ก่อนอ่านช่วยตอบแบบสอบถามด้วยนะคะ
รักฟิคเรื่องนี้ อยากเห็นเป็นรูปเล่มพร้อมตอนพิเศษฟินๆ
ต้องช่วยกันอุดหนุนนะคะ
http://goo.gl/forms/ppy51AfgID
เล่นกับไฟ บทที่ 23
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: ทำอะไรอยู่สาวน้อย
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: แบม อยู่หรือเปล่า
2Bam: ผมไม่ใช่สาวน้อยของคุณ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: หืม พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ นี่มุกหรือเปล่า
2Bam: จะต้องเล่นละครไปอีกนานเท่าไหร่ถึงจะพอใจ หวังเจียเอ๋อร์
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: รู้แล้วสินะ ผมขอโทษ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: แบม แบมแบม ผมไม่เคยคิดจะโกหกคุณเลย
ผมแค่...2Bam: แค่เห็นผมเป็นเครื่องมือสืบข่าวคนที่คุณรักใช่ไหม
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: เรื่องนั้นมันก็ใช่ แต่ว่า...ผมเองก็จริงใจกับคุณนะ
ได้โปรดเข้าใจด้วยเถอะ2Bam: หรือว่าคุณจะเรียกคำว่าจริงใจของคุณเป็นคำว่า เวทนาคนพิการอย่างผมดีล่ะ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: ผมไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงให้คุณเข้าใจ
2Bam: ก็ไม่ต้องอธิบาย ผมเข้าใจกระจ่างแล้ว นี่คงจะเป็น การสื่อสารกันครั้งสุดท้ายของคุณกับผม
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: ไม่สิแบมแบม มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น
ผมไม่ยอมหรอกนะ
2Bam: ฝากบอกคนที่คุณหลงรักด้วยก็แล้วกันถ้าหากเขา อยู่ใกล้ๆคุณ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: คนที่ผมหลงรัก?
2Bam: ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้จักโลกมากขึ้น หวังว่าเขาจะมี ความสุขกับสิ่งที่เขาเลือก
2Bam: ลาก่อนแจ็คสัน ไม่สิ หวังเจียเอ๋อร์
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: เดี๋ยวก่อนแบมแบม แบมแบม!
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง แต่ผมจะรักษาสัญญาของเรา
ผมจะรอไปเดินที่ริมชายหาดชมดวงอาทิตย์ตกน้ำกับคุณ
ไม่มีตัวอักษรตอบกลับบนหน้าจอ รวมถึงไม่มีสัญลักษณ์บอกให้รู้ว่าข้อความสุดท้ายได้ถูกอ่านแล้ว มันทำให้แจ็คสันต้องถอนหายใจออกมา เขาโล่งอกที่จินยองออกมาจากบ้านหลังนั้นตอนที่ไปรับเพื่อนสนิทที่ข้างถนนในตัวเมือง แต่เมื่อแจ็คสันพาจินยองมาที่ห้องพักของเขา สภาพของจินยองยิ่งทำให้แจ็คสันเป็นกังวล จินยองนั่งนิ่งเหม่อลอยราวกับหุ่นพักใหญ่กว่าจะยอมเฉลยเรื่องทั้งหมดให้แจ็คสันฟังว่าแท้จริงแล้วจุดประสงค์ที่เขาเข้าไปในบ้านตระกูลอิมเพื่ออะไร แจ็คสันจึงได้รู้เรื่องราวในอดีตของจินยองที่ไม่เคยปริปากเล่าให้ใครฟัง แจ็คสันแปลกใจที่เขาสงสารทุกฝ่ายไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ทั้งที่เขาควรจะดีใจที่จินยองออกห่างอิมแจบอมเสียได้ แต่เขากลับไม่นึกเช่นนั้น “แบมแบมไม่ตอบกลับมาใช่ไหม” จินยองเอ่ยถาม น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แจ็คสันจับกระแสห่วงใยได้ “ใช่ เขาไม่ตอบ ท่าทางโกรธมาก” ใช่สิ ใครบ้างจะไม่โกรธ จินยองเข้าใจดี โกหกใจตัวเองไม่ได้ว่าเขารู้สึกผิดที่เอ่ยคำพูดบาดหัวใจของแบมแบม “เด็กคนนั้นไม่ผิดอะไร” จินยองพูดพลางก้มหน้าซ่อนความรู้สึกในขณะที่แจ็คสันหันมามองเขา “แบมแบมไม่ผิดอะไร ก็เหมือนนายอิมแจบอมอะไรนั่นก็ไม่ได้ผิดอะไร เรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้นก็เกิดในสมัยพ่อของเขา” จินยองกัดริมฝีปาก จิตใจส่วนลึกบอกเช่นนั้นเหมือนกันแต่เพราะเรื่องราวในอดีตเข้ามายืนขวางจนเขาไม่อาจยอมรับใจตนเอง “นายพูดเหมือนไม่ใช่แจ็คสันที่เราเคยรู้จัก” “นายต่างหากที่เปลี่ยนไป” แจ็คสันท้วง “เราก็แค่ยอมรับความจริงเท่านั้น” ความดื้อดึงทำให้จินยองต่อต้าน เขาขยับเข้าหาแจ็คสันพลางมองด้วยนัยน์ตารั้น “ยอมรับความจริงว่าเรากลับมาแล้ว และถ้าหากนายยังคิดกับเราเหมือนเมื่อก่อน” ร่างโปร่งเบียดกายเข้าหา จินยองแนบไหล่นิ่งเบียดแจ็คสัน เขายกมือวางอยู่บนบ่าแข็งแรงและช้อนตาขึ้นมองท้าทาย “เราก็พร้อมถ้านายต้องการ” สบตากันอย่างค้นคว้า แจ็คสันมองจินยองด้วยความสับสน ใบหน้างดงามอย่างที่เขาเคยวาดฝันบัดนี้อยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว หากอะไรบางอย่างรบกวนอยู่ในส่วนลึกแม้ว่าเขากำลังเลื่อนหน้าเข้าหาและประกบปากของเขาลงไปกับกลีบปากนุ่มที่ไม่ได้ปฏิเสธเมื่อแจ็คสันแตะลิ้นอุ่นลงไป แจ็คสันรั้งเอวจินยองไว้ เขาครองครองริมฝีปากนุ่ม หากแต่ในจินตนาการกลับมีใบหน้าของหนุ่มน้อยคนหนึ่งเข้ามาฉายชัดจนเขาต้องทอดถอนหายใจและผละจากริมฝีปากนั้น แจ็คสันดันหัวไหล่ของจินยองที่สภาพไม่ได้ต่างกันออกห่าง ต่างคนต่างมองอีกฝ่ายด้วยความเข้าใจจิตใจตนเองจนทะลุปรุโปร่ง “ขอโทษ เรา...” “นายไม่ได้ผิดอะไร” จินยองเอ่ยขึ้น เขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับแจ็คสัน จูบนี้ทำให้จินยองไม่อาจปฏิเสธหัวใจตนเองได้อีกต่อไปว่ามันมีผู้ใดถือครองอยู่อย่างถาวร “ขอบใจนะแจ็คสัน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราจริงๆ” แจ็คสันคลี่ยิ้มสดใสอย่างที่เคยทำมาตลอด เขาแนบหน้าผากของเขากับหน้าผากของจินยองก่อนจะหอมแก้มจินยองอีกครั้งเพื่ออำลาความรักของเขาที่หมดลงไปแล้วสำหรับจินยอง ต่อจากนี้จะมีเพียงมิตรภาพของเพื่อนอย่างแท้จริง แจ็คสันรู้ใจตนเองแล้วว่าตอนนี้มันกำลังถูกใครบางคนเข้าครอบครองอยู่ แม้ว่าจินยองจะออกมาจากบ้านหลังใหญ่ของตระกูลอิมได้แล้ว แต่แจ็คสันกลับเสี่ยงที่จะเข้าไปพร้อมกับรถของบริษัทจัดสวนอีกครั้ง เพียงแต่จุดประสงค์ที่เขาเสี่ยงมามันแปรเปลี่ยนไป แจ็คสันก้าวลงจากรถและคว้ากรรไกรแต่งกิ่งต้นไม้อันใหญ่ไปถือไว้ ทำทีเป็นวุ่นวายกับการทำงานเช่นเคยแม้ว่าสายตาจะสอดส่องหาจุดมุ่งหมายจนหงุดหงิดที่ไม่เห็นแม้แต่เงาจนกระทั่งถึงยามบ่ายที่รถจัดสวนใกล้ถึงเวลากลับ เขามองซ้ายขวาก่อนก้าวเดินไปยังบ้านหลังใหญ่ช้าๆ บันไดหน้าบ้านอยู่แค่เอื้อม แจ็คสันตัดสินใจจะก้าวเข้าไป แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดเท้าลงเมื่ออยู่ๆก็มีบอดี้การ์ดหน้าดุกลุ่มหนึ่งจู่โจมล้อมรอบเขา ในที่สุดแจ็คสันก็ประสบความสำเร็จในการบุกถ้ำเสือด้วยการถูกหิ้วปีกให้มานั่งหน้าจ๋อยอยู่ในห้องรับแขก ไม่นานนักก็ปรากฏร่างสูงของเจ้าของบ้านที่แจ็คสันเพิ่งจะเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรก โดยมีรถเข็นไฟฟ้าเคลื่อนที่ตามมาติด “แบมแบม” แจ็คสันยิ้มอย่างดีใจที่เขาได้เห็นหน้าหนุ่มน้อยอีกครั้ง แต่รอยยิ้มก็หดลงเมื่อเห็นแบมแบมหน้าบึ้งใส่เขา อิมแจบอมนั่งลงตรงกันข้าม ใบหน้านิ่งเรียบมองแจ็คสันจนเจ้าตัวหนาวสันหลัง “คุณคงไม่ได้คิดว่าบ้านของผมเป็นห้างสรรพสินค้าให้คุณมาเดินเล่นแน่ๆ” ภาพผู้ชายตรงหน้าสวมกอดจินยองยังคงกรุ่นอยู่จนแจบอมนึกอยากจะหักคอแจ็คสันเล่น เรื่องของจินยองทำให้เขาหงุดหงิดจนไม่อาจไปทำงานได้ และยิ่งสาเหตุหลักลักลอบเข้ามาเช่นนี้ยิ่งทำให้แจบอมอารมณ์เสีย “ใช่ไหมคุณนักข่าวแจ็คสัน” แจ็คสันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ อิมแจบอมเป็นบุคคลลึกลับที่น้อยคนนักจะเคยเห็น ตอนนี้แจ็คสันเข้าใจแล้วว่าทำไมประธานตระกูลอิมจึงเป็นที่เลื่องลือถึงกิตติศัพท์ ก็แค่สบตาดุแจ็คสันยังถึงกับหนาว แต่เขาก็ต้องทำใจดีสู้เสือเมื่อพูดออกไป “ผมแค่จะมา เอ่อ...ผมมาหาแบมแบม ผมมีเรื่องที่ต้องเคลียร์กับแบมแบม” คิ้วเข้มของแจบอมขมวดด้วยความสงสัย เขาหันไปมองน้องชายที่ตอนนี้กระพริบตาปริบๆและเม้มริมฝีปากแน่น “รู้จักเขาด้วยหรือ ทำไมพี่ไม่รู้” แบมแบมมองพี่ชายและแจ็คสันสลับกัน ใจหนึ่งก็ดีใจที่แจ็คสันกล้าเสี่ยงมาหา แต่อีกใจหนึ่งที่อยู่ข้างความขุ่นเคืองก็ยังตามประกบจนหนุ่มน้อยไม่รู้จะเลือกฝั่งไหน “เขาเป็นเพื่อนในเฟส...” แบมแบมยอมเอ่ยความจริงต่อหน้าพี่ชาย “แต่ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นนักข่าวจนกระทั่งพี่ชายบอก เขาปลอมตัวเข้ามาที่นี่เพื่อหาทางเจอคุณครู” หนุ่มน้อยหันขวับไปหาแจ็คสัน ดวงตาเรียวมองแจ็คสันอย่างตัดพ้อ “คุณใช้ผมเป็นเครื่องมือจนได้พบกับครูแล้วนี่ ตอนนี้คุณได้ครูกลับคืนไปแล้ว คุณจะมาที่นี่อีกทำไม หรือว่าจะมาสมน้ำหน้าคนหน้าโง่ที่ให้คุณทั้งคู่รวมหัวกันหลอกใช้ได้” “ผมมาเพื่อขอโทษ ผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นเครื่องมืออะไรทั้งนั้น” วินาทีนี้แจ็คสันลืมไปแล้วว่าเขากำลังพูดต่อหน้าประธานตระกูลอิมที่ยังคงนิ่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แจบอมไม่เคยรู้เลยว่าน้องชายที่อยู่แต่ในบ้านจะรู้จักกับคนอย่างแจ็คสันด้วย และยิ่งไม่นึกว่าผู้ชายตรงหน้าจะกล้าบ้าบิ่นถึงขั้นเสี่ยงเข้ามาเพื่อพบหน้าแบมแบม “อีกอย่างที่ผมอยากพูดคือผมรักคุณ” หากมีเข็มสักเล่มตกลงพื้นก็คงจะได้ยินกันถ้วนหน้าเมื่อตอนนี้ทั้งห้องเงียบกริบ แจบอมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินที่แจ็คสันโพล่งออกมา ส่วนคนถูกบอกรักโดยไม่ทันตั้งตัวกำลังนิ่งอึ้ง แบมแบมเบิกตากว้างอ้าปากค้างจนกระทั่งสมองเริ่มประมวลผลได้แก้มใสก็เริ่มฉีดสีแดงก่ำ “พูดบ้าอะไรแจ็คสัน คนที่คุณรักคือคุณครูต่างหาก ลืมไปแล้วเหรอ” แบมแบมโต้เสียงดังอย่างลืมตัวว่าตนเองก็ยังอยู่ต่อหน้าพี่ชาย ภาพที่แจ็คสันกอดจินยองกลับมารบกวนจิตใจจนดวงตาแดงเรื่อ “ผมรักจินยองแต่ผมก็รักคุณด้วย ก็คุณอยากน่ารักทำไมล่ะ คุณทำให้ผมตกหลุมรักคุณรู้ไหม” “หยุด!”
เสียงเฉียบดังขึ้นจนทั้งคู่สะดุ้ง แจ็คสันและแบมแบมหน้าจ๋อยเมื่อแจบอมมองอย่างคาดคั้น “ไปรักกันตอนไหน แบมแบม ตอบพี่เดี๋ยวนี้” “พี่ชายอะ ผมจะตอบได้ไงเล่า” เขินจนหน้าแดงก่ำ คำบอกรักอย่างไม่มีอ้อมค้อมทำให้แบมแบมทำอะไรไม่ถูกได้แต่หันไปมองแจ็คสันตาเขียวที่ก่อเรื่อง “บ้า ห่ามไม่เข้าเรื่อง” ปากต่อว่าแต่แบมแบมกลับเผลอยิ้มออกมา แจบอมหันขวับไปหาแจ็คสันทันที “คุณบอกว่ารักน้องชายของผม แล้วคุณเอาจินยองไว้ไหน” “จินยองก็อยู่ที่เดิมนั่นแหละครับ” แจ็คสันตอบด้วยความจริงใจ “ผมก็ยังคงรักเขา เพียงแต่ความรักมันเปลี่ยนรูปแบบของมัน ผมกับจินยองเหลือแต่คำว่าเพื่อนเพราะเขาเองก็ตัดใจจากคุณไม่ได้เหมือนกัน” หัวใจของแจบอมกระตุกเมื่อเขาได้ยินคำพูดของแจ็คสัน “จินยองเองก็เสียใจไม่น้อยกว่าคุณหรอกครับคุณอิม เขารักคุณมากเพียงแต่ตอนนี้ยังมีทิฐิค้ำคอเขาอยู่ เพื่อนของผมแบกหน้าเศร้าไปทำงานทุกวันจนผมคิดว่าคุณกับจินยองควรจะปรับความเข้าใจกันได้แล้ว ทำไมต้องห่างกันแบบนี้ทั้งที่รักกันแทบตาย” “เขาเป็นฝ่ายจากไป” “แล้วคุณก็ปล่อยให้จินยองจากไป โอ๊ย...ผมควรจะพูดอะไรกับคุณดีเนี่ย” “แจ็คสัน” แบมแบมปรามเสียงหนักเมื่อเห็นแจ็คสันเริ่มแหย่เสือบาดเจ็บ แจ็คสันเริ่มรู้สึกตัวจึงได้ยิ้มแหยออกมา “ผมแค่อยากให้เพื่อนมีความสุขเสียที ชีวิตของจินยองผ่านความเศร้ามามากพอแล้ว และเผื่อว่าความหวังดีของผมจะทำให้คุณเห็นใจเปิดโอกาสให้ผมได้คบกับแบมแบมน้องชายของคุณ” “ใครจะไปคบกับคุณ พูดดีๆนะ” แบมแบมเอะอะทั้งที่หน้าแดงจัดลามไปถึงใบหู แจบอมรู้ทันทีว่าน้องชายของเขามีใจให้แจ็คสันอยู่ไม่น้อย เขาเองยังไม่รู้ว่าทั้งคู่ไปสนิทสนมกันตอนไหนแต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่แจบอมจะไปล้วงความจริงจากน้องชายภายหลัง หากแต่ตอนนี้เขาต้องจัดการกับไอ้หนุ่มตรงหน้าที่กล้าเหยียบหางเสือเสียก่อน “แบมแบมยังเด็ก” “คุณจะอุ้มแบมแบมไปถึงเมื่อไหร่ล่ะครับ” เพื่อนกัน ปากจัดเหมือนกันไม่มีผิด แจบอมคิดถึงอีกคนที่ช่างสรรหาคำต่อว่ามาเถียงเขา “ก็จนกว่าแบมแบมจะโต” คำตอบกำปั้นทุบดินจากปากแจบอมทำให้แบมแบมหัวเราะคิก ความขุ่นเคืองมลายไปหมดแล้วเมื่อแจ็คสันกล้าหาญถึงกับเสี่ยงมาหาเขาถึงบ้าน แบมแบมเหลือบตามองหน้าเหวอของแจ็คสันเมื่อถูกพี่ชายของเขากวนกลับ “สมน้ำหน้า” “ไม่ช่วยแล้วยังซ้ำเติมอีก” แจ็คสันอวดครวญ เขาตัดสินใจเลื่อนตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นจนแบมแบมตกใจ “แจ็คสัน ทำอะไร!”
“ผมขอแค่โอกาส ขอให้ผมได้ดูแลแบมแบม คุณจะให้โอกาสผมได้ไหม” มีต่ออีกนิด...
หัวข้อ: <<เล่นกับไฟ>> Fic Got7 #BNior #JackBam (อ่าน 90212 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก