“ช... ชอบ... ชอบนะ”
Raminsay-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #น้องกายหลงฝน ด้วยนะคะ• • • ต่อค่ะ 100% • • •
น้องกายจะมีใครมีความสุขไปมากกว่าผมอีกไหม ผมว่าตอนนี้ผมกลายเป็นคนที่มีความสุข แล้วก็โชคดีที่สุดในโลกแล้วล่ะครับ คิดดูว่าผมมีความสุขขนาดไหน ตอนนี้เกือบจะตีสองอยู่แล้วผมยังเอาแต่นอนยิ้มไม่หุบแล้วก็มองพี่เรนที่นอนหลับปุยอยู่ข้างๆ ผม
ผมนอนมองพี่เรนแบบมาตั้งแต่สี่ทุ่ม ไม่สามารถละสายตาไปไหนได้เลย แล้วผมก็ไม่แน่ใจด้วยว่าคืนนี้ผมจะสามารถหลับลงได้หรือเปล่า
มองไปตรงไหนของห้องก็รู้สึกว่ามีลูกโป่งสีชมพูลอยเต็มไปหมด นึกเพลงในใจก็มีแต่เพลงรักหวานซึ้ง นี่มันคืออาการของคนที่กำลังมีความรัก แล้วก็สมหวังในความรักใช่ไหมครับ
แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้เห็นพี่เรนตอนนอน เพราะหลังจากเป็นแฟนกันผมก็อาศัยความหน้าด้านของพี่เรนนอนค้างด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมนอนมองพี่เรนตอนนอน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมองพี่เรนด้วยความรู้สึกที่มันเอ่อล้นไปหมด
ยื่นมือไปปัดปรอยผมหน้าม้าที่มันตกลงมาปิดหน้าของพี่เรนออก ผมพี่เรนนิ่ม เหมือนกับแก้มนิ่มๆ แล้วก็... ปากนิ่มๆ นั่นด้วย พี่เรนที่หลายคนเห็นคงเป็นแค่ผู้ชายเฉิ่มๆ เชยๆ เป็นเด็กเนิร์ด เด็กเรียน แม้ว่าหลังๆ มานี้พวกพี่ตินาจะพาพี่เรนไปเปลี่ยนลุคมาก็เถอะ
แต่สำหรับผม... พี่เรนเป็นคนที่น่ารัก ไม่ใช่ที่หน้าตาที่น่ารัก แต่ทุกการกระทำของพี่เรนนั้นน่ารัก เพราะความเป็นธรรมชาติในตัวของพี่เรน ไม่มีการเสแสร้ง ไม่มีการแกล้งทำ ทุกอยางที่พี่เรนแสดงออกมาคือความรู้สึกจริงๆ ข้างใน ผมถึงได้บอกว่าผมโชคดีที่สุดในโลก ที่ได้รับความรักจากคนที่ใส บริสุทธิ์อย่างพี่เรน และผมก็จะรักษาความโชคดีของผมนี่เอาไว้ตลอดไป
ผมไม่แน่ใจว่าสุดท้ายแล้วผมเผลอหลับไปตอนไหน แต่ผมรู้ว่าคืนนี้เป็นคืนที่ผมนอนหลับฝันดีที่สุดเลยล่ะครับ
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโดยไม่ต้องใช้เสียงนาฬิกาหรือแสงอาทิตย์อันร้อนแรง ทั้งๆ ที่น่าจะนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงแต่ผมรู้สึกว่าผมนอนหลับเต็มอิ่มมาก อย่างกับนอนยาวแปดชั่วโมงเลยล่ะครับ ตอนผมตื่นพี่เรนยังหลับอยู่ นอนหลับอยู่ข้างๆ ผม หลับปุยเหมือนเด็ก ท่าทางหลับสบายมากด้วยจนผมไม่กล้าปลุก ปล่อยให้พี่เขานอนไปแล้วผมก็นอนมองหน้าพี่เรนต่อ
มองได้ไม่เบื่อเลยทั้งๆ ที่เมื่อคืนก่อนนอนผมก็นอนมองพี่เรนอยู่ตั้งนานสองนาน ผมว่าผมสามารถนอนมองหน้าพี่เรนแบบนี้ได้ทั้งวันเลยนะเนี่ย
“อือ...” พี่เรนขยับตัวไปมาเหมือนกับเด็กๆ ก่อนจะพลิกตัวลงนอนคว่ำ ดูเหมือนจะตื่นแล้วละครับ ท่าประจำของพี่เขาเวลาจะตื่นนอนจะต้องนอนคว่ำก่อนแล้วค่อยตื่น
ตาโตๆ กระพริบปริบๆ ก่อนจะลืมขึ้นเต็มตา พี่เรนทำหน้างงๆ เหมือนกำลังคิดอยู่ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ก่อนจะหันมามองหน้าผม
จุ๊บ
ก้มลงจุ๊บปลายจมูกของพี่เรนไปเบาๆ “อรุณสวัสดิ์ครับ”
แก้มขาวๆ แดงแต่เช้าเลยครับ พี่เรนหันหน้าซุกหมอนต่อ “งือ... ง่วง...”
ผมขำ แต่ก็ไม่ได้หัวเราะออกมา มาบ่นง่วงอะไรกัน คว้าเอวพี่มากอดเอาไว้ หลังพี่เรนแนบกับอกของผม ซุกหน้าลงกับผมนุ่มๆ ของพี่เรน “ถ้ายังง่วงอยู่ก็นอนต่อครับ ยังเช้ามากอยู่เลยครับเอาไว้อีกชั่วโมงสองชั่วโมงค่อยตื่นอีกรอบก็ได้”
พี่เรนพยักหน้ารับ ขยับตัวยุกยิกก่อนจะนิ่งไปแต่ก็ยังไม่หลับหรอกครับเพราะพี่เรนยังดูเกร็งๆ อยู่เลย ผมก็นอนนิ่งๆ กอดเอวพี่เรนเอาไว้แล้วก็ปล่อยให้เขานอนไป ร่างที่เกร็งเมื่อครู่ผ่อนคลายลงหลังจากผ่านไปสักพัก คงหลับไปแล้วอีกรอบ พอชะโงกหน้าไปมองก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่คิด พี่เรนหลับไปอีกรอบแล้ว
ผมนอนกอดพี่เรนต่ออีกแปบก็ลุก ดึงผ้าคลุมตัวพี่เขาให้ พี่เรนซุกตัวกับผ้าห่มทันทีเหมือนกับแมวเวลาขดตัวนอนเลยล่ะครับ เดินไปหยิบกล้องถ่ายรูปมากดถ่ายรูปพี่เรนตอนนอนเอาไว้อีกหลายรูป เอาไว้ดูคนเดียว หรือไม่ก็... เอาไว้จัดแสดงในวันที่ผมมีแกลเป็นของตัวเองแล้ว
ผมคิดเอาไว้นะว่าสักวันผมจะจัดแสดงภาพถ่ายคอลเลคชั่นพี่เรน จะอวดให้คนทั่วโลกรู้ไปเลยว่าแฟนผมน่ะน่ารักที่สุดในโลก
ถ่ายรูปพี่เรนจนพอใจก็เดินไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินมาปลุกคนที่ยังนอนหลับไม่ยอมตื่น พี่เรนซุกเข้าไปในผ้าห่มจนเห็นเพียงแค่ผมยุ่งๆ โผล่ออกมาเท่านั้น แถมยังนอนขดตัวเป็นก้อนกลมด้วย คงเพราะเมื่อคืนฝนตกไปด้วยเช้านี้เลยอากาศเย็นยิ่งบวกเข้ากับแอร์ในห้องผมอีก พี่เรนคงหนาวถึงได้ซุกตัวอยู่แบบนั่น
แมวขี้เซา...
นอนท่าเดียวกันกับหมี นี่นึกว่าพี่เรนเป็นเจ้าหมีเวอร์ชั่นคนนะเนี่ย
“พี่เรน... พี่เรนครับตื่นได้แล้วนะ เช้าแล้ว” พอผมปลุก คนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มก็ขยับตัวดุกดิกไปมาก่อนจะนิ่งไปอีกรอบ
“พี่เรนครับ พี่เรน” ดึงผ้าห่มออก เห็นแมวเวอร์ชั่นคน หรือคนเวอร์ชั่นแมวดี... นอนขดตัวเป็นก้อนเลย น่ารัก
พอไม่มีผ้าห่มให้ความอบอุ่นคนหนาวก็ขยับตัวก่อนจะลืมตามองผมแล้วทำหน้าบึ้งใส่ เห็นแล้วมันเขี้ยว ของับแก้มหนึ่งทีถ้วน ตามด้วยหอมแก้มอีกสองทีถ้วน!
“อรุณสวัสดิ์ครับ เช้าแล้วนะ” ผมยิ้มทักทายคนที่ลืมตาขึ้นมามอง
“งือ...”
“ลุกเร็วครับ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าวกัน วันนี้พี่เรนมีนัดหรือมีธุระอะไรที่ไหนหรือเปล่าครับ”
พี่เรนส่ายหน้ากับคำถามของผม ก่อนจะขยับลงจากเตียง ผมอมยิ้มตอนมองพี่เรนล้มตัวลงนอนกอดหมี ได้ข่าวว่าเพิ่งลุกจากเตียงนอนไหมครับนั่น
“พี่เรนคร้าบบ ตื่นแล้วก็ลุกสิ ไปนอนกับหมีอีกทำไมละครับเนี่ย” ผมเดินไปจับแขนพี่เรนเอาไว้ รั้งให้ลุกขึ้นดีๆ “ไปล้างหน้าเลยครับ เดี๋ยวลงไปกินข้าวกัน เร็วๆ ครับ”
“ฮื่อ...” พี่เรนงอแงแต่ก็ยอมเดินไปเข้าห้องน้ำแต่โดยดี
ผมอุ้มหมีที่ตื่นแล้วเพราะว่าพี่เรนไปกวนมาเมื่อกี้ลงไปข้างล่างพร้อมกับหามื้อเช้าให้ด้วยเรียบร้อย ป๊ากับม๊าผมตื่นแล้วครับ ม๊ากำลังทำมื้อเช้าอยู่ในครัว ส่วนป๊าคงออกไปเดินเล่นในสวนข้างบ้าน
ขึ้นมาบนห้องอีกทีพี่เรนก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี หน้าตาดูสดชื่นขึ้นไม่งอแงเหมือนตอนตื่นนอนแล้ว
“ไม่งอแงแล้ว” ผมยิ้มให้ หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมที่ชื้นนิดๆ ของพี่เรนให้
“เปล่าสักหน่อย” พี่เรนแย้งแต่ก็ทำหน้ามุ่ย ผมเลยบีบจมูกไปทีอย่างมั่นเขี้ยว แฟนผมนี่น่ารักจริงๆ “วันนี้ไม่มีธุระอะไรใช่ไหมครับ”
พี่เรนพยักหน้า “อย่างนั้นไปเที่ยวกันนะ วันนี้ผมก็ว่าง”
“ไปเที่ยว... ที่ไหนเหรอ”
“ไปวาดรูปกัน ผมอยากลองวาดรูปดูพี่รนสอนผมวาดรูปหน่อยได้ไหมครับ” ผมอ้อน ตอนนี้เริ่มรู้แกวพี่เรนแล้วครับ ที่จริงก็รู้มาสักพักแล้วล่ะ พี่เรนน่ะขี้ใจอ่อน อ้อนหน่อยก็ยอมหมดแล้ว
“อ่า... แต่พี่ก็วาดรูปไม่ค่อยเก่งหรอกนะ ไม่รู้จะสอนอะไรได้หรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้พี่เรนสอน นะ ไปวาดรูปกัน ไปสวนหลวงกันดีไหมครับ”
“อือ อย่างนั้นก็ได้”
“ครับผม” ผมยิ้มกว้าง “อย่างนั้นไปกินข้าวกันดีกว่า ม๊าน่าจะทำข้าวเสร็จแล้วล่ะ”
ผมกับพี่เรนลงไปข้างล่าง อย่างที่คิดครับม๊าทำข้าวต้มเป็นมื้อเช้าเสร็จพอดี เลยให้ผมไปเรียกป๊ามากินข้าว พอจัดการมื้อเช้ากันเสร็จป๊าม๊าก็จะออกไปข้างนอก ผมกับพี่เรนก็เลยว่าจะออกกันเลยเหมือนกัน
ใช้เวลาพักใหญ่ก็มาถึงสวนหลวงครับ เรามาถึงกันช่วงเกือบสิบเอ็ดโมงเพราะแวะกลับไปเอากระดานวาดรูปของพี่เรนที่หอมาก่อนเลยทำให้มาถึงช้า แต่ก็ยังมีที่จอดรถอยู่เยอะ ผมว่าคนน่าจะเยอะช่วงเช้ากับตอนเย็นเพราะมาออกกำลังกายกัน ผมเคยมาแค่ครั้งเดียวตอนปีหนึ่งมาถ่ายรูปช่วงวันหยุด ตอนบ่ายๆ ก็มีคนเยอะเหมือนกันครับ แต่เพราะว่ามันกว้างแล้วก็มีหลายส่วนก็เลยดูคนไม่แน่น
ผมที่ถือกระดานวาดรูปสองอันกับพี่เรนที่อุ้มหมีอยู่เดินไปเรื่อยๆ ในสวน บรรยากาศข้างในดีมากครับ เพราะว่ามีต้นไม้เยอะเลยไม่รู้สึกร้อนเท่าไหร่ แล้วก็อากาศค่อนข้างเป็นใจไม่มีแดด เราแวะเข้าไปดูพันธุ์ไม้ในทะเลทรายกัน เจ้าหมีเกือบแย่เพราะมันกระโดลงจากแขนพี่เรนจะวิ่งเข้าใส่ต้นกระบองเพชรหนามแหลมๆ ดีที่พี่เรนคว้าตัวไว้ทัน ทำเอาพี่เรนหน้าซีดเลย แล้วเจ้าหมีก็โดนพี่เรนดุไปไม่น้อย มันทำหน้าหงอยแล้วก็คลอเคลียพี่เรนจนพี่เขาใจอ่อน เห็นแล้วน่าหมั่นไส้ เราเลยออกจากอาคารนี้โดยด่วนเพราะกลัวว่าหมีจะวิ่งซนจนได้เลือด
เราเดินกันไปเรื่อยๆ ผมปล่อยให้พี่เรนหาสถานที่นั่งวาดรูป ตามใจแฟนเลยครับ ผมเป็นคนตามใจแฟนอยู่แล้ว ได้ที่ตรงสนามหญ้าที่รอบๆ มีต้นไม้ใหญ่แล้วก็ดอกไม้พันธุ์แปลกๆ อยู่ ตอนแรกจะไปนั่งริมสระแต่กลัวว่าหมีจะนึกอยากเล่นน้ำวิ่งลงสระอีก เราเลยเลือกให้ห่างออกมา
“แล้วผมต้องเริ่มยังไง” ผมถามพี่เรน ตอนนี้กระดานวาดรูปพร้อมอยู่ในมือแล้ว
“อ่า... พี่ก็ไม่รู้อ่ะ” พี่เรนยิ้มแหะๆ ใส่
“แล้วตอนพี่เรนวาดรูปครั้งแรกพี่เรนทำยังไงเหรอ”
“อือ... ตอนนั้นพี่ก็ดูของจริงแล้วก็วาด จำได้ว่าวาดสวนเป็นอย่างแรก สวนที่บ้านน่ะ ก็มานั่งมองแล้วก็วาดไปเรื่อยๆ ไม่ได้มีเทคนิคหรือไปเรียนอะไร พี่ก็เลย... ไม่รู้จะแนะนำให้เริ่มยังไงดี” พี่เรนเล่า “แต่ตินาเคยไปเรียนพื้นฐานมา เห็นบอกว่าให้เริ่มจากการลากเส้นอะไรพวกนี้ก่อนแล้วก็... วาดพวกรูปทรงเลขาคณิตน่ะ แต่พี่ว่ามันไม่เห็นน่าสนุกเลย พี่มองของจริงแล้ววาดสนุกกว่า แม้ว่ามันจะไม่สวยก็เถอะตอนแรกๆ น่ะ”
“อย่างนั้นผมทำตามพี่เรนดีกว่า”
พี่เรนหันซ้ายหันขวาก่อนจะหยิบดอกไม้ที่มันหล่นอยู่บนพื้นมาให้ผม “ถ้าจะวาดพวกต้นไม้เลย หรืออาคารใหญ่ๆ เลยก็คงจะยากอยู่ อย่างนั้นลงวาดดอกไม้ดอกนี้ดูก่อนแล้วกัน ไม่สวยไม่เป็นไร มันต้องฝึกบ่อยๆ ฝีมือก็พัฒนาเอง”
“โอเคครับคุณครู” ผมยิ้มกว้าง รับดอกไม้จากพี่เรนมาวางบนกระดาน ก่อนจะลองวาดดู จริงๆ ผมก็เคยวาดรูปอยู่ครับ ไม่สวยแต่ก็ไม่น่าเกลียด วาดเล่นๆ ตอนเบื่อที่จะฟังอาจารย์พูด
จะว่าไปวาดรูปแบบนี้ก็เพลินดีนะครับ พอผมเริ่มวาดแล้วก็ไม่สนใจอย่างอื่นเลย วาดเสร็จหนึ่งดอกก็วาดใหม่ ดอกเดิมนั่นแหละครับ พี่เรนบอกให้วาดซ้ำๆ ไปก่อนจะได้เป็นการพัฒนาลายเส้นไปด้วย
เรานั่งกันเงียบๆ วาดรูปไป วิ่งจับหมีบ้างบางครั้ง มีลมเย็นๆ พัดมาให้รู้สึกดี มันก็โอเคดีนะครับ เราแชร์เวลาร่วมกัน ไม่ต้องหาเรื่องมาพูดคุยกัน แค่รู้ว่าอยู่ข้างกันแบบนี้ ผมว่าเท่านั้นมันก็โอเคแล้วสำหรับผม
ผมวางดินสอลงหลังจากวาดดอกไม้ดอกที่ห้าเสร็จ ไม่อยากจะอวดแต่ฝีมือผมดีขึ้นนะเออ คิดดูวาดไปแค่ห้าดอกฝีมือก็พัฒนาแล้ว ถ้าฝึกอีกหน่อยฝีมือผมนี่ระดับศิลปินแห่งชาติแน่นอน ไม่อยากจะโม้
บิดขี้เกียจไปทีเพราะนั่งนาน ก่อนจะคว้าหมีที่นอนขดอยู่ข้างๆ มาอุ้มไว้บนตักมันเงยหน้าขึ้นมองแต่พอเห็นว่าเป็นผมก็ซุกนอนต่ออย่างสบายใจ
พี่เรนยังคงตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปอย่างตั้งใจ ผมก็เลยเผลอมองอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าวาดรูปอะไรอยู่เพราะพี่เรนยกกระดานเอียงขึ้นแล้ววาด แต่ก็ไม่เห็นเงยหน้าขึ้นมองอะไรเลย
ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดนะว่าการที่ต้องมานั่งมองใครบางคน หรืออะไรสักอย่างเป็นเวลานานๆ มันคงจะน่าเบื่อมาก แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันขึ้นอยู่กับว่าเรามองใครและมองอะไร ถ้าหากคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมเป็นคนอื่น ผมก็คงจะเบื่อแล้วก็เซ็งมากทีเดียว แต่พอดีว่าคนตรงหน้าผมนั้นเป็นพี่เรน ผมเลยไม่รู้สึกเบื่อหรือรำคาญอะไร
ผมอุ้มหมีแล้วก็ขยับตัวไปใกล้พี่เรน หยิบโทรศัพท์มาเสียบหูฟังก่อนจะใส่หูฟังข้างหนึ่งให้พี่เรน พี่เขาสะดุ้งตอนที่มือผมไปแตะโดนหู พอเห็นว่าเป็นผมก็ยิ้มให้ก่อนจะรับหูฟังข้างนั้นไปใส่เอง
นั่งอยู่ตรงนี้ข้างกายฉันก็มีเธออยู่
ก็ลองมาคิดดู เรานั้นโชคดีกว่าใคร
เพราะมีเธอคนนี้เป็นที่รัก
และฉันไม่ได้ฝันไป ขอให้ลมช่วยพัดพาหัวใจ
สองเราให้ลอยไป ในคืนนี้ โอ้ โอ
Oh Baby ฉันรักเธอเท่านั้น
ใต้แสงจันทร์มีเพียงเราสอง
นั่งมองแสงดาวที่พรั่งพราว
บนฟ้าไกลไปด้วยกัน
เปรียบดั่งความฝันในเวลานี้
เมื่อฉันมีเธออยู่แนบชิดกาย
ด้วยสายตาและสัมผัสด้วยรักที่เรามีให้กัน
โอ้ฉันจะจูบเธอ(จูบ – Jetset’er)
ผมไม่ได้จะบอกว่าอยากจูบพี่เรนนะ แต่ผมแค่อยากจะให้พี่เรนฟังเพลงเฉยๆ เถอะ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงจริ๊ง ผมแค่อยากจะบอกว่าผมชอบเวลานี้ ที่เรานั่งอยู่ข้างกันแบบนี้
“วาดรูปเสร็จแล้วเหรอ” พี่เรนกอดกระดานวาดรูปเอาไว้ เมื่อกี้ผมก็ไม่ทันมองเลยไม่เห็นว่าพี่เรนวาดรูปอะไรอยู่
“ครับผม วาดไปได้ห้าดอก นี่ไงพี่เรนดูสิ ฝีมือผมเป็นยังไงบ้าง” ผมบอกก่อนจะหยิบกระดานวาดรูปส่งให้พี่เรน
พี่เขารับไปดูก่อนจะยิ้มออกมา “สวยนี่นา... เก่งเหมือนกันนะเนี่ยนี่ขนาดแค่วาดแปบเดียวเองนะ ถ้าฝึกบ่อยๆ นี่คงเก่งมากแน่เลย”
ผมหัวเราะ พอได้ยินพี่เรนชมแบบนี้ก็แอบเขินนะครับ “ก็... วาดไปเรื่อยๆ ตามคำแนะนำของพี่เรนนั่นแหละครับ แต่คงอีกนานถ้าผมจะวาดให้ได้อย่างพี่เรน”
“ฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวก็วาดเก่งกว่าพี่แล้ว”
“แล้วพี่เรนวาดรูปอะไรอยู่ครับ”
พอผมถามแบบนั้นพี่เรนก็กอดกระดานวาดรูปแน่นขึ้น “อย่าเพิ่งแอบมองนะ หลับตาไปก่อนเลยยังไม่ให้ดูหรอกพี่ยังวาดไม่เสร็จเลย”
“ขอผมดูหน่อยไม่ได้เหรอครับ” ผมถาม พี่เรนส่ายหน้าขวับๆ ทันที
“ไม่ได้ นั่งหันหลังเลยห้ามแอบดูด้วย ถ้าแอบดูจะโป้ง”
“คร้าบๆ ไม่แอบดูครับ” ผมหัวเราะ ก่อนจะขยับนั่งหันหลังพิงพี่เรน แบบที่พี่เรนก็พิงหลังผมอยู่เหมือนกัน
ผมนั่งลูบขนหมีเล่นไปเรื่อยๆ พร้อมกับฟังเพลงจากหูฟังเพียงข้างเดียว เพราะอีกข้างยังอยู่ที่หูของพี่เรน ได้ยินเสียงดินสอขีดเขียนลงบนกระดาษ อยากรู้ว่าวาดอะไรแต่ในเมื่อพี่เรนยังไม่อยากให้รู้ ผมจะไม่แอบดูก็ได้
ผมเปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆ ร้องคลอตามไปเมื่อเจอเพลงเพราะๆ ที่ถูกใจ บางทีพี่เรนก็หันมาขอเพลงเองก็มี ผมก็เปิดให้ครับ บอกแล้วว่าผมตามใจแฟน ไม่มีขัดแฟนอยู่แล้ว
“พี่เรนชอบฟังเพลงแนวไหนเหรอครับ” ผมถามหลังจากเปิดเพลงให้พี่เรนไปอีกเพลง
“อือ... พี่ชอบเพลงช้า เพลงเร็วๆ ไม่ค่อยฟังเท่าไหร่พี่ว่าเพลงช้ามันทำให้พี่มีสมาธิมากกว่าน่ะ แต่ก็ไม่ค่อยได้ฟังเท่าไหร่ เวลาทำงานก็เปิดทิ้งไว้แต่ก็ไม่ได้ฟังหรอกว่าเพลงอะไรเป็นเพลงอะไร”
“เหมือนผมเลย เวลานั่งทำงานผมก็ชอบเปิดเพลงทิ้งไว้ แค่ไม่ให้มันเงียบเกินไปก็เท่านั้นแต่ไม่ค่อยได้ฟังหรอกว่าเปิดเพลงอะไรอยู่ นอกจากเป็นเพลงที่ผมชอบจริงๆ นั่นแหละถึงจะรู้”
“อือ... อ่ะ... เสร็จแล้ว” พี่เรนยื่นกระดานวาดรูปมาให้ผม แต่ว่ายื่นมาแบบคว่ำนะครับ
“รูปที่พี่เรนวาด... เหรอครับ”
“อือ... ใช่แล้วล่ะ”
ผมรับมา ก่อนจะพลิกกระดานขึ้นเพื่อดู หัวใจผมเต้นรัวตอนที่เห็นภาพบนกระดานนั้น เป็นภาพของผมครับ ภาพตอนที่ผมกำลังนั่งวาดรูปดอกไม้อยู่
“รูปผม... วาดตอนไหนกันครับ”
“ก็... ตอนที่กายเริ่มวาดรูปนั่นแหละ ดูมุ่งมั่นดีพี่ก็เลยวาดออกมา” พี่เรนตอบ
“แต่ตอนที่ผมนั่งมองพี่เรน ไม่เห็นพี่เรนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมเลยนี่ครับ” ใช่ครับพี่เรนไม่ได้มองผมเลยนะ ผมนั่งมองพี่เขาอยู่ตั้งนาน ขนาดผมวาดดอกไม้มาห้าดอกแล้วยังต้องละสายตาจากรูปที่กำลังวาดเพื่อมองของจริงเลย
แต่พอได้ยินคำตอบพี่เรน ผมก็ชักจะไม่อยากได้ยินแล้วละครับ เพราะคำตอบของพี่เรนทำเอาหัวใจผมจะระเบิด
“ก็... พี่จำภาพกายได้จนขึ้นใจ ก็เลยไม่ต้องเงยหน้ามองไง”มีใครสอนไหมว่าอย่าพูดจาอะไรแบบนี้ เพราะมันทำให้คนฟังหวั่นไหวที่สุด...
************************************************
รู้สึกเหม็นๆ อะไรไหมอ่ะคะ ฟางรู้สึกว่ามันเหม็นๆ นะ เหม็นความรักคนแถวนี้อ่ะ น้องกายยังคงน่าหมั่นไส้ลากยาวมาจนจบตอนนี้เนอะ ฮ่าๆๆๆๆ แต่เราก็ยินดีที่เขาได้รักกันค่า คาดว่า... ตอนหน้าก็จะจบแล้วล่ะค่ะสำหรับเรื่องนี้ ต้องเตรียมบอกลากันอีกแล้ว ใจหายเลยทีเดียว...
ยังไงก็อย่าลืมติดตามกันต่อไปนะคะ
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รักน้องกายพี่เรนกันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้น้องกายพี่เรนนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: • Lucky Love เปลี่ยนลุค เลยได้รัก • END l หนังสือ #พี่กายหลงฝน l P.12 (อ่าน 190775 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก