หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18

[minenat]

หวังว่าจะหายไปแบบตลอดกาลนะนางชอนไช

[broke-back]

จับมือกับไอ่ยักษ์ไว้ให้มั่นนะแมท
รักกันมากขนาดนี้อย่าทิ้งกันไปเลย

[คุณเจ้]

Only You EP.40 :: Missing space. [50%]




   [ออกไปไหนมา ทำไมถึงกดรับช้า?!] เสียงห้วนๆ แทบจะตะคอกผ่านจอพร้อมหน้าตาเหมือนยักษ์สมฉายา ผมหันไปมองรอบๆ ตัวเองด้วยสีหน้ายุ่งๆ งงๆ เพราะเพิ่งจะตื่นนอนเมื่อประมาณห้านาทีก่อน
   

“ไปไหนล่ะ อยู่บ้าน นอนอยู่ เพิ่งตื่น” ผมเลื่อนสายตาไปมองเวลาบนหน้าจอแม็คบุ๊ค ตอนนี้หกโมงเย็นจะทุ่มนึงแล้ว ที่โน่นก็เพิ่งบ่าย วิคเตอร์ถึงได้ตื่นมานั่งหน้ามุ่ยใส่ผมนี่ไง แล้ววีดีโอคอลก็ไม่ได้รับจะครึ่งร้อยสายแล้วด้วย เขาถึงได้หงุดหงิดใส่ผมแบบนี้


“เนี่ย ผมอยู่บ้านจริงๆ จะไปไหนได้ แล้วเดี๋ยวคุณเบนกับคุณอันเดรก็มาอยู่ด้วย” ผมว่าพลางหมุนแม็คบุ๊คไปรอบบ้าน หยุดให้เขาเห็นหน้าไมเคิลที่นอนอยู่บนพื้นห้องโถง
   

[ถ้ามันชวนไปไหน ห้ามไปอีกนะ ถ้าฉันรู้นายโดนแน่] วิคเตอร์ว่าหน้าเหี้ยมเสียงโหด ผมกลอกตาเซ็ง เลยโดนเขาจ้องตาดุกลับมา ผมยิ้มแห้งก่อนจะอ้าปากหาวกว้างๆ หนึ่งที ยกมือขวาเกาหัวตัวเองแบบเบลอๆ
   

[เดี๋ยวจะโดนดีแมท นายเพิ่งหายไข้ อย่าเพิ่งทำซ่า]
   

“Yes! The dad! (ครับ คุณพ่อ!)” ผมย่นจมูกใส่หน้าจอแม็คบุ๊ค วิคเตอร์เบิกตากว้างมองดุอีกนิด แล้วลุกขึ้นจากโซฟาในห้อง เดินเปลือยในห้องพักของโรงแรม เขาเดินถือโทรศัพท์จากห้องนอนไปห้องน้ำ มีการเลื่อนหน้าจอมือถือลงไปถ่ายตรงยักษ์น้อยห้อยโตงเตงให้เห็นด้วย ผมเห็นแล้วก็หัวเราะคิกคักและหน้าแดงหน่อยๆ วิคเตอร์เลื่อนมือถือกลับขึ้นไปบนหน้าเขาแล้วยิ้มหื่นกาม
   

[Do you miss him? He miss you very much. (คิดถึงมันมั้ย มันคิดถึงนายม้ากมาก)] วิคเตอร์วางมือถือไว้บนอ่างล้างหน้า เห็นร่างเปลือยครึ่งตัว รอยสักโดดเด่นอยู่บนอกผิวน้ำผึ้งคร้ามแดดของเขา
   

“Yes. I think we have long distance for long time. (คิดถึงสิ ผมว่าผมกับยักษ์น้อยห่างหายกันไปนานแล้ว)” ผมแลบลิ้นออกมาตวัดขึ้นหนึ่งทีแล้วยิ้มกัดปากล่าง ยั่วเท่าที่จะทำได้ ไอ้ยักษ์เองก็ยิ้มกัดริมฝีปากล่าง ดวงตาลุกวาว ใช้มือขวาบีบโฟมล้างหน้าใส่ฝ่ามือซ้าย
   

[Yeah. He will fucks you all day after I go back. (ได้ เดี๋ยวมันจะเอานายทั้งวันเลยหลังจากฉันกลับไป)] เขาขยับสะโพกดันไปข้างหน้าเร็วๆ ทำท่าเด้าเข้าเด้าออก ฮ่าๆๆ 
   

ตั้งแต่ผมโดนทำร้ายร่างกาย เราก็ไม่ได้มีอะไรกันทั้งอาทิตย์ก่อนวิคเตอร์บินไปพรีเมียร์หนังที่ฝรั่งเศสเป็นที่แรก เขาเห็นผมเจ็บก็กลัวจะทำผมเจ็บไปมากกว่าเดิมแล้วอีกอย่างผมมีไข้ด้วย คงเพราะแผลอักเสบบวกกับอากาศช่วงนั้นเย็นจัดผมเลยไข้ขึ้น วิคเตอร์ทำท่าจะยกเลิกตารางพรีเมียร์ภาพยนตร์ในช่วงอาทิตย์แรก เพราะอยากรอให้ผมหายดีจะได้ไปด้วยกัน แต่ผมรู้ตัวว่าถ้าได้เป็นไข้ไม่สบายขึ้นมา กว่าจะหายดีก็ไม่ใช่ง่ายๆ เลยให้เขาไปคนเดียว ก็พอจะเดาได้ว่าเขาต้องไม่ยอม ซึ่งก็เป็นแบบนั้น ผมเลยต้องกล่อมเขานานกว่าจะยอมไปพรีเมียร์หนังคนเดียว และทิ้งออสตินไว้ควบคุมดูแลผมแทนเขาเหมือนตอนอยู่ไทยเช่นเคย เขาตามพี่บอดี้การ์ดคนไทยมานิวยอร์กสองคนอย่างเร่งด่วนเพื่อให้ไปงานพรีเมียร์กับเขา ส่วนอีกคนคอยดูแลความเรียบร้อยต่างๆ ที่ประเทศไทยตามเดิม
   

[พวกไอ้เบนจะมาตอนไหน] เขาถามพลางซับน้ำบนหน้าด้วยผ้าขนหนูสีขาว ผมขยับตัวเอาหัวเอนกับพนักพิงโซฟา เอาแม็คบุ๊ควางไว้บนหมอนตรงหน้าท้องอีกที
   

“เดี๋ยวก็คงมามั้งครับ นี่ก็จะทุ่มนึงแล้ว” วิคเตอร์ขมวดคิ้วแล้วเอาโทรศัพท์วางไว้บนผ้าขนหนูสีขาวที่วางอยู่บนชั้นตะแกรงเหล็กสำหรับแขวนหรือวางผ้าเช็ดตัว ทำให้ผมเห็นเขายืนเปลือยอาบน้ำแบบไลฟ์สตรีม เขาเปิดน้ำรดหัวปล่อยให้น้ำไหลผ่านไปตามร่างกาย
   

[วันนี้พวกมันจะมาทำอะไร] ต้นอาทิตย์ที่วิคเตอร์บินไปฝรั่งเศส เบนเนดิคท์กับอันเดรก็แวะมาหาผมที่บ้านแล้วชวนออกไปลั้นลาข้างนอกในยามบ่ายที่ร้านกาแฟของแฟนชาร์ลี อ้อ ไม่สิ ต้องบอกว่าแฟนเก่า เพราะทั้งสองคนเลิกกันแล้ว ผมไม่รู้รายละเอียดแต่อันเดรบอกว่าจีอันนาเคยเอาน้ำสาดหน้าชาร์ลีมาแล้วครั้งหนึ่งตอนชาร์ลีไปที่ร้าน


แล้ววันนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลองคุยกับเธอแบบจริงจัง หลังจากที่ตั้งฉายาให้เธอว่านางพญาปลวกไปเมื่อปีก่อน แรกๆ เธอก็เย่อยิ่งจริงๆ อย่างที่ผมคิดอะแหละ แต่พอลองคุยไปสักพัก เธอก็เป็นคนไม่มีอะไร แค่พูดตรงๆ พูดเหมือนจะเหวี่ยง แต่จริงๆ เธอแค่เป็นคนพูดจาฉะฉานมากไปหน่อย ที่สำคัญตาเธอเฉี่ยวเลยทำให้เธอดูหยิ่งตลอดเวลา แต่เธอเป็นผู้หญิงนิสัยดีคนหนึ่งเลยนะ ก็ยังไม่ถึงขั้นชอบหรือชื่นชมหรอก แต่ก็ดีที่ได้คุยกัน
   

“เขาบอกจะมามูฟวี่ปาร์ตี้ที่ห้องโฮมเธียเตอร์” วิคเตอร์หยิบครีมอาบน้ำมาเทใส่ตัวแล้วลูบไล้ทั่วร่างกายกำยำ ผมมองรอยสักสามแถวบนอกซ้ายของเขาแล้วอมยิ้ม รู้สึกใจชื่นบานเล็กๆ เมื่อคิดได้ว่ามันคือชื่อผม
   

[ไม่มีตังค์เข้าโรงหนังกันรึไง] เขาว่าหน้ามุ่ยพลางถูครีมอาบน้ำออกจากตัวเร็วๆ ผมหัวเราะเบาๆ มองเขาอาบน้ำด้วยความรู้สึกวาบหวิว ทำอย่างกับไม่เคยเห็นเขาอาบน้ำต่อหน้ามาก่อนงั้นแหละ เคยช่วยอาบก็ทำบ่อยไป ผมท่าจะลุ่มหลงเขามากไปแล้วมั้ง ห่างกันแค่อาทิตย์เดียวก็คิดถึงเขาแล้ว แต่จะว่าไปไอ้อารมณ์คิดถึงล้นอกมันมาเป็นระยะๆ นะ ไม่ได้มาบ่อย เพราะเราสองคนก็ใช่ว่าไม่เคยห่างกัน เขาพรีเมียร์ภาพยนตร์ราวสามอาทิตย์ แต่จะมีช่วงหนึ่งเขาเว้นพรีเมียร์ห้าวัน เขาบอกว่าจะบินกลับมารับผมก่อน แล้วจะพาผมไปพรีเมียร์ที่ลอนดอน
   

[Horny? (มีอารมณ์เหรอ)] เขายิ้มมุมปากแล้วใช้สองมือเสยเรือนผมเปียกของเขาขึ้นพลางหลับตาพริ้มก่อนจะลืมตามองผมด้วยสายตาร้อนระอุ ทำเอาใจผมเต้นตุบๆ ผมเม้มปากแล้วเลื่อนสายตาหนีจากหน้าจอไปมองทางอื่นแวบหนึ่ง
   

“Get dresses. (ไปใส่เสื้อผ้าสิ)” ผมว่าเสียงอู้อี้แล้วค่อยๆ เลื่อนสายตากลับไปมองหน้าจอ แล้วก็ต้องอ้าปากหวอขึ้นนิดหนึ่งเมื่อวิคเตอร์เอามือซ้ายค้ำกำแพงห้องน้ำไว้ แล้วใช้มือขวาช่วยตัวเองช้าๆ
   

“วะ… วิคเตอร์” ผมครางชื่อเขาเสียงแผ่ว วิคเตอร์กรีดยิ้มร้ายกาจแล้วส่งจูบมาให้หนึ่งจุ๊บ มือขวาก็ชักเข้าออกไปเรื่อยๆ โดยที่สายตาของเขาจ้องมองผมผ่านหน้าจอแทบไม่กะพริบ
   

[I’m thinking of your mouth are sucking me. (ฉันกำลังคิดว่าปากนายกำลังอมให้ฉันอยู่)] เขาว่าเสียงแหบพร่า ใบหน้าพริ้มไปตามอารมณ์ ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ รู้สึกปวดหนึบกลางลำตัวและเผลอแลบลิ้นออกมาราวกับว่าได้ดูดกลืนของเขาอยู่
   

[Ah, yeah.] เขาครางเสียงทุ้ม ดันสะโพกไปด้านหน้าช้าๆ มือขวาก็รูดรั้งไม่หยุด เขายิ้มกว้างแล้วแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากล่างอย่างอ้อยอิ่ง ผมได้แต่มองตาปรือ รู้สึกมีอารมณ์ร่วมกับเขาไปด้วย
   

[No, baby. Don’t touch yourself. It’s only me can do this. (อ๊ะ อย่าที่รัก ห้ามช่วยตัวเองนะ ฉันทำได้คนเดียว)] เขาเบรกทันทีเมื่อเห็นผมขยับร่างกายและจะเลื่อนมือไปด้านล่าง ผมชะงักค้าง หายใจหอบน้อยๆ
   

“Why? I want it, too. (ทำไมล่ะ ผมมีอารณ์แล้วนะ)” วิคเตอร์ยิ้มมุมปากแล้วส่ายหัวช้าๆ มือขวาก็ยังชักไม่หยุด ความอึดอัดค่อยๆ ก่อตัวขึ้น
   

วิคเตอร์ไม่พูดอะไร แต่จ้องหน้าผมไว้ด้วยสายตาและสีหน้ากำหนัดทางเพศ เขาเริ่มหอบแรงขึ้น ริมฝีปากอ้ากว้าง มือขวาเริ่มรูดเข้ารูดออกเร็วๆ ผมมองสีหน้าของเขาตอนใกล้ถึงจุดสุดยอดแล้วก็ต้องเผยอริมฝีปากขึ้นน้อยๆ
   

“วิค… วิคเตอร์…”
   

[Oh, Matt! Damn!] ร่างกายเขาเกร็งกระตุก ลำตัวแอ่นไปด้านหน้าแล้วปลดปล่อยน้ำข้นขุ่นสีขาวออกมามากมาย วิคเตอร์คำรามเสียงดัง ถ้าเป็นปกติเวลาเราร่วมรักกัน ผมจะชอบจูบปิดปากเขาไว้เพื่อให้เขาสงบ 
   

[ฮู้ววว… ฮ่า… สบายตัวจัง] เขายิ้มสุขสมอารมณ์หมาย ปล่อยมือซ้ายออกจากกำแพงแล้วไปยืนเท้าเอว ปล่อยให้ลูกชายเขาที่ยังคงแข็งตัวแบบอ่อนๆ ไว้กลางอากาศ เขามองสีหน้าอึดอัดของผมอย่างอารมณ์ดี ยกมือขวาชี้หน้าผมและมองด้วยสายตาคาโทษ
   

[ห้ามช่วยตัวเองจนกว่าฉันจะกลับไป ถ้าฉันรู้นายโดนจัดหนักในห้องสวนสนุกของนายแน่ อ้อ แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะเอเลี่ยน] ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด จะแอบทำก็ไม่กล้าทำ ไอ้ยักษ์มันเล่นติดกล้องไว้เต็มบ้านหลังจากที่เกิดเรื่องไอ้ฌอณ ทำอะไรรู้เห็นหมด ในห้องน้ำถึงไม่ได้ติด แต่ถ้าผมหายเข้าไปนานเกินเขาจะรู้ได้ทันที
   

“ไอ้ยักษ์!!!” ผมว่าเสียงแหวหน้าตายับย่น อีกฝ่ายยิ้มกว้างชอบใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นไปถือพร้อมผ้าขนหนู เขาเดินเช็ดหัวไปเรื่อย อีกมือก็ถือโทรศัพท์ไม่ยอมปล่อย
   

“ทำแบบนี้อีกแล้วนะ!!” ผมแว้ดใส่ กัดริมฝีปากล่างแล้วขมวดคิ้วแน่นมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ หงุดหงิดทั้งเพราะไม่ได้ปลดปล่อยและหงุดหงิดที่ไอ้ยักษ์หนวดแกล้งผมแบบนี้อีกแล้ว ไอ้ยักษ์ยิ้มกว้างจนร่องแก้มขึ้นแล้วเดินไปนั่งบนเตียง
   

[อย่างอแงน่า กลับไปเดี๋ยวฉันเอาออกให้] ถ้ายื่นมือเข้าไปทุบหน้าได้ผมจะทุบหน้าเขาแรงๆ สักที เอาให้ช้ำยิ่งกว่ารอยจางๆ บนแก้มผมตอนนี้อีกคอยดู
   

“ผมจะไปหาผู้ชายคนอื่นมาช่วยแล่ว!!!” ผมบึนปาก ทำหน้าตากระเง้ากระงอด แต่ผมลืมไปว่าไอ้ยักษ์ไม่เหมือนใคร ถึงจะพูดเล่น แต่ประเด็นแบบนี้เขาคิดจริงจังเสมอ
   

[ไอ้เอเลี่ยน!!!] เขาสบถเสียงดังจนผมสะดุ้ง ใบหน้าถมึงทึงจ้องผมวาววับน่ากลัว อารมณ์วาบหวิวก่อนหน้านี้หดหายทันที ผมหันไปมองไมเคิลอัตโนมัตราวกับจะหาตัวช่วย แต่เจ้าหมาขนฟูสีน้ำตาลทองกลับเอียงคอมองผมอย่างงงๆ
   

[สงสัยฉันต้องสั่งออสตินล่ามโซ่นายไว้จริงๆ แล้วมั้ง ฮะ?!!!] เขาตะคอกเสียงดัง ผมตัวสั่นทั้งๆ ที่หิมะและหน้าหนาวหมดไปแล้ว แต่ตอนนี้กำลังสั่นเพราะแรงโกรธของวิคเตอร์
   

“ผมล้อเล่น!! ล้อเล่นจริงๆ!” ผมรีบว่าจนลิ้นแทบพลิก ไอ้ยักษ์จ้องผมอย่างกับจะแดกหัวผมทั้งหัว น่ากลัวยิ่งกว่าไอ้ฌอณตอนทำร้ายร่างกายอีก
   

[ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด! กับพวกไอ้เบนก็ห้าม! ออสตินก็ห้าม! อยู่แต่ในบ้าน!!] ผมขมวดคิ้วอ้าปากหวอน้อยๆ
   

“อ๊า! ได้ไงล่ะ ผมก็ต้องออกไปบ้างสิ จะให้ผมอยู่แต่ในบ้านได้ไง กองถ่ายผมก็ไม่ได้ไป ยังจะขังผมไว้ในนี้อีกเหรอ” เขาห้ามผมไปกองถ่าย ซึ่งผมก็ไม่คิดจะไปหรอก ถึงตอนนี้ไอ้ฌอณจะถูกถอดออกจากซีรีส์แล้วก็เถอะ แต่วิคเตอร์ก็ยังไม่ไว้ใจมันอยู่ดี เขากลัวมันจะย้อนกลับมาเล่นงานผมทีหลัง รึแอบดักทำร้ายผมสักที่ในนิวยอร์ก ตอนแรกเขาก็ห้ามไม่ให้ออกไปไหนอยู่แล้วแหละเพราะกลัวผมจะมีอันตราย แต่ก็ไม่ได้ห้ามจริงจัง เพียงแต่ถ้าจะออกไปไหนต้องมีออสตินไปด้วยทุกที่ แต่ตอนนี้คำสั่งนั้นดูจะจริงจังมากขึ้นเมื่อผมเผลอเล่นมุกกากๆ นั่น
   

[นายยังไม่รู้จักคำว่าขังจริงๆ หรอกแมท] เขาว่าเสียงกดต่ำ สายตาเย็นเยือกเล่นเอาผมต้องหลบสายตาของเขาอย่างรวดเร็ว
   

[มองหน้าฉัน] เขาสั่งเสียงกระชาก ผมเลยรีบหันหน้ากลับไปมองเขาอย่างเร็ว แต่ก็หลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตากับเขามาก นึกขอบคุณที่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ใกล้ ไม่งั้นผมคงโดนหนักกว่านี้แน่
   

[เข้าใจที่ฉันสั่งรึยัง] ผมเม้มปาก รู้สึกกระอักกระอ่วนในอก รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัวทั้งๆ ที่เขาไม่ได้กอดรัดฟัดเหวี่ยงตัวผมเลย แต่ผมอึดอัดกว่าแบบนั้นอีก ผมพยักหน้ารับแบบเบื่อๆ
   

[ตอบ!] ไหล่ทั้งสองข้างผมกระตุกขึ้นนิดหนึ่ง ผมเงยหน้าสบตาสีน้ำผึ้งข้นที่ตอนนี้แสดงออกถึงความฉุนเฉียวอยู่
   

“ครับ ไม่ออกไปไหน อยู่แต่ในบ้าน” ผมตอบเสียงอ่อยแล้วถอนหายใจเบาๆ  เลื่อนสายตาไปมองรอยสักบนอกเขาแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมากมายไม่งั้นเดี๋ยวผู้ชายหน้าหนวดจะยิ่งหงุดหงิด เดี๋ยวเย็นนี้ก็พาลไม่ไปทำงานอีก
   

[ดี อย่าให้รู้ว่าดื้อกับฉันนะ] เขาขู่สีหน้าสงบ แต่พร้อมตบถ้าผมขัดคำสั่ง ผมทำหน้าหงอย ปากเบะน้อยๆ แล้วนั่งเงียบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ งงเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังหวานแหวววาบหวิวกันอยู่เลย ทำไมตอนนี้กร่อยแบบนี้ก็ไม่รู้
   

[เงียบทำไม?!] น่ะ! เงียบก็ผิดอีก ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ให้ผมพูดอะไรไปตอนนี้ก็ฝืดก็ฝืนไปหมด
   

“ก็… ก็ผมหัวตื้อ…” เขาจ้องหน้าผมตาไม่กะพริบ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ผมไม่อยากให้เขาอารมณ์เสีย เดี๋ยวเขาไม่ยอมไปทำงาน
   

ติ๊งหน่อง!!
   

โอ้วมายก็อด! เหมือนเสียงสวรรค์ เป็นเสียงดีๆ ที่มาขัดจังหวะโมเม้นต์อึดอัดนี้ได้ดีเหลือเกิน ผมหันหน้าไปมองทางซุ้มโค้งเข้าห้องโถง ออสตินเดินผ่านไปอย่างเร็ว ผมไม่กล้าหันไปมองวิคเตอร์ตอนนี้เลยแกล้งมองค้างไว้อย่างนั้น ได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงทักทายของหนุ่มๆ ก็ดังขึ้นตรงบริเวณประตูบ้าน
   

[หันมาหาฉัน] เสียงเขายังคงเย็นและต่ำพร้อมด้วยสีหน้าที่ทำให้ผมอึดอัด ผมหันไปมองเขาแล้วกะพริบตาช้าๆ ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ
   

“ตั้งใจทำงานนะครับ” ผมบอกเสียงอ่อย ยังคงหลุบตาต่ำไม่กล้ามองหน้าเขา
   

[ฉันรักนายนะ รู้ใช่มั้ย] ผมเลื่อนสายตาตัวเองขึ้นไปสบกับสายตานิ่งสงบของเขาก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
   

“รู้ ผมก็รักคุณ” ผมตอบไม่เต็มเสียงนัก ไม่ใช่ไม่มั่นใจในความรักของตัวเองที่มีต่อเขา แต่เมื่อกี้เขาขยี้อารมณ์ผมซะเป๋ไปเลย
   

[อย่าดื่มแอลกอฮอล์นะ] ผมพยักหน้าหงึกๆ อีกสามสี่ทีก็เป็นจังหวะที่คุณเบนกับอันเดรเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมออสตินพอดี
   

“เฮ้!” ผมหันไปคลี่ยิ้มอ่อนให้เขาทั้งสองคน คุณเบนก้มตัวลงมากอดผมแต่ผมทำได้แค่โอบแขนขวาตบไหล่เขากลับไปเบาๆ
   

“อ้าว ไอ้วิคเตอร์ อยากมีส่วนร่วมเหรอ” อันเดรที่ยืนอยู่ด้านหลังโซฟาที่ผมนั่งเอ่ยแซววิคเตอร์อย่างสนุกสนาน ไอ้ยักษ์ยักคิ้วหน้านิ่ง ก่อนจะพูดเสียงขู่
   

[ฉันไม่อนุญาตให้แมทออกไปไหนกับพวกแก ไม่ต้องชวนเขานะ]
   

“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องห่วง วันนี้ฉันจะอยู่บ้านแกทั้งคืนเลย แล้วฉันกับไอ้เบนก็จะนอนที่นี่ด้วย” สองหนุ่มส่งเสียงวู้วๆ แล้วตีมือกันสนุกสนาน ผมแหงนหน้ามองทั้งสองคนแล้วยิ้มเบาๆ
   

[พวกแกเป็นคนไร้บ้านเหรอ ถึงมานอนบ้านคนอื่นน่ะ] วิคเตอร์ว่าเสียงเหวี่ยง หน้าตาไม่พอใจเท่าไหร่ ผมแอบถอนหายใจเบาๆ กับความขี้หึง ความเข้มงวดที่เข้มงวดไม่ถูกเรื่องของเขา
   

“อะไรวะ ทำอย่างกับพวกฉันไม่เคยมานอน” เบนเนดิคท์ขมวดคิ้วงง วิคเตอร์ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วจิ๊ปากหนึ่งที
   

[เออๆ นอนไปเลย แต่ห้ามนอนกับแฟนฉันนะ] ผมยิ้มเพลียน้อยๆ อันเดรกับเบนเนดิคท์หัวเราะกันเสียงดัง ก่อนที่อันเดรจะยกแขนขวาขึ้นคล้องคอผมแน่น เรียกสายตาดุๆ จากไอ้ยักษ์ได้ดีเชียวละ
   

“แมทไม่คิดมากหรอก ใช่มั้ย” ผมยิ้มแห้งๆ รู้สึกตัวเองระกำลำบากใจเหลือเกิน ไอ้ยักษ์มองแรง แรงมากด้วย ถ้าอยู่ต่อหน้าผม พนันได้เลยว่าเขากระชากผมตัวปลิวละล่องไปแล้ว
   

[ไอ้อันเดร ไปไกลๆ แมท] วิคเตอร์ว่าหน้านิ่ง แต่อันเดรกลับไม่ทำตาม ส่วนเบนเนดิคท์ยืนหัวเราะชอบใจ เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมรู้สึกว่าคุณเบนควรทำตัวให้มีประโยชน์มากกว่านี้นอกจากยืนหัวเราะ
   

“หืม… แก้มแมทหอมมาก… ฟอด!” พูดจบอันเดรก็หอมแก้มผมฉับไว ผมนั่งหน้ามึน มองหน้าตาถมึงทึงไอ้ยักษ์ผ่านหน้าจอ หูก็ได้ยินเสียงหัวเราะของสองหนุ่มผู้มาเยือน แล้วตามด้วยเสียงเห่าของไมเคิล
   

[นั่งนิ่งให้มันหอมอยู่นั่นแหละไอ้เอเลี่ยน!] ผมโดนอีก ผมหันไปมองอันเดรแล้วยิ้มแบบขอความเห็นใจ ผมเข้าใจว่าอันเดรน่ะล้อเล่น และผมก็พยายามนึกถึงตัวเองว่าถ้าเห็นลิซ่ามาหอมแก้มวิคเตอร์แบบนี้ แม้จะเล่นๆ ผมก็อาจจะหน้าบึ้งหน้าบูดแบบเขาตอนนี้ก็ได้ มันไม่เหมือนกันอยู่แล้วแหละ แต่ผมว่าถ้ามีผู้หญิงหรือเกย์มาทำกับเขาแบบนี้ ผมก็คงหึงเงียบ
   

“ฮู่ว! เดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนเป็นจูบแมทแทน แกไม่อยู่แบบนี้ แมทเสร็จฉันแน่!” อันเดร บางทีคุณก็ขี้เล่นไปนิดนะครับ ป่านนี้ไอ้ยักษ์เมมไว้ในหัวแล้วมั้งว่าผมจะต้องโดนอะไรบ้างตอนเขากลับมา สักพักตาเขียวตาช้ำ ต้องใส่แว่นกันแดดไว้ตลอดเวลาใครถามก็ต้องบอกว่านอนดึก
   

[ไปเลยไป พวกแกมาดูหนังไม่ใช่รึไง] ดูท่าวิคเตอร์ก็พยายามสะกดอารมณ์กับเพื่อนตัวเองอยู่เหมือนกัน ผมเคยพูดแบบอ้อมๆ กับเขาว่า อย่าไปอะไรกับเพื่อนมาก คบกันมานานแล้ว หึงได้ แต่กับเพื่อนสนิทตัวเองอย่าเยอะไป เขาก็รับปากนะ รับปากไปด้วยไซ้คอผมไปด้วย ไม่รู้ว่ารู้เรื่องมากน้อยแค่ไหน
   

“เอ่อ… เลือกหนังได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมทำอาหารเข้าไปให้ อยากกินอะไรเป็นพิเศษกันหรือเปล่า” คุณเบนส่ายหัวนิดหนึ่งก่อนตอบ
   

“ไม่ต้องหรอก ฉันกับไอ้เบนเตรียมมาแล้ว ไม่อยากมารบกวนนาย เพราะเดี๋ยวจะโดนไอ้ขี้หึงแถวนี้แซะว่าใช้งานแฟนมัน” ผมยิ้มขำแหยๆ คุณเบนเบ้ปากนิดหนึ่ง แต่ไอ้ยักษ์หาได้สนใจไม่
   

[เก็บแรงไว้ใช้กับฉันคนเดียวพอ] อันเดรโห่ใส่วิคเตอร์เบาๆ โดยมีคุณเบนเป็นแบ็คอัพอีกที ไอ้ยักษ์ขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนผ่านหน้าจอด้วยสายตาหงุดหงิด ผมล่ะนับถือสองคนนี้จริงๆ ที่อดทนกับนิสัยนี้ของวิคเตอร์ได้ ถ้าไม่เข้าใจในตัวเพื่อนมาก ก็คงปลงจนเฉยเมย
   

“เดี๋ยวไปรอข้างในก็ได้ครับ เดี๋ยวผมหาขนมกินเล่นไปให้” สองหนุ่มพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องโถง ผมหันไปมองวิคเตอร์บนหน้าจอ เขายังคงทำหน้าตึงๆ อยู่ ผมเลยพยายามยิ้มนำเขา แต่เขากลับบิดปากน้อยๆ
   

“เดี๋ยวไม่หล่อนะ”
   

[ฉันอยากกัดเนื้อนายให้จมเขี้ยวจริงๆ] เอ๊ะ?! อะไรคือความเชื่อมโยงของสองประโยคนี้เนี่ย ผมขมวดคิ้วงง แต่งงได้ไม่นานก็ต้องรีบทำหน้าปกติเพราะสองคนนั้นกำลังเดินผ่านห้องโถงพร้อมกับถุงจากซูเปอร์มาร์เก็ตเต็มสองมือ มีออสตินช่วยถือมาอีกสองถุงใหญ่ๆ
   

“เจอกันในห้องนะแมท” ผมยิ้มให้หนุ่มๆ ทั้งสามคนที่เดินผ่านห้องโถงไปทางห้องโฮมเธียเตอร์โดยมีไมเคิลเดินเตาะแตะตามไปด้วย
   

[ไม่ต้องไปหรอก อยู่นี่แหละ] ผมหันไปมองหน้าตามึนตึงของไอ้ยักษ์แล้วก็กระตุกยิ้ม
   

“แต่เดี๋ยวคุณก็ต้องออกไปทำงานแล้วนะ”
   

[ฉันจะบอกเซล่าว่าฉันไม่สบาย] ผมมองหน้ามึนๆ ของวิคเตอร์เวลาเขานึกอยากจะดื้อเหมือนเด็ก (บางครั้งก็ยิ่งกว่า) ขึ้นมาแล้วเบ้ปากน้อยๆ 
   

“เธอคงเชื่อคุณหรอกนะ เห็นพยายามให้คุณกับชารอนอยู่ใกล้กันตลอดเวลา” ยัยมนุษย์ป้านี่ดีกรีไม่ธรรมดาจริงๆ พรีเมียร์ที่ฝรั่งเศสกับอิตาลี นางเซอร์วิสกลุ่มแฟนคลับ Shator สุดพลัง จับให้วิคเตอร์กับชารอนใกล้กันแทบจะตลอดเวลา เห็นแล้วหงุดหงิดใจจริง แต่ไม่ได้หงุดหงิดวิคเตอร์หรือชารอนหรอก สองคนนั้นเขาเป็นเพื่อนร่วมงานกันเท่านั้นจริงๆ อาจจะมีบางภาพบางมุมที่สองคนนั้นแนบชิดติดกันมาก แต่ผมเข้าใจว่ามันคือจังหวะของภาพที่ถ่ายได้พอดี แต่งานนี้ทั้งผมและแฟนชารอนไม่ได้ไปด้วย ยัยป้าสลาตันเลยยิ่งได้ใจใหญ่
   

แต่อีกใจผมก็ขอบคุณนางนะที่พยายามช่วยพยุงกระแสความเป็นผู้ชายของวิคเตอร์ เห็นว่านักวิจารณ์ชื่นชมหนังของวิคเตอร์กันเยอะมาก เอาแบบชัดเจนก็เจ็ดในสิบ อีกสามคือไม่ชอบจริงๆ แต่ได้เจ็ดเต็มสิบก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีว่าหนังไม่ขาดทุนแล้วแน่ๆ แล้วยังมีคนดูธรรมดาๆ นอกเหนือจากพวกนักวิจารณ์มารีวิวในเว็บดูหนังว่าวิคเตอร์หล่อละลายใจ เขาแสดงออกมาได้เท่สุดๆ และเคมีเข้ากับนางเอกของเรื่องมาก ไม่จำเป็นต้องมีฉากเซ็กส์ แต่แค่มองตากัน จับมือ จับหน้า กอดกัน แค่นั้นก็ฟินเฟ่อไปตามๆ กันแล้ว 
   

ด้วยเหตุนี้ผมเลยไม่อยากแซะหรือจิกอะไรป้าแกมาก เพราะผมคิดว่ามันคือช่วงเวลาดีๆ ในอาชีพของวิคเตอร์ กระแสเขากำลังไปได้สวย คล้ายๆ กับสถานการณ์น้ำขึ้นให้รีบตัก แต่อันนี้กระแสกำลังขึ้นก็เลยรีบตุนไว้เยอะๆ เซล่าคงอยากกระทุ้งต่อยอดให้เขาและกลบเรื่องผมให้มิดสนิทจริงๆ เพราะยังไงประเด็นของผมกับวิคเตอร์มันก็เป็นข้อกังขามาพักใหญ่ๆ ยังไม่มีข้อสรุปแบบกระจ่างชัด ฉะนั้นสู้ทำให้มันเงียบเชียบไปเลยดีกว่า ผมเองซึ่งเลือกจะอยู่เงียบๆ ก็ต้องไม่พรีเซ้นต์ตัวเองมากไป ถึงนังป้านั่นไม่บอก ผมก็ไม่อยากทำลายอาชีพของวิคเตอร์หรอก เขามีเงินมากในระดับหนึ่งจากมรดกย่าก็จริง แต่มันย่อมมีวันหมด ถ้าให้เลือกก็เลือกที่จะสร้างไปเรื่อยๆ ดีกว่ากินบุญเก่าไปวันๆ


 ภาพของผมกับเขาก่อนหน้านี้ ก็เป็นเพียงภาพ ไม่มีคำพูด ไม่มีการยืนยันความสัมพันธ์ของเราสองคน เจ๊เซล่าเลยบอกทุกคนว่าผมคือน้องชายของวิคเตอร์ ใครจะเชื่อหรือไม่เธอก็บอกได้เท่านี้ ภาพของผมกับเขาที่เมืองไทยดูจะเป็นอะไรที่ทำให้สื่อไทยสื่อเทศให้ความสนใจเป็นที่สุด หลายๆ สื่อไปสูบรูปมาจากเพจแฟนคลับของวิคเตอร์กับผม น้องแอดมินที่ทำเพจมีน้ำใจมาก ช่วยเหลือเราสองคนได้เยอะทีเดียว มีอะไรก็รายงานผมเสมอว่าวันนี้น้องพูดไปแบบนี้นะ หรือถ้าน้องไม่แน่ใจก็จะมาถามผมกับวิคเตอร์ก่อน ซึ่งน้องก็ยินดีที่จะจิ้นจะฟินกันเงียบๆ ไม่กระโตกกระตาก ช่วงหลังๆ มาก็ไม่มีภาพผมกับวิคเตอร์ใหม่ๆ อีกแล้วละ มีแค่จากกองถ่าย ซึ่งก็แถได้อีกว่าผมทำงานในกอง ส่วนภาพส่วนตัวของผมกับเขา ภาพล่าสุดที่ลงในโซเชียลคือภาพผมนอนบนอกเขานั่นแหละ ในส่วนของวิคเตอร์ เขาก็ให้ผมจัดการเหมือนเดิม ผมก็ลงภาพกองถ่ายซีรีส์ ภาพหมา แมว หรือไลฟ์สไตล์ทั่วๆ ไปของเขาโดยที่ไม่ให้ตัวเองติดกล้องเข้าไปด้วย
   

ด้วยเหตุนี้เลยทำให้สื่อหลายสื่อหงุดหงิดมากว่าระหว่างผมกับเขามันยังไงกันแน่ พอเราสองคนไม่พูด คนใกล้ตัวไม่บอก พวกนักข่าวและช่างภาพก็ยิ่งพยายามขุดคุ้ยแต่ขุดเท่าไหร่ก็เจอแต่ความนิ่งเงียบกับความไม่ชัดเจน โฆษกก็ยืนยันว่าเขาเป็นผู้ชายที่ยังคงชอบผู้หญิง และที่สำคัญพ่อของเขาได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อหนึ่งว่าลูกชายเขามีผู้หญิงที่ดูๆ กันอยู่แล้ว ซึ่งก็หมายถึงไดอาน่า แต่ในความเป็นจริงคือ สองคนนั้นไม่เคยคุย ไม่เคยติดต่อกันเลย
   
V
v
v

[คุณเจ้]

V
v
v

[ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ ฉันล็อคห้องทำตัวเงียบๆ ก็ได้] ผมยิ้มกว้างขำ บางทีผมก็นึกเอ็นดูความมึนความดื้อแบบเด็กๆ ของเขา แต่เขาเลือกที่จะแสดงแค่กับผมนะ กับคนอื่นก็หน้านิ่งมาดขรึม บางทีทำหน้าสมฉายายักษ์ไม่มีผิด
   

“ได้ไงล่ะ ผมรอดูคุณใส่สูทอยู่นะ” เขาขมวดคิ้วก่อนจะว่าเสียงทื่อ
   

[ไม่เบื่อรึไง ชุดก็ชุดแนวเดิม]    
   

“ไม่เบื่อ เพราะคุณใส่” ผมยิ้มยิงฟันตาหยี วิคเตอร์ยิ้มหล่อ มองผมด้วยสายตามันเขี้ยว
   

[กลับบ้านไปนายโดนขย้ำแน่] ผมกลั้นยิ้มเขินแล้วแลบลิ้นใส่เขาเร็วๆ หนึ่งที ก่อนจะแกล้งเขาด้วยการเอียงคอไปทางซ้ายน้อยๆ แล้วกะพริบตาปริบๆ ไอ้ยักษ์กรีดยิ้ม แล้วส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอราวกับหงุดหงิดที่ตอนนี้ไม่สามารถฟัดผมตามที่ต้องการได้ทันที
   

“ไปแต่งตัวสิ ถ่ายรูปส่งมาให้ดูด้วยนะ” เขาส่ายหัว ทำท่าว่าไม่อยากไป ทำเสียงงอแงง๊องแง๊งออดอ้อนให้ผมอยู่หน้าจอ
   

“ผมต้องกินข้าวกินยานะ ไม่อยากให้ผมหายเหรอ” ผมเลยทำเสียงอ้อนกลับบ้าง ไอ้ยักษ์ถอนหายใจทำหน้ายอมแพ้ 
   

[ยังเจ็บแผลในปากอยู่มั้ย] ผมส่ายหัว ช่วงแรกๆ ทรมานตรงกระพุ้งแก้มกับช่วงมุมปากมาก เจ็บยิ่งกว่าเป็นร้อนใน กว่าจะหายก็ทานอาหารลำบากเหลือเกิน
   

[ดี จะได้อมของฉันได้เต็มปาก อยากให้นายอมให้จะแย่แล้ว] เขาว่าหน้าตาเฉยตามสไตล์เขา แต่ทำเอาผมหน้าร้อนรุมๆ ผมเลยแกล้งเขาด้วยการยกมือขึ้นมาทำท่ากำลูกชายเขาแล้วผงกหัวขึ้นลงเร็วๆ จนวิคเตอร์ตาลุกวาว
   

“I can’t wait to suck my favorite popsicle. (อดใจไม่ไหวแล้ว อยากอมอมยิ้มแท่งโปรดจะแย่)” ผมยิ้มกริ่ม วิคเตอร์ขบกรามเบาๆ แล้วพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะเลื่อนหน้าจอมือถือลงไปถ่ายลูกชายเขาที่กำลังแข็งตัวเร็วๆ แล้วเลื่อนกลับไปบนหน้าเขาตามเดิม
   

[Go to bedroom and take off your clothes. (เข้าไปในห้องนอน ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด)] เขาสั่งเสียงแหบพร่า ดวงตาสีน้ำผึ้งข้นเข้มขึ้นด้วยแรงอารมณ์ ผมเม้มปากแล้วยกแม็คบุ๊คขึ้น ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากโซฟา เดินออกจากห้องโถงไปขึ้นบันไดเงียบๆ ระหว่างทางวิคเตอร์ก็นั่งรูดรั้งลูกชายตัวเองเบาๆ ด้วยสีหน้าและสายตาเคลิ้ม ผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้วล็อคห้อง เดินเอาแม็คบุ๊คไปวางบนเตียง จัดการถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายแล้วไปนั่งแบะเข่าอยู่ตรงหน้าจอ แมทน้อยแข็งตัวชี้หน้าวิคเตอร์ผ่านหน้าจอ
   

[ขย่มหน่อยที่รัก]
   

“ผมช่วยตัวเองได้มั้ย” วิคเตอร์ยิ้มมุมปากแล้วส่ายหัว
   

[No, baby. You have to wait me.] ผมกัดปากล่างแน่นอาการหงุดหงิดและอึดอัดกลับมาตีรวนในอกอีกแล้ว อยากจะทุ่มแม็คบุ๊คทิ้งแล้วนอนช่วยตัวเองเงียบๆ จริงๆ
   

วิคเตอร์สั่งให้ผมถูตัวไปเรื่อยๆ และทำท่าขย่มแรงๆ ด้วย ผมจินตนาการในหัวว่ากำลังนั่งอยู่บนตักเขาแล้วเป็นคนขับเคลื่อนทั้งหมด กลางลำตัวผมแข็งเต็มที่ มันอัดแน่นจนรู้สึกว่ามันกำลังจะปลดปล่อยตัวมันเองโดยที่ผมยังไม่ได้แตะ
   

[Don’t cum. Stop it otherwise you will be punished. (อย่าแตกนะ หยุดเลยถ้าจะแตก ไม่งั้นนายจะโดนลงโทษ)]
   

“ฮื่อออ” ผมครางประท้วงผ่านหน้าจอ สองมือกำแน่น ในอกงุ่นง่าน ผมต้องค่อยๆ ลดอารมณ์ตัวเองลงมาแม้ว่ามันจะยากก็ตาม ผมหยุดทำท่าขย่ม เปลี่ยนเป็นนอนอ้าขา ใช้ศอกสองข้างดันตัวแล้วมองเขานั่งช่วยตัวเองสายตาหยาดเยิ้ม
   

[Yeah, I miss that hole. (นั่นละ ฉันคิดถึงรูนั้นจริงๆ)] เขาว่าเสียงแหบแห้ง มือขวาเร่งเร้าตัวเองไปเรื่อยๆ ผมนอนหอบน้อยๆ หน้าท้องหดเกร็งตามเขา สายตามองสีหน้าเสียวซ่านของวิคเตอร์แล้วก็ยากที่จะห้ามอารมณ์ สองเท้าผมจิกลงบนผ้านวม รู้สึกทรมานที่ไม่ได้ปลดปล่อยสักที
   

[Ah!!] วิคเตอร์คำรามเสียงดัง ตัวเกร็งกระตุก น้ำสีขาวพวยพุ่งกระจายเต็มกล้ามท้อง ผมมองภาพนั้นด้วยความเบลอ อารมณ์ทางเพศพลุ่งพล่าน อยากปลดปล่อยแต่ก็โดนสั่งห้าม และผมดันทำตาม
   

“Please.” ผมอ้อนวอนเขา วิคเตอร์ค่อยๆ ปรับลมหายใจให้ช้าลง อ้าปากยิ้มกวนๆ แล้วส่ายหัวว่าไม่ให้
   

[ไม่ แต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง หรือถ้าอยากจะอยู่ในห้องนอนก็จะดีมาก] เปลือกตาผมขยับเชื่องช้า มองวิคเตอร์ที่เอาผ้าขนหนูเช็ดทำความสะอาดร่างกายอยู่
   

“ไอ้ห่า!” ผมสบถเป็นภาษาไทยอย่างโมโห จากหงุดหงิดงุ่นง่านพัฒนาไปเป็นโมโห อยากจะทุบเขาให้สาแก่ใจ แมทน้อยค้างเติ่งไม่ยอมลง กว่าจะลงคงอีกสักพัก แล้วไอ้ยักษ์ยังจะมาห้ามความต้องการของผมอีก ไอ้โรคจิต!
   

[Ah, you just said that I’m lovely. Huh? (อ่า นายเพิ่งบอกว่าฉันน่ารักใช่มั้ย)] เขาแกล้งหรี่ตาทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจ แต่มันคือการกวนตีนผมนั่นแหละ ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิดผสมเบื่อหน่ายหน่อยๆ
   

[Come on. I will go back to you next week. (เอาน่า ฉันกลับไปหานายอาทิตย์หน้าแล้ว)] ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง นอนอ้าขาให้วิคเตอร์มองอยู่แบบนั้น
   

[It’s look like chocolate. (เหมือนช็อคโกแล็ตเลย)] ผมจิ๊ปากหนึ่งทีแล้วหุบขาพร้อมเหวี่ยงเท้าลงจากเตียง ก้มตัวหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แล้วหันไปมองที่หน้าจอ เขายังคงนั่งมองผมอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าสบายอกสบายใจ
   

“ไปแต่งตัวสิ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” ผมว่างอนๆ แมทน้อยยังไม่สงบดีเลย แต่อีกสักพักคงอ่อนตัวลง อารมณ์วาบหวิวไม่มีละ มีแต่อารมณ์บ่อจอย
   

[ห้ามดื้อนะแมท] ผมทำหน้าเซ็งหน่อยๆ ก่อนตอบเสียงเบื่อๆ
   

“รู้แล้ว” วิคเตอร์มองดุเป็นการเตือน ผมเลยต้องปั้นหน้ายิ้มให้เขาเร็วๆ หนึ่งที
   

[Miss you.] เขาส่งจูบมาให้ ทำให้ผมใจอ่อนไปนิด ผมยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วส่งจูบกลับไป ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายตัดสัญญาณวีดีโอคอลไปเอง
   

ผมนั่งถอนหายใจ ใบหน้าเซ็งๆ รู้สึกเบื่อๆ หน่ายๆ ในจิตใจ แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกดี งงไปหมด งงตัวเอง ผมคงจะโรคจิตจริงๆ แล้วละ ก็ผมทั้งชอบความรักที่เขาแสดงออก กับความหื่นที่เขามีต่อผม แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอยากปัดมันให้พ้นๆ ตัว แต่พอปัดไปได้แปบๆ ก็ดึงมันกลับเข้ามาหาตัวอีก
   

ก๊อกๆ
   

“คุณแมทครับ อยู่ในนั้นหรือเปล่า” นี่ก็อีกคน ตามติดชีวิตผมทุกย่างก้าวจนจะเป็นผัวอีกคนแล้ว
   

“ผมอยู่นี่!”
   

“ห้ามช่วยตัวเองนะครับคุณแมท” ผมขมวดคิ้วอ้าปากหวอมองไปทางประตู บ๊ะ! ไอ้บอดี้ปอด รับคำสั่งมาดีเชียวนะ
   

“โอ๊ย! รู้แล้ว เดี๋ยวออกไป” ผมตะโกนตอบอย่างหัวเสีย หันไปปิดแม็คบุ๊คแล้วยกมันขึ้นมา ลุกออกจากเตียงก้าวเท้าฉับๆ ไปเปิดประตู ออสตินยืนยิ้มมุมปากอย่างขำๆ อยู่ตรงหน้า ส่วนผมมองอย่างขุ่นเคืองใจ
   

“คุณเบนให้มาตามด้วยครับ ตอนนี้กำลังฉาย Big Hero อยู่” ผมถอนหายใจหนึ่งที แล้วปิดประตูห้องนอน เดินนำออสตินลงบันไดบ้านไปยังห้องครัว จัดหาอาหารทานเล่นเล็กๆ น้อยๆ ให้สองหนุ่มแล้วก็ยกเข้าไปปาร์ตี้ดูหนังในห้องโฮมเธียเตอร์ โดยที่ผมต้องยิ้มให้เบนเนดิคท์กับอันเดรทั้งที่ในใจยังคันยิบๆ จากอาการค้างอยู่เลย
   

แต่พอนั่งดูหนังกับพวกคุณเบนไปสักพัก อาการหงุดหงิด อาการคั่งค้างก็เริ่มจะดีขึ้น ค่อยๆ ลดหายไป และพอดูจบเรื่องที่สองผมก็ค่อยๆ เลื้อยลงไปกับโซฟาเรื่อยๆ และสุดท้ายก็หลับอยู่ในห้องโฮมเธียเตอร์กับเบนเนดิคท์และอันเดรไม่รู้ตัว ขัดคำสั่งไอ้ยักษ์แบบไม่ได้ตั้งใจเฉยเลย


 

มีการยั่วหยอกเมียให้ยากแล้วก็จากไปถึงสองรอบเนาะไอ้ยักษ์ ตัวเองชักได้ชักดี พอเมียอยากทำบ้างกลับห้ามไม่ให้ทำ หนูแมทก็อึดอัดไปดิคะ โดนสั่งห้ามช่วยตัวเองอีก พี่บอดี้ปอดก็คุมเข้มแม้กระทั่งเรื่องช่วยตัวเอง โอ้ย เหน่าะ

ใกล้จบพาร์ท Only You แล้วนะคะ เหลืออีกสาม มีทั้งหมด 43 ตอน พอลงจบแล้ว ตอมจะขอเบรกเรื่องนี้ไว้สักพัก ขอไปโฟกัสที่แม่เรียวกับพี่เขี้ยวก่อน ขอไปปั่นสต็อกบทเรื่องนั้นให้ได้เยอะๆ ก่อนค่ะ ถึงคนอ่านจะไม่ได้มากมายแต่ก็ยังมีคนรออ่านอยู่อะน้อออ ยังไงก็ขออัพให้คนที่ิตดตามอยู่ได้อ่านเนาะะ ขอเขียนเรื่องนั้นเก็บไว้เยอะๆ ก่อนนะคะ จะได้อัพบ่อยๆ ไม่หายไปเป็นเดือนๆ แบบนี้อีก คือฝืนสมองตัวเองมากจริงๆ ค่ะกับการเขียนนิยายสองเรื่องพร้อมๆ กัน เลยจะขอโฟกัสแม่เรียวสักพัก พอได้ตอนเยอะๆ แล้วแล้วจะกลับมาเขียนเรื่องนี้ ยังไงก็ไม่หนีหายค่ะ เพราะพาร์ทหน้าก็ไฟนอลแล้ว เรื่องราวของยักษ์กับเอเลี่ยนจะสะดุดนานมิด้ายยย

 แล้วก็ขอเบรกไปพรูพต้นฉบับ Only You เพื่อทำเป็นรูปเล่มแปบ คือต้นฉบับเขียนเสร็จแล้ว เหลือพรูด รีไรท์บางฉาก แจ้งในเพจไปแล้ว ลองไปตามอ่านได้นะค้าาา ตอนนี้ก็ไปเรื่อยๆ ค่ะ รีบมากไปเดี๋ยวก็พลาดอีก 

 

เจอคำผิดบอกกันได้เช่นเคยค่าาา

ยังเจอกันตามปกตินะคะ ยังคงลงเนื้อหานิยายจนจบตอนหลักค่ะ

สำหรับการพรีออเดอร์หนังสือ สำหรับใครที่มีคำถาม อ่านคำชี้แจงหรือสอบถามได้ที่เพจนะคะ

ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ เลยค่าาา 

[iceman555]

 

[minenat]

อีวิคนี้โรคจิตจริงจังนะ

[fay 13]

 

[BlueCherries]

แล้วก็จบตอนแบบหวานๆ..


แมทอย่าเล่นมุขหาผชอื่นสิ ปากไวจริงเรื่องนี้เนี่ย พอพูดทีไรผลออกมาไม่ดีทุกที

[Spenguin]

อิยักษ์แกล้งน้องงง

[MyMine104]

ไอ้วิคเตอร์นิสัยเสียแกล้งเอเลี่ยนได้ไงขังด้วยกลับมาแมทอย่าลืมเอาคืนนะจัดหนัก

[Supparang-k]

นิสัยเสีย เมียค้างแต่ตัวเองสบายตัว

โอ้ยยย..เรื่องนี้มันผัวsm กะเมียมาโซชัดๆ 555

[Rafael]

 
อิพี่ยักษ์นี่มันจริงๆเล้ยย
สงสารแมทน้อยยย

[MayA@TK]

แมทเอ๊ย ทำใจนะอียักษ์โรคจิตชอบแกล้ง

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

วิคโรคจิต

[B52]

หื่นได้ตลอด

[่patsaporn]

อย่าว่าแต่ผัวหื่นเลย แมืเองก็ใช่ย่อย ขยันยั่วเหลือเกิน น่าให้เจ็บตัว

ขอบคุณค่ะ

[คุณเจ้]

Only You EP.40 [100%]



วันต่อมาผมตื่นก่อนสองคนนั้นเลยขึ้นไปอาบแต่งตัวบนห้องนอน แล้วลงมาเตรียมอาหารเช้าให้สามหนุ่มในบ้าน แต่ออสตินน่าจะตื่นก่อนผมนานแล้ว ตอนนี้น่าจะพาไมเคิลออกไปเดินเล่นข้างนอก เช้านี้ผมทำข้าวต้มหมูสับใส่ไข่และทำเผื่อเป็นมื้อกลางวันด้วย
   

“เฮ้…” ผมหันไปมองด้านหลังก็เห็นอันเดรในสภาพเพิ่งตื่นส่งยิ้มง่วงๆ มาให้ ผมยิ้มตอบกลับไปในขณะที่กำลังตักข้ามต้มใส่ถ้วยไปด้วย
   

“กำลังจะไปตามมาทานอาหารเช้าพอดีเลยครับ วันนี้มีข้าวต้มหมูสับใส่ไข่เพิ่มให้ด้วย” อันเดรยิ้มง่วงๆ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ทรงสูงในห้องครัว
   

“ไอ้เบนคุยกับแฟนมันอยู่ เดี๋ยวตามมา” ผมพยักหน้า ยกถ้วยข้าวต้มของอันเดรไปให้เจ้าตัว
   

“เอาน้ำเปล่าหรือน้ำส้มดีครับ” ผมชอบคั้นน้ำส้มติดตู้เย็นไว้ เพราะวิคเตอร์ชอบดื่มเหล้าบ่อย บางทีเพื่อนไม่ได้มาบ้านก็นั่งดื่มคนเดียวของเขาอยู่ข้างๆ ผม แล้วเพราะผมชอบทำน้ำส้มให้เขาดื่มทุกเช้าหลังดื่มเหล้าเข้าไป เขาเลยติดจะดื่มตลอด
   

“น้ำส้มแล้วกัน” ผมหันไปเปิดตู้เย็นแล้วเทน้ำส้มให้อันเดรหนึ่งแก้ว
   

“อื้ม… ไอ้วิคเตอร์ติดรสมือนายน่าดูเลยใช่มั้ยเนี่ย” ผมทำหน้างงๆ พลางเลื่อนแก้วน้ำส้มไปไว้ตรงหน้าเขา อันเดรยกไปดื่มหนึ่งอึกก่อนว่าต่อ
   

“อร่อยไง” ผมทำหน้าว่าอ้อแล้วยิ้มเก้อเขิน
   

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ บางทีเราก็สั่งอาหารจากข้างนอกมาทานบ้าง ผมยังทำเก่งสู้แม่ผมไม่ได้หรอก” แม่ผมทำอาหารอร่อยมาก หรือเพราะผมกินตั้งแต่เด็ก ลิ้นมันเลยเมมรสชาติอาหารแม่ไปแล้วว่าอร่อย
   

“เดี๋ยวฉันมาฝากท้องที่บ้านนี้บ่อยๆ ดีกว่า” ผมหัวเราะเบาๆ อันเดรนั่งตักข้าวต้มทานต่อ ไม่รู้เพราะหิวหรืออร่อยจริงๆ จนต้องขอถ้วยที่สอง
   

“อรุณสวัสดิ์แมท” ผมหันไปทักทายคุณเบนกลับ ท่าทางก็ยุ่งเหยิงไม่แพ้อีกคน ผมยกถ้วยข้าวต้มให้คุณเบนตามด้วยน้ำส้มอีกแก้ว ผมเลื่อนก้นไปนั่งบนเก้าอี้แล้วนั่งทานข้าวของตัวเองบ้าง
   

“วันนี้ไปร้านจีอันนากันมั้ย เด็กเสิรฟ์ที่ร้านเธอขาดน่ะ ฉันเลยเสนอตัวจะไปช่วย” คุณเบนบอกด้วยรอยยิ้มซุกซนเหมือนเด็กกำลังตื่นเต้นที่จะได้ไปสนามเด็กเล่น
   

“Yeah! I’m in. I’m free. (เออๆ ไปสิ ฉันว่าง)” บางทีผมก็นึกแปลกใจว่าเพราะมีความเด็กอยู่ในตัวกันหรือเปล่า วิคเตอร์กับเพื่อนถึงได้คบกันได้ เพียงแต่ไอ้ยักษ์จะเป็นเด็กดื้อเข้าขั้นเด็กเปรต
   

“Join us, Matt. It’s gonna be fun. (ไปกันนะแมท สนุกแน่ๆ)” ผมยิ้มแหยและทำสีหน้าลำบากใจพลางเคี้ยวข้าวในปากช้าๆ สองคนนั้นคงเข้าใจว่าผมเป็นอะไร
   

“It’s fine. Let me clear with Austin. For Victor, he is alone—but you have me, Andrea and Gianna. He can’t against us. (ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวฉันบอกออสตินให้ ส่วนไอ้วิคเตอร์ เดี๋ยวให้จีอันนาช่วยพูดอีกแรง มีตั้งสามแรง มันเถียงไม่ทันหรอก)” ใช่ เถียงไม่ทัน แล้วพอเขากลับมานิวยอร์ก เขาก็จะมาคิดบัญชีที่ผมคนเดียวเต็มๆ
   

“I want to, but I don’t want to have any issues with Victor. (ผมก็อยากไปนะครับ แต่ผมไม่อยากมีปัญหากับวิคเตอร์ทีหลัง)” แทบจะทั้งสองคนที่ทำหน้าหน่ายใจ
   

“Hey. You should have your own space. (แมท นายควรมีพื้นที่ของตัวเองบ้าง)” ผมชะงักไปนิด รู้สึกสะกิดใจกับประโยคนั้น
   

ไม่ใช่ผมไม่คิดแบบนั้น พื้นที่นั้นมันกำลังจะหายไป เพราะวิคเตอร์และเพราะตัวผมเองที่ปล่อยให้วิคเตอร์เข้ามายึดพื้นที่ตรงนั้นไป ก็อย่างที่บอก ผมเหมือนจะเป็นโรคจิต ทั้งชอบและไม่ชอบที่วิคเตอร์ทำแบบนี้ คนไม่เคยมีแฟนแบบผมบางทีมันก็เห่อๆ ความรู้สึกถูกรักถูกหวง เห่อจนบางทีลืมอะไรบางอย่างไป
   

“That’s right. Spend the time with yourself. You can’t stuck with him all the time. (ใช่ มีเวลาให้ตัวเองบ้าง ตัวติดกับมันตลอดไม่ได้หรอกนะ)” เบนเนดิคท์ขยิบตาให้แล้วตักข้าวต้มเข้าปาก อันเดรยักคิ้วให้สองสามทีแล้วเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ผมยิ้มแห้ง ตักข้าวเข้าปากแบบเอื่อยเฉื่อย เบนเนดิคท์มองหน้าผมแล้วถอนหายใจแรงๆ หนึ่งที
   

“Matt. He is not your father. He is just—“(แมท ไอ้วิคเตอร์มันไม่ใช่พ่อนายสักหน่อย ก็แค่…)” เบนเนดิคท์ชะงักแล้วขมวดคิ้ว เหมือนกำลังนึกคำจำกัดความของผมกับวิคเตอร์ ซึ่งจริงๆ เขาพูดว่าแฟนก็จบแล้ว แต่เขาดันพูดว่า
   

“Someone who fucks you almost every day—“(ก็แค่คนที่มีอะไรกันเกือบทุกวัน)”
   

“And fuck hard. (…แรงด้วย)” ผมอ้าปากหวอเมื่ออันเดรพูดต่อประโยคนั้น สองหนุ่มหันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะเสียงดังลั่นครัว ผมนั่งหน้าร้อนแผ่วๆ แก้มคงแดงขึ้นทีละนิดทีละหน่อย ผมแกล้งเนียนนั่งกินข้าวต้มต่อ สองหนุ่มคะยั้นคะยอผมแบบเรื่อยๆ ไม่ได้จี้ถามหรือบังคับให้ไป ใจผมอะอยากไป แต่ผมรู้ว่าหลังจากกลับมา ไอ้ยักษ์จะต้องเวิ่นเว้อเพ้อเจ้อ บ่นด่าผมประหนึ่งผมเป็นลูกสาวหนีไปเดทแรกกับผู้ชาย
   

แกร๊ก~
   

เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นแล้วสักพักออสตินก็เดินเข้ามาในครัวโดยมีเจ้าไมเคิลตัวอ้วนเดินลิ้นห้อยนำหน้ามาด้วย ไมเคิลเดินมาหาผมเหมือนรู้งานว่าต้องมาขออะไร ผมเลยลงจากเก้าอี้ไปจัดการเทอาหารให้เจ้าโกลเด้นท์
   

“น้องแกไปไหนล่ะไมเคิล” มันตอบผมไม่ได้หรอก พอผมเทอาหารให้ปุ๊บมันก็ก้มหน้าก้มตากินเลย สงสัยเจ้าฟอกซ์คงขึ้นไปนอนแผ่หลาบนดาดฟ้าอีกแน่ๆ
   

“ออสติน วันนี้ให้แมทไปเที่ยวกับพวกฉันได้มั้ย” ออสตินมองหน้าเบนเนดิคท์งงๆ แวบหนึ่งก่อนที่เขาจะทำหน้านิ่งโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรเพิ่มเติม คุณเบนถอนหายใจแล้วหันมาหาผม
   

“เขาอนุญาตแล้ว ไปได้” ผมอ้าปากหวอ หันไปมองออสตินที่ยังคงทำหน้านิ่ง อะไรคือการอนุญาตจากเขากัน คุณเบนสื่อสารกับพ่อบอดี้ปอดผ่านกระแสจิตเหรอ
   

“เอางี้ นายอยากไปมั้ย” แทบจะทันทีที่ผมพยักหน้าตอบรับคำถามของอันเดร สองเพื่อนซี้ยิ้มกริ่ม
   

“งั้นไป แค่นั้นแหละ” ผมเม้มปากแล้วยิ้ม ดีใจที่จะได้ออกจากบ้านบ้าง พอหันไปมองออสตินเขาก็ทำเพียงถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับหน้านิ่งๆ ของเขา


   


ผมระริกระรี้มาก ยิ่งระริกเข้าไปอีกเมื่อออสตินไม่ได้มาด้วย มีแต่ผม คุณเบน อันเดร สามคนเท่านั้น เนื่องจากออสตินต้องดูแลบ้านตามคำบอกของเบนเนดิคท์ที่บอกว่าออสตินไม่ควรทิ้งบ้าน ไมเคิลและฟอกซ์ เพราะผมมีเขากับอันเดรคอยดูแล เรื่องความปลอดภัยจากไอ้ฌอณก็ไม่ต้องห่วง อยู่แต่ที่ร้านกาแฟของจีอันนา กลางสาธารณะแบบนั้นมันไม่บุกมาหรอก ซึ่งผมว่ามันจริงมาก ผมรู้ว่าวิคเตอร์กับออสตินห่วง แต่ไอ้ฌอณมันคงไม่โผล่มาทำร้ายผมกลางผู้คนเยอะๆ หรอก
   

แต่ผมเห็นงี้แทบจะทุกที คิดว่าไม่มีๆ ไม่เกิดอะไรขึ้น แม่งต้องมีพลิกล็อค อย่าบอกนะว่าผมจะเจอไอ้ชอนไช ถ้าเจอจริงก็กรรมลิขิตชัดๆ แถมถ้าเจอกันคราวนี้อารมณ์มันอาจจะรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ก็วิคเตอร์ทำให้มันดังยิ่งกว่าที่เคยเป็น ฌอณถูกปลดออกจากซีรีส์ก็เป็นข่าวดังประมาณหนึ่งแล้ว แต่เหตุผลที่ถูกปลดเป็นประเด็นยิ่งกว่า เมื่อสำนักข่าวต่างๆ ที่ไม่รู้ว่าไปขุดประเด็นเจอได้ยังไงว่ามันทำร้ายร่างกายผม พวกนั้นก็พร้อมใจกันลงข่าวจนมันเป็นกระแสขนาดย่อมขึ้นมา แต่ไม่ได้มีการเอ่ยถึงผมตรงๆ พวกเขาไม่รู้ว่าคนที่ถูกทำร้ายคือผมเลยลงข่าวไปว่าไอ้ฌอณมันทำร้ายทีมงานในกองถ่ายที่เป็นเกย์ พอประเด็นนี้หลุดออกไป คอมมิวนิตี้ (Community) เกย์ก็รุมโจมตีไอ้ฌอณกันพอสมควร แล้วยังมีเพศชายเพศหญิงที่จิตใจดี ไม่โลกแคบก็ออกมาช่วยด่าด้วย คือฌอณมันก็ไม่ได้โดนด่าจนชีวิตพังยับเยิน เพราะเอาจริงๆ มันก็ไม่ได้ดังมาก ไม่ได้มีคนรู้จักเยอะ ถ้าไม่ใช่แฟนซีรีส์จริงๆ ก็จะงงกันก่อนว่ามันคือใคร แต่ตอนนี้มันดังแบบจริงจังแล้วละ   


ฌอณถูกปลดออกจากซีรีส์ไม่ใช่เพราะเกิดกระแสสังคมส่วนมากแอนตี้ แต่ถูกปลอดก่อนหน้านั้นโดยพิจารณาของทางทีมงานเอง และวิคเตอร์ยังแอบใช้อำนาจเล็กๆ ด้วยการขู่ว่าถ้าฌอณยังอยู่ งั้นเขาจะถอนตัว แน่นอนว่าทีมงานก็ต้องเลือกพระเอกไว้ก่อน บทสนุกก็จริง แต่วิคเตอร์ก็คือแม่เหล็กอันใหญ่ที่ทำให้คนดูซีรีส์เรื่องนี้ ถึงไอ้ฌอณจะมีฐานแฟนคลับและมีคนออกมาปกป้องมันด้วย แต่ก็ไม่หนาแน่นเท่าไอ้ยักษ์ ไม่ต้องมีใครมาบอกก็รู้ว่าฌอณมันต้องแค้นแน่ๆ ตกงานแถมยังโดนแบนเบาๆ จากสังคมอีก
   

“คนเยอะเหมือนกันแฮะ” เบนเนดิคท์บอกอย่างร่าเริงเมื่อเราเดินมาถึงหน้าร้านกาแฟและเบเกอร์รี่ของจีอันนา กลางวันเธอจะเปิดร้านนี้ กลางคืนก็เปิดร้านเหล้า จีอันนาเคยเป็นนางแบบมาก่อน แต่เธอบอกว่าความฝันที่แท้จริงของเธอคือเป็นเจ้าของร้านเครื่องดื่มนี่แหละ เธอเลยเลิกเป็นนางแบบแล้วมาเปิดร้านเครื่องดื่มตามความฝัน เพราะเธอชอบดื่มน้ำแทบทุกชนิดและชอบชงเครื่องดื่มดื่มเองเวลาว่างๆ ซึ่งผมว่าดีมากเลย เธอมีฝันแล้วก็ทำมันให้เป็นจริง เหมือนที่ผมอยากทำฝันของผมให้เป็นจริงเช่นกัน


ร้านกาแฟของเธอตั้งอยู่ในย่าน West Village ย่านที่ผมชอบมากที่สุดในนิวยอร์กเลยก็ว่าได้ ตรงที่วิคเตอร์อยู่นั้นหรูหรา สะอาดตา ไฮโซโก้เก๋ก็จริง แต่ผมชอบเวสท์วิลเลจมากกว่า ชอบตรงที่มันมีกลิ่นอายความเก่าแก่ของนิวยอร์กในอดีตให้ได้เห็น เวลาเดินเข้ามาในนี้แล้วรู้สึกถึงยุคเริ่มต้นของนิวยอร์กเกอร์ ถ้าจะเรียกแบบเข้าใจง่ายๆ ก็คือแถวนี้เป็นแนววินเทจ เปรียบได้กับย่านถนนเจริญกรุงที่เมืองไทยนะผมว่า คือเหมือนเขาจะพยายามรักษาความเป็นนิวยอร์กในอดีตเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ซึ่งโซนนี้พวกนิวยอร์กเกอร์แท้ๆ จะอยู่กันค่อนข้างเยอะ ตึกรามบ้านช่องก็พยายามคงสภาพดั้งเดิมเอาไว้ แล้วที่ตรงนี้ค่อนข้างแพงมาก แต่อันที่จริงที่ในนิวยอร์กก็แพงหมดนั่นแหละ


“เฮ้จี! วันนี้ฉันพาแรงงานมาช่วย” คุณเบนเอ่ยทักทายจีอันนาที่กำลังวุ่นวายอยู่หลังเค้าน์เตอร์ชงเครื่องดื่ม เธอเงยหน้าขึ้นมามองพวกผมแล้วยิ้มแบบเร็วๆ ให้หนึ่งทีทั้งที่มือยังไม่ยอมหยุดชงกาแฟ


“ขอบใจมาก เริ่มงานได้เลย อยากทำตรงไหน ตามใจพวกนาย” เธอบอกเร็วปรื๋อแล้วหันไปสั่งงานลูกน้องในร้านต่อ พวกเราสามคนมองหน้ากันแล้วยิ้มนิดๆ ก่อนจะคุยกันว่าให้ผมเป็นคนเสิร์ฟกับอันเดร ส่วนคุณเบนเขาอยากลองเป็นบาร์เทนเดอร์ คราวก่อนที่มาเขาก็ลองฝึกทำกาแฟและช็อคโกแล็ตกับบาร์เทนเดอร์ของจีอันน่าไป


จริงๆ ที่นี่มีร้านประเภทกาแฟกับเบเกอร์รี่เยอะไม่แพ้เมืองไทยเลยนะ ผมเคยสงสัยว่าถ้าในเมื่อเปิดขายเหมือนๆ กัน แล้วแต่ละร้านอยู่รอดได้ยังไง บางทีรสชาติก็ไม่ได้หนี ไม่ได้ต่างกันมาก ผมเลยเดาเอาว่าเขาคงสู้กันด้วยบรรยากาศร้านกับความเป็นมิตรของเจ้าของร้านและเด็กเสิร์ฟละมั้ง ถึงแม้จีอันน่าจะไม่ค่อยยิ้มแย้มโลกสวยสดใส แต่พนักงานของเธอทุกคนยิ้มเก่ง คุยเก่งกันทั้งนั้น ที่สำคัญผมว่าเป็นเพราะโลเกชั่นร้านเธอตั้งอยู่มุมตึกพอดี คือร้านเธออยู่ริมสุดด้านในของตึกแถว การตกแต่งร้านเน้นไม้สีน้ำตาลตัดสลับกับสีตึกที่เป็นอิฐแดง ทุบอิฐบางส่วนออกแล้วติดกระจกใสแทนทำให้ดูโปร่งโล่งสบาย หน้าร้านจัดโต๊ะเก้าอี้เหล็กสีเงินพร้อมเต็นท์สีแดงหนึ่งตัวเป็นชุดๆ ไว้สำหรับนั่งดื่มด้านนอก มีรั้วเหล็กสีเขียวกั้นขอบเขตร้านอย่างชัดเจน ด้านในเป็นโต๊ะไม้หลายขนาดสำหรับนั่งสองคนขึ้นไปจนถึงห้าคน แม็กซิมั่มที่สุดคือสิบคน ถ้าชั้นแรกเต็มก็สามารถขึ้นไปนั่งชมวิวบนชั้นสองได้ ตอนนี้เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะต่อเติมชั้นสามด้วยดีมั้ย


“Cappuccino and Vanilla cake?” ผมถามผู้ชายร่างท้วมคนหนึ่งที่มากับภรรยา เขาพยักหน้าหนึ่งทีเป็นการตอบรับ ผมยื่นแก้วกาแฟพลาสติกสีใสให้เขา และยื่นเค้กวานิลลาให้กับผู้หญิงร่างผอมหน้าตอบจนโหนกขึ้นชัด เธอยิ้มรับนิดหนึ่งพร้อมกับยื่นมือมาดึงเค้กไปไว้ใกล้ตัว


“Ice late, table 14!” เสียงอันเดรตะโกนบอกตรงบันไดทางขึ้นไปชั้นสอง ทำเอาลูกค้าที่นั่งอยู่ชั้นหนึ่งหันไปมองด้วยความตกใจนิดหน่อย จีอันนาถลึงตาดุใส่เขา อันเดรยิ้มเก้อแล้วตีเนียนไม่รู้เรื่อง พวกลูกค้าหันกลับไปสนใจวงสนทนาของตัวเองต่อ ผมหัวเราะอารมณ์ดีแล้วเดินกลับไปเค้าน์เตอร์เพื่อหยิบเครื่องดื่มกับขนมไปเสิร์ฟต่อ


รู้สึกดีมากจริงๆ ที่ได้ออกมาจากบ้านบ้าง ได้มาทำอะไรใหม่ๆ ที่ไม่ใช่สิ่งซ้ำซากจำเจ ได้พบเจอผู้คนอย่างที่มนุษย์คนหนึ่งควรจะเป็น ได้เห็นอะไรมากมายนอกจากสิ่งที่เคยเห็นทุกวันในบ้านวิคเตอร์ ที่สำคัญผมได้เห็นบรรยากาศพวกนี้โดยที่ไม่มีออสตินมาคอยเป็นกำแพงลวงตาบดบังเอาไว้
   

“เมื่อกี้ไอ้วิคเตอร์โทรมา” ผมหัวหมุนติ้ววูบหนึ่งตอนคุณเบนบอกแบบนั้น ผมหันไปมองเขางงๆ โดยที่มือก็ยังคงหยิบแก้วน้ำมาวางบนถาดยางสีดำ
   

“มันจะขอคุยกับนาย แต่ฉันไม่ให้ มันเลยอารมณ์เสียใหญ่เลย” ผมอ้าปากหวอนิดหนึ่ง รู้หัวใจเต้นตุบๆ รู้สึกพลาดแล้วที่ตัดสินใจไม่เอามือถือมา เพราะผมไม่อยากรับสายวิคเตอร์ ไม่อยากโดนเขาโทรตาม ไม่อยากให้เขามาแทรกชีวิตผมสักช่วงหนึ่งก็ยังดี แต่ลืมไปว่าเขาสามารถโทรหาเพื่อนเขาได้
   

“ให้ผมโทรกลับไปคุยมั้ยครับ” เบนเนดิคท์ขมวดคิ้วนิดหนึ่งแล้วส่ายหัวช้าๆ
   

“อย่ากังวลเลยน่าแมท สนุกกับโมเม้นต์นี้เถอะ นายดูผ่อนคลายมากรู้ตัวมั้ย” ผมกระตุกยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้า คุณเบนยกมือซ้ายขึ้นมาจับหัวผมไว้แล้วโยกเบาๆ พร้อมกับยิ้มอ่อนโยน
   

“อย่าให้ไอ้วิคเตอร์ล้างตัวตนของนายสิ” เหมือนผมโดนเขากะเทาะเปลือกบางอย่างที่ห่อหุ้มใจผมไว้อยู่ ผมมองหน้าเขานิ่งค้าง เบนเนดิคท์ยิ้มมุมปากแล้วมองผมด้วยสายตาอ่อนโยน มือซ้ายของเขาเลื่อนลงมาลูบขมับขวาของผมเบาๆ 
   

“ไปเสิร์ฟเถอะ กาแฟละลายหมดแล้ว” เขาเลื่อนมือลงตบบนบ่าขวาของผมดังตุบๆ ทำให้ผมคืนสติกลับมา ผมยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้ารับสองทีก่อนจะหมุนตัวเดินเอากาแฟไปเสิร์ฟพร้อมกับความรู้สึกที่ตื่นตัวแปลกๆ
   

มันเหมือนกับว่าบางอย่างที่หายไปกำลังกลับมาหาผม

   



ช่วงบ่ายเป็นช่วงเวลาที่ร้านวุ่นวายมาก โชคยังดีที่คนไม่แย่งกันเข้ามานั่งในห้องแอร์เนื่องจากเป็นช่วงสปริง อากาศกำลังดี เหมาะแก่การนั่งจิบกาแฟกับบรรยากาศชิลๆ ด้านนอก ผมเดินจนปวดขา เมื่อยไปทั้งหลัง แต่มันสนุกกว่าการที่ผมต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่ในบ้านวิคเตอร์ ผมได้พูดคุยกับผู้คนมากมาย เจอทั้งคนที่อารมณ์ดีและอารมณ์ไม่ดี ซึ่งสำหรับผมมันสนุกดีที่ได้เจอคนเยอะๆ แบบนี้ ถ้าผมคิดจะทำความฝันกับการเป็นผู้กำกับให้สำเร็จ อย่างหนึ่งผมคิดว่าผมควรเจอผู้คนเยอะๆ เพราะมันน่าจะมีประโยชน์มากเลยทีเดียว
   

“โอเคๆ ได้ๆ ไม่ต้องห่วง เขาอยู่กับฉัน” ผมกำลังยืนรอเครื่องดื่มเพื่อไปเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าเค้าน์เตอร์ คุณเบนหน้าเครียดนิดหน่อยตอนกดวางสาย เขาหันมามองด้วยสายตาเป็นกังวลจนผมงง
   

“มีอะไรรึเปล่าครับ” เขาถอนหายใจนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
   

“ออสตินเจอไอ้ฌอณมาป้วนเปี้ยนหน้าบ้านวิคเตอร์” หัวใจผมกระตุกวูบ รู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นเบาๆ ผมไม่ได้ฝังใจกับเหตุการณ์ที่มันทำร้ายผมเท่าไหร่ ก็มีกลัวๆ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ขวัญผวา แต่พอได้ยินว่ามันไปถึงหน้าบ้านแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกตัวเย็นแปลกๆ
   

“ออสตินดูมันสักพัก แต่มันไม่ได้ทำอะไร เหมือนแค่มาดูมากกว่าว่าใช่บ้านวิคเตอร์มั้ย” ผมมองหน้าตึงๆ ของเบนเนดิคท์แล้วกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
   

“มีอะไรรึเปล่า” จีอันนาเดินออกมาจากหลังร้านแล้วมองหน้าผมสองคนสลับไปมา ผมมองโครงหน้าสวยเฉี่ยวของเธอแล้วยกยิ้มนิดหนึ่ง กำลังจะอ้าปากตอบแต่เธอก็เบนสายตาไปมองทางด้านหลังผมก่อนจะที่จะทำหน้าเบื่อหน่าย ผมหันไปมองตามสายตาของเธอก็เจอกับชาร์ลียืนทำหน้าหงอยอยู่ ผมแอบแปลกใจกับสภาพของเขา เขาดูโทรมๆ ดูเหนื่อยๆ เหมือนไม่ได้นอนมาหลายวัน ทำให้ผมคิดถึงวิคเตอร์ตอนที่เรามีปัญหากัน
   

“จะมาทำไมอีกเนี่ย ฉันว่าฉันเคลียร์แล้วนะว่าขอตัดขาดกับนายแล้ว” จีอันนาบอกด้วยมาดนางพญา เธอใช้มือขวาปัดผมดำตรงเงางามของเธอไปด้านหลังเบาๆ
   

“จี คุยกันก่อนได้มั้ย” ชาร์ลีว่าเสียงแผ่ว ผมเลื่อนสายตาไปสบตากับกับเบนเนดิคท์ เราทั้งสองคนเกิดอาการกระอักกระอ่วนนิดหน่อย ผมค่อยๆ เขยิบไปทางซ้ายมือของตัวเองช้าๆ เพื่อหลบให้เขาทั้งสองคนได้เห็นหน้ากันชัดๆ จีอันนาถอนหายใจแรงๆ แล้วหมุนตัวเดินนำชาร์ลีเข้าไปหลังร้าน ชาร์ลีหันมามองผมสองคนเหมือนจะขอกำลังใจ ผมเองก็ไม่เคยคุยกับเขาเลยทำได้แต่ยิ้มให้ ส่วนเบนเนดิคท์เบ้ปากแล้วยักไหล่ขวาหนึ่งที
   

“สมน้ำหน้า” ชาร์ลีกลอกตาเซ็งแล้วเดินตามจีอันนาเข้าไปหลังร้าน พอประตูปิดลงผมก็หันกลับมาถามเบนเนดิคท์ทันทีตามประสาคนขี้สอด
   

“ประเด็นระหว่างเขาทั้งสองคนมันร้ายแรงมากเลยเหรอครับ” เบนเนดิคท์เงยหน้าขึ้นมองผมพลางใส่ส่วนผสมลงไปในเครื่องปั่น
   

“แค่ไอ้วิคเตอร์จูบกับอันเดรียนา นายยังเล่นมันแทบบ้า แล้วนายคิดว่าการที่จีเห็นคลิปไอ้ชาร์ลีกับผู้หญิงคนอื่นกำลังมีอะไรกัน มันจะเป็นยังไงล่ะ” ผมอ้าปากหวอ คือผมรู้นะว่าชาร์ลีเจ้าชู้มาก เจ้าชู้แบบที่วิคเตอร์แพ้เลยแหละ แต่ไม่คิดว่าเขาจะทำกับแฟนตัวเองแบบนี้ ใครบอกว่าฝรั่งซื่อสัตย์ ฝรั่งรักเดียวใจเดียว ผมว่าอย่าเหมารวมดีกว่า เราอาจจะเคยเห็นภาพรวมส่วนใหญ่มา แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเจ้าชู้ตัวพ่อจะไม่มีอยู่ในหมู่สังคมผู้ชายตะวันตก เพียงเพราะเราไม่ได้อยู่ในสังคมเขา ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนแบบนี้อยู่
   

แต่ที่ผมเคยเห็นก่อนมาสัมผัสสังคมตะวันตกเต็มๆ แบบนี้ด้วยตัวเอง ผมก็เจอแต่ผู้ชายฝรั่งที่รักเดียวใจเดียวนะ ยิ่งถ้าคนไหนแต่งงานแล้ว เขาจะให้เกียรติภรรยาเขาด้วยการใส่แหวนหมั้นไว้ตลอด และจะมีระยะห่างจากผู้หญิงคนอื่นอย่างเหมาะสม แต่ก็อีกนั่นแหละ นับๆ ดูแล้ว ผมเคยเจอฝรั่งที่แต่งงานแล้วและใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายไว้ตลอดแค่สองคนเอง
   

โครม!!
   

ผมที่กำลังหยิบแก้วน้ำมาวางบนถาดถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงดังที่เกิดขึ้นหลังร้าน แทบจะทุกคนที่หันไปมองตรงประตูที่นำไปสู่หลังร้าน ผ่านไปสักพักจีอันนาก็เดินนำออกมาด้วยสีหน้ามาดนางพญาเช่นเคย เธอเดินมานั่งหน้าเค้าน์เตอร์ ชาร์ลีเดินออกมาในสภาพปกติ แต่หน้าผากเขาแดงเถือกไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา หลายสายตาจ้องมองชาร์ลีอย่างสนใจ
   

“กลับเถอะชาร์ลี ฉันนึกว่าเธอจะมีอะไรใหม่ๆ มาพูด แต่ก็อยู่ประเด็นเดิม ฉันเบื่อแล้ว และอีกสักพักเธอคงจะเบื่อฉันไปเอง เหมือนที่เธอเคยเบื่อนั่นแหละ” เธอพูดหน้านิ่ง แต่ผมเห็นนะว่าดวงตาสีดำของเธออ่อนไหวแค่ไหน
   


“ตอนเย็น ฉันจะมาใหม่นะ” ชาร์ลีว่าเสียงละห้อยแล้วเดินคอตกออกไปจากร้าน ผมมองแล้วนึกสงสาร อยากจะพูดกับจีอันนาว่าให้อภัยเขาเถอะ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่เกิดกับตัวเอง กว่าผมจะให้อภัยวิคเตอร์ได้มันก็ใช้เวลานานมากเช่นกัน ผมเลยเลือกที่จะเงียบและปล่อยให้จีอันนาอยู่กับตัวเองต่อไป

V
v
v

[คุณเจ้]

V
v
v

“ขอบใจมากนะ ถ้าไม่ได้พวกนายมาช่วย คงวุ่นวายกว่านี้แน่” จีอันนาเอ่ยขอบคุณหลังจากปิดร้านตอนสามทุ่ม จริงๆ ร้านเธอเปิดถึงเที่ยงคืนนะ แต่วันนี้ของหมดเกลี้ยงเติมไม่ทัน เธอเลยปิดร้านหนีเลยดีกว่า
   

“ขายดีอะไรขนาดนี้เนี่ย เธอใส่กัญชาลงไปในกาแฟรึเปล่า” อันเดรแซวพลางตักขนมเค้กที่แอบจิ๊กเอาไว้ให้ตัวเองเพื่อกินตอนเย็น
   

“พรุ่งนี้ถ้ามาได้ ฉันยินดีต้อนรับนะ”
   

“แหม ได้แรงงานฟรีนี่ดีใจใหญ่เลยนะ” เบนเนดิคท์ว่ายิ้มๆ จีอันนายิ้มแล้วหมุนตัวไปปิดไฟในร้านโดยที่พวกเราเดินนำออกมานอกร้านก่อน พอออกมาด้านนอกผมก็เจอชาร์ลีนั่งรออยู่แล้ว เขานั่งนิ่งๆ เบนเนดิคท์กับอันเดรเดินเข้าไปตบบ่าแล้วชวนคุย อีกฝ่ายตอบกลับอย่างอิดโรย พอเขาหันมาเห็นจีอันนาก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ฝ่ายหญิงไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไร เธอทำนิ่งแล้วหันมาเอ่ยลาพวกผม
   

“ฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน” ว่าจบเธอก็เดินออกจากรั้วร้านไปทันที ชาร์ลีรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ผมมองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ที่เดินเคียงคู่ไปกันอย่างเงียบๆ ได้แต่คิดในใจว่าทุกความสัมพันธ์มันไม่ได้ราบรื่นชื่นมื่นตลอดเวลาและแน่นอนว่าไม่ชื่นมื่นตลอดไป ทุกช่วงอายุมักพบเจอปัญหาที่ถาโถมเข้ามา อยู่ที่ว่าความสัมพันธ์ไหนจะเจอเรื่องอะไรเข้ามาเป็นอุปสรรค หรือเข้ามาทดสอบ แล้วทั้งสองคนจะมีวิธีก้าวผ่านมันไปได้ยังไง และเมื่อผ่านไปแล้ว ความสัมพันธ์จะแนบแน่นขึ้นหรือค่อยๆ คลายตัวก็เป็นไปได้ทั้งนั้น 
   

“เธอจะคืนดีกับเขามั้ยครับ” ผมถามอีกสองคนในขณะที่กำลังเดินไปหาแท็กซี่แถวๆ หน้าปากซอยร้านกาแฟของจีอันนา ระหว่างทางก็ยังมีร้านเสื้อผ้าแนวสตรีทบางร้าน ร้านเหล้า ร้านอาหารเปิดไฟให้แสงสว่างอยู่เลยทำให้ถนนไม่มืดมิด และไม่เงียบสงัดเนื่องจากยังคงมีผู้คนนั่งอยู่ตามบาร์และเดินไปตามซอยเยอะพอสมควร
   

“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าจีอันนาเธอเด็ดเดี่ยวมาก” ผมพยักหน้ารับคำบอกของอันเดร ดูจากภายนอกก็พอจะรู้แล้วว่าเธอเป็นแบบนั้นจริง บางทีผมก็อยากได้ความเด็ดเดี่ยวของเธอมาไว้ในตัวเองจัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องรัก ยิ่งเรื่องรัก ผมอยากจะเด็ดเดี่ยวให้มากๆ
   

“เอ้อ นี่แมท พาไอ้วิคเตอร์ไปหาจิตแพทย์บ้างนะ ฉันว่ามันเหมือนคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ยังไงไม่รู้” ผมหันไปมองหน้าเบนเนดิคท์ที่ขมวดคิ้วมุ่นครุ่นคิดแล้วก็นึกถึงคำพูดของหมอที่เมืองไทย
   

“ฉันรู้นะว่ามันเป็นคนขี้โมโห หงุดหงิดง่าย เข้าใจยาก แต่ฉันว่ามันเริ่มอาการหนักขึ้นตั้งแต่มีนาย” ทำไมผมถึงเป็นจุดเริ่มต้น หรือจุดพลิกผันของวิคเตอร์เยอะจัง มีทั้งดีและไม่ดี ผมควรพราว (proud) มั้ยที่ตัวเองส่งผลต่อผู้ชายคนหนึ่งขนาดนี้
   

“เขาไม่ยอมไปครับ เขาบอกแค่มีผมก็พอ” อันเดรทำท่าอ้วกพร้อมเสียงประกอบทันที ผมหัวเราะร่า เบนเนดิคท์เองก็หัวเราะชอบใจเช่นกัน
   

เราเรียกแท็กซี่สีเหลืองจากเวสท์วิลเลจกลับมาที่บ้านวิคเตอร์ในย่าน Upper East side ใบไม้สีเขียวพลิ้วไหวไปตามสายลม แสงไฟหน้าบ้านเกือบทุกหลังช่วยกันกับไฟตรงถนนส่องสว่างไล่ความมืด รถหลายรุ่น หลายราคาจอดเรียงรายเต็มสองข้างทางฟุตบาททั้งสองฝั่ง แลมเบอร์กินี่ของวิคเตอร์จอดนิ่งอยู่กับที่ มันไม่ได้ใช้งานมาสองอาทิตย์แล้ว แต่ออสตินก็ดูแลอย่างดี
   

“เสียดายที่พรุ่งนี้ฉันสองคนมีงานเลยนอนเป็นเพื่อนไม่ได้” ผมยืนยิ้มให้สองหนุ่มที่โผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างรถคนละช่อง เบนเนดิคท์นั่งหน้าส่วนอันเดรนั่งหลัง
   

“ตั้งใจทำงานนะครับ แล้วเดี๋ยวมาปาร์ตี้ด้วยกันใหม่” อันเดรตะเบ๊ะหนึ่งที ส่วนเบนเนดิคท์ยกมือขึ้นทำท่าว่าโอเค ผมหมุนตัวเดินผ่านหลังรถวิคเตอร์เพื่อจะได้เดินผ่านไปขึ้นบันไดหน้าบ้าน รถแท็กซี่ยังจอดอยู่ที่เดิมเพราะสองหนุ่มจะรอจนกว่าผมจะเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว ผมไขกุญแจแล้วผลักประตูเข้าไป หันไปโบกมือให้เบนเนดิคท์กับอันเดรที่ยังคงรอส่งผมอยู่ พอเห็นว่าผมก้าวเท้าเข้าไปยืนหลังประตูบ้านแล้ว รถแท็กซี่ก็ออกตัวไป ผมปิดประตูบ้านแล้วกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อหาออสตินแต่ก็ไม่เจอเขา
   

ในจังหวะที่ผมกำลังจะหันไปล็อคประตู มันก็ถูกผลักเข้ามาอย่างแรงจนกระทบกับผนังดังปัง ผมสะดุ้งตกใจเพราะขอบประตูเฉี่ยวหน้าไปนิดเดียว แล้วพอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่หน้าประตู ผมก็เบิกตากว้างอ้าปากค้างตกใจรุนแรง ทั้งร่างเย็นเฉียบจนแทบแข็งทื่อ
   

“กลับมาสักทีนะไอ้ผิดเพศ” ไอ้ฌอณจ้องหน้าผมด้วยความเกลียดชัง สายตาของมันแข็งกระด้าง ผมยืนมองหน้าหนวดเคราสีน้ำตาลแดงครึ้มของมันด้วยความตื่นตะลึงและใจที่เต้นตึกๆ หนักหน่วงอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะรีบเรียกสติและพยายามดันประตูปิดใส่หน้ามัน แต่ไอ้ฌอณก็ยกสองมือขึ้นมาดันประตูไว้อย่างเร็วแล้วผลักอย่างแรงจนประตูกระแทกกระแทกผนังเสียงดังอีกครั้งและทำให้ผมเซถอยหลังจนเกือบล้ม วินาทีนั้นหูผมแว่วได้ยินเสียงไมเคิลเห่าดังลั่นบ้านแต่ไม่รู้ว่าดังมาจากตรงไหน ไอ้ฌอณพุ่งตัวเข้ามาจับแขนผมไว้แน่นแล้วกระชากอย่างแรง
   

“ไอ้เหี้ย!” ผมไม่รู้จะตะโกนใส่มันด้วยคำไหนดี จะบอกให้ปล่อยก็โคตรเชยเพราะมันไม่ปล่อยหรอก มันกำแขนผมแน่นและพยายามลากผมออกไปจากบ้าน ผมก็ยื้อตัวเองสุดพลัง แต่ยื้อกันได้ไม่นานไอ้ฌอณก็กระเด็นถอยหลังอย่างแรงจนเกือบล้มกลิ้งตกบันไดหน้าบ้าน ผมหันขวับไปมองก็เห็นออสตินยืนมองมันตาขวางพร้อมกับเท้าที่ลดลงวางบนพื้นอย่างเร็ว ในมือขวาถือกระบอกปืนเก็บเสียงสีดำเล็งไปที่ไอ้ชอนไชอย่างแน่วแน่ ผมมองหน้าไอ้ฌอณด้วยสายตาสั่นระริก มันมองเราสองคนอย่างเคียดแค้น ก่อนจะหมุนตัววิ่งหนีลงบันไดหน้าบ้านไปพร้อมอาการจุก เมื่อกี้ได้ยินเสียงดังพลั่ก เท้าออสตินก็ไม่ใช่น้อยๆ ด้วย
   

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ออสตินถามหลังจากมองจนแน่ใจว่าไอ้ฌอณไปแล้ว ผมสั่นหัวเหมือนคนไม่มีสติ หัวใจยังเต้นตึกตักด้วยความระทึก ออสตินเดินออกไปนอกประตูบ้าน มองซ้ายมองขวาเพื่อความแน่ใจอีกทีแล้วเดินกลับเข้ามาก่อนจะหันไปปิดประตูบ้านพร้อมกับล็อคอย่างแน่นหนา ผมมองหน้าออสตินที่มองผมด้วยความตระหนกไม่แพ้กัน ผมเหมือนจะเป็นลม แต่ยังดีที่ตอนเย็นกินอาหารมาซะอิ่มเลยยังมีแรงยืนต่อ
   

“ผมไม่คิดว่ามันจะย้อนกลับมาอีก” ผมพยักหน้ารัวๆ สองมือเย็นเฉียบ เลือดในตัวเหมือนเหือดหายไปชั่วคราว หน้าคงซีดเหมือนกระดาษเอสี่คุณภาพต่ำแล้วมั้ง
   

“คุณโอเคนะครับ คุณแมท” ออสตินขมวดคิ้วมอง ผมพยักหน้ารับเบาๆ
   

“ผมแค่ตกใจ” ตอนนั้นความกลัวมันถูกกลบด้วยความตกใจที่เห็นมันมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า คือเป็นอะไรที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิตกับการที่มีคนตามมาหาเรื่องถึงหน้าบ้าน เพิ่งรู้ว่ามันระทึกมากทีเดียว แล้วคือผมไม่คาดคิดว่ามันจะมีเหตุการณ์นี้ในชีวิต มันเหมือนฝันมาก เพราะไอ้ฌอณมันมาเร็วเคลมเร็ว เหมือนนักวิ่งลมกรดที่วิ่งผ่านเราแล้วแวะตีหัวเราหนึ่งที คือเอาจริงๆ ผมยังงงๆ ด้วยว่ามันมาได้ยังไง มันแอบอยู่ตรงไหน มันต้องแอบอยู่ใกล้ๆ แน่ ไม่งั้นคงไม่มาถึงตัวผมเร็วขนาดนั้น แล้วมันไปแล้ว ไปแบบที่ผมยังตกใจค้างอยู่เลย มาเร็วไปเร็วยิ่งกว่าประกันรถยนต์ซะอีก
   

“ขึ้นไปข้างบนเถอะครับ” ผมพยักหน้ารับอีกที สติยังอยู่ครบนะ แต่เหมือนมันโดนแช่แข็งเอาไว้ ผมกำลังจะเดินขึ้นไปบันไดก็นึกอะไรขึ้นได้เลยหันกลับไปหาออสตินอีกรอบ
   

“อย่าบอกวิคเตอร์เรื่องนี้นะ”
   

“เขารู้เรื่องมันตั้งแต่กลางวันแล้วครับ”
   

“กลางวันก็ส่วนกลางวันสิ แต่ตอนนี้ไม่ต้องบอกเขา ผมไม่อยากให้เขาไม่มีสมาธิในการทำงาน” ออสตินทำหน้าหนักใจ ผมมองอย่างขอร้อง
   

“คุณแมท ต่อให้ผมไม่บอก แต่ตอนที่เขากลับมา ยังไงเขาก็ต้องดูกล้องวงจรปิดอยู่แล้ว ดีไม่ดีภาพเมื่อกี้นี้ถูกส่งเข้ามือถือเขาแล้วด้วยซ้ำ” โอ๊ย มันจะล้ำอะไรกันขนาดนี้เทคโนโลยีเนี่ย หัดล้าหลังกันบ้างก็ได้ มนุษย์ไม่ตายหรอก
   

“สรุปคือ ยังไงเขาก็รู้ใช่มั้ย” ผมถามหน้าเครียด ออสตินพยักหน้ารับนิ่งๆ ผมถอนหายใจทันที ตอนนี้ไม่ได้กังวลเรื่องไอ้ฌอณเท่าไหร่แล้วเพราะมันไปแล้วและผมมีออสตินอยู่ด้วย แต่ตอนนี้ผมกังวลมากกว่าว่าไอ้ยักษ์มันจะทำลายล้างได้ขนาดไหนเมื่อกลับมานิวยอร์ก
   

ห่วงผม ผมก็ดีใจ แต่บางทีผมก็รู้สึกว่ามีพ่อคนเดียวก็พ่อแล้ว ผัวก็คือผัว ไม่ต้องทำตัวเป็นพ่ออีกคนก็ได้
   
 

 

อะ อีชอนไม่จบ อยากกลายเป็นศพใช่มั้ยห๊าาา ดีนะพี่ออสตินยกตีนถีบมันทัน ไมเคิลก็ช่วยด้วยนะงานนี้ ไม่มีเสียงเห่าของหนู เรื่องราวอาจไม่อึกทึก -.,-

จริงๆ ตอนนี้ อยากให้สบายๆ ให้น้องแมทได้ใช้ชีวิตของตัวเอง ให้ได้ใช้พื้นที่ของตัวเองบ้าง เพราะปกติน้องจะต้องอยู่ในกรอบ ในที่ทางที่สามีกำหนดไว้ให้ อยากให้นางได้ผ่อนคลายกฏผีสิงของสามีตัวเองสักนิด เลยพาน้องมารีแล็กซ์ที่ร้านกาแฟของจีอันนา  เอเลี่ยนก็เลยได้เริงร่าเนาะ



ใกล้จบพาร์ท Only You แล้วนะคะ เหลืออีกสาม มีทั้งหมด 43 ตอน พอลงจบแล้ว ตอมจะขอเบรกเรื่องนี้ไว้สักพัก ขอไปโฟกัสที่แม่เรียวกับพี่เขี้ยวก่อน ขอไปปั่นสต็อกบทเรื่องนั้นให้ได้เยอะๆ ก่อนค่ะ ถึงคนอ่านจะไม่ได้มากมายแต่ก็ยังมีคนรออ่านอยู่อะน้อออ ยังไงก็ขออัพให้คนที่ติดตามอยู่ได้อ่านเนาะะ ขอเขียนเรื่องนั้นเก็บไว้เยอะๆ ก่อนนะคะ จะได้อัพบ่อยๆ ไม่หายไปเป็นเดือนๆ แบบนี้อีก คือฝืนสมองตัวเองมากจริงๆ ค่ะกับการเขียนนิยายสองเรื่องพร้อมๆ กัน เลยจะขอโฟกัสแม่เรียวสักพัก พอได้ตอนเยอะๆ แล้วแล้วจะกลับมาเขียนเรื่องนี้ ยังไงก็ไม่หนีหายค่ะ เพราะพาร์ทหน้าก็ไฟนอลแล้ว เรื่องราวของยักษ์กับเอเลี่ยนจะสะดุดนานมิด้ายยย

แล้วก็ขอเบรกไปพรูพต้นฉบับ Only You เพื่อทำเป็นรูปเล่มแปบ คือต้นฉบับเขียนเสร็จแล้ว เหลือพรูด รีไรท์บางฉาก แจ้งในเพจไปแล้ว ลองไปตามอ่านได้นะค้าาา ตอนนี้ก็ไปเรื่อยๆ ค่ะ รีบมากไปเดี๋ยวก็พลาดอีก 

 

เจอคำผิดบอกกันได้เช่นเคยค่าาา

ยังเจอกันตามปกตินะคะ ยังคงลงเนื้อหานิยายจนจบตอนหลักค่ะ

สำหรับการพรีออเดอร์หนังสือ สำหรับใครที่มีคำถาม อ่านคำชี้แจงหรือสอบถามได้ที่เพจนะคะ

ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ เลยนะคะ 

[fay 13]

 

[BlueCherries]

ช่วงนี้ให้วิคไปเป็นพ่อเถอะ ตามติดเป็นเหาฉลาม

แมทอยู่คนเดียวทีไร ซวยทุกที~

[Supparang-k]

เอาจริงตอนนี้ไม่รู้จะเข้าข้างใคร เข้าใจว่าแมทอึดอัดที่ต้องถูกคุมอยู่ในกรอบ แต่มันก็เพราะว่าถูกรักมากห่วงมาก เรื่องนี้ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ยอมมาตั้งแต่ต้นแล้วมันก็เลยเถิดขาดการคุยขาดการเข้าใจกัน เห้อ..วิคเตอร์พบจิตแพทย์อย่างที่เพื่อนว่าจะดีมาก!

[MayA@TK]

ถึงขนาดจะมาลากแมทออกจากบ้าน 
ไม่รู้ว่ามันจะมาลอบกัดตอนไหนอีก

 

[dahlia]

บางทีก็ขำแมทนะ บางทีก็สงสารและเห็นใจ ได้สามีทั้งทีก็ดูไม่ค่อยปกติ 5555555555 อิวิคเตอร์นี่อารมณ์ยิ่งกว่าพายุไซโคลน

[Yara]

อย่างน้อยแมทก็ได้คลายเครียดนอกบ้านบ้าง เพราะเวลาแมทอยู่กลางคนมากๆ ดูแมทเป็นตัวของตัวเองแล้วก็สดใสมาก แต่บางทีสดใสเกินไปก็กลายเป็นที่ต้องตาต้องใจของคนอื่นอีก ทีนี้ยักษ์ก็จะหวงหนักเข้าไปอีกล่ะนะ 555

[B52]

รู้สึกเหมือนระเบิดจะลง

[cchompoo]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ปวดตับมั้ยละ

[iceman555]

อีวิคเตอร์กลับมา ระเบิดลงแน่ๆ

[Spenguin]

พี่ยักษ์แผลงฤทธิ์แน่ๆ

[Paparazzi]

ขอบคุณที่มาต่อค้า ไม่ได้อ่านหลายตอน
เลยอ่านรวดเลย

หนูแมทเข้มแข็งเหมือนเดิม แต่ระวังอันตรายด้วย ป้าเป็นห่วง
อีว้คก็โหดหื่น