Special part . . 3" นี่.. คุณวินอยู่มั้ย "
" คุณเรียกผมหรอครับ "
เสียงหวานโทนแหลมเรียกความสนใจของร่างบางได้เป็นอย่างดี . . นัยน์ตากลมโตหันไปมองตามเสียงก็เห็นร่างเพรียวบางอีกทั้งการแต่งกายเปรี้ยว ฉูดฉาดราวกับออกมาจากคลอเล็กชั่นแบรนด์ดังที่โฆษณาในนิตสารหัวนอก
" ก็ใช่หน่ะสิแถวนี้ก็มีนายนั่งอยู่คนเดียวถ้าฉันไม่เรียกนายแล้วจะเรียวแมวที่ไหนละย๊ะ
.. ตกลงว่าไงคุณวินอยู่รึเปล่า "
" ขอทราบชื่อด้วยครับ " น้ำเสียงและกริยาท่าทางของแขกผู้มาเยือนทำให้ร่างบางต้องลอบถอนหายใจเบาๆ แม้จะรู้สึกไม่พอใจมากแค่ไหนแต่หาก ณ ตอนนี้เค้ากำลังอยู่ในหน้าที่เลขาส่วนตัวของท่านประธานบริษัท . . มารยาท . . จึงจำเป็นมากในระหว่างการปฏิบัติหน้าที่
" จิรัศยา.. จิรัศยา บวรรัตน์ . . คราวนี้คงรู้แล้วสินะว่าฉันเป็นใคร "
" ทราบแล้วครับ. . คุณจิรัศยา บวรรัตน์ จาก AEG GROUP . . " น้ำเสียงหวานเอ่ยตอบอย่างสุภาพ
" ตกลงคุณวินอยู่ในห้องใช่มั้ย. . เอ๊ะ! นายจะมาขวางฉันทำไมหลีกทางไปเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นฉันบอกคุณวินให้ไล่นายออก. . ไม่รู้รึไงว่าฉันมีความสำคัญกับคุณวินแค่ไหน "
" ถ้าเกี่ยวกับริษัทผมทราบดี แต่ความสัมพันธ์ส่วนตัวนี่สำคัญแค่ไหนผมไม่ทราบ. . ผมแค่ทำตามหน้าที่ของผม..ซึ่งคุณวินเป็นคนสั่งไว้เองถ้ามีแขกต้องการพบแล้วไม่ได้นัดไว้..ให้ลงนัดไว้และเข้าพบในครั้งต่อไป " น้ำเสียงหวานพยายามกดต่ำให้สุภาพ นิ่งที่สุด และภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นไม่มีใครรู้ว่า
ณ เวลานี้ปุณยวีร์ กำลังรู้สึกกรุ่นเดือดแค่ไหน
" ฉันไม่สน . . แต่ตอนนี้ฉันต้องการพบคุณวินเรามีเรื่องส่วนตัวต้องคุยกัน "
" เดี๋ยวครับคุณ! " ใบหน้าหวานตื่นตกใจเมื่อห้ามร่างเพรียวบางผลักเขาให้พ้นทางแล้วก้าวฉับๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องประธานบริษัทอย่างรวดเร็วเอาไว้ไม่ทัน
ผลั๊ว!!~
" คุณวินค่ะ. . วันนี้เจซซี่ว่างเราไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันนะคะ "
" ผมห้ามเธอไม่ทันจริงๆ ผมขอโทษนะครับ "
" ปุณยวีร์เดี๋ยวสิ .. ปุณ!.. " ใบหน้าหวานที่เรียบเฉย ก่อนจะโค้งอย่างสุภาพและเดินออกจากห้องไปกลับทำให้ใครอีกคนรู้สึกยิ่งกว่าร้อนใจ
" คุณจะสนใจทำไมค่ะแค่เลขาคนเดียว. . แล้วเมื่อกี้เขาก็มารยาทไม่ดีกับเจซซี่ด้วย . . มีเลขาแย่ๆ แบบนี้เจซซี่ว่าคุณไล่ออกเถอะค่ะเดี๋ยวเจซซี่ช่วยหาเลขาใหม่ให้จะเอาเก่งกว่า นายคนนั้นกี่ร้อยกี่พันเท่าก็ได้ "
" ขอบคุณมากนะครับ. . แต่ผมคงเปลี่ยนเลขาใหม่อีกไม่ได้ถ้าคุณอยากคุยเรื่องสัญญาซื้อขายสินค้าล๊อตใหม่รบกวนรอสักครู่นะครับ . . ผมขอตัวสักครู่ " ฝ่ามือหนาค่อยๆ แกมือบางที่ฉาบปลายนิ้วเรียวยาวด้วยสีแดงสดอย่างสุภาพก่อนจะรีบวิ่งตามร่างบางออกไปทันที
" ด. . เดี๋ยวสิค่ะคุณวิน! "
. . . . .
ก๊อกๆ
" ปุณ. . ฉันรู้ว่านายอยู่ในห้องน้ำออกมาเถอะ. .ฉันไม่รู้ว่าคุณเจซซี่พูดอะไรกับนายแต่ฉันขอยืนยันว่าเราแค่ติดต่อกันเรื่องงานก็แค่นั้นจริง ๆ นะ. . " มือหนายังเคาะรัวไม่หยุดอย่างไม่ต้องเกรงใจหรือกลัวพนักงานคนไหนจะเข้ามาเห็นเพราะนี่คือห้องน้ำส่วนตัวของเขา
" . . . . . "
" ปุณยวีร์~ .. นายโกรธฉันเรื่องอะไรก็บอกสิอย่าเงียบแบบนี้ . . ถ้าฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจฉันขอโทษ " เสียงทุ้มยังคงเอ่ยเรียกร่างบางที่อยู่ด้านในอย่างอ้อนวอน. . เพราะดูจากสีหน้าที่นิ่งผิดปกติของร่างบางเมื่อครู่แล้ว . . บอกตามตรงกวินภพไม่สบายใจเอาเสียเลย
" . . . . . "
" ปุณ~~ .. พูดกับฉันสักคำสิ. . ปะ.. "
แกร๊ก~
บานประตูไม้เนื้อดีเปิดออกนั้นเรียกรอยยิ้มจากคนที่รออยู่ด้านนอกได้ไม่ยากแต่ หากใบหน้าคมถึงกับต้องหุบยิ้มแทบจะทันทีที่เห็นสีหน้าเรียบเฉยแต่หากไม่ค่อยสู้ดีนักของร่างบาง
" คุณไม่ได้ทำอะไรผิด.. แล้วผมจะโกรธคุณเรื่องอะไร. .หรือว่าคุณทำอะไรไว้แล้วผมยังไม่รู้ "
" ป. . เปล่านะ!. . ก็ดูนายทำหน้าเข้าสิเป็นใครเห็นเข้าเขาก็คิดว่ากำลังโกรธอยู่ทั้งนั่นแหละ "
" ผมไม่ได้โกรธคุณ. . พอใจรึยังครับท่านประธาน "
" ปุณอ่า.. อีกไม่เดี๋ยวก็จะเที่ยงแล้วและฉันก็ต้องคุยเรื่องสัญญาสินค้าล๊อตใหม่กับคุณเจซซี่. . นายไปกับฉันนะ. . น๊า~ " เสียงทุ้มเอ่ยอ้อนเต็มที่เพราะส่วนตัวแล้วเขาก็ไม่อยากไปกับคู่ค้าทาง ธุรกิจคนนี้แค่สองต่อสองเท่าไหร่นัก
ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าคุณจิรัศยาคิดยังไงกับเขา . . และกวินภพก็รู้ดีว่าภรรยาสุดที่รักของเขาดูออกเช่นกัน
" คุณไปกับคุณจิรัศยาเถอะครับ. . เดี๋ยวผมจะไปรับน้องกันต์วันนี้โรงเรียนแกสอนแค่ครึ่งวัน " น้ำเสียงหวานยังคงตอบกลับมาในโทนเดิมอีกทั้งยังคงล้างมือโดยไม่คิดจะสนใจร่างสูงที่ยืนหน้าหงอยแล้วหงอยอีกอยู่ใกล้ๆ
" งั้นฉันจะไปกับนาย.. ส่วนคุณเจซซี่ไว้ค่อยคุยวันหลัง " เมื่อเห็นว่าคุณเลขาภรรยาที่รักดูเหมือนจะไม่สนใจ . . ท่านประธานก็จำต้องเรียกร้องความสนใจเสียเอง
" คุณเป็นถึงประธานบริษัทอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงานสิครับ. .คุณไปกับคุณจิรัศยาเถอะ "
" ก็ได้. . แต่นายต้องพาน้องกันต์กลับมาบริษัทแล้วเดี๋ยวตอนเย็นเราไปดินเนอร์กันสามคนพ่อ
แม่ ลูก โอเคมั้ย "
" โอเคครับ. . คุณวินรีบไปเถอะปล่อยให้ลูกค้ารายใหญ่รอนานแบบนี้เดี๋ยวบริษัทก็เจ๊งกันพอดี "
" รับทราบครับ.. คุณเลขาคนสวย ^^ " รับคำพร้อมกับโน้มกายสวมกอดร่างบางพลางโยกโคลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดี
" มัวแต่เล่นอยู่ได้.. คุณออกไปก่อนเถอะครับอีกสักพักผมจะตามออกไป " ฝามือบางผลักร่างสูงออกเบาๆ พลางก้มหน้างุดหมายจะซ่อนใบหน้าที่ซับสีแดงระเรื่อน่ามอง แต่ถึงก้มแค่ไหนก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาเฉียบคมของร่างสูงไปได้
" รีบๆ ตามออกมาล่ะ "
" ครับ "
. . . . .
ผลั๊วะ!!~
ประตูไม้โอ๊คเนื้อดีบานใหญ่เปิดผ่างออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างเล็กๆ ที่ยังคงสะพายกระเป๋าเป้ลายมิคกี้เมาส์อิมพอร์ตจากอเมริกาที่ป๊าติณเป็นคนสรรหามาให้ . .
" คุณวินเซอร์ไพร์ซซซ~~ .. อ. . อ้าว. . เอ่อ. . ขอโทษฮะคุณอา . . คุณวินไม่อยู่หรอฮะ " เครื่องหน้าที่ถอดแบบจากผู้ให้กำลังระบายยิ้มอย่างมีความสุขนั้นก็หุบฉับทันทีที่เห็นว่าบุคคลที่ตัวเองไม่รู้จักกำลังนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ . . ทำให้ร่างเล็กๆ ที่ถูกสอนมารยาทมาอย่างดียกมือไหว้ขอโทษอย่างสุภาพ
แต่หากมารยาทอันดีงามนั้นมันกลับส่งไปไม่ถึงผู้รับเลยแม้แต่น้อย
" ใครอาแกย่ะเด็กบ้านี่. . แล้วไอ้เลขาจอมหยิ่งนั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกันเนี้ยปล่อยให้เด็กที่ไหนไม่รู้เข้ามาเล่นซนห้องประธานบริษัทแบบนี้ได้ยังไงกัน "
" พี่กันต์ชื่อ ดช.กันติทัต ต่างหากไม่ใช่ไอ้เด็กบ้านะฮะ ทำไมคุณป้าพูดไม่เพราะเลย " เด็กน้อยพูดมาตามอย่างที่คิดและงุนงงอยู่ไม่น้อยกับกิริยาของร่างเพรียวบาง ที่ฉาบใบหน้าด้วยสีสันที่จัดจ้าน
" ไอ้เด็กบ้า! .. ไอ้เด็กหยาบคาย! ไอ้.. "
" เกิดอะไรขึ้น. . พี่กันต์มากับใครครับ " เสียงตะวาดที่ดังออกไปนอกห้องทำให้ร่างสูงรีบสาวเท้าเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วและก็ต้องตกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นลูกชายสุดที่รักยืนมองคู่ค้าคนสำคัญทางธุรกิจอย่างงุนงง
" คุณวินรู้จักเด็กบะ.. เอ่อ เด็กคนนี้ด้วยหรอค่ะ.. หรือว่าแกเป็นหลานของคุณ "
" ว่าไงครับ. . พี่กันต์ไปซนอะไรกับคุณอารึเปล่า " ร่างสูงรีบเดินตรงไปหาร่างเล็กๆ ของลูกชายใบหน้าที่ถอดแบบจากเค้าเริ่มแบะออกน้อยๆ อย่างขวัญเสียเมื่อร่างเพรียวบางที่ยืนอยู่ตรงหน้ายังคงเสียงดังไม่หยุด
" พี่กันต์เปล่านะฮะพ่อวิน. . พี่.. พี่กันต์แค่จะเข้ามาเซอร์ไพร์ซพ่อวินแต่ก็เจอคุณป้าคนนี้นั่งอยู่คนเดียวพอพี่กันต์จะถามว่าพ่อวินอยู่ไหน ฮึก . . ค. .คุณป้าคนนี้ก็ด่าพี่กันต์ใหญ่เลย โฮ ฮ ฮ~
"
สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้กวินภพรับรู้ถึงความผิดปกติทันที
. . และคงเดาได้ไม่ยากว่าลูกชายสุดที่รักของเขากำลังขวัญเสียมากแค่ไหน
" พ่องั้นหรอ?. . เด็กคนนี้เป็นลูกคุณหรอค่ะคุณวิน!? "
" ไม่เอาไม่ร้องนะครับคนเก่ง . . คุณจิรัศยาครับผมว่าคุณกลับไปก่อนเถอะครับส่วนเรื่องเซ็นต์สัญญาผมจะให้ฝ่ายขายส่งหนังสือไปให้ที่บริษัทวันหลังนะครับวันนี้ผมคงต้องขอโทษที่เสียมารยาท. . เชิญครับ "
เสียงอุทานอย่างตกใจของหญิงสาวทำให้เด็กชายยิ่งขวัญเสีย ปล่อยโฮเสียงดังยิ่งกว่าเดิม . . และนั่นทำให้ร่างสูงเริ่มจะไม่พอใจการกระทำของคู่ค้าสำคัญทางธุรกิจคนนี้เสียแล้ว
" พี่กันต์!. . . หนูร้องไห้ทำไมครับใครทำอะไรลูก แล้วนี่ลูกมากับใคร "
" แม่ปุณ~~ พี่กันต์มากับคุณย่าฮะ ฮึก ๆ " ทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่เด็กชายตัวน้อยก็โผเข้าหาอกอุ่นของคุณแม่คนสวยทันที
" แม่!? . . หมายความว่ายังไงค่ะคุณวิน..นี่มันเรื่องอะไรกัน "
" พี่กันต์! . . ใครทำหลานคุณย่าร้องไห้ครับ . . บอกคุณย่าเดี๋ยวคุณย่าจัดการให้ . . คนเก่งของย่าไม่ร้องนะครับลูก " และกว่าที่ใครจะคาดคิดเสียงหวานแต่หากน่าเกรงขามดังขึ้นทำให้ทุกสรรพสิ่งในห้องถึงกับหยุดนิ่ง
" ก็หมายความตามที่คุณได้ยินนั่นแหละครับ . . ผมคิดว่าผมไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องส่วนตัวให้คุณฟัง . . หวังว่าคุณคงเข้าใจไม่ให้ผมต้องเสียมารยาทอีกเป็นครั้งที่ 3 . . เชิญครับ "
. . . . .
หลังจากคู่ค้าคนสำคัญแต่บัดนี้ได้หมดความสำคัญกับบริษัทไปเรียบร้อยจากอำนาจคำสั่งของนายหญิงใหญ่แห่งตระกูลก้องกฤติกรให้หยุดติดต่อและทำการค้าด้วยอย่างเด็ดขาด โทษฐานทำให้หลานชายสุดที่รักร้องให้อย่างขวัญเสียไม่หยุดออกไปจากบริษัท . . ก็ถึงคราวท่านประธานจะต้องเกลี่ยกล่อมไม่ให้นายหญิงใหญ่ยกเลิกทริปไปมัลดีฟ กับนายใหญ่ของตระกูลอยู่นานสองนานกว่าจะสำเร็จและส่งขึ้นเครื่องที่สนามบินได้ทันเวลาอย่างหวุดหวิด
หลังจากเสร็จธุระในการส่งคุณปู่คุณย่าไป ฮันนีมูนรอบที่เท่าไหร่ไม่อาจทราบได้เด็กชายตัวน้อยก็รบเร้าคุณพ่อสุดหล่อ ให้พามากินสปาเก็ตตี้ร้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านประจำ
" ไงครับสุดหล่อ.. สปาเก็ตตี้ไม่อร่อยหรอไหนเมื่อกี้บอกหิวไง. . ทำไมลูกชายของพ่อวินกินน้อยจังครับ "
" อร่อยฮะที่สุดฮะ . . แต่สู้ของที่รักไม่ได้หรอก " แม้จะตอบด้วยน้ำเสียงเซื่องๆ ซึมๆ แต่เด็กน้อยก็มิวายปากหวานเรียกรอยยิ้มให้กับคุณแม่คนสวยได้ไม่ยาก แต่หากร่างบางก็อดที่จะเป็นห่วงอาการที่เงียบผิดปกติของลูกชายตัวน้อยไม่ได้
" ยังกลัวคุณอาคนเมื่อกี้อยู่หรอครับ . . ไม่ต้องห่วงนะต่อไปพ่อวินจะไม่ให้คุณอาคนนั้นมาว่าลูกชายแม่ปุณอีก.. . ใช่มั้ยครับคุณวิน "
" ช . . ใช่จ้ะ . . พ่อวินสัญญาว่าคุณอาคนเมื่อกี้จะไม่มาทำให้ลูกพ่อตกใจแบบนี้อีก . . ดีมั้ยครับ " น้ำเสียงหวานนุ่มเมื่อครู่พลันเย็นเฉียบฉับพลันในท้ายประโยคทำเอาบุคคลที่ถูกกล่าวอ้างถึงกับสะดุ้งเฮือก
" ดีฮะ . . แต่คุณป้าคนเมื่อกี้น่ากลัวมากๆ เลย "
" คุณป้าเลยหรอลูก . . แค่คุณอาก็ได้มั้ง . . เขาอายุน้อยกว่าพ่อวินตั้ง 2 ปีเชียวนะ 555 " ร่างสูงถึงกับหลุดขำกับสรรพนามที่เด็กน้อยมอบให้กับอดีตคู่ค้าคนสำคัญ . .
" เด็กเห็นยังไงก็พูดแบบนั้น . . ถ้ามันเป็นความจริงก็อย่าไปบังคับแกเลยครับ "
" ครับผมที่รัก~~ " น้ำเสียงหวานที่เย็นเยียบพร้อมกับใบหน้านิ่งเฉยนั้นทำเอาร่างสูงสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยรับคำอย่างเอาใจ
แต่หากได้รับความสนใจจากภรรยาคนสวยไม่.. .
" แม่ปุณว่าอย่าไปสนใจเรื่องคุณป้าคนนั้นเลยดีกว่าเนาะ . . . เอ. . อีก 2 อาทิตย์จะถึงวันเกิดใครน๊า~~ สุดหล่อของแม่ปุณรู้มั้ยครับ "
" วันเกิดของพี่กันต์เองฮะ ^o^ "
แล เด็กก็คือเด็ก . . เมื่อเปลี่ยนเรื่องปุ๊บอารมณ์ก็เปลี่ยนปั้ป . . แขนป้อมๆ ชูสูงทั้งสองข้างพร้อมกับยิ้มเสียจนตาหยีอย่างมีความสุข
" ปีนี้อยากได้อะไรครับ . . เอาเป็นเครื่องบินบังคับที่พี่กันต์อยากได้ดีมั้ยลูก " เมื่อเห็นลูกชายสุดที่รักดูจะอารมณ์ดีขึ้น . . ร่างสูงก็รีบสมนาคุณทันที่
" คุณปู่ซื้อให้แล้วฮะ "
" อ้าว . . งั้น.. รถบังคับ "
" คุณย่าซื้อให้แล้วฮะ "
" อีกล่ะ . . งั้น .. D3S "
" ป๊าติณกับม๊าพีบอกว่าจองจะซื้อให้แล้วฮะ "
เอิ่ม.. เดี๋ยวนี้เค้ามีจองคิวจะซื้อของขวัญให้ลูกให้หลานกันด้วยแฮะ . . แสดงว่านี่เขาจองคิวซื้อของเล่นที่ลูกชายอยากได้ไม่ทันเพราะโดนคนอื่นซื้อให้ตัดหน้าไปแล้วเนี้ยนะ *[]*
" งั้นลูกชายพ่ออยากได้อะไรละครับ . . บอกมาเลยไม่ว่าอะไรพ่อวินกับแม่แม่ก็จะหามาให้ " ร่างสูงเอ่ยอย่างจนปัญญาเพราะไม่รู้ว่าลูกชายสุดที่รักอยากได้อะไรนอกเหนือจากที่เอ่ยถามไปเมื่อครู่อีก
และทางเดียวที่จะได้รู้ก็ต้องให้เจ้าตัวบอกเท่านั้น
" จริงๆ นะฮะ "
" จริงสิ . . อยากได้อะไรครับลูกชาย "
" พี่กันต์อยากได้ . . . คุณวิน . . ที่รัก~ พี่กันต์อยากได้น้อง เพื่อนๆ ที่โรงเรียนของพี่กันต์มีน้องทุกคนเลย . . พี่กันต์อยากมีน้องบ้างอ่ะฮะ "
" . . !!! . . " คำขอจากเสียงสดใสของลูกชายสุดที่รักทำเอาคุณพ่อสุดหล่อ คุณแม่สุดสวยถึงกับอ้าปากค้าง
" ม . . ไม่ได้หรอฮะ . . งั้น . . พี่กันต์ไม่เอาก็ได้ฮะ . . พี่กันต์ไม่อยากได้อะไรแล้วก็ได้ " เมื่อเห็นท่าทางของคุณพ่อกับคุณแม่เด็กชายตัวน้อยถึงกับหงอยลงทันที
" ไม่ใช่อย่างนั้นครับลูก . . เอ่อ . . คือ . . ถ้าพี่กันต์อยากได้น้องก็ต้องอดใจรอก่อน . . พี่กันต์จำได้มั้ยครับก่อนที่น้องอลินจะคลอดพี่กันต์รอนานแค่ไหน " ท่าทางที่หงอยลงอย่างน่าสงสารของเด็กชายตัวน้อยทำเอาคุณแม่คนสวยถึงกับทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วครู่ . . ก่อนจะค่อยๆ พยายามเรียบเรียงคำพูดที่ฟังง่ายไม่ซับซ้อนเกินกว่าเด็กวัย 5 ขวบเศษจะเข้าใจได้
" ลูกชายของพ่อวินเข้าใจที่แม่ปุณบอกใช่มั้ยลูก "
" เข้าใจฮะ "
" เก่งมากครับ . . ถ้าพี่กันต์อยากได้น้องลูกต้องเป็นเด็กดีของพ่อวิน แม่ปุณ คุณปู่ คุณย่า แล้วก็กับป๊าติณกับม๊าพีด้วยตกลงมั้ยครับ "
" ตกลงฮะ "
" ถ้าตกลง . . คนเก่งของแม่ปุณต้องรออีก 7 เดือนลูกถึงจะได้เป็นพี่ชาย . . แล้วลูกต้องดูแลน้องรักน้องให้มากๆ ทำได้มั้ยครับ " น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มที่สวยงามดุจนางฟ้าไปให้ลูกชายสุดที่รัก
" ทำได้ฮะที่รัก! .. พี่กันต์ทำได้ ^o^ "
" เก่งมากครับ . . มาแม่ปุณขอหอมที . . . อ้าว . . คุณวินทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ "
" ท. . ที่รักที่ น . . นายบอกว่าให้พี่กันต์รออีก 7 เดือนถึงจะได้เป็นพี่ชาย . . งั้นแสดงว่านาย. . " นัยน์ตาเรียวเล็กเบิกโพลงกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยความตกใจและความ รู้สึกที่ดีใจ ปลาบปลื้มยินดีตีกันมั่วไปหมด . . ในสมองถึงกับมึนงงไปชั่วขณะหลังจากเรียบเรียงประมวลผลประโยคบอกเล่าของภรรยาสุดที่รักได้
" ลูกอีกคนของเราอยู่ในนี้ได้ 2 เดือนแล้วครับ " ใบหน้าหวานระบายยิ้มอย่างเปี่ยมสุขอีกทั้งมือบางยังลูบหน้าท้องที่ยังคงดู แบนราบเบาๆ . . แต่หากได้สัมผัสก็จะสามารถรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
" จริง ๆ ใช่มั้ย . . นายไม่ได้โกหกฉันนะที่รัก "
" อื้ม!~ "
" น้องกันต์ลูกกำลังจะได้เป็นพี่ชายแล้วดีใจมั้ยครับ . . ขอบคุณนะปุณ . . ขอบคุณนายมากจริงๆ . . " ร่างสูงลุกขึ้นพร้อมกับดึงร่างบางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามขึ้นมากอดโดยไม่สนใจสายตาคนทั้งร้านที่กำลังมองโต๊ะพวกเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย
" ผมก็ต้องขอบคุณ คุณวินเหมือนกันครับ "
" ทุกคนได้ยินมั้ยครับ . . ลูกชายของผมกำลังจะได้เป็นพี่ชายคนโตแล้ว~ "
" คุณวินเบา ๆ สิครับ . . อายคนอื่นเขา " ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างน่ามองพลางทุบอกอุ่นเบาๆ อย่างเขินอายเมื่อเห็นว่าสายตาทุกคู่ภายในร้านกำลังจองมองมาด้วยความยินดี
" อายทำไม . . มีเรื่องดีๆ แบบนี้ต้องฉลองสิถึงจะถูก . . ปุณอา~ . . ฉันรักนายที่สุดเลย~ "
" ผมก็รักคุณที่สุดเหมือนกันครับคุณวิน " ช่วงแขนแข็งแรงที่กอดรัดแน่นขึ้น . . เรียวแขนเล็กยกกอดตอบอย่างแนบแน่นด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน
" ที่รักกับคุณวินไม่รักพี่กันต์แล้วหรอฮะ " นัยน์ตาเรียวคมที่ถอดแบบจากผู้เป็นพ่อแต่หากลูกแก้วกลมสีดำสนิทที่ได้จาก ผู้เป็นแม่มองคุณพ่อสุดหล่อที มองคุณแม่สุดสวยทีตาแป๋วทำเอาร่างบางและร่างสูงถึงกับหลุดขำออกมากับท่าทาง และคำถามที่ไร้เดียงสาของลูกชายที่กระตุกเสื้อเชิ้ตของผู้เป็นพ่อและแม่เบาๆ อย่างเรียกร้องความสนใจ
ร่างสูงและร่างบางผละออกจากกันก่อนจะทรุดกายลงตรงหน้าเด็กชายตัวน้อย
" โอ๊ะ. . รักสิครับ . . รักที่สุดในโลกเลยต่างหาก ฟ๊อดดดดด~~ " แก้มป่องๆ ทั้งสองข้างบีบบู้บี้เพราะแรงกดริมฝีปากอุ่นที่แนบลงมาพร้อมๆ กัน . . ราวกับต้องการยืนยันคำพูดที่พึ่งเอ่ยบอกออกไปให้เด็กน้อยในอ้อมแขนเชื่อมั่นในคำๆ นั้น
ขอบคุณนะครับคุณกวินภพ . . ที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีคุณก็ยังคงมอบความรักให้กับผมและลูกเสมอมา
ขอบคุณนะปุณยวีร์ . . ที่เติมเต็มทำให้ครอบครัวของเรามันเต็มเปี่ยมและมีมากกว่าคำว่า . .สมบูรณ์
[Special part ] The End...จบจริงๆ ไม่มีต่อแล้วนะคะขอฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
Change Your Mind#Mpreg
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ.. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
