
อัศวินสะบัดความคิดทั้งหมดออกก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เขาค่อยๆหลับตาสงบจิตสงบใจ อีกสองวันเขาจะต้องขึ้นไปลำปางอีกรอบ เบาะแสเริ่มทยอยมามากขึ้นและเขาจำเป็นต้องขึ้นไปด้วยตัวเอง ทางนี้คงต้องฝากลุงชัยไว้เหมือนเดิม
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา" เขาตอบรับคนด้านนอก
"นายครับ" น้อยเรียกนายด้วยความรู้สึกสำนึกผิด
"คนงานเรียบร้อยใช่ไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงปกติ
"ครับนาย" น้อยตอบ เหลือบมองร่างเล็กที่ยังไม่ได้สติ ตั้งแต่กูเจอมึงมา ไม่รู้มึงสลบไปกี่รอบต่อกี่รอบนับไม่ถ้วนจริงๆ
"ทำไงก็ได้ให้มันฟื้น กูรำคาญลูกตา" อัศวินว่าอย่างเหนื่อยใจ
"ครับนาย" น้อยรีบโค้งรับคำก่อนจะหาผ้าผืนเล็กชุบน้ำมา เปิดกล่องยาหายาดมแอมโมเนียแก้ขัดไปก่อน น้อยค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้มันไล่ลงมาถึงหน้าอกขาวอย่างเบามือ
อัศวินมองน้อยที่จัดการทุกอย่างอย่างคล่องแคล่ว นี่เขาให้คนสนิทดูแลมันมากเกินไป จนตอนนี้ลูกน้องเขาได้กลายเป็นบุรุษพยาบาลไปแล้วหรือไร
"มึงคล่องดีนะ" อัศวินเอ่ยเสียงขัน มองคนที่อีกมือนึงพัด อีกมือถือแอมโมเนีย ทำคล่องเหมือนกับร่ำเรียนมามิปาน
"ช่วงที่มันป่วยซมอยู่หลายวันก่อนจะฟื้น ผมทำให้มันทุกวันครับ ผลัดกันกับพรมัน" น้อยว่า ไม่เหนื่อยเลยที่ต้องดูแลมัน ห่วงมันมากกว่า กลัวมันจะไม่รอด
"มึงรักมันมากนักหรือไง" อัศวินถาม เขาไม่เข้าใจ เพิ่งเจอกันไม่นาน แถมไม่ได้มีสัมพันธ์ใดๆต่อกัน ทำไมถึงต้องดีกับมันถึงเพียงนี้
"ผมเอ็นดูมันมากกว่าครับ ผมอยากมีน้องชายและมันก็น่ารักดี" น้อยตอบไปหัวเราะไป นิสัยมันน่ารัก อยู่กับใครคนนั้นก็ต้องเอ็นดู
"น่ารักกับผีน่ะสิ ด่ากูเอา ด่ากูเอา แถมหยิ่งติดพ่อมาไม่มีผิด!" อัศวินอยากจะหัวร่อ ปากก็ดีขนาดนี้ ไม่เห็นเค้าโครงความน่ารักของมันสักนิด
"ก็นายชอบตะคอกมันนี่ครับ อูย" น้อยหลบปากกาที่เขวี้ยงมาใส่ บางทีนายเขาก็ทำตัวเป็นเด็กๆ เด็กที่รู้ว่าตัวเองผิดแต่ไม่ยอมรับผิด
"มึงนี่ชักจะเอาใหญ่ กูสั่งอะไรเป็นต้องขัดใจกูหมด" อัศวินว่า เรื่องเด็กนี่ก็เหมือนกัน เคยสั่งว่าอย่าช่วยเหลือมัน ที่ไหนได้ เกื้อหนุนกันเสียทุกอย่าง ลับหลังเขาเลยคิดว่าจะทำอะไรก็ได้สินะ
"ผมขอโทษจริงๆครับนาย แต่ผมสงสารมัน มันนอนร้องไห้ทุกคืน มันคงคิดถึงพ่อ" น้อยเอ่ยเสียงเศร้า สงสารมันทุกทีที่เห็นน้ำตาใสๆไหลลงมา
"พ่อเลวๆอย่างนั้นจะไปคิดถึงทำไม! พอเลยมึง หยุดพล่ามเรื่องเด็กนี่ได้ละ มึงเปลี่ยนไปเยอะนะตั้งแต่เจอมัน ถ้ามึงไม่มีเมียมีลูก กูคงนึกว่ามึงอยากได้มันมาทำเมียจริงๆให้ตาย" อัศวินเอ่ยอย่างปวดหัว น้อยได้แค่ขำออกมาที่นายเขาคิดแบบนี้ จะว่าไปมันก็น่ารัก อ้อนแอ้นราวผู้หญิง ถ้าจะมีผู้ชายมาจีบมันบ้างคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
"เพิงที่ชายป่ามันอยู่สุขสบายดีไหมล่ะ" อัศวินถามเย้ย
"ที่นั่นผมถางหญ้ารกออกไปแล้วครับ งูเงี้ยวน่าจะลดลง มันเองก็ทนนอนมาจนตอนนี้คงชินเสียแล้ว เก่งเหมือนกันนะครับ จากที่เคยเอาแต่นอนร้องไห้ หลังๆก็ลุกเดินทำนู่นนี่ บางวันก็เก็บผักเก็บหญ้ามาให้นังพรมันทำอาหาร" น้อยเผลอตัวเล่าอย่างมีความสุข ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนที่ฟังเป็นใคร
"สบายเกินไปสินะ กูจะได้ให้มันไปนอนตามป่า จะได้ทรมาณกว่านี้!" อัศวินยิ้มเยาะ อยากให้มันรู้สำนึกเสียบ้างว่าพ่อมันทำอะไรไว้ ไม่ใช่มาด่าเขาฉอดๆ ทั้งๆที่เขาต่างหากเป็นผู้ถูกกระทำ
"พอเถอะครับ ผมสงสารมัน" น้อยพูดเสียงเศร้า ดูสิเนี่ย เนื้อตัวยังเย็นชืดอยู่เลย จะฟื้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ก่อนจะสงสารมัน มึงเตรียมสงสารตัวเองก่อนเลย! คำก็สงสาร! สองคำก็สงสาร! กูอำมหิตกับมันมากไปสินะ!" อัศวินว่าแดกดันลูกน้อง ทำราวกับว่าเขาทำร้ายมันหนักหนาสาหัสอย่างไรอย่างนั้น
"โธ่ นายครับ" น้อยไม่กล้าเอ่ยอะไรอีกแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองพูดเยอะเกินความจำเป็นไปจริงๆ
"พ .. พ่อ" เสียงสะอื้นนิดๆทำให้อีกสองคนในห้องชะงัก น้อยรีบตบหน้ามันเบาๆเพื่อเรียกสติ
"พี่ .. น้อย" จอมขวัญกระพริบตาถี่ๆ เขาไม่ค่อยเวียนหัวเท่าไหร่แล้ว เพียงแต่ยังไม่ค่อยมีแรงและเจ็บแขนไปหมดที่โดนคนใจร้ายบีบอย่างแรงจนแทบจะหักคามือ
"เออ เอ็งฟื้นก็ดีแล้ว ทำอะไรไม่ดูตัวเองเล้ย จะตายอยู่แล้วยังจะอยากเอาชนะ!" น้อยบ่นให้มันเหมือนพี่ชายคนหนึ่งบ่นน้องชายตัวเองเวลาทำผิด
"ก็ถ้าขวัญทำให้เขาเห็นได้ว่าขวัญสามารถยกลังได้ เขาก็จะได้เลิกแกล้งขวัญ ต่อไปขวัญจะได้ทำงานได้ไงจ๊ะ" จอมขวัญบอก และน้อยเองก็ทำได้แค่ส่ายหัว
"ทีหลังมีอะไรก็ไปบอกพี่ศักดิ์เขา อย่าปล่อยให้เขาแกล้งแบบนี้ รู้หรือเปล่า!" น้อยเตือนอย่างหวังดี และจอมขวัญก็พยักหน้า
"ปวดหัวอยู่ไหม" น้อยถาม ส่งผ้าให้มันเช็ดหน้าเช็ดตา
"นิดหน่อยจ่ะ ขวัญเจ็บแขนมากกว่า คนใจร้ายบีบแขนขวัญแทบจะหักคามือ คนอะไรไม่รู้ ใจร้าย หน้าดุ แล้วยัง .." จอมขวัญยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงโหดแทรกขึ้นมา
"แล้วยังอะไร มึงพูดมาให้หมด!" อัศวินนั่งฟังอยู่นานแล้ว ตอนแรกว่าจะไม่ยุ่ง ดูสิ มันยังลามปามด่ามาถึงเขาจนได้
จอมขวัญเบิกตาโพรงก่อนจะกลืนน้ำลายที่เหนียวลงคอ บ้าจริง ไม่รู้นี่นาว่าคนใจร้ายจะอยู่ที่นี่ด้วย
"คุณพูดดีๆไม่เป็นหรือไง แรงก็เยอะ แขนผมไม่ได้ใหญ่ถึกเหมือนคุณนะ!" จอมขวัญลุกขึ้นนั่งตัวตรงก่อนจะจ้องคนตรงหน้าอย่างเจ็บใจ คิดว่าตัวใหญ่กว่าแล้วจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าได้หรือไง
"ไอ้ขวัญ!" น้อยบิดเอวมันไปทีโทษฐานไปต่อปากต่อคำ เดี๋ยวเถอะมึง อยากโดนของจริงใช่ไหม
"มึงดูมันนะน้อย กูทั้งแบกมันมาถึงที่นี่ ขอบใจกูสักคำก็ไม่มี แถมยังด่ากูฉอดๆ!" อัศวินมองเด็กตรงหน้าด้วยแววตาดุดัน โอหังไม่มีใครเกิน ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่
"ขอโทษนายเขาซะแล้วก็ขอบคุณด้วย เร็ว!" น้อยจับแขนคนตรงหน้าแล้วสั่งให้ทำตาม โชคดีแค่ไหนที่คุณอัศวินไม่โกรธจนเลือดขึ้นหน้า นี่เขาก็อ่อนลงให้มากพอแล้ว จะเอาอะไรอีก
"คุณเองก็ต้องขอโทษผมด้วยที่ทำผมเจ็บ! ขอโทษครับ แล้วก็ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้ผมสลบตายอยู่ตรงนั้น" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าท่าทางกวนได้ใจ อัศวินฟังที่มันว่าแล้วอยากตาย แถมมันยังพูดแดกดันเขาอีก ไม่ได้ขอโทษจากใจจริง!
"มึงนี่มันเด็กเวรจริงๆ มันน่าจับไปให้อิแร้งทึ้งซะให้เข็ด!" อัศวินไม่รู้จะพูดอย่างไรกับมันดี กวนบาทาก็ใช่ย่อย หน้าตาซื่อๆแต่แฝงไปด้วยท่าทีก๋ากั่นนั่นน่าจะปราบให้หงอซะ
"ก็เอาสิครับ สั่งฆ่าผมเหมือนที่เคยสั่งฆ่าพ่อไง ผมไม่กลัวหรอก ดีเสียอีก ผมจะได้ไปอยู่กับพ่อเร็วขึ้น!" จอมขวัญท้าทายคนตรงหน้า เขาตั้งมั่นไว้แล้วว่าถ้าเกิดจะต้องตายจริงๆ เขาจะไม่รีรอขอชีวิตเลย เอาสิ อยากทำอะไรก็ทำ ผมจะไม่หนีไปไหนทั้งสิ้น
"ผยองเหมือนพ่อไม่มีผิด! หึ! แต่ครั้งนี้การให้มึงไปตายมันคงจะง่ายไป ให้ไปอยู่เพิงไม้เก่าๆมึงก็เสือกอยู่ได้อีก สงสัยคงจะมีอยู่เรื่องเดียวล่ะมั้งที่มึงไม่อยากทำ!" อัศวินยิ้มย่อง เขาเพิ่งจะนึกออกว่าคนตรงหน้ามันทั้งหยิ่ง จองหองพองขน และรักศักดิ์ศรีมากกว่าชีวิต แล้วถ้าลองให้มันต้องใช้ศักดิ์ศรีมาแลกกับคนที่มันเกลียดล่ะ
"นายครับ ผมขอโทษแทนมันด้วย มันยังเด็ก ไม่รู้อะไรควรไม่ควร ผม.." น้อยรีบขอโทษขอโพยแทนเด็กดื้อข้างๆ จะพากันตายหมดแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
"ไม่ต้องหรอกไอ้น้อย กูมีไอเดียดีๆแล้ว ในเมื่อมึงเกลียดกูมากเพราะกูเป็นคนสั่งฆ่าพ่อมึง มึงรังเกียจกู ไม่อยากเข้าใกล้กู เพราะฉะนั้นนับจากนี้กูจะให้มึงมาเป็นข้ารับใช้กู ไม่ว่ากูจะสั่งอะไรมึงก็ต้องทำ ห้ามขัด ห้ามหือ กูเป็นนาย มึงเป็นบ่าว แบบนี้มึงว่าเป็นความคิดที่ดีไหมล่ะ!" อัศวินเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข อยากจะเห็นคนที่มันรักศักดิ์ศรีนักหนา ดูสิว่าต้องมารับใช้คนที่เกลียดเข้าไส้อย่างเขา มันจะทำอย่างไร
จอมขวัญกัดฟันอย่างโกรธแค้น เรื่องอะไรเขาจะต้องทำงานให้คนเลวๆแบบนี้ เขาไม่ทำ ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่ทำ!
"ผมไม่ทำ!!!!" จอมขวัญตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งไปที่ประตู
"จอมขวัญ!" น้อยเอ่ยเรียกเพราะเป็นห่วง กลัวว่ามันจะหนีเตลิดไปไหนไกล
"ถ้ามึงไม่ทำ มึงฟังกูไว้เลยนะ ว่าไอ้น้อยกับครอบครัวจะต้องเดือดร้อน! กูจะเล่นงานพวกมันให้ถึงที่สุด! และสาเหตุมาจากมึงคนเดียว มันช่วยมึงเอาไว้ถือเป็นความผิด กูจะลงโทษพวกมันให้สาสม! ส่วนมึงก็แล้วแต่จะคิด ถ้าไม่อยากเห็นครอบครัวพี่มึงวอดวายก็ควรจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร!"
"น้อย! กูไม่ได้ขู่! แต่นี่คือการลงโทษที่เด็กของมึงไม่เชื่อฟังกู! ถ้ามันยังดื้อรั้นหัวแข็งอยู่แบบนี้ มึงก็ต้องรับผลที่มันทำ เข้าใจไหม!" อัศวินถามคนตรงหน้าเสียงเข้ม
"เข้าใจครับ!" น้อยก้มหัวยอมรับคำพิพากษาแต่โดยดี
จอมขวัญกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ เขากัดปากจนสั่นระริกก่อนจะร้องไห้ออกมา พี่น้อยกับครอบครัวเป็นผู้ที่มีพระคุณกับเขา เขาจะทำให้พี่น้อยเดือดร้อนไม่ได้ แค่นี้พี่น้อยก็เดือดร้อนมามากพอแล้ว ทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน พี่น้อยยังทำเพื่อเขามากมายขนาดนี้
"กูให้โอกาสมึงคิดถึงพรุ่งนี้ หลังจากนั้นมึงก็เตรียมตัวดูครอบครัวพี่ชายมึงล้มเหลวได้เลย!" อัศวินเอ่ยย้ำ เขาเดินกระแทกไหล่เล็กก่อนจะออกจากห้องทำงานไป โดยไม่หันไปสนใจคนจองหองอย่างมันอีกเลย หึ สะใจเป็นบ้า คอยดูเถอะ กูจะเล่นมึงให้สมกับที่มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูเลย คอยดู!
"พี่น้อย! ฮืออออออออ" จอมขวัญหันกลับมาหาคนด้านหลังทันที เขาวิ่งถลาไปกอดพี่ชายตรงหน้าไว้เหมือนจะขาดใจให้ได้
"ถ้าเอ็งไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ บางทีข้าคงจะดวงซวยจริงๆ อย่างน้อยเขาคงไม่ฆ่าแกงพวกข้าหรอก มึงไม่ต้องห่วง" น้อยลูบหลังมันที่สะอื้นไห้ เขาทำใจแล้ว อีกอย่างเขาก็ขัดขืนคำสั่งคุณอัศวินมาหลายคราจริงๆ จะถูกทำโทษก็คงไม่แปลก
"ฮึ่ก ไม่! ขวัญไม่ยอมให้พี่กับครอบครัวต้องมาพังลงเพราะขวัญเป็นต้นเหตุ ขวัญเสียใจที่ทำให้พี่น้อยกับพี่พรเดือดร้อน" จอมขวัญร้องไห้ออกมาฟูมฟาย ใครจะคิดว่าคนใจร้ายจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ทำเขาคนเดียวไม่พอ ยังจะพาลถึงคนอื่นอีก
"อย่าคิดมาก เอ็งทำดีแล้ว จากนี้จะเป็นไงต่อก็ช่างมัน ข้าทนได้" น้อยปลอบคนตรงหน้า อยู่ไปอยู่มาก็เริ่มจะรักมันเหมือนน้องชายแท้ๆไปเสียแล้ว
"ขวัญขอโทษ ฮือออ ขวัญจะทำ ขวัญยอมแล้วทุกอย่างเลย ขวัญจะยอมเป็นทาสรับใช้เขาเอง พี่น้อยจะได้ไม่เดือดร้อน" จอมขวัญไม่มีทางเลือกอีกต่อไป เขายอมทุกอย่างแล้วจริงๆ
"เอ็งคิดให้ดีๆ คำว่าข้ารับใช้ของนายเขาคงไม่ธรรมดา คิดจะเสี่ยงรู้บ้างไหมต้องเจอกับอะไรบ้าง!" น้อยถาม จับมันขึ้นมามองหน้าเขา แก้มขาวเปรอะไปด้วยเศษฝุ่นและคราบน้ำตา
"ขวัญไม่มีทางเลือก ขวัญรู้แค่ว่าถ้าขวัญยอม พี่น้อยก็จะไม่เดือดร้อน ขวัญไม่เหลือใครอีกแล้ว ตอนนี้พี่น้อยกับพี่พรคือคนที่ขวัญมีเหลืออยู่บนโลกใบนี้ ให้ขวัญทำเถอะนะจ๊ะ อย่างน้อยขวัญขอตอบแทนคุณที่พี่ช่วยเหลือค้ำจุนขวัญมาตลอด" จอมขวัญยกมือสากขึ้นมารองแก้มไว้ พี่น้อยคือผู้มีพระคุณที่ขวัญต้องตอบแทน แม้จะต้องถูกกดขี่ข่มเหงจากคนใจร้ายคนนั้น แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว คิดเอาตัวรอดแล้วทิ้งให้คนอื่นรับกรรมแทน
TBC.
Talk: มาจึ๋งนึงก่อนน้า ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
