หัวข้อ: เผลอใจ'รัก'หมดใจ I ตอนที่ 6 30% P.4 6/12/58

[RIRIN]

จินใจเย็นๆๆๆ รุกหนักขนาดนี้เสียวแทนดอมเลย 
เอ๊ะ เสียวอะไร 

[QXanth139]

จินรุกหนักเลยนะ

ว่าแต่โปเต้ใส่เหล็กด้วยเหรอเนี่ย

[❣☾月亮☽❣]

สงสารหัวใจน้อยๆของดอมบ้าง
อิอิ ดอมระทวยตลอดๆ   

[Min*Jee]

ดีนะที่จินมีบุคลิกแบบผู้ชายอบอุ่น
เลยเข้ากับดอมเป๊ะเลยเนาะะะะะ

[♠DekDoy♠]

ดอมน่ารักอ่ะ

[::UsslaJlwaJ::]

ทำไมเขินนนน

[ขนมโก๋]

จินรุกหนักๆไปเลย เชียร์ๆ

[Pawaree]

ตอนที่ 4 ครึ่งหลัง









“เราหาอะไรกินกันก่อนไหม แล้วค่อยไปซื้อของ” จินเอ่ยชวน เมื่อเขาหาที่จอดรถได้ ก่อนที่เขาจะดับรถ



“ไม่ดีกว่า จินหิวเหรอ?”



“เปล่าหรอก แต่นี่ก็เย็นแล้วไง”



“คือผมว่าจะไปกินกับอลันน่ะ” ผมเอ่ยบอกไปตามความจริง



“งั้น...เราไปซื้อของกันดีกว่าเนาะ ...เอาไปแค่โทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ดีกว่าไหม?” ประโยคหลังจินพูดขึ้นเมื่อเห็นผมสะพายเป้ของตัวเองลงไปด้วย



“อ่า...เอาอย่างนั้นก็ได้” ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เพราะว่าขี้เกียจสะพายเหมือนกัน



“ดอมจะซื้ออะไรหรอ?” จินเอ่ยถามเมื่อเราเดินเข้ามาในตัวห้างฯ



“พวกขนมนมเนยอะไรประมาณนั้นน่ะ”



“อ๋อ แล้ว...ที่บ้านอยู่กันแค่สองคนเหรอ?”



“แค่ตอนนี้น่ะนะ พอดีพ่อกับแม่ผมไม่อยู่น่ะ” ผมเอ่ยบอกเขา ตอนนี้เราสองคนกำลังเดินไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ผมมาที่นี่บ่อยมาก เพราะผมมักจะมาซื้อของกับมี้ ส่วนอลันชอบที่จะนั่งเล่นเกมกับแด๊ดมากกว่า แต่ก็มีบ้างที่มีไปด้วยกันทั้ง 4 คนเลย



“อืมมม...จะว่าไป อลันดูหวงดอมมากเลยนะ” อยู่ๆจินก็พูดถึงอลัน คาดว่าเขาคงจะสงสัย ครับ...เป็นใครก็ต้องสงสัยในท่าทีที่หวงเว่อร์ของอลันกันทั้งนั้น



“ก็...บางทีเขาก็หวงเว่อร์ไปหน่อยน่ะนะ”



“แถมยังตัวติดกับดอมมากด้วย”



“ก็เป็นแฝดกันนี่ อีกอย่างผมร่างกายไม่แข็งแรงน่ะ มี้จึงชอบย้ำว่าอลันต้องดูแลผมให้ดีๆ อลันจึงคิดว่าการอยู่กับผมตลอดเวลา หมายถึงเขากำลังดูแลผม แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่ถูก ผมคิดว่าอลันน่าจะมีโลกส่วนตัว มีสังคมเป็นของตัวเองบ้าง ไม่ใช่เอาเวลาทั้งหมดมาอยู่กับผม” ได้ทีผมก็ระบายให้จินฟัง ทั้งที่ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร ไม่รู้สินะ ...อาจจะเป็นเพราะเป็น ‘จิน’ ผมเลยกล้าที่จะพูด กล้าที่จะเล่าเรื่องของตัวเองให้เขาฟัง อีกอย่างนึงคือเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น ผ่านตัวหนังสือที่เราคุยตอบโต้กันทุกวันทั้งเช้า กลางวัน และเย็นก็เป็นได้



“ดอมร่างกายไม่แข็งแรงเหรอ?”



“อืม ภูมิต้านทานค่อนข้างต่ำน่ะ แช่น้ำนานๆ หรือโดนฝนก็ไม่ค่อยจะได้ ไข้ขึ้นตลอด เวลาไปทะเลก็ได้เล่นแป๊บเดียว” ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือไปเข็นรถเข็นเข้าไปในซุปเปอร์



“เดี๋ยวจินเข็นให้” แต่เข็นได้ 3 ก้าวจินก็อาสาพร้อมยังยื่นมือมาเข็นให้ผมแทนแล้ว



“ผมเข็นเองได้ ของที่ซื้อมันก็เป็นของๆผมนะ” ผมรีบแย้ง



“เอาน่า จินว่าจินจะซื้อของด้วยเหมือนกัน จินเข็น...แล้วดอมหยิบของ โอเคไหม?” จินเสนอข้อตกลง ซึ่งมันก็...



“...ก็ได้” ตกลงก็ได้ ตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ ผมไม่ได้ว่าอะไร ดีซะอีก...จะได้เดินตัวปลิว



“ดอมชอบกินช็อคโกแลตไหม?” จินเอ่ยถามเมื่อเราเดินมาถึงโซนขนม



“ชอบ” ผมว่าพลางหยิบช็อคโกแลตกล่องใหญ่ 3 กล่อง แล้ววางลงในรถเข็น



“หยิบให้จินอีกสองกล่องสิ” จินว่า ผมจึงหันหยิบช็อคโกแลตให้เขา



“ปกติดอมชอบกินอาหารแบบไหนหรอ?” จินเริ่มชวนผมคุย



“ดอมยังไงก็ได้น่ะ กินได้หมดแหละ แต่แค่กินไม่เยอะ”



“อยู่ง่ายกินง่ายจังนะ ถ้าวันหลังจินจะชวนดอมไปกินข้าวข้างนอก หรือไปเที่ยวในวันหยุด ...จะได้ป่ะ?” ผมมองหน้าเขานิดหน่อยเมื่อเขากำลังพูดถึงเรื่องที่จะชวนผมไปไหนมาไหนกับเขาอีก



กำลัง ‘จีบ’ ผมอยู่...ใช่ไหมเนี่ยยย...



หึๆ ...ทำไมผมเขินวะ



“ก็...ต้องดูก่อน” ผมว่าอย่างกลางๆ ผมไม่อยากรับปากเขา



“แปลว่าไม่ปฏิเสธสินะ” จินว่าก่อนจะยิ้มให้ผม



“...ก็ตามนั้นแหละ”



“จะว่าไปแล้ว ดอมดูเข้าหาง่ายกว่าที่เห็นภายนอกอีกนะ”



“หืม?” นี่เขาชมหรือด่าผมกันน่ะ



“คือจินหมายถึง...ภายนอกดอมดูเหมือนเข้าหาได้ยาก อาจเป็นเพราะไม่ค่อยพูดไม่ค่อยยิ้มน่ะ”



“แล้วใครจะมายิ้มตลอดเวลาล่ะ” ผมว่าอย่างประชด แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร ก็พอจะรู้อยู่หรอก ว่าตัวเองเป็นยังไง ยังเคยโดยต่อว่า


ต่อหน้าว่าหยิ่งเลย



“ก็ไม่ใช่นิ่งๆแบบนี้หนิครับ นับครั้งได้เลยนะ ว่าดอมยิ้มให้จินกี่ครั้งน่ะ”



“เว่อร์” ผมว่าพลางอมยิ้ม



“จริงๆ”



“งั้นผมจะไม่ยิ้มให้จินอีก โอเคไหม?”



“ไม่โอเคครับ โหยยย...ไม่เอาแบบนี้ดิ จินก็พูดไปงั้นแหละ ยิ้มเยอะๆนะ”



“มันไม่มีเรื่องที่จะทำให้ผมต้องยิ้มสักหน่อย”



“จินไง ...เวลาเจอหน้าเราก็ควรจะยิ้มให้กันป่ะ?”



“ทำไมต้องยิ้ม?” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะผมไม่เคยทำแบบนั้น ผมว่ามันไม่จำเป็น...มั้ง



“ยิ้มไง รอยยิ้มมันมีพลังพิเศษมากเลยนะ สามารถเสริมสร้างกำลังใจให้ใครหลายๆคนเชียวนะ หรือไม่ก็...ยิ้มให้กัน จิตใจและอารมณ์จะได้เบิกบานไง อย่างนี้..” จินว่าก่อนจะยิ้มจนตาหยีให้ผม



“.....” อีกแล้ว ทำไมยิ้มแบบนี้เนี่ย หวั่นไหวนะเว้ยยย



“หน้าแดงเลย เขินจินใช่ไหม?” จินว่าพลางยื่นหน้าเขามาใกล้หน้าผม



“พอเลย” ผมใช้มือดันหน้าเขาออก ก่อนจะรีบเดินไปซื้อของอย่างอื่น ให้ตายเหอะ...เมื่อกี้หน้าผมต้องแดงมากแน่ๆเลย



“หึๆๆ” ผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของจินตามหลังผม แต่ผมก็พยายามที่จะไม่สนใจอะไรมาก



เออ...ก็ผมเขิน!!












เมื่อซื้อของกันเสร็จแล้ว กินก็ไปซื้อโดนัทและน้ำมาให้ผมรองท้อง เพราะมันเย็นมากแล้ว ก่อนที่เราจะพากันกลับ



“จินไม่กินเหรอ?” ผมเอ่ยถามเมื่อโดนัททีจินซื้อมานั้น เขายังไม่แตะมันสักชิ้นเลย



“ก็จินขับรถอยู่” จินว่าพลางยิ้มนิดๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะยิ้มเรี่ยราดแบบนี้ทำไม?



“แต่ตอนออกจากมหา’ลัยมา จินก็ขับรถมือเดียวหนิ”



“สังเกตจินด้วยเหรอ หลงเสน่ห์จินแล้วอ่ะดิ” จินแซวพลางยิ้มกว้างโชว์ฟัน



“ก็...ก็เห็นๆอยู่อ่ะ ...ไม่กินก็ไม่ต้องกิน” ผมไม่น่าเปิดประเด็นขึ้นมาเลย



“จินก็หิวนะ” จินว่าเสียงอ่อน...ค่อนไปทางอ้อน



“ก็กินสิ” ผมว่าพลางยื่นกล่องโดนัทไปใกล้ๆเขา



“มือไม่ว่างอ่ะ”



“...แล้วจะเอายังไง” ผมถามทั้งที่ในใจก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร



“...ป้อนหน่อย”



“...ไม่”



“โหยยย ...ดอมครับ ป้อนหน่อยนะ จินหิวจนปวดท้องแล้วอ่ะ”



“.....” ผมยังนิ่ง ...หมายถึงหน้าอ่ะนิ่ง แต่มือนี่คือฉีกแบ่งโดนัทแบบพอดีคำเรียบร้อยแล้ว



“ดอมครับ จินหิว”



“โอเคๆ” ผมว่าก่อนจะยื่นโอนัทที่ฉีกแบ่งเรียบร้อยแล้วไปจ่อที่ปากเขา



“หึๆ...ขอบคุณคะ..!” ไม่ทันที่จินจะเอ่ยปากขอบคุณผม ผมก็ยัดโดนัทชิ้นนั้นเข้าปากเขาไปแล้วเรียบร้อย



“ขับรถไป ...เดี๋ยวผมป้อน” ผมว่าเสียงอุบอิบในตอนท้าย อยู่ๆก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเสียเฉยๆ จะว่าประหม่าอย่างเดียวมันก็ไม่ใช่ ...อาจจะมีเขินปนๆอยู่ด้วย



“หึๆ ..หวานจัง”









***************************************************************************************

มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

ช่วงนี้สติไม่ค่อยจะเต็มร้อยเท่าไหร่ ง่อวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว



FANPAGE
นี่แหละที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว จบแล้ว
ซีรี่ย์ เผลอใจ ‘รัก’ หมดใจ

[DarkAki]

งื้อออออออออออออออออออออ

เขินตัวแตกแทนน้องดอมเลย

จินรุกเข้าไปลูก พี่สาวเชียร์ 

[QXanth139]

รุกอีกๆๆๆ

[jamesnaka]

  น่ารักกันจริงๆ คู่นี้

รอตอนต่อไปจ้า 

[Min*Jee]

จินขี้อ้อนวุ้ย เป็นแบบที่ดอมแพ้ทางสินะ
รออลันรู้ก่อนเถอะว่ามาจีบน้องชายสุดหวง 555555

[❣☾月亮☽❣]

ไม่ต้องบอกแล้วว่าจีบ ดอมน่ารักอ่า.
คนเขียนสู้ๆ ดูแลสุขภาพด้วยจ้า

มีคำผิดนิดหน่อย
“จะว่าไปแล้ว จินดูเข้าหาง่ายกว่าที่เห็นภายนอกอีกนะ” ควรแก้ชื่อเป็นอลัน

"จินหิน" ควรแก้เป็น จินหิว

[chaotic69]

จินดอมน่าร้ากกกฏ จะฝ่าด่านอลันยังไงดีน้าาาาา
รอตอนต่อไปจ้า 

[black sakura]

จินนายต้องหาแนวร่วมนะเพื่อที่จะได้กัน
พี่อลันไว้แทคทีมกะเซย์ดีๆนะเพื่อที่จะได้
เข้าหาดอมโดยไม่มีก้างอย่างพี่อลัน

[cchompoo]

 

[arij-iris]

จินนี่รุกเต็มที่เลยนะ น้องดอมเขินจนจะไปไม่เป็นแล้ว

[RoseBullet]

เห็นดอมนิ่งๆแต่น้องไม่บื้อหรือซื่อจนเกินไปเลยนะ ฉลาดทันคน แล้วยังรู้ทันความรู้สึกของตัวเองอีกด้วย เลอค่ายิ่งนัก
แอบกลับไปอ่านเรื่องโปเต้ติณณ์อีกรอบ เพิ่งถึงตอนที่ไปงานเลี้ยงวันเกิดจินที่คอนโด
เห็นติณณ์บรรยายจินมาว่าดูเป็นคนขี้อายไม่ค่อยพูดเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว แต่พอมาดูจินอยู่กับดอมแล้วจินแลดูพูดเยอะนะคะ ฮ่าาาา
ดูไม่น่าจะขี้อายด้วย เห็นรุกเอาๆในเวลาอันรวดเร็ว นี่แสดงว่าเวลาอยู่กับดอมจินจะแสดงตัวตนเฉพาะให้ได้เห็นใช่ไหมคะ
ตอนที่จินอ้อนดอม แลดูปฏิกิริยาของเพื่อนๆแล้วอนุมานได้ว่าน่าจะเป็นสิ่งที่ไม่ได้เห็นบ่อยๆเลยนะ น่าสนใจ
เวลาจินอยู่กับดอมนี่ก่อให้เกิดบรรยากาศน่ารักขึ้นมาทันใด แอบอยากรู้ว่าปกติแล้วเวลาที่ไม่ได้อยู่กับดอม จินเป็นยังไงกันน้า
เราชอบบุคลิกดอมอยู่แล้วด้วยแหละ ดูขี้โรคแต่ไม่ได้อ่อนแอ ไม่ได้ยอมคนจนเกินไป คิดยังไงก็พูดตรงๆ ฉลาดด้วย
รอตอนหน้าจ้าาา

[RIRIN]

ชอบดอมอะ น่ารักมากๆ อะ เห็นนิ่งๆ แต่ทันคนนะ
ส่วนจินนายรุกหนักมาก แต่เราชอบ เอาอีกๆๆ 

[natt lUcky]

ดอมน่ารักก
ขอบอกรุกหนักมาก 555

[RIRIN]

  สะกิดๆ มาต่อได้แล้วค่า 

[Pawaree]

ตอนที่ 5





   
   วันนี้อลันมาเรียนตามปกติครับ แม้ว่าตัวเขานั้นยังไม่หายดี แต่ก็ยังดันทุรังมา เพราะเมื่อวานเขาดันเดินลงมาเห็นตอนที่จินช่วยถือของลงจากรถมาส่งผมที่หน้ารั้วบ้านพอดี ฉะนั้นวันนี้หัวเด็ดตีนขาดยังไง อลันก็จะมาเรียนให้ได้ ผมก็ห้ามไม่ไหวเลยให้เขามา และแปะเจลลดไข้ที่หน้าผากแทน ซึ่งอลันก็ไม่ขัด เพราะเขาไม่ใช่คนหน้าบางอะไรกับการเดินร่อนไปทั่วมหา’ลัยโดยมีเจลลดไข้แปะอยู่ที่หน้าผาก



   “ไอ้อลัน ไม่สบายไม่ใช่เหรอว่ะ” กริมทัก เมื่อเห็นอลันมาเรียนในวันนี้



   “หายแล้วเว้ย!”



   “หายบ้าอะไร ยังแปะเจลลดไข้อยู่เลย” กริมว่าพลางจิ้มหน้าผากอลัน



   “แปะให้ดอมสบายใจเฉยๆ” อลันพาดพิงมาถึงผม



   “.....” ผมไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่นั่งอ่านหนังสือไปอย่างเงียบๆ ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องเรียน แต่อาจารย์ยังไม่เข้ามาสอนเลย เพราะงั้นคนในห้องเลยส่งเสียงคุยกันราวกลับว่าไม่ได้เจอกันมาสัก 10 ปี ทั้งที่เมื่อวานก็ยังมาเรียนด้วยกันอยู่



   “เอ้อ...ดอมินิก กูว่าจะถามตั้งนานล่ะ แต่ลืมไปเลย” อยู่ๆกริมก็เอ่ยขึ้น ผมจึงละสายตาจากหนังสือที่ถืออยู่ในมือ แล้วหันไปมองเขา



“...?”



   “มึงสนิทกับจิน เพื่อนกูเหรอ”



   “ไม่สนิทเว้ย!!!”



   แน่นอนว่าคนที่ตอบคำถามไม่ใช่ผม แต่เป็นอลันต่างหาก ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเสียด้วยซ้ำ



   
   แต่แปลกนะ...ที่อยู่ๆกริมก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา




   “กูไม่ได้ถามมึง” กริมว่าก่อนจะผลักหัวอลันไม่เบานัก



   “กูจะตอบ ทำไม...มีอะไร” อลันว่าพลางหันมามองหน้าผม แม้ว่าผมจะไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าทำไมอลันต้องกันท่าผมกับจิน ทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนะ ตอนนี้จะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนกันก็ได้...เพราะคุยทุกวัน



   จะบอกว่าเป็นเพราะอลันกำลังมีเรื่องกับเซย์ มันก็น่าจะเป็นไปได้ที่อลันจะพาลไม่ชอบหน้าจินไปด้วย เพราะอลันมักจะใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผมเสมอ



   “ก็เปล่า...” กริมมีท่าทางอึกอักเมื่อถูกผมจ้องด้วยสายตาประมาณว่า...หุบปาก



   ไม่ใช่อะไรหรอก แค่ไม่อยากให้เรื่องมันยาว รู้ๆกันอยู่ว่าอลันเป็นคนยังไง



   “เหอะๆ ถ้าอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับดอม มาถามกูก็ได้ กูก็รู้ดีพอๆกับตัวมันนี่แหละ ....”



   ผมขี้เกียจฟังอลันโม้ จึงควานหาไอพอดในกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะหาเพลงฟัง
เพิ่มเสียงในมันดังพอที่จะกลบเสียงพูดของอลันและคนอื่นๆได้ ส่วนในมือก็เปลี่ยนจากหนังสือที่อ่านอยู่เมื่อกี้มาเป็นเล่นโทรศัพท์แทน




Dominic Pakin
น่าเบื่อ :’(




ผมโพสต์เฟสบุ๊คตามปกติของผม เพียงครู่เดียวยอดไลค์ก็พุ่งขึ้นพรวดพราดอย่างรวดเร็ว จนแตะหลักร้อยภายในเวลาไม่ถึง 2 นาที โดยส่วนใหญ่การโพสต์สเตตัสหรือรูปภาพของผมจะอยู่ที่ประมาณพันกว่าไลค์ และขอบอกตรงนี้เลยว่าตัวผมเองกไม่ใช่คนดังอะไรหรอก เพียงแต่ว่าคนส่วนใหญ่แทบจะทั้งหมดชอบเข้าใจผิดคิดว่าเป็นอลันกันทั้งนั้น โดนทักเฟสผิดมาก็บ่อยมาก ทั้งที่ชื่อผมก็เขียนอยู่ตัวออกจะใหญ่ว่า ‘Dominic’ ไม่ใช่ ‘Alan’ ก็เข้าใจว่าส่วนมากก็มักจะมองที่รูปโปรไฟล์เป็นหลัก เพราะงั้นผมจึงได้อนิสงค์ยอดไลค์และคอมเม้นต์ถล่มถลายโดยไม่ต้องทำอะไรเลย




“...ฉันรู้และเข้าใจ ว่าเธอก็รู้และเธอเข้าใจ
ในความเป็นจริงของตัวฉัน ที่วันนี้ยังไม่ดีเท่าไร
ฉันรู้และเข้าใจ ว่าในบางทีเธอนั้นก็ทนไม่ไหว
กับอาการมากมายของตัวฉัน...”




เอ...ผมมีเพลงนี้ด้วยเหรอเนี่ย เพลงออกจะกลางเก่ากลางใหม่ไปสักหน่อย เป็นเพลงที่มีความหมายดีๆ ที่ผมจำไม่เห็นจะได้เลยว่าไปโหลดมาต่อไหน หรือว่า...อลันจะแอบมาโหลดใส่ไอพอดของผมเอาไว้แน่ๆ เพราะเขาชอบเอาไอพอดของผมไปฟังเพลง เพราะของตัวเองนั้นความจำเต็มจากการโหลดเกมเอาไว้มากเกินไป



เดี๋ยววันหลังจะต้องตั้งรหัสผ่านเอาไว้จะดีกว่า




ครืด...




เสียงโทรศัพท์ของผมสั่น เนื่องจากตั้งสั่นเอาไว้เพราะมันถึงเวลาเรียน (แต่อาจารย์ยังไม่เข้ามาสอน)
การแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คครับ มีคนเข้ามาคอมเม้นต์สเตตัสของผม แต่ผมจะไม่หยุดดูเลย ถ้ามันไม่ใช่ชื่อ... Jirawat Thanasub




“...ก็บางที ฉันเป็นตัวเองมากไป
ก็อยากจะขอให้เธอ อย่าพึ่งไปไหน...”




เพลงก็ยังคงเล่นต่อไป และผมก็รู้สึกว่ามันคล้ายๆกับความรู้สึกของผมตอนนี้เล็กน้อย
และสุดท้ายผมก็ตัดสินใจกดเข้าไปดูว่าจินมาคอมเม้นต์อะไร




Jirawat Thanasub
ไม่เรียน?




Dominic Pakin
อาจารย์ยังไม่เข้าสอน




Jirawat Thanasub
มาหาจินดิ




Dominic Pakin
จริงจังไหมเนี่ย???




Jirawat Thanasub
จริงจังแค่ไหน แค่ไหนเรียกจริงจัง




Dominic Pakin
กวน




   Jirawat Thanasub
แค่ดอมแหละน่า




อ่า...ทำไมเขาต้องชอบมาทำอะไรให้ผมเขินด้วยวะ แม้จะไม่ได้หยอดหวาน แต่แค่นี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกปั่นป่วนแล้ว




“...อยากจะดีกว่านี้ ให้เธอได้มั่นใจ
ไม่ว่าวันไหนไหน เพื่อเธอ ฉันจะทำได้
อยากจะดีกว่านี้ จะย้ำให้เธอเข้าใจ
ฉันจะเป็นคนที่ดีกว่านี้แน่นอน
ไม่ต้องไปง้องอนหรือขอพรกับสิ่งไหน…”




   Sey Nakkarin
เห็นคนจีบกันแล้วมันคันตีน




อ่า...ผมไม่ได้มีนายคนนี้เป็นเพื่อนร่วมในเฟสบุ๊คแน่ๆ และ...ชื่อเฟสบุ๊คก็ไม่คุ้นเลย ...ใครวะ?



ผมกดเข้าไปดูข้อมูลส่วนตัวของนายคนนี้ ก็ต้องร้องอ๋อในใจ เมื่อพบว่าเป็นนายเซย์ เพื่อนของจิน คู่กัดของอลันนั่นเอง



แต่...ผมกับจินแค่คุยกันนะ ไม่มีประโยคไหนที่แสดงไปในความหมายที่ว่าเขาจีบผมเลย



ยกเว้นในไลน์น่ะนะ ...เพราะเรื่องหยอดเรื่องความเสี่ยวนี่มากเต็ม




Jirawat Thanasub
Sey Nakkarin ให้กูช่วยถีบไหม จะได้หายคัน??




Sey Nakkarin
ที่กับกูนี่หยาบคายเลยนะมึง




Jirawat Thanasub
เออ




แค่นั้น และพวกเขาสองคนก็หยุดเถียงกันในเฟสบุ๊คของผม แปลกนะ... แทนที่ผมจะรำคาญ แต่ผมกลับอมยิ้มเล็กๆ ผมรู้สึกว่ามันตลกมากกว่าที่จะรำคาญน่ะนะ



“ยิ้มอะไรดอม” หูฟังทั้งสองของข้างของผมหลุดออก ก่อนที่จะมีเสียงๆหนึ่ง เป็นเสียงที่เหมือนผมแต่ไม่ใช่ผมเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์



“...เปล่า” ผมตอบก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า แล้วเอื้อมมือไปแย่งสายหูฟังของผมคืน



“แอบคุยกับไอ้จินใช่ไหม?” อลันถามเสียงเข้ม



“ถ้าดอมคุย ดอมไม่แอบหรอก” ผมเอ่ยบอกอลัน รู้สึกว่าอลันชักจะหวงผมเกินเหตุไปแล้วนะ ตกลงว่าผมเป็นน้องหรือเป็นลูกของอลันกันแน่



“แปลว่าคุย”



“ก็เพื่อนกัน”



“ทำไมต้องคุยกับมันวะ!” อลันขึ้นเสียงเล็กน้อยราวกลับหงุดหงิดใจ



“อลัน มีเหตุผลหน่อย”



“ก็อลันไม่ชอบ ถ้าไอ้จินอะไรนี่ไม่ได้เป็นเพื่อนกับไอ้เวรเซโรงังอะไรนั่นน่ะ!”



“เขาชื่อเซย์นะ” ผมแก้ชื่อให้นิดนึง



“เออ นั่นแหละ”



“อลัน...” ผมเรียกอลันเสียงเรียบ ผมรู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังไม่เหตุผลและเอาแต่ใจมากเกินไป



“ไม่ต้องมาเรียกแบบนี้เลยนะ” อลันยังคงเถียง



“อลัน” ผมเพิ่มความเข้มของเสียงขึ้นมาอีกนิดนึง



“....” และในที่สุดเขาก็ยอมเงียบสักที



“จินกับเซย์เป็นคนละคนกัน”



“เออ รู้...ไอ้คุณชายท่าทางขี้อายกับไอ้เวรปากหมามันเป็นคนละคนกัน”



“ก็รู้หนิ แล้วทำไมดอมจะคุยกับจินไม่ได้ เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีหนิ” ผมพยายามใช้เหตุผลพูดกับอลัน อย่างที่น่าจะรู้ๆกันอยู่ว่าผมกับอลันนิสัยต่างกันมาก จนบางทีผมยังคิดเลยว่าบางทีอลันเหมาะที่จะเป็นน้องชาย ที่ต้องให้พี่ชายอย่างผมคอยดูคอยปราม



“มันอยากเป็นเพื่อนกับดอมซะที่ไหน แค่มองดูอลันก็รู้แล้ว”



“แล้วเขาไม่ดีหรือไง?”



“อะไร ถามแบบนี้หมายความว่ายังไง แสดงว่ารู้อยู่แล้วใช่ไหมว่ามันชอบดอม นี่รู้อยู่แล้วยังจะไปคุยกับมันอีกเหรอ”



“ก็จินไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดีสักหน่อย” ผมเอ่ยบอกไปตามความจริง



“นี่...ดอม คนเรามันรู้หน้าไม่รู้ใจหรอกนะ”



“ดอมแค่คุย... ตอนนี้เป็นเพื่อน เข้าใจไหมว่าเพื่อน” ผมเน้นและย้ำ แต่อลันกลับทำหน้าล้อเลียนผม



“เอ่อ...ขอขัดแบบนึง ไอ้จินมันจีบดอมินิกหรอ?” อยู่ๆ กริมเอ่ยแทรกขึ้นมา



“เออดิ มองที่นี่แบบ...แทบจะตะครุบน้องกูอยู่ล่ะ แล้วน้องกูใช่ย่อยซะที่ไหน แอบไปคุยกันโดยไม่บอกกูสักคำ” อลันกระแทกเสียงในตอนท้ายพลางเหล่ตามองมาที่ผม



แต่...ผมรู้สึกแปลกๆแฮะ



พอสมองเริ่มจะประติดประต่ออะไรบางอย่างได้ ผมก็ยิ้มออกมานิดๆ



ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง...



“งอนเหรอ” ผมเอ่ยถามออกไปตามตรง



“ห๊ะ!” เสียงของอลัน กริม และผองเพื่อน (ที่มีแค่ 2 คน)



“....” ผมยิ้มมุมปากนิดๆ ก็ไม่มีอะไรมาก อลันแค่น้อยใจที่ผมคุยกับจินโดยไม่บอกเขา อย่างที่บอกผมกับอลันสนิทกันมาก อยู่ด้วยกันตลอดเวลา มีเรื่องอะไรเรามักจะบอกกันเสมอ แลไม่ปิดบัง



แต่นี่ผมแอบคุยกับจิน (ยอมรับก็ได้ว่าแอบคุย) เขาคงจะงอนหรือน้อยใจที่ผมให้ความสำคัญกับเขาน้อยลง



ลืมไปว่าไอ้พี่ชายขี้โวยวายคนนี้ มันก็งอนเป็นน้อยใจเป็นเหมือนกัน



“มะ..ไม่ใช่สักหน่อย!!” อลันร้องปฏิเสธซะเสียงดังลั่น



“หึๆ” ผมหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อย



“...ไม่ใช่สักหน่อย” อลันพูดอุบอิบ แต่ผมก็ยังได้ยิน



“อลัน...ฟังดอมนะ...”



“.....”



“การที่ดอมไม่บอก ไม่ใช่ว่าความสำคัญของอลันจะลดลงสักหน่อย แต่บางทีมันยังไม่ถึงเวลาที่จะบอก อลันก็รู้ว่าดอมเป็นยังไง อะไรที่มันจริง ดอมไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว”



“แต่...ทำไมต้องเป็นเพื่อนไอ้ปากหมานั่นด้วย”



“ดอมกับเขายังไม่เป็นอะไรกันสักหน่อย”



“.....” อลันเงียบ...แต่ยังแอบเบะปาก



“อีกอย่าง...ก็บอกไปแล้ว ว่าจินไม่ใช่เซย์สักหน่อย”



“ก็มันเป็นเพื่อนกัน”



“มีเหตุผลหน่อย” ผมดุเขานิดนึง



“เอ่อ...ขอแทรกอีกรอบได้ไหมครับ” กริมยกมือขึ้นราวกลับกำลังขออนุญาต



“.....” ผมเงียบก่อนจะหันไปมองหน้าเขา



“มึง...คบกับไอ้จินเพื่อนกูเหรอ”



“เพื่อนกัน” ตอนนี้น่ะนะ



“แสดงว่ามึงเป็น...”



“เปล่า”



“อ่าว” เสียงทั้งชาย 4 ร้องออกมาพร้อมกัน



“ก็ไม่ได้เป็น ไม่ได้พิศวาสผู้ชายสักหน่อย” ผมไม่ได้พิศวาสผู้ชายทุกคนสักหน่อย มีแค่จินเท่านั้นแหละ ที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้น่ะ



“แต่ไอ้จินมันก็ผู้ชายนะ”



“ก็...ไม่รู้สิ”



“.....” พวกนั้นมองกัน เหมือนส่งรหัสบางอย่างทางสายตาที่แม้แต่ผมก็ไม่สามารถรู้ได้ว่า ...พวกนั้นส่งสารถึงกันว่าอะไร



“อาจารย์มาแล้ววว...”



และเสียงทุกเสียงที่กำลังคุยกันอย่างเมามันส์ของคนในห้องก็เป็นอันต้องหยุดลง ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้านกันไปประจำที่นั่งของตัวเอง






***************************************************************

หายไปครึ่งเดือน เนื่องจากติดกิจกรรมที่มหาลัย บอกเลยว่าเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

และต้องทำกิจกรรมรับน้องต่อจากนี้อีก ไม่รู้จะหาเวลาว่างมาลงนิยายได้อย่างไร เนื่องจากกลับมาถึงบ้านก็หลับเป็นตาย

ยังไงก็อย่าพึ่งลืมกันนะ ทวงนิยายได้ ไม่เคยว่า เผื่อจะมีแรงฮึดแต่งแล้วเอามาลง

มีคำผิดก็บอกกันด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา



FANPAGE
นี่แหละที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว จบแล้ว
ซีรี่ย์ เผลอใจ ‘รัก’ หมดใจ

[❣☾月亮☽❣]

ขอบคุณที่มาต่อจ้า   

แอบสงสัยแล้วว่าเซย์ไปจีบอลันอีท่าไหนถึงได้กัดกันแบบนี้ 555
แฝดงอนกันเล็กๆน่ารักจัง

[arij-iris]

พี่อลันงอลน้องดอมเพราะเรื่องแค่เนี่ยหรอ? 

[cchompoo]

สนุกกกก

[RIRIN]

“อาจารย์มาแล้ววว...”

ค้างมากเลยค่าาาาาา รออ่านตั้งนานแต่อาจารย์มาซะก่อน 
รอต่อไป หมดคาบไวๆ นะอาจารย์ 

ปล.สู้ๆ นะคะ 

[Toon_TK]

 

[Min*Jee]

อลันนี่น้าาาาาาา เด็กน้อยจริงๆ งอนได้สมกับเป็นพี่ชายมากกกก 5555555555555
รอตอนต่อไปปปป

[QXanth139]

อลันน่าจะเป็นน้องดอม นิสัยนี่เด็กน้อยมาก

[BeeRY]

เรื่องกิจกรรม สู้ๆนะคะ 
ส่วนเรื่องจิน ดอมก็สู้ๆเหมือนกันนะ อิอิ
พี่อลันหวงน้องมากเลยนะ รู้สึกเหมือนเห็นตัวเองไงก็ไม่รู้ แฟนน้องกลัวเราอ่ะ