-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
สารบัญ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3197636#msg3197636)
หมอเถื่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3199802#msg3199802)
คุณพ.คนโสด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3204836#msg3204836)
หมากับหมอก็เหมือนกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3209084#msg3209084)
แพ้หรือชนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3211916#msg3211916)
บ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3216722#msg3216722)
หมากับหมอคงรู้สึกเหมือนกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3221029#msg3221029)
นาฬิกา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3228944#msg3228944)
ชิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3236190#msg3236190)
เดี๋ยวนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3250427#msg3250427)
ทำอะไรอยู่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3265311#msg3265311)
สิ่งใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3278733#msg3278733)
อยาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3290656#msg3290656)
Hello (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3297808#msg3297808)
เกลียด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3304066#msg3304066)
ออกกำลังกาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3311336#msg3311336)
สิ่งที่ต่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3317471#msg3317471)
ข้างๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3366982#msg3366982)
ชัดเจน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3373871#msg3373871)
กลับบ้าน : จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3384467#msg3384467)
SP:ความพยายาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3411125#msg3411125)
SP:ทำอะไรอยู่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.msg3433859#msg3433859)
นิยายเรื่องอื่นๆที่อยากให้อ่านจ่ะ <3
||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.0)
[เรื่องสั้น] คุณลูกค้า...รับอะไรดีครับ? | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48701.0)
สำหรับคนที่อยากอ่านอะไรแปลกๆ จิ้มที่เพจเลยฮ้าบบบ :katai4:
ZEARET17 FB PAGE (https://www.facebook.com/zearet17)
-
Intro
“Please stay with me hmm....”
คนที่นอนฟังเพลงสากลไปด้วยงึมงำตามเนื้อร้องแบบถูกบ้างไม่ถูกบ้างไปด้วยเพราะไม่ถนัดภาษาอังกฤษใดๆ ทั้งสิ้นยกเว้นคำศัพท์ทางการแพทย์ กำลังอาศัยฟังทำนองของเพลงเอาความเศร้า ทั้งกำลังทำตัวให้เข้ากับสภาวะอกหัก เมื่อโดนแฟนที่คบมาสี่ปีบอกเลิกกระทันหัน เธอบอกว่าไม่ชอบคนที่เป็นหมอเหมือนกัน ไม่ชอบคนที่ทำอาชีพเดียวกัน หมอโจ้ผู้ยืนฟังน้องเนยบอกเลิกหน้าซื่อๆ อยากจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษารัสเซีย คือหมองงว่าตอนแรกที่คบกันน้องเนยคิดว่ามันเป็นภารโรงเหรอวะ?
“Don’ t leave me alone…”
แม้สำเนียงภาษาอังกฤษของหมอจะไม่ดีนัก แต่ก็ยังพยายามร้องตามเนื้อเพลงท่อนที่บาดจิตบาดใจไปด้วย หมอนอนกระสับกระส่ายอยู่ที่ห้องพักแพทย์เวรในตอนตีสองเพียงคนเดียว รู้แล้วว่าทำไมเวลาคนเรามีความรักหรืออกหักถึงได้งี่เง่านัก เพราะแทนที่จะเอาเวลาอันมีค่ามานอนเพื่อการเข้าเวรต่อในตอนเช้าของพรุ่งนี้ เขากลับกำลังแสร้งเป็นพระเอกเอ็มวีเพลงอกหักซึ่งดูๆ ไปแล้วเสียสุขภาพสิ้นดี
“หมอโจ้!!!!”
หมอที่กำลังเพลินกับการสร้างมู้ดอกหัก ดีดตัวขึ้นมาเยี่ยงนักกีฬาโอลิมปิค เมื่อได้ยินสาวพยาบาลที่เข้าเวรอยู่ด้วยกันตะโกนเรียก ฟังจากน้ำเสียงน่าจะเป็น ER อุบัติเหตุฉุกเฉินแน่นอน หมอกำลังจะหยิบเสื้อกาวน์ถูกน้องพยาบาลที่มาตามห้ามด้วยเสียงเฉียบขาด
“หมอเร็วๆ ไม่ต้องใส่”
แม้แต่เสื้อกาวน์ยังไม่ต้องใส่ พอได้ยินแบบนั้นคุณหมอผู้กำลังอกหักก็เริ่มออกวิ่งไปห้องฉุกเฉินซึ่งอยู่ห่างกันไม่มากนัก โดยที่มีน้องพยาบาลวิ่งตามมาติดๆ พร้อมกับบอกบางอย่างที่ทำให้หมอโจ้เบรกกระทันหันจนหัวแทบทิ่ม
“พี่พายที่ดังๆ มาค่ะหมอ หล่อลากกกก”
เธอพูดพลางทำหน้าเคลิ้มๆ เมื่อพูดถึงดาราสักคนที่คุณหมอหนุ่มไม่ได้รู้จัก โจ้หันไปทางน้องพยาบาลแล้วบอกด้วยสายตาว่า ให้พี่กลับไปนอนทำตัวอกหักต่อได้ไหม...
“คือพี่พายเขาหัวแตกมาค่ะ”
“อ่อ...ครับ”
โจ้เพิ่งจะสำนึกได้ว่าถึงเป็นดาราแต่ถ้ามาโรงพยาบาลในตอนกลางคืน ไม่ท้องเสียก็คงต้องเกิดอุบัติเหตุสักอย่างเป็นแน่ พอรู้แบบนั้นก็เลยเริ่มจ้ำอ้าวอีกครั้ง ก่อนที่จะไปพบกับดาราคนที่ว่า ใครคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่มีผิวสีแทน ร่างกายท่อนบนเปลือยและชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ สาวๆ ที่เดินตามๆ กันมามองซิคแพคของคนป่วยจนหมอเซ็ง
“เจ็บ เจ็บอ่า”
หมอยืนมองคนไข้ตัวโตที่นอนโวยวายอยู่บนเตียง พี่พายของสาวๆ เป็นดาราที่หมอไม่คุ้นหน้า แถมตอนนี้เมามากด้วย
“หมอเหรอ?”
คนเมาเลือดอาบหัวไหลลงปิดตาข้างซ้ายหรี่ตามองคุณหมอผู้ยืนทำหน้าเหี้ยมอยู่ข้าบเตียง หมอโจ้ใส่ถุงมือเพื่อจะเริ่มทำแผล แต่ดูคุณคนไข้จะไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย
“ไม่เอาหมอ กลัวหมอ ผมเจ็บ ไม่อาววววววว”
คนไข้ตัวโตแหกปากโวยวายในตอนตีสองกว่าๆ อย่างกับเด็กสามขวบ คุณหมอผู้ไม่เคยปลอบผู้ใหญ่มาก่อนจับแขนขาดาราคนที่ว่ามัดกับขอบเตียงด้วยแรงมหาศาล แล้วค่อยปลอบพร้อมกับเริ่มต้นการทำแผลที่ค่อนข้างจะทุลักทุเลเอาการ
“แค่นี้ไม่เจ็บหรอก อกหักเจ็บกว่าเยอะ”
คนอกหักว่าพร้อมกับทำหน้าตึง คนไข้ที่ถูกเขาขึงไว้มองตาปริบๆ เหมือนจะรู้เรื่อง แต่เพราะเมาก็เลยโวยวายไม่จบไม่สิ้น
“หมอจะอกหักก็ช่างหมอ แต่อย่าเย็บหัวผมได้ไหมเนี่ย”
พี่พายของน้องพยาบาลผู้มีกลิ่นตัวเป็นกลิ่นละมุดหึ่ง อ้อนวอนด้วยใบหน้าแดงก่ำเพราะแอกอฮอล์ บอกบางอย่างกับหมอที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“อย่างหมอก็น่าจะอกหักนะ ดูหน้าก็รู้แล้ว”
โจ้ผู้โดนย้ำเรื่องอกหักรู้สึกอยากจะฟาดคนไข้ด้วยหลังมือเป็นที่สุด แต่ก็กัดฟันพูดจาดูดีตามสโลแกนของโรงพยาบาล
‘โรงพยาบาลสะอาด มีมาตรฐาน หมอทำงานยิ้มแย้ม’
“ไม่เจ็บหรอกครับ แผลเล็กนิดเดียวเอง”
โจ้บอกในตอนที่แหวกผมตรงกลางหัวคนไข้ออกแล้วเห็นปากแผลกว้างอย่างกับถูกอุกาบาตชน...นั่นก็เกินไป หมอหันไปพยักหน้าให้น้องพยาบาลส่งอุปกรณ์การทำแผลให้ ซึ่งสาวๆ ก็เอาแต่จ้องที่หน้าคนไข้พลางยิ้มท่าทางมีความสุข
“ไม่เจ็บจริงๆ นะหมอ”
หมอกำลังเช็ดเลือดที่เริ่มแห้งออกจากบริเวรหน้าผากถูกคนไข้จ้องเขม็ง คุณหมอสบตาคุณคนไข้แค่ครู่เดียว คนไข้ที่ถูกมัดแขนไว้ก็เริ่มจะปี่แตกแล้วดิ้นกระแด่วอยู่บนเตียงอย่างกับว่าตัวเองเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไม่รู้ว่าเพราะกลัวเข็มหรือกลัวหมอกันแน่
“ไม่ให้หมอทำ เค้าเจ็บบบบบบบ”
ไม่พูดเปล่าแต่กลับบีบน้ำตาน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด โจ้แอบถอนหายใจยาวแต่แล้วก็กลับมายิ้มแย้มดังเดิม ทั้งๆ ที่ใจจริงอยากจะวางยาสลบคนไข้ปากมากแล้วรีบทำแผลให้เสร็จจะตายอยู่แล้ว
“งั้นให้พยาบาลทำนะครับ สาวๆ มือเบา”
คุณหมอพยักพเยิดไปทางสาวๆ พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างกันเมื่อเห็นว่าคนไข้ที่เมาได้ที่คงจะไม่ยอมง่ายๆ เป็นแน่
“สาวๆ เหรอหมอ”
คนเมาผู้เลือดอาบไปทั่วหัวหันไปมองสาวๆ พยาบาลพลางยิ้มตาเยิ้ม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมาหรือเจ้าชู้กันแน่ นัยน์ตาสีเข้มแดงก่ำเพราะแอลกอฮอล์คู่นั่นมองหมอสลับกันไปมากับสาวๆ พยาบาลที่ยืนลุ้นกันอยู่ในห้องฉุกเฉิน
บุคลากรทางการแพทย์อย่างหมอโจ้ผู้เข้าเวรจนตาเหมือนหมีแพนด้าคิดว่ารับมือกับคนไข้ยากแล้ว กับคนไข้ที่เมานั้นยากกว่าล้านเท่า
“ไม่เอา เค้าไม่เย็บแผล หมอรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร”
โจ้หันไปมองหน้าน้องพยาบาลที่ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อไม้อ่อนใช้ไม่ได้ผล ก็คงต้องใช้ไม้แข็งเหมือนเวลาขู่คุณตาคุณยายแก่ๆ หรือเด็กตัวเล็กๆ ที่ชอบดื้อนั่นเอง
“เดี๋ยวเลือดไหลหมดตัว จะตายห่าเอานะครับ”
ท้ายประโยคหมอพึมพำกับตัวเองด้วยท่าทางเหี้ยมโหดขัดกับลุคเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง เพราะหมอเองเริ่มง่วงขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว อย่าถามถึงเรื่องอกหักตอนนี้เลย...ลืมไปแล้ว
“ญาติคนไข้ไปไหนครับ”
โจ้หันมาถามน้องพยาบาลที่น่าจะอยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น เธอยิ้มเจื่อนก่อนจะตอบ
“แท็กซี่มาส่งค่ะ เห็นว่าไปเจอเมานอนเลือดอาบอยู่ข้างทาง”
ช่างบ่งบอกวีรกรรมอันโชกโชนได้ครบถ้วน หมอยืนจ้องหน้าผู้ชายตัวโตหน้าหล่อที่ดิ้นไปมาบนเตียงอย่างเหนื่อยใจ และดูท่าว่าคนไข้จะรับรังสีอำมหิตนั่นได้
“ปล่อยแขนเค้าก่อนน้าาา จะไม่ดื้อ ยอมแล้ว”
โจ้ปลดผ้าที่ผู้ติดข้อมือคนไข้กับเตียงออกเพราะรู้อยู่แล้วว่าคนเมาที่เจ็บขนาดนี้คงไม่มีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรแน่นอน แต่หมอคิดผิด เมื่อคนเมายกตัวขึ้นแล้วใช้มือใหญ่ที่หลุดจากพันธนาการรวบเอวหมอเข้าไปกอดหมับ!
“เฮ้ยยยยยย ไอ้เหี้ย”
โจ้ตะโกนเสียงดังลืมสโลแกนสดใสน่ารักอะไรสักอย่างของโรงพยาบาลไปเสียสนิท
“เค้าไม่กวนแล้ว เย็บได้เลย”
คุณคนไข้ว่าแล้วก็เอาหน้าถูๆ กับพุงแบนๆ ของคุณหมอ เสื้อยืดแบรนด์ดังสีเทาของโจ้เปื้อนรอยเลือดที่เริ่มแห้งกรังเป็นปื้น ถ้าไอ้ดาราคนนี้เป็นโรคเกี่ยวกับเลือดหมอโจ้คงตายไปพร้อมๆ กันกับคนไข้อย่างแน่นอน หมอขมวดคิ้วแน่นพลางมองหัวทุยของคนไข้สลับไปมากับน้องๆ พยาบาลที่ถอยห่างอย่างลืมตัวเมื่อกำลังจะได้เจอโหมดโหดของหมอโจ้ในตำนาน
“ตัวหมออุ่นจัง”
คนป่วยสลึมสลือช้อนหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มกว้างให้อย่างไม่รู้เรื่องว่าตัวเองทำอะไรลงไป พลางมองคุณหมอที่ถือเข็มปลายแหลมด้วยใบหน้าอำมหิต
“อุ...แหวะ”
ยังไม่ทันไรคนที่เมาแล้วดูท่าทางพะอืดพะอมมานานก็คายของเก่าราดเสื้อและกางของของคุณหมอ โจ้ยืนค้างนิ่งเหมือนถูกสาป ฃ
'เดี๋ยวกูเอาเข็มจิ้มสมองไหลเลย! ' -- คือสิ่งที่หมอคิดในใจ แต่พูดออกไปจริงๆ ก็แค่
“กูไปฆ่าปลาทองมึงเหรอ ไอ้เหี้ยยยยยย”
และแล้วค่ำคืนแห่งความหฤหรรษ์รวมถึงเรื่องราวยุ่งเหยิงมากมายก็ได้เริ่มต้นขึ้นในที่สุด
TBC.
___________________
#หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน
TBC.
-
ชอบบบ ชื่อเรื่องแปลกดี เข้ามาดูตั้งแต่ยังไม่อัพรีเฟรชหลายรอบก็ยังไม่อัพแต่พออัพแล้วรักเลยย
-
ดารากับหมอ.แหม่ม้นแน่ๆ
-
กรี้ดดดดด ตามค่าาาา
ชอบมาตั้งแต่นายซินกับหมอบีมแล้วค่ะ ปักธงรอตอนต่อไปเลยยย :pig2:
-
ตัวเองๆๆ
เค้าอยากจะบอกว่าเค้าอ่านนิยายของตัวเองมาตั้งฮาร์ดคอร์ซินเดอเรลล่าเลยนะ
แล้วคือตัวเองมาเปิดเรื่องใหม่อ่ะ ตอนแรกเค้าก็ไม่เอะใจหรอก แต่พออ่านไปแล้วเห็นชื่อหมอโจ้เท่านั้นแหละ
เค้ากรี๊ดเลย พายโจ้ค่ะแม่ขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!! :hao5: :hao5: :hao5:
อยากจะบอกว่าเค้ารอคู่นี้ตั้งแต่เรื่องโน้นจบเลยนะ โฮฮฮฮ ปลื้มปริ่มดีใจน้ำตาไหลพราก
ถึงเรื่องโน้นคู่นี้จะไม่มีโมเม้นท์อะไร แต่พอตัวเองบอกจะเขียนเค้าก็ตั้งตารออ่านเพราะสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง
เคมีมันเข้ากันดี๊ดี 55555555555555555
รอตอนหน้านะ
ดูเหมือนความสัมพันธ์จะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ป่ะ? คือมาตอนแรกพี่พายก็ไปอ้วกใส่คนหมอแล้ว กรรม :laugh:
รอดูคุณหมอโหดๆ เยอะๆ นะคะ ก๊ากกกกกกก
-
หมอโจ้นี่ใช่รูมเมทหมอบีมป่าว
คุ้นๆ เปิดมาท่าจะวุ่นวายแล้ว ทั้งโดนกอดทั้งโดนอ๊วกใส่
-
สงสารหมอโจ้จัง เจอคนไข้ป่วน :z1:
-
ชอบหมอโหด 55555555555555555555
น่ารักดี o13
-
ปุจฉา : หมอคนไหนน่ารัก
วิสัชนา : หมอโจ้เค่อะ :hao7:
-
หมอโจ้ตลกดี
-
หมอโจ้ใจเย้นๆนะคะ 555555555555555555555
เอ๊ะ เดี๋ยวนะคะ หมอโจ้ใช่เพื่อนหมอบีมรึเปล่าคะ? รู้สึกคุ้นๆ 55555555
-
ติดตามจ้า
-
:z13: :z13: :z13:
-
รอๆๆ
-
หมอโจ้น่ารักกกกกกกก
-
เข้ามารอด้วยชอบแนวนี้มาก...ชอบหมอโหด :hao6:
-
น่ารักอะเรื่องนี้
อ่านจบแค่อินโทรก็ทำให้ยิ้มได้แล้ว
:mew1:
-
5555555 สงสารหมอโจ้จริงๆ กรั่กๆ
ตามมาจากฮาร์ดคอร์ซินเดอเรล่าค่ะ
ลงชื่อติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ
-
555งานนี้สงสัยคุณหมอโจ้จะลืมเรื่องอกหักถาวร
เพราะคิดแต่ความแค้นที่พายทำซะ เละ
-
ชอบหมอโจ้555555 เราชอบพระเอกหุ่นแบบพายมาก ผิวแทนตัวใหญ่เซ็กซี่ :hao5:
-
โอ้ยยยหมอ
โคตรฮาร์ดคอร์อ่ะ
ยอมใจ :m20:
-
:m20: โอ้ยย หมอโจ้น่าสงสาร 5555 :ling1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: ตามไปติดตาม กระดึบๆๆๆๆ
-
โอ้ยย เปิดเรื่องมาก็ฮาเลยค่าาา :laugh:
จะได้เย็บแผลหรือจะได้แผลเพิ่มก็ไม่รู้งานนี้ 5555
-
รอๆๆๆๆๆจร้าาาาาาาาาาาาาา
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ปักธงรอเลย :mc4:
อ่านแล้วขำหมอโจ้มากกก ใจเย็นๆนะค้าาอย่าพึ่งฆ่าคนไข้หน้าหล่อๆเลย 5555555
-
ชีวิตหมอโจ้ช่างโชคร้ายนัก
คนเมา+อ้วก+เลือด มันสุดๆไปเลยนะ ใครไม่เคยเจอไม่รู้หรอก เนอะโจ้ (T_T)
-
ชอบอะ ติดตามค่ะ :katai4:
-
ชอบเลยย ตัวละครบุคลิคผิดเพี้ยนจากที่ควรจะเป็นแบบนี้
รออ่านตอน 1 น้าาาา :katai5:
-
เปิดมาตอนแรกก็ฮาแล้วววทั้งเมา ทั้งเลือด ทั้งอ้วก หมอโจ้แจ๊กพ็อตแตก 5555+
รออ่านตอนต่อไปค่าาา ขณะรอ วนกลับไปอ่านฮาร์ดคอร์ซินเดอเรล่าดีก่า (รอบที่สาม อิอิ)
-
ปักหมุดรอคุณหมอเลย
-
หมอโจ้มาแว้ววววว :hao6:
-
ชอบจะเป็นซีรีส์ฮาร์ดคอร์
เหมือนเรื่องที่แล้ววว :-[
-
อกหักเจ็บกว่าเยอะ 5555
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
กรีดร้องด้วยความดีใจ อิอิ
เพื่อนเจ้าชายมาแสดงตนแล้ว
รอติดตามด้วยใจจดจ่อ
แค่เกริ่นนำก็จัดเต็ม o18
-
ถ้ามีคนมาอ้วกใส่เรา เราจะจำไปจนวันตายยย 5555555
รอตอนต่อเลยฮะ
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
เราไปอ่านเรื่องโน้นมา
คือคู่ พายโจ้นี่โม้เมนต์มันโผล่มาตอนไหนคะ
รู้สึกจะไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำป่ะ หรือเราพลาด?
หรือที่จริงแล้วจินตนาการเราไม่สูงพอ555
ปักเป็ดรอเลยเรื่องนี้ คนเขียนรีบๆมาต่อนะคะ ทวงๆๆๆๆ555
-
:z13:
-
พี่พาย x พี่หมอโจ้ มาแล้ว ๆ :mew1:
ว่าแล้วเชียว สะดุดใจกับชื่อเรื่อง พอเข้าไปอ่าน พี่พายกับพี่หมอโจ้ จริง ๆ ด้วย
ดีใจที่คนเขียนมาต่อค่ะ ชอบพี่หมอโจ้มากก
อยากรู้ว่าพี่หมอโหด จะมีวิธีปราบคนเจ้าชู้อย่างพี่พายยังไง
หวังว่าจะไม่ดราม่า ไม่อยากให้พี่หมอโจ้เสียใจน้า :impress:
ขอบคุณค่า :กอด1:
-
หมอเถื่อน
มีคนเคยบอกไว้ว่าอาชีพแพทย์คือหนึ่งในอาชีพที่หาคู่ได้ลำบาก เนื่องจากเวลาเป็นตัวแปรหลักที่ทำให้เป็นเช่นนั้น หรือถ้าจะมีแฟนได้ก็คงจะไม่พ้นกลุ่มคนสามจำพวกดังต่อไปนี้
1. แพทย์ด้วยกัน
2. พยาบาล
3. คนไข้
คนไข้งั้นเหรอ...?
หมอโจ้ผู้ใต้ตาดำเยี่ยงถ่านไม้ไผ่ชั้นดีโซ้ยข้าวเข้าปากคำใหญ่ไปด้วยอ่านอะไรสักอย่างที่เพื่อนหมอทั้งหลายส่งมาในกลุ่มแชทไปด้วย พลางนึกถึงเหตุการณ์ชุลมุนเมื่อรุ่งสางที่ผ่านมา กว่าจะจัดการทุกอย่างเสร็จก็เกือบตีห้า นอนไปได้ไม่ถึงสามชั่วโมงก็ต้องลุกมาเข้าเวรต่อ
แต่เพราะความวุ่นวายนั้นเลยทำให้ลืมไปได้เกือบค่อนคืนว่าเพิ่งถูกสาวทิ้งมา จะว่าไปพอนึกถึงหน้าน้องเนยก็รู้สึกเซ็งขึ้นมาอีกจนได้
โจ้เริ่มคบกับน้องเนยตอนที่ตัวเองอยู่ปีสามส่วนน้องเนยเป็นเด็กปีหนึ่ง น้องเนยน่าตาน่ารักแบบเห็นครั้งเดียวแล้วเพ้อ น่ารักจนรุ่นพี่แบบโจ้ต้องพากเพียรเล่นกีตาร์จีบแข่งกับเด็กวิศวะอีกคนอยู่เป็นปี เพราะน้องเนยชอบคนเล่นดนตรีเป็น จนในที่สุดหมอก็ชนะใจสาวได้เพราะเล่นกีตาร์เก่งกว่าไอ้เด็กวิศวะอีกคน ฟังดูน่าภูมิใจดีเหมือนกัน แต่หมอพึ่งมานึกได้สักพักเองว่ามันตลก
…ตอนนั้นกูทำอะไรลงไป...
“หมอโจ้! หมอโจ้ไปช่วยหมอนายหน่อยค่ะ!”
โจ้ที่เข้ามู้ดอกหักได้ไม่ถึงห้านาทีหันไปมองน้องบุรุษพยาบาลวิ่งกระหืดกระหอบมา ตัดสินใจวางช้อนที่กำลังตักข้าวลงก่อนจะสาวเท้ายาวๆ ตามน้องเขาไปห้องฉุกเฉินอีกทีในรอบวัน
“ไอ้เหี้ยยยย กูเอามึงตายแน่!”
จะว่าเป็นภาพชินตาก็ได้เมื่อเห็นว่าคนเจ็บเป็นเด็กวัยรุ่นช่างกลคู่อริในแถบนี้ มาพร้อมกับเพื่อนๆ ที่ยืนออกันอยู่เต็มหน้าประตูห้องฉุกเฉิน หมอมองเข้าไปในห้องฉุกเฉินเห็นคนเจ็บสองคนสวมเสื้อต่างสถาบันนอนเลือดไหลโชกแต่กำลังลุกขึ้นมาต่อยกัน บรรยากาศดูวุ่นวายดูอีรุงตุงนังไปหมด
“เอ่อ…เลือดไหลเยอะนะครับ”
ข้างๆ คนป่วยมีคุณหมอตัวเล็กผู้เข้าไปห้ามเขาไม่ได้ เลยได้แต่ยืนเกลี้ยกล่อมอยู่ข้างๆ อาศัยแค่น้องบุรุษพยาบาลคนเดียวที่แทบต้านแรงวัยรุ่นเลือดร้อนไม่ไหวแล้ว
“หมออย่าห้าม ไอ้สัสมึง อย่ามาส่งสายตาเยาะเย้ยกู!”
หนึ่งในนั้นว่า ปลายประโยคหันไปตะคอกศัตรูวัยเดียวกันที่นอนอยู่เตียงข้างๆ
“เอ่อ… ใจเย็นๆ กันนะครับ”
หมอนายยืนยิ้มแหยพลางมองไปยังคนไข้สองเตียงสลับกัน โดยที่ผู้ป่วยทั้งคู่กำลังจะกระโดดลงจากเตียงและไอ้พวกเด็กข้างนอกเริ่มฟัดกันนัวเนีย
เอาจริงๆ หมอโจ้ก็คนปกติธรรมดาแต่งานที่หมอทำแต่ละวันมันไม่ค่อยธรรมดาแค่นั้นเอง
โจ้ถอนหายใจเฮือกใหญ่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องก่อนจะก้าวอาดๆ แหวกคนกลุ่มใหญ่เข้าไปในห้องนั้นอย่างไม่กลัวตาย จากเดิมที่บรรยากาศวุ่นวายเมื่อหมอโจ้ย่างกรายเข้าไปเยือนบรรยากาศนั่นก็มาคุขึ้นมาทันตา สองหนุ่มช่างกลที่พลัดกันต่อยพลัดกันถีบพร้อมทั้งมีเพื่อนๆ ยืนเสียงดังเชียร์อยู่ หันมามองหน้าคนมาใหม่อย่างไม่ได้นัดหมาย หมอโจ้มีรูปร่างสูงเพรียว ตาและผมสีดำเกือบสนิท ใบหน้าคมตัดกับผิวขาวจัด พี่แกเดินเข้ามาหน้านิ่งๆ แต่มองเหมือนพวกมันทั้งหมดเป็นเหมือนกิ้งกือใส้เดือน
“อีกไม่ถึง 5 นาทีเลือดพวกมึงจะหมดตัวตายห่ากันแล้ว!”
เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มแหบของหมอคนใหม่เด็กเวรทั้งหลายก็มองตากันปริบๆ เมื่อกี้ยังวัดอยู่เลยว่าใครเหนือกว่า แต่คราวนี้ดูเหมือนจะเจอของจริงเข้าแล้ว
“จะสั่งเสียอะไรกับพ่อแม่ไหม!”
หมอโจ้เดินไปแยกสองหนุ่มวัยกำลังโตออกจากกันพลางมองหน้าอย่างคาดโทษ หมอนายที่ยืนอยู่ถึงกับสงสารเด็กสองคนนั้นขึ้นมาทันตา แต่ไม่ทันไรเด็กที่คาดว่าจะสงบศึกกันแล้วกลับหมุนตัวอ้อมมาอีกทางเพื่อต่อยฝ่ายตรงข้าม หมอนายตัวเล็กกว่าโจ้อยู่มากปรี่เข้ามาห้ามแบบผิดจังหวะทำให้โดนชกเข้าที่อกอย่างจัง
“เหี้ย!!”
โจ้ที่ปฏิกิริยาและสติดีเยี่ยมรีบดึงคุณหมอตัวเล็กเข้ามาหาตัว มือหนึ่งกดให้หัวหมอนายก้มลงกับอกตัวเองแต่อีกมือที่ถนัดคว้าคอเสื้อเด็กวัยรุ่นที่ดื้อด้านออกจากตรงนั้น
หนึ่งในนั้นละล่ำละลักออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนเลือด ไอ้โจ้นับถือความพยายามของเด็กเมื่อวานซืนเป็นอย่างมากที่กล้าต่อกรกับมัน
หมอนายว่าเสียงโจ้ตอนนี้เย็นเสียจนขนลุกทีเดียว
“มะ…หมออย่าคิดว่าผมกลัวนะ”
หนึ่งในนั้นละล่ำละลักออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนเลือด หมอนายนับถือความพยายามของเด็กเมื่อวานซืนเป็นอย่างมากที่กล้าต่อกรกับขาโหดของโรงพยาบาล
โจ้ผู้อกหักและนอนไม่พอตั้งแต่เมื่อคืนพาลให้ความดันต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ทั้งหมดนั่นเป็นผลทำให้หน้าตาที่ดูเย็นชาเป็นทุนเดิมดูน่ากลัวสยดสยองเข้าไปใหญ่ พี่แกจ้องที่เด็กคนนั้นนิ่ง ก่อนจะทำให้เด็กที่หน้าซีดเพราะเสียเลือดมากตาแดงขึ้นมาเหมือนจะเป่าปี่
โจ้ว่าทฤษฎีที่ว่าคนป่วยย่อมอ่อนแอเสมอนี่ยังใช้ได้จริง
“ขึ้นไปนอนนิ่งๆ เร็ว!”
โจ้บอกให้เด็กย้ายก้นไปนอนบนเตียงด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่ฟังดูแล้วหมือนกำลังขู่กรรโชก
“กูบอกให้เร็ว!!!”
“คะ…ครับ”
ในที่สุดก็ทำให้อนาคตของชาติสองคนนอนนิ่งๆ อย่างไร้หนทางสู้
“พวกมึงที่ยืนๆ อยู่ก็ไปทำแผลซะ ก่อนที่จะติดเชื้อ”
หมอออกปากไล่ไอ้พวกที่ยืนอออยู่เต็มห้องพร้อมกับยื่นบัตรประชาชนของผู้ป่วยที่ได้มาให้น้องพยาบาลเอาไปกรอกประวัติและเบิกเลือด โจ้สละเวลากินข้าวมาช่วยหมอนาย มองดูรุ่นพี่ที่ดูเหมือนไม่ได้เจ็บอะไรมาก ก่อนจะเริ่มหยิบจับทุกอย่างคล่องแคล่วตามประสา แต่ถึงอย่างนั้นคิ้วที่ขมวดปมแน่นก็ส่งผลให้ห้องนั้นบรรยากาศน่ากลัวกว่าเดิมหลายเท่า
“ผมไม่เจ็บหรอกโจ้ สบาย”
คุณหมอรุ่นพี่ยิ้มกว้างให้คนที่เป็นรุ่นน้องอยู่ห้าถึงหกปี โจ้คลายสีหน้ากังวลลงไปนิดหน่อย…นั่นทำให้บรรยากาศในห้องนั้นดูดีขึ้นด้วย
เมื่อคนป่วยที่เริ่มสิ้นฤทธิ์นอนเป็นผักต้มให้เย็บแผล ใช้เวลาไม่นานนักเคสฉุกเฉินที่เอะอะมะเทิ่งก็เรียบร้อยลง โดยที่คนป่วยถูกนำไปไว้ห้องเดียวกันนอนคุยกันมุ้งมิ้งอย่างกับเป็นสหายร่วมรบมาก่อน โจ้เห็นแล้วอยากจะฟาดกะโหลกพวกมันอีกสักรอบสองรอบโทษฐานสร้างความวุ่นวาย แต่เคสของวันนี้หมอยังว่าง่ายกว่าดาราเมื่อเช้ามืดอยู่เยอะ อันนั้นแค่นึกถึงหมอก็เพลีย...
.
.
.
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลรัฐบาลขนาดกลางที่คนป่วยเตียงเยอะล้นจนเกือบเท่าโรงพยาบาลขนาดใหญ่ ในเขตชานเมืองที่ผู้อาศัยมีรายได้ตั้งแต่ต่ำมากจนถึงปานกลาง เคสป่วยแบบยิ่งใหญ่โรคหายากไม่ค่อยมี แต่ไอ้เรื่องฉุกเฉินตีรันฟันแทงนี่มีมาเกือบทุกวันจนกลายเป็นเรื่องเคยชินไปแล้ว
หลังจากเรียนจบและใช้ทุนหมดหมอโจ้ก็เลือกที่จะทำงานที่นี่ต่อ ด้วยเห็นว่าตัวเองคงเป็นประโยชน์ต่อสถานที่แห่งนี้มากกว่ากลับไปรับช่วงต่อโรงพยาบาลเฉพาะทางของที่บ้าน เพราะที่นั่นพี่สาวเขาดูแลและจัดการได้ดีอยู่แล้ว มันจึงยังไม่ขยับขยายตัวไปไหน
หมอโจ้ หรือโจ้คนโหดของเพื่อนๆ เป็นผู้ชายที่ตรรกะในหัวไม่วิบัติเสียเท่าไหร่ หมอมองโลกตามความเป็นจริง มีเหตุมีผลในตัวเองค่อนข้างมาก นิสัยแต่เดิมเป็นพวกไม่ชอบพูดมาก แต่ชอบเก็บรายละเอียดเล็กน้อยๆ ส่วนความโหดนี่หมอเอามาจากอินเนอร์และความเถื่อนส่วนตัวล้วนๆ เหยียบลูกโป่งเด็ก ทำให้คนแก่ร้องไห้นี่งานถนัดพี่แกทั้งนั้น
ถ้าในบรรดาหมอทุกคนในโรงพยาบาลโจ้จะเป็นคนที่ถูกผู้ป่วยด่ามากที่สุด แต่ในขณะเดียวกันก็ถูกชมมากที่สุดเช่นกัน ผอ.ของโรงพยาบาลก็ทราบลักษณะนิสัยของหมอดี แล้วก็รู้ด้วยว่าเคสของผู้ป่วยที่หมอโจ้มักจะได้รับมีแต่เคสโหดหินดินทรายทั้งนั้น ฉะนั้นแล้วเลยสร้างสโลแกนของโรงพยาบาลขึ้นมาใหม่เก๋ๆ ว่า
‘โรงพยาบาลสะอาด มีมาตรฐาน หมอทำงานยิ้มแย้ม’
อย่างน้อยก็ช่วยให้โจ้มันรู้จักยิ้มแย้มยามเจอคนป่วยแบบปกติเสียบ้าง
.
.
.
“นักดนตรีอินเตอร์ชื่อดัง พ. เจ้าพ่อคาสโนว่าในวงการอกหักจากสาว ม.หนีรักซมซานกลับไทย เพื่อนซ.ไม่ปริปากบอก แต่ขุดคุ้ยได้ว่ากำลังคั่วกับกับหมอสาวเนตไอดอลน้อง น. แต่ พ.ก็ยังบอกทุกคนว่าตัวเองโสด”
“ย่อขนาดนั้นจะรู้เรื่องไหมครับ”
หมอเอ่ยทักสาวๆ พยาบาลขณะกำลังพักทานข้าวที่โต๊ะข้างๆ กันในตอนบ่ายแก่ ทั้งกำลังอ่านข่าวกอสซิบไปด้วย พวกเธอหันมายิ้มเขินๆ ก่อนจะตอบด้วยท่าทางกระตือรือร้น
“พี่พายไงคะหมอ พี่พายที่มาโรงพยาบาลเราเมื่อเช้านี้”
หนึ่งในนั้นหันมาสบตากับคุณหมอโจ้ที่อยู่ในบริเวณนั้นพอดี โจ้มองน้องๆ และพี่ๆ ผู้ร่วมชะตากรรมกันเมื่อรุ่งสางอย่างทึ่งในฝีมือการติดตามข่าวสารของสาวๆ
“ไม่ใช่ดาราหรอกเหรอ?”
หมอถามออกไปเมื่อนึกถึงคุณดาราที่อ้วกรด ชาตินี้คงไม่มีวันลืมความบัดซบนั้นแน่นอน
“นักดนตรีอินเตอร์ชื่อดัง พ. ค่ะหมอ”
หนึ่งในนั้นตอบออกมา หมอโจ้พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา ว่าแล้วก็ไปดูคุณนักดนตรีอินเตอร์ชื่อดัง พ. ที่ตึกนู้นดีกว่า หมอผู้รับผิดชอบเคสวุ่นวายเมื่อคืนนี้เดินเข้าห้องผู้ป่วยเดี่ยวเพียงคนเดียวเพราะคุณพยาบาลกำลังทำธุระบางอย่างอยู่ โจ้เอ่ยทักคนไข้ที่นอนดูทีวีท่าทางสบายใจ ใครคนนั้นมีผ้าพันแผลอย่างกับหลุดมาจากหนังซอมบี้ ทั้งๆ ที่ความจริงก็แค่หัวแตก
“คุณพชรเป็นยังไงบ้างครับ”
ดูเหมือนว่าคนป่วยที่นอนกระดิกเท้าดูทีวีจะสร่างเมาแล้ว หมอก้มลงหยิบแฟ้มประวัติของคนป่วยที่ปลายเตียง ใครคนนั้นหันมามองหมอหน่อยก่อนจะตอบ
“ผมชื่อ พะ-ชอน ไม่ใช่ พะ-ชะ-ระ ครับ”
คนไข้ตอบด้วยความฉะฉานและรอยยิ้มกว้างอย่างกับเวลาคุณครูขานชื่อผิด หมอถึงกับคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินคำทักทายกลับจากคนไข้ แต่ก็ปั้นหน้ายิ้มแย้มเสแสร้งตามสไตล์ ถึงจะแค้นจากเหตุการณ์เมื่อเช้าอยู่มาก แต่เอาเข้าจริงใครจะไปถือสาคนเมา แล้วอีกอย่างเพราะวันนี้หมอเล่นบทโหดเยอะเกินไปขืนถูกคนไข้เขียนใบคอมเพลนอีกก็เกรงใจสโลแกนโรงพยาบาลที่สร้างขึ้นมาเพื่อตัวเองโดยเฉพาะ
แต่พายว่าดูยังไงรอยยิ้มของหมอก็ดูน่ากลัวมากกว่าจริงใจอยู่ดี
“ผมว่าหมอหน้าคุ้นๆ นะ”
ก็มึงอ้วกใส่กูไง ไม่คุ้นก็คงแปลก...หมอคิดในใจแต่มือจดอะไรยุกยิกด้วยลายมือหมอที่คนทั่วไปไม่สามารถอ่านออกได้ พร้อมกับมองคนไข้สลับกับแฟ้มที่ถืออยู่บนมือ คิดไปคิดมาโจ้ว่าคุณพ. นี่ก็หน้าตาคุ้นๆ เหมือนกัน บางทีคงเคยเห็นในทีวี
“ปวดแผลไหมครับ” คุณหมอถาม
คนไข้ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มและผิวสีแทนเหมือนนายแบบ หรี่ตามองคุณหมอตัวขาวจนเกือบซีดอย่างจับผิด แล้วยิ้มออกมาพร้อมกับพูดด้วยท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยแบบที่ผู้หญิงเป็นอาจจะชอบ แต่ถ้าเป็นผู้ชายจะรู้สึกคันมือคันเท้าพิกล
“ปวดสิครับคุณหมอ หมอลองมาโดนตีหัวดูไหมล่ะ”
โจ้ลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย รู้แล้วว่าทำไมคุณพชรคนนี้ถึงโดนเขาฟาดหัวแบะมา คงเป็นเพราะนิสัยกวนตีนล้วนๆ นี่เอง ตอนที่เมาหมอก็ไม่อยากเอาความอะไร แต่พอเจอปากกับนิสัยแบบนี้แล้วก็อดหัวร้อนไม่ได้
“หมอหน้าคุ้นจริงๆ นะเนี่ย”
คุณหมอที่คิดว่าตัวเองหน้าโหลไปทั่วยิ้มแหยๆ ให้กับคนป่วย แล้วค่อยๆ ตอบทั้งที่หงุดหงิดเกินทน น่าจะเกินลิมิตความอดทนปกติของหมอโจ้ไปแล้วด้วยซ้ำ
“เราเจอกันเมื่อเช้าไงครับ”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
คนไข้ปฏิเสธก่อนจะจ้องหน้าหมอจนแทบสึก
“คุ้นจริงๆ นะ แต่ผมนึกไม่ออก”
หมอหยุดเถียงแล้วทำงานของตัวเองไปตามลำดับแต่สักพักก็หยุดชะงัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าประโยคสนทนาเมื่อครู่มีอะไรผิดปกติ เพราะเอาจริงๆ โจ้กับคนไข้คนนี้ไม่เคยเจอกันมาก่อนเสียด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวต้องไปซีทีสแกนกันนะครับ” โจ้พูดถึงหุ่นยนต์ทางการแพทย์ขนาดใหญ่ ที่ใช้แสกนร่างกายของผู้ป่วยรวมถึงสมอง
พายคิดตามอยู่หน่อย ก่อนที่หน้าตาจะเริ่มยุ่งเมื่อนึกถึงอาการป่วยของตัวเองแต่สักพักก็ขำก๊าก
“ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะ โอ้ยยย ปวดแผล”
คุณคนไข้หัวเราะจนสะเทือนไปถึงหัวนอนพะงาบๆ กลั้นหัวเราะอยู่บนเตียงเมื่อหายใจไม่ทัน ส่วนอีกคนถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน หมอข่มใจก่อนจะตอบ
“ยังไงก็ต้องตรวจครับ!”
“ผมไม่ตรวจ!”
โจ้นับเคสนี้เป็นผู้ป่วยเคสแรกที่ไม่สามารถจัดการได้ในเวลาอันสั้น ด้วยบุคลากรอันน้อยนิดของโรงพยาบาล จะให้มาพะเน้าพะนอเอาใจคนไข้เพียงคนเดียวก็คงไม่ได้ หมอจึงเริ่มนิ่งลงแล้วเล่นบทโหดแบบที่ควรจะเป็น
“ต้องตรวจครับ”
เอาจริงๆ ก็แค่พูดเสียงเรียบๆ ตามประสา แต่อีกคนกลับยิ้มร่าแล้วตอบกลับมาว่า…
“ไม่!”
โจ้อยากจะเอาถาดข้าวที่วางอยู่ใกล้ๆ ตีหัวคนไข้จริงๆ
“หมอเผด็จการ!”
ใครคนนั้นว่าพลางยิ้มให้กว้างท่าทางกวนตีน โจ้ที่ทำอะไรไม่ได้ดึงปรอทที่ยัดไว้ก่อนหน้านี้ออกจากรักแร้คนไข้แล้วจดอะไรยุกยิกต่ออย่างประสาทเสีย ดูก็รู้ว่าคุณพชรคนนี้กำลังตั้งใจกวนตีนอยู่แน่นอน
“ผมออกจากที่นี่ได้วันไหนหมอ”
มึงออกไปเลยก็ได้…นั่นคือสิ่งที่หมอคิดในใจแต่เอาเข้าจริงก็แค่เงยหน้ามาพูดเรียบๆ
“ก็ต้องดูอาการก่อนครับ”
คนไข้นอนกระดิกเท้าไปมาพร้อมกับพินิจพิจารณาหน้าหมออยู่อย่างนั้น จ้องจนจะสึก จ้องจนรู้สึกว่าถ้าเป็นปลาทองหมอโจ้คงท้องไปแล้ว จ้องจนหมอเริ่มรำคาญ โจ้ว่าจะพูดอะไรออกไปสักหน่อย แต่เมื่อประตูห้องถูกผลักเข้ามาด้วยหญิงสาวท่าทางเปรี้ยวจัด หมอก็เงียบไป
เธอคนนั้นสวมเสื้อคว้านอกเสียลึกแถมยังรัดติ้วเสียจนหมอหายใจไม่ทั่วท้อง สาวสวยก้าวฉับๆ เข้ามาในห้อง บ่งบอกลักษณะนิสัยว่าเป็นคนมั่นใจในตัวเองอย่างยิ่งยวด และดูเหมือนว่าจะเธอน่าจะทำให้หมอปวดประสาทกว่าเดิม
“พี่พาย”
เสียงน่ารักเหมาะกับใบหน้าเจ้าตัวเอ่ยออกมา แต่คิ้วที่ถูกเขียนไว้ดิบดีขมวดแน่น เธอจ้องที่หมอทีคนป่วยทีอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“ฉิบหาย”
หมอได้ยินเสียงแผ่วๆ จากมัมมี่ข้างๆ ตัว โจ้พออ่านบรรยากาศออกว่าไม่ควรจะอยู่ที่นี่ต่อไป แต่งานตัวเองยังไม่เสร็จ จึงได้แค่ยืนนิ่งๆ อยู่แบบนั้น
“น...น้องมะนาว ว่าไงครับ”
คาสโนว่านักดนตรีอินเตอร์ชื่อดัง พ.ที่ว่า เอ่ยทักผู้มาใหม่ด้วยเสียงตะกุกตะกัก หมอว่านี่คงเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝัน พ่อคาสโนว่าคนนี้อาจจะถึงฆาตแล้วก็เป็นได้ เชื่อหมอเถอะ…หมอเรียนมา
“พี่พายเป็นอะไรมากไหมคะ เจ็บมากไหม”
โจ้ว่าน้ำเสียงนั่นดูไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยเหมือนคำถามเลย
“ไม่เป็นไรมากครับ”
คนตอบยิ้มหล่อให้สาวสวยคนนั้น เธอเดินเข้ามาใกล้ข้างเตียงพร้อมกับปาหนังสือกอสซิบเล่มบางใส่ที่อกของอีกคนอย่างเร็วและแรง
“มันหมายความว่ายังไง!!”
โจ้ผู้ไม่เคยรับมือกับสถานการณ์ของผัวเมียตีกันมาก่อนไม่รู้จะทำยังไง จะเล่นบทโหดเหมือนตอนเล่นกับเด็กช่างกลก็คงไม่เหมาะ จึงนิ่งเสีย...นิ่งแล้วยืนมองอยู่เช่นนั้น สาบานได้ว่าหมอไม่ได้แอบยิ้มเพราะแอบสะใจ...
“อะไรคะน้องมะนาว”
หมอนับถือคุณนักดนตรีอินเตอร์ชื่อดัง พ. มากมายที่สามารถปั้นยิ้มถามด้วยท่าทางไร้เดียงสาได้
“ที่พี่พายบอกนักข่าวว่ายังโสด? แล้วมะนาวล่ะคะ +”
“เอ่อ…คือพี่”
คนไข้ที่โดนทุบหัวมาเมื่อวานมีท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างชัดเจน ส่วนผู้หญิงคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนั้นเริ่มร้องไห้และตวาดขึ้นมาอีกรอบ
“แล้วอีคุณหมอไอดอลนั่นอีก ตกลงพี่เห็นนาวเป็นอะไร!!”
และแล้วเธอก็ร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ … โจ้ผู้แพ้น้ำตาผู้หญิงเป็นทุนเดิมเห็นแล้วสงสารขึ้นมาจับใจ
“กูเป็นอะไรของมึง!”
คำผรุศวาสที่ไม่เหมาะกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ถูกเอ่ยออกมาในที่สุดและดูเหมือนว่าพ่อคาสโนว่าจะจนหนทางเสียแล้ว
“นาวเป็นน้องสาวพี่...”
คนไข้ที่หน้าตาและหุ่นดีเยี่ยงดาราต่างประเทศ ค่อยๆ ตอบออกมาเหมือนจะรักษาน้ำใจแต่ต่างฝ่ายก็ต่างรู้ดีว่าไม่ใช่แน่นอน
“น้อง? มึงฟันน้องมึงเหรอ!!!”
น้องมะนาวนี่คงเปรี้ยวสมชื่อ เธอใช้กระเป๋าแบรนด์เนมใบละหลายหมื่นที่สะพายอยู่ฟาดเข้าที่กบาลของคนไข้จนหน้าหล่อๆ หัน ก่อนที่จะก้าวฉับๆ ออกไปเหมือนตอนที่เดินเข้ามาตอนแรก
บรรยากาศณ.ห้องนั้นเงียบไปนานเกือบสามนาที เงียบจนได้ยินเสียงหลุดหัวเราะของหมอ แต่ไม่ทันไรคนป่วยก็อุทานออกมาเมื่อเห็นเลือดสีแดงหยดแหมะจากหัวตัวเองลงบนเตียง
“หมอออออออ แผลผมปริ!!!”
คนต้นเรื่องทั้งหมดทั้งมวลนั่นโวยวายน่ารำคาญ หมอพยายามหุบปากกลืนก้อนหัวเราะและรอยยิ้มลงในคอ
“เจ็บน่าดูเลยเนอะ”
โจ้ว่าเนิบๆ ดูไปแล้วอารมณ์ดีพิกล แต่ก็เดินไปกดปุ่มฉุกเฉินเรียกคุณพยาบาลในที่สุด
.
.
.
-
หมอกลับมาบ้านตอนเกือบเช้าของวันไหนไม่รู้ในอาทิตย์นั้น คงเพราะทำงานมากไปจนลืมวันลืมคืน หมอกำลังไขประตูเข้าบ้านพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ดูเหมือนตั้งแต่เลิกกับน้องเนยมาเกือบเดือนโจ้เองจะอารมณ์เสียมากขึ้นกว่าเดิม แรกๆ เป็นเพราะเสียใจ แต่พักหลังๆ นี่เพราะความเคืองล้วนๆ
เพราะเห็นว่าเธอขึ้นสเตตัสคบกับใครสักคนในตอนที่เลิกกับหมอได้แค่วันเดียว แต่จะไปโทษเนยฝั่งเดียวก็ไม่ได้ในเมื่อหมอเองก็ไม่ได้เป็นแฟนที่แสนดีสักเท่าไหร่ โจ้ออกจะแข็งกระด้างในบางที แต่ก็พยายามเหลือเกินในการรักษาความรักของตัวเองไว้ถึงจะรู้ว่าเธอหมดรักแล้วก็ตาม จนเมื่อมันไม่ไหวจริงๆ ถึงได้ปล่อยให้ไป
หากบนโลกนี้มีคนดีและคนชั่ว หมอก็คงเป็นพวกคนที่อยู่ระหว่างกลาง เพราะอย่างไรแล้วจะดีหรือไม่ดีก็ขึ้นอยู่กับมุมที่มอง
โจ้กำลังเดินเข้าบ้านเหลือบไปเห็นบ้านข้างๆ ที่เริ่มตกแต่งบ้างแล้ว ทั้งที่อาทิตย์ก่อนบ้านหลังนั้นยังว่างอยู่เลย หมอเลือกซื้อบ้านแฝดชานเมืองไว้สร้างครอบครัว จะว่าไปเขาก็เตรียมอนาคตทุกอย่างพร้อมไว้แล้วแท้ๆ แต่เพราะเลิกกับแฟนแล้วสิ่งที่เตรียมไว้เลยไม่ได้ใช้… หมอเงียบเรื่องพวกนี้ไว้กับตัว ไม่ได้อธิบายอะไรออกไปเพื่อรั้งเธอไว้
หมอถอนหายใจอีกรอบแล้วมองไปที่บ้านข้างๆ ที่ส่งเสียงดังขึ้นมาทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นตอนตีห้า แล้วนั่นไม่รู้เปิดเพลงแดนซ์หรือบ้านเป็นอู่รถบัมป์เพราะเสียงดังหนวกหู
เขาว่ากันว่าการซื้อบ้านเหมือนซื้อหวยคือต้องมาลุ้นว่าจะได้เพื่อนบ้านที่ดีหรือเปล่า นอกจากจะถูกแฟนทิ้ง งานหนัก กลับมาบ้านยังต้องมาเจอเพื่อนบ้านแย่อีก โจ้ที่ไม่เชื่อเรื่องโชคลางเริ่มคิดขึ้นมานิดนึงแล้วว่าเขาคงเป็นคนไม่มีดวง
“อื้มมม”
โจ้ถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงอะไรสักอย่างข้างบ้าน พอเพ่งดีๆ ถึงเห็นว่าเงาตะคุ่มๆ นั่นเป็นเงาของหญิงและชายที่กำลังจูบกันนัวเนียแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น มันใช่เวลาไหม...? หมอหัวพรืดพร้อมสาวเท้าเพื่อที่จะเข้าบ้านแต่บางอย่างก็ทำให้ชะงักฝีเท้าลง
“พี่พาย อย่าล้วงสิ”
ล้วง? …พี่พาย?
โจ้ไม่รู้จะตกใจกับอะไรมากกว่ากัน เขาพยายามที่จะไม่สนใจแต่หางตาก็ดันไปสบตากับผู้ชายที่กำลังเล่นหนังสดอยู่ตรงนั้นพอดี
...คุณคาสโนว่านักดนตรีอินเตอร์ชื่อดัง พ. คนนั้นนั่นเอง....
โจ้ผู้ไม่เชื่อเรื่องดวงบอกเลยว่าดวงมันคงเป็นคนที่ซวยสุดๆ แน่นอน
“อ้าวหมอ ก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ”
ผู้ชายตัวใหญ่ที่โจ้ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนหลังจากออกจากโรงพยาบาลและภาวนาว่าอย่าได้พบเจอกันอีกเลยยืนโบกมือทักทายกันอยู่ข้างบ้านเสียแล้ว หมอกระพริบตามองสิ่งมีชีวิตข้างรั้ว ก่อนที่จะเอ่ยอะไรออกไปแก้เก้อเมื่อได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น
“นี่บ้านคุณเหรอ?”
คุณหมอถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่หน้าตาบ่งบอกได้ว่ากำลังช็อคอยู่ ช็อคสุดๆ เลยด้วย
“ครับ ผมพึ่งย้ายมา”
อีกคนตอบด้วยท่าทียิ้มแย้มสดใส อย่างกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะขึ้นในอีกสักพัก โดยไม่ได้ใส่ใจสักนิดว่าเมื่อกี้ยังล้วงกันอยู่ตรงกำแพงอยู่เลย
พายหันมาหาสาวสวยที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างตัว
“น้องมิวขับรถดีๆ นะ พี่เป็นห่วง”
เธอคนนั้นมองหน้าพี่พายด้วยท่าทางเสียดาย แต่ก็ผละตัวออกไปในที่สุด
“บายค่ะ”
โจ้มองตามผู้หญิงขาวหมวยและน่าอกคัพดีจนเกือบสุดสายตา ก่อนจะเอ่ยปากถามอีกคนที่ยืนทำหน้าทะเล้นอยู่ข้างรั้ว
“นั่นก็น้องสาวอีกคนเหรอ?”
ใบหน้าที่มักจะขี้เล่นอยู่เสมอจ้องที่หน้าหมอนิ่ง และเป็นอีกครั้งที่ผู้ชายคนนั้นจ้องหน้าหมออยู่นานเสียจนอึดอัด โจ้ว่าจะถามอะไรออกไปสักอย่าง แต่เป็นคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างรั้วพูดออกมาก่อน
“แล้วหมออยากมาเป็นน้องชายผมไหมล่ะ?” อีกคนถามด้วยหน้าตาหล่อทะเล้น
หมอรู้สึกว่าตัวเองสังเกตอะไรได้จากคนตรงหน้าหลายอย่าง ถึงได้เหยียดยิ้มอย่างรู้ทันแล้วชูนิ้วกลางให้อย่างเซ็งจิตก่อนจะเดินเข้าบ้านตัวเองไป ทิ้งให้อีกคนยืนหัวเราะอยู่แบบนั้น
หมอสัญญากับตัวเองเลยว่า คนแบบนี้ถึงแม้จะเป็นเพื่อนของเพื่อน หรือเพื่อนห่างๆ ของเพื่อนก็ตาม เขาจะไม่ขอคบค้าสมาคมด้วยเด็ดขาด!!!
TBC.
#หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน
-
ชอบหมอโจ้ ชอบหมอเถื่อน :o8:
-
โอ้ย หมอแม่งโคตรเถื่อน :jul3:
-
รอลุ้นว่าพี่พายจะจีบคุณหมอโจ้ติดได้ยังไง :laugh:
-
a:หมอแบบหมอโจ้นี่มีโรงพยาบาลไหนบ้าง
b:ทำไมว่ะ
a:กูจะไม่ไป กลัวแม่งว้ากใส่ นี่หมอรึพี่ว้ากว่ะ โหดเหลือเกิน
เค้ารักพี่หมอโจ้นะ จุ้บๆ
-
บางทีพายอาจจะเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนอะไรแบบนี้นะ 555555555
ต่อจากนี้หมอโจ้วุ่นวายแน่ๆ
-
บวกเป็ดจ้ะ
คำว่าสังเกตไม่มีสระอุ นะคะ
:mew1:
รอดูความโหดของหมอต่อไป
-
รอๆครับ อยากรู้ว่าหมอจะทำยังไงต่อไป
-
หมอโจ้เพื่อนหมอบีมสินะ แอร๊ยยย ในที่สุดหมอก็มีคู่กับเค้าแล้วววววว
-
ชอบนิสัยหมอโจ้
ส่วนพาย ขอดูพฤติกรรมก่อนนน
-
ชอบบุคลิก ท่าทาง นิสัยหมอโจ้นะ
หมั่นไส้อีตาพาย มายืนล้วงๆอะไรไม่เกรงใจใครเลย ต้องดูความประพฤติพายก่อน
-
ไอ้คุณพายนี่กวนส้นดีจัง :hao3:
-
หมอโจ้เท่อ่ะ
-
พายนี่นะจริงๆเลยเชียว อยากรู้ว่าใครจะปราบใคร อิอิ
หมอบีมไม่โผล่มาบ้างเลยน้า...
-
หมอโจ้เท่ฝุดๆเลยค่าา
-
จบหมอบีมแล้วมาอ่านหมอโจ้ต่อทันที~♥
สมแล้วที่เป็นหมอเถื่อน โหดมากเลยหมอโจ้ 55
เอานร.คู่อริซะอยู่หมัด
"หมออออ แผลผมปริ" ซาวน์เข้ามาให้หัวมาก 555
-
โอ๊ยหมอโจ้เถื่อนได้ใจ ดุคนไข้ได้อารมณ์
คุณพายโดนกระเป๋าฟาดจนแผลปริเพราะน้องสาว
อยากได้หมอโจ้เป็นน้องชายนี่ ทำประกันชีวิตรึยังคะ
-
พายนี่กวนจริงๆ
-
หมอโจ้เท่สุดๆเอาใจไปเลยค่าาาา #ทีมหมอโจ้ 55555555555
ส่วนตาพาย พอมาจีบเค้าก็จะยากนะจ๊ะน้องสาวเยอะเหลือเกิน 55555
-
หมอโจ้โหดแท้
-
ไม่น่าล่ะ ถึงเป็นคนโสด แฟนไม่มี แต่น้องสาวจะเยอะไปไหน
พี่พายเอ้ย สมควรโดนแล้ว ร้ายจริง ๆ มะนาวน่าจะซัดอีกสักทีสองทีนะ ชิ
ว่าแต่ หมอสาวเน็ตไอดอล น้อง น. ที่คั่วอยู่กับพี่พายเนี่ย น้องเนยของพี่หมอโจ้ใช่ไหมอ่ะ
ไปแอบคบกันตอนไหน แต่ผู้หญิงอย่างนี้ เลิกไปซะได้ก็ดีนะพี่หมอ คบซ้อนชัด ๆ เลย ชิ
ชอบที่พี่หมอ ไม่ได้เสียใจเพราะอกหัก เป็นบ้าเป็นหลัง แถมยังทำหน้าที่หมอได้ดี นับถือเลย
ยิ่งตอนเข้าไปหยุดเด็กช่างกลนี่ ยิ่งเท่ห์มาก ปลื้มพี่หมอโจ้จัง
แล้วพี่พาย อกหักจนหนีกลับไทยนี่ จริงหรือเปล่าอ่ะ ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยแฮะ
ยังไงก็เถอะ แสบ ๆ อย่างพี่พาย ขอให้เป็นลูกไก่ในกำมือพี่หมอโจ้เร็ว ๆ เลย เพี้ยง ๆ
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ :กอด1:
-
จะไหวไหมเนี่ยหมอโจ้ต้องรับมือกับกะล่อนตัวพ่อซะขนาดนี้
-
หมอโจ้น่ารักว่ะ 555
-
นี่ว่าหมอโจ้เถื่อนแล้ว พายยังไม่กลัวไม่เกรง ฮาาา
-
พะชอนแรดมาก 55555 ขอให้หมอโจ้เล่นตัวเยอะๆ หมอโหดนี่โหดจริง คนโสดข้างบ้านนี่โสด? 555555
เรื่องใหม่น่ารักค่ะ รออ่านต่อค่า
-
คุณหมอขาโหด
-
ชอบหมออ่ะ
แต่คุณ พ. เอ้ย พาย นี่กวนจริงๆเลย 5555
-
หมอโจ้วววววววววว (ลากเสียงยาว) :mew1:
-
ชอบหมอโจ้จังเลยดุดีจริงๆๆๆๆ พายก็เจ้าชู้สุดๆๆๆ รอจูนหากัน อิอิ
-
พายจงใจย้ายตามหมอมาใช่มั้ยๆ
-
หมั่นไส้ตาพายจริงๆ น้องสาวเยอะจังนะพ่อคุณ
-
แปะโป้งเรื่องเจ้าชายและนายซินไว้ ยังไม่ทันไปอ่านให้จบ แต่เก๊าอยากอ่านเรื่องใหม่จังเลย ชอบหมอโจ้ หมอแม่งเป็นหมอที่ไม่สมกับหมอที่สุดบนโลกใบนี้แล้ว 5555
-
หมอเถื่อนดีครับ ชอบๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แนวนี้ใช่เลย มาต่อเถอะค่ะ
รออยู่นะ
-
:laugh: พี่พายกวนตีนอ่ะ 5555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ถถถ คู่นี้ต้องลุ้นกันต่อไป นี่สินะหมอเถื่อน 555
-
ฮาร์ดคอร์มากค่ะ มารอติดตามมม :katai2-1: :katai2-1:
-
หมอ ตบแม่งเลย :laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
หมั่นไส้ไอ้พี่พายด้วยคนนนน
กวนมากกกก
อ่านไปหัวเราะไป ขำจนกรามจะค้างแล้ว
บุคลิกหมอโหดนี่ชอบมาก ถ้าเจอหมอแบบนี้ต้องคิดก่อนว่าจะขึ้นเขียงหรือยอมป่วย ฮ่ะๆ
อยากเห็นหมอปราบไอ้พี่พายได้
เกร้ดดดด
-
หมอโจ้เถื่อนได้ใจอ่ะ
-
คุณ พ.คนโสด
“วันนี้กลับเร็วนะครับ”
โจ้หันไปมองผู้ชายตัวใหญ่เปลือยท่อนบนกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ข้างบ้าน ใครคนนั้นเอ่ยทักพร้อมกับเดินมาหาที่ข้างรั้วพลางยิ้มหล่อให้ ถึงปกติแล้วโจ้จะโหดและโฉดขนาดไหนก็ไม่เคยเสียมารยาทขนาดที่ว่ามองหน้าคุณพ. แล้วหันกลับมาไขกุญแจเดินเข้าบ้านไปโดยไม่ได้ตอบอะไรเลย ส่วนคนที่คล้ายกับโดนเมินก็ยังทักได้ทักดีอยู่ทุกวี่ทุกวัน เป็นเวลามากกว่า 3 เดือนแล้ว จนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เสียมารยาทมากกว่ากัน
วันนี้โจ้กลับเร็วเพราะมีนัดกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันสามชาติเศษเนื่องด้วยเป็นหมอเหมือนกัน เวลาที่จะเจอกันจึงแทบจะไม่มี จึงใช้โอกาสเนื่องในวันเกิดเพื่อนตัวเองในการพบกัน โดยที่เจ้าของวันเกิดจะมาหาเขาที่บ้านเอง หมอรู้ทันไอ้หมอแว่นเพื่อนของตัวเองว่าอยากจะมาเอาของขวัญวันเกิด
แต่ทว่า...โจ้เองลืมวันเกิดเพื่อนตัวเองไปเสียสนิท ลืมไปเลย...ลืมจนรู้สึกผิด
ปกติแล้วเพื่อนผู้ชายจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องวันสำคัญหยุมหยิมอะไรเสียเท่าไหร่ มีแต่เพื่อนสนิทโจ้นี่เองที่ดูจะเยอะเกินมนุษย์มนาไปมาก ถ้าบอกไปตรงๆ ว่าลืม โจ้อาจจะต้องง้อเพื่อนตัวเองไปเป็นเดือน หมอเลยจัดการโทรสั่งเค้กวันเกิดที่ร้านในห้างแถวบ้าน เพราะคิดว่าเพื่อนมันถ้าไม่ได้เป่าเค้กก็คงงอนหนักอีกเช่นกัน
โจ้รู้ลักษณะนิสัยของเพื่อนตัวเองดีก็เลยตามใจ บางทีก็ตามใจจนมันเสียคน
หมอรีบอาบน้ำเพราะเข้าเวรแล้วไม่ได้อาบมาเกือบสองวัน กะว่าขับรถไปเอาเค้กที่ร้านกลับมาบ้านคงถึงเวลานัดกับเพื่อนพอดี หมอก้าวยาวๆ มาถึงรถทั้งๆ ที่หัวยังเปียกอยู่ เขาพยายามสตาร์ทรถ คงเพราะไม่ได้ขับมานานแถมไม่มีเวลามาอุ่นเครื่อง น้องมินิคันสีครีมน่ารักจึงสตาร์ทไม่ติดเอาเสียอย่างนั้น โจ้บ่นไปพยายามสตาร์ทรถไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็ล้มเลิกความตั้งใจ
“รถหมอเป็นอะไรเหรอ”
รถกูคงเป็นยานอวกาศมั้ง... โจ้มองหน้าคนที่โผล่หัวข้ามกำแพงมาถาม ผู้ชายข้างบ้านถอดเสื้อโชว์ซิคแพคพร้อมผิวสีแทนดูเหมือนกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ บางทีหมอก็แอบคิดว่าต้นไม้บ้านคุณพ. คงมาจากแหล่งชุ่มน้ำเพราะออกมาทีไรก็เจอคนข้างบ้านอยู่ในสภาพนี้
จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่โรงจอดรถกับกำแพงบ้านสองหลังอยู่ติดๆ กัน หมอที่มีวี่แววว่าจะไปเอาเค้กสาย มองคนข้างบ้านที่ยิ้มแฉ่งสดใสอย่างกับพระอาทิตย์ก่อนจะตอบ
“รถผมสตาร์ทไม่ติด”
คุณพ.มีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อหมอยอมเปิดปากคุยด้วย แต่แล้วไม่ถึงครึ่งวินาทีคุณพ. ก็ทำให้หมอไม่อยากคุยด้วยอีกจนได้
“คงเพราะรถมันกลัวหน้าหมอมั้ง โคตรดุ”
โจ้ผู้ไม่เคยต่อล้อต่อเถียงกับคน โดยเฉพาะผู้ชายด้วยกันถอนหายใจยาวเหยียดอย่างเหนื่อยใจ ส่วนคนข้างบ้านที่ยิ้มร่าเกือบตลอดเวลาเอ่ยถามอย่างไม่เกรงกลัวรังสีอำมหิต
“ไปไหน ให้ผมไปส่งไหม”
โจ้สังเกตว่าคุณพ. ของสาวๆ นี่ยิ้มพร่ำเพรื่อเหลือเกิน โดยเฉพาะลักยิ้มนั่นคงเป็นเสน่ห์ของเขามั้ง แต่โจ้ว่าบางทีอย่ามาใช้กับผู้ชายด้วยกันดีกว่า หมอขนลุก…
โจ้มองหน้าคนข้างบ้านที่ยืนพูดจาไร้สาระพลางยิ้มทะเล้นอยู่พักเดียวก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากบ้านที่ไกลจากถนนเกือบสองกิโลด้วยท่าทางหัวเสียพอสมควร แต่เพียงแค่เปิดประตูรั้วออกมาฟ้าที่ครึ้มตั้งแต่บ่ายก็มีวี่แววว่าฝนจะตก เขาควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง เปิดหาเบอร์โทรแท็กซี่พร้อมกับรีบโทรไปอย่างรวดเร็วจนได้ใจความว่า ทางบ้านหมอรถติด ต้องรออีกเกือบยี่สิบนาที...
หมอหันรีหันขวางไปพบกับคนข้างบ้านที่ถือสายยางสีเขียวพร้อมกับยิ้มให้หมอ ยิ้มหวานอย่างกับรู้ทัน
“เอ่อ พอดีว่าผมจะไปธุระ ยืมรถสักพักได้ไหมครับ”
เขาแอบเห็นว่าอีกคนแอบกลั้นหัวเราะแต่ไม่นานนักก็เก๊กออกมาอย่างเก่า
“เดี๋ยวผมพาไปเนอะ” พอว่าอย่างนั้นคนข้างบ้านก็รีบกุลีกุจอไปใส่เสื้อหยิบกุญแจรถ โจ้ที่ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดเดินไปข้างรั้วพร้อมกับจ้องตาไอ้หมาพันธุ์อะไรสักอย่างที่ตัวใหญ่เหมือนเจ้าของมันก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวมันแรงๆ เพราะหมั่นเขี้ยว
เวลาที่โจ้กลับบ้านมาแล้วคุณคนข้างบ้านไม่อยู่มักจะเห็นหมาตัวโตๆ นั่งนิ่งๆ รอเจ้าของอย่างน่าสงสาร พอลองเรียกด้วยชื่อมั่วๆ ดูหมาก็นั่นก็ส่ายหางพร้อมวิ่งเข้ามาหาอย่างอยากจะเล่นด้วย ซึ่งโจ้ก็เล่นด้วยทุกครั้งจนกลายเป็นเพื่อนกันแล้ว หมอยอมรับอย่างสนิทใจว่าสนิทกับหมาข้างบ้านมากกว่าเจ้าของมันเสียอีก
“ตัวใหญ่ฉิบหายเลยไอ้เบ็ก พ่อมึงให้แดกเด็กเหรอ”
ดูเหมือนการสนทนาทางเดียวของหมอกับหมาข้างบ้านจะเหมือนการด่า แต่ถ้าได้เห็นหน้าของมันที่กำลังยิ้มพร้อมกับลูบหัวหมาด้วยก็จะดูออกว่าหมอแค่เอ็นดู เอ็นดูเบ็กได้โหดสมกับเป็นหมอโจ้นั่นเอง
“มันชื่อใบตองนะหมอ ไม่ได้ชื่อเบ็ก”
ชื่อเบ็กนี่โจ้ตั้งขึ้นมาเองอย่างถือวิสาสะ หมอมองหน้าคนข้างบ้านที่หายไปไม่ถึงห้านาทีก่อนจะสาวเท้าออกไปรอหน้าบ้าน ถ้าไม่เพราะเพื่อเค้กของเพื่อนสนิทแล้ว โจ้ไม่มีทางมาทำตัวเสี่ยงแบบนี้เด็ดขาด
แล้วแค่ไปซื้อเค้กต้องขับปอร์เช่เลยรึ...หมอกระพริบตาปริบๆ มองรถหรูพลางคิดว่าอยากให้สรรพากรตรวจสอบรายได้ของพวกนักดนตรีหน่อยว่ามันปีนึงได้เท่าไหร่ หมอจะได้เลิกเป็นหมอแล้วไปหัดเล่นกีตาร์ต่อ
“หมอไปทำอะไรที่ห้างครับ”
โจ้ผู้พอมีสำนึกว่าได้รบกวนคนข้างบ้านมาหันไปตอบด้วยมารยาท
“เอาเค้กครับ”
“วันเกิดหมอเหรอ”
ใครคนนั้นถามพลางหันมายิ้มให้ โจ้ยิ้มให้หน่อยๆ อย่างมารยา...มารยาถูกแล้ว เพราะหมอมันกำลังเสแสร้งสุดๆ
“ของเพื่อนครับ”
“หมอมีเพื่อนด้วยเหรอ...”
และแล้วความพยายามยิ้มแย้มของหมอก็จบสิ้นลง โจ้ว่าบางทีคุณพ. ที่เคยโดนทุบหัวแบะต้องไปเช็คสมองเพิ่มบ้าง เพราะการกวนตีนชาวบ้านชาวช่องโดยเจตนาไม่เว้นแต่ละวันมันแปลกอยู่เหมือนกัน
โจ้เลือกที่จะเสียมารยาทอันไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว โดยการเลิกคุยกับคนข้างบ้านแต่หันหน้าออกไปมองข้างทางแทน เกิดมาหมอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้นั่งรถรุ่นท้อป แต่ที่ไม่คาดฝันกว่านั้นคือการต้องมานั่งฟังคุณพ.ฮัมเพลงท่าทางมีความสุข เพื่อเพื่อนแท้ๆ เลย...
ตั้งแต่ลงจากรถโจ้ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเป้าสายตาอยู่ตลอดเวลา เชื่อขนมกินได้ว่าที่คนมองไม่ได้มองหมอ คนเขามองคุณพ.ต่างหาก หมอลองพิจารณาดูแล้วที่เขามองๆ กันไม่ใช่ว่าคุณพ.ดังหรอก เพราะถ้าดังจริงต้องมีคนมาขอถ่ายรูปแต่นี่คงเป็นเพราะออร่าและความหล่อเหลาเจ้าชู้มากกว่า
เห็นโปรยยิ้มไปทั่ว...นั่นมึงคิดว่าตัวเองเป็นนางสาวไทยเหรอ..?
“เค้กให้ใครเหรอหมอ...”
“เพื่อน” คนที่มาด้วยถามคำถามเดิมอีกครั้งพลางจ้องที่เค้กสีชมพูแหววที่เหมือนซื้อไปให้ลูกสาวมากกว่า
ความจริงแล้วหมอเกรงใจอีกคนเหมือนกันที่ต้องมาด้วย แต่คนข้างบ้านให้เหตุผลมาว่า ‘คนกันเองครับ’ หมอเลยไม่ว่าอะไร แม้จะไม่อยากเป็นคนกันเองก็ตาม
โจ้นัดเพื่อนไว้สองทุ่มแต่สองทุ่มครึ่งแต่ตัวเองยังติดแหง็กอยู่บนถนนกับสารถีจำเป็นที่นั่งถามนั่นนี่จากหมอ แต่หมอไม่ตอบสักคำ เมื่อนั่งเล่นโทรศัพท์จนแบตใกล้จะหมด หมอเลยเลือกที่จะนั่งนิ่งๆ แล้วมองข้างนอกแทน สักพักไอ้เพื่อนเวรก็โทรมาจิกทั้งๆ ที่ห้านาทีที่แล้วหมอก็บอกไปแล้วว่ารถติด นี่ขนาดรีบมานะนี่ ถ้ามัวรอพี่แท็กซี่ป่านนี้คงยังไม่ถึงไหน
“มึงอยู่ไหนว้าาาา” เพื่อนเวรที่แอบปีนรั้วเข้าไปนั่งรอในสวนหน้าบ้านแล้วโทรมาเร่ง
“อยู่ที่เดิมที่กูบอกมึงไปก่อนหน้านี้นั่นแหละ” โจ้พูดแล้วก็กดวางสายเพราะเห็นว่ารถเริ่มวิ่งได้แล้ว หมอเผลอหันไปมองคนข้างบ้านที่ดูสงบเสงี่ยมขึ้น มานึกๆ ดูแล้วไม่รู้ตัวเขาเองจะอคติอะไรกับคนข้างๆ กันนักกันหนา แต่ไม่ทันไรหมอก็พับความคิดที่อยากจะญาติดีกับคุณพ.ไว้ในกล่อง แล้วปากล่องออกมหาสมุทรอินเดียไปซะ
“จ้องขนาดนั้น อยากมาเป็นน้องชายผมแล้วเหรอ”
เพราะโคนเต๊าะแบบนี้ไง...ถึงทำใจให้ญาติดีไม่ได้สัที!
ที่หนังสือก็อซซิบบอกว่าคุณพ.เป็นไบเซ็กชวลนี่ท่าจะจริง แต่โจ้ว่าอีกคนคงเล่นด้วยผิดคน เล่นกับหมอโจ้มือหนึ่งแห่งห้องฉุกเฉินถ้าไม่บ้าก็ประสาทแน่นอน
“พ่อกูมาแล้วววว” เพื่อนของหมอตะโกนทักทายทันทีที่โจ้กลับถึงบ้าน
“จิงโจ้นั่งนี่ๆ” อีกคนตบเก้าอี้หน้าบ้านปุๆ ให้นั่งลงเสมือนเป็นบ้านตัวเอง หมอวางของที่เผลอซื้อมาหลายอย่างแล้วเดินไปเปิดบ้าน แต่เพื่อนเขาดันอยากจะนั่งรับลมให้ยุงแทะขาที่นอกบ้านแทน จริงๆ แล้วโจ้ไม่ได้กลัวยุงเลย หมอกลัวอะไรที่ตัวใหญ่กว่ายุงต่างหาก...หมอกลัวคนข้างบ้านมากกว่า
“เออโจ้ รุ่นพี่ไอ้ซินคนนึงซื้อบ้านในหมู่บ้านมึงด้วย” เพื่อนของหมอพูดถึงเพื่อนของแฟนตัวเอง...ซึ่งเพื่อนหมอมีแฟนเป็นผู้ชาย
ตอนแรกที่หมอเห็นว่าเพื่อนสนิทของตัวเองคบกับผู้ชายด้วยกันก็รู้สึกอคติอยู่ไม่น้อย เพราะรู้มาตั้งแต่แรกว่าเพื่อนตัวเองที่มีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด ด้วยหลายๆ อย่างมันดูเป็นไปไม่ได้ในเวลานั้น ทั้งหมอไม่ค่อยเชื่อในความรักของเพศเดียวกันเสียเท่าไหร่ นึเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย แต่พอลองมองดูดีๆ ก็เห็นว่าเพื่อนมีความสุขดี มีความสุขจนถึงวันนี้เสียด้วยซ้ำ... เป็นความรักของหมอเองมากกว่าที่เชื่อมั่นหนักหนาแต่กลับล้มไม่เป็นท่า
เมื่อกี้...โจ้ที่ฟังเพื่อนบ่นนั่นนี่อาจจะกำลังโฟกัสผิดจุดก็เป็นได้
“เพื่อนโจ้ ผมนี่ซาบซึ้งในความดีของมึงจริงๆ”
หมอเหล่มองเพื่อนของตนที่แกะกล่องของขวัญแล้วพบว่าภายในนั้นเป็นของที่เจ้าตัวอยากได้มานาน โจ้ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วหมอบีมมันซาบซึ้งในตัวมันหรือเงินกันแน่ โจ้กำลังตั้งใจปักเทียนบนเค้กไม่ได้ฟังเพื่อนที่บ่นหงุงหงิงมากนัก เอาจริงๆ ถึงพวกมันจะดูซีเรียสเรื่องวันเกิด แต่ผู้ชายก็ยังเป็นผู้ชายวันยังค่ำ มีที่ไหนซื้อเค้กมาให้เจ้าของวันเกิดช่วยปักเทียน
-
“เห็นรถจอดอยู่ แล้วมึงไปยังไงวะ”
“ไปกับคนข้างบ้าน”
เจ้าของวันเกิดนั่งช่วยเจ้าของบ้านปักเทียนบนเค้กมองหน้าเพื่อนโจ้อย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก ปกติแล้วโจ้เป็นพวกไม่ค่อยมีคนคบและไม่คบใคร แต่เอาจริงๆ ไม่ใช่เพราะนิสัยโจ้มันแย่ โจ้เป็นคนแข็งๆ ต่างหากแต่จริงๆ แล้วค่อนข้างใส่ใจความรู้สึกคนอื่นข้างมากทีเดียว พิสูจน์ได้จากเค้กสีชมพูนี่ได้เลย!
“หมอบีมเหรอ”
โจ้เหมือนได้ยินเสียงเรียกเบาๆ มาจากข้างบ้าน เพื่อนหมอแว่นที่นั่งๆ อยู่หันขวับไปมองพร้อมกับบ่นตามประสา
“ใครเรียกกู”
และแล้วมหกรรมความบรรเทิงในชีวิตหมอก็เริ่มขึ้น!
“ไอ้เหี้ยพายยยย บังเอิญเหี้ยๆ”
โจ้ประมวลผลสมองไม่ทันทั้งๆ ที่ปกติฉลาดและชั่วร้ายมาก หมอนั่งมองหน้าเพื่อนและคุณคนข้างบ้านสลับกันไปมา
“เหี้ยเยอะไปแล้วพี่” ใครคนนั้นหัวเราะแล้วหันมายักคิ้วให้หมอโจ้ที่นั่งเอ๋อแดกอยู่ คำว่า ‘ผมว่าหมอหน้าคุ้นๆ’ ของคนข้างบ้านลอยเต็มหัวหมอไปหมดเลย สรุปแล้วคุณพ.ไม่ได้ประสาทเสื่อมสินะ แต่เป็นโจ้ที่กำลังจะประสาทเสียเอง
“เพื่อนโจ้นี่ไง รุ่นพี่ไอ้ซินที่กูบอกว่าซื้อบ้านหมู่บ้านนี้ไง!!!” เพื่อนแว่นของหมอลุกขึ้นแล้วชี้ไปทางรั้วเตี้ยๆ ข้างบ้านอย่างรื่นเริง แต่หมอโจ้กลับรู้สึกว่าชีวิตตัวเองสั้นลงไปอีกสามปี
“รู้จักกันยังวะ” หมอแว่นถามคนข้างบ้าน
"สนิทกัน หมอโจ้คุยนี่กันทุกวัน"
ท่าทางตื่นเต้นและดีใจจนออกนอกหน้าของเพื่อนหมอโจ้และคนข้างบ้าน ทำเขาตากระตุก โดยเฉพาะคุณพ.ที่ยืนยิ้มยักคิ้วอยู่ตรงนั้นน่ากระโดดถีบเป็นที่สุด
โจ้ผู้ที่ไม่เชื่อเรื่องดวง พรหมลิขิตหรือความบังเอิญอะไรห่าเหวพรรคนั้นคิดได้แล้วว่า...พรุ่งนี้หมอจะไปทำบุญล้างซวย…
สรุปแล้วคุณคนข้างบ้านที่บอกขอบคุณพร้อมบอกซาโยนาระกันเมื่อเย็นก็มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ข้างๆ กัน ไม่ต้องเดาเลยว่าใครชวน และคนถูกชวนก็มีมารยาทไม่มามือเปล่า แต่ถือแอลกอฮอล์สีขาวใสแพคเกจจิ้งหรูหราราคาแพงแต่ฤทธิ์แรงเยี่ยง 40 ดีกรีมาด้วย หมอที่งานเยอะทั้งอกหักมานานไม่มีเวลามาผ่อนคลายดื่มไปเยอะกว่าปกติพลางนั่งคุยกับเพื่อน โดยลืมไปแล้วว่าเคยหมั่นไส้ไอ้บ้าที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“กูว่าหมีโพล่ามันน่ารักจะตาย ตัวขาวๆ” บทสนทนาของหมอโจ้และเจ้าของวันเกิดเริ่มต้นมาตั้งแต่สภาวะโลกร้อน ลามไปถึงเรื่องอย่างเพนกวินและหมีขาวอะไรน่ารักกว่ากัน
“ม่ายยยยยย เพนกวินคิ้วท์กว่า” คือความจริงเรื่องแบบนี้มันไม่น่าจะเป็นประเด็นได้เลยหากไม่ได้เมาไร้สติแล้ว
“เชื่อกู กูเป็นหมอ” คนเป็นหมอบอกหมออีกคนที่นั่งอยู่เยื้องๆ กันด้วยแววตาจริงจังเสียจนอีกคนที่เมาไม่ต่างกันเผลอเชื่อแบบโง่ๆ
“หมีคงน่ารักกว่าเนอะ” พายที่เมาน้อยสุดในโต๊ะนั้นส่ายหน้าปลงให้กับพวกเมาแล้วปัญญาอ่อน
“แต่กูว่าเพนกวินก็น่ารักนะ กูก็เป็นหมอ”
“หมีโพร์ล่าสิวะ”
พายมองหมอสองคนที่บ่นวนไปวนมาเพราะสติไม่ค่อยเต็มร้อย แต่ถึงหมอโจ้จะเมาก็พอรู้ว่าคนข้างบ้านกำลังจ้องแถมจงใจยิ้มให้อย่างมีเลศนัย หมออยากจะเอานิ้วจิ้มตาสีสวยนั่นจริงๆ กระลิ้มกระเหลี่ยเหลือเกิน
คุณพ.ผู้นั่งตัวตรงจิบเหล้าหล่อๆ มองวิวัฒนาการของหมอโจ้ที่ปกติแล้วเป็นคนที่นิ่งและเย็นชาเป็นที่สุด แต่พอเมาแล้วพูดมากจนมันงงว่านี่หมอเมาเหล้าหรือเมาน้ำลายตัวเองกันแน่
"นี่หมอเมาเหล้าหรือเกรียนวะ"
พายแอบแหย่อีกคนออกไปเมื่อเห็นว่าพี่แกกำลังบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว
"ทีมึงเมาแล้วอ้วกกูยังไม่ว่าอะไรเลย"
หมอที่ปกติบ่นในใจมาตลอด โพล่งออกมาเมื่อแอลกอฮอล์ในร่างกายพลุ่งพล่าน ทำเอาอีกคนรู้สึกผิดขึ้นมาทันที พายยิ้มๆ ให้คนเมา พายพอรู้มาสักพักแล้วว่าหมอเป็นเพื่อนของแฟนรุ่นน้องตัวเอง
ตอนแรกพายคุ้นหน้าหมอมาก รู้สึกเหมือนเคยเจอกันครั้งสองครั้งที่ไหนสักที่ คิดทั้งวันจนคิดออกว่าเขาเป็นเพื่อนกับแฟนรุ่นน้องตัวเองเลยถึงบางอ้อ จะว่าโลกกลมก็คงไม่ผิด แต่พายว่าเป็นเพราะสังคมที่อยู่ใกล้กันต่างหาก ถึงได้มาเจอกันแบบนี้ ทั้งอีกอย่างบ้านหลังนั้นพวกเพื่อนๆ น้องๆ แนะนำมา เห็นว่ามันสงบดี…
จะว่าบังเอิญเสียหมดก็คงไม่ใช่ บังเอิญจริงๆ คงเป็นเรื่องที่มันหัวแตกแล้วโดนหมอจับมัดกับเตียงต่างหาก อันนั้นคุณพ.จำความโหดเหี้ยมของหมอได้ขึ้นใจเลยทีเดียว
.
.
.
พายผู้ไม่มีมีญาติในเมืองไทยสักคนแต่มีน้องสาวอยู่เป็นร้อย เดินออกมามองคุณหมอที่นอนเปื่อยเหมือนซากสาหร่ายในทะเลบนโซฟา เมื่อคืนหมอทั้งสองเมามาก เมาจนจอดับไม่สามารถรับสารและสื่อสารอะไรได้อีกต่อไป พายไม่เข้าใจว่าทำไมพวกคออ่อนมากๆ ถึงกินเหมือนอาบแบบนั้น แต่ดูๆ ไปแล้วพวกพี่แกคงเก็บกด
หมออีกคนถูกแฟนแบกกลับบ้านไปตอนก่อนจะสาง ส่วนหมออีกคนไอ้พายจูงเดินง่ายๆ มานอนในบ้านของคุณพ.เอง
พายก็แค่อยากแกล้งหมอ...อยากเห็นว่าตื่นมาจะทำหน้ายังไง
คุณพ.ใช้นิ้วจิ้มๆ ที่คอขาวๆ ของอีกคน ก่อนจะกระดกขาเขียวเย็นรสขมลงคอเป็นกิจวัติประจำวันยามเช้า เขายิ้มแล้วมองหน้าเพื่อนบ้านที่หลับแล้วค่อยดูน่าคบขึ้นมาอีกนิด
พายหรือพชรที่อ่านว่า พะชอน เป็นผู้ชายที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองมีเชื้อชาติเป็นไทยแท้หรือลูกผสมจากไหนบ้าง นอกเสียจากรู้ว่าตาตัวเองเป็นสีน้ำตาลอ่อน ผิวแทนตั้งแต่เกิด ลักษณะคลับคล้ายคลับคลากับคนไทยทั่วไปแต่ก็ไม่ใช่เพราะโครงหน้าคมสันและจมูกโด่งจัดทั้งรูปร่างสูงใหญ่ เคยมีหลายคนทักว่าพายเป็นลูกครึ่งละตินหรืออาหรับ…แต่เขาไม่รู้หรอก ไม่รู้จริงๆ เพราะพายโตมาในสถานที่รับเลี้ยงกำพร้าแห่งหนึ่งในกรุงเทพตั้งแต่เกิด
เขาและเพื่อนๆ หลายๆ คนถูกรับไปเลี้ยงด้วยพ่อแม่ใหม่ที่ส่วนมากมักจะมีเมตตา พายได้พ่อแม่ใหม่ที่ดีกับเหลือเกิน แต่ไอ้ช่องโหว่ในหัวใจก็ลึกเกินไปที่จะถมให้เต็ม ใครหลายคนอาจจะไม่เคยเข้าใจว่าการขาดความอบอุ่นมันเป็นยังไง...พายเป็นคนหนึ่งที่รู้ดีทีเดียว ใครหลายคนบอกว่าเขาน่าสงสาร แต่ตัวเขาเองกลับไม่ได้คิดแบบนั้นแม้แต่น้อย
พายเริ่มเล่นดนตรีตั้งแต่เด็ก วิชาดนตรีและการเล่นกีตาร์เป็นวิชาที่ชอบมากที่สุด และเขาก็ใช้ดนตรีหาเลี้ยงตนเองมาจนโต เล่นดนตรีตามร้านอาหาร ผับ หรือตามข้างทางก็เคยทำมาหมดแล้ว ในตอนที่ใช้ชีวิตกลางคืนแบบนั้น ด้วยหน้าตาและรูปร่างก็มีผู้ชายและผู้หญิงเข้ามาหาตลอด แต่อย่างไรก็ตามตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากอยู่กับใครไปตลอด
พายกล้าบอกอย่างเต็มปากว่าเขากลัวการพลัดพราก ทั้งไม่เชื่อในความรัก ไม่แม้แต่จะศรัทธาด้วยซ้ำไป ถ้าพูดถึงเด็กหรือผู้คนมีปัญหาหลายๆ แบบ แน่นอนว่าพายคงเป็นแบบใดแบบหนึ่งในจำนวนนั้นแน่นอน
เจ้าของบ้านที่ดื่มชาจนใกล้จะหมดขวดเอื้อมมือไปจับไหล่คนที่เมาแล้วเรื้อนเมื่อคืนนี้ ความจริงก็ไม่อยากจะปลุกหรอกถ้าวันนี้เขาเองไม่ได้นัดน้องสาวอีกคนไว้ในตอนเที่ยง
“คุณหมอ ลุกครับลุก”
เขาปลุกคนที่นอนหลับอุตุ คุณหมอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาหน้ายุ่งทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังนอนหน้าตาน่ารักอยู่แท้ๆ
ถ้าพูดถึงสเป็คแบบที่พายชอบที่สุด นับจากบรรดาสาวและชายที่คั่วมาเกือบครึ่งค่อนโลก คุณพ.ชอบลักษณะหน้าตาแบบคนจีนหรือฮ่องกงมากที่สุด เขาชอบสีผมเข้มจนเกือบดำสนิท ตัดกับผิวขาวๆ แบบหมอโจ้เพราะมันดึงดูด พายชอบตาสีเข้มของหมอเวลาที่จ้องตากลับอย่างไม่เกรง และไม่แม้จะประหม่า
พายไม่ได้ชอบผู้ชายหรือผู้หญิงไปมากกว่ากัน เพราะผู้หญิงหรือผู้ชายก็คนเหมือนกัน หลายคนเรียกเขาว่าไบเซ็กชวลแต่เขาไม่ได้สนในเรื่องหยุมหยิมแบบนั้น
เคยมีคนบอกว่าพายเป็นเจ้าพ่อจีบหญิง ลองมาทุกรูปแบบ ทุกเลเวลความยากตั้งแต่เด็กสาวคนธรรมดาจนถึงนางแบบชื่อดัง พายว่ามันเป็นศิลปะอย่างนึงที่ต้องทดลองกับคน พายยอมรับว่ากับหมอค่อนข้างจะเล่นด้วยยาก อาจจะเพราะเป็นผู้ชายที่นิ่งมากคนหนึ่ง แต่ก็ทำให้ยิ่งอยากเล่นด้วย อยากรู้ว่าคนที่นิ่งขนาดนี้มีจุดอ่อนตรงไหนบ้างไหม อยากจะแหย่ อยากจะรู้ว่าเวลาหมอยิ้มดีๆ แบบชาวบ้านทั่วไปได้ไหม เรียกว่าเป็นความท้าทายแบบหนึ่งก็ได้
...ถึงจะรู้ว่าเป็นความท้าทายที่ต้องเล่นกับความรู้สึกคนก็ตามที...
“ทำไมกูมาอยู่ที่นี่วะ”
หมอบ่นกับตัวเอง แต่แววตาไม่เป็นมิตรมองเจ้าของบ้านนิ่ง พายต้องรีบชูมือสองข้างแสดงความบริสุทธิ์ใจก่อนที่จะโดนกระโดดเตะก้านคอ
“คือหมอเมาแล้วข้ามกำแพงมา” เขาบอกพลางมองปฏิกริยาของหมอที่ดูเหมือนไม่เชื่อ พายเกือบหลุดขำ…ใครมันจะบ้าเมาแล้วข้ามกำแพงมาวะ
“ส่วนหมอบีมแฟนเขามารับกลับบ้านไปแล้ว”
“แฮงค์แล้วปวดหัวสัสๆ” หมอที่ดูเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่ได้เข้าใจอะไรทั้งนั้นเพราะปวดหัวพยุงตัวขึ้นแล้วหันไปใช้สายตาพิฆาติมองอีกคนที่ทำท่าจะยื่นมือมาช่วย เรื่องปีนกำแพงข้ามมาเอาไว้เคลียร์กันทีหลัง เพราะตอนนี้โจ้อยากกลับไปกินยานอนก่อน
“นั่นก็น้องสาวสินะ” หมอว่าพลางหันไปมองสาวสวยที่กำลังเดินเข้าบ้านมา ก่อนจะปวดหัวมากกว่าเดิมเมื่ออีกคนกวนตีนออกมา
“หมออย่าหึงน่า เราอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง หมอจะมาผมตอนไหนก็ได้” โจ้ถอนหายใจให้กับคนข้างบ้านที่ยืนยิ้มให้หล่อๆ เห็นแล้วเวียนหัว ก่อนจะตอบกลับไป ไหนๆ แล้วถ้าอยากเล่นเกมส์ก็เอา…หมอผู้เวียนหัวเป็นที่สุดตอบกลับไปบ้าง
” ไว้เดี๋ยวมาหาละกัน” โจ้พูดด้วยท่าทางเซ็งจิต ช่วงนี้อกหักกำลังหาอะไรทำแก้เซ็งอยู่พอดี พายยักคิ้ว...ไม่คิดว่าหมอจะกล้ากระโดดลงมาในเกมส์นี้ด้วย
เขาโน้มหน้าเข้าหาอีกคน ได้กลิ่นเหล้าผสมน้ำหอม ก่อนจะบอก
“เอาสิครับ...แล้วผมจะต้อนรับหมออย่างดีเลย”
โจ้เดินกลับบ้านตัวเองอย่างปลงในความคิดปัญญาอ่อน ปล่อยให้อีกคนหัวเราะตามหลังอย่างสนุกสนาน มาคาสโนว่าพ.ก็คาสโนว่าพ.เถอะ เจอหมอโจ้ขาโหดห้องฉุกเฉินก่อนค่อยมาวัดกัน!
TBC.
#หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน
-
หมอโจ้ จะกระโดดลงไปเล่นกับคุณพ.เหรอคะ
คู่นี้ใครจะพลาดรักก่อนกันนะ :hao3:
-
ตื่นเต้น. เขาจะเล่นกันแล้ว
หมั่นไส้คุณพ.เช่นเคย
ขอบคุณค่ะ. ตอนนี้ o13
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครเลย แต่เหมือนทั้งคู่เกิดมาเพื่อคู่กันนะ :m20:
-
พี่พาย คิดจะเล่นกับความรู้สึกของพี่หมอโจ้เหรอ ชิส์ ๆ
ถึงพี่หมอโจ้ จะยอมเล่นด้วย แต่ปรกติพี่หมอ เป็นพวกรักจริงหวังแต่งนะ
ขอให้พี่พาย ทั้งรักทั้งหลงพี่หมอโจ้ก่อนเลย เราทีมพี่หมอโจ้ เข้าข้างพี่หมอโจ้ไว้ก่อนล่ะ
เอาเถอะ ๆ พี่พาย ผู้ไม่เคยรู้จักความรัก จะได้เริ่มเรียนรู้ก็คราวนี้แหละน้า :-[ พี่หมอโจ้จัดให้หนัก ๆ เลย
ชอบน้องเบ็ก หุ่นล่ำบึ้กมาก น้องหมานี่แหละตัวเชื่อมความสัมพันธ์
มีพี่หมอบีม โผล่มาให้หายคิดถึงด้วย ยังเพี้ยนเหมือนเดิม 555
ยังติดใจเรื่อง หมอสาวเน็ตไอดอล น. อยู่นะ จะอะไรยังไงน้อ ไม่อยากให้พี่หมอโจ้เสียใจเลย ฮืออ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณค่า
-
โบกป้ายไฟทีมหมอโจ้
นี่นั่งรอดูหมอพลาดพลั้ง กร้ากกกกก
พี่พายสู้ๆ นะเตงงงง :hao7:
-
หมอเอาคาสโนวาตัวพ่อให้อยู่หมัดเลยนะ :impress2:
-
อร๊าย...หมอบีมคนเพี้ยน(ผู้น่ารัก) เพิ่งถามหาตอนที่แล้ว ตอนนี้โผล่มาเลย...
-
คิดจะเล่นกับความรู้สึกคนอื่นระวังจะไปรักเค้าจริงๆนะพาย
#ทีมหมอโหด เค้าอยากเล่นก็เล่นกับเค้าหน่อยนะคุณหมอ
-
พี่พายมีน้องสาวเยอะจัง 555+
หมอโจ้น่ารัก อยากอ่านต่อแล้วง่ะ
-
ทีมหมอโจ้ค่า
หมอน่ารักดี
-
คุณพะชอนกับหมอโจ้ขาโหด คู่ต่อสู้ที่สมกันมากๆ :hao7:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เริ่มเกมส์ได้
ขอเป็นกรรมการ ไม่เลือกฝ่ายก่อนล่ะกัน 55555555
-
คุณพ.นี่นิสัยไม่ดีเลยเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
-
หมอโจ้ทำไมน่ารัก
-
:laugh:
-
ชอบการบรรยายของเรื้องนี้มากกก มันตลกและสนุก บางทีก็แอบจิกกัดตัวละครเอง ขรรมมากกกกก
-
หมอโจ้ระวังตัวนะนายพะชอนมันกะล่อน ไว้ใจได้ที่ไหน
-
555 ชอบหมอโหด เอาคุณพ.ให้อยู่หมัดเลย
-
#ทีมหมอโจ้ ตะหาก ฮี่ๆ
-
น่าติดตามค่ะ คุณพ.น่ารักดีจัง น้องสาวยั้วเยี้ยไปหมด
-
หมอโจ้!!!!!!!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew2: แอร๊ ขอโทษคุณพ.ไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะเค้าเพิ่งรู้ตอนนี้แหละว่าคือคนเดียวกับพี่พายจากเรื่องโน้นอะ เรื่องโน้นพี่พายออกแนวเจ้าชู้ หล่อๆ เท่ๆ ไม่คิดว่าพอมาเรื่องนี้พี่จะกวน.... ปากเสีย และมั่วได้สุดๆแบบนี้ ฮึ่มมม..จะมาแหยมกับหมอโหดเหรอเดี๋ยวได้รู้ฤทธิ์ o18 o18 o18 #ทีมหมอโหด รัวๆ
-
หมอโจ้อยากเป็นน้องชายเหรอคะ 55555555555555555
อู้ย เอาตัวเองเข้าไปวุ่นวายแบบนั้นระวังจะหนีไม่พ้นน้า :hao5:
-
หมอเล่นกับพายแบบนี้มันเหมือนเอาน้ำมันไปราดกองไฟนะคะหมอ
จากนี้ก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้นะคะหมอ
แรกก็#ทีมหมอ ตอนนี้เริ่มลำเอียงไป#ทีมพายแล้ว 55
ไม่ว่ากันเนอะ^^
-
สงสารหมอโจ้ดีมั้ยนะ มีเพื่อนบ้านแบบนายพ.
แต่เค้าขำนำมาเลยอะ หมอเป็นคนตลกกก
-
คุณพ.เล่นๆแบบนี้ระวังนะคะ :hao3:
-
หมอคิดดีแล้วเหรอไปเล่นกับคุณพ.แบบนั้น
-
แหมมมม หมอโหด โฉด เถื่อน หายากแบบนี้
ระวังคุณพ.จะแพ้เกมซะเองนะเออ
ปล.#ทีมหมอโหด
ปลล.คุณพ.กวนส้นได้ใจ
-
หุหุ เกมส์นี้ช่างน่าติดตามยิ่งนัก
-
หมอต้องระวังตัวหน่อยนะ ขืนเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้บ่อยๆระวังนักดนตรี พ. จะแอบลักหลับเข้าซักวัน
-
โถ่ พี่พ.เป็นคนมีปมนี้เอง :o10: :o10: :o10:
แต่หมอโจ้นี้น่าร้ากกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
คุณพ.!!!!ทำไมเล่นกับความรู้สึกคนแบบเน้!! อย่ามาทำเฮียหมอฉันเสียใจนะเว้ย โชะ!!!:z6: #ทีมหมอโหดครัช
-
คุณ พ. แกก็เกรียนและกวนจริงๆ
-
หมอโจ้อาจได้เป็นมากกว่าน้องชาย :hao3:
-
น่าลุ้นว่าคู่ของหมอโจ้กับคุร พ.จะลงเอยกันแบบไหน ปู่เสื่อรอค่าาา :hao7: :katai2-1:
-
คิดถึงคุณหมอ :mew2: :mew2:
-
รอนะจ๊ะ :mew1:
-
หมอโจ้นี่สายซึนสินะ!!!
พี่พายคะ เฟรนลี่เกิ๊นนน/กวนตีงด้วย 55
#ทีมหมอโหดค่ะ /สายซึนดี อิอิ
-
#ทีมหมอ อยากรุ้จริงๆ หมอจะใช้วิธีไหนกำราบคนเจ้าชู้ให้รู้จักความรัก
-
เด่วรู้เลยค่ะคุณ พ. :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เล่นกับหมาหมาเลียปากนะโจ้~~~~~~
-
หมอ ปลาทองมองตากันไม่ท้องนะ ถ้าให้ท้องต้องปลากัด หมอเป็นไรมากกับปลาทองป่ะ ลงท้ายอินโทรก็เล่นซะไปฆ่าปลาทองเลย
-
ระวังนะคุณพ. จะหลงหมอโจ้จนโงหัวไม่ขึ้น
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยย ขำ 555555555 ลุ้นว่าหมอโจ้จะจัดการไก่แจ้พชรยังไง ติดตามจ้าา มาต่อเร็วๆนะ :m20:
-
ชื่อดึงดูดมากจริงๆ น่าสนใจๆ :katai2-1:
-
โธ่พี่พ. อย่าหลอกหมอโจ้เล่นๆนะคะ ขานี้โหดจริง (เหรอ?)
ไหนๆก็เจอคนในสเปคแล้ว ทำไมพี่พ.คนโสดไม่จีบเพื่อนข้างบ้านดูหน่อยล่ะคะ...
ป้าว่าหรอยแรงนะเออ ซู๊ดดดดด! ว่าพลางปาดน้ำหมากหนักมาก
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
-
หมากับหมอก็เหมือนกัน
“ไอ้เบ็ก นั่งนิ่งเลยมึง” หมอกำลังจะไขประตูเข้าบ้านตัวเองในตอนเกือบทุ่มของวันหันไปทักเพื่อนบ้านตัวโตตัวที่นั่งคอตั้งอยู่ตรงหน้าประตูเหมือนเมื่อเช้า หมาที่ดูน่าจะฉลาดเกินหมาทั่วไปเหลือบมามองมนุษย์หมอตัวซีดแต่ใต้ตาดำ ก่อนจะวิ่งมาหาที่ข้างรั้วพอให้เขาลูบหัวลูบหางให้
“ยุงไม่กัดเหรอวะ” โจ้พูดพลางขยำขนยาวๆนั่นอย่างมันเขี้ยว ดีที่ตอนนี้เป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว อากาศกำลังเย็นสบาย ไอ้เบ็กเลยดูจะไม่ทรมานกับความหนาของขนมันนัก
“มองก็ไม่มีอะไรให้กินหรอก” โจ้บอกหมาพันธุ์อะไรสักอย่างที่ตัวใหญ่มาก ใหญ่กว่าโกลเด้นที่เคยเห็น หมอว่าจะถามคนข้างบ้านเรื่องเบ็กอยู่หลายรอบ
แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า…เพราะหมอขี้เกียจเสวนาเรื่องอื่นต่อ
“โฮ่ง” เพื่อนบ้านตัวใหญ่ตอบหมออย่างกับว่ารับรู้สิ่งที่บอกแล้ว ก่อนจะเดินกลับไปนั่งนิ่งๆรอเจ้านายอยู่เหมือนเดิม โจ้เห็นลักษณะแข็งขันเหมือนทหารของเบ็กครั้งแรกถึงกับทึ่งกับความภักดีของมัน และโจ้ก็แอบไม่พอใจอยู่หลายครั้งที่เจ้าของเพื่อนบ้านตัวใหญ่ ดูเหมือนจะกลับบ้านไม่ตรงเวลาเสียเท่าไหร่ ถึงจะบอกว่าการนั่งรออยู่นิ่งๆเป็นลักษณะนิสัยของสุนัขเองก็ตามที
หมอกำลังนั่งหาวไปพลางดูทีวีไปพลาง เหลือบไปเห็นหมาตัวใหญ่สีขาวนั่งนิ่งๆอยู่ตรงหลอดไฟสีส้มข้างๆบ้านตั้งแต่เมื่อเย็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ มีคนสนิทหลายคนบอกว่าหมอโจ้เป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนโยนและใส่ใจคนอื่นมากพอสมควร แต่กลับเป็นตัวเขาเองที่ต้องค้านอยู่ร่ำไป เพราะโจ้รู้ตัวดีว่าตัวเองก็ไม่ได้ต่างจากคนทั่วไป เพียงแต่การที่หมอเป็นคนละเอียดในเรื่องเล็กน้อยขัดกับความหยาบคายภายนอกที่มีต่างหาก เลยทำให้ดูขัดแย้งกันในบางที
“ไอ้เบ็ก พ่อมึงไปไหนวะ” หมอถามหมาที่กำลังลุกแล้ววิ่งมาหา เพราะตอนนี้ดึกมากแล้วแต่ยังไร้วี่แววของพ่อไอ้เบ็กมัน อาหารเม็ดบนถาดพร่องลงไปเล็กน้อยเหมือนหมาจะไม่ค่อยหิว แต่ดูลักษณะท่าทางที่นั่งอยู่ท่าเดิมมานานคงเมื่อยมากพอดู
หมอผู้คิดแทนหมาไปเรื่อยหยิบไส้กรอกมาฝาก ไอ้เบ็กหมาที่ตัวใหญ่เท่าหมอหรืออาจจะใหญ่กว่าหมองับไส้กรอกอันยาวแค่ครั้งเดียวก็หมด ทำเอาหมอแทบหยุดหายใจเพราะถูกหมาอมมือตัวเองเข้าไป ด้วยืนช็อคอยู่พักนึงก่อนจะบอกลาหมาแล้วไปนอนด้วยความเป็นห่วง
.
.
.
เช้าวันหยุดโจ้ตื่นมาด้วยความสดชื่นลืมเรื่องเมื่อคืนไปเสียสนิท เพราะวันนี้เป็นวันแรกของเดือนที่หมอได้หยุดพักจึงรู้สึกว่าตัวเองได้นอนเต็มอิ่มเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาเสียที หมอมองห้องนอนตัวเองที่แม้จะไม่สกปรกแต่รกเหมือนห้องเก็บของก่อนจะถอนหายใจพรืดแล้วลุกขึ้นเก็บของเหล่านั้น
หมอมีโอกาสทำความสะอาดบ้านแค่ไม่กี่ครั้งในหนึ่งเดือนก้มๆ เงยๆ ทำอะไรไม่รู้จนเกือบบ่าย จึงเดินลงมาหาอะไรกิน หมอกำลังจะเอนตัวลงบนโซฟาพร้อมกับข้าวกล่องสำเร็จรูปเหลือบไปเห็นเพื่อนบ้านตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ท่าเดิมเหมือนเมื่อคืนเป๊ะ โรงจอดรถที่ว่างและหลอดไปหน้าบ้านนั่นบ่งบอกว่าเจ้าของบ้านยังไม่ได้กลับมาแต่อย่างใด
โจ้ที่อารมณ์นิ่งมาตั้งแต่เช้าเริ่มหงุดหงิดอีกรอบ หมอลุกขึ้นแล้วหยิบไส้กรอกในตู้เย็นไปทั้งถุงก่อนจะเดินออกไปข้างบ้านแล้วเรียกเพื่อนบ้านตัวใหญ่ด้วยเสียงที่ดังพอสมควร
“เบ็ก!” เพื่อนบ้านตัวใหญ่ที่ไม่รู้ว่านั่งแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กระดิกหางก่อนจะวิ่งมาหาทาทางดีใจ โจ้ยื่นไส้กรอกข้ามรั้วเตี้ยๆประมาณเอว แต่เบ็กกลับปฏิเสธโดยการเอาหัวมาดุนที่มือของหมอแทน นับเป็นลักษณะนิสัยของสัตว์เลี้ยงที่แปลกพอสมควร
โจ้ยืนงงอยู่สักพักก่อนจะยิ้มออกมา เขาเก็บไส้กรอกเข้าไว้ในถุงดังเดิมก่อนจะลูบหัวแบบที่เพื่อนบ้านตัวใหญ่คงอยากได้
“โฮ่ง” คำตอบรับเสียงดังนั่นยืนยันสิ่งที่โจ้คิดไว้เป็นอย่างดี หมอหันรีหันขวาง แล้วกระโดดข้ามรั้วบ้านเขาไปอย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะไหนๆอีกคนก็บอกว่าสนิทกันแล้ว แค่ข้ามรั้วนี่คงไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก
“เบ็กนั่งลง” คุณหมอผู้ปีนข้ามรั้วบ้านชาวบ้านชาวช่องอย่างถือวิสาสะพยายามสั่งหมาตัวใหญ่ให้นั่งลง
“โฮ่ง” โจ้ได้คำตอบมาแค่พยางค์เดียวยืนกระพริบตาปริบๆ มองเพื่อนบ้านตัวใหญ่ที่นอกจากไม่ทำตามคำสั่ง ยังมีหน้าเอาลิ้นมาเลียที่มือหมออีกต่างหาก
น้ำลายนี่เหนียวเชียว…
เอาเป็นว่าที่บอกว่าไอ้เบ็กฉลาดหมอขอคืนคำก็แล้วกัน
“ถ้าจะเลียขนาดนั้นมึงกินนี่เถอะ” หมอหยิบไส้กรอกอันเดิมให้ คราวนี้ไอ้หมาตัวใหญ่ก็ยอมกิน กินโดยการอมเอามือหมอเข้าไปเกือบครึ่งเหมือนเดิม
เอาเถอะ…โจ้ว่าเดี๋ยวค่อยล้างก็ได้
“ถ้าจะอมแบบนั้นมึงแดกเข้าไปเลยก็ได้นะ” หมอยืนบ่นหมาที่ทำมือตัวเองเปียกไปด้วยน้ำลาย ส่วนหมาตัวใหญ่ทำหน้างงอยู่ครู่เดียวก่อนจะบอกออกมาด้วยคำเดียวเช่นเคย
“โฮ่ง!!”
โจ้พึ่งรู้ว่าตัวเองเหมือนคนบ้าหัวเราะเสียงดังเมื่อคุณเพื่อนบ้านตัวใหญ่เอาหัวที่ใหญ่กว่าหัวโจ้มามุดตรงสีข้าง อย่างกับอยากจะให้เล่นด้วย ด้วยท่าทางน่ารักอย่างที่มนุษย์ทำไม่ได้
พักนี้หมออยู่คนเดียวมากเกินไปเลยมักจะฟุ้งซ่านด้วยเรื่องของแฟนเก่า เลยคิดว่าบางทีก็อยากจะมีสัตว์เลี้ยงไว้สักตัวเหมือนกัน แต่คิดอีกทีหมอว่าไม่แฟร์เท่าไหร่ถ้าตัวเองจะอยู่กับสัตว์เลี้ยงเฉพาะเวลาที่ว่างแล้วปล่อยให้มันต้องมานั่งรอแบบนี้ เพราะหมอเองก็ไม่ได้มีเวลามากนักด้วย
“ไอ้เบ็ก หยุดเลียยยยย” หมอทะเลาะกับหมาหัวเราะไปพลางหลบหมาไปพลาง ระหว่างที่กำลังสนุกกับการหลบมือจากไอ้เบ็ก เสียงแตรของรถตรงหน้ารั้วบ้านก็ดังขึ้น ก่อนที่คนขับรถคันนั้นจะลดกระจกแล้วตะโกนเข้ามาข้างใน
“พอดีเลยหมอ เปิดประตูให้หน่อยครับ” โจ้ผู้บังอาจกระโดดข้ามรั้วบ้านคนอื่นเข้ามาทำตัวเยี่ยงบ้านตัวเอง จะทำอะไรได้นอกจากเดินทำหน้านิ่งๆ ไปเปิดประตูรั้วให้เจ้าของบ้านตัวจริง ในตอนที่กำลังจะเดินอ้อมออกทางหน้าบ้านเข้าบ้านตัวเอง คนที่พึ่งมาใหม่ก็ตะโกนบอกอีกรอบ
“อย่าพึ่งกลับนะหมอ รอเอาของลงจากรถก่อน”
หมอยืนงงกับปฏิกิริยาของคนที่กำลังเอารถเข้าบ้าน กำลังคิดว่านี่พวกเขาสนิทกันแล้วจริงๆใช่ไหม…สนิทถึงกับสามารถใช้ขนของได้?
หรือไม่...คุณพ.คงมั่วและเนียนมาก...
หลังจากที่โจ้รู้ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนของเพื่อนหรืออะไรสักอย่าง ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่ได้สนิทใจมากขึ้น พายก็ยังเป็นฝ่ายชวนคุยฝ่ายเดียว หมอก็อยากจะเป็นมิตรด้วย...หากอีกฝ่ายไม่มีท่าทางว่าอยากจะงาบหมออยู่ตลอดเวลา
วันนี้โจ้รู้ตัวเองว่าทำเกินไปหน่อยเหมือนกันที่กระโดดข้ามรั้วมา หมอมองคนตัวใหญ่ที่ก้าวลงมาจากรถพร้อมยิ้มกว้างให้
“โทษที ที่ข้ามมา”
อีกคนโบกมือเหมือนไม่ได้ใส่ใจนักก่อนจะยืนมาหยุดตรงหน้า เป็นเวลาเดียวกับที่ไอ้หมาตัวใหญ่วิ่งสุดฝีเท้ามาหา โจ้รู้ดีว่าปฏิกิริยาของเพื่อนบ้านตัวใหญ่นั่นเวลาอยู่กับเจ้าของต่างจากตอนที่เล่นกับหมอมากพอควร แม้จะเป็นสัตว์เลี้ยงแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะให้ใครเลี้ยงหรืออยู่กับใครก็ได้ เพราะที่สุดแล้วไอ้เบ็กมันก็คงอยากจะอยู่กับคนที่มันรักมากกว่า
“หมอมาเล่นกับใบตองเหรอครับ”
โจ้นึกอยู่พักหนึ่งว่าใบตองนี่ใคร…ก่อนจะถึงบางอ้อ เพราะพี่แกตั้งชื่อหมาคนอื่นตามใจชอบ เลยลืมไปว่ามันไม่ได้ชื่อเบ็ก
“อืม เห็นเบ็กมันนั่งนิ่งๆตั้งแต่เมื่อวาน” หมอทำเนียนเปลี่ยนชื่อหมาคนอื่น
“มันไม่ขยับเลยนะ รอมึงอย่างเดียว” เพราะไม่รู้ว่าเจ้าของไอ้เบ็กมันรู้รึเปล่าว่าหมาตัวเองนั่งรออยู่นานเท่าไหร่ หมออยากให้เจ้าของบ้านหลังนี้รู้บ้าง
พายมองหน้าตาบูดบึ้งของหมอเมื่อพูดประโยคนั้นจบด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
“รอพ่อเหรอใบตอง” คุณเจ้าของบ้านก้มลงไปถามหมาตัวใหญ่ที่พยายามยกมือสวัสดีอย่างสุดความสามารถก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“หมาก็เป็นอย่างนี้แหละครับ”
หมอมองคนที่ตอบโดยไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร และหมอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะหงุดหงิดไปทำไมเหมือนกัน แต่รู้สึกคันไม้คันมือแปลกๆ
“เอาเถอะ คนแม่งก็เป็นแบบนี้แหละ เนอะเบ็ก” ปลายประโยคโจ้หันไปบอกไอ้ตัวสีขาวปุกปุยอย่างปลงในชีวิต
“โฮ่ง” และมันก็ตอบกลับมาเสียด้วย
“ฉลาดนะมึง” โจ้ยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงไปขยำขนสีขาวอย่างสนุกมือ และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอคนตัวใหญ่ยืนจ้องท่าทางกรุ้มกริ่มอยู่เหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา หมอก็หุบยิ้มแล้วก็ถามเรื่องอื่นออกไปแทน
“ไหนล่ะของที่จะขน” โจ้หันไปมองที่รถสปอร์ตสีดำคันงาม กำลังนึกถึงภาพของชิ้นใหญ่ที่ผู้ชายตัวโตๆต้องช่วยกันยก ยังนึกได้ไม่เท่าไหร่อีกคนก็ตอบออกมาด้วยหน้าตากวนตีนเช่นเดิม
“มีถุงกับข้าวสองถุงครับ อยากให้หมอกินข้าวด้วยกัน”
โจ้บอกไปรึยังว่าวันนี้รู้สึกคันมืออยากจะกระโดดต่อยคน?
“เอาที่มึงสบายใจ” หมอมองหน้าพ่อไอ้เบ็กอย่างเซ็งจิต ส่วนอีกคนก็เอาแต่ขำ ไม่รู้สนุกอะไรกันนักกันหนากับการได้กวนตีนคนอื่น
“ผมไปหาน้องสาวมาจะให้ขนอะไรครับ”
โจ้ไม่ได้ถือนักหรอกเรื่องที่ไอ้คนข้างบ้านจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน จะเปิดเผยหรือปิดไว้ สันดานจะกวนตีนยังไง เพราะไม่ใช่ธุระกงการอะไรของหมอ แต่มีหนึ่งเรื่องที่โจ้ไม่อยากปล่อยไป
หมอมองหน้าไอ้ตัวสีขาวที่จ้องตาแป๋ว
“มีคนที่รักรออยู่ที่บ้านทั้งคนแล้วยังจะไปหาที่อื่นอีก” หมอพูดถึงหมา เผื่ออีกคนจะคิดอะไรได้บ้าง
“หมอรักผมเหรอครับ” แต่เจ้าของหมาพูดถึงหมอ
โจ้ถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง
“หมาโง่ๆของมึงนู่น!!!” หมอว่าแล้วเดินไปข้างบ้านกระโดดข้ามรั้วเข้าบ้านตัวเองเช่นเคย โดยไม่หันหลังมามองเจ้าของหมาที่กำลังหัวเราะเสียงดัง
.
.
.
-
พายเพิ่งกลับจากการไปทำธุระที่ต่างจังหวัดค่อยๆ ขนของจำนวนมากลงจากหลังรถด้วยความสุนทรี ฮัมเพลงไปด้วยนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่ไปด้วยอย่างอารมณ์ดี คุณพ.พึ่งกลับมาจากเหนือเพราะขับรถไปตระเวนซื้อเครื่องปั้นกับภาชนะดินเผาที่มีเฉพาะแถบนั้น
เรื่องไปหาน้องสาวกับเรื่องกับข้าวสองถุงนี่แค่อยากจะแหย่หมอเล่นเฉยๆ ไม่ได้มีนัยยะอื่นเลย พายที่กลับมาถึงบ้านก่อนหน้านี้สักพักใหญ่มองเข้ามาในบ้านแล้วนึกว่าโจรเข้าบ้านโดนหมาไล่กัด แต่พอเพ่งดูดีๆ กลับเป็นคุณหมอข้างบ้านที่กำลังถูกหมาเลียมือน้ำลายท่วมต่างหาก
ตลอดหลายเดือนที่รู้จักกันพายไม่เคยเห็นหมอยิ้มกว้างมาก่อน แอบแปลกใจอยู่ไม่น้อย แอบคิดมาสักพักแล้วว่าหมอข้างบ้านน่าจะใจดี มีเมตตา ยิ้มน่ารัก แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตา
วันนี้หมอเพราะดูท่าจะเคืองอยู่มากที่เขาทิ้งใบตองไปต่างจังหวัด พายมองหมาที่เดินพันแข้งพันขาแล้วก็อมยิ้ม หมออาจจะมองในมุมที่สงสารหมาแต่ในมุมมองของคนเลี้ยงแล้ว พายรู้ดีว่าใบตองนั้นนิสัยเป็นยังไง
“ใบตอง ซิทดาวน์” พายอยากให้หมอที่ด่าว่าหมาโง่ได้เห็นท่าทางนั่งลงตามคำสั่งอย่างแข็งขัน
พายซื้อหมาตัวนี้มาเมื่อปีที่แล้วตอนที่อยู่ต่างประเทศ ภาษาที่ใช้ฝึกการนั่ง นอน เดินหรือคำติดหูของใบตองทุกคำจึงเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด เวลาจะไปไหนไกลๆแบบนี้พายจะไม่สั่งอะไรไว้ จะปล่อยให้หมาวิ่งเล่นนอนเล่นตามสบาย แต่เพราะใบตองถูกฝึกมาอย่างดี เลยค่อนข้างจะเรียบร้อย
จะว่าไปชื่อเบ็กที่หมอเรียกคงคุ้นหูใบตองมากพอสมควรมันถึงยอมวิ่งเข้าไปหา เพราะเอาจริงๆถ้าใบตองงงมากๆ มันจะนั่งมองนิ่งๆ แล้วเห่าออกมาสั้นๆ หรือไม่ก็เดินเข้าไปเลียแบบนั้นเอง
เท่าที่คุณพ.สังเกตดูใบตองคงงงกับการบ่นของหมอมากพอสมควร ถึงได้เลียจนมือเปียกขนาดนั้น พอคิดแล้วพายก็หลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ
หมอนี่ไม่รู้อะไรแล้วมาบอกว่าหมาคนอื่นเขาโง่
พายใช้เวลามากพอสมควรในการขนของลงจากรถ จานชามและของทั้งหมดนี้เป็นของฝากของเพื่อนๆ รวมทั้งเพื่อนร่วมงานหลายๆ ส่วน จริงๆ แล้วการกลับมาเมืองไทยคราวนี้ก็เป็นแค่การมาพักผ่อนสมอง รวมถึงการนั่งแต่งเพลงเพื่อใช้ในอัลบั้มต่อไปเหมือนหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา
อีกไม่นานพายเองก็จะต้องกลับไปทำงานที่อเมริกาอีกรอบ คราวนี้อาจจะนานไปอีกครึ่งปีหรือเมื่อรวมทัวร์คอนเสริตแล้วอาจจะนานเป็นปีเลยก็ได้ ปกติเวลาพักงานระหว่างอัลบั้มพายจะย้ายไปเรื่อยเกือบทั่วทุกมุมโลก เพราะไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวไว้ ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวหรือบ้าน
นี่นับเป็นครั้งแรกที่พายเลือกที่จะอยู่เป็นที่ เริ่มตั้งแต่การซื้อหมามาเลี้ยงเพื่อผูกมัดตัวเอง ซื้อบ้านที่ทำให้รู้ว่าอย่างน้อยตัวเองยังมีที่ให้กลับ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้นเหมือนกัน…บางทีอาจจะเป็นเพราะอายุก็ได้
แต่เรื่องลงเอยกับใครสักคนพายยังไม่เห็นความเป็นไปได้แม้แต่น้อย
“หมอไปไหน” คุณพ.เงยหน้าถามอีกคนที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน ใครคนนั้นหันมามองอยู่หน่อยแล้วก็ตอบตามมารยาทตามเดิม
“ไปเซเว่น จะเอาอะไร”
ถ้าถามว่าทำไมพายถึงไม่เบื่อที่จะกวนตีนหรือแหย่หมอ แม้ว่าบางทีจะถูกเมิน ก็คงเป็นเพราะพี่แกดูเหมือนจะปากร้ายแต่ใจดีแบบนี้มั้ง
“ขอหมอคนนึง” พายว่าพร้อมกับขำ
และแล้วก็โดนเมินอีกรอบพร้อมกับสายตาโหดๆ ที่จ้องกลับมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่คนแซวกลับยืนหัวเราะจนถูกไอ้ใบตองนั่งเห่าอยู่ทั้งอย่างนั้น
จะไม่ให้แซวได้ไง...หมอนี่สเป็คคุณพ.เลยทีเดียว
.
.
.
วันนี้พายพาน้องสาวคนที่แปด ในรอบสี่เดือนที่อยู่เมืองไทยมาดูหนังและช้อปปิ้งที่ห้างแถวบ้าน ในตอนที่กำลังเดินกลับจากการดูหนังก็หันไปเห็นใครบางคนกำลังก้มๆ เงยๆ มองเมนูอาหารอยู่หน้าร้านเบอร์เกอร์เพียงคนเดียว
ดูลักษณะคุ้นๆดูแล้วเหมือนคนข้างบ้านไม่มีผิด
“หมอ นั่นหมอหรือหมีแพนด้าครับ” พายเดินเข้าไปทักเมื่อเห็นใต้ตาคล้ำที่เหมือนไม่ได้นอนของใครบางคน และก็ไม่แปลกที่อีกคนจะแค่เงยขึ้นมามองด้วยสายตารำคาญแล้วก้มหน้าอ่านเมนูอาหารต่อ
“แพนด้าจริงแฮะ พูดไม่ได้ด้วย”
เมื่อคืนโจ้เข้าเวรแล้วไม่ได้นอนกะจะมาเดินหาของกินก่อนกลับบ้านแล้วทิ้งตัวลงนอนเลยโดยไม่อาบน้ำ เงยหน้ามองใครบางคนที่กวนตีนอยู่
ข้างใครคนนั้นมีน้องสาวซึ่งคาดว่าจะเป็นน้องสาวคนที่สองพันสิบสองยืนเกาะแขนล่ำๆ อยู่ บางทีโจ้ก็สงสัยว่าพากันมาเดินห้างที่คนเยอะๆ แบบนี้เกิดน้องสาวคนที่พันมาเจอกันเข้าจะเป็นยังไง
“มีอะไร” โจ้ที่ทั้งเหนื่อย หิวและหงุดหงิดเป็นทุนเดิม ถามด้วยเสียงห้วน ดูเหมือนสาวน้อยที่กอดแขนคนข้างบ้านอยู่จะจับรังสีความไม่เป็นมิตรได้ เธอจึงพยายามดึงไอ้คนกวนตีนออกไป
…แต่พายก็ไม่ถอยแต่อย่างใด...
“หมอกินอะไรครับ”
“กินอะไรก็ได้ โตแล้ว” หมอตอบกลับด้วยความรำคาญ อยากจะให้สองคนนี้ไปพ้นๆ เพราะเวลาคนหล่อคนสวยมายืนใกล้ๆ แล้วมักจะป็นที่สนใจ โจ้อึดอัด
แต่อีกคนกลับยืนหัวเราะท่าทางสนุก และก็ยังไม่เลิกกวนตีนเสียที
“แล้วโตขนาดไหนเหรอครับ…” พายถามแล้วทำตาโต ท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างปิดไม่มิด
โจ้รำคาญคนข้างบ้านเป็นอย่างมาก ออกปากไล่อีกทีด้วยท่าทางที่ดูก็รู้ว่าอีกสักพักคงมีกระชากคอเสื้อมาเอาหัวโหม่งแก้รำคาญแน่นอน
“มึงจะไปไหนก็ไป” คราวนี้หมอปัดมือไล่เด็กกว่าสองถึงสามปีด้วยคำหยาบ หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นทำหน้างง เพราะเธอจับความต่อเนื่องของบทสนทนาของคนทั้งคู่ไม่ออกเอาเสียเลย
ทั้งที่อีกคนดูฉุนเฉียวแต่พี่พายของเธอกลับยิ้มร่า เธอเลยอดไม่ได้ที่จะถามออกมา
“พี่พาย ใครคะ?”
ก่อนที่หมอจะพูดอะไรอีกคนก็พูดแทรกออกมาก่อนอย่างรวดเร็ว
“แฟนเก่าครับ” นอกจากจะเป็นเพื่อนบ้าน เป็นเพื่อนของเพื่อน เป็นคนสนิทกัน วันนี้หมอยังโดนเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นแฟนเก่าอีกด้วย นี่คงเป็นตัวอย่างของประโยคที่ว่า…ใครพูดก่อนชนะ…ได้เป็นอย่างดี
“ถ้าเป็นแฟนเก่า มึงก็เลิกมายุ่งทีสิวะ” หมอบอกก่อนจะเลิกดูเมนูอาหารแล้วเดินลิ่วเข้าร้านไปเลย เพราะขี้เกียจเถียงเรื่องไร้สาระ
จะว่าไปแล้วตั้งแต่คุณพ. มาอยู่ข้างบ้านดูเหมือนชีวิตเสี้ยวนึงของโจ้ทำแต่เรื่องไร้สาระ แรกๆหมอก็ใช้เทคนิคความเงียบเข้าสยบเพราะอย่างน้อยอีกคนเดี๋ยวก็คงเลิกแล้วเบื่อไปเอง แต่ที่ไหนได้ยิ่งเงียบคุณพ. ยิ่งได้ใจสนุกสนานเข้าไปใหญ่
พอลองตวาดหรือหยาบคายใส่...ผลก็ยังออกมาเหมือนเดิม แต่ถ้าให้ถึงขนาดมีเรื่องกันก็ไร้สาระเกินไป
โจ้ผู้ไม่เคยเก็บเรื่องไร้สาระเข้าสมอง เริ่มคิดจริงๆ แล้วว่าต้องทำยังไงอีกคนถึงจะเลิกกวนตีนกันสักที
หมอเดินไปสั่งเบอร์เกอร์กุ้งที่ไม่เคยกินตรงเคาท์เตอร์แล้วมานั่งรออาหารพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย ในตอนที่กำลังใจเย็นขึ้นมาหน่อยมันก็ได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างถือวิสาสะ
“ผมกินด้วยนะ” พอลดหนังสือพิมพ์ลงก็เจอกับใครบางคนที่ทำให้หัวร้อน หมอไม่ได้ว่าอะไรทั้งๆ ที่สงสัยอยู่ไม่น้อยว่าสาวคนเมื่อกี้ไปไหน แล้วมึงจะมากินข้าวกับกูทำไม…?
“ผมนี่กินข้าวคนเดียวที่บ้านตลอดเลย”
บอกทำไม กูก็กินคนเดียวแทบทุกมื้อ…โจ้บ่นอยู่ในใจ แต่ก็ทำหูทวนลมอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไปทั้งๆที่สมองเริ่มไม่รับรู้ข่าวสารแล้ว
“ไหนหมอบอกจะมาหาผมบ่อยๆ” หมอที่นึกอยู่เป็นชาติว่าบอกไปตอนไหนกำลังจะถามกลับ แต่ผู้ชายตัวใหญ่หน้าตาดีและหุ่นดีเยี่ยงนายแบบกางเกงในก็พูดแทรกขึ้นมา
“ไอ้ใบตองยังซื่อสัตย์กว่าหมออีก” โจ้เพิ่งพอนึกออกว่าหลุดปากแบบนั้นไปตั้งแต่หลายอาทิตย์ที่แล้วอยากจะยัดหนังสือพิมพ์ใส่ปากคนข้างบ้านตัดรำคาญ แต่กลับวางหนังสือพิมพ์ลงพร้อมกับทำหน้าตาเซ็งชีวิต
ส่วนอีกคนก็ยิ้มร่าเช่นเดิม…ไม่ได้สำนึกถึงความนิสัยเสียของตัวเองเลย
“แล้ว?”
“ใบตองมันก็อยากเล่นกับหมอ” พายว่าพลางยิ้ม
โจ้ยอมใจมุขนี้จริงๆ… มีการเอาหมามาอ้างด้วย
“แล้ว?”
“ต่อจากนี้ไปหมอต้องมากินข้าวกับผมกับไอ้เบ็กที่บ้านบ้าง”
หมอมองหน้าคนพูดแล้วทดคำว่า...ทำไมกูต้องทำ…ไว้ในใจ
คิดว่าอีกคนคงกวนตีนเล่นตามประสา แบบที่ทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน พอพ้นวันก็เอาใหม่ หาเรื่องมากวนได้ไม่เว้นแต่ละวัน และดูท่าทางจะมีความสุขเสียด้วย
ครั้งนี้แปลกหน่อยที่หมอเลือกที่จะไม่เมินแล้วเงียบเช่นเคย แต่ตอบกลับไปตามที่คนธรรมดาเขาคุยกันทั้งๆ ที่ฝืนใจเต็มทน
“ถามจริง ทำไมต้องกวน คุยกันปกติจะตายไหม?” โจ้สงสัย
“ก็หมอน่ารัก ผมอยากคุยด้วย”
หมอมองคนตัวโตที่ยิ้มตาหวาน
“กูไม่อยากคุยกับมึง”
“โห...แรงมาก” พายว่าหน้าเจื่อน แต่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ
“งั้นอย่างน้อยก็มาคุยกับหมาผมไง ถือว่าเราเป็นเพื่อนบ้านที่ดีไงครับ”
โจ้ถอนหายใจยาวเพราะเหนื่อย
“กูทำงาน ไม่ว่าง”
“นี่พวกหมอบีมว่าจะมาเที่ยวบ้านเราด้วยนะ”
“บ้านเรา?” หมอทำหน้าทั้งงทั้งเบื่อ แต่อีกคนก็ยังทำเนียน
“ใช่ ผมอยากทำกับข้าวเลี้ยงแต่ก็ติดต่อหมอไม่ได้เลย เพื่อนๆเราก็รอจะมากัน”
“เพื่อนเรา?” โจ้ถามอีกรอบ อีกคนก็ยังไม่สนใจ
“เอาเบอร์หมอมา เดี๋ยวผมโทรถามวันว่างเนอะ” อีกคนว่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มน่าหมั่นไส้ โจ้ถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านก่อนจะล้วงมือถือในกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้อีกคนเพราะหิวมาก ขี้เกียจคุย โจ้จะลงมือกินเบอร์เกอร์ที่พึ่งจะมาเสริฟอย่างไม่ใส่ใจท่าทางระริกระรี้ของคุณพ.นัก
"หมอนี่ดูๆไปเหมือนไอ้ใบตองเลยเนอะ" คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามว่าพลางกดเบอร์ตัวเองยุกยิกในมือถืออีกคนแล้วโทรออก โจ้ที่งงกับคำบอกเล่าข้างต้นอยูหน่อยส่งสายตาถามเพราะปากไม่ว่าง...เคี้ยวอยู่
"บอกอะไรก็ทำไง ขอเบอร์ก็ให้ น่ารักเนอะ"
“เนอะป้ามึงสิ…” หมอด่าทั้งๆที่เคี้ยวอยู่เต็มปาก แต่อีกคนไม่สนใจ พอพูดเสร็จมีการเงยหน้ามายิ้มให้ท่าทางเหมือนตัวเองหล่อเต็มทน
โจ้ปากไม่ว่างแต่มือว่างพอที่จะชูนิ้วกลางให้อีกคนได้
“หูย… เขาว่านิ้วเล็กไอ้นั่นก็จะเล็กด้วยนะหมอ”
โจ้เก็บนิ้วตัวเองพร้อมกับกลืนเบอร์เกอร์ลงคอ
“ถ้ามึงไม่อยากตายในร้านเบอร์เกอร์ก็หุบปาก!”
พายหัวเราะคิก...น่าจะโดนฆ่าจริงๆสักวัน
.
.
.
TBC.
-
อิคุณ พ. ก็ม่อเก่งมาก เอะอะชงเข้าตัวเองตลอดเวลา
-
หมออกปากไล่คนที่รู้มาว่าเด็กกว่าสองถึงสามปีด้วยคำหยาบ หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นทำหน้างง ด้วยเพราะเธอจับความต่อเนื่องของบทสนทนาของคนทั้งคู่ไม่ออกเอาเสียเลย ทั้งที่อีกคนดูฉุนเฉียวแต่พี่พายของเธอกลับยิ้มร่า เธอจึงเอ่ยถามออกมาดื้อๆ
“พี่โจ้ ใครคะ?”
ก่อนที่หมอจะพูดอะไรอีกคนก็พูดแทรกออกมาก่อนอย่างรวดเร็ว
ตรงนี้ “พี่โจ้ ใครคะ?” น่าจะเป็นพี่พายนะคะ
-
อิพายกวนตีนเนอะ
พายแกยังไม่เริ่มจีบช่ายป่ะ
แต่ใช้วิธีกวนตีนใส่ ให้หมอรำคาญ
และคิดถึง ว่าจะกำจัดตัวป่วนยังไง
คนเราเมื่อคิดถึงในชีวิตจริงใครมากๆ
ไม่ว่าชอบหรือเกลียด สายตาจะมองหาตลอด
ใจก็จะเริ่มรู้สึกตามสายตา รู้สึกตัวอีกทีรักไปแล้ว
-
คุณพ.นี่กวนเหลือเกิน แต่หมแโจ้ก็แพ้ทางอยู่นะ อิอิ :z1:
-
รำคาญอิพายแทนหมอว่ะ 555555555
ทำไมรู้สึกว่าหมอแกน่ารักก็ไม่รู้
เบ๊ก สรุปแกเป็นหมาพันธ์อะไรกันแน่เนี่ย?
-
ใบตองมันไม่ใช่ป้ะ Beck เข้าท่ากว่าเยอะ
จุดที่รักกันนี่ไม่เห็นวี่แววแต่จุดที่เกลียดเนี่ยใกล้ละ
หน้ามึนใส่หมอมากๆระวังนะนายพ. ความโหดของหมอโจ้นั้นไม่ควรล้อเล่น o13
-
คุณพ.โคตรกวนตีนนนนนน
-
มองไม่เห็นจุดเชื่อมต่อจริงๆ แหละ
คนนึงก้เจ้าชู้ประตูดิน คนนึงก้เหมือนจะเริ่มเกลียดหน้าเข้าให้
ถ้าไม่มีโมเมนต์ที่ทำให้เข้าใจ หรือประทับใจ คงรักกันยากเนอะ
-
ยอมใจคุณพ.คือชงอะไรเก่งขนาดนั้นอะ
แต่ที่ชนะเลิศต้องเบ็กเลย แหมหาาอินเตอซะด้วย
-
สงสารหมอโจ้อยู่หน่อยๆที่ชีวิตอันสงบสุขถูกรบกวนโดยคุณ พ.คนโสดข้างบ้าน
แต่คุณ พ. นี่คงรื่นรมย์สุดๆ ระวัง จะทนคิดถึงหมอไม่ไหวตอนไปทัวร์คอนเสิร์ตนะ
ชอบเบ็กอ่ะ น่ารักดี
-
หมอโจ้น่าสงสารนะเจอทั้งความมึน
และความกวนตีนของคุณ พ
-
พี่โจ้คะ ได้ข่าวว่ามีดที่โรงพยาบาลคม
แอบจิ๊ก มาแทง อิคุณ พ. ซักแผลสองแผล
ให้นอน I.C.U. ซักครึ่งปี พี่โจ้น่าจะได้อยู่อย่างสบายหู สบายใจ
แล้วยึดไอ้เบ็ค มาครอบครอง ดีใหมพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังอ่อนคุณพ.ก็พยายามต่อไปนะ :กอด1:
-
หมออกปากไล่คนที่รู้มาว่าเด็กกว่าสองถึงสามปีด้วยคำหยาบ หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นทำหน้างง ด้วยเพราะเธอจับความต่อเนื่องของบทสนทนาของคนทั้งคู่ไม่ออกเอาเสียเลย ทั้งที่อีกคนดูฉุนเฉียวแต่พี่พายของเธอกลับยิ้มร่า เธอจึงเอ่ยถามออกมาดื้อๆ
“พี่โจ้ ใครคะ?”
ก่อนที่หมอจะพูดอะไรอีกคนก็พูดแทรกออกมาก่อนอย่างรวดเร็ว
ตรงนี้ “พี่โจ้ ใครคะ?” น่าจะเป็นพี่พายนะคะ
แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ขออภัยในความไม่ถี่ถ้วนด้วยค่ะ
มึนจริงๆ :sad4:
-
คุณพ. โคตรม่อเลยอ่ะ
-
คุณ พ.ร้ายกว่าโจรมากๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
แล้วจะคบกันได้ไง
-
:laugh:
ถ้าหยอดขนาดนี้ ต้องได้น่ะ !!
-
อันนี้คือกำลังจีบเล่นๆใช่ปะพาย
หมอโจ้ยากนะ หลายเดือนแล้วยังแทบไม่คุยด้วย 5555555555
-
เบ็คจะเป็นพ่อสื่อ 555
-
พี่พาย กวนประสาทไม่ได้หยุดหย่อนจริง ๆ เหนื่อยแทนพี่หมอโจ้เลยอ่ะ
เข้าใจอารมณ์พี่หมอโจ้นะ เราพูดจาเป็นจริงเป็นจัง แต่อีกฝ่ายเล่นไปซะทุกเรื่องอย่างนี้
เป็นเราก็ไม่อยากจะเสวนาด้วยหรอก ยิ่งเรื่องน้องเบ็กเนี่ย เข้าข้างพี่หมอโจ้สุด ๆ
ถึงน้องเบ็กจะไม่คิดอะไรอยู่แล้วก็เถอะ น่าสงสารออกแบบนี้น่ะ อยู่บ้านตัวเดียวตลอดเลย T^T
พี่พายนะ ทำเป็นจีบพี่หมอโจ้เล่น ๆ อย่างนี้ วันไหนตัวเองรักพี่หมอจริง ๆ ขึ้นมา
แล้วพี่หมอไม่เชื่อนั่นแหละจะรู้สึก จะทำให้คนจริงจังแบบพี่หมอเชื่อได้ ไม่ง่ายหรอกนะ
รอสมน้ำหน้าพี่พาย ทีมพี่หมอโจ้ รักน้องเบ็ก :กอด1:
-
เห้ยยยยเขาขอเบอร์กันแล้วอ่ะ ว้ายๆวี๊ดวิ๊วกรี๊ดกร้าด ฮ่าๆๆ(น้ำลายน้องใบตองเข้ากระแสเลือด)
-
ถ้าต่างคนต่างเมาแล้วได้กันเองนี่ยังพอมีความเป็นไปได้นะ แต่ถ้ามีคนมามอมยาปลุกเซ็กส์กะหมอเนี่ย คงนึกได้แต่ว่าเอ็งคงไม่ได้ตายดีแน่นอน
-
แบบนี้แหละชอบแล้ว หมอโจ้ถึงจะโหดแต่ก็ใจดีและน่ารัก ส่วนคุณ พ. นี่กวนประสาทเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ คู่นี้ให้อารมณ์แบบเป็นเพื่อนที่หยอกกันไปมาที่อีกคนขี้รำคาญแล้วอีกคนชอบกวนอารมณ์ตลอดเวลาไรงี้ เบ๊กน่ารักเนอะอยากเลี้ยงหมาเหมือนกันแต่ก็คิดแบบหมอนี่แหละคือไม่มีเวลาให้เท่าไหร่ สงสารหมากลัวจะเหงา ตอนนี้ยัง #ทีมหมอโหด เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนใจ
-
สงสารหมอโจ้ เจอคุณพ.กวนตลอดๆ
แต่ก็เป็นสีสันในชีวิตดีนะหมอ
-
ต่อยมันๆ จัดการมันเลย 555+
-
พายโคตรกวนตีน สงสารหมอเบาๆ
-
ทำไมคุณ พ. ถึงได้เกรียนได้ใจขนาดนี้ล่ะคะ
-
คุณพ.นี่ขยันอ่อยจังเลย หมอโจ้อย่าพึ่งตกหลุมนะคะ รอให้อิตาพ.ตกหลุมของหมอโจ้ก่อน #ทีมหมอโจ้
-
ครอบครัวสุขสันต์ปะคะเนี่ย
มีน้องหมาเป็นโซ่คล้องใจ
555
พายนี่กวนจริงๆ
เหมาะกับหมอมาก
แบบว่าอยากเห็นหมอหลุดอ่ะ เหมือนตอนกินเหล้า
อ่ะค่ะ แบบฮาดี เดินตามเค้าเข้าบ้านเฉย
อ่านเรื่องนี้เเล้วมีความสุขอ่ะ
มาต่ออีกนะคะ
-
อันนี้สงสัยเลิฟมายด๊อกก่อนถึงจะได้เลิฟมี
พายได้แกล้งหมอแล้วสนุกจนติดใจใช่ไหมล่ะ
เดี๋ยวก็จะขาดไม่ได้แม้สักวันเดียว
-
พายคุณชายปากมอม
หมอโจ้ราชินีเคะ
:katai2-1:
-
พายนี่ช่างไหลลื่นจริงๆ เหมาะที่จะปราบคนอย่างหมอโจ้ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กวนมากๆๆ555
-
งานหินเลยย
ทำให้สองคนนี้ถึงจุดที่แบบ รักกัน
หมอแมนมากจริงๆ :hao3:
-
อร๊ายยยยย เค้าหลงน้องเบ็กแล้วอ่ะ อยากฟัด ><
-
คุณ พ. ดูท่าทางสนุกนะ สงสารพี่หมอโจ้จริงๆ 5555
ขอเป็นแฟนคลับน้องใบตอง อ่านแล้วคิดถึงสาคูถั่วแดงที่บ้านเลย ㅠㅠ
-
หมอไม่มีอารมณ์ร่วมอะไรใดๆกับคุณพ.เลย ฮาาา
ปล.เวลาลงตอนใหม่อยากให้คุณคนเขียนใส่เลขหน้าไว้บอกด้วยค่ะ คนที่มาตามอ่านทีหลังจะได้ไม่เสียเวลาหาค่ะ :z2:
-
นักร้อง พ. ขอเบอร์หมอ จ.ก็รีบจีบไวไวนะ :กอด1:
ปล. อยากให้คนเขียนระบุหน้าที่ลงให้ด้วยนะจะได้หาง่ายหน่อย ขอบใจจ้ะ :L2:
-
หมอโจ้น่ารักมากค่ะ แต่ พี่พายก็กวนประสาทมากเช่นกัน :katai1:
-
คุณพ.นี่น่าหมั่นไส้เหมือนเดิม :hao7: หยอดไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ได้หมอเองแหละเนอะ :hao6:
-
ขุ่นพ.น่ารักกกก
:hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุง พ. เขา ม่อ หยอก เก่ง หวังว่าจะไม่เจอ หมอ จ. ยิงใส่ซะก่อนน่ะ ยิ่งอดๆๆนอนบ่อย ฮ่าๆๆๆ
แต่หมอ จ. น่ารักจริงแระ
-
สงสารหมอโจ้จัง :laugh:
-
แพ้หรือชนะ
วันนี้หมอออกเวรตอนเกือบเจ็ดโมงเช้าแต่ก็ต้องรีบกลับบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัว เพราะวันนี้มีเวรกรรมที่จะต้องไปสะสางต่อ เวรกรรมที่ว่านั่นก็คือกลับไปที่บ้านพ่อนั่นเอง
“ใบตองดูลูก นั่นหมอหรือยางพารา ตัวซีดเชียว”
ระหว่างที่โจ้กำลังเดินออกมาที่โรงรถก็ได้ยินเสียงแว่วๆมาจากข้างบ้าน หมอเหลือบไปมองภาพเดิมที่เห็นอยู่แทบทุกวัน คุณพ.ผู้กำลังเปลือยท่อนบนโชว์ซิคแพคและผิวสีแทนสุขภาพดีโบกมือทักทาย ข้างๆกันนั้นมีหมาตัวใหญ่ ที่หมอสืบว่ามันคือพันธุ์ Kuvasz อะไรสักอย่างนั่งลิ้นห้อยมองอยู่
“ใบตองดูคุณหมอทำหน้าโหดใส่พ่อ”
“โฮ่ง!” สดับรับขับขานกันดีเหลือเกิน
หมอตัวซีดอย่างที่เขาว่าสบตาหมาแล้วเกือบเผลอตัวเดินเข้าไปหา แต่พอหันไปสบตาพ่อหมาโจ้ก็เลือกที่จะเดินไปที่โรงรถแทน แต่ถึงแบบนั้นก็ยังไม่วายโดนเรียกไว้อีก
“เดี๋ยวสิหมอ อย่างเพิ่งเมินกัน ผมมีอะไรจะถาม”
“ว่า” โจ้หันกลับไปยังข้างบ้านดังเดิม และในที่สุดก็เลือกสาวเท้าเข้าไปหาไอ้เบ็ก ลูบหัวมันแล้วให้มันเลียมืออย่างสนุกหมาแต่หมอไม่ค่อยสนุก
“อะไรเอ่ยบินได้” พอได้ยินคำถามนั่น โจ้ก็เงยหน้ามองผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า ที่หมอไม่เคยโกรธคนข้างบ้านได้นอกจากจะเหตุผลเพราะมันไร้สาระแล้ว แต่เพราะคุณพ.ข้างบ้านดูไม่มีพิษมีภัยอะไรต่างหาก
โจ้คิดว่าเขาอาจจะกำลังผูกมิตรแบบเด็กๆ หรืออาจจะกำลังเรียกร้องความสนใจอยู่ก็ได้ คนแบบนี้ไม่สนใจไปเสียก็จบ ถึงจะน่ารำคาญในบางทีแต่ถ้าไม่เอามาใส่ใจแล้วก็ไม่ใช่เรื่องน่าปวดกบาลแต่อย่างใด
แต่เอาจริงๆเวลาเจอสถานการณ์กวนตีนเฉพาะหน้าแบบนี้โจ้ก็อดไม่ได้เสียที…ที่จะหยาบคาย
“พ่อกูไงบินได้” พอว่าไปแบบนั้นคุณพ.ก็หัวเราะท่าทางสนุกสนาน โจ้ส่ายหัวก่อนจะละมืออกจากไอ้เบ็กแล้วเดินกลับไปในทางเดิมก่อนที่จะได้ตีปากเจ้าของหมาแทน
“ผมว่าจะชวนหมอกินข้าว” พายบอกพร้อมกับยักคิ้วให้ด้วยท่าทางยียวน คุณพ.หวังว่าหมอจะทำหน้าบึ้งแล้วเดินหนีไป แต่วันนี้ได้กลับมาแค่ปฏิกิริยาเหมือนคนธรรมดาเท่านั้นเอง
“ไม่ว่าง” หมอบอกแล้วหันหลังกลับ ก่อนจะสตาร์ทรถมินิคูเปอร์คู่ใจโฉบออกถนนไป โจ้แอบแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่สามารถขับรถคันนี้ได้เหมือนปกติทั้งๆที่เดือนที่ผ่านมายังติดๆดับๆอยู่เลย
พอๆกับแปลกใจที่ตัวเองดูจะไม่ฉุนเฉียวเวลาเจอกับคนข้างบ้านแล้ว…แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะเจอบ่อยนักหรอก
โจ้ขับรถไปฟังเพลงไปด้วยรู้ว่าความสุขแบบนี้อาจจะไม่ได้อยู่นานนัก...เมื่อได้เจอที่บ้าน หมอขับรถผ่านเส้นเลียบทางด่วนทะลุมาถึงใจกลางเมือง ก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยบ้านอย่างคุ้นเคย เขาจอดรถอยู่หน้ารั้วบ้านเพียงชั่วครู่ก่อนที่ประตูสูงเกือบสี่เมตรจะเปิดออก โจ้ขับรถวนไปจอดตรงที่จอดรถข้างบ้านในช่องที่ยังว่างอยู่พลางมองรถหรูสองคันที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หมออยากจะแอบไปจับอยู่เหมือนกันถ้าพ่อมันจะไม่เดินมาเตะแล้วตัดออกจากกองมรดก
ก่อนจะเดินเข้าบ้าน หมอมองสระว่ายน้ำข้างบ้านที่ถูกเปลี่ยนเป็นอ่างน้ำวนด้วยสายตาทึ่ง…คนรวยนี่มันดีจริงๆ แล้วคนรวยที่ว่าก็คือพ่อต่างหาก ทั้งเนื้อทั้งตัวโจ้ริงๆก็มีแค่รถคันเล็กๆกับบ้านที่กู้มาด้วยกองทุนข้าราชการ บอกได้เลยว่าถ้าไม่ได้เกิดด้วยไข่เจ้าของบ้านหลังนี้หมอก็คงเป็นแค่คนธรรมดาที่เป็นหมอแค่นั้นเอง
โจ้เป็นแค่หมอกินเงินเดือนธรรมดา เพราะไม่ยอมรับงานในโรงพยาบาลของพ่อต่อ พ่อของโจ้เหมือนจะโหดแต่จริงๆเป็นลุงนิสัยดี ลุงเลี้ยงลูกเองตั้งแต่ลูกยังเล็กๆ เพราะเมียหนี เลี้ยงลูกแบบบุฟเฟ่ต์ ให้ลูกเลือกกินเลือกใช้เอง ลุงถือคติว่าคนเราก็มักจะหยิบสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดเข้าปากอยู่ดี แม้จะหยิบพลาดบ้างแต่ถ้าไม่อร่อยก็คงคาย โจ้ถึงได้มีนิสัยโหดเหมือนกับพ่อตัวเอง
“จิงโจ้มาแล้ว” หมอเบื่อเวลากลับมาที่บ้านแล้วโดนเรียกชื่อเล่นติงต๊อง
“พ่อสวัสดี พี่กวางหวัดดี พี่เสือดี” หมอยกมือไหว้ทุกคนที่นานๆทีได้เจอกันนั่งพร้อมหน้าพร้อมตาบนโต๊ะกินข้าวตัวยาวเหมือนในละครหลังข่าว จิงโจ้ลูกคนเล็กเหลือบมองลุงอายุเยอะสุดตรงอยู่หัวโต๊ะผู้ไม่สนใจใครเพราะช่วงนี้ติดเกมส์ซอมบี้บนมือถืออยู่ ถ้ามีประกวดพ่อดีเด่นเรื่องอินดี้ล้ำยุคล้ำสมัยโจ้ว่าพ่อคงจะเป็นที่หนึ่งแน่นอน
“พ่อ สวัสดีครับ” ลุงเจ้าของบ้านเงยหน้าขึ้นมา มองลูกชายคนเล็กด้วยสายตารำคาญเพราะกวนใจ ก่อนที่จะตัดสินใจวางมือถือลงข้างตัว
“อ้าวจิงโจ้ มาแล้วเหรอ”
พี่เสือเคยเล่าว่าที่หมอชื่อจิงโจ้เพราะเป็นน้องคนสุดท้องแล้วพ่อแม่อยากให้ฟังดูน่ารัก เลยดูน่ารักไปหมด...
ในเมื่อประธานวของครอบครัวเลิกเล่นเกมส์แล้ว การประชุมใหญ่ของบ้านก็เริ่มต้นขึ้น และหัวข้อการประชุมในวันนี้ก็คือ ทุกคนต้องมารายงานความคืบหน้าของชีวิตให้พ่อได้ฟังเรียงตามลำดับอายุเช่นเคย
“ของผมปกติ ไม่ปกติหน่อยก็ตรงที่ทหารแถวชายแดนเริ่มเยอะ เวลาชาวบ้านมีเรื่องกับทหารชอบเอาผมไปบังหน้า ผมกับหัวหน้าทหารเลยทะเลาะกันแทบทุกวัน” พี่เลือผู้ไปทำงานเป็นหมออาสาอยู่ชายแดนทางเหนือของประเทศมาหลายปีเปิดปาก
พี่เสือเป็นคนที่หน้าตาเหมือนแม่ที่สุดในบรรดาสามพี่น้อง คือหน้าตาดี ผิวดี และก็ชอบความท้าทายเป็นที่สุด คาดเดาอะไรไม่ค่อยได้ เหมือนกับแม่ที่อยู่กับพ่อแล้วไร้ความท้าทายเลยทิ้งไปหาหนุ่มนักปีนเขาชาวต่างชาติ ได้ยินข่าวว่าช่วงนี้กำลังทำสวนบลูเบอรี่อยู่แถวๆต่างจังหวัดของฝรั่งเศษ
…เหมือนพี่เสือไม่มีผิด….
ตอนแรกพ่อส่งให้พี่เสือไปเรียนหมอเฉพาะด้านที่อเมริกา แต่มารู้อีกทีก็อยู่แถวชายแดนบ้านเราแล้ว พี่แกบอกว่าเพื่อนชวนมาทำค่ายอาสาเลยมาด้วย แต่พอเพื่อนๆกลับไปเรียนต่อพี่เสือไม่กลับไปกับเขา อยู่ยาวจนถึงตอนนี้ โดนมีเหตุผลแค่ว่า…ขี้เกียจเรียน
“อย่าไปกวนเขามาก เดี๋ยวจะโดนยิงไส้แตก” พ่อบอกออกมาหน้านิ่ง คำพูดแบบนั้นคงไม่ใช่จากพ่อคนธรรมดาแน่นอน
“ทะเลาะกันมากๆเดี๋ยวก็ได้กัน” และนั่นเป็นเสียงจากพี่กวาง มีใครหลายคนบอกว่าโจ้โหดและเถื่อนแต่หมอรู้สึกว่าเขาเป็นคนธรรมดาที่สุดแล้วถ้าเทียบกับคนในบ้าน
“เดือนนี้กวางทำโรงพยาบาลขาดทุนไป 10 ล้านมั้ง” ถึงคราวที่สาวคนเดียวของบ้านต้องรายงานตัวเองบ้าง เธอบอกออกมาพลางหยิบผลไม้ในจานเข้าปาก
“เดี๋ยวเดือนหน้าหาคืนให้เนอะ” เธอว่าง่ายๆแล้วมองหน้าพ่อ คนเป็นพ่อพยักหน้าเล็กน้อย
“เอาน่า ขาดทุนมากกว่านี้พ่อก็ทำมาแล้ว”
โจ้ผู้มีเงินเดือนหลักหมื่นพยายามคำนวนเงินสิบล้านในใจ แต่ในระหว่างที่ยังไม่ถึงล้านแรกหมอก็ถูกพ่อเรียกก่อน
“จิงโจ้ล่ะ”
“สบายดีครับ เรื่อยๆ” หมอตอบพลางหยิบลูกพลับเข้าปาก
“แล้วน้องเนยเป็นไงบ้าง” พ่อถามคำถามที่หมอไม่อยากจะมาตอบ โจ้มองหน้าทุกคนรอบโต๊ะ เพราะจริงๆแล้วไม่ใช่แค่เขาที่ผิดหวังกับความรักครั้งนี้ แต่หมอกำลังทำให้ทุกคนผิดหวังกันหมด
เพราะครอบครัวหมออินดี้เกินไป ในบรรดาพี่น้องไม่มีใครมีแฟน พ่อโจ้ผู้กำลังเริ่มวางมือจากการบริหารงาน ไม่อยากได้อะไรเลยนอกจากหลานตัวเล็กๆ มาวิ่งเล่นในบ้านกว้างๆ โจ้เลยกลายเป็นความหวังเดียวของพี่ๆ ผู้ยังโสดเกาะคานกันเหนียวแน่น
“เลิกกันแล้วครับ” หมอตอบหนักแน่น ทำเอาคนในโต๊ะถอนหายใจกันยาวเหยียด
“เจ็บไหม” พี่กวางถามพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าน้องชายเธอเมื่อเลือกเขาแล้วไม่มีทางที่จะบอกเลิกเขาก่อนอย่างแน่นอน
“ไม่เท่าไหร่ครับ” โจ้ตอบ แต่ทุกคนก็รู้ว่านั่นไม่จริงเลย…ไม่เลยสักนิด ทุกคนในบ้านรู้จักนิสัยหมอดี
“แต่กวางเจ็บ พ่ออออ” พี่สาวที่เริ่มจะงอแงตามประสาลูกสาวคนเดียวหันไปหาพ่อ ส่วนพี่เสือที่ดูเหมือนจะช็อคหันมาถาม
“ทำไมถึงเลิก” หมอมองหน้าพี่ชายที่หน้าตาไม่เหมือนกันเลยพลางตอบเนิบๆ
“น้องเขาบอกเลิก”
“อะไรวะ จิงโจ้น้องกู!!” ดูเหมือนพี่ชายคนโตจะฟิวส์ขาดไปแล้ว
“เอาน่า ก็น้องเขาบอกเลิกก็ต้องเลิกถูกแล้ว” พ่อปรามออกมาในที่สุด
บนโต๊ะรวบรวมคุณหมอผู้มีความรู้ไว้ถึงสี่คนถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ทุกคนรู้ว่าคนที่หวังกับความสัมพันธ์ของลูกชายคนเล็กกับแฟนมากที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าของบ้านคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะนั่นเอง
.
.
.
-
หมอออกจากบ้านมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนทุกที คงอีกนานที่จะได้เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้อีก ด้วยแต่ละคนก็ต่างมีเวลาชีวิตเป็นของตัวเอง หมอเคยคิดว่าการอกหักเป็นเรื่องปกติของโลก แต่พอได้อกหักจริงๆ ก็ทำเอาอาการหนักพอตัว ขนาดผ่านไปหลายเดือนแล้วยังรู้สึกโหวงเหวงอยู่ในใจ
โจ้มองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง แล้วนึกถึงบ้านที่ซื้อไว้อย่างเซ็งชีวิต ที่ผ่านมาการคบกับน้องเนยหมอไม่ได้มองว่าเป็นการคบเป็นแค่แฟนเหมือนอย่างที่น้องคิด หมอจริงจังกับรักครั้งนี้มากถึงขั้นวางอนาคตไว้ทั้งหมดแล้ว เมื่อรักมันจบก็เหมือนอนาคตที่มีของหมอมันก็พังทลายลงด้วยเช่นกัน
ใครหลายคนมีความฝันไม่เหมือนกัน อย่างของพี่เสืออาจจะเป็นการใช้ชีวิตให้คุ้มค่าเพื่อทำประโยชน์ให้คนอื่น อย่างพี่กวางคงอยากทำธุรกิจที่มีอยู่ให้ดีขึ้น แต่อย่างของโจ้ขอเพียงแค่มีครอบครัวที่อบอุ่นในบ้านหลังนั้นเท่านั้นเอง
ระหว่างที่กำลังปล่อยความคิดลอยไปเรื่อยหมอก็รู้สึกว่าไอ้รถคู่ใจมันเหยียบคันเร่งไม่ขึ้น พอรู้แบบนั้นถึงเลี้ยวเข้าไหล่ทางอย่างระมัดระวังเพราะในเวลาดึกบนถนนทางเลี่ยงเมืองรถวิ่งเร็วจนน่ากลัว ในเวลาไม่นานนักน้องมินิคู่ใจก็ดับลง โจ้ไม่ได้ผิดคาดกับสถานการณ์นี้นัก เลยหยิบมือถือขึ้นมาจะโทรหาช่างที่รู้จักกันให้เขามายกรถ แต่กลับมีเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรเข้ามาก่อนอย่างกับว่ารู้เวลา
“ฮัลโหลครับ” หมอกรอกเสียงลงไปเหมือนที่ทำเป็นประจำ อย่างน้อยก็หวังว่าคงไม่ใช่โทรมาขายประกันหรือบัตรเครดิต
“หมอครับผมมีคำถาม” พอได้ยินเสียงคนพูดแล้ว...โจ้อยากจะเอาหัวโขกพวงมาลัยรถตาย เขาจำเสียงกวนตีนนั่นได้ดี อย่างน้อยตอนนี้หมอก็หวังว่าเรื่องที่ถามคงจะไม่ใช่เรื่องไร้สาระ
“มีอะไร โทรมาทำไม”
“ตอนนี้หมออยู่ไหน” โจ้มองออกไปรอบๆตัวรู้แค่ว่าเป็นตรงทางด่วนเลียบเมือง แต่เพราะเมื่อกี้หมอมัวแต่เหม่อ…รู้ตัวอีกทีรถก็ดับ ตอนนี้เลยไม่รู้ว่าอยู่แถวไหนแล้ว
“ไม่รู้ว่ะ มืด รถดับ” หมอตอบพร้อมกับมองไฟทางที่ช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่ในยามนี้ รถคันอื่นก็วิ่งเร็วจนน่ากลัวว่าถ้าไปยืนโบกคงเป็นศพก่อนแน่นอน
“เปิดโลเคชั่นสิหมอ แชร์มาให้ผมด้วย แถวนั้นมีใครไหม แล้วพอสังเกตอะไรได้บ้าง อย่าลงมาจากรถนะ”
โจ้ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะบอกปลายสายที่กำลังเสียงดังอยู่ด้วยเสียงนิ่งๆ
“มึงใจเย็นๆ เอาทีละอย่าง”
“งั้นรอแป้ป เดี๋ยวผมไปหา” หลังจากเงียบไปสักพักอีกคนก็โพล่งขึ้นมาพร้อมกับเสียงดังกุกกักที่ปลายสายโจ้รีบบอกก่อนที่อีกคนจะได้มาจริงๆ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรียกรถยก”
“ยกเสร็จแล้วหมอกลับยังไง”
“เออว่ะ…” โจ้มองทอดออกไปที่ถนนทางด่วนกว้างหกเลนส์ที่ยังไงก็ไม่มีแท็กซี่แน่นอน
“งั้นอยู่ตรงนั้นนะ ใบตองเร็ว!!” โจ้กดวางสายก่อนจะกดดูแผนที่พร้อมโลเคชั่นที่ตัวเองอยู่ก่อนจะโทรหารถยก ต้องขอบคุณเทคโนโลยีของโลกยุคนี้ที่ทำให้เรื่องยากๆง่ายดายไปเสียหมด โจ้นั่งฟังเพลงในมือถือไปพลางตบยุงที่บินเข้ามาในรถผ่านกระจกที่เปิดไว้เล็กน้อยไปพลาง ไม่เกินชั่วโมงรถสปอร์ตสีดำที่เคยนั่งอยู่ครั้งก็บึ่งมาถึงแล้วจอดข้างหน้ารถหมอ
มาเร็วอย่างที่เจ้าของบอกจริงเสียด้วย...
โจ้ว่าคุณพ.น่าจะเหยียบไม่ต่ำกว่าร้อยยี่สิบแน่นอน ส่วนข้างในก็
“ไอ้เบ็ก!”
“โฮ่ง!” โจ้เดินออกมาหาคนข้างบ้านแม้กวนตีนแต่ก็ดูมีน้ำใจถึงจะรู้ว่าน้ำใจนั่นจะไม่ค่อยใสสะอาดนักก็ตาม
“รถยกใกล้ถึงยังครับ”
“ยัง”
“เข้ามานั่งกับผมก่อน ข้างนอกยุงเยอะ”
หมอมองใบหน้าที่ไม่มีแววล้อเล่นของอีกคนแล้วตัดสินใจเดินอ้อมมาเปิดประตูแล้วนั่งลงข้างคนขับ เป็นครั้งแรกที่หมอได้มีเวลาพิจารณาคนที่อยู่ข้างๆอย่างเต็มตา
ตาคมสองชั้นและคิ้วหนานั่นเข้ากับจมูกโด่งเรียวอย่างกับถูกปั้นไว้ ปลายจมูกที่เชิดสูงนั่นดึงริมฝีปากให้หยักได้รูป ผมสั้นรองทรงสูงเผยให้เห็นกรามชัดเจน ดูจากลักษณะลำตัวแล้วดูน่าจะเป็นคนที่ตัวใหญ่อยู่แล้วตั้งแต่ต้น ไม่ใช่เพราะการออกกำลังกายแบบที่คนดังหลายคนทำ โจ้เคยได้ยินข่าวผู้ชายคนนี้จากสื่อบ้างหรือจากการพูดถึงของเพื่อนตัวเองบ้างในบางที แต่ละที่มาก็ต่างมิติ ต่างความคิดเห็น ไม่เหมือนคนที่เห็นอยู่ในตอนนี้เสียทีเดียว
เพราะเหตุนั้นหมอจึงไม่กล้าตัดสินวิถีชีวิตของใครทั้งนั้น
“มองแบบนั้น ผมหล่อเหรอหมอ” นอกเสียจากเรื่องนี้ที่โจ้รู้ดีกว่าใครว่าผู้ชายคนนี้กวนตีนน่ารำคาญแค่ไหน หมอเลือกที่จะไม่สนใจคนมาช่วยแต่หันไปหาไอ้เบ็กที่โผล่หน้ามาระหว่างเบาะแทน
“เบ็ก มาด้วยเหรอ” โจ้ว่าพลางใช้มือขวาขยี้หัวใหญ่ๆนั่นอย่างเมามันส์
“โฮ่ง!”
“ไอ้เบ็กมันฟังออกเหรอวะ” หมอหันไปถามคนข้างๆที่กำลังนั่งจ้องกันอยู่เหมือนจะกลืนเข้าไป ในขณะที่หมาที่อยู่ข้างหลังพยายามดันตัวควายๆมานั่งด้วย ใครคนนั้นหัวเราะก่อนจะตอบ
“มันฟังไม่ออกต่างหากครับ” โจ้หรี่ตามอง ไม่อยากเชื่ออะไรที่คนข้างบ้านพูดเลย เพราะตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาพายมัวแต่กวนตีนจนไม่รู้อันไหนจริงอันไหนไม่จริง
“ไม่เชื่อผมอีก” อีกคนทำหน้าน้อยอกน้อยใจจนน่าหมั่นไส้ ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าหมาตัวเอง
“ใบตอง สต็อป” แค่นั้นไอ้เบ็กที่กำลังตะกุยเบาะด้วยขาหน้าที่ใหญ่เท่าแขนหมอก็หยุดลงแล้วนั่งคอตั้งเตรียมฟังทำสั่งต่อไป โจ้หันมองหน้าหมาทีเจ้าของหมาที แล้วก็สบตาคนที่หัวเราะจนตาหยี ด้วยหน้าโหดๆของหมอเอง
“หมอลองดูดิ” อีกคนบอก โจ้นึกอยู่หน่อยก่อนจะบอกออกไป
“ใบตอง สปีค” หมาที่นั่งตัวตรงอย่างกับทหารหันมามองคนที่กำลังสั่งมันด้วยคำสั่งแปลกๆ ไอ้ใบตองที่งงกับชีวิตเลิกคิ้วแล้วเอียงคอมองหมอ
“... “
“ฮ่าๆ” พายที่ไม่เคยเห็นหมาตัวเองงงขนาดนี้มาก่อนในชีวิตหัวเราะเสียงดัง อย่างที่เขาพูดกันว่าหมางงพายเข้าใจแล้วว่ามันคืออะไร ในตอนนั้นใบหน้าที่มักจะนิ่งและบึ้งตึงของหมอคลี่ยิ้มกว้าง ยิ่งเวลาหัวเราะยิ่งดูน่าแปลกตา ริมฝีปากที่มักจะเรียบตึงเผยอกว้างออกจนเห็นฟันขาว
พายเอื้อมมือใหญ่ไปขยี้หัวหมาทีแล้วใช้มือข้างที่ถนัดวางบนหัวอีกคน ผมสีดำสนิทตัดสั้นของหมอให้ความรู้สึกที่แปลกอยู่หน่อย คนตัวโตขยี้และลูบเล่นอย่างลืมตัวจนปลายนิ้วแตะลงที่ตรงหลังคออุ่นของอีกคน
เมื่อหมอเบือนหน้าออก...พายถึงดึงมือกลับแทบจะไม่ทัน
“ขอโทษครับ” เขารีบบอกเมื่อเห็นอีกคนนั่งมองกันอยู่อย่างนั้น พายไม่ชินกับปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้ามที่นิ่งเฉย ปกติคนอื่นมักจะเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ทั้งไม่เคยชินกับความรู้สึกตัวเองในตอนนี้ พ่อหมาไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหนดี...
“ช่างเถอะ กูไม่ได้ถือ”
ความร้อนของต้นคอของอีกคนที่ติดอยู่ปลายนิ้วทำเอาพายต้องหันออกไปมองข้างนอกหน้าต่างแทนการพูดจากวนตีนเหมือนทุกที คาสโนว่าพ.รู้สึกเหมือนกับว่าวันนี้พลาดท่า
ตอนแรกพายแค่จะโทรมาแหย่ให้หมอโมโหหรือทำหน้าบึ้งตามเคย แต่พอรู้ว่าหมอเดือดร้อนอยู่ก็ไม่ลังเลที่จะมาช่วย จริงอยู่ว่าเขาทำแบบนี้กับแทบทุกคน แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ากับหมอ...ความรู้สึกมันต่างไปอยู่หน่อย
พายให้เหตุผลกับตัวเองว่าเพราะหมอเป็นคนข้างบ้าน เป็นคนรู้จักของเพื่อน มีหน้าตาตรงสเป็คพอดี เลยถึงได้ตามตอแยอยู่แบบนี้ พายรู้ว่าทุกอย่างที่ตัวเองกำลังทำก็เป็นเพียงแค่เรื่องสนุกในช่วงเวลาหนึ่งเหมือนหลายๆช่วงที่ผ่านมา เพราะอีกสักพักก็ต้องกลับไปทำงานที่อเมริกาแล้ว
พายไม่ได้หวังให้หมอมาเล่นด้วย เพราะตัวเขาเองดูออกว่ายังไงก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าถ้ามันเป็นเกมส์ คนนิสัยเสียอย่างพายก็อยากจะชนะ ถึงแม้จะชนะแล้วไม่ได้อะไรเลยก็ตาม
“รับโทรศัพท์สิวะ” หมอที่กำลังเล่นอยู่กับหมาบอกเมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ที่วางอยู่หน้ารถสั่นอยู่นานแล้ว แต่เจ้าของรถเอาแต่นั่งเงียบ พายมองโทรศัพท์ตัวเองที่วางไว้คอนโซลหน้ารถแล้วกดรับ ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่อยากจะคุยกับคนอื่นเสียเท่าไหร่
“ฮัลโหล นี่พายครับ” พายกรอกเสียงลงไป ก่อนจะได้ยินเสียงของสาวสักคนตอบรับกลับมา เขาไม่ได้นิสัยเสียขนาดจำคนที่มันคั่วอยู่ไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้นิสัยดีเพราะบอกปฏิเสธเขาออกไปอย่างไร้เยื่อใย
“พี่อยู่ข้างนอกครับ ไม่ว่างครับ ไม่ต้องรอ”
หมอเล่นกับหมาไปมองคนที่พึ่งวางสายไป ก่อนจะบอกตรงๆ
“ถ้าจะไปก็บอกนะ กูรอรถยกคนเดียวได้”
พายรู้ว่าหมอหมายความอย่างที่บอกจริงๆ และความหมายนั่นมันธรรมดาเสียจนน่าเจ็บใจ
“ไม่เป็นไร ใบตองมันอยากเล่นกับหมอ” คนที่ดูเหมือนอารมณ์ไม่ดีเมื่อครู่กลับมาหัวเราะอย่างเดิม โจ้ส่ายหน้าอยู่หน่อยก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างที่คิดมานานแล้ว
“กูรู้ว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง” หมอค่อนข้างขัดเขินที่จะพูด เพราะถ้าไม่ได้สนิทใจกันมากพอก็ดูจะไม่มีประโยชน์ ทั้งกลัวที่จะไปก้าวก่ายเรื่องของเขา
หมอก็แค่หวังดี…อย่างน้อยก็เป็นคนที่รู้จักกัน
“มึงรู้จักป้องกันใช่ไหม”
คุณพ.มองผู้ชายตัวขาวข้างตัว หมอโจ้ใช้ตาสีเข้มมองมาที่เขา พายว่าที่หมอดูโหดคงเพราะหมอดูไม่กลัวและไม่หวั่นไหวต่ออะไรทั้งนั้น หมอมักจะตรงไปตรงมาเสมอ พอทำแบบนั้นก็เลยทำให้คนรอบข้างกลัวไปเอง
“อ่า…ครับ ป้องกันครับ”
วันนี้พายผู้อยากเป็นผู้ชนะรู้สึกว่าแพ้หมอไปสองครั้งแล้ว…หรือบางทีอาจจะมากกว่านั้นก็ได้
.
.
.
“หมอกลับมาแล้วเหรอ” วันนี้คุณพ.ทักทายคนข้างบ้านแปลกไป...ไม่กวนตีนเหมือนเดิม
คุณหมอที่พึ่งกลับจากการทำงานดูท่าทางจะเหนื่อยและหิวโซหันมาพยักหน้าให้
“หมอไปกินข้าวกัน” พายชวน หมอมองเพราะผู้ชายที่ยืนรดน้ำต้นไม้ในตอนย่ำค่ำทั้งถอดเสื้อโชวกล้ามให้ยุงดู ใครคนนั้นรีบบอกออกมาอีก ทั้งๆที่โจ้เองยังไม่ได้ตอบอะไรแท้ๆ
“ใบตองอยากกินข้าวกับหมอ” คนข้างบ้านอ้างหมาไปเรื่อย โจ้หรี่ตามองไอ้คนที่ยืนยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างมีเลศนัย
“แต่ผมอยากกินหมอ”
กูว่าแล้ว…โจ้คิดในใจ หมอส่ายหน้ากับความบ้าของคนข้างบ้าน
“ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวค่อยออกไปหาอะไรกิน” โจ้ที่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่บ่ายบอกเขาอย่างไม่ใส่ใจประโยคสองแง่สองง่ามข้างต้นก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“หมอ เดี๋ยวๆๆ” เป็นพายที่งงกับปฏิกิริยาของหมอแทน เห็นปกติต้องปฏิเสธแถมด่ากลับอีกต่างหาก
“อะไร?”
“ทำไมหมอตกลงล่ะ” พายถามด้วยความงงงวย
“ก็กูหิว ไม่อยากกินมาม่า รถยังซ่อมไม่เสร็จด้วย” โจ้ตอบตามจริง
การออกไปกินข้าวแบบที่พายคิดคือการดินเนอร์ดีๆ หรือไม่ก็พาหมอไปกินที่ร้านอาหารที่เขาเคยพาน้องหลายๆ คนไปแล้วประทับใจ คืนนี้คุณพ.จึงแต่งตัวเต็มแบบที่ใครเห็นก็ต้องหันหลังมอง มีแต่หมอที่สวมกางเกงขาสั้นและรองเท้าแตะหนีบพลางหาวหวอดเดินมาขึ้นรถ แถมยังมองมันหัวจรดเท้าราวกับเห็นของแปลกก็ไม่ปาน
พายแอบเซ็งในตอนที่จอดรถหรูตรงข้างทางเพราะหมอบอกอยากกินผัดไทตรงนี้ แล้วคนข้างบ้านจะทำอะไรได้นอกเสียจากตามใจหมอ แม้การตามใจนั้นจะขัดใจตัวเองก็ตาม ถึงพายจะเซ็งแต่ก็เดินยิ้มตามเขาต้อยๆ…
“ผัดไทยกุ้งสดพิเศษสองจานครับ” พายสั่งคุณป้าเจ้าของร้านเสียงดัง
“น้องพายของป้า วันนี้มากับใครลูก”
ความจริงพายผู้อัธยาศัยดีไปทั่วซี้กับป้าขายผัดไทมาตั้งนานแล้ว เหตุผลเพราะตอนกลางคืนหลังจากกลับจากปาร์ตี้ที่นี่มักจะเป็นที่ๆ เขาฝากท้องนั่นเอง ทุกๆครังที่มาก็มักจะควงใครมาไม่ซ้ำหน้าเสียด้วย
“แฟนครับ” คุณพ.รีบตอบพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามหมอที่มองมาด้วยสายตาดุๆ
“ก็มากับแฟนทุกทีไม่ใช่รึไง” คุณป้าพูดพลางมองคนข้างตัวคุณมือเบสวงร็อคแบนด์ วันนี้พายมากับหนุ่มตัวสูงผิวขาวน่าตาน่าเอ็นดูแต่สายตาไม่เป็นมิตร แม้ป้าจะเริ่มแก่แต่ก็พอรู้ว่าผู้ชายสมัยนี้เขาไม่ถือเรื่องเพศอะไรกันแล้ว
ส่วนหมอผู้ไม่ค่อยใส่ใจอะไรนักเห็นทีว่าต้องปกป้องตัวเองบ้าง เพราะร้านป้านี่อยู่ไม่ใกลจากซอยบ้านเลย แถมช่วงนี้มันต้องเดินผ่านแถวนี้บ่อยเสียด้วย ถ้าเกิดเข้าใจผิดไปคงไม่ดี
“ผมเป็นพี่มันครับ” หมอตอบกลับไปด้วยความชัดเจน คุณป้ามองอยู่หน่อยก่อนจะถามออกมาใหม่
“ไม่ใช่น้องชายเหรอคะ” ป้าพูดถึงน้องชายแบบพี่ชายน้องชายจริงๆเพราะหมอดูเด็กกว่าพาย แต่หมอกลับคิดไปถึงน้องสาวและน้องชายจำนวนมากของคุณพ.
หมอส่งสายตาให้อีกคนที่ตอนนี้นั่งหล่อแต่งตัวอย่างกับจะไปเดินแบบอยู่ตรงข้ามกันได้อธิบาย พายค่อยๆออ้อมแอ้มบอกป้าอย่างเสียดาย
“ป้าครับ จริงๆคนนี้ไม่ใช่แฟนครับ”
“อ้าว” คุณป้าเจ้าของร้านที่กำลังกระทุ้งตะหลิวกับกระทะอย่างมันส์มือหันมามองอย่างใคร่รู้ พายยิ้มหล่อจนป้าเคลิ้มก่อนจะตอบ
“เป็นเพื่อนไอ้ใบตองมัน” พายว่า คุณป้าเลยหัวเราะร่วนแล้วหันไปทำงานต่อ ส่วนหมอถอนหายใจยาวก่อนจะถามคุณ.พ ที่วันนี้อารมณ์ดีแบบแปลกๆ
“มึงจะกวนตีนอะไรกูนักหนา”
“หรือจะให้บอกว่าเป็นเมีย...โอ้ย!” คนหล่อโดนหมอกระทืบเท้าเข้าให้
“ผมเจ็บนะเนี่ย หมอก็จริงจังไปได้” พายตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
อย่างที่บอกถ้ามันเป็นเกมส์ คนนิสัยเสียอย่างพายก็แค่อยากจะชนะ แม้จะไม่ได้อะไรเลยก็ตาม
“เลิกล้อเล่นกับเขาไปทั่วได้แล้ว” โจ้วว่าพลางถอนหายใจ ส่วนอีกคนยิ้มกริ่ม
“แล้วถ้าผมเอาจริงกับหมดล่ะครับ” คุณพอถามพร้อมกับใช้นิ้วแตะที่นิ้วมือของอีกคนบนโต๊ะเล็กข้างถนน โจ้โคลงหัวไปมา
“มึงไม่ชนะหรอกพาย” หมอว่าพร้อมกับมองตาสีอ่อนของอีกคน
พายไม่รู้ว่าหรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไง...แต่อดีตเขาไม่เคยแพ้
.
.
.
TBC.
_____________________
แล้วพวกแกก็มาท้ากันที่ผัดไทข้างทาง 555555555
-
เจ้าพายเอ๊ย คิดยังไม่ตกก็ตั้งหลักก่อน
จะจีบหมอต้องจริงจังนะ
อ้างหมาต่อไปเผื่อหมอจะเคลิ้ม
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
คุณพ.นี่ยังกับหมอบีมเวอร์ชั่นสอง ที่ไม่เพี้ยน แต่หน้ามึนสุดๆ
-
ชอบครอบครัวหมอโจ้ๆมากๆ o13 o13 เป็นครอบครัวที่อบอุ่นและชิลกันดีจริงๆ ถ้าคุณพ่ออยากได้หลานเดี๋ยวเราสมัครเป็นแฟนพี่เสือก็ได้นะ ฮาา เพราะกับหมอโจ้คงไม่ได้เพราะคุณ พ. เค้าจองแล้ว แต่เอ้..พี่เสือนี่คุณหัวหน้าทหารเค้าจองแล้วเหมือนกันด้วยรึเปล่านะ ฮ่าๆๆ
-
:laugh: " เป็นเพื่อนกับใบตอง " :jul3:
:jul3: เออเนาะ หมอ กับ หมา ต่างกันแค่ตัวท้ายตัวเดียว เป็นเพื่อนกันได้ :jul3:
-
เพิ่งรู้ว่าหมอโจ้ ชื่อเล่นเต็มๆว่าจิงโจ้ น่ารักซะ :m20:
ครอบครัวหมออบอุ่นจังเลย พี่ชายกับพี่สาวก็น่ารัก พี่กวางนี่เซนส์สิทีฟมากด้วย :laugh:
คุณพ. เริ่มหวั่นไหวอ่ะเด้ :o8: แต่เราก็เชียร์คุณนะ เราว่าคุณเป็นคนดีนะ แต่ไม่นับเรื่องชอบมีน้องสาวทั่วราชอาณาจักร
-
คุณพ.อาจจะไม่ได้อะไรแถมต้องจ่ายเพิ่มได้นะ :hao4:
ครอบครัวหมอโจ้แลชิลมากๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
คนที่บ้านน่ารักเนาะ
เเต่คืออะไรที่หมอถามว่าป้องกัน เเหนะหมออออ
-
อยากมีแฟนเป็นหมอใช่ไหมคุณพ.
-
อยากอ่านเรื่องพี่เสือด้วยเลย
จะเขียนมั้ยค่ะรอๆค่ะ
ส่วนคุณพ.ก็ปล่อยเค้าหยิกแกมหยอก
หมอโจ้ไปค่ะเรื่องนี้เค้าเก่งอยู่แล้ว
-
เพิ่งรู้ว่า ชื่อหมอโจ้เต็มๆ ว่าจิงโจ้ น่ารักจริงๆ :mew1: :mew1: :impress2:
-
พ. รู้ใจตัวเองเมื่อมันส์แน่ เพราะหมอจะงงว่าเกิดอะไรขึ้น ฮ่าๆๆๆๆ สนใจตระกูลหมอทุกคนเลยอ่ะ อิอิ
-
ระวังเข้าตเว นะ. พ
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วละซี้คุณพ.
#ทีมหมอจิงโจ้
-
พายจิงโจ้
-
หมอคะเจ้อยากบอกว่า เจ้ชอบครอบครัวหมอมากค่ะ
แบบว่าครอบครัวหมออินดี้ได้ใจเจ้มาก :katai3:
-
ชอบครอบครัวหมอโจ้
น่ารักน่าค้นหาสุดๆ
นายพ.ใช้หมาเป็นข้ออ้างตลอดๆ
-
เป็นครอบครัวที่ดีนะโจ้ เขาทำให้นายกลายเป็นคนธรรมดาอ่ะ *^*
-
กรอกยาพี่ พ.แล้วเอาไปขังในบ้านจิ้งโจ ขังไว้รอ 2 ชั่วโมงรอให้เกิดปฎิกิริยาของยาที่ให้อย่างเต็มที่ รอน้องจิ้งโจ้มาเปิดบ้าน แล้วขังทั้งสองคน ไว้ประมาณ1-2 วัน เดียวก็รักกันเอง. Hehehe~~ :hao6:
-
ถ้านี่เป็นหมอ นี่เตะอิคุณ พ. ไปแล้วอ่ะ 555555555555555555555
-
รู้เลยว่าทำไมโจ้ถึงกวน***
-
เป็นความต่างที่สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างลงตัว อีกหน่อยพายก็ขาดหมอโจ้ไม่ได้ เชื่อสิ
-
ครบครัวหมอน่ารักเชียว แต่ถ้ารู้ว่าลูกคบผู้ชายจะรับได้มั้ยเนี่ยะ คงไม่มาม่าตอนหลังใช่มั้ย :o12:
อ่านแล้วอยากเลี้ยงหมาตัวโตๆสักตัวบ้างเลยคนเขียน ป้าขายผัดไทก็น่ารัก มีการแซวก็เห็นว่าแฟนทุกคน555555555 อ่านเรื่องนี้ไปยิ้มไปจริงๆ แอบคิดถึงหมอบีมเอามาโผล่อีกนะ เอาซินมาด้วย
-
พายเอ๊ยย ระวังจะเกมโอเวอร์ซะเองน้า
หมอโจ้มาเหนือมาก ลาสบอสผู้ชนะทุกสิ่ง(ยกเว้นหมา)
พายจะชนะเร้อ 5555555555555555
-
ครอบครัวหมอโจ้น่ารักมาก
ชอบคุณพ่อมากๆ เลยค่ะ รู้สึกได้ว่าพ่อโจ้เป็นคนตลก 555555555
เดี๋ยวนี้เค้ามีพัฒนาการกันขึ้นแล้วเนอะ
คุณพ. ยังกวนตีนเหมือนเดิม หมอโจ้ก็รำคาญเหมือนเดิม
แต่ทำไมอ่านแล้วเรารู้สึกมุ้งมิ้งงง ฮอลลลลลลลลลลลลล >_<
ชอบฉากในรถมากเลยแหละ
วั้ยๆๆๆๆ นี่เชียร์ให้คุณพ.แพ้ เพราะเราทีมหมอโจ้นะ !
-
คุณ พ. เริ่มตะหงิดตะหงิดหัวใจแล้วล่ะสิ แต่พี่หมอคงอีกนาน 5555... :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ชอบค่ะกวนโอ๊ยดี ใบตองก็น่าร๊ากกกก :กอด1:
-
ครอบครัวหมออินดี้มากเลยค่ะ ชื่อเล่นเต็ม ๆ ของหมอโจ้ก็น่ารักค่ะ :mew1:
-
สองคนนี้มันจะจูนกันติดยังไงเนี่ย ฺ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่างที่บอกถ้ามันเป็นเกมส์ คนนิสัยเสียอย่างไอ้พายมันก็แค่อยากจะชนะ
ระวังจะแพ้ใจตัวเองนะไอ้พาย :haun5:
-
นั่นครอบครัวหรือสมาคมมนุษย์อินดี้?
เจอพ่อซินมาแล้ว เจอหมอบีมมาแล้ว เราเลยรับมือกับบ้านโจ้ไหว :laugh:
คุณพ. ท่าทางจะหลงเกมนี้จนหาทางออกไม่เจอแล้วล่ะ
-
คุณพ. เริ่มได้เรียนรู้ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนแล้วใช่มะ อิอิ ใกล้แล้ว ๆ
กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่าคืออะไร ป่านนั้นคงปีนจากหลุมรักของที่หมอโจ้ไม่ไหวแล้ว 555
เดี๋ยวนี้อะไร ๆ ก็เอาน้องเบ็กมาอ้างตลอด ๆ เลยเชียว แล้วดันได้ผลเสียด้วยสิ
แต่อย่าคิดว่าจะเอาชนะพี่หมอได้ง่าย ๆ นะพี่พาย ไม่ใช่เล่นเกมส์แล้วแพ้
แต่ความจริงจัง และจริงใจของพี่หมอที่มีให้น่ะ จะทำพี่พายแพ้ใจตัวเองแน่นอน
ชอบครอบครัวพี่หมอมากเลย อินดี้สุด ๆ ดูไปดูมา น่าจะเข้ากับพี่พ.ได้ดีนะเนี่ย
พี่กวาง พี่เป็นสาววายใช่หรือไม่ คิดเหมือนกันเลย พี่เสือกับหัวหน้าทหารเนี่ย ฮุฮุ
แต่ชอบนิสัยพี่หมอโจ้ที่สุด ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ ทีมพี่หมอโจ้ตลอดไปจ้า รักใบตองเช่นเดิม
ขอบคุณค่า :กอด1:
-
อยากจะกวนเข้าไปในหัวใจหมอเลยใช่ใหมคะเนี่ย คุณอักษรย่อ พ.
-
ดูแล้วคุณ พ. ไม่น่ารอด #ยืนไว้อาลัย อิอิ
-
:katai2-1:
-
เหออออ แน่ใจเหรอว่าจะชนะ? หึหึ
-
บ้านหมอโจ้น่ารักกันจริง
-
ชอบครอบครัวหมออินดี้กันดีจัง
-
บ้านหมอน่ารักกันทั้งบ้านเลย ฮ่าาาา
#ทีมใบตอง 5555
-
พายกวนหมอโจ้ตลอด
น้องใบตองน่ารักอะเชื่อฟังสุดๆๆ
เอาไปฝึกที่ไหนเนี่ยจะพาไปบ้าง
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
รู้สึกว่าชอบนิสัยพาย กวนทีนดี5555 แต่หมอโจ้ก็น่ารักก
#ทีมคุณพ. :hao7:
-
ชอบหมอโจ้ ชอบครอบครัวหมอโ้จ้ พ่อหมออินดี้มาก พี่ชายหมอเท่มาก พี่สาวหมอเป็นสาววายสินะ คุณพ.ผู้อยากได้ชัยชนะ อย่าหวัง หมอแข็งแกร่งตั้งแต่นับกิ่งก้านครอบครัวลงมาละ #ทีมหมอโหด
-
อ่านไปขำไป กวนกันไปกันมาน่าหยิก 5555
-
:-[
-
บ้าน
“nobody’ s home yeah~~~” พายหรือพชรผู้กำลังเกากีตาร์ไปร้องเพลงเหลือบมองข้างบ้านที่เงียบสงบผ่านหน้าต่างกระจกใสในตอนบ่ายแก่อยู่เป็นระยะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าวันนี้ของอาทิตย์หมอจะกลับถึงบ้านเกือบสองทุ่มโดยประมาณ
พายจำได้ดีว่าหมอมักจะเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าบึ้งตึง ไม่รู้เพราะว่านั่นเป็นเพราะคนข้างบ้านอย่างพายคอยกวนหรือเพราะเป็นใบหน้าปกติของหมอกันแน่
“พี่พายคะ เสื้อเนยอยู่ไหน” พายเงยหน้าขึ้นไปมองหญิงสาวหน้าตาน่ารักก่อนจะยิ้มให้ตามประสา เธอเป็นหนึ่งในหลายคนที่ย่างก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้
พวกเธอทั้งหมดต่างรู้ดีว่ามาที่นี่ทำไมและต่างก็รู้ดีว่าสถานะที่ย่างก้าวเข้ามาเป็นอย่างไร แต่ทั้งๆ ที่รู้ทุกคนก็ยังอยากจะมา... บางคนเมื่อมาถึงแล้วก็อยากจะออกไปและบ้างก็อยากจะอยู่ที่นี่ไปอีกแสนนาน
พายผู้ที่ไม่เคยทีสิ่งที่เรียกว่าบ้านมาก่อนรู้แค่เพียงว่าบ้านคือที่ๆ เขาสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจ จะพาใครเข้ามาก็ได้ จะอยู่แบบไหนก็ได้ จะกลับมาหรือไม่ก็ได้ จึงไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพวกเธอถึงได้ยึดติดกับการได้เข้าบ้านของเขานัก
“เสื้อน้องเนยอยู่ในห้องเสื้อผ้าค่ะ” เธอย่นจมูกนิดหน่อยแต่ก็ยอมเดินไปในที่สุด พายมองตามหลังคอขาวเนียนและผมสีดำขลับคล้ายคุณหมอโจ้ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้กับตัวเองเมื่อพักนี้นึกถึงคุณเพื่อนบ้านมากเกินไป อาจจะเป็นเพราะหมอเล่นด้วยยากเกินไปเลยเฝ้าคิดวนเวียนถึงอยู่แบบนี้
“พี่พายดูแปลกๆ ” หญิงสาวที่เดินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้นั่งลงบนโซฟาข้างๆ กัน พายที่ไม่รู้ว่าตัวเองเหม่อไปนานแค่ไหนยิ้มให้อีกคน เธอเบียดซบลงบนแผ่นอกกว้างก่อนที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มจะบอกออกมา
“ช่วงนี้พี่พายดูเงียบไป ไม่ร่าเริง”
เจ้าของบ้านหัวเราะให้กับคำบอกเล่า เพราะเมื่อวานหมอพึ่งด่ามันมาว่าพูดมาก กวนตีนและน่ารำคาญ หลังจากได้คุยกับหมอมากขึ้นพายถึงได้รู้ว่าหมอโจ้ไม่ใช่คนพูดน้อยเสียทีเดียว แต่จะเลือกพูดมากกว่า ต่างจากเขาผู้พูดทุกอย่างที่อยากจะพูดซึ่งล้วนแต่เป็นเรื่องไร้สาระ
“นั่นไง พี่พายเงียบอีกแล้ว”
ในบรรดาของคนที่พายคั่วอยู่ในตอนนี้ เขาชอบเธอคนนี้มากที่สุด เพราะเธอรู้จักออดอ้อนแบบไม่มากไปและไม่น้อยเกินไป เธอมีหน้าตาที่มองยังไงก็ไม่เบื่อ และเธอก็ไม่ได้งี่เง่า แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่ได้หมายความว่าเขาพร้อมที่จะดูแลเธออยู่ดี
“พี่กำลังคิดเพลงเฉยๆ ” เจ้าของบ้านตอบพลางลูบหัวเล็กๆ ของเธออย่างเอาใจ ผมยาวสลวยที่ถูกรวบไว้ตั้งแต่แรกให้สัมผัสอ่อนนุ่มอย่างที่ควรจะเป็น
“พี่พายแต่งเพลงแบบไหนคะ”
จริงอยู่ว่าพายไม่ได้อยากให้เธอมารับรู้หรือก้าวก่ายการทำงาน แต่ก็ตอบออกไปตามมารยาท บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอพิเศษอยู่หน่อยก็ได้
“พี่ชอบเพลงอกหัก” เขาพูดติดตลก หลายๆ คนจะรู้ว่าเพลงของพายมักจะเศร้า ประชดประชัน รุนแรงและเจ็บปวด ที่เขาว่ากันว่าศิลปินมักจะถ่ายทอดอารมณ์ตัวเองลงไปในผลงานนั้นไม่ได้เกินจริงแม้แต่น้อยเลย
“แสดงว่าพี่พายอกหักบ่อยสิคะ”
พายยิ้มให้เธอที่กำลังหันหน้าขึ้นมามอง เขาก้มหน้ารับจูบของอีกคนที่ลุกมาป้อนให้ ลิ้นเล็กร้อนแสนซนนั่นทำอย่างกับว่าตัวเองชำนาญ เจ้าของบ้านบีบนวดต้นคอเล็กๆ ของเธอพร้อมกับเอียงคอจูบอย่างเอาอกเอาใจ บางทีเธอคงดูผิดไป เขาไม่เคยอกหักเลยต่างหาก
...เพราะพายไม่ได้รู้จักรักเสียด้วยซ้ำ…
“โฮ่ง!”
ดูเหมือนว่าเวลาสนุกของวันนี้จะหมดลงเสียแล้ว ใบตองที่จำเวลาหมอกลับบ้านได้มักจะวิ่งเข้าห้องมาก่อนเวลานั้นเสมอ ไอ้หมาตัวใหญ่นั่งมองหน้าเจ้านายและหญิงสาวนิ่งอยู่อย่างนั้น อย่างกับว่ากำลังรอให้ออกไปหาคุณหมอพร้อมกัน
พายผละออกจากสาวสวย ดูท่าทางเธอจะเสียดายไม่น้อย แต่เมื่อเธอหันไปเห็นหมาตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงประตูห้อง เธอก็ถามออกมาด้วยท่าทางสดใส
“ตัวนี้ชื่อเบ็กหรือเปล่าคะ”
พายขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำถามนั้น เพราะเธอคนนี้แม้จะเจอกันอยู่หลายครั้งแต่ก็เคยมาที่นี่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกและเจอใบตองเป็นครั้งแรกด้วย พายไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเคยเล่าอะไรให้อีกคนฟังบ้าง
“ชื่อใบตองครับ”
สาวสวยมองที่หมาตัวใหญ่ก่อนจะคลี่ยิ้ม
“ชื่อเบ็กน่ารักกว่าอีก” เธอหัวเราะน้อยๆ อย่างดูดี แต่พายไม่ได้ใส่ใจนักเพราะในเวลานี้มันนึกถึงคนข้างบ้านที่มักจะเรียกใบตองด้วยชื่อนี้เสมอ หรือบางทีแล้วใบตองอาจจะเหมาะกับชื่อเบ็กมากกว่าจริงๆ
“พี่พายจะไปไหนคะ” หญิงสาวถามเมื่อเจ้าของบ้านเหมือนจะลุกออกไป
“พี่ว่าจะไปดูหน้าบ้าน”
“อย่าไปเลยนะคะ อยู่ด้วยกันก่อน” ขาเพรียวสวยวาดคล่อมตัก มือเล็กลูบไปทั่วแผงอกแกร่ง
“วันนี้เนยว่าทั้งที อยู่ด้วยกันก่อนสิคะ”
พายยิ้มในตอนที่ถูกดึงมืไปวางบนหน้าอกเปลือยใต้เสื้อยืด...เอาเป็นว่าวันหลังค่อยไปกวนหมอดีกว่า
.
.
.
“ไอ้เบ็ก!” ระหว่างที่พายกำลังอาบน้ำให้หมาตัวใหญ่ในตอนบ่ายของวันอังคารก็มีใครบางคนที่ข้างรั้วเอ่ยทักทาย แต่ทักทายหมาแทนที่จะเป็นเจ้าของหมา พายยิ้มให้เขาแต่หมอเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ แล้วหันไปเล่นกับหมาที่วิ่งไปหาทั้งๆ ที่ตัวเต็มไปด้วยฟองสบู่
“อาบน้ำเหรอเบ็ก”
“โฮ่ง!”
คุณหมอตัวขาวที่มักจะอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนและกางเกงแสล็คดึงแขนเสื้อของข้างตัวเองขึ้นลวกๆ ก่อนจะเอื้อมมือข้ามรั้วมาขยำขนหมาที่เปียกและลื่นท่าทางสนุก...ดูแปลกตาดี
“หมอมาลองดูไหม” คุณพ.เอ่ยชวนพร้อมกับยิ้มหวานให้ตามเดิมเมื่อเห็นว่าอีกคนดูท่าทางสนุก โจ้มองกำแพงที่สูงเท่าเอวตัวเองก่อนจะกระโดดข้ามไปโดยไม่คิดอะไร พายอดทึ่งไม่ได้เมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงโปร่งดูภูมิฐานแต่กระโดดข้ามรั้วด้วยท่าทางชำนาญอย่างกับว่า
“ก่อนเป็นหมอ เป็นโจรมาก่อนรึเปล่าครับ?” พายถามกลั้วหัวเราะ หมอจูงใบตองเดินมาบริเวณก๊อกน้ำก่อนจะนั่งยองๆ ลงข้างด้วยท่าทางทะมัดทะแมง
“จะเริ่มขโมยจากบ้านมึงเป็นหลังแรก” หมอตอบพลางตั้งอกตั้งใจเริ่มต้นฟอกขนให้หมาตัวใหญ่
พายหัวเราะแล้วลอบมองใบหน้าแบบที่ตัวเองชอบไปพลาง คิ้วสีเข้มที่เรียงกันอย่างกับถูกเขียนไว้ของหมอมักจะขมวดอยู่เกือบตลอดเวลา เช่นเดียวกับริมฝีปากบางสีสดตัดกับสีผิวขาวที่มักจะเรียบตึงหากไม่ได้พูดอะไรออกมา พายมองจมูกโด่งแต่เรียวเล็กได้รูปของอีกคนอย่างนึกอิจฉา หน้าตาหมอน่าจะเป็นที่นิยมเสียด้วยซ้ำหากหมอไม่ชอบทำหน้าโหดแบบนี้
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาหมอมักจะแวะมาเล่นกับใบตองในวันหยุดและทุกวันที่หมอไม่ได้อยู่เวร บางวันพายที่พึ่งกลับมาจากข้างนอกหาหมาตัวเองไม่เจอเพราะอีกคนจูงหมาข้ามรั้วไปเล่นด้วย นอกจากนั้นตอนนี้พวกเขามักจะมานั่งกินมื้อเย็นด้วยกันเกือบทุกวัน ต้องบอกว่าหมอมานั่งกินกับไอ้ใบตองถึงจะถูก เพราะไม่ได้สนใจเจ้าของบ้านเลย
พายเดาว่าเหตุผลของพี่แกคงเป็นเพราะขี้เกียจออกไปหาซื้อกับข้าว หมอไม่มีรถและมักจะกลับมาบ้านด้วยสภาพซอมบี้เกือบทุกวัน แต่พายเองกลับหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เสียเท่าไหร่ว่าทำไมต้องมารอปรนนิบัติพัดวีหมอขนาดนี้ด้วย
“ทำไมหมอเรียกใบตองว่าเบ็กครับ” พายถามอีกคนที่ดูตั้งอกตั้งใจกับการอาบน้ำให้หมาคนอื่นอย่างอารมณ์ดี ใครคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองอยู่หน่อยก่อนจะตอบ
“เคยคิดว่าถ้าเลี้ยงหมาจะให้ชื่อเบ็ก” หมอที่ดูอารมณ์ดีในตอนแรกดูแปลกไป พายไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนไม่ละเอียดอย่างเขาถึงเริ่มมองเห็นอะไรที่เล็กน้อยเช่นนั้นได้
“แล้วทำไมไม่เลี้ยงครับ”
“ไม่มีเวลา ไม่มีคนช่วยเลี้ยง” หมอตอบอย่างเซ็งจิตพลางปล่อยให้ใบตองมันเลียไหล่ตัวเองผ่านเสื้อเล่นๆ พายสังเกตมาตั้งนานแล้วว่าคนข้างบ้านนี่ถ้าไม่มีไอ้ใบตองคงจะไม่ญาติดีกับเจ้าของหมาอย่างเขาแน่นอน
“เดี๋ยวผมช่วยเลี้ยง” พายแหย่หวังจะให้หมอที่หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่อารมณ์ดีขึ้นแต่หมอกลับแค่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาโหดๆ แค่ครู่เดียวแล้วตอบว่า…
“ไม่เอา มึงไม่มีเวลาให้มันด้วยซ้ำ”
คุณพ.หัวเราะน้อยๆ แต่กลับรู้สึกเจ็บใจพิลึก จริงอยู่ว่าพายใช้ชีวิตไม่ติดที่ ไม่ยึดมั่นถือมั่น และก็ไม่มีความมั่นคง แต่อย่างหนึ่งที่แน่ใจก็คือเขาสามารถดูแลใบตองได้เหมือนกัน
คุณพ.เองก็รู้ว่าหมอไม่ค่อยพอใจที่เขาหายไปข้างนอกบ่อยๆ แล้วปล่อยใบตองไว้ ด้วยลักษณะนิสัยของหมาพันธ์นี้มันไม่ได้ง้อเจ้านายมากมายขนาดนั้นอยู่แล้ว จะมีแต่หมอนี่เองที่กลัวหมาเหงาจนต้องหอบหมาคนอื่นไปเล่นด้วย
“ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ไม่รู้หรอก” โจ้เงยหน้ามองอีกคนให้เต็มตา จริงอยู่ที่ว่าช่วงนี้พวกเขาสนิทกันมากขึ้นเล็กน้อย และจริงอยู่ที่ว่าหมอพอจะรู้ว่าอีกคนอยากจะเล่นสนุกอะไร แต่ก็ไม่กล้าไปตัดสินว่าพายเป็นคนยังไง
โจ้หยิบสายยางมาราดตัวหมาตัวใหญ่ที่เริ่มจะไม่อยู่นิ่ง ก่อนจะฉีดน้ำล้างตัวหมาแล้วลามไปถึงเจ้าของหมาที่ยังนั่งหน้าหงอยอยู่
“ผมว่าผมงอนหมอว่ะ”
“งอนอะไร”
“ผมว่าเราสนิทกัน แต่หมอกลับบอกว่าไม่สนิท”
หมอโจ้ผู้เกิดมาไม่เคยโดนใครงอนยืนมองคนข้างบ้านอย่างอึ้งๆ กับความหน้ามึนของคุณพ. สุดท้ายแล้วก็หัวเราะออกมาเมื่อเห็นทรงผมที่เซ็ตมาอย่างดิบดีของอีกคนเริ่มฟีบลง
หมอที่นิสัยปกติเป็นคนที่คิดอยู่แทบจะตลอดเวลาและในความคิดนั่นจะเต็มไปด้วยเหตุและผล พึ่งรู้ความหมายของการคุยเรื่อยเปื่อยไร้สาระ
พายแอบอมยิ้มเมื่อเห็นอีกคนหัวเราะปากกว้างแบบที่ไม่เคยเห็น
“งอนแล้วยิ้มทำไม”
พายเลิกคิ้ว
“ก็หมอน่ารัก”
โจ้ขมวดคิ้ว ไม่ได้ว่าอะไรแต่ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ หมอว่าบางทีตัวเองคงจะแก่แล้วเพราะนั่งลงไปแค่ครู่เดียวก็รู้สึกปวดเมื่อยแล้ว และก็คงแก่แล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของคนที่เด็กกว่าเลยแม้แต่น้อย
“วันนี้กินข้าวไหนดี” คุณพ.ที่งอนเขาแต่ชวนเขาไปกินข้าวจัดการล้างตัวใบตองให้สะอาดพลางเหลือบมองหมอที่กำลังคิดหาเมนูมื้อเย็นแต่ทำหน้าบึ้งอย่างกับจะไปฆ่าใคร
พายค้นพบความจริงอย่างหนึ่งคือหมอไม่ได้โหดหรอก แต่หน้าหมอเป็นแบบนั้นเองต่างหาก
“ไม่เอาป้าผัดไทนะ ไปกินบ่อยจนเขาเชื่อว่ากูเป็นแฟนมึงแล้ว” โจ้บอกอีกคนผู้หน้ามึนและอัธยาศัยดีไปทั่ว พายไปกินข้าวร้านไหนก็สนิทกับเขาไปเรื่อยเปื่อย นับตั้งแต่คุณป้าร้านผัดไทยหรือแม้แต่อาแปะร้านข้าวต้มที่ถึงกับอยากได้ไปเป็นลูกชาย ทำเอาคนที่อัธยาศัยติดลบอย่างหมอรู้สึกตัวเองด้อยไปเลย
“เป็นจริงๆ ก็จบแล้วหมอ” พายว่าพลางหัวเราะ วันก่อนคุณป้าร้านนั้นแซวเรื่องแฟนจนหมอแทบกินข้าวไม่ลง แถมเอาแต่นั่งทำหน้าเครียดจนน่าสงสาร ส่วนตัวพายนั่งขำและเจริญอาหารจนผิดปกติ
“ไม่เอา” คุณหมอที่ตอนนี้เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเปียกไปเกือบครึ่งตัวตอบพลางเช็ดตัวให้หมาอย่างแข็งขัน ปล่อยให้อีกคนยืนเก้อกับคำปฏิเสธแบบไม่คิดอะไรเลยอยู่คนเดียว
-
“งั้นทำกินเองไหม ผมมีของในตู้เย็น” เจ้าของบ้านเสนอตัวเลือกให้ คุณหมอที่กินข้าวฟรีมาเกือบเดือนพยักหน้าพลางหาวหวอด พายหัวเราะกับท่าทางเฉื่อยของอีกคนที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก
“หมอแก่กว่าผมใช่ไหม” พายพอรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่แรกแล้วแต่ก็แกล้งถาม
วันนี้พายทำกับข้าวง่ายๆ ไปพร้อมกับถามอีกคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ กัน
“ใช่ งั้นก็ช่วยเคารพกูหน่อยนะ”
คุณพ.มองคนแก่กว่าแค่ปีหรือสองปีด้วยแววตาเจ้าชู้อย่างที่หมอชอบบอก
“คนเป็นแฟนกันเขาไม่ถือหรอกหมอ” พายว่าก่อนจะเตรียมตัวโดนด่าอีกรอบและนั่นก็จริงเสียด้วย
“มึงนี่ไร้สาระ เดี๋ยวจะโดนสักวัน”
พายเหล่คุณหมอผู้มีสาระ เพราะที่พี่แกบอกจะช่วยทำกับข้าวไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกเสียจากยืนดื่มน้ำผลไม้อยู่ตรงนั้น และมักจะเป็นอย่างนั้นทุกครั้งเสียด้วย
ที่หมอบีมเพื่อนหมอโจ้บอกมาว่าหมอเกิดมาเป็นคุณหนูนี่ท่าจะจริง และดูท่าทางพี่แกจะไม่รู้ตัวเอาเสียเลย พายที่เคยไปตามหาไอ้ใบตองในบ้านหมอครั้งหนึ่งแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า...บ้านหมอรกมาก เพราะจากลักษณะภายนอกของหมอดูท่าทางจะเป็นคนมีระเบียบและเนี๊ยบ
แต่เปล่าเลย...รกจนแทบจะหาหมาไม่เจอ
แถมรกเพราะหนังสือวางระเกะระกะไม่เป็นที่ พายที่เกิดมาโง่เพราะไม่ค่อยอ่านหนังสือเห็นแล้วอยากจะเก็บยัดถุงดำเอาไปทิ้งเหลือเกิน
“บ้านมึงนี่เรียบร้อยนะ” หมอว่า พายมองตามสายตาของอีกคน ที่กวาดตามองตั้งแต่ครัวข้างในจนถึงห้องกินข้าวข้างนอก ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่พายไม่เคยใช้ห้องครัวนี้เลย จนกระทั่งคุณหมอข้างบ้านมาฝากท้องนั่นเอง ห้องครัวที่นี่ถึงได้ทำหน้าที่ของตัวเอง
พายล้างมือก่อนจะบอกอีกคน
“ผมอยากอยู่บ้านแบบหมอมากกว่า” พายไม่ได้มีเจตนาจะแหย่หรือกวนตีนหมออย่างที่ผ่านๆ มา
พายไม่เคยมีบ้าน มันไม่เคยรู้ความหมายของการมี แต่มันก็รู้ถึงความแตกต่างของบ้าของตัวเองกับบ้านคนอื่นดี ทุกๆ ครั้งที่พายไปบ้านเพื่อน บ้านคนรู้จักหรือแม้แต่บ้านของหมอ พายมักจะเห็นความไม่เป็นระเบียบ ความเก่าและเสื่อมของสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ภายในนั้น แต่สิ่งเหล่านั้นมันบ่งบอกถึงความหมายของบ้านได้เป็นอย่างดี
“อยากอยู่กับหมอด้วย” อันนี้พายเนียนกวนตีน คนที่ถูกเขากวนอย่างหมอไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรมากนักเพราะหันไปเล่นกับไอ้ใบตองเรียบร้อยแล้ว
จะว่าไปแล้วเขาก็อิจฉาหมาของตัวเองเหมือนกัน ห่างกันไม่ถึงสิบนาทีหมอก็ถามหาแล้ว ขนาดเห่าไร้สาระหมอก็ยังคุยด้วย แต่พอเป็นคุณพ.พูดอะไรหมอกลับไม่ได้ใส่ใจ
“เบ็ก ซิงอะซอง” หมอนั่งยองๆ ลงเอาหน้าแนบให้ไอ้ใบตองเอาจมูกดุนแก้มตัวเองเล่น ให้ไอ้หมาตัวใหญ่สีขาวเลียหน้า ทั้งๆ ที่หมอก็รู้ว่ามันสกปรก
“โฮ่ง”
เอาเข้าไป...พายส่ายหัว
“ไหนหมอบอกจะช่วยผมทำกับข้าวไง” เจ้าของบ้านถามพลางจ้องที่อีกคนนิ่ง หมอใช้ตาสีเข้มที่พายชอบสบตากลับมาโดยไม่เคอะเขิน แถมพี่แกยังตอบนิ่งๆ อีกด้วย
“ช่วยดูไง ดูเฉยๆ ” พี่แกว่าหน้านิ่ง
“หมออย่ากวน” คุณพ.พูดไปหัวเราะไปแล้วก็เนียนฉกแก้วน้ำผลไม้ของอีกคนที่วางไว้มาดื่ม พายว่าหมอชอบกวนตีนหน้าตาย ถ้าไม่ได้รู้จักคงมีหมั่นไส้กันแน่นอนเพราะพี่แกน่าหมั่นไส้น้อยเสียที่ไหน แต่ก็น่าดีใจอยู่เหมือนกันที่หมอคุยด้วยไม่เดินหนีแล้วเมินเหมือนแต่ก่อน
หมอที่เนียนยืนมองเขานิ่งๆ มานานยกจานกับข้าวออกมาที่โต๊ะกินข้าวที่ดูเหมือนไม่เคยผ่านการให้งานเลย ก่อนจะนั่งและลงมือกินก่อนเจ้าของบ้านที่ยังไม่เดินออกมา
โจ้สังเกตตัวเองมาสักพักแล้วว่าเขาที่มักจะมีมารยาทหรือมีระเบียบต่อหน้าคนอื่น แต่เวลาอยู่กับคุณพ.แล้วจะคิดไม่ถึงเรื่องแบบนั้น คงเหมือนกับตอนที่อยู่กับเพื่อน หมอว่าสบายใจดี
“หมอดูสักช่องเถอะ ผมเวียนหัว” พายเดินตามออกมาทีหลังว่าอีกคนที่กดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องทุกครึ่งนาทีโดยให้เหตุผลว่าไม่มีอะไรให้ดู โดยที่มีไอ้ใบตองนั่งเอาจมูกดุนขาอยู่ข้างๆ กัน
จะว่าแล้วนี่ก็เป็นเรื่องที่ชินตาเหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่พายแอบคิดว่าบ้านจริงๆ อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้ เป็นความธรรมดา...แต่รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“ซื้อมาทำไมเยอะแยะวะ” หมอที่เลิกกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีแล้วหันมาถามเมื่อเห็นจานชามดินเผาลายสวยมากมายวางอยู่บริเวณนั้น พายเหลือบมองตามสายตาอีกคนก่อนจะตอบ
“เพื่อนที่เมกาฝากซื้อครับ”
หมอที่ดูจะเข้าใจในตอนแรกถามออกมาใหม่
“แล้วจะกลับไปเมื่อไหร่”
เขายิ้มให้กับคำถามนั่นก่อนจะตอบ
“เดือนหน้าก็กลับแล้ว หมอคงคิดถึงผมเนอะ”
โจ้หลุดขำ ก่อนจะมองเจ้าหมาตัวใหญ่
“คิดถึงไอ้เบ็ก ไอ้เบ็กล่ะเอาไง” หมอใช้มือหนึ่งกินข้าวแต่ใช้อีกมือลูบหัวไอ้เบ็กไป พร้อมกับถามสิ่งที่อยากถามมานาน
“ผมว่าจะให้คนอื่นไป คงไม่เอากลับไปเลี้ยง”
หมอไม่ได้คาดหวังทำตอบที่สวยหรู เพราะรู้ว่าการขนสัตว์เลี้ยงข้ามทวีปไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่คิดว่าคำตอบจะออกมาแย่ขนาดนี้
โจ้สาบานได้ว่าไม่เคยโกรธคนข้างบ้านมากขนาดนี้มาก่อน หมอเลือกที่จะมองข้ามข้อเสียของพายไปหลายอย่างเพราะมันไม่ได้เกี่ยวกับตัวเอง หมอเห็นว่าพายเป็นเพื่อนของเพื่อน พวกเขารู้จักกันและที่ผ่านๆ มาใครคนนี้ก็ไม่ได้แย่
พายไม่ได้เป็นคนไม่ดี...โจ้เชื่อแบบนี้มาตลอด
ตอนนี้หมอชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว
“หมายความว่าไง” หมอวางช้อนส้อมในมือแล้วหันไปมองไอ้หมาตัวใหญ่ที่กำลังนั่งมองตาใสแจ๋ว มันเอียงคอให้เพราะกำลังรอฟังคำสั่ง โจ้ตบลงตรงตักตัวเอง และไอ้หมาตัวใหญ่นั่นก็เอาหน้ามาวางตรงตักหมออย่างพอดิบพอดี ห
มอมองหน้าไอ้เบ็กทั้งพยายามรวบรวมสติตัวเองที่เริ่มจะฟุ้งซ่านแม้มันจะไม่ค่อยเป็นผล
“เอาขึ้นเครื่องมันยุ่งยาก ผมเองย้ายออกจากบ้านเดิมแล้วไปเช่าหอพาร์ตเม้น เขาไม่ใชห้เลี้ยงสัตว์ครับ” พายเห็นอีกคนเงียบไปจนน่ากลัวรีบบอกเหตุผลของตัวเอง แต่หารู้ไม่ว่าเหตุผลนั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาแม้แต่น้อย
“แล้วมึงซื้อมันมาทำไม”
พายมองหน้าอีกคนที่เริ่มแดง โดยเฉพาะตาคู่สวยนั่นที่ทั้งแดงและน่ากลัวไปในคราเดียวกัน
“ตอนนั้นผมนึกอยากเลี้ยง...” พายตอบและยิ้มให้หมออย่างที่ทำเป็นประจำ ปกติแล้วหมอมักจะไม่ใส่ใจแต่คราวนี้กลับนั่งฟังอยู่แบบนั้น พายไม่ทันได้สังเกตว่าในยามนี้ทำไมหมอถึงดูเหนื่อยนัก และทำไมถึงได้ทำหน้าตาเหมือนคนที่กำลังผิดหวังกับอะไรบางอย่างมากมายเสียขนาดนั้น
“มึงเลี้ยงมาขนาดนี้ไม่รักมันเหรอวะ” หมอถามด้วยเสียงที่ปกติ แต่กลับรู้สึกเหมือนขอบตาตัวเองกำลังร้อนผ่าว เขาลูบหัวใหญ่ๆ ของไอ้หมาที่กำลังนอนซบอยู่ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าตัวเองคงจะไม่ได้คำตอบจากคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเป็นแน่
“เอาเถอะ ขอบใจ” โจ้ว่าก่อนจะคว้ากระเป๋าตังค์และมือถือที่วางอยู่ในบริเวณนั้นแล้วเดินออกไป หมอว่ายามกำลังโกรธจัดเช่นนี้คงต้องไปทำหัวให้เย็นก่อน แต่อีกคนกลับรีบลุกขึ้นมาคว้าแขนหมอไว้อย่างไม่เข้าใจนัก มือใหญ่นั่นกุมข้อมือหมอไว้แน่นทีเดียว
“หมอจะไปไหน” พายเห็นท่าไม่ดี ทั้งไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปลอบมองเสี้ยวหน้าของอีกคนอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ใครคนนั้นจะหันหน้ามาให้เห็นดวงหน้าที่เหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่างเป็นอย่างมาก
“เรื่องของกู!” เป็นครั้งแรกที่พายเห็นหมอระบายอารมณ์ด้วยการตวาด
“ผมไม่ให้ไป หมอโกรธอะไรผม”
หมอจ้องมองผู้ชายตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาด้วยความผิดหวัง ไล่มองมือใหญ่ที่บีบแขนกันไว้แน่นอย่างกลับกลัวว่าจะเดินหนีไป ก่อนจะหันไปมองเจ้าหมาตัวใหญ่ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะรับรู้ความตึงเครียดใบริเวณนี้ได้ แต่เจ้าเบ็กก็ยังเป็นหมาใจดีอยู่วันยังค่ำ มันนั่งมองหมอและเจ้านายด้วยแววตาที่มีความสุขแบบที่มันเป็น
“มึงไม่รักมันเลยเหรอวะ คิดจะยกให้คนอื่นง่ายๆ ได้ไง” โจ้ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องโกรธขนาดนี้ เขาถามอีกคนด้วยเสียงที่เบาลงก่อนจะบิดแขนตัวเองออก
“ตอบกูสิ...พาย” เป็นครั้งแรกที่โจ้เรียกชื่อของอีกคน ใครคนนั้นขมวดคิ้วหนา พายเองกำลังไม่เข้าใจว่าทำไมหมอถึงต้องโกรธอะไรมากมายขนาดนั้น มันไม่เข้าใจจริงๆ
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมหมอต้องโกรธแทนใบตอง มันอยู่ของมันได้”
โจ้ฟังคำตอบที่ทำให้ผิดหวังซ้ำซ้อน หมอผิดหวังกับคนตรงหน้าเหลือเกิน
“มึงไม่เคยรักใครเลย นอกจากตัวเอง”
ดูเหมือนคนทั้งคู่จะเริ่มใช้อารมณ์
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหมอ หมออย่าพาล” พายที่ไม่เคยรู้สึกกระอักกระอ่วนแบบนี้มาก่อนกดเสียงลงต่ำแบบที่ได้ยินแล้วไม่เชื่อว่าเป็นเสียงตัวเอง ส่วนอีกคนที่มักจะนิ่งและมีเหตุผลอยู่เสมอกลับตะคอกออกมาด้วยท่าทีที่แข็งกร้าวและน่ากลัว
“ที่ผู้หญิงเป็นสิบไปหาได้ ดูแลได้ เหมือนคนขี้เหงา!”
“ถ้าใช่แล้วมันทำไม!” พายไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งเรื่องของตัวเองพอๆ กับไม่ชอบให้คนอื่นมาตอกย้ำปมด้อยของตัวเอง มันกระชากตัวของหมอที่เล็กกว่ามากเข้ามาหาตัวโดยไม่ได้ใส่ใจรังสีความน่ากลัวนั่นแม้แต่น้อย
“แต่กับหมาตัวเดียวเลี้ยงไม่ได้ รับผิดชอบไม่ได้ มึงกล้าทิ้งมันเหรอ!” หมอที่ถูกบีบไหล่ไว้แน่นเงยหน้าขึ้นตะโกนถามอย่างเหลืออด พายมองน้ำตาเม็ดเล็กๆ ที่ไหลลงมาของอีกคนแล้วหงุดหงิดขึ้นมามากกว่าเดิมอย่างไร้สาเหตุ
“หมอเงียบ!” พายบอกอีกคนด้วยเสียงที่ดังขึ้น แต่อีกคนไม่ยอม
“มึงจะทิ้งไอ้เบ็กมันไปไม่ได้ มันรักมึง มึงไม่เห็นเหรอวะ!” ทันทีที่ดวงตาคู่สวยกระพริบลง ในเวลาไม่ถึงวินาทีน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ก็พร่างพรูลงมา พายมองหน้าอีกคนที่ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนลงแม้แต่น้อย มันที่รู้สึกอึดอัดจนแทบจะระเบิดตวาดออกมาในที่สุด
“ผมบอกให้เงียบไงวะ!”
“โฮ่ง!”
อาจจะเพราะบ้านหลังนี้เสียงดังเกินไป ตึงเครียดเกินไป ไอ้หมาตัวใหญ่ที่มักจะอารมณ์ดีอยู่เสมอถึงได้เห่าและดูกระวนกระวายนัก หมอลุกขึ้นและเดินออกไปในที่สุด
พายไม่รู้ว่าการได้เป็นเพื่อนบ้านกับหมอ ได้เป็นคนรู้จักจนเกือบจะสนิท กลายมาเป็นเรื่องราวทะเลาะกันใหญ่โตแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อกี้เขาเห็นว่าหมอร้องไห้ให้กับสิ่งที่เขายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ พายเคยคิดว่าคนใจแข็งแบบนั้นไม่น่าจะมาใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
เจ้าของบ้านหัวเสียจนรำคาญเสียงทีวีที่เปิดไว้ นึกเกลียดบ้านที่เงียบงันจนได้ยินเสียงของความคิดของตัวเอง เขาขยี้ผมตัวเองอย่างอารมณ์เสียก่อนจะลุกเข้าไปในห้องนอน โดยไม่ได้ใส่ใจกับข้าวที่วางเกลื่อนโต๊ะ หรือหมาตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นเลย
พายล้มตัวนอนลงอย่างเหนื่อยล้า เหนื่อยกับอะไรที่ตัวเองไม่เข้าใจ พายไม่แน่ใจว่าบ้านของคนอื่นจะเคยมีสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้บ้างหรือเปล่า
“จะโกรธกันขนาดนั้นทำไมวะ” เขาสบถ นึกเกลียดน้ำตาเม็ดใหญ่บนใบหน้าขาว นึกเกลียดตัวเองที่เฝ้าคิดถึงแต่สีหน้าของอีกคน ก่อนจะหลับไปทั้งๆ ที่ภาพของอีกคนยังลอยอยู่เต็มหัว
.
.
.
.
TBC.
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านแล้วชอบมากครับ
อ่านตอนล่าสุดผมจะร้องไห้ ต้องพยายามกลั้นไว้
เข้าใจหมอโจ้มากๆ เรื่องหมา ผมอ่อนไหวกับเรื่องหมา
เลยเข้าใจว่าหมอรู้สึกยังไงตอนที่พายบอกว่าจะเอาใบตองให้คนอื่น
ตอนที่หมอถามพายว่าไม่รักใบตองหรอ แต่พายตอบแบบนั้น รู้สึกจุก เข้าใจอารมณ์ผิดหวังของหมอเลย
มาต่อไวๆ นะครับ อยากรู้จะเป็นไงต่อ
สงสารใบตอง ฮือๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
ดราม่ามากกกก คุณพ.อย่าทิ้งเบ็กเลยนะ
-
คุณ พ. เด็กน้อย ต้องเรียนรู้และใส่ใจความรู้สึกคนอื่นให้มากกว่านี้
ถ้ามองด้านเหตุผล พายน่ะหวังดีกับใบตองนะ เพราะถ้าเอาไปด้วยก็ไม่ได้ดูแล
ให้คนอื่นที่เค้าพร้อมกว่าคงจะดีกับใบตองที่สุด
แต่ในด้านของหมอ มองว่าเมื่อไม่พร้อมแล้วเลี้ยงทำไมจนผูกพันธ์
แล้วสุดท้ายกลับทิ้งกว้าง. หมอโจ้เป็นคนจริงจังเรื่องความรัก
ค่อยๆเรียนรู้ไปด้วยกันนะ เวลาก็เหลือน้อยแล้วด้วย พายจะไม่อยู่น๊านนาน
-
หมออออออ งื่ออออ เบ็กกกกกก
-
สงสารเบ็กถ้าจะโดนพายทิ้งจริงๆ ไม่ได้เลี้ยงสัตว์หรอกค่ะ แต่ก็รักน้องแมวน้องหมามากเหมือนกัน เพราะฉะนั้นก็อินไปกับหมอโจ้ด้วยเลย โกรธคุณ พ. อ่ะ :fire:
เห็นเขียน "งอน" เป็น "งอล"หลายที่เลยค่ะ
-
:sad4: ร้องไห้เลย
ทำไมพูดแมวๆแบบนี้ ฮือ เลี้ยงหมาคือเป็นครอบครัวเดียวกันนะ
หมาไม่ใช่แค่สัตว์เลี้้ยง ไม่ใช่ของเล่น เฟอร์นิเจอร์หรืออะไรที่จะเลิกหรือขายทิ้งกันได้
หมอโจ้โกรธนานๆเลย คนไม่มีหัวใจ นี่คงเป็นคนไข้ที่หมอไม่ถนัดสินะ พวกพิการสามัญสำนึก :hao3:
-
โจ้ ที่เคยไปตามหาไอ้ใบตองในบ้านหมอครั้งนึงแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า...บ้านหมอรกมาก
ตรงนี้น่าจะเป็นพาย เปล่าอ่ะ
เนย คนนี้ใช่แฟนเก่าหมอไหมนะเพราะเรียกใบตองว่าเบ็ก
-
ติดใจตรงน้องเนย หืม น้องเนยกับหมาชื่อเบ็ก?
บางทีดราม่าอาจจะอยู่ที่น้องเนย 5555555555
ตอนนี้โกรธพายมาก มันอยู่ได้แต่มันคิดถึงพายแน่ๆ
ไม่คิดถึงใจมันเลยเหรอ! สงสารใบตองงงงงงงงงง ;--;
คำตอบของพายทำให้ผิดหวังจริงๆนะ เป็นใครก็ผิดหวัง
ขนาดหมอโจ้ผู้แทบไม่เคยคาดหวังอะไรยังผิดหวังเลย
:katai1:
-
:beat: พาย
-
เข้าใจโจ้
สงสารเบ็ก
พายเป็นคนที่ไม่เคยรักใครเลย
-
หมามันเจ็บปวดใจได้นะ มันก็อยู่ได้หรอก แต่มันจะไม่ลืมเจ้าของเดิมเลย
บางพันธุ์ที่มีนิสัยซื่อสัตย์กับเจ้าของมากๆ จะตรอมใจ ไม่กินข้าว ไม่ร่าเริงอีก
โจ้เห็นภาพตัวเองผ่านเบ็ก ถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้
รักแบบไม่เผื่อใจ ซื่อสัตย์เสมอ แล้วอยู่ๆ ก็ถูกทิ้งขว้างแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้
พายเองก็น่าเห็นใจในตอนนี้ เพราะไม่รู้เลยว่า อะไรทำให้ตัวเองถูกโกรธขนาดนี้ ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
เนยต้องเป็นชนวนดราม่าแน่ๆ
-
:monkeysad: ฮือออออ ต้องมาร้องไห้แต่เช้าเลย คนรักหมาอย่างเรารับไม่ได้
พี่พาย ทำผิดหวังจริง ๆ ทำกับน้องเบ็กของเราอย่างนี้ได้ยังไง
พี่หมอโจ้ เอาน้องเบ็กไปอยู่ด้วยเลย ไหน ๆ เจ้าของเค้าก็ไม่สนใจใยดีแล้ว
ตัวเองไม่รักใครจริงจัง อย่าคิดว่าใคร ๆ เขาก็เป็นเหมือนตัวเองนะพี่พาย
สุนัขก็มีหัวใจนะพี่ ตอนนี้เรื่องน้องเบ็กทำเอาอินจัด ไม่สนใจเรื่องน้องนงน้องเนยแล้ว
คะแนนพี่พาย ติดลบสุดขั้วอ่ะ บอกเลย ถ้าไม่คิดจะปรับปรุงตัวใหม่
ก็ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเลยไป เชอะ พี่หมอโจ้ อยู่เป็นโสดกับน้องเบ็กเถอะ
-
ไม่รุ้จะพูดอะไร สงสารเบ็ค
โกรธพาย หมอโกรธพายนานๆ นะ
ส่วนชะนีที่โผล่มา นางไม่น่าจะหงิมๆ แน่นอน
-
เจอชื่อสลับกันหนึ่งจุดค่ะ ตอนที่เล่าว่าเข้าไปตามหาหมา แล้วบ้านหมอรกมาก น่าจะต้องเปลี่ยนจาก โจ้เคยเข้าไปบ้านหมอ เป็น พาย ป.ล. สนุกมากเลยค่ะ
-
พายฉันเข้าใจแกนะ
พี่หมอใจเย็นหน่อย
-
เห็นด้วยกับหมอ พายตอบง่ายไปอะซื้อเบ็กมาเลี้ยงแล้วจู่ๆจะทิ้งไว้ให้คนอื่นคิดว่าหมามันจะไม่ผูกพันกับเจ้าของบ้างเหรอ หมามันก็มีหัวใจนะที่พายยังรู้สึกว่าตัวเองขาดเลยหาคนมาเติมเต็มเลยแล้วคิดว่าหมามันไม่ต้องการรึไง สมควรแล้วที่หมอจะด่าและโกรธขนาดนี้
แอบติดใจเรื่องเนยหน่อยนึง ไม่ใช่ว่าคนนี้เป็นแฟนเก่าหมอหรอกนะถ้าใช่จริงๆคงสนุกดีพิลึกอะ
-
สงสารหมอกับหมา :o12:
-
เราเข้าใจโจ้ คนมันรักหมาเนอะ แช่งชักหักกระดูกพาย ไอ้เลวววว หมาทั้งตัว ทิ้งได้ไง หมาก็มีความรู้สึกนะ รู้ว่าเลี้ยงไม่ได้ตลอด แล้วจะเอามาเลี้ยงทำไม
ป.ล.อินแรงมาก
-
อิคุณพ.!!!!! เราเลิกเป็นติ่งนายแล้ว แม่ม!!ทำหมากุร้องไห้(เหอ?!)
อ้ายยยย รออ่านต่อจ้า :mew1:
-
สงสารเบ็ก #ทีมเบ็ก #ทีมหมอ
หมอโจ้งอนนานๆเลย
นายพ.งี่เง่า (อิน)
-
ไม่ชอบคนแบบพายเลย ถ้าคิดว่าตัวเองไม่มีเวลาแล้วจะเลี้ยงหมาทำไม เหตุผลเห็นแก่ตัว
-
แอบน้ำตาคลอไปกับหมอโจ้ :mew6:
พายก็ ใจร้ายเนอะ
-
ไอ้พาย :z6: ใบตองไม่ใช่แค่หมาโว๊ย :beat:
แต่มันมีหัวใจที่ใหญ่กว่าขาหน้ามัน หมอโจ้ไม่ต้องไปคุยกับมัน มันอยากไปไหนก็ปล่อยมันไปเลย :fire:
-
ก็มีแค่หมอที่เข้าใจเบ็ก
ขอตบพายทีเถอะ :beat: :beat:
-
โกรธพายมาก เราเป็นเบ็คเราคงเสียใจ :m31: :m31:
-
พายใจร้ายยยย ฮืออออ สงสารน้องใบตองกับคุณหมอ เราเลี้ยงหมา เข้าใจเลยอ่ะ
-
ถ้าเราเป็นหมอเราเอาไอ้เบ็กมาเลี้ยงเองเลยดีกว่า ไม่มีเวลาดูแลก็จะพยายามหาเวลาให้ได้ มากน้อยก็ยังดี
ปล่อยให้อยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าความรัก จะตอกหน้ากลับไปเลย
"หมากูอย่ายุ่ง" (มโนหนักมาก 555)
//ดราม่าหมารุนแรงมาก
-
หมดคำพูดกับคุณพ.เลยตอนนี้ :เฮ้อ:
สงสารเบ็ก กับหมอโจ้ :mew6:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:katai1:
-
เข้าใจทั้งสองฝ่ายน่า พายให้หมากับคนอื่นเพราะเอาไปด้วยก็ไม่มีเวลาเลี้ยง ก็ไม่ใช่ว่าพายจะไม่รักไอ้เบ็กสักหน่อย
แต่แค่ความอยากเลี้ยงเลยซื้อมาทำให้ดูใจร้ายกับไอ้เบ็กที่รักเจ้าของไปแล้ว ส่วนหมอก็คงเคืองเพราะแบบนั้น
รออ่านตอนต่อไป จะง้อกันยังไง ลุ้น~
-
ก็เพราะมีคนแบบพายเยอะ สัตว์เลี้ยงถูกให้คนอื่นเป็นทอด ๆ และถูกทิ้งในที่สุด กลายเป็นหมาแมวจรจัด
ไม่รักจริง ไม่พร้อมจะดูแลตลอดชีวิตอย่าหามาเลี้ยง
ให้คะแนนพระเอกติดลบเลยงานนี้
รักใครไม่เป็นก็อยู่คนเดียวไปเหอะ ไม่ยกหมอโจ้ให้หรอกนะ
-
ไม่โกรธคุณ พ.นะ แต่ว่างอนอ่ะ ชิๆ #จะงอนให้หลายๆตอนเลย
ว่าแต่ทำไมกิ๊กคุณ พ. ชื่อ "เนย" เหมือนแฟนเก่าหมอเลยอ่ะ คงไม่ใช่คนเดียวกันนะ พลีสสสสสสส
-
จะโทษพายก็ไม่ถูกซะทีเดียว เข้าใจว่าเพราะเติบโตมาแบบไม่เคยได้รู้จักรัก ทั้งถูกรักและรักคนอื่น เหมือนคนเขียนย้ำ(ในมุมของคุณ พ.)เหลือเกินว่าไม่รู้จักคำว่าบ้าน(อันนี้น่าจะหมายถึงที่ที่มากกว่าที่ซุกหัวนอน) ที่เป็นที่พักใจเหมือนคนอื่นเขา
คุณ พ. ดูเป็นคนทำอะไรตามใจตัวเองนะ แต่ดูเหมือนชีวิตไม่มีหลักให้ยึด พออยากจะมีบ้านของตัวเองที่นี้ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
จะมีใครมาให้คำปรึกษาคุณ พ. บ้างมั้ยนะ หรือคู่นี้ต้องงมโข่งกันต่อไป
-
ย้อนให้คิดถึงเรื่องสมัยป.1กับหมาน้อยที่ชื่อว่ากังฟู
ไอ้เบ็กเอ้ย! เดี๋ยวลุงช่วยดูแลแกเอง
-
:beat:ชอบตอนนีมากอ่ะ ได้อารมณ์ดี อินตามเลย ในความคิดเรานะ เราสงสารพายนะ เพราะพายไม่รู้จักความรัก ไม่รู้จักความหมายของคำว่าครอบครัว ไม่เคยได้รับความอบอุ่น
รออ่านตอนต่อไปน๊าาา สู้ๆ :mew1: :mew1:
-
เราว่าเราเข้าใจหมอนะ
/กอดหมอแรงมาก
ไม่รู้ดิ แต่อันนี้เดาเล่นๆ ว่าหมอมีปมเรื่องถูกทิ้งอยู่แล้วหรือเปล่า?
กับแฟนเก่าของหมอที่เคยจะสร้างครอบครัวด้วยกัน บ้านหลังนั้นหมอเคยบอกจะอยู่กับแฟนแต่สุดท้ายก็เลิกกัน
หมอก็เลยต้องอยู่คนเดียว เหมือนที่คุณพ.จะทิ้งเบ็กไป หมอก็เลยอ่อนไหวกับประเด็นนี้
เอาจริงนี่ก็แอบหวั่นๆ อยู่เหมือนกันว่าถ้าคุณพ.กลับไปเมกาจะเป็นยังไง
แต่ก็ไม่คิดว่าจะไปไวขนาดนี้ แงงงง คนเขียนหลอกอ่ะ ชอบตอนอาบน้ำให้หมามาก
บรรยากาศมันธรรมดาๆ นะ แต่แบบ อ่านแล้วรู้สึกดีอ่ะ มันดีแบบยิ้มตามไม่รู้ตัว
ให้ความรู้สึกว่าเออ นี่บ้านนะ เหมือนเป็นบ้านของหมอกับคุณพ.สองคน
แต่สุดท้ายคนเขียนก็เอาระเบิดมาทิ้งให้ตู้มใส่ 555555555555555 ฮืออออออ สงสารหมอแรง
อยากเข้าไปกอดแล้วโอ๋ๆ หมอ มาเลี้ยงหมาที่บ้านเค้าก็ได้นะ มีสามตัว ก๊ากกกกกกกกก
นี่โทษฐานที่ทำให้หมอร้องไห้ คนเขียนเอาตอนต่อไปมาเร็วๆ เลยยยยยยยยย
/โบกป้ายไฟหมออย่างก้าวร้าว
-
ไม่ชอบคนชื่อเนย
-
เนยที่คั่วอยู่กับคุณพ.นี่ใช่แฟนเก่าของหมอใช่ไหม?? มันจะนำพาความยุ่งยากมาให้รึป่าว ไม่ชอบเอาซะเลย
กอดหมอแรงมาก กอดปลอบ เราเข้าใจหมอนะ
เอาใจช่วยทั้งสองคนล่ะกัน
-
อิพายใจร้าย
จะทิ้งเบ็กได้ลงคอ..
:hao5:
-
โถ แบ๊ค มาอยู่กับเจ้มา
พายไม่เอาไม่เป็นไร
ใจร้ายอ่า ถูกอย่างที่หมอพูดเลย
พาย รักแต่ตัวเอง
งอนแล้ว
มาตะคอกใส่หมอโจ้ของเจ้อีก เชอะ :angry2:
-
:pig4:
-
เนยนี่แฟนเก่าหมอนี่หว่า #โกรธพายจะทิ้งเบ็ก
-
:angry2: พายโหดร้ายยยยยยยยย :serius2: จะทิ้งหนูใบตอง รับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
ปมเริ่มเปิดหมอโจ้จะเข้าถึงพชรได้ไหมเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
สงสารน้องเบ็ค สงารหมอโจ้ สงสารคุณ พ.ผู้ชายมีปม เอาใจช่วยน้า
-
ทำไมคุณพ.ทำแบบนี้ ไม่ดีเลย
-
#ทีมหมอโจ้ :ling2:
-
คุณพ.นี่เข้าใจอะไรยากจริง
-
สงสารไอ้เบ๊กมันนะคุณพ.
เลี้ยงมันต่อเถอะ
หมามันจะจำเจ้าของคนแรกขึ้นใจ
ผ่านไปนานแค่ไหน มันก็จำได้
-
:mew6:
-
ขอให้หมอคุยกับคุณพ.เร็วๆด้วยเถอะ
ไอ้คุณพ.มันไม่สันทัดกรณีด้านรักหรือลงหลักปักฐานเสียด้วย...
ห่วงก็แต่ใบตอง หมานี่ พอไม่มีเจ้าของนี่เคว้งเลยนะฮะ
หรือจะเป็นพ่อแม่อุปถัมภ์ร่วมกันระหว่างสองบ้านดีเอ่ย
ยังไม่คบกัน แต่มีโซ่ทองคล้องใจเป็นหมานำไปก่อนสักสองช่วงตัว
อีพ่อกับอีแม่ของใบตองจะได้มาดองกันเร็วๆ อิอิ
ีเป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :L2:
-
ตามทันแล้วว
-
อีเนยนั่นน่ะหวังว่าคงไม่ใช่อีเนยเดียวกับที่เลิกกับหมอนะ หมอก็เลี้ยงหมาแทนเลยดิ แต่ก็คงจะดีกว่าให้คนอื่นเลี้ยง ไม่รู้จะฆ่ายำทำแกงรึเปล่า ยกส้นตีนใส่หน้าไอ้พายทีนึง จะไปก็ไปอเมริกาไม่ต้องกลับมาไทย ตวาดใส่หมออย่างนั้นได้ไงวะ เป็นมึงไม่ใช่ที่ไปวุ่นวายกับเขาก่อน เรื่องหมาไม่ยอมเว้ย
-
ผิดหวังในตัวพี่พายมาก
-
สงสารเบ็ก
แนะนำให้หมอพาขึ้นรถไปส่งลงที่บ้านใหญ่เลยดีกว่าค่ะ
คุณพ.นี่ดูโลเลใช้ได้เลยนะ ก่อนหน้านี้ก็คิดอยากมีที่ให้กลับมา เลยซื้อบ้านซื้อน้องหมามาเลี้ยง
แค่บทจะไปก็ไม่ได้นึกถึง ตัดปัญหาง่ายๆอย่างนี้เลย
แล้วแบบนี้น่ะนะจะจีบหมอโฉดๆผู้มีความอ่อนโยนลึกซึ้งจากภายในอย่างหมอโจ้ได้
ถึงเราจะ #ทีมคุณพ. แต่เรื่องนี้สนับสนุนไม่ลงจริงๆ เชียร์ให้หมอโมโหไปนานๆเลยค่ะ
ว่าแต่น้องเนย นางจะมามีบทบาทอะไรให้เขาแตกกันหรือเปล่า
ระแวงเล็กๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พายจะได้เรียนรู้การใส่ใจ
สงสารใบตองเลยอ่ะ
-
แบบนี้ก็ไม่น่ามี 'บ้าน' ของตัวเองหรอก
:z3:
-
พายแย่มากกกกกกกกก ทิ้งเบ็กได้ลงคอ
-
หมากับหมอคงรู้สึกเหมือนกัน
หลายวันแล้วที่โจ้ไม่ได้กลับบ้าน และนั่นหมายความว่าหมอไม่ได้เจอกับคนข้างบ้านและหมาข้างบ้านตัวโตตัวนั้นด้วย
“โจ้ ถึงแล้ว” หมอนายที่ช่วงนี้ได้มีโอกาสไปไหนมาไหนกับโจ้อยู่บ่อย ทักเมื่ออีกคนนั่งเหม่อ ทั้งๆ ที่รถจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้านของโจ้แล้ว
“อ้าว เหรอครับ”
นายมองรุ่นน้องตัวเองที่พักนี้ดูไม่อยู่กับร่องกับรอยเสียเท่าไหร่ คุณหมอตัวเล็กแตะที่ไหล่ของอีกคนเพื่อให้กำลังใจ แม้จะไม่รู้ว่าสาเหตุจะมาจากเรื่องที่ตัวเองคิดหรือไม่ก็ตาม
“อยากไปนั่งรถเล่นไหม” เขาถามอย่างหวังดี
อีกคนปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะถามในสิ่งที่นายไม่เคยคิดว่าจะออกมาจากปากของหมอโจ้
“ผมมีเรื่องจะปรึกษา”
ถ้าเป็นคนอื่นนายคงไม่แปลกใจเสียเท่าไหร่ แต่นี้เป็นโจ้...เพราะเป็นโจ้ผู้เข้มแข็งมาตลอด
“เอาสิ” คุณหมอรุ่นพี่บอกก่อนจะจอดรถที่หน้าบ้านของอีกคน
เจ้าของบ้านเปิดประตูเดินนำเข้าไปในบ้านของตัวเอง... บ้านที่มีสนามหญ้าสีเขียวสดและบรรยากาศร่มรื่น
หมอนายรู้ว่าบ้านหลังนี้ถูกซื้อด้วยจุดประสงค์อะไร...และเพื่อใคร ถ้าเดาไม่ผิดการปรึกษานี้คงจะเป็นเรื่องหัวใจและน่าจะกินเวลามากพอดู
“หมอ...”
นายหันไปตามเสียงเรียก แต่ก็รู้ในที่สุดว่าไม่ใช่ตัวเองที่ถูกเรียก เมื่อหันไปเจอกับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาคล้ายๆ พวกนายแบบในทีวียืนอยู่ข้างบ้าน ดูเหมือนผู้ชายคนนั้นกำลังฝืนยิ้มให้หมอโจ้
หมอโจ้ไม่ได้หันไปมองคนข้างบ้านและไอ้หมาตัวใหญ่ที่กำลังมองมาทางนี้เลยแม้แต่น้อย
แต่ก่อนหมอนายเป็นคนหนึ่งที่เข้าหน้าหมอโจ้ไม่ติด เพราะอีกคนเป็นคนที่นิ่งจนเกินไป นิ่งจนไม่รู้ว่าเข้าหายังไง แต่พอทำงานด้วยกันนายเข้าถึงพอรู้ว่าโจ้ไม่ได้น่ากลัวแบบที่คิด
นายว่าพ่อหนุ่มข้างบ้านนี่ความอดทนน่าจะสูงทีเดียว ดูจากการกล้าทักทายแม้ดูเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าโจ้คงไม่สนใจ
“โฮ่ง! ”
นายมองหมาตัวใหญ่ที่กระโดดเอาขาหน้าเกาะไว้กับรั้ว และมองตามหลังของโจ้ที่กำลังเดินเข้าบ้านไป
“โฮ่ง!!! ”
หมอนายรู้สึกเหมือนหมาตัวนี้กำลังรอโจ้อยู่ยังไงอย่างนั้น นายหันไปยิ้มให้เพื่อนบ้านของรุ่นน้องตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะก้าวตามเจ้าของบ้านเข้าบ้านไปในที่สุด
“หมาตัวเมื่อกี้น่ารักดีนะหมอโจ้” นายว่าก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่สีครีม
เขามาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่บ้านจะรกขนาดนี้มาก่อน ตรงที่เขานั่งอยู่มีหนังสือจำพวกประวัติศาสตร์จำนวนมากวางเกลื่อนไม่เป็นที่ ข้างๆ กันมีเสื้อเชิ๊ตหลายตัวที่ถูกพาดไว้
บางทีมันคงจะรกแฟนสาวของโจ้ไม่อยู่แล้วก็ได้ แต่ก่อนหมอนายมักจะเจอแฟนของโจ้อยู่ตลอด แต่หลายเดือนที่ผ่านมาได้ยินข่าวว่าคนทั้งคู่เลิกกันไป ด้วยสาเหตุที่ไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่
“หมอว่าผมเลี้ยงหมาบ้างดีไหม” เจ้าของบ้านถาม เขาเดินออกมาพร้อมกับน้ำสองขวด หนึ่งในนั้นเป็นน้ำเปล่าแต่อีกอันเป็นเบียร์ผลไม้ขวดเล็กสีใส
“เอาสิ ผมว่าดีนะ” หมอนายตอบพร้อมกับหันมายิ้มกว้างให้
หากโจ้เป็นผู้ชายที่ดูดุที่สุดในโรงพยาบาล หมอนายคงเป็นคนที่ใจดีและอ่อนโยนที่สุด
“แต่ผมว่าพวกเราไม่ค่อยมีเวลา” เจ้าของบ้านหลังสีครีมนั่งลงข้างๆ กับรุ่นพี่ก่อนจะเอนหลังลงกับเบาะอย่างที่ดูก็รู้ว่าเหนื่อย เหนื่อยทั้งกายและใจ...
นายมองอีกคนอยู่หน่อยก่อนจะตอบตามประสาคนช่างพูด...และนั่นก็น่าฟังมากเสียด้วย
“วิธีเลี้ยงมีตั้งเยอะโจ้ หมามันกินข้าวหนักมื้อเดียว ระหว่างวันเทอาหารเม็ดไว้ กลับมาก็เล่นกับมัน วันหยุดพาออกไปเที่ยวบ้าง ถ้ากลัวเหงาก็หาเพื่อนให้ อย่างผมเลี้ยงห้าตัว ติดกล้องไว้ดูตอนกลางวันก็ร่าเริงกันดี บ้านพังเป็นแถบ” คนพูดบอกพร้อมกับหัวเราะในตอนท้าย
โจ้มองดูคนที่ท่าทางมีความสุขกับการเล่าเรื่อง
“อือ...ทำไมผมคิดไม่ออกวะ” เขาว่าพร้อมกับกระดกแอลกอฮอล์ลงคอไปอึกใหญ่
“มีเรื่องอื่นกวนใจรึเปล่า” นายดื่มน้ำเปล่าของตัวเองบ้างก่อนจะถามอีกคน
ซึ่งคำตอบได้มาเพียงความเงียบและแววตาสงบนิ่ง
“โรงพยาบาลสะอาด มีมาตรฐาน หมอทำงานยิ้มแย้ม”
โจ้มองรุ่นพี่ที่จู่ๆ ก็พูดถึงสโลแกนสดใจของโรงพยาบาล อีกคนยิ้มน้อยๆ ให้ก่อนจะค่อยๆ พูดแบบที่เคยทำอยู่เสมอ
“สโลแกนนี้โจ้รู้ใช่ไหมว่าผอ.ตั้งให้โจ้”
เจ้าของบ้านที่กำลังกระดกเบียร์เข้าปากพยักหน้าให้แต่กระนั้นก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่อีกคนกำลังจะสื่ออยู่ดี
“ผมว่าตอนที่โจ้ทำงานแล้วโหดๆ นั่นเท่ห์มากเลยนะ จะว่ายังไงดี…มันเด็ดขาดมั้ง”
โจ้มองใบหน้ายิ้มแย้มของอีกคน หมอไม่ใช่คนโหดหรือดุอย่างที่คนอื่นเขาว่าหรอก เขาก็แค่ชัดเจนและตรงไปตรงมาเท่านั้นเอง
หมอนายพูดต่อทั้งยิ้ม “ผมว่าช่วงนี้โจ้ดูไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมไม่มีสิทธิ์บอกโจ้หรอกว่าอย่างไหนมันดี แต่ผมชอบหมอโหดแบบเดิมมากกว่า”
โจ้แค่นยิ้มให้กับทั้งรุ่นพี่และตัวเอง เขารู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเสียศูนย์ไปมาก ตั้งแต่วันที่คนที่มันรักตีจากไปหมอก็อยู่กับตัวเอง เฝ้าคิดแต่ว่าต้องทำใจได้ ต้องเข้าใจเธอ ต้องอยู่ได้ หลากหลายเหตุผลที่หมอยกขึ้นมาปลอบใจตัวเอง แต่ที่สุดแล้วมันก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น…รังแต่จะแย่ลง และดูเหมือนว่ากำลังจะจมลงไปเรื่อยๆ เสียด้วยซ้ำ
โจ้รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเองในทางที่แย่ลง แต่แทนที่จะใส่ใจกลับเมินเฉยให้มันกัดกินตัวเองอยู่แบบนั้น
“ผมชอบตอนโจ้กระโดดเข้าฟัดกับเด็กช่างกลมากกว่านะ”
เขาหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หมอโจ้มองอีกคนที่กำลังปลอบใจเขาอย่างกับว่ารู้เรื่องทุกอย่างดี และโจ้ก็ยอมรับว่าทุกอย่างที่หมอนายพูดมันจริง จริงเสียจนไม่รู้จะต้องพูดอะไรต่อ
เขาเดินไปหยิบเบียร์รสหวานอีกหลายขวดในตู้เย็นพลางคิดบางสิ่งบางอย่างไปด้วย
“ผมว่าจะเอาหมาข้างบ้านมาเลี้ยง” โจ้โพล่งออกมาในที่สุดและในเวลาเดียวกันก็ยื่นเบียร์ขวดเล็กให้รุ่นพี่ด้วย
หมอนายยื่นมือไปรับและล้มเลิกการขับรถกลับบ้านในที่สุด...คืนนี้คงต้องค้างที่นี่
“ตัวใหญ่ๆ นั่นเหรอ”
“ครับ เจ้าของจะไปต่างประเทศ”
“อ๋อ ดูมันก็ชอบโจ้อยู่” อีกคนพูดเมื่อนึกถึงภาพที่เห็นตอนเดินเข้ามา แต่ก็แอบฉงนต่อท่าทีของรุ่นน้องตัวเองที่แสดงออกมาเมื่อเจอกับคนข้างบ้านอยู่ไม่น้อย
“คุยกันกับเจ้าของแล้วใช่ไหม” นายถามเป็นพิธี
ส่วนอีกคนก็ตอบออกมาหน้าตาเฉย “ยังไม่ได้คุยครับ”
นายขำกับหน้าตึงๆ ของหมอโจ้ ก่อนจะกระดกแอลกอฮอล์เข้าปากตัวเองบ้าง
“เหมือนโจ้จะมีปัญหาอะไรกับเขานะ”
นอกจากไอ้เอ้เพื่อนยากของหมอโจ้ที่แต่งงานมีลูกและสามีไปแล้วก็มีหมอนายนี่แหละที่โจ้กล้าคุยด้วยหลายๆ เรื่อง เขาถอนหายใจอีกรอบก่อนจะตอบ
“เรื่องหมานี่แหละครับ”
โจ้ไม่ได้โทษคุณพ.คนข้างบ้านไปเสียหมด เพราะเข้าใจว่าเราคงคิดไม่เหมือนกัน แต่ที่เป็นเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนั้นเพราะเห็นไอ้เบ็กมันเหมือนตัวเอง ทั้งๆ ที่รัก ทั้งๆ ที่ซื่อสัตย์ แต่กลับต้องถูกทิ้ง ไม่ได้อะไรคืนมาแม้แต่น้อย
“เขาไม่ยอมยกให้โจ้เหรอ” คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันถามออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“เขาจะทิ้งมันต่างหากครับ” โจ้ตอบก่อนจะยิ้มให้อีกคนบ้าง
.
.
.
.
“โฮ่ง! ”
โจ้ตื่นมาเพราะเสียงที่ดังเกินมนุษย์และแก้มที่เปียกแฉะของตัวเอง...
“ไอ้เบ็ก มาได้ไงวะ”
“โฮ่ง! ”
หมอที่ไม่ค่อยมีสติเพราะเมื่อคืนดื่มเยอะเกินไปพยายามยกหัวหนักๆ ของตัวเอง แล้วมองกวาดรอบบริเวณห้องรับแขกที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
บนโซฟาแบบเตียงข้างหนึ่งมีไอ้หมาตัวใหญ่กำลังนั่งหน้าตาบ้องแบ๊วเลียหน้าหมออยู่ ส่วนอีกฝั่งข้างกันมีหมอนายผู้เมาจนไร้สตินอนซุกอยู่เพราะหนาว
โจ้เริ่มระลึกชาติได้ว่าเมื่อคืนเมาหนักมาก หมอนายพอเมาแล้วพูดไม่หยุด ส่วนเขาก็นึกคึกเก็บกวาดบ้านกับซักผ้าตอนตีสาม แล้วเอาขยะออกไปทิ้งข้างนอก ตอนเข้ามาคงลืมปิดเพราะประตูหน้าบ้านยังเปิดอ้าซ่าอยู่
“เดี๋ยวนะเบ็ก” โจ้บอกหมาที่เลียไม่หยุดเพราะรู้ว่ามันคงอยากเล่นด้วย
ในตอนที่หมอกำลังงัดเอาหัวและแขนหมอนายออกจากอกตัวเอง เขาได้ยินเสียงมาจากข้างนอกแว่วๆ และก็ใกล้เข้ามาในที่สุด
“ใบตอง หมอไปไหน ทำไมขยะเต็มหน้าบ...”
โจ้เงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาในบ้านโดยไม่ได้ขออนุญาต ใครคนนั้นอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไปนาน ก่อนจะค่อยๆ ขอโทษออกมา
“ขอโทษ ผมนึกว่ามีใครมารื้อบ้านหมอ”
โจ้เพิ่งจะลุกขึ้นได้ครึ่งตัวเพราะมีมือรุ่นพี่พาดอยู่บนตักตัวเองส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะลูบหัวไอ้หมาตัวใหญ่ที่ส่ายหางอย่างกับกำลังกวาดพื้นให้
“มึงจะมากินขนมเหรอเบ็ก” โจ้ถามหมาตัวใหญ่ที่ดูเหมือนจะฟังภาษาไทยออกบ้างและคำนั้นน่าจะเป็นขนมเสียด้วย
ใบตองมันเดินวนไปมาพลางใช้จมูกชื้นๆ ดุนมือของโจ้ หมอหัวเราะทั้งๆ ที่เสียงแหบเพราะคอแห้ง
“ผมว่าผมพาใบตองกลับก่อนดีกว่า”
หมอเงยหน้ามองเพื่อนบ้านที่เคยญาติดีอยู่บ่อยและก็ตีกันอยู่บ่อยครั้งเหมือนกัน ใครคนนั้นปกติเคยยิ้มกว้างและกวนตีนอยู่แทบจะทุกคำพูด วันนี้กลับดูเงียบไป สาเหตุคงเพราะเรื่องที่ทะเลาะกันวันนั้นหมอรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กเลย
“ไม่เป็นไร มีเรื่องอยากคุยอยู่พอดี” โจ้ค่อยๆ ยกแขนของหมอนายออกจากตัวแล้วจัดท่าทางการนอนให้ใหม่ เพราะพี่แกมาที่บ้านแล้วเมาทีไรไชอบนอนตกเตียงหรือโซฟาทุกที น้องเนยมักจะแอบตั้งกล้องไว้ทุกครั้งที่หมอนายมาบ้าน เพราะเวลาเมาแล้วตลกดี โจ้สะบัดหัวเมื่อใครบางคนโผล่มาในความคิด จนป่านนี้ความทรงจำนั่นก็ยังวนเวียนอยู่รอบๆ ตัว
หมอเดินนำอีกคนเข้าไปในครัวแล้วหยิบขนมหมาให้ไอ้เบ็กมัน ส่วนตัวเองรินน้ำเปล่าแล้วดื่มโดยไม่ลืมเผื่อแผ่ให้คนข้างๆ กัน แต่ใครคนนั้นกลับบอกปฏิเสธ โจ้สูดหายใจเข้าปอดก่อนจะเริ่มต้นบทสนทนา แม้บรรยากาศจะไม่ค่อยสู้ดีนัก
“จะกลับไปทำงานเมื่อไหร่นะ”
พายมองเจ้าของบ้านที่ยืนพิงกับขอบโต๊ะ ใครคนนั้นสวมบ็อกเซอร์ขาสั้นกับเสื้อกล้ามตัวหลวมดูแปลกตา เพราะปกติแม้จะอยู่บ้านหมอก็มักจะแต่งตัวเรียบร้อยและมิดชิดอยู่เสมอ
พายพยายามที่จะตอบคำถามของหมอให้ร่าเริงอย่างเก่าแต่กลับพบว่าเสียงที่เปล่งออกมาได้ได้ใกล้เคียงกับคำว่าร่างเริงเพียงนิด
“เดือนหน้าครับ” เขาบอกพร้อมกับประสานตากับนัยน์ตาสีเข้มของอีกคน
“กูขอเลี้ยงไอ้เบ็กเองนะ”
พายไม่ได้คิดมาก่อนว่าหมอจะเรียกมาคุยเรื่องนี้ แต่นั่นก็ชัดเจนสมกับเป็นหมอโจ้ พายมองไอ้ใบตองที่คลอเคลียกับขาของหมอแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ ทุกครั้งที่ใบตองกินอะไรจากมือหมอมักจะเกือบอมมือขาวๆ นั่นเข้าไปด้วยเสมอ
พายว่ามันตลกดี…
“ทำไมหมอถึงชอบใบตองมันขนาดนั้น” พายตัดสินใจถามคนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นกับไอ้หมาตัวใหญ่
“ยังไง? ”
“ผมไม่เข้าใจ” พายบอกตามจริง
“มันน่ารัก ก็พอแล้วนี่”
พายทำหน้าไม่เข้าใจ
“น่ารักก็คือเห็นแล้วอยากจะรัก” หมอตอบอย่างกับกำลังเข้ามานั่งในความคิดของพาย
พายมองคนที่กำลังฟัดกับหมาอย่างสนุกไปด้วยแล้วครุ่นคิดอะไรหลายอย่างไปด้วย…เพิ่งจะเข้าใจคำว่าน่ารักจริงๆ ในวันนี้เอง
“ต่อไปนี้จะทำอะไรก็คิดถึงใจคนอื่นบ้างนะ มึงไม่ได้เป็นจุดศูนย์กลางของโลก” หมอบอกออกมาหลังจากเงียบไปนาน
พายเป็นนักเรียกร้องความสนใจ เห็นได้จากการมีน้องสาวและน้องชายรอบกาย พอเขาหันมามองก็คิดว่าเองชนะ พอเขาเริ่มโหยหาก็เขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดีเพราะไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว ทั้งชอบหลอกตัวเองไปวันๆ ว่าไม่อยากได้รับความห่วงใยหรือความรักจากใครทั้งนั้น
แม้ความจริงจะโหยหาสิ่งเหล่านั้นมาทั้งชีวิต...เพียงแต่กลัวก็เท่านั้น
พายกลัวว่าเมื่อเริ่มผูกพันธ์แล้วจะเจ็บ กลัวว่าถ้าได้รักมาแล้วจะเป็นเพียงแค่เรื่องโกหก เหมือนที่เขาเองโกหกทุกคนว่ารักและเอาใส่ใจ
พายยอมรับว่าตัวเองเป็นคนไม่สนใจอะไรจนกระทั่งมาเจอหมอ พายเคยคิดว่าที่ตัวเองอยากแซว อยากเล่นกับหมอเพราะแค่อยากเอาชนะหมอจอมหยิ่งให้ได้ แต่ในที่สุดก็รู้แล้วว่าตัวเขาเองแพ้มาโดยตลอด แพ้ให้กับความรู้สึกโง่ๆ ของตัวเอง
“หมอไม่เกลียดผมใช่ไหม” พายถามใครอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กันแต่เหมือนอยู่ไกลกันแสนไกล
“ไม่หรอก” โจ้เงยหน้าตอบอย่างจริงใจ
“แต่ก็ไม่ได้ชอบใช่ไหมครับ…” พายถาม…แม้จะเจ็บใจมากก็ตาม
“มึงรู้ไหมพาย อยากได้อะไรต้องให้ก่อนนะ” เป็นไม่กี่ครั้งที่พายจะถูกหมอเรียกชื่อ เจ้าของบ้านเว้นไปแค่ชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ
“ก่อนที่จะใช้คนมาชอบตัวเองต้องทำตัวเองให้ดีก่อน แต่ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่กูหรอก …จะเป็นใครก็ไม่ชอบทั้งนั้น”
พายรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ ไหล่ที่เคยหยัดตรงอย่างมั่นใจในตัวเองห่อลง เขาถอนหายใจพร้อมกับมองตาอีกคนที่กำลังจ้องกลับมาอย่างไม่วางตา ในดวงตาสีเข้มกำลังบอกอะไรบางอย่าง
“มาอยู่กับกูนะเบ็ก” โจ้ปล่อยให้อีกคนเงียบไปอย่างนั้นแต่หันมาขย้ำขนหนาของไอ้ใบตองแทน
ไอ้หมาตัวใหญ่มองหน้าของเจ้านายใหม่อย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก แต่ก็ตอบรับอย่างแข็งขันแม้จะไม่เข้าใจก็ตาม
“โฮ่ง! ”
.
.
.
.
-
อ้าว ขาดตอนซะงั้น
-
รออ่านต่อคร้บ
-
วันนี้พายตื่นมาด้วยความเพลีย เขานอนคิดถึงเรื่องที่หมอพูด ทั้งเรื่องการกระทำของหมออยู่ทั้งคืน พายเพิ่งได้รู้ว่าหมอมักจะมีอิทธิพลกับตัวเองไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง โดยเฉพาะท่าทางของหมอที่มีกับเพื่อนตัวเล็กๆ ที่บ้านเมื่อวาน ทำเอาพายอดคิดไม่ได้ว่าพวกเขาสนิทกันแค่ไหน รู้จักกันได้ยังไง
เขาพยายามคิดให้ตกผลึกทั้งๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน เพราะไม่เคยทำมาก่อนเลยกลายเป็นว่ากำลังคิดเรื่องทุกอย่างของคนข้างบ้านซ้ำวนไปเวียนมาอย่างไม่จบสิ้น
“ใบตอง” พายเรียกไอ้หมาตัวใหญ่ที่นั่งตาใสแจ๋วอยู่ตรงประตู ทั้งแอบฉุกคิดไม่ได้ว่าถ้ามันจะต้องถูกทิ้งไว้อย่างใบตองหมอจะยื่นมือมากอดไว้อย่างนี้หรือเปล่า
“อย่าซนมากนะ” พายลูบหัวแล้วบอกใบตองมัน
พายมันยอมรับว่าตัวเองไม่ได้ผูกพันธ์กับไอ้ตัวนี้มากนักเพราะตอนที่ซื้อมาปีที่แล้วเขาต้องออกทัวร์คอนเสริต และใบตองก็ถูกเลี้ยงโดยคุณป้าข้างล่างอพาร์ตเม้นท์ นานๆ ทีถึงจะได้กลับไปเล่นด้วย กลับมาไทยคราวนี้พายจึงอยากจะลองเลี้ยงด้วยตัวเองบ้าง…และก็พบว่ามันไม่ได้ยากอย่างที่คิด เพราะว่ามันง่ายเกินไปตัวเขาเองที่ไร้ความละเอียดลละออในเรื่องแบบนี้อยู่แล้วจึงไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของไอ้หมาตัวนี้เลย
ทุกๆ ครั้งที่พายเร่ร่อนไปในที่ไกลๆ เขามักจะไม่ได้คิดถึงที่ๆ จากมาแม้แต่น้อย แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่แบบนั้น พายรู้สึกว่าตัวเองยังอยากกลับมาที่นี่ กลับมาเพื่อได้เจอไอ้หมาตัวใหญ่ กลับมาเพื่อที่จะได้รดน้ำต้นไม้ในสวน และกลับมาเพื่อที่จะคุยกับหมอโจ้ แม้จะเป็นแค่เพื่อนกัน แม้หมอจะไม่ชอบเขา หรือแม้แต่หมอจะเมินก็ตาม
.
.
.
.
“หมอครับ” พายเอ่ยทักอีกคนในตอนบ่ายแก่ๆ ในขณะที่จูงใบตองมาหาที่บ้านของอีกคน
“ว่าไง” หมอหันมาหา
ก่อนจะไปพายไม่อยากมีอะไรค้างคากับหมอ…ไม่อยากเฝ้าคิดวนเวียนถึงเรื่องหลายๆ เรื่องอยู่แบบนี้ เลยอยากคุยด้วย
“ผมขอโทษเรื่องไสอ้ใบตอง แล้วก็เรื่องที่ตวาดหมอ”
อีกคนเงยหน้ามามองอย่างไม่ค่อยเชื่อหูนัก
“ช่างเถอะ กูก็ต้องขอโทษ”
พายรู้สึกโล่งเมื่ออีกคนไม่ได้ว่าอะไร
“ผมขอกลับมาเยี่ยมใบตองบ่อยๆ ได้ไหม” โ
จ้มองผู้ชายตัวใหญ่ที่แต่เดิมมักจะพูดจาฉะฉานด้วยความมั่นอกมั่นใจ แต่คราวนี้กลับประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
“นี่ก็บ้านมึงอยู่แล้ว อยากกลับมาเมื่อไหร่ก็มา”
“ผมกำลังคิดหลายอย่าง…”
หมอมองใบหน้าสับสนของอีกคนก่อนจะยิ้มขำ โจ้พอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้ชายตัวโตนี่ก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆ แค่นั้นเอง
“เริ่มใช้สมองคิดบ้างก็ดีแล้ว แต่ค่อยๆ คิด” ใครอีกคนว่าพร้อมตบที่ไหล่คนตัวโตหนักๆ
พายนึกถึงวันแรกๆ ที่เจอหมอ วันนั้นหมอก็โหดแบบนี้เลย ทั้งแรงช้างทั้งพูดจาออกมาไม่อ้อมค้อม และก็ไม่ได้ถนอมน้ำใจกันแม้แต่น้อย แต่เขากลับดีใจที่อย่างน้อยบนโลกใบนี้ยังมีคนที่กล้าจะเตือนเขาด้วยความหวังดีแบบนี้บ้าง
คุณพ.ที่ซึมไปหลายวันยิ้มออกมาในที่สุด
“แล้ว...เมื่อวานที่นอนกอดหมออยู่คือใคร”
โจ้มองคุณพ.ที่เริ่มจะยิ้มได้บ้างแล้วหลังจากซึมมาหลายวัน หมอนึกอยู่หน่อยก่อนจะตอบ
“หมอนาย”
“เขาเป็นอะไรกับหมอโจ้”
โจ้งงกับคำถามของคนข้างบ้าน แต่ก็ตอบ
“พี่ที่ทำงานไง”
คนตัวโตที่ดูหน้าตึงนตอนต้นยิ้มกว้างก่อนจะคว้าหมอไปกอดหมับจนหมอตัวลอย
“ไอ้เหี้ยนี่ อะไรของมึง!! ” โจ้ตกใจจนฟาดแขนลงบนแผ่นหลังของอีกคนด้วยแรงควาย
แต่คนที่สูงกว่าหมอเกือบครึ่งฟุตกลับไม่ได้สนใจ คุณเพื่อนบ้านหัวเราะร่าท่าทางอารมณ์ดีมาก มากเสียจนหมางง
“ผมดีใจไง ก็แค่เพื่อนร่วมงานเนอะ” พายว่าพร้อมกับหัวเราะร่า
“อะไรของมึงเนี่ย ปล่อย! ”
“โฮ่ง!!! ”
ชีวิตกูช่างวุ่นวายเหลือเกิน…โจ้คิดในใจ
.
.
.
.
TBC.
-
มันเหมือนชีวิตคนจริง ๆ เลย ชอบบบบ
-
งืออออออออ
ชอบมากเลย น่ารักมากๆ
มันแบบหน่วงๆตึงๆในความรู้สึกของพาย
เราอยากให้พายเรียนรู้เยอะๆ วันนึงพายจะได้คู่ควรดูแลหัวใจคุณหมอโหดเนอะ
กอดคนเขียนนะคะ
-
พายหงอยเป็นด้วย ไม่ชินเลย
เราก็ชอบหมอโจ้เวลาโหดเหมือนกัน
-
เย้ หมอจะเอาเบ๊กมาเลี้ยงแล้ว หมอโจ้นี่ดูเป็นผู้ใหญ่มากนะขนาดโมโหคุณ พ. ขนาดนั้นแต่ก็ยังเข้าใจ หมอโหดกับคนโสดเขาคืนดีกันแล้วก็หวังว่าจะไม่โกรธกันเรื่องเนยอีกนะ ซึ่งเรื่องนี้คาดว่าหมอโจ้แกคงไม่ยอมลงให้ง่ายๆแน่เลยอะ
-
พายได้กลับมาบ่อยกว่าที่คิดแน่
-
:-[ :-[ :-[
-
ค่อยเป็นค่อยไปเนอะคู่นี้ :katai2-1: :katai2-1:
ตอนท้ายนี่คุณพ.แอบแต๊ะอั๋งหมอหรออออออ :hao3: :hao3:
-
ฮืออออออออออ น่ารักกกกกกกกกกก :hao5:
ชอบบรรยากาศเบาๆ เรื่อยๆ แบบนี้
ชอบที่กลับมาคุยกันดีแบบนี้
นี่คิดว่าดีมากๆ เลยที่คุณพ.ได้เจอคนแบบหมอโจ้
เราว่าคนสวยๆ ทำตัวฟรุ้งฟริ้งน่ารักไปวันๆ คงเอาคุณพ.ไม่อยู่หรอก
เน้~ ต้องเจอแบบหมอโจ้คนนี้ ความโหดแบบนี้แหละคุณค่าที่คุณพ.คู่ควร 5555555555555
มีแววว่าถ้าอนาคตคุณพ.ออกนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่โดนหมอเชือดตายคาบ้านแน่ๆ เรามั่นใจ ก๊ากกก
แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้นต้องรักกันให้ได้ก่อนโน๊ะ~ >_< นี่คุณพ.ก็เริ่มหวั่นไหวล่ะ ไม่รอดแล้วค่ะ
ไม่ใช่แพ้ธรรมดานะ แบบนี้เค้าเรียกว่าแพ้ราบคาบ #ทีมซ้ำเติมคุณพ. อยากรู้จังว่าถ้ากลับไปเมกาแล้ว
คุณพ. คุณหมอ คุณหมาจะสานสัมพันธ์กันต่อยังไง ฮอลลลลลลลลลลลลล อยากอ่านต่ออีกแล้ว รู้สึกไม่พอ ขอตอนต่อไปพรุ่งนี้เลยได้มั้ยคะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
-
หมาสื่อรักแน่นอน เรื่องนี้ทำเราอินมากตั้งแต่แรกเพราะมีหมานี่แหละ สู้สู้น้าาาคนเขียนจ๋า
-
หมอหล่อว่ะ
-
พายได้กลับมาบ่อยแน่ๆ :hao7:
-
รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวของคุณ พ. เลย :mew6:
-
ดีใจ หมอโหดกลับมาแล้ว
ได้แบบงงๆก็โอเคนะ 555
คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
ชอบบบบบ
-
ค่อยๆๆรักกันเบาๆๆนะคู่นี้
-
ได้กันแบบงงๆก็ไม่เป็นไร ให้มันได้กันก็พอ และหวังว่าจะไม่มีเรื่องให้โกรธและผิดใจกันอีก แต่ก็หวั่นๆเรื่องเนยอ่ะ
-
555555 พี่โจ้สายโหด
ชอบเบ็กอ่ะ เบ็กน่ารักกกก >__<
-
อ่านตอนนี้แล้งนึกถึง เพลงเบา เบา ของซินกูลาร์
-
คุณพ.หวั่นไหวละสิ่!
-
แล้วคุณ พ. จะรู้ว่าความรู้สึกที่รู้ว่ามีคนรอเรากลับบ้าน... มันดีมากเลย
ลองเปิดใจนะคุณ พ. หมอจิงโจ้ก้อเช่นกัน
-
ในที่สุดเค้าก็คืนดีกันแล้ว
คุณพ.หาบ้านตัวเองเจอแล้วนะ
ทีนี้ก็อย่าซนนักล่ะ
-
อืม เคลียร์สักที
อ่านตอน 5 ที่ธัญวลัย
มาตอน 6 ที่นี้
คิกๆ
ใบตองรึน้องเบ็ก ของเรา มีเจ้าของร่วมกันแล้วสินะ
คุณ พ. หายเหงา หายหงอย
ไอ้คุณโจ้ ดูจะมีสาระมากขึ้น รู้จักสั่งสอน ฮ่าๆ
-
อัร่ยย่ะ น่ารักทั้งคนทั้งหมาเลย
-
:กอด1:
-
น่ารักทั้งน้องหมาทั้งคน หมอพูดดีนะ และต้องขอบคุณหมอนายที่ทำให้หมอโจ้ตัดสินใจได้
รออ่านตอนต่อไป อยากรู้ว่าจะรักกันยังไงน้า เห็นกัดกันเกือบตลอด พายจะกลับมาหาบ่อยไหม อยากรู้ๆ
ป.ล.รอฉากได้กันงงๆ อิ
-
ไม่รู้ทำไมพออ่านตอนพายกะหมอทะเลาะกันแล้วนี่รู้สึกฟินมาก555
คือมันแบบ เหยยย หมอร้องไห้อ่าแกก อรั้ยย เป็นบ้า
-
หายหงอยเลยนะคุณพ.
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สองคนนี้จะรักกันยังไงเนี่ย
ปล.เบ็กน่ารัก
-
คุณ พ. กับ หมอ จ.จะเริ่มคบกันแบบ งงงง ได้ยัง :กอด1:
-
รู้สึกจะชอบพายมากขึ่นแล้ววววว
-
ใบตองน่ารักก
-
เอาใจช่วยไอ้พายให้ได้ใจหมอโจ้ :katai2-1:
-
คืนดีกันแล้ว :hao5:
ต่อไปพายคงได้มาไทยบ่อยๆ 555555555
-
พายคงได้กลับมาบ่อยๆแน่
-
ดีใจที่กลับมาเข้าใจกัน
เบ็กทีแม่แล้ว หมอโจ้เลี้ยงเบ็กดีๆน่าาา
พายต้องรู้จักคิดอีกเยอะ
รอดูพัฒนาการความรักของทั้งคู่
-
เป็นกำลังใจให้น้า
:กอด1:
-
ขำเรื่องได้กันด้วยความงงค่ะ 55555 เป็นไงล่ะพาย ถึงกับซึม เฮ้อ ที่จริงพายก็น่าสงสารนะ
เพราะเป็นคนไม่มีครอบครัวมาตั้งแต่เด็ก ความรักต้องการแน่นอนแต่ในใจก็คงกลัว
ส่วนหมอโจ้ แผลยังไม่หาย เดี๋ยวนะ เนยนี่เนยเดียวกันไหม ถ้าใช่นางนี่สุดๆ นะ บ้านใกล้ขนาดนี้ยังมาแซ่บกับพาย
แล้วเป็นบ้านที่เคยอยู่ด้วยกัน ถ้าโจ้เห็นก็แบบทำใจไม่ได้แน่นอนอ่ะ เร่เข้าใจถูกป่าวไม่รุ เราก็งง
เบ็ก แกมีเจ้าของแล้วนะ เจ้าของปัจจุบันดูอิจฉาด้วย หมอโจ้สนใจหมามากกว่าคนอีก 555
แน่ะ ที่ถามเรื่องหมอนายคือสนใจเรื่องเขาแล้วสินะ แอบรักเขาด้วยนายพาย คนตัวใหญ่แต่พออยู่กับหมอโจ้เหมือนตัวจิ๊ดเดียว
แววจะกลัวเมียในอนาคตค่ะ ฟันธง
ขอบคุณค่ะ
-
หมอโจ้สุดยอด เด็ดขาดมากเลย ชอบจังประโยค น่ารักคืออะไร เอาใบตองไปเลี้ยงด้วย แบบว่าสงสารใบตองอ่ะ อิอิ พายพัฒนาตัวเองไปน่ะจะได้คู่กับหมอได้ไง เห็นตอนนี้แบบว่าเริ่มขยับไปนิด ที่สงสัยว่าหมอนายคือใคร ฮ่าๆๆๆ ชอบคู่นี้จัง
-
คุณ พ. ต้องกลับมาเยี่ยมหมอกับหมาบ่อยๆนะ
-
กลับมาหาบ่อยๆนะพาย ทั้งหมอและหมารออยู่ แอบเศร้าหน่อยๆ แต่เราว่ายังไงพายก็ต้องกลับมาแน่ๆ ก็หัวใจเค้าทิ้งไว้กับคนข้างบ้านไว้นี่
-
:pig4:
-
เบ็กนะเบ็ก น่ารักเกินไปละ เป็นไงคุณพ.ผู้หวังชัยชนะ 5555 คือแพ้ตั้งแต่คู่ปรับเป็นหมอละ #รักเบ็ก #ทีมหมอโหด #รอซ้ำเติมคุณพ. :hao6:
-
เย้ ใบตองได้อยุ่กับหมอแล้ว
ชอบหมอโจ้แบบโหดๆ เหมือนกัน ดูเป็นตัวเองดี 555+
ชอบจัง พายกลับมาบ่อยๆ นะ
-
ตอนแรกที่อ่านคิดว่าจะเป็นนิยายสายฮาเท่านั้น แต่ไม่ใช่แล้วล่ะ คนเขียนลึกซึ้งน่าดูเลย
-
หมอโจ้คนเดิม เพิ่มเติมคือความโหด ฮ่าฮ่าฮ่า :ling1:
พายเหมือนขาดความอบอุ่นและต้องการความรัก ความเอาใจใส่ที่เป็นของจริงจากใครสักคน
และเราว่าคนคนนั้นก็คือหมอโจ้แน่นอน ฮ่า :katai2-1:
เดินเรื่องเร็วดี :katai4:
-
ยัง...ยังไม่ค่อยพอใจกับ พ. สักเท่าไหร่ อย่าเพิ่งยอมนะหมอโจ้ :katai1:
-
เรียนรู้กันไป ก็เข้าใจและรักกันไปเอง :laugh:
ใบตองอย่าดื้ออย่าซน และเป็นสื่อรักให้พ่อพายกับพี่โจ้นะ
-
o13
-
ทั้งคู่ต่างได้พบกับคนในแบบที่ตัวเองไม่เคยเจอ
ก็เรียนรู้กันไป แปลกใจกับความรู้สึกใหม่ๆของตัวเองดีใช่มั้ยล่ะ
-
ดีใจ ๆ พี่หมอโจ้รับเบ็กมาอยู่ด้วยแล้ว น่ารักที่สุดเลย :กอด1:
แต่เพื่อน้องเบ็กจะได้ไม่เหงาเวลาพี่หมอโจ้ไม่อยู่ หาเพื่อนให้น้องเบ็กอีกสักตัวก็ดีนะคะ
ตอนนี้ยอมให้อภัยพี่พาย เพราะเหมือนจะเริ่มคิดอะไร ๆ ได้เยอะขึ้นแล้ว
อย่างพี่พาย ก็ต้องมีคนอย่างพี่หมอโจ้คอยอบรมสั่งสอนจริง ๆ นั่นแหละนะ
อย่างที่พี่หมอโจ้ว่า อยากได้อะไรจากใคร ก็ต้องรู้จักเป็นฝ่ายให้ก่อนด้วยนะจ้ะ
พี่หมอโจ้ยังไม่รู้สึกอะไร แต่พี่พายท่าจะเป็นเอามาก ชอบที่พี่หมอโจ้ พูดตรง ๆ นะ
เอาน่าถึงตอนนี้จะยังไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียดนะพี่พาย ถ้าตัวเองมั่นใจ
ว่ารู้สึกยังไงกับพี่หมอโจ้เมื่อไหร่ ก็เอาความจริงใจเข้าสู้ ถึงตอนนั้นเราค่อยช่วยเชียร์นะ
สงสัยตรงที่พี่หมอนาย ว่าแฟนพี่หมอโจ้เคยอยู่ที่นี่ แล้วอย่างนี้ ถ้าน้องเนยของพี่หมอโจ้
กับน้องเนย หนึ่งในกิ๊กของพี่พาย เป็นคนเดียวกันจริง ๆ นี่ รู้สึกว่านางจะจิตใจสุด ๆ ไปเลยนะ
มานอนกับผู้ชายคนใหม่ ที่รั้วอยู่ติดกับบ้านของแฟนเก่าได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาเนี่ย
ส่วนพี่หมอโจ้ รู้สึกจะเศร้าฝังใจกับเรื่องน้องเนยยิ่งกว่าที่คิดไว้มาก
แล้วถ้าเป็นคนเดียวกันจริง ๆ คงได้ดราม่ากันกระอักแน่ ๆ ล่ะตอนนั้น เฮ้อ
แหะ ๆ คิดล่วงหน้าไปซะไกล ยังไงรอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า :L1:
-
พายซึมๆดูนอยด์ๆ นี่เพราะหมอนายนี่เอง
-
โอ๊ย ชอบค่ะะ มาต่ออีกเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้รอค่ะ..รอให้พวกเขาเรียนรู้กัน(และได้กัน อุ๊ย! :hao7: ) รักกันในที่สุดนะคะ :katai2-1:
-
รออยู่นะครับ
-
ดีใจกับหมาน่อยเสียงซาวด์แทร็กมาก
ในที่สุดหมอก็ยอมรับหนูเอาไว้ในอ้อมใจ
และคุณพ.ก็จะได้ตั้งพิกัดบนเข็มทิศชีวิตได้เสียที...
ต่อไปก็มีบ้าน และมีสิ่งที่ทำให้อยากกลับมาแล้วนะ
ค่อยๆเรียนรู้ความรู้สึกที่ไม่เคยมีไปอย่างช้าๆ
เดี๋ยวคุณพ.ก็จะเข้าใจทุกๆอย่างได้เองนั่นแหละ
หมอ... หมอน่ารักมาก อยากเจอ
(ทำเสียงเหมือนหมออิม ณ ฟรีแลนซ์)
ขอบคุณมากค่ะ ติดตามตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:o8: รออยู่นะคับ
-
:z10:
-
o13
ชอบชื่อตอนมว๊ากกกก
เหมาะกับตอนนี้จริงๆ
ด้วยความที่เราก็รักน้องหมา
เกลียดคนที่เลี้ยงหมาแบบทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้จังเลย
-
:กอด1:
-
ยังไม่มาต่ออีกเหรอครับ
-
ทั้งคน ทั้งสัตว์ต่างก็รู้สึกเหมือนๆกัน
เข้าใจมุมมองของคุณ พ. แต่ก็ดีใจที่คุณ พ.คิดได้เพราะหมอโหดเตือน
#ทีมใบตอง ค่ะ เกือบโดนปล่อยวัดแล้วนะลูก!!!
-
นาฬิกา
คุณพ. กำลังง่วนกับการจัดเก็บของที่เพิ่งซื้อมาอยู่หน้าบ้านซึ่งส่วนใหญ่เป็นของฝาก เผลอตัวเหลือบมองนาฬิกาตรงผนังอยู่หลายรอบ ทั้งๆ ที่ระยะห่างของเวลานั่นไม่ถึงสิบนาทีเสียด้วยซ้ำ
“ใบตอง สต็อป” พร้อมกันนั้นก็สั่งไอ้หมาที่กำลังเดินพันแข้งพันขาไปมาด้วยความหงุดหงิดใจ
นี่เพิ่งจะห้าโมง กว่าหมอจะกลับบ้านก็เกือบสองทุ่ม หรือไม่ก็อาจจะเช้าของอีกวันเลยก็ได้ พายก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องมานั่งคำนวณเวลารอหมอ แต่ก็เป็นแบบนี้มาได้ระยะหนึ่งแล้ว
“โฮ่ง! โฮ่ง” เขากำลังยัดกางเกงมวยไทยลงในกระเป๋าเดินทางอันใหญ่ใบที่สอง เห็นไอ้ใบตองดูลุกลี้ลุกลน ทั้งๆ ที่ปกติแล้วใบตองจะเป็นแบบนี้ก็ต่อเมื่อมันอยากจะเห่ารถไอติมที่มีเสียงกระดิ่งดังหรือไม่ก็ตอนที่หมอกลับมาเท่านั้น
“ทำอะไรกัน”
พายหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงของอีกคน ใครคนนั้นเดินเข้าบ้านมาด้วยสภาพที่ดูก็รู้ว่าเพิ่งกลับมาจากการทำงาน
คุณหมอยืนมองหมาคนอื่นอยู่แค่ครู่เดียวก็กระโดดข้ามรั้วเตี้ยๆ มาเล่นกับหมาอย่างคุ้นเคย
พายไม่รู้ว่าหมอคุ้นเคยกับหมาหรือคุ้นเคยกับการกระโดดข้ามกำแพงมากกว่ากันแน่
“ช่วยไหม” อีกคนเอ่ยทักเมื่อสาวเท้ามาถึงพื้นที่หน้าบ้านที่คุณพ.วางของไว้เกลื่อน ใกล้ๆ กันนั้นมีไอ้หมาตัวใหญ่นั่งนิ่งแต่หางแกว่งไปมาอย่างน่ารัก
ท่าทางเหนื่อยล้าทางสีหน้าของหมอทำให้พายปฏิเสธออกไปอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นเดี๋ยวพาเบ็กไปเดินเล่นนะ”
พายมองคนที่ขออนุญาตแต่ไม่รอคำตอบเพราะจูงใบตองลิ่วๆ ไปทางหน้าบ้านเสียแล้ว
เขาลุกขึ้นบิดตัวนิดหน่อยก่อนจะตัดสินใจละมือจากของจำนวนมากที่ยังจัดไม่เสร็จ แล้วเดินตามอีกคนออกไป
“ผมไปด้วย” คุณพ.เดินมาขนาบข้างหมอที่พยายามใช้มือข้างหนึ่งถลกแขนเสื้อตัวเองขึ้นไปพร้อมๆ กับการจับเชือกจูงของหมาตัวใหญ่ ซึ่งนั่นไม่ได้ง่ายนัก
พายยิ้มให้กับการกระทำเล็กๆ น้อยนั่น ก่อนจะดึงแขนอีกคนให้หยุดแล้วพับแขนเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนขึ้นให้ทั้งสองข้าง เขามองข้อมือขาวของหมอที่บางกว่าเขาอยู่มาก พายละมืออกจากแขนเสื้อหมอแต่กลับกำที่ข้อมือนั่นอย่างไม่รู้เหตุผล
ใครอีกคนไม่ได้สะบัดมือออกอย่างที่ควรจะเป็นแต่กลับตั้งคำถามขึ้นมาแทน
“ทำไมมึงไม่เอาเชือกไอ้เบ็กไปถือวะ ง่ายกว่าพับแขนเสื้อให้กูเยอะ”
พายเงยหน้ามาประสานตากับอีกคนงงๆ ก่อนจะหัวเราะแก้เก้อ เพราะที่หมอบอกมันก็จริง
“ผมลืม”
โจ้มองหน้าของอีกคนที่เพิ่งจะก้มหน้าก้มตาตั้งใจพับแขนเสื้อให้ พอเข้าใจแล้วว่าทำไมป้าร้านผัดไทยถึงได้ชอบชมอีกคนว่าหล่อแล้วยังน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ เพราะว่าความจริงแล้ว สำหรับสาวๆ คุณพ. เป็นคนที่หน้าตาดีและอัธยาศัยดีมากคนหนึ่งเลยทีเดียว พายอาจจะดูกวนตีนไปบ้างแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นเป็นการผูกมิตรอย่างหนึ่งที่คนทั่วไปเข้าใจได้ ยกเว้นแต่โจ้ที่ไม่ค่อยชอบใจเสียเท่าไหร่เพราะอคติ
หมอเดินชมนกชมไม้มาเรื่อยๆ จนถึงสวนสาธารณะขนาดใหญ่กลางหมู่บ้าน ที่เขาเลือกซื้อบ้านที่นี่เพราะอยู่ไกลจากผู้คน สงบ เหมาะกับการพักผ่อน และที่สำคัญคือไม่ไกลทั้งจากที่ทำงานด้วย
เหนือสิ่งอื่นใดการตัดสินใจซื้อบ้านในตอนนั้นก็เป็นเพราะหมออยากได้ที่นี่เป็นที่สร้างครอบครัว หมอสูดหายใจเข้าใหม่เพื่อให้หยุดฟุ้งซ่านก่อนที่จะเอ่ยทักไอ้เบ็กที่ออกตัววิ่งไปหาหญ้าขนอย่างไม่ได้สนใจคนจูง
“เคี้ยวเอื้องเป็นวัวเลย” โจ้ว่าพร้อมกับหันไปหาผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ
ใครคนนั้นมักจะชอบมองหน้ากันพร้อมกับยิ้มอยู่เสมอตั้งแต่ครั้งแรก ซึ่งโจ้ก็ไม่เข้าใจว่าพายมันมองอะไร แต่ก็ไม่ได้อยากรู้เหตผล
“ปกติเบ็กมันนอนยังไง” หมอถามพร้อมกับนั่งลงบนพื้นหญ้าที่ดูน่าจะชื้นอยู่นิดหน่อย
ตอนแรกพายแอบแปลกใจอยู่หน่อยที่หมอไม่ได้เจ้าระเบียบหรือเจ้าสำอางอย่างที่คิด
“มีเบาะครับ นอนในบ้าน” คนตัวโตตอบก่อนจะนั่งลงข้างๆ กัน โชคดีที่วันนี้ไม่ค่อยมีแดด พอตกเย็นอากาศเลยไม่อบอ้าว ติดจะเย็นสบายเสียด้วยซ้ำ
“มันอยู่กับหมาตัวอื่นได้ไหม” อีกคนถามพร้อมกับจ้องที่ใบตองนิ่ง
พายปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าบางทีเขาก็อยากเป็นที่สนใจแบบไอ้ใบตองบ้าง แต่ก็คงตลกดีถ้าจะให้หมอมานั่งเกาคางลูบหัวให้แบบนั้น
“ได้ครับ” พายบอกเพราะไอ้ใบตองเองแต่เด็กก็เคยอยู่กับป้าแม่บ้านทำความสะอาดอพาร์ทเมนต์ที่เลี้ยงหมาไว้หลายตัว
ใบตองออกจะเป็นหมาติงต๊อง แต่ดีที่เวลาเล่นมันรู้จักออมแรงบ้าง เหลือแค่การเลียไม่ออมน้ำลายที่ดูจะติดเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายเสียแล้ว
แค่นึกถึงไอ้หมาตัวโตที่กำลังนั่งเคี้ยวหญ้าก็ปรี่เข้ามาหาพร้อมกับนั่งลงแลบลิ้นอยู่ตรงหน้า
“เบ็ก เดี๋ยวหาเพื่อนมาให้จะได้ไม่เหงา แต่อย่าทำบ้านพังก็พอ” หมอบอก
พายมองรอยยิ้มแบบที่ไม่เคยเห็นของหมอแล้วหันออกไปมองต้นไม้ต้นใหญ่ในสวนสาธารณะ กิ่งก้านพวกมันไหวเอนเพราะแรงลม ในเวลานั้นเขาก็ตัดสินใจถามบางอย่างออกมา
“หมอครับ ที่หมอบอกว่าอยากได้อะไรต้องให้ก่อน...”
แต่เดิมพายไม่ใช่เป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง พอโดนเตือนคนตัวใหญ่ถึงได้เขวไปไกล
“มันเป็นเหตุเป็นผลของมันอยู่แล้วนี่” ใคนคนนั้นว่าพลางลูบหัวหมาตัวใหญ่อยู่ซ้ำๆ
หลังจากวันที่ทะเลาะกับหมอ พายแทบไม่ได้เจอน้องสาวหรือน้องชายจำนวนมากอย่างที่เคย เขาให้เหตุผลตัวเองว่าเพราะกำลังยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมตัวกลับไปทำงาน แต่นั่นก็ทำให้นึกได้ว่า ตัวเขาเองไม่เคยเป็นคนคิดถึงเหตุผลอะไรแบบนั้นมาก่อนเสียด้วยซ้ำ
“ผมไม่เข้าใจ” พายถามแบบซื่อๆ ซึ่งอีกคนก็ไม่ได้มีท่าทีเหนื่อยหน่ายหรือรำคาญอย่างที่คิด
หมอโจ้ตอบคำถามอย่างตั้งใจ
“เหมือนที่มึงเลี้ยงไอ้เบ็กไง มันถึงรักมึง”
พายยิ้มน้อยๆ ให้กับทั้งหมอและตัวเอง บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าตัวมันมีคนที่เลี้ยงมา มันคงรักคนๆ นั้นเหมือนกัน
“ถ้าผมเลี้ยงหมอ หมอก็จะรักผมเหรอ”
โจ้มองอีกคนที่พยายามเล่นเพื่อกลบความรู้สึกบางอย่าง เพราะอยู่ข้างบ้าน และเพราะเป็นเพื่อนของเพื่อน โจ้ถึงได้รู้อะไรมากกว่าสิ่งที่เพื่อนบ้านควรจะเป็น และบางทีภูมิหลังที่โชคร้ายของอีกคนทำให้หมอรู้สึกสงสารอีกคน มากกว่าจะโกรธเป็นจริงเป็นจัง
โจ้สูดกลิ่นของหญ้าเข้าปอดก่อนจะตอบ
“เวลาให้มันไม่ใช่จะได้คืนตามที่หวังทุกครั้งหรอก แต่อย่างน้อยจะต้องได้อะไรคืนมาแน่นอน”
พายเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจในทีเดียว เพราะอย่างนั้นคนเข้าใจยากอย่างเลยยกตัวอย่างขึ้นมาใหม่อีกรอบ
“ถ้าผมกอดหมอ ผมจะได้อะไร”
โจ้ที่เมื่อครู่ยังใจเย็นอยู่ถอนหายใจเฮือก
“ก็จะโดนกูกระทืบไง”
พายมองดูหมอที่ดูเหมือนจะเหนื่อยแต่ความโหดก็ยังเท่าเดิม เขาหัวเราะแบบสุดเสียงแบบที่ในชีวิตไม่ค่อยได้ทำ ทำให้รู้ว่าที่ยิ้มหรือหัวเราะอยู่บ่อยครั้งไม่ได้หมายความว่าเขาจะรู้จักการหัวเราะหรือยิ้มจริงๆ
พายมองหน้าหมอยิ้มๆ ...ดูเหมือนคุณพ.จะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว
.
.
.
.
เป็นเพราะความดีของใบตอง วันนี้พายเลยมีโอกาสมานั่งกินข้าวที่บ้านของหมอ ก่อนที่จะกลับไปทำงานในอีกไม่กี่อาทิตย์ หมอขอใบตองมาเลี้ยงที่บ้านเพื่อสร้างความเคยชิน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งละเอียดอ่อนที่พายไม่เคยคิดถึง
เขากวาดตามองบ้านหลังนี้ที่ยังรกอยู่เหมือนเดิม แต่ไม่ใช่รกเพราะหนังสืออย่างเดิม มันรกเพราะอุปกรณ์เลี้ยงหมาต่างหาก
“หมอตามใจมันมากเดี๋ยวก็เสียหมา” พายว่ากลั้วหัวเราะ
ใครอีกคนหันมามองด้วยใบหน้าดุๆ ทำให้เขานึกถึงวันที่หมอร้องไห้ วันนั้นยังชัดเจนอยู่ในความรู้สึกพายเสมอ ตัวเขาเองที่จำได้ทุกคำพูดและทุกสีในตอนนั้นหน้าของอีกคน ต่างกับหมอที่ดูเหมือนลืมไปแล้ว
“ใบตองเรามาดูหมอทำอาหารกัน” พายล้อเลียนอีกคนที่กำลังเทแกงถุง หมอแวะซื้อตอนเดินกลับมา
เท่าที่สังเกตพายเห็นหมอมักจะกินอาหารซ้ำๆ และห้องครัวบ้านหมอดูอุปกรณ์ครบครันทั้งๆ ที่หมอดูท่าจะเจียวไข่ไม่เป็นเสียด้วยซ้ำ
“ใบตองดูหมอผัดผัก” พายว่าเมื่อหมอกำลังเทผัดผักลงในจานก้นแบน
โจ้ที่กำลังตั้งใจผัดผักแบบที่เขาว่า หันมาบอกให้อีกคนหุบปากด้วยสายตา แต่ใครคนนั้นกลับยิ้มร่าให้แล้วเดินเข้ามายืนข้างๆ กัน
“หมออยากกินอย่างอื่นบ้างไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำให้”
โจ้ผู้กินผัดผัก หมูทอด กับต้มยำร้านหน้าปากซอยบ้านมาสามอาทิตย์ติด เพิ่งรู้สึกว่าคุณพ. ข้างบ้านมีประโยชน์ก็ตอนนี้นี่เอง
“อยากกินทาโก้” โจ้พูดถึงอาหารแม็กซิกันที่มีแป้งกับซอสรสชาติแปลกๆ แต่อร่อยดี หมอเคยกินอยู่ไม่กี่ครั้งเพราะหากินยาก
คนที่อาสาจะทำให้ทำหน้าเหมือนนึกอยู่หน่อย แต่ก็พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มในที่สุด
.
.
.
.
-
เย็นนี้ฝนตก...ปกติโจ้จะนั่งอยู่โรงพยาบาลจนกว่าฝนจะหยุด แต่วันนี้ต้องรีบกลับบ้านไปหาไอ้หมาตัวใหญ่ที่เอามาไว้ในบริเวณบ้านตัวเอง หมอพะวงด้วยกลัวไอ้เบ็กมันจะอยู่ไม่ได้ อาจจะกลัวฟ้าผ่า หรืออาจจะนั่งอยู่หน้าบ้านจนเปียกฝน
โจ้เลยให้พี่แท็กซี่จอดตรงหน้าหมู่บ้านแทนเพราะรถติดยาวเป็นแพ ส่วนตัวเองวิ่งตากฝนเข้าบ้าน หมอผู้เปียกไปทุกรูขุมขนมาถึงบ้านด้วยสภาพหอบตัวโยนแล้วก็พบว่าไอ้เบ็กนอนหลับสบายใจอยู่ตรงเบาะหน้าบ้านนั่นเอง
หมอหัวเราะให้กับความมโนของตัวเอง เตรียมตัวจะไขกุญแจเข้าบ้าน ก่อนจะพบว่าตัวเองลืมกุญแจไว้ที่โรงพยาบาล…
โจ้ถอนหายใจให้กับความสะเพร่าของตัวเองก่อนจะหันรีหันขวางแล้วตัดสินใจทิ้งหมาที่นอนหลับตาพริ้มไว้ ส่วนตัวเองกระโดดข้ามรั้วเยี่ยงนักกีฬาซีเกมส์ไปข้างบ้าน
หมอเคาะประตูกระจกหน้าบ้านที่เปิดแง้มไว้ แต่ก็ไม่มีเสียงสิ่งมีชีวิตใดตอบกลับมา โจ้ถอดรองเท้ากับถุงเท้าที่เปียกชุ่มของตัวเองออกแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นอย่างถือวิสาสะเพราะตอนนี้หนาวจนปากซีด
“พาย” เขาเรียกชื่ออีกคนที่ไม่ค่อยได้เรียกเสียเท่าไหร่ ไม่นานนักก็มองเห็นเจ้าของบ้านที่นอนหลับตัวใหญ่กินพื้นที่อยู่บนโซฟา จะว่าไปแล้วหมากับเจ้าของหมานี่ก็เหมือนกันไม่มีผิด นอนท่าเดียวกันเสียด้วย
“พาย” โจ้เดินไปแตะไหล่และเรียกด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมเล็กน้อย ไม่นานนักอีกคนก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
โจ้แอบทึ่งกับกิริยาอัตโนมัติของอีกคนอยู่ไม่น้อย เพราะคงมีไม่กี่คนหรอกที่ลืมตาแล้วคลี่ยิ้มได้อย่างกับถูกเขียนโปรแกรมสั่งไว้ รอยยิ้มในตอนแรกหุบลงเมื่อคุณเจ้าของบ้านเริ่มจะตั้งสติได้แล้ว
“ทำไมหมอเปียก” พายถามคุณหมอตัวขาวที่ตัวเปียกอย่างกับไปวิ่งผ่านน้ำที่ไหนมา พอเริ่มประมวลผลสมองได้ถึงเพิ่งนึกได้ว่าเสียงข้างนอกนั่นคงเป็นเสียงฝน
“กูลืมกุญแจบ้าน” คนที่ยืนปากซีดและฟันเริ่มกระทบกันตอบ
พายที่เริ่มมีสติดึงคุณหมอให้เดินขึ้นไปชั้นบน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ตตัวและเสื้อผ้าของตัวเองให้เขาไป และก็มิวายกวนตีนเขาไปตามเสต็ป
“ให้ผมช่วยอาบไหม”
หมอผู้หนาวและซีดจนคล้ายๆ ไก่ต้มหันไปมองอีกคนด้วยสายตาอาฆาต ทั้งๆ ที่ตัวเองวิ่งโร่มาขอความช่วยเหลือเขา ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจัดการสภาพตัวเอง
โจ้ที่ก่อนหน้านี้หนาวไปยันไข่รู้สึกดีขึ้นเมื่อได้อาบน้ำอุ่นๆ หมอก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าของคุณพ. ส่วนคุณพ. นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอนตัวเองเมื่อเห็นคุณหมอก็ขำพรืด
พายมันอยากให้หลายๆ คนเห็นเหลือเกินว่าคนแบบหมอเวลาสวมเสื้อแขนกุดแบบนักบาสเกตบอลกับกางเกงบ็อกเซอร์มันฮาแค่ไหน
“ขำอะไรวะ” เพราะหมอใส่กางเกงไซส์พายไม่ได้ พายเลยรื้อตู้เสื้อผ้า เห็นบ็อกเซอร์ผ้ายืดขาสั้นลายธงชาติอเมริกาที่ไม่เคยแกะออกมาจากกล่อง พายเห็นว่ามันดูจะเหมาะกับหมอมากที่สุดนั่นเอง
“นี่มึงตั้งใจแกล้งกูหรือเปล่าวะ”
พายที่พึ่งจะหยุดขำได้ส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อถูกอีกคนจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ส่วนโจ้ผู้ที่เกิดมาไม่เคยสวมเสื้อผ้าเช่นนี้มาก่อนถอนหายใจแล้วถือวิสาสะกวาดสายตามองห้องนอนที่ถูกทาเป็นสีดำเกือบทั้งหมดยกเว้นฝ้า ในห้องมีเตียงกว้างขนาดหกฟุตที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มสีน้ำเงินเข้ม กับหนังสือที่น่าจะเกี่ยวกับดนตรีสองสามเล่มที่วางระเกะระกะเท่านั้น ด้วยโทนสีของห้องนี้แม้จะยังไม่มืดโจ้ก็รู้สึกว่ามันหดหู่จนเกินไป
“ชอบสีแบบนี้เหรอ” หมอถามพลางเช็ดผมตัวเองไปด้วย
อีกคนละความสนใจจากหนังสือเล่มใหญ่ในที่สุด
“ผมหลับยากครับ ถ้าไม่มืดจริงๆ หลับไม่สนิท”
“แล้วตอนไปยุโรปล่ะ” หมอถามถึงหลายๆ ประเทศในแถบตะวันตกที่ในตอนกลางคืนสว่างเหมือนตอนกลางวันไม่มีผิด
“ต้องหาอะไรทำเหนื่อยๆ ครับ” พายตอบกลั้วหัวเราะ
โจ้เบ้หน้าเมื่อพอจะรู้ว่าไอ้ที่บอกว่าเหนื่อยๆ ของอีกคนมันคืออะไร หมอไม่รู้ว่าพายมีอดีตเรื่องอะไรบ้าง แต่โจ้ก็คือโจ้ ผู้ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็เป็นคนที่มักจะดูแลและให้ความช่วยเหลือคนอื่นเสมอ
“ลองไปหาจิตแพทย์ไหม เผื่อจะหลับได้ง่ายขึ้น” หมอถามด้วยความหวังดีและอีกคนก็ดูออก
พายยิ้มให้คุณหมอข้างบ้านก่อนจะเงียบไป เขาเป็นคนนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่ง ตรงที่รู้ตัวว่าชีวิตตัวเองแย่ มองโลกในแง่ร้าย แต่กลับใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และก็ไม่เคยคิดที่จะแก้ไขอะไรเลยสักครั้ง
“เขาช่วยอะไรผมไม่ได้หรอก”
โจ้มองผู้ชายตัวใหญ่ที่ดูจะจมอยู่กับปัญหาเหมือนเด็กๆ หมอบิดตัวแก้เมื่อยก่อนจะบอกด้วยเสียงเย็นๆ ดังเดิม
“ถ้าไม่เริ่มจากหาทางด้วยตัวเองก็คงไม่มีใครช่วยได้หรอก”
หมอเป็นคนที่ค่อนข้างเชื่อในความพยายาม
ในกรณีของพายดูจะมีปัญหาทางจิตใจ หากหมอเจ้าของไข้พยายามรักษาคนไข้อยู่ฝ่ายเดียวก็คงช่วยอะไรไม่ได้อย่างที่บอก แต่ถ้าหากคนไข้พยายามที่อยากจะหายโดยเริ่มจากการยอมไปหาหมอแล้วละก็ โจ้ว่ามันคงจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแน่นอนแม้มันจะเล็กน้อยก็ตาม
“ผม...” พายถอนหายใจยาว
“เอาน่า” ไอ้โจ้วางมือบนหัวทุยๆ ของอีกคนเมื่อเห็นทำหน้าลำบากใจ
พายเองแอบคิดว่าบางทีไอ้ใบตองคงรู้สึกแบบนี้นั่นเองเวลาโดนลูบหัว มันรู้สึกผ่อนคลาย ในขณะเดียวกันก็อยากจะร้องไห้ออกมา
พายอยากจะเอื้อมมือออกไปรวบอีกคนเข้ามาหาตัวแล้วกอดไว้เหมือนกับที่เคยทำกับหลายๆ คน แต่เขากลับรู้ว่าไม่ควร ทำแบบนั้นกับหมอ แค่อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ เท่านั้นเอง
“ทาโก้กูล่ะ” โจ้ถามถึงของกินก่อนจะละมือออกอย่างรวดเร็ว
พายที่กำลังเคลิ้มๆ ถึงกับหลุดขำ เขาคิดได้ในทันทีว่าหมอไม่ใช่อ่อนหวาน ไม่ใช่คนโรแมนติคอะไรด้วย แต่แปลกดีที่กลับรู้สึกว่าหมอเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
“เหลือแค่ใส่ไส้ก็เสร็จแล้วครับ” พายตอบ ก่อนจะถามต่อ
“แล้วรางวัลผมล่ะ? ” คนตัวใหญ่ถามแล้วชี้ลงบนแก้ม ทำเอาหมอกรอกตา
พายยอมรับว่ารู้สึกกับหมอมากกว่าเด็กคนอื่น แต่สันดานหื่นคนเรานี่น่าจะเปลี่ยนยากเหมือนกัน เอาเป็นว่าค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปแล้วกัน
“มึงนี่บางทีก็ปัญญาอ่อนนะ”
เจ้าของบ้านหลุดขำ ลืมไปว่านี่คือหมอโจ้สุดโหด ผู้ไม่ใช่ว่าเล่นด้วยแล้วเขาจะเล่นตอบกลับเสียเมื่อไหร่
พายมู่หน้าอย่างที่คิดว่าตัวเองน่ารักก่อนจะบอก “โดนด่าอีกแล้ว”
โจ้ถอนหายใจให้กับผู้ชายตัวโตหน้าตาคมหล่อเหลาแต่ปัญญาอ่อน หมอไม่รู้หรอกว่าต่อหน้าน้องชายน้องสาวทั้งหลายพายเท่และสุขุมนุ่มลึกขนาดไหน แต่เวลาอยู่กับเขากลับทำตัวเหมือนไอ้เบ็กไม่มีผิด
“ไป กินข้าว” โจ้ถอนหายใจแล้วดึงแขนคุณเจ้าของบ้านให้ลุกขึ้นเสียที
พายผู้นั่งรากงอกอยู่นานทำตาโตอย่างกับว่าการกระทำของหมอมันแปลกนัก พายเกือบจะยิ้มออกมาแต่พอเงยหน้าไปสบตาดุๆ ของหมอ เลยพยายามกลั้นยิ้มไว้เพราะกลัวเขาจะปล่อยแขนตัวเอง
พออีกคนออกแรงดึงขึ้นคุณพ.ก็เล่นตัวอย่างน่าหมั่นไส้โดยการถ่วงตัวลงหนักๆ แล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
โจ้ผู้ความอดทนต่ำปล่อยแขนอีกคนลงแล้วหันกลับเดินออกจากห้องอย่างไม่ใส่ใจ ทำเอาคนที่เล่นตัวมาตั้งนานรีบถลาออกมาจากห้องแล้วคว้าแขนหมอไว้หมับ
พายว่าเมื่อกี้...น่าเสียดายสุดๆ ในชีวิต
“ขอจับหน่อยนะหมอ ผมเดินไม่ไหว”
“จริงๆ เลย อยู่ดีๆ ก็เดินไม่ไหว” หมอบ่น
แต่พายลอยหน้าลอยตาไม่ใส่ใจ พายจับแขนอีกคนไว้มั่นแล้วเดินตามต้อยๆ อย่างน่าหมั่นไส้ พายไม่เคยรู้ว่าช่วงเวลาบางช่วงที่ดูจะธรรมดาและเล็กน้อยกลับดูน่าจดจำ เขาว่าความทรงจำนี้อาจจะทำให้การกลับไปทำงานครั้งนี้ดีขึ้นก็ได้
เพราะพายเอาแต่ก้มมองกลุ่มผมสั้นสีเข้มที่อยู่ตรงหน้า จึงไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ตรงโซฟารับแขก
“พี่พายคะ เปิดประตูบ้านไว้กว้....”
พายสบตากับคนมาใหม่ ก่อนจะสบตากับคุณหมอที่หันกลับมามองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ในตอนนั้นพายบีบแขนหมอไว้อย่างกลับกลัวว่าอีกคนจะหายไป
“เดี๋ยวกูกลับก่อน”
และก็จริง...หมอคงไม่อยากอยู่ในที่เช่นนี้ต่อแน่นอน
“ไม่เอา แล้วหมอจะเข้าบ้านยังไง” พายบอกออกไปด้วยท่าทางหัวเสียอย่างห็นได้ชัด
เธอคนที่มาใหม่มองที่พวกเขาอย่างต้องการคำตอบ
“ไม่เป็นไรๆ ” โจ้ที่เห็นว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของบ้านหลังนี้ เริ่มคิดหาทางที่จะงัดประตูบ้านตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ บางทีคงต้องใช้ประแจที่โรงรถทุบกระจก
“ผมไม่ให้หมอไป” พายบอกอย่างชัดเจนและเสียงดัง มันมากพอที่จะทำให้คนมาใหม่เข้าใจ เขาละมือจากแขนของหมอแต่เปลี่ยนเอามือใหญ่นั้นมาจับไว้ที่มือของอีกคนอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะรู้ว่าหมอคงไม่ชอบใจ แต่ตัวเขาเองในตอนนี้ไม่อยากให้หมอไปไหนจริงๆ
หญิงสาวที่ดูจะงงกับท่าทีของพวกเขาพอรู้อะไรเพิ่มบ้างแล้ว เธอชักสีหน้าไม่พอใจก่อนพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเสียงของเจ้าของบ้าน
“นี่มันอะไรคะ พี่พายนัดหนูไว้ก่อนนี่!? ”
หมอก็ว่าจะถามอยู่เหมือนกัน ถ้าแรงบีบมือของอีกคนไม่ได้แน่นเสียขนาดนั้น
เมื่อเธอได้คำตอบกลับมาแค่ความเงียบและใบหน้าเคร่งขรึมของเจ้าของบ้านเธอจึงคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไป
โจ้เหลือบมองคุณเจ้าของบ้านอย่างไม่เข้าใจนัก ก็ในเมื่อปกติต้องดูแลพวกน้องสาวอย่างดีแท้ๆ
“อะไรวะ ให้กูกลับก็จบแล้ว” โจ้ถามคุณเจ้าของบ้านที่หน้ายุ่งเป็นขนไอ้เบ็ก
ใครคนนั้นทำหน้าตาพิลึกพิลั่นอย่างไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ หมอมองแผ่นหลังกว้างของคุณพ. แล้วมองมือใหญ่ที่ประสานกันไว้แน่นอย่างเงียบงัน เช่นเดียวกับพายที่กำลังมองนาฬิกาอยู่เช่นนั้น เจ้าของบ้านตัดสินใจดึงมือข้างที่จับกันไว้ออกเดินไปอีกทาง
“ไปกินทาโก้กันนะหมอ”
โจ้ถอนหายใจเฮือกด้วยความเหนื่อยใจ ทาโก้ก็ทาโก้…
.
.
.
.
TBC.
_______________________________
7 ตอนผ่านไปเขาเพิ่งจะจับมือกันค่ะ ชักช้าไม่สมฉายาคาสโนว่าเลยคุณพ. เหนื่อยใจ 5555555
-
:pig4:
-
คุณ พ. นี่ขยันหยอดจริงๆ เอ๊ะ หรือกวนหมอโจ้กันแน่ อิอิ :mew1: :hao3:
-
งง
ไม่เหลือเวลาในชีวิต คืออัลลัย
-
อืม คุณ พ. ผู้นิสัยเหมือนใบตอง(?) ในตอนที่อยุ่ กับ ไอ้โจ้ ้เท่านั้น
ขนาด "น้องสาว"มาหา ยังไม่สนใจเลยทีเดียว อาการเริ่มมา
แต่ต้องห่างกันอีก และไกลซะด้วย คุณ พ. จะเป็นยังไงนะ
-
เบ็ก หิวข้าวไหมลูก
-
กอดพี่หมอโจ้ ให้หายหนาวเพราะเปียกฝน
ตบหัวอิคุณ พ. หนึ่งที โทษฐาน ชะนีเยอะ
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao5:
อ่านตอนนี้แล้วเราก็เขินเหมือนกัน
เขินบรรยากาศตอนพาใบตองไปเดินเล่นด้วยกัน
เขินตอนคุยกันในห้องนอนของคุณพ.
คือเขินทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าเขินมาก ก๊ากกกกกกกก
คุณพ.ทำดีมากค่ะ
ตอนนี้เอาไปสิบแต้มเลยยย /กอดแน่น
รู้สึกว่าหมอกำลังจะเตรียมตัวเป็นทาสหมาอย่างสมบูรณ์แบบนะคะ 555555
ความสัมพันธ์เริ่มแนบชิดกันมากขึ้นแบบนี้ยิ่งไม่อยากให้คุณพ.กลับเมกาเลยอ่ะ
อยากเขินตอนเค้าอยู่ด้วยกันอีกกกกกก ง่อววววววววววววว
-
อีกไม่นานหมอโจ้คงเสร็จคุณพ.แน่นอน :katai3:
-
ทำไมเราเขินหมอโจ้ทุกตอนเลย งือออ คุณพ.ทำอะไรเราไม่ได้เลย
-
เอาทาโก้มาล่ออย่างนี้ หมอโจ้จะเสร็จคุณพ. ไหมเนี่ย อิอิ :z1:
-
ง่อววววว คุณ พ. นี่ก็หาช่องหยอดหมอโจ้ได้เรื่อยๆจริงๆนะแต่โทษทีที่หมอโจ้ยังไงก็เป็นหมอโหดอยู่ดีไม่มีซะล่ะที่จะหวั่นไหว ฮาา แต่ตอนที่มีผู้หญิงโผล่มาเราลุ้นแทบแย่นึกว่าจะเป็นคนที่ชื่อเนยอะไรนั่นซะอีก แล้วทำไมคุณ พ. ทำท่าแปลกๆแบบนั้นอะกลัวหมอหนีกลับบ้านจริงๆหรือมีอย่างอื่นอีกกันแน่
หมอโจ้จะเสร็จอิตาคุณ พ. แล้วเหรอ ไม่นะ ขอหมอยั่วอิคุณ พ. ต่อไปอีกสัก 10 ตอนเถอะ ฮ่าๆๆๆ o18 o18 o18
-
เอาล่ะเว้ย...จะเอาไงต่อล่ะทีนี้ รุกเลยม่ะ?? พายก็นะ ชัดเจนหน่อยสิ
-
คนอ่านก็เขิน
-
ว้าวหมอโจ้จะเสร็จตุณพ.แล้ววว
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เบ็กออกนิดเดียวเอง
หรือว่าเบ็กค่าตัวขึ้น?
คุณพ.เหมือนจะน่าหมั่นไส้น้อยลงนิดนึง
ไม่รู้ทำไมเราก็เขินกับบรรยายกาศเรียบง่ายแบบนี้ของทั้งสองคน
น่ารักในแบบของคู่นี้
คุณพ.ติดหมอกว่าเบ็กอีก
ขนาดน้องสาวมาหาถึงที่ยังไม่สนเลย
-
ถ้าอีกไม่นานคุณพ. ไม่ไปต่างประเทศตอนนี้จะหวานสำหรับเรามากก
-
อย่ามัวแต่สวีทกันจนลืมเบคนะหมอ
-
คุณพ.น่ารักขึ้นนะ ไม่อยากคิดถึงตอนที่ห่างกัน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ตอนนี้เหมือนไม่มีอะไรแต่อ่านๆไปรู้สึกอบอุ่นหัวใจแบบบอกไม่ถูก :-[
-
หมอโจ้ คุณพ. น่ารักอ่ะ
แบบนี้หลังกินข้าวเสร็จก็ต้องเตียงเดียวกันอ่ะจิ
ส่วนใบตองนอนเฝ้าบ้านไปตัวเดียวก่อนน่ะ
เดี่ยวคุณพ.ก็ต้องเดินทางแล้ว อยากให้ยิ่งไกลกับคิดถึงแล้วรีบกลับมาหาหมอโจ้เร็วๆๆจังเลย
แอบสะดุ้งว่าน้องสาวคนไหนเข้ามาหวั่นนิดๆๆ
-
เบ็ก หิวข้าวไหมลูก
555 ขำเม้นท์นี้ พ่อๆมัวแต่จีบกันอยู่ใช่ป่ะล่าาาา
-
:hao5: ใบตองตอนนี้หมอทิ้งแกให้อดข้าวแล้ว น่าสงสารเนอะ :hao5:
-
ขอบคุณค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:laugh:
เริ่ดด
-
เห็นพายแล้วอยากเลี้ยงหมาตัวใหญ่ๆขึ้นมาเลย
พอตกดึกแล้วกลายร่างเป็นคนงี้
:laugh:
-
นึกว่าจะเจอแฟนเก่าหมอโจ้ซะแล้ว
-
ชอบใบตองงง น่ารักกกก
-
ตอนที่แล้วมิได้คอมเมนต์ ขอรวมไว้อันนี้แล้วกันนะคะ
6.
สรุปว่าคุณ พ.ก็ยังอยากจะมีที่ไหนสักแห่งเอาไว้เป็นแหล่งยึดเหนี่ยวอยู่ใช่ไหม
ถ้ากลับมาคิดได้แบบนี้ก็อย่าให้มันลอยละล่องไปไหนอีกนะ สงสารผู้เกี่ยวข้อง ทั้งหมอและทั้งหมา(ส่วนน้องสาวและน้องชาย อันนั้นน่าจะรู้ชะตากรรมอยู่แล้ว)
ดีใจที่หมอจะพามาอยู่ด้วย อย่างน้อยเบ็กก็ได้อยู่กับคนคุ้นเคย ไม่ต้องห่วงว่าจะหงอยเวลาที่คุณ พ.ไม่อยู่
แต่...อ๊ะ มันเป็นแผนนี่หมอ อิคุณ พ.เผยไต๋แล้วนะว่าจะขอกลับมาเยี่ยมน้องเบ็กน่ะ นี่จะเอาหมามาบังหน้าสินะ
โหย ร้ายกาจอ่ะ แล้วแบบนี้คุณหมอผู้แสนจะตรงไปตรงมาของฉันจะไปตามทันได้ยังไงยะ
7.
เพราะคุณหมอเรียนและทำงานในสายที่ต้องใช้ความคิด ความมีเหตุและผลอยู่เสมอ ซึ่งมันก็จะประมวลผลได้รวดเร็วว่าทำแบบไหนง่ายกว่า แต่ที่คุณ พ.เขาไม่ได้เลือกถือสายจูงให้หมอก็เพราะเขาเป็นศิลปินค่ะ อารมณ์มันต้องมาก่อน เขาอยากทำก็ทำ ไม่ได้คิดถึงความสมเหตุสมผลอะไรเท่าไหร่(เช่นคราวที่แล้วที่จะไปเมืองนอก จะทิ้งเบ็กน้อย ซึ่งน่าจะโดนสักหลายป้าบ)จึงอาจจะยังคิดไม่ทันคุณหมออยู่บ้าง เพราะฉะนั้นจะมาว่าคุณ พ. ไม่ได้ค่ะ :laugh:
นี่ต้องเร่งทำคะแนนก่อนไปนอกใช่มั้ย ถึงขั้นเลือกทานทาร์โก้กับหมอมากกว่าน้องสาวผู้ที่อาจจะทำให้นอนหลับได้ด้วย ไม่มีลังเลอีกต่างหาก เป็นการเก็บแต้มที่น่าสนใจดีค่ะ >< นิสัยของคุณ พ. นี่เป็นคนที่ยังไม่เคยเปิดใจกับใครใช่ไหม ต่อหน้าก็อย่าง แต่ตัวตนลึกๆก็เป็นอีกอย่าง เป็นพวกกลัวการเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า ยึดติดมากไปเดี๋ยวหน้าแก่นะ แล้วท่าทางคุณหมอโจ้ก็จะรักษาแค่หน้าแหกด้วย หน้าเหี่ยวไม่น่าจะอยู่ในลิสต์นะคุณ
ปล. ทอล์กของคนเขียนตอนท้ายคืออะไรคะ ไม่มีเวลาเหลือแล้วยังไง จะรวบหัวรวบหาง? ทำข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุก?
คนอ่านคิดไปไกลแล้วค่ะ
-
คุณพ.ค่อยๆเรียนรู้ไปทีละก้าวนะ... แน่ละ กอดหมอก็ต้องได้อะไรตอบแทนกลับมา
ถ้าอยากรู้ว่าหมอจะต่อยไหม ป้าแนะนำให้คุณพ.จัดการหมอโจ้เลยค่ะ
จะได้เรียนรู้ว่ากอดครั้งต่อไปต้องตั้งท่าหลบเหลี่ยมไหนยังไง
เผื่อว่าการกดกอด เอ๊ย! การกกกอดครั้งต่อไปจะสำเร็จได้โดยไม่เจ็บตัว ฮ่า ฮ่า ฮ่า
(อีป้านี่ก็ขามโนรวบหัวรวบหางตลอดๆ)
รักเบ็กมากจุดๆนี้... เป็นหมาที่ลั้นลาที่สุดในโลก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^ :กอด1:
-
เขินพ.ว่ะตอนนี้ เริ่มพัฒนาความรู้สึกและเรียนรักฉบับหมอโจ้
แต่ก็กังวล กลับไปทำงานแล้วจะพัฒนาความสัมพันธ์
ยังไง
ลืมไป มีใบตองสื่อรักนี่นา แต่ว่าตอนนี้ใบตองได้กินข้าวมั้ย
-
ใบตองน่ารักกกกกกก
-
ชะนีหรือจะสู้คุณหมอ ฮิ้ว!!!!!!!!!!!!!!!!! :hao7:
-
หมอโจ้ สงเคราะห์เด็กมันหน่อยมะ
-
อยากสมทบค่าตัวให้พาย เผื่อนางจะมีเวลาในชีวิตเพิ่มขึ้น 555
จัดการเอาน้องสาวน้องชายออกจากสารบบซะนะนี่คือคำเตือน
เขินแบบมึนๆ มึนได้ที่เมื่อไหร่เสร็จแน่เลยหมอ
พายแกแอบใส่ยาอะไรในทาโก้หรือเปล่าเนี่ย
เบ๊คลูก กินหญ้าด้วย เลี้ยงง่ายจริง
:กอด1: กอดคนเขียนค่ะ
-
ไปกินทาโก้กันสองคน
แล้วชะนีน้อยนางนั่นกินไรอ่า?
:hao3:
-
หมอโดนคุณ พ.
เอาทาโก้ล่อ :hao7:
-
เพิ่งมาตามอ่าน
ชอบประโยคนี้มาก “ตัวใหญ่ฉิบหายเลยไอ้เบ็ก พ่อมึงให้แดกเด็กเหรอ” อ่านแล้วขำหนักมาก
แต่พายแม่งต้องไปหาจิตแพทย์จริงๆว่ะ
ชอบหมอโจ้กับหมอนายอ่ะ น่ารักดี โดยฌฉพาะ น้องเบ็กนี่ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
-
เขินแปลกๆ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกๆที่อ่านคือไม่ชอบพาย กวนตีน กวนตีนแบบเรื่อยๆ ไม่หยุด ตลกหรอ?
ในชีวิตจริงเคยเจอคนแบบนี้แล้วเอือมมาก ย้ำว่ามากๆ มันไม่ค่อยตลกเท่าไหร่ *เบ้ปาก* (อินกับฟิลลิ่งหมอมาก 555555)
พอกลางๆก็ผิดหวังกับพายอีก โธ่ พระเอกประสาอะไรเนี่ย! (อันนี้อินกับฟิลลิ่งของใบตอง 555555)
แต่ก็เข้าใจนะเด็กมีปม หลังๆมานางเริ่มกู้คะแนนคืน(นิดนึง)ละ น่ารัก
แต่หมอโจ้กับใบตองน่ารักที่สุดอยู่ดี อิอิ
ขอบคุณนิยายน่ารักๆหงุดหงิดหน่อยๆ และหมั่นไส้พระเอกบ่อยๆค่ะ 55555555
:pig4: :pig4:
-
น่ารักทุกตรง หมอรู้ไหมว่าหมอเป็นคนน่ารักมาก น่ารักจนพายละสายตาไม่ได้ จนอิจฉาหมา
จนอยากกอด และอีกหน่อยก็คงอยากได้ แต่เพราะรักและเคารพก็ดูจะเกรงใจอยู่มาก
เตรียมลงชื่อเข้าชมรมกลัวเมียได้เลยค่ะ (สรุปให้น้องหมอเป็นเมียเรียบร้อยแล้วจ้า)
ระหว่างนี้ก็ขอให้โจ้น่ารักมากๆๆๆ ไปอีก จนคุณ พ. ต้องย้ายกลับมาทำงานที่ไทย
หมอโจ้แบบน่ารัก ห่วงเจ้าเบ็กมาก ทั้งจะหาเพื่อนให้ ทั้งฝ่าฝนกลับมาดูเนี่ย อิจฉาเบ็กเนอะ
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
-
อะไรคือไม่เหลือเวลาในชีวิตคะ ไม่เอาาาาาาาาาน้าาาาาาาา คุณพ.สู้ๆ หมอโจ้น่ารัก อยู่กับหมอโจ้นะ :katai1:
-
ท่าทางคุณหมอจะไม่ได้ใจอ่อนง่ายๆน้า เดี๋ยวพายก็ไปอยู่ต่างประเทศอีก
นึกไม่ออกเลยว่าจะรักกันตอนไหน รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
งื้ออออ ชอบพายตอนนี้อ่ะ ชัดเจนดี :hao5:
-
สนุกดีครับ มาต่ออีกนะครับ
-
:-[ :o8: เขิน
-
โอ้ะ เบ็กจะได้เพื่อนใหม่แล้วเหรอ ตื่นเต้นอ่ะ ดีแล้วจะได้ไม่เหงาเนอะ พี่หมอโจ้น่ารักจัง :กอด1:
พี่พายสนใจแต่พี่หมอโจ้ ส่วนพี่หมอโจ้ก็สนใจแต่เบ็กอ่ะเนอะ โถ พี่พาย
อ่านตอนนี้ที่ชอบที่สุดเลย คือตอนที่พี่พายพับแขนเสื้อให้พี่หมอโจ้อ่ะ เล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ฟินมาก :-[
พี่หมอโจ้ ลองได้รักใครแล้ว ก็ทุ่มเทสุดตัวจริง ๆ ตอนที่ฝ่าสายฝนกลับบ้านเพราะเป็นห่วงเบ็กนี่ ซึ้งเลย
ถึงกลับไปจะเจอหนูเบ็กนอนหลับตาพริ้มสบายอารณ์ก็เถอะนะ เด็กคนนี้เลี้ยงง่ายจริงอะไรจริง 555
แค่ตอนนี้ พี่พายก็ดูเหมือนจะขาดพี่หมอโจ้ไม่ได้แล้ว ต้องห่างกันไปหลาย ๆ เดือนอย่างนี้
คุณพ. จะกลายเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าเนี่ย แอบเป็นห่วงนิด ๆ
รอตอนต่อไปจ้า เปิดตัวเพื่อนใหม่หนูเบ็กแน่ ๆ จะเป็นยังไงน้อ ><
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
คุณพ. จะไปแล้ว สองคนนี้เค้าจะรักกันมั๊ยคะ รักกันยังไง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้มันละมุน ฟุ้งๆ แปลกๆ(?)
ตอนแรกที่อ่านเจอน้องสาว นึกว่าน้องเนย!!
เกือบไปแล้ว
ปล. หมอนี่ ล่อ ง่ายจังเลย ล่อด้วยทาโก้ก็ไปละ อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เขินแทนหมอ 55555555
-
:katai2-1: ปรบมือให้ชีวิตที่เหลือน้อยของ หมอโหดค่ะ รอตอนต่อไปอ่ะ ลุ้นๆ
เรื่องนี้ดูเหมือนเรื่อยๆ เรียงๆ เคียงๆ กันไป แต่มันหนุกอ่ะ
ปล.เสียน้ำตาให้เบ็กด้วยอ่ะ
-
:ling1:
-
น้องเนยสินะ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ทำไมฟิน :z1:
-
หายไปนานอ่ะ รออ่านอยู่นะ
-
:z13:
-
ชิม
“เบ็ก ซิตดาวน์”
พายนั่งกดมือถือไปพลางมองคุณหมอที่เล่นอยู่กับหมาในบ้านของอีกคนไปพลาง
“เบ็ก ซิงอะซอง”
“โฮ่ง! ”
ดูเหมือนการแกล้งหมาจะเป็นความสุขที่สุดของหมอในตอนนี้
พายมองอีกคนยิ้มก็พาลยิ้มไปด้วย เขาเคยคิดว่าหมอดูเข้าถึงยาก ดูเหมือนจะดุ และดูเหมือนคนที่เครียดอยู่ตลอดเวลา แต่จริงๆ แล้วกลับไม่ใช่เสียทีเดียว หมอหัวเราะง่าย อ่อนโยน และเป็นคนง่ายๆ
ง่ายในที่นี้ก็คือหมอยอมให้ไอ้พายมานอนที่ห้องของตัวเองที่บ้านสองคืนแล้ว เหตุผลเพราะไอ้ใบตองมีนิสัยชอบเอาเท้าตะกุยประตูห้องเรียกคนตอนเช้า และสองวันที่ผ่านมาหมอไปเข้าเวร ใบตองจึงหาคนปลุกไม่ได้
หมอถึงไปขอร้องและไหว้วานคนข้างบ้านมาช่วยนอนที่ห้อง ตอนแรกที่ได้ยินพายตอบตกลงอย่างไม่คิด วาดฝันไว้ว่าจะได้อยู่ใกล้หมอมากขึ้นอีกนิด ได้นอนเตียงเดียวกัน
จริงๆ แล้วหมอทำงานทั้งวันทั้งคืน เข้าเวรนั่นนู่นี่ ตอนเย็นพี่แกแวะมาให้ข้าวหมาแล้วก็ไปทำงานต่อ ปล่อยให้คุณพ. มองตามตาละห้อย
มือกีตาร์ชื่อดังเลยกลายเป็นยามเฝ้าบ้านอย่างช่วยไม่ได้
“วันนี้หมอไม่เข้าเวรเหรอครับ” คุณพ.ถามอย่างมีความหวัง
“ไม่เข้า เมื่อวานเข้าแทนหมอนายเฉยๆ ” โจ้พูดถึงรุ่นพี่ของตน
พายได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาวเหมือนพวกเสือเวลาเจอน้องกวาง เขาว่าคืนนี้พื้นที่เตียงกว้างๆ ของหมอจะต้องแคบลงแน่นอน
“งั้นนอนด้วยกันเหรอครับ” พายถามกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างเคย
“ไม่ต้องๆ มึงกลับบ้านเลยก็ได้ ขอบใจ” หมอโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
พายที่ชอบคิดว่าตัวเองเป็นเสือ รู้ตัวแล้วว่าตัวเองเป็นแค่แมวชัดๆ คล้ายๆ วันวันที่หมอลืมกุญแจบ้าน พายคิดว่ายังไงวันนั้นต้องมีอะไรคืบหน้าบ้าง อาจจะได้กอดหมอนหนุบหนับ แต่เอาจริงๆ หมอกลับเดินไปนอนที่โซฟา ก่อนจะหลับสนิทยันเช้าโดยที่เจ้าของบ้านได้แต่ยืนมองเขาตาปริบๆ แล้วล่าถอยขึ้นไปนอนที่ห้องตัวเองอย่างอนาถใจ
“แต่ผมว่าใบตองมันยังดูไม่ชินกับกลิ่นหมอนะ” คุณพ.บอกอีกคนอย่างจริงจัง
โจ้คิดอยู่หน่อยก่อนจะพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ เพราะหมอคิดว่าการที่จะทำให้ใบตองอยู่ในบ้านหลังนี้ได้โดยไม่เครียดหรือเอาแต่นอนหน้าบ้านอย่างเคยสำคัญกว่าความน่ารำคาญของคนข้างบ้านเยอะ
“เย้” ผู้ชายตัวใหญ่ร้องออกมาอย่างน่าหมั่นไส้
โจ้มองคนที่ยิ้มมีเลศนัยอยู่ข้างๆ ใครคนนั้นยิ้มร่าก่อนจะเอ่ยปากถาม
“งั้นวันนี้หมอจะกินอะไรดี”
“ไม่รู้ว่ะ” หมอตอบแล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนพาดกับโซฟาอย่างเคยชินโดยไม่ได้ใส่ใจสายตาของอีกคนเลย
“กินผมไหม” คนตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลชี้มือเข้าหาตัวเอง
หมอว่าถ้าเป็นสาวๆ หน้าตาน่ารักมาถามในตอนที่เปลี่ยวๆ แบบนี้คงไม่รอด แต่นี่ดันเป็นคุณพ.คนข้างบ้าน โจ้ถึงเลือกที่จะเมินเสีย
“ไข่เจียวหมูสับใส่หอมใหญ่” โจ้บอกอีกคนพลางถอดถุงเท้าแล้วพาดไว้ข้างๆ กันกับเสื้อ ก่อนจะเดินไปรื้อหนังสือที่ถูกจัดไว้อย่างดิบดี เอนตัวลงโซฟาอ่านหนังสือเล่มหนาไปพร้อมกับการใช้มือหนึ่งลูบขนหมาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กันไปมาสบายใจเฉิบ
พายจ้องหมอที่สวมเสื้อกล้ามตัวเดียว คุณพ.จำได้ว่าก่อนหน้านี้แค่ 10 นาทีบ้านหลังนี้ยังสะอาดอยู่เลย พอคุณหมอเดินเข้ามามหกรรมความรกก็เริ่มขึ้นทันที
เขาลอบยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อกับถุงเท้าของอีกคนทิ้งลงในตะกร้าผ้าที่ไม่ได้ไกลจากตรงนั้นมากนัก
“ทำอะไรวะ? ” โจ้ถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองอกคนที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
ผมว่ามันรก”
เจ้าของบ้านถอนหายใจก่อนจะกวาดสายตามองบ้านตัวเองที่เป็นระเบียบอย่างที่ไม่ได้เห็นมานาน บางทีเพื่อนบ้านคนนี้คงเป็นคนจัดการให้
โจ้ที่พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้วเอ่ยขอบคุณเขา
“ขอบใจ” หมอว่าแบบนั้นแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออีกครั้ง
แต่เดิมหมอโจ้ไม่ใช่คนที่มีระเบียบนัก แต่ก็ไม่ได้รกรุงรังหรือสกปรกจนเกินควร เขาไม่รู้จักคำว่างานบ้านตั้งแต่เด็กเพราะที่บ้านมีแม่บ้าน จนกระทั่งย้ายออกมาอยู่หอกับเพื่อน โจ้ถึงเริ่มหยิบจับทุกอย่างเองบ้าง
พอมีแฟนและซื้อบ้านหมอถึงได้รู้จักว่างานบ้านจริงๆ แล้วแสนหฤโหด แต่หมอยอมทำเพราะอยากแบ่งเบาภาระของเธอบ้าง เว้นแต่กับข้าวนี่แหละที่พยายามยังไงก็ไม่เคยสำเร็จเสียที
ส่วนที่เห็นรกๆ แบบนี้เพราะโจ้ขี้เกียจนั่นเอง ในเมื่อไม่มีใครอยู่ด้วยแล้วก็ไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไร...
บางทีหมอก็แอบคิดว่าตัวเองยังอยู่ที่บ้านหลังนี้เพื่ออะไร?
“จะกินอย่างอื่นไหมครับ” พายถามเพราะเมนูไข่เจียวหอมใหญ่ของพี่แกวนมาเป็นรอบที่สิบแล้ว...เขาเบื่อ
“ไม่ต้องหรอก”
พายยิ้มให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ
“รับทราบครับ”
.
.
.
.
คุณพ. กำลังเจียวไข่อย่างชำนาญ หยิบจับทุกอย่างคล่องมือ แล้วก็พาลคิดถึงอะไรเรื่อยเปื่อย อย่างเช่น...ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้พายจะกำลังทำกับข้าวอยู่บ้านหมอ และมัวแต่คิดเลยพึ่งรู้ว่ามีหนึ่งหมอและหนึ่งหมามายืนอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ไปเรียนทำอาหารมาจากไหน” โจ้ถามคุณเพื่อนบ้านที่ทำกับข้าวคล่องแคล่ว
พักหลังๆ พวกเขาสนิทกันมากขึ้น อาจจะเป็นเพราะต่างฝ่ายต่างรู้จักภูมิหลังกันอยู่แล้วก็เป็นได้ เลยไม่ได้กังวลว่าคุณเพื่อนบ้านจะจริงใจไหม จะเข้ามาขโมยของหรือเปล่า ตอนนี้หมอกังวลอยู่อย่างเดียวคือกังวลว่าคนข้างบ้านจะเปลี่ยนใจยึดหมาคืน
“ไม่ได้เรียนครับ ทำเองมาตั้งแต่เด็กเลยชินมั้ง”
โจ้มองใบหน้ายิ้มแย้มของอีกคน โจ้พอรู้เรื่องราวเบื้องหลังของคนข้างบ้านหลายอย่างจากทั้งข่าวบ้าง และเพื่อนของตัวเองบ้าง ถึงได้เข้าใจว่าบางทีที่พายเป็นแบบนี้คงเป็นเพราะอดีต เลยไม่ได้ถือสาอะไร
“แล้วหมอไม่ทำกับข้าวทำไมถึงมีเครื่องครัว”
โจ้เลิกคิ้วอยู่หน่อยก่อนจะตอบทั้งๆ ที่ใจจริงไม่อยากจะพูดถึงนัก
“แฟนเก่าทำ” หมอตอบน้ำเสียงติดจะเศร้า ทำให้พายรู้ได้ทันทีว่าไม่ควรจะอยากรู้อยากเห็น เลยกลบเกลื่อนแทน
“นี่แฟนใหม่หมอก็กำลังทำกับข้าวให้อยู่ไง” คุณพ.เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
พายว่าถ้าได้หมอเป็นแฟนจริงๆ ก็คงดีเหมือนกัน เพราะอย่างน้อยก็มีคนช่วยเลี้ยงหมาแถมอยู่ด้วยแล้วสบายใจอีกต่างหาก ถ้าเทียบกับบรรดาน้องชายและน้องสาวหลายๆ คน พายกล้าพูดว่าเขาชอบคนแบบหมอมากที่สุด
ตอนแรกคิดว่าตัวเองชอบหมอเพราะหน้าตาและดูเอาชนะยากดี แต่ตอนนี้พายรู้แล้วว่าเพราะหมอเป็นหมอต่างหาก
หมอเป็นคนเดียวที่พายให้เวลาด้วยเยอะที่สุดในฮอลิเดย์รอบนี้ ตลอดเกือบห้าเดือนที่ผ่านมา พวกเขากินข้าวด้วยกันบ่อย ทำเรื่องไร้สาระ ดูหนังที่บ้าน เลี้ยงหมาโดยที่คนเบื่อง่ายแบบพายยังไม่มีท่าทีว่าจะเบื่อด้วยซ้ำ
“เมื่อไหร่จะเลิกเล่นวะ” โจ้พูดพลางส่ายหัว
หมอผู้ไม่เคยใส่ใจกับการเล่นไร้สาระของคุณพ. บอกออกไป
หมอคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีกันแล้ว...ไม่อยากให้มาแหย่แบบนี้ เพราะเดี๋ยววันไหนโมโหขึ้นมา กลัวพายจะโดนตีเข้าสักวัน
“ผมไม่ได้เล่นนะ” พายบอกอีกคนพร้อมกับฉีกยิ้มให้
การที่หมอเห็นพายเป็นเพื่อนบ้านหรือว่าเพื่อนกัน
ก็ไม่ได้หมายความว่าพายคิดแบบนั้นเหมือนกันเสียเมื่อไหร่ พายชัดเจนว่าตัวเองไม่อยากได้หมอเป็นเพื่อนมานานแล้ว
“ทำไมคนเราถึงต้องมีเพื่อนเยอะแยะหมอ”
คนฟังกลอกตา ก่อนจะหันไปเล่นกับหมาแทน
“เบ็กดูพ่อมึง กวนไม่เว้นแต่ละวัน”
“โฮ่ง”
พายมองคุณหมอผู้เฉไฉคุยกับหมาแทน
“ผมว่าผมชอบหมอนะ” พายโพล่งออกมาในที่สุด เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือหวาดกลัวคำตอบที่ได้มาแม้อย่างใด
...แค่อยากจะบอกกันไว้…
พายรู้ว่าในอีกไม่กี่วันก็จะต้องกลับไปทำงานแล้ว เขาไม่ได้หวัง พอรู้ด้วยว่าหมอคงจะไม่ได้รู้สึกตกใจหรือตื่นเต้นกับคำพูดของเขาเช่นกัน
และก็จริง... เจ้าของบ้านแค่เลิกคิ้วมองอยู่หน่อยก่อนจะยืดตัวขึ้นให้ตรงหลังจากค้อมตัวเล่นกับไอ้ใบตองอยู่นาน
“เคยชอบใครมาก่อนไหม”
พายมองหน้าของคนถามที่เรียบเฉยอย่างเดิม
พายนึกอยู่หน่อยก่อนจะตอบคำถามด้วยคำถามพร้อมกับตักไข่เจียวฟูฟ่องวางบนจาน
“ยังไงครับ? ”
“เคยชอบใครหรือเปล่า นักดนตรีในดวงใจหรือใครก็ได้” หมอถามเรื่องที่ใกล้ตัวที่สุดของอีกคน พายละมือจากการทำครัวแล้วค่อยๆ ตอบ
“มีอยู่คนสองคนมั้งครับ”
“แล้วอยากได้เขาเป็นแฟนไหมล่ะ”
พายที่ลองคิดตามคำพูดของอีกคนส่ายหน้าหวืออย่างไม่กลัวคอจะหลุด ก็ลุงหนวดที่เป็นไอดอลทางด้านดนตรีน่าจับมาเป็นแฟนที่ไหนล่ะ
“ก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ บางทีมึงอาจจะไม่ได้ชอบกูแบบนั้นหรอก” หมอกำลังพยายามอธิบายถึงความชอบอันหลากหลายของมนุษย์ให้มนุษย์ตัวใหญ่ข้างหน้าฟัง
โจ้ว่าแค่มีความชอบหรือความรักไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกว่าเราจะต้องได้เป็นแฟนกับคนๆ นั้นเสียเมื่อไหร่ บางทีนอกจากความชอบก็ต้องดูความเป็นไปได้ ดูกาลเทศะ ดูว่ามันถูกที่ ถูกเวลาหรือไม่ ไม่ใช่สักเอาแต่ถูกใจอย่างเดียว
หมอจ้องตาอีกคน นึกเบาใจอยู่หน่อยเพราะดูเหมือนว่าคุณพ.จะเป็นคนที่คิดอะไรมากขึ้น ดูจากคิ้วที่ขมวดเป็นปมนั่นก็ได้ หมอว่าการมีคุณพ.เป็นคนข้างบ้านก็เหมือนมีน้องชายโผล่มาอีกคน
ระหว่างที่กำลังภูมิอกภูมิใจกับการที่เห็นอีกคนเริ่มคิดได้หมอก็ถูกรวบหมับ แขนถึกๆ ของข้างนั้นโอบแผ่นหลังให้เข้าไปปะทะกับอกของอีกคน
“เฮ้ย กอดกูทำไม! ” หมอตวาดลั่น
โจ้ที่เตี้ยและตัวเล็กกว่าอีกคนอยู่หน่อยถูกกอดไว้แน่น เขากำลังเริ่มจะโมโหเงยหน้ามองอีกคนอย่างคาดโทษ
พายที่อยู่ดีๆ รวบเขาเข้ามากอดไว้กับตัวแน่น มองใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของหมอ เขาสบสายตากับนัยต์ตาสีเข้มที่ดูจะเอาเรื่อง ใจจริงอยากจะลองก้มลงไปเอาปากแตะปลายจมูกเรียวๆ นั่น แต่เกรงว่าจะโดนฆ่าแล้วไม่ได้เจอกันอีก ถึงได้ยิ้มให้แล้วก้มหน้าลงไปซบกับไหล่ของอีกคนพร้อมกับกระชับตัวของอีกคนให้แน่นขึ้น
พายเป็นพวกไม่ค่อยชอบคิดอะไรเยอะ เขาใช้ความมุทะลุและสัญชาตญาณในการดำเนินชีวิต แต่ในตอนนี้สัญชาตญาณกำลังบอกว่า...
“ก็ยังอยากได้หมออยู่ดี” พ่อไอ้เบ็กบอกก่อนผละตัวออก ผิวปากหวือ แล้วเดินถือจานกับข้าวออกไปข้างนอกอย่างอารมณ์ดี
ส่วนเจ้าของบ้านยืนหน้าเป็นตูด ก่นด่าตามหลัง
“มึงแม่ง กวนตีนฉิบหาย! ”
.
.
.
.
-
ถึงวันนี้หมอไม่ได้เข้าเวรที่โรงพยาบาล แต่ที่บ้านหมอก็ยังมีเวรกรรมที่ต้องสะสางอยู่ดี
...เวรกรรมเป็นหมาตัวใหญ่สองตัว…
ตัวแรกน่ารักดี ชื่อเบ็ก ส่วนอีกตัวชื่อไอ้พาย หมอว่าตัวนี้ออกจะขี้วอแว
“จิงโจ้จะอ่านหนังสือไปถึงไหน”
นอกจากคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทโจ้ไม่เคยให้ใครเรียกชื่อเล่นตัวเองแบบนั้น
หมอหันขวับไปมองทางต้นเสียงด้วยใบหน้าอำมหิต ส่วนอีกคนที่ขยับมานั่งใกล้กันยิ้มแป้น
หลังจากกินข้าวหมอก็พาหมาไปนอน ก่อนจะมาเข้าโลกส่วนตัวโดยการอ่านหนังสือเกือบชั่วโมง
“ไปเอาชื่อนี้มาจากไหน” โจ้วางหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงหมาพันธุ์ใหญ่ลงแล้วหันไปหาหมาตัวใหญ่อีกตัว
“เปล่า อยากเรียกเฉยๆ ”
หมอขมวดคิ้วมองอีกคน พายนั่งมองจอทีวีอย่างสบายใจ
“แล้วรู้ได้ไงว่าชื่อจิงโจ้”
“หมอบีมบอก” คุณพ. หันมาบอก
โจ้กุมขมับด้วยความเซ็งเพื่อนสนิทตัวเอง อุตส่าห์บอกว่าเรื่องนี้เป็นความลับแล้วแท้ๆ แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกไป
“ควรจะมีพี่นำหน้าด้วยรึเปล่า” หมอถามผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งกินพื้นที่บนโซฟาไปมากกว่าครึ่ง
ใครคนนั้นหันมามองอยู่หน่อยก่อนจะตอบเต็มปากเต็มคำ
“ไม่ควรครับ”
“แต่กูเกิดก่อนสองปี”
“ไม่เรียกพี่ เรียกอย่างอื่นได้ไหม”
โจ้ขี้เกียจต่อปากต่อคำมองจอทีวีสักช่องที่กำลังฉายละครหลังข่าวตามสูตรละครไทย หมอกะว่าจะหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องแต่อีกคนกลับห้ามไว้เสียก่อน
“ผมขอดูตอนนี้ก่อนนะ” พายว่าด้วยสีหน้าตาจริงจังทำเอาอีกคนสงสัยอยู่ไม่น้อย
“ก็พอมาอยู่บ้านหมอแล้วผมว่าง พอได้ดูก็เลยติด” พายที่ลุคไม่เหมาะกับการนั่งดูละครน้ำเน่าอธิบายด้วยท่าทางที่เขินอาย
โจ้ที่ขำท่าทางเขินของอีกคน ยามที่หมอยิ้มหรือหัวเราะริมฝีปากหยักได้รูปสีสดมักจะเผยอจนเห็นฟันขาว
พายสังเกตอยู่บ่อยครั้งว่าคนที่มีผิวขาวจัด ผมหรือขนสีเข้มกว่าคนทั่วไปมักจะมีริมฝีปากสีแดงสดธรรมชาติ แพขนตามักจะหนา
...พายแพ้คนแบบหมอจริงๆ ...
“ไหนบอกจะดูละคร” โจ้ถามอีกคนเอาแต่จ้องหน้ากันเอาเป็นเอาตาย
เจ้าของบ้านเมินสายตานั่นแล้วหยิบหนังสือเล่มหนาที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาใหม่ ความจริงหมอน่าจะอ่านเสร็จตั้งนานแล้ว แต่เพราะโจ้ไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษเลยทำให้การอ่านค่อนข้างทุลักลุเลพอควร ต้องอ่านไปเปิดดูความหมายไป
“พาย attract to คืออะไร”
พายละสายตาจากละครกลับมาหาอีกคน มีโอกาสไม่เยอะที่หมอจะเรียกชื่อพาย
คนข้างบ้านที่เนียนมาค้างบ้านเขาขยับเข้าไปชิดกับหมอแล้วแปลความหมายของประโยคสั้นๆ ให้ก่อนจะหันกลับไปดูละครต่อ เพราะฉากนี้นางเอกกำลังจะโดนตัวร้ายตบ พายเลยจดจ่อกับจอเป็นพิเศษ เช่นเดียวกับหมอที่กำลังจดจ่อกับหนังสือ จึงไม่ได้รู้ตัวว่าขาที่นั่งขัดสมาธิบนโซฟานั่นเกยขาอีกคนไปเรียบร้อย ส่วนไหล่ก็พิงเขาไปครึ่งตัวแล้ว
พายที่รู้สึกเหมือนแขนโดนทับก็ยกขึ้นพาดโซฟา ดูแล้วเหมือนกำลังโอบกันอยู่โดยปริยาย...
เหมือนพายจะรู้ตัวก่อน เพราะนางเอกที่กำลังโดนตบถูกตัดเข้าช่วงโฆษณา คุณ.พ ถึงได้ละสมาธิตัวเองจากจอมาสังเกตท่าทางของตัวเอง เขากะว่าจะพูดอะไรสักอย่างได้เงียบไปอย่างไม่ใช่วิสัย
...บางที ตอนนี้ควรปล่อยให้เวลาไหลไปเอื่อยๆ แบบนี้ดีกว่า…
“พาย hold ตรงนี้ล่ะ”
คนถูกเรียกมองกลุ่มผมสีเข้มอยู่ตรงหน้าก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิม อุณหภูมิของแก้มหมอที่อยู่ใกล้ๆ กันให้ความรู้สึกอุ่นแบบแปลกๆ ไหล่ที่เกยทับกันอยู่ทำให้ได้ยินเสียงหัวใจเป็นจังหวะอย่างชัดเจน
พายแปลกอยู่ไม่น้อยที่หัวใจของตัวเองไม่ได้เต้นแรงเหมือนยามที่กำลังตื่นเต้นหรือกำลังประหม่าอย่างที่เคยเป็น แต่กลับสงบอย่างประหลาด
นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่พายเข้าใจคำว่า “สุขใจ” เขามีความสุขทั้งๆ ที่มันเรียบง่ายจนน่าขัน
พายเลือกที่จะพูดเพียงสิ่งที่จำเป็นต้องพูด เลือกที่จะควบคุมตัวเองให้ไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม ไม่อยากให้หมอผละไปไหน
เขาชี้ลงตรงประโยคที่หมอถาม
“อดทนมั้งครับ” เขาบอกพร้อมกับเลือกที่จะนั่งนิ่งๆ มองท่าทางตั้งใจอ่านหนังสือของอีกคนมากกว่าหันกลับไปมองจอละครก
คุณหมอที่ตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเริ่มจะหาวและขยับตัวหาที่นอนมากขึ้น หมอที่ดูง่วงเต็มทนหันหลังมาพิงไหล่อีกคนแล้วเหยียดขา...หลับไปทั้งๆ แบบนั้น
พายเดาว่าวันนี้หมอคงเหนื่อยมาก เพราะหลับไปทั้งๆ ที่ยังสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงสแล็คและยังไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ เขาค่อยๆ ดึงไหล่ออกมาแล้วจัดท่าทางของเจ้าของบ้านให้นอนสบายๆ บนตักตัวเอง
รอจนละครจบถึงได้ลุกขึ้นไปปิดทีวีและเดินเช็ความเรียบร้อยของบ้าน พายเดินขึ้นไปห้องนอนของหมอที่ชั้นสอง ก่อนจะยืนมองไอ้หมาตัวใหญ่ที่ดูท่าทางคุ้นกับที่นี่แล้ว
ปฏิเสธไม่ได้ว่ากลับไปทำงานแล้วคงคิดถึงไอ้ใบตองกับเจ้าของบ้านหลังนี้มากทีเดียว นึกขอบคุณบ้านตัวเองที่ซื้อไว้เพราะเหตุผลโง่ๆ ตอนนี้มันมีความหมายเหลือเกิน…
พายมองห้องนอนสีครีมดูไม่เป็นระเบียบของอีกคน พายได้นอนที่นี่มาหลายคืนช่วงที่หมอเข้าเวร ถึงได้เคยชิน เขาเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายตัวเอง แล้วย้อนลงมาข้างล่างดังเดิมพร้อมกับผ้าห่มผืนใหญ่ เห็นคุณหมอที่นอนตัวงอเป็นกุ้งเพราะหนาว
โซฟาเบดถูกดึงพนักพิงลงจนกลายเป็นเตียงขนาดย่อม พายแทรกตัวลงไปบนโซฟาอย่างยากลำบาก เพราะถึงพื้นที่จะกว้างก็ไม่ได้หมายความว่าจะกว้างพอสำหรับผู้ชายตัวใหญ่ เขาดึงอีกคนเข้ามาหาตัวเองอย่างตั้งใจ
ท่ามกลางความสลัวของค่ำคืน พายมองใบหน้ายามหลับของเพื่อนบ้านที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เข้ามาอยู่ใกล้กันขนาดนี้ เขาใช้แขนแข็งแรงของตัวเองรั้งเอวอีกคนเข้ามากอดไว้แน่นอย่างกลัวว่าจะหายไป
ลำตัวที่เย็นของหมอในตอนแรกเริ่มอุ่นขึ้น อาจจะเป็นเพราะผ้าห่มหรือบางทีอาจจะเป็นเพราะความร้อนของร่างกายอีกคนที่ส่งผ่านไปให้ก็ได้
“พรุ่งนี้ผมไปแล้วนะหมอ ไม่อยากไปเลย” พายบอกด้วยเสียงที่บางเบาก่อนจะก้มหน้าลงให้ชิดกับอีกคน จะว่าไปแล้วปากสีสดๆ ของหมอนี่น่าชิมจริงๆ
...คุณพ.ก็ว่าจะลองแอบชิมสักนิดก่อนนอนเหมือนกัน....
TBC.
-
พี่พายรีบกลับมานะ!! :mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai5:
-
หลังจากนี้คุณ พ. จะหายไปสักพักเพราะคนเขียนงดจ่ายค่าตัวใช่มะ 5555555
จะยุให้ใบตองไปมีแฟนใหม่.... เดี๋ยวๆๆๆๆ :laugh:
-
คนอ่านก็นอนเกือบเช้า ไม่สิ ไม่ได้นอนเหมือนกันค่ะ 555. จริงๆคือโปรเจ็ครีบบมาก ใกล้ส่งแล้ว แต่เรายังอู้มา เห็นคุณพ.กะหมอโหดอัพนี่ ทิ้งงานเลย 55555
จริงๆก็ไม่หวังจะเห็นคุณพ.ทำตัวจริงจังปุบปับหรอกค่ะ มันคงแปลก :hao7:
แต่ก็แอบหวังว่าถ้าไปต่างประเทศแล้วไม่มีหมอ คุณพ.จะสัมผัสถึงที่ว่างบางอย่างได้ :katai2-1:
-
:-[ :o8: :-[ :L1: :-[ :o8: :-[
-
รีบไปรีบกลับสิคุณพ. หมอกับหมารออยู่ไง :impress2:
-
เขินน มากๆๆๆๆ. ไม่ชิมหมอก่อนไปจริงง่ะ
ใบตองลุ้นเหนื่อยเลยเลยเนอะ.
:mew1:
-
เห็นชื่อตอนก้คิดอยู่นะว่า
เอ้ะ..หมอจะชิมพายรึเปล่า
ไหงกลายเป็น พายจะชิมจิงโจ้
แต่..จบแบบนี้ แสดงว่าไม่ได้ชิม ชัวร์
-
คุณ พ จะดีหรอ เดี่ยวก็โดนคุณหมอตีตายหรอ แต่ ถ้าแอบชิมริมฝีปากจะได้รีบกลับาไวไว อิอิ
-
เขินหนักมากกกกก :-[ :-[
-
คุณพ. จะทำอะไรก็รีบทำนะคะ อิอิ
เขินมากกกกก
-
ว้าววววววววววววว พัฒนาแล้ว
-
เรื่อยๆมึนๆกันต่อปาย...
-
น่ารักอีกแล้วอ่ะ ชอบบรรยากาศคู่นี้ มันกำลังซึมซับไปเรื่อย ยังไม่รักแต่เริ่มสนิทใจมากขึ้น ผูกพันมากขึ้น
พายต้องการที่พึ่งทางใจ อะไรที่มั่นคง ก็หมอนี่แหละเหมาะสุด ส่วนหมอ เขาชอบที่จะดูแลใครๆ เขาใจดี
และเขาก็เก็บบ้านทำกับข้าวไม่เป็น ซึ่งพายทำได้ อร้าย มันลงตัวน่ะค่ะ แต่พายก็จะไปแล้วนี่เนอะ
ขอให้คิดถึงหมอจนทนอยู่ไม่ได้ เพี้ยงงงง หมอนี่เอนซบซุกตลอดเลยอ่ะ น่ารัก เดี๋ยวปั๊ดปล้ำ
ขอบคุณค่ะ
-
คุณ พ. ลักหลับหรออออ จะไปไหนไม่ว่าแต่ขอให้ไปแบบหมอได้ตื่นมาส่งนะไม่ใช่อยู่ๆก็ออกจากบ้านไปเลยไม่กล่าวลาเจ้าของบ้านสักคำทำแบบนั้นหมอโหดโกรธแน่ๆ ตอนนี้พายยังไม่ได้ไปก็อาจพูดได้ว่าถ้าจากไปแล้วคงไม่รู้สึกอะไร หึหึ เดี๋ยวก่อนๆไปอยู่โน้นแล้วจะรู้สึกว่าความคิดถึงมันเป็นยังไง :hao3:
-
ชิมเลยยยย :hao6:
คุณ พ. รีบๆ กลับมาหาหมอและหมานะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
ุคุณพ.จะไปแล้วเหรออออ
เดี๋ยวเราคิดถึงนะ เง้อออออ
หมอน่ารักอ่ะ
-
แอบชิมทำไมม ชิมตอนนี้เล้ยยยย :mew1:
-
:hao3: พายไปแล้วรีบกลับมารุกหมอต่อน้า
-
พายน่าจะลองลักหลับหมอดูนะ อิอิ
:katai5:
-
พอเข้ากันได้ดีก็ต้องห่าง ไม่ใครก็ใครคงคิดถึงกันบ้างล่ะ
-
จูบเลย ๆๆ
-
จัดไปอย่าให้เสีย.... +++
-
ไปจริงหยอ ไม่อยู่กะหมอตาอจริงอ้ะ ฮืออ
ใจร้ายนิ ไม่น่ารักเบยนิ
-
คุณพใ เอ็งจะเอายังไงกับหัวใจนิ
-
พายกลับไปงวดนี้คงกลับไทยทุกเดือนแน่เลย 555
-
พายรุกหมอโจ้แล้ว 55555555555555555
-
แค่ชิมจะพอ เหรอค๊า..!!!!!!
-
คราวนี้คุณพายคงได้กลับมาบ่อยๆแน่
-
แหมๆพายคิดว่าหมอไม่รู้สึกตัวเหรอไง
เจ้ว่าหมอน่าจะรู้นะว่ามีคนกำลังจะแอบชิม
ปากของหมออ่ะ
-
แง๊ๆๆ พายจะไปแล้ว (T_T)
-
ตกลงได้ชิมมั้ยพาย :hao6:
-
น้ำตาจะไหล
ความสุขเรียบง่าย
คำลาฝ่ายเดียวที่เรียบง่าย
สะเทือนใจ
-
:hao6:แค่ชิม นี่ว่าไม่พอ คงต้องกิน* ละ ม้างงง
-
แล้วชิมป่ะล่ะ. o18
-
:pig4: :pig4:
-
แล้วตกลงได้ชิมไหมคุณพ. เดาว่าไม่ 555 ดีแล้ว อย่าเสี่ยงดีกว่าน่า
ความรักที่ค่อย ๆ เริ่มจากความผูกพันธ์ จนพัฒนาเป็นความรักนี่ละมุนละไมดีจัง
พี่หมอโจ้นี่ เปิดใจให้พี่พายมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัวแล้วน้า
ถึงจะยังไม่ได้รู้สึกกับพี่พายแบบคนรัก และยังลืมคนรักเก่าไม่ได้ก็ตามเถอะ
ส่วนพี่พาย ก็ยังรู้สึกว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่ ๆ จะขาดไปไม่ได้สินะ แต่ว่านะ
เราว่าความรู้สึกนั้นจะมา ก็ตอนที่ต้องจากไปจริง ๆ นั่นแหละ ถึงจะเข้าใจ
ตอนหน้าพี่พายไปแล้วสินะ พี่หมอเหงาแน่เลย แล้วเพื่อนใหม่หนูเบ็กจะมาหรือยังน้อ
แอบสงสัยตั้งแต่ตอนที่แล้ว ว่าทำไมพี่หมอโจ้ให้หนูเบ็กนอนหน้าบ้าน
ที่แท้ หนูเบ็กยังไม่ชินบ้านใหม่นี่เอง มีเพื่อนใหม่ก็จะไม่เหงาแล้วเนอะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
หมอก็อย่าซึนนักสิ คนเค้าอ่อยขนาดนี้แล้ว
-
ชิมแล้วก็ต้องกลับมาชิมบ่อยๆ
จะได้กินจริงๆเสียที :-[
-
ชิมแล้วจะติดใจนะ คุณพ.
:กอด1: :L2: :pig4:
-
รีบไปรีบกลับมาหาหมอกับใบตองนะคุณ พ.
-
คุณพ.ร้ายนะคะ อิอิ
-
ฮืออออออออออออออออ
ชอบมากกกกกกกกกกกก เขินแรงงงงงงงงงงง :hao5: :hao5:
เห็นคุณพ.ทำตัวดีน่ารักแบบนี้ก็ไม่อยากให้ไปเมกาแล้วค่ะ
ล่ามโซ่ไว้ได้มั้ยนะ? แงงงง ไม่อยากให้กลับอ่ะ ถ้าไปแล้วต้องคิดถึงความกวนของคุณพ.แน่เลอ
ชอบฉากที่หมออ่านหนังสือแล้วคุณพ.ดูทีวีในห้องรับแขกมาก
อ่านแล้วอุ่นๆ อ่านแล้วดี๊ดี ชอบบรรยากาศเบาๆ ที่ไปเรื่อยๆ แบบนี้
ค่อยๆ เอนซบเข้าหากันแบบดี ไม่หวานนะ แต่อ่านแล้วมันอุ่นใจมากๆ เลยค่ะ ฮอลลลล
จ้างคนเขียนยี่สิบบาทล่ามโซ่คุณพ.ให้อยู่อีกสักอาทิตย์ได้มั้ยคะ?
อยากให้เขากอดกันอีก นี่ตอนจบเผลอเชียร์ จูบเลย ! จูบเลย! จูบเลย! อย่าไปรอออออออออออออออ 555555555
:-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณ พ ไปแล่วววววว ทำไงดีอ่ะหมอโจ้ งือออออ ชื่อจิงโจ้น่ารักอ่ะ จินตนาการถึงจิงโจ้ตัวน้อยๆกระโดดเหยงๆ หมอโจ้ตอนเป็นเด็กชอบกระโดดมั้ยคะ
-
แล้วตกลงคุณ พ.ได้ลองชิมไหมคะ หมอตื่นก่อนแน่ๆ 555
รอตอนต่อไปค่ะ ตัดฉับได้ลุ้นมากเลยค่ะ 555
-
มาต่อไวๆ ติดใจหมอกับคุณพ.
-
อยากให้หมอรอดนะ เพราะคุณพ.ยังดูงงๆ
แต่อีกใจก็อยากให้โดนๆไปซะ!!!!!! :laugh: :laugh:
เอาเป็นว่ารอดูตอนเค้าห่างกันดีกว่า ใครคถ.ก่อนแพ้นะ
-
พายก่งก๊งจริงๆเลยยย น่าร้าากกกก
:mew1: :hao7: :hao7: :hao7: :pig4:
-
จากความเห็นของผู้เสียวซ่านอย่างป้า...
ป้าขอแนะนำให้คุณพ.ตั้งโต๊ะแกะห่อคุณหมอแล้วกินกันให้เป็นกิจลักษณะไปเลยดีกว่าค่ะ
เพราะการชิมเพียงเล็กน้อย ไม่สมใจคนอ่านอย่างป้าแหงมๆ (นี่ก็หื่นเกิ๊นนนน!!)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :กอด1:
-
เริ่มรู้สึกว่าจะกลายเป็นนายพ.เข้าไปทุกที ให้ตายเถอะทำไมวันๆนึงเราถึงได้นึกถึงแต่หมอนะ
หมอออออออเราคิดถึงนะะะ
-
เห็นชื่อตอนแล้วก็สะท้านเฮือกในใจ
ชิม...ชิมอะไร แล้วใครชิม
แต่พอได้อ่านแล้วรู้สึกว่าคุณพ.ถ้าจะทำก็ทำได้นะ
อดทนนิดๆหน่อยๆ เพื่อความสัมพันธ์ที่ดีต่อไป
คุณหมอคงไม่ถึงขนาดหวั่นไหว แต่ใจก็คงโอนอ่อนมากขึ้น
ไปพรุ่งนี้แล้วคุณพ.จะร่ำลาหมอยังไงน้อออออ อยากรู้ ><
ปล.ตอนนี้คุณพ.ดูอบอุ่นมาก เมื่อเทียบกับภาพลักษณ์ที่ผ่านมา
ปล๒. ชิม ต้องเป็นตอนที่8หรือเปล่าคะ
-
คุณพ.นี่นิสัยแปลกๆดี
555555555555555
-
คิดถึงหมอแล้วค่ะ หมอขึ้นเวรนานไปแล้วววว(แซว)
-
คิดถึงคุณหมอแทบใจจะขาดดดด เมื่อไหร่คุณหมอกับพายจะมาซักที ว่าช่วงเวลาที่ห่างกันไป เขาจะนึกถึงกันบ้างมั้ย แล้วจะเกิดอะไรต่อไป จะรักกันหรือยัง :katai5:
-
คิดถึงตั้งแต่ยังไม่ไป
-
ผมก็อยากกินนะ
-
หายไปนานอ่ะ
-
เดี๋ยวนะ
วันนี้โจ้ตื่นค่อนข้างสายเพราะเพลียสะสมจากการทำงาน หมอจำได้ว่าเผลอหลับบนโซฟาแต่ตื่นมากลับมีผ้าห่ม หมอนและอะไรมากมายจากห้องนอนกองอยู่บนตัวและข้างๆ โซฟา
หมอบิดขี้เกียจก่อนจะเดินเข้าครัวไปเจอกับไอ้เบ็กและพ่อมันกำลังทำอาหารกันอยู่ โดยที่หมากำลังมองตามน่องไก่พร้อมกับน้ำลายหยดแหมะๆ ส่วนพ่อมันก็เดินถือน่องไก่ต้มอันโตๆ ลอยไปมา ดูก็รู้ว่ากำลังแกล้งหมา
“เบ็ก come on” โจ้เรียกหมาตัวใหญ่มาหาตัวเองแล้วกอดมันแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว ส่วนใบตองดูท่าทางลัลล้ามีความสุขกำลังครางหงิงๆ ดูก็รู้ว่ากำลังฟ้อง
“พ่อมึงแกล้งเหรอ”
“โฮ่ง”
โจ้ชักไม่เชื่อเสียแล้วว่าไอ้หมานี่ฟังออกแค่ไม่กี่คำ เพราะดูจะฉลาดกว่าที่คิดอยู่เยอะ
“แกล้งหมาทำไม” หมอเงยหน้าถามอีกคนที่วันนี้ดูแปลกๆ เพราะตั้งแต่เดินเข้าครัวมาคุณพ.ที่มักจะจ้องหน้าแล้วเล่นมุขทะเล้นน่ารำคาญกลับเงียบเกินไป แถมไม่ยอมสบตากับหมอด้วย คล้ายๆ กับกำลังหลบหน้ากัน
“เอามานี่” โจ้บอกอีกคนก่อนจะเอื้อมมือไปจับน่องไก่ชิ้นโตในมือใหญ่ พายสะดุ้งอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก
หมอหรี่ตามองคนตัวโตอย่างจับผิดก่อนจะวางน่องไก่ในชามข้าวไอ้ใบตอง ซึ่งคุณพ.ที่ดูหลุกหลิกหันมามองกันอยู่แค่วูบเดียว แล้วเดินไปล้างมืออย่างเงียบเชียบผิดวิสัย
“เป็นอะไรวะ”
พายยืนเหม่อล้างมืออยู่ที่ซิงค์สะดุ้งเมื่อหมอมายืนข้างๆ กันแล้วล้างมือบ้าง เขาพยายามหันมองทางอื่นก่อนจะรีบถอยออกมา ซึ่งไม่ทันหมอที่คว้าหมับเข้าที่แขน
มือเปียกน้ำของหมอแทนที่จะทำให้แขนข้างที่ถูกจับเย็นกลับทำให้ร้อนวูบจนคุณพ.ทำตัวไม่ถูก
“อะไรของมึง” เจ้าของบ้านว่าพร้อมกับหันมาประจันหน้ากัน พายเหลือบมองผนังมองฝ้าไปเรื่อยเปื่อยหันมาสบตากับหมอในที่สุด แต่พอสายตาเหลือบไปเห็นริมฝีปากแดงๆ ของเจ้าของบ้าน เขาก็ยิ้มแหยๆ
เมื่อคืนนี้ที่พายบอกว่าจะชิม...เขาไม่ได้แค่ชิม...น่าจะเรียกว่ากินไปนิดนึงแล้วมากกว่า หลังจากที่พายนอนกอดหมอแนบตัวอย่างกับลูกจิงโจ้อยู่นาน ก็เริ่มสำรวจหน้าตาหมอใกล้ๆ
ในความมืดสลัวคุณหมอหลับสนิทน่าตาดูไม่มีพิษมีภัย หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แพขนตาสีเข้มทอดตัวหนาอย่างน่าอิจฉา คุณพ.แอบไล้จมูกตัวเองลงบนปลายจมูกโด่งๆ ของอีกคนอย่านึกมันเขี้ยว ในตอนนั้นเองหมอคงอึดอัดจึงขยับตัวยุกยิกพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
คุณพ.ขำกับท่าทางแบบนั้นอยู่หน่อยก่อนจะค่อยๆ ก้มลงแตะริมฝีปากตัวเองลงที่ริมฝีปากสีสด ความรู้สึกแรกคือหยุ่นและนิ่มไม่ต่างจากคนอื่น แต่ที่พายรู้สึกว่ามันต่างออกไป คือการที่ตัวเองก้มลงแตะแล้วผละออกแบบนั้นอยู่หลายครั้งไม่รู้เบื่อ
จนในที่สุดเมื่ออีกคนเริ่มเผยอริมฝีปากเขาก็ทนไม่ไหว
….บัดซบ….
คือสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวเมื่อปลายลิ้นของเขาแตะที่ความเปียกแฉะด้านใน พายค่อยไล้ลิ้นเข้าไปข้างในริมฝีปากล่างแล้วขบมันไว้เบาๆ อีกคนที่กำลังถูกรบกวนการนอนก็ตอบรับตามปฏิกิริยาของร่างกาย
หมอปล่อยให้อีกคนกวาดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก พายผู้สติเต็มร้อนแต่มัวเมาด้วยความอยากค่อยๆ เล็มริมฝีปากหวานของอีกคนด้วยลิ้นของตัวเองอย่างช้าๆ ด้วยกลัวว่าหมอจะตื่นมาฆ่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหยุดตัวเองไม่ได้
เขาค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นมาคร่อมอีกคนไว้แล้วแอบชิมริมฝีปากสีสดนั่นอยู่ซ้ำๆ หลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะไล้จมูกลงมาที่ลำคอขาวๆ ของอีกคน คุณพ. มัวเมาจนเกือบจะต้านพายุอารมณ์ตัวเองไม่ไหว เลยตัดใจลุกออกไปจากตัวหมออย่างหัวเสีย และในที่สุดก็ไปแบกเครื่องนอนชุดใหม่มานอนด้านล่างโซฟา...
พายยอมรับว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืน เขานอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ทุกเรื่องที่คิดพอลองคิดดูอีกทีก็มีแต่เรื่องหมอทั้งนั้น และนั่นเป็นสาเหตุทั้งหมดที่ทำให้พายไม่กล้าสู้หน้าหมออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ทั้งๆ ที่ตอนแรกก็คิดแค่ว่าหมอน่ารักดีแต่พอนานๆ เข้ากลับสับสน ทำให้ตอนนี้พายหงุดหงิดตัวเองเป็นที่สุด
“หมอ คือผม...”
พายนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างที่หมอยังไม่รู้
“ว่า มีอะไร”
“ผมบินคืนนี้”
โจ้มองผู้ชายตัวใหญ่ที่กำลังหลบหน้าหลบตาแล้วถอนหายใจ ถ้าไม่พูดหมอก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นอะไร
“ให้ไปส่งไหม” โจ้ถามพร้อมกับเดินไปให้ข้าวไอ้ใบตอง แต่คุณพ.เงียบไปจนผิดสังเกต
ปกติหมอมักจะไม่ใส่ใจอะไรแต่วันนี้อีกคนกลับทำหน้าเครียดแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน โจ้เดินมาหยุดที่ข้างกายของอีกคน หมอรู้มาตั้งแต่แรกว่าพายตัวสูงมากกว่าอยู่มากแต่พึ่งจะรู้จริงๆ ก็วันนี้ว่าความสูงนั่นไม่ได้ทำให้การมองใบหน้าคมเข้มนั่นยุ่งยากสักนิด
โจ้เคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมคนๆ นี้ถึงยิ้มแย้มแจ่มใสได้ตลอดเวลา จะมีวันไหนบ้างไหมที่เครียด และวันนี้หมอก็ได้เห็นแล้ว...
“ไม่อยากไปเหรอ”
คนที่ถูกถามหันหน้ามาสบตากับหมอ ก่อนจะบอกด้วยท่าทางยิ้มแย้มอย่างเคย
“ผมบอกเหรอครับ”
หมอส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามนั่น
“หน้ามึงบอก”
พายคลี่ยิ้มอีกครั้งพร้อมกับหันหน้าไปจ้องไอ้ใบตองที่กำลังกินข้าวเช้าอยู่อย่างไม่สนใจคนแม้แต่น้อย
พายเชื่อมาตลอดว่าหมาก็เหมือนคน เหมือนตรงที่มีบางคนที่ซื่อสัตย์และบางคนก็ไม่ มีบางคนที่จมจ่อกับความเศร้าได้ไม่นานแต่บางคนก็ไม่ใช่เช่นนั้น มีบางคนที่รักคนได้คนเดียวและก็มีหลายคนที่รักใครอื่นได้หลายคน เพราะฉะนั้นแล้วมันจึงเชื่อว่าใบตองจะปรับตัวเข้ากับหมอได้ในที่สุด
ถึงพายจะเหมือนคนใจร้ายที่ทิ้งใบตองไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าพายหวังดีกับไอ้หมาตัวใหญ่ เขาไม่อยากให้ใบตองกลับใบอยู่ในอพาร์ทเมนต์แคบๆ ไม่ได้อยากวางยาสลบให้นอนใต้ท้องเครื่องบินระหว่างขนย้ายที่กินเวลาเกือบสองวัน ไม่ได้อยากเป็นห่วงในยามที่มันไปไหนไกลๆ โดยไม่รู้วันกลับ
พายถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยืดแขนขึ้นสุดตัวเพื่อบิดขี้เกียจ ในตอนนั้นก็ตัดสินใจถามอะไรบางอย่างกับหมอ
“ถ้าให้เลือกระหว่างงานกับความรักหมอเลือกอะไร”
โจ้สังเกตท่าทางของอีกคนไปพลางสลับกับมองหมาไปพลาง ก่อนจะตอบโดยคิดเพียงแค่แป๊ปเดียวเท่านั้น
“คงกลับไปทำงาน” หมอมองหน้าอีกคนที่มีคำถามอยู่ในดวงตา
“ทำไมครับ”
โจ้ยิ้มให้อีกคนน้อยๆ ก่อนจะตอบ
“ก็คนที่กูรักเขาไม่ได้เลือกกู”
คุณพ.รู้สึกหน่วงๆ ในอก เขาใช้ร่างกายที่สูงกว่าอีกคนเป็นข้อได้เปรียบในการยกมือใหญ่ขึ้นมาขยี้ผมสีดำของอีกคนแรงๆ โดยไม่สนใจว่าหมอจะโกรธหรือเปล่า เขามีเวลาอยู่ที่นี่ไม่นานนักหรอก
“หมอไปส่งผมนะ”
วันนี้และพรุ่งนี้หมอหยุดเลยพยักหน้าตอบรับอย่างง่ายดาย โดยมีมืออีกคนวางอยู่บนหัวแบบนั้น
โจ้คิดว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ได้เป็นคนคิดเยอะ ไม่ได้เอาเรื่องการกระทำของไอ้บ้าข้างหน้ามาคิดให้ปวดหัว
แม้หมอจะดูเย็นชาและปากร้ายไปบ้าง แต่แต่ลึกๆ แล้วใครๆ ก็รู้ว่าโจ้เป็นพวกละเอียดอ่อนด้านความรู้สึกมาก เพราะฉะนั้นหากเขาจะใจหายที่อีกคนกำลังจะไป....ก็คงไม่แปลกนักเหมือนกัน
.
.
.
.
-
เย็นวันนั้นพายปีนข้ามรั้วเข้าบ้านตัวเองมาขนของขึ้นรถ ตลกดี...ทั้งๆ ที่เมื่อวานเขายังคำนวณเวลาที่จะไปถึงสนามบินโดยไม่ผ่านทางรถติดอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับไม่อยากไปไหนเสียอย่างนั้น
พายมองบ้านหลังสีขาวครีมตัดกับหลังคาสีเทาอย่างกับว่าไม่เคยมองมันจริงๆ มาก่อน มองสวนสีเขียวชอุ่มที่คุ้นเคย เขาจำวันแรกที่มาบ้านหลังนี้ได้ดี ในตอนนั้นมันโล่งโปร่งและไม่มีอะไรเลย แต่วันนี้ราวกับว่าความทรงจำบางส่วนของตัวเองลอยละล่องอยู่บริเวณนี้
พายสูดหายใจเข้าให้เต็มปอด
“ช่วยไหม”
เขาหันไปมองคุณหมอที่สวมกางเกงลำลองกับเสื้อยืดดูแปลกตา ใครคนนั้นเหวี่ยงตัวกระโดดข้ามรั้วมาอย่างมืออาชีพ
“เสร็จแล้วครับ” คุณพ. พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
โจ้ยืนนิ่งอยู่มองหน้าคนยิ้ม...แต่เหมือนจะร้องไห้
“ล็อคบ้านยัง” หมอถามอีกคนที่หยักหน้าแบบเนือยๆ ผิดวิสัย ก่อนจะนั่งลงสวมรองเท้าบนเก้าอี้ตัวเตี้ยหน้าบ้าน ทรงผมที่มักจะถูกเซ็ทให้เป็นทรงตามลักษณะนิสัยผู้ชายเจ้าสำอางค์ วันนี้กลับถูกปล่อยให้ยาวระใบหน้า
หมอเดินเข้าไปหาคนตัวใหญ่ก่อนจะลูบมันอย่างมันเขี้ยว บางทีโจ้คงคิดว่าเป็นขนหมาอีกตัว
“....” คุณพ.ผู้กำลังสวมรองเท้าอย่างคนไร้วิญญาณ นิ่งไปเมื่ออีกคนเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วใช้มืออุ่นลูบหัวอยู่แบบนั้น
พายรู้ดีว่าหมอคงกำลังปลอบโยนเขาตามประสาของหมอเอง พายพึ่งนึกออกเมื่อเร็วๆ นี้ว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็งหรือแข็งแกร่งอย่างที่คิดแต่อย่างใด เพราะที่จริงแล้วตัวเขาหาที่พึ่งพิงมาโดยตลอด
แปลกอยู่ไม่น้อยที่เขาคิดว่าหมอนี่เองคือใครคนนั้น….
อาจจะยังไม่เห็นเป็นรูปธรรม แต่ทุกๆ ครั้งที่อยู่กับหมอพายมีความสุขแล้วก็อุ่นใจเสมอ และหมอเองสอนให้เขาโตขึ้นอย่างที่บางทีตัวเองยังแปลกใจ หมอทำให้คนเอาแต่ใจรู้ว่ามีบางสิ่งที่เราไม่สามารถกำไว้ในมือได้ มีบางสิ่งที่ไม่สามารถเอามาได้แม้จะพยายามแทบตาย เพราะมันไม่ใช่เวลาของมัน
พายลอบยิ้มให้คนข้างบ้านก่อนจะรวบรวมความกล้ายกมือขึ้นกอดเอวสมส่วนนั้นไว้หลวมๆ อย่างไม่มีเหตุผลและไม่กลัวตาย
“อะไร” โจ้ถามเสียงเหี้ยมพร้อมกับละมือออกจากผมของอีกคน
“ผมจะไปแล้ว อย่าดุสิ”
ถึงโจ้จะปล่อยให้อีกคนทำตัวไร้สาระใส่ กวนตีนใส่ แต่ถึงอย่างไรโจ้ก็ไม่คิดว่าการที่ปล่อยให้อีกคนกอดตัวเองไว้แบบนี้เป็นเรื่องที่ดี ในขณะเดียวกันหมอเองก็ไม่ได้สนใจที่จะผละตัวออก
โจ้เองเป็นพวกแข็งนอกอ่อนในและดูท่าทางคุณพ.จะรู้จักนิสัยของหมอมากขึ้นแล้ว ถึงกล้าทำอะไรที่เสี่ยงตายขนาดนี้
“ไปกินข้าวกันก่อนเนอะ”
หมอผู้ไม่เรื่องมาก พยักหน้าแบบเหนื่อยใจ
“ไปไหนก็ไป” โจ้มองหน้าคนข้างบ้านอย่างปลงๆ ดูเหมือนแววตาเศร้าๆ คู่นั้นของคนตรงหน้าจะดูร่าเริงขึ้นมาแล้ว
.
.
.
.
“ทำไมหมอถึงเลิกกับแฟนครับ” นั่นเป็นคำถามจากพายที่แปลกอยู่หน่อย
โจ้คิดมาตลอดว่าคนอย่างพายไม่น่าจะมาใส่ใจเรื่องของชาวบ้านชาวช่องเสียเท่าไหร่
“เขาบอกเลิก” หมอตอบง่ายๆ ตามจริง พร้อมกับดึงเข็มขัดนิรภัยในรถคันหรูมาคาดไว้
ใครคนนั้นมองหน้าหมออยู่นิ่งๆ อย่างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“พาย มีอะไร”
“เขาต้องมีเหตุผลที่บอกเลิกหมอสิ”
โจ้ลอบขำคนที่ถามหาเหตุผล เพราะในบรรดาคนที่หมอรู้จักพายนี่แหละที่ดูจะไร้เหตุผลที่สุด
“เขารักคนอื่นแล้ว” หมอตอบออกไปในที่สุด
โดยปกติแล้วหมอไม่อยากพูดถึงเรื่องส่วนตัวนัก นอกจากเพราะเจ็บแล้วหมอยังไม่อยากให้คนอื่นมองเธอไม่ดี แต่โจ้เพิ่งนึกออกว่าการที่เธอจะไปรักคนอื่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดีเสียหน่อย
พายมองใบหน้าอมยิ้มของอีกคนอย่างสับสน เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มคิดถึงความรู้สึกคนอื่น อย่างเช่นว่าหมอจะเจ็บแค่ไหน และทำไมตัวพายเองถึงรู้สึกเจ็บไปด้วย
“แล้วหมอรักเขามากไหม”
โจ้มองตาสีอ่อนของอีกคนอย่างนึกขันระคนเอ็นดู
“ออกรถเถอะ เดี๋ยวจะตกเครื่อง”
เห็นว่ารถหรูคันนี้คุณพ.จะให้หมอขับกลับมาจอดไว้ที่บ้านพร้อมกับทิ้งกุญแจไว้ด้วย มีหรือที่โจ้จะปฏิเสธ เพราะผู้ชายร้อยทั้งร้อยชอบของเล่นชิ้นใหญ่แบบนี้อยู่แล้ว ไว้โจ้จะแอบขับกลับไปบ้านใหญ่ ให้พ่อที่ชอบรถสปอร์ตอยู่แล้วตกใจเล่นๆ
“หมอยังไม่ตอบผมเลย”
“ตอบเรื่องอะไร” หมอนั่งมองทางข้างหน้าถามกลับไป
“หมอรักเขามากไหม”
โจ้อมยิ้มให้กับคำถามนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนยอมรับว่าโจ้คงเลือกที่จะไม่คุยไม่พูดถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้หมอดีขึ้นแล้ว บางทีคงต้องขอบคุณไอ้เบ็กและขอบคุณคนข้างบ้านที่เข้ามาวุ่ยวายในชีวิต จนโจ้ไม่มีเวลาอกหักมากนัก
“เคยรักมาก ถามไปทำไม” ตอบพลางหันไปมองหน้าคนขับรถที่ทำหน้ายุ่งจนคิ้วเข้มๆ นั้นขมวดแน่น
“หมอเปลี่ยนมารักผมไหม แล้วหมอจะไม่เสียใจ”
โจ้ขมวดคิ้วมองคุณคนขับรถที่วันนี้ดูแปลกไปทั้งวัน มองอยู่อย่างนั้นจนอีกคนหันกลับมาสบตาเหมือนนึกอะไรออก
“หมอบอกผมว่าอยากได้อะไร ต้องให้ก่อนใช่ไหม” พายจริงจัง
“อืม” ไอ้โจ้ตอบพร้อมกับกลั้นขำ
“อ่ะ งั้นผมให้รักหมอไปนะ” พายพูดพร้อมกับยื่นมือข้างซ้ายที่กำบางอย่างไว้แต่หมอกลับขำจนสำลัก
โจ้ฉลาดพอที่จะรู้ว่าอันไหนพูดจริงหรือพูดเล่น…
ถ้าพายยังพูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ หมอก็คงไม่กล้าตัดสินใจอะไรเหมือนกัน
“ให้คนในสายก่อนเถอะ” โจ้บอกพลางหันไปมองโทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงจ้าอยู่ตรงคอนโซลหน้ารถ
พายเป็นคนที่ถูกคนอื่นบอกเสมอว่าเป็นพวกเอาตัวรอดเก่ง ลื่นเป็นปลาไหล เจ้าชู้ สับรางเก่ง แต่คุณพ.รู้ดีมาตลอดว่าเมื่อใดที่อยู่ต่อหน้าหมอ ตัวเขาเองทำอะไรไม่ถูก
“ผมขับรถอยู่ รักษากฏจราจร” พายว่ากลั้วหัวเราะแต่อีกคนกลับไม่ขำด้วย
“อย่างน้อยก็บอกเขาหน่อยเถอะว่าจะไปแล้ว มีอะไรก็บอกไปตรงๆ คนอื่นเขาไม่รู้หรอกนะว่ามึงคิดหรือทำอะไรอยู่ ปล่อยให้มันคาราคาซัง สุดท้ายแล้วคนที่เดือดร้อนก็คือตัวเอง” นี่คือประโยคที่ยาวที่สุดที่พายเคยได้ยินมาจากหมอ
เขาหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเลือกที่จะเงียบและขับรถต่อไป แต่ก็มิวายยิ้มอยู่แบบนั้น
“หมอโจ้เป็นห่วงผมเหรอ”
โจ้ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย
“ขับรถไปดีๆ เถอะ”
.
.
.
.
พายพาหมอมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มาบ่อย ว่าจะพามาทานข้าวก่อนไปสนามบิน ที่นี่เป็นร้านอาหารอิตาเลี่ยนเล็กๆ ตกแต่งด้วยสีน้ำตาลให้ความรู้สึกอบอุ่น
ทุกครั้งที่กลับมาเมืองไทย ทุกครั้งที่อยากจะคิดงาน พายมักจะแวะมาที่นี่เพียงคนเดียว
“ที่นี่อาหารอร่อยนะหมอ” พายว่าก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านและเลือกที่นั่งข้างๆ แม่น้ำในยามย่ำค่ำ
“ไม่กลัวตกเครื่องเหรอวะ”
“ไม่กลัว ผมเผื่อเวลาไว้แล้ว”
โจ้ไม่รู้หรอกว่าอาหารจะอร่อยไหม แต่แค่บรรยากาศก็กินขาดแล้ว
“อ้าว คุณพายมากับใครคะ”
นอกจากป้าร้านผัดไทยและลุงร้านข้าวต้มโต้รุ่งแล้วสาวสวยเจ้าของร้านอาหารอิตาเลี่ยนก็คงเป็นอีกคนที่คุณพ. ผูกมิตรไว้ด้วย หมอดูรูปการณ์แล้วน่าจะเสียเปรียบ เดี๋ยวโดนโมเมว่าเป็นแฟนอีกเลยรีบชิงตอบก่อน
“พี่ชายครับ” หมอตอบพร้อมกับมองหน้าสาวคนนั้นอย่างจริงจัง
“อนาคตแฟนครับ” ส่วนอีกคนก็ตอบแบบจริงจังไม่แพ้กัน
เธอที่ดูงงในตอนต้นหัวเราะออกมากับท่าทางของคนทั้งคู่ ก่อนจะรับออเดอร์แล้วเดินออกไป
การกินข้าวผ่านไปอย่างเช่นทุกวันที่เคยทำ มีเพียงรสชาติของอาหารและบรรยากาศที่ต่างออกไป พายอธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูก คงเป็นความน่าเสียดายวันเวลาที่ไม่สามารถตักตวงไว้ได้
“อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ นะหมอ” คนตัวโตว่า
“ได้ที่ไหนวะ” โจ้ขำ ทำเอาคนตัวโตขำตาม
พายมองออกไปนอกเวิ้งน้ำ คิดว่าถ้าตอนนี้พายดึงหมอเข้ามาจูบแล้วบอกรักก็ใช่ว่าหมอจะตอบรับ หรือถ้าไม่กลับไปทำงานแล้วยังอยู่กับหมอแบบนี้ก็ใช่ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนไป มีแต่งานที่จะแย่ลงด้วยซ้ำ
นี่เป็นครั้งแรกของพายที่ไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้าดี นอกเสียจากปล่อยเวลาให้มันไหลไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดเวลา
.
.
.
.
“รถผมใช้ได้ตามสะดวกเลยนะ” พายบอกเมื่อเดินมาถึงปอร์เช่ลูกรักหลังจากกินข้าวเสร็จ
ตอนเด็กพายไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย เขาเฝ้าฝันเหมือนกับคนอื่นๆ ว่าเมื่อไหร่ที่มีเงินเป็นของตัวเอง จะทำทุกอย่างที่อยากจะทำ จะเติมทุกอย่างที่ขาด การซื้อรถหรูๆ ก็เป็นหนึ่งในฝันนั้น แต่เมื่อมีจริงๆ แล้วเขากลับไม่ได้รู้สึกว่าอะไรที่ขาดเต็มขึ้นมาเพียงนิด
“ไว้ใจได้เลย” หมอตอบพร้อมสีหน้าสนุกสนานอย่างที่อีกคนไม่เคยเห็น
“ไม่ใช่ผมกลับมาแล้วมันพังนะ” เจ้าของรถบอก
….กลับมา....อาจจะเป็นคำที่ธรรมดาสำหรับคนอื่น แต่สำหรับคนข้างหน้าแล้วหมอว่ามันต้องมีความหมายมากอย่างแน่นอน
“เอาน่า” โจ้ว่าก่อนจะทิ้งตัวลงบนเบาะหนังที่ไม่ได้นุ่มเสียเท่าไหร่
โจ้ทอดสายตามองไฟถนนยามค่ำคืนที่ทอดเรียงเป็นระเบียบ หมอหันไปถามใครอีกคนที่ทำหน้ายุ่ง
“เช็คอินกี่โมง”
“ไม่อยากไปเลยว่ะหมอ”
โจ้หัวเราะให้กับคำตอบที่ไม่ตรงกับคำถาม แต่ไม่ทันไรใครอีกคนก็ตอบออกมาใหม่ในตอนที่เข้าลานจอดรถขนาดใหญ่ของสนามบิน
“เปิดเช็คอินสี่ทุ่ม” โจ้มองนาฬิกาจากคอนโซลหน้ารถแล้วก็พบว่ามัน....
“เวร! เกือบเที่ยงคืนแล้ว เขาปิดกี่โมง” หมอตะโกนถามพร้อมกับมองหน้าคุณพ.ที่ทำหน้าเฉยเมยทั้งกำลังหาที่จอดรถอย่างสบายใจ
“ปิดเช็คอินเที่ยงคืนมั้ง” พายตอบอย่างสบายอารมณ์ ทำเอาหมอที่ใจเย็นมาตลอดเริ่มหัวร้อน เพราะโจ้รู้ว่าราคาตั๋วไม่ได้ถูกเลย
“มึงจอดช่องข้างหน้าเลย! เร็วๆ ”
พายที่อยู่ๆ ก็ทำตัวเฉื่อยเหมือนสล็อตมองหน้าหมอโจ้ เขาจอดรถในที่ว่างที่หมอชี้
“ถ้ามึงไม่ทันไฟล์ทนี้นะ กูจะถีบมึง!”
โหดดีแท้... พายบ่นไปมองหน้าขาวๆ ของอีกคนที่เริ่มแดงด้วยความโมโหไปด้วย เขาขนกระเป๋าตัวเองออกจากหลังรถ ดีที่มีแค่เป้และกระเป๋าลากอีกใบ ส่วนอย่างอื่นขนส่งไปก่อนหน้านี้แล้ว
คุณพ.กระชับเป้ให้แน่นใช้มือข้างที่ไม่ถนัดลากกระเป๋า ส่วนอีกมือจับมือหมอที่ดูกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วเริ่มออกเดินกึ่งวิ่ง เพราะเพิ่งสำนึกได้ว่าควรจะรีบ เพราะเหลือเวลาแค่อีกสิบห้านาทีในการเช็คอิน
หมอที่ถูกจูงในตอนแรกเป็นคนลากอีกคนวิ่งในที่สุด
“เคาท์เตอร์ไหน!?”
คุณพ.มองใบหน้าขาวที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของอีกคน ดูหมอรีบกว่าคนจะไปอีก
“D ครับ”
“ตรงนั้นไง!”
พายไม่เข้าใจว่าทำไมหมอถึงได้รีบร้อนนัก
“หมออยากไล่ผมไปขนาดนั้นเลยเหรอ” ผู้ชายตัวใหญ่แต่งี่เง่าในตอนนี้ทำหน้าอย่างกับเด็กสามขวบ
โจ้ที่เตี้ยกว่าเขาอยู่ไม่มากเขย่งตัวแล้วฟาดไหล่หนานั่นอย่างหมั่นไส้ ทำเอาคนตัวใหญ่กุมหัวไหล่โอดโอย...ทั้งๆ ที่ไม่เจ็บเลย
“ตั๋วมันแพง เดี๋ยวไม่นานมึงก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอวะ!”
คนยืนทำหน้าเป็นตูดในตอนแรกดูระริกระรี้จะไปเช็คอินมากขึ้น แต่ก็ดีใจได้ไม่นานนักหรอก เพราะหลังจากเช็คอินแล้วก็เหลือเวลาไม่มาก
“อีก 30 นาทีเกทปิดนะคะ” เสียงของพนักงานสายการบินทลายฝันคุณพ.ในที่สุด กว่าจะผ่านตรวจนั่นตรวจนี่คงกินเวลาไปมากโข
เขาหันรีหันขวางเพราะชั่งใจ แต่ในที่สุดก็ดึงคุณหมอที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กันมากอดหมับอย่างรีบร้อน
“มึงรีบไปเลย!” โจ้พยายามดันตัวหนาของอีกคนออก แต่ไม่เป็นผลเท่าไหร่เพราะเมื่อถูกดันออกแล้วพายก็ดึงเข้าไปกอดใหม่อยู่ดี...แน่นกว่าเดิมเสียด้วย
“ขอกอดหน่อยหมอ”
“กอดแล้วก็ไปสิวะ!”
คุณพ.ก็ฮึดฮัดแต่ก็ยอมผละออก แต่มือที่รวบเอวหมอไว้ก็ยังไม่ยอมปล่อยเสียที
โจ้ว่าดีที่ช่วงนี้คนน้อย ไม่อย่างนั้นภาพผู้ชายสองคนฟัดกันนัวเนียคงเป็นที่สนใจน่าดู เห็นน้องพนักงานเช็คอินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ท่าทางเขินแทน ทำเอาหมอทำตัวไม่ถูก
“งั้นขอจูบเดียวนะหมอนะ” คนตัวใหญ่อ้อน
โจ้ขมวดคิ้วมองหน้าคนข้างบ้านที่วันนี้ทำตัวน่ารำคาญเป็นพิเศษ ตาเรียวคมสีอ่อนนั่นเว้าวอนอย่างกับลูกหมา ส่วนปากหยักเม้มได้น่าหมั่นไส้สุดๆ
โจ้ถดตัวออกก่อนจะใช้มือข้างที่ถนัดฟาดไหล่ไปอีกทีเกือบจะเต็มแรง ก่อนจะเดินออกไปแล้วทิ้งคำพูดไว้ให้คนลักหลับได้คิด
“เมื่อคืนมึงก็ทำไปแล้วไง”
พายตาโตเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเห็นหูหมอไม่ได้แดงจัดอย่างกับว่ากำลัง...เขิน...
“เดี๋ยวๆ ๆ หมอเดี๋ยว อย่าเพิ่งไป!”
ระหว่างไอ้พายเตรียมจะสาวเท้าเข้ามาหาอีกคน คุณหมอที่รำคาญคนพิรี้พิไรหันมาโน้มคอคนตัวสูง แล้วกดจูบที่สันกรามเบาๆ แค่เสี้ยววินาที
“หมอ…”
จูบเบาๆ ….ทำเอาคุณพ. แขนขาชา
“ถ้าตกเครื่อง กูจะย้ายบ้านหนีมึง” โจ้บอกด้วยเสียงอันเฉียบขาดแล้วควงกุญแจรถหรูเดินออกไปอีกทาง
ในตอนนั้นพายถึงกลับหันหลังกลับแล้ววิ่งเข้าเกทเลยทีเดียว
.
.
.
TBC
__________________
เขาจูบกันแล้วคับท่านผู้ชม ลุ้นจนเมื่อยแล้ว 5555555
-
:L2: ขอบคุณมากค่ะ
ตอนนี้ฟินจริงๆให้ดิ้นตาย. :ling1:
ชอบหมอโจ้หูแดง ส่วนพายแกหูดำตลอด
อนาคตแฟน :-[. รีบๆกลับมาทำให้อนาคตเป็นปัจจุบันดิ
-
หมอรู้....หมอร้ายว่ะ555
-
รอวันที่คุณ พ. กลับมาสานต่อ
-
พูดงี้หมอโจ้ไม่ได้หลับใช้ม้ายยยย :hao3:
:mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดให้หมอ หมอใจอ่อย เอ๊ย ใจอ่อนมากแล้วอ่ะ
แสดงว่ารู้สึกตัวแต่ยอมให้ให้จูบต่อด้วย นี่เซอร์ไพรซ์มาก
:m3:
-
คุณหมออออออ ร้ายกาจจจจจจ :o8: :-[ :impress2:
คุณพ.รีบกลับมานะๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
เดี๋ยวๆๆๆ หมอเดี๋ยววว
อะไ-รอะหมอโจ้ เมื่อคืนไม่หลับเหรอ หรือตื่นกลางทาง
อะไรรรร แล้วเนียนไม่รู้เรื่องตั้งนาน โอ้ยยย //////////////
ดีใจกับพายด้วยที่ตอนนั้นหมอโจ้ไม่ลุกมาฆ่านะ ////////////////
-
หมอรู้ด้วย พายรีบกลับมานะ
-
คุณ พ. ต้งรีบกลับมาน้า :katai5:
-
ฟินจนตัวจะแตกเลย
-
หมอโจ้ เนียนจ๊าดดด
น่ารักกกกกกกกก จริงๆแล้วก็แอบมีใจให้พายสินะ
-
หมออออออ
หวั่นไหวจริงใช่ไหมเนี่ย
-
ชอบหมอมากเลย ชอบการรู้แต่ไม่แสดงออกของหมอ ชอบที่คุณคนเขียน(คือไม่แน่ใจว่า zearet ออกเสียงว่ายังไงอ่ะค่ะ ขอโทษนะคะ)พรีเซนต์บุคลิกของพาย กับหมอ ชอบฉากควงกุญแจ ชอบที่เรื่องนี้มันไม่หวานมันฮาร์ดคอร์
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
"เมื่อคืนมึงก็ทำไปแล้วไง" แอร๊ยยย งั้นแสดงว่าที่หมอตอบรับตอนโดนจูบนี่ก็..... ง่อวววว หมออะไงหมอทำงี้แบบนี้อิคุณ พ. ไปนั่งกระสับกระส่ายบนเครื่องต่อแน่ ฮาา
-
พายน่ารักขึ้นเป็นกองเลยย
-
หมอมันรู้ตัวว่าโดนจูบอ่ะ
พายหน้าบานไปแล้ว
-
หมออ่อยให้แล้ว คุณพ.รีบทำงานรีบกลับด่วนๆ :hao7:
-
“เมื่อคืนมึงก็ทำไปแล้วไง”
น่อววววววว
เดี๋ยวนะหมอเดี๋ยวววววววว :katai2-1: :katai2-1:
อ่อยหรือยังไง มีใจก็บอกกก
เขินอ่ะ อ่านไปเขินไป
-
เดี๋ยวๆ หมอเนียนไปนะบางที 55555 :hao6: :hao6:
-
ตอนนี้ทั้งพาย ทั้งหมอ น่ารักมากกกกกก
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ๊ายยยยหมอเห็นเงียบๆ
แอบเขินเป็นด้วยเหรอคะเนี่ย
หมออ่อยอยู่ใช่มะบอกมาเลย
น้องพายรีบกลับมาเร็วๆนะ
-
รีบกลับมานะพาย แล้วก็ตั้งใจทำงานด้วยยย :sad11:
ปล.จูบขนาดนั้นหมอไม่รู้ตัวก็บ้าแล้วพายเอ้ยยย o18
แต่หมอโจ้น่ารักว่ะ
-
คุณหมอโจ้เนียนเลยนะ สงสัยเคลิ้ม 5555555555
รีบกลับมาไวๆเลยนะพาย คุณหมอรออยู่ กิกิ :katai2-1:
-
ทีมหมอโหดค่ะ ฮรือออ นังคุณโจ้น่ารักกก
-
น่ารักกกกกกก โอ้ย น่ารักไม่ไหวแล้วทั้งหมอโจ้ทั้งคุณพ. ฮืออออ /ดีดดิ้นกรีดร้อง/ หมอร้ายอะ รู้ตัวว่าโดนจูบก็ยังทำหน้านิ่งเนอะ งี้ก็รู้ดิว่าพายชอบตัวเองจริงๆงะ โอ้ย แทบทนรอพายกลับมาสานต่อไม่ไหวค่ะ น่ารักอะ เป็นความสัมพันธ์ที่ค่อยๆถักทอ ค่อยๆเรียนรู้กัน ตอนนี้ก็ให้มีช่องว่างให้แต่ละฝ่ายได้ไปคิดทบทวนใจตัวเองแล้วกันเนอะ ว่าจะเอายังไงต่อไป พายไปแล้วพายจะลืมหมอไหมหรือจะรักจริงอยากกลับมาหา หมอโจ้ด้วยจะมีมม.คิดถึงพายไหม จริงๆหมอคงลืมไม่ลงหรอก หมาก็อยู่กับหมอ รถก็อยู่ บ้านก็อยู่~ เหมือนพายจะเป็นคนเริ่มหลงรักก่อน แต่ตอนนี้หมอกลับเป็นฝ่ายอยู่กับความทรงจำมากกว่าเนอะ ฮู้ยยยย เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ สู้ๆ :katai4: /รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ระ ระ ร้ายกาจ!!! หมอ หมอ หมอ
555 คุณพ.ได้หลงหมอโจ้หัวปักหัวปำแน่ๆงานนี้
รอตอนต่อไปค่ะ
/อ่านไปยิ้มหน้าบานไป
-
หมอค่ะหมอออออ
หมอไม่ทำดาเลยยยยยยยย
:hao7: :hao7: :hao7:
คุณพ.คงไปไหนไม่รอดแล้วแหละ :hao6:
-
คุณพ.สู้ๆนะ หมอเขายอมแล้ว(?) 555555 :z1:
-
รู้สึกดี ^^
-
ชอบหมอโจ้!! นางแอบซึนอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
อยากให้สมหวังกันเร็วๆจังเลย พายกลับมาเร็วๆนะ กลับมาจ้บหมอโจ้ต่อ
-
หมออออออออออ
ทำไมน่ารักขนาดนี้ว่ะ :o8:
-
:laugh3: :laugh3:
หมอชอบคุณพ.แล้วใช่ม้ายยยยย
ตอนหน้านี่ให้คุณพ.กลับมาเลยได้มั้ยคะ :hao3: :hao3:
-
หมอรู้ตัวนี่น่าาา
แต่โดนฟัด?ขนาดนั้นก็ต้องรู้ตัสบ้างแหละเนอะ
แต่ไม่ได้ลุกมาโวยวาย แสดงว่าสมยอมใช่ม่าาา
คุณพ.เป็นคนตลก รีบๆกลับมาล่ะ
-
หมอโจ้ร้ายอ่ะ :z1:
พายรีบกลับมานะ
-
แหม้ คุณ พ. นี่ไว้ใจไม่ได้เล้ย ชิมปากหมอโจ้ไปเรียบร้อย 555 ของมันยั่วอยู่ตรงหน้าไม่กินไงไหวใช่มะ
พอได้ชืมความนี้ฟุ้งเลย ฟุ้งในใจเลย รักเขาซะแล้วล่ะ ถึงกับหางลู่หูตก แต่ที่เด็ดคือคุณหมอ กรี๊ดดดด
นางรู้ตัวอยู่แล้ว เก่งมาก เอาซะเนียนเลย ทิ้งท้ายแบบน่าเลื่อนไฟล์ทมาปล้ำอ่ะค่ะ แต่อย่าเลยน้องหมอเค้าเสียดายเงิน
ไปเคลียร์ตัวเองแล้วกลับมาอยู่ไทยซะนะพาย ต่างคนต่างเหงาล่ะทีนี้ ตอนนี้หมอคิลมากจริง โคตรรรรน่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
เดียวนะหมอออออด้วยคน 555555555 หมอร้ายยยยอะ
ยังดูพฤติกรรมคุณพ.ไปก่อน ชอบหมอมากจนไม่อยากให้ต้องเสียใจกับคนเจ้าชู้ กลัวจะเป็นแบบว่า รักหมอมาก แต่บรรดาน้องสาวก็อีกเรื่อง ถึงจะมีหลายคนแต่รักเธอคนเดียว อู้ยย อย่างนี้ไม่โอเคค่ะคุณพ.
มีน้องเนยอีก จิตใจทำด้วยอะไร ทักว่าใบตองชื่อเบ๊กเพราะคิดว่าเป็นหมาของหมอโจ้บ้านข้างๆแน่เลย
แต่พัฒนาการดีขึ้นตามลำดับ โอ๊ย ขนาดกะคว่ำบาตรคุณพ.ตลอดชีพก็ยังอดเชียร์ให้ทำตัวดีๆจะได้ชนะใจหมอไม่ได้
-
หมอร้ายมากกกกกกกกก
แต่นี่ฟินมากกกก
ว่าแต่ คุณ พ. สรุปฮีเซตผมมาสนามบินหรือเปล่าอ่ะ ตอนแรกที่ลูปหัวเข้าใจว่าไม่เซต แต่ตอนโดนตบกบาลในสนามบินกลับเซต
ถ้าเราเข้าใจผิด ก็ขอโทษด้วยจ้าา
#ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้าาาา
-
เริ่มรู้สึกดีๆต่อกันแล้วสินะ ฟินเฟร่อ แล้วงี้คุณพ.เค้าจะไม่โลเล ชิม่ะ?? รอให้เค้ากลับมาหากัน
-
หมอร้ายมากกกกกกกกก
แต่นี่ฟินมากกกก
ว่าแต่ คุณ พ. สรุปฮีเซตผมมาสนามบินหรือเปล่าอ่ะ ตอนแรกที่ลูปหัวเข้าใจว่าไม่เซต แต่ตอนโดนตบกบาลในสนามบินกลับเซต
ถ้าเราเข้าใจผิด ก็ขอโทษด้วยจ้าา
#ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้าาาา
ผิดจริงๆด้วยค่ะ
-
:katai3:
อ๊ากกก เขินแทน ว่าแล้วว่าหมอจะต้องเป็นใจ
-
หมอออออออ :katai1:
เป็นคุณพ.จะไม่ไปมันแล้ว กลับไปสอบสวนหมอดีกว่า
-
ร้ายจริงนะหมอ คุณพ.รีบกลับมาล่ะ
:กอด1: :L2: :L1:
-
หืมมมม????
ยังไงนะหมอ?
-
เหๆๆๆ หมอรู้ด้วยเหยอว่าคุณพ.เขาจูบอ่ะ แหมๆๆหมอตั้งใจจูบตอบเขาอ่ะป่าวเนี้ยยยย :impress2:
-
เดี๋ยวๆๆๆๆ หมอแม่งร้าย
-
งืออออออ ไมหมอน่ารักงี้วะ โอ้ยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: คุณ พ. รีบกลับมานะจิงโจ้รออยู่เนี่ย
-
หมอร้ายอ่ะ คุณพ.ยังตามหมออีกหลายขุมนะ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ช๊อบ ชอบ ตกลงก็รู้ตัวนะเนี่ย อิ อิ
-
พายรีบๆกลับมาน้าาาาาา
-
ถ้าหมอจะทำให้คนอ่านเขินขนาดนี้นะคะหมอออ สมควรติดแฮชแท็ก #หมอมันร้ายยยยย อิคุณพ.คงตะกุยประตูเครื่องบินแบบใจจิขาด ฮว๊ากกกกกก หมอนะหมอ ฟินก็ฟินแต่ทำไมไม่รู้ฮากว่า 555555555555
-
:hao6:
เดี๋ยวๆๆ หมอออออ !!!
-
เขินแทนหมอเลยอ่ะ
หมอรู้สึกตัวใช่มั้ย โดนไปหลายจุ้บด้วย
คุณพ.กลับมาไวๆนะเผื่อได้จุ้บเพิ่มอีก
น่ารักๆๆๆ หมอเปิดใจให้คุณพ.หน่อยนะ
-
แอร๊ยยยยยย อยากจะกรี๊ดดังๆ
คุณหมอรู้ทั้งรุ้เนอะ ว่าคุณ พ. แอบจุ๊บ แต่แกเนียนหลับ ยอมให้จุ๊บบ ร้ายนะเคอะ
แอร๊ยยยย ฟินตัวแตก อ่านแล้วเขิลลล~
-
หมอมันร้ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่มีคำไหนบรรยายนอกจาก หมอออออออ!!! :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดด :-[
-
รีบกลับมาเลย :-[
-
คุณพ.ในกำมือหมอ
หนีไม่รอดแระ พ่อบ้านใจกล้าแน่นอน
-
ว่าแล้วว่าหมอรู้ อิอิ เขินจุง
-
หมอโจ้ร้ายกาจมาก :hao3:
-
เดี๋ยวนะคุณคนเขียน!
คือ...หมอโจ้ของคุณพ.เขารู้สึกตัวตอนไหนคะ
ตั้งแต่ตอนที่คุณพ.เขาแอบลิ้มชิมเบาๆแล้วหมอขยับตัวยุกยิกนั่นหรือเปล่า
ถ้าใช่ก็ร้ายกาจมากค่ะ เพราะหลังจากนั้นเท่าที่คุณพ.บรรยายก็'กิน'เวลาไปนานพอสมควร
หรือจริงๆแล้วหมอก็เขินเลยไม่กล้าลืมตาขึ้นมา >/////<
หวังว่าคุณพ.กลับมาแล้วความสัมพันธ์มันจะพัฒนามากกว่านี้นะคะ ><
ปล.อ่านตอนนี้แล้วเรารู้สึกว่ามีการใช้สรรพนามที่ซ้ำกันค่อนข้างบ่อยน่ะค่ะ
-
ที่จริงหมอแกล้งหลับใช่ป่ะ??
:hao6:
-
หมออออออออออ ร้ายอ่ะ
ร้ายมากกกกกกกก
แต่ก็ #ทีมหมอ นะ
ฮาาาาา
-
หมอ..รู้ หมอร้ายนะเนี่ย หมอสตรองเว่อร์ รักหมอโจ้อ้ะ!!!! กลับมาเร็วๆนะคุณพ.
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แย่แล้ว ฮืออออออออออออออออออ :hao5:
ตอนนี้รู้สึกว่าหัวใจทำงานหนักมากเลยค่ะ เขินไม่ไหวแล้วฮืออออออออ
นี่บอกตามตรงว่านั่งตัวบิดอมยิ้มแก้มจะแตกตั้งแต่ตอนที่คุณพ.แอบขโมยจูบหมอแล้ว
รู้สึกเหมือนจะตายเลยค่ะ TvT ทำไมตอนที่คุณพ.บอกคลอเคลียปลายจมูกกับคุณหมอมันละมุ๊น ละมุนอย่างนี้
แต่เอาจริงนี่ตายสนิทตอนหมอบอก เมื่อคืนมึงก็ทำไปแล้วไง เนี่ยแหละะะะะะะะะ !!!
ว้อทททททททททททททททททททททททททท
:z3: :z3: :z3:
เอาใหม่ค่ะหมอ พูดอีกที พูดอีกที พูดอีกทีได้รึเปล่า?
โอ้ย ฮืออออออออออออ แสดงว่าตอนคุณพ.ขโมยจูบหมอรู้แต่ไม่ปฏิเสธอ่ะ
คือปฏิกิริยาของหมอปกติแล้วจะโต้ตอบด้วยความรุนแรงไง แต่นี่ไม่ใช่ ล่ะปล่อยให้เค้าจูบด้วยนะ
โอ้ยๆๆๆ TvT คุณหมอของเค้าเสียจูบให้คนกะล่อนไปแล้ว คุณพ.รีบไปรีบกลับมารับผิดชอบเลยนะคะ !
ชอบอีกตอนที่อยู่บนรถแล้วคุณพ.บอกผมให้รักหมอนะ
คือมันดีอ่ะ แบบ.. อธิบายไม่ถูกแต่รู้สึกว่าดีจังเลย TvT
หมอเองก็ต้องเริ่มรู้สึกดีกับคุณพ.แล้วเหมือนกันใช่ม้า?
ไม่อย่างนั้นเมื่อคืนนี้คงไม่ปล่อยให้คุณพ.ทำตามใจชอบหรอกเนอะ
ฮือออออ อยากอ่านอีกจังงงง :hao5:
-
ณ ตอนนี้บอกได้คำเดียว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ หมอ :katai2-1:
-
น่าร้ากกกกกกกกก นี่ก็ว่า หมอจะหลับลึกอะไรปานนั้น จูบทั้งทีไมรู้เรื่องเลยหรอ ฮรึก กลับมาไวๆน้าคุณพ.
-
หมอออออ พูดแบบนี้จับป้ายไฟไม่ทันเลย เขิลลลล
คุณพ.ต้องทำตัวให้ดีๆนะ รีบกลับมาเคลียตัวเองเร็วๆ
กลัวดราม่าเรื่องเนยมากๆ :mew2: :hao5:
-
หมออออออออ เห้ยยยยยยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักกกกกก
-
อร๊ายย.ย.หมอรู้ตัวแต่ยอมให้จูบ(แบบแลกลิ้นด้วย)นี่หมายความว่าไงค้า.... สงสัยคุณพ. จะรีบไปรีบกลับมาอย่างว่อง
-
เฮ้ยยยยย หมอโจ้เค้ารู้เหวยยยยยยย :hao7:
-
หมอแม่งร้ายยยย
แง... คุณพ.ต้องรีบขึ้นเครื่องให้ทันเลยนะ หมอย้ายหนีไม่รู้ด้วย 555555555
-
หมอเท่ห์อ่ะ
-
แบบนี้คือการตอบรับหรือเปล่าคะหมอ o22 :pig4:
-
แหนะ...หมอ o18
-
ตามอ่านจนทันนนน ชอบบุคลิกคุณหมอมากกกกกกก รักเลย รอติดตามต่อเลยจ้า
-
บรรยากาศระหว่างสองคนดูผ่อนคลายขึ้นแล้ว เริ่มมองเห็นเค้าลางความคืบหน้าของความสัมพันธ์
-
หมอแม่งง 555555555
เขินนตัวแตก
:-[ :-[
-
แล้วเมื่อไหร่คุณพ.จะกลับล่ะ เห้ออออม
-
อั้ยย่ะหมอ! อะไรยังไง?!!
ป้าเป็นคุณพ.หน่อยไม่ได้ ป้าไม่ปงไม่ไปมันแล้วนะทำงงทำงานเนี่ย
อยู่เกาะหมอ รอให้หมอกลับมาป้อนข้าวป้อนน้ำกับไอ้ใบตองแม่งเลย...
ไม่อยากจะคิดเลยว่าคุณพ.มันจะเอากะจิตกะใจที่ไหนมาทำงาน โว๊ะ!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
:L2:
-
กรี๊ด หมอน่ารักกกกกกกก :ling1:
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกก
ฮืออออ อยากอ่านต่อแล้วค่า
-
อ่านรวดเดียวเลยยย สนุกมาก
น่ารักมาก คุณหมอแอบร้าย555
มาต่อเถอะค่ะ พรีสสสส
อย่าปล่อยให้คนอ่านฟินค้าง อิอิ :katai2-1:
-
:hao3: เดี๋ยวน่ะหมอ ~ 5555 คุณพ. โดน!
-
น่าสงสารจ้งเลยจากกันซะละ
-
กรี๊ดดดด น่ารักมากกกก
ยอม ฟินแทนคุณ พ.
หมอค่ะหมอ น่ารักมากที่เมื่อคืนไม่โวยวาย คริๆ
-
นานจัง รออ่านอยู่
-
ทำอะไรอยู่
“โฮ่ง! ”
“ไอ้เบ็ก หยุดดดดดดดดด” หมอนอนเอาหัวห้อยลงมาจากโซฟาปัดมือเป็นพัลวันเมื่อไอ้หมาตัวใหญ่วิ่งเข้ามาปลุกโดยการเลียจนหน้าจนชุ่มไปหมด หมาตัวใหญ่ทำหมอที่นอนผิดท่าถลาตกโซฟาเอาไหล่กระแทกพื้นด้วยท่าสวยงาม โดยที่หมานั่งยิ้มมองอยู่ด้วยแววตาที่ดูน่าจะพออกพอใจ
“สนุกนะมึง” โจ้ปวดหนึบที่ไหล่คว้าคอหมามาฟัดอย่างเมามัน
วันนี้เป็นวันหยุด โจ้เลยไม่ต้องตาลีตาเหลือกลุกไปทำงาน หลังจากที่เมื่อคืนต้องไปสังสรรค์กับพวกเพื่อนๆ ที่พอเมาแล้วแต่ละคนเรื้อนอย่างกับเด็กอนุบาล
‘คิดถึงหมา คิดถึงหมอด้วย หมอทำอะไรอยู่’
โจ้หยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความสั้นๆ ที่ส่งมาในแชท พร้อมกับมองรูปโปรไฟล์รูปขาวดำของใครอีกคนแล้วถอนหายใจออกมา
โจ้นึกถึงเรื่องราวตรงโซฟาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน หมอคิดว่าดีแล้วที่บอกพายเรื่องจูบ เพราะไม่อย่างนั้นน่าจะโดนคนข้างบ้างจับจูบในสนามบินแน่นอน
เรื่องวันนั้นตอนแรกโจ้หลับสนิทจริงๆ แต่ในระหว่างที่หลับหมอรู้สึกเหมือนกำลังฝันว่าจูบกับใครสักคน ตอนแรกคิดว่าโดนไอ้เบ็กมันเลียปาก เพราะง่วงมากเลยไม่ได้ลุกขึ้นมาหาคำตอบแต่พอเป็นแบบนั้นกว่าจะรู้ตัว ก็ตอนที่ความอุ่นและเฉอะแฉะไล่ลงมาถึงซอกคอ
หมอเพิ่งนึกได้ว่าคงไม่มีหมาที่ไหนมาไซร้คอกันแบบนี้แน่นอน โจ้ลืมตาขึ้นกะจะยกแขนที่ถูกตรึงไว้ทุบหัวคุณพ.ไปสักหน แต่เหมือนคนตัวใหญ่ที่คร่อมตัวเจ้าของบ้านอยู่จะชะตาไม่ถึงคาด
พายมันรีบถดตัวออกแล้วเดินตึงตังเสียงดังออกไปอีกทาง
หมอตื่นมาได้สติตอนรู้สึกว่าปากตัวเองเจ่อแปลกๆ เขาถอนหายใจเฮือกแล้วดันตัวลุกขึ้นมามองตามหลังคุณเพื่อนบ้าน ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนอีกรอบอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะในตอนนั้นคงเพราะง่วงเต็มทน แล้วโจ้ก็คิดว่าตัวเองไม่ได้สึกหรออะไร
พอมานึกย้อนดูแล้วเพิ่งจะรู้สึกว่าควรโกรธ ควรจะรู้สึกแย่ แต่แล้วหมอกลับไม่ได้รู้สึแบบนั้นสักนิด
...เขาไม่ได้รังเกียจอะไรคนข้างบ้านเลย…
หมอยังไม่อยากเรียบเรียงความคิดตัวเองในตอนนี้เพราะโจ้ว่าตรรกกะของตัวมันเริ่มแปลกๆ พิกล
“ไปเบ็ก กินข้าว” หมอบอกพลางเดินบิดขี้เกียจนำไอ้หมาตัวขาวไปที่ห้องครัว
อันที่จริงวันนี้หมอตื่นสายจนเลยเวลาข้าวไอ้เบ็กมาเกือบชั่วโมง เลยโดนหมาเลียหน้าจนตกโซฟา
“กินอาหารกระป๋องหรือกินไก่ต้ม” คุณหมอแสนเหงาถามเจ้าหมา ก่อนจะเลือกหยิบอาหารกระป๋องสำเร็จรูปให้ไอ้เบ็กมัน เพราะวันนี้หมอจะขี้เกียจรังสรรค์สารพัดเมนูหมา จึงเป็นลาภปากไอ้เบ็กที่จะได้ลิ้มรสอาหารกระป๋องรสเลิศแทนที่จะเป็นไก่ต้มจืดๆ ได้สุขภาพที่มนุษย์พร่ำบอกอยู่ทุกวัน
“Trrrr”
โจ้กำลังเปิดกระป๋องอาหารไอ้เบ็ก เหลือบไปมองโทรศัพท์ที่แผดเสียงจ้าอยู่บนเคาท์เตอร์ครัว หน้าจอนั่นแสดงเบอร์โทรยาวๆ แปลกๆ ซึ่งน่าจะเป็นเบอร์ต่างประเทศ และก็เดาได้ไม่ยากว่ามาจากใคร
“มีไร” หมอรับโทรศัพท์ไปหาวไป พร้อมกับใช้แค่มือข้างเดียวในการแงะกระป๋องอาหารหมา มีหมาตัวใหญ่กำลังมองตาละห้อยน้ำลายหยดแหมะๆ
“ที่ไทยร้อนมากไหมครับหมอ”
“เมื่อวานมึงก็ถาม”
หมอได้ยินเสียงหัวเราะหลังจากคำตอบนั่น คนบ้าอะไรโทรมาถามทุกวันว่าวันนี้ร้อนไหม หนาวไหม หมาเป็นยังไงบ้าง ถ้าไอ้เบ็กเป็นคนคงรำคาญตาย ที่มีมนุษย์มาตามติดชีวิตขนาดนี้
แต่โจ้ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงไม่ได้รำคาญที่จะต้องรับสายคุณพ. ทุกวันแบบนี้
“อากาศมันเปลี่ยนได้ตลอดครับ ใจคนด้วย”
ถ้าเป็นคนอื่นคงมีสำลักน้ำลาย แต่นี่เป็นถึงหมอโหดที่ภูมิต้านทานการม่อเกินพันเปอร์เซนต์ คุณพ.จึงไม่สามารถทำอะไรได้ นอกเสียจากทำนิ้วหมอที่กำลังงัดกับกระป๋องอาหารหมาบาดเป็นทางยาวเลือดแดงฉานไหลลงมาตามมือ
เห็นทีว่าไอ้เบ็กจะได้กินเลือดหมอแทนสเต็กก็วันนี้
“กระป๋องบาดนิ้วว่ะ” ระคนตกใจโจ้บอกอีกคนก่อนจะกดวางสาย
ทำเอาพายผู้กำลังนอนลัลล้าโทรกวนคุณหมอ ถึงกับเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงด้วยความตกใจ เขานึกไม่ออกหรอกว่าหมอจะทำหน้ายังไง จะเจ็บมากมั้ย รู้แต่ว่าตอนนี้คุณพ. ที่เมื่อครู่นอนเอนตัวสบายลุกขึ้นมาเดินรอบห้องเป็นหนูติดจั่น เมื่อได้ยินว่าหมอบาดเจ็บ
เขามองโทรศัพท์ในมือพลางสลับกับนาฬิกาที่หัวเตียง ครั้นจะโทรไปอีกรอบก็กลัวว่าหมอจะไม่สะดวก แต่ถ้าไม่โทรไปก็โคตรร้อนใจเพราะไม่รู้ว่าทางนั้นเป็นยังไงบ้าง
สุดท้ายแล้วพ่อคาสโนว่าแห่งแคลิฟอเนียก็ได้แต่เดินไปบ่นไป
“หมอนะหมอ” พายบ่นพลางกระโดดลงที่เตียงดังเดิม เขานอนมองหน้าจอมือถือนิ่งๆ อย่างไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรด้วยพะวง
“Trrrr”
ทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพายก็รีบกดรับโดยไม่ทันได้มองเสียด้วยซ้ำว่าใครโทรมา
“หมอเป็นไงบ้าง” เขากรอกเสียงลงในสายอย่างที่ลืมไปว่าหมอไม่เคยโทรหากันก่อน
“พี่พายใช่ไหมคะ” หลังจากเสียงหวานที่ฟังดูคุ้นเคย
พายขมวดคิ้วแน่นและดึงโทรศัพท์ของตัวเองออกมามองเบอร์ประหลาดนั่นอีกรอบ
“ครับ”
ปล่อยให้มันคาราคาซัง...สุดท้ายแล้วคนที่เดือดร้อนก็คือตัวเอง
พายนึกถึงคำของหมอที่เคยพูดเมื่อไม่นาน ในตอนนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวราวกับเทปกรอซ้ำๆ อยู่ในหัว ก่อนที่จะฉุกคิดได้ว่าคนปลายสายเป็นใคร คนๆ นั้นก็เอ่ยออกมาก่อน
“พี่พาย นี่เนยเอง” อาจจะเป็นคำบอกเล่าสั้นๆ แต่ก็บอกอะไรได้มากมาย อย่างเช่นว่า พวกเขาเคยรู้จักกันมาก่อน เคยมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่นมากแค่ไหน
“สวัสดีครับเนย” พายที่ไหลลื่นเป็นปลาไหลไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอึดอัดขนาดนี้มาก่อน
ที่ผ่านมาพายไม่เคยบอกปฏิเสธใคร ไม่เคยทำกริยาไม่ดีใส่เหล่าสาวๆ หรือหนุ่มๆ ที่เคยคบ ไม่เคยตีตัวออกห่างเอง เพราะเขาถือคติว่าจะไม่เป็นคนเข้าไปใกล้ตั้งแต่แรก มีแต่พวกเขาเหล่านั้นเองที่เข้าหา พอไม่ได้ดั่งใจก็ก้าวออกไปเป็นวัฐจักร แต่กับเธอคนนี้พายยอมรับว่ายอมเปิดใจให้เธอก้าวเข้ามาหาลึกกว่าคนอื่นหลายก้าว และตัวเขาก็ก้าวล้ำเข้าไปหลายก้าวเช่นกัน ด้วยตอนนั้นไม่ทันฉุกคิดว่าย่างก้าวนั้นจะดีหรือพลาด
การหายกลับมาทำงานในตอนนี้คงเหมือนตัวเขายังไม่ทันถอยหลังออกมาจากเธอเป็นรูปธรรม หรือจะว่าง่ายๆ คือ...พายไม่ได้ทำทุกอย่างให้ชัดเจนเอง
“ไปไม่บอกกันเลยนะคะ” คำพูดนั้นไม่ได้ประชดประชันแต่เหมือนคำตัดพ้อที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะติดตลกน่ารัก
ตอนแรกที่กลับไทย พายถูกใจเธอเป็นพิเศษ แต่อาจจะเป็นเพราะนิสัยเดิมๆ ของเขา ที่แค่พักเดียวก็ลืม หรืออาจจะเป็นเพราะมีใครอีกคนที่เข้ามา ทำให้เขาลืมนึกถึงใครคนอื่นไปหมด ระหว่างที่พายกำลังนึกถึงหน้าหงิกๆ ของหมอพร้อมกับคำตอบที่ควรจะบอกเธอ เสียงสัญญาณของโทรศัพท์ก็แทรกเข้ามา
“เดี๋ยวพี่โทรกลับนะครับ สายเข้า” พายมองสัญญาณของสายซ้อนที่แสดงเบอร์จากไทย
“หมอเป็นไงบ้าง! เกิดอะไรขึ้น! ”
“เสียงดังทำไมวะ ตกใจหมด” เสียงพูดกลั้วหัวเราะนั่นทำให้คนที่เหมือนกระต่ายตื่นตูมใจชื้นขึ้นมาหน่อย
เขาถอนหายใจก่อนจะค่อยๆ เรียบเรียงคำพูด
“เมื่อกี้หมอเป็นอะไร”
“กระป๋องบาดนิ้วเฉยๆ ”
คุณพ. ขมวดคิ้วแน่น
“เฉยๆ ได้ไงหมอ มันลึกไหม บาดทะยักหมอไม่กลัวเหรอ ทำแผลรึยัง แล้ว..”
“พอๆ มึงคงลืมว่ากูเป็นหมอ” ปลายสายบ่นไปหัวเราะไป
พายลอบถอนหายใจ ถึงหมอโจ้จะว่าแบบนั้นเขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี
“เจ็บไหมครับ”
“ลองดูดิ บาดลึกเกือบถึงกระดูก เสียวดี”
พายเผลอลอบมองนิ้วชี้ตัวเองด้วยความเสียว ถ้านิ้วเป็นแผลแบบนั้นฆ่ากันเลยดีกว่า เพราะมันคงต้องหยุดเล่นกีตาร์ลูกรักไปอีกหลายเดือน
“อย่าทำให้ผมเป็นห่วงสิ” คุณพ.ว่าเสียงดุ แต่หมอหัวเราะแล้วค่อยตอบกลับมา
“แล้วมึงจะมาห่วงกูทำไม”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนพายคงจะหยอดมุขเลี่ยนๆ กลับไปแล้ว แต่ตอนนี้พ่อคาสโนว่าต้องนอนคิดเงียบๆ
“...”
“ทีอย่างนี้เงียบ กูอุตส่าห์ส่งมุกให้! ” ผลายสายว่า ทำเอาพายขำร่วน
“ก็ผมมัวแต่ห่วงหมออ่ะ” เขาว่าเสียงอ่อย พอส่งเสียงแบบนั้นคุณหมอที่ดูจะวุ่นวายอยู่หน่อยกับหมาที่ปลายสายก็หาว่ามันปัญญาอ่อน
พายนอนยิ้มไปฟังเสียงจากปลายสายไปด้วย
ปกติแล้วในค่ำคืนที่หนาวเหน็บเกือบสิ้นปี บรรยากาศโรแมนติกแบบนี้ พายจะมีสาวมานอนขนาบข้างอยู่ไม่ซ้ำหน้า ปีนี้กลับแปลกไป ตั้งแต่ที่กลับมาจากไทยพายก็เปลี่ยนไปเป็นคนใหม่ เพื่อนๆ บอกว่าเปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังตีน
สาวๆ แฟนคลับหรือสาวๆ นางแบบอย่าได้หวังเข้ามาใกล้ เพราะหลังจากทำงานเสร็จไม่ว่าจะเล่นคอนเสิร์ตในฮอล ในโดมหรือในผับที่เต็มไปด้วยแสงสี มีสาวๆ นุ่งน้อยห่มน้อยเต็มไปหมด พายก็เก็บของแล้วกลับที่พักหล่อๆ โดยไม่ได้สนใครเลย เพราะมีภารกิจที่จะต้องโทรกวนหมออยู่
ในตอนแรกเขาเองไม่ได้คิดว่าตัวเองแปลกไป เพราะตอนอยู่ที่ไทยหลังๆ พายก็อยู่บ้านทำเพลงนั่งกวนหมา รอเวลากวนหมอตอนหมอเลิกงานต่อ นับว่าใช้ชีวิตธรรมดาเหมือนชาวบ้าน ไม่หิ้วหญิงวันเว้นวันอย่างเก่า
เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองได้ แต่พอทำตัวเป็นคนดีดูก็ไม่ได้ทรมานอะไรนัก ไม่ถึงกับขนาดจะลงแดงตาย
จะมาลงแดงเอาก็ตอนที่อยู่สนามบินกับหมอ พายวอ่งขึ้นครึ่งมาด้วยความหงุดหงิด เขาขยี้ทรงผมตัวเองไม่เป็นทรง เดินยิ้มเรี่ยราดตาลอยจนตม.คิดว่าใช้ยาเสพย์ติดมา นั่งอยู่บนเครื่องก็คิดแต่เรื่องหมอข้างบ้าน มาถึงที่นี่ให้หัวก็มีแต่หมอ
“หมอโจ้ ไปกินข้าวกัน” หลังจากเสียงกุกกักที่ปลายสายไม่นานนัก พายก็ได้ยินเสียงใครสักคนที่ไม่ค่อยคุ้นหู
โจ้ผู้กำลังง่วนกับการเอาข้าวให้หมา ตอบรับทันทีเมื่อได้ยินเสียงของหมอนายที่โผล่เข้ามาในบ้าน เพราะวันนี้นัดกันไว้ว่าจะไปกินอาหารญี่ปุ่นที่ร้านเปิดใหม่
“ครับ รอแป๊ปนะ”
บางที่โจ้คงลืมว่ากำลังถือสายกับคนข้างบ้านอยู่
“นั่นใครหมอ”
“เพื่อน แค่นี้นะ” หมอรีบตอบพร้อมกับวางสาย ทำเอาคนที่อยู่อีกซีกโลกลุกขึ้นมานั่งมองมือถือ
.
.
.
หลังๆ โจ้ที่โสดและโหดมากตัวติดกับหมอนายเป็นตังเม เพราะเข้าเวรพร้อมกัน โสดและว่างเหมือนกัน ทั้งลักษณะนิสัยการกินก็คล้ายๆ กัน ดูหนังแนวเดียวกัน เลยทำให้ช่วงนี้เจอโจ้ที่ไหนก็จะเจอหมอนายตัวจิ๋วอยู่เสมอ
“อย่าเรียกพี่เพราะผมรู้สึกแก่” เป็นสิ่งที่หมอนายเคยบอกโจ้ไว้
“ขอโทษหมอนาย วันนี้ตื่นสาย”
เมื่อวานพวกเขาคุยกันว่าอยากไปกินอาหารญี่ปุ่นเพราะเบื่อกระเพราไก่ไข่ดาวที่กินมาสามวันติดเต็มทน
หมอขอตัวไปอาบน้ำก่อนชั่วครู่ก่อนจะบึ่งรถออกจากบ้าน โจ้วนรถจอดรถในลานจอดรถที่ห้างแถวบ้านก่อนจะเดินนำรุ่นพี่ไปหาร้านอาหารที่ว่า คงเพราะตอนนี้มันสายมากแล้วพวกที่ยังไม่กินข้าวเช้าเลยสั่งข้าวมาเต็มโต๊ะ
“ลาบาดอร์ที่บ้านคลอดลูก สนมะ” อยู่ดีๆ หมอนายก็ถามออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ช่วงนี้โจ้กำลังตั้งใจหาเพื่อนมาให้ไอ้เบ็กพอดีตอบรับอย่างไม่ต้องคิด
“เอาครับ” เขาว่าพร้อมกับมองยิ้มกว้างของหมอนาย
ในชีวิตโจ้มีหมอนายนี่แหละที่ดูจะเป็นเพื่อนและที่ปรึกษาชั้นดีให้มันได้ เพราะพวกเพื่อนสนิทตัวเองมีแต่พวกบ้าๆ ปรึกษาอะไรออกทะเลตลอดไม่เคยได้สาระ
หลังจากอิ่มหมีพีมันเรียบร้อยแล้วโจ้ก็มายืนอยู่หน้าบ้านหลังเล็กที่สวนข้างบ้านและบริเวณบ้านใหญ่มาก หมอสวัสดีพี่สาวของหมอนายก่อนจะขออนุญาติเดินไปหาไอ้นากและลูกๆ ที่สวนหลังบ้าน นากที่ว่าก็คือแม่หมาลาบาดอร์ตัวใหญ่ของหมอนายนั่นเอง ที่ตั้งชื่อขนนากก็เพราะก่อนจะเลี้ยงหมาหมอนายเคยอยากเลี้ยงนาก
“นากมานี่” ในทีแรกโจ้คิดว่าหมาแม่พันธุ์จะดุและหวงลูกตามสัญชาติญาณ แต่เปล่าเลย...
หมาตัวโตวิ่งเข้ามาเลียมือแล้วปล่อยลูกๆ วันเดือนเศษจำนวนแปดตัวเข้ามารุมหมอ โจ้ผู้โหดเหี้ยมยอมแพ้ความน่ารักของลูกหมาโดยการนั่งปุลงบนพื้นหญ้าแล้วปล่อยให้พวกลูกหมาสีน้ำตาลทองตัวป้อมทั้งปีนทั้งทึ้งอย่างมีความสุข
หมอนายที่ไม่ค่อยได้เห็นหมอโจ้ในมุมนี้ยืนมองแล้วยิ้มตาม
“เลือกได้เลยนะโจ้ ผมว่าพวกมันคงอยากไปอยู่ด้วย” หมอนายพูดกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นว่าพวกลูกหมาตัวป้อมกำลังร่วมมือตั้งใจงับแขนอีกคน
โจ้ค่อยๆ แงะไอ้พวกแสบออกจากตัวทีละตัวสองตัว ก่อนจะสบตากับลูกหมาตัวสีเข้มกว่าเพื่อนที่กำลังนอนซุกอยู่ตรงเท้าหมอ โจ้ช้อนตัวไอ้ตัวเล็กขึ้นมาก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เจ้าของมัน หมอนายพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ชื่ออะไรดีโจ้”
“ชื่อเหรอครับ...” หมอคิดอยู่หน่อยก่อนจะมองหน้าไอ้หมาตัวเล็กนั่นอีกที
“พาย ผมว่าชื่อพายน่ารักดี”
.
.
.
-
“หมอทำอะไรอยู่”
วันหนึ่งในขณะที่ยุโรปตอนเหนืออากาศมืดครึ้มเพราะพายุส่วนเมืองไทยอากาศร้อนจัดเนื่องจากใกล้เข้าหน้าร้อนเต็มที หมอกำลังอาบน้ำให้ทั้งไอ้เบ็กและไอ้พายที่ตอนนี้อายุเกือบสี่เดือนพร้อมทั้งเสียบหูฟังจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเพื่อคุยกับใครอีกคน
“ทำอะไรก็ได้ โตแล้ว” โจ้ไม่รู้ว่าทำไมคุณพ.ต้องโทรมาทุกวัน บางวันมากกว่าหนึ่งครั้ง แรกๆ คิดว่าน่าจะแค่แป๊ปเดียวไอ้พายก็น่าจะเบื่อ เพราะโจ้รับบ้างไม่รับบ้างตามเวลาและอารมณ์ที่มี แต่เหมือนไม่ใช่อย่างที่คิดเพราะวันที่หมอไม่รับพ่อมือกีตาร์ก็จะส่งแมจเสจมาแทน ถ้าไม่รับนานๆ เข้าก็จะส่งรูปนั่นนี่แท็กมาตามโซเชียลเน็ตเวิร์ตเต็มไปหมด
ปกติแล้วโจ้ใช้ให้โซเชียลเน็ตเวิร์คในการตามข่าวสารและเรื่องที่น่าสนใจเท่านั้น มีเพื่อนๆ ที่รู้จักกันไม่ถึงร้อย ตอนนี้กลับมีคนมาตามเป็นหลักพันจนหมอหลอนไปเลย
“เมื่อวานนะหมอ ผมไปที่โบสถ์ที่หมอบอกมา เป็นแนวที่หมอบอกจริงด้วย อะไรนะ...”
“บารอค”
“อ่า ใช่ๆ นั่นแหละแปลกตาดีครับ”
ความฝันของคนเถื่อนก่อนที่จะได้เป็นหมอก็คือศิลปินนั่นเอง หมอชอบพวกงานศิลปะเก่าๆ ชอบพวกเพลงคลาสสิคแบบบรามส์ หรือบีโทเฟ่น ชอบสถาปัตยกรรมยุโรป นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมพายโทรมาทุกวันมีเรื่องคุยกับหมอได้ เพราะดันจับจุดได้นั่นเอง
“ผมจะทัวร์อยู่แถบนี้อีกเกือบเดือนเลยนะหมอ มาเถอะ”
พายถ่ายรูปทุกสถานที่ที่ไปส่งให้คุณหมอถามย้ำเป็นรอบที่เกือบร้อย เมื่ออยู่ดีๆ โจ้ก็หลุดปากว่าอยากไปเห็นกับตาสักครั้ง
“หมาล่ะ” โจ้พูดพลางถูขนที่ยาวรุงรังของไอ้เบ็กด้วแชมพูหมาที่อาบทีหมดเป็นขวด ทั้งสั่งให้ไอ้หมาพายนั่งนิ่งๆ
ส่วนพายที่เป็นคนเงียบไปเพราะถ้าเกิดบอกให้หมอทิ้งหมามาหาตัวเองต้องโดนหมอโกรธแน่นอน
“พาย มึงนั่งนิ่งๆ ดิ! อย่าซนโว้ย! ” พายที่กำลังวิ่งออกกำลังกายบนลู่ไปคุยโทรศัพท์ไปแทบจะล้มหัวทิ่ม เมื่อหมอตะโกนออกมาด้วยเสียงโหดเหี้ยม
“ผมต้องคิดค่าลิขสิทธิ์ชื่อไหมหมอ”
พายยอมรับว่าg-kไม่ใช่ผู้ชายมั่นคงหรือดีอะไรนัก แรกๆ ที่ห่างจากหมอเขาทั้งท้อและเหนือยที่จะต้องเป็นฝ่ายตามตลอด แถมไม่ใช่ตามแล้วเขาจะตอบสนองอะไรกลับมาเสียด้วย แต่พอเห็นไอ้ลูกหมาพันลาบาดอร์สีเข้มที่คุณหมอโพสลงบนโซเชียลเน็ตเวิร์คหลังจากรูปต้นไม้ที่โพสล่าสุดห่างกันเกือบหกเดือน
พร้อมทั้งแคปชั่นว่า ‘ไอ้พาย’
แทนที่คุณพ.จะโกรธว่าทำไมชื่อของตัวเองถึงกลายเป็นหมา กลายเป็นว่าเขายิ้มหน้าบานไปหลายวัน ตอนนี้ต่อให้หมอจะเลี้ยงตัวเงินตัวทองแล้วตั้งชื่อพาย...พายก็ไม่โกรธ
หลังจากนั้นพายก็แอบเข้าข้างตัวเองมาตลอด เขาคิดว่าหมอต้องคิดถึงกันมากแน่ๆ ถึงตั้งชื่อหมาแบบนั้น ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วหมอแค่เห็นว่าสีขนหมาเหมือนกับสีผิวของพายดี
แต่คุณพ.ก็ยังเลือกที่จะเข้าข้างตัวเอง
“หมอโจ้ ผมช่วยไหม” มีเสียงลอดเข้ามาในสาย
อย่างเดียวที่พายไม่ชอบใจเลยในหลายเดือนที่ผ่านมาก็คือหมอนาย ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนกันแต่ก็ยังไม่ชอบใจ ไม่ชอบที่หมอนายมักจะตัวติดกับหมอโจ้แทบจะตลอดเวลา
เขาไม่เคยรู้ว่าการหึงคืออะไรเริ่มจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง
“มาๆ ” โจ้เรียกเพื่อนรุ่นพี่ที่พึ่งเดินเข้าบ้านมาและกดวางสายอีกคน
พายที่กำลังอารมณ์ดีถึงกับเซ็งเพราะหมอวางแบบไม่เห็นใจกันเลย...โหดจริงๆ
“พายจะไปไหน”
คุณพ. เดินออกมาจากห้องหันไปมองเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์กันอยู่ พร้อมกับตอบคำถามด้วยเสียงที่บ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์
“กลับไทย” พอตอบออกไปหลายๆ คนที่กำลังเมามันกับการเล่นเกมส์ออนไลน์ถึงกับวางจอยเกมส์แล้วมองหน้ากันเลิ่กลัก เพราะเกิดมาไม่เคยพบเจออารมณ์อยากกลับไปไหนของพาย
“บ้านโดนงัด? ” หนึ่งในนั้นถามออกมาอย่างใคร่รู้
“รถโดนขโมยเหรอวะ”
“กีตาร์ที่บ้านหาย”
“ต้นไม้ตาย”
คนในวงและเพื่อนหลายคนเดากันไปต่างๆ นาๆ ทั้งยังกังขากับอารมณ์เปลี่ยวของพาย ที่ดูเหมือนจะไร้น้องสาวและน้องชายมาหลายเดือนแล้ว
“แฟนโดนขโมย” พายตอบ พอบอกไปแบบนั้น พวกเพื่อนที่ดูสนใจคุณพ.ในตอนแรกก็กลับไปเล่นเกมส์ต่ออย่างกับได้ยินเรื่องโกหก...ถึงจะโกหกจริงๆ ก็ตามเถอะ
เมื่อไม่มีใครสนใจ พายผู้มีลางสังหรณ์ว่าจะโดนแย่งคุณหมอไปถ้ายังอยู่แบบนี้หันไปบอกรุ่นน้องตัวเอง
“เอเดนจองตั๋วให้พี่หน่อย เอาบินตรง”
“กลับเมกา? ”
“กลับไทยสิวะ”
“จากนี่มันไม่มีหรอกบินตรง” เด็กฝรั่งที่พูดไทยฉะฉานหันขึ้นมาบอกรุ่นพี่ด้วยความแปลกใจ...ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นอยากจะกลับไทย
“งั้นเอาเร็วที่สุด ตอนนี้ เดี๋ยวให้ทิป! ” เอเดนมองสายตาจริงจังของพี่พายแล้วก็พยักหน้าแบบงงๆ
...อะไรของพี่แกวะ นี่คิดจะกลับไทยทั้งๆ ที่วันมะรืนมีคอนเสริตเนี่ยนะ!
TBC.
-
กลับมารับหมอ แล้วพาหมอไปดูคอน
แล้วไปดูศิลปะ คุ้มเลย
-
รีบกลับเลย คุณ พ.
:hao7: :hao7:
-
ไม่เนียนนะหมอนาย 5555555
ระวังจะโดนคุณพ. โบก :mew3:
-
:m20: :m20: :m20: :jul3: :m20: :m20: :m20:
-
แฟนโดนขโมย คุณ พ. เป็นแฟนกับหมอโจ้แล้วเร๊อะ :hao3:
-
พายจริงจังไปอีก นี่ขนาดหมอไม่ค่อยสนใจยังเป็นขนาดนี้ ถ้าหมอรับรักคงแห่ฉลองหลายวัน 5555
-
เรื่องน้องเนยยังไม่เคลียร์เลยนะพาย นี่จะหนีงานไปหาหมอ
-
คุณ พ. ตกมัน หมอนายกลายเป็นตัวร้ายกะทันหันซะงั้น
-
ต้องขอบคุณหมอนายสินะ ทำหน้าที่ได้ดีมาก
ไม่ได้หมอนาย คุณพ.คงไม่รีบกลับขนาดนี้
-
เขินอ่า
ทำไมเขินนนล่ะ
-
ก็ถือโอกาสมารับหมอไปดูคอนเลยดิ่พาย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พายไปจัดการกับเนยก่อนเลย :katai1:
อย่าทำหมอเสียใจนะ o18
:pig4: :pig4:
-
หมาพายน่ารักกกกกกกก
-
หึงเเรงงงง :ling1:
-
กลับมานี้กะพาหมอหนีตามกันไปด้วยใช่ปะ :hao3:
-
ทำดี. o13. เรานึกความฟินออกเลยตอนที่เห็นหมาตัวใหม่ชื่อว่าพาย
พายกลับมาทำไมนะ.
ข้อ. ก. มาเคลียร์และโละน้องสาวค้างสต็อก.
ข้อ. ข. กลับมาดูหน้าหมอนาย. ศัตรูหัวใจ. และบอกหมอโจ้ว่าหึงมาก
ข้อ. ค. กลับมาขอความรักและจูบอีกสักรอบถ้าหมอโจ้ยอม.
ข้อ ง. กลับมาพาหมอโจ้ไปอเมริกาด้วยกันเพราะทนความห่างไกลไม่ไหวแล้ว
ข้อ จ. ข้อสุดท้ายคือถูกทุกข้อ.
:hao6: ขอบคุณที่มาต่อนะคะ. คิดถึง. :L1:
-
:laugh:
-
ว๊ายย คนอะไรขี้ตู่อะพาย 5555555 โอยยย จริงๆ แค่อยากไปขอกำลังใจใช่ม้าไอ้พาย เขิลลลลลลลล
-
:pig4: :pig4:
-
คุณ พ. รีบมาจัดการหมอนายด่วนค่ะ !! ก่อนที่จะโดนขโมยแฟนไปจริงๆ 555555
-
แหม่พาย ไม่ค่อยเลยนะะะะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ลักพาตัวหมอมาเลยพาย ส่งใบหยุดให้หมอซัก 3 วัน(ถ้าเกิณนั้นมีสิทธิ์โดนหมอบีบคอตายได้ข้อหาทำคนไข้ของหมอวุ่นวาย)
-
อารายคุณพ.กลัวเมียโดนขโมยเหรอออ? กร้ากกกๆๆ :hao7:
-
...เดี๋ยวกูเอาเข็มจิ้มสมองไหลเลย!!!.
?ลั่นนนนน 555
-
คุณ พ. ขี้ตู่อ่ะ
แฟนโดนขโมยเฉยยย
รีบกลับมาขอหมอเป็นแฟนล่ะ
อ่านไปยิ้มไป
:mew1: :pig4:
-
แฟน? แฟนใคร เนียนนะคุณพ.
หมอโจ้รู้ตัวรึยัง 55555555555555
-
รีบมาเลย
-
หมอจิงโจ้อย่าใจร้ายกับคุณพ.นักสิ กลับไทยครั้งนี้สมหวังนะคุณพ.อย่าทำให้เราผิดหวังล่ะ :laugh:
-
พายที่เป็นหมาโจ้เอ็นดู
พายที่เป็นคนโจ้ไม่แล
เฮ้อ!
-
กลับมาด่วนๆเลยคุณพ.
-
คุณพ. จะกลับมาแล้วววววว
-
เอ้าแหล่ววว คุณพ.เอ้ยยย หลงไอ้หมอโหดจนไปไหนไม่รอดซะละมั้งเนี่ย ถึงกับต้องบินกลับไทยไปดูให้เห็นกับตา นี่ถ้าหิ้วหมอไปด้วยได้คงทำแล้ว คงเป็นคนขี้หวงมากอะไอคุณพ.เนี่ย เพราะก่อนหน้านี้ก็เจ้าชู้ซะ คงไม่เคยคิดว่าวันนึงจะรักจะชอบใครได้เนอะ เอาเถอะ ให้คนอื่นเค้าวิ่งตามตัวเองมามากละ คราวนี้วิ่งตามรักแท้ซะมั่งจะเป็นไรไป
-
คุณ พ. อาการหนักเอาเรื่ิองอยู่นะฮะ สู้ๆนะ คนมันคู่กันยังไงก็คู่กัน
-
พายเพ้อถึงหมอหนักขึ้นทุกวันๆ555555
-
กลับมาลักพาตัวหมอเร็วววว
พาหมอพาหมาไปด้วยให้หมด
อย่าหมอนายทำคะแนน
-
พายรีบตามเลย
-
แฟนที่โดนขโมยนี่ใครเหรอคุณพ. :hao4:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
พายลงทุนมากก หมอแม่งก็โหดตลอดๆ
-
น่ารักกกกก
-
สมกันจริงคู่นี้
มวยคู่เอกชัดๆ
แหมน้องพายกล้าพูดนะ
ว่าแฟนโดนขโมย
ใครแฟนเธอย๊ะ
-
นั่นๆๆๆกะเซอไพรส์ล่ะสิ
ไอ้เบ็กมีเพื่อนเล่นแล้วดีใจ เย้ๆ
คุณพ.เริ่มจะเลิกมั่วแล้ว ถึงจะเหลือน้องสาวในสต็อกอยู่บ้าง หมอนี่อิทธิพลแรงจริงๆ แถมลมหึงนี่พัดพาตัวกลับไทยได้ด้วย 5555
คดีน้องเนยเนี่ยท่าจะสนุก ตั้งหน้าตั้งตารอเลยล่ะค่ะ
-
หึงและหวงถึงขนาดต้องรีบบินกลับไทยเลยเหรอคุณ พ. :hao7:
-
ดีใจมากกก มาแล้ววว ฮรืออออ
-
เห้ยยย ชอบมากสนุกมากเลยครับ หมอโจ้โหดได้น่ารักมาก พายก็พัฒนาความรู้สึกไปเรื่อยๆ ใบต้งเจ้าเบ็กผู้น่ารักกกก สมัครเป็นแฟนด้วยคนคร้าบบบ
-
เป็นเรื่องแรกในรอบหลายปี (จำไม่ได้ล่ะ) ที่เราต้องคอมเมนท์ ความจริงอ่านมาตั้งแต่เรื่องเจ้าชายนายซินล่ะ ชื่นชอบรูปแบบของผู้ขียนมากค่ะ ต่อไปนี้คงจะได้คอมเมนท์บ่อยขึ้นล่ะ :hao7:
-
:laugh:
สาแก่ใจจริงๆ
-
โอ้ยย หมั่นจริงๆถึงกับนั่งไม่ติดเลยเหรอคุณ พ. หึงละซี่มีคนมาจีบหมอโจ้แบบนี้น่ะ แล้วคิดจะกลับไทยเพราะกลัวโดนแย่งแฟนแบบนี้จักลับได้เร้อต้องทำงานนะ ถ้าหมอรู้ว่าโดดเดี๋ยวโดนโกรธหรอก
-
แฟนโดนขโมย ฮ่าๆๆๆ คุณ พ. ช่างกล้า จะบินมาแล้ววววว
ทำอะไรอยู่ หน้าประตูเลย เซอร์ไพร์ สุดๆๆๆๆ
มีน้องหมาพายมาเป็นเพื่อนเบ็คแล้ว
-
ยังไม่ได้อ่านนายซิน(ที่เหมือนจะเป็นเรื่องก่อนหน้านี้ใช่ไหมเอ่ย) ตามมาจากหน้ากระทู้ที่เพิ่งคอมเม้นท์ล่าสุดแล้วก็อ่านยาวมาเก้าตอนแบบมึนๆ ไม่ต่างจากนิสัยหมอโจ้55555
หมั่นไส้อิคุณพ. นะ เนียนกริ๊บเลยนะคุณ แฟนเฟินอะไร๊ ถามความเห็นหมอบ้างยังอะแก ได้จูบทีนี่เหิมเกริมใหญ่เชียวนะ ชิ
อ่อ อีกอย่างคือชอบที่น้องเบ็กรับคำสั่งเฉพาะภาษาอังกฤษค่ะ อ่านแล้วอินมาก ที่บ้านมีไซบีเรียนอยู่ตัวนึงเหมือนกันที่ต้องสั่งนาง ซิทดาวน์ เช็คแฮนด์ บอกภาษาไทยนางไม่ทำตาม ฮ่าๆ
-
หมั่นไส้คุณพ.จริงๆ
-
หมอก็ยังคงเป็นสายโหด
ส่วนคุณพ.คลั่งจะบินมาหาหมอแล้ว
หมอระวังตัวว 55
-
พายต้องรีบเคลียร์กับเนย ถ้าเป็นชะนีนางอื่นคงไม่เท่าไร. แต่เนยคนนี้แฟนเก่าหมอแน่ๆ . เห็นแววว่าต้องมีมาม่า. (ขอชามเล็กๆ พอนะคะ.). รีบมาต่อนะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
หมอนายนี่ระวังไว้เลย ระวังเลยยย
-
หมอนายคิดอะไรกับหมอโจ้ป่ะเนี่ย ไม่ได้นะ คนนี้คุณพ.จองแล้ว
-
หมอนายต้องมีคู่เป็นของตัวเองสิ อิอิ ไอ้หมาพายน่ารัก คิคิ
-
นางพายตลกอะแต่หมอนี้ใจแข็งมากเลยนะ :katai2-1:
-
ยังดีนะที่คุณพ. แกอยู่ในที่ ๆ มีสายการบินให้บริการ
ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าคุณพ.แกถูกจ้างให้ไปร้องเพลงในที่ห่างไกล
แล้วเกิดรู้ว่าที่บ้านกำลังจะโดนข้าศึกรุกราน คุณพ.จะร้อนรนขนาดไหน
ขี่ลา ขี่ฬ่อ ขี่ม้า ปั่นจักรยานข้ามเขาคงได้เห็นกันในครานั้นล่ะมั้ง... ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ & Happy New Year ล่วงหน้าค่ะ ^^ :mew1:
-
ถึงขั้นบินกลับมาเลยรึนี่ เป็นหนักกว่าที่คิดจริงๆนะ
กลับมาแล้ว คุณพ. จะสู้หมาพายได้มั้ยเนี่ย (หลังจากพ่ายแพ้ให้เบ็กไปอย่างไม่เห็นฝุ่น)
หรือว่าต้องไปแอบขโมยซีนตอนหมอหลับอีก ><
-
ลงเครื่องหรือยังค๊าาาคุณ พ. :laugh:
-
หมอนายคิดอะไรกับหมอโจ้มั๊ยเนี่ย??
:katai4:
-
รักระยะไกลซินะ #มโน ^^
-
พายน่ารักแฮะ เช้าถึงเย็นถึง จริงจังกว่าที่คิด หมอโจ้แบบเย็นชาป่ะเนี่ยคิดจะวางก็วาง
แต่ยังไงก็คุยกันบ่อยๆ แหละเนอะ นั่นไง หึงทนไม่ไหวกลับไทยด่วน อิอิ
พอถึงก็กอดให้แน่นหอมฟอดๆ เลยนะ ปรากฎตอนหมอต่อย 5555
#ทีมพาย สู้ๆ นะคะคุณ พ. เป็นทีมพายที่รักหมอโจ้ค่ะ เอ๊ ยังไง
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักทั้งคู่เลย ฮือ :hao5:
-
ชอบสุดๆตรงหมาชื่อพายนี่แหละ
ไอ้พายเอ้ยยยยย
-
เผื่อท่านนักเขียนมาเห็น เพื่อจะติดต่อกับไร้กรอบ วอนช่วยเหลือด้วยนะครับ
มาแชร์ความรู้สึกของคนสั่งนิยายครับ ประทับใจเจ้าชายกับนายซินเห็นมีรวมเล่มก็อุดหนุนซะหน่อย
เจอพิมพ์กับไร้กรอบ นี้บอกตรงโคตรตกใจ เพราะเคยสั่งนิยายจากเค้า เค้าตกออเดอร์ผมไปร่วม 6 เดือนตามทาวงยิกๆ
แต่ก็คิดว่าเอ่อมันคงไม่ได้ผิดพลาดอะไรบ่อยนักหรอก ก็เลยกดสั่งพร้อมกับ XY ของโอซากะด้วยเลย
ก่อนสั่งก็เช็คนะว่าของมีชัวร์ ไม่ต้องรอยอดพิมพ์ ไม่ใช่ฟรีออเดอร์ ได้รับคำยืนยันก็โอนเงินสบายใจได้ของแน่ๆ
โอนไปประมาณ 22/10/2015 สักพักก็มีเมล์ตอบกลับมาต้องรอของนิดหน่อย 30/10 ส่งแน่ๆ
30/10/2015 ก็ไม่มีแจ้งความคืบหน้าว่าส่งแล้ว แต่เราก็นะคงเพิ่งส่ง รออีก 2 อาทิตย์ละกัน ไม่รีบ
แต่สุดท้ายไม่มีอะไรมาจนประมาณ 12/11/2015 นานเกินแล้วเลยส่งเมล์ไปถามหา พร้อมโพสที่หน้าเพจ
หน้าเพจมีการเคลื่อนไหวเรื่องไปออกบูธงาน มีโพสตอบกลับว่าอยู่ระหว่างทยอยส่ง
จนปัจจุบันคือ 1/1/2016 ไม่เห็นหนังสือสักเล่ม ไม่มีการตอบเมล์กลับมาแจ้งว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้ก็ไปโพสตามหาที่หน้าเพจแล้ว แต่บอกเลยว่าไม่คาดหวังอะไรแล้ว ที่ตั้งกระทู้ไม่ได้จะมาหาคนกดดัน
แต่อยากให้นักเขียนทุกท่านที่จะรวมเล่มผ่านสำนักพิมพ์คิดเยอะๆ สนพ.ที่ตีพิมพ์แนวYเยอะมาก
เฮอร์มิท นาบู หนึ่งเดียว เรนนี่ไนท์ หรือจะเอเวอรี่ของแจ่มใสที่เพิ่งตัวไป สมัยนี้ตัวเลือกเยอะครับ
หรือลองปรึกษาทางเล้าก็เห็นมีบริการเรื่องการรวมเล่มอยู่ หากสำนักพิมพ์ไม่ดี ยอดขายท่านก็อาจจะไม่ดี ได้เงินน้อยไปอีก
ขอฝากไว้พิจารณาด้วยครับ
-
มารอคุณ พ. ฮะ
:katai5: :katai5:
-
สิ่งใหม่
“พาย เบ็ก ซิทดาวน์”
ช่วงปีใหม่นี้เป็นปีแรกที่หมอมีโอกาสได้แลกวันหยุดกับชาวบ้านเขาแม้จะเลทมาถึงเกือบกลางเดือนก็ตาม ซึ่งวันหยุดของโจ้ก็ไม่ได้ต่างจากวันธรรมดามากนัก หมอและหมาก็ยังตัวติดกันเป็นตังเม เพียงแต่วันนี้พิเศษหน่อยก็ตรงที่ไอ้หมาตัวใหญ่สองตัวมานั่งหน้าสลอนอยู่บนรถคันสวยที่ไม่ใช่ของหมอแต่เป็นของคนข้างบ้าน
“ไปหาพ่ออย่าซนนะ”
“โฮ่ง!! ” หมาประสานเสียงกันได้ดีเหมือนจะเข้าใจ...แต่โจ้รู้ว่าพวกมันไม่ได้เข้าใจอะไรหรอก คงงงมากกว่าที่จู่ๆ ก็มามานั่งบนรถแบบนี้
วันนี้เป็นวันครอบครัวที่ทุกคนในบ้านหมอโจ้ต้องกลับมาพบปะกันอีกครา นอกจากโจ้จะแบกของขวัญไปให้พ่อกับพี่ๆ แล้วยังแบกหมาไปด้วย
ระหว่างที่กำลังทำความเข้าใจกับหมาว่าอย่าตะกุยเล็บบนเบาะรถเด็ดขาดเพราะหมอไม่มีปัญญาเปลี่ยนให้เขา เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“มีไรมึง” แค่ปรายตามองรายชื่อโทรเข้า หมอก็เอ่ยทักทายด้วยความสนิทสน
“จิงโจ้กูจะบินไปเยอรมันวันนี้นะ ไปหาไอ้ซินมัน” หมอบีมเพื่อนรักโทรมาบอกว่าจะไปหาแฟนที่กำลังทัวร์คอนเสิร์ตรอบเยอรมัน
โจ้กำลังปัดมือพัลวันเพราะโดนหมารุมเลียหน้า เหลือบมองคอนโซลหน้ารถที่บอกเวลาสิบโมงเช้าพอดิบพอดี
“กี่โมง”
“เที่ยงคืน ไปด้วยกันมะ”
หมอถอนหายใจให้ความปัญญาอ่อนของเพื่อนตัวเอง นี่ชวนกันอย่างกับชวนไปร้านผัดไทแถวบ้าน
แต่ถึงแบบนั้นก็ตอบออกไปอย่างขี้เกียจตบมุขและเบื่อหน่ายที่จะต่อความยาวสาวความยืด
“ไม่ได้ว่ะ”
คนปลายสายส่งเสียงจิ๊จ๊ะเป็นพิธีก่อนจะถามตามมารยาท
“โห่... งั้นฝากอะไรไหม” หมอนึกอยู่หน่อยก่อนจะตอบออกมาเมื่อมองเห็นหมาตัวเองกำลังเบนความสนใจไปเลียกระจกหน้ารถแทน
“ฝากตบหัวหมาที่นู่นหน่อย”
“หมาไหนวะ” เสียงงุนงงของเพื่อนตัวเองทำเอาโจ้หลุดขำ
แฟนของหมอบีมเป็นมือเบสวงเดียวกับคุณพ. โจ้เลยอดนึกถึงไม่ได้ หมอเรียกพายว่าหมาด้วยความเอ็นดูแค่นั้นเอง...แค่นั้นจริงๆ นะ
“ไม่มีอะไร”
“อะไรของมึงวะจิงโจ้ ประหลาด” โจ้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะถูกคนที่ประหลาดกว่าอย่างเพื่อนตัวเองว่ากันแบบนี้ หมอขมวดคิ้วอยู่หน่อยก่อนจะตัดบทไป
“โชคดี เดินทางปลอดภัย”
โจ้วางโทรศัพท์ตัวเองลงที่ตักก่อนจะเริ่มสตาร์ทรถ ขยับตัวยุกยิกให้เข้ากับเบาะหนังแสนแพง ไม่นานนักโทรศัพท์ก็แผดเสียงจ้าอีกรอบ แต่คราวนี้เป็นสายผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ตจากใครอีกคน ซึ่งเอาจริงๆ แล้วความน่ารำคาญก็พอๆ กับคนแรกที่พึ่งวางสายไป
หมอกดเปิดสปีคเกอร์โฟน
“มีไรวะ”
“หมอทำอะไรอยู่” คำถามซ้ำๆ ที่ต้องตอบทุกวันวนกลับมาอีกรอบแต่หมอกลับไม่ได้เบื่อที่จะตอบเลย
“ขับรถ” โจ้ว่าพลางถอยรถออกจากรั้วบ้านหลังข้างๆ บ้านตัวเอง และหมุนพวงมาลัยทะยานมุ่งหน้าสู่บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง
ไอ้เบ็กที่นั่งนิ่งๆ ฟังเสียงปลายสายอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก มันหันรีหันขวางอย่างกับกำลังตามหาเจ้าของเสียง
“โฮ่ง! ”
“ใบตองเหรอ! ” เพราะได้ยินเสียงหมาเห่าคุณพ.ที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อจะต่อเครื่องกลับกรุงเทพฯ ถึงเรียกชื่อไอ้ใบตองออกมา
“ไอ้พายต่างหาก” โจ้ว่ากลั้วหัวเราะ เพราะใบตองมันยังเอียงคอทำหน้างงอยู่เลย มีก็แต่ไอ้พายวัยสี่เดือนแต่ตัวใหญ่เท่าหมาสี่ขวบกำลังเห่าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หมอขับรถไปไหน”
“กลับบ้าน” โจ้หมายถึงบ้านอีกหลังที่อีกคนไม่รู้จัก “
ผมก็กำลังกลับบ้าน”
โจ้คิดว่าอีกคนคงพึ่งเลิกงานและกำลังกลับที่พัก
“งั้นก็กลับดีๆ กูขับรถก่อน” โจ้บอก แต่อีกคนกลับรีบขัดเพราะกลัวว่าหมอจะตัดสายทิ้งไป
“หมอจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าบ้านไหน”
โจ้สูดหายใจเข้าอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะตัดใจถามออกไป
“บ้านไหน ว่ามา”
พายหัวเราะร่า
“บ้านของเราไง”
โจ้กรอกตากับมุกไม่ถึงบาท นึกเกลียดเสียงหัวเราะทุ้มๆ แกมขี้เล่นของคนข้างบ้าน
ถ้าเป็นคนอื่นคงหลงคุณพ.หัวปักหัวปำแต่นี่คือโจ้ผู้โหดหิน กิริยาหลายๆ อย่างของพายจึงไม่มีผลต่อหมอแม้แต่น้อย
“เออ ถ้ากลับมาถึงบ้านเราอย่าตกใจที่รถไม่อยู่นะ กูเอารถเราออกมาใช้เดี๋ยวไม่เจอจะโวยวาย” หมอเน้นคำว่า “เรา” เพื่อประชด ด้วยไม่คิดว่าอีกคนจะกลับมาบ้านจริงๆ
ทำเอาคนที่กำลังรีบวิ่งแทบจะเอาหัวทิ่มพื้นสนามบิน พายที่ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีกับคำประชดเร่งฝีเท้าวิ่งพร้อมกับยิ้มหน้าบานไปด้วย
เห็นทีว่าจะต้องไปเร่งให้กัปตันขับเครื่องบินเร็วๆ แล้ว
“รถผมก็เหมือนรถหมอแหละเนอะ” ปลายสายว่าอย่างร่าเริงก่อนจะกดวางไป
หมอเหล่มองโทรศัพท์ที่พึ่งวางไปอย่างตะหงิดใจพิกลเมื่อนึกได้ว่าคำว่ากลับบ้านมันแปลกๆ แถมตาหมอยังกระตุกเสียด้วย
.
.
.
.
“โฮ่งงง”
“โฮ่ง! ”
โจ้เลี้ยวเข้าบ้านหลังใหญ่ไปพร้อมกับที่ไอ้หมาสองตัวเห่ารับขับขานกัน หมอเลือกจอดรถในโรงจอดรถหรูของพ่อ โจ้มองซ้ายขวาแล้วเสียบเข้าไปในซองตรงกลางระหว่างพอร์ชรุ่นท้อปและเมอสิเดสเบนซ์สองประตูอย่างสวยงาม
จะว่าไปแล้วผู้ชายกับเรื่องรถนี่เป็นของคู่กัน โดยเฉพาะโจ้ที่เห็นพ่อขับรถหรูและรถสวยๆ มาตั้งแต่เด็กด้วยแล้ว ถ้าไม่ติดว่าหมอเงินเดือนน้อยและแฟนเก่าชอบรถเล็กๆ อย่างมินินี่ละก็ เขาเองก็อยากสอยมาขับเองสักคันเหมือนกัน
“รถสวย กูนึกว่าใคร”
หมอผู้ยึดรถอื่นมาเป็นของตัวเองยักคิ้วให้พี่ชาย ที่ตั้งใจเอารถคุณพ.มาวันนี้เพราะอยากอวดตาลุงที่กำลังเดินออกจากบ้านมานั่นเอง
“นี่รถใครวะ” โจ่เหล่มองพ่อ อมยิ้มท้าทาย ดูก็รู้ว่าพ่อโจ้กำลังตื่นเต้นที่ได้เห็นรถสวย
“ไปโขมยใครมา”
หมอหลุดขำ เพราะดูยังไงแล้วพ่อก็ไม่เชื่อว่าเป็นรถเขา
“โฮ่ง” ในเวลาเดียวกันไอ้เบ็กตัวใหญ่ที่นั่งกินพื้นที่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ของรถก็ค่อยๆ กระโดดลงมานั่งเห่าแล้วมองเจ้าของบ้านหลังใหญ่ตาใสแป๋ว
“โฮ่ง! ” ส่วนหมาเด็กที่ตัวใหญ่เป็นควายก็ลงมาวิ่งวุ่นดมนั่นนี่วุ่นวายไปหมด
“นี่แหละครับเจ้าของรถ” หมอบอกพ่อกับพี่ชาย
“สต๊อปเบ็ก พาย” หมอสั่งไอ้สองตัวที่กำลังวิ่งวุ่น
ไอ้เบ็กที่นั่งนิ่งตัวตรงอยู่แล้วงงว่าบอกมันอีกทำไม ส่วนไอ้พายที่วิ่งวนเป็นลิงก็นั่งลงอย่างว่าง่าย ดูทั้งแข็งขันและน่าเอ็นดูไปในทีเดียว
“สั่งได้ด้วยเว้ย” พ่อที่ดูกลัวหมาตัวใหญ่ในตอนแรกลองดูบ้าง
“เบ็ก พาย ซิงอะซอง” หลังจากคำสั่งนั้น...ดูจากการขมวดคิ้วของหมาก็รู้แล้วว่า หมางง
“โฮ่ง”
“โฮ่ง! ”
โจ้และพี่เสือนั่งขำพ่อตัวเองผู้พยายามเล่นมุขกับหมาจนไอโขลก ในขณะที่พ่อผู้เป็นทั้งเจ้าของโรงพยาบาลขนาดใหญ่และเจ้าของบ้านหลังนี้ถือวิสาสะพาหมาไปวิ่งเล่นในสวนอย่างสนุกสนานคนแก่โดยไม่ได้สนใจลูกแม้แต่น้อย
“พี่กวางล่ะครับ” โจ้หันไปถามพี่ชาย
ถ้าคนภายนอกดูต้องคิดแน่นอนว่าพี่เสือเป็นน้องชาย เพราะพี่แกตัวเล็กกว่า ดูเด็กกว่าเยอะ ต่างจากหมอที่สภาพร่างกายเหมือนคนอยู่ในสนามรบตลอดเวลา
“กวางอยู่ในบ้านกับเนย”
“ใครนะครับ? ” โจ้ที่เมื่อครู่ยังดูมีความสุขกับการอวดรถและหมาถึงกับหุบยิ้มลง เขาขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับมองหน้าพี่ชายตัวเอง หมอภาวนาอย่างขอให้ไม่ใช่เธอคนนั้น แม้จะรู้ว่าน้องเนยที่สนิทกับครอบครัวนั้นมีเพียงคนเดียว
ถึงโจ้จะเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุมีผลมาก แต่กับเรื่องรักมนุษย์ก็ยังเป็นมนุษย์อยู่วันยังค่ำ หมอเลี่ยงที่จะรักไม่ได้ เช่นเดียวกับที่หมอหนีจากความเจ็บปวดไม่ได้ แม้จะเลิกกันมานานหมอก็ยังจำได้ว่าตอนเลิกกันนั้นพวกเขาไม่ได้จากกันด้วยดีนัก
ถึงในตอนนี้จะดีขึ้นมากแล้ว...แต่ก็ยังไม่อยากเจอ
“น้องเนยเขามาเยี่ยมพ่อ”
โจ้พยักหน้ารับรู้ เพราะเอาจริงๆ แล้วน้องเนยกับพี่กวางเขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันมาก่อน และรู้จักกันมานานแล้วซ้ำ
หมอเดินตามพี่เสือเข้าบ้านอย่างเสียไม่ได้
“ตอนนี้เนยคบกับนักดนตรีอยู่ค่ะ”
“แล้วโอเคไหม พี่กวางเป็นห่วง”
“ดีค่ะ ก็เรื่อยๆ พี่เขาทำงานที่ต่างประเทศ ช่วงนี้ก็ยุ่งๆ ”
“ดีแล้ว เรื่องความรักมันพูดยากเนอะ แต่รักกันก็ดีแล้ว”
“ค่ะ เรารักกันดี”
โจ้ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังสาวๆ เขาคุยกัน แต่บังเอิญมาได้ยิน
“พี่กวาง สวัสดี” โจ้ทักทายพี่สาวผู้กำลังง่วนกับการทำอาหารในครัวที่นานๆ ได้ใช้ที ข้างๆ กันนั้นมีหญิงสาวอีกคน เธอดูไม่ต่างจากเดิมนัก ยกเว้นรอยยิ้มฝืนๆ ส่งมาให้กัน
“พี่โจ้ สวัสดีค่ะ” หมอรับไหว้เธอ ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินหลบออกมานั่งที่โซฟาข้างนอก
ในตอนนั้นพ่อที่ดูจะเหนื่อยเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับไอ้หมาที่ยังดูตื่นเต้นกับสถานที่ใหม่อยู่
“เอามาไว้บ้านนี้ไหม” พ่อถาม...บทจะขอก็ขอกันง่ายๆ ไปเล่นด้วยกันเมื่อกี้น่าจะซี้กันแล้ว
โจ้มองหน้าพ่อตัวเองที่ขอหมาคนอื่นหน้าตาเฉย แม้หมอจะเกรงใจพ่ออยู่บ้างแต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ให้ครับ” พอบอกไปอย่างนั้นคนแก่ขี้เหงาก็ชักสีหน้าไม่พอใจ
“จิงโจ้นี่มันหัดงกกับพ่อ”
พี่เสือรีบบอก เพราะกลัวพ่อจะงอนเข้าจริงๆ
“งั้นจิงโจ้ก็ให้พ่อเอามาเล่นอาทิตย์ละครั้ง”
“เออ ดี” พ่อของหมอตอบรับ
นี่ขนาดหมานะ หมอไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีลูกขึ้นมาจริงๆ พ่อเขาต้องยึดหลานมาเป็นของตัวเองแน่นๆ
“ผมไม่ได้ว่างมาบ่อยๆ พ่อก็รู้”
“พ่อดูจิงโจ้มันบอกปัดพ่อสิ” พี่เสือรีบเสี้ยม
“จะเล่นกับหมาไม่ได้เล่นกับคน”
ถึงหลายๆ คนจะมองว่าคุณไพศาลแห่งวงการการแพทย์จะหน้าดุ ทำงานเก่งและดูเข้าถึงยาก แต่สำหรับลูกๆ และคนใกล้ตัวแล้วมักจะเห็นพ่ออีกมุม
“ผมไม่มีเวลาพามา”
“งั้นเดี๋ยวพ่อไปรับเอง”
ในระหว่างที่พ่อและลูกชายคนเล็กกำลังเถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง พี่กวางผู้กำลังจัดแจงอาหารก็เดินออกมาห้ามทัพก่อน
“ทานข้าวค่ะ”
.
.
.
.
ตลอดการกินข้าวมื้อนั้น โจ้ไม่ได้พูดคุยกับใครมากนัก โดยเฉพาะกับน้องเนยที่หมอคุยน้อยแทบจะนับคำได้
เธอดูแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่หมอเลี้ยงหมาตัวใหญ่ตั้งสองตัว ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเคยขอเลี้ยงแต่โจ้บอกไม่มีเวลาดูแล
หลังจากนั้นไม่นานนักเธอก็ขอตัวกลับไปก่อนโดยอ้างว่ามีธุระ ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ดีจึงไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากนัก
“เห็นบอกจะลาออก? ” พ่อที่ดูเหมือนเงียบไปนานถามลูกชายคนเล็ก
“ครับ ผมว่าจะเรียนต่อ” หมอพูดถึงการเรียนต่อเฉพาะด้าน
เมื่อก่อนความคิดแบบนี้ไม่เคยมีในหัวเขาเลย แต่ช่วงนี้โจ้รู้สึกว่าอยากเริ่มทำอะไรใหม่ๆ ถ้าให้ทำงานในโรงพยาบาลรัฐที่ไม่เคยได้หยุดเช่นเดิมแล้วเรียนต่อไปด้วยคงไม่รอด หมอจึงตัดสินใจลาออกง่ายกว่า
พ่อพยักหน้าเข้าใจ
“ไม่ไปอเมริกาล่ะ หรือชอบยุโรป? ” พี่เสือผู้โดดเรียนจากอเมริกามาเป็นหมอชาวเขาถามน้องชาย ทำเอาพ่อมองพี่เสือด้วยสายตาสุดเซ็ง
โจ้ส่ายหน้าก่อนจะตอบกลั้วหัวเราะ
“ตังค์ผมไม่ถึง ไหนจะหมาอีก” หมอพูดถึงค่าเรียนหลักล้านที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะหาได้
“เอาหมามาไว้นี่ แลกกับค่าเรียน” เจ้าของบ้านหลังใหญ่ยื่นข้อเสนอ
ความฝันของคุณไพศาลพ่อหมอโจ้อยากให้ลูกเป็นหมอเหมือนตัวเอง ที่สำคัญคือต้องมีสักคนที่จบจากมหาลัยเก่าที่ตัวเองเคยเรียนในอเมริกา พอส่งพี่เสือไปก็ดันเรียนต่อไม่จบ รักวิถีหมอบนเขาขึ้นมาเฉยๆ ทำเอาคุณไพศาลเซ็งจิต
แต่เดิมครอบครัวของหมอเป็นคนจีนทำอาชีพค้าขายสมุนไพร แม้จะไม่มีเงินถุงเงินถังแต่รุ่นก๋งก็ผลักดันพ่อไปเรียนถึงต่างประเทศได้ และนั่นทำให้ครอบครัวมีวันนี้
“แต่ผมห่วงมัน”
“อยู่ที่บ้านมีแม่บ้านดู มีสวนให้วิ่ง มีพ่อคอยดูแล ดีกว่าอยู่กับจิงโจ้อีก” พี่กวางเสริม ทำเอาหมอเถียงไม่ออก
“อยากเอามันไปด้วย” โจ้บอกทุกคน พร้อมกับหันไปมองหมาสองตัวที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นสบาย
“ฉันเลี้ยงมันได้ดีกว่าแก” คุณไพศาลว่าพร้อมกับยักคิ้ว หมอเลยชูมือขึ้นยอมแพ้
โจ้ที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายและสบายมานานคิดแล้วว่าตัวเองควรจะทำอะไรบ้าง เขามองออกไปที่สวนกว้างหน้าบ้าน คิดว่าถ้าเอาบ้านที่ซื้อเองมาวางคงได้เป็นสิบหลัง ก่อนจะหันมามองหน้าพ่อ
“งั้นฝากผ่อนบ้านผ่อนรถด้วยนะครับ” หมอบอกลุงแก่ๆ ที่กำลังแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน
“ได้ แต่ขอร้องไม่ต้องมาเข้าค่ายที่ชายแดนเหมือนไอ้เสือมันนะ”
คำขอร้องนั้นทำเอาทุกคนในโต๊ะหัวเราะร่วน
.
.
.
.
เย็นวันนั้นโจ้กะจะนอนค้างที่บ้านพ่อ แต่กลับมีเบอร์ประหลาดโทรเข้ามาเกือบสิบสาย
“หมอมารับผมหน่อยนะครับ”
“นั่นใคร แล้วไปรับที่ไหน”
หมอจำเสียงทุ้มแต่กวนตีนนั่นได้ดี แต่กลับไม่แน่ใจ
“ผมเอง มารับที่สนามบินหน่อย ของฝากหมอเยอะมากเลยนะ”
“ห๊ะ มึงกลับมาไทยเหรอ”
“ครับ กลับบ้านเราไง”
หมอโจ้ปวดหัว…
แต่ก็เห็นแก่ของฝากอันได้แก่โปสการ์ดและพวงกุญแจจากสามปราสาทเก่าในในสามประเทศของยุโรปที่อีกคนอวดนักอวดหนาว่าหายากมาก ทั้งอีกอย่างเพราะเกรงใจที่เอารถเขามาใช้
เลยตัดใจทิ้งหมาที่กำลังนอนตากแอร์หลับอุตุอยู่ในบ้านแล้วขับรถออกไปหาผู้ชายข้างบ้านที่ไม่รู้กลับมาทำไมในยามนี้
“กลับยัง” โจ้ทักใครอีกคนที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือน หมอเดินเข้าไปแตะไหล่คนตัวโต
พายสวมผ้าปิดปากสีดำนั่งไขว่ห้างพร้อมสัปหงกอยู่ที่เก้าอี้ในร้านกาแฟของสนามบิน คนผิวแทนตัวใหญ่ลืมตาขึ้นมองคนที่นัดไว้ ก่อนจะวาดมือโอบเอวหมอที่ยืนอยู่ตรงนั้นเข้ามาหาตัวเองอย่างไม่ได้สนใจใครเลย
หมอยิ้มน้อยๆ กับท่าทีที่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยของอีกคน
“คิดถึงครับ” พายบอกเสียงอู้อี้
โจ้ใช้สันมือทุบไหล่อีกคนก่อนจะว่า
“มึงทักทายผู้ใหญ่แบบนี้เหรอวะ”
พายผู้ที่โดนสันมือทุบคลำไหล่ตัวเองพร้อมกับหน้าหมอให้เต็มตา ทั้งๆ ที่หมอไม่ได้ตัวเล็ก ไม่ได้เข้าใกล้คำว่าน่ารักแม้แต่น้อย แต่ก็ยังรู้สึกว่าหมอน่ารักมากอยู่ดี
“สวัสดีครับ” คุณพ. ยกมือไหว้หมอซบหน้าลงตรงอก พร้อมกับยิ้มกว้างแบบน่าหมั่นไส้ ทำเอาหมอหลุดขำ ตัวก็ใหญ่...แต่เล่นอะไรก็ไม่รู้
“อยากทักทายแบบฝรั่ง” พายเย้า ทำปากจู๋ทั้งๆ ที่สวมผ้าปิดปากอยู่
“เดี๋ยวโดนกูฟาดอีกที” หมอบอกอีกคนที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้
พายขำคนดุ
“กลับบ้านกัน ง่วง” หมอบอก แล้วเดินนำไป
พายยิ้มให้กับคำว่าบ้าน
คุณพ.ผู้กลับมาบ้านโดยไม่ได้เตรียมตัวอันใดยกเว้นของฝากหมอ แบกเป้ขึ้นหลังแล้วเดินตามผู้ชายตัวขาวข้างหน้าอย่างมีความสุข ไม่รู้ทำไมแค่มีคนมารับกลับบ้านถึงมีความสุขก็ไม่รู้
“ขับนะ จะนอน” โจ้ทิ้งกุญแจให้เจ้าของรถ ก่อนจะเปิดประตูอีกฝั่งเข้าไปนอนโดยไม่ได้สนใจอีกคนเลย
คงเพราะหมอไว้ใจพายมากเกินไป พี่แกถึงตื่นมาแล้วอยู่ที่ส่วนไหนของโลกก็ไม่รู้ หมอมองทางซ้ายขวาในยามเกือบเที่ยงคืนอย่างไม่คุ้นตาก่อนจะหันไปสบตาคนขับรถที่กำลังเลี้ยวเข้าที่ไหนสักแห่ง
“ผมหิวข้าว”
พอเป็นแบบนั้นโจ้เลยต้องมานั่งง่วงอยู่ที่ร้านอาหารกึ่งบาร์ที่ดูเหมือนอีกคนจะเป็นลูกค้าประจำ หมอนั่งหาวไปทั้งหยิบไก่ทอดในจานชิมไป
พายอมยิ้มขำกับท่าทางแบบนั้น
“ผมสั่งมาเยอะ หมอกินให้หมดนะ” พายบอกพร้อมกับมองคนง่วงที่กำลังก้มหน้าหน้าตา
เขาว่าจะรีบจัดการอาหารข้างหน้าตัวเองให้หมด เพราะเริ่มสงสารหมอโหดที่ตอนนี้ดูง่วงมาก
“ค่อยๆ กิน รอได้” โจ้บอกคนตัวใหญ่ที่ดูหิวจัด
สำหรับคนอื่นพายไม่เคยคาดหวังเรื่องความสัมพันธ์เลย แต่กับหมอ แค่มารับ ได้นั่งกินข้าวด้วยกันตรงนี้ แค่หมอสนใจกันบ้าง พายกลับรู้สึกว่าดีเหลือเกินที่กลับมา
“คิดถึงหมอ หมอคิดถึงผมไหม”
คนง่วงมองหน้าคนคุ้นตาที่ไม่ได้เจอหลายเดือน บางทีก็อแอบมองไปข้างบ้าน คิดว่าถ้าพายยังอยู่...ก็คงดี
“รีบกินเลยมึง”
พายขำร่วน กับการตีรวนของคนข้างกัน
“เมื่อกี้ยังบอกให้ผมค่อยกินอยู่เลย” เขาว่าพร้อมกับยื่นกุ้งทอดให้ลองชิม ตอนแรกคิดหว่าหมอโจ้จะปฏิเสธ แต่หมอกลับยื่นหน้าเข้ามางับ หมอเคี้ยวหนุบหนับ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเพราะง่วงเหลือเกิน ทำเอาคนป้อนยิ้มกว้าง นึกขอบคุณไปยันเอเดนน้องรักที่จองตั๋วกลับไทยให้
ในตอนนั้นเองพายเหลือบไปเห็นใครสักคนที่คุ้นตาตรงแถวประตูทางเข้าร้าน
หมอโจ้เคยบอกเขาว่า
.
.
.
ถ้าปล่อยให้เรื่องราวเก่าๆ มันคาราคาซัง สุดท้ายแล้วคนที่เดือดร้อนก็คือตัวเอง
.
.
.
-
คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัวราวกับกรอเทปซ้ำๆ หรือไม่ก็เป็นเดจาวูได้สักพักใหญ่แล้ว ก่อนที่จะฉุกคิดได้ว่าคนที่เห็นเมื่อครู่เป็นใคร คนๆ นั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
“พี่พาย บังเอิญจังนะคะ” เธอยิ้มหวานและเอ่ยทักตามที่ควรจะเป็น ก่อนที่เธอจะเผื่อรอยยิ้มนั่นไปให้อีกคนที่ฟุบอยู่ข้างกัน
เธอที่ดูเป็นปกติในตอนต้นเบิกตากว้างเมื่อหมอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้มาใหม่
พายเห็นใบหน้าง่วงและงุนงงของหมอในตอนแรกเรียบตึงเข้าใกล้คำว่าเย็นชาในตอนนั้นเอง
“สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยทักทายหมออย่างตะกุกตะกัก ส่วนตัวโจ้เองที่พึ่งเจอเธอไปเมือสายของวัน กลับสามารถควบคุมตัวเองได้ดีกว่าที่คิด
หมอว่าเธอดูสวยขึ้นเมื่อแต่งตัวและแต่งหน้าจัดแบบนี้เพื่อออกมาเที่ยวแบบนี้
“สวัสดีครับ” โจ้ตอบออกไปก่อนจะเงยหน้าสบตาผู้ชายตัวใหญ่ที่อยู่ข้างกัน
โจ้ไม่ใช่คนโง่ที่ไม่รู้เรื่องสักอย่าง หมอรู้... รู้มาโดยตลอดว่าตอนเลิกไปเธอมีใครอีกคน แต่ก็พึ่งประติดประต่อได้เมื่อไม่กี่วินาทีทีแล้วว่าใครคนนั้นคือคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันนี่เอง
นี่คงเป็นแฟนนักดนตรีที่รักกันดี ที่เธอเพิ่งจะบอกพี่กวางเมือเช้านี้และหมอเองก็บังเอิญได้ยินชัดเจน
ดูไปแล้วเรื่องทุกอย่างเหมือนจะซับซ้อนและวุ่นวายอยู่บ้าง แต่เปล่าเลย...น้องเนยแค่หมดรัก เธอเจอคนใหม่และบอกเลิกหมอเพื่อคนใหม่ และก็แค่บังเอิญว่าคนใหม่คนนั้นไม่ได้จริงจังกับใคร และมีบ้านอยู่ข้างๆ กันแค่นั้นเอง
ทุกอย่างมันชัดเจนในตัวของมันเองอยู่แล้ว...
โจ้ไม่เคยมองว่ามีใครสักคนที่ผิด ตอนแรกโจ้ยอมรับว่าทำใจได้ดีแล้ว แต่ในตอนนี้เขาชักเริ่มไม่แน่ใจ
“น้องเนยมาทานข้าวเหรอครับ” ประโยคนั้นพายเป็นคนถาม
พายเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาหลายหนแล้วแท้ๆ แต่คราวนี้กลับสังหรณ์ใจแปลกๆ ทั้งห่วงความรู้สึกของหมอเหลือเกิน...ไม่อยากให้มองกันไม่ดีเลย
“ใช่ค่ะ มากับเพื่อนๆ ” เธอตอบพร้อมกับฝืนยิ้ม
พายยอมรับว่าก่อนหน้านี้เขากับเนยมีความผูกพันธ์มากเกินธรรมดาอยู่หน่อย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว พายมองหมอที่ก้มหน้ากดโทรศัพท์เงียบๆ แต่กลับรู้สึกว่าบรรยากาศมันอึดอัดกว่าเคย
“ไอ้เนย นี่พี่พาย ไม่แนะนำเหรอวะ” เพื่อนของเนยเดินเข้ามา ท่าทางดีใจที่ได้เจอคุณพ. คนดังในหมู่สาวๆ
หมอมองไปรอบตัว เขาเองไม่เคยรู้จักเพื่อนกลุ่มนี้ของเธอมาก่อน และในขณะเดียวกันคนพวกนี้ก็คงไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์เก่าๆ ของหมอกับสาวสวยตรงหน้าแน่นอน
“ขอตัวนะคะ” เธอบอกเช่นนั้นก่อนจะดึงเพื่อนและเดินกลับไปทางเดิม พายมองตามแผ่นหลังบางนั่นอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก
ในตอนนั้นคนที่ข้างกันก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ
“ไปรอที่รถนะ”
พายเขาไม่เข้าใจอะไรสักอย่างกับสถานการณ์เมื่อครู่
เขารีบกลับมาที่นี่ทั้งๆ ที่ติดงาน หาตั๋วที่ไวที่สุดเพื่อกลับเมืองไทย เพราะแค่คิดถึงหมอ
พายมองอาหารที่คิดว่าอร่อยวางอยู่เต็มโต๊ะ ในตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกหิวแล้ว...
“หมอเป็นอะไร” หลังจากเช็คบินที่ต้องใช้เวลาค่อนข้างนาน คนตัวโตก็เดินกลับมาที่ลานจอดรถ เจออีกคนกำลังยืนพิงอยู่กับรถคันสวย ในมือนั้นถ้าพายมองไม่ผิดคือบุหรี่มวนเล็ก ควันสีเทาลอยอ้อยอิ่ง
เขาขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจอะไรแม้แต่น้อย พายเดินไปฉวยบุหรี่มวนนั้นมาไว้ในมือตัวเองแทน ด้วยไม่คิดว่าหมอจะเหมาะกับของแบบนี้แม้แต่น้อย
“บางทีกูก็เกลียดมึง บางทีกูก็ไม่อยากเป็นคนมีเหตุผล”
“หมอ...” พายยอมรับว่าตัวเองโง่ในหลายๆ เรื่อง แต่กับเรื่องนี้เขาไม่เข้าใจจริงๆ เมื่อกี้เรายังดีกันอยู่เลย...
พายพยายามคิดว่าบางทีหมออาจจะหึงมัน มันฟังดูเหมือนจะน่าสนุกและน่าดีใจอยู่ไม่น้อย แต่สถานการณ์แบบนี้พายรู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน
“ผมขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร? ” คำถามนั้นถูกถามด้วยเสียงที่ห้วนจัด
พายมองมือตัวเองที่คีบบุหรี่มวนนั้นไว้ ในที่สุดก็ยกมันขึ้นมาดูดแล้วสูดเอาควันรสเย็นจัดเข้าปอดบ้าง
“ไม่รู้ครับ ผมไม่รู้” เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปบ้างกับหมอ หรือบางทีที่ผ่านๆ มามันอาจจะเยอะเกินไปจนจำไม่ได้
“ไม่รู้ก็ไม่ควรขอโทษ” โจ้จ้องคนที่ไม่ได้เจอมานานด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ผมไม่อยากให้หมอมองผมแบบนี้” พายบอกเสียงแข็งอย่างที่ไม่เคยทำกับใคร
เขารู้ตัวเองดีว่าแต่เดิมไม่ได้ขาวสะอาด ไม่ได้เป็นคนดีนัก ที่ผ่านๆ มาหมออาจจะเห็นอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเขามามากโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่หมอจะมองมันแบบนี้
นัยย์ตาสีเข้มนั่นทอดมองมันอย่างกับเป็นใครก็ไม่รู้ที่ไม่ได้รู้จักกันแม้แต่น้อย
“ไม่เคยสนใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าใครจะมองยังไง”
ใช่...แต่ก่อนก็ใช่ พายยอมรับว่าไม่ได้ใส่ใจใคร ไม่เคยสนใจว่าใครจะมองเขาแบบไหน ขอแค่ตัวเองมีความสุขก็พอ
"ใครจะว่าอะไรผมผมไม่สนใจ แต่หมอ...แค่กับหมอไม่อยากให้มองกันแบบนี้" พายอ้อนวอน เมื่อกี้เรายังดีกันอยู่เลย ทุกอย่างเหมือนจะไปได้สวยแท้ๆ
“หมอ...ผมไม่เข้าใจ” พายก้มมองบุหรี่ที่กำลังไหม้จนใกล้หมดมวนในมือตนเอง จนมันไหม้หมดถึงทิ้งไป สลับกับมองอีกคนที่หยิบบุหรี่อีกมวนออกมาจุด
ริมฝีปากบางสีสดนั่นคาบมวนสีขาวรสเย็นจัดไว้ แล้วสูดเข้าไปให้เต็มปอด พายรู้ว่านั่นไม่ใช่ท่าทางของคนที่ไม่เคยดูด แต่เป็นท่าทางของคนที่ไม่ได้ลิ้มรสมานานต่างหาก
“มึงไม่เข้าใจอะไรสักอย่างหรอก” โจ้บอกคนที่ยังดูไม่เดือดร้อนอะไร
ที่บอกว่าคิดถึงกัน...ก็คงเหมือนกับที่บอกทุกคน
“ผมไม่อยากให้หมอทำแบบนี้” พายมองกลุ่มผมสีดำสนิท มองนิ้วมือยาวที่ถือสิ่งที่เขาไม่ชอบใจอยู่ มองใบหน้าที่ชอบหนักหนา ก่อนจะค่อยๆ สอดมือเข้าไปที่เอวสอบนั่นแล้วค่อยกอดไว้ราวกลับกลัวว่าอีกคนจะตกใจแล้วหนีไป
พายหวังให้หมอเอามือฟาดอย่างเคย หรือจะเอาบุหรี่ที่กำลังแดงนั่นจี้ก็ได้ แต่อีกคนกลับไม่ทำแบบนั้น ริมฝีปากสีแดงนั่นเลือกที่จะสูดควันกลิ่นแรงเข้าไปแล้วทิ้งมวนมันลงที่พื้น หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาเพียงเล็กน้อยเพื่อที่จะสบตากัน
มุมปากเล็กนั่นกระตุกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะคว้าอีกคนลงไปจูบ พายค่อยๆ แลบเลียริมฝีปากบางนั่นด้วยความรู้สึกกังขาในใจ รสชาติเย็นของบุหรี่ไม่ได้ช่วยให้ความร้อนของลิ้นเล็กร้อนๆ ของอีกคนน้อยลงเลย
พายไม่ได้รู้ว่าในตอนนั้นเขาพลาดไปเสียแล้ว...
“หมอ…” มือใหญ่สองข้างจับเข้าสะโพกของอีกคนไว้ ก่อนจะค่อยๆ ไล้เข้าไปในเสื้อยืดพอดีตัว ผิวเนียนและอุ่นมือที่จับได้ทำให้อารมณ์กังขาในตอนแรกลดลงไป เขาเปิดปากรับลิ้นเล็กนั่น พร้อมกับดูดดุนอย่างเอาใจแบบที่ไม่เคยอยากทำกับใคร เมื่อหายใจไม่ทันก็ถอนใบหน้าออกไม่ถึงเซนติเมตรแล้วโน้มเข้าไปจูบย้ำๆ อยู่แบบนั้น จนอีกคนเบือนหน้าหนี
พายหวังที่จะมองใบหน้าซับสีเลือดอย่างที่อยากจะให้เป็น หวังว่าหมอจะกลับมายิ้มเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับเพียงดวงตาสีเข้มที่มองกลับมาโดยอ่านใจความในนั้นไม่ได้
“หมอ..”
“อะไร”
“หมอเป็นอะไร”
โจ้มองตาคนที่ก้มมองกันชิด อยากจะถามหลายอย่าง เช่น...เรื่องไหนที่เป็นเรื่องจริงบ้าง แต่ก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นแค่คนข้างบ้าน
ที่จูบก็แค่อยากรู้ว่า...สิ่งที่ตัวเองคิดมาสักพักมันจริงแค่ไหน
“อยู่ที่นู่นมีน้องสาวน้องชายกี่คนล่ะ” คนตัวเล็กกว่าถามพร้อมกับยิ้ม
“ไม่มี ผมไม่มี” พายรีบตอบ
“ผมไม่มีใครเลย” เขาใช้นอ้วโป้งเกลี่ยที่แก้มของอีกคน
หมอมองใบหน้าหล่อเหลาที่ดูกังวล...เขาคิดว่าคุณพ.เล่นละครใช้ได้
“ต่างคนต่างไปเถอะ” เขาบอก ก่อนจะหันหลังกลับ
“เดี๋ยว! หมอครับ! หมอ! ” พายก้าวเท้าตามหลังคนที่คิดถึงมาหลายเดือน แต่แค่เห็นดวงตาแดงก่ำ...เขาก็ไม่กล้าที่จะคว้าตัวอีกคนเข้ามาหา ด้วยกลัวจะโดนโกรธ กลัวจะไม่ได้เจอกันอีก กลัวทุกอย่างแบบที่ไม่เคยกลัว
ในที่สุดเขาก็เห็นเพียงแผ่นหลังของอีกคนที่เดินลับไปในความมืด โดยที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
TBC.
น้องพายคนหล่ออุตส่าห์หนีงานกลับมา เจอหมอโกรธอีก พระเอกรันทดแห่งปีจริงๆเล้ยย 55555555
-
หมออออออออออออ แล้วทำไมไม่คุยไม่ถามไม่ตกลงกันก่อนเล่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กรี๊ด~~~~อกหัก....
ไม่น๊า~~~~
-
:a5: ไม่เอาหมอ ไม่เอาอย่างนี้ กลับมาคุยกันก่อน
-
พายมันเด็ก มันไม่เข้าใจสิ่งที่หมอสื่อหรือกระทำหรอกนะ
ทำไมหมอไม่พูด คุยกันไปตรงๆเลย เรื่องจะง่ายขึ้น
-
หมออออออ พายยยยย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จบแบบนี้อ่ะดีแล้ว...พายเป็นคนสันดานอย่างนี้ทำใจลำบากนะ
พายมีสถานนะ...คือชู้ของเมียเก่า
ปัจจุบัน..เป็นปั้วของเมียเก่าและชะนีครึ่งโลก(เว่อร์ไปแล้ว)
มิหน่ำซ้ำยังอยากเป็นปั้วหมออีก...มันเป็นวงจรอุบาทว์เกินไป
ต่อให้เวลาผ่านไปเป็นสิบปีสถานนะ..ชู้และปั้วของเมียเก่าก้อไม่เปลี่ยน
คือจะให้หมอมีปั้วคนเดียวกับเมียเก่า..ในความเป็นมนุษย์มีศักดิ์ศรี..เชื่อว่าหมอไม่เอาแน่!!
หมอไปเรียนต่อเหอะ..อย่าแย่งปั้วใหม่ของเมียเก่าเลย..มันน่าอดสูเกินไป :katai3:
-
ตอนนี้หมอไม่มีเหตุผลจริงๆนั่นแหละ
-
ความแตกแล้วววว ทีมหมอค่ะ เข้าข้างหมอ 5555
ยังไงพายก็คือคนที่ทำให้หมอเลิกกับแฟนที่กำลังจะแต่งงาน แถมปัจจุบันยังกิ๊กกันกับผู้หญิงอยู่อีกต่างหากไม่ได้ทำอะไรให้มันชัดเจน เอาจริงๆหมอไม่ชกให้คว่ำก็ถือว่าอดทนอยู่ ยัยเนยนี่น่าสงสารจริงๆสุดท้ายไม่ได้อะไรกับไปสักอย่างเพราะเค้าจะกินกันเอง สมน้ำหน้า 55555
-
หมอ!!ไมทำงี้อ่ะ!!!แงๆๆๆ :hao5:
คุณพ.อย่าพึ่งยอมแพ้นะ หมอแกแค่ง่วงแค่เมาขี้ตาเฉยๆอ่ะ...
-
โห หมอ o22
-
อยากถามว่า พายรู้มาก่อนเหรอว่าเนยมีแฟนอยู่แล้ว?
ถ้าใช่ก็สมควรโดนหมอชกสักหมัด แต่ถ้าไม่ใช่ก็น่าเห็นใจพายอยู่หรอกนะ
จริงๆจะโทษพายคนเดียวก็ไม่ใช่นะ ตัวแปรสำคัญคือ น้องเนย นี่นา น้องเนยเป็นคนคบซ้อนไม่ใช่เหรอ
ถ้าเนยรักหมอโจ้จริงต้องไม่ทำให้เสียใจสิ
เราว่าเรื่องเนยกับหมอโจ้เป็นเรื่องระหว่างคนสองคน ไม่ควรเอาพายเข้ามาเกี่ยว ยกเว้นว่าระหว่างที่ทั้งสองคนเป็นแฟนกันอยู่
พายเข้าไปจีบ เข้าไปตื้อเนยก่อนอ่ะนะ
-
อ้าววววววววววว อะไรเนี่ยยยย
น้องเนยคะ พี่ให้ร้อยหนึ่ง แล้วจะไปไหนก็ไปค่ะลูกก
-
:pig4: :pig4:
-
:a5:
-
ฮือออออออ หมอ ไม่นะ ไม่ทำงี้ดิ สุดท้ายวันนี้ก็มาถึงจนได้ วันที่หมอรู้ความจริงเรื่องอิน้องเนย สงสารคุณ พ. อ่ะ อุตส่าห์รู้ใจตัวเองแล้วแท้ๆ อย่าบอกนะว่า ต่อไป หมอจะหนีไปเรียนต่อแล้วทิ้งน้องหมาสองตัวไว้ให้พ่ออ่ะ ฮือออออ ไม่อยากจะคิดเลย :ling1:
-
สะใจค่ะ!!!
พายเป็นฝ่ายกระทำมาตลอด และหนึ่งในผู้ถูกกระทำก็คือหมอ!
กรรมตามสนองนะจ้ะ :katai3:
-
เราเชื่อว่าดราม่าคั้งนี้แหละจุดพีคเลย ไหนๆคนเขียนก็วางระเบิดชื่อเนยเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วเราขอดูหน่อยเถอะว่ามันจะวินาศสันตะโรสักแค่ไหน. จะจบแบบมีกี่ศพ
แต่ขออย่างเดียวอย่าทำให้หมาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เคว้งคว้างไปด้วยนะสงสารพวกมัน
นี่คือกรรมตามสนองของคนสำส่อนสินะ. เราเชื่อว่าหมอโหดก็ยังคงเป็นหมอโหด. หมอสู้ๆ คนเขียนสู้ๆค่ะ. :L2:
-
คุณพ.คงต้องหาสาเหตุแล้วล่ะว่าเพราะอะไร :a5:
ต่างคนต่างไปสักพักก็พอนะหมอ :กอด1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
หมออออ อย่าเพิ่งปายยยยยยยยยยย :hao5: :hao5: :hao5:
-
:z3:
เห้ยยยยยยยยย
-
หมออออ T__T
คุยกับดีๆก่อนน้าาาาาาาาาาา
คุณพ.แกไม่รู้เรื่องน้าา
-
เฮ้ยยยยยย...หมอออออออ!!!!
เคลียร์กะเด็กก่อนนนน!!!
-
เป็นโจ้ก็คงทำใจลำบากที่จะคบหาแฟนใหม่ของแฟนเก่า
ส่วนพายก็มั่วซะจนใครเขาจะไว้ใจว่าจะคิดจริงจัง
น้องเนยนี่นับถือในความกล้าของนางมาก เข้าออกบ้านผู้ชายคนใหม่ที่อยู่ข้างบ้านแฟนเก่า
ซึ่งเกือบได้เป็นเรือนหอ แบบไม่นึกว่าจะจ๊ะเอ๋กับแฟนเก่าบ้างเลยหรือ
-
หมออออออออ~~~
ไม่เอาดิ หมอ กลับมาก่อน!
อิพายมันยังงงอยู่เลย หมอไม่บอกแล้วมันจะรู้เรื่องไหม?
หรือต้องกลับไปให้อิน้องเนยนั้นบอก
หมอ~~~ come back please~~~
-
กร๊าซซซซ ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องละยูววววววว
จะมาต่างคนต่างไปไม่ได้ ฉันเชียร์มานานนนนนนะ
-
หมอไม่ค่อยคลียร์เท่าไร่ ส่วนคุณ พ. ก็ใกล้ซึ้งถึงคำว่าปล่อยให้มันคาราคาซังแล้วสินะ
คือเรื่องคนเก่าๆเนี่ย คุณ พ.ก็เคลียร์แค่ทีละคนรึเปล่า เข้ามาแล้วจบกันไป แต่ถ้าไม่ได้ติดต่อก็ยังปล่อยอยู่แบบนั้น
มันเลยเป็นแบบเนยเนี่ย
โอยยยย หมอเจ็บปวด คุณพ.ผู้อุตส่าห์ลงทุนบินมาหาถึงนี่ก็เจ็บปวด สสารทั้งคู่เลย
กลับไปให้เบ็กกับพายปลอบใจดีกว่า
-
หมอ...กลับไงอ่ะ :ruready
-
ชิบหา... แล้วพาย พายก็คงอ่ะเอ๊ะ กูทำไร คิดว่าหมอหึง แต่ที่จริงคือมันเคยเจ็บแบบลึกสุดใจ
สงสารหมอโจ้นะ ก็ต้องวนกลับมาเจอกันเรื่อยไป แต่พายก็ไม่รู้เรื่องและยังไม่ได้ไปบอกเลิกยัยเนยนั่น
หมั่นไส้เบาๆ คนสวยเลือกได้ แบร่~~~ แล้วจะทำไง พายมีเวลาสามวัน หมอโจ้ก็ไม่ใช่คนจะเข้าถึงง่ายๆ ถ้าไม่เอา
งานช้างงานหนักงานใหญ่ ไม่แน่หนีไปเรียนเมกาอีกต่างหาก เอาสิเอา
ขอบคุณค่ะ
-
หมออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :ling1:
คุณพ.เคลียร์ตัวเองด่วนนนนนน
-
กรรมของคุณพ. จริงๆ นี่แกถ่อกลับมาเพื่อมาเจอแบบนี้เหรอวะ?
หมอออออ ทะไมหมอทำอย่างนี้วะ ก็รู้อยู่ไอ้พายมันโง่ ฮือออ หมออ่ะะะะะ พายมันเต๊าะของมันมาตั้งนาน ต่างคนต่างไปได้ง่ายๆ ขนาดนั้นหรือออออ หมอใจร้ายยย
-
หมอออออ โหยย ใจเด็ดมากอะเชื่อว่าหมอก็เจ็บที่ทำแบบนี้และก็คงพูดไม่ออกในเรื่องของตัวเองกับผู้หญิง มันเหมือนรักสามเส้านะนี่เราว่าหมอค่อนข้างอดทนนะไม่งั้นหมอต่อยพายไปแล้วแหละ แต่คนที่งงอยู่ตอนนี้คงเป็นพายแหละไม่รู้ว่าจะได้รู้ความจริงตอนไหน โถวว อุตส่าห์บินมาหาเพราะคิดถึงต้องกลับไปเพราะอกหักซะงั้น สู้ๆนะคุณ พ. ด้านเข้าไว้
-
ทีมหมอค่ะ ทีมหมอออ~~~~~~ อิพี่พายทำผิดถึงจะไม่รู้ก็ผิด ตัวเองบอกเองนะว่ากับอิน้องเนยนี่พิเศษกว่าคนอื่น ต้องหาทางแก้เองนะอิพี่พาย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พาย รีบไปเคลียร์ตัวเองก่อนนะ เห้อ!!
-
..
-
หมอ!!!!!!!!!!
-
ไม่ชอบคนชื่อเนย ชักเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับนิยาย ฮ่าๆๆ มันไม่ถูกจริตกับชื่อนี้จริงๆ
เค้ากำลังหวานกันอยู่ดีๆ พอนังนี่เข้ามาปุ๊บ วงแตกเลย
แล้วหมอจะกลับไง แท็กซี่ ?
คุณพ.ควรจะไปเคลียร์นังเนยนมไข่นั่นด่วนๆเลย เขี่ยๆทิ้งไปซะ :katai3:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย หมอกลับมาก่อนนนนนนนนนนนนน
โอย ค้างอ่าๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
ปัญหาหนักอึ้ง
-
แรกๆก็ดูละมุน อ่อนหวานอยู่หรอก
แต่มันมาแล้วค่ะ มาม่าเต็มที่เลย TT
-
หงะ หมอ เจ็บมั้ย
คุณ พ.ปรับปรุงตัวด่วน มีแววน่าสงสารมาแต่ไกล รออ่านๆๆๆๆ
-
พายต้องรีบหาคำตอบให้เจอนะ เอาใจช่วย
-
:เฮ้อ:
-
หมออออ เด็กมันไม่รู้เรื่องงง อย่าเพิ่งไปกลับมาคุยกับเด็กก่อน ถ้าจะผิดก็ผิดที่ผญ.คนนั้นนะหมอ
-
หมออย่าเพิ่งไปปปปปป
คุณพ.เอ้ยย อุส่าห์กลับมาหา พามาหาเรื่องชัดๆ
ว่าแล้วว่าอิน้องเนยนิต้องสร้างปัญหา
หมอจริงจังขนาดนั้น ต้องมีโกรธแหละ
คุยกันดีๆเถอะน่าา
-
เอาใจช่วยทั้งสองค่ะ ไม่รู้จะรักกันยังไง โถว่...
-
หมอ หมอออออ!!!!! หมอกลับมาก่อน!!!!
หมอกลับมา~~~ มันค้าง :angry2: :serius2:
:z3: :z3: :katai4:
-
จิงโจ้เท่ไปอีกกกกกกกก
-
ไม่น่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :a5: :a5: :a5:
-
โอย ไม่เอาแบบนี้นะ
หมอกลับมาคุยกันก่อน :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ม่ายยยยยย หมออย่าปายยยยยยยย :z3: :z3:
ฮือๆ สงสารพาย :sad4: :sad4:
-
เห้อ
-
ใจเย็นๆก่อนนะหมอ
มันก็แค่อดีตอ่ะ แต่ก็อดที่จัเจ้บปวดไม่ได้ใช่มั้ย
เราเข้าใจนะ
แต่เราก็อยากให้หมอกลับมานะ
-
หมอกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนซิ!!
-
...จากประสบการณ์ที่มีกับไร้กรอบ....ถือว่าดีนะ เค้าคอยบอกตลอดว่าหนังสือที่เราสั่งส่งวันนี้ไม่เกินนี้นะ ตอนนั้นสั่ง XY ของพี่โอ ก็ได้ตามเวลา แล้วก็วันเยียร์ที่ครบรอบปี...แต่ตอนนี้ไม่ได้ติดตามเท่าไหร่แต่เค้าก็ดีนา =_= #เราอาจโชคดีก็ได้มั้ง #ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ตามข่าวอะไรเลย 55555
เรื่องนี้ถ้าไม่มีเนย...จิงโจ้ก็คงได้กับบักพายในเร็ววันล้าวววว
-
กริ๊ดดด คุยกันก่อนสิคะะะะ เดี๋ยวลูกสองตัวเสียใจนะะ อีเนยบูดนี่อะไร ด้านได้ อายไม่มีจริงๆ
-
หมอใจเย็นมากที่ไม่ต่อยคุณพ.คว่ำ
พายนายพลาดอย่างแรงจริงๆเดี๋ยวได้มีร้องแน่ๆ
-
หืม... เท่าที่อ่านที่คุณคนเขียนโปรยหัว
ท่าทางว่ากว่าหมอกับคุณพ.จะได้เคลียร์กันนี่น่าจะมีช่วงหน่วงนานหน่อย
แต่ถ้าป้าเป็นคุณพ. แม้จะไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด ป้าก็จะมีความหวังอย่างแรงกล้า
เพราะขนาดความสัมพันธ์ยังคลุมเครือแบบนี้ หมอยังเซ็กซี่คว้าคอคุณพ.มาจูบในที่โล่งได้
หากป้าเป็นคุณพ.จริง ๆ ป้าจะรีบจัดการปัญหาทั้งหลายให้กระจ่าง เพื่อจะได้พาหมอไปจูบกันตามสถานที่ต่าง ๆ ให้เปรมไปเล้ยยยย! ฮ่า ฮ่า ฮ่า (สมเป็นอีป้าสายหื่นจริง ๆ )
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :mew1:
-
แอบสะใจคุณพ.เล็กน้อยถึงปานกลาง ทำเรื่องไว้เยอะดีนัก... แต่หมอ หมอไม่อธิบายหน่อยเร้อ พายคงทำหน้างงเหมือนไอ้เบ็กแล้วแน่ๆ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเค้าเล้ยยยยยยย
-
หมอต้องการเวลาใช่ป่ะ :hao5: :mew2:
-
ฮือออออ หมออออออ
คุยกันให้รู้เรื่องก่อนนนนน
คุณ พ. รีบเคลียร์นะ
สงสารหว่ะเห้ยยยยย
-
ยิ่งเห็นสปอยแลเว ยิ่งสงสาร คุณพ. อ่ะ แต่ทุกอย่างก็ต้องดำเนินไปเพื่อจะได้ก้าวไปพร้อมกัน
หมอกลับมาๆๆๆๆ พ. มาถึงที่แล้วววว หรือหมอจะไปเอาใบตองและน้องพาย ที่บ้านใหญ่กลับมาก่อน ฮ่าๆๆ
-
หมอโจ้กลับมาก๊อนนนนนนน จูบเขาเองแล้วไปเอง แบบนี้พายก็งงตายพอดี หมอกลับมา คัมแบคคคคคคค
-
หมอเป็นอะไร พ.มันไม่รู้เรื่องนะหมอ :o12:
-
เฮ้ยหมออออ
อย่าทำเเบบนี้สิกลับมาคุยกันก่อนนน
-
อื้อหือ โลกมันกลมกว่าทีคิด ถ้าเราเป็นหมอ คงด่าโชตชะตาว่าบัดซบ น่าดูเลย
-
เลือกข้างไม่ถูก จะรอดูต่อไปแทนน้า
-
เฮ้ยหมอออเอออ ไม่ต่างคนต่างไปเด้ !!!!
กลับมาฟังนัองก๊อนนนนน
-
อยาก
"จิงโจ้"
"จิงโจ้ เบ็กมันนั่งรอนานแล้ว" เจ้าของชื่อที่รู้ตัวว่ามีคนกำลังเรียกอยู่ยันกายขึ้นมาด้วยสติไม่ค่อยจะครบ เพราะหมอเองเพิ่งจะได้นอนไม่ถึงสองชั่วโมง
เมื่อคืนนี้หลังจากเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยน่าจำ หมอจ้ำอ้าวไปที่ถนนหน้าร้านอาหารร้านนั้นแล้วโบกแท็กซี่กลับบ้านในตอนตี 2 ด้วยสภาพอารมณ์ที่ไม่สู้ดีนัก
พี่นนท์คนดูแลบ้านวิ่งมาเปิดประตูหน้าบ้านให้ด้วยความงงงวย เพราะตอนไปหมอไปด้วยใบหน้าสดใสพร้อมกับรถหรูที่บอกว่าอาจจะไม่กลับ แต่ว่าดันกลับมาด้วยแท็กซี่สีชมพูสดและสภาพหน้าตาบูดบึ้งยิ่งกว่าตอนไป
"จิงโจ้! " นอกจากนาฬิกาปลุกก็มีเสียงพี่กวางนี่เองที่ดังพอฟัดพอเหวี่ยงกันได้
โจ้ลึกขึ้นบิดขี้เกียจ ทั้งๆ ที่ปกติเข้าเวรเหนื่อยกว่านี้หลายเท่าตัว เขายังมีเวลาตื่นมาเล่นกับหมา อ่านหนังสือที่ชอบ แต่ความเหนื่อยของเมื่อคืนนี้กลับทำให้หมดเรี่ยวแรงเอาง่ายๆ เมื่อคืนหมอนอนไม่หลับและปล่อยให้สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อย่างจับใจความไม่ได้
"จิงโจ้ หมารออยู่ข้างนอก! "
"ครับๆ " โจ้ลุกยืนพร้อมกับตอบรับพี่สาวผู้เริ่มเสียงดังขึ้นทุกที เขาเดินไปเปิดประตูแล้วนั่งลงลูบหัวไอ้หมาตัวใหญ่สองตัวแบบที่ทำประจำในยามเช้า
"ไปทำอะไรมาเมื่อคืน"
ปกติแล้วหมอกับทั้งพี่เสือและพี่กวางเองมักจะไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวกันนัก แต่วันนี้พี่กวางกลับเห็นว่าน้องชายแปลกไป
"ไปรับเพื่อนที่สนามบิน" หมอตอบตามความเป็นจริง
"แล้วทำไมถึงนอนด้วยชุดนั้น"
หมอก้มลงมองเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจอีกรอบ
"อาหารหมาที่ซื้อมาเมื่อวานอยู่ในครัวใช่ไหมครับ" โจ้เปลี่ยนเรื่อง ดูจากนาฬิกาข้อมือแล้วมันเลยเวลาอาหารเช้าของไอ้พวกนี้มาเกือบชั่วโมง
หมอว่าจะเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน แต่พี่สาวคนสวยก็ดึงไว้ก่อน
"พี่ให้ข้าวหมาไปแล้ว มันคงแค่อยากมาหา"
โจ้พยักหน้ารับรู้ เขาเปิดประตูกว้างเพื่อให้หมาสองตัวเข้ามาในห้อง
“ตาเธอช้ำนะ ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เสร็จแล้วค่อยลงไปทานข้าว” พี่สาวคนสวยชี้ที่ใต้ตาตัวเองเพื่อบอกเป็นนัย ก่อนจะจูงไอ้หมาตัวโตทั้งสองที่ยอมเดินตามอย่างว่าง่ายลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน
"ดูไม่ได้เลยกู" เขาว่าในตอนที่ยืนมองสภาพตัวเองผ่านกระจกหน้าตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่
หมอขยี้ตาที่ช้ำโดยไม่ได้สนใจว่ามันจะช้ำมากกว่าเดิม ในตอนนั้นเพิ่งนึกออกว่าควรจะชาร์ตแบ็ตโทรศัพท์หลังจากที่ดับไปเพราะสายเรียกเข้าทั้งคืน บางทีอาจจะมากกว่าร้อยสาย
"ถึงไหนแล้ว" โจ้กรอกเสียงลงไปเมื่อเปิดเครื่อง ชาร์ตแบตเตอรี่เสร็จก็ลองโทรหาเพื่อนตัวเองแล้วพบว่ามีคนรับ ทั้งๆ ที่ตอนนี้น่าจะอยู่บนเครื่องบิน
"โดฮา แวะต่อเครื่อง 5 ชั่วโมงเลยมานั่งกินข้าว เปิดเครื่องมามีเบอร์แปลกๆ โทรหาเพียบเลย" เสียงรื่นเริงของเพื่อนทำให้หมอเบาใจขึ้นมาบ้างว่าการเดินทางนั้นปลอดภัยไม่ได้ติดขัดอะไร
"อย่าไปรับเบอร์แปลกๆ ล่ะ แล้วก็อย่าตามคนแปลกหน้าไปด้วย"
"ไม่ใช่เด็กสามขวบครับพ่อ"
โจ้หัวเราะน้อยๆ ให้กับเพื่อนตนก่อนจะวางสายไป จะว่าไปหมอก็ทำตัวเหมือนพ่อจริงๆ อย่างที่เขาว่า
'Trrr'
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งในเวลาไม่ถึงนาทีหลังจากสายที่แล้วถูกวางไป โจ้มองหน้าจอที่แสดงเบอร์ที่ไม่รู้จัก
เขาเบือนหน้าหนีจากมันและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำอย่างที่ควรจะทำ เพราะรู้ว่าเบอร์นั้นเป็นของใคร
.
.
.
"พ่อครับ ผมยืมรถกลับบ้านหน่อย" ลุงที่กำลังนั่งเล่นกับหมาอยู่มองที่หมอทีแล้วหันกลับมามองที่หมาที จะว่าไปแล้วเมื่อเช้าก็ไม่เห็นปอร์เช่สีดำคันนั้นแล้วเหมือนกัน
"แล้วเมื่อวานรถใคร"
"รถคนรู้จักครับ เอาไปคืนเมื่อคืนนี้"
ด้วยรู้ว่าลักษณะนิสัยของลูกชายตนเป็นพวกคบคนอยากไม่ค่อยมีเพื่อน พ่อของโจ้ถึงได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจว่าเพื่อนคนไหนมีรถหรูขนาดนั้น และพราะรู้อีกว่าลูกชายตัวเองนิสัยเป็นยังไงจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ
"เอามาคืนด้วย" คุณไพศาลที่หวงรถยิ่งกว่าลูกเห็นแก่หมาตัวโตสองตัว เลยยอมให้หมอยืมรถไปง่ายๆ
ในบรรดาลูกทั้งสามคน ลูกชายคนเล็กอย่างจิงโจ้ก็เหมือนลูกคนสุดท้องของคนอื่นๆ ที่พ่อแม่มักจะตามใจกว่าพี่น้อง และนั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมหมอถึงเอาแต่ใจและเผด็จการแบบไม่รู้ตัว
"ขอบคุณครับ" นอกจากจะเอาแต่ใจแล้วยังปากแข็งมากอีกต่างหาก เพราะฉะนั้นแล้วคุณพ่อที่นิสัยพอๆ กันถึงได้แค่มองอยู่เงียบๆ
"กลับเร็วไอ้เบ็ก พาย..." พอเรียกชื่อนั้นออกมามันกลับกระดากปากอยู่นิดหน่อย
ไอ้พายที่เริ่มตัวโตขึ้นนิดหน่อยมองหน้าโจ้อย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินเอาหัวมาไถขาแล้วมองด้วยสายตาอ้อนจนหมออดไม่ได้ที่จะก้มลงไปลูบหัวแล้วกอดแรงๆ อย่างเคย
"กลับบ้านๆ " ว่าแล้วคุณหมอลูกสองก็หอบหิ้วลูกชายกลับบ้านด้วยเมอซิเดสเบนซ์คลาส 300 ซึ่งน่าจะเป็นคันที่ถูกที่สุดของคุณไพศาล
วันนี้เป็นวันจันทร์ยามเกือบแปดโมง การจราจรถึงได้ติดขนัด หมอที่ปกติวางแผนเรื่องการเดินทางและเรื่องอื่นๆ ในชีวิตเป็นอย่างดี ถึงกับกุมขมับให้กับถนนเส้นเลียบรถไฟฟ้ากลางเมือง
"โฮ่ง! "
"โฮ่ง!! "
"โฮ่ง! "
"โฮ่ง!! "
ถ้าไอ้พายเห่าไอ้เบ็กก็ต้องเห่ารับเป็นเรื่องธรรมดา
โจ้มองตามสายตาของหมาตัวโตก็พบกับหมาข้างถนนตัวนึงที่คุ้ยขยะหาของกินยามเช้า หมอไม่ใช่พ่อพระที่เห็นสิ่งแบบนี้แล้วกระตือรือร้นเข้าไปหาเพื่อช่วยเหลือ
เขาเป็นแค่คนธรรมดาที่ได้เพียงมอง คิดสงสาร และจากไป หมอโคลงหัวไปมา เขามองโทรศัพท์ที่สั่นมาตั้งแต่เช้า ก่อนจะละสายตาออกไปข้างนอกดังเดิมแล้วเหยียบคันเร่งเมื่อรถคันข้างหน้าเริ่มขยับ
.
.
.
ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงถึงกลับมาถึงบ้าน หมอลงไปเปิดรั้วก่อนจะเอารถเข้ามาจอดในบ้าน เขาเห็นคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อคืนนั่งอยู่หน้าบ้านตัวเอง
"โฮ่ง! "
"โฮ่ง! " เสียงของไอ้เบ็กตัวใหญ่ที่เห่าหลายต่อหลายครั้งเมื่อวิ่งลงจากรถได้ ทำเอาหมอที่พึ่งจะจอดรถเสร็จหันไปมองตาม
"อย่าเลียหน้าสิวะ" เสียงทุ้มนั่นหัวเราะน้อยๆ
โจ้ก้าวเท้าลงจากรถพร้อมกับมองแผ่นหลังหนาและกว้างของใครอีกคนที่นั่งอยู่บริเวณพื้นหญ้าหน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หมอที่บอกตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไรมากนักมองเสื้อลายสก็อตกับกางเกงยีนชุดเมื่อวาน ใบหน้าทะเล้นของอีกคนที่มักจะเห็นได้อยู่เสมอ ในยามที่หันมาสบตากันนั้นประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
"ผมขอโทษ" เสียงนั่นบอกออกมาเบาๆ หมอไม่ได้หวังว่าจะได้ยินอะไรที่มากกว่านี้ แต่หมอก็ยังนึกไม่ออกว่าพวกเขาจะต้องเริ่มต้นบทสนทนากันอย่างไร
"เรื่องอะไรล่ะ" โจ้ว่าก่อนที่จะเดินไปหาไอ้หมาพายที่ยืนหันรีหันขวางอยู่ใกล้ๆ ไอ้เบ็กอย่างที่ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร ควรจะเห่าผู้มาใหม่หรือควรจะเข้าไปเล่นด้วยเหมือนที่หมาอีกตัวทำ
"ผม..." เจ้าของร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้ โจ้ก้าวถอยหลัง นั่นทำให้ระยะห่างของพวกเขาไกลกว่าทุกๆ ครั้งที่เคยเป็น
"ช่วงนี้ว่างเหรอ ได้ยินว่างานยุ่ง"
โจ้ไม่สบตาคนข้างหน้า เขานั่งลงลูบขนไอ้หมาลาบาดอร์สีน้ำตาลเข้มอย่างเบามือ ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าสบตากับคนที่จ้องอยู่ก่อน
“ผมแค่อยากกลับมาเจอหมอ ผมคิดถึง...”
พายเองทั้งๆ ที่รู้ว่าตนเองไม่มีเวลา รู้ว่าต้องทำงาน รู้เกือบทุกอย่าง แต่เหตุผลจริงๆ ที่มาก็แค่อยากเจอหน้า อยากได้ยินเสียง อยากให้หมอบ่น คิดถึงแบบที่ไม่เคยคิดถึงใครมาก่อน....
“ถามว่างานยุ่งหรือเปล่า?” โจ้ทวนคำถามเดิม
"ยุ่งครับ แต่..."
“อย่าใช้กูเป็นข้ออ้างเลย ถ้าจะกลับมาหาแฟนตัวเอง” โจ้แค่นยิ้มให้กับคนตรงหน้า
พายไม่เข้าใจ
“ผมไม่ได้มีใคร” คนตัวใหญ่ว่า...แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็รู้ว่าตัวเองผิดจริงๆ
"ผมขอโทษ"
"มึงจะขอโทษทำไมนักหนา! " โจ้รู้สึกว่าคำถามและคำตอบเช่นนี้เวียนกลับมาอีกครา
"แล้วหมอโกรธอะไร"
นั่นสิ... โจ้ลุกขึ้นแล้วยืดตัวให้ตรงอย่างที่เคยเป็น เขาไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหน เพราะผิดหวังไปเสียทุกอย่าง ผิดหวังกับความรักเก่า คนรักเก่า ผิดหวังกับคนตรงหน้า แต่ท้ายที่สุดแล้วก็คือผิดหวังกับตัวเอง...ที่เผลอไปหวังอะไรเสียมากมาย
หมอโจ้ยอมรับว่าตัวเองข้างอีโก้สูง ชอบทำเรื่องง่ายให้ยาก แต่เขาก็พยายามเข้าใจทุกอย่างมาตลอด พยายามเข้าใจคนตรงหน้า แต่สุดท้ายแล้วถึงจะเข้าใจ...แต่ก็ไม่กล้าเชื่อใจอีกแล้ว
"โกรธตัวเอง" หมอบอก โกรธตัวเองที่จัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ทั้งเจ็บใจและหงุดหงิดเพราะเผลอใจให้กับคนตรงหน้ามากเกินไป
"ผมไม่เข้าใจ" พายขยับเข้ามาใกล้ มองดวงตาที่บวมช้ำของอีกคน
“ผมรู้ว่าผมเคยนิสัยไม่ดี ผมรู้ แต่ผมแค่อยากเริ่มใหม่”
พายแตะที่มืออีกคน นึกเกลียดอดีตของตัวเองที่ทำทุกอย่างพัง...ทั้งๆ ที่มันกำลังจะไปได้ดี
“ผมถึงอยากขอโทษ แต่ผมไม่ได้คบกับใคร หมอก็รู้ว่าผมรอหมออยู่” คนตัวใหญ่บีบมืออีกคนไว้แน่น
พายนั่งอยู่ที่หน้าบ้านของอีกคนทั้งคืน เพราะกลัวว่าถ้าหมอกลับมาแล้วจะไม่เจอกัน อย่างน้อยก็อยากจะคุยก่อนที่จะต้องกลับไปทำงาน
“ผมไม้ได้คบกับเธอ ผมเลิกกับทุกคนหมดแล้ว”
“แล้วแต่ละคนเขารู้หรือเปล่าว่ามึงเลิกแล้ว”
พายนิ่งไป
โจ้ที่เคยบอกให้คนอื่นทำอะไรให้ชัดเจนแต่ตัวเองกลับไม่ชัดเจนเสียเองจ้องใบหน้าหล่อเหลานั่น มองเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน
"เมื่อคืนที่จูบ... มึงรู้สึกยังไงบ้าง" หมอถามตรงๆ
พายเชื่อว่าถ้าไม่ใช่หมอคงไม่มีใครถามออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้แน่นอน
"ผม..." พายที่มองหน้าเฉยชาของอีกคนเก็บคำพูดลงในคออีกครั้ง
พายเคยเชื่อว่าตัวเองเป็นคนมั่นใจ มุทะลุ แต่กับหมอเขากลับไม่กล้าพอ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาในบางที และในตอนนี้คือไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกไป ด้วยกลัวเหลือเกินว่าเขาจะเดินหนีอย่างเมื่อคืน
ที่เคยบอกว่าอยากจะชนะหมอ...ตอนนี้กลับแพ้จนหมดรูป
“ที่จูบ เพราะอยากรู้ว่ารู้สึกยังไง” หมอบอก
"ผมชอบหมอโจ้" พายบอกเหมือนอย่างที่เคยบอกมาตลอด
“กูว่า...กูก็อาจจะชอบมึง” เจ้าของบ้านบอกพร้อมกับมองมือที่จับกันไว้แน่น
“แล้วทำไม…” พายไม่ได้ดีใจเลยกับสิ่งที่คนตรงหน้าบอก เขามองใบหน้าที่ชอบ มองด้วยความกลัว..
“มึงชอบกูแบบไหน”
"ผมชอบหมอที่เป็นหมอ" หมอไม่เหมือนกับทุกๆ คนที่พายเคยเจอ
โจ้ยิ้มให้อีกคน เขามองข้ามเสียงหนักแน่นและแววตามุ่งมั่นของอีกคนไปอย่างสิ้นเชิง ...ไม่รู้ว่าตรงไหนบ้างที่เชื่อได้…
คำว่า 'ชอบ' ที่พูดออกมาง่ายๆ นั่นไม่รู้เลยว่าพูดออกมาจากใจหรือเปล่า
โจ้สบตากับนัยน์ตาสีอ่อนที่มองกัน จริงอยู่ว่าเคยรำคาญพายในช่วงแรก แต่กลับมาเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันในภายหลัง ในตอนนั้นเขาได้เห็นทั้งข้อดีและข้อเสียของคนข้างบ้าน หมอไม่ได้ใส่ใจนักกับการคั่วหญิงหรือชายของคนข้างหน้านักเพราะเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่พูดอะไรได้ แต่ก็พยายามเข้าใจ
แต่พอได้รู้ตัวว่าชอบแล้ว...เขากลับทำความเข้าใจกับความเจ้าชู้นั่นไม่ได้เลย
"แล้วกับอย่างคนเมื่อวานก็ชอบเหรอ"
ผู้ชายตัวใหญ่ที่ทั้งคืนจมอยู่กับความสับสนทั้งยังจับต้นชนปลายไม่ถูกส่ายหน้าอยู่ซ้ำๆ พายมองใบหน้าขาวแบบที่ชอบ พายเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถอธิบายคำว่า ชอบ ให้อีกคนรู้ได้
"ผมอาจจะเคยชอบเขา..." คนพูดเสียงสั่น
พายพูดยังไม่จบด้วยซ้ำ คำพูดเหล่านั้นก็ถูกกลืนหายไปด้วยอีกเสียงที่ฟังดูแล้วสั่นไม่แพ้กัน
"มึงอยากได้ทุกคนที่มึงชอบไว้ข้างตัว ทั้งๆ ที่คนๆ นั้นมึงอาจจะชอบแค่ช่วงเวลาหนึ่ง มึงเห็นแก่ตัวนะพาย เห็นแก่ตัวจนลืมมองเห็นว่าคนที่ถูกมึงดึงเข้าหาด้วยความอยากเวลาที่เขาถูกผลักออกมันเจ็บแค่ไหน มึงคงไม่ทันมองเห็น"
“ไม่ใช่…ผมสาบาน” พายสาบาน สาบานด้วยใจจริงว่ากับหมอมันจะไม่ใช่แบบนั้น
"บางทีมึงอาจจะชอบกูเพราะมึงแค่อยากเอาชนะความอยากของตัวเอง"
น้ำตาหนึ่งหยดไหลลงจากตาแดงก่ำ
“สักพักก็คงหายไปแบบที่ทำกับทุกคนใช่ไหม”
พายรวบอีกคนเข้ามากอดแน่น
“ไม่ใช่…” เขากอดคนตัวเล็กกว่าไว้แนบอก เคยคิดว่าหมอจะต้องเข้าใจ คิดว่าเรื่องของเราในอนาคตจะเป็นไปได้ด้วยดี จนลืมคิดไปว่า
แต่เมื่ออดีตไม่สวยงาม...ทางข้างหน้าจะราบเรียบได้ยังไง
"น้องเนยคนเมื่อวานคือแฟนเก่ากูเอง" โจ้ใช้แรงที่มีน้อยนิดผลักอีกคนออก
ดวงตาสีสวยของพายเบิกกว้างขึ้นมาทันที เขาคิดย้อนไปเมื่อเกือบครึ่งปีที่แล้ว เนยเข้ามาหาเขาทั้งๆ ที่ตัวเธอมีแฟนอยู่แล้ว พายไม่ได้นิยมคนมีเจ้าของแล้ว เขาบอกเธอว่าไม่อยากคบคนมีแฟนแล้ว
ไม่นานเนยก็กลับมาใหม่...พร้อมกับบอกพายว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว
เขาไม่เคยสนใจว่าใครจะรู้สึกยังไง รู้แค่ว่าเขาและเธอทำข้อตกลงกันได้ ไม่ได้รู้เลยว่าแฟนที่ว่าเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน
ถึงจะคิดอะไรได้มากมาย สุดท้ายก็พูดออกมาได้แค่ประโยคโง่ๆ ดังเดิม
"หมอขอโทษ...หมอจะโกรธผมก็ได้ แต่อย่าไล่ผมไป"
โจ้มองไอ้เบ็กที่วิ่งวนไปรอบขา มองคนตัวใหญ่ผิวแทนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะยิ้มให้
"อาจจะโกรธ แต่กูไม่ได้พูดเรื่องทั้งหมดนั่นเพราะแค่กูโกรธมึงหรอก" หมออยากให้อีกคนคิดเยอะกว่าที่เป็น
หลังจากนี้พวกเขาอาจจะไม่ได้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนกัน แต่หมอก็อยากให้เราจบลงด้วยดี เผื่อครั้งหน้า เผื่อได้เจอกันอีก อาจจะยิ้มให้กันในฐานะคนรู้จักกันได้...
"ผมแค่อยากอยู่กับหมอ" พายบอกอีกคน...ท้ายที่สุดแล้วมันก็คงเป็นความอยากอยู่ดี
เขารู้ว่าหมอคงโกรธและเกลียดกันไปแล้ว แต่ก็ยังเชื่ออีกเหมือนกันว่าอีกคนคงยังแคร์กันอยู่ ถึงได้ร้องไห้เสียมากมาย
"อยู่แค่วันนี้หรือเปล่า แล้วพรุ่งนี้ก็หาคนใหม่"
“ผมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“อืม…”
หมอถอยจากคนตรงหน้าหนึ่งก้าว ย้ำสถานะของเราให้พายและตัวเองได้รู้
“เราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
"มึงไม่ได้ชอบกูจริงๆ หรอก...มึงแค่ถอยไม่เป็นพาย"
ผู้ชายตัวใหญ่มองมือตัวเองที่ยังจับมืออีกคนไว้ รู้ตัวดีว่าตัวเองเห็นแก่ได้ อยากได้ทุกอย่างที่ชอบใจ มักง่ายกับทุกความสัมพันธ์ ในตอนนี้เพิ่งรู้ความสัมพันธ์ของเรานั้นกว่าจะสร้างมันขึ้นมายากขนาดไหน พอตอนจะจบกลับง่ายดายเหลือเกิน
แต่เดิมพายโตมาด้วยตัวคนเดียว ใช้ชีวิตด้วยความเจ็บปวดนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เป็นแบบนี้ เขาเจ็บจนชาไปทั้งตัว ทั้งจะก้าวออกไปจากตรงนี้ยังทำไม่ได้
หมออาจจะพูดถูกว่าเขาถอยไม่เป็น แต่ที่หมอไม่รู้คือตอนนี้เขาเองนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะก้าวไปข้างหน้าได้ยังไง พายมองคนที่บอกว่าชอบ อยากจะบอกอีกสักพันรอบ แต่ก็คงสื่อไปไม่ถึงเขา
เขาปล่อยให้น้ำตาไหลลงเงียบๆ พายคิดตื้นๆ อยู่เป็นประจำ จนลืมไปว่าเมื่อได้ถลำลึกลงไปจริงๆ มันจะแย่ขนาดไหน
“ไปเถอะ”
เขามองเจ้าของบ้านที่คอยแต่จะไล่กัน พายดึงอีกคนเข้ามากอด กอดไว้ให้เขารู้ว่าคำว่าชอบที่มันอธิบายไม่ได้เป็นยังไง
"ผมจะกลับมา หมอเคยบอกว่าหมอจะอยู่ตรงนี้" พายรวบอีกคนเข้าหาตัวแน่น กดจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมสีเข้ม
"โชคดี" เสียงของอีกคนอู้อี้อยู่ตรงอก
ท้ายที่สุดแล้วคนโง่อย่างเขาก็ทำได้แค่ยิ้มกว้างโง่ๆ อย่างเคย แม้ยิ้มนั้นจะฝืนมากก็ตามที
.
.
.
โจ้เป็นมนุษย์จำพวกแข็งนอกอ่อนใน ปฏิเสธคนไม่เป็น ถึงจะบอกว่าไม่ชอบแต่จริงๆ ก็ใจอ่อน แม้มันจะดูไม่เป็นมิตรแต่ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่มีคนมาขออะไรจากเขาแล้วจะไม่ได้ เรื่องของพายก็เช่นกัน
หมอรู้ว่าตัวเองหวั่นไหว เพียงแต่ตอนนี้กลับกลัว… เขาไม่ได้เกลียดพาย ไม่ได้โกรธ แต่กลัวว่าถลำลึกเกินไปจะเป็นตัวเองที่เจ็บอีกครั้ง เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้มีอะไรดีใช้พายมาหลงรักขนาดนั้น
พายอาจจะชอบเขามากในตอนนี้แต่เมื่อใดที่พายเลิกชอบ เขาก็คงจะเป็นคนที่ถอยออกมาไม่ได้เสียเอง
สิ่งที่หงุดหงิดมากกว่านั้นคือหมอยังนึกไม่ออกเสียทีว่าทำไมถึงไปใจอ่อนกับเรื่องของผู้ชายตัวใหญ่ข้างบ้านได้
.
.
.
“ผมกับน้องเนยเคยคบกันแค่เดือนเดียว หลังจากนั้นก็ห่างกัน ผมผิดเอง”
“ผมรู้ว่าหมอคงไม่เชื่อ แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้มีใคร…”
“ตอนนี้ ผมบอกทุกคนไปชัดเจนแล้วว่าผมไม่ได้รักใครเลย”
“ผมรอแค่หมอ”
.
.
.
“ใจร้ายฉิบหาย”
หมอเปิดอ่านข้อความจากต่างประเทศ ก่อนจะกดลบมันทิ้ง
“โจ้นอนไม่พอเหรอ” หมอนายเดินเข้ามาหาที่โต๊ะในร้านอาหารแถวโรงพยาบาลพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟเย็นรสชาติหวานจัดให้ นายพอรู้ว่ารุ่นน้องตัวเองมีเรื่องให้คิด แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“หมอ ผมมีเรื่องปรึกษา” หมอนายยิ้มอีกครั้งเมื่อฉุกคิดได้ว่าโจ้ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนหลายๆ คน ที่มีเรื่องที่ไม่สบายใจบ้าง แต่หมอก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องทำนองนี้
“หมอนายมีแฟนยัง” รุ่นพี่ตัวเล็กยิ้มให้ก่อนจะตอบ
“เหมือนจะมีมั้ง” เขาตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้เพราะคนที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้มีความสัมพันธ์แบบอธิบายไม่ได้อยู่
“ใครครับ ทำไมผมไม่เคยเจอ”
ทำไมกลายมาเป็นการซักเรื่องส่วนตัวของรุ่นพี่ไปได้
“เคยสิ” โจ้มองหน้าตายิ้มแย้มของรุ่นพี่ก่อนจะถามออกมา
“พี่แบมเหรอ”
โจ้นั่งลงบนเก้าอี้ในร้านอาหารร้านแห่งหนึ่งในตอนเย็นที่แสนวุ่นวาย
หมอนายหัวเราะก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน นายไม่ได้คิดจะปิดบังโจ้ในเรื่องของตัวเองกับเพื่อนชายร่วมบ้าน แต่กระนั้นก็ไม่ได้บอกออกไปตรงๆ เพราะรู้ว่าโจ้คงดูออกว่าตนเองไม่มีทางที่จะชอบผู้หญิงอยู่แล้ว
“อือ กลัวไหมทีนี้ เรานอนด้วยกันออกจะบ่อย”
สำหรับหมอนายแล้วโจ้เป็นแค่น้องชายจริงๆ
“หมอไม่ได้คิดอะไรกับผมนี่” โจ้ตอบรุ่นพี่ต่อด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะถามต่อเมื่ออีกคนหันไปสั่งกาแฟร้อนกับเด็กเสริฟ
“ดื่มกาแฟตอนหกโมงแล้วจะได้นอนตอนไหนหมอ วันนี้ไม่ได้เข้าเวรนี่”
“กาแฟทำอะไรเราไม่ได้แล้ว”
พวกเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าด้วยความที่เหนื่อยมาทั้งวันต่อให้ดื่มกาแฟเข้มแค่ไหนยังไงก็หลับอยู่ดี
“ผมว่าจะไปเรียนต่อ”
คนตัวเล็กกว่าพยักหน้า
“เห็นผอ.บอกแล้ว ทางไหนดีกว่าก็ไปเถอะโจ้ เป็นผมนะนอนกินเงินพ่อเล่นที่บ้านไปแล้ว” เขาบอกติดตลก
โจ้ยิ้มตามคำที่หมอหนุ่มบอก ถ้าทำแบบนั้นจริงๆ มีหวังถูกตัดออกจากกองมรดกเป็นแน่
“เรื่องที่จะปรึกษาไม่ใช่เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอโจ้”
โจ้ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปรับข้าวและกับข้าวที่มาถึงแล้ว
นายรู้เรื่องที่หมอโจ้จะไปเรียนต่อได้พักนึงแล้ว ไม่ใช่แค่เขาหรอกจริงๆ แล้วรู้กันทั้งโรงพยาบาลเพียงแต่เจ้าตัวยังไม่ได้ออกปากบอกกับเขาเองต่างหาก พักนี้เขาสังเกตเห็นว่าหมอโจ้คิดอะไรอยู่หลายอย่าง หน้าตาที่เคยนิ่งและเข้าหายากอยู่แล้วยิ่งเย็นชาเข้าไปใหญ่ ทำเอาหลายๆ คนที่ไม่สนิทกันไม่กล้าเข้าใกล้หมอมือหนึ่งของโรงพยาบาลเสียอย่างนั้น
“กินข้าวก่อนนะหมอ”
“กินไปด้วยฟังไปด้วยได้ไหมโจ้ จะได้ไม่เครียด” อีกคนต่อรองไปพลางเขี่ยผักออกจากจานไปพลาง
“ไม่ดีหมอ เดี๋ยวสำลัก” รุ่นน้องบอกรุ่นพี่ที่รอฟังการปรึกษา นายพยักหน้าก่อนจะเริ่มกินข้าวผัดทะเลจานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
โจ้ลอบมองหมอนายอยู่พักใหญ่ พวกเขารู้จักกันครั้งแรกเมื่อเกือบสามปีที่แล้ว คนส่วนใหญ่ต่างดูออกจากรูปร่างเล็กบางใบหน้าขาวใสและกิริยาเรียบร้อยว่าหมอนายนั้นคงมีรสนิยมชอบเพศเดียวกัน ซึ่งนั่นก็จริง หมอนายเป็นคนที่เข้าหาเขาก่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เป็นรุ่นพี่ที่สอนงานให้อย่างดี ทั้งยังปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่หมอนายมักจะเว้นระยะที่พอดีจากเขาเสมอ เว้นระยะห่างให้รู้ว่าหมอนายจะเป็นเพียงพี่ชายที่ดีเท่านั้น
“ว่ามา”
โจ้รู้สึกว่าวันนี้หมอนายจะกินเร็วผิดปกติ เขาหัวเราะก่อนจะเริ่มเรื่องช้าๆ
“หมอนายกับพี่แบมรักกันได้ยังไง”
คนที่กำลังตั้งใจฟังถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง ด้วยไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะวนมาหาตนอีกรอบ
“เอางี้นะ ผมเล่าก่อนเพราะไม่งั้นโจ้คงไม่เล่า”
โจ้ขำเพราะรุ่นพี่พูดความจริง อย่างกับเขารู้ว่าตัวมันเองกำลังประหม่าเป็นอย่างมาก
“ผมเจอแบมตอนเรียนม.ปลายเป็นเพื่อนกันปกตินี่แหละ คบกันจนมหาลัยเรียนที่เดียวกัน อยู่หออยู่ห้องเดียวกัน แล้วอยู่ดีๆ ก็ได้กัน”
ถึงยังไงหมอนายก็ยังเป็นผู้ชาย การจะพูดจาตรงๆ หรือโผงผางถึงไม่เป็นเรื่องที่แปลกนัก
“แต่ก็ไม่ได้คบกันหรอกนะ อยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆ แบมมันไม่ได้ชอบผู้ชายแบบผมสักวันมันคงเปลี่ยนไป” หมอนายยิ้มให้กับคำพูดตัวเอง แม้คำบอกเล่านั่นจะดูเศร้าแต่เขากลับยิ้มได้สว่างสดใสเท่าที่เคย
“เห็นถึกๆ แบบไอ้แบมมันชอบอะไรมุ้งมิ้งนะ ชอบคิตตี้ ชอบคุมะมงอะไรของมัน จริงๆ สเป็คมันชอบผู้หญิงน่ารักๆ แต่มันก็ยังอยู่กับผม”
โจ้ขำกับท่าทางการเล่าสบายๆ แต่กระนั้นก็ตั้งใจฟัง
“หมอนายชอบพี่แบมเหรอ” รุ่นพี่หัวเราะให้กับคำถามนั่นบ้าง
“ถ้าไม่ชอบมันผมจะอยู่อย่างนี้ทำไมล่ะ หมอเอกนี่ตามจีบผมทุกวัน” คนตัวเล็กอ้างถึงคุณหมอจากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่มารับเวรที่โรงพยาบาลมันบ้างบางวัน แต่แวะมาตอนกลางวันเกือบทุกวันเพื่อซื้อกาแฟมาให้
“ผมว่าหมอนายกับหมอเอกเหมาะสมกันดีนะ” เขาพูดถึงคุณหมอขาวตี๋กล้ามโตที่เทียวไล้เทียวขื่อหมอนายมาได้หลายเดือนแล้ว แต่อีกคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหันไปสนใจ
“คนที่ใช่ถึงเข้ามาในเวลาที่ไม่ใช่ก็ไม่ใช่อยูดีนะโจ้ ผมหมายถึงผมตัดสินใจชอบไอ้แบมไปแล้ว ต้องเคารพการตัดสินใจของตัวเอง มันไม่มีกฏตายตัวหรอโจ้ว่าอันไหนดีกว่า คนไหนดีกว่า คนไหนเหมาะกว่าอยู่ที่ว่าเรารักใครมากกว่าก็เท่านั้น”
โจ้ยิ้มให้กับคำตอบปนอมยิ้มของหมออีกคน แต่กระนั้นก็ยังคิดไม่ตกว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
“ก่อนหน้านี้ผมพึ่งทะเลาะกับคนๆ นึงมา” โจ้เริ่มเปิดปาก
“ครับ” หมอนายตอบรับ ทั้งๆ ที่ในหัวกำลังคิดตาม
“ทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำไมต้องโกรธเขา” โจ้พูดวกไปวนมา
หมอนายพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะถาม
“แฟนเหรอโจ้”
“ไม่ใช่ครับ” คุณหมอตัวเล็กถลกเสื้อเชิ้ตแขนยาวขึ้นไว้เหนือศอกก่อนจะอมยิ้มอย่างเคย
“ถ้าไม่ใช่แฟนจะทะเลาะกันเรื่องไร้สาระได้เหรอโจ้”
หมอนายขำแต่อีกคนเถียงไม่ออก
“เขาบอกว่าเขาชอบผม แล้ว...ผมว่าผมก็ชอบเขา” เขาบอกก่อนจะเงียบไปนาน
“แต่เมื่อก่อนเขาเจ้าชู้ ตอนนี้ก็ยังคาราคาซัง ผมไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้มันจะเป็นยังไง”
หมอนายพยักหน้าหงึกหงักแล้วสบตาอีกคนตรงๆ
“ไม่เชื่อใจเขาเพราะเรื่องเก่าๆ เหรอ”
หมอโจ้พยักหน้ารับ เขาเก็บเรื่องของน้องเนยไว้เพียงคนเดียว เล่าเฉพาะฝั่งความรู้สึกของตัวเองที่ยังติดค้าง
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องทั้งหมอมันเป็นยังไง แต่ไม่ลองให้โอกาสดูล่ะโจ้”
โจ้ยิ้มให้รุ่นพี่ที่ดูท่าทางกำลังสนุกก่อนจะตอบ
“ผมไม่ได้ใจดีขนาดนั้น” เขาว่ากันว่าคนบางคนรอบรู้ไปเสียทุกเรื่องมีแต่เรื่องตัวเองนั่นแหละที่ไม่รู้ หมอนายส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะบอกออกมา
“ผมหมายถึงให้โอกาสตัวเอง” หมอนายเป็นอีกหนึ่งคนที่รู้เรื่องของตอนโจ้เลิกกับเนยและก็เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เลยตอนที่หมอโจ้เลิกไป เขาแค่ชวนรุ่นน้องไปเมาแล้วก็หลับ โดยให้เหตุผลว่า...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...
“แต่มันก็ขึ้นอยู่กับโจ้ด้วยนะว่าโจ้จะทำยังไงต่อไป จะเดินเข้าไปหามันใหม่หรือจะเดินหนี หรือไม่งั้นจะทำอะไรก็ทำ จะเกิดอะไรก็เกิด”
แม้ใครหลายคนจะบอกว่าหมอนายน่ารักแต่สำหรับโจ้แล้วเขาว่าหมอนายออกจะเทห์
“โจ้ว่าไง” โจ้ยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะบอกในเรื่องที่ตัวเองคิดอยู่
“ผมว่าไม่รอดหรอกหมอ”
หมอนายก็พูดในเรื่องที่ตนกำลังคิดเช่นกัน
“ไปกันไม่รอดหรือหนีกันไม่รอด”
ในที่สุดแล้วก็นั่งหัวเราะกันอยู่สองคน ให้เวลาค่อยๆ ไหลไปเรื่อยๆ อย่างที่หมอนายบอก ...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป…
.
.
.
-
“ผมมาทัวร์ที่ยุโรปอีกรอบแล้วนะ ซื้อของฝากมาเพียบเลย เดี๋ยวจะส่งไปให้”
“คิดถึงครับ”
.
.
.
“จิงโจ้มึงช่วยรับโทรศัพท์ไอ้ซินหน่อย มันจะกินหัวกูแล้ว” หมอบีมเพื่อนรักโผล่เข้ามาในบ้านเพื่อนโจ้ในเช้าวันหยุด นานๆ ทีได้หยุดพร้อมกัน เพราะแฟนตัวเองโทรมาบอกว่าอยากคุยกับหมอโจ้หลายรอบแล้ว
“มีเรื่องอะไร”
“มันบอกอยากคุยกับมึงเรื่องไอ้พาย”
“ไม่คุย”
หมอบอกปัด
“คุยเถอะ กูสงสารแฟนกู ไอ้พายแม่งไม่ยอมทำงาน”
เจ้าของบ้านถอนหายใจยาวเพราะรู้ว่าถ้าไม่คุยให้จบ เพื่อนรักก็จะกวนอยู่ที่บ้านทั้งวัน แทนที่วันหยุดจะได้พัก น่าจะไม่ต้องทำอะไรกันเลยทีเดียว
หมอรับมือถือจากเพื่อนมา ทักทายแฟนเพื่อนด้วยเรื่องทั่วๆ ไป เพราะแทบไม่เคยคุยกันมาก่อน ถึงได้ค่อนข้างประหม่า
“ผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ ตั้งแต่กลับมาจากไทยเดือนก่อน พี่พายก็ซึมจนพวกผมทำงานไม่ได้”
“เกี่ยวอะไรกับกู” โจ้ถามพร้อมกับมองหาหมาสองตัวที่แอบไปเล่นกันตรงไหนไม่รู้
“เกี่ยวครับ” ปลายสายย้ำ
“ผมรู้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ผมต้องคุยเพราะพวกผมไม่เหลือทางแล้ว”
มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับโจ้ แต่สำหรับวงที่กำลังทัวร์และเตรียมอัลบั้มใหม่นั้นเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว
“เอามันมาคุย” หมอว่าเพื่อตัดรำคาญ ได้ยินเสียงกุกกักเคาะห้องเรียกกันเกือบห้านาที พอรู้ว่าอีกคนรอฟังอยู่แล้วโจ้ถึงได้เริ่มบทสนทนา
“เป็นอะไร”
แค่พายได้ยินเสียงคนที่คิดถึง จากที่กำลังอารมณ์ไม่ดีก็ยิ้มกว้าง แต่แค่ครู่เดียวก็เงียบลงอีก
“มึงไม่พูดกูวางแล้วนะ”
“เดี๋ยวครับ…”
โจ้เงียบฟัง
“ผม...คิดถึงหมอ” พายบอก เขาหลับตาลงฟังเสียงปลายสาย ไม่คิดเลยว่าแค่ไม่ได้คุยกันหนึ่งเดือนจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้
คำที่หมอบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน...ยังก้องอยู่ในหู
เขารู้ แต่เขาก็แค่คิดถึง แต่ก่อนยังพอจะได้คุยกันทุกวัน ส่งอะไรไปหาหมอก็มักจะตอบกลับมา แต่หนึ่งเดือนที่ผ่านมา...เหมือนอีกคนตัดเขาออกไปจากชีวิตกันแล้ว มันพานทำให้ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่มีแรงบันดาลใจ รู้สึกเหมือนงานที่ทำอยู่ไม่สนุกแล้ว อยากจะย้อนเวลาไปตอนที่เรายังดีกันอยู่
“ได้ยินว่าไม่ทำงานเหรอ” ปลายสายถาม แอบนึกไปว่าแป๊บเดียวคุณพ.จะลืมไปแล้วเสียอีก เพราะเห็นลืมใครต่อใครง่ายดาย…
“ผมอยากกลับไทย” คนที่อยู่ต่างประเทศว่า
“อยากกลับไปที่บ้านหลังเดิม อยากกลับไปเจอหมอเหมือนเดิม ให้เริ่มทุกอย่างใหม่เหมือนคนไม่รู้จักกันเลยก็ได้ ขอแค่เป็นคนข้างบ้านเหมือนเดิมก็ได้ อย่างน้อยผมก็ได้เจอหมอ”
ดีกว่าอยู่ที่นี่…
โจ้เริ่มไม่แน่ใจว่าใครอกหักกันแน่...เพราะหมอเองต่างหากที่ต้องฟูมฟาย แต่กลับเป็นไอ้คนตัวใหญ่ที่งอแงจนเสียการเสียงาน
โจ้ถอนหายใจยาว
“มึงคิดนะ มึงกลับมาแบบคนไม่รับผิดชอบงาน สาวที่ไหนจะสนใจมึง” เขาบ่นไปมองหาหมาไป
พายได้ยินเสียงหมาเห่าที่ปลายสาย เขายิ้มแต่กลับเจ็บใจแปลกๆ
“ผมไม่ได้อยากให้ใครมาสนใจนอกจากหมอ”
โจ้รู้สึกเหมือนโดนจีบ...เพราะเลี่ยนจนขนลุก แต่ก็ไม่ใช่คนใจร้ายขนาดที่จะทำร้ายจิตใจกันมากไปกว่านี้
“ตั้งใจทำงาน ถ้าไม่ไหวก็โทรมา เดี๋ยวกูให้หมาที่บ้านรับสาย”
หมอโจ้กดวางไปด้วยความรู้สึกหลายอย่าง...เขาอยากให้โอกาสตัวเอง ถ้ามันไม่รอด อย่างน้อยเราก็จะได้เป็นเพื่อนกัน
ไม่ได้รู้เลยว่าโอกาสนั้นยิ่งใหญ่สำหรับอีกคนขนาดไหน
พายคืนโทรศัพท์รุ่นน้องพร้อมกับยิ้มกว้าง ทำเอาซินทึ่งอยู่ไม่น้อย เพราะก่อนหน้านี้พี่พายคือคนขี้หงุดหงิด ทำงานด้วยยาก จบคอนเสิร์ตก็หายตัวไปปลีกวิเวก นอกจากไม่สนใจสาวหรือหนุ่มน้อยแล้ว ยังไม่สนใจงานอีกด้วย
“ขอบใจ” พายกอดรุ่นน้องตัวใหญ่ นึกเป็นหนี้บุญคุณมัน ส่วนซินนั้นรีบผลักพี่พายออกจากตัว
“อย่ากอดพี่ ผมขนลุก!”
.
.
.
“พี่กวางเค้กอยู่ในตู้เย็นนะ”
วันนี้หมอกลับบ้านใหญ่ในรอบสองเดือน เขาซื้อเค้กร้านโปรดของพี่สาวก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพราะได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของขนมปังที่พี่กวางมักจะทำอยู่ประจำ
“สวัสดีค่ะ” แต่คนที่อยู่ในครัวกลับไม่ใช่พี่สาวอย่างที่คิด หมอรับไหว้สาวสวยตัวเล็กที่เคยรู้จักกันดีมาก่อน
“สวัสดีครับ”
“พี่กวางออกไปซื้อของข้างนอกกับคุณพ่อค่ะ เลยฝากเนยดูขนม” หมอยิ้มรับแม้จะยิ้มได้ไม่เต็มที่อย่างที่เคย รู้สึกประหม่าอยู่มากทั้งๆ ที่เป็นบ้านตัวเอง เขามองใบหน้าขาวใสน่ารักก่อนจะเอ่ยทักทาย
“น้องเนยเป็นไงบ้างคะ”
“สบายดีค่ะ พี่โจ้ล่ะคะ” น่าแปลกที่พวกเขาเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน ทั้งๆ ที่เมื่อปีที่แล้วเรายังจับมือกันอยู่เลย
หมอไม่ได้รู้สึกอะไรมากแล้ว...แต่ก็คิดอยู่ว่ามันช่างผ่านไปไวเหลือเกิน
“สบายดีเหมือนกันครับ”
พอมานั่งคิดๆ ดูแล้ว ถ้าตัดความรู้สึกผูกพันและหึงหวงในตอนนั้นออกไป หมอว่าเป็นสิทธิของเธอที่จะเลิก เธอทำถูกแล้ว
ในเมื่อเธอเลิกรัก เธอบอกเลิก เธอตัดสินใจที่จะไม่คบซ้อน….มีตรงไหนกันที่เธอผิด มันผิดก็แค่ตอนนั้นไอ้หมาพายไม่ยอมชัดเจน
“ได้ยินว่าพี่โจ้จะไปเรียนต่อ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
โจ้ยิ้มให้เธออีกครั้ง
“ครับ เนยด้วยนะ”
หมอเพิ่งรู้มาว่าพายกับน้องเนยเคยคบกันจริงในช่วงระยะเวลาหนึ่งหลังจากที่เลิกกับมันไป เพียงแต่คบของฝ่ายหญิงคือการเป็นคนรัก แต่คบของฝ่ายชายคือแค่คั่วไว้เฉยๆ ว่าแล้วอยากไปกระโดดถีบไอ้คาสโนว่านั่นจริงๆ
“เพื่อนโจ้ เพื่อนมาแล้ว”
หมอบีมเพื่อนยากที่นัดกันไว้มาได้ทันเวลาพอดิบพอดี
“สวัสดีค่ะพี่บีม” อดีตแฟนเพื่อนเอ่ยทักทาย หมอแว่นเลยรับไหว้
“สวัสดีครับ” แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะยังโกรธแทนเพื่อนอยู่
“มีเค้กในตู้เย็น กินก่อนเลยไหม” หมอถามเพื่อนแว่นที่เป็นเพื่อนสนิทของตน แต่ไม่ใช่คนที่ปรึกษาหารืออะไรได้ เพราะใครๆ ก็ว่าบีมมันเปรียบเสมือนลูกชายของโจ้มากกว่า
“ยังไม่กิน รอกินพร้อมทุกคน” คนมาใหม่บอก ก่อนเดินนำออกนอกห้องไปพร้อมกับบ่นอะไรไร้สาระตามประสา
วันนี้ที่บ้านโจ้มีปาร์ตี้เล็กๆ ในรอบเดือน ก็คือการทำอะไรกินกันในกลุ่มคนสนิท มักจะมีพี่กวางเป็นหัวเรือใหญ่
“ไอ้เอ้นะ ตั้งแต่มีลูกแล้วมันก็ไม่สนใจกูแล้ว” บีมพูดถึงเพื่อนสาวอีกคนที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนจนมีครอบครัว หมอโจ้ส่ายหัวก่อนจะตอบ
“ลูกก็ต้องสำคัญกว่าสิวะ” พอบอกแบบนั้นคนเป็นเพื่อนก็หันขวับพร้อมทั้งแยกเขี้ยวใส่
“เหมือนมึงไง จะหนีกูไปต่างประเทศอีกคนแล้ว”
“เรียนก็ต้องสำคัญกว่าเพื่อนสิ” หมอโจ้ตอบก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวยาวแล้วกดรีโมตเปิดทีวี ปล่อยให้อีกคนบ่นต่อไป
หมอดูรายการรถแข่งไม่ได้สนใจเรื่องที่เพื่อนตนพูดมากนัก จนกระทั่งมีประโยคที่สะดุดหู
“เมืองที่มึงไปกูมีคนรู้จักอยู่ มีห้องเช่าถูกๆ แต่สวยและหรูมาก สนใจไหมโจ้ แต่ต้องเลี้ยงข้าวกูนะ”
โจ้อมยิ้มก่อนจะตอบตกลง
“เอาสิ”
ของดีและถูกไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ
.
.
.
TBC.
ว้ายยย หมอหลุดว่าชอบคุณพ. แล้วววว 555555
-
:pig4: :pig4:
-
เริ่มใหม่กันเนอะ;__;
เห็นหมอกับพายทะเลาะกันแล้วใจคอบ่ดี
-
น้ำตามา :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
อ่านตอนนี้เข้าใจเลยว่าทำไมคุณ พ. ถึงบอกว่าตัวเองโง่
เท่าที่อ่านมาในตอนนี้เห็นแต่ความอยากได้ไม่อยากสูญเสียหมอไปทั้งนั้น
ไม่ได้เห็นถึงความเสียใจในสิ่งที่เคยทำไปกับหมอซักนิด
หรือคุณ พ.มันไม่รู้จริงๆว่าสาเหตุที่ทำให้นังเนยนั่นเลิกกับหมอ
นังน้องเนยจะว่าไปก็หน้าด้านสุดๆเลยนะคะ
คั่วกับผู้ชายที่อยู่ข้างบ้านแฟนเก่า (มันใจว่าเคยมีอะไรกับคุณ พ. แล้วแน่ๆ)
แล้วยังจะกล้าเอาหน้าด้านๆของตัวเองไปโพล่ที่บ้านแฟนเก่าอีก
คือถ้าไม่ด้านมากทำไม่ได้หรอกนะคะ
คืออะไร!! นางต้องการอะไร!! แล้วทำไปเพื่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คุณ พ. ก็เหมือนกันที่เราคิดว่าคุณพ. แค่ยากได้หมอก็ตรงที่ยอมเคลียร์กับคนอื่น
แต่ไม่ยอมไปเคลียร์กับนังน้องเนยซะทีเพราะหล่อนก็อยากได้เค้าอยู่ใช่ไหมล่ะ
สงสารหมอ เบ็ก กับ พาย ที่สุดแล้วเรื่องนี้
ปล่อยหมอไปเถอะคุณ พ. เราจะดูแลหมอจิงโจ้เองค่ะ!!
ป.ล.ที่เม้นท์ยาวและหยาบนะคะ
เรื่องนี้ทำได้เราถึงกับสมัครล็อกอินเพื่อมาเม้นท์เลยค่ะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ
-
คำพูดพิสูจน์ไม่ได้เท่าการกระทำนะคุณพ. เราก็ไม่คาดหวังกะคุณพ.เท่าไหร่
เอาจริงๆหมออยู่กะไอ้เบ็กไปอาจจะมีความสุขสุดแล้วก็ได้นะ 555
ยัยเนยเนี่ยน่ารังเกียจสุดในเรื่องเลย เหอะๆๆ
-
เฮ้อ ออ อึนๆ มึนๆ อิอิ
-
คุณพ กลับไปเคลียตัวเองซะ หมอเคยบอกแล้วนี้ :เฮ้อ:
ปล่อยปัญหาให้พันสุดท้ายก็มัดตัวเองจนล้มเลยเจ็บแบบนี้
เอาเถอะสู้ๆ ลุกขึ้นมาทำตัวใหม่ให้ดีๆ ดีพอที่หมอจะเชื่อเราได้ :z10:
-
แค่อยากน่ะใช้ไม่ได้กับหมอนะพาย
กลับไปทำงานปรับปรุงตัวเอง เรียนรู้ที่จะใช้หัวใจเพื่อรักไม่ใช้ชีวิตเหมือนที่ผ่านมา
-
คุณหมอ!!!!!!!!! เศร้าอ่ะ
-
:hao5: งานยากเลย
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
หนักเลยเนอะพาย
แต่ก็ต้องพยายามเข้านะ ทั้งคู่เลย
บางทีโลกก็เหวี่ยงคนที่ใช่มาในตอนที่ยากจะยอมรับ
-
สู้เข้าพายหมอ ถอยเพื่อก้าว จบแล้วเริ่ม ใช่เลยจ้า
-
รีบเคลียร์ตัวเองนะพาย
ส่วนน้องเนยค่ะ เดี๋ยวจะกรวดน้ำตามไปให้นะค่ะ บายยย
-
ถอยเพื่อเรียนรู้เนอะพาย
กอดดดดดดด ทุกคนเลย
-
ถอยออกไปเคลียร์ตัวเองนะคุณ พ :mew5:
หมอโจ้ :กอด1:
:กอด1: :pig4: :L2:
-
ไม่นะ ไม่มาม่า โนวๆๆๆ
-
รักษาหัวใจตัวเองให้แข็งแรงก่อน แล้วค่อยกลับมาลุยยยยย
-
ถอยออกไปพาย...ถอยออกไปอยู่ขั้วโลกเหนือได้ยิ่งดี!!!
เบื่อคนมักง่าย มุมมองชีวิตง่ายเกินไป ง่ายแบบไม่คิดอะไรเลย
คนแบบนี้เหมาะให้เอาชั่วคราว ไม่เหมาะกับความสัมพันธ์แบบจริงใจ
พี่หมอไปเรียนต่อเหอะ...อย่ามาเสียเวลากับหญิงร้าย ชายขี้เงี่ยนอย่างงี้เลย
-
สู้ๆนะพาย เคลียร์ตัวเองแล้วรีบมาตามจีบหมอเลยนะ
-
จนถึงตอนนี้พายก็ยังคิดไม่ได้....
เพลีย........
-
เริ่มใหม่นะพาย เคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อย แล้วค่อยกลับมาเริ่มต้นใหม่
-
น้ำตาไหลอาบ...เศร้าแปร๊บ
-
:sad4:
-
ไม่เอาแบบนี้สิหมอออ :katai1:
-
เจ็บไหม เจ็บไปไหมมมมม :z3:
-
อ่านแล้วมัันหน่วยงๆ จนเกิดน้ำตา
:hao5: :hao5:
-
เศร้าแทะๆ เสียศูนย์กันเลยทีเดียวทั้งหมอโจ้และพาย
เวลาคงทำให้ทุกอย่างดีขึ้น (ไหมนะ) จะมาบรรจบกันยังไงยังนึกไม่ออกเลย
พายก็เคลียร์ตัวเองซะถ้ารักหมอจริง สู้ๆ นะ หมอโจ้ของเค้าร้องไห้ด้วย ฮือ กอดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:hao5:
-
จิงโจ้ เหนื่อยมากมั้ย
คือสงสารจิงโจ้หว่ะ ไม่รู้อ่ะ
อยากให้อะไรๆมันชัดเจนกว่านี้นะ
คุณ พ. ก็มีปม
ต้องค่อยๆช่วยกันคลายแหละ
คุณน้องเนย เป็นเราเราไม่กล้าไปเจอหน้าญาติแฟนเก่าอ่ะ
ทำกับลูกกับน้องเขาขนาดนั้นนะ บ้านจิงโจ้ก็ใจดีเกิ้นนนนนน
-
:hao4: :hao4:
ชีวิตมันไม่ง่ายจริงๆ สู้ๆนะคะ ทั้งนักเขียน คุณพ.และหมอโจ้
-
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงช่วงนึงที่เค้าฮิตถ่ายรูปตัวเองแต่งหล่อ/แต่งสวยแล้วไปแย่งกิ๊กมาจากแฟน
-
เพิ่งรู้ว่าอัพตอนใหม่
ฮรือววววววววว :hao5: :hao5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบคุณหมอ เป็นคนคิดละเอียดดี :mew1:
-
ร้องไห้ตามสองคนนี้เลย ถอยเพื่อจบ จบเพื่อเริ่ม เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ มันคงหน่วงไปอีกนาน เราจะรอวันฟ้าใสนะ :เฮ้อ: :3123: //กอดคุณพ. //กอดหมอ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เคลียร์กันให้จบแล้วค่อยกลับมาเจอกันใหม่ :hao5:
-
อู้ยยยย หน่วงงงงงงงง :hao5:
-
คุณ พ. ควรถอยไปปรับปรุงตัวและเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยและพิสูจน์ให้หมอเห็นซะ ส่วนหมอโจ้อย่าร้องไห้เลยค่ะ หมอยังมีไอ่เบ๊ก ไอ่พายอยู่นะ มีเราด้วยเราทีมหมอ :กอด1:
-
:เฮ้อ:
-
ซัดมาม่าแต่เช้าเลยแฮะ เรา งื้อ...
-
ไม่รุจะว่าไง แต่ตอนนี้ต้องแยกกันก่อนน่ะ ถูกต้องแล้ว
-
ยากจัง
พายไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
โจ้ก็ไม่รู้
ต่างคนต่างเดินกันสะเปะสะปะ เผลอมาชนกัน จับมืออีกฝ่ายไว้กันล้มตามสัญชาตญาณ
ทีนี้ดันรู้สึกว่า เอ๊ะ มือที่จับไว้ก็นุ่มดี จับไปเรื่อย ๆ แล้วกัน
แต่ความจริงคือ ต่างคนต่างไม่ได้มีจุดหมายที่ชัดเจนว่าจะไปทางไหน
เลยเริ่มออกเดินแบบสะเปะสะปะเหมือนเดิม
มือที่จับไว้ทำให้ไปไหนไม่ได้ทั้งคู่
คงต้องหยุดยืนแล้วหาคำตอบว่า จะไปที่ไหน เจ้าของมือเป็นใคร จับมือไว้ทำไม ได้คำตอบแล้วจะอย่างไรต่อ
เอาใจช่วยนะ
-
แรกเริ่มเดิมทีมันก็ดูมั่วๆ พายเองก็ดูสับสน ไม่มีความชัดเจน บางทีมันก็ดีแล้วที่จบความสัมพันธ์แบบนี้ และจะได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่ของทั้งสองคนอีกที หลังจากนี้คงจะมีไร่อ้อยเบ่งบานเต็มไปหมดมั้งนะ อิคุณพ. นี่เล่ห์เหลี่ยมเเพรวพราว
-
อ่านจบแล้วสะโหลสะเหลเซแซ่ด ๆ มาก
ก่อนอื่นคือสงสารทั้งหมอทั้งคุณพ. เลย
แต่ก็นะ... จุดเริ่มต้นของการที่หมอกับคุณพ.มาสานความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกนี่มันเริ่มจากตรงไหน สองหนุ่มเองเคยรู้บ้างไหม?
หมอที่ดูเหมือนจะมีสติมากกว่า แต่ทำไมพอเราอ่าน ๆ ไป... เรากลับรู้สึกว่าใจหมอเองก็ขุ่นมัวไม่สดใสไม่ต่างกัน
ส่วนคุณพ. เวทนามันที่สุด เพราะมันทำผิดซ้ำ ๆ ทั้งที่มันก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่มันทำอยู่น่ะคือความผิดที่บางคน เขาเลือกหักห้ามใจไม่ทำ
ไม่รู้ว่าที่ห่างกันไปจริง ๆ นี่ไอ้คุณพ.มันจะคิดอะไรได้... ความรักที่มันรู้จักก็ดันผ่านภาษากายหาได้ใช้ใจคุยกันไม่เสียอีก
เฮ่อ! จุด ๆ นี้ สงสารหมาสองตัวมาก มันคงจะงงนะที่พ่อหมอของมัน สามวันดีสี่วันไข้
แต่ไม่เป็นไร... เราจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน คอยเป็นกำลังใจให้หมอ คุณพ. และหมาทั้งสองเอง!!
(งงตัวเองเหมือนกันว่ารวบตึงมาถึงจุดนี้ได้ยังไง ทั้งที่เขียน ๆ ไปก็ยิ่งหาทางลงไม่เจอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ :กอด1:
-
Hello
“Good Morning Joe”
“Morning Alex” โจ้ผู้พึ่งฟื้นจากการจัดการกองสิ่งของและเอกสารการเรียนในอพาร์ตเมนต์ขนาดใหญ่ อยู่แถวเมืองท่าทางตอนใต้ของอเมริกา เอ่ยทักทายคุณป้าร่างท้วมเป็นผู้ดูแลที่นี่
โจ้เปิดประตูออกมาเพื่อจะออกไปข้างนอก ประสบการณ์การใช้ชีวิตคืนแรกในต่างประเทศของหมอไม่ค่อยจะดีนัก เนื่องจากไอ้ห้องข้างๆ เปิดเพลงเสียงดังตลอดคืน
เขาขมวดคิ้วน้อยๆ กับการตัดสินใจผิดพลาดที่เชื่อไอ้บีมเพื่อนยาก ว่าอพาร์ตเมนท์ที่นี่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ มีคนรู้จักแนะนำมา ทั้งราคาถูกและกว้างโอ่โถง ทั้งใกล้กับมหาวิทยาลัย
เรื่องนั้นหมอไม่เถียง... แต่ถ้าชีวิตอีกสองปีต่อไปนี้จะต้องทนกับเสียงดัง โจ้ยอมย้ายไปที่อื่นดีกว่า
หมอเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ เพราะอเล็กซ์บอกว่ามีห้างเล็กๆ ที่เปิด 24 ชม.อยู่แถวๆ ต้นหาด หมอเดินตามทางที่ผู้คนออกมาวิ่งในยามเช้า อากาศค่อนข้างจะเย็นจัดแต่ก็สดชื่นดีเหมือนกัน
หมอมองหมาพันธุ์ท้องถิ่นสองตัวกำลังวิ่งตีคู่นำเจ้าของอยู่ข้างหน้าแล้วคิดถึงหมาตัวเอง หลังจากบอกพ่อเรื่องเรียนต่อไม่นาน โจ้ก็ลาออกจากโรงพยาบาลและใช้เวลาเกือบหกเดือนที่เหลือย้ายกลับบ้านใหญ่เพื่อให้หมาเตรียมตัวเปลี่ยนที่อยู่ ทั้งให้ตัวเองเตรียมตัวเรื่องภาษาและเริ่มปูพื้นฐานในเรื่องที่ตัวเองจะเรียน
หกเดือนที่วุ่นวายนั้นหมอใช้ชีวิตอยู่กับไอ้สองตัวใหญ่นั้นแทบทุกวัน เรียกได้ว่าถ้าสิงกันได้ก็คงทำไปแล้ว ไอ้เบ็กที่อายุย่างสองขวบมีร่างโตเต็มวัยน่าจะพอๆ กับหมีโพลาร์สีขาวส่วนไอ้พายที่ตอนเด็กมีขนสีน้ำตาลเข้มพอเริ่มโตแล้วขนกลับสีอ่อนลง
ทั้งสองตัวค่อนข้างเลี้ยงง่าย เชื่อฟังคำสั่ง ไม่กัดสิ่งของถือว่านิสัยดีทีเดียว ยกเว้นแต่การออกไปในสวนแล้วขุดดินเป็นรูรวมถึงทำหญ้าของพ่อเละก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ก็ยังคิดถึงอยู่ดี
โจ้มองทัศนียภาพของเมืองใหม่ที่ต้องมาอยู่แล้วยิ้มน้อยๆ ให้กับตัวเอง ฝั่งขวาของหมอเป็นทะเลสีครามมีหาดสีขาวสะอาดตัดกับท้องฟ้าสีใส ส่วยฝั่งซ้ายเป็นถนนและภูเขาเตี้ยๆ ที่ทอดยาวไปตามหาด ที่นี่น่าอยู่มากอย่างที่พ่อบอกไว้จริงๆ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพี่เสือถึงบอกว่าไม่อยากอยู่ อาจจะเป็นเพราะบางทีพี่เสือเจอที่ที่อยากอยู่มากกว่านี้ก็เป็นได้
“Sorry”
โจ้ยิ้มและส่ายหน้าเป็นเชิงไม่เป็นไรให้กับผู้ชายตัวใหญ่ที่วิ่งอยู่แล้วหลบหมาจนเผลอมาชนหมอเข้าจนเซ
หมอไม่เคยคิดว่าตัวเองตัวเล็ก แต่พอได้เข้ามาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่คนตัวใหญ่ถึงกับเซ็งชีวิต
จะว่าไปแล้วเขาเองก็ไม่ได้เจอกับคนตัวใหญ่ที่เคยรู้จักและเคยอยู่ข้างบ้านนานแล้วเหมือนกัน หลังจากวันนั้นก็ไม่มีเบอร์แปลกๆ คอยโทรมากวนอีก มีแค่ข้อความที่ส่งมาเกือบทุกวัน มีของส่งมาบ้างตามโอกาส
โจ้ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรไปและก็ไม่ได้ยินดีกับการหายไปของใครคนนั้นเสียทีเดียว เขายังเห็นข่าวคราวของคุณพ. บ้างตามอินเตอร์เน็ต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว แต่ก็ไม่ได้คลิกเข้าไปอ่าน
“Good morning” เสียงเอ่ยทักทายของน้องๆ พนักงานในห้างดังขึ้นเมื่อหมอเดินผ่านประตูบานเลื่อนอัตโนมัติเข้ามา
ในนี้อุ่นกว่าข้างนอกมาก เขาหยิบตระกร้าสีแดงเป็นอย่างแรกก่อนจะเดินหาสิ่งประทังชีวิตในวันนี้และวันต่อๆ ไป ทั้งขนมและเครื่องดื่มยี่ห้อไม่คุ้นตา ทั้งอุปกรณ์เครื่องมือเครื่องใช้ที่ไม่เคยเห็น โจ้ขลุกอยู่ในนั้นเกือบสองชั่วโมง ถึงได้เดินกลับบ้านใหม่ของตัวเองด้วยถุงของใช้และของกินเต็มสองไม้สองมือ
ด้วยความเคยชินหมอคิดเอาเองว่าเดี๋ยวค่อยนั่งแท็กซี่กลับ พอเดินออกมาถึงได้นึกออกว่าที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย เพราะฉะนั้นแล้วคุณหมอผู้ไม่ชินกับอากาศเย็นจึงต้องหิ้วถุงที่มีน้ำหนักหลายกิโลฝ่าลมหนาวเดินกลับบ้านอย่างน่าสงสาร
“กูมาทำอะไรที่นี่วะ” โจ้บ่นไปเดินไปในทิศทางเดิมกับขามา
.
.
.
“เอ่อ…” หมอโหดผู้ใช้ภาษาอังกฤษได้ดีเฉพาะคำศัพท์ทางการแพทย์ ส่วนการโต้ตอบแบบมนุษย์ธรรมดาค่อนข้างย่ำแย่
กำลังคิดหาคำพูดที่จะบอกคนข้างห้องที่ดูเหมือนพึ่งจะกลับมาจากการวิ่งในตอนเช้าแถมกำลังก้มหน้าก้มตาไขกุญแจไปพลางคุยโทรศัพท์ไปพลางว่าอย่างไรดี เพราะใครคนนั้นยืนเอาตัวใหญ่ๆ ขวางทางที่แคบจนเดินผ่านไปไม่ได้
ตอนนี้โจ้มือชาจนเจ็บและเมื่อยมาก พยายามสบตากับคนข้างห้องที่สวมฮู๊ดปิดหน้าปิดตา และดูเหมือนจะไม่สำเร็จเพราะโจ้มองไม่เห็นหน้าของคนข้างห้องแต่อย่างใด
“No! I told you!!! $) @_) +_) _) ! $**) @” เสียงตวาดและประโยคร่ายยาวที่หมอฟังไม่ทันบ่นออกมาเป็นชุด
ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องข้างๆ จะไม่ได้ใส่ใจกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเลย
“Hello” หมอผู้อยากกลับเข้าไปในห้องอุ่นๆ เต็มแก่เริ่มส่งเสียงออกมาบ้าง แต่ก็เบาเกินกว่าที่จะเรียกร้องความสนใจจากคนที่ไม่ได้ใส่ใจกับการไขกุญแจแต่เอาสติไปจดจ่ออยู่กับการตวาดใส่มือถือไม่ได้อยู่ดี
“Hello โว้ยยย” หมอที่หนาวจนตัวชาทั้งโมโหหิวเอาความโหดที่อาจจะดีเลย์เพราะการเดินทางจากเมืองไทยมาใช้บ้าง
เขาตะโกนที่อาจจะไม่ดังมากแต่ความอำมหิตเต็มหลอด
“Can you move!!! ”
“Sorry...” คนที่ก้มหน้าก้มตาทะเลาะกับโทรศัพท์และกุญแจที่พอหนาวแล้วไขยากเหลือเกิน แถมคีย์การ์ดที่เคยมีก็ทำหาย ค่อยๆ เงยมาหาผู้มาใหม่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก
หมอหน้าหงิกเหมือนถูกแย่งของเล่นเริ่มเอะใจเมื่อเห็นสันจมูกโด่งโผล่พ้นฮู๊ดตัวใหญ่ออกมา ยิ่งเมื่อคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นให้เห็นเต็มตาโจ้ถึงกับตาโตอ้าปากค้างและปล่อยให้แผงไข่ไก่ในถุงพลาสติกตกลงไปกองกับพื้น...
นั่นไม่ใช่เพราะคนข้างห้องหล่อมากแต่อย่างใด
“เหี้ยยย! ” และคนข้างห้องก็ไม่ใช่สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำด้วย
“ผมไม่ใช่เหี้ยนะ” ใครคนนั้นว่าพร้อมยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ ทั้งๆ ที่สายตาพราวระยับนั่นก็ดูแปลกใจและตื่นเต้นไปในคราวเดียวกัน
“หมอมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่”
โจ้ลืมเลยว่าตัวเองหนาวและหิวมาก เขามองคนข้างบ้านไปด้วยประมวลผลสมองไปด้วย จะว่าบังเอิญก็คงไม่ใช่เพราะคนที่แนะนำที่พักตรงนี้มาเป็นเพื่อนของตัวเอง
ประโยคเก่าๆ ที่หมอคุยกับเพื่อนเริ่มผุดออกมาจากซอกหลืบความทรงจำทีละน้อย
‘จิงโจ้ กูมีอพาร์ทเม้นแนะนำใกล้ๆ ที่เรียนมึง เป็นของคนรู้จัก เขาเคยซื้อไว้เป็นห้องนอนห้องนึงห้องอัดเพลงห้องนึงแต่เขาไม่ค่อยได้อยู่’
คนรู้จัก...ก็คงอารมณ์เดียวกันกับตอนที่พายซื้อบ้านแล้วหมอบีมแนะนำหมู่บ้านเดียวกับหมอนั่นเอง
โถ...ชีวิตจิงโจ้
“ซอรี่ ไอแคนนอท สปีคไทย” หมอพ่นภาษาอังกฤษสำเนียงไทยแท้ออกมาก่อนจะคว้าถุงหูหิ้วที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมา ส่วนไอ้คนตัวใหญ่ๆ ที่ยืนขวางอยู่หมอจัดการเอาไหล่กระแทกให้พ้นทางแล้วเดินผ่านไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“ทำกันแบบนี้เลย” คนที่ถูกเขากระแทกจนเซว่าไปหัวเราะไปจนตาหยี พายช่วยหิ้วถุงของที่ยังเหลืออยู่บนพื้นแล้วเดินตามเอาไหล่ใหญ่ๆ ไปแซะไหล่เขาอยู่แบบนั้น
“นี่ห้องมึงสินะ” หมอที่ไม่เคยอยู่กับความหนาวนานๆ เดินผ่านกล่องระเกะระกะที่ยังจัดไม่เป็นที่ เขาเข้าไปเปิดเครื่องปรับอากาศ พลางกวาดสายตามองห้องโทนสีเข้ม
จะว่าไปแล้วห้องนี้ก็เป็นโทนเดียวกันกับห้องที่บ้านหลังนั้นของไอ้พายชัดๆ
“ครับ พอดีหมอบีมบอกว่าจะมีเพื่อนมาขอเช่า ตอนแรกผมไม่คิดว่าจะเป็นหมอ พึ่งมารู้ช่วงหลัง” พายบอกพลางวางถุงข้าวของเครื่องใช้ลงบนโต๊ะในครัวเล็กๆ ที่ถูกแบ่งออกมาจากบริเวณห้องโถงด้านหน้า
“ผมดีใจนะที่หมอมาที่นี่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมจะไม่มีวันรู้เลยว่าหมอไปอยู่ที่ไหน...”
พายบอกแล้วยิ้มน้อยๆ หลังจากนั้นพวกเขาคุยกันน้อยมาก หมอแทบจะไม่เล่าให้ฟังเหมือนเลย
“ผม...”
โจ้กำลังรื้อกล่องของที่ยังจัดไม่เสร็จเงยหน้าสบตากับคนตรงหน้า ทรงผมที่เคยไว้รองทรงยาวเหลือเพียงผมตัดสั้นที่ไม่ได้จัดทรง ร่างกายสูงใหญที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและผิวสีแทนดูแตกต่างไปจากเดิมนิดหน่อย แต่ก็บอกไม่ได้ว่ามันเกิดจากอะไร ซึ่งบางทีอาจจะเกิดจากบรรยากาศของต่างแดนก็เป็นได้
“ผมดีใจนะ ผม...”
จะว่าไปแล้วหมอเองก็ไม่ได้เตรียมใจหรือนึกถึงสถานการณ์แบบนี้ ว่าถ้าเกิดขึ้น หรือถ้าได้เจอกันอีกครั้งจะพูดอะไร จะรู้สึกยังไง
เขารู้แค่ว่า...ตอนที่ได้เห็นหน้าพาย ความกังวลที่จะต้องใช้ชีวิตคนเดียวที่นี่ก็หมดไป
อยากจะบอกเหมือนกันว่า...ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง แต่ก็ฟอร์มหนาเกินกว่านั้น
“หิว ไปทำอะไรให้กินหน่อย จะจัดของ” โจ้บอกพร้อมกับใช้ฝ่ามือตัวเองตบที่หน้าผากอีกคนไปหน
เขาว่าคนตัวใหญ่มานั่งทำหน้าสับสนเหมือนสาวน้อยนี่มันไม่น่าดูนักหรอก
“ครับ” พายตอบพร้อมกับยิ้ม
อากาศในห้องที่เคยเย็นเริ่มจะอุ่นขึ้นบ้างแล้ว โจ้จึงถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาออกแล้วเริ่มลงมือจัดของที่วางกระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง หมอนึกขันโชคชะตาที่ค่อยจะไม่เคยเชื่ออยู่หน่อย...ตลกดีเหมือนกัน
จะว่าไปแล้วบรรยากาศแบบนี้ก็เหมือนเดจาวู เมื่อก่อนหมอเองก็เคยไปฝากท้องที่ข้างๆ บ้านบ่อยๆ เคยอยู่ด้วยกันบ่อยๆ เหมือนกัน
“ไอ้ใบตองกับไอ้พายมันโตแค่ไหนแล้วหมอ”
“โตเป็นหมีกันหมดแล้ว” หมอก่อนจะหัวเราะออกมา
“จะว่าไปแล้วเมื่อคืนมึงสินะที่เสียงดัง” เมื่อกี้พี่แกยังพูดไปหัวเราะไปอยู่เลย แต่พอหันมาถามเรื่องเมื่อคืนกลับใช้เสียงเหี้ยมโหดจนคุณพ.ที่กำลังรื้อของในถุงเพื่อหาวัตถุดิบทำอาหารถึงกับสะดุ้ง
พายพยักหน้าน้อยๆ พร้อมกับตอบ
“ครับ ผมนึกว่าไม่มีใครอยู่ นึกว่าหมอจะมาอาทิตย์หน้า”
จะว่าไปแล้วหมอก็แอบแปลกใจกับรูปทรงของตึกนี้อยู่พอควร เห็นคนดูแลบอกว่าทุกชั้นจะมีห้องสูทตรงหัวมุมสองห้องที่แยกออกมา ห้องเหล่านี้ไว้สำหรับคนที่ชอบความเป็นส่วนตัว ทั้งกว้าง เป็นห้องคู่ที่ทอดตัวออกจากตึกสามารถมองเห็นวิวทะเลได้ชัดเจน
หมองงว่าทำไมค่าเช่าถึงได้ถูกนัก อารมณ์แบบเช่าคอนโดชั้นบนสุดเป็นเพนเฮาส์สุดหรูที่สุขุมวิท 33 แต่ค่าเช่าเท่ากับหอในของมหาวิทยาลัย
“ขอโทษนะครับ” โจ้เลิกคิ้วมองเจ้าของห้องพร้อมกับส่ายหน้าในเชิงว่าไม่เป็นไร
ในตอนที่โจ้ก้มลงหยิบหนังสือในลังกระดาษเขาก็ยิ้มให้กับตัวเอง ดูเหมือนอีกคนจะรู้จักคำว่า...ขอโทษ...อย่างจริงใจบ้างแล้ว
.
.
.
-
พายล้างผักไปพลางมองอีกคนไปพลาง เขายิ้มกว้างแบบที่ถ้าได้เห็นตัวเองหน้ากระจกคงตลกน่าดู ความจริงคุณพ.อยากจะตะโกนดังๆ แล้วกระโดดลงทะเลให้สมกับความดีใจ แต่ถ้าทำอย่างนั้นคงได้ตายก่อนมายืนคุยกับหมอแบบนี้แน่นอน
ในตอนแรกที่กลับมาตั้งหลักพายยอมรับเลยว่าเขาเคว้ง แม้จะเคยใช้ชีวิตเหลวแหลกได้คุ้มค่าเพียงใดแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ให้ใจกับใครสักคนไปมากขนาดนั้น
เขาเจ็บจนไม่เป็นอันทำงาน ปลีกตัวออกจากสังคม ไม่อยากคิดอะไรอยู่พักใหญ่ ทั้งโดนด่าจากเพื่อนร่วมงาน เพื่อนตัวเอง ในตอนนั้นถึงได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง และคงเป็นครั้งแรกที่เลือกจะโทษตัวเอง…
พายมันรู้แล้วว่าเขาผิดเองทั้งหมด แม้จะไม่ได้เปลี่ยนไปในทันทีแต่เขาก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นทีละน้อย
อย่างน้อยในตอนนี้ก็รู้จักคิดเยอะบ้างแล้ว
เขาเริ่มเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้างหลังจากได้คุยกับหมอ พายใช้โอกาสนั้นในการเสนอตัวเมื่อได้ยินว่าเพื่อนหมอบีมจะมาเรียนต่อ โดยการเสนอที่พักสุดถูกในราคาที่ลิงยังอยู่ได้
เขาซื้อห้องพักนี้ใหม่เมื่อหกเดือนที่แล้ว
โดยกำชับนักหนาว่าห้ามบอกหมอโจ้เด็ดขาด ซึ่งบีมผู้ไม่รอบคอบ ไม่เคยคิดอะไรได้ละเอียดอ่อนก็เออออห่อหมกกับเขาไปเรื่อย
“เฮ้ย! ” เพราะมัวแต่มองหน้าเขาพ่อคนหล่อเลยเอามีดปลายแหลมแทงฝ่ามือตัวเอง แม้จะไม่ได้เจ็บอะไรมากมายแต่อารามตกใจก็ทำเอาสะดุ้งได้เหมือนกัน
“ทำอะไร! ” หมอหน้าโหดวางของในมือลงแล้วสาวเท้าฉับๆ เข้ามาหา ก่อนจะดึงมือพายไปดูแล้วขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม
“ทำอะไรของมึงวะ” หมอเงยหน้ามามองพายด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะดึงมือใหญ่ไปล้างที่ซิงค์ล้างจาน
ฉากนี้อาจจะดูน่ารักเหมือนละครไทย ถ้าหากหมอไม่ได้เค้นมือมันแล้วเอาสบู่ถูๆ ที่แผลอย่างโหดเหี้ยม
“ผมแสบ”
“ทนเอาสิวะ”
ทนก็ทน...พายคิดในใจ
เขาลอบมองเสียวหน้าอีกคนแบบใกล้ๆ หมอดูมีน้ำมีนวลกว่าเดิมหน่อย บางทีคงเป็นเพราะได้พักผ่อนจากงานหนักที่ทำมาหลายปี ส่งผลให้ผิวขาวดูดีขึ้น ไม่ซีดเหมือนเดิม แก้มที่เคยตอบดูใสขึ้น และอากาศหนาวนั่นทำให้ทั้งแก้มนั่นจมูกโด่งแดงระเรื่อ
พายผู้จิตใจเริ่มเข้าสู่ความมืดดำกลืนน้ำลายไปหน
“แม่งเอ้ย” คุณพ. ผู้กำลังหงุดหงิดสบถ
“มันเจ็บขนาดนั้นเลยรึไง” หมอหรี่ตามอง
เจ็บตรงหัวใจนี่เลย… พายคร่ำครวญในใจก่อนจะยิ้มแหยๆ ให้อีกคนแล้วถอยไปทำกับข้าวต่อ เพราะแผลแค่นั้นไม่มีผลอะไรต่อความถึกของเขาเลย แต่ถึงแบบนั้นหมอก็เดินไปหยิบพลาสเตอร์ที่พกไว้เป็นประจำออกมาติดให้ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
“อย่าให้โดนน้ำ”
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มกว้างให้อีกคน
ในตอนที่หมอจะผละตัวออก คุณพ.ก็เอามือที่เจ็บคว้ามือหมอไว้ พอโจ้หันมามองหน้าด้วยคำถาม อีกคนก็เนียนทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“อะไรวะ” หมอบ่นก่อนจะบีบนิ้วที่เจ็บของคุณเจ้าของห้อง แล้วเดินจากไปอย่างเลือดเย็น ปล่อยให้พายร้องโอดโอยอยู่คนเดียว
“เจ็บนะหมอ! ”
“สมน้ำหน้ามึง! ”
.
.
.
การกินข้าวเช้าในเวลาเกือบเที่ยงของวันนั้นผ่านไปด้วยดี โจ้ว่าที่มีคุณเพื่อนบ้านนี่ก็ดีอยู่ไม่น้อย เขารู้สึกวางใจเรื่องที่อยู่และเรื่องการใช้ชีวิตไปได้เยอะ จะได้ไปใส่ใจกับการเรียนแทน
“ง่วงเหรอครับ” พายถามเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มกินไปหาวไป ดูๆ แล้วก็น่ารักดีแต่สงสารหมอเหมือนกัน
“อือ เมื่อคืนไม่ได้นอน บนเครื่องก็นอนไม่หลับ”
โจ้ผู้พึ่งเดินทางมาถึงดินแดนแห่งเสรีภาพเมื่อวานนี้ยังเพลียและก็ล้าอยู่มาก เขารีบจัดการไข่เจียวกับสลัดผักตรงหน้าให้หมด ก่อนจะขอตัวไปนอนอย่างเสียมารยาท และที่นอนของหมอก็ไม่พ้นโซฟาหนังตัวยาวตรงห้องโถง เพราะแต่เดิมแล้วห้องนี้เป็นห้องเปล่า เมื่อคืนก็นอนที่โซฟาตัวนี้ ผ้าห่มก็อาศัยเสื้อโค้ทตัวเอง
“หมอไปนอนห้องผมดีกว่า” เจ้าของห้องตัวจริงที่เพิ่งจะเก็บกวาดครัวเสร็จเดินมาหาอีกคนที่ยังขยับตัวยุกยิกเพราะนอนไม่สบายตัว
พายสั่งเฟอร์นิเจอร์มาที่ห้องนี้แล้วตั้งแต่วันก่อน แต่กำหนดส่งเป็นอาทิตย์หน้า เพราะคิดว่าจะมาอาทิตย์หน้า แต่ดันมาก่อนตั้งหนึ่งอาทิตย์ ถึงยังเตรียมอะไรให้ไม่เสร็จ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หลับ” เสียงของหมอแหบลงถนัด อย่างกับว่ากำลังจะไม่สบาย
“ผมรู้ แต่เดี๋ยวตื่นมาเมื่อยกว่าเดิมจะแย่เอา ไปนอนห้องผมไหม นอนจนกว่าเฟอร์นิเจอร์จะมาส่ง”
“แล้วมึงนอนไหน” โจ้เหล่ตามอง
พายยกมือขึ้นสองข้างเพื่อบอกว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจ
“ผมนอนเช้า แต่งเพลงกลางคืน”
“แต่ไม่เสียงดังๆ ” พายรีบบอกจนลิ้นพันกัน หมอลอบขำ
เขาเองก็ไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดที่จะปฏิเสธเตียงนุ่มๆ หรือฝืนสภาพร่างกายตัวเอง หมอค่อยๆ ยันตัวขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าใบเล็กที่ๆ ใส่ของส่วนตัวจำพวกพาสปอร์ต เงินและโทรศัพท์มือถือด้วยสภาพเพลียสุดๆ
ก่อนจะเดินตามเขามาต้อยๆ ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ขนาดใหญ่ ซุกตัวเข้ากับผ้าห่มผืนหนา ปฏิเสธไม่ได้ว่าเคยได้กลิ่นหอมอ่อนๆ มาจากที่ไหนสักที่ พอนึกออกว่าเป็นกลิ่นเดียวกันกับเจ้าของห้อง ใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็หลับไปอย่างง่ายดาย
เจ้าของห้องตัวจริงเดินเข้ามาในห้องนอน เห็นอีกคนหลับไปแล้ว พายนั่งลงบนเตียงของตัวเอง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่ให้ พายมองหน้าคนที่ไม่ได้เจอนาน เขาคิดอะไรมากมายในหัว อยากจะลองตบหน้าตัวเองแรงๆ ดูสักทีเหมือนกันว่านี่ไม่ได้ฝัน
พอนึกย้อนไปว่าเขากับหมอเองเคยทำอะไรด้วยกันมาหลายอย่าง เคยเสียใจ เคยร้องไห้หรือแม้แต่เคยจูบกัน พายก็ได้แต่ยิ้ม
พายคิดว่าตอนนี้คงโอกาสสุดท้ายของตัวเอง ถึงอยากจะล้มตัวลงไปนอนกอดอีกคนแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากจะพลาดอีก ไม่อยากให้อีกคนหายไปไหน
เลยทำได้แค่แตะนิ้วที่แก้มอีกคนเบาๆ ก่อนจะลุกไปทำงาน
.
.
.
‘Trrrr’
“ครับพี่กวาง ถึงแล้ว”
“ได้ๆ ไว้จะถ่ายรูปให้ดู สวยแบบที่พ่อบอกจริงๆ ”
“ห๊ะ ไอ้เบ็กขุดหญ้าอีกแล้ว เดี๋ยวมันโดนปู่ดุ”
“ครับ”
เจ้าของห้องนอนกว้างตื่นมาด้วยเสียงหัวเราะของอีกคนในตอนเช้าตรู่ พายหลับไปในตอนเกือบเช้า เห็นหมอนอนที่มุมหนึ่งของเตียง พายเลยจัดการยึดเตียงอีกครึ่งเป็นของตัวเอง
เขายันตัวลุกขึ้น นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยเพราะจำได้ว่าตอนหลับไม่ได้ห่มผ้า แต่ตื่นมามีผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวอยู่ผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวอยู่
“โจ้” คุณพ.กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เรียกอีกคนที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลกันนัก
“จิงโจ้”
“ห๊ะ! ” หมอหันมาหาคนที่บังอาจเรียกชื่อเล่นตัวเองด้วยความไม่พอใจ
หมอกดวางโทรศัพท์ ก่อนจะบอกเจ้าของห้อง
“กูเป็นพี่มึง”
แต่อีกคนไม่ได้ใส่ใจ
“แล้วไงจิงโจ้ ผมว่าเรามาเรียกชื่อกันดีกว่า” คุณพ.ว่าพลางยิ้มกว้าง
“ไม่เอาโว้ย” หมอหน้าหงิกเป็นปลาบู่ เพราะไม่ชอบคำว่าจิงโจ้จริงๆ
“มันไม่เพราะไม่ใช่เหรอครับ กูมึงอะไรเนี่ย ฝรั่งเขาก็เรียกชื่อกันเป็นปกติ ไม่เห็นต้องมีพี่มีน้องอะไรเลย”
“แล้วไง”
“เรียกผมดีๆ สิจิงโจ้ Call me Pie, Your cutie pie” เจ้าของห้องหัวเราะสนุก แต่อีกคยขมวดคิ้วแน่นกับการแซว
“ไอ้เหี้ยนี่” หมอบ่น ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกรียจ จริงๆ ก็ยังไม่อยากตื่น แต่พี่กวางโทรมาหาแต่เช้า
“นี่พาย ไม่ใช่เหี้ย” พายบอก
“ขยับไปเลย” หมอบอกคนที่นอนแผ่กินพื้นที่เกือบทั้งเตียง
“เมื่อคืนก็เบียด ไหนบอกทำงานกลางคืนไงวะ” โจ้บ่น แต่ก็สอดตัวลงไปยังผ้าห่มผืนเดิม เอาเท้าสะกิดขาอีกคนให้ขยับไปหน่อย
“เชิญครับๆ ” พายบอกพร้อมกับขำ เขาขยับไปชิดอีกฝั่งให้หมอได้นอนแบบสบาย
ความอุ่นในผ้าห่มผืนเดียวกันให้ความรู้สึกแปลกอยู่หน่อย เหมือนกับระยะห่างเกือบปีนั้นไม่เคยเกิดขึ้นจริง
“นอนตามสบาย นี่เตียงกูเอง” หมอยักคิ้วให้อีกคนแล้วหลับตาลงนอนใหม่อย่างสบายใจ
ปล่อยให้พายเอาแต่ยิ้ม
“ตามสบายครับ”
.
.
.
TBC.
______________________
นอนเตียงเดียวกันเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ;_;
-
ถ้ามองข้ามเรื่องนังน้องเนย
กับเรื่องของอิคุณ พ.ที่ไม่รู้ว่าเคลียร์กันหรือยัง
ก็ถือว่าเป็นตอนที่หวานมากตอนนึงเลยค่ะ
ไม่รู้ทำไมแต่อยากกอดหมอโจ้มาก ฮ์้ออออออออ
-
:-[
-
:ling1: :ling1: :ling1:
ยิ้มแก้มแตกมากตอนนี้อะ โอ๊ยยย มุ้งๆมิ้งๆไม่ไหวล้าววว คุณพ.กับหมอโจ้น่ารักเกิ๊น หัวใจพี่ทนไม่ไหว :hao3:
รอลุ้นตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้วค่ะ หมอโจ้น่ารักมากเลย คุณพ.ก็มิ้งมาก
ขอบคุณสำหรับตอนดีๆแบบนี้นะคะ อิอิ :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เห้อออ มุ้งมิ้งมาก เยียวยาตอนก่อนๆ อย่างแรง คุณพ. สู้ๆ เย่!
-
นับหนึ่งกันใหม่เนอะ
-
ขำหมออะ 55555555
-
ความบังเอิญเกิดขึ้นไม่ได้เสมอไป ดังณต้องพยายามนะคุณ พ.
-
หึหึหึหึหึ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ห่างกันตั้งเกือบปีแน่ะ คุณหมอใจแข็งแท้
ป.ล. เบ็กน่ารัก :mew1:
-
เวลาจะช่วยเยียวยา บรรยากาศดี๊ดีระหว่างสองคน พายนี่อยากหอมแก้มหมอโจ้ใจจะขาด
รอบนี้พายไม่นกแน่ แถมต่างแดนแบบบรรยากาศเป็นใจอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
รักหมอโจ้มากจนไม่อยากยกให้พายอ่ะ
-
บุญครั้งสุดท้ายนะคุณพ. ถ้าตัดเรื่องที่หมอโทรคุณกับน้องเนย
ตอนนี้รู้สึกหวานๆ มุ้งมิ้งแบบสายโหดของหมอ o13 :laugh: :laugh:
-
ไหนที่สึด เอ้ย ในที่สุดดดด ก็ได้เจอกันสักที นะฮ้าาา ดีใจล้วยยยๆ
-
ความบังเอิญไม่มีอยู่ในโลก
พายได้เจอหมออีกครั้ง
ถึงโจ้จะทักกันคำแรกว่าเหี้ยก็เถอะ
แถมจะเรียกไอ้เหี้ยแทนชื่อ ก็ดีใจใช่ป่ะ
เริ่มต้นใหม่ทั้งพายและหมอ
-
:mew5: กำลังจะดีแต่ติดที่มีชื่อเนยโผล่มา
อย่าบอกนะว่ากลับมาคบกัน ไม่เอานะคะหมอโจ้
เราต้องเชิดๆ เริศๆสิคะ เล่นตัวเข้าไปอย่าให้ใครได้เราง่ายๆ ทั้งเนยทั้งพายนั่นแหละ เหอๆ
-
:กอด1:
-
บังเอิญ(?) โลกกลม พรหมลิขิต สุดๆ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
เริ่มต้นกันใหม่นะ พี่่หมอกะน้องพาย
-
เดี๋ยวนะคะ นังเนย นี้ มายังไง? :m31:
-
ไม่มีความบังเอิญ :katai3:
เริ่มต้นใหม่กันนะ คุณ พ. ก่ะหมอ :katai2-1:
ชื่อน้องเนย นี่ยังไงมาทำไมอีก อาร๊ายยยยยยย
ไม่ดราม่าละสิ อยากเห็นเค้าหวานกันอ่ะ
:ling1:
-
:pig4: :pig4:
-
นังเนยยังอยู่อีกเหรอเนี่ย :m31:
-
ป๊าด! เนื้อคู่กันแล้ว คงจะแคล้วกันไม่ได้
อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้เลย (แม้จะรู้ว่าคุณพ.มันพยายามจัดฉากให้หมอมาอยู่ด้วยก็เหอะ)
ดีใจอ่ะ ดีใจแทนพ่อไอ้เบ็กเหลือเกิน อย่างน้อย ๆ ก็จะมีโอกาสได้ค่อย ๆ แทรกซึมอยู่ในชีวิตประจำวันของหมอมากขึ้น
และหมอเองก็จะได้เห็นพายที่ปฏิวัติตัวเองเป็นคนใหม่อย่างช้า ๆ ไปพร้อม ๆ กันด้วย
ค่อย ๆ เติบโต ค่อย ๆ ประคับประคองกันไปนะ
อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขเมื่อมีกันและกันอยู่เคียงข้างเสียที
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^ :กอด1:
-
ตามมาเจอกันจนได้
:impress2:
-
ดีใจที่เค้าได้มาเจอกันแล้ว แต่ก็ยังมีเนยโผล่มาอีกจนได้
-
ความบังเอิญไม่เคยมีอยู่จริงเลยหมอโจ้ 555555555555555
นี่มันหมอบีมลิขิตชัดๆ
-
เปิดเรื่องมาตกใจนึกว่าอ่านข้ามตอนไหนไปซะอีก ฮ่าๆๆคาดว่านอกจากพายจะแอบเสนอตัวแล้วเชื่อว่าหมอบีมต้องรู้เห็นเป็นใจด้วยแน่ ถึงพี่แกจะไม่ค่อยแคร์โลกแต่พี่แกใส่ใจคนรอบข้างนะ แล้วเนยนี่เกี่ยวไรหว่าอย่าบอกนะว่ากลับมาหาหมอโจ้อะ ไม่นะไม่น่าใช่ ช่างเถอะ ขอแค่ตอนนี้หมอกับพายเป็นแบบนี้ก็โอแล้ว
-
เรื่มต้นกันใหม่อีกครั้ง ในที่ใหม่ๆๆนะจิงโจ้ พาย :hao4:
:กอด1: :pig4: :L1:
-
อ่านไปก็ยิ้มตามไปเหมือนกันค่ะคุ๊น
พรหมลิขิตชัดๆถึงได้มาเจอกันเนี่ย
เจอกันคราวนี้เค้าฟุ้งฟิ้ง มุ้งมิ้งกันเชียว
-
ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้ง ครั้งนี้ขอให้เป็นการเริ่มต้นที่ดีด้วยนะ
แล้วชะนีนั่นมันจะกลับมาหาโจ้หรอ?? แต่เราว่าโ7้เจ็บมาเยอะคงไม่กลับไปหรอก เอ๊ะ!! หรือว่านางจะทำอะไร
-
เนยค่ะ ยังอยู่ ?
-
หนีไม่พ้นแล้วมั้งเนี่ยะ
-
คุณ พ. สู้ๆ เราเชียร์คุณ พ. ถ้าคุณ พ. เปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีได้เราก็ยินดี
เราอยากให้หมอมีความสุข คุณ พ. พยายามหนักหน่อยนะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ห่างกันตั้งนาน แต่พอกลับมาเจอกัน ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม จิงโจ้มันจะซึนไปไหน ทั้งที่อยู่ใกล้กันต่างคนต่างก็มีความสุขแท้ๆ
นังเนยนี่เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดเสียที มาแค่ชื่อแต่ทำบรรยากาศดีๆ(ของคนอ่าน)หายเกลี้ยง :beat:
-
้กลียดชื่อเนยมากค่ะ อัปเปหินางออกจากเรื่องนี้ไปเลยได้มั้ย
จริงๆเลิกยุ่งกับพายก็พอละ เราคิดว่าโจ้คงไม่กลับไปยุ่งกับนางอีกแน่ๆ แต่ๆๆ คุยโทรศัพท์กับนางทำไมคะหมอ!!!!
-
นังน้องเนยยังอยู่เหรอ!!!
-
เมื่อก่อนเป็นคนข้างบ้าน ตอนนี้เป็นคนร่วมบ้านแล้วค่า
-
เนยนี่อะไรยังไง ทิ้งไปหาผู้ชายใหม่แล้วยังกล้ากลับมาคุยอีกเรอะ จะว่าไปทั้งแฟนเก่าเนย อดีตแฟนใหม่เนยแต่จริงๆเป็นแค่กิ๊กหมายเลขสี่ ทั้งสองคนโคจรมาเจอกันด้วยความไม่บังเอิญสุดๆ แล้วก็จะได้กันอยู่แล้วนะ เนยเปลี่ยนสายเถอะ แฟนหล่อนสองคนจะหันไปกินกันเองเนี่ย พิจารณาตัวเองได้แล้วลูก
-
แสดงว่าห่างหายกันนาน ทำไมพอมาเจอกันมันน่าหยิกแบบนี้
ส่วนเรื่องนังน้องเนยนี่ยังไง เคลียร์กันหรือยัง เขาจะรักกันยังไงหนอ
-
โอ๊ยยย เขินมาก มุ้งมิ้งสุดๆ :z3: :o8: :-[
-
น่ารัก!!!! :mew1: :o8:
-
อยากให้รักกันเร็วๆจัง แลดูน่าสงสารพายจังอ่ะ :hao4:
-
เนย ยีงมีส่วนร่วมซินะ 555 รู้สึกตอนนี้มันละมุนจังครับ ดูเรื่อยๆสบายๆ ชอบจัง
-
อมยิ้มเลยอ่ะ เจอกันแล้ว ดีใจอ่ะ
รอลุ้นต่อออออ
-
“นี่พาย ไม่ใช่เหี้ย”
มาในโหมดมุ้งมิ้งได้เน๊อะ
อ่านซ้ำทีไรยิ้มทุกทีเลย
:z2:
-
:impress2:
-
ชอบ ชอบ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
.......
-
เริ่มต้นครั้งใหม่ ไฉไลกว่าเดิม 5555
-
เกลียด
“จิงโจ้”
“จิงโจ้...”
หมอผู้ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเพราะมัวแต่อ่านหนังสือทบทวนบทเรียน หลังจากเปิดเรียนได้หนึ่งอาทิตย์ เบื่อไอ้ผู้ชายห้องข้างๆ ที่มายืนแหกปากเรียกแต่เช้ามาก แถมเรียกชื่อที่หมอไม่ค่อยชอบ
“อะไรของมึง” จิงโจ้ที่เขาเรียกเปิดประตูออกมาถามด้วยเสียงห้วน
“ไปวิ่งกัน”
โจ้มองผู้ชายตัวใหญ่ในชุดเตรียมวิ่งยามเช้า หมอผู้ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธ
“ไม่ไป กูง่วง” เขาบอกห้วนก่อนจะปิดประตูลง แต่ก่อนที่ประตูไม้บานนั้นจะปิดสนิท อีกคนก็แทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว แถมวิสาสะเดินเข้าห้องโดยที่ไม่ถอดรองเท้าวิ่งของมันออกก่อน
“นี่จิงโจ้ได้นอนยัง”
พายกวาดสายตามองโต๊ะหน้าทีวีที่เต็มไปด้วยหนังสือและเอกสารต่างๆ รวมถึงคอมพิวเตอร์หน้าจอยังสว่างจ้า
“จะไปวิ่งก็ไป อย่ามากวน” โจ้ออกปากไล่ผู้บุกรุกก่อนจะเดินกลับไปที่โซฟาตัวเดิม แล้วนั่งลงบนพื้น เอาหลังพิงโซฟาหนังเพื่อหันหน้าเข้าหาทีวีและวางของบนโต๊ะเตี้ยๆ ตัวนั้น
“จิงโจ้ทำอะไร” พายนั่งลงข้างๆ หมอ มองคุณหมอผู้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้น ในมือนั้นกำลังรวบรวมกระดาษที่จดทุกอย่างด้วยลายมือของตัวเองขึ้น
“จิงโจ้…”
“เดี๋ยวกูจะฟาดด้วยรีโมต มึงเรียกจิงโจ้มากี่รอบแล้ว” หมอหันมาตวัดสายตาดุใส่ ถ้าเป็นคนปกติคงกลัวหัวหดวิ่งหนีไปแล้ว แต่นี่คือคุณพ. ถึงไม่กลัว ไม่วิ่งหนีแถมยังเอาลำตัวโตเบียดเขาเข้าไปเพื่อมองดูจอคอมพิวเตอร์อันเป็นที่รู้กันว่าเป็นของส่วนตัว แต่พายก็ไม่ได้ใส่ใจ
“นี่อะไรครับ” พ่อมือกีตาร์ชี้ไปที่คอมพิวเตอร์พกพา หน้าจอเต็มไปด้วยตัวหนังสือภาษาอังกฤษยุบยับ
“กูฟังภาษาอังกฤษยังไม่คล่องเท่าไหร่ เวลาเรียนเลยงงๆ ต้องมานั่งสรุปเอง ความจริงต่อให้เรียนเป็นภาษาไทยก็ต้องมานั่งทบทวนอยู่แล้ว” หมอบอกทั้งพยายามเก็บกระดาษที่กระจัดกระจายมาเรียงเป็นหมวดหมู่ โดยใช้กระดาษโพสต์อิสแต่ละสีเรียงไว้
“อย่าบอกนะว่าหมอไม่ได้นอนทุกคืน” พายที่ปกติออกทัวร์เป็นอาทิตย์หรือเป็นเดือน นานๆ ได้กลับมาที่นี่ที วาดฝันไว้ว่าหมอต้องอยู่อย่างสบายและมีความสุขในบ้านของตัวเอง...แต่ดูท่าจะไม่ใช่แบบนั้นเสียแล้ว
“จริงๆ จะอ่านตอนกลางวันก็ได้ แต่กูเป็นโรคจิต ถ้ายังไม่รู้เรื่องจะนอนไม่หลับ แล้วกลางคืนมันมีสมาธิกว่าด้วย” โจ้เว้นหายใจเพียงครู่ก่อนจะพูดต่อ “ก็เหมือนมึงที่นั่งแต่งเพลงทั้งคืนไม่หลับไม่นอนนั่นแหละ”
ดูเหมือนตอนนี้คนโง่อย่างพายจะเข้าใจอะไรเพิ่มบ้างแล้ว ถึงการทำงานไม่ได้สบายนักแต่เขาก็มีความสุขที่จะทำ เหมือนหมอเองที่กำลังนั่งจัดชีตให้เป็นระเบียบอยู่ตอนนี้
คนที่กะจะไปวิ่งลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“เอาข้าวต้มไหม เดี๋ยวผมทำให้ แล้วโจ้ค่อยไปนอน”
หมอโจ้ฟังวิวัฒนาการชื่อของตัวเองที่ถูกตีสนิทขึ้นเรื่อยๆ แต่หมอเบื่อเกินกว่าจะบ่นอะไรนอกจากโบกมือไล่ให้อีกคนไปทำสิ่งที่อยากทำ ส่วนตัวเองนั่งเก็บกระดาษและหนังสือทั้งหมดให้เข้าที่
ซึ่งสิ่งที่อยากทำในเช้าวันนี้ของคุณพ.ไม่ใช่การไปวิ่งแล้ว เขายืนยิ้มหน้าระรื่นทำนั่นนิดนี่หน่อยในครัว ไม่นานนักข้าวต้มซุปไก่และไข่คนก็เสร็จเรียบร้อย
หมอเดินตามเสียงเรียกของอีกคนไปที่โต๊ะกินข้าวตัวเล็กๆ ที่แต่เดิมมีเก้าอี้เพียงตัวเดียว แต่ตอนนี้ไม่รู้อีกคนไปขนเก้าอี้อีกตัวมาจากไหน
“ถ้ามีกระเทียมเจียวกับผักชีคงดี” พ่อครัวจำเป็นว่าก่อนจะลากเก้าอี้นั่งลงบ้าง
หมอมองท่าทีเป็นธรรมชาติของอีกคนที่ไม่เคยเห็น แม้มันจะไม่กี่วินาทีเมื่อครู่แต่ก็ทำให้ฉุกคิดอะไรได้หลายอย่าง อย่างเช่นว่าคนๆ นี้อยู่ในที่แห่งนี้มานานแค่ไหนแล้ว และปกติใช้ชีวิตอยู่เช่นไร เคยนั่งที่โต๊ะนี้มากี่ครั้งแล้ว
“แค่นี้ก็พอแล้ว” หมอบอก ก่อนจะตักข้าวต้มคำแรกเข้าปาก
โจ้เองทำงานหนักมาหลายปี ถึงเคยไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเรื่องอาหารอะไรอร่อย ตัวเองชอบกินอะไร หมอที่ปกติกินเพื่ออยู่อย่างเดียวเงยหน้ามองอีกคน
“อร่อยดี ขอบใจนะ”
พายเลิกคิ้วมองอีกคน ก่อนจะจุดยิ้มเล็กๆ ที่่มุมปาก
พายเองค่อนข้างจะมั่นใจว่าชีวิตมันที่ผ่านมาเขาใช้ค่อนข้างจะคุ้ม อยู่และเติบโตมาในหลายที่ ดีบ้างร้ายบ้าง ทำให้เด็กที่โตและยืนขึ้นมาด้วยขาตัวเองอย่างเขาขาดประสบการณ์บางอย่าง
อย่างการที่ถูกใครบางคนขอบคุณด้วยความจริงใจแบบนี้...พายไม่ค่อยได้เจอนัก บางทีคงเป็นความสุขที่ได้ให้แบบที่หมอเคยบอกก็เป็นได้
พายลอบมองกิริยาของอีกคนที่ไม่ได้ต่างจากผู้ชายทั่วไป แล้วก็ลองคิดเป็นรอบที่ล้านว่าทำไมเขาถึงได้ติดใจหมอนัก ในตอนแรกที่ตกหลุมรักพายแอบคิดว่าคงเป็นความหลงฉาบฉวยเช่นเคยอย่างที่เคยเป็นกับคนอื่นๆ
...แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่ใช่...
“หมอโจ้”
สิ้นเสียงเรียก อีกคนก็เงยหน้ามามองกัน
“อะไร” หมอถามหน้าดุ เพราะกำลังตั้งใจกินข้าวอยู่
พายยิ้มกว้างให้เขา ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่มีอะไรครับ”
...ก็แค่อยากเรียกชื่อเขา และมองหน้าเขาเท่านั้น…
.
.
.
.
หลังจากมื้อเช้าพายก็ออกไปวิ่งด้วยท้องที่หนักอึ้ง เช้าวันนี้อากาศไม่เย็นนัก คงเพราะเริ่มเข้าหน้าร้อนแล้ว เลยเห็นมีคนออกมาเล่นเซิร์ฟอยู่ประปราย และหนึ่งในนั้นก็คือเดฟเพื่อนในอพาร์ทเมนต์เดียวกัน
พายมักจะเจอเดฟบนลิฟต์บ้าง ที่ห้างบ้าง แต่ที่บ่อยที่สุดคงจะเป็นเวลาออกกำลังกายยามเช้าเช่นนี้
“ช่วงนี้ไม่มีทัวร์เหรอ” หนุ่มอเมริกันบ้ากล้ามหัวทองเดินเปลือยกายครึ่งตัวมาหาอีกคนที่ยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ถนนริมหาด
“ไม่เชิง วันนี้หยุด” พายตอบพลางมองไปที่คลื่นสูงเกือบ 3 เมตร คงต้องรอให้ร้อนกว่านี้อีกนิด คุณพ.หนุ่มฮ็อตแห่งหาดนี้จะได้ขุดชุดเซิร์ฟบอร์ดของตัวเองออกมาบ้าง
“ทำไมวันนี้ดูวิ่งไม่ฟิต” อีกคนถาม คงเพราะเห็นพายยืดกล้ามเนื้ออยู่แถวนี้มาสักพักแทนที่จะเป็นการวิ่งฉิวเช่นเดิม
พายหัวเราะแทนคำตอบ จริงๆ แล้วจุกข้าวเช้าเกินไป
“เออ ช่วงนี้หาดเรามีคนเอเชียมาอยู่เพิ่มนะ ฉันเห็นชอบเดินไปห้างคนเดียว บางทีคงเรียนที่มหาลัยตรงนู้น” เดฟชี้มือไปทางตรงไหล่เขาตรงนู้นที่มีมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งตั้งอยู่ เป็นมหาวิทยาลัยเล็กๆ ที่มีชื่อเรื่องความสวยงามของภูมิศาสตร์แห่งหนึ่งในประเทศ ช่วงเปิดเทอมและช่วงซัมเมอร์มักจะมีสาวๆ ชวนกันออกนอกหอพักมาอาบแดดตรงนี้เสมอ
คงเพราะเมืองนี้ค่อนข้างห่างไกลจากเมืองท่องเที่ยว ทั้งมีพื้นที่และประชากรไม่มากนัก เวลามีคนย้ายเข้าย้ายออกจึงมักเป็นประเด็นอยู่เสมอ โดยเฉพาะชาวต่างชาติที่หาได้ยาก
“สวยไหม” พายแหย่ถามแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเดฟหมายถึงใคร
“ไม่สวยเว้ย ผู้ชาย แต่ก็น่ารักดี ฉับชอบ”
พายหน้าหงิกทันทีที่ได้รับคำตอบ เพราะรู้ดีว่าเดฟนั้นชอบหนุ่มๆ พอๆ กับสาวๆ
“อย่าเชียว นั่นแฟนกู”
ถึงพายจะเคยกวนตีนหมอว่าเป็นนั่นเป็นนี่กับตัวเอง แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่คิดจริงจังขนาดนี้ และยิ่งหงุดหงิดเมื่อรู้ว่ามีใครอื่นมองหมออยู่เหมือนกัน
“หวงเหรอวะเนี่ย” หนุ่มผมทองตาฟ้าว่าพลางหัวเราะ
“เออ หวง” คุณพ.บอกเพื่อน พวกเขาคุยกันสักพักเรื่องที่ว่าหน้าร้อนจะมาแข่งเซิร์ฟกันแล้วพาแฟนมาด้วย
พายผู้ขี้ตู่ว่าหมอโจ้เป็นแฟนตัวเองวิ่งเหยาะๆ กลับบ้านไปด้วยพยายามหุบยิ้มไปด้วย
ในระหว่างที่คุณพ.กำลังฮัมเพลงไปด้วยเดินเข้าในตึกไปด้วยก็เหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังเดินตรงมาทางนี้เช่นเดียวกัน
“โจ้ไปไหน” พายนึกว่าหมอหลับไปแล้วถามเมื่อเห็นอีกคนพึ่งเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยใบหน้ายุ่งเช่นเคย
“ไปห้าง” หมอตอบพลางหาว
คุณพ.มองนาฬิกาข้อมือตัวเองที่บอกเวลาเกือบเก้าโมงเช้า แล้วก็มองหน้าอีกคนก่อนรีบถาม เพราะกลัวหมอเดินหนีไปก่อน
“ขอขึ้นไปเอากุญแจรถก่อน เดี๋ยวผมพาไป” เขาว่าพลางฉวยข้อมืออีกคนขึ้นลิฟต์ตามไป
“โจ้จะไปทำอะไรครับ”
หมอที่เริ่มหลอนหูเมื่อได้ยินอีกคนเรียกชื่อตัวเองบ่อยๆ ขมวดคิ้วก่อนจะบอกออกมา
“ไม่เรียกชื่อเล่นได้ไหมวะ กูขนลุก”
“งั้นเรียกอะไรดี”
พายทำหน้าตาเหมือนนึกอยู่หน่อยทั้งๆ ที่ความจริงแล้วสิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวมันแต่แรกก็คือ
“ฮันนี่ ดาร์ลิงดีไหม? ” และแล้วคุณพ.ก็โดนหมอทุบไหล่อยู่สองที
คนตัวโตร้องห้ามไปด้วยหัวเราะไปด้วย แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือเขา
“เรียกโจ้นั่นแหละเนอะ ดีแล้ว”
“ปล่อยมือด้วย” หมอบอกเมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นที่อยู่
พายเดินนำเข้าไปในห้องตัวเอง ส่วนอีกคนก็เดินตามอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่กระนั้นเมื่อห้องสีดำสนิทปรากฏต่อสายตา หมอก็อดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าคนๆ นี้ซุกซ่อนอะไรไว้บ้างภายใต้ใบหน้าขี้เล่นกับเสียงหัวเราะแบบนั้น
“แล้วทำไมห้องนั้นถึงสว่าง” หมอถามถึงห้องสีครีมที่ตัวเองอยู่
“ผมว่าหมอน่าจะชอบสีสว่าง เลยให้ช่างมาทาใหม่” อีกคนว่าพลางเดินไปเปิดลิ้นชักบนโต๊ะหน้าทีวีที่หน้าตาเหมือนอีกห้องเพราะน่าจะเป็นคอเลคชั่นเดียวกัน
“แล้วจะไปห้างทำไมครับ ทำไมไม่นอนก่อน” พายเดินกลับมาพร้อมกับกุญแจรถและกระเป๋าตังค์ถามอีกคนที่กำลังก้มหน้ามองจอมือถืออยู่
“จะไปซื้อซิมใหม่ ใช้แต่ไวไฟเวลาไปข้างนอกโทรหาที่บ้านไม่สะดวก”
เจ้าของห้องพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนจะเดินนำลงมายังลานจอดรถ โจ้หวังว่าจะเห็นรถหรูอีกสักคัน แต่กลับเห็นแค่รถแลนโรเวอร์คันใหญ่แบบรถครอบครัวเท่านั้นเอง
“ขอโทษนะ ผมลืมถามเรื่องพวกนี้ไปเลย แล้วไวไฟที่ห้องดีอยู่ใช่ไหม” คนที่รับหน้าที่เป็นคนขับรถว่าพลางสตาร์ตรถคันใหญ่ไปด้วย
“ขอโทษทำไม กูต้องดูแลตัวเองก็ถูกแล้ว” หมอบอก
พายรู้ว่าหมอไม่ได้ประชด แต่ก็ทำให้คิดได้หลายอย่าง ว่าการที่ตัวเองชอบหมอ...จะสามารถดูแลหมอได้ดีหรือเปล่า ขนาดได้มาอยู่ข้างกันแบบนี้แล้วยังเผลอหลงลืมไปหลายอย่างเลย
“รีบไหม ยืมของผมก่อนก็ได้” เจ้าของรถยื่นโทรศัพท์รุ่นล่าสุดให้ ซึ่งหมอปฏิเสธออกไปแต่ก็รับมาไว้ในมือ
“ไม่เป็นไร แค่จะไปซื้อไว้โทรหาหมาเวลาอยู่นอกบ้านกับที่ม.” โจ้ตอบขำๆ
พายยิ้มให้กับคำตอบนั้นก่อนจะบอกเลี้ยวรถออกจากลานจอดรถใต้อพาร์ตเมนต์
“ผมก็อยากคุยกับมันนะ” พายยื่นมือถือตัวเองให้อีกคน
โจ้รู้ว่านั่นไม่ใช่คำโกหกเพื่อเอาใจ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเรื่องที่พวกเขาคุยกันในแต่ละวันก็ไม่พ้นเรื่องหมา
หมอมองหน้าจอมือถือของอีกคน พายไม่ได้ใสารหัสอะไร ภาพพักหน้าจอเป็นรูปทะเลกว้าง ในระหว่างที่กำลังสงสัยว่าในนี้จะมีเบอร์น้องสาวหรือน้องชายกี่คน เขาก็ตัดใจกดโทรหาพี่สาว
“พี่กวาง หมาล่ะ”
พายได้ยินเสียงอีกคนกรอกลงไปในสายหลังจากกดมือถือและเงียบไปสักพัก
“พี่กับพ่ออยู่นี่ไม่ถาม ถามหาหมา”
พายได้ยินเสียงตอบกลับมาอย่างชัดเจนเนื่องจากหมอกดเปิดกล้องเพื่อมองหาหมาอย่างจริงจัง ปลายสายเป็นผู้หญิงผมยาวที่พายมองเห็นได้ไม่ชัดนักเนื่องจากกำลังขับรถอยู่ แต่ฟังจากเสียงหัวเราะของคนทางนี้ก็พอรู้ว่าคงเป็นพี่สาวที่หมอสนิทมากพอดู
พายยิ้มไปกับการโต้ตอบของสองพี่น้องที่ดูแล้วคล้ายกับกำลังเถียงกันอยู่เสียมากกว่า จนกระทั่งเธอบอกบางอย่างออกมา
“หมาอยู่กับน้องเนยข้างนอก” เมื่อจบประโยคบอกเล่านั้น พายก็หุบยิ้มลงอย่างช่วยไม่ได้
พายรู้สึกว่าตัวเองกำพวงมาลัยแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม ต่างจากอีกคนที่ดูเป็นธรรมชาติเหลือเกิน
เพราะห้างแห่งนี้อยู่ห่างจากอพาร์ตเมนต์ด้วยการขับรถแค่ไม่ถึงสิบนาที สายนั้นจึงถูกตัดทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย โดยที่หมอสัญญากับพี่สาวว่าจะโทรไปหาทันทีหลังจากได้ซิมการ์ดใหม่
พายจอดรถคันใหญ่ที่บริเวณลานจอดรถกลางแจ้งข้างห้างสรรพสินค้า เขาดับเครื่องลงด้วยความคล่องแคล่วเพียงแต่ประตูยังไม่ได้ถูกปลดล็อก โจ้มองท่าทีนิ่งงันของอีกคน ในความเงียบที่ไร้สาเหตุนั่นน่าอึดอัด
แต่ก็ตามเดิม…หมอไม่ได้ถามอะไรออกไป
“เรื่องน้องเนย โจ้เกลียดผมมากไหม”
หมอขมวดคิ้วไปพลางมองอีกคนที่ทำหน้าตาน่าสงสารไปพลาง หมอว่าเรื่องบางเรื่องมันค้างคามานานควรที่จะต้องพูดอะไรเสียที
“เคยมั้ง” เขาตอบตามจริงเมื่อนึกถึงไอ้บ้าข้างบ้าน ที่เมื่อก่อนชอบเกาะรั้วบ้านเพื่อจะกวนตีนแล้วหลุดขำออกมา ทั้งๆ ที่อีกคนหน้าเสียไปแล้ว
คนแก่กว่ามองไอ้เด็กตัวโตที่นั่งเอามือกำพวงมาลัยไว้
“ผมต้องทำยังไงบ้าง” โจ้เอียงคอฟังคำถามนั้นอย่างตั้งใจ
“ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ให้โจ้ไม่เกลียดกัน ให้โจ้ไม่ไล่ผมไปอีก”
พายพูดถึงคำสุดท้ายของหมอเมื่อเกือบปีที่ผ่านมา แต่เดิมพายทำอะไรไม่ค่อยคิด พอนึกย้อนหลังกลับไปถึงเจอแต่สิ่งที่ทำให้ล้วนแล้วแต่เสียใจภายหลังแทบทั้งนั้น
ในขณะที่กำลังดีใจกับการเจอกันใหม่มากแค่ไหน นั่นก็หมายความว่าเขาเองก็กำลังกังวลมากไม่ต่างกัน
หมอโจ้อมยิ้ม
“พาย ถ้าคนจะเกลียดถึงอยู่คนละโลกก็เกลียด” หมอบอก
อีกคนเบนหน้าออกไปมองกระจกอีกฝั่ง พายรู้ดีว่าเขาเป็นคนผิด
“ผมเจอกับเนยตอนที่ผมกลับไทยครั้งที่แล้ว ผมคบกับน้องเขาไม่ถึงเดือน แต่ก็ติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ เพราะคุยกันถูกคอ” พายอยากเล่าให้หมอฟัง ถึงจะโดนหาว่าแก้ตัวก็ตามที
“ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นของใคร แต่ผมรู้แล้วว่าไม่ควรจะทำแต่แรก ผมรู้แล้วนะ…”
เขาพยายามกดเสียงตัวเองให้ดูเป็นธรรมชาติทั้งพยายามหันหน้าออกไปที่ข้างกระจกฝั่งตัวเองให้มากที่สุด พายปล่อยมือที่กำแน่นจนชื้นเหงื่อออกจากพวงมาลัย และวางมันไว้บนตักของตนเองในที่สุด
“พวกเราเลิกติดต่อกันนานแล้ว หลังจากที่ผมรู้ตัวว่าผมชอบหมอ ผมเลิกติดต่อกับทุกคน ผมรู้ว่ามันดูไม่น่าเชื่อ แต่ตอนนั้นที่ผมกลับไทยไป เราแค่บังเอิญเจอกัน ผม…” พายถอนหายใจออกมาและสูดเข้าไปใหม่คล้ายกับกำลังให้กำลังใจตัวเอง
“ผมไม่เคยคบใครเป็นแฟน แต่ผมทำให้เนยเข้าใจผิด ผมมันแย่...”
โจ้มองไหล่ใหญ่ที่ดูลู่ลง
“ผมไม่รู้จะแก้อดีตยังไง แต่ผมเลิกหมดแล้วนะ…” พายหันกลับมามองอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด
ในสายตาโจ้ พายคือผู้ชายที่รวยไปด้วยรูปและทรัพย์ เขาได้ยินข่าวมามากมายว่าพายเป็นคนยังไง ปกติเขาฟังหูไว้หู แต่ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาใช้…ใจ…ฟัง
“อีกแค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวก็พอ...”
หมอมองดูไหล่สั่นน้อยๆ ของอีกคน พยายามนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาของพวกเขาทั้งคู่ พวกเขาดูเหมือนจะเป็นแค่เพื่อนบ้านธรรมดาๆ เคยกินข้าวกัน แต่ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงจูบกันหรือแม้กระทั่งร้องไห้กอดกัน
ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเรามันก้าวผ่านจุดๆ นั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
...แต่ก็ไม่อยากกลับไปเป็นคนที่ไม่รู้จักกันอีกแล้ว...
“ผมแค่อยากได้โอกาส” ผู้ชายตัวใหญ่บอกหมอทั้งน้ำตา
“ถ้าหมอกลับไปคบกับเนย ผมขอเป็นแค่เพื่อนหมอก็ได้ อย่าไล่ผมอีกเลยนะ”
โจ้ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าความเจ็บปวดของแต่ละคนจะไปจบลงไปในทิศทางใด แต่ก็เบื่อกับการตั้งแง่แล้ว
ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาแม้โจ้จะวุ่นกับการเตรียมตัวมาเรียนแต่ก็ไม่เคยลืมเรื่องราวของเราเลย มันเหมือนกับฝุ่นผงเล็กๆ ที่ลอยคว้างอยู่ในใจ แม้จับต้องไม่ได้แต่ก็ทำให้ก็หงุดหงิด และอีกคนก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
“ร้องทำไม” หมอบอกก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปดึงอีกคนซบลงที่ไหล่ตัวเอง
“ไม่ได้โกรธแล้ว”
ดูเหมือนผู้ชายตัวใหญ่ที่พยายามฝืนตัวเองมานานจะหมดความอดทนแล้ว พายเอื้อมมือกอดอีกคนไว้แน่น
เสียงสะอื้นของคนตัวโตทำเอาทั้งสงสารทั้งขำ
หมอพูดกลั้วหัวเราะเมื่อไหล่ตัวเองเริ่มเปียก “กับน้องเนยก็จบกันดีแล้ว น้องเขามาบ้านเพราะสนิทกับพี่กวาง ส่วนเรื่องที่ผ่านมากูก็ต้องขอโทษเหมือนกัน” หมอบอกพร้อมกับตบไหล่หนาแปะๆ
“ถ้ากูเองดีพอเขาก็คงไม่ไปหรอก ถือว่าเลิกแล้วต่อกันนะ” โจ้บอกก่อนจะเงียบไปนาน จนได้ยินเสียงหายใจของคนทั้งคู่ในมวลอากาศ
เรื่องของคนอื่นอาจจะเคลียร์ได้จบแล้ว...ส่วนเรื่องของเรา
“คิดว่ากูไม่รู้เลยเหรอว่าห้องที่เช่านี่ของใคร” หมอว่าด้วยเสียงเรียบนิ่ง
ตอนแรกโจ้ไม่รู้ก็จริงแต่ใครล่ะจะไม่เอะใจเรื่องห้องหรูราคาถูก แต่ที่ยอมมาอยู่ที่นี่นอกจากจะเพื่อความสะดวกสบายของตนแล้ว
เป็นตัวเขาเองที่รู้ดีกว่าใครว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนข้างบ้านเป็นอย่างไร
โจ้จำได้ว่าไม่เคยกล้าเรียกอีกคนว่าเพื่อนเพราะความสัมพันธ์ไม่ได้ถูกพัฒนามาในทิศทางนั้นตั้งแต่แรก
“คิดว่ากูไม่รู้เหรอว่าต้องมาเจอใคร” หมอบอกก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ
“ถ้าเกลียดจะมาหาทำไม...หืม? ”
แม้โจ้จะเป็นคนเข้มแข็งและดูเหมือนเฉยชา แต่หมอก็เป็นแค่คนๆ หนึ่งที่เคยเกลียด เคยรัก เคยอ่อนแอ เขาก็มีเปลือกนอกที่แข็งกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง
“จิงโจ้...” พายเรียกเสียงสั่น ทำเอาเจ้าของชื่อหัวเราะ
“เมื่อกี้ยังเรียกหมออยู่เลย” เขาทุบแผ่นหลังอีกคนหนักๆ เพราะพายมันเริ่มกอดแน่นขึ้นทุกที
แม้ตอนนี้จะเป็นแค่ช่วงเวลาเพียงนิดที่ได้คุยกัน แต่ราวกับว่าการพูดคุยในครั้งนี้จะช่วยให้หลายๆ อย่างดีขึ้น
“ไหล่กูเปียกหมดแล้ว ปล่อย” หมอดันไหล่อีกคนออก แต่พายก็ยังกอดหนึบ
ตอนนี้ไม่ได้ร้องไห้แล้ว...แต่ดีใจจนยิ้มกว้าง
ก่อนที่หมอจะทันรู้ตัว จมูกโด่งก็กดลงที่แก้มหนักๆ สองที พอโจ้เริ่มจะโวยวาย คุณพ. ที่ยังตาแดงก่ำก็กดปากลงที่ปากอิ่ม เสียงดัง...จุ๊บ...ลั่นรถ
หมอทำหน้าเหวอเมื่ออีกคนยังกอดไม่ปล่อย
“ไอ้เหี้ยพาย ปล่อยโว้ย!! ”
___________________________
TBC.
เขาใกล้จะมุบมิบกันหรือยังนะ เกินครึ่งเรื่องแล้ว ;_;
-
edited
-
เหมือนภูเขาลูกโตๆ ถูกยกออกจากอก มันโล่งจริงๆ นะ ดีงามมาก นอนหลับฝันดีสุดๆ ละคืนนี้ เอ็นดูคุณพ.
-
โอ้ยยยย มาทัลงสดๆ กลัวปาด
รักหมอโจ้กับคุณพ.มากเลย งื้ออออ ชอบโจ้ที่เป็นโจ้แบบนี้ ชอบพายเวอร์นี้มากๆด้วย น่ารักอะ คงจะขี้หขี้หวงน่าดูละนายคนนี้ อิอิ
หลังจากนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงจะเริ่มมีทิศทางที่แน่ชัดแล้วเนอะ คุณพ.ก็ชัดเจนกับตัวเองละว่าคนนี้ละของจริง ส่วนหมอเองก็เปิดใจยอมรับคุณพ.มากขึ้น
รอลุ้นคุณพ.หน้าม่อ จีบคุณหมอมาราธอนค่ะ อิอิ
-
เข้าใจกันแล้ว.. :katai2-1:
น่ารักมากมาย... :กอด1:
-
เอาใจช่วยพาย
-
เดินหน้าเต็มกำลังไปเลยนะพาย สู้ๆ
-
เราก็ยังคิดว่า น้องเนยหน้าด้านเกินไปนะคะ เป็นแฟนกับน้องชายพี่รหัส แล้วแอบกินผู้ชายอื่น แล้ว เลิกกับน้องชายเค้า แล้วยังมาบ้านเค้าอยู่ได้ ถ้าบอกว่า ยังหวังรีเทิรน ก้อค่อยมีเหตุผลหน่อย
-
พายสู้ๆ
:กอด1:
-
เรายังรอวันที่สองคนจะมึนได้ที่นะ :hao6: จะได้ได้กันสักที
ขอบคุณค่ะคนเขียน :mew1: เราขอไม่พูดถึงยัยนั่นนะ สัมภเวสีชัดๆวนเวียนอยู่ได้
-
อ้ายยย เขาคืนดีกันเเล้ววววว อ๋อยน่ารักอ่ะ :-[
-
โล่งอกมากกกกกกกกกก
-
เคลียร์กันแล้ว
เขาดีกันแล้ว
รอดู คุณ พ. รุกจีบหมอ
:katai2-1:
-
เคลียร์กันจริงๆๆได้ซะที :katai2-1:
รอดูการม่อ จิงโจ้ของคุณพ.
:กอด1: :pig4: :L2:
-
เดินหน้าเต็มที่เลยค่ะคุณพ.
จริงๆ แล้วหมอใจดีจะตายเหอะ เนอะ...5555
-
จุด ๆ นี้ดีใจกับคุณพ.มากอย่างกับเป็นแม่ที่รู้ว่าลูกชายหาสะใภ้มาให้ได้แล้ว
เพราะหมอเป็นแบบนี้ไง ป้าเลยเข้าใจได้ไม่ยากว่าทำไมคุณพ.มันถึงติดใจหมอ
หมอเข้าใจ ไม่ติดใจ แถมยังเป็นพวกใจ ๆ ที่เคลียร์แล้วก็ปล่อยให้เรื่องมันจบไปโดยไม่ยึดติดอีกต่างหาก
แรก ๆ ก็เหมือนจะปลื้มคุณพ.ในความหน้าหม้อของพ่อคุณนะ แต่อ่าน ๆ ไป ไหงรักหมอมากกว่าก็ไม่รู้
นี่กลายเป็น #ทีมจิงโจ้เต็มตัวแล้วนะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ :L1:
-
โอ๊ยยยย ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก มันดูเรียลยังไงไม่รู้ แล้วเราชอบคนแบบหมอโจ้มากกกกกก เป็นคนที่ไม่ปล่อยให้อะไรค้างคาไว้นาน ไม่งี่เง่าด้วย ดีสุดๆเลย
-
โล่งอกแล้ว ต่อไปดูสิว่าใครจะมุ้งมิ้งมากกว่ากัน
:hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao6:
-
หมออ่อยเเรง
-
รักหมอโจ้ก็เพราะแบบนี้แหละ ว่าแล้วก็มาเป็นแฟนเราเหอะหมอปล่อยอิคุณ พ. มันไป ฮ่าๆๆ
-
อ่าน Intro ท่าทางจะฮาดี เด่วมาอ่านต่อ :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ้ย โครตรักคาแรคเตอร์หมอโจ้เลย
ชอบอ่ะ ตรงๆ เคลียร์ ๆ แมนๆ ดูมีเหตุผลแทบจะตลอดเวลา ดูเป็นผู้ใหญ่ ชอบบบนายเอกแบบนี้
คุณพ. ดูแลหมอโจ้ดีๆนะ ถ้าไปทัวร์คอนเสิร์ตละนอกกายนอกใจหมอเมื่อไหร่ เรายึดคืนนะ
-
เข้ามาเอาใจช่วยพาย รุกหนักๆรุกเยอะๆนะพาย พิชิตใจโจ้ให้ได้ล่ะ
-
หมอสู้ๆ
-
เหมือนพายเองก็จริงจังในความสัมพันธ์ครั้งนี้
โจ้เองก็รู้ความรู้สึกของตัวเองว่าเป็นเช่นไร
-
ดีงาม
พายรุกต่อหนักๆเลยลูก
-
อ่านตอนนี้แล้วเราร้องไห้
เพราะคิดตามในมุมของพาย
ผู้ชายที่ใช้ชีวิตด้วยอารมณ์นำก่อนสติ
พายคงรู้สึกผิดติดตัวตลอดเวลา
อยู่ใกล้หมอแต่ก็ไม่กล้าก้าวข้าม
ตอนนี้คงปล่อยระวาง ตอนต่อไปเดินเครื่องเต็มที่
-
คุณ พ. สู้ๆ หนีไปทำป้ายไฟให้แปป
-
จบเรื่องค้างคากันเสียที เริ่มใหม่จริงๆแล้วนะ
ยังคงรำคาญอิเนย ถ้ามีคนแบบนี้จริงๆ นางต้องด้านมากขนาดไหนถึงไปบ้านแฟนเก่าได้อย่างหน้าชื่นตาบาน ประหนึ่งตัวเองเป็นคนในครอบครัว ถึงแฟนเก่าไม่ว่า แต่ยางคงต้องมีบ้าง อินสุดๆ แค่ชื่อโผล่มาก็พาลเสียอารมณ์
-
ทีมเบ๊กพาย กิกิ
-
หูยยยย ไอ่ตอนที่ได้ยินชื่อเนย คิดว่าคุณหมอกลับไปรีเทรินซะอีก ใจหายแวบๆกันเลยทีเดียว
-
รอดูแชมป์หน้าม่อแสดงฝีมือ
-
เห็นชื่อตอน นึกว่าจะดราม่าซะเเล้ว
ที่แท้ก็เคลียกันลงตัวแล้วนี่เอง
:katai2-1:
เอาใจช่วยทั้งสองคนนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao6:
-
:hao3:
-
สนุกดีนะครับ แต่เหมือนเรื่องมันจะยืดเยื้อไปหรือป่าว อ่านแล้วเหนื่อยๆไงไม่รู้ :hao3: :hao3: :hao3:
-
หมอกับพายปรับความเข้าใจกันได้เราก็พลอยโล่งใจไปด้วย
-
สารภาพว่าลืมชื่อเต็มๆ ของ พ. ไปแล้ว ฮ่าๆๆ
แต่เค้ามีโมเม้นที่น่ารักดีนะ ไม่หวือหวา รักกันง่ายแบบนิยายเรื่องอื่นๆ อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลย มันได้กลิ่นอายแบบผู้ใหญ่ มีเสน่ห์มากเราชอบๆๆๆ สู้ๆ น้าเป็นกำลังใจให้จ้า :o8:
-
:pig4: :pig4:
-
หวาย ๆ หมอโจ้ ที่แท้ก็แอบมีใจ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่างคนต่างโล่ง รอการจีบของคุณพ. :z1:
-
พายอ่อนไหวเสมอเมื่อเป็นเรื่องหมอ น่าระกนะ ร้องไห้เรื่อยเลยพ่อคุณ แววกลัวเมียชัดมาก
หมอโจ้พูดน้อยแต่พูดทีก็น่ารัก ถ้าเกลียดจะมาทำไม
ขอบคุณค่ะ
-
เขาคืนดีกันแล้วใช่มั้ยยย ///////
-
อ่านแล้วสนุก แต่ตอนนี้โจ้พายอยูสถานะอะไรกันน้า รอมาต่อนะครับ
-
ดีจัง บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดีขึ้นแล้ว :mew1:
-
เยี่ยมมมม หายโกรธแล้วววว
-
ออกกำลังกาย
“โจ้ จิงโจ้”
เมื่อคืนหมอนอนเต็มอิ่มแต่อยากนอนต่อ เลยขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเสียงเรียกในยามเช้า
“โจ้ ตื่นยัง”
ใครคนนั้นคือคนข้างห้องผู้ตั้งอกตั้งใจมาเรียกให้ไปวิ่งออกกำลังกายด้วยกันทุกเช้าที่มีโอกาส ซึ่งบอกเลยว่าหมอก็ปฏิเสธทุกครั้งที่มีโอกาสเช่นกัน
“จิงโจ้”
ทั้งๆ ที่ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงแต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียงที่น่ารำคาญเบาลงแม้แต่น้อย
“โจ้ครับบบบ”
หมอพลิกตัวและใช้หมอนใบใหญ่อุดหูไว้แต่ก็มิวาย
“ที่ร้ากกกกกกกก”
“อะไรของมึง! ” หมอเดินออกมากระชากประตูออกอย่างหงุดหงิดเกินทนพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตไปให้ ทำเอาอีกคนที่กำลังแหกปากเสียงดังถึงกับสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีสลดแม้แต่น้อย
“ไปเล่นเซิร์ฟกัน” พายบอกพร้อมยิ้มกว้างให้คนที่ยืนพิงกรอบประตูทำหน้ายุ่ง
หมอมองผู้ชายตัวใหญ่เปลือยท่อนบน ร่างกายกำยำสวมเพียงกางเกงขาสั้นผ้าร่มและรองเท้าแตะ ข้างๆ ตัวมีกระดานเซิร์ฟอันใหญ่ตั้งอยู่
หมอมองผิวสีแทนและกล้ามนั่นอีกครั้ง...รู้สึกเพลียพิกลที่ต้องตื่นมาเจอกล้ามผู้ชายด้วยกันในยามเช้า
“ไม่เอา จะนอน”
โจ้มีวันนี้เป็นวันหยุดแบบไม่ต้องคิดอะไรเลยในรอบหลายอาทิตย์ หันหลังกลับแล้วเมินผู้ชายข้างห้อง แต่เป็นอีกคนที่คว้าไหล่หมอไว้แทน
“หมอครับ” แถมยังส่งสายตาน่าสงสารให้อีก
“เกิดมาเคยเล่นเซิร์ฟของจริงยัง สนุกนะ คลื่นเกือบห้าเมตรเลยนะ” พายพยายามหลอกล่ออีกคน แต่หมอไม่ใช่เด็ก 3 ขวบ นี่คือจิงโจ้ที่อายุย่าง 30 ผู้ผ่านโลกมาเยอะ และก็รู้ว่าคนเราไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์กับทุกๆ อย่างในชีวิตก็ได้
“ไม่เป็นไร ไม่อยากเล่น” แม้หมอจะรู้ว่าการออกกำลังกายดีกับสุขภาพแต่ก็กิเลสหนาเกินกว่าจะสละผ้าห่มอุ่นๆ และอากาศเย็นสบายไปแน่นอน
“ถ้าไม่ไป ผมจะยืนเรียกอยู่ตรงนี้จนกว่าหมอจะไป”
“มึงนี่นะ! ”
ตั้งแต่วันที่คุณพ.ร้องไห้ขี้มูกโป่ง โจ้ก็สังเกตเห็นว่าคนตรงหน้าเปลี่ยนไปในหลายๆ เรื่อง ซึ่งเรื่องนั้นรวมถึงความเกรงใจที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัด เอาแต่ใจเหมือนหมาที่บ้านสองตัวไม่มีผิด ถ้ามีหางนี่ใช่เลย…
หมอทำหน้าเซ็งโลกพร้อมกับมองใบหน้าคมดูจริงจังกับการชวนไปเล่นเซิร์ฟมากเกินควร จะว่าไปคิดอีกทีแล้วกีฬาที่เคยดูแต่ในทีวีก็น่าจะสนุกอยู่เหมือนกัน
“รอแป้ปละกัน”
พอได้ยินแบบนั้นพายผู้ใช้ลูกตื้อจนสำเร็จก็ยิ้มหวาน
อีกเรื่องที่หมอเพิ่งรู้เกี่ยวกับพายคือคุณพ.เป็นคนที่นิสัยเด็กกว่าที่คิดมาก อาจจะเป็นเพราะๆ ด้อยู่กับหมอ เลยสามารถพูดอะไรก็ตามที่อยากพูด ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ เป็นตัวของตัวเองจนแปลกใจ
ตอนแรกพายคิดว่าตัวเองอาจจะชอบหมอแบบพี่ชาย แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ คงไม่อยากจะจูบหรือกอดพี่ชาย...อย่างตอนนี้
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้” พายผู้กำลังยืนลัลล้าถึงกับหุบยิ้มทันทีเมื่ออีกคนเดินออกมาด้วยเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางและกางเกงขาสั้นผ้าร่มที่ไม่ได้ต่างไปจากเขานัก ออกจะมิดชิดกว่าเสียด้วยซ้ำ
“แต่งตัวยังไง” หมอถามพลางก้มมองการแต่งตัวของตัวเองที่ก็ไม่ได้แปลกตรงไหน หาดก็อยู่ใกล้ๆ นี่เองไม่เห็นต้องทำอะไรให้วุ่นวาย
“ผมว่าเสื้อมันบางไป”
โจ้ขมวดคิ้วกับคำบอกเล่าของอีกคนพลางเพ่งที่แผ่นอกเปลือยของคนตรงหน้าแล้วมองหน้าคนพูดนิ่งๆ อยู่พักใหญ่ ถึงอากาศจะเย็นแต่แดดตรงหาดก็แรงใช่ย่อย
หมอยกมือขึ้นปิดปากเพราะหาวก่อนจะออกเดินอย่างไม่ได้สนใจอีกคนแม้แต่น้อย
“เดี๋ยวโจ้” คุณพ.รีบสาวเท้าไล่ตามอีกคน เขาแบกเซิร์ฟบอร์ดอันใหญ่ก่อนจะเดินมาขนาบข้างหมอ
ไม่ไกลนักจากอพาร์ตเมนต์หรูที่พักอยู่ก็พบกับโค้งชายหาดทอดยาวเกือบสองกิโลเมตร เม็ดทรายที่นี่มีความประหลาดอยู่หน่อยตรงที่ถ้ายามหน้าหนาวมันจะเป็นสีน้ำตาลขุ่น ส่วนเมื่อหน้าร้อนใกล้จะมาถึงจะค่อยๆ ขาวใสขึ้นตามลำดับ หมอคิดว่าคงเป็นเพราะแพลงตอนหรือไม่ก็ปฏิกิริยาอะไรสักอย่างจากทะเล
“ลมกำลังพอดีเลย”
แม้อากาศจะยังไม่ร้อนเท่าไหร่แต่พอเห็นคนที่นี่ที่เริ่มออกมาออกกำลังกายและเล่นเซิร์ฟกันคึกคักกลางแดด ก็ให้ความรู้สึกว่าหน้าร้อนใกล้เข้ามาเยือนแล้ว
หมอผู้ไม่เคยอยู่ต่างประเทศมาก่อนรู้สึกว่าบางทีเขาควรจะหาอะไรทำบ้างนอกจากการเรียน ควรจะเข้าสังคมบ้าง ออกไปเจออะไรใหม่ๆ บ้าง อย่างเช่นในตอนนี้
“เร็วหมอ เดี๋ยวพาไปหาเพื่อน” พายเรียกพลางฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินนำไปหาคนรู้จักที่เพิ่งเดินขึ้นมาจากน้ำพร้อมกับกระดานโต้คลื่นสีฟ้าขาว คนนั้นเป็นฝรั่งเจ้าถิ่นหัวสีบรอนซ์ตาสีฟ้าใส
“สวัสดีครับ ผมชื่อเดฟ” หมอยิ้มให้กับคำทักทายนั่นและตอบกลับด้วยประโยคที่ไม่ต่างกันนัก
“ผมโจ้” หมอแนะนำตัวเองแบบง่ายๆ แล้วก็คงมิวายถูกเรียกว่าโจตามคำพ้องเสียงของฝรั่ง
“โอเคโจ เคยเล่นเซิร์ฟไหม”
โจ้หัวเราะหน่อยก่อนจะส่ายหน้า ฝรั่งคนเดียวในที่นี้มองผู้ชายเอเชียผมดำขลับคิ้วเข้มเรียงได้รูปแล้วยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก่อนเดฟไม่ค่อยสนใจคนต่างชาติเสียเท่าไหร่ แต่วันนี้กลับอยากมีเพื่อนใหม่
เพราะนึกหมั่นไส้เพื่อนตัวเอง...ที่ดูจะหวงก้าง
“ไม่รู้จะเล่นได้ไหม” หมอบอกอีกคนด้วยรอยยิ้ม
“งั้นเดี๋ยวผมสอนนะโจ”
“ขอบคุณครับ”
พายผู้ตั้งแต่เดินมาถึงหาดยังไม่ได้พูดอะไรเกินสองประโยค ยืนมองเขาคุยกันตาปริบๆ ก่อนจะนึกได้ว่า...คงจะโดนไอ้เดฟแกล้งให้แล้ว
“ไม่ต้องเดฟ ขอบใจ กูสอนของกูเอง” พายว่าด้วยท่าทางไม่พอใจ ทำให้เดฟที่แกล้งทำหูทวนลมสนุกอยู่ไม่น้อย
เดฟกับไอ้พายพึ่งรู้จักกันไม่นาน แต่เพราะไลฟ์สไตล์คล้ายๆ กัน คล้ายจนเหมือนมองตาก็รู้ใจกัน ทำให้สนิทใจที่จะคุยด้วยอย่างเปิดเผย
“เอาน่า มึงไม่ค่อยได้เล่นไปวอร์มก่อนเถอะ”
เดฟบอกปัดเพราะนานๆ ทีพายได้กลับมาเล่น พายถอนหายใจเมื่อหมอเลยเดินตามเขาไปตรงโค้งหาดนู่นแล้ว คนตัวโตเลยได้แต่เดินตาม
“อะไร” หมอถามคนที่เกาะไหล่กันไว้ ดูไปแล้วเหมือนหมาตัวโตหางลู่หูตก
“แค่ให้เดฟเขาสอนเอง หงอยอะไร ก็มาเล่นด้วยนี่ไง” หมอบอกอีกคน
พายเลยทำเพียงยื่นเสื้อชูชีพที่พกมาด้วยให้อีกคนไป ส่วนตัวเองเดินหน้าหงิกกลับไปเอากระดานที่วางทิ้งไว้ตั้งแต่ต้นหาด
มองเห็นอีกคนอยู่ไกลๆ ดูหมอสนุกดี แต่ทุกครั้งที่หมอถูกคลื่นม้วนลงไปก็ทำเอาใจหายใจคว่ำพอตัว แต่เดฟเป็นนักกีฬาเซิร์ฟบอร์ดมืออาชีพ เขาเลยวางใจปล่อยให้หมอเล่นสนุกไป ส่านตัวเองก็ว่ายน้ำลงทะเลไปเล่นคนเดียวเหงาๆ ไม่นานก็ลากกระดานขึ้นมาชายหาดเพราะเบื่อ มายืนดูคที่เหมือนจะสนุกเพราะได้เพื่อนใหม่
“ข้างหลังๆ ” พายตะโกนเสียงดังพร้อมกับชี้ไปหาคลื่นลูกใหญ่ด้านหลังที่ใกล้เข้ามา
เดฟกับอีกคนอาจจะไม่ได้ยินเสียงมันเพราะอยู่ไกลเกินไป แต่คงรู้ตัวแล้วจึงค่อยๆ ว่ายน้ำพร้อมกับกระดานเข้าไปหา ในตอนที่คลื่นสูงกำลังก่อตัว หมอค่อยๆ ขึ้นยืนบนกระดานอันใหญ่อย่างมั่นคงกว่าครั้งที่ผ่านๆ มา ก่อนที่คลื่นสูงจะเริ่มซัดเข้าหาฝั่งแรงขึ้นเรื่อยๆ หมอก็สามารถทรงตัวและบังคับทิศทางของตัวเองได้
“สุดยอด! ” ไอ้พายตะโกนเสียงดังจนคนในบริเวณนั้นหันมามองเป็นตาเดียว ไม่นานคุณหมอก็ถูกคลื่นม้วนลงน้ำเป็นที่เรียบร้อย
พายหัวเราะจนปวดแก้ม สำหรับพายแล้วหมอไม่ได้น่ารัก หรือน่าถนุถนอมเหมือนอย่างที่พายเคยรู้สึกกับคนอื่น แต่เพราะเป็นหมอโจ้ เลยนึกรักได้อย่างไม่มีข้อแม้
ในระหว่างที่พายกำลังยืนหลงใหลได้ปลื้มกับการโต้คลื่นอันงดงาม โจ้ตะเกียกตะกายขึ้นมาทั้งๆ ที่กลืนน้ำทะเลรสเค็มลงไปในคอหลายอึกจนสำลักน้ำหูน้ำตาไหล เขากอดกระดานไว้ไม่นาน เดฟที่อยู่ไม่ไกลกันนักก็เข้ามาช่วยลากเข้าฝั่งพลางช่วยตบหลังคนที่ไอโขลก
พายเดินเข้ามาหา แล้วถึงกับหัวเสียเมื่อมองเห็นอีกคนถอดชูชีพทิ้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ไหวไหม” เดฟถามเพื่อนใหม่ที่ไอโขลกอยู่ พลางช่วยดึงกระดานของหมอเข้ามาถือไว้เอง
“ชูชีพไปไหน! ” คุณพ.ถามเสียงดัง พลางดึงอีกคนเข้ามาหาตัว
“อยู่หาดตรงนู้น ตอนใส่มันอึดอัด” หมอตอบไปด้วยขยี้ตาที่เริ่มเแดงเพราะน้ำทะเลไปด้วย
“คิดว่าตัวเองเก่งหรือไง! เกิดเป็นอะไรไปจะทำยังไง! ”
หมอโจ้ยกมือห้ามให้หยุดตะคอก เข้าใจว่าเป็นห่วงแต่เห็นแบบนี้หมอก็เคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนสมัยมัธยม เพราะฉะนั้นมันถึงได้มั่นใจในการเอาตัวรอดของตัวเอง แต่มันคงประมาทกับลมทะเลที่นี่มากเกินไป
ไอ้พายถอนหายใจแล้วมองอีกคนทั้งโกรธและเป็นห่วง แล้วยิ่งกระวนกระวายเมื่ออีกคนไม่ได้รับรู้ความรู้สึกเป็นห่วงของเขาเลย
เดฟมองคนที่ควงสาวมาเยอะแต่ก็ไม่เคยบอกว่าคบกับใคร แต่กับคนนี้ดูหวงเหลือเกิน
“แรกๆ เล่นก็แบบนี้ เดี๋ยวก็ชิน ถ้าพายไม่อยู่โจก็ออกมาเล่นกับผมก็ได้” เขาว่าเย้า ทำเอาคุณพ.หน้าตึงกว่าเดิม
“ขอบใจเดฟ เจอกัน” โจ้โบกมือไปมาเพราะเหนื่อย
พายผู้หงุดหงิดงุ่นง่านเป็นที่สุดจ้องหน้าเพื่อนด้วยสายตาขุ่นๆ ทำเอาเดฟหลุดขำ
พายคว้ากระดานโต้คลื่นมาไว้ในมือแล้วแบกเดินออกไป โดยไม่ลืมดึงแขนอีกคนมาด้วย พอเมื่อรู้ว่าเขาเดินตามมาดีๆ แล้วถึงได้รีบปล่อยมือลง เพราะถ้าเกิดแอบเนียนจับนานกว่านี้อาจจะโดนหมอถีบจนหน้าทิ่มทรายได้
โจ้เดินตามหลังอีกคนในระยะประชิด พบว่ากล้ามเนื้อแผ่นหลังกว้างสีแทนนั่นขยับไปมาตามธรรมชาติของการเดิน หมอแอบเห็นว่าบางทีพายคงจะเป็นที่นิยมมากในตอนที่หมอขึ้นมาถอดเสื้อชูชีพและอีกคนกำลังตั้งหน้าตั้งตากับการเล่นกีฬายามเช้าอยู่ สาวๆ ที่น่าจะเป็นเด็กมหาวิทยาลัยแถวนี้ยืนมองกันเป็นแถวๆ ทั้งส่งเสียงเรียกกันสนุกสนานเพียงแต่อีกคนไม่ได้ยินเท่านั้นเอง
ก็คนมันเจ้าชู้…
“เฮ้ย! ”
พายหยุดเดินกะทันหันเพราะก้มหยิบเสื้อชูชีพทำเอาคนที่เดินตามหลังมาชนเข้าเต็มแรง กลายเป็นว่าพอหันหลังไปก็เจอหมอกำลังยืนกุมหัวส่งสายตาโหดมาให้
“เบรกไม่บอกวะ”
“นี่ผมผิดเหรอ” คนที่ดูจะหงุดหงิดมาตั้งแต่แรกก็ยังหน้าตึง พายว่าด้วยเสียงนิ่ง
“ผมอยากให้โจ้ใส่ไว้เพราะที่นี่คลื่นลมมันแรง เอาไว้ถ้าเล่นจนชำนาญแล้วจะถอดก็ยังไม่สาย” เขาชูเสื้อชูชีพให้ดู
หมอมองอีกคนด้วยความรู้สึกหลากหลาย บางทีไอ้หมาตัวใหญ่คงจะงอนไปแล้ว
“ขอโทษ” เขาว่าพร้อมกับแตะไหล่อีกคน
ใบหน้าคมสันนั่นพยักหน้าอยู่หน่อยโดยปราศจากรอยยิ้มเช่นเดิมก่อนจะถืออุปกรณ์ทุกอย่างไว้ทั้งสองมือแล้วออกเดินเพื่อกลับที่พักเสียที
...พอนิ่งก็ดูน่ากลัวดี...
โจ้โคงหัวไปมา
“เดี๋ยวช่วยถือ” หมอพูดถึงอุปกรณ์ที่อีกคนแบกอยู่คนเดียว พายหันมามองอยู่หน่อยก่อนจะส่ายหน้า
“พาย เอามา เดี๋ยวช่วยถือ” คุณหมอดึงขวดน้ำสองขวดมาหนีบไว้ที่แขนซ้าย
ไม่ชินกับคนที่คอยแต่จะกวนประสาททั้งยิ้มแย้มตลอดเวลา ตอนนี้ดูเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก็ทำให้บรรยากาศรอบตัวอึดอัดขึ้นมากทีเดียว
“โกรธอะไรวะ รู้ว่าเป็นห่วง ขอโทษไปแล้ว” โจ้บ่น
อีกคนค่อยๆ หลับตาลงพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
“ผมพึ่งนึกได้ว่าหึงหมอ เลยหงุดหงิด โทษทีนะจิงโจ้”
หมอมองอีกคนที่ยังหน้านิ่งไม่เปลี่ยน โจ้หลุดขำจนคนบริเวณนั้นหันมามอง
“หึงบ้าอะไรวะ”
เขาสอดมือที่ว่างวางบนมือใหญ่ รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน แต่ก็…เอาเถอะ…อย่างน้อยก็ทำให้พายยิ้มออกแล้ว
“กูหิว รีบเดิน! ” หมอหันมาตวาดคนตัวโตพร้อมกับดึงมือให้รีบเดิน
พายเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า เขายิ้มกว้างแล้วบีบมืออีกคนไว้อยากจะแซวว่า...หมอแอบแต๊ะอั๋งผม แต่ก็ต้องรีบหุบปากเพราะถ้าเกิดเขาดึงมือออกคงจะน่าเสียดาย
“ยิ้มบ้าอะไร” โจ้หันมาถามเจ้าหมาที่หูตั้งตายิ้มเหมือนเคยแล้ว
“บ้า ใครจะยิ้มอะไร”
“มึงนั่นแหละบ้า! ”
.
.
.
“กินอะไรดีจิงโจ้” พายวางอุปกรณ์กีฬาของตนไว้ในห้องของหมอตรงข้างประตู ก่อนจะเดินย่ำเข้ามาในบ้านของคนอื่นทั้งๆ ที่ตัวยังเปียกอยู่ อยู่ดีๆ ก็อารมณ์ดีขึ้นมา ผิดกับก่อนหน้านี้ลิบลับ
“ข้าวผัด ไข่ดาว”
ดูเหมือนจิงโจ้จะเคยชินกับการถูกเรียกชื่อเล่นแบบนั้นแล้ว
“ไปอาบน้ำก่อนสิวะ” หมอบอกอีกคนเมื่อเห็นว่าหยดน้ำเปียกไปทั่วบริเวณ ก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องน้ำและถอดเสื้อที่เปียกลู่ไปกับลำตัวออก
พายหันไปมองหมอที่อยู่ไม่ไกลนัก เขาเกือบลืมหายใจเมื่อเห็นลำตัวเปลือยของหมอปรากฏสู่สายตา ทั้งหน้าอกขาว หน้าท้องแบนราบ พายเสตาหลบเมื่อเห็นยอดอกตั้งชันเพราะอากาศเย็น
“โคตรเมื่อย บางทีกูคงอ้วนไป” หมอว่าพลางบีบต้นแขนของตน เมื่อเช้าโดนคลื่นซัดตกบอร์ดไปหลายรอบ ทำเอาปวดตึงไหล่
มันหยุ่นๆ คงกินน้ำตาลมากไป” โจ้บ่นไปมองหุ่นอีกคนไป เวลาเห็นหุ่นของพายแล้วก็นึกเปรียบเทียบไม่ได้
พายมองคนที่กำลังลูบหน้าท้องขาวๆ ของตัวเองพลางพยายามข่มใจ
“แค่นี้ดีแล้ว ผมว่าโจ้ออกกำลังกายให้แข็งแรงก็พอ”
จิตใจที่มืดดำของพายเห็นว่าหุ่นแบบนี้กำลังดีเลย ฟัดได้เต็มไม้เต็มมือ
“กูอยากหุ่นเหมือนมึงบ้างนะ” หมอพูดถึงลอนหน้าท้องกล้ามเนื้อชัดของอีกคน ที่คงต้องแลกกับความมีระเบียบในการออกกำลังกายและการกินอยู่มากถึงได้มา
“มันแข็งไหมวะ” หมอขยับเข้ามาจับลอนหน้าท้องแบบไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น แต่อีกคนที่พยายามเว้นระยะห่างอยู่ตั้งนานช็อกไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อลำตัวเย็นถูกนาบลงด้วยฝ่ามือร้อน
“อย่า..ผม…” คุณพ.ส่งเสียงตะกุกตะกัก
แต่ก่อนพายถูกสาวๆ ทั้งจับทั้งลูบออกบ่อย แต่ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง ยิ่งหมอลูบวนตรงหน้าท้องแข็งและวีเชพข้างเอวนั่นแล้ว
ก่อนที่พายจะเตลิดหมอก็ถดมือจากท้องของคนอื่นมาที่ท้องตัวเองแทน คุณพ.เกือบหัวใจวายตายลอบถอนหายใจ...แต่ไม่นานก็เข้าใกล้ความตายอีกครั้ง
เมื่อหมอจับมือมันใปวางที่หน้าท้องแบนขาวๆ นั่นแทน
“ของกูมันนิ่มๆ มึงว่าไหม” หมอบอกว่านิ่มแต่คำที่ผุดออกมาจากหัวพายคือ
...เนียน...
คุณพ.เกือบจะจะช็อก แต่โจรก็ยังเป็นโจรอยู่วันยังค่ำเมื่อลำตัวสูงใหญ่เริ่มขยับเข้าใกล้อีกคน มือที่วางอยู่บนกายขาวไล้ไปที่เอวเหมาะมือ ต่ำลงไปยังสะโพกที่กางเกงผ้าร่มเกาะอยู่หมิ่นเหม่
พายจับแนวสะโพกนั่นไว้แน่นก่อนจะเบียดตัวเข้าหาคนที่เล็กกว่า เมื่อร่างกายท่อนบนแนบชิดกันจนได้ยินเสียงหัวใจผ่านหน้าอก คนตัวสูงก็ค่อยๆ ก้มลงจูบปากสีสดแรงๆ แก้มันเขี้ยวไปที ก่อนจะถอนใบหน้าออกมาเพื่อมองดวงตาหวานฉ่ำไม่ต่างกัน
พายตาพร่าจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อ แต่เมื่อมือร้อนของคนตรงหน้าวางบนสะโพกสอบของเขาบ้าง ก็ไม่ลังเลที่จะก้มลงไปจูบริมฝีปากนั่นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ยาวนานกว่าเดิม
เขากดจูบซ้ำๆ งับริมฝีปากล่างเล่นไปหลายหนจนเมื่ออีกคนยอมเปิดปากให้ เขาก็กวาดลิ้นร้อนเข้าไป
“อือ” เสียงครางของหมอทำพายย่ามใจ เขาดูดลิ้นแฉะและปากนิ่มของอีกคนจนเห่อแดง ใช้มือหนึ่งข้างจับท้ายทอยของอีกคนให้เอียงได้องศา
พายเป็นคาสโนว่าที่ใครๆ ก็พอรู้ที่มาของฉายานี้ดี เขาเลาะลิ้นไปยังแนวไรฟันเรียงเป็นระเบียบของอีกคน ก่อนจะดูดดุนเอาความหวานเฉอะแฉะจากลิ้นร้อน พวกเขาเคยจูบกันสองครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขนาดนี้
มือข้างซ้ายที่วางไว้ตรงสะโพกอีกคนตอนแรกไล้ต่ำลงไปข้างหลังแล้วนวดเฟ้นบั้นท้ายแน่นตึงอย่างไม่เบามือ
หมอเอื้อมแขนขึ้นกอดแผ่นหลังหนาทำให้ลำตัวที่เคยชิดกันเบียดเสียดจนร้อนระอุ
“อื้มม…พาย”
เสียงเรียกเบาๆ นั่นถูกดูดกลืนหายไปอีกครั้งและอีกครั้ง จนเมื่อริมฝีปากที่เคยได้รูปเจ่อและมันวาว
พายจูบซับมุมปากสีสดก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งไปที่แก้ม ตามแนวสันกราม ติ่งหู ก่อนจะได้ฝังจูบลงบนซอกคอขาวที่เพียงแค่มองก็ทำให้ลำคอแห้งผาก
“หมอครับ…” พายครางต่ำเมื่อส่วนกลางให้กางเกงผ้าร่มเปียกของพวกเขาเบียดเสียดกันจนเสียววูบ
‘Trrrrrrrr’
เสียงโทรศัพท์ของเจ้าของห้องแผดเสียงจ้าในตอนที่คนสองคนแทบจะเป็นร่างเดียวกัน ถอยห่างออกไปแทบจะไม่ทัน
“ส่งมาในเมลผมเลยก็ได้ ขอบคุณครับ” ดูเหมือนหมอจะคุยเรื่องงาน
พายลูบหน้าตัวเองแรงๆ พร้อมกับมองปฏิกิริยาร่างกายของตัวเองที่ยังลุกชัน ทั้งหัวใจเต้นเร็วยิ่งกว่าออกกำลังกายเสียอีก พายเอาแต่ก้มหน้าข่มใจ
จนเมื่อหมอเดินกลับมาจากคุยโทรศัพท์ พายก็รีบยกมือห้าม
“ห้ามเข้าใกล้ผมนะ” บอกออกไปด้วยเสียงแหบพร่า
“อะไรวะ” โจ้ว่าพร้อมกับเดินเข้ามาหาพายผู้กำลังก้มหน้างุด
ในตอนที่หมอกำลังจะแตะไหล่หนา พายก็ปัดมือเขาทิ้งด้วยอารามตกใจ
“อย่าโดนตัวผมด้วย! ”
หมอมองมือที่โดนตีจนแดงของตัวเองแล้วฟาดไหล่หนาด้วยความหมั่นไส้
“งั้นก็กลับห้องไปอาบน้ำสิวะ มายืนตรงนี้ทำไม! ”
พายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ที่โดนดุ ส่วนอีกคนกลับขำร่วนแล้วเดินฉิวเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ไยดี
.
.
.
____________________________
TBC.
นังพายไม่ได้ดั่งใจเลย!! ถ้าเป็นเราจะเดินตามเข้าไปในห้องน้ำแล้วหนุบหนับให้จบๆ 555555
-
edited
-
:hao3: :hao3:
-
จิ้มๆๆๆ ให้ทะลุก่อน อิอิ
อ่านโลด
-
มาต่อเลยยยยย. เขากำลังจีบกันอยู่ขัดรมวู้ 555ค
-
สงสารพายน้อยผู้อัดอั้น
หึงด้วยอะ วันนี้จิงโจ้อ่อยเนียนมากจนพายถึงกับมึน
ดีใจที่คืบหน้านะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยย หมอโจ้ขี้อ้อย น่ารัก ชอบ หลงมากกกกก หุหุ คุณพ.เอ้ย อยากเป็นแฟนหมอจิงโจ้ต้องอดทน5555 อยากเห็นจิงโจ้โดนจับกินจัง คิคิ
ชอบที่พายเห็นหมอโจ้เป็นลูกพี่ อิอิ ลูกพี่ตัวขาวหน้าตาน่ารัก โง้ยๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักมากคุณพ. นี่หลงทั้งหมอโจ้ทั้งคุฯพ.จนโงหัวไม่ขึ้นแล้วจ้า
ขอบคุณนะคะสำหรับตอนสนุกๆ อิอิ รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อจ้า^^ :mew1:
-
จิงโจ้จงใจป่าว :hao7:
-
เขาหึงกันล่ะแกรรรรร คุณ พ. หึงน่ารักนะ หื่นก็น่ารัก หมอโจ้ในความคิดคุณ พ. นี่น่าจับแดร-สุดๆ ไปเลยนะ ฮึ้ยยยยยยย
-
บอกเลยว่าฟิน คุณ พ. พาย หื่นนะ
:hao6: :hao7:
-
หูยยยยย หมอโจ้หหหหหหหหหหหหห
ทำอะไรคุณพ.ไว้มารับผิดชอบเลยเถอะ
แล้วอะไร ไปลูบเขาก่อนด้วย
เขาบอกห้ามเข้าใกล้ก็ยังไปใกล้อีก หมอโจ้นี่ยังไง 555555555555555555555
-
:hao6:
-
ทำไมเค้าไม่ออกกำลังกายในร่มกันนะ :hao3: :hao3:
-
โถคุณพ. :hao7:
แต่ตอนนี้ฟินเบาๆ :-[ :-[
-
:oo1:
-
สู้เขาน่ะคุณ พ. :t2: :t2: :t2:
-
อิชั้นก็คิดไปไกลกับชื่อตอน
นึกว่าเค้าจะออกกำลังกายกันในห้องซะแล้ว
เอิ่ม หมายถึง วิดพื้นอ่ะ จริ๊งๆ (เสียงสูง)
ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลยนะ
แต่ก็แอบบจูบกันตอนท้าย แค่นี้
ก็ได้กำไรแล้วล่ะค่ะ คุณพาย
-
อยากจิงโจ้โดนพายจับกินจัง คงฟินน่าดู
-
พายเด็กน้อย จะตีหมอทำไม คว้าสิคว้า!! เอ็งนี่ไม่รู้งานเล้ยยยยย :hao7:
-
:katai1:โอวว ใครโทรมาาาา
-
ร้ายนักนะจิงโจ้ ยั่วดีนัก น่าจับปล้ำจริงๆ ขำความคิดคุณ พ ที่ว่าโจ้คือลูกพี่ มันคือจริง เหมือนแนวปลื้มเขาตลอดอ่ะ
มีหวงมีหึงด้วย ชอบจังเวลาพายควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ คือเลิฟแอทแทค น่ารักๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :-[ :-[ :-[ :hao6: :hao6: :hao6:
-
หมออ่อยคุณพ.อ่ะ กริ๊ดดดดดดด
มันดีอ่ะ ใกล้ชิดเข้าไปอีกนิ๊ดดดดด
เขินอ่า~~
-
ฮ่าฮ่าฮ่า
ขอโทษนะพาย
-
จิงโจ้อ่อยเนียนมากกกกกกกก ดีๆทรมานเด็กมันไปเรื่อยๆนะ5555555555
-
:z3: :z3: o13
รอติดตามนะค่าา
-
อร๊ายยย. เขินแทน
-
อยากเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง
โทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา..
:katai4:
-
เป็นกำลังใจให้คุณ พ. ค่ะ 5555
-
จิงโจ้จะพักจสกงานหมอมาขายอ้อยเหรอ ฮ่าๆๆๆๆขำอิคุณ พ. หนักมาก น่าสงสารจริงๆ อดทนไว้นะคัณ พ. หมอโจ้ของเราเราไม่ให้กินง่ายๆหรอก
-
ไปไม่ถูกเลยนะคุณพ. จิงโจ้อ่อยได้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
:กอด1: :pig4: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หมอออออออออออออออออ
หนูต้องใช้อะไรคิด ถึงจะเข้าใจความคิดของหมอคะ ???
-
ขอให้ได้ ขอให้โดน ไม่นานหรอก อิจิงโจ้ โดนแน่ๆ
ส่วน พายของเจ๊ น่าสงสารจริงๆ
-
คุณพ. ไปไม่เป็นเลยนะ
ส่วนหมอสนุกละสิแกล้งคุณพ.เนี่ยะ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
กำลังจูบหวานๆๆหื่นๆๆอยู่เลย ถ้าไม่มีโทรศัพท์มาขัดไปไกลแน่ อิอิ
สงสารพายเลยทำตัวไม่ถูก หมอชิวๆๆอ่ะ สุดยอด พายเด็กอ่ะ 5555555
-
อ่านแล้วทั้งขำ ทั้งสงสารพาย
:m20:
-
:laugh:
อดเลย
-
ดูเค้าจีบกันเพลิน เจอะ TBC
เข้าไป ลงแดงเล้ยยยยย เอร้ยยยยย รออ่านต่อออ
หมอน่าร้ากกกก
-
โถ่คุณพ. คาสโนวาตกม้าตาย :katai2-1: :katai2-1: :hao7:
-
โหยยยยย หมอยอมได้ไงงงงง
-
:z9: :fox2: :z9: :fox2:
-
พายมันจะรู้มั้ยว่าหมออ่อยมันเนี่ย
-
คุณหมอยั่วแล้วรับผิดชอบด้วยสิคะแหม
-
แอร๊ยย หมอจิงโจ้อ่อยหนักมาก
-
หมอสตรองมาก สงสารคุณพ.ขึ้นเรื่อยๆ :jul3:
-
หมออ้อยใช่มั้ยยยย :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
พายนก :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฉากนี้สยิวมากกกก เขิล น่ารัก ชอบพาย เด๋วไปอาบแดดมั้ง
-
ฟินด้วยยยยย คริๆๆๆ
คุณพายเค้าน่าสงสารนะคะ 55555
-
o18
-
นายพ.คนหื่นกับหมอตัวขาวขี้ยั่ว 555555555555555
-
หมอ...หมอขี้อ่อยวะ อร้ายยยยยย~ :impress2:
-
สิ่งที่ต่าง
กำลังรีไรต์....
-
edited
-
ขำพายอ่ะ พอหมอรุกเข้าหน่อยก็ไปไม่เป็นเลย
ส่วนหมอนี่จัดว่าซึนได้ไหม? :laugh:
-
หวานจนทะเลทรายกลายเป็นสีชมพู
เขินแทนคุณพ. ทำไมหมอน่าฟัดงี้อะ
รุกจนพ่อเสือพายกลายเป็นแมวเชื่องๆไปเลย คุณพ.แพ้ทางจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หมด จะเริ่มหื่น เหรอ
-
นี่มันตอนจีบกันชัดๆ จีบกันเยอะๆ
-
เป็นทริปที่แสนหวานแน่ ๆ งานนี้
:กอด1: :กอด1:
-
Surprise นะ
:จุ๊บๆ:
-
พายน่ารัก 5555
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบราชินีเคะแบบที่โจ้เป็นตอนนี้มากกว่า...เอาแต่ใจ..หลอกล่อ
ให้คาสโนว่าพาย..กลายเป็นเด็กน้อยไปเลย :z1:
-
:katai2-1: ดีงามสุดๆ
ทริปสานสัมพันธ์แม่ลูก ฮ่าๆ
พายเด็กน้อยเอ๊ะ โผเข้าซบอกแม่โจ้เร้ว
เราชอบความกระดึ๊บๆของคู่นี้นะคะ ซึนบ้างหื่นบ้าง ทำตัวไม่ถูกบ้างแต่มันก็เดินไปข้างหน้านะ
-
:pig4: :L2:
-
หมอซึนเด้อ
พายก็แพ้ราบคาบ :hao7:
เขินอ่ะ
เค้าจีบกันจนทะเลทรายหวานล้าวววววววว
:heaven
-
แหมๆหมอนี้ก็ :-[ น่ารักจริงๆ ทำเอาคุณพ.ไปไม่เป็นเลยนะเนี้ย
-
พายเอ้ย เจอหมอโจ้รุกเข้าไป ถึงกับเบลอ
หวานกันทีละนิด หยอดกันหน่อยๆ ฟินโคตรๆ
-
ฮื้ออออ น่ารัก กรีดร้อง จิงโจ้น่ารักมาก ขอฟัดทีได้ไหมคะ!!!!! /พายอย่าเพิ่งตบเรา/
น่ารัก ๆ ๆ ๆ ๆ :ling1: ชอบเค้าแล้วละสิหมอ หลงรักคุณพ.แล้วละสิ แน๊ๆๆๆๆๆ อย่ามาทำซึนนะ ตัวเองอายุเยอะกว่าก็ต้องแบบนี้แหละ รุกเข้าไปคุณพ.หนะ เอาให้หงายเงิบไปเลย คิคิ
คุณพ.ก็นะ ทีโดนเค้ารุกละทำเขินไปได้ ถถถถ เสือพ.หมอบซะละ โดนจิงโจ้ปราบ อิอิ
โรแมนติกเนอะ ความฝันตั้งแต่เด็กของคุณหมอ มีคนร่วมทางมาสู่ฝันด้วยกัน ฮื้อออ เขิน :mew3: ไม่พ้นกันแล้วละสองคนนี้ รอฉากโรแมนติกๆต่อไปค่ะ :mew1:
-
จิงโจ้ตัวร้ายหลอกหมาพายไปทะเลทรายแทนที่จะเป็นยุโรป
แถมยังทั้งอ่อยทั้งรุกจนหมาพายกลัวหางหด
แต่ฉันชอบนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ให้รักนี้ค่อย ๆ เติบโตอย่างงดงาม
-
บรรยากาศโรแมนติกมาก ฟินค่ะฟิน
:mew1: :mew1:
-
สำลักทรายหวานกันเลยทีเดียว
คุณพ.ฮา อะ โดนต้อนเสียน่ารักเลย555555
ขอมอบโล่ให้หมอโจ้ผู้แข็งแกร่งนะ -/////-
-
จิงโจ้น่ารักมากๆๆ รุกแรงซะคุณพ.ไปไม่ถูกเลย :katai2-1:
:กอด1: :pig4: :L1:
-
อะไรไม่รู้ รู้แต่ชอบหมอเวอร์นี้ อร๊ากกกกก น่าจับกดเป็นที่สุด อิคุณ พ. จะอดใจได้ถึงเมื่อไหร่กัน
-
แหมๆๆ โดนหมอรุกเข้าหน่อย ไปไม่เป็นเลยนะพาย555
เที่ยวกันไปจีบกันไป อร๊ายยยยย!! ฟิน
-
หมออ่ะอย่าอ่อยคุณพ.เยอะสิ
ไปไม่เป็นเลยทีเดียว คุณพ.คะ ถึงตาเรารุกแล้วนะจัดเต็มคุณหมอเลย555+
-
หมอ รุกอะไรขนาดนี้ สงสารใจคุณพ.บ้าง 555555555
คุณพ.ไปไม่เป็นมาสองตอนติดแล้ว
-
:กอด1:
-
ไม่ได้เข้าเล้ามานาน ไม่คิดว่าจะมีคู่ต่อจากเรื่องซิน (บอกตามตรงลืมเนื้อเรื่องหมดแล้ว จำได้ว่าซินหล่อ55)
จริงๆหลงรักหมอนะ แต่เทใจให้พายมากกว่า รู้สึกชอบ
หมอบางตอนก็น่าถีบ5555 บางทีอยากให้พายมันงอนแล้วไม่สนใจบ้างจริงๆ แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะพายแพ้ตั้งแต่เริ่มละ ถถถถ//พายของเรา
ทะเลทราย ถ้าตามเรื่องทั่วไปตอนต่อไปต้องร้อนระอุด้วยความร้อนแรงของสองเรา แต่สำหรับคู่นี้เราไม่หวังอะไรจริง-..-ll
แค่หมอรุกก็แปลกใจละ ถถถถถ ทีงี้ละพายดันมาง่อย แอบขัดใจ แต่ก็ค่อยเป็นค่อยไปเนอะ
ส่วนเรื่องหมอเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ นี่เห็นจริงๆ ถ้าพายไม่อ่อนหรือรักจริงๆนี่เราอยากให้พายไปเถอะ //ทีมนายพ. //หลบทีมหมอ
รออออออออออตอนต่อไป ว่านายพ.จะพ่ายแพ้อะไรต่อไป5555
ปล.มาเที่ยวงี้อย่างกับมาฮันนี่มูน(??) แถมมาอยู่ด้วยกันสองคนอีก นี่ข้าวใหม่ปลามันหรือเปล่า(5555+)
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พายเจอหมอรุกเข้าให้ไปไม่เป็นเลย
-
ขี้ยั่วว่ะหมอ ร้ายกาจนัก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ววววว คุณพ. ช่างน่ารักจริงๆ ความมั่นใจหล่นฮวบ 555
-
ทำไมหมอดูราชินีจัง น่ารักอ่ะ
-
โอ๊ยยย นางต้องเป็นคนออนท็อป และเริ่มก่อนแน่ๆ รอดูสิงโตโดนราชินีจับกิน ... เอ๊ะ หรือหมาตัวโตกันแน่นะ 5555
-
หมอจัดเลย
-
หมอขี้อ่อยยย :o8:
-
พาเที่ยวอียิปต์. เย้...
ยิ่งลำบาก ยิ่งรักกันน้าาาา
:oo1: :oo1: :oo1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
หวานมากกกกกสฟิงก์เป็นเบาหวานแล้วคร่า เที่ยวขนาดนี้แต่งกันเลยเหอะ จะได้ฮันนีมูนไปในตัวคุ้มมม
-
นี่ตกลงพายรับรึเปล่า #ผิดส์
หมอก็รุกซะพายไปไม่ถูก 55555555
-
ตอนนี้หมอน่ารักสุดๆ
-
คุณพ.บอกว่าโจ้แข็งแกร่งแต่จมูกแหว่ง ฮา :laugh:
-
แอบรำคุณน้องเนยค่าาาา
คุณพ.พายถึงกับเงิบเลยนะค่ะ 5555555 เจอหมอโจ้ผู้โหดและเเข็งแกร่งที่สุดเนี่ย
เมื่อจะได้กัน 5555555 (ทำไมแกหื่น)
แต่คุณพ หมอโจ้อยู่ด้วยกันเป็นอะไรที่น่ารักดีกับใจสุดๆ
มาต่อเร็วๆนะฮับ
-
เขินอย่างแรงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รักคุณโจ้แรงมาก น้องอยากได้ไว้เองค่ะ งืออ
-
โอ๊ยยยยย อยากไปเที่ยวบ้างงงงงงงง
-
อ๊าย ตามอ่านครบและ ชอบตอนล่าสุดอะ
หมอรุกจนเขินเลยย :katai2-1:
-
หมอซึนที่สุดในสามโลก สตรองมาก พายพ่ายแพ้ราบคาบเลย o13
-
กลับมาอ่านใหม่แต่ต้นอีกรอบ
หมอรุกแรงมาก ไม่นีกว่าจะมีวันนี้ พายนี่แพ้ไปเลย แอบชอบบทนี้ของหมอนะเนี่ย
-
โจ้จะเปลี่ยนบทบาทละหรอครับ 555น่ารักอ่ะ
-
:katai5:
-
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
-
คิดถึงงงงง
-
ดันๆๆ คิดถึงแล้ววว
-
คิดถึงหมอโหดจังเลยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แอบไปเล่นสงกราน์แน่ๆๆเลย
-
คนเขียนหายไปไหนคะ แง้ๆๆๆ
-
คิดถึงหมอโจ้แล้วค่ะะะ (.___.)
-
ข้างๆ
จากวันแรกที่พายพลาดตอบตกลงหมอเพื่อมาเที่ยวด้วยกัน วันนี้ก็เป็นวันที่ 11 แล้ว ที่ต้องบอกว่าพลาดเพราะพายไม่เคยคิดว่าจะพาตัวเองมาลำบากแบบนี้ พายเคยคิดว่าเขาเป็นคนชอบเที่ยว... นั่นคงเป็นเพราะคงตีความการออกไปปาร์ตี้หรือการเที่ยวกลางคืนผิดไป
การเที่ยวของพายต่างจากคำนิยามของผู้ชายคนข้างหน้าอยู่เยอะทีเดียว
“หมออย่าให้มันเลีย” พายบอกคนข้างหน้า
หมอแบกเป้ใบใหญ่เกือบเท่าตัวและกำลังนั่งยองๆ เล่นกับหมาที่เขาผูกไว้ข้างทาง พวกเขากำลังเดินหาที่พักยามค่ำ เพราะวันนี้ไม่ได้จองโรงแรมไว้
“ไมเป็นไร คนไทยแอนติบอดี้เยอะ” ใครคนนั้นว่ากลั้วหัวเราะพลางลูบขนพองๆ ของหมาตัวใหญ่อย่างไม่คิดจะฟังกัน
ไอ้ที่บอกว่าคนไทยภูมิคุ้มกันสูงนี่พายไม่อยากจะเชื่อเลย เพราะตั้งแต่หมอโจ้ทะเล่อทะล่าไปกินหอยนางรมดิบตรงท่าเรือที่กรีซก็ท้องเสียจนต้องลุกเข้าห้องน้ำทั้งคืน ไหนจะตอนที่ถอดเสื้อเพราะอยากได้รับออกซิเจนเต็มๆ ปอดที่เทือกเขาในออสเตรียก็เป็นหวัดและไข้ขึ้นหายใจไม่ออกจนจมูกแดง หลังจากวันที่เป็นไข้ไม่นานยังมีหน้าไปวิ่งบนหิมะจนล้มแล้วขาแพลงนั่นอีก
พายไม่อยากคิดเลยว่าหากปล่อยให้พี่แกมาคนเดียวจะเป็นยังไง
“คิดถึงไอ้เบ็กกับไอ้พาย” โจ้บอกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วโบกมือลาไอ้หมาตัวใหญ่ที่มองมาอย่างอาลัยสัมผัสอุ่นๆ
พายไม่ใช่คนที่ปลอบคนอื่นเป็นหรือพูดอะไรให้ดีขึ้นได้ จึงทำได้แค่เพียงเดินตามหลังอีกคนเงียบๆ ไปในเมืองชนบทแห่งหนึ่งในสวิตเซอร์แลนด์
ฟุตบาทกว้างๆ และสถาปัตยกรรมดั้งเดิมรวมถึงบ้านเมืองสงบ ทั้งลักษณะภูมิประเทศที่ต่างกันไปในแต่ละที่ ลักษณะนิสัยและวัฒนธรรมของผู้คนที่ต่างกันไปทำให้การมาเที่ยวครั้งนี้พายเห็นอะไรมากมาย คิดอะไรได้อีกมากมายราวกลับว่าแต่ก่อนตัวมันเองอยู่หลังเขา
โลกกว้าง…เป็นคำที่หมอจำกัดความเพื่ออธิบายให้พายฟัง
การเที่ยวของหมอไม่ใช่การทำตัวเองให้มีความสุขหรือหาความสุขสบายให้ตัวเองอย่างที่หลายๆ คนทำ แต่คือการออกมาทำอะไรที่อยากจะทำ ดูอะไรที่อยากจะดู ฟังอะไรใหม่ๆ จากคนที่ไม่เคยได้พบ เพื่อที่สุดแล้วก็นำมันมาเป็นประสบการณ์และความทรงจำ
พายแอบเรียกการมาเที่ยวของหมอว่าการมาหาความลำบาก แต่อย่างไรพายก็กล้าบอกได้ว่ามันเป็น...การมาลำบากที่สนุกที่สุด
และเผลอแค่แป๊บเดียว...ก็เหลือแค่สองวันสุดท้ายที่จะได้เที่ยวด้วยกัน
“กินอะไรกันดีวันนี้” คนข้างหน้าถามพลางก้าวเท้าเดินนำไปเรื่อยๆ พายขำให้กับคำบอกเล่านั่นก่อนจะตอบไปบ้าง
“เราเพิ่งกินข้าวกันยังไม่ถึงชั่วโมงเองนะหมอ”
"ก็เงินมันเหลือ"
คุณพ.อยากจะกลอกตาสักสามรอบ จะไม่ให้เงินเหลือได้ยังไงในเมื่อตั้งแต่มายังไม่ได้ใช้ฟุ่มเฟือยเลย เมื่อพายจะรูดบัตรเครดิตเพื่อชวนหมอดินเนอร์ดีๆ สักมื้อก็ถูกพี่แกเบรกด้วยคำว่าเปลือง
หมอให้ความเห็นว่าอยากจะปฏิบัติตัวให้คล้ายกับคนท้องถิ่นและเชื่อว่าชาวเมืองเขาต้องกินกันในร้านง่ายๆ ไม่ใช่เข้าร้านอาหารหรูๆ ซึ่งพายก็ไม่มีอะไรจะเถียง
โรงแรมที่นอนกันมาตลอดทริปก็ไม่เกินสามดาว สิ่งที่เปลืองสุดเห็นจะเป็นค่าเดินทางอันหลีกเลี่ยงไม่ได้
นอกจากการมาเที่ยวครั้งนี้จะประหยัดมากกว่าที่พายออกไปเที่ยวกลางคืนแค่คืนเดียวแล้ว ยังมีประสบการณ์ชีวิตมากมายอย่างเช่นถูกขโมยกล้องถ่ายรูปที่ปารีส ทำโทรศัพท์มือถือหายที่อิตาลี ถูกลวนลามบนรถไฟ โดนโกงค่าโรงแรมและอื่นๆ อีกมากมาย ที่พายสามารถเอาไปเล่าเป็นปีก็ยังไม่จบ
นี่ยังไม่รวมที่ถูกหมอเนียนจูบไปหลายทีอีกนะ...
“ตรงนี้ไหม” พายเงยหน้ามองโรงแรมที่ยังดูใหม่และบรรยากาศรอบข้างดีมากก่อนจะหันมามองหมออีกครั้ง
“อ่านรีวิวมา เขาว่าตรงนี้ดี” หมอเล่าให้ฟัง แต่ก็ทำหน้าลังเล
“แต่แพง” พายเติมให้พร้อมกับกลั้วหัวเราะทำให้หมอมองหน้ากันแบบดุๆ
ปกติโจ้จะคำนวณค่าเงินในใจอย่างรวดเร็วก่อนจะตัดสินใจว่าจะพักที่ไหนดี หากแพงเกินไปหมอจะเดินไปหาที่พักที่อื่นอย่างไม่แยแส แต่คราวนี้กลับดูสนใจที่นี่มากกว่าปกติ
“แพงไม่เป็นไร เพราะจะเอาบัตรสีดำของมึงรูด” หมอว่าเสร็จก็เดินเข้าไปข้างในอย่างไม่รออีกคน
พายเลิกคิ้วมองอยู่หน่อยก่อนจะเดินตามเข้าไปพลางหัวเราะ ดูก็รู้ว่าหมอเหนื่อยมากแล้วเพราะเดินกะเผลกมาทั้งวัน
ที่มาเที่ยวด้วยกันครั้งนี้ทำให้พายรู้ว่าความจริงว่าหมอไม่ได้เข้าหายากอย่างที่คิดมาตลอด เพียงแต่เขาเข้าหาไม่ถูกทางเองต่างหาก
พายยื่นบัตรเครดิตสีดำด้านให้พนักงานโรงแรมหกดาว เพราะช่วงนี้เป็นฤดูกาลท่องเที่ยวและเพราะห้องที่เลือกจะพักไปเป็นห้องที่วิวดีที่สุด สนนราคาสองคืนเลยปาไปเกือบแสนบาท
คนที่ไม่คิดว่ามันจะแพงมากขนาดนี้ก็ยืนตัวซีดอยู่ข้างๆ กัน
“เดี๋ยวกูช่วยหาร คนละครึ่ง” หมอบอกก่อนจะถอดกระเป๋าเป้ให้พนักงานผู้กำลังเดินนำไปยังห้องพัก
พายส่ายหน้าก่อนจะบอก “ทริปฮันนีมูน ผมจ่ายก็ถูกแล้ว” คุณพ. หัวเราะ
หากเป็นแต่ก่อนหมอคงเบือนหน้าหนีกับมุกแบบนี้ แต่คราวนี้พวกเขาทั้งคู่ก็แค่หัวเราะให้กันก็เท่านั้น
“มึงนี่ตื้อนะรู้ตัวไหม” หมอบอกพร้อมกับถอดเสื้อโค้ตตัวหนาออก แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างทั้งๆ ที่ไม่ได้อาบน้ำมาเกือบสามวัน
พายที่กำลังถอดเสื้อนอกออกเหลือบมองอีกคน
“หมอจะด่าผมว่าหน้าด้านเลยก็ได้”
อีกคนหัวเราะจนตัวงอกับการประชดของคนตัวโต
“แต่ผมว่าคุ้มนะ” พายยักคิ้วสองที
“กูก็คุ้ม ค่าโรงแรมคืนเดียวก็คุ้ม” โจ้ว่าติดตลกก่อนจะหันมองออกไปด้านนอกระเบียงที่เขาว่ากันว่าวิวดีนักหนา แต่คงไม่ใช่ตอนสองทุ่มที่มืดสนิทเช่นนี้แน่นอน
เอาเป็นว่าคืนนี้คงต้องนอนเอาแรงก่อนพรุ่งนี้ถึงจะได้ไปลุยเที่ยวอีกรอบ
“อ่างอาบน้ำใหญ่มากเลยหมอ สนใจแช่ด้วยกันไหมครับ” พายชวนอีกคนที่ตอนนี้กำลังนอนเหมือนจะหลับอยู่บนเตียง
หมอยันตัวลุกเดินขึ้นมามองอ่างอาบน้ำที่สามารถลงไปได้ห้าถึงหกคนก่อนจะมองกระจกใสที่มองทะลุออกไปขุนเขาเบื้องหน้าได้ แล้วตอบตกลงแบบคนไม่ได้คิดอะไรมาก
“เอาสิ มึงเปิดน้ำรอเลย” คำตอบนั่นทำเอาพายเหวอไปพักใหญ่
เขาว่าบางทีคงเอาหมอคนเดิมที่พึ่งเคยรู้จักกันกลับมาไม่ได้เสียแล้ว
“ต้องถอดหมดเหมือนออนเซ็นญี่ปุ่นไหมวะ” หมอถามหน้านิ่ง
พายที่ปกติไม่ได้กระดากอาย ออกจะเชี่ยวเรื่องแบบนี้แถมชอบโชว์หุ่น รู้สึกแก้มและหูร้อนวูบวาบขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำถามของอีกคน
“ผมว่า เอ่อ...”
พายเคยไปแช่ออนเซ็นอยู่สองถึงสามครั้ง ไม่ได้ใส่ใจกับการที่จะต้องเปลือยทั้งตัว แต่เพราะนี่คือหมอโจ้...
พายเองกำลังคิดไม่ซื่อกับหมอ แต่หมอกลับทำอย่างกับว่าพวกมันเป็นเพื่อนที่วิ่งเล่นแก้ผ้ากระโดดน้ำด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงจะแช่น้ำด้วยกันได้อย่างไม่อาย
“ผมพูดเล่น เดี๋ยวผมอาบก่อน” พายรีบบอกปัดอีกคนที่กำลังจะถอดเสื้อยืดตัวข้างในออก
จะว่าไปแล้วตลอดทริปที่ผ่านมาแทนที่จะเป็นหมอที่หนีการเผชิญหน้ายามอาบน้ำหรือแต่งตัวกลับเป็นพายที่จะต้องระวังตัวแทน
...โถ พ่อคาสโนว่า…
หมอหันมามองอีกคนอยู่หน่อยก่อนจะย่างสามขุมทั้งๆ ที่เปลือยท่อนบนเข้ามาใกล้ พายรู้สึกเหมือนเป็นเดจาวู เขาก้าวถอยหลัง เหลือบมองด้านหลังของตัวเองเป็นผนัง เลยกำลังคิดหาวิธีอื่นๆ ที่พอจะแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าแบบนี้ไปได้
“อย่าเข้ามาใกล้นะหมอ! ”
หมอโจ้ขำร่วน ไม่รู้ไอ้คนตัวใหญ่จะกลัวอะไรนักหนา
“มึงเป็นอะไรวะ” คนถามเดินแล้วยิ้มเข้ามาหากันอย่างนึกแกล้ง
ถ้าเป็นแต่ก่อนพายคงจับอีกคนทุ่มลงบนเตียง แต่ตอนนี้กลับกลัวที่จะทำ...เพราะรู้ว่าถ้าได้ทำคงจะหยุดไม่ได้ แล้วก็กลัวว่าหากทำไปแล้วหมอหนีหาย
...เขาคงไม่รู้จะทำยังไง…
“หมอนั่นแหละเป็นอะไร” พายดันไหล่ของอีกคนที่เข้ามาใกล้จนเกินควร
เขาพยายามเสหลบดวงตาที่มองมาอย่างไม่ลดละ มือของหมอที่ว่างอยู่ทั้งสองข้างเอื้อมขึ้นมาจับไหล่อีกคนไว้
“ไม่เรียกจิงโจ้แล้วเหรอ” เขาพูดพลางยิ้มเยาะ ทำเอาคนตัวใหญ่ยืนไม่ติดที่...
ใครจะรู้ว่าเอาจริงๆ แล้วหมอนิสัยแบบนี้
“โอเค จิงโจ้ ไปอาบน้ำ” คนพูดพยายามทำเสียงให้นิ่งก่อนจะดันหลังอีกคนเข้าห้องน้ำไป และก่อนที่ประตูบานทึบจะปิดลงโจ้ก็แกล้งถามขึ้นมาอีกรอบ
“ไม่อาบด้วยกันเหรอวะ”
พายรีบดึงประตูห้องน้ำให้ปิดลงก่อนจะถอนหายใจ ได้ยินเสียงหัวเราะสะใจมาจากในห้องน้ำ
เขาเดินออกมายืนดูดบุหรี่เงียบๆ ที่ระเบียงคนเดียวด้วยเสื้อยืดผืนบางทั้งๆ ที่อุณหภูมิในตอนนี้ค่อนข้างเย็น พายคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พยายามสงบสติอารมณ์ แต่เมื่อไหร่ที่นึกถึงกิริยาของหมอยามรุกไล่ก็ขำตัวเองที่ขี้ขลาดไม่เหมือนอย่างเคย
“มายืนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัด ไปอาบน้ำ”
ระหว่างที่บุหรี่มวนที่สองกำลังจะดับลงอีกคนก็เลื่อนประตูกระจกออกมาหา พายมองร่างกายท่อนบนของอีกคนที่พราวไปด้วยหยดน้ำพร้อมกับพยักหน้ารับก่อนจะดับบุหรี่แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปบ้าง
พายใช้เวลาในนั้นไม่นานนักเพราะร่างกายล้าจนเกินทนและเมื่อเดินออกมาก็พบว่าอีกคนหลับไปเรียบร้อยแล้ว พายนั่งลงบนเตียงกว้างแล้วมองอีกคนที่นอนด้วยท่าทางสบาย พายชอบคิ้วสีเข้มที่เรียงเป็นระเบียบของหมอ ชอบขนตาหนา ชอบริมฝีปากหยักๆ แบบนั้น ว่าแล้วก็ก้มลงไปจูบที่แก้มของคนที่หลับอยู่อย่างมันเขี้ยว
“หนวดมึงทิ่มหน้ากู”
พายขำออกมาเมื่ออีกคนลืมตาขึ้นมาบ่นแทนที่จะเป็นการก่นด่าหรือเมินเฉยอย่างเคย แล้วก็ตลกตัวเองที่ดูเหมือนจะเคยชินกับความเป็นธรรมชาติแบบนี้
“ลืมโกน ว่าแต่ตั้งแต่มาผมยังไม่เห็นหมอโกนหนวดเลย” เขาว่าพร้อมกับลุกขึ้นสวมเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงขายาวสำหรับใส่นอน แล้วรีบสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับอีกคนที่นอนหันหน้ามาหากัน
ถึงข้างในจะเปิดฮีตเตอร์แต่ก็เย็นเข้ากระดูก พายขยับตัวเข้าหาคนตัวอุ่นข้างๆ กันโดยลืมไปว่าจะเป็นการเปิดช่องให้โดนโจมตี
“กูผมหนานะแต่ไม่มีหนวด ขนตามตัวก็ไม่มี” หมออธิบาย
“อย่างตรงนี้...”
“เฮ้ยยยย! ”
หมอยังพูดไม่จบแต่พายตะโกนลั่นเมื่ออีกขยับเข้ามาใกล้แล้ววางมืออุ่นๆ ลงบนหน้าหน้าท้องมัน พายป้องกันตัวโดยการขืนตัวออกจนแทบจะตกเตียง
“หยุดเลย! ” อารามตกใจไอ้คนตัวใหญ่จึงจับมือเขาให้ห่างจากตัวเอง ส่วนอีกมือที่ว่างโอบตัวเองไว้อย่างกับว่าหวงตัวนักหนา
หมอขมวดคิ้วมองใบหน้าตื่นตระหนกของอีกคนแล้วใช้มือที่ว่างอีกข้างนึงของตนลูบเบาๆ ที่อกหนาผ่านเสื้อของอีกคน
“มึงมีขนหน้าอกด้วยนี่หว่า” โจ้ขำคิก
“จิงโจ้! ”
เจ้าของชื่อที่ถูกตวาดมองไอ้เด็กตัวใหญ่ด้วยสายตาล้อเลียน หมอขำให้กับสรรพนามของตัวเองที่เปลี่ยนไปมาเพราะอารมณ์คนตรงหน้า
“หนวดขึ้นเยอะเลยนี่หว่า” หมอผู้ถูกคว้าแขนทั้งสองข้างตรึงไว้ อมยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมของอีกคน ที่ยิ่งพอหนวดเคราขึ้นมาแบบนี้ยิ่งทำให้ดูเข้มขึ้นเป็นเท่าตัว
โจ้จ้องตากับอีกคนที่มองมาอย่างไม่ลดละก่อนจะค่อยๆ จูบไปที่ปลายคางสาก ในตอนที่กำลังจะขยับขึ้นไปจูบที่ปากบ้างไอ้พายที่ดูจะช็อกก็ม้วนตัวลงไปข้างเตียงพร้อมกับผ้าห่มหนา
“ฮ่าๆ ” หมอหัวเราะจนปวดท้อง
แม้ห้องนี้จะแพงเกือบแสนบาทพายก็รู้สึกว่าเขายังจ่ายอีกไหว...อยากย้ายห้องซะเดี๋ยวนี้
“ทีนี้มึงเข้าใจยังว่าการรุกคืบเข้าหาคนอื่นมันเป็นยังไง” คนที่พึ่งจะหยุดขำได้ลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียงแล้วดึงให้อีกคนลุกขึ้นมา
พายที่กำลังหัวเสียแต่ไม่รู้จะเอาไปลงกับอะไรนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อก่อนที่เคยทำให้หมอรำคาญ...บางทีนี่อาจจะเป็นการแก้แค้นของหมอก็ได้
“หมอเอาคืนผม? ”
“อือ สนุกดี” โจ้บอก
พายลุกขึ้นแล้วลากผ้าห่มขึ้นมาไว้บนเตียงเช่นเดิมก่อนจะนั่งมองอีกคนที่ขยับกลับไปนอนแต่โดยดี
พายห่มผ้าผืนหนานั้นให้หมอก่อนจะนอนลงที่ฝั่งเดิมของตน แต่หันหน้าไปมองอีกคนที่นอนหงายหลับตาอยู่ก่อน เท่าที่สังเกตไม่ว่าจะเมาหรือเหนื่อยมาก หมอก็นอนหลับเงียบๆ คล้ายกับนิสัยของหมอเอง
พายหัวเราะเมื่อนึกถึงไอ้เรื่องที่หมอบอก เขาทิ้งให้บรรยากาศเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะเบียดตัวเข้าไปแล้วสอดแขนเข้าไปตรงคอแล้วกอดอีกคนไว้แน่น พลางนึกขอบคุณบรรยากาศของเมือง ขอบคุณอากาศหนาวและความมืดมิดที่ทำให้กล้าทำแบบนี้
“อะไรอีกวะ เมื่อกี้ยังเล่นตัวอยู่เลย” คนที่หลับตาอยู่ว่าออกมาพลางถอนหายใจ
พายไม่ได้สนใจที่หมอบ่นนัก
“พอรู้สึกว่าหมอจะไม่รุกผมแบบนั้นอีกแล้วมันใจหาย”
หมอลืมตามามองคนที่นอนยิ้มบ้าๆ อยู่ข้างกัน ใครคนนั้นมองลึกเข้ามาในดวงตาและพูออะไรบางอย่าง
“ผมชอบโจ้จริงๆ นะ” พายจำได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พูดเรื่องนี้ และทุกครั้งหมอจะปฎิเสธ ต่างออกไปจากครั้งนี้
“กูบอกแล้วว่ามึงแม่งโคตรตื้อ”
พายหัวเราะอยู่หน่อยกับคำชมปนด่า พลางมองเสี้ยวหน้าของคนข้างตัวที่พอมองเห็นได้เพียงเลือนลาง
“ทีอย่างนี้ดันความรู้สึกช้า” หมอหันหน้ามา ปลายจมูกโด่งค่อยๆ เลื่อนเข้ามาใกล้
พายยกตัวขึ้นเพียงนิดแล้วก้มลงงับริมฝีปากนิ่มของอีกคนเบาๆ แต่ไม่นานนักก็ผละออก
“ผมเป็นลูกครึ่งสเปนมั้ง ถ้าเดาจากชื่อพ่อนะ” พายเล่าเรื่องที่หมอเคยถาม พร้อมกับจับมือของอีกคนวางที่กลางหน้าอกของตัวเอง
โจ้นอนลืมตาในความมืดไม่ได้พูดอะไรนอกจากเอื้อมมือข้างขวาที่ว่างอยู่ขึ้นไปวางบนต้นคออีกคนแล้วบีบมันเบาๆ อย่างกับกำลังนวดให้ผ่อนคลาย
“แม่ทิ้งผมไว้ที่บ้านเด็กกำพร้าตอนเกือบสามขวบได้ หลักฐานใบเกิดยังมีอยู่เลย” คนที่คร่อมอยู่ด้านบนเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นโถมตัวใหญ่ๆ ลงไปบนตัวของอีกคนแล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอขาวที่ได้กลิ่นสบู่หอมๆ
“แม่บอกอีกเดี๋ยวจะมารับผมกลับบ้าน... จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มา”
โจ้ฟังเสียงอู้อี้ที่ดังอยู่ข้างหูตัวเองพลางลูบแผ่นหลังกว้างนั่นไปมาราวกับกำลังปลอบโยนเด็กสามขวบคนนั้น
“พอเริ่มโตก็มีคนใจดีให้ไปเล่นดนตรีที่ผับได้วันละหลายพันเลยนะ แต่ผมก็ยังเกเรไปเรื่อย โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง”
หมอขมวดคิ้วก่อนจะทุบหลังหนาไปหลายทีเพราะมันเขี้ยว ซึ่งคนนอนทับเขาทั้งตัวก็ทำแค่เพียงหัวเราะแห้งๆ พายกดจูบที่ไหล่ลาดของอีกคนอยู่ครั้งก่อนจะพูดต่อ
“ตอนนั้นแหละที่ผมพึ่งรู้ว่านอกจากที่ผมเล่นกีตาร์ได้ดีแล้วหน้าตากับการพูดจาเป็นสิ่งที่ทำให้ผมสบายขึ้นง่ายกว่าคนอื่น ผมหลงกับมันมากเลยนะ ผมใช้มันหาความสุขที่ผมไม่เคยมี ผู้หญิง ผู้ชาย เหล้า เงินและชื่อเสียงทำให้ผมเหลิงจนมาเจอหมอ”
“กูทำให้มึงเป็นคนดีขึ้น? ” หมอถามอย่างไม่จริงจังนักหลังจากเงียบไปนาน
“เปล่า ทำให้แย่ลงกว่าเดิมอีก” พายตอบพลางหัวเราะ
“ผมมองโลกแย่ลงมากตั้งแต่ที่อกหักจากหมอ แต่ก็พึ่งรู้เหมือนกันว่าไอ้โลกนี้มันไม่ได้ยั่งยืน มันมีหลายๆ ด้านเสมอ”
หลายวันที่ผ่านมาพายมองเห็นรายละเอียดต่างๆ ของหมอ ทั้งงี่เง่าบ้าง เอาแต่ใจบ้าง เงียบนิ่ง บ้าบอ ซึ่งแล้วแต่ประกอบรวมกันเป็นผู้ชายคนนี้ ซึ่งตัวเขาเองก็เป็นคนที่ประกอบด้วยข้อเสียมากมาย ทั้งโง่ทั้งนิสัยเด็ก มุทะลุ แต่บางทีคงเพราะรู้และยอมรับข้อเสียของกันและกันได้ถึงได้มาอยู่ข้างๆ กัน
แม้ความรักครั้งนี้จะต่างจากความรักฉาบฉวยที่เคยผ่านๆ มาหลายคราว แต่พายเชื่อเหลือเกินว่าเขาอยากจะเดินต่อไปแบบนี้กับหมอเรื่อยๆ
“บางทีคงเพราะผมขาดความอบอุ่น เลยชอบหมอที่เหมือนพวกลุงแก่ๆ ดุๆ ” โจ้หัวเราะกับการกวนตีนแก้เขินของอีกคน ก่อนจะบอกด้วยเสียงเรียบๆ
“มึงลุกไปเลย กูหนัก” หมอไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรกับเรื่องราวก่อนหน้าทั้งนั้น เขาแค่อยากให้พายสบายใจที่จะเล่า
พายหัวเราะก่อนจะพลิกกลับไปนอนข้างๆ กันเช่นเคยกับหลายๆ วันที่ผ่านมา เขาหลับตาลงพร้อมกับยิ้มให้ตัวเอง ที่รู้ว่าอีกคนจะอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไกลอย่างที่เคย...
“หมอเป็นของผมแล้วนะ” พายวางแขนลงบนเอวของอีกคนก่อนจะบอกเพื่อย้ำสถานะคลุมเครือไม่มีชื่อเรียกที่จะเกิดขึ้นต่อไป
“มึงต่างหากที่เป็นของกู”
พายหัวเราะให้กับคำตอบเอาแต่ใจของอีกคน
“รู้ไหมทำไมหลังๆ ผมถึงกลัวหมอ”
“เพราะมึงกลัว? ”
“อืม กลัวจะหยุดไม่ได้” พายขยับตัวก่อนจะกอดอีกคนไว้
หมอรู้ว่าสักวันระหว่างพวกเขาคงหนีไม่พ้นเรื่องนี้…
“อืม…” พายครางต่ำเมื่ออีกคนขยับหน้าเข้ามาจูบ
มือร้อนของหมอไล้ไปตามกล้ามเนื้อแน่น มือใหญ่ของพายเองก็วาดไปทั่วแผ่นหลังเนียน ก่อนจะไล้ลงมาที่สะโพกเต็มมือ
“ไม่ถอด” โจ้ร้องห้ามเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะถอดเสื้อและกางเกงของเขาออก
“เดี๋ยวชุดเลอะ” คุณพ.บอก ก่อนจะก้มลงจูบปิดปาก
“ไม่ทำ…” หมอห้ามคนที่บดสะโพกเข้าหา ดันไหล่คนตัวโตออกจากตัวเอง
พายถอนหายใจยาวอย่างข่มใจพร้อมกับลูบลูกชายตัวเองที่แข็งจนดันกางเกงผ้านิ่มออกมา
“แค่มือนะครับ…”
“ไม่โว้ย! ” โจ้โวยวายเมื่อโดนล้วงเข้าไปในกางเกง หมอสะดุ้งจนพายตกใจลุกขึ้นนั่ง
“หมอชอบยั่ว...แล้วหมอทำกับผมแบบนี้” พายบ่น อยากจะจับอีกคนฟัดให้หนำใจ มาทำให้มีอารมณ์แล้วมันก็ลงยากแบบนี้ไง
“นู่น ห้องน้ำ” โจ้ชี้ไปที่ห้องน้ำ อีกคนเลยลุกเดินไปบ่นไป
“กลับถึงบ้านก่อนเถอะ จะเอาให้ลุกไม่ขึ้น”
หมอฟังไปขำไป ที่ไม่อยากให้ทำเพราะถุงยางไม่มี เจลหล่อลื่นก็ไม่มี ที่สำคัญคือ...ยังทำใจไม่ได้
“รอไปก่อนนะ ไอ้หมา” หมอพึมพำกับตัวเองพร้อมกับยิ้ม
TBC.
ยังอีกเหรอเนี่ยย เห้อมม y_y
-
คิดถึงหมอจังเลยค่ะ /วิ่งกอด
ฮือ ทำไมตอนนี้มันหวาน หวานมากก อ่านแล้วเขิน
งืออออ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ
-
หมอโจ้น่ารัก
ปล.ตื๊อ ใช้ ใช้ไม้ตรีค่ะ
-
:hao6:
แอร้ยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ดังมากกกก
-
:pig4: :pig4:
-
กรีดร้อง หมอร้ายอ่า โถ่ๆๆ คุณ พ ทีอย่างนี้ละไม่กล้า :hao3:
ยังไม่อยากให้จบเลย สนุกมาก :sad4:
-
คนเขียนกลับมาพร้อมกับบอกว่าอีกสองตอนจบนี่เราจะร้องไห้ อย่าพึ่งรีบจบสิ :mew4:
พายเจอหมอรุกหน่อยก็ป๊อดเลยนะแก :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักมากเลย มันเอื่อยๆเฉื่อยๆแต่ความสัมพันธ์ก็พัฒนามาตลอด ยิ่งตอนนี้ยิ่งเห็นชัด กัดหมอนนนนน
-
มาแล้วววว
-
โอ๊ยยย. คือความดีงาม
จับจองกันและกันทางวาจาแล้ว
คิดถึงมากแต่ทำไมใกล้จบแล้วล่ะค้า ฮือๆๆๆ
-
:กอด1:
-
หมอไม่ทำดา :o8:
-
เป็นของกันและกันไปเหอะ
-
:กอด1:
-
ชอบหมอโจ้รุก ฮ่าๆๆๆ พายถึงกับไปไม่เป็นเลย อีกสองตอนจบแล้วเหรอ ใจหายเลย คู่นี้นี่มันน่ารักจริงๆนะ
-
ในสองตอนที่ว่า จะมีปั่มปั๊มมั้ยคะ :hao7:
-
หวายๆๆๆๆคุณพ.กับหมอโจ้มา!!!...นึกว่าตาฝาดทีเเรก ฮ่าๆๆๆๆ หมอรุกเลยๆๆ :hao7:
รู้สึกใจหายจังจะจบเเล้วเหรอ เฮ้ออออ :hao5:
-
จุดพลุฉลองงงงง รอเช้ารอเย็น แทบกรี๊ดดดดด 55555555555555 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รักเรื่องนี้ค่ะ
:กอด1: :L2:
-
คิดถึงหมอโจ้นะ
-
หมอโจ้น่ารักอะะะ :o8:
-
ต้องตอบว่าเราเป็นของกันและกันสิค่ะ :-[
-
วู้วววว ชีวิต หมาโข่งน่าสงสารแหะ
-
ใครจะเป็นของใครก็ดีต่อใจเราทั้งนั้น คริคริ
-
หมอโจ้.....แมนอย่างไงก็อย่างงั้นเลยนะ
-
หมอขา ขนาดนี้แล้ว อ่อยแรงๆเลยอ่ะ
ระวังพายจะอดไม่ไหวนะ
ชอบสองคนนี้จริงๆนะ น่ารักอ่ะ เรื่อยๆแบบเขินทุกครั้งที่อ่านเลยอ่ะ ชอบพายกับหมอโจ้จริงๆ ได้กันไวๆนะคะ
-
พายโดนรุกแค่นี้ ไปไม่เป็นเลยนะ
หมอดูแลและอยู่ข้างๆโจ้ไปเรื่อยๆนะ
-
น่ารักกก
-
ห๊ะ! จะจบแล้ว อย่าเพิ่งงงงงง :sad4:
พายน่าเอ็นดูขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โดนหมอรุกซะไปไม่เป็นเลย มาเป็นน้องพายให้หมอติงโจ้เถอะ
ตอนนี้แอบหวาน นัวๆ กลมกล่อมรสอูมามิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักตอนนี้มากเลยค่ะ รักหมอโจ้ รักคุณพ.ม๊ากมากT^T
ไม่อยากให้จบเลย หลงรักความรักเรียบๆแต่อบอุ่นของคู่นี้ที่สุดเลย
ขอบคุณสำหรับตอนดีๆนะคะ^^
-
จากที่จินตนาการไม่ออกว่าสองคนนี้จะลงเอยกันได้ยังไง ตอนนี้เข้าใจละ พายโจ้ไม่ได้เหมือนคู่อื่นๆที่ต้องคบเป็นแฟน ทำตัวหวานแหวว แต่ทั้งคู่ปล่อยตัวตามสบาย ไม่เร่งรีบ ไม่เร่งรัด มันดูชิวๆ แต่อบอวลไปด้วยความละมุนละไมดีนะ
-
ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ ละมุนมาก
ให้ความรู้สึกดี
-
:n1: :n1: :mew1: :mew2:
-
ประโยคสุดท้ายน่ารักมาก หมอโจ้เอาแต่ใจแต่น่ารักสุดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รอตอนต่อไปนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
หมอโจ้ คุงพ. มาแล้วววววว
จะจบแล้วด้วย
น่ารักที่สุด
เป็นของหมอเป็นของพาย ใช่เลย ชอบๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วละมุนสายตามาก มีความสุข :กอด1:
-
โอ้ยยย ชอบผู้ชายแบบหมอโจ้มากๆๆๆๆๆ เลยค่ะ :impress2:
แล้วก็ชอบผู้ชายสไตล์หมาป่าห่มหนังโกลเด้น แต่พอเจอหมอโจ้โหมดราชินีแล้วกลายเป็นชิวาว่าอย่างพายมากๆ เหมือนกันค่ะ :m20:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
โอ๊ยยยยยยย สนุกมากๆเลยค่ะ o13
อ่านรวดเดียวเลย เขียนได้ดี เรียลมากๆ แบบสำผัสได้จริงๆ :katai2-1:
ตอนล่าสุดนี่เขินหนักมากกกกกกก :-[
มาต่อไวๆนะคะ :mew1:
-
หมอโจ้ทำไมน่ารักอย่างนี้ คุณพายเหมือนเด็กๆเลย :mew1:
:pig4: :กอด1: :L1:
-
:o8: :call:หมอโจ้ลุงแก่ดุที่น่ารักมากกกกกกกก :hao6:
-
หมอโจ้ ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้ :mew1:
-
หมอน่ารักอ่ะ รุกแรงตลอด
พายไม่สู้แล้ว 555555
-
อัยย๊ะ เราเป็นของกันและกัน
-
โอ๊ยยยย อ่านแล้วยิ้มตลอด ดีใจจังงง หมอนี่ชอบพายแล้วใช่ไหมม รออ่านนะคะ
-
นี่ฉันมึนหรือยังไง? หรือไอ้สองคนนี้มันมึน?
มันเป็นเจ้าของกันและกันแบบมึน ๆ
หวานแบบมึน ๆ งงงงวย
:confuse: :confuse:
-
อ่าว งงเลย อยู่ดีๆเค้าก็บอกว่าเป็นของกันและกันซะอย่างนั้น…
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ หลังจากเห็นเรื่องนี้โฉบไปโฉบมาผ่านสายตามาหลายรอบ
อันที่จริง วันนี้ไม่ใช่วันว่างสำหรับเราเลยทั้งๆที่เป็นวันอาทิตย์
ทั้งงานวิจัย การบ้านประจำอาทิตย์ กองชีทเตรียมอ่านสอบไฟนอล
ทั้งกองนิยายที่ดองไว้ ยืมเพื่อนมาบ้าง ยืมห้องสมุดมาบ้าง ซื้อเองบ้าง
เราคิดว่าตารางชีวิตเรายุ่งมากจริงๆ5555555555555555
แต่สุดท้ายกลับฉีกแพลนสะสางทุกสิ่งอย่างที่คิดเอาไว้ว่าจะทำในวันนี้
มานั่งตามอ่านนิยายเรื่องนี้รวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด
อห นี่ฉันทำอะไรลงไป… ถถถ
ฮือ เสียใจกับแพลนที่ไม่ได้จัดการ
แต่ดีใจมากที่ได้กดเข้ามาอ่านเรื่องนี้แบบไม่มีสติ
มันดีมาก มันโอเคจริงๆ
เอาจริงๆว่านี่ไม่รู้จะเม้นอะไร ก็เลยพร่ำไปเรื่อยแบบข้างต้น
แต่อยากบอกความรู้สึกที่ได้อ่าน16ตอนรวดเดียวให้คุณคนแต่งรับทราบ
เราบอกความรู้าึกเราตอนนี้ไม่ถูกเลย รู้แต่ว่ามันดีมากๆจริงๆ
คงเหมือนความสัมพันธ์ของหมอจิงโจ้กับคุณพ.
เราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นี้เรียกว่าอะไร
เรารู้แค่ว่ามันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีกับใจเรามากจริงๆ :)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ
คงไม่มีเวลามานั่งเม้นบ่อยๆ แต่สัญญาว่าจะติดตามจนจบ
รวมถึงจะติดตามข่าวคราวการรวมเล่ม(หวังใจว่าจะมีในอนาคต)
ยาวไปถึงผลงานเรื่องอื่นๆ ทั้งเก่าและใหม่ของคุณนะคะ
สมัครเป็นแฟนคลับเรียบร้อย เข้ามาเป็นหนึ่งในฮาเร็มนักเขียนนิยายคนโปรดของเรานะคะ อิอิ >๐<
ไว้เจอกันแจ้
-
มีความคิดถึงจิงโจ้กับคุณ พ. เป็นอย่างมาก
อ่าใกล้จบแล้วด้วย....
TT
-
:-[ หมอโจ้น่ารัก
-
ชัดเจน
“ข้าวเช้าเอาเป็นอะไรดีครับ” คำถามประจำวันถูกถามมาจากคนที่เพิ่งจะกลับมาจากออกกำลังกายในตอนเช้า
หมอนั่งเอนหลังอยู่ตรงโซฟาหันกลับมาตอบด้วยคำตอบปกติไม่ต่างกัน
“ข้าวต้มหมูสับ”
“ครับ” พายตอบรับก่อนจะเดินเข้าครัวเล็กๆ แบบฝรั่ง เป็นเคาท์เตอร์บาร์กั้นระหว่างที่กินข้าว กับห้องนั่งเล่น พายถึงมองเห็นอีกคนได้ชัด
หมอมองผู้ชายตัวใหญ่ที่ตื่นเช้าไปวิ่งหรือไม่ก็เล่นเซิร์ฟทุกเช้า มองแผ่นหลังเปลือยที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แล้วหันกลับมามองกระดาษและหนังสือของตัวเองที่กองไว้เต็มโต๊ะหน้าทีวีต่อ โดยปล่อยให้อีกคนทำหน้าที่ของตัวเองไป
หน้าที่...โจ้ที่ไม่รู้ว่าพวกเขากลายมาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
หมอยิ้มให้กับหนังสือตรงหน้าและเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองบ้าง
.
.
.
“หมอจะกินเลยไหม”
หลังจากที่พายพยายามเรียกชื่อหมอโจ้ก็แล้ว จิงโจ้ก็แล้ว เพิ่งนึกได้ว่าสำหรับเขาสรรพนามของ ’หมอ’ คงเหมาะที่สุดเพราะเรียกแบบนี้มาตลอด แล้วอีกอย่างคือเรียกชื่อจิงโจ้ทีไรโดนหมอแกล้งทุกที
“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวรอกินพร้อมกัน” หมอบอกพลางบิดขี้เกียจ
ได้เวลาละสายตาออกจากงานวิจัยตัวเองที่ทำมันได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว เหลือแต่เก็บรายละเอียดบางส่วน ซึ่งเป็นงานหนักพอตัวทีเดียว
“ครับ งั้นรอก่อนนะ” พ่อครัวจำเป็นตอบรับก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ไม่นานนักก็ออกมาพร้อมกับกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียวอย่างเคย แต่อยากน้อยก็ไม่ชุ่มเหงื่อแล้ว
“ไม่เช็ดตัวเช็ดผมให้แห้งก่อนวะ” หมอลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พาดอยู่ตรงราวไม้ข้างกันมาให้
แทนที่จะรับไว้พายกลับยิ้มล้อเลียนอีกคน
“เช็ดให้ด้วยสิ”
หมอมองด้วยสายตาดุๆ อย่างเคย ก่อนจะเดินไปจัดโต๊ะอาหารรอโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ
พายมองตามหูแดงๆ ของอีกคนแล้วก็ขำ
โจ้คิดว่า …ลงตัว… คงเป็นคำจำกัดความที่ดี่สุดของความสัมพันธ์ของพวกเขาในขณะนี้
“ช่วงนี้เป็นไงบ้าง” หมอถามขึ้นเมื่อผู้ร่วมโต๊ะอาหารเช้านั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน
“อัดเพลงเรื่อยๆ รออัลบั้มใหม่ ไว้ว่างๆ หมอไปดูกับผมนะ”
“ถ้าว่างนะ…” โจ้ตอบพลางตักอาหารเช้าเข้าปาก
ในตอนนี้พวกเขาต่างทำงานของตนโดยที่ไม่มีจุดร่วมกันแม้แต่น้อย พายออกไปอัดเพลงที่เมืองใหญ่ใกล้ๆ กัน รับงานเบื้องหลังบ้าง หรือไม่ก็อยู่บ้านแต่งเพลงตามเรื่อง ส่วนหมอโจ้กำลังอยู่ในช่วงโค้งสุดท้ายของการเรียน เข้าแล็บไปด้วยทำวิจัยไปด้วย เวลาที่ได้เจอกันส่วนใหญ่จึงเป็นแค่ตอนเช้าของบางวันหรืออาจจะนานกว่านั้นหน่อยถ้าเป็นวันหยุดอย่างวันนี้
“เดือนหน้าผมมีเล่นที่ผับเมืองข้างๆ ถ้าหมอว่างผมอยากให้ไป”
คำว่าอยากให้ไปในความหมายของพายคือหมอต้องไป ดังนั้นโจ้จึงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรมากไปกว่านั้น
“ดีนะ ได้ทำอะไรที่ตัวเองชอบ” หมอบอกเมื่อเห็นท่าทางอีกคนมีความสุขกับการทำงาน
“แล้วหมอไม่ได้ชอบเป็นหมอเหรอ” พายเงยหน้าถามคนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงข้ามกัน
“ก็ไม่ได้เกลียด อยู่กับมันได้ แต่ก็ไม่ได้รัก” โจ้ตอบตามความจริง
บนโลกใบนี้มีไม่กี่คนหรอกที่ได้ทำงานที่ตัวเองรักแล้วทำได้ดี เพราะฉะนั้นหมอถึงได้คิดว่าคนตรงหน้านี่น่าอิจฉาอยู่ไม่น้อย ส่วนตัวโจ้เองถึงจะไม่ได้ชอบการเป็นหมอมากนัก แต่ก็เชื่อว่าการเป็นหมอเหมาะกับตัวเองที่สุดแล้ว
เขาสามารถทำอาชีพนี้ได้ดี มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ตัวเองแบบที่ไม่มีใครแย้งได้
“แค่ไม่ได้เกลียด เหมือนที่อยู่กับผมใช่ไหม”
หมอเหลือบมองผู้ชายตัวใหญ่ที่ก้มลงกลับไปจัดการกับอาหารของตัวเอง หมอรู้ว่าที่เห็นพายพูดยิ้มๆ อยู่แบบนั้น บางทีอีกคนคิดมากอยู่เหมือนกัน
ถึงหมอจะคิดว่ามันลงตัวแล้ว...แต่มันคงยังไม่มากพอ
.
.
.
พวกเขาอยู่ด้วยกันมาปีกว่า แต่ไม่เคยบอกรัก ไม่เคยมีอะไรกันเกินเลยกว่าครั้งที่ไปเที่ยวเมื่อสองเดือนที่แล้ว โจ้รู้ว่าความสัมพันธ์อันราบเรียบแบบนี้มันพัฒนาไปช้าเหลือเกิน หมอก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าอยากจะอยู่กันไปเรื่อยๆ แบบนี้
แต่อีกคนคงกำลังอยากจะพยายามขยับความสัมพันธ์นี้ขึ้นไปอีก
ข้าวต้มหมูวันนี้ค่อนข้างจะจืดชืดเพราะเกลือในครัวหมด แต่ก็ไม่มีใครปริปากออกมา หมอกินข้าวต่อไปเรื่อยๆ และเริ่มคิดได้ว่าความลงตัวของพวกเขาแตกต่างกับความชัดเจนอยู่มาก
หลังจากอาหารเช้ามื้อนั้นหมอปลีกตัวไปอาบน้ำบ้างหลังจากหมกอยู่ในห้องเกือบสองวันโดยไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเข้าห้องน้ำ อ่านหนังสือ ทำงานวิจัยและกินข้าววนเวียนอยู่ซ้ำๆ
เมื่อเดินออกมาจากในห้องน้ำแล้วจึงพบว่าอีกคนกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้ว
เขามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดไว้ก่อนจะมองปฏิทินข้างตัวที่บ่งบอกว่าวันนี้เป็นวันหยุด ทั้งเหลือเวลาอีกมากมายที่จะทำงานต่อ หมอจึงเลือกที่จะเดินไปปิดคอมพิวเตอร์
เขาถือวิสาสะเปิดประตูห้องชุดของอีกคนเข้ามาด้วยคีย์การ์ดสำรองที่ตัวเองมี เพราะไม่ได้เข้ามาที่นี่บ่อยนัก โทนห้องสีมืดจึงทำให้แปลกใจอยู่ทุกครั้ง
หมอพิจารณาห้องที่เป็นระเบียบ ก่อนจะเดินมาพบว่าใครอีกคนกำลังนั่งฟังเพลงอยู่บนเตียงหลังใหญ่ หันหน้าออกสู่ระเบียงมองเห็นทะเลด้านนอก
“พาย…” หมอเรียกเสียงเบา
“ครับ” อีกคนหันมาขานรับพร้อมกับถอดหูฟังที่ครอบหูไว้ออก
“ทำอะไรอยู่” ไม่บ่อยครั้งนักที่โจ้จะถามอะไรที่ตัวเองรู้คำตอบอยู่แล้ว เขาเดินเข้าไปหา
“ฟังเพลง” คนตอบบอก
"มาทำอะไร ผมนึกว่าหมอกำลังทำงาน" พายถาม แต่อีกคนอึกอัก
"เข้ามาไม่ได้เหรอวะ" คุณหมอบ่น ก่อนจะนั่งลงบนเตียงเดียวกัน
พายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอก "ถ้าผมไม่ได้ออกไป อย่ามาบ่นทีหลังก็แล้วกัน"
เขาสวมหูฟังอันใหญ่ลงไปที่หูของตนตามเคย แล้วปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันต่อไป อาจจะเป็นเพราะเจ้าของห้องมักจะทะเล้นอยู่เสมอ เวลาทำตัวนิ่งงันและเฉยชาจึงดูแปลกไป ที่จริงแล้วศิลปินแบบพายโลกส่วนตัวสูงมาก พายอยู่ด้วยตัวคนเดียวมาตลอด เวลาอยู่กับคนอื่นเขาเลยพยายามร่าเริง พยายามพูดให้เยอะ
โดยเฉพาะกับหมอ...ที่พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะเข้าใกล้
โจ้มองใบหน้าด้านข้างของอีกคนก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง ความไม่สบายใจของพายทำให้เขาเองรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย
“ครับ? ” เจ้าของเตียงหันมาหาอีกคน
หมอนอนลงบนเตียงกว้างแล้วหลับตา อย่างกับกำลังพักผ่อน
“ง่วง” โจ้บอกพร้อมกับดึงแขนของอีกคนลงมาข้างตัว หมอนอนไม่เต็มอิ่มมาหลายคืนเพราะมัวแต่ทำงาน แต่พอจะนอนกลับคิดถึงแต่ท่าทีที่แปลกไปของอีกคน
พายมองคนที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงคนอื่น...หรือบางทีหมออาจจะกำลังง้อตามประสาของคนพูดไม่เก่ง และคนอย่างพายก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากถอดหูฟังออกแล้วนอนลงมาข้างกัน
เขาจ้องใบหน้าขาวของคนข้างตัวได้ไม่ทันไรตาสีเข้มจนเกือบดำสนิทก็เปิดขึ้น
“มองทำไม” โจ้ถาม
“ผมจูบได้ไหม? ” พายมักจะขออนุญาตก่อนเสมอ
.
.
.
จูบครั้งนี้คล้ายๆ กับหลายครั้งที่ผ่านมา เริ่มจากอ้อยอิ่งหวานเชื่อม ในที่สุดก็ร้อนเสียจนการนอนหันหน้าเข้าหากันไม่สามารถตอบสนองความต้องการได้
พายพลิกตัวขึ้นมาคร่อมอีกคนไว้แล้วแกล้งขบริมฝีบางล่างของอีกคนเบาๆ มือที่อยู่นิ่งในตอนแรกสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวบางแล้วลูบไล้ร่างร้อนใต้ตัวเองอย่างไม่ปิดบังความต้องการ เช่นเดียวกับที่มือเรียวยาวของอีกคนนวดเฟ้นแผ่นหลังของพายอย่างตั้งใจ
“เจ็บ” หมอบอกพร้อมกับใช้เล็บจิกที่ต้นคอหนาเอาไว้เมื่อถูกงับเข้าที่ลิ้น
“ขอโทษครับ” คำขอโทษประชิดกับลมหายใจ
พายอ้าปากอมลิ้นแดงๆ ของอีกคนเข้ามาไว้ในปากตนแล้วดูดสลับกับไล้วนหยอกล้อ ทำให้น้ำใสๆ ไหลออกมาตรงมุมปาก เขาจูบซับมันไว้อย่างรักใคร่
หมอขืนใบหน้าออกพร้อมกับแลบเลียริมฝีปากตัวเองที่บวมและแดงเจ่อ
พายแม่ง...งับเป็นหมาเลย
“เจ็บมากไหม” คนที่ผละหน้าออกไปแค่ครู่ โน้มตัวลงมากดจูบซ้ำๆ ที่ริมฝีปากบวมแดง โดยไม่ได้ปล่อยให้คนที่อยู่ด้านล่างได้พูดอะไรเลย
หมอจ้องตาสีอ่อนนิ่ง...พอใจอ่อนให้หน่อยไอ้พายก็ไม่ออมแรง
พายว่าหน้าตาของหมอตอนนี้จะว่าดุก็ใช่ และยั่วก็คงจะใช่เหมือนกัน แม้คิ้วได้รูปจะขมวดเป็นปมแต่ดวงตาสีเข้มกลับฉ่ำหวานและปรือปรอย เช่นเดียวกับใบหน้าซับสีเลือด และปากที่เผยอเพียงเล็กน้อยทำเอามองแล้วแทบขาดใจ
เขาคว้านลิ้นไปตรงที่ลิ้นสีแดงของอีกคนที่ตัวเองเผลองับไว้อีกครั้ง แล้วก็เริ่มจูบใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่อยากผละจากไปไหน ไม่ได้สนใจเล็บที่จิกลงบนต้นคอและแผ่นหลังตัวเองหลายต่อหลายครั้ง
“พอ…พอแล้ว” อีกคนบอกพลางทุบที่แผ่นหลังหนาหนักๆ คนที่ค้ำศอกไว้ถึงได้ถอนใบหน้าออกอย่างเสียดาย แล้วโถมตัวลงทับอีกคนอย่างมันเขี้ยว
เจ้าของเตียงกว้างไล้มือใหญ่ไปที่มือของอีกคน ก่อนจะจับประสานนิ้วมือของตนเข้าระหว่างนิ้วเรียวยาวแล้วบีบไว้แน่น
“อย่ากัดสิวะ” หมอบอกพร้อมกับเอียงคอหนี แต่ยิ่งทำให้ซอกคอขาวเด่นมากขึ้น
พายซุกหน้าลงไปกดจูบซ้ำๆ ไปทั่วซอกคอและไหปลาร้าทั้งสองข้าง ยิ่งหมอดิ้นหนีก็ยิ่งทำให้อีกคนได้ใจ คนตัวโตทั้งจูบและฝังเขี้ยวลงไปบนร่างกายขาวแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความอยากในตอนนี้น้อยลง...กลับมากขึ้นทุกที
บางทีความหื่นของคุณพ. ตอนนี้คงเหลือแต่กินหมอเข้าไปก็เท่านั้น
“อื้อ อย่า” คำว่าอย่าของหมอคงใช้ได้ในยามปกติแต่ไม่ใช่ตอนนี้
พายละมือข้างถนัดที่ตรึงมืออีกคนไว้ออก เพื่อเปลี่ยนมานวดเฟ้นที่หน้าอกแบนราบ ด้วยเป็นเพราะปฏิกิริยาของร่างกายทำให้คนที่อยู่ด้านล่างแอ่นหน้าอกขึ้นรับสัมผัสที่อุ่นจนร้อน นิ้วโป้งของพายเขี่ยตรงยอดอก ไม่นานนักยอดอกสีอ่อนก็ตั้งชูชันราวกับกำลังเชิญชวน
คุณพ.ที่ตอนนี้ห้ามตัวเองไม่ไหวแล้ว กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากพลางมองตาหวานเยิ้มของคนที่นอนอยู่เตียง
“ห้ามกัด” หมอบอกเสียงลอดไรฟัน เพราะรู้ว่าพายจะทำอะไรต่อ
พายยิ้มก่อนจะก้มลงไปชิมยอดอกสีสวย หมอก็ได้แต่ข่มเสียงร้องของตัวเองไว้ในลำคอ คนด้านบนครอบปากลงบนอกฝั่งขวาของคุณหมอตัวขาวที่ตอนนี้แดงเป็นจ้ำไปทั่วทั้งตัว ยอดอกแข็งเป็นไตสู้กับลิ้นที่กำลังตวัดเลีย และเมื่อไหร่ที่พายแกล้งดูดอีกคนก็จะสะท้านทุกครั้งราวกับทนไม่ไหว
แต่ก่อนพายมีเซ็กซ์อยู่บ่อยครั้งกับคนมากหน้าหลายตาทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นการทำเพื่อสนองความต้องการโดยไม่ได้มีความรู้สึกอื่นๆ เข้ามาปะปน ครั้งนี้กลับต่างออกไปโดยสิ้นเชิง เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเซ็กซ์กับการเมคเลิฟต่างกันยังไง ถึงแม้จะทำเรื่องแบบนี้มาเยอะ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนจะตื่นเต้นเท่าครั้งนี้เลย
คนที่ถูกตรึงมือไว้นานดึงมันออกก่อนจะพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนร่างกายอีกคนอย่างเหลืออด เมื่อร่างกายของตัวเองถูกขบกัดไปทั่ว
“หน้ามึงนี่หื่นเกินไปแล้ว” หมอว่าพลางใช้มือประกบเพื่อตบที่แก้มของอีกคนอย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะไล้มือลงมาตรงคอหนาและแผ่นอกกว้างของอีกคน
“ก็หมอเข้ามาในห้องผมทำไม มานอนบนเตียงผมอีก ใครจะโง่ให้ออกไป”
หมอเลิกคิ้วมองไอ้หมาตัวใหญ่ที่ดูจะไม่เชื่องแล้ว เขาทุบเข้าที่แขนอีกคนเมื่อเห็นว่าพายจะขยับมากอด
“ซนนะน้อง” คุณพ.บอกพร้อมกับยันตัวขึ้นมาจูบ ถอดเสื้อยืดเกะกะออกจากทั้งตัวเองและอีกคน
“ใครพี่ใครน้องวะ” หมอผู้นั่งทับตรงกลางลำตัวของเจ้าของห้องบ่น
โจ้โน้มตัวลงไปประกบปากของคนที่เอาจริงๆ แล้วเด็กกว่าอยู่หลายปี หมอเป็นผู้ชายธรรมดาที่พอมีอารมณ์มากๆ ...ก็หยุดตัวเองยากเหมือนกัน แต่เพราะปกติหมอทำตัวเงียบเชียบ เวลาแสดงออกมาถึงได้ดูไม่เหมือนที่เคยเป็น โจ้ถอนริมฝีปากออกจากปากของอีกคนก่อนจะไล่ต่ำลงมายังซอกคอหนาที่ผู้หญิงส่วนมากของที่นี่บอกว่าเซ็กซี่
“มาถึงตอนนี้มันต้องถามว่าใครผัวใครเม--” คุณพ.ผู้ปากดีพูดยังไม่ทันจะจบก็ถูกงับเข้าที่คออย่างแรง
“โอ้ย หมอ! ”
โจ้ตั้งใจกัดพราะหมั่นไส้ด้วยและอยากจะเอาคืนด้วย
“หยุด อย่าดึง! ” ไม่ทันไรคนที่นอนราบอยู่ด้านล่างก็ยันตัวขึ้นมานั่งพิงผนังพร้อมกับรวบมือของอีกคนขึ้นมาจับไว้ เมื่อหมอซนไม่เลิก
“ก็ขนหน้าอกมึงน่าดึง” โจ้ขำร่วน
พายผู้โดนหมอโจ้แกล้งอีกรอบแกล้งยื่นหน้าเข้าไปงับหูอีกคนไว้
“เป็นหมาหรือไงวะ” หมอบ่น
จากมุมมองของหมอพวกเขาไม่ได้หยอกล้อหรือแกล้งกันแล้วดูน่ารัก ที่ทำทั้งหมดก็แค่เป็นการเอาคืนกันแบบไม่มีใครยอมใครต่างหาก
อย่างเช่นจูบแบบดีฟคิสที่เริ่มต้นอีกครั้ง หรืออย่างเช่นมือหนาสอดเข้ามาภายใต้กางเกงขายาวยางยืดเนื้อผ้าหนาของโจ้ มือที่ทั้งร้อนทั้งชื้นเหงื่อขยำก้นของคนที่นั่งอยู่ด้านบนอย่างมันมือ ส่วนคนที่อยู่ด้านบนก็กำลังระดมจูบหน้าอกกว้างและแน่นตึงทั้งพยายามรูดกางเกงขาสั้นของอีกคนออกอย่างทุลักทุเล
ในที่สุดก็ทำได้แค่ร่นมันลงมาได้แค่เข่า หมอยืดตัวขึ้นเพื่อให้อีกคนรั้งกางเกงของตนลงมาได้บ้าง
“ถอดให้หมดก่อน” พายบอกพร้อมกับตีเบาๆ ที่มืออีกคนที่เริ่มจับนู่นนี่ตามใจทั้งๆ ที่กางเกงของพวกมันทั้งคู่ยังไม่พ้นไปจากขาด้วยซ้ำ
หมอที่บอกว่าหน้าคนอื่นหื่นคงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้สีหน้าของตัวเองก็ไม่ได้ต่างกัน คุณพ.ยิ้มก่อนจะใช้มือหนาของตนลูบไล้ไปยังกางเกงในตัวบางของอีกคน มันห่อหุ้มร่างกายส่วนลับของเจ้าตัวไว้ ทำเอาหมอครางหนักพร้อมกับเบียดตัวเข้าหาอีกคนจนร่างกายท่อนล่างแนบชิดกัน ทั้งตั้งใจขยับสะโพกให้ส่วนที่โป่งนูนเสียดสีจนร้อน
“อืมมม” พายครางต่ำเมื่ออีกคนล้วงมือเข้ามายังบ็อกเซอร์แล้วกำส่วนที่แข็งขืนของเขาไว้แล้วรูดรั้งให้ส่วนนั้นค่อยๆ คัดตึงและแข็งในที่สุด
ในขณะเดียวกันเจ้าของห้องตัวใหญ่ที่ถูกอีกคนนั่งทับทั้งตัวก็ยันตัวขึ้นดูดกลืนยอดอกทั้งสอดมือเข้าไปขยำก้นขาวอย่างสนุกมือ
“อย่า! ” หมอร้องบอกเมื่อนิ้วมือที่ทั้งใหญ่ทั้งร้อนกำลังถูวนอยู่ที่ด้านหลังของตน กลัวแต่พายกำลังจะสอดมันเข้าไป
โจ้ยืดตัวขึ้นก่อนจะถอดปราการชิ้นสุดท้ายออกจากตัว เขาจับมือของอีกคนมาวางไว้ที่แก่นกลางลำตัวที่กำลังสั่นระริก
พายลอบกลืนน้ำลายกับร่างกายขาวจัดและสมส่วนไปเสียทุกส่วน ยอดอกสีสดกำลังชูชันและเมื่อใดที่เผลอไปโดนมันเข้าตัวอีกคนก็จะสะดุ้ง
...ไม่เคยคิดว่าหมอจะน่ารักขนาดนี้...
“เร็วสิ...” หมอออกปาก ทั้งกำรวบความต้องการของพายไว้แล้วร้องบอก พร้อมกับก้มหน้าแลบเลียกับซอกคอแกร่ง
นั่นทำให้พายเริ่มขยับมือบ้าง เสียงครางกระเส่าข้างหูทำเอาคนเจนสนามอย่างพายตื่นเต้นแบบที่ไม่เคยเป็น
...พวกเขาแลกกันใช้มือ…
พายใช้นิ้วโป้งของมืออีกข้างปาดที่ริมฝีปากนิ่มก่อนจะส่งนิ้วที่ยาวที่สุดเข้าไปให้คุณหมอดูดเล่น ซึ่งน่าตกใจตรงลิ้นของหมอทำหน้าที่ได้ดีกว่าที่คิด
“ไหนใครหื่นนะหมอ ผมหื่นคนเดียวเหรอ?” พายว่าก่อนจะปาดเอาน้ำใสๆ ในปากของอีกคนไปป้ายที่ช่องทางด้านหลัง
คนตัวใหญ่กว่าค่อยๆ กลึงจนช่องทางนุ่มและแคบคุ้นชิน ไม่นานนักก็ดันนิ้วเข้าไป มันฝืดอยู่มาก แต่ไม่นานนัก เมื่อหมอยันตัวขึ้นและแอ่นสะโพกตอบรับ นิ้วมือยาวก็ใส่เข้าไปได้สุดไม่ยากนัก
พายยกยิ้ม เห็นเขาว่าพวกคนเรียบร้อยมักจะเก็บกดนี่ท่าจะจริง
“จูบหน่อย” หมอบอกและยื่นหน้าไปแลกลิ้นกับอีกคน
พายใช้มือหนึ่งข้างปรนเปรอด้านหน้า ส่วนนิ้วมือแข็งแรงนั่นสอดเข้าออกสุดความยาว
โจ้รู้สึกได้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมสอดแทรกเข้ามาในร่างกายของตน และยิ่งพอสิ่งแปลกปลอมนั่นเริ่มขยับเข้าออกและหมุนวน ร่างกายด้านหน้าของตนที่ถูกปนเปรอก็ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้น
หมอผละหน้าออกจากอีกคน มองใบหน้าคมสันที่มองตรงมาด้วยความรู้สึกที่ปิดไม่มิด ก่อนที่จะก้มมองหน้าอกหนา มองกล้ามเนื้อหน้าท้องแข็งแรง และสุดท้ายก็หยุดสายตาไว้ที่สิ่งใหญ่โตในมือของตัวเอง
ไม่ได้รู้เลยว่าเสียงครางของตัวเองดังขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว
“อ๊าาาา” หมอส่งเสียงเมื่อความจุกแน่นที่ด้านหลังถูกสาวเข้าออกอย่างรวดเร็วพร้อมๆ กับการสาวรูดตรงด้านหน้า ที่สุดแล้วร่างกายก็กระตุก สมองที่เหมือนจะคิดอยู่ตลอดก็ดูเหมือนจะหยุดไปเสียดื้อๆ เช่นเดียวกับร่างกายที่ทรุดลงบนตัวของอีกคน
คงเพราะไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้มานานหรือเป็นเพราะอ่อนเพลียไม่ได้นอนเต็มอิ่ม เมื่อปลดปล่อยมันออกไปแล้วถึงได้ง่วงจัด โจ้ถูกดันตัวให้นอนราบก่อนที่อีกคนจะนั่งคร่อมตรงหน้าอก
พายดึงมือหมอออกจากร่างกายตัวเอง ก่อนจะให้มือสาวให้เสร็จออกมาตรงนั้น…ตรงอกขาวของหมอ
โจ้เห็นภาพตุ่มไตบนหน้าอกของตัวเองเปียกแฉะไปด้วยของเหลวสีขาวหนืดที่ออกมาจากท่อนลำใหญ่ และเมื่ออีกคนเอามันมาแนบที่ริมฝีปากแล้วค่อยๆ ยัดความใหญ่โตมาไว้ข้างกระพุ้งแก้มนุ่ม ในปากคาวไปด้วยรสปะแล่ม
“พอได้แล้ว” หมอดันหน้าท้องอีกคนออก
พายจัดท่าให้อีกคนนอนหงาย ก่อนจะแทรกตัวเข้าไประหว่างขายาว เขาจับเข่าหมอแยกออก
ถึงจะเสร็จไปแล้ว...แต่พายก็ตื่นขึ้นมาใหม่เมื่อเห็นบริเวณที่ถูกนิ้วสองนิ้วบดบี้จนแดง
“พาย…”
“ผมบอกแล้ว...ว่าผมจะไม่ปล่อยไป” เขาเอื้อมมือไปหัวเตียงเพื่อหยิบถุงยาง พายปาดเจลสีใสจำนวนหนึ่งลงบนรอยจีบสีแดง บรรจงสอดนิ้วเข้าไปให้มันชุ่มเพราะกลัวอีกคนเจ็บ
“อื้อ…”
หมอพยายามดันหน้าท้องอีกคนออกแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะตัวอ่อนปวกเปียก
“ถ้าทำกูเจ็บ...มึงตาย”
พายยักคิ้วก่อนจะก้มจูบปากสีสด
“ผมยอมตาย”
.
.
.
ความแน่นตึงอึดอัดตรงท่อนล่างทำหมอขมวดคิ้วแน่น เขาขบกรามแน่น พายก้มลงจับมือที่ขยุ้มผ้าปูเตียงจนยู่ยี่มาวางบนไหล่ตัวเองแทน
“เจ็บ” หมอบอกเมื่อพายดันตัวเข้ามาจนสุด
“เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วครับ แต่อย่าเกร็ง” พายลูบแก้มอีกคน ก่อนจะค่อยๆ ขยับสวนสะโพกเข้าออก
เสียงก่นด่าในตอนแรกเปลี่ยนเป็นเสียงครางหอบ พายกระแทกตัวย้ำๆ ในจุดที่ทำให้หมอตื่นตัว ก่อนจะใช้มือช่วยคนที่ดูท่าทางทรมาณ
สิ่งที่สอดลึกในร่างกายมีเพียงยางบางๆ ขวางกั้น พายมองใบหน้าที่ตัวเองชอบ ใช้มือที่ว่างอยู่บี้ยอดอกแข็งของอีกคนจนพอใจ ก่อนจะถอนตัวออกมามองผลงานของตัวเอง
ตรงนั้นขมิบถี่เหมือนอยากให้เขาเข้าไปอีก...
พายจับอีกคนพลิกตัวคว่ำหน้า หน้าหมอซุกลงที่หมอนนุ่ม ถูกดึงสะโพกให้ลอยเด่นก่อนที่เจ้าของห้องจะซุกหน้าลงเพื่อลองชิมบางสิ่ง
“พะ...พาย” หมอเรียกอีกคนเสียงแผ่ว พยายามจะหันมาดันตัวพายออก
แต่พายตอนนี้เหมือนหมา...ที่แรงเยอะเห็นบ้า
“ผมจะตายอยู่แล้ว…” เจ้าของห้องบอกเสียงพร่า ก่อนจะหยัดตัวให้ตรง จับจ่อของตัวเองลงบนพื้นที่นุ่มและเปียกแฉะ
“อื้ม” หมอพยายามกลั้นเสียงในลำคอ พร้อมกับหลับตาเมื่อโดนคนตัวใหญ่บีบสะโพกจนติดมือ
พายก้มลงแนบอกตัวเองกับแผ่นหลังเปลือย เอื้อมมือไปช่วยคนที่แทบจะใช้เข่ายันพื้นไม่ไหว เพราะทั้งหนัก...และเสียว
“จะเสร็จแล้วบอกผมนะ” เขาจูบหลังหูขาว แล้วกดย้ำสะโพกลงตรงที่หมอรู้สึกดี ไม่นานนักร่างข้างใต้ตัวพายก็สั่นเทิ้ม
“พาย...จะเสร็จ”
“พร้อมกัน” เขายันตัวขึ้น จับเอวอีกคนให้มั่น ไม่นานนักร่างกายที่ตึงเครียดก็โล่งสบาย ตอนที่เสร็จพายเผลอสอดตัวเข้าไปลึก
นึกอยากจะดึงถุงยางออก...แล้วเสร็จข้างในให้ล้น
เขาแช่ตัวเองไว้แค่ครู่เดียวก็ดึงตัวออกมาเพื่อดึงถุงยางทิ้ง มองคนที่ดูเหมือนจะหลับเต็มทน
“ดีไหม” เจ้าของห้องก้มลงถามชิดกับริมฝีปากสีสด ได้ยินเสียงในลำคอว่าดี
พายยกยิ้ม คิดว่าหมอในตอนนี้ดูต่างจากเคยมากจนน่า..ซ้ำอีกสักรอบ
“ง่วง” โจ้ตอบก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอแล้วปิดเปลือกตา
คุณพ. เอาแต่ยิ้มไม่หุบ เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วดึงอีกคนเข้ามากอด ก่อนจะหลับไปอีกรอบ
.
.
.
พายตื่นมาในตอนบ่ายแก่ๆ ก่อนจะพบว่าอีกคนกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เขามึนหัวเล็กน้อยเพราะนอนเยอะ หรือไม่ก็เป็นเพราะดีใจมากไปจนสมองรับไม่ไหว
“มีชุดให้ยืมก่อนไหม เดี๋ยวกลับห้องไปเปลี่ยน” คำถามถูกส่งออกมาจากคนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ
หมอสวมแค่กางเกงชั้นในแถมเดินออกมายืนข้างหน้าเจ้าของห้องแบบไม่ได้อายผิวขาวที่ตอนนี้แดงเป็นจุดเพราะรอยจูบและรอยกัด และไม่ได้สนใจว่าไอ้กางเกงรัดรูปตัวจิ๋วนั่นจะทำให้อีกคนรู้สึกยังไง
“เดี๋ยวผมไปหาให้” คุณพ.ละสายตาไปทางอื่นก่อนจะลุกออกจากเตียงไปด้วยผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างไว้มิดชิด
ถึงพายจะชอบถอดเสื้อแต่เขาก็ไม่เคยกล้าใส่กางเกงในเดินไปมาเหมือนหมอแน่นอน
“นี่มึงเขินเหรอวะ” โจ้ถามเมื่ออีกคนส่งเสื้อผ้าให้โดยไม่แม้จะมองหน้ากัน และก็ยิ่งแหย่เมื่อคนที่เคยพูดมากๆ อย่างอีกคนก้มหน้าก้มตาลากผ้าห่มผืนหนาๆ เดินไปทางห้องน้ำ
“นี่...พาย” โจ้แกล้งเดินไปดักหน้าอีกคนแล้วลูบตรงต้นแขนอีกคนเบาๆ
“กูสิต้องเขิน! ” โจ้ฟาดแขนแข็งแรง เจ้าของห้องเลยมุ่ยหน้า เห็นแล้วอยากจะฟาดอีกรอบ...
“น่ารักตาย”
“เอาหมอคนเดิมคืนมาเลย” คนที่ถูกเขาแกล้งบอก
หมอมองท่าทางน่าหมั่นไส้ก่อนจะเดินไปสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ไม่ได้เลอะ
“ไปอาบน้ำ หิว! ” หมอบ่นไปนวดสะโพกไป ใครใช้ให้ไอ้หมานี่ไม่ยั้งมือ
.
.
.
คราวนี้พายพาอีกคนมากินข้าวที่ร้านอาหารแบบครอบครัวแทนที่จะเป็นบาร์หรือร้านหรูๆ อย่างเคย บรรยากาศในร้านคลาคล่ำไปด้วยเด็กๆ ที่มากับพ่อแม่
“ผมคิดถึงร้านผัดไทยแถวบ้าน”
“เลยพามากินสปาเกตตีเหรอวะ” โจ้ถามพลางหัวเราะ
อาหารมื้อนี้ไม่ได้อร่อยมากและก็ไม่ได้แย่จนเกินมาตรฐาน พายลอบมองคนที่เมื่อเช้ายะงฟัดกันอยู่บนเตียงอยู่เลย พอยิ่งมองก็ยิ่งเขิน…
“อะไรของมึง” หมอถามก่อนจะยกมือบิดขี้เกียจ ถึงจะไม่บ่นอะไรแต่เมื่อยขบไปทั้งตัว
“ผมว่าจะให้นานแล้ว” พายหยุดมือจากการตักอาหารเข้าปาก ถอดสร้อยข้อมือเส้นบางที่เรียบจนไม่รู้ว่าพวกมันคือทองคำขาวราคาแพงสวมให้อีกคน ดีอยู่หน่อยที่สร้อยข้อมือแบบโซ่ไม่ได้มีปัญหาเรื่องขนาดความกว้าง หมอจึงสวมได้พอดี
หมอมองข้อมือข้างซ้ายของตัวเองแล้วก็มองข้อมือข้างขวาของอีกคนที่มีของแบบเดียวกันสวมอยู่ เขาเห็นว่าพายมักจะสวมเครื่องประดับติดตัวอยู่เสมอ
โจ้โคลงหัวไปมา แล้วนั่งกินข้าวกันไปเรื่อยๆ อย่างเคย แต่ต่างคนก็รู้ว่ามีอะไรเปลี่ยนไปอยู่หน่อย
“รับไว้นะหมอ” พายบอกพร้อมกับตักสลัดวางในจานให้
หมอโจ้เองลูบสร้อยข้อมือ ก่อนจะตอบรับด้วยท่าทางธรรมดา
“อือ รับไว้แล้ว”
.
.
.
TBC.
____________________________________
ต้องจุดพลุตรงไหนคะเนี่ยยยยยยย เย้ๆ รอมาตั้งนาน 5555555
ตอนหน้าก็จบแล้วค่ะ หลังจากลงจนจบถึงตอนพิเศษแล้วเราจะมาเปิดฟอร์มพรีออเดอร์เดอร์หมอโจ้นะคะ
ในเล่มจะมีตอนพิเศษใหม่เฉพาะในเล่มอีก 3 ตอน รวมกับของเดิม 2 ตอน เป็น 5 ตอนคับ
ไว้เจอกันกับเล่มหมอโหด 2019 ค่ะ :]
-
ชะ..ชะ...ชัดเจน
เลือดกำเดาหยดใส่แป้นพิมพ์ชัเจนมาก :m10:
เขาได้กันแล้วเจ้าข้าเอ๊ยยยย!
จิงโจ้น่ารักเนอะ มาแบบมึน ๆ เสร็จแล้วหลับทิ้งกันอีกต่างหาก
พายก็ไม่น้อยหน้า คนหลับยังไม่เว้น
-
และแล้วความหื่นของหมอก็ถูกปลุกขึ้นมา :haun4:
-
ข้าน้อยขอตัวลา...เลือด ขะ ขอเลือดสำรองด่วน! อ่อก!!!! :m25: :jul1:
-
ในที่สุดเค้าก็ได้กัน
บทจะได้กฟ้ง่ายๆแบบนี้
:mc4:
-
เป็นการรับรัก และรับของแทนใจ (ใช่ไหมคะ?) ที่เรียบง่ายมาก ฉากสิบแปดบวกไม่ได้หวือหวา แต่เราว่ามันเป็น แบบของหมอโจ้ มากๆเลย (ที่หมอยอมให้บุกรุกนี่ก็แปลกใจจะแย่แล้วค่ะ ฮ่าๆ) ตลอดทางของตอนนี้มันทำให้รู้สึกถึงความผูกพันกันอย่างเต็มใจ ชอบมากๆค่ะ
-
o13 :hao7:ก้าวช้าๆแต่มั่นคง :mew1:
-
หมออออออออ หื่นกว่าที่คิดนะ
งื้ออออ ชัดเจนมากค่ะ ชัดเจน 5555555
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:hao6:
-
โอ้ยยยยย หื่นขึ้นตา
-
เคลียร์.........ฉลองงงงงงงงง
-
o13
ชอบๆๆๆ
-
จิงโจ้ต๋า ทำไมน่ารักแบบนี้
เอ็กซ์มากๆเลยคนดี ฮื่อๆๆๆๆๆๆ
แล้วพายมีการจองหมอด้วย
ไหนๆก็จะจบแล้ว อยากเห็นน้องโจ้อ้อนพี่พายบ้างจัง
แต่ไม่ได้เนอะ มันเสียมาดใช่ไหมหมอ
เรื่องต่อไปขอเป็นพี่หมอเสือ กับคุณทหาร ที่เคยเปรยๆไว้ของพี่หมอโจ้ได้ไหมคะ กำลังอินกับทหารอยู่เลย อิอิ
-
โอ้ยรอมานานน
จะเสร็จก็เเบบเบๆเลยนะหมอ
ไอ่คุณพ. ตอนจบฉากบนเตียงเเกก็เยอะไปป่ะ
สงสัยอัดอั้นมานาน
-
เรื่องความหื่นนี่ ไม่มีใครเป็นรองใครเลยจริงๆ
คุณพายได้เผลอปลุกสัญชาตญาณแห่งความหื่น
ของคุณหมอเข้าเเล้วล่ะ
-
ความหื่นตื่นแล้ว. ชัดเจนจ้า
:katai2-1:
-
ชัดเจนบ่อยๆนะ 555
-
หมอโจ้แอบแรง!!!!!!!
คุณพ.ได้ชื่นใจสักทีนะ ดริฟคิสสสสสส
-
รู้สึกตอนหลังๆนี่ความสัมพันธ์จะพัฒนาไปเร็วมากจนคนอ่านแอบตามไม่ทัน คือจริงๆมันก็ไม่เร็ว แต่เหมือนเวลาในแต่ละตอนมันถูกเร่งขึ้นมาเลยเหมือนโดนคนเขียนน็อคเอาท์ยังไงชอบกล ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้ตรงที่มันค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวา ไม่เป็น"นิยาย"จนเดินไป ปัญหาที่เกิดขึ้นก็เป็นปัญหาหยุมหยิมที่เกิดได้ในชีวิตรักจริงๆ ไม่ใช่ปัญหาแบบอลังการงานสร้าง เลยรู้สึกอินกับเรื่องนี้มากๆ
-
:m25: :hao7:
-
ยินดีกับคุณพ.ด้วยค่ะะะะ
ดูแลหมอโจ้ดีๆ นะ
ชอบความสัมพันธ์เรียบๆ ไม่หวือหวาแบบนี้
เราว่ามันดูเรียลกว่า และความรู้สึกมันก็ซึมลึกกว่าด้วยค่ะ
-
จ้า...ชัดเจนมากเลยจ้าาา เลือดกำเดานี่ไหลเลยอ่ะ อร๊าย!! เขิลแทนโจ้
-
แอร๊ยยยยย หมอโจ้แซ่บมากค่ะ :z1: :z1: :z1: เป็นไงละคุณ พ. เจอหมอโหมดนี้ไปอึ้งเลยละเซ่ ฮ่าๆๆๆ ใกล้จะจบแล้วอ่อ เสียดายอะอยากให้มีอีกเยอะๆ เพราะงั้นขอเป็นตอนพิเศษเยอะๆแทนละกันนะคะ ฮาา
-
อารมณ์แบบเค้าได้อล้วหรอ...
-
ตอนนี้ชัดเจนสมชื่อ ฮิๆๆๆ
-
หมอเซ็กซี่มากกกกกกกกกกกกก :z1:
คุณพ.ถึงกับไปไม่เป็น
-
ดีใจได้แล้วใช่มั้ย?
รอมาเนิ่นนาน
:heaven
-
เป็นตอนที่ตั้งใจอ่านเป็นพิเศษ อ่านช้าๆ ละเมียดอยู่นาน :hao6:
ความสัมพันธ์พัฒนาไปอีกขั้นแล้วนะ เขาก็รับ(หัวใจ)ของกันและกันไว้แล้ว แอร๊ยย
และจิงโจ้ก็แซ่บลืม ฟิน~
-
หมอหื่นนนนนนนน เว้ยเฮ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ พายมีเขินอ่ะ
-
โจ้หื่นทำของหมอตื่น หมอเลยหื่นตาม5555555555555555555555555
-
:o8: :o8: :o8:
-
หมอๆๆๆๆๆทำไมน่ารัก เซ็กซี่แบบนี้ :mew1: พายเอ้ยดีใจด้วยนะ :hao6:
:pig4: :กอด1: :L1:
-
:pig4: :pig4:
-
ง่ายดายจัง
-
หมอไม่ธรรมดาจริงๆ ตอนนี้แซ่บเวอร์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากๆ เป็นเรื่องที่ยอมเลยจริงๆ ความสัมพันธ์ที่แบบค่อยๆพัฒนา เราชอบจัง
-
ตายๆๆๆๆๆ งือออ เจอตอนนี้ละตายไปเลย พี่พายได้ข้ามไปอีกขั้นแล้ว ดีใจมะล่ะ วู้วววววววววววววว
-
หมอโจ้ก็มาหว่ะ เหยแกรรรรร :haun4: เหอะ ๆ ๆ ๆ
-
ชัดเจน แจ่มแจ้งเลยยย
หัวใจจะวายยย เพราะเลือดมัรสูบฉีดแรงเกินไปอะหมอ
คุณพ.งานดีนะเนี่ยย
หมอขี้แกล้งๆ น่ารักขึ้นเยอะเลย
-
ในที่สุดก็เรียบร้อยลงเอยกันสักที^^
-
ลงชื่อ ว่าอ่านแล้ว รีบ ๆ มาต่อนะครับ
-
กลับบ้าน
“ทำอะไรกิน”
นอกจากพายจะเป็นนักดนตรี เป็นคนข้างบ้านแล้วยังรับหน้าที่เป็นคนใช้จำเป็นอีกด้วย เขาที่กำลังขะมักเขม้นกับการตอกไข่ใส่ชามมองหน้าคนที่เดินเข้าครัวมาก่อนจะตอบคำถาม
“ไข่เจียวครับ” เจ้าของบ้านที่แท้จริงบอกก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่อย่างคล่องแคล่วเช่นเดิม
ส่วนหมอที่มาอาศัยเขาอยู่เอนตัวพิงกับเคาท์เตอร์แล้วมองอยู่เฉยๆ อย่างไม่คิดจะช่วยอะไร
“อยากกินข้าวผัด” นอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังออกคำสั่ง
พายยิ้มอยู่หน่อยกับท่าทีเอาแต่ใจแบบนั้น
“เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม” คุณพ. ถามเมื่ออีกคนแทนที่จะตั้งใจเก็บกระเป๋ากลับบ้านแต่กลับออกมายืนตรงนี้แถมทำหน้าตาเบื่อหน่าย
“ยัง ไปเก็บให้หน่อย”
พายหัวเราะกับการตั้งใจใช้ของหมอ
“นี่แฟนนะ ไม่ใช่คนใช้”
“จะเป็นอะไรก็ไปช่วยเก็บหน่อย” หมอบอกพร้อมกับหาวหวอดใหญ่
คุณ.พ ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เขาหัวเราะแล้วลงมือทำอาหารเช้าต่อโดยปล่อยให้อีกคนยืนมองอยู่เงียบๆ
ความสัมพันธ์ของพวกเขาเนิบนาบมาตั้งแต่ต้น การที่ขลุกอยู่ด้วยกันเกือบสองปี เมื่อได้ลองก้าวข้ามเส้นบางอย่างอย่างเช่นเรื่องเซ็กซ์ไปแล้ว กำแพงความสัมพันธ์จากคนรู้จักกลายเป็นคนรักจึงเป็นเรื่องที่ดูฉุกละหุกอยู่ไม่น้อย
แต่คนทั้งคู่ก็รู้ดีว่าทั้งหมดผ่านการคิด...ผ่านการไตร่ตรองมาดีแล้ว
หมอเรียนจบในปีที่สองที่อยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ และจะต้องกลับไทยเพื่อไปทำงานกับที่บ้าน พายเคยถามเรื่องที่จะให้หมออยู่ด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ยอมรับการตัดสินใจของอีกคน
“กาแฟไหม” โจ้ที่ยืนง่วงอยู่เมื่อครู่ถามก่อนจะหันไปชงกาแฟ หมอหยิบแก้วกาแฟสองใบลงมาจากชั้นพลางถามคนข้างกัน
“ไม่ใส่น้ำตาลใช่ไหม”
พายยิ้มตอบรับให้กับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ต่างคนต่างจำได้และเริ่มทำให้กันได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ
แต่ก่อนพายยอมรับว่าเขาเองยึดติดกับคำนิยามความสัมพันธ์ต่างๆ มากทีเดียว แต่ตอนนี้เข้าใจอะไรมากขึ้น ถึงอยากจะบอกใครต่อใครว่าหมอคือคนรักแต่ก็มีแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้ว่าพายคบกับหมอ เขากลัวจะทำให้สถานะของคนทั้งคู่ลำบากขึ้น เพราะจริงๆ แล้วคือความรู้สึกของกันและกันต่างหากที่สำคัญกว่า
“ความจริงไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ” โจ้บอก เพราะกลับไทยคราวนี้พายจะไปด้วย
พายส่ายหน้าเพื่อบอกปฏิเสธอีกคนอย่างรวดเร็ว เขาวางไข่เจียวสีเหลืองทองลงบนจานก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมอยากกลับไปหาหมา ไม่ได้จะตั้งใจไปส่งหมอ”
“กวนตีน” หมอทุบไหล่หนาไปที ทำเอาอีกคนขำไม่หยุด
แต่ก่อนหมอไม่ชอบคนกวนตีน ไม่ชอบคนปีนเกลียว แต่ตอนนี้กลับชินกับคนข้างๆ แล้ว
“ป่านนี้คงฝุ่นเกาะเต็ม ทั้งบ้านทั้งรถ” คุณพ.พูดไปด้วยจิบกาแฟร้อนไปด้วยท่าทางเข็ดขยาดกับการทำความสะอาดบ้านที่แม้จะไม่ได้ทำเองแต่เปลืองเวลาอยู่มาก ไหนจะต้องซ่อมแซมสิ่งที่เสียหายอีก
“ไม่ต้องกลัวบ้านเรามีคนใช้”
เพราะพายโฟกัสแต่คำว่า...บ้านเรา... คำว่าคนใช้ที่หมอหมายถึงตัวมันเองเลยไม่เข้าหูแม้แต่น้อย
คุณพ. ตอบรับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง “ครับ กลับบ้านเรากัน”
หมอหัวเราะน้อยๆ ให้กับท่าทางของอีกคน
.
.
.
เวลาตอนห้าโมงเย็นของวันศุกร์ เพียงแค่ฝนตกปรอยๆ ก็ทำให้เมืองหลวงของประเทศไทยรถติดเป็นปลากระป๋องเช่นเคย เส้นทางจากสนามบินถึงบ้านที่ปกติใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงบางทีวันนี้อาจจะมากกว่าสองถึงสามชั่วโมง
พายและหมอนั่งอยู่ในแท็กซี่สีเหลืองเขียวที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำสู้กับความเย็นชื้นของฝนข้างนอก มันเย็นเสียจนเสื้อยืดแขนสั้นตัวบางของหมอไม่สามารถให้ความอบอุ่นกับร่างกายได้
“หนาวไหม” หมอโจ้ที่นั่งมองสองข้างทางเงียบๆ อยู่นานหันไปถามอีกคนที่สวมเพียงเสื้อแขนกุดเว้าลึกจนเห็นผิวข้างลำตัว
โจ้รูดซิปเป้ใบใหญ่ที่กินพื้นที่หนึ่งส่วนสามของเบาะหลังแล้วส่งผ้าพันคอผืนนิ่มที่ใช้ประจำให้อีกคน
“ไม่เป็นไร ผมชินแล้ว หมอผิวบาง ใช้ไปเถอะ” พอพูดออกไปแบบนั้นคนที่ถือผ้าพันคอไว้ด้วยความหวังดีก็โยนใส่คนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่เบาะอีกฝั่ง
สิ่งที่พายรู้มานอกจากหมอจะฟอร์มจัดแล้วหมอยังไม่ชอบให้พูดถึงเรื่องผิวขาวๆ ที่มักจะแดงง่าย หรือแม้แต่เปรียบเทียบเรื่องความแข็งแรงของร่างกายเพราะหมอเป็นจอมขี้อิจฉา
พายหัวเราะพร้อมทั้งรับผ้าผืนใหญ่มาไว้ในมือก่อนจะออกแรงยกเป้ใบใหญ่ที่วางไว้ตรงกลางออกไปวางที่ข้างหน้าต่างฝั่งตน ส่วนตัวเองก็ขยับเข้ามาใกล้อีกคนที่ตอนนี้หันไปอ่านหนังสือเสียแล้ว
“อะไร” โจ้ถามขึ้นเมื่อต้นแขนที่เปล่าเปลือยและเย็นแนบกับต้นแขนของตัวเองและไม่ทันไรผ้าผืนนั้นก็ถูกคลุมลงที่ไหล่ของหมอเอง
“ผมง่วง ถึงแล้วปลุกด้วยนะ” ใครอีกคนบอกพร้อมกับหลับตาลงแล้วกอดอกแน่นพิงกับเบาะอันเย็นเฉียบ...มีเพียงไหล่ที่ชิดกันอยู่เท่านั้นที่เริ่มอุ่นขึ้น
พายหลับตาลงก่อนจะคิดถึงภาพบ้านหลังเล็กๆ ที่มีหมอและหมาเป็นเจ้านาย และมีตัวเองเป็นคนใช้อย่างที่หมอบอก บ้านคือสิ่งที่อยู่ในความฝันพายมาตลอดชีวิต ในตอนนี้เขาไม่ได้อยากเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียง ไม่ได้อยากรวยหรือมีคนรู้จักมากมาย เขาอยากเป็นแค่มนุษย์เงินเดือนหรือลูกจ้างธรรมดาๆ ที่เดินกลับบ้าน พอเปิดรั้วเข้าไปแล้วเจอกับหมาวิ่งเล่นกับหมอที่นอนอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ ก็เท่านั้น
กลับบ้านคราวนี้พายมาส่งหมอและอยู่ที่นี่ได้แค่อาทิตย์เดียว หลังจากนั้นก็ต้องกลับไปทำงาน
...เขาไม่อยากกลับไปที่ที่ไม่มีอีกคน…
แต่ก็รู้ว่าควรจะต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองให้ดีก่อน
พายนอนหลับตาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพิ่งนึกได้ว่าบ้านที่ว่าจะต้องกลับวันนี้คือบ้านใหญ่ของหมอต่างหาก พายเหมือนจะนอนหลับไปแล้วลืมตาโพลงขึ้นมาจ้องคนข้างตัว
“มองอะไร” หมอหันมาถาม มือขาวแตะลงที่ต้นขาของอีกคนด้วยความเคยชิน
“วันนี้ไปส่งหมอก่อน เดี๋ยวผมกลับไปนอนบ้านก็ได้นะ”
โจ้ที่กำลังใช้สมาธิอ่านวรรณกรรมเรื่องดังหันมาขมวดคิ้วมองคนข้างๆ ก่อนจะถาม
“ไหนบอกอยากเจอหมา”
“ก็อยากเจอแต่…”
คนถามยิ้มเพราะรู้ทันท่าทีของอีกคน แม้พายจะดูบ้าหรือมุทะลุ แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอพ่อและพี่ของหมอโจ้ในตอนนี้
"พ่อกับพี่กวางไม่อยู่ กลัวอะไร" โจ้บอกให้อีกคนสบายใจ
.
.
ไม่นานนักก็มาถึงบ้านหลังใหญ่ใจกลางกรุง พายเคยได้ยินมาจากเพื่อนหมออยู่สองถึงสามครั้งว่าบ้านหมอโจ้หรูมาก พอได้เห็นการตกแต่งบ้านแนวหลุยส์ที่หลายๆ คนชอบเรียกกันแล้วถึงกับขนลุกไม่อยากเดินเหยียบเข้าไป กลัวจะเผลอไปเตะโซฟาขลิบดิ้นทองของบ้านหมอ
“โฮ่ง โฮ่ง! ”
ระหว่างที่ไอ้พายกำลังหวาดผวากับความหรูหราของบ้านหลังใหญ่ เจ้าของบ้านที่ตัวจริงก็วิ่งลงบ้านจากบันไดชั้นบน พายเห็นหมอยิ้มกว้างก่อนจะอ้าแขนรับหมาตัวโตสองตัวที่พึ่งวิ่งมาจากชั้นสอง
“คิดถึงพ่อเหรอ คิดถึงละซี่”
พายเกือบหลุดขำเมื่อเห็นอีกคนทำเสียงอ้อนหมา จะว่าน่ารักก็ใช่...แปลกก็คงใช่
ในระหว่างที่เขากำลังมองหมอถูกหมาเลีย ไอ้หมาตัวใหญ่สีขาวที่เคยอยู่ด้วยกันมามากกว่าสองปีก็หันมามองหน้าด้วยท่าทางงงอยู่หน่อย เหมือนกับว่าอยากจะวิ่งเข้ามาหาแต่ก็ไม่แน่ใจ เลยดูน่าเอ็นดูไม่น้อย
“ไง ใบตอง” พอลองทักทายไปใบตองก็เบิกตากว้างแล้วกระโจนใส่ผู้มาใหม่ทันที
“โฮ่ง”
“ขอโทษนะมึง” พายว่าพลางลูบหัวลูบหางไอ้หมาที่เมื่อก่อนเคยตัวเล็กน่ารัก พายพอจะเข้าใจความรู้สึกของการรอคอยเลยกอดไอ้ใบตองแรงๆ อีกรอบก่อนจะปล่อยให้หมาเลียหน้าอย่างที่ไม่เคยให้ทำ
“ให้เลียไปเถอะ มันพึ่งไปคาบจิ้งจกมา”
พายเงยหน้ามองต้นเสียงที่พึ่งเดินลงมาจากชั้นสอง ผู้ชายคนนั้นรูปร่างเพรียวบางแต่ก็ไม่ได้ดูอ้อนแอ้น หน้าตาเหมือนหมอโจ้ตอนที่เจอแรกๆ อยู่ไม่น้อย ผิวขาวเนียนละเอียดทำให้มันเผลอคิดไปทันทีว่านี่คงเป็นน้องชายหมอ
“พี่เสือ นี่พายเจ้าของไอ้เบ็กมัน”
พายมันลืมไปว่าหมอมีแต่พี่ชาย...
เพราะหน้าตาเลิ่กลั่กของพายทำให้หมอรีบอธิบาย
“พี่เสือพี่ชายกู” พี่เสือที่เขาว่ารับไหว้คนมาใหม่ก่อนจะถามออกมาตามประสาคนที่ไม่เคยยั้งคำพูด
“พายนี่ชื่อหมาหรือชื่อคน”
โจ้หัวเราะพี่ชายจนเหนื่อย
พี่เสือที่พึ่งพักร้อนเดินทางกลับบ้านมารับหน้าที่เลี้ยงหมาแทนพ่อกับน้องกวางที่ช่วงนี้ไปพักผ่อนกันต่างประเทศ เขามองน้องชายของตัวเองที่ดูเปลี่ยนไปจนแทบจะจำไม่ได้ ทั้งผิวสีแทน กล้ามเนื้อที่ดูจะมากขึ้นเพราะตัวดูหนาขึ้น ผมสั้นเกือบจะสกินเฮด
จิงโจ้ที่เคยน่ากลัวเฉพาะชื่อตอนนี้ดูโหดขึ้นเป็นเท่าตัว แต่สำหรับหมอเสือน้องก็ยังเป็นจิงโจ้น่ารักๆ อยู่วันยังค่ำ
“บ้านจิงโจ้พี่ให้คนไปทำความสะอาดมาแล้วนะ” คุณพี่ชายว่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะตวัดตามองพายตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แล้วนี่ตามมาทำไม” พี่เสือที่พอจะดูอะไรออกถามก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาขลิบดิ้นทองอย่างไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบของแขกคนเดียวในบ้านเลยแม้แต่น้อย
“ผมมาส่งหมอครับ”
“โตขนาดนี้แล้วทำไมต้องมาส่ง” พี่เสือถาม...ดูก็รู้ว่าไม่เป็นมิตร
.
.
.
หมออยู่ที่บ้านหลังใหญ่ไม่นาน ก่อนจะหอบทั้งหมาใหญ่สามตัวรวมทั้งพายกลับบ้านของตัวเอง เพราะเกรงใจที่จะต้องกวนพี่ชายของตนที่พึ่งลาพักร้อนมาเหมือนกัน แม้พี่เสือจะไม่ได้ว่าอะไรก็ตาม
หมอมองคนที่ขับรถไปพลางยิ้มไปพลางเมื่อที่สุดแล้วก็คุยกับพี่เสือเรื่องเพลงอย่างถูกคอ หลังจากตอนแรกเหมือนจะตีกัน
“อะไร” หมอถามเมื่ออีกคนหันมายิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
“เหมือนพวกเราเพิ่งแต่งงาน วันนี้มาพบญาติหมอ”
โจ้เห็นผู้ชายตัวโตๆ มโนเองแล้วเขินเองขมวดคิ้วก่อนจะตอบ
“เพ้อเจ้อ” พอหมอบอกออกไปแบบนั้นอีกคนก็ยักคิ้วให้
พายที่เพิ่งจะปะกับพี่เสือมาเพิ่งรู้ว่าเรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องบอกหรือพูดอะไรมากนัก โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของพวกเขา ถึงจะไม่ได้บอกที่บ้านหมอแต่ดูเหมือนทุกคนก็รู้ว่าพายกับหมอไม่ได้เป็นแค่เพื่อนบ้านกัน พายรู้แล้วว่าควรจะปล่อยให้มันไหลไปเรื่อยๆ มีกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ดีกว่า
“โฮ่ง”
“เห่าพ่อมึงทำไมวะ” หมอหันไปยกมือปรามหมาที่เบาะหลังเพราะรำคาญไอ้หมาพายที่เห่าคนขับรถอย่างคุณพ. แทบจะทุกครั้งที่นึกได้เพราะไม่คุ้นหน้า
“แม่มึงปรามลูกมันหน่อยนะ”
“แม่เหรอ…” หมอฟาดเข้าที่ไหล่อีกคน
“ทำไมกับหมายกมือห้าม แต่กับผมฟาดเอาๆ ” พายบ่น
“เรียงลำดับความสำคัญด้วย”
พายแอบกลอกตา รู้ตัวเลยว่าระหว่างหมากับตัวเองอะไรสำคัญกว่ากัน
.
.
.
“อะไรวะ” หมอถามอีกคนที่หลังจากเริ่มจัดบ้านตั้งแต่เช้า พอห้าโมงเย็นพายก็ออกมายืนรับลมตรงสนามหน้าบ้าน
พายเองมองบ้านหลังข้างๆ ด้วยความผูกพันเล็กน้อยแบบที่ไม่ค่อยได้รู้สึกกับอย่างอื่นที่ผ่านมามากนัก จะว่าไปแล้วข้างในนั้นคงฝุ่นเยอะน่าดู พรุ่งนี้เขาคิดว่าจะนัดคนทำความสะอาดมาจัดการให้เรียบร้อย ต่อไปก็อยากจะต่อเติม
“ผมว่าจะทุบรั้ว” พายบอก หมอคิดตามคำพูดของคนข้างกันก็พอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
“ตกแต่งใหม่ด้วย เอาโทนสีครีม ไม่เอามืดๆ แบบเดิม”
“ครับ” พายหัวเราะให้กับไอเดียตกแต่งบ้านแบบใหม่
“ต่อโถงเชื่อมด้วยนะ ฝั่งนู้นเอาไว้ทำห้องสมุด ห้องทำงานกับห้องอัดเพลง”
“ครับ”
“ลานจอดรถก็ต้องทุบ”
“ครับๆ ”
โจ้ผู้กำลังวางแผนบงการยึดบ้านหลังข้างๆ กำลังสนุกกับการเอาบ้านคนอื่นมาเป็นของตน
“แล้วไอ้ที่ต่อเติมนี่ต้องให้กูเลือกแบบนะ”
“มาสั่งขนาดนี้นี่เราเป็นอะไรกันหมอ” พายขมวดคิ้วถามคนข้างตัว
หมอไม่สนใจเพราะกำลังตั้งใจยักยอกทรัพย์สินของคนอื่นอยู่
“แล้วรถของมึงนี่ขอนะ อยากได้”
พายขำ แต่ในเมื่อหมอบอกว่าอยากได้คนแบบเขาจะทำอะไรได้นอกเสียจากตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“ครับ อยากได้อะไรหยิบเลยครับ”
.
.
.
เพราะบ้านนั้นสกปรกเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะอาศัยอยู่ได้ พายเลยมาขลุกอยู่บ้านหมอโจ้เกือบอาทิตย์แล้ว โดยทำงานแลกที่ซุกหัวนอนทุกอย่างตั้งแต่ทำงานบ้าน ทำกับข้าว แบบที่ไม่รู้ว่าต่างจากปกติที่เคยทำตรงไหน
“พรุ่งนี้บินกี่โมงนะ”
“ตีสองครับ”
หมอมองคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะในห้องนั่งเล่น พายบอกว่าจะมาส่งและอยู่ด้วยกันก็จริง แต่ก็ไม่เห็นได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย เพราะมัวแต่ทำงาน
“ทำแต่งาน” หมอว่าพร้อมกับแตะแขนอีกคน พายเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ ก่อนจะรวบอีกคนลงมากอด
“เอ้ย ทำอะไร”
“จูบหน่อย” คนตัวสูงว่าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหา แต่หมอตบแก้มอีกคนไว้
“ไม่ต้องเลย มึงแม่งไม่เคยหยุดที่จูบสักที”
พายก้มซุกหน้าลงกับซอกคออีกคน...ไม่อยากกลับไปทำงานเลย
“ไปช่วยอาบน้ำให้หมาหน่อย” คุณหมอลุกขึ้นดึงมืออีกคน พายเลยยอมเดินออกมาจากโต๊ะทำงานง่ายๆ
“ซิตดาวน์บอย” พายลากสายยางและกะละมังใบใหญ่ออกมาที่สนามหญ้ากลางสวน สั่งหมาสองตัวที่เดินวนไปมาเพราะร้อนเต็มทน แต่ก็ไม่ยอมนั่งลงเพราะหมางงกับสำเนียงภาษาอังกฤษแบบชัดถ้อยชัดคำของพ่อมัน
ไอ้เบ็กทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่องแล้วยังอมมือของพายที่ชี้นิ้วสั่งอีกต่างหาก
หมอหัวเราะแต่แล้วก็เดินมาสั่งหมาบ้าง
“เบ็กพาย จ๋อ” พอบอกแบบนั้นเสร็จไอ้สองตัวก็นั่งลงหน้าสลอนอย่างน่าหมั่นไส้ พายหันขวับมองคุณเจ้าของบ้าน “ใครทำหมาเป็นแบบนี้”
โจ้หัวเราะก่อนจะตอบ “พ่อกับพี่กวาง”
ตอนแรกที่พ่อเอาหมาไปเลี้ยงโจ้คิดอยู่เหมือนกันว่าพวกมันจะอยู่ได้ไหม พ่อที่ไม่เคยเลี้ยงสัตว์เลี้ยงอะไรเลยนอกจากปลาหางนกยูงจะทำได้ไหม แต่พอเอาเข้าจริงพอเจอความน่ารักของพวกมันเข้า คนเป็นพ่อเสียเองที่ติดหมาหนึบ นี่ขนาดไปเที่ยวยังวิดีโอคอลมาหาหมา ยิ่งพอรู้ว่าลูกชายคนเล็กเอากลับมาบ้านก็ยิ่งอยากเลิกเที่ยวแล้วกลับมาเอาหมาคืน
หมอที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ หันไปมองอีกที ทั้งคนทั้งหมาก็ฟองฟ่อดจนเต็มตัวเสียจนแยกไม่ออกว่าอันไหนหมาอันไหนคน ดูแล้วเหมือนหมาสามตัวกำลังช่วยกันอาบน้ำมากกว่า
“ทำอะไรของมึงวะ” โจ้ถามคนที่นั่งเช็ดฟองออกจากตัว
“ไอ้ใบตองมันวิ่งมาให้ผมกอด เลยเปียกไปหมดเลย”
“จะเข้าตาแล้ว” หมอรีบเดินเข้าไปปาดฟองออกจากหน้าอีกคน
“ขอบคุณครับ” พายยิ้มแฉ่ง
เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่มักจะวาดฝันถึงครอบครัว หมอก็เป็นเช่นเดียวกัน แม้ภาพครอบครัวหมอไม่ได้เหมือนอย่างที่ฝันไว้เลย แต่นี่ก็มีความสุขดีแล้ว
เมื่อจัดการกับหมาเสร็จแล้วพายก็ถูกลากเข้ามาในห้องน้ำด้วยสภาพคลุกแชมพูกำจัดเห็บหมามาทั้งตัว ไหนจะดินกับหญ้าข้างนอกนั่นอีก โจ้ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสั่งให้คนใช้ตัวใหญ่ไปอาบน้ำหมาหรือไปมุดป่ามา
“ไอ้พาย นั่งลง”
“ผมเริ่มงงแล้วนะว่าสั่งคนหรือหมา” เขาหัวเราะพร้อมกับนั่งลงบนขอบอ่างในห้องน้ำพร้อมกับถอดเสื้อกล้ามที่เปียกออก
“ก็เหมือนๆ กัน” หมอว่าก่อนจะถกเสื้อยืดแขนยาวตัวเองขึ้นแล้วจัดการเปิดฝักบัวจัดการพ่อหมาตัวใหญ่เสีย
“รักผมสิถึงเอาชื่อผมไปตั้งชื่อไอ้พาย”
หมอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับขยี้หัวอีกคนไปด้วยแล้วเปลี่ยนเรื่องอย่างที่ทำอยู่บ่อยๆ
“ถ้าไม่รีบอาบน้ำมึงจะแสบผิว มีใครที่ไหนเอาแชมพูหมามาราดตัวเองวะ”
พายรู้ว่าบางทีหมอก็ชอบโมโหกลบเกลื่อน และบางทีคงเขินแรงเลยเปิดฝักบัวแรงดันน้ำสูงสุดแล้วจ่อฉีดหัวคนที่นั่งอยู่อย่างไม่ปรานี อย่าเรียกว่าสระผมให้เลย...เรียกว่าฆาตกรรมน่าจะง่ายกว่า
พายผู้ไม่ยอมแพ้ใช้มือใหญ่ของตนรวบเอวอีกคนเข้ามากอด
“แล้วสระผมให้นี่รักผมเหรอ” คนถามช้อนหน้ามองหมอ เลยถูกเอาฝักบัวฉีดหน้าแบบไร้ซึ่งความอ่อนโยนสิ้นดี
พายโวยวายแต่ก็กอดไม่ปล่อย
“อาจจะเกลียดก็ได้ มึงลองมองตากูดีๆ ”
พายมองตาอย่างที่อีกคนบอก หมอชอบทำหน้ามึนๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เขารู้...ว่าแบบนี้กำลังเขินอยู่แน่นอน
“ไหนๆ เปียกแล้ว อาบน้ำด้วยกันเลยไหม”
“ไม่ ไปเล่นไกลๆ ” โจ้บอก แต่ก็ปล่อยให้อีกคนถอดเสื้อกับกางเกงให้
พายสวมกอดอีกคนจากด้านหลัง เขากดจูบที่หลังคอคนรัก ก่อนจะอาบน้ำและถูสบู่ให้ คนตัวสูงวาดมือไปทั่วร่างกายเนียน ก่อนจะโดนหมอจับมือไว้
“ไม่ต้องมาเนียน ตรงนั้นกูถูเอง”
คนโดนจับได้หัวเราะ ก่อนจะเดินไปเปิดน้ำอุ่นในอ่าง
“กลับไปแล้วไม่มีคนให้กอด ผมจะทำยังไงดี”
พายถาม เขานั่งลงในอ่าง ดึงอีกคนเข้ามากอดซ้อนหลังไว้
“มึงก็ไปหาใหม่” โจ้บอกพร้อมกับเอนหลังพิงอกอีกคน รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
“ตลกแล้ว”
“แล้วจะทำหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ทำครับ เดี๋ยวแฟนดุ”
“ถ้าไม่ดุจะทำไหม”
“ไม่ทำครับ ผมรักเขา ไม่อยากทำให้เขาเสียใจ”
โจ้หันมามองหน้าคนที่มองก่อนอยู่แล้ว จากคาสโนว่าพ. คนเดิม ตอนนี้เหมือนหมาตัวโต ดูเชื่องแล้วก็เชื่อฟัง
“ถ้าคิดจะทำก็เลิกกัน”
“ยังไม่ได้ทำเลย ไม่คิดด้วยว่าจะทำ! ” พายโวยวาย ก่อนจะซุกหน้าลงบนไหล่ลาด หมอปล่อยให้คนตัวใหญ่กอดอยู่แน่นๆ สักพักก่อนจะบอก
“ไม่ไปส่งนะ”
อีกคนพยักหน้าเบาๆ เพื่อตอบรับ “ไม่ไปดีแล้ว เดี๋ยวมีคนร้องไห้”
“ใคร”
“ผมนี่แหละ”
หมอขยับตัวหันหน้าไปหาอีกคน ก่อนจะวางมือลงบนหัวคนที่ซบไหล่เขาไม่ขยับไปไหน แล้วเอื้อมไปนวดต้นคอให้ พวกเขาปล่อยให้ความเงียบไหลอยู่สักพัก โจ้จึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน
“แล้วจะกลับมาอีกตอนไหน” พายที่ก้มหน้าอยู่นานเงยหน้ามองคนที่ก้มลงมาถามอย่างจริงจัง
“ไปช่วยงานไอ้ฟ้าสักเดือนสองเดือนก็มาแล้ว” โจ้บีบปากบางของอีกคนอย่างหมั่นไส้ เวลามีผู้ชายตัวโตๆ มาอ้อนมันไม่ได้รู้สึกว่าน่ารักนักหรอก
“แล้วจะทำหน้าแบบนั้นทำไม” คุณพ.ที่ยังตีหน้าเศร้าลูบมือที่เอวอีกคนเบาๆ ก่อนจะตอบ
“ไว้ไปกินผัดไทยกันอีกนะหมอ” พายหมายถึงผัดไทยหน้าปากซอยที่ชอบเปิดตอนดึกๆ มันไม่ได้อร่อยขนาดเจ้าดังๆ หลายๆ ที่แต่ก็คิดถึงทุกครั้งที่อยู่ไกล
คิดถึงเวลาหมอเขี่ยเต้าหู้ออกจากจานแต่บ่นไอ้พายเรื่องที่ไม่กินผัก แล้วก็เถียงกันไม่จบไม่สิ้นจนป้าเจ้าของร้านเดินมาบ่น
“อือ” คุณเจ้าของบ้านตอบรับ พอเข้าใจความรู้สึกพายอยู่เหมือนกัน
“รอนะหมอ”
“อืม”
“รักนะครับ” คนบอกพร้อมกับดึงอีกคนมานั่งบนตักแล้วเงยหน้ามาขอจูบ
ซึ่งก็ตามเดิม หมอไม่ได้รู้สึกมีความรู้สึกหวานใดๆ ร่วมด้วยเลย
“ไม่เอา ครั้งที่แล้วมึงทำกูลื่นเกือบจะหัวฟาดพื้นตายในห้องน้ำ” เขาว่าพลางทุบที่หลังเปลือยของอีกคนอย่างไม่พอใจนัก
พายหัวเราะเจื่อน เพราะคราวที่แล้วหลอกหมอขอทำในห้องน้ำแล้วบุ่มบ่ามมากไปหน่อย พอออกมาเลยโดนโกรธไปหลายวัน
“คราวนี้นั่งทำไง หมอขย่มในอ่าง รับรองไม่ลื่น”
“คิดแต่อะไรลามก! ”
ในที่สุดคุณพ.จอมหาเรื่องก็ถูกฟาดด้วยมือและสายตาพิฆาต เจ้าตัวก็ทำแค่หัวเราะอย่างเคย
END.
จบแล้วๆ จากแค่คนข้างบ้านได้มานั่งในอ่างเดียวกัน ถือว่าเจ้าหมาพายทำได้ดีค่ะ 555555555 เดี๋ยวเอาตอนพิเศษมาลงให้อีกสองตอนนะคะ
-
edited
-
:m3:
-
:กอด1:
-
จ...จบแล้ว....ยังสนุกอยู่เลย มันไม่เฉื่อยค่ะ แต่มันไม่หวือหวา ซึ่งมันก็ดีออกนะคะ เหมือนมาแอบดูชีวิตรักของคนธรรมดาๆคู่หนึ่ง
-
ไอ้พายกับหมอจบแล้ว
น่ารักค่ะ เราชอบเรื่องนี้ตรงที่เรื่อยๆเนี่ยแหละ
เรื่อยๆแต่อ่านแล้วติดสุดๆ เราอ่านแล้วฟินเกือบทุกบรรทัด คือทุกตอนที่อ่าน อ่านไปยิ้มไป คือน่ารัก คือดี
ติดมากๆเลยค่ะ
ปล.พี่หมอเสือน่ารักๆตัวขาวๆกับคุณทหาร อยากอ่านจังเลยค่ะ ขอพี่เสือต่อได้ไหมคะ ?
-
หวาวๆๆๆ จบดีจัง ดูเป็นการใช้ชีวิตของคนสองคนดี
-
จากนี้ไปคงคิดถึงโจ้พายไม่น้อย
-
ชอบหมอโจ้
-
จบแล้วอ่าา แงงง
ชอบหมอโจ้กับพายมากเลย เรื่อยๆแต่น่ารักงุ้งงิ้ง
ขอบคุณมากเลยนะคะ
-
จบแล้ว. คิดถึงหมาพาย หมอโจ้แน่ๆเลย
จะมีตอนพิเศษใช่มั้ย
-
:mew1: ขอบคุณมากมายค่ะ
เราชอบเวลาสองคนนี้งุ้งงิ้งงับๆกัน
เหมือนหมาเล่นกับแมว
-
ใจหาย.. แต่ดีใจกับคุณพ.ที่จีบหมอสำเร็จ รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
-
จบแล้วหรอ?!?!!
เอาจริงดิ ยังงงๆอยู่เลย 55555555
ยังไงก็ขอบคุณไรท์ที่แต่งนิยายให้อ่านนะคะ :กอด1:
-
ม่ายยยยยยยยยยยย!จบเเล้วเรอะ?!! ฮือๆๆ ใจนึงเค้าก็อยากให้จบนะ(สงสารคุณพ.มัน)แต่อีกใจก็ไม่อยากให้จบอ่ะ!!(มึงอยากมีเรื่องเรอะครับ?!:คุณพ.)ตะ..แต่ยังไงก็ขอให้คุณคนเขียน คุณหมอ น้องหมา และไอ้พายโชคดีนะคะ!!(เรียงตามความสำคัญ :katai3: ) เดี๊ยนจะรอเรื่องต่อๆไป ฮือๆๆ :hao5:
-
จบแล้วสินะ :sad4:
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลย
-
จบแล้ว เราว่าจบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันก็โอเคหมดแล้ว
-
เป็นแบบนี้ก็สบายๆดี ไม่มากไม่น้อยไป แค่นี้ก็น่าอิจฉาสุดๆแล้ว
ปอลอ ชอบฉากกอดเอวหน้าแนบท้อง เจอเมื่อไรก็แพ้ :man1:
-
T/////T คิดถึงพายกับเบ็กจังค่ะ 5555555555555
หายไปนานลืมพ่อเลยเหรอใบตอง
-
สมหวังสักทีนะคุณพ. :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:3123: :3123: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วววว เรื่องนี้เป็นเรื่องที้ให้อารมณ์เหมือนเดินอยู่บนเส้นตรง อาจจะมีหลุมมีบ่อให้ชวนอึดอัดบ้างเวลาดราม่าแต่ก็ไม่เคยพีครุนแรงอะไร เป็นเรื่องที่เรื่อยๆแต่หยุดอ่านไม่ได้เลย ดีใจที่ทั้งสองคนสมหวังในแบบของคุณพ.และหมอโจ้
-
จบแล้วว รู้สึกอิ่มเอม เรื่อยๆแต่ดีมาก ขอบคุณนะคะ
-
ความรักที่ไม่ได้หวือหวา
ชีวิตของมนุษย์ธรรมดาที่รักกันทุกวัน
ขอบคุณนะ
-
จบแล้วอะ คู่นี้มันเรื่อยๆดีจริงๆ ขอตอนพิเศษเยอะๆได้ไหมคะ มันไม่พอจริงๆฮ่าๆ
-
เป็นเรื่องที่น่ารักดีคะ แอบเศร้าตอนที่หมอกับคุณ พ. แยกกัน
-
ใจหายมาก
ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบเร็วขนาดนี้
(ไม่รู้ว่าคนเขียนมีบอกไว้ก่อนหรือเปล่า แต่ถ้ามี เราคงลืมจริงๆ)
ชอบความสัมพันธ์ของสองคนนี้มาก
บางตอนอาจเฉื่อยไป บางตอนอาจเร็วไป
แต่มันเป็นรสชาติไปอีกแบบหนึ่งนะ
เพราะในชีวิตจริงๆ คนเราก็ไม่ได้ดำเนินแบบเป็นสเต็ป ๆ อยู่แล้ว
บทจะซวยก็ซวยไปหมดทุกเรื่องก็มี
ทั้งนี้ แอบคิดในใจตั้งแต่ตอนก่อนๆ แล้วว่าสองคนนี้จะทุบบ้านรวมกันไหม
สุดท้ายทุบรวมจริงๆ ด้วย
แต่ไม่นึกว่าหมอจะมาในคราบโจรขนาดนี้ เล่นยึดสมบัติซะหมด555555555
ส่วนคุณพ.ก็หลงเขาหัวปักหัวปำ
นี่ถ้าไม่ใช่หมอก็หมดตัวไปนานแล้ว
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
-
:กอด1:
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน ไม่ต้องหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย
ฮิ้วววววว
-
ชอบมากๆๆๆๆ เห็นถึงพัฒนาการแบบค่อยเป็นค่อยไปของคู่นี้
รักความมึนของหมอ กับความเนียนของคุณ พ. ฮาาาาา
-
อ่าว จบซะแล้ว
เหมือนเป็นเทเลทับบี้แล้วพระอาทิตย์มาบอกลาเลย
เง้อออออ
ขอบคุณที่แบ่งปันนิยายดีๆแบบนี้ให้กันอ่านนะคะ
ส่ง ฮาร์ททึ ไปปปปป
เลิ้บๆ
-
โหห ตอนแรกแอบลุ้นๆเหมือนกัน ดีนะที่จบแฮปปี้ :hao3:
ชอบใบตองที่สุดแล้วในเรื่องนี้อ่ะ น่ารักที่สุดอ่ะ :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ขอบคุณครับ
-
ฟินแบบเรียบง่ายดีอ่ะ
ดีใจกับคุณ พ. :L2:
-
เป็นรักเรื่อยๆที่เราชอบมาก
ขอบคุณสำหรับนิายดีๆนะคะ :pig4: :กอด1:
-
อยากอ่านอีก ชอบหมอโจ้กับพายแบบนี้
มีความสุขกันก็พอ ไม่ต้องอะไรมากมาย
ชอบบบบบ
รออ่านตอนพิเศษอยู่นะคะ
คนเขียนสู้ๆ อย่าเพิ่งตายน่าาาา
-
จบแล้ว หมอก็ยังไม่บอกความรู้สึกจริงๆของตัวเองซักที แต่ก็รักหมอเหมือนเดิม รักคุณ พ. ด้วย :mew1: สุดท้ายรักคนแต่งที่สุด
-
แค่ทั้งสองคนรู้ว่ารู้สึกยังงัยต่อกัน
แค่นี้ก็พอล้าววววว
-
เรื่อย ๆ นี่ล่ะชอบเลยยยย
-
รออ่านตอนพิเศษจ้ะ :o8:
-
โหย เราไม่ได้มาตามซะนาน พลาดไปสองตอนเลย
หมอโจ้กับคุณพ.น่ารักมาก น่ารักมาก มากๆ มากๆ
ความรักของทั้งคู่ก็น่ารักมาก ชอบมากเลยค่ะ
เราก็ไม่รู้ว่ามันช้าไปหรือเร็วไป แต่ความรักของหมอกับคุณพ.ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
แต่เรื่องดำเนินมาถึงตอบจบไว
งือออ อยากอยู่กับหมอกับพายไปนานๆเลย หลงรักสองคนนี้มาก อยากเห็นเค้ารักกันค่ะคุณขาT^T
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ รอตอนพิเศษนะคะ อิอิ :mew1:
-
ตามอ่านมาครึ่งเรื่องแล้ว
ชอบบบบบบ :katai2-1:
ไม่เร็วไป ค่อยๆศึกษากันไปเรื่อยๆดี
ชอบที่มีหมาด้วย เจ้าเบ็กกับเจ้าพาย(หมา)น่ารักกกกก
:o8: :-[ :impress2:
-
น่ารักที่สุด
-
ขอบคุณครับ
:กอด1:
-
หมอโจ้แรงงงงงงงงง ครั้งแรกก็ออนท็อปซะแล้ว คึคึ
:haun4: :haun4:
-
จบแล้วง่ะ ยังไม่จุใจเลย ขอตอนพิเศษได้เปล่าาาาาาา :call:
ชอบนายเอกแมนๆอย่างหมอโจ้มาก แมนจริงอะไรจริง :hao3:
ส่วนพาย หลังๆมุ้มมิ้งนะ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ว่าง่ายสุดๆ :m20:
ครอบครัวหมอโจ้น่ารักดี พ่อหมอฮามาก :hao6:
ชอบเรื่องนี้ ที่มีตัวละครไม่เยอะ จำง่ายดี o13
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
ปล.น่าจะมีเรื่องของพี่เสือเนอะ หมอทหารๆๆ หุหุ
-
มันเป็นอะไร ที่เรียบๆ เหมือนจะไม่มีอะไรแต่ก็มี อ่านไปยิ้มไปคู่บร้านะ สองคนเนี่ย :mew1:
-
น่ารักที่สุด จบแล้วอ่ะ แต่ๆๆๆๆๆ มีตอนพิเศษนิ ยิ้มรอล่ะ อิอิ ไอ้พาย กับคุณ พ ชักสับสนแระว่าใครคือคน ฮ่าๆๆ
หมอโจ้พายน่ารักมากเลย จบได้แบบดีจังเลย
-
อะไรๆ พายก็ยอมหมอหมด น่ารักเนอะ บ้านเบิ้นรถราเขาจะเอาก็ให้หมด
นี่มันแฟนทาสชัดๆ 5555 อะไรมีความสุขก็ทำเนอะ ชอบความรักเรียบง่ายของคู่นี้
น่ารักมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เหมือนรักของหมอกับคุณ พ.
จะไม่การสปาร์คกันแบบรวดเร็ว
จะค่อยๆ ซึมไปเรื่อย แต่ก็ไม่เวิ่นเว้อน่ะ
ดูอบอุ่น+ผูกผัน ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉา
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้จ้าาาา
-
จบเเล้วสินะ คงคิดถึงหมอกับเบ็กเเล้วก็พาย(หมาน่าดูเลย)
เอ๊ะ เหมือนลืมใครไปคนเลยก็ไม่รู้
รอตอนพิเศษค่า
-
เป็นคู่ที่น่ารักจริงๆ :katai2-1:
:กอด1:
-
:กอด1: :L2:
-
จบแล้ว ต้องคิดถึงหมอกับคุณพ.แน่ๆ :hao5:
-
รอตอนพิเศษฮะ
-
เป็นอะไรที่เรียบง่ายดีจริงๆ
-
อ่านจบแล้ว..กลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้มเลยค่ะ เนื้อเรื่องดูเหมือนจะเนิ่บๆไม่หวือหวา แต่ก็มีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง
แรกๆนึกว่าพายจะร้ายๆหน่อย แต่สรุปว่ากลายเป็นลูกไก่ในกำมือหมอโจ้ไปซะงั้น
ขอบคุณสำหรับนิยายที่อ่านไปอมยิ้มเรื่องนี้นะคะ :katai2-1:
-
สนุกมาก หมอโหดดี พายก็น่ารักมึนๆ5555
-
:pig4: :pig4: :mew1:
-
ชอบแนวอุ่นๆเรื่อยๆแบบนี้จัง ขอบคุณนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หมอโจ้นียังเป็นหมอโจ้อยูวันยังค่ำสินะ
-
:mew2: อ่านตอนแรกก็สงสารหมอมากมาย
-
ถ้าอยากได้หมอมาครอบครองต้องทำยังไงคะ ฮืออออออ
เรื่องนี้หวานมากค่อยเป็นค่อยไป ถึงตอนจะไม่เยอะแต่การบรรยายสามารถทำให้ช่วงเวลาของตัวละครดูมีมิติ
ไม่ได้รักกันชั่วครู มีช่วงที่ไม่มั่นใจ มีช่วงที่ต้องใช้ความเข้าใจในตัวเอง
เป็นนิยายที่ดีและน่ารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ ถึงจะบรรยายเยอะแต่ไม่น่าเบื่อกลับน่าติดตามไปเรื่อยๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
จบแล้วว อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
เราอยากจะบอกว่าเรื่องนี้อะสนุกนะอ่านเพลินมันเนิบๆแต่ใสใจในรายละเอียดอะ
มันอาจจะไม่ใช่นิยายที่ดีที่สุด สนุกที่สุด แต่เรื่องนี้อะมันเปนเรื่องที่อ่านละเรียลสุดๆสำหรับเราเลย
คือคาแรคเตอร์พายชัดมากเป็นผู้ชายมีปมขาดพ่อแต่เกิดโดนแม่ทิ้ง ขาดความอบอุ่น
เลยโตมามีนิสัยแบบนั้นแบบช่วงแรก คือคว้าทุกอย่างที่สามารถเติมเต็มตัวเองได้ และรีบทิ้งไปก่อนจะโดนทิ้ง
คือเป็นเด็กที่ต้องการความรักและขี้กลัวการถูกทิ้งคนนึงแค่นั้นเอง
พอมาเจอโจ้คนที่คอยดุด่า คอยสอน คอยห่วงอยุห่างๆ จะรักก้ไม่แปลกอะ
แต่ตัวละครที่เราว่าเราอ่านนิสัยเค้าไม่ขาดซะทีคือโจ้อะ
อ่านยัฃไงก้นุสึกว่าโจ้เป็นตัวละครที่มีมิติมากอะ เป็นคนที่เป็นสีเทาอย่างแท้จริง
เป็นตัวละครที่ทำให้เรื่องนี้มันเรียลขนาดนี้
เพราะคนเขียนวางลักษณะของโจ้เปนแบบนี้เวลาเขียนเลยต้องคิดเยอะไม่งั้นนิสัยโจ้เปลี่ยนแน่ๆอะ
สรุปคือชอบเรื่องนี้มากค่ะ มันเรียนมาก เสียดายเจอช้าไปหน่อย
แต่เรารอตอนพิเศษด้วยคนนะคะ :)
ปล.ยาวมากอะ55555
-
ดีมากเลยยยยยค่ะะะะ รักคุณพ.กับหมอมากกก รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
555555เปิดอินโทรมาก็น่าสนุกเเล้วค่า
-
ที่หมอโจ้ค่ะ ไว้คุณพ.ตัดญาติกับบรรดาน้องสาวน้องชายมาสนใจหมอจริงจังเมื่อไรจะเชียร์นะคะ 555
-
เราว่าดำเนินเรื่องแบบนี้กำลังดีนะคะ แต่น่าจะยาวกว่านี้อีกซักนิด
เพราะหมอยังไม่ได้พูดว่ารักเลยใช่รึเปล่า หรือเรามองพลาด5555
อยากอ่านของตอนพี่เสือมากๆ อาจจะคู่กับหัวหน้าทหาร หรืออาจจะติดใจคนในชายแดนก็ได้
จะรอติดตามค่ะ ขอบคุณค่ะ ♥
-
o13
-
อย่าสวีทกันจนลืมน้องเบ็กนะคะ55555
-
ขอตอนพิเศษค่า
-
จบซะแล้ว น้องหมาน่ารักมากๆ เสียดายจบแบบปลายเปิดไปหน่อย ตอนนี้รักกันดี แต่ยังนึกภาพอนาคตร่วมกันไม่ออกเลยจ้า
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ของบอกว่าเห็นเรื่องนี้นานแล้วแต่รอจบก่อนกลัวค้้าง เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ เราว่าทั้งสองคนเติมเต็มซึ่งกันและกัน เรากับสงสารพายนะมากกว่าโกรธ ของคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ :L1: o13 :3123:
-
นี่มาอ่านตอนจบแล้ว
หมอน่ารัก :)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
เราชอบหมดเลย ภาษาสวย บรรยายไม่ติดขัด ชอบพล็อต ความเป็นไปของตัวละคร มีเหตุมีผล
o13 o13 o13 แต่ยังไม่อยากให้จบเลย เรารอตอนพิเศษนะ 555
-
ดีจังๆเคลียกันได้เเล้ว
-
ขอบคุณครับ o13
-
ทำไมอิชั้นรู้สึกว่าช่วงหลังๆ หมอนางร้ายขึ้นนะคะหัวหน้า o18
-
สนุกมากๆเลยครับ ^.^
-
สั้นๆง่ายๆ อินโทรมา ก็ฮาแล้วเหอะ
-
7
ชอบมากเลยอ่ะ สนุก สนุก
-
:pig4: :กอด1: :L2:
-
ตอนพิเศษจะมายังน่ะ
-
ตัวเอง เปิดตอนแรกมาเค้าก็ฮาไปกับหมอโจ้แล้ว :laugh: :m20:
-
งอนพายละ หมาก็มีหัวใจนะเว้ย ตอนอยากเลี้ยงก็ซื้อมาพอคิดจะทิ้งก็ทิ้งเฉยเลย :angry2:
-
อร๊ายหมอไอ้โจ้ แหมๆรู้ตัวว่าปากตัวเองกำลังโดนกินก็เนียนทำเป็นนอนหลับให้เขากินปากเฉยเลยนะยะ แรด :hao7: :jul3:
-
อ่านจบแล้ว มันเป็นความรู้สึกแบบไม่หวือหวา เป็นความรู้สึกที่แบบว่า มันเกิดขึ้นได้ยังไง เมื่อไหร่ เป็นแบบไม่น่าเป็นไปได้ แต่เป็นไปแล้ว มันค่อยๆเป็นไป แต่ดีจังเลย ชอบๆค่ะ ตามทุกเรื่องแน่นอน สู้ค่ะ :mew1: :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากคะ เป็นนิยายที่ตัวละครไม่เยอะแต่ทำให้เราอ่านไม่หยุด
:mew1: หลงรักหมอโจ้ พาย
รอตอนพิเศษคะ :pig4:
-
น่ารักกก :z1:
-
หมอนี้ร้ายกว่าคุณ พ มากเลยนะ
-
น่ารักมากเลยอ่ะ ชอบๆ :katai2-1:
-
ชอบจังค่ะ
ถือได้ว่าเป็นความรักสไตล์มินิมอล 555
เรียบง่าย กินใจ
-
มันเหมือน อยากจะให้นิยายเรื่องนี้ยาวกว่านี้ :hao5:
-
อบอุ่นมากค่ะ ชอบ พาย อ่าาา ขอบคุณกับเรื่องดีๆค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้...เจอตอนที่ 8 นี้เข้าไปแล้วแบบ....เดี๋ยวๆๆๆๆๆ หมอออออออออออ...
โอ๊ยกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด...เขินว่ะ...นี่เข้าใจว่าหมอหลับสนิทมาตลอดเลยนะ
โอยยย...ฟินนนนน..รีบอ่านตอนต่อไปด่วน (เดี๋ยวมาเม้นใหม่นะคร้า) :hao6:
-------------------------
เพิ่งมีเวลาว่างอ่านจนจบค่ะ... คิดถึงตอนพิเศษเลย :hao7:
แรกๆนี่ยังคิดอยู่เลยว่าเขาจะมาบรรจบกันยังไง อีกคนก็มีเรื่องราวฝังใจแถมปากแข็ง ส่วนอีกคนก็ไม่เข้าใจแม้กระทั่งความรู้สึกตัวเอง
แต่พอถึงตอนที่เขากลับมาเจอกันอีกครั้งก็แบบ... นี่ล่ะครั้งนี้ล่ะคงไม่จบลงแบบเดิมแน่นอน แต่ละฉากที่เขาอยู่ด้วยกันมันดูละมุนอะ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก :-[ พายก็หื่นซะ ส่วนโจ้ก็ร้ายใช่ย่อย เอ้ออออออ!! มันลงตัวดีเหมือนกันนะ 5555
o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยย พายน่ารักอ่ะ 55555
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
รอคอยตอนพิเศษฮะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ชอบมากเลยค่ะ ถึงแม้จะไม่หวานแต่ก็อบอุ่นที่เค้าได้อยู่ใกล้ๆ กัน
บางครั้งความรักมันก็อยู่ที่ความปกติธรรมดาเนี่ยแหละ อยู่กับคนที่อยู่ด้วยแล้วเรารู้สึกเป็นธรรมชาติ แสดงออกได้เป็นธรรมชาติ
:o8:
-
แอบไม่อยากยกหมอให้พายเลย
อยากให้นางรุกกกกก 5555555555555
ชอบตอนจบแบบนี้จัง :กอด1:
-
น่ารักดีออก
-
ขอบคุณครับ สนุกมาก ๆ ชอบเนื้อเรื่องที่เป็นแบบนี้ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนพิเศษ มีไหมครับ :-[ :-[
-
หมอรักหมามากกว่าคุณพ.ซะอีก ฮ่าๆๆๆ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :hao7:
-
มารอตอนพิเศษจร้าาาาา :mew1:
-
โอยยยยย คุณพ.ขราาา แทบลงไปดิ้น ชอบคุณ พ. มาตั้งกะเรื่องของหมอบีมแล้ว รักคนเขียนจังเลยคร่าา :L2:
-
ชอบบบบบบบบบบบ
-
เป็นเรื่องแนวเรื่อยๆดีจัง อ่านแล้วความรู้สึกค่อยๆไต่ขึ้น ตอนสุดท้ายก็ฟินดี
เอาจริงๆหมอดูโหดแค่ตอนแรกๆเองอ่า ที่เหลือดูแมนเฉยๆ
ขอสารภาพว่าคิดตั้งแต่เริ่มเปิดอ่านว่าจะมีการสลับบทให้หมออยู่บนอ่ะ แอบเซงแต่ก็พอโอเคล่ะนะ หมอแซบหลบในดี55
:pig4:
-
ความพยายาม
แต่ก่อนพายไม่ได้เป็นผู้ชายเจ้าชู้โดยนิสัย แต่มีใครมากมายอยู่รอบกายเพราะไม่อยากปล่อยให้ตัวเองโดดเดี่ยวในตอนกลางคืนที่เงียบสงัด ในช่วงแรกเขาเริ่มจากการหิ้วใครก็ได้มานอนร่วมเตียง แต่ทำไปแบบนั้นอยู่พักใหญ่ก็เบื่อและเปลี่ยนมาเป็นการไล่จีบผู้หญิงหรือผู้ชายที่เห็นแล้วน่าจะไปกันได้เพื่อมาแชร์ช่วงเวลาดีๆ ด้วยกัน
แต่เพราะน้องสาวน้องชายที่เข้ามาในชีวิตพายต่างก็รู้ว่าพายไม่จริงใจหรือคิดจะจบกับใคร ส่วนใหญ่จึงเข้าหาพายเพื่อเซ็กส์ เงินและชื่อเสียง ครั้นพอถึงจุดที่เริ่มเอือมระอากับเซ็กซ์และความสัมพันธ์ล้มเหลวซ้ำๆ พายก็เปลี่ยนมาเลี้ยงหมา อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยตัวเองว่างจนเกินไป
ตั้งแต่เกิดมาถือได้ว่าไอ้หมาตัวใหญ่เป็นความรับผิดชอบแรกนอกจากตัวเองของพาย พายได้รู้จักกับอะไรหลายๆ อย่าง รู้จักถึงความห่วงหาอาทร รู้จักการแบ่งเวลาและสุดท้ายก็รู้ว่าเขายังคงพยายามและมีความรับผิดชอบไม่พอ...
พายยังเอาความรู้สึกตัวเองเป็นใหญ่อยู่วันยังค่ำ
.
.
.
“พาย มีสาวมารอ” ฟ้าที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมวง เพื่อนสนิทและบางทีก็เกือบจะเป็นพ่อบอกพลางชี้ไปข้างนอกห้องพักหลังจากการเล่นคอนเสิร์ตในผับใหญ่แห่งหนึ่ง เขาถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ไม่เอา”
นั่นทำให้รุ่นน้องอย่างเอเดนผู้เป็นนักร้องของวงสบประมาทออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“แปลก พี่พายเริ่มแก่แล้วมั้ง”
พายหันไปยักคิ้วให้น้องมันก่อนจะตอบ
“ไม่เอา เดี๋ยวแฟนโกรธ”
“นี่มึงพูดจริง? ” ฟ้าถามพร้อมทั้งมองเพื่อนตัวเองอย่างไม่เชื่อ
บรรยากาศในห้องที่ค่อนข้างจะวุ่นวายเมื่อครู่เงียบลงอย่างกับว่าการมีใครสักคนของพายคือเรื่องแปลก
“อือ” เขาตอบพลางเอนหลังลงบนโซฟาหนังตัวยาว
ฟ้ากับเพื่อนในวงรู้ว่าพายคบกับหมอ แต่ก็ยังไม่มีใครปักใจเชื่อว่าจะคบกันได้นานขนาดนี้ โดยเฉพาะในตอนที่หมอกลับไทยไปแล้วแบบนี้ พายก็ยังดูไม่สนใจคนอื่น
คนมารอที่ฟ้าบอกคงไม่พ้นเด็กผู้หญิงวัยรุ่นหน้าอกหน้าใจสะบึมแบบที่กำลังฮิตกัน เธอคงมีหุ่นนางแบบรวมถึงใบหน้าสวยเก๋ และหญิงสาวแบบที่ว่ามามีให้เลือกเกือบทุกคืนที่ออกทัวร์ เธอพวกนั้นมักจะเป็นแฟนคลับหรือไม่ก็คนที่อยากเด่นอยากดังชั่วขณะหนึ่ง หรือไม่อย่างนั้นก็หาความสุขชั่วคราวกับนักดนตรีที่ชอบ
ถ้าถูกใจใครไปดื่มกัน บ้างก็หาที่คุยกันสนุกๆ และก็มักจะจบลงด้วยเซ็กส์ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องผิดแผกในสังคมที่พายอยู่ เพราะถือเป็นความพร้อมอกพร้อมใจของคนทั้งคู่ และเป็นเรื่องส่วนตัวของใครของมันที่ไม่มีใครมายุ่งได้ แม้แต่ผู้จัดการวงอย่างเจ้เอม่าที่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทำได้แค่ปรามๆ หากมันมากเกินไปและมีกระทบกับงาน
ก่อนหน้านี้มีบ้างที่พายออกไปกับใครง่ายๆ หากพบว่าพวกเธอตรงสเป็กหรือคุยด้วยง่าย แต่หลังจากที่ติดกับหมอโจ้แล้ว ก็ไม่นึกอยากลองกลับมาทำตัวเหมือนเดิมอีก
พายรู้ว่าถ้าทำจริงๆ หมอคงจับไม่ได้ แต่เขาไม่อยากรู้สึกผิด ถึงเขาจะเคยเป็นผู้ชายที่แย่แต่ไม่อยากเป็นคนรักที่แย่
พายเลือกที่จะไม่ออกไปกับใครอีกไม่ว่าจะหญิงหรือชาย พายว่าการจีบหมอยากแล้ว การจัดการกับสิ่งที่พันแข้งพันขาของตนนั่นอยากกว่าหลายเท่า จะให้เสียหมอไปไม่ใช่เรื่องที่เขาจะยอมรับได้
“แฟนมึงนี่ยังเป็นคนเดิมเหรอ” ฟ้านั่งลงข้างๆ เพื่อนตัวเอง นึกเป็นห่วงมันอยู่หลายอย่าง แต่เมื่อได้คำตอบมาแค่รอยยิ้มกว้างแล้วก็ไม่อยากจะถามอะไรต่อ เพราะหายากเหมือนกันที่จะเห็นพายยิ้มมีความสุขแบบนี้
“อืม คนเดิม คนเดียว” พายตอบ ทำเอาคนในห้องพักศิลปินหลายคนสงสัยกันใหญ่ ว่าใครเป็นคนที่จัดการคุณพ.ได้อยู่หมัดขนาดนี้
.
.
.
“หมอครับ อยู่ไหน” พายเพิ่งกลับจากทัวร์ที่สิงคโปร์ เขาเลือกกลับกรุงเทพในตอนเช้าหลังจากจัดการงานเสร็จ พายขนของเข้ามาในบ้านแล้วพบว่าคุณหมอตัวขาวซีดกำลังซุกตัวลงในโซฟาแล้วนอนหลับท่าทางสบายในยามบ่าย
ตั้งแต่ไม่ได้อยู่กับพาย หมอก็เอาแต่หมกตัวทำแต่งานไม่ได้ออกไปออกกำลังกายอย่างเคย
“นอนอยู่นี่” หมอตอบทั้งๆ ที่หลับตาอยู่ แม้จะรู้ว่าวันนี้พายกลับมาจากต่างประเทศหมอก็ไม่ได้ไปรับอย่างที่ควรจะเป็นเพราะตัวเขาเองก็เพิ่งได้มีวันหยุดเหมือนกัน
จริงๆ แล้วพวกเขาต่างคนต่างใช้ชีวิตจะมีแค่โทรหากันวันละครั้งสองครั้งเท่านั้น
พายผู้เคยกะเกณฑ์ให้ความสัมพันธ์ว่าจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทั้งเคยไม่ชอบระยะห่างยิ้มรับได้ง่ายดาย เมื่อนึกถึงหน้าหมอเวลาส่งสติกเกอร์หมีสีน้ำตาลมาให้ในโปรแกรมแชต หรือแม้แต่เห็นว่าหมอผู้เหี้ยมโหดเป็นคนโทรหาก่อนเพื่อที่จะคุยแค่สองถึงสามประโยค พายคิดว่าหมอเองก็คงใช้ความพยายามสูงเหมือนกันในการปรับตัวเข้าหากัน
“ทำไมรกแบบนี้”
คนที่เพิ่งมาถึงจัดกระเป๋าใบโตตัวเองเข้าไปเก็บในที่ประจำก่อนจะกวาดสายตามองรอบๆ ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้เกลื่อนไปด้วยเสื้อผ้าและหนังสือ ไม่รวมฝุ่นที่เริ่มจับเป็นก้อนนั่นอีก
“ถ้าอยู่ๆ เป็นภูมิแพ้จะทำยังไง” คุณพ. บอกก่อนจะถอนหายใจ
เขามองใบหน้าหลับอย่างสบายใจของอีกคนอยู่สักพัก ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมสำหรับการทำความสะอาดครั้งใหญ่ บางทีที่นี่อาจจะไม่ได้ทำความสะอาดอะไรเลยตั้งแต่สามเดือนที่แล้วที่พายบินไปทำงาน
โจ้ผู้นอนจนลืมเวลาค่อยๆ ลืมตามองแผ่นหลังของคนผู้กำลังนั่งแยกหนังสือบนชั้นให้อย่างตั้งใจ พายจำได้ดีว่าหนังสือเล่มนี้ของหมอควรจะเก็บไว้ตรงไหน ใกล้ๆ กันนั้นมีที่ดูดฝุ่นที่คาดว่าเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว
“หิว”
คนรับใช้ของบ้านหันหน้ากลับมามองคนที่นอนลืมตาอยู่บนโซฟาพร้อมผ้าห่มผืนหนาเพราะพี่แกเล่นเปิดแอร์ตั้ง 18 องศา และถ้าหมอเป็นหวัดพายจะไม่แปลกใจเลย
“นี่อย่าบอกนะว่าไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยง”
หมออ้าปากหาวก่อนจะบอกอีกคน
“ตั้งแต่เช้า”
นั่นทำเอาพายขมวดคิ้วแน่น
“ผมเข้าใจนะว่าหมอเหนื่อย แต่ถึงขนาดใช้วันหยุดทั้งหมดไปกับการนอนผมว่ามันเกินไป” แต่เดิมแล้วพายไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิก แต่อยากให้มาเจอคนแบบหมอโจ้...ถ้าทนไม่บ่นได้ไอ้พายยอมกราบเลย
“มึงบ่นเกินไปแล้วพาย” คนที่ว่าเขาบิดขี้เกียจไปด้วยบอกไปด้วยอย่างไม่จริงจังนัก คุณพ.ที่พึ่งกลับมาถึงแถมยังต้องมาทำงานบ้านถามพร้อมกับยื่นมือไปเพื่อที่จะฉุดอีกคนให้ลุกขึ้นเสียที
“จะกินอะไร”
“เมื่อยว่ะ ลุกไม่ขึ้น”
“ก็นอนจนจมไปกับโซฟาแล้ว ไอ้ใบตองกับไอ้พายนี่ก็พอกัน นอนกันทั้งวัน”
พายพูดถึงไอ้หมาสองตัวที่นอนกองกันอยู่ตรงมุมของโซฟา ตอนมาถึงรู้สึกว่าจะตื่นมาทักทายพ่อมันเล็กน้อยแต่ก็กลับไปซุกเบาะหลับต่อ
...ขี้เกียจเหมือนแม่มันไม่มีผิด...
ก่อนที่จะรู้จักหมอพายคิดเสมอว่าการมีแฟนเปรียบเสมือนหาคนมาดูแลกันและกัน แต่ไหงดูไปดูมาเหมือนได้ดูแลเขาฝ่ายเดียวเสียอย่างนั้น...แต่เขาก็เพิ่งได้รู้ว่าความสุขของการให้คืออะไร
พายก้มลงกอดอีกคนอย่างมันเขี้ยว เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันเลยไม่ได้รู้สึกว่าต้องออมแรงในการกอดเลย
“ไม่เอา” แม้ปากจะบอกไปแบบนั้น โจ้ผู้ไม่ชอบการนัวเนียก็ปล่อยให้อีกคนกอดจนหน้าตัวเองแนบไปกับแผ่นอกกว้าง
"คิดถึงผมไหม" พายถาม เขากอดไว้แน่นสักพักหมอก็เริ่มประท้วง
“อยากกินข้าวผัดไข่”
“ครับพี่ครับ” สมาชิกใหม่ของบ้านขานรับพร้อมกับขำก่อนจะผละตัวออกแล้วเดินเข้าครัวไป
แม้พายจะดูคล้ายกับศิลปินที่รักอิสระแต่หมอรู้ว่าพายเป็นคนที่มีวินัยในตนเองสูงมาก ดูจากเรื่องง่ายๆ เช่นการตื่นเช้าไปออกกำลังกาย กลับมากินข้าว ทำความสะอาดบ้าน ทำเพลง ทำงาน ฝึกกีตาร์อยู่แบบนั้นพอตกเย็นก็หาอะไรที่เป็นประโยชน์ทำอย่างเช่นการอ่านหนังสือหรือลองทำอะไรใหม่ๆ ถ้าหากช่วงไหนงานเยอะพายก็จะอยู่ทำจนดึก แต่ก็ยังตื่นเช้ามาวิ่งหรือออกกำลังกายได้เช่นเดิม
หมอรู้ว่าการทำงานของคุณพ.ไม่ได้มาจากพรสวรรค์อย่างที่คนอื่นบอกกัน แต่เป็นเพราะระเบียบวินัยแบบต่างหากพายถึงมาถึงจุดนี้ได้ หมอก็อิจฉาคนที่ทำแบบนี้ได้ เพราะเขาไม่เคยทำได้ แม้จะเอาจริงเอาจังหรือมีความรับผิดชอบกับงานแต่โจ้เป็นมนุษย์ผู้ไม่มีแบบแผนในชีวิตนัก
เคยมีคนบอกหมอว่าคบใครสักคนต้องเป็นคนที่ทำให้ชีวิตเราดีขึ้น ซึ่งหมอก็เห็นด้วยเป็นอย่างมาก
“ไม่ใส่มะเขือเทศนะครับ”
“อือ” คนที่นอนทั้งวันงัดตัวเองออกมาจากโซฟาเพื่อมายืนมองอีกคนกำลังตั้งใจทำข้าวผัดไข่แบบที่เขาชอบ
ตั้งแต่ที่พายกลับไปทำงานหมอก็กินกับข้าวอยู่ไม่กี่อย่าง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารแช่แข็งที่รู้ว่ามีโทษมากกว่าประโยชน์
“เหนื่อยไหม” หมอถามก่อนที่จะเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรบางอย่าง
“ครับ? ”
หมอรู้ว่าพายเหนื่อย...เพียงแต่ไม่พูด ไม่ว่าจะตอนไหนพายก็ยังทำตัวเหมือนเดิมไม่ว่าจะเหนื่อยหรือโกรธ หมอไม่เคยเห็นพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องงานนอกจากก้มหน้าก้มตาทำ
“เอาน้ำส้มไหม” คนที่เปิดตู้เปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะรินและยื่นแก้วน้ำส้มให้อีกคนยื่นมือมารับ
โจ้มองร่างกายสูงใหญ่กำลังเตรียมวัตถุดิบทำอาหารคล่องแคล่ว ใบหน้าสงบนิ่งของพายเป็นสิ่งที่น้อยคนนักจะได้เห็น บางทีคงเป็นเพราะไม่ได้เจอกันสักพัก หรือบางทีคงคิดถึงหมอถึงได้เดินเข้าไปใกล้
“เดี๋ยวล้างผักให้” หมอว่าแบบนั้นก่อนจะเริ่มช่วยหยิบจับในสิ่งที่พอจะทำได้
.
.
.
“พี่พาย สวัสดีค่ะ”
เขารับไหว้น้องพนักงานของคลับแห่งหนึ่งที่เคยมาประจำ ก่อนจะเอ่ยทักทาย
“ไม่เจอกันนานเลย”
เธอยิ้มอย่างเขินอายเพราะไม่นึกว่าเพื่อนเจ้านายจะจำตัวเองได้ ก่อนจะเอ่ยทักทายคนมาใหม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“สวัสดีค่ะ เพื่อนพี่พายเหรอคะ”
หมอยิ้มรับแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เช่นเดียวกับพายที่เลี่ยงจะที่ตอบคำถามคนที่รู้จักกันเพียงผิวเผิน
“ไอ้ทิมอยู่ไหน”
“พี่ทิมอยู่ข้างบนค่ะ”
พายพยักหน้าขอบคุณก่อนจะแตะไหล่แล้วเดินนำอีกคนขึ้นมายังห้องข้างบนที่ดูแล้วน่าจะเป็นที่ๆ เข้าไปได้เฉพาะพนักงานเท่านั้น พายถือวิสาสะผลักประตูเข้าไปก็ไปเจอกับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สวมเสื้อเชิ้ตแต่งตัวเรียบร้อยเหมือนหนุ่มออฟฟิศนั่งอยู่ที่โซฟาหนังตัวยาว ในมือของเขาคนนั้นถือแก้วไวน์สีเข้มไว้
“เฮ้ย ไม่เจอนาน”
“นานตรงไหน” พายตอบรับคำทักทายพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“นึกว่าดังแล้วลืมพี่ชายแบบกู” คนที่สมอ้างว่าเป็นพี่ชายลุกขึ้นแล้วกอดน้องชายไว้ชั่วครู่ก็ปล่อย
“ลืมอะไร วันก่อนกูก็ยังโทรคุยกับมึงอยู่เลย” พอพายพูดแบบนั้นอีกคนก็หัวเราะร่วน
หมอยืนนิ่งพลางมองไปรอบตัว นอกจากตัวพายแล้วหมอไม่เคยรู้จักโลกของพายเลย ได้แต่นึกภาพเอาจากการทำตัวจากการพูดจาว่าคงเป็นแบบนั้นแบบนี้ จะว่าไปแล้วคงเป็นการด่วนตัดสินกันเกินไปหน่อย
“ไงน้องชาย พาใครมา” คนที่บอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายแต่ไม่ได้หน้าตาเหมือนน้องชายแม้แต่น้อยมองหน้าหมออยู่ครู่นึงก่อนจะหันมาหาพายที่ยืนยิ้มรออยู่แล้ว
“หมอครับนี่ไอ้ทิม เจอกันตอนผมมาขอเล่นดนตรีที่ผับมัน” แทนที่จะตอบคำถามพายกลับเลือกที่จะแนะนำผู้ชายอีกคนในห้องนั้นให้หมอรู้จักแทน
“พี่ชายสิ เกิดก่อนตั้งหลายเดือน” ใครคนนั้นว่าพลางยิ้มล้อเลียน
“คนนี้เหรอวะ ที่ทำมึงอกหักไปสามรอบ” ทิมถามถึงคนที่ยืนอยู่ข้างน้องชาย
“เบา กูอาย” คุณพ.ว่าพลางถอนหายใจ
ทิมกับพายรู้จักกันตั้งแต่ช่วงวัยรุ่น ในตอนที่พายกำลังเคว้งหลังจากเรียนจบม.ปลาย พายไม่มีเงินเรียนต่อแต่เขาเล่นกีตาร์เป็น เลยมีคนแนะนำให้มาที่นี่ แม้เป็นที่ๆ ไม่ดีนักแต่เป็นที่ๆ หล่อหลอมตัวพายขึ้นมา นอกจากจะเล่นดนตรีตอนดึก ทิมยังให้พายพักอยู่ที่นี่เพราะตัวพายเองไม่ได้มีบ้านให้กลับ
พายนับถือทิมเป็นพี่ชาย อาจจะเรียกว่าเป็นครอบครัวที่มีอยู่เพียงคนเดียวเลยก็ได้
“สวัสดีครับหมอโจ้ ไอ้พายมันเล่าใหัฟังบ่อยๆ ” ที่ทิมรู้จักหมอเพราะพายชอบเอาเรื่องหมอมาปรึกษาบ่อยๆ
เอาจริงๆ ทิมแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบหมอจะยอมมาคบพาย เพราะเขาดูมีวุฒิภาวะ แต่จะว่าไปทิมคิดว่า...หมอก็ดูน่ารักมากเหมือนกัน
ที่เขาบอกว่าพี่น้องมักจะชอบอะไรเหมือนๆ กันพี่ชายคิดว่าท่าจะจริง
“สวัสดีครับ” โจ้เอ่ยทักทายกลับพลางยิ้ม
“ทานข้าวมายังครับ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
ทิมอยากจะรุ่มร่ามมากกว่านี้อยู่หน่อยแต่ไม่กล้าเพราะดูหมอจะเล่นด้วยยาก และที่สำคัญไอ้พายคงจะไม่เอาพี่ชายไว้แน่ถ้าเกิดไปแหย่คุณหมอเข้า
“ขยายข้างๆ ออกไปแล้วเหรอ” พายหันมาถามพี่ชายต่างสายเลือดก่อนจะหันไปมองบริเวณด้านข้างของร้าน
“อือ กินงบไปเยอะอยู่”
โจ้มองตามที่สองพี่น้องเขาคุยกัน ก่อนจะหันกลับมาสบตากับคนเป็นพี่พอดี
“คุณหมอลองสักแก้วไหม ข้างล่างมีเยอะเลย” ทิมพูดถึงไวน์ในมือ
“เอาสิ” โจ้ก็ตอบรับง่ายๆ จะว่าไปแล้วไม่ได้ดื่มอะไรแบบนี้นานแล้วเหมือนกัน
“ไม่เอา ไม่ครับ” พายรีบห้ามแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครสนใจ
ทิมเดินนำแขกลงมาด้านล่างของร้านที่ยังไม่เปิดดีในยามทุ่มกว่าๆ ตอนนี้มีเพียงเสียงดังจากเด็กๆ ในร้านเท่านั้น
“รินให้พี่สองแก้ว พายมึงขับรถนะ”
ทิมหันไปบอกลูกน้องประจำบาร์ก่อนท้ายประโยคจะหันไปบอกน้องชาย ในเมื่อแกล้งหมอไม่ได้ก็แกล้งพายน่าจะดีกว่า...
พายมองหน้าพี่ชายจำเป็นอย่างรู้ทันเพราะอยู่ด้วยกันมานาน บางทีคงหาเรื่องแกล้งเขาอีกรอบ เขาทำงานอยู่กับทิมได้ไม่กี่เดือนก็มีโอกาสเจอกับพ่อกับแม่ของทิมที่เป็นนักธุรกิจ บ้านทิมมีธุรกิจอยู่หลายอย่าง ท่านเห็นว่าพายตั้งใจทำงานและยังชอบเล่นดนตรี ถึงได้ใจดีส่งให้เรียนดนตรีโดยตรง ถึงพายจะไม่ได้สนิทกับครอบครัวของทิมมาก แต่ก็หมั่นไปกราบท่านทุกวันสำคัญ และที่นี่ก็ยังเป็นอีกที่ที่พายกลับมาทุกครั้งที่กลับไทย
เรื่องที่บ้านทิมรับพายมาดูแลแต่เดิมก็ไม่ใช่ความลับอะไรเพียงแต่น้อยคนนักจะรู้ว่าพายใช้ชีวิตยังไงหลังจากออกจากบ้านเด็กกำพร้า ถึงจะมีใครเอาไปพูดอะไรต่างๆ นานา คุณพ.เองก็ไม่ได้สนใจ แต่อย่างน้อยก็อยากให้หมอได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้างถึงได้พามาที่นี่ และพายลืมไปว่าไอ้ทิมนิสัยเสียยังไง
“ทำยังไงหมอถึงมาคบมัน” พอเหล้าเข้าปากทิมก็เริ่มล้วงข้อมูล
“เห็นแบบนี้กูก็หล่อ รวยอยู่นะ” พายมันบอกทั้งๆ ที่ใจจริงกำลังพะวงว่าทิมจะมาไม้ไหน ส่วนหมอได้แต่ส่ายหน้า
“พลาดมั้ง” โจ้ตอบก่อนจะจิบไวน์สีเข้มลงลำคอ ทำเอาคนเป็นพี่ขำสนุก
ตอนนี้พายอยากจะดึงแก้วออกจากมือหมอจริงๆ
“อันนี้ไวน์เบลเยียมนะหมอ รสเฝื่อนๆ กำลังดี”
ไม่รู้ดื่มกันกี่ขนานรู้แต่ว่าตอนนี้ฟันและปากของพี่ทิมกับของคุณหมอเป็นสีเข้มเพราะสีของไวน์ รวมถึงใบหน้าและลำคอที่เริ่มแดง พร้อมกันนั้นคนในร้านก็เริ่มเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ
“ดื่มกันแต่หัววันเลยพี่” มีลูกค้าประปรายที่เดินมาทักทายทิมเจ้าของร้าน และสาวๆ ส่วนหนึ่งก็จงใจเดินมาชวนพายไปดื่ม
“แต่ก่อนไอ้พายมันชอบหิ้วหญิงจากร้านผมนี่แหละไปกก”
คุณพ.อยากจะกระโดดถีบพี่ชายตัวเองเหลือเกิน แม้เรื่องที่พูดจะเป็นความจริงแต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้
“อืม แนะนำผมสักคนด้วยนะ” โจ้ก็เอากับเขาด้วย
พายเริ่มอยู่ไม่สุขแตะแขนหมอเบาๆ กำลังจะบอกว่าเรากลับกันเถอะ แต่อีกคนกลับหันมาสบตานิ่งและหันหน้าหนีอย่างไม่ได้สนใจ
“หมอ กลับบ้านกันนะครับ” พอบอกออกไปแบบนั้นคุณพี่ชายที่เกิดมาไม่เคยเห็นน้องชายเป็นแบบนี้ก็ยิ่งสนุก
“ไอ้พายมันอัธยาศัยดี สาวๆ เลยติดมันเยอะ”
“มึงพอเลยทิม”
ก่อนที่หมอจะได้ตอบอะไร คนที่ถูกนินทาระยะเผาขนก็โพล่งขึ้นมาอย่างเหลืออด เขาไม่อยากให้หมอฟังอะไรที่มันเคยไม่ดี
“อะไร กูแค่จะบอกว่ามึงป๊อปไง น่าจะขอบคุณพี่ชายมากกว่านะ” ทิมยักคิ้วให้คนที่ดูเหมือนจะเลือดขึ้นหน้าแล้ว
สำหรับทิมแล้วพายเป็นน้องชายที่ไม่น่ารักเท่าไหร่ เพราะพายมันยังหัวดื้อ แต่เพราะรู้จักและผูกพันกันมาตั้งแต่แรก ทิมถึงได้รู้จักคุณพ.ดีกว่าหลายๆ คน
จริงๆ แล้วพายมันเป็นคนที่โดดเดี่ยวและขี้เหงา ไม่ได้นิสัยแย่แบบที่หลายๆ คนคิด ทั้งอัธยาศัยดีไปทั่ว ถึงอย่างนั้นทิมก็เชื่ออย่างสุดใจว่าสักวันน้องชายมันจะได้เจอคนดีแน่นอน แต่กระนั้นก็ไม่คิดว่าคนๆ นั้นของน้องชายจะเป็นผู้ชายที่ดูคุณสมบัติครบถ้วนตรงหน้า
พวกเขาเริ่มคุยกันตั้งแต่เรื่องส่วนตัวลามไปถึงเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศ รู้ตัวอีกทีก็ดึกเสียแล้ว
“หมอนี่คอแข็งนะ” ทิมว่าพลางยื่นอีกแก้วให้หมอ ทั้งๆ ที่เห็นว่าใครอีกคนหน้าแดงจัด
“อือ” หมอที่กำลังจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเซถลาเพราะความมึนและคนที่คว้าตัวไว้ทันก็เป็นพี่ทิมของไอ้พาย
“พอเลย กลับ” คุณพ.ที่นั่งดื่มโซดามะนาวรีบดึงตัวหมอออกมาจากพี่ชายกำมะลอ
“กูจะไม่พาหมอมาอีก” คุณน้องชายว่าพร้อมกับพยุงคนข้างกันออกไป ส่วนคุณพี่ชายก็แค่โบกมือไล่ เพราะรู้ดีว่าพวกเขาจะได้เจอกันอีกแน่นอน
.
.
.
“พาย” หมอเหมือนจะสร่างขึ้นมาหน่อยเรียกคนที่กำลังฉุดตัวเองขึ้นจากเบาะรถ เมื่อพายเห็นว่าอีกคนเดินได้เองเจ้าตัวก็เดินไปเปิดประตูบ้านโดยไม่หันมามอง
“พาย โกรธอะไรวะ” โจ้ถามคนที่เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าบ้านไป และเมื่อไม่ได้คำตอบ พี่แกก็หันไปทักทายหมาที่วิ่งออกมารับเจ้าของมัน
“เบ็ก พาย กูกลับมาแล้ว”
คุณพ.ยอมรับว่างอนที่หมอดื่ม และก็รู้ด้วยว่าเรื่องที่งอนเป็นเรื่องไร้สาระ เขาพยายามทำตัวใจกว้างให้หมอมีอิสระบ้าง เว้นช่องว่างระหว่างกันบ้าง เคารพในสิทธิของกันและกันบ้าง แต่อารมณ์เด็กขาดความอบอุ่นเวลาได้อะไรมาเป็นของตัวเองแล้วก็อยากเก็บไว้คนเดียว เพราะฉะนั้นแล้วหวงก็คือหวงอยู่วันยังค่ำ
...พายไม่ใช่คนใจกว้าง...
ที่พายพาหมอไปที่นั่นเพราะเคยเปรยถึงคนที่ดูแลมาก่อนหน้านั้นอยู่หลายครั้ง และหมอก็ดูสนใจ ทั้งอยากให้หมอไปเห็นว่าผับที่เป็นเสมือนบ้านหลังที่สองของเขาเป็นยังไง ประจวบเหมาะกับที่อยากเจอทิมด้วย
“พาย” โจ้เรียกผู้ชายตัวใหญ่ขี้งอน กอดจะเดินไปกอดหมับเข้าที่เอว ไม่บ่อยครั้งนักที่พายจะถูกกอดไว้ก่อนแบบนี้
“เหม็น ไปอาบน้ำ” เขาบอกคนที่กำลังกอดไว้จากข้างหลัง ใครคนนั้นเอาหน้าถูกับเสื้อไปมา เขายิ้มในที่สุดแต่ก็ยังทำฟอร์มว่าโกรธ
“ที่คอแข็ง ไม่ใช่ตอนผมไม่อยู่แอบไปกินที่ไหนมานะ” พายว่า
บางครั้งหมอก็เหมือนเด็กที่ต้องถูกดุ และบางครั้งพายก็เหมือนเด็กที่โตแต่ตัว ดีแค่ไหนที่พวกเขาสามารถทำตัวเป็นเด็กต่อหน้ากันและกันได้ และดีแค่ไหนที่พวกเขาได้เป็นตัวของตัวเองเวลาที่อยู่ด้วยกัน
“กอดหน่อย” คนที่กอดเขาสอดมือเข้าไปในเสื้อก่อนจะเริ่มลูบไปเรื่อย ไม่เห็นวี่แววว่าพายจะหายโกรธเลย
“คนที่ควรโกรธคือกูไม่ใช่เหรอวะ พี่พายของสาวๆ” หมอแซว
พอได้ยินแบบนั้นคนที่เสียงแข็งอยู่เมื่อครู่ก็ใจอ่อนลง “หมอไม่โกรธใช่ไหม”
พายไม่อยากให้คนรักรู้สึกตะขิดตะขวงใจ หรือรู้สึกไม่ดีกับเรื่องเก่าๆของเขาที่ทิมแฉจนหมดเปลือก
“โกรธสิ”
แต่พอถูกบอกว่าโกรธคนตัวโตกลับดีใจที่เขาหึง แปลกดีเหมือนกัน…
“แล้วผมต้องทำยังไง” พายถามว่าก่อนจะหันมาสวมกอดอีกคนคืน
พายก้มลงซุกขมูกลงกับกลุ่มผมสีเข้ม ก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากเนียนจนได้ยินเสียง 'จุ๊บ'
“อาบน้ำให้หน่อย” หมอพูดอู้อี้อยู่ในลำคอ พายยิ้มกว้าง ก่อนจะช่วยอีกคนถอดเสื้อยืดกลิ่นไวน์ออกจากตัว
“อย่าร้องจะออกจากห้องน้ำก็แล้วกัน”
FIN
___________________________________
เหมือนเห็นนังพายมีหางหมาส่ายดุ๊กดิ๊กเลยค่ะ สมใจเขา 555555555
-
edited
-
ดีจังเลยที่ทั้งสองคนสามารถแสดงความเป็นเด็ก แสดงด้านที่ไม่มีใครรู้ออกมาตอนอยู่ด้วยกันได้
-
หมอโจ้น่ารักอะ :o8:
-
น่ารักจังเลยคู่นี้ ไม่หวือหวาแต่อ่านแล้วโคตรมีความสุขเลย
-
หึง...
-
บรรยสกาศมุ้งมิ้ง
-
กรี๊ดดดดดดดดด fin คืออะไร :-[
-
หมอขี้อ้อนและอ่อยคุณพ.อีกแล้วววว
น่ารัก
คิดถึงคุณพ.และหมอโจ้นะ :)
-
หมอโจ้น่ารักอะ อ้อนนนนนเชียว คุณพ.ก็ขี้หวงจริงๆ :hao7:
ชอบๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
หมอโจ้คือควรเป็นเมียถูกละค่ะ ต้องได้รับการดูแลเนอะ พายก็พ่อบ้าน (ใจไม่ค่อยกล้า) มาก น่ารักดี
ขี้หวงแฟนมากดั้ว หมอแบบขี้อ้อน นางเป็นงานอ่ะ น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
อยู่กันเหมือนครอบครัวมากอะมีสามีภรรยาไรงี้ แต่อย่าตัดจบกันแบบนี้สิค้าาา ฮ่าๆๆรอตอนพิเศษตอนต่อไปนะ หมอโจ้คือดีอะ
-
น่ารักจังน้าา
ชอบที่ทั้งคู่อยู่ใน comfort zone ของกันและกันจัง
จะเป็นเด็กแค่ไหนก้ได้ เอาแต่ใจยังไงก้ได้
ไม่ต้องเพอร์เฟค ไม่ต้องมีความรับผิดชอบมากมาย
-
พายหยอด กวนตีน หมออย่างบ่อย 55555555
-
ชอบครอบครัวหมอโจ้5555555
-
พายไม่ได้แค่ชิม งื้ออออออ ที่สุดแล้วคือหมอรู้ด้วย แต่ก็ไม่ลุกมาโวยวายนะแหม่ งื้อออออ เขินแรงงงงงง
-
ตอนนี้รู้สึกสงสารพาย เพราะดูไม่เข้าใจอะไรเลยหงะ แบบอยู่ๆทำไมเป็นงี้ อุตสาบินมาหาหมอ แต่กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่เราก็คิดว่าพายน่าจะเคลียร์กับเนยก่อนตั้งนานแล้ว ปล่อยคาราคาซังมานาน เราว่าพายไม่รู้หรอกว่าเนยเคยเลิกกับหมอเพราะพาย เราว่าเนยอะมีหมออยู่แล้ว แล้วยังนอกใจอีก อยากให้หมอกับพายคุยกันก่อน ไม่ใช่บอกต่างคนต่างไป อ่านแล้วโหวงอะ
-
เฮ้อ เอาเถอะ ไม่รู้จะพูดยังไงเลย
-
ดีใจที่หมอกับพายเจอกันอีก แต่ทำไมหมอคุยโทรศัพท์กับเนยอะ หรือกลับมาคบกันอีก แล้วพายเคลียร์กับผชผญของพายยัง
-
เคลียร์หมดละ รู้สึกสบายใจอะ 55555
ต่อไปก็เอาใจช่วยให้พายจีบหมอติด 55555
-
หมอ ได้พายมาดูแล
เป็นความรักที่เติมเต็มกันและกัน
หึงกันบ้าง ง้อกันบ้าง ชื่นชูหัวใจ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะเป็นแฟนหมอต้องอดทนสินะ
-
:katai2-1: ชอบฟีลนี้อะ เหมือนกินนมอุ่นๆ
มีความหึงแบบละมุนๆ หมอง้อด้วยอะ อยากเห็นมุมนี้มานานแล้ว พายจุดพลุเลยจ้ะ :mew1:
-
หึงกันบ้าง งอนกันบ้าง ชีวิตก็มีสีสันต์ดีน้าาาาา
-
หมอก็ตั้งใจแกล้งด้วยอ่า
-
เป็นของกันและกันนั่นแหละ
-
:mew1: :mew1:
-
:o8: :jul1:
-
หมอขี้อ้อนอ่ะ :3123:
:กอด1:
-
หมอน่ารัก :mew2: :mew2:
-
จะหวานละแต่คุณหมอไม่หวานด้วย 5555555
ชอบพายหมอมากๆ อ่านจบละคิดถึงเลย ทำไงดี
-
หมอนี่บอกโกรธ แล้วก็ใหเขาอาบน้ำให้โอ้ยยยยย งื้อออ -..-
-
อยากเจาะรูแอบดูจังเลย อิอิ
หวงได้น่ารักอ่ะ
-
เวลาเค้าอยู่ด้วยกันก็มีมุมมุ้งมิ้งเหมือนกันนะ
-
คือ ละมุนมากดีงามชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ หลังจากช่วงนี้เราเปิดนิยายไปมาอ่านไม่จบเลยสักเรื่อง ก็มาเจอพายกะจิงโจ้นี่แหละ อ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆ แต่อยากอ่านตอนโจ้หึงบ้างจัง :-[
-
โอ้วววว ตอนพิเศษหวานจัง
ขอแอบไปส่องคุณพ.อาบน้ำให้หมา เอ๊ย! หมอหน่อยนะ
:katai2-1:
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านฮะ
หมอโจ้ถึงโหดแต่ก็น่าร๊ากกก
ดีใจที่พายรักและมองแต่หมอโจ้คนเดียว
o13
-
อัยย๊ะ บทจะหวานก็หวานซะ จะให้ดีน่ามีบทมหัศจรรย์
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
หมอโจ้ กับนายพ. น่ารักมากเลนอ่านแล้วมีความสุขมาก ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะค่ะ
-
วุ้ยยยยยย เค้าง้อกันน่ารักจริง มีชวนไปเข้าห้องน้งห้องน้ำ :hao7: :hao7:
-
อ่านรวดเดียวจบ
ขอบคุณนะคะ
ชอบมากกกกก อบอุ่น
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบๆค่ะ__โหดๆดี_
-
น้องพาย พี่หมอ น่ารักดีครับ^^
-
เป็นเรื่องราวที่สนุกดีค่ะ พายน่ารักส่วนหมอก็โหดแบบซึนๆ แต่รู้สึกงงกับประวัติพายนิดนึงค่ะไม่รู้จำผิดไปเองหรือเปล่า แต่ตอนพายเล่าให้หมอฟังบอกว่าออกจากบ้านเด็กกำพร้าตอนอายุ 15 มาเล่นดนตรี ด้วยความหน้าตาดีเลยมีผู้ชายมาเปย์ให้เดือนล่ะสองหมื่นนอนกับเค้าอยู่สองปี จากนั้นก็ใช้ดนตรีทำมาหากินและมั่วไปเรื่อยจนมาเจอเนย มเจอหมอ... แต่ในตอนพิเศษนี้กลายเป็นพายที่ครอบครัวที่อุปการะตั้งแต่อายุ12 แต่ไม่ชอบความสบายเลยขอออกมาใช้ชีวิตเองโดยมีทิมเป็นเหมือนทั้งพี่ชายและเพื่อนสนิท ตกลงชีวิตพายเป็นแบบไหนกันแน่ มีหรือไม่มีครบครัว เรียนหรือไม่ได้เรียนหนังสือ ถ้ามีพ่อทิมอุปการะแล้วทำไมยังต้องให้ผู้ชายเลี้ยง งงจริงๆค่ะ
-
เรื่อยๆ แต่น่ารัก... ^^
-
กรี๊ซซซซ. ฟินโฮก เบาๆละมุนๆ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องราวที่สนุกดีค่ะ พายน่ารักส่วนหมอก็โหดแบบซึนๆ แต่รู้สึกงงกับประวัติพายนิดนึงค่ะไม่รู้จำผิดไปเองหรือเปล่า แต่ตอนพายเล่าให้หมอฟังบอกว่าออกจากบ้านเด็กกำพร้าตอนอายุ 15 มาเล่นดนตรี ด้วยความหน้าตาดีเลยมีผู้ชายมาเปย์ให้เดือนล่ะสองหมื่นนอนกับเค้าอยู่สองปี จากนั้นก็ใช้ดนตรีทำมาหากินและมั่วไปเรื่อยจนมาเจอเนย มเจอหมอ... แต่ในตอนพิเศษนี้กลายเป็นพายที่ครอบครัวที่อุปการะตั้งแต่อายุ12 แต่ไม่ชอบความสบายเลยขอออกมาใช้ชีวิตเองโดยมีทิมเป็นเหมือนทั้งพี่ชายและเพื่อนสนิท ตกลงชีวิตพายเป็นแบบไหนกันแน่ มีหรือไม่มีครบครัว เรียนหรือไม่ได้เรียนหนังสือ ถ้ามีพ่อทิมอุปการะแล้วทำไมยังต้องให้ผู้ชายเลี้ยง งงจริงๆค่ะ
เนื่องจากตอนนี้เรากำลังรีไรท์ต้นฉบับใหม่ทั้งหมดยกเว้นตอนพิเศษที่เขียนขึ้นมาใหม่
ทั้งเพิ่มบ้าง ลบบ้างเปลี่ยนบ้าง เพราะฉะนั้นพล็อตและปมต่างๆจะยังไม่เข้าที่เข้าทาง
ซึ่งทั้งหมดเกิดจากความมึนของคนเขียนเองค่ะ ขอโทษจากใจจริงค่ะ :ling3:
และเมื่อรีไรท์ได้เสร็จเราจะเอามาวางไว้ที่เดิมและทำสารบัญให้อ่านง่ายขึ้น
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์มากค่ะ ไม่งั้นความผิดพลาดตรงนี้อาจจะถูกลืมไป :a5:
:pig4: :กอด1:
-
ขอบคุณนักเขียนมากนะค้าที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ
และสร้างเรื่องราวของหมอโจ้และพายออกมาให้ได้อ่านกัน
เนื้อเรื่องละมุนเรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวาเกินไป
แอบชอบน้องหมาทั้ง2มากๆเลย
-
เป็นเรื่องราวที่สนุกดีค่ะ พายน่ารักส่วนหมอก็โหดแบบซึนๆ แต่รู้สึกงงกับประวัติพายนิดนึงค่ะไม่รู้จำผิดไปเองหรือเปล่า แต่ตอนพายเล่าให้หมอฟังบอกว่าออกจากบ้านเด็กกำพร้าตอนอายุ 15 มาเล่นดนตรี ด้วยความหน้าตาดีเลยมีผู้ชายมาเปย์ให้เดือนล่ะสองหมื่นนอนกับเค้าอยู่สองปี จากนั้นก็ใช้ดนตรีทำมาหากินและมั่วไปเรื่อยจนมาเจอเนย มเจอหมอ... แต่ในตอนพิเศษนี้กลายเป็นพายที่ครอบครัวที่อุปการะตั้งแต่อายุ12 แต่ไม่ชอบความสบายเลยขอออกมาใช้ชีวิตเองโดยมีทิมเป็นเหมือนทั้งพี่ชายและเพื่อนสนิท ตกลงชีวิตพายเป็นแบบไหนกันแน่ มีหรือไม่มีครบครัว เรียนหรือไม่ได้เรียนหนังสือ ถ้ามีพ่อทิมอุปการะแล้วทำไมยังต้องให้ผู้ชายเลี้ยง งงจริงๆค่ะ
เนื่องจากตอนนี้เรากำลังรีไรท์ต้นฉบับใหม่ทั้งหมดยกเว้นตอนพิเศษที่เขียนขึ้นมาใหม่
ทั้งเพิ่มบ้าง ลบบ้างเปลี่ยนบ้าง เพราะฉะนั้นพล็อตและปมต่างๆจะยังไม่เข้าที่เข้าทาง
ซึ่งทั้งหมดเกิดจากความมึนของคนเขียนเองค่ะ ขอโทษจากใจจริงค่ะ :ling3:
และเมื่อรีไรท์ได้เสร็จเราจะเอามาวางไว้ที่เดิมและทำสารบัญให้อ่านง่ายขึ้น
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์มากค่ะ ไม่งั้นความผิดพลาดตรงนี้อาจจะถูกลืมไป :a5:
:pig4: :กอด1:
อ่อออ โอเค ยังงี้นี่เอง o13. ขอบคุณสำหรับความกระจ่างนะครับ สงสัยอยู่เหมือนกัน :o8:
-
คุณ พ น่ารัก 555
-
จะหวานสักหน่อยก็ไม่เค๊ยยยย ไม่เคยอ่ะหมอ o18
สงสารคุณพ. :laugh: :laugh:
-
ขออีกกกกกกกชอบแบบเน้ :heaven :L1:
-
หมอช่วยหวานให้มากกว่านี้หน่อยได้ม้อยยยยย
-
SP:หมอจะทำอะไร
“ทำอะไร” แม้หมอจะรู้ว่าผู้ชายคนข้างหน้ากำลังสาละวนกับการทำกับข้าวยามเช้าเหมือนทุกๆ วัน แต่เขาก็ยังถาม ถามเหมือนเช่นทุกๆ วันราวกับเป็นคำถามติดปาก
“ไข่ตุ๋นครับ”
“อืม” โจ้พยักหน้ารับก่อนจะนั่งยองๆ ลงไปลูบหัวไอ้หมาสองตัวที่กำลังเลียหน้าแข้งตัวเองอยู่อย่างหิวโหย นี่พ่อมันคงลืมให้ข้าวอีกแล้ว
“หมากินข้าวยัง” หมอไม่ได้ถามคน แต่มันถามไอ้เบ็กที่ดูเหมือนจะร่าเริงผิดปกติ
“โฮ่ง” และก็ตอบคำถามเจ้าของเหมือนฟังรู้เรื่อง
“พายดูไอ้เบ็กมันตอบสิ” ครั้งนี้หมอก็ยังไม่ได้พูดกับคน แต่พูดกับหมาตัวสีน้ำตาลอีกตัวที่ดูร่าเริงไม่ต่างกัน
“โฮ่ง”
ในครัวที่ไม่ได้กว้างนักดูวุ่นวายไม่น้อยเมื่อทั้งคนและหมากองรวมกันอยู่ในนั้น
พายที่เป็นคนหันมองแม่หมาและลูกหมาที่เข้ามาเกะกะเวลาทำครัว
“เมื่อเช้าผมพาออกไปวิ่ง เลยซื้อตับไก่ย่างรถเข็นให้กิน”
โจ้พยักหน้ารับ เพราะแบบนั้นเองหมาตัวใหญ่ทั้งสองเลยดูคึกคักเป็นพิเศษ ปกติหมอมักจะห้ามหมากินนั่นกินนี่เพราะอยากให้พวกมันกินแต่ของมีประโยชน์ โดยบางทีก็ลืมว่าหมาก็อยากกินอะไรอร่อยๆ บ้าง เหมือนอย่างตัวหมอเองที่ซื้อไอศกรีมมาไว้เต็มช่องแช่แข็ง ถ้าช่วงไหนพายไม่อยู่ก็ตักกินแทนข้าวเป็นว่าเล่น
“อ้อนพ่อมึงจนได้” คนพูดจะพูดแบบไม่ได้คิดอะไรแต่คนที่กำลังยกถ้วยไข่ตุ๋นออกจากไมโครเวฟกลับอมยิ้มอย่างชอบใจ
“ก็แม่มันดุ” พอบอกออกไป คนที่กำลังนั่งเล่นกับหมาอยู่ก็ตวัดหางตาขึ้นมามองอย่างไม่พอใจ
“ครับๆ ไม่แกล้งครับ” พายตอบรับพลางกลั้วหัวเราะ เขารีบชูมือสองข้างขึ้นเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ
พายรู้ว่าหมอไม่ได้โกรธหรอก...หมอก็แค่เขิน
.
.
.
“ทำอะไร” หมอเห็นตั้งแต่แรกว่าใครอีกคนสวมเฮดโฟนอันใหญ่แล้วนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้นุ่มสำหรับทำงาน ด้านหน้าเป็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดไว้ โจ้เดินมาหยุดที่ตรงหน้าของอีกคน มองไปรอบๆ ห้องสีทึบ
“ฟังเพลงเหรอ...” ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วแต่ก็ยังถาม
หมอมองคนที่นอนหลับตาแต่ขมวดคิ้วแน่น เขาถอนหายใจเมื่อเห็นว่าพายหลับไปแบบนี้อีกแล้ว
จากเปลือกนอกของพายใครๆ ก็มองว่ามันเป็นคนร่าเริงหรือมนุษยสัมพันธ์ดี แต่หมอเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าใครคนนี้ยิ้มกว้างแต่กลับดูว่างเปล่า พายเป็นผู้ชายขี้เหงาคนหนึ่ง
เมื่อเห็นอีกคนไม่มีวี่แววจะลืมตาขึ้น หมอก็จัดการวางมือลงบนใบหน้าคมคาย ในตอนแรกคิดจะนวดหัวคิ้วให้เบาๆ แต่หมอกลับเลือกที่จะบีบจมูกโด่งๆ นั่นแทน
“ทำร้ายกันทำไมครับ” พายว่าพร้อมกับปัดมือหมอออก
“ก็นี่เวลาทำงาน มาแอบหลับแบบนี้ได้ไง”
วันนี้เป็นวันอังคาร ซึ่งเป็นวันที่หมอโจ้หยุด เขาทำงานประจำสี่วันต่อสัปดาห์ในโรงพยาบาลของที่บ้าน ส่วนอีกวันไปทำงานเป็นแพทย์อาสาที่โรงพยาบาลชุมชนแถบชานเมืองที่ขาดแคลนแพทย์
หมอมักใช้เวลาหยุดสองวันอยู่กับหมา ต่างจากพายที่ทำงานทุกวัน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกพายก็ต้องทำงาน นอกจากจะเป็นศิลปินแบบที่คนอื่นเห็นแล้วพายยังทำเพลงและทำงานเบื้องหลังให้กับศิลปินป๊อปบางกลุ่มที่กำลังมีชื่อเสียง
“อู้แบบนี้ได้ไง เวลาเป็นเงินเป็นทอง” หมอบ่น
คำนิยามของพ่อบ้านใจกล้านี่ไม่ได้ไกลจากตัวคนตัวใหญ่เลยแม้แต่น้อยเพราะนอกจากจะต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองแล้ว ยังต้องรับผิดชอบชีวิตหมอและหมาอีกสองตัวถ้วน พร้อมกันนั้นภาระในบ้านสองหลังทั้งหมดที่ถูกทุบรวมก็กลายเป็นของคุณพ.ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“บ่นจังเลย บ่นตลอด” แม้จะพูดแบบนั้นเจ้าตัวกลับยิ้มกว้าง ยิ้มทั้งตาและปากจนน่าหมั่นไส้
หลายคนคิดว่าหมอไม่แฟร์เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน หรือแม้แต่เรื่องเงิน แต่รูปแบบของความรักก็มีมากมายจนนับไม่ถ้วน
โจ้ก็แค่กลัวคุณพ.ใช้ไม่หมดเลยช่วยใช้ก็เท่านั้นเอง…
“หมออย่าลืมจ่ายค่าอินเทอร์เน็ตอีกนะ”
โจ้พยักหน้ารับ ตั้งแต่มีพายความรับผิดชอบของหมอแทบจะไม่มีเหลือ และตั้งแต่พายมีคุณหมอเงินตัวเองก็แทบจะไม่เคยได้จับเลยแม้แต่แดงเดียว
เรื่องมีอยู่ว่าปกติแล้วจิงโจ้ผู้ไม่เคยหยิบจับอะไรเป็นชิ้นเป็นอันยกเว้นงานของตัวเองลืมจ่ายค่าอินเทอร์เน็ตจนเขาตัดสัญญาณทิ้งไปทำให้พายเดือดร้อนส่งงานไม่ทันเดตไลน์
เหตุผลก็แค่เพราะหมอลืม…
“เออน่า” หมอปัดมือไปมาก่อนจะนั่งลงข้างๆ คนตัวใหญ่
“อยากเปลี่ยนรถว่ะ อยากขับคันใหญ่ๆ บ้าง”
พายเลิกคิ้วมองหมอที่อยู่ดีๆ ก็วกเข้าเรื่องรถ หมอพูดถึงมินิคูเปอร์ของตัวเองที่ซื้อต่อจากพ่อตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่ง จนป่านนี้ก็เกือบสิบสองปีแล้ว
โจ้เคยคิดว่าถ้าทำงานมีเงินของตัวเองแล้วและไม่มีภาระอะไรจะซื้อซูเปอร์คาร์คันหรูมาไว้สักคัน เหตุผลก็เพียงเพื่อเอาไว้ขับไปอวดพ่อตัวเอง
“ใช้ของผมก็ได้”
หมอหรี่ตามองคนที่นั่งอยู่ ไอ้เรื่องใช้รถไอ้พายนั่นเขาทำเป็นประจำจนกลายเป็นรถตัวเองแล้ว ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าโจ้ชอบรถหรูมาตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อ เพราะฉะนั้นที่หมอต้องการบอกคือ
“อยากได้รถใหม่”
คุณพ.พยายามกลั้นขำแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะในที่สุดก็รู้สาเหตุที่หมอตั้งใจเดินมาหาถึงที่ห้องทำงาน ทั้งๆ ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยโผล่มา
“ถึงขายของหมอไปเหลือคันเดียวที่มีก็พอ แค่นี้ก็แทบไม่ได้ใช้แล้ว”
โจ้ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์
“พายยยยยย” ไม่บ่อยนักที่หมอจะเรียกอีกคนด้วยเสียงแบบนี้
“อ๋อ ที่เดินมาหาผมนี่เพราะอยากได้รถ” พายแหย่
“พายยยยยย”
“ผมทำงานดีกว่า”
หมอมองไอ้คนลีลาก่อนจะแกล้งบีบจมูกอีกรอบ
“รถคันเดิมมันเก่าแล้ว อยากได้ใหม่คันใหญ่จะได้ใส่หมาไปเที่ยวด้วยกัน คันของมึงมันแคบ” ว่าแล้วก็ก้มลงจูบปากที่เผยอน้อยๆ เพราะต้องการอากาศ หมอไม่ยอมเอามือที่บีบจมูกอีกคนออก
คุณพ.ใช้มือข้างที่ไม่ถนัดดันใบหน้าของหมอออก อีกข้างรวบตัวคนที่เดินบุกเข้าห้องทำงานเอาไว้ชิดตัว
“แค่ไม่ให้ซื้อรถนี่กะจะฆ่ากันเลยเหรอ”
“มึงกลับไปทำงานเมื่อไหร่ กูจะรูดบัตรสีดำให้เกลี้ยงเลย” หมอกำลังพาล…
บัตรเครดิตของพายหมอก็ยึดไปไว้คนเดียว แต่เดิมใช้เพื่อรูดซื้อหนังสือหรือของเล็กๆ น้อยๆ ในอินเทอร์เน็ตที่หาตามร้านปกติไม่ได้ โดยปีนึงยอดไม่เคยถึงสองหมื่น แต่ดูจากความโมโหคราวนี้ไอ้พายคงต้องจ่ายเละ
“พาลไปเรื่อยเลยหมอ” คนโดนขู่ก็พูดกลั้วหัวเราะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หมอพูดเรื่องซื้อรถคันใหม่ น่าจะเป็นครั้งที่สิบได้แล้ว…
“ปล่อยกูเลย" หมอบอกคนที่กำลังคว้าเอวตัวเองไว้
อีกคนหัวเราะร่วน ความจริงพายก็เห็นด้วยกับการซื้อรถคันใหม่ แต่ที่ยังเล่นตัวอยู่แบบนี้เพราะมันชอบเวลาที่หมอเดินหน้านิ่งๆ เข้ามาอ้อนมากกว่า
.
.
.
“ทำอะไรครับ” พายนั่งและเอนตัวลงบนเตียงกว้าง เขาถามคนข้างกันที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงเพ่งแทบเล็ตอยู่
“เล่นเกม” โจ้ตอบโดยไม่หันมามองแม้แต่น้อยเพราะกำลังตั้งอกตั้งใจเทียบรถไฟเข้าชานชาลา
“ผมเห็นหมอเล่นมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
สำหรับคนอื่นหมอโจ้อาจจะดูเป็นผู้ใหญ่ เงียบขรึม แต่ใครจะรู้ว่าอีกมุมของหมอก็น่าสนใจไม่แพ้กัน นอกจากโจ้จะเป็นมนุษย์ที่กินข้าวได้ซ้ำๆ กันได้เป็นเดือน นอนได้ติดต่อกันเกิน12 ชั่วโมงแล้ว หากหมอสนใจอะไรสักอย่างก็จะทำสิ่งนั้นอยู่ซ้ำๆ เป็นเวลานาน เช่นการเล่นเกมหรือการฟังเพลงเดิมๆ ซ้ำๆ
“สายตาเสียหมดแล้ว”
“อือ” ต่อให้พายพูดอะไรพี่แกก็ไม่สนใจ เรียกได้ว่าดื้อเงียบเข้าข่ายลูกคนเล็ก
“ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“อือ”
“หมอฟังผมอยู่รึเปล่า”
“อือ”
พายมันเขี้ยวคนติดเกม ถึงได้เอาหน้าตัวเองแทรกเข้าไประหว่างหน้าหมอและแทบเล็ตแทนการบอกด้วยเสียงอย่างเคย
“ไอ้พาย! ” และแล้วก็โดนสายตาอำมหิต เมื่อรถไฟในเกมที่พึ่งออกจากชานชาลาแหกโค้งและคว่ำไปทั้งคัน นับความเสียหายหลายล้านและคนก็ล้มตายเป็นเบือ
“มึงมันฆาตกร” โจ้ว่าเมื่อหน้าจอแสดงคำว่า game over
ส่วนคุณพ.ได้แต่หัวเราะ ก่อนจะเบี่ยงตัวลงไปนอนข้างกัน พายมองหน้าดุๆ ของอีกคน ใครจะคิดว่าคนข้างบ้านตัวขาวๆ หน้าโหดๆ ในตอนนั้นจะมานอนอยู่ข้างๆ กันแบบนี้
“อะไร” หมอถามเมื่ออีกคนเอาแต่มองหน้ากัน
แม้จะดูเหมือนหมอแข็งกระด้าง แต่หมอมันก็จำได้ว่าถ้าห้องไม่มืดสนิทผู้ชายตัวใหญ่ที่นอนอยู่ตรงนั้นจะนอนไม่หลับ หมอเลือกที่จะปิดหน้าจอสว่างจ้าและปิดโคมบนหัวเตียงให้อีกคน ก่อนจะลุกขึ้น
“ฝันดีไอ้ลูกหมา เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน”
นั่นอาจจะเป็นประโยคที่ประหลาดสำหรับคู่รักบางคู่ แต่ถือว่าเป็นเรื่องปกติของคนคู่นี้
.
.
.
“ทำอะไร”
“เล่นเกม” โจ้เงยหน้าตอบคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น หลังจากขลุกอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน ในตอนที่พายกำลังตั้งใจทำงาน หมอก็ทำตัวแฟร์ๆ โดยการเล่นเกมทั้งวันเหมือนกัน
โจ้เหลือบมองคนที่เดินวนไปมา เหมือนจะทำอะไรสักอย่าง หมอรู้เพิ่มมาอีกอย่างว่าพายเป็นพวกชอบสกินชิฟ ชอบแตะเนื้อต้องตัว ชอบเข้ามานัวเนียเหมือนหมาที่บางทีขอให้นอนแล้วเอาหางแตะไว้ก็พอ เรียกได้ว่าเป็นลักษณะอย่างนึงของคนขาดความอบอุ่นที่เห็นได้ชัด
หมอแอบมองอีกคนอยู่นานก่อนจะละสายตาออกจากเกมบนทีวีจอใหญ่และขยับตัวขึ้นมานั่งบนโซฟาแทน
“ไม่เล่นแล้วเหรอครับ” อีกคนถามก่อนจะนั่งลงข้างๆ กัน
“อือ เมื่อยแล้ว” หมอบอกพร้อมกับบิดขี้เกียจแล้วแกล้งเอนตัวลงไปพิงอีกคน แค่นั้นก็เห็นแล้วว่าใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มอย่างมีความสุข
หมอแอบคิดว่าความสุขของพายนี่ง่ายดีจัง...
“หมอ” พายเรียกเมื่ออีกคนเอนตัวลงหนุนตักท่าทางสบาย เขามองเสี้ยวหน้าของหมอแล้วนึกได้อีกครั้งว่าแปลก แปลกที่หมอยอมให้เข้าใกล้กันขนาดนี้
แม้จะเป็นแบบนี้นานแล้วแต่ก็ทำใจให้ชินไม่ได้สักที
“ขอมือหน่อย”
พายขมวดคิ้วอยู่หน่อยก่อนจะยื่นมือใหญ่ให้หมอ โจ้จับมือนั้นมาวางไว้ที่แก้มตัวเองทำให้อีกคนดูลุกลี้ลุกลนอย่างชัดเจน
โจ้รู้ดีว่าบางทีคุณพ. มักจะชอบเว้นระยะไว้ เหมือนไม่มั่นใจหรือกลัวความไม่แน่นอนอะไรสักอย่าง เขาเดาว่าคงเป็นบาดแผลทางใจหรือความไม่คุ้นชิน ถึงแม้พายจะชอบวิ่งตามหมอแค่ไหน
แต่ยามที่หมอหยุดและวิ่งเข้าหาพายกลับถอยหลังหนีเสียอย่างนั้น
“ขอมือได้ด้วย เห่าสิ” หมอว่าพลางเกาใต้คางไอ้หมาตัวใหญ่ไปด้วย
“ผมไม่ใช่หมา”
คนที่เสมือนหมาตัวใหญ่ที่สุดในบ้านบอกก่อนจะดึงมือตัวเองออกจากแก้มอุ่นๆ ของอีกคน
“เล่นตัวนะไอ้หมา”
พายหมุ่นคิ้วอีกรอบพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“หมอมีความสุขใช่ไหม” พายถาม เขาคิดมาตั้งแต่แรกว่าหมอจะเลือกใครก็ได้ที่ไม่ใช่เขา เลยลองถามดู
“โฮ่งก่อนเร็ว” โจ้ไม่สนใจคำถามไร้สาระ เหนือสิ่งอื่นใดพายคือคนที่หมออยู่ด้วยแล้วสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างที่สุด ขี้เกียจและเอาแต่ใจได้อย่างที่สุด เขาไม่เคยรู้สึกฝืนตัวเองเลยที่ได้อยู่กับพาย
“หมอไม่ได้ฝืนอยู่ใช่ไหม”
“ถ้าฝืนจะมานอนอยู่แบบนี้เหรอ” เขาบอกพร้อมกับบิดขี้เกียจ
“ก็จริงนะ ไม่งั้นหมอคงไล่กระทืบแล้ว”
“ก็ไม่ได้เถื่อนขนาดนั้นนะ” หมอตวัดตามองอีกคน ยื่นมอขึ้นมาลูบผมนิ่มๆ ของคนตัวใหญ่
โจ้ว่าช่วงนี้เขาอยู่กับหมามากไปหน่อย เลยติดมาใช้กับพ่อหมา
“อืม ดีจัง”
“โฮ่งสิวะ สอนไม่จำเลยไอ้หมา”
บางทีหมอคงเห็นว่าพายเป็นหมา...ถึงได้ยอมอยู่ข้างๆ กันแบบนี้
“โฮ่ง” คนตัวใหญ่ก็ยอมแพ้การตื้อของคนที่นอนบิดขี้เกียจอยู่ตรงขา
นอกจากจะเป็นคนใช้ คนรับภาระค่าใช้จ่าย เป็นพ่อบ้านทำอาหาร วันนี้พายได้เลื่อนขั้นเป็นหมาของหมอแล้วด้วย
โจ้ที่แกล้งเด็กได้จนพอใจดันตัวขึ้นมาจูบที่ข้างแก้มของหมาตัวใหม่ของบ้านอย่างเอาใจ
“รางวัลนะเจ้าหมา”
พายลอบถอนหายใจเงียบๆ อีกรอบ...ให้เป็นหมาก็ยอมแล้วคราวนี้
.
.
.
“หมอ ทำอะไร”
“รอหมา” ถึงจะบอกออกมาแบบนั้น หมาที่ว่าก็นอนหมดแล้ว ยกเว้นแต่พ่อหมาที่วันนี้เพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน
ย้อนไปเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้ว
“พายอยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับ”
“ผมยังอยู่ข้างนอก หมอนอนไปก่อนได้เลยครับ” นั่นเหมือนประโยคพูดคุยของคนปกติ แต่จากบริบทที่หมอโทรจิกและพายบ่ายเบี่ยงก็พอรู้ว่าพวกเขากำลังทะเลาะกัน
ฟ้านั่งมองเพื่อนสนิทอย่างไอ้พายที่ดูจะเป็นคนดีมาได้สองถึงสามปีกำลังอัดบุหรี่เข้าปอดอย่างกับเครียดจัด
“มึงเป็นอะไร”
“...”
ในเมื่อไม่ได้คำตอบ ฟ้าเพื่อนรักก็เดาสาเหตุที่น่าจะเป็นไปได้ขึ้นมา
“ทะเลาะกับเมีย? ”
คนถูกถามเซ็งจนกว่าจะโต้แย้งอะไร ก็เลยทำแค่พยักหน้าตอบกลับ
ฟ้าแอบแปลกใจ เพราะไม่เคยได้ยินว่าพายจะกล้างอนอะไรคุณหมอเขา ถ้าเวลาส่วนตัวพายก็จะเอาแต่ขลุกอยู่แต่ที่บ้านกับคุณหมอ ไม่ใช่ออกมาดื่มแบบนี้ ฟ้าที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยก็จนปัญญาที่จะช่วยเหลือ แต่ก็ยังอยากจะรู้ความเป็นไปของเพื่อน
“มีอะไรกันวะ”
พายมองหน้าเพื่อนอยู่หน่อยก่อนจะตัดสินใจเล่า เพราะมันอึดอัด
“กูหึง”
ฟ้ามองอย่างไม่ค่อยจะเชื่อสายตา แต่ก็พยายามถามต่อโดยไม่นอกเรื่อง
“หึงอะไรวะ”
คนที่ดูหงุดหงิดตั้งแต่มาถึงบ้านเพื่อนเอนตัวลงบนโซฟาก่อนเริ่มเล่า
“วันนี้กูไปรับเขาถึงที่ทำงาน เห็นคาตาเลยว่ามีพยาบาลเอาของขวัญมาให้”
“หือ? ”
“ของขวัญวันอะไรรู้ไหม ของขวัญวันเกิดหมากู”
“จีบผ่านหมา? ”
“เออ”
ฟ้าเกือบจะหลุดขำคนขี้หึง
“แล้วมึงไปโกรธแฟนมึงทำไม” พอฟ้าถามออกไปแบบนั้นอีกคนก็อึกอัก
“โกรธที่หมอไม่ปฏิเสธให้ชัดเจน หรือยังไงวะ เขาให้ท่าผู้หญิงคนนั้น”
เอเดนน้องของพี่ฟ้ากำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ เหลือบตามองพี่ฟ้าที่รักด้วยสายตารู้ทัน ที่ถามนั่นคงอยากแกล้งพี่พายมากกว่าอยากช่วย
“เปล่า เขาบอกไปแล้วว่าไม่เอาตั้งแต่แรก แต่รับมาเพราะเกรงใจ”
“แล้วยังไงวะ”
“กูหงุดหงิดตัวเอง คือแค่นี้กูแม่งก็หึง”
ฟ้าหลุดหัวเราะกับท่าทางร้อนใจของเพื่อนก่อนจะถาม “หงุดหงิดหรือกลัว”
เพียงแค่นั้นคุณคาสโนวาพ.ก็หุบปากฉับ เพื่อนเลยได้ทีเตือน
“ถ้ามึงไม่รีบกลับแล้วเขาโกรธมึงกลับ มึงจะยิ่งหงุดหงิดกว่านี้อีก ไปคุยกับเขาตรงๆ ไป”
คุยอะไรกันไม่นานนักพายก็กลับบ้านทิ้ง ให้เอเดนกับพี่ฟ้านั่งนินทาอดีตคาสโนว่าต่อ
กลับมาที่ปัจจุบัน
พายกำลังยืนมองคนที่นั่งรอตัวเองอยู่ที่โซฟาคนเดียวแม้ตอนนี้จะเกือบตีสอง และพรุ่งนี้หมอมีเข้าเวรตอนเช้า
“มีอะไรพาย”
หมอมักจะซื่อตรงแบบนี้อยู่เสมอ หมอเลือกที่จะไม่อ้อมค้อมเมื่อได้กลิ่นบุหรี่ที่ไม่ได้กลิ่นมานาน ทั้งเมื่อเย็นพายดูท่าทางฉุนเฉียวต่างจากเดิม
“ไม่มีอะไรครับ”
จะว่าไปแล้วท่าทางเงียบเชียบน่ากลัวแบบนี้ของอีกคนโจ้ก็พึ่งเคยเห็น เขาสูดหายใจเข้าให้เต็มปอดก่อนจะบอก
“กูทำอะไรผิดก็บอกกันตรงๆ นะ ก็รู้ว่าคงไม่ชอบใจในตัวกูหลายๆ อย่าง แต่อย่าเงียบไปแบบนี้ กูก็ไม่รู้ต้องทำตัวยังไง” หมอรู้ตัวดีว่าเขาเอาแต่ใจ ทั้งนิสัยเสียอยู่มาก เขาแอบคิดว่าที่พายเป็นแบบวันนี้อาจจะเป็นเพราะเริ่มเอือมระอากับพฤติกรรมหลายๆ อย่างของหมอก็ได้
โจ้คิดเอาเองว่าพายอยู่ด้วยแล้วสบายใจเลยเผลอทำตัวตามใจตัวเองมากไปหน่อย แต่บางทีลืมไปว่าเขาก็คงมีลิมิตอยู่เหมือนกัน ทั้งตั้งแต่คบกันมายังไม่เคยเห็นพายโกรธแบบนี้เลย หมอสูดหายใจเข้าอีกรอบก่อนจะบอกไปทั้งๆ ที่ตาเริ่มแดง
“ขอโทษนะ”
พายที่ตอนแรกหงุดหงิดตัวเองอยู่แล้ว ตอนนี้กลับรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมอีก
“หมอขอโทษเรื่องอะไร”
คนที่ดูง่วงมากแล้วยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่รู้หรอก ก็มึงไม่บอกนี่” ใบหน้าเรียบตึงอย่างเคยมีแววหม่นหมองบ่งบอกได้ว่าคงกำลังรู้สึกแย่
“ข้าวอยู่ในครัวนะ เวฟได้เลยถ้าหิว”
ก่อนที่พายจะได้พูดอะไรต่อหมอก็หันไปต้อนหมาที่วิ่งลงมาจากชั้นบน
“ลงมาทำไม ขึ้นไปนอน” เขาอุ้มไอ้พายที่ดูเหมือนจะไม่ยอมกลับขึ้นไปข้างบนขึ้นไปด้วยกัน
พายถอนหายใจเฮือกกับความงี่เง่าของตัวเองพร้อมกับเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่ม เขาเหลือบไปเห็นข้าวผัดที่ถูกวางไว้พร้อมกับไข่เจียวหน้าตาประหลาดตรงโต๊ะกินข้าว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมอทำเองเพราะคงไม่มีร้านที่ไหนทำได้หน้าตาแบบนี้แน่นอน
คุณพ. ดื่มน้ำแล้วถอนหายใจอีกรอบ เขาไม่ได้รู้สึกหิวแต่แกะพลาสติกที่จานข้าวผัดออกและเอาไปอุ่น ถึงจะใกล้ตีสามแล้วก็ตั้งใจว่าต้องกินข้าวให้หมด
.
.
.
“หือ...” หมอสะดุ้งเมื่อพายสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วดึงตัวอีกคนมากอดไว้
“ผมขอโทษ”
โจ้ไม่ได้หลับสนิทหันหน้ามาหา ซุกหน้าเข้ากับอกเย็นๆ ของอีกคน คงเพราะพายเพิ่งอาบน้ำเสร็จกลิ่นบุหรี่นั่นเลยหายไปแล้ว
“โกรธอะไร” หมอที่ปกติหวงตัวอย่างกับอะไรดีวาดมือกอดเอวสอบของอีกคน
“ไม่ได้โกรธ ผมหึงพี่พยาบาลคนนั้น” พายว่ากลั้วหัวเราะ พอหัวเริ่มเย็นขึ้นมาแล้วก็ขำตัวเองเหมือนกัน
“มีแค่นั้นจริงๆ เพรอ ไม่ได้โกรธอะไรเหรอ” อีกคนถามเสียงอู้อี้
“ก็เห็นเขาหน้าตาท่าทางเขาคล้ายๆ หมอเนย กลัวหมอหันไปชอบ โอ้ยยยยย!” ยังพูดไม่จบดีไอ้พายก็ถูกบิดสีข้างไปพร้อมๆ กับถูกกัดที่หน้าอก
“หมอออออ”
“มึงสิชอบ! ” โจ้ลุกขึ้นตะโกน ก็เผลอคิดไปเยอะแยะว่าโดนโกรธเรื่องอะไร! นี่ยังน้อยไปนะ ถ้าโจ้ลุกขึ้นมาเตะไอ้พายได้เขาคงทำไปแล้ว!
.
.
.
-
“ทำอะไรครับ”
“อยากได้รถ” ไหงไอ้ประเด็นนี้ถึงกลับมาอีกรอบ แล้วทำไมหมออยากได้รถแล้วต้องมาเลิกเสื้อพายขึ้นแบบนี้ด้วย
“เดี๋ยวๆ หมอ เดี๋ยว” ถึงจะดูท่าทางตกใจแบบนั้นแต่ก็ยอมให้เขาถอดเสื้อออกอย่างง่ายดาย
โจ้กดจูบลงบนไรหนวดจางๆ พร้อมกับจ้องตาคนที่นอนหงายอยู่บนเตียง แม้จะสลัวเพราะมีแค่แสงจากโคมไฟสีส้มบนหัว แต่ดูจากสายตาพายก็รู้ว่าหมอเอาจริง แค่นั้นคุณพ.ก็ถอยกรูดหนีไปตั้งตัวที่หัวเตียงพร้อมกับกอดอกไว้อย่างหวงตัว
หมอโจ้จิ๊ปาก...ทีแบบนี้ทำมาเป็นเล่นตัว
“จะยอมซื้อรถให้ยัง”
“ห๊ะ” พายรู้ถึงเป้าหมายของคุณหมอในที่สุด
“เฮ้ย เอาแบบนี้เลยเหรอ! ” เขาร้องเสียงหลงเมื่ออีกคนขยับเข้ามาใกล้แล้วก้มลงจูบบนริมฝีปาก
พายขบปากนิ่มๆ ของหมอเล่นแล้วปลดกระดุมเสื้อเนื้อบางของอีกคนทิ้ง ในตอนที่ลิ้นอุ่นๆ ของอีกคนกวาดเข้ามาในปากเนื้อตัวของคนทั้งคู่ก็เกือบเปลือยเสียแล้ว
“อืมม”
คุณพ.ลูบผิวลื่นๆ ของอีกคนสนุกมือ ในขณะเดียวกันมืออุ่นๆ ของหมอที่คร่อมอยู่ข้างบนก็สัญชาตญาณไปทั่วแผ่นอกและหน้าท้องแน่นตึง เพราะร่างกายของพายเซนส์สิทีฟจนน่าสงสารและเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้หมอจะต้องทำงาน ถึงพยายามไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น
“อย่าเพิ่งล้วงนะหมอ” พายรีบบอกในตอนที่มือซนกำลังจะเลื้อยเข้าไปในกางเกงผ้ายืดขายาว แต่หมอไม่ฟัง พายเลยรีบพลิกตัวขึ้นมาด้านบนทันที
“พายยยย”
“ไม่ต้องมาเรียกแบบนั้นเลย” คุณพ. รู้ว่าดวงตาพราวระยับของหมอมีเบื้องลึกเบื้องหลังยังไง เขาก้มลงบดปากกับซอกคอขาวๆ อย่างมันเขี้ยว
“เจ็บ” โจ้ทุบหลังกว้างไปหนเมื่อถูกงับที่ซอกคอ ไม่นานนักจุดแดงๆ ก็โผล่ขึ้นเต็มคอและแผ่นอก
หมอเกลียดไอ้พายอยู่หนึ่งอย่าง ถ้าได้ฟัดพายมันจะฟัดอย่างกับหมา ทั้งเลียและงับ บางทีพรุ่งนี้ก็ต้องติดกระดุมเม็ดบนสุดไปทำงานทั้งๆ ที่อากาศร้อนจะตาย
“อา...” ถึงจะดูเหมือนหมอไม่ค่อยพอใจแต่ท่าทางแอ่นอกให้เขาดูดเล่นก็ยั่วอยู่ไม่หยอก ไม่ทันไรริมฝีปากร้อนของไอ้พ่อหมาก็จรดลงบนปากสีสดของหมออีกรอบ
โจ้ดูดลิ้นร้อนๆ ของอีกคนอย่างอยากจะเอาชนะ ซึ่งนั่นก็สำเร็จเมื่อคุณพ.ครางต่ำและดูท่าทางหื่นแบบกู่ไม่กลับแล้ว
“อืมม” หมอพลิกตัวขึ้นมาพร้อมกับก้มลงดูดตุ่มไตบนอกแกร่งและสอดมือเข้าไปในกางเกงขายาวตัวหนาของอีกคนด้วยสัญชาตญาณ
เพราะทำบ่อยถึงเคยชิน ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกัน...รู้อยู่แล้วว่าควรจะทำยังไง
“เบาๆ สิวะ” โจ้ดุเมื่ออีกคนเค้นก้นผ่านชั้นในตัวเดียวที่เหลืออยู่อย่างสนุกมือ
“นั่งดีๆ เดี๋ยวผมถอดให้”
หมอยืดตัวขึ้นให้อีกคนถอดชั้นในออก ในเวลาเดียวกันพี่แกก็รูดกางเกงขายาวของอีกคนออกจากตัวด้วย
พายมองลำตัวขาวๆ อย่างพอใจ หมอไม่ได้ตัวเล็กน่ารักแบบที่เคยชอบ เขาเหมือนผู้ชายธรรมดาที่มีกล้ามเนื้อแบบที่ควรจะมี มีหน้าท้องราบเรียบแม้จะกินไอติมเป็นถังและนอนอืดทั้งวัน
พายว่ารูปร่างดีๆ แบบนี้คงจะอยู่ได้ไม่นานนักหรอก ถ้าเกิดแก่ไปแล้วยังใช้ชีวิตแบบนี้อยู่คงมีพุงให้งับเล่นแน่นอน
“มองอะไร” โจ้ยกตัวขึ้นคร่อมคุณพ. ก่อนจะนั่งลงบนหน้าขาเสียดสีกับจุดอ่อนไหวนั่นอย่างจัง
“เบาครับ อือ” เขาข่มอารมณ์ ดึงอีกคนเข้ามาใกล้ก่อนจะเริ่มจูบอีกครั้ง พายวาดมือไปทั่วหลังขาวๆ ก่อนจะไล่ต่ำลงมายังก้นเต็มมือ
ใครจะรู้ว่าคุณหมอที่มักจะนิ่งอยู่เสมอในยามนี้น่าแกล้งแค่ไหน พายใช้มือบิก้อนนุ่มๆ นั่นออกจากกันก่อนจะค่อยๆ กดนิ้วลงไปเบาๆ พร้อมกันนั้นก็ยกตัวให้อีกคนอยู่สูงกว่าเดิมเล็กน้อยก่อนจะขยับหน้าลงไปตรงระหว่างขาขาว ใช้ลิ้นแตะๆ ส่วนอ่อนไหวของคุณหมอ
“อาาา” โจ้พยายามกลั้นเสียงครางต่ำของตนไปพร้อมกับขยุ้มกลุ่มผมสีเข้ม นิ้วยาวที่สอดเข้ามาในตัวทำให้รู้สึกแปลกอยู่หน่อย พร้อมกันนั้นส่วนหน้าที่ถูกริมฝีปากอุ่นครอบไว้และรูดรั้งอย่างเอาใจ ทำให้คนที่ใช้เข่าตรึงกับพื้นเตียงนุ่มเพื่อยันตัวไว้หอบหายใจติดขัด
“หน้าหื่นไปนะหมอ” พายเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าขาวที่ซับสีเลือด เหงื่อกำลังผุดพรายตรงขมับและดวงตาเรียวรีสีเข้มกำลังหวานฉ่ำ
“เงียบไป” หมอมองอีกคนด้วยสายตาดุๆ แต่พายคิดไปเองว่าเซ็กซี่
คนตัวโตขยับมานั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียงก่อนจะคว้าอีกคนเข้ามาระดมจูบแล้วจับมือเรียวๆ ของหมอวางบนกลางลำตัวของตัวเอง
“มึงต่างหากที่หื่น” โจ้มองตาหวานเยิ้มของอีกคน
พายยื่นหน้าเข้าไปจูบแก้มหมอก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกเมื่อหมอเริ่มขยับมือและถดตัวลงไปจรดริมฝีปากกับสิ่งที่แข็งและร้อนจนปวดไปหมด
“อาา ที่รัก” หมอแค่นหัวเราะในลำคอเมื่อใครคนนั้นครางเสียงต่ำ อยากจะลุกไปบ่นเรื่องที่ถูกเรียกว่าที่รักแต่วันนี้โจ้ให้ยอมได้...จะยอมเป็นที่รักและถูกรักสักวัน
“อืม...”
หมอเหลือบตามองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอน มองไล่ไปจากตรงนี้จะเห็นลอนกล้ามเนื้อบนท้อง มองเห็นอกกว้างตึง มองเห็นหน้าตาหล่อเหลาแบบที่หลายๆ คนชอบ หมออ้าปากครอบส่วนที่แข็งขืนนั่นอีกครั้งและก็ได้เห็นว่าใบหน้าของอีกคนบิดเบี้ยวไปทันใด
“อื้อ” คนตัวเล็กกว่าเริ่มส่งเสียงประท้วงเมื่อฝ่ามือใหญ่กดหัวหมอลงตามอารมณ์ สิ่งที่อยู่เต็มปากตอนนี้ทำให้หมอเริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่เหมือนกัน
“พาย ถุงยางอยู่ไหน”
พายมองคนที่เงยหน้ามาถาม เขาดึงหมอเข้ามาจูบอีกรอบและอีกรอบอยู่ซ้ำๆ พร้อมกับเปิดขวดเจลสีใสเทลงไปบนนิ้วของตนและค่อยๆ แทงลงไปในช่องทางนุ่มและร้อน เมื่อดูเหมือนจะพร้อมแล้ว ก็พลิกให้คนที่อยู่ด้านบนหันมาพิงกับหัวเตียง
“ไอ้พาย! ” หมอเสียงดังเมื่อขาตัวเองถูกดันให้อ้ากว้างเพราะตัวอีกคน สิ่งที่ร้อนและใหญ่สมตัวลูกครึ่งจ่ออยู่ที่ช่องทางปิดสนิท พายค่อยๆ ดันตัวเข้าไปเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นก็เริ่มร้อนวูบที่ท้อง
“ที่รักครับ”
โจ้ที่หน้าตาเริ่มเหยเกยืดตัวขึ้นไปจูบกับเจ้าของร่างสูงใหญ่ด้านบน เมื่อร่างกายเริ่มปรับตัวได้พายก็ค่อยๆ กดตัวเข้าไปข้างในให้สุด เขาใช้มือสองข้างยันพื้นไว้ ทั้งๆ ที่ออกกำลังกายเป็นประจำแต่ยามนี้กลับรู้สึกว่าแขนมันสั่นเกินปกติ
“พาย” อีกคนเรียกเสียงหอบทั้งๆ ที่ริมฝีปากยังคลอเคลียกันอยู่ พายเกลียดเวลาหมออ้อนไม่ถูกที่ถูกเวลามาก เพราะกลัวตัวเองจะยั้งไม่ไหว
“ขยับเร็วๆ ” หมอบอกอย่างขัดใจเมื่อสิ่งที่สอดประสานกันอยู่ขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า ช้าจนเห็นว่าช่องทางนุ่มนั่นขยายได้กว้างจนกลืนท่อนเนื้อที่ใหญ่โตได้หมด
“อืออ” คนตัวโตครางอย่างถูกใจเมื่อหมอพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบนอีกครั้ง
ดูก็รู้...ว่าคงไม่ทันใจ
พายเคยคิดว่าระหว่างรักของหมอและเขาจะเท่ากันไหม เพราะหมอไม่เคยบอกรัก ไม่เคยทำตัวเหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน แต่ในตอนนี้กลับมั่นใจว่าหมอคงไม่ทำแบบนี้กับคนอื่นแน่นอน
ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยจูบกำลังขยับขึ้นลงบนตัวสูงใหญ่อย่างเอาแต่ใจ
...แม้แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังเอาแต่ใจ...
พายจับสะโพกพอดีมือไว้ให้มั่น ในยามที่หมอลดสปีดลง ตัวเขาก็ขยับสวนขึ้นไปอย่างนึกแกล้ง พายชอบเวลาที่หมอหายใจไม่ทัน ชอบตัวขาวๆ ชอบตุ่มเนื้อที่ชูชันเพราะแรงอารมณ์ ชอบช่องทางเล็กๆ ที่ดูดกลืนร่างกายของเขาได้หมด ชอบทุกอย่างที่รวมกันเป็นหมอ
“เหี้ย ลึกไป” ชอบแม้กระทั่งคำสบถที่มาพร้อมตาเยิ้มๆ ของเขา
“ไม่ไหวว่ะ” คนที่อยู่ด้านบนว่าพลางหอบ หมอทิ้งน้ำหนักนั่งลงบนตัวอีกคนเพราะขาไม่มีแรงแล้ว ทั้งรูดเค้นความต้องการของตัวเองให้เร็วทันร่างกายที่ร้อนจนเกินทน
“อ๊าา” และไม่นานนักก็ทนไม่ไหว ร่างกายเขากระตุกไปสองถึงสามทีนอนซบลงบนอกของคนข้างล่าง
พายจับเนื้อนุ่มด้านล่างสองข้างแยกออกและกระทุ้งตัวขึ้นติดกันอยู่ไม่ถึงสิบนาทีก็รีบถอนตัวออกมาแล้วจับส่วนนั้นที่แข็งเหมือนหินไปจ่อที่ปากสีสวยของคุณหมอ
“อ้าปากครับที่รัก ชิมน้ำหวานหน่อย”
...โจ้ล่ะเกลียดมันจริงๆ …
.
.
.
“พาย”
หลังจากที่สงบพายุอารมณ์ คนที่เหมือนจะหลับไปแล้วก็เรียกขึ้นมาอีกรอบ
พายหันไปมองคนที่นอนหงายหนุนแขนตัวเองในความมืดสลัวแล้วขานรับ
“ครับ”
“พาย” เจ้าของชื่อถอนหายใจในที่สุด
“ครับๆ อยากได้อะไรนะ รถ? ”
“เออ อยากได้รถ” ถ้าสังเกตจะเห็นว่าน้ำเสียงหมอร่าเริงขึ้นนิดหน่อย
“นี่กูเอาตัวเข้าแลกเลยนะ”
ตอนแรกพายก็ว่าจะขำแต่พอคิดถึงราคาแล้วก็ขำไม่ออกยังไงไม่รู้
“ก็โหดไป”
“ธรรมดา”
พายถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอด ซึ่งหมอก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือแต่อย่างใด เพราะพี่แกบ่นว่าร้อนแล้วก็หันหน้าหนีไปนอนอีกฝั่งเสียอย่างนั้น
...ก็เป็นซะแบบนี้…
FIN
นี่แหละนะคนเรา พอได้ของที่อยากได้ก็เมินไปเลย 555555555
------------------
ขออนุญาตแจ้งข่าวพรีออเดอร์ #หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน [My neighbor and I]
วันที่ 30 ก.ย. - 25 ต.ค. 2019
จำนวน 300 หน้า
ราคา 290 บาท
ค่าส่งลงทะเบียน 60 บาท
ตอนพิเศษ 5 ตอน
- ลงในเว็บ 2 ตอน
- เฉพาะในเล่ม 3 ตอน [ยกมาจากเล่มเดิม 1 ตอน]
*รอบ 1 day ส่งฟรีลงทะเบียน
**e-book วางหลังจัดส่งเล่มทั้งหมดเสร็จ
*** ลิงก์การจอง, ปก และรายละเอียดอื่นๆ จะเอามาวางก่อนเที่ยงคืนวันที่ 30 ก.ย. ค่ะ :]
-
คิดถึงหมอโจ้นะ ถึงกับเอาตัวเข้าแลก 5555
คุณพ.ไม่ยอมก็ต้องยอมนะ รถใหม่กำลังจะมา
-
หมอ....! ถ้าจะเอาตัวเข้าแลกขนาดนี้
เขิลแรง :hao7:
คุณพ.จงพาไปถอยป้ายแดงโดยไวค่ะ 555
-
:-[ :-[ :-[
คุณหมอทำขนาดนี้ ยอมเถ้อออ T／／／／T
-
ตีกันตลอด แต่ก็นะ...ลูกดก :hao6:
-
พาย น่ารัก ขี้เหงา ชอบสกินชิบ รักหมอมากกกก :mew1: :mew1: :mew1:
หมอ รู้อะไรๆ ของพายหมด
พาย เป็นทุกอย่าง ทั้งรับผิดชอบทุกอย่าง ของหมอ
หมอ ก็ดูแลพายดีๆ หน่อยเน้อ
แบบ ที่เอาตัวเข้าแลก ไง :ling1: :ling1: :ling1:
ไม่ต้องแลกกับอะไรร้อก
พายให้หมอหมดแล้ว ทั้งตัวทั้งหัวใจ :-[ :ling2: :ling2: :ling2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบหมอ หมอน่ารัก หมอซึน หมอหื่น 55555
-
พ่อหมา แม่หมาทำขนาดนี้
ต้องให้รถแม่หมาแล้วนะ
สัมผัสได้ว่าหมอโจ้อ้อนเก่งขึ้น น่ารักสุดๆ
ติดตามคู่นี้ไปจนแก่เฒ่า น่าร๊ากกกก
-
หมอลงทุนมากกก... :katai2-1:
-
ถ้ายังไม่ซื้อให้ ตายแน่ คุณ พ.
-
:haun4: หมอจ๋า
-
:hao6: หมอโจ้ ถึงกะเอาตัวเข้าแลก :hao6:
-
หมอฟอร์มจัดอ่ะ ต้องกินเหล้าย้อมใจก่อนด้วย 555
-
หมอโจ้
:haun4: :haun4:
-
55554 แพงมากคุณหมอ!
-
หมอน่ารักอะ .. คุณ พ. ก็ตามใจๆไปเถอะ 555 :m4:
-
ชอบหมอตอนง้อพายจริงๆ (นี่เรียกว่าง้อได้รึป่าว?)5555
หมออยากได้รถใหม่ขนาดนั้นเลยหรอหม๊อออออ555555
-
คุณหมอร้ายมาก มาท่าไม้ตายตลอด แพ้ตลอดชีวิตค่ะพาย หมอขี้อ้อนมาก ฮึ่ย
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักอะ โอ๊ย...คิดถึงหมอโจ้กับคุณพ.มากเลย งือๆ พายก็ยอมทุกอย่างเนอะ หลงมากรักมากสิ คิคิ หมอก็ดูแลให้ความรักคุณพ.ให้ดีๆนะคะ สามีดีขนาดนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะคะ คิคิ
-
โอ๊ย หมอน่ารัก เอ็นดูหมออย่างแรงเลย
ไปฝึกความขี้อ้อนมาจากไหนคะลูก
ว่าแต่ตั้งแต่มีแฟน หมอแซบขึ้นนะคะ
-
ทำไมหมอดูงุ้งงิ้งขึ้นนน ฮ่าๆๆๆๆ อิคุณ พ.เตรียมเสียเงินหลักล้านได้เลยก็บอกแล้วค่าตัวหมอแพงนะ ฮ่าๆ
-
หมอ!!! ทำขนาดนี้เลยเหรอคะ :haun4:
เอาตัวเข้าแลกขนาดนี้พายต้องยอมแล้วหล่ะ
มันก๊าวใจมากกก ลืมหมอโหมดซึนไปสนิทเลยตอนนี้หมอโหมดอ้อนนี่ฝังอยู่ในหัวเราเลยทีเดียว
-
การอ่อนแบบฉบับของหมอโจ้
น่าร๊ากกกก
-
โจ้ลงทุนลงแรงขนาดนี้ พรุ่งนี้ไปถอยรถเลยเถอะพาย
-
:m25: :m25: :m25: ดาเมจนี้ช่างแรงยิ่ง เอาให้คุณ พ. หมดตัวเลยนะหมอ 55555 :laugh: :laugh:
-
โฮ้ยยยยยย มีความน่ารัก ไม่ไหวแล้วฟิน ชอบที่มันไม่หวือหวาแต่อยู่กันแบบชีวิตคู่ :-[
-
เรื่องของหมอนนท์กับไผ่ชื่ออะไรนะค่ะ
-
เรื่องของหมอนนท์กับไผ่ชื่ออะไรนะค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47105.0
อันนี้รึเปล่าคะ เค้าไม่เคยอ่านเหมือนกัน แต่ไป search มาจากอากู๋ :mew2:
-
คุ้มแสนคุ้มเลยนะหมอ
-
555 หมดตัวแน่ๆ พาย
-
เพื่อรถหมอทุ่มสุดตัวเลยนะเนี่ยยยยส (ยิ้มล้อ)
คุณพ.ไม่มีทางขัดใจหมอได้หรอก บอกเลย
คิดถึงเรื่องนี้
ขอตอนพิเศษอีกค๊าาาา
เข้ามาแล้วมีตอนใหม่ให้อ่าน ฟินมากกก
-
อ่านแบบรวดเดียวจบ -///////////- มีความมึน ความซึน ของหมอโจ้
ใบตองสื่อรักก อิอิ
ขอตอนพิเศษอีก อิอิ :mew3:
-
รอไรอะพาย พาหมอไปซื้อรถ!!
555555555555
-
อยากให้หมออยากได้อะไรบ่อยๆเลย ฮี่ๆ :hao6:
-
ในที่สุดเราก็ได้เห็นเรื่องบนเตียงแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หมอโจ้หื่นอ่ะ ทุ่มสุดตัวเลย ได้รถแระ อิอิ เป็นใหญ่จริงๆๆๆๆ
เดือนหน้ามาอีกน่ะ อิอิ
-
โหวหมอ ถึงกับเอาตัวเข้าแลกเลยอ่อ อิอิ
คิดถึงจัง
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ.....ไม่ได้เข้าเล้ามาครึ่งปีเริ่มอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกสรุกมาก หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาอีกนะ
-
ทำไมถึงเพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ตอนนี้นะ โอ้ยย รู้สึกพลาดมาก
เป็นนิยายที่เรียบเรื่อยมาก แต่เราชอบ ชอบมากด้วย มันแลดูเรียลมาก เหมือนแอบดูชีวิตคนข้างบ้านจริงๆ ๕๕๕๕
เราชอบหมอโจ้เป็นบ้าเลยค่ะ พายก็ชอบนะ แต่รองจากหมอ คือหมอนี่ใช่มาก แมนมาก ชอบ
คนเขียนเขียนได้ดีมากจริงๆ ค่ะ ถึงจะแอบงงการใช้คำซ้ำบางครั้ง แต่ก็สนุก เป็นความสนุกแบบเรียบเรื่อยที่ทำเอาเราอ่านรวดเดียวจบเลย ให้ความรู้สึกเหมือนว่าเราจะสามารถเจอทั้งโจ้กับพายได้ที่ห้างไหนสักแห่งไงก็ไม่รู้ ๕๕๕ ปมของตัวละครสอดรับกันดีค่ะ ทำให้เราเข้าใจว่าทำไมพายเป็นแบบนี้ และหมอทำไมถึงทำแบบนั้น นู่น นี่ นั่น เป็นฟีลคู่รักที่เราชอบมากเลยจริงๆ สองคนนี้ๆ คนเรารักกัน อยู่ด้วยกัน ต้องเข้าใจกันและกัน เพราะทั้งคู่คือเป็นคนธรรมดา มีขีดจำกัดและลิมิตอยู่ ต้องอาศัยการยอมรับ เข้าใจ และยอมถอยให้กัน
ห่างหายจากการเม้นท์นิยายมานานมาก อาจจะเม้นท์ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ต้องขอโทษด้วยนะคะ
รักครอบครัวนี้มาก
-
ถ้าหมอจะยอมทำขนาดนี้ พายก็ยอมเถอะ :m25:
-
:pig4:
-
รอตอนต่อไป ^^
ขอบคุณนะครับ
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกก เรื่องเดินไปเรื่อยๆ แต่น่าติดตามสุดๆ ไม่อยากให้จบเลยยยย(คิดถึงหมอโจ้ กะพายแน่ๆเลย ฮืออออ)
-
ไม่ใช่จะอะไรเลยยยย
แต่เรื่องนี้นี่ทีมพระเอกค่ะ555555
จริงๆพี่โจ้น่งน่ากรี๊ดมากนะ แต่น้องพายน่าเอ็นดู
ชอยมากกกกตอนที่บอกอยากมาหา
คิดถึงอยากเจอหน้า
คืออ่านตอนที่พายตามจีบ ตามมาเจอแล้วนี่ก็เจ็บและจุกมาก
สงสารพายยยยยยยยย
น้องพายคนขาดความอบอุ่นนนน
แต่เอาจริงๆแล้วคิดว่าเรื่องนี้คู่พระนายจัยกันได้ลงตัวมากกก
คือเขาต้องคู่กันอ่าาาา
-
เอาน่าคุณพ. แค่รถคันเดียว
หมอเขาก็ทุ่มสุดตัวจริงๆแล้ว ตามใจสักหน่อยก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่
ถือว่าได้รถใหม่ เปลี่ยนบรรยากาศ ฮ่าๆ
ตอนนี้น่ารักจังเลยค่ะ ยังคงความเป็นหมอและคุณพ.ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ^^
-
:z1:
-
ชอบคาแรคเตอร์หมอมาก อย่างเท่ แต่เสียดายไม่ค่อยได้เห็นบทบาทการทำงานในโรงบาลเท่าไหร่ อยากเห็นหมอโหดอ่ะ
หมอเป็นอะไรที่แบบ เราชอบการพูดจา การกระทำ ทุกอย่างที่เป็นหมอ โคตรมีเสน่ห์เลย ชอบความคิดด้วย
ที่บ้านหมอก็น่ารักกันทุกคนเลย
ส่วนพายตอนแรกหมั่นไส้มาก จนพาลคิดไปว่าถ้าเราเป็นหมอมีย้ายบ้านหนีแน่ๆ 5555 แต่พอไปๆมาๆ นางน่ารักนะ
หงอขึ้นทุกวัน
เราว่าสองคนนี้เค้าเหมาะกันมากๆ เลยนะ
-
สนุกมากเรื่องนี้ รักกันแมน ๆ ดี ฟินนนนน
:haun4: :haun4: :haun4:
-
น่ารักกกก
-
หมอลงทุนหนักมากๆๆๆๆคุณพ ยอมหมดแน่ๆๆ :impress2:
:pig4: :กอด1: :L1:
-
โหหมอ เอาซะคุ้ม เกินคุ้มเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 :katai2-1:
-
แอบมาส่องเผื่อเดือนนี้จะมา อิอิ
-
น่ารักกก ชอบความค่อยเป็นค่อยไปของเรื่องนี้ หมอโจ้น่ารักมากพายก็ขี้อ้อนสุดๆ ชอบที่มีหมามาเติมเต็มให้ในครอบครัว :L1: ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4:
-
อยากมีบ้าง
-
เพื่อรถหมอทำได้
-
หมอต้องเอาตัวเข้าแลกอีกกี่ยกกว่าจะได้รถใหม่ 555
-
:z6:u
-
โอ้ยน่ารักอ่ะคู่นี้ :-[
พายต้องซื้อรถให้หมอ ซะทีแล้วหละ
ยอมซะขนาดนี้
-
เคยอ่านถึงตอนไปเที่ยวด้วยกันแล้วก็ลืมไปเลย
กลับมาอ่านก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :ruready
แต่จบไวไปนะคะ...รู้สึกยังฟินไม่พอ5555
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยย คุณพ.กับหมอน่ารักมากๆ ชอบสไตส์การเขียนของเรื่องนี้นะคะ มันดูอบอุ่นไปหมดเลย
เป็นความรักที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น เหมือนเป็นชีวิตจริงของคนนึงมากกว่า มันต้องมีรักบ้าง เกลียดบ้างแหละเนอะ :katai2-1:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลย :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :ling1:
ชอบจังเรื่องนี้
ติดตามผู้เขียนค่า
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้วจ้า ช่วงแรกๆเนื้อเรื่องเรื่อยๆๆนะ แอบสงสารพายหลายตอนเลยด้วย
แต่ตอนหลังๆ หมอน่ารักมากกกกมายยยยย :impress2:
ชอบค่าา น่าจะต่อให้ยาวอีกนิดนึง ยังอยากอ่านต่ออ่ะ :hao7:
-
หมอคงได้รถแหละ อิอิ
-
แอบมาส่องเผื่อเดือนนี้จะมา อิอิ
-
ถึงขั้นต้องเอาตัวเข้าแลกเลยหรออ555555 :katai1:
-
น่ารักดีคับ
-
[size=18แม่หมานี่โหดทุกสถาบันยันต่อลองเลย5555[/size]
-
โง้ยยยยยย ชอบมากเลยย
-
หมอน่ารักไปอีกกกกกกกกกกกกกกก นึกว่าจะได้เห็นโมเมนตอนเถียงกันเรื่องแต่งบ้าน
ช่วยกันเลือกนู่นนี่นั่น ขอตอนพิเศษอีกได้ไหม ไม่อยากให้จบเลย อิอิ :katai2-1:
-
เราอ่านไปได้ครึ่งหนึ่ง พอ เลิกอ่าน
เพราะเราพุ่งตัวไปงานสัปดาห์หนังสือทันทีค่ะ
ชอบมากๆเลยย หมอจิงโจ้กับคุณพ. :impress2: :-[ o13 o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pighaun:
-
:hao3: ยังรอตอนใหม่นะครับ ขอบคุณนะครับ
-
คิดถึงหมอโจ้กะคุณพ.
-
:-[ แรกๆยอมรับว่ามันเรื่อยๆมากค่ะเรื่อยจนสงสาร
มาหลังๆฟินมากเลย แต่ก็อยากให้หมอแสดงออกมากกว่านี้หน่อย
หมายถึงคำพูดอะนะ แต่การกระทำชัดเจนแล้ว55
สงสารพายที่มีปมในใจเหมือนแก้ยังไงก็ไม่หาย มันคงต้องใช้เวลา
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ :L2:
-
ชอบ
-
มาอ่านอีกรอบ :m4:
-
...คนแบบพระเอกเป็นคนที่ผมกลัวเสมอ
กลัวจะเป็นคนระหว่างทางก่อนที่เค้าจะเจอตัวจริง...
ขอบคุณมากครับ :L2:
-
:hao7: :hao7: :hao7: เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากเนื้อเรื่องออกไปทางแนวผู้ใหญ่ไม่ละมุนไปไม่ห่ามหรือรุนแรงเกินไป เหมือนคู่รักธรรมดาคู่หนึ่งในชีวิตจริง
-
ฮา น่ารัก หวาน โหด ยังไงก็กำไรของพายย
-
โอ๊ยยยย!!~~~ มันดีต่อใจ :jul1:
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักมาก
ชอบความสัมพันธ์ที่เนิบช้า แต่ซึมซาบและยั่งยืน รู้สึกว่าเรียลดี ว่าการที่หมอที่เป็นชายแท้จะยอมรับคุณพ.ได้นั้นก็ต้องใช้เวลาเนี่ยล่ะ ให้ความผูกพัน ให้เวลา ให้ความใส่ใจ ความพยายามอดทนเป็นเครื่องพิสูจน์ นี่คุณพ.น่าสงสารตั้งแต่ตอนแรกยันตอนท้าย กลายเป็นคนใช้หมออย่างเต็มใจ พ่อบ้านใจกล้าสุดๆ 555555
-
:mew1:
-
สรุกมากกกกกกกกกกกกกแนะนำเลยค่ะ
-
ฮืออ สนุกมากกก ชอบมากก อ่านรวดเดียวจบเลย
นี่ถึงขั้นสมัครไอดีมาตอบเลยนะ
ชอบหมอ รักแต่ไม่แสดงออก ซึนมากกก
ชอบพ.ที่แบบเหมือนจะมั่นใจ จีบเค้าหนักๆ แต่พอเค้าเข้าหา กลับเขินซะงั้น 5555
น่ารักมากกกกกก
-
อ่านจบ รู้สึกว่า หมอโจ้เอาเปรียบพาย จังเลย
จบแล้ว ไม่แน่ใจว่า หมอ 'รัก' พาย หรือเปล่า หรือ แค่สบายใจ สบายกาย
-
ชอบมากกกกกกกก :ling1:
-
ชอบค่ะน่ารักดี หมอกับนักร้องนักดนตรี :katai2-1:
-
หมอโจ้น่ารัก...อยากได้รถยี่ห้ออะไร พี่พายคงให้หมด สนุกมากจ้า :pig4: o13 :pig4:
-
55555 ตอนแรกมาก็ป่วงแล้วค่ะ สมควรหมอจะโหด
แถมตอนนี้หมอโสด โหดได้ยาวๆ
-
ลุ้นให้หมอ ปราบเด็กแสบให้ได้นะคะ :bye2:
-
คุณพ. กะล่อนได้ใจจริงๆ แต่ก็ดีนะ หมอจะได้ไม่เหงา
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักดีค่ะ
-
:pig4:
-
สนุกกก ชอบอะ
หมอโจ้เหมือนจะโหดแต่จริงๆคือน่ารักกก ทำหน้าโหดไปงั้น ส่วนพายก็น่ารักไปใหญ่ เหมือนหมาตัวใหญ่ๆเลย ขี้อ้อน
โอ้ยยย ชอบอะ เนื้อเรื่องโดยรวมไม่มีสาระอะไรหรอก5555 แต่เบาสมอง อ่านเรื่อยๆ น่ารักๆ เพราะช่วงนี้ขาดหวาน มาเจอเรื่องนี้พอดีเลย สำนวนก็ดีนะ ไว้ตามอ่านเรื่องอื่นต่ออีก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านค่ะ :mew1:
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
มาตามไล่อ่าน น่ารักดีนะ
-
ตลกหมออะ 5555555 เอาตัวเข้าแลก ชอบๆๆๆ
-
ตามมาจากหมอบีมกับน้องซิน สนุกดีค่ะชอบหมอโจ้มากๆเลยเท่ห์มากๆชอบเบ็กหรือใบตองมากเหมือนกันเวลาเจอหมาตัวใหญ่อดไม่ได้ที่จะขอลูบขอสัมผัสน่ารักมากกกแล้วจะรออ่านผลงานต่อไปนะคะ
-
ชอบคนเขียน สุดยอด :katai2-1:
-
เดี๋ยวววววหมอออออออก็ว่าจูบขนาดนั้นจะไม่รู้ตัวเลยหรอ
-
ทำไมไม่มีใครเชื่อพายเลยยยยพายจะมีแฟนนน
-
ตะหงิดตั้งแต่ตอนที่ซุบซิบดาราแล้วหมอเน็นไอดอล น. บ้านไหม้เลย
-
ถ้าเป็นเราจะหงุดหงิดนะคือจบกันไม่ดีแถมยังชอบโผล่หน้ามาที่บ้านอีก
-
หมอโคตรจะแมนไม่มีมุมหวานๆมุ้งมิ้งเลยยยยมีแต่พายเนี่ยโตแต่ตัวแต่ทำตัวเป็นหมาน้อย
-
หมออออเขินหน่อยตื่นเต้นหน่อยสิ
-
จบแล้วหมอก็ยีงไม่ยอมหวานอยู่ดี555555
-
อยากได้ๆ เบ้กกับพาย มาอยู่ที่บ้านจัง :กอด1:
-
อยากได้รถก็เอาตัวเข้าแลกไปเลย โหดตามที่พายว่า555555555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบมากเลยครับ
-
หมอโหดจริงๆ555555
-
รอออกรถให้หมอเลย :hao7:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ หมอโจ้ก็ยังคงฮาร์ดคอร์เหมือนเดิมเลยนะคะ5555 ชอบบ :-[
-
คู่รักฮาร์ดคอร์จริงๆ คู่นี้ แมนแมนคุยกัน ชอบๆ
-
หมอนี่สุดๆ จริงๆ 555 :katai5:
-
สนุกมากเลย เป็นเรื่องเรื่อยๆที่อ่านไปแล้ว อ้าวจบแล้วเหรอ คือไม่รู้เลย อยากอ่านอีกๆ ชอบความที่ไม่หวือหวา มันน่ารักมากกก
ขอบคุณนักเขียน :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยู่ในอุ้งมือเลยอ่ะ
-
เรื่องนี้ดีมาก ดีใจที่เรากลับมาอ่านจนจบ ^^
-
พายอยู่ในกำมือหมอแล้ว
:laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1:
โอ๊ย.. เป็นคนดีจริวๆนะน้องโจ้เนี่ย... อย่างเนยเนี่ยไม่ควรเอามาเก็บไว้เป็นเสี้ยนชีวิตจริงๆนะ.. คนอาร๊ายยย.. เข้าใจว่าอาจจะคบทีละคน.. แต่เธอเคยอยู่บ้านน้องโจ้.. แต่วันนึงก็เปลี่ยนผู้ไปอยู่บ้านข้างกันอ่ะ... มันไม่มีอะไรสะกิดใจกันได้เลยเหรอ.. แปลกอ่ะ.. กลัวจิตใจสักวันของเธอจะมาทำร้ายความดีของน้องโจ้จัง.. เป็นห่วงน้อง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
อ่านถึงตอนที่สอง กลัวอักษรย่อ น. จะเป็น เนย เเฟนเก่าหมอนี่สิ :ling3:
-
อ่านถึงตอนที่สิบห้า ตอนแรกเรื่องที่เดาไว้เรื่องเนย นี่คิดไม่ผิด :ling2: แต่หมอมีเหตุผลมากกว่าที่คิด ปกติแล้ว นิยายจะดึงดราม่าหนักมาก กับเรื่องพวกนี้จนไร้เหตุผล แต่หมอมีเหตุผลมาก พยายามที่จะโกรธแค้นอีกฝ่าย พอมีเรื่องเหตุผลและความเป็นจริงเข้ามา ทำให้ไม่ดราม่าเท่าไหร่(ทำให้รู้สึกไม่รำคาญ) ตัวละครมีเหตุผลในตัวเอง หมอก็เหมือนสิ่งที่เข้ามาในชีวิตพายที่สอนให้จากคนที่ไม่คิดอะไร คิดเป็น เริ่มมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ชอบการดำเนินเรื่องกับนิสัยและการมีเหตุผลของตัวละครมากค่ะ ที่เจอมาส่วนมากนี่แนวง้องแง้งเด็กๆซึ่งรู้สึกว่าน่ารำคาญ
ตอนที่สิบห้า ขำตรงสฟิงจมูกแหว่งนี่แหละ ฮ่า :m20:
-
อ่านจบแล้ว รู้สึกถ่ายทอดอารมณ์และบรรยากาศได้ดีมาก คือจะว่าไงดีละ การใช้ชีวิตแสนธรรมดาไม่หวือหวาอะไรเป็นอะไรที่เข้าถึงได้ เหมือนกับว่าเราสามารถมีบ้านอยู่ตรงข้ามของบ้านหมอและบ้านคุณ พ. สามารถมองสองคนใช้ชีวิตประจำวันจากอีกฝั่งหนึ่งได้ เป็นความธรรมดาแบบเรียลจริงๆ ชอบฟิลแบบนี้นะ
-
ชอบหมอคนมึน สามีเปย์เวอร์
-
นิยายดีที่ต้องอ่าน
ชอบทุกอย่างของหมอ ทุกอย่างที่รวมกันเป็นหมอมันดีมากมันดูไปขาวที่สุด และไม่ได้ดำที่สุดทำให้ตัวละครไม่แบน
พายก็มีพัฒนาการทุกครั้งที่เจอคำพูดของหมอ ยิ่งเป็นเด็กกำพร้าเจอคนแบบไมอก็คือไม่แปลกที่จะติดเขางอมแงม
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ ❤️❤️
-
คุณหมอโจ้ร้อนแรงมากข่าาาา :katai2-1:
-
:mew1:
-
หมอโจ้น่ารัก โหด เเละเเซ่บมากค่ะ ส่วนพายก็อย่างอนหมอบ่อยนะ เนื้อเรื่องดำเนินได้ดีมากค่ะ อ่านไม่สะดุดเลย ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:katai2-1:
-
นิยายสนุกมากค่ะ ขอบคุณนักเขียนที่เขียนเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ ติดตามต่อไปค่ะ :mew1:
-
ชอบพายยย :impress2:
-
สนุกมากกกกกกกก หมอโหดแต่น่ารักกก พายขี้อ้อน ขี้งอน เหมือนลูกหมาตัวโตๆที่ชอบเรียกร้องความสนใจ ชอบเนื้อเรื่อง ชอบความสัมพันธ์ ชอบเวลาที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เขียนได้ดีมากๆค่ะ ชอบทุกตรงเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องที่ดีต่อใจ เรื่องนี้นะคะ :pig4: :L2:
-
แรงมากกกกกกกกกกหมอโจ้คือดีงามมมมมมากกกอยากได้เป็นเมียอยากมีเมียโหดดดด 555555555 #พายคน(ไม่)โสดเตะถีบรุมกระทืบดิฉันแน่นอน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2:
รักหมอ
-
อ่านถึงตอนบ้าน ที่พายจะยกใบตองให้คนอื่นแล้วหมอโกรธ เออ ชั้นก็โกรธอะ ใบตองรักพายแต่ใบตองมันพูดภาษาคนไม่ได้ มันบอกสิ่งที่ต้ิงการไม่ได้ แล้วพายก็จะคิดแทนหลอ โอะ งงวะ หมอไม่ชอบพายน่ะดีแล้ว หมาตัวเิงยังไม่รัก
-
หมอโจ้ทำดีมากค่ะ เอาตัวเข้าแลกพอได้ตามก็ชิ้ง :hao7:
-
อิ่มเอมค่ะ ขอบคุณนะคะ ชอบวิวัฒนาการควาทรักของพายและหมอโจ้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปมีความเป็นผู้ใหญ่แม้พายจะนิสัยเด็กๆบ้าง555
หมอก็พัฒนาเหมือนกัน เอาตัวแลกรถ ใช้ได้ค่ะ 55555 :-[
-
โอ้ยยย หมอโจ้ถึงกับเอาตัวเข้าแลกเพื่อรถ 5555+
น่ารักอ่ะ