Ch. 21 : พระอาทิตย์ตกที่กลางใจ
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
Up...100%
...........................................................
ผมไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ว่าชีวิตนี้ต้องมากระโดดสูง ๆ เพื่อตบลูกบอลกลม ๆ ไปยังฝั่งตรงข้ามแบบนี้
ชูตลูกลงห่วงผมก็เคยมาแล้ว
เตะลูกเข้าโกลด์ผมก็เคยแล้ว
พัทลูกลงหลุมก็บ่อย
แต่ก็ยังไม่เคยมาตบลูกกลม ๆ แบบนี้สักที(มันเป็นเกมที่พวกผู้หญิงเขาชอบเล่นกัน)
เริ่มเล่นแรก ๆ ก็ยังเกร็ง ๆ ทำผิดทำถูก แต่เล่นไปได้สักพักก็ชิน ผมอายุเยอะแล้ว จริง ๆ ต้องลากฟ้าไปนั่งสวีทกันสองคน แต่ไผ่มันไม่ปล่อยโอกาสให้ผมเลย และอีกอย่างถ้าผมไม่เล่น ทีมก็ไม่ครบด้วย ผมก็เลยต้องแปลงร่างเป็นเด็กแก่แดด ร่วมเล่นไปกับพวกมัน
แอบสนุกนิดหน่อย ถึงผมจะเป็นหมอ แต่ผมก็เป็นพวกแรงเยอะ
จริง ๆ ถ้าเทียบแรงแล้วทีมผมได้เปรียบ แต่ถ้าความชำนาญกับความคล่องแคล่ว ทีมผมเสียเปรียบเห็น ๆ เพราะขนาดตัวของแต่ละคนมีแต่ใหญ่ ๆ ทั้งนั้น ยกเว้นพีมคนเดียวที่ตัวเล็กสุด(ตัวพอ ๆ กับน้ำฝน) ตันอุ้ยอ้ายสุด ที่คล่องแคล่วหน่อยก็มีผมกับไผ่นี่แหละ
เราทั้งคู่ ทั้งที่ไม่ถูกกันแต่ถ้าอะไรที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขัน เราไม่มีทางยอมกันเด็ดขาด ตันกับพีมเริ่มหมดแรง รับลูกผิด ๆ ถูก ๆ แต่ก็ยังหัวเราะเริงร่า ในขณะที่ทีมนู้น น้ำหวานกับน้ำตาลก็พากันหมดแรงแล้วเหมือนกัน เหลือแค่ตากับหินที่ยังคงแรงควายเหมือนเดิม โดยเฉพาะหิน เพราะดูเหมือนยิ่งเล่นจะยิ่งแรงเยอะขึ้นเรื่อย ๆ บ้าพลังอีกต่างหาก ตบมาแต่ละทีคนฝั่งผมรับกันแทบไม่ไหว
สักพักใหญ่ ๆ พีมก็ขอเบรกเพราะหน้ามืด ตามไปติด ๆ ด้วยตัน มันลงไปนั่งกางแขนกางขาหอบหายใจแรงจนพุงกระเพื่อมที่พื้น น้ำหวานกับน้ำตาลพอเห็นพีมกับตันเบรกก็ขอเบรกตามบ้าง ตอนนี้ทีมนู้นจึงเหลือไว้แค่หินกับตาสองคนไม่ต่างกับทีมผม
“เหนื่อยฉิบหาย กูคงลดไปได้หลายกิโล” ได้ยินเสียงน้ำตาลเปรย ๆ กับเพื่อน “พวกมึงสองคนเอาชนะให้ได้นะ” ก่อนตะโกนบอกเพื่อนที่ยังเหลือ ตาพยักหน้า หินยกมือทำท่าโอเค เหงื่อไคลไหลย้อยแต่สีหน้ายังแช่มชื่นอยู่ ตาปาดเหงื่อ ถลกแขนเสื้อขึ้นไปกองไว้ที่หัวไหล่ แก้มแดงก่ำ แต่ดวงตาแพรวพราวเหมือนนักล่าจ้องตระครุบเหยื่อ คงกะจะเอาชนะทีมผมให้ได้
ผมไม่พูดไม่คุยไม่มองหน้าไผ่ แต่ถ้าลูกมา เราสองคนจะรู้กันว่าใครควรรับหรือไม่รับ รู้แดนกันดี เราไม่ก้าวก่ายกันและกัน แต่ถ้าใครทำหลุด อีกฝ่ายจะยิ้มเยาะทันที ข้อหารักษาแดนตัวเองไว้ไม่ได้
“พี่หมอสู้ ๆ!!” พีมกับตันส่งเสียงเชียร์ดังขึ้นเมื่อคะแนนฝั่งผมถูกนำห่างออกไป ฝั่งนู้นก็เชียร์คนของตัวเองเสียงดังไม่ต่าง ฝนยังทำหน้าที่กรรมการอยู่ตรงกลาง ฟ้าเขียนคะแนนด้วยกิ่งไม้ไว้ที่พื้นทราย
ผมตบลูกบอลไปยังฝั่งตรงข้าม กำหมัดชักเข้าหาตัวทันทีที่ฝั่งโน้นรับไม่ทัน คะแนนตีเสมอขึ้นมา เหลืออีกแค่เซตเดียวเท่านั้น เหนื่อยครับ แต่ยังหยุดไม่ได้จนกว่าจะหมดเวลา ผู้คนมุงดูเต็มไปหมด ทั้งคนไทยคนต่างชาติ สงสัยจะเป็นนักท่องเที่ยวที่พักอยู่บังกะโรเดียวกัน หรือไม่ก็ที่พักใกล้เคียง
แต่ละคนช่วยกันลุ้นช่วยกันเชียร์ บ้างก็ยกกล้องขึ้นมากดถ่ายเลย ผมรู้สึกสนุกมากจนเผลอหัวเราะออกมาหลายครั้ง
อย่างที่บอก ถ้าเรื่องแรงผมกับไผ่ได้เปรียบ แต่ถ้าเทียบความคล่องแคล่วแล้วตากับหินทำได้ดีกว่า ไผ่ตบลูกกลับไป มันคงใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มี แต่หินก็ยังเร็วกว่ารับลูกไว้ได้ ลูกบอลเด้งกลับมาด้วยความเร็วพอกัน ผมจ้องไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว พอลูกวิ่งกลับมาผมก็ถลาเข้าไปหาทันที
เพราะลูกบอลมันวิ่งกลับมาตรงกลางระหว่างแดนผมกับไผ่พอดี จึงไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่วิ่งเข้าไปหาลูก ไผ่เองก็เหมือนกัน จะหยุดหรือสั่งอีกฝ่ายให้หยุดก็ไม่ได้แล้ว ทำได้อย่างเดียวคือช่วยกันตบลูกบอลลูกนั้นให้วิ่งกลับไปยังฝั่งตรงข้ามให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ คงเพราะแรงตบมันคูณสอง ลูกวิ่งกลับไปเร็วมากจนตกกระทบพื้นโดยที่หินกับตารับไว้ไม่ทัน
ผมฉีกยิ้มกว้าง กำมือชูขึ้นเหนือหัวด้วยความดีใจรีบหันไปหาผู้ร่วมทีม มันเองก็ทำแบบเดียวกัน ก่อนที่เราทั้งคู่จะต่างคนต่างหันหลังให้กัน คนที่เชียร์อยู่พากันโห่ร้องด้วยความดีใจ ตันกับพีมรีบวิ่งเข้ามาแสดงความยินดี ผมยิ้มและหัวเราะไปกับเด็ก ๆ พวกนั้น
ร้อนครับ เหงื่อไคลไหลย้อยเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ ๆ จริง ๆ ก็ตัวเปียกเพราะเล่นน้ำมาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่เปียกน้ำทะเลเย็น ๆ กับเปียกเหงื่อที่คลุกไปด้วยไอร้อนมันเหนอะหนะต่างกัน ผมทนความร้อนระอุนั้นไม่ไหวรีบถอดเสื้อออกจากหัวเพื่อคลายร้อน
“โหยยย พี่หมอ หุ่นพี่โคตรดีอ่ะ”
ผมหันไปมองคนชม ตันครับ มองมาตาวาวเลย ผมยิ้มให้นิด ๆ
“นั่นสิ คิดว่าคนเป็นหมอจะไม่มีกล้ามซะอีก” พีมว่าตาม
ผมไม่ได้พูดอะไรกับคนทั้งคู่เพราะฟ้ากับฝนเดินเข้ามาใกล้พร้อมขวดน้ำในมือคนละขวด ฟ้าเดินตรงมาทางผมในขณะที่น้ำฝนเดินแยกไปทางไผ่ ฟ้ายื่นน้ำในมือมาให้ ส่วนฝนเปิดฝาขวดออก ยื่นไปให้ไผ่เหมือนกัน ผมเปิดฝาขวด ยกน้ำขึ้นดื่ม สายตายังไม่ละไปจากคนทั้งคู่
“ร้อนฉิบ” ไผ่มันบ่น ถอดเสื้อเปียก ๆ โยนโปะหน้าน้ำฝน รายนั้นรีบกระชากเสื้อออก ชี้หน้าปากด่า ไผ่หัวเราะร่วน จับน้ำฝนคลุกอกที่เต็มไปด้วยเหงื่อตัวเอง รายนั้นดิ้นพล่าน ด่ากลับหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม
“คุณหมอ”
มีตัวหงุดหงิดกระโดดเกาะหลังผมตัวเบ้อเร่อ
“คุณหมอคะ”
เกาะไม่ยอมปล่อยด้วย
“คุณหมอ”
ตัวมันใหญ่จริง ๆ ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด
“คุณหมอคะ!”
“หะ หือ” ผมหันมาครางรับตามเสียงเรียก
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ ฟ้าเรียกตั้งนาน”
“เปล่าครับ กำลังคิดอยู่ว่าไผ่เล่นเก่งดี”
ฟ้าหันไปมองไผ่
“เก่งจริง ๆ นั่นแหละ แต่คุณหมอก็เก่งเหมือนกัน”
ผมยิ้ม เทน้ำจากขวดราดลงบนหัวหวังคลายความร้อนที่มี อยากล้างเหงื่อด้วย ผมราดจากหัวเลยไปที่หลังคอ หัวไหล่ทั้งสองข้างมาที่อกแล้ววกกลับไปราดหัวใหม่ แหงนหน้าขึ้นนิด ๆ รองรับน้ำที่เหลือจากขวดกระทั่งมันหมดเกลี้ยง
“แม่ง พี่หมอโคตรเซ็กซี่อะ” ใครสักคนพูดขึ้น ผมหันไปมอง เห็นน้ำตาลกำลังถ่ายรูปผมอยู่ด้วยกล้องจากมือถือ ผมยิ้มให้นิดหนึ่งไม่ได้ติดใจอะไร ลูบน้ำจากหน้าเสยผมไปด้านหลังเบา ๆ มันดีดกลับมาระหน้าเหมือนเดิม ผมหมุนปิดฝาขวด ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังมองมาอยู่ พอสบตากันมันก็รีบละกลับไปมองไผ่เหมือนเดิม
“เสียดายที่มึงไม่ได้เล่นด้วย” ไผ่มันบ่นเบา ๆ
“กูว่าดูมึงเล่นสนุกกว่าอีก ตบเอา ๆ โคตรมัน” ฝนชม แถมยังยิ้มหวานสำทับด้วย
ผมเผลอมองตามรอยยิ้มนั้น
ผมเพิ่งสังเกต เวลาที่ฝนอยู่กับไผ่ มันจะยิ้มเก่งมาก
ยิ้มหวานด้วย
หวานจนผมแอบอิจฉาคนที่ได้รอยยิ้มนั้นไป
ฝนหันกลับมามองผมอีกรอบ พอเห็นว่าผมยังมองอยู่มันก็รีบเสกลับไปพูดจาเฮฮากับเพื่อนมันต่อ
พอหายเหนื่อยทุกคนก็ลงเล่นน้ำกันต่อ ผมเองก็เล่นด้วยเพราะถูกเพื่อน ๆ มันลากลงไป โดยเฉพาะตันที่ดูจะติดผมมากเป็นพิเศษ ผมไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ฟ้าอีกเลย เพราะพอจะเข้าใกล้ ไผ่ก็ลากฟ้าหนีผมไปอีก ผมเองก็ขี้เกียจตาม ตอนนี้เลยเล่นอยู่กับเพื่อน ๆ ของมันเป็นหลัก น้ำฝนเล่นอยู่ไม่ห่าง เอาวันเวย์ลงมาเล่นด้วย เด็กนั่นดูท่าจะชอบเล่นน้ำเอามาก ๆ
น้ำฝนปล่อยวันเวย์ มันว่ายน้ำไปรอบ ๆ โดยมีน้ำฝนหัวเราะร่วนเคลื่อนที่ตามไม่ห่าง บางจังหวะก็ปล่อยลูกหมาไว้ ตัวเองไปยืนอยู่ห่าง ๆ แล้วเรียกให้ลูกหมาว่ายเข้าหาตัว ถือว่าเป็นหมาที่แสนรู้ใช้ได้
หินยังบ้าพลังเหมือนเดิม ไล่จับเพื่อน ๆ มันเองถ้าไม่เหวี่ยงก็โยนลงน้ำ มันจะยกฝนลงน้ำครั้งหนึ่ง แต่น้ำหวานยั้งไว้ได้ทันเพราะกลัวกระทบกระเทือนข้อเท้าน้ำฝน หินมันเลยปล่อยฝนแล้วหันไปจับน้ำหวานหวี่ยงลงน้ำแทน
เสียงที่ได้ยินตอนนี้จึงเป็นเสียงด่าเปิงของเพื่อน ๆ มันเคล้าไปกับเสียงหัวเราะ ผมเองก็ยังเผลอหัวเราะตามไปด้วย เล่นไปได้สักพักผมก็ขอน้อง ๆ ขึ้นไปนอนอาบแดดบนฝั่ง ซึ่งพวกนั้นก็ยอมให้ผมไปดี ๆ ผมเดินขึ้นฝั่งไป เลือกเอาจุดที่ใกล้น้ำที่สุด ทิ้งตัวลงนอน หนุนแขนไว้ใต้หัว ปล่อยให้ปลายเท้าละเลียดคลื่นน้ำไป
ตอนนี้พระอาทิตย์อยู่ห่างจากท้องน้ำเพียงฝ่ามือผมขวางไว้เท่านั้น อีกไม่นาน มันก็คงจะลาลับแล้ว
ผมนอนมองไปเรื่อย ๆ ฟังเสียงคลื่นที่กำลังซัดสาด ดวงตะวันสาดแสงสีส้มชัดขึ้นเรื่อย ๆ สลับกับเหลืองทองและแดงเป็นหย่อม ๆ สิ่งที่เห็นพาเอาใจผมรู้สึกสงบยังไงบอกไม่ถูก
แต่มันจะดีกว่านี้ ถ้าได้ฟ้ามานั่งดูพระอาทิตย์ตกที่นี่ด้วยกัน
ผมสะดุ้งเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมากัดเท้า ตอนแรกคิดว่าเป็นเศษไม้หรือเศษพลาสติกที่ลอยมากับน้ำ แต่พอก้มมองถึงได้เห็นว่าเป็นอะไร
เจ้าวันเวย์... น้องหมาของน้ำฝน
มันงับเท้าผมเบา ๆ ในลักษณะหยอกล้อ ก่อนวิ่งลิ่วตรงขึ้นมา ผมรีบลุกนั่งทันทีก่อนมันจะถึงหน้า มันรีบปีนขึ้นมาบนตัก ตะกายอกเสื้อ คงหวังขึ้นมาเลียหน้าหรือไม่ก็คงอยากให้ผมอุ้ม แต่ผมไม่อุ้ม ปัดมันลงจากตัก มันปีนขึ้นมาอีกรอบ ผมจับตัวมันไว้ หันมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเจ้าของ เห็นน้ำฝนกำลังเดินกึ่งวิ่งกะเผลก ๆ เข้ามาหา
“ให้ตายสิ วิ่งเร็วชะมัด” มันบ่น จะรับวันเวย์ไปจากมือผม แต่เด็กนั่นดิ้นแรงจนหลุดมือวิ่งหนีไป น้ำฝนตะโกนเรียก วิ่งกะเผลก ๆ ตามไป เด็กนั่นไม่สนใจสังขารเจ้านายมันเลยสักนิด ออกวิ่งเร็วขึ้น คงคิดว่ากำลังวิ่งเล่นกันอยู่มั้ง
แล้วมันล่ะ หายดีแล้วเหรอ เมื่อวานเห็นร้องจะเป็นจะตาย
วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวน้ำฝนก็สะดุดล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น ผมถอนหายใจแรง ลุกขึ้น เดินไปจับต้นแขนของคนที่กำลังจะลุก
“ยิ่งวิ่งตาม มันจะยิ่งคิดว่ากำลังวิ่งเล่นกับมันอยู่ นั่งอยู่เฉย ๆ”
น้ำฝนนั่งนิ่งตามสั่ง เจ้าวันเวย์ที่วิ่งหนีไปไกลหยุดวิ่ง หันกลับมามอง ผมย่อตัวลงไปนั่งยอง ๆ ค้ำเข่าข้างหนึ่งไว้ที่พื้น กระดิกนิ้วเรียก เจ้าตัวเล็กเอียงคอมอง ก่อนวิ่งหน้าตั้งลิ้นห้อยกลับมาหา ผมรีบคว้าจับมันไว้ทันที มันดิ้นเร่าอยากลงไปวิ่งต่อ
“แรงเยอะจัง เหนื่อยแล้วนะ” มันบ่นรับหมาจากมือผมไปอุ้ม มันกอดเจ้าตัวเล็กแนบอกแน่น เด็กนั่นยังดิ้นไม่หยุดทั้งที่ปากอ้าหอบแฮก ๆ
เด็กก็แบบนี้แหละ เหนื่อยแค่ไหนก็ยังอยากเล่น
นั่งลูบหัวลูบหางกันอยู่สักพัก เจ้าตัวเล็กก็สงบลง
ฝนนั่งขัดสมาธิหลวม ๆ อยู่ที่พื้น หันหน้าเข้าหาท้องทะเล มองไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับ มือก็ลูบหัวลูกหมาของมันไป ในขณะที่ผมนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งหันหน้าเข้าหามัน มันคงเพลิน หรือไม่ก็คงเหนื่อยเกิน จนลืมคิดที่จะหนีผมไปอีก
ผมก็ไม่คิดจะแกล้งอะไรมันอีกเหมือนกัน หันไปมองพระอาทิตย์ ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ยกเข่าขึ้นกอดไว้หลวม ๆ
อารมณ์นี้ผมอยากผ่อนคลายบ้างเหมือนกัน
ผมนั่งเคียงมัน ดูพระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนที่ต่ำลงเรื่อย ๆ ส่วนล่างสุดของดวงตะวันถูกกลืนหายไปกับท้องทะเลทีละนิด ๆ มันเชื่องช้า สงบ และงดงามมาก
เสียงคลื่นน้ำยังคงซัดสาด...
เสียงหัวเราะของผู้คนยังคงดังแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ...
อากาศกำลังเย็นสบาย...
ผมนั่งมองนิ่ง ๆ ไม่ต่างกับคนข้างกาย ส่วนเจ้าตัวยุ่งหลับปุ๋ยไปแล้ว
“สวยดีแฮะ” มันเปรยเสียงเบา
ผมหันไปมอง แต่มันไม่ได้มองตอบ แสงยามเย็นอาบไล้ร่างกายมันให้ดูราวกับภาพถ่ายในนิตยสาร ใบหน้านั้นนิ่งสนิท ริมฝีปากเผยอไว้นิด ๆ มีเพียงแผงขนตาเท่านั้นที่กระพริบขึ้นลงให้รู้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้คือมนุษย์ไม่ใช่ภาพถ่ายอย่างที่คิด
ผมละสายตาจากมันหันกลับไปมองพระอาทิตย์อีกครั้ง แต่ตอนนี้พระอาทิตย์ดวงนั้นหายลับไปแล้ว เหลือไว้เพียงแค่แสงส้ม ๆ เท่านั้น
ผมยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม มองท้องฟ้าตัดน้ำทะลที่ยังคงสว่างโร่แม้จะปราศจากดวงอาทิตย์แล้วก็ตาม คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยังคงเงียบ และผมเองก็ไม่คิดจะทำลายความเงียบอันแสนสงบนี้ด้วย
ความรู้สึกบางอย่าง ก่อเกิดขึ้นที่กลางดวงใจ มันเป็นความรู้สึกที่ผมบอกไม่ถูก สงสัยจะเป็นเพราะบรรยากาศดี ๆ ที่โอบล้อมอยู่ตอนนี้ละมั้ง ผมสูดลมหายใจลึกกวาดเอาไอทะเลเข้าปอด หลับตาลง หวังซึมซับภาพเหล่านั้นเข้าไปในใจให้มากที่สุด ลืมตา หันกลับไปมองคนข้าง ๆ อีกครั้ง
ผมชะงักนิดหนึ่งที่เห็นมันมองผมอยู่เหมือนกัน มันเองก็ชะงักไม่ต่าง ก่อนมันจะรีบขยับลุกขึ้น แต่มันคงลืมไปว่าเท้าตัวเองกำลังเจ็บอยู่ ลุกเร็วขนาดนั้นมันก็เซ วันเวย์ในอ้อมแขนตื่นด้วยความตกใจจากการลุกพรวดพราดนั้น คนที่เซอยู่แล้วรีบตะกายหวังคว้าเอาลูกหมาที่จะผลัดตก มันเสียหลักยิ่งกว่าเดิมล้มลงมาทางผม ผมรีบรับเอาไว้ทันทีอัตโนมัติ คนข้างหนึ่งลูกหมาอีกข้าง ลงไปนอนหงาย แผ่นหลังแนบติดพื้นทราย
ลูกหมาดิ้นหลุดจากมือผมลงไปยืนยิ้มร่าข้าง ๆ ในขณะที่คนยังทรงตัวไม่ได้ ผมยังนอนหงายอยู่ที่เดิม โดยมีเจ้าของเรือนร่างขาวที่ผมเคยสัมผัสมาแล้วหลายครั้งก่ายเกยอยู่ด้านบน
หินพูดไว้ไม่ผิด น้ำฝนนั้นมีผิวที่ขาวมากจริง ๆ โดยเฉพาะผิวเนื้อใต้ร่มผ้า ผมจำได้ดีว่าชุดนี้ผมเป็นคนจ่ายเงินซื้อให้มันเอง จริง ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะซื้อให้มันหรอก อยากซื้อให้ฟ้ามากกว่า แต่อยากให้ฟ้าประทับใจเลยซื้อให้ฝนด้วย ไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าชุดของฝนเป็นแบบไหน รู้แค่ว่าสีสันและรูปแบบคล้ายกันเท่านั้น
เข่ามันข้างหนึ่งจมลึกอยู่กับผืนทรายข้างเอวผม ในขณะที่ขาอีกข้างก่ายเกยอยู่บนหน้าท้อง มองเห็นต้นขาขาว ๆ ที่โผล่พ้นขอบกางเกงออกมาได้ชัดเลย มันรีบขยับขาดันตัวลุก แต่ก็ยังไม่สำนึกอีกว่าข้อเท้าตัวเองยังเจ็บอยู่ พอพยุงตัวมันก็ต้องเบ้หน้าครางออกมาเบา ๆ
“อยู่เฉย ๆ” ผมพูดเสียงเบา คนที่กำลังจะขยับลุกอีกรอบชะงักกึก ผมค่อย ๆ ดันตัวลุกนั่งโดยโอบเอาคนด้านบนลุกตามไปด้วย ทำให้เบาที่สุดจะได้ไม่กระทบกระเทือนขามันอีก กระทั่งเราสองคนนั่งได้
“ขอบคุณ” มันอ้อมแอ้มบอกโดยไม่เงยหน้ามอง ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรวันเวย์ก็ไต่ขาผมขึ้นมาบนตัก ผมรีบจับมันไว้ก่อนที่มันจะปีนขึ้นมาเลียหน้า น้ำฝนหันมาอุ้มลูกหมามันไว้ทันที พยุงตัวลุกยืนโดยมีผมช่วยประคอง มันก้มลงปัดเข่าที่เต็มไปด้วยทราย แดงนิด ๆ เพราะล้มลงแรงเมื่อกี้ แต่ไม่ถึงกับถลอกหรอก
“เฮ้! ท่านเจ้าชายไอ้เจ้าหญิง ได้โปรดทรงหิ้วพระโอรสทางเดียวกลับพระราชวังซกมกกันได้แล้วพะยะคะ เหล่าข้าทาสใต้สะพานหิวกันแล้ว เดี๋ยวจะกริ้วแล้วพวกท่านจะหนาว”
หินตะโกนเรียกเพื่อนมันกวน ๆ ผมกับฝนหันไปมองพร้อมกัน ทุกคนยืนรวมกลุ่มกันครบหมดแล้ว ไผ่กับฟ้าก็อยู่ด้วย
“ไอ้เวร” คนข้างตัวผมขมุบขมิบปากด่า เดินนำผมไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนมัน
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย พวกเราก็ไปหาอะไรกินกัน จริง ๆ ผมเป็นผู้ใหญ่สุด ให้ผมจ่ายคนเดียวก็ทำได้ แต่พวกนี้มันรักความแฟร์ให้ผมจ่ายไม่ต่างกับเพื่อนมันคนหนึ่ง
แล้วพวกเราก็มานั่งร้องรำทำเพลงกันอยู่ที่ลานหน้าที่พักเหมือนเดิม สามทุ่มฟ้าก็หาวแล้ว สงสัยเพราะเที่ยวมาทั้งวัน เล่นน้ำหนักด้วย ทำให้ร่างกายอ่อนเพลียเร็ว ผมเองก็เหนื่อยเหมือนกัน
“ง่วงแล้วใช่ไหม งั้นเข้านอนกันเถอะ”
ไผ่ถาม ฟ้าพยักหน้า ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน พากันแยกย้ายเข้านอน ผมเดินไปส่งฟ้าหน้าห้อง ไม่ต่างกับไผ่ที่ส่งฟ้ารวมถึงคู่ขามันเอง
หลังจากฟ้าปิดประตู ผมกับไผ่มองหน้ากันเองนิดหนึ่ง ไม่พูดอะไรต่อกัน หันหลังเดินกลับห้องใครห้องมัน ผมทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน พอหัวแตะหมอนได้ สติก็ดับไปแทบจะทันที
...
…
…
…
…
ผมลืมตามองความมืดหลังจากได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแถว ๆ หน้าประตู ผมเงี่ยหูฟังให้ดี ๆ อีกที เป็นเสียงแกร็ก ๆ กับเสียงคนพูดเบา ๆ
นี่เจ้าหน้าที่ของทางที่พักมาทำอะไรแถวนี้รึไง
กำลังจะหลับต่อก็ได้ยินเสียงอีก เสียงเหมือนอะไรสักอย่างมาตะกุยประตู ผมตัดสินใจ ลุกจากที่นอน เดินไปหน้าห้อง
“อย่าสิวันเวย์ เดี๋ยวพี่หมอตื่น”
พอเปิดประตูออก ก็เห็นน้ำฝนกำลังก้มจับลูกหมาของมันอยู่ มันรีบอุ้มลูกหมาขึ้นไปกอดทันที เจ้าตัวเล็กทำท่าดีใจใหญ่ที่เห็นผม
“ขอโทษที่รบกวนครับ” มันก้มหัวให้นิด ๆ รีบหันหลังเดินกลับห้อง แต่วันเวย์ที่อยู่ในอ้อมแขนดิ้นแรงจนหลุดจากมือลงไปร้องเอ๋งอยู่ที่พื้น ตะเกียกตะกายวิ่งเป๋ ๆ มาทางผม ฝนรีบตามมาอุ้มไว้ทันที
“ไม่เอาน่าวันเวย์ กลับห้องเรากันดีกว่า เดี๋ยวเจ้าของที่พักมาเห็น” มันบอกหมาน้อยของมัน เจ้าตัวเล็กพยายามดิ้นแรงอีกรอบจนหลุดจากมือฝนวิ่งลิ่วลอดขาผมเข้าไปในห้อง
ผมหันไปมอง มันพยายามจะปีนขึ้นเตียง แต่ตัวมันเล็กเลยขึ้นไม่ได้ คงอยากนอนด้วย ผมเดินไปคว้าคอมัน ยกลอยไปใส่มือคนที่ยืนคอยอยู่ด้านนอก ปิดประตูลง เดินกลับขึ้นเตียง ได้ยินเสียงโวยวายเบา ๆ ตามด้วยเสียงตะกุยประตู ผมไม่สนใจ ทิ้งตัวลงนอน สักพักเสียงนั้นก็เงียบหายไป
ผมหลับตาลง มันง่วงครับ อยากนอนเอามาก ๆ
ยังไม่ทันจะหลับอย่างที่ใจคิด ก็ได้ยินเสียงตะกุยประตูอีกรอบ ผมเด้งตัวลุก เดินไปเปิดประตูอีกที น้ำฝนกำลังจะเดินถึงห้องตัวเอง วันเวย์คงรู้ว่าผมเปิดประตูแล้ว มันดิ้นแรงอีกรอบจนหลุดจากมือฝนวิ่งตรงมาทางผมลอดขาหายเข้าไปในห้องอีก มันวิ่งวนไปรอบ ๆ เตียงพยายามจะหาทางขึ้นให้ได้
“ขอโทษครับ” น้ำฝนก้มหัวให้ผมนิดหนึ่ง ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง ตรงดิ่งไปโฉบอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ เดินกลับหวังออกจากห้อง
ผมคล้องวงแขนไว้รอบเอวมันทันที ปิดประตูลง ลากมันไปนอนบนเตียง ทั้งคนทั้งหมานั่นแหละ
“เดี๋ยวพี่หมอ จะทำอะไร!” มันท้วงเสียงตื่น
ผมไม่พูดอะไร กอดมันไว้ในอ้อมแขน หลับตาลง นอนนิ่ง ๆ มันพยายามจะลุก แต่ผมกระชับอ้อมแขนแน่น คนดิ้นไม่ได้ แต่ลูกหมาดิ้นได้ มันหลุดออกจากอ้อมแขนฝนปีนขึ้นไปอยู่บนตัวของเราสองคน
“พี่หมอ!” มันท้วงต่อ แต่ผมนอนเงียบ
รำคาญครับ ขืนให้มันออกไป เดี๋ยววันเวย์ก็มาตะกุยประตูอีก อยากนอนนักก็ให้มันนอนด้วยกันนี่แหละ ทั้งคนทั้งหมา
“พี่หมอ!” มันท้วงอีกรอบ นอนตัวเกร็ง คงกลัวว่าผมจะทำอะไรมันแบบเดิม ๆ อีก แต่ผมเหนื่อย ไม่คิดจะทำอะไรอยู่แล้ว
“พี่หมอ” มันพยายามจะดันแขนผมออก แต่ยิ่งดันผมยิ่งกอดแน่นขึ้น
“พี่…”
“นอน” ผมสั่งเสียงเบา มันหุบปาก แต่ไม่หยุดดิ้น แต่ก็อย่างที่บอก ยิ่งดิ้น ผมยิ่งรัดแรง เจ้าตัวยุ่งที่นอนอยู่บนตัวเราคงรู้สึกไม่สบายตัว มันขยับลุก เดินเตาะแตะไต่ลงไปแถว ๆ ปลายเท้าระหว่างขาของเราสองคนแล้วซุกตัวนอนอยู่แถว ๆ นั้น ผมเหนื่อยเกินกว่าจะเขี่ยมันออกแล้ว
อยากทำอะไรก็ทำ
“พี่หมอ” มันเรียกอีกรอบ แต่เสียงเบาลง ผมไม่ตอบกอดมันไว้นิ่ง ๆ เหมือนเดิม
สักพัก ทุกอย่างก็เงียบลง มันไม่ดิ้น ไม่เรียกชื่อหรือทำอะไรอีก ผมเองก็เพลียสุด ๆ ค่อย ๆ ปล่อยให้สติตัวเองจางหายไป
To BE Con..
ปล. จริง ๆ พระอาทิตย์ไม่ตกที่ทะเลหัวหินนะคะ ไว้วันหลังคนเขียนจะมาแก้ฉากนี้ ให้ไปดูพระอาทิตย์ตกบนภูเขาแทน(จำสลับกับทะเลระยอง T^T)
ขอบคุณทุกรีไพล์และโหวตเป็ดนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
