ตอนที่ 17
‘ความซึน… ส่งมะรืนนี้’
โจทย์งานที่อาจารย์เขียนทิ้งไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปในสภาพที่รู้ว่าคงกลับไปนอนต่อ ต่างจากนักศึกษาที่บางคนก็หลับคาโต๊ะแม้จะเพิ่งเก้าโมงเช้า บางพวกก็ขีดเขียน บางส่วนก็ลุกออกจากห้องไปทั้งชุดนอนเหมือนตอนที่เข้ามา
นี่คือคณะศิลปกรรมเอกจิตกรรม…ศูนย์รวมคนที่ไม่ต้องการความเข้าใจ
ขายาวยกขึ้นพาดบนโต๊ะก่อนจะเป่าหมากฝรั่งเป็นลูกโป่งใสแล้วแตกออกในที่สุด….ความซึน อะไรคือความซึนล่ะวะ โยกหัวไปทางซ้ายก็ไม่เข้าใจ โยกหัวไปทางขวาก็ยังไม่เก็ต จะหันไปถามคนข้างๆแม่งก็หลับไปแล้ว
“พุ๊ก กูหิวข้าว”
ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“ไอ้พุ๊ก กูหิวข้าว”
ดังขึ้น ก็ยังไม่มีการตอบรับ
มือยกขึ้นฟาดลงไปกลางหัวเพื่อน
ป้าบ!!
“เชี่ยปุ้น เหี้ยไรของมึงเนี่ย”
“หิวข้าวโว้ย ไปกินข้าวกัน”
ขายาวพาตัวเองเดินลงจากตึก มีเพื่อนตัวสูงเท่าไหร่เดินลากรองเท้าหมีพูห์เดินตาม
“ทำไมมึงชอบมาแดกโรงอาหารวิศวะจังวะ ไกลชิบหาย อาหารแม่งก็ไม่อร่อย สาวก็ไม่มี สัสเอ้ย”
วางย่ามซอมซ่อก็พาตัวเองไปหาอะไรกิน เพราะขนาดด่ามันรอบที่ล้านไอ้คนตัวสูงลิบลิ่วก็ยังยักคิ้วกวนตีนกลับมา
พุ๊กคงไม่เข้าใจว่าปุ้นมาตามหาบางอย่าง…บางอย่างที่ปุ้นเรียกมันว่าแรงบันดาลใจจากกาแลกซี่อื่น…ดาวห่างไกลที่ส่องแสงมาถึงได้ยังไงก็ไม่รู้
ปุ้นเท้าคางมองคนที่นั่งเยื้องไปสองโต๊ะ คนตัวซีด ทรงผมสั้นตามสมัยนิยมแต่เซ็ตแค่ข้างหลังเพราะเจ้าตัวดูจะชอบให้ผมปรกหน้าลงมาชนกับขอบแว่นสีดำ…ดวงตาเรียวจ้องไปที่โทรศัพท์ในมือ สองมือกดยิกๆไม่สนใจโลก
ดาวที่หยุดนิ่งที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของโรงอาหาร….ปุ้นรู้ว่าคนนั้นชื่อแมท แก่กว่าหนึ่งปีแต่เตี้ยกว่าหลายสิบเซ็นต์ มีเพื่อนหน้าโหดชื่อเต็งหนึ่งกัปตันทีมฟุตบอลกับฝรั่งหน้าหล่อชื่อสก๊อต
แต่แมทไม่รู้จักปุ้น…
ปุ้นรู้จักแมท…เพราะแมทมักจะ ‘เดินชน’ เขาที่หน้าลิฟต์เสมอ อยู่หอเดียวกัน…แต่อีกฝ่ายก็ยังจำหน้ากันไม่ได้ ความบังเอิญบ้าอะไรนะทำให้คนสองคนเดินชนกันสิบเจ็ดครั้งในหนึ่งเดือน เดือนต่อมาก็ตั้งใจรอให้เดินชนกันอีกแต่ไอ้แว่นก็ยังจำกันไม่ได้
‘เฮ้… เดินชนจะไม่ขอโทษหน่อยหรอ’
ครั้งที่สี่สิบสองถึงทักไป
‘ห้ะ ขอโทษๆ รีบน่ะ’
แล้วก็จากไป….สบตากันแค่เสี้ยววินาทีด้วยซ้ำ
‘แมท เร็วดิวะ เดี๋ยวสาย’
เพื่อนหน้าดุจอดเวสป้าอยู่หน้าหอตะโกนเข้ามาถึงรู้ว่าชื่อ แมท
‘โทษทีว่ะหนึ่ง กูเล่นยังไม่ผ่านด่าน แม่งติดอยู่ตั้งนาน’
‘สาส จะไปสอบไม่ทันเพราะมึงติดเกมส์เนี่ยไอ้เหี้ย’
“ไหนว่าหิวข้าว ไม่ไปซื้อวะ มองเหี้ยไรเนี่ย”
พุ๊กหันตามสายตาเพื่อน
“ห่าอยากกินผัดไทก็ไปซื้อ มองแล้วมันจะเดินมาหามึงมั้ย”
พุ๊กมองผ่านผู้ชายใส่แว่นไปถึงร้านผัดไท
“พุ๊ก มึงว่ายังไงนะ?”
“กูบอกว่าถ้ามึงเอาแต่มอง มันจะเดินมาหามึงมั้ยล่ะสาส อยากแดกก็เข้าไปดิ”
“พุ๊ก…ถ้ากูอยากได้ดาวอีกกาแลกซี่ กูจะคว้าได้ปะวะ”
“มึงก็ขึ้นไปบนอวกาศก็คว้าได้เองแหละ ก็ไกลล่ะมั้งแต่กูว่าเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันคงพัฒนาไปเยอะแล้วมั้ง ไม่รู้ดิ มึงนี่เมาเห็ดรึไง กูแดกข้าวละงั้น”
เหมือนเจอทางสว่าง…
“เฮ้ยพุ๊ก ขอบคุณมากนะเว่ย”
ตาสว่างจนเกือบสายไป เพราะเกือบไปลงชื่อคัดตัวนักฟุตบอลคณะไม่ทัน แต่งานนี้ทุ่มสุดตัวเพราะตอนถ่อไปดูวันวิศวะคัดตัวนักบอลแล้วปรากฏว่ามีไอ้แว่นติดโผไปกับเขาด้วย
สุดท้ายก็ได้เป็นตัวจริง…นัดแรก ศิลปกรรมเจอวิศวะ….หึหึ งานนี้ก็คงจะแพ้สกอร์เพราะตัวจริงมหาลัยอยู่คณะนั้นเยอะ แต่เรื่องแพ้ใจ ไม่มีวัน!! ต้องเอาให้รู้จักกันให้ได้
พลั่ก!!!
ชนไปหนึ่งที
พลั่ก!!!!
ชนครั้งที่สอง
พลั่ก!!!!!!
ชนจนล้ม…
“ไอ่เหี้ย มึงชนกูสามรอบแล้วนะโว้ยยยยย”
โวยวายแต่ก็ยอมยกมือขึ้นจับมือใหญ่กว่าแล้วลุกขึ้น…น้ำใจนักกีฬา
“สามทีเลยหรอ จำได้ด้วยหรอวะ”
“เออดิ ห่าหัวฟูละเสือกตัวสูง”
บ่นแล้ววิ่งไปแย่งลูกหนังกลมๆต่อ ทิ้งคนหัวฟูไว้กับอารมณ์ประหลาดๆ
ผมไม่ได้ฟู….เขาเรียกหยักศก สีแมคคาเดเมีย… จำกันได้สักทีนะแว่น….
“แมท”
“อือ”
“แมท แมท”
“เออ”
“แมทแมท แมทแมทแมท”
“เชี่ย! กูไม่มีสมาธิเล่นเกมส์ ไอ้สัส”
หัวเราะขำคนที่นั่งกดมือถือไม่หยุด ไม่ได้สนใจนมร้อนแก้วใหญ่หน้าตัวเองเลย… ไม่คิดว่าจะยอมมาด้วย แค่ชวนเผื่อฟลุ๊ค…
‘อ้าวไงมึง ไปกินนมกันป่ะ’
‘ห้ะกูหรอ’
‘เออ’
แล้วก็เกี่ยวคอลากมันออกจากหอมาด้วยกันจนถึงร้าน ‘เป็ดน้อยกินนม’ ร้านนมเจ้าอร่อยที่พวกสาวๆชอบมาดูเจ้าของร้านหน้าหล่อ ส่วนผู้ชายก็ชอบมานั่งส่องสาวอีกทอด
บางเวลาก็ต้องมานั่งคิดงานในร้านนี่…นมอุ่นๆกับสีเหลืองตัดฟ้าสดใสบางทีแม่งก็ทำให้งานไหลลื่นไปเรื่อยๆได้เหมือนกัน
แต่คนตรงข้ามมันเล่นไม่สนใจอะไรเลยนอกจากเกมส์มือถือ
“เชี่ย ไม่ผ่านอีกละ อะไรวะ เฮ้ยชีวิตหมด เซง!”
วางมือถือลงในที่สุด แล้วคว้าแก้วนมขึ้นดื่ม
“นมร้อนไรวะ เย็นชิบหาย”
“ก็ไม่กินสักที มัวแต่ติดเกมส์”
“กูเล่นแปปเดียว”
“นั่งมาจะชั่วโมงแล้วเหอะ”
“เออน่ะ”
สู้ไม่ได้ก็ทำเป็นตัดบท หึหึ
“สั่งใหม่ปะล่ะ”
“ไม่เอาละ ขี้เกียจ ร้านไรวะโคตรฟรุ้งฟริ้ง”
ร้านต้นซอยหน้าหอพวกเราไง…ร้านที่มึงผ่านทุกวัน
“เฮ้อ… แว่นเอ้ย”
“เชี่ยไรหัวฟู เฮ้ยมือถือมึงแบตหมดยัง โหลดเกมส์แล้วส่งชีวิตให้กูหน่อยดิ”
“ไม่”
“งกสัส กลับได้ยังอ่ะ กูจะไปเล่นเกมส์ต่อ”
“ชีวิตมึงมีอะไรบ้างนอกจากเกมส์”
“เรียน กิน นอน ฟุตบอล ทำไมวะ?”
“มึงนี่….จะเรียกว่าไรดีวะ”
“จะบอกว่ากูเป็นเด็กติดเกมส์ว่างั้น?”
“ใช่เลย”
“ฮ่าๆ ก็ไม่มีไรน่าสนใจนี่หว่า เกมส์แม่งก็น่าสนใจที่สุดแล้วไง”
“กูน่าสนใจกว่าเยอะ”
“มึงนี่นะ?”
“เออดิ กูกำลังทำการใหญ่”
“ไหน ใหญ่ยังไง เล่าดิ๊”
“แหวกกาแลกซี่ไปคว้าดาว”
“ห๊ะ พร่ำเพ้อไรของมึงเนี่ย”
“ไม่เกทหรอวะ?”
“ไม่สักนิด คนจะไปแหวกกาแลกซี่ได้ไง เพ้อเจ้อสัส”
“กูกำลังจะทำ มึงคอยดูแล้วกัน”
“ได้เลย กูเอาใจช่วยละกัน ฮ่าๆๆๆๆ ดาวแม่งดาวไหนวะ ไกลมากปะ …. เอ้า ยื่นมือมาจับแก้มกูทำไม”
“พิสูจน์ไง”
“เรื่อง?”
“ดาว…ก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่นี่หว่า สงสัยกาแลกซี่จะเล็กไป”
กระพริบตาปริบๆ….ก่อนความร้อนผ่าวจะแล่นขึ้นไปหน้าจนแดงก่ำ จนคนมองหัวใจพองฟู…
“ไอ้เหี้ย มุกจีบสาวสมัยไหนของมึงเนี่ย กูเป็นผู้ชายโว้ย!!!”
หมอนสีฟ้าลายเป็ดใบเล็กของร้านถูกขว้างข้ามโต๊ะมา แต่ก็รีบกว้ามากอดไว้
“แล้วจีบไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้”
“จีบไปแล้วนี่นา ถอนตัวไม่ทันแล้วล่ะ”
“อะไรของมึงเนี่ย โวะ”
ขยี้หัวจนฟูก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ แต่หน้าก็ยังแดง
ดาวของปุ้นดูจะเขินง่ายไม่เบา…
“ให้เป็นดาวเลยนะ ไม่ดีหรอ”
“ดาวเหี้ยไรล่ะ ดาวซินโดรมรึไง”
“ก็ดีนะ ชอบก็จะให้เป็น”
“เชี่ย กูจะกลับละ จ่ายค่านมเลยนะสัส ข้อหากวนตีนกู”
“แล้วมากินกันอีกนะ”
“เออ รู้แล้ว เร็วๆดิ๊ง่วงนั่งยิ้มโง่ๆอยู่ได้”
“เอ้า มึงอยู่หอเดียวกับกูหรอ”
“เอ…ไม่รู้สิ มึงย้ายมาตอนไหนล่ะ กูอยู่นานแล้วนะ”
“เฮ้ยกูอยู่ของกูตั้งแต่ปีหนึ่ง”
“กูก็อยู่ตั้งแต่ปีหนึ่ง…”
หลังมึงหนึ่งปี…
“แล้วมึงปีไหนละวะ”
“ไม่บอก”
“ห่า แค่ชั้นปีบอกหน่อยก็ไม่ได้ กูไม่เอาเลขไปแทงหวยหรอกน่า”
“ปีสอง”
“เด็กน้อยว่ะ”
“กินเด็ก เขาว่าเป็นอมตะนะ ไม่ลองมั่งหรอ”
“สูงขนาดมึงกระดูกคงทิ่มคอหอยกูทะลุก่อน”
“ถ้ากินจริงๆกระดูกไม่ทิ่มหรอก อย่างอื่นหรอกทิ่ม…”
ผั้วะ!!! โดนไปหนึ่งหมัด
“สัส ทะลึ่ง พูดจา เดี๋ยวกูกระทืบแม่ง”
“ถ้ากูกระทืบกลับนี่นับเป็นการป้องกันตัวปะ?”
ทำหน้าตกใจเพราะเบอร์รองเท้าแม่งเล็กกว่าตั้งหลายไซส์
“สัส มึงจีบกูแน่หรอวะ”
“….ไม่จีบ”
“เอ้า!!”
“แค่อ่อย หึหึ”
“โวะ ไม่คุยแม่งละ พูดจาไม่รู้เรื่อง พึ่งลงจากดอยรึไงหะ พูดไม่ชัดปะเนี่ย”
“แต่ที่กูชอบมึงอ่ะ กูพูดชัดนะแมท”
ถลึงตาใส่ก่อนจะเดินเข้าลิฟต์แล้วกดปิดรัวๆแต่คนขายาวก็ตามเข้ามาจนได้ แมทกดที่ชั้นห้าส่วนคนตัวสูงกว่าขึ้นไปชั้นหก
“เอาให้การกระทำชัดแบบที่มึงพูดล่ะ”
เสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินไวๆออกจากลิฟต์….
นี่เรียกว่าเปิดโอกาสปะ? นี่เรียกว่าดาวกำลังโคจรใกล้เข้ามาปะ?
หึหึ…ไอ้แว่นแม่งน่ารักจริงๆ
“ซึน….ทำไมวาดรูปคนเล่นเกมส์”
อาจารย์สภาพยังไม่ตื่นเงยหน้าถาม
“คนนี้เขานิสัยซึนๆอยู่นะจารย์”
“ซึนนี่ต้องยังไง? ต้องแบบไหนถึงเรียกว่าซึน?”
“…..ก็ไม่รู้ดิ ก็แค่อยากวาดคนนี้ หัวข้ออาจารย์จริงๆจะเป็นไรก็ได้ แต่ผมอยากวาดเขา…ก็แค่นั้นเอง”
“ภาพชื่อไร”
“แมทที่หนึ่งแห่งกาแลกซี่”
“เออ เอาคะแนนเต็มไป”
“ทำไมได้เต็ม”
“คนวาดแม่งซึนกว่างาน”
“ผมซึนตรงไหน?”
======================================
จุ้บๆ โนตบุคใหม่ ฮี่ฮี่ฮี่
เม้นได้นะคะ ใครไม่ได้สมัครสมาชิกมาเม้นในโพสในเพจได้น้า อิอิ อยากเม้าด้วยไม่ใช่อะไร 55555 เผื่อมีอันไหนดีไม่ดีจะได้ไปปรับปรุงนะก้ะ จุ้บๆ
หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้ (อ่าน 703387 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก