ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│14
หลังจากที่บอกปัดพี่ปกป้องไม่ให้มันมา ป้าเอี่ยมและผองเพื่อนก็กลับ แล้วผมพาไอ้แคระ ที่มีบาดแผลนิดหน่อยกลับมาสู่บ้านทรายทองโดยสวัสดิภาพ โทรให้ไอ้จิเพื่อนยากกับไอ้เมดาวมหาลัยหมาดๆมาอยู่เป็นเพื่อนทันที ไม่ไหวครับ ผมไม่สามารถผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ ถ้าไม่ระบายให้ใครสักคนฟัง
“นั่นไง! ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้” ไอ้จิตบเข่าดังลั่น แต่ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น เข่าที่มันตบนี่เข่ากูไง
“เชี่ย เจ็บ”
“เออ เจ็บก็ดี มึงรู้ตัวมั้ยเทม มึงรู้สึกตัวช้ามาก ถ้าเล่ากูตั้งแต่ต้นป่านนี้ได้กันแล้ว”เมมันว่าอย่างหัวเสีย มันแทบจะทึ้งหัวผมไปแดกตอนที่เล่าจบ
ผมเล่าให้มันฟัง ตั้งแต่ต้นนั่นแหละ เอาหลักฐานประกอบให้มันดูด้วย
อ๊ะ..เดี๋ยวนะ เมื่อกี๊มันพูดว่าอะไร ได้กงได้กัน บ้าน่า
“ก็กูไม่รู้ ใครมันจะไปคิดว่าเป็นพี่ปกป้องวะ กูก็เคยถามมึงนะจิ แต่มึงบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่มีคนมาให้ของอะไรแบบนี้”
“ก็มึงถามแค่ว่ามีคนเอาของมาให้บ่อยๆ ไม่ได้บอกนี่ว่าซ้ำตัวเดิม มีโพสอิส มีกลอนแบบนี้”
“ใครมันจะไปคิดว่าพี่เขาจะชอบกูล่ะ”
พอพูดจบไอ้เมก็ทำท่าเหมือนคุณหญิงย่าในละครจะเป็นลม ไอ้จินี่ฟรีฟอลดิ่งลงเตียงผม ไม่พอยังมีความพยายามอย่างสูงที่จะงัดตีนขึ้นมาก่ายหน้าผาก ทำไมพวกมันเล่นใหญ่ รัชดาลัยเธียเตอร์เยี่ยงนี้ รู้ตัวมั้ยว่าควรซิ่วไปเรียนนิเทศให้หมด
เมื่อไอ้จิเห็นว่าตีนมันไม่สามารถยกสูงขึ้นไปได้มากกว่านี้ มันก็กระเด้งตัวขึ้นมา จ้องหน้าผมแทน
“นี่มึงกินข้าวยัง” ไม่ต้องจ้องกูขนาดนั้น รู้อยู่ว่าหล่อ แต่ไม่อยากเสียเพื่อน ยิ่งหายากอยู่
“กินแล้ว”
“เหรอ… นึกว่ายังไม่แดก จะได้ไปเกี่ยวหญ้าหน้าบ้านมึงมาให้ ป๊ามึงเข้าใจคิดนะ ปลูกหญ้าไว้เต็มสนามเลย สงสัยรู้ว่าลูกโง่”
งื้อออ เจ็บกว่านี้ก็เหยียบหน้ากูเหอะ
“พอๆ ไว้ด่านอกรอบ เอาเป็นว่ามาแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้านี่ก่อน” เมล่อนมันจับกระดาษที่ผมเก็บไว้มากมาย โปรยปราย เหมือนจับหาผู้โชคดีในโทรทัศน์ ไอ้จิก็สอดมือเข้าไปหยิบมาอ่านอันหนึ่ง
“กุหลาบงามสามสีที่พี่ให้ แหวะ เริ่มก็เลี่ยนล่ะ ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ปกป้องจะเป็นคนแต่ง นี้อีก ให้เทมนะ แก้หิว เสี่ยวชิบหาย”
“มึง หยุด ! หยุดอ่าน”
เอามืออุดหูแล้วดิ้นกระแด่วๆ กูไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น นอนเอาผ้าห่มคลุมแล้วม้วนตัวขังตัวเองเป็นพระทิเบต ตอนได้มาก็เขินจะตายห่าอยู่ล่ะ พอรู้ว่าเป็นพี่มันนี่ อยากจะเผาทิ้งให้หมด
“แต่กูมีเรื่องสงสัย มึงออกมาคุยกันก่อน” เพื่อนสองตัวช่วยกันเขย่าตัวผมไปมา กูไม่ใช่แมวที่ถูกแห่ขอฝนนะ
“อะไร”ตะโกน ถามมันไปทั้งที่ม้วนนี่แหละ จ้างสิบล้านกูก็ไม่ออกมา
“ออกมาๆ กูไม่อ่านห่าอะไรทั้งนั้นแหละ ช่วยมาจัดการชีวิตรักบัดซบของมึงให้เสร็จก่อนค่อยเขินได้มั้ย”
เออ ออกมาก็ได้ คราวนี้นั่งกันคนละมุม ผมนั่งบนเตียง ไอ้เมนั่งในซอกโต๊ะคอม ส่วนไอ้จิ นั่งในตู้เสื้อผ้า เจริญล่ะเพื่อนเวร ผมก็คิดนะว่าห้องนอนผมก็ไม่ได้เล็กอะไรหนักหนา ทำไมมึงต้องทำประหนึ่งหาที่สิงไม่ได้
“เข้าเรื่องเลยนะ คนอย่างพี่ปกป้อง ทำไมต้องหลบๆซ่อนๆวะ”
“สงสัยเหมือนกูเลยเม”
เป๊ะ! มีแท็กมงแท็กมือ แท็กเสร็จก็เอาไปอยู่ซอกเดิมของแต่ละคน
“พี่แกเป็นคนขี้อายเหรอมึง”
“ขี้อายแล้วจะเป็นเดือนได้ไง”
“เออจริง หรือไม่กล้าว่ะ” อืม…พูดกันสนุกเชียวนะมึง ลืมหรือยังว่ากูสถิต ณ ที่นี้ ฟังแล้วเหมือนกำลังนินทาคนอื่นที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวเอง แต่ไม่ว่ะ นั่นเรื่องของผมเต็มๆ
“ไม่แน่..บางคนนะมึง กล้าทุกเรื่อง แต่กับที่ชอบไม่เคยมีความมั่นใจอะไรเลย”
เดี๋ยวๆ ทำไมฟังประโยคนี้แล้วเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ต้องแสดงบทบาทบ้างอะไรบ้าง เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีส่วนร่วม
“พูดเหมือนมึงมีความรักนะเม” แน่ะ แย่งกูพูดเลยไอ้เหี้ยจิ
“เออ นั่นดิ มึงชอบใครอยู่ป่ะ”เป็นกองหนุนก็ได้วะ
“เปล่า.. เห้ย! ไม่ต้องมองแบบนั้น คิดเรื่องของไอ้เทมพอ กูฉลาดที่จะจัดการตัวเองได้”
จึก! ด่ากูตรงๆว่าโง่ยังเจ็บน้อยกว่า เห็นแบบนี้ผมก็เรียนเก่งนะ แค่ทักษะชีวิตไม่ค่อยมี เพราะอะไรนะเหรอ
เพราะติดอยู่กับไอ้พี่เวรตะไล ที่มีระบบการเลี้ยงน้องเหมือนลูกคนเดียวไง เข้าใจว่าพี่มิวมันรักและหวง แต่เชื่อเหอะถ้าผมไม่มีไอ้เมนะ ป่านนี้คงด๋อยกว่าที่เป็นอยู่เยอะ
“เออ แม่คนเก่ง อย่าตกม้าตายล่ะมึง” ไอ้จิมันแซว เลยเจอเม้าท์บิน เข้าหัวเต็มๆ แต่มึงครับ เม้าท์กูมั้ย
พรึ่บ!
จู่ๆไอ้เมก็ยืนขึ้น แล้วเดินดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที มันปวดขี้? หรืออะไร ผมกับไอ้จิได้แต่มองหน้ากันปริบๆ
“มันเป็นไรวะ”
“ไม่รู้มัน เอาเรื่องมึงก่อนเลยเทม จุดๆนี้พี่ลูกเปรตแนะนำให้น้องเทมรุกพี่ปกป้องเลย ไหนๆก็ไหนๆ ถ้าพี่ปกป้องจะขี้อายหรือขาดแล้วซึ่งความกล้า แต่มึงไง มึงต้องสตรอง!”
โหยย … เหี้ย! สตรองพ่อง เกลียดคำนี้ ลองมาเป็นกูแล้วมึงจะสตรองไม่ออก
ไอ้จิกลายเป็นเมนเทอร์ลูกเปรตไปล่ะ ช่วยให้เกียรติพี่เขาหน่อยได้มั้ย พี่เขาชื่อลูกเกดเหอะ มันยังคงหน้าระรื่นต่อไป
“จะให้กูรุกนะได้อยู่ แต่ปัญหามันอยู่ที่วิธีการ เดี๋ยวก็เป็นเหมือนตอนแกงเขียวหวาน”พูดแล้วยังแค้นไอ้สตางค์หน้าขี้หมาแห้งไม่หาย แล้วพี่ปกป้องก็เชื่อมันเนอะ ก็ว่าตัวเองโง่แล้วนะ ไอ้พี่โปกนี่ โง่ไม่ต่างเลย
“ไม่ใช่แบบนั้น อันนั้นน่ะมันไม่ได้เรื่องหรอกไอ้หมาเอ้ย มันต้องซึ่งๆหน้า ล็อคคอจูบ เดินไปกระแทกอกแล้วตะโกนดัง กูชอบมึงเว้ย! ไอ้เหี้ยปกป้อง”
“เดี๋ยวๆ มันเถื่อนไปมึง สติก่อน” รีบดึงไอ้จิกลับมาก่อนที่ไอ้จิจะทะลุออกนอกโลก จริงๆจิมันก็เงียบๆ ไม่สุงสิงกับใคร ถ้ามันได้รับยาตรงเวลาตอนหนึ่งทุ่ม แต่นี่คงขาด ถถถถ
“เออ งั้น.. ไปหาวิธีเองแล้วกัน แต่ท่องไว้ เวลาเจอหน้าพี่มัน”
“…!?”
“มึงต้องกล้า มึงต้องรุก มึงอ่อยไปเลย อ่อยก่อนได้เปรียบ”
ถุยชีวิต เกิดมาเป็นตัวก็18ปี ชาตินี้ไม่คิดว่าต้องมาอ่อยใคร แถมยังเป็นผู้ชายอีก แถมเป็นผู้ชายที่ขี้อ่อยสัดๆแบบพี่ปกป้อง กูยังสตรองได้อยู่มั้ย?
กว่าจะดึงสติกลับมาได้ รู้ตัวอีกทีคือตอนที่ห้องว่างเปล่า ไอ้เมมันออกมาจากห้องน้ำก็ขอตัวกลับบ้านทันที สงสัยท้องเสีย ส่วนไอ้จิก็ต้องอพยพตูดกลับด้วยเพราะมันสองตัวมาด้วยกัน
วันนี้บ้านเงียบ มีแค่ผมกับไอ้แคระ ซึ่งเราต้องแยกกันนอน เดี๋ยวผมกลิ้งไปทับแผลมันจะยุ่ง ตอนนี้ให้มันนอนข้างล่างตัวเดียว เซ็งๆบวกกับที่ไม่มีอะไรทำ เลยเปิดคอมเล่น ถือว่าแก้เครียด อีกอย่างพรุ่งนี้ก็วันเสาร์ เล่นเฟซบุ๊คเช็ครูปไปเรื่อย หน้าฟีดมีแต่เรื่องประกวดดาวเดือน ไอ้เมได้ตำแหน่งตามคาด ส่วนไอ้จิได้ที่สาม ผมถือว่ามันก็มาไกลนะ สำหรับคนที่หล่อน้อยกว่าผม
คิดถึงไอ้จิ จู่ๆคำพูดของมันก็พุ่งขึ้นในความคิด เป็นภาพฟุ้งๆเบลอๆคล้ายๆว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว….
“ถ้าพี่มันไม่กล้าก็ช่างมันดิ แต่มึงต้องกล้า มึงต้องรุก” เอางั้นจริงดิ
โอ้ย เครียดพอๆกับสอบไฟนอล รู้งี้ไม่น่าชอบพี่ปกป้องเลย แต่ทำไงได้.. กดอัพสถานะแก้เครียดแป๊ป
Tiwakan Senanurak ถ้าใกล้ไปมากกว่านี้ เธอจะบินหนีไปมั้ย
ไม่ได้มีอารมณ์กวีห่านจิกอะไรหนักหนานะครับ แต่อยากระบายเฉยๆ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่มันเลย ถึงตอนนี้จะมั่นใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นแล้วก็เถอะ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นยังไง
ตึ่ง! เสียงแจ้งเตือนในเฟซบุ๊คดังขึ้นมาไม่ขาดสาย แน่แหละ เซเลปที่ชาติหนึ่งอัพสถานะที คนก็ต้องถล่มถลาย
อ่านเม้นไปเพลินๆก็หายเครียดได้เหมือนกัน ถ้าไม่สะดุดกับคอมเม้นท์หนึ่งเสียก่อน
Ratikan M. Senanurak แอบชอบอีแร้งเหรอ?
อีแร้งพ่อง!!!!
ไอ้พี่เหี้ย มี6G จะสอดตีนไปยันเบ้าหน้ามัน เม้นท์ซะคนกำลังทำอารมณ์เปลี่ยวๆอยู่นี่หายหมด แล้วอะไรคือการปิดมือถือแต่มึงเม้นท์ในเฟซได้ ไปสิงอยู่ที่ไหนของมัน
Tiwakan Senanurak มึงควรเริ่มจากผีเสื้อนะ นกพิราบก็ยังดี
ตอบกลับมันไปแบบนั้น คิดว่าพี่มิวจะมาเม้นท์ต่อว่าไงให้ทาย?
Ratikan M. Senanurak กระหังก็บินได้นะเว้ย
ขอบคุณ! ผมนี่ปิติและยินดีมาก มากจนตีนก่ายหน้าผากเลย บล็อกพี่ตัวเองดีมั้ย
ไม่ต่อความยาวสาวความยืดล่ะ เถียงพี่มิวไม่เคยชนะ สันดานคนจะกวนตีนก็งี้ เดี๋ยวก็มาทั้งสวนสัตว์ แมลงปอก็บินได้ แมงสาปก็บินได้
เลื่อนหนีอ่านเม้นท์คนอื่นไปเรื่อยๆ จนหาว มองนาฬิกาก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ผมควรนอน จะได้ตื่นเช้ามา หน้าตาสดใสเหมือนคิมทัน
รู้สึกตัวอีกทีคือเช้า อย่าเรียกว่าเช้าเลย อายปาก นี่ก็ปาไปบ่ายแก่ๆแล้ว สงสัยเมื่อคืนจะเหนื่อยชีวิตไปหน่อย ที่สะดุ้งขึ้นมานี่ไม่ใช่อะไรนะครับ ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ดังครืดๆอยู่ที่ตรง นี่กูหลับตรงโต๊ะคอมเลยเหรอ
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาไม่ขาดสาย ดังจนตกใจ แต่เปิดไปนี่ตกใจกว่า
‘ใช่สถานะต่อกันมั้ย เมื่อกี้น้องเทมโพส @ Tiwakan Senanurak’
เปิดมาก็เจอชื่อตัวเองโดนลากเข้ามาเอี่ยวในเม้นท์ของเจ๊คนหนึ่ง มีสิทธิ์อัลไลมาแท็กผมห่ะ จุดธุปก็มาล่ะ ไม่เห็นต้องลำบาก
‘ใช่แน่ๆ มีอะไรหรือเปล่า’
‘เทียบกันจะๆ เทมโพสว่า “ถ้าใกล้ไปมากกว่านี้ เธอจะบินหนีไปมั้ย” แล้วดูที่ปกป้องโพสซิ มันต้องใช่แน่ๆ’ เจอคอมเม้นท์ย่อยที่อยู่ใต้เม้นท์ของเจ๊เขานี่ผมยิ่งตกใจ ทำไมอ่ะ ผมไม่เก็ท การหลับไปสิบกว่าชั่วโมงนี่พลาดข่าวใหญ่ของประเทศขนาดนั้นเลยเหรอ
‘กรี๊ดดดด สองคนนี้ ต้องมีคำตอบ’ มึงเลยครับต้องมีคำตอบให้กู ลากกูมากลางดงอะไร ทำไมผมงงไปหมด ระลึกชาติอีกทีก็รู้ว่าสถานะหลักมันอยู่ข้างบน แต่พอเลื่อนขึ้นไปนี่ใจสั่นเหมือนกินกระทิงแดงสามขวด
PP Prachya Nawanantanon ไม่มีปีก บินไม่ขึ้นหรอก ถึงมีก็ไม่บินไปไหน
นี่ไงไอ้จิ อ่อยก่อนได้เปรียบมั้ยล่ะสังคม? คิดผิดคิดใหม่ ที่จะมาอ่อยคนระดับปรมจารย์อย่างพี่มัน แทบจะปามือถือทิ้ง ถ้าไม่รู้ว่าก่อนคงคิดว่ามันแค่กวนตีน แต่นี่รู้แล้วไง
ไม่มีเวลาได้พักเขิน ไม่มีเวลาได้ทำใจ ไม่มีเวลาเผื่อแผ่ให้สมองผมได้ประมวลหน้าสั่นแปดระดับเมื่อยกมือถือตัวเองขึ้นมาดู แล้วเห็นว่าใครโทรมา
จะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่…
‘แฟนเทม’
[ลงมาหน่อยอยู่หน้าบ้านแล้ว]
“เป็นไงบ้าง โอเคมั้ย” เสียงมันนี่มาก่อนตัว มันไม่ได้มาหาผมหรอก มันมาให้ไอ้แคระ
พี่ปกป้องแต่งตัวสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ที่น่าหมั่นไส้คือ เหง้าหน้าวีเชฟที่ทำให้มันสามารถตัดผมทรงบ้าบออะไรก็ได้ทุกทรงในโลก โดยเฉพาะอันเดอร์คัทที่ผมอยากตัด
“ก็ดีพี่”
ผมแทบจะไม่ได้พูดอะไรกับพี่มัน เนื่องจากไม่รู้จะคุยอะไร ตกใจที่อยู่ๆมันก็มาบ้านผม แต่พี่ปกป้องดันเสือกคิดว่าผมสะเทือนใจเรื่องไอ้แคระ
เอาจริงๆมั้ย ก็มีบ้างแหละที่นึกถึงความเจ็บปวดของหมา ตอนที่เห็นผ้าพันแผลสองสามแห่ง แต่ไม่รู้สึกเวทนามันอีกเลยตอนที่วางมันบนพื้นแล้วเสือกวิ่งแรดเข้าไปออเซาะพี่ปกป้อง ทำตัวเหมือนเป็นญาติกันมาเป็นปางก่อน ทั้งที่มันก็เพิ่งจะเคยเจอพี่ปกป้องวันนี้ มันควรจะมาหาผมดิ! นั่นหมาผม
แล้วพี่ปกป้องเองก็เถอะ เห็นผมทำหน้าเซ็งโลกก็อุ้มมันมา แล้วก็จับแขนจับขามันประกอบท่าทาง
“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว พี่เทมหายเครียดหน่อยน้า”
เท่านั้นแหละ กูนี่ขำพรวดออกมาเลย ก็มันเล่นทำเสียงงุ้งงิ้ง เหมือนพากย์การ์ตูน แต่เสือกหน้านิ่งเป็นสันเขื่อน
“ปล่อยมันๆ เดี๋ยวมันเจ็บ”
“แล้วนี่กินอะไรยัง”มันถามตอนที่วางไอ้แคระลงที่โซฟา ทำให้นึกขึ้นได้ว่าพี่มันเอาข้าวกล่องมาให้เมื่อวานยังไม่ได้กิน ตอนนี้ยังนอนตายอยู่ในตู้เย็น
“ยังเลย นี่ใครก็ไม่รู้เอาข้าวมาให้ เดี๋ยวกินอันนั้นนี่แหละ”
พูดไปขนาดนั้นแต่พี่มันยังนิ่งได้ ถ้าเป็นปกติผมอาจจะคิดว่าผิดตัว หรืออาจจะเป็นผู้แทนของพี่สาวมันมาจีบผม แต่คราวนี้ไม่ล่ะครับ ต่อให้มันแอบยิ้มในไส้ติ่งผมก็ดูออก
ก็พี่ปกป้องแมร่งเล่นแสดงออกหมดด้วยทางสายตา เมื่อก่อนคงเป็นเพราะผมไม่กล้ามองมันตรงๆแบบวันนี้ ถึงได้พลาดอะไรไปหลายจุด ถึงมันหน้าจะไว้อาลัย แต่แววตามึงนี้จุดพลุแล้วใช่มั้ยไอ้ปกป้อง
“มันนานแล้ว ไปกินที่อื่นเหอะ”
“รู้ได้ไงว่านาน”สวนกลับไปทันที เอาดิ วันนี้จะเอาให้ดิ้นไม่หลุดเลย
“กระทรวงสาธารณสุขบอกให้กินร้อน ช้อนกลาง ล้างมือ เชื่อๆเขาหน่อย”มาเป็นคำขวัญต่อต้านไข้หวัดใหญ่ 2009 ทำไมต้องเล่นใหญ่ รัชดาลัยเธียร์เตอร์ด้วยล่ะ แค่จะบอกว่าไปกินข้าวด้วยนี่มันยากนักหรือไง โด่ ไม่พูดก็ไม่ได้แดกหรอกนะ
“เดี๋ยวไปเวฟก็ร้อนล่ะ”
“จะดีเหรอ กระทรวงเขาให้กินอาหารที่ปรุงสุกใหม่ๆนะ” ยัง..ยังไม่หยุด
“เกี่ยวอะไรกับกระทรวง”
“เออ ไม่เกี่ยวหรอก” มันหุบยิ้มพร่ำเพื่อลง
“…”
“พี่หิว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย”
“เออ” ก็แค่นี้ ผมนึกในใจก่อนจะเสหน้าไปยิ้มอีกทาง เรื่องอะไรจะต้องยิ้มให้มันเห็น
วันนี้พี่มันค่อนข้างพูดกับผมดี อาจจะได้อานิสงค์มาจากไอ้แคระก็เป็นได้ หรือจริงๆมันพูดกับผมแบบนี้ประจำ แต่ความรู้สึกมันต่างกัน
ผมไม่อยากพูดอะไรกับมันมาก กลัวตัวเองจะหลุดด้วย เมื่อก่อนตอนที่ผมไม่รู้ว่าเขาชอบ ทุกการกระทำ ทุกคำพูดของพี่มัน ถึงจะสำคัญกับผมมากแค่ไหน แต่ว่า.. เป็นผมเองที่เลือกจะไม่เข้าข้างตัวเอง
แต่ตอนนี้..ผมเข้าข้างตัวเองได้แล้วใช่มั้ย
“งั้นจะกินอะไรล่ะ เอารถผมไปแล้วกัน”
ส่งกุญแจรถให้มัน ก่อนที่จับไอ้แคระเข้าไปไว้ข้างใน ตรวจเช็คแผลมันก่อน เอาข้าวให้แคระ แล้วค่อยออกไปกินข้าว….กับมัน
ผมหยิบมือถือขึ้นมาเล่นๆ ระหว่างรออาหาร กะว่าจะโทรหาพี่มิว เพราะตั้งแต่ผมตื่นมาก็ไม่เห็นพี่ตัวเอง ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง แต่กลายเป็นเห็นเบอร์พี่ปกป้องโชว์หราอยู่แทน
‘แฟนเทม 083-336xxxx’
นี่คืออยากจะปาใส่หน้า แล้วถามว่าต้องการอะไรจากสังคม คาใจก็คาใจ แต่ไม่มั่นพอที่จะถาม เดี๋ยวรอโอกาสเหมาะๆก่อน
“ดูอะไร”ไอ้เจ้าของเบอร์ชะโงกหน้ามาถามตอนที่เห็นว่าผมเหม่อไป
“เปล่าๆ กินๆไปไม่มีอะไรหรอก” ผมว่าพร้อมสั่งให้มันกินข้าวในจานตัวเอง คิดว่าเรากำลังนั่งอยู่กลางห้างหรูหรืออะไร คุณคิดผิด อย่าลืมว่าบุคคลที่ลากผมมาด้วยนี่เป็นถึงอดีตเดือนมหาลัย กินข้าวด้วยกันแต่ละครั้ง เหนือความคาดหมายตลอด คราวนู่นก็กินอาหารป่า มาคราวนี้ก็ไม่เบาเหมือนกัน มันพามากินข้าวต้มขาแรง
ตอนนั้นแดกเนื้องูคือหนักแล้ว แต่สำหรับคนที่ไม่ชอบข้าวต้มแบบผมนี่มันคงเป็นหนังชีวิต เพราะข้าวเละๆคลุกๆกับวุ้นเส้นที่ต้มจนอืด มีเลือดไก่ คอไก่ กระดูกไก่ประดับประปราย ดูเป็นข้าวต้มสยองขวัญ เป็นมื้อที่โรแมนติกสิ้นดี
“ตีนมั้ย” พี่มันคีบตีนไก่ในชามตัวเองส่งมาให้ เจริญล่ะ มันชอบผมจริงป่ะเนี่ย หรือนี่เป็นการแสดงความรักอีกรูปแบบหนึ่ง
“กินเหอะพี่ ไม่อยากแย่ง”
“แล้วเราจะเสียใจ ตีนไก่อร่อยมาก”
“เห็นพูดอร่อยทีไร นี่กินไม่ได้ทุกที” พูดละผมนี่ขึ้นเลย ตั้งแต่เฉลยพี่รหัสยันพาไปกินหนูนาแล้ว อะไรมีคำว่าอร่อยนี่เชื่อไม่ได้ ไอ้พี่โปกพองมันสันดานขี้แกล้ง ขี้ตอแหล ขี้โกหก ขี้จุ๊ เบ่เบ๊ ขี้จุ๊ตาลาลา
พี่ปกป้องได้ยินก็ยิ้มๆ แต่ไม่ลดละที่จะใช้ตะเกียบชี้ตีนไก่อย่างเชื้อเชิญ มึงจะให้กูแดกให้ได้ใช่มั้ย
“อร่อยจริงๆ” มันยืนยันเหมือนเป็นพิธีกรรายการอาหาร นี่ไปได้ค่าโฆษณาอะไรจากเขามามั้ย แต่จะว่าไปวันนี้มันไปกินยาอะไรมาผิดป่ะ ทำไมมันดูมุ้งมิ้ง บรรยากาศในร้านข้าวต้มตรอกเล็กๆ กลายเป็นสีม่วงพาสเทลฟุ้งๆ เหมือนหมอกลงในไอจี
ถึงงั้นก็เหอะ จะโดนหลอกก็เอาให้สุด ในชีวิตนี่ผมไม่เคยกินอะไรแปลกๆเท่าไร พิสดารสุดก็งูที่มันพาไปกิน ดูเหมือนพี่ปกป้องจะเป็นคนที่สร้างสรรค์ความแปลกใหม่ในชีวิตตลอดเวลา พาลเอาความสร้างสรรค์มาเผื่อแพร่ในชีวิตผมด้วย ถามว่าผมต้องการมั้ย?
ก็..ไม่รู้ซิ ชอบเขาก็อยากจะลองในสิ่งที่เขาชอบ อยากจะทำให้สิ่งที่เขาทำ ถึงมันจะดูบ้าๆ ..ที่บ้าจี้ตามมัน แต่พูดเลยว่าผม เต็มใจ พิจารณาดูตีนไก่ที่ต้มจนเปื่อย ก่อนจะยัดใส่ปาก ท่องพุทโธ ธัมโม ถึงบุญเก่าที่เคยทำมา ให้พอลบล้างรสชาติแย่ๆ แต่มัน.. เสือกอร่อย
“อร่อยอ่ะ นึกว่าจะโดนหลอกอีกล่ะ”
อร่อยน้ำตาไหล รู้งี้สั่งมาตั้งแต่แรกก็ดี ไอ้คนตรงหน้านี่ยิ้มร่าเลย พอผมพูดแบบนนั่น มันคีบอีกตีนมาให้ กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกินไปแล้วสองข้าง
“หลอกอะไร พี่เป็นคนโกหกไม่เก่ง” ตะเกียบกูนี่แทบจะหลุดมือ เมื่อพี่ปกป้องทำหน้าใส่ซื่อ ไม่รู้ไม่ชี้ หึ.. โกหกไม่เก่งเหรอ เห็นสกิลแต่ละครั้งแทบจะซิ่วไปเรียนนิเทศ
“หรา” ที่จริงอยากจะพูดคำอื่น อาทิ ตอแหล แต่เกรงว่าจะเป็นการประทบความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้ เอาคำซอฟท์ๆพอ
“จริงๆนะ”
“ถ้าพี่ปกป้องมีความสุขที่คิดงั้น ก็ทำไปเถอะครับ”
“หึ”พี่มันแค่นเสียงมาแบบไม่จริงจัง
“งั้นกลับกัน”พี่มันพูดขึ้น รู้สึกตัวอีกทีคือผมนั่งอยู่ที่เบาะในรถตัวเอง มีพี่ปกป้องเป็นคนขับ
เดี๋ยวๆ ทำไมมันแปลกๆ ผมรู้สึกว่าผมควรทำอะไรบางอย่าง รู้สึกว่าถ้ากลับบ้านไปแล้วพี่ปกป้องมันคงจะขอตัวกลับเลย
“เดี๋ยวดิพี่ จะรีบกลับไปไหน บ้านอยู่ใกล้แค่นี้”
สาบานว่าเห็นนัยน์ตามันวูบไปสามจังหวะก่อนจะกลับมาใสซื่อเหมือนเดิม ไม่สะเทือนบ้างหรือไง นี่ผมต้องกล้ามากแค่ไหนที่พูดไปแบบนั้น
“รู้แล้วเหรอ” มันกลับพูดขึ้นมาเรียบๆ ราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้ๆไอ้จิบอกให้รุก ผมต้องรุกต่อไป …
“พี่ปกป้อง.. คืออย่างงี้ เมื่อวานนี้ ตอนประกวดเดือน ผมเห็นพี่..ที่..ระ..รถ”
เท่านั้นแหละ เบรกกันแทบหน้าคว่ำ ดีใจนะที่ตัวเองทำให้พี่มันสะดุ้งสะเทือนได้บ้าง แต่ไม่ใช่แบบนี้ดิ สงสารลูกรักกูหน่อยเหอะ..
คราวนี้พี่มันหยุดจอดหันหน้ามาหาผม ไม่นะ… มันจะฆ่ากูหรือเปล่าทำไมทำหน้านิ่งได้โล่ขนาดนี้ แต่ เดอะโชว์มัสโกออน ยูโน กูเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียร์เตอร์มาขนาดนี้จะให้หยุดเพียงเพราะมันกำลังจ้องหน้าก็ใช่เรื่อง
มันคงไม่ฆ่ากูหรอก โกออน เลยแล้วกัน
“แล้วผมก็รู้อีกว่า.. พี่ปกป้องเป็นคนเอากลอนมาให้ ดะ..ด้วย ใช่มั้ย”
เงียบนิ่ง… ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเดดแอร์ ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ระหว่าที่ลุกรี้ลุกรนอยู่พี่มันก็เรียกผม..
“เทม”
“หะ..ครับ”
“เฮ้ออออ รู้แล้วซินะ แล้วรู้อะไรอีก”พี่มันถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเสยผมตัวเอง โอ้ย อย่าครับอย่า ใจผมเต้น ตอนที่หน้าพี่ปกป้องเริ่มขึ้นสี เพราะมันบอกให้รู้ไม่ใช่กูคนเดียวที่รู้สึกอึดอัดในเวลาแบบนี้
“เอ่อ.. ขนม ดอกไม้ แล้วก็โซดา”
“แค่นั้นเหรอ” พี่มันหันหน้ากลับไปมองท้องถนน ส่วนผมได้แต่ใบ้แดก รวมสติพูดออกมาแต่ละคำแสนยาก แล้วดูมันตอบกลับมาดิ
“พี่ปกป้องว่าไงนะ”
“แค่นั้นเหรอที่อยากรู้”แล้วมึงจะให้กูรู้แค่ไหน แค่นี่ก็เปลืองพื้นที่ในสมองมากพออยู่ล่ะ
ตอนนี้ในหัวผมมีแต่เสียเมนเทอร์ลูกเปรตตะโกนคำว่าสตรองดังลั่น ก้องไปมา ก่อนที่ผมจะพูดประโยคถัดไปขอพลังแห่งความด้านจงสถิตอยู่กับผมด้วยเถอะ
“จริงๆ คือผมมีเรื่องจะถาม พี่เอามาให้ผมทำไม”
“พี่ชอบผมหรือเปล่า แล้วชอบตั้งแต่ตอนไหน แล้วทำไมถึง..”
“พอก่อนๆ คำถามยากไปไม่ตอบได้มั้ย”
“….”
“รู้แค่ว่าชอบก็พอ…”TBC.
แจกถุงอ้วกแป๊ป พี่ปกป้องเป็นคนไม่หวาน อย่าได้พยายามหาความหวานเลย 5555555555
ตอนนี้แต่งหลังไปวัดมา คนเขียนไปทำบุญให้เพื่อนที่เสียไป อึนๆนิดๆ ขอโทษนะคะ ><
แล้วเจอกันใหม่
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
