Only You EP.39 [100%]ผมตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายสอง เพราะรู้สึกเจ็บแผลที่โดนต่อย น้ำตาผมไหล มันเจ็บปวดตรงแก้มด้านนอกกับกระพุ้งแก้มด้านใน ผมไม่เคยโดนใครต่อยแบบนี้เลยจริงๆ แก้มผมบวมช้ำจนน่ากลัว
“ฮือ… เจ็บ… ผมเจ็บ…” ผมร้องงอแงเหมือนเด็ก เพราะอากาศเย็นจัดเลยยิ่งทำให้แผลผมระบม วิคเตอร์ก็นั่งปลอบใจผมแบบเงอะงะ เขาคงไม่ชินที่ต้องเป็นฝ่ายโอ๋ผมบ้าง ก็ปกติเป็นผมที่โอ๋เขาซะมากกว่า
“โอ๋ๆ เดี๋ยวก็หายแล้วน่า กินข้าวกินยานะ” เขาว่าไปก็ป้อนโจ๊กที่ออสตินทำให้ ผมกินลำบากมากเพราะเจ็บกระพุ้งแก้ม แต่ดีที่โจ๊กเป็นอาหารอ่อน พอเข้าปากผมเลยกลืนลงคอไปเลย กินไปได้สิบคำผมก็ยกมือยอมแพ้ วิคเตอร์เทน้ำส้มที่ผมคั้นไว้คราวก่อนแล้วมันเหลือให้ผมดื่ม และบอกให้รอสักพักค่อยกินยา
“เดี๋ยวเดวิดจะมาหาที่บ้าน” ผมมองหน้าเขาทั้งที่ยังสะอื้น น้ำตานองหน้า วิคเตอร์ยื่นทิชชูมาซับน้ำตาให้ผมเบาๆ ผมเจ็บและแสบแผล มันยุบยิบๆ ตรงบริเวณแก้ม วิคเตอร์มองหน้าผมแล้วขบกรามแน่น แววตาและสีหน้าของเขากระด้างขึ้น
“ไอ้เหี้ยฌอณ…” วิคเตอร์สบถเสียงเบาแต่หนักแน่น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นแสดงความเคียดแค้น มือซ้ายที่ไม่ได้จับทิชชูซับน้ำตาให้ผมกำหมัดแน่น ท่าทางเขาอยากกระทืบไอ้ห่านั่นให้ตายจริงๆ ผมทำหน้าหงอย มันไม่ได้หงอยเพราะเจ็บแผลจะตาย แต่เพราะสภาพจิตใจของผมมันด่ำดิ่ง มันเป็นอาการที่เรียกว่าจิตตก
“กินยาเถอะ” วิคเตอร์ยื่นยามาให้ ผมยื่นมือไปรับไว้พร้อมน้ำเปล่าหนึ่งแก้วแล้วจัดการทานยาแก้ปวดกับแก้อักเสบ
“ผมไม่ไปงานพรีเมียร์หนังได้รึเปล่า” สภาพแบบนี้ไม่อยากจะไปไหนเลย วิคเตอร์มองหน้าผมแล้วคิดหนัก เขาถอนหายใจเบาๆ
“ไว้ค่อยคุยกันเถอะ” ท่าทางจะให้ผมไปด้วยให้ได้แน่ๆ แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะคุยกันจริงๆ นั่นแหละ ดีไม่ดีทะเลาะกันอีก
ติ๊งหน่อง!!
เสียงออดหน้าบ้านอันใหม่ดังขึ้น ผมไปเดินห้างในแผนกของแต่งบ้านแล้วไปเจอออดอันนี้มา เสียงมันใกล้เคียงกับอันที่เพิ่งเปลี่ยนไป แต่อันนี้ใสและเพราะพริ้งกว่าเยอะ ผมเลยเอามาเปลี่ยน วิคเตอร์บ่นว่าผมเป็นพวกสะสมกริ่ง แต่ก็ยอมเปลี่ยนให้ ซึ่งวันแรกที่เปลี่ยน ผมยืนกดเล่นไปหัวเราะไปเกือบสิบนาทีจนวิคเตอร์จับผมไปตีก้นในห้องเซ็กส์ทอย
วิคเตอร์เดินออกจากห้องครัวไปเปิดประตูบ้าน ได้ยินเสียงคุณเดวิดเอ่ยทักทาย ลมหนาวลอดผ่านเข้ามาในบ้านทำให้ตัวสั่นเบาๆ ผมพยายามยิ้มทักทายเดวิดแต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เขาหอบแม็คบุ๊คกับสมุดโน้ตของผมมาคืนด้วย
“ฉันขอโทษจริงๆ นะแมท ขอโทษจริงๆ ที่ปล่อยให้คนแบบนั้นอยู่ในกองถ่าย” เขาเอ่ยหน้าเครียด น้ำเสียงไม่สู้ดี ผมยกยิ้มมุมปากขวาเล็กน้อย
“อย่าโทษตัวเองเลยครับ” มันเป็นความจริง เดวิดโทษตัวเองไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะเขาไม่ได้เป็นคนสั่งให้ฌอณมันทำร้ายร่างกายผมสักหน่อย
“ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่าหมอนั่นมันเป็นไง แต่ฉันไม่คิดว่าวันนึงมันจะเกิดบ้าขึ้นมา” วิคเตอร์เดินกลับมานั่งข้างผมตามเดิม ผมมองเดวิดด้วยสายตาเข้าใจและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน เขาคงรู้ว่าฌอณมีพฤติกรรมนี้ แต่คงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นไปได้ขนาดนี้ละมั้ง
“มันมีมากกว่าที่คุณเคยเล่าให้ผมฟังรึเปล่า” วิคเตอร์ถามหน้าตานิ่งๆ เดวิดเลิกคิ้วขึ้นแวบหนึ่ง สีหน้าไม่ค่อยผ่อนคลาย
“ก็ไม่ได้มากมายไปมากกว่านั้นหรอก ถ้าจะมากก็คงเป็นความบ้า อาการคลั่งของฌอณเองนั่นแหละ” เดวิดพ่นลมหายใจแรงๆ ยกมือเท้าเอวสองข้างหลวมๆ
“เขา เอ่อ ทำไมเหรอครับ” ผมมองหน้าเดวิดสลับกับมองหน้าวิคเตอร์อย่างไม่ค่อยจะเข้าใจแจ่มแจ้งเท่าไหร่
“ฌอณนับถือศาสนาXXX แล้วที่บ้านเขาเคร่งมาก ถึงขั้นคลั่งเลยก็ว่าได้ แต่ฉันคิดว่ามันมีผลมาจากการที่พ่อเขาเป็นเกย์แล้วทิ้งแม่เขาไป…” ผมเบิกตากว้างขึ้นนิดหนึ่ง มันไม่ใช่อาการอึ้งทึ่งเสียว แต่มันตะลึงที่ได้รับรู้ชีวิตของคนอื่นว่าเขามีมุมที่เราไม่คิดว่าเขาจะมีด้วย มิน่าล่ะตอนผมแซวเรื่องแม่มันโดนเกย์แย่งแฟนถึงได้เดือดขนาดนั้น
“...เขาเลยโกรธเกลียดเพศที่สามมาก เพราะทำให้แม่เขาช้ำใจจนเกือบฆ่าตัวตายหลายครั้ง” ผมตาค้างอ้าปากหวอ ไอ้ประเด็นเคร่งศาสนาผมเคยได้ยินบ่อยมาก พวกนี้หัวรุนแรงโคตรๆ เชื่อในคำสอนอย่างสูงสุด ทั้งที่ปัจจุบันเขามีการปรับปรุงใหม่แล้ว แต่คนบางพวกยังคงฝังใจ ฝังอยู่ในหัวว่าเพศอย่างผมคือบาป คือสิ่งชั่วร้าย สิ่งผิดมหันต์ แต่นี่เขายังโดนผลกระทบในชีวิตจริงด้วย เลยส่งผลรุนแรงเข้าไปอีกระดับ
“แล้วตอนนี้แม่มันยังอยู่รึเปล่า” เดวิดส่ายหัวน้อยๆ กับคำถามของวิคเตอร์
“ไม่รู้สิ คนดูแลฌอณก็ไม่รู้อะไรมาก เธอบอกว่าฌอณไม่ชอบให้ยุ่งเรื่องส่วนตัว และไม่เคยจะบอกอะไรเธอเลย ส่วนมากคุยกันเรื่องงาน ไอ้เรื่องที่เรารู้มาเธอก็สันนิษฐานจากการใกล้ชิดเขา แต่ฉันว่าเธอไม่น่าจะเดามั่วหรอก” ผมนึกถึงผู้หญิงร่างท้วมผมสั้นสีแดงคนหนึ่งที่เป็นคนดูแลฌอณ เธอมีบุคลิกนิ่งๆ ออกแนวพั้งค์ๆ เพราะเห็นชอบเขียนขอบตาดำเข้มๆ ตลอดเลย หรือเธอชอบนอนดึกแล้วลืมบำรุงใต้ตาหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ
“แล้วสรุปว่าไง” วิคเตอร์ถามเสียงห้วน แต่เขาไม่ได้เหวี่ยง แค่อาจถามเสียงสะบัดไปหน่อย เดวิดทำหน้าลำบากใจก่อนตอบ
“ฉันกับทีมโปรดิวเซอร์ตกลงกันแล้วว่าคงให้เขาอยู่ต่อไม่ได้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของสถานีด้วย” วิคเตอร์ขมวดคิ้วฉับ หน้าตาไม่พอใจแวบหนึ่ง
“แบบนี้มันก็ยังอยู่ต่อน่ะสิ” คราวนี้น้ำเสียงเขาห้วนเหวี่ยงของจริง
“ฉันคิดว่าไม่นะ เพราะทีมงานส่วนมากก็ไม่เอาเหมือนกัน ฉันคิดว่าฌอณมีสิทธิ์เด้งกลางอากาศสูง” สีหน้าวิคเตอร์พึงพอใจขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังมีแววเครียดติดอยู่ เขาพยักหน้ารับรู้เพียงนิดเดียว เดวิดหันมาหาผมแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“หายดีเมื่อไหร่ ถ้าอยากกลับไปกองก็ไปนะแมท ฉันแล้วแต่นายเลย” ผมพยักหน้ารับหงึกๆ คิดในใจว่าผมคงผวาไปอีกสักพัก แต่ก็คิดว่าคงจิตตกอีกสองสามวันแล้วเดี๋ยวคงดีขึ้น
“ฉันกลับก่อนดีกว่า” เขาเอ่ยแค่นั้น ท่าทางเขาเองก็ตกอยู่ในสภาวะลำบากเช่นกัน วิคเตอร์เดินไปส่งที่หน้าประตูบ้าน ผมถอนหายใจแผ่วๆ นึกถึงเหตุการณ์ในห้องครัวบ้านที่ใช้เป็นโลเกชั่นแล้วก็ตัวสั่น เคยอ่านบทความเกี่ยวกับพวกโฮโมโฟเบีย เคยแต่อ่านข่าว อ่านคอมเม้นต์จากคนอื่น ไม่คิดว่าวันนึงจะมาโดนเองเต็มๆ มันน่ากลัวกว่าที่ผมคิด อารมณ์คนพวกนี้รุนแรงกว่าที่ผมคาดการณ์เอาไว้ แล้วไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าไอ้ชอนไชมันไปรวมกลุ่มกับพวกเดียวกันมันจะสะพรึงแค่ไหน เพราะบางประเทศมีการรวมกลุ่มล่าเพศที่สามมาทรมานโดยเฉพาะ ผมเคยเปิดดูคลิปแล้วหดหู่มาก สิ่งที่เพศอย่างผมโดนไอ้เหี้ยพวกนั้นทำมีแต่ต่ำตม โสมม ชั่วช้ายิ่งกว่าที่มันชอบด่าเพศอย่างผมซะอีก
“ไปนอนเล่นในห้องโถงมั้ย” ผมพยักหน้าให้วิคเตอร์แล้วเดินตามแรงจูงมือของเขาไปในห้องโถง เขาถือยานวดคลายกล้ามเนื้อติดมือไปด้วย วิคเตอร์เปิดทีวีแล้วพาผมนั่งบนโซฟาตัวยาวที่เอาไว้สำหรับนั่งโดยเฉพาะ อาการปวดคอผมดีขึ้น แต่ยังมีเส้นยึดนิดหน่อย มันจะปวดจี๊ดๆ เวลาบิดคอเร็วๆ
“มา เดี๋ยวฉันนวดให้” เขาจับผมนั่งตัก สั่งให้ก้มหน้าลงไปนิดหนึ่งแล้วเขาก็ใช้สองมือที่มียาติดตรงปลายนิ้วนวดบริเวณท้ายทอยของผมช้าๆ แต่ก็หนักแน่นและเน้นถูกจุด ผมนั่งก้มหน้าหลับตาพริ้ม รู้สึกเพลินจนเกือบจะหลับหลายรอบ
“ดีขึ้นมั่งมั้ย” เขาถามเสียงเบา ผมลองหันคอไปซ้ายทีขวาที มันยังเคล็ดๆ อยู่เหมือนเดิม แต่เพิ่งกินยาและนวดยาไปวันเดียวเอง คงต้องให้เวลาพักฟื้นสักพัก
“ก็ยังเหมือนเดิม แต่เดี๋ยวก็ดีขึ้นแหละ” ผมว่าแล้วเอนตัวพิงอกวิคเตอร์ เอาหัวหนุนไหล่ขวาเขาไว้ วิคเตอร์ก้มลงจูบขมับซ้ายผมหนึ่งที
“ต่อไปนี้ห้ามดื้อกับฉันและออสตินอีกนะ” ผมถอนหายใจเบาๆ ทุกวันนี้ก็โดนกักขังหน่วงเหนี่ยวหนาแน่นแล้ว มาเจอเหตุการณ์นี้เข้าไป เชื่อเลยว่าวิคเตอร์จะยิ่งเข้มงวดกับผมเป็นสองเท่า เผลอๆ ก้าวกระโดดไปสามเท่าเลยก็ได้ ถามว่าผมดื้อแล้วสำเร็จมั้ย ก็ไม่ เหมือนจะดื้อสำเร็จๆ แต่สุดท้ายก็โดนอำนาจไอ้ยักษ์ข่มซะมิด
“ทุกวันนี้ผมมีพฤติกรรมที่ดีกว่าพวกนักโทษในคุกซะอีก” ผมว่าหน้างอหน่อยๆ วิคเตอร์ยิ้มขำ ยกมือซ้ายมาตีหน้าผากผมเบาๆ แล้วก็จูบไปหนึ่งที
“เป็นเด็กดีก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้าเนือยๆ มันก็คงดีอะแหละมั้ง คิดซะว่าเขาทำเพราะรัก จะได้สบายใจ แม้จริงๆ ในใจลึกๆ จะรู้สึกอัดแน่นแปลกๆ ก็เถอะ
“เออนี่ แล้วแม่เลี้ยงคุณเขาได้ส่งอะไรมาก่อกวนอีกมั้ย” หลังจากวันนั้นลิซ่าเธอก็ไม่ได้มายุ่มย่ามวุ่นวายกับพวกเราอีก เธอเงียบหายไป แต่ที่แว่วมาคือเธอบินกลับอังกฤษไปพร้อมพ่อวิคเตอร์แล้ว
“ไม่ ถ้ามีฉันจะโชว์ให้นายดู แต่ถ้าเป็นรูปคู่ฉันกับเธอสมัยก่อน นายห้ามงี่เง่านะ” เขาพูดดักหน้าตาจริงจัง ผมทำปากยื่นไม่ตอบรับอะไร จริงๆ ก็ไม่ได้คิดจะงี่เง่าหรอก ผมรู้หรอกว่านั่นมันนานมากแล้วจริงๆ
“ก็อย่าให้มีรูปคู่กันในสมัยนี้โผล่มาก็แล้วกัน” ผมเบ้ปาก วิคเตอร์หัวเราะเสียงทุ้ม
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยไม่ได้ถามเรื่องเธอระหว่างเขาอีก ไม่ใช่ผมไม่อยากรู้นะ แต่ไม่รู้จะถามอะไรเพิ่มเติมดี ไอ้ที่อยากถามก็เป็นสิ่งที่เขาเล่าให้ฟังไปแล้ว เลยไม่รู้จะไปซอกแซกอะไรอีก แต่ก็มีเรื่องลูกเขาที่ทำให้ผมรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ ในใจ ไม่ได้รังเกียจนะ แต่แค่กำลังรู้สึกว่า เออ วิคเตอร์เคยมีลูกด้วยอะ เขาเคยเลี้ยงเด็กอะ อะไรประมาณนี้
“นี่ แล้วคุณไม่อยากมีลูกเหรอ ผมมีให้คุณไม่ได้นะ” ผมเชื่อว่าประเด็นนี้เป็นปัญหาโลกแตกของคู่รักผู้ชายกับผู้ชาย ผู้หญิงกับผู้หญิง แต่ในความรู้สึกของผม ชายรักชายจะเป็นประเด็นที่ถกเถียงกันมากกว่าคู่รักหญิงกับหญิงนะ
“ไม่รู้สิ บางทีฉันก็อยากมี บางทีก็ไม่อยากมี…” เขาตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ตอบแบบหน้ามึนๆ ตามสไตล์เขา
“…แต่ถ้านายมีไม่ได้ ก็ไม่เห็นเป็นไร คนเรามองไม่เหมือนกัน บางคนอาจบอกว่าต้องมีลูกชีวิตถึงจะสมบูรณ์ แต่ฉันเคยผ่านการมีลูกมาแล้ว ก็ไม่เห็นจะสมบูรณ์อะไรขนาดนั้น ฉันอาจเป็นพ่อที่โชคร้ายด้วยละมั้ง” เขาเบ้ปากน้อยๆ พร้อมกับไหวไหล่ซ้าย เขาก็พูดออกมาตรงๆ ตามที่เขาคิดตามเคยนั่นแหละ ถามว่าผมรู้สึกยังไง เอาตรงๆ ผมก็แอบกังวลนะ
“แล้วถ้าเกิดวันนึงไอ้อารมณ์บางทีที่คุณอยากมีลูกมันดันมากกว่าไม่อยากมีล่ะ” เราไม่รู้หรอกว่าความคิดนั้นของเขาจะพุ่งทะยานสูงขึ้นมาวันไหน
เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยนได้ และบางทีคนก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลาเนี่ยแหละ
“คิดมากอีกแล้วนะ” เขาทำหน้าดุหน่อยๆ ผมเม้มปากแล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่วิคเตอร์ จริงๆ นะ วันนึงคุณอาจจะอยากมีลูกขึ้นมาก็ได้ ซึ่งนั่นหมายถึงทางตันของผมจริงๆ” อันนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าเกิดเขาอยากมีลูกจริงๆ คือผมหมดปัญญาจะผลิตให้เขาเลยนะ
วิคเตอร์ถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิด เขาเอาแก้มขวามาแนบขมับซ้ายผมไว้ ผมมองทีวีด้วยสายตาเหงาๆ คือจิตตกอยู่แล้ว พอมาคุยเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ไปอีก แต่ก็ไม่ถึงขั้นจะร้องไห้หรอก
“ฉันไม่อยากสัญญาอะไร เพราะเราไม่รู้อนาคต แต่ถ้าฉันจะมี ฉันจะไม่ทำแบบที่นายกลัวแน่นอน ถ้าจะมี นายก็ต้องเป็นแม่ของเด็กคนนั้น…” ผมกระตุกยิ้มมุมปากนิดหน่อย เขารู้ว่าผมกลัวอะไร ผมกลัวว่าเขาจะแอบไปมีผู้หญิงคนอื่น ใช่ นั่นแหละที่ผมกลัว ชีวิตเขามีคนเข้าหาเยอะแยะจะตายไป เขาอาจไปถูกใจใครสักคนที่อยากได้เป็นแม่ของลูกขึ้นมา
“…วิวัฒนาการทางการแพทย์ก็มี นายก็รู้นี่” อันนั้นมันก็จริง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะไปหาแม่อุ้มบุญที่ไว้ใจได้ แล้วก็ไม่ง่ายที่จะหาผู้หญิงสักคนมาอุ้มบุญให้เรา ใครเขาจะยอมง่ายๆ กัน ลูกก็ไม่ใช่ มาใช้ท้องเขาเกิดอีก
“แต่ถ้า…”
“…แล้วไม่ต้องบอกนะว่าจะไปจากฉันถ้าฉันมีคนอื่น” ผมยิ้มน้อยๆ หน้าตาเนือยๆ
“คุณก็บอกเองนี่ครับว่าเราไม่รู้อนาคต” วิคเตอร์ถอนหายใจ เขาดันหน้าตัวเองออก จับให้ผมนั่งหลังตรงแล้วจับหันหน้าไปมองเขาตรงๆ
“เรานี่เข้ากันดีนะ ฉันยึดติดอดีต นายก็กังวลอนาคต แล้วปัจจุบันเราอยู่ตรงไหนกัน” ผมอ้าปากด้วยความทึ่งที่ได้ยินแนวคิดดีๆ จากเขา
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินประโยคคมๆ จากปากคุณ” วิคเตอร์ยิ้มเหี้ยม ยกมือขวาขึ้นตบหน้าผากผมเบาๆ ผมสะดุ้งตกใจเพราะกำลังยิ้มเผลอ วิคเตอร์หัวเราะน้อยๆ ผมแกล้งมองค้อนเขา
“เอาเป็นว่าถ้าอยากมีลูกเมื่อไหร่ เราจะไปหาหมอด้วยกัน ฉันจะไม่หาใครมาเป็นแม่แทนนาย” ผมยิ้มอ่อนแรง ก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ผมก็ไม่อยากทำให้ตัวเองหมดความสุขด้วยการพะว้าพะวงเรื่องในอนาคตอย่างที่เขาว่า มันก็มีบ้างแต่ผมว่าผมดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลยหลังจากที่เกิดเรื่องอันเดรียนา
“แล้วคุณยังยึดอดีตไว้อีกเหรอ ผมไม่ได้บอกให้คุณลืมแม่กับย่านะ แค่คิดว่ามันก็ผ่านมานานพอสมควรแล้ว” วิคเตอร์ไม่ได้มีท่าทีเศร้าหมองอะไร เขาแค่ยิ้มบางๆ เท่านั้น
“เอาตรงๆ นะ นายอาจบอกว่าฉันหวานเลี่ยน แต่ฉันมีความสุขกับนายดี ฉันยังคิดถึงแม่กับย่า แต่ว่าฉันก็แฮปปี้ดีที่มีนายตอนนี้” ผมกลั้นยิ้มเขินเต็มที่จนทำให้หน้าเกร็งไปหมด อีกเหตุผลหนึ่งคือยิ้มมากไม่ได้เดี๋ยวเจ็บแผล วิคเตอร์ยิ้มกว้างพร้อมหัวเราะเสียงทุ้มเบาๆ
“ปากหวานอีกแล้ว” นานๆ ทีจะได้ยินอะไรหวานๆ จากปากเขาแบบที่ไม่ได้พูดหน้าตามึนๆ หรือพูดด้วยท่าทีไร้อารมณ์ ผมพลิกตัวไปนอนพิงไหล่เขาไว้ตามเดิม วิคเตอร์โอบกอดร่างผมไว้ตามเดิมเช่นกัน
“รักของคุณจะอยู่ทนนานเหมือนรอยสักมั้ย” ผมดีใจมากๆ นะกับเรื่องรอยสัก ไม่คิดว่าเขาจะลงทุนทำขนาดนั้น ไม่ใช่สไตล์เขาเลยกับการสัก แต่เขาก็ไปสักชื่อผม ถ้าพูดแบบหลงตัวเองหน่อยก็ต้องบอกว่าถ้าไม่โคตรรักจริงเขาไม่ทำแบบนี้กันหรอก ฮิๆ สวยอีกแล้ว
“ฉันมีความจริงจะบอก ฉันไม่ได้สักหรอก ฉันไปเพ้นท์มา” แล้วเขาก็พาผมหัวเราะร่วนจนไมเคิลวิ่งกุกกักๆ เข้ามาในห้องโถงด้วยท่าทีตื่นเต้น มันมายืนโบกหางใส่เราสองคนแล้วมองด้วยท่าทีฉงนสงสัยว่าเราหัวเราะอะไรกัน ออสตินเดินอุ้มเจ้าฟ็อกซ์ตามเข้ามาในห้อง
“เดี๋ยวผมจะพาไมเคิลออกไปเดินเล่น พวกคุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ” เขาถามพลางวางฟ็อกซ์ลงบนพื้นปล่อยให้มันเดินไปคลอเคลียกับพี่ชายต่างสายพันธ์ของมัน
“ผมอยากกินสตรอว์เบอร์รี่” ผมหันหน้าไปบอกออสติน เขาพยักหน้านิดหนึ่ง ส่วนวิคเตอร์โบกมือเป็นเชิงว่าไม่เอาอะไร ออสตินผิวปากเรียกไมเคิลให้เดินตามเขาออกจากบ้านไป ทิ้งเจ้าฟ็อกซ์ให้นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นตัวเดียว
“คุณควรหาผู้ช่วยออสตินนะ เขาทำงานหนักเกินไปแล้ว”
“ก็บอดี้การ์ดสามคนที่ไทยนั่นไง”
“แต่สามคนนั้นก็ไม่ได้มาช่วยออสตินที่นิวยอร์กนี่นา” สามคนนั้นวันๆ ไม่ค่อยได้ทำอะไรหรอก แต่พวกเขาไม่ใช่คนขี้เกียจนะ เพียงแต่พอผมกับวิคเตอร์อยู่นี่ พี่สามคนนั้นเขาเลยเปล่าเปลี่ยวไปเลย
“ไว้ฉันจะเรียกใครสักคนมาช่วยออสตินแล้วกัน” เขาตอบง่ายๆ แล้วเดี๋ยวเขาต้องเรียกมาจริงแน่ๆ แต่ใครจะแจ็คพล็อตโดนเรียกมาแค่นั้นเอง แล้วอีกสองคนที่เหลือก็จะยังคงไม่มีอะไรทำ แต่ผมเคยถามออสตินนะว่าพวกเขาทำอะไรอย่างอื่นบ้างมั้ย ออสตินเล่าว่าแต่ละคนก็หางานอย่างอื่นทำควบคู่ไปด้วย เพราะบางทีมันว่างจัดจริงๆ แต่ห้ามไปรับหน้าที่ดูแลใครเพิ่มและห้ามแพร่งพรายเรื่องผมกับวิคเตอร์เด็ดขาด ไม่งั้นโดนฟ้องร้องหมดตัว
ผมกับวิคเตอร์นั่งดูซีรีส์ย้อนยุคเรื่องหนึ่งที่บันทึกเอาไว้ด้วยกัน แล้วเขาก็เล่าให้ฟังว่ามีทีมงานซีรีส์เรื่องใหม่ติดต่อเขามา เป็นซีรีส์ย้อนยุคคล้ายๆ กับเรื่องที่กำลังดูอยู่ แต่น่าจะเป็นคนละยุค เป็นเรื่องสู้รบ แย่งชิงอำนาจกัน มันส์เลือดสาด เขารู้แค่นี้ เรื่องรายละเอียดทางทีมงานผู้สร้างซีรีส์เรื่องนี้พร้อมจะคุยกับวิคเตอร์หลังจากเขาพรีเมียร์ภาพยนตร์เสร็จแล้ว
“แต่ฉากเปลือยก็เยอะมาก ฉันต้องเล่นกับผู้หญิงหลายคน ฉันเลยมาถามนายก่อน” เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้มจือปาก แต่สีหน้านี่หื่นออกหน้าออกตามาก ผมมองด้วยความหมั่นไส้แล้วยกมือซ้ายไปดึงหูขวาเขาแรงๆ ไอ้ยักษ์แกล้งร้องจ้ากดังๆ
“น้อยๆ หน่อย” เขาหัวเราะอารมณ์ดี ผมแสร้งทำหน้ามุ่ย
“แล้วคุณอยากเล่นมั้ย ท่าทางจะโปรดัคชั่นใหญ่น่าดู” เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วส่ายหน้าช้าๆ
“แล้วแต่นาย วันที่เขานัดคุยรายละเอียด นายก็ไปสกรีนให้ฉันแล้วกัน” ผมพยักหน้าแล้วหันไปดูซีรีส์ต่อ คือผมชอบซีรีส์ย้อนยุคของตะวันตกนะ ส่วนมากเขาทำได้ดีมาก รายละเอียดงานเขาเก็บเนี้ยบสุดๆ บางเรื่องคือยิ่งใหญ่แบบท็อปฟอร์มเลย แล้วบางเรื่องคือดังกว่าหนังอีก นักแสดงบางคนเล่นซีรีส์เรื่องเดียวแล้วคือมีชื่อเสียงกับเงินทองได้ยาวๆ เลยแหละ ไม่จำเป็นต้องไปเล่นหนังใหญ่ด้วยซ้ำ เดี๋ยวนี้ซีรีส์ฝรั่งฟอร์มใหญ่เพียบไปหมด ทุ่มทุนสร้างกันเยอะแยะ
“รู้สึกดีขึ้นมั่งมั่ย” เขาถามพลางใช้มือซ้ายลูบแขนขวาผมเบาๆ ผมเอียงหน้าไปมองหน้าเขาแล้วพยักหน้ารับ
“ก็ยังจิตตกอยู่นิดนึง แต่ดีที่คุณกอดผมไว้แบบนี้” ได้ทีก็อ้อนสักหน่อย ให้ชีวิตคู่มีโมเม้นต์มุ้งมิ้งบ้าง
วิคเตอร์ยิ้มกว้างแล้วกอดผมเอาไว้ ผมไม่ได้แค่พูดเอาใจเขานะ แต่มันรู้สึกดีจริงๆ หลังจากเราเจอเหตุการณ์ร้ายๆ อะไรมา ถ้าได้อ้อมกอดอุ่นๆ ของคนที่รักมันช่วยได้มาก มันทำให้เราอุ่นใจ ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย ยิ่งตอนนี้ผมห่างจากอกพ่ออกแม่ ก็มีอกแน่นๆ ของวิคเตอร์นี่แหละที่ให้ผมพักพิงได้ และเพราะตัวเขานั่นแหละที่ช่วยให้จิตใจผมไม่หดหู่หรือสั่นไหวไปกับความกลัวในหัวที่ภาพของไอ้ฌอณยังติดอยู่
ผมยังจำดวงตาสีน้ำตาลอมเขียวที่มองผมอย่างอาฆาตและเกลียดชัง ดวงตาคู่นั้นน่ากลัวยิ่งกว่าผีตัวไหน ผมไม่รู้มันจะตามจองเวรผมต่อรึเปล่า ขอให้มันไปแล้วไปลับ อย่ากลับมาข้องเกี่ยวกันอีก ผมคิดอย่างหวาดกลัวแล้วกระเถิบตัวเข้าหาไออุ่นจากวิคเตอร์อีกนิด
โดนปลดไปซะอีดวกชอน ไม่มีงาน ไม่มีเงินแน่มึ้งงง ที่ฮอลลีวูดค่อนข้างจริงจังกับพวกเหยียดเพศค่ะ เวลาอ่านข่าวว่าถ้ามีนักร้อง นักแสดงคนไหนเหยียดเพศ สื่อจะร่วมด้วยช่วยกันแบน คนในวงการจะร่มวด้วยช่วยกันแบนเยอะมาก จนหดหายไปจากวงการในที่สุด
ยังดีมีสามีคอยปลอบโยน คอยปลอบใจให้อุ่นใจ แม้จะไกลบ้าน แต่ยังมีผัวเนาะแมทเนาะ เป็นเรื่องราวดีๆ ค่ะ
ชีวิตของนางจะเจออะไรอีกบ้าง คือนางควรไปอยู่กีบอเวเจอร์ไม่ก็เอ็กซ์เมนนะ มีเรื่องตลอด 55555 ในอนาคตนุ้งแมทจะสตรองดั่งฮองเฮาาา
ใครมีพระดีๆ วัดไหนแนะนำน้องแมทได้นะคะ เอาไว้ห้อยคอ ป้องกันตัวจากภัยอันตรายต่างๆ ขอแบบปลุกเสกกลางเวหางี้นะ จะได้ขลังๆ แน่ๆ -.,-
เจอคำผิดบอกกันได้เช่นเคยค่าาา
ยังเจอกันตามปกตินะคะ ยังคงลงเนื้อหานิยายจนจบ ลงตามปกติ เปิดพรีหนังสือแล้วก็จริง แต่ยังคงลงตามปกติไม่มีหยุด ลงจนจบตอนหลักของพาร์ทนี้ จำนวนตอนของตอนหลักก็ใกล้จะจบแล้ววว
ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ ค่า
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 801135 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก