มาต่อให้แร้วนะคับ ตอนนี้อยู่หาดใหญ่ ไม่รู้จะโดนระเบิดป่าว 555+
ไปอ่านกันเลยนะคับ.........
“ทำกันขนาดนี้เลยเหรอ ปล่อยเอาไว้ไม่ได้แล้วนะแบบนี้”แม่ของเตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาลทันที เมื่อได้ยินได้ฟังถึงสาเหตุที่คนเป็นลูกชายเดินนำอาจารย์สอนพิเศษกลับเข้าบ้าน นางบ่นเลยไปถึงเพื่อนตนที่เป็นผู้ปกครองของกฤตภาษว่าจะรู้ตัวกันบ้างมั๊ยว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีนิสัยเป็นเกย์อันธพาล
“ดูสิ ตฤณต้องมาวุ่นวายกับครอบครอบครัวน้าเลย”นางเอ่ยต่อไปเมื่อคิดว่าตัวเองก็เป็นต้นเหตุหนึ่งที่นำความวุ่นวายมาให้ตัวลูกชายจนเลยเถิดไปถึงคนนอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า”กันตินันท์เอ่ยกลับยิ้มๆ
“เอาไงดีแม่ ผมว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ ไอ้เอสนั่นมันไม่หยุดแน่ แม่ไปบอกที่บ้านมันเลยมั๊ย ถึงพฤติกรรมเบี่ยงเบนของมันน่ะ”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นบ้าง เมื่อคิดว่าอนาคตตัวเองคงจะโดนราวีอีกแน่ๆ ที่สำคัญ ไม่เพียงแต่ตนเท่านั้นที่ต้องโดน คนที่นั่งข้างๆตอนนี้ก็น่าห่วงอยู่น้อยซะเมื่อไหร่
“แล้วถ้าพวกเขาไม่เชื่อแม่ แล้วหาว่าแม่ไปใส่ร้ายลูกชายเขาล่ะ”คนเป็นแม่เอ่ยอย่างหนักใจ ด้วยพอจะรู้ว่าบ้านของเพื่อนเห่อกฤตภาษขนาดไหน
“อย่างนี้มันต้องมีหลักฐานใช่มั๊ยแม่”ลูกชายเอ่ยหาหนทางที่จะจัดการให้เพื่อนรุ่นพี่หยุดพฤติกรรมน่าชังซะ
“ถ้ามีมันก็ดี แต่เราจะไปหามาได้ยังไงล่ะ”แม่เอ่ยต่อ สองคนที่นั่งฟังอยู่หันมามองหน้ากัน
การสนทนาหารือผ่านไปซักพักแต่ก็ยังหาข้อสรุปว่าจะเอายังไงไม่ได้ คนเป็นแม่จึงขอตัวเข้านอนก่อน ปล่อยให้สองคนที่เพิ่งจะผ่านสถานการณ์พิสูจน์จิตใจกันและกันมาอยู่กันตามลำพัง
"ยังเจ็บแก้มอยู่มั๊ยพี่ตฤณ"เตชสิทธิ์เอ่ยถามก่อน เมื่อลับหลังแม่ไปแล้ว
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก"กัณตินันท์ตอบเลี่ยงอาการไป
“ขอบคุณในทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่ทำเพื่อผมนะพี่ตฤณ พี่เป็นคนดีมากเลยรู้มั๊ย”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอีกยิ้มๆ
“ถ้าครูไม่ทำเพื่อลูกศิษย์ จะให้ทำเพื่อใครล่ะ”อีกคนเอ่ยบ่ายเบี่ยง พลางหลบซ่อนสายตาที่สื่อออกไปอย่างไม่ตรงคำพูดนัก
“เวลาพูดน่ะ จ้องตาผมสิ”คนโดนหลบตาบอก
“พี่จะไปนอนแล้ว ง่วง”คนหลบตาบอกปัดไป พลางจะลุกหนี แต่ต้องหยุดเมื่อโดนฉุดเอาไว้
“นอนพร้อมกันสิ จะทิ้งผมให้อยู่คนเดียวหรือไง”คนฉุดเอ่ยว่า
“ไม่เห็นจะเกี่ยว นอนก็นอนคนละห้อง”คนจะลุกหนีเอ่ยสวน
“งั้น นอนห้องเดียวกันมั๊ย ห้องผม หรือห้องพี่ เลือกเอา”เจ้าของบ้านยื่นข้อเสนอ คราวนี้คนเป็นแขกถึงกับพูดไม่ออก เด็กบ้านี่ จะทำให้เขาหวั่นไหวไปถึงเมื่อไหร่นะ
“นอนคนละห้องแหละดีแล้ว พี่นอนดิ้น”ชายหนุ่มออกตัวอ้างพฤติกรรมตัวเองซะอย่างนั้น ก่อนจะไปไม่เป็นอีก เมื่อโดนหยอดเข้าให้อีก
“นอนกับผมรับรองพี่ไม่มีทางได้ดิ้นหรอก เพราะผมจะกอดพี่ให้แน่นเชียว”
“พูดอะไรระวังปากด้วยนะ นี่มันในบ้านนายนะ แม่นายอาจจะได้ยินแล้วก็ได้”คนไปไม่เป็นเอ่ยต่อว่าเมื่อตั้งสติได้
“โอ้ย รายนั้นน่ะหลงพี่มากกว่าผมอีกมั้ง จะไปกลัวอะไร”คนโดนว่าเอ่ยยิ้มๆอย่างไม่สะท้าน ก็มันจริงนี่ แม่ของเขาเอ่ยชื่นชมชื่นชอบอาจารย์สอนพิเศษคนนี้ซะยังกะเจ้าตัวเข้ามาเป็นสะใภ้ในบ้านแล้วก็ไม่ปาน
“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูด นายน่ะ มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป อย่ามาพูดจาแก่แดดแก่ลม”ฝ่ายถูกชื่นชมยังไม่ละความพยายามที่จะสั่งสอน
“โอเค ไม่พูดแล้วก็ได้ คนอะไรใจแข็งชะมัด มีของดีอยู่ในมือทำเป็นไม่สนใจ เดี๋ยวเถอะ หลุดไปเป็นของคนอื่น จะร้องให้เสียดายตาม…โอ้ย!!”คนถูกสั่งสอนก็ยังไม่วายที่จะพูดทีเล่นทีจริงด้วย จนสุดท้ายต้องร้องโอ้ยดังลั่น เมื่อถูกบิดเอวเข้าให้
“ขู่เหรอ นี่แนะ กลัวตายล่ะ ใครจะมาทนเด็กร้ายๆอย่างนายได้มากกว่าพี่”คนบิดคือกัณตินันท์นั่นเอง คนโดนบิดเบี่ยงตัวหลบ พลางไล่จี้เอวอีกฝ่ายกลับ จนเกิดการหยอกล้อกันขึ้น ก่อนจะลงเอยด้วยการลงไปนอนแผ่หราบนโซฟาทั้งสองฝ่ายด้วยความเหนื่อย
“กำลังจะทำให้พี่เสียภาพพจน์รู้ป่ะเนี่ย มาแกล้งเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้”กัณตินันท์เอ่ยก่อนเมื่อนอนพักไปได้ซักระยะ
“ภาพพจน์อะไร ภาพพจน์คุณครูผู้แสนดีน่ะเหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยล้อๆ
“ล้อพี่อีกแล้วนะ ไม่เห็นเหรอว่าพี่ร้ายก็เป็น”
“อ่ะครับ ร้ายมาก เห็นแล้วนึกว่านางฟ้าชาลี”หนุ่มน้อยเอ่ยอย่างขำๆ
“เออ ขำเข้าไปเถอะ ซักวันจะไม่อยู่ให้ขำ”
“พี่จะไปไหน”
“ไปตามทางของพี่สิ ถ้าสอนนายจบคอร์สนี้จะให้พี่อยู่ในชีวิตนายอีกไปเพื่ออะไร”
“ทำไมพี่พูดแบบนี้ ถึงขนาดนี้แล้ว ไม่รู้สึกผูกพันอะไรกับผมบ้างเลยหรือไง”
“รู้สึกอยากผูกคอตายมากกว่า เด็กอะไรกว่าจะกลับเนื้อกลับตัวได้เล่นเอาถอดใจซะหลายครั้ง”
“โห พูดแรงนะเนี่ย ผมไม่ยอมให้พี่ตายง่ายๆหรอกรู้ไว้ด้วย”
“พี่สำคัญขนาดนั้นเชียว”
“มากด้วย เพราะถ้าไม่มีพี่ ก็ไม่รู้ว่าชีวิตผมจะเดินพลาดไปทางไหนบ้าง”
“คนเราอยู่ด้วยกันได้ไม่นานนักหรอก หัดชี้นำชีวิตตัวเองเอาไว้บ้างก็ดีนะ”
“พี่พูดเป็นลางนะเนี่ยพี่ตฤณ ผมกลัวนะ พี่อย่าพูดแบบนี้สิ ยิ่งตอนนี้ศัตรูเรายิ่งมีรอบทิศทางอยู่ด้วย”
“พี่พูดเรื่องจริง นายควรจะโตคิดเอง ทำเองได้บ้างแล้ว เผื่อพี่ไม่อยู่จะได้ไม่เคว้ง”
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะพี่ตฤณ พี่ต้องอยู่กับผมสิ อยู่ดูอนาคตของผมที่พี่ช่วยสร้าง ถ้าพี่ไม่อยู่ดู ผมก็จะกลับไปเกเรอย่างเดิมจริงๆด้วย”
“เป็นงั้นไป ก็บอกแล้วไง ว่าคนเราอยู่ด้วยกันได้ไม่นานนักหรอก”
“ไม่รู้ล่ะ ใครจะอยู่ไม่นานไม่ยืด ผมไม่สนทั้งนั้นแหละ แต่พี่ต้องอยู่กับผมไปจนวันตาย จะว่าเห็นแก่ตัวก็ยอมล่ะ ให้ผมตายก่อนได้ยิ่งดี เพราะผมยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าชีวิตผมขาดพี่ตอนนี้แล้วผมจะอยู่ยังไง ผมมีแต่แม่ที่เข้าใจผมมากที่สุด รองลงมาก็คือพี่ พี่เข้าใจที่ผมพูดใช่มั๊ย”
“อืมๆ พี่เข้าใจ งั้นเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ เครียดกันเปล่าๆ ขึ้นนอนกันได้แล้วป่ะ พรุ่งนี้นายต้องไปโรงเรียนอีก”
“ตกลงว่าไงล่ะ จะนอนห้องใครดี ห้องพี่หรือห้องผม”
“ไอ้นี้นี่ วกกลับมาเรื่องเดิมอีกแล้ว นอนห้องใครห้องมันแหละดีแล้ว โตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยมาชวน”คนพูดลุกหนีเดินไปก่อน ปล่อยให้คนข้างหลังลุกขึ้นมองตามอย่างขำๆ
“เดินหนีกันไปซะงั้น เขินหรือจะที่รัก”เด็กหนุ่มตะโกนแซวออกไปตามหลัง ก่อนจะแกล้งทำท่าจุกเข้าที่หัวใจ เมื่อฝ่ายที่ตนเอ่ยแซวหันมาทำหน้าย่นใส่ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะรีบเดินหนีขึ้นข้างบนไป
.
.
.
.
.
.
ตอนเช้าที่โรงเรียน กัณตินันท์แยกตัวกลับบ้านตัวเองไปเมื่อส่งลูกศิษย์ผ่านเข้ารั้วโรงเรียนเจ้าตัวไปแล้ว
“เฮ้ย เมื่อกี้พี่คนที่มึงพาพวกกูรุมแกล้งมาส่งมึงเหรอไอ้ไต๋”กลุ่มเพื่อนนำทีมโดยหนุ่มและต้อมโดดเข้าขวางทางคนเพิ่งมาพร้อมตั้งคำถามที่
กำลังงงและสงสัยกันถ้วนหน้า
“เออ”คนโดนถามตอบสั้นๆ ก่อนจะเลี่ยงเดินนำหน้ากลุ่มไป
“เฮ้ย ไหนบอกว่าเกลียดพี่เขาไง แล้วยังไงเนี่ย มาด้วยกันเฉยเลย”กลุ่มเพื่อนยังเดินตามพร้อมตั้งคำถามอีก
“เมื่อก่อนเคยเกลียด แต่เดี๋ยวนี้ไม่เกลียดแล้ว มีอะไรมั๊ย”คนโดนถามตอบหน้าเฉย
“อ้าว ไหนมึงบอกพี่เขาเป็นเกย์โรคจิตไง”หนุ่มโพล่งออกมา
“เออ จริงด้วย หรือว่ามึง... เฮ้ย ไม่นะโว้ย”ไอ้ต้อมเอ่ยผสมโรง
“นี่มึงไม่ต้องมาเดาอะไรส่งเดชไอ้ต้อม และถึงแม้กูจะเป็นอย่างที่มึงคิด บอกสิว่าพวกมึงจะเลิกคบกู”คนถูกเดาตัวตนตั้งคำถามขึ้น ในนาทีนั้นเพื่อนทั้งกลุ่มยังไม่ทันตอบคำถามอะไรซักอย่าง ก็ได้มีเสียงใสเสียงหนึ่งดังขัดจังหวะขึ้นซะก่อน
“ไต๋ ที่ไต๋พูดเมื่อกี้ เรื่องจริงเหรอ”ณิชานั่นเองที่เป็นเจ้าของเสียงนั้น เด็กสาวอยู่ใกล้บริเวณนั้นพอดีจึงได้ยินเสียงพูดคุยของเพื่อนกลุ่มนี้ และประโยคเมื่อครู่ที่หลุดออกจากเพื่อนชายที่เคยสนิท ทำให้เธอต้องเดินเข้ามาผสมโรงด้วย เพื่อค้นหาความจริงที่หวาดกลัว
“ณิชา มาอยู่นี่ได้ไง”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจหน่อยๆเมื่อมองมาแล้วเห็นใบหน้าสวยใสของคุณหนูที่ตนเคยหลงใหลอยู่พักหนึ่ง
“ณิชาอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว ก่อนที่จะได้ยินคำพูดแปลกๆของไต๋ซะอีก”เด็กสาวเอ่ยตอบหน้าง้ำ ความรู้สึกต่อต้านเกิดขึ้นในใจอย่างรุนแรง เมื่อพอจะรู้ว่าบุคคลที่สามที่กลุ่มเพื่อนของอดีตคนเคยคบเอ่ยถึงน่าจะเป็นอาจารย์สอนพิเศษของฝ่ายนั้น
“ทุกอย่างมันมีที่มาณิชา ถ้าอยากจะฟังไต๋อธิบาย ไต๋ก็จะบอก”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้น เมื่อรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆอีกต่อไปแล้ว ถึงเวลาแล้วล่ะที่เขาจะยอมรับว่าตัวเขาเองมีความรู้สึกดีๆ จนแทบจะเรียกได้เลยว่านึกรักเข้าไปแล้วกับคนที่หลายคนมองว่าเป็นเพศที่สาม แต่ถ้าถามว่าเขาได้กลายเป็นคนประเภทนั้นไปด้วยมั๊ย เขาก็บอกได้เต็มปากเลยว่าไม่ใช่ ความรู้สึกนึกรัก นึกสนใจในความสวยงามของผู้หญิงเขาก็ยังมีอยู่เต็มหัวใจ เพียงแต่ตอนนี้มันถูกบดบังด้วยความดีและความนับถือจิตใจที่เขามีต่อกัณตินันท์เท่านั้นเอง ถ้าพูดกันตรงๆก็คือ คนที่เป็นเกย์ หรือเพศที่สาม ถ้านอกเหนือจากครูสอนพิเศษของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะเข้ามีอิทธิพลต่อหัวใจเขาได้อีกนั่นเอง
.
.
.
.
.
.
.
ปัญหาในการคบเพื่อนถูกแก้ไขลงไปได้อย่างไม่ต้องมีเรื่องให้ลำบากใจ คนเคยเป็นหัวโจกของเพื่อนอย่างเตชสิทธิ์ หลังจากที่เปิดใจอธิบายตัวตนของตัวเองเมื่อตอนเช้าแล้ว ถึงตอนนี้เมื่อได้เวลาเลิกเรียนเด็กหนุ่มก็ยังคงรั้งตำแหน่งนั้นไว้เช่นเดิม เพื่อนในกลุ่ม ไม่มีใครยกประเด็นนี้มาพูดคุยอีก บอกแต่เพียงความคิดใครความคิดมัน เรื่องแบบนี้ห้ามกันไม่ได้
แต่อีกคนที่ได้รับฟังคำอธิบายของเด็กหนุ่มพร้อมกลุ่มเพื่อนเจ้าตัวนี่สิ ทั้งช๊อค และต่อต้านอย่างรุนแรงอย่างคนรับสถานการณ์ไม่ได้ จนต้องมาดักรอคุยกับคนที่ทำให้ผิดหวังอีกซักรอบตอนก่อนจะกลับบ้าน
“ณิชาก็มีไอ้แซนด์ไงลืมแล้วเหรอ”คนโดนดักรอ เอ่ยเตือนสติคนที่ไม่ยอมรับสิ่งที่เขาอธิบายให้ฟังเมื่อตอนเช้า
“มันไม่เหมือนกันนะไต๋ ณิชาไม่เข้าใจ ไต๋บอกไต๋ไม่ได้เป็นเกย์ แต่ไต๋บอกว่ารู้สึกดีจนเรียกได้ว่ารักกับอาจารย์สอนพิเศษของไต่ที่เป็นเกย์อ่ะ ณิชารับไม่ได้หรอก ไต๋เคยเป็นแฟนณิชานะ ณิชาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าเพื่อนๆณิชารู้ว่าไต๋ทิ้งณิชาไปเพื่อคบกับเกย์อ่ะ”
“ทบทวนเรื่องใหม่นะณิชา ใครทิ้งใครก่อนลองนึกดีๆ”
“นี่ไต๋กำลังจะบอกณิชาใช่มั๊ย ว่าที่ไต๋กลายมาเป็นแบบนี้เพราะณิชาเป็นคนทำให้เป็น”
“ไปกันใหญ่แล้วณิชา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเองโดยที่ไต๋เองก็ยังงง ไต๋ว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะนะ แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง อย่างที่ณิชาเคยสอนไต๋เถอะ”
“นี่ไต๋กำลังไล่ณิชาออกจากชีวิตอีกแล้วนะ”
“ณิชาก็เลิกเอาแต่ใจตัวเองสิ แล้วจะรู้ว่าไต๋ไม่ได้ไล่ เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมไง เพียงแต่ตอนนี้ไต๋รู้แล้วว่าไต๋ควรทำอะไร ณิชาก็เคยบอกไต๋ไม่ใช่เหรอว่าให้ตั้งใจเรียน เนี่ยไต๋กำลังจะทำอย่างงั้น”
“ถ้าจะให้ณิชาพอใจแค่ไต๋ตั้งใจเรียนไม่พอหรอก ไต๋ต้องกลับมาคบกับณิชาใหม่ด้วย”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว ไต๋จะคบกับณิชาได้ไงในเมื่อ...”
“ในเมื่ออะไร”
“ไต๋ไม่ได้รู้สึกกับณิชาแบบนั้นแล้ว”
“ไต๋ ทำไมไต๋พูดแบบนี้”
“ณิชาก็น่าจะเข้าใจตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ”
“เข้าใจ แต่ก็ใช่ว่าจะยอมรับนี่”
“นั่นก็สุดแต่ณิชาแล้วล่ะ ไต๋ขอตัวนะ ถ้าณิชายังจะคุยเรื่องนี้กับไต๋น่ะ”เด็กหนุ่มเดินจากไปเมื่อพูดจบ โดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะกำลังยืนจุกในอกเพียงไรกับสิ่งที่ได้ยิน
“ไอ้ไต๋ ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ฮือๆ”คนยืนจุกเอ่ยด่าออกไปตามหลังเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว เด็กสาวทรุดตัวนั่งลงก้มหน้าร้องไห้อย่างคนอัดอั้น เมื่อคิดว่าความสวยของตน แพ้ความดีของคนที่เป็นเกย์
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
Boy
หัวข้อ: Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร By Bboyseries (อ่าน 573740 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก