ความทรงจำที่ 5
ว่ากันว่าเวลาแห่งความสุขมักจะหมดไปเร็วเสมอ
ใช่แล้ว...อโณชาหมายถึง ‘วันจันทร์’
หนึ่งในปัญหาของมนุษย์เงินเดือนทั้งหลายก็คือไอ้ ‘วันจันทร์’ เนี่ยแหละ มันน่ายื่นเรื่องถอดถอนออกจากวันในหนึ่งสัปดาห์เสียจริง อโณชาไม่ใช่พวกเบื่อที่ทำงานก็จริง แต่การนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ห้องมันก็ต้องดีกว่าไปสัปหงกที่ออฟฟิศอยู่แล้ว
นอกจากนี้มันยังมีเหตุผลอื่นที่ทำให้วันจันทร์ที่กำลังย่างก้าวเข้ามาน่ากลัวกว่าปกติ....
“คุณอโณน้ำในตู้เย็นหมดแล้วครับ” เสียงเรียกที่ทำให้อโณหลุดจากภวังค์นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนสมาชิกใหม่ของห้องนี่เอง “ผมกินยายังไม่หมดเลย พอจะมีน้ำเหลือไหมครับ”
หลงบิดตัวเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนกลั้นฉี่ ทำเอาอโณส่ายหน้าอย่างปลง ๆ “อยู่ใต้เคาน์เตอร์ในครัวน่ะ เดี๋ยวฉันหยิบให้นะ”
ขายาวก้าวฉับ ๆ ไปหยิบขวดน้ำมารินลงแก้วบนโต๊ะทันที หลงเอ่ยขอบคุณอโณชาด้วยใบหน้าเหยเก ดูท่าไอ้หนุ่มนี่ต้องต่อสู้กับยาขม ๆ อีกหลายเม็ด ดูสิกระดกน้ำเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้วิ่งข้าห้องน้ำทั้งคืนหรอก
“คุณอโณไปอาบน้ำเถอะครับ ผมกินยาเองได้ครับ” พอหลงทักขึ้นมาอโณก็เพิ่งรู้สึกว่าเขาทำตัวเหมือนแม่บังคับลูกชายกินยาเลย คิดแล้วก็อายตัวเอง
“เอ่อ หลง” จู่ ๆ อโณก็โพล่งขึ้นมาราวกับนึกอะไรได้ “พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแล้วนะ หลงต้องอยู่คนเดียวนะ”
พรวดดดดด น้ำเปล่าเมื่อครู่สแปชออกจากปากหลงทุกทิศทาง “แค่ก ๆ คุณอโณไม่อยู่เหรอครับ! แค่ก ๆ”
ต่อจากน้ำมูกตอนนี้อโณก็ได้สัมผัสน้ำลายของหลงต่อ เรียกได้ว่าเต็มแขน ชายหนุ่มเอื้อมไปดึงทิชชูจากกล่องมายื่นให้อีกฝ่าย “ค่อย ๆ พูดเถอะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น”
“ครับ แค่ก ๆ ๆ” หลงไออัดกระดาษทิชชูจนยุ่ยติดปาก “หมายความว่าผมต้องอยู่คนเดียวเหรอครับ?”
“ไม่หรอก” อโณปลอบ “เก๋ากี้ก็อยู่เป็นเพื่อน”
ควับ หลงหันไปสบเข้ากับดวงตาสีเหลือง แมวสาวก็จ้องมาทางเขาตาขวางเช่นกัน
“เก๋ากี้ดูไม่ค่อยชอบผมนะครับ” หลงฟ้องไปตามตรง
“คิดมากน่า เก๋ากี้เป็นเด็กดีจะตาย” ว่าแล้วอโณก็เดินไปเกาคางเหมียวดำไปมา “ดูสิว่านอนสอนง่าย”
“กับคนอื่นเก๋ากี้ก็เชื่องแบบนี้ใช่ไหมครับ?”
“คนอื่น...” อโณนึกสักพัก “เก๋ากี้ยังไม่เคยเจอคนอื่นนอกจากฉันหรอก”
“อ้าว!”
“แต่กับใครก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ” ว่าแล้วพ่อคุณก็เกาคางนางเหมียว “เนอะคนสวย”
คุณอโณ้!! หลงอะไรให้มันพอดีเถอะครับอย่าหน้ามืดตามัวนักเลย!“ตะ...แต่เก๋ากี้มองผมตาขวางเลยนะครับ”
“แมวก็ตาแบบนั้นแหละ หลงอย่าคิดมากเลย” ก่อนจะพูดช่วยเงยหน้าขึ้นมาดูแมวคุณก่อนเถอะครับคุณอโณ! หลงทนจ้องตากับเหมียวสาวไม่ไหวต้องยอมแพ้เบือนหน้าหนีไปเอง
หลงรู้สึกได้ถึงความเป็นพลเมืองชั้นสองจนต้องนั่งทำตัวลีบ ๆ อยู่มุมโซฟามองดูอโณชาหยอกเย้ากับแมวให้สาแก่ใจ พอคิดถึงวันพรุ่งนี้หลงก็รู้สึกว่าเม็ดยาขม ๆ ในปากเป็นเรื่องเด็ก ๆ ไปเลย
เขาผล็อยหลับไปก่อนที่อโณจะอาบน้ำเสียอีก
...............................................................
.....................................
.............
.......
ต้องไปทำงาน...
...ปล่อยหลงไว้
หยุดงาน...
ไม่!! หยุดได้ยังไง! ถ้าไม่หัดปล่อยให้หลงอยู่บ้านคนเดียวไม่ต้องลางานทั้งเดือนเลยเหรอ ?
แต่แค่ขอเวลาเตรียมตัวอีกหนึ่งวัน.... “โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว” อโณเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงพร้อมดึงทึ้งเส้นผมอย่างไม่กลัวหลุด ความเครียดสั่งสมมาทั้งคืนทำเขาสะดุ้งอื่นทุก ๆ ห้านาทีจนตาขาวขึ้นเส้นเลือดฝอย ไม่ได้แล้วอโณชา! พอกันทีกับนิสัยไม่เด็ดขาด เขาจะต้องไป! ออกไปทำงานให้เร็วที่สุด!
คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็พุ่งเข้าไปคว้าผ้าขนหนูมาพันร่างกายที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่Boxer Briefsเท่านั้น อโณชอบนอนแก้ผ้า แต่ตั้งแต่มีสุภาพสตรีอย่างเก๋ากี้มาอยู่ด้วยเขาก็เลยปรับมาสวมกางเกงในนอนแทน
เสียงเครื่องปรับอากาศที่ห้องรักแขกยังทำงานอยู่ดังแข่งกับเสียงกรนของคนบนโซฟา หลงหลับสนิทอีกเช่นเคย ดูท่าร่างกายยังต้องการการพักผ่อน จะว่าไปซี่โครงหักด้วยนี่เนอะ อโณเหลือบมองใบหน้านั่นชั่วครู่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปชำระกายให้เรียบร้อย
อาบน้ำเสร็จก็แล้ว ทำอาหารเช้าก็แล้ว จนแล้วจนรอดหลงก็ยังหลับปุ๋ยกรนคร่อก ๆ ไม่เหมือนเก๋ากี้ที่ตื่นมาร้องเหมียว ๆ ขอขนมเพิ่มเพราะที่กินจากเครื่องให้อาหารอัตโนมัติมันไม่พอ สุดท้ายอโณชาก็แพ้แรงออดอ้อนโยนขนมขัดฟันรูปปลาไปให้ตัวหนึ่ง
อโณชาจัดการอาหารเช้าของตัวเองเงียบ ๆ ด้วยเกรงว่าเสียงจะไปรบกวนการนอนของคนป่วย ราว ๆ แปดโมงก็ได้ฤกษ์ออกไปทำงานแล้ว เรียกได้ว่าขยันเกินปกติไปมาก และในเมื่อพ่อคนป่วยยังเป็นเจ้าชายนิทราอโณเลยต้องขอเสียมารยาทก้มลงไปเขย่าที่ไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ
“หลง”
“คร่อก~ ฟี้~” นี่มันหลับสนิทเลยไม่ใช่เหรอ คิดได้ดังนั้นก็ออกแรงเขย่าให้มากขึ้น
“หลง หลง” เขาลองเรียกให้เข้มขึ้น “ตื่นมาแป๊บหนึ่งสิ”
“อื้อ...” คนหลับส่งเสียงสูดน้ำลาย “จะ...นอน...”
“โทษทีที่ต้องปลุกนะ แต่ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ” อโณก้มลงกระซิลใกล้ ๆ ใบหูเพื่อความคมชัดของเสียง “อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะนะ
ลมร้อนวาบเข้าหูรูสีกับกระดูกค้อน ทั่ง โกลนชวนสยิวกิ้วจนไอ้คนขี้เซาเบิกตาโพลง “คะ...คุณอโณ้!”
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ”
หลงคว้าใบหูตัวเองมาซ้อนไว้ราวกับเป็นของรักของข้า มันมองอโณหน้าตาเลิ่กลั่ก “ก็เอ่อ...ตื่นแล้ว.....ครับ”
“ไหน ๆ ก็ตื่นแล้วมากินข้าวเช้าเลยดีกว่าฉันทำเซนด์วิชวางบนโต๊ะแหนะ” เขาบุ้ยปากไปทางขวา “นาฬิการ่างกายควรกินอาหารเช้าช่วงแปดโมงนะ”
หลงพยักหน้าหงึก ๆ แต่ยังไม่ยอมลุกขึ้นมาเพราะนอนแบบนี้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับคุณอโณเลยน่ะสิ เขานอนจ้องมันอยู่อย่างนั้นรอจนอโณพูดต่อ
“ส่วนมื้อกลางวันฉันต้มข้าวต้มทิ้งไว้ให้ในหม้อ เปิดเตาแก๊สอุ่นได้เลยนะ”
“ครับ”
“ฉันน่าจะกลับมาสักหกโมงเย็น รอกินข้าวเย็นพร้อมกันนะ” หลงพยักหน้า “มีอะไรจะถามอีกไหม?”
“มีครับ” ชายหนุ่มยกมือ “คุณอโณทิ้งกุญแจไว้ให้ผมได้ไหมครับ เผื่อผมจะออกไปข้างนอก”
“ไปข้างนอก?” อโณมวดคิ้ว “ไปไหนเหรอ”
“เอ่อ...ไป...เดินเล่นครับ” อยู่ ๆ เจ้าหลงที่นอนจ้องหน้านานสองนานก็หลบตาดำไปอีกทาง แบบนี้มันมีพิรุธกันเห็น ๆ ถึงจะชอบเบลอแต่นายอโณชาก็ไม่ใช่คนโง่นะ
“หลง” เจ้าของชื่อเริ่มสัมผัสถึงไอเย็นจากน้ำเสียง ระ...หรือคุณอโณจะอมน้ำแข็งไว้ “บอกฉันมาตามตรง”
นะ...น่ากลัวชะมัด หลงขดตัวหนีใบหน้านั่น “ผะ...ผมอยากเดินเล่นจริง ๆ ครับ”
อโณชะโงกหน้าเข้าไปจ้อง ยังไงก็ต้องให้ตาดำประสานกันให้ได้ คนแก่กว่าสั่งด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ
“บอกความจริง” ไม่รู้รากบุญรากบาปที่ดลให้ไอ้หลงถูกสะกดจิต ตาดำที่วิ่งวุ่นไปทั่วค่อย ๆ ไหลกลับมายังตำแหน่งเดิมมันประสานเข้ากับอโณชาพอดี สุดท้ายเจ้าหลงก็ต้องคายความลับออกมา
“ผม....ว่าจะไปหาที่สมัครงาน”
“ไม่ได้!” ชัดถ้อยชัดคำอย่างที่สุด “บัตรประชาชนก็ไม่มี เอกสารยืนยันตัวเองก็ไม่มีจะไปสมัครงานได้ไง”
“มันก็น่าจะมีแบบที่ไม่ต้องใช้นะครับ...มั้ง”
“ไม่มี!” อโณตอกย้ำลงไปอีก “ถ้าจะมีก็มีแต่ใช้แรงงาน หลงเพิ่งกระดูกซี่โครงแตกจะออกแรงมากไม่ได้ คงไม่อยากล้มพับเข้าโรงพยาบาลให้ฉันเสียเงินเสียทองอีกใช่ไหม” อโณเริ่มงัดเรื่องเงินเรื่องทองมาอ้าง ก็ในเมื่อหลงกำลังเกรงใจเขาเรื่องนี้มันก็ต้องจี้ให้ตรงจุดเสียหน่อย ดูเหมือนจะได้ผลดีเสียด้วย คนตัวสูงถึงได้หงอนอนขดตัวอย่างพ่ายแพ้
หนุ่มตกกระบ่นพึมพำ “กะ...ก็ผมอยากช่วยเหลือคุณอโณบ้างนี่นา”
“ถ้าอยากช่วยฉันแค่นอนพักผ่อนเยอะ ๆ อ้อ!กินข้าวต้มให้หมดด้วย ฉันจะภูมิใจในฝีมือมากเลยล่ะ”
หลงสิ้นสภาพ เขารู้สึกเหมือนเป็นลูกของอโณชาเข้าไปทุกที ไอ้หนุ่มไม่ยอมแพ้
“แล้วผมช่วยทำงานบ้านได้ไหมครับ?”
“อืม...ถ้าแบบที่ไม่ต้องออกแรงเยอะก็โอเคนะ”
อโณล่ะนับถือหัวจิตหัวใจไอ้หนุ่มนี่จริง ๆ ตื้อจะทำนู่นทำนี่อยู่ได้ นี่ถ้าหิ้วกระเป๋าไปทำงานแทนได้หลงคงทำไปแล้วมั้ง แล้วดูท่าพ่อจะอ้อนของานทำไม่หยุดจนกว่าจะได้ภารกิจที่มันสาแก่ใจ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือชั่วครู่พลางคิดว่าสุดท้ายแล้วเขาอาจจะไปทำงานสายก็ได้
“เอาแบบนี้ไหม ถ้าหลงอยากช่วยแบ่งเบา ฉันมีภารกิจของวันนี้ให้” ริมฝีปากบางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “อยากทำไหม?”
“อยากครับ! อยาก!” พ่อคนตกกระเสนอตัวขั้นสุด มีการโฆษณาชวนเชื่อเล็กน้อย “ให้ผมทำเถอะครับ ผมทำได้ทุกอย่างเลย”
“งั้นก็ดี” เจ้าบ้านกอดอกพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้หลงมวนท้องอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“วันนี้อาบน้ำให้เก๋ากี้ด้วยนะ”...............................................................
...........................................
...................
........
เก๋ากี้แม่เหมียวน้อยหนักสี่กิโลกรัมห้าขีด เหมียวเรียบร้อยกุลสตรี เหมียวผู้น่ารักและเชื่อฟังเหล่ามนุษย์
“เก๋ากี้ลงมานี่” หลงกวักมือเรียกแมวตัวอ้วนที่นั่งอยู่บนชั้นสูงสุดของคอนโด จริง ๆ จะให้ก้มลงไปอุ้มก็ได้หรอก แต่หลงมันป๊อดเลยเรียกให้สาวโดดมาหาเอง “มานี่เร็ว”
ฮ้าวววววว นอกจากไม่ลงแล้วยังมีการหาวข่มขู่อีกต่างหากร้ายกาจนัก! หลงเกาหัวแกรก ๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
หันไปมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปบ่ายสามกว่าแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้เลยจริง ๆ นะ หลงแค่ทำตามที่คุณอโณบอกอย่างเคร่งครัดไปหน่อยก็เท่านั้น ‘พักผ่อนเยอะ ๆ’ เยอะมากขนาดไหน ก็ขนาดที่ตั้งแต่อโณชาออกบ้านไปก็ตื่นมากินข้าวเช้าแล้วหลับต่อถึงเที่ยง จากนั้นก็อุ่นข้าวต้มกินอีกแล้วก็ไหลยาวไปเลย เรียกได้ว่าแดกนอนแดกนอนไม่เป็นอันทำอะไรทั้งวัน อาจเพราะร่างกายยังไม่คืนสภาพดีนัก หรือไม่ก็หลงมันขี้เซาจริง ๆ
และในเวลานี้ที่ไอ้หลงได้ตื่นขึ้นมามีชีวิตอย่างเต็มรูปแบบมันก็พบว่าได้ใช้เวลาครึ่งชีวิตของวันนี้ไปกับการนอนหลับเสียแล้ว ความรู้สึกผิดทิ่มลงกลางอกจากทุกทิศทางราวกับได้ยินเสียงกระซิบของคุณอโณที่ข้างหู
“วันนี้อาบน้ำให้เก๋ากี้ด้วยนะ” หลงจ้องเขม็งไปยังเป้าหมาย เห็นหางยาว ๆ นั่นกำลังกระดิกสบาย ๆ ราวกับท้าทายแล้วมันเจ็บใจนัก! เขาจะไม่ยอมแพ้กะอีแค่แมวตัวเดียวหรอกนะ!
“เมี้ยว ๆ” เมื่อส่งภาษาคนไม่รู้เรื่องหลงก็เริ่มใช้ภาษาแมวเข้าสู้ แม้ฟังจากเสียงทุ้มต่ำแล้วจะคล้ายแมวนั่งในโอ่งก็ตามที “เหมียวมานี่”
ตุบ ๆ หางสีดำกระทบกับเบาะเป็นจังหวะเรียบเฉยไม่กระตือรือร้นเหมือนเคย ดวงตาสีเหลืองนั่นไม่ปรับโฟกัสมาทางนี้ด้วยซ้ำ ไม่รุ้ว่ามันเป็นแมวเอื่อยเฉื่อยหรือจงใจกวนประสาทกันแน่ ถ้าเป็นอย่างหลังบอกเลยว่าทำสำเร็จแล้ว ไอ้หมาหลงที่ยืนยิ้มใจเย็นเริ่มจะมีน้ำโหกับเขาบ้างแล้ว
หลงตบมือเรียก “เก๋ากี้ ๆ”
ขวับ โอ้! ดูเหมือนถ้าเรียกชื่อถึงจะสนใจสินะ หลงพอจะจับเค้าลางได้นิดหน่อย เขามองคอนโดแมวที่สูงแค่อกเขา ใกล้แค่นี้อีกะแค่อุ้มมันจะไปยากอะไร ว่าแล้วก็สูดลมหายใจลึก ๆ เรียกความมั่นใจ หลงถูมือไปมาก่อนจะก้มลงไป
ชิ้ง ดวงตาสีเหลืองที่จ้องเขม็งมาทำให้สองมือนั่นหยุดชะงักกลางอากาศ ไอ้ที่เรียกความมั่นใจเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว
สองดวงตาสบประสานกันราวกับก้าวขึ้นสังเวียนกับราชสีห์ ผู้ที่เร็วกว่าเท่านั้นที่จะอยู่รอด!
จิ๊บ ๆ ชั่ววินาทีแห่งความตึงเครียดนกน้อยก็ส่งเสียงร้องข้างหน้าต่าง เก๋ากี้หันขวับไปตามสัญชาตญาณและนั่นทำให้มันพลาดเสียแล้ว ไอ้หลงอาศัยจังหวะนั้นเงื้อมือเข้าไปคว้าหมับที่ใต้รักแร้เป้าหมายพร้อมกับยกขึ้นเหนือหัวทันทียิ่งใหญ่ราวกับฉากชูซิมบ้าขึ้นเหนือยอดผาทรนง
ดะ...ได้แล้ว... หลงดีใจจนกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ รักแร้อุ่น ๆ ในมือนี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม! เก๋ากี้ตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้ว!! อยากจะหัวเราะแบบตัวร้ายในละครที่ดูมาเสียจริง วะฮ่า ๆ
เก๋ากี้ห้อยต่องแต่งทำสีหน้าเฉยชาอีกเหมือนเคย แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ดิ้นแด่ว ๆ แบบที่หลงกลัวก็แล้วกัน ไอ้หนุ่มยิ้มหวานโชว์เขี้ยวให้สาว “ไปอาบน้ำกันนะเก๋ากี้”
“ม้าว” แม้แต่เสียงตอบรับยังโคตรจะไร้อารมณ์ ช่างเป็นแมวที่ไร้ความน่ารักเสียจริง
หลงอุ้มแมวโดยยื่นออกไปจนสุดแขนด้วยกลัวว่ามันจะเกิดนึกคลั่งหันมาข่วนเขาได้ แต่เก๋ากี้ยังคงนิ่งสนิท สงสัยที่คุณอโณว่าป็นเด็กดีอาจจะจริงก็ได้ เหมียวดำห้อยต่องแต่งไปตลอดทางจนกระทั่งถึงห้องน้ำ หลงมองซ้ายมองขวาหันไปเจอแชมพูแมวตั้งอยู่ข้าง ๆ แชมพูคน ไม่รู้ว่าอโณชาเคยหยิบสลับกันบ้างหรือเปล่า
เมื่อได้อุปกรณ์เรียบร้อยหลงก็คึกคักพร้อมออกศึก! เขาหันกลับมามองเก๋ากี้ที่นั่งจ๋องเหมือนอึ่งอ่างอยู่ตรงกลางหว่างขา ดูดี ๆ เจ้าเหมียวนี่ก็ว่าง่ายใช่ย่อย หยิบจับไปวางแหมะไว้ตรงไหนก็นั่งนิ่ง บางทีหลงอาจจะไม่รู้ว่ามันแค่ขี้เกียจขยับตัวเท่านั้นแหละ
“จะอาบให้ตัวหอมเลยนะเก๋ากี้” หนุ่มตกกระว่าขณะเอื้อมไปคว้าฝักบัวลงมา พอเห็นอุปกรณ์ในมือไอ้แมวขี้เกียจก็เริ่มนั่งตัวเกร็ง
ซ่า มวลน้ำขนาดใหญ่ดันตัวเข้ามาตามท่ออันร้อนระอุไหลเข้ามาตามทางและวินาทีที่มันโผล่พ้นฝักบัวเราก็จะได้พบกับ....
แมวต้ม... “แง้วววววววว!!” เก๋ากี้คำรามขู่
“อะไร ชอบเหรอ?”
“แง้ว ๆ ๆ”
“งั้นเปิดน้ำแรงอีกเนอะ” ว่าแล้วก็บิดก๊อกน้ำไปสุดทาง
ซู่!! “ม้าวววววววววว!”
“อ๋อ คงอยากรีบฟอกตัวเนอะ ได้เลย” ด้วยใจรักบริการหลงรีบบีบแชมพูลงบนหลังอุดมไขมันของเจ้าเหมียวทันที แหมะ! ดูจากปริมาณแล้วฟอกคนสามคนก็ยังมีน้ำยาเหลือ “ใส่เยอะ ๆ จะได้ตัวหอม ๆ เนอะ”
“แง้ว ๆ ๆ” เก๋ากี้เริ่มร้องประท้วงเมื่อหลงลงน้ำหนักมือเฟ้นฟอนไปตามชั้นไขมัน และนั่นเหมือนกันเปิดสวิทช์ที่ถูกปิดมานาน ไอ้เหมียวเซื่อง ๆ ด้วยนั้นเริ่มออกสเตป
“อย่าดิ้นสิเก๋ากี้!”
แหงก ๆ เก๋ากี้ลงไปดิ้นพล่านบนพื้นห้องน้ำ แชมพูบนตัวยิ่งขึ้นฟองไปกันใหญ่จนจะกลายเป็นแกะอยู่แล้ว หลงเองก็ลนลานคว้าแมวไปมาขนก็ลื่นปรื๊ดหลุดมือทุกครั้งไป ชายหนุ่มภาวนาให้หายนะในห้องน้ำจบลงเสียที
“หยุดดิ้นนะ!!” หลงตวาดและนั่นทำให้นรกในห้องน้ำจบลง...
ผลุบ! เพราะมันออกไปนอกห้องน้ำแล้ว!! ไอ้เหมียวแสบใส่ตีนแมวของแท้สไลด์ตัวผ่านช่องว่างที่หลงโง่เปิดทิ้งเอาไว้ ไอ้หนุ่มตกกระหวีดร้องลั่นคลานเข่าเงอะ ๆ งะ ๆ ออกจากห้องน้ำตามออกไป “เก๋ากี้!! กลับมานี่!!”
เป้าหมายวิ่งดุก ๆ หมายจะมุดใต้โต๊ะ ด้วยชั้นไขมันที่หนาทำให้หลงชิงความได้เปรียบสไลด์ตัวคว้าไปคว้าพุงกะทิมันได้ทัน หลงเด้งตัวขึ้นด้วยความดีใจ
“ได้ละ..!!”
ปัง!! หัวของไอ้หลงโขกใต้โต๊ะกินข้าวแทบจะกัดลิ้นขาดคาปาก โต๊ะกระดกข้าวของกล่องซีเรียลร่วงตุบ ๆ ลงมา ไม่พอนังเหมียวตัวดีก็สาระแนดิ้นหลุดออกไปจนได้ หลงกุมหัวจับกรามอยู่สักพักรอจนสติฟื้นคืนหางตาก็เห็นสีดำแว้บ ๆ ที่แปดนาฬิกา “หยุดนะเก๋ากี้!!”
ถามว่ามันหยุดตามที่บอกไหม? ก็ไม่ แต่หลงต้องสร้างเอฟเฟกต์สื่อสารกับแมวตลอดเวลามันคลานเข่าดีดดิ้นไปตามพื้นคล้ายจะสิ้นลมอยู่รอมร่อเห็นปลายหางดำ ๆ อยู่ที่มุมโซฟาก็ไม่รอช้าคว้าแล้วดึงทันที
“แง้วววววววววว ฟ่อออออออ”
ฉัวะ!! รอบนี้ไม่ขู่เปล่ามีของแถมเป็นสามขีดที่หลังมือ ดวงตาเรียวของหลงค่อย ๆ เบิกกว้างมองภาพหยดเลือดของตัวเองสาดกระเซ็นไปทั่วทิศทาง หยดลงบนพื้นและเลอะโซฟา
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยยยยยย ไอ้หนุ่มตกกระกุมบาดแผลห้ามเลือดราวกับถูกฟันแขนขาด หลงสัมผัสทุกอณูความเจ็บปวดที่แล่นผ่านชั้นผิวหนังเจาะเข้ามาตามเส้นประสาทลานขึ้นยันสมอง ไม่นะ! เขาจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ไม่ได้! โดยเฉพาะสาเหตุการตายที่ทุเรศแบบนี้!!
ราวทหารผ่านศึกแม้แข้งขาจะขาด ลมหายใจจะอ่อนแรงแต่หน้าที่นั้นสำคัญยิ่งสิ่งใด!! หลงใช้เข่าสองข้างซมซานคลานเข้าไปหาเป้าหมายที่วิ่งหนี ค่อย ๆ ต้อนเข้าไปจนไอ้แมวอ้วนติดแหงกอยู่ตรงมุมห้อง เก๋ากี้เขยิบจนแผ่นหลังหนา ๆ เบียดเป็นเนื้อเดียวกับตะกร้าผ้า
ช่างเป็นภาพที่น่าดูเสียจริง!! หลงแสยะยิ้มแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ มันขยับคอกรอบแกร๊บเตรียมเผด็จศึกแมวสาวไร้ทางสู้
หึ หึ หึ เก๋ากี้ผู้น่าสงสาร ทำกันไว้เจ็บแสบมากนะ อย่าคิดว่าไอ้หลงคนนี้จะปรานี!เหยื่อเบิกตาเหลือง ๆ กว้างด้วยความหวาดกลัว สั่นกึก ๆ จนหลังถูกับตะกร้าขึ้นฟองหนักกว่าเดิม หลงปล่อยมือจากการห้ามเลือดแล้วยกขึ้นมาอยู่ระดับสายตาดูคล้ายไอ้โรคจิตทำท่าขยำนมสาว
เอาล่ะ! เผด็จศึก!!!มวลสารทั้งสองเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในทิศทางที่สวนกัน มนุษย์หน้าโง่นั้นไซ้ไถตัวเข้าไปหามุมห้องด้วยสองแขนที่ยืดตรง ทว่าดวงตาทั้งสองข้างกลับสะท้อนภาพท้องกลม ๆ ค่อย ๆ ลอยผ่านหัวไป หลงเห็นเก๋ากี้มองต่ำลงมาด้วยสายตาเย็นชาราวกับจะบอกว่า ‘กระจอก ไอ้มนุษย์’
“หวา ~” ไม่ทันแล้วแรงที่พุ่งเข้าไปเต็ม ๆ นั่นทำให้หลงยั้งตัวไว้ไม่อยู่ไถลเข้าไปสู่มุมห้อง
ไม่นะ! ไม่..สวบ! หัวเสียบเข้าไปในตะกร้าผ้าแบบพอดิบพอดีราวกับสร้างมาเพื่อรองรับหัวไอ้หลง เก๋ากี้วิ่งหนีไปไกลแล้วขณะที่มนุษย์หน้าโง่ยังส่งเสียงอู้อี้ในตะกร้า หลงค่อย ๆ หมุนขยับซ้ายขวาเพื่อเอามาออกอย่างนุ่มนวลที่สุด
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!” ยังไม่ทันสูดอากาศเสียงแตกตื่นของอโณชาก็ดังขึ้นมาก่อน “หลง! นั่นมัน....”
ผลุบ! ตะกร้าเจ้าปัญหาหลุดพรวดออกมาจากหัว ยัง! ความซวยของหลงยังไม่จบเพียงเท่านั้น เสื้อผ้าที่อยู่ข้างในร่วงกราวลงมาเต็มข้างตัว แต่ยังอีก!! ความซวยยังไม่จบ
อโณชายืนขาตายอยู่ตรงหน้าห้อง สมองชาวูบวาบจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา มองซ้ายก็เห็นข้าวของหกกระจัดกระจาย แลขวาก็เห็นคราบแชมพูลากยาวเป็นทางพร้อมก้อนขนขดนิ่ง เรียกได้ว่าหันไปทางไหนก็มีแต่ความฉิบหายโดยทั่วกัน
ทว่า....ตรงนั้น ที่ข้างหูของหลงนั่น.... กางเกงในสีดำตัวโปรดกำลังห้อยต่องแต่งโดยมีช่องใส่ขาข้างหนึ่งเกี่ยวอยู่บนหูอย่างหมิ่นเหม่ แกว่งซ้าย แกว่งขวา ราวกับดีใจที่ได้ต้อนรับอโณชากลับบ้าน
“คะ...คุณอโณ!” หลงเรียกลั่นห้อง “ผะ...ผม...”
เดี๋ยวสิ...คุณอโณมองอะไรอยู่... หลงรีบเอื้อมไปคว้าของกลางขึ้นมากางออกโชว์ต่อหน้าเจ้าของ
“กะ...กางเกงใน....” หมับ! ไม่รอช้าให้ไอ้เอ๋อนี่พล่ามแล้ว อโณชาทนความอับอายไม่ไหววิ่งไปยื้อแย่งของกลางออกจากมืออีกฝ่ายมาซ่อนไว้ด้านหลังราวกับเป็นของรักของหวง
“ไม่มีอะไร!!!” ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะครับ หลงมองกางเกงในที่ซ่อนด้านหลังด้วยแววตาละห้อย
“กะ...เกิดอะไรขึ้นเนี่ยหลง ทำไมบ้านช่องพังพินาศขนาดนี้” พ่อคนนี้ก็รีบเปลี่ยนเรื่องเสียจนลิ้นแทบย้อนเข้าไปพันกับลิ้นไก่ “ละ...แล้วเก๋ากี้...”
“อ๊ะ!! เก๋ากี้!!” พูดแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ หลงหันขวับไปที่ไอ้ก้อนขนเปื้อนฟองที่มุมห้อง “เก๋ากี้หนีออกมาจากห้องน้ำครับ! ผมพยายามจะอาบน้ำให้ตามที่คุณอโณบอกแล้วนะครับ ตะ..แต่มันหนี วิ่งออกมาเลยครับ!!” หลงรีบฟ้องจนน้ำลายแตกฟอง ว่าแล้วก็ยกแขนขึ้นมา “ผมโดนข่วนด้วยนะครับ”
“เออ...ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดนะ” อโณชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นบาดแผลบนมือ “เข้าใจแล้ว ฉันไม่โกรธหรอก โอเคนะ”
“ครับ” หลงพยักหน้าด้วยโล่งใจที่อโณไม่ติดในเอาความ “ยังไงก็ขอโทษคุณอโณด้วยที่ทำบ้านเลอะนะครับ”
อโณเหลือบมองความฉิบหายในครัวเรือน นี่มันก็เกินคำว่า ‘เลอะ’ ไปมากโข บางทีหลงอาจจะลืมตัดอ.อ่างออกก็เป็นได้
เจ้าของบ้านลอบถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นซีเรียลเพิ่งแกะกล่องหกกระจายเต็มพื้น “ฉันเองก็ไม่น่าให้หลงอาบน้ำให้เก๋ากี้เลย”
“มะ...ไม่ครับ!!” ทีนี้ไอ้คนสำนึกผิดดันแย้งขึ้นมา “คุณอโณทำถูกแล้วครับ! ผมอยากช่วยงานคุณอโณแต่แค่ผิดพลาดใส่แชมพูเยอะไปหน่อย รอบหน้ารับรองว่าไม่มีแบบนี้อีกแล้วครับ”
หลงไม่ยอมแพ้! ถ้าขืนปล่อยไปแบบนี้คุณอโณก็จะไม่กล้าให้เขาทำอะไรอีกน่ะสิ! ไม่เอาหรอก เขาอยากช่วยช่วยแบ่งเบาภาระให้
ฝ่ายอโณชาเห็นแววตามุ่งมั่นแบบนั้นก็ได้แต่น้ำท่วมปาก เลิกจ้องแบบนั้นสักทีจะได้ไหมนะคิดแล้วก็ขยำกางเกงในในมือรุนแรงขึ้น “คะ...คงมีอะไรผิดพลาดมั้ง ปกติฉันอาบน้ำให้เก๋ากี้มันก็ไม่ดิ้นนะ”
“แสดงว่ามันไม่ชอบผม?”
“ไม่หรอกเก๋ากี้เป็นเด็กดีนะ” บางทีหลงก็คิดว่าคุณอโณช่างคิดเข้าข้างแมวตัวเองจนหน้ามืดตามัว “มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ”
“เหรอครับ....” บางทีที่ผิดปกติอาจจะเป็นความคิดอโณชา “ตอนแรกมันก็นั่งนิ่งอยู่นะครับแต่พอเปิดน้ำเท่านั้นแหละ...”
“อ๋อ!! รู้แล้ว” อโณดีดนิ้ว “น้ำมันร้อนใช่ไหม?”
“ครับ เดือดปุด ๆ เลย”
“เก๋ากี้ไม่ชอบอะไรร้อน ๆ น่ะ มันคงตกใจ หลงอย่าโกรธมันเลยนะ” ออกตัวเสียขนาดนี้ใครจะไปกล้าเคืองแมวน้อยสุดสวาทขาดใจของพ่อคุณเขาล่ะ “ฉันก็ลืมนึกไปปกติฉันอาบน้ำให้ตอนกลางคืนน่ะ”
หลงเหลือบไปมองฆาตกรใจเหี้ยมที่มุมห้องแล้วคิดเจ็บแผลแปล๊บ ๆ ขึ้นมาอย่างเสียมิได้ มีคนเข้าข้างจังนะเก๋ากี้
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันอาบน้ำให้เก๋ากี้ต่อเองนะ หลงไปนั่งพักก่อนเถอะ”
“ไม่ครับ!” หลงยืนยันหนักแน่น “ผมจะช่วยคุณอโณเก็บบ้านครับ”
“อ่า..” อโณเล็งเห็นแล้วว่าห้ามไปคงเปล่าประโยชน์ “งั้นก็ฝากด้วยแล้วกันนะ”
ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปอุ้มสาวน้อยหนักสี่กิโลครึ่งขึ้นมาปลอบขวัญ เก๋ากี้ที่น่าสงสารแปลงร่างเป็นแม่แมวน้อยในพริบตา ไถหัวเอาเสื้อเชิ้ตของอโณชาจนเลอะฟองเต็มไปหมด เห็นแล้วหลงอยากจะเบ้ปากซะเหลือเกิน
ย้อนกลับมามองตัวเองแล้วได้แต่เศร้าใจเหมือนมีแมลงวันบินวนอยู่บนหัว หลงก้มลงไปเอามือกวาดเศษซีเรียลรสช็อกโกแลตบนพื้น หดหู่ใจจนอยากหยิบขึ้นมากินแก้เครียด
เขารู้สึกไร้ค่าจนหงุดหงิดตัวเอง ทำไมทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จมีแต่สร้างความลำบากเข้าไปอีก อีกะแค่อาบน้ำแมวก็ยังไม่สำเร็จแถมทำบ้านพังยับเยิน ยิ่งคิดยิ่งเจ็บแปล๊บ ๆ ตรงใจจนต้องเอื้อมไปขย้ำตรงอกเสื้อ เขาก็แค่อยากทำอะไรให้อโณดีใจบ้างก็เท่านั้นเอง
หลงก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวของที่หล่นบนพื้นถึงจะเงอะ ๆ งะ ๆ วางนู่นนี่สลับกันบ้างแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ แต่แล้วชายหนุ่มก็พบว่ามีของชิ้นหนึ่งหายไปจากที่เดิมที่มันเคยอยู่ หลงก้มลงคลานหาก่อนจะตะโกนถามอโณชาที่อยู่ในห้องน้ำ
“คุณอโณครับ”
“มีอะไรเหรอ ?”
หลงยิ้ม คราวนี้แหละจะได้แบ่งเบาภาระของคุณอโณบ้าง….
“กางเกงในตัวเมื่อกี้ไปไหนครับ”“ลืมมันซะ! แล้วไปนั่งรอฉันที่โซฟา!”แล้วก็เป็นอันต้องหุบยิ้ม
ทะ...ทำไมโดนดุหนักกว่าเดิมอีกล่ะ.....TBC
คลานเข่าเข้ามา// ขะ...ขออภัยที่มาเลทรุนแรงค่ะ พิษรักแรงติ่งนี่มันน่ากลัวจริงๆ ฮึก....
ตอนนี้หลงโดนเก๋ากี้รับน้องซะแล้ว อย่างที่ทุกคนเข้าใจมันหลงคือจุดต่ำสุดของบ้านนี้ค่ะ นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น 55555555
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ไอ้หลงสู้ชีวิตด้วยนะคะ
หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37 (อ่าน 354613 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก