รอยชัง ๒
อัศวินมาลงเครื่องที่สุราษฎร์ก่อนจะให้ลูกน้องขับรถมารอรับที่สนามบิน เขาใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงท่าเรือรวมเพื่อจะข้ามไปที่เกาะส่วนตัว เรือสปีดโบ๊ทคันละหลายล้านจอดรอคนเป็นนายอยู่ด้านข้าง อัศวินรับไหว้ลูกน้องก่อนจะก้าวขึ้นเรืออย่างรีบร้อน
"นายครับ ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันจ้องจะเล่นงานเรือขนส่งเราครับ โชคดีว่าไส้ศึกที่เราส่งไปมันส่งข่าวมาบอกทัน เราเลยเปลี่ยนเรือไปเป็นเรืออีกลำแล้วออกไปทางฝั่งตะวันตกครับ" ลูกน้องตะโกนโต้ลมคุยกับเขา อัศวินได้แต่กำหมัดแน่น มึงจะเอากูให้ได้เลยใช่ไหม
"สรุปว่าของถึงมือลูกค้าเรียบร้อยใช่ไหม" เขาถาม
"เรียบร้อยครับ เพียงแต่ไปช้ากว่ากำหนดสองชั่วโมง แต่ลุงชัยเคลียร์ให้เรียบร้อยแล้วครับ" ลูกน้องเอ่ย และอัศวินพยักหน้ารับ ลุงชัยเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของเขา ถ้าไม่มีแก ป่านนี้ครอบครัวเขาคงจะแย่
สปีดโบ๊ทที่สกรีนชื่อนามสกุลเขา 'จารุพงษ์ไพศาล' ไว้ด้านข้าง ขับมาเทียบท่าเกาะในเวลาไม่นาน อัศวินลงจากเรือได้ก็นั่งรถต่อเข้ามายังที่พัก ที่นี่เป็นเกาะของเขาทั้งหมด ครึ่งหนึ่งเป็นรังนก อีกครึ่งเป็นกระชังมุก ทุกที่มีถนนตัดผ่านและเขายังให้บรรดาลูกน้องที่ตั้งใจจะปักรกรากที่นี่สามารถสร้างบ้านและพาครอบครัวมาอยู่ได้ทันที ขอเพียงไม่สร้างความวุ่นวายและตั้งใจทำงานให้เขา นายคนนี้ก็ยังใจดีเสมอ
"ไงไอ้หลานชาย ได้ข่าวว่าเสียหายใช่ย่อย" อัศวินไหว้คนที่เคารพ ตอนนี้เขามาที่ห้องทำงานที่ถูกสร้างอยู่ตรงกลางของเกาะ ตรงนี้สามารถไปไหนมาไหนสะดวกและรวดเร็วที่สุด ส่วนมากเขาจะใช้เวลาอยู่ที่นี่เพื่อทำงานคอยดูลูกน้อง บ้านพักก็คือบ้านพักจริงๆ เป็นที่ๆเอาไว้นอนเวลากลับถึงบ้านอย่างเดียว
"ครับ เจ็บใจจริงๆ" อัศวินว่า เดินไปที่กระจกแล้วมองลงไปที่กระชังมุก ลูกน้องกำลังทำงานกันอย่างขมักเขม้น เขาเห็นแบบนี้ค่อยโล่งใจ
"ที่นี่ก็เกือบแย่ คราวหน้าคงต้องวางแผนให้รอบคอบ" ลุงชัยว่า อัศวินพยักหน้าก่อนจะนั่งลงด้วยความเหนื่อยล้าที่ไม่เคยให้คนภายนอกได้เห็น แต่นี่คือลุงชัย คนที่สอนเขามาตั้งแต่เขายังไร้แข้งขาในวงการนี้
"ถ้าเหนื่อยก็พักซะบ้าง ลุงยังอยู่ช่วย ไม่ได้ไปไหน" ลุงชัยเดินมาตบบ่าเขาให้กำลังใจ
"ขอบคุณนะครับลุงสำหรับทุกสิ่ง ถ้าไม่มีลุงผมคงจะล้มลงไม่เป็นท่า" อัศวินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อต้องบังคับเขาให้เข้ามาช่วยดูแลกิจการ ก็เพราะถ้าเขาไม่ทำ แล้วจะมีใครทำ ลูกน้องอีกหลายร้อยคนจะอยู่อย่างไรถ้ากิจการนี้ต้องปิดตัวลง
"เอาล่ะ มาเหนื่อยๆ ไม่กลับไปนอนให้สดชื่นกว่านี้หน่อย ดูวินจะโทรมไปนะ" ลุงชัยว่า "ลุงรู้ว่าหลายห่วง แต่ตอนนี้ยังไม่มีอะไร พักสักหน่อย พอสมองปลอดโปร่งจะได้คิดอะไรออก"
"ครับ" อัศวินก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ หลายวันมานี่เขาแทบไม่ได้พักผ่อน นอนก็เหมือนจะไม่ค่อยหลับ เป็นเพราะความเครียด ความกังวลที่สะสมทำให้เขาปรับตัวไม่ทัน
อัศวินลาลุงชัยแล้วขึ้นขับเจ้า ATV 4 ล้อมายังบ้านพัก ที่นี่เขาอาศัยเพียงคนเดียวแม้จะมีหลายห้องแต่ก็ไม่เคยมีใครเข้ามาอยู่ บ้านพักของเขาไม่ได้สร้างหรูมากนัก แต่ของอำนวยความสะดวกต่างก็มีครบถ้วน เขามีแม่บ้านอยู่หนึ่งคนชื่อ ป้านวล คอยทำอาหารและช่วยทำความสะอาดให้ วันไหนที่เขาไม่อยู่ เขาก็จะให้ป้านวลมาช่วยเปลี่ยนดอกไม้ไหว้พ่อให้ เขาต้องทำทุกวัน เพราะมันเปรียบเสมือนการเคารพแม้เขาจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว
.....
น้อยถ่างตาขับยาวมาถึงชุมพรก่อนจะจอดรถเพื่อเติมน้ำมันและพักทานข้าว เขาอดห่วงไอ้เด็กข้างๆไม่ได้ ตอนนี้ตัวมันเริ่มร้อนอีกแล้ว แถมไม่เคยลืมตาขึ้นมาสักที สองวันแล้วนะที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนหรือเข้าห้องน้ำ เขากลัวว่ามันจะตายเสียก่อนถึงเกาะน่ะสิ
"ไอ้หนู! ไอ้หนู!" น้อยตัดสินใจเขย่าแขนเรียกมัน อย่างน้อยได้เข้าห้องน้ำ กินข้าวบ้างก็คงดี
"อืออออ" ร่างเล็กค่อยๆครางอือเหมือนรู้สึกตัว น้อยเบิกตาโพรงด้วยความดีใจ ดีใจที่มันรับรู้
"ตื่นเถอะ เดี๋ยวจะซื้อข้าวมาให้" เขาว่า ไม่อยากลงไปกินให้เสียเวลา ซื้อมากินไปขับไปนี่แหละ
"น .. หนาว วว" เด็กน้อยขยับยุกยิกขดตัวอย่างหนาวสั่น น้อยขมวดคิ้วแน่น หนาวกับผีสิ เขาลดจนสุด ร้อนจนเหงื่อแตกไปหมดแล้ว
"ห่มนี่ไว้ รอกูแปปนะ เดี๋ยวลงไปซื้อข้าวก่อน" ไม่มีเสียงตอบรับ น้อยทำเพียงใช้เสื้อคลุมห่มตัวคนข้างๆก่อนจะติดเครื่องไว้แล้วรีบลงไปซื้อข้าวราดแห้งๆสี่กล่องเผื่อไม่อิ่ม น้ำอีกสิบขวดเตรียมไว้ ระหว่างรอก็ไปเข้าห้องน้ำจะได้ไม่เสียเวลา
เปลือกตาบางที่ยังคงร้อนระอุค่อยๆขยับเบาๆ มือเล็กสั่นเทาจนไม่สามารถดึงผ้ามาปิดส่วนที่โผล่ออกมารับความเย็นได้ เขาฝัน ฝันว่าพ่อทิ้งเขาไปแล้ว ในฝันเหมือนจริงมากๆ พ่อมาลาเขา บอกเขาว่าให้เขาอยู่ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในฝันเขาไขว่คว้าพ่อไว้ ไม่ให้พ่อไป แต่สุดท้ายก็เหลือเพียงความว่างเปล่า ตลอดเวลาที่เขาหลับไป เขาฝันอยู่แต่เรื่องเดิมๆซ้ำแล้ว ซ้ำอีก ในฝันเขาร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นสายเลือดแต่พ่อก็ยังไม่กลับมา
"พ่อ!" ร่างเล็กสะดุ้งตื่น เขาหอบอย่างหนัก เหงื่อเริ่มผุดซึมทั่วใบหน้าและลำคอ กระพริบตาถี่ๆเพื่อให้มองเห็นว่าอยู่ที่ไหน เขาจ้องประตูรถอยู่สักพักก่อนจะพลิกตัวขึ้นแล้วพบว่าร่างของตนกำลังนอนอยู่ในรถของใครก็ไม่รู้ ซึ่งตอนนี้เจ้าของไม่ได้อยู่ที่นี่
"พ่อ! พ่ออยู่ที่ไหน!" เขากลัวไปหมด กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ กลัวว่าจะไม่ได้เจอพ่ออีก
ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ เขามีอาการหน้ามืดและวิงเวียน ไม่รู้จริงๆว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าที่นี่คือปั๊มน้ำมัน เขากลัว ที่นี่ไม่ใช่บ้าน เขาไม่เคยออกไปไหนเลยที่ไม่ใช่บ้าน แล้วคนที่พาเขามาล่ะคือใคร ใจร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้
กำลังวิตกอยู่กับเรื่องนี้ได้ไม่นานเขาก็หันไปเห็นว่ากำลังมีคนเดินตรงเข้ามาที่รถ คนคนนั้นเป็นผู้ชาย สูง ล่ำ น่ากลัว ผิวสีแทนออกคล้ำ ใบหน้าแม้จะเกลี้ยงเกลาแต่เขาก็ไม่ไว้วางใจ
ตัดสินใจเปิดประตูรถลงมา วินาทีแรกที่เท้าสัมผัสกับพื้นถนนคือความร้อน ร้อนจนต้องชักเท้าหนี เขาไม่มีรองเท้าสวมใส่ แต่ถ้ายังช้าอยู่แบบนี้จะหนีไม่ทันเอา
ร่างบางตัดสินใจออกวิ่ง วิ่งไปไหนก็ได้ให้พ้นจากรถคันนี้
น้อยที่กำลังเดินผิวปากมาไม่ทันสังเกตุ เขาเปิดประตูรถแล้ววางข้าวของทั้งหมดลง ก่อนจะเหลือบมองที่ด้านข้างคนขับแล้วปรากฏว่าไม่พบเด็กที่เคยนอนสลบอยู่อีกแล้ว
"เชี่ย!" สบถทันทีที่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นเด็กนั่นกำลังวิ่งไปที่ถนนใหญ่
หน็อย
นอนสลบมาสองวันมึงยังวิ่งปร๋อขนาดนี้!
น้อยรีบขึ้นรถแล้วขับตามออกไปอย่างรวดเร็ว นึกว่ามันจะไปได้ไกล ที่ไหนได้ สุดท้ายก็ต้องหมดลายอยู่นี่
"มึงนี่นะ จะหนีกูทำไม! รู้ไหมว่านี่ไม่ใช่ลำปาง!" เขาเดินลงมาจากรถแล้วพยุงเด็กน้อยขึ้น สลบมาสองวัน วิ่งมาถึงนี่ก็เก่งแล้ว
ร่างบางตัวซีดเผือกเนื่องจากร่างกายขาดน้ำและอาหาร แถมอากาศแบบนี้ยิ่งทำให้เป็นลมได้ง่าย
น้อยรีบอุ้มร่างเล็กยัดใส่รถก่อนจะขับออกไปเรื่อยๆ หมดฤทธิ์เสียแล้วเด็กน้อย ในเมื่อตอนนี้มันยังไม่มีแรงลุกขึ้นมาถามปัญหาอะไรอีกมากมาย เขาจึงต้องเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะได้ถึงสุราษฎร์เร็วขึ้น และมันจะได้หนีไปไม่ได้อีก
ระยะทางที่ดูเหมือนจะใกล้แต่ก็ไกลไม่ใช่น้อย กำหนดการคือเขาต้องถึงสุราษฎร์ตีห้าตอนเช้า แต่นี่เพิ่งจะเที่ยงคืน อีกห้าชั่วโมง แต่ตอนนี้ขาเขาล้าไปหมด
น้อยจอดปั๊มด้านหน้าเพื่อกินข้าวที่ซื้อมา เหลือบมองคนข้างๆแล้วก็สงสาร เกือบจะรอดอยู่แล้วเชียว มึงมาอยู่บนรถคันนั้นได้ไงกันวะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เมื่อเห็นว่ามันคงไม่มีแรงวิ่งต่อและที่นี่มืดมากและมีแต่ป่า เขาจึงลงไปล้างหน้าล้างตา เตรียมผ้าขนหนูผืนเล็กที่เอามาด้วยชุบน้ำ ก่อนจะกลับมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้มัน
"ฮึ่ก" เสียงสะอื้นทำให้รู้ว่าเด็กน้อยรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา เพียงแค่ไม่มีแรง
"อีกห้าชั่วโมงก็ถึง มึงตื่นมากินน้ำกินข้าวสักหน่อยก็ดี ยาก็อยู่นี่ จะได้หายไวๆ" น้อยพูดเพราะรู้ว่ามันน่าจะฟังเขาอยู่
ไร้เสียงตอบรับ และเขาก็ต้องใช้แผนอื่น
"ถ้ามึงยังไม่อยากตายก็ลุกมากินน้ำกินข้าว ไม่มีแรงมึงจะหนีไปยังไง ห๊ะ!" เขาลองใช้วิธีนี้ แต่เด็กน้อยก็ยังคงนิ่งไม่ตอบรับ
"มึงไม่อยากเจอหน้าพ่อหรือไง! ถ้ามึงไม่ลุกมากินข้าวกินยากูจะไม่ให้มึงเจอหน้าพ่อมึงนะ!" น้อยไม่มีทางเลือก เขากลัวว่ามันจะตายจึงต้องใช้วิธีนี้ ไอ้เด็กน้อย กูขอโทษนะที่ต้องโกหกมึง แต่ถ้าไม่ทำ มึงก็คงจะไม่ยอมดูแลตัวเอง
"พ่อ .. ฮึ่ก ผมอยากไปหาพ่อ" ได้ผล ร่างบางหันมาสบตาน้อยในทันที แววตาเศร้าหม่นและน้ำตาที่ไหลลงมาทำให้น้อยสะเทือนใจยิ่งนัก นี่ขนาดมันยังไม่รู้ว่าพ่อมันตาย ถ้ารู้แล้วจะขนาดไหน ไม่ตรอมใจตายเลยรึ
"กินข้าว กินยาซะ แล้วมึงจะได้เจอพ่อ" น้อยเสียงแข็ง ไม่กล้าหันไปมองเพราะกลัวใจตัวเองจะสงสารมันมากไปกว่านี้
"อืออออ ผมจะไปหาพ่อ" เขาปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะคว้ากล่องข้าวขึ้นมากิน กินไปน้ำตาก็ไหลไปเพราะดีใจว่าจะได้เจอพ่อ ทานข้าวเสร็จก็กินยาแล้วดื่มน้ำต่อ เท่านี้ก็จะได้เจอพ่อแล้วสินะ
"ผมจะได้เจอพ่อแล้วใช่ไหม" มันถาม น้อยถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าส่งๆไปอย่างนั้น
"เราจะไปไหนกันครับ" เด็กน้อยเริ่มอยากรู้เกินที่ควรจะรู้ น้อยจึงปราม
"นอนไป ถึงแล้วก็รู้เอง" หันมาส่งสายตาขู่และมันก็รีบพยักหน้ารับก่อนจะรีบหลับตานอนด้วยความดีใจ
พ่อจ๋า เราจะได้เจอกันแล้วนะ ขวัญกำลังจะไปหาพ่อนะครับ
.....
หวอดดดดดดดด
เสียงหวูดเรือที่ดังขึ้นทำให้เด็กน้อยสะดุ้งตกใจตื่น
"ตื่นแล้วก็ลุก เรือมารอแล้ว" น้อยบอกคนข้างๆ เตรียมข้าวของลงมาจากรถจนหมดเตรียมไปขึ้นเรือเร็วที่เกาะส่งมารับ
"ทำไมเราต้องมาทะเล พ่ออยู่ที่นี่เหรอ" ร่างบางถาม ไม่ค่อยเข้าใจอะไรคนข้างๆเลย อยู่ดีๆตื่นมาก็ไม่เจอพ่อแล้ว แล้วคนๆนี้ก็ยังบอกว่าพ่ออยู่ที่นี่อีก ทำไมพ่อต้องมาที่นี่ แล้วที่นี่คือที่ไหน คำถามคาใจเขาเต็มไปหมด แต่ก็ไม่มีใครตอบเขาได้สักคน
"อย่าถามมาก ขึ้นไป" น้อยลากแขนเด็กน้อยให้ตามมาก่อนจะส่งขึ้นเรือไป เขาก้าวขึ้นมาแล้วสั่งให้ลูกน้องออกเรือได้
ตั้งแต่เกิดมาจอมขวัญยังไม่เคยขึ้นเรือเลย พ่อบอกว่าเขาเป็นคนไม่แข็งแรง ทำให้ไม่สามารถไปเรียนได้ จากนั้นขวัญก็ได้แต่อยู่แต่ในบ้าน พ่อเป็นคนสอนหนังสือให้ขวัญ ทั้งงานบ้าน การทำอาหาร พ่อบอกว่าเผื่อพ่อไม่อยู่ หนูจะได้ทำได้ด้วยตัวหนูเองได้ จอมขวัญเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ รู้เพียงว่าตั้งแต่เกิดมาเขาก็มีแค่พ่อคนเดียวแล้ว เขารักพ่อมาก สิบแปดปีที่อยู่ด้วยกันมาพ่อไม่เคยทิ้งขวัญไปไหน แต่ทำไมตอนนี้พ่อถึงปล่อยให้ใครก็ไม่รู้จับขวัญมาล่ะจ๊ะ พ่อจ๋า ขวัญคิดถึงพ่อ ขวัญอยากเจอหน้าพ่อ ..
"นายตื่นหรือยังวะเนี่ย" น้อยสบถ เพิ่งจะหกโมงเช้า แล้วเขาจะเอาไอ้เด็กนี่ไปไว้ไหน
"นายสั่งไว้ว่าถ้าพี่มาถึงให้เข้าไปหาได้ทันที" ลูกน้องเอ่ย และน้อยก็พยักหน้าเข้าใจ
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงท่า
"ลงมา อย่าชักช้าน่า นายยิ่งไม่สบอารมณ์อยู่!" น้อยเร่ง ขืนมัวแต่โอ้เอ้ไปถึงนายกำลังรออยู่จะโดนไม่ใช่น้อย
"เรากำลังจะไปหาพ่อใช่ไหมจ๊ะ" จอมขวัญนั่งตัวเกร็ง มือน้อยสั่นเทา คนที่นี่ไม่เหมือนคนลำปาง ผิวก็สีแทนออกดำ หน้าตาก็น่ากลัวจนไม่กล้ามองสบตา
"เออ บอกว่าอย่าถามมากไง ไปถึงมึงก็รู้เองนั่นแหละ" น้อยไม่รู้จะตอบอย่างไรก็ได้แต่ฟึดฟัดออกไปก่อน
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านพักคุณอัศวิน น้อยลากแขนเด็กนั่นเข้ามาก่อนจะพยักหน้าให้กับป้านวล
"นายตื่นหรือยัง" น้อยถาม
"นั่งดื่มกาแฟอยู่ นี่ใคร" นวลถาม มองเด็กน้อยแววตาเศร้าคนนี้ด้วยความสงสัย
"ของของนายเขา" น้อยว่าแค่นั้นก่อนจะดึงแขนจอมขวัญให้ตามมา นายเขากำลังนั่งดื่มกาแฟอย่างใจเย็น มืออีกข้างจับหนังสือพิมพ์ไว้อย่างหลวมๆ
"นายครับ" น้อยเอ่ย ก่อนจะจับเด็กนั่นนั่งคุกเข่าลงกับพื้น
"ฟื้นแล้วสินะ" อัศวินบอก ยังไม่ได้ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ตรงหน้า
"นายจะให้ผมเอามันไปไว้ไหนครับ!" น้อยเอ่ย บอกตามตรงตอนนี้กลัวใจเจ้านายมาก ปืนกระบอกเดิมที่ใช้ยิงขาโสภณก็วางอยู่บนโต๊ะด้วยเช่นกัน
"หึ" เขาแค่นเสียงก่อนจะลดหนังสือพิมพ์ลง "ขอกูดูก่อนว่ามันมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน"
จอมขวัญตัวสั่นทันทีที่โดนสายตาคนตรงหน้าจ้องมา น่ากลัว อำมหิต เหมือนพร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเวลา กับคนอื่นจอมขวัญแค่กลัวเพราะเขาดูน่ากลัว แต่กลับคนตรงหน้านี้ร่างกายมันตอบสนองเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาคือคนอันตราย
"มึงคือลูกชายไอ้โสภณใช่ไหม" อัศวินถามคนตรงหน้าที่ทำท่าทางตัวสั่นเหมือนลูกนกปีกหัก น่าสมเพชสิ้นดี
"เวลากูถามก็ตอบ อย่าหลบตา!" เขาตวาดลั่นจนจอมขวัญสะดุ้ง ฮืออ พ่อจ๋า ช่วยขวัญด้วย
จอมขวัญพยักหน้า ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
"พ่อมึงรวมหัวกับใครคิดเผาไล่กู ตอบมาให้หมด อย่าโกหก ไม่อย่างนั้นมึงได้ชิมลูกปืนนี้แน่" อัศวินกระแทกปืนเสียงดังจนจอมขวัญสะดุ้งตัวโยน เขากลัว กลัวคนคนนี้ที่สุด ทำไมต้องขู่กันด้วย
"ผม .. ฮึ่ก .. ผมไม่รู้" เขาตอบเสียงขาดหาย สะอื้นจนหายใจแทบไม่ทัน และนั่นยิ่งยั่วโมโหคนตรงหน้า
"กูจะถามมึงอีกครั้ง พ่อมึงสมคบคิดกับใครเผาไร่กู!" เขาเน้นย้ำให้ไอ้เด็กตรงหน้าฟังชัดๆอีกครา ยกปืนขึ้นมาจ่อหน้ามันไว้เผื่อมันจะรู้อะไรมาบ้าง
"ฮึ่ก .. ขวัญไม่รู้! พ่อไม่เคยทำแบบนั้น พ่อไม่ได้ทำ ฮืออ พ่ออยู่ไหน ขวัญจะไปหาพ่อ!"
อึ่ก
อัศวินถลาลงมาบีบปากไอ้เด็กดื้อนี่ไว้ พ่อมึงไม่ได้ทำอย่างนั้นเหรอ ถ้าพ่อมึงไม่ได้ทำแล้วหมาตัวไหนมันทำ ห๊ะ!
"อย่าคิดลองดีกับกู!" เขาจ้องหน้ามันด้วยความโกรธแค้น พอได้มองตรงๆก็เพิ่งรู้ว่ามันมีใบหน้าราวผู้หญิง เนื้อตัวก็บอบบางไร้มัดกล้าม ไหนจะแววตาซื่อ เศร้า และบริสุทธิ์นี่อีก ไม่ใช่ว่าอัศวินจะดูไม่ออกว่าใครโกหกหรือไม่โกหก แต่อย่างไรไอ้เด็กนี่มันก็เป็นลูกไอ้ระยำนั่น ถึงแววตามันจะไม่โกหก แต่เอาเข้าจริงมันอาจจะเล่นละครก็ได้
"นาย" น้อยใจสั่น ไม่อยากให้นายผลีผลามทำอะไรเด็กนั่น อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากให้นายทำบาปกับคนบริสุทธิ์
"ในเมื่อมึงไม่ตอบ มึงก็ไร้ประโยชน์" เขาสะบัดมืออกอย่างแรงจนหน้ามันหันไม่เป็นท่า
"เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะให้อิแร้งกิน ถ้ามันยังไม่ยอมปริปาก ก็ให้มันตายเพราะความหยิ่งผยองของมัน!" เขาสั่ง จ้องใบหน้ามนด้วยความแค้นเคือง ยิ่งเห็นหน้ามันก็ยิ่งคิดถึงพ่อมัน คนทรยศอย่างมันสมควรตาย!
"แต่นายครับ ผมว่า .." น้อยไม่อยากทำ บอกตามตรงน้อยอยากให้ปล่อยมันไปด้วยซ้ำ ดูท่าเด็กมันคงไม่รู้อะไรจริงๆ
"มึงขัดคำสั่งกูกี่รอบแล้วไอ้น้อย" เขาหันมาถามอย่างเย็นชา และน้อยก็รีบขอโทษอย่างเลิ่กลั่ก
"ถ้ามึงไม่ทำ กูจะได้หาคนมาใหม่" อัศวินขู่ ให้มันไม่กล้าหือกับเขา
"ครับๆ ทำครับ" น้อยเกรงกลัวคนตรงหน้ามาก ถ้าเกิดไม่ทำตาม ผลกระทบจะเกิดกับครอบครัวเขาได้ทุกเมื่อ
"พ่อผมอยู่ไหน!" จอมขวัญตะโกนลั่นอย่างไม่กลัวใคร ไหนๆก็จะต้องตาย เขาควรได้รู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน
"เหอะ จะตายอยู่แล้วยังกล้าขึ้นเสียงกับกู" อัศวินเดินเข้ามาใกล้ๆ จ้องมองมันที่ก็มองเขาด้วยสายตาไม่ลดละเช่นเดียวกัน
"มึงอยากรู้นักใช่ไหม ว่าพ่อมึงอยู่ที่ไหน!" เขาบีบปากเล็กอีกรอบ บีบให้เจ็บกว่าเก่า
"เดี๋ยวมึงก็รอไปถามกับยมบาลเอาเองละกัน ว่าพ่อมึงน่ะ อยู่นรกขุมไหน" อัศวินปล่อยมือ "น้อย เอามันไปขึงไว้ท้ายเกาะ ถ้ามันไม่ปริปาก ห้ามใครหน้าไหนไปช่วยมันทั้งนั้น!" เขาสั่งอย่างเด็ดขาด น้อยรับคำก่อนจะลากเด็กนั่นออกไป
"ฮือออ เขาหมายความว่าไง พ่อผมอยู่ไหน ผมอยากเจอพ่อ!" น้อยใช้เชือกรัดแขนไม่ให้มันดิ้น ผูกกับรถก่อนจะพามันเพื่อไปที่ท้ายเกาะ ที่นั่นเป็นที่รกร้าง ยากจะมีคนไปถึง ตรงนั้นจะมีซากปลา ซากสัตว์ที่อีแร้งเอามาทิ้งไว้เต็มไปหมด และตรงนี้แหละที่อัศวินใช้ลงโทษไอ้พวกที่กล้างัดข้อกับเขา
"พ่อผมอยู่ไหน พาผมไปหาพ่อที" จอมขวัญร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรง น้อยจำใจพามันมาถึงท้ายเกาะ ก่อนจะถูลากถูกังมันจนมาถึงที่ที่ใช้ขึงมัน แท่งเสาแท่งเดียวถูกสร้างไว้เป็นสง่า เศษซากเสื้อผ้าของศพเก่ายังอยู่ที่เดิมไม่มีใครทำความสะอาด
"ฮือออ ผมกลัว ปล่อยผมไปเถอะนะ ฮืออ" จอมขวัญกลัว เศษกระดูกมนุษย์ทำให้เขาอยากอาเจียน
"มีอยู่ทางเดียวที่มึงจะรอด คือมึงต้องบอกเขาไปว่าพ่อมึงรวมหัวกับใคร!" น้อยบอกอย่างละเหี่ยใจ จะต้องมาตายในที่แบบนี้จริงๆน่ะหรือ
"ผมไม่รู้ พ่อไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ ฮืออ พ่อผมเป็นคนดี" จอมขวัญร้องไห้อย่างหมดเรี่ยวแรง เขาเชื่อว่าพ่อไม่ได้ทำ เมื่อไม่กี่วันที่แล้วพ่อยังบอกอยู่เลยว่าจะซื้อเค้กมาให้กิน ตอนนี้พ่ออยู่ไหน ขวัญอยากเจอพ่อ อยากกอดพ่อ
"ถ้ามึงไม่พูด กูก็ช่วยมึงไม่ได้!" น้อยต้องเอ่ยอย่างกลั้นใจ สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถช่วยมันได้จริงๆ ขอโทษนะไอ้เด็กน้อย แต่กูต้องทำตามหน้าที่จริงๆ
น้อยจับร่างเล็กตรึงไว้กับเสาต้นนั้นอย่างรู้สึกผิด เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยให้ตาย เมื่อมัดมันเสร็จเรียบร้อยเขาก็ผละออกมา มองร่างเล็กที่ห้อยติดกับเสาอย่างรู้สึกสงสาร เด็กนั่นมันทั้งร้องไห้ ทั้งเพ้อถึงแต่พ่อของมัน
ไม่นานนักเสียงร้องของอิแร้งที่วนเวียนอยู่แถวนั้นก็ดังขึ้น น้อยเริ่มพะวง เขาคงทนดูมันตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้
"มึงบอกมาสิวะ โกหกเหี้ยอะไรก็ได้ แค่นี้กูก็จะปล่อยมึงแล้ว" เขารีบเดินมาเขย่าร่างเล็ก อย่าเงียบ อย่าเอาแต่เพ้อสิวะอยากตายจริงๆใช่ไหม
"ถ้าตายแล้วได้ไปหาพ่อ ผมก็จะไป ฮึ่ก" น้อยมองร่างเล็กที่ดูเพ้อมากจนไม่น่ามีสติ อิแร้ง เหยี่ยวกาเริ่มบินกันมามากจนเขารู้สึกขนลุก
"เหี้ยเอ๊ย! ออกไป!" สุดท้ายเขาก็นิ่งดูดายไม่ได้ น้อยหยิบไม้หน้าสามแถวนั้นขึ้นมาโบกนกเหี้ยพวกนั้นไม่ให้เข้าใกล้เด็กนั่นได้ เขาทั้งไล่ตี และตวัดไม้ไปมาเหมือนคนบ้า
เด็กนั่นมันสลบไปอีกแล้ว เขาเริ่มจะสู้กับนกไม่ไหวแล้วเพราะมันมากันเยอะเหลือเกิน น้อยโบกไม้ไล่พวกมันจนแขนอ่อนล้า ในขณะที่เขากำลังจะไม่ไหว โชคก็เข้าข้างพวกเขาทันตาเห็น
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าทำให้อิแร้งที่บินอยู่แตกตื่นและบินขึ้นฟ้าชนกันมั่วไปหมด น้อยมองฟ้าที่เริ่มครึ้มเข้ามาทุกที ฝนกำลังจะตก โชคดีของเอ็งแท้ๆไอ้เด็กน้อย
คลื่นที่ซัดสาดเข้าหาฝั่งอย่างบ้าคลั่งทำให้เขารู้ว่ามันต้องไม่ใช่ฝนธรรมดา พายุคงกำลังจะเข้า เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็รีบแก้มัดมัน เด็กนั่นตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรง เขาจับมันมัดเอวท่าเดิมก่อนจะขี่รถกลับมาที่บ้าน อยู่นี่ อย่างน้อยเอ็งก็ไม่ต้องนอนตากฝนตายอยู่ท้ายเกาะ จากที่ป่วยอยู่แล้วจะยิ่งป่วยซ้ำไปอีก ส่วนเรื่องคุณอัศวิน น้องคงต้องลองดูสักตั้ง อย่างน้อยเขาก็เชื่อว่า คุณอัศวินต้องมีความเป็นคนอยู่บ้าง แค่บอกว่าไม่ต้องฆ่าต้องแกง เดี๋ยวมันก็ตายเพราะไข้ป่า เรื่องก็คงจบ สาธุ ไอ้น้อยคนนี้ไม่อยากทำกรรมเลยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อย่างไรก็ขอให้วิญญาณพ่อมัน ปกปักคุ้มครองลูกมันด้วยเถิด สาธุ!
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
