หัวข้อ: ~~เออกูผิด 3 ...ตอนที่ 57~~ รวมตัวแก๊งรั่วไหล2 13.12.13

[TARO]

โอ๊ะโอ

คู่นี้น่าร้ากกกกกกกกกก

[nana]

ก็น่ารักแบบนี้โจ๊กจะไปไหนรอด

[wan]

  ลูกชิ้น รักบี้  " แต่กูรักมึง  "

  เอาปลา   ปลาอะไร  " ปรากฏว่า รักมึง "

พอกันเลย อะไรมันจะทันกันปานนั้น    :เชิป2:

เอาติดตามกันต่อไปว่า ทั้งคู่จะมีมุกอะไรมาปล่อยใส่กันอีก

แล้วเมื่อไหร่ นายโจ๊ก จะได้ นายปึก ซะที

รออยู่น้า   

ปล.  ตอนพิเศษก็รออยู่ อย่าลืมสัญญา 

[both^^]

งอนๆ ง้อๆ

กดๆ จูบๆ

กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

[YMP]

บึกน่ารักเช่นนี้เอง โจ๊กก็เลยเกรงใจ(คำสุภาพของกลัวเมีย) 

[HaLF333]

 
พี่บึกน่าร๊ากกกก..

และยังคงเป็นเจ้าแห่งมุข

ปล.ตอนพี่เศษรอด้ายยยยยย..
นานแค่ไหนก็จะรออ่านน๊า

[imon]

ข้องใจกะชื่อนางเอกอ่ะ


อ่านชื่อทีไร หน้าภาราดร ลอยมาทุกที

[subaru]

ปลาบึกน่ารักโคตร ๆ

[gift_deb]

สงสารนางเอกอ่ะ คงเป็นช่วงทำใจที่จะเป็นเมีย คุณโจ๊กลองมาเป็นรับดูบ้างสิคะ จะได้รู้ว่าครั้งแรกมันก็ต้องเครียดเป็นธรรมดา

[M@nfaNG]

  น่ารักกันจริงคู่นี้ แต่ปลาบึกน่ารักที่สุด

ขอบคุณคะที่ทำให้ได้หัวเราะ

[yomaster]

อ๊ากกกกกกก
ตามทันจนได้

แง่มๆๆๆๆ
อยากกินจัง ลูกชิ้นรักเมิงเนี่ยยยยย
 กร๊ากกกกก

งอนได้น่ารักมากกกกก
แล้วก็โอ๋ได้ใจจริงๆ ครับ

[mist]

คู่เสี่ยวววววว 

[thaithai00]

บึกน่ารักเช่นนี้เอง โจ๊กก็เลยเกรงใจ(คำสุภาพของกลัวเมีย)  

ถะ ถะถูกต้องแล้วค๊าบบบบบ   ใครว่ากลัวก่าแค่เกรงใจเองเน้ออออ  

น่ารักกันจริงคู่นี้ แต่ปลาบึกน่ารักที่สุด

ขอบคุณคะที่ทำให้ได้หัวเราะ

มันยุติธรรมกันดีอยู่หรือ  มันยุติธรรมกันดีหรือไร  

[thaithai00]

ประกาศจากโจ๊ก

โปรดทราบช่วงเวลาจากนี้ไป ไป ไป ไป (ทำเสียงแอ๊คโค่ด้วยครับ)
ขอเชิญทางผู้มีเกือก เอ๊ย เกียรติ เกียรติ
เตรียมผ้าเช็ดน้ำตาไว้ ไว้ ไว้
เพราะเราจะพาท่านไปพบกับ กับ
สุดยอดแห่งความสะเทือนใจ ใจ

เดี่ยวเจอกันครับ  

[IZE]

ต้องไปหาเพิ่ม สงสัยจาไม่พอละมั้ง

[ooICEoo]

พี่บึกน่ารักจัง 

  จะมีไรสะเทือนใจเหรอ 

 

[yomaster]

โห้
เตรียมกระดาษชำระ ไว้แล้วครับ

[AidinEiEi]

ประกาศจากโจ๊ก

โปรดทราบช่วงเวลาจากนี้ไป ไป ไป ไป (ทำเสียงแอ๊คโค่ด้วยครับ)
ขอเชิญทางผู้มีเกือก เอ๊ย เกียรติ เกียรติ
เตรียมผ้าเช็ดน้ำตาไว้ ไว้ ไว้
เพราะเราจะพาท่านไปพบกับ กับ
สุดยอดแห่งความสะเทือนใจ ใจ

เดี่ยวเจอกันครับ 

รีบมาเรยยยยยยยย
อยากร้องไห้

[tansecret]

น่ารักอีกแล้วววว

[thaithai00]

~~เออกูผิด…ตอนที่ 10~~

“ ปลาบึก ”
 
“ อะไร ”

“ มึงจะกลับบ้านจริงๆ เหรอ ”

“ อืม ”

“ ไปกี่วัน ”

“ ก็คงซัก 2 อาทิตย์มั้งดูก่อน ”

      ผมรู้สึกใจหายวาบๆ เมื่อคืนนี้แล้วที่ไอ้ปลาบึกต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเนื่องจากที่บ้านมันเกิดปัญหาบางประการแต่จะเป็นปัญหาอะไรนั้นผมก็ไม่รู้เพราะพอผมถามมันก็อึกอักเหมือนๆ ไม่อยากตอบผม  ผมมารู้ว่าไอ้ปลาบึกต้องกลับบ้านต่างจังหวัดอย่างกระทันหันก็เมื่อช่วงประมาณเกือบๆ สิบโมงของวันเดียวกัน  ผมกับมันเลยขอลางานเพื่อไปเลือกซื้อของฝากกลับบ้านให้มัน
 
“ ขอกูไปด้วยคนไม่ได้เหรอ ”

“ สาดกูไปธุระนะมึงไม่ได้ไปเที่ยว ”

“ กูรู้  แต่กูคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ถ้าไม่มีมึงอ่ะ ”

“ เหงาอ่ะดิ ”

“ เปล่า ”

“……. ” ไอ้ปลาบึกหยุดมือจากการจัดกระเป๋าเดินทางแล้วเดินมาหาผมที่นอกระเบียง

“ เฮ้อออ ” ผมถอนหายใจอย่างนี้มาตลอดทั้งวันนับจากที่รู้ว่ามันต้องกลับบ้านอย่างกระทันหัน

“ ไม่เหงาแล้วมึงจะมานั่งบ่นทำไม ”

“ ก็คือมันไม่เหงาแต่มันต้องเศร้ามากๆ ไง   มึงก็รู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน  ขนาดมึงขี้กูยังไม่อยากให้ล็อคประตูเลยคิดดู ดิ ”

“ สาดอย่างนั้นเค้าเรียกโรคจิตและ ”

“ ปลาบึก ”

“ รายยย ”

“ มึงไปนานขนาดนั้นมึงจะคิดถึงกูไหม ”

“ ไม่รู้ดิ  แต่ก็ต้องมีบ้างอ่ะนะก็คนมันอยู่ด้วยกันมานานๆ พอไกลกันก็น่าจะมีบ้าง ”

“ ก็แค่มีบ้างเองเหรอ ” แล้วทำไมกับผมมันไม่ใช่ล่ะ  เพราะขนาดมันยังไม่ไปผมก็ยังคิดถึงมันล่วงหน้าแล้วอ่ะ

      ผมอยู่กับมันมานานแค่ไหนแล้วนะ  ความรักความผูกพันทุกวันมันมีแต่จะมากขึ้นกว่าเดิม  ตอนนี้กลายเป็นว่าชีวิตของผมได้เอาไปผูกติดกับขาไอ้ปลาบึกไว้แล้ว  ก่อนนี้ผมไม่เคยรู้เลยว่าความเหงาความว้าเหว่มันน่ากลัวแค่ไหน  ชีวิตผมเมื่อก่อนมันช่างเต็มไปด้วยอิสระเสรีเพราะผมอยากจะทำอะไรก็ทำไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เพราะตั้งแต่ผมมีไอ้ปลาบึกน้ำลึกมาอยู่ด้วยทุกอย่างเปลี่ยนไป  ผมกลายเป็นคนที่ต้องปรับทุกอย่างในชีวิตให้เข้ากับเพื่อนร่วมห้อง  มันเข้ามาทำให้ผมเริ่มแคร์ความรู้สึกมัน  ผูกพันกับมันและรักมันในที่สุด 

“ มึงจะไปรถอะไรวะ ”

“ รถทัวร์ ”

“ จองตั๋วยัง ”

“ กูโทรไปจองแล้วเดี๋ยวไปรับตั๋วที่โน้นเลย ”

“ ขอกูไปส่งนะ ”

“ ตามใจมึงดิ ” แล้วมันก็เดินกลับไปจัดของต่อ

“ รถออกกี่โมงวะ ”

“ กูไปรถช่วงทุ่มกว่าๆ นะ ”

“ ถึงโน้นคงเช้าพอดี ”

“ อืม ”

“ ปลาบึก ”

“ หืม ” ปากตอบผมแต่มือมันยังคงจัดของต่อไป

“ กูรักมึงนะ ” ผมบอกรักมันมาก็ตั้งหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีครั้งไหนที่เศร้าสะเทือนอารมณ์ตัวเองขนาดนี้  การบอกรักมันครั้งนี้ผมไม่แม้แต่จะสบตามัน 

“ โจ๊กกูก็รักมึง ” มันหยุดจัดข้าวของตัวเองอีกครั้งเพื่อเดินมากอดผม  ผมกอดมันตอบก่อนที่จะซบหน้าลงกับบ่าของมันเพื่อร้องไห้  น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลแบบมีเหตุผล....!!!!!

“ มึงอย่าร้องดิ ” เสียงไอ้ปลาบึกปลอบผมแต่ตัวมันเองก็ร้องไห้.....แถมร้องหนักกว่าผมอีก

“ บึกมึงไม่ไปถึงอาทิตย์ไม่ได้เหรอ ”

“ โจ๊กตอนนี้กูยังตอบอะไรมึงไม่ได้   เอาเป็นว่ากูจะรีบทำธุระให้เร็วที่สุดก็แล้วกันนะ ”

“ โจ๊กมึงไปอยู่โน้นมึงจะมองคนอื่นไหม ”

“ หมายถึงอะไร ” ไอ้ปลาบึกใช้มือปาดน้ำตาตัวเองก่อนที่จะหันมาปาดน้ำตาจากแก้มผม

“ กูไม่รู้  กูรู้แต่ว่ากูกลัวว่ามึงจะเปลี่ยนใจไปจากกู ”

“ แค่  2 อาทิตย์เนี้ยนะ ”

“ 1 วันจากนารีเป็นอื่น  เคยได้ยินไหม  มึงอยู่ในห้องมึงเป็นของกูแต่เมื่อไหร่ที่มึงก้าวเท้าของจากห้องนี้ไปมึงก็อาจจะกลายไปเป็นของคนอื่นก็ได้ ”

“ มึงคิดอย่างนั้นเหรอ ”

“ กูแค่อยากให้แน่ใจว่ามึงจะเหมือนเดิม ”

“ แล้วต้องทำอย่างไงมึงถึงจะแน่ใจว่ากูจะเป็นเหมือนเดิม ”

“ บึกกู... ” ผมพูดได้แค่นั้นก่อนที่จะขยับกายเข้าไปใกล้ไอ้ปลาบึกขึ้นอีกนิด  ฝ่ามือร้อนๆ ของผมเริ่มเคลื่อนที่ช้าๆ เข้าไปอยู่ใต้เสื้อยืดตัวเก่งของไอ้ปลาบึก  ผมไล้ฝ่ามือไปตามแผ่นหลัง  สะโพกและหน้าอกของมัน  จมูกผมก็ซุกไซ้ไปตามซอกคออย่างไม่ลดละ

“ อืมมม ” เสียงครางของมันทำให้ผมแทบบ้า

“ บึกกู ” และก่อนที่อะไรๆ มันจะเกินเลยไปกว่านี้... 

“ โจ๊ก ”

“ หืม ” ไอ้ปลาบึกใช้มือสองข้างของมันจับหน้าผมไว้ก่อนที่มันจะบอกผมว่า

“ In any relationship, the essence of trust is not in its bind, but in its

bond.”

 ( ในความสัมพันธ์แบบใดก็ตาม สิ่งสำคัญในการเชื่อใจกันคือความผูกพัน ไม่ใช่การผูกมัด )

“ ....... ” ผมมองจ้องเข้าไปที่ดวงตาของมัน

“ .........” ไม่มีคำใดๆ ออกมาจากปากของมันอีกแล้ว...นอกจากรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่ทำให้ผมเชื่อมั่นในตัวมัน

      ผมถอยออกมานั่งดูมันจัดของอย่างเงียบๆ เสื้อผ้าตัวแล้วตัวเล่าถูกพับแล้วจัดเรียงใส่กระเป๋าใบใหญ่  ของฝากที่มันไปซื้อเตรียมกลับเอาไปให้คนที่บ้านก็ถูกจัดสรรแยกถุงเพื่อง่ายต่อการแจกจ่ายไปยังสามชิกในครอบครัวของมัน  ผมนั่งกอดเข่าน้ำตาซึมอีกครั้งและบ่อยครั้งที่ผมต้องก้มหน้าลงไปซบน้ำตากับเข่าตัวเอง 

      และแล้วเวลาแห่งการจากลาก็มาถึง  ผมช่วยมันขนของลงไปใส่รถก่อนจะกลับขึ้นมาดูมันอาบน้ำแต่งตัว 

“ มองอะไร ”

“ มองคนรักแต่งตัว ”

“ มองทำไมแต่ก่อนไม่เห็นจะสนใจ ”

“ ก็แต่ก่อนกูอยากจะมองตอนไหนก็ได้เพราะอย่างไงมึงก็อยู่กับกู  แต่พรุ่งนี้มะรืนนี้มันไม่ใช่ ”

“ โจ๊กกูไม่ได้ไปแล้วไปเลยซักหน่อย ”

“ ใครจะรู้เรื่องของอนาคต ”

“ โจ๊ก  คิดถึงกูมึงก็โทรไปหากูสิไม่เห็นจะยากเลย ”

“ สัญญานะว่าถ้ากูโทรไปไม่ว่าเมื่อไหร่มึงก็จะรับสายกู ”

“ อืมสัญญา ”

“ ดูแลตัวเองดีๆ นะ ”

“ อืม  ปะกูพร้อมแล้ว ”

“ มึงจะทำอะไร ” ผมเห็นมันพับผ้าช็ดตัวที่พึ่งใช้เสร็จเมื่อกี้ใส่ลงในถุงพลาสติกคาดว่ามันคงจะเอาไปด้วย

“ มันเปียกนะกูไม่กล้าเก็บใส่กระเป๋าเดี๋ยวมันอับ ”

“ มึงจะเอาไปด้วยเหรอ ”

“ อืม  ทำไม”

“ ที่บ้านโน้นไม่มีเหรอไงมึงอะไรๆ ก็จะขนไปซะหมดตู้  เอาไว้นี่แหละเดี๋ยวกูซักเก็บไว้ให้เอง ” ผมเดินไปกระชากผ้าเช็ดตัวออกจากมือมันมากอดไว้...น้ำตาจะไหลอีกแล้วเวรกำ

“ อืมๆ แล้วอย่าลืมซักอ่ะ  ปะกูพร้อมแล้ว ”

      มีพบก็มีลาจากถ้าพบเพื่อลาจากผมสู้ไม่ขอพบซะดีกว่า  บอกตรงๆ ครับว่าผมทำใจไม่ได้  ผมว่าผมรักแน๊บมากแล้วนะแต่ตลอดเวลาที่คบกับแน๊บมา 2 ปีมันยังไม่เท่ากับที่ผมคบไอ้ปลาบึกไม่ถึงปีเลย เพราะพอได้มาพบไอ้ปลาบึกผมกับค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตัวเองว่าผมรักมันมากกว่าและขาดมันไม่ได้   ผมรู้สึกเป็นตัวของตัวเองทุกครั้งที่อยู่กับมันผิดกับเมื่ออยู่กับแน๊บผมต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นผู้ชายอายุ 40 ที่ต้องมีความเป็นผู้ใหญ่มากๆ เพื่อที่จะเป็นชายในอุดมคติของแน๊บ

“ มันจะมีที่จอดรถเหรอกูว่าเราไปแท๊กซี่ดีกว่าไหมโจ๊ก ”

“ มีอยู่แล้วแหละถึงไม่มีกูก็จะหาให้มีให้ได้   อีกอย่างกูอยากจะคุยเรื่องของเรานะถ้านั่งแท๊กซี่มันคงไม่สะดวกคุย ”

“ มึงไหวแน่นะ ”

“ อืมไหว ”

      ผมพามันเดินออกมาจากห้องตรงไปยังลิฟท์แต่ผมไม่อยากกดมันเลย   ผมภาวนาในใจขอให้ลิฟท์เสียเหรอค้างก็ได้ถ้ามันทำให้ผมมีเวลาอยู่กับมันนานขึ้นอีกซักนิด

“ ลิฟท์มาแล้ว ” เสียงเรียกของไอ้ปลาบึกทำให้ผมตื่นจากภวังค์อีกครั้ง  ( มันกดลิฟท์ตอนไหนวะ )

“ เฮ้อ ” ครั้งที่เท่าไหร่แล้วครับ

“ โจ๊ก ” มันเรียกผมพร้อมกับดึงมือผมไปจับไว้ 

“ อืม ” ผมพูดอะไรไม่ออกทุกอย่างมันมาจุกอยู่ที่คอ.....รู้แต่ว่าตอนนี้น้ำตาผมไหลอีกแล้วครับ  แค่ 2 อาทิตย์แค่ 2 อาทิตย์เองนะโว๊ยทำไมมันเศร้าอย่างนี้วะ

“ ไม่เอาน่าเลิกร้องไห้ได้แล้ว  กูเห็นอย่างนี้กูไม่สบายใจนะโว๊ย  โจ๊กกูต้องเดินทางไกลนะมึงอย่าทำให้กูเป็นห่วงมึงดิ ”

“ ไม่ไปได้ไหม  เอาไว้ไปพร้อมกันอาทิตย์หน้าขอกูลางานก่อนเราค่อยไปพร้อมกัน ”

“ ไม่ได้  โจ๊กมึงโตแล้วนะพูดให้รู้เรื่องบ้างกูบอกว่าไปแค่ 2 อาทิตย์ก็ 2 อาทิตย์ดิมึงอย่ามางอแง ”

“ อืม ” เครียดครับ  ผมพยายามจะดึงมือตัวเองออกมาจากมือของไอ้ปลาบึกแต่...ไม่ได้ผลครับเพราะครั้งนี้มันชนะ   

      และสุดท้ายลิฟท์ก็พาเราลงมายังชั้น ลานจอดรถของตึก   ผมก้าวเดินออกจากลิฟท์ด้วยหัวใจที่เจ็บแปร๊บๆ อย่างบอกไม่ถูกตาผมกระตุกข้างขวาผมไม่รู้ว่านี่จะเป็นลางบอกเหตุอะไรเหรอเปล่า  ผมรู้แค่ว่าผมเชื่อเรื่องของตากระตุก  ผู้ใหญ่ที่บ้านผมบอกว่าถ้าตากระตุกขวาจะเจอเรื่องร้ายถ้าซ้ายจะเจอเรื่องดี  ครั้งนี่ผมกระตุกขวาแม้จะไม่กระตุกมากแต่ก็ทำให้รู้ว่าผมจะเจอเรื่องร้ายๆ จนต้องร้องไห้แน่ๆ ผมว่าครั้งนี้ตากระตุกถูกข้างนะเพราะตอนนี้ผมก็กำลังร้องไห้อยู่ 

“ ไหวไหมโจ๊ก  ถ้าไม่ไหวไม่ต้องไปส่งกูก็ได้นะกว่าจะไปจะกลับมึงเหนื่อยแย่เลย ”

“ ไม่เป็นไรขึ้นรถเถอะ ”

“ โจ๊ก ” ไอ้ปลาบึกเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างกับผมแต่แล้ว....มันก็ไม่พูด

      ตลอดทางที่ผมขับรถออกมาในใจผมก็ภาวนาขอให้แยกข้างหน้ารถติดไฟแดงนานๆ เหรอจะเกิดอุบัติเหตุเลยได้ยิ่งดีแต่พอคิดดูดีๆ แล้วมันก็บาปเกินไปที่จะแช่งให้ชาวบ้านเค้าต้องมารับเคราะห์เพื่อจะยืดเวลาในการได้อยู่กับไอ้ปลาบึก

“ ไหนมึงบอกมีเรื่องจะคุยกับกูไงโจ๊ก  ไม่เห็นคุยอ่ะ ”

“ ก็ไม่มีอะไรมากก็แค่อยากถามว่าตกลงมึงจะไม่บอกกูจริงๆ เหรอว่าจะกลับไปทำอะไรที่บ้านนะ ”

“ ก็บอกแล้วไงว่ากลับไปทำธุระ  โจ๊กมึงไม่ไว้ใจกูเหรอ ”

“ เปล่า ”

“ เอาเป็นว่าไว้กูกลับมาก่อนนะแล้วกูจะเล่าทุกอย่างที่มึงอยากรู้ให้ฟัง  โอเคปะ ”

“ สัญญานะ ”

“ วันนี้มึงขอสัญญาจากกูกี่รอบแล้ววะเนี้ย 555+ เอาน่าค๊าบๆๆๆ  ปลาบึกสัญญาพอใจเหรอยัง ” แล้วมันก็โน้มตัวมาหอมแก้มผม หนึ่งที

“ บึก ” ผมเรียกมันอีกครั้งหลังจากที่มันเอาแต่นั่งเหมอมองออกไปนอกหน้าต่างรถ

“ หืม ” มันขานรับแต่กับไม่หันมามองหน้าผม

“ มึงไม่เคยโกหกอะไรกูใช่ไหม ”

“ ........ ” ผมลุ้นกับคำตอบที่จะได้รับไม่กล้าแม้จะกลืนน้ำลายลงคอเหตุเพราะกลัวฟังคำตอบมันไม่ถนัด  แต่มันกับไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

“ บึก ” ผมเรียกมันอีกครั้งและครั้งนี้ผมก็เอื้อมมือไปจับมือมันมาวางไว้ที่ตักผม

“ ว่าไง ”

“ กูถามอะไรไปเมื่อกี้มึงไม่ได้ฟังเรอ ” ผมบีบมือมันแน่นขึ้นมันเองก็บีบมือตอบรับผมเช่นกัน

“ โทษทีพอดีดูโน้นนี่ไปเรื่อยอะ  ถามว่าอะไรนะ ”

“ ไม่มีอะไร  แค่ถามว่าหิวไหม ”

“ ไม่อ่ะยังรู้สึกอิ่มๆ อยู่เลย   ทำไมโจ๊กหิวเหรอ ”

“ นิดหน่อย ” ผมหันหน้ากลับไปตั้งใจขับรถอีกครั้งและครั้งนี้ผมภาวนาว่าขออย่าให้สิ่งที่ผมคิดเป็นจริงเลย

      ผมแล่นเข้าสู่หมอชิตใหม่แล้วก็อย่างที่ไอ้ปลาบึกบอกครับที่จอดรถที่นี่หายากมากกกกกก  กว่าผมจะหาที่ว่างได้ก็ปาไปเกือบๆ ครึ่งชั่วโมงแต่ก็ทันรับตั๋วครับ  ผมพาไอ้ปลาบึกเดินหาซื้อน้ำ  ขนม  หนังสืออ่านเล่นแล้วก็พามันไปนั่งรอรถออกตรงท่ารถ  ช่างเป็นโชคดีของผมเหรอเกินครับที่ครั้งนี้รถเข้าท่ารถช้ากว่าเวลานัดมากเนื่องจากข้างนอกหมอชิตใหม่รถติดจึงทำให้รถที่ไอ้ปลาบึกต้องขึ้นล่าช้าไปด้วย

      ผมจ้องไอ้ปลาบึกไม่วางตาแถมจูงมือมันเดินอีกต่างหาก  มันเองก็คงชินกับความหน้าด้านหน้ามึนของผมแล้วมั้งเพราะมันก็ไม่เห็นว่าอะไรผม 

“ กลับเถอะโจ๊กเดี๋ยวจะดึกกูเป็นห่วง ”

“ เอารถมาเองกลัวอะไรวะ   ทำไมไม่อยากให้มาส่งเหรอ ”

“ เปล่า ” ไอ้บึกเอามือมาลูบหน้าผมปัดทรงผมให้เข้าที่อีกครั้งท่ามกลางสายตาประชี

“ คิดถึงกูบ้างนะ ” จะร้องไห้อีกแล้วครับ

“ เชี้ยนี่มึงอย่ามาร้องไห้ตรงนี้นะโว๊ยไม่อายคนเค้าเหรอไงวะ ”

“ ไม่  ทำไมมึงอายเหรอ  ถ้าอายก็บอกไปดิว่ากูอกหัก ” (มุขคุ้นๆ ไหมครับ)

“ สาด ” มันยิ้มให้ผมอีกครั้ง

“ กอดได้ไหม ”

“ เชี้ยคนเป็นร้อย ”

“ งั้นมึงมายืนข้างหน้ากูมา ”

“ ทำไม ”

“ มาเถอะน่าเร็ว ”

      ผมรวบตัวไอ้ปลาบึกมาไว้ในอ้อมแขนถ้าไม่มีคนสังเกตุก็คงไม่รู้เพราะตรงท่ารถคนเยอะมาก  เดี๋ยวคนโน้นเบียดคนนี้แทรกทุกอย่างวุ่นวายมาก  ผมแอบหอมตรงหน้าผากก่อนที่จะลากจมูกตัวเองไปที่แก้มมันก็โดนมันเอามือบีบจมูกเอาไว้ซะก่อน

“ พอเลยๆ กูอายคนไอ้เชี้ย ”

      และแล้วสวรรค์ก็ส่งรถทัวร์มาเข้าท่ารถ  ผมยืนใจหวิวเอามือจับแขนไอ้ปลาบึกไว้แน่น

“ โจ๊กกูต้องเอาของไปเก็บที่รถก่อน ”

“ เดี๋ยวก่อนก็ได้คนเยอะอยู่เห็นไหมไงเค้าก็ไม่ออกเร็วหรอกน่า ”

“ ให้ 2 นาทีนะ ” มันหมายถึงให้เวลาผมกอดมันได้อีก 2 นาที

“ 5 ”

“ ไม่ 2 พอ”

“ อืม ”  ผมกอดมันซบหน้าที่ไหล่มันก่อนที่จะสูดความหอมจากตัวมันให้ได้มากที่สุด  ทรมานเหลือเกิน

“ โจ๊กกูต้องขึ้นรถแล้ว ”

      แล้วสุดท้ายผมก็ต้องปล่อยตัวมันไปครับ  ผมยืนมองมันขึ้นรถมองว่ามันนั่งตรงไหนโชคดีเป็นของผมอีกครั้งเพราะมันนั่งเบาะเดี่ยวแถมติดข้างหน้าต่างฝั่งที่ผมยืนอยู่ด้วยสิครับ  มันโบกมือให้ผมก่อนจะทำท่าส่งสัญญาณว่าเดี๋ยวจะโทรหานะ  ครั้งนี้รถจอดไม่นานครับเนื่องจากรถติดข้างนอกนานเพราะฉะนั้นเข้าท่ารถได้รถต้องทำเวลาในการพาผู้โดยสารนั่งที่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วออกจากท่าทันทีเพื่อให้รถคันต่อไปมาเข้าท่าต่อ

“ กลับดีๆ นะ ” ผมอ่านปากของมันได้แค่นี้รถก็เคลื่อนตัวออกจากท่ารถทันที

“ บาย ” ปากผมขยับบอกลาแต่น้ำตาผมไหล 

      ผมจ้องมันจนรถเลี้ยวออกไปก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ากูมีรถนี่หว่า...ผมปาดน้ำตาที่ไหลก่อนจะวิ่งกลับไปที่รถตัวเองแล้วขับตามรถทัวร์ที่มันนั่งไป  ผมพยายามจะเอารถตัวเองให้ออกจากขนส่งเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วไว้แต่ก็เท่านั้นแหละครับรถติดโคตรผมมองไปที่โทรศัพท์

“ ไหนมึงบอกจะโทรมาไง  แค่นี้ก็คิดจะผิดสัญญากูแล้วเหรอไอ้บึก ” ผมกดโทรออกไปเครื่องมันทันที

“ ถึงไหนแล้ว ” ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่ามันเองก็ร้องไห้อยู่เหมือนกัน

“ มึงถึงไหนแล้ว ” ผมถามเส้นทางเพื่อที่จะขับรถตามมันไป

“ ถึงไหนอ่ะรถติดอยู่ ”

“ ออกถนนใหญ่ยัง ”

“ กำลัง ”

“ รอกูแปปนะ ”

“ อะไรมึงจะทำอะไร   โจ๊ก  โจ๊ก ”

      ผมตัดสินใจบีบแตรไล่คันหน้าทันทีจากนั้นก็เหยียบๆๆๆๆๆๆๆ  จนทันรถมัน

“ โจ๊ก  โจ๊ก  ฮาโหล ”

“ อยู่ๆ แปปนะ ”

      ผมตัดสินใจขับรถชิดขวาประกบรถทัวร์อย่างหน้าด้านๆ

“ บึก   ปลาบึก ”  ผมรถกระจกลงแล้วตะโกนเรียกมันทางโทรศัพท์

“ ว่าไง ”

“ หันมาทางนี้ดิ  หน้าต่าง ” ผมเห็นไอ้บึกหันหน้ามาแล้วทำตาโต

“ จ๊ะเอ๋ ”

“ เชี้ย ” แล้วผมก็เห็นไอ้บึกก็ร้องไห้อีกครั้ง  ก่อนที่รถผมจะน้ำมันหมด


จะแต่งจะเติมถ้อยคำ สักกี่หมื่นคำ ให้เอาความดีๆ มารวมกัน
คงจะต้องคุย ยกเรื่องราวสักร้อยพัน เพื่อบอกว่าตัวเธอเป็นเช่นไร

ต้องบอกต้องอธิบาย สักกี่หมื่นวัน เพื่อรวมความเป็นจริงที่เป็นเธอ
ใจที่งดงาม และความดีของเธอ ก็เกินที่ใครๆ จะเข้าใจ

จะเป็น(จะตาย)ยังไงก็ไม่สำคัญ แค่ขอให้ฉันนั้นได้รักเธอ
ก็ใจมันยินยอม มันยังอยากจะรักเธอ ไม่ห็นต้องพูดอะไรให้มันมากมาย

ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง
ไม่ต้องบรรยายอะไรให้สวยเลิศเลอ
ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ
ให้รู้ว่ารักเธอเท่านั้นพอ

จะเปลี่ยนเอาใครทดแทน สักกี่หมื่นคน ให้แทนเธอคนเดียวไม่มีทาง
จะดีสักเท่าไร ฉันไม่เอาสักอย่าง ก็มีเธอคนเดียว ทั้งหัวใจ


ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ
ให้รู้ว่ารักเธอเท่านั้นพอ

[IZE]

รักโจ๊กจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[POR@B]

 

เกิดอารัยขึ้นบึกจาไปไหน

มีธุระอะไรนะบอกไม่ได้

โดนคลุมถุงชนป่าวเนี่ย (คิดไปด้าย  อิอิ)

 

[๐๐๐Robin๐๐]

นั่นจิ ไปแบบนี้น่ากลัว

[DeShiWa]

 

อ่าครับอ่านแล้วน้ำตาจะไหลอะครับ

ซึ้งจังเลย พี่โจ๊ก พี่บึก

เป็นกำลังใจให้ครับผม สู้ๆนะพี่โจ๊กพี่บึก

 

[Haney]

โถพ่อโจ๊ก
ตอนแรกๆแอบดูเย็นชา ทำตาบึกร้องไห้เอาร้องไห้เอา
ตอนจะแยกเพิ่งรู้ซึ้งถึงคุณค่าอ่ะดิ๊ หุๆ

เข้าใจเลย เวลาอยู่ด้วยกันมักจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรกันมากนัก
ด้วยความรู้สึกเคยชินกับสภาพที่เป็นอยู่ ไม่คิดว่าจะต้อวสุญเสียมันไป
แต่พอจากกัน ก็เพิ่งจะรู้สึกว่าความเหงามันเป็นอย่างงี้นี่เอง
ของที่เคยทำด้วยกัน พออยู่คนเดียว หยิบจับอะไรมันก็คิดถึงอีกฝ่าย

(เง้อออออ รู้สึกตัวเองพูดเหมือนโจ๊กกับบึกเลิกกันเลยย
ไม่ได้หมายความว่างั้นน้า ห้ามเลิกกันด้วย 555 )

เอาเป็นว่าให้กำลังใจโจ๊ก ให้เข้มแข็งแล้วก็เชื่อใจบึกมากๆนะ

[chumrak]

ซึ้ง ถูกใจอย่างแรง

มาต่ออีกนะ 

[kdds]

รออออ 

[naumi]

ง่า...เศร้าแปลกๆแฮะ รึปลาบึกจะถูกคลุมถุงชน?? ม่ายน้า

[bbme]

มีครบทุกรสจริงๆ
แต่ตอนล่าสุด...
 

[astral]

รีบกลับมานะ