คุณเมียภาคบังคับ [เจ้าคุณ&ธารา] ตอนที่ 10
"แอ๊...แอ๊...แอ๊" เสียงอ้อแอ้ของเจ้านายร้องออกมาให้คุณป๋ากับแม่จ๋าได้รับรู้เหมือนกับทุกเช้าประมาณว่า
'หนูตื่นแล้วน้า' ตอนที่เจ้าคุณแต่งตัวเสร็จหลังจากที่ลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อนตั้งแต่เช้ามืดพอดี เพราะว่าเขาคิด
เอาไว้แล้วว่าวันนี้เขาจะต้องตื่นขึ้นมาทำหน้าที่ดูแลลูกชายในตอนเช้าแทนธารา เพราะว่าวันนี้ธาราคงจะตื่น
แต่เช้าเพื่อมาดูแลลูกอย่างทุกทีไม่ไหวหรอก หลังจากที่เมื่อคืนโดนเขาสูบวิญญาณไปซะหมดแรงขนาดนั้น
"แฮ่ๆ ว่ายังไงครับไอ้หมาน้อยของป๋า หิวรึยังครับ" เจ้าคุณอุ้มลูกชายตัวน้อยของตัวเองออกมาจาก
เตียงเด็ก ก่อนที่จะพาอุ้มเดินออกมาจากห้องนอนเพราะกลัวว่าเสียงของตัวเองกับลูกชายจะดังจนไป
รบกวนการนอนของแม่จ๋าให้ตื่นขึ้นมาเสียก่อนที่จะได้นอนเต็มอิ่มเข้าอีก
"แอ๊...แอ๊" เจ้านายน้อยอ้อแอ้ทำท่ายกมือยกไม้เหมือนกับว่าเจ้าตัวกำลังตอบคำถามของคุณป๋าเจ้าคุณ
อยู่อย่างไงอย่างงั้น
"ฮ่าๆ หนูกำลังตอบป๋าอยู่หรอครับเจ้านาย...เนี่ยน้า ตื่นมาปุ๊บก็หิวปั๊บพุงหนูถึงได้ป่องอย่างนี้นี่ไง...
ไอ้ลูกหมาเอ้ย!" เจ้าคุณพูดบอกพร้อมกับยกชูตัวของเจ้านายน้อยขึ้นสูงเพื่อที่จะงับพุงลูกชายเล่น
ส่วนเจ้านายเองก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ
"เอ้าๆ อารมณ์ดีอะไรกันแต่เช้าเลยฮึสองคนพ่อลูก....ว่ายังไงครับเจ้านายน้อยของยาย...แล้วนี่น้องธาร
ยังไม่ตื่นอีกหรอเจ้าคุณ" คุณนายมณีเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าสองพ่อลูกพากันหัวเราะเสียงดังเดินลงมาจากชั้น
บนของบ้าน ในขณะที่เธอกำลังนั่งจิบกาแฟและดูข่าวในโทรทัศน์เหมือนกับทุกๆวัน เมื่อเห็นคุณนายมณีนั่ง
อยู่ที่ห้องนั่งเล่นเจ้าคุณก็ส่งลูกชายให้เธอรับไปอุ้มเลยทันที ก่อนที่เขาจะผละเดินออกไปชงนมให้ลูกตรงชั้น
ชงนมที่มีไว้เก็บพวกของจำเป็นอย่างผ้าอ้อม เสื้อผ้าหรืออุปกรณ์ชงนมของเจ้านายที่มีไว้ใช้ในเวลาที่เจ้านาย
อยู่ข้างล่างในเวลากลางวันซึ่งก็ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตรงที่คุณนายมณีอยู่มากนัก
"ยังไม่ตื่นครับยาย ผมอยากให้เขานอนพักต่ออีกซักหน่อยน่ะครับ เพราะวันนี้ต้องไปงานวันเกิดของพ่อ
ผมด้วย ยายก็ด้วยนะครับ เย็นนี้ยายต้องไปไหนรึเปล่า ถ้าไม่ติดธุระอะไรก็ไปเป็นเพื่อนพวกผมหน่อยนะครับ"
เจ้าคุณพูดบอกพร้อมกับรับตัวเจ้านายมาจากคุณนายมณีก่อนที่จะนั่งป้อนนมอย่างง่ายๆสบายๆเพราะเขา
ช่วยธาราเลี้ยงลูกจนทำเป็นทุกอย่างแล้ว ไม่ว่าจะเป็นป้อนนม อาบน้ำหรือแม้แต่การเป็นผ้าอ้อมให้ลูก
ตอนนี้เจ้านายยังคงกินนมแม่จากอกธาราอยู่แต่ก็มีกินนมผงชงสลับกันบ้างในเวลาที่ธาราไม่สะดวกอย่างนี้
หรือว่าติดธุระสำคัญที่จะต้องไปไหนโดยที่เอาลูกไปด้วยไม่ได้จริงๆ ซึ่งตั้งแต่เจ้านายเกิดมาก็มีแค่ครั้งเดียว
เท่านั้นแหละที่ธาราห่างจากลูกน่ะแล้วก็ในระยะเวลาไม่ถึงครึ่งวันเสียด้วยซ้ำ งานนี้เจ้าคุณก็เลยไม่รู้เลยว่า
ลูกติดแม่หรือว่าแม่ติดลูกกันแน่
"อืม..เอาสิ เดี๋ยวยายจะไปด้วยเพราะก่อนหน้านี้ท่านนายพลกับคุณหญิงเธอก็ชวนยายไว้แล้วหล่ะ"
.
.
.
.
.
งานเลี้ยงวันคลัายวันเกิดนายพลจอมทัพ (ช่วงหัวค่ำ)
"เมื่อไหร่ลูกจะกลับมาล่ะคุณ ป่านนี้เจ้านายไม่ร้องไห้ไปแล้วหรอไปเจอคนแปลกหน้าเยอะๆอย่างนั้นน่ะ
แล้วนี่ก็ใกล้เวลานอนของลูกแล้วนะเมื่อไหร่แม่คุณจะเอาลูกมาคืนเราสักทีล่ะ" ธาราบ่นกับเจ้าคุณในขณะที่
เขาทั้งสองคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขกของบ้านรอเวลาให้คุณหญิงแม่ของเจ้าคุณเอาเจ้านายมาส่งคืน
ให้กับเขาทั้งสองคนสักที เพราะตั้งแต่เขา เจ้าคุณ เจ้านายและคุณนายมณีมาถึงที่บ้านของเจ้าคุณซึ่งเป็น
สถานที่จัดงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของนายพลจอมทัพตั้งแต่เมื่อช่วงเย็นแล้วนั้น คุณหญิงแม่ของเจ้าคุณ
ก็มาเอาตัวเจ้านายไปจากพวกเขาเลยทันทีหลังจากที่เจ้านายกินนมอิ่มแล้ว จนป่านนี้ก็ปาเข้าไปสองชั่วโมง
กว่าแล้วยังไม่มีทีท่าว่าคุณหญิงจาพาเจ้านายลูกชายของเขามาส่งคืนสักทีเลย
"เอาน่า..ยายก็ตามไปช่วยดูลูกให้เราแล้วไง อย่าคิดมากน่า เดี๋ยวพอลูกร้องยายก็พามาหาเราเองแหละ"
เจ้าคุณบอกปัดๆในขณะที่นั่งดูสาระคดีอยู่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เป็นห่วงลูกเสียเมื่อไหร่ล่ะ แต่เป็นเพราะว่ามีคุณนาย
มณียายของธาราตามไปช่วยดูเจ้านายให้ด้วยต่างหากล่ะเขาถึงได้นั่งใจเย็นดูทีวีอยู่อย่างนี้ เพราะว่าจะให้เขา
ตามไปดูลูกที่งานเลี้ยงบ้าบอที่มีแต่คนใส่หน้ากากเข้าหากันอย่างนั้นน่ะนะ บอกเลยว่า...ไม่ไหวหรอก!
ส่วนธาราเองก็ไม่ชอบงานสังคมจอมปลอมอย่างนี้เหมือนกันกับเขานี่แหละ ถึงได้พากันมานั่งจมอยู่หน้า
โทรทัศน์ในห้องรับแขกยังนี้นี่ไง
"แต่ว่า..."
"ถ้าอย่างนั้นออกไปตามหาลูกแล้วกลับบ้านกันเลยดีกว่า ยังไงเราก็มาร่วมงานตามที่เขาเชิญแล้ว
มันไม่ดูหน้าเกลียดแล้วหล่ะที่เราจะกลับตอนนี้น่ะ" ยังไม่ทันที่ธาราจะพูดอะไรต่อ เจ้าคุณก็กดปิดโทรทัศน์
และลากธาราออกจากห้องรับแขกไปเดินตามหาลูกที่บริเวณสวนหน้าบ้านที่เป็นสถานที่จัดงานเลยทันที
.
.
.
"เอ้า! น้องธาร เจ้าคุณมากันพอดีเลย มาเอาเจ้านายน้อยไปจัดการให้ทีซิ ยายกับคุณหญิงจะเอาไม่อยู่
อยู่แล้วเนี่ย ตอนแรกๆก็เล่นก็คุยอารมณ์ดีอยู่หรอ ตอนหลังๆมานี่ใครเข้าใกล้ก็กรี๊ดใส่เขาไปหมด" คุณนาย
มณีพูดบอกเมื่อเห็นว่าเจ้าคุณกับธาราเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ในขณะที่เธอกำลังจะพาเจ้านายเข้าไป
ส่งคืนให้ทั้งสองคนอยู่พอดี
"แกคงจะงองแงหงุดหงิดเพราะได้เวลานอนแล้วนั่นแหละยาย ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ยายอยากจะกลับ
รึยังอ่ะ ธารกับคุณว่าจะกลับแล้วล่ะ ก่อนที่เจ้านายจะแหกปากกรี๊ดอาลาวาดจนงานท่านนายพลเขาพังไม่
เป็นท่ากันพอดี" ธารารับลูกชายจากมือคุณนายมณีมาโอ๋ทันที เมื่อเห็นว่าลูกเริ่มเบะปากงองแงพร้อมที่จะ
ร้องให้อยู่มะลอมมะล่อ
"กลับเลยก็ดี เพราะยายเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน แต่ยังไงก็เข้าไปลาท่านนายพลกับคุณหญิงเขากัน
ก่อนแล้วกันนะ" เธอบอกพร้อมกับเดินนำเจ้าคุณและธาราเข้าไปหานายพลจอมทัพและคุณหญิงแม่ของ
เจ้าคุณ
.
.
.
"คุณหญิงคะ เดี๋ยวฉันกับเด็กๆต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ ตาหนูแกร้องงองแงอยากจะนอนเต็มทนแล้ว"
คุณนายมณีเปิดประเด็นขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าคุณหญิงแม่ของเจ้าคุณกำลังยืนอยู่คนเดียวไม่ได้มีแขกเหมือน
กับนายพลจอมทัพที่ยืนถัดออกไปไม่ไกลจากตรงนี้นัก
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวตาคุณกับหนูธารรอบอกลาคุณพ่อเขาด้วยตัวเองดีกว่านะ ตั้งแต่มาก็ยังไม่ทันได้
อวยพรวันเกิดคุณพ่อเขาเลยนิ คุณพี่มณีด้วยนะคะรอบอกลากับเจ้าของงานเขาดีกว่า เดี๋ยวถามหาไม่เจอ
แล้วจะพาลงอนไปซะเปล่าๆ คนแก่คนนี้เขายิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วยนะค่ะ" เธอพูดบอกแบบติดตลก แต่มันก็เป็น
ความจริงว่าตั้งแต่มาบ้านนี้เจ้าคุณกับธารายังไม่ทันที่จะได้ทักทายหรือพูดคุยกับเจ้าของงานอย่างนายพล
จอมทัพเลย ไอ้คั้นจะให้กลับบ้านไปโดยที่ไม่บอกเจ้าของงานก็จะดูเป็นการเสียมารยาทเกินไปถึงแม้ว่าพวก
เขาและนายพลจอมทัพจะเจอกันเป็นประจำทุกสัปดาห์อยู่แล้วก็เถอะ
"อ๊ะ! นั่นไงคะ ท่านนายพลกำลังเดินมาทางนี้พอดีเลย" คุณหญิงชี้ชวนให้คุณนายมณี เจ้าคุณและธารา
ได้เห็นว่านายพลจอมทัพกำลังก้าวเดินมาทางที่พวกเขายืนอยู่พอดี ซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีไม่น้อยเพราะว่ายิ่ง
นายพลจอมทัพมาเร็วเท่าไหร่พวกเขาก็จะได้พาเจ้านายน้อยกลับบ้านไปนอนเร็วเท่านั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะ
ว่านายพลจอมทัพจะเดินกลับมาพร้อมกับบุคคลที่เปรียบเสมือนสิ่งต้องห้ามสำหรับเจ้าคุณ ธาราและคุณนาย
มณีตลอดทั้งชีวิตนี้เลยล่ะ
"คุณคะ คุณพี่มณีกับลูกๆ มาขอตัวกลับก่อน เพราะตาหนูแกง่วงนอแย่แล้วค่ะ" คุณหญิงที่ไม่ได้รับรู้
ความผิดปกติของบุคคลทั้งสามที่ยืนอยู่ข้างตัวเองก็เอ่ยบอกสามีไปอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่อีกสามคนที่เหลือ
นี่สิแทบอยากจะหายตัวออกไปจากบริเวณนั้นซะเดี๋ยวนี้เลย
"อ่าว..ทำไมไม่ค้างด้วยกันซะที่นี่เลยล่ะครับพี่มณีที่บ้านก็มีห้องว่างเหลืออีกตั้งเยอะแยะ ยังไงๆเราก็เป็น
คนกันเองเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว นี่ก็มืดแล้วด้วยถนนหนทางตรงปากทางเข้าบ้านของพี่ก็ยิ่งอันตราย
อยู่ด้วย ยังไงๆก็ค้างด้วยกันซะที่นี่เถอะนะครับ" นายพลจอมทัพเอ่ยชวนคุณนายมณีอยู่ต่อเพราะถึงแม้ว่า
ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาจะไม่ค่อยได้คุยกับธาราสักเท่าไหร่ แต่กับคุณนายมณีนี่ต้องเรียกว่าสนิทกันเลยแหละ
เพราะคุยกันถูกคอ
"คงจะไม่ได้หรอกพ่อ เอาไว้วันหลังผมจะพาลูกมาค้างกับพ่อที่บ้านนี้แล้วกัน แต่วันนี้คงต้องขอบายอ่ะ
เพราะพรุ่งนี้ผมต้องไปพบลูกค้าแทนน้องธารมันแต่เช้าอีก นี่ผมก็ยังไม่ได้เตรียมเอกสารไว้เลย ถ้าค้างที่บ้าน
พรุ่งนี้ผมคงจะไปพบลูกค้าสายแน่ๆเลย จะพาลทำบริษัทยายเขาเสียหน้าไปด้วย อย่าเลยวว่ะพ่อ ยังไงวันนี้
พวกผมขอตัวกลับก่อนนะ เบิร์ดเดย์มีความสุขมากๆนะพ่อ พวกผมไปล่ะ" เมื่อเห็นสีหน้าช็อคๆของธารากับ
คุณนายมณี เจ้าคุณก็พูดปฎิเสธรัวๆใส่พ่อตัวเอง ยกเอาเรื่องโน้นเรื่องนี้ออกมาอ้างทั้งๆที่ความจริงแล้ว
พรุ่งนี้เจ้าคุณไม่ได้มีงานอะไรอย่างที่พูดอ้างออกไปหรอก เพียงแค่ไม่อยากอยู่ตรงนี้ให้ธารากับคุณนายมณี
รู้สึกแย่ไปกว่านี้ก็เท่านั้รเอง เพราะตั้งแต่ตกลงปลงใจใช้ชีวิตในแบบสามีภรรยากับธารามาเขาก็รู้เรื่องอะไร
หลายๆอย่างเกี่ยวกับนายหัวรพีพ่อของธาราเพิ่มอีกเยอะเลยรวมถึงเรื่องของภูผาพี่ชายต่างแม่ของธาราด้วย
"เดี๋ยวสิ! แกไม่คิดจะทักทายพ่อหน่อยหรอธารา" ยังไม่ทันที่มีใครจะได้ก้าวออกไปไหนเลย มีเพียงแค่
ธาราเท่านั้นที่หันหลังกลับทันทีที่เห็นนายหัวรพีพ่อของตัวเองมายืนตีคู่อยู่ข้างกันกับนายพลจอมทัพ
ก่อนที่นายหัวรพีจะเอ่ยเรียกรั้งธาราไว้ทำให้ธาราจำเป็นต้องหยุดยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ก็ไม่ได้หันกลับมามอง
หน้านายหัวรพีแต่อย่างใด
"หืม...อะไรกันครับ ที่คุณพูดมันหมายความว่ายังไงหรือครับนายหัวรพี" เป็นนายพลจอมทัพที่เอ่ยปาก
พูดถามออกมาเป็นคนแรกด้วยความสงสัยหลังจากที่ทุกคนยืนเงียบกันอยู่นาน
"ก็เจ้าธาราคนที่ยืนหันหลังให้เราอยู่นั่นไงครับ เป็นลูกชายของผมเอง" นายหัวรพีบอกพร้อมกับพยักเพยิด
หน้าไปทางธาราเพื่อให้นายพลจอมทัพรับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดนั้นมันหมายถึงใคร
"เป็นจริงหรือครับ" นายพลจอมทัพถามด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้
ที่ผ่านมาเขาก็เจอนายหัวรพีตามงานสังคมอยู่หลายครั้งหลายครา แต่ไม่ยักจะเห็นธารามาด้วยสักที
"ไม่จริงหรอกครับ!! ผมไม่มีพ่อเหมือนกับคนอื่นเขาหรอกครับ ขอโทษที่เสียมารยาทใส่นะครับท่านนายพล
ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับตาหนูร้องไห้ใหญ่แล้ว สุขสันต์วันเกิดนะครับ" พูดจบธาราก็กระชับ
กอดลูกชายที่นอนร้องไห้จ้าอยู่ในอ้อมแขนเพราะตกใจเสียงดังของตัวเองและรีบจ้ำเดินอออกจากตรงนั้นทันที
โดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของใครเลย
"ธาร!! น้องธาร!! ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรแล้วๆ ยายครับผมฝากปลอบตาหนูให้ผมที" เจ้าคุณรีบคว้าตัวธารา
เข้ามากอดเลยทันที เมื่อวิ่งตามธารามาถึงรถของตัวเองแล้วเห็นว่าธารายืนร้องไห้ตัวจนโยนอยู่ข้างๆรถ
ทั้งๆที่ในอ้อมแขนก็ยังอุ้มลูกอยู่ ก่อนที่จะดึงตัวเจ้านายออกจากอ้อมกอดของธาราไปให้คุณนายมณีปลอบ
เมื่อเห็นว่าเจ้านายเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องของธารา
"ฮืออออ...มะ..ไม่ใช่นะ! เขาไม่ใช่พ่อธานนะคุณ ฮึก! ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่ ฮือออออออ....." ธาราพูดไปร้องไห้ไป
สะอึกสะอื้นซุกหน้าร้องไห้อยู่กับหน้าอกเจ้าคุณเหมือนกับจะขาดใจยังไงอย่างงั้น
"ครับๆ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ เลิกร้องก่อนนะ หยุดร้องได้แล้ว ลูกร้องไห้ตามแม่จ๋าแล้วนะ แม่จ๋าอยากให้
เจ้านายร้องไห้จนไม่สบายหรือครับ...ฮึ" เจ้าคุณพูดปลอบพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ธารา ก่อนที่จะปลดล็อครถ
พยักหน้าส่งสัญญาณให้คุณนายมณีเข้าไปนั่ง ก่อนที่จะจับตัวธารายัดเข้าไปอีกคนเมื่อเห็นว่าธาราเริ่มสงบ
ลงบ้างแล้ว ตัวเขาถึงจะเข้าไปนั่งประจำที่คนขับและเร่งเครื่องรถขับกลับบ้านเลยทันที
.
.
.
.
.
"เป็นไงมั่ง รู้สึกดีขึ้นบ้างรึยัง" เจ้าคุณถามในขณะที่ทิ้งตัวลงนอนข้างกันกับธาราหลังจากที่ดับไปในห้อง
เรียบร้อยแล้ว พอกลับมาถึงบ้านคุณนายมณีก็อาสาเอาเจ้านายไปดูแลแทนเจ้าคุณกับธาราเองในคืนนี้
เพราะอยากจะให้ธาราได้มีเวลานอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่โดยไม่ต้องมาระแวงพะว้าพะวงอยู่กับลูก เจ้าคุณ
จึงรีบตอบตกลงทันที เพราะว่าเขาเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน
"ก็ดีขึ้นแล้ว แต่ตอนที่ธารได้ยินเขาพูดอย่างนั้นธารรู้สึกตื้อไปหมดเลย ทำไมล่ะคุณ ทำไมผู้ชายคนนั้น
เขาถึงได้พูดออกมาอย่างนั้น ทั้งๆที่เขาเป็นคนไล่ธารและพูดเองแท้ๆว่าธารไม่ใช่ลูกของเขา" ธาราพูดบอก
พลางนึกย้อนไปถึงวันที่ตัวเองได้มีปากเสียงกับนายหัวรพีจนถึงกับต้องเก็บข้าวของออกมาอยู่กับคุณนายมณี
และย้อนไปถึงวันวานเก่าๆ ตั้งแต่แม่ของเขายังคงมีชีวิตอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนั้นของนายหัวรพี พอมาคิดๆ
ดูแล้ว ไม่ว่าธาราจะคิดย้อนไปถึงตอนไหนหรือว่าเมื่อไหร่ เขาก็มีแต่ความเจ็บปวดและทุกข์ทนเท่านั้นที่ได้รับ
มาจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อแท้ๆของตัวเอง
"เอาน่า..อย่าคิดมากเลย เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว อย่าไปเก็บมาคิดให้รกสมองให้บั่นทอนจิตใจ
ของตัวเองเปล่าๆเลย ยังไงๆ อดีตมันก็คืออดีต และเราก็ไม่สามรถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรในอดีตได้อยู่แล้ว
สู้อยู่แต่กับปัจจุบันเสียยังดีกว่า....มีความสุขกว่าเยอะ" สิ่งที่เจ้าคุณพูดออกมานั้นเขาไม่ได้ตั้งใจแค่จะบอก
กับธาราแค่คนเดียวหรอกแต่เขาต้องการที่จะพูดย้ำเตือนความคิดและสติของตัวเองด้วยต่างหากล่ะ
เพราะทุกวันนี้ตัวเขาเองก็ยังไม่สามารถคุยกลับพ่อของตัวเองได้อย่างสนิทใจเลย
"อืม" ธาราครางตอบเบาๆในลำคอเหมือนกับจะบอกว่าเข้าใจในสิ่งที่เจ้าคุณพูดแล้ว แต่ก็ไม่เลยในเมื่อ
เจ้าคุณหันไปมองหน้าด้านข้างของธาราในความมืดแล้วยังเห็นสีหน้าที่แสดงความกังวลของธาราอยู่เลย
"นี่! ฟังพี่คุณคนที่เป็นสามีของน้องธารดีๆนะครับ ว่าไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น จะมีเรื่องแย่ๆ หรือ
ปัญหายุ่งยากเข้ามาในชีวิตของน้องธารมากมายสักแค่ไหน น้องธารก็จำเอาไว้เลยว่าไอ้เจ้าคุณคนนี้นี่แหละ
มันจะยืนยัดสู้อยู่เคียงข้างกับน้องธารเอง แล้วก็อีกอย่างนะ! ช่วยจำใส่สมองท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยว่า ถึงใคร
อีกหลายร้อยคนจะไม่รักน้องธาร...แต่ผัวห่ามๆคนนี้นี่แหละจะรักเมียจนกว่าจะตายจากกันไปข้างนึงเลยเอ้า!"
เจ้าคุณบอกพร้อมกับดึงตัวธาราเข้ามากอดไว้
"ขอบคุณมากนะเจ้าคุณ...ขอบคุณที่รักกัน" ธาราที่นอนซุกอกแกร่งของเจ้าคุณบอกก่อนที่ตัวเองจะ
ผลอยหลับไป ทิ้งให้เจ้าคุณได้นอนตาค้างด้วยความประหลาดใจกับท่าทางอ้อนๆของเมียตัวเองที่นานๆ
จะมีมาให้ได้เห็นได้สัมผัสกับเขาสักที
...
วันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากจะขอฝากนิยายเรื่องใหม่ของมี่สักหน่อย
ชื่อเรื่องว่า *** กอด.โอบ.อุ่น.ของนายท้องฟ้า *** ค่ะ
เนื่องจากว่าเรื่อง รักนี้มีแค่...'นายซุปเปอร์สตาร์' ได้จบลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
มี่จึงเปิดเรื่องใหม่ขึ้นมาเพราะกลัวว่าตัวเองจะมีเวลาว่างเกินไป เฮ้ย!! ไม่ใช่!!
แต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็เปิดเรื่องไปแล้วก็แล้วกัน ฮ่าๆ
ยังไงก็ฝากเข้าไปลองอ่านดูแล้วกันนะคะ
หัวข้อ: [END]>>>คุณเมียภาคบังคับ<<< (MPREG) Up.แจ้งข่าว (26/02/59) (อ่าน 251435 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก