Hardcore xxx|หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน [rewrite:จบ]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Hardcore xxx|หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน [rewrite:จบ]  (อ่าน 529720 ครั้ง)

ออฟไลน์ WASAWATTE

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 203
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
หมอกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนซิ!!

ออฟไลน์ fahhee_zeze

  • Love you...YAOI~
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 297
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
...จากประสบการณ์ที่มีกับไร้กรอบ....ถือว่าดีนะ เค้าคอยบอกตลอดว่าหนังสือที่เราสั่งส่งวันนี้ไม่เกินนี้นะ ตอนนั้นสั่ง XY ของพี่โอ ก็ได้ตามเวลา แล้วก็วันเยียร์ที่ครบรอบปี...แต่ตอนนี้ไม่ได้ติดตามเท่าไหร่แต่เค้าก็ดีนา =_= #เราอาจโชคดีก็ได้มั้ง #ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ตามข่าวอะไรเลย 55555

เรื่องนี้ถ้าไม่มีเนย...จิงโจ้ก็คงได้กับบักพายในเร็ววันล้าวววว

ออฟไลน์ neno.jann

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 456
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
กริ๊ดดด คุยกันก่อนสิคะะะะ เดี๋ยวลูกสองตัวเสียใจนะะ อีเนยบูดนี่อะไร ด้านได้ อายไม่มีจริงๆ

ออฟไลน์ NuTonKaw

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 528
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
หมอใจเย็นมากที่ไม่ต่อยคุณพ.คว่ำ

พายนายพลาดอย่างแรงจริงๆเดี๋ยวได้มีร้องแน่ๆ

ออฟไลน์ Malimaru

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 483
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-4
    • facebook


หืม... เท่าที่อ่านที่คุณคนเขียนโปรยหัว
ท่าทางว่ากว่าหมอกับคุณพ.จะได้เคลียร์กันนี่น่าจะมีช่วงหน่วงนานหน่อย
แต่ถ้าป้าเป็นคุณพ. แม้จะไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด ป้าก็จะมีความหวังอย่างแรงกล้า
เพราะขนาดความสัมพันธ์ยังคลุมเครือแบบนี้ หมอยังเซ็กซี่คว้าคอคุณพ.มาจูบในที่โล่งได้
หากป้าเป็นคุณพ.จริง ๆ ป้าจะรีบจัดการปัญหาทั้งหลายให้กระจ่าง เพื่อจะได้พาหมอไปจูบกันตามสถานที่ต่าง ๆ ให้เปรมไปเล้ยยยย! ฮ่า ฮ่า ฮ่า (สมเป็นอีป้าสายหื่นจริง ๆ )

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^  :mew1:


 

ออฟไลน์ tsubasa_6927

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 199
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
แอบสะใจคุณพ.เล็กน้อยถึงปานกลาง ทำเรื่องไว้เยอะดีนัก...  แต่หมอ หมอไม่อธิบายหน่อยเร้อ พายคงทำหน้างงเหมือนไอ้เบ็กแล้วแน่ๆ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเค้าเล้ยยยยยยย

ออฟไลน์ waterlily

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 150
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
หมอต้องการเวลาใช่ป่ะ    :hao5: :mew2:

ออฟไลน์ GenZ

  • ummm
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 246
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ฮือออออ หมออออออ

คุยกันให้รู้เรื่องก่อนนนนน

คุณ พ. รีบเคลียร์นะ

สงสารหว่ะเห้ยยยยย

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ยิ่งเห็นสปอยแลเว ยิ่งสงสาร คุณพ. อ่ะ แต่ทุกอย่างก็ต้องดำเนินไปเพื่อจะได้ก้าวไปพร้อมกัน
หมอกลับมาๆๆๆๆ พ. มาถึงที่แล้วววว หรือหมอจะไปเอาใบตองและน้องพาย ที่บ้านใหญ่กลับมาก่อน ฮ่าๆๆ

ออฟไลน์ kyosake

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 80
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
หมอโจ้กลับมาก๊อนนนนนนน จูบเขาเองแล้วไปเอง แบบนี้พายก็งงตายพอดี หมอกลับมา คัมแบคคคคคคค

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ minenat

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1661
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-3
หมอเป็นอะไร พ.มันไม่รู้เรื่องนะหมอ :o12:

ออฟไลน์ panitanun

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
เฮ้ยหมออออ
อย่าทำเเบบนี้สิกลับมาคุยกันก่อนนน

ออฟไลน์ uknowvry

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4438
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +284/-6
อื้อหือ โลกมันกลมกว่าทีคิด ถ้าเราเป็นหมอ คงด่าโชตชะตาว่าบัดซบ น่าดูเลย

ออฟไลน์ นอนกินแรง

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-4
เลือกข้างไม่ถูก จะรอดูต่อไปแทนน้า

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
เฮ้ยหมอออเอออ ไม่ต่างคนต่างไปเด้ !!!!

กลับมาฟังนัองก๊อนนนนน

ออฟไลน์ zearet17

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 345
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +555/-0
    • facebook
อยาก


"จิงโจ้"

"จิงโจ้ เบ็กมันนั่งรอนานแล้ว" เจ้าของชื่อที่รู้ตัวว่ามีคนกำลังเรียกอยู่ยันกายขึ้นมาด้วยสติไม่ค่อยจะครบ เพราะหมอเองเพิ่งจะได้นอนไม่ถึงสองชั่วโมง

เมื่อคืนนี้หลังจากเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยน่าจำ หมอจ้ำอ้าวไปที่ถนนหน้าร้านอาหารร้านนั้นแล้วโบกแท็กซี่กลับบ้านในตอนตี 2 ด้วยสภาพอารมณ์ที่ไม่สู้ดีนัก

พี่นนท์คนดูแลบ้านวิ่งมาเปิดประตูหน้าบ้านให้ด้วยความงงงวย เพราะตอนไปหมอไปด้วยใบหน้าสดใสพร้อมกับรถหรูที่บอกว่าอาจจะไม่กลับ แต่ว่าดันกลับมาด้วยแท็กซี่สีชมพูสดและสภาพหน้าตาบูดบึ้งยิ่งกว่าตอนไป

"จิงโจ้! " นอกจากนาฬิกาปลุกก็มีเสียงพี่กวางนี่เองที่ดังพอฟัดพอเหวี่ยงกันได้

โจ้ลึกขึ้นบิดขี้เกียจ ทั้งๆ ที่ปกติเข้าเวรเหนื่อยกว่านี้หลายเท่าตัว เขายังมีเวลาตื่นมาเล่นกับหมา อ่านหนังสือที่ชอบ แต่ความเหนื่อยของเมื่อคืนนี้กลับทำให้หมดเรี่ยวแรงเอาง่ายๆ เมื่อคืนหมอนอนไม่หลับและปล่อยให้สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อย่างจับใจความไม่ได้

"จิงโจ้ หมารออยู่ข้างนอก! "

"ครับๆ " โจ้ลุกยืนพร้อมกับตอบรับพี่สาวผู้เริ่มเสียงดังขึ้นทุกที เขาเดินไปเปิดประตูแล้วนั่งลงลูบหัวไอ้หมาตัวใหญ่สองตัวแบบที่ทำประจำในยามเช้า

"ไปทำอะไรมาเมื่อคืน"

ปกติแล้วหมอกับทั้งพี่เสือและพี่กวางเองมักจะไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวกันนัก แต่วันนี้พี่กวางกลับเห็นว่าน้องชายแปลกไป

"ไปรับเพื่อนที่สนามบิน" หมอตอบตามความเป็นจริง

"แล้วทำไมถึงนอนด้วยชุดนั้น"

หมอก้มลงมองเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจอีกรอบ

"อาหารหมาที่ซื้อมาเมื่อวานอยู่ในครัวใช่ไหมครับ" โจ้เปลี่ยนเรื่อง ดูจากนาฬิกาข้อมือแล้วมันเลยเวลาอาหารเช้าของไอ้พวกนี้มาเกือบชั่วโมง

หมอว่าจะเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน แต่พี่สาวคนสวยก็ดึงไว้ก่อน

"พี่ให้ข้าวหมาไปแล้ว มันคงแค่อยากมาหา"

โจ้พยักหน้ารับรู้ เขาเปิดประตูกว้างเพื่อให้หมาสองตัวเข้ามาในห้อง

“ตาเธอช้ำนะ ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เสร็จแล้วค่อยลงไปทานข้าว” พี่สาวคนสวยชี้ที่ใต้ตาตัวเองเพื่อบอกเป็นนัย ก่อนจะจูงไอ้หมาตัวโตทั้งสองที่ยอมเดินตามอย่างว่าง่ายลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน

"ดูไม่ได้เลยกู" เขาว่าในตอนที่ยืนมองสภาพตัวเองผ่านกระจกหน้าตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่

หมอขยี้ตาที่ช้ำโดยไม่ได้สนใจว่ามันจะช้ำมากกว่าเดิม ในตอนนั้นเพิ่งนึกออกว่าควรจะชาร์ตแบ็ตโทรศัพท์หลังจากที่ดับไปเพราะสายเรียกเข้าทั้งคืน บางทีอาจจะมากกว่าร้อยสาย

"ถึงไหนแล้ว" โจ้กรอกเสียงลงไปเมื่อเปิดเครื่อง ชาร์ตแบตเตอรี่เสร็จก็ลองโทรหาเพื่อนตัวเองแล้วพบว่ามีคนรับ ทั้งๆ ที่ตอนนี้น่าจะอยู่บนเครื่องบิน

"โดฮา แวะต่อเครื่อง 5 ชั่วโมงเลยมานั่งกินข้าว เปิดเครื่องมามีเบอร์แปลกๆ โทรหาเพียบเลย" เสียงรื่นเริงของเพื่อนทำให้หมอเบาใจขึ้นมาบ้างว่าการเดินทางนั้นปลอดภัยไม่ได้ติดขัดอะไร

"อย่าไปรับเบอร์แปลกๆ ล่ะ แล้วก็อย่าตามคนแปลกหน้าไปด้วย"

"ไม่ใช่เด็กสามขวบครับพ่อ"

โจ้หัวเราะน้อยๆ ให้กับเพื่อนตนก่อนจะวางสายไป จะว่าไปหมอก็ทำตัวเหมือนพ่อจริงๆ อย่างที่เขาว่า









'Trrr'

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งในเวลาไม่ถึงนาทีหลังจากสายที่แล้วถูกวางไป โจ้มองหน้าจอที่แสดงเบอร์ที่ไม่รู้จัก

เขาเบือนหน้าหนีจากมันและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำอย่างที่ควรจะทำ เพราะรู้ว่าเบอร์นั้นเป็นของใคร

.

.

.

"พ่อครับ ผมยืมรถกลับบ้านหน่อย" ลุงที่กำลังนั่งเล่นกับหมาอยู่มองที่หมอทีแล้วหันกลับมามองที่หมาที จะว่าไปแล้วเมื่อเช้าก็ไม่เห็นปอร์เช่สีดำคันนั้นแล้วเหมือนกัน

"แล้วเมื่อวานรถใคร"

"รถคนรู้จักครับ เอาไปคืนเมื่อคืนนี้"

ด้วยรู้ว่าลักษณะนิสัยของลูกชายตนเป็นพวกคบคนอยากไม่ค่อยมีเพื่อน พ่อของโจ้ถึงได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจว่าเพื่อนคนไหนมีรถหรูขนาดนั้น และพราะรู้อีกว่าลูกชายตัวเองนิสัยเป็นยังไงจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ

"เอามาคืนด้วย" คุณไพศาลที่หวงรถยิ่งกว่าลูกเห็นแก่หมาตัวโตสองตัว เลยยอมให้หมอยืมรถไปง่ายๆ

ในบรรดาลูกทั้งสามคน ลูกชายคนเล็กอย่างจิงโจ้ก็เหมือนลูกคนสุดท้องของคนอื่นๆ ที่พ่อแม่มักจะตามใจกว่าพี่น้อง และนั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมหมอถึงเอาแต่ใจและเผด็จการแบบไม่รู้ตัว

"ขอบคุณครับ" นอกจากจะเอาแต่ใจแล้วยังปากแข็งมากอีกต่างหาก เพราะฉะนั้นแล้วคุณพ่อที่นิสัยพอๆ กันถึงได้แค่มองอยู่เงียบๆ

"กลับเร็วไอ้เบ็ก พาย..." พอเรียกชื่อนั้นออกมามันกลับกระดากปากอยู่นิดหน่อย

ไอ้พายที่เริ่มตัวโตขึ้นนิดหน่อยมองหน้าโจ้อย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินเอาหัวมาไถขาแล้วมองด้วยสายตาอ้อนจนหมออดไม่ได้ที่จะก้มลงไปลูบหัวแล้วกอดแรงๆ อย่างเคย

"กลับบ้านๆ " ว่าแล้วคุณหมอลูกสองก็หอบหิ้วลูกชายกลับบ้านด้วยเมอซิเดสเบนซ์คลาส 300 ซึ่งน่าจะเป็นคันที่ถูกที่สุดของคุณไพศาล









วันนี้เป็นวันจันทร์ยามเกือบแปดโมง การจราจรถึงได้ติดขนัด หมอที่ปกติวางแผนเรื่องการเดินทางและเรื่องอื่นๆ ในชีวิตเป็นอย่างดี ถึงกับกุมขมับให้กับถนนเส้นเลียบรถไฟฟ้ากลางเมือง

"โฮ่ง! "

"โฮ่ง!! "

"โฮ่ง! "

"โฮ่ง!! "

ถ้าไอ้พายเห่าไอ้เบ็กก็ต้องเห่ารับเป็นเรื่องธรรมดา

โจ้มองตามสายตาของหมาตัวโตก็พบกับหมาข้างถนนตัวนึงที่คุ้ยขยะหาของกินยามเช้า หมอไม่ใช่พ่อพระที่เห็นสิ่งแบบนี้แล้วกระตือรือร้นเข้าไปหาเพื่อช่วยเหลือ

เขาเป็นแค่คนธรรมดาที่ได้เพียงมอง คิดสงสาร และจากไป หมอโคลงหัวไปมา เขามองโทรศัพท์ที่สั่นมาตั้งแต่เช้า ก่อนจะละสายตาออกไปข้างนอกดังเดิมแล้วเหยียบคันเร่งเมื่อรถคันข้างหน้าเริ่มขยับ

.

.

.

ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงถึงกลับมาถึงบ้าน หมอลงไปเปิดรั้วก่อนจะเอารถเข้ามาจอดในบ้าน เขาเห็นคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อคืนนั่งอยู่หน้าบ้านตัวเอง

"โฮ่ง! "

"โฮ่ง! " เสียงของไอ้เบ็กตัวใหญ่ที่เห่าหลายต่อหลายครั้งเมื่อวิ่งลงจากรถได้ ทำเอาหมอที่พึ่งจะจอดรถเสร็จหันไปมองตาม

"อย่าเลียหน้าสิวะ" เสียงทุ้มนั่นหัวเราะน้อยๆ

โจ้ก้าวเท้าลงจากรถพร้อมกับมองแผ่นหลังหนาและกว้างของใครอีกคนที่นั่งอยู่บริเวณพื้นหญ้าหน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หมอที่บอกตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไรมากนักมองเสื้อลายสก็อตกับกางเกงยีนชุดเมื่อวาน ใบหน้าทะเล้นของอีกคนที่มักจะเห็นได้อยู่เสมอ ในยามที่หันมาสบตากันนั้นประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

"ผมขอโทษ" เสียงนั่นบอกออกมาเบาๆ หมอไม่ได้หวังว่าจะได้ยินอะไรที่มากกว่านี้ แต่หมอก็ยังนึกไม่ออกว่าพวกเขาจะต้องเริ่มต้นบทสนทนากันอย่างไร

"เรื่องอะไรล่ะ" โจ้ว่าก่อนที่จะเดินไปหาไอ้หมาพายที่ยืนหันรีหันขวางอยู่ใกล้ๆ ไอ้เบ็กอย่างที่ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร ควรจะเห่าผู้มาใหม่หรือควรจะเข้าไปเล่นด้วยเหมือนที่หมาอีกตัวทำ

"ผม..." เจ้าของร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้ โจ้ก้าวถอยหลัง นั่นทำให้ระยะห่างของพวกเขาไกลกว่าทุกๆ ครั้งที่เคยเป็น

"ช่วงนี้ว่างเหรอ ได้ยินว่างานยุ่ง"

โจ้ไม่สบตาคนข้างหน้า เขานั่งลงลูบขนไอ้หมาลาบาดอร์สีน้ำตาลเข้มอย่างเบามือ ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าสบตากับคนที่จ้องอยู่ก่อน

“ผมแค่อยากกลับมาเจอหมอ ผมคิดถึง...”

พายเองทั้งๆ ที่รู้ว่าตนเองไม่มีเวลา รู้ว่าต้องทำงาน รู้เกือบทุกอย่าง แต่เหตุผลจริงๆ ที่มาก็แค่อยากเจอหน้า อยากได้ยินเสียง อยากให้หมอบ่น คิดถึงแบบที่ไม่เคยคิดถึงใครมาก่อน....

“ถามว่างานยุ่งหรือเปล่า?” โจ้ทวนคำถามเดิม

"ยุ่งครับ แต่..."

“อย่าใช้กูเป็นข้ออ้างเลย ถ้าจะกลับมาหาแฟนตัวเอง” โจ้แค่นยิ้มให้กับคนตรงหน้า

พายไม่เข้าใจ

“ผมไม่ได้มีใคร” คนตัวใหญ่ว่า...แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็รู้ว่าตัวเองผิดจริงๆ

"ผมขอโทษ"

"มึงจะขอโทษทำไมนักหนา! " โจ้รู้สึกว่าคำถามและคำตอบเช่นนี้เวียนกลับมาอีกครา

"แล้วหมอโกรธอะไร"

นั่นสิ... โจ้ลุกขึ้นแล้วยืดตัวให้ตรงอย่างที่เคยเป็น เขาไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหน เพราะผิดหวังไปเสียทุกอย่าง ผิดหวังกับความรักเก่า คนรักเก่า ผิดหวังกับคนตรงหน้า แต่ท้ายที่สุดแล้วก็คือผิดหวังกับตัวเอง...ที่เผลอไปหวังอะไรเสียมากมาย

หมอโจ้ยอมรับว่าตัวเองข้างอีโก้สูง ชอบทำเรื่องง่ายให้ยาก แต่เขาก็พยายามเข้าใจทุกอย่างมาตลอด พยายามเข้าใจคนตรงหน้า แต่สุดท้ายแล้วถึงจะเข้าใจ...แต่ก็ไม่กล้าเชื่อใจอีกแล้ว

"โกรธตัวเอง" หมอบอก โกรธตัวเองที่จัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ทั้งเจ็บใจและหงุดหงิดเพราะเผลอใจให้กับคนตรงหน้ามากเกินไป

"ผมไม่เข้าใจ" พายขยับเข้ามาใกล้ มองดวงตาที่บวมช้ำของอีกคน

“ผมรู้ว่าผมเคยนิสัยไม่ดี ผมรู้ แต่ผมแค่อยากเริ่มใหม่”

พายแตะที่มืออีกคน นึกเกลียดอดีตของตัวเองที่ทำทุกอย่างพัง...ทั้งๆ ที่มันกำลังจะไปได้ดี

“ผมถึงอยากขอโทษ แต่ผมไม่ได้คบกับใคร หมอก็รู้ว่าผมรอหมออยู่” คนตัวใหญ่บีบมืออีกคนไว้แน่น

พายนั่งอยู่ที่หน้าบ้านของอีกคนทั้งคืน เพราะกลัวว่าถ้าหมอกลับมาแล้วจะไม่เจอกัน อย่างน้อยก็อยากจะคุยก่อนที่จะต้องกลับไปทำงาน

“ผมไม้ได้คบกับเธอ ผมเลิกกับทุกคนหมดแล้ว”

“แล้วแต่ละคนเขารู้หรือเปล่าว่ามึงเลิกแล้ว”

พายนิ่งไป

โจ้ที่เคยบอกให้คนอื่นทำอะไรให้ชัดเจนแต่ตัวเองกลับไม่ชัดเจนเสียเองจ้องใบหน้าหล่อเหลานั่น มองเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน

"เมื่อคืนที่จูบ... มึงรู้สึกยังไงบ้าง" หมอถามตรงๆ

พายเชื่อว่าถ้าไม่ใช่หมอคงไม่มีใครถามออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้แน่นอน

"ผม..." พายที่มองหน้าเฉยชาของอีกคนเก็บคำพูดลงในคออีกครั้ง

พายเคยเชื่อว่าตัวเองเป็นคนมั่นใจ มุทะลุ แต่กับหมอเขากลับไม่กล้าพอ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาในบางที และในตอนนี้คือไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกไป ด้วยกลัวเหลือเกินว่าเขาจะเดินหนีอย่างเมื่อคืน

ที่เคยบอกว่าอยากจะชนะหมอ...ตอนนี้กลับแพ้จนหมดรูป

“ที่จูบ เพราะอยากรู้ว่ารู้สึกยังไง” หมอบอก

"ผมชอบหมอโจ้" พายบอกเหมือนอย่างที่เคยบอกมาตลอด

“กูว่า...กูก็อาจจะชอบมึง” เจ้าของบ้านบอกพร้อมกับมองมือที่จับกันไว้แน่น

“แล้วทำไม…” พายไม่ได้ดีใจเลยกับสิ่งที่คนตรงหน้าบอก เขามองใบหน้าที่ชอบ มองด้วยความกลัว..

“มึงชอบกูแบบไหน”

"ผมชอบหมอที่เป็นหมอ" หมอไม่เหมือนกับทุกๆ คนที่พายเคยเจอ

โจ้ยิ้มให้อีกคน เขามองข้ามเสียงหนักแน่นและแววตามุ่งมั่นของอีกคนไปอย่างสิ้นเชิง ...ไม่รู้ว่าตรงไหนบ้างที่เชื่อได้…

คำว่า 'ชอบ' ที่พูดออกมาง่ายๆ นั่นไม่รู้เลยว่าพูดออกมาจากใจหรือเปล่า

โจ้สบตากับนัยน์ตาสีอ่อนที่มองกัน จริงอยู่ว่าเคยรำคาญพายในช่วงแรก แต่กลับมาเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันในภายหลัง ในตอนนั้นเขาได้เห็นทั้งข้อดีและข้อเสียของคนข้างบ้าน หมอไม่ได้ใส่ใจนักกับการคั่วหญิงหรือชายของคนข้างหน้านักเพราะเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่พูดอะไรได้ แต่ก็พยายามเข้าใจ

แต่พอได้รู้ตัวว่าชอบแล้ว...เขากลับทำความเข้าใจกับความเจ้าชู้นั่นไม่ได้เลย

"แล้วกับอย่างคนเมื่อวานก็ชอบเหรอ"

ผู้ชายตัวใหญ่ที่ทั้งคืนจมอยู่กับความสับสนทั้งยังจับต้นชนปลายไม่ถูกส่ายหน้าอยู่ซ้ำๆ พายมองใบหน้าขาวแบบที่ชอบ พายเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถอธิบายคำว่า ชอบ ให้อีกคนรู้ได้

"ผมอาจจะเคยชอบเขา..." คนพูดเสียงสั่น

พายพูดยังไม่จบด้วยซ้ำ คำพูดเหล่านั้นก็ถูกกลืนหายไปด้วยอีกเสียงที่ฟังดูแล้วสั่นไม่แพ้กัน

"มึงอยากได้ทุกคนที่มึงชอบไว้ข้างตัว ทั้งๆ ที่คนๆ นั้นมึงอาจจะชอบแค่ช่วงเวลาหนึ่ง มึงเห็นแก่ตัวนะพาย เห็นแก่ตัวจนลืมมองเห็นว่าคนที่ถูกมึงดึงเข้าหาด้วยความอยากเวลาที่เขาถูกผลักออกมันเจ็บแค่ไหน มึงคงไม่ทันมองเห็น"

“ไม่ใช่…ผมสาบาน” พายสาบาน สาบานด้วยใจจริงว่ากับหมอมันจะไม่ใช่แบบนั้น

"บางทีมึงอาจจะชอบกูเพราะมึงแค่อยากเอาชนะความอยากของตัวเอง"

น้ำตาหนึ่งหยดไหลลงจากตาแดงก่ำ

“สักพักก็คงหายไปแบบที่ทำกับทุกคนใช่ไหม”

พายรวบอีกคนเข้ามากอดแน่น

“ไม่ใช่…” เขากอดคนตัวเล็กกว่าไว้แนบอก เคยคิดว่าหมอจะต้องเข้าใจ คิดว่าเรื่องของเราในอนาคตจะเป็นไปได้ด้วยดี จนลืมคิดไปว่า

แต่เมื่ออดีตไม่สวยงาม...ทางข้างหน้าจะราบเรียบได้ยังไง

"น้องเนยคนเมื่อวานคือแฟนเก่ากูเอง" โจ้ใช้แรงที่มีน้อยนิดผลักอีกคนออก

ดวงตาสีสวยของพายเบิกกว้างขึ้นมาทันที เขาคิดย้อนไปเมื่อเกือบครึ่งปีที่แล้ว เนยเข้ามาหาเขาทั้งๆ ที่ตัวเธอมีแฟนอยู่แล้ว พายไม่ได้นิยมคนมีเจ้าของแล้ว เขาบอกเธอว่าไม่อยากคบคนมีแฟนแล้ว

ไม่นานเนยก็กลับมาใหม่...พร้อมกับบอกพายว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว

เขาไม่เคยสนใจว่าใครจะรู้สึกยังไง รู้แค่ว่าเขาและเธอทำข้อตกลงกันได้ ไม่ได้รู้เลยว่าแฟนที่ว่าเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน

ถึงจะคิดอะไรได้มากมาย สุดท้ายก็พูดออกมาได้แค่ประโยคโง่ๆ ดังเดิม

"หมอขอโทษ...หมอจะโกรธผมก็ได้ แต่อย่าไล่ผมไป"

โจ้มองไอ้เบ็กที่วิ่งวนไปรอบขา มองคนตัวใหญ่ผิวแทนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะยิ้มให้

"อาจจะโกรธ แต่กูไม่ได้พูดเรื่องทั้งหมดนั่นเพราะแค่กูโกรธมึงหรอก" หมออยากให้อีกคนคิดเยอะกว่าที่เป็น

หลังจากนี้พวกเขาอาจจะไม่ได้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนกัน แต่หมอก็อยากให้เราจบลงด้วยดี เผื่อครั้งหน้า เผื่อได้เจอกันอีก อาจจะยิ้มให้กันในฐานะคนรู้จักกันได้...

"ผมแค่อยากอยู่กับหมอ" พายบอกอีกคน...ท้ายที่สุดแล้วมันก็คงเป็นความอยากอยู่ดี

เขารู้ว่าหมอคงโกรธและเกลียดกันไปแล้ว แต่ก็ยังเชื่ออีกเหมือนกันว่าอีกคนคงยังแคร์กันอยู่ ถึงได้ร้องไห้เสียมากมาย

"อยู่แค่วันนี้หรือเปล่า แล้วพรุ่งนี้ก็หาคนใหม่"

“ผมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“อืม…”

หมอถอยจากคนตรงหน้าหนึ่งก้าว ย้ำสถานะของเราให้พายและตัวเองได้รู้

“เราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

"มึงไม่ได้ชอบกูจริงๆ หรอก...มึงแค่ถอยไม่เป็นพาย"

ผู้ชายตัวใหญ่มองมือตัวเองที่ยังจับมืออีกคนไว้ รู้ตัวดีว่าตัวเองเห็นแก่ได้ อยากได้ทุกอย่างที่ชอบใจ มักง่ายกับทุกความสัมพันธ์ ในตอนนี้เพิ่งรู้ความสัมพันธ์ของเรานั้นกว่าจะสร้างมันขึ้นมายากขนาดไหน พอตอนจะจบกลับง่ายดายเหลือเกิน

แต่เดิมพายโตมาด้วยตัวคนเดียว ใช้ชีวิตด้วยความเจ็บปวดนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เป็นแบบนี้ เขาเจ็บจนชาไปทั้งตัว ทั้งจะก้าวออกไปจากตรงนี้ยังทำไม่ได้

หมออาจจะพูดถูกว่าเขาถอยไม่เป็น แต่ที่หมอไม่รู้คือตอนนี้เขาเองนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะก้าวไปข้างหน้าได้ยังไง พายมองคนที่บอกว่าชอบ อยากจะบอกอีกสักพันรอบ แต่ก็คงสื่อไปไม่ถึงเขา

เขาปล่อยให้น้ำตาไหลลงเงียบๆ พายคิดตื้นๆ อยู่เป็นประจำ จนลืมไปว่าเมื่อได้ถลำลึกลงไปจริงๆ มันจะแย่ขนาดไหน

“ไปเถอะ”

เขามองเจ้าของบ้านที่คอยแต่จะไล่กัน พายดึงอีกคนเข้ามากอด กอดไว้ให้เขารู้ว่าคำว่าชอบที่มันอธิบายไม่ได้เป็นยังไง

"ผมจะกลับมา หมอเคยบอกว่าหมอจะอยู่ตรงนี้" พายรวบอีกคนเข้าหาตัวแน่น กดจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมสีเข้ม

"โชคดี" เสียงของอีกคนอู้อี้อยู่ตรงอก

ท้ายที่สุดแล้วคนโง่อย่างเขาก็ทำได้แค่ยิ้มกว้างโง่ๆ อย่างเคย แม้ยิ้มนั้นจะฝืนมากก็ตามที

.

.

.

โจ้เป็นมนุษย์จำพวกแข็งนอกอ่อนใน ปฏิเสธคนไม่เป็น ถึงจะบอกว่าไม่ชอบแต่จริงๆ ก็ใจอ่อน แม้มันจะดูไม่เป็นมิตรแต่ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่มีคนมาขออะไรจากเขาแล้วจะไม่ได้ เรื่องของพายก็เช่นกัน

หมอรู้ว่าตัวเองหวั่นไหว เพียงแต่ตอนนี้กลับกลัว… เขาไม่ได้เกลียดพาย ไม่ได้โกรธ แต่กลัวว่าถลำลึกเกินไปจะเป็นตัวเองที่เจ็บอีกครั้ง เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้มีอะไรดีใช้พายมาหลงรักขนาดนั้น

พายอาจจะชอบเขามากในตอนนี้แต่เมื่อใดที่พายเลิกชอบ เขาก็คงจะเป็นคนที่ถอยออกมาไม่ได้เสียเอง

สิ่งที่หงุดหงิดมากกว่านั้นคือหมอยังนึกไม่ออกเสียทีว่าทำไมถึงไปใจอ่อนกับเรื่องของผู้ชายตัวใหญ่ข้างบ้านได้

.

.

.

“ผมกับน้องเนยเคยคบกันแค่เดือนเดียว หลังจากนั้นก็ห่างกัน ผมผิดเอง”

“ผมรู้ว่าหมอคงไม่เชื่อ แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้มีใคร…”

“ตอนนี้ ผมบอกทุกคนไปชัดเจนแล้วว่าผมไม่ได้รักใครเลย”

“ผมรอแค่หมอ”

.

.

.

“ใจร้ายฉิบหาย”

หมอเปิดอ่านข้อความจากต่างประเทศ ก่อนจะกดลบมันทิ้ง

“โจ้นอนไม่พอเหรอ” หมอนายเดินเข้ามาหาที่โต๊ะในร้านอาหารแถวโรงพยาบาลพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟเย็นรสชาติหวานจัดให้ นายพอรู้ว่ารุ่นน้องตัวเองมีเรื่องให้คิด แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“หมอ ผมมีเรื่องปรึกษา” หมอนายยิ้มอีกครั้งเมื่อฉุกคิดได้ว่าโจ้ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนหลายๆ คน ที่มีเรื่องที่ไม่สบายใจบ้าง แต่หมอก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องทำนองนี้

“หมอนายมีแฟนยัง” รุ่นพี่ตัวเล็กยิ้มให้ก่อนจะตอบ

“เหมือนจะมีมั้ง” เขาตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้เพราะคนที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้มีความสัมพันธ์แบบอธิบายไม่ได้อยู่

“ใครครับ ทำไมผมไม่เคยเจอ”

ทำไมกลายมาเป็นการซักเรื่องส่วนตัวของรุ่นพี่ไปได้

“เคยสิ” โจ้มองหน้าตายิ้มแย้มของรุ่นพี่ก่อนจะถามออกมา

“พี่แบมเหรอ”

โจ้นั่งลงบนเก้าอี้ในร้านอาหารร้านแห่งหนึ่งในตอนเย็นที่แสนวุ่นวาย

หมอนายหัวเราะก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน นายไม่ได้คิดจะปิดบังโจ้ในเรื่องของตัวเองกับเพื่อนชายร่วมบ้าน แต่กระนั้นก็ไม่ได้บอกออกไปตรงๆ เพราะรู้ว่าโจ้คงดูออกว่าตนเองไม่มีทางที่จะชอบผู้หญิงอยู่แล้ว

“อือ กลัวไหมทีนี้ เรานอนด้วยกันออกจะบ่อย”

สำหรับหมอนายแล้วโจ้เป็นแค่น้องชายจริงๆ

“หมอไม่ได้คิดอะไรกับผมนี่” โจ้ตอบรุ่นพี่ต่อด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะถามต่อเมื่ออีกคนหันไปสั่งกาแฟร้อนกับเด็กเสริฟ

“ดื่มกาแฟตอนหกโมงแล้วจะได้นอนตอนไหนหมอ วันนี้ไม่ได้เข้าเวรนี่”

“กาแฟทำอะไรเราไม่ได้แล้ว”

พวกเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าด้วยความที่เหนื่อยมาทั้งวันต่อให้ดื่มกาแฟเข้มแค่ไหนยังไงก็หลับอยู่ดี

“ผมว่าจะไปเรียนต่อ”

คนตัวเล็กกว่าพยักหน้า

“เห็นผอ.บอกแล้ว ทางไหนดีกว่าก็ไปเถอะโจ้ เป็นผมนะนอนกินเงินพ่อเล่นที่บ้านไปแล้ว” เขาบอกติดตลก

โจ้ยิ้มตามคำที่หมอหนุ่มบอก ถ้าทำแบบนั้นจริงๆ มีหวังถูกตัดออกจากกองมรดกเป็นแน่

“เรื่องที่จะปรึกษาไม่ใช่เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอโจ้”

โจ้ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปรับข้าวและกับข้าวที่มาถึงแล้ว

นายรู้เรื่องที่หมอโจ้จะไปเรียนต่อได้พักนึงแล้ว ไม่ใช่แค่เขาหรอกจริงๆ แล้วรู้กันทั้งโรงพยาบาลเพียงแต่เจ้าตัวยังไม่ได้ออกปากบอกกับเขาเองต่างหาก พักนี้เขาสังเกตเห็นว่าหมอโจ้คิดอะไรอยู่หลายอย่าง หน้าตาที่เคยนิ่งและเข้าหายากอยู่แล้วยิ่งเย็นชาเข้าไปใหญ่ ทำเอาหลายๆ คนที่ไม่สนิทกันไม่กล้าเข้าใกล้หมอมือหนึ่งของโรงพยาบาลเสียอย่างนั้น

“กินข้าวก่อนนะหมอ”

“กินไปด้วยฟังไปด้วยได้ไหมโจ้ จะได้ไม่เครียด” อีกคนต่อรองไปพลางเขี่ยผักออกจากจานไปพลาง

“ไม่ดีหมอ เดี๋ยวสำลัก” รุ่นน้องบอกรุ่นพี่ที่รอฟังการปรึกษา นายพยักหน้าก่อนจะเริ่มกินข้าวผัดทะเลจานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

โจ้ลอบมองหมอนายอยู่พักใหญ่ พวกเขารู้จักกันครั้งแรกเมื่อเกือบสามปีที่แล้ว คนส่วนใหญ่ต่างดูออกจากรูปร่างเล็กบางใบหน้าขาวใสและกิริยาเรียบร้อยว่าหมอนายนั้นคงมีรสนิยมชอบเพศเดียวกัน ซึ่งนั่นก็จริง หมอนายเป็นคนที่เข้าหาเขาก่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เป็นรุ่นพี่ที่สอนงานให้อย่างดี ทั้งยังปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่หมอนายมักจะเว้นระยะที่พอดีจากเขาเสมอ เว้นระยะห่างให้รู้ว่าหมอนายจะเป็นเพียงพี่ชายที่ดีเท่านั้น

“ว่ามา”

โจ้รู้สึกว่าวันนี้หมอนายจะกินเร็วผิดปกติ เขาหัวเราะก่อนจะเริ่มเรื่องช้าๆ

“หมอนายกับพี่แบมรักกันได้ยังไง”

คนที่กำลังตั้งใจฟังถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง ด้วยไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะวนมาหาตนอีกรอบ

“เอางี้นะ ผมเล่าก่อนเพราะไม่งั้นโจ้คงไม่เล่า”

โจ้ขำเพราะรุ่นพี่พูดความจริง อย่างกับเขารู้ว่าตัวมันเองกำลังประหม่าเป็นอย่างมาก

“ผมเจอแบมตอนเรียนม.ปลายเป็นเพื่อนกันปกตินี่แหละ คบกันจนมหาลัยเรียนที่เดียวกัน อยู่หออยู่ห้องเดียวกัน แล้วอยู่ดีๆ ก็ได้กัน”

ถึงยังไงหมอนายก็ยังเป็นผู้ชาย การจะพูดจาตรงๆ หรือโผงผางถึงไม่เป็นเรื่องที่แปลกนัก

“แต่ก็ไม่ได้คบกันหรอกนะ อยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆ แบมมันไม่ได้ชอบผู้ชายแบบผมสักวันมันคงเปลี่ยนไป” หมอนายยิ้มให้กับคำพูดตัวเอง แม้คำบอกเล่านั่นจะดูเศร้าแต่เขากลับยิ้มได้สว่างสดใสเท่าที่เคย

“เห็นถึกๆ แบบไอ้แบมมันชอบอะไรมุ้งมิ้งนะ ชอบคิตตี้ ชอบคุมะมงอะไรของมัน จริงๆ สเป็คมันชอบผู้หญิงน่ารักๆ แต่มันก็ยังอยู่กับผม”

โจ้ขำกับท่าทางการเล่าสบายๆ แต่กระนั้นก็ตั้งใจฟัง

“หมอนายชอบพี่แบมเหรอ” รุ่นพี่หัวเราะให้กับคำถามนั่นบ้าง

“ถ้าไม่ชอบมันผมจะอยู่อย่างนี้ทำไมล่ะ หมอเอกนี่ตามจีบผมทุกวัน” คนตัวเล็กอ้างถึงคุณหมอจากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่มารับเวรที่โรงพยาบาลมันบ้างบางวัน แต่แวะมาตอนกลางวันเกือบทุกวันเพื่อซื้อกาแฟมาให้

“ผมว่าหมอนายกับหมอเอกเหมาะสมกันดีนะ” เขาพูดถึงคุณหมอขาวตี๋กล้ามโตที่เทียวไล้เทียวขื่อหมอนายมาได้หลายเดือนแล้ว แต่อีกคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหันไปสนใจ

“คนที่ใช่ถึงเข้ามาในเวลาที่ไม่ใช่ก็ไม่ใช่อยูดีนะโจ้ ผมหมายถึงผมตัดสินใจชอบไอ้แบมไปแล้ว ต้องเคารพการตัดสินใจของตัวเอง มันไม่มีกฏตายตัวหรอโจ้ว่าอันไหนดีกว่า คนไหนดีกว่า คนไหนเหมาะกว่าอยู่ที่ว่าเรารักใครมากกว่าก็เท่านั้น”

โจ้ยิ้มให้กับคำตอบปนอมยิ้มของหมออีกคน แต่กระนั้นก็ยังคิดไม่ตกว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่

“ก่อนหน้านี้ผมพึ่งทะเลาะกับคนๆ นึงมา” โจ้เริ่มเปิดปาก

“ครับ” หมอนายตอบรับ ทั้งๆ ที่ในหัวกำลังคิดตาม

“ทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำไมต้องโกรธเขา” โจ้พูดวกไปวนมา

หมอนายพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะถาม

“แฟนเหรอโจ้”

“ไม่ใช่ครับ” คุณหมอตัวเล็กถลกเสื้อเชิ้ตแขนยาวขึ้นไว้เหนือศอกก่อนจะอมยิ้มอย่างเคย

“ถ้าไม่ใช่แฟนจะทะเลาะกันเรื่องไร้สาระได้เหรอโจ้”

หมอนายขำแต่อีกคนเถียงไม่ออก

“เขาบอกว่าเขาชอบผม แล้ว...ผมว่าผมก็ชอบเขา” เขาบอกก่อนจะเงียบไปนาน

“แต่เมื่อก่อนเขาเจ้าชู้ ตอนนี้ก็ยังคาราคาซัง ผมไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้มันจะเป็นยังไง”

หมอนายพยักหน้าหงึกหงักแล้วสบตาอีกคนตรงๆ

“ไม่เชื่อใจเขาเพราะเรื่องเก่าๆ เหรอ”

หมอโจ้พยักหน้ารับ เขาเก็บเรื่องของน้องเนยไว้เพียงคนเดียว เล่าเฉพาะฝั่งความรู้สึกของตัวเองที่ยังติดค้าง

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องทั้งหมอมันเป็นยังไง แต่ไม่ลองให้โอกาสดูล่ะโจ้”

โจ้ยิ้มให้รุ่นพี่ที่ดูท่าทางกำลังสนุกก่อนจะตอบ

“ผมไม่ได้ใจดีขนาดนั้น” เขาว่ากันว่าคนบางคนรอบรู้ไปเสียทุกเรื่องมีแต่เรื่องตัวเองนั่นแหละที่ไม่รู้ หมอนายส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะบอกออกมา

“ผมหมายถึงให้โอกาสตัวเอง” หมอนายเป็นอีกหนึ่งคนที่รู้เรื่องของตอนโจ้เลิกกับเนยและก็เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เลยตอนที่หมอโจ้เลิกไป เขาแค่ชวนรุ่นน้องไปเมาแล้วก็หลับ โดยให้เหตุผลว่า...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...

“แต่มันก็ขึ้นอยู่กับโจ้ด้วยนะว่าโจ้จะทำยังไงต่อไป จะเดินเข้าไปหามันใหม่หรือจะเดินหนี หรือไม่งั้นจะทำอะไรก็ทำ จะเกิดอะไรก็เกิด”

แม้ใครหลายคนจะบอกว่าหมอนายน่ารักแต่สำหรับโจ้แล้วเขาว่าหมอนายออกจะเทห์

“โจ้ว่าไง” โจ้ยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะบอกในเรื่องที่ตัวเองคิดอยู่

“ผมว่าไม่รอดหรอกหมอ”

หมอนายก็พูดในเรื่องที่ตนกำลังคิดเช่นกัน

“ไปกันไม่รอดหรือหนีกันไม่รอด”

ในที่สุดแล้วก็นั่งหัวเราะกันอยู่สองคน ให้เวลาค่อยๆ ไหลไปเรื่อยๆ อย่างที่หมอนายบอก ...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป…

.

.

.
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-09-2019 11:29:05 โดย zearet17 »

ออฟไลน์ zearet17

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 345
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +555/-0
    • facebook

“ผมมาทัวร์ที่ยุโรปอีกรอบแล้วนะ ซื้อของฝากมาเพียบเลย เดี๋ยวจะส่งไปให้”

“คิดถึงครับ”

.

.

.

“จิงโจ้มึงช่วยรับโทรศัพท์ไอ้ซินหน่อย มันจะกินหัวกูแล้ว” หมอบีมเพื่อนรักโผล่เข้ามาในบ้านเพื่อนโจ้ในเช้าวันหยุด นานๆ ทีได้หยุดพร้อมกัน เพราะแฟนตัวเองโทรมาบอกว่าอยากคุยกับหมอโจ้หลายรอบแล้ว

“มีเรื่องอะไร”

“มันบอกอยากคุยกับมึงเรื่องไอ้พาย”

“ไม่คุย”

หมอบอกปัด

“คุยเถอะ กูสงสารแฟนกู ไอ้พายแม่งไม่ยอมทำงาน”

เจ้าของบ้านถอนหายใจยาวเพราะรู้ว่าถ้าไม่คุยให้จบ เพื่อนรักก็จะกวนอยู่ที่บ้านทั้งวัน แทนที่วันหยุดจะได้พัก น่าจะไม่ต้องทำอะไรกันเลยทีเดียว

หมอรับมือถือจากเพื่อนมา ทักทายแฟนเพื่อนด้วยเรื่องทั่วๆ ไป เพราะแทบไม่เคยคุยกันมาก่อน ถึงได้ค่อนข้างประหม่า

“ผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ ตั้งแต่กลับมาจากไทยเดือนก่อน พี่พายก็ซึมจนพวกผมทำงานไม่ได้”

“เกี่ยวอะไรกับกู” โจ้ถามพร้อมกับมองหาหมาสองตัวที่แอบไปเล่นกันตรงไหนไม่รู้

“เกี่ยวครับ” ปลายสายย้ำ

“ผมรู้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ผมต้องคุยเพราะพวกผมไม่เหลือทางแล้ว”

มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับโจ้ แต่สำหรับวงที่กำลังทัวร์และเตรียมอัลบั้มใหม่นั้นเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว

“เอามันมาคุย” หมอว่าเพื่อตัดรำคาญ ได้ยินเสียงกุกกักเคาะห้องเรียกกันเกือบห้านาที พอรู้ว่าอีกคนรอฟังอยู่แล้วโจ้ถึงได้เริ่มบทสนทนา

“เป็นอะไร”

แค่พายได้ยินเสียงคนที่คิดถึง จากที่กำลังอารมณ์ไม่ดีก็ยิ้มกว้าง แต่แค่ครู่เดียวก็เงียบลงอีก

“มึงไม่พูดกูวางแล้วนะ”

“เดี๋ยวครับ…”

โจ้เงียบฟัง

“ผม...คิดถึงหมอ” พายบอก เขาหลับตาลงฟังเสียงปลายสาย ไม่คิดเลยว่าแค่ไม่ได้คุยกันหนึ่งเดือนจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้

คำที่หมอบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน...ยังก้องอยู่ในหู

เขารู้ แต่เขาก็แค่คิดถึง แต่ก่อนยังพอจะได้คุยกันทุกวัน ส่งอะไรไปหาหมอก็มักจะตอบกลับมา แต่หนึ่งเดือนที่ผ่านมา...เหมือนอีกคนตัดเขาออกไปจากชีวิตกันแล้ว มันพานทำให้ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่มีแรงบันดาลใจ รู้สึกเหมือนงานที่ทำอยู่ไม่สนุกแล้ว อยากจะย้อนเวลาไปตอนที่เรายังดีกันอยู่

“ได้ยินว่าไม่ทำงานเหรอ” ปลายสายถาม แอบนึกไปว่าแป๊บเดียวคุณพ.จะลืมไปแล้วเสียอีก เพราะเห็นลืมใครต่อใครง่ายดาย…

“ผมอยากกลับไทย” คนที่อยู่ต่างประเทศว่า

“อยากกลับไปที่บ้านหลังเดิม อยากกลับไปเจอหมอเหมือนเดิม ให้เริ่มทุกอย่างใหม่เหมือนคนไม่รู้จักกันเลยก็ได้ ขอแค่เป็นคนข้างบ้านเหมือนเดิมก็ได้ อย่างน้อยผมก็ได้เจอหมอ”

ดีกว่าอยู่ที่นี่…

โจ้เริ่มไม่แน่ใจว่าใครอกหักกันแน่...เพราะหมอเองต่างหากที่ต้องฟูมฟาย แต่กลับเป็นไอ้คนตัวใหญ่ที่งอแงจนเสียการเสียงาน

โจ้ถอนหายใจยาว

“มึงคิดนะ มึงกลับมาแบบคนไม่รับผิดชอบงาน สาวที่ไหนจะสนใจมึง” เขาบ่นไปมองหาหมาไป

พายได้ยินเสียงหมาเห่าที่ปลายสาย เขายิ้มแต่กลับเจ็บใจแปลกๆ

“ผมไม่ได้อยากให้ใครมาสนใจนอกจากหมอ”

โจ้รู้สึกเหมือนโดนจีบ...เพราะเลี่ยนจนขนลุก แต่ก็ไม่ใช่คนใจร้ายขนาดที่จะทำร้ายจิตใจกันมากไปกว่านี้

“ตั้งใจทำงาน ถ้าไม่ไหวก็โทรมา เดี๋ยวกูให้หมาที่บ้านรับสาย”

หมอโจ้กดวางไปด้วยความรู้สึกหลายอย่าง...เขาอยากให้โอกาสตัวเอง ถ้ามันไม่รอด อย่างน้อยเราก็จะได้เป็นเพื่อนกัน

ไม่ได้รู้เลยว่าโอกาสนั้นยิ่งใหญ่สำหรับอีกคนขนาดไหน









พายคืนโทรศัพท์รุ่นน้องพร้อมกับยิ้มกว้าง ทำเอาซินทึ่งอยู่ไม่น้อย เพราะก่อนหน้านี้พี่พายคือคนขี้หงุดหงิด ทำงานด้วยยาก จบคอนเสิร์ตก็หายตัวไปปลีกวิเวก นอกจากไม่สนใจสาวหรือหนุ่มน้อยแล้ว ยังไม่สนใจงานอีกด้วย

“ขอบใจ” พายกอดรุ่นน้องตัวใหญ่ นึกเป็นหนี้บุญคุณมัน ส่วนซินนั้นรีบผลักพี่พายออกจากตัว

“อย่ากอดพี่ ผมขนลุก!”

.

.

.









“พี่กวางเค้กอยู่ในตู้เย็นนะ”

วันนี้หมอกลับบ้านใหญ่ในรอบสองเดือน เขาซื้อเค้กร้านโปรดของพี่สาวก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพราะได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของขนมปังที่พี่กวางมักจะทำอยู่ประจำ

“สวัสดีค่ะ” แต่คนที่อยู่ในครัวกลับไม่ใช่พี่สาวอย่างที่คิด หมอรับไหว้สาวสวยตัวเล็กที่เคยรู้จักกันดีมาก่อน

“สวัสดีครับ”

“พี่กวางออกไปซื้อของข้างนอกกับคุณพ่อค่ะ เลยฝากเนยดูขนม” หมอยิ้มรับแม้จะยิ้มได้ไม่เต็มที่อย่างที่เคย รู้สึกประหม่าอยู่มากทั้งๆ ที่เป็นบ้านตัวเอง เขามองใบหน้าขาวใสน่ารักก่อนจะเอ่ยทักทาย

“น้องเนยเป็นไงบ้างคะ”

“สบายดีค่ะ พี่โจ้ล่ะคะ” น่าแปลกที่พวกเขาเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน ทั้งๆ ที่เมื่อปีที่แล้วเรายังจับมือกันอยู่เลย

หมอไม่ได้รู้สึกอะไรมากแล้ว...แต่ก็คิดอยู่ว่ามันช่างผ่านไปไวเหลือเกิน

“สบายดีเหมือนกันครับ”

พอมานั่งคิดๆ ดูแล้ว ถ้าตัดความรู้สึกผูกพันและหึงหวงในตอนนั้นออกไป หมอว่าเป็นสิทธิของเธอที่จะเลิก เธอทำถูกแล้ว

ในเมื่อเธอเลิกรัก เธอบอกเลิก เธอตัดสินใจที่จะไม่คบซ้อน….มีตรงไหนกันที่เธอผิด มันผิดก็แค่ตอนนั้นไอ้หมาพายไม่ยอมชัดเจน

“ได้ยินว่าพี่โจ้จะไปเรียนต่อ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

โจ้ยิ้มให้เธออีกครั้ง

“ครับ เนยด้วยนะ”

หมอเพิ่งรู้มาว่าพายกับน้องเนยเคยคบกันจริงในช่วงระยะเวลาหนึ่งหลังจากที่เลิกกับมันไป เพียงแต่คบของฝ่ายหญิงคือการเป็นคนรัก แต่คบของฝ่ายชายคือแค่คั่วไว้เฉยๆ ว่าแล้วอยากไปกระโดดถีบไอ้คาสโนว่านั่นจริงๆ

“เพื่อนโจ้ เพื่อนมาแล้ว”

หมอบีมเพื่อนยากที่นัดกันไว้มาได้ทันเวลาพอดิบพอดี

“สวัสดีค่ะพี่บีม” อดีตแฟนเพื่อนเอ่ยทักทาย หมอแว่นเลยรับไหว้

“สวัสดีครับ” แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะยังโกรธแทนเพื่อนอยู่

“มีเค้กในตู้เย็น กินก่อนเลยไหม” หมอถามเพื่อนแว่นที่เป็นเพื่อนสนิทของตน แต่ไม่ใช่คนที่ปรึกษาหารืออะไรได้ เพราะใครๆ ก็ว่าบีมมันเปรียบเสมือนลูกชายของโจ้มากกว่า

“ยังไม่กิน รอกินพร้อมทุกคน” คนมาใหม่บอก ก่อนเดินนำออกนอกห้องไปพร้อมกับบ่นอะไรไร้สาระตามประสา

วันนี้ที่บ้านโจ้มีปาร์ตี้เล็กๆ ในรอบเดือน ก็คือการทำอะไรกินกันในกลุ่มคนสนิท มักจะมีพี่กวางเป็นหัวเรือใหญ่

“ไอ้เอ้นะ ตั้งแต่มีลูกแล้วมันก็ไม่สนใจกูแล้ว” บีมพูดถึงเพื่อนสาวอีกคนที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนจนมีครอบครัว หมอโจ้ส่ายหัวก่อนจะตอบ

“ลูกก็ต้องสำคัญกว่าสิวะ” พอบอกแบบนั้นคนเป็นเพื่อนก็หันขวับพร้อมทั้งแยกเขี้ยวใส่

“เหมือนมึงไง จะหนีกูไปต่างประเทศอีกคนแล้ว”

“เรียนก็ต้องสำคัญกว่าเพื่อนสิ” หมอโจ้ตอบก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวยาวแล้วกดรีโมตเปิดทีวี ปล่อยให้อีกคนบ่นต่อไป

หมอดูรายการรถแข่งไม่ได้สนใจเรื่องที่เพื่อนตนพูดมากนัก จนกระทั่งมีประโยคที่สะดุดหู

“เมืองที่มึงไปกูมีคนรู้จักอยู่ มีห้องเช่าถูกๆ แต่สวยและหรูมาก สนใจไหมโจ้ แต่ต้องเลี้ยงข้าวกูนะ”

โจ้อมยิ้มก่อนจะตอบตกลง

“เอาสิ”

ของดีและถูกไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ









.

.

.

TBC.





ว้ายยย หมอหลุดว่าชอบคุณพ. แล้วววว 555555
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-09-2019 11:29:20 โดย zearet17 »

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ flimflam

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 881
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-4
เริ่มใหม่กันเนอะ;__;
เห็นหมอกับพายทะเลาะกันแล้วใจคอบ่ดี

ออฟไลน์ Kimdodo

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ AppleA-

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
อ่านตอนนี้เข้าใจเลยว่าทำไมคุณ พ. ถึงบอกว่าตัวเองโง่
เท่าที่อ่านมาในตอนนี้เห็นแต่ความอยากได้ไม่อยากสูญเสียหมอไปทั้งนั้น
ไม่ได้เห็นถึงความเสียใจในสิ่งที่เคยทำไปกับหมอซักนิด
หรือคุณ พ.มันไม่รู้จริงๆว่าสาเหตุที่ทำให้นังเนยนั่นเลิกกับหมอ
นังน้องเนยจะว่าไปก็หน้าด้านสุดๆเลยนะคะ
คั่วกับผู้ชายที่อยู่ข้างบ้านแฟนเก่า  (มันใจว่าเคยมีอะไรกับคุณ พ. แล้วแน่ๆ)
แล้วยังจะกล้าเอาหน้าด้านๆของตัวเองไปโพล่ที่บ้านแฟนเก่าอีก
คือถ้าไม่ด้านมากทำไม่ได้หรอกนะคะ
คืออะไร!!  นางต้องการอะไร!!  แล้วทำไปเพื่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คุณ พ. ก็เหมือนกันที่เราคิดว่าคุณพ. แค่ยากได้หมอก็ตรงที่ยอมเคลียร์กับคนอื่น
แต่ไม่ยอมไปเคลียร์กับนังน้องเนยซะทีเพราะหล่อนก็อยากได้เค้าอยู่ใช่ไหมล่ะ
สงสารหมอ  เบ็ก  กับ พาย  ที่สุดแล้วเรื่องนี้
ปล่อยหมอไปเถอะคุณ พ.  เราจะดูแลหมอจิงโจ้เองค่ะ!!
ป.ล.ที่เม้นท์ยาวและหยาบนะคะ
เรื่องนี้ทำได้เราถึงกับสมัครล็อกอินเพื่อมาเม้นท์เลยค่ะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ

ออฟไลน์ ReiSei

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-5

คำพูดพิสูจน์ไม่ได้เท่าการกระทำนะคุณพ. เราก็ไม่คาดหวังกะคุณพ.เท่าไหร่
เอาจริงๆหมออยู่กะไอ้เบ็กไปอาจจะมีความสุขสุดแล้วก็ได้นะ 555
ยัยเนยเนี่ยน่ารังเกียจสุดในเรื่องเลย เหอะๆๆ

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
เฮ้อ ออ อึนๆ มึนๆ อิอิ

ออฟไลน์ NuTonKaw

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 528
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
คุณพ กลับไปเคลียตัวเองซะ หมอเคยบอกแล้วนี้ :เฮ้อ:

ปล่อยปัญหาให้พันสุดท้ายก็มัดตัวเองจนล้มเลยเจ็บแบบนี้

เอาเถอะสู้ๆ ลุกขึ้นมาทำตัวใหม่ให้ดีๆ ดีพอที่หมอจะเชื่อเราได้ :z10:

ออฟไลน์ May@love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 827
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-2

แค่อยากน่ะใช้ไม่ได้กับหมอนะพาย

กลับไปทำงานปรับปรุงตัวเอง เรียนรู้ที่จะใช้หัวใจเพื่อรักไม่ใช้ชีวิตเหมือนที่ผ่านมา

ออฟไลน์ Mura_saki

  • แค่เรารู้จักกัน...มันก็ดีที่สุดแล้ว :)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +179/-9
คุณหมอ!!!!!!!!! เศร้าอ่ะ 

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :hao5:      งานยากเลย
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ

ออฟไลน์ Ryoooo

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3146
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +288/-2
หนักเลยเนอะพาย
แต่ก็ต้องพยายามเข้านะ ทั้งคู่เลย

บางทีโลกก็เหวี่ยงคนที่ใช่มาในตอนที่ยากจะยอมรับ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
สู้เข้าพายหมอ ถอยเพื่อก้าว จบแล้วเริ่ม ใช่เลยจ้า

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
รีบเคลียร์ตัวเองนะพาย

ส่วนน้องเนยค่ะ เดี๋ยวจะกรวดน้ำตามไปให้นะค่ะ บายยย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด