มิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน ซับน้ำตาให้แห้ง แล้วค่อยไปอ่านกันนะคร๊าบบบบบบพี่น้อง.....
************************************
ด้วยรักจากสวรรค์ 24 – ต้นสายสู่ปลายเหตุ======================================
“เลิกร้องได้แล้ว”
“เงียบซะทีน่า”
“ขอร้องล่ะ หยุดร้องก่อน”
“โอ๊ย! หนวกหูโว้ย บอกให้หยุดร้อง ได้ยินไหม!”
เสียงแผดตวาดอึงอลไม่สามารถหยุดเสียงร้องสะอึกสะอื้นฮักถี่ของเด็กหนุ่มได้ ในหัวของของจินดนัยซึ่งก้มหน้าคุดคู้อยู่บนพื้นมีเพียงเรื่องเดียว ถ้าจะพูดให้ถูกคือคนเดียว คนคนเดียวที่จะไม่ได้ยินเสียงอีกแล้ว คนคนเดียวที่จะไม่สามารถพบหน้าหรือสัมผัสไออุ่นจากมือใหญ่ นับต่อแต่นี้ไปจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ...จะไม่ได้เจออีกแล้ว
ไอ้ที่เคยบอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจน่ะโกหกทั้งเพ เพราะดูแต่ตอนนี้ ยังนึกสงสัยเลยว่าวิญญาณเขาจะแตกสลายด้วยความโศกเศร้าและความอาลัยหรือเปล่า
“พี่...พี่เหนือ พะ พี่เหนือ ฮะ อะ อึ้ก...ฮืออออออ” ขนาดเป็นวิญญาณแล้วแท้ๆ ยังอุตส่าห์มีอาการหายใจไม่ออกได้อีก หัวใจยังเจ็บปวดได้อีก เจ็บเหมือนจะตายอีกรอบ เจ็บจนไม่อยากมอง ไม่อยากได้ยินอะไรอื่นอีกแล้ว “ฮึก... โฮฮฮฮฮฮฮ...”
“โอ๊ย จะร้องไปหาอะไร ฉันต่างหากที่อยากร้อง” เทวดาชุดขาวเงยหน้าตะโกนก้อง สองมือยกขยี้ผมจนยุ่งเหยิง กระทืบเท้าเดินเตะโน่นนี่โครมครามเหมือนต้องการระบายความหงุดหงิด “เซ็งโว้ย! เฮงซวย! ทั้งซวยทั้งเซ็ง”
สรุปว่าคนหนึ่งเอาแต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ในขณะที่เทวดาอีกหนึ่งเอาแต่ตะโกนด่าปาวๆ จนผ่านไปพักใหญ่ ฝ่ายแรกจึงค่อยสูดเสียงสะอื้น พึมพำ “ไม่ได้สิ เราเลือกไปแล้วนี่นา แล้วจะมานึกเสียใจตอนนี้ได้ยังไง มันจบแล้ว มันไม่มีอีกแล้ว...”
“ใครว่าไม่มี” ฝ่ายที่ตะโกนด่าความว่างเปล่าอยู่ลั่นๆ พูดหน้าตาแตกตื่นและรีบวิ่งมาดึงแขนเขาให้ลุกยืน “ฉันจะให้โอกาสกลับไปที่โลกอีกครั้ง ห้านาทีพอไหม แค่เสียบอกหมอนั่นจึ้กเดียว อะ ไม่ดีสิ เอาหลายๆ จึ้กดีกว่า เอาให้ตายชัวร์ๆ แล้วทีนี้เรื่องก็จะแฮปปี้เอนดิ้ง โอเค้”
“ไม่!” ตะโกนตอบพลางสะบัดแขนถอยห่าง จินดนัยเงยหน้าด่าทั้งน้ำตา “ผมไม่มีวันฆ่าเขา ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า ได้ยินไหม ผมไม่มีทางฆ่าเขาเด็ดขาด ไอ้เทวดาชั่วร้าย ฮึก ไอ้เทวดาใจร้าย... ฮือ ไปให้พ้นๆ เลยไป๊”
ในสวรรค์อันเงียบสงบมีเพียงเสียงสะอื้นลึกอยู่นานพอสมควร กว่าที่คนร้องไห้จะค่อยๆ ลอบชำเลืองเทวดาซึ่งทำหน้าหมดอาลัยตายอยากพึมพำไม่ได้ศัพท์ “มันเป็นอุบัติเหตุ... ถ้าชี้แจ้งไปทาง... ไม่ได้สิ... แต่ถ้าเกิดเป็นหมอนั่น... มีหวังโดนลดขั้นแหง...”
“คุณเทวดา” จินดนัยเรียก หากอีกฝ่ายยังตาลอย “คุณเทวดา!”
“เหอ มีไร” รับคำเลื่อนลอยแล้วคุณเทวดาก็ไม่ยักแสดงท่าทีอยากเร่งรีบถีบเขาโกทูเฮลล์สักนิด
“คุณใช่ไหมที่เป็นคนโทรศัพท์ไปบอกคุณอั้มว่าพวกผมโดนไอ้ชัชจับขังไว้ที่ไหน ถึงผมจะไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมสุดท้ายคุณถึงยอมช่วยแต่ก็ขอบคุณนะ เพราะถ้าคุณไม่ช่วย พี่เหนืออาจจะต้องบาดเจ็บหนักก็ได้ แล้วก็...” จินดนัยฝืนยิ้มออกมาแม้มันจะเป็นรอยยิ้มที่ค่อนข้างบิดเบี้ยวก็ตาม “ขอบคุณนะที่ให้โอกาสผม ให้ผมได้เจอกับแสงเหนือทั้งที่ตัวผมเองก็ตายไปแล้ว ขอบคุณที่ให้ผมได้มีโอกาสรัก...ใครสักคนมากขนาดที่ไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้ คุณไม่ต้องห่วงหรอกเพราะผมจำได้ว่าเงื่อนไขโปรโมชั่นของคุณเป็นยังไง หนึ่งคนจะต้องโกทูเฮลล์ ผมพร้อมแล้ว แต่ถึงจะไม่พร้อม ผมก็คิดว่าผมน่าจะไปได้แล้ว”
มีแต่ความเงียบเป็นสิ่งตอบแทน เขาจึงค่อยกระเถิบเข้าไปสะกิดเทวดา “นี่ ได้ยินหรือเปล่า”
“ทำไมถึงไม่ยอมฆ่า” คำถามย้อนส่งผลให้เขากระพริบตาปริบ “อย่าบอกแค่ว่าเพราะรัก ความรักเป็นเพียงอารมณ์อ่อนไหวที่เกิดจากระดับฮอร์โมนในร่างกายมนุษย์เปลี่ยนแปลง เป็นการเรียกร้องหาการอยู่ร่วมสังคมแบบอัตโนมัติตั้งแต่ครั้งโบราณ อย่าบอกกับฉันแค่ว่านายรักหมอนั่นมากจนยอมเสียสละได้ทุกอย่าง”
“ผม...” จินดนัยพยายามคิดหาคำตอบที่จะไม่เกี่ยวข้องกับคำว่ารักจนหน้านิ่ว ท้ายสุดเมื่อคิดไม่ออกจึงตอบด้วยการย้อนถามแทน “คุณคงไม่เคยรักใครสิท่า”
“เฮอะ อย่างฉันเนี่ยนะ เธอลืมไปแล้วหรือว่าฉันเป็นใคร” ร่างสูงในชุดขาวทำหน้าตาน้ำเสียงเย้ยหยันสุดฤทธิ์ขณะหัวเราะกั้กๆ เหมือนคนเสียสติ “ฉัน...เทวดาที่สูงส่ง ห่างไกลจากคำว่าเกิดแก่เจ็บตาย มีชีวิตนิรันดร์ในดินแดนแห่งพระผู้สร้าง เฝ้ามองพวกมนุษย์ต่ำต้อยใช้ชีวิตดิ้นรนกระเสือกกระสนมานานแสนนาน เข้าใจความเป็นไปของโลกและความจริงแท้ของห้วงอวกาศ การเกิดและการดับของทุกสรรพสิ่ง จะสวรรค์ชั้นฟ้าหรือใต้ถุนนรก ฉันก็เคยไปมาแล้วทั้งนั้น และ...กับอีแค่คำว่ารักสั้นๆ ฉันเนี่ยนะ... ฉันไม่อยากจะบอกว่า...”
“คุณไม่เคยรักใคร” สรุปให้สั้นๆ ก่อนจะค่อยรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย “เอาไว้คุณรู้จักความรักเมื่อไหร่ เราค่อยมาคุยกันนะ”
“ฉัน...” ร่างสูงอึกอักคล้ายจะแก้ตัว หากจนแล้วจนรอดกลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากเม้มขึงคู่นั้น นอกจากปรายตาดูจินดนัยซึ่งนั่งก้มหน้าน้ำตาตกอยู่ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิข้างๆ “ไม่มีกฎข้อไหนห้ามไม่ให้เทวดามีความรักหรอกนะ เพียงแต่ฉันยังไม่เคยรักใครอย่างที่นายพูดนั่นล่ะ ความจริงมันก็เป็นเรื่องดีอยู่หรอกเพราะเทวดาระดับสูงส่วนใหญ่จะมี...”
ผู้พูดยกนิ้วชี้วนๆ แถวขมับ นึกหาคำอธิบายจนหน้ายู่ “ว่าไงดี ต่อมส่วนที่แสดงความรู้สึกทางด้านอารมณ์น้อยมาก เทวดาพวกนั้นจะไม่ตัดสินใจผิดพลาด จะไม่ทำอะไรด้วยอารมณ์ส่วนตัวเด็ดขาด ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎเกณฑ์ ดำเนินไปตามระเบียบที่วางไว้เป๊ะๆ ไม่มีออกนอกลู่นอกทางสักครั้ง เทวดาระดับสูงจึงได้รับความไว้วางใจให้ดูแลเรื่องระดับมหภาค แต่ฉันคงมีไอ้ส่วนที่เหมือนมนุษย์มากเกินไปหน่อยถึงได้จมอยู่กับงานคีย์ข้อมูล ตรวจสอบเอกสารเล็กๆ น้อยๆ นี่มานานชาติตาปีแล้ว”
นั่นสิ... จินดนัยนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาหนึ่งปีที่ได้พูดคุยกับเทวดาตนนี้มา แม้จะไม่ได้ติดต่ออะไรกันมาก หากเขาก็พอจะสังเกตเห็นความดื้อดึง ทู่ซี้ ปากแข็ง ขี้โวยวาย ช่างประชดประชัน เก็บอาการไม่อยู่ของอีกฝ่ายได้ไม่ยาก ขนาดได้ยินแค่เสียงนะนั่น...
หากดูท่าว่าเจ้าตัวจะไม่รู้สึก ...เหมือนมนุษย์มากเกินไปหน่อยงั้นเหรอ เขาว่าอีกฝ่ายเหมือนมนุษย์มากๆ เลยต่างหาก
“นายยิ้มทำบ้าอะไร ตายแล้วยังยิ้มอีก ประสาท” พูดเสียงรวนแล้วเทวดาจึงหันไปจัดโต๊ะ เก็บเอกสารปึงปังด้วยท่าทางอารมณ์เสียหายพอสมควร เลิกสนใจเขาที่ยังนั่งคอตก กอดเข่า น้ำตาหยดเผาะๆ
“นี่... คุณว่าพี่เหนือจะรักษาตาหายไหม หมอเขาจะรักษาได้จริงๆ หรือเปล่า” คำตอบคือเสียงปึงปังโครมคราม หากจินดนัยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตอบอยู่แล้ว “ถ้าหายดีแล้ว พี่เหนือจะทำยังไงเรื่องคุณวิกกี้ เพราะต่อให้ไม่ได้รักได้ชอบกัน แต่ถ้าคุณอั้มยัง...”
“นายจะห่วงหาอาวรณ์ไปหาสวรรค์วิมานอะไร! ใครจะรักจะชอบ ใครจะแต่งงานกับใคร มันไม่เกี่ยวกับคนตายอย่างนายแล้ว คนเป็นเขาก็ใช้ชีวิตกันต่อไป ส่วนนายก็ต้องมานั่งรับกรรมอยู่นี่ไงล่ะ” เทวดาตีหน้าเย้ยหยันขณะเตะโต๊ะโครมเพียงเพื่อจะหมุนเก้าอี้ที่นั่งอยู่กลับมา “สมน้ำหน้าว่ะ อยากทำตัวเป็นคนดีนักก็งี้ ฉันบอกนายจนปากเปียกปากแฉะ ปากแทบจะฉีกไปถึงหูดันไม่เคยคิดจะฟัง ตอนนี้จะมาทำน้ำตาหกเรี่ยราดมันก็ไร้ค่า”
“...ผมเกลียดคุณ” คนพูดพูดอย่างอับจนหนทาง แม้อยากจะกลั้นน้ำตาซ่อนความอ่อนแอ ทว่าน้ำตาเจ้ากรรมกลับไม่เป็นใจด้วยเสียเลย มันทรยศเขาด้วยการหกกะเรี่ยกะราดจนหน้าเปรอะเปียกไปหมด “ผมไม่อยากเห็นหน้าเทวดาใจยักษ์ใจมารแบบคุณแล้ว ส่งผมไปเสียทีสิ ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้าไอ้เทวดาห่วยแตกแบบคุณเป็นพอ”
ว่าแล้ว จินดนัยก็นอนหงายท้อง กางแขนกางขาเต็มที่ท่วงท่าท้านรก “เอาเลยเซ่ จัดการเลย”
หลับตาปี๋รอทัณฑ์สวรรค์ด้วยใจเต้นระทึก หากรอแล้วรอเล่า จนแล้วจนรอด กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่มีลมพายุหมุนกรรโชกพัดเขากระเด็นตกนรก ไม่มีเสียงฟ้าร้องครั่นครืนหรือแม้แต่เสียงแง้มเปิดบานประตูนรกดังเอี๊ยดอ๊าดบาดหู ไม่มีอะไรสักอย่างจนจินดนัยต้องแอบหยีตามดูและเห็นสีหน้ากลัดกลุ้มระคนท้อแท้ของเทวดาซึ่งกำลังจับตาดูเขาอยู่เช่นกัน
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” เทวดาในชุดขาวกล่าวพลางมองเขาอย่างรังเกียจคล้ายกับกำลังมองถุงขยะสดส่งกลิ่นเหม็นเน่า “ฉันส่งเธอลงนรกไม่ได้ ...ยังไม่ได้”
“อ้าว ไหนคุณบอกเองว่าโปรโมชั่นคุณไม่รับเปลี่ยน ไม่แลกคืน ต้องมีใครคนหนึ่งโกทูเฮลล์นี่นา” จินดนัยกระเด้งตัวขึ้นมาขณะอีกฝ่ายเบือนหน้าหลบงุด “กะแล้วว่างานนี้ต้องมีหมกเม็ด! ไอ้เทวดาขี้ฉ้อ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น มีเรื่องผิดพลาดใช่ไหมคุณถึงได้...”
“ไม่ใช่! มันไม่ใช่เรื่องผิดพลาด มันเป็นแค่...” ช่องว่างระหว่างปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งของมือที่ยื่นพรวดมาตรงหน้าแสดงให้เห็นช่องว่างแค่นิดเดียวจริงๆ “อุบัติเหตุเล็กน้อยที่สมควรจะแก้ไขได้ แก้ไขให้ถูกต้องเช่นที่มันควรจะเป็น นายควรจะได้กลับไปมีชีวิตอีกครั้งและหมอนั่นต่างหากที่ควรอยู่ที่นี่ ไม่ใช่...”
“ว่าไงนะ” เขาคิดว่าตะโกนคำนั้นออกไป หากในความเป็นจริง มันกลับแทบไม่ดังลอดริมฝีปากออกมาด้วยซ้ำ “คุณว่าใครควรอยู่ที่นี่นะ”
“ก็...มะ หมอนั่นไง” เขาไม่ได้อยากจับผิดใครหรอกนะ โดยเฉพาะเมื่อใครคนนั้นเป็นถึงเทวดาด้วยแล้ว แต่ขอบอกว่าไอ้อาการปากสั่นคอสั่นสีหน้าเลิ่กลั่กนี่มันสีหน้าคนทำความผิดแล้วพยายามซุกหลบไว้ใต้ก้นชัดๆ “ไอ้มนุษย์ที่ชื่อแสงเหนือไงล่ะ หมอนั่นต่างหากที่ควรตายในอุบัติเหตุครั้งนั้น น่าจะตายตั้งแต่นายได้กลับไปอีกครั้ง นายต่างหากที่ไม่สมควรตายตั้งแต่ตอนเกิดอุบัติเหตุ นายต่างหากที่ไม่จำเป็นต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง เข้าใจหรือยัง ไอ้เด็กหน้าโง่ ...ว่ามนุษย์ที่ชื่อแสงเหนือมันควรจะตายไปตั้งนานแล้ว”
หลังเงียบอึ้งไปนานพักใหญ่ จินดนัยจึงค่อยกล่าวช้าๆ ด้วยน้ำเสียงสับสนเหลือประมาณ “เป็นไปไม่ได้หรอก มันจะเป็นแบบที่คุณว่าได้ยังไง ...แสงเหนือขับรถ ผมขี่จักรยาน หมอนั่นชนผมกระเด็นขึ้นไปในอากาศ ผมต่างหากที่ต้องตาย นั่นล่ะสิ่งที่เกิดขึ้น มันจะเป็นแบบที่คุณว่าได้ยังไง จักรยานผมจะไปทำอีท่าไหนถึงเอาชนะรถเก๋งได้ มันเป็นไปไม่...”
“แต่มันเป็นไปได้ และมันก็เป็นไปแล้ว ถ้าข้องใจนักหรือคิดว่าฉันโกหกล่ะก็ ดูนี่ซะ” จอภาพยักษ์ผุดโผล่พรวดขึ้นแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงทางด้านหนึ่ง ในหัวสมองของจินดนัยยังมีแต่คำว่าเป็นไปไม่ได้ดังก้องอยู่จนแทบไม่เข้าใจสิ่งที่เทวดากำลังพูดสักนิด “ขอภาพที่สมควรเกิดขึ้นในอุบัติเหตุหน่อยสิ ภาพก่อนที่ฉันจะ...เอ้อ นั่นล่ะ เร็วเข้า”
ภาพดังกล่าวคุ้นเคยนัก ตัวเขาซึ่งกำลังปั่นจักรยานคันเก่าหยอยๆ ฮัมเพลงหงุงหงิงท่าทางสบายอกสบายใจและไม่รู้เลยว่ากำลังจะพบเจอกับสิ่งใด หากก่อนที่จักรยานจะเลี้ยวโค้งตรงแยกหน้าสนามกีฬานั้นเอง รถยนต์คนหนึ่งก็แล่นตะบึงมาจากอีกทาง รถสีแดงเพลิงสวยปราดเปรียวแล่นมาด้วยความเร็วสูง นึกอยากหลับตาด้วยหวาดกลัวกับการต้องมานั่งชมภาพรีไวนด์ฉากตายของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับภาพช็อตเด็ดคนดัง แต่คล้ายกับจะมีมือที่มองไม่เห็นมาถ่างตาเอาไว้
เพราะเขาไม่ได้หลับตา จึงได้เห็นสิ่งแตกต่างโดยชัดเจน เสียงเบรกเอี๊ยดดังบาดยาวยามคนขับรถสปอร์ตสีแดงเห็นจักรยานของเขาเลี้ยวโค้งตัดหน้ากินวงกว้างมาโดยไม่มีการชะลอหยุดตรงแยก และเมื่อท้ายสุด คนขับดูจะรู้ชัดว่าคงไม่สามารถหยุดรถไว้ได้ทันแน่ จึงหักพวงมาลัยไปทางขวาสุดแรง ก้อนเหล็กหนักเป็นตันๆ จึงสูญเสียการทรงตัวในทันที ล้อหลังแฉลบลอยขึ้นจากพื้นก่อนที่รถทั้งคันจะตีลังกาพลิกคว่ำ หงายท้องไถลไปบนพื้นถนนอย่างรุนแรงและจบด้วยการกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าบนถนนฝั่งตรงข้ามดังโครมสนั่น
ตัวเขาล้มลุกคลุกคลานอยู่ใกล้ๆ จักรยานตรงกลางถนนในสภาพถลอกปอกเปิก หน้าตาตื่นตะลึงจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตอยู่ เขายังมีชีวิตอยู่
หากสิ่งที่ทำให้จินดนัยซึ่งกำลังจ้องภาพเหตุการณ์ในจออยู่ต้องร้องออกมาด้วยน้ำเสียงอันบอกไม่ถูก คือภาพของแขนข้างหนึ่งซึ่งตกห้อยออกมานอกหน้าต่างบุบบู้บี้ของตัวรถ แขนข้างนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงฉานและที่สำคัญ มันหักบิดผิดรูปอย่างน่ากลัว
“ไม่นะ!! มันไม่ใช่เรื่องจริง มันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ ชะ...ใช่ไหม” คนถามหน้าซีด ตัวสั่นเทา แทบจะคลานเข้าไปจับขาเทวดาไว้ “แสงเหนือไม่ได้ตาย เขายังมีชีวิตอยู่...ใช่ไหม ตอบผมมาเดี๋ยวนี้นะ บอกผมว่าแสงเหนือยังอยู่! บอกผมว่าเขายังไม่ตาย!”
“เออโว้ย เขายังไม่ตายแต่นายน่ะเท่งทึงมาสองรอบแล้ว” พูดจาไม่เกรงใจแล้วเทวดาจึงทิ้งตัวแผ่บนเก้าอี้ ท่าทางไม่สำนึกสักนิด “เอาไงดีว้าทีนี้”
“นี่ แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องผิดพลาดพรรค์นี้ได้ล่ะ” ครั้นแน่ใจว่าแสงเหนือยังอยู่ดีมีสุข จินดนัยจึงค่อยเอ่ยถามข้อสงสัยพลางคืนคลานมานั่งแปะลงใกล้ๆ “สวรรค์เขาทำพลาดกันได้ด้วยเหรอ”
“มันก็...” ฝ่ายโดนถามทำหน้าอึดอัดกระอักกระอ่วนเสียเต็มประดา ก่อนจะเริ่มกระแอมไอ “แหม ที่ไหนๆ เขาก็เป็นกันทั้งนั้น ไฟตกนิด เออเรอร์หน่อย ก็เดี้ยงแล้ว นี่ไม่พูดถึงว่าสายไฟดันหลุดออกมาทั้งเส้นอีกนะ...”
“ว่าไงนะ!!!” คราวนี้ เขากระโดดผางทีเดียวลุกขึ้นมาค้ำหัวไอ้เทวดาผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งทำท่าคล้ายกับจะหดซุกหายไปในเก้าอี้ขณะแก้ตัวปากคอสั่น “ปะ เปล่าครับ มะ ไม่มีอะ...”
“อย่ามาตอแหล! เลิกโกหกผมสักที! เมื่อกี๊คุณพูดว่าสายไฟหลุด สายไฟอะไรที่ไหนหลุด บอกมาให้หมดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นนายตายแน่!” โผนเข้าเค้นคอเจ้าเทวดาหน้าซีดเหลือสองนิ้ว และก่อนเขาจะได้ทำบาปด้วยการบีบคอเทวดาตายคามือ จอภาพที่สั่นไหวเบื้องหลังก็ฉายภาพขึ้นมาอย่างเร่งด่วนราวกับห่วงใยสวัสดิภาพผู้เป็นนายยิ่งแล้ว
มันก็ภาพเทวดาชุดขาวนี่ล่ะ ไอ้หมอนี่ล่ะที่กำลังเดินไปเดินมาในที่แห่งนี้ หมุนเก้าอี้จากโต๊ะทางซ้ายไปหาจอทางด้านขวา เอี้ยวตัวกลับมาเขี่ยปุ่มอะไรทางด้านล่างด้วยปลายเท้าก่อนจะเอื้อมสุดปลายนิ้วมือไปเขี่ยแฟ้มบางอย่างลงมา
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ หยุดฉายภาพเดี๋ยวนี้นะ หยุด หยุดโว้ย!” หากเสียงร้องห้ามจะมีผลอะไรก็หาไม่ จอภาพยังคงทำงานต่อเนื่องพร้อมสั่นกึกกักไปด้วย เหมือนกับจะยอมสละชีพตายแทนเจ้านาย เหมือนจะอยากให้เขารับรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ
ไอ้หมอนั่นในจอลุกจากเก้าอี้ขณะสายตายังไม่ยอมละจากเอกสารในมือและก้มหน้าก้มตาเดินดุ่มไปอีกด้าน ก่อนจะสะดุดบางอย่างจนหกล้มหน้าคว่ำวัดพื้นดังป้าบสนั่น กระดาษกับแฟ้มกระจายไปทุกทิศทุกทาง
แน่นิ่งอยู่หลายวินาทีแบบเจ้าริชชี่ ก่อนที่เจ้าเทวดาจะลุกขึ้นนั่งพรวด ลูบหัวลูบผมให้เข้าที่พลางเหลียวไปมารอบๆ ราวกับกลัวจะมีใครเห็น ก่อนจะสำนึกว่าปลายเท้าเกี่ยวติดอะไรบางอย่างมาด้วย
เจ้าตัวหน้าซีดขณะค่อยๆ สาวสายไฟเส้นเล็กสีขาวขึ้นมาเรื่อยๆ มันไหลลื่นราวผ้าไหมชั้นดีมาตามร่องนิ้วและไหลเรื่อยสะดวกจนกระทั่งปลายสายไฟด้านหนึ่งมาหยุดในมือ
แล้วภาพก็หายวับไป ทิ้งไว้แต่ความเงียบ
............
............
นรกจะแตกในสวรรค์ก็งานนี้ล่ะ
++++++++++
บรรยากาศภายในสวนสวรรค์ยังงดงามชวนฝันไม่เปลี่ยน หมอกสีขาวลอยจางๆ อวลอบกลิ่นหอมสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก จะผิดแผกไปบ้างก็ตรงเจ้าของสถานที่ที่กำลังนั่งตัวลีบหูลู่อยู่ตรงหน้าวิญญาณเด็กหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น
“สรุปว่าเรื่องของเรื่อง สาเหตุทั้งหมดมันมาจากการที่คุณสะดุดสายไฟหกล้มใช่ไหม” เสียงนิ่งๆ ถามเรียบๆ ไร้อารมณ์เสียจนน่าขนลุก
“อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ความผิดของฉันซะ...” ผู้ตอบกุลีกุจอพลิกตำราค้นหาคำตอบเป็นพัลวัน หากโดนเด็กหนุ่มตัดบท
“ผมถามแค่ว่าใช่ไหม” ทิ่มนิ้วกลางกับนิ้วชี้พรวดไปตรงหน้าแบบกะจะให้ทิ่มตาอีกฝ่ายได้ก็ดี “คำตอบมีแค่สองอย่าง ใช่หรือไม่ใช่ เลือกมา”
“ใช่...ใช่มั้งจ๊ะ” ยิ้มเผล่พลางค่อยๆ ดึงนิ้วชี้ลง หากพอเหลือนิ้วกลางโด่อยู่ตรงหน้านิ้วเดียวก็ต้องรีบตบๆ ตามกันลงไป “แหม วัยรุ่นสมัยนี้ใจร้อนจริงจริ๊ง ฟังฉันอธิบายก่อนดีไหม จิบน้ำชารับกาแฟไปด้วยก็ยังได้ ของว่างก็มี...”
“ผมไม่อยากรับน้ำชาหรือกาแฟ” จินดนัยร้องอย่างท้อแท้ ไม่เข้าใจว่าทำไมชีวิตเขากับแสงเหนือต้องมาตกอยู่ในกำมือเทวดาติ๊งต๊องพรรค์นี้ด้วย “ผมอยากรู้แค่ว่าแล้วจากนี้ไป ผมจะทำยังไง ผมควรจะไปที่ไหน แล้วแสงเหนือจะโดนคุณขี้โกงส่งวิญญาณดวงอื่นไปฆ่าอีกหรือเปล่า ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของคุณ ทำไมพวกผมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ เฮงซวยพวกนี้ด้วย โอ๊ย!! สวรรค์ ทำไมวะ!” คล้ายจะถึงจุดสิ้นสุดความอดทน เขาเงยหน้าตะโกนร้องถามสรวงสวรรค์อันสวยงามและว่างเปล่า “ตอบให้ผมชื่นใจหน่อยเถอะว่าทำไม”
“ทำไมไม่คิดเสียว่ามันเป็นพรหมลิขิต” เสียงตอบเบาๆ งุบงิบเรียกให้เขาหันขวับไปจ้องผู้พูดตาแทบถลน ข้างฝ่ายโดนจ้องจึงรีบฉวยโอกาสพ่นเร็วเป็นรถไฟด่วนทันที “ถ้าฉันไม่ได้สะดุดสายไฟหกล้ม นายกับมนุษย์คนนั้นจะได้รักกันแซ่บซึ้งถึงขนาดนี้งั้นเหรอ ถ้าไม่ได้เกิดความผิดพลาด นายต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายแบกรับความรับผิดชอบของผู้รอดชีวิต นายต่างหากที่จะต้องถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกร ฆ่าคนด้วยความประมาท นายสองคนรู้จักกันมาตั้งเท่าไหร่ แต่เพิ่งจะได้ใกล้ชิด ได้เรียนรู้กันและกันก็ตอนที่ฉันส่งนายกลับลงไป แล้วอย่างนี้ นายยังคิดว่าฉันทำผิดอีกงั้นสิ”
ครั้นเห็นเขานิ่งอึ้งจนคำพูด เทวดาชุดขาวจึงชักเริ่มได้ใจ เดินเทศนารอบตัวเขาเป็นวงกลม “จริงอยู่ว่าฉันเป็นคนเริ่ม แต่เพราะฉันไม่สามารถเดินดุ่ยๆ ไปดึงวิญญาณหมอนั่นออกมาได้ จึงพยายามแก้ไขข้อผิดพลาดโดยการส่งนายกลับไปจัดการเรื่องทุกอย่างให้มันถูกต้อง ยื่นเงื่อนไขสารพัดที่จะต้อนนายให้จนมุม ใครมันจะไปคิดล่ะว่านายจะเผลอไปหลงรักไอ้คนที่ฆ่าตัวเองซะงั้น ลงท้ายกลายเป็นนายเองนั่นล่ะที่ต้อนตัวเองให้ต้องจนมุม ถึงฉันอยากช่วยก็สุดจะช่วยแล้ว”
สวรรค์ช่วยเขาแล้ว เทวดาช่วยเขาแล้ว หากจินดนัยกลับเลือกที่จะช่วยแสงเหนือแทน ถ้ากล้าพอจะมองด้วยสายตาเป็นกลาง สิ่งที่เทวดาพูดมาก็เกือบถูกทั้งหมด ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยญาติดีกัน อย่าว่าแต่พูดกันเลย แค่เจอหน้ากันอีกครั้งตอนหลังเข้ามหาวิทยาลัย เขาก็แจกนิ้วให้หมอนั่นตรงกลางถนนเลยด้วยซ้ำ แบบนี้แล้ว...ต่อให้ไม่มีอุบัติเหตุ ใช่ว่าพวกเขาจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสียเมื่อไหร่
และถ้าเทวดาป้ำๆ เป๋อๆ ตรงหน้านี่ไม่ได้ซุ่มซ่ามสะดุดสายไฟ แสงเหนือคงต้องตายในอุบัติเหตุ ส่วนเขา...ก็ต้องแบกรับความรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแทน โดยที่คงไม่มีวันได้รับรู้ถึงด้านที่อ่อนโยนของชายหนุ่ม ด้านที่แสนจะดื้อรั้นของไอ้คุณชาย ความขี้อ้อน ขี้ห่วง นิสัยที่มีทั้งน่ารักและน่าตบ ทุกๆ อย่างที่ทำให้เขารักแสงเหนือได้มากขนาดนี้
“...หึ ค่อยสงบใจได้แล้วใช่ไหม” เห็นท่าซบเซาสลดเฉาของวิญญาณเร่ร่อนแล้ว เทวดาหนุ่มชุดขาวจึงเริ่มได้ใจกระโดดขึ้นหลังแพะไล่เกทับทันที “ฉันนี่สิที่น่าจะบ่น เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ ไหนจะต้องคอยโผล่ไปให้กำลังใจนาย คอยเตือนสติถึงนายจะไม่ยอมรับฟังเลยก็เถอะ ไหนจะต้องสะสางเรื่องยุ่งๆ ที่นายทิ้งไว้ข้างหลังเป็นขบวน รู้ไหมกว่าฉันจะจัดการลบเรื่องของนายไปได้หมดเนี่ย มันเหนื่อยแค่ไหน กว่าจะทำให้ทุกคนลืมว่าเคยพบนายมันกินแรงชะมัดยาด โดยเฉพาะไอ้แสงเหนือตัวดีนั่น ฉันต้องล้วงลึกถึงระดับเซลล์เลยรู้ไหม แต่ก็นะ มือระดับนี้แล้ว ขจัดคราบหมดจด...”
“แสงเหนือไม่มีทางลืมผม!” ท่าหมดอาลัยตายอยากจากไป จินดนัยกระโจนพรวดมาตะคอกใส่หน้าเทวดาทั้งน้ำตา “ไอ้เทวดาซังกะบ๊วย รู้ไว้เถอะว่าคุณพลาดแล้ว เพราะต่อให้คุณจะมีพลังพอจะหยุดโลกไม่ให้หมุนหรือแม้แต่ย้อนเวลาได้ คุณก็ไม่มีทางทำให้เขาลืมผมได้หรอก ไม่มีทาง!”
นิ่งอึ้งนะจังงังไปอีกสิบวินาทีเต็มกว่าที่ร่างในชุดขาวจะเถียงปากคอสั่น หน้าแดงด้วยความโกรธ “ฉันบอกว่าได้ก็ได้สิวะ! ไอ้มนุษย์ต่ำต้อยกระจอกงอกง่อยแบบนายมันจะรู้อะไร หรือนายจะกล้าบอกว่าไอ้ความรักงี่เง่านั่นจะสามารถชนะพลังแห่งจักรวาลไปได้ ฉันจะบอกให้นะว่าไม่...”
“ทำได้สิ แสงเหนือต้องทำได้” ราวกับจะหมดแรงกะทันหัน จินดนัยทรุดฮวบ ยืนยันเสียงแห้งระโหย “เขาต้องทำได้ ผมเชื่อว่าเขาต้องจำผมได้แน่นอน... เทวดาลูกเจี๊ยบที่ไม่เคยแม้แต่จะรักใครอย่างคุณอย่ามาทำท่าเหมือนรู้ดีไปซะหมดเลย ผมเห็นแล้วอยากจะอ้วก รีบกลับบ้านไปหาข้าวเปลือกกินเลยไป๊”
สิ่งศักดิ์สิทธิ์แบบเจี๊ยบๆ อึ้งตะลึงเนื่องจากตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตนเพิ่งจะเคยโดนไล่ให้ไปจิกข้าวก็คราวนี้ สูดหายใจลึกไปหลายเฮือกกว่าจะหลุดเสียงออกมาได้
“ก่อนหน้านี้ ฉันตั้งใจจะแอบดันนายให้ไปโผล่ตรงริมขอบสวรรค์แล้วแท้ๆ แต่ตอนนี้ นายกลับทำให้ฉัน...” เทวดากำหมัดแน่น หรี่ตาอาฆาตสุดแค้น คล้ายอยากกระโดดเตะปลายคางเขาเต็มเหนี่ยว “ยอมทำทุกทางเพื่อให้ได้ยัดชื่อนายลงใต้ถุนนรกจริงๆ นะเนี่ย”
ดวงตาสองคู่จ้องกันอย่างแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนที่ฝ่ายหนึ่งจะค่อยกระซิบ “เอาสิ”
อีกฝ่ายฟังคำสั้นๆ นั่นแล้วถามพร้อมกัดฟัน “เอาอะไร”
“ผมยอมให้คุณถีบลงใต้ถุนนรกตามสบาย ถ้าคุณพิสูจน์ได้ว่าแสงเหนือลืมผมไปแล้วจริงๆ” ใบหน้าผู้พูดนิ่งสนิท แน่วแน่ “แต่ถ้าเขาจำได้ สัญญาได้ไหมว่าคุณจะให้เวลาที่เหลือกับพวกเรา ...จนกว่าเวลานั้นจะสิ้นสุดลงตามธรรมชาติ”
เทวดาสูดหายใจลึก นิ่งคิดนานและเอ่ยระมัดระวัง “ยังไม่ช้าไปนะ ขอร้องอ้อนวอนให้ฉันยกโทษให้สิ แล้วนายจะได้ไปสวรรค์ ได้มีชีวิตนิรันดร์ในสวนสวรรค์ของพระองค์”
“ไม่” วิญญาณเร่ร่อนไร้ที่อยู่กล้าเถียงและกล้าปฏิเสธสวรรค์ที่เปิดประตูรอรับหนักแน่น “สวรรค์ที่ไม่มีแสงเหนือ ผมไม่ต้องการ”
“นาย...!” การกล้าปฏิเสธสวรรค์ ในสายตาเทวดาโดยกำเนิดเช่นเขา ไม่ผิดกับวิญญาณดวงนี้ร่วงลงสู่นรกภูมิแล้วเรียบร้อย “แล้วนายจะต้องเสียใจกับการเลือกนี้แน่นอน ตกลง ฉันจะให้โอกาสนาย ครั้งเดียว! ฉันให้โอกาสนายเดินผ่านหมอนั่นแค่ครั้งเดียว! ห้ามมีคำพูด ห้ามแม้แต่จะเหลือบสบตาหรือแสดงทีท่าใดๆ ครั้งเดียวเพื่อชี้ชะตา เป็นการพนันส่วนตัวของฉันกับนาย อย่าลืมล่ะว่าถ้าฉันชนะ ก็ไม่มีที่ในสวรรค์ให้วิญญาณอย่างนายอีกแล้ว แต่ถ้าสมมติว่านายชนะ เวลาที่เหลือของร่างนั้น...ฉันจะยอมยกให้พวกนาย”
สมกับเป็นการเดิมพันของสวรรค์ ให้เวลาเขาหนึ่งปีในการแก้แค้น แต่กลับให้เวลาแสงเหนือแค่หนึ่งนาทีในการพิสูจน์รัก... จินดนัยนิ่งคิดเพียงชั่วครู่แล้วเงยหน้ามองเทวดาซึ่งยืนนิ่งรอคำตอบของเขา
แววตาของวิญญาณดวงน้อยทอประกายอบอุ่น แฝงคำขอบคุณที่ไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูดจนเทวดาวูบโหวงในอก อดเตือนอย่างหวังดีไม่ได้ “อย่าลืมนะว่า...ต่อให้ไม่ลืม หมอนั่นก็ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้านาย หน้าตานายมันก็...ไม่ได้หล่อเหลาเร้าใจ สะดุดตาสะดุดใจใครเสียด้วย เรื่องนี้นายน่าจะรู้ดีที่สุด”
คำเตือนดังกล่าวทำให้หวนนึกถึงตอนที่บอกกับแสงเหนือว่าหน้าตาเขานั้นน้ำเปล่าเรียกพี่ขนาดไหน ใช่ เขาหมายความตามนั้นจริงๆ เขาเคยคิดเช่นนั้นจริงๆ
แสงเหนือที่ดวงตามองเห็นแล้วจะสนใจเขางั้นเหรอ ใครจะมองเห็นความจืดชืด จะมองเข้าไปในดวงตา จะมองลึกลงไปถึงก้นบึ้งหัวใจ
ที่สำคัญ ต่อให้แสงเหนือไม่ลืมจิน ไม่เคยลืมต้น...แต่ชายหนุ่มจะรู้หรือว่าจินดนัยเป็นใคร
“แน่ใจเหรอ นายยังเปลี่ยนใจไปสวรรค์ได้นะ”
ไม่มีคำตอบใดอีก นอกจากรอยยิ้มที่ราวกับจะเป็นตัวแทนของคำตอบและความรู้สึกทั้งมวล
รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความเป็นมาและความเป็นไป บอกเล่าอดีตรวมถึงอนาคตทุกอย่าง...ทั้งหมด
++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
