หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>

[❣☾月亮☽❣]

ว้าก. พ่อพี่เมฆแรงอะ
ทำหน้าที่(ผัว)เมียให้ดีนะจ๊ะมะตูม

[van16]

  พี่เมฆมะตูม มะตูมพี่เมฆ ยังไงก็ได้จัดมาเถอะ

[jillongame]

  จะจบแล้วว่าแต่จะมีNCทิ้งท้ายมะ555

[kms]

แง้ อย่าเพิ่งจบบบ
มะตูมยังไม่ได้พี่เมฆอีกรอบเลยยยย

[rayaiji]

ถ้าเกลียดคุณป๋าจะมีใครว่ามั้ย

[Belove]

                                                 น้องมันบ้า หาเรื่องฟันพี่

                                                           บทที่ 7

                                             แค่ชนะใจพี่เมฆผมก็ดีใจแล้ว


               บุคคลน่าสงสารแห่งปีทิ้งตัวลงนอนบนเตียงยกมือก่ายหน้าผากพลางจ้องเพดานอย่างที่เขาชอบทำเวลามีเรื่องต้องคิด มาถึง

ตอนนี้ผมไม่กล้ากวนตีนพี่เมฆแม้แต่คำเดียวเมื่อเห็นสภาพคนที่เคยมีท่าทางมั่นใจในตัวเองอยู่ตลอดเวลายามอยู่ต่อหน้าบุคคลอื่นแต่

ตอนนี้ดวงตาของเขากำลังแดงและเอ่อไปด้วยหยดน้ำที่พร้อมจะร่วงลงมาตลอดเวลา

               และแล้วมันก็ร่วงลงมาไหลลงเปียกไรผม มันทำให้ใจของผมหล่นตุ๊บตามไปด้วย ก็ได้แต่ขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆและยกมือลูบ

แก้มข้างที่แดงเป็นปื้นเพราะฝ่ามืออรหันต์ของพ่อตัวเอง


               “เจ็บหรือเปล่าพี่เมฆ ขอบคุณนะที่เข้ามาบังผมไว้ และก็ขอโทษที่เข้าไปเสือกเรื่องของพี่กับพ่อ”


               พี่เมฆหันหน้ามา ดวงตาแดงก่ำสบตากับผมให้มองลึกเข้าไปในหัวใจดวงน้อยของผู้ชายตัวใหญ่ที่ต้องทนเก็บกดมาเนิ่นนาน


               “ถึงมึงไม่เข้ามาเสือก เรื่องของกูกับพ่อก็คงจะไม่ได้ดีกว่านี้สักเท่าไหร่หรอก”


               พี่เมฆยิ้มเยาะตัวเอง น้ำตาหยดที่สองร่วงตามลงมา


               “กูมันลูกที่ทำให้เขาไม่เคยได้ดั่งใจทั้งที่กูก็พยายามแล้ว บางทีกูก็พยายามจนไม่รู้ว่าทำแล้วกูมีความสุขหรือเปล่า กูต้องตั้งใจ

เรียนตั้งแต่เด็กเพื่อให้ได้เกรดดีๆ ไม่ขายขี้หน้าคนอื่น กูต้องเรียนรัฐศาสตร์เพราะจบไปจะได้สานต่องานด้านการเมือง กูจะต้องทำโน่นทำ

นี่ให้คนที่บ้านพอใจโดยที่กูไม่รู้เลยว่าคนที่บ้านกูเขาจะรู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่ตัวกูเองพอใจมันคืออะไร”


               โธ่ พี่เมฆ

               ผมไม่รู้จะทำยังไงดีเพื่อช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้น ได้แต่ล้มตัวลงไปนอนเคียงข้างและตะแคงตัวเข้าหาเพื่อจะได้วางมือโอบกอดที่

เมฆไว้ ไม่นานหลังจากนั้นพี่เมฆก็พลิกตัวหาผมแล้วเขาก็ร้องไห้

                มันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร กับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่เมฆ

               ใครจะนึกว่าผมจะได้มารู้จักชีวิตของผู้ชายที่ชื่อเมฆ และรู้ว่าจริงๆแล้วเขาอ่อนแอแค่ไหนภายใต้เปลือกแข็งๆที่เขามีไว้ปิดบัง

คนอื่น ความหมั่นไส้ที่เคยมีเมื่อก่อนหายวับไปหมดเหลือไว้แต่ความสงสารและอยากจะทำให้ผู้ชายคนนี้รู้จักคำว่าความสุขอย่างเช่นคน

อื่นบ้าง


               “ร้องออกมาให้พอนะครับพี่เมฆ ไอ้มะตูมคนนี้จะอยู่ใกล้ๆกับพี่เวลาที่พี่เมฆอยากได้ใครสักคนมาอยู่ด้วย”


               ผมกดจูบอย่างตั้งใจลงไปที่เปลือกตาทั้งสองข้างของเขา ดูดซับหยดน้ำที่ไหลรินเปียกแพขนตาเอาไว้ เสียงสะอื้นเบาๆดัง

ลอดออกมาจากริมฝีปากที่เคยยกยิ้มด้วยความมั่นใจ แต่ตอนนี้พี่เมฆกำลังกัดมันไว้จนสั่นไปหมด ผมค่อยๆไล่ซับน้ำตาจนกระทั่งมาถึงมัน

ก่อนที่ผมจะแนบปากตัวเองลงไปบนปากของพี่เมฆ

               พี่เมฆขยับหนีจังหวะหนึ่งแต่ผมก็ตามติดไปขบเม้มริมฝีปากนั้นจนได้ อาจเป็นความเห็นใจและผูกพันที่ได้อยู่กับเขามาเกือบ

สองเดือนทำให้ผมไม่ย่อท้อที่จะแสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกมา ในที่สุดพี่เมฆก็ยินยอมให้ผมได้ล่วงล้ำปลายลิ้นเข้าไปและในที่สุดเรา

ทั้งคู่ก็จูบกัน

               มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความห่วงหาอาทรและพร้อมที่จะยอมรับความรู้สึกทั้งหมดที่เราต่างมีให้อีกฝ่าย ไม่มีการเอาชนะใดๆ

ซึ่งกันอีกแล้ว จูบนั้นหวานมาก มากจนผมยังไม่อยากให้เราผละออกจากกันจนต้องรั้งพี่เมฆเข้ามาหาตัวพร้อมกับขยับยกขากอดเกี่ยวไว้

ใกล้ชิด และความหวานนั้นมันทำให้ผมอยากจะแสดงความรู้สึกที่มีกับเขาให้มากกว่านี้


               “...นะ พี่เมฆ”


               ถอนปลายลิ้นออกมาอย่างเสียดายเพื่อที่จะกระซิบเบาๆที่ข้างหูแล้วงับมันไว้ด้วยความต้องการท่วมท้น ปลายนิ้วของผมที่

แนบเอวพี่เมฆดึงรั้งเสื้อยืดที่ใส่ซ้อมกีฬาของเขาขึ้นไปช้าๆ ดวงตาที่ไม่มีน้ำตาอีกแล้วมองผมด้วยความสับสนในใจ


               “แต่ว่า...มึงต้องแข่ง...”


               “ก็ให้ผม...นะครับ...”


               ออดอ้อนพลางมองออเซาะ พี่เมฆเม้มปากตัดสินใจแต่ผมก็ไม่ปล่อยให้เขาคิดอีกเมื่อจัดแจงดึงเสื้อยืดผ่านหัวของเขารวมทั้ง

ของตัวเองด้วย มัดกล้ามของผมที่เริ่มเด่นชัดมากขึ้นหลังจากถูกบังคับให้ฟิตซ้อมอย่างหนักกำลังเบียดไปกับแผงอกเฟิร์มของพี่เมฆ และ

ในที่สุดผมก็ซุกหน้าลงไปกับซอกคอของเขา

               ป่ายมือไปกับเนื้อตัวแน่นๆจนถึงขอบกางเกงวอร์ม ผมล้วงมือเข้าไปโดยไม่ขออนุญาต รู้สึกถึงความตื่นตัวที่ซ่อนอยู่ภายในนั้น

ผมจึงกวาดต้อนมันออกมาพร้อมกับดึงขอบกางเกงวอร์มให้พ้นต้นขา มาถึงตอนนี้พี่เมฆกลับเป็นฝ่ายถีบมันออกไปจากปลายขาตัวเอง

แถมยังดึงกางเกงวอร์มของผมลงอีกด้วย สติของเราทั้งคู่เตลิดกันแล้วเมื่อเหลือเพียงร่างกายที่เข้าบดเบียดกันอยู่กลางเตียง


               “เหี้ย เบาๆ”


               พี่เมฆประท้วงเมื่อลูกชายของเขาตกเป็นตัวประกันอยู่ในอุ้งมือของผม จะบีบก็ตาย ถ้าคลายก็เรื่องอะไรล่ะ ผมเค้นคลึงเล่นๆ

ปลุกจนมันตั้งชันขณะที่ผมโจมตีสองจุดเล็กกลางแผ่นอกเรียบด้วยปลายลิ้น พี่เมฆหายใจลึกพลางเป่าออกมาด้วยความอุ่นร้อนเตือนให้

ผมรู้ว่าเขาพร้อมแล้วที่จะให้ผมแสดงความรู้สึกในใจออกไป


               “ผมว่าผมรักพี่เมฆว่ะ”


               ดันเอวตัวเองเข้าไปช้าๆให้พี่เมฆรับรู้ ช่องทางนั้นโอบกอดตอบรับให้ผมขยับลึกเข้าไปได้เรื่อยๆ พี่เมฆขยับขาเปิดทางกว้าง

คราวนี้เขาคงจะเต็มใจให้ผมได้รวมร่างกับเขาโดยที่ไม่ใช่เพราะความไร้สติอีกแล้ว


               “ทำไมถึงรัก ในเมื่อตอนแรกมึงเกลียดกูอย่างกับขี้”


               เขามองผมสายตาพราวพร้อมกับสูดหายใจเข้าหนักๆเมื่อผมดันตัวเองเข้าไปครั้งสุดท้ายให้ฝังลึกอยู่ในทางแคบหมดตัว ผม

เอียงคอมองเขาอมยิ้มแก้มตุ่ย


               “ไม่รู้สิ สงสัยเกลียดอย่างไหนมักจะได้อย่างนั้นละมั้ง อย่ามัวชวนคุย จะเริ่มแล้วโว้ย”


               ผมเอื้อมมือบีบจมูกโด่งอย่างมันเขี้ยวก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบแลกลิ้นเพื่อไม่ให้พี่เมฆถามอะไรที่มันตอบยากๆอีก มือทั้งสอง

เท้าอยู่บนที่นอนคร่อมร่างของพี่เมฆไว้ ผมคุกเข่าแล้วเริ่มต้นบุกทะลวงยกแรกใส่พี่เมฆทันที


               “อึก อือ เหี้ยมะตูม โอย เสียวว่ะ”


               พี่เมฆกัดฟัน เม้มปากแน่น แรงเสียดสีกับสัมผัสทำให้เราทั้งคู่เบียดรัดจนแทบไม่เหลือช่องว่าง ผมโหมกระหน่ำสาดแรงเข้าใส่

จนแทบหน้ามืดเมื่อช่องทางนั้นตอดถี่ขึ้นทุกที


               “พะ พี่เมฆ โอ๊ย อย่าตอดแรง”


               เกือบจะล่มปากอ่าวแล้วไอ้มะตูมเอ๊ย

               ถึงกับต้องดึงไอ้ลูกชายออกมาก่อนเพื่อรักษามันไว้  พี่เมฆยกมือเขกกะโหลกผมอย่างขัดใจ ก่อนที่เอวของเขาจะกดตามลง

มา ผมคว้าไอ้ช่อนตัวใหญ่ของพี่เมฆเอาไว้แล้วขูดเกล็ดมันด้วยมือของผมพร้อมๆกับที่ผมกลั้นใจกดตัวเองเข้าไปอีกครั้ง


               “ซี้ดด เหี้ย อย่างนั่นแหละ เสียวชิบ”


               มาถูกทางแล้วฮะ คราวนี้ได้ยินเสียงครางลั่นจากพี่เมฆที่เด้งเอวรับ ผมรุกอย่างได้ใจจนรู้สึกถึงความสั่นสะเทือนที่มากขึ้นอยู่

ในช่องทางนั้น คราวนี้ผมเลยบุกโจมตียกสุดท้าย


               “มะตูม ตรงนั้น เออ เหี้ย ไม่ไหวแล้ว”


               ฟู่

               ไอ้ช่อนพ่นพิษคามือพร้อมกับความบีบคั้นจนหน้ามืด ผมเร่งเอวอีกไม่กี่ทีท้องน้อยก็บิดมวนไปหมด ผมดึงมันออกมาแทบ

ไม่ทันจนมันพุ่งออกมารดอยู่กับต้นขาของพี่เมฆขณะที่เราหอบหายใจใส่หน้ากัน


                “เป็นแฟนกันนะพี่เมฆ”


               ผมเอ่ยชวนง่ายๆเหมือนชวนไปกินข้าว พี่เมฆผลักหัวผมจนหน้าหงาย


               “สัส ฟันกูก่อนแล้วค่อยขอเป็นแฟนนะมึง”


               ด่าผมแต่ว่ายิ้มจนตาย่น มันหมายความว่าไงครับ ผมแกล้งถอนหายใจแล้วเมินหน้าไปทางอื่น


               “อยากโดนฟันแล้วทิ้งหรือไง นี่อุตส่าห์ยอมให้แล้วนะ”


               “คิดว่ากูจะง้อ?”


               แน่ะ เสือกเลิกคิ้วถามกูอีก


               “แล้วง้อไหมล่ะ”


               ไอ้พี่เมฆหัวเราะเบาๆ เขาผลักให้ผมร่วงจากตัวลงไปนอนแผ่จากนั้นเขาก็เป็นฝ่ายขึ้นคร่อมบนตัวผมบ้าง


               “ง้อสิวะ จะมีใครเหมือนมึงได้อีกวะมะตูม พูดมากปากเสีย กวนตีนก็ที่หนึ่ง แต่แม่ง กูเสือกรักคนอย่างมึงอีก เหี้ยเอ๊ย”


               พูดจบพี่เมฆก็จูบผม พักใหญ่กว่าจะยอมปล่อย ดวงตาที่ตอนนี้กลับมาใส่คอนแทคเลนส์แล้วมองผมจนแม่งเขิน


               “นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องไปแข่งอีกไม่กี่วันนี้ กูจะฟันให้มึงคลานลงเตียงเลยเหี้ยมะตูม”


               ผมเงยหน้าหัวเราะร่าอย่างได้เปรียบ พี่เมฆมองอย่างหมั่นไส้เต็มที ผมหยุดหัวเราะแล้วยกแขนคล้องคอพี่เมฆไว้


               “นี่ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมพี่เมฆ”


               พี่เมฆไม่ตอบได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะปิดปากของผมลงอีกครั้ง



               



               “น้ำหนักมึงน้อยกว่ามัน เพราะฉะนั้นอย่าคลุกวงใน”


               พี่เมฆเตือนให้ระวังในการแข่งขันรอบสุดท้ายซึ่งเป็นรอบที่สำคัญที่สุด เพราะถ้าหากชนะมันหมายถึงเหรียญทอง ไม่อยากจะ

เชื่อเหมือนกันว่าผมจะเดินทางมาได้ไกลขนาดนี้ให้การแข่งขันระดับประเทศครั้งแรก


               “มึงสูงกว่ามัน เล่นรอบนอกไว้ เล่นท่าเตะเน้นไปที่หัว เข้าใจไหมมะตูม”


               ตื่นเต้นชิบหาย

               หัวใจเต้นเร็วจนเกือบจะหลุดมานอกทรวงอก พี่เมฆตรวจสอบการ์ดให้ผมเป็นครั้งสุดท้ายในฐานะโคชเมื่อกรรมการก้าวขึ้นไป

บนเวที


               “พี่เมฆ”


               ผมรั้งเขาไว้ พี่เมฆหันกลับมา เขายิ้มให้ผมและมองผมอย่างให้กำลังใจ


               “มึงเป็นคนเก่ง มึงทำได้มะตูม เมื่อไหร่ที่มึงไม่มั่นใจให้มึงมองมาตรงนี้ กูจะอยู่รอมึง เข้าใจไหม”


               พี่เมฆยกมือตบไหล่และดึงผมไปกอดอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้ผมก้าวไปบนลานต่อสู้


               เสียงเชียร์ดังลั่นขอบสนามเมื่อการแข่งขันเริ่มต้น ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกความมั่นใจพร้อมกับตั้งการ์ด เมื่อสัญญาณเริ่ม

ต้นดังขึ้นผมก็ฟุตเวิร์คเข้าไปทันที

               พี่เมฆเคยสู้กับคู่ต่อสู้ของผมเมื่อปีที่แล้ว เมื่อรู้ว่าผมได้เข้าชิงกับคู่แข่งคนเดิมพี่เมฆก็ให้คำแนะนำจุดอ่อนจุดด้อยจนผมจำ

แทบไม่หมด แม้ว่าคู่แข่งจะเคยแพ้พี่เมฆเมื่อปีที่แล้วแต่พี่เมฆก็ไม่ประมาท

               เก่งจริงๆด้วย

               เหลืออีกยกเดียว คะแนนเราเท่ากัน ผมกลับมานั่งหอบที่เก้าอี้ พี่เมฆใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าให้ผม


               “ฟังนะมะตูม”


               เสียงนั้นเอาจริงเอาจังมาก


               “มาถูกทางแล้ว ห่างไว้และใช้ความสูงของมึงให้เป็นประโยชน์ ไม่ต้องชนะเยอะ กูขอแค่แต้มเดียว แค่แต้มเดียวที่มึงจะได้

แชมป์”


               กรรมการเรียกแล้ว ผมลุกขึ้นยืนเตรียมตัว พี่เมฆจ้องตาผม


               “จำไว้ กูรักมึงนะมะตูม”


               กำลังใจมาอีกโขเลยครับ ผมยิ้มคืนให้พี่เมฆแล้วจึงกลับไปยังสังเวียนการต่อสู้ที่ไม่ได้มีแค่ผมที่แข่งขัน แต่มันรวมถึงพี่เมฆที่

อยู่เบื้องหลัง  ผมพยายามตั้งสติในการเล่นเต็มที่จนกระทั่งเหลือเพียงสามสิบวินาทีสุดท้าย

               ผมขยับฟุตเวิร์คเข้าไป ตั้งใจจะใช้แบล็คคิกเข้าที่หน้า โป้งเดียวจอดแน่ๆ แต่ผมนึกไม่ถึงว่าคู่แข่งจะเดาทางได้ เขาเอี้ยวตัว

แค่นิดเดียวก็หลบพ้นก่อนที่เขาจะใช้ท่าชอปคิกเตะลงมาใส่เป้ากลางตัวของผมในห้าวินาทีสุดท้าย

               เสียงสัญญาณการแข่งขันเตือนหมดเวลาดังขึ้น คู่แข่งของผมตะโกนลั่นด้วยความดีใจในแต้มสุดท้าย ส่วนผมได้แต่ทิ้งตัวลง

ไปนอนแผ่อยู่บนสังเวียนอย่างเสียใจและเสียดายที่พ่ายแพ้

               ใครคนหนึ่งเดินมาหยุดยืนที่ปลายเท้า เขายื่นมือให้ผมจับและดึงผมให้ลุกขึ้นยืน ผมมองพี่เมฆที่ดวงตาไม่สามารถปิดบัง

ความผิดหวังได้


               “พี่เมฆ ผมขอโทษ”


               “อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ไปกลางเวทีก่อนเถอะ”


               ผมเดินคอตกไปที่กลางเวทีเพื่อให้กรรมการชูมือให้คู่แข่ง ไม่นานหลังจากนั้นผมก็ขึ้นไปรับเหรียญเงินคล้องคอกลับมายัง

ที่พักนักกีฬาที่พวกผมนั่งกันอยู่ พี่เมฆยังมีรอยยิ้มรอรับผมอยู่จนผมไม่กล้าสบตาเขา


               “ผมทำไม่สำเร็จ”


               เสียใจจริงๆนะ มันไม่ใช่แค่ผมที่แพ้ ผมรู้ว่าพี่เมฆหวังกับเหรียญนี้มากแค่ไหน


               “ผมรู้ว่าพี่เมฆเสียใจ ผมขอโทษ”


               “ใครบอกมึงว่ากูเสียใจ”


               น้ำเสียงนั้นร่าเริงจนผมต้องเงยหน้ามองเขา


               “แค่นี้กูก็ภูมิใจมากแล้วที่มึงมาได้ไกลขนาดนี้ ขอบใจนะมะตูมที่มึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อกู”


               มือใหญ่วางแนบมาบนบ่า ใบหน้าพี่เมฆเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มจนผมดีใจ ความเสียใจที่พ่ายแพ้หายไปหมดเมื่อรู้ว่าในที่สุดผม

ก็ชนะใจพี่เมฆ

               ผมดึงเหรียญเงินออกจากคอแล้วคล้องใส่คอพี่เมฆ


               “ผมให้พี่ มันคือความสำเร็จแรกของผม”


               พี่เมฆก้มลงมองเหรียญเงินที่คอตัวเอง พอเขาเงยหน้าขึ้นมาพี่เมฆก็ดึงผมเข้าหาตัวและจูบผม


               “ไอ้เหี้ยเมฆ”


               เสียงพี่พลดังแว่วมาจากเก้าอี้


               “เบาๆหน่อยเหอะมึง เขามองพวกมึงสองตัวกันเป็นตาเดียวแล้ว อิจฉาโว้ย”


               พี่เมฆยอมปล่อยและเมื่อผมเป็นอิสระแล้วเหลียวมองรอบๆก็เห็นแทบทุกคนในสนามแข่งขันหัวเราะกันคิกคักโดยเฉพาะสาวๆ

พี่เมฆหันไปโปรยยิ้มเจ้าเสน่ห์ทันที


               “ขอโทษนะครับ พอดีว่าอยากบอกรักแฟนก็เลยลืมตัวไปหน่อย”


               “ไอ้พี่เมฆ หน้าด้านว่ะ”


               ผมหัวเราะเมื่อเจอความหวานจนเลี่ยนจากพี่เมฆ เขาดึงผมเข้าไปและกระซิบเบาๆ


               “หัวเราะไปเหอะมึง คืนนี้กูจะกดมึงให้จมที่นอนจนคลานลงเตียงไม่ไหวเลยไอ้เหี้ยมะตูม”


               กลัวตายละครับ แล้วจะคอยดูว่ากูจะคลานไหวหรือเปล่า


               ผมแลบลิ้นใส่พี่เมฆก่อนที่พวกเราจะช่วยกันเก็บของเดินทางกลับ ขณะที่ผมเดินตามหลัง พี่เมฆก็ชลอฝีเท้าให้ผมเคียงข้าง

มือใหญ่สอดประสานมาที่มือของผม

               บางทีผมก็นึกแปลกใจที่ผมมาถึงจุดนี้

               จุดที่ผมและเขาต่างรักกันมากจนลืมไปแล้วว่าเคยเขม่นกันแค่ไหน

               แต่ตอนนี้ผมคงต้องนึกหาวิธีที่จะได้เป็นฝ่ายฟันเขาให้ได้ ก่อนที่เขาจะฟันผมล่ะนะ

               ขอให้ผมเป็นฝ่ายชนะ

               โชคดีนะครับทุกคน

               สวัสดีครับ


     

                                 ไชโย จบแล้ว 555 ดีใจหลายๆ             

[❣☾月亮☽❣]

ทั้งคู่ชนะแล้ว. ในสังเวียนรักครั้งนี้อะนะ
น่ารักทั้งสองคนเลย
พี่พลกับน้องว่านก็เป็นแรงใจที่สำคัญ
 

[mukmaoY]

มันต้องสลับสิลูกมะตูม  มันต้องฟินทั้งคู่เข้าใจป่าว

[twinmonkey0311]

พี่เมฆคนอวดแฟน

[warin]

น่ารักที่สุด  อิอิ

[ohm]

ชอบคู่พี่เมฆกับมะตูมมากๆ เลย
ขอบคุณคับ แล้วมาต่ออีกน้า^^

[rayaiji]

จบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบอ่ะ ขอขอบแถมหน่อยยย

[=นีรนาคา=]

ฮิ้ววววววววววว
 

[iceman555]

 

[Kelvin Degree]

จบแล้วหรอ มาต่อตอนพิเศษบ่อยๆนะครับ

[cavalli]

 

[sirin_chadada]

    

[netich]

 

[jillongame]

  เย้ ๆ จบน่ารัก อืมชอบสลับกันจริงๆด้วยอืมดีงามเรียกว่าคุ้มได้สองอย่างเบยยย

[shoi_toei]

สนุกกกกก

[reborn]

 

[darkside8]

สนุกมากครับ

[mint_852]

จบแล้วหรอ
อยากได้ตอนพิเศษของพ่อพี่เมฆอ่ะ
อยากอ่านศึกพ่อตากับลูกสะใภ้(ลูกเขย)
คู่นี้น่าจะมันส์ แรงทั้งคู่
จะมีตอนพิเศษเพิ่มหรือป่าว
แต่ยังไงก็จะเข้ามาอัพเดทเรื่อยๆน้า

[iaum]

ชอบว่าน ว่านน่ารัก   ชอบความรักที่มั่นคงของพี่ริวมาก  เยี่ยมมาก

[shiroinu]

จบแล้วหรอ ยังไม่รู้เลยว่ามะตูมจะคลานหรือไม่คลาน 

[่jum]

สนุกมาก 

[Bb nale]

ชอบสองคู่เลย โดยเฉพาะคู่หลัง ขอให้สลับกันตลอดไป 555 ขอบคุณผลงานครับ

[Persoulle]

ขอบคุณค่ะ น่ารักทั้งสองคู่เลย แต่ แอบเสียดายที่สุดท้ายมะตูมไม่ได้เหรียญทอง

[changemoo]

กิกิ พึ่งอ่านตอนแรก น่ารักดีค่ะ
เราว่าการรับน้องขึ้นดอย ฮ่าา พึ่งเริ่มต้นของการรับน้องอันแสน...มากกว่า กว่าจะได้เจอสายรหัส == กว่าจะได้รุ่นแทบกระอักเลือด ฮ่าาา นี่แอบเข้ามาบ่นเบาๆ  แต่รับได้ เพราะพี่ๆหล่อ อินนะเนี่ย

ปล. ปีที่แล้วเราก็อยู่ชมรมฟันดาบนะ แต่ของคณะ ไม่ได้ของสโม จะได้เจอว่าน กับ ลายสือ รึเปล่า เนี่ย ^^ 
      เราอาจจิรู้จักกันก็ได้นะเนี่ย คนแต่ง ฮ่าา

[Dark_Evil]

โอ้ยยยยย ชอบคู่มะตูม น่ารักฟินไปอีก