◣♥◥ อาณาเขตรักที่21►►วันรับปริญญา
เด็กหนุ่มนามปิณชาน์ไม่รู้ว่าวันเวลามันผ่านล่วงเลยมากี่วันแล้วตั้งแต่ที่คนรักไปต่างประเทศ...แม้ไปส่งผมยังไม่ได้ไปเลยพี่คุณบอกให้ผมรออยู่บ้านไม่ต้องไป...พี่คุณไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกแย่ขนาดไหนที่มองพี่คุณนั่งแท๊กซี่ออกไปแบบนั้น...แผ่นหลังของพี่คุณที่ออกห่างผมไปเรื่อยๆผมละอยากจะวิ่งตามแล้วคว้าตัวพี่เขามาไว้ในอ้อมกอดซะจริงๆ
การที่ไม่มีพี่คุณอยู่มันทำให้ผมรู้เลยว่าชีวิตมันขาดอะไรบางไป...
ไม่ได้เห็นใบหน้าบึ้งๆที่มักจะแดงขึ้นเสมอเวลาที่ผมหยอดคำหวาน
ไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขเวลาที่ผมทำของหวานมาให้
ไม่ได้ยินคำชมที่บอกว่าอาหารผมอร่อย
ไม่ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือที่มักจะลูบหัวหรือใบหน้าของผมเสมอ
ไม่ได้เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่แสดงออกมาแม้ว่าจะทำหน้าบึ้งก็ตาม
ไม่ได้กลิ่นหอมเวลาที่โอบกอดพี่เขาไว้ในอ้อมแขน
พอไม่มีพี่คุณผมเรียกได้ว่าไม่มีความสุขเลยก็ว่าได้...วันแต่ละวันผ่านไปอย่างเนิ่นนาน...ไปทำงานที่บริษัทก็จริงแต่ภายในห้องนั้นไม่มีพี่คุณนั่งอยู่เหมือนเคย...พอกลับบ้านมาก็มีเหล่าน้องๆที่ทำให้ผมมีความสุขขึ้นมาหน่อยแต่พอต้องขึ้นไปนอนผมกลับนอนไม่หลับจนต้องย้ายห้องไปนอนที่ห้องของพี่คุณ
กลิ่นของพี่คุณที่ติดอยู่ทำให้ผมนอนหลับลงแม้ว่าหัวใจผมมันบอกว่าแค่นี้ไม่เพียงพอก็ตาม...อยากจะกอดพี่คุณเอาไว้แน่นๆไม่ให้หนีผมไปไหนได้
อยากให้วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ความจริงมันช่างเดินอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน
“พี่คุณ...”ผมพึมพำชื่อของคนที่คิดถึงตลอดเวลาออกมาแล้วกอดผ้าห่มที่พี่คุณมักใช้ประจำไว้แล้วหลับไปในที่สุด
วันต่อมาเป็นวันที่เกรดผมออกแล้ว...คะแนนผมออกมาดีมากพอรวมกับเกรดเทมอที่แล้วก็อยู่ในเกณฑ์ดี3.65...ผมว่ามันเยอะมากเลยล่ะ
ผมมองใบเกรดในมือแล้วดูเกรดที่ได้จากการไปฝึกงานที่บริษัทด้วยความรู้สึกปลาบปลื้ม...เมื่อวันก่อนผมไปถามพี่เอ๋ว่าใครจะเป็นคนออกเกรดให้...คำตอบที่พี่เอ๋ให้ทำให้หัวใจผมมันพองโตขึ้นมาในรอบหลายวัน
‘อ๋อ...ถ้าเรื่องนั้นคุณวิทย์เป็นคนจัดการจ๊ะ...ไม่ใช่แค่ของน้องบัตหรอกนะแต่นักศึกษาฝึกงานทั้ง10คนคุณวิทย์ก็เป็นคนให้เกรดหมดแหละ...วันก่อนคุณวิทย์ให้พี่ไปถามข้อมูลของนักศึกษาคนอื่นว่าทำงานเป็นไงบ้าง...เห็นบอกว่าจะส่งเกรดไปทางมหาลัยให้เองน่ะจ้า...รอดูได้เลยหวังว่าจะออกมาดีนะ’
นั่นล่ะ...พี่คุณจัดการทุกอย่างไว้หมดแล้วก่อนไปแล้วผมก็รู้สึกภูมิใจในเกรดที่ตัวเองได้มาจริงๆ...ทั้งๆที่เป็นตัวอักษรเพียงตัวเดียวแต่ผมก็รู้สึกดีใจกับมันมาก
A
คืออักษรที่ผมได้มาจากพี่คุณ...มันหมายความว่าพี่คุณยอมรับในตัวผมแล้วใช่ไหม?
พี่คุณเคยบอกว่า...
‘การประจบไม่ทำให้คุณได้Aหรอกนะ’
แต่การที่ผมได้Aมาแบบนี้แปลว่าผมได้มันมาด้วยฝีมือผมเองใช่ไหม?
“ไอ้บัตเกรดแกได้เท่าไหร่ว่ะ?”เสียงของต้องดังขึ้นก่อนจะเห็นตัวซะอีก
“ไงมากันครบเลยยนะ”ผมหันไปมองก่อนจะทักทาย...ตอนนี้เพื่อนๆผมที่ไปฝึกงานที่บริษัท ธนาสิน ด้วยกันอยู่กันครบทุกคนเลย...ไม่อยู่ครบก็คงจะแปลกล่ะก็วันนี้ทางมหาลัยรัดนักศึกษาปี4มาหมดเลยนี่นา
“เออ...ไม่ได้เจอกันนานเลย”ไอ้เดย์ทักก่อนจะเดินเข้ามาแล้วกอดคอผมหลวมๆ
“ก็ไม่นานขนาดนั้นหรอก”ผมตอบกลับไป
พรึ่บ!
“เฮ้ย!...เอาคืนมานะไอ้ต้อง!”ผมพูดขึ้นทันทีที่ใบเกรดผมถูกเพื่อนสนิทดึงไปแล้วเอาไปดูโดยที่ไอ้เดย์ก็จับผมไว้...ว่าแล้วมันต้องมีอะไรแน่ๆก็ปกติไอ้เดย์เคยมากอดคอผมแบบนี้ที่ไหนเล่า
“โหย~...ไอ้บัตมันได้Aที่ไปฝึกด้วยว่ะ...ขี้โกงนี่หว่า”ไอ้ต้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
“หื้อ?...อ้าว...มึงไม่ได้Aเหรอ?”ผมถามกลับไปอย่างสงสัย
นึกว่าจะได้Aกันหมดซะอีก
“Aบ้าอะไรล่ะได้แค่Bเนี่ย...แมร่ง!...”ไอ้ต้องบ่นอย่างอารมณ์เสีย
“กูว่าแล้วเชียว...”ไอ้กายพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
“หมายความว่าไงไอ้กาย?”ไอ้ต้องรีบหันกลับไปถามคนที่ยืนข้างๆทันที
ต้องกับกายไปทำงานอยู่ฝ่ายเดียวกันน่ะ
“เหอะ!...ถ้ามึงได้Aซิกูว่าลงเกรดผิดแหงๆเล่นทำคอมพังไปตั้ง3เครื่องไม่โดนไล่ออกก็ดีเท่าไหร่แล้ว”ไอ้กายตอบกลับแล้วยักไล่เล็กน้อยด้วยท่าทางเอือมๆ
“ทำหยั่งกับมึงได้เยอะงั้นแหละ”ไอ้ต้องพูดเสียงดังแล้วชี้หน้าไอ้กาย
“ก็นะ...ได้เท่าไอ้บัตอ่ะ”ไอ้กายพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“เท่าไอ้บัต?...ไอ้เพื่อนทรยศ!!...ตายซะเถอะแก!!”หลังจากที่พูดจบไอ้ต้องก็วิ่งไล่แตะไอ้กายทันที
“พวกนี้แม่ง...ปัญญาอ่อนวะ”ไอ้เดย์บอกเบาๆพร้อมกับปล่อยคอที่ล๊อคผมไว้
“ฮะฮะ...ดีออกเฮฮาดี”ผมหัวเราะก่อนจะบอกออกไป
“แล้วมึงอ่ะ...ดูท่าไม่ค่อยดีนี่”ไอ้เดย์หันมาถาม
“ห๊ะ?...กูเนี่ยนะ?”ผมชี้มาที่ตัวเอง
“เออ...ไอ้ต้องมันบอกอยู่ว่ามึงซึมๆไปเหมือนตอนที่พ่อแม่มึงเสียเลย...มันเป็นห่วงมึงมากนะเว้ย...มีอะไรบอกได้นะกูก็เป็นเพื่อนมึงนะเว้ย”ไอ้เดย์บอกพร้อมรอยยิ้ม
“ขอบใจวะ...แค่แฟนไปต่างประเทศเท่านั้นเองไม่มีอะไรหรอก”ผมบอกออกไปตามตรง
นี่ผมทำให้เพื่อนเป็นห่วงไปด้วยเหรอเนี่ย
แย่จริงบัตเตอร์
“แฟน?...มึงมีแฟน?...เฮ้ยไอ้ต้องไอ้บัตมันมีแฟนแล้วโว้ยยยย!!!”ไอ้เดย์ทำหน้าตกใจก่อนจะตะโกนให้ไอ้ต้องที่วิ่งไล่ไอ้กายอยู่
“ว้าว~....จริงเหรอ?...แฟนบัตเป็นยังไงเหรอ?...สวยไหม?”ฝ้ายเดินเข้ามาถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนใจ
“ก็...จะว่าสวยก็ไม่เชิงหรอก...แต่น่ารักมากๆเลยล่ะ”ผมตอบฝ้ายกลับไปด้วยรอยยิ้ม
พอนึกถึงพี่คุณทีไรผมมักจะยิ้มได้ทุกทีเลยสิ
“ปุ้ยอยากเจอบ้างจัง”ปุ้ยเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
หมับ!
“ไอ้บัตแกกล้ามีแฟนก่อนเพื่อนได้ไงวะ!”ไอ้ต้องกอดคอผมจากด้านหลังแน่นก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ฮะฮะฮะ...เรื่องแบบนี้ห้ามไม่ได้หรอกเว้ย”ผมบอกกลับไปพร้อมกับหัวเราะ
“ไอ้เพื่อนทรยศไหนบอกว่าไม่สนใจสาวที่ไหนไงวะ?”ไอ้ต้องถามขึ้นอีก
“ก็ไม่ใช่สาวนี่หว่า...”ผมบอกออกไปตามตรง
“....”ทั้งวงถึงกับเงียบกริบเลยครับ
“มะ...มึง...อย่าบอกนะว่า...”ไอ้ต้องถามด้วยน้ำเสียงติดขัดก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้หน้าผม
“แฟนก็เป็นผู้ชายวะ”ผมพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้มันไป
“เฮ้ย!!...”ไอ้ต้องถึงกับหน้าเหวอไปเลยครับพี่น้อง
“พูดจริง?”ไอ้กายถามผมอีกครั้ง
“เออ...คนที่พวกมึงรู้จักดีด้วย”ผมบอกต่ออีก...ผมไม่คิดว่าจะมีใครทายถูกหรอกนะ
“ห๊ะ?...พวกกูรู้จัก?...ใครวะ?...อ๊ะ...น้องบีมใช่ไหม?...เห็นอ่อยๆมึงอยู่นี่”ไอ้ต้องออกความเห็นทันที
“ไม่ใช่”ผมพูดขึ้นทันที
“กูว่าต้องน้องเลย์แน่ๆเลยเห็นมองมึงหลายครั้งแล้ว”ไอ้เดย์เสนอบ้าง
“ไม่ใช่น้อง...เขาอายุมากกว่ากู”ผมลองใบ้อีกสักหน่อย
“อายุมากกว่า?...แล้วพวกกูรู้จัก?...หรือว่าพี่เวย์”ไอ้ต้องพูดขึ้นอีกครั้
“ไอ้บ้านั่นพี่รหัสกูเว้ย!...เดี๋ยวปั๊ด!...”ผมพูดเสียงดังแล้วเตรียมง้างมือตั้งท่าจะชกไอ้ต้องทันที...เล่นถึงพี่รหัสกูเลยนะมึง
“อ้าว...ไม่ใช่เหรอวะ?...ไอ้กายมึงว่าใคร?”ไอ้ต้องหันไปถามไอ้กายที่ยืนอยู่ใกล้ๆแทน
“อืม...ไม่รู้ว่าพี่ฟูวป่ะ?”ไอ้กายลองพูดขึ้นบ้าง
“นั่นพี่รหัสมึงนี่...”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“ทายไม่ถูกเว้ย!...มึงก็เฉลยมาสักทีดิ”ไอ้ต้องเริ่มพาลแล้วครับ
“ก็ได้...แฟนกูนะ...”ผมพูดเว้นจังหวะไว้เพื่อความตื่นเต้น
“...”ทั้งวงถึงกลับเงียบหมดเลยครับ
“คุณปภิณวิทย์...หรือพี่วิทย์ไง”ผมบอกออกไปพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อนๆ
“เฮ้ยยยย!!!”ทั้งกลุ่มถึงกับหน้าเหวอขนาดผู้หญิงยังสถบคำหยาบออกมา
“พูดเป็นเล่นน่า...เอาชื่อพี่เขามาพูดแบบนี้เดี๋ยวก็โดนหรอก”ไอ้ต้องคนแรกเลยครับที่ไม่เชื่อแถมยังบ่นผมอีก
“ฮะฮะ...กูไม่ได้ล้อเล่น”ผมบอกย้ำไปอีกครั้งนึง
“บ้าไปแล้วเหรอไอ้บัต...คนระดับนั้นมึงไม่มีทาง...แถมยัง...”ตอนนี้ไอ้ต้องพูดไม่รู้เรื่องไปแล้วครับ...ตลกชะมัดเลย
“ไอ้บัต...เรื่องแบบนี้ล้อเล่นไม่ได้นะเว้ย”ไอ้เดย์บอกอีกคนนึง
“เออ..กูพูดจริง”ผมพูดย้ำอีกรอบ
“แปลว่าต้องมีหลักฐานอะไรสินะ?...อย่างรูปคู่?”ไอ้กายถามขึ้นอีกคน
“เฮ้ย!...นี่ไม่ได้จับคนร้ายนะเว้ยทำไมต้องมีหลักฐานด้วย?”ผมถามขึ้น...รู้สึกว่ามันชักจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วสิ
“ฝ้ายก็อยากเห็นนะ....มันไม่น่าเชื่อเลยคุณวิทย์เขาไม่น่าจะ...ชอบผู้ชายด้วยกันนี่”ฝ้ายพูดขึ้นบ้าง
“นั่นสิ...เอาหลักฐานมาให้ดูเลยนะบัต”ปุ้ยพูดขึ้นอีกคน
เอาแล้วไง....ถูกกดดันสุดไปเลย
ผมไม่มีหรอกนะรูปคู่กับพี่คุณน่ะ
“กูไม่มีรูปคู่กับพี่เขาหรอก”ผมบอกออกไปตามตรง...พี่คุณไม่ค่อยชอบถ่ายรูปสักเท่าไหร่พอผมจะถ่ายเมื่อไหร่ก็หนีตลอดเลย
“อ้าว...แบบนี้ก็ไม่มีอะไรมายืนยันว่าที่มึงพูดเป็นความจริงน่ะสิ?”ไอ้ต้องพูดขึ้นทันที
“มีแต่รูปที่ถ่ายพี่เขาได้ไหมล่ะ?”ผมพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา
พรึ่บ!
“เฮ้ย!...ไอ้ต้องเอาคืนมา”ผมตะโกนขึ้นทันทีที่ได้ต้องคว้าโทรศัพท์ผมไปอย่างรวดเร็ว
“อยู่เฉยๆเลยมึง...ใครจะรู้ละมึงอาจจะแอบเข้าเน็ตหารูปคุณวิทย์เขามาให้ดูก็ได้”ไอ้ต้องพูดขึ้นแล้วมองมาทางผมด้วยสายตาจับผิด
คิดได้เนอะเพื่อนผม
“เฮ่อ...ก็ได้...ดูตามใจเลยเพื่อน”ผมถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนที่เพื่อนทั้งกลุ่มจะย้ายไปหาไอ้ต้อง...ผมเองก็ยืนดูไอ้ต้องที่เปิดเข้าไปในแกลเลอรี่แล้วเลื่อนๆดู
“อยู่ไหนวะ...ไม่เห็นมีเลย...มึงหลอกพวกกูใช่ไหม?”ไอ้ต้องถามขึ้นอีกเมื่อเข้าไปดูรูปในอัลบั้มกล้องแล้วไม่เจอรูปพี่คุณ
“กูย้ายไปไว้ที่อัลบั้มชื่อพี่คุณ”ผมบอกไปอย่างปลงๆ...ให้ผมเปิดให้แต่แรกก็จบแล้ว
“พี่คุณ?...ใครวะ?”ไอ้เดย์ถามขึ้นบ้าง
“ก็ชื่อเล่นของพี่วิทย์ไง”ผมอธิบายไปตามตรง
“หา?...ไม่ได้ชื่อพี่วิทย์?”ไอ้ต้องถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“เออ...พี่เขาชื่อเล่นคือเจ้าคุณแต่พี่เขาไม่ชอบให้ใครเรียก...จบนะ...รีบๆดูแล้วก็ไปที่หอประชุมได้แล้ววันนี้มีซ้อมรับปริญญานะเว้ย”ผมพูดขึ้นเผื่อพวกเพื่อนๆผมมันจะลืมไปแล้วว่าวันนี้ทางมหาลัยเรียกมาทำไม
วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่อีก3วันผมก็จะรับปริญญาแล้ว...หวังว่าพี่คุณจะกลับมาหาผมทันนะ
“จริงด้วย...เร็วดิวะไอ้ต้อง”ไอ้เดย์รีบเร่งไอ้ต้องที่เลื่อนหาอัลบั้มอยู่ทันที
“เออๆ...เจอแล้ว...เฮ้ย!...482รูป!...มึงถ่ายเหี้ยอะไรนักวะ?!”ไอ้ต้องพูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นจำนวนรูปที่ผมถ่ายไว้
อยากบอกจังว่านั่นผมคัดแล้วนะ...ความจริงมีเยอะกว่านี้อีก
“เฮ้ย!...นี่มัน...รูปตอนคุณวิทย์นอน?...”ไอ้ต้องบอดเสียงดังด้วยความตกใจ
“เลื่อนต่อดิไอ้ต้อง...โว๊ะ!...นี้มันรูปที่คุณวิทย์เล่นกับหมาที่บ้านไอ้บัตนี่...กูจำหมามันได้”ไอ้เดย์พูดต่อทันที
“มีกระทั่งรูปตอนล้างจาน...มึงเป็นสโตกเกร์เหรอวะ?”ไอ้กายหันมาถามผมบ้างด้วยสายตาที่อยากรู้
“เปล่าเว้ย!...แค่มันน่าถ่าย”ผมตอบกลับไปตามตรง
“ว้าย!...รูปคุณวิทย์เหม่อมองท้องฟ้า...เท่จังเลย”ฝ้ายร้องขึ้นเบาๆแล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
“รูปนี้เท่กว่านะ...กำลังให้อาหารสุนัขด้วยหล่อจัง”ปุ้ยพูดต่อเมื่อมือของไอ้ต้องยังคงไล่รูปไปเรื่อยๆ
พรึ่บ!
“พอได้แล้ว...ได้เวลาแล้วนะเว้ย!”ผมชิงโทรศัพท์คืนมาทันที...บอกตามตรงตอนนี้แม้กระทั่งรูปของพี่คุณผมยังหวงเลยไม่อยากให้ใครมาชมพี่เขา
ผมชมได้คนเดียว
“โหย~...มีหวงด้วย...ก็ได้ๆ...ดูท่ามึงจะจริงจังนะ?”ไอ้ต้องถามขึ้นแล้วสบตาผมนิ่ง
“เออ...ที่สุดเลย”ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มก่อนที่พวกเราจะวิ่งไปที่ห้องประชุมขนาดใหญ่...พวกเราโดนบ่นก่อนจะเข้าไปข้างในด้วยอาจารย์บอกว่าถ้ามาสายอีกก็ไม่ให้รับแล้ว...พวกผมรีบขอโทษขอโพยกันใหญ่เลยเลย
วันซ้อมให้ครั้งสุดท้ายได้ผ่านไปอย่างเรียบร้อย...อีก3วันที่ผมจะรับปริญญา...
และอีก3วันเท่านั้นที่จะได้พบพี่คุณ
ตลอดเกือบ3อาทิตย์ผมก็โทรคุยกับพี่คุณตลอดเพียงแต่ว่าพี่คุณค่อยข้างยุ่งทำให้คุยกันแค่ไม่กี่ประโยคก็ต้องวางแล้ว
“อยากคุยกับพี่คุณจัง...”ผมพึมพำขณะที่นอนแผ่อยู่บนเตียงของพี่คุณ
ครื่ดดดด~ ครื่ดดดด~
“...??”ผมสัมผัสถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ผมลุกขึ้นนั่งแล้วมองหาต้นเสียง
ผมวางโทรศัพท์ไว้ไหนเนี่ย?
ครื่ดดด~ ครื่ดดดด~
“เจอล่ะ?...อ๊ะ!...เบอร์นี้มัน...”ผมพูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นเบอร์ที่ปรากฏขึ้นที่หน้าจอ...เบอร์ของคนที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
ปิ๊บ!
“พี่คุณ!!”ผมกดรับแล้วเรียกปลายสายด้วยความคิดถึงทันที
[ว่างคุยไหมบัตเตอร์?]
“ว่างครับ...ว่างแน่นอนเลย”ผมรีบตอบพี่คุณทันทีผมไม่ได้ยินเสียงพี่คุณมากี่วันแล้วนะ
[ไม่ต้องเสียงดังขนาดนั้นก็ได้...พี่จะโทรมาบอกว่าพี่อาจกลับช้าหน่อยน่ะ]
“ทำไมครับ?...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”ผมรีบถามพี่คุณทันที
[คนที่มาพูดอบรมน่ะสิดันติดธุระมาช้าทำให้การอบรมถูกเลื่อนน่ะ...พี่น่ะโมโหสุดๆเลยไปบ่นกับเจ้าหน้าที่จัดงานมายกนึง...ให้ตายสิพี่อยากกลับไปให้ทันวันรับปริญญาของบัตเตอร์แท้ๆ]
พี่คุณบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดแต่มันกลับทำให้หัวใจผมพองโตเพราะพี่คุณจำวันรับปริญญาผมได้แถมน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียดายนั่นทำให้ผมรู้ว่าพี่คุณคิดถึงผมมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไรครับพี่คุณ...แค่พี่รีบกลับมาให้เร็วที่สุดก็พอแล้ว”ผมพูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่ตื้นตัน...ชอบที่สุดเลยเวลาที่พี่คุณนึกถึงผมแบบนี้
[อืม..พี่จะกลับให้เร็วที่สุด...แต่หลังจากนี้พี่คงไม่มีเวลาโทรมาหาบัตเตอร์แล้ว...ขอโทษนะ]พี่คุณบอกผมเสียงอ่อย
“ครับ...ผมเข้าใจว่าพี่งานยุ่ง...จริงสิวันนี้ผมรู้เกรดแล้วนะ...ขอบคุณที่ให้Aผมนะครับ”ผมบอกพี่คุณออกไปตามตรง
[Aที่พี่ให้เพราะความสามารถของบัตเตอร์...พี่ภูมิใจมากนะ...แล้วก็...คิดถึงบัตเตอร์นะ...รักที่สุดเลย]
ปิ๊บ!
“...”ผมนั่งนิ่งมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปอย่างกะทันหัน
ประโยคสุดท้ายที่พี่คุณพูดรัวๆอย่างรวดเร็วแต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
‘คิดถึงบัตเตอร์นะ...รักที่สุดเลย’
“...ถ้าพี่อยู่ตรงนี้ผมจับพี่ปล้ำแน่ๆ”ผมพึมพำออกมาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
“คิดถึง...และรักที่สุดเหมือนกันครับ”ผมพึมพำแล้วหลับไปพร้อมกับประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินซ้ำไปซ้ำมาทั้งคืน
เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ในที่สุดวันนี้ก็เป็นวันที่ผมได้รับปริญาบัตร...พวกผมมากันตั้งแต่6โมงเช้ากว่าพิธีจะเริ่มก็ตั้ง9โมง...ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีแม้ว่าผมจะไม่ได้เห็นคนที่ผมอยากเจอที่สุดก็ตาม...
ทางมหาลัยและน้องๆในคณะจัดหลายอย่างเพื่อพวกผมที่กำลังจบทั้งซุ้มถ่ายรูปต่างๆมากมาย ทั้งคำอวยพรและการบูมที่รุ่นน้องทำให้อย่างสุดความสามาถทำให้พวกผมบางคนถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...ผมเองก็ซึมๆเหมือนกัน
ผู้ปกครองและญาติของเพื่อนๆผมต่างมาแสดงความยินดีและถ่ายรูปกันอย่างมีความสุข...แต่ผมหลังจากถ่ายรูปกับเพื่อนๆเสร็จแล้วก็ต้องมองไปรอบๆตามลำพังเพราะเพื่อนๆทุกคนถูกพ่อแม่ลากไปถ่ายรูปหมู่ด้วยกันหมดแต่ผมไม่มีพ่อแม่แล้ว...
คนเดียวที่ผมเหลืออยู่คือพี่คุณ
ผมเข้าใจว่าพี่คุณต้องทำงานถึงผมจะอยากเอาแต่ใจมากแค่ไหนแต่ผมก็ทำไม่ได้...ผมไม่อยากจะรบกวนพี่คุณมากไปกว่านี้แค่สิ่งที่ผมขอมันก็มากมายพอแล้ว
“พรุ่งนี้เหรอ?”ผมพึมพำเบาๆด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
กว่าจะได้เจอพี่คุณ...ตั้งพรุ่งนี้เลยเหรอ?
อยากเจอจัง
“พี่คุณ...พี่คุณ...”ผมพึมพำออกมาด้วยความคิดถึง...อยากเจอกพี่คุณมากจริงๆ
“บัตเตอร์!!!”
“...!!...”ผมหันไปมองตามเสียงเรียกทันที
ภาพตรงหน้าทำให้ผมเบิกตากว้าด้วยความตกใจปนดีใจ...พี่คุณที่อยู่ใส่ชุดสูทสีขาวกับเทคไทน์สีฟ้าอ่อนช่างดูดีมากเหลือเกิน...แต่ที่ผมตกใจกว่าก็คือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่พี่คุณถือมาด้วยต่างหากล่ะ...อยาบอกนะว่า...
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เล่า...พี่หาตั้งนานรู้ไหม?...มานี่สิบัตเตอร์”พี่คุณบ่นผมเล็กน้อยก่อนจะเรียกผมเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มที่ผมอยากเห็นมาตลอด3อาทิตย์...สองเท้าผมวิ่งเข้าไปหาพี่คุณอย่างรวดเร็ว
หมับ!
“พี่คุณ....พี่คุณ....พี่คุณ”ผมคว้าตัวพี่คุณมากอดไว้แน่นก่อนจะพึมพำชื่อพี่คุณออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลายปนกันไปหมด
ดีใจ
ตื้นตัน
ปลาบปลื้ม
มีความสุข
“เดี๋ยวก่อน!...ออกไปก่อนดอกไม้พี่จะแบนหมดแล้ว!”พี่คุณบอกสัยงดังก่อนจะผลักไหล่ผมให้ออกไปเบาๆ
“...”ผมยอมผละออกมาด้วยความเสียดายแล้วมองหน้าพี่คุณที่ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขิน...อยากจะฟัดแก้มแดงๆนั่นจัง...อยากจะจูบริมฝีปากสีชมพูที่เผยอเล็กน้อยนั่นจริงๆ
“บัตเตอร์...อ่อ...ยินดีด้วยที่จบการศึกษานะ...พี่ภูมิใจในตัวบัตเตอร์มาก...ขอโทษที่มาช้านะครับ”พี่คุณพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นช่อดอกกุหลาบขนาดใหญ่มาตรงหน้าผม
“...พี่คุณ”ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความตื้นตันก่อนจะรับช่อดอกกุหลาบมากอดไว้แน่น
“พี่กลับมาแล้ว...จะไม่ไปไหนแล้วเพราะงั้นอย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นอีกนะไม่งั้นพี่หนีไปแน่”พี่คุณพูดขึ้นแล้วลูบหัวผมเบาๆ
อุ่นจัง...นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นแบบนี้
“ครับ...ผมจะทำอาหารเลี้ยงต้อนรับนะครับ”ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เอา”พี่คุณพูดขึ้นทันทีก่อนจะส่ายหน้าเบา
“อ่อ...จะไปกินข้างนอกเหรอครับ?”ผมถามขึ้นอีกครั้งนึง...อุตส่าคิดไว้แล้วเชียวว่าจะทำอะไรให้พี่คุณบ้าง...ของก็ซื้อเตรียมไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน
อยากให้พี่คุณกินอาหารที่ผมทำแล้วชมว่าอร่อยแท้ๆแต่ถ้าพี่คุณอยากไปกินข้างนอกผมก็คงไม่ขัดอะไรพี่เขาหรอก...ถึงจะแอบเสียใจเล็กๆก็ตามที
“ไม่ไป”พี่คุณตอบทันทีอีกครั้ง
“...??”ผมมองพี่คุณอย่างงงๆ
ไม่กินที่บ้าน
ไม่กินข้างนอก
แล้วจะไปกินไหนละครับ?
หมับ!
“บัตเตอร์...”พี่คุณกอดคอผมหลวมๆ...พร้อมกับสายตาของพี่คุณประสานเข้ากับสายตาของผม...ความรู้สึกหลากหลายที่ถูกส่งมาทำให้ผมยิ้มออกมาบางๆ
“ครับ?”ผมขานตอบพี่คุณ
“ไม่ใช่งานเลี้ยงต้อนรับพี่อย่างเดียว...ต้องเป็นงานเลี้ยงต้อนรับกับฉลองที่เรียนจบสิ...จุ๊บ..”พี่คุณบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะจูบที่ปากผมเบาๆแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
“....”สัมผัสที่พี่คุณเป็นคนเริ่มทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย...ถ้ารู้ตัวเร็วกว่านี้จะคว้าตัวพี่เขามาจูบอย่างดูดดื่มเลย....เสียดายชะมัดเลย
“คิก...ทำหน้าตาตลกชะมัดเลย....กลับบ้านเราเถอะบัตเตอร์”พี่คุณขำเล็กน้อยก่อนจะเดินนำไปข้างหน้าแล้วหันกลับมาบอกผม
“ครับ”ผมยิ้มกว้างแล้ววิ่งตามพี่คุณไปติดๆเลย
คุณพ่อคุณแม่...ผมอยากบอกว่าตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว...ผมเจอคนที่ผมอยากจะอยู่ด้วยไปทั้งชีวิต...คนที่ผมรักมากที่สุดและเขาก็รักผมไม่ต่างกันเลย
เพราะงั้นคุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ
ปราบเท่าที่ผมยังมีพี่คุณอยู่ข้างๆ...
ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
“รักพี่คุณที่สุดเลย!!!”ผมตะโกนออกไปสุดเสียง
“อะ...ไอ้เด็กบ้ามาพูดอะไรในมหาลัยเล่า!!”พี่คุณบ่นผมทันดีด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างหน้าแกล้ง
“รักพี่คุณ!!...รักพี่คุณ!!...รักนายปภิณวิทย์ที่สุดเลย!!!”ผมตะโกนขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ไม่อายคนอื่นเขารึไง?”พี่คุณพูดเสียงดังแล้วพยายามใช้มือปิดปากผม
“ไม่อายครับ!...อยากบอกให้ทุกคนรู้เลยว่า...ผมรักพี่คุณที่สุดเลย!!!”ผมตะโกนออกไปอีกครั้งนึง
“อะ...จะทำอะไรก็ทำไปเลย...ฮึ้ย!!”พี่คุณตะโกนเสียงดังแล้ววิ่งหนีไปทันที
“ฮะฮะฮะ...รอผมด้วยครับพี่คุณ”
...............................................................................
สวัสดีคะ
ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว
จากกันยังไม่ถึงตอนก็เจอกันซะแล้ว555
อย่างที่บอกว่าไม่ค่อยชอบพวหฉากแยกจากหรือดราม่าสักเท่าไหร่
แต่งได้เท่านี้ก็สุดๆแล้วคะ
ตอนหน้า...
จะเป็นตอนจบแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจคะ
ไว้เจอกันในตอนหน้านะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
