ครูเขมชาติ
ตอนนี้การสอบGEDของคริสโตเฟอร์ก็ผ่านไปได้ด้วยดีเหลือแต่รอลุ้นคะแนนสอบ ผมพาคริสโตเฟอร์ไปสอบทำใบขับขี่มาเรียบร้อยแล้วผมจึงมีคนช่วยขับรถตอนกลับเดินทางกลับ ผมยังไม่ได้บอกเรื่องทีพ่อของเขาเจะมาหาเขาในวันที่เขาแข่งขันเก็บไว้เซอไพรส์และอีกอย่างดูเขาจะกังวลเรื่องพ่ออยู่หลายเรื่องเหมือนกันผมอยากให้เขาพิสูจน์ตัวเองในวันแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษด้วยให้ทุกคนยอมรับตัวเขาเพราะแต่ตอนก่อนเขาค่อนข้างที่จะเกเรแต่วันนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว
วันนี้ผมกลับมาสอนหนังสือปกติจากที่หายไปสองวันพานายคริสไปสอบผมฝากครูสมชายดูให้ ครูสมชายก็ยินดีเพราะผมก็เคยเข้าสอนแทนตอนที่แม่ของครูสมชายไม่สบาย
“คะแนนสอบออกเมื่อไหร่เหรอคะครูเขม” ครูถาวรถามผม
“คงสักพักนะครับแต่ถ้าออกแล้วเขาจะส่งอิเมลมาแจ้งนะครับว่าผ่านไหมและใบจะตามมาอีกอีกทีนะครับทางอิเมล”ผมหันไปบอกครูถาวร
“ครูเขมค่ะ” เสียงครูลินดาเรียกชื่อผม ผมหันไปมองเธอวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผม เหมือนมีเรื่องด่วน
“เป็นอะไรไปลินดาดูวิ่งเข้าซิ “ ครูถาวรหันไปถามครูลินดา
“ครูเขมต้องไปดูค่ะ ...นักเรียนเราออกทีวีด้วยน่ะค่ะ” ครูลินดาพูด
“ใครเหรอครับ” ผมถามครูลินดา
“ลูกศิษย์ครูค่ะ ...นายอนุชิต ...ไปเร็วๆค่ะ” ครูลินดาพูดผมก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาอนุชิต ผมก็หันไปมองครูถาวรเธอพยักหน้าว่าเธอยืนคนเดียวได้ ผมก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องพักครูทันทีที่ผมขึ้นไปถึง ผมเห็นบรรดาครูยืนดูทีวีกันอยู่
“ครูเขมมาแล้วครับหลีกทางให้ครูในฝันของนักเรีนยหน่อยครับ” ครูโจ้พูดซะทำให้ครูที่ยืนอยู่ต้องกันมามองผมกันหมดพร้อมกันรีบแหวกทางให้ผมทันที
ผมเดินแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางผมเห็นข่าวพาดหัวเรื่องว่าเด็กเดินช่วยยายขายขนมหวานเจอกระเป๋าตกอยู่ด้านในมีพาสสปอร์ตและเงินสดรวมทั้งของมีค่าราคาเกือบ สองล้านบาทและได้ตามนำส่งคืนให้เจ้าของที่เป็นชาวต่างชาติและมีการสำภาษญ์ชาวต่างชาติคู่นั้นเขาเข้าจะไปทำธุระที่จังหวัดหนึ่งโดนเขาได้เดินทางจากเขาใหญ่ระหว่างเดินทางเขาประตูปิดรถปิดไม่สนิท เขาจึงเปิดและปิดใหม่อีกครั้งจังหวะนั้นกระเป๋าของมีค่าที่วางอยู่ที่วางเท้าได้หล่นลงไปโดยที่เจ้าของไม่ทราบต่อมานายอนุชิตเป็นผู้เก็บได้และได้นำส่งคืนให้กับเจ้าของ ทรัพย์สินของมีค่าอยู่ครบถ้วนชาวต่างชาติต้องการมอบเงินหนึ่งหมื่นบาทให้นายอนุชิตแต่นายอนุชิตปฏิเสธเขาให้เหตุผลว่าเขาทำดีไมได้หวังสิ่งตอบแทบและภาพก็ตัดมาที่นายอนุชิตตอนกำลังให้สำภาษณ์
“ที่จริงน้องจะนำเงินนั้นไปก็ได้นะเพราะว่าเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตกหล่นทีไหน”
“ไม่ครับมันเป็นการไม่ซื่อสัตย์ครับ ถึงผมจะไม่มีเงินเยอะเหมือนคนอื่นเขา ถึงผมจะอยากได้เงินแต่ผมจะไม่เอาเงินของอื่นเด็ดขาดครับเพราะว่าเขาก็คงจำเป็นที่จะต้องใช้มันเหมือนกันครับ และครูเขมเคยสอนผมไว้ว่า ผมนะเลือกเกิดมามีพร้อมเหมือนคนอื่นไม่ได้แต่ผมเลือกจะเป็นคนดีได้ครับ “ นายอนุชิตให้สำภาษณ์ ครูทุกคนหันมามองที่ผมกันหมด
“ลูกศิษย์ครูเขม...สงสัยว่าโรงเรียนนี้ต้องการครูเขมแล้วแหละค่ะ ..อย่าทิ้งพวกเราไปนะคะ” ครูนิดพูด ผมยิ้มให้
“ครูเขมคะ...โทรศัพท์จากศาลากลางค่ะ...ต้องการพูดสายกับครูเขม ครูที่รับผิดชอบเรื่องการขอทุนการศึกษาน่ะค่ะ” ครูสมพิศเดินไวมาหาผม ผมก็รีบเดินออกเพื่อไปที่ห้องถัดไป ผมยกสายขึ้นแนบหูขอให้เป็นเรื่องทุนนายอนุชิตเถอะ
“สวัสดีครับ ผมครูเขมชาติพูดสายครับ”
“สวัสดีค่ะดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่กระทรวงการศึกษาจังหวัดค่ะ ....จะโทรมาแจ้งครูเขมชาติเรื่องทุนของเด็กชายอนุชิตนะคะ จากที่คณะกรรมได้อนุมัติว่าไม่เห็นสมควรให้นายอนุชิตวันก่อน” ผมก็ยืนตั้งใจฟัง
“ตอนนี้คณะกรรมการประชุมกันใหม่เมื่อเช้านี้ เด็กชายอนุชิตได้ทำชื่อเสี่ยงให้แก่จังหวัด นายอนุชิตเป็นคนซื่อสัตย์อย่างที่ครูได้รายงานมาจิรง ทางเราจึงอนุมัติให้ทุนนายอนุชิตค่ะ” ผมได้ฟังถึงกับอึ่งพูดอะไรไม่ออกเขาต้องดีใจแน่ๆ
“อะไรนะครับขอใหม่อีกครั้งได้ไหมครับ” ผมกลับถามเจ้าหน้าที่กลับ
“พรุ่งนี้พาเด็กมารับทุนค่ะคุณครู” เจ้าหน้าที่พูดปนหัวเราะ
“ครับได้ครับ ขอบคุณนะครับ” ผมพูดและสายก็ถูกตัดไป ผมนี้ดีใจแทนอนุชิตมากไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะดีใจแค่ไหนที่เขาได้รับทุนผมรีบออกจากห้องเพื่อลงไปตามหาอนุชิต เขาคงอยู่กับเพื่อน ผมเดินลงมาก็เห็นอนุชิตกำลังห้อมล้อมไปด้วยเพื่อนๆ คงเรื่องที่เขาออกทีวีแน่ๆ
“อนุชิต” ผมเรียกอนุชิตเขาก็วิ่งจากกลุ่มเพื่อนมาหาผม
“ครู”
“ครูเห็นเธอทางทีวีแล้วอนุชิต เธอทำดีมาก เธอทำถูกแล้วรู้ไหมความดีนะติดตัวเราไปได้นานแสนนานเลยทีเดียวรักษามันไว้ให้ดี” ผมพูด
“ครูมีเรื่องดีจะบอกเธอนะ...พรุ่งนี้แต่งตัวให้เรียบร้อย...เราจะไปรับทุนกัน” ผมพูดอนุชิตตาโต
“แต่ว่า...”
“เพราะเธอเป็นคนดี...เขาพิจารณาใหม่เธอได้ทุนพรุ่งนี้เราไปรับทุนกัน” ผมพูดย้ำอีกครั้งอนุชิตโผเข้ามากอดผมทันทีด้วยอาการดีใจ
“ผมได้ทุน...ขอบคุณนะครับครู...ผมรักครูครับ”
“รักครูก็ต้องเป็นคนดีและเป็นแบบนี้ตลอดไปต่อให้เราลำบากแต่ความดีจะช่วยให้เราดีขึ้นครูเชื่ออย่างนั้น ความดีจะช่วยให้เธอผ่านอุปสรรค์ต่างๆไปได้ เพราะว่าคนดีพระคุ้มครอง” ผมบอกอนุชิต
“ผมจะตั้งมั่นทำความดี ผมจะตั้งใจเรียน ผมจะดูแลย่าและผมจะกลับมาตอบแทนครู” อนุชิตพูด
“กลับไปหาเพื่อนเถอะ” ผมพูดเขาก็วิ่งกลับไปหาเพื่อนๆ
“ครูดีใจที่เธอไม่เคยย่อท้อกับชะตาชีวิต ครูเชื่อว่าคนอย่างเธอจะต้องได้ดี...อนุชิต” ผมพูดก่อนจะเดินหันหลังกลับเตรียมตัวเรื่องการสอนหลังจากเข้าแถว
ช่วงเข้าแถวตอนเช้าผู้อำนวยการมาทันเวลาพอดีท่านจึงขึ้นไปพูดเรื่องอนุชิตทำความดี และท่านยังพูดเรื่องที่นายกายและนายอั๋นประสบอุบัติเหตุ เนื่องจากแข่งรถท่านยังออกกฏเพิ่มหลังสองทุ่มห้ามนักเรียนออกนอกโรงเรียนยกเว้นกรณีที่จำเป็นให้แจ้งครูอยู่เวรหรือต้องมีผู้ปกครองมารับเท่านั้น กรณีที่จำเป็นครูเวรต้องรับทราบทุกครั้ง เดือนหน้าผมได้อยู่เวรดูแลเช่นกันจะมีห้องพักให้ครูพัก
ครูเขมครับ” ผู้อำนวยการเรียกผม
“ครับท่าน”
“รบกวนครูเขมขึ้นไปคุยกับผมหน่อยได้ไหมครับ เด็กๆด้วยนะครับ ปันปัน โป้งและนายคริส” ผู้อำนวยการบอกผม ผมพยักหน้าท่านก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องทำงานของท่านส่วนผมก็ยืนรอ โป้งและปันปัน เดินมาพอดีผมควักมือเรียกไว้และคริสโตเฟอร์ด้วยผมเรียกทั้งสามคนออกมาหาผม
“ผู้อำนวยการต้องการคุยกับเราสามคนและครูด้วยตอนนี้นะ” ผมบอกทั้งสามคนก็พยักหน้า ผมพาทั้งสามคนเดินขึ้นไปบนห้องทำงานผู้อำนวยการก่อนจะเปิดประตูเข้าไปผมก็เคาะประตูก่อน
“เชิญครับ” ผู้อำนวยการ ผมเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับทั้งสามคน ผู้อำยวยการผายมือให้ลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าท่าน ท่านมองหน้าทั้งสามคน
“ก่อนจะเอ่ยเรื่องอื่นผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับครูทำให้อนุชิตได้ทุน โรงเรียนนี้ขาดครูคงแย่ และนับว่าผมเลือกครูไม่ผิดจริงๆ “ ผู้อำนวยการพูด ผมน้อมรับคำชม
“เอาละ ไงเราสามคน ทำไมต้องเป็นสามคนอยู่เรื่อยเลยห่ะ” ผู้อำนวยการถามทั้งสามคน
“ผมก็เฝ้าถามตัวเองมาจะสองปีแล้วครับท่านผอ.” ปันปันตอบ
“ตกลงแล้วเป็นนายกายใช่ไหมครับครูที่อยู่เบื่องหลังคนที่ทำร้ายปันปัน “ ผู้อำนวยการถามผม ผมก็ส่งคลิปที่คริสโตเฟอร์ไปถ่ายมาได้ให้ผู้อำนวยการดู ท่านก็พยักหน้าเบาๆ
“แล้วเรื่องที่เราไปแข่งรถกับนายกายละคริส” ผู้อำนวยการถามนายคริสโตเฟอร์
“คือว่าไอ้พวกนั้นมันเอาเมโมรีที่ปันปันถ่ายรูปผมกับครูเขมไปและพี่กายก็เอาตรงนี้มาขู่จะรายงานไปทางคุรุสภาครับผมเลยต้อง...” คริสโตเฟอร์พูด ปันปันก็พยักหน้าเสริมอีกคน
“ครูหวังนี้จะเป็นเครสสุดท้ายนะ เรารู้ไหมว่านายกายเขาเป็นยังไงบ้างเขาได้รับการผ่าตัดเรื่องจากได้รับบาดเจ็บที่กระดูกสันหลัง ตอนนี้นายกายออกมาห้องผ่าตัดแต่ยังคงอยู่ห้องไอซียูและอีกสามสี่วันแหละถึงจะย้ายไปอยู่ห้องคนไข้พิเศษ” ผู้อำนวยการพูด นี้เขาเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอ
“แพทย์ที่ทำการผ่าตัดได้แจ้งว่ามันอยู่ในจุดที่สำคัญและนายกายก็จะหมดความรู้สึกไปครึ้งตัวตั้งแต่เอวลงไป” ผู้อำนวยการพูด
“เราสองคนโชคดีแค่ไหนและครูไม่อยากให้เราสองคนเป็นรายต่อไป โป้ง คริส” ผู้อำนวยการพูด
“ผมจะขายรถแล้วครับ” โป้งและคริสโตเฟอร์พูดออกมาพร้อมกัน
“ผมจะเลิกนิสัยเดิมๆแล้วครับ ผอ. “ โป้งพูด
“แล้วนายอั๋นละครับท่าน” ผมถามผู้อำนวยการ
“นายอั๋นนะปลอดภัยแล้วแต่ยังคงต้องอยู่ในโรงพยาบาลอีกอาทิตย์ เพราะว่าเขาจมน้ำทำให้น้ำเข้าไปในปอดจำนวนมากและเขาก็หยุดหายใจไปชั่วขณะแต่ยังนับว่าโชคดีที่ครูไปทัน ครูรู้วิธีช่วยเขา” ผู้อำนวยการพูด
“แต่...นายอั๋นไม่สามารถกลับมาต่อยมวยได้อีกอันนี้แพทย์สั่งทางพ่อแม่ของนายอั๋นและนายอั๋นก็สารภาพหมดแล้วว่าคนที่ทำร้ายปันปันนะเป็นคนที่นายกายจ้างมาเป็นคนนอก”ผู้อำนวยการพูด
“ครูเสียใจด้วยนะปันปันที่ต้องมาเจอเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้แต่ครูเชื่อว่าเธอจะได้เจอสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตตามมา” ผู้อำนวยการพูด
“ผมเจอแล้วครับ ..ผอ.” ปันปันพูดพร้อมกับกุมมือโป้ง
“รักวัยรุ่น...ดูแลกันดีดีละ” ผู้อำนวยการพูด
“แล้วเราจะเอาเรื่องนายกายไหมพ่อเขาก็คงต้องยอมรับสภาพความผิดของลูกชายเขาละ” ผู้อำนวยการหันมาถามปันปัน
“ผมไม่เอาเรื่องเขาแล้วแหละครับ...เขาได้รับผลจากการกระทำของเขาแล้วครับ” ปันปันพูด
“ผมอยากให้ทุกอย่างมันจบผมไม่ติดใจอะไรกับมันแล้วมันไม่สำคัญไปกว่ามิตรภาพความเป็นเพื่อนที่ผมได้ตอนที่ผมแย่ที่สุด” ปันปันพูด โป้งก็โอบไหล่ปันปัน คริสโตเฟอร์เอื้อมมือไปแตะหัวปันปัน
“ครูไม่ได้เข้าข้างเพราะพ่อเขาเป็นตำรวจแต่ครูเห็นว่าเขาแย่แล้วอย่าไปซ้ำเขาเลยนะ...เราสามคนเข้าใจครูใช่ไหม” ผู้อำนวยการพูด ทั้งสามก็พยักหน้ารวมทั้งผมด้วยผมเห็นด้วยต่อให้ที่ผ่านมาเขาทำไม่ดีกับผมหรือทั้งสามคนยังไงก็ตาม ผมอยากให้เขาให้อภัย เพราะเท่าที่ฟังผู้อำนวยการพูดเป็นแบบนั้นจริงคงจะแย่ที่สุดอายุยังน้อยต้องมาเป็นแบบนี้อีก
“และนายคริสโตเฟอร์ เรื่องสอบเราเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“ครับท่าน” คริสโตเฟอร์ตอบ
“ต่อไปทำตัวดีดีนะ ครูเขมนะเขารับหน้าเรื่องเรามาเยอะแล้ว ต่อไปนี้ตั้งใจเรียนจะได้จบมาดูแลครูเขมเขา” ผู้อำนวยการพูด ผมหันไปมองพ่อตัวดีของผม
“โป้งก็ด้วยเหมือนกันลดลงหน่อยหรือเลิกได้ยิ่งดีพ่อแม่เราก็เป็นหวงเรานั้พ่อดีขึ้นหรือยัง” ผู้อำนวยการถามโป้ง
“ดีขึ้นแล้วครับท่านแต่ยังกลับไปทำงานไม่ได้ครับ ผมจึงต้องกลับไปช่วยแม่ทุกเสาร์อาทิตย์ครับและโชคดีทีอาผมน้องชายของพ่อมาดูแลให้แทนไปก่อนนะครับ” โป้งพูด
“ต่อไปคงหมดแล้วซินะครับครูเขม” ผู้อำนวยการพูด
“ครับผมหวังอย่างนั้นครับท่าน...และผมเองไม่ได้อยากให้มันจบลงแบบนี้ แบบนี้มีนักเรียนของเราได้รับบาดเจ็บแบบนี้...” ผมพูดผมรู้สึกผิดที่ผมไปถึงช้าเกินไป ไปห้ามเขาช้าไป
“ไม่ใช่ความผิดของครูหรอกครับ ครูนะทำดีที่สุดแล้ว “ ผู้อำนวยการพูด
“เอาละไปเรียนกันได้แล้ว...” ผู้อำนวยการพูด
“ครูเขมครับครูนิดแจ้งครูเขมแล้วใช่ไหมครับว่าครูต้องอยู่เวรหอพักนักเรียนเดือนหน้าแล้วนะครับ “
“ครับท่าน”
“ยังไงผมคงต้องนัดประชุมกันเรื่องกฏอนุญาตินักเรียนในยามวิกาล” ผู้อำนวยการพูด ผมพยักหน้าก่อนจะหันหลังเดินออกเช่นกันผมต้องไปสอนหนังสือต่อเช่นกัน ผมเห็นสามหนุ่มเขาเดินหยอกเล่นกันแบบนี้แล้วก็อดคิดแทนคริสโตเฟอร์ไม่ได้ถ้าเขาสอบได้และเขาต้องทิ้งเพื่อนไปนั้นหมายถึงชีวิตม.ปลายจะหายไปจากชีวิตเขามันจะเร็วไปหรือเปล่า
ผมกลับขึ้นห้องเรียนเพื่อทำการสอนตามปกติตอนเที่ยงก็ไปทานข้าวกับคริสโตเฟอร์แต่คงไม่ต้องติวแล้วพักให้เขาได้ผ่อนคลายบ้างเอาไว้ติวอีกทีหลังจากผลสอบออกมาแล้วเพราะว่าคริสโตเฟอร์ต้องไปสอบ ก็จะมี TOEFL , IELTS และ SAT หลังจากหมดคาบสอนผมก็เตรียมตัวกลับบ้านพักทำอาการเย็นรอเหมือนเป็นแม่บ้านเลยนะ ระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่านทางไปสนามบาส ตอนนี้โรงยิมบาสกำลังจะเสร็จทันแข่งขันระดับโรงเรียนพอดี โรงยิมที่ได้มาตราฐานไม่ต้องเล่นกลางแดดจ้าตลอด ผมเปลี่ยนใจเดินไปดูเขาซ้อมกันหน่อย วันนี้มีสอนดรัมเมเยอร์คนใหม่โดยครูถาวรเธอเป็นดรัมเมเยอร์มหาวิทยาลัยมาก่อนกำลังสอนให้แก้ม ผมดีใจที่แก้มกลายเป็นเด็กที่น่ารักจากที่เคยเป็นเด็กแก่นแก้ว ผมยิ้มให้แก้มและครูถาวร ผมเดินไปหยุดที่ตรงขอบสนามบาสเกตบอล ช่วงนี้คริสโตเฟอร์คงซ้อมหนักขึ้นเพราะหายไปหลายวัน
“สวีสดีครับคุณครูเขม” ผมหันมามองโค้ชของพวกเด็กๆนี้เอง
“สวัสดีครับคุณอลัน.....เรียกผมครูเขมเฉยๆก็ได้ครับ” ผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้
“นึกว่าให้เรียก...” ผมถึงกับสะบัดหน้ามามองว่าเรียกอะไรเหรอ
“ล้อเล่นนะครับ” เขาก็เปลี่ยนทันที
“เรียกผมโด้ก็ได้ครับครูเขม” โค้ชพวกเด็กหันมาบอกผม
“ผมได้ยินมาว่าครูเป็นฮีโร่ของโรงเรียนนี้ไม่น่าเชื่อนะครับดูหุ่นบอบบางแบบนี้ ปกป้องได้ด้วยแม้อยากให้มาปกป้องผมจัง” ผมหันไปมองหุ่นล่ำกว่าผมเยอะปกป้องตัวเองดีกว่าไหม
“ผมก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกครับช่วยได้เท่าที่ช่วยไม่ใช่พวกซุปเปอร์แมนอะไรแบบนั้นหรอกครับและทุกครั้งโชคช่วยมากกว่านะครับ” ผมพูดคนทียืนเอามือล่วงกระเป๋าเหล่มามองผม สายตานี้วิ้งๆ มาก ผมนี้คิดผิดไหมนะรู้อย่างนี้เดินตรงไปบ้านพักดีกว่ามายืนให้ตานี้จีบซะอย่างนั้นนะ จังหวะที่คริสโตเฟอร์หันมามองผมพอดีเลย ผมโบกไม้โบกมือให้ และลูกบาสเก็ตบอลกำลังตรงมาหาผมพอดีเลย
“ปั๊ก”ผมรีบยืนตัวลีบหลับตาปรี่ยกแขนขึ้นมาปกป้องตัวเองแต่ทว่ามีคนมารับไว้ คุณโค้ชนี้เอง
“ไม่ต้องห่วงครับผมเอาอยู่...” คุณโค้ชพูดพร้อมสายตามาทางผม ผมก็พยักหน้าคนที่ยืนมองผมทำหน้าบึ่งแล้วซิ
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับพอดีต้องเตรียมตัวสอนพิเศษเด็ก...ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับแต่ถ้าจะให้ดีเปลี่ยนเป็นไปทานข้าว ดูหนังกับผมจะดีมากเลยครับครู อยากดูแลครู”
“ผมยุ่งนะครับช่วงนี้ต้องเตรียมออกข้อสอบแล้วไว้ว่างๆก่อนแล้วกันนะครับ” ผมรีบเดินกลับบ้านพักพอดีระหว่างที่เดินกำลังจะถึงครึ้งทาง
“ปรี้นๆ” เสียงแตรรถ ผมหันไปก็เจอคริสโตเฟอร์ ขับรถคันใหม่ที่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดรถบิ๊กไบท์เขาขายไปแล้วผมหันไปมอง คนที่ขับมาจอดเทียบกับผมหน้าบอกบอกได้ว่ากำลังงอน
“เป็นอะไรเนี๊ยะ”
“ก็แฟนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้หนุ่มอื่นจะให้ผมยิ้มระรื่นเหรอครับ” นั้นไง
“พี่ไมได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แต่ยิ้มให้ตามมารยาทต่างหาก”
“ไม่ได้ห้ามโดยเฉพาะกับพี่”
“ทำไมละ”
“เขาถามไอ้โป้งว่าพี่มีแฟนหรือยังและเขาก็ได้ยินมาว่าพี่เป็น...เกย์ ...ไอ้พี่นี้มันชอบทั้งผู้หญิงและผู้ชายแต่มันค่อนข้างไปทางผู้ชายมากกว่า” คนทีพูดทำหน้าขมึงตึงขี้หึงเอาเรื่องเหมือนกันนะ
“แล้วไงถ้าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วเข้าจะเข้ามามีบทบาทกับพี่ได้ยังไง...คริส” ผมพูด
“ไม่รู้แหละหึง....ขึ้นซิครับที่รัก” ที่อย่างนี้มาทำเรียกที่รัก ผมก็ขึ้นไปนั่งค่อมซ้อนท้ายรถแล่นไปถึงบ้านพัก
“วันนี้ทำไมเลิกเร็วละ”
“วันนี้เหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้พี่เขมเลยขอเลิกก่อน” คริสโตเฟอร์พูด
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ไม่ติวนะ...ขึ้นไปอาบน้ำและนอนพักห้ามเล่นเกมส์ “ ผมพูดขณะที่ผมกำลังจัดหาของออกมาเพื่อทำอาหารเย็น
“หมับ” คริสโตเฟอร์กอดผมจากด้านหลัง
“ไหนบอกเหนื่อยไงละไปอาบน้ำซิจะได้สบายตัว”
“ขอยืนกอดที่รักแบบนี้สักพักได้ไหมอะ..กอดแล้วรู้สึกดีขึ้น” คนข้างหลังพูดมาแบบนี้ผมเลยต้องปล่อยให้เขากอดไปมือก็หันผัก หันหมู
“กอดพอแล้วไปอาบน้ำได้แล้วตัวเหนียวเนี๊ยะ....คริส” ผมบอกคริสโตเฟอร์
“ครับคุณพ่อ...ทูนหัว” คนที่กอดผมพูดผมหันไปหยิบแครอทปาตามหลังคนที่เดินผิวปากไป ผมก็ทำอาหารเย็นของโปรดคริสโตฟอร์ทั้งนั้น พอคริสโตเฟอร์อาบน้ำเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำต่อและออกมาทานข้าวยังพอมีเวลาเพราะว่าผมมีสอนพิเศษตอนทุ่มครึ้ง
“พี่เขมถ้าพ่อมาหาผมจริงและเขาชวนผมไปอยู่ด้วยละพี่เขม”
“ถ้าไปอยู่กับเขาแล้วเราได้เรียนที่ดีดีพี่สนับสนุนนะ”
“แต่ผมกลัวความห่างไกล”
“มันไม่ใช่ปัญหาถ้าใจเราเข็มแข็งพอพี่นะโตแล้วพี่ควบคุมมันได้”
“ผมแค่กลัวแต่ผมจะไม่ไปไหนอยากอยู่กับพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด
“ผมจะไม่ยอมไปอยู่กับพ่อเพราะเขาไม่ได้อยู่กับผมในเวลาที่ผมแย่เหมือนพี่นิ” ผมเริ่มรู้สึกหนักใจถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมนี้ก็เหมือนทำร้ายเขาไปในตัวและพ่อเขาก็คงเสียใจ ผมได้แต่นั่งทานอาหารเงียบๆ ผมอยากให้เขามีอนาคตที่ดีต่อให้รักเขามากแค่ไหนแต่ผมจะไม่ยอมรั้งเขาไว้ถามว่าอยากให้เขาไปอยู่ห่างๆผมไหม ในใจไม่อยากเลยจริงๆ
“พี่ไปสอนก่อนนะนอนพักห้ามเล่นเกมส์ดูเราเหนื่อยๆ” ผมพูดคริสโตเฟอร์กำลังถือภาชนะไปทำความสะอาด เขาเดินกลับมาหาผม โอบเอวผมริมฝีปากสีแดงเรือๆประกบจูบผมอย่างดูดดื่มเกือบนาทีได้ก่อนถอนมันออก
“นอนรอบนเตียงนะ แก้ผ้าด้วยรีบกลับนะ” สปอยด์ผม
“โอ้ยย” ร้องดังลั่นบ้านเลยผมหยิกเข้าที่พุงที่ไม่ค่อยมีรู้สึกว่ากล้ามเนื้อหน้าท้องเพิ่มมากขึ้นคงเพราะว่าเขาซิทอัพทุกวันและโปรตีนเวย์ที่ผมซื้อให้เขาทานเพื่อเพิ่มกล้ามเนื้ออีกผมเดินลงจากบ้านขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปทำหน้าที่สอนพิเศษตอนนี้นักเรียนคงนั่งรอในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว นักเรียนที่มาเรียนพิเศษกับผมเพิ่มมากขึ้นทุกวันจากเดิม 10 คน 12 คนตอนนี้เกือบจะ 20 คนในแต่ละห้องเพราะว่าปากต่อปากไปพูดกับต่อๆว่าผมสอนดีเหมือนได้เรียนติวเตอร์แพงๆ เนื่องจากผมเคยเป็นติวเตอร์มาก่อนผมจึงรู้ว่าผมควรจะเน้นเนื้อหาส่วนในที่สำคัญที่ใช้ได้ทั้งการนำไปสอบและชีวิตจริงนักเรียนเลยชอบมาเรียนกับผมบางคนบอกพ่อแม่เลิกไปหาติวเตอร์ที่แพงกว่าที่โรงเรียนจัดหาไว้ให้ก็มี ผมนี้ดีใจที่ผมได้ทำหน้าที่ครูได้เต็มที่ เพราะครูนะคือสิ่งสำคัญที่นำให้เด็กๆ มีอนาคตที่ดีต่อไปใน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาลงให้แล้วนะคงจะยาวนิดหน่อยหลังจากที่หายไปหลายวันอาทิตย์หนึ่งเลย ต่อไปจะไม่มีมาม่าแล้วของครูเขมXคริส ตอนหน้าคริสโตเฟอร์จะได้เจอพ่อแล้วนะ
ขอบคุณคะแนนเป็ดและกำลังใจจากคอมเม้นอย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ
ใกล้สงกานต์แล้วขอให้เพื่อนๆมีความสุขกับครอบครัวนะคะ(ปล.เล่นน้ำเพื่อด้วยนะเราไม่มีสงกานต์...T_T
รักคนอ่านจัง
หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18 (อ่าน 80536 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก