หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[BlueCherries]

ใครเคะเมะค้าาาา

[QXanth139]

เรื่องใหม่ตามๆ

[fullmoonny]

กรี้ดเรื่องใหม่ 

[ennewiis]

ตายแล้วววว พ่อคุณอโณคนดี  เห็นอนาคตรำไรว่าจะเป็นยังไง
บอกได้แค่... สู้นะ! 55555555555555

แค่ชื่อเรื่องก็น่าสนใจแล้วค่ะ เขาจะหลงมารักกันยังไง
รอติดตามต่อค่า 

[crz.insane]

ติดตามตอนต่อไปค่าาา >___<
นี่เค้าอยู่ที่ไหนกันคะทำไมหนาวสั่นกันขนาดนี้ อโณก็สั่น คุณหมอก็สั่น หนุ่มลึกลับก็สั่น คุณ Indigo ก็ยั่งสั่น!!! 5555
พาเราไปอยู่ด้วยทีเถอะค่าาาาาา 555555555

[larynx]

รอคุณนักเขียนกลับมาตั้งนาน รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

แปะไว้เดี๋ยวตามอ่านนน 

[kaokorn]

ดีใจที่ได้อ่านเรื่องใหม่นะฮะ
ถึงจะยิงมุกไปมาก แต่แน่ใจว่าไม่หมดแม็กแน่นอน 555+
รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ

[JJHJJH]

เจิมเรื่องใหม่

[THiiCHA]

ว้าววว 
 
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ของ Indigo 
จัดบวด จัดเป็ดลุกขึ้นปรบมือรัวๆ 
น่าสนุกอีกแล้ววว
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคนขี้ลืมมาเจอกับคนลืมจริงๆ 5555
ฮาฉากที่ชี้ไปป้อมตำรวจอ่ะ ชี้ไปได้ ซวยเลยเห็นป่ะ 
ชดใช้น้องเค้าซะดีๆนะตาลุง ฮ่าๆๆๆๆ 
 ติดตามเด้ออ ~

[sine]

ดีใจเรื่องใหม่มาแล้ว
ถึงจะแนวละครไท๊ไทย   แต่น่าติดตามมากคร่าาาาา

[taroni]

เปิดเรื่องใหม่ 

[lnudeel]

โอ๊ยยยยยยยยยยคิดถึงพี่ดิเอโก้~~~~~//เอาร่างกระดูกแหลกกอดกลับบบบ. ในที่สุดก็เปิดเรื่องใหม่แล้วววววว. เรื่องนี้มาแนวอนุรักษ์ละครไทยฝุดๆ 

[HISY]

นี่ขนาดไม่ขำนะ
อุ๊ย นี่เป็นทางแห่งการสร้างรักสินะความจำเสื่อม

[Monochii]

แค่ตอนแรกก็น่าติดตามเเล้วค่ะ 

พี่อโณคะ ขอฝากความหวังไว้ที่พี่เเล้ว 

[akashita]

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว พี่อโณก็รับไปเลี้ยง(?) แก้เหงาก็ได้นะคะ.. หุหุ

[maminto]

คิดถึงคนแต่งที่สุดเลยยยย
><

[Fragrant]

ตามจ้าๆๆๆๆ เย่!!! 

[Indigo]

**คำเตือน หลักการทางการแพทย์ในนิยายเรื่องนี้บางส่วนไม่ได้อิงตามความเป็นจริงนะคะ**

ความทรงจำที่ 2

   “ไหนยกแขนซ้ายสิครับ”

   ไม่ว่าจะแขนซ้าขวา ขาหน้าขาหลังหนุ่มปริศนาก็ยกได้ถูกต้องทุกประการราวกับท่องจำมาตั้งแต่เกิด  คุณหมออาจิณตรวจร่างกาจเบื้องต้นครบตามสูตรพลางส่ายหน้าอย่างหนักใจกับคำตอบที่ได้รับซ้ำ ๆ
   “จำได้หรือเปล่าครับว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ หรือเดือนอะไร”
   คนถูกถามขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะตอบด้วยประโยคเดิม “ไม่รู้ครับ”
   คุณหมอหน้าเครียดหนักกว่าเดิม “ทราบไหมครับว่าเมืองหลวงของอเมริกาคืออะไร?”
   ฝ่ายนั้นใช้เวลานึกอยู่ชั่วครู่ “....วอชิงตัน ดี.ซี.”
   นายแพทย์ค่อยยิ้มออก “ก็ไม่แย่นักครับ”
   อโณชาเท้าคางนั่งมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสนระหว่างดีใจและกดดัน  เขาลุ้นให้ชายหนุ่มคนนั้นตอบคำถามให้ได้ราวกับเป็นผู้ปกครองดูลูกชายวัยอนุบาลสอบสัมภาษณ์  เหงื่อเริ่มไหลซึมตามเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่อยู่ ขณะกำลังจะออกปากถามคุณหมอก็หันกลับมาเสียก่อน
   “หมอว่าคงต้อง CT Scan แล้วล่ะครับ” อโณพยักหน้ารับรู้ “หมอจะถามถึงประกันสังคมอะไรก็คงไม่ได้สินะครับ”
   “ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเองครับ” ก็ไม่ได้รวยล้นฟ้ามาจากไหนหรอก แต่ความรู้สึกผิดมันจ่อคออยู่
   “เท่าที่หมอตรวจดู เรื่องการใช้ชีวิตประจำวันกับความรู้รอบตัวเหมือนจะไม่มีปัญหานะครับ  น่าจะมีปัญหาแค่ที่ความทรงจำ.....”
   ซึ่งเป็นส่วนที่ไม่ควรมีปัญหาที่สุด  อโณได้แต่คิด
   “หมอเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้  ถ้ายังไงจะโทรนัดคุณหมอประวิทย์เข้ามาตรวจให้อีกทีพรุ่งนี้นะครับ” คุณหมออาจิณก้มมองนาฬิกาข้อมือ “นี่ก็ดึกมากแล้วคุณอโณชากลับไปพักผ่อนเถอะครับ  ทางผู้ป่วยเองก็ยังมีอาการปวดศีรษะเดี๋ยวก็คงต้องหลับพักผ่อนอีกครั้ง”
   “ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน  วันนี้ของอโณชามันช่างวุ่นวายจริง ๆ  ทำเอาเขาคิดถึงห้อง  คิดถึงเตียงนุ่ม ๆ เอาเป็นว่าอยากจะวาร์ปกลับบ้านมันเสียตอนนี้
   “คุณหมอคะ! ผู้ป่วยห้องXXมีอาการแปลก ๆ ค่ะ” สิ้นเสียงจากพยาบาลสาว นายแพทย์ก็จากไปอย่างเร่งรีบโดยไม่ทันได้กล่าวลาคนในห้องด้วยซ้ำ และนั่นทำให้ทั้งห้องเหลือเพียงเขากับคู่กรณีเท่านั้น
   เท่านั้นแหละบรรยากาศในห้องก็ตึงเครียดขึ้นมาทันตา  อโณชาค่อย ๆ ย่องไปเก็บแมกกาซีนลงกระเป๋าเงียบ ๆ หวังจะเฟดตัวออกห้องอย่างไร้ร่องรอย แต่พอเงยหน้าขึ้นมาจากกระเป๋าก็เผลอไปสบตาอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น และนั่นทำให้สถานการณ์ที่เลวร้ายเลื่อนขั้นเป็น ‘เลวร้ายบรม’
   เอาแต่จ้องอยู่นั่นแหละ  มีอะไรทำไมไม่พูดนะ

   อโณชาคล้องกระเป๋าไว้บนบ่าก่อนจะจำใจเดินไปบอกลาคนบนเตียงอย่างเสียไม่ได้ “ผม...เอ่อ...กลับก่อนนะครับ  เชิญคุณพักผ่อนได้เลย”
   ถึงจะดูตาลอย ๆ แต่เหมือนชายหนุ่มกำลังพยายามจับโฟกัสที่หน้าอโณอย่างไม่ลดละ “กะ...กลับ?”
   “ครับ” อโณพยักหน้า “พรุ่งนี้เย็น ๆ จะเข้ามาอีกทีนะครับ”
   “มาตอนเย็นเลยเหรอ....”
   “มีอะไรก็กดกริ่งตรงนี้เรียกคุณพยาบาลนะ” อโณเอื้อมไปหยิบกริ่งมาวางไว้ข้างหมอนอีกฝ่าย “ผมปะ...”
   อยู่ ๆ ใบหน้านิ่ง ๆ เหมือนเบลอยาสลบก็ค่อย ๆ ยับยู่เข้าหากัน  ริมฝีปากบางเบะออกก่อนอีกฝ่ายจะระเบิดเสียง “ฮือออออออออออออออ แงงงงงงงงงงงงง้~”
เฮ้ย! นั่นมันอะไร!
   “คะ...คุณ...”
   “โฮ~~~ ฮือออออออออออออ” ไอ้นี่ก็ไม่สนจะร้องไห้ท่าเดียว  น้ำหูน้ำตาไหลมารวมกันจนแยกไม่ออก คาดว่าบางส่วนอาจไหลเข้าปากไปเรียบร้อยแล้ว
   เห็นคนป่วยแทบลงไปชักดิ้นชักงออโณยิ่งสมองตื้อ  ลิ้นแทบจะอ้อมเข้าไปฟันกับลื้นไก่อีกที “ปะ...เป็นอะไรไป! เจ็บตรงไหน  ตะ...ตามหมอนะ เดี๋ยวตามหมอให้”
   “มะ..ไม่ต้องครับ โฮ~~~~” ไม่ต้องแล้วจะปล่อยโฮทำไมล่ะเฮ้ย! อโณสับสนงงงวยยิ่งนัก “มะ...ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ฮึก...นั้น แค่ก ๆ ๆ” อโณชาขอใส่หมายเหตุไว้ว่า ‘สำลักน้ำมูกตัวเอง’
   เห็นฟองน้ำมูกย้อยมาถึงคางยิ่งอเนจอนาถใจจนต้องหันไปดึงทิชชูมายื่นให้
   “ผม..แค่ก ๆ” อโณปากหนักเกิดกว่าจะบอกว่าอย่าพูดเลยน้ำมูกเข้าปากหมดแล้ว “มะ..ไม่ได้เจ็บ ฮึก...”
   เห็นอีกฝ่ายเอามือป้ายซ้ายป้ายขวาละเลงจนเปียกไปทั้งหนาไม่เงยมันรับทิชชูสักทีอโณเลยต้องสวมบทพี่เลี้ยงเด็กยื่นเข้าไปปาดน้ำมูกน้ำตาให้  ชุ่มฉ่ำเสียจนซึมโดนมือ “ไม่ได้เจ็บแล้วเป็นอะไรครับ?”
   “ฮือออออ แค่ก ๆ ๆ” ฟองน้ำมูกที่จมูกแตกดังโพล๊ะ “ไม่มีใครอยู่เลย ผมกลัว”
   กวาดตามองสารร่างผู้ชายตัวใหญ่บนเตียงแล้วยังมีอะไรต้องกลัวอีกหรือ  อโณโยนทิชชูชุ่มน้ำมูกลงถึงขยะก่อนจะดึงแผ่นใหม่ออกมา “กลัวความมืด ?”
   อีกฝ่ายส่ายหัวอย่างรุนแรง
   “กลัวโรงพยาบาล ?”
   ฟืดดดดดดดดดดดดด คนป่วยสั่งน้ำมูกใส่กระดาษที่อโณยื่นให้
   “กลัวหมอ ?”
   “ผะ..ผมก็ไม่รู้ว่าผมกลัวอะไร” อโณเผลอหลุดปากว่า ‘อ้าว’  ไอ้หนุ่มบนเตียงสำลักแค่ก ๆ สองสามที “แต่มันน่ากลัวไปหมด  ผม...ผมจำกระทั่งตัวเองไม่ได้ ละ..แล้วทำไมผมถึงจำไม่ได้ อ่อก” ฝ่ายนั้นสำลักน้ำลายจนเลอะผ้าห่ม  อโณรู้สึกปวดหนึบที่อกขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ  ทั้งที่ดูจะเบลอ ๆ ยาที่หมอให้ยังจะฝืนพูดอะไรยืดยาวแบบนี้อีก  เขาพึมพำขณะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง “ผมกลัว...ผมไม่อยากอยู่คนเดียว...”
   อโณส่ายหน้า จะหลับอยู่รอมร่อ จะอยู่คนเดียวหรืออยู่เป็นร้อยคนก็ค่าเท่ากันนั่นแหละน่า  พ่อหนุ่มตกกระดูจะใช้พลังงานอันน้อยนิดไปกับการเค้นสมองและร้องไห้ถึงได้ฟุบหลับไปกลางคันแบบนั้น  พอสบโอกาสอโณก็รีบคว้ากระเป๋าย่องออกห้องไปเงียบ ๆ
   ก็สงสารอยู่หรอกนะ แต่จะให้นอนเฝ้าคนที่หลับเนี่ยเห็นจะไม่มีประโยชน์อะไร  แถมพรุ่งนี้ยังต้องกลับไปลุยงานแต่เช้าอีก

   เอาเป็นว่าขอโทษในใจ หวังว่าจะไม่โกรธกันนะ...

...........................................................................
...............................................
.......................
...............

   คืนนั้นอโณชานอนไม่หลับ
   บางทีอาจเป็นบาปกรรม หรือถ้ามองเป็นวิทยาศาสตร์สักหน่อยก็คงเพราะความเครียดล่ะมั้ง  อโณชานอนตาค้างตั้งแต่มาถึงห้อง  ทั้งที่พร้ำบอกคิดถึงเตียงนอนมาตลอดทางแท้ ๆ เอาเข้าจริง ๆ กลับนอนไม่หลับเสียอย่างนั้น  ไม่ว่าจะพลิกตัวซ้ายหรือขวาภาพเหตุการณ์ที่เจอก็ยังตามมาหลอกหลอน
   ใบหน้าชุ่มน้ำตานอนหลับพลางสะอึกกระซิก ๆ  น่าสงสารเสียจนอยากจะลูบหัวปลอบ แต่คนใจดำอย่างอโณก็ทิ้งได้ลงคอ ยิ่งคิดยิ่งรำคาญตัวเอง แต่ถามว่าพรุ่งนี้จะไปนอนเฝ้าหรือ? คำตอบก็ยังเป็น ‘ไม่’ อยู่ดีนั่นแหละ

   แพรนภัสทักเรื่องถุงใต้ตาเขาเป็นคนแรกตอนที่เจอกันหน้าบริษัท ก่อนจะตามมาด้วยหลาย ๆ คนที่เดินสวนกันเล่นเอาหมดความมั่นใจไปไม่น้อย
   ขณะกำลังสิ้นหวังกับสภาพตัวเองก็ยังมีเรื่องให้สลดกว่าเดิมรอคอยอยู่  เมื่อเพื่อนร่วมแผนกเพียงคนเดียวเอ่ยบอก
   “พี่อโณ  เย็นนี้มีนัดลูกค้านะ” แพรว่าขณะกดวางโทรศัพท์ออฟฟิศ “แบบเร่งด่วนนิดนึง”
   “ห๊า! อะไรนะครับ?” อโณร้องลั่น “นัดลูกค้า?  ฝ่ายเราชาติหนึ่งออกไปเจอคนนอกครั้งหนึ่งนะครับ”
   “รอบนี้เซ็นสัญญากับซับฯที่เขาว่าเขี้ยวน่ะค่ะ  ที่เราตรวจกับไปเมื่อวันก่อนไงคะ” หล่อนรีบฟื้นความจำให้ “ฝ่ายขายเขากลัวไปพลาดท่าเสียทีตรงไหนอีก เลยขอหนีบพี่ไปด้วยเพื่อความอุ่นใจค่ะ”
   ดูเอาเถอะ! คนเรามันจะซวยมันซวยได้มากกว่าที่คิด
   อโณฟังแล้วได้แต่กุมขมับใครยังมีอะไรจะซ้ำอีกไหม  ช่วยมาทีเดียวให้หมดนะ แต่ก็นั่นแหละยังไงงานก็ต้องมาก่อนคนไม่รู้จักอยู่แล้ว “เข้าใจแล้ว  วันนี้เดี๋ยวพี่ทวนสัญญาอีกที”
   “ปากว่าเข้าใจแต่คิ้วนี่เป็นปมเชียวนะคะ” หล่อนกระเซ้า “ช่วงนี้พี่อโณงานเข้าตลอด  วันก่อนก็แฮงค์ วันนี้ก็นอนไม่หลับ  ว่าแต่นอนไม่หลับหรือไม่ได้นอนน้อ~”
   “บอกแล้วว่าช่วงนี้ไม่ได้คุยกับใคร”
   “เหรอ” คนเด็กกว่าลากเสียงยาว “อย่างพี่อโณน่ะเหรอ  อย่าเปิดโอกาสให้แพรจีบสิ”
   อโณหัวเราะ “เดี๋ยวพี่ฟ้องแฟนแพรนะ”
   “ชู่ว” หล่อนยกนิ้วขึ้นปิดปาก “เป็นความลับของเราสองคนค่ะพี่”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
   “ว่าแต่ถามจริงนะ” อยู่ ๆ แพรก็ปรับเข้าโหมดจริงจังอีกครั้ง “ทำไมนอนไม่หลับ ?”
   “เฮ้อออออออออออออออ” ได้ทีอโณชาขอถอนหายใจยาว ๆ “เรื่องมันยาว จะฟังไหมล่ะ”
   ครืดดดดดด เก้าอี้โต๊ะข้าง ๆ ถูกสไลด์เข้ามาฝั่งตรงข้ามทันที “แพรพร้อมแล้วค่ะ”

   อโณยิ้มขำ  สาว ๆ กับเรื่องเล่านี่เป็นของคู่กันจริง ๆ เลยน้า~
   แม้จะรู้สึกผิดบาปต่อเงินเดือน แต่สองนายบ่าวก็ขออนุญาตใช้เวลางานสักหน่อย  อโณชาเล่าย้อนไปถึงเมื่อวันก่อน เรื่องที่เข้าใจผิดว่าหนุ่มปริศนาเป็นแก๊งต้มตุ๋นแถมยังทำเขาซวยด้วยการบอกทางมั่ว ๆ ไปอีก
   “พี่อโณก็! เพิ่งอ่านข่าวเมื่อตอนกลางวันใครมันจะไปเจอแก๊งนั้นตอนเย็นพอดีล่ะคะ”
   “ก็ใครล่ะมาย้ำข่าวให้พี่อ่านจัง  พี่ก็อินเป็นพิเศษน่ะสิ” ได้ทีอโณกัดคืนเสียบ้าง “ไอ้เราก็คิดว่าเจอดีเข้าแล้วแน่ ๆ”
   “แล้วยังไงต่อล่ะคะ ?”
   “พี่ย้อนกลับไปเจอซากเขาอยู่ในซอย เลือดอาบ”
   “คุณพระ” แพรยกมือขึ้นทาบอก
   “เดี๋ยวสิยังไม่จบ มียิ่งกว่านี้อีกครับ” อโณหน้าเครียด “ตอนนี้เขาความจำเสื่อมอยู่ที่โรงพยาบาล”
   “ห๊า!!” หล่อนร้องลั่น “อย่ามาละครน่าพี่”
   “ละครบ้าอะไรล่ะครับ ไม่งั้นพี่จะเครียดจนนอนไม่หลับแบบนี้เหรอ” คิดแล้วก็ได้แต่กุมขมับ “จะบ้าตาย”
   “แล้วทำไงอะพี่  มูลนิธิกระจกเงาไหม?”
   “ส่งเรื่องไปหมดทุกที่แล้ว  คงต้องรอการติดต่อกลับอย่างเดียว” อโณถอนหายใจ “ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร”
   “โถ อย่าเครียดเลยค่ะพี่อโณ  เดี๋ยวเขาแชร์กันโบ้ม ๆ ก็มีติดต่อเข้ามาเองแหละค่ะ” เธอปลอบ “นี่มันยุคไหนแล้วคะ”
   “เป็นอย่างนั้นได้ก็ดีครับ”
   “ว่าแต่ลองเอารูปเขามาดูหน่อยได้ไหมคะ  เผื่อแพรจะคุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง”
   อโณชาล้วงหยิบมือถือหน้าจอแตกยับขึ้นมาจิ้ม ๆ สองสามทีก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าแพรนภัสแบบไม่หวังอะไร “ถ้ารู้จักก็บังเอิญเกินไปแล้ว”
   ทว่าหญิงสาวสีหน้าเปลี่ยนทันที “เฮ้ย!! นี่มัน....”
   “แพรรู้จักเหรอ!”
   “ละ...หล่อเลยไม่ใช่เหรอคะ ?”

   ตึ่งโป๊ะ!  ถาดอยู่ไหนอโณจะขอฟาดหัวน้องให้เต็มรัก! “ตกใจหมด พี่นึกว่าแพรรู้จัก!”
   “ฮ่า ๆๆ” ยังจะมาหัวเราะร่าอีกนะ แสบนัก “แพรจะไปรู้จักคนหล่อแบบนี้ได้ไงคะพี่  ไม่อย่างนั้นก็รวบหัวรวบหางไปแล้วสิ”
   “สุภาพสตรีเหลือเกินครับ”
   “บางทีผู้หญิงก็เป็นฝ่ายล่าค่ะ” หล่อนจุดยิ้มเจ้าเล่ห์ “ว่าแต่หน้าตาดีขนาดว่าป่วยจนซีดยังหล่อเลยนะคะ  พี่อโณเอาอะไรคิดว่าแก๊งต้มตุ๋น”
   “คนเราดูกันที่ภายนอกไมได้หรอกครับ” แพรนภัสพยักหน้า เหมือนกับพี่สินะคะ...
   หญิงสาวเขี่ยมือถือหน้าจอแตก ๆ ไปมาซูมเข้าซูมออกปัดซ้ายป่ายขวาเหมือนจะหาหลักฐานจากผู้ต้องหา  หล่อนขมวดคิ้ว “แผลภายนอกดูไม่หนักเลยนะคะ”
   “จะว่าดีก็พูดได้ไม่เต็มปากอะเนอะ”
   “ก็ต้องดีสิคะพี่! ถ้าตัวน่วมด้วยไม่ไปกันใหญ่เหรอคะ”
   อโณพยักหน้ารับ “พี่จะคิดเสียว่าดีกว่าเขาเป็นเจ้าชายนิทราก็แล้วกัน”
   “ดีมากค่ะ!” ปัง! เอกสารปึกหนาหล่นตุบลงมาตรงหน้า “เอาล่ะ! อ่านทวนอีกสักรอบไหมคะ”
   “จ้ะ แหะ ๆ”
   อโณชาตบแก้มตัวเองเรียกสติ  ทำงานสิทำงาน!  เลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้วเดี๋ยวบอสก็ร้องไห้พอดี

   “มาตอนเย็นเลยเหรอ....”
   กะ...ก็ไม่ได้สัญญาอะไรเป็นมั่นเป็นหมายเสียหน่อยนี่เนอะ  จะไปหรือไม่ไปก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละ

........................................................................
...............................................
.....................
...........

   “สวัสดีค่ะคุณอโณ  ไม่เจอกันหลายวันเลยนะคะ” สาวพยาบาลร่างอวบคนนั้นอีกแล้ว  เจ้าหล่อนยิ้มเป็นมิตรให้ “นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว”
   “อย่าพูดแบบนั้นสิครับ  ผมก็แค่ติดงานจนดึกเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มยิ้มละไม “นี่ขนมครับ  ผมซื้อมาฝาก”
   “แหม ไม่น่าลำบากเลย ขอบคุณมากนะคะ” มือกลมป้อมรับถุงคุ้กกี้ไป “สาว ๆ บ่นคิดถึงคุณอโณกันใหญ่”
   อโณหัวเราะแหะ ๆ อย่างไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี  โชคดีที่สาวเจ้าต่อบทสนทนาเอง “คุณหมอประวิทย์โทรไปหาแล้วหรือยังคะ?”
   “เรียบร้อยแล้วครับ เห็นแจ้งว่าอาการไม่น่าเป็นห่วง  เขาว่าช่วงแรก ๆ จะอารมณ์แปรปรวน  คุณพยาบาลรับมือไหวไหมครับ ?”
   “เอ ก็ไม่ได้รุนแรงอะไรนาดนั้นนะคะ โอ๊ะ! แต่ว่า....”
   “แต่ว่า ?”
   “คุณอโณไปเยี่ยมแกเถอะค่ะ” หล่อนยิ้มแบบมีนัยยะ “เดี๋ยวก็รู้เองค่ะ”

   ชักหวั่น ๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ....
   รองเท้าหนังกระทบพื้นเงาวับไปตลอดทางเป็นเสียงเดียวที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลอันเงียบสงัด  เวลายี่สิบสองนาฬิกากำลังดี เหมาะสมกับการนอนหลับของผู้ป่วย  อโณชาถอดเสื้อกั๊กสูทสีดำพาดบนแขนลวก ๆ เพียงอึดใจเดียวก็มายืนระทึกอยู่ที่หน้าห้องเสียแล้ว
   สามวัน! สามวันที่อโณชาไม่ได้มาเหยียบที่นี่เพราะงานเข้ากะทันหันต้องตระเวนไปกับฝ่ายอื่นทุกเย็น  ไหนจะนัดกินเลี้ยงกับลูกค้าจนหมดสภาพอีก  อย่าว่าแต่โรงพยาบาลเลย ห้องตัวเองยังเกือบกลับไม่ถูก

   แกร๊ก...
   คันประตูหักลงก่อนจะถูกผลักเข้าไปในห้อง  ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศรุนแรงราวกับจะแช่แข็งศพ  อโณชะโงกหน้าเข้าไปดูก็พบเป้าหมายนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงด้วยสายตาเหม่อลอย  บางทีเสียงโทรทัศน์อาจจะดังไปจนไม่ได้ยิน  อโณจึงตัดสินใจเรียก
   “เอ่อ...คุณครับ”
   เงียบ...
   “คุณครับ ผมมาเยี่ยม”
   และก็ยังเป็นเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา  อโณยืนนิ่งโง่ ๆ ราวห้าวินาทีเมื่อไม่เห็นอะไรดีขึ้นก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง
   ห้องพักรวมสำหรับสองคนดูโล่งและชวนเหงาเมื่อมีเพียงคนคนเดียวนั่งอยู่ในนั้น  ผู้ชายคนนั้นดูโทรมกว่าตอนฟื้นขึ้นมาใหม่ ๆ เสียอีก  ไม่รู้ว่าโรงพยาบาลเลี้ยงไม่ดีหรืออาหารไม่ถูกปาก
   “เป็นยังไงบ้างครับ” อโณเดินเตาะแตะเข้าไปข้างเตียง “เห็นคุณหมอประวิทย์ว่าอาการภายนอกปกติดี  น่าจะกลับไปรักษาตัวได้เร็วขึ้น ดีจังนะครับ”
   “.............” ฝ่ายนั้นไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้จ้องทีวีแล้ว  เขาหันไปอีกทางมองตรงไปยังหน้าต่างบานใหญ่
   “คุณโอเคไหมครับ ?”
   “.............”
   “หรือว่าจะง่วงนอน ?” อโณเริ่มลนลาน “ผมมากวนหรือเปล่า ?”
   เห็นอีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังคงไม่ตอบอะไร  อโณก็ได้แต่ถอดใจ หรือว่าจะหงุดหงิดอารมณ์แปรปรวนอย่างที่คุณหมอว่าจริง ๆ  แหม ที่ตอนคุณพยาบาลมาเฝ้าไม่เป็นไร  ทำไมต้องมาโป๊ะแตกซวยที่เขาด้วยก็ไม่รู้
   “คุณอาจจะอยากพักผ่อน” อโณยิ้มบาง “งั้นผมกลับก่อนนะครับ”
   ดอกไม้ช่อเล็ก ๆ สีม่วงถูกเสียบไว้ในแจกันที่หัวเตียง  อโณเหลือบตามองครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกมา...

   หมับ!

แรงดึงเสื้อจากด้านหลังแบบไม่ตั้งตัวทำอโณเกือบหงายเงิบ  ดีที่ตั้งศูนย์ถ่วงได้ทันท่วงทีจึงพลิกตัวกลับมาประจันหน้ากับไอ้ตัวต้นเหตุได้  ผีเข้าผีออกอะไรกันเนี่ย
“ยะ...อย่าเพิ่งกลับเลยครับ” ฝ่ายนั้นพึมพำทั้งที่หน้ายังก้มมองเตียงตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอ๋ แต่ว่า...”
“ก็คุณ...” ถ้าหูไม่ฝาดอโณว่าเขาได้ยินเสียงจิ๊ปากด้วย “คุณโกหกผม..”
“หา ?” อโณชาหน้าเหวอ “ผมเนี่ยนะโกหกคุณ” คุยกันไม่ถึงสามประโยคเลยมั้งจะไปโกหกตอนไหน!
“กะ..ก็คุณ...” เฮ้ย ๆ ทำไมเริ่มเบะปาก... “คุณหลอกผมว่าจะมาหาตอนเย็น แงงงงงงงงง~”

นั่นไงล่ะ! ร้องจนได้!!  นี่มันไม่ใช่อารมณ์แปรปรวนแล้วมั้งครับคุณหมอประวิทย์! มันเข้าข่ายอารมณ์อ่อนไหวสาวน้อยแล้ว!
กรรมของเวรแท้ ๆ อโณทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง  จากที่เตรียมใจมาว่าอาจจะโดนโกรธโดนหงุดหงิดเขวี้ยงปาแจกัน  เอาเศษแก้วมาปาดคอ หรือลากไปกดหัวลงชักโครก แล้วดูสิว่าสิ่งที่เจอมันคืออะไร!  ร้องไห้! ร้องไห้! ร้องไห้!
“ฮือออออออออออออออ” ไอ้หนุ่มตกกระยกผ้าห่มสีขาวขึ้นมาพ่นขี้มูกใส่ “ผม...แค่ก ๆ อุตส่าห์รอ ตะ..แต่คุณก็ไม่มา  คุณหลอกให้ผมนั่งรอ โฮ~~~”
“อย่าร้องสิ ขอโทษ ๆ ขอโทษจริง ๆ พอดีว่าติดงาน” ชายหนุ่มสั่งน้ำมูกแรงขึ้น “จริง ๆ นะ  ไม่ได้ตั้งใจให้รอเก้อเลย”
“ฟืดดดดดดดดดดดดด” เขาพยายามป้ายน้ำใส ๆ เหนียว ๆ ออกโดยใช้ทุกพื้นที่ของผ้าห่ม “ผะ..ผม..กลัว”
“หือ?” อโณเอียงคอฟัง “ว่าไงนะ?”
“ผมกลัว...ผมกลัวมากเลย” ฝ่ายนั้นว่า  อโณเห็นมือซีด ๆ นั่นสั่นเล็กน้อย “ผมไม่รู้จักใครเลย  คุณหมอ คุณพยาบาล  เขาใจดีก็จริงแต่มันก็ยังน่ากลัว”
อโณชาขยับเข้าไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยเพื่อบอกให้อีกฝ่ายเล่าต่อ เขาพร้อมจะรับฟัง “มันมืดมาก  ผมนอนอยู่คนเดียว ละ...แล้วก็เต็มไปด้วยคำถาม  มันน่าหงุดหงิด  มันหงุดหงิดมากจนผมอยากจะกรีดสมองตัวเองออกมาดู  ทำไมล่ะ ทำไมผมต้องนึกไม่ออก  แค่เรื่องง่าย ๆ อย่างชื่อตัวเองก็ยังไม่รู้”
หนุ่มตกกระช้อนตาขึ้นมองหน้าอโณ “ตะ..แต่คุณดูเหมือนจะมีจุดเชื่อมโยงกับผมมากที่สุด”
“ขอโทษนะที่ทำให้ผิดหวัง” อโณหลบตาวูบ “ผมไม่รู้จักคุณจริง ๆ  ที่พาตัวมาส่งโรงพยาบาลนั่นก็....  พูดตามตรงผมมีส่วนนิดหน่อยที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้”
“คุณซ้อมผมเหรอ ?”
“จะบ้าหรือไง  ผมแค่ไม่ช่วยตอนที่คุณขอร้องเท่านั้นแหละ” อโณงึมงำ “ถ้าผมเป็นคนฟาดหัวคุณจะพามาส่งโรงพยาบาลทำไม”
“นั่นสินะ”
ทั้งที่เมื่อครู่พูดไม่หยุดแท้ ๆ แต่พอมาถึงตรงนี้ไอ้หนุ่มปริศนาก็ดูจ๋อยลงไปทันตา  นั่งหลังค่อมทั้ง ๆ ที่ตัวใหญ่แต่เหมือนจะจมหายลงไปกับเตียงเสียให้ได้  อโณชารู้สึกตีบตันไปทั้งลำคอ  เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกันในสถานการณ์แบบนี้
เครื่องปรับอากาศทำงานดีเกินไปจนมือขาวซีดของอโณเริ่มขึ้นสีม่วง  เขาถูฝ่ามือเข้าหากันหวังจะคลายหนาว และอีกอย่างคือเพื่อสร้างความกล้าที่จะพูดกับอีกฝ่าย
“ผมแจ้งความไว้แล้ว  ลงบันทึกประจำวันแล้ว” ไม่อยากจะบอกเพิ่มเติมถึงระบบการทำงานของตำรวจไทยแม้แต่น้อย “มูลนิธิด้วย  อีกไม่นานต้องมีคนรู้จักคุณติดต่อเข้ามาแน่ ๆ”
“แล้วถ้าไม่มีล่ะ......”

ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ...
อโณตอบไม่ได้จริง ๆ ว่าควรทำเช่นไรต่อไป...

“ไม่เป็นไร  ผมเข้าใจ” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงสั่นเครืออย่างชัดเจน “ยังไงผมก็ขอบคุณคุณมากนะ  ไม่มีคุณผมอาจจะตายไปแล้ว”
ยิ่งมาขอบคุณเหมือนยิ่งถูกทุบด้วยค้อนหนัก ๆ อโณชาไม่คิดว่าตัวเองสมควรได้รับคำนี้ด้วยซ้ำไป
“ค่ารักษาพยาบาลคุณก็มารับผิดชอบให้ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ความผิดคุณเลยแท้ ๆ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้  น่าแปลกที่ริมฝีปากยกขึ้นดันแสดงอาการเศร้าได้ดีกว่าเบะลง “ถ้าผมออกไปทำงานหาเงินได้ผมจะมาชดใช้ให้คุณแน่ ๆ”
“..........”
“อะ...อีกไม่นานแล้วล่ะครับ  คุณหมอบอกว่าสักอาทิตย์หน้าก็ออกได้แล้ว  ผมอาการเบากว่าคนที่เสียความทรงจำจากการโดนอุบัติเหตุเยอะ  ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่นะคุณว่าไหม ?” หนุ่มปริศนาเค้นเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ช่างเป็นการเล่นละครที่ห่วยแตก “ผม...ผมซาบซึ้งกับคุณจริง ๆ นะ”

แปะ... น้ำตาที่พยายามกลั้นกลับทรยศหยดลงบนตักอีกครั้ง  ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดมันออก
“ทั้งที่คุณจะหายไปเลย  จะทิ้งผมไปก็ยังได้ ตะ..แต่คุณก็ยังกลับมา...ฮึก..” และราวกับความอดทนมันพังทลายลงครั้งแล้วครั้งเล่า  กลั่นหยดน้ำตาร่วงเผาะ ๆ ลงมาบนตัก  เขาแสบจมูกไปหมดขณะพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงไป “อย่างน้อยผมก็ยังได้หลอกตัวเองว่ายังมีคนเป็นห่วงผมอยู่  ยังมีคน..ฮึก...ที่ไม่อยากให้ผมเป็นอะไรไป”
“คุณร้องไห้มากไปแล้วนะ  เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอก”
อโณหยิบทิชชูที่หัวเตียงมายื่นให้อีกฝ่ายเงียบ ๆ และก็อีกเหมือนเดิม  ชายหนุ่มเอาแต่ใช้ผ้าห่มผิวหยาบมาเช็ด ๆ ถู ๆ จนหน้าขึ้นสีแดง  อโณถอนหายใจก่อนจะช่วยซับทิชชูลงบนใบหน้าให้  เขาแว่วเสียงอีกฝ่ายพึมพำ

“ผมกลัว  มันเหมือนโลกนี้ไม่ต้อนรับผม”

   เป็นประโยคที่เศร้าเหลือเกิน  เหงาจับใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา  อโณคิดภาพตัวเองที่ตื่นขึ้นมาพบกับโลกที่เขาไม่รู้จัก  ไม่รู้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร  มาจากไหน และต่อจากนี้จะต้องทำอะไร  ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรนะ
   อโณชาปวดหนึบขึ้นมาที่อกซ้ายเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายเฝ้ารอคนไม่รู้จักอย่างเขามาตลอดสามวัน  นั่นสินะ...ญาติก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ไม่ใช่  ไม่มีหลักประกันว่าอโณจะกลับมา แต่ก็ยังรอ
   แค่หวังให้ใครสักคน  ใครก็ได้ช่วยบอกว่ายังต้องการเขาเถอะ  ได้โปรดล่ะ...

   อโณชาลุกขึ้นเยื้องย่างไปข้าง ๆ เตียงผู้ป่วย
   “ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ริมฝีปากบางของอโณหยุดชะงักไปราวกับตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย...

   “มาอยู่กับฉันก่อนก็ได้นะ....”


................................................................................
......................................................
.............................
.................

   “อ้าว! นึกว่าคุณอโณกลับไปแล้วเสียอีก” พยาบาลสาวคนเดิมดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นอโณชาในเวลานี้ “นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะ”
   “พอดีติดพันนิดหน่อยนะครับ” ดูเลือกใช้คำว่า ‘ติดพัน’ เลยทีเดียว “เติมน้ำเกลือเหรอครับ?”
   “ใช่ค่า  ได้เวลาแล้ว” หล่อนบุ้ยหน้าไปทางห้องผู้ป่วย “แล้ว...เอ่อ...ดีกันแล้วเหรอคะ?”
   “ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันนี่ครับ”
   “คุณอโณไม่รู้อะไรเสียแล้ว  พ่อหนุ่มในห้องน่ะนั่งรอคุณอโณไม่หลับไม่นอนทุกวันเลยค่ะ” ว่าแล้วหล่อนก็หัวเราะคิกคัก “แหม หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยนะคะ”
   “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ”
   “จริง ๆ นะคะ  ฉันไปเปลี่ยนน้ำเกลือทีไรนอนตาค้างทู้กที  คงเหงามั้งคะนอนอุดอู้อยู่ในห้องคนเดียวตั้งหลายวัน” หล่อนยิ้ม “มีคุณอโณมาชวนคุยคงดีใจ”
   อโณนึกขำในใจ  ดีใจจนน้ำตาไหลพรากเลยล่ะครับ...
   “ผมกลับก่อนดีกว่าครับ  เชิญคุณพยาบาลได้เลยครับ”
   “ค่า  ขับรถดี ๆ นะคะ” หล่อนโบกมือหยอย ๆ
   “ขอบคุณครับ”
   “เอ๊ะ! คุณอโณคะ!” หล่อนอุทานขึ้นขณะเดินสวนกัน  ทำเอาอโณชาตกอกตกใจ
   “ครับ?”
   “เสื้อไปเลอะอะไรมาคะนั่น”

   คนรักความสะอาดรีบก้มลงสำรวจทันที  เสื้อเชิ้ตขาวแบรนด์ดังที่เฝ้าทะนุถนอมอย่างดีบัดนี้สภาพได้เปลี่ยนไปแล้ว  คราบสีเขียวเกรอะกรังเกาะเป็นแผ่นหนาที่บริเวณหน้าท้อง  บางจุดถึงขั้นเกาะเป็นก้อนสีข้นกว่าปกติ

   อโณยิ้มแห้งยิ่งกว่าคราบบนนั้น

อ่า..น้ำมูกทั้งนั้น


TBC


มาแล้วค่า  คนเขียนจะพยายามมาอัพอาทิตย์ละตอนตามสถิติเดิมนะคะ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจะเจอกันทุกอาทิตย์นะคะ //สั่น
หายไปนานแอบเกร็ง  ดีใจที่ยังมีคนกดเข้ามาอ่านนะคะ
เลิฟยู้ววววววว //กอดดดดด

ป.ล.ใครเคะใครเมะเดากันนะคะ ไม่ยากหรอกค่ะ เอิ๊กกกกกกก
ป.ล.จากที่คนอ่านถามกันเข้ามาเยอะว่าเรื่องนี้พระเอกจะจนกว่าพี่ภาพกับไอ้คินมั้ย คือจนกว่าสองคนนี้ก็ขุดหนอนกินแล้วค่ะ 5555555

[Mouse2U]

พ่อหนุ่มความจำเสื่อมน่าเอ็นดูเหลือเกินค่ะ ^^ โอ๋ๆ นะค้าา ดูสินั่น~ ร้องไห้น้ำมูกไหลย้อยเลยเชียว~ อโณนะอโณ คนใจร้ายย~ ช่างลืมกันได้ลงคอ~

[Cappello]

 

บรรยายซะเห็นภาพเลย น้ำมูกกกกกก

[ナマケモノ～ず]

โถ น่าสงสารจริง มาๆ เดี๋ยวเราปลอบใจให้

[BlueCherries]

อโณจะพาน้องเสือเข้าบ้านเองเลยนะเนี่ย

ระวังจะโดนงาบนะคะ 

[lnudeel]

อร๊ายยยยยยย เราว่าอโณนายเอกแน่เลยยยยย แล้วนายคนหล่อจำเสื่อม(ไม่รู้จะเรียกอะไร)เป็นพระเอกเเน่เลยย. พระเอกให้อารมณ์น้องหมาเลยอะ ขี้อ้อนขี้เหหงาไปแล้ววว

[winndy]

คุณอโณน่ารัก และฮาดีค่ะ

[๐๐ตะวัน๐๐]

ร้องไห้ซะน่าสงสารเลยอโณใจดีไม่ทิ้งอยู่แล้ว

[malula]

ห๊ะ อะไรนะ เขาจะไปอยู่ด้วยกันแล้ว/ยัง แต่เร็ว ๆ นี้แหละ/คิคิ

[fammi50]

 

[Ryoooo]

สนุกๆ พากลับบ้านแล้ว้อาไงต่อน่าาา
ขี้แยมากเลย ดูแลดีๆนะจ๊าคุณอโณ

[Snowermyhae]

ไหนว่าปล่อยมุกออกมาหมดแล้วคะ เรามั่นใจว่าต้องมีออกมาเรื่อยๆแน่

[วัวพันปี]

 :heavenเอิ่ม  ขี้มูก