หัวข้อ: <<เล่นกับไฟ>> Fic Got7 #BNior #JackBam

[KaewGurlie]

ขนาดแบมยังดูออกเลยว่ารักกันแล้ว มีแต่เจ้าตัวเนี่ยแหละนะใครเป็นจินยองก็ต้องพยศทั้งนั้นแหละ ดูแจบอมทำแต่ละอย่างแต่ก็นะจินยองเองก็เข้ามาในบ้านนี้แบบไม่บริสุทธ์ใจจริงๆ นั่นแหละ แล้วแจบอมเป็นคนฉลาดด้วยยั่วถูกจุดมากจินยองมีแต่เสียเปรียบทุกทางจริงๆ ใครจะบ้ายอมรับว่าต้องการกันอะคะของแบบนี้ก็รู้ๆ กันเนอะ ส่วนแบมกับเจียเอ๋อร์บรรยากาศสีชมพูน่ารักมากค่ะ ลึกๆ ก็เริ่มชอบน้องแล้วแหละแต่จุดประสงค์หลักคือมาตามหาจินยองอะนะ งานนี้ความวุ่นวายคงเพิ่มมากขึ้นๆ ก็ขอให้จินยองเข้าใจผิดไปเองแล้วกัน ไม่อย่างนั้นแบมจะน่าสงสารมาก

[Belove]

                                                         เล่นกับไฟ

                                                           บทที่ 14



           กว่าจะจัดการงานทั้งหมดเสร็จสิ้นเวลาก็ผ่านไปจนถึงเวลาเย็น อิมแจบอมนึกเคืองที่ตนเองได้แต่นึกถึงใบหน้า

ของปาร์คจินยองตลอดทั้งวันจนแทบไม่มีสมาธิและยิ่งทำให้งานช้าออกไปอย่างน่าหงุดหงิดจนกระทั่งรถยนต์ประจำ

ตำแหน่งขับกลับมาถึงบ้านในยามโพล้เพล้


           “บ้าไปแล้วอิมแจบอม นายจะปล่อยให้คนเจ้ามารยาคนนั้นมามีอิทธิพลเหนือนายไม่ได้”


           สมองสั่งการเช่นนั้นแต่ยากเย็นเหลือเกินที่จะขจัดจินยองไปพ้น ร่างกายนุ่มที่ได้สัมผัสกลิ่นกายหอมเมื่อได้ลิ้มชิม

รสตราตรึงเกินกว่าที่เขาจะลืมได้ มันเย้ายวนราวกับเขากลายเป็นแมลงที่หลงอยู่ในความหอมหวานจากเกสรดอกไม้

           ดวงตาแสนหวานที่มองมาอย่างตัดพ้อเมื่อยามเช้าก่อนที่เขาจะออกจากห้องทิ้งให้ร่างบอบบางนอนทอดกาย

อย่างหมดแรงเพียงลำพังนั้นสร้างความห่วงใยมากเกินไป มันมากจนแจบอมกำลังนึกหวั่น


            เขากำลังหวั่นใจว่าจินยองกำลังก้าวมาควบคุมจิตใจของเขา


           ก้าวเข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบพลางส่งเสื้อสูทตัวนอกให้แม่บ้านยูริพร้อมกับเอ่ยถามทันที


           “คุณครูจินยองล่ะ”


           “อยู่แต่ในห้องของคุณชายค่ะ”


           “เขากินอะไรบ้างหรือเปล่า”


           น้ำเสียงกังวลเกินกว่าที่ควรนั้นทำให้ใบหน้าเรียบเฉยของยูริต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจแวบหนึ่งก่อนจะ

จางหายไป


           “ให้เด็กยกเข้าไปให้แล้วแต่อาหารแต่ละมื้อไม่พร่องเลยค่ะ”


           “บ้าจริง!”


           ไม่เป็นห่วงตัวเองเลยสักนิด


           แจบอมขมวดคิ้วด้วยความโมโหเมื่อเข้าใจว่าจินยองอดข้าวอดน้ำเพื่อประท้วงเขา ขายาวก้าวสวบๆตรงดิ่งไปยัง

ห้องพักของตนเองทันที


           “ใครใช้ให้นายทำตัวอย่างนี้ปาร์คจินยอง จินยอง!”


           ชะงักพลันเมื่อเห็นอีกฝ่ายนอนซมอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าอิดโรย เปลือกตาที่ปิดอยู่สั่นระริกพร้อมกับกัดฟันจน

ได้ยินเสียง ความเป็นห่วงแล่นเข้ามาจับหัวใจโดยไม่รู้ตัวจนแจบอมรีบนั่งลงที่ขอบเตียงและเอื้อมหลังมือไปสัมผัสกับ

หน้าผากเกลี้ยง

           สะดุ้งไปกับความร้อนราวกับไฟ แจบอมดึงไหล่ทั้งสองให้จินยองพลิกกายนอนหงายก่อนจะสำรวจไปทั่วร่างกาย

ที่มีแต่ชุดลำลองบางเบา ร่างกายของจินยองสั่นสะท้านจนแจบอมต้องประคองให้อยู่ในอ้อมกอด


           “ปาร์คจินยอง ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”


           เค้นเสียงปลุกให้ตื่น แต่เปลือกตาก็ขยับได้แค่ช้าๆกว่าจะเปิดเปลือกตาขึ้นมามองได้ จินยองยกมือเรียวขึ้นมา

อย่างยากเย็น


           “ปละ ปล่อย ออกไป”


           เสียงนั้นเพียงแค่ผ่านริมฝีปากแตกระแหงออกมาจนต้องก้มหน้าฟัง แจบอมพะวักพะวงครู่หนึ่งจึงได้วางร่างบาง

ลงตามเดิม เขาเดินดุ่มออกไปนอกห้องเพื่อจะตะโกนออกคำสั่ง


           “ยูริ ให้ใครยกอาหารอ่อนๆและยาลดไข้มาเดี๋ยวนี้”


           รีบก้าวกลับเข้าไปในห้อง แจบอมคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำบิดหมาดตรงมาที่เตียง เขาประคองจินยองขึ้นมาอีก

ครั้ง แล้วจึงใช้ผ้าขนหนูเช็ดใบหน้าขาวซีดเพื่อลดไข้


           “อย่า หนาว”


           จินยองผลักไสจนแจบอมต้องคว้ามือเรียวอุ่นจัดนั้นไว้และดุเบาๆ


           “อย่าดื้อได้ไหม ตัวร้อนเป็นไฟขนาดนี้แล้ว”


           เขาบังคับใช้ผ้าเช็ดใบหน้าและลำคอก่อนจะเลื่อนต่ำ เสื้อผ้าที่จินยองสวมใส่เป็นอุปสรรคจนแจบอมพยายามถอด

มันออกจากร่างกายร้อนรุม


           “ไม่ อย่านะ”


           สติที่เริ่มกลับมาทีละน้อยทำให้จินยองทัดทาน แต่แจบอมก็ไม่ปล่อยให้เขาทำสำเร็จ เสื้อยืดตัวบางถูกดึงผ่าน

ศีรษะอย่างรวดเร็วก่อนที่แจบอมจะใช้ผ้าเช็ดไปตามเนื้อตัวโดยไม่ได้ล่วงเกินมากกว่านั้น


            “ปล่อยให้ผมตายไปสิ”


           “ยังจะปากเก่งอีก เดี๋ยวก็จะปล่อยให้ตายเสียจริงๆหรอก”


           แจบอมชักโมโหเมื่อได้ยินคำพูดประชดประชันนั่น ขนาดว่าไม่สบายยังต่อปากต่อคำไม่เลิก


           เสียงเคาะประตูดังขึ้นเมื่อแจบอมเอ่ยปากอนุญาตประตูจึงได้เปิดให้แม่บ้านยูริยกถาดอาหารเข้ามาพร้อมถ้วย

ใส่ยาลดไข้


           “ขอบใจมากยูริ วางไว้ที่โต๊ะก่อน”


           “ค่ะคุณชาย”


           ยูริลอบมองความสนิทสนมนั้นและร่างกายบอบบางที่ยังคงเหลือร่องรอยทำให้คิ้วของหล่อนขมวดลงโดยที่

แจบอมไม่ทันได้มอง


           “ให้ดิฉันช่วยเช็ดตัวให้คุณครู...”


           “ไม่ต้อง ฉันจะทำเอง มีอะไรทำก็ไปเถอะ”


           เจ้าของบ้านมุ่งความสนใจอยู่แต่ร่างเพรียวจนยูริกัดฟันแน่น หล่อนเดินกลับออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบ และ

แจบอมยังคงเช็ดตัวจนแน่ใจว่าความร้อนของร่างนั้นลดลงแล้วเขาจึงคว้าเสื้อของจินยองที่กองอยู่ข้างตัวมาสวมคืนให้


           “ใส่ซะ ก่อนจะหนาวตาย”


           ดวงตาหวานตวัดใส่ จินยองรีบสวมเสื้อกลับคืนอย่างรวดเร็วระหว่างนั้นเจ้าของบ้านก็เดินไปยกถาดอาหารมาที่

เตียง


           “กิน!”


           ตักอาหารมาจ่ออยู่ที่ปากซีด จินยองเอียงหน้าหนี


           “ผมไม่หิว”


           “นี่นายกินอากาศแทนข้าวหรือไง ฉันบอกให้นายกินนายก็ต้องกิน เกลียดฉันแต่นายก็ควรจะรักตัวเองบ้างไม่ใช่

ปล่อยให้แย่ไปยิ่งกว่านี้”


           เสียงดุดังอยู่ใกล้ๆ จินยองรู้สึกแปลกหูที่เขาจับสัมผัสห่วงใยอยู่ในคำพูดนั้นได้ เขาช้อนตามองอย่างแปลกใจจึง

ได้สบตากับดวงตาคมที่จ้องมองอย่างจริงจังกับสิ่งที่แจบอมกำลังทำอยู่ และมันก็ทำให้เขาต้องอ้าปากรับอาหารที่แจบอม

ป้อนเข้ามาอย่างยอมจำนน


           “ร้อน!”


           สะดุ้งกับความร้อน แจบอมดึงช้อนออกมาใกล้ปากแล้วเป่าเบาๆจนไอร้อนจางหาย


           “ไม่ร้อนแล้ว กินซะ”


           น้ำเสียงอ่อนโยนลงทำให้จินยองกลับไม่กล้าดื้อดึง เขาอ้าปากรับการป้อนจากแจบอมจนอาหารหมดไปเกินครึ่ง


           “พอแล้ว อิ่มแล้ว”


           ตอบเสียงเบาพลางยกมือดันปลายช้อนไว้ แจบอมมองราวกับกำลังมองเด็กน้อย


           “กินแค่นี้เมื่อไหร่จะหาย ทำเหมือนแมวดม”


           “ก็มันอิ่มแล้วจริงๆนี่นา”


           จินยองฝืนเถียงออกไปหน้าง้ำจนอีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างระอาแต่ก็ยอมวางลงและหยิบยาส่งให้ คนป่วยทำตาปริบๆ

แต่ก็ต้องยอมรับยามากินอย่างว่าง่าย


           “นายนี่นะ”


           แจบอมมองใบหน้าซีดที่เริ่มจะมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว


           “ถ้าไม่ดื้อก็จะน่ารักอยู่หรอก”


           “ก็ไม่ได้อยากให้ใครมารักนี่”


           คนหน้าดุถึงกับถอนหายใจเมื่อคนป่วยยังไม่ยอมแพ้ เขายอมเก็บปากเพราะคร้านที่จะเถียงอีกและยกหลังมือขึ้น

แตะที่หน้าผาก จินยองเอียงหน้าหนีแต่กลับถูกนิ้วมือล็อคใบหน้าไว้ให้อยู่นิ่ง


           “อยู่เฉยๆได้ไหม จินยอง”


           จินยองเม้มปากแน่นเมื่อถูกดุ หลังมือแตะลงบนหน้าผากของเขาอย่างนุ่มนวลจนจินยองใจสั่น


           “ไข้ลดแล้วนะ”


           น้ำเสียงนั่นก็อีก ทำไม่มันไม่ดุอย่างเช่นเคย การกระทำของแจบอมกำลังทำให้กำแพงในหัวใจแทบจะล้มครืนลง

มา

           สบตากันใกล้ชิด ประสานนัยน์ตากันอย่างค้นคว้า ความหวั่นไหวกำลังมีอิทธิพลดึงดูดให้ช่องว่างลดลงเรื่อยๆจน

กระทั่งในที่สุดมันก็ไม่มีเหลือเมื่อแจบอมประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับปากอิ่มที่ยังแตกแห้ง และแจบอมก็เติมความชุ่ม

ชื้นด้วยจูบของเขา

            ท้ายทอยถูกบังคับให้แหงนรับปลายลิ้นที่สอดลึกเข้าไป มันนุ่มนวลและอ่อนหวานจนจินยองแทบละลาย เขา

เผยอปากรับเมื่อแจบอมคลุกเคล้าคลอเคลียลิ้นนุ่มให้เผลอไผลตอบรับ มือซนลูบไล้เนื้อตัวอุ่นพลางดึงเข้าหาก่อนสอด

เข้าไปในเนื้อผ้าเพื่อจะสัมผัสเนื้อเนียนที่แจบอมเฝ้าคิดถึงมาตลอดทั้งวัน


           “อืมม อย่า”


           จินยองรีบวางมือไปบนมือของแจบอมที่กำลังจะถอดเสื้อของเขาทั้งที่ยังจูบติดพัน


           “ทำไม”


           แจบอมถามเมื่อเขายอมผละปลายลิ้นออกแต่ก็ยังพรมจูบไปตามกรอบหน้า


           “คุณถอดเสื้อผมออกและเพิ่งจะใส่คืนให้ แล้วนี่คุณยังจะถอดมันออกอีกหรือ”


           “ก็มันคนละเรื่องกันนี่”


           คราวนี้แจบอมเถียงบ้าง


           “ตะกี้ถอดออกเพื่อจะเช็ดตัวลดไข้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่”


           หยอกเย้าจนใบหน้าเนียนของจินยองขึ้นสีแดงก่ำ จินยองโทษไปที่พิษไข้ที่ยังรุมเร้าไม่ใช่เพราะเขาเขินหรอกนะ


           “น่านะ อย่าดื้อเลย”


           กระซิบอยู่ตรงข้างหูอย่างออดอ้อนจนจินยองหน้ามืดหลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้เลยว่าแจบอมจัดการอย่างไรเพราะกว่า

จะรู้สึกตัวเขาก็สัมผัสลงไปกับที่นอนนุ่มด้วยเนื้อกายล้วนๆโดยมีมีร่างเฟิร์มของแจบอมที่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าล้มลงมาทาบทับ


           แจบอมพรมจูบไปทั่วตัวแม้แต่ปลายเท้า เขาสัมผัสไปทุกสัดส่วนอย่างอ่อนหวานแต่ก็แฝงไปด้วยความกระหาย

ความหนาวเย็นจากพิษไข้ของจินยองกลับกลายเป็นความร้อนวูบวาบไปทุกจุดที่แจบอมสัมผัส


           “เจ็บตรงไหน ตรงนี้หรือเปล่า”


           รอยฟันของแจบอมที่ยังทิ้งไว้ถูกจูบและเม้มด้วยริมฝีปากราวกับจะล้างความรุนแรงที่เคยกระทำ จินยองหลับตา

พริ้มพลางโอบกอดร่างแกร่งอย่างลืมตัว


           “อา แจบอม”


           สองมือลูบไล้เลื่อนต่ำไปตามร่องลึกกดเบียดเข้าไปเปิดทาง จินยองสะท้านไปทั้งตัวเมื่อนิ้วนั้นวนเวียนนวดเฟ้น

เค้นคลึงเพื่อให้เขาพร้อมถึงที่สุดก่อนที่แจบอมจะดันกายเข้าหา ความอุ่นร้อนคับแน่นเรียกความปรารถนาในตัวอีกฝ่ายจน

ต้องส่งเสียงครางหวานลอดริมฝีปากออกมา


           “แจบอม แจบอม”


           จะเรียกว่าหลงก็ได้ ถ้าเขาจะใช้คำนั้น ตอนนี้แจบอมไร้ซึ่งคำพูดใดๆอีกแล้วเมื่อเขากำลังถลำลึกไปกับร่างกายนุ่ม

ที่ขยับรับการมาเยือนของเขา เรียวขาเล็กยกพาดอยู่บนบ่าขณะที่เขาขยับเอวเข้าหาจนลึกสุดโคน สัมผัสเสียดสีภายใน

กำลังทำให้แจบอมต้องส่งเสียงออกมาบ้าง


           “จินยอง โอ หวานเหลือเกิน”


           กดน้ำหนักลงไปจนกระทั่งใบหน้าใกล้ชิดอีกครั้ง ต่างปรือตามองซึ่งกันด้วยความต้องการไม่หยุดยั้ง แรงดึงดูดที่

มีมากล้นจนไม่อาจห้ามใจอยู่ เมื่อแจบอมกำลังจูงมือให้จินยองก้าวตามไปแตะห้วงหฤหรรษ์


           ในตอนนี้หัวสมองของจินยองไม่มีอะไรอีกแล้วนอกจากเขากำลังตกหลุมแห่งความร้อนแรงของ

อิมแจบอม




TBC



วันนี้วันบีเนียร์แห่งชาติ อิอิ ฟินเฟร่ออออ

 
           

[attachment deleted by admin]

[toto2you]

งื้อ~ สนุกมากเลย ปกติไท่ค่อยชอบอ่านอะไรที่น่าจะมีแววดราม่าเลยนะ แต่เรื่องนี้เขียนได้ดีจังค่ะ กระชับไม่เยิ่นเย้อ ดำเนินเรื่องได้ไวดี แต่ก็ไม่สะดุดกับความสัมพันธ์ของตัวละคร
คาแร็คเตอร์อิมแจบอมกับปาร์คจินยองคือเหมาะมากอ่ะ อ่านแล้วฟินดีแท้ ยิ่งมาอ่านวันนี้ที่เพิ่งฟินกับคู่นี้ยิ่งอินหนักเข้าไปใหญ่ 5555 ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆนะคะ จะคอยติดตามอ่านเรื่อยๆนะคะ ^^

[nunda]

ปกติจะไม่อ่านอะไรที่มันเกาหลีๆอ่ะ ไม่ค่อยอิน 555
แต่เรื่องนี้สนุกดีค่ะ ติดตามจ้าาาาา
เป็นกำลังใจให้คุณBeloveค่ะ ^^

[Apg]

โอยยยยน่ารักหวานเวอร์ ลดฐิถิแลีวเปิดใจหากันนะ

[KaewGurlie]

ถึงกับป่วยเลยทีเดียว เกือบจะดีแล้วค่ะคุณอิมเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ป้อนข้างป้อนยา อ่อนโยนขึ้นเยอะมากแต่ไหงช่วยลดไข้ให้ขนาดนั้นคะ ช่วยขับเหงื่อแบบนี้จะได้หายเร็วๆ ใช่ไหมคะ ความแค้นเริ่มลดลงแล้วเนอะจุดนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่าต่างฝ่ายต่างมีความต้องการ แล้วก็รู้สึกดีต่อกันมากขึ้นทุกทีๆ อาจจะยังใช้คำว่ารักไม่ได้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้รู้สึกอะไร

[Belove]

                                                             เล่นกับไฟ

                                                             บทที่ 15.1


           คืนนี้เป็นคืนที่สองแล้วที่ปาร์คจินยองต้องมาอาศัยอยู่ในห้องนอนของอิมแจบอมประธานกลุ่มธุรกิจตระกูลอิม มัน

กลายเป็นความคุ้นชินเมื่อเขาลืมตาตื่นมาแล้วพบตนเองนอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของแจบอม                                                                                                                                                                                                                                                               
            จินยองลอบมองใบหน้าที่ยังหลับอยู่ ราวกับสิงโตที่กำลังหลับใหลหลังจากได้กินเหยื่ออันโอชะ หน้าหวานเม้มริม

ฝีปากอย่างนึกเจ็บใจเมื่อตนเองกลายเป็นเหยื่อตัวนั้น


           เหยื่อที่เดินมาให้สิงโตขย้ำด้วยตนเอง


           เหยื่อที่ติดใจในคมเขี้ยวจนยากจะถอนตัว


           ขยับกายเบาๆด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะตื่น แต่แล้ววงแขนที่พาดอยู่บนลำตัวก็กลับกอดรัดเขาไว้จนจินยองต้องซุก

กายอยู่ในอ้อมอกอีกครั้ง


           “จะรีบตื่นไปไหน ยังเช้าอยู่เลย”


           ทั้งที่ยังหลับตาแต่น้ำเสียงของอิมแจบอมกลับไม่ได้งัวเงียสักนิด จินยองมองอย่างหมั่นไส้พลางใช้ปลายนิ้วหยิก

ไปที่ลอนหน้าท้องแข็งนั่นจนแจบอมต้องยอมลืมตาในที่สุด


           “กล้าลงมือทำร้ายฉันงั้นหรือ”


           น้ำเสียงดุแต่ตรงข้ามกับดวงตาที่มองมา มันวิบๆวับๆจนจินยองใจสั่น


           “คุณเองก็ทำร้ายผมตั้งหลายครั้ง”


           ตอบโต้ด้วยน้ำเสียงแง่งอนอย่างไม่รู้ตัว แจบอมกลั้นยิ้มจนเกือบไม่อยู่


           “อ้าว งั้นหรือ งั้นฉันก็เข้าใจผิดสินะ ที่นายร้องเรียกชื่อฉันทั้งคืนนั่นก็เพราะเจ็บเหรอ งั้นฉันก็ขอโทษก็แล้วกันที่

ทำให้นายต้องร้องทั้งคืน”


           “บ้า คุณมันบ้า”


           จินยองหน้าร้อนเห่อ เขาทุบแผ่นอกของแจบอมดังพลั่กก่อนจะชิงก้าวลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ร่างเพรียวเข้าไปยืนสำรวจตัวเองจากกระจกที่สะท้อนกลับมา


           ร่องรอยสีกุหลาบยังคงทิ้งไว้กระจายอยู่ทั้งตัว แต่เมื่อนึกถึงที่มาที่แสนจะรัญจวนจินยองก็เผลอยิ้มออกมา แต่

พอได้สบตากับตัวเองเขาก็ถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม


           อย่าลืมว่าที่บุกมาเล่นกับไฟเพราะเหตุใด


           ดวงตาหวานพลันอ่อนแสงลง ดวงตาแดงเรื่ออย่างเจ็บใจเมื่อต้องยอมรับกับตัวเอง


           เขากำลังหลงรักลูกชายของคนที่ทำร้ายครอบครัวของเขา


           “มันเป็นไปไม่ได้ปาร์คจินยอง อย่าลืมสิว่าใครที่ทำให้ครอบครัวเราต้องแตกแยก ใครกันที่ทำให้เราต้องกลายเป็น

เด็กกำพร้า”


           น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงมาจากความสับสนที่ต้องต่อสู้กับความคิดของตัวเอง จินยองยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะ

เตือนตัวเองให้เลิกอ่อนแอ เขาเปิดสายน้ำให้ไหลผ่านจนกระทั่งแจ่มใสขึ้นบ้างจึงได้คว้าผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมมาใส่แล้ว

ก้าวออกจากห้องน้ำ

           ก้าวออกมาเพื่อจะพบกับแม่บ้านยูริที่เข้ามาถึงภายในห้องของอิมแจบอม คิ้วโก่งของจินยองขมวดลงอย่างไม่

ตั้งใจ


           “คุณยูริ”


           ท่าทางเฉยชาแต่ตวัดสายตามองอย่างดูถูกดูแคลนของยูริทำให้ความไม่พอใจฉายอยู่บนใบหน้าหวานแวบหนึ่ง

จินยองพยายามควบคุมอารมณ์ให้กลับมานิ่งอย่างยากเย็น


           “วันนี้คุณชายต้องไปงานเลี้ยงที่สมาคมหอการค้า ดิฉันจะจัดชุดให้...”


           “ไม่ต้องหรอกยูริ”


           อิมแจบอมขัดขึ้นจนยูริชะงัก


           “ทำไมล่ะคะ มันเป็นหน้าที่ของดิฉัน”


           “คุณยูริงานหนักอยู่แล้วที่ต้องดูแลบ้านหลังนี้ ต่อจากนี้ไปให้คุณครูจินยองมาแบ่งเบาภาระบ้าง ให้เขาเป็นคนจัด

เสื้อผ้าให้ฉัน”


           “อะไรนะ!”


           จินยองร้องเสียงหลง


           “ผมเนี่ยนะต้องจัดเสื้อผ้าให้คุณ”


           บ้าไปแล้ว แจบอมต้องบ้าแน่ๆ แต่ใบหน้าดุไม่ได้ดูเหมือนพูดเล่นสักนิด และนั่นยิ่งทำให้ยูริหน้าตึงขึ้นเรื่อยๆ


           “รวมถึงดูแลฉันจนกว่าจะออกไปทำงาน เข้าใจไหมคุณครูปาร์คจินยอง”


           กองไฟที่เกิดขึ้นกองใหม่คือไฟในดวงตาของยูริที่ไม่รู้ว่าแจบอมจะสังเกตเห็นหรือเปล่า แต่จินยองมองเห็น ยูริ

ตวัดสายตาใส่ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง จินยองได้แต่ลอบถอนหายใจเมื่อรู้สึกว่าจะมีศัตรูคนใหม่โดย

ไม่ทันตั้งตัว


           “ยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ ไปเตรียมบีบยาสีฟันใส่แปรงให้ฉันสิ”


           “หือ นั่นก็ต้องทำรึไง มือคุณพิการเหรอถึงทำเองไม่ได้”


           จินยองส่งเสียงเอะอะเมื่อได้ยินหน้าที่ใหม่ของตัวเอง แจบอมกดยิ้มก่อนจะให้คำตอบอย่างชัดแจ้ง


           “นายต้องทำเพราะฉันสั่ง เพราะงั้นรีบไปจัดการได้แล้ว”


           จินยองได้แต่บ่นเบาๆเมื่อจำใจกระแทกเท้าเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่รู้เลยว่าแจบอมถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

เบาๆเมื่อเห็นท่าทางหัวเสียของจินยอง


           ความจริงการแหย่ให้จินยองหัวเสียก็สนุกดี




        TBC   

[prajan]

  ตามเรื่องนี้อยู่เข้าแท๊กบีเนียร์มาดูทุกวันเลยว่าไรท์มาอัพหรือยัง งานดีที่สุดฮ่ะไรท์ มาอัพต่อไวๆ น้าาา

[lizzii]

คุณยูริก็แอบชอบแจบอมเหมือนกันเหรอ???

[nunda]

น่ารักอ่ะ แต่เดี๋ยวต้องดราม่าแน่ๆ T__T

[Belove]

                                                      เล่นกับไฟ

                                                      บทที่ 15.2
       
            ร่างสูงเดินตามเข้าไปในห้องน้ำ มองเห็นจินยองกำลังบีบยาสีฟันใส่แปรงให้เขาด้วยสีหน้างอง้ำ


           “เช้าๆอย่างนี้จะทำหน้างอทำไม ยิ้มให้ฉันหน่อยสิ”


           จินยองเลยหันหน้ามาหาแล้วแยกเขี้ยวใส่ แจบอมถึงกับหัวเราะอยู่ในลำคอก่อนรับแปรงสีฟันมาจากจินยองที่

ตวัดสายตาค้อนแล้วรีบเดินหนีออกไป


           ไม่อยากจะคิดเลย


           การที่ต้องมายืนจัดเนคไทน์ให้อิมแจบอมช่างเป็นอะไรที่ชวนให้ขัดเขิน ยิ่งสายตาที่มองมาแม้จะไม่ได้แสดง

ความรู้สึกมากนักแต่มันก็ทำให้จินยองถึงกับหลบสายตา

           ก็ดูแต่ละอย่างที่สั่งให้เขาทำสิ ทั้งบีบยาสีฟัน ทั้งเลือกเสื้อผ้าและยังต้องมาช่วยแต่งตัวมันช่างเหมือนสิ่งที่ภรรยา

ทำให้สามีทั้งนั้น


           สามีภรรยางั้นหรือ


           เลือดบนใบหน้าวิ่งพล่านร้อนเห่อขณะที่แจบอมยกปลายนิ้วเชยคางให้เขาผินหน้ากลับมาหา


           “จูบฉันด้วย”       


           “มากไปแล้วนะ”


           ประท้วงออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่ใบหน้าจริงจังของแจบอมบอกให้รู้ว่าเขาควรจะทำตามคำสั่งนั้น ใบหน้า

หวานเม้มปากนิ่งก่อนจะยื่นหน้าออกไปจนจมูกชนกับแก้มของแจบอม


           “มั่นใจว่านี่เรียกจูบ”


           คิ้วเข้มเลิกขึ้นราวกับจะล้อเลียนจนจินยองมองตาคว่ำ


           “มากกว่านี้คุณจะได้กำปั้นผมแทนนะ”


           “ก็ลองดูสิ”


           จินยองมองอย่างขัดเคือง กำปั้นเล็กส่งออกไปแต่แจบอมกลับยึดข้อมือเล็กไว้ได้และดึงจินยองเข้าหาตัวพลาง

โอบเอวค่อดไว้ เขาเป็นฝ่ายจูบที่ปากแดงฉ่ำด้วยความรวดเร็ว จินยองได้แต่ยืนนิ่งให้แจบอมได้ตักตวงความหวานจน

กระทั่งแจบอมยอมปล่อยและมองสบตาด้วยนัยน์ตาที่ชวนให้จินยองหวั่นไหว


           “เย็นนี้ฉันจะรีบกลับมากินอาหารเย็นกับนาย”


           “คุณต้องไปงานเลี้ยงที่หอการค้า...”


           “ไม่สำคัญเท่าอาหารเย็นกับนาย รอฉันนะจินยอง”


           ปลายเสียงทอดหวานเกินไป คราวนี้หัวใจของจินยองเต้นจนแทบจะหลุดออกนอกอกเมื่อแจบอม

หอมเขาที่หน้าผากอย่างอ่อนโยนอีกครั้งจึงได้เดินออกไปนอกห้อง ทิ้งให้จินยองหมดแรงจนต้องทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแล้ว

ยกมือกุมหน้าอกข้างซ้ายเพื่อจะห้ามให้มันหายสั่น


            อ่อนโยนเกินไป

           อ่อนหวานเกินไป


          ไฟร้อนของแจบอมกำลังทำลายกำแพงของเขาลงจนเกือบจะไม่มีเหลือ จนจินยองต้องคิดหาหนทางสร้างมันขึ้น

มาใหม่

          ลุกขึ้นไปที่ระเบียงเพื่อมองรถยนต์ของประธานตระกูลอิมกำลังแล่นออกไปจากรั้วบ้านไกลลิบ  จินยองรีบเดินกลับ

มาค้นกระเป๋าเดินทางของเขาที่มีโทรศัพท์เครื่องเก่าคร่ำคร่าที่ซุกอยู่ซอกมุมหนึ่งออกมาทันที เมื่อกดโทรออกรออยู่ไม่

นานปลายทางก็รับสาย


         “จินยอง นี่นายเป็นไงบ้าง”


         แจ็คสันเพื่อนสนิทรีบพูดออกมาอย่างตื่นเต้น จินยองดีใจเหลือเกินที่เขาติดต่อกับโลกภายนอกได้อีกครั้ง


         “สบายดี นายล่ะแจ๊คสัน”


         “เฮ้ย เราเก่งอยู่แล้ว”


          เมื่อได้ยินเสียงสดใสของแจ็คสันจินยองก็สบายใจขึ้นมาก แต่เวลาไม่มากพอที่จะคุยกันมากกว่านี้


           “เหตุการณ์เป็นไงบ้าง”


           “ไอ้นายอิมแจบอมอะไรนั่นเข้าเทคโอเวอร์บริษัทขนาดกลางอีกสองบริษัท แต่ที่น่าแปลกคือทั้งสองบริษัทเจ้า

ของน่ะเคยข้องเกี่ยวกับตระกูลอิมตั้งแต่รุ่นพ่อแล้วแยกตัวออกมา คล้ายกับว่านายอิมแจบอมกำลังตามเก็บงานเลยนะ แต่

ที่แปลกกว่าคือการประชุมวิสามัญผู้ถือหุ้นครั้งก่อน ตัวแทนของอิมแจบอมมันมาซักถามเรื่องความไม่โปร่งใสจนกลายเป็น

ว่าหุ้นของบริษัทนั้นมันตกฮวบๆ”


            จินยองฟังอย่างประหลาดใจ ในฐานะนักข่าวเศรษฐกิจการกระทำดังกล่าวมันคล้ายกับการเข้าไปแทรกแซง

ข้อมูลของบริษัทเพื่อตีแผ่ความเน่าเหม็นขององค์กร แล้วอะไรคือจุดมุ่งหมายที่อิมแจบอมต้องการกันเล่า


           “จินยอง นายต้องระวังตัว รู้ใช่ไหมว่าเราเป็นห่วงนายมาก”


          แจ็คสันเอ่ยด้วยเสียงร้อนรนจนจินยองต้องลอบถอนใจ


           “เรารู้แจ็คสัน เราจะระวังตัว แค่นี้ก่อนนะเราต้องวางแล้ว”


            “เดี๋ยวสิ จินยอง จินยอง”


              สัญญาณที่ตัดลงไปทำให้แจ๊คสันนึกเป็นห่วงเพื่อนสนิทขึ้นมาจับใจ จินยองห่างหายกับการติดต่อไปเกือบ

เดือนจนเขาต้องสืบหาวิธีเข้าไปในบ้านของตระกูลอิมแม้ว่ามันจะยากเย็น จินยองส่งข้อมูลมาให้เขาเพียงแค่เด็กน้อยคน

หนึ่งที่เข้ามาในกลุ่มทางเฟสบุ๊คด้วยโค้ดลับที่มีเพียงเขาและจินยองเท่านั้นที่รู้ แต่ดูเหมือนแจ็คสันก็ยังไม่ได้ข้อมูลอันใด

เพิ่มเติมนอกจากความผูกพันกับเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยเห็นแม้แต่รูปถ่าย

             เขาหาข้อมูลจากเด็กคนนั้นจนรู้ว่าบ้านที่กินพื้นที่บริเวณกว้างจะมีบริษัทรับจัดสวนเข้าไปดูแลต้นไม้สัปดาห์จะ

สองถึงสามครั้ง ทำให้แจ๊คสันแอบไปสมัครงานเพื่อแฝงตัวเข้าไปได้ในที่สุด


            “ฉันเข้าใกล้นายได้มากขึ้นแล้วนะจินยอง”


             พึมพำอย่างเป็นห่วงขณะลุกขึ้นแต่งตัวด้วยชุดพนักงานดูแลต้นไม้ แต่สิ่งหนึ่งที่แจ๊คสันไม่เข้าใจคือสิ่งที่เริ่มเข้า

มารบกวนจิตใจของเขาเมื่อไม่นานมานี้

              เด็กผู้ชายรูปร่างผอมแต่มีใบหน้าน่ารักราวกับเด็กผู้หญิงที่ต้องทรงตัวอยู่บนรถเข็นไฟฟ้าตลอดเวลานั่นเองที่

ทำให้แจ็คสันเป็นเช่นนั้น

              ภาพความพยายามในการลุกขึ้นยืนแล้วล้มลงไปทำให้แจ๊คสันสงสารตั้งแต่แรกเจอ และยิ่งได้พูดคุยเขาก็รู้ว่า

จิตใจของเด็กคนนั้นช่างบอบบางเหลือเกินทั้งที่เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนั้นเป็นใครและอยู่ในบ้านหลังใหญ่ในฐานะ

อะไร

             มันน่าทะนุถนอมราวกับแก้วเจียรนัยที่ต้องคอยประคับประคองไว้

            บางทีการลอบเข้าไปในบ้านตระกูลอิมอาจจะมีจุดประสงค์อื่นนอกจากตามหาปาร์คจินยอง

            แจ็คสันนึกถึงความรู้สึกในวันที่เขาล้มลงไปจนกระทั่งประทับรอยจูบลงบนปากเล็กนั่น
           

             รอก่อนนะเจ้าตัวเล็กบนรถเข็น วันนี้ฉันจะไปช่วยนายหัดเดินแล้ว




TBC

[prajan]

  เขินแทนจินยองงี่   :pig4:ที่อัพค่ะ

[nunda]

อยากให้หวานกันอีกหลายๆตอน ก่อนดราม่า ได้ไหมค๊าาาา (T_T)

[KaewGurlie]

กำแพงไม่มีเหลือแล้วหล่ะค่ะ วิธีการก่อกำแพงขึ้นมาใหม่คือการสืบข้อมูลแทนเนอะจินยอง คุณยูรอนี่แอบรักคุณแจบอมอยู่เหรอคะงานนี้จะออกฤทธิ์กับจินยองคงจะยาก เพราะคุณแจบอมเลื่อนฐานะจากคุณครูมาเป็นผู้ช่วยไปแล้วนะคะ นอนก็นอนห้องเดียวกัน ข้าวยังต้องรอกินพร้อมกันเลย ส่วนแจ็คสันไม่รู้ว่าแบมคือเด็กที่คุยในแชทแต่ชอบน้องแล้วใช่ไหมหล่ะ จะได้ตัดใจจาหจินยองเนอะ

[lizzii]

เผลอใจไปแล้วสินะจินยอง

[Belove]

                                                   เล่นกับไฟ

                                                    บทที่ 16


           “พอแค่นี้ก่อนนะครับแบมแบมเดี๋ยวจะปวดหัวไปยิ่งกว่านี้”


           คุณครูปาร์คจินยองเอ่ยปากพร้อมรอยยิ้มให้กับหนุ่มน้อยที่นั่งหน้ามุ่ยเพราะโจทย์เลขที่แก้ปัญหาไม่ได้เสียที


           “เฮ้อ สมองเกือบระเบิดแน่ะ ขอบคุณนะครับที่เว้นช่วงให้ผมบ้าง ว่าแต่ช่วงนี้พี่ชายยังทำให้ครูลำบากใจอีกหรือ

เปล่าครับ”


           “แบมแบม”


           ประโยคล้อเลียนพร้อมหลิ่วตาทำให้จินยองหน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูทันที แบมแบมถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อเห็น

คุณครูของเขาเขินจัด


           “ไม่ล้อครูแล้วก็ได้ งั้นผมลงไปในสวนนะ”


           แบมแบมบังคับรถเข็นให้ตรงลิ่วไปที่สนามหน้ากลางสวนสวย เขาเห็นหวังเจียเอ๋อร์กำลังใช้กรรไกรแต่งกิ่งไม้อยู่

มุมหนึ่งแบมแบมจึงตรงเข้าไปหา


           “หวังเจียเอ๋อร์”


           “อ้าว คุณ”


           แจ็คสันหันมามองแล้วยิ้มตอบกลับพลางเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจก็หันกลับและเดินตามหนุ่ม

น้อยบนรถเข็นไปที่สนามหญ้า


           “เดินได้หรือยัง”


           “มันไม่ง่ายสักหน่อย”


           แบมแบมถอนหายใจจนแจ็คสันต้องยิ้มปลอบโยน


           “ไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากหรอก วันนี้ผมจะช่วยให้คุณยืนได้นะ”


           แจ็คสันส่งมือไปให้แบมแบมจับแล้วดึงให้แบมแบมลุกขึ้นยืน แบมแบมทำตามอย่างกล้าๆกลัวๆ เมื่อเท้าได้สัมผัส

พื้นเขาก็นึกกลัวว่าจะร่วงลงไป แต่แจ็คสันไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นเมื่อแจ็คสันใช้ท่อนแขนโอบกอดแบมแบมเอาไว้แนบ

อก


           “เอ่อ...”


           ใกล้ชิดเสียจนใบหน้าร้อนเห่อไปหมด แบมแบมได้แต่ก้มหน้าหลบตาแจ็คสัน


           “ขอบคุณ”


           “ด้วยความยินดี ว่าแต่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยหนุ่มน้อย”


           “....แบมแบม ผมชื่อแบมแบม....”


           คำตอบนั้นทำให้แจ็คสันชะงัก คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อจ้องมองแบมแบมอย่างแปลกใจ


           “คุณ...คือแบมแบม”


           แจ็คสันกำลังสงสัยว่าชื่อแบมแบมนั้นจะใช่ชื่อเดียวกับนามแฝงที่แชทคุยกับเขาหรือเปล่า เพียงแค่ชื่อนั้นคือ

2Bam


           “นี่มีญาติพี่น้องเป็นเด็กผู้หญิงใส่แว่นถักเปียไหม”


           เพราะคำถามทำให้แบมแบมลืมความขัดเขินไปได้ชั่วขณะ เขาเอียงคอมองแจ็คสันด้วยความสงสัย


           “ไม่มีหรอก ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”


           แจ๊คสันรีบส่ายหน้าเพราะยังไม่อยากเปิดเผยความจริงให้มากกว่านี้ แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าคนที่คุยกับเขามา

ตลอดนั้นไม่ใช่เด็กผู้หญิง หากแต่เป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่หน้าตาหวานไม่แพ้ผู้หญิงที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นนี่ต่างหาก


           “ไม่มีอะไรหรอก ผมว่าคุณลองก้าวช้าๆตามผมมาดีกว่านะ”


           แบมแบมคลี่ยิ้มสดใสเมื่อเขาค่อยๆก้าวเดินทีละก้าวโดยมีแจ็คสันคอยช่วยเหลือ








            จินยองใช้เวลาที่ว่างจากการสอนแบมแบมนั่งอ่านจดหมายที่แม่ของเขาเขียนมาถึงประธานอิมคนเก่าตามลำดับ

เวลาที่เขียนไว้ และพยายามเดาเหตุการณ์กับเรื่องที่เกิดขึ้นในวัยเด็ก ในจดหมายแม่ของเขาคร่ำครวญถึงความผิดหวังที่

ตัดสินใจเลือกพ่อของจินยองเป็นคู่ชีวิตแทนที่จะเป็นประธานอิม

            จินยองย้อนนึกไปถึงวันที่เขายังเด็กและได้ยินเสียงถกเถียงกันของผู้ใหญ่ ร่างเล็กของจินยองแอบอยู่ตรงหน้า

ประตูห้องเขาเห็นผู้ชายแปลกหน้ายืนพูดคุยอะไรบางอย่างในขณะที่พ่อของเขามีท่าทีหัวเสียพลางด่าทอชายแปลกหน้า

คนนั้น ส่วนแม่ของเขากำลังยืนร้องไห้อยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง ไม่นานนักผู้ชายคนนั้นก็จากไปด้วยรถยนต์คันใหญ่ เมื่อพ่อ

กับแม่อยู่กันเพียงลำพังเสียงทะเลาะเอะอะโวยวายยิ่งดังลั่น มันรุนแรงเสียจนจินยองในวัยเด็กตกใจและต้องวิ่งหนีไปซุก

ตัวอยู่ใต้โต๊ะและยกมือปิดหูตัวเองไว้ เด็กน้อย  จินยองเผลอหลับไปใต้โต๊ะ พอรู้ตัวอีกทีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อบ้านทั้ง

หลังกลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว

            จินยองร้องไห้อย่างหนักเมื่อนักดับเพลิงอุ้มเขาออกมา ระหว่างทางเขาเห็นศพพ่อและแม่ถูกไฟเผาไหม้อยู่ใน

ห้องรับแขกนั่นเอง เด็กน้อยกลายเป็นเด็กเงียบขรึมเมื่อถูกส่งไปอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนกระทั่งเติบโตขึ้นมา

พร้อมกับปมชีวิตที่ยังไม่มีใครมาไขให้กระจ่างจนกระทั่งวันนี้

               เขารู้แล้วว่าชายแปลกหน้าคนนั้นเป็นใคร เขาคือประธานอิมคนเก่าบิดาของอิมแจบอม คนที่ทำให้พ่อกับ

แม่ทะเลาะกันจนเกิดเรื่องเลวร้ายจนกระทั่งชีวิตของจินยองไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

              แล้วเขาควรจะทำเช่นไรกับผู้สืบทอดอำนาจจากประธานอิมคนเก่าเล่า

              ใบหน้าของอิมแจบอมลอยเด่นขึ้นมาในความเจ็บช้ำของเขา จินยองกำลังใคร่ครวญอะไรบางอย่างก่อนที่เขา

จะตัดสินใจ








           “คุณปาร์คจินยองใช้โทรศัพท์โทรออกอีกครั้งครับเมื่อตอนสายของวันนี้"


           ทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถยนต์ประจำตำแหน่งเพื่อกลับบ้านคนสนิทของเขาก็เอ่ยรายงาน หัวคิ้วของอิมแจบอมจึง

แทบจะชนกัน


           “คราวนี้ตามรอยเบอร์ปลายทางได้หรือเปล่า”


           “ไม่ได้ครับ เวลาที่ใช้โทรน้อยเกินกว่าจะที่ตามรอยเจอไปแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น”


           ลอบถอนหายใจระบายความหงุดหงิดเมื่อยังจับไม่ได้ว่าจินยองกำลังติดต่อใคร มันทำให้ความคลุมเครือยังไม่ถูก

ไขปริศนาให้แตก และแจบอมมั่นใจว่าจินยองปากแข็งเกินกว่าจะสารภาพความจริง

           เขาควรจะทำเช่นไรกับผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้เขากระวนกระวายอยากจะกลับมาเจอหน้า ใบหน้าหวานที่เฝ้าปั่น

ป่วนหัวใจจนเกือบจะนั่งฟังการประชุมไม่จบ

           บางทีเขาอาจจจะต้องแกล้งโง่บ้าง เพื่อจะให้จินยองเผลอไผลเปิดเผยความลับทั้งหมดด้วยตัวเอง แต่ระหว่าง

นั้นแจบอมก็หวั่นใจอยู่ลึกๆ

           หวั่นใจว่าตัวเองอาจจะถลำใจลึกไปกับจินยองโดยถอนตัวไม่ขึ้น


              คิดวนเวียนกลับไปกลับมาจนกระทั่งรถยนต์แล่นมาจอดถึงหน้าบ้าน ร่างสูงสง่าก้าวเดินเข้าไปท่ามกลางการ

ทำความเคารพของคนในบ้าน ไม่นานนักแม่บ้านยูริก็รีบออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าบึ้งตึง


          “คุณครูจินยองล่ะ”


          “อยู่ที่ห้องอาหารค่ะ”


            หล่อนอยากจะฟ้องนักว่าอยู่ๆวันนี้คุณครูจินยองนั่นลงมาก้าวก่ายการทำหน้าที่ตั้งโต๊ะอาหารของหล่อนทั้งที่ไม่

เคยทำมาก่อน และเมื่อหล่อนเอ่ยคำพูดประชดประชันออกไปก็ได้รับคำตอบที่ทำให้คอแข็งกลับมา


            “คุณยูริไม่ได้ยินที่เจ้านายของคุณสั่งไว้หรือครับ เขาสั่งให้ผมดูแลเขาตั้งแต่ตื่นนอนรวมทั้งดูแลเมื่อเขาจะกลับ

มารับประทานอาหารเย็นกับผม”


            “แต่คุณไม่เคยทำ คุณชายชอบอะไรบ้างคุณเองก็ยังไม่รู้แล้วจะมาดูแลคุณชายได้ยังไง”


            หล่อนโต้ตอบเสียงแข็ง แต่รอยยิ้มบาดลึกกลับเกิดขึ้นบนใบหน้าที่สวยยิ่งกว่าสตรีรวมทั้งวาจาเชือดเฉือนจน

ความโกรธแล่นมาเป็นริ้ว


              “อย่างน้อยผมก็รู้ว่า คุณชายของคุณเขาชอบให้ผมอยู่ใกล้ตัวเขา คุณคิดเหมือนผมไหมครับคุณแม่บ้านยูริ”


              ยูริอยากจะส่งเสียงกรีดร้องออกมานักแต่หล่อนก็ต้องอดกลั้นเมื่อคุณหนูแบมแบมบังคับรถเข็นไฟฟ้าเข้ามา

เป็นกองหนุน

             นี่ก็อีกคน

             ยูรินึกเคืองนัก เป็นแค่ลูกเมียน้อยแต่กลับได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากคุณชายอิมและทั้งที่เมื่อก่อนก็รังเกียจ

คุณครูทุกคนที่เข้ามาสอนในบ้าน แต่กับจินยองกลายเป็นสนิทสนมเป็นพวกพ้องเดียวกันและที่สำคัญคือชักจูงคุณครูของ

ตนให้กับพี่ชายอีกต่างหาก

              ได้แต่ทำหน้าบึ้งตึงขณะเดินตามเจ้านายของหล่อนไปยังโต๊ะอาหารที่มีทั้งจินยองและแบมแบมคอยอยู่


             “พี่ชายกลับมาแล้ว”


            เสียงสดใสของน้องชายเอ่ยทักทายรวมทั้งใบหน้าหวานที่เฝ้ากวนใจเขาอยู่ทั้งวันเรียกรอยยิ้มเล็กๆได้บนใบหน้า

ขรึม แจบอมหันไปหายูริแล้วเอ่ยปาก


             “ไปพักผ่อนเถอะยูริ เหนื่อยกับงานบ้านมาทั้งวันแล้วนี่”


              “แต่ว่า...”


             “ไปเถอะครับคุณยูริ เดี๋ยวผมกับครูจะดูแลพี่ชายเอง”


              นั่นแหละยูริถึงได้ยอมกัดฟันเดินออกมาจากห้องอาหารอย่างไม่เต็มใจเหลือเพียงบุคคลทั้งสาม แบมแบมรีบ

เอ่ยปากบอกพี่ชาย


            “ไปนั่งข้างครูสิครับพี่ชาย”


            “แบมแบม”


             จินยองปรามเสียงเบาใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูเมื่อแจบอมเดินอ้อมโต๊ะมาทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างเขา


            “มีอะไรกินบ้างล่ะ”


            เสี้ยวหน้าด้านข้างเหลือบตาขึ้นมองก่อนจะลุกขึ้นตักอาหารใส่จากให้เขา เสียงน้องชายพูดคุยเจื้อยแจ้วทำให้

แจบอมสะท้อนใจ

               จะดีแค่ไหนหากชีวิตจะเป็นเช่นนี้ไปทุกวันเมื่อเขาได้กลับมาเจอปาร์คจินยองคนนี้ที่บ้าน มันเป็นชีวิตแสนสงบ

ที่เขาเฝ้าใฝ่หาไม่ใช่หรือ

              แจบอมถามตัวเองจนกระทั่งมื้ออาหารสิ้นสุดลง






             “คุณ...จะอาบน้ำให้สบายตัวเลยไหมหรือว่าจะพักผ่อนก่อน”


              น้ำเสียงที่ไม่แข็งกระด้างเช่นที่ผ่านมาทำให้แจบอมนึกแปลกใจอยู่ครามครันเมื่อเขาและจินยองอยู่เพียงลำพัง

ในห้องส่วนตัว มือเรียวกำลังปลดเนคไทน์ของเขาออกให้และปลดกระดุมเม็ดบนออกจากลำคอของเขา


               “ทำไมวันนี้พูดดีกับฉันได้ หืม...คุณครูจินยอง”


              คิ้วเข้มยกสูงประกอบคำถามเรียกเลือดมาเลี้ยงบนใบหน้าผู้ถูกถามได้ จินยองกระแทกข้อนิ้วเข้าใส่แผ่นอก

กว้างพลางตวัดหางตาใส่


                “นี่ผมไม่มีอะไรดีเลยใช่ไหมในสายตาของคุณทำดีด้วยกลับถูกกล่าวหาว่าประชดเสียอีก”


                 “คนเราหว่านพืชมันก็ต้องหวังผลอยู่แล้ว หรือนายจะปฏิเสธ”


                “คุณนี่นะหาเรื่องผมอยู่เรื่อย”


                 จินยองสะบัดหน้าเตรียมก้าวหนีแต่เอวของเขากลับถูกคว้าเข้าไปชิดใกล้ คางเรียวถูกล็อคด้วยปลายนิ้วให้

สบตากับดวงตาดุที่วันนี้กลับมองด้วยความรู้สึกล้ำลึกยากจะคาดเดา


                “ถ้านายหยุดขยันสร้างเรื่อง ฉันก็จะหยุดหาเรื่องนาย”


                 “ผมไม่เคยสร้างเรื่องให้คุณมีแต่คุณที่ขยันสงสัยเรื่องไม่เป็นเรื่อง”


                  จินยองตอบโต้อย่างใจเย็น ดวงตาหวานมองตอบอย่างท้าทายยิ่งทำให้ใบหน้าของจินยองเต็มไปด้วยเสน่ห์

เย้ายวน แจบอมอดใจไม่อยู่จนต้องใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปตามกรอบหน้าก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากแดงเรื่อแล้วกดลงไปแผ่ว

เบา


           “จะต้องทำยังไงถึงจะให้คุณเลิกเป็นคนขี้สงสัยเสียที”


           เสียงเบาสั่นพริ้วเมื่อแจบอมโน้มใบหน้าเข้าใกล้ทุกทีจนตอนนี้แทบจะไม่เหลือช่องว่าง กลีบปากของจินยองถูก

จมูกโด่งของแจบอมสัมผัสแผ่วเบา


           “ก็แค่ทำให้ฉันพอใจ”


           เขางับริมฝีปากล่างเข้าไปช้าๆและผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง


           “ส่วนจะทำยังไง ฉันว่านายรู้อยู่แก่ใจแล้วนะปาร์คจินยอง”



TBC

 

[nunda]

เง้อออออ. อดีตรุ่นพ่อแม่ช่างเป็นอะไรที่ทิ่มแทง
ความจริงทั้งหมดจะเป็นไงน๊าาาา

[lizzii]

ถอนหายใจหนักๆ เลย เห้ออออ

[prajan]

 ทิ้งท้ายอย่างฟินเลยค่ะไรท์ อิมแจเข้มสุดๆ

[KaewGurlie]

ต่างคนต่างไม่ไว้ใจกันนะ แต่ใจเนี่ยไปแล้วทั้งคู่เรื่องของพ่อแม่จินยองเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ถึงพ่อแจบอมจะมีส่วนเกี่ยวข้องมันก็ไม่เกี่ยวกับตัวลูกชายไหมอ่ะ ปัญหาโลกแตกมาก ส่วนแจ็คสันตอนนี้ก็รู้แล้วว่าแบมคือคนที่คุยด้วยงานนี้ไม่ง่ายเหมือนกัน ใจเริ่มไปแล้วเหมือนกัน

[เป็ดขี้อาย]

ถนอมๆ บ้างนะบี๋

[angelnan]

เมื่อไหร่จะมาต่อน้า รอนานแล้ว อยากเหนพระเอกรักนายเอกจัง จะเป็นงัยต่อไป อิอิ ชอบแนวนี้จัง ส่วนแม่บ้านแก่แล้ว แต่จะเอา พระเอกทำสามีหรอจ๊ะ

[Belove]

                                               เล่นกับไฟ

                                                 บทที่ 17


          นัยน์ตาดุของอิมแจบอมท้าทายอยู่ในทีเมื่อประสานสายตากันในระยะใกล้ หากเป็นก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่ชั่วโมง

จินยองคงจะสบตาด้วยความหวาดหวั่น หากแต่การตัดสินใจเมื่อรับรู้เรื่องราวในอดีตนั้นทำให้เขาเปลี่ยนไป

          เขาควรจะทำเช่นไรกับบุตรชายของคนที่ทำให้ครอบครัวของเขาพังลง

          อิมแจบอมคือไฟร้อนที่แผดเผาให้เขาหลงไปกับความร้อนแรง ไฟที่จินยองยอมเสี่ยงกระโดดเข้าหา ทำให้เขา

เกือบจะหลงลืมเรื่องราวทุกอย่างที่ตั้งใจไว้หากไม่ยั้งหัวใจไว้ด้วยความแค้น และเพียงสิ่งเดียวที่จะทำลายไฟอย่าง

แจบอมได้ก็คือไฟที่ร้อนแรงกว่า

          จินยองตัดสินใจแล้วว่าเขาจะกลายเป็นกองไฟที่เผาไหม้ผู้ชายตรงหน้าให้เป็นจุล

          แล้วอะไรที่จะร้อนแรงไปกว่าไฟแห่งเสน่หาเล่า

          มันเป็นสิ่งเดียวที่จะล่อหลอกให้ผู้ชายอย่างอิมแจบอมร่วงลงมาสู่หลุมที่เขาต้องการ และเมื่อไหร่ที่แจบอมก้าวลง

สู่หนทางนั้น จินยองก็จะทำให้ผู้ชายตรงหน้ารับรู้ถึงความเจ็บปวด จินยองจะหยิบยื่นมันเข้าไปในหัวใจของผู้ชายตระกูล

อิม

          กลีบปากอิ่มคลี่ออกช้าๆเผยให้เห็นฟันขาวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบขณะที่มือเรียวขยับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของ

แจบอมออกทีละเม็ด จินยองจงใจให้หลังมือสัมผัสไปกับแผงอกแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและเลื่อนสายตามองตามลงไป

เขาเอนกายเข้าไปใกล้พร้อมกับดึงเสื้อเชิ้ตตัวนั้นออกจากแขนของแจบอมแล้วทิ้งลงกับพื้น


         
          “ความพอใจของคุณมันเยอะจนผมอาจจะทำได้ไม่หมด”



          ขยับปลายนิ้วลากไล้ไปตามขอบกางเกงสแล็คเนื้อดีจนมาถึงเข็มขัดหนังที่แจบอมใส่อยู่ จินยองปลดหัวเข็มขัดให้

คลายออกก่อนที่เขาจะรูดซิปกางเกงลงช้าๆ


          “แต่ถ้าผมไม่เริ่มต้นก็คงไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดมันอยู่ตรงไหน”


          เชิดหน้าขึ้นพลางสบตาด้วยความมั่นใจ สองมือของจินยองดึงกางเกงชั้นในสีขาวให้หลุดออกจากท่อนขาแข็งแรง

พร้อมกับกางเกงสีดำ จินยองย่อตัวลงต่ำตามลงไปจนกระทั่งทั้งหมดลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้าและใบหน้าหวานของ

จินยองหยุดอยู่ตรงจุดอ่อนไหวที่กำลังรอให้เขาเอื้อมมือไปสัมผัส

          นิ้วเรียวยาวแตะต้องแผ่วเบาก่อนจะเพิ่มน้ำหนักขึ้นจนกระทั่งยึดโคนไว้ได้ จินยองช้อนสายตาขึ้นมองนัยน์ตาที่

แสดงความสงสัยอยู่ในขณะนี้ เจ้าของร่างสูงฟิตเฟิร์มที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นคงกำลังสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไรกันแน่

จินยองไม่รอให้ความสงสัยเกิดขึ้นนานนักเมื่อใบหน้าหวานโน้มเข้าใกล้และเผยอปากแตะปลายลิ้นลงที่ปลายยอด เขา

ค่อยๆเม้มปากลงช้าๆแล้วลากกลีบปากไปตามความยาวทีละนิดให้มันสัมผัสไปกับความชื้นในช่องปาก ลิ้นเล็กตวัดโลม

เลียหนักเบาอยู่ภายในปลุกให้สิ่งนั้นตื่นจากหลับไหลและผงาดคับแน่นอยู่ในช่องปาก


          “ปาร์คจินยอง รู้ตัวใช่ไหมว่าทำอะไรอยู่!”


          อิมแจบอมก้มหน้ามอง เขาเม้มปากเมื่อกำลังถูกปลุกให้ตื่น ลิ้นเล็กภายในโลมเลียกอบกลืนเข้าไปทีละน้อยและ

ในที่สุดมันก็ผลุบหายเข้าไปทั้งหมด จินยองเม้มปากออกแรงจนแก้มตอบเมื่อเขาลากปากออกมาและขยับใบหน้าเข้า

ออกช้าๆ แจบอมกัดฟันแน่นเมื่อความต้องการของเขากำลังถูกปลุกขึ้นมา เขาถึงกับสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมเส้นเล็กที่อยู่

เอวแล้วกระแทกมันเข้าไปจนถึงลำคอ จินยองทำท่าจะสำลักแต่เขาก็รับมือกับมันได้ หน้าหวานเร่งจังหวะเลื่อนหน้าเข้า

ออกจนรู้สึกได้ว่าท่อนเนื้อในช่องปากได้ตื่นขึ้นมาสมบูรณ์แบบแล้ว

          จินยองคายมันออก เมื่อเหลือบตาขึ้นมองหน้าดุเขาจึงเห็นแจบอมหายใจเร็วขึ้นและมองกลับด้วยความเสียดาย

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นยืนและเขาก็ออกแรงผลักให้อิมแจบอมขยับถอยหลังไปนอนอยู่บนที่นอนกว้าง จินยองดึงกางเกงที่ยัง

ติดอยู่ตรงปลายเท้าให้หลุดออกและเหวี่ยงมันทิ้ง ตอนนี้แจบอมอวดร่างกายหนั่นแน่นสมบูรณ์แบบอยู่กลางเตียง

ตอนนี้แจบอมได้แต่ทอดสายตามองเมื่อจินยองที่ยังคงยืนอยู่ตรงปลายเท้าค่อยๆดึงเสื้อยืดออกผ่านหัว แผ่นอกเรียบ

เนียนขาวผ่องอวดโฉมน่ามองหลังจากนั้นจินยองจึงได้ถอดกางเกงออกจนไม่เหลือสิ่งใดปกปิดเสมอกันกับเขา ดวงตาที่

เคยหวาดหวั่นยามสบตาบัดนี้กลับมองมายังเขาอย่างท้าทาย

          จินยองก้าวขึ้นมาบนเตียงและมาหยุดนั่งอยู่ตรงปลายเท้าของแจบอม มือนุ่มวางลงที่ข้อเท้าทั้งสองข้างพลางลาก

ไล่ลงน้ำหนักขึ้นมาจนถึงต้นขาแข็งแกร่งและบีบเฟ้นอยู่ตรงทางแยก


          “นายกำลังยั่วฉัน”


          แจบอมกัดฟันด้วยความอดทนในขณะที่จินยองเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม


          “ลองดูว่าผมจะยั่วขึ้นหรือเปล่า”


          มือเรียวคว้าท่อนเนื้อที่เขาเพิ่งจะปลุกเร้าจนตอนนี้ชูกายผงาดเป็นเส้นตรงชี้หน้า จินยองขยับกายขึ้นวางเข่าทั้ง

สองคร่อมอยู่กับเอวหนา เขาข่มความอายที่เกิดขึ้นสูดลมหายใจเพิ่มความมั่นใจพร้อมกับกดเอวของตัวเองเพื่อให้ความ

เป็นชายของแจบอมสอดลึกเข้าไปในร่างกายของเขาทีละนิด


          “อื้มมม...”


          จินยองนิ่วหน้าพ่นเสียงครางแผ่ว เขาเองก็ไม่นึกว่าท่อนเนื้อจะเสียดแทงได้ล้ำลึกเช่นนี้ ปลายมนขยับถูไถอยู่

ภายในชนเข้ากับผนังด้านหลัง มันทำให้จินยองถึงกับสะดุ้งเฮือกกับความเสียวซ่านที่พุ่งขึ้นมา ความชื้นฉ่ำหล่อเลี้ยงโอบ

รอบให้เขาได้กดเอวลงมาง่ายขึ้นและในที่สุดจินยองก็ถึงกับเป่าปากเมื่อเขาสามารถนั่งลงบนเอวแกร่งเมื่อเขากลืนมัน

เข้าไปได้จนหมด


          “อือ เสียว”


          หลับตาพริ้มคิ้วโก่งย่นเข้าหากันริมฝีปากสั่นระริกไปด้วยความต้องการ จินยองกดสะโพกลงคลึงเค้นเป็นวงกลมให้

ท่อนเนื้อหมุนคว้างอยู่ภายใน ร่างบางแอ่นกายพลางยกฝ่ามือลูบไล้ตัวเองไปมา แจบอมมองภาพนั้นอย่างหลงใหล

เขายื่นมือเข้าหาแผ่นอกนวลเนียนปัดมือของจินยองออกไปและแทนที่ด้วยมือร้อนของเขา แจบอมขยำมือเข้าใส่ยอดอกสี

สวยที่แสนล่อตา เขาดึงมันด้วยปลายนิ้วสลับกับบีบเค้นจนเป็นรอยมือเรียกเสียงครางอื้ออึงจากร่างเพรียวที่ยังไม่เลิกบด

เบียดสะโพกลงมา ความคับแน่นในช่องทางกำลังบีบเค้นให้เขาทนไม่ไหว

          เลื่อนมือลงมาที่เอวคอดของจินยองและยึดด้วยสองมือของเขา แจบอมออกแรงแค่นิดเดียวเพื่อยกร่างจินยองให้

สูงขึ้นก่อนที่เขาจะรั้งเอวบางให้กระแทกลงมาพร้อมกับที่เขาสวนเอวเข้าใส่จนท่อนเนื้อกระแทกวาบเข้ากับช่องทางคับ

แน่น


          “โอ๊ะ!”


          “อ๊า!”


          อุทานออกมาพร้อมกันกับความแรงกระแทก แต่มันยิ่งดึงความต้องการให้ยิ่งพุ่งพรวด แจบอม กระแทกซ้ำเข้าไป

อีกครั้งจนจินยองบิดกายให้พล่าน มือเรียวดันไว้กับไหล่กว้างของแจบอมเป็นหลักยึดเมื่อจินยองกำลังโยกเอวขึ้นลงรับ

แรงกระแทก ตอนนี้เขาหน้ามืดไปหมดแล้วเมื่อร่างกายกำลังบีบคั้นรุนแรง


          “อา อีกนิดจินยอง นายกำลังจะทำให้ฉันขาดใจ”


          ลมหายใจร้อนผ่าวชนอยู่ตรงหน้าเมื่อจินยองโน้มกายลงไป แจบอมผลักหน้าของเขาให้ตั้งตรงเพื่อที่จะบดเบียด

ริมฝีปากเข้าหา ปลายลิ้นถูกตวัดเกี่ยวพันดูดดุนจนแก้มตอบพร้อมกับที่แจบอมยังคงรัวเอวขึ้นมาและกดเอวจินยองให้เขา

ได้กระหน่ำใส่


           “อื้อ ไม่ไหวแล้ว”


            จินยองคว้าท่อนเนื้อตนเองปลุกปั่นเร็วรี่ ความปวดร้าวบังเกิดไปทั่วตัวก่อนที่เขาพุ่งปล่อยความรู้สึกออกมาจน

เปียกชุ่มมือตนเอง จินยองกลั้นหายใจเมื่อความอัดแน่นทั้งปวงได้ปลดปล่อยจนร่างเบาหวิว ปล่อยให้ช่องทางนั้นตอดรัด

แจบอมจนหน้ามึด


           “ซี้ด เสียวมาก”


          คำรามก้องทั่วห้องเมื่อภายในของจินยองกำลังบีบเค้นยาวนาน แจบอมต้องการจินยองมากเกินกว่าจะหยุดยั้งแล้ว

เขาโอบร่างบางเปลี่ยนท่าให้จินยองนอนคว่ำไปกับเตียงนุ่มแล้วจับท่อนขาของจินยองแยกออกจากกัน แจบอมคุกเข่ายัน

ฝ่ามือคร่อมร่างนั้น เขาใช้ปากงับลงไปที่แผ่นหลังเนียนปราศจากไฝฝ้าทันที


           “อา แจบอม แจบอม”


            จินยองครางไม่เป็นภาษา  เขาซุกหน้าลงกับหมอนสองมือกำผ้าปูที่นอนจนยับย่นเมื่อรู้ได้ว่าตอนนี้แจบอมกำลัง

ลากปลายลิ้นไปทั่วแผ่นหลัง แรงขบเม้มด้วยปากและปลายฟันกำลังปลุกความเสียวสะท้านที่เพิ่งจะหมดไปให้เกิดขึ้นมา

อีกครั้ง

           แจบอมเลื่อนเอวออกมาจนหมิ่นเหม่และดันเอวกลับเข้าไป น้ำรักฉ่ำชื้นทำให้บทรักยิ่งเร่าร้อน เขาออกแรง

กระแทกจนจินยองได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะดังแว่วเข้าหูอย่างน่าอาย กลิ่นคาวของเหงื่อและคราบคาวคละ

คลุ้งทั่วห้องแต่เขาก็หยุดอะไรไม่ได้แล้วเมื่อตอนนี้แจบอมกำลังตกอยู่ในหลุมแห่งไฟที่เขาเป็นคนจุดมันขึ้นมา


             “สุดยอดจริงๆ อา ... จินยอง”


         ได้ยินเสียงเรียกชื่อของเขาดังด้วยเสียงกระเส่าจากเบื้องหลังเมื่อแจบอมกำลังตะกายขั้นสุดท้าย แรงเสียดลึก

ทำให้ร่างกายของจินยองเผลอไผลเช่นกัน เขาโก่งสะโพกยกสูงเพื่อให้ท่อนเนื้อได้สัมผัสเต็มที่ จินยองกัดฟันแน่นอยู่กับ

หมอนเมื่อแจบอมกำลังทำให้เขาปลดปล่อยออกมาเป็นรอบที่สองจนคราวนี้มันเปียกรดอยู่บนที่นอน


          “แจบอม ได้โปรด แรงๆตรงนั้น อะ อ๊า...”


          “โอ จินยอง”


             รอบนี้ร่างกายของจินยองยิ่งบีบรัดหนักกว่าเดิม แจบอมยันกายสูงพลางดันขาของจินยองให้กว้าง เขากลั้นใจ

ซอยเอวถี่ยิบก่อนจะหยุดแช่ค้างในท่วงท่าที่ลึกที่สุดเมื่อเขาฉีดอัดน้ำคาวอยู่ในช่องทางแสนหวานที่กำลังบีบรีดผลผลิต

ของเขาเข้าไปทุกหยาดหยด แจบอมเงยหน้าสูดหายใจถี่ยิบก่อนจะทิ้งกายลงไปบนแผ่นหลังเนียนนุ่ม

             รอจนหายเหนื่อยและร่างกายคลายตัวแจบอมจึงได้ดึงเอวออกมาจนเสียงดังฝุบ จินยองถึงกับใจหายกับความ

โหวงว่างที่เกิดขึ้น แจบอมขยับตัวลงจากร่างนุ่มแล้วจึงพลิกตัวของจินยองให้ตะแคงหันหน้ามาหาเขา

ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อต่างสบตาลึกล้ำ ใบหน้าเหนื่อยอ่อนของจินยองตกอยู่ในอุ้งมือของแจบอมที่ลากปลายนิ้ว

สัมผัสช้าๆ ในหัวสมองของจินยองกำลังว่างเปล่าไปแล้วตอนนี้ เขาลืมคิดไปชั่วขณะถึงจุดประสงค์ที่เขากำลังทำอยู่

มองอย่างค้นคว้าราวกับจะให้มันลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

จินยองเปิดทางรับจุมพิตหวานที่บรรจงแนบลงมา บางทีเขาอยากจะหยุดเวลาไว้เพียงแค่นี้


           “รัก...”


          แจบอมพึมพำไม่ได้ศัพท์เพราะกำลังตวัดปลายลิ้นพัวพัน แต่จินยองก็ไม่ทันได้ถามเมื่อกำลังมัวเมากับจูบนั้นที่

แจบอมกำลังกล่อมให้เขาหลับตาในอ้อมกอด จินยองหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียไออุ่นจากชายที่นอนเคียงข้างยังตาม

ไปในฝันจนเขาไม่อยากจะตื่นขึ้นมารับรู้ความจริงอันโหดร้ายเลย








แจ็คผู้ฆ่ายักษ์  คิดถึงจัง
                                                       
                                                             2Bam ทำไมชอบพูดอะไรให้มันเลี่ยนนะ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ โห เสียใจเลย อุตส่าห์คิดถึง

                                                                                  2Bam รู้แล้วน่า
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ ว่างๆไปเดินเล่นที่ชายหาดกันนะ


แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ เงียบอีกแล้ว ใจคอไม่ดีเลย

                                                          2Bam คงไปด้วยไม่ได้หรอก ไม่อยากให้หวัง
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ ความหวังมันผิดตรงไหน ตราบใดมีความหวังตราบนั้นก็มีกำลังใจ

                                                                   2Bam กลัวเจ็บไง ผิดหวังมันเจ็บนะ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ เชื่อมั่นในตัวผมไหมล่ะ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังหรอกนะ

                                                                              2Bam ขนาดนั้นเชียว

แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ สัญญากับผมว่าจะไปเดินเล่นที่ชายหาดด้วยนะ นะแบม





            หนุ่มน้อยนิ่งงัน แบมแบมจ้องจอโทรศัพท์ ดวงตาหวานครุ่นคิดจนกระทั่งได้ยินเสียงข้อความเตือนอีกครั้ง




แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ นะแบม

                                                                                2Bam ก็ได้ ผมสัญญา





                                                       TBC

[wijii]

เริ่มรักกันแล้วแต่ไม่รู้ตัวทั้งคู่สินะ พอถึงเวลาที่รู้ความสึกดราม่าหนักแน่เลย. ฮืออแจบอมอย่าโกรธจินยองแรงนะ

[nunda]

โฮๆๆๆๆ แค่นึกก็เศร้าแล้ว (T_T)

[เป็ดขี้อาย]

ความจริงใกล้เข้ามาแล้า  ปาดน้ำตารอเลยแล้วกัน

[lizzii]

มีแววน้ำตาท่วมแน่

[KaewGurlie]

จินยองไม่ต้องทำอะไรแล้วแค่นี้แจบอมก็ไปไหนไม่รอดแล้วค่ะ ระวังใจของตัวเองไว้ให้ดีเถอะไฟมันร้อนก็ยังไปยุ่งกับมันผลสุดท้ายก็ไม่พ้นเผาตัวเอง เจ็บกันทั้งคู่ถ้าไม่รู้จักปล่อยวางอดีต ส่วนแจ็คแบมออร่าสีชมพูนี้น้องคิดไปแล้วนะ อยู่ที่แจ็คแล้วแหละว่าหยอดเล่นๆ หรือจริงๆ แล้วก็ชอบแต่เลี่ยนมากจริงๆ ค่ะ 

[Belove]

                                                          เล่นกับไฟ

                                                           บทที่ 18


           “...บอม แจบอม ตื่นได้แล้ว”


           เปลือกตาของอิมแจบอมขยับช้าๆจนมันถูกปิดอีกครั้งด้วยความนุ่มของริมฝีปากเจ้าตัวจึงได้ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา

เต็มที่จนได้เห็นใบหน้าแสนหวานที่คลี่ยิ้มให้เขาอยู่ใกล้ๆ เขากระพริบตาอย่างงงงันเมื่อภาพดังกล่าวราวกับอยู่ในความฝัน


           “คุณกำลังจะไปทำงานสายนะถ้ายังขี้เซาอยู่แบบนี้”


           เสียงหวานทำให้แจบอมรู้ว่านี่คือความจริงเมื่อเห็นกลีบปากสีแดงฉ่ำขยับเคลื่อนไหวตรงหน้า เขาจึงตอกย้ำการ

รับรู้ด้วยการยื่นหน้าเข้าไปจูบที่กลีบปากนั่น


           “ฮื้อ บ้าจริง ปากยังอมขี้ฟันอยู่เลย ลุกไปแปรงฟันเดี๋ยวนี้นะ”


           เสียงกลั้วหัวเราะพลางเบนหน้าหนีสร้างความสดชื่นให้เขาในยามเช้า อิมแจบอมขยับแขนดึงเอวเล็กเข้าหาตัว

พลางส่งเสียงนุ่มอย่างที่ไม่เคยใช้มาก่อน


           “ยังไม่อยากตื่นเลย อยากจะนอนกอดอยู่อย่างนี้”


           “นี่คุณกำลังขี้เกียจไปทำงานใช่ไหม บอกมาตรงๆเลยดีกว่า อย่ามัวงอแงลุกไปอาบน้ำเร็วๆเลยผมเตรียมเสื้อผ้า

ไว้ให้แล้ว”


           จำใจต้องลุกขึ้นตามแรงฉุดที่คนตัวผอมออกแรงจนกระทั่งดึงให้เขาลุกจากเตียงนุ่มจนได้แถมยังรุนหลังให้เขา

ก้าวเข้าไปในห้องน้ำพลางปิดประตูไล่หลัง แจบอมยืนนิ่งอึ้งอยู่หน้ากระจกเมื่ออุปกรณ์ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ให้เขาพรั่ง

พร้อม ไม่ว่าจะเป็นแปรงสีฟันที่มีเนื้อยาสีฟันอยู่ด้านบน โฟมล้างหน้า หรือแม้แต่เครื่องโกนหนวดไฟฟ้า แจบอมเผลอยิ้ม

กับเงาตนเองในกระจก

           การที่มีปาร์คจินยองอยู่ใกล้ๆกำลังสร้างความมีชีวิตชีวาให้เขาเกินกว่าที่คาดไว้

           แจบอมผิวปากอย่างอารมณ์ดีจนกระทั่งเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสดชื่น เขาเห็นจินยองยืนมองเสื้อผ้าที่เตรียม

ไว้ให้อย่างลังเลใจ เมื่อเห็นเขาเดินออกจากห้องน้ำใบหน้าหวานจึงหันมาขอความเห็นจากเขา


           “คุณอยากใส่ชุดไหน ชุดนี้หรือว่าชุดนี้ดี ผมไม่รู้ว่าคุณจะไปที่ไหนบ้างเลยไม่รู้ว่าจะจัดชุดไหนให้ถึงจะเหมาะกับ

งานของคุณ”


           แจบอมเผลอคลี่ยิ้มออกมาอีกแล้ว รู้สึกว่าช่วงนี้เขาจะใช้โควตารอยยิ้มบ่อยเกินความจำเป็น ร่างสูงที่มีเพียง

ผ้าเช็ดตัวห่อกายท่อนล่างเดินตรงเข้ามาโอบเอวบางจากทางด้านหลังแล้วขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่


           “ชุดไหนก็ได้ ฉันไม่ใช่คนเรื่องมากสักหน่อย”


           จินยองหันมาถลึงตาใส่เมื่อสองแขนที่โอบร่างเขาอยู่นั้นทำท่าจะไม่ยอมปล่อย เขาดึงแขนที่แข็งแรงราวกับคีม

เหล็กออกจากตัวอย่างยากเย็นก่อนจะหันมาหาแล้วผลักแผงอกล่ำให้ห่างออกจากตัว


           “อย่ามาทำรุ่มร่ามตอนเช้า รีบแต่งตัวเร็วๆเข้าผมหิวแล้ว”


           “แต่งตัวให้หน่อยสิ”


           “เป็นง่อยหรือไง”


           “แล้วแต่งตัวให้ฉันมันจะยากอะไรนักหนา”


           “คุณนี่มันกวนโมโหเสียจริงๆ”


           ย่นจมูกใส่เมื่ออีกฝ่ายบังคับขู่เข็ญแต่จินยองก็ยอมทำตามจนกระทั่งขยับเนคไทเข้ากับลำคอของแจบอม ตลอด

เวลานั้นดวงตาคมดุมองด้วยนัยน์ตาล้ำลึก จินยองได้แต่ข่มความอายจนกระทั่งใบหน้าแดงก่ำ


           “เสร็จแล้ว พอใจหรือยัง”


           พูดน้ำเสียงกระแทกกระทั้นแต่คราวนี้แจบอมทนได้ เขาไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อส่งมือเข้าประสานกับมือเรียวแล้วดึง

เบาๆให้ก้าวตามไปยังห้องอาหาร




           แบมแบมนั่งรอประจำที่อยู่แล้วที่โต๊ะอาหาร เมื่อเห็นพี่ชายเดินกุมมือมากับคุณครูของตนเขาถึงกับยิ้มแก้มปริและ

หลิ่วตาล้อเลียน


           “นี่ไม่ทะเลาะกันแล้วหรือครับ พี่ชายใช้วิชาอะไรในการเจรจากับครูกันน้อ ครูของผมถึงได้ยอมใจดีด้วยแบบนี้”


           “แบมแบมครับ วันนี้วิชาเลขครูจะให้แบมแบมแก้โจทย์แคลคูลัสสิบข้อ”


           “โอ๊ย ครูคร้าบ กลัวแล้วผมจะหุบปากนั่งกินอาหารเงียบๆไม่ล้อไม่เป็นก้างขวางคอเด็ดขาด”


           ท่าทางของน้องชายที่กำลังล้อเลียนทำให้คนเป็นพี่ชายโคลงศีรษะอย่างระอา เขานึกดีใจที่น้องชายกลับมาเป็น

เด็กหนุ่มที่สดใสอีกครั้งหลังจากกลายเป็นเด็กเจ้าอารมณ์อยู่พักใหญ่ บรรยากาศรื่นรมย์ในยามเช้าทำให้คนที่เดินนำสาว

รับใช้เข้ามาเสิร์ฟอาหารถึงกับชะงัก

           ความริษยาแล่นมาเป็นริ้วเมื่อยูริไม่เคยได้รับโอกาสนั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งที่หล่อนอยู่ในบ้านนี้มาเนิ่นนาน

ตั้งแต่มารดาแท้ๆของอิมแจบอมไปเก็บหล่อนมาเลี้ยงตั้งแต่ตอนที่หล่อนเริ่มโตเป็นสาวและคุณชายอิมยังเป็นเด็ก ยูริเฝ้า

มองคุณชายอิมเติบโตก่อนที่จะไปเรียนต่อที่เมืองนอกและกลับมาเป็นชายหนุ่มที่แสนสง่างาม ยูริเฝ้าซื่อสัตย์และหวังว่า

สักวันหนึ่งคุณชายอิมจะลดตัวลงมองหล่อนบ้างแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้ง

           ที่ผ่านมายูริก็ยังพอมีความหวังเมื่อคุณชายอิมไม่ได้มีสายตามองใคร แต่เมื่อคุณครูคนใหม่ที่ชื่อปาร์คจินยองก้าว

เข้ามาในบ้านทุกอย่างก็พลันเปลี่ยนไป

           ยูริกัดริมฝีปากแทบห้อเลือดเมื่อเห็นภาพความสนิทสนมของคนทั้งสามราวกับจินยองได้ก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง

ของครอบครัวโดยสมบูรณ์แล้ว ความอิจฉาริษยาทำให้หล่อนยืนนิ่งไม่อาจก้าวเข้าไปภายในเพื่อดูแลคุณชายของหล่อน

ได้อย่างทุกวันจนกระทั่งอาหารมื้อเช้าสิ้นสุดลง







           “มื้อเย็นฉันจะไม่กลับมาที่บ้าน”


           อิมแจบอมกล่าวกับเขาเมื่อจินยองเดินมาส่งถึงรถยนต์ที่มีคนขับและบอดี้การ์ดรออยู่แล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นใจของ

จินยองถึงกับกระตุก

           ก็เขาเริ่มคุ้นชินกับการที่มีแจบอมอยู่ใกล้ๆ เพียงแค่อีกฝ่ายจะห่างไปไม่นานแต่มันกลับทำให้หัวใจระส่ำระสาย

เพราะความน้อยใจได้ไม่ยาก


            “งั้นหรือครับ ก็แล้วแต่คุณสิ”


           น้ำเสียงคงแสดงออกถึงอารมณ์ชัดเจนจนแจบอมต้องมองด้วยประกายตาระยับพลางขยับเข้าใกล้และสอดแขน

ไปรอบเอวเพื่อดึงคนที่กำลังงอนเข้าประชิดตัวจนจินยองตกใจกับการกระทำของแจบอมที่แสดงออกโดยไม่สนว่าตอนนี้

ไม่ได้อยู่เพียงลำพังกันแค่สองคน


           “ปล่อยนะ อิมแจบอม นี่เราอยู่ต่อหน้าลูกน้องของคุณนะ”


           เอ็ดเสียงเขียวพลางดึงท่อนแขนออกแต่ไม่สำเร็จ แถมยังทำให้อ้อมกอดยิ่งกระชับจนดิ้นไม่หลุด


           “จะไม่ถามหรือไงว่าฉันจะไปไหน”


           ไม่สนใจที่เขาพูดสักนิดแถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกโด่งเฉียดแก้มของเขาไปอย่างจงใจ

จินยองได้แต่เอียงหน้าหนีด้วยความยากลำบาก


            “ไม่ถาม ทำไมต้องถาม อยากจะไปไหนก็ไปสิ”


           “อยากไปดินเนอร์กับนายไง”


           จินยองชะงัก ดวงตาเรียวเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น เขาหันขวับไปสบตาคมอย่างลืมตัว


           “ว่าไงนะ”


           “เย็นนี้ฉันจะไม่กลับบ้าน เพราะจะรอไปดินเนอร์กับนายข้างนอก”


           เสียงนั้นนุ่มกว่าปกติเรียกเลือดร้อนมาเลี้ยงใบหน้าจนร้อนเห่อไปหมด จินยองเผลอสบตาล้ำลึกคู่นั้นขณะที่

ใบหน้าของแจบอมขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ


           “แต่งตัวหล่อๆแล้วฉันจะให้รถมารับนายตอนเย็นเพื่อออกไปดินเนอร์กับฉัน”


           พูดจบริมฝีปากของเขากับประทับแผ่วบนกลีบปากที่แดงเรื่อที่เขาติดใจ ความหวานยังคงกรุ่นอยู่ในความรู้สึกเมื่อ

แจบอมเพิ่มน้ำหนักรสจูบหนักหน่วงจนส่งลิ้นอุ่นเข้าไปหาเศษหาเลยในโพรงปากหวานที่เปิดรับอย่างลืมตัวว่ากำลังถูกจูบ

ต่อหน้าลูกน้องของอิมแจบอม กว่าแจบอมจะพอใจจินยองก็ถูกจูบจนแทบหมดอากาศหายใจ เมื่อได้สติจินยองก็พูดอะไร

ไม่ออกเมื่อเห็นเหล่าลูกน้องของแจบอมที่ยืนนิ่งต่างพากันกลั้นยิ้มอย่างยากเย็น

           ตัวต้นเหตุก้าวหนีขึ้นรถยนต์อย่างรวดเร็วปล่อยให้จินยองยืนอึ้งหน้าแดงก่ำ เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของ

แม่บ้านยูริที่แอบมองมาจากตัวบ้าน หล่อนซ่อนกายอยู่หลังผ้าม่านผืนหน้าที่ถูกกำไว้แน่นด้วยความเกลียดชัง







           “ครูหายโกรธหายเกลียดพี่ชายแล้วใช่ไหมครับ”


           หลังจากที่จบวิชาสุดท้ายในยามบ่ายแบมแบมก็เอ่ยกับคุณครูของเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จินยองยิ้ม

ตอบอย่างอ่อนโยนระคนเก้อเขิน


           “ทำไมแบมแบมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”


           “ดวงตาของครูมันฟ้องครับ มันบอกว่าครูเองก็กำลังมีใจให้พี่ชาย”


           กล่าวตอบอย่างเด็กแก่แดดจนจินยองนึกขำ แบมแบมขยับเข้าโอบกอดเอวของจินยองพลางเงยหน้าออดอ้อน


           “พี่ชายน่ะใจดีใช่ไหมครับพอเขาถอดหน้ากากผู้นำออกแล้ว ผมอยากให้ครูมองให้เห็นถึงหัวใจของพี่ชายจริงๆ

ไม่ว่าครูจะเข้ามาที่นี่เพื่ออะไรก็ตามแต่ผมอยากให้ครูโยนมันทิ้งแล้วเริ่มต้นใหม่ พี่ชายน่ะรักครูนะครับ”


           “เด็กคนนี้นี่ จะชงพี่ชายตัวเองไปถึงไหนกัน”


           โยกหัวพร้อมหัวเราะอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นพ่อสื่อตัวดีกำลังโน้มน้าวให้เขาเชื่อ อันที่จริงหัวใจของ

จินยองก็อ่อนลงไปเยอะเมื่อแจบอมยอมลงให้เขา


            “แบมแบมพักผ่อนเถอะ ครูขอตัวก่อน”


           “ครูจะรีบไปไหนครับ”


           หนุ่มน้อยถามอย่างสงสัยเพราะทุกวันคุณครูของเขาไม่มีทีท่าตื่นเต้นแบบนี้


           “ครู เอ่อ... จะไปแต่งตัวน่ะสิ ก็พี่ชายตัวดีของแบมแบมเขาจะส่งรถมารับครูไปกินอาหารเย็นข้างนอก”


           “นั่นแน่ะ สวีทนะครู”


           “แบมแบม!”


           จินยองเก็บความเขินไม่อยู่จนแบมแบมหัวเราะลั่น แต่ถึงจะขัดเขินจินยองก็ยังไม่วายห่วง


           “แบมแบมอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมครับถ้าครูไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน”


           “โธ่ครูครับ อย่าเป็นห่วง ผมอยู่คนเดียวจนชินก่อนหน้าที่ครูจะเข้ามาที่นี่เสียอีก และถ้าครูจะไม่อยู่เพราะเรื่องนี้

ด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องเป็นห่วง กรุณาไปเดทกับพี่ชายอย่างสบายใจเถอะครับ”


           คราวนี้จินยองเองก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขาพูดคุยกับแบมแบมอีกครู่หนึ่งจึงเอ่ยลาและก้าวออกมานอกห้อง

เมื่อเดินมาถึงบันไดจินยองก็ต้องชะงักเมื่อเห็นยูริที่ก้าวขึ้นมาพอดี

           อึดอัดเหลือเกินกับสายตาจงเกลียดจงชังคู่นั้น จินยองรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจนไม่น่าเข้าใจแต่เขาก็ต้องฝืน

ยิ้มออกไปด้วยมารยาทในขณะที่ยูริกลับไม่ยอมรักษามารยาทกับเขา


           “คุณยูริ”


           เอ่ยทักทายออกไปเมื่อเจ้าตัวก้าวช้าๆเข้ามาหาและจ้องหน้าเขาด้วยนัยน์ตาอาฆาต


           “เลิกยุ่งกับคุณชายซะ”


           เสียงกร้าวข่มขู่ทำให้จินยองกัดฟัดเชิดหน้าขึ้น  เขาไม่ชอบให้ใครมาพูดเช่นนี้กับเขา


           “ถ้าผมเลิกยุ่งกับเขา แล้วเขาจะเลิกยุ่งกับผมไหมล่ะครับ”


           จินยองกดยิ้มลึกตอบกลับ ยูริยิ่งโกรธจนควันออกหู


           “ช่วยไม่ได้นะครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากจะให้เขามายุ่งสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนคุณชายของคุณยูริยิ่งไล่ก็ยิ่งเกาะ

ติด”


           “ปาร์คจินยอง ฉันขอเตือน ถ้าแกไม่เลิกยุ่งกับคุณชายอิมรับรองว่าแกจะต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม”


           จินยองส่ายหน้าด้วยความระอา แม้จะสงสารที่เดาได้ว่ายูริคงจะคิดเกินเลยกับเจ้านาย แต่ด้วยสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้

กำลังแสดงออกมันทำให้ความสงสารเห็นใจละลายลงไปได้ไม่ยาก

           จินยองก้าวเดินผ่านหน้ายูริไปยังห้องของอิมแจบอมอย่างไม่สนใจอีก จึงไม่เห็นนัยน์ตาโชนแสงด้วยความเกลียด

ชังของยูริ





มีต่ออีกนิด....

[Belove]

ต่่อกันตรงนี้...




แจ็คผู้ฆ่ายักษ์:วันนี้ครูสอนวิชาอะไร

2Bam: สอนเลขอีกแล้ว ไม่เคยทำได้เลย T^T

แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ : นี่ครูคงเก่งเลขล่ะสิ แล้วครูหน้าตาสวยปะล่ะ

2Bam: ทำไม จะจีบหรือไง ครูเป็นผู้ชาย เสียใจด้วยนะ

แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ : ผู้ชายก็จีบได้ถ้าชอบจริงๆอะ ^^

2Bam: ไม่ได้ ครูมีแฟนแล้ว ครูเป็นแฟนพี่ชายเรา

2Bam: แจ็ค

2Bam: แจ็ค เป็นอะไร หายไปไหน

แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: เปล่าๆ แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย เออ ครูของสาวน้อยผมเปียชื่ออะไร

2Bam: ครูชื่อจิน... เดี๋ยวนะ มีคนมาเคาะประตูห้อง

         
           

           วางมือจากการแชทแล้วบังคับรถเข็นเพื่อไปเปิดประตู แบมแบมตกใจเมื่อเห็นลูกน้องตัวใหญ่ของอิมแจบอมมา

ยืนอยู่หน้าประตูห้องทั้งที่คนเหล่านี้แทบจะไม่เคยย่างกรายขึ้นมาชั้นสองถ้าไม่จำเป็น


           “เกิดอะไรขึ้น!”


           “พวกผมมาดูว่าคุณจินยองอยู่กับคุณหนูในห้องหรือเปล่าครับ”


           “ไม่นี่ ผมแยกกับครูตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว มีอะไรกันแน่บอกผมมานะ”


           และแล้วคำตอบก็ทำให้หนุ่มน้อยตกใจแทบสิ้นสติ


           “พวกผมมารับคุณจินยองตามคำสั่งท่านประธานแต่กลับหาตัวคุณจินยองไม่พบ ตอนนี้คุณจินยองหายตัวออกไป

จากบ้านครับคุณหนู”




TBC