หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[mur@s@ki]

  
ช่วยกัยเชียร์เจ้าให้รุกให้สุดสักที มาอั้นๆปล่อยๆแบบนี้ เดี๋ยวมีเสกพระรอง

[patchamai28]

พี่เจ้าแกจะรุกก็รุกให้มันสุดๆเลยนะ

[BoolinMini]

โอ้ยยย ขนาดยังไม่เป็นแฟนกัน ปากแตก ปากเจ่อขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันจะขนาดไหน ขไหนหนาด กริ๊บกริ๊ว

[SOMCHAREE]

ปากไม่เจ่อก็ไม่รู้จะพูดว่างัยแระ ดูดดื่มซะขนาดนั้น//แต่เราแอบสงสัยโรสอ่ะ

[snowboxs]

ยอมรับอย่างวิถีคนแมนเลยนะพี่เจ้า

[badbadsumaru]

5555 พี่เจ้ารอส่งโปรเจคแล้วจะขอน้องใช่ไหม
เพลิงฟ้าคันเหงือกหรอลูก 5555555

[stickyyrice]

โอ้ยย น่ารักอะ ตามๆ

[LoveAholic]

จูบน้อง จนปากเจ่อขนาดนี้
รีบๆ เปิดเผยความในใจเหอะ
ให้เพลิงฟ้ารอนานเกินไปแล้ว

[HEARTBREAKER]

รอที่ 17


เมื่อเด็กดื้อไม่สบาย

　　
　　- Jaochiwan’s Part -
　　
　　
　　
　　
　　
　　“ไอ้สัด!!!!! เสร็จแล้ว!!!” ผมตะโกนลั่นจนไอ้ขลุ่ยที่นอนหลับบนโซฟาสะดุ้งตื่น
　　
　　“เหี้ยไรวะ” ขลุ่ยขยี้ตาอย่างงัวเงีย พยุงตัวลุกขึ้นชะโงหน้ามาดู “สวยนี่หว่า”
　　
　　ผมคลี่ยิ้มอารมณ์ดี “แน่นอน”
　　
　　“เหอ ๆ หมั่นไส้ว่ะ”
　　
　　“หึ” สายตามองจอแล็ปท็อปและไล้ปลายนิ้วบนตัวอักษรสีซิลเวอร์ที่นูนขึ้นมาของบ็อกซ์เซ็ทอย่างเบามือ.. แค่คิดหัวใจก็เต้นแรงแล้ว
　　
　　“จะให้เมื่อไหร่?”
　　
　　“หลังอาจารย์ตรวจเสร็จ” ขลุ่ยพยักหน้ากับคำตอบ มือใหญ่ตบไหล่ผมปุ ๆ แล้วลุกไปทำงานตัวเอง.. อาจารย์น่าจะใช้เวลาราวหนึ่งหรือสองสัปดาห์ในการตรวจหรืออาจจะน้อยหรือมากว่านั้น พรุ่งนี้ค่อยเอาไปส่งแล้วกัน . . .ผมยกมุมปากขึ้นเป็นเส้นโค้ง
　　
　　
　　“งานเสร็จแล้วสบายตัวเลยนะไอ้ห่า” ผมยิ้มรับแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง ขลุ่ยเขวี้ยงหมอนอิงใส่ก่อนจะยกนิ้วกลางให้อย่างหมั่นไส้ แต่ผมไม่ได้สนใจหรอก ปิดแล็ปท็อปลุกขึ้นเดินผิวปากพร้อมกับไฟนอลโปรเจกต์ไปที่ชั้นสองของบ้าน
　　
　　
　　อ่า.. ใช่แล้ว วันนี้ผมอยู่บ้านเพราะต้องการจะเคลียร์งานให้เสร็จ ก็บอกแล้วว่าไม่อยากรอเวลา
　　
　　
　　ในระยะเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมกับไอ้ดื้อไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่เพราะอีกฝ่ายค่อนข้างยุ่ง ไหนจะต้องวาดแบบที่พังไป ต้องทำโดเมลอีก และยังต้องจัดเวลาเพื่อนอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาค เคยแวะไปหาที่คณะ สภาพเด็กดื้อของผมดูแทบไม่ได้ ขอบตาดำคล้ำ รู้สึกเหมือนจะซูบลงไปกว่าเดิมนิดหน่อย
　　
　　
　　แม่งชอบทำให้เป็นห่วง
　　
　　
　　
　　
　　RRRrrrrr
　　
　　
　　ผมพละจากคอมพิวเตอร์มองโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นครืด ชื่อที่โชว์ทำให้ผมเผลอขมวดคิ้ว
　　
　　
　　“ว่าไงกรีซ?”
　　
　　(“พี่เจ้าว่างไหมครับ?”)
　　
　　“ว่าง” เสียงที่ค่อนข้างร้อนรนทำให้ผมตอบไปอย่างนั้น “มีอะไรหรือเปล่า?”
　　
　　(“พี่เจ้าไปดูเพลิงฟ้าหน่อยได้ไหมครับ ผมติดเรียนถึงค่ำเลย”)
　　
　　“เพลิงฟ้าเป็นอะไร”
　　
　　(“เหมือนจะไม่สบายนะครับ วันนี้ไม่เข้าม.เลย กวางโทรหาผม”)
　　
　　“อืม เดี๋ยวพี่ไปดูให้”
　　
　　(“ฝากด้วยนะครับ”)
　　
　　“ไม่ต้องห่วง”
　　
　　
　　
　　ผมวางสายจากกรีซแล้วคว้าแจ็คเก็ตยีนส์มาสวมทับเสื้อยืดคอวี ก่อนจะกวาดกระเป๋าสตางค์ กุญแจบ้านและโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ผมลงไปชั้นล่าง บอกไอ้ขลุ่ยเร็ว ๆ ว่าจะไปคอนโดเพลิงฟ้าอาจจะไม่กลับ..
　　
　　
　　
　　ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็มาถึงที่พักของเพลิงฟ้า แม้จะใช้จักรยานยนต์แต่ในเวลาตอนเย็นที่คนเพิ่งเลิกงานแบบนี้มันค่อนข้างเป็นอุปสรรค ผมกดกริ่งหน้าห้องแต่ผ่านไปร่วมสามนาทีก็ไม่มีคนมาเปิดจึงตัดสินใจใช้คีย์การ์ดที่เจ้าของห้องให้ไว้เปิดเข้าไป(แล้วไม่ใช่ตั้งแต่แรกล้าาา)
　　
　　
　　ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้รู้ว่าเพลิงฟ้าอยู่ที่นี่  เศษซากอารยธรรมต่าง ๆ เกลื่อนห้องไปหมดจนรก แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมาก เมื่อไม่ได้อยู่ในห้องห้องเล่นก็อยู่ในห้องนอน
　　
　　
　　
　　“ดื้อ... !!!!” ผมเบิกตากว้าง ทิ้งกระเป๋าไว้ที่พื้นข้างเตียง รุดตัวเข้าไปหาคนที่นอนคุดคู้อยู่กลางเตียง ข้าง ๆ มีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คและหนังสือวางอยู่ด้วย พอมือหนาสัมผัสกับผิวของอีกคนก็ถึงกับต้องชักกลับ.. ตัวร้อนสัด! ผมเม้มปาก ยื่นมือปัดปรอยผมที่ปรกใบหน้าของเพลิงฟ้าออก ก่อนจะใช้หลังมืออังกับหน้าผากมน ไข้แดกแล้ว คิ้วเรียวขมวดมุ่นท่าทางไม่สบายตัวซ้ำยังมีเหงื่อแตกพลั่ก ผมพลิกตัวเพลิงฟ้าให้นอนหงาย เช็ดหยาดน้ำจากหัวตาและแก้มขาวออก
　　
　　“ดื้อ” ผมเรียกอีกครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับ ทำไงดีวะ.. ถูกจับให้นอนหงายแล้วยังจะกลับไปนอนขดตัวอีก เดี๋ยวนะ.. มือที่กุมหน้าท้องอยู่นั่นมัน..
　　
　　“สัดเอ๊ย!!” ผมสบถแล้ววิ่งหาผ้าขนหนูไปชุบน้ำก่อนจะออกมาเช็ดหน้าที่ชื้นเหงื่อของเพลิงฟ้า ปากบางเผยอขึ้นหอบหายใจ ลมร้อนที่เป่ารดมือผมทำให้ขบกรามแน่น
　　
　　“อือ..”
　　
　　“ดื้อ” เขย่าร่างบางเบา ๆ เพลิงฟ้าค่อยปรือตาขึ้นแล้วปิดลง มือเรียวยกกุมขมับ คิ้วขมวดแน่นกว่าเดิม
　　
　　“..จ...”
　　
　　“ไม่ต้องเรียก”
　　
　　“เจ้า...” ยังจะดื้ออีก “ฮื่อ.. ปวดหัว”
　　
　　ผมถอนหายใจ “ลุกไหวหรือเปล่า”
　　
　　“หึ” พร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ ผมซับเหงื่อบนใบหน้าของเพลิงฟ้าให้อีกหน ฝ่ามือสวยเลื่อนมากุมมือผมไว้ก่อนจะเอียงแก้มซบ
　　
　　
　　ทำแบบนี้แล้วกูจะโกรธได้ยังไงเล่า!!!!
　　
　　
　　“ปวดท้องใช่ไหม?” เพลิงฟ้าพยักหน้า “วันนี้กินข้าวหรือยัง” ศีรษะกลมส่ายเบา ๆ
　　
　　ผมมองนาฬิกาที่หัวเตียง นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ!!!
　　
　　ผมลุกขึ้น จะชักมือกลับแต่โดนดึงไว้ก่อน “ไปไหน..” เสียงที่เคยใส่ตอนนี้แหบแห้งเอ่ยถามทั้งที่ตายังปิด
　　
　　“เดี๋ยวทำข้าวต้มให้ นอนไปก่อน อย่าดื้อ” ดึงมือออกมา ก่อนจะออกจากห้องผมยกคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค หนังสือต่าง ๆ ปากกาไฮท์ไลท์ดินสอและอื่น ๆ ลงจากเตียงให้ แล้วถึงออกไปจัดการทำข้าวต้มให้คนป่วย
　　
　　
　　
　　ระหว่างที่กำลังยืนดูหม้อข้าวก็มีบางอย่างมาเกาะหลัง.. ผมหันไปมอง เพลิงฟ้าซบหน้าผากกับไหล่ของผมมือข้างหนึ่งกอดเอวและอีกข้างยกขึ้นกอดคอ
　　
　　“บอกให้นอนรออยู่ในห้อง”
　　
　　“อือ..” ยังจะอือ ทำไมถึงดื้อนักวะ ความใกล้ชิดระดับนี้ทำให้ความร้อนจากร่างกายคนอายุน้อยกว่าส่งผ่านมาถึงผมด้วย ร่างสูงหันกลับไป กลายเป็นว่าเด็กดื้อซบหน้ากับอกผมแทบ.. อดที่จะยกมือลูบกลุ่มผมนุ่มไม่ได้ ผมยังไม่แห้งดีเลยด้วยซ้ำ ผมดันร่างบางให้นั่งบนเก้าอี้สตูลบาร์ แล้วผละไปดูข้าวต้ม
　　
　　ใช้ได้แล้วล่ะ.. ผมปิดเตา ตักข้าวต้มหมูสับใส่ชามแล้วเอาไปเสิร์ฟให้คนป่วยพร้อมกับหาน้ำให้ก่อนจะไปรื้อหายามาให้
　　
　　“กินสิ” บอกคนที่ฟุบหน้ากับเคานต์เตอร์บาร์ คนป่วยยื่นมือมาจับข้อมือผมขณะที่มืออีกข้างยังกุมท้องไว้อยู่ “เงยหน้าขึ้นมากินข้าวก่อน อย่าดื้อสิวะ”
　　
　　“งื่อ..” งื่อกับมะเหงกกูไหมล่ะ คนห่วงยังจะดื้ออีก ไอ้เด็กเหี้ย!
　　
　　“เงยหน้ามาหน่อย” ในที่สุดก็ยอมทำตาม เพลิงฟ้าเงยหน้าขึ้น ใช้ตาปรือปรอยมองผม ดวงตาแดงก่ำและมีหยาดน้ำเอ่อคลอเพราะพิษไข้ “กินข้าว” แล้วนั่นจะส่ายหน้าทำเพื่อ!
　　
　　“อย่าดื้อสิครับ”
　　
　　“ปวดหัว... ปวดท้องด้วย...”
　　
　　“กินข้าวจะได้กินยาไง นะ”
　　
　　
　　
　　“กินข้าวเร็วเด็กดื้อ” ผมดึงแก้มเพลิงฟ้าเบา ๆ แล้วเลื่อนชามข้าวต้มไปตรงหน้า เด็กดื้อเบ้ป่กก่อนจะยกมือไปจับช้อน คนข้าวในชามไปมา
　　
　　
　　
　　เห็นแล้วขัดใจ.. ก้านนิ้วสวยถูกพันด้วยพลาสเตอร์ยาข้างละไม่ต่ำกว่าสามนิ้ว ไหนจะที่แขนกับหลังมืออีก ทำยังไงถึงได้แผลเยอะขนาดนั้นกัน
　　
　　
　　“อึก แค่ก ๆ”
　　
　　“ค่อย ๆ กิน” ผมบอกพร้อมกับลูบแผ่นหลังบางและส่งแก้วน้ำให้
　　
　　“ฮื่อ.. ไม่เอาแล้ว” กินไปแค่สองคำเองมั้งนั่น
　　
　　“กินไปนิดเดียวเอง”
　　
　　“..เจ็บคอ ไม่เห็นอร่อยเลย..” ผมถอนหายใจเบา ๆ เข้าใจนะว่าแดกยังไงก็ไม่อร่อยหรอก แต่ยังไงก็ต้องกิน ผมตักข้าวต้มขึ้นมาก่อนจะเป่าให้คลายความร้อนแล้วยื่นไปจ่อปากบาง คนดื้อก็คือคนดื้อ เพลิงฟ้าหันหน้าหนีซ้ำยังดันมือผมออก
　　
　　“ฝืนหน่อย จะได้กินยา ปวดท้องด้วยไม่กินข้าวแล้วจะหายหรือเปล่า”
　　
　　“ฮื่อ..”
　　
　　“เร็วครับ”
　　
　　“......”
　　
　　“สามคำก็ได้” ตาใสเหลือบมอง แล้วพยักหน้าขึ้นลง ผมส่งช้อนเข้าปากคนป่วย ป้อนข้าวไปอีกสามคำตามที่บอก จริง ๆ ก็เกินมาด้วย จะป้อนอีกคนป่วยก็ทำหน้าพะอืดพะอมจนต้องหยุด แค่นี้ก็ยังดี
　　
　　
　　“กินยา” ส่งยาลดไข้ ยาแก้ปวดหัวและยาแก้ปวดท้องไปให้รวมทั้งยาเคลือบกระเพาะด้วย คนป่วยอิดออดนิดหน่อยพอถูกกดดันด้วยสายตาก็ยอมกิน
　　
　　
　　พอกินยาไปเสร็จก็ฟุบหน้ากับเคานต์เตอร์บาร์อีกรอบ ผมส่ายหนัวเบา ๆ ลุกเอาชามไปเก็บ แล้วไล่เด็กดื้อเข้าไปนอนพักในห้องนอน ก่อนจะมาจัดการทำความสะอาดครัวและโทรหากรีซ พวกงานที่วางเกลื่อนพื้นนี่ก็อยากจะเก็บให้นะครับ แต่ผมว่าปล่อยมันไว้งั้นแหละ เดี๋ยวพี่ท่านจะอาละวาด
　　
　　
　　
　　(“ครับพี่?”)
　　
　　“ไม่สบายว่ะ”
　　
　　(“กะแล้วเชียว แล้วเป็นไงบ้างอ่ะครับ?”)
　　
　　“กระเพาะนั่นแหละ มีไข้ด้วย ให้กินข้าวกินยาไปแล้ว เพื่อนมึงดื้อฉิบหาย”
　　
　　(“ฮะฮะ ทำใจเหอะพี่่ งั้นผมวางนะครับ ไม่กวนแล้วฮะ”)
　　
　　“เออ ๆ”  วางสายจากกรีซแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของเพลิงฟ้า คนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงกลับไม่อยู่...
　　
　　
　　
　　
　　ผมขมวดคิ้ว แว่วได้ยินเสียงโอกอากดังมาจากห้องน้ำ พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอคนป่วยนั่งคุกเข่าอยู่หน้าชักโครก. . . ผมคุกเข่าข้างหนึ่งข้าง ๆ ร่างบาง ส่งมือไปลูบหลังแล้วยื่นมืออีกข้างไปปัดผมที่ตกลงปิดหน้าไปทัดหูก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักตู้ใต้อ่างล้างหน้า มือหนาคว้าผ้าขนหนูสีขาวมาหนึ่งผืน พอเพลิงฟ้าเงยหน้าขึ้นมาผมก็ส่งผ้าให้อีกคนเช็ดปาก
　　
　　
　　“ไหวไหม?” พยักหน้าให้หงึก ๆ ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด ผมลอบถอนหายใจเบา ๆ พยุงไอ้ดื้อให้ไปล้างหน้าล้างปากแล้วไล่ให้ไปนอนพัก
　　
　　
　　
　　เพลิงฟ้านั่งอยู่กลางเตียง มองผมด้วยสายตาปรือปรอยก่อนจะตบมือกับเตียงปุ ๆ เป็นเชิงว่า ‘มึงมานี่’ ผมยอมทำตามความต้องการของมัน ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงโดยพิงหลังกับหัวเตียงและพับขาข้างหนึ่งเข้ามาและอีกข้างเหยียดตรง เพลิงฟ้าฉีกยิ้มพอใจแม้มันจะดูเหนื่อย ๆ ก็เถอะ ก่อนจะเอนตัวนอนขดหนุนศีรษะกับขาผม
　　
　　
　　“ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า”
　　
　　“อือ..” พยักหน้าหงึก ๆ จับมือผมให้ไปวางบนศีรษะซ้ำยังบังคับให้ลูบผมให้อีก ป่วยแล้วก็อย่างนี้ อ้อนไปดิ ตาปรือ ๆ ปรอย ๆ นั่นอีก ใครมันจะไปทนไหว จะโกรธก็โกรธไม่สุด
　　
　　
　　“มึงรู้ได้ไงว่ากูป่วย..” พลิกตัวนอนหงายถามตาแป๋ว
　　
　　“กรีซโทรมาหากู”
　　
　　“อ๋อ.. แล้วนี่ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?”
　　
　　“อือ”
　　
　　“งานกูยังไม่เสร็จเลย..” แล้วก็พลิกตัวซุกหน้ากับหน้าท้องผม.. จากที่เห็นคิ้วที่ขมวดกันอยู่เมื่อสักครู่คงจะเครียดพอสมควร เครียดเรื่องงาน หรือทรมานเพราะปวดท้องล่ะ
　　
　　“หายป่วยค่อยไปทำ”
　　
　　“ฮื่อ..”
　　
　　“อยากเช็ดตัวไหม?” เมินอาการงอแงของคนป่วยแล้วเปลี่ยนเรื่อง
　　
　　“ไม่เอา.. เพิ่งอาบน้ำเมื่อบ่าย” นั่น.. “หนาวอ่ะเจ้า กอดหน่อย..” บอกว่าหนาวแต่ขมับชื้นไปด้วยเหงื่อ..
　　
　　“นอนไป”
　　
　　“ฮึ มาเร็ววววว กอดหน่อยยยยย ไม่ได้มีบ่อย ๆ ที่คนฮอตจะให้กอด”
　　
　　“เหรอ?”
　　
　　“แหะ เร็ว ๆ อย่าเล่นตัวดิ ไม่ได้อ้อนนะแค่อยากให้กอด”
　　
　　อืม จ้า ผมทุบกำปั้นกับศีรษะมันเบา ๆ แล้วถดตัวลงนอน เพลิงฟ้าก็ขยับจากนอนขวางเตียงมานอนดี ๆ ดึงแขนผมไปพาดเอวตัวเองเสร็จสรรพ นี่มึงป่วยจริงป่ะเนี่ย
　　
　　
　　
　　สิบนาทีผ่านไป...
　　
　　“อึดอัดอ่ะ ไม่กอดแล้ว” กูเอาใจมึงไม่ถูกแล้วนะเว้ย!
　　
　　
　　
　　อีกสิบนาทีต่อมา..
　　
　　
　　“หายใจไม่ออก.. วิคส์อยู่ไหนอ่าา” ลำบากผมต้องไปคุ้ยตู้ยาหามาให้อีก สุดท้ายก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา.. ผมเปิดเครื่องฟอกอากาศไอน้ำไว้เพื่อไม่ให้อากาศแห้ง ก่อนจะลงไปหาอะไรกินข้างล่างคอนโด คงตื่นระหว่างที่ผมไปกินข้าวหรอกนะ
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“อ้าว..”
　　
　　“โอ๊ะ! พี่เจ้าหวัดดีฮะ/ค่ะ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเพลิงฟ้าหันมาทัก เพื่อนมันนั่นแหละครับ
　　
　　“หวัดดีครับ” ผมยิ้มบาง ๆ แตะคีย์การ์ดกับประตูแล้วให้น้อง ๆ เขาไปก่อน “มากันนานยัง?”
　　
　　“ประมาณห้านาทีเองครับ”
　　
　　“อ๋อ.. เพลิงฟ้าคงหลับอยู่ พี่ให้กินยาไป จะเข้าไปดูไหมครับ?” เด็กทั้งสามคนส่ายหน้า ผมเลยบอกทำตัวตามสบายก่อนจะขอตัวเข้าไปดูคนป่วยในห้อง
　　
　　
　　
　　คนไม่สบายยังคงนอนหลับอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ เพลิงฟ้านอนงอตัวซบใบหน้ากอดตุ๊กตาหมอนข้างหมีสีน้ำตาล ผมกดปลายนิ้วคลายปมคิ้วที่ขมวดยุ่งเบา ๆ อังมือกับหน้าผากอีกครั้ง ตัวยังอยู่ ๆ อยู่ ผมหยิบเจลลดไข้ในถุงที่เพิ่งซื้อมาออกมาแล้วแปะหน้าผากให้คนป่วย นึกผ้าห่มคลุมถึงอกแล้วออกไปนอกห้อง
　　
　　
　　
　　
　　“พี่เจ้า..”
　　
　　“ครับ?” ชินาทำหน้าอึดอัดแล้วพ่นลมหายใจมาเฮือกใหญ่
　　
　　“เอ่อ.. มีคนฝากมาให้เพลิงฟ้าน่ะค่ะ แล้วเราบังเอิญทำตกก็เลยเห็นของที่อยู่ข้างใน..” ชินาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกล่องขนาดกลางออกมา ผมมองรีแอคชั่นของคนอายุน้อยกว่าทั้งสามแล้วขมวดคิ้ว
　　
　　“อะไรหรอ?”
　　
　　“พี่เปิดดูเองดีกว่า”
　　
　　
　　ผมเอื้อมมือไปดึงกล่องมาแล้วเปิดฝามันออก.. ตุ๊กตาขนาดเท่าฝ่ามือถูกกรีดจนใยสังเคราะห์ด้านในทะลักออกมาซ้ำยังถูกราดด้วยน้ำแดงเหนียวเหนอะ ..ถ้าจำไม่ผิดคาแรคเตอร์นี้เพลิงฟ้าชอบด้วยสิ.. ข้าง ๆ นั้นมีดอกไม้จันทน์สีขาววางอยู่หนึ่งดอก มือหนาหยิบการ์ดสีครีมออกมาเปิดอ่าน ‘ได้ยินมาว่าไม่สบาย หายไว ๆ นะ’ มึงอ่ะหายไปเหอะ!
　　
　　
　　ใครหน้าไหนเป็นคนทำวะ! กระจอกจนไม่กล้าสู้หน้าเลยงั้นสิ!
　　
　　และผมมั่นใจว่ามันเป็นคนเดียวกับเจ้าของจดหมายงี่เง่านั่นแน่ ๆ
　　
　　
　　ผมโยนการ์ดลงในกล่อง ปิดฝาไว้เหมือนเดิมแล้วโยนมันไปกลางโต๊ะ “ฝากทิ้งด้วยนะครับ ไม่น่าเก็บมาเลย”
　　
　　“ทีแรกก็จะทิ้งแล้วแหละฮะ แต่คิดว่าน่าจะเอามาวิเคราะห์ก่อน” กวางว่า ท่าทางอารมณ์เสียไม่น้อยกับของขวัญที่มีคนส่งมาให้เพื่อนสนิท วิเคราะห์..? ผมกระตุกมุมปาก เปิดกล่องเวรนั่นอีกครั้งแล้วหยิบการ์ดออกมา คราวนี้เขียนด้วยลายมือด้วยสิ.. เก็บไว้แค่การ์ดก็พอแล้ว
　　
　　“รู้ไหมว่าใคร?”
　　
　　“มีคนในคณะเอามาให้อีกทีค่ะ” - โรส
　　
　　“พอถามไปคนนั้นก็บอกไม่รู้ว่าใครฝากมา” - ชินา
　　
　　“ดีว่ะ กล้าที่จะทำอย่างนี้แต่ไม่กล้าจะโผล่มาตรง ๆ อ่ะนะ เหอะ”
　　
　　“......”
　　
　　“แต่ก็ ขอบคุณครับ อย่าบอกเพลิงฟ้านะ ถ้ามีอีกก็บอกพี่” ทั้งสามพยักหน้ารับปาก ถ้าไอ้ดื้อรู้ว่ามีอะไรอย่างนี้ได้เครียดหนักกว่าเดิมแน่ ปล่อยไปไม่ได้แล้วว่ะ ผมต้องรีบหาตัวคนทำมารับโทษให้ได้
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“งานพวกนี้ต้องส่งอีกเมื่อไหร่ครับ” ผมถามหลังจากปล่อยความเงียบโรยตัวอยู่เกือบสิบนาที
　　
　　“อ๋อ.. ก่อนสอบปลายภาคอ่ะพี่” พยักหน้ากับคำตอบของกวาง ก่อนสอบปลายภาค.. อีกประมาณห้าสัปดาห์
　　
　　“คิดว่าจะเสร็จทันไหม?” พยักเพยิดหน้าไปที่งานของเพลิงฟ้า เด็ก ๆ ทำหน้าครุ่นคิด
　　
　　“มันก็น่าจะทันนะครับถ้าเผา แต่เพลิงฟ้าค่อนข้างละเอียดไม่มีทางที่จะทำชุ่ย ๆ ไหนจะต้องเตรียมสอบอีก คงต้องโหม” แค่นึกภาพตามก็แทบบ้า ได้ไม่สบายอีกแน่
　　
　　
　　เท่าที่คุยกับคือเพลิงฟ้ามันไม่ได้ใช้แบบเดิม เจ้าตัวออกแบบใหม่ทั้งหมด ซึ่งแค่วาดแบบก็กินเวลาไปมากแล้ว ไหนจะต้องทำพรีเซนต์ในคอมพิวเตอร์ รวมถึงตัดโมเดลอีก แย่แน่เด็กกู แต่ถ้าเพื่อนมันช่วย..
　　
　　
　　ความคิดผมหยุดไปเพราะเสียงก็อกแก็กที่ดังมา ผมหันไปมองคนที่ถูกยกให้เป็นหัวข้อบทสนทนากำลังเดินโซเซออกมา ตาฉ่ำน่ำมองเพื่อนที่นั่งอยู่อย่างงุนงงแล้วยกมือทัก เจ้าของห้องเดินมานั่งบนพื้นพรมก่อนจะเอนตัวไปด้านหน้าจนหน้าผากแตะพื้น
　　
　　
　　“เป็นไรวะ!” ดูจะงงไม่น้อยกับท่าทางของเพื่อน คนป่วยพึมพำเบา ๆ ว่าปวดท้อง
　　
　　
　　ทำไมยังไม่ทุเลาอีก
　　
　　“พวกมึงมานานยัง?”
　　
　　“สักพักแล้ว มึงไหวป่ะเนี่ย”
　　
　　“ไม่รู้ ฮื่อ! ทำไมมันไม่หายสักที!” แม่งเริ่มงอแงละ ผมลุกจากที่นั่งไปหาเด็กที่ยังฟุบหน้ากับพื้น ดันไหล่เด็กดื้อให้ขึ้นมา ใบหน้าสวยยุ่งเหยิง ผมเกลี่ยน้ำตาจากขอบตามันออก น้ำตานี่ก็ไหลตลอดเวลาจริง ๆ เพลิงฟ้าเปลื่ยนเป้าหมายซบหน้ากับอกผม
　　
　　“ออกมาทำไม?”
　　
　　“ได้ยินเสียงคุย.. ฮือ.. มัดจุกให้หน่อย”
　　
　　“โรสครับ หยิบยางรัดผมในกล่องสีเหลืองนั่นแล้วโยนมาให้พี่หน่อยครับ” ที่บอกโรสเพราะสาวเจ้าอยู่ใกล้กล่องยางมากที่สุด ผมบอกขอบคุณหลังจากที่โรสเดินเอามาให้
　　
　　“ไม่เป็นไรค่ะ”
　　
　　“รำคาญไหมเนี่ย” สางผมส่วนที่เหลือเล่น มัดจุกเปิดเหม่งโชว์เจลลดไข้ให้ไปแล้ว แต่ไอ้ส่วนที่เหลือคงน่ารำคาญไม่น้อย
　　
　　“อือ.. รวบไปเลย” นั่นไง.. มัดให้เสร็จแล้วก็ดีดปากคนดื้อเบา ๆ เพลิงฟ้าคลานกระดึ้บ ๆ กับพื้นไปค้น ๆ รื้อ ๆ งานตัวเอง เมื่อมันเผลอผมก็สบโอกาส ผมชี้นิ้วไปที่กล่องเวรนั่น ชินารีบตะครุบแล้วยัดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
　　
　　“ไม่ต้องทำ” ดึงคัตเตอร์จากมือบางออกแล้วโยนไปไกล ๆ เพลิงฟ้าเบ้ปาก
　　
　　“เดี๋ยวไม่เสร็จ เอามาาา”
　　
　　“หาป่วยค่อยทำ ไปพักซะ”
　　
　　“ก็จะทำอ่ะ เจ้าอย่าดื้อดิ!”
　　
　　“มึงอ่ะอย่าดื้อ! ขึ้นไปนั่งข้างบนเลย” ป่วยอยู่ยังจะแผลงฤทธิ์ เดี๋ยวเถอะ
　　
　　
　　
　　“กูโทรหาทำไมไม่รับวะ รู้ไหมว่าพวกกูเป็นห่วง!”
　　
　　เพลิงฟ้ายิ้มหน้าหมา “โทษที หาปุ่มเปิดเครื่องไม่เจอ” ถ้าไม่ป่วยคงโดนยันตกโซฟาไปแล้ว ผมส่ายหน้าระอากับความกวนตีนของมัน เพลิงฟ้านอนงอขายิ้มแฉ่งแม้ใบหน้าจะซีดเซียว เห็นแล้วมันเขี้ยว.. ไอ้เด็กเวรเอ๊ย
　　
　　
　　“ไปไหนอ่ะ? กลับแล้วหรอ”
　　
　　“ห้องนอน จะนอนนี่” ผมยักคิ้ว เพลิงฟ้าพยักหน้าหงึก ๆ แล้วหันไปคุยกับเพื่อน ส่วนผมก็เดินเข้าห้องนอนไป ในหัวก็คิดไปด้วยว่าจะใช้วิธีไหนถึงจะจับคนที่มาป่วนไอ้ดื้อได้

- - - - - - - - โปรดติดตามตอนต่อไป - - - - - - - -
ถ้าเจอคำผิดบอกด้วยนะงับ
ไว้เจอกันตอนหน้า
รัก♡

[hpimmc]

เราคิดว่าโรส เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นพี่เหนือนะ
555555
นิคิดคนอื่นไม่ออกแล้วนะ โรสนิเข้าข่ายสุดละ โนะ !

งานพี่เจ้านิจะเอาไว้ขอเพลิงฟ้าเป็นแฟนเปล่าาาา
หื้ออออออ

 

[mur@s@ki]

นี่ไม่ได้อ้อนนะ #เพลิงฟ้าได้กล่าวไว้


 

[BoolinMini]

ฮึ่มมม งอแง น่าหมั่นเขี้ยว จริงๆ แต่เจ้า แกกล้าพูดเต็มปากเต็มคำเลยนะ เด็กดื้อของผม ฮ่ะโถ่วว ยังไม่ทันขอเค้าเป็นแฟนเล้ยยยย

[stickyyrice]

เจ้านิ ดูๆไแก็น่ารักนะ เอาใจใส่ดี
ขนาดนี้ก็ชอบเค้าไปเเล้ววววว
เเถมมานอนเฝ้าอีก

[EverGreen™]

ตอนแรกก็งงว่าทำไมมายเจถึงเรียกเพลิงฟ้าว่าดื้อ ก็ไม่ได้ดื้อเท่าไหร่นี่
พอมาตอนนี้ โอเค ชัด 
จับคนที่ป่วนน้องให้ได้เร็วๆนะมายเจจจ 

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

ยัยโรสนี่ผู้ต้องสงสัยอันดับ 1 จริงๆ 

[patchamai28]

เพลิงฟ้าเวลาป่วยแล้วขี้อ้อน น่าร้ากกกกก
ต้องเป็นฝีมือโรสแน่ๆ

[SOMCHAREE]

พี่เจ้าดูแลน้องดีจัง น่ารักๆๆๆ แต่ใครเป็นคนทำอ่ะ เราเดาว่าโรส แต่พี่รหัสน้องฟ้าก็น่าสงสัยนะ หรือจะร่วมือกัน 5555 มโนได้อีก ขอบคุณนะค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ^^

[badbadsumaru]

ป่วยแล้วอ้อนเนอะ 55555
ใครส่งมาละเนี่ย นี่คิดว่าโรส

[♠DekDoy♠]

ทำไมเราคิดว่าเป็นโรส

[manami_01]

เพลิงฟ้านี่ก็ดื้อจริง ๆ เลยนะ

เจ้าชีวาก็ดูแลหน่อยนะอิอิ

[mypink801]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่าา
เพลิงฟ้าดื้อจริงๆเลยย ขี้อ้อน น่ารักดี 

[JustWait]

ขอเป็นแฟนเย้ยคนทำไปเลยค่าเจ้า

[inspirer_bear]

มาต่อๆๆๆๆๆ เพลิงฟ้าหายไวไวน้าาา

[pannuna]

โรสแน่นอน!!!

[boobooboo]

ดื้อจริง ๆด้วย

[arissara]

รักคนขี้อ้อนจังเลยย

[retrot]

โอ๊ย ชอบเรื่องนี้จังค่ะ แบบน่ารักมากอะ เสียดายอยากให้เจ้ารักเพลิงฟ้าให้เท่ากับที่เพลิงฟ้ารักเจ้าอะ อยากเห็นเจ้าหึงด้วย แบบที่หึงแล้วหลุดอะค่ะ 5555555 ค้างจังเลย เราจะติดตามนะคะ มาต่อไวๆ นะ
ปล ไม่มีเพจเฟสบุ๊คหรอคะ อยากให้มีจังค่ะ เวลาอัพนิยายหรืออะไรแบบนี้จะได้รู้ไวๆ

[mild-dy]

เพลิงฟ้าน่ารัก คนที่ป่วนเพลิงฟ้า อาจเป็นโรสหรือแป้งก็ได้นะ

[snowboxs]

ไม่เดาดีกว่าว่ามครทำเรื่อง ปญอ.แบบนี้
แต่ลุ้นให้จับได้ไวๆ ปล่อยนานๆไม่ดีเสียสุขภาพจิต
ถ้าเป็นคนไกล้ตัวจะได้พาไปรับการรักษา
ถ้าไกลตัวจะได้จับดัดสันดาน

[maemix]

พี่เจ้าจัดการคนที่ส่งของมาขู่ฟ้า