ปู ผมเลิกเรียน วันนี้ผมก็ไม่ได้ไปช่วยป้าแดงและเดี่ยวบอกว่าไปทานข้าวบ้านเพื่อนที่ชื่อต้นข้าวเขามาเที่ยวบ้านหลังจากย้ายไปเรียนที่กรุงเทพฯผมไม่ค่อยสนิทเลยขอตัวไม่ไปดีกว่า วันนี้ผมเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลยทั้งวันก็เพราะว่าพี่โดมนี้แหละที่คอยวนเวียนอยู่ในหัวของผม พี่โดมส่งข้อความหาผมว่าเขากลับมาเมืองไทย ผมเองที่บอกให้เขาไม่คิดเรื่องผมแต่ผมเองที่คิดถึงแต่เขา ภาพที่เขาดูแลผม รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เขาทำให้ผมได้มี ทั้งทีไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้มีแค่เดียว แต่เดี่ยวกับผมไปกันไม่ได้ไกลเพราะว่าหัวใจขอบเขามีใครอีกคนเขารักมาก ติ๊ก ผมไม่เคยเสียใจเลยเพราะว่าผมเองก็เพิ่งจะพบว่าหัวใจผมไม่ได้มีไว้ให้เขา และผมเองก็ตัดสินใจจนเกือบเวลารถประจำทางใกล้จะออก ผมตัดสินใจไปหาหัวใจตัวเอง
https://www.youtube.com/v/TpHbvT7xHRE ทั้งที่ผิดก็ยังรัก
“พี่โดม..ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว...พี่จะยังรอผมไหม” ผมถามตัวเองขณะที่ผมนั่งรถเมย์ประจำทางเพื่อตรงไปหาเขา
“ถ้าพี่ไม่รอผม..ผมก็จะไม่โกรธไม่ต่อว่าอะไรพี่ทั้งนั้น ...ทั้งหมดนี้เพราะผมเอง” ผมพูดเบาๆ ขณะที่ฟังเพลง
“พี่จะอยู่ในใจผมตลอดไปพี่โดม..จนกระทั้งผมหมดลมหายใจ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเหลือเวลาอีกนานแค่ไหน...แต่ถ้าผมเกิดมาอีกครั้งผมขอรักพี่และจะรักพี่ให้ได้มากกว่าชาตินี้ “ ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ชาตินี้ผมมีกรรมที่เกิดมามีโรคร้ายชีวิตในชาตินี้ไม่มีอะไรที่ดีสักอย่างแต่ผมก็ไม่เคยถือโทษโกรธดวงชะตาตัวเอง ตอนนี้ฝนตกลงมาเริ่มหนักขึ้นผมรู้ว่าร้านอาหารที่พี่โดมบอกนะอยู่ตรงไหน ผมเคยมากับป้าแดง ผมเดินก้าวเท้าลงจากรถสายฝนที่โปรยปรายลงม ผมเห็นป้ายแล้วหละ ผมต้องเดินย้อนขึ้นไป ชีวิตนี้สั้นหนักอยากทำอะไรจงทำ.. ผมจะทำ..ตามใจผมเอง ผมเดินเท้าใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที ไม่รู้ว่าจะทันไหมพี่โดมยังอยู่ไหมนะ ผมเดินมาถึงร้านอาหาร เนื้อตัวผมเปียกไปหมด ผมเดินไปเข้าไป ผมหยุดอยู่ที่ตรงหน้าต่างกระจก ตัวผมเปียกไปหมด ผมยืนมองพี่โดมนั่งอยู่ด้านในกับเพื่อนๆเขา แต่ละคนแต่ตัวดีภูมิฐานกันทั้งนั้นคงจะเปลี่ยนเพื่อนๆที่เรียนหมอด้วยกันทั้งนั้นเลย
“น้องครับ..มาหาใครครับ..เออ..ตัวน้องเปียกไปหมด..เดี๋ยวร้านพี่จะเลอะเทอะนะครับ..ถ้าไม่ได้เข้ามาเพื่อทานอาหารรบกวนออกด้วยนะครับ” มีคนเดินมาหาผมและพูด
“คือ..เออ..” ผมไม่กล้าจะบอกว่าผมมาหาคนที่นั่งด้านใน สภาพผมที่เปียกไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำใครจะเชื่อผม
“ผมขอโทษครับ” ผมพูดแค่นั้นผมก็หันหลังเดินออก
“พื้นเปียกหมดเลย ....เลยหางานให้กรูซะอย่างนั้นนะ” ผมได้ยินคล้อยหลังผมออกมา
“ปู” และเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อผม ผมจำได้ดี พี่โดม ผมหันหลังไปมองพี่โดม พี่โดมวิ่งลงมาจากร้านอาหารวิ่งมาหาผม ผมหันมามองพี่โดมเต็มๆตา หลายเดือนแต่พี่โดมยังไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไปเลย
“ผมขอโทษ..พี่โดม” ผมพูดเบาๆ แต่มันดังก้องในหัวผม ดังกว่าเสียงสายฝนที่โปรยลงมาอย่างหนัก
“หมับ” ร่างผมถูกคนตรงหน้ารวบไปกอดไว้ กอดผมไว้แน่น อ้อมกอดที่ผมรู้สึกอ่นใจรู้สึกปลอดภัย
“ทำไมเดินตากฝนมาแบบนี้ละปู .เปียกหมดเลยปู” พี่โดมพูดพร้อมกับถอดเสื้อมาคลุมตัวผมไว้ผมสวมแค่เสื้อยืดตัวเล็กๆมาเท่านั้น พี่โดมพาผมเข้ามาที่ตรงชานด้านหน้าร้านอาหาร เพื่อนๆของพี่โดมออกมาดูผม
“ใครวะโดม” พี่เขาถาม
“น้องปู...เออ..พวกมรึงจะขึ้นห้องพักกันหรือยังถ้ายังกรูพาน้องปูไปหาเสื้อผ้าเปลี่ยนก่อนวะ” พี่โดมบอกเพื่อนๆ พี่ๆเขาก็พยักหน้า
“แฟนมั้งมรึง”
“สงสัยคนที่มันแอบรักมั้ง”
“ใครอะ..กะโปโลวะแก..ยี้” ผมหันไปมองคนที่พูดเขาเบ้ปาก
“พี่โดมจะไปไหนอะครับ....เต้ยไปเป็นเพื่อนไหมครับเพื่อว่าเด็กนี้” พี่เขาถามพี่โดมพร้อมเบ้ปากมาทางผม
“เพื่อเด็กนี้ทำไมเหรอครับ...เด็กคนนี้..คือคนสำคัญของพี่ครับ..พี่ดูแลเองได้ครับ” พี่โดมหันไปบอกคนนั้นและโอบไหล่ผมเดินออกไปทันที
“น้องเขาตัวเปียกหมดเลย ...นี้ผ้าขนหนูค่ะ” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูส่งให้พี่โดม
“ขอบคุณนะครับ...แฟนผมเขามาเซอไพรส์นะครับ” พี่โดมพูดผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ผม แต่ว่าอีกคนสะบัดหน้าและหันเข้าไปในร้านทันทีเลย
“รสนิยมต่ำ” ผมได้ยินแต่ผมจะแคร์อะไรในเมื่อคนนี้เขาเห็นคุณค่าของผม ผมไม่จำเป็นต้องให้คนทั้งโลกยอมรับในตัวผมไม่จำเป็นเลย พี่โดมพาผมมาที่รถที่พี่เขาจอดไว้
“ดีนะที่พี่เอาเสื้อผ้าไว้ในรถไม่ได้เอาออกไปที่คอนโด เพราะว่าพี่ตั้งใจจะกลับบ้าน “ พี่โดมพูด ผมเริ่มหนาวสั่นแล้วซิ ผมยืนตัวสั่นเป็นลูกนกเลยทีเดียว พี่โดมหันมามองผม
“หนาวมากไหมครับ” พี่โดมถามผม
“นิดหน่อยครับ” ผมตอบ
“เสียงสั่นขนาดนี้...ทำไมตากฝนมาแบบนี้ละปู ทำไมไม่ให้เดี่ยวมาส่งแล้วนี้มายังไง “ พี่โดมถามผม พร้อมกับส่งเสื้อผ้าให้ผม
“ผมนั่งรถประจำทางมานะครับกว่าจะตัดสินใจได้ว่ามาดีไหมก็รถเกือบเที่ยวสุดท้ายพอดีพอดีแล้วพี่โดม” ผมพูดพี่โดมเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาซับหัวผมที่เปียกชุ้มไปหมด
“พี่โดมก็เปียกเหมือนกัน” ผมพูด
“ครับเดี๋ยวพี่ค่อยเปลี่ยน...ปูเข้าไปเปลี่ยนในรถพี่ก็ได้” พี่โดมบอกผม ผมพยักหน้าแต่ว่าเสื้อผ้าผมเปียกนะซิ
“เข้าไปเถอะครับเปียกในรถเดี๋ยวก็แห้ง” พี่โดมพูด ผมพยักหน้าผมเข้าไปเปลียนเสื้อผ้าในรถเรียบร้อยออกมาด้วยชุดที่หลวม หลวมกว่าเดิมอีกผม ผมผอมลงเยอะเหมือนกัน
“ผอมลงใช่ไหมเนี๊ยะหึปู..ดิวบอกพี่ว่าเราไปช่วยงานป้าแดงทุกวันเลย..ปูเงินที่พี่ส่งให้นะพี่อยากให้ปูใช้นะ..ปูจะได้ไม่ต้องเหนื่อย” พี่โดมบอกผม
“ผมจะไม่เหนื่อยอีกแล้ว” ผมพูดกับพี่โดม
“พี่ยืนยันพี่ยังจะอยากดูแลปู..ไม่ว่าฐานะอะไรก็ตาม..พี่อยากให้ปูตั้งใจเรียนอย่างเดียวเท่านั้น” พี่โดมพูดผมพยักหน้า
“พี่โดมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ ..เดี๋ยวคุณหมอเป็นหวัด” ผมพูดแซว
“โอเครอพี่แป๊ปหนึ่ง” พี่โดมพูดสั่งผม
“กลัวผมจะไปไหนละ..ก็ตั้งใจมาหาจะหนีไปไหนได้ละ” ผมพูดทำแก้มป่อง
“ห้ามแอบดูพี่นะ..เพราะว่าถ้าอยากดูบอกพี่ ” พี่โดมพูดผมแลปลิ้นให้พี่โดมยังมีแอบทะลึ้งกับผมอีกนะพี่หมอโดม ผมถอยหลังออกมายืนรอที่ตรงท้ายรถ พร้อมกับเก็บเสื้อผ้าเปียกของผม ผมหาถุงใส่ นี้ผมคิดถูกใช่ไหมที่ผมมาหาพี่โดม เพราะว่าผมเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ไม่ให้รักเขา
“นี้แกมาจากไหนเนี๊ยะฮะ..เด็กกะโปโล...” เสียงผู้ชายคนนั้นถามผมพร้อมยืนกอดอกมองผมด้วยสายตาจิกกัด
“นั้นซิ..รู้จักพี่หมอโดมเหรอ..มาจากเล้าในกันนะ..เข้าใจมาหาลูกค้านะ” ผู้หญิงอีกคนที่ยืนกอดอกมองผมพร้อมเบ้ปากใส่ผม
“เดินเก็บขยะท้ามกลางสายฝนมาหรือไง..พอมาเจอเทพบุตรเข้าหน่อย..เขานะไม่ได้เหมาะกับหนังหนาอย่างแกเลย..มาทางไหนไปทางนั้น..ไป๊” เสียงพูดจาดูถูกผมพร้อมกับการขับไล่ผม มันเหมือนตอนเด็กๆทีผมต้องผมเจออยู่บ่อยๆเวลาที่ไปยืนมองเขากินเขาก็ไล่ผมแบบนี้
“ไปซิ” เขายังคงผลักดันไล่ผม
“ปึก” เสียงประตูรถปิดลงพี่โดม
“มีสิทธิอะไรมาไล่คนของพี่ครับ” พี่โดมเดินออกมา คนที่มายืนเขาทำหน้าตกใจคงไม่คิดว่าพี่โดมจะอยู่ในรถซินะ
“เออ...” ผู้หญิงทำท่าอีกอัก สีหน้าพี่โดมตอนนี้โกรธมาก
“พี่ถามว่ามีสิทธิอะไรมาไล่คนของพี่ครับ..น้องเต้ย น้องกวาง.” พี่โดมดึงผมเข้าไปไว้ด้านหลัง
“ก่อนจะดูถูกใครเขา....สำรวจตัวเองซะก่อน..ว่าเคยทำอะไรดีๆกับเขาไหม..ต่อให้น้องเขาต้องเดินเก็บขยะเขาก็ยังมีคุณค่ากว่าพวกวันๆเอาแต่แบมือขอเงินพ่อแม่ใช้สอยเรื่องปัญญาอ่อน” พี่โดมพูดแรงมาก
“หนังหนาดีดีแต่แฝงไว้ด้วยศัลยกรรมอย่าริอาจมาว่าคนที่เขาดูดีทั้งภายนอกภายใน.ถึงจะไม่ดีกว่าก็ตามแต่ในสายตาพี่นะน้องนะก็เหมือนดอกไม้ปลอมแม้แต่แมลงยังไม่กล้าไปดอมดมเลย ...และพี่ว่าเอาเวลาไปขัดเกลานิสัยดีกว่าจะหาผัวง่ายกว่า..ส่วนกวางพี่ผิดหวังนะ..ดูเหมือนจะนางเอกเนอะ..แต่ที่ไหนได้..นางร้ายนอกจอดีดีนี่เอง” พี่โดมพูดและแทรกเขาสองคนขึ้นไป
“อย่ายุงกับคนของพี่..พี่ไม่ธรรมดา..ไปถามแฟนน้องดูแล้วจะรู้กวาง” พี่โดมพูดและพาผมเข้าไปด้านใน
“ทานอะไรดีครับ ..เออ เอาอะไรอุ่นเนอะพี่สั่งให้” พี่โดมพูดผมนั่งลงสายตาเพื่อนๆของพี่โดมพากันมองมาผมคนเดียวเลยพี่โดมเดินไปสั่งข้าวต้มให้ผม
“น้องชื่อะไรค่ะ” พี่ผู้หญิงน่ารักถามผม
“ชื่อปูครับ” ผมตอบเบาๆ
“แล้วรู้จักกับพี่โดมได้ยังไงค่ะ”
“แม่ผมป่วยเป็นมะเร็งนะครับพี่โดมเขาเป็นหมอเจ้าของไข้นะครับและผมก็เป็นเพื่อนกับน้องชายพี่โดมครับ” ผมตอบ
“อ้ออย่างนี้นี้เองอะ..พี่ชื่อนาวค่ะ” พี่เขาแนะนำตัว
“สไตล์ที่ไอ้โดมชอบแหละ” เพื่อนพี่โดมพูด ผมยิ้มเขินๆ
“แบบไหนกะโปโลนี้เหรอ” พี่คนที่ว่าผมเขาเดินเข้ามา
“เต้ย..อย่าพูดให้ไอ้โดมมันได้ยินนะ..ไอ้โดมมันไม่ธรรมดานะพี่พูดเลย..กระเทยมันก็เตะนะครับ..ถ้าปากดีกับมันนะครับ”พี่อีกคนพูด พี่เขานั่งลงทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่และหันมาเหล่ผม
“ไหนแกบอกว่าไม่มีใครไงนี้ตัวอะไรละโผ่มา..กรูซิอุตสาไปขัดตัวพอได้เจอหน้าหวังจะได้งาบ” หูผมก็ได้ยินเขาคุยกับเพื่อนสาวขของเขาพี่โดมเดินมาพร้อมกับแก้วน้ำ
“ดื่มน้ำอุ่นก่อนนะปู” พี่โดมส่งให้ผม
“ดูแลขนาดนี้..คนนี้เหรอว่ะที่มรึงร้องเพลง..เหมือนคนแอบรักใคร..ให้คนนี้ใช่ไหมวะโดม” เพื่อนๆพี่โดมแซว พี่โดมหันมายิ้มให้ผม
“พวกมรึงก็แซวน้องเขาเขิน” พี่โดมพูด ผมรับแก้วน้ำอุ่นๆ มาดื่มดีขึ้นเยอะเลยมือที่เย็นๆของผมได้สัมผัสของอุ่น
“กวาง...เต้ยกลับห้องดีกว่าพรุ่งนี้ออกแต่เช้ามืดเลยนะ..ไม่อยากอยู่!” พี่เขาพูดและกระแทกเสียงพร้องกับลุกขึ้นทันที พี่โดมหยักไหล่ให้เพื่อนๆเขา เพราะเขาคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก พี่ผู้หญิงลุกขึ้นไปหาผู้ชายน่าจะแฟนเขานั้นแหละและทั้งคู่ก็เดินออกไปด้วยกัน
“ดีนะที่กรูเปิดห้องไว้ให้มรึงด้วยนะโดม..ฝนก็ตกโรแมนติกวะ” เพื่อนพี่เขาพูด พี่โดมมองผม
“ไอ้บ้าพูดห่าอะไรของมรึงวะ” พี่โดมหันไปเอ็ดเพื่อนเขา สักพักข้าวต้มก็มาเสิรฟ ผมก็นั่งทานข้าวต้มอุ่นๆ พี่โดมสั่งให้ผม ข้ามต้มไก่ ไม่ใส่กระเทียมเจียวพี่โดมรู้ดี
“โดม..กวางเขาฝากขอโทษวะ..เมื่อกี้นางฮีทแทนเพื่อนมากไปหน่อย...เพื่อนนางเขาชอบมรึงตั้งแต่กวางเอารูปมรึงให้เขาดูแล้วเขาปิ้งเลยแหละแต่กรูว่าไม่ใช่ที่มรึงชอบแน่ๆ” เพื่อนพี่โดมกระซิบคุยกับพี่โดมผมได้ยินตลอด
“พี่กวางเขาขอโทษที่ว่าน้องปูนะครับ” พี่เขาบอกผม ผมพยักหน้า
“เออ..ช่างมันเถอะ” พี่โดมพูดพร้อมกับเอาแขนมาโอบไหล่ผม
“น้องปูเขาเป็นน้องที่น่ารักของกรู “ พี่โดมพูด สายตาพี่โดมหันมามองผม
“พี่โดมเขาเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของผมเช่นกันครับ..ขอบคุณทุกสิ่งที่พี่ทำให้ผม” ผมพูดและหันมามองพี่โดมเช่นกัน
“โธ่! นึกว่าเป็นมากกว่านั้น นาวก็ลุ้น” พี่ที่ชื่อนาวพูด ผมนั่งทานข้าวต้ม พร้อมมมีเสียงเพลงประกอบ ถึงจะกินข้าวต้มแต่เป็นข้าวต้มที่อร่อยที่สุดเลยก็ว่าได้และมีคนที่ผมรักเขาแต่มันเหมือนมันไกลมาก ผมเพิ่งจะรู้ความจริงที่ว่าทำไมผมถึงยอมดิวได้ขนาดนั้น รอยยิ้มแววตาและความสภาพของเขากับพี่โดมมันคล้ายกันมาก
“ปู” ผมสะดุ้งเพราะว่านิ้วพี่โดมมาแตะที่แก้มผมเบาๆ
“มองพี่ขนาดนี้พี่หายไปไม่กี่เดือนหล่อขึ้นเหรอครับ” พี่โดมถามผม
“ผมเพิ่งจะรู้นะว่าพี่มีรอยยิ้มแววตาและโครงหน้าเหมือนกับดิว” ผมพูดขึ้น
“พี่ยอมรับว่าพี่กับดิวมีอะไรที่คล้ายๆกัน” พี่โดมพูด ผมพยักหน้าว่าจริง ผมไม่รู้ว่าพี่โดมจะรู้เรื่องผมกับดิวไหมมันหน้าละอายเหมือนกันนะที่ได้พี่และมาได้น้องและยังกลับมาหาพี่ ผมรู้สึกแว็ปหนึ่ง
“ดิวบอกพี่หมดแล้ว” พี่โดมพูด ตอนนี้เพื่อนๆ พี่เขากลับห้องพักกันไปหมดแล้วเหลือแค่ผม
“ผมดูน่ารังเกียจใชไหม”
“ดิวมันบอกพี่ว่าเดี่ยวมันให้เราช่วยนิ..ตอนแรกพี่คิดว่าปูชอบแบดิวเพราะว่าพี่แก่ไปมั้งแต่พอปูพูดว่าพี่กับดิวมีอะไรคล้ายกันมันทำให้พี่อดยิ้มดีใจไมได้..ไม่ใช่แค่พี่ใช่ไหมที่คิดถึงแต่ปู” พี่โดมบอกผม
“เดี่ยวมันดูแลปูดีไหม” พี่โดมถามผม
“ดีครับเหมือนที่เคยทำนั้นแหละครับพี่โดม” ผมพูด พี่โดมพยักหน้า
“เรากลับห้องดีกว่าเนอะปูจะได้พักผ่อน..ตากฝนมาแบบนี้ทานยาเลยะนะ” พี่โดมพูด
“แล้วผมจะนอนที่ไหนเหรอครับ” ผมถามพี่โดม
“นอนที่ห้องไงเดี๋ยวพี่จะขอเตียงเสริมเขาให้ก็ได้ถ้าปูไม่ไวใจพี่” พี่โดมพูดทำหน้าเศร้าๆ ผมซิรู้สึกผิดมากกว่า ที่ผมไม่ได้บอกควมจริงไป ว่า
“ไม่เป็นไรนอนด้วยกันก็ได้”
“พี่ขอเตียงเสริมครับ..พี่ก็ไม่ไว้ใจตัวเองเหมือนกัน..น้องชายคนนี้ยิ่งน่ารักอยู่ด้วย” พี่โดมพูดพร้อมกับเดินไปหาผู้หญิงคนที่เอาผ้าขนหนูให้ผมตอนที่ผมเดินตัวเปียกเข้ามาพี่โดมไปคุยกับเขาได้สักพักก็เดินกลับมาหาผม
“เดี๋ยวเขาเอาไปให้ครับ..ไปครับไปห้องพักกันดีกว่า” พี่โดมพูดระหว่างที่เดินไปที่ห้องพัก ผมเห็นพี่คนที่ว่าผมนะยืนอยู่กับพี่ผู้หญิง
“พี่โดมครับ..เต้ยจะมาขอโทษ..นี้น้องชายเหรอครับ..พี่ขอโทษนะครับคุณน้อง..ที่พูดจา..น่าตีปากตัวเองจังเลย” พี่เขาพูดและทำท่าจะตีปากตัวเองด้วย ผมหันมามองพี่โดมว่ามันคืออะไร
“ขอโทษ...เพราะว่าเขาเป็นน้องชายผมเหรอครับ..ถ้าเป็นมากกว่านั้นคงไม่ขอโทษใช่ไหมครับ.” พี่โดมพูด ผมหันมาขยิบตาเพราะไม่อยากให้ต่อความยาวสาวความยืด
“แม้พี่โดมอะ..เต้ย..จะไม่ทำอีก..ว่าแต่น้องเขาจะนอนห้องเดียวกับพี่โดมเหรอไปนอนห้องพี่เต้ยไหมครับ” พี่เขาถามผม
“ไม่เป็นไรครับ ผมกับปูนอนห้องเดียวกันตลอด” พี่โดมพูด
“ขอตัวนะครับ..ผมเพลียแล้วอยากนอนกอดน้องชายที่รักของผม...กู้ดไนท์ครับ” พี่โดมรีบปิดการสนทนาและพร้อมกับไขกุลแจห้องดันผมเข้าไปทันที และปิดประตูลงกลอนทันทีด้วย
“เหมือนละครเลยเนอะ..ถ้าให้ไปนอนด้วยนี้คงจิกกัดเราน่าดู..สงสัยจะดูมากจนเอามาทำซะเอง” พี่โดมพูดผมก็อดที่จะขำไม่ได้
“เออ ..ปูอาบน้ำก่อนแล้วกันพี่จะลงไปเอากระเป๋าเสื้อผ้านะครับ ..อยากอาบด้วยแต่กลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้..ฟ๊อด” พี่โดมพูดก่อนจะเดินออกไปผมเองก็..ทำไมปากเราหนักจังนะไม่บอกเขาไปละ ว่าเราเลิกกับเดียวแล้ว
*********************************************************************************************************************************
พี่โดม ผมเดินออกมาจากห้องซะก่อนที่จะห้ามใจตัวเองไม่ไหวผมคิดถึงแต่เขาตลอดต่อให้ผมไปมีอะไรเพื่อบำบัดความไคล้ของผมก็ตามแต่ภาพคู่นอนผมก็เป็นปูตลอดเวลาปูอยู่ในหัวผมตลอดเวลาและในหัวใจผมด้วยเช่นกัน แต่ผมคงทำได้แค่พี่ชายของเขา ถึงยังไงปูก็ต้องกลับไปหาไอ้เดี่ยวมันอยู่ดีเรื่องมันแค่แผนการเท่านั้นแต่จะแผนการอะไรก็ช่างมันเถอะ ผมเปิดประตูหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ออกมาจากรถ
“พี่โดม..” น้องเต้ยอีกแล้ว
“ว่าไงครับเต้ย” ผมถามเต้ยพยายามปรับน้ำเสียงให้ปกติ
“เต้ยขอโทษนะครับ...เต้ยหึง..เต้ยชอบพี่โดมจริงๆนะครับ”
“ขอบคุณครับ..ที่ชอบพี่..มีอะไรอีกไหมครับพี่จะกลับไปนอนพักพี่เหนื่อยพรุ่งนี้ต้องขับรถกลับอีก” ผมพูด
“พรุ่งนี้พี่กลับบ้านพี่เหรอ...ผมอยากไปเที่ยวค่ายฯทหารกันบ้างจัง..ไปได้ไหมครับ” ผมก็มองจะไปทำไมเหรอ เพราะว่าผมไม่เคยพาใครเข้าบ้าน และคนเดียวผมอยากจะพาเขาไปคือปูแต่พรุ่งนี้คงต้องไปส่งเขาก่อน
“ไปได้ครับ..โรงแรมที่พักเยอะแยะเลยครับ .มีบ้านพักบริการด้วยนะครับ ริสอร์ทของทางค่ายทหารแต่ต้องติดต่อล่วงหน้าเป็นเดือนนะครับ” ผมพูดเพราะว่าส่วนใหญ่สำหรับคนที่มาสัมมนา หรือว่ามาเข้าค่ายกัน
“แล้วพักบ้านพี่ไม่ได้เหรอครับ” น้องเต้ยพูด
“ไม่เหมาะครับ..พี่ไม่เคยพาคู่นอนเข้าบ้าน..มีอะไรแล้วจบ...ครับ..พี่ขอตัวนะครับพี่เหนื่อยมากแล้วจริงๆนะครับ..น้องเต้ย..กู้ดไนท์ครับ” ผมพูดรีบพูดและเดินออกทันที จังหวะนั้นมือถือผมดังขึ้นเบอร์ไอ้ดิว ถ้าเจอขอต่อยน้องชายสักทีเถอะถึงยังไงมันก็ไม่ถูกที่ดิวมันจะไปทำแบบนั้นกับปู แม้จะพยายามบอกว่าไม่โกรธก็ตาม
“ว่าไงดิว” ผมถามดิว
“ปูหายไปนะพี่..ปูเขา”
“อยู่กับพี่..ปูมาหาพี่นะ..เดี่ยวมันตามหาปูเหรอ” ผมถามไอ้ดิว
“ใช่พี่..ก็พวกผมไปทานข้าวบ้านเพื่อนและปูไม่กลับบ้านโทรไปหาป้าแดง ป้าแดงก็บอกว่าวันนี้ปูไม่ได้ไปทำงานด้วยเลยเป็นห่วงนะพี่โดม” ดิวพูด
“พรุ่งนี้พี่ไปส่งบอกเดี่ยวว่าพรุ่งนี้พี่ไปส่งให้ไม่ต้องเป็นห่วง” ผมพูด
“พี่โดมผมควรจะบอกพี่ดีไหม..ปูบอกว่ายังไม่ให้บอกพี่จนกว่าพี่จะเรียนจบ” ดิวพูด
“ปูบอกพี่หมดแล้วดิว” ผมพูด
“ไม่หมดหรอกเชื่อดิวซิพี่โดม” ไอ้ดิว
“ปูกับเดี่ยวนะไม่ได้เป็นแฟนกันนานแล้วแต่ปูเขากลัวว่าพี่โดมจะไม่ไปเรียนตามที่พ่อขอร้องต่างหาก” ดิวพูดผมก็พยักหน้า
“เห้ย!..จริงดิ..ทำไมเพิ่งบอกพี่วะดิว”
“ก็พี่บอกว่าปูบอกแล้วไม่ใช่เหรอ” ไอ้น้องดิว
“บอกแต่ไม่หมด..โดยเฉพาะเรื่องนี่” ผมพูดกรอกเสียงลงไป
“ก็ปูเขา”ดิว
“แค่นี้นะขอบใจน้องดิว..เดิมทีพี่คิดว่าเจอหน้าขอเตะหรือแจกหมัดฟรีสักหมัดตอนนี้พี่เปลี่ยนเป็นหอมแก้มแทนแล้วกันเจอเมื่อไหร่พี่จัดให้น้องดิวของพี่”ผมพูดและกดวางสายไปทันที ต้องรีบเดินกลับห้อง ผมเดินมาถึงเจ้าของรีสอร์ทเอาที่นอนเสริมมาให้พอดีเลยเวรเลยถ้ามีที่นอนเสิรมก็หาเรื่องนอนกอดกันไม่ได้นะซิ
“เดี๋ยวครับเดี๋ยวครับ..ผมยกเลิกไม่เอาแล้วครับที่นอนเสริมนะครับ..ผมสองคนนอนเตียงเดียวกันได้ครับ” ผมตะโกนบอกและรีบเข้าไปกันไม่ให้เข้าประตู
“อากาศมันเย็นลงแล้วนะครับ ถ้าแยกกันนอนเดี๋ยวจะหนาวกันไปใหญ่ นอนกอดกันอุ่นดี” ผมพูดแต่ละคนทำหน้า -_?
“ตกลงไม่เอาแน่เหรอค่ะ”
“ไม่เอาครับ...ไม่เอาจริงๆ ครับ ขอบคุณนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเอากลับซิ...สงสัยจะดีกับแฟนแล้วเนอะ...กู้ดไนท์นะค่ะ” ผมพยักหน้าและรีบเข้าห้องจะต้องเข้าไปทำโทษคนตัวเล็กใจร้ายไม่ยอมบอกหมอโดมเลยนะว่า โสดมาตั้งนานแล้ว ผมเปิดประตูเข้ามาผมวางกระเป๋าลง ผมว่าปูอยู่ในห้องน้ำแน่ๆเลย กำลังอาบน้ำอยู่ ผมขยับลูกบิดปูล๊อกประตูห้องน้ำ
“ปู..” ผมตะโกนเรียกผม
“ปูครับ” ผมเรียกอีกดังขึ้น
“มีอะไรเหรอครับพี่โดมปูอาบน้ำอยู่นะครับ”
“พี่มีเรื่องอยากให้ปูช่วย” ผมแกล้งตะโกนบอกไปและเสียงด้านในก็เงียบแล้วด้วยพร้อมกับ “กึก” เสียงปลดล๊อกประตูปูพันกายออกมาด้วยผ้าขนหนู ด้วยหน้าตาตื่นตกใจ ผมยืนมองปู
“เป็นอะไรไปเหรอครับพี่โดม...” ปูถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตกใจมิใช่หน่อย
“ฑี่อยากอยากอาบน้ำด้วย” ผมพูดและถอดเสื้อยืดพอดีตัวของผมทันทีและเหวียงออก ปูยืนมองผมด้วยอาการตกใจ จะตกใจทำไม
“เดี๋ยวพี่โดมจะทำอะไรนะครับ”
“อาบน้ำด้วยไงเนี๊ยะพี่เหนียวตัวมาก”
“แต่พี่ควรจะรอให้ผมอาบก่อนซิครับ”
“อาบด้วยกันเลยประหยัดค่าน้ำถึงไม่ใช่บ้านเราก็ต้องช่วยกันเพื่อลดภาวะโลกร้อน” ผมพูด
“ใช่เหรอ” น้องปู
“ปู..พี่รู้เรื่องเดี่ยวกับปูแล้วนะ ดิวบอกพี่แล้วทำไมปูใจร้ายจังเลยไม่บอกพี่” ผมพูด ปูยืนนิ่งพร้อมก้มหน้าลง ผมเดินเข้าไปหาปู ผมดึงปูเข้ามากอด
“ต่อไปนี่พี่ดูแลปูได้เต็มตัวแล้วใชไหมครับ...และที่ปูมาหาพี่เพราะปูก็ทนหัวใจตัวเองไม่ได้ถูกต้องไหมครับ ..พี่ทรมารมากเลยนะปู...พี่คิดถึงปู...พี่ไม่รู้ว่าทำไมพี่รักปูได้มากขนาดนี้” ผมพูด ปูเงยหน้ามองผม ปูโผ่เข้ากอดผม
“ปูขอโทษ..ปูพยายามแล้ว ..ที่จริงปูอยากจะรอให้พี่โดมเรียนจบและกลับมาก่อนค่อยบอก” ปูพูดไปร้องไห้ไป
“ปู..เป็นแฟนพี่นะครับ..พี่คิดไว้หลายต่อหลายแต่..มันติดแค่ว่าพี่รักปูไม่ได้ถ้าพี่รักได้พี่จะเอาปูไปเรียนที่เมืองนอกพี่จะต่อสัญญาเป็นแพทย์ที่นั้นต่อและให้ปูได้เรียนจนจบพี่จะส่งเสียปูเอง” ผมพูดกับปูพร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่โป้งปาดน้ำตาปริมๆ ตรงขอบตาของปู ปูพยักหน้า
“อาบน้ำด้วยกันนะ...อยากให้ปูถูหลังให้พี่อีก” ผมพูดปูเงยหน้าขึ้นมองแอบค้อนแต่ผมว่าปูเขินมากกว่า ผมเข้าห้องน้ำอาบน้ำกันคงไม่ต้องบอกว่าอาบน้ำแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำมันคือกิจกรรมคู่กัน ผมสองคนใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบหนึ่งชั่วโมง
“ปู..ตอนนี้พี่ก็กล้าที่บอกใครต่อใครได้แล้วซิว่าปูนะแฟนพี่” ผมพูดกับร่างเล็กที่นอนหนุนอกแน่นๆของผมอยู่ ผมสวมเสื้อกล้ามนอน เมืองไทยมันร้อนมาก
“แล้วแต่พี่ซิ “ ปูพูดทำปากยู้ใส่ผม
“ปู..ไปอยู่กับพี่นะ...พี่จะรักและดูแลปู ...ที่จริงพี่สัญญากับแม่ของปูไว้นะตอนที่แม่ของปูถามพี่ว่าเขามีเวลาเหลือแค่ไหนพี่ตอบไม่ได้แต่พี่ก็รู้ว่าไม่นาน “ ผมพูด ปูเงยขึ้มองหน้าผมทำตาปริบๆ
“พี่เลยสัญญาว่าพี่จะดูแลปูเองไม่ว่าในฐานะใดก็ตามพี่ก็จะทำ” ผมพูด
“ผมขอโทษนะพี่โดม...พี่โดมนะดีมาก ..มากที่สุด...ปูไม่รู้ว่าจะตอบแทนพี่ยังไง” ปูพลิกมาพูดกับผม ผมก็ก้มลงหอมที่หน้าผากของปูเบาๆ
“แค่รักพี่ก็พอแค่นั้น ...พรุ่งนี้พี่พาไปบ้านนะเรื่องนี้พ่อพี่ควรจะรู้เรื่องนี้และพี่เชื่อว่าพ่อพี่จะดีที่ปูจะมีพี่ดูแล พ่อพี่เขาเป็นหวงเรานะปูเพราะว่าเมื่อก่อนคุณน้าเทียมใจนะเขาช่วยพ่อดูแลพวกพี่ไม่งั้นพ่อพี่เหนื่อยแย่เลย ” ผมบอกกับปู ปูเงยหน้าขึ้นมองและพยักหน้า
“อยู่กับพี่อย่าหนีพี่ไปไหนละ ..รอพี่กลับมา....พี่ยังไม่ได้เรียนหรอกครับพ่อพี่ให้ไปเรียนรู้การเป็นแพทย์ที่ต่างประเทศ..และนี้พี่ก็มีเครสที่ต้องเข้ากับอาจารย์สำคัญด้วยพี่เลยต้องกลับไปอีก ...ไม่อย่างนั้นพี่คงจะ” ผมพูดแต่ปูปิดปากผมไว้ด้วยนิ้วชี้
“นีแหละที่ปูกลัว...ปูเรียนให้จบม.ปลายแล้วปูไปอยู่กับพี่” ปูพูด
“พี่อยากให้ไปเร็วกว่านั้นได้ไหมปู ..ไปเรียนภาษาก่อนหรือไม่หาโรงเรียนมัธยมเรียนที่นั้นกับพี่ก่อนพี่อยากให้ปูไปอยู่กับพี่..พี่ไม่อยากให้เราห่างกัน..นะปู “ ผมบอกปู ปูพยักหน้า
“จ๊วบ”
“นอนได้แล้วมั้งพี่โดมดึกแล้วอะพรุ่งนี้พี่ก็ต้องขับรถ..ไปหาพ่อแล้วพี่พาผมแวะไปหาวินหน่อยได้ไหมครับสบายดีใช่ไหมครับ” ปูถามผม ผมพยักหน้าว่าได้ไม่ได้เจอเขานานแล้วเหมือนกัน
“
https://www.youtube.com/v/r7Yl3AxoEYk ฉันดีใจที่มีเธอ ผมกอดร่างเล็กในอ้อมแขนที่แข็งแรงของผม แขนทีมีแต่กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ผมจะปกป้องคนร่างเล็กๆคนนี้ ไม่ให้เขาต้องพบเจอสิ่งที่เลวร้ายอีก ผมจะดูแลเขา ผมจะทดแทนสิ่งที่เขาได้ขาดไป ผมจะเติมเต็มสิ่งนั้นเอง
หัวข้อ: เรื่องรักวุ่นวายฯพี่เขารักกันพี่แอร์VSพี่ดิ๊บ ผมหวังว่าวันที่แอร์กลับมันจะดีขึ้น (อ่าน 79460 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก