เล่นกับไฟ บทที่ 9 ร้ายกาจ!
ดวงตาคู่หวานบอกเขาแบบนั้นเมื่อปาร์คจินยองจ้องมองกลับมา มันทำให้อิมแจบอมนึกสงสารอยู่ไม่น้อย บางทีเขาอาจจะทำเกินเลยกับเรือนร่างงดงามที่ไหวสะท้านอยู่ใต้ล่าง บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงลงมือทำแบบนี้ หากเป็นคนอื่นที่แฝงตัวเข้ามาอิมแจบอมก็แค่บอกลูกน้องให้จัดการโดยไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเสียด้วยซ้ำ แต่สำหรับปาร์คจินยองกลับแตกต่างนอกจากจะยังมีลมหายใจอยู่ก็ยังทำให้เขาอยากจะครอบครองเป็นเจ้าของเสียเหลือเกิน ยิ่งจินยองขัดขืนก็ยิ่งท้าทายและเรียกร้องให้เขาสนใจมันช่างแตกต่างจากคนอื่นๆที่พร้อมจะพลีกายให้ แต่สายตาจงเกลียดจงชังของจินยองปลุกนิสัยนักล่าของเขาขึ้นมาหลังจากมันหลับใหลเนิ่นนาน แต่ยังก่อน ยังไม่ใช่ตอนนี้ที่จะจัดการกับลูกกวางที่หลงมาติดบ่วง อิมแจบอมยังอยากจะรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของจินยองว่ากล้าหาญบุกเข้าถ้ำเสือมาด้วยเหตุใดกันแน่ ร่างสูงจึงลุกขึ้นจากการกดทับมานั่งทอดสายตามองจินยองที่ยันกายลุกนั่งอย่างยากเย็น มือเรียวพยายามดึงเสื้อที่ขาดวิ่นมาบดบังเนื้อตัวแต่ก็ไม่สำเร็จจนต้องสบถออกมาอย่างหงุดหงิด “โธ่โว้ย!”
กลายเป็นว่าแจบอมต้องซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ให้ลึกที่สุดเมื่อเขากำลังจ้องมองใบหน้าแดงก่ำและปากแดงจัดนั่น มันช่างก่อกวนอารมณ์ได้ดีจริงๆ “จะไปไหนก็ไปคุณครูปาร์คจินยอง” คำพูดอย่างไม่ยี่หระยิ่งสร้างความขุ่นมัวให้แก่ปาร์คจินยองเป็นอย่างมาก เจ็บใจตนเองเหลือเกินที่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้จนต้องปลดปล่อยออกมาเพียงแค่ปลายนิ้วที่อิมแจบอมล่วงเกิน “เลว” “เคยบอกหรือว่าเป็นคนดี ในสายตานายฉันก็เลวอยู่แล้วนี่นา” “ผมเกลียดคุณ!”
อิมแจบอมกัดฟันแน่น เขากระชางคางเรียวของจินยองให้เข้ามาใกล้ ปากที่แดงเห่อบอบช้ำกลับถูกจูบหนักๆซ้ำลงไปอีกครั้งก่อนที่มันจะเจือจางความเร่าร้อนลงและเพิ่มความอ่อนโยนทดแทนทีละน้อย จินยองไม่รู้ตัวเลยว่ามันกลายเป็นจูบที่เรียกร้องหาความหวานไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาหลับตาลงปล่อยใจให้เตลิดและเผลอตัวตวัดลิ้นเล็กจูบตอบ มือทั้งสองยกขึ้นวางอยู่บนบ่ากว้างมือเรียวบีบกระชับจนปลายเล็บจิกลงไปบนเนื้อแน่นของร่างกายแข็งแกร่ง หอบหนักดวงตาลอยคว้างเมื่อแจบอมคืนอิสระให้อย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างค้นคว้าอยู่ในความเงียบสงัดยามดึก แจบอมใช้ปลายนิ้วกวาดเช็ดน้ำลายใสที่ติดค้างอยู่รอบกลีบปากแล้วจึงเอียงหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของจินยอง “เกลียดเสียให้พอแล้วอย่าได้เผลอรักฉันก็แล้วกัน เพราะถ้านายรักฉันเมื่อไหร่รับรองว่านายจะไม่มีวัน
เลิกรักฉันได้เลยปาร์คจินยอง” จินยองอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงพร้อมกับที่อิมแจบอมลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทิ้งให้จินยองหลั่งน้ำตาแห่งความอดสูออกมาอยู่เพียงคนเดียว2Bam: หายไปไหนหลายวัน
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ : ทำงานหาเงินสิฮะ ต้นไม้ที่บ้านไม่ได้ออกดอกเป็นแบงค์นะ ^^ คิดถึงอะดิ2Bam: บ้า ใครคิดถึง หลงตัวเองชะมัด
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์:ปากก็ว่าไม่แต่ใจคิดถึงจะขาดรอนนนนนน บ้าจริงๆ แบมแบมหัวเราะคิกออกมาจนได้ ร่างบางเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอนนุ่มพลางจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างไม่คลาดสายตา เมื่อได้อ่านข้อความจากเพื่อนทางเฟสบุ๊ค ชีวิตที่เคยสุดแสนจะน่าเบื่อหายไปเพราะได้พูดคุยกับเขา ผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้า ผู้ชายที่ยังคงนึกว่าเขาคือสาวน้อยถักเปียใส่แว่นหนาเตอะ แต่มันก็ทำให้แบมแบมสบายใจที่จะพูดคุยกับเพื่อนใหม่ที่ชื่อแจ็คสันได้อย่างสบายใจและไร้ซึ่งกังวลแจ็คผู้ฆ่ายักษ์: บ้านอยู่แถวไหนน่ะสาวน้อย2Bam: ทำไม จะมาหาเหรอ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: ไปหาได้ปะล่ะ2Bam: หมาดุ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: ฮึ่ยยย คุยกะหมารู้เรื่อง เพื่อนกัน2Bam: จะมาถูกเหรอ อยู่ริมทะเล…
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ : ว้าว ทะเลแถวนั้นสวยนะ ตอนที่พระอาทิตย์ตกน้ำน่ะ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่กลับเศร้าลงทันที พระอาทิตย์ตกน้ำงั้นหรือ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เห็น ก็คงนานเท่ากับที่แบมแบมต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นนี่แหละแจ็คผู้ฆ่ายักษ์: เอาไว้เราไปดูพระอาทิตย์ตกน้ำด้วยกันนะสาวน้อย2Bam: พระอาทิตย์ตกน้ำงั้นหรือ คงจะไม่มีวันนั้นหรอก
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: อ้าวทำไมล่ะ ทำไมพูดแบบนั้น
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: แบม แบม แบม ตอบหน่อย หายไปไหน
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์:แบม แบม T^T แบมแบมทิ้งตัวลงนอนซุกตัวเข้าหากองผ้าห่มผืนหนาแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างปวดร้าวเมื่อคิดถึงความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริง เขาคงไม่มีโอกาสได้ไปดูพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าลงสู่ผืนทะเลสีครามกับใครทั้งสิ้น “ครูว่าผมจะมีโอกาสหายแล้วเดินได้ไหมครับครู ครูจินยอง” จินยองสะดุ้งสุดตัวเมื่อท่อนแขนถูกมือของแบมแบมเอื้อมมาแตะเพื่อเรียกเมื่อเขายืนเหม่อ เขาหันไปฝืนยิ้มให้แบมแบมที่นั่งอยู่บนรถเข็นท่ามกลางสวนสวยกว้างขวางเมื่อเขาพาแบมแบมมาในยามบ่าย “ขอโทษทีแบมแบม ครูมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่ แบมแบมว่าไงนะ” แบมแบมมองคุณครูของตนอย่างค้นคว้า “ครูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมเห็นครูหน้าซีดและขมวดคิ้วตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว” ปาร์คจินยองยกมือลูบใบหน้าพลางทอดถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในยามดึกทำให้เขาไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ จินยองทั้งเจ็บใจ แค้นใจ แต่ความรู้สึกแปลกแยกที่เพิ่มเติมมาคือความน้อยใจที่เขาไม่นึกว่ามันจะผุดขึ้นมาในความรู้สึก คำว่าน้อยใจ มันมีไว้สำหรับคนที่มีความรู้สึกพิเศษลึกซึ้งต่อกันเท่านั้น จินยองกำลังกลัวใจตัวเองเหลือเกินกับแรงดึงดูดที่ยากเกินจะห้ามใจจากอิมแจบอม “ครูไม่เป็นไรหรอกครับแบมแบม ขอบใจนะที่เป็นห่วง ครูแค่มีเรื่องกังวลที่ยังคลายปมไม่ออกแค่นั้นเอง” “เรื่องกังวลงั้นหรือครับ” หนุ่มน้อยเอียงหน้ามองครูของตนอย่างสงสัย พลางสอดมือประสานกับมือนุ่มของจินยองอย่างสนิทสนม “ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยได้ก็บอกนะครับครู ผมไม่อยากเห็นหน้าครูเศร้าแบบนี้ อยากให้ครูยิ้มแย้มมีความสุขมากกว่าพี่ชายของผมจะได้ยิ้มได้ด้วย” ปาร์คจินยองชะงักงัน กลีบปากสีแดงเม้มแน่นอย่างขัดใจ “ทำไมครูจะต้องยิ้มให้พี่ชายของแบมแบมมีความสุขด้วย ไม่เห็นจะเกี่ยวกันสักนิด” “โธ่ครู…” แบมแบมอมยิ้ม “ผมไม่ได้ตาบอดนะถึงไม่เห็นว่าพี่ชายน่ะแอบมองครูบ่อยแค่ไหน แล้วสายตาที่มองครูก็แทบจะกลืนลงคออยู่แล้ว”
ฮึ จ้องจะทำร้ายจิตใจกันสิไม่ว่า จินยองนึกเถียงคำพูดของลูกศิษย์อยู่ในใจ ในขณะที่แบมแบมก็ยังยิ้มล้อเลียนไม่เลิก “ส่วนครูน่ะรู้ตัวไหมครับ เวลาอยู่กับพี่ชายครูจะแก้มแดงเป็นมะเขือเทศเลย” “เหลวไหลน่าแบมแบม” ดุออกไปแต่ใบหน้ากลับร้อนเห่อจนแบมแบมยิ้มขำที่คุณครูจินยองไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน ขนาดเขายังยอมลงให้แล้วมีหรือที่พี่ชายของเขาจะไม่ชอบ “ว่าแต่เมื่อครู่ที่ครูบอกว่ามีเรื่องที่ยังคลายปมไม่ออกน่ะคือเรื่องอะไรหรือครับ เผื่อผมจะช่วยได้” จินยองฉุกใจคิด บางทีลูกศิษย์ของเขาน่าจะช่วยได้ “เมื่อคืนครูเข้าไปหาข้อมูลในห้องหนังสือมาสอนแบมแบมวันนี้แล้วบังเอิญเปิดไปพบกับรูปถ่ายของคนรู้จักในคอมพิวเตอร์ ครูแค่สงสัยว่าทำไมรูปนั้นถึงได้มาอยู่ในคอมที่บ้านนี้ได้” แบมแบมเลิกคิ้วอย่างสงสัย “คนรู้จักของครูหรือครับ แปลกจัง ปกติห้องหนังสือจะเป็นห้องที่คุณพ่อใช้เป็นประจำเมื่อก่อนน่ะครับ แล้วทำไมถึงมีรูปคนรู้จักของครูได้นะ” จินยองสะกิดใจทันที เขาย่อตัวลงให้อยู่ระดับเดียวกับแบมแบมบนรถเข็น “คุณพ่อของแบมแบม ประธานอิมที่เสียชีวิตไปงั้นหรือ” “ใช่ครับ ตอนที่พ่อยังอยู่มักจะอยู่ในห้องนั้นผมเองยังเข้าไปอยู่กับพ่อบ่อยๆ ผมจะลองช่วยครูหาคำตอบดีไหมครับ” หัวใจของจินยองเต้นราวกับมีกลองอยู่ในนั้น เขามองแบมแบมอย่างมีความหวัง เบาะแสที่ตามหาว่าครอบครัวที่ถูกทำลายจนทิ้งไว้เพียงตัวเขาให้กลายเป็นเด็กกำพร้านั้นใกล้เข้ามาทุกที หากต้นเหตุเกิดจากตระกูลอิมจริงๆ ปาร์คจินยองสัญญาว่าเขาจะทวงความยุติธรรมคืนให้พ่อและแม่ของเขาอย่างแน่นอน แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ :เมื่อคืนอยู่ๆก็หายไป เกิดอะไรขึ้นเหรอ สาวน้อย
2BAM: ง่วงจนเผลอหลับไปน่ะไม่มีอะไรหรอก
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: จริงอะ อย่าโกหกกันนะแบม รู้ปะว่ามีคนเป็นห่วง
2BAM: ทำไมต้องห่วง ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: อ้าว ที่คุยกันทุกคืนนี่ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นสิ? แบมแบมอมยิ้มให้กับอีโมติค่อนใบหน้าคนแยกเขี้ยวที่ถูกส่งมาให้ ยิ่งได้คุยกันบ่อยครั้งแบมแบมก็ยิ่งคิดถึงข้อความที่เพื่อนใหม่ส่งมาให้แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: เพื่อนก็ต้องเป็นห่วงเพื่อนอยู่แล้วล่ะ
2BAM: เราเป็นเพื่อนกันได้เหรอ
แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: แบม นี่เราก็เป็นเพื่อนกันอยู่นะ มีอะไรก็บอกกันได้แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: แบม หายไปอีกแล้ว ตกลงเป็นอะไร
2BAM: เปล่า แค่ดีใจที่มีเพื่อน ขอบคุณนะแจ็ค ขอบคุณจริงๆ
น้ำตาซึมอย่างซึ้งใจที่คนอย่างเขาจะได้มีเพื่อน แม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงแต่อย่างน้อยถ้อยคำที่คอยให้กำลังใจก็ทำให้แบมแบมได้ซึมซับมันเอาไว้ และทำให้เขานอนหลับฝันดีตลอดคืน
หัวข้อ: <<เล่นกับไฟ>> Fic Got7 #BNior #JackBam (อ่าน 90269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก