-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
[WAIT FOR LOVE]
+รักแล้วรอหน่อย+
เปิดจองนิยาย WAIT FOR LOVE รักแล้วรอหน่อย
18 กันยายน - 30 พฤศจิกายน 2559
(http://i.imgur.com/YYRsU39.jpg)
(http://i.imgur.com/utsCYS0.jpg)
(http://i.imgur.com/P5BosTu.jpg)
: รายละเอียด :
จำนวนหน้า เล่มละ 320+ หน้า 2 เล่มจบ
ตอนพิเศษไม่ลงเว็บ 9 ตอน
ของแถม ที่คั่น 2 ลาย
ของแถมเฉพาะรอบพรีออเดอร์ : โปสการ์ด 2 แผ่น + ตอนพิเศษ LOVE AT FIRST SIGHT
ราคา(ไม่รวมค่าส่ง) : 650 บาท / 850 บาท + boxet
สั่งจองได้ที่ : http://peunjaibooks.lnwshop.com/
สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม : สำนักพิมพ์ เพื่อนใจ (https://www.facebook.com/book.peunjai/?fref=ts)
---------------------------
START : 1:05:2015
FINISH : 21:10:2015
-----------------------------------------
นิยายเรื่องอื่น ๆ
☆ underground ☆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43958.0) completed
【d o u b l e M】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.0) completed
「มนุษย์แฟนเด็ก」 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3390015#msg3390015)completed
• ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55984.0) completed
Blind Item _สื่อรักสตาแกรม_ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66205.msg3789662#msg3789662) Now Showing
-----------------------------------------------------
แรกรอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3043087#msg3043087)
รอที่ 1 : ไม่ได้หลงตัวเอง...หลงมึงอ่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3045427#msg3045427)
รอที่ 2 : ผมชื่อ...เพลิงฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3049345#msg3049345)
รอที่ 3 : ยังไม่กินข้าว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3056568#msg3056568)
รอที่ 4 : เมื่อกรีซมาเยือน...และชาเย็นขวดนั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3064464#msg3064464)
รอที่ 5 : อย่าปล่อยเพลิงฟ้าไว้กับโยเกิร์ต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3070167#msg3070167)
รอที่ 6 : เพลิงฟ้าคนฮอต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3074848#msg3074848)
รอที่ 7 : ไม่ได้ง้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3079902#msg3079902)
รอที่ 8 : ความลับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3085295#msg3085295)
รอที่ 9 : ครั้งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3089316#msg3089316)
รอที่ 10 : นอยด์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3094150#msg3094150)
รอที่ 11 : อย่าคิดไปเอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3097885#msg3097885)
รอที่ 12 : สับสนและสงสัย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3104563#msg3104563)
รอที่ 13 : เฝ้า รอ คอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3109081#msg3109081)
รอที่ 14 : อัศวโยธินทร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3111993#msg3111993)
รอที่ 15 : วันของเพลิงฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3115755#msg3115755)
รอที่ 16 : มันเป็นการแสดงความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3119652#msg3119652)
รอที่ 17 : เมื่อเด็กดื้อไม่สบาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3123740#msg3123740)
รอที่ 18 : เซอร์ไพรส์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3128845#msg3128845)
รอที่ 19 : เพราะเพลิงฟ้าเป็นของผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3132111#msg3132111)
รอที่ 20 : ตะลุยหัวหิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3136046#msg3136046)
รอที่ 21 : บ้านคุณยายและถุงผ้าสีดำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3141227#msg3141227)
รอที่ 22 : โปรเจกต์จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3145441#msg3145441)
รอที่ 23 : ความบันเทิงนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3148815#msg3148815)
รอที่ 24 : ตกหลุมรักอีกครั้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3151329#msg3151329)
รอที่ 25 : น่ารำคาญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3153978#msg3153978)
รอที่ 26 : เปิดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3156439#msg3156439)
27 : ทวงคำขอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3159371#msg3159371)
รอที่ 28 : คนที่เรียกว่าเพื่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3163572#msg3163572)
รอที่ 29 : สวัสดีความจริงที่แสนสะเทือนใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3166360#msg3166360)
รอที่ 30 : กลับบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3170011#msg3170011)
รอที่ 31 : รักแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3174085#msg3174085)
รอที่ 32 : งานวัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3177120#msg3177120)
รอที่ 33 : เรียกตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3180912#msg3180912)
รอที่ 34 : สวัสดีพี่ปีสาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3184955#msg3184955)
รอที่ 35 : ด้วยรักและหมั่นไส้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3188508#msg3188508)
รอที่ 36 : เพราะความคิดถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3192141#msg3192141)
รอที่ 37 : วันธรรมดา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3196450#msg3196450)
รอที่ 38 : คนน่ารักมักใจร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3201138#msg3201138)
รอที่ 39 : ครอบครัวสุขสันต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3205302#msg3205302)
รอสุดท้าย : เรื่องของเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3209624#msg3209624)
รอพิเศษ : ไม่ต้องพูดมากมายก็เข้าใจกันได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3218917#msg3218917)
รอพิเศษ : แค่นั้นก็พอแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3239500#msg3239500)
รอพิเศษ : อย่ากลับคืนคำเมื่อเธอย้ำสัญญา อย่าเปลี่ยนวาจาเมื่อเวลาแปรเปลี่ยนไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3265061#msg3265061)
รอพิเศษ : แมน ๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3297673#msg3297673)
------------------------------------
. . แรกรอ. .
“เจ้า!” ผมเงยหน้ามองคนเรียกแล้วเลิกคิ้ว
“ไปหาอะไรกินกันเหอะ~~” ส่ายหน้าปฏิเสธคำชวน
“นะ เร็ว”
“ไม่ว่าง”
“โหยยยยยยย จำไว้เลย!”
“อย่ามางี่เง่า หิวก็ไปกินก่อนจะมารอกูทำไม”
“ก็อยากกินกับมึงอ่ะ”
“กูไม่ว่าง!” ผมขึ้นเสียงใส่อย่างหงุดหงิดเมื่อเด็กตรงหน้าเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
“เล่นตัวว่ะ”
“ทำงานอยู่ แหกตาดูบ้าง” ไอ้เด็กเอาแต่ใจกอดอกเม้มปาก ผมปรายตามอง ไม่สนใจแล้วทำงานของตัวเองต่อ
“ก็แค่อยากกินข้าวกับมึง. . .”
“ไม่ว่าง”
“จิ๊! ไม่ต้องมาง้อเลยนะ!” ผมสั่นหัว ใครจะง้อมึงวะ...
“ก็บอกอยู่ว่าไม่ว่าง หิวก็ไปกินกับเพื่อนมึงสิ รอกูทำไม โรคกระเพาะกำเริบกูจะสมน้ำหน้าให้” ไม่ได้ห่วงนะ รำคาญเวลามันมาง้องแง้งใส่
“ปากดี! ไปก็ได้ว่ะ หวัดดีพี่” มันหยิกปากผม แล้วยกมือไหว้เพื่อนผมปลก ๆ แล้วเดินหนีไป
------
---
“ปากแข็งเอ๊ย!!” ไอ้ชิค
“กูล่ะสงสารมันจริง ๆ” ไอ้ขลุ่ย
“สงสารไมวะ” ผม
“ถุยยย ไอ้ควายเอ๊ย! ปากแข็งไปเถอะมึง เกิดน้องมันไม่รอมึงแล้วไปหาคนอื่นกูจะสมหน้าน้ำให้”
“โคตรเห็นด้วยกับไอ้ชิค กูจะหัวเราะเยาะให้ฟันหลุดเลยสาดดด” ไอ้เหี้ยขลุ่ยสำทับคำพูดไอ้ชิค ผมยักไหล่
“น้องมันตามจีบมึงมานานแล้วนะ อย่าเล่นตัวให้มากไอ้สัดเจ้า เพลิงฟ้าก็ฮอตนะครับมึง มันจะไม่สนใจมึงก็ยังได้”
เพลิงฟ้า. . . ชื่อของไอ้เด็กหน้างอเมื่อกี้ไงครับ ส่วนไอ้คนที่พูดเนี่ยก็คือไอ้ชิค มันเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่งของเพลิงฟ้าเลยก็ว่าได้ - -
จะว่ายังไดี... การที่มีผู้ชายมาจีบ ตอนแรกก็แปลก ๆ นะ แต่ตอนนี้ชินครับ ชินล้วน ๆ เพลิงฟ้ามันตามจีบผมมาเกือบปีแล้วมั้ง ตั้งแต่มันอยู่ปีหนึ่งจนตอนนี้มันขึ้นปีสองแล้ว ไม่รู้ว่าผมมีอะไรดีถึงได้มาติดใจผมได้ พูดแล้วเพลีย
อย่างที่ไอ้ชิคว่า... เพลิงฟ้ามันฮอต ฮอตมาก... ในหมู่ผู้ชายทั้งแท้และไม่แท้ ผู้หญิงก็มีบ้างแต่ส่วนใหญ่จะเป็นเพศผู้ ระดับมัน... จะเมินผมยังได้ แต่ก็นะ...คนมันหล่อทำไงได้วะ
.........................รักแล้วก็รอหน่อยแล้วกัน................................
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เห่นโล้วววววว สวัสดีค่าาาา~
ฝากนิยายเรื่องที่สองของเราด้วยน้าาาาา
เรื่องนี้ก็รักใส ๆ (?) บ้าบอคอแตกเหมือนเรื่องแรกนั่นแหละฮะ
(55555555555555)
เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่เจ้ากับเพลิงฟ้า มีโผล่แวบ ๆ ใน underground นิดหน่อย
แต่สองเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกันเลยน้า แค่ตัวละครรู้จักกันเฉย ๆ
ถ้าใครอยากอ่าน underground (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43958.0)
ก็ตามไปเลยฮะ เนื้อเรื่องจบแล้ว ไปอ่าน ๆ
ยังไงก็ขอฝากพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าเด็กดื้อไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
-
เพลิงฟ้าสะบัดบ็อบใส่เลยลูก :hao7:
เปิดเรื่องได้เริด ติดตามจ้า :mew1:
-
แอร๊ยยยย>< ต้อนรับเปิดเรื่องใหม่ มาเจิมค่ะ :katai2-1:
-
เลิศคะ
-
ปู่เสื่อรอ อิซ่า
-
รอค่าาาาาาาาาาา
-
มารอดูคนเล่นตัว
-
ใสใส
-
ไหนๆ จีบยังไงเจ้าถึงไม่ใจอ่อนสักที
-
มารอเป็นเพื่อน เพลิงฟ้าเจ้าคะ
-
รอที่ 1
ไม่ได้หลงตัวเอง .... หลงมึงอ่ะ
“หาไรแดกกันเถอะสหาย หิวฉิบ” เสียงไอ้ขลุ่ยมันบ่นแหวกอากาศเข้ามา แล้วไอ้ชิคก็ตอบรับเห็นด้วยอย่างขันแข็ง พวกผมเพิ่งเรียนเสร็จกันครับ ใช้สมองเยอะเกินไปความหิวก็ตามมา เกี่ยวเปล่าวะ เออ เกี่ยวนั้นแหละ
“แล้วมึงล่ะไอ้เจ้า จะไปกับพวกกูหรือจะไปตึก’ถาปัตย์ครับลูกพี่~”
“ถาปัตย์พ่อมึงอ่ะ” ผมตบเกรียนไอ้ชิคเต็มแรง “กูหิวจะแดกหัวมึงได้อยู่แล้ว จะไปทำส้นตีนอะไรที่ตึกสถาปัตย์ห้ะ!?”
“จะไปรู้เหร้อออออออออออ” เสียงสูงมาเชียวไอ้เพื่อนเวร พวกมันทำล้อเลียนผม ก่อนจะสำนึกได้ว่าควรไปหาอะไรลงท้องกันสักที และเป้าหมายของเราก็คือร้านก๋วยเตี๋ยวหลังม.ครับ
Rrrrrr~
::Greece::
ระหว่างที่กำลังโซ้ยก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น อยู่ ๆ โทรศัพท์ผมก็กรีดร้องขึ้นมา จำใจวางตะเกียบแล้วรับสายคนที่โทรมา ถ้าไม่มีอะไรสำคัญนะ กูจะด่าให้
“มีเหี้ยไรไอ้สัดกรีซ!” ผมกระแทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์
“เจ้า เจ้า เจ้า! นี่กูนะ”
“กูนะนี่ใคร”
“ฟาย! เพลิงฟ้า!! กูเอามือถือไอ้กรีซโทร”
“อื้อ มึงมีอะไร ไม่สำคัญกูตามยันถึงที่”
“มึงอยู่ไหนอะ?”
“ร้าน’เตี๋ยวหลังม.”
“โอเค! รอก่อนนะ อย่าเพิ่งไปไหน!” แล้วมันก็วางสายไป... ผมได้แต่แยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ ไอ้เด็กนี่
---
--
“แฮ่!” ไอ้ชิคสะดุ้ง สำลักจนหน้าแดง มันอ้าปากกำลังจะด่าแต่พอเห็นว่าเป็นใครก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหน้าแป้น
“มาทำไม?” ผมถาม ไอ้เด็กหน้ากระรอกเบ้ปากแล้วลากเก้าอี้มานั่งหัวโต๊ะ
“ก็บอกแล้วว่าจะมาหา โว้ะ อาแปะ! วุ้นเส้นต้มยำพิเศษไม่ผักหนึ่งครับ!”
“โอ๊ยยยยยยยย ก๋วยเตี๋ยวกูหวานจังงงงงงงง ของมึงหวานป่ะขลุ่ย” แล้วเชี่ยชิคก็เริ่มเห่า
“ไม่หวานเท่าไหร่มึง แค่เหมือนรถน้ำตาลคว่ำเองวะ” ไอ้ขลุ่ยก็หอนตาม
“ไอ้เหี้ย” ผมด่า
“พวกพี่แม่งบ้า ขนลุก” เพลิงฟ้ามันบ่น พลางปรุงก๋วยเตี๋ยวที่อาแปะเพิิ่งเอามาเสิร์ฟ และพวกผมก็สั่งชามที่สอง
“มึงมายังไงวะ?”
“ให้ไอ้กรีซมาส่งอ่ะ” มันตอบไอ้ขลุ่ยแล้วตักลูกชิ้นปลาทั้งหมดของมันมาใส่ชามผม ผมเลย(ต้อง)คีบหมูแดงให้มัน ก่อนจะได้ยินเสียงขอบคุณเบา ๆ จากคนที่กำลังเคี้ยวลูกชิ้นจนแก้มตุ่ยเป็นกระรอก
“เฮ้ยขลุ่ย! กูอยากกินหมูแดง”
“สั่งเพิ่มสิไอ้สัด”
“ห่านี่แม่งไม่เล่นกับกูเลย”
------------
หลังจากเติมพลังจนเต็มกระเพาะก็ถึงเวลาแยกย้ายไปพักผ่อน ไอ้ชิคก็กลับไปก่อนแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแค่ผม ไอ้ขลุ่ย แล้วก็ไอ้เด็กปีสองที่กำลังดูดนมปั่นแก้วใหญ่อยู่ข้าง ๆ
“เอาไง?”
“กลับ” ผมบอก
“เฮ้ยยยย เดี๋ยวเจ้าจะไปกับผมมมม”
“กูจะไปกับมึงตอนไหนไอ้ดื้อ”
“ตอนนี้แหละ พี่ขลุ่ยไปส่งที่บีทีเอสหน่อยนะ ขอบคุณครับ” พูดเองเออเองทั้งนั้น ไอ้เด็กตากลมยิ้มประจบใส่ไอ้ขลุ่ยแล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเบาะหลังอยากรู้งาน ผมมองหน้าขลุ่ย มันยักไหล่แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ผมกลอกตาก่อนจะขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ
รู้งี้กูเอารถมาดีกว่า เมื่อเช้าผมมาพร้อมกับไอ้ขลุ่ยเนื่องจากขี้เกียจขับรถ ผมกับมันอยู่บ้านเดียวกัน ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย ยังไงก็ทางเดียวกันมากับมันเลยดีกว่า ผมกับขลุ่ยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านพวกเราอยู่ใกล้ ๆ กัน ครอบครัวรู้จักกัน เลยเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย ตอนเรียนก็ดันชอบอะไรที่คล้าย ๆ พอเรียนมหาวิทยาลัยเสือกสอบคณะเดียวกันอีก โคตรเซอร์ไพรส์ ตอนเลือกคณะผมไม่ได้บอกมัน และมันก็ไม่ได้บอกผม
“ขอบคุณครับ” เพลิงฟ้าบอกไอ้ขลุ่ย ก่อนจะลากผมขึ้นบันไดบีทีเอส
----------
ผมยกกล้องที่ห้อยอยู่บนคอมาถ่ายภาพเล่นระหว่างที่ยืนรอรถไฟ ยังไม่ได้บอกสินะ ผมเรียนคณะศิลปกรรมน่ะ สาขาศิลปะภาพถ่าย กดชัตเตอร์ไปเรื่อยก่อนที่มันจะโฟกัสไอ้เด็กที่กำลังยืนดูดนมปั่น(แก้วเดิมนั่นแหละ) หน้าตาดูมีความสุขกับนมปั่่นเหลือเกิน ลั่นชัตเตอร์ถ่ายภาพมันไปเรื่อยจนเจ้าตัวหันมาเจอ ปากบางคลี่ยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวเล็ก ๆ จนตากลายเป็นสระอิ แสงแดดตอนเย็นที่สาดลงมาทำให้ภาพนี้ดูดีไม่น้อยเลย องค์ประกอบถือว่าโอเค ผมยกยิ้มเมื่อดูภาพนั้น
“ไม่เห็นต้องแอบถ่ายเลย”
“หึ” ผมใช้นิ้วดันหน้าผากมัน ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในรถไฟฟ้า เมื่อรถไฟมาจอดพอดี ไอ้เด็กนั่นทิ้งแก้วนมปั่นลงถังขยะแล้วรีบวิ่งเข้ามา
“เขินเหรอจ้ะ~ อยากถ่ายรูปกูก็บอกดิ ไม่เห็นต้องแอบถ่ายเลย” ผมกลอกตาดึงเพลิงฟ้าเข้ามาใกล้ ๆ เพลิงฟ้าใช้นิ้วจิ้มอกผมจึก ๆ มืออีกข้างกอดซูมใส่แบบ ร่างบางเบียดจนเข้ามาชิดกับผม คนมันเยอะแล้วแม่งแออัดมาก ร้อนก็ร้อน
“หลงตัวเองมากไปแล้วมึงน่ะ”
“ไม่ได้หลงตัวเอง .... หลงมึงอ่ะ”
“แรด”
“ฮ่า ๆ”
----------
“มึงจะไปไหนเนี่ยดื้อ”
“จะไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ เครื่องเก่าแม่งพังละ”
“เพิ่งคิดได้หรือไง” ผลักหัวมันไปอีกทีระหว่างที่เดินไปร้านโทรศัพท์ คือ.. ผมจะบอกอะไรให้ฟังนะ โทรศัพท์ของไอ้ดื้อเนี่ยมันเป็นแบบ Clamshell Phone หรือแบบฝาพับนั่นแหละ เครื่องนี้มันบอกมันใช้ตั้งแต่เรียนม.4 จากม.4-ปี 2 คุณคิดว่าสภาพมันจะเป็นยังไง... เยินมาก (อยากจะเติมกไก่ให้ร้อยตัว) ตัวเครื่องนี่ลอกหมดแล้ว ปุ่มกดก็ไม่เห็นตัวอักษร ถ้าไม่พังจริง ๆ มันคงไม่คิดจะซื้อใหม่
“ก็มันยังใช้ได้อยู่เลย”
“เหรอ แล้วตอนนี้มันตายแล้ว”
“อื้อ.. แม่งอยู่ดี ๆ ก็ดับไปเฉยเลยอ่ะ ปิดก็ไม่ติดด้วย”
“มันตั้งแต่กี่ปีแล้ววะ”
“ม.4 หนึ่ง สอง สาม เกือบสี่ปี เฮ้ยยยย ทำไมกูใช้มันนานจังวะ!”
“จะรู้กับมึงไหมล่ะ?”
--------------------
“สวัสดีครับ” ขณะที่ผมกับเด็กดื้อกำลังถกเถียงกันอยู่นั้นก็มีพนักงานผู้ชายคนหนึ่งเข้ามา
“หวัดดีฮะ . . มึงว่ารุ่นไหนดี?” เพลิงฟ้าทักตอบ แล้วถามผม ผมเหลือบมองพนักงานคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ จำเป็นต้องมาไอ้ดื้อนี่ตาเยิ้มขนาดไหม
“อยากได้รุ่นไหนก็เลือกเอาดิ” เด็กเอาแต่ใจยู่ปาก กวาดตามองสมาร์ทโฟนรุ่นต่าง ๆ ที่วางเรียงกันบนแท่นโชว์
“สนใจรุ่นไหนถามได้นะครับ” ผมเดาะลิ้น เริ่มรู้สึกรำคาญพนักงานคนนี้แล้วสิ
“อะไร?” ถามเมื่อมือเรียวยื่นมาสะกิดแขน หน้าตาดูลำบากใจ
“มึงว่ารุ่นไหนดีอะ” มองตามปลายนิ้วที่ชี้สลับไปมาระหว่างสมาร์ทโฟนสองแบรนด์
“ชอบแบบไหนก็เอาอันนั้นแหละ คิดอะไรเยอะแยะ”
“อื้ม... โอ๊ย!!! ยากวะ! ชอบพอกันเลยอ่ะ”
“รุ่นไหนที่ตอบโจทย์มากกว่าล่ะ” คิ้วเรียวขมวดยุ่งจนผมอดไม่ได้ที่จะส่งนิ้วไปเกลี่ยมันออก แค่เลือกโทรศัพท์จำเป็นต้องเครียดขนาดนี้หรอวะ
“อันนี้... มีปากกาด้วย จอใหญ่ดี น่าจะเอาไว้วาดเขียนอะไรสะดวกดี แต่ชอบระบบปฏิบัติการของตัวนี้มากกว่าง่ะ. . .”
“อื้อฮึ”
“เอานี่แหละ มึงใช้อีกอันไปแล้ว เลือกที่ไม่เหมือนมึงดีกว่า~”
“ตรรกะอะไรของมึง หื้อออ”
“ฮี่ ...พี่ เอารุ่นนี้ ต้องจองก่อนไหมครับ?”
“ตอนนี้มีเครื่องพร้อมอยู่แล้ว ไม่ต้องจองครับ”
“อ่า.. งั้นผมเอารุ่นนี้ สีดำ เครื่องหนึ่งครับ”
“รอสักครู่นะครับ” ระหว่างที่รอพนักงานเอาเครื่องมาให้ ไอ้ดื้อก็กรอกอะไรสักอย่างกับพนักงานอีกคน ส่วนผมก็เดินดูเคสฆ่าเวลา
----
---
“ป่ะ! เสร็จแล้ว” แล้วผมกับเพลิงฟ้าก็ออกจากร้านโทรศัพท์นั่น
“ตัวเบาเลยไอ้เหี้ยเอ๊ย! เจ้า!! เลี้ยงติมหน่อยสิ” ทำหน้าเศร้าไม่ถึงสามวินาทีก็ดี๊ด๊าแล้ว ..ได้ข่าวมึงเพิ่งกินไปเปล่าวะ
“เรื่องดิ กลับยัง?”
“ยังง่ะ จะไปซื้อของใช้”
ผมทำหน้าเซ็ง ปล่อยให้คนอายุน้อยกว่าลากไปลากมา มันซื้อของจนเต็มสองมือแล้วยังมาเบียดเบียนให้ผมช่วยอีก เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย!!!
-----------------
ซื้อของเยอะจนแทบล้นมือ เปลี่ยนแพลนที่ว่าจะกลับรถไฟฟ้าแล้วต้องเรียกแท็กซี่แทน ซึ่งแม่งหายากเหลือเกิน และแล้วก็มีมาสักคันหนึ่งในร้อยคันที่จอดรับพวกผม
“ไป M ครับ” เพลิงฟ้าบอกคนขับ ผมขมวดคิ้วกับสถานที่ไม่คุ้น ไม่ใช่หอมันนี่หว่า..
“ใช่เหรอ?”
“เออ ใช่แหละ” ผมยังขมวดคิ้ว เพลิงฟ้ายื่นมือมาตบคางผมเบา ๆ แล้วหันไปเล่นโทรศัพท์เครื่องใหม่ ไม่ค่อยจะเห่อเท่าไหร่เลย
ติดอยู่บนแท็กซี่เกือบชั่วโมง รถแม่งติดฉิบหาย ในที่สุดก็มาถึงสักที เพลิงฟ้าพาผมเข้าไปในคอนโดมิเนียมค่อนข้างหรูเลยนะ ขึ้นที่ห้องมันก็พอเข้าใจว่าเพิ่งย้ายมาแน่ ๆ ข้าวของยังระเกะระกะ บางอย่างยังไม่แกะบับเบิ้ลเลยด้วยซ้ำ
“ย้ายใหม่?” ผมถามคนที่นั่งขัดสมาธิรื้อของอยู่ที่พื้น
“อื้อ ป๋าคิดไงไม่รู้ซื้อคอนโดให้ อยู่หอก็ดีอยู่แล้ว ไม่รู้จะหาเรื่องเปลืองเงินทำไม” ป๋าที่ว่าคือพ่อมันนั่นแหละ ผมพยักหน้า แล้วเดินดูห้องมัน ไม่รู้เจ้าของห้องมันสำรวจดูบ้างหรือยังไง น้ำไฟไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จะมีปัญหาก็คงจะตัวของมันเองนั่นแหละมั้ง ยิ่งโง่ ๆ อยู่ด้วย
----
---
“เจ้า!!!”
“อะไร?”
“หิวอ่ะ ทำกับข้าวให้กินหน่อยสิ” ผมกลอกตา นึกว่ามีเรื่องอะไร ก่อนจะเดินไปที่ครัวก็ผลักหัวเด็กเอาแต่ใจไปหนึ่งที มองผมตาขวางจนเหมือนตากลม ๆ นั่นจะหลุดออกจากเบ้า น่าหมั่นไส้จริง ๆ เพราะผมเองก็หิวเหมือนกันเลยยอมทำอะไรให้มันกิน ยังดีที่มันฉลาดซื้อของสดเข้ามาด้วย เพราะในตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่าอยู่สองขวด -__-
พอกินข้าวเสร็จผมก็ถูกเด็กเวรนั่นให้ช่วยจัดของ นี่มันวันบ้าอะไรของผมวะเนี่ย พอผมดุก็ยิ้มหน้าลูกหมาใส่ น่าเตะจริง ๆ ให้ตายเถอะ กว่าจะช่วยมันจัดของเสร็จก็ปาไปสี่ทุ่มแล้ว เหนื่อยฉิบหาย เพลิงฟ้าบอกให้ผมนอนที่คอนโดมันเพราะเห็นว่าดึกแล้ว เรื่องอะไรที่ผมจะยอมล่ะ เกิดมันปล้ำผมขึ้นมาทำไง บีทีเอสแม่งก็ปิดแล้ว จะเรียกแท็กซี่ก็คงยาก กว่าจะถึงบ้านคงดึก สุดท้ายไอ้ดื้อก็เลยให้กุญแจรถมันมา อืม ผมควรกลับบ้านได้แล้วล่ะ..
“ขับรถดี ๆ จุ้บ!” แค่บอกเฉย ๆ ก็พอไหม จำเป็นต้องหอมแก้มกูเหรอ ไอ้เด็กแรดเอ๊ย! แล้วทำไมผมต้องยิ้มด้วยวะเนี่ย!!
-------------------------
แวะเอาพี่เจ้ามาส่งแล้วค่าาาาาา ยังกากเหมือนเดิมเลย 55555
มีคนรออ่านด้วย ขอบคุณน้าาาา
เพลิงฟ้าอ่อยเยอะ ๆ นะลูก 5555555
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
:mew1: :mew1:
-
เพลิงฟ้าอ่อยเยอะเลยจะได้ ได้กันเร็วๆ -.- :katai1: :katai2-1:
-
อั้ยย่ะ พี่เจ้า นุ้งเพลิง มาแล้ว
ขอบคุณค่า :pig4:
-
ปากบอกไม่ แต่การกระทำมันไม่ใช่ ทำตัวมึนๆนะพี่เจ้า
-
อีกคนก็เกรียน
อีกคนก็เล่นตัว
ทำไมมันดูลงตัวจังวะ
แต่พี่เจ้าระวังนะ เด็กดื้อมันจะไม่รอนะ
-
เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดด บังอาจมาอ่อยพี่เจ้า =_= :m29: :m29: :m26:
-
ว๊ายยยย มันน่ารัก ชอบเด็กขี้ยั่ว ขี้อ่อย จีบก่อน ฮ่าาาาาาา
-
555555 เด็กขี้อ่อยกับพระเอกซึนเดเระ น่าสนใจมากค่ะ
-
55555 พี่เจ้าเก๊กไปงั้นแหละ ที่จริงก็ชอบน้องนั่นแหละ
-
แหนะ ยิ้มไมอะ ยิ้มไม :hao7:
-
อย่าให้รอนานนักนะเจ้า
-
รอที่ 2
ผมชื่อ...เพลิงฟ้า
สวัสดี ผมเพลิงฟ้า.. เพลิงฟ้า เสาวนากรณ์ นักศึกษาปี 2 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
เรียกผมว่าเพลิงฟ้า หรือจะเรียกสั้น ๆ ว่า ‘เพลิง’ ก็ได้นะ แต่ถ้าเรียก ‘ฟ้า’ นี่มาต่อยกันเลยดีกว่า ฟ้ามันไม่เหมาะกับคนหล่อ ๆ แมน ๆ อย่างผมเลย แต่คนที่เรียกผมฟ้าก็มีนะ ครอบครัวผมไง ไอ้กรีซเพื่อนสนิทผมด้วย และก็เพิ่งจะเพิ่มมาอีกคนก็คือ เจ้า เจ้าชีวัน..
ไอ้คนสุดท้ายเป็นอะไรที่ร้ายแรงมากจริง ๆ เรียกทีแทบทรุดไปกองกับพื้น โอเค แม่งเว่อร์มาก แต่ก็ยอมรับแบบแมน ๆ เลยนะว่าผมเครซี่มันมาก
“เพลิงฟ้า!!”
“อะไร!?”
“ช่วยสนใจพวกกูด้วย นั่งใจลอยอยู่นั่นแหละ!” ผมเบะปากใส่ชินา เรียกซะเสียงดังเลยไอ้เชี่ย ชินาเป็นเพื่อนในสาขาเดียวกันกับผมนี่แหละครับ มันเป็นผู้หญิงที่สวยนะ แต่ติดจะห้าวหน่อย ไม่หน่อยสิ ห้าวมาก.. แล้วก็เป็นผู้หญิงที่มีเมียด้วย.. แต่ไม่ใช่ทอมนะครับ ถ้าอยู่นิ่ง ๆ ชินาจะสวยมาก แต่อย่าให้ขยับหรือพูดนะครับ ภาพสาวสวยจะแตกเพล้งไปในบันดล...
“ดู มึงดูไอ้กวางดิ สะดีดสะดิ้งกับผู้ชายอยู่นั่นไม่เห็นว่ามันบ้าง” ผมโยนใส่กวาง เพื่อนอีกคนในกลุ่ม กวางเป็นเกย์ครับ เกย์รับด้วย หน้าตามันดีนะครับ ดีมาก ออกแนวน่ารัก หวาน ๆ หน่อย ชอบอ่อยไปทั่วแต่เพื่อนผมไม่ง่ายนะบอกเลย
“นินทากูเหรอเพลิงฟ้า!” ผมยิ้มตาใสใส่ ให้พวกมันหมั่นไส้ กวางโยนยางลบในมือโดนหน้าผากผมพอดิบพอดี ไม่ขอโทษแล้วยังหัวเราะอีก นิสัยไม่ดีจริง ๆ พวกนี้
“เลิกทะเลาะกันได้แล้วน่า ช่วยกันคิดคอนเซปต์เร็ว” โรสห้ามศึก โรสก็อยู่ในกลุ่มอีกคน เป็นผู้หญิงแท้ น่ารัก สวย นิสัยดี ไม่น่าจะหลงเข้ามาอยู่กับพวกผมได้เลย แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงสนิทกับกวางและชินามากกว่าโรสก็ไม่รู้ คงเพราะโรสค่อยข้างนุ่มนิ่มมาก อีกสองคนมันค่อนข้างลุย ๆ ถึงไหนถึงกับแบบผมและอีกอย่างโรสก็เพิ่งจะเข้าหาพวกผมตอนปีหนึ่งเทอมสอง
แล้วตอนนี้พวกผมก็นั่งกันอยู่ในสวนข้างคณะนี่แหละครับ อาจารย์สั่งงานมาแล้วก็ให้นักศึกษาจับกลุ่มกันแล้วก็ไปคิดคอนเซปต์กัน งานนี้เป็นงานกลุ่มซะด้วยเลยต้องถามความคิดเห็นของเพื่อนด้วย ผมยังไงก็ได้อ่ะ งานใช้สมองไม่ค่อยถนัด ผมไม่ได้โง่นะเว้ย! แค่ขี้เกียจคิดเท่านั้นเอง
--------
-----
“กูหิว” ผมพูดออกมาเบา ๆ ในขณะที่เพื่อนกำลังช่วยกันออกความคิดเรื่องงานอยู่ ผลที่ได้จริงเป็นการจิกตามองของไอ้กวาง แม่ครับ.. ผมกลัว
“งานก็ไม่ช่วยคิดยังจะมาบอกหิวอีก อิเวร!”
“โธ่ หรือมึงไม่หิว”
“หิว” นั่นไง ผมดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรงตามที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก(ถ้านั่งหลังค้อมเมื่อไหร่คุณยายจะใช้ไม้เรียวฟาดทันที T__T)
“งั้นเราไปหาอะไรกินแล้วค่อยมาทำต่อก็ได้นะ” โรสพูด แม่พระจริง ๆ เพื่อนผม
“กินอะไรล่ะ? ออกไปข้างนอกกูไม่ไปนะ” ชินาบอก อืม กูก็ไม่ไปด้วย ขี้เกียจระดับสิบ ถ้าอย่างนี้ก็ไม่มีทางเลือกอะไรมากนอกจากจะกินที่โรงอาหาร
---------------
เราสี่คนย้ายทัพกันไปที่โรงอาหาร โรงอาหารคณะตัวเองนี่แหละครับ ขี้เกียจไปไกล นี่ผมพูดคำว่าขี้เกียจไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย.. แยกกันไปซื้อข้าวก่อนจะกลับมารวมตัวกันอีกครั้งที่โต๊ะที่จองไว้ เวลานี้คนไม่เยอะ เพราะมันเลยเวลากินข้าวมาแล้ว ข้าวของผมก็ข้าวแกงธรรมดานี่แหละครับ ธรรมดาแต่รสชาติไม่ธรรมดา แซ่บมาก!
“มึงอัพไอจีเหรอวะเพลิง”
“หะ?” ผมเงยหน้ามองไอ้กวางที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“เนี่ยยย” กวางยื่นมือถือมันมาให้ดู เออว่ะ แอคเคานต์อินสตาแกรมของผมจริงด้วย แถมรูปที่อัพโหลดยังเป็นรูปผมอีก เพิ่งอัพไปสองนาทีก่อนเอง แต่เดี๋ยวก่อนนะเพื่อนรัก.. สองนาทีก่อนโทรศัพท์กูยังนอนโง่ ๆ บนโต๊ะนี่อยู่เลย แล้วยังไม่ทันได้แตะมันด้วย
“เปล่า ไอ้เจ้ามั้ง” ผมบอกไป เคี้ยวข้าวตุ่ย ๆ นิสัยเสีย ๆ ของผมคือชอบอมข้าว เวลากินกับไอ้เจ้านี่ผมโดนด่าประจำอ่ะ แต่ทำไงได้วะ มันแก้ไม่หายอ่ะ พยายามแล้วนะเว้ย!
“เพลิงฟ้ายังล็อกอินเครื่องพี่เจ้าอยู่เหรอ?”
“หือ.. เราล็อกเอาท์ออกแล้วนะ” ผมตอบโรส เมื่อก่อนที่ผมยังใช้โทรศัพท์เครื่องอยู่ผมก็ใช้เครื่องของไอ้เจ้านี่แหละเล่นโซเชียลต่าง ๆ (ก็เครื่องเก่าของผมมันไม่ใช่สมาร์ทโฟนอ่ะ!)
เฟซบุ๊กกับทวิตเตอร์ผมก็เล่นในคอมนะ แต่อินสตาแกรมผมจะล็อกอินค้างไว้ในเครื่องมันเลย แรก ๆ มันก็ด่าอ่ะ แต่พักหลังคงจะปลงกับผมเลยเฉย ๆ แล้ว สุดท้ายมันก็เล่นของผมนั่นแหละ(ผมเคยถามแล้วเจ้ามันบอกว่าขี้เกียจล็อกอินไปมาบ่อย ๆ ) ตอนนี้ผมก็ซื้อสมาร์ทโฟนแล้วนะ มันไม่น่าจะล็อกอินแอคเคานต์ผมอีกหนิ(เจ้ามันมีทั้งยูสเซอร์และพาสเวิร์ดของผมทุกโซเชียลเลย)
ผมดูเครื่องตัวเองบ้าง.. อ้าว เครื่องผมทำไมล็อกอินไอ้เจ้าวะ ผมเบะปาก แอบเอาของผมไปเล่นแน่เลย ปล่อยไว้งี้แหละ แจกใจให้หน่อยแล้วกัน รูปที่มันอัพลงถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นรูปเมื่อวานนะ ... พอผมแจกใจไปไม่ถึงนาทีโทรศัพท์ในมือก็สั่นครืด ผมยิ้มกับเบอร์ที่โทรเข้ามาก่อนจะกดรับ
❥My J
“ว่า?” กรอกเสียงไปนิ่ง ๆ ทั้งที่ปากยิ้มซะงั้น อย่าให้มันรู้ว่าเราดีใจที่มันโทรมา..
(“อยู่ไหน?”)
“โรงอาหารคณะ มีอะไรเหรอ?”
(“ว่างเหรอวะ?”)
“ก็ไม่ว่างอ่ะ กินข้าวอยู่”
(“อื้อ”)
“ทำไมอ่ะ จะมาหาเหรอ?”
(“อืม”)
“ผีเข้าเหรอวะ ซื้อขนมร้านดวงใจมาให้ด้วยนะ”
(“ไม่”) ผมแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ที่เพิ่งถูกอีกฝ่ายตัดสายไป บอกว่าไม่สุดท้ายก็ซื้อมาให้อยู่ดี พวกคุณคอยดูนะ...
-----
---
และหลังจากนั้นประมาณสิบนาที ร่างสูงเกือบ 190 เซนติเมตรก็มาปรากฎกายให้เห็น(เหมือนอะไรที่ไม่ใช่คน..) เจ้าอยู่ในชุดไปรเวท เสื้อยืดแขนสโลปกับกางเกงยีนส์เซอร์ ๆ ของมัน แต่งแค่นั้นยังหล่อ ใบหน้าคม คิ้วหนาเข้าพาดเหนือดวงตาคม(และขนตามันยาวมาก) จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักเป็นกระจับ(ที่ติดจะซีดหน่อยเพราะสูบบุหรี่) ... เห็นไกล ๆ ก็ทำให้สาว ๆ ยอมพลีกายให้ (เบ้ปากเป็นพาราโบลาแบบคว่ำ)
“สี่สิบ” วางถุงขนมที่ผมบอกให้ซื้อมาให้ลงบนโต๊ะ เท้าแขนกับขอบโต๊ะ พยักหน้ารับคำทักของเพื่อนผม เห็นไหม ผมบอกแล้ว บอกว่าไม่แต่มันก็ซื้อมาให้อยู่ดีนั่นแหละ
“แปะไว้ก่อน” ผมยกยิ้มใส่ เลยโดยไอ้เจ้ามันเขกหัวไปทีนึง
“มาทำไมอ่ะ?” เจ้าชีวันเดาะลิ้น ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบวัตถุบางอย่างออกมาวางตรงหน้าผม อ้อ.. กุญแจรถผมนั่นเอง
“อ้อ.. แล้วกลับยังไง?”
“มากับเจได” เจไดคือชื่อรถมอเตอร์ไซด์ของมันครับ..
“อ้าว แล้วรถกูล่ะ?”
“อยู่บ้าน เลิกเรียนก็ไปเอาแล้วกัน”
“อ่ะฮ่ะ จะไปไหนต่ออ่ะ ไม่นั่งก่อน? ฮื่อ” ผมถามพลางเอียงหน้าหนีมือหนาที่ยื่นมาเขี่ยมุมปาก เอ่อะ.. เม็ดข้าวไปติดตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แล้วทำอะไรไม่เกรงใจสายตาคนอื่นเลยแม่ง ยิ่งไอ้กวางกับชินานะ น่าเอานิ้วจิ้มฉิบหายอ่ะ
“เยาวราช” ผมบึนปากทันที คงจะไปถ่ายรูปกันไม่ก็ไปหาอะไรกินแถวนั้น แต่ไปเยาวราชตอนบ่ายแบบนี้มึงปรึกษาแดดประเทศไทยก่อนไหม..
“ร้อนตาย”
“หึหึ ไปล่ะ”
-------
----
“มองตาละห้อยเลยน้องดื้อ”
“อะไร!?” ชินาทำหน้าล้อเลียน นิสัยไม่ดีอ่ะ ชอบแหย่ให้ผมเขิน แล้วผมก็เกลียดตัวเองที่บ้าจี้ตามมัน.. ฝากรีพอร์ตสแปมมันด้วยนะครับ แล้วนอกจากชินาก็กวางนี่แหละที่ชอบแหย่ผมเหมือนกัน แต่โรสไม่ค่อยนะ ดีตรงนี้ แล้วการที่ผู้ชายแมน ๆ อย่างผมมาเขินเพราะโดนแซวนี่มันใช่เหรอ มันไม่ใช่!
“พี่ขลุ่ยกันพี่ชิคไม่มาให้กูเชยชมเลย” กวางพูดท่าทางเซ็ง ๆ สักพักก็ระริกระรี้กับโทรศัพท์ คงมีหนุ่มในสต็อคมันทักมา
“ไอ้ชิน!! ของกู!”
“อะไรวะ กูขอกินบ้างดิ” ชินาลูบหลังมือตัวเองป้อย ๆ เมื่อกี้ลืมตัวเผลอตีมือมันไปซะแรงเลย แหะ ๆ . . แต่ใครใช้ให้มันมาแย่งขนมผมล่ะ! แต่ในระหว่างที่ผมกับชินาตบตีกันอยู่นั้น...หารู้ไม่ว่าว่าขนมที่ผมให้ไอ้เจ้าซื้อมาให้ถูกไอ้กวางเอาไปกินแบบสวย ๆ ไอ้พวกเชี่ยยยยยยยยยยยยย!
-----------------
“ขอบใจนะโรส”
“ยินดีจ้า”
“ขับรถดี ๆ ล่ะ”
“แล้วเพลิงฟ้าจะเข้าบ้านพี่เจ้ายังไงหนะ?”
“สบายมาก” ผมบอกแค่นั้นแล้วลงจากรถของโรส หลังเลิกเรียบบอกจะกลับก่อนเพราะจะมาเอารถที่บ้านไอ้เจ้า กวางกับชินาก็เออออรับรู้แล้วก็พากันไปลั้ลลาที่สยาม แล้วโรสก็เลยอาสามาส่ง ผมก็โอเค ไม่เปลืองตังดี เดือนนี้มีอะไรประหยัดได้ก็ต้องประหยัดหน่อยครับ เพิ่งสอยโทรศัพท์ใหม่กับรองเท้าไปคู่นึง รองเท้าบ้าอะไรไม่รู้คู่ละครึ่งหมื่น เล่นเอากรอบไปเลยฮะ..
แล้วที่โรสถามว่าจะเข้าบ้านยังไงนั้น.. สบายมากอย่างที่บอก ผมไม่ปืนหรอก โธ่! ผมมีกุญแจเหอะ กุญแจบ้านไอ้เจ้าอ่ะ! ตั้งแต่ประตูรั้วยันประตูห้องนอนมันเลยนะ ประหนึ่งเจ้าของบ้านอีกคน เป็นไง สำคัญขนาดไหนได้กุญแจบ้านมาทั้งพวงแบบนี้ถามใจตัวเองดู.. (แสยะยิ้ม)
ผมเข้ามาข้างในแล้วเห็นรถตัวเองจอดอยู่ข้างรถของไอ้เจ้า มาเอาแค่รถแล้วกลับเลยผมรู้สึกแปลก ๆ อ่ะ ตบตีกับตัวเองอยู่สักพักก็เดินผ่านโรงรถไปที่ประตูบ้าน เช็คให้มันหน่อยแล้วกัน... แต่เข้ามาในบ้านแล้วอยากจะหันหลังกลับ . . . จานชามนี่ทิ้งไว้นานแค่ไหนแล้วเนี่ย ขวดเหล้าขวดเบียร์วางเกลื่อนเลย ปล่อยทิ้งไว้ดีเปล่าวะ โอเค ปล่อยให้พวกมันทำเองก็แล้วกัน (ตัดภาพไปที่เพลิงฟ้ากำลังยืนล้างจาน) เฮ้อออออ ผมวางจานใบสุดท้ายลงกับชั้นคว่ำจานแล้วเช็ดหยดน้ำออก จริง ๆ เครื่องล้างจานมันก็มีแต่มันไม่ได้เยอะขนาดที่จะใช้เครื่อง เปลืองไฟ เสียเวลาด้วย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเอาขยะไปทิ้งให้มันด้วยแล้วกัน พอทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วก็เช็คน้ำเช็ดไฟอีกรอบ ปิดประตูล็อคบ้านแล้วขับรถกลับคอนโด
-------
----
มาถึงคอนโดก็พุ่งเข้าครัวเลยครับ วันนี้เป็นวันที่สองที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่รู้ยังไงป๋าถึงซื้อให้ แล้วมันก็เป็นช่วงที่หอเดิมที่ผมอยู่หมดการเช่าพอดี ผมเลยต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ตามประสงค์ของป๋า แต่ที่นี่มันก็ดีนะ ดีกว่าที่เก่าเยอะมาก พื้นที่ก็กว้างกว่า สะดวกในหลาย ๆ เรื่อง อยู่ใกล้บีทีเอสด้วย ที่สำคัญร้านอาหารแถวนี้ก็เยอะมาก.. ประเด็นมันอยู่ตรงนี้แหละฮะ ^^
ครืด~ ครืด~
“สวัสดีครับคนสวย”
(“สวัสดีค่ะสุดสวย”)
“แม่!”
(“ขึ้นเสียงใส่แม่เหรอ!?”)
“ขอโทษครับ แม่โทรมามีอะไรเหรอ” ผมถามแม่พลางยกชามเกี๊ยวกุ้งออกจากไมโครเวฟ ..แม่ชอบเรียกผมว่าสุดสวยอ่ะ ผมไม่สวยนะเว้ยยยย หล่อมาก สาวตรึมอ่ะ!!!
(“เพิ่งส่งงานหนิ ได้คะแนนเท่าไหร่เรา”)
“เปลี่ยนจากถามว่าได้คะแนนเท่าไหร่เป็นเงินพอใช้ไหม ดีกว่านะครับคุณนาย” แม่รู้เพราะผมกับแม่จะโทรคุยกันตลอดครับ ผมกับแม่สนิกันมาก คุยกันได้แทบทุกเรื่อวเลย แล้วเวลามีอะไรผมจะชอบโทรไปคุยกับแม่ โทรไปบ่นเรื่องนั่นนี่ เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องไอ้ด่างกับไอ้ขาวกัดกัน(หมาที่คณะ) นินทาอาจารย์ เงินไม่พอใช้ แล้วก็รวมถึงเรื่องไอ้เจ้าด้วย..
(“อืม.. นั่นสิเนอะ เพิ่งรูดไปสามหมื่นกว่านี่ กรอบเลยสิย่ะ!”) นั่น...
“กรอบกว่าใบองุ่นแห้งที่ไร่อีกแม่ นี่นะ ต้องอดมื้อกินมื้อ บางวันก็ไม่ได้กินข้าวเลยอ่ะ”
(“ตอแหลจริง ๆ ลูกชายฉัน”) ผมหัวเราะก๊าก แม่ผมก็เป็นแบบนี้แหละฮะ
(“คอนโดเป็นไงบ้างล่ะ?”)
“ก็ดีครับ สะดวกดี แต่มันกว้างอ่ะ ขี้เกียจทำความสะอาด”
(“ขี้เกียจก็ออกไปนอนข้างถนนโน่น”)
“โธ่ แม่อ่ะ! ใจร้ายจริง ๆ แล้วปู่กับป๋าล่ะครับ”
(“ป๋าแกเข้าไปดูไร่ ส่วนปู่อยู่ที่โรงบ่มไวน์ สบายดีกันหมดนั่นแหละ”)
“ครับ คิดถึงนะ”
(“อยากได้อะไร หือ?”)
“เปล่าสักหน่อย คิดถึงจริง ๆ ไม่มีคนให้ฟ้าอ้อนเลย”
(“พี่เจ้าของฟ้าไง อ้อนไปสิ”) พี่เจ้าของฟ้า... -//////////-
“อ้อนตีนน่ะสิแม่”
(“ฮ่า ๆ พี่เขายังไม่ใจอ่อนอีกเหรอ”)
“มันบ้า เล่นตัวอัพราคา ชิ!”
(“ดูพูดเข้า ถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะตบให้ปากแตก”)
“งะ...”
(“เราเป็นเด็กไปพูดแบบนั้นได้ยังไง ถึงจะพูดเล่นมันก็ไม่สมควร”)
“ขอโทษครับ”
(“เอาเถอะ อย่าลืมหาอะไรกินด้วยล่ะ แม่จะไปทำข้าวเย็นแล้ว แค่นี้นะ”)
“ครับ รักแม่นะ” วางสายจากแม่ผมก็มองชามเกี๊ยวกุ้งที่เหลืออยู่แค่สามตัวด้วยความโหวง ๆ รู้สึกเหงา ๆ ยังไงไม่รู้ครับ ชีวิตเด็กมหาวิทยาลัยที่ต้องจากบ้านมาไกลมันเศร้ามากนะเว้ย... เวลาท้อก็ไม่มีคนให้กอดอ่ะ คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ . . . ผมสไลด์โทรศัพท์เล่นก่อนจะทัชที่ไอค่อนแอพพิเคชั่นอินสตาแกรม หามุมถ่ายเกี๊ยวกุ้งให้มันออกมาอาร์ตหน่อย ๆ ปรับเอฟเฟ็กต์ให้เป็นโมโนโทนแล้วก็โพสโดยไม่ใส่แคปชั่นด้วยชื่อล็อกอิน jjaochiwan
--------------------------------------
พาเพลิงฟ้ามาส่งแล้ววววว ขอบคุณที่เอ็นดูเพลิงฟ้านะคะ
ตอนนี้พี่เจ้ามานิดเดียวเอง 5555555555555 พระเอกไม่มีบท
ไว้เจอพี่เจ้าตอนหน้านะคร้าบบบ บ้ายบาย
:bye2: :bye2:
-
จิ้มเลย จิ้มเลย จิ้มเลย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพลิงฟ้าน่ารักจิงๆ
-
คุยกับคุณแม่น่ารักดี :))))
-
พี่เจ้าชอบเพลิงฟ้าใช่มั้ย -.,- :haun4: :pighaun:
-
รอที่ 3
ยังไม่กินข้าว
“ขอบใจเจ้ามากเลยนะ ที่มาช่วยแป้งอ่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ งัั้นกลับก่อนนะ” ผมบอกแล้วเดินเลี่ยงไปเก็บของ วันนี้ผมโดนแป้งเพื่อนร่วมสาขาขอร้องให้มาช่วยเป็นช่างภาพถ่ายงานให้ ก็ไม่เข้าใจทำไมต้องผม ..และก็จบไปวันว่างของผม
“จะกลับเลยหรอ ไปกินข้าวด้วยกันก่อนไป เดี๋ยวแป้งเลี้ยง” ผมมองดูนาฬิกาบนข้อมือ จริง ๆ ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน กำลังจะตอบแต่โทรศัพท์ในกระเป๋าส่งเสียงเตือนซะก่อน ผมเลยหันไปสนใจเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมแทน ... แจ้งเตือนจากการเปิดรับการโพสต์ของแอพพิเคชั่นเฟซบุ๊ก
Phlengfa Saowanakorn : คิดถึง
Phlengfa Saowanakorn : หิว
Phlengfa Saowanakorn : ...
ถ้ามึงจะโพสต์รัวขนาดนี้.. ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคิดถึงใคร ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปก็หมายถึงผม.. แล้วทำไมผมต้องคิดอย่างนี้ด้วยวะ!!!
“โทษนะแป้ง ผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนครับ”
“อ่า.. จ้ะ ขับรถดี ๆ นะ” ผมยิ้มมุมปาก ยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกจากสตูดิโอ เจไดลูกรักของผมยังรออยู่ไม่มีงอแงสักนิดที่พ่อมันทิ้งให้รอนาน ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้งแล้วโทรออกหาใครอีกคน
(“สวัสดีครับ”) เสียงเนือยมาเชียว พูดเพราะแบบนี้แสดงว่ามันไม่ได้ดูชื่อคนที่โทรเข้า
“อยู่ไหน?”
(“เดี๋ยว.. ใคร? เจ้าเหรอ!! เหยดดดดดดดดด มายเจจจจจจจจจ!!”) มายเจ หึ
“อยู่ไหน?”
(“อยู่คณะ ห้องสตูฯ จะมาหาเหรอ”)
“เปล่า” ผมบอกแล้ววางสาย สวมหมวกกันน็อคก่อนจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์คันโปรดก่อนจะสตาร์ทออกไป จะกลับบ้านครับ ที่โทรหามันก็แค่เช็คเฉย ๆ ไม่ได้จะไปหา แต่....
ทำไมผมมาอยู่หน้าคณะสถาปัตย์วะ!!!
-------
----
“รอด้วยค่าา!”
“พี่เจ้า! ส สวัสดีค่ะ” โรสเพื่อนของเพลิงฟ้าพงกหัวให้เพราะในมือถือของพะรุงพะรัง โรสก้าวเข้ามาในลิฟต์ผมจึงขยับไปอีกมุมเพื่อให้มีพื้นที่ว่าง
“ดีครับ พี่ช่วยไหม?”
“เอ่อ.. ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“พี่เจ้ามาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”
“เดินเล่น หึ”
“นึกว่ามาหาเพลิงฟ้าซะอีกนะเนี่ย” โรสพูดแซวยิ้ม ๆ พอผมพยักหน้ารอยยิ้มสวยก็เจื่อนลงแต่ผมก็ไม่ใส่ใจจะถาม
ตึ้ง!
ผมเดินออกจากลิฟต์ทันทีที่มันเปิดออก แล้วเดินไปตามทางเดิน เปิดประตูห้องสตูฯ เข้าไปก็เจอนักศึกษาคณะสถาปัตย์เกลื่อนห้อง แต่ละคนจับกลุ่มกันกลุ่มละมุม เพิ่งเปิดเทอมสองไม่กี่สัปดาห์พวกมึงมีงานแล้วเหรอ!!
“เพลิงฟ้า! มีคนมา” คนพูดรู้สึกจะเป็นชินา เพลิงฟ้านั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสตูฯ และมันหันหลังให้ประตู พอชินาพูดเจ้าตัวก็หันมา เห็นผมแล้วก็เบะปากใส่ เป็นบ้าอะไรอีกล่ะนั่น.. ผมส่งของที่ช่วยโรสถือคือให้เจ้าของแล้วเดินเข้าไปหาไอ้เด็กหน้าบูด
“โรสซื้ออะไรมาบ้างวะ” เมินกูเฉย เด็กเหี้ย
“อ่ะนี่ ขนมปังหมูหยอง”
“แต๊งส์!” กัดขนมปังไปคำใหญ่จนแก้มเป็นก้อนกลมเพราะขนมปัง อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจิ้ม
“เป็นไร” ผมยังคงจิ้มแก้มนุ่มของมันเล่น ถึงเจ้าของแก้มจะปัดออกอย่างรำคาญก็เถอะ สนที่ไหนล่ะ?
“อ๋ายไอไอ๋อา”
“กลืนก่อน”
“หายไปไหนมา!”
“อืม.. ไปไหนดี”
“กวนตีน”
“หึ” กระรอกหัวม่วง(สีแดงประกายม่วง(bergunder))ถลึงตาใส่ แม่งเปลี่ยนสีผมอาทิตย์ละครั้งได้ หัวจะพังเข้าสักวัน - -
“ทำไมมาด้วยกัน?” มันมองสลับผมกับโรส
“บังเอิญเจอที่ลิฟต์น่ะ” โรสตอบ ส่วผมไม่ได้พูดอะไร ก็เขาพูดไปแล้วจะพูดซ้ำทำไมวะ
“อ่ะฮ่ะ”
ครืด~
เพลิงฟ้าวางขวดนมกล้วยลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “มึงไปกับเขามาหรอ?”
“เขาไหน?”
“นี่อ่ะ!” ผมเดาะลิ้น บนจอสมาร์ทโฟนมีรูปแป้งที่ถ่ายคู่กับผมโชว์อยู่ เป็นรูปที่ถ่ายตอนอยู่สตูดิโอ จะขอบคุณแล้วจำเป็นต้องอัพรูปแล้วแท็กกูไหมเนี่ย แล้วที่มันเตือนเครื่องของไอ้เด็กหน้างอนี่เพราะว่ามันล็อกอินแอคเคานต์ผมอยู่
“ออกมากับกูหน่อย” ผมบอกแล้วลุกออกไปก่อน คนเยอะคุยกันที่นี่ไม่ได้หรอก แล้วทำไมผมต้องทำเหมือนเมียจับได้ว่ามีกิ๊กวะ ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับมันเลยไม่ใช่เหรอ?
--------
----
“ทำไมมึงไปกับเขา” ผมยังไม่ตอบแต่คว้าข้อมือของมันแล้วขึ้นไปที่ดาดฟ้า
“ไปทำงาน”
“ทำงานอะไร พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคไปด้วยหรือเปล่า”
“เปล่า”
“แล้ว..”
“แป้งเขาขอให้ไปช่วยถ่ายรูปให้”
“แล้วทำไมต้องมึงอ่ะ คนอื่นเยอะแยะ เขาก็ถ่ายเป็นหนิ แม่ง ๆๆ” ไม่รู้จะรู้สึกยังไงก่อนดี จะรำคาญหรือจะตลก ไอ้เด็กเหี้ยเอ๊ย!
“รู้อยู่หนิว่าทำไมต้องกู” เท่านั้นแหละ ตาคมก็ตวัดมองฉับ ผมไหวไหล่ชิล ๆ
“เออ รู้! เขาชอบมึงเลยเลือกมึง มึงก็รู้ว่าเขาชอบยังจะไปให้เขาอ่อย แรดนะเดี๋ยว อื้อ ๆ!” ผมบีบปากเล็กที่กำลังขยับพูดจนเป็นปากเป็ด ทำตัวยังกับเป็นเมียทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เด็กเหี้ย ...อย่างที่มันบอก แป้งชอบผม แต่ผมไม่ได้ชอบแป้งนะเว้ย! รู้สึกจะชอบมานานแล้ว แต่มันดีตรงที่เธอไม่ได้เข้ามาวุ่นวายอะไรกับผมมาก แต่ถ้าเริ่มเมื่อไหร่ผมก็พร้อมตีตัวออกห่างทุกเมื่อ..
“ไม่คิดว่ากูจะชอบแป้งบ้างเหรอ”
“............เรื่องของมึง” พูดเหมือนไม่สนใจแต่น้ำเสียงโคตรไม่ใช่ เด็กดื้อมองหน้าผมแล้วหันไปมองทางอื่น ขาเรียวก้าวถอยหลังออกห่างจากผม
“จะไปไหน!”
“ทำงาน ปล่อย!” เพลิงฟ้าปัดมือผมออกจากไหล่แล้วจะเดินหนีแต่ผมคว้าข้อมือของมันได้ทัน
“ยังคุยไม่จบ”
“จบแล้ว ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว!”
“อย่าโวยวายดิ! ก็รู้อยู่ว่ากูไม่ได้ชอบแป้งจะงี่เง่าทำไม” แค่แกล้งให้มันงี่เง่าเท่านั้นแหละ ตลกดี
“มึงแม่งก็เป็นแบบนี้อ่ะ!! สนุกมากหรือไงหาาา!”
“หึหึ เลิกโวยวายได้แล้วดื้อ”
“สนุกมากดิ กูไปทำงานแล้ว แม่ง!”
“เดี๋ยว.. กูยังไม่กินข้าว”
มันเลิกคิ้วก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก “แล้วไง?”
“อย่ามามึน”
“มึงนั่นแหละอย่ามามึน จะชวนไปกินข้าวก็บอกว่าไปกินข้าวกันไหมไม่ใช่บอกว่ากูยังไม่กินข้าว ไอ้ควาย!” ผมกลอกตา แม่เลี้ยงด้วยอะไรวะ แสนรู้ฉิบหาย แล้วนี่คือคำพูดของคนที่กำลังจีบผมอยู่เหรอ เททิ้งดีไหมเนี่ย
“นั่นแหละ”
“นั่นแหละอะไรหละ พูดมาดิ”
“ไปกินข้าวกัน”
“ก็แค่นั้น เล่นตัวอยู่ได้” รู้สึกตัวเองคิดผิดฉิบหายที่มาหามัน ขอย้อนเวลาครับ เฮ้อ..
-------------------
ผมยืนพิงเจไดรอไอ้ดื้อที่หน้าตึก มันบอกจะไปเก็บของผมจึงลงมาก่อน รอไม่ถึงห้านาทีไอ้เด็กนรกมันก็มา แต่.. ไม่ได้มาคนเดียว
“พวกมันไปด้วยนะ”
“อืม” เพลิงฟ้าพยักหน้าแล้วไปที่รถมัน ส่วนผมก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปก่อน คุยกันแล้วครับว่าจะไปที่ไหน และร้านแถวม.คือจุดหมายครับ หึ ร้านนี้ผมกับเพื่อนมากันบ่อยจนซี้กับหมาหน้าร้านยันเจ้าของร้านแล้ว อร่อยดีราคาไม่แพง ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษา .. ผมเข้าไปในร้านและโชคดีที่โต๊ะประจำยังว่าง
“มาคนเดียวรับอะไรดีจ้ะวันนี้?”
“รอเพื่อนก่อนเจ๊”
“เฮียยยยยยพงษ์!!” เด็กเปรตตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้ามาและโถมตัวกอดเฮียพงษ์ คนที่เข้ามาถามผมนั่นแหละฮะ ชื่อจริง ๆ คือพงษ์ ชื่อในวงการคือพลอย เป็นพนักงานของร้านนี้
“ต๊ายยยย อยู่ข้างนอกอย่าเรียกอย่างนั้นสิย่ะ!”
“ครับเจ๊พลอย ฮ่าๆๆ” เจ๊ตีไหล่เพลิงฟ้าที่ยิ้มหน้าลูกหมาใส่ ตัวการเดินมานั่งข้างผม ส่วนเพื่อนมันอีกสามคนก็นั่งตรงข้าม
“เอ้า สั่งกันได้แล้ว”
“เดี๋ยววววว ทีละคนนะลูกเจ้ขอ” ก็สมควรจะขอ เพราะเล่นแยกกันสั่งแถมยังพูดกันรัวไม่เว้นจังหวะกันเลย
“ส้มตำปูปลาร้า” ชินา
“ตำแครอท” กวาง
“ตำไทยไม่เผ็ด ยำปลาดุกฟู หมูมะนาว ข้าวผัดกุ้งไม่ใส่หอมกับผักชี ไก่ย่าง หมูกระเทียม ต้มแซ่บกระดูกอ่อน ข้าวสวย น้ำแดงโซดากับน้ำเปล่า แล้ว...”
“ให้คนอื่นสั่งบ้าง” ผมเบรกเพลิงฟ้าเอาไว้ เจ้าตัวหันมามุ่ยหน้าใส่แล้วเงียบปาก
“ลาบทอด ลาบวุ้นเส้นด้วยเจ๊”
“เอ่อ..แกงจืดวุ้นเส้นกับข้าวสวยค่ะ”
“ไม่สั่งอีกหรอโรส”
“เราไดเอทอยู่น่ะ”
“ผอมกว่านี้ก็ไม้เสียบผีแล้ว”
“กวางพูดเกินไป ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย” โรสเรียบร้อยเกินไปผมว่าไม่น่ามาอยู่กับพวกนี้ได้เลย
“ครับคุณผู้หญิง เจ๊ ผมเอาทอดมันนะแล้วก็เต้าหู้ทอด ข้าวเอาข้าวสวยจานนึง ชินมึงเอาป่ะ(ชินาพยักหน้า)”
“ทวนนะคะ ส้มตำปูปลาร้า 1 ตำแครอท 1 ตำไทยไม่เผ็ด 1 ยำปลาดุกฟู หมูมะนาว ไก่ย่าง หมูกระเทียม ต้มแซ่บกระดูกอ่อน ลาบทอด ลาบวุ้นเส้น แกงจืดวุ้นเส้น ทอดมันแล้วก็เต้าหู้ทอด ข้าวสวย 4 จานนะ ข้าวผัดกุ้งไม่ใส่หอมกับผักชี 1 (จิกตามองเพลิงฟ้าแรงมาก) เครื่องดื่ม น้ำแดงโซดา 1 นอกนั้นน้ำเปล่าเนาะ จะสั่งอะไรเพิ่มไหมจ้ะ?”
“รักเท่าเดิม เพิ่มเติมเดี๋ยวบอก” ไอ้เด็กเหี้ย -___-
“ว้ายยย ถ้าเจ๊หวั่นไหวจะทำยังไงลูก”
“ฮ่า ๆๆ ไม่สั่งแล้วครับ”
“พี่เจ้าไม่สั่งอะไรเหรอคะ?”
“ไม่ครับ มันสั่งไปแล้ว” ผมตอบคำถามโรสพร้อมชี้ไปที่เพลิงฟ้า ที่มันสั่งเยอะ ๆ นั่นน่ะมีของผมรวมอยู่ด้วย รู้ดีจริง ๆ
สักพักอาหารที่สั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟก็ลงมือกันทันที ไอ้เด็กข้าง ๆ ผมก็ยัดจนเต็มแก้ม เดี๋ยวได้ติดคอตาย
“ค่อย ๆ กิน เดี๋ยวก็ติดคอ”
“อะไออะ แค่ก ๆๆ” นั่นไง ไม่ทันขาดคำ ลำบากผมต้องลูบหลังให้อีก เด็กเหี้ยเอ๊ย
“ตะกละมาก เป็นไง”
“มึงขัดทำไมล่ะ มึงผิด”
“เด็กเหี้ย” โดนด่าแล้วยังทำหน้าระรื่นใส่อีก ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาบัญญัติมันจริง ๆ
----------
----
“ดื้อ” ผมเรียกมันที่กำลังคุยจ้อกับเพื่อนอยู่ในขณะที่มือผมก็ตักลาบทอดและซ่อนพริกทอดไว้อย่างแนบเนียน พอมันหัดมาผมก็ยัดลาบทอดคำนั้นใส่ปากมันทันที ครับ.. ยัดนั่นแหละ คำว่าป้อนยังห่างไกลนัก หึหึ
“ไอ้เชี่ยยยยย พริก!!”
“เผ็ดเหรอ กากว่ะ”
“มึงอ่ะกาก อึก.. เชี่ย” ผมยกกำปั้นปิดปากกลั้นขำ ท่าทางของมันตอนนี้ตลกมากครับ เพลิงฟ้ามันเป็นคนประหลาด กินเผ็ดไม่ได้แต่เสือกชอบ แล้วถ้ามันเผ็ดมันจะสะอึก เป็นอะไรที่บันเทิงมากสำหรับผม
“เป็นไรวะ”
“เปล่า อึก..”
“น้ำไหมเพลิงฟ้า”
“อึก เอา เอามา อึก สัด!” เด็กประหลาดยังสะอึกไม่หยุด ผมส่งแก้วน้ำของตัวเองให้มันตัดหน้าโรสที่กำลังรินให้ใหม่
“หายยัง?”
“อึก..”
“เวร รอก่อน” แม่งดื่มน้ำไปเยอะแล้วยังไม่หายอีก ผมลุกขึ้นเดินไปที่ร้านมินิมาร์ทใกล้ ๆ เพื่อซื้อนมกับขนมปังให้ไอ้เด็กประหลาดมันกินแก้เผ็ด
. . . นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แกล้งคนอื่นแล้วตัวเองซวยอย่าไปทำครับ ไม่เกิดประโยชน์ห่าอะไรเลย ต้องมาเสียเงินซื้อนมกับขนมปังให้แม่งด้วย เซ็งจริง ๆ
กลับมาคราวนี้สภาพแม่ง.. สุดจะบรรยาย หน้าเน่อแดงไปหมด รวมทั้งปลายจมูก มีน้ำมูกไหลอีก เจ้าตัวมันถึงขนาดเอาทิชชู่ยัดจมูก เล่นเอารู้สึกผิด.. ผมแกะห่อขนมปังส่งให้แล้วเจาะหลอดกล่องนมให้ด้วย บริการเขาหน่อย ถือว่าไถ่โทษ อนาถฉิบหายชีวิตผม
“อึก”
“พริกก็ไม่ได้เยอะ”
“ไม่เยอะแต่มันเผ็ด อึก กัดโดนเต็ม ๆ เลยแม่ง อึก” ผมไหวไหล่แล้วกินข้าวต่อ ไม่ได้สนสายตาอาฆาตของไอ้เด็กข้าง ๆ ที่ส่งมาให้
-------
---
“โอ๊ยยยย อิ่มจังเลยยยยย ไม่เสียตังค์ด้วยยย” ผมเอากระเป๋าเงินเขกหน้าผากเพลิงฟ้าที่ยืนบิดตัวอยู่ กินอิ่มเติมพลังกันเรียบร้อย มื้อนี้กลายเป็นว่าผมเลี้ยงซะงั้น เพื่อนเพลิงฟ้าก็บอกจะจ่ายเองนะ แต่ไหน ๆ แล้วผมเองก็โตกว่าด้วย ถ้าแชร์แล้วผมรู้สึกแปลก ๆ ว่ะ ผมเลยจ่ายให้หมดเลย ก็ดี ไม่ได้เยอะอะไรมาก กินกับเพลิงฟ้าปกติก็แชร์แทบจะทุกครั้ง นาน ๆ ทีจะเลี้ยงมัน ไม่ใช่ว่าผมงก แต่เพลิงฟ้ามันไม่ค่อยโอเคที่จะให้เลี้ยง(แต่มีบ้างที่มันรีเควสมาว่ามื้อนี้มึงเลี้ยงนะ - -)
“ต้องกลับไปทำงานอีก แม่เง้ยยยย!” ชินาบ่นอยากขี้เกียจ สบถได้แมนฉิบหาย
“กูกลับนะ”
“อื้อ ๆ .. เออ! เดี๋ยวก่อน วันเสาร์นี้อยู่บ้านหรือเปล่า”
“ทำไม”
“จะแวะไปหา”
“อืม”
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะพี่เจ้า!” กวางกับชินาพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันมา ผมพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปที่รถก่อนจะออกตัวออกไป กลับบ้านครับ ครั้งนี้กลับบ้านจริง ๆ ไม่ได้แวะที่ไหนครับ
-------------โปรดติดตามตอนต่อไป------------
พี่เจ้ามาแล้วค่าาาาา ยังมีคนอ่านนิยายกาก ๆ ของเราอยู่ไหม? /ร้องไห้ซบอกพี่เจ้า
คู่นี้มันงง ๆ เนอะ ยังไงกัน ใครจีบใครกันแน่ 5555555555555555555
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าน้าาาา ฝากติดตามด้วยนะคะ
:m5: :m5: :m5:
-
งงๆมึนๆดีเนอะ แต่น่าร้ากกก
-
ชอบค๊าาาาาา รออ่านอยู่นะคะ
#เจ้าเพลิงฟ้า
-
พี่เจ้าเล่นตัวมากก็ปล้ำเลยฟ้า :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
โรสมาแปลก
แป้งมาแรง
อยากเห็นเด็กดื้อแซงทางโค้งจริงๆ
-
โรสเข้าหาเพลิงฟ้าเพราะชอบพี่เจ้าหรือเปล่าเนี่ย แลดูแปลกๆนาาาา
-
น่าติดตามค่ะ เพลิงฟ้าน่ารักจัง ขอให้พี่เจ้าใจอ่อนไวๆนะ
-
พี่เจ้าปากบอกว่าไม่ได้เป็นไรกัน แต่เห็นว่าตามใจฟ้าตลอด
ส่วนโรสมาในกลุ่มฟ้าเพราะจะเข้าหาพี่เจ้ารึป่าว นางแปลกๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้ะ สนุกดีจัง เพลิงฟ้า น่ารักมากเลยชอบมากกกก :กอด1:
พี่เจ้านี่ก็นะ เล่นตัวจริง ๆ ยังไม่เป็นแฟน แต่การกระทำนี่ไม่ต่างจากคนเป็นแฟนกันเลยน้า
ว่าแต่ โรสเนี่ย คิดอะไรกับพี่เจ้า หรือว่าเพลิงฟ้าแน่ ๆ เลยใช่ไหม
จะอะไรยังไง ก็อย่าทำเพลิงฟ้าเสียใจนะ สงสารน้องอ่ะ
เอาใจช่วยเพลิงฟ้า เด็กดื้อ แสบ ซน เอาชนะใจพี่เจ้าจ้า
ปล. ชอบชื่อจังเลย เพลิงฟ้า เจ้าชีวัน ชื่อเพราะมากกกก
-
รอที่ 4
เมื่อกรีซมาเยือน...และชาเย็นขวดนั้น
ติ๊งหน่อง~ ติ๊งหน่อง~
ผมขมวดคิ้ววางขวดไวน์บนเคานต์เตอร์บาร์แล้วเดินไปดูอินเตอร์คอม อ้าว.. ไอ้กรีซมา มาทำไมวะ วันนี้เสาร์แบบนี้มันน่าจะนอนอยู่ห้องมากกว่านะ ผมเบะปากกดปลดล็อคประตูจากอินเตอร์คอมแล้วเดินไปดักมัน
“นึกยังไงมาหาวะ?” ไอ้กรีซไหวไหล่แล้วเดินไปเอนตัวนอนบนโซฟา ..กรีซกับผมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อของผมกับพ่อของมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมจนตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ กรีซเป็นคนหน้าตาดีออกจะไปทางตี๋นิดหน่อยเพราะมีเชื้อจีน ผิวขาวมากแม้จะตากแดดบ่อย(เหมือนผมอ่ะ ตากแดดทำงานในไร่กับป๋าบ่อยแต่ยังขาวเป็นหยวก ไม่แมนเลย) ตัวสูง รูปร่างหนากำยำสมชายชาตรี เรียนดี กีฬาเด่น ฐานะทางบ้านดี นิสัยยังไนซ์บอยสุด ๆ เพอร์เฟกต์แมนสัด ๆ แล้วมันยังป๊อปมาก ๆ ในหมู่สาว ๆ (รวมทั้งไม่สาวด้วย (ไม่สาวหมายถึงผู้ชายที่มาหลงมัน)) แต่กรีซมันไม่เจ้าชู้นะครับ จะคบใครก็คบทีละคน ไม่มีนอกใจ แล้วก็ขอแสดงความเสียใจกับสาว ๆ ด้วยฮะ เพื่อนผมไม่โสด.. ได้ดาวเภสัชมาเป็นแฟนด้วย ก็เพื่อนผมมีดีกรีเป็นถึงเดือนทันตะเลยนะครับ หล่อจนผมหมั่นไส้ อยากเอามีดกรีดหน้าแม่ง
“กูเลิกกับบัวแล้ว”
“ห้ะ!!!?” ผมสตั้น ขออึ้งแป๊บดิ บัวคือดาวเภสัชปีหนึ่งที่มันคบอยู่ครับ แล้วสองคนนี้ก็คบกันได้จะหกเดือนแล้ว อีกสองวันนี้อ่ะ เหี้ยเหอะ! เลิกกันได้ไงวะ!!!!
“กูเลิกกับบัวแล้ว”
“กูรู้แล้ว แต่มึง.. อะไร ยังไง เมื่อไหร่ ทำไม ไหน เล่า!!”
“ไม่อยากพูดว่ะ”
“ไม่อยากก็ต้องพูด กูบังคับไม่ได้ขอร้อง ไอ้กรีซ!” ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา กรีซตวัดตามองอย่างรำคาญ แต่ขอโทษ กูไม่สนเว้ย! ถ้ามึงเลือกที่จะมาหากูมึงก็ไม่มีสิทธิมารำคาญ!
“บัวมีคนอื่น”
“หะ!!!! น้องบัวอ่ะนะมีคนอื่น บอกว่ามึงมีคนอื่นยังน่าเชื่อกว่าอีก” น้องบัวนะ น่ารักจะตาย เรียบร้อยเชี่ย ๆ อ่ะ ซื่อ ๆ ใส ๆ ด้วย มันเป็นไปได้ยากมากเลยนะเว้ยยยย
“บัวมีคนอื่นจริง ๆ กูเห็นกับตา”
“เพื่อนเขาหรือเปล่า”
“เพื่อนเหี้ยอะไรจะดูดปากล้วงนมกันวะ!!!” ผมกระพริบตาปริบ ๆ เอ่อ.. กรีซโหมดดาร์กผมไม่โอเคว่ะ อย่าตะคอกกูดิ กูไม่ใช่น้องบัวของมึงนะเว้ย!! แล้วน้องเขาทำอย่างนั้นจริงเหรอวะ เท่าที่ผมรู้สองคนนี้แม่งรักกันดีนะ แล้วอยู่ ๆ น้องบัวคนซื่อดาวเภสัชกลับเล่นชู้ซะงั้น โคตรงง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“มึงเชื่อกูเหรอ?”
“อ้าวไอ้เชี่ย มึงเพื่อนกู ไม่เชื่อมึงจะให้กูไปเชื่อผักตบในคลองเหรอ ถามไม่คิดจริง ๆ”
“หึ กูบอกเลิกไปเมื่อวันก่อน แต่ไม่รู้ว่าบัวมีคนอื่นเมื่อไหร่นะ”
“..... สบายมึง แค่ผู้หญิงคนเดียว ช่างแม่งเหอะ อย่าไปเครียด หนังหน้าอย่างมึงหาใหม่ได้สบายอยู่แล้ว” ผมขยี้ผมกรีซแรง ๆ มันเงยหน้ามองแล้วถอนหายใจ
“กูไม่ได้เครียด....ว่ะ”
“ไม่ได้เครียดห่าไร หน้ามึงบอกขนาดนี้”
“กูไม่ได้เครียดเรื่องบัว เรื่องบัวกูชิลมากนะมึง กำลังอยากเลิกอยู่พอดี” อ้าว ไอ้เวรกรีซ
“แล้ว?”
“วันที่กูบอกเลิกบัวอ่ะ พอตอนค่ำกูก็ไปนั่งดื่มคนเดียว กูดื่มไปเยอะมาก แล้ว.. แม่ง!” ดูเหมือนเรื่องที่ทำให้มันเครียดเหมือนโลกจะแตกวันพรุ่งนี้จะอยู่ตรงนี้นะครับ ผมเงียบ รอให้มันพูดต่อ
“กูเมามึง เมามากแต่ยังพอจำอะไรได้ แล้วกู.. กูพาคนมาที่ห้องว่ะ.. กู..ข่มขืนเขา”
“O_O!!” ผมเบิกตากว้าง ไอ้สัด!!!! หน้าอย่างไอ้กรีซนะจะไปข่มขืนใครได้ ไม่ใช่ว่ามันอ่อนหรืออะไรนะ แต่นิสัยมันไม่ใช่แบบนี้ เพื่อนผมมันเป็นสุภาพบุรุษมากเลยนะครับ คำว่าข่มขืนนี่ห่างจากตัวมันมาก แล้วนี่อะไรวะ
“เพลิงฟ้า” ผมหันไปมองคนเรียก ผมยังคงอึ้งกับคำบอกเล่าของมันอยู่ จะคิดว่าผมรับไม่ได้หรือเปล่าเนี่ย โว้ย!
“ห หะ? มึง.. กรีซมึงแน่ใจหรอวะ แล้วมึงทำอย่างนั้นทำไมหาาาา!”
“กูไม่ได้ตั้งใจ กูเมาไอ้เหี้ย กูเมา! กูรู้ว่าแม่งเหี้ยมากที่เอาความเมามาอ้าง แต่วันนั้นกูขาดสติจริง ๆ กูคิดว่าเขาเป็นเด็กขาย กูเลยพาเขาไปที่ห้อง ไม่ได้พอดิ กูบังคับเขา แล้วนั่นแม่งเสือกเป็นครั้งแรกของเขา!!” กรีซตาแดงก่ำ มันหลับตาลงก่อนจะยกมือทั้งสองปิดหน้าเอาไว้ แม่ง! เห็นมันเป็นแบบนี้แล้วใจไม่ดีเลยว่ะ ถ้ามันไม่เมามันไม่ทำอย่างนั้นแน่ ๆ ไม่ใช่ว่าผมเข้าข้างมันเพราะมันเป็นเพื่อน แต่เพราะเพื่อนผมไม่มีทางที่จะผมอย่างนั้น ตอนนี้มันคงรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไปจริง ๆ
“กรีซ”
“กูรู้สึกแย่ฟ้า กูแม่งเหี้ย!”
“ใจเย็นมึง”
“.......”
“มึงรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร”
กรีซส่ายหน้า “ไม่ ไม่รู้ แค่หน้าเขายังเลือนลางเลย ..พอเช้ามาอีกทีเขาก็หายไปแล้ว เหลือแค่เตียงยับ ๆ กับคาบเหี้ยอะไรไม่รู้”
“มึงไม่ได้ถามชื่อเขาเลยเหรอ”
“ไม่ว่ะ ตอนนั้นกูคิดแค่ว่า ก็แค่เด็กขาย พอเสร็จ ให้เงินก็จบ ไม่จำเป็นต้องรู้จัก แต่เขาไม่ใช่ว่ะมึง กูอยากเจอเขาอีกครั้ง กูอยากขอโทษเขา..”
“คนเรามันพลาดกันได้ มึงอย่าคิดมาก” ผมลูบหัวมันเบา ๆ กรีซพลิกตัวนอนตะแคงซุกหน้ากับท้องของผมแล้วยกแขนกอดเอวผมเอาไว้ .. มันต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดแน่ถ้ายังไม่เจอคนที่มันทำร้ายเขาไว้ ทำไงดีวะ
“มึงใส่ถุงหรือเปล่า”
“เปล่า..”
พั้ว!
ผมตบศีรษะมันไปฉาดใหญ่ “ไอ้สัด! ไม่ใส่ได้ไงวะ เกิดเขาท้องล่ะไอ้เหี้ย!”
“ไม่ท้องหรอก..”
“ไม่ท้อง.. ยังไงวะ หรือว่า.. ไอ้กรีซ!!!”
“เออ! เขาเป็นผู้ชาย พอใจมึงยัง สัด เลิกตีกูได้แล้ว!” มันลุกขึ้นจากการนอนตักผมแล้วทำหน้ายุ่ง ไอ้เชี่ยนี่ แม่งเคยกับผู้ชายที่ไหนล่ะ! ผมพยายามเค้นกับมันแต่มันไม่ตอบผมเลย ตอนนี้หรอ นู่นนน ไปรื้อหาของกินในตู้เย็นแล้ว
“มึงเอาไวน์ออกมาทำไมวะ” เสียงไอ้กรีซตะโกนถาม เออว่ะ ลืมไปเลย ผมเลยลุกไปที่ครัวบ้าง
“เอาไปให้ไอ้เจ้า”
“ไปเมื่อไหร่?”
“ถ้ามึงไม่มาหา กูจะไปแล้ว”
“เหรอ กูไปด้วย”
“เพื่อ?!”
“เพื่อ.. เป็นก้างมึงกับพี่เจ้าไง” มันพูดแล้วยิ้มกวนประสาท ไอ้เชี่ยกรีซซซซซซซซ! ไอ้เพื่อเวร! เมื่อกี้ยังทำหน้าจะร้องไห้อยู่เลย ทำไมตอนนี้มึงมากวนตีนกูล่ะเพื่อนรัก!!!!
---------------------------
“มึงลงไปกดออดดิ” ผมหันไปบอกไอ้กรีซ มันมองหน้าผมอย่างเซ็ง ๆ แล้วลงไปกดออด สักพักประตูรั้วก็เปิดออก กรีซกลับมาประจำที่คนขับแล้วขับรถเข้าไปในรั้วบ้าน ผมไม่ได้เอารถตัวเองมาเพราะขี้เกียจขับ รถก็ติด มากับไอ้กรีซนี่แหละ ประหยัดน้ำมัน ช่วยชาติลดมลภาวะ
“มาทำไมวะ!” เจ้าของบ้านอย่างพี่ขลุ่ยมาต้อนรับอย่างดี ..เหรอวะ ผมหวัดดีส่ง ๆ เพราะมัวแต่มองหาเจ้าของบ้านอีกคน
“เอาไว้ไหนดีพี่”
“ลังอะไรวะ วางนั่นก่อนก็ได้”
“พี่ขลุ่ย เจ้าอ่ะ?” พี่ขลุ่ยมองผมด้วยหางตา เดินเกาพุงทำทีไปดูลังองุ่นที่กรีซเพิ่งวางลง กวนตีนมากไหม..
“พี่ขลุ่ยยยยยย”
“ข้างบน” ก็แค่นั้น ผมส่งถุงไวน์ให้ไอ้กรีซแล้ววิ่งทั่ก ๆ ขึ้นบันไดไปชั้นสอง เปิดประตูห้องนอนไปคือเฟล ไม่เจอ เป้าหมายต่อไปคือห้องทำงานของมัน..
“เจ้า!!!” ผมเปิดประตูพรวดเข้าไปโดยไม่เคาะอย่างไร้มารยาท
“สัด!” เจ้าของห้องสบถแล้วชี้หน้าคาดโทษผมก่อนจะลุกขึ้นมาดันตัวผมออกจากห้องทำงานแล้วลากลงไปชั้นล่าง อะไรวะ ทำตัวมีพิรุธ ปกปิดอะไรไว้..
“ไอ้เด็กเหี้ย” ผมแลบลิ้นใส่ ไม่เคยสำนึกหรอก พอมาถึงชั้นล่างผมก็เปลี่ยนทิศเดินไปที่ครัวอย่างเลื่อนลอยพร้อมกับทำจมูกฟุดฟิดตามกลิ่นอาหาร เรื่องกินไวมากขอให้บอก
“ทำตัวเหมือนหมา” ไอ้เจ้าบีบแก้มผมแรง ๆ แล้วเดินชนไหล่ผ่านไป เข้ามาในครัวก็เจอไอ้กรีซยืนอยู่หน้าเตา ส่วนพี่ขลุ่ยนั่งกินองุ่นอยู่ที่โต๊ะกินข้าวถัดไปไม่ไกล ใครเจ้าของบ้านใครเป็นแขกวะ
“ทำไรวะมึง”
“มีตาป่ะครับ?” แล้วผมก็ฟาดหลังไอ้กรีซไปแรง ๆ แล้วเดินหนีลูกเตะของมันไปหาพี่ขลุ่ยกับไอ้เจ้าที่กำลังนั่งเสวนากันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
-----
---
“อร่อยป่ะ” ผมถามส่ง ๆ ไม่เจาะจง เอื้อมมือไปเด็ดผลองุ่นจากพวงมากินบ้าง องุ่นจากไร่ผมเองครับ เมื่อสามสี่วันก่อนป๋าเข้ามาทำธุระที่กรุงเทพเลยเอาองุ่นมาฝากเยอะมาก ผมเลยแบ่งมาให้ไอ้เจ้าด้วย บางส่วนก็เอาไปแบ่งเพื่อนที่คณะ แบ่งให้ไอ้กรีซไปเป็นลัง ที่ห้องผมยังเหลือยอยู่เลย ว่าง ๆ แวะมาเอานะครับ ^ w ^
“ก็ดี แล้วนั่น..” เจ้าชี้ไปที่ขวดไวน์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ผมคว้ามาแล้วหยิบขวดไวน์ออกจากถุง
“ไวน์สูตรใหม่ ป๋าเอามาให้ลอง เลยเอามาแบ่ง” นอกจากองุ่นแล้วป๋ายังขนไวน์มาด้วย ก็ที่บอกครับ ป๋าเอามาให้ผมสี่ขวดนู่นแหละ ผมเลยให้กรีซไปหนึ่ง เอามาให้เจ้าอีกหนึ่ง ส่วนผมเก็บไว้สอง ..เพราะตอนที่ยังเรียนอยู่มัธยม ป๋าก็ใช้ผมเป็นหนูทดลอง ให้ผมชิมให้ แล้วนั่นเลยทำให้ผมชอบดื่มไวน์ #Phlengfafact
“อืม”
“ขอบคุณดิ ขอบคุณณณณ”
“ขอบคุณครับ!!” มันยกมือไหว้ท่วมหัว อารมณ์ประชดมาเต็มมาก..
โครก~
ผมนิ่งค้างก่อนจะยิ้มแหยะ ไอ้เจ้ากับพี่ขลุ่ยส่ายหน้าเอือม ๆ ก็แหม่ ท้องร้องมันเรื่องธรรมชาติ ไม่เคยท้องร้องกันรึไง วันนี้ผมกินแค่ขนมปังแผ่นเดียวกับนมแก้วเดียวเอง เพราะจะตื่นก็สายแล้ว พอกินขนมปังไปไม่นานไอ้กรีซก็มา ฟังมันปรับทุกข์จนลืมหิวไปเลย ตอนนี้ก็จะบ่ายโมงแล้วด้วย ผมยัดองุ่นเข้าปากทีเดียวสองลูกแล้วใช้ลิ้นดันให้ไปอยู่ที่กระพุ้งแก้มทั้งสองข้างจนแก้มป่องเป็นกระรอก แล้วจากนั้นผมก็ลุกไปหาไอ้กรีซ ไม่อยู่ให้ไอ้เจ้ามันดีดแก้มหรอก เหอะ!
----------
----
“เสร็จยังอ่ะ?”
“ใกล้แล้ว มึงยกสองจานนั้นไปก่อนดิ” ผมยกจานกับข้าวที่วางอยู่เรียบร้อยแล้วออกมา .. อยากจะราดพะแนงใส่เจ้าของบ้านจริง ๆ น่าหมั่นไส้ ใช่เรื่องที่แขกต้องมาทำให้ไหมเนี่ยยยย มันใช่เหรอครับ!
“ไปเอาจานกับช้อนส้อมมาด้วยดิ” ผมค้อนมองคนพูด เจ้าชีวันนั่งสไลด์สมาร์ทโฟนในมือเล่น ขนาดพูดยังไม่มองหน้าเลย ฟายยยยย! ผมจำใจไปหยิบจานกับช้อนส้อมตามคำบัญชาของเจ้าของบ้าน
“กรีซ! เอาแล้วน้ำมาด้วย” ผมตะโกนบอกไอ้กรีซพลางตักข้าวสวยใส่จาน ส่งให้คุณเจ้าของบ้านทั้งสอง แม่งนั่งเฉย ๆ จริง ๆ อ่ะ ไม่คิดจะช่วยเลยเหรอวะ ถ้าไม่เห็นว่าแก่กว่าผมเอาข้าวละเลงหน้าไปแล้วนะ
-------
----
การกินข้าวมื้อนี้เหมือนสงครามขนาดย่อมเลยครับ รำคาญผมตัวเองก็รำคาญ ยังมาโดนเจ้าของบ้านสองคนนี้กวนประสาทก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีก แม่ง! ผมปัดปรอยผมที่ตกมาปรกหน้าไปทัดหู ผมเป็นผู้ชายที่ไว้ผมยาว ตั้งแต่เด็กแล้ว เพราะแม่ผมชอบ แล้วทรงปัจจุบันก็เป็นบ๊อบสั้นปัดข้าง บางที่มันน่ารำคาญแต่จะตัดสั้นก็ไม่ได้ครับ แม่จะไล่ออกจากบ้าน ผมเคยแอบไปตัดสั้นตอนเรียนม.1 เพราะโดนเพื่อนล้อว่าเป็นตุ๊ด(ผมเรียนเอกชนตลอดเลยไม่มีปัญหาเรื่องทรงผม) กลับบ้านมาคุณนายมองหน้าผมนิ่ง ๆ แล้วเดินหนี แล้วก็ไปคุยกับผมประมาณสองเดือนได้ จากนั้นผมก็ไม่ตัดผมสั้นเกรียนอีกเลย..
หลังจากกินข้าวเสร็จก็ต้องเก็บล้างใช่ไหมครับ แล้วคนเก็บล้างก็คือ... ผมกับกรีซ ส่วนเจ้าของบ้านนู่นนนนน นอนเอกเขนกเล่นเกมกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นนู่นน ผมล้างไปปากก็ขมุบขมิบด่าพวกมันไป ไอ้กรีซก็เอาแต่ส่ายหน้าขำ ใช่ซี้!! ใครจะไนซ์กายแบบมึงเล่า!!! กรีซมันคงรำคาญที่ผมบ่นไม่หยุดมั้งครับเลยบอกให้ผมไม่ต้องทำเดี๋ยวมันจะทำเอง ผมนี่แทบจะก้มลงกราบเบญจางคประดิษฐ์ กันติชาพ่อพระมาเกิด คนดีของเพลิงฟ้าาาาา ... โอเค พอ ไม่ต้องด่าว่าผมตอแหล เพระาผมด่าตัวเองได้ครับ ทำไมนิสัยอย่างนี้ก็ไม่รู้ T_T
--------
----
“เล่นด้วยยยยยยย!” ผมวิ่งโร่เข้าไปแย่งจอยเกมในมือไอ้เจ้า แม่งเล่นกาก จะแพ้อยู่แล้ว แล้วความเทพของผมก็ทำให้สามารถพลิกวิกฤตมาจนเอาชนะพี่ขลุ่ยมาได้...
“ไอ้เด็กเหี้ย! มึงไปไกล ๆ เลย” พี่ขลุ่ยมองผมด้วยความอาฆาต แต่คนอย่างเพลิงฟ้าหรือจะสะท้าน โทษนะ พ่อดีผมไม่กลัว หึ! พี่มันโยนจอยดึงปึก! ผมเลยเก็บขึ้นมาแล้วส่งให้ไอ้เจ้า เล่นกับเจ้ามันก็แพ้ แล้วมันก็หัวเสียพอกันกับพี่ขลุ่ยเลย ตลกดี
“มึงเล่นไหม” พี่ขลุ่ยร้องถามกรีซที่เพิ่งเข้ามา ตอนนี้วนมาจนผมได้เล่นกับไอ้เจ้าอีกรอบแล้ว
“ไม่พี่ เล่นกับมันแล้วอารมณ์เสีย” ผมหัวเราะ อารมณ์เสียเพราะมึงเล่นแพ้น่ะสิ ผมเลิกสนใจแล้วจมกับเกม จากนั้นไม่นานผลแพ้ชนะก็ออก ผมวางจอยลงแล้วชูมือขึ้นสองข้าง ยักคิ้วให้พวกมันที่ทำหน้าเหมือนจะเข้ามาบีบคอ มีแค่กรีซที่ยิ้มขำ ๆ พี่ขลุ่ยกับเจ้าเหมือนประสาทแดกไปแล้ว
“พอไอ้เหี้ย เลิกเลย เลิก!” ไอ้เจ้าโวยวาย
“เออ เลิก!” พี่ขลุ่ยก็หนับหนุนไปดิ พี่มันเก็บจอยปึงกังปิดเกมถอดปลั๊กไวมาก ผมได้แต่มองมึน ๆ อะไรอ่ะ ยังเล่นไม่จุใจเลย แพ้แล้วพาลนี่หว่า
“อ่อนด๋อย” ผมพูดนิ่ง ๆ ส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ด้วยความกวนตีน
“เก่งมากหรอมึง หือออ” ไอ้เจ้าใช้นิ้วหนีบแก้มผม (ผมเป็นคนมีแก้มอ่ะครับ แต่ไม่ได้อ้วนนะ) ผมมองตาไอ้เจ้าก่อนจะพูด
“เก่งมาจากไหน... ก็แพ้หัวใจอย่างเธอ..”
“ไป ไปจีบกันไกล ๆ ไอ้สัด!”
“กร้ากกกกกก อิจฉาหรออออออออออ” พี่ขลุ่ยกลอกตาก่อนจะคว้าหมอนอิงมาฟาดหัวผม โดยมีไอ้เจ้าบอกว่าตีแรง ๆ สัด..
“ให้อิจฉามึงกูไปอิจฉาไอ้กรีซกับแฟนมันไม่ดีกว่าหรอวะ” ถึงกับนิ่งไปเลยเจอแบบนี้.. ผมมองหน้ากรีซ มันสั่นหน้าแล้วยิ้มบาง ๆ ยิ้มนี่มึงโอเคเปล่าวะ
“อย่าอิจฉาเลยพี่ เลิกไปละ”
“เฮ้ย!” พี่ขลุ่ยกับเจ้าอุทาน ส่วนท่านกรีซก็ยิ้มตามคาแรคเตอร์ คนห่าอะไรเพิ่งเลิกกับแฟนแต่ยิ้มได้อย่างนี้ ผมว่ามันคงเสียศูนย์บ้างล่ะน่า ที่มันบอกว่าสบายก็คงจริง แต่ในความสบาย ๆ นั้นผมว่ามันต้องมีความเสียใจด้วยบ้างแหละ ถ้ามันไม่ได้รักน้องเขาเลยคงไม่คบกันมานานอย่างนี้หรอก
“ทำไมวะ” - เจ้า
“เขามีคนอื่น”
“เฮ้ย! หน้าอย่างมึงมีคนกล้านอกใจด้วยหรอ”
“กล้าไม่กล้าก็มีไปแล้วว่ะพี่”
“หรือมึงลีลาไม่ดีวะ” - พี่ขลุ่ย
“ไม่รู้ดิ ตอนผมทำเขาก็ครางดังอยู่นะ อืม.. ขออีกรอบด้วย” ไอ้สัด!! พอเลย เลิก ๆ แยกย้าย เริ่มเสื่อมแล้วเนี่ย หน้าไม่อายกันจริง ๆ แต่ก็อย่างว่า ผู้ชายมันพูดเรื่องแบบนี้กันได้ปกติอยู่แล้ว แต่ยกเว้นผมไว้คนแล้วกัน จั๊กจี้พิลึก บรึ๋ยยยย
“ครางดังวัดไม่ได้นะเว้ย”
“คุยเหี้ยอะไรกันเนี่ย!”
“อะไรมึง แค่นี้รับไม่ได้” ไอ้พี่ขลุ่ยปาเมล็ดองุ่นใส่ผม แม่ง คิดว่าหน้าตาดีแล้วจะทำอะไรทุเรศ ๆ ก็ได้หรอ!
“ใครจะไปเสื่อมแบบพี่วะ”
“เก็บเด็กมึงดิ๊เจ้า” อะเด่ออออ สู้ไม่ได้ก็เรียกพวก ไม่ใจเลย
“หึ ปล่อยมัน” ผมอยู่ต่อปากต่อคำกับพวกมันอยู่แป๊บนึงก่อนจะลุกไปหาขนมในครัว
-----------------
ส่องตู้เย็นเจอสารพัดของกิน ขนม เครื่องดื่ม บลา ๆๆ เจ้าของบ้านมันชอบกินก็เลยมีของกินเยอะ ผมคว้าขวดชาเย็นผสมเม็ดแมงลักออกมาหนึ่งขวด เค้กมะพร้าวอีกหนึ่งชิ้น จากนั้นก็ย้ายไปที่เคานต์เตอร์บาร์ บันนั้นมีตะกร้าสานวางอยู่และในนั้นก็เต็มไปด้วยขนมขบเคี้ยวหลายอย่าง ผมยิ้มออกมาเมื่อเจอสิ่งที่ต้องการ เยลลี่ครับ ผมชอบกิน เคี้ยวหนึบ ๆ อร่อยดี แต่ไอ้เจ้ามันบอกไม่อร่อย หวานไป ไม่ชอบ ผมอยากจะกลอกตาเป็นลูกเหล็กในเขาวงกตบนไม้บรรทัดตอนอนุบาล แต่ถึงมันบอกว่าไม่ชอบแต่ก็เห็นซื้อมาติดบ้านไว้ตลอดอยู่ดี หึหึ
“สัด!” ผมสบถออกมา ห่วงฝาชาเย็นมันบาดนิ้วครับ ตอนที่กำลังพยายามจะเปิด เลือดสาดเลยเชี่ยยยยยย
“ทำไรวะ”
“เอ่อะ..” ผมค่อย ๆ ดึงนิ้วออกจากฝากห่วง พอไอ้คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่เห็นเท่านั้นแหละความบรรลัยก็บังเกิด...
“ทำเหี้ยอะไรไม่รู้จักระวังตัว!”
“ก็มัน..”
“ที่เปิดขวดก็มีทำไมไม่ใช้ ชอบหาเรื่องเจ็บตัวอยู่เรื่อย สนุกมากหรือไง!” แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า! เจ้าคว้าข้อมือของผมแล้วลากไปที่อ่างล้าง
“ก็ทุกทีมันเปิดได้หนิ”
“ยังจะเถียง เงียบไปเลยมึง” ผมเบะปาก มองมือตัวเองที่ถูกมือใหญ่จับประคองเอาไว้พร้อมกับวักน้ำจากก็อกล้างคราบเลือดออกให้ มือก็ใหญ่แต่ไม่ยักกะทำให้ผมรู้สึกเจ็บ..
“ยิ้มทำไม โดนด่านี่มีความสุขหรอ” เจ้าพูด ขณะเดียวกันก็ใช้ผ้าสะอาดซับมือให้ด้วย
“เปล่า ยิ้มเพราะมึงห่วงต่างหาก หัวใจนี่เต้นตึก ๆ เลยเนี่ย”
“ปากดี ทำเองไปแล้วกัน” เจ้าปัดมือผมทิ้งแล้วเดินออกไป ผมส่ายหน้าขำ ๆ จะให้ทำอะไรในเมื่อตัวเองทำให้หมดแล้ว พลาสเตอร์ก็แปะให้แล้วด้วยเนี่ย ประสาท แค่โดนบาดแค่นี้สบายมากสำหรับผม . . . พอหันไปจะหยิบขนมที่เอาออกมาก็ต้องหยิบออกมาอีกครั้ง ขวดชาเจ้าปัญหา ตอนนี้ไม่มีฝาแล้วครับ ฮะฮ่า เจ้าชีวันนี่มันเจ้าชีวันจริง ๆ ไอ้น่ารัก!
-----------
------
ผมออกไปที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งพร้อมกับขนมที่เตรียมไว้ สามคนนั้นกำลังต่อเกมกันอีกรอบ แล้วคราวนี้ผมถูกกีดกันและห้ามเล่นด้วย ใจร้ายกันฉิบหาย พอเล่นเกมไปสักพักพี่ขลุ่ยก็โทรหาพี่ชิคให้ซื้อเหล้าเบียร์โซดาเข้ามาพร้อมกับกับแกล้มบางส่วน เป็นอันว่าเย็นนี้จะมีการดื่มฉลองความโสดให้ไอ้กรีซเพื่อนรักกัน...
---------------------------
เด็กประหลาดมาแล้วค่าาาาาาาา กระดึ้บๆๆ
เพิ่งปั่นเสร็จเลย ฮืออออ :katai4: :katai4:
ขอบคุณทุกคนนะคะ ฝากพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเน้อ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะฮะ
(ชื่อตอนก็พิมพ์ไม่พอ ฮืออออ :o12: :o12: )
-
พระเอกปากแข็ง นายเอกขี้อ้อน น่าเอ็นดูจริงงง ^_^
-
เปลี่ยนพระเอกได้มั้ยคะ กรี้ดดดดด พี่กรีซของหนูววววววววววววววว //ยอมใจ อยากได้พี่เค้ามาก 55555555555555555
:m25: :hao6: :z6: :m4: :mc2: :m11: :m11: :m14: :m3: :m3: o9 :ped149: :จ้อบจัง1:
-
เปิดตัวคู่เพื่อนกรีซอีกคู่แล้วสิน้า แต่เมาแล้วไปปล้ำเขานี่ไม่ดีเลยนะกรีซ
ว่าแต่ หนุ่มผู้เสียหายคนนั้นเป็นใครกันน้อ ไม่รู้อะไรเลยจะไปตามหายังไงล่ะ
กรีซกับน้องเพลิงฟ้า สนิทกันดีจัง ชอบตอนกรีซหนุนตักแล้วเพลิงฟ้าลูบหัวอ่ะ น่ารักดี
ส่วนพี่เจ้าเนี่ย ปากบอกไม่สนใจน้อง แต่การกระทำนี่คนละเรื่องเลยนะ
อย่างนี้แหละน้า น้องเพลิงฟ้าถึงไปไหนไม่รอด 555
รอตอนต่อไปจ้า ชอบเด็กเกรียนเพลิงฟ้ามากกกกก :m1:
-
ผู้ชายปากแข็งนี่มันน่ารักซะจริงๆ
เจ้าชีวันอย่าใจเย็นให้มันมากนัก ระวังคู่แข่งจะมาแบบไม่รู้ตัวนะย่ะ
ปล.รอเด็กประหลาดมาบ่อยๆนะ
-
พี่เจ้าปากก็ว่าเพลิงฟ้าแต่มือก็ทำให้จนเสร็จ
ส่วนกรีซแกไปข่มขืนใครไว้
-
กรี๊ดดดดด หมดแล้วหรอออออ ทำไมไวเช่นนี้ T ____________ T
รู้สึกเหมือนเพิ่งอ่านแปปเดียวเองก็อ่านถึงตอนล่าสุดซะละ ฮือ สนุกมากเลยค่ะ!
ชอบเรื่องแนวนี้มากเลย (แบบเคะจีบก่อน น่าร๊ากกกกกกกก) > ///////////// <
พี่เจ้านี่ซึนจริง กวนจริง แถมยังหน้ามึนอีกต่างหาก! //แต่ให้อภัยได้เพราะหล่อ //เดี๋ยว!
ส่วนน้องเพลิงฟ้านี่น่ารักมาก - / - ... เป็นลูกคุณหนูดีกรีทายาทไร่องุ่นสินะคะ สมเป็นนายเอกจริงๆเลย
แถมนิสัยก็ติสท์จริงๆ 55555555555555 ทั้งกวนทั้งฮา ชอบมากเลยค่ะ
หลังจากที่อ่านตอนล่าสุดจบนี่ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเพลิงฟ้าถึงตามจีบ(ยังใช้คำนี้ได้อยู่หรอ?)พี่เจ้าซะขนาดนี้
ก็พ่อคุณเล่นน่าร๊ากกกกน่ารักจริงๆด้วยค่ะ พุ่งมาคนแรกแล้วยังห่วงน้องจนตะคอกใส่เลย อื้อหือ ห่วงขนาดนี้ อยากดูแลขนาดนี้
ไม่รับน้องเป็นแฟนไปเลยล่ะคะะะะะ อย่ามัวเล่นตัวไป หึหึหึ
แอบรู้สึกถึงรังสีบางอย่างจากยัยคุณโรสตั้งแต่ตอนแรกแล้วค่ะ อะไรจะกุลสตรีผู้ดีขนาดนั้น มันต้องมีเงื่อนงำ!
สงสัยว่าแม่นางจะต้องเข้ามาอยู่กับกลุ่มน้องเพลิงหลังจากที่น้องเพลิงตามจีบพี่เจ้าแน่นอนเลย = =
จะรอดูพฤติกรรมนางต่อไปค่ะ แต่แอบห่วงน้องเพลิงมากมาย น้องดูเป็นคนแบบจริงใจ ตรงๆ รักเพื่อนนะ
ถ้ารู้ว่าเพื่อนเข้ามาโดยหวังผลประโยชน์ทางอ้อมไรงี้น้องคงเฟลแหง /พี่เจ้าแสตนด์บายปลอบน้องด้วยล่ะ!
จะบอกว่าชอบที่สุดคือตอนน้องเพลิงหึงนีแหละค่ะ > _______ < มัน-น่า-รัก-มากกกกกก!
แบบทั้งหึงทั้งงอน แถมอีกฝ่ายก็ง้อ ยิ่งกว่าแฟนกันอีก - / - .... เอาจริงๆเราว่าความสัมพันธ์ตอนกำลังจะเป็นแฟน
แบบคุยๆกึ่งๆ แต่ก็ยังไม่ใช้คำว่าแฟนแบบที่ทั้งสองคนนี้เป็นอยู่มันเป็นช่วงที่น่ารักแล้วก็ดีที่สุดจริงๆนะคะ ' ' /
เพราะถ้าเป็นแฟนเมื่อไหร่มันจะต้องจุกจิก ยุกยิก แล้วก็วุ่นวายจนคล้ายจะระรานความเป็นส่วนตัวอ่ะ -*-
แบบนี้คือกำลังดีเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกกก
ที่ชอบมากอีกอย่างนึง (ยังไม่หมดค่ะ ถถถถถ เม้นนี้ไม่จบง่าย) คือที่เค้าแลกแอคเค้าท์กันใช้น่ะค่ะ ; /////////// ;
รู้สึกน่ารักมุ้งมิ้งมากกกกก แถมๆๆๆที่น้องเพลิงมีกุญแจบ้านพี่เจ้าด้วย แหม่ อะไรจะไว้ใจขนาดนั้น - . -
เป็นอะไรที่ค่อยเป็นค่อยไปแบบพอดีแล้วก็ฟินนนนด้วย *O* ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
/ขอบคุณที่ทำให้ยิ้มขำและอารมณ์ดีในวันที่แสนเบื่อวันนี้ด้วยนะคะ T T v
สุดท้ายนี้(ซะทีเถอะ) ก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะะะะ จะมารอบ่อยๆเลยค่ะ ~ สู้ๆค่า ♡
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :กอด1:
-
รอที่ 5
อย่าปล่อยเพลิงฟ้าไว้กับโยเกิร์ต
-Jaochiwan’s Part-
“เจ้า มึงไปซื้อน้ำแข็งมาเพิ่มดิ๊” ผมพยักหน้าแล้วลุกไปหาเสื้อใส่ ได้เสื้อกล้ามมาตัวนึง อากาศประเทศไทยร้อนฉิบหายใส่แขนยาวไปทำไมกัน พอลงมาข้างล่างก็แทบลื่นตกบันได ไอ้เด็กประหลาดยืนจังก้าอยู่ที่ชานบันได ผมยาว ๆ นั่นตกมาปรกหน้า สัดเอ๊ย! นึกว่าผีเจ้าที่
“มายืนอะไรตรงนี้”
“ไปด้วย”
“เออ” เด็กประหลาดวิ่งกลับไปในห้องนั่งเล่น ส่วนผมก็เดินไปใส่รองเท้า พอมันมาก็ไปกัน เดินไปครับ ร้านสะดวกซื้ออยู่ปากซอย แล้วบ้านผมก็ไม่ได้อยู่ลึกด้วย มันเลยไม่ได้ไกลอะไรมาก แต่ไม่รู้ไอ้คุณหนูข้าง ๆ จะเดินไปกับผมได้หรือเปล่า. . .
“ไปซื้ออะไรบ้างเนี่ย” เด็กข้าง ๆ ถามขึ้น
“น้ำแข็ง”
“แค่นั้นเหรอ?”
“อืม ทำไม”
“เปล่า พี่ขลุ่ยบอกว่ามึงจะไปซื้อของก็นึกว่าจะซื้อเยอะ”
“อื้ม” จากนั้นก็มีแค่ความเงียบเข้ามาปกคลุม เดิมทีผมไม่ใช่คนเย็นชาหรือพูดน้อยอะไรนะ แต่พออยู่กับมันแล้วไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ เลยต้องให้มีแค่ความเงียบจนถึงร้านสะดวกซื้อ เด็กประหลาดแยกออกไปเดินเลือกขนม ผมถอนหายใจออกมาแล้วเดินหาดูของบ้าง เผื่ออยากซื้ออะไร น้ำแข็งเอาไว้ก่อนเดี๋ยวละลาย เดินดูจนรอบแล้วผมยังไม่ได้อะไรเลย ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด เลยเดินหาไอ้เด็กที่มาด้วยแทน
“ได้ยัง” ผมร้องถามคนที่นั่งยอง ๆ อยู่หน้าชั้นวาง นั่งเลือกขนมเป็นเด็ก ๆ
“อื้อ ๆ” มันคว้าห่อลูกอมออกมาสองสามห่อโยนใส่ตะกร้าแล้วลุกขึ้น “ไหนน้ำแข็ง”
“กำลังไปเอา” ผมบอกแล้วเดินไปที่ตู้น้ำแข็ง เอาไปสักสามน่าจะพอ หรือสี่วะ สี่เลยแล้วกันคืนนี้ท่าจะยาว
“เจ้า ๆ หยิบโยเกิร์ตให้ด้วย” มันบอกผมขณะที่ตัวเองกำลังขนไส้กรอกกับโบโลน่าใส่ตะกร้า ซื้อไปถมบ้านหรอ
“เอารสไหน”
“ออริฯ” ผมหยิบมาสองถ้วย เป็นอันจบ เพลิงฟ้าวางของบนเคานต์เตอร์แล้วหยิบจูปาจุ้บมาอีกสามอัน อืม.. แล้วใครจ่าย
“เวฟไหมคะ”
“ไม่ฮะ”
“ทั้งหมด 384 บาทค่ะ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ?”
“ไม่ครับ” ผมบอกดักไอ้กระรอกที่กำลังจะอ้าปาก ยื่นแบงค์ห้าร้อยให้พนักงาน น้ำแข็งกูสี่ถุงยังไม่ถึง 80 บาทเลยไอ้เชี่ย เยอะไปแล้วมึงเยอะไปแล้ว
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค้าาา” ผมคว้าถุงมาถือ เพลิงฟ้าแย่งถุงของมันไปแล้ว ใส่แยกกับน้ำแข็งครับ จากนั้นเราก็เดินกลับบ้านกัน เด็กดื้อข้าง ๆ จะแวะร้านหมูปิ้งข้างถนนที่ยังไม่ปิด ผมคว้าคอไว้แทบไม่ทัน ที่ซื้อมาก็ไม่รู้จะกินหมดหรือเปล่า
-------
---
“ฮึ่ยย!”
“อะไร?”
“หมั่นไส้ พนักงานมองตาเยิ้มมมมมมมเลย หน้างี้แดงแจ๋ เหอะ!” ผมกระตุกยิ้ม เพลิงฟ้ามันยังขมุบขมิบปากไปเรื่อย
“คนหล่อก็งี้ ทำใจนะน้อง”
“แหวะ!” เด็กประหลาดทำท่าจะอ้วก ก่อนจะล้วงมือไปหยิบโยเกิร์ตออกมาแล้วคล้องถุงใส่ของกับข้อมือ จากนั้นมันก็ตบ ๆ บนฝาก่อนจะเปิดออก แลบลิ้นเลียส่วนที่ติดอยู่บนฝาจนเกลี้ยงแล้วพับจนเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก่อนจะเอาทิ้งในถุง
“ช้อนมีไม่ใช้”
“วิถีคนแมน” ผมเบะปาก เลิกสนใจมัน เพลิงฟ้ายิ้มหน้าลูกหมาแล้วกรอกโยเกิร์ตเข้าปาก ช้อนที่เขาให้มาก็เหน็บอยู่ที่หูมันนั่นแหละครับ ถ้าจะกินแบบนี้ทำไมไม่ซื้อแบบดริ้งมาให้สิ้นเรื่อง
“เดินแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ”
“ยังไง”
“ก็.. จะได้อยู่ด้วยกันนาน ๆ” เพราะประโยคนั้นผมจึงหันไปมองหน้าคนพูด เด็กปีสองข้างผมมองไปข้างหน้า มุมปากมีรอยยิ้มน้อย ๆ พอมองจากด้านข้างแบบนี้แล้วมันสวย.. สวยมาก ราวกับภาพวาด เส้นผมสีแดงประกายม่วงยาวระต้นคอ หน้าผากมนสวยทั้งคิ้วที่โก่งได้รูป แพรขนตางอนยาว นัยน์ตากลมสีน้ำตาลส่องประกายระยิบระยับเล่นกับแสงไฟ จมูกโด่งสวยรับกับริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน.. รวม ๆ แล้วแม่งดูดี ดูดีมาก แล้วมันก็ไม่ได้เตี้ยด้วยครับ ตัวสูงเกือบ 180 ได้(แต่ก็ยังเตี้ยกว่าผมอยู่ดี) ไม่น่าจะมาชอบผู้ชายอย่างผมเลย
“อ๊ะ!” ผมสะบัดหัวดึงสติกลับมา พบว่าเพลิงฟ้ามันสะดุดพื้นถนนและโยเกิร์ตที่มันยกดื่มอยู่พอดีก็เลอะหน้า อืม.. นอกจากมันจะบ้าแล้วยังซุ่มซ่ามด้วยครับ ผมหัวเราะเลยโดยคนอายุน้อยกว่าสะบัดค้อนใส่ ใบหน้าสวยปนเท่มีโยเกิร์ตสีขาวเลอะเป็นจุด ๆ ที่แก้ม ปลายจมูก ปากและเหนือริมฝีปาก บอกได้คำเดียวเลยว่า.. เละ!
เพลิงฟ้าหน้ายุ่ง อยากจะถ่ายรูปไว้แกล้งมันแต่ไม่ได้เอามาทั้งกล้องแล้วโทรศัพท์ ..ปลายนิ้วเรียวปาดโยเกิร์ตสีขาวออกจากใบหน้าก่อนจะแลบลิ้นเลียโยเกิร์ตที่ติดอยู่ริมฝีปากและเหนือริมฝีปาก.. เรียวลิ้นสีชมพูกวาดของเหลวสีขาวข้นเข้าปากช้า ๆ . . .จริง ๆ มันไม่ได้ช้าแต่พอผมมองมันเหมือนกับทุกอย่างถูกปรับให้เป็นสโลว์โหมด. . เด็กประหลาดยกมือข้างที่ใช้เช็ดหน้าขึ้นมามองแล้วเบะปาก ริมฝีปากบางครอบลงที่ปลายนิ้วแล้วดึงออกแล้วจากนั้นมันก็ทำอย่างนั้นกับอีกนิ้วที่เปื้อนเหมือนกัน.. ผมกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอแล้วหันหน้าไปทางอีก
ภาพในมโนสำนึกของมันไม่ได้คิดว่าเป็นนิ้วนี่สิ โว้ย! ไอ้สัด!! ไอ้เจ้า!! คิดเชี่ยอะไรของมึงหาาาาา! แล้วทำไมโยเกิร์ตมึงต้องสีขาว แล้วจำเป็นต้องเหนียวไหม โอเค โยเกิร์ตไม่ผิด ผมผิดเองที่คิดอะไรเชี่ย ๆ อย่างนั้น โคตรพ่อโคตรแม่ ขอฟาดตัวเองกับเสาไฟหน้าบ้านหน่อยดิ
ระหว่างทางเพลิงฟ้าก็บ่นไม่หยุด ซุ่มซ่ามเองจะโทษใครได้ล่ะวะ ผมไม่ได้สนใจจะมองเลยด้วยซ้ำ แถมยังเดินเร็ว ๆ หนีมันอีก มองหน้ามันแล้วภาพที่มันเลียโยเกิร์ตก็ลอยมาในหัว กูจะบ้า
----------------------------
“ช้าไอ้สัด”
“ไม่ไปซื้อเองล่ะท่าน” ไอ้ชิคปาก้อนน้ำแข็งใส่ ผมไม่สนใจ รับแก้วจากกรีซมาดื่ม ส่วนเพลิงฟ้ามาถึงก็โยนถุงขนมลงกลางวงแล้วเข้าห้องน้ำไป นิสัยเสียจริง ๆ กลับมาจากห้องน้ำหัวเปียกไปครึ่ง
“คุณเพลิงฟ้าครับ!” เจ้าของชื่อขมวดคิ้วมองไอ้ชิคที่เป็นคนเรียก
“คุณเพลิงฟ้าอะไร ขนลุก” มันทำหน้าแหยงส่วนไอ้ชิคยิ้มสยองไปให้
“ผมมีเรื่องจะถามครับ”
“ถามอะไรวะ พี่ไหวป่ะเนี่ย ผมหลอนนะเว้ย”
“นั่นสิ จะถามอะไรวะ ลืม” ไอ้ชิคขยุ้มหัวตัวเองเหมือนเครียดนักหนา พวกผมโห่พร้อมกับปาของใกล้มือใส่มันอย่างพร้อมเพียง ไอ้สัด ปล่อยให้ลุ้นอยู่ได้
Rrrrr~
“หึ” เจ้าของโทรศัพท์แสยะยิ้มแล้วคว่ำจอลง
“ทำไมไม่รับวะ เหยดดดดด กอบัว!” เพลิงฟ้าคว้าโทรศัพท์ของกรีซไปดู แล้วยิ้มอย่างนึกสนุก “กูรับให้แมะ?”
“ไม่เสือกเนอะ” ไอ้ดื้อถลึงตามองเพื่อนมัน ผมล่ะกลัวตามันจะหลุดออกจากเบ้าจริง ๆ มันโยนโทรศัพท์ทิ้งไปไม่ออมแรงเลยสักนิด
“เบาดิเฮ้ย” มันเบะปากใส่เพื่อนสนิท ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าถุงเซเว่นมา
“เหี้ยยยยยยยยยยยย! ใครกินนมอัดเม็ดของกู!”
“ผมเองครับ!”
“ไอ้เหี้ยพี่ชิค!!! เหี้ยๆๆๆๆ” ไอ้ชิคยิ้มประเลาะแล้วโบกซองนมอัดเม็ดที่หมดแล้วไปมา กวนตีนฉิบหาย ส่วนเพลิงฟ้าก็ปากยื่นจนแทบจะติดจมูก
เพลิงฟ้าเลิกเถียงกับไอ้ชิคแล้วเอาโยเกิร์ตอีกถ้วยในถุงออกมา . . ผมกลืนเหล้าไปอึกใหญ่แล้วหันไปทางอื่น ภาพแม่งลอยมาอีกแล้วว่ะ แล้วประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิมหรือเปล่าวะเนี่ย
“เออเจ้า ตอนมึงไม่อยู่แป้งโทรมา”
“เหรอ อื้อ” ผมเออออรับรู้ที่ไอ้ขลุ่ยบอก ก่อนจะเลิกคิ้วใส่ไอ้เด็กที่คาบถ้วยโยเกิร์ตมองผมเขม็งที่นั่งอยู่ข้าม มันทำเสียงขึ้นจมูกแล้วกระดกโยเกิร์ตเข้าปาก แล้วความบรรลัยก็บังเกิดเมื่อมันแลบลิ้นเลียโยเกิร์ตที่เลอะริมฝีปากบน... ผมรู้สึกเหมือนเดจาวู..
“แค่ก ๆ” ไอ้ชิคกับไอ้ขลุ่ยสำลัก ผมยกเหล้าในมือขึ้นดื่มและเสมองไปทางอื่น ไอ้กรีซหัวเราะหึหึ ส่วนตัวการยังนั่งกระดกโยเกิร์ตไม่รู้เรื่องราวก็อะไร
“เซ็กซี่ฉิบหาย..” ไอ้ชิคว่าเพ้อ ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปเก็บไว้อย่างรีบร้อน มึงเป็นแฟนคลับหรือเป็นโรคจิตวะ
“สัด.. กูไม่ได้มองเป็นโยเกิร์ตว่ะ” กูก็เป็นเหมือนมึงว่ะขลุ่ย
“ฮะฮ่าฮ่า!” และเป็นไอ้กรีซที่หัวเราะออกมาดัง ๆ จนทำให้เด็กโยเกิร์ตมองพวกเราด้วยความงุนงง
“อะไรวะ?”
“มึงอย่าไปกินแบบนี้ที่ไหนนะ”
“ทำไมอ่ะพี่ขลุ่ย กินอะไร โยเกิร์ตนี่หรอ?”
“เออ!” ไอ้ขลุ่ยกับไอ้ชิคตอบพร้อมกัน
“ทำไมอ่ะ?” มันยังทำหน้าหมางงแล้วยกโยเกิร์ตกรอกปาก
“ระวังจะโดนปล้ำเอา”
“ปล้ำเหี้ยไรล่ะพี่ชิค แค่กินโยเกิร์ตเนี่ย”
“คนปกติเขาก็มองเป็นโยเกิร์ตนะเว้ย แต่พวกกู...”
“หะ? แปลไทยเป็นไทยดิ๊”
“มันเหมือน... เชี่ยยย! กูไม่อยากพูด” แล้วไอ้ชิคมันก็ลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้น บ้าแล้วไอ้สัด
“เหมือนเหี้ยอะไรก็พูดมาดิ! ระแวงแล้วเนี่ย พวกพี่แม่งเป็นบ้าอะไรกันวะ!”
“โยเกิร์ตสีขาว.. เหนียว ๆ .. ขุ่น ๆ .. ข้น ๆ.. มึงว่ามันเหมือนอะไรวะ?” ไอ้ขลุ่ยพูดเว้นช่วงช้า ๆ ให้จินตนาการตาม
“ก็โยเกิร์ตไง เหมือนลอดช่องหรอ ประสาท” ที่พูดไปมึงไม่ได้คิดตามเลยใช่ไหม
“กรีซมึงสนองความโง่เพื่อนมึงหน่อย” ไอ้ขลุ่ยบอกอย่างปลง ๆ กรีซยิ้มรับก่อนจะก้มไปกระซิบข้างหูของเด็กประหลาด มันเบิกตากว้างก่อนจะโวยวายออกมา
“.... ไอ้สัด!!! ไอ้เชี่ยยย พวกเชี่ยยยยยยยยย!” ก็นั่นแหละครับ มันโยนโยเกิร์ตใส่ถังขยะใกล้ ๆ ทันที
“มันน่าคิดจริง ๆ นะมึง เหมือนมึงกำลังกิน... อ่า..” แล้วจำเป็นที่มึงต้องทำหน้าฟินแบบนั้นไหม..
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย! สมองมีแต่เรื่องพวกนี้หรือไงหาาาา!” ไอ้ขลุ่ยกับไอ้ชิคหัวเราะเอิ๊กอ๊าก แกล้งเพลิงฟ้าเป็นอะไรที่สนุกมากครับ ต้องลอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า. . .
อย่าปล่อยเพลิงฟ้าไว้กับโยเกิร์ต
-------
----
พวกมันดื่มไปหนักมาก หมายถึงไอ้ชิคกับไอ้ขลุ่ยครับ ไอ้ชิคน็อคไปแล้วลำบากผมกับกรีซต้องแบกไปนอนอีก ที่บอกว่าจะดื่มปลอบใจกรีซที่เพิ่งเลิกกับแฟนน่ะ ข้ออ้างทั้งนั้น จริง ๆ มันอยากแดกเอง สุดท้ายก็เมาหมดสภาพ
“มึงนอนนี่เลยแล้วกัน” ผมบอกกรีซที่กำลังช่วยเก็บกวาด
“ผมไม่มีชุด”
“ใส่ของกูก็ได้”
“เอางั้นก็ได้ครับ ไม่อยากขับรถเหมือนกัน” คนดีฉิบหาย ..กรีซบอกจะนอนห้องนอนแขกข้างล่างกับชิค ผมก็ไม่ขัด ตามสบาย อย่าถามถึงเพลิงฟ้า มันหนีขึ้นไปนอนบนห้องผมตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่งแล้ว ตอนนี้ก็เกือบจะตีสอง พรุ่งนนี้ยังเป็นวันหยุด ไม่ต้องซีเรียสอะไร
---------
----
ขึ้นมาที่ห้องนอนตัวเองก็ถึงกับชา เปิดแอร์ขนาดนี้มึงไม่เอาเพนกวินกับหมีขาวมาเลี้ยงเลยล่ะ ตัวการนอนขดตัวกอดหมอนข้างอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงผม หนาวก็ไม่ยอมลุกไปปรับแอร์ ผมส่ายหน้าหยิบรีโมทมากดปรับแอร์ที่ 22 องศา เด็กเหี้ยนี่มันตั้งไว้ที่ 13 องศา เลยครับ ยอมใจ
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาจะแต่งตัวก็พบว่าเสื้อตัวโปรดของผมหายไป.. หัวขโมยนอนหลับตาพริ้มบนเตียงโน่น
“ดื้อ” เรียกไม่ขยับแล้วเสือกนอนกลางเตียงอีก ผมดึงผ้าห่มแล้วเขย่าเบา ๆ ดันตัวไอ้เด็กขี้เซาไปอีกฝั่งของเตียง
“ฮื่อ..” ครางหือพลิกตัวหนีแต่ไม่ตื่น เออ ดี ผมถอนหายใจปลง ๆ ก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวนอน ก่อนจะหลับตาก็ดันเหลือบไปมองคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ดึงผ้าห่มที่ติดอยู่ที่คอมันออกแล้วห่มผ้าให้ดี ๆ อึดอัดตายห่า ทั้งผ้าห่มทั้งหมอนข้าง ปากเล็กเผยอเล็กหน่อย ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเป็นอันรู้กันว่าจมไปกับห้วงนิทราแล้ว ถ้าไม่ไฟไหม้หรือโลกถล่มก็คงไม่ตื่น เด็กน้อยฉิบหาย
ผมว่าผมควรนอนได้แล้วนะ ราตรีสวัสดิ์ครับ . . .
------------------------------------
พี่เจ้าคนซึนมาแล้วคร้าบบบบบบบบ
ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูพี่เจ้ากับเพลิงฟ้า
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ ดีใจอ่ะ แงงง้ :hao5: :hao5:
ยังไงก็ฝากติดตามพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าด้วยนะคะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
เพลิงกินอ่อยพี่เจ้าชิมิ เจ้ว่ามันต้องเป็นแผน ก๊ากกกก
อ่อยวันละนิดจิตเเจ่มใสคะคุณน้อง อีกไมนานพี่เจจ้าจะต้องใจอ่อน
แต่ถ้ายังไม่อีก เจ้ว่าให้ตีหัวแล้วจับขืนใจเลย เชื่อเจ้ เจ้ทำบ่อย 5555
-
:เหอะ1: :เหอะ1: :เหอะ1:
-
ดื้ออออ น่ารักกกก
-
น่าร้ากกกกกกกก
-
อะโฮ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตามมาจากหน้านิยายแนะนำค่ะ มีคนไปหย่อนไว้เลยตามมานี่
น่ารักมากๆเลย มาสมัครเป็นแฟนคลับ #พี่เจ้าน้องฟ้า ด้วยคน
เด็กดื้อของพี่เจ้าน่ารักเนอะ ดูต๊องๆแต่แสบเอาเรื่องอยู่ทีเดียว
แต่พี่เจ้านี่ยังไง เล่นตัวอัพราคาแบบที่เพลิงฟ้าพูดจริงๆสินะ
สองคนนี้ยังไม่ได้คบกัน แต่ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันเลย
น่ารักจุงเบยเว้ยเห้ย! -////////-
รอติดตามนะคะ ระหว่างรอไปอ่านเรื่องก่อนของตัวด้วยละกันเนอะ
ปล.ตอนที่หนึ่งมีฉากเด็กดื้อยืนดูดนมปั่นบนรถไฟฟ้า
คือจริงๆเราก็เข้าใจนะว่าต้องเป็นbts จะไปยืนเบียดกันบนเรือก็ใช่ที่55555
แต่เรื่องจริงเค้าห้ามเอาเครื่องดื่มเข้าไปอ่ะ พออ่านแล้วมันเลยสะดุดใจนิดนุงน่ะค่ะ
-
น้องเพลิงฟ้า เวลาเขินอายกับเรื่อง...เนี่ย น่ารักจริง ๆ เล้ย :-[
ตั้งแต่ตอนก่อน ที่ทนฟังเรื่องบนเตียงของกรีซไม่ได้แล้ว
คราวนี้ก็ไม่ทันเรื่องโยเกิร์ตของบรรดาขาหื่นอีก น่ารักอ่ะ น่ารัก><
แสดงว่าตามจีบพี่เจ้าขนาดนี้ แต่ไม่เคยคิดไปถึงเรื่องนั้นเลยสินะเด็กน้อย
แต่พี่เจ้าชีวันของเพลิงฟ้านี่สิ คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วนั่น 555
-
เพลิงฟ้าจะเลิกกินโยเกิร์ตไหม พี่ๆเขาคิดไปไกลขนาดนั้นแล้ว
-
มันคือวิถีคนแมน 55555555 ยอมใจนุ้งฟ้ามาก เรารอตอนนางสองคนได้กันอยู่ รีบๆมานะคะไรเตอร์ :katai2-1: :katai4: :katai5: :ling1: :ling2: :ling3: :mew1: :mew2: :mew3: :mew4: :mew5: :mew6: :katai1: :katai3:
-
pizza2011 - เทรนเนอร์ดีอย่างนี้ไม่นานพี่เจ้าต้องตกเป็นของเพลิงฟ้าแน่ค่ะ 555555
Blue - :yeb: :yeb: :yeb:
Malila - :hao7: :hao7: :hao7:
QueenPedGabGab - น่ารักก็รักเลยฮะ :-[ :-[
mpp - แงงงงง ขอบคุณมากเลยค่าาาาา เม้นต์ยาวมาก :hao5:
-เรื่องนมปั่นแก้แล้วน้า ขอบคุณมากค่ะ พอดีลืมไป ไม่ค่อยได้ขึ้นบีทีเอสด้วย แง แก้ใหม่แล้วน้าาา
PURE LOVE - พี่เจ้ามันกาม 555555 แต่เพลิงฟ้าก็ไม่ใสนะคะ :kikkik: :kikkik:
maemix - นั่นสิคะ :try2: :try2:
Shinning_day - สองนางได้กันยังอีกไกล ให้เขาตกลงปลงใจกันก่อนไหมคะ :m17: :m17:
-----------------
ขอบคุณที่เอ็นดูพี่เจ้ากับเพลิงฟ้านะคะ เดี๋ยวจะรีบปั่นมาให้อ่านกันน้า
o1 o1
-
วิถีคนแมน ทำไมมันดูติดเรท และเซ็กซี่ ละจ้ะ นุ้งฟ้า :hao6:
-
โอ้ยยย เจ้าาา แกจะทำไรก็รีบทำเถอะ อิแม่ใจบ่ดี ใจจิขาดรอนๆแล้วพ่อเอ้ยยยย
-
:o8: :-[ :impress2:
-
#น้องฟ้าคนยั่ว 5555555555555 ทำไมเราถึงคิดว่าน้องจงใจคะเนี่ยยยยยย
แต่เอาจริงๆก็คงไม่หรอกเนอะ เพราะน้องใสๆ น่ารัก > //////// < .. เหมาะสมกับตำแหน่งภรรยาพี่เจ้าอย่างแรง~
แนะนำให้หนูทำแบบนี้ต่อไปค่ะลูก หนูมาถูกทางแล้ว ซักวันนึงพี่เจ้าของหนูก็จะทนไม่ได้เองแน่ๆ
ตบะแตกปุ๊บ คราวนี้แหละะะ หึหึหึหึ //ดูร้ายกาจมาก T ^ T
เป็นกำลังใจให้ค่ะะ 5555555 จะรอตอนต่อไปนะคะ ♡
-
น่ารักดีอ่ะ เพิ่งได้มาอ่าน
ชอบเพลิงฟ้า นางได้ใจมากอ่ะ
แต่ว่า นางโรสนี้ยังไง ชอบเจ้ารึป่าวเนี้ย
เหมือนจะเข้ามาเพราะมีแผนเลย
-
ชอบๆน่ารักดีเพลิงฟ้า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ น่ารักมากเลย >__<
ติดตามคู่พี่เจ้ากะน้องฟ้า และอีกคู่หรือเปล่าไม่แน่ใจ ของคุณชายกรีซด้วยนะคะ (ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากยกคำนี้ให้กรีซมากเลย มันใช่ 55555)
หลงรักความเป็นเพื่อนของกรีซกะฟ้ามาก่ะ เหมือนกรีซจะคอยดูแลฟ้า น้องฟ้าก็แบ๊วไปสิ ชอบความสัมพันธ์แบบนี้มากค่ะ ><
ติดตามตอนต่อไปนะค้า ^^~
-
เพลิงฟ้าน่ารักมากๆๆๆๆ เลย
-
รอติดตามคับ
-
:pig4: :pig4:
-
น่าย้ากกกกกกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพลิงฟ้าน่ารักอะ. น่าแกล้งงง อิอิ
-
รอที่ 6
เพลิงฟ้าคนฮอต
-Phlengfa’s Part-
ผมรู้สึกหายใจไม่ออก ร่างกายตะเกียกตะกายเพื่อหาทางรอดจากความมืดมิดสีดำ มองไปทางไหนก็ไม่เจอแสงสว่าง. . . ผมพยายามลืมตา และในที่สุดก็ทำได้ ภาพแรกที่ผมเห็นคือเพดานสีขาว.. ก่อนจะกลอกตามองรอบ ๆ ก็เจอกับตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมหายใจไม่ออก!! ผมปัดมือไอ้เจ้าออกจากจมูกผมแรง ๆ แม่งเอ้ย!!! มันบีบจมูกผมอ่ะ!
“หึหึ เล่นตลกอะไร” ผมจิกตามองมันก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ยกผ้าห่มคลุมทั้งตัว เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง เกลียดมันอ่ะ
“ตื่นแล้วก็ลุก สายแล้ว” ผมแอบบึนปากใต้ผ้าห่มก่อนจะลุกขึ้นมองหน้าไอ้คนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเตียงอย่างเคือง ๆ เพราะเงาของมันที่ทาบทับลงมาทำไม่แดดไม่แยงตาผม.. คนตัวสูงกว่าแต่งตัวเรียบร้อยแล้วผมเลยว่าอะไรมันไม่ได้ เหมือนจะเพิ่งเสร็จไม่นานด้วย ผมยังไม่แห้งดีเลย
“อีกแป๊บดิ..” ผมว่าพร้อมกับปิดตาลงอีกครั้งแล้วเอนตัวนอน ยังไม่ทันถึงสามวินาทีข้อมือผมก็ถูกฉุดขึ้น
“ตื่น จะได้กินข้าว”
“งื่อ..อีกแป๊บนึง..”
“ปวดท้องมากูสมน้ำหน้านะ” ผมเบะปาก ปรือตามองไอ้เจ้า เพราะผมเป็นโรคกระเพาะมั้งเลยต้องกินข้าวให้ตรงเวลา แต่ตอนนี้มันเลยเวลาแล้วอ่า.. นอนต่อได้ดิ
“นอนอีกแป๊บนะ..”
“ฟ้า” โอเค! ยอม ยอมแล้วครับ! อยากได้อะไร อยากให้ทำ อะไรบอกมาเลย ฮือ จำเป็นต้องเรียกแบบนั้นไหมมมม ตกเป็นทาส พ่ายแพ้แล้วจริง ๆ ยอมทุกอย่างเลย.. อะไรจะเครซี่ขนาดนี้ ผมกลิ้งไปที่เตียงอีกฝั่งแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสติที่ยังไม่เต็มเท่าไหร่ ไม่มองหน้าเจ้าของห้องด้วย กล้ามองหน้ามันก็บ้าแล้วววววววววว พ่อแม่ผมเรียกผมว่า ฟ้า ยังไม่ขนาดนี้เลยนะเว้ย แล้วมันเป็นใครอ่ะ แม่ง! กูเขิน T______T
คว้าแปรงสีฟันสีส้มอ่อนในแก้วก่อนจะแยกเขี้ยวใส่แปรงอีกอันแล้วเอาแปรงในมือเคาะมันไปทีนึง หมั่นไส้ ชิ! และระหว่างที่ผมกำลังแปรงฟันอยู่นั้น...
ครืด.. ประตูห้องน้ำถูกเลื่อนออก ไอ้เจ้ายืนพิงกรอบประตูแล้วยื่นโทรศัพท์ที่มีสายเรียกเข้าอยู่มาทางผม .. ถ้าผมแก้ผ้าอยู่จะเป็นยังไงวะ ไม่มีมารยาทเลยเชี่ยนี่ อย่าด่าว่าทำไมไม่ล็อคประตู เพราะประตูห้องน้ำมันไม่มีกลอนไงครับ ผมเคยถามนะ มันบอกว่า ใช้ทำไม ห้องก็ห้องกูไม่มีใครเข้ามา ก็นั่นแหละฮะท่านผู้ชม
“อั๊บใอ่อ่อย” ผมบอกเสียงอู้อี้ หันมาแปรงฟันต่อ โรสโทรมาครับ คงจะโทรมาเรื่องงานมั้ง พูดถึงงานแล้วขี้เกียจขึ้นมาทันทีเลย เฮ้ออออออ
-------
----
“ครับ เดี๋ยวบอกให้ครับ” อะไรวะ ยังคุยกันไม่เสร็จอีกหรือไงเนี่ย ผมสะกิด ๆ ไอ้เจ้า พอมันหันมาก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผม
(“พี่เจ้าบอกเพลิงฟ้าโทรกลับหาโรสก็ได้ค่ะ”)
“ฮัลโล”
(“เอ๊ะ?”)
“เราเอง”
(“เพลิงฟ้าเหรอ?”)
“อื้อ โรสมีอะไรหรือเปล่า”
(“อ๋อจ้ะ พอดีจะคุยเรื่องงานนิดหน่อยหนะ”)
“อ่ะฮ่ะ ว่ามาเลย” สรุปว่า.. จะแก้แบบกันนิดหน่อยครับ.. แล้วที่ทำไปแม่ง 60% แล้วไง เอาไงล่ะ โว้ย เหี้ยไรเนี่ย ข้าวก็ยังไม่กิน (เดี๋ยวนะ..) ผมบอกให้โรสโทรคุยกับกวางกับชินาก่อน ได้เรื่องยังไงก็ตามนั้นแหละ ผมไม่เรื่องมากหรอกแต่อาจจะหงุดหงิดนิดหน่อย เกลียดงานกลุ่มตรงที่มันต้องรอความเห็นจากสมาชิกกลุ่มนี่แหละฮะ..
---------
-----
ลงมาถึงข้างล่างเจ้ากับพี่ชิคกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ ไม่เห็นพี่ขลุ่ยกับไอ้กรีซเลย คงยังไม่ตื่นมั้ง พี่ชิคยังดูแฮงค์ ๆ อยู่ หน้ามึนมาก ส่วนไอ้เจ้านี่หน้าใสกิ๊ง
“โอ้โห เสื้อ” ผมก้มมองเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่ทันทีที่พี่ชิคมันทัก
“เสื้อไง เห็นเป็นกางเกงหรอ”
“กวนตีน มึงรู้ป่ะ ไอ้เจ้าแม่งหวงเสื้อตัวนี้มากเลยนะเว้ย กูยืมแม่งยังไม่ให้”
“รู้ดิ แต่ผมเป็นคนพิเศษไง มันเลยให้ใส่” ผมยิ้มตาใสใส่พี่ชิค กวนตีนวันละนิดจิตแจ่มใส ส่วนเจ้าของเสื้อตัวจริงก็ได้แต่ทำหน้าเอือมระอา..
---------
------
“ฮ้าวววว”
“นอนเยอะกว่าคนอื่นแล้วยังเสือกหาวอีก”
ผมคาบช้อนแล้วมองไอ้คนพูด “ห้ามได้ที่ไหนวะ” ก็จริงอยู่ที่ว่านอนเยอะกว่า ผมหนีพวกมันไปนอนตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่ง แล้วไม่รู้ด้วยว่าพวกมันเลิกกันกี่โมง หลับหรือซ้อมตายผมก็ยังแยกไม่ค่อยออก..
“ไอ้กรีซอ่ะ?”
“กลับไปแล้ว” - พี่ชิค
“เฮ้ย!!! ได้ไง!” ผมโวยวาย ไอ้เจ้าเลื่อนกระดาษโน้ตมาให้ พออ่านจบผมก็ขยำมันเป็นก้อนทันที!
- ผมกลับก่อนนะครับ มีงานด่วน
กรีซ
ส้นตีนมาไหมเนี่ยยยยยยยยย! งานบ้างานบออะไรวะ นี่มันวันหยุดนะเว้ยยยยย! แล้วเชี่ยกรีซมันทิ้งผมอ่ะ ไอ้ชั่ว!! ถ้าเจอนะพ่อจะตบกระโหลกเลย แม่ง! แล้วกูจะกลับยังไงงงงงงงงงงง!
“พี่ชิคจะกลับกี่โมง?”
“ไม่รู้ว่ะ ทำไม”
“ขอติดรถกลับด้วยหน่อยดิ”
“ไม่ให้ไอ้เจ้าไปส่งวะ” ผมหันไปมองคนถูกพาดพิง เจ้าชีวันเลิกคิ้วแล้วจิ้มไส้กรอกเข้าปาก เหมือนไม่สนใจอะไรนอกจากอาหารตรงหน้า
“เจ้า”
“ไม่อ่ะ แท็กซี่ บีทีเอส รถเมล์ วิน เลือกสิ” ไอ้เจ้ายิ้มหวานตาหยีพร้อมกับจิ้มไส้กรอกชิ้นใหม่มาตีปากผมเบา ๆ กวนตีนมากไหมล่ะ..
“จิ๊” ผมจิปากขัดใจแต่อ้าปากงับไส้กรอกมินิค็อกเทลที่มันเอามาตีปากผมเมื่อกี้เข้าปากไอ้เจ้าแม่ง! ทำงี้ไงผมเลยโกรธมันไม่ได้สักที นิสัยไม่ดีว่ะ ฮึ่ย! จากนั้นก็กินไปตีกันไป พี่ขลุ่ยลงมาตอนพวกผมกินเสร็จพอดี ผมก็เลยกินอีกรอบ ไม่ได้ตะกละนะครับ แค่กินเป็นเพื่อนพี่ขลุ่ยเท่านั้นเอง จริง ๆ นะ!!!
พอประมาณเกือบบ่ายสองผมก็กลับแล้วครับ ไม่รู้จะอยู่ทำไม ไม่มีอะไรทำแล้ว กลับไปนอนที่ห้องตัวเองดีกว่า เบื่อหน้าไอ้เจ้าแล้วด้วย บางทีการที่ได้อยู่ด้วยกันมันก็ดีนะครับ ดีมาก ๆ เลยล่ะ แต่เราก็ควรจะมีระยะห่างเพื่อให้คิดถึงกันบ้าง..(อ้วกได้ตามสบายฮะ ถ้าไม่เสียดายกับข้าวเมื่อกี้ผมก็จะอ้วกอยู่เหมือนกัน) ให้อีกคนได้มีเวลาของตัวเองบ้าง ถ้าอยู่ด้วยกันตลอดมันก็น่ารำคาญอ่ะ แล้วกรณีของผมกับเจ้าซึ่งเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แต่ตัวติดกันยิ่งกว่าแฟนมันก็.. นั่นแหละครับ พาลให้เบื่อด้วย เพราะฉะนั้นจะทำอะไรก็ให้อยู่ในความพอดีแล้ว จะได้วินวินทั้งสองฝ่าย เนอะ!
....และผมก็กลับมาที่คอนโดโดยมีเจ้าชีวันมาส่งครับ!!!! อยากจะหัวเราะให้หงาย คนที่บอกว่าจะไม่ไปส่งผมแม่งหายไปไหน ก็บอกแล้วว่ามันน่ารัก ตอนที่มันเดินควงกุญแจรถมานะ พี่ชิคถึงกับส่ายหน้าเอือมระอากันเลยทีเดียว หึหึ
-------------------------
แล้ววันที่ผมเกลียดมากก็มาถึง.. สวัสดีวันจันทร์ที่แสนโหดร้าย.. ฮอลลลล ยังนอนไม่เต็มอิ่มก็ต้องตื่นอีกแล้ว ผมเดินง่วง ๆ เข้ามาในคลาสแล้วเดินตรงไปที่นั่งประจำ
“โรส หวัดดี” ผมทักโรสที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าก่อนจะฟุบหลับ ไม่ทันที่โรสจะได้ทักตอบ ก็อยากนอนอ่ะ ขอโทษที่เสียมารยาท กวางกับชินายังไม่มาเลยครับ สองคนนั้นมันนั่งข้างผม
ครืด~ ครืด~
ผมล้วงโทรศัพท์ที่สั่นอืด ๆ ในกระเป๋ากางเกงออกมา ที่เปิดระบบสั่นเอาไว้เพราะรำคาญโนติฯ ที่เด้งบ่อยมาก วันไหนโพสต์รูปลงไอจีนะ อื้อหือออออออ ผมแทบจะปิดเครื่องหนี ทั้งไลค์ทั้งคอมเมนต์ ไอ้เจ้าแม่งป๊อปน้อยที่ไหนล่ะ เอ่อ.. ตอนนี้ผมกับมันก็ยังแลกแอคเคานต์กันเล่นอยู่ครับ แฮ่
แล้วแจ้งเตือนเมื่อสักครู่ก็คือข้อความจากชินาที่บอกว่าจะเข้าเลท ผมเลยฝากมันซื้อนมกับขนมปังมาให้ด้วยซะเลย หึหึ ถามถึงกวาง ชินายังไม่ทันตอบเจ้าตัวก็โผล่มาในห้องแล้ว ผมคุยกับชินาอีกสองสามประโยคก็เก็บโทรศัพท์ยัดกระเป๋าไว้ตามเดิม
--------
-----
“ดีมึง ดีโรส”
“ดีจ้า” กวางพยักหน้าหงึก ๆ แล้วนั่งลงข้างขวาของผม สภาพมันเหมือนวิ่งมาเลยครับ
“อะไรมึง วิ่งมาหรอ”
“เออดิ แม่งเอ๊ย กูนึกว่าจารย์มาแล้ว” ความจริงก็น่าจะเข้ามาแล้วล่ะครับ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้อาจารย์ถึงเข้าสาย ผมก็เข้ามาก่อนคลาสเริ่มไม่กี่นาทีเอง แต่ปรากฏว่าเข้ามาเกือบสิบนาทีแล้วอาจารย์ยังไม่เข้าก็เฟลไป รู้สึกเสียเวลาที่รีบฉิบหาย
“ไอ้ชินยังไม่มาหรอวะ”
“เห็นไหมล่ะ” เพราะความกวนตีนของผมเอง กวางมันเลยเอากระบอกซูมเคาะศีรษะผมไปหนึ่งโป๊ก รุนแรงกับผมชะมัด แต่ก็นะ คนแมนเขาไม่มายด์กับเรื่องพวกนี้กันหรอกครับ .ยักไหล่
“จะคุยเรื่องงานกันเลยไหม หรือรอชินาก่อน”
“รอชินา!” ผมกับกวางพูดพร้อมกัน คุยกันเรื่องงานเช้า ๆ (จริงๆมันก็สายแล้ว) แบบนี้มีหวังได้อ้วกแน่นอน แล้วคนขี้เกียจอย่างผมหรอจะคุยเรื่องงานก่อน เหอะ! ฝันไปเถอะ มันไม่ใช่สไตล์ของคนแมนครับ
---------
-----
ตึก ตึก ครืดดดดด!
“เงียบ ๆ กันหน่อยนักศึกษา!!!” ทันทีที่เสียงดังกล่างดังขึ้น ภายในห้องที่คุยกันจอแจเมื่อสักครู่ก็เงียบกริบ.. ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโห่ร้องและก่นด่าคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เจ้าตัวหัวเราะสะใจที่แกล้งเพื่อนทั้งคลาสได้ เลวจริง ๆ
“ไอ้เหี้ยชิน!! ตกใจหมด ห่าเอ๊ย!” กวางตะโกนด่าไป ชินามันก็หัวเราะตัวงอ แม่ง.. นึกว่าอาจารย์มา แล้วดันดัดเสียงซะเหมือน
“เฮ้ย ๆ อย่าด่าเยอะ สำนึกผิดไม่ทัน” พูดอย่างนั้นก็ยิ่งด่าเลยครับ นี่ซี้กันทั้งคลาสแล้ว เรื่องด่ากันเนี่ยเบสิคมาก ๆ แต่ถึงจะแรงแค่ไหนชินาก็ไม่สะท้านครับ หน้ามันหนา
“เงียบไอ้สัด เงียบ!!” มันตะโกนเสียงดัง ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนยำตีนไปแล้วเปรี้ยวขนาดนี้ พอทุกคนเงียบ ชินาก็พูดต่อ “เมื่อกี้กูเดินสวนกับอาจารย์นพมา แกบอกว่า.. ยกเลิกคลาสเว้ยยยยยย!” อาจารย์นพหรือชื่อเต็ม ๆ คืออาจารย์มานพ เป็นอาจารย์วิชานี้ครับ พอได้ยินว่ายกเลิกคลาสก็โห่ร้องดีใจกันใหญ่ มันคือสัจธรรม.. #ตีแผ่ชีวิตมหาลัย
“ทำไมล่ะชินา?” สาวแว่นประจำคลาสถาม
“จารย์แกบอกรีบไปดูหมาที่บ้าน มันจะคลอดลูก” เล่นเอาเงินกันทั้งคลาส... เออเนอะ นักศึกษาว่าติสท์แล้ว อาจารย์ติสท์กว่าครับ..
“จารย์สั่งงานป่ะวะ” ผมเอง ขอมีส่วนร่วมบ้าง ที่ถามไม่ใช่ว่าจะขยันอยากทำงานหรอก อยากรู้เฉย ๆ
“ไม่มี ไม่สั่ง ไม่เร่ง วันนี้ฟรีโว้ยยยยยย วู้ววววว!” จากนั้นก็มีทั้งเสียงดีใจและโอดครวญ ที่โอดกันเนี่ยไม่เพราะไม่มีงานหรอกครับ แต่เพราะรู้สึกพลาดที่แหกขี้ตาตื่นมาเรียนแต่กลับยกเลิกไปดื้อ ๆ ผมก็เซ็งดิ นี่คลาสเช้าด้วย สามชั่วโมงต่อจากนี้จะทำอะไรดีล่ะ หนีไปนอนที่ชมรมถ่ายภาพดีป่ะ..
ส่งข่าวเสร็จชินาก็เดินมารวมกลุ่ม สาวเจ้าเอานมกล่องกับขนมปังที่ผมบอกให้ซื้อมาให้ออกจากกระเป๋าสะพายแล้วส่งให้ผม
“ขอบใจ”
“ไม่มีของกูบ้างเหรอ” กวางพูด ผมกัดขนมปังทำหน้ายั่ว..ตีน
“มึงไม่บอก”
“ต้องให้บอก ซื้อให้อีกคนก็ต้องให้กูด้วย มึงแอบชอบเพลิงฟ้าป่ะเนี่ย” ผมถึงกับสำลักขนมปัง ที่พูดมาเนี่ยมึงปรึกษาสมองก่อนหรือเปล่าวะ!!
“เบี้ยนกับกูไหม” แล้วไอ้นี่ก็เสือกเล่นด้วยอีก ชินาทำตาเยิ้มไล้ปลายนิ้วกับโครงหน้าของผม ขนลุกไปดิ แต่เล่นกับมันหน่อยแล้วกัน
“กูก็เข้าใจนะว่ากูฮอต คนชอบก็เยอะ แต่กูไม่เล่นเพื่อนนะชิน เข้าใจกูหน่อย อีกอย่างนะ มึงก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ กูมีคนที่กูชอบแล้ว ขอโทษนะเว้ย แล้วก็ขอบคุณมากที่รู้สึกดี ๆ กับกู กูว่าเราเป็นเพื่อนกันนั่นแหละดีแล้ว เนอะ”
“ไอ้สัดเอ๊ยยยยยย! พอ แยกย้าย!!” ผมขำก๊าก ระหว่างที่ผมพูด ๆ เพ้อ ๆ ไปเนี่ย กวางกับชินาก็มองผมด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก.. และจิกกัด ถ้าเป็นไปได้มันคงจะเบ้ปากเป็นพาราโบลาแบบคว่ำไปแล้ว จบการหลงตัวเองไว้เพียงเท่านั้น เพราะโรสดันพูดเรื่องงานขึ้นมา ว่างทั้งทียังจะมีงานอีก โว้ะ! แล้วเราสี่คนก็ย้ายทัพไปที่โต๊ะในโรงอาหาร หนึ่งเพราะว่าโต๊ะยาว วางของได้เยอะ กระจัดกระจายได้เต็มที่ สอง..หาของกินง่าย ถึงข้อที่ร้อยก็คือหาของกินง่าย...
-------------
-------
“พวกมึงหาโต๊ะเลย เดี๋ยวกูมา” ผมบอกพวกมันแล้วรีบเผ่น ไม่รอให้พวกมันด่าหรอก หึ!
“ป้าครับบบบ จีบกุ้งสาม จีบหมูสาม ซาเปาข้าวโพดหนึ่ง สังขยาหนึ่งครับ” ผมบอกคุณป้าเจ้าของร้านขนมจีบ-ซาลาเปา ร้านนี้ถือเป็นร้านเด่นของถาปัตย์เลยนะครับ ใครมาคณะผมแล้วไม่ลองหนมจีบซาเปาร้านป้านะ พลาดมาก อร่อยอย่าบอกใคร ให้กินทั้งเข่งยังได้เลย
“แดกเยอะ” เปล้าาาาา ไม่ใช่ป้าเจ้าของร้านพูดหรอก แต่เป็นพี่รหัสปีสามของผมต่างหาก ผมยกมือไหว้พี่มันแล้วก็ไหว้พี่วุ้น เพื่อนไอ้พี่รหัสผมด้วย พี่รหัสผมชื่อทิศเหนือครับ ผมยื่นมือไปรับถุงขนมจีบซาลาเปาจากป้า
“วัยกำลังโต พี่เหนือจ่ายให้หน่อยสิ” ผมยิ้มตาหยีประจบออเซาะ เรื่องพวกนี้ขอให้บอก
“สัด เดือดร้อนกูอีก” พี่มันว่างั้นแต่ก็ยื่นแบงค์ห้าสิบให้ป้าไปแล้ว งี้แหละพี่ผม ปากหมาแต่ใจดีมากกกกกกกกกกกก โสดครับ จีบได้
“พี่แม่งน่ารัก อ่ะ เอาลูกอมไป” ผมห้อยถุงหนมจีบซาเปาไว้ที่นิ้วแล้วล้วงเอาลูกอมรสมินต์ในกระเป๋ากางเกงให้พี่เหนือหนึ่งเม็ด
“ฟาย ลูกอมเม็ดเดียวเนี่ยนะ”
“เออดิ แล้วพวกพี่ว่างกันหรอ”
“ว่าง” ผมพยักหน้าหงึก ๆ จิ้มขนมจีบเข้าปาก ฮ๊าาาาา อาหย่อยยยยยย
“ไปนั่งด้วยกันป่ะ” ผมเอ่ยชวน ไอ้พี่เหนือกระแอมไอหันไปหาพี่วุ้น
“มึงไม่มีเรียนหรือไง”
“ไม่มีอ่ะ จารย์แคนเซิล หมาที่บ้านออกลูก เจ๋งป่ะ”
“เออ เจ๋ง” คงไม่ต้องรอคำตอบแล้วมั้งว่าพี่มันจะไปนั่งด้วยหรือเปล่า เพราะตอนนี้เดินมาถึงโต๊ะแล้วอ่ะครับ สามคนนั้นมองงง ๆ แล้วยกมือไหว้พี่ทิศเหนือกับพี่วุ้น ผมนั่งลงข้างชินา ตรงข้ามกวางกับโรส
“พวกพี่มาทำไมเนี่ย” - กวาง
“คิดถึงกวางเลยมาหา” - พี่เหนือ
“ถุย”
ไอ้พี่เหนือหัวเราะแล้วนั่งลงข้างผม พี่วุ้นก็นั่งฝั่งเดียวกับกวาง แล้วผมคือนั่งตรงกลางระหว่างชินากับพี่ทิศเหนือ อึดอัดอ่ะ..
“ขยับหน่อยดิ” ผมเอามือดันไหล่พี่เหนือกับชินาพร้อมกัน ทั้งสองก็ขยับตามที่ผมบอก ชินามันก็ขยับออกครับ แต่!!!! ไอ้พี่ทิศเหนือขยับมาเบียดผมทำซากอ้อยอะไรครับ!
“พี่เหนือขยับออกดิ๊ อึดอัด” ผมบอกไปตามตรง พี่เหนือมันเลิกเล่นแล้วขยับออก ว่าง่าย ๆ แต่แรกก็จบแล้ว หุ้ววว
เมื่อรุ่นพี่มาร่วมโต๊ะขนาดนี้ ให้มันช่วยทำงานเลยสิครับรออะไรอยู่!! และในขณะที่คนอื่นตั้งใจทำงานกันอยู่นั้น... ผมกับชินาก็.. เล่นเกมครับ!!!
“พวกมึงสองตัวถ้าไม่ช่วยงานก็ออกจากกลุ่มไปเลย!!!!” o_O!! ผมกับชินาสะดุ้งเฮือก ปล่อยให้เกมโอเวอร์ กวางเอาดินสอชี้หน้าแล้วมองพวกผมอย่างโกรธ ๆ แม่ฮะ... กวางโมโหไม่ใช่เรื่องบันเทิงเลยนะฮะ..
“ใจเย็นนะคนสวย”
“หุบปาก! เอาโทรศัพท์พวกมึงมาเลยสัด ห่าเอ๊ย เผลอเป็นไม่ได้ เป็นคนเหนือหรอชอบอู้จังเลยพวกมึงเนี่ย!” ผมกับชินามองหน้ากันกระพริบตาปริบ ๆ ยื่นโทรศัพท์ในมือในกวางช้า ๆ อย่างอาลัยอาวรณ์ แต่ปีศาจร้ายกลับกระชากมันไปโดยปราศจากความเมตตา ปราณี เจ็บร้าวไปถึงลิ้นหัวใจ..
“หงอเป็นด้วยหรอมึง” ไอ้พี่เหนือเอาดินสอมาเขี่ยปากผม ผมมองมันด้วยหางตาแล้วปัดดินสอออก อย่าเรียกว่าหงอ ให้เรียกว่ารู้จักกาลเทศะ.. เกี่ยวหรือเปล่าไม่รู้ ผมแถไปงั้นอ่ะ ในเมื่อเจ้าแม่องค์ลงสิ่งที่ผมต้องทำคือก้มหน้าก้มตาทำงาน อย่าได้หือเป็นอันขาดไม่งั้นอาจคอขาด T_T
“เออ มึง มีคนฝากขนมให้มึงด้วย” ตั้งใจทำงานไม่ถึงสิบนาทีพี่เหนือก็ชวนคุย
“หือ?” ผมเงยหน้าจากการร่างแบบมองหน้าไอ้พี่เหนือ มันรื้อ ๆ ค้น ๆ ในกระเป๋าแล้วเอาถุงกระดาษสีชมพูหวานแหววออกมา.. โอ้มายลอร์ด ประสาทจะแดก สีชมพู...
“อะไร ใครให้” ผมรับมาแล้วเปิดดู คงจะเปิดแรงไปหน่อยเพราะถุงกระดาษแม่งขาดแคว่ก! อ่อนแอไปไหมมึง ในนั่นเป็นมาร์ชเมลโลกับเจลลี่ครับ มีจดหมายน้อยด้วย สีชมพูอีก แต่เราจะมองข้ามเรื่องสีไปเพราะขนมที่เขาฝากมามันถูกใจโผมมมมมมมมม! ผมเหลือบตามองกวางนิดหน่อย กลัวมันจะองค์ลงอีก เห็นว่ามันไม่ได้สนใจจะอะไรผมเลยเอาจดหมายออกมาอ่าน
‘ถึงน้องเพลิงฟ้าคนสวยผู้เป็นดั่งดวงใจของพี่...’
แค่ขึ้นประโยคแรกมาผมก็แหยงแล้วอ่ะ เพลิงฟ้าคนสวยว่าเหี้ยแล้ว เป็นดั่งดวงใจแม่งเหี้ยกว่าอีก ใครวะ!! ใครหน้าไหนมันกล้าเขียนอะไรแบบนี้
‘พี่รู้มาว่าน้องเพลิงฟ้าคนสวยชอบกินเจลลี่กับมาร์ชเมลโลมาก พี่เลยซื้อมาฝาก
แต่พี่มันคนป๊อด ไม่กล้าจะเอาไปให้ด้วยตัวเอง เลยต้องฝากคนอื่นไป
อย่าถามเลยคนดีว่าพี่นั้นเป็นใครมาจากไหน รู้แค่เพียงว่า พี่นั้นรักน้องเพลิงฟ้าสุดหัวใจ
รักนะครับ คนดีของพี่
จาก.. คนที่แอบรักเธออยู่แต่เธอคงดูไม่ออก’
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! กูขอกรี๊ดได้ไหมครับ!!!! โคตรพ่อโคตรแม่ไม่รู้จะพูดอะไรเลย มึงเป็นใครเนี่ยยยยยยยยยยยยย เสี่ยวฉิบหาย ห่าเอ๊ย! รักนะครับ ครับนี่มันต้องผู้ชาย ไอ้คนที่ส่งขนมกับจดหมายเลี่ยน ๆ นี่มาให้ผมคือผู้ชาย!!!!! เพลิงฟ้าโดนผู้ชายจีบเว้ย! แล้วไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นใคร ประสาทป่ะเนี่ยมาชอบผม โอ้โห... เรื่องนี้ต้องถึงหูคุณนายตะวันพราว.. ชื่อแม่ผมเอง เท่ล่ะสิ ฮิ
“ไอ้ฉิบหาย! ใครวะ พี่เอามาจากใครเนี่ย!”
“กู.. ไม่รู้ มีคนฝากมาอีกที” ไอ้พี่เหนือบอก
“พี่วุ้น! พี่รู้เปล่าว่าเจ้าของจดหมายเลี่ยน ๆ นี่มันเป็นใคร”
“หึหึ” หัวเราะงี้รู้แน่นอน แต่จะทำยังไงให้พี่มันยอมบอก ปวดประสาท ถ้าผมไม่รู้ผมคงอกแตกตายแน่ ๆ
“พี่วุ้น!”
“ในจดหมายมันบอกว่าจากใครล่ะ?” แหนะ มีเล่นลิ้น
“จากคนที่แอบรักเธออยู่แต่เธอคงดูไม่ออก” แม่งมาเป็นเพลง.. แล้วผมก็ดันบ้าจี้ตอบซะงั้น ทั้งโต๊ะเลยผละจากงานมาสนใจผมเลย.. กวางที่มือไวมากแม่งฉกจดหมายรักสีชมพูจากมือผมไปแล้ว
“หึหึหึ ฮ่า ๆๆๆ” ไอ้เหี้ยพี่วุ้นนนนนน!
“เหยดดดดดดดดดด น้องเพลิงฟ้าผู้เป็นดั่งดวงใจของพี่ ฉิบหายแล้ว มึงดู ขนกูลุกเลยสัด ใช้อะไรคิดวะเนี่ย เสี่ยวฉิบหาย” ไม่ใช่แค่มึงกวาง กูก็ขนลุก พี่วุ้นแม่งก็หัวเราะอย่างเดียวเลย ไอ้พี่เหนือก็ด้วย โวะ! ไม่ได้เรื่องเลย ผมเอาจดหมายจากกวางคืนมาแล้วยัดใส่ถุงกระดาษไว้ตามเดิมก่อนจะยัดถุงกระดาษนั้นใส่กระเป๋าสะพายของผมอีกที่ ถุงมันไม่ได้ใหญ่มากครับ แล้วถึงผมจะแสดงท่าทีว่าไม่ชอบแต่ผมก็ไม่เคยทิ้งของที่คนชอบผมให้มานะ เก็บไว้เป็นคอลเลคชั่น มีลูกต้องบอกลูก มีหลานต้องบอกหลาน ว่าครั้งหนึ่งผมฮอตมากขนาดไหน หึหึ เปล่าหรอก จริง ๆ กลัวคนให้จะเสียใจมากกว่า ผมเองก็เป็นฝ่ายที่รักข้างเดียว มันก็เข้าใจความรู้สึกอ่ะ ถ้าคนที่เราชอบแม่งทิ้งของที่เราตั้งใจเอาไปให้ก็คงแย่อ่ะ. . .
“น่ารักดีออก” โรสพูด
“มันก็น่ารักแต่มัน.. ยึ่ยยยย ผู้ชายที่ไหนเขาเขียนอะไรอย่างนี้วะ” - กวาง
“เพื่อคนที่รักอ่ะ จะทำอะไรก็ได้ทุกอย่างนั้นแหละ” - โรส . . . เล่นเอาเถียงไม่ออก
--------
----
“พวกมึงไม่ทำงานกันแล้วหรอ”
“ไม่ทำ พี่บอกมาดิ ใครให้มาเนี่ย”
“น่า.. มันขี้อาย มึงอย่ารู้เลย” จำไว้เลยไอ้พี่วุ้น!
“กูบอกให้เอาป่ะ..” ผมหันควับไปบอกพี่ทิศเหนือ ไหนมึงบอกไม่รู้ไง พี่เหนือยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมาใกล้หรือจะกระซิบผมวะ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรกวางก็แทรกมาก่อน..
“เพลิงฟ้า พี่เจ้าโทรมา!” ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง ผมตะครุบโทรศัพท์ที่สั่นครืด ๆ บนโต๊ะแล้วกดรับแบบไม่คิด ลืมไปเลยว่าควรจะเล่นตัวสักหน่อย..
“โหย๋ววววว!”
(“อยู่ไหน ว่างหรือเปล่า”)
“ไม่ว่างอ่ะ ถ้ามึงอยากให้ว่าง ว่างให้ก็ได้”
(“มียูเอสบีหรือเปล่า?”)
“มี”
(“อืม ยืมหน่อย”)
“เออ ๆ อยู่โรงอาหารคณะหน้าร้านน้ำ” ผมวางสาย รื้อกระเป๋าหายูเอสบีรูปทิกเกอร์สีส้มออกมา อันนี้เพิ่งซื้อมาใหม่ยังไม่มีข้อมูลอะไรข้างในนั้นเลย เห็นว่ามันน่ารักแล้วผมก็ชอบทิกเกอร์อยู่ด้วยก็เลยซื้อมา แพงฉิบหายวายวอดอ่ะ ตอนซื้อยืมเงินไอ้กรีซด้วย จนตอนนี้ก็ยังไม่คืนมันเลย จุ๊ ๆ ไว้นะครับ
-------------
-------
“ดื้อ” ผมหันมองเสียงเรียกจากด้านหลัง เจ้าชีวันมาในชุดไปรเวทสุดชิล
“หวัดดีพี่เจ้า”
“ดีครับ”
“คิดถึงเพื่อนผมหรอครับ มาหาถึงคณะเลยเนี่ย” กวางพูด มึงดูหน้ามันหน่อยดิ จะแดกหัวกูแล้ว หงุดหงิดอะไรวะ
“เปล่าครับ เอามา” มันตอบกวางแล้วแบมือมาตรงหน้าผม ผมวางยูเอสบีลงบนฝ่ามือหนา เจ้ามองทิกเกอร์น้อยแล้วมองบน อะไร! ออกจะน่ารัก
“ขอบใจ ไปล่ะ” อ้าว เชี่ยนี่ มาเร็วเคลมเร็วฉิบหายเลย ผมเบะปาก ก็แล้วแต่..
“พี่เจ้าเป็นอะไรน่ะ ไม่เห็นยิ้มเลย”
“เหรอ ทำไมโรสต้องสนใจพี่เจ้าขนาดนั้นล่ะ”
“เปล่า เราก็แค่พูดตามที่เห็น” ผมปล่อยให้โรสกับชินาเถียงกันไป รู้สึกสองคนนี้จะไม่ค่อยกินเส้นกัน ไม่รู้เป็นไร แตไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ผมรู้สึกว่าโรสแปลก ๆ นะ แล้วผมไม่ค่อยสนิทใจกับเธอเท่าไหร่ด้วย..
“พี่เขาหึงมึงเปล่า” - กวาง
“หึงเชี่ยไรล่ะ หึงกูกับดินสอนี่เหรอ หะ!”
“เอ้า มึงนั่งติดกับพี่เหนือขนาดนั้น ใครจะไปรู้” พอไอ้กวางพูดอย่างนั้นผมก็สนใจระยะห่างของผมกับพี่เหนือทันที.. เวร นั่งใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“ไร้สาระ”
ครืด~
พออ่านข้อความที่เพิ่งถูกส่งเข้ามาแล้วก็คงจะจริงอย่างที่ไอ้กวางพูด เพื่อเป็นการยืนยันว่าผมไม่ได้คิดไปเอง ช่วยพิจารณข้อความนี้ด้วยนะครับ..
‘อย่าแรด’
------------------------------
กระดึ้บ ๆ เพลิงฟ้าคนงามมาแล้วเจ้าค่ะ :katai5: :katai5:
มีคนให้ขนงขนมด้วย จดหมายรงจดหมายรัก ไม่ธรรมดาาาาาาา
มีใครรู้สึกหมั่นไส้เพลิงฟ้าเหมือนเราไหมคะ หมั่นหน้าเหลือเกิน :m26: :m26:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเมนต์ด้วยนะคะ ฮือออ รักนะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าด้วยน้าาา
:impress: :impress: :impress:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ยัยโรสสส ชักเยอะอย่างชัดเจนนะยะ!! :angry2:
เพลิงฟ้าน่ารักหงะ :-[
-
พี่เจ้าแอบหึงนะ
-
พี่เจ้าน่าโดนแซวมากอะ แสดงออกสุดดดว่าหึง แหมยังจะเล่นตัวอีกนะ ระวังเถอะน้องยิ่งฮอตๆอยู่ หึๆๆๆๆ....
ไม่ชอบโรสอย่างแรง รู้สึกไม่สนิทใจเหมือนเพียงฟ้าค่ะ555555 ดูน่าไม่จริงใจอ่า เข้ามาตีสนิทเพราะผลประโยชน์แอบแฝงแน่เลย เชอะ
-
บอกแล้ววว จะทำอะไรก้อรีบทำเจ้าเอ้ย
เพลิงฟ้ามันฮอตฉ่าาา ระวังโดนเคลมนะเอออ
-
หมั่นพี่เจ้ามากกว่าค่าา อิอิ
-
ชอบตอนพี่เจ้าด่าเพลิงฟ้าว่าไอ้เด็กเหี้ย5555 ได้อารมณ์ดิบๆ
-
หึงค่าาา หึงชัวร์
เค้าวา อยากเห็นอิพี่เจ้าหึงโหดอ่ะ
ยั่วเยอะๆๆๆๆ นะเพลิงฟ้า
-
หึงก็บอกหึง รักก็บอกรักสิ๊ พี่เจ้ารออะไรอ๊าาา
คนที่ให้ขนมเพลิงฟ้าต้องเป็นพี่เหนือแน่เลย
ฮ๊อตจริงเลยย :katai1:
-
อย่าแรด 555
-
ชอบๆๆๆ เพลิงตลกดี น่าร้ากกกก :impress2:
-
จาก.. คนที่แอบรักเธออยู่แต่เธอคงดูไม่ออก///อหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห งานฮ็อตก็มา อยากเห็นหน้าคนจีบแล้วค่ะ คนเสี่ยวเหลือเกิลลลลลลลล หรือพี่เจ้าแอบส่งมารึเปล่า :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: ติดตามต่อไปป :m5: :m19: :m1: :m1: :m13: :m28: :m17: :m4: :m26: :m29: :mc1: :m23: :m10: :m10: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
โอ้ยยย เพลิงฟ้าน่ารักอ่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ เกรียนได้ใจจริง ๆ เลย น่ารัก ๆ :m3:
น้องเพลิงฟ้าคนฮอต โดนใครให้ขนม รู้ด้วยว่าเพลิงฟ้าชอบกินอะไร
ขนมถูกใจเพลิงฟ้า แต่เราถูกใจจดหมาย อ่านไปนี่แบบ :m20: เน่าจริงอะไรจริง 555
แต่น้องเพลิงใจดีจัง ถึงจะไม่ชอบแต่ก็ไม่ทิ้ง เข้าใจหัวอกเขาหัวอกเรา น่ารักมาก
แล้วตกลง ใครเป็นเจ้าของจดหมายเนี่ย พี่เหนือก็น่าสงสัยอ่ะนะ
แต่ก็ไม่แน่ อาจมีหักมุมเป็นคนที่คาดไม่ถึงก็ได้นะ (คิดมากไปหรือเปล่าเรา 555)
พี่เจ้านี่ก็น้า หึงน้องอ่ะดิ หน้าบูดหน้าบึ้งเชียว แต่จะออกนอกหน้ามากก็ไม่ได้
เพราะยังไม่ได้เป็นแฟนกันใช่มะ เลยยิ่งหงุดหงิด ด่าน้องซะเจ็บเลย ฮาาาา
ส่วนโรสเนี่ย ตกลงสนใจใคร พี่เจ้าหรือเพลิงฟ้า แล้วคิดจะทำอะไร
“เพื่อคนที่รักอ่ะ จะทำอะไรก็ได้ทุกอย่างนั้นแหละ” คำพูดฟังดูน่ากลัวจัง
-
โรสคบกลุ่มนี้เพราะกะเข้าใกล้พี่ฟ้าแหงม ร้ายกาจๆ
-
สนุกกกกกก มาต่อโวยๆ เน้อ อยากอ่านสุดจิตสุดใจ555
-
รอที่ 7
ไม่ได้ง้อ
-Jaochiwan’s Part-
“ไปไหนวะ!”
“กลับบ้าน” ผมบอกไอ้ขลุ่ยไประหว่างที่ใส่รองเท้า มันก็พยักหน้ารับรู้แบบมึน ๆ
“ใจเย็นนะมึง”
“อื้อ กูไปนะ”
“เออ ๆ ขับรถดี ๆ” ผมบอกอื้อแล้วถือกระเป๋าออกมา เปิดรถโยนมันไปเบาะข้าง ๆ ก่อนจะขับรถออกไป ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว พอดีผมมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย กลับบ้านน่าจะดี
บ้านของพ่อแม่ผมอยู่ไกลจากบ้านที่ผมอยู่พอสมควร ใช้เวลาในการเดินทางถือว่านาน การจราจรในกรุงเทพแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งช้าไปใหญ่ แล้วผมก็ไปถึงบ้านเกือบจะสี่ทุ่ม ผมคิดว่าคงนอนกันแล้ว แต่เข้าไปยังเจอแม่นั่งดูละครกับแม่บ้านอยู่เลย
“แม่ หวัดดี”
“คุณพระ..” แม่ทำหน้าตกใจยกมือทาบอกมองมาทางผมอย่างอึ้ง ๆ อะไรจะขนาดนั้น
“ผมไปล่ะ”
“เดี๋ยวววว มาหาแม่ก่อนเจ้า!” ก็ตามนั้น ใครจะขัดนายหญิงของบ้านได้
“มีอะไรครับ?”
“ทำไมมาดึก ๆ อย่างนี้”
“ยังไม่สี่ทุ่มเลย พรุ่งนี้ค่อยคุยนะแม่ ผมเหนื่อย”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า บอกแม่สิ” แม่ผม.. หยั่งรู้ทุกเรื่อง
“นิดหน่อยครับ ละครแม่มาแล้ว ผมไปนะ ฝันดีครับ” ผมโน้มลงไปหอมแก้มแม่แล้วรีบเผ่นขึ้นห้อง เข้ามาในห้องนอนของตัวที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาใช้งานมันเท่าไหร่ แต่ก็ยังสะอาดอยู่ตลอด ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยผมก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่จริง ๆ แล้วผมเป็นคนติดบ้านมากครับ แต่จุดเปลี่ยนมันอยู่ที่ช่วงแรกของการเป็นนักศึกษา ห้าวมากไง ไม่ยอมอยู่หอ ขับรถไปกลับกับไอ้ขลุ่ยกันสบายมาก แม่งจะไม่สบายตอนที่มีกิจกรรมเยอะ ๆ แล้วบางวันต้องเลิกดึก ๆ บ้านผมกับมหาวิทยาลัยมันใกล้กันที่ไหนล่ะ
และมีคืนหนึ่งหลังจากทำกิจกรรมจบ แล้วมันดึกมาก เพลียด้วยครับ ง่วงก็ง่วง และด้วยความที่เป็นคนไม่ชอบไม่ค้างคืนที่ไหน เพื่อนที่คณะชวนไปนอนที่หอมันก็ปฏิเสธ ผมกับขลุ่ยก็ขับรถกลับบ้านกันครับ ไอ้ขลุ่ยมันน็อคไปแล้วผมเลยต้องขับ สุดท้ายเสยเสาไฟฟ้าข้างถนน โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่คิ้วแตก คิ้วซ้ายผมเลยมีรอยบากไปเลยได้รำลึกความหลังตลอด จากนั้นแม่ก็ห้ามผมขับรถไปกลับระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัยทันที แถมยังซื้อบ้านใกล้ ๆ ม. ให้อีก ก็บ้านที่ผมอยู่ตอนนี้แหละครับ จบ.
-------
----
ผมโยนกระเป๋าลงกลางเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวที่พับเรียบร้อยอยู่ในตู้ออกมาแล้วไปอาบน้ำ พอทำธุระในห้องน้ำเสร็จผมก็เดินไปเปิดคอมก่อนจะมาหายูเอสบีทิกเกอร์สีส้มหน้าโง่ที่ยืมเพลิงฟ้ามา จะว่าไปผมกับมันก็ไม่ได้เจอกันมาสามวันแล้วนะ เหมือนทางนั้นจะยุ่ง ๆ กับงาน ผมเองก็ยุ่งด้วย ปีสี่แล้วนี่ครับ ไม่ค่อยมีเรียนแต่ยังมีโปรเจกต์จบอยู่ดี แล้วเรื่องที่ทำให้ผมเครียดจนหนีมาบ้านก็คือเรื่องนี้แหละครับ ผมต้องแก้งาน อาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่รู้อะไรเข้าสิง ก่อนหน้านั้นบอกว่าแบบนี้โอเคแล้ว พอมาคราวนี้กลับให้ผมแก้ซะงั้น ก็เถียงไม่ได้อ่ะครับ อยากให้งานมันดีก็ต้องฟังอาจารย์อ่ะ ทำไปยอมรับไปนั่นแหละ ที่ผมทำมันคงไม่ดีจริงเลยต้องแก้
ก็อก ก็อก ก็อก
ผมหมุนเก้าอี้ไปมองแม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วมัคในมือ พยายามใช้ตัวใหญ่ ๆ ของตัวเองให้เกิดประโยชน์สูงสูง แต่แม่งก็ไร้ค่า เมื่อแม่ผมชะโงกหน้าไปดูจอคอมขนาดนั้น ปิด..ปิดไม่ทัน ผมเปิดไว้หลายแท็บเกินไป ใครจะรู้ว่าแม่จะเข้ามาวะ จะดึงปลั๊กก็ใช่เรื่อง เฮ้ย!! ผมไม่ได้ดูหนังโป๊นะเว้ย!
“อืม.. สวยดีนะ” แม่ยกยิ้มพร้อมกับมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เหอะ” ผมยกโกโก้ที่แม่ชงมาให้ขึ้นดื่มแล้วหมุนเก้าอี้ไปที่หน้าคอมเหมือนเดิม ในเมื่อเห็นแล้วก็ไม่มีอะไรต้องปิด โปรเจกต์จบของผมมีไม่กี่คนหรอกที่รู้ 1 ตัวผมเอง 2 ไอ้ขลุ่ย 3 อาจารย์ที่ปรึกษา และ 4 แม่ของผม
“เพราะอย่างนี้หรอถึงได้กลับบ้าน”
“ก็ส่วนหนึ่ง อาจารย์ให้ผมแก้งาน แม่ง!”
“ใจเย็นก่อนค่อยทำ ทำตอนนี้ได้พังหมดแน่” แม่ตบบ่าผมเบา ๆ ก็จริงอย่างที่ท่านว่า ทำตอนนี้ได้พังแน่ ตอนอารมณ์ร้อนผมจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ ผมไล่ปิดแท็บที่เปิดไว้จนหมดก่อนจะปิดคอม
“แม่ไปพักผ่อนเถอะครับ”
“ดีขึ้นแล้วเนอะ งั้นแม่ไปนอนแล้ว ฝันดีครับ”
“ฝันดีครับ” ผมไปส่งแม่ที่ประตูแล้วปิดไฟในห้องก่อนจะเดินมาที่เตียง เปิดแค่ไฟหัวเตียงเอาไว้ ค้นกระเป๋าเอาโทรศัพท์ที่ปิดเครื่องไว้ตั้งแต่บ่ายออกมาเปิดเครื่อง แจ้งเตือนต่าง ๆ นานเด้งมาจนต้องรีบปิดเสียง มิสคอล 73 ข้อความ 28 ไลน์ 244 เมสเสจเจอร์อีกสิบกว่า จากคนคนเดียว
P.
ผมถอนหายใจออกมา เด็กเวรเอ๊ย.. ผมเคาะนิ้วเป็นจังหวะระหว่างรอสาย ปรากฏว่า.. ไม่รับ ผมโทรไปอีกครั้งแล้วผลก็เป็นแบบเดิม แก้แค้นกูหรือไง ถ้าโทรอีกคราวนี้ไม่รับกูไม่โทรแล้วนะ
----------
------
(“.....”) รับสายแต่ไม่พูดหมายความว่ายังไงครับ
“ดื้อ”
(“......”)
“ดื้อ ละเมอหรือไง”
(“หึ..”)
“......เป็นไร”
(“มึงนั่นแหละเป็นอะไร จำเป็นต้องปิดเครื่องเหรอ!!!”
“อื้อ”
(“อื้อ อื้อบ้าบออะไรล่ะ แค่นี้แหละ!!”) แล้วสายก็ถูกวางไป คิดว่าผมจะง้อเหรอ เหอะ! ฝันไปเถอะ! เพลิงฟ้ามันไม่ได้มีอิทธิพลกับผมเลยเลยนะครับ!
.
.
.
.
.
.
สัดเอ๊ย!! ทำไมไม่รับสายวะ! แค่จะคุยให้รู้เรื่องแค่นั้นเอง แบบนี้ไม่เรียกง้อเว้ย! ผมกดโทรหามันอีกรอบ อีกรอบ อีกรอบ และอีกรอบ... รวม ๆ แล้วก็มากกว่าห้า แต่แม่งไม่รับสักสาย.. ไม่รับก็โทรไปแบบเรื่อย ๆ ดิ กลัวอะไร แต่. . .
‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา...’
แสรดดดดดดด เด็กเหี้ย! ผมเสยผมไปด้านหลังก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปอีกฝั่ง ปิดไฟ นอนเว้ย ไม่คุยก็ไม่คุย ปิดเครื่องก็ปิดไป เรื่องของมึง ก็บอกแล้วหนิว่าไม่ง้อ บาย!
----------------------
รุ่งเช้าของอีกวัน
“อั่ก!” ผมร้อง งอตัวเป็นกุ้งลวก ก้อนอะไรสักอย่างกระแทกกับหน้าท้องผมหน้าจัง
“ตื่นนน ตื่นนนน!” ผมรวบก้อนนิ่ม ๆ นุ่ม ๆ เอาไว้แล้วพยายามจะหลับอีก แต่ไอ้ก้อนนั้นก็ดิ้นไม่หยุดจนผมต้องลืมตาขึ้นมามองจนได้ เด็กน้อยแก้มยุ้ยตาโตตัวขาวนุ่มนิ่มนอนอยู่บนตัวผมและมองผมตาแป๋ว พอเห็นผมลืมตาขึ้นมาก็ยิ้มหวานตาปิด ฮึ้มมมม! มันน่าฟัดจริง ๆ
“จะนอน..”
“ม่ะมะให้มาปุก ตื่นนนน” ผมลุกขึ้นนั่งทำให้ก้อนขาว ๆ หงายไปนอนที่ตัก เด็กแก้มยุ้ยนี่หลานผมเอง ชื่อจันทร์เจ้า ลูกชายของพี่สาวผม อายุสามขวบ นิสัยเหมือนลิงแต่ตัวเป็นหมู ฮึ!
“ลงไปก่อนไป”
“ไม่! ม่ะมะบอกให้ไปด้วยกัน” เชิดหน้ามองผม อย่างไม่เกรงกลัว อืม.. รู้สึกจะเห็นภาพทับซ้อน ผมฟัดแก้มยุ้ย ๆ ของจันทร์เจ้าไปจนหน่ำใจแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน เดี๋ยวค่อยอาบน้ำ
--------
----
พอมาถึงชั้นล่างก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแหลม ๆ ดังมาจากห้องนั่งเล่น
“ม่ะมะะะะะ!” จันเทร์เจ้าปล่อยมือผมแล้ววิ่งไปหาม่ะมะ ผมยกมือสวัสดีพี่สาวแล้วไปหาจริงใจ พี่สาวผมชื่อจอม จอมจิตตรี แก่กว่าผมประมาณ 7 ปี ...ผมแย่งจริงใจ หลานชายคนเล็กอายุขวบครึ่งมาจากแม่ ก้มฟัดพุงกลม ๆ ของเด็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว จริงใจหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนแม่ผมต้องปรามกลัวหลานจะหายใจไม่ทัน
“นึกยังไงกลับบ้าน”
“นึกยังไงก็ได้โตแล้ว” ผมเงยหน้าจากพุงของจริงใจแล้วตอบพี่สาว ก่อนจะโดนหมอนในมือจอมปาใส่หัวผมเผ่นดีกว่า..
หลุมหลบภัยของผมคือครัว ขอหาอะไรกินก่อนนะ ตอนนี้หิวมาก แม้จะแปดโมงเองก็เถอะ ถ้าจันทร์เจ้าไม่เข้ามากวนคงยาวถึงเที่ยง หลานผมทั้งสองถูกฝึกให้ตื่นเช้ากันหมดอ่ะ แรก ๆ ที่ถูกปลุกก็งอแง แต่พักหลังตื่นเองได้โดยไม่ต้องมีใครปลุกด้วยซ้ำ . . ระหว่างที่ผมกำลังกินข้าวอยู่นั้น ลูกหมูตัวน้อยนามว่าจริงใจก็เดินเตาะแตะเข้ามา จริงใจสะดุดล้ม ผมแค่มองเฉย ๆ ไม่ได้เข้าไปช่วย เด็กน้อยเบะปากจะร้องแต่ก็เงียบไปแล้วลุกขึ้นเอง ยังหันมายิ้มแป้นใส่ผมอีก
“ลูกหมูกินข้าวยังจอม” ผมถามจอมที่เดินตามเข้ามา จริงใจจ้องผมตาแป๋วเลย
“กินแล้ว ๆ จริงใจมานี่เร็ว ไม่กวนน้าเจ้านะคะ” แล้วสองแม่ลูกก็พากันออกไป ผมกินข้าวเสร็จก็ไปเล่นกับหลาน จอมก็ไปทำงาน แถมยังฝากให้ผมดูแลลูกหมูให้อีก แม่ผมก็มีนัดไปเสริมสวยกับเพื่อน พอมีผมดูหลานก็หมดห่วงเลย พ่อเข้าบริษัทไปแต่เช้า พี่เขยก็ไปดูงานที่โรงงาน สรุปมีผมอยู่บ้านคนเดียว เวรกรรมของไอ้เจ้า เฮ้ออออออออออ
----------------
“จันทร์เจ้าอย่าแย่งของน้อง” ผมบอกจันทร์เจ้าที่เพิ่งดึงลูกบอลไปจากมือจริงใจ ผมทำหน้าที่พี่เลี้ยงได้ดีมากเลยนะ หลังจากได้รับยัดเยียดการเป็นพี่เลี้ยงให้ ผมก็ฝากเด็กอ้วนทั้งสองให้แม่บ้านดูก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำ พอลงมาก็นอน ๆ นั่ง ๆ ดูทีวีระหว่างที่เด็กสองคนเล่นกัน เวลาล่วงเลยมาจนบ่ายแล้วผมก็อยู่อย่างนี้แหละ มีลุกไปห้องน้ำแล้วก็กลับมานอน พอเที่ยงก็ให้แม่บ้านเอาข้าวมาให้ลูกหมูกิน สบาย..
“หนูไม่ได้แย่งนะ! อันนี้ของหนู”
“แง้ เจ้า เจ้า” ประสาทจะแดก ผมตีหน้าโหดก่อนจะใช้มาตรการขัดเด็ดขาด
“ถ้าเป็นเด็กดีจะพาไปกินเค้ก” เงียบกริบกันขึ้นมาทันที ลูกหมูตัวพี่ปีนโซฟาขึ้นมากอดแขนผม ส่วนลูกหมูตัวน้อยก็เดินเตาะแตะมากอดขา
“เยยยยยย้!!” - จันทร์เจ้า
“เย้ก เย้ก” - จริงใจ
ในเมื่อหลุดปากไปแล้วก็ต้องทำตามที่พูด เดี๋ยวจะงอแงให้ผมปวดประสาท ผมบอกแม่บ้านให้จัดของให้เด็กทั้งสองคนแล้วผมก็ไปจัดของตัวเองบ้าง และไม่ลืมที่จะหยิบกล้องไปด้วย เมื่อพร้อมแล้วก็ออกเดินทาง
---------------
“จะไปไหนกันหรอฮะ” จันทร์เจ้าถามจากเบาะหลัง เด็กทั้งสองนั่งอยู่ในเบบี้ซีทเรียบร้อย
“กินเค้กไง จะไปไหนล่ะ”
“กินไอติมด้วยได้ไหมฮะ”
“ติม ติม จินติม”
“ครับ ๆ” ลูกหมูร้องเย้ดีใจ ผมส่ายหน้ายอมใจทั้งสอง เรื่องกินนี่สามัคคีกันมาก พอหาที่จอดรถได้ก็หันไปบอกเด็ก ๆ ว่าถึงแล้ว
ร้านที่ผมพาลูกหมูมาเป็นร้านประจำของผมเลยก็ว่าได้ ร้านอยู่ไม่ไกลไม่ใกล้จากม. เท่าไหร่ มีเค้กให้เลือกเยอะ ไอศกรีมหรือเครื่องดื่มก็มี
ผมหันไปมองเด็กสองคนก่อนจะยิ้มออกมาและไม่ลืมที่จะยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพเอาไว้ด้วย จันทร์เจ้าจับมือจริงใจเอาไว้แล้วพอน้องเดินมาหาผมและเราสามคนก็เข้าไปในร้านพร้อมกัน ถึงจะทะเลาะกันบ่อยแต่เขาก็รักกันมานะครับ พอเข้ามาด้านในเด็กทั้งสองก็ร้องโอ้โหกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ส่งผลให้คนที่นั่งอยู่ในร้านหันมามอง ผมส่งมือให้จันทร์เจ้าจับแล้วพาไปหาโต๊ะนั่ง และผมเลือกโต๊ะที่เป็นโซฟาด้านในติดผนังกระจกมองออกไปจะเจอสวนเล็ก ๆ และมีบ่อปลาสวยงามแหวกว่ายอยู่ ลูกหมูสองตัวจูงมือกันเดินเตาะแตะไปเกาะกระจกแล้วหัวเราะคิกคักสนุกสนาน
“จันทร์เจ้า จริงใจ มานั่งเร็วครับ” จันทร์เจ้าวิ่งมาแล้วปืนขึ้นไปนั่ง ผมเดินไปอุ้มจริงใจมานั่งฝั่งเดียวกับผมก่อนจะกดกริ่งที่วางอยู่บนโต๊ะเพื่อเรียกพนักงานมารับออเดอร์
“น้องน่ารักจังค่ะ”
“ขอบคุณครับ หมูจะกินอะไร”
“หนูเอาอันนี้” นิ้วเล็กป้อมจิ้มไปที่เค้กบนเมนู ผมพยักหน้า หันไปมองจริงใจบ้าง
“จ็อกแยต จ็อกแยต”
“สตรอเบอร์นี่เรดเวลเวท ช็อกโลแลตชิปเปอร์ อัลมอนด์มอคค่า แล้วก็น้ำเปล่าสามแก้วครับ”
“รอสักครู่นะคะ” ระหว่างรอเค้กลูกหมูก็คุยกันงุ้งงิ้งภาษาเด็กที่ผมไม่เข้าใจ มีคนรู้จักแวะมาทักทายบ้างแต่ผมไม่รู้จักเขาหรอกครับ ลูกหมูดูจะฮอตมาก มีสาว ๆ เข้ามาขอถ่ายรูปเยอะแยะ จันทร์เจ้าค่อนข้างเขากับคนอื่นได้ไง แต่จริงใจไม่ใช่ น้องค่อนข้างงอแงถ้ามีคนที่เขาไม่รู้จักเขามาวุ่นวาย ตอนนี้ก็ซุกผมอย่างเดียว ไม่สนใครเลย
------------
-----
“พี่เจ้าสวัสดีค่าา” ผมเงยหน้ามองคนที่มาทักก่อนจะยิ้ม
“หวัดดีชินา นั่งสิ” ชินายิ้มแล้วนั่งลงโซฟาตัวเดียวกับจันทร์เจ้าโดยดึงให้กวางนั่งด้วย แล้วกวางก็ดึงแขนโรสให้นั่งเก้าอี้เดี่ยวตรงหัวโต๊ะพอดี เหลือคนสุดท้าย มันกลอกตากำลังจะหันหลังออกไปแต่กวางคว้าแขนไว้ก่อนแต่เจ้าตัวมันก็สะบัดออกแล้วเดินออกจากร้านไป..
ที่ชินามาเพราะผมโทรหาไอ้ดื้อแล้วมันไม่รับสายแล้วเลยต้องโทรหาเพื่อนมันก่อนจะนัดให้มาที่ร้านนี้ โดยให้ลากคอเพลิงฟ้ามาด้วย..
ผมควรจะทำยังไงดี. . . ให้ตามไปเหรอ
ไม่มีทางหรอก
.
.
.
.
.
“ฝากดูเด็ก ๆ แป๊บนึงนะครับ”
------
---
“ดื้อ!!” ผมคว้าแขนมันเอาไว้ทันก่อนที่เพลิงฟ้าจะขึ้นแท็กซี่ไป
“ปล่อย!”
“อยู่นิ่ง ๆ สิวะ”
“เฮ้ยน้อง! จะไปหรือเปล่าเนี่ย!” ผมตวัดตามองคนขับแท็กซี่แล้วบอกว่าไม่ไป ผมลากเพลิงฟ้าไปลานจอดรถแม้เจ้าตัวจะไม่ให้ความร่วมมือก็เถอะ
“เป็นอะไร”
“เปล่า”
“เปล่าอะไร เป็นอะไรก็บอกดิ” พอผมพูดจบ ตากลมก็สบขึ้นมองพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
“บอกตัวเองเหอะ ปล่อย!”
“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน อย่าดื้อได้ไหม”
“หึ! ไม่คุย ไม่อยากคุย ไม่อยากให้รู้ก็ไม่ต้องมาสน เครียดตายไปคนเดียวเหอะ!!” สะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของผมก่อนจะยกขึ้นกอดอก ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วหันมองไปทางอื่น ผมยกยิ้มแล้วก้าวเข้าไปหามัน ทำให้เพลิงฟ้าก้าวถอยหลังไปอีก ผมไล่ไปเรื่อยจนกระทั่งเด็กดื้อมันติดกับกระโปรงหน้ารถผม ผมโน้มหน้าลงไปไกล เพลิงฟ้าเลยต้องย่อตัวนั่งบนกระโปรงรถเพื่อหลบผม ติดกับแล้วเด็กน้อย.. ผมเท้าแขนกับกระโปรงรถกักร่างของไอ้ตัวดื้อเอาไว้และเราก็อยู่ห่างกันแค่คืบ. .
“ออกไป”
“ไม่” ผมโน้มหน้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิมจนจมูกจะฝังกับแก้มขาว ๆ ของมันอยู่แล้ว
“หน้าไม่อาย” ผมหัวเราะ เพลิงฟ้าขบริมฝีปากล่าง แก้มใสขึ้นริ้วจาง ๆ ตรงนี้มันไม่มีคนหรอก อีกอย่างต้นไม้ก็บัง ไม่มีใครเห็นแน่
ผมกดยิ้ม ไล้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มของมันไปด้วย “เด็กน้อย~”
“...มีอะไรก็รีบพูดมา จะกลับ”
“โกรธเหรอ?”
“มีสิทธิ์?” เพลิงฟ้าหันหน้ามาทำให้ปลายจมูกของเราชนกัน ผมไม่ได้ขยับออกและมันก็ไม่ได้ขยับออกเหมือนกัน
“มี”
“ว้าว!” ทำหน้าตื่นเต้นก่อนจะทำหน้าบึ้ง กวนตีนมากไหม เด็กเวร.. “เล่ามา!”
“เรื่องงาน ไม่มีอะไร” มันเบ้ปากแต่ก็พยักหน้าหงึกหงัก ใช้มือดันหน้าผมออก “ห่วงกูอ่ะดิ”
มันมองหน้าผมด้วยความสมเพชพร้อมกับเหยียดยิ้ม “เออ! ห่วง!”
“ว้าว!” ผมเลียนแบบเหมือนที่มันทำก่อนหน้านั้น ต้นฉบับตัวจริงจึงถลึงตาใส่ “หายงอนแล้วดิ”
“อ๋ออออ นี่ง้ออยู่เหรอ”
“เปล่า ไม่ได้ง้อ ทำไมต้องง้อวะ” ผมเลียริมฝีปาก ถอยออกมายืนในท่าปกติ เสตามองนกมองไม้ไปเรื่อย
“เหรอ เหรอเจ้าเหรออออ” ผมมองเพลิงฟ้าที่ทำหน้าล้อเลียนด้วยหางตาก่อนจะส่ายหน้าแล้วหลุดยิ้มออกมา จนได้สิน่า... ใช้นิ้วดันหน้าผากเพลิงฟ้าแล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน ทิ้งลูกหมูมานานแล้ว เดี๋ยวจะงอแงทั้งสอง
------------
------
“เจ้า เจ้า” ผมอุ้มลูกหมูตัวน้อยขึ้นมา จริงใจซบหน้ากับไหล่ผม แขนเล็ก ๆ กอดคอผมแน่น
“จริงใจงอแง” - จันทร์เจ้า
“ทำไมจันทร์เจ้าไม่ดูน้องล่ะ”
“ดูแล้ววววว น้องไม่ให้หนูจับ โป้งง!” จริงใจทำท่าจะไปตีพี่ ผมเลยยื่นมือไปดึงแก้มจันทร์เจ้าอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะวางจริงใจให้นั่งข้าง ๆ
“เพลิงฟ้าล่ะพี่เจ้า” กวางถาม ผมชี้นิ้วไปทางหน้าร้าน ไอ้ดื้อยืนอยู่หน้าตู้เค้ก เพื่อนมันมองหน้ากันแล้วเบะปาก สักพักมันก็เดินมาพร้อมกับถาดเค้กด้วยหน้ามึน ๆ และเมื่อไม่มีที่นั่งมันจึงต้องนั่งโซฟาตัวเดียวกับผม พอเห็นมีคนมานั่งข้าง ๆ ด้วยจริงใจก็ปืนตักผมเลยครับ
“เป็นอะไรครับ”
“งื่อ..” จริงใจดุนศีรษะกับคอผม เพลิงฟ้าคงรู้ว่าลูกหมูงอแงเพราะอะไรถึงได้จะลุกออกไปแต่ผมกดไหล่มันเอาไว้ ผมจัดท่าให้จริงใจนั่งบนตัก ๆ แต่ก็ไม่วายซุกหน้ากับแขนผม นี่งอแงหรือเขินเนี่ย
“จริงใจกินติมไหมครับ?” จริงใจพยักหน้า เจอของกินแล้วสงบตลอด “อยากกินก็ไม่งอแงนะ เพื่อนเจ้าเอง เป็นเด็กดีนะครับ” น้องเงยหน้ามองผมตาแป๋วแล้วทำหน้าลังเลหน่อย ๆ ก่อนจะพยักหน้า
“พ่อ...” กวางพูดออกมาอย่างเพ้อ ๆ ผมเลิกคิ้วงง ๆ
“พ่ออะไรวะ” - ชินา
“พ่อของลูก” พอครับ เลิก แยกย้ายเลย
---------
----
“ม่ะมะ..” ผมชะงัก ก้มมองเด็กบนตัก จริงใจจ้องหน้าเพลิงฟ้าแล้วยื่นมือไปหา ..เมื่อกี้ยังงอแงอยู่เลย ทำไมตอนนี้เรียกเขาม่ะมะซะงั้น ไอ้ดื้อมันดูจะอึ้งไม่น้อยเลยครับ
“เอ่อะ..”
“ม่ะมะ” ผมพยักหน้าให้เพลิงฟ้างอุ้มจริงใจไป ลูกหมูพอถูกอุ้มก็กอดหมับเข้าคอของเพลิงฟ้า
“ทำไม!!” จันทร์เจ้าร้องแล้วชี้นิ้วไปที่เพลิงฟ้ากับจริงใจ ผมก็งง ทำไมอยู่ ๆ จริงใจก็ให้อุ้มแถมยังเป็นฝ่ายเข้ามาอีก เจ้าเด็กนี่หวงตัวจะตายไป
“มี.. อะไรวะ..”
“จริงใจไม่ค่อยชอบให้คนแปลกหน้าแตะตัว แต่น้องเข้าหามึงก่อน”
“อ่า..” เพลิงฟ้ามองลูกหมูที่ยืนอยู่บนตัก จริงใจใช้มือเล็ก ๆ ของตัวเองม้วนผมเพลิงฟ้าเล่น เหมือนมันจะเกร็ง ๆ แฮะ ตลกดี หึหึ
-------
---
“วันนี้พี่เจ้าไม่มีเรียนหรอคะ?”
“ไม่มีครับ” ผมตอบโรสก่อนจะหันไปมองจันทร์เจ้า เด็กแสบคุยกับกวางและชินาแจ้ว ๆ ไม่มีกลัว ตอนนี้ก็ย้ายตัวไปนั่งตรงกลางระหว่างทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว
“แล้วไฟนอลโปรเจ็กต์ถึงไหนแล้วหรอคะ?”
“70% แล้วครับ ...กินดี ๆ” ผมยื่นมือไปเช็ดปากให้เพลิงฟ้าหลังจากตอบโรสไป และมันเป็นจังหวะที่ไอ้ดื้อแลบลิ้นเลียปากตัวเองทำให้ปลายลิ้นนั้นเลียโดนนิ้วผมด้วย ..รู้สึกเหมือนถูกช็อต..
“อ๊าย!” จริงใจกรีดร้องปัดแขนผมออกอย่างรำคาญแถมยังหน้าบึ้งใส่ผมด้วย หืมมม อะไรกัน หน้าบึ้งไม่พอแยกเขี้ยวใส่ผมอีก ...จริงใจเป็นเด็กขี้หวง.. อืม.. แล้วที่ทำนี่เพราะหวงไอ้เด็กประหลาดนี่เหรอ รู้จักกันยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลยนะเว้ย!
“จริงใจ..”
“ติม ติม” เด็กนี่มันเด็กจริง ๆ เปลี่ยนเรื่องไวฉิบ เค้กยังเต็มปากอยู่แท้ ๆ
“กินติมมม ติมมม เอาด้วยยย เจ้าจ๋า สั่ง ๆๆๆ” จันทร์เจ้ากระโดดจากโซฟาแล้ววิ่ง ๆ มุด ๆ เข้ามาหาผมเร็วมากจนห้ามไม่ทัน
“กินเค้กเยอะแล้ว ไม่ต้องกินแล้ว” ผมบอก ดึงร่างเล็ก ๆ เข้ามา จันทร์เจ้ายืนอยู่ระหว่างขาผมพอดี
“นั่งด้วยกันแบบนี้แล้วอย่างกับพ่อแม่ลูก” - ชินา
“ใครได้พี่เจ้าเป็นแฟนน่าอิจฉาตายเลย” - โรส
“ถ่ายรูป ๆ อยู่นิ่ง ๆ ก่อนนะ” - กวาง
--------
----
“เจ้าาาาา ไอติมมมม ติมมมม”
“ไม่” ผมยังแกล้งไม่สั่งให้อยู่ แกล้งเด็กให้งอแงนี่ถนัดนัก แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ไม่งอแงจะดีกว่า
“นิจั๋ยไม่ลี โป้ง!” จันทร์เจ้าพองแก้มพร้อมกับชูนิ้วโป้งเล็ก ๆ ขึ้นมาตรงหน้าผม
“เหรออออ”
“ม่ะมะบอกคนผิดคำพูดนิจั๋ยไม่ลี โป้งแล้ว โป้งเจ้า” โอ๊ยยย ทำไมน่ารักขนาดนี้ ผมก้มลงไปงับแก้มยุ้ย ๆ ของจันทร์เจ้าเต็มคำแล้วเม้มเบา ๆ ไม่ให้เจ็บหรอกครับ แค่หมั่นเขี้ยว จะว่าผมหลงหลานก็ได้นะเพราะมันคือความจริง
“ปล่อย ๆ ๆ ปล่อยหนูนะ!” ลูกหมูดิ้นดุ๊กดิ๊กแล้วผใยิ่งกอดร่างนิ่ม ๆ ไว้แน่น
“นี่มันลิลเติ้ลเพลิงฟ้า”
“เกี่ยวไรกับกู”
“ตอนมึงโดนขัดใจก็เป็นเงี้ยยยย งอแงฉิบหายอ่ะ” หึหึ ผมเห็นด้วยกับกวางว่ะ ไม่ได้มีผมที่คิดไปคนเดียวว่าจันทร์เจ้าเหมือนร่างแยกเพลิงฟ้า แสบสันพอกัน
“ติม ติม เจ้า ติม” จริงใจก็เล่นด้วยเฉย แล้วเจอลูกหมูมองตาแป๋วขนาดนี้ทนไหวก็ใจแข็งเกินไปแล้ว ผมเอื้อมมือไปกดกริ่งเรียกพนักงาน ลูกหมูทั้งสองก็ร้องเย้
“กินเยอะ อ้วนเป็นหมู”
“อ้วน ๆ น่าย้ากกกกกกกก” จันทร์เจ้ายิ้มตาปิดยกกำปั้นปิดแก้ม ให้ตาย.. จันทร์เจ้านี่มันลิลเติ้ลเพลิงฟ้าจริง ๆ
“จะกลับเข้าม.หรือเปล่า” เพลิงฟ้าพยักหน้าทีหนึ่งแล้วตักเค้กเข้าปาก จุดนี้ก็ไม่ได้สนใจใครนอกจากเค้กแล้วล่ะ ขนาดที่เพื่อน ๆ มันพูดกันยังไม่ร่วมวงคุยกับเขาเลย
“เจ้า”
“หือ?” จันทร์เจ้ากวักมือเล็ก ๆ ผมเลยโน้มลงไป เจ้าตัวน้อยเอามือป้องปากก่อนจะกระซิบผม
“จื่ออะไรเหยอ ผมเหมือนม่ะมะเยย” จอมก็ตัดบ๊อบสั้นแนว ๆ เดียวกับเพลิงฟ้า ที่จริงใจเรียกมันว่าม่ะมะคงเพราะเหตุผลนี้แหละ.มั้ง
“เพลิงฟ้า” ผมกระซิบกลับ เด็กน้อยพยักหน้าหงึก ๆ มองเพลิงฟ้าเขม็ง ตัวแค่นี้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ
“เผิงฟา”
“เพลิงฟ้า”
“เผิ่งฟะ”
“เพลิง..ฟ้า..” ผมพูดช้า ๆ ชัด ๆ ย้ำอีกครั้ง ลูกหมูหน้ามุ่ยไปแล้ว ส่วนเจ้าของชื่อนั่งมองยิ้ม ๆ
“ยากอ่ะ!”
“แค่นี้ยอมแพ้เหรอ”
“ฮือ.. ยาก! เผงฟะ” เวรกรรม เพี้ยนหนักกว่าเดิมอีก
“ชื่อกู..”
“จริงใจเรียกเพลิงฟ้าสิ”
“พะ..ฟะ” เพลิงฟ้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ น่าสงสารทั้งเจ้าของชื่อทั้งคนเรียก ให้ตาย แต่มันตลกจริง ๆ นะครับ เด็กหนอเด็ก น่ารักกันฉิบหาย
“เรียกฟ้าก็ได้”
“ฟา ฟะ ฟ้า..คิก น่ายัก” จันทร์เจ้าทำหน้าเขินพอเพลิงฟ้ามันยิ้มโชว์เขี้ยวเล็ก ๆ ลูกหมูของผมก็ยิ่งเขินหนักเข้าไปใหญ่
พอไอศกรีมมาเสิร์ฟสองหมูก็ไม่สนใคร กินอย่างเดียว ผมแค่ถ่ายรูปเด็ก ๆ ไปเรื่อย อ้าปากรับบ้างเมื่อเด็กน้อยตักมาป้อน และจากนั้นพวกเพลิงฟ้าก็กลับเข้าม. ตอนต้องจากกันจริงใจถึงกับร้องไห้ โคตรไม่น่าเชื่อ จนเพลิงฟ้าบอกจะมาเล่นด้วยใหม่นั่นแหละถึงได้เลิกร้อง มีเกี่ยวก้อยสัญญากันด้วย เชื่อเขาเลย ..และผมก็พาลูกหมูไปเที่ยวเล่น งานไม่ต้องทำมันแล้ววันนี้ ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว จะมาแค่นี้ก็เสียดายเวลา ออกมาทั้งที งานค่อยทำก็ได้ เอาล่ะ ผมขอพาลูกหมูไปเที่ยวก่อนนะครับ ไว้เจอกันใหม่
-----------------------------
พี่เจ้าาาาา นี่มันพ่อของลูก ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ แต่งเองสกรีมเอง โถ้ะ 555555555
มีตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว เห้อออออ :katai5: ขอฝากสองหมูไว้ในใจด้วยนะฮะ
พี่เจ้าก็น่าหมั่นพอกันกับเพลิงฟ้าเลยเนอะ แถวบ้านเราเรียกว่าง้อนะน้อเจ้า :m14: :m14:
เมื่อวาน(วันที่ 1 มิ.ย.) นิยายเรื่องนี้ครบหนึ่งเดือนแล้ว เย้ๆๆๆ :m3: :m3:
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกยอดวิวที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้า จุ้บๆ
:mew1: :mew1:
-
พี่เจ้าน่ารัก เลี้ยงหลานเก่งจริงๆ
น้องจันทร์เจ้าน้องจริงใจติดใจเพลิงฟ้าเข้าแล้ว
-
:L2:
-
อ๊ากกกกก หลงเด็กอ่ะ จันทร์เจ้ากะจริงมจน่ารักอ่ะ ติดพี่ฟ้ากันแล้วสิ คึคึ แม้แต่น้าก็ติดฟ้าเหอะ ชอบเค้าก็บอกชอบ
ป.ลิง เรายังไม่ไว้ใจโรสนะ เงียยๆแต่แอบแรดไม่ไหวๆๆ
-
เพลิงฟ้าน่าย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
อิอิ
-
เด็กอะไร น่ารักชะมัดเลยยยยยย เพลิงฟ้าก็น่าฟัดดดดตริงๆ ส่วนพะเอกเราก็ปากแข็ง ซึนมากก แต่การกระทำนี่ตรงข้ามสุดดด555555 ชอบเขาก็บอก ก่อนที่จะสาย หึหึ
-
น่าร้ากกกกกกกก :man1:
-
น่ารักกกกกกก :m3: เด็ก ๆ น่ารักกันที่สุดเลย จันทร์เจ้า จริงใจ เพลิงฟ้า
โปรเจคของพี่เจ้าเนี่ย ดูมีความลับอย่างนี้ แสดงว่าต้องเกี่ยวกับเพลิงฟ้าของเราแน่เลย :o8:
แหม แต่เครียดแล้วปิดเครื่อง หนีกลับบ้านไม่บอกไม่กล่าว ก็สมควรให้เพลิงฟ้างอนนะจ้ะ
น้องงอน ก็ต้องตามง้อน่ะถูกแล้ว ถึงปากบอกไม่ง้อ แต่การกระทำไม่ใช่ ตามสไตล์พี่เจ้าเขาล่ะ
ตอนง้อกันนี่น่ารัก กุ๊กกิ๊กจัง บทจะหวานก็ทำได้นี่นาพี่เจ้า นึกภาพตามแล้วแบบ เขินอ่ะ :impress2:
แล้วนี่จริง ๆ กะเอาหลาน ๆ มาเป็นตัวช่วยง้อน้องเพลิงฟ้าด้วยใช่มะ รู้ทันหรอกน่า
เพลิงฟ้าของเรา ก็เลยกลายเป็นขวัญใจเด็ก ๆ เลย แถมยอมให้เด็ก ๆ เรียกว่า ฟ้า ด้วยล่ะ
พี่เจ้า เอากล้องมาถ่ายรูปหลาน ๆ เนี่ย แน่ใจนะว่าในนั่นมีแค่หลาน ๆ น่ะ ฮุฮุ รู้หรอกนะ
อยากรู้เร็ว ๆ จัง ว่างานของพี่เจ้าคืออะไรน้า รอติดตามจ้า ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลย :L1:
-
โอ้ยยยย ทำไมดี ครอบครัวสุขสันต์ :-[
-
สองเด็กน่ารักมากกกกกก
-
ไม่ง้อเลยยยยเจ้าาาาา แหมม จะปากหนักไปถึงไหน อย่าบอกนะว่าโปรเจคเป็นรูปเพลิงฟ้าาาาา มโนไปล๊าววววว
โรสนี่ ไม่เอาไม่เผือกนะคะ ประเด็น โรสอาจจะเป็นคนดี แต่ตอนนี้ขอระแวงให้อยู่ในพื้นที่สีแดงไว้ก่อน ค่อยว่ากัน
ส่วนแป้งนี่แปะยันต์กันผีไว้แล้วนะ ถ้ายันต์ไม่อยู่ อาจจะเจอยันโครมก้อเป็นด้ายยยยยย
-
เรื่องนี้น่ารักจังเลยยยย :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกกก เขินตัวบิด พี่่เจ้าน่าร๊ากกกก
-
ไม่ง้อก็ไม่ง้อเนอะเจ้าเนอะ
-
พี่เจ้าน่ารักกก อยากได้พี่เจ้า555555
-
ทำไมน่ารักวี้เนี้ยยยยเจ้าหมู2ก้อน ฟ้าก็น่ารัก ส่วนพี่เจ้านี่ก็แบบบบจ้าไม่ง้อเค้าเล้ยยยย
-
น่ารักกกกกกกกก
-
ตามอ่านทันละ น่ารักมากเพลิงฟ้า
เจ้านี่ปากไม่ตรงกับใจสุดๆ ปากแข็งมาก 555+
แต่น่ารักดี
-
:katai2-1: เค้าเลิฟพี่เจ้ากะเพลิงฟ้ามากกกกกกก ...ทำเล่มเมื่อไรแจ้งข่าวด้วยนะแจ๊ะ
-
เรื่องนี้ดีชอบบบบบบบบ
-
รอที่ 8
ความลับ..
-Phlengfa’s Part-
วันนี้วันเสาร์แต่ผมยังต้องเข้า ม. อยู่ดีเพื่อที่จะทำงาน เอาวันหยุดของผมคืนมา... ผมนอนหนุนตักชินา ยกขาพาดกับกำแพงห้อง นอนมันกับพื้นนี่แหละ ง่วงมากครับ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าเพราะมัวแต่วาดแบบ หลับได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นเพราะสายด่วนจากโรสที่เรียกมาทำงานอย่างไม่ได้นัดล่วงหน้า.. โคตรเซ็ง ชินาก็สภาพไม่ต่างกัน แต่ละคนเวลามีงานนี่ซอมบี้ดูเด็กน้อยไปเลย ตอนนี้โรสกับกวางไปซื้อของกินมาตุนไว้ ผมที่ทั้งง่วงและขี้เกียจเลยแค่ฝากเงินกับลิสต์ของที่อยากได้ไป
ปึก!
ขาผมกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะดราฟใกล้ ๆ เพราะโดนเตะ เจ็บสัด.. เหมือนจะขูดกับขอบโต๊ะก่อนจะตกลงพื้นด้วยแฮะ ผมไม่ได้ลืมตามองว่าใครทำร้ายร่างกายผมเพราะไม่อยากหงุดหงิดมากไปกว่าเดิม นิสัยเสีย ๆ ของผมที่แก้ไม่หายคือค่อนข้างขี้หงุดหงิดและรำคาญง่ายมาก ๆ ผมกระชับแจ็คเก็ตขึ้นปิดหน้าและพยายามข่มอารมณ์ แต่คนจะกวนต่อให้แสดงออกว่ารำคาญยังไงมันก็กวนอยู่ดี จนสุดท้ายเมื่อความอดทนหมดลง ผมกระชากแจ็คเก็ตออกแล้วมองคนที่ยืนกอดอกเตะขาผมเล่นอย่างไม่สบอารมณ์ สนุกมากไหมล่ะไอ้เหี้ยพี่เหนือ...
“ตื่นดิ ห้องสตูฯ ไม่ใช่ห้องนอนนะเว้ย” คนอื่นเขาก็นอนกันเยอะแยะมาวุ่นวายอะไรกับผมวะ
“ไปไกล ๆ”
“ไล่เหรอ หือออ” ไอ้พี่เหนือนั่งยอง ๆ เอาขวดนมเย็น ๆ มาแนบกับแก้มผม หยดน้ำที่เกราะพราวข้างขวดสัมผัสกับผิวหน้ายิ่งทำให้ผมหงุดหงิด มันเหนอะหนะน่ารำคาญ ถ้าเป็นเวลาปกติผมอาจจะเล่นด้วย แต่ไม่ใช่กับตอนนี้ว่ะ ผมชักสีหน้ามองไอ้พี่เหนือ
“พี่เหนืออย่าเพิ่งกวนมัน” ชินามันพูดแล้วดึงนมขวดที่แนบแก้มผมออก ผมใช้หลังมือปาดหยดน้ำออกแล้วสะบัดมือเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
“หงุดหงิดอะไรของมันวะ”
“หงุดหงิดพี่นั่นแหละ ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่ากวนมันตอนนอนแล้วจะเป็นยังไง” พูดกันเหมือนผมไม่ได้อยู่ด้วยเลย ไอ้พวกนี้นี่
“ถ้าเป็นพี่เจ้าคงไม่เป็นงี้สินะ”
“หึ” ผมแค่นเสียง น้อยไปสิ ผมเคยถีบไอ้เจ้าจนหงายมาแล้ว ใครใช้ให้มากวนผมเวลานอนล่ะวะ แล้ววันนั้นผมก็หงุดหงิดไปทั้งวัน ผมไม่ได้สนใจพี่เหนือกับชินาที่คุยกันแล้วพยายามจะนอนอีกรอบ
--------
----
“เพลิงฟ้า เฮ้ย!” ผมปรือตาขึ้นเพราะเสียงเรียกแสบหูของไอ้กวาง ยกมือบีบขมับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มึนชะมัด ผมแย่งขวดน้ำในมือกวางมาดื่มอย่างกระหาย
“ขากูชาหมด” ผมทำหน้ามึนใส่ชินาที่ทุบขาตัวเองตุบ ๆ ตื่นนอนใหม่นี่ไม่พร้อมจริง ๆ รวนมาก
“อ่ะนี่ แดกไป เห็นมึงนอนเลยยังไม่ปลุก” ผมงับแซนวิซที่กวางส่งมาให้ไปคำใหญ่แล้วเอามาถือเอง เคี้ยวไปตาก็จะปิด ชีวิต..
“แล้วปลุกไมวะ” เสียงผมยังแหบอยู่เลย ตาก็ลืมไม่ค่อยจะขึ้น “หยิบให้หน่อย” ผมชี้นิ้วไปที่กระเป๋าตัวเอง บอกขอบใจโรสเบา ๆ แล้วรับมา ค้นหาขวดสเปรย์น้ำแร่แล้วเอามาฉีดหน้าเพื่อความสดชื่น.. เหรอวะ
“เดี๋ยวกระเพาะมึงกำเริบแล้วเป็นภาระพวกกูไง” ผมเบะปาก ฉีดสเปรย์ใส่หน้าไอ้กวางให้มันโวยวายเล่น สนุก ฮี่..
“เพลิงฟ้า ขาเป็นอะไรน่ะ”
“หือ? อ๋อ..” ก้มมองหน้าขาตัวเอง มีริ้วแดง ๆ อยู่ชัดมาก คงเพราะผมขาวด้วยมั้ง และมีเลือดแห้งกรังนิดหน่อย สงสัยได้มันมาเพราะไอ้พี่เหนือเตะขาผมกระแทกโต๊ะดราฟแน่เลย ไอ้พี่เวร..ผมลูบรอยแดงบนขาเบา ๆ แล้วดึงหนังที่ถลอกพอได้ซี๊ดปากเล่น โดนไอ้ชินตบกระโหลกพร้อมกับบอกว่าโรคจิต จุดนี้เพลิงฟ้าไม่สนอ่ะ ผมดึง ๆ ลูบ ๆ ขาตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนจะนึกได้ว่ามีแซมบัคตลับเล็กอยู่ในกระเป๋ามาทา ๆ ถู ๆ ที่แผลถลอกและริ้วแดง ๆ
เสือกใส่ขาสั้นมาแล้วเป็นไงล่ะ แม่ง.. โดนเต็ม ๆ อย่าให้เจอนะไอ้พี่เหนือ พ่อจะถีบให้หงาย
“เจ็บไหมอ่ะ”
“แผลแค่นี้เอง คนแมนเขาไม่รู้สึกอะไรหรอก” ...ตัดภาพไปตอนที่ซี้ดปากตอนแตะแผล.. โรสพยักหน้าหงึกหงักรับคำผม แล้วพวกมันก็เลิกสนใจผมไปสนใจงานตรงหน้าแทน ผมรีบกินแซนวิซให้หมดเพื่อที่จะไปช่วยงาน
เมื่อท้องอิ่มก็เริ่มทำงานอย่างจริงจัง เหลือเวลาอีกสองสัปดาห์ก็ถึงกำหนดส่งแล้ว ผมล่ะอยากแค่นอนมองนิ่ง ๆ แล้วงานก็ก่อนตัวเป็นรูปร่างขึ้นมาเองจริง ๆ จินตนาการของคนขี้เกียจมันก็เป็นอย่างนี้แหละครับ
---------------------------
3 สัปดาห์ผ่านไป. .
งานกลุ่มส่งไปแล้วและผ่านไปได้ด้วยดี ไม่ใช่งานผมได้ D นะเว้ย! แต่เวรกรรมของผมจริง ๆ เพราะอาจารย์สั่งงานเดี่ยวมาแล้ว!! แม่เง้ย! จะบ้า ขอพักไม่ได้ไงวะ! โวะ! ผมนอนมองดินสอที่หมุนเล่นในมือด้วยสายตาว่างเปล่าและเบื่อหน่ายแล้วถอนหายใจออกมายาวเหยียด ว่างเปล่ากว่าแบบงานก็สมองผมนี่แหละครับ.. งานไม่ทำแต่เสือกวาดการ์ตูนเล่น ดีจริง ๆ
น่าเบื่อ..
วันนี้ผมไม่ได้เข้าม.เพราะไม่อยากเข้า รู้สึกเบื่อตั้งแต่ลืมตาตื่น
ผมวางดินสอกับโต๊ะกลางหน้าโซฟาแล้วลุกขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนและเปลี่ยนชุด ออกไปข้างนอกหน่อยน่าจะหายเบื่อได้บ้าง ...แล้วตอนนี้ เจ้าชีวันมันจะทำอะไรอยู่ ถ้าผมโทรไปจะกวนมันหรือเปล่า
เอาว่ะ สักหน่อยแล้วกัน ความคิดถึงชนะทุกอย่างครับ
-----
---
(“ว่า?”) อ้าวเฮ้ย! รับด้วยว่ะ ผมคิดว่ามันจะไม่รับเสียอีก
“กวนไหม”
“ไม่นะ มีอะไร ทำเสียงเหมือนกระรอกเหงา”) กระรอกเหงานี่มันเป็นยังไง - - ไม่ได้เหงาเว้ย! กูเบื่อออออออออออ!
“เบื่อ”
(“อ๋อ โทรมาแก้เบื่อว่างั้น”)
“เปล่า.. คิดถึง หึ”
(“หึ อ่อยพี่เหรอน้อง”) แม่ง... โคตรเกลียดมันเลย..
“ทำนองนั้น แม่ง.. โคตรเบื่อเลยอ่ะ”
(“ไม่ไปหาเพื่อนวะ”)
“ฮึ ไม่อ่ะ เดี๋ยวไปพาลใส่พวกมัน” นี่ก็เป็นอีกหนึ่งนิสัยเสีย ๆ ของผมครับ พยายามแก้แล้วนะ แต่ไม่หาย อันนี้เป็นโดยสันดาร..
(“อื้อ / เจ้าคะ! มาช่วยแป้งดูตรงนี้หน่อยสิ”) ผมหน้าตึงทันทีที่ได้ยินเสียงลอดเข้ามา สัด.. อยู่ด้วยกันเหรอวะ
(“ดื้อ แค่นี้นะ”)
“............”
(“ดื้อ”)
“อื้อ” ผมชิงวางสายก่อนแล้วโยนโทรศัพท์ไปที่เตียง พอมันสั่นครืดก็รีบพุ่งตัวไปดูทันที แม่ง..
MY J : มาทำงาน
หึ ผมกดยิ้มแล้วส่งกลับไปด้วยสติ๊กเกอร์แบมือเบ้ปาก ออกจากแอพไลน์แล้วแตะปลายนิ้วกับไอค่อนสีฟ้า
Phlengfa Saowanakorn : เบื่อ
คำเดียวสั้น ๆ แต่ได้ใจความ ไม่นานคนกดไลค์ก็พรึ่บ! พร้อมกับคอมเมนต์ที่ไหลเข้ามา
Kkwang : เชี่ยเพลิงฟ้า ไม่เข้าม. ไม่บอกกู!
Phlengfa : โทษ ๆ พอดีขี้เกียจกระทันหัน
Kkwang : (อีโมติค่อนโกรธ)
China : มึงอยู่ไหน
Phlengfa : ห้อง (พร้อมกับแนบรูปเซล์ฟฟี่บนเตียงเสื้อคอกว้างทำให้เห็นลาดไหล่ขาว)
Chiccihc : (แท็กชื่อเจ้าชีวันพร้อมกับอีโมติค่อนแสยะยิ้มใต้รีพลายรูปที่เพลิงฟ้าตอบชินา)
Jaochiwan : แรด
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้พี่ชิคคคคคคคคคคค! ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย! ผมดีดดิ้นตีอกชกลมขยำหมอนผ้าห่มอย่างเอาเป็นตาย ไอ้เหี้ยพี่ชิค!!!!! ลบ ๆ ลบเลย ไอ้เจ้าก็ยังจะมาตอบ โว้ะ! ผมลบโพสต์นั้นทิ้งก่อนจะโพสต์สเตตัสอันใหม่
Phlengfa Saowanakorn : ;-;
ผมออกจากแอพนั้นก็เข้าไปในอินสตาแกรม กดหัวใจให้พี่จอมที่เพิ่งอัพโหลดรูปจริงใจไป ผมกดเข้าไปที่หน้าโปรไฟล์ไอจีของพี่สาวไอ้เจ้า ส่องดูรูปจันทร์เจ้ากับจริงใจให้หายคิดถึง ตั้งแต่ที่เจอกันที่ร้านเค้กวันนั้นผมก็ขอร้องแกมบังคับให้ไอ้เจ้าบอกลูกหมูสองตัวมาเล่นด้วยบ่อย ๆ แล้วผมเพิ่งเจ้ากับสองหมูไปเมื่อวันเสาร์ที่แล้วนี่เอง อ่า... คิดถึง คิดถึงแก้มยุ้ย ๆ กับพุงกลม ๆ จะแย่แล้ว
ไอ้เจ้ามันบอกว่าหลานมันติดผมจนลืมน้าแท้ ๆ โทรมาหาก็ถามหาแต่ฟ้า ฟ้า ฟ้า ผมก็ได้แต่หัวเราะร่วน ก็นะ คนมันดีเด็กก็ติดเป็นธรรมดา ไม่ใช่แค่ลูกหมูหรอกครับที่ติดผม ผมก็ติดลูกหมูเหมือนกัน อยากเจออีกอ่ะ..
เวิ้นเว้อกันแค่นี้แหละ ไปข้างนอกกันครับ!
---------------------------------------
ณ ศูนย์การค้าใจกลางเมือง
ผมเดินโง่ ๆ อยู่ในห้างนี่ประมาณยี่สิบนาทีได้แล้วครับ ผมยกข้อมือดูเวลา ตอนนี้บ่ายโมงเกือบจะบ่ายสอง ดูหนังดีเปล่าวะ เออ ไปดูหนังนั่นแหละ เมื่อตัดสินใจได้ผมก็เดินไปชั้นโรงหนังทันทีเลยครับ รออะไรล่ะ ก็มาคนเดียวหนิ
พอถึงชั้นโรงหนังผมก็เดินลิ่วไปที่ตู้ซื้อบัตร ยืนดูโปรแกรมหนังสักพักแล้วกดเลือก จากเงิน เสร็จ ตอนนี้หนังมันเริ่มฉายไปแล้ว ตัวอย่างหนังยังไม่จบหรอก แต่รีบหน่อยดีกว่า ในการดูหนังที่ขาดไม่ได้ก็คือป๊อปคอร์น ได้ครบแล้วก็เข้าโรงกันเลยครับ!
------------
------
ผมเข้ามาตอนที่เพลงสรรเสริญจบพอดี ทิ้งตัวนั่งลงที่นั่งที่เลือกไว้และเป็นจังหวะที่ใครบางคนข้างผมพอดี.. ผมหยิบป๊อปคอร์นเข้าปากสลับกับดูดน้ำอัดลมในแก้ว ชักจะปวดฉี่ขึ้นมาแล้ว หนังดำเนินมาถึงครับเรื่องแล้วถ้าออกไปตอนนี้อาจจะพลาดตอนสำคัญได้ ผมขยับตัวยุกยิกแล้วในตอนนั้นเองที่ศอกของผมไปชนกับแขนของคนข้าง ๆ พอดี..
“ขอ.. อ้าว” ผมจะเอ่ยขอโทษแต่พอเห็นว่าเป็นใครก็ร้องอ้าวออกมาแทน คนข้าง ๆ ยักคิ้วและยิ้มกวนตีนมาให้ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นจุ๊ปากแล้วชี้ไปที่จอ
“ดูหนังไปดิ” พี่เหนือพูดเสียงเบา ผมเลยเลิกสนใจพี่มันแล้วไปสนภาพยนตร์ที่กำลังฉายอยู่แทน ได้แต่เก็บความสงสัยที่ว่าพี่เหนือมาได้ยังไงเอาไว้ หนังจบค่อยถามก็ได้
----------
-----
“สัด! ไม่ไหวแล้ว!” ผมย่ำเท้าไปมาอย่างร้อนรน ห้องน้ำคนเยอะมาก ผมว่าลงไปเข้าข้างล่างน่าจะดีกว่า เหมือนพี่เหนือจะรู้ใจถึงได้ลากข้อมือผมลงบันไดเลื่อนไป พอถึงห้องน้ำผมก็วิ่งพรวดไปทันที โชคดีที่มีห้องว่าง ผมไม่ค่อยชอบยืนฉี่ที่โถสักเท่าไหร่ มันจั๊กจี้อ่ะครับ
อ่า... พอได้ปลดปล่อยแล้วฟินชะมัด โล่งเลย.. ผมออกมาล้างมือหลังจากทำธุระเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำก็เจอพี่เหนือยืนเล่นโทรศัพท์อยู่ นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก
“พี่มาทำไรวะ” ผมเปิดประเด็น
“เดินเล่น”
“หรอ ไม่เข้าม.?”
“ถ้าเข้ามึงจะเห็นกูยืนอยู่นี่ไหม” ผมเบ้ปากใส่ “มึงจะไปไหนต่อ?”
“ไม่รู้สิ พี่ล่ะ”
“หาไรกินมั้ง ไปกับกูมะ?”
“เลี้ยงป่ะล่ะ” ผมเอนตัวไปกระแทกตัวพี่เหนือสองสามที ข้าวเที่ยงที่กินไปคงย่อยหมดแล้ว
“ถุย! อยากกินอะไรล่ะ” ผมยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น พูดแบบนี้แสดงว่าตกลง แต่ยังไม่ทันได้ตอบสายตาผมก็ไปเห็นใครบางคนที่คุ้นเคยเข้าเสียก่อน...
“เดี๋ยวมานะ”
“เฮ้ย! ไปไหนวะ!” ผมไม่ได้ตอบพี่เหนือเพราะกำลังเพ่งไปยังบุคคลต้องสงสัยคนนั้น...
--------
----
“เฮ้ย!” มือขาวแตะไหล่กว้าง เจ้าของไหล่สะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันมา พอเห็นว่าเป็นใครมันก็ดีดหน้าผากผมแปะ!
“เด็กเหี้ย!”
“มาทำไรวะ” ผมถาม สายตาก็กวาดมองคนที่มากับมัน พี่แป้งยืนอยู่ข้างไอ้เจ้า ผมมองที่มือของพี่แฟนที่จับแขนไอ้เจ้าอยู่และแสยะยิ้ม ..นอกจากพี่แป้งแล้วยังมีเพื่อนของพี่แกด้วย แล้วก็พี่ขลุ่ย พี่ชิค ผมไหวไหล่ ปล่อยมือจากเจ้าชีวันแล้วยกมือไหว้พี่มันทุกคน ก็ผมอายุน้อยกว่านี่หว่า ..แต่อย่างน้อยไอ้เจ้าก็ไม่ได้อยู่กับพี่แป้งกันสองคนล่ะวะ..
“ห้างนี้ของมึงหรอ” ผมแยกเขี้ยวใส่ไอ้เจ้า กวนตีนมากไหม - -
“ไม่รอกูเลย ไอ้เวร”
“โทษที” ผมบอกพี่เหนืออย่างไม่ค่อยมีสำนึกเท่าไหร่ พอพี่เหนือก้าวเข้ามาตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมโดนไอ้เจ้ากับพี่เหนือประกบอยู่
“มาด้วยกัน?” ผมถอยหลังออกจากตรงกลางนั้นก่อนจะมองหน้าพี่ขลุ่ยที่เป็นคนถาม แล้วทำไมต้องมาหน้ากูกันทุกคนเลยวะครับ
“บังเอิญเจอกัน ไปล่ะ” ผมบอกพวกพี่มันแล้วจับแขนพี่เหนือไว้หลังจากลากไป แต่เสียงหวานเลี่ยนของพี่แป้งก็ดังมาสะกัดขาผมไว้ซะก่อน
“น้องเพลิงฟ้าไม่ไปหาอะไรกินด้วยกันหรอจ๊ะ?” รอยยิ้มหวานเคลือบยาพิษ.. โอเค มันก็แค่ยิ้มธรรมดา แต่เพราะอคติที่มีทำให้ผมมองแบบนั้น ใครจะไปมองในแง่ดีได้วะ ก็เขาชอบไอ้เจ้าของผมหนิ
“เห็นว่าพี่แป้งชวนนะเนี่ย ผมไปด้วยก็ได้ครับ” ผมเอียงคอนิดหน่อยอย่างมีจริตแล้วยิ้มหวานตอบ พี่แป้งชักสีหน้านิดหน่อยก่อนจะยิ้มเหมือนเดิม แต่เพื่อนพี่แกชักสีหน้ากันวายวอดมาก คิดว่าผมจะปฏิเสธล่ะสิ เหอะ!
--------------------------------
ณ ร้านอาหารญี่ปุ่นสักร้านในห้าง
เห็นประเภทร้านอาหารแล้วเพลิงฟ้าอยากจะกลับหลังหันไปกินข้าวเหนียวหมูปิ้งริมถนน แต่ไม่ทันแล้วเมื่อก้าวเข้ามาในร้านแล้วนี่ นั่งเรียบร้อยแล้วนี่ เหอะ! เนื่องจากมีกันถึงแปดคน จึงได้นั่งโต๊ะใหญ่ที่เป็นโซฟาทรงตัวยู เริ่มจากคนแรกคือพี่ขลุ่ย ถัดมาคือสองสาวเพื่อนพี่แป้ง พี่แป้ง เจ้า ผม พี่เหนือ แล้วก็พี่ชิค ตามลำดับ.. ทำผมได้นั่งด้านได้ขนาดนี้ว่ะเนี่ย อึดอัด!
สาว ๆ สั่งอาหารกันแต่ละอย่างผมถึงกับเบ้หน้า ปลาดิบแม่งมาทั้งบ่อ โคตรไม่ใช่สไตล์คนแมนอย่างผมเลย ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกซูชิ แม่เง้ยยยยยย! กลับไปต้มบะหมีกินที่บ้านได้ป่ะเนี่ย
“ไม่สั่งหรอวะ” พี่เหนือใช้ศอกสะกิดแขนผม ผมพยักหน้าตอบแบบส่ง ๆ แล้วยกมือลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปสุ่มหัวดูเมนูกับพี่เหนือ เปิดผ่านเหล่าซูชิ ซาชิมิ ห่าเหวอะไรทั้งหลายไปอย่างรวดเร็ว อูด้ง ราเมน โซบะ อะไรนี่ก็ผ่านไปให้หมด มีอะไรที่ผมกินได้บ้างเนี่ย
“ข้าวหมูทอดแกงกะหรี่ เอาระดับสามพอ” ผมบอกแค่นั้นแล้วเอนตัวพิงพนักอย่างเหนื่อยใจและเบื่อหน่าย
“ซูชิร้านนี้อร่อยมากนะคะ พี่สั่งให้ไหม” พี่แป้งถามพร้อมยิ้มหวาน.. อีกแล้ว
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ”
“ทาโกะยากิ?” คนพูดหันมาเลิกคิ้วใส่เหมือนจะถามว่า ‘มึงจะแดกอันนี้ไหม’ หน้าคนถามมันบอกแบบนั้นอ่ะครับ เหมือนจะเข้ามาบีบคอผมเลย เอ๊ะ! ที่ทำหน้าโหดอย่างนี้เพราะผมปฏิเสธพี่แป้งไปหรือเปล่า เลยไม่พอใจแทนกัน
“เอา..” เป็นอันเรียบร้อย ผมหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาอย่างไม่รู้จะทำอะไร อึดอัดฉิบหาย แม้จะมีเสียงพูดคุยกันอยุ่ก็เถอะ แต่คุยอะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้เรื่องด้วย
-ต่อรีล่าง-
-
-----------
-----
“ทำงานถึงไหนแล้ววะ”
“ยังไม่เริ่มเลย” พูดถึงงานแล้วก็ถอนหายใจ ยังไม่รู้เลยว่าจะออกแบบออกมายังไง ค่อย ๆ คิดไปแล้วกัน
“มีอะไรให้ช่วยก็บอก”
“หือ? จริงเปล่า” ผมกดล็อคโทรศัพท์ ยัดใส่กระเป๋าไว้ตามเดิม ร่นแขนเสื้อแจ็คเก็ตเบสบอลขึ้นมาถึงข้อศอก โน้มตัวไปค้ำศอกกับโต๊ะมองหน้าพี่เหนือ พี่มันพยักหน้าเป็นคำตอบ
“เพลิงฟ้า” เสียงพี่ชิคเรียก ผมยังไม่ได้ถามว่ามีอะไรโทรศัพท์ก็สั่นครืด ข้อความจากไอ้เหี้ยพี่ชิค “ดูคนเดียวนะ” ผมมองงง ๆ แต่ก็ทำตามที่พี่มันบอก
`Chic : (รูปภาพตอนที่เพลิงฟ้าคุยกับทิศเหนือและมีสายตาคมกริบของเจ้าชีวันมองอยู่)
“คือระ” ผมพูดออกมาเผลอ ๆ ปากยิ้มอย่าไม่ห้ามตัวเอง พลางกดเซฟรูปไปด้วย
ครืด ครืด
`Chic : มันหึง
Khlui N. : มันหวง
ผมอ่านข้อความของพี่ขลุ่ยกับพี่ชิคแล้วเบิกตากว้าง พอเงยหน้ามองพี่มันสองคนพยักหน้ายิ้ม ๆ แก้มผมร้อนผ่าวแล้วมันคงแดงแน่ ๆ คนสนิทพูดขนาดนี้ก็คงจริงแหละน่า.. ให้ตายเถอะ! เขินชะมัด ผมยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิมจนเขี้ยวโผล่และตาหยีเป็นสระอิ ยกนิ้วโป้งให้พี่ขลุ่ยกับพี่ชิค ทำดีมาก กรั่ก ๆ
-------------
-----
“เป็นบ้าอะไร”
“เปล่า คิก..” ผมส่ายหน้าให้ไอ้เจ้าแต่ยังหุบยิ้มไม่ได้ มันมองอย่างไม่เชื่อแล้วหันไปหาเพื่อนมัน พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคสั่นหัว แปะมือไฮว์ไฟว์อย่างรู้กัน ผมล่ะอยากเข้าไปร่วมวงด้วย
เรื่องที่ผมบ้าถูกลืมไปเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ข้าวหมูทอดราดแกงกะหรี่ส่งกลิ่นหอมฉุยชวนให้กระเพาะส่งเสียงร้อง ไม่รอช้าผมก็จ้วงเข้าปากคำโต อ่า.. อร่อย แกงกะหรี่ที่ไม่เผ็ดมากพอที่จำทำให้ผมสะอึกและความเข้มข้นของมันเอาชนะใจผมได้ หมูทอดเหลืองกรอบชิ้นใหญ่นี่ก็โอเค
“โหยยยย เพลิงฟ้าอ่ะ ทำไมไม่ถ่ายรูปก่อนล่ะ” ผมคาบช้อนค้างมองหน้าคนพูด พี่แยม(ที่เพิ่งรู้ชื่อไม่นาน)เพื่อนพี่แป้งทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อย
คือ... ว้อทเดอะ.. คนหิว.. สั่งข้าวมากิน ไม่ได้สั่งมาถ่ายรูป เข้าใจตรงกันนะ
“กินไป” เจ้าตบคางผมเบา ๆ ผมเลยงับหมูทอดไม่สนใจสามสาวที่มัวแต่ถ่ายรูป พี่ขลุ่ยถึงกับทำหน้าหน่าย
“กินมะ” ผมยื่นช้อนที่มีทั้งข้าวทั้งหมูทอดและแกงกะหรี่ไปทางไอ้เจ้า พี่ท่านก็อ้าปากงับไม่มีปฏิเสธ
“ไม่กินหน่อยเหรอวะ” พี่เหนือคีบแซลม่อนชิ้นหนาสีส้มมาตรงหน้า ผมเบ้หน้าแล้วหันหนีทันที ผมไม่ชอบ ไม่ชอบปลา ยิ่งปลาดิบด้วยยิ่งไม่ชอบไปใหญ่ บนโต๊ะนี้ส่วนใหญ่ก็มีแต่ปลาดิบ แค่เห็นภาพตัวอย่างในเมนูกับขมคอแล้ว พอมาเจอจัง ๆ อย่างนี้ถึงกับพะอืดพะอม
ผมจะบอกความลับให้รู้..
ผมมีความหลังกับปลาครับ ตอนเด็ก ๆ ด้วยความที่เป็นเด็กซน พอเล่นเหนื่อยก็หิวใช่มะ นั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ กลับบ้านบอกแม่ว่าหิวข้าว มีปลาทอดหอมฉุยสีเหลืองอยู่ ผมก็ซัดไปเลย คำแรกไม่เป็นอะไร อร่อยดี พอคำสองเท่านั้นแหละ ก้างปลาใหญ่ ๆ ติดคอ กลืนแล้วเจ็บ ร้องไห้งอแง จากนั้นมาก็ไม่กินปลาอีกเลย มาใจกล้ากินปลาอีกครั้งตอนประมาณสามปีให้หลัง
โดนเพื่อนท้าให้กิน แล้วเพื่อนมันก็รู้อยู่แล้วว่าผมไม่ชอบกินปลา จัดไปสิ เพลิงฟ้าท้าได้ที่ไหน ซูชิปลาดิบชิ้นใหญ่เข้าปากไม่ถึงสามวินาทีก็พุ่งกลับทางเดิม เนื้อปลาหยึ่ย ๆ คาว ๆ ยังติดปากไปสามวัน เจ็ดวัน จากนั้นมาก็ปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่กินปลาอีก ใครท้าก็ไม่กินแล้ว ฝังใจมาจนวันนี้
เรื่องนี้คนที่สนิทกับผมจะรู้และถ้ามีผมอยู่ด้วยโต๊ะอาหารมื้อนั้นต้องไม่มีปลา แต่วันนี้มันคือความผิดพลาดของผมเอง.. พลาดมาก..
“อร่อยนะเว้ย” ไอ้พี่เหนือยังเล่นไม่เลิก ผมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเบี่ยงหน้าหนีจนไปซุกกับหลังไอ้เจ้าแล้ว ปลาดิบของร้านหรูแบบนี้เขาไม่ให้คาวหรอกครับ แต่ก็อย่างว่า อคติของผม อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ผมได้กลิ่นเหม็นคาวมาจากมันอ่ะ
“มากินข้าวดี ๆ” ผมโขกหน้าผากกับสะบักของมันแล้วยกหัวออกมา พี่เหนือมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจแล้วกินหมูทอดในจาน
--------
----
“ไม่ลองหน่อยวะ” ผมสั่นหน้ารัว ๆ ให้พี่ชิค พี่มันคีบชิ้นปลาเข้าปลาพร้อมกับทำหน้ายั่ว โทษทีว่ะพี่ ยั่วไม่ขึ้น
“พี่ไม่ลองกินแครอทนั่นอ่ะ” ผมเอาช้อนชี้ ๆ ไปที่แครอทที่ใช้แต่งจาน พี่ชิคมันเกลียดแครอทยิ่งกว่าโดนอาจารย์ให้เอฟซะอีก
“เฮ้ยย อย่าเล่นของสูงสิวะ”
“นึกว่าจะแน่ ฟาย!” พี่ขลุ่ยเหยียดยิ้มเยาะ แต่อย่าคิดว่าพี่ชิคจะฮึดสู้เลยนะ ก็เหมือนผมอ่ะ ต่อให้โดนหยามก็ไม่สนหรอก ให้บังคับให้กินของที่ไม่ชอบใครมันจะไปกินวะ ถามหน่อย
“แซลม่อนโรลที่นี่อร่อยมากเลยนะ เจ้าลองสิ” นี่ก็อีก ดูแลเทคแคร์ดีเหลือเกิน บอกตรง ๆ แบบคนแมน ๆ เลยว่าหมั่นไส้มาก พี่แป้งคีบแซลม่อนโรลชิ้นใหญ่ใส่จานให้ไอ้เจ้าพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจส่งท้าย เฮ้อออ ยอมใจ..
“ขอบคุณครับ” นี่ก็สุภาพบุรุษไหม บอกเสียงนุ่มไม่พอยังส่งยิ้มให้อีก พี่แป้งหน้าแดงก่ำ ถ้ามุดลงโต๊ะได้คงมุดไปแล้ว โว้ยยยย หมั่นไส้เว้ยยยยย!
พอยัดข้าวหมูทอดจนหมดก่อนจะนั่งย่อยสักพักแล้วจ้วงทาโกะยากิต่อ ลูกกลม ๆ ใหญ่ ๆ ไส้เยอะ ๆ นี่มันฟินจริง ๆ
“อันนี้ไม่มีปลา ลองดิ อร่อย” พี่ชิคคีบอะไรสักอย่างที่ห่อด้วยสาหร่ายมาให้ ผมหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ยอมยื่นหน้าไปอ้าปากรับ
อื้อ.. มันก็... อร่อย.. ดี.. นะ..
“เป็นไง”
“ก็ดี” พี่ชิคมองบนผมเลยหัวเราะออกมา เป็นอันรู้กันว่ามันโอเค
“ไม่กินปลาเหรอ?” - พี่เหนือ
“อื้อ คาว” ผมตอบแล้วเอาส้อมจิ้มทาโกะฯ มาแทะ อย่าถามอย่าทำไมไม่ใช่ตะเกียบ มันเป็นเพราะว่า...
“ลอง” นั่นไง.. กูอุตส่าห์เลี่ยงยังจะยัดเยียดมาให้อีก ผมมองตะเกียบคู่ใหม่ในมือเจ้าชีวันด้วยใบหน้าที่จะร้องไห้เต็มที.. เอาล่ะ ผมจะบอกความลับอีกอย่างของผมให้รู้ก็ได้ .. ตรง ๆ สไตล์คนแมนเลยนะ..
เพลิงฟ้าใช้ตะเกียบไม่เป็นฮะ. . .
“ไม่ลองจะใช้เป็นสักทีไหม”
“เพลิงฟ้าใช้ตะเกียบไม่เป็นหรอ” พี่แป้งถาม ผมหน้ามุ่ยทันที ถามจี้จุดเหลือเกิน
ผมกลั้นใจรับตะเกียบจากไอ้เจ้ามา แค่ตะเกียบไม้ธรรมดากูก็จะร้องไห้อยู่แล้ว นี่เสือกเป็นตะเกียบอลูมิเนียมอีก ดีงามมาก
กำตะเกียบในมือด้วยความหมายมาดจะพิชิตให้ได้ ขยับมือเปลี่ยนท่าตาที่เจ้าชีวันได้พูดสอน สอนตอนอยู่กันสองคนได้ป่ะล่ะ แม่ง! กูอายบ้างเหอะ ทำไมต้องมาทำอะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้ โว้ะ! .. ตะเกียบเจ้าปัญหาข้างหนึ่งในมือลื่นไหลจากซอกนิ้วกระทบจานเซรามิคดังเคร้ง ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ รอบที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย ยากอ่ะยาก!! แต่มีสายตาตั้งเจ็ดคู่มองอยู่ไอ้ครั่นจะยอมแพ้และวางตะเกียบทิ้งไปมันก็ยังไงอยู่ มีคนรอสมน้ำหน้าด้วยสิ เรื่องอะไรจะยอมล่ะวะ
ผมพยายามจับตะเกียบให้ออกมาให้ได้แบบคนอื่น และในที่สุดก็....!!!!!!!!
เคร้ง!
-___________- สุดจะบรรยาย...
“โวะ! ไม่เล่นแล้วจะกลับบ้าน!” ผมโวยวายออกมาอย่างงอแง ยากกว่าอ่อยไอ้เจ้าก็ใช้ตะเกียบนี่แหละ บางคนอาจจะมองว่า แค่ใช้ตะเกียบก็ใช้ไม่เป็น เหอ ๆ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่ว่ะ ความถนัดของคนเรามันไม่เหมือนกันนะเว้ย! เห็นสายตาพี่แป้งแล้วอยากเอาตะเกียบจิ้มจริง ๆ
“เห็นข้าวปั้นชิ้นนั้นไหมดื้อ” เจ้าชีวันชี้ไปที่ข้าวปั้นอะไรสักอย่างในจาน ผมหยักหน้าหงึก ๆ ตามคำพูดอีกฝ่าย “คีบมันมาใส่จานกูให้ได้ ถ้ามึงทำได้กูจะให้อะไรก็ได้ที่มึงขอ หนึ่งอย่าง..” เหยด... ขอรางวัลช่างล่อใจ แต่นึกตามบทความจริงความเป็นไปได้แทบไม่มี
“ขออะไรก็ได้หรอ?”
“ใช่”
“แค่เอาข้าวปั้นนั่นมาใส่จานมึงใช่ะแมะ?”
“อื้อฮึ! ต้องใช้ตะเกียบนะ” มันยิ้มตบท้าย ไอ้เวรนี่ ดันรู้ทันแผนผม ไม่สนุกเลย ว่าจะใช้กลโกงเอาซ้อมจิ้มมาสักหน่อย
“ไอ้เจ้าไม่ยอมแบบนี้บ่อยนะเว้ย” - พี่ขลุ่ย
“ขออะไรก็ได้เลยน้าาา ขอเป็นแฟนเลยก็ยังไงเอ้า!” - พี่ชิค
ไอ้พวกนี้ก็เสี้ยมจังเล้ยยยยยย! ผมใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างใช้ความคิด ก่อนจะ...
“ตกลง! พูดแล้วห้ามคืนคำ กูมีพยาน พวกพี่เป็นพยานให้ผมนะ!”
พี่มันตกปากรับคำแถมยังพนันกันอีกว่าผมจะทำได้หรือเปล่า ของเดิมพันไม่ใช่อะไร คนที่ทายผิดต้องจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ก็แค่นั้นเอง.. คำนวณคร่าว ๆ จากสายตาก็หลายพันอยู่นา...
ทำได้ : พี่ชิค พี่ขลุ่ย
ทำไม่ได้ : ไอ้เจ้า พี่เหนือ พี่แป้งและผองเพื่อน
โคตรมีกำลังเลยใจเว้ย!!!!
------------------------------------
ฮึ่บ! ตุบ!
ผมขมวดคิ้วมองข้าวปั้นที่หล่นตุบจากการควบคุมอย่างเหนื่อยจิต พยายามสู้รบกับตะเกีนบในมือและข้าวปั้นห่อสาหร่ายตรงหน้าอีกครั้ง ผมตบตีกับมันอยู่ร่วมสิบนาทีได้แล้วครับ แต่มันไม่ได้สักที เล่นตัวเหมือนไอ้เจ้าเลย คนอื่น ๆ ก็นั่งกินไป ชมการละเล่นของผมไปด้วย บันเทิงมากไหม..
“งับ!” อ้าปากงับทาโกะยากิที่พี่รหัสสุดหล่อป้อนให้ถึงปาก ไม่รู้ว่ากลัวน้องจะหิวหรือต้องการทำลายสมาธิกันแน่ ผมไม่ได้สนใจอะไรนอกจากหน้านิ่วคิ้วขมวดหมกมุ่นกับตะเกียบอลูมิเนียมธรรมดาที่มีฤทธิ์ร้ายกาจสำหรับผม
ถ้าใช้ตะเกียบคีบข้าวปั้นมาใส่จานไอ้เจ้าได้ ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง..
ถ้าใช้ตะเกียบคีบข้าวปั้น...
ใช้ตะเกียบคีบข้าวปั้น...
ใช้ตะเกียบ..
ผมว่าผมมีวิธีแล้วล่ะ ฮิฮิ
ผมจับตะเกียบด้วยมือข้างละหนึ่งข้างก่อนจะยื่นไปเขี่ยข้าวปั้นให้ตั้งขั้น แล้วจากนั้นผมก็ใช้มือข้างเดียวกำรวบตรงกลางของตะเกียบของด้วยกันและออกแรงให้มันหนีบข้าวปั้นได้ก่อนจะยกมันขึ้นมา แล้วผมก็เคลื่อนทัพโดยช้า ๆ ประคองไม่ให้ข้าวปั้นหลุดออกไปและปล่อยตุบใส่จานเป้าหมาย
มิชชั่นคอมพลีท!!
เจ้าชีวันหน้าเหวอไปในขณะที่พี่ชิคกับพี่ขลุ่ยตบเข่าฉาดหัวเราะสะใจ ผมยิ้มหวานส่งไปให้คนที่เป็นคนคิดเรื่องนี้ขึ้นมา เป็นไงล่ะ หึหึ รู้จักเพลิงฟ้าน้อยไปแล้ว
“โกงนี่!”
ผมหุบยิ้มฉับขมวดคิ้วมองพี่แป้ง “โกงอะไรครับ ผมก็ทำตามพี่เจ้าบอกทุกอย่างหนิ”
“ต้องคีบหนิ”
“แล้วผมไม่คีบตรงไหนล่ะ”
“เจ้าบอกให้ใช้ตะเกียบคี...”
“พี่เห็นผมใช้ส้อนจิ้มมันมาเหรอหรือไง หรือเห็นไอ้นี่เป็นไม้จิ้มฟันครับ” ผมเขย่าตะเกียบในมือ และโยนมันลงอย่างไม่สบอารมณ์
“ใครเขาใช้ตะเกียบไปนั้นกัน เหอะ”
“เรื่องของผมป่ะล่ะ ธุระของพี่หรือไง”
“นี่!”
“เงียบน่า!” ไอ้เจ้าห้ามทัพ ผมมองพี่แป้งด้วยหางตาแล้วเสมองไปทางอื่น
“เจ้าอย่าดุน้องเลยนะ” เหอะ! ผมเบ้ปากทันที เจ้ายื่นมือมาบีบไหล่เหมือนจะให้สงบ ผมฮึดฮัดขัดใจ ยิ่งเห็นสามสาวมหาภัยส่งยิ้มเยาะมาให้ก็ยิ่งหงุดหงิดไปใหญ่ เจ้าอย่าดุน้องเลยนะ ถุยเหอะครับ! มันก็ห้ามทั้งสองเปล่าวะ เข้าข้างตัวเองไปหน่อยไหมว่ามันว่าผมคนเดียว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงพ่อจะเอาซุปมิโซะสาดหน้าให้!
“แหวะ”
“ดื้อ!”
“โมฆะไหมล่ะ! แคนเซิลไปเลย!” พาลครับ แบบนี้แถวบ้านเรียกว่าพาล!
“ปากดี” ไอ้เจ้าบีบปากผมก่อนจะวาดแขนหนัก ๆ เข้าล็อคคอแล้วกดให้ซุกกับหน้าท้องของมัน “ทำไหมต้องไปบ้ากับคำพูดคนอื่น ฟังกูนี่!” เงียบกริบกันทั้งโต๊ะ.. หวาเหวยยยยยยยยยยยย คนอื่นที่ว่านี่พี่แป้งใช่ไหมมายเจ อยากจะโผล่หัวไปดูหน้า ‘คนอื่น’ เหลือเกินถ้าไม่ติดว่าหัวยังแนบชิดกับพุงไอ้เจ้า ผมนิ่ง หยุดทุกการเคลื่อนไหว แล้วยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว พอเห็นผมสงบ แขนหนัก ๆ แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อก็คลายออก
“เลิกบ้าแล้วใช่ไหม” ผมพยักหน้าหงึก ๆ เงยหน้าขึ้นมา จัดเผ้าจัดผมให้เรียบร้อย หัวฟูเลยแม่ง ผมเหล่ตามองพี่แป้งนิดหน่อย พอเห็นหน้าสวยบูดบึ้งและดวงตาที่ถูกแต่งด้วยอายแชร์โดว์เหมือนหางนกยุงจิกมอง ผมเลยมองตอบตรง ๆ และยกยิ้มมุมปากเป็นเชิงขอโทษเบา ๆ
------------------------------
รอที่ 8 มาแล้วคร้าบบบบบ
กว่าจะลงได้เน็ตกากมากมาย ฮือ /ตบตี
ตอนนี้ก็ยังเพี้ยน ๆ กาก ๆ เหมือนดิมเลยฮะ..
ยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยน้าาา อย่าเพิ่งเบื่อนะงับ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่าาาา
:mew2: :mew2:
-
:กอด1:มาอีกเร็วๆน๊าาา เค้ารออยู่...ชอบมากมาย :katai2-1:
-
ขอเป็นแฟน ขอเป็นแฟน ขอเป็นแฟน
-
จิ้มๆๆๆๆๆ
กำลังไล่อ่าน น่ารักมากเลย ฟ้าตามจีบพี่เจ้า แต่พี่เจ้ากลับหึงฟ้าซะแล้ววว น่ารักมากเลยยยย
-
พี่เจ้าจะเก๊กไรว้าาา~ ทั้งหึง ทั้งหวงน้องขนาดนี้ยังไม่ยอมเป็นแฟนกันซะที
-
อร๊ายย. สะใจอีแป้งหน้าแหกกก. 55555
-
พี่เจ้าใจเย็นๆ ได้ค่ะ แค่พี่เหนือรอจ่อต่อคิวอยู่แค่นี้เองพี่ ไม่ต้องรีบ เหอะๆๆ
ลำใยยัยแป้งมาก โอ๊ย เขาไม่ชอบเธอไง ดูไม่ออกเหรอ ด้านจริง
น้องฟ้าน่ารักงิ ชอบเวลางอแงๆ 555
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยย หมั่นแป้งแอนด์เดอะแก๊งโคตรๆเลย เจ้าแม่งว่ะ ไม่รักก็อย่าทำงี้ดิ :angry2:
-
ไอ้ดื้อมันร้ายยยย :hao7:
ตอนหน้าพี่เจ้ามามั้ย :impress2:
-
เกลียดผู้หญิงแบบนี้ เจ้า ถ้าไม่ชัดเจน เราจะโกรธนะะะะะะะ
-
หึหึ ตอนนี้อยากจะกรี๊ดให้บ้านพังงง "คนอื่น" นี่มันดังก้องจิงๆ
เหนือนี่ยังไงหว่าาาาา แป้งนี่ช่างมโนเก่งไม่พอ เสแสร้งเข้าขั้นเลย
อยากรู้แล้วววว ว่าจะขออะไรน้าาาา
-
มาตามเก็บ :katai5:
น่ารักจังคนปากแข็ง อีกคนดูขี้โวยวายมั่ก
ชอบๆ ลงตัว :-[
-
กรี๊ดดดดด5555 แป้งเธออย่าสำคัญตัว ชอบแบบนี้มากกว่าลุ้นดีถึงเจ้าจะไม่ชัดเจนในความสัมพันธ์แต่เข้าข้างน้องเพลิงทุกที ชะนีคอยมีบทแทรกให้พอยุบยิบ
-
โอ๊ยเจ้าาาาาา เป็นซะอย่างนี้เด็กมันถึงรักถึงหลงงงง
-
ขอความชัดเจนให้เพลิงฟ้าเลยค่ะ. ยัยแป้งจะได้รู้ตัวสักที. แต่เอ๊ะคนแบบนี้จะรู้ตัวหรอ
-
แอร๊!! หนุก!!
-
:ling1: งื้ออออออ ชอบบบบบบบ
ดีดดิ้นๆๆ สมน้ำหน้ายัยแป้ง แบร่ๆๆๆๆๆ สะใจวุ้ยยยยย
เลิฟน้องเจ้า เลิฟน้องฟ้า จุ๊บๆๆๆๆ
-
พี่เจ้านี่แอบหึงฟ้ากับพี่เหนือ
ส่วนฟ้าหึงพี่เจ้ากับแป้ง
เวลาฟ้าเหวี่ยงคนที่เอาอยู่เป็นพี่เจ้าคนเดียวจริงๆ
-
สรุปคือยังไง
ให้ผ่านไหม
บ้างที่ไม่ชอบก็แสดงออกให้ชัดเจนนะเจ้า
ผู้หญิงชอบมโนนะ
-
โอ๊ยยย เจ้ามันน่ารักเว่ย ปากแข็ง
ชอบอะ อีกคนขี้โวยวายงี้อีกคนนิ่งๆคอยปราม
ไหนไม่ง้อๆ ก็ยอมทุกทีโห่5555555555
:-[ :-[ :-[
-
หวายยยยยยยย นังพี่แป้งอะไรเอ่ยเป็นหมาหัวเน่าเลยชิชะะะะ :z2: :z2: :z2: :z2: บังอาจจะมาอ่อยพี่เจ้าของเรา ไม่ยอมมมม กรี้ดดดดดด เดี๋ยวส่งลูกสาวไปสู้รบ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: //เดี๋ยวนี้พี่เจ้าชีวันนี่เนื้อหอมนะคะ มีแต่ผู้หญิงมาเกาะแกะ จะมีเมียหน่อยนี่ไม่ได้เลยย เนื้อหอมตัลลอดๆ :laugh3: :laugh3: :haun5: :o :give2: o3 :onion_asleep: o17 o21 o21 o21 o16
-
้พลิงฟ้าจะขอไรอ่ะ
แต่ที่แน่ๆไม่ขอเป็นแฟนหรอก
เพราะเพลิงคงไม่อยากใช้ข้อนี้บังคับ
้
-
อ้ายยยยยยยยรักพี่เจ้าาาาาาาาาา
-
โหย พี่เจ้าชีวัน พูดดีได้ใจเค้าอีกแล้วอ่ะ
อย่างนี้สิเพลิงฟ้าถึงยิ่งรักยิ่งหลงอ่ะเนอะ :-[
แป้งนี่ก็นะ พี่เจ้าเค้าแสดงออกขนาดนี้แล้ว ว่าไม่สนตัว ยังจะตื้ออยู่นั่น
แต่รู้สึกว่า แป้งที่แสดงออกชัดเจนว่าต้องการอะไร ยังน่ากลัวน้อยกว่า
คนที่ไม่รู้ว่ามีเจตนาอะไรกันแน่ อย่างโรส กับ พี่เหนือ เลยนะ
ยิ่งพี่เหนือเนี่ย ไปเจอเพลิงฟ้าได้ไงอ่ะ เป็นสโตรกเกอร์หรือเปล่า
-
เบะปากและมองบนเบาๆใส่ยัยแป้งและผองเพื่อน 5555 :laugh:
-
ยกยิ้มมุมปากเป็นเชิงขอโทษ~~ จ้ะ
-
รอที่ 9
ครั้งแรก
- Jaochiwan’s Part -
“เจ้าจะกลับแล้วเหรอ”
“ครับ”
“อ้าว ไม่ไปเดินด้วยกันหรอ”
“เดินคนเดียวไม่เป็นหรอครับ” ผมถอนหายใจมองหน้าคนพูดด้วยอารมณ์ไม่คงที่ เพลิงฟ้าลอยหน้าลอยตาเดินผ่านผมไปหาไอ้เหนือ หึ
“ไม่เสือกสิ” เพื่อนของแป้งพูด ผมว่าต้องมีสงครามกันแน่ ๆ เพลิงฟ้ามองคนพูดแล้วยกยิ้ม
“เรื่องของชาวบ้านมันน่าเสือกนี่นา..”
“ไม่มีมารยาท พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง” รอยยิ้มที่ประดับหน้าหายไป เพลิงฟ้ามองไปที่เพื่อนของแป้งด้วยสายตาเรียบนิ่ง เชื่อเถอะ ใจมันไม่นิ่งเหมือนสายตาที่ใช้มองหรอก
“ปากดีจังนะครับ”
“ไม่ได้ดีแค่ปากเหมือนนายหรอกนะ”
“อ๋อเหรอ”
“สงสัยพ่อแม่จะไม่สอ..”
“เป็นไรมากป่ะ อย่ามาลามปามพ่อแม่คนอื่นดิ ไม่มีมารยาทมันก็เพราะผมเอง คุณน่ะ ว่าคนอื่นเคยส่องกระจกดูตัวเองบ้างยัง อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วผมจะไม่กล้าทำอะไร”
“ดื้อ!” ผมปรามเสียงเข้ม ตาคมตวัดมองฉับ..
“หึ!” แค่นเสียงใส่แล้วหันหลังเดินออกไปโดยมีไอ้เหนือตามไป ผมลูบหน้าตัวเองอย่างไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ พอจะก้าวขาตามไอ้ตัวดื้อไปก็ถูกเรียกไว้ก่อน
“มีอะไรแป้ง ผมรีบ”
“เจ้าจะตามเพลิงฟ้าไปหรอ ไหนบอกจะเดินซื้อของกับแป้งไง”
“โทษนะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์”
“มึงรีบตามไปเหอะ ปล่อยแบบนั้นเดี๋ยวยาว ทางนี้กูจัดการเอง”
“อืม” ผมพยักหน้ารับคำไอ้ขลุ่ย อาศัยช่วงขายาว ๆ ของตัวเองตามไอ้ดื้อไปจนทัน เห็นหลังเพลิงฟ้าอยู่ไม่ไกล ผมวิ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างมันกับทิศเหนือ จับแขนของเพลิงฟ้าออกจากการกอบกุมของไอ้เหนือแล้วลากไอ้ดื้อมา แต่พี่รหัสของมันดันคว้าไว้ก่อน
“เดี๋ยวผมไปส่งมันเอง”
“ไม่เป็นไร” ผมบอก ดึงมือทิศเหนือที่จับแขนเพลิงฟ้าออกอีกครั้ง
ผมไม่ฟังเสียงแย้งของทิศเหนือแล้วลากแขนไอ้เด็กเหี้ยออกมา จะดิ้นก็ดิ้นไป เหนื่อยก็เรื่องของมึงแล้ว
--------
----
“ปล่อยกู!” เพลิงฟ้าขืนตัวและบิดข้อมือออกจากมือผม โดนจับแค่ข้อมือทำเป็นสะดีดสะดิ้งขัดขืน พอเป็นไอ้เหนือเสือกยอมให้มันจับ!
เรื่องไอ้เหนือนี่ก็อีก ที่บอกว่าบังเอิญเจอผมไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ที่รู้ ๆ คือกูไม่ชอบ เพลิงฟ้าไม่น่าจะโกหก แต่ไอ้เหนือผมว่ามันจงใจ น่าหงุดหงิดสิ้นดี!
ในร้านอาหารเมื่อกี้ที่อิงแอบแนบซบกันทั้งที่กูอยู่ด้วยทำเอาตีนกระตุกยิก ๆ พี่รหัสคนดีพอน้องรหัสเอนตัวไปหาก็ถือโอกาสขยับเบียด นั่งใกล้กันไม่ว่าแต่ส่งสายตาเย้ยหยันมาให้กูไม่ชอบ คนน้องไม่คิดอะไรผมรู้ แต่คนพี่มันไม่ใช่ ทิศเหนือแอบชอบเพลิงฟ้าอยู่ ให้เด็กอย่างจันทร์เจ้าดูก็ดูออก สายตาที่ส่งไปให้ไอ้ตัวดื้อมันมากเกินกว่าพี่น้อง
--------
----
“เดินช้า ๆ หน่อยดิ รีบไปตายหรือไง!” ผมหยุดเท้าทันทีแต่ไอ้เด็กที่ผมลากมาไม่ได้หยุดด้วย และร่างโปร่งชนเข้ากับแผ่นหลังผมเต็ม ๆ
“โอ๊ย!” เพลิงฟ้ากุมจมูกและมองผมอย่างโกรธ ๆ ผมไม่ได้ถามอาการแต่ลากอีกฝ่ายมาจนถึงรถ เปิดใต้เบาะหยิบหมวกกันน็อคอีกใบสวมให้ไอ้เด็กดื้อ ก่อนจะสวมให้ตัวเอง ผมขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คันโปรดแล้วหันไปมองคนที่ยืนหน้าบูดบึ้ง
“ขึ้นมา!” แม้จะแสดงท่าทางขัดใจแต่ก็ยอมขึ้นมาตามที่บอก ก็ยังดีที่ฟังกันบ้าง พออีกคนนั่งได้ผมก็ออกรถไปทันที
-----------------------------
มาถึงบ้านผมก็ลากเพลิงฟ้าเข้ามาด้วย วันนี้ลากมันไปกี่รอบแล้ววะ.. เข้ามาถึงในบ้านเพลิงฟ้าก็สะบัดข้อมือออกไปแล้วถอยหลังออกไป
“มานี่!”
“ไม่!!”
“ไม่ดื้อสักนาทีจะตายใช่ไหม!”
“เออ ตาย!!”
“เถียงเข้าไป”
“ทำไม! จะด่าว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง!”
“เลิกคิดไปเองได้ป่ะ ขยับมานี่!” ไอ้ดื้อยังยืนนิ่ง ผมหลับตาข่มอารมณ์ “ทำไมดื้อด้านอย่างนี้วะ! เรื่องนี้มึงเริ่มก่อนนะดื้อ”
“อ๋อ! ที่สติแตกใส่กูนี่เพราะไปหักหน้าคาร์โบไฮเดตของมึงหรอ” คาร์โบไฮเดตส้นตีนอะไรอีก!
“บอกว่าอย่าคิดไปเอง”
“เขากระแหนะกระแหนกูก่อนไหมล่ะ ตั้งแต่ที่ร้านแล้ว แม่งเอ๊ย! เหวออออ!!!” ในเมื่อมันไม่ทำตามที่บอกก็บังคับแม่งเลยแล้วกัน ผมกระชากแขนเพลิงฟ้าเข้ามาหาตัวแล้วกดมันลงกับโซฟาตัวยาวก่อนจะขึ้นคร่อมอีกฝ่าย แต่จะยอมดี ๆ ก็ไม่ใช่เพลิงฟ้า คนใต้ร่างดิ้นไปมาและยกเท้าขึ้นถีบเข้าหน้าท้องของผมเต็ม ๆ ถึงกับจุก ไอ้เด็กเหี้ยเอ๊ย! ผมลุกขึ้นมาอีกครั้งและจับรวบข้อเท้าของมันไว้
เพลิงฟ้าเด้งตัวขึ้นนั่งมือบางจิกไหล่ผมแน่นก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้และ..
“โอ๊ยย!!!” ผมร้องออกมาเสียงดัง ฟันคม ๆ กัดเข้ากับไหล่ผมเต็มแรงแม้จะมีเนื้อผ้ากั้นอยู่ ไอ้เด็กเหี้ย!!!! เพลิงฟ้าถือโอกาสตอนผมเผลอถีบเข้าที่ท้องผมอีกครั้ง แม่งคราวนี้ถึงกับหงาย มันยืนขึ้น ถอดแจ็คเก็ตที่สวมอยู่ออกและเหวี่ยงทิ้งแล้วถลกแขนเสื้อยืดขึ้น มือบางเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าไปด้านหลังพร้อมกับก้าวเดินเข้ามาใกล้และย่อตัวนั่งยอง ๆ ลงข้างผม ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สบตากับเพลิงฟ้าแล้วกดมันลงกับพื้น คราวนี้ผมไม่พลาดหรอก ผมรวบมือทั้งสองข้างของมันไปไว้เหนือศีรษะและใช้ขากดหน้าขามันไว้ไม่ให้ถีบผมได้
คนที่เรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็กอย่างเพลิงฟ้าไม่น่าเสี่ยงด้วยเลยจริง ๆ
“ปล่อยกู!!!”
“อยู่นิ่ง ๆ แล้วคุยกันดี ๆ ดิ๊!”
“เหอะ! ก็ปล่อยกูดิ! เจ็บบบบบบบ” โวยวายไปเถอะ
“อยู่นิ่ง ๆ แล้วจะปล่อย”
“เออ!” จะนิ่งได้กี่นาที ผมปล่อยมือที่จับมันไว้ และขาที่กดมันออก แต่ยังคร่อมทับร่างของมันเอาไว้อยู่ เพลิงฟ้าสะบัดข้อมือไปมาก่อนจะเบ้ปาก ข้อมือเล็กขึ้นสีแดงและรอยมือชัดเจน เล่นเอาผมรู้สึกผิด แต่แลกกับลูกถีบสองลูกกับรอยฟันบนไหล่นี่แล้วกัน
“ลุกออกไปด้วย!”
“หึ มึงต้องไปขอโทษแป้งกับเพื่อน”
“มึงพูดเหมือนกูผิด” สายตาที่มองมาจากตัดพ้อนั่นผมทนมองไม่ได้จริง ๆ ว่ะ
“มันก็ผิดทั้งสองนั่นแหละ เขาผิดที่ยั่วโมโหมึง แต่มึงก็ผิดที่ไปต่อปากต่อคำเขา ลด ๆ ลงบ้างเถอะเรื่องปากไวเนี่ย” ผมไม่พูดเปล่า บีบปากมันไปด้วย ปากเล็ก ๆ นี่แต่ความร้ายกาจไม่เล็กเลย
“ใครบอกให้มาว่าพ่อแม่กูล่ะ นิสัยเสีย โว้ย! เลิกบีบได้แล้ว!” ผมหัวเราะหึ เพลิงฟ้าอ้าปากกัดนิ้วผม คันฟันหรือไง กัดกูจัง ไอ้เด็กนี่!
“เป็นเด็กเป็นเล็ก อายุก็น้อยกว่าเขา”
“แค่สองปีเอง!!”
“มึงเด็กกว่าอยู่ดี สมควรหรอ เงียบ ๆ ไปบ้างเถอะ อยากให้เขาว่าหรือไง” พอเถียงไม่ได้ก็ทำปากยื่นใส่
“กูไม่ชอบ ไม่ชอบสายตาที่เขามองมึง ไม่ชอบทุกอย่างเลย..” จำเป็นต้องพูดเสียงเบา ๆ แล้วทำตาละห้อยเหรอ..
“ไม่ชอบ.. จริง ๆ นะ..”
ผมจ้องตาเพลิงฟ้าเหมือนโดนสะกดก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วแนบริมฝีปากไปสัมผัสกับริมฝีปากบางของอีกคน คนถูกจู่โจมเบิกตากว้างอย่างตกใจ ยกมือขึ้นดันไหล่ผม ผมเองก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่ทำอะไรแบบนี้.. ริมฝีปากนุ่มหยุ่นของเพลิงฟ้าแทบทำให้ผมสติแตก! และเมื่อคนใต้ร่างไม่ได้ขัดขืนหรือออกอาการปฏิเสธ ผมจึงกดริมฝีปากแนบชิดลงไปมากกว่าเดิมแต่ยังคงทำเพียงแค่แตะค้างไว้เฉย ๆ เท่านั้น.. ก่อนจะบดคลึงปากเล็ก...
เคร้ง!
เสียงที่เกิดขึ้นทำให้ผมเหลือบสายตาไปมองทั้งที่ยังไม่ได้ผละจากกลีบปากนุ่มของเพลิงฟ้า แป้งกับไอ้ขลุ่ยยืนตาโตอยู่ แล้วไอ้เสียงเคร้งนั่นมาจากที่ไอ้ขลุ่ยเตะขวดแก้วล้ม..
มาได้เวลามาก. . .
“แหม.. กลางบ้านก็ยังจะกล้าเนาะคนเรา” ไอ้ขลุ่ยลอยหน้าลอยตาพูดแล้วเดินผิวปากขึ้นชั้นสองไป ผมกลอกตามองบน ถดตัวขึ้นนั่ง ไอ้ดื้อยังนอนอยู่ที่พื้นเหมือนเดิมแต่หลับตาแล้วหันหน้าไปทางอื่น ไม่รู้ว่าอายหรือไม่อยากเห็นใครอีกคนที่มากับไอ้ขลุ่ยกันแน่
“แป้งมีอะไรครับ”
“เอ่อ.. แป้งจะมาขอโทษน่ะ” ผมพยักหน้า เชิญให้สาวเจ้านั่งก่อนแล้วสะกิดคนที่นอนอยู่
“ดื้อ” คนถูกเรียกลุกพรวดขึ้นมา เลิกคิ้วมองหน้าผม ผมส่งสายตาไปทางแป้ง ไอ้ดื้อคว่ำปากแต่ก็ยังดีที่ยอมหันไปมอง
“มีอะไร ...ครับ?”
“พี่.. ต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะ”
“อ๋อ.. อืม”
“ดื้อคร้าบ เป็นเด็กดีหน่อย” เพลิงฟ้ากลืนน้ำลายเอือก ..สังเกตจากลูกกระเดือกมันครับ ใบหูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ตากลมกระพริบถี่ ๆ ..หึหึ
“ครับ มีแค่นี้ใช่ไหมครับ” ให้ตาย.. ไม่รู้เลยว่าไม่เต็มใจ..
“มึงก็ขอโทษเขาด้วย” ผมบอก
เพลิงฟ้ากลอกตา “ขอโทษ!”
“ขึ้นไปข้างบนไปดื้อ”
“รอคำนี้มานานละ ขอตัวนะครับ” พูดเหมือนบ่นกับตัวเองก่อนจะหันไปบอกกับแป้ง ก่อนจะไปยังยิ้มกวนประสาทไปให้เข้า
------------
----
“เพลิงฟ้าโกรธใช่ไหมเจ้า” แป้งถามเสียงอ่อน หน้าสวยเหมือนจะร้องไห้
“ไม่โกรธก็แปลก” ขอโทษที่เป็นคนตรง ๆ ว่าแต่เพลิงฟ้าปากไว ผมก็ปากไวเหมือนกัน.. ว่าอะไรมันไปเข้าตัวเองซะงั้น
“แป้ง แป้งขอโทษจริง ๆ นะเจ้า ขอโทษแทนเพื่อนของแป้งด้วย”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก เดี๋ยวเพลิงฟ้ามันก็ลืม”
“แล้ว.. เจ้าโกรธหรือเปล่า”
“ฮึ ไม่อ่ะ ไม่ใช่เรื่องของผม”
“เอ่อ จ้ะ”
“แป้งจะกลับยังครับ เย็นแล้ว”
“แป้งขอถามอีกอย่างได้หรือเปล่า?”
“อื้อ ว่ามาสิ” ผมที่กำลังจะลุกขึ้นเลยต้องนั่งลงอีกครั้ง
“เพลิงฟ้า ขออะไรเจ้าเหรอ”
“ขออะไร? อ๋อ.. ยังไม่ขอนะ ลืมไปแล้วมั้ง ทำไมเหรอ”
“เปล่าหรอก ก็นึกว่าเป็นแฟนกันแล้ว”
“หึ ยังหรอก มีอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีแล้วจ้ะ งั้นแป้งกลับก่อนนะ”
“ครับ จะกลับยังไง?”
“เดี๋ยวโทรให้เพื่อนมารับ” ผมพยักหน้า ลุกขึ้นยืน แป้งเองก็เช่นกัน ออกไปส่งหน่อยแล้วกัน ตามมารยาทเจ้าของบ้านที่ดี ผมก้มลงหยิบแจ็คเก็ตของเพลิงฟ้าขึ้นมาพาดไว้กับพนักพิง เหวี่ยงไปซะไกล
--------------
-------
“เพลิงฟ้าน่าอิจฉาจังเลยเนอะ” แป้งพูดพร้อมกับยิ้มบาง ตอนนี้ผมกับแป้งยืนอยู่ที่หน้าบ้านครับ รอเพื่อนของเธออยู่ ตอนนี้ไม่มีแดดแล้ว สบายไป
“เด็กเหี้ยนั่นมีอะไรให้อิจฉา”
“ก็น้องเขาได้อยู่ใกล้เจ้าขนาดนี้”
“...........”
“เป็นแป้งไม่ได้เหรอเจ้า? ให้แป้งอยู่ตรงนั้นแทนเพลิงฟ้าไม่ได้เหรอ?”
“ขอโทษนะ”
“ทั้ง ๆ ที่แป้งรู้จักเจ้านานกว่าแท้ ๆ”
“มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะรู้จักกันมานานแค่ มันอยู่ที่ว่าคนนั้นจะเป็นใครมากกว่า ขอโทษนะแป้ง ผมอยากให้แป้งตัดใจ”
“ตรงจังเลยนะ..”
“อย่าเสียน้ำตาเพราะผมเลย คนที่ดีกว่าผมมีเยอะแยะ”
“ก็รักไปแล้วตัดใจง่าย ๆ ได้ที่ไหนล่ะ”
“ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่ดี”
“อยากเป็นแค่เพื่อนที่ไหนล่ะ” แป้งพูดพึมพำกับตัวเองแต่ผมดันได้ยิน
“เฮ้อ..”
“แป้งขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากใจ แป้งงี่เง่าเองแหละ ขอโทษจริง ๆ นะ”
“ครับ ไม่เป็นไร ผมก็ขอโทษเหมือนกันที่พูดอย่างนั้น”
“อืม จ้ะ ก็ดีเหมือนกัน พูดตรง ๆ แบบนั้น แป้งจะได้ตัดใจง่าย ๆ” แป้งยิ้มให้ผมก่อนจะปาดน้ำตาบนแก้มออก เอาจริง ๆ ผมก็รู้สึกแย่นะ แต่การพูดตรง ๆ มันก็ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอวะ ถ้าต้องคอยรักษาน้ำใจอีกฝ่ายแล้วผมต้องลำบากใจจะทำไปเพื่ออะไร ทรมานตัวเองเปล่า ๆ เกิดมัวแต่คอยรักษาน้ำใจแล้วกลายเป็นอีกฝ่ายคิดว่าผมให้ความหวังก็แย่เลยดิ ไม่ไหว ผมไม่ชอบหาเรื่องใส่ตัวเสียด้วยสิ
“คนชอบเพลิงฟ้าก็เยอะหนิเจ้า เจ้าไม่หวงบ้างเหรอ?”
“หือ? หวงดิ แป้งรู้ป่ะ รู้จักกับมันมาจะสองปี โดนมันตามตื้อมาก็นาน ผมกับมันเพิ่งจะจูบกันครั้งแรกเมื่อกี้นี่เอง..” ผมพูด รู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่เป็นแน่ ยกมือขึ้นมาไล้ปลายนิ้วบนริมฝีปาก สัมผัสอุ่น ๆ ยังติดอยู่ให้ได้รู้สึก
ตัวเองมีความสุข.. โดยลืมไปว่าคำพูดและท่าทางของผมจะไปทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ข้าง ๆ ให้เจ็บปวด. . .
“ฮะฮะ กระจอกชะมัดเลย เพื่อนแป้งมาแล้ว ไปก่อนนะ”
“อ่า.. ครับ บาย”
“บายจ้ะ” ผมยืนมองจนรถขับผ่านไปแล้วเข้าบ้าน
------------------------------
“แป้งกลับแล้วเหรอวะ”
“อือ” พยักหน้าตอบไอ้ขลุ่ย เดินเลี่ยงเข้าไปหาน้ำดื่มในครัวก่อนจะขึ้นไปที่ชั้นห้อง
เปิดประตูห้องนอนเข้ามาสิ่งแรกที่เข้ามาทักทายคือความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ผมสั่นศีรษะมองเพลิงฟ้าที่นอนหลับปุ๋ยกอดหมอนข้างอยู่กลางเตียงกว้าง ก่อนจะเดินไปปรับอุณหภูมิใหม่ ตอนมันหลับน่าหลงที่สุดแล้ว ดูเหมือนเด็กที่เล่นซนจนเหนื่อย หมดสิ้นฤทธิ์เดชและพิษสง เป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา น่าเอ็นดู แต่อย่าให้ตื่นเลย ไม่ไหวจะประสาทแดก..
ยื่นมือไปปัดผมที่ปิดหน้าออกไปทัดหูให้ และสายตาดันไปโฟกัสที่ปากบางสีส้มนั่นจนได้.. ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อประมาณยี่สิบนาทีก่อน..
จูบกับใครมาก็หลายคนแต่พอได้สัมผัสกับริมฝีปากบางของมันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยังอ่อนหัด พูดตรง ๆ แบบไม่มีฟอร์มอะไรทั้งนั้นผมว่ามัน.. โคตรวิเศษเลย
ที่ผมบอกกับแป้งไปว่าผมกับเพลิงฟ้าเพิ่งจูบกันครั้งแรกนั่นไม่เกินจริงเลยสักนิด ...เพราะมันคือความจริง กับมัน..ผมไม่กล้าที่จะล่วงเกินเลยจริง ๆ มัน..เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่บอกว่ายังไม่ถึงเวลา.. แต่ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีความต้องการแน่นนอนอยู่แล้ว คุณคิดว่าเวลาโดนมันยั่ว(แบบไม่ได้ตั้งใจ)แล้วผมทนได้หรอ แต่ก็นะ ทนได้ไม่ได้ก็ต้องทน เพราะผมกับมันยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
ตัวช่วยของผมก็แค่ผู้หญิงสักคน วันไนท์สแตนด์ จบกันแค่นั้น อย่าด่าผม.. เพลิงฟ้าก็ไม่ต่างกันหรอกครับ ไอ้ดื้อน่ะ สาวที่มันควงก็มี เพลิงฟ้าใสใสไม่มีจริงหรอกครับ คุณโดนมันหลอกแล้วล่ะ ทำเป็นไร้เดียงสา เหนียมอายเวลาพูดถึงเรื่องอย่างว่า แต่จริง ๆ แล้วมันก็เชี่ยวพอตัวเลย หึ
‘มึงจะมีอะไรกับใครก็ได้กูไม่ว่า เพราะกูก็มีเหมือนกัน แต่ถ้ามึงเป็นแฟนกูเมื่อไหร่ ผู้หญิงที่มึงเคยควงก็ต้องเลิกให้หมด ถ้ามีอารมณ์ก็มาเอากับกู!’
คำพูดของเพลิงฟ้าตอนนั้นทำให้ผมเหวอแดกไปเกือบสองนาที โคตรนับถือใจมันเลย ให้ตายเถอะ
-------------
------
ผมเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบเอาผ้าห่มผืนเล็กมาห่มให้มัน ก็เล่นนอนทับผ้าห่มทั้งผืนแบบนั้นจะให้ทำยังไง ดึงโทรศัพท์ในมือมันออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ ..เพลิงฟ้าเป็นคนที่หลับง่ายและค่อนข้างหลับลึก เจออากาศเย็นหน่อยก็อ้าปากหาววอด
เลิกสนใจคนที่หลับแล้วไปเปลี่ยนชุด อยู่บ้านกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดโง่ ๆ สักตัวก็พอแล้ว แต่พอถอดเสื้อแล้วเห็นรอยฟันบนไหล่ถึงกับซี้ดปาก ไม่ได้เสียว แสบ.. รอยฟันชัดมากครับ ขึ้นเป็นสีแดงเลย และผมว่ามันต้องแปลงสภาพเป็นสีมั่วแน่ ขนาดมีเสื้อกั้นยังขนาดนี้ ถ้าเกิดโดนมันกัดตรง ๆ เนื้อผมไม่หลุดติดปากมันไปด้วยเลยเหรอ เด็กเหี้ยนี่มันเด็กเหี้ยจริง ๆ
----------------TBC------------------
พาพี่เจ้ามาส่งแล้วคร้าบบบบ ตอนนี้เราปิดเทอมแล้วด้วยย เยยย้ (ตีลังกาด้วยความดีใจ)
เจ้าชีวันเป็นคนตรง ๆ ค่าาาาาา :katai2-1:
มาจงมีจูบ ว้ายยยยยยยยยยย เขาจูบกันครั้งแรกอ่ะ แต่ก็โดนมาขัดซะงั้น สงสาร55555555555555555555555 :hao7:
แล้วก็ที่คุยกับแป้ง อื้อหือออออออ เชียงใหม่ เชียงราย แม่ฮองสอนมากค่ะ มาเหนือ.. (ถูกโบกด้วยถาด แง)
คงรู้แล้วเนอะว่าพี่เหนือนางคิดยังไงกับเพลิงฟ้า /พี่เจ้าบอก..ก็ได้แค่คิดนั้นแหละ(แสยะยิ้ม)
ไว้เจอกันตอนนะคร้าบบบ เยิ้ฟๆ รัก ๆ จุ้บๆ
:กอด1:
-
หืมมมม เหนือ ถ้าจะเย้ยแบบนี้ไม่น่ารักเลย ไม่ชอบตั้งแต่เตะเพลิงจนเป็นแผลคั้งแต่ตอนนอนแล้ว ยิ่งมาเจอมายเจของเพลิงฟ้าเล่าอีก ฮึ่มมม
เพื่อนแป้งนี่ปากไม่หูรูดหรอ ปากเสียจริงๆ
สรุปเราโดนเพลิงฟ้าหลอกเหรออ คิคิ รีบๆเป็นแฟนกันเถอะ ถ้าใจตรงกันขนาดนี้แล้วแท้ๆ เจ้าชีวันรอได้ เพลิงฟ้ารอได้ แต่ตอนนี้คนอ่านเริ่มรอไม่ไหวแล้ววว
-
หืออ จีบกันไปเรื่อย ๆ ก็ฟินดี แต่แอบหมั่นไส้พี่เจ้าเบา ๆ ฮึ 555555
ใจตรงกันแล้วรออะไร๊ เดี๋ยวหมาคาบไปกรึ๊บนะ
-
อ่านตอนแรกๆดูแป้งจะเลวร้ายมากนะ แต่พอนางถอยก็เล่นไปแบบไม่ทิ้งฝุ่น5555 แต่ก็ดีแล้วละ หนูเพลิงฟ้าจะได้ไม่ต้องคิดมาก หลงรักนายเอกเรื่องนี้ง่ะง่ายๆเลย5555555
ปล.สมน้ำหน้าพระเอกที่มีคนมาชอบเพลิงฟ้า เอาให้หึงจนคลั่งเลยลูก จะได้รู้ซึ้งซะบ้างว่าคนรอมันเป็นยังไง หึหึ :laugh:
-
อืมมมม เพลิงฟ้าไม่ธรรมดา
-
เพื่อนแป้งนี่น่าโดนศอกปากจริงๆ
นางก็ไม่รู้จักห้ามเพื่อนเลยเนอะ :angry2:
สงสารไอ้ดื้อ อิพี่เจ้าก็เข้าข้างชะนีไปอีก
ถึงจะดุเพราะไม่อยากให้ดื้อทำตัวไม่น่ารักก็เหอะ
แต่ว่านี่โดนด่าพ่อแม่เลยนะพี่เจ้า ใครจะไม่ขึ้นล่ะ :m16:
ตอนนี้จุ๊บกันแล้ว อยากเห็นเค้าพัฒนากันไปอีกเยอะๆ :กอด1:
-
พี่เจ้าจะรออะไรรรรรรร :serius2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อิพี่เจ้านี่มันเก๊กๆ เนอะ
หมั่นไส้นาง สาธุขอให้เพลิงฟ้าได้กะพี่ขลุ่ย อุ่ย!!
-
มาผิดเวลาไปนิดพี่ขลุ่ย เขากำลังจุ๊บกันด้วย
ติดใจจูบฟ้าใช่ไหมพี่เจ้า
-
ห ว ง ดิ :hao7:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ชอบมาก สนุกมาก :katai2-1:
พี่เจ้าขนาดนี้ก็เป็นแฟนกันสักทีเถอะ
เพลิงฟ้า สู้ต่อไปนะ
-
ถึงกับตีนกระตุกเลยพี่เจ้า หว่ายๆๆ55555555555655
ขำพรื้ดต คาร์โบไฮเดรต เกือบนึกไม่ออกโว๊ะ555555555
ปล.พี่เจ้า 2ปีแกพึ่งเคยจะจูบเองจริงอะ
เอ๊อะ...โทษทีนะพี่เจ้า แต่.. อ่อนว่ะเห้ย!!!!! :angry2: :angry2:
-
นี่ระแวงว่าแป้งแม่งจะไม่จบ ถ้าไม่ใช่นางก็เพื่อนนาง ฉะกันขนาดนั้นถอยง่ายไปมั้ย :ruready
-
ปล้ำเลยดีมั้ย
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เค้าจูบกันครั้งแรกค่ะแม่ขาาาาาาาาาาาา กรี้ดดดดดดด อกอีหนูจะแตกกกกกกก
ตอนนี้หลงพี่เจ้ามาก เมื่อไหร่จะได้กัน เอ้ย เป็นแฟนกัน รอมานมนาน
ฟ้าอ่อยดีๆ เอาลูกอ้อนเข้าใส่เดี๋ยวเค้าก็ติดกับเราลูกกกกกกกกกกกกกกก
ตามๆๆๆ จิกหัวไรท์มาต่อ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คุณBoolinMini - พี่เหนือนางน่ารักน้าาาาาา เรื่องเตะเพลิงฟ้านั่นแค่หยอก ๆ แต่ดันพลาด 55555555
เพื่อนแป้งนิสัยไม่ดีจริง ๆ ฮึก T_T
เพลิงฟ้าใสใสไม่มีจริงค่าาาา 5555555555555 รออีกหน่อยน้าาา ไม่นาน ๆ(?)
คุณReiSei - พี่เจ้ามั่นหน้ามาก รอสมน้ำหน้าเนอะ 5555555555555
คุณnunnuns - อุ๊ปส์! รักแล้วก็รักนานน้าาา :mew2:
คุณsnowboxs - กรั่ก ๆๆ :hao7:
คุณEverGreen™ - ใจเย็น ๆ นะฮะ แค่นี้พี่เจ้าก็กลัวแล้ว :o11:
คุณMalila - รอจังหวะ อุ้ย..
คุณiceman555 - :kikkik: :kikkik: :kikkik:
คุณ ♠♥♦♣ - อูยยยยย ได้กับพี่ขลุ่ยนี่กลัวว่าจะแตกหักระหว่างเพื่อนได้ 55555555555
คุณmaemix - พี่ขลุ่ยบอก สมน้ำหน้า :m19: :m19:
คุณOrangeCaramel - :z1: :z1: :z1:
คุณpatchamai28 - แฮ่ ขอบคุณที่ชอบนะคะ :กอด1:
คุณrp.ppch - มุกกากใช่ไหม ขอโทษฮะ 55555 พี่เจ้าคนกาก กล้ากับทุกอย่างแต่กับน้องไม่กล้า ถถถถถถถ
คุณBaZkon - :m7: :m7: :m7:
คุณloverken - ใจเย็น ๆ จ้า รุ่นใหญ่ใจต้องนิ่ง :z2:
คุณquestion09 - :fox2: :fox2: :fox2:
คุณShinning_day - รอมานานรออีกหน่อยนะคะ 555555555555555555555 อย่าจิกโหดนะ กลัว :m8:
------------------------
แวะมาตอบคอมเมนต์ ขอบคุณทุกคอมเมนต์เลยนะคะ จุ้บ ๆ
:mew1: :mew1:
-
พี่ขลุ่ยมาผิดเวลามากกกกกกกกกกกกก
เค้าจูบกันแล้วน่ะเออ ฮ่าๆๆๆๆ
-
รอที่ 10
นอยด์
- Phlengfa’s Part -
อือ.. ผมปรือตาขึ้นก่อนจะยกมือขยี้ตาและหาววอดออกมาอีกครั้ง..
.. หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว
ผมมองไปรอบ ๆ ห้องไม่เจอใคร เจอแค่ผ้าห่มบนตัว อ่า.. เจ้าชีวันห่มให้สินะ แล้วเจ้าของมันไปอยู่ไหนกัน
แกรก
ผมหันไปมองทางประตู เจ้าเดินเข้ามา “ไปล้างหน้า แล้วลงไปกินข้าว” ผมพยักหน้ารับคำมึน ๆ แล้วค่อย ๆ กระถดตัวลงจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำไป
อือ.. สภาพ หน้ายับไปข้างเพราะนอนด้านเดียว ตาบวมนิดหน่อย หลังจากเจ้ามันบอกให้ขึ้นมารอข้างบนผมก็นอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยและไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหนสักหน่อย ลืมว่าจะแอบไปดูเจ้ากับพี่แป้งคุยกันด้วย พลาดแล้ว..
กวักน้ำลูบหน้าตัวเองก่อนจะเผลอจ้องริมฝีปากบางสีอมส้ม.. ผมเม้มปากนิดหน่อยก่อนจะแลบลิ้นเลีย ความรู้สึกนุ่ม ๆ อุ่น ๆ ยังมีให้พอรู้สึก จูบแรก จูบแรกของผมกับเจ้าชีวัน โคตรไม่น่าเชื่อ.. และที่ไม่น่าเชื่อไม่กว่านั้นคือมันเป็นคนเริ่มก่อนด้วย..
ความรู้สึกตอนนั้นหรอ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนะ
แค่..
เหมือนมีผีเสื้อหลายร้อยตัวบินวนในช่องท้องและหัวใจสั่นรัว
ก็แค่นั้น..
---
--
ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมาดูขณะเดินออกจากห้องนอนของไอ้เจ้าด้วย มีสายโทรเข้าจากกรีซ 7 สาย และยังมีข้อความจากมันอีก
GREECE : Call me back!
อ่า.. โอเคครับ ได้ครับ
มีเรื่องอะไรงั้นหรือ ทำไมถึงกระหน่ำโทรหาผมขนาดนั้น
(“เพลิงฟ้า!!!”) ผมยกโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน
“ม มีไรวะ” ผมถามปลายสาย ยกมือทักพี่ขลุ่ยกับไอ้เจ้าที่นั่งกันอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย
(“กู..! ไอ้สัด โคตรดีใจอ่ะ!”)
“เดี๋ยว ๆ บอกกูก่อน ดีใจเรื่องอะไรวะ” ปากก็ถามไอ้กรีซ มือก็พนมอย่างยากลำบากแล้วรับจานข้าวจากพี่ขลุ่ย
(“มึงจำเรื่องที่กูเล่าให้ฟังได้หรือเปล่า”)
“เรื่อง?”
(“คนนั้นอ่ะ กูเจอเขาแล้วนะเว้ย!”) น้ำเสียงมันดีใจมาก และตอนนี้มันคงยิ้มจนตาตี่ ๆ ของมันหายไปแล้วเป็นแน่
ผมกระพริบตาปริบ ๆ อ้าปากค้าง คนนั้น คนนั้นของกันติชา!!! “ใครวะ...” แอบได้ยินเสียงกรีซถอนหายใจ ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างจานพร้อมกับกดเปิดสปีกเกอร์ เพราะสายตาคม ๆ จากไอ้คนข้าง ๆ มันบอกว่ากินข้าวเข้าไปได้แล้ว!
(“เขาชื่อลูกชุบ ไอ้สัด! โคตรน่ารัก”)
“เดี๋ยวนะ กูยังงงอยู่ เอาใหม่ดิ๊”
กรีซถอนหายใจอีกรอบพร้อม ๆ กับไอ้เจ้าและพี่ขลุ่ย ก็เพิ่งตื่นนอนอ่ะ! ยังรวนอยู่ ฮ่วย! (“คนที่กูบอกว่าข่มขืนเขาไง..”)
“อ๋อ...” ผมลากเสียง แอบขำตอนที่ไอ้เจ้ากับพี่ขลุ่ยสำลัก “แล้วเป็นไง มึงไปเจอเขาได้ยังไง ผ่านมาจะเป็นเดือนแล้วนะ”
(“ตอนเจอกูโคตรตกใจ มึงรู้ป่ะ กูจำเขาได้เลือนลางมาก แต่พอเจอตัวจริงแค่แวบแรกกูก็รู้ว่าเป็นเขา”) เพ้อฉิบชาย.. แต่พูดไม่ได้ เพื่อนดีใจ อย่าเพิ่งไปขัดฟินมัน หึ
“แล้วมึงทำไงวะ เขาไม่ถีบยอดหน้ามึงหรอ แล้วมึงไปรู้ชื่อเขาได้ไง” ผมถาม ตักข้าวเข้าปากไปด้วย
(“ก็.. วันนี้หลังเรียนเสร็จกูไปกินข้าวกับเพื่อนแล้วก็เจอเขาไปร้านเดียวกัน รู้ชื่อได้ไง ได้ยินเพื่อนเขาเรียกว่ะ”)
(“ตอนเห็นกูเขาทำหน้าตกใจมากเลยนะเว้ย แสดงว่าจำกูได้ แต่ดูจากการแต่งตัวเขาน่าจะทำงานแล้วว่ะ”) เวรกรรม.. เล่นของสูงซะงั้น
“อ่า.. แล้วมึงจะทำยังไงต่อ”
(“เดี๋ยวกูขอสืบก่อน ไม่น่ายาก”) สตอล์กเกอร์สัด.. (“แต่มึง พี่เขาน่ารักมากเลยนะเว้ย เห็นหน้าตอนมีสติครบถ้วนแล้วแม่ง.. โคตรน่าฟัด”)
“กูว่ามึงหนักละ เลิกเพ้อแล้วไปนอนไป”
(“สัด”) มันด่า (“กูว่ามันคือโชคชะตา..”) แล้วก็เพ้อมาอีก ผมถอนหายใจเฮือก
“มึงจริงจังเหรอ”
กรีซเงียบไปพักหนึ่ง (“คิดว่าจริงจัง กูจะจีบเขา”)
“จริงจังแค่ไหน แค่ไหนเรียกจริงจัง..~” ผมร้องออกไปเป็นทำนอง ถ้าอยู่ใกล้ ๆ คงโดนโบกหน้าทิ่ม
(“ฟาย! แล้วมึงทำอะไร ตอนกูโทรไปไม่รับสาย”)
“หลับ อยู่บ้านไอ้เจ้าอ่ะ โทษที”
(“อ๋อ.. เข้าบ้านผู้ชาย อืม.. แม่รู้หรือเปล่าทำตัวแบบนี้”) อยู่ ๆ มันก็ทำเสียงจริงจัง เดี๋ยวครับพี่ อะไรของมึงครับเพื่อนนนนน!
“ไอ้ห่า แค่นี้เลย พอ เลิกคุย!”
ไอ้กรีซหัวเราะพอใจ (“ครับผม ไว้เจอกันกูเล่าให้ฟังอีกที บาย”)
“อือ บาย” ผมปล่อยให้อีกฝ่ายตัดสายไป แล้วก็กินข้าวอย่างจริงจัง!
กับข้าวพวกนี้ไอ้เจ้าทำแน่ ๆ อร่อยอย่างนี้ บุญของเพลิงฟ้าจริง ๆ
เจ้าชีวันมันทำอาหารเก่งมากกกกกกกกกกกก! พี่ขลุ่ยก็ทำเป็น แถมยังทำอร่อยด้วย ทำอร่อยกว่าร้านอาหารบางร้านอีก สองคนนี้นะถ้าเปิดร้านอาหารกัน กำไรเน้าะ ๆ
-----
---
“คุยเรื่องอะไรวะ เล่าบางดิ หน้าอย่างไอ้กรีซข่มขืนใครเป็นด้วยเหรอ” - พี่ขลุ่ย
ผมเคี้ยวข้าวแล้วกลืน จิบน้ำตามนิดหน่อยก่อนจะเล่า สนิทกัน เล่าได้ครับ ไม่ซีเรียส “ก็หลังจากที่มันเลิกกับกอบัว มันก็ไปกินเหล้าอ่ะ เมาเป็นหมาแต่ดันลากใครไม่รู้กลับห้องด้วย จากนั้นก็... นั่นแหละ อิ๊อ๊ะไปตามเรื่อง พอเช้ามาอีกวันคนนั้นของมันก็ไม่อยู่แล้ว เกือบเดือนแล้วอ่ะ”
กอบัวนี่รู้สึกจะมีมาวอแวเพื่อนผมพักหนึ่ง บอกอยากคืนดีด้วย แต่กันติชาปฏิเสธไปอย่างโหดเหี้ยม(?)ก็หายหน้าไปเลย จากนั้นไม่นานก็เห็นคุณเธอควงหนุ่มหล่อคนใหม่มาเย้ย เอ้อ..
“อ๋อ..” เจ้ากับพี่ขลุ่ยครางตอบ เราคุยประเด็นของกรีซไปพอหอมปากหอมคอพี่ขลุ่ยก็เปลี่ยนเรื่องซะงั้น
“มึงจะขออะไรไอ้เจ้าวะ”
“หือ?”
“ลืมแล้ว?” ผมขมวดคิ้วมองเจ้าก่อนจะนั่งระลึกชาติฟื้นฟูความจำ
แล้วพี่ขลุ่ยก็สนองคนแรมต่ำแบบผม.. “เรื่องที่ร้านอาหารไงไอ้ห่า ลืมไวจริงมึงเนี่ย!”
“อ๋อ.. นึกออกละ ให้หรอ นึกว่าจะแคนเซิล”
เจ้าสั่นหั่ว มองสบตากับผม “จะขออะไร?”
“อืม.. ยังนึกไม่ออกแฮะ แปะไว้ก่อน” ผมบอก มันพยักหน้า ส่วนพี่ขลุ่ยก็เบ้ปากไปแล้วเรียบร้อย
“ไม่ขอเป็นแฟนเลยวะ”
“ไม่อ่ะ ผมจีบแล้ว ขอเป็นแฟนเป็นหน้าที่ของไอ้เจ้า”
“หึ”
“ตรรกะแปลก ๆ นะมึง” ยิ้มรับคำชม(?)พี่ขลุ่ย
จริง ๆ ผมไม่อยากข้อนี้มาบังคับมากกว่า ถ้าจะขอเป็นแฟนไม่จำเป็นจะต้องเอาโอกาสนี้มาใช้เลย ถ้าผมขออย่างนั้นจริง ๆ ไอ้เจ้าก็ต้องยอมเพราะตามที่พูดมันบอกจะให้ทุกอย่าง แต่ถ้าเอาเข้าจริงมันก็เหมือนบังคับกลาย ๆ นั่นแหละ อีกฝ่ายไม่เต็มใจจะเป็นแล้วจะขอทำไม
รออีกหน่อยจะเป็นอะไรไป..
รักแล้วก็รอหน่อยดิ!
---------------------------
พวกผมกินข้าวกันเสร็จแล้ว และตอนนี้ผมก็นอนเล่นเกมในโทรศัพท์บนเตียงไอ้เจ้า ส่วนเจ้าของห้องมันอาบน้ำอยู่ครับ จริง ๆ ไม่ตั้งใจจะค้างหรอก พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าด้วยนี่สิ แต่เพราะไอ้เจ้าของห้องมันบอกว่าไม่ไปส่ง จะกลับบีทีเอสก็ได้แต่ผมดันหากระเป๋าตังไม่เจอ เจ้าของบ้านทั้งสองแม่งก็ไม่ให้ยืมเงินด้วย
อยากให้นอนด้วยก็ไม่บอกตรง ๆ โธ่...
และระหว่างที่ผมกำลังเล่นเกมอย่างเมามันและกำลังจะกำจัดหัวหน้ามันได้หน้าจอที่เคยส่องแสงสว่างก็ดับวูบ..
เหมือนกับใจผมที่ตกไปอยู่ส้นตีน..
อ ไอ้สัด!
แบตหมด!!!!!
มาหมดอะไรตอนสำคัญอย่างนี้วะ!!!
ผมชักดิ้นชักงอแล้วแยกเขี้ยวใส่สมาร์ทโฟนในมือที่นอนแน่นิ่งไร้ประโยชน์ ไม่คิดจะเตือนหน่อยเหรอวะ คิดจะดับก็ดับเลยงั้นสิ! เย็นชาสุด ๆ
“เป็นบ้าอะไร” เสียงทุ้มนุ่มของเจ้าของห้องทำให้ผมหยุดดิ้นแล้วหันไปมอง
“มีสายชาร์จโน้ตสี่มะ?”
“กูใช้ไอโฟน” โอเค.. เหมือนโดนตบหน้า ไม่น่าถามอะไรโง่ ๆ เล้ยยยยยยยยย! ผมย่นจมูก วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วพลิกตัวนอนหงาย เอียงหน้ามองคนตัวสูงที่มีผ้าเช็ดตัวพันเอวยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
แผ่นหลังโคตรแน่น.. น่ากอดฉิบหาย..
แต่พอเจ้าของแผ่นหลังหันมาผมก็สะดุ้งเฮือก! จะหันหนีก็ไม่ทันแล้ว เสียเชิงหมด..
ไอ้เจ้าปลดผ้าเช็ดตัวออกไปพาดไว้กับราวตากผ้า บนร่างกำยำมีเพียงบ็อกเซอร์ปกปิดร่างกาย.. ก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูสีขาวมาคลุมศีรษะแล้วขยี้ซับหยดน้ำบนเส้นผมดำขลับ..
อ่อยกูหรือไง . .
“ไปอาบน้ำ” เหลือบมองนาฬิกา 21.13 น. อ่า..ยังไม่อยากอาบเลยอ่ะ ผมบิดขี้เกียจ ลงจากเตียงกำลังจะเดินผ่านคนตัวสูงเข้าห้องน้ำ แต่..
สายตาเหลือบไปเห็นบางอย่างบนไหล่บนไหล่ของมันซะก่อน “เจ้า”
“หืม? มีอะไร ไปอาบน้ำได้แล้วดื้อ”
ผมยังดื้อ ไม่ทำตามที่มันบอก สืบเท้าเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้ามัน ผมเลยได้มองเห็นรอยนั่นเต็มตา..
กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เอื้อมมือไปแตะรอยช้ำแล้วเจ้าของร่างสะดุ้ง..
รอยฟันสีม่วงช้ำบนไหล่ใกล้ ๆ กับฐานคอ..
“รอยนั่น.. ขอโทษ..” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว มุ่นคิ้วมองรอยฟันตัวเอง
มุมปากเจ้าชีวันยกขึ้น “หึ เด็ก ๆ”
“จริงจังนะเว้ย! เจ็บป่ะมึง ช้ำเลยอ่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้ ทำไงอ่ะ ต้องทายาป่ะ มึงทายายัง!?” ผมพูดรัวจนอีกฝ่ายต้องยกมือห้าม
“ใจเย็น แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก ไปอาบน้ำไป” ฮือ! นี่ก็ไล่จังเลย! ผมยังคงไล้ปลายนิ้วกับรอยสีช้ำม่วงนั่นเบา ๆ เจ้ามันก็ยืนนิ่งให้ผมลูบ ๆ คลำ ๆ (?)
“แต่มึง..”
“ไปอาบน้ำ” ผมมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ กดปลายนิ้วบนรอยช้ำนั่นแรง ๆ ด้วยความหมั่นไส้ “โอ๊ย!!”
โธ่เอ๊ย! ไหนบอกเด็ก ๆ
--------------------------
เช้าของวันถัดมา..
“ไปล่ะ ‘ใจมาก” ผมบอกกับเจ้าชีวัน คนอายุมากกว่าพยักหน้าสองทีไม่พูดอะไร
เมื่อคืนผมนอนค้างที่บ้านไอ้เจ้าใช่ม้า... พอเช้าวันรุ่งขึ้นก็อาบน้ำแต่งตัวมามหาวิทยาลัยทันที โดยที่ไอ้เจ้ามาส่งอย่างที่เห็น รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน แต่ก็ดี ไม่เปลืองค่ารถ อีกอย่างเมื่อเช้าผมตื่นสายด้วย ไม่ทันกินข้าวเช้าด้วยซ้ำ เลยได้แซนวิซมากินบนรถ และจะกลับไปคอนโดก่อนคงไม่ทันเรียนแน่ ๆ ก็เลย เลยตามเลย..
และขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูรถนั้น..
“เดี๋ยว” หันไปเลิกคิ้วใส่คนเรียก
มันหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมาแล้วยื่นมาให้ “เอาไป”
“หะ?”
“ของมึงแบตหมดไม่ใช่ไง?”
“ก็ใช่..” ผมพยักหน้ามึน ๆ “ถ้าให้กูแล้วมึงจะใช้อะไร”
“เอาของมึงมา เพื่อนกูใช้รุ่นนี้ มันมีที่ชาร์จ” อ่า... แม้จะยังมึนอยู่แต่ก็ล้วงเอาสมาร์ทโฟนของตัวเองในกระเป๋ากางเกงส่งให้เจ้า และรับเครื่องของมันมา
“รหัสอะไร” จริง ๆ ก็รู้อยู่ แต่ที่ถามเพราะไม่แน่ใจว่าเจ้าของเครื่องเปลี่ยนไปหรือยัง
“ทะเบียนรถ”
“คันไหน?”
“เจได” โอเค.. ยังเป็นรหัสเดิม
“อ่า.. ของกู”
ยังพูดไม่ทันจบอีกคนก็แทรกมา “รู้” ผมพยักหน้า บอกลาอีกครั้งแล้วลงจากรถไป
---------
----
แฮ่ก..
“ช้านะมึง” เสียงกวางบนทันทีที่ผมโผล่หัวเข้าไปในห้องเรียน
“ตื่นสาย” ผมบอก นี่ก็รีบสุด ๆ ถึงขนาดวิ่งขึ้นบันไดมาเลยด้วยซ้ำ.. เพราะลิฟต์แม่งคนเต็ม..
“เอาเสื้อพ่อมาใส่หรอวะ” ไม่ใช่คำถามแต่มันคือคำประชด..
“เสื้อเจ้า” ถึงกับเบ้ปากใส่
เพราะไม่ได้กลับคอนโดเลยต้องยืมชุดไอ้เจ้ามาใส่ก่อน เสื้อยืดสีขาวลายกราฟิกเท่ ๆ ที่พอผมใส่แล้วกลายเป็นเสื้อพ่อ ผมก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ แต่ผมตัวบางไง ไอ้เจ้ามันทั้งสูง ตัวใหญ่ หุ่นหนา มันก็เลย.. นั่นแหละ แล้วแจ็คเก็ตสีดำของมัน ผมเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งคือติดการใส่เสื้อแขนยาว ไม่รู้สิครับ มันเป็นความชอบมั้ง ผมต้องมีไปด้วยอ่ะ ถึงไม่ใส่ก็ต้องมีติดตัว ส่วนกางเกงผมใส่ของผมตัวเมื่อวาน จบการรายงาน
อาจารย์สอนไปได้สักพักก็ให้นักศึกษาถามและปล่อยให้ทำความเข้าใจกับงานไป ผมปิดปากหาววอด เหยียดแขนพาดกับโต๊ะแล้วฟุบหน้าลง เห็นชินามันมองด้วยหางตาแต่ไม่ได้ท้วงอะไร แต่กวางที่นั่งฝั่งขวาผมนี่เตะขาผมรัวเลย
“เลิกแล้วปลุกด้วยนะ” ผมบอกไปก่อนจะปิดเปลือกตาลง..
“....ฟ...”
“เพลิง....ฟ..”
“เพลิงฟ้า!!”
“อือ..!!” สะดุ้งเฮือกจากเสียงตะโกนลั่นข้างหู “เลิกแล้วเหรอวะ..”
“เออดิ ลุกเลยมึง ให้ไว กูหิว!” ผมเบ้ปาก มองรอบ ๆ ห้องมีแค่พวกผมสี่คน
มาถึงโรงอาหารผมอาสาจะนั่งเฝ้าโต๊ะให้แต่พวกมันไม่ยอม ลากผมไปด้วย คนที่เฝ้าเลยเป็นโรส
ผมเดินลิ่วไปร้านที่คนน้อยที่สุดแล้วสั่งข้าวมาหนึ่งจานก่อนจะกลับโต๊ะ
โรสที่นั่งอยู่ตรงข้ามดันแก้วน้ำแดงมาตรงหน้า “เราไปซื้อมาให้แล้ว”
“อ่า.. ขอบคุณครับ” ผมยกดื่ม น้ำหวานเย็น ๆ อย่างนี้ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย
และไม่นานกวางกับชินาก็มา ข้าวของโรสชินาซื้อมาให้แล้ว ระหว่างที่กินไปผมก็หาวไป
“เพลิงฟ้าดูง่วง ๆ นะ”
“ไม่ดูอ่ะ ง่วงเลย” โรสหัวเราะ ผมยิ้มนิดหน่อยตักข้าวเข้าปาก อมไว้พักหนึ่งแล้วค่อยเคี้ยว ..เราต้องซึมซับรสชาติของอาหาร.. /ถุย
“เมื่อคืนนอนดึกหรือไง” - ชินา
“อือ.. เล่มเกมกับพี่ขลุ่ย”
เมื่อคืนวานหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำไม่เห็นเจ้าของห้องเลยลงไปชั้นล่าง ไม่เจอไอ้เจ้าแต่เจอพี่ขลุ่ยกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ พี่มันเลยชวนผมเล่นเกม
ตีสามครึ่งเจ้าชีวันมาไล่ทั้งผมและพี่ขลุ่ยไปนอน ผมมันก็ดื้อด้านอยู่แล้วด้วยสิ ต่อรองจะเล่นอีกตา พี่ท่านไม่ฟังคำอ้อนวอนกระชากปลั๊กออกทั้งแถว จอดับพรึ่บ! หัวใจแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นผง...
“เมื่อคืนนอนบ้านพี่เจ้า?” - กวาง
“เยป!”
“โห่วววว แรดนะหล่อนนอนบ้านผู้ชาย”
ผมยิ้มทั้งที่ตาปรือและมันก็เพิ่มระดับความกวนตีนได้ประมาณสองระดับ “มีดีให้แรดอ่ะ”
โยกตัวหลบนิ้วกลางที่สะบัดมาให้แทบไม่ทัน...
ตือดึ้ง!~
ผมสะดุ้ง ตะครุบโทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วหยิบออกมา ปกติผมไม่ได้เปิดเสียงไงครับ แต่ลืมว่าใช้ของไอ้เจ้า
PANG : sent you a picture
PANG : รูปนี้เจ้าหล่อ แป้งขอ...
PANG : อ้าว เงียบเลย กวน...
PANG : sent you a sticker
หืม.. พี่แป้งหรอ.. ส่งอะไรมารัวขนาดนี้..
ฟันขาวขบริมฝีปากล่าง ห้ามใจไม่ให้เผลอสไลด์ปลดล็อคเข้าไปดู
แม้จะสงสัยว่าที่พี่แป้งส่งมาคืออะไร.. แค่อ่านที่ขึ้นพรีวิวก็รู้สึกปวดหนึบ ๆ
..แต่ผมไม่อยากเปิดดู ไม่อยากทำตัวไร้มารยาทและก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของไอ้เจ้า
ผม.. ยังไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นหรอก..
“มึงเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่หรอ เครื่องนั้นเพิ่งซื้อหนิ”
ผมส่ายหน้า “ของไอ้เจ้า” ตอบกวางไปก่อนจะพรูลมหายใจ กดล็อคสกรีนไว้เหมือนเดิมแล้วยัดมันลงกระเป๋ากางเกง
“อื้อหือออ! มีแลกมือถือกันใช้ด้วย”
“เปล่า ของกูแบตหมด มันเลยให้ยืมมา”
“ว้าว! ต้องสำคัญแค่ไหนวะถึงจะให้โทรศัพท์ตัวเองมาใช้ได้เนี่ย”
“หึ ไม่รู้สิ..”
หมดอารมณ์จะกินข้าวเลยว่ะ..
เพราะมัวแต่นอยด์เรื่องข้อความของพี่แป้ง เลยไม่ได้สังเกตเห็นสายตาที่มองมาจากคนที่นั่งตรงข้าม...
---------------------
การเรียนช่วงบ่ายเป็นไปอย่างน่าเบื่อ
น่าเบื่อจนอยากโดดไปนอนเล่นที่สระบัว
ผมกำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง วันนี้โดนอาจารย์ดุหลายครั้งมากเพราะเหม่อตอนที่ท่านกำลังสอน
ผลมาจากข้อความของพี่แป้งเมื่อตอนเที่ยงนั่นแหละ.. ฟู่.. แบบนี้ไม่ใช่ผมเลย น่ารำคาญตัวเองชะมัด
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจออกมา เขี่ยเท้าเตะดินไปเรื่อย ตอนนี้ผมมานั่งโง่ ๆ อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกคณะศิลปกรรม อืม..ผมก็ไม่รู้ว่ามาทำไม เจ้ามันบอกแค่ให้มารอ จนตอนนี้..เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้
ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าชีวันผมคงหนีกลับไปก่อนตั้งแต่สิบนาทีแรก..
--------
---
“ค คุณ พ เพลิงฟ้า..”
“หือ?” เงยหน้าจากพื้นมองคนเรียก ผมยิ้มนิดหน่อยกับท่าทางตื่น ๆ คนตรงหน้าหน้าแดงและอึกอักทำตัวไม่ถูก
“อ เอ่อ ห เห็นนั่งอยู่ เอ่อ คือว่า..”
“ใจเย็นครับ” สิ้นคำผมอีกฝ่ายดูจะร้อนรนกว่าเมื่อสักครู่อีก ผู้ชายกับท่าทางเขิน ๆ แบบนี้ดูไม่เข้ากันเลย ผมอมยิ้มมอง แต่ก็น่ารักดี
ผู้ชายคนนี้สูงกว่าผมนิดหน่อยกะจากสายตา หุ่นไม่ได้หนาอะไรมาก หน้าตาดีแบบที่เห็นได้ทั่วไป ใส่แวนสายตากรอบดำ ..เขาน่าจะอายุมากกว่าผม
“มีอะไรหรอ?”
“คือ.. ให้..” เขายื่นนมกล่องรสช็อกโกแลตกับขนมปังมาให้แล้วมีกระดาษเล็ก ๆ ด้วย
ผมยกมุมปากขึ้น ยื่นมือไปรับ “ขอบคุณครับ นั่งด้วยกันไหม?” กูไม่รู้ทำไมถึงได้ถามไปอย่างนั้น..
ดวงตาใต้กรอบแว่นเบิกกว้าง แก้มและใบหูขึ้นสีจนเห็นชัด ผมปล่อยเสียงหัวเราะออกมา เขาหงอยลงจนผมต้องเอ่ยขอโทษ
“หืม.. แฟนคลับ?” ผมหันไปมองเจ้าของโพสต์อิทแผ่นเล็กหลังจากอ่านจบ เนื้อความในกระดาษก็ไม่มีอะไร แค่รูปยิ้มแล้วก็ from, FC พี่ซี(เพิ่งรู้ชื่อและเขาอยู่ปีสี่เรียนจิตรกรรม ที่รู้เพราะผมถามเอง)พยักหน้าหงึก ๆ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไรผม สุดท้ายเขาก็ยอมนั่งกับผม
“ครับ.. เป็นแฟนคลับ”
คราวนี้เป็นผมที่กระพริบตาปริบ ๆ กัดขนมปังอมค้างไว้ในแก้มจนแก้มตุ่ย “โดนผีบังตาหรอครับ”
พี่ซีสั่นหน้ารัวพร้อมกับยกมือปัดไปมา “ไม่ใช่ครับ เป็นแฟนคลับเพราะชอบน่ะ”
“ชอบ?”
“เอ่อ.. ไม่ได้ชอบแบบจะเป็นแฟนนะ ยังไงดีล่ะ ชอบแบบ.. ปลื้มน่ะ เท่ดี” .....ร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะมีคนบอกว่าเท่.. พอโดนแบบนี้แล้วเขิน ๆ แฮะ “น่าเป็นแบบวาดรูป..”
“อ่า.. เขินเลยนะเนี่ย” ผมยิ้มตาหยี พับโพสต์อิทแผ่นนั้นแล้วเก็บใส่กระเป๋าหลังกางเกง ก็ไม่ได้เอากระเป๋ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วไง ทั้งตัวก็มีแค่กระเป๋าตังกับโทรศัพท์เครื่องเดียว..
“ยิ้มบ่อย ๆ นะครับ ..น่ารัก” แล้วพี่เขาก็หน้าแดง
ผมพยักหน้า ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว “เมื่อกี้ยังบอกว่าเท่อยู่เลย” พี่ซียิ้มแหย่ “เอ้อ! แล้วทำไมอยู่ ๆ เข้ามาทักผมล่ะ?” ถามไปก็กัดหลอดนมไป ปัญญาอ่อนดี.. บุคลิกพี่ซีออกแนวผู้ชายขี้อายและไม่น่าจะเข้ามาทักผมเลย เขาดู.. ไม่น่าจะเข้าหาใครก่อน
“ก็ เอ่อ.. เห็นนั่งอยู่ ..นานแล้ว เอ่อ..”
“พูดเลยครับ ไม่ต้องเกร็ง”
“อืม.. เห็นนั่งอยู่คนเดียวนานแล้ว ท่าทางซึม ๆ เลยซื้อนมกับขนมปังมาให้น่ะครับ เยลลี่หมด รวบรวมความกล้าตั้งนานเลย..” กรรม.. ท่าทางผมออกขนาดนั้นเลยเหรอ พูดอะไรไม่ออกได้แต่ยิ้มโง่ ๆ และท่าทางจะเป็นแฟนคลับผมจริง ๆ นะเนี่ย รู้ด้วยว่าผมชอบเยลลี่
“แหะ..”
--------
-----
“เฮ้ยยยยยยยยยย! เล่นชู้เหรอวะ!!” ผมสะดุ้งกับเสียงที่ตะโกนมา พี่ซีเองก็ด้วย พอหันไปมองก็เห็นพี่ชิคกับพี่ขลุ่ยเดินมา
แล้วคนที่เรียกผมมาล่ะ.. อยู่ที่ไหน..
“หวัดดี” ผมยกมือข้างหนึ่งขึ้นทัก
“ส สวัสดีครับ” พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคหรี่ตามองพี่ซี
“มายุ่งอะไรกับน้องกูไอ้ซี” โดนแทนว่าน้องแบบนี้แล้วรู้สึกขนลุกพิลึก..
“ป เปล่านะครับ” พี่ซียกมือปฏิเสธพัลวัน
“แน่นะมึง น้องกูมีเจ้าของแล้วนะเว้ย!”
หรอ..
“รู้ครับ!” แหนะ นี่ก็ตะเบ็งเสียงยังกับฝึกทหาร “ผมไม่เสี่ยงกับคุณเจ้าหรอก”
พี่ขลุ่บตบไหล่พี่ซีปุ ๆ “ดี!”
“อ เอ่อ.. ผมไปก่อนดีกว่า ขอตัวนะครับ”
“อ้าว.. รีบไปไหนงะ”
พี่ซียิ้ม ก่อนจะพูด “อย่าซึมอย่างนี้อีกนะครับ.. คุณเพลิงฟ้าน่ะ.. ยิ้มสวยมากนะ”
“อ่า..” กระพริบตาปริบ ๆ ยกมือบ๊ายบายพี่ซีที่เดินถอยหลังออกไปอย่างงง ๆ
“เล่า!!” ยังไม่หายงงก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเพราะเสียงประสานของพี่ชิคพี่ขลุ่ย วันนี้กูสะดุ้งไปกี่รอบแล้วเนี่ย..!
ผมถอนหายใจ “ไม่มีอะไร พี่ซีแค่เอาขนมปังกับนมมาให้” ผมว่า ชี้นิ้วไปที่ซองขนมปังกับกล่องผมที่หมดแล้ว
“มันมาจีบมึงหรอ”
“หึ ไม่นะ พี่เขาบอกว่าเป็นแฟนคลับ”
“แน่นะ” ผมพยักหน้า อะไรเนี่ย.. หวงแทนเพื่อนหรือไง โวะ!
“แล้วที่มันบอกว่ามึงซึมนี่ยังไง”
“ก็.. เปล่า” ยักคิ้วให้ข้างหนึ่งและยกยิ้มมุมปาก พี่มันสองคนทำหน้าขัดใจที่ผมไม่บอก แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก ก็นะ.. ถ้าผมไม่อยากพูด บังคับให้ตายก็ไม่พูดหรอก
“เจ้าชีวัน..” ไปไหน..
“มันคุยเรื่องงานกับอาจารย์ เดี๋ยวก็มา” พี่ขลุ่ยนี่ก็รู้ดีจัง ยังพูดไม่ครบประโยคเลยด้วยซ้ำ
“อือ”
และจากนั้นประมาณสิบนาที.. ผมก็มองเห็นคนที่บอกให้ผมมารอเดินออกมาจากตึกคณะ.. ข้าง ๆ มีผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาสวยเดินอยู่ด้วย
พี่แป้ง..
-----------------TBC-----------------
ด เดี๋ยวนะ.. พี่แป้ง..มาทำไม..
o12 o12
-
ยัยพี่แป้งมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย :angry2:
-
ยัง ยังไม่จบเรื่องยัยแป้งอีก
-
แป้งเธอต้องการไรอีก
พี่เจ้าบอกให้ฟ้ามารอแล้วมาเจอแบบนี้
กลับหอดีกว่า นอยส์แด๊ก
-
ยัยแป้ง... :m16:
เค้าไม่รักยังจะพยายามยัดเยียดตัวเองอีกนะจ๊ะเธอ :m31:
-
อีชะนีแป้ง. ไปไหนก็ไปไป
-
ไม่จบไม่สิ้นซะทีกับแป้งเนี้ย5555
-
บางที ก็เบื่อเจ้า จะเก๊กห่านไรหนักหนา สักวันเพลิงฟ้ามันจะถอย ต่อให้รักมากขนาดไหน แต่ไม่มีไรพัฒนา ไม่ชัดเจนสักอย่าง ถ้าวันที่เพลิงฟ้ามันเหนื่อยที่จะวิ่งตามจะ สมน้ำหน้าให้นะเจ้า
-
แป้งก็คงจะอ้างในฐานะเพื่อนตามเคย
เพลิงฟ้าใจเย็นๆนะ เด๋ว fc c หงอย
-
รอต่อจ้า
-
คุณพระ ค้างแรง :katai1: โอ้ยยยย แล้วแป้งนี่อะไรเนี่ย ตัดใจได้แล้วแน่หรอวะ ฮึ่ม :m16:
-
เบื่อพี่แป้งอ่ะ เป็นตัวละครที่แบบ เซ็งงงงงงง =______=
ปกติเวลาไปสารภาพรักกับใครแล้วโดนปฏิเสธมาตรงๆมันต้องหลบไปทำใจป่ะวะ ไม่กล้าสู้หน้าป่ะวะ
นี่อะไร ตามตื๊อไม่เลิก คือแบบ มันไม่โอเคแรงงงงงง นิสัยแบบนี้มันไม่ไหวสุดๆ -_-
เหมือนผู้ชายเค้าไม่เอาก็ยังจะหน้าด้านอ่ะ /แรงไปป่ะ - . - แต่ถ้าเป็นเราเราคงไม่ทำแบบนี้อ่ะจริง
เอือมมมมมมมมมม รออ่านต่อค่ะ ชอบน้องเพลิงฟ้ามากๆ เชียร์สุดๆ *โบกธงรัว*
-
อย่าบอกว่าคิดเอง นอยด์เองนะเพลิงฟ้า
รอฟังมายเจก๊อนนนนนนน
แต่ถ้าแป้งฉวยโอกาสจากคำว่า เพื่อน ละก็ บวกเลยลูกกก
-
ความในใจของเจ้าาน่ะบอกให้ดื้อรู้บ้างนะ
-
หายไปนอนค้างอ้างแรมกะผู้ชายซะหลายคืน แม่ไม่ว่าเหรอทำตัวแบบเนี้ย คริๆๆๆ
ระวังนังกุหลาบด้วยนะเพลิงฟ้า
คนใกล้ตัวเนี่ยร้ายที่สุด!!
-
นอยด์ เหมือนกัน
-
อ๊ายยยยยย นางร้ายนะคะหัวหน้า จัดการมันเลยคะ ^^
-
ไม่รู้สึกอะไรกับแป้งเลยยยยยังไงเจ้าก็รักแต่เพลิงฟ้าอยู่แล้ว 5555
-
:mew5:ริอออ
-
ไหนเจ้บอกจะตัดใจไงวะ
ยังมายุ่งไรอี๊กกกกกก
ไอ้พี่เจ้าก็เหมือนกัน ฮ่วย
-
แป้ง กลับมาทำไมเนี่ย :ling1:
-
พี่เจ้าหลบไปก่อนค่ะ พี่กรี้ดของนุ้งกำลังมาาาาาา แม่คะพี่เค้าเจอเนื้อคู่แล้วววววววววววววววววววววววววว
กรี้ดดดดดดดดดดดดด ดีใจมาก จะดีกว่านี้ถ้าไรท์เขียนเรื่องของพี่กรี้ด นุ้งสัญญาว่าจะรักและตามซัพพอร์ตพี่กรี้ดตลอดไป
ถวายชีให้พี่กรี้ดคนเดียวคนอะไรไม่รู้ ยิ่งอ่านยิ่งน่าร้ากกกก ถึงโผล่มาน้อยๆแต่ได้ใจนะเออออ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
รอที่ 11
อย่าคิดไปเอง
- Phloengfa’s Part -
ผมมองไปที่สองคนนั้นด้วยสายตายังไงไม่รู้หรอก.. โคตรอยากฟาดตัวเองเข้ากับต้นหูกวางใกล้ ๆ นี่ มีชั่วแวบหนึ่งที่เห็นทั้งคู่เดินมาแล้ว..
ดูเหมาะสมกัน..
คนหนึ่งก็หล่อ อีกคนก็สวย ราวกับกิ่งทองกับผีเน่า.. /ผิด
เอาจริง ๆ ตอนี้คือเริ่มจะนอยด์แดกอีกแล้ว ขอโทษพี่ซีด้วยครับ
“เป็นไรวะ” เหลือบมองพี่ชิคแล้วสั่นหัว
แต่พี่ชิคมันกดมาตรงหัวคิ้วผมแล้ว “คิ้วขมวดเชียว”
“ใจเย็น มันไม่ได้คิดอะไร” พี่ขลุ่ยว่างั้น
ผมเชิดหน้า แค่นเสียง “ฮึ!”
เหยียดแขนพาดกับโต๊ะหินอ่อนแล้วฟุบลงไป เจ้าชีวันกับพี่แป้งกำลังเดินใกล้เข้ามา มีแวบหนึ่งที่สบตากับไอ้เจ้าก่อนที่จะฟุบกับแขนตัวเอง
ไม่อยากเห็นหน้า หึ! วันนี้จะหยิ่ง ไม่สนใจหรอก!
แต่ฟุบไม่นานโทรศัพท์ในกระเป๋าก็กรีดร้อง ผมหยิบมันมาดูแล้วขมวดคิ้ว ทำไมไอ้กวางโทรเข้าเครื่องไอ้เจ้า...
“ว่า?”
(“มึง!!! ฟิกเกอร์คอลเลคชั่นใหม่มาแล้ว!!!”) สงสัยจะตั้งใจโทรหาผมจริง ๆ พอได้ยินมันบอกว่างั้นผมก็เหยียดตัวตรงทันที
“เชี่ย! เมื่อไหร่วะ ตอนนี้มึงอยู่ไหน”
(“เพิ่งมา แต่ยังไม่วางขาย กูอยู่.. เอ่อ ห้อง”
“สาดดดดด! มึงรู้ได้ยังไง!!”
(“ใจเย็นไอ้เชี่ย คือแบบ.. พี่ที่กูรู้จักเขาเป็นคนนำเข้าอ่ะ”)
“อ้าว หรอ ทำไมกูไม่เคยรู้เลยวะ”
(“เออน่า ช่างเถอะ มึงจะเอาป่ะเดี๋ยวกูบอกพี่เขากั๊กไว้ให้”)
“เอาดิ! แต่ขอไปดูก่อนได้มะ”
(“เออ ๆ แล้ว.. / กวาง! เข้ามาหาพี่!” ผมมุ่นคิ้วกับเสียงที่แทรกเข้ามา เสียงเข้ม ๆ ฉบับผู้ชาย.. ใครวะ..
“มึงอยู่กับใคร”
(“เอ่อ..”)
“ใคร”
(“อย่ากดดันกูดิ!”)
“...........” ผมเงียบ เงียบเพราะกำลังตั้งใจฟังเสียงที่เล็ดลอดเข้ามา..
(“มึง เพลิงฟ้า โอ๊ย! อย่ากัด!”) ทำเหี้ยอะไรกัน (“อย่าเพิ่งครับ! กวางคุย อือ.. กับเพื่อนอยู่นะ แฮ่ก..”) ชัดเจน.. เสียงมาขนาดนี้ไม่ต้องเดาแล้วโว้ยยยยยย!
“กวาง.. มึง.. เอ่อ.. วาง.. ก็ได้นะ”
(“พ เพลิงฟ้า เดี๋ยว อึก.. เดี๋ยวกูโทรกลับ! โอ๊ยย! พี่คริน!”)
ผมกระพริบตาปริบ ๆ ทัชจอวางสายด้วยมือสั่น ๆ ที่ต้องวางเองเพราะปลายสายไม่สนใจจะตัดสายทิ้งแน่ ๆ ให้เดาตอนนี้สิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์คงถูกโยนไปมุมไหนสักมุมในห้อง.. เสียงของไอ้กวางเมื่อกี้ยังหลอนอยู่ในหู โคตรสยิว ขนลุกเกรียวเลยเนี่ย แล้ว แล้วพี่ครินของมันนี่ใครวะ!! ทำไมไม่ได้ยินมันพูดถึงเลยสักครั้ง!!
พรุ่งนี้มึงโดนกูจ้วงแน่!
“เป็นอะไรมึง ปวดขี้เหรอ” สะบัดค้อนใส่พี่ขลุ่ยแล้วแยกเขี้ยวให้ ผมปัด ๆ เล่น ๆ โทรศัพท์ในมือ จากหางตาเห็นพี่แป้งมองอยู่ผมเลยเงยหน้าไปยิ้มให้แล้วคุณเธอหันหน้าหนีไป
คงข้องใจที่ผมเอาโทรศัพท์ไอ้เจ้ามาเล่นอย่างนี้มั้ง..
..ก็แล้วแต่
---------------
“เอ๋.. แจ็คเก็ตตัวนี้ที่แป้งซื้อให้เจ้าหรือเปล่าคะ?” ไอ้เจ้านิ่งไปพักนึงไม่ตอบแต่พยักหน้า ผมกัดปากแล้วถอดเสื้อที่ใส่อยู่ออก
ไอ้เจ้าเลิกคิ้วขึ้น “ถอดทำไม?”
“คัน : )”
“ใส่ทั้งวัน”
“ตอนแรกก็ไม่คันหรอก แต่พอคันเท่านั้นแหละ.. ก็คันเลย”
ผมสะบัดเสื้อนิดหน่อยสองสามทีแล้วส่งไปให้ไอ้เจ้า มันก็รับไปแล้วพลิก ๆ ดู หาหวยหรอครับ ..
“ป้ายก็ไม่แกะ”
“วิถีคนแมน”
ครับ ป้ายมันยังไม่ได้แกะเลย ผมคิดว่ามันซื้อมาใหม่ก็เลยเอามากะจะชิงใส่ก่อน ไม่คิดว่าพี่แป้งจะเป็นคนซื้อให้ ถึงว่า.. เอาไปเก็บไว้ซะชั้นล่างสุดของตู้เลย.. แต่รสนิยมพี่แป้งก็ดีใช้ได้นะครับ ตัวนี้มากกว่าครึ่งหมื่น เป็นรุ่นลิมิตเต็ดด้วย
“เจ้าไม่ได้ใส่เลยหรอคะ”
เจ้าสตั๊นไปเล็กหน่อย “อือ ครับ”
“...........”
“พอดีมีแจ็คเก็ตอยู่เยอะแล้ว ไม่ค่อยได้ใส่ด้วย อีกอย่าง...” ผมเผลอจ้องหน้าไอ้เจ้าอย่างลุ้น ๆ ว่ามันจะพูดอะไร และเป็นจังหวะที่มันหันมาพอดี เราเลยได้สบตากัน “ก็ไม่ได้บอกให้ซื้อให้”
เต๊ง!!!
น็อคเอาท์!!
ผมเม้มปากแน่นห้ามตัวเองไม่ให้หลุดยิ้มหรือหัวเราะ จิกมือกับหน้าขาตัวเอง ไอ้พี่ชิคหันมาเจอมันเลยเตะขาผมไปที ที่นั่งก้มหน้ากันเนี่ย ไม่ใช่สะเทือนใจหรอกครับ ต้องซ่อนสีหน้าที่ไม่สะเทือนใจเนี่ยแหละ ทรมานสัดอ่ะ
“จ เจ้า..”
เจ้าถอนหายใจ “โทษที”
“ถ้าไม่อยากได้ก็น่าจะบอกกันนะ..” แป้งซื้อมาแพงไม่รู้หรอ.. ผมแอบต่อประโยคในใจ โคตรเลว..
“ให้โอกาสผมบอกหรอครับ” อ่า.. เจ้าชีวันเริ่มอารมณ์เสียแล้วครับ
“เจ้า.. “
“เมื่อวานคุยกันว่ายังไง? ลืมแล้ว?”
หืม.. เมื่อวาน คุยอะไรกัน..
“แป้ง..”
“เพื่อนแป้งมาแล้ว กลับเถอะครับ”
“ไล่แป้งหรอ?” พี่แป้งถามเสียงติดจะสั่นหน่อย ๆ ดวงตามีหยาดน้ำเอ่อคลอ
“อือ”
เชี่ย..
ลั่น..
ผมหลุดหัวเราะออกมาแล้วรีบยกมือปิดปากตัวเองไว้ แอบเห็นพี่แป้งตวัดตามองด้วย กรรมของเวร แต่ขอหัวเราะก่อนได้มะ
เจ้าชีวันแม่ง.. บทจะตรงก็ตรงจนน่ากลัว..
“ได้ค่ะ เสื้อตัวนี้ ถ้าไม่อยากได้แป้งของคืนแล้วกันนะ บายค่ะ” พี่แป้งกระชากเสื้อไปแล้วสะบัดตูดเดินหนี ผมมองตาม พี่แป้งเดินไปหาถังขยะแล้วโยนเสื้อตัวนนั้นทิ้งไปอย่างไม่ใยดี..
โหดสัด.. เสื้อแพงด้วย.. เสียดาย..
- Jaochiwan’s Part -
“ทำไมมาด้วยกัน?” พอแป้งเดินออกไป ไอ้เด็กที่นั่งตรงข้ามก็เปิดประเด็นทันที ไอ้ชิคไอ้ขลุ่ยทำเมินก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เหมือนไม่สนใจ
“เขามาขอมารอเพื่อนด้วย” ผมบอก
“อื้อหืออออออ มารอกับผู้ชาย ว้าว!”
“น้อย ๆ หน่อย”
เพลิงฟ้าเบ้ปาก “เอาคืนไป”
ผมรับโทรศัพท์ตัวเองมาแล้วเอาของมันคืนให้เจ้าของไป แล้วถามไอ้ชิคกับไอ้ขลุ่ย “พวกมึงจะไปไหนกัน ไหนบอกจะกลับก่อนไงวะ”
“จริง ๆ ก็ว่าจะกลับแล้ว แต่ออกเจอไอ้ซีศิลป์กรรมเต๊าะเด็กมึงอยู่” ผมเลิกคิ้วแล้วมองคนที่นั่งตรงข้าม
“มองอะไร? เขาแค่เอาขนมมาให้” นิ้วเรียวชี้ไปที่ซองขนมกลางโต๊ะ “พี่ขลุ่ยอ่ะมั่ว เขาไม่ได้เต๊าะสักหน่อย”
“อ๋อ เหรอจ๊ะ”
“ก็แล้วแต่” เพลิงฟ้าแบมือสองข้าง ไอ้ซีผมก็รู้จัก มันเป็นแฟนคลับเพลิงฟ้า แล้วมันก็เคยฝากของผ่านผมไปให้ไอ้เด็กประหลาดนั่นอยู่หลายครั้ง อีกอย่าง.. ซีมีแฟนแล้ว
“กลับเหอะ”
“อืม”
----
---
“ไปไหน?” ผมเหลือบมองคนถาม เพลิงฟ้านั่งประจำที่คนขับแทนผม ..ก็แค่ไม่อยากขับรถเอง
“มึงอยากไปไหน”
“กลับห้อง”
“อือ”
“อือคือ? ไปห้องกูหรอ?” เด็กเหี้ยทำหน้างงตอนที่ผมพยักหน้า มุ่นคิ้วเข้าหากันแต่ก็ออกรถไป
“เออมึง เมื่อวาน คุยอะไรกับพี่แป้งหรอ”
“ไม่บอก” คนไม่ได้รับคำตอบหันมาทำตาขวาง เหยียบเบรกแบบจงใจทำให้ผมที่ไม่ได้ตั้งตัวโยกไปด้านหน้านิดหน่อย หึ “กูบอกให้เขาตัดใจ”
“หะ!!!! ตัดใจ? แล้วเขายอมหรอ”
“อื้อฮึ”
“แน่ใจได้ไง อาจจะพูดไปงั้น เขาชอบมึงมานานแล้วนี่ อยู่ ๆ ก็จะยอมง่าย ๆ ไม่น่าเป็นไปได้ ดูอย่างเมื่อกี้ดิ!” พูดรัวอย่างกับจะมีคนแย่งพูด..
“ไม่ได้บอกว่าแน่ใจ”
“แต่เจ้า.. ผู้หญิงรักแรงเกลียดแรงนะเว้ย! ยิ่งมึงไปหักหน้าเขาด้วย ระวังจะโดนตามฆ่า!”
“ไร้สาระ”
ผมยื่นมือไปดึงแก้มยุ้ย ๆ ของมัน เจ้าตัวสะบัดหน้าหนี “ฮึ!!”
-------------------------
“อ่าาาาาาา ห้องจ๋าาาา คิดถึงจังเลยยยยยย” เจ้าของห้องวิ่งไปทิ้งตัวนอนบนโซฟา L-shape
ผมเดินเข้าไปที่ครัว หยิบเบียร์ในตู้เย็นมาหนึ่งกระป๋อง อืม.. ในตู้เย็นมันมีแต่ของไร้สาระ เยลลี่ ช็อกโกแลต เค้ก มันฝรั่งทอดกรอบ บลา ๆๆ ยังดีที่มีของสดอยู่บ้าง
“ฮัลโลลลลลลลล ชินา! มึง มึงได้คุยกับไอ้กวางป่ะ .... คืองี้เว้ย! ตอนประมาณสี่สิบนาทีก่อนมันโทรหากู กูอยากรู้ว่าตอนนี้มันเดทกับใครอยู่ ... อ้าว ไม่รู้หรอ .... มีดิ! ไว้คุยกันพรุ่งนี้ .... อือ ๆ บาย” มันโยนมือถือลงบนพื้นพรมแล้วตบโฟซาแรง ๆ และทำเสียงฟึดฟัดขัดใจก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย ตาคมมองตรงมาที่ผมแล้วยกเท้าเตะ.. - -
“เบื่อหน้ามึงว่ะเจ้า”
อ้าว ไอ้สัด
ผมมองหน้ามัน ยกเบียร์ขึ้นดื่ม แล้ว... “เลิกยุ่งกับกูสิ”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวมึงคิดถึงจนขาดใจตาย” มันว่าแล้วหัวเราะร่วน ผมสั่นหัวไปมา
ยิ้มก็ดี ทำหน้าหมาหงอยแล้วไม่เห็นจะน่ามองสักนิด
ปกติก็หน้าตาน่าเกลียดอยู่แล้ว พอทำหน้าซึมก็ยิ่งน่าเกลียดไปใหญ่
เห็นแล้วทุเรศตา. . .
“เจ้า..”
ผมละสายตาจากรายการแข่งรถในจอโทรทัศน์ “ว่า?”
“เมื่อตอนเที่ยง.. พี่แป้งไลน์มา”
“แล้ว?”
มันลุกขึ้นนั่ง คว้าหมอนอิงใบใหญ่ไปกอดแล้วเกยคาง “ไม่รู้.. แต่.. ไม่ชอบเลย”
“.........”
“ผู้หญิงคนอื่นที่มาจิ๊จ๊ะกับมึงกูเฉย ๆ มากนะเว้ย แต่พอเป็นพี่แป้งแล้วมัน..”
ผมขยับเข้าไปใกล้ วางมือบนเลือนผมนุ่มแล้วยีเบา ๆ “บอกแล้วไงว่าอย่าคิดไปเอง”
เพลิงฟ้าขยับศีรษะดุนฝ่ามือผม “ฮื่อ!”
จะทำยังไงกับมันดี..
“จำเอาไว้ กูไม่ได้ชอบแป้งหรือคิดอะไรกับใครทั้งนั้น คราวหน้าก็อย่าคิดไปเองแล้วนอยด์แดกอย่างนี้อีก”
“ง่ะ..”
“มีอะไรก็ถามกู เข้าใจหรือเปล่า”
เด็กดื้อพยักหน้า “อือ”
ผมยกยิ้มไม่ให้มันเห็นแล้วดันหน้าผากให้เด็กที่ชอบคิดไปเอง(กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง)จนมันหงายหลัง
---------
-----
“ต้องส่งเมื่อไหร่” ผมถามคนที่นั่งกับพื้นร่างแบบอะไรสักอย่างอยู่
“ก่อนหมดเทอมหนึ่งอาทิตย์” ตอบโดยไม่ละจากกระดาษตรงหน้า หลังจากที่มันกวนประสาทผมไปก็นึกได้ว่ายังไม่เริ่มทำงาน แล้วตอนนี้ก็นั่งขีด ๆ เขียน ๆ อยู่อย่างนั้นมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกฉีกออกแล้วขยำทิ้งไว้รอบ ๆ พื้นที่ที่มันนั่งอยู่
อืม.. เด็กถาปัตย์ช่วงมีงานห้องรกก็คงไม่แปลก
เวลา 19.30 น.
คนที่จมอยู่กับงานเงยหน้าขึ้นมาแล้วบิดขี้เกียจ แม่ง.. ตั้งแต่ห้าโมงเย็นจนทุ่มครึ่ง
“เจ้า.. หิว” ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนไอ้เด็กเวร
“จะกินอะไร”
“อือ.. ร้านข้าวหน้าคอนโดอร่อย”
“อาฮ่ะ”
เพลิงฟ้าพาผมไปที่ร้านข้าวที่อยู่เยื้อง ๆ กันกับทางเข้าคอนโดมัน
“คนเยออะสัด” ผมบ่นออกมาทันทีที่มาถึงร้าน กวาดตามองแล้วกลับไปเจียวไข่กินที่บ้านดีกว่ามั้ง ยั๊วเยี๊ยะไปหมก ทั้งที่นั่งอยู่ในร้าน ทั้งที่ยืนต่อแถวเข้าคิดกันอยู่ แค่เห็นก็ท้อแล้วว่ะ
ร้านเป็นห้องสองคูหาที่ทุบรวมกัน ด้านหน้าเป็นตู้กระจกที่มีไก่เป็นตัว ๆ ห้อยด้วยและมีทั้งที่สับแล้ว ยั่วน้ำลายดี ที่สำคัญคือคนเยอะมาก!!! ทั้งพนักงานบริษัททั้งนักศึกษา บลา ๆ
“ของดีก็งี้”
“เหอะ” ไอ้ดื้อแลบลิ้นใส่แล้วเดินไปหาคนคนหนึ่งเหมือนจะเป็นพนักงานของร้านสักพักก็กลับมา
“คิวที่ 47”
“กลับเถอะ”
“เดี๋ยววววว เมื่อกี้ไปส่องมาแล้วตอนนี้ถึงคิวที่ 33 แล้วนะ”
“นาน”
ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมก็ต้องรออยู่ดี ไอ้เด็กข้าง ๆ ดื้อด้านแค่ไหนก็รู้กันอยู่ ถ้าไม่อร่อยตามที่บอกไว้นะ.. จนเกือบยี่สิบนาทีต่อมาก็ถึงคิวพวกผม
“วันนี้จะกินอะไรดีเพลิงฟ้า” พนักงาน น่าจะนะ 30 นิด ๆ เข้ามาถาม ท่าทางจะมาบ่อยนะเนี่ยถึงกับรู้จักชื่อไอ้ดื้อด้วย
“แป๊บนะครับ เจ้ามึงกินไร” ผมเลื่อนสายตามองรายการอาหารก่อนจะบอกให้มันเป็นคนสั่ง “งั้นเอาไก่ทอด ไก่ต้ม ไซส์เอ็มอย่างละ 1 ครับ ข้าว 2 แยกนะฮะ แล้วก็ปีกไก่น้ำแดง 1 เกี๊ยวทอดด้วยครับ”
“เครื่องดื่มเอาอะไร”
“อ่า.. นมเย็นเฉาก๊วย”
“มะนาวโซดา”
“รอแป๊บนึงเน้อ” เพลิงฟ้ายิ้มรับ แล้วหันกลับมาค้ำคางแล้วมองหน้าผม..
“อะไร?”
“เปล่า อ๊ะ! อาม่าสวัสครับ” มันยกมือไหว้สวัสดีหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่าน ท่านหันมาแล้วยิ้มให้เพลิงฟ้า
“อ้าว.. อาเพิงฟา เป็นยังงาน สบายลีน้า”
เด็กดื้อยิ้มกว้าง พยักหน้าหงึก ๆ “สบายดีครับ อาม่าอ่ะ สบายดีเปล่า ผมไม่ได้มากินสองวัน คิดถึงผมไหมครับ?”
อาม่ายิ้มนิด ๆ “ลื้อมันกวนปาสาท ใครจาไปคีดถึงงง”
“โธ่..”
“อั้วล้อเล่งน้า แล้วนั้นคาย แฟนลื้อหรอ” โอ้โห.. ถึงกับสำลักน้ำลาย
“ไม่ใช่ ๆ ไม่ใช่แฟนคร้าบบบ แต่อีกไม่นานก็จะเป็นแล้วล่ะ ฮ่าฮ่า” ผมไม่ได้พูดอะไร..
“หรอ ๆ หล่อดีน้า รักกันดี ๆ ล่ะ อั้วขอไปพักก่อนน้า”
“ครับผม!”
--------------
“มาบ่อยหรอวะ”
“ไม่บ่อยหรอก แค่พอจะรู้จักกับคนที่ร้านทุกคนแล้ว” อืม.. จากการพูดคุยกับอาม่า(ที่เพิ่งรู้มาว่าเป็นเจ้าของร้าน)แล้วก็ไม่น่าจะมาบ่อยเท่าไหร่ ...ถุย
จากนั้นไม่นานอาหารที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟครับ อืม กลิ่นหอมดีเหมือนกัน แล้วมันก็อร่อยสมกับที่เด็กตรงข้ามมันโม้ไว้นั้นแหละครับ
“เป็นไง อร่อยป่ะ” ผมพยักหน้าตอบคนถาม มันยักคิ้วให้สองจึก
“ก็สมกับที่รอนานดี”
“อื้อฮึ บางอย่างแม้จะรอนานแต่มันก็คุ้มกับเวลาที่เสียไป...”
“............”
“ความรักก็เช่นกัน”
------------------TBC--------------------
อีดิทเพิ่มเนื้อหามานิดนึง
:hao5: :hao5:
-
กรี๊ดๆๆ ประโยคสุดท้ายของเพลิงฟ้านี่น็อคเอาท์เลยคะ :katai2-1:
-
ความรักก็เช่นกัน กรี้ดดดดด อีแม่ใจบ่ดี เขิมมั้กกกกกกก
พี่เจ้าเป็นผู้ชายที่แสดงออกตรงดี ชอบก็บอกว่าชอบ
ถึงบางทีมันจะซึนไปนิด ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เปิดพรีนิยายอย่าลืมให้น้องฟรีนะ 555555 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ปิดท้ายได้คมมากเพลิงฟ้า
อิพี่เจ้าบทจะตรงก็ตรงเกิ้น
บทจะซึนก็น่ามะเหงกจริงๆ
-
โอ้ยยยตาย หวานซะ :impress2:
-
เพลิงฟ้าน่ารักเนอะ
จีบประมาณอย่างนี้แหล่ะ
คนถูกจีบอย่างเจ้าเลยไม่อึดอัด
-
อิเจ้าาาาา เลยซึนได้ยัง เพลิงฟ้าน่ารักขนาดนี้
-
เอ่อมม สะใจ อีแป้ง จะเอาหน้าไปไว้ไหนอะ อิอิอิ
-
เออเอ้า เราเข้าใจมาตลอดว่ากวางเป็นผู้หญิงงงงงง
พลาดตรงไหนวะ ต้องไปอ่านใหม่ก่อน
แต่แป้ง หึ หน้าด้าน หน้าทน ยิ่งกว่าปูนซีเมนท์เสริมใยเหล็กอีกนะ
เจ้าบางอย่างนานเกินไปก้อไม่ดีนะ ไหนจะแป้ง ไหนจะเหนือ ไหนจะโรส
-
ความรักก็เช่นกัน :hao7:
-
จบตอน แบบ ความรักก็เช่นกัน 555 สะอึกเลย
-
อือหือ ตัดจบตอนกันแบบนี้เลย โอยยยยย
-
รอต่อจ้าา
-
หวายยย :กอด1: #ความรักก็เช่นกัน
-
เพลิงฟ้าชนะใสๆๆฮ่าๆๆประโยคสุดท้ายเด็ดมาก อิอิ
-
โอ้ยยยพี่เจ้าจะให้รออะไรอีกกกก
-
เอะอะหยอดตลอดดดดดดดดด :hao3:
-
ควางร๊ากก่อเช่งกาง อาเพิงฟ้า ลื้อมังเสี่ยวจิงๆ
-
ลูกล่อลูกชนมันแพรวพราวจริงเว้ยไอ้เด็กดื้อคนนี้
แล้วมายเจจะไปไหนรอดดดด :hao7:
-
o13
-
:z13:
-
สนุกมากเลยค่ะ
อ๊ากกกก อ่านแล้วเขินมาก
น่ารักทั้งคู่เลย
:-[ :-[ :-[
รอตอนต่อไปนะคะ
-
โอ๊ยยอิพี่เจ้าเล่นตัวมากค่ะ555
ชอบเขาแล้วแท้ๆไม่ยอมขอเขาเป็นแฟน เยอะมากก
-
รอที่ 12
สับสนและสงสัย
- Phloengfa’s Part -
ขณะนี้เวลา 7 นาฬิกา 35 นาที.. ผมนั่งหาววอดอยู่บนรั้วเหล็กกั้นระหว่างทางเดินกับที่จอดรถเยื้องกับหน้าคณะไม่ไกลกัน
ตื่นมาทำไมแต่เช้า วันนี้ผมมีเรียนเช้าครับ นั่นคือหนึ่งในเหตุผลที่คนขี้เซาอย่างผมยอมแหกขี้ตาตื่น แต่เหตุผลจริง ๆ คือไอ้กวางต่างหากล่ะครับ!! เพราะอยากรู้ว่าพี่ครินของมันเป็นใครล้วน ๆ เลย นี่ผมพลีชีพเพื่อพวกคุณเลยนะ เพราะฉะนั้นรักผมให้มาก ๆ ล่ะ ฮิ
ตามหลักการแล้วถ้าสองคนเดตกันอยู่ มีความเป็นไปได้สูงมาเลยนะครับที่พี่ครินของมันจะมาส่ง แต่ถ้าไม่มาก็เฟลไป ไม่เจอตัวจริงก็ถามเอาจากไอ้กวางก็ได้ น่าจะมีรูปอยู่นะ
แว่วได้ยินเสียงของแม่เข้ามาในหัว
กับการเรียนทุ่มเทอย่างนี้ไหมลูก . . .
แหะแหะ
แล้วสิบนาทีต่อมาก็มีแลมโบกินีสีดำเงางามโฉบเข้ามาจอดตรงหน้าผม... ตกใจเสียงเครื่องยนต์จนเกือบหงายหลังแหนะ แต่เอ๊ะ ทำไมไม่มีคนลงมาสักที ผมแกล้งกด ๆ โทรศัพท์เล่นแต่สายตายังคอยแอบเหลือบมองรถคันหรูตรงหน้าอยู่
ติดฟิล์มดำทึบแบบนี้มองไม่เห็นข้างในเลยแหะ. . .
ปึก!
ไอ้เชี่ยยยยยย! เปิดประตูยังไงให้โดนเข่ากูเนี่ย!!! ปากที่อ้ากำลังจะโวยวายต้องค้างไปเพราะคนที่ก้าวลงมาจากรถ
มันคือคนที่ผมรออยู่!!!! ขอกรี๊ดด้วยความดีใจได้ไหมเนี่ย!
ผมยิ้มกว้างแล้วเรียกเพื่อนตัวเล็กเสียงหวาน “น้องกวางงงงงง~” ไอ้กวางเบ้หน้าก่อนจะหรี่ตามองผมอย่างไม่ไว้ใจ
“มึงมานั่งทำอะไรตรงนี้หาาาา!”
“รอ รอชินา” ยักคิ้วไปอีกจึก แต่มันไม่เชื่อหรอก กรั่ก ๆ รอมึงนั่นแหละโว้ย!! ผมกระโดนลงจากรั้วเหล็กวาดแขนกอดไหล่ไอ้กวางหมับ แถมยังเบียดมันจนไม่มีที่ให้อากาศได้แทรกผ่าน
ก็แลมโบกินีสุดหรูยังจอดอยู่นี่นา. . .
“กอดกูทำไม ปล่อยยยยย!”
“โห่! ปกติก็กอดออกจะบ่อย มาหวงตัวอะไรตอนนี้หว้าาาา” คราวนี้ผมกดมันทั้งตัว แถมยังลูบ ๆ คลำ ๆ ผิวลื่น ๆ เหมือนตูดเด็กของมันด้วย ไอ้กวางผลักผมออกแล้วกระโดดหลบไปอีกทาง ห่างจากผมประมาณหนึ่งช่วงแขนได้
กลัวคนในรถหรือไง.. อย่างนี้ก็สนุกเพลิงฟ้าสิครับ หึหึ
“เป็นอะไรวะ รังเกียจกู?” เลิกคิ้วถาม กวางทำหน้าเลิ่กลั่กสั่นหน้าไปมา “แล้วทำไมอ่ะ กูแตะตัวไม่ได้หรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น.. อย่ามากอดตอนนี้ได้ไหมเล่า! แล้วนี่เมื่อไหร่จะออกรถไปสักที” ไอ้กวางบอก ประโยคหลังพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่ขอโทษนะเพื่อนรัก พอดีผมเป็นคนหูดี กูได้ยินว่ะ
“ใครมาส่งมึงอ่ะ?”
กวางสะดุ้ง “ค่อยคุยได้ไหม เข้าตึกเหอะ”
“ก็ด๊ายยยยย!” ผมยิ้มร่าวิ่งหยองแหยงไปกอดคอมันหมับแล้วเลื่อนไปกอดเอว กวางมันก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนคราวแรก แต่ทำหน้าเหมือนอยากฆ่าผมเต็มที่ มันคงรู้ทันความคิดผมอ่ะนะ
ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากยิ้มกวนประสาท
ผมโน้มไปฝังจมูกกับเลือนผมสีน้ำตาลของกวาง “หอมว่ะ ใช้แชมพูอะไรวะ” จากผมก็เลื่อนไปที่แก้มแล้วสูดกลิ่นหอมจากแก้มนิ่มของมันไปฟอดใหญ่
“เพลิงฟ้าไอ้เหี้ย!!!”
ปรื้นนนนนนน!
มันร้องด่าผมในจังหวะเดียวกันเสียงแตรรถที่บีบลั่น
ยังไม่ไปอีกหรอ..
“ฉิบหาย..” กวางอุทานเบา ๆ มองไปทางข้างหลังด้วยตาที่เบิกกว้าง ผมหันมองบ้างก็ถึงกับบรรลุ
ผู้ชายเจ้าของแลมโบกินีคนนี้แม่งหล่อเหี้ย!! ผมตาค้างเมื่อเผลอจ้องมองใบหน้าหล่อคมของคนมาใหม่ นัยน์ตาสีฟ้าแต่ดวงตาคมกริบรับกับคิ้วหนาที่เรียงกันสวยงาม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีซีดนิดหน่อยแต่เป็นรูปกระจับน่าจุมพิต.. (เดี๋ยว..) รูปร่างสูงโปร่ง กะจากสายตาแล้วน่าจะสูงกว่าเจ้าชีวันของผมอีก อกผายไหล่กว้าง มีไรหนวดจาง ๆ ยิ่งดูคมขึ้น
อ่า.. ถ้าสาว ๆ มาเห็นต้องละลายไปก้มกับพื้นแน่ ๆ
ขนาดผมยังแทบลืมหายใจ..
“มีอะไรหรือเปล่ากวาง” เสียงเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งจากขั้วโลกเหนืออีก
“เอ่อ.. ไม่มีอะไรครับ พี่ครินรีบเข้าบริษัทไม่ใช่หรอฮะ” พี่ครินของมันคือคนนี้เองหรอ ชื่อครินนึกว่าจะออกแนวญี่ปุ่น ๆ แต่นี่เป็นฝรั่งตาฟ้าเลย อ่า ออกแนวละตินด้วยฮะ สงสัยจะเป็นลูกครึ่งพูดไทยชัดขนาดนี้
“พี่ไม่รีบ แล้วนั่น.. ใคร” ไม่ต้องตวัดตามองก็ได้คร้าบบบบ
“เพื่อนกวางเองครับ ชื่อเพลิงฟ้า”
“แค่เพื่อน?”
“อือ ครับ เพื่อนกันจริง ๆ สวัสดีพี่กูสิ”
“ไอ้สัด!” ผมด่ามันไป ใครใช้ตบหัวผมล่ะครับ แม่ง เล่นของสูงเดี๋ยวพ่อจับหักคอ “สวัสดีครับ ผมชื่อเพลิงฟ้า เป็นเพื่อนกวาง เป็นเพื่อนจริง ๆ ไม่มีซัมติงอะไรทั้งนั้น” ยกมือไหว้อย่างมีมารยาทแบบที่คุณยายสอนก่อนจะปิดท้ายด้วยยิ้มหวาน พี่ครินของไอ้กวางหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ แต่ก็พยักหน้ารับ แววตาอ่อนลงแบบนั้นผมค่อยหายใจโล่งหน่อย
“อย่าปล่อยตัวให้มากนักนะกวาง พี่ไม่ชอบ”
“ครับผม! พี่ครินไปบริษัทเถอะนะครับ เดี๋ยวรถติดแล้วสายน้าาา”
พี่ครินยกยิ้ม แหม เจอไอ้กวางอ้อนแบบนี้ใครทนไหวก็ใจแข็งสุด ๆ “ครับ เลิกเรียนแล้วโทรหาพี่”
“ได้ฮะ ขับรถดีนะครับ” ไอ้กวางโบกมือหยอย ๆ ยิ้มหวานไปให้ด้วย พี่ครินเอื้อมมือไปยีผมของมันเบา ๆ แล้วกลับไปที่รถแล้วขับออกไป
“ไอ้สัดเพลิงฟ้า!!!!” ลูกกวางน้อยเมื่อกี้กลายร่างเป็นพญากวางแล้วครับ ผมแลบลิ้นใส่มันแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าไปใต้ตึก
“แฮ่ก อยู่เดี๋ยวนี้นะมึง!!”
“หยุดก็โง่สิวะ!!!” จากวิ่งไล่กับแค่ใต้ตึกตอนนี้วิ่งมาถึงโรงอาหารแล้วครับ
“เพลิงฟ้า กูเหนื่อย แฮ่ก!” หยุดก็ได้ สงสารหรอก ผมหยุดวิ่ง เดินเข้าไปหาไอ้กวางที่ยันฝ่ามือค้ำเข่าหอบหายใจแฮ่ก ลิ้นห้อยเป็นหมาเลยห้อยศรีของพี่
“เป็นไร?” ผมถามเมื่อเห็นมันเบ้หน้า กวางพึมพำเบา ๆ ว่าเจ็บ
เจ็บ.. อ่า.. นึกออกแล้ว หึหึ
“ออกกำลังกายบ้างป่ะเนี่ยมึง”
“กู แฮ่ก ไม่ชอบกีฬา”
“แต่กีฬาในร่มและบนเตียงนี่ชอบใช่ป่ะ”
“ไอ้เพลิงฟ้า!!!” ผมปล่อยก๊ากกับท่าทางของมัน กวางมองผมตาขวาง ปากก็พึมพำด่าผมไม่หยุด แต่มือยังจับแขนผมเป็นหลักยึด “มึงกินข้าวเช้ายัง?” กวางเงยหน้าขึ้นผม ผมสั่นหัวเป็นคำตอบแล้วยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่ขมับมันออก หน้าแดงแจ๋เป็นตูดลิง
ผมไม่เหนื่อยหรอกครับ วิ่งเล่นที่ไร่บ่อย ๆ วิ่งแค่นี้สบายมาก
“กูก็ยังไม่กิน ซื้อข้าวเหอะ”
“เอางั้นก็ได้”
“กินอะไรดีวะมึง?”
“ข้าวราดแกงนี่แหละ แจ่มสุด”
“เอางั้นก็ได้” เราสองคนเดินไปที่ร้านกวาง ไอ้กวางนี่เกาะแขนผมไม่ปล่อยเลย รับปากพี่ครินไปยังไม่ถึงยี่สิบนาที - -
พอซื้อข้าวกันแล้วก็หาโต๊ะนั่งกัน เช้า ๆ แบบนี้โต๊ะว่างเยอะครับ แต่ยังพอมีคนนั่งบ้างประปราย วางจานข้าวไว้ที่โต๊ะ ผมก็ไปซื้อน้ำมาให้ทั้งตัวเองและกวาง
“มึงโทรหาชินาดิ๊”
“โทรไม? เปลือง ให้มันโทรมาเองดิ” ได้ครับพี่
ผมเบ้ปาก “มึง กับพี่ครินนี่ยังไงวะ เล่าหน่อยดิ”
“อ๋อออออ ที่มาแต่เช้านี่มาดักกูหรอ”
“เออ” ผมพยักหน้าแบบภูมิใจมาก ยื่นช้อนไปรับไข่แดงของไข่ดาวจากกวาง ไอ้กวางมันไม่กินไข่แดงครับ แดกแต่ไข่ขาว แต่ไข่เจียวที่ตีทั้งขาวและแดงรวมกันน่ะกินได้
“พี่ชายข้างบ้าน สนิทกันตั้งแต่เด็ก พ่อแม่กูกับพ่อแม่พี่ครินเป็นเพื่อนกัน พี่เขาไปดูงานต่างประเทศสองปีแล้วเพิ่งกลับมา เป็นคู่หมั้นกู”
“หะ!!! คู่หมั้น!?” ผมเกือบสำลักไข่แดง ไอ้เชี่ย!
“อือ ตกใจอะไรวะ”
“มึง.. มีคู่หมั้นแล้ว แต่มึงก็เดตคนอื่นหนิ โดนบังคับหรอ”
“เปล่า กูรักพี่ครินนะ เขาก็รักกู แต่กูกับเขาไม่เจอกันตั้งสองปีนะเว้ย เหงาบ้างไม่ได้ไง? แต่กูก็ไม่เคยมีเซ็กส์กับใครนอกจากพี่ครินนะ” ตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดก็ณภัทรนี่แหละครับ..
“อ่าฮ่ะ.. แล้วพี่เขารู้เปล่า?”
“รู้สิ รู้ทุกเรื่องนั่นแหละ”
“แล้วเขาไม่หวงหรอ กับกูเมื่อกี้ยังแทบจะเขามาบีบคอ”
“หึ! น้อยไปสิ แต่ก็คงเข้าใจนั่นแหละ แต่กูไม่ได้เอากับคนอื่นไง ก็เลย...” มันยักไหล่ “ชิล”
“พี่เขาเป็นลูกครึ่งเหรอ”
“อือ บราซิล”
“อ่า..”
“พอใจมึงหรอยังกับคำตอบ ไม่ต้องเสือกเพิ่มละนะ”
“พอใจมากครับผม! เสือกอะไร ไม่ได้เสือกโว้ยยยย! แค่ใส่ใจ”
“เหรอออออ”
“ครับผม!” แล้วเราก็หัวเราะกัน ผมกับกวางกินข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องเรียน ชินามาเรียนแบบสภาพหัวยุ่งให้เดาแม่งเล่นเกมจนนอนดึกแหง โรสก็ยังสวยเป๊ะเหมือนเดิม
จบการรายงาน...
ตอนเย็นระหว่างรอพี่ครินของไอ้กวาง
“ถ้าโรสมีธุระจะกลับก่อนก็ได้นะ” ชินาพูด ผมเองก็เห็นด้วยนะ เห็นแสดงท่าทีเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดสักที อึดอัดแทน
“อืม งั้นเรากลับก่อนนะ มีธุระที่บ้านน่ะ”
“อ่ะฮ่ะ”
“บาย” เรายกมือบ๊ายบายให้
ตอนนี้ก็เหลือผม ชินา กวาง..
“กูว่าโรสแปลก ๆ”
“แปลกไงวะ?” ผมหันไปหาคนพูด ชินาเบ้ปากยักไหล่
“ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าแปลก”
“กูก็รู้สึก” ไอ้กวางก็ร่วมด้วย อ้าว.. ไม่ได้มีแค่ผมที่รู้สึกหรอกเหรอ “แล้วมึง?”
“อืม” ผมพยักหน้า เมื่อมีความเห็นตรงกันพวกผมเลยสุ่มหัวและคุยกันอย่างจริงจัง ถุย!
“เหมือนนางมีอะไรในใจ” - ชินา
“นั่นดิ เหมือนเข้ามาเพราะอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่เห็นจะพูดอะไร” - กวาง
“อืม..” - ผม
“มึงจะไม่ออกความเห็นหน่อยหรือไงหะ!” ไอ้กวางแม่งตบหัวผมอีกละ ไอ้เชี่ยนี่
“กู.. รู้สึกว่าโรสสนใจไอ้เจ้าแปลก ๆ แต่ไม่อยากคิดเพราะโรสคือเพื่อน”
“เออ อันนี้กูก็รู้สึก โรสชอบพี่เจ้าหรอวะ” ผมมุ่นคิ้วกับคำพูดของชินา “เฮ้ย! มึงอย่าเพิ่งเครียด กูแค่สงสัย” ชินาตบบ่าผมแต่ปมคิ้วก็ยังไม่คลายอยู่ดี
“กูไม่แน่ใจนะเว้ย กูเคยเห็นโรสมองมึงแปลก ๆ นะเพลิงฟ้า หรือโรสชอบมึงวะ” - กวาง
“เออว่ะ โรสเอาใจมึงมากสุดแล้วในกลุ่ม มึงอยากได้อะไรก็หามาให้” - ชินา
แม่ง! พูดให้กูสับสนอีกแล้ว แล้วตกลงมันเป็นยังไงกันแน่วะ คันปากยิบ ๆ อยากจะถามตรง ๆ แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็คงต้องเสียเพื่อนเปล่า ๆ โรสเองก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีอะไร
“เฮ้อออ” สุดท้ายก็แค่ถอนหายใจออกมา พวกมันตบไหล่ผมปุ ๆ จุดประเด็นมาให้กูคิดว่ามากอีก
“เปลี่ยนเรื่องเหอะ ชะนีคาร์โบไฮเดตยังมาสิงพี่เจ้าของมึงอยู่ป่ะ?” แหนะ ขนาดเปลี่ยนเรื่องนะไอ้ชิน ผมถอนหายใจออกมาอีกรอบ
“ไม่รู้สิ ไอ้เจ้าบอกให้เขาตัดใจนะ แต่เมื่อวานยังเห็นเดินด้วยกันอยู่เลย” กับพี่แป้งนี่ก็ไม่รู้จะวางใจได้แค่ไหน บอกว่ายอมจะยอมจริงหรือเปล่าไม่รู้ ไอ้เจ้ามันไม่ได้คิดอะไรเกินเพื่อนแน่นอน พี่แป้งชอบมันมานานไม่น่าจะยอมถอยง่าย ๆ เลยครับ ถึงไอ้เจ้ามันจะบอกว่าพี่เขาแค่มาขอนั่งรอเพื่อนด้วยเฉย ๆ ก็เถอะ ไม่ไว้ใจ..
เมื่อวานที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกศิลปกรรมนั่นน่ะพี่แป้งโกรธมากเลยนะ ปกติพี่แกเป็นผู้หญิงคูล ๆ เชิด ๆ เลิศ ๆ อะไรทำนองนั้น แต่ดันมาหลุดคาแรคเตอร์เพราะแจ็คเก็ตตัวเดียว
เมื่อก่อนพี่แป้งดีกับผมนะ ซื้อขนมฝากไอ้เจ้ามาให้ผมก็บ่อยมาก แต่มาหลุดช่วงหลังนี่แหละ สงสัยเพราะไอ้เจ้าเริ่มจะยังไง ๆ กับผมแล้ว พี่เขาเลยฮึดสู้มั้งครับ พอรุกไปแล้วโดนปฏิเสธก็เลยรู้สึกเสียหน้า..หรอ มันก็แค่ข้อสันนิษฐานของผม ดูมึน ๆ งง ๆ ว่ะ ปวดหัวแล้วเนี่ย
“อ้าว ไหงงั้นวะ บอกพี่เจ้าเด็ดขาดหน่อยดิ” - กวาง
“บอกอะไรล่ะ มีสิทธิ์หรือไง”
“มึงนี่โง่กว่าที่คิดนะเพลิงฟ้า” อ้าวไอ้เชี่ยนี่ “พี่เจ้ายอมมึงมากกว่าทุกคนเลยนะเว้ย”
“ยอมก็ไม่ได้แปลว่าจะมีสิทธิ์ป่ะวะ”
“มึงนี่นะ..”
“พี่เจ้าชอบมึงนะเว้ย” - ชินา
“ก็พอจะดูออก”
“อ้าว แล้วไม่เป็นแฟนกันวะ”
“เคยพูดแล้ว มันก็ไม่อะไร ยิ้มกวนส้นตีนแล้วก็ถูกลืมไป”
“กรรม.. ถ้ามีคนมาจีบมึงจะยอมเลือกคนอื่นไหมเนี่ย” ไอ้กวาง
“หึ คงยากว่ะ กูกับไอ้เจ้ามัน..” มันมีอะไรมากกว่าที่พวกมึงรู้..
ผมรู้จักไอ้เจ้ามากกว่าสองปี.. ไม่ใช่แค่เพิ่งเจอตอนที่เข้ามหาวิทยาลัยหรอกนะ..
“งั้นกูสู้นะมึง พวกกูจะอยู่ข้างมึงนี่แหละ”
ผมยิ้มให้พวกมันสองคน “ขอบใจว่ะ”
“กวาง”
“ว่า?”
“เรื่องฟิกเกอร์ที่มึงว่าน่ะ” เครียดไม่นานก็เปลี่ยนประเด็น ความเครียดกับผมแม่งไม่ถูกกันจริง ๆ
“อ๋อ.. ลืมไปเลยแฮะ” กวางจิบน้ำก่อนจะพูด “มันเป็นร้านเปิดใหม่อ่ะ ของพี่คริน จะเปิดตัวเป็นทางการวันจันทร์จะถึงนี้มั้ง ถ้ามึงอยากไปดูกูพาไปดูก่อนได้”
“โห.. อยากไปว่ะ”
“พรุ่งนี้ไหมล่ะ?” วันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้วันเสาร์
ผมยิ้มกว้าง พยักหน้าหงึก ๆ “ไป!!”
“อ้าว เวร กูลืม วันเสาร์ต้องกลับบ้าน วันอาทิตย์ได้ไหมมึง เดี๋ยวกูคุยกับพี่ครินก่อน”
“ยังไงก็ได้” เรื่องมากไม่ได้หรอกเดี๋ยวมันไม่พาไป
“เดี๋ยว ๆ ฟิกเกอร์อะไร พี่ครินอะไร ไหนเล่ากูสิ๊เพื่อนรัก” ชินายกมือห้ามแล้วพูด
ผมกับกวางมองตาอย่างรู้กัน “ไม่บอก!!!”
“ไอ้พวกชั่ว!!!!”
ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อกี้ยังเพื่อนรักอยู่เลย โธ่ แกล้งมันไปงั้นแหละครับ เล่าให้ฟังอยู่ดีนั่นแหละ แต่เล่าไม่ทันจบพี่ครินของไอ้กวางก็มาซะก่อน ทำเอาไอ้ชินาอึ้งไปเลย พอไอ้กวางกลับไปชินามันก็ถามเพิ่มเติมจากที่เล่าไม่จบกับผม เจ้แกตกใจหนักกว่าเดิมอีกตอนรู้ว่าสองคนนั้นเป็นคู่หมั้นกัน..
ช่วงสายของวันเสาร์.. ผมร่างแบบอย่างจริงจังอยู่ที่คอนโด อยู่คนเดียวทำงานไปเงียบ ๆ อย่างนี้มันก็ดีนะครับ ไม่วุ่นวายดี โปรเจกต์สุดท้ายของเทอมนี้แล้ว ต้องจริงจังหน่อย ถ้าต้องทำงานผมจะชอบทำคนเดียวมากกว่ารวมกลุ่มกับเพื่อน เพราะผมจะเสียสมาธิมาก ๆ สุดท้ายก็จะหงุดหงิด เพื่อนผมมันก็รู้ดีเลยไม่ตื้อให้ไปทำด้วย
ใช้เวลากับงานไปร่วมสองชั่วโมงผมก็เก็บแบบทั้งหมดใส่กระเป๋าเอาไว้ ถึงเวลาต้องพักผ่อนแล้วครับ
เดินไปเปิดเพลงทิ้งไว้ก่อนจะเข้าครัวไปหาของว่างมากิน จากนั้นก็เดินไปที่ชั้นหนังสือ หยิบการ์ตูนเรื่องโปรดมาสักเล่ม แค่นี้วันหยุดก็จะไม่น่าเบื่ออีกต่อไป.. เหรอ
อ่า.. อ่านไปได้ครึ่งเล่มก็ปวดตาแล้ว
ทำอะไรต่อล่ะ แต่จะว่าไปยังไม่ได้คุยกับไอ้เจ้าเลย ไม่รู้จะไปแรดที่ไหนหรือเปล่า
ติ๊ด.. ติ๊ด..
(“อืม...”) เสียงงัวเงียเชียว
“ยังไม่ตื่นหรอก?”
(“อื้อ ดื้อหรอ”)”
“อ่าฮ่ะ กวนป่ะเนี่ย มึงจะนอนต่อก็ได้นะ” มองนาฬิกา จะเที่ยงแล้ว..
(“คุยได้ มีอะไร”)
“คิดถึง.. ไม่ได้เห็นหน้าตั้งวันนึง คิดถึ๊งคิดถึง” ผมก็ตอแหลไปงั้นอ่ะ พูดไปแล้วก็กระดากปาก ทำไมผู้ชายแมน ๆ อย่างผมต้องมาทำอะไรแบบนี้วะ
แต่ก็อย่างว่า... ถ้าไม่ใช่เจ้าชีวันก็อย่าได้ฝันเลยว่าจะมีโมเมนต์แบบนี้กับเพลิงฟ้า
(“หึ”)
“จะเที่ยงแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีก”
(“นอนดึก อือ..”)
ผมขยับนอนตะแคง หยิบเจลลี่เข้าปากแล้วเคี้ยวหงุบหงับ “ทำงานหรอ?”
(“ใช่”)
“อ่าฮ่ะ ต้องส่งวันไหนอ่ะ รีบหรอวะ”
(“ไม่รีบหรอก ให้เสร็จ ๆ ไปจะได้ไม่เหนื่อยมาก”)
“แล้วใกล้เสร็จหรือยังไงอ่ะ มึงนอนดึกมากี่วันแล้วเนี่ย”
(“ใกล้แล้ว เหลือรายละเอียดนิดหน่อย ..หลายวัน”) กวนตีนไม่มีใครเกิน..
“อ่า.. กูอยากเห็นโปรเจกต์จบของมึงอ่าาาาา”
(“มึงเป็นใคร”)
“จิ๊!” โปรเจกต์ของมันนะ เป็นความลับยิ่งกว่าการผลิตนิวเคลียร์อีก ผมไม่รู้เลยว่ามันทำอะไร ถามพี่ขลุ่ยก็ไม่บอก ถามพี่ชิคก็ไม่รู้ ฮึ้มมม! “มึงไม่กลับบ้านหรอ?”
(“กลับเย็น ๆ กินข้าวหรือยัง”)
“หึ ยังเลย ขี้เกียจ”
(“นอนตายอยู่นั้นแหละ”)
“แสดงออกหน่อยว่าเป็นห่วงไม่ได้ไง!”
(“มึงถึกจะตาย แล้วงานมึงน่ะ ถึงไหนแล้ว”)
“ร่างแบบเสร็จแล้ว”
(“อื้อฮึ ไปทำงานดิ ไม่มีส่งอาจารย์อย่ามาร้องนะ”)
“ระดับนี้ไม่มีพลาดว่ะ เดี๋ยวเอาเอไปอวดนะพี่เจ้า”
(“สาธุครับ”)
“คอยดูแล้วกัน!! เออเจ้า กูจะไปกินข้าวละ วางนะ”
(“อืม บาย”)
“บาย”
วางสายจากไอ้เจ้าผมก็ลุกไปจัดการตัวเอง ออกไปหาอะไรกินแถวคอนโดนี่แหละ ขี้เกียจไปไกล ขี้เกียจเปลี่ยนชุด สบายใจดี
15:45
ครืด~ ครืด~
ผมมองชื่อที่ปรากฏอยู่บนจอแล้ววางยื่นมือข้างหนึ่งไปกดรับอย่างค่อนข้างลำบากพร้อมกับเปิดสปีกเกอร์ โทรมาทำเชี่ยอะไรตอนนี้วะกันติชา!!
(“เพลิงฟ้า มึงตื่นยัง?”)
“ตื่นแล้วไอ้สัด ดูนาฬิกาบ้างยังก่อนจะถามน่ะหาาาา!”
(“อย่าโหดดิ ทำไรอยู่วะ วันนี้ว่างป่ะ?”)
“ไม่ว่าง! ทาเล็บอยู่!” ผมว่าแล้วก็จุ่มสีทาเล็บมาแต้มบนเล็บ อย่าด่าว่าผมตุ๊ด มันก็แค่ความชอบส่วนตัว ผู้หญิงทาได้ทำไมผู้ชายจะทาบ้างไม่ได้อ่ะ เหยียกเพศหรอ มันเท่ดีออก อีกอย่างมันคือศิลปะ!!
(“ใกล้เสร็จยังล่ะ?”) เสียงกรีซเหมือนเซ็ง ๆ มันมีประสบการณ์ครับ ฮ่า ๆ ไว้ให้กรีซเล่าเองจะดีกว่านะครับ คึคึ
“อีกสองเล็บ มึงมีอะไร”
(“ไปข้างนอกกับกูหน่อย”)
“ไปไหนวะ?”
(“ไปหาลูกชุบ”)
- - - - - - TBC - - - - - -
จุดนี้ก็ไม่มีอะไรมากกกกก อยากได้พี่คริน 555555555555555555555 :hao6:
ตัวละครผุดมาเป็นดอกเห็ดเลยค่าาาา ฮืออออ
คุณดอกกุหลาบนี่ยังไงกัน หล่อนต้องการอะไรจากลูกสาวเรา! :katai1:
ตอนหน้าเราจะไปหาซัมวันของกรีซกันค่ะ แอออออ
ฝากติดตามด้วยนะครับผม :mew2:
[เพิ่มเนื้อหาตอนที่ 11 นิดหน่อยนะคะ กลับไปอ่านก็ได้ ไม่ไปก็ได้ เพราะมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย /อ้าว แหะๆ :o11:]
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอนนี้นุ้งกวางกะพี่ครินน่ารักมากกกกกกกกกกกก ฟ้ายังเหมือนเดิมคือการกวนตีนชาวบ้าน 555555
ตอนหน้าอยากกรีดร้อง แม่ต๋าาาาาาา พี่กรี้ดของนุ้งจะมาแล้วววววววววว :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เจ้ากั๊กมากอ่ะ ชอบก็คบสิ
ฟ้าน่ะรอเธอ แล้วเธอน่ะรออะไรคะ!! :ped144:
-
อยากอ่านเรื่องกวางกับพี่คริน ,, มองตาคนเขียนปริบๆ :katai2-1:
ตอนนี้อิพี่เจ้าเป็นตัวประกอบไปเลย ฮ่าๆๆ
-
พอพี่ครินปรากฏตัวมา
เอ่อออ เจ้าชีวันนี่ใครหรอ :confuse: มายจงมายเจอะไร ไม่รู้จักกก :laugh:
ถ้าไม่อยากกลายเป็นคนที่ถูกลืมก็ทำตัวให้สมกับเป็นพระเอกหน่อยค่ะพี่ขาาา :m26:
-
อย่าบอกว่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะ หึหึ
แต่วินาทีเน้ ตอนเน้ อยากให้มีพาร์ทกวางกับครินมากกกกกก
หรือจะแยกไปอีกเรื่องก็ดีนะเออ o13
-
ขอตอนพิเศษหรือเรื่องใหม่ของกวางกับพี่ครินด้วยค่ะะะะะะะะะะะะะะะโอ้ยมาทีนี่แย่งซีนคู่หลักสุด
อยากเจอลูกชุบแล้วอ่า
-
พี่ครินมาแย่งซีน 55555
-
พี่ครินมานี่พี่เจ้าชิดซ้ายเลยเปล่าาา
55555555
โดนแย่งซีนเต็มๆเบย
:hao7:
-
พี่เจ้าแม่งเล่นตัว
ชอบพี่ครินอ่ะ คุคุ
:katai5: :katai5:
-
พี่ครินแย่งซีนอะ โอ๊ย จินตนาการถึงแล้วเลือดกำเดาแทบไหล 55555 ดูหล่อเทพบุตร
พี่เจ้านี่น่าหมั่นไส้เหมือนกันนะ ชื่อเรื่องว่ารอ ก็รอตรงคอนเซ็ป แต่รออะไรอะค๊า รออะไรรร
-
รอที่ 13
เฝ้า รอ คอย
- Kanticha’s Part -
“กรีซ เลิกเรียนแล้วไปไหนวะ”
“ไม่รู้ดิ หาอะไรกินมั้ง พวกมึงล่ะ?”
“กินหรอ! ไปด้วย!”
“เรื่องแดกนี่เร็วจริงนะมึง!”
ผมได้แต่หัวเราะ อ่า.. ลืมไป ผมต้องแนะนำตัวก่อนนี่เนอะ
สวัสดีครับ ผมชื่อกรีซ กรีซ กันติชา เดชาวัฒน์
นักศึกษาชั้นปีที่สอง คณะทันตแพทย์ศาสตร์
เป็นเพื่อนของเพลิงฟ้า ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน เพลิงฟ้าคงเล่าเรื่องของผมให้ได้รู้บ้างแล้ว
ยินดีที่ได้รู้จักครับ..
ส่วนคนที่ผมคุยด้วยข้างบนนั้นน่ะ เพื่อนผมเองครับ
คนแรกที่ถามว่าจะไปไหน ชื่อบีม หล่อ สูง ใส่แว่น นิสัยหรอ.. ก็ดีนะ แต่มันกวนตีนมากไปหน่อย ฮะฮะ
ส่วนคนที่ร้องขอไปด้วยนั่นน่ะ ชื่อฮารุ ลูกครึ่งญี่ปุ่น ตัวเล็ก หน้าหวาน ดูผ่าน ๆ คงคิดว่าเป็นทอมหรือผู้หญิงเทือก ๆ นั้น นิสัยก็.. แสบ
และคนสุดท้าย ชื่อภาคย์ หล่อแบด นักกีฬาบาสเก็ตบอล สูงเฉียด 190 เซนติเมตร สาว ๆ รุมติดตรึม แต่ภาคย์ไม่เคยจะสนใจหาใครมาเป็นแฟนตัวจริง นิสัย.. -ไม่สามารถระบุได้-
“ตกลงว่าไง ไปกินอะไร!” ฮารุเขย่าแขนเร่งผม เจ้านี่เหมือนน้องเล็กของกลุ่ม ขี้อ้อนเหมือนแมวแต่ก็ดื้อมากเหมือนกัน
“อืม.. กลับบ้านดีกว่า”
“โวะ!” ฮารุหน้าบึ้ง สะบัดแขนผมทิ้งแล้วถอยกลับไปยืนคู่กับภาคย์ สองคนนี้ทะเลาะกันบ่อย ๆ แต่กลับอยู่ด้วยกันตลอดเสียอย่างนั้น..
เราสี่คนมาถึงร้านอาหารที่บีมแนะนำมาว่าอร่อยนักหนากันตอนเที่ยงนิด ๆ วันนี้เลิกเรียนเร็วแล้วช่วงบ่ายยังไม่มีเรียนอีก โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ หรอกครับ ถือเป็นปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติมาก คณะผมมันเรียนหนักจะตาย
ร้านนี้เป็นนร้านอาหารอีสาน แต่ยังมีอาหารตามสั่งอย่างอื่นให้สั่งได้ ภายในร้านตกแต่งด้วยไม้และโทรสีน้ำตาลเป็นส่วนใหญ่ ไว้คราวหน้าพาเพลิงฟ้ามาบ้าง .. ผมกับบีมนั่งข้างกัน ฝั่งตรงข้ามถูกจับจองโดยฮารุกับภาคย์
ผมมองไปรอบ ๆ ร้านระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นพนักงานบริษัททั้งนั้นเลย ร้านนี้ทำเลค่อนข้างดีเลยนะครับ แถวนี้มีบริษัทต่าง ๆ เยอะด้วย แต่แล้วผมก็ไปสะดุดกับใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา. . .
เขาคนนั้นกำลังยิ้มแย้มอยู่กับเพื่อน รอยยิ้มสดใสทำให้ผมเผลอยิ้มตามออกมาโดยไม่รู้ตัว พอเขาหันมาเจอผมรอยยิ้มที่ประดับใบหน้าก็ค่อย ๆ เจื่อนลงและหายไปในที่สุด..
ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจก่อนจะกระพริบถี่เพื่อเรียกสติกลับคืนมา..หรือเปล่า เขาสะดุ้งตอนที่เพื่อนของเขาสะกิดเรียกและหันไปตอบอย่างอึกอัก ใบหน้าติดหวานก้มลงและเดินตามเพื่อนของเขาไป..
คนคนนั้น..
คนที่ผมรอให้ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง..
คนที่ผมอยากตามหาให้พบ..
คนที่ผมอยากรับผิดชอบ..
คนที่ผมเผลอทำร้ายเขาไปอย่างไร้สติ..
แต่วันนี้ ผมเจอแล้ว..เจอเขาแล้ว
น่าแปลกที่ผมจำเขาได้ ทั้ง ๆ ที่เมาขนาดนั้น..
“อือ!” ผมโยกหน้าหลบชิ้นหมูย่างที่ฮารุยื่นมาแตะปาก “เล่นอะไรเนี่ย” ถามไปงั้น แล้วอ้าปากรับหมูย่างกลิ่นหอมที่เพื่อนตัวเล็กส่งมาให้เข้าปาก
“มึงนั่นแหละ เหม่ออะไร เรียกตั้งนาน!” คุณหนูฮารุโวยวายหน้าบึ้ง ผมยื่นมือไปยีผมนุ่ม ๆ นั่นอย่างนั้นเขี้ยว แต่ก็ต้องชักมือกลับเพราะสายตาของคนที่นั่งข้าง ๆ เจ้าตัวเล็กส่งมา หึ
“ไม่มีอะไรน่า..” ผมบอกไป
“ไม่มีก็กินได้แล้ว ฮารุกินหมดไปครึ่งแล้วเนี่ย” บีมมันว่า ส่วนคนถูกพาดพิงก็ตวัดตามองฉับ!
อาหารก็อร่อยดีนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่เพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับอย่างอื่นแทน.. มีหลายครั้งที่ผมและเขาสบตากัน และครั้งนี้ก็เช่นกัน..
พอเห็นว่าผมมองอยู่เขาก็หลบตาและหันหน้าไปทางอีก ..เฮ้อ เขาไม่ได้ตั้งใจมองหรอกครับ แค่เป็นจังหวะที่หันมองเรื่อยเปื่อยแล้วบังเอิญสบตากับผมแค่นั้นเอง.. แต่ผมนี่ยิ่งกว่าตั้งใจซะอีก
อยากจะโทรไปสกรีมใส่เพลิงฟ้าชะมัด
เดี๋ยวนะ.. ชุดที่เขาใส่มันชุดพนักงานบริษัทไม่ใช่เหรอ!?
“พี่กรีซเป็นบ้าอะไรเนี่ย!” และแล้วผมก็โดนฮารุแหวใส่อีกครั้ง
“ส้มตำอร่อยดีนะ” เปลี่ยนเรื่องได้อุบาทว์มาก ฮารุกลอกตาใส่แล้วหันไปงุ้งงิ้งกับภาคย์
อ่า.. ที่ฮารุเรียกผมว่าพี่เพราะเจ้าตัวมันบอกว่าผมเหมือนพี่ชาย เอาง่าย ๆ คือตามใจมันแทบทุกอย่าง แต่จะเรียกอะไรมันก็แล้วแต่อารมณ์อยู่ พี่กรีซ ไอ้กรีซ ไอ้เหี้ยกรีซ มาหมดอ่ะ อีกอย่างผมเป็นลูกคนเล็กแล้วอยากมีน้องด้วยก็เลยค่อนข้างรู้สึกดีที่ถูกเรียกว่าพี่.. บางทีเพลิงฟ้าก็เรียกผมว่าพี่ แค่เวลาจะอ้อนหรือกวนตีนเท่านั้นแหละครับ ส่วนมากจะเป็นอย่างหลังด้วยสิ
“ลูกชุบอิ่มแล้วหรอ พี่สั่งเพิ่มให้ไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้สึกอิ่ม ๆ แล้วน่ะ” หืม.. ชื่อลูกชุบสินะ เสียงหวานชะมัด ชื่อก็น่ากิน เอ่อ.. ผมว่าผมเริ่มเพ้อแล้วล่ะ ถ้าเพลิงฟ้ามันอยู่ด้วยคงเบรกผมให้หัวทิ่มตั้งแต่สบตาแล้วแหง
ผมยังคงตั้งใจ(แอบ)ฟัง “กินเยอะ ๆ หน่อยสิลูกชุบ เดี๋ยวตอนบ่ายเราต้องเข้าประชุมอีกนะ” ผู้ชายที่นั่งข้างเขาพูด ผมขมวดคิ้วไม่ชอบใจตอนที่ผู้ชายคนนั้นตักไก่ทอดให้ลูกชุบ แล้วทำไมต้องยิ้มให้ด้วย!
“ใช่ ๆ ลูกชุบต้องกินเยอะ ๆ” คุณผู้หญิงสองคนที่นั่งตรงข้ามเสริมอย่างเห็นด้วย
“โธ่ แต่ผมอิ่มแล้วนี่ครับ ท้องจะแตกแล้วนะ” เขายู่ปาก ทำหน้างอแง น่ารักเป็นบ้า..
“ยิ้มไรของมึงไอ้กรีซ เมาปลาร้าหรือไง!” ผมเลิกคิ้วใส่บีม แต่ไม่พูดอะไรเพราะรู้สึกกำลังอารมณ์ดี หึหึ
ผมกินช้า ๆ เอื่อย ๆ แอบมองพี่ลูกชุบไปด้วยจนกระแทกเขากลับไป อยากเข้าไปทักชะมัดแต่มันคงไม่ดีเท่าไหร่ ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน
วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมกำลังนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง มองรูปในมือถือแล้วก็ยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว
รูปที่ผมกำลังดูอยู่เป็นรูปของลูกชุบ ที่แอบเซฟมาจากเฟซบุ๊กกับอินตาสแกรมของเขา
ถามว่าไปหาเจอได้ยังไง สืบสิครับ.. ผมใช้เวลาสองถึงสามวันเลยนะที่จะสืบเรื่องของเขา
ถ้าได้รู้อย่างหนึ่งแล้วมันก็ไม่ยากหรอกฮะ ตอนนี้ผมรู้ถึงที่อยู่ของเขาแล้วด้วยซ้ำ ดูเป็นสตอล์คเกอร์ชะมัด
ตอนนี้บ่ายสามนิด ๆ ใกล้ได้เวลาแล้วสิ.. แต่ผมควรถามผู้ร่วมอุดมการณ์ของผมก่อน และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
“เพลิงฟ้า มึงตื่นยัง?”
(“ตื่นแล้วไอ้สัด ดูนาฬิกาบ้างยังก่อนจะถามน่ะหาาาา!”)
“อย่าโหดดิ ทำไรอยู่วะ วันนี้ว่างป่ะ?”
(“ไม่ว่าง! ทาเล็บอยู่!”) คำตอบที่ได้ทำเอาผมเบ้ปาก ได้ยินคำว่าทาเล็บแล้วสยองทุกที
เพลิงฟ้ามันโยนมาให้ผมเล่าเหรอครับ? โอเค ผมเล่าก็ได้
เรื่องมันมีอยู่ว่า.. ตอนนั้นผมอยู่ ม. 5 มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เพลิงฟ้าโกรธผมมาก ๆ ตอนนั้นผมทำปลาทองของมันตาย ผมก็ตามง้ออยู่นานเลยครับ เพลิงฟ้าไม่คุยกับผมเป็นเดือนเลย แต่ก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแค่ไม่คุยกัน มันอ่ะนะไม่ยอมคุยด้วย จนกระทั่งเข้าเดือนที่สอง.. ช่วงนั้นมันกำลังเห่อกับน้ำยาทาเล็บทั้งหลายแหล่เพราะแก๊งนางฟ้าในห้องมาอวดกัน
ผลกรรมเลยมาตกอยู่ที่ผมเมื่อเพื่อนตัวดีบอกว่า ‘ถ้าอยากให้กูหายโกรธมึงต้องตามใจกู’ แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากยอมตามใจ เพลิงฟ้าก็จัดเลยสิครับ ใช้ผมเป็นหนูทดลองศิลปะขั้นเทพของตัวเอง หลังทำเสร็จมันบอก ‘ต้องดูแลให้ดีห้ามให้ลอกแม้แต่นิดเดียว ถ้าทำได้หนึ่งอาทิตย์ค่อยมาคืนดีกัน’ ตอนนั้นตอบไปแค่ครับ แต่ในใจน้ำตาท่วมแล้วฮะ
เล็บผมกลายเป็นไฟงานวัดไปหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ ... เกลียดแม่ง แต่ก็ตลกดี ถ้าไม่ใช่เพลิงฟ้าผมก็ไม่ยอมหรอกครับ
“ใกล้เสร็จยังล่ะ?”
(“อีกสองเล็บ มึงมีอะไร”)
“ไปข้างนอกกับกูหน่อย”
(“ไปไหนวะ?”)
“ไปหาลูกชุบ”
(“หาาาาาาา!!!”)
“ตกใจอะไร รออยู่ที่คอนโดนะ เดี๋ยวกูไปรับ” ผมไม่รอให้เพลิงฟ้าปฏิเสธก็ชิงวางสายไปก่อน
ไปหาเพลิงฟ้ากันครับ!
ออด ๆๆๆ
“โว้ยยยยย มาแล้วเว้ย!!!” ได้ยินเสียงโวยวายแว่วมาผ่านอินเตอร์คอม ผมผลักประตูเข้าไปเมื่อสัญญาณเซนเซอร์ขึ้นสีเขียว
อือหือ.. ห้องรกใช้ได้เลย แสดงว่ามีงาน เจ้าของห้องหน้าบึ้งนั่งจุมปุ๊กอยู่ท่ามกลางชิ้นส่วนของเลโก้ ว่างขนาดนั่งต่อเลโก้เล่นได้เลยใช่ไหม
“หน้างอเป็นตูด พี่เจ้ามีชู้หรือไง”
เพลิงฟ้าตวัดตามอง “ชู้หน้ามึงอ่ะ!” ไม่มีอะไรที่ทำให้คนอย่างเพลิงฟ้าดื้นได้เท่าเจ้าของชื่อ ‘เจ้าชีวัน’ แล้วล่ะครับ
เพลิงฟ้าเป็นคนไม่ยอมคน แต่ก็ยอมพี่เจ้าบ่อย ๆ
เพลิงฟ้าเป็นคนดื้อ แต่ก็เชื่อฟังพี่เจ้า
เพลิงฟ้าเป็นคนไม่ชอบรออะไรนาน ๆ แต่ก็รอพี่เจ้าได้เกือบจะสองปี. .
อ่า.. ไม่สองปีสิ มันมากกว่านั้น.. หึ
“ไปกันยัง?”
เพลิงฟ้าเงยหน้ามอง “ไปไหน?”
“ตามหาหัวใจ”
“ถุย!” มันเบ้ปาก เก็บชิ้นส่วนของเลโก้ที่ยังต่อไม่เสร็จใส่กล่อง “เดี๋ยวกูเปลี่ยนชุดแป๊บนึง” ผมพยักหน้า แล้วเพลิงฟ้าก็หายแวบเข้าไปในห้องนอน
“มึงไปรู้พิกัดเขาได้ยังไง?” เพลิงฟ้าถามขึ้น ผมตบไฟเลี้ยวก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในซอยเป้าหมาย
“ดูจากที่เช็คอินในอินสตาแกรมไง”
“โรคจิตนะมึง กูจะฟ้องลุงกร!!!”
“เอาที่สบายใจ ถึงแล้ว” ผมบอกมันแล้วดับเครื่องยนต์ คว้ากระเป๋ามาวางบนตัก
“ตลาด?”
“อื้อฮึ เห็นเป็นทะเลเหรอครับน้องฟ้า”
สิ่งที่ได้กลับมาคือการมองด้วยหางตา..
ผมกับเพลิงฟ้าลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในตลาด ตลาดนี้จะเปิดตั้งแต่ 6.00 - 21.00 ครับ ผมมาเซอร์เวย์แล้วเมื่อวาน ที่มาที่นี่เพราะลูกชุบเขาอยู่ที่นี่ อ่า.. ตามหลักการแล้วคุณแม่ของลูกชุบจะเอาของมาขายที่นี่ตอนเย็น ๆ ครับ แล้วเขาก็จะมาช่วย ถามว่ารู้ได้ไง ก็นะ.. เมื่อวานผมมาแล้วก็เป็นโชคดีของผมด้วยที่ได้เจอเขา แต่ผมไม่ได้เข้าไปทักหรอกครับ วันนี้แหละ. . .
“มึงเห็นราดข้าวราดแกงตรงนั้นไหม?” ผมกอดคอเพลิงฟ้าแล้วชี้ไปที่ร้านเป้าหมาย
“อือ ร้านพี่เขาหรอ?”
“ใช่ ผู้หญิงคนนั้นแม่เขา”
“โห.. มึงนี่ เสือก เอ๊ย สืบเก่งหนิ เยี่ยม ๆ” เพลิงฟ้าหันมายกนิ้วโป้งให้ก่อนจะคว่ำลง อ้าว ไอ้นี่.. “แล้วพี่ลูกชุบของมึงล่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวคงมามั้ง”
“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ?”
“มึงหิวยัง?”
“นิดหน่อย”
“ไปกินข้าวกัน” เพลิงฟ้าพยักหน้าแล้วยิ้มอยากรู้ทัน ก็นะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี แค่นี้จะไม่รู้ได้ยังไง..
“หูยย หอมอ่ะ” เพื่อนตัวบางโน้มคอไปดมกลิ่นอาหารที่ถูกใส่ไว้ในถาด ผมดึงคอไว้แทบไม่ทัน “อะไรของมึงเนี่ย!” ยังมีหน้ามาโวยวายผมอีก
“มารยาท”
“จิ๊!”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“เห็นไหม คุณป้ายังไม่ว่าอะไรเลย” ก็เป็นซะแบบนี้ ผมสั่นหน้าระอาก่อนจะก้มหัวขอโทษคุณป้าเจ้าของร้านหรือคุณแม่ของลูกชุบ.. “ขายเท่าไหร่หรอครับ?”
“30 บาทจ้ะ หนูสองคนไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมเนี่ย ป้าไม่เคยเห็นเลย”
“พวกผมเพิ่งมาครั้งแรกน่ะครับ” ผมตอบ เพราะเพลิงฟ้ามัวแต่สนใจกับข้าวตรงหน้า ถ้ามีอาหารจะเรื่องอะไรมันก็ไม่สนแล้วครับ
“30 บาท เลือกได้กี่อย่างหรอครับ” - เพลิงฟ้า
“2 อย่างจ้ะ” คุณป้าตอบแล้วยิ้ม เพลิงฟ้าหันมามองหน้าผม มันคงอยากได้ทุกอย่าง
“หว่า.. เสียดายจัง มึงจะกินอะไรอ่ะ?”
“แม่ครับ!” ผมยังไม่ทันได้ตอบเพลิงฟ้าก็มีเสียงหวาน ๆ ของใครสักคนแทรกมาซะก่อน พอเห็นคนที่หอบของพะรุงพะรังเข้ามาก็ต้องยิ้ม
“แหนะ” เพลิงฟ้าหันมายิ้มล้อ กระทุ้งศอกกับหน้าท้องผมเบา ๆ ตอนอยู่บนรถมันแอบจิ๊กมือถือผมไปดูรูปลูกชุบแล้วครับ ไวจริง ๆ
“อ้าว ลูกชุบ หอบอะไรมา หือ?”
“เมื่อกี้ไปช่วยป้าท้ายตลาดขนของอ่ะครับ เขาเลยให้มะพร้าว..มา..” ท้ายประโยคแผ่วเบาเพราะหันมาเจอพวกผมเข้าก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้าง ผมยิ้มไปให้และเขาก็กระพริบตาปริบ ๆ
น่ารัก
ยิ่งใส่ชุดเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาสั้นแบบนั้นยิ่งน่ารัก ดูเหมือนเด็กเลยครับ ถ้าไม่เคยเจอลูกชุบในชุดทำงานผมคงคิดว่าเขายังเรียนอยู่แน่ ๆ
“กรีซ! มึงจะกินอะไร?” แล้วเสียงของเพลิงฟ้าก็เรียกสติผมกลับมา.. ผมมองกับข้าวที่วางเรียงกันอยู่ประมาณ 6 อย่าง นอกจากนั้นยังมีขนมไทยขายด้วยครับ
“อ่า.. ผัดฝักทองกับไข่ต้ม” เพลิงฟ้าพยักหน้าหงึก
“พี่ครับ..” แล้วก็ร้องเรียก พี่ลูกชุบเดินเข้ามา..
“ครับ?”
“.. จานหนึ่งรวมทุกอย่างเลยได้หรือเปล่าฮะ?”
“เอ่อ.. ได้ 2 อย่างครับ”
“เพลิงฟ้ามึงอย่า..”
“ก็อยากลองทุกอย่างอ่ะ! เผื่อชอบจะได้ซื้อกลับบ้านไง” เพลิงฟ้าหันมาแหวใส่ผมปิดท้ายด้วยการมองแรง แล้วก็หันกลับไปทำตาแป๋วใส่ลูกชุบ(ของผม) “นะครับพี่ ตักให้อย่างละนิดเดียวก็ได้ครับ นะครับนะ”
“ให้น้องเถอะชุบ” ไม่รู้คุณป้าแพ้ลูกอ้อนหรือรำคาญกันแน่
“อ่า.. ก็ได้ครับ”
“เย้!! ใจดีจังเลยยยยยย” ผมแอบถอนหายใจเบา ๆ ป่วนจริง ๆ เล้ยยยยย ยังมีหน้ามายักคิ้วให้ผมอีก
“ขอตังด้วยครับพี่กรีซ” มือเรียวแบมาตรงหน้าแล้วกระดิกยิก ๆ ผมตบมือมันดังแปะแล้วถามพ่อค้าที่กำลังตักข้าวใส่จานอยู่
“เท่าไหร่ครับ?”
“6 60 บาท”
ผมหยิบธนบัตรสีแดงในกระเป๋าตังออกมา “นี่ครับ”
“เงินทอน”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้เขาไปแต่พี่เขากลับหันหน้าหนี เลยเดินไปหาเพลิงฟ้าที่นั่งจ้วงข้าวไม่รอผม ก็ยังดีที่มันยังยกจานของผมมาด้วย
“อร่อยป่ะ?” ผมถาม
เพลิงฟ้าพยักหน้าขึ้นลงเคี้ยวข้าวจนแก้มตุ่ย “มาก”
พอลองชิมแล้วก็ไม่แปลกใจว่าทำไมลูกค้าถึงได้เยอะนัก อร่อยจริง ๆ ครับ
“กูไปสั่งกลับบ้านดีกว่า กลัวหมดก่อนว่ะ มึงเอามะ?” ผมพยักหน้า แล้วมันก็วิ่งไป
แล้วสักพักมันก็กลับมาพร้อมกับหน้าระรื่นที่ผมมองแล้วมันหน้าหมั่นไส้มาก..
“กรีซ!”
“หืม?”
“พี่เขาน่ารักมากมึง! ยิ่งคุยด้วยยิ่งน่ารัก นี่ แลกไลน์กันมาแล้ว” เฮ้ย!! ได้ไงวะ!! แล้วไปคุยกันยังไงถึงได้ได้ไลน์มาน่ะหา!!!
“สงสัยอ่ะดิ อ่อน ๆ อย่างมึงก็สงสัยต่อไปแล้วกัน กร้ากกก”
“เลว..”
“ขอบคุณครับผม” เพลิงฟ้ากินข้าวไปอย่างอารมณ์ดีผิดกับผมที่กำลังจะเป็นบ้า!!!
หลังจากกินข้าวเสร็จเพลิงฟ้าก็บังคับให้ผมพาทัวร์ตลาด!! จุดประสงค์กูไม่ได้จะมาเดินตลาดนะเว้ย!! มันได้ของเต็มมือส่วนผมได้แต่หัวเสีย นี่ผมคิดผิดใช่ไหมที่ชวนเพลิงฟ้ามาเนี่ย!!
เวลา 20.45 ที่คอนโดของกันติชา..
ตือดึง!~
P : พี่กรีซ~
GREECE : อะไร?
P : อยากได้เปล่า~
P : -รูปภาพหน้าโปรไฟล์ของลูกชุบ-
P : -สติกเกอร์แคะขี้มูกทำหน้ากวนประสาท-
GREECE : อยากกวนตีนครับน้องฟ้า
P : -แคพเชอร์ที่คุยกับลูกชุบมาอวด-
GREECE : [ทึงหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง] ขอ
GREECE : เพลิงฟ้าคนดี
GREECE : พี่ขอนะครับ
P : กว่าจะได้มาก็นานด้วยสิ
P : ให้ดีไหมน้าาาา
GREECE : ดีครับ
GREECE : ดีมากเลยด้วย
P : -สติกเกอร์แคะขี้มูก-
P : พรุ่งนี้จะไปร้านฟิกเกอร์
P : ขอค่ารถให้น้องเพลิงฟ้าหน่อยสิครับพี่กรีซ
GREECE : เท่าไหร่?
P : ถ้าได้สามพันห้าหนูจะเป็นเด็กดี~~
P : โอนไวก็ได้ไวนะครับผม
GREECE : [เบ้ปากกับความงกของเพื่อน ออกจาแอพไลน์แล้วเข้าแอพของธนาคารก่อนจะทำการโอนเงินสามพันห้าร้อยบาทถ้วนให้เพลิงฟ้าพร้อมกับแคพเชอร์หน้าจอส่งไปให้]
P : P sent you a friend’s contact info.
P : ขอบคุณนะครับโผมมมมมม
P : -สติกเกอร์ส่งจูบ-
GREECE : -สติกเกอร์มองบน-
ผมเลิกคุยกับเพลิงฟ้าแล้ว และตอนนี้กำลังนั่งจ้องรูปโปรไฟล์ของพี่ลูกชุบอยู่แทน.. แอดดีไหมวะ แต่เสียเงินให้เพลิงฟ้าไปตั้งสามพันห้า ไม่แอดก็เสียฟรีดิ
เอาไงก็เอา!
ฟู่.. กล้า ๆ หน่อยกันติชา พ่อมึงไม่เคยสอนให้ป๊อดนะเว้ย!!
เมื่อเพิ่มในรายชื่อเพื่อนแล้ว..ต่อไปก็ทักสินะ..
GREECE : สวัสดีครับ
ผมกดส่งไปหลังจากพิมพ์ ๆ ลบ ๆ อยู่นานหลายนาที หลังจากส่งไปแล้วผมก็รออย่างมีความหวังว่าพี่ลูกชุบจะตอบกลับมา หรือจะหลับไปแล้วนะ..
“เชี่ย!!” ผมเผลอร้องเสียงดังเมื่อข้อความที่ผมส่งไปขึ้น read หลังจากที่รอมาเกือบสิบนาที
“ตอบเถอะครับ ตอบเถอะนะ” ตอนนี้ผมแทบจะยกมือพนมอยู่แล้ว
Lukchoup : หืม?
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย!!!! เขาตอบผมแล้ว!!! แทบจะลงไปดิ้นกับพื้น แม่ครับ!! ผมทำได้แล้ว!
แม้จะเแค่คำเดียวแต่ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมากเลยครับ มือหนายกขึ้นทาบตำแหน่งหัวใจ
GREECE : ผมชื่อกรีซนะครับ
lukchoup : แล้ว?
GREECE : คือผมอยากรู้จักคุณ
lukchoup : -สติกเกอร์ทำหน้าสงสัย-
GREECE : คุณชื่อลูกชุบใช่ไหมครับ
lukchoup : ใช่
lukchoup : คุณไปเอาไลน์ผมมาจากไหน จำได้ว่าไม่เคยรู้จักกันนะ
GREECE : คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ หรอครับ
GREECE : เราเคยเจอกันแล้วนะฮะ
GREECE : ที่ร้านข้าวของคุณ กับเด็กผู้ชายผมบ๊อบไงครับ
lukchoup : อ๋อ
GREECE : ผมอยากขอโทษคุณ
GREECE : เรื่องคืนนั้น
lukchoup : หยุดนะ!!
GREECE : [ชะงักมือทันทีที่เห็นข้อความของอีกฝ่ายก่อนจะสูดลมหายใจแล้วพิมพ์ส่งไปอีกครั้ง] ผมขอโทษจริง ๆ นะครับ
GREECE : ผมอยากรับผิดชอบ
GREECE : ผมขอจีบลูกชุบนะครับ
ข้อความที่ผมส่งไปขึ้น read แล้วทั้งหมดแต่ไม่มีข้อความตอบกลับมา.. หรือเขาเกลียดผมไปแล้วนะ
ไม่ว่ายังไงผมก็จะจีบลูกชุบอยู่
ผมรอเก่งนะครับ
และผมจะทำให้ได้ด้วย
ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ
- - - - - - TBC - - - - - -
กันติช๊าาาาาาาาาาาาาา โอยยยยยยยย มาเอาหัวใจเราไปเลย
เพลิงฟ้านี่มันป่วนจริง ๆ 55555555555555555555555
ดูมึน ๆ ไหมคะ แหะๆ
ตอนที่แล้วพี่คริน ตอนนี้ก็กรีซ เดี๋ยวค่ะคุณกิตติคะ เจ้าชีวันคือใครคะ.. (' '
ตอนหน้าก็เจอพี่เจ้าแล้วน้าาาาาาา อย่าลืมนางนะคะ /เหล่มองเจ้าชีวันนั่งกัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้
. . .น่าเบื่อเนอะ แต่อย่าเพิ่งเบื่อกันเลยน้าาาาาา ฮืออออออ
:mew2: :o11: :o7:
รักทุกคนนะ จุ๊บๆ
:กอด1: :mew1: :L2:
-
พี่ชุบอึ้งไปแล้ว ถถถถถถถถถถถถถ
ป.ล.อยากจะดึงพี่เจ้ามากอดปลอบ ก็เกรงใจคนรอเก่งโน๊ะ o16
-
นู๋เพลิงป่วนเค้า ระวังเค้าเอาคืนนะจ๊าาา
-
โอเค เราจะเป็นกำลังใจให้
เพลิงฟ้า เธอร้ายยนะ 5555
-
ทำไมคู่รองมันน่าสนใจแบบนี้คะะะะ
โอ้ยยยยย
-
อ๊ากกกกกกก น่ารักอ่ะ กรีซลูกชุบ พี่กรีซน้องฟ้า
อิเจ้าเป็นไผ ชั่วโมงนี้ไม่รู้จัก เบื่อคนขี้เก๊ก ให้น้องรออะไรตั้ง 2-3 ปี หมั่นไส้
-
พี่กรี้ดหล่อและโดนใจนุ้งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ลูกชุบจะน่ารักไปไหม เค้าจะไม่ทนละน้าาา
น่ารักชื่อมากกกก มาต่อไวๆน้าคะอิอิ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พระเอกโดนพี่ครินของน้องกวางกับพี่กรีซของลูกชุบแย่งซีน
-
อร๊ายยย ลูกชุบน่ารักอ่าาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอที่ 14
อัศวโยธินทร์
- Jaochiwan’s Part -
วันอาทิตย์ที่บ้านของผม . . .
“เจ้าาาาาาาาา” มาแล้วตัวป่วน จันทร์เจ้าวิ่งทั่ก ๆ เข้ามาหาผมถึงในสวน
“มีอะไรเด็กดื้อ” ผมอ้าแขนรับหลานตัวน้อยมาในอ้อมแขน
“ป่ะป๊ะดุ”
“ไปทำอะไรให้ป่ะป๊ะดุครับ?”
“จริงใจตะแย่งข่องหนู” แล้วมันเกี่ยวกันยังไงล่ะเนี่ย
“หืม? จริงใจอ่ะนะ”
“อือ นี่ ๆ หน้องกัดแจ๋นหนูโด้ย” ยกแขนขึ้นอวดรอยแดงจางๆ
ทำเอานึกถึงคนที่ชอบกัดอีกคนขึ้นมา...
“แค่นี้เอง ไม่เจ็บหรอกเนอะ” ผมบอกจุ๊บหน้าผากจันทร์เจ้าไปหนึ่งจุ๊บ เด็กตัวกลมมุ่ยหน้าก่อนจะถูกใบหน้ากับอกผม
“งือ..”
“เข้าบ้านกันเนอะ”
“อือ”
เข้ามาที่ห้องนั่งเล่นจริงใจกำลังนอนพิงอกม่ะมะสบายใจเฉิม แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นตาแดง ๆ ทะเลาะกันร้องไห้อีกแล้วเด็กพวกนี้
วันนี้บ้านผมอยู่กันครบเลยครับ พ่อ แม่ พี่สาว รวมทั้งพี่เขย
“ไปกวนอะไรน้าเจ้าครับ หืม” พี่โจ พี่เขยผมยื่นมือมาจะอุ้มจันทร์เจ้า แต่เด็กน้อยกอดคอผมแน่นไม่ยอมให้อุ้ม
“อ้าว งอนป่ะป๊ะหรอครับ”
“ฮึ!” ผมแกะแขนเด็กขี้งอนออกมาแล้วให้นั่งตักดี ๆ พี่โจยังคงปฏิบัติการง้อลูกชายตัวดื้อต่อไป สาเหตุการงอนป่ะป๊ะของจันทร์เจ้าคือโดนตะคอกครับ
จากคำให้การของพยาน ในขณะที่สองพี่น้องสูเจกำลังแย่งของเล่นกันนั้น เจตัวพี่ดึงของของตัวเองคืนมาได้ แล้วนั่นก็ทำให้เจตัวน้องร้องไห้จ้า พี่โจที่เข้าไปเห็นพอดีคิดว่าเจพี่ทำน้องก็เลยเผลอเสียงดังใส่ ดุเจตัวพี่ที่ไม่ได้ทำผิดจนงอนตุ๊บป่อง
พี่โจลอบถอนหายใจเบา ๆ “จันทร์เจ้าคร้าบบบ อยากกินหนมหนมไหมลูก”
ผมก้มมองตุ๊กตาบนตัก เด็กน้อยกลอกตาล่อกแล่กมีกัดปากด้วยก่อนจะหันไปมองป่ะป๊ะตาแป๋ว “หนม ๆ” แถมยังชูกมือไปหาอีก พี่โจยิ้มแล้วอุ้มจันทร์เจ้าไปก่อนจะพากับหายวับไปหาขนม
เรื่องกินไม่เคยพลาด งอนยังไงเอาขนมล่อก็หาย
“เห็นแก่กินจริง ๆ หลานฉัน” แม่พูดยิ้ม ๆ ส่ายหัวเบา ๆ
“เรื่องเรียนเป็นยังไง”
“จบแน่นอน พ่อไม่ต้องห่วง” ผมยักคิ้วตอบ พ่อมองหน้าก่อนจะกลอกตา แม่เลยฟาดแขนเพียะเข้าให้ หึหึ
ผมเอนตัวนอนหนุนตักแม่แล้วเล่นโทรศัพท์ หน้าฟีดมีแต่ไอ้ดื้อ อัพรูปอะไรเยอะแยะไม่รู้ ได้ยินว่ากวางพาไปทัวร์ร้านฟิกเกอร์ สวรรค์เลยสินะ
“หือ”
“ฮี่..” จันทร์เจ้าปืนโซฟาแล้วขึ้นมาบนตัวผม ศีรษะกลม ๆ มุดลอดเข้ามาใต้แขนผมแล้วยิ้มเฉ่ง
“อ้วนเป็นหมูแล้วเนี่ย” แกล้งดึงเจลลี่ในมือออก เด็กน้อยร้องงือแล้วรีบยัดเข้าปาก
ผมรวบก้อนกลม ๆ ขึ้นมาบนอกก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมา “ลูกหมู มองกล้อง”
แชะ
พอได้รูปผมก็อัพโหลดลงไอจี รูปนี้เห็นจันทร์เจ้าเต็ม ๆ แต่เห็นผมแค่คางกับปาก นั่นก็ดีแล้ว
phloengfa liked your photo. now
เร็วจริง ๆ เพิ่งอัพไปแค่เก้าวินาที
RRRrrrr
“อือ”
(“จะคุยกับเจเจจจจ”) เจเจ คือการเรียก จันทร์เจ้า กับ จริงใจ แบบรวม ๆ ของเพลิงฟ้า..
ผมแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ในมือ เปิดสปีกเกอร์แล้วยื่นให้จันทร์เจ้า เด็กน้อยก็รู้งานครับ “ฮาโหย๋ว”
(“ฮาโหย๋ววววว เจเจจจจ”)
“อ๊ายยย! ฟ้าาาาา” พ่อแม่ พี่สาว พี่เขย มองกันงง ๆ หน้าทุกคนดูสงสัยมากว่าจันทร์เจ้าคุยกับใคร ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง..
(“เจเจ คิดถึงงง”) จันทร์เจ้าหัวเราะคิกคิกซบอกผมแก้เขิน จริงใจที่นอนพิงจอมอยู่หันมามองแล้วดิ้นจะมาหา
(“จัันทร์เจ้าทำอะไร~”)
“กิงเจลลี่ อาหย่อย”
(“เจลลี่เหรอ กินด้วยยยย”
“มะห่ายหร้อกก คิคิ”
(“ใจร้ายยยยยย งั้นคุณมิกกี้เมาส์ก็ไม่ต้องเอาเนาะ”)
“หวาาาาา จาอาววววว”
“อือ อืออ”
“จริงใจอย่ามาาาา” จันทร์เจ้าลุกขึ้นดันตัวจริงใจออก ผมลุกขึ้นจากตักแม่แล้วนั่งดี ๆ รวบเด็กหมูมานั่งตักคนละข้าง
(“หาาา จริงใจมาหรอออ ขอคุยกับจริงใจโหน่ยยยย”)
“แอ แอ ฟาา”
“ไม่อาววว คุยกับหนูคงเดียววว”
(“อยากคุยกับจริงใจอ่ะ จันทร์เจ้าให้ฟ้าคุยกับจริงใจหน่อยคนดี”)
“อือออ ฟา!”
(“จริงใจ! เฮลโลลล”)
“ฟ้าาา คุยกับหนู~ ไม่ให้คุยกะจริงใจน้าาาา”
ไม่ไหวจะปวดหัว.. พ่อแม่ พี่โจพี่จอมก็ให้ความสนใจไม่เลิก
(“อ่า.. งั้นคุยกับสองคนเลยเนอะ เจเจบอกเจ้าเปิดสปีกเกอร์สิครับ”)
“เปิดอยู่”
ผมพูด อีกฝ่ายเงียบไปพักหนึ่ง
(“ล แล้วอยู่ไหน..”)
“ห้องนั่งเล่น”
(“กับใคร..”)
“ทุกคน”
(“คือ.. 3 มึง เจเจ?”)
“เปล่า.. 7..”
ติ๊ด.. ติ๊ด.. ติ๊ด..
Call ended
สายถูกตัดไปทันทีที่สิ้นเสียงผม ให้เดาตอนนี้มันคงเหวอมาก ๆ ไอ้ดื้อเอ๊ยยย! ผมยกกำปั้นปิดรอยยิ้มที่มุมปาก
“วางตะไมมมม!”
“เฮ้! ใจเย็นลูกหมู” ผมรวบมือจันทร์เจ้าที่ทุบผมเมื่อกี้ไว้ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรออกอีกครั้ง
(“ไอ้เหี้ยเจ้าาาาาาา!!!”)
คราวนี้ผมหัวเราะลั่น เพลิงฟ้าสบถออกมายาวเหยียดแล้ววางสายไปอีกครั้ง หึหึ
“ใครเหรอเจ้า?” ผมเขี่ยแก้มเจเจ เหลือบมองทั้งสี่คนที่มองมาเป็นตาเดียว
“เพลิงฟ้า รุ่นน้องที่ม.”
“คนที่บอกว่าจริงใจเข้าหาก่อนน่ะเหรอ” จอมถามต่อ
“อือฮึ”
“แฟน?”
..แทบสำลักน้ำลาย
“เฮ้ยยย! ยังไม่ใช่ครับ!”
“ยังไม่ใช่ ต่อไปก็ไม่แน่ เป็นเกย์หรอเจ้า”
“บ้าแล้ว ผมไม่ได้เป็นเกย์นะพ่อ ยังชอบผู้หญิงอยู่นะเออ แต่กับมัน.. ไม่รู้แฮะ”
“คนเดียวกับในนั้นหรือเปล่า?”
ผมพยักหน้า “ครับ” แม่ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน ผมรู้สึกสยองแล้วสิ ไม่น่าพลาดเลย
“ในนั้นคืออะไรอ่ะ”
“ไม่มีอะไรน่า.. ไปนะ” ผมบอกพร้อมกับกำลังลุกขึ้น แต่ทุกคนกลับร้องว่าเดี๋ยว! เป็นเสียงเดียวกัน เจ้าชีวันเหนื่อยใจ โดนแน่กู
“อะไรคร้าบบบบ”
“มีรูปไหม ขอดูหน่อย” ขอ ก็ต้องรอให้อนุญาตก่อนเปล่าวะ แล้วทำไมจอมฉกมือถือผมในมือจันทร์เจ้าไปแล้วเนี่ย..
“รหัส?”
“กดให้” .. ก็โง่สิ ใครจะไปให้ดูวะ! วุ่นวายแน่ ๆ !!!
“พี่ไม่ได้โง่นะไอ้เจ้า บอกมา!”
แม่ง.. กูไม่น่าพลาดเลย สะเด้ย!
“----” ผมบอกรหัสสี่ตัวไปอย่างเซ็ง ๆ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนก็ได้วะ
จอมยิ้มชั่วร้ายหลังจากปล้นรหัสผมไปได้
“ว้าว! หน้าตาดีหนิ”
“หืม.. ดูมีเสน่ห์ดีนะ” แล้วสองสามี ภรรยาเขาก็สุ่ม(?)หัวกัน ค้นอะไรของกูหรือเปล่าวะ
“ไหน เอามาให้พ่อดูบ้าง”
เออ!! เอาเล้ยยยย เต็มที่เลยครับ!
“อืม.. หน้าตาดีจริง ๆ ทั้งสวยทั้งหล่อ”
ผมขยุ้มศีรษะ “เอาคืนมาได้แล้ว วุ้ววว อะไรกันก็ไม่รู้” ผมเอื้อมมือจะไปแย่งมา แต่พ่อเบี่ยงหลบไปก่อน แม่ก็นั่งคั่นกลางด้วยนี่ดิ เอ้อออออออ!
“จีบดิเจ้า คนนี้พี่ชอบว่ะ หน้าโดนใจ”
ผมหรี่ตามองจอมก่อนจะแสยะยิิ้มยกมือลูบสันกรามตัวเอง “จีบไม มันจีบผมอยู่ หึหึ”
“เฮ้ย!! จริงเหรอ!!” ผมพยักหน้า จะโกหกทำไมวะ “น้องเขาไม่น่าตาต่ำมาชอบแกนะเจ้า”
เดี๋ยว..
“ฮะฮะ แต่ทำให้ลูกหมูติดได้นี่ไม่ธรรมดานะ พ่อกับแม่ผ่านไหมครับ?” - พี่โจ
แม่ไม่พูดแค่ยิ้มบ้าง ๆ พ่อมองก่อนจะแสยะยิ้ม
แค่นี้ก็รู้.. ให้ผ่านกันทั้งบ้าน
โดนมนต์อะไรของเพลิงฟ้ากันวะ เห็นแค่ในรูปจะเครซี่อะไรกันขนาดนั้น
เฮ้อ...
“แม่คิดว่าไง?” - พ่อ
“อืม.. ก็ดีนะ แม่ชอบ น่ารักดี” แม่ว่ะ “ไลฟ์สไตล์ก็ดีนะ แม่ตามอินสตาแกรมเด็กคนนี้อยู่”
“หาาาา!!” ไปตามตอนไหนวะ!
“อะไรกันเจ้า”
“แม่ไปตามตอนไหน แล้วตาม phloengfa หรอ”
“เปล่า แม่ตาม jjaochiwan” แม่ยิ้มหวานจนตาปิด
“เฮ้ย!!”
มันก็มีคนรู้นะว่าผมกับเพลิงฟ้าสลับแอคเคานต์กัน
แต่คนไม่รู้มันก็เยอะ แล้วแม่ผมไปรู้ได้ไง แม่ไปเจอได้ไงวะ
ไอ้สัด งง..
“ตกใจอะไรอีก”
“แม่รู้ได้ไงว่ามันเล่นแอคฯเจ้า” แม่ยิ้มร้าย รวมทั้งพ่อกับพี่จอมพี่โจด้วย เป็นรู้กันว่าผมพลาดอีกแล้ว
fuck!!!!
“เพราะเจ้าบอกเมื่อกี้ไง” ผมเม้มปาก “จอม สมัครอินสตาแกรมให้แม่หน่อยนะ”
สรุปแล้วผมโดนหลอก แม่ไม่มีไอจิ(ตอนนี้) และยังไม่ได้ตามผมหรือเพลิงฟ้าอะไรทั้งนั้น
โว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!
“แลกแอคกันเลยเหรอ สำคัญมากสินะ” ผมเบ้ปากกับคำพูดพี่โจแต่ไม่ตอบโต้อะไร
“พามาบ้านหน่อยสิเจ้า อยากเจอตัวจริง” จอมพูดแล้วยิ้มอย่างนึกสนุก
ให้ตาย... เจเจช่วยน้าด้วย..
ผมกุมขมับอย่างคิดไม่ตก แล้วยิ่งจะบ้าไปอีกกับคำพูดของพ่อ
“ขอโทรไปอีกทีนะเจ้า หึ” ขอเพื่ออะไรล่ะครับ ในเมื่อกดโทรออกแล้วน่ะ
รอสัญญาณอยู่สักพักปลายสายก็กดรับ แต่เงียบเหมือนลองเชิง ไม่อยากพลาดแล้วล่ะสิ
แม่สะกิดให้ผมพูดแล้วเอาโทรศัพท์ผมจากในมือพ่อมาถือไว้เอง
“ดื้อ”
(“อือ”)
“...........”
(“โทรมาทำไมเนี่ยหาาา คิดถึงกูมากหรือไง”) ผมเบ้ปาก
“เปล่า”
(“เจ้า.. ไม่เล่นนะ”) กูก็ไม่เล่นครับ กูโดนแกล้ง
“ฟ้าาาา ฟ้าเหยอออ”
(“เจเจ!”)
“ฟ้า!!!” ลูกหมูประสานเสียง
(“เจเจอยู่ไหนครับ”) เงียบ เงียบกริบกันหมดรอให้เด็ก ๆ ตอบ
“หนูอยู่บ้าน ฟ้าอยู่หนายยยยย”
(“อ่า.. อยู่ข้างนอกครับ”)
“ที่ไหนหยอ”
(“อืม.. ไม่รู้สิ คล้าย ๆ ว่าจะเป็นร้านของเล่นนะ”)
“อ๊าาาา!!! ยั่กปายยยย เจ้าาา ไปจื้อของเล่นนน ม่ะมะ ป่ะป๊ะ!”
(“เดี๋ยวฝากเจ้าไปให้น้าาาาา”)
“เยยยยยยย้!” ลูกหมูประสานเสียงอีกครอบ
ผมแย่งมือถือคือมา กำลังจะปิดสปีกเกอร์แต่ถูกปาดเพี๊ยะเข้าซะก่อน แม่นะแม่
“มึงซื้อไว้แล้วเหรอ”
(“อือ”)
“เท่าไหร่”
(“ของเจเจหรอ ไม่บอก!”)
“สัด..” ผมกระซิบลอดไรฟัน ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบา ๆ
(“แค่นี้แหละ เบื่อมึงละ บาย สวัสดีครับ”)
‘สวัสดีครับ’ เหรอ ฝันไปเถอะว่ามันจะบอกกับผม เหอะ
ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง “อยากรู้อะไรอีกครับ!”
“ถ้าเจ้าจะคบกับคนนี้ ครอบครัวเราโอเค ลูกใช่ไหม? แต่..”
“ยังมีอีกคนนะเจ้า”
ผมเม้มปาก หลับตาลง อีกคนนี้งานหนักเลยแฮะ..
ผมขึ้นมาบนห้องหลังจากโดนซักจนขาวสะอาด
ฟู่.. บ้านผมไม่มีปัญหามันก็ดี แต่คนสำคัญอีกคนของผมนี่สิ..
แล้ว.. พูดแบบนี้แสดงว่าผมชอบเพลิงฟ้าเหรอ?
เออ! ก็ได้! ชอบก็ชอบ ไม่ต้องด่าผมแล้วนะครับ แค่นี้สำนึกผิดไม่ทันแล้ว
เฮ้อ.. เบื่อว่ะ ไม่อะไรทำเลย
ไฟนอลโปรเจกต์เหรอ เหลือรายละเอียดยิบย่อยอีกไม่เยอะเท่าไหร่ ไว้ทำวันอื่นบ้าง
ไปเล่นเวคบอร์ดดีป่ะวะ แต่นี่ก็บ่ายสามจะสี่โมงเย็นอยู่แล้ว
โว้ยยยยยยยยยยยยย!
นอนแม่ง!
แต่....
ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!
“เจ้าาาาา” นั่นไง
ผมพลิกตัว ยกหมอนอีกใบขึ้นปิดหน้าและเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้อีกที
หลานผมนี่ก็นะ ซนฉิบหาย ไม่กลัวห่าอะไรเลย เล่นผาดโผนยิ่งกว่าเด็กวัยเดียวกัน บันไดบ้านยี่สิบสามสิบขั้นสองแสบก็ปืนเองได้ครับ ยอมใจ
แกรก! ปัง!
ทั่ก ทั่ก ทั่ก! ตุบ!
“แงงงง!” ผมสะบัดผ้าห่มออก มองไปหาต้นเสียง จันทร์เจ้านอนคว่ำบนพื้นพรมตรงปลายเตียง น้ำตาไหลอาบแก้ม ผมลุกขึ้นนั่ง เลิกคิ้วมอง เด็กแสบสะอื้นฮักแล้วลุกขึ้นเดินเตาะแตะเขามาหาผม
ถ้าเราไม่สนใจเดี๋ยวเขาก็หยุดเอง ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงนะครับ แต่เพราะห่วงเลยต้องทำแบบนี้ ผมกับพี่ก็ถูกเลี้ยงมาแบบนี้ ตอนเด็ก ๆ เคยร้องไห้จะเอาของเล่น แม่เดินหนีทิ้้งผมไว้ที่หน้าร้านของเล่นเลยครับ แล้วผมทำไง วิ่งตามสิ
ถ้ายิ่งโอ๋ก็จะยิ่งงอแงใช่ไหม หักดิบกันอย่างนี้แหละ
“เจ็บไหมครับ” รวบเด็กก้อนที่เพิ่งปืนขึ้นมาบนเตียงได้เข้ามากอด ผมปาดนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนิ่ม
“อือ ฮึก”
“เดี๋ยวก็หาย ไม่เจ็บหรอก จิ๊บ ๆ”
“..อึก ฮือ”
ผมจิ้มแก้มนิ่มของจันทร์เจ้าเบา ๆ ปล่อยให้เด็กน้อยคลายสะอื้นเงียบ ๆ รู้ตัวอีกทีตุ๊กตามีชีวิตข้าง ๆ ผมก็ปล่อยลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอไปแล้ว
หลับง่ายจริง ๆ
ในขณะที่ลูกหมูหลับผมก็นอนเล่นไปเรื่อย
โซเชียลมีอะไรบ้างวะ
ทำไมชีวิตพวกมึงดีกันจัง เพื่อนในเซคผมลงรูปไปเที่ยวกันโบ้ม ๆ มองดูตัวเองที่นอนโง่ ๆ อยู่บ้าน อืม..
ตือดึ้ง!~
P : มึงไลค์รูปพี่แป้งอ่ะ!!!
J : หะ?
P : นี่!!! -แคพเชอร์รูปมาให้ดู-
J : -_-
ผมถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะกดโทรออกหามัน
“เป็นบ้างหรอ ขาดยา?”
(“ยาหน้ามึงงงงงง่ะ! มึงอ่ะบ้า ตั้งใจอ่อออ อ่อยเหยื่อยใช่มะ”)
“ดูหน้ากูด้วย ต้องอ่อยไหม”
(“อืมมมม จ่ะ”)
“หึ ทำไม หึงเหรอ”
(“หึงทำไม ผีบ้า กวนตีนมึงเฉย ๆ”)
“เหร้อออออ”
(“เออดิ มึงเลื่อนผ่านอะไรก็ไลค์แม่งหมดแหละ ใช่ไหมล้าาาาา”)
“รู้ดี”
ก็ตามนั้นแหละ ผมยังไม่รู้เลยว่าไลค์รูปแป้งไป แค่เลื่อนผ่านไทม์ไลน์ ผ่านอะไรก็ไลค์หมดอ่ะ อารมณ์เบื่อ ๆ มันก็อย่างนี้แหละครับ
(“เขาเรียกรู้ใจ.. มึง ๆๆๆ วันนี้มีเด็กคอนแวนต์มาขอไลน์กูด้วยแหละ น่ารักสัด ๆ อ่ะ”)
คิ้วกระตุก. . .
“ให้ไปป่ะล่ะ”
(“ไม่อ่ะ ไม่ใช่แนว อีกอย่างหน้ามึงลอยมาหลอกหลอน กลัวมึงนอนร้องไห้ให้กูรู้สึกผิด”) มันแล้วก็หัวเราะร่า
กวนตีน..
“สำคัญมากกมั้ง ชู่ววว” ผมตบหลังกล่อมจันทร์เจ้าเบา ๆ ลูกหมูครางอือแล้วหลับต่อ
(“กล่อมใครอ่ะ”)
“จันทร์เจ้า”
(“หลับเหรอ อยากคุยด้วยอ่ะ พาเจเจมาเล่นด้วยบ้างดิ”)
“อือ ไว้ก่อน”
(“ก็เดะ!”)
“วันนี้ไปแรดไหนมาบ้าง”
(“อืม.. หลายที่อ่ะ ตอนสาย ๆ ไปร้านฟิกเกอร์กับไอ้กวางไอ้ชินาจนถึงเย็นเลย มีให้เลือกเพียบ! ร้านใหญ่มากกกกกกกกก แล้วก็ไปกินข้าวกัน จากนั้นก็ไปเดินเล่นกันนิดหน่อยแล้วก็กลับ โล่งมากอ่ะมึงงงงงงงงง โล่งแบบ.. โอ้โห กระเป๋าสตางค์กูนี่โล่งมาก ฮือ”)
จะสงสารดีไหมเนี่ย แต่ขอขำก่อนแล้วกัน
(“นี่หมดกับฟิกเกอร์ไปสี่พันห้าอ่ะ ไปเดินเล่นก็ดั๊นนนนนนนโดนรองเท้าดูดอีก หมดไปอีก แม่ง.. กูกลับถึงบ้านเหลือตังในกระเป๋าร้อยกว่าบ้าน ร้องไห้หนักมากอ่ะ ต่อไปนี้จะพกเงินวันละห้าสิบบาท ฮือ”)
ตอนนี้มันต้องทำหน้าตลก ๆ อยู่แน่ ผมชอบนะ เวลาพูดเจื้อยแจ้วยาว ๆ แบบนี้ เสียงมันค่อนข้างจะ.. ยังไงล่ะ ไม่หวานเหมือนผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้ทุ้มต่ำอะไร (ไม่ค่อย)น่ารำคาญนะ แต่ก็เพลินดี
“ฮะฮะ น่าสงสารเขานะครับ”
(“โฮ ยังไม่สิ้นเดือนด้วยอ่ะมึงงงงงง ต้องแทะขอบโต๊ะกินแทนข้าวเปล่าเนี่ย”)
“เว่อร์ละ อย่ามาเพ้อ”
(“จิ๊! แล้วงานมึงอ่ะ เรียบร้อยยัง จะเรียนจบพร้อมเพื่อนไหมเนี่ย”)
“หึหึ ระดับนี้ ถ้ามึงเห็นแล้วจะอึ้ง”
(“ขอดูหน่อยดิ ทำไมต้องรอให้ส่งอาจารย์ก่อนอ่ะ”)
“หึหึ รอไปก่อน ไม่นาน”
(“รอตลอดอ่ะแม่ง! กูชักจะหมั่นหน้ามึงแล้วนะ ขอข่วนทีดิ๊”)
“...”
(“...”)
“เบื่อไหม?”
(“..... หือ ท ทำไม?”)
“ต้องรอนาน ๆ เบื่อหรือเปล่า?”
(“หมายถึงอะไร”)
“ทุกเรื่อง”
(“เหรอ จะบอกว่าไม่เบื่อมันก็โกหกชัดเจนไป จริง ๆ ก็มีบ้างแหละ แต่รอได้”)
“.......”
(“มึง.. เป็นอะไร”)
“เปล่า ก็แค่.. เริ่มเบื่อแล้วที่ต้องรอเวลาอย่างนี้”
- - - - - - - - - TBC - - - - - - - - -
-
เบื่อก็เลิกรอสิพี่เจ้า รักแล้วรออะไร การกระทำมันเลยคำว่ารอไปนานแว้วววว~~~
-
คนคนนั้นคือใครเนี่ย อยากรู้
ไม่กินมาม่าน้า งือออ :hao7:
-
เข้าใจยากจัง
แต่จะคบกันแล้วใช่ไหม
-
หืออแ เบื่ออิเจ้าว่ะ ชอบก็ขอเป็นแฟนดิ รอไรว่ะฟ้าน่ารักสุดๆๆอ่ะ หรือว่ากลัวอะไรอยู่ แล้วอีกด่านนี่ใครอ่ะ จะมาม่าป่ะ ท้องเขาอืดมากช่วงนี้ของงดยาวๆๆๆๆๆ เลยนะ 555555555
-
เราว่าโรสต้องชอบฟ้าแน่ๆอ่ะ ส่วนกรีซก็สู้ๆน้าาาา
-
พี่เจ้าก็ขอฟ้าเป็นแฟนสักทีสิ หึงเขาจนคิ้วกระตุกแล้ว
แล้วใครอีกคนที่บ้านเจ้ายังไม่ได้เห็นชอบ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
รอเปดตัวอยู่ใช่มะเจ้า รอดูวันนั้นนะ^^
-
รอดูโปรเจคนาง ถ้าไม่เว่อวังนะ เราจะยุเพลิงฟ้าให้คนอื่นไปซะ
-
อีกคนคือใคร????
ถ้าเบื่อรอแล้วก็ไม่ต้องร๊ออออ ขนาดแค่นี้แกยังเบื่อเลยเจ้า คิดถึงเด็กดื้อของแกบ้างว่ารอมานานกว่าแกอี๊กเค้ายังรอได้ อย่ารอให้ถึงจุดที่ต้องพูดว่า ให้ช้านรอแล้วได้อะไร 555
-
ก็เคลียร์ตัวเองสักทีสิยะ อิพี่เจ้าาา
-
คบกันเถอะเจ้า เรานี่แหละที่จะรอไม่ไหว 55555
-
พี่เจ้ารออะไรจย้า อีกคนนึงนี่ยายหรอ
-
เบื่อที่เพลิงฟ้าจีบแต่ไม่ขอเป็นแฟนสักทีใช่ป่ะเจ้า
-
ขอเลยค่ะพี่ขอเลย
เพลิงฟ้านิก็จีบเขามาตั้งนานไม่ขอเขาสักทีเนอะ 555555
รีบๆ ขอ จะได้ไม่ต้องรอกันอีกต่อไป !!!
อีกคนนิคุณย่า คุณยาย ปู่ ตา ???
-
ให้รอนาน ๆ เดี๋ยวกะยุใฟ้เพลิงฟ้ามันหันไปชอบพี่ทิศเหนือแทนเลยนิ
รีบ ๆ ขอเป็นแฟนเลยก่อนที่เพลิงฟ้าจะไม่รออีกต่อไป :ling1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อีกคนนึงคือใครค้าาาาา จอนนี้ลูกหมูเจเจน่ารักมากกกก นึกภาพออกเลยแก้มยุ้ยๆๆ
พี่เจ้าก็ือลั่นไปกดไลค์รูปนังพี่อป้งได้นะคะ ฌออะะะะ
มาต่อไวไวเลยยยยยยยยยยยยย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เบื่อรอแล้วก็ขอน้องเลยสิพี่เจ้า
เจเจน่ารักกก พามาเปิดตัวสิพี่เจ้า 555555
ทีมเพลิงฟ้าทั้งบ้าน
คู่รองน่าสนใจ อิอิ สู้ๆนะกรีซ
-
รอที่ 15
วันของเพลิงฟ้า
- Phloengfa’s Part -
ให้ตาย!!!! ผมกำลังจะเป็นบ้า!!
หงุดหงิด หงุดหงิดมาก ๆ มากจนอยากจะร้องดัง ๆ
ผมจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเขวี้ยงดินสอกระทบกับกำแพงห้องแล้วผุดลุกเดินออกมา
สาเหตุน่ะเหรอ เหอะ! ไร้สาระสุด ๆ ไปเลยล่ะ!!
ย้อนไปตอน 8 โมงเช้า. . .
ยื่นมือไปแตะคีย์การ์ดกับเครื่องทาบบัตรก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเมื่อประตูเลื่อนเปิด
ได้ยินเสียงก็อกแก็กและคนคุยกันแว่ว ๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจ ขาเรียวเดินตรงไปที่บล็อก P ล็อคเกอร์จะแบ่งเป็นบล็อก คือ บล็อก A-Z แต่ละบล็อกจะมีประมาณ 50 ตู้ หรือมากกว่านั้น ไม่รู้อ่ะ ผมก็ไม่เคยนับ แหะๆ และถือเป็นโชคดีที่ตอนตจองล็อคเกอร์บล็อก P มันยังมีตู้ว่างอยู่ เสร็จผม..
ผมไขกุญแจกับตู้ล็อคเกอร์หมายเลข P31 ตู้นี้ผมใช้มันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วครับ ตอนจองก็จะได้กรอกข้อมูลต่าง ๆ แล้วก็จ่ายเงินค่าตู้ใช่ไหม(และยังคงต้องจ่ายเป็นเทอม ๆ) แล้วเราก็จะได้คีย์การ์ดมา คีย์การ์ดตัวนี้จะใช้เพื่อเปิดประตู้ทางเข้า(และตอนออกด้วย)นั่นแหละครับ ก็เหมือนตอกบัตรเข้าทำงาน เครื่องก็จะบันทึกข้อมูลว่าเราใช้บริการเวลาเท่านี้นะและยังบันทึกภาพตอนเราทาบการ์ดไว้อีก ก็ประมาณนั้นแหละ แล้วคีย์การ์ดของนักศึกษาของคณะนั้น ๆ จะสามารถใช้ได้แค่ห้องล็อคเกอร์ของคณะนั้น ๆ
น่าจะสามารถใช้บัตรนักศึกษาแทนหรือสแกนนิ้วมืองี้ ขี้เกียจพกหลายบัตร สับสน ถ้าทำกระเป๋าหายความฉิบหายก็มาเยือนทันที..
มือเรียวหมุนตัวล็อคเบา ๆ แล้วดึงบานประตูตู้ออกมา ผมหยิบคาร์ดิแกนที่ทิ้งไว้ในล็อคเกอร์มาพาดไหล่ข้างหนึ่ง(ลืมเอาเสื้อแขนยาวมาจากคอนโด) แล้วไปให้ความสนใจกับซองจดหมายราว ๆ 4-5 ซอง เรียวปากบางระบายยิ้มเล็กน้อยแล้วเปิดอ่านทีละซอง
ข้อความก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ แล้วคนให้คืนคนในคณะผมหรือฝากเพื่อนมาล่ะเนี่ย วิธีการหรอ.. ก็คงจะสอดเข้าที่กรอบข้าง ๆ ล่ะมั้งครับ ผมก็ไม่เคยลองแฮะ บางทีนอกจากจดหมายแล้วยังมีขนมห้อยให้ด้วย ฮี่ คนฮอตก็อย่างนี้ ในขณะที่ผมกำลังเก็บซองจดหมายใส่กระเป๋านั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นซองจดหมายอีกซองพอดี..
ผมปิดล็อคเกอร์พร้อมกับล็อคไว้แล้วสืบเท้าออกมาพลางเปิดดูของในมือไปด้วย ไล่สายตาอ่านตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยคอมพิวเตอร์ เป็นข้อความเพียงแค่บรรทัดเดียวที่ทำให้ผมหยุดฝีเท้าและรู้สึกร้อนวูบ..
‘เลิกยุ่งกับเจ้าชีวันได้แล้ว!! ไอ้วิปริต!!’
What?
What the fuck is this..?
กลีบปากสีส้มเม้มเข้าหากันอย่างข่มอารมณ์
เจ้าของกระดาษงี่เง่านี่มันเป็นใครวะ!!! บอกให้เลิกยุ่งกับไอ้เจ้ายังเฉย ๆ แต่ว่าผมว่า ไอ้วิปริต นี่มาต่อยกันไหม
รู้ตัวอีกที่ก็ขยำมันจนยับยู่ยี่...
“พี่ครับ!” ผมเรียกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากบล็อก N
“อ้าว ว่าไงเพลิงฟ้า”
“พี่มานานยังอ่ะครับ”
“ประมาณสิบห้านาทีนะ มีอะไรหรือเปล่า”
“คือ.. พี่เห็นใครไปทำอะไรกับล็อคเกอร์ผมหรือเปล่าครับ”
พี่เขาทำหน้างงแล้วส่ายหน้า ผมบอกขอโทษและขอบคุณที่เสียเวลากับผม แผ่นหลังบางพิงเข้ากับกำแพงของห้องล็อคเกอร์ ผ่อนลมหายอย่างอึดอัด
อยากรู้..
ใครคือเจ้าของจดหมายฉบันนี้..
เป็นใครในคณะหรือเปล่า..
ถ้าจะต่อต้านทำไมถึงเพิ่งมาทำอะไรตอนนี้..
กลับมาที่ปัจจุบัน
“เป็นบ้าอะไรของมึง!” กวางร้องถามเสียงดังพร้อมกับกระชากไหล่ผมให้หันไปหา
“เป็นบ้าไง”
“เรื่องอะไรล่ะ บอกดิ มีเพื่อนไว้เป็นแค่คนเดินด้วยกันหรือไง!!!”
ผมสะอึก กวางมองผมตาขุ่น “อยากรู้จริงอ่ะ? มัน... ค่อนข้างปัญญาอ่อน” ผมว่าพลางกลอกตาขึ้นฟ้า
“เรื่องปัญญาอ่อนแต่ทำให้มึงหงุดหงิดได้นี่..ก็น่าสนใจอยู่นะ บอกมา!” ผมหมุนตัวกลับ หันหลังให้กวาง ล้วงมือควานหาแผ่นกระดาษที่พับเก็บไว้ในกระเป๋าหลังกางเกงยีนส์แล้วส่งให้เพื่อนตัวเล็ก ยกแขนทั้งสองข้างพาดกับราวระเบียงแล้วประสานมือกันทอดสายตามองวิวนอกอาคาร
“เฮ้ย!!” กวางอุทาน “อีผีนี่ใคร!!”
“ไม่รู้”
“อ้าว แล้วมึงไปได้มันมาได้ไง”
“ในล็อคเกอร์”
“หืม.. แปลว่าคนในคณะดิ”
“ไม่แน่หรอก คนนอกคณะก็เข้าห้องล็อคเกอร์ได้ถ้ามีคนพาเข้า”
“นั่นสินะ... มึงสงสัยใครไหม? หรือว่าพี่แป้ง?”
ผมส่ายหน้า “หึ” คิดไม่ออกจริง ๆ ครับว่าใคร แล้วผมก็ไม่ได้คิดว่าเป็นพี่แป้งด้วย ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ พี่เขาไม่น่าทำอะไรตื้น ๆ แบบนี้น่ะครับ
คนที่ทำแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องชอบไอ้เจ้า แล้วคนที่ชอบไอ้เจ้ามันมีแค่คนสองคนที่ไหน งานยาก ยากมาก ๆ แต่จะปล่อยไปคงไม่ได้อยู่ดี งานนี้คงต้องใช้เวลาหน่อย ที่ทำให้ข้องใจคือทำไมเพิ่งมาต่อต้านผม จะว่าเพิ่งรู้ก็ไม่น่าใช้ ถ้าเขาชอบเจ้าชีวันก็ต้องรู้สิว่าผมจีบมันอยู่
จากคำพูดที่ใช้แม้ไม่ได้เรียกไอ้เจ้าว่า พี่ ก็ไม่ได้แปลว่าคนที่เป็นเจ้าของกระดาษแผ่นนี้จะต้องอายุมากกว่าหรือเท่ากัน ก็แค่ตัวอักษร จะพิมพ์หรือเขียนยังไงก็ได้หนิ
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด. . .
ปึง!!
“ไอ้เหี้ย!” กวางสบถพร้อมกับรวบมือผมที่เพิ่งทุบราวเหล็กเมื่อกี้ไปจับแล้ว “ทำร้ายตัวเองเพื่อ!”
“ไม่เป็นไรน่า”
ถือว่าระบายอารมณ์แล้วกัน ไม่ได้เจ็บมากหรอก
“พวกมึงไปไหนกันมาหาาาาาาา!”
“เสือก” กวางพูดนิ่ง ๆ แต่แฝงไปด้วยความกวนประสาท ชินาเบิกตาก่อนจะยกนิ้วกลางให้ แต่พวกผมสนไหม? ไม่ ผมกวาดตามองรอบห้องสตูฯ แล้วก็ต้องมาสะดุดกับบางอย่าง..
“งานกู..” ผมครางผะแผ่ว มองแบบงานที่ตอนนี้มีคราบสีน้ำตาลเข้มเปื้อนเป็นวงกว้าง.. เปลือกตาบางปิดลงพร้อมกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ มือขาวกำหมัดแน่นก่อนจะชี้นิ้วไปที่แบบพร้อมกับเอ่ยถามเบา ๆ
“ใครทำ?” ก็แค่เสียงเบา ๆ ทำไมต้องพากันทำหน้าเหมือนโลกจะแตก?
“ใคร?” ย้ำอีกครั้ง และคำตอบที่ได้ก็คือความเงียบ “ชินา” เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง กระพริบตาปริบ ๆ “บอกมา”
“เอ่อ...”
“ร เราทำเอง..” เลื่อนสายตามองเจ้าของเสียง โรสช้อนตามองผม ริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกเม้มแน่น นัยน์ตาค่อนข้างวูบไหว..
หึ
“เรา เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ”
“แล้วมันเปื้อนได้ยังไง เท่าที่จำได้มันอยู่ในกระบอกซูม!!”
“เฮือก! คือ คือเรากะจะเอามาดูเป็นแนว แล้วดันปัดมือไปโดนแก้วกาแฟ มัน.. มันเป็นอุบัติเหตุ อึก.. เรา เราขอโทษ แต่กระเป๋ากับแมคฯ ของเพลิงฟ้าไม่โดนนะ..”
“โห! มารยาท” ผมแสร้งเบิกตาโตทำหน้าตะลึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้านิ่งภายในเสี้ยววินาที
“มึงใจเย็น” กวางพูดพลางยื่นมือมาบีบไหล่ผมเบา ๆ ผมแค่นเสียงเหอะแล้วเก็บของใส่กระเป๋า ถ้าโดนคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของผมด้วยคงได้พังสตูฯแน่ ๆ
“เนี่ย ๆ ของกูก็โดน มึงใจเย็น ๆ” ชินาชูแบบของมันตัวเองขึ้นมา ที่มุมกระดาษมีคราบสีน้ำตาลเข้มเปรอะอยู่ ผมแสยะยิ้ม เทียบกับของผมไม่ได้เลย.. ถือเป็นเรื่องราวดี ๆ
โอเค นี่เป็นผลพวงมาจากอาการหงุดหงิดเมื่อตอนเช้าเรื่องกระดาษนั่นจนพาลมาเรื่องนี้ ถึงคนที่ทำจะเป็นเพื่อนแต่ผมทำใจไม่ได้จริง ๆ สะเทือนใจฉิบหาย
“จะไม่บอกว่าไม่เป็นไร เพราะมันโคตรจะเป็นไรเลย” กาแฟโง่ ๆ นั่นทำงานผมพังหมดทั้งที่มันเสร็จแล้ว แล้วยังไงล่ะ ก็ต้องทำใหม่ ดีเยี่ยมไหมล่ะครับ ใครบ้างจะยังปั้นหน้ายิ้มได้อยู่
“เราขอโทษ ฮึก ขอโทษจริง ๆ” โรสปาดน้ำตา ผมควรทำยังไงครับ ยิ้มหรอ เข้าไปกอด ตบบ่าเบา ๆ เฮ้ย ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อง เราไม่ได้ซีเรียส เดี๋ยวทำใหม่ก็ได้ สบายมาก เมื่อกี้มันเป็นบทอย่าคิดมากนะ งี้เหรอ?
ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ได้เป็นคนโลกสวย ขออนุญาตกลอกตา..
“อือ” ผมพูดแค่นั้น ยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วม้วนแบบงานเก็บเข้าซูม “กูไปล่ะ”
“เฮ้ยยยย กูไปด้วยยย”
โครม! ซ่า!
ร่างของใครสักคนที่มัวแต่คุยกับเพื่อนข้าง ๆ จนชนกับผมเข้า จะโทษอีกฝ่ายฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ ผิดแม่งทั้งคู่นั่นแหละ! แค่ชนเฉย ๆ ไม่เป็นไร แต่.. น้ำสีเข้มกับกลิ่นที่ตีขึ้นจมูกนี่มึงมาทำไม!
กูจะเกลียดกาแฟก็วันนี้. . .
โว้ยยยยยยยยยยยยย!!
“ฉ.. ฉิบหาย”
“ไอ้เหี้ยพี่เหนือ!!”
“กู.. ไม่ได้ตั้งใจ”
ผมถอนหายใจแรง ๆ พร้อมกับขยับเสื้อไปด้วย อืม.. เสื้อนักศึกษาสีขาวกับคราบกาแฟสีเข้ม.. คิดว่าจะซักออกไหม? ยังดีที่พระเจ้ายังเมตตาไม่ประทานกาแฟร้อนมาให้ผม ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ
“ใจเย็น ๆ นะคนดี” กวางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มือเล็ก ๆ ขาว ๆ ของมันก็ลูบศีรษะผมไปด้วย
“อือ”
“เพลิง เพลิงฟ้า เดี๋ยวดิ”
“อะไร ผมไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยหรอกนะ”
“เสื้อ..มึง”
“อืม ช่างมัน ไปละ” ผมบอกแล้วเดินตรงไปที่ลานจอดรถ โดยมีกวางตามมาด้วย
“มึงไม่เปลี่ยนเสื้อหน่อยหรอ?”
“ไม่ได้เอามา”
“อ อ้าว”
“มึงจะไปกับกูหรือไง” กวางพยักหน้าหงึก ๆ “เฮ้ออออ”
“เอากุญแจรถมา เดี๋ยวกูขับ” ก็ได้.. อยากขับก็ขับไปเลย ผมส่งกุญแจรถให้มัน แล้วเดินไปนั่งอีกฝั่งส่วนกวางก็ไปนั่งฝั่งคนขับ สตาร์ทเครื่องเปิดแอร์แต่ยังไม่ออกรถ จากนั้นก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหากรีซ
(“มีอะไรเพลิงฟ้า?”)
“มึงว่างหรือเปล่า?”
(“มีเวลาแค่ 5 นาที กูต้องเข้าเลคเชอร์”)
“อ่า.. มีเสื้อสักตัวไหมกรีซ”
(“หืม.. ไม่มีอ่ะ”)
“เหรอ โอเค งั้นไม่กวนแล้ว”
(“เดี๋ยวดิ เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงไม่ค่อยดี”) ผมชะงัก.. ทำไมรู้วะ
“มีเรื่องนิดหน่อย”
(“ระบายไหม?”)
“ไว้ก่อน เจอกันค่อยคุย แล้วมึงเลิกเรียนกี่โมง”
(“โอเค วันนี้อืม.. สองทุ่มว่ะ มีอะไร?”) ทำไมทันตะมันเรียนกันเยอะหนักวะ!
“ว่าจะชวนไปฝึกจิตใจ”
(“หืม.. ฝึกจิตใจ.. เรื่องที่ว่านี่มันไม่นิดหน่อยแล้วนะ”)
“เออน่า.. ไปเรียนไป ชิ้ว ๆ” ผมกดวางสายก่อนที่กรีซจะได้บ่น แต่มันก็ยังส่งข้อความมาเยอะแยะ ขี้บ่นกว่าแม่ผมอีก
“จะไปไหนกัน?”
ผมมองหน้ากวาง “แป๊บ” แล้วกดโทรออกมาใครอีกคน
(“ว่า?”)
“ว่างไหม?”
(“อื้อฮึ”)
“มีเสื้อให้ยืมสักตัวไหม?”
(“มีนะ เสื้อยืด ทำไม?”)
“เดี๋ยวไปหา มารอหน้าคณะด้วย บาย”
“ไปคณะศิลปกรรม”
สิบนาทีต่อมารถยนต์ก็เคลื่อนตัวมาจอดที่คณะศิลปกรรมศาสตร์ ผมกับกวางลงจากรถ คนที่ผมบอกให้มารอก็เดินเข้ามาหา เจ้าชีวันมองสภาพผมอย่างค่อนข้างตกใจนิดหน่อย
“ไปทำอะไรมาวะ?”
“เดี๋ยวค่อยคุย ไหนเสื้อ”
มือหนาตบกระเป๋าข้างกาย “กวางไปรอกับพวกไอ้ขลุ่ยที่โรงอาหารนะครับ โต๊ะช่วงกลาง ๆ”
“อ่า.. ครับ”
ผมเดินตามแรงจูงของไอ้เจ้าจนมาถึงห้องน้ำ(ที่อยู่ชั้นไหนไม่รู้ ตอนเดินมาคนก็มองกันจังเลยยยยย) พอถึงปุ๊บผมก็ถอดคาร์ดิแกนบนไหล่ออกฝากให้คนอายุมากกว่าถือไว้ให้ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกจนหมดทุกเม็ดและวางไว้บนขอบอ่างล้างมือ
ตอนนี้ในห้องน้ำมีผมกับไอ้เจ้าอยู่แค่สองคน..
“เล่าได้หรือยัง?” ผมชะงักมือที่กำลังลูบน้ำล้างความเหนอะหนะออกจากผิวช่วงอกและหน้าท้อง เงยหน้าสบตากับคนถามผ่านกระจกแล้วกระตุกมุมปาก
“เดินชนกับพี่เหนือ” ผมบอก ใช้เสื้อนักศึกษาซับน้ำบนผิวออก “ขอเสื้อหน่อย”
เจ้าส่งเสื้อยืดมาให้ “แน่ใจว่าไม่มีเรื่องอื่น”
“มันก็มี พูดแล้วหงุดหงิด” ผมว่า คิ้วขมวดยุ่ง พอสวมเสื้อแล้วก็ยื่นมือไปเปิกก๊อกน้ำ “โรสทำกาแฟหกใส่งานกู หึ ทั้ง ๆ ที่ทำเสร็จแล้ว แต่ต้องได้ทำใหม่” ระหว่างที่พูดก็ขยี้เสื้อที่เปื้อนไปด้วย ไม่รู้มันจะออกหรือเปล่า.. แรงขยี้เพิ่มขึ้นเพราะอารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่ภายในใจ
“แล้วยังไงต่อ”
“ก็ไม่ยังไง เขาก็ขอโทษตามสเต็ป ขอโทษแล้วไงวะ งานกูกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือไง จิ๊!” ผมสะบัดเสื้อลงอ่างทำให้น้ำที่อยู่ในอ่างล้างมือกระเด็นขึ้นมาโดนตัวเอง
เจ้าผ่อนลมหายใจอ่อน ๆ แตะแขนผมเบา ๆ ก่อนจะก้าวมายืนซ้อนด้านหลัง แล้วยื่นมือมาแย่งเสื้อไป....โยนลงถังขยะ “มันซักไม่ออกหรอก”
เพื่อ.. ที่กูขยี้จนมือแดงนี่เพื่ออะไร..
เผลอกลั้นหายใจเมื่อมือหนาสอดเข้ามาใต้กลุ่มผมแล้วสางเบา ๆ เจ้ารวบเส้นผมที่ยาวปะบ่าของผมขึ้นอย่างเบามือก่อนจะส่งมือมาดึงยางรัดผมสีดำที่ข้อมือผมออกไปมัดผมให้ให้เป็นจุกกลม ๆ อยู่กลางศีรษะ. .
ตึกตัก.. ตึกตัก..
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ยกมือทาบตรงตำแหน่งอกข้างซ้ายที่เต้นระรัว อีกฝ่ายมันต้องได้ยินแน่ ๆ รอยยิ้มมุมปากนั่นน่ะ!!! ว้ากกกกกกกกกกกกกก น่าอายฉิบหาย!
ผมถูกจับให้หันหลังให้อ่างล้างมือหรือหันหน้าเข้าหาไอ้เจ้านั่นแหละ ได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ มองใบหน้าคมที่ห่างกันแค่คืบ หัวใจจ๋าอย่าเต้นแรงนักสิลูก..
เจ้าชีวันคลุมคาร์ดิแกนสีเทาในมือกับไหล่ของผมพร้อมกับจับแขนเสื้อทั้งสองข้างผู้ไขว้กันให้ด้วย มือหนายกขึ้นวางบนศีรษะผมแล้วขยี้เบา ๆ
เอ่อ. . .
“จะให้กูหัวใจวายตายใช่ไหม..?”
ผู้ก่อการร้ายกับหัวใจของผมขยับริมฝีปากเป็นเส้นโค้ง “กูไม่ยอมให้มึงตายหรอก หึ”
“จ้า”
“หายฟุ้งซ่านยังล่ะ?”
ผมเดาะลิ้น ส่ายหน้า “ไม่เลย เมื่อกี้ลืมไปแล้ว มึงพูดมาก็เลย.. บึ้ม!”
“สักนิดก็ไม่?”
“นิดนึงก็เดะ” ผมทำปากคว่ำก่อนจะร้องโอ๊ยเพราะไอ้เจ้ามันบีบปาก “เจ็บ” มันเลิกคิ้ว ไล้ปลายนิ้วโป้งกับเรียวปากบางไปมา... และไม่รู้เมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้จนร่ายกายเบียดกัน.. ซ้ำริมฝีปากนุ่มยังประกบกับปากของผมแล้ว..
“อือ..!”
มือหนาเลื่อนไปประคองท้ายทองของผมส่วนอีกข้างค้ำกับเคานต์เตอร์ มันค่อนข้างมึนงงนะที่อยู่ ๆ ก็มาจูบอย่างนี้.. แต่.. ทำไมยังไง ผมจูบตอบไปแล้ว.. ผมเอียงใบหน้าปรับองศาเพื่อที่จะจูบได้ถนัดขึ้น มือขาวกำเสื้อบริเวณสีข้างของร่างสูงแน่น ริมฝีปากนุ่มหยุ่นบดเบียดแนบแน่นจนต้องเผยอปากรับ เจ้าเม้มปากผมไล้ลิ้นไปตามแนวขอบปากก่อนจะค่อย ๆ แทรกเรียวลิ้นเข้ามา. . .
ผมขยับถอยหลังพิงสะโพกกับขอบเคานต์เตอร์อ่างล้างมือ แอบลืมตามอง ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก ๆ มากจนนับเส้นขนตายาว ๆ ของไอ้เจ้าได้.. ผมขยุ้มเสื้อเจ้าชีวันหนักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเกี่ยวลิ้นกระหวัดพัวพันกับลิ้นผม ผมต้องรีบปิดเปลือกตาลงเพราะอีกคนจ้องมอง..
อ่า.. ตอนนี้ผมจะร้อนไปทั้งตัวอยู่แล้ว..
“อื้อ!!” มือบางทุบไหล่กว้างแรง ๆ ความเจ็บแล่นเข้ามาจนรู้สึกว่าน้ำตาปริ่มที่ขอบตา เจ้าชีวันกัดปากล่างของผมไม่พอยังดูดซ้ำอีก.. ได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ .. แต่สักพักความรู้สึกวูบวาบก็เข้ามาแทนที่. . .
“อะ แฮ่ก..” ผมเป็นผละออกมาก่อนเมื่อเริ่มหายใจไม่ทันและต้องสะดุ้งเฮือกยามที่ลิ้นอุ่นชื้นของอีกคนตวัดเลียสายธารสีใสที่มุมปาก “พ พอแล้ว..”
ไม่มีเสียงตอบรับ.. ผมผินหน้าหลบริมฝีปากซุกซนของอีกฝ่าย แต่มันดันไปฝังกับแก้มของผมแทน
“มึงกำลังจะทำให้กูตายจริง ๆ เจ้า..” ตัวการหัวเราะหึในลำคอ ผมมองคนที่กำลังเลาะเล็มริมฝีปากของผมด้วยตาปรือปรอย
วันนี้มันวันอะไรเนี่ย.. อะไรเข้าสิงให้เจ้าชีวันมันเป็นอย่างนี้. . .
ให้ตาย.. หรือนี่จะเป็นแผนให้ผมหายหงุดหงิด..?
“งั้นก็ตายคาอกกูเลยดีกว่า”
- - - - - - - - - - TBC - - - - - - - - - -
:ruready :ruready
-
อร๊ายยยยย!!! พี่เจ้าไม่อยากรอแล้วรุกขนาดนี้เลยหรอ
ฟินไปสามโลก
-
พี่เจ้าแกรุกแบบสุดยอดมาก
เราสงสัยว่าโรสเป็นคนเขียนจดหมายอันนั้น
-
o13 อร๊ายยย มาต่อเร็วๆน๊าาาา เค้ารออยู่....
-
เออ คือ
สรุปคืออะไรยังไง
นี่คือวิธิทำให้ไม่คิดมากของพี่เจ้าหรอ
ไม่คิดมากแต่หัวใจวายได้นะพี่
-
ใครแกล้งเพลิงฟ้า
พี่เจ้าปลอบใจเพลิงฟ้าได้ ฟินเวอร์
เจอพี่เจ้ารุกแล้ว
-
โรสนี่มันน่าฟาด ร้องไห้แล้วมันไม่จบหรอกนะ
รับผิดชอบด้วยดิ่ จะช่วยฟ้าทำใหม่หรือยังไงก็พูดไป นี่เล่นไม่คิดจะแก้ไขเหตุการณ์อะไรเลย
แล้วจะไม่ให้ระแวงเพื่อนนนนนคนนี้ได้ไง o18
เจ้าก็รุกเป็นนะครับ :จุ๊บๆ: จ้า ดีจ้า
-
บทจะรุกก็เอางี้เลยหรอพ่อคุณ :-[
โรส นางไม่ธรรมดาแน่ๆ o18
-
จูบบบบบบบบบบ :impress2:
-
ช่วยตอบเค้าหน่อยว่าใช่เจ้าตัวจริงม้ายยยยยยยยยยย
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :impress2:
-
:z1: :z1:
-
คิดว่าโรสตั้งใจทำกระดาษที่ด่าเพลิงฟ้าก็น่าจะเป็นโรสทำอะ
-
โรส........ตอแหลว่ะ //เบะปากมองบน
เกลี๊ยดเกลียดคนแบบนี้ ตีหน้าซื่อ ทำตัวอ่อนแอ แต่จ้องจะกินของชาวบ้าน เรื่องจดหมายเราว่าโรสทำ :katai4:
อย่ายอมนะเพลิงฟ้าาาาา ช๊อบชอบตอนบอกว่า "โห มารยาท " รู้สึกจึ้ก 555555555
-
ฟินสุดจริงๆ นังโรสปกติไม่สนใจแต่ตอนนี้นางร้ายเหลือเกิน
-
เจ้าชีวันนนน อะไรเข้าสิงค๊าา มาทำเยี่ยงนี้
คิดถึงเพลิงฟ้ามากกกกใช่ป่าว ทำบ่อยๆนะ
คนอ่านฟินเวอร์ :-[. เจเจน่าร๊ากกกกอ่า
คนเขียนเพิ่มบทให้ด้วย รักเด็ก คริคริ
-
ผู้ต้องสงสัยคือ โรส เลยอ่ะ
อย่างมี่เพลิงฟ้าพูดอ่ะ นี่หรอมารยาท แล้วประเด็น ไม่คิดจะช่วยให้ทุกอย่างมันดีขึ้นหรือไง นอกจากน้ำตา เข้าใจนะว่างานชิ้นนั้นเพลิงฟ้ามันต้องทำเอง อต่มันกฺน่าจะมีประโยคหรือการกระทำที่เยียวยาและรับผิดชอบมากกว่านี้
อยากจะรู้นักถ้าเจ้ามันรู้ว่าเพลิงฟ้าได้รับกระดาษข้อความอะไรมาจัทำยังไง? มายเจจจจ
-
น่าสงสัยอ่ะ โรสนี่ตอนแรก ๆ คิดว่าแอบชอบเพลิงฟ้าซะอีกหรือจะแอบชอบเจ้าว่ะ?
ไอ้พี่เหนือเนี่ยชอบเพลิงฟ้าแน่นอนและคงร่วมมือด้วย?
เดาค่ะเดาเอามาลงต่อด้วยน้าลุ้นจริง ๆ อ่ะ :ling1:
-
โรสแน่เลยค่ะ...
-
ตามอ่านกันยาวๆเลย ใกล้จะเป็นแฟนกันแล้วสินะ
-
ืโรสเอาจดหมายไปใส่ล็อกเกอร์ป่ะ
รู้สึกหงุดหงิดกับนางมาก หึ้ยยย
แหม จูบขนาดนี้ พี่เจ้าขอเป็นแฟนเลยดิ 5555555
-
“งั้นก็ตายคาอกกูเลยดีกว่า”
จะข้ามขั้นเลยเหรอพี่เจ้า แต่เราฟิน
-
เราก็คิดว่าเป็นยัยโรส ต้องการไรอะ ชอบเจ้าหรอ
นี่ชอบคนที่เพื่อนชอบหรอ ยี้
ไม่ชอบคนแบบนี้อะ
-
เกลียดชะนีโรส นางคิดว่าทำงี้แล้วตัวเองจะมีโอกาสเหรอ แม้แต่หางตาเขายังไม่อยากจะแล :katai3:
อ่านรวดเดียวค่ะ แต่อยากอ่านต่อแล้ว... :katai5:
-
ตายคาอก!
ตายคาอก!
ตายคาอก!
นังโรสแน่ๆ คนเขียนจดหมาย รึปล่าว?!?
-
อ่านรวดเดียวเลยยยยยยยยยยยย
ชอบเพลิงฟ้าาาาาาาา
โกรธโรสแต่ไม่ยักกะด่าแฮะ
ถึงจะว่าไปแล้วแต่ก็แค่ไม่กี่คำเอง
ก็เพื่อนนิ่เนอะ
แต่เราว่าโรสร้ายลึกนะ
บางอารมณ์นางดูน่าขนลุกแปลกๆ
แอบเดาใจคนเขียนว่าเจ้าของจดหมายอาจจะเป็นโรส
-
เหวย จะให้น้องฟ้าตายคาอกเลยรึ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่เจ้าเริ่มรุกแล้ว :hao7:
-
ตายเลยยยยย แบบนี้
เหยยยยยยยยย พี่เจ้ารุกแรงงงงงงงง
-
พี่เจ้าคะ ถ้าไม่ขอเพลิงฟ้าเป็นแฟนซะที เราจะขอแทนแล้วนะ คนอะไรน่ารักน่าฟัดที่สุดดดดดด
-
รอที่ 16
มันเป็นการแสดงความรัก
- Phloengfa’s Part -
ผมหนีออกมาจากห้องน้ำนั่นหลังจากสร้างวีรกรรมเอาไว้ อ๋อ! ไม่มีอะไรนอกจากจูบนะครับผม ...แล้วความสงสัยของผมก็ถูกปลดปล่อยว่าทำไมถึงไม่มีคนเข้ามาใช้ห้องน้ำเลยตั้งเกือบสามสิบนาที. . . แม่งล็อคครับ ล็อคจากข้างในนี่แหละ
เจ้าชีวัน.. มัน..ร้ายนะครับหัวหน้า
“รีบเดินไปไหน หึหึ” ผมเม้มปากที่บวมเจ่อของตัวแล้วมองค้อนไอ้เจ้า นิสัยไม่ดีเลยครับ แบนมันเลยนะ
“หุบปากไปเลยมึงอ่ะ!”
“ฮะฮะ” ผมทุบไหล่คนที่หัวเราะอารมณ์ดีแก้เขิน แม่ง.. น่าเจ็บใจชะมัด นี่ผมต้องเขินหน้าแดงฉ่าเป็นสาวน้อยวัยใสเพราะจูบโง่ ๆ ของมันน่ะเหรอ!!!!
โอเค มันไม่ใช่จูบโง่ ๆ หรอกครับ แต่มัน.. นั่นแหละ! คุณครับ!! ปากผมแตกนะเว้ย แถมยังบวมเจ่อแบบนี้อีก มัน.. มันน่าอายอ่ะ แล้วทำไมผมต้องเลียปากบ่อย ๆ แล้วใจเต้นแรงด้วยวะ!
นี่นับว่าเป็นครั้งที่สองแล้วนะ มันต่างจากครั้งแรกมาก ๆ เลย แหงสิ! ครั้งแรกนั่นมันแค่แตะ ๆ ปากกันเฉย ๆ แล้วมีคนเข้ามาขัด แค่ครั้งนี้มัน.. ถึงกับกัดปากดูดลิ้นเลยนะเว้ย! ถึงผมจะไม่ได้ใส่แต่นี่ก็เป็นการแลกลิ้นครั้งแรกกับผู้ชายอ่ะ แถมยังไม่มีคนมาขัดจังหวะด้วย(เพราะไอ้เจ้ามันล็อคประตู(ถอนหายใจ)) ถ้าคุณนายตะวันพราวรู้ต้องจิกหัวผมแล้วหาว่าผมใจแตกแน่ ๆ
แต่เสียดาย.. ไม่น่าเป็นห้องน้ำเลย.. เฮ้ออออ
อ้าว! ผมต้องไม่แรดดิว่ะ เสียภาพลักษณ์หมด
คนแมนเขาก็เป็นกันอย่างนี้แหละครับ..
แหะ ๆ
ผมเดินตามไอ้เจ้ามาจนถึงโรงอาหารคณะศิลปกรรมศาสตร์ ระหว่างทางก็มีทั้งรุ่นน้อง ทั้งรุ่นเดียวกันเข้ามาทักไม่ขาด ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญิงด้วยสิ น่าหมั่นไส้จริง ๆ
เดินมาอีกหน่อยจากตรงนี้มองเห็นพวกพี่ขลุ่ยแวบ ๆ ออร่ากระจายมาก
“หวัดดี” ยกมือทัก พวกมันก็ยกมือทักตอบ แต่ทำไมทำหน้าแปลก ๆ กัน
“เพลิงฟ้า!!”
“เสียงดังเพื่อ” ผมนั่งลงข้างไอ้กวาง ชินาที่นั่งตรงข้ามขึงตาใส่แล้วยืดตัวข้ามโต๊ะมาคว้าคอเสื้อผม
เหี้ยไรเนี่ย...
“ทำไมมึงไม่บอกกูอ่ะ!!”
“บอกอะไร!”
“ก็เรื่องนั้นไง จดหมายนั่นอ่ะ!!” ผมเหลือบตามองกวาง มันยิ้มแหยแล้วขยับตัวออกห่าง ผมกระตุกมุมปาก จดหมายตัวปัญหาวางอยู่กลางโต๊ะ ก็ดี๊ ก็ยังดีที่ยังพับเอาไว้ไม่ใช่กางออกทั้งแผ่น
“เหอะ! จะให้บอกตอนไหน แล้วมีใครถามกูบ้าง กลับจากห้องล็อคเกอร์พวกมึงก็ไม่อยู่ พอกูกลับไปห้องสตูฯก็เจองานตัวเองพัง! มีช่องไหม?”
ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอก อึดอัดจะตาย แต่ถ้าอยู่ ๆ ก็บอกไปโดยไม่มีใครถามเลยมันไม่ดูเสร่อเหรอ? ผมเป็นคนไม่ชอบเก็บเรื่องชวนอึดอัดหรือไม่สบายใจไว้กับตัวเองหรอกครับ .. ถ้าเรื่องนั้นมันไม่จำเป็นจริง ๆ
“แต่มึงหนีไมอ่ะ”
“ให้อยู่แดกหัวพวกมึงหรือไง” พ่นลมหายใจแรงระบายอารมณ์ที่คุกรุ่น เห็นเป็นคนสบาย ๆ งี้ เวลาหงุดหงิด โมโหหรืออะไรก็ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นแหละ บ้า ๆ อย่างนี้โหมดดาร์กก็มีนะครับ
เมื่อกี้ลืมเรื่องพวกนี้ไปแล้วแทน ๆ
“จดหมายอะไร? มึงบอกกูไม่ครบหรือเปล่า” ก่อนชินาจะอ้าปากพูดก็ถูกไอ้เจ้าแทรกซะก่อน ผมเม้มปาก
มันต้องรู้เรื่องนี้ด้วยหรอ...?
“เพลิงฟ้า” ไม่ต้องกดเสียงต่ำกดดันได้ไหมเล่า!!
“ไร? มองหน้าทำแมะ หลงเสน่ห์กูเหรอ”
“อย่ากวนตีน” ผมขมุบขมิบปาก ส่งสายตาคาดโทษไอ้กวางกับชินา ชี้นิ้วส่ง ๆ ไปที่จดหมายนั่น
5
4
3
2
1
!!!!!
“W#&%!E!!” เสียงทุ้มสบถคำหยาบพร้อมกับมองผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“เมื่อไหร่?”
“ม เมื่อเช้า” แล้วทำไมผมต้องเสียงสั่นด้วยวะเนี่ยยยยยยยยย
“ทำไมไม่บอกกู!”
“ทำไมต้องเสียงดังอ่ะ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“ไม่รู้ ไม่รู้จะบอกทำไม บอกแล้วได้อะไรอ่ะ รู้หรอว่าคนทำเป็นใคร”
“ใจเย็น.. คนเยอะ” พี่ขลุ่ยห้ามทัพ ผมเบ้ปาก ดึงกระดาษในมือไอ้เจ้ามาแล้วพับเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“เก็บไว้ไมวะ?”
เป็นคำถามที่ดี..
“เอาไว้เป็นหลักฐาน” ยักคิ้วให้อีกทีก่อนจะลุกขึ้น
“ไปไหน?” ผมเลิกคิ้วมองไอ้เจ้า ขอกวนตีนหน่อยเถอะข้อหาทำให้หมั่นไส้ ผมกำนิ้วกลาง นิ้วนาง และนิ้วก้อยเข้าหากันแล้วใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้รูดตรงลำคอเลื่อนลงมาจนปลายนิ้วทั้งสองสัมผัสกัน
“พูดภาษาคนปกติไม่เป็นไง?” ผมเหยียดยิ้มเม้มปาก แล้วทำมือซ้ำแบบเดิมอีกสองสามรอบ “แปลด้วย”
“หิว” ทุกคนทำหน้าเหมือนจะเข้ามาตบผมให้ได้ อะไรอ่ะ! นี่มันเบสิกเลยนะ! แปลว่าหิวไง หิววววว โด่ววววว ถ้าจะใช้ภาษามือต้องกับกรีซถึงจะคุยกันรู้เรื่อง
อ๋อ.. ผมเคยเรียนการใช้ภาษามือครับ เรียนทำไม? คือผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งแล้วเพื่อนคนนั้นของผมเขาหูหนวกครับ ผมเลยคะยั้นคะยอกรีซให้ไปเรียนภาษามือด้วยกัน เพื่อที่จะคุยกับเพื่อนคนนั้นให้เข้าใจ เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แล. . .
แต่ตอนนี้ไม่ค่อยได้ใช้ก็หลง ๆ ลืม ๆ ไปบ้างแล้วแหละ แหะ ๆ
ผมจิ้มนิ้วกับปมคิ้วหนาที่ขมวดยุ่งของเจ้าชีวัน “อะไร ๆ”
เจ้าถอนหายใจเฮือก “เปล่า”
“เปล่าแล้วถอนหายใจทำไม ฮึ!” ว่าพร้อมกับตวัดแขนกอดคออีกฝ่าย ไอ้เจ้ามองอย่างเหนื่อยใจผมเลยยิ้มหน้าลูกหมาไปให้
“เหอะ ถ้าชินาไม่หลุดมึงคิดจะบอกกูหรือเปล่า?”
ผมดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้ม “ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก มัน..”
“อย่าบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับกู เพราะมันเกี่ยวเต็ม ๆ”
“โหย.. ดักงี้เลย จะไปต่อยังไงอ่ะ”
“กูซีเรียส”
“มึงไม่ต้องมาคิดเลย ก็เป็นเงี้ย เลยไม่อยากบอกอ่ะ”
“มึงเคยคิดมากกับอะไรบ้างป่ะ?”
“อืม.. คิดนะ.. คิดว่าวันนี้จะกินอะไรดี พรุ่งนี้จะกินอะไรดี เงินจะพอใช้ไหม ฮี่~ อ๊ากกกก!” ไอ้เจ้าล็อคคอผมกดลงต่ำแล้วตบหน้าผากผมดังเพียะ! แถมด้วยการขยี้ผมผมจนเสียทรงแล้วบีบท้ายทอยแรง ๆ อีกที ชักจะเอ็นดูผมมากเกินไปแล้ว!!
แล้วมาตีกันกลางโรงอาหารให้คนมองทำไมเนี่ย หืมมมมม!
จริง ๆ เรื่องคิดมากมันก็มี แต่ผมไม่ใช่คนปกติไง(ไม่ได้หมายความว่าตัวเองบ้านะครับ) เหมือนที่ไอ้เจ้ามันชอบว่าบ่อย ๆ ว่าผมประหลาดไง โธ่ มันก็แค่เป็นสไตล์ มีเรื่องให้คิดก็คิดแค่ ณ เวลานั้น ๆ พอมีอะไรมาเบนความสนใจหน่อยผมก็ลืมเรื่องเครียดไปละ ยกตัวอย่างก็วันนี้ไง
เมื่อเช้าหงุดหงิดจะเป็นจะตาย แรก ๆ ก็สติฟุ้งพอโดนเบี่ยงประเด็น มีอย่างอื่นให้สนใจ(จะไม่บอกว่าเป็นเรื่องจูบในห้องน้ำ) ..เรื่องจดหมายลึกลับ เรื่องโรสทำงานผมพัง เรื่องพี่เหนือทำกาแฟหกใส่เสื้อ ผมก็ลืมไปแล้ว ไม่เชิงว่าลืมไปหมดแค่ไม่ได้พะวงหงุดหงิดกับเรื่องพวกมันแล้ว
มันเป็นวีถีคนแมน
ผมก็ไม่เข้าใจมนุษย์โลกเท่าไหร่นะว่าจะเครียดมาก ๆ ใส่ใจทุกอย่าง เก็บทุกเรื่องมากคิดกันทำไม
จะประสาทตายเข้าสักวัน.. แต่ผมเองก็เช่นกัน เฮ้อออออออ
“มึงจะกินไรวะ เดินนานละนะ”
“อยากกินอะไรมึงก็ไปซื้อเองดิ เกี่ยวไรกับกู”
อ้าว.. ไอ้เวรนี่ ก็นึกว่าจะกินร้านเดียวกัน แล้วไม่ไล่แต่แรกวะ
“โว้ยย!”
ผมกลับมาที่โต๊ะหลังจากได้สุกี้แห้งมาจานใหญ่ เนื่องจากชินาย้ายไปนั่งข้างไอ้กวาง ผมเลยต้องนั่งที่มัน เว้นที่ตรงกลางไว้ให้ไอ้เจ้า ถัดไปก็เป็นพี่ขลุ่ย ตรงข้ามพี่ขลุ่ยก็พี่ชิค
“โรสไม่มาด้วยไง?” ผมถามชินาพลางตักสุกี้เข้าปาก
“มาให้มึงแดกหัวหรอ” มีย้อน ๆ “กูชวนละ นางบอกจะทำงาน อีกอย่างกลัวมึงจกตับ..”
“กูไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นสักหน่อย”
“แต่โหดร้ายมากกว่านั้นไง..” กวางพูดมานิ่ง ๆ แล้วยิ้มสวย โอ้โห.. ส้อมในมือนี่สั่นไปหมด
“เออ! ไอ้เหี้ย ทิ้งกูไว้คนเดียว ต้องปลอบให้หยุดร้องไห้อีก เวรกรรมของกูจริง ๆ” ผมยิ้มเผล่ ชินาค้อนขวับเลยครับ
สักพักไอ้เจ้าก็มาพร้อมกับข้าวแกงที่แยกกับกับข้าว เกาเหลาชามโตและยังมีของทอดอีกจาน.. ผมกระพริบตาปริบ ๆ มึง..แดกเยอะจังวะ แต่มันนั่งผมก็ลุกขึ้น ลืมว่าตัวเองลืมนซื้อน้ำ แล้วก็ได้น้ำเปล่ามาสองขวด..
“อ๊ะ!” ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยย! เวรกรรมมาก ๆ ทำไมโลกใบนี้ต้องมีการเคี้ยวลิ้น!
“เป็นไร?”
“กัดลิ้นอ่ะ”
“โง่” ผมมองไอ้เจ้าด้วยหางตา สาบานกับกูดิ๊ว่ามึงไม่เคยกัดลิ้นตัวเองเวลากินข้าว ไอ้ห่าาาาาา
แล้วนี่เหมือนจะได้กลิ่นเลือดด้วยนะ...
“มีทิชชูป่ะ?” ผมถามลอย ๆ ไม่เจาะจง แล้วชินาก็โยนห่อกระดาษทิชชูมาให้ ผมถุุยขุยกระดาษที่ติดลิ้นออก โห.. เลือดจริง ๆ ด้วย แต่ไม่เยอะก็โอเค
“เออ ว่าจะทักตั้งนานละ” เลิกคิ้วมองไอ้พี่ชิค “ปากมึงดูบวม ๆ นะ”
..............เหมือนถูกฟาดด้วยไม้หน้าสาม
“หะ? ก็ ก็เป็นงี้ปกติหนิ” พูดไปก็แอบเหลือบมองไอ้คนที่ทำผมปากบวม ไม่ได้สำนึกอะไรเล้ยยยยยยย และด้วยความหมั่นไส้ผมเลยเตะขามันไป
“ไม่ ๆ ไม่ปกติ เหมือน.. เหมือนอะไรนะขลุ่ย” แหนะ มีหาส่วนร่วม
“...โดนดูด”
“แค่ก ๆๆ” ผมแทบจะพ่นผักบุ้งใส่หน้าชินา พี่ขลุ่ย ไอ้เชี่ยยยยยยยยยย แต่เดี๋ยวก่อนนะ อย่าร้อนรน.. “มั่วแล้ว”
“อืม.. มันก็น่าจะจริงนะ ปกติบางเพลิงฟ้าบาง ๆ หนิ พอกลับจากห้องน้ำกับพี่เจ้าก็เจ่อเฉย..”
“เจ่อเฉยนี่เหมือนจ่าเฉยแมะ?”
“จ่าเฉยพ่องงงงงงง!” ไอ้กวางทำท่าจะสาดน้ำหวานใส่ผม
แล้วด่าผมทำไมงะ ; ____ ;
“ก็รู้อยู่นะว่าปากมึงมันสีสดยิ่งกว่าซดเลือดไก่ แต่นี่มันแดงกว่าปกตินะ เหมือนโดนดูดแรง ๆ แล้วห้อเลือด... แถมปากยังแตกด้วยหนิ ร้อนแรงนี่หว่า” ชินาว่าพร้อมกับยื่นนิ้วมาไล้ปากผม เดี๋ยวกูงับให้
เออ!! รุมเลย!!! คนเดียวจะสู้สี่คนได้ยังไงเล่า!!! แกล้งกูได้แล้วก็หัวเราะกัน โป้ง!
“มึงไม่คอมเมนต์หน่อยหรือ” พี่ขลุ่ยตบหลังไอ้เจ้า
“ก็ดีนะ”
“ฮิ้วววววววว~” ฮิ้วหาพ่อง ไอ้พวกเชี่ย สารเลว ไอ้พวกจิตใจกระดาษทรายเบอร์ศูนย์ คนชั่ว!!!
“อะไรก็ไม่รู้ โวะ!”
ทั้งพี่ ทั้งเพื่อน ผมคบกับคนพวกนี้ไปได้ยังไง นิสัยไม่ดีจริง ๆ และเพราะคำพูดของไอ้เจ้าประโยคเดียวผมก็โดนแซวไม่หยุด ทุกคนรู้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำ ตัวการก็ไม่ช่วยผมเลย จิ๊!
“พวกมึงจะกลับคณะไหม”
“กลับ” ชินา
“ไม่” และผม
“อ้าว จะไปไหนวะ”
“กลับห้อง บ่ายก็ไม่มีอะไรหนิ”
“งานมึงอ่ะ ไม่แก้หรอ”
“วันนี้ไม่มีอารมณ์
“ให้พี่เจ้าช่วยดิ... เผื่อมีอารมณ์”
“กลับไปหาพี่ครินมึงเลยไป๊!!!”
“อะไร อะไร” กวางยักไหล่ “พี่เจ้าจัดมันหน่อยสิ หมั่นไส้” ควาย! ไม่มีสำนึก ยังลอยหน้าลอยตาพูดอีก
“ยังไม่ถึงเวลา..” ไอ้บ้านี่ก็ดันเล่นด้วย ผมหน้ายุ่ง วันนี้คือความหายนะของผมอย่างแท้จริง. . .
เปลี่ยนเรื่องกัน..
“พวกพี่ทำโปรเจกต์กันถึงไหนแล้วอ่ะ” ชินา
“ใกล้ละ” พี่ขลุ่ย
“เฮ้ยยยยย ของพี่ก็ใกล้เสร็จแล้วนะเออ” พี่ชิคยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ(?)
“แล้วพี่เจ้าอ่ะครับ” ผมเอียงคอถาม กระพริบตาปริบ ๆ เสริมความน่าเอ็นดู
ไอ้เจ้าทุบกำปั้นกับหน้าผากผมเบา ๆ “ไม่บอก”
งับ!
เมื่อได้คำตอบกวนตีนผมเลยแก้แค้นด้วยการอ้าปากและฝังฟันกับข้อมือของไอ้เจ้า
“กัดกูเพื่อ!!”
ผมยิ้มตาหยี “มันเป็นการแสดงความรัก”
..ขอบคุณสำหรับเสียงอ้วกและเสียงถุยน้ำลายที่เป็นซาวนด์ประกอบ.. รักกูมากสินะ
“กัดเนี่ยนะ”
“เคยบอกหนิ” ว่าแล้วก็กัดสันมือมันไปอีกอีก แต่.. เค็ม แหวะ!
“จำไม่ได้”
“ก็แล้วแต่”
“ผมว่าเราไปตรวจเบาหวานกันเถอะ!”
ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆ -_-
ถ้าใครโดนผมกันนี่ควรดีใจนะเออ มันเป็นการแสดงความรักฉบับเพลิงฟ้า ผมจะกัดแค่คนที่ชอบเท่านั้นแหละครับ ชอบในที่นี้ไม่ใช่เชิงชู้สาวนะครับ แต่เป็นชอบที่จะอยู่ด้วย ชอบที่ทำให้ผมสนุก มีความสุขอะไรทำนองนั้น แบบเพื่อน แบบพี่ แบบน้อง ครอบครัวผมนี่โดนผมกัดทุกคนเลย แทบทุกวันด้วย กรีซก็โดน กวาง ชินา โรส พี่ขลุ่ย พี่ชิค เจ้าชีวัน โดนหมดอ่ะครับ บางทีก็โดนด่าว่าเป็นลูกหมาคันฟัน หรือกระรอกแทะไม้ แต่เพลิงฟ้าแคร์ไหม? ก็ไม่ แบะๆ
อ๋อ.. แต่ที่กัดไอ้เจ้าไปตอนที่ 8 น่ะ ไม่ใช่รักครับ โมโห
- - - - - - - - - TBC - - - - - - - - -
:o11: o6 :undecided:
-
ผู้ปองร้ายก็ยังไม่เปิดเผยตัวตน
รู้สึกว่าพี่เจ้าเริ่มไม่อยากให้เพลิงฟ้าต้องรอนานแล้วใช่ไหม เพลิงฟ้าเนี่ยอีกนานก็รอได้ แต่คนอ่านน่ะๆๆ พลีสส
-
ส่งโปรเจ็คเส็ดคือหมดเวลารอแน่ๆ เลยใช่ไม๊พี่เจ้า หึหึ
-
หาคนมารักเพลิงฟ้าที ดูท่าชีวันจะเล่นตัวนานเกิ้นนนนน ส่วนเพื่อนๆพี่ๆแลดูรักเพลิงฟ้าดีนะ แกล้งซะเพลิงฟ้าเขินเลย555555
ปล.โรสไม่ออกมาตอนนี้ก็ดีละค่า เดี๊ยนไม่ถูกชะตาเท่าไร
-
คันเหงือก? รองเท้าซักข้างมั้ยลูก?
-
:o8:
น่ารักจริงๆ พี่เจ้านิจริงๆ แล้ว การกระทำชัดเจนอยู่นะ
แต่หลังจากครอบครัวยอมรับ พี่แกก็รุกเอาๆ ทั้งคำพูดและการกระทำที่ชั๊ดชัดมากขึ้น
-
:110011: :ped149: :z7:
ช่วยกัยเชียร์เจ้าให้รุกให้สุดสักที มาอั้นๆปล่อยๆแบบนี้ เดี๋ยวมีเสกพระรอง
-
พี่เจ้าแกจะรุกก็รุกให้มันสุดๆเลยนะ :katai3:
-
โอ้ยยย ขนาดยังไม่เป็นแฟนกัน ปากแตก ปากเจ่อขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันจะขนาดไหน ขไหนหนาด กริ๊บกริ๊ว
-
ปากไม่เจ่อก็ไม่รู้จะพูดว่างัยแระ ดูดดื่มซะขนาดนั้น//แต่เราแอบสงสัยโรสอ่ะ
-
ยอมรับอย่างวิถีคนแมนเลยนะพี่เจ้า
-
5555 พี่เจ้ารอส่งโปรเจคแล้วจะขอน้องใช่ไหม
เพลิงฟ้าคันเหงือกหรอลูก 5555555
-
โอ้ยย น่ารักอะ ตามๆ
-
จูบน้อง จนปากเจ่อขนาดนี้
รีบๆ เปิดเผยความในใจเหอะ
ให้เพลิงฟ้ารอนานเกินไปแล้ว
-
รอที่ 17
เมื่อเด็กดื้อไม่สบาย
- Jaochiwan’s Part -
“ไอ้สัด!!!!! เสร็จแล้ว!!!” ผมตะโกนลั่นจนไอ้ขลุ่ยที่นอนหลับบนโซฟาสะดุ้งตื่น
“เหี้ยไรวะ” ขลุ่ยขยี้ตาอย่างงัวเงีย พยุงตัวลุกขึ้นชะโงหน้ามาดู “สวยนี่หว่า”
ผมคลี่ยิ้มอารมณ์ดี “แน่นอน”
“เหอ ๆ หมั่นไส้ว่ะ”
“หึ” สายตามองจอแล็ปท็อปและไล้ปลายนิ้วบนตัวอักษรสีซิลเวอร์ที่นูนขึ้นมาของบ็อกซ์เซ็ทอย่างเบามือ.. แค่คิดหัวใจก็เต้นแรงแล้ว
“จะให้เมื่อไหร่?”
“หลังอาจารย์ตรวจเสร็จ” ขลุ่ยพยักหน้ากับคำตอบ มือใหญ่ตบไหล่ผมปุ ๆ แล้วลุกไปทำงานตัวเอง.. อาจารย์น่าจะใช้เวลาราวหนึ่งหรือสองสัปดาห์ในการตรวจหรืออาจจะน้อยหรือมากว่านั้น พรุ่งนี้ค่อยเอาไปส่งแล้วกัน . . .ผมยกมุมปากขึ้นเป็นเส้นโค้ง
“งานเสร็จแล้วสบายตัวเลยนะไอ้ห่า” ผมยิ้มรับแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง ขลุ่ยเขวี้ยงหมอนอิงใส่ก่อนจะยกนิ้วกลางให้อย่างหมั่นไส้ แต่ผมไม่ได้สนใจหรอก ปิดแล็ปท็อปลุกขึ้นเดินผิวปากพร้อมกับไฟนอลโปรเจกต์ไปที่ชั้นสองของบ้าน
อ่า.. ใช่แล้ว วันนี้ผมอยู่บ้านเพราะต้องการจะเคลียร์งานให้เสร็จ ก็บอกแล้วว่าไม่อยากรอเวลา
ในระยะเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมกับไอ้ดื้อไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่เพราะอีกฝ่ายค่อนข้างยุ่ง ไหนจะต้องวาดแบบที่พังไป ต้องทำโดเมลอีก และยังต้องจัดเวลาเพื่อนอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาค เคยแวะไปหาที่คณะ สภาพเด็กดื้อของผมดูแทบไม่ได้ ขอบตาดำคล้ำ รู้สึกเหมือนจะซูบลงไปกว่าเดิมนิดหน่อย
แม่งชอบทำให้เป็นห่วง
RRRrrrrr
ผมพละจากคอมพิวเตอร์มองโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นครืด ชื่อที่โชว์ทำให้ผมเผลอขมวดคิ้ว
“ว่าไงกรีซ?”
(“พี่เจ้าว่างไหมครับ?”)
“ว่าง” เสียงที่ค่อนข้างร้อนรนทำให้ผมตอบไปอย่างนั้น “มีอะไรหรือเปล่า?”
(“พี่เจ้าไปดูเพลิงฟ้าหน่อยได้ไหมครับ ผมติดเรียนถึงค่ำเลย”)
“เพลิงฟ้าเป็นอะไร”
(“เหมือนจะไม่สบายนะครับ วันนี้ไม่เข้าม.เลย กวางโทรหาผม”)
“อืม เดี๋ยวพี่ไปดูให้”
(“ฝากด้วยนะครับ”)
“ไม่ต้องห่วง”
ผมวางสายจากกรีซแล้วคว้าแจ็คเก็ตยีนส์มาสวมทับเสื้อยืดคอวี ก่อนจะกวาดกระเป๋าสตางค์ กุญแจบ้านและโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ผมลงไปชั้นล่าง บอกไอ้ขลุ่ยเร็ว ๆ ว่าจะไปคอนโดเพลิงฟ้าอาจจะไม่กลับ..
ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็มาถึงที่พักของเพลิงฟ้า แม้จะใช้จักรยานยนต์แต่ในเวลาตอนเย็นที่คนเพิ่งเลิกงานแบบนี้มันค่อนข้างเป็นอุปสรรค ผมกดกริ่งหน้าห้องแต่ผ่านไปร่วมสามนาทีก็ไม่มีคนมาเปิดจึงตัดสินใจใช้คีย์การ์ดที่เจ้าของห้องให้ไว้เปิดเข้าไป(แล้วไม่ใช่ตั้งแต่แรกล้าาา)
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้รู้ว่าเพลิงฟ้าอยู่ที่นี่ เศษซากอารยธรรมต่าง ๆ เกลื่อนห้องไปหมดจนรก แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมาก เมื่อไม่ได้อยู่ในห้องห้องเล่นก็อยู่ในห้องนอน
“ดื้อ... !!!!” ผมเบิกตากว้าง ทิ้งกระเป๋าไว้ที่พื้นข้างเตียง รุดตัวเข้าไปหาคนที่นอนคุดคู้อยู่กลางเตียง ข้าง ๆ มีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คและหนังสือวางอยู่ด้วย พอมือหนาสัมผัสกับผิวของอีกคนก็ถึงกับต้องชักกลับ.. ตัวร้อนสัด! ผมเม้มปาก ยื่นมือปัดปรอยผมที่ปรกใบหน้าของเพลิงฟ้าออก ก่อนจะใช้หลังมืออังกับหน้าผากมน ไข้แดกแล้ว คิ้วเรียวขมวดมุ่นท่าทางไม่สบายตัวซ้ำยังมีเหงื่อแตกพลั่ก ผมพลิกตัวเพลิงฟ้าให้นอนหงาย เช็ดหยาดน้ำจากหัวตาและแก้มขาวออก
“ดื้อ” ผมเรียกอีกครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับ ทำไงดีวะ.. ถูกจับให้นอนหงายแล้วยังจะกลับไปนอนขดตัวอีก เดี๋ยวนะ.. มือที่กุมหน้าท้องอยู่นั่นมัน..
“สัดเอ๊ย!!” ผมสบถแล้ววิ่งหาผ้าขนหนูไปชุบน้ำก่อนจะออกมาเช็ดหน้าที่ชื้นเหงื่อของเพลิงฟ้า ปากบางเผยอขึ้นหอบหายใจ ลมร้อนที่เป่ารดมือผมทำให้ขบกรามแน่น
“อือ..”
“ดื้อ” เขย่าร่างบางเบา ๆ เพลิงฟ้าค่อยปรือตาขึ้นแล้วปิดลง มือเรียวยกกุมขมับ คิ้วขมวดแน่นกว่าเดิม
“..จ...”
“ไม่ต้องเรียก”
“เจ้า...” ยังจะดื้ออีก “ฮื่อ.. ปวดหัว”
ผมถอนหายใจ “ลุกไหวหรือเปล่า”
“หึ” พร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ ผมซับเหงื่อบนใบหน้าของเพลิงฟ้าให้อีกหน ฝ่ามือสวยเลื่อนมากุมมือผมไว้ก่อนจะเอียงแก้มซบ
ทำแบบนี้แล้วกูจะโกรธได้ยังไงเล่า!!!!
“ปวดท้องใช่ไหม?” เพลิงฟ้าพยักหน้า “วันนี้กินข้าวหรือยัง” ศีรษะกลมส่ายเบา ๆ
ผมมองนาฬิกาที่หัวเตียง นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ!!!
ผมลุกขึ้น จะชักมือกลับแต่โดนดึงไว้ก่อน “ไปไหน..” เสียงที่เคยใส่ตอนนี้แหบแห้งเอ่ยถามทั้งที่ตายังปิด
“เดี๋ยวทำข้าวต้มให้ นอนไปก่อน อย่าดื้อ” ดึงมือออกมา ก่อนจะออกจากห้องผมยกคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค หนังสือต่าง ๆ ปากกาไฮท์ไลท์ดินสอและอื่น ๆ ลงจากเตียงให้ แล้วถึงออกไปจัดการทำข้าวต้มให้คนป่วย
ระหว่างที่กำลังยืนดูหม้อข้าวก็มีบางอย่างมาเกาะหลัง.. ผมหันไปมอง เพลิงฟ้าซบหน้าผากกับไหล่ของผมมือข้างหนึ่งกอดเอวและอีกข้างยกขึ้นกอดคอ
“บอกให้นอนรออยู่ในห้อง”
“อือ..” ยังจะอือ ทำไมถึงดื้อนักวะ ความใกล้ชิดระดับนี้ทำให้ความร้อนจากร่างกายคนอายุน้อยกว่าส่งผ่านมาถึงผมด้วย ร่างสูงหันกลับไป กลายเป็นว่าเด็กดื้อซบหน้ากับอกผมแทบ.. อดที่จะยกมือลูบกลุ่มผมนุ่มไม่ได้ ผมยังไม่แห้งดีเลยด้วยซ้ำ ผมดันร่างบางให้นั่งบนเก้าอี้สตูลบาร์ แล้วผละไปดูข้าวต้ม
ใช้ได้แล้วล่ะ.. ผมปิดเตา ตักข้าวต้มหมูสับใส่ชามแล้วเอาไปเสิร์ฟให้คนป่วยพร้อมกับหาน้ำให้ก่อนจะไปรื้อหายามาให้
“กินสิ” บอกคนที่ฟุบหน้ากับเคานต์เตอร์บาร์ คนป่วยยื่นมือมาจับข้อมือผมขณะที่มืออีกข้างยังกุมท้องไว้อยู่ “เงยหน้าขึ้นมากินข้าวก่อน อย่าดื้อสิวะ”
“งื่อ..” งื่อกับมะเหงกกูไหมล่ะ คนห่วงยังจะดื้ออีก ไอ้เด็กเหี้ย!
“เงยหน้ามาหน่อย” ในที่สุดก็ยอมทำตาม เพลิงฟ้าเงยหน้าขึ้น ใช้ตาปรือปรอยมองผม ดวงตาแดงก่ำและมีหยาดน้ำเอ่อคลอเพราะพิษไข้ “กินข้าว” แล้วนั่นจะส่ายหน้าทำเพื่อ!
“อย่าดื้อสิครับ”
“ปวดหัว... ปวดท้องด้วย...”
“กินข้าวจะได้กินยาไง นะ”
“กินข้าวเร็วเด็กดื้อ” ผมดึงแก้มเพลิงฟ้าเบา ๆ แล้วเลื่อนชามข้าวต้มไปตรงหน้า เด็กดื้อเบ้ป่กก่อนจะยกมือไปจับช้อน คนข้าวในชามไปมา
เห็นแล้วขัดใจ.. ก้านนิ้วสวยถูกพันด้วยพลาสเตอร์ยาข้างละไม่ต่ำกว่าสามนิ้ว ไหนจะที่แขนกับหลังมืออีก ทำยังไงถึงได้แผลเยอะขนาดนั้นกัน
“อึก แค่ก ๆ”
“ค่อย ๆ กิน” ผมบอกพร้อมกับลูบแผ่นหลังบางและส่งแก้วน้ำให้
“ฮื่อ.. ไม่เอาแล้ว” กินไปแค่สองคำเองมั้งนั่น
“กินไปนิดเดียวเอง”
“..เจ็บคอ ไม่เห็นอร่อยเลย..” ผมถอนหายใจเบา ๆ เข้าใจนะว่าแดกยังไงก็ไม่อร่อยหรอก แต่ยังไงก็ต้องกิน ผมตักข้าวต้มขึ้นมาก่อนจะเป่าให้คลายความร้อนแล้วยื่นไปจ่อปากบาง คนดื้อก็คือคนดื้อ เพลิงฟ้าหันหน้าหนีซ้ำยังดันมือผมออก
“ฝืนหน่อย จะได้กินยา ปวดท้องด้วยไม่กินข้าวแล้วจะหายหรือเปล่า”
“ฮื่อ..”
“เร็วครับ”
“......”
“สามคำก็ได้” ตาใสเหลือบมอง แล้วพยักหน้าขึ้นลง ผมส่งช้อนเข้าปากคนป่วย ป้อนข้าวไปอีกสามคำตามที่บอก จริง ๆ ก็เกินมาด้วย จะป้อนอีกคนป่วยก็ทำหน้าพะอืดพะอมจนต้องหยุด แค่นี้ก็ยังดี
“กินยา” ส่งยาลดไข้ ยาแก้ปวดหัวและยาแก้ปวดท้องไปให้รวมทั้งยาเคลือบกระเพาะด้วย คนป่วยอิดออดนิดหน่อยพอถูกกดดันด้วยสายตาก็ยอมกิน
พอกินยาไปเสร็จก็ฟุบหน้ากับเคานต์เตอร์บาร์อีกรอบ ผมส่ายหนัวเบา ๆ ลุกเอาชามไปเก็บ แล้วไล่เด็กดื้อเข้าไปนอนพักในห้องนอน ก่อนจะมาจัดการทำความสะอาดครัวและโทรหากรีซ พวกงานที่วางเกลื่อนพื้นนี่ก็อยากจะเก็บให้นะครับ แต่ผมว่าปล่อยมันไว้งั้นแหละ เดี๋ยวพี่ท่านจะอาละวาด
(“ครับพี่?”)
“ไม่สบายว่ะ”
(“กะแล้วเชียว แล้วเป็นไงบ้างอ่ะครับ?”)
“กระเพาะนั่นแหละ มีไข้ด้วย ให้กินข้าวกินยาไปแล้ว เพื่อนมึงดื้อฉิบหาย”
(“ฮะฮะ ทำใจเหอะพี่่ งั้นผมวางนะครับ ไม่กวนแล้วฮะ”)
“เออ ๆ” วางสายจากกรีซแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของเพลิงฟ้า คนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงกลับไม่อยู่...
ผมขมวดคิ้ว แว่วได้ยินเสียงโอกอากดังมาจากห้องน้ำ พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอคนป่วยนั่งคุกเข่าอยู่หน้าชักโครก. . . ผมคุกเข่าข้างหนึ่งข้าง ๆ ร่างบาง ส่งมือไปลูบหลังแล้วยื่นมืออีกข้างไปปัดผมที่ตกลงปิดหน้าไปทัดหูก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักตู้ใต้อ่างล้างหน้า มือหนาคว้าผ้าขนหนูสีขาวมาหนึ่งผืน พอเพลิงฟ้าเงยหน้าขึ้นมาผมก็ส่งผ้าให้อีกคนเช็ดปาก
“ไหวไหม?” พยักหน้าให้หงึก ๆ ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด ผมลอบถอนหายใจเบา ๆ พยุงไอ้ดื้อให้ไปล้างหน้าล้างปากแล้วไล่ให้ไปนอนพัก
เพลิงฟ้านั่งอยู่กลางเตียง มองผมด้วยสายตาปรือปรอยก่อนจะตบมือกับเตียงปุ ๆ เป็นเชิงว่า ‘มึงมานี่’ ผมยอมทำตามความต้องการของมัน ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงโดยพิงหลังกับหัวเตียงและพับขาข้างหนึ่งเข้ามาและอีกข้างเหยียดตรง เพลิงฟ้าฉีกยิ้มพอใจแม้มันจะดูเหนื่อย ๆ ก็เถอะ ก่อนจะเอนตัวนอนขดหนุนศีรษะกับขาผม
“ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า”
“อือ..” พยักหน้าหงึก ๆ จับมือผมให้ไปวางบนศีรษะซ้ำยังบังคับให้ลูบผมให้อีก ป่วยแล้วก็อย่างนี้ อ้อนไปดิ ตาปรือ ๆ ปรอย ๆ นั่นอีก ใครมันจะไปทนไหว จะโกรธก็โกรธไม่สุด
“มึงรู้ได้ไงว่ากูป่วย..” พลิกตัวนอนหงายถามตาแป๋ว
“กรีซโทรมาหากู”
“อ๋อ.. แล้วนี่ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?”
“อือ”
“งานกูยังไม่เสร็จเลย..” แล้วก็พลิกตัวซุกหน้ากับหน้าท้องผม.. จากที่เห็นคิ้วที่ขมวดกันอยู่เมื่อสักครู่คงจะเครียดพอสมควร เครียดเรื่องงาน หรือทรมานเพราะปวดท้องล่ะ
“หายป่วยค่อยไปทำ”
“ฮื่อ..”
“อยากเช็ดตัวไหม?” เมินอาการงอแงของคนป่วยแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เอา.. เพิ่งอาบน้ำเมื่อบ่าย” นั่น.. “หนาวอ่ะเจ้า กอดหน่อย..” บอกว่าหนาวแต่ขมับชื้นไปด้วยเหงื่อ..
“นอนไป”
“ฮึ มาเร็ววววว กอดหน่อยยยยย ไม่ได้มีบ่อย ๆ ที่คนฮอตจะให้กอด”
“เหรอ?”
“แหะ เร็ว ๆ อย่าเล่นตัวดิ ไม่ได้อ้อนนะแค่อยากให้กอด”
อืม จ้า ผมทุบกำปั้นกับศีรษะมันเบา ๆ แล้วถดตัวลงนอน เพลิงฟ้าก็ขยับจากนอนขวางเตียงมานอนดี ๆ ดึงแขนผมไปพาดเอวตัวเองเสร็จสรรพ นี่มึงป่วยจริงป่ะเนี่ย
สิบนาทีผ่านไป...
“อึดอัดอ่ะ ไม่กอดแล้ว” กูเอาใจมึงไม่ถูกแล้วนะเว้ย!
อีกสิบนาทีต่อมา..
“หายใจไม่ออก.. วิคส์อยู่ไหนอ่าา” ลำบากผมต้องไปคุ้ยตู้ยาหามาให้อีก สุดท้ายก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา.. ผมเปิดเครื่องฟอกอากาศไอน้ำไว้เพื่อไม่ให้อากาศแห้ง ก่อนจะลงไปหาอะไรกินข้างล่างคอนโด คงตื่นระหว่างที่ผมไปกินข้าวหรอกนะ
“อ้าว..”
“โอ๊ะ! พี่เจ้าหวัดดีฮะ/ค่ะ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเพลิงฟ้าหันมาทัก เพื่อนมันนั่นแหละครับ
“หวัดดีครับ” ผมยิ้มบาง ๆ แตะคีย์การ์ดกับประตูแล้วให้น้อง ๆ เขาไปก่อน “มากันนานยัง?”
“ประมาณห้านาทีเองครับ”
“อ๋อ.. เพลิงฟ้าคงหลับอยู่ พี่ให้กินยาไป จะเข้าไปดูไหมครับ?” เด็กทั้งสามคนส่ายหน้า ผมเลยบอกทำตัวตามสบายก่อนจะขอตัวเข้าไปดูคนป่วยในห้อง
คนไม่สบายยังคงนอนหลับอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ เพลิงฟ้านอนงอตัวซบใบหน้ากอดตุ๊กตาหมอนข้างหมีสีน้ำตาล ผมกดปลายนิ้วคลายปมคิ้วที่ขมวดยุ่งเบา ๆ อังมือกับหน้าผากอีกครั้ง ตัวยังอยู่ ๆ อยู่ ผมหยิบเจลลดไข้ในถุงที่เพิ่งซื้อมาออกมาแล้วแปะหน้าผากให้คนป่วย นึกผ้าห่มคลุมถึงอกแล้วออกไปนอกห้อง
“พี่เจ้า..”
“ครับ?” ชินาทำหน้าอึดอัดแล้วพ่นลมหายใจมาเฮือกใหญ่
“เอ่อ.. มีคนฝากมาให้เพลิงฟ้าน่ะค่ะ แล้วเราบังเอิญทำตกก็เลยเห็นของที่อยู่ข้างใน..” ชินาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกล่องขนาดกลางออกมา ผมมองรีแอคชั่นของคนอายุน้อยกว่าทั้งสามแล้วขมวดคิ้ว
“อะไรหรอ?”
“พี่เปิดดูเองดีกว่า”
ผมเอื้อมมือไปดึงกล่องมาแล้วเปิดฝามันออก.. ตุ๊กตาขนาดเท่าฝ่ามือถูกกรีดจนใยสังเคราะห์ด้านในทะลักออกมาซ้ำยังถูกราดด้วยน้ำแดงเหนียวเหนอะ ..ถ้าจำไม่ผิดคาแรคเตอร์นี้เพลิงฟ้าชอบด้วยสิ.. ข้าง ๆ นั้นมีดอกไม้จันทน์สีขาววางอยู่หนึ่งดอก มือหนาหยิบการ์ดสีครีมออกมาเปิดอ่าน ‘ได้ยินมาว่าไม่สบาย หายไว ๆ นะ’ มึงอ่ะหายไปเหอะ!
ใครหน้าไหนเป็นคนทำวะ! กระจอกจนไม่กล้าสู้หน้าเลยงั้นสิ!
และผมมั่นใจว่ามันเป็นคนเดียวกับเจ้าของจดหมายงี่เง่านั่นแน่ ๆ
ผมโยนการ์ดลงในกล่อง ปิดฝาไว้เหมือนเดิมแล้วโยนมันไปกลางโต๊ะ “ฝากทิ้งด้วยนะครับ ไม่น่าเก็บมาเลย”
“ทีแรกก็จะทิ้งแล้วแหละฮะ แต่คิดว่าน่าจะเอามาวิเคราะห์ก่อน” กวางว่า ท่าทางอารมณ์เสียไม่น้อยกับของขวัญที่มีคนส่งมาให้เพื่อนสนิท วิเคราะห์..? ผมกระตุกมุมปาก เปิดกล่องเวรนั่นอีกครั้งแล้วหยิบการ์ดออกมา คราวนี้เขียนด้วยลายมือด้วยสิ.. เก็บไว้แค่การ์ดก็พอแล้ว
“รู้ไหมว่าใคร?”
“มีคนในคณะเอามาให้อีกทีค่ะ” - โรส
“พอถามไปคนนั้นก็บอกไม่รู้ว่าใครฝากมา” - ชินา
“ดีว่ะ กล้าที่จะทำอย่างนี้แต่ไม่กล้าจะโผล่มาตรง ๆ อ่ะนะ เหอะ”
“......”
“แต่ก็ ขอบคุณครับ อย่าบอกเพลิงฟ้านะ ถ้ามีอีกก็บอกพี่” ทั้งสามพยักหน้ารับปาก ถ้าไอ้ดื้อรู้ว่ามีอะไรอย่างนี้ได้เครียดหนักกว่าเดิมแน่ ปล่อยไปไม่ได้แล้วว่ะ ผมต้องรีบหาตัวคนทำมารับโทษให้ได้
“งานพวกนี้ต้องส่งอีกเมื่อไหร่ครับ” ผมถามหลังจากปล่อยความเงียบโรยตัวอยู่เกือบสิบนาที
“อ๋อ.. ก่อนสอบปลายภาคอ่ะพี่” พยักหน้ากับคำตอบของกวาง ก่อนสอบปลายภาค.. อีกประมาณห้าสัปดาห์
“คิดว่าจะเสร็จทันไหม?” พยักเพยิดหน้าไปที่งานของเพลิงฟ้า เด็ก ๆ ทำหน้าครุ่นคิด
“มันก็น่าจะทันนะครับถ้าเผา แต่เพลิงฟ้าค่อนข้างละเอียดไม่มีทางที่จะทำชุ่ย ๆ ไหนจะต้องเตรียมสอบอีก คงต้องโหม” แค่นึกภาพตามก็แทบบ้า ได้ไม่สบายอีกแน่
เท่าที่คุยกับคือเพลิงฟ้ามันไม่ได้ใช้แบบเดิม เจ้าตัวออกแบบใหม่ทั้งหมด ซึ่งแค่วาดแบบก็กินเวลาไปมากแล้ว ไหนจะต้องทำพรีเซนต์ในคอมพิวเตอร์ รวมถึงตัดโมเดลอีก แย่แน่เด็กกู แต่ถ้าเพื่อนมันช่วย..
ความคิดผมหยุดไปเพราะเสียงก็อกแก็กที่ดังมา ผมหันไปมองคนที่ถูกยกให้เป็นหัวข้อบทสนทนากำลังเดินโซเซออกมา ตาฉ่ำน่ำมองเพื่อนที่นั่งอยู่อย่างงุนงงแล้วยกมือทัก เจ้าของห้องเดินมานั่งบนพื้นพรมก่อนจะเอนตัวไปด้านหน้าจนหน้าผากแตะพื้น
“เป็นไรวะ!” ดูจะงงไม่น้อยกับท่าทางของเพื่อน คนป่วยพึมพำเบา ๆ ว่าปวดท้อง
ทำไมยังไม่ทุเลาอีก
“พวกมึงมานานยัง?”
“สักพักแล้ว มึงไหวป่ะเนี่ย”
“ไม่รู้ ฮื่อ! ทำไมมันไม่หายสักที!” แม่งเริ่มงอแงละ ผมลุกจากที่นั่งไปหาเด็กที่ยังฟุบหน้ากับพื้น ดันไหล่เด็กดื้อให้ขึ้นมา ใบหน้าสวยยุ่งเหยิง ผมเกลี่ยน้ำตาจากขอบตามันออก น้ำตานี่ก็ไหลตลอดเวลาจริง ๆ เพลิงฟ้าเปลื่ยนเป้าหมายซบหน้ากับอกผม
“ออกมาทำไม?”
“ได้ยินเสียงคุย.. ฮือ.. มัดจุกให้หน่อย”
“โรสครับ หยิบยางรัดผมในกล่องสีเหลืองนั่นแล้วโยนมาให้พี่หน่อยครับ” ที่บอกโรสเพราะสาวเจ้าอยู่ใกล้กล่องยางมากที่สุด ผมบอกขอบคุณหลังจากที่โรสเดินเอามาให้
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“รำคาญไหมเนี่ย” สางผมส่วนที่เหลือเล่น มัดจุกเปิดเหม่งโชว์เจลลดไข้ให้ไปแล้ว แต่ไอ้ส่วนที่เหลือคงน่ารำคาญไม่น้อย
“อือ.. รวบไปเลย” นั่นไง.. มัดให้เสร็จแล้วก็ดีดปากคนดื้อเบา ๆ เพลิงฟ้าคลานกระดึ้บ ๆ กับพื้นไปค้น ๆ รื้อ ๆ งานตัวเอง เมื่อมันเผลอผมก็สบโอกาส ผมชี้นิ้วไปที่กล่องเวรนั่น ชินารีบตะครุบแล้วยัดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องทำ” ดึงคัตเตอร์จากมือบางออกแล้วโยนไปไกล ๆ เพลิงฟ้าเบ้ปาก
“เดี๋ยวไม่เสร็จ เอามาาา”
“หาป่วยค่อยทำ ไปพักซะ”
“ก็จะทำอ่ะ เจ้าอย่าดื้อดิ!”
“มึงอ่ะอย่าดื้อ! ขึ้นไปนั่งข้างบนเลย” ป่วยอยู่ยังจะแผลงฤทธิ์ เดี๋ยวเถอะ
“กูโทรหาทำไมไม่รับวะ รู้ไหมว่าพวกกูเป็นห่วง!”
เพลิงฟ้ายิ้มหน้าหมา “โทษที หาปุ่มเปิดเครื่องไม่เจอ” ถ้าไม่ป่วยคงโดนยันตกโซฟาไปแล้ว ผมส่ายหน้าระอากับความกวนตีนของมัน เพลิงฟ้านอนงอขายิ้มแฉ่งแม้ใบหน้าจะซีดเซียว เห็นแล้วมันเขี้ยว.. ไอ้เด็กเวรเอ๊ย
“ไปไหนอ่ะ? กลับแล้วหรอ”
“ห้องนอน จะนอนนี่” ผมยักคิ้ว เพลิงฟ้าพยักหน้าหงึก ๆ แล้วหันไปคุยกับเพื่อน ส่วนผมก็เดินเข้าห้องนอนไป ในหัวก็คิดไปด้วยว่าจะใช้วิธีไหนถึงจะจับคนที่มาป่วนไอ้ดื้อได้
- - - - - - - - โปรดติดตามตอนต่อไป - - - - - - - -
ถ้าเจอคำผิดบอกด้วยนะงับ
ไว้เจอกันตอนหน้า
รัก♡
-
เราคิดว่าโรส เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นพี่เหนือนะ
555555
นิคิดคนอื่นไม่ออกแล้วนะ โรสนิเข้าข่ายสุดละ โนะ !
งานพี่เจ้านิจะเอาไว้ขอเพลิงฟ้าเป็นแฟนเปล่าาาา
หื้ออออออ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
นี่ไม่ได้อ้อนนะ #เพลิงฟ้าได้กล่าวไว้
:man1:
-
ฮึ่มมม งอแง น่าหมั่นเขี้ยว จริงๆ แต่เจ้า แกกล้าพูดเต็มปากเต็มคำเลยนะ เด็กดื้อของผม ฮ่ะโถ่วว ยังไม่ทันขอเค้าเป็นแฟนเล้ยยยย
-
เจ้านิ ดูๆไแก็น่ารักนะ เอาใจใส่ดี
ขนาดนี้ก็ชอบเค้าไปเเล้ววววว
เเถมมานอนเฝ้าอีก
-
ตอนแรกก็งงว่าทำไมมายเจถึงเรียกเพลิงฟ้าว่าดื้อ ก็ไม่ได้ดื้อเท่าไหร่นี่ :hao4:
พอมาตอนนี้ โอเค ชัด :laugh:
จับคนที่ป่วนน้องให้ได้เร็วๆนะมายเจจจ :กอด1:
-
ยัยโรสนี่ผู้ต้องสงสัยอันดับ 1 จริงๆ o18
-
เพลิงฟ้าเวลาป่วยแล้วขี้อ้อน น่าร้ากกกกก :o8:
ต้องเป็นฝีมือโรสแน่ๆ
-
พี่เจ้าดูแลน้องดีจัง น่ารักๆๆๆ แต่ใครเป็นคนทำอ่ะ เราเดาว่าโรส แต่พี่รหัสน้องฟ้าก็น่าสงสัยนะ หรือจะร่วมือกัน 5555 มโนได้อีก ขอบคุณนะค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
ป่วยแล้วอ้อนเนอะ 55555
ใครส่งมาละเนี่ย นี่คิดว่าโรส
-
ทำไมเราคิดว่าเป็นโรส
-
เพลิงฟ้านี่ก็ดื้อจริง ๆ เลยนะ
เจ้าชีวาก็ดูแลหน่อยนะอิอิ :hao6:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าา
เพลิงฟ้าดื้อจริงๆเลยย ขี้อ้อน น่ารักดี :L2: :hao7: :mew1:
-
ขอเป็นแฟนเย้ยคนทำไปเลยค่าเจ้า
-
มาต่อๆๆๆๆๆ เพลิงฟ้าหายไวไวน้าาา
-
โรสแน่นอน!!!
-
ดื้อจริง ๆด้วย
-
รักคนขี้อ้อนจังเลยย
-
โอ๊ย ชอบเรื่องนี้จังค่ะ แบบน่ารักมากอะ เสียดายอยากให้เจ้ารักเพลิงฟ้าให้เท่ากับที่เพลิงฟ้ารักเจ้าอะ อยากเห็นเจ้าหึงด้วย แบบที่หึงแล้วหลุดอะค่ะ 5555555 ค้างจังเลย เราจะติดตามนะคะ มาต่อไวๆ นะ
ปล ไม่มีเพจเฟสบุ๊คหรอคะ อยากให้มีจังค่ะ เวลาอัพนิยายหรืออะไรแบบนี้จะได้รู้ไวๆ
-
เพลิงฟ้าน่ารัก คนที่ป่วนเพลิงฟ้า อาจเป็นโรสหรือแป้งก็ได้นะ
-
ไม่เดาดีกว่าว่ามครทำเรื่อง ปญอ.แบบนี้
แต่ลุ้นให้จับได้ไวๆ ปล่อยนานๆไม่ดีเสียสุขภาพจิต
ถ้าเป็นคนไกล้ตัวจะได้พาไปรับการรักษา
ถ้าไกลตัวจะได้จับดัดสันดาน
-
พี่เจ้าจัดการคนที่ส่งของมาขู่ฟ้า
-
ออดอ้อนแบบนี้เพ่อยากกอดเหลื้อเกิ้น
-
อ่านรวดเดียวเลย
น้องดื้อน่ารักมากกกก....เอาใจช่วยน้องฟ้าค่ะ :impress2:
-
โรสทำรึเปล่า
-
เพลิงฟ้าของเค้าา แงงงงงงงงงงง โดนโรคจิตตามแน่ๅเลยอ่า พี่เจ้าดูแลฟ้าดีๆน้าาา
ไรท์เตอร์เอาพี่กรี้ดมาซะดีๆแงงง อยากอ่านลูกชุบแล้ววว
-
รอที่ 18
เซอร์ไพรส์
- Phloengfa’s Part -
อรุณเบิกฟ้านกกาโบยบิน..
ผมเบิกตาขึ้น ข้างหน้าผมคือเครื่องหน้าหล่อคมของเจ้าชีวัน.. คนตัวสูงกว่ายังคงหลับตาพริ้มเพลิดเพลินอยู่ในห้วงนิทรา เจ้าอยู่กับผมตั้งแต่เมื่อวาน ไม่รู้ต้องขอบคุณหรือคาดโทษกรีซที่สะเหล่อโทรหาไอ้เจ้า จนมันต้องมาดูแลผมอย่างนี้.. ความจริงแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมไม่สบายแล้วเจ้ามาอยู่ด้วย..
มุมปากบางยกขึ้นเป็นเส้นโค้ง ยื่นไปปัดผมด้านหน้าของเจ้าเบา ๆ ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงนิดหน่อย ผมลุกจากเตียง เดินมึน ๆ ไปที่ครัวและหยิบขนมปังหนึ่งแผ่นออกมากินก่อนจะกลับเข้านอนต่อ แม้จะเข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม(ถูกบังคับ) แต่ความรู้สึกเพลียก็ยังคงเหลืออยู่
“อือ...” ร่างบางขยับตัวบิดขี้เกียจ ดวงตากระพริบถี่ปรับการมองเห็น.. วาดแขนไปข้าง ๆ ก็เจอแค่ความว่างเปล่า แถมตรงนั้นยังเย็นเฉียบ.. คราวนี้เลยได้ตื่นเต็มตา
ผมขยับตัวไปดึงโพสต์อิทสีเขียวแสบตาออกมาจากหัวเตียง
‘ไปส่งงานเดี๋ยวกลับมา กับข้าวในตู้เย็น กินแล้วกินยาด้วย
Your J’
จากหน้างอแม่งเลยต้องยิ้มเพราะ your J เลย ไอ้ห่าาาา ผมแปะโพสต์อิทไว้ที่เดิม อยากอาบน้ำอ่ะ ไปอาบน้ำแป๊บนึงนะครับ ตอนนี้มันสิบเอ็ดโมงเกือบจะเที่ยงแล้ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็รื้อตู้เย็น เอากล่องอาหารที่เจ้าทำไว้ไปอุ่นกิน จากนั้นก็กินยาที่มันจัดไว้ให้ ตอนนี้อาการผมดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ ปวดหัวก็ไม่มากแล้ว อาการปวดท้องก็ยังไม่ได้หายไปหมด มีให้จี๊ด ๆ บ้าง แต่ไม่ทรมานเหมือนจะตายอย่างเมื่อวานแล้วล่ะฮะ
กินข้าวกินยาเสร็จผมก็ไปนั่งทำงานต่อ วันนี้ที่ม.ไม่น่าจะมีอะไร ไม่เข้าไปก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เดี๋ยวเพื่อนมันก็เก็บไว้ให้เองแหละ แล้วมือผมเนี่ยยยย จะอะไรหนักหนา ใช้ไม่ถนัดเลย ฮึ่ย! ผมแกะพลาสเตอร์ออกจนหมดแล้วโยนมันลงขยะ อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย มือผมนี่ก็นะ แผลเยอะฉิบหาย แต่ยังดีที่ไม่เป็นแผลเป็น
15 : 30
ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่ยื่นมาแปะหน้าผากก่อนจะยิ้มออกมา
“หายยัง?”
“แล้ว”
“ตัวยังอุ่นอยู่”
“อือออ ไม่เป็นไรละ มึงอ่ะ? ส่งงานเป็นไง?” เจ้าไหวไหล่ ดีดตัวขึ้นไปนอนบนโซฟา
“ก็ดี”
“อ่าฮ่ะ เหนื่อยอ่อวะ?”
“หึ”
“ละนี่กินข้าวเที่ยงยัง?”
“แล้ว” เออ จบ กูก็ไม่รู้จะชวนคุยเรื่องห่าอะไรแล้ว แม่ง!
จนกระทั่งความเงียบผุดขึ้นมาอย่างผิดปกติ เงยหน้ามองอีกที เจ้าชีวันก็นอนหลับตานิ่ง สลบเมือดไปแล้ว.. ผมส่ายหน้าเบา ๆ แล้วสนใจงานตัวเองต่อ แต่ขี้เกียจแล้วว่ะ แต่ก็นะ จะไม่ทำก็ไม่ได้อีก งานตัวเอง ไม่ทำเอง หมาที่ไหนจะมาทำให้วะ แต่ตอนนี้ขอพักก่อนแล้วกัน เหนื่อยแล้ว เสียบดินสอเหน็บไว้ที่หูก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปที่ครัว
เอาขนมจีบที่ได้เข้าซื้อมาเข้าไปอุ่นในไมโครเวฟ ระหว่างนั้นก็จัดขนมอย่างอื่นใส่จาน พวกเบเกอร์รี่อะไรงี้อ่ะครับ ขนมไทยก็มีนะ เม็ดขนุน ทองหยอด สาคู อะไรงี้ อ๋อ! มีลูกชุบด้วย เห็นแล้วหน้าไอ้กรีซลอยมาเลย ไม่รู้ว่ากับพี่ลูกชุบของมันไปถึงไหนแล้ว ไว้ต้องถาม รักเพื่อนต้องใส่ใจฮะ ไม่ได้เสือกนะ จริงจริ๊ง!
ไอ้เจ้านี่ก็จมูกไวจริง พอของกินมาหน่อยก็ตื่นเลย พี่ท่านเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วด้วย กางเกงวอร์มสีเทากับเสื้อกล้ามสีดำ โชว์มัดกล้ามแน่น ๆ เห็นแล้วคันฟัน อยากกัดให้จมเขี้ยว อ่า!! มันมัดจุกด้วยฮะ!! แปลก ๆ อ่ะ แต่น่ารักมากเลย คึคึ
“งานเสร็จแล้วสบายเลยสิ”
“แน่นอน” ผมเบินปากหมั่นไส้
“ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนอ่ะ?”
“เพื่อนยังไม่เสร็จ แล้วมึงคิดจะเข้าม. เมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้มั้ง ไม่รู้ดิ แล้วแต่อารมณ์”
“อ่ะฮ่ะ”
“.....”
“มาอยู่กับกูงี้ไม่เบื่อไง?”
“ก็..”
มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน ยังยืนอยู่ตรงนี้
ผมนิ่ง กระพริบตาปริบ ๆ เสียงเพลงดังออกมาจากคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่ผมเปิดทิ้งไว้ทำเอาเผลอกัดปาก
มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ใจฉันไม่ยอมหยุดเสียที
กายบางขยับหันหลังพิงกับขอบโต๊ะกลาง ผมมองนั่นนี่หลุกหลิกเหมือนคนปรับโฟกัสไม่ได้ ทำไมอยู่ ๆ ก็เป็นงี้อ่ะ!! ผมเป็นอะไรวะ! เมายาเคลือบกระเพาะหรือไง! โฮฮฮฮ
แม้ว่าเหมือนไม่มีโอกาส
แม้ว่าฉันต้องพลาดไปอีกสักที
แต่ว่าความรัก ก็ยังขอให้ฉันทำแบบนี้. . .
ที่จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับ
บอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอม
เธอคือความสุขของฉัน
ถ้าเธอไม่รับมัน
ให้ฉันเริ่มต้นอีกกี่ครั้งก็พร้อม
หากสุดท้าย เธอไม่เปลี่ยนใจ
ไม่เป็นไร ใจฉันก็ไม่ยอม
ก็ต่อให้ฉันหยุดหัวใจ
คงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อน. . .
ระหว่างเราไม่มีใครพูดอะไร ปล่อยให้เพลงเล่นไปจนจบ ผมปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ
คิดตามเนื้อเพลงแล้วตลกดี ดูคล้าย ๆ ผมเลยเนอะ ..มันคงเป็นรัก ที่ทำให้ผมอยู่ตรงนี้.. ยังรอให้อีกฝ่ายยอมรับความรู้สึกของผม แม้ช่วงแรกจะดูไม่มีโอกาส แต่ผมก็ยังยัดเยียดให้จนมันต้องรับไป แล้วตอนนี้ล่ะ.. เต็มใจรับความรู้สึกของผมโดยไม่ต้องยัดเยียดแล้วใช่ไหม?
แม้เพลงจะจบไปแล้วแต่เราก็ยังปิดปากเงียบ ได้ยินเสียงเสียงการทำงานของเครื่องปรับอากาศ ดูเหมือนมันจะเป็นเพลงสุดท้ายของเพลย์ลิสต์เลยแฮะ
แอบเหล่มองคนที่นั่งหล่ออยู่บนโซฟา แต่ก็ต้องสะดุ้งจนฟอร์มกลิ้งหลุก ๆ ตกระเบียงไปเมื่อดันหันไปเจ๊อะกับสายตาคมที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว จ้องขนาดนี้ไม่แดกกูเลยล่ะครับพี่
“มองระ?” ถามหาเรื่องไปงั้น
เจ้ายกยิ้มมุมปาก “มองคนเขิน”
ตู้มมมมมมม! ฟฟฟฟฟหกด่าสวง
“เขินอะไร ไม่มี๊ ใครวะ”
“อือ แค่แก้มแดงลามไปถึงหูไม่เขินหรอก กูเข้าใจผิดเองแหละ”
ผมได้แต่อ้าปากเหวอ พ่อมึงงงงงงงง! นิสัยไม่ดีอ่ะ!! แล้วผมนี่เป็นอะไรมาป่ะเนี่ย! ตะปบแก้มตัวเองให้มันหัวเราะทำซากอะไรเล่า!!! ผมจิ๊ปากขัดใจ จ้วงบราวน์นี่เข้าปากทั้งชิ้นอย่างคับแค้น ทำไมผมต้องแพ้มันตลอดเลยอ่าาาาาา โลกนี้ไม่ยุติธรรม!
ถึงจะโคตรละลายใจแต่กูไม่หวั่นไหวหรอก!!! โป้ง!!!
ช่วงเกือบบ่ายของวันถัดมา ท้องฟ้าปลอดโปร่ง อากาศแจ่มใส แสงแดดอ่อน ๆ จากฟากฟ้าทำให้ผมอารมณ์ดี.. ดีกับผีน่ะสิ!!! ปลอดโปร่งมากเลยไงไม่มีเมฆบังแสงให้กูเลย แดดอ่อน ๆ หรอ เหอะ! อ่อนกว่าเปลวไฟในนรกนิดนึง! ผิวจะไหม้ เหงื่อนี่ไหลยิ่งกว่าน้ำตาวิกตอเรีย สาดดดดด!
นี่แหละความพรีเมียมของประเทศไทย
“เฮ้ย!!!” ผมกระโดดกอดคอไอ้กวางที่กำลังพล่ามกับเพื่อนร่วมคณะอยู่ มันหันมองมองแล้วฟาดหน้าผากผมดังป๊าบ!
“สนิทกันมากไง?” แล้วมันก็จีบมือจับแขนผมออกจากนั้นก็ปัดมือเหมือนรังเกียจราวกับผมเป็นเชื้อแบคทีเรียในชักโครก
แหม...
“แบะ ๆ ๆ” ผมโยกตัวหลบก่อนกวางจะฟาดหน้าผากอีกที นี่ก็โหดกับกูจังเลยยยย “คุยเรื่องไรกันวะ”
“เรื่องงาน” กวางโบกมือให้เพื่อนร่วมคณะแล้วดันหลังผมให้เดิน “หายป่วยแล้วหรอ?”
“หายละ ชินากับโรสไปไหนล่ะ”
“ซื้อน้ำ” ผมพยักหน้ารับ “งานมึงอ่ะ ถึงไหนแล้ว ให้กูช่วยมะ?”
“เรื่อย ๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวทำเอง”
“ของกูมันใกล้เสร็จแล้ว มีอะไรก็บอกล่ะกัน” มือเล็กตบไหล่ผมปุ ๆ
“ครับผม!”
เรื่องงานนี่พวกแม่งก็เสนอหน้าจะช่วยตั้งแต่เริ่มทำใหม่วันแรกละ โรสเองก็ดูอยากจะช่วยรับผิดชอบอยู่นะ แต่ผมปฏิเสธไปหมด ก็เข้าใจนะว่าอยากช่วย อยากรับผิดชอบ แต่นี่มันงานกูไง ให้คนอื่นทำก็ไม่ใช่งานผมสิวะ เอ้อ! ผมละไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ถ้าผมทำเองไม่ไหวเดี๋ยวบอกเองแหละ
ผมกับกวางเดินเข้าตึก ไอ้คนข้าง ๆ ก็บ่นไม่หยุดปาก จนผมปวดหัวจี๊ด ๆ ขึ้นมา
“กูละโคตรเซ็ง ต้องมาตอบคำถามแฟนคลับมึง เพลิงฟ้าไปไหน? เพลิงฟ้าไม่เข้าม.หรอ? เพลิงฟ้าไม่สบายหรอ? เพลิงฟ้าเป็นยังไงบ้าง? เพลิงฟ้าหายป่วยยัง? เพลิงฟ้าจะมาเรียนเมื่อไหร่? ฝากขนมให้เพลิงฟ้าได้ไหม?
แม่มึงเอ๊ยยยย กูแทบจะกรี๊ด ไอ้ซั๊ซ!!! ถ้ามึงมาเรียนก็ต้องเห็นป่ะ แม่ง แล้วแบบใช้สมาร์ทโฟนกันอยู่แล้วไหมละสังคม เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ ก็มี โพสต์ไปถามสิ เมนชั่นไปสิ กูล่ะอยากจะถาม ใช้ไม่เป็นหรอจ๊ะ อีห่า”
ผมปล่อยเสียงหัวเราะลั่นอย่างไม่อายใคร นึกภาพตามแล้วโคตรลั่น หน้ากวางตอนเล่ามันตลกมากครับ จีบปากจีบคอ แอคติ้งมาเต็มมาก ผมขำจนทรุดไปกองกับพื้น พอพี่ท่านเห็นว่าผมหัวเราะไม่หยุดสักทีก็ยกเท้าเตะตูดผมป๊าบ!
“แล้วตอบไปว่าไงวะ”
“ก็.. เพลิงฟ้าไม่สบายนิดหน่อยฮะ เดี๋ยวบอกมันให้น้า ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ สัด!! โคตรเจ็บกกลิ้น กูดึงหน้าจนตึงอ่ะ มึงก็เลิกหัวเราะสักทีสิวะ ไอ้เพื่อนชั่ว!!!”
“โอเค หึหึหึ ฮ่า ๆ ๆ ๆ มันหยุดไม่ได้อ่ะ กร้ากกกก”
“หูวววววว! หาทางมามหา’ลัยเจอแล้วหรอสหาย?”
“ใครสหายมึง” ผมปัดมือชินาที่ยื่นมาจะโอบคอ
“พูดงี้ถอดจอร์แดนตบหน้ากูเลยเหอะ”
“ได้!” ผมยกเท้าขึ้นข้างหนึ่ง ทำท่าจะถอดรองเท้าออก แต่แล้วก็วางมันลงไปเหมือนเดิม
“ทำไม ไม่กล้าไง? กระจอก”
“เปล่าอ่ะ รองเท้ากูซื้อมาแพง ตบหน้ามึงก็กลัวจะเปื้อน อิอิ”
“อิอิบนตีนกูไหมล่ะ หา!!!”
“ใจเย็นครับลูกพี่”
“เพลิงฟ้าหายป่วยแล้วเหรอ?” - โรส
“หายละ”
“อ่า..”
เราสี่คนเปลี่ยนประเด็นสนทนาไปเป็นเรื่องอื่นพร้อมกับขึ้นลิฟต์ไปห้องสตู ฯ เอาจริง ๆ ผมไม่ได้กะจะมาทำงานนะ งานผมก็ทิ้งไว้ห้องนู่น มาเพราะแค่อยากมาอ่ะ บ้าบอดีแท้
“มึงไม่ทำงานก็อย่ามาก่อกวนได้ป่ะวะ!!!” เอาแล้ว เจ้ใหญ่เดือดแล้วครับผม.. ผมกระพริบตาปริบ ๆ ทำหน้าซื่อใส่ชินา
“อะไรอ่า”
“ไม่ต้องมาแอ๊บไอ้สัด! ไปไกล ๆ เลย!!”
“หูย.. ไล่เรางี้เลย เสียใจนะเนี่ย”
“เสียใจมากไหมล่ะ หืมมม?”
“มาก” พร้อมพยักหน้าหงึก ๆ ประกอบ
ชินายิ้มหวานเคลือบยาพิษเอียงคอเล็กน้อยพองาม “ไปโดดตึกสิ!”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“หัวเราะทำเชี่ย กูจะปวดประสาทกับมึงจริง ๆ”
“โอ๋~ ก็ไม่อยากให้เครียด”
“คนเครียดห่าไรจะสวยขนาดนี้”
จ้า..
ไม่สนุกแล้วอ่ะ เลิกเล่นกับชินาก็ได้ จะขยับไปหากวาง พี่ท่านก็ยกคัตเตอร์ต้อนรับอย่างดีเลยรอแล้ว โอเค ไม่เล่นแล้วก็ได้ จะหันไปเล่นกับโรสมันก็ไม่ใช่สไตล์อ่ะ เหมือนไอรอนแมนกับบาร์บี้เงี้ย พี่ว่ามันไม่ใช่อ่ะกิ๊บ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ชินากับโรสเป็นผู้หญิงเหมือนกันแค่ความรู้สึกโคตรต่างกันอ่ะ ชินามันเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิงอ่ะคุณ หน้ามึนมากอ่ะ แล้วโรสนี่คือ.. /ตัดภาพไปที่กุลสตรีไทยนั่งร้อยมาลัย นั่นแหละฮะ. . .
เบื่อว่ะ.. ไปป่วนไอ้กรีซได้ป่ะเนี่ย
ครืด~ ครืด~ ครืด~
ใจเย็นนน อย่าเพิ่งสั่นดิ กำลังจะรับแล้ว ฮ่วย!
“อะระ?”
(“ซื้อขนมเค้กมาสัก 3-4 อย่างด้วยนะ เดี๋ยวจ่ายคืนให้”)
“หือ เค้กเมื่อวานก็เหลือหนิ”
(“หมดแล้ว ซื้อมาด้วย”)
“โวะ เออ ๆ ได้ครับผม”
(“อือ บาย”)
ผมแยกเขี้ยวใส่มือถือหลังจากที่วางสายไป จะไปซื้อเองไม่ได้ไง ต้องมาใช้ หุ้ยยย ไอ้บ้าหนิ
“พวกมึง กูกลับละนะ”
“เออ กลับไปไว ๆ เลย”
รั้งกูหน่อยไม่ได้ไง!
“อย่าลืมทำงานนะมึง”
“ครับ” โบกมือบ๊ายบายเพื่อนแล้วก็ออกมา
ไปห้องล็อคเกอร์หน่อยดีกว่า เผื่อจะมีเซอร์ไพรส์. . .
พอเข้ามาถึงบล็อกของตัวเองแล้วผมกลับเห็นคนรู้จักกำลังทำอะไรสักอย่างกับล็อคเกอร์ของผมอยู่..
“พี่เหนือ.. ทำไรอ่ะ?” เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก ปล่อยของในมือล่วงลงกับพื้น ผมย่อตัวลงไปเก็บขึ้นมาเพราะมันปลิวมาอยู่ปลายเท้าผมพอดี..
‘ถ้ายังไม่มีแฟน สนใจมาเป็นแฟนกันไหม’
หะ?
นั่นคือข้อความในใจหมาย และไม่ได้เขียนชื่อด้วยว่าของใคร.. กูของงแป๊บดิไอ้เหี้ย ของมึงหรอพี่เหนือ
“ของพี่หรอ?” ผมถามเสียงค่อนข้างซีเรียส พี่รหัสเม้มปาก หน้าตาดูกังวล
“เอ่อ.. เปล่า.. ของ.. ของเพื่อนกู”
“เหรอ?”
“เออดิวะ กูไปละนะ” ผมขยับไปยืนขวางทางตอนอีกคนจะก้าวผ่าน
“เพื่อนคนเดียวกับคราวก่อนหรือเปล่าล่ะ?” คนที่ส่งเจลลี่กับมาร์ชเมลโลพร้อมกับจดหมายเลี่ยน ๆ นั่นไงครับ(ตอนเพลิงฟ้าคนฮอต)
“หะ.. คนเดียว..กัน.. มั้ง”
มั้งหาพ่อมึงสิ ไม่ค่อนแสดงพิรุธเลยนะ
“เหรอ.. ผมไม่เชื่อ อย่าโกหกกูดิพี่เหนือ”
“....”
“....”
“เออ! ของกูเอง ทำไมวะ!”
“.... พี่... ชอบผมหรอ?” ผมเงยหน้าสบตากับพี่รหัส พี่เหนือเบือนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมสบตากับผม
“ใช่”
“. . . .”
“กูชอบมึง”
เหมือนถูกทุบด้วยค้อน.. เซอร์ไพรส์มากไหมล่ะเพลิงฟ้า. . .
- - - - - โปรดติดตามตอนต่อไป - - - - -
จริง ๆ จะอัพเมื่อวาน แต่เน็ตดับ ฮึก
รักนะฮับ♥
ตอบคุณ retrot - ไม่มีเพจเฟซบุ๊กค่า แต่มีทวิตเตอร์นะงับ >> @spttrx (https://twitter.com/spttrx) << มาคุยกันก็ได้นะ งิ
-
อุ้ยยย เพลิงฟ้าคนฮอต โดนสารภาพรักซะแล้ว
-
พี่เจ้าอย่ามัวเล่นตัวอยู่น้าาาาา คนอื่นเขารุกกันเร็วนะ เดี๋ยวโดนคาบไปก่อนหรอก หึๆๆๆ :katai4: :katai4:
-
เว้ย พี่เหนือมันเปิดตัวแล้ว
พี่เจ้ารีบทำคะแนน เพลิงฟ้ามันฮอตจริงๆ
-
น้องฟ้าอย่าลืมเอาจดหมายพี่เหนือกลับห้องนะลูกกกกกกก หึหึหึหึ :m12:
-
หึหึ อย่าใจเย็นไปนะเจ้า คนรอฟ้าล้านแปด ถึงเวลาที่จะทำอะไรๆให้มันชัดเจนแล้วนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เจ้า บอกเลยถ้าไม่รีบทำคะแนน เอ้ย ไม่ทำให้เด็ดขาด ขอบอกเลยว่าแกซวยแน่ เพลิงฟ้าโคตรฮอตอะ แฟนคลับก็มี คนชอบก็เยอะ ซวยแน่เจ้า หึหึๆๆๆ
ติดตามตลอด ขอบคุณจ้า
-
เพลิงฟ้าเอาจดหมายไปให้เจ้าดูเลย
อยากเห็นเจ้าหึง
-
รีบเลยจะ คุณเจ รีบเลย
พี่เหนือเขาเปิดตัวแล้วนะว้อยย
แต่ยังไงๆ น้องฟ้าก็มั่นคงละเนอะ
ทางนั้นการกระทำก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ละ
:katai5: :katai5:
-
มีคู่แข่งแล้วนะเจ้าชีวัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เอาละไง 5555
-
อิอิ :hao6:
-
your J :hao7:
-
เอาแหล่วๆๆๆๆ เอาแล้วววว เพลิงฟ้าคนฮ็อตตฉ่าาาา มายเจหรือจะยัวร์เจ ถ้าแกยังไม่รีบนะ จะเหลือเจเฉยๆแล้วจะหาว่าไม่เตือนไม่บอกไม่กล่าวไม่เว่าเด้อล่ะ หึหึ
-
เอาแล้ว เพลิงฟ้าคนฮอต โดนสารภาพรัก
your J จะทำย้งไง 55555555
-
สงสารพี่เหนือเพิ่มมาอีกคน
แต่อย่างว่าเรื่องหัวใจ บังคับกันไม่ได้
-
พี่เหนือทำคะแนนแล้วว เจ้ารีบๆรุกซะทีสิ
-
เอาแล้วเว้ยยยพี่เหนือวินจริงๆ ยอมรับไปเลยแบบนี้พี่ แต่ก็นะกินแห้วอ่ะพี่
-
เจ้าชีวันยังไม่ชัดเจนซักทีเดี๋ยวจะแห้วละนะะะ
เชียร์เหนือเร่งทำคะแนนให้เจ้าเห็นจะได้รีบชัดเจนซักที
-
เพลิงฟ้าคนฮอต :katai3:
-
โวะ ไอ้เราก็นึกถึง Project ของพี่เจ้าซะเต็มที่ ดันเป็นเรื่องที่พี่เหนือชอบเพลิงฟ้าซะงั้น 55555
-
เอาแล้วๆๆ
ทำไมพี่เจ้าไม่มาได้ยินน้า
จะได้รู้เลยว่าใจเย็นนักมันจะป็นยังงไง55555
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หึหึเจ้าคู่แข่งสารภาพมาแล้วนะ อย่าช้า
-
พี่เหนือเริ่มรุกคืบ มีคู่แข่งอย่างเป็นทางการ
เจ้าชีวันจะได้ชัดเจนกว่านี้ซักที :katai2-1:
-
ได้เวลารุกแล้วนะเจ้าชีวัน
ระวันพี่เหนือเอาไปน้าา
-
พี่เหนือคือคนเสี่ยวคนนั้นนี่เอง...
-
เพลิงฟ้าคนฮอต พี่เจ้ารีบๆทำอะไรๆซักที เดี๋ยวคนอื่นแย่งตัดหน้าเน้อ
-
สติลทีมYour Jค่าาา แพ้ผช.ซึน
-
:hao7: 55คนฮอต
-
รอที่ 19
เพราะเพลิงฟ้าเป็นของผม
- Phloengfa’s Part -
ผมเปิดประตูเข้าห้องอย่างมึนงง งงตั้งแต่คุยกับพี่เหนือแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองขับรถไปซื้อเค้กตามที่ไอ้เจ้าบอกได้ไง แล้วยังขับกลับมาถึงคอนโดนโดยไม่พุ่งชนอะไรทั้งที่สติไม่ค่อยมี
“แฮ่!!!” สะดุ้งกับเสียงตะโกนทั้งยังลื่นถุงเท้าจนเกือบล้ม มองสิ่งมีชีวิตสีขาวป้อม ๆ แล้วก็ยิ่งมึนหนักเข้าไปใหญ่ มาไงวะ..?
“เจเจ!!!” พอสติกลับมาก็วางถุงเค้กกับพื้นแล้วพุ่งเข้าไปกอดเด็กก้อนทั้งสองคน เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“มาได้ไงอ่ะ?” เงยหน้าถามคุณน้าของสองแสบ คนถูกถามยกมือทั้งสองขึ้นระดับไหล่พร้อมกับเบ้ปาก
“ซึมออกมาจากท่อเมื่อกี้” ไอ้ห่า.. นั่นหลานไหมล่ะ
“กวนตีน”
“ลูกหมู กินเค้กเปล่า?” คนตัวสูงก้มลงไปหยิบกล่องเค้กขึ้นมาชู เจเจยิ้มเผล่ ร้องกรี๊ด ๆ ผละออกจากผมแล้ววิ่งไปหาน้าเจ้า ผมยิ้มออกมาแล้วยันตัวลุกจากพื้นก่อนที่จะเดินตามอัศวโยธินทร์ทั้งสามไป
“เป็นอะไร?”
“หือ?” เงยหน้ามองคนถามที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม นัยน์สีดำขลับนั้นมองผมด้วยสายตาธรรมดา แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา. . . “เปล่านี่”
“อย่าโกหก” ผมเม้มปาก
“....”
“....”
“โอเค! ยอมแล้ววว ไม่ต้องใช้ความเงียบกดดันกูแล้วครับ!” มันเอนตัวพิงพนังเก้าอีกแล้วมองผมประมาณว่า ‘มึงเล่ามา’
“พี่เหนือ.. ชอบกู..”
เจ้าแสยะยิ้ม “อ๋อ..” แล้วตอบรับเสียงยานคางด้วยท่าทางปกติ คือ.. มึงไม่ตกใจหน่อยเหรอวะ?
“มึง..”
“กูรู้แล้ว”
“หา?”
“มีแค่คนโง่ที่ดูไม่ออกว่ามันชอบมึง เพลิงฟ้า..” มึงหลอกด่ากูป่ะวะ ใช่มะ?
“แล้วทำไมกูไม่รู้..”
“มึงโง่ไง”
“อ้าว..” กูไม่เล่นกับมึงแล้ว..
หลังจากที่ไปเจอพี่เหนือก่อการร้ายกับล็อคเกอร์ผม ผมก็ชวนพี่มันไปเปิดใจ แม้อีกฝ่ายจะไม่ค่อยเต็มใจและทำหน้าอึดอัดฉิบหายก็เถอะ ผมจะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ นะ. . .
พี่เหนือบอกว่าชอบผมนานแล้ว.. ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเสร่อไปเสนอหน้ากับไอ้เจ้า.. คือกูช็อคมาก งงด้วย พี่เหนือมันไม่ได้แสดงออกอะไรเลยว่าชอบผู้ชายด้วยกัน.. ปกติก็เห็นควงผู้หญิงตลอดอ่ะ แล้วมาวันนี้มันชอบผม.. กูไม่งงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว เฮ้อ.. สุดท้ายก็ตามสเต็ปนั่นแหละครับ เป็นพี่น้องกันนะ แต่พี่เหนือก็ไม่ได้เสียใจคนเดียวหรอก ผมเองก็เสียใจที่ตอบรับความรู้สึกของพี่เขาไม่ได้.. มันเกิดเป็นความรู้สึกผิด ยังไงเราก็ต้องเจอกันบ่อย ๆ อยู่คณะเดียวกัน เป็นสายรหัสกัน.. ผมไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง ถึงพี่เหนือจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่แม่งโคตรเป็นอ่ะครับ คุณเข้าใจผมใช่ไหม? อือ..
“มึง.. กูอึดอัด”
“บอกมันว่าไง”
“ไม่รู้ กูงง แม่งแบบ.. มึงคิดดู ถ้าสมมติอยู่ ๆ มึงก็รู้ว่าพี่ขลุ่ยชอบมึง มึงจะทำยังไง?”
“ยกตัวอย่างได้ส้นตีนดีมาก”
“เฮ้ย จริงจัง”
“ไอ้ห่า มันเป็นไปไม่ได้” ผมจิ๊ปากขัดใจ ขมวดคิ้มมุ่น ปัดมือเป็นเชิงบอกว่า ‘ช่างแม่งเหอะ’
“เจเจ มากอดหน่อย” จันทร์เจ้าหันมายิ้มแฉ่งโชว์ฟันแล้วก็กลับไปสนใจเค้กตรงหน้าต่อ แต่จริงใจวางช้อนแล้วถอยลงจากเก้าอีกก่อนจะเดินเตาะแตะเข้ามาหาผม ฮือออ น้ำตาจะไหล ผมสอดมืออุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนตักแล้วหอมแก้มยุ้ยไปฟอดใหญ่
- Jaochiwan’s Part -
“ฟ้าทำอะไย?”
“ทำงานครับ เจเจอย่าเพิ่งกวนฟ้านะ” ลูกหมูพยักหน้าหงึก ๆ นั่งแบะขามองเพลิงฟ้าวาดแบบ จริงใจก็นั่งเล่นโมเดลหุ่นยนต์อยู่ใกล้ ๆ
วันนี้ผมไปรับลูกหมูมาจากบ้าน ทีแรกก็นึกว่าจะงอแง แต่ที่ไหนได้ดี๊ด๊ากว่าปกติอีก คนที่บ้านยังแปลกใจ พอได้ยินชื่อเพลิงฟ้านี่บอกอะไรก็ยอมทั้งนั้น ไม่หือไม่อือ ไม่ดื้อด้วย น่าตีจริง ๆ
ผมเลียริมฝีปาก นิ้วยังค้างอยู่ที่สเตตัสของทิศเหนือที่อัพเดตไปราวสี่สิบนาทีก่อน ก็แค่ ‘.’ ไม่มีคำพูดอะไรอีกนอกจากจุดจุดเดียว เฮิร์ทมากหรือยังไง.. เพลิงฟ้ารู้แล้วว่าพี่รหัสมันชอบ ก็นะ ไม่รู้วันนี้สักวันก็ต้องรู้อยู่ดี อาการของเพลิงฟ้าไม่ได้ทำให้ผมคิดมากเท่าไหร่ ผมเข้าใจนะว่ามันสับสน มึนงง และอาจจะช็อค
เพลิงฟ้ารักทิศเหนือนะครับ รักแบบพี่ชาย แต่พอมารู้ว่าพี่ชายไม่ได้รู้สึกกับมันเหมือนน้องชายก็เลยมีโมเมนต์แดกจุด ถ้าต้องเผชิญหน้ากันตรง ๆ ก็คงจะอึดอัด กระอักกระอ่วน ทำตัวไม่ถูกบ้างอะไรทำนองนั้น แต่เพลิงฟ้าน่าจะปรับตัวได้เร็วและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพลิงฟ้ามันลืมง่าย.. และผมไม่แน่ใจว่าทิศเหนือจะถอยไปตัดใจ หรือจะเดินหน้ารุกเพลิงฟ้า. . .
แต่ก็นะ.. ผมไม่กลัวหรอก
เพราะเพลิงฟ้าเป็นของผม
“เจ้า”
“หะ?” เงยหน้าจากโทรศัพท์มองคนเรียก
“คิ้วจะผูกโบว์อยู่แล้ว” ผมส่ายหน้าเบา ๆ
เพลิงฟ้ายืดตัวไปกระซิบข้างหูจันทร์เจ้า ตุ๊กตาตัวขาวพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเดินเตาะแตะมาหยุดตรงหน้าผม เด็กน้อยปืนขึ้นมายืนบนโซฟา มือป้อมจับไหล่ผมเป็นหลักยึด ผมเองก็กอดเอวเด็กเอาไว้กันล่วง
“จุ๊บ” เสียงสัมผัสของเจลลี่สีแดงกับผิวแก้ม ผมมองจันทร์เจ้าที่ยิ้มจนตาหยีหลังจากเพิ่งหอมแก้มผมไป นิ่งไปพักหนึ่งเพื่อประติดประต่อเรื่องราว รวบตัวเด็กน้อยมากอดก่อนจะหอมแก้มยุ้ยไปหลายฟอด ..ที่มาหอมแก้มผมนี่เพราะเพลิงฟ้าสั่งมาสินะ เชื่อฟังกันดีจริง ๆ
“หูย... คุณฉาหลามตัวหย่ายตังเงย” จันทร์เจ้าชี้นิ้วไปที่จอ LCD ที่กำลังมีโปรแกรมสารคดีสัตว์ และมีฉลามตัวใหญ่กำลังแหวกว่ายใต้ท้องทะเล
“อ้ากกกกก!! เสร็จแล้วโว้ยยยยย แม่จ๋าาาาา!!” ไอ้เด็กเวรร้องลั่นห้อง โยนดินสอในมือทิ้งแล้วกระโดดดึ๋ง ๆ
“หลานกูตกใจ”
“หวาาาา เจเจตกใจหรอ ขอโทษน้าาาา” ไล่หอมแก้มเจเจคนละฟอดแล้ววิ่งกลับไปเก็บอุปกรณ์ที่เกลื่อนพื้น
“ช่วยมะ?”
“เอาดิ” ผมขยับตัวไปอีกทางให้มีพื้นที่เพื่อให้อีกคนยืน
“ให้เจเจหรอ ทำไรอ่ะ?”
“ซุปไก่มักกะโรนี”
“หูย.. มีอย่างอื่นอีกมะ?” ปากก็ถามไป มือก็หั่นผักไป
“อยากกินอะไร?”
“กินนี่ก็เด้ะ”
“อือ”
“แอะ..”
“อะไร?”
“เขินอ่ะ” ผมเลิกคิ้ว เพลิงฟ้ายกหลังมือปิดแก้ม ตาหยีเป็นเส้นโค้ง
“เขินห่าไรครับ”
“ก็แบบ.. ทำกับข้าวด้วยกันงี้ เหมือนคู่รัก มุ้งมิ้ง งุ้งงิ้ง งื่อออ”
ผมกลอกตา "อย่าเพ้อ”
“หูย... จริงจังนะเว้ย”
“ไปผัดเบค่อนไป”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป... อาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย เพลิงฟ้าที่บอกจะช่วยก็ช่วยได้แค่สิบนาทีแล้วก็หายแวบไปเล่นกับลูกหมู แล้วยังมีหน้ามาบอกให้ผมทำยำไข่ต้มให้อีก บอกให้ทำเองก็บอกทำไม่เป็น ตอแหลน่ะสิ มันทำอาหารเป็นนะครับ แต่ความขี้เกียจครอบงำ.. นะ
“มากินข้าว” เรื่องของกินก็ไวกันมาก จันทร์เจ้าวิ่งมาคนแรกและปืนนั่งบนเก้าอี้เรียบร้อย
“หอมอ่ะ”
“รีบนั่งได้ละ” ไอ้ดื้อแลบลิ้นปลิ้นตาก่อนจะนั่งลงข้างจริงใจ
“พรุ่งนี้.. จะพาลูกหมูไปเที่ยว”
“แล้ว?”
“มึงต้องไปด้วย”
“อือฮึ แล้วจะไปที่ไหนงะ”
“ทะเล” คนตรงหน้าเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ พร้อมกับดวงตาที่พราวระยับ ในขณะเดียวกันนั้นก็เอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชูแล้วเช็ดปากให้จริงใจ ..ผมยกมุมปากขึ้นนิดหน่อยกับการกระทำนั้น หึ
“จะไปกี่โมง”
“ออกแปดโมง”
“โอเคะ! ก็ว่า ทำไมกระเป๋ามึงใบใหญ่จัง วางแผนไว้หมดแล้วอ่ะดิ” ผมไหวไหล่ ก็ตามนั้นแหละ ของใช้ เสื้อผ้าของลูกหมู รวมทั้งของผมด้วย เพื่อความพร้อมกับทริปตะลุยหัวหินสองวันหนึ่งคืน..
“ตั้งใจล้างจานนะครับ” ยื่นมือไปยีผมเพลิงฟ้า เจ้าตัวแยกเขี้ยวใส่แล้วยกขาขึ้นเตะ ผมหัวเราะ พาลูกหมูทั้งสองไปนั่งดูการ์ตูน ให้อาหารย่อยสักนิดค่อยพาไปอาบน้ำ วันนี้ลูกหมูจะค้างที่นี่ครับ เรื่องนี้บอกที่บ้านแล้ว ไม่มีใครมีปัญหาอะไร ก็แค่ห่วงว่าจะมาทำให้เพลิงฟ้าปวดหัว ควรห่วงผมป่ะวะ?
“เจเจกินติมกันมะ” เพลิงฟ้ายิ้มหน้าระรื่น ในมือมีไอศกรีม Häagen-Dazs Cookies and cream 1 ควอท ลูกหมูนี่ดิ้นเลย -_-
“ล้างจานเสร็จแล้วไง?”
“ใส่เครื่อง กิกิ” ผมกลอกตา
“ตักใส่ถ้วยกินดี ๆ”
“จ้าาา”
“นอนได้แล้ว” บอกสามหน่อที่นอนดูการ์ตูนอยู่บนเตียง นี่มันสามทุ่มครึ่งแล้ว พรุ่งนี้ยังมีทริปอีก ถ้างอแงกูพากลับแม่งให้หมด กินเสร็จก็พากันเล่น อาบน้ำก็อาบกันเป็นชั่วโมงเพราะมัวแต่เล่น(สามหน่อเขาอาบด้วยกันครับ) แล้วยังมาอ้างว่าดูการ์ตูนทั้งที่พวกมึงนอนคุยกัน ที่น่าตกใจคือเพลิงฟ้าเสือกเข้าใจภาษาของลูกหมูอีก
“ดื้อ พานอนได้ละ พรุ่งนี้เดี๋ยวงอแง”
“อือ ๆ มึงปิดทีวีเลย เจเจมานอนครับ พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวกัน”
“หนูตังมะง่วงเยย”
“มะง๊ง..”
“ไม่ง่วงก็ต้องนอน พรุ่งนี้ใครตื่นสายเฝ้าห้องนะเว้ย” ผมว่า
“เง่อ..” ผมปิดไฟหลัก แล้วไปนอนที่ว่างอีกฝั่ง แสงจากด้านนอกสาดเข้ามาผ่านหน้าตาทำให้เห็นพอสลัว ลูกหมูนอนอยู่ตรงกลาง เตียงของเพลิงฟ้าเป็นควีนไซส์ เลยไม่มีปัญหาที่จะนอนกันสี่คนอย่างนี้
จันทร์เจ้านอนชิดกับเพลิงฟ้า แทบจะขึ้นไปเกยบนอกอยู่แล้ว จริง ๆ แล้วทั้งจริงใจและจันทร์เจ้าแย่งกันจะนอนใกล้เพลิงฟ้า แต่พี่หมูดันไวกว่า น้องหมูที่แพ้พี่ก็เลยนะ.. นั่นแหละ ก้มหน้ายอมรับความพ่ายแพ้คลานมาออเซาะผมแทน ทั้งน่าสงสาร ทั้งน่าเอ็นดู จันทร์เจ้าเห็นน้องหน้างอก็เข้าไปหอมฟอดนึงแล้วก็ไปคลอเคลียเพลิงฟ้า จริงใจนี่ถึงกับเหวอเลยครับ หึหึ
“Goodnight triple J” เจ้าของเสียงพูดพลางจุ๊บหน้าผากลูกหมูทั้งสองแล้วกลับไปนอนตะแคง มีจันทร์เจ้านอนหนุนแขนซุกอก อืม.. ความเห่อนี้..
ราตรีสวัสดิ์ครับ. . .
- - - - - TBC - - - - -
มาแย้วววว ตอนนี้ก็ยังคงสติลกาก 55555555
สำหรับความมั่นหน้าของพี่เจ้านั้น. . .
:o10:
ขอบคุณทุกคนนะงับ ฮืออ ดีใจอ่ะ มีคนชอบนิยายเรา รัก♥
-
พ่อแม่ลูก? 555 น่ารักจุงเบย พี่เจ้าเลือกลูกสามคนปวดหัวแทน :m20:
-
พาพี่น้องตัวJมาหาเพลิงฟ้า พี่เจ้าเหมือนมีลูกสามคนเลย
เด็กๆติดน้าเพลิงฟ้า ลูกหมูทั้งสองน่าฟัดจริงๆ
-
แด่ลูกหมูทั้งสามของเจ้า :katai2-1:
-
ในส่วนของพี่เจ้านั้น.......
-
อิพี่เจ้าชิลซะงั้น! ระวังพี่เหนือมาเหนือล่ะคอยดู๊วววววว //ยุๆๆๆๆๆๆๆ
-
ละมุนแปลกๆ 55555 ชอบๆ
-
เพลิงฟ้า กับ ลูกหมู น่ารักมากๆๆๆๆ
-
มั่นหน้าไม่เท่ามั่นใจมากด้วยยยยย ฮึ่มมมม ถ้ามายเจยังไม่รีบตามหาคนร้าย ยังไม่รีบรวบรัดตัดตอนเด็กดื้อนะ ระวังพี่เหนือ ค ป ด นะ
-
แหมๆๆ พี่เจ้า พูดได้เต็มปากเลยนะ 'เพลิงฟ้าเป็นของผม' คิกๆๆ o13
-
ทำไมจุ๊บแค่ 2J ล่ะเพลิงฟ้า J ใหญ่จะงอนป่าว 555
มั่นมากอ่ะพี่เจ้า "เพลิงฟ้าเป็นของผม" ชริ๊!!
-
หุ้ยยยพี่เจ้าหมั่นไส้ๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น่ารักอะ งื้อออ triple J
-
กีสสส ฟ้ากะเจ้าหลบปายย เจเจมาแล้วว
ป้านี่ดีใจกว่าเพลิงฟ้าอีก มามะ ขอหอมบ้างง
แถมตอนหน้าไปทะเลอีก ดีจังเลยยยย :mew1:
-
หมั่นไส้พี่เจ้ามากกก
-
รีบมาต่อไวๆน้า f5 บ่อยมาก ชอบๆ :hao5: :hao5:
พี่เจ้ามั่นมากอะ แอบอยากให้เพลิงฟ้านอกใจเบาๆ :katai1: :katai1:
-
พ่อแม่ลูกสุดๆ ชอบบ้านนี้มาก
เจเจน่ารัก อยากกอดด
-
อย่างกับพ่อแม่ลูก(แฝด?)ยังแหละ
อิอิน่ารักจริงจริ๊ง
พี่เหนือยอมรับว่าชอบแล้วจะเดินหน้ารุกหรือจะแหวกระป๋องดีนิ
แต่ที่แน่ ๆ คือเพลิงฟ้าชอบเจ้าชีวันแน่นอน
แต่เจ้าชีวันนี่มะไรจะบอกเพลิงฟ้าว่าชอบสักทีจะได้ลงเอยกันตัดขาคู่แข่งให้หมดด้วย
-
ฟ้าเป็นคุณแม่ลูกแฝด 55555 น่ารัก น่าหยิก
-
ลูกหมูน่าฟัดจังเลยย :mew1: :กอด1: :-[พี่เจ้าเหมือนมีลูกสามคนเลยนะเนี่ย
พี่เจ้าก็ชิลเกิ๊นนน รุกๆๆๆๆๆสิพี่
-
เจ้าน่ารักอ่ะ
ชอบสาม เจ มากเลย
จะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีก
ทริปนี้น่ารักชัวร์
-
ชอบตอนนี้นะ "แย่แน่เด็กกู" ไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้สึกนิ ใช่ม่ะพี่เจ้า
แล้วคนที่ส่งของแบบนี้มาให้เพลิงฟ้าเนี่ยะจะใช่โรสป่าว(??) แล้วงานของพี่เจ้านี่อย่าบอกนะว่าจะเอาไว้ขอเพลิงฟ้าเป็นแฟน :mew1: :mew1:
-
พี่เจ้านิออกตัวแรงขึ้นเรื่อยๆ 5555 น่ารักดี
โอ้ยยยย ชอบเวลาสี่คนนี้อยู่ด้วยกันมาก
มันมุ้งมิ้งดี
-
อิพี่เจ้ามั่นหน้ามากกก
และจริงใจก็น่ารักมากเช่นกัน :mew1:
-
"เพราะเพลิงฟ้าเป็นของผม" แหมๆๆ หมั่นไส้ แล้วไม่คิดจะบอกเจ้าตัวเค้าหน่อยหรอ??
ทริปนี้น่ารักแน่ ง่อววว ชอบ JJ อ่ะ ตั้ลล๊ากกกก
-
ชอบเจเจอ่ะ นั้ลรั๊คคคคคคค
เพลิงฟ้าเป็นของเค้าตะหากพ่อพระเอก
555555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
jj น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าเอาแต่คิดในใจ ประกาศออกไปเลย พี่เจ้า
-
แหมๆ เพลิงฟ้าเป็นของผม
ได้แต่คิด เขาจะรู้มั้ยนั่นเจ้าชีวัน
-
อะโหยยย ลูกหมูน่ารักมาก ในที่สุดหมู3ตัวก็ได้เจอกัน ฮาาาาาา
ตอนหน้าพี่เจ้าต้องปวดหัวแน่เลย
-
น่าร้ากกกกง่ะ เมื่อไหร่พี่เจ้าจะพาเพลิงฟ้าไปเปิดตัวกับที่บ้านง่ะ
-
สนุกมากๆ ค่ะ พี่เจ้ากับน้องเพลิงฟ้า :hao5:
-
ตามทันแล้ว เย้ ๆ มาต่อไวไวน๊าาา เจเจน่ารักมากเลย ติดเพลิงฟ้ากันทั้งคู่ หึหึ โรสนี่ต้องชอบเจ้าแน่เลย ดีไม่ดีคนส่งจดหมายอาจเป็นนาง เดาล้วนๆ ว่าแต่เมื่อไหร่เจ้าจะขอเพลิงฟ้าเป็นแฟนสักทีน๊าาา เอาโปรเจคที่ส่งอาจารย์ให้พร้อมขอเป็นแฟนเลยยยย รอฉากสวีททท อิอิ อยากอ่านเรื่องของพี่ครินกับน้องกวางด้วย 555555555
-
เพลิงฟ้าน่ารักกกกกกกก >////<
อยากรู้จังใครมันบังอาจทำแบบนี้กับเพลิงฟ้าได้ :m16: ถ้าให้เดาเราว่าอาจจะเป็นโรสอ่ะ ยิ่งเป็นคนใกล้ตัวซะด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพราะเพลิงฟ้าเป็นของผม กรี้ดดดดดดดดดด ไม่คิดว่าพี่เจ้าจะละมุนขนาดนี้ /ส่ายเอว180 ที :bye2:
-
รอที่ 20
ตะลุยหัวหิน
- Jaochiwan’s Part -
“เรียบร้อยยัง?” ชะโงกหน้าเข้าไปถามคนที่ยังอยู่ในห้องนอน เพลิงฟ้านั่งคุกเข่ากับพื้นและแต่งตัวให้จริงใจอีกรอบหลังจากพาเด็กน้อยเข้าห้องน้ำ
“แป๊บ” ผมพยักหน้า เดินออกมาเช็กของที่จะเอาไปด้วยอีกรอบ แน่นอนที่ขาดไม่ได้คือกระเป๋ากล้องของผม ของจำเป็นที่ต้องมีให้ลูกหมูทั้งสอง แซนวิซและของทานเล่นในทัปเปอร์แวร์ไว้กินบนรถ อื้อฮึ เรียบร้อย
“เสร็จแล้ววววววว” หันไปมองตามเสียง เพลิงฟ้าจับมือจริงใจเดินออกมา ทำไมแม่งน่ารักงี้วะ!! หมายถึงลูกหมูครับ..
แต่ลูกหมูน่ารักมากจริง ๆ นะครับ ลูกหมูใส่กางเกงขาสั้นและเสื้อยืดสีขาวแขนสั้นมีลายกลิตเตอร์รูปดาวและที่ตำแหน่งอกข้างซ้ายมีกระเป๋าเล็ก ๆ สวมทับด้วยคาร์ดิแกนสีเขียวสดใส แต่ตัวเหมือนกันทั้งคู่ อย่างกับแฝด
เลื่อนสายตามองพี่เลี้ยงจำเป็น เพลิงฟ้าก็อยู่ในชุดแนวเดียวกัน กางเกงผ้าขาสั้นระดับเข่าโชว์เรียวขาขาว ๆ เสื้อยืดคอวีสีขาวไม่มีลวดลาย มีคาร์ดิแกนสีเทาคลุมไหล่ ผมยาวสีแดงประกายม่วงถูกรวบขึ้นเป็นมวยกลางศีรษะ ผมมันยาวขึ้นจนเห็นสีผมจริง ๆ นิดหน่อย และเพราะไม่มีเส้นผมมาปรกทำให้เห็นเครื่องหน้าชัดเจน.. เบ้าหน้าดึงดูดสายตาฉิบหาย
“ลืมอะไรหรือเปล่า?” ไอ้ดื้อกระพริบตาปริบ ๆ ตบ ๆ ตามร่างกายแล้วบอกรอแป๊บก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอน ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับแว่นกันแดดและกล้องตัวเล็กที่คล้องคออยู่
“ป่ะ! ไปกัน!” ผมพยักหน้า ยกกระเป๋ากล้องขึ้นสะพายรวมถึงกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วส่งมือให้จริงใจจับ เพลิงฟ้าถือกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองและจูงมือจันทร์เจ้า
ตอนนี้แปดโมงสี่สิบห้าแล้ว เพราะลูกหมูตื่นสายกว่าปกติ(เพลิงฟ้าสปอยล์หลานผม) กว่าจะพาอาบน้ำและทานข้าวเช้าก็กินเวลาไป พอผมบ่นหน่อยก็เถียง ‘ทะเลไม่หายไปไหนหรอกน่าาา’ มันน่าขังไว้ในห้องจริง ๆ
“เจเจ ยิ้มยิ้ม” คนข้าง ๆ ผมเอี้ยวตัวไปหาลูกหมู ยกสมาร์ทโฟนขึ้นมาบันทึกภาพลูกหมูที่นั่งเบบี้คาร์ซีทอยู่เบาะหลัง และคงจะอัพโหลดลงโซเชียลเน็ตเวิร์คแน่
ถึงวันนี้จะเป็นวันเสาร์และออกแต่เช้ารถก็ยังติดบรรลัยเลยครับ
“ไลค์ขึ้นอย่างเร็ว” นั่นไง
RRrrr
ผมหยิบโทรศัพท์มาดู พอเห็นว่าเป็นจอมก็กดรับ
“ครับ?”
(“จะไปไหนกันน่ะ?”)
“ทะเล เมื่อวานก็บอกแล้ว”
(“อ้าว ลูกหมูไม่งอแงหรอ?”)
“ไม่นะ ดี๊ด๊ากันจะตาย”
(“เออ ๆ ดูแลลูกพี่ดี ๆ นะเว้ย”)
“อืออออ แค่นี้นะ บาย” ผมตัดสายแล้ววางมือถือในช่องวางตรงกลาง
“อะไรงะ?” เด็กข้าง ๆ ถามหลังจากงับแซนวิซไปคำโตจนแก้มตุ่ย ผมยื่นมือไปปาดซอสที่เลอะมุมปากบางออก กินเป็นเด็ก ๆ
“แม่ลูกหมูโทรมา”
“อ่า.. เอาเปล่า?” ผมไม่ตอบแต่รับแซนวิซจากมือขาวมา
“เจเจกินแซนวิซไหมครับ หรือจะเอาผลไม้?”
“เอาเจลลี่~~”
“No~~ ไม่ได้นะ”
“ตะไม!” พี่หมูแย้งกลับ
“เจลลี่ของฟ้าไง ไม่ให้เจเจหรอก!” เพลิงฟ้าหัวเราะเอี้ยวตัวไปแลบลิ้นใส่ลูกหมู หลานผมหน้างิกเลย นี่สรุปมีเด็กสองคนหรือสามคนกันแน่
“โง้ยยยย”
“ฮะฮะ อ่ะ กินสตรอเบอร์รี่แล้วจะให้เจลลี่ โอเคะ?”
“ก็เดะ” เพลิงฟ้ายังคงคุยเล่นกับลูกหมูไปแทบจะตลอดทาง ส่วนจริงใจเคลิ้มหลับไปแล้ว
ใช้เวลาราวสองชั่วโมงกว่าก็มาถึงที่หมาย เด็ก ๆ หลังจากที่หลับไปก็ตื่นกันแล้ว พอเห็นทะเลก็ดีใจกันใหญ่ ฉุดไว้แทบไม่ทัน ผมพาเด็กทั้งสามไปที่ห้องพักหลังจากเช็กอิน
“สวยอ่ะ ไปจองไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมไหวไหล่
“จัดของก่อนหรือจะไปหาอะไรกินก่อน?”
“จัดของ” ก็ตามใจ ผมกับเพลิงฟ้าแยกกันไปจัดของของใครของมันและปล่อยลูกหมูวิ่งเล่นในห้องพักไป ห้องที่ผมจองเป็นบ้านหลังไม่ใหญ่ มีสองห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น ห้องน้ำอยู่ด้านนอกห้องนอนหนึ่งห้อง เปิดประตูระเบียงออกไปก็เจอกับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ มองเลยสระว่ายน้ำไปก็จะเจอทะเลที่อยู่ไม่ไกล ราคาห้องค่อนข้างแพง แต่แลกกับบรรยากาศดี ๆ ก็ถือว่าคุ้ม
“เจ้าาาาา~ หนู หนูฉึกฉึก” ผมระบายยิ้มก่อนจะอุ้มจันทร์เจ้าแล้วพาเข้าห้องน้ำ ฉึกฉึกคือโค้ดลับที่แปลว่าปวดฉี่..
“อั่ก!” เพลิงฟ้าแกล้งโน้มตัวไปข้างหน้าเมื่อจันทร์เจ้ากระโดดขึ้นขี่หลัง
“เจเจมาทาครีมกันแดดเร็ว” พลิกตัวกลับมารับลูกหมูแล้วเปลี่ยนท่าเป็นนั่งขัดสมาธิกับพื้น ถอดคาร์ดิแกนลูกหมูทั้งสองออกแล้วเหวี่ยงไปบนโซฟาใกล้ ๆ กับเสื้อของมันที่ถอดวางไว้ก่อนหน้านั้น บีบเนื้อครีมสีขาวเหนียวเหนอะลงบนฝามือก่อนจะลูบกับแขน ขา เล็ก ๆ ป้อม ๆ ของลูกหมูทั้งสอง แล้วค่อยโยนขวดครีมส่งให้ผม
ผมไม่ได้กลัวดำนะ แต่ดูแดดประเทศไทยด้วยครับ ผิวไหม้ตายห่ากันพอดี
“โดนด่าอ่ะ ฮ่า ๆ”
“หือ?”
“เนี่ย ลงรูปไปใช่ป่ะ พวกไอ้กวางแม่งมาคอมเมนต์อ่ะ พี่ชิค พี่ขลุ่ยด้วย บอกว่าไม่ชวน โคตรตลกเลย” ผมส่ายหน้าเบา ๆ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟก็เล่นมือถือ หรืออาจจะมองไปนอกร้านเพื่อนฆ่าเวลา มาทะเลก็ต้องกินอาหารทะเล
แล้วตอนนี้เราก็อยู่ที่ร้านอาหารซึ่งตั้งอยู่ริมหาด แถมยังนั่งอยู่ส่วนระเบียงด้านนอกของร้าน สายลมที่พัดกลิ่นเค็ม ๆ ของทะเลเข้ามาก็ทำให้ผ่อนคลายไปอีกแบบ.. ลูกหมูก็ดูตื่นเต้น ไม่งอแงเลยสักนิด ก่อนจะออกมาหาอะไรกินก็เฟซไทม์คุยกับม่ะมะมา จอมบ่นน้อยใจว่าลูกอยู่ห่างตัวเองแล้วยังไม่ร้องไห้งอแงอีก
สักพักอาหารที่สั่งไปก็ทยอยมาเสิร์ฟ แค่เห็นและได้กลิ่นกระเพาะก็ส่งเสียงโครกคราก กับข้าวที่ผมกับเพลิงฟ้าสั่งไปก็มี ต้มยำทะเล ไก่ทอด กุ้งเผา ส้มตำไข่เต็ม แกงจืดหมึกยัดไส้และไข่เจียวปู ให้เด็ก ๆ กินด้วยได้ ลูกหมูก็ใช่ย่อยที่ไหน เห็นกับข้าวแล้วตาลุกวาวทั้งพี่ทั้งน้อง เพลิงฟ้ารับผิดชอบจริงใจ ส่วนผมก็ดูจันทร์เจ้า
“ไม่ต้องป้อน” ผมบอกไอ้ดื้อที่กำลังตักไข่เจียวกับข้าวสวยใส่ปากจริงใจ
“แค่คำเดียวเอง”
“ทำเป็นชิ้นเล็ก ๆ ให้ตักกินเองก็ได้”
“เลี้ยงงี้เลย”
“เออ” ไอ้ดื้อเบ้ปาก ตักข้าวป้อนจริงใจอีกคำแล้วส่งช้อนให้เด็กน้อยกินเอง
“หนูหยักติน”
“หืม? อยากกินอะไรครับ?”
“นั่น” พี่หมูชี้ไปที่หม้อต้มยำ เล่นของสูงเลยนี่หว่า..
“มันเผ็ดนะ จะเอาหรอ?” พยักหน้าตาแป๋ว อยากลองก็จะให้ลอง อย่าร้องนะไอ้หมู ผมตักน้ำซุปขึ้นมานิดเดียว แค่นิดเดียวจริง ๆ ครับ แล้วเป่าให้หายร้อนก่อนจะยื่นไปจ่อปากจันทร์เจ้า โดนมีเพลิงฟ้ามองอย่างลุ้น ๆ ส่วนจริงใจก็กินไม่สนใครทั้งนั้น ตอนนี้ก็ใช้มือลุยแล้ว
“เป็นไง?” เด็กน้อยนิ่งไปหลังจากซดน้ำซุปต้มยำ ตากลมกระพริบปริบ ๆ
“อาหย่อย” ผมกับเพลิงฟ้ามองหน้ากัน เหนือความคาดหมายว่ะ มันควรจะร้องไห้แล้วบอกว่าเผ็ดไม่ใช่หรอ หรือยังไง?
“เอาอีกไหม?”
“งืม! คุณจุ้ง” เด็กน้อยพยักหน้าอีก ผมตักกุ้งออกมาหนึ่งตัวแล้วตัดเป็นคำเล็ก ๆ ให้ กินไปแค่สองสามคำก็ปากแดงแจ๋ น่าเอ็นดูฉิบหาย
กินอาหารคาวแล้วก็ต้องต่อด้วยของหวาน เราทั้งสี่เลยย้ายมาที่ร้านเบเกอร์รี่แอนด์คอฟฟี่ชอป สั่งขนมและเครื่องดื่มกินกันไปจนจุก ลูกหมูท้องกลมกันทั้งสองคน เพลิงฟ้ากับผมก็เหมือนจะขึ้นอืด คือมันอร่อยจนหยุดกินไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนท้องตึง ๆ อนาถฉิบ..
เวลาบ่ายกว่า ๆ เพลิงฟ้าจับลูกหมูเปลี่ยนชุดเพื่อลงเล่นน้ำทะเล ผมยืนอยู่ไม่ไกลแต่ไม่ได้ลงไปเล่นด้วย ปล่อยเด็กน้อยเล่นไปครับ ลูกหมูมีห่วงยางช่วยพยุงไม่ต้องห่วงว่าจะจม แต่ห่วงว่าจะถูกคลื่นซัดมากกว่า เพลิงฟ้าก็คงดูแลได้แหละน่า.. เดินกลับไปนั่งที่เก้าอีกริมหาด หยิบกล้องถ่ายภาพออกมากดดูรูปภาพที่ถ่ายไปแล้ว ผมยกกล้องขึ้นมาให้จอกระจกอยู่ในระดับสายตา เลื่อนมือปรับระยะซูมแล้วกดชัตเตอร์บันทึกภาพลูกหมูสามตัวที่กำลังเล่นน้ำกันสนุกสนาน. . .
ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาถึงนี่. . .
“ขอโทษนะคะ”
“ครับ?” หงายหน้ามองหญิงสาวที่เข้ามาทัก เช็ดแม่ม! ถ้านมจะกระแทกหน้ากูขนาดนี้! ผมกระแอมไอแล้วเสมองไปทางอื่น สาวบิกินีมันก็ดีหรอก มายืนใกล้ขนาดนี้แถวบ้านเรียกอ่อยใช่ไหม
“มาคนเดียวเหรอคะ?” เธอถามแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างผม ท่อนล่างผูกผ้าอยู่นะครับ แต่ท่อนบนนี่.. นั่นแหละ นมแทบทะลักออกนอกเสื้อ
“เปล่าครับ” ตอบแล้วมองไปที่ทะเล ไอ้เด็กเพลิงฟ้าหันมามองอยู่พอดี มันแสยะยิ้มแล้วกลับไปเล่นกับลูกหมูต่อ เส้นผมของมันเมื่อโดนแสงแดดยิ่งเป็นประกายสวย แล้วผมก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายมันอีกแล้ว..
“เห็นนั่งอยู่คนเดียวนึกว่ามาคนเดียวเสียอีกนะคะ” เธอยิ้มอย่างมีจริต ผมเลิกคิ้ว แสดงว่ามองกูอยู่นานแล้วอ่ะดิ
“ฮะ”
“ชื่ออะไรหรอคะ เราชื่อมิลค์นะ” ก็เหมาะกับชื่อดี..
“เจ้าครับ” ลูกหมูสามตัวขึ้นจากน้ำแล้ว และเล่นก่อทรายกันแทน เพลิงฟ้าเดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็กลับไปหาลูกหมู
“นั่นใครหรอคะ?”
ผมไม่ตอบ
“ขอตัวก่อนนะครับ” ยิ้มให้พอเป็นพิธีแล้วก้าวฉับ ๆ ไปหาหมูสามตัว
“มาไม?”
“แล้วทำไมมาไม่ได้?” เพลิงฟ้ายักไหล่ เบ้ปาก กวาดทรายไปโปะขาจริงใจ
“สวยนะมึง ไม่สานต่อหรอ?” ทำตาพราวใส่กูอีก
“ถ้าไม่มีมึงก็คงต่อนะ”
“หูยยยยยย ต้องเขินไหมอ่ะ? แบบ.. บ้าาา พูดอะไรก็ไม่รู้วววว เค้าเขินนะตัวเอง จะบิดเป็นเกลียวโปเต้แล้วน้าาาางี้”
“สัด..” เพลิงฟ้าหัวเราะลั่น อยากถีบลงทะเลจริง ๆ
“นมใหญ่มากนะมึง ไม่เสียดายหรอ เมื่อกี้กูเดินไปขนาดไม่ตั้งใจมองยังแอทแทคเข้าเบ้าตากูเลย ถึงกับแฮ่กอ่ะ” ผมผลักศีรษะเพลิงฟ้า ไอ้เด็กเวรเอ๊ย
“ชอบมึงก็เดินไปขอเบอร์เลยดิ” เพลิงฟ้าส่ายหน้าดิ๊ก
“สนุกไหม หือออ” เลิกสนใจไอ้ดื้อแล้วไปสนใจหลานแทน ดึงแก้มยุ้ยของจันทร์เจ้าเบา ๆ เด็กน้อยหัวเราะแหะ ๆ พยักหน้าหงึก ๆ
“ฉาหนุกกกกก เจ้า เจ้ามาเย่นโด้ยกานจิ”
“ไม่เอาหรอก เจ้าขี้เกียจอาบน้ำบ่อย ๆ”
แผะ!
“เฮ้ย!!”
“5555555555555555555555 Good job!” ไอ้ดื้อหัวเราะเสียงดังลั่นหาดหลังจากที่ผมพูดว่าขี้เกียจอาบน้ำ จริงใจก็กำทรายโยนใส่ผมพอดีบพอดี.. เยี่ยม!
“จริงใจทำไมทำกับเจ้าอย่างนี้ล่ะ” ผมว่า ปัดทรายออกจากตัว “ไม่ต้องมายิ้มเลย ติดนิสัยเพลิงฟ้ามาใช่ไหม หืออออ” อุ้มเจ้าตัวเล็กแล้วโยนขึ้นกลางอากาศ จริงใจหัวเราะคิกคักสลับกับร้องกรี๊ด ๆ
เพลิงฟ้าพาเด็ก ๆ ลงเล่นน้ำอีกรอบก่อนจะพากันขึ้นฝั่งไปอาบน้ำ ลูกหมูหลับปุ๋ยสิ้นฤทธิ์หมดพลังแล้ว ตอนนี้เวลาก็ประมาณบ่ายสองครึ่ง ให้เด็ก ๆ น้องพักไปก่อน ตอนเย็นจะพาไปตะลุยตลาด ผมคลุมผ้าห่มให้เด็กทั้งสอง โน้มไปจูบหน้าผากหลานเบา ๆ แล้วออกไปที่ห้องนั่งเล่น
“หลับแล้วเหรอ?”
“อือ” ไอ้ดื้อพยักหน้าหงึกหงัก ตาก็มองทีวีมือก็ขยับผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกหมาด
“แดดเผา” เพลิงฟ้ายื่นแขนให้ดู อืม ผิวขาว ๆ ของมันกลายเป็นสีแดงจาง ๆ แล้วครับ อภินิหารจากแดดประเทศไทย หึหึ
“มึง เอารูปมาดูหน่อยดิ” กำลังเคลิ้มจะหลับเสียงเด็กที่นั่งอยู่ด้วยก็ดังมาก่อน ผมชี้นิ้วไปที่กล้องถ่ายรูปที่วางอยู่บนโต๊ะกลาง แล้วเอนตัวนอนบนโซฟาตัวยาว
แชะ!
ผมขมวดคิ้วแล้วลืมตาขึ้นมา สื่งแรกที่เห็นคือเลนส์กล้องที่จ่ออยู่ตรงหน้าและร่างของเพลิงฟ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“กี่โมงแล้ววะ?”
“สี่ครึ่ง”
“ลูกหมูล่ะ?”
“ยังไม่ตื่น”
“อือ..”
“มึงลุกไปล้างหน้าเลยยยย เร็ววว”
“อื้ออออ”
“อือก็ลุกดิวะ เดี๋ยวเจเจจะตื่นแล้วเนี่ยยย ไป Cicada กัน” ผมลุกขึ้นนั่ง ขยุ้มผมตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องนอน จันทร์เจ้านอนตาแป๋วเลย ตื่นนานแล้วหรือยังเนี่ย อุ้มจันทร์เจ้าไปล้างหน้าพร้อมกับ ออกมาจริงใจก็ตื่นแล้ว
เมื่อคนพร้อมก็ออกเดินทางไป มาถึง Cicada ตอนห้าโมงเย็นนิด ๆ เพลิงฟ้าจูงมือลูกหมูพุ่งใส่ร้านของกินก่อนเลย ระหว่างนั้นก็เดินดูของไป เพลิงฟ้าได้ของติดมือพอสมควร แต่ที่หนักหน่อยก็ของกิน ออกจาก Cicada ก็ไปเดินตลาดโต้รุ่งต่อ ก็ไม่พ้นของกินอีกล่ะครับ ลูกหมูเดินไม่ไหวจนต้องอุ้ม พอสามทุ่มก็กลับที่พัก อาบน้ำเสร็จลูกหมูก็สลบเมือด หมดสิ้นพลังงาน..
“เจ้า”
“หือ?”
“เมื่อไหร่จะขอกูเปลี่ยนแฟนวะ?” ผมเลิกคิ้ว ยกเบียร์ขึ้นจิบ ปกติไม่เห็นถามอย่างนี้ ตอนนี้นั่งจิบเบียร์กันอยู่ที่ระเบียงครับ อากาศดีใช้ได้
“แล้วทำไมกูต้องขอ”
“เอ้า! ก็กูจีบแล้วอ่ะ มึงต้องขอดิ”
“ตรรกะอะไรอีกล่ะ”
“คนแมนเขาก็ทำอย่างนี้แหละ”
“ทำไมถามงั้น?”
“อ้าว ชวนมาทะเลนี่ไม่ได้จะขอเป็นแฟนหรอกเหรอ?” มันเกาหัว “นี่กูคิดไปเองเหรอ?”
กูจะดราม่าหรือจะฮาดี..
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
“เมาแน่ ๆ” ผมส่ายหน้าขำ ๆ ปวดกระโหลกกับมันเหลือเกิน เฮ้อ..
06 : 00
ผมลืมตา เอื้อมมือไปปิดเสียงการตั้งปลุกจากโทรศัพท์ ขยับตัวเบา ๆ ก่อนจะลงจากเตียงไปล้างหน้า วันนี้คิดไว้ว่าจะออกไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้น ก่อนออกจากห้องก็ห่มผ้าให้จันทร์เจ้าดี ๆ จริงใจไปนอนกับเพลิงฟ้าครับเมื่อคืน สมใจแล้ว หึ
“อ้าว ไปไหนอ่ะ?” ออกมาเจอไอ้ดื้อพอดี ตาปรือ ๆ กับเสียงแหบ ๆ แห้ง ๆ หลังตื่นนอน
“ถ่ายรูป”
“งืม.. ไปด้วย” มันพูดแล้ววิ่งกลับเข้าไปในห้องก่อนจะออกมาภายในเวลาไม่ถึงสองนาที.. ที่ตื่นเช้าคงจะตื่นมาดื่มน้ำ
แสงแรกของวัน.. ผมระบายยิ้มบางพร้อมกับกดชัตเตอร์บันทึกภาพดวงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ โผล่ขึ้นเหนือเส้นขอบฟ้า.. ถอยมาด้านหลังและยกกล้องขึ้นอีกครั้ง ถ่ายภาพอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากด้านข้าง.. แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ยามเช้าส่องกระทบกับผิวน้ำทะเลระยิบระยับ แม้จะเห็นหน้าของเพลิงฟ้าไม่ชัดแต่รูปภาพที่แสดงผลออกมาก็ยังคงงดงามราวกับภาพวาด รูปหน้าด้านข้างที่ทำให้เห็นสันจมูกโด่งชัดเจนกับเส้นผมที่พริ้วไหวเล่นกับสายลม.. หึ
“ทำบ้าอะไร”
“เขียนทรายไง ตามีก็บ่เบิ่ง” หะ? ผมเลิกคิ้วกับภาษาอีสานสำเนียงเหน่อ ๆ ของเพลิงฟ้า ปกติมันไม่ค่อยพูดนะ มีหลุดมาบ้างแต่ไม่บ่อย น่ารักดี
‘PHLOENGFA IS HAPPY’
นั่นคือคำที่ไอ้ดื้อเขียนบนทรายมีหัวใจต่อท้ายด้วย เอากับมันดิ มือสวยขยับกิ่งไม้ตีกรอบรอบข้อความแล้วพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพ มันแทบจะนอนกับพื้นทรายไปละ มึงลงทุนมากไปไหม? พอถ่ายรูปเสร็จก็เอามือลบแล้ววิ่งลงไปล้างมือในทะเล แล้วกูจะเดินตามมันไปทำไมวะ!
“ที่ถามเมื่อคืนน่ะ..” ผมพูดขึ้นหลังจากที่เดินเลียบชายหาดให้คลื่นซัดเท้า
“หือ?”
“ที่ถามว่าจะขอเป็นแฟนเมื่อไหร่?”
“.....แล้ว?”
“รอต่ออีกแป๊บนึงได้ไหม”
“...” เพลิงฟ้ามองอย่าไม่เข้าใจ ผมยกมุมปากขึ้น ยื่นมือไปวางบนศีรษะของคนอายุน้อยกว่า
“ไม่นานแล้ว. . สัญญา”
- - - - - - TBC - - - - - -
เราจะทำตามสัญญา.. ขอเวลาอีกไม่นาน.. - เจ้าชีวันไม่ได้กล่าว
♡
-
พี่เจ้าสัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะ รีบมาขอเพลิงฟ้าเร็วๆ เดี๋ยวนางเฉาซะก่อน 5555555
อยากอ่านตอนเป็นแฟนกันแล้วววว :z3: :z3: :z2: :z2: :z2: :z3: :z3: :z3: :z3: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
สัญญาแล้วนะ :n1:
-
สัญญาแล้วนะ
-
แม่จ๋า หนูเขิลลลลลลลลลล :hao7:
-
ถ้าเพลิงฟ้าเป็นต้นไม้มันคงจะเฉาแล้วพอดีเนอะ
พี่เจ้าให้ไวเลยๆ :ling1:
-
ขอเวลาอีกไม่นาน
-
อย่าปล่อยให้น้องคอยนานนนน :katai5:
-
ถ้าเจ้าไม่รีบขอเป็นแฟนจะมีจีบคมใหม่แล้วนะเพลิงฟ้าไม่ได้กล่าว 55555
-
ทะเลคงไม่เค็มแล้วมั้งอย่างนี้
-
สัญญาแล้วนะคะ อย่าให้น้องฟ้ารอเก้อนะ
-
รอมาขนาดนี้ นี่พี่เจ้าออกปากแล้วรอต่ออีกหน่อยจะเป็นไรไปเน๊อะ ^^
ครอบครัวสุขสันต์มากๆ นังมิลค์อย่ามาแหยม
-
ให้เร็วเลย เจ้า เดี๋ยวเพลิงฟ้ารอไม่ไหวนะ ยิ่งฮอตๆอยู่
-
ฮือ เจ้าโคตรน่ารักเลย
:katai1: :katai1:
-
สัญญาแล้วต้องทำนะเจ้า
เจเจน่ารักอ่ะ อยากดั้ยยยยย ;---;)
-
อีกไม่นานนนน อรั๊ยยยยย เจ้ารออารายยยยยยยย นี่ก็ลุ้นนนนน
-
:-[
:hao7:
-
หุๆๆๆๆ ครอบครัวสุขสันต์ชัดๆเลยอ่ะ o13
-
พี่เจ้าสัญญาแล้วนะ ท้องฟ้า ทะเล ดวงอาทิตย์ ทะเลทราย เป็นพยานนะเคอะ ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาดเลยยยยยยย
-
:hao6:เล่นตัวมากๆระวังจะโดนเบื่อซะก่อนเหอะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากอ่านต่อเร็วๆๆๆๆๆ
-
โอ้ ตรงกับชื่อเรื่องจริง รักแล้วรอหน่อยยยย
ไม่หน่อยแล้วพี่ เร็ว!!! 555555555
ต้องรอส่งโปรเจคก่อนใช่มั้ย (หรือส่งแล้ว)
ขนาดนี้ละไม่ต้องขอเป็นแฟนก็เป็นแฟนละมั้ย
-
อิเจ้าให้ไว ฟ้ารอมาทุกตอนเลย
พอโปรเจคผ่าน ก็เอามาเฉลย
พร้อมขอน้องเป็นแฟนทันทีนะ :angry2:
เจเจน่าร๊ากกกกก อยากเล่นด้วยจัง
คุณจุ้ง นี่ไม่ไหวจะขำ ค่าตัวลูกหมูแพงป่าว
ขอให้อยู่ต่ออีกหลายๆ ตอนน๊าา พลีสส
-
รอมานานแล้ว รออีกหน่อยจะเป็นไรไป เพลิงฟ้าก็รอตลอดอ่ะแหละ ชิม่ะ??
:
:
:
ส่วนเค้าก็รอเหมือนกันนะ รอว่าเมื่อไหร่จะมาต่ออีก ปูเสื่อรอข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียว แหะๆๆ
-
สัญญาต้องเป็นสัญญานะเจ้าาาาาาา
-
โอ๊ยรออีกแล้ว
ถ้าเพลิงฟ้าไม่รอทำไงฟร่ะเจ้า
มีเหตุผลอะไรถึงไม่บอกสักทีฟร่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
น่ารักกกกก
-
น่ารักฝุดๆ :heaven
ว่าแต่ น้องฟ้างามขนาดนี้ ไม่มีหนุ่มๆแถวหาดมาจีบบ้างรึอิหนู :hao7:
-
อีพี่เจ้าเร็วๆ สปีดๆๆๆๆๆ
ฟ้ารอนานล้าาาาาา
-
เบื่อหน้าพี่เจ้าาา เมื่อไกร่จะขอเป็นแฟนน
-
บร๊ะ! ยังอีก ขอให้ทำตามสัญญาเร็วๆเหอะ เบื่ออิเจ้าละ หมั้นไส้ ชิ! :m16:
-
พี่เจ้ายังให้ฟ้ารออีกนะ ระวังมีมือดีคว้าไป
-
พี่เจ้าจะรออะไรรร 55555
ระวังน้าช้าอด
-
กรี๊ดดดดดดด ตามอ่านจนทันแล้ววว เข้ามาปูเสื่อรอพี่เจ้านุ้งฟ้าและเจ้าลูกหมู 2 ตัววว
ชอบมากกกกก มาเร็ว ๆ นะคนเขียนนน เค้าหลงพี่เจ้ามาก อยากสิงห์น้องเพลิงฟ้า :hao5:
ปล.จะได้เห็นน้องฟ้าเรียกพี่เจ้าว่าพี่มั้ย.. แค่คิดก็จั๊กจี้ 555555
-
รอเจ้าขอเพลิงฟ้าเป็นแฟนอยู่นะ <3
-
มาลุ้นพี่เจ้า บอกขอเป็นแฟนเพลิงฟ้า
-
:hao3: รอมาตั้งนานแระ รออีกหน่อยละกันเพลิง
-
เข้ามารอคับป๊ม ไหนล่ะสัญญา ช้ากว่านี้จะยกเพลิงฟ้าให้คนอื่นล่ะนะ ฮอตขนาดน้านนน มีแต่คนตามจีบเยอะแยะ
แต่ที่รอไม่ไหวคงไม่ใช่เพลิงฟ้าหรอก หนูนี่แหละรอไม่ไหว จะขาดใจตายเพราะคิดถึงพี่ฟ้ากะพี่เจ้า
((แต่คิดถึงคนแต่งมากกว่าอ่ะ หายไปนานเยย))^^
-
รอที่ 21
บ้านคุณยายและถุงผ้าสีดำ
- Phloengfa’s Part -
กราบบบบบบ สวัสดีทุกท่านขอรับ.. วันนี้กระผมนายเพลิงฟ้า เสาวนากรณ์ มีข่าวดีมาบอกให้ทราบ
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมพรีเซนต์งานผ่านแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟกดเ้่าสวงหวพนยำทิงบหลวอลบ่นกใแลลล
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มันฟินมากอ่ะบอกเลย หลังจากทนอดหลับอดนอนมานานถึงสองอาทิตย์กว่า ๆ ด้วยกัน ฮือออออออออ จะร้องไห้ ขอซบหน่อยครับ คึคึ และที่งานผมเสร็จแล้วเพราะเพื่อนรักทั้งหลายมัันมาช่วยนั่นแหละ ก็พวกมันเสร็จก่อนแล้วนี่ครับ มีพี่เหนือมาช่วยด้วยอ่ะ ฮือ ยังไงก็ขอบคุณนะ
กลับพี่เหนือนี่ช่วงแรก ๆ แม่งหลบหน้าผมเว้ย! อยากจะตะโกนใส่หน้าว่าไอ้ตับหมา! แทนที่จะเป็นผมป่ะที่หลบหน้า แต่มันอ่ะะะ ไอ้พี่เหนืออ่ะ มาหลบหน้าผมทำไมวะ เจอกันงี้ พอผมจะเข้าไปทักแม่งก็เดินหนี จะไปชวนคุยก็ไม่คุยด้วยอ่ะ เลวมาก แต่ตอนนี้ไม่รู้เพราะอะไร กลับมาเป็นปกติแล้ว แล้วพี่มันทำเหมือนห่างเหินกับผมนิดหน่อย ซึ่งอันนั้นพยายามจะเข้าใจ ._.
แม้จะส่งงานสุดท้ายไปแล้วก็ยังเหลือด่านมรณะอีกหนึ่งด่านนั่นก็คือการสอบไฟนอล!!! ซึ่งผมอ่านหนังสือยังไม่จบเลยอ่ะครับ ทำไงดี ฮืออออ แต่ก็นะ เรื่องที่ยังมาไม่ถึงก็อย่าเพิ่งไปคิดมันเลยครับ ปวดประสาทเปล่า ๆ (ส่งโปรเจกต์ไปแล้วสอบก็ชิล ๆ อ่ะครับ)...
ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปที่ที่หนึ่ง เป็นที่ที่ผมชอบไปมากพอ ๆ กับบ้านตัวเอง นั่นก็คือบ้านของคุณยายผมเองครับ ไปหาสักหน่อย ไม่ได้ไปนานแล้ว ชวนท่านกรีซพี่ท่านก็ไม่ว่าง เรียนหมอฟันมันเรียนหนักเหรอครับ ช่วงนี้มันไม่ว่างไปเลาะกับผมเลยอ่ะ(แต่แม่งเสือกไปเต๊าะพี่ลูกชุบได้) ตัดออกจากการเป็นเพื่อนอันดับหนึ่งดีป่ะเนี่ย
ใช้เวลาราวสามสิบนาทีผมก็มาถึงบ้านทรงไทยหลังใหญ่.. บีบแตรไปสักพักก็มีเด็กผู้ชายวิ่งมาเปิดประตู แต่มันเปิดออกแค่พอตัวมัน.. ไอ้เด็กเชี่ย.. ผมเลื่อนกระจกรถลงแล้วโผล่หน้าออกไป เด็กนั่นเบิกตาโตยกมือไหว้ผมเร็ว ๆ
“พี่เพลิงฟ้า! สวัสดีครับ!”
“เออ หวัดดี เปิดประตูดิ”
“ครับ ๆ” เด็กนั่นวิ่งไปเปิดประตูรั้วไม้บานใหญ่ออกให้กว้างพอที่รถผมจะผ่านไปได้ ผมจอดรถที่โรงรถแล้วเดินไปหยิบถุงขนมที่ซื้อมาฝากเด็ก ๆ ก่อนจะขึ้นไปบนเรือน
เด็ก ๆ ที่นี่ไม่ใช่เด็กรับใช้ แต่เป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ที่ยายผมรับเลี้ยง รวม ๆ แล้วก็มีประมาณสิบห้าคน ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย เด็กอายุน้อยสุดก็ห้าขวบ มากสุดนี่สิบแปด เด็กกลุ่มนี้น่าสงสารที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง แต่ก็โชคดีที่ยายของผมรับเลี้ยงไว้.. และยังส่งให้เรียนหนังสือ สอนเรื่องการใช้ชีวิตต่าง ๆ ด้วย เวลาผมมาหายายก็จะซื้อขนม ซื้อของมาฝากเด็ก ๆ ด้วย พวกเขาก็เหมือนน้องของผมนั่นแหละฮะ..
ผมเคยมาอยู่กับยายด้วยครับ คือมันต้องเล่าย้อนไปตั้งแต่ตอนนู้นนนนนนน ตอนที่ยังเป็นเด็กกะโปโล ตอนนั้นผมมึนมากครับ มีเรื่องกับเพื่อนที่โรงเรียนแทบทุกวัน(เพราะถูกล้อว่าเป็นตุ๊ด (ไอ้หอกเอ๊ย! ผู้ชายไว้ผมยาวต้องเป็นตุ๊ดเหรอวะ! พูดแล้วขึ้นเลยเนี่ย)) แล้วทีนี่คุณนายตะวันพราวก็เลยส่งผมมาอยู่กับยายตอนช่วงปิดเทอมที่เมืองหลวงเห็นนี้เพื่อให้อาการมือไวใจเร็วของผมลดลงบ้าง แปลง่าย ๆ ก็ดัดสันดานครับ น้ำตามา.. (ตอนนั้นปิดเทอมจะขึ้นม.4 มั้ง แล้วต้องมาทุกปิดเทอมด้วยครับ TwT)
หูยยยย มาอยู่กับยายนะ วันแรกนี่โดนเลยครับ จำไม่ได้ว่าทำอะไรผิด โดนทำโทษ จะให้อดข้าวก็ไม่ได้อีกง่ะเพราะเป็นกระเพาะ ยายเลยให้ผมยืนสำนึกผิดอยู่ที่ชานบ้าน ประมาณสองหรือสามชั่วโมงนี่แหละมั้ง แต่มันนานมากในความรู้สึกผม ยืนในวงกลมด้วยนะ ถ้าขยับออกนอกวงกลมแม้แต่นิดเดียวก็ต้องเริ่มนับใหม่ โหดร้ายสุด ๆ
พอผ่านวันนั้นไปผมก็ไม่กล้าดื้อกับยายเลย (แต่มันก็มีบ้างแหละน่า..) แล้วก็มีฝึกมารยาทครับ พวกการเดิน การนั่ง การกิน การพูดจา ไรงี้ นี่ ต้องหลังเหยียดตรง อกต้องผาย ไหล่ต้องผึ่ง อย่าหลังค่อมมันเสียบุคคลิกภาพ .. เสียงของยายตามหลอกหลอนทุกช่วงเวลาเลยฮะ แต่ก็นะ อยู่นาน ๆ มันก็เมื่อยใช่ป่ะครับ พอผ่อนลงเท่านั้นแหละ เพี๊ยะ!!! ไม้หวายเรียวยาวฟาดเข้ากลางหลังเต็ม ๆ ซี้ดมาก แสบสุด
นอกจากเรื่องมารยาทแล้วก็มีพวกงานบ้านงานเรือนงี้ ทำกับข้าว เข้าคงเข้าครัว โอ้โห.. ผมนี่อึ้งเลย.. จัดเป็นตารางเลยครับ วันนี้เรียนอันนี้ถึงเวลาเท่านี้นี้นี้ ...แล้วท่านก็สอนผมเรื่องดนตรีด้วยครับ มาหมดอ่ะ ดีด สี ตี เป่า มันก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง คือสัจธรรม.. แหะ ถัดจากดนตรีไทยก็รำไทยเลยครับ.. คนแมนต้องมารำไทยคร้าบบบบบบ ผมนี่เกือบติดศูนย์วิชานาฏศิลป์..
แล้วผมก็ต้องเริ่มตั้งแต่ดัดมือเลย ยายบอกว่าผมมือยาวสวย ตัวก็สูงโปร่ง ต้องรำออกมาสวยแน่ ๆ งี้ พอโดนยอไอ้นี่ก็คึกดิครับ และโชคดีที่ผมเรียนศิลปะการต่อสู้มาด้วยไง ร่างกายเลยค่อนข้างยืดหยุ่น ไม่งั้นคงรำออกมาแข็งทื่อเป็นท่อนไม้. .
อ๋อ.. ลืมบอก ผมเพิ่งรู้จากป๋าหลังจากที่เข้าอบรมดัดสันดานครั้งแรก ป๋าบอกว่าแต่ก่อนแม่แก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่ามาก(ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่) และเคยโดนยายฝึกมารยาทหญิงไทยให้ด้วยก็เลยส่งผมไปให้โดนบ้าง ตัวตายตัวแทนทำนองนั้น ให้ไปฝึกเพื่อความใจเย็นอะไรนั่นมันไม่มีหร๊อกกกกก สรุปว่าโดนคุณนายแกล้ง.. ผมนี่ยืนขึ้นเลย
บ้านของยายเป็นบ้านไม้ทรงไทย ใต้ถุนยกสูงตามลักษณะบ้านทรงไทยทั่วไป มีบริเวณบ้านกว้างมาก ๆ และก็เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวไปหมด ทั้งไม้ดอก ไม้ประดับ ทำให้บ้านร่มรื่นแล้วก็เย็นสบายสุด ๆ ไปเลย.. ระหว่างเดินขึ้นบันไดไม้มาแอบได้ยินเสียงดนตรีดังแว่ว ๆ ผมค่อย ๆ ย่องแล้วชะโงกหน้าไปดู มีเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังฟ้อนรำอยู่ที่ชานกว้าง โดยมียายของผมนั่งมองยิ้ม ๆ
“ยายจ๋าาาา!!!” และผมก็วิ่งทะล่าเข้าไปอย่างไร้มารยาท คุณยายหันมองตาเขียวปั๊ดที่บังอาจไปทำลายอารมณ์สุนทรีย์ของท่านเข้า ผมยิ้มแหย แล้วเข้าไปกอด หอมแก้มของคนที่ผมรักมากไปอีกสองฟอดใหญ่ ๆ
เพี๊ยะ!
ยายฟาดแขนผมไปเต็มแรง ซี้ดดดมาก แสบสัดอ่ะ “เจ็บนะครับ”
“สอนไม่จำ บอกว่าไม่ให้วิ่งบนเรือน”
“โห.. ยายอ่า..”
ยายผมค่อนข้างเคร่งเรื่องมารยาทเพราะเมื่อก่อนเคยอยู่ในวัง แต่ก็นะ ผมมันก็อย่างนี้แหละ ไม่เคยจำหรอก โดนตีจนเนื้อเขียวก็ยังดื้อ แหะ ๆ มีแม่เป็นไอดอลครับ (แต่ก็มีอนุโลมบ้างครับ เด็กวัยกำลังซน ห้ามมาก ๆ เดี๋ยวจะเก็บกด)
“แล้วนี่มายังไง?” ยายถามผมก่อนจะบอกเด็ก ๆ ที่ซ้อมรำอยู่ให้หยุดก่อน ไม่ธรรมดานะครับ เคยไปประกวดแล้วชนะเลิศด้วย เจ๋งมาก (ยกนิ้วโป้ง)
“ขับรถมาครับ โอ๊ย!” ตีผมอีกแล้วอ่ะ
“หมายถึงคิดยังไงถึงได้ถ่อมาถึงนี่”
“คิดถึงก็เลยมาหา..” ยิ้มโชว์เขี้ยวให้ดูด้วย คุณยายเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ผมขยับจากนั่งพับเพียบเป็นนั่งขัดสามาธิ เงยหน้ามองยายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สักตัวหนาแบบไม่มีพนักพิง ทำตาปริบ ๆ ให้ด้วยอ่ะ
“อ๋อเหรอ”
“ครับผม (=^▽^=)”
“กรีซไม่มาด้วยกันล่ะ?”
“กรีซอ่านหนังสือเตรียมสอบครับ”
“แล้วเราไม่อ่าน?”
“โห ระดับนี้แล้ว ไม่อ่านก็สอบผ่านครับโผมมม”
คุณยายเหยียดยิ้มดูถูก “แล้วนั่นซื้ออะไรมาเยอะแยะ”
“อ๋อ ขนมครับ” คุณยายพยักหน้ารับรู้ ดุผมอีกนิดหน่อยมาซื้อมาเยอะ
“แทนมาเอาขนมไปแบ่งน้องดิ” ผมบอก แทนนี่มันอายุมากสุดในบรรดาเด็กทั้งสิบห้าคนเลยครับ แทนยกมือไหวแล้วยื่นมารับถุงขนมถุงใหญ่ไป ตอนนี้มีเด็กทั้งสิบห้าคนนั่งรอบมันอยู่ที่ชานกว้าง เด็ก ๆ อยู่ในช่วงปิดเทอมด้วย เวลาแบบนี้เลยอยู่กันครบทีม ไอ้เด็กพวกนี้ก็นะ ผมมาทีไรเป็นอันทิ้งทุกอย่างแล้วมารุมผมเหมือนของแปลก คนมันฮอตก็งี้ ยายเคยบ่นว่าผมพาเด็ก ๆ เสียคน ..อ้าว
ความจริงมันไม่ได้รักอะไรผมนักหรอก เพราะมีขนมมาฝากต่างหากล่ะ โถถัง
“ไอ้น้องนิก! มาหาพี่หน่อยดิ๊” เจ้าของชื่อสำลักขนมไอค่อกแค่ก แต่ก็คลานมาหา ไอ้น้องนิกนั่งคุกเข่าข้างหน้าผม
รูดซิปกระเป๋าดังแควก! มันก็ไม่ได้เสียงดังอะไรมากมาย มึงจะสะดุ้งทำไมครับ หมั่นไส้ว่ะ ขอแกล้งหน่อยได้ไหม
“เมื่อสามวันก่อนไปทำอะไรมา” ผมถามเสียงเข้มและตีหน้าเครียดขมวดคิ้วยุ่ง มือก็ควานหาบางอย่างในกระเป๋า ไอ้น้องนิกเบิกตาโตจนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกจากเบ้า คนอื่น ๆ ก็มาให้ความสนใจ
“เปล่า เปล่าครับ!” ผมหรี่ตามอง
“แน่ใจ๊?”
“ครับ!!!”
“แต่พี่รู้มาว่า..” ผมเว้นช่วงให้เด็ก ๆ ลุ้น “วันเกิดใช่ไหมล้าาา อะ นี่ของขวัญ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ย้อนหลังนะครับ” ส่งกล่องในมือให้เด็กอายุสิบสี่ตรงหน้า ไอ้น้องนิกแม่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อ่ะ คนอื่น ๆ งี้ถอนหายใจกันระนาว
“แกะดิ แกะเลยยย” นิกพยักหน้าหงึก ๆ ค่อย ๆ แกะกระดาษสาออกอย่างเบามือ
“ฮืออออออออออออ”
“เฮ้ย ร้องไห้ทำสากอะไรเนี่ย”
“ผม ผมดี ฮึก ใจ ฮืออออ ขอบคุณครับ!!” ผมกระพริบตาปริบ ๆ มึนงงกับการที่ไอ้เด็กน้องนิกโผลกอดแบบไม่ให้ตั้งตัวแบบนี้
“หูยยยย อย่างเท่เลยอ่ะ” เด็ก ๆ พากันวิจารณ์ฟิกเกอร์ที่ผมให้เป็นของขวัญไอ้น้องนิก เจ้าของของขวัญยิ้มร่าทั้งน้ำตาเพราะเป็นตัวการ์ตูนที่ชอบ ผมดึงกระเป๋ามาวางตรงหน้าตัวเอง หยิบกล่องฟิกเกอร์ออกมาตั้งเรียงกัน เป็นไซส์เล็กกว่าของนิก ของผู้หญิงก็เป็นตุ๊กตางิ้ง ๆ ผมแอบโทรมาถามกับไอ้แทนแล้วว่าเด็ก ๆ ชอบตัวอะไร
“หยิบเอาตามชื่อที่แปะบนกล่องอ่ะ”
“ให้พวกผมหรอครับ?”
“เออ”
“ขอบคุณคร้าบบบบ”
“ขอบคุณค่าาาา”
พอเที่ยงผมก็ลงมาช่วยเด็ก ๆ ทำอาหารเที่ยงอยู่ที่ครัวชั้นล่าง ..ช่วยก่อความวุ่นวายอะนะ กรั่ก ๆ
“แทนทำกุ้งพันเบค่อนให้ด้วยดิ”
“ผมไม่ว่าง พี่ไม่ทำเองอ่ะ”
“ขี้เกียจ” ไอ้แทนกลอกตามองบนแล้วถอนหายใจ
เอือมกูมากป่ะล่ะ
“ครับ ๆ เดี๋ยวผมทำให้ พี่ออกไปข้างนอกเหอะ เกะกะมากเลยรู้เปล่าครับ” ดูมันพูดกับพี่มันสิครับ..
“ก็เดะ” ก่อนออกมาก็คว้าโคล่าจากตู้เย็นมาหนึ่งกระป๋อง
กินข้าวเสร็จผมก็ไปนอนตีพุงที่ศาลาริมน้ำ ที่หลังบ้านจะมีคลองอยู่อ่ะครับ ฟินมากบอกเลย
“พี่เพลิงฟ้า คุณยายให้มาตามค่ะ” ดึงเอียร์โฟนออกจากหูแล้วพยักหน้ารับ
“มีอะไรหรอครับ?”
คุณยายยิ้ม “เล่นให้ยายฟังสักเพลงสิลูก” ผมกลืนน้ำลายเอือก.. มองเครื่องดนตรีที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะคลานเข่าผ่านหน้าคุณยายไปนั่งบนเบาะรองหลังเครื่องดนตรีประเภทตีที่เรียกว่า ขิม. . .
สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ จับไม้ตีขิมไว้แล้วเริ่มบรรเลงบทเพลงโปรดของคุณยายที่จำได้ขึ้นใจ..
“ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว” ผมยิ้มภูมิใจ คุณยายส่ายหน้าเบา ๆ บอกให้ผมอยู่กับเด็ก ๆ ไป ก่อนจะขอตัวไปพักผ่อน
“พี่!”
“อะไรวะ?”
“ขอถ่ายวีดีโอตอนพี่เล่นได้เปล่าครับ?”
“เพื่อ?”
“จะเอาไปลงเพจอ่ะ”
“เพจไร?”
“เพจเฟซบุ๊กไง นะครับนะ อยากเล่นเพลงอะไรก็ตามใจพี่เลยครับ นะ” ไอ้แทนมองผมอย่างเว้าวอน ยังกะลูกหมาขอหมูปิ้ง และเพราะความเป็นคนจิตใจดีงามเว่อวังของมนุษย์เพลิงฟ้า ผมเลยพยักหน้า ไอ้แทนยิ้มร่าวิ่งไปไหนสักทีแล้วกลับมาพร้อมกับกล้อง
“หือ? กล้องรุ่นนี้ ได้มายังไง?”
“อ๋อ ผมรับจ้างถ่ายภาพครับ กว่าจะได้มาเก็บตังค์ตั้งนานแหนะ” แทนมองกล้องในมือยิ้ม ๆ ด้วยความภูมิใจ ผมพยักหน้า ยังไงก็เงินที่มันหามาได้เอง ไม่ได้ไปขโมยใคร ถ้าไอ้แทนไปเจอไอ้เจ้าจะเกิดอะไรขึ้นวะ? คนชอบกล้องมาเจอกันงี้
“พี่จะเล่นเพลงอะไรครับ?” แทนถามหลังจากที่ตั้งกล้องไว้แล้ว
ผมยกยิ้ม “lost stars” เล็งไว้นานแล้ว แต่ยังไม่ได้โดน หึ
“เจ๋ง!”
“พร้อมยัง?”
“พี่อ่ะพร้อมยัง?”
“เออ” พยักหน้าอีกที กดเปิด instrumental จากโทรศัพท์คลอไปด้วย ผมขยับมือตีไม้ขิมลงบนสายขิมตามทำนอง.. บรรเลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งจบเพลง เงยหน้าเลิกคิ้วมองคนที่อยู่หลังกล้อง แทนยิ้มพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้
>> (คลิก (https://www.youtube.com/watch?v=QCij40YSAPc)) <<
“ตามคาดเลย! พี่แม่งอย่างเจ๋งอ่ะ” ผมยกมือสองข้างขึ้นระดับไหล่
“ทำด๊าาา”
“ไม่น่าชมเลย” มันส่ายหน้าแล้วหันไปมองจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังทำการอัพโหลดไฟล์ลงยูทูป.. เด็กมันบอกลงยูทูปก่อนแล้วค่อยเอาลิงก์ไปแปะในแฟนเพจ
เมื่อกี้ผมไปส่องมาแล้ว คนไลค์อย่างเยอะอ่ะ
“แล้วนี่มีที่เรียนยัง?” ผมถือวิสาสะนั่งลงบนเตียง
“มีแล้วครับ ที่เดียวกับพี่เลย”
“คณะไร?”
“ศิลปกรรม การถ่ายภาพ”
นั่น..
“อ๋อ.. กูรู้จักคนเรียนสาขานี้อยู่สามคน ฝีมืออย่างแจ่ม อยากรู้จักป่ะ?”
แทนตาวาว “จริงหรอครับ!”
“เออดิ”
“โห.. ถ้าได้รู้เทคนิคเพิ่มนี่เยี่ยมเลย”
“จ้า.. “ เบ้ปาก “โอ๊ะ! เสร็จแล้ว” ผมชี้ไปที่จอคอมพิวเตอร์ แทนกดอะไรไม่รู้แล้วสลับหน้าไปมาเร็วจนผมมองไม่ทัน สักพักก็หันมายิ้มแฉ่งบอกว่าแชร์ลงเฟซแล้ว
“โหดสัด ไลค์ขึ้นโคตรเร็ว” ไม่ใช่แค่ไลค์นะครับ คอมเมนต์งี้ ยอดแชร์งี้ ฮัลโลวววววว
ผมบอกให้แทนส่งลิงก์คลิปและลิงก์เพจให้ ก่อนจะอัพโหลดวีดีโอสิบห้าวินาทีลงอินสตาแกรม.. พร้อมทั้งแปะลิงก์ยูทูปให้ไปตามดูแบบเต็ม และลิงก์เพจให้ไปกดไลค์ด้วย
ช่วยน้องทำมาหากินครับ ฮ่าฮ่า
“ของพี่โหดสัดกว่าผมอีก” ไอ้แทนพูดขณะชะโงกหน้าดูสมาร์ทโฟนของผมที่สั่นครืด ๆ
“คนฮอตก็งี้”
“เฮ้อ..”
กินข้าวเย็นเสร็จ อยู่เล่นอีกสักพัก พอสองทุ่มก็ขับรถกลับคอนโด ผมเดินแกว่งถุงเซเว่นอย่างสบายอารมณ์ ทักทายลุงยามที่ป้อมแล้วเดินเข้าตึก กำลังจะไปกดลิฟต์ก็มีเสียงเรียกดังมาซะก่อน
“น้องเพลิงฟ้าค้าาาาา”
เปลี่ยนเป้าหมายจากลิฟต์ไปที่รีเซปชั่น
“ครับ?”
“มีคนฝากของไว้ให้ค่ะ” พี่สาวหมายเลขหนึ่งพูดพร้อมกับยกถุงผ้าสีดำสนิทขึ้นมาวางบนเคานต์เตอร์
“หือ? ใครฝากไว้หรอครับ?”
“ไม่ทราบค่ะ เขาบอกแค่ว่าฝากไว้ให้เพลิงฟ้า”
“เขา? ผู้ชายหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ! หล่อมาก!” พี่สาวหมายเลขสอง.. แหม พูดถึงผู้ชายนี่ไวเชียว
ผมยิ้ม “ขอบคุณครับผม”
“ค่าาา”
จัดของที่ซื้อมาเข้าตู้เย็นก่อนจะเดินคาบซาลาเปาครีมออกมา ยืนมองไอ้ถุงสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะกลางแล้วเบ้ปาก คราวนี้เป็นอะไรล่ะ จากเฮตเตอร์ท่านใดหรือ.. ยัดซาลาเปาเข้าปากไปทั้งหมด ปัดมือเบา ๆ กับกางเกง เดินไปนั่งขัดสามาธิบนโซฟาแล้วคว้าถุงนั่นมา
ความรู้สึกแรกเลย..
หนักเชี่ย
เปิดปากถุงออก โผล่หัวไปส่องดู ถ้ามันเป็นงูผมคงโดนฉกตาย ในถุงมีแค่กล่องอะไรสักอย่างสีดำกล่องเดียว อัลไลหว่าาาาา ยกกล่องออกจากถุงวางบนตัก ปรากฏว่ามันเป็นกล่องลักษณะคล้าย ๆ กับกระเป๋าใส่เอกสาร ตัวกล่องนั้นหุ้มด้วยหนัง อย่างดีเลยอ่ะ สวยเชี่ย ผมมองอย่างพิจารณาก่อนจะขมวดคิ้ว
THE NAUGHTY BOY
ไล้ปลายนิ้วบนตัวอักษรสีซิลเวอร์สะท้อนเล่นกับแสงไฟให้แสบตาเล่น ๆ คล้ายพวกกระดาษโฮโลแกรม หัวใจเต้นตึกตักทั้งยังริมฝีปากแห้งผาก ปลดตัวล็อคทั้งสองออกแล้วเปิดฝากล่องขึ้น.
กระพริบตาปริบ ๆ มองสิ่งที่อยู่ข้างใน มีตัวอักษรแบบเดียวกันบนฝากกล่อง ระบายยิ้มออกมาเมื่อพอจะรู้ว่ามันคืออะไร
ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!
- - - - - - TBC - - - - - -
มาแย้วววววววววววววววววว
ใกล้แล้ววววววว เขินอ่ะ จั๊กจี้ด้วย 555555555555555
จริง ๆ จะอัพวันที่หนึ่งเพราะครบรอบสามเดือนพอดี
แต่มาอัพวันนี้เพราะวันที่หนึ่งต้องไปเลี้ยงเด็กค่าคุณผู้โช๊มมมมมมม
ขุ่นแม่ให้ชะนีไม่ถูกกับเด็กไปเลี้ยงเด็ก(จะคิดว่าเลี้ยงลูกหมูแล้วกัน :hao5: )
เอาเป็นว่า เจอกันตอนหน้านะจุ้บ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆเยยยยยย เลิ้บ ♡
-
สิ่งนั้นคืออะไรหว่า :katai5:
-
สิ่งนั้นคืออะไร
-
ใช่โพรเจกที่พี่เจ้าทำรึป่าว
เหมือนจะเก็บไว้ให้เพลิงฟ้าด้วย
-
แหวน? หรอออ แต่จะใส่ในกระเป๋าเอกสารเนี่ยละ คืออะไรรรร :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยยยยย ต้องเป็นโปรเจคของเจ้าแน่ๆ ที่ทำส่งอาจารย์อะ รูปเพลิงฟ้าแน่ๆ ลุ้นอ่าาาา เมื่อไหร่จะมาต่ออออ ค้างงงงง 5555555555 มาต่อไวไวน๊าาาาาา
-
:z3: อะไรอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
-
ขอนั่นมาจาก เจ้าใช่ไหม
-
โปรเจกพี่เจ้า ฟันเฟิร์ม!!! :katai3:
-
ว๊ากกกกกกกกกก
แล้วมันคืออันใดนั้นนนนนนน :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:ling1: :ling1: ใครให้ฟ้าาาาาาอ่าาา
-
อาร๊ายยย อย่าดูคนเดียวซี่!! บอกกันด้วยยยย :katai1:
ปล. +1 ขอบคุณค่ะ
-
หึหึ มายเจจจจจจจ ให้ขอวัญเด็กดื้อหราาาาา กิ๊วๆ
-
อะไรอยู่ในกล่องอ่ะ???
-
ขิมหรอ 55555
-
อะไรรรรรรรร ยังไงงงงงงงงค้างงงงมากกกกกกกกกกกกกกกกก
มายเจหรืออะไร หรือใครให้มาาา มันคืออะไรรรรรร :katai1:
-
ข้างในนั้นมีอะไนน้อออ แหวนวองโกเล่? :hao7:
-
อะไรอยู่ในนั้น อยากรู้ :katai1:
-
มันคืออัลไล ค้างเลยยยยย ><
-
สิ่งนั้นคืออะไรรรรรร
ค้างคาเกินไปแล้วววว
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โหยยยย.......ถ้าจะตัดจบแบบนี้ คนเเต่งเอามีดมาแทงเราเลยเหอะ #ล้อเล่นเนอะ อิอิ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao3:
-
มันคืออัลไร :katai1:
-
:m32: :m7: :m22:
-
รอที่ 22
โปรเจกต์จบ
- Phloengfa’s Part -
เพลิงฟ้า เสาวนากรณ์
เด็กผู้ชายธรรมดา ที่ให้ความรู้สึกไม่ธรรมดา
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมปรับเลนส์กล้องไปโฟกัสที่เด็กคนนี้
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่การที่ผมถ่ายภาพเขาทำให้ผมมีความสุข
หากคุณได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขา คงหลงเสน่ห์ของเขาไม่ต่างจากผม
และเป็นเพราะเขาที่ทำให้ผมทำงานเล่มนี้ขึ้นมา. .
เปิดมาหน้าแรกก็เจอเลย...
โปรเจกต์จบของเจ้าชีวันคือผม..
ให้ตาย.. ไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ดี
ผมพลิกหน้ากระดาษที่ละหน้าอย่างเบามือด้วยความที่กลัวว่ามันจะขาด ไล่สายตามองรูปถ่ายที่ปรากฏอยู่และอ่านข้อความบรรยายที่เป็นลายมือของเจ้าชีวัน อ่านไปก็ทั้งยิ้ม หัวเราะ ขมวดคิ้ว หน้าบึ้ง เบ้ปาก กลอกตา..
ไม่รู้เพราะกล้องดีหรือนายแบบหล่อ รูปถึงได้ออกมาสวยทุกรูปอย่างนี้
มีทั้งรูปแอบถ่าย รูปแบบตั้งใจ และรูปที่ถ่ายในสตูดิโอ ถ้าจำไม่ผิดเมื่อไอ้เจ้าจะขอให้ช่วยเป็นนายแบบเพื่อทำงานอะไรสักอย่าง แสดงว่ามันหลอกผมสินะ.. จะไม่โกรธล่ะกัน.. ผมไล่ดูจนมาถึงหน้าสุดท้าย ข้อความเล็ก ๆ ที่อยู่มุมล่างของกระดาษที่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น ทำให้ผมเบิกตากว้าง
“เป็นแฟนกันไหม?”
เดี๋ยว!!! ทำไมมันมีเสียง!!!
พอเอี้ยวตัวไปด้านหลังเท่านั้นก็บรรลุเลยครับ! ผมอ้าปากเหวอมองคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่
“มาได้ไง!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่!!” ลุกขึ้นยืนบนโซฟา มือข้างหนึ่งชี้หน้า อีกข้างกอดโฟโต้บุ๊กไว้แนบอก
“เดินเข้ามา นานละ”
“หะ!? แล้ว แล้ว แล้ว..”
“จะแล้วอะไรนักหนา ที่ถามน่ะ จะตอบไหม!” ผมกลืนน้ำลาย กระพริบตามปริบ ๆ แค่นี้ต้องทำหน้าดุด้วย โห่ววววว
“ถามว่าอะไรเหรอ?” เอียงคอนิด ๆ พร้อมกับตีหน้าซื่อ เจ้าชีวันเดาะลิ้น
“เป็นแฟนกันไหม?”
“เป็น!!!”
“ง่ายเนอะ”
ผมฉีกยิ้ม “รอมาตั้งนานจะเล่นตัวทำมะเขืออะไรล่ะ!”
ก็ไม่คิดว่ามันจะพูดมาอีกรอบง่าย ๆ อย่างนั้นหรอก
“หึ”
ผมวางโฟโต้บุ๊กลง(ถือนาน หนัก) แล้วทรุดตัวนั่งบนโซฟาแบบเดิม ตาก็มองตามไอ้เจ้าที่เดินอ้อมโซฟามาแล้วนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาผมแล้วจ้องหน้าอยู่อย่างนั้น..
“ร้องไห้ทำไมวะ?” ผมเบะปาก ใช้หลังมือปาดน้ำตาออก แม่เง้ยยยยย ไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่รู้..” ผมบอกพลางสูดน้ำมูก ไอ้เจ้าหัวเราะในลำคอ ยื่นมือมายีผมผม
“เจ้า!”
“หือ?”
“ตอนนี้กูกับมึงเป็นแฟนกันแล้วใช่มะ?”
“ไม่เป็นมั้ง”
“เอาตรง ๆ คือยังมึนอยู่นะ ขอทื่อ ๆ งี้เลย ไม่มีอีเวนท์ให้หน่อยเหรอ แค่โฟโต้บุ๊กเล่มเดียวเนี่ยนะ?”
ไอ้เจ้าดีดหน้าผากผม
“มึงรู้ไหม กว่ามันจะออกมาเป็นโฟโต้บุ๊กโง่ ๆ เล่มนี่เนี่ย กูต้องทำอะไรบ้าง!”
“เอ้า..” เกาหัวใส่แม่ง “แบบ..”
“จะงงอะไรนักหนา”
“ง่ะ.. เออ ช่างมันก็ได้”
“...”
“เพราะอย่างนี้หรอเลยเลยไม่บอก”
“อือ”
“แล้วทำไมเอามาให้วันนี้อ่ะ?”
“อาจารย์เพิ่งตรวจเสร็จ”
ผมยกขาขึ้นกอดแล้ววางคางบนเข่า
“..ได้คืนก็รีบเอามาให้แต่มึงเสือกไม่อยู่” ไอ้เจ้าพึมพำยกมือขึ้นถูกจมูกและหันหน้าไปทางอื่น ผมยิ้มกว้างและหัวเราะเบา ๆ
มันเขิน..
ไอ้เชี่ยยยย น่ารัก หูแดงด้วยอ่ะ
“ขอบคุณครับ”
“อือ” อยากแกล้งว่ะ ผมเปลี่ยนท่าเป็นนั่งคุกเข่า โน้มไปหอมแก้มมันเร็ว ๆ แล้วถอยกลับเหมือนเดิม ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อตาคมเบิกกว้างและหน้าแดงขึ้น
“เล่นเหี้ยอะไรเนี่ย!!” มันถูกจมูกอีกครั้ง
“อันแหนะ เขินแล้วอย่าโวยวายสิครับ”
“เขินหอกอะไร”
“รู้เปล่า เวลามึงเขิน มึงจะถูกจมูกแบบนี้” พูดพลางถูจมูกประกอบ จากการสังเกตมาอ่ะนะ ไม่ใช่มันบอกหรอก
“ตลก”
“น่ารัก” ไอ้เจ้ากลอกตา คว้าหมอนอิงมาตีหัวผมก่อนจะลุกหนี
ผมส่ายหัวเบา ๆ คว้าโฟโต้บุ๊กมาเปิดอีกรอบ คือมันหนามากครับ มีประมาณสี่ร้อยกว่าหน้าได้เลย ไอ้เจ้ากลับมาพร้อมกับเบียร์และขนมที่คุณยายผมให้มา เดี๋ยว ๆ เบียร์กับขนมไทยมันเข้ากันเหรอวะ? แต่เรื่องของมัน เปิดดูรูปผมก็ถามมันแทบทุกรูปว่าถ่ายตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ บลาบลาบลา จนมันรำคาญยื่นมือมาบีบปาก
“ทำไมมึงพูดมากอย่างนี้วะ!”
“แต่ก็ตอบตลอดป่ะวะ”
“เหอะ” ผมปิิดโฟโต้บุ๊ก เก็บเข้ากล่องและล็อคเอาไว้แล้วเอาไปเก็บไว้ในห้องนอน ก่อนจะออกมาชวนไอ้เจ้าไปยืนรับลม จิบเบียร์ชิล ๆ ที่ระเบียง
- Jaochiwan’s Part -
“หวาาาาาาาาา มีความสุขจังเลยยยยยยยยยยย!!” เพลิงฟ้าป้องปากตะโกนออกไปนอกระเบียงแล้วก็หัวเราะ ผมเคาะศีรษะมันไปหนึ่งที นับวันยิ่งเพี้ยน แค่ขอเป็นแฟนแล้วไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนา
“เห็นคลิปที่ลงป่ะ?” ไอ้ดื้อหันมาถามพร้อมกับยกขวดเบียร์ขึ้นดื่ม
“คลิปอะไร?”
“เอ้า คลิปที่เล่นขิมอ่ะ”
“อ๋อ... เห็น แต่ไม่ได้ดู” ซะที่ไหนล่ะ.. จำได้ว่าดูหลายรอบมาก แถมยังโหลดไว้ด้วย ไม่เคยรู้เลยว่าลิงอย่างมันจะมานั่งตีขิมแบบนี้เป็นด้วย ผมจะไม่บอกหรอกนะว่ามันเจ๋งมาก
“กากว่ะ”
“สอบวันไหน?” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“เริ่มอังคารหน้า”
“อือฮึ”
เหลือบตามองคนที่ก้าวขามาจนชิดตัวผม อะไรของมึง เป็นแฟนแล้วทำไมงิ้ง พูดแล้วก็จั๊กจี้ว่ะ ขนลุกพิลึก ถ้าให้ย้อนเวลากลับไปตอนขอมันเป็นแฟนนะ
เหอะ
.
.
.
.
.
.
.
ก็ยังจะขอมันเป็นแฟนอยู่ดี
-_-;
“มึง”
“ว่า?”
“กูกลัวงี่เง่าว่ะ”
“ยังไง?”
“ก็แบบ.. เมื่อก่อนยังไม่ได้เป็นแฟนช้ะ? แต่ตอนนี้เป็นแล้วไง ก็มีสิทธิ์หึงหวงงี้ป่ะ?” ผมพยักหน้าตามที่มันพูด “นั่นแหละ.. กลัวอ่ะ เกิดมึงรำคาญงี้”
“เป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน”
“มั่นใจในตัวเองหน่อย”
“ก็มันน่าคิด.. เกิดมึงบอกว่าอยากย้อนไปตอนยังไม่เป็นแฟนงี้ กูจะทำไงอ่ะ”
“ไม่ต้องทำอะไร”
“ได้ไง!”
“ได้ดิ! กูยอมให้มึงงี่เง่าใส่ดีกว่าไม่รู้สึกอะไรนะ” ตากลมกระพริบปริบ ๆ ไม่รู้ว่าหน้าแดงเพราะแอลกอฮอล์หรือเพราะเขิน
ใครไม่อยากให้แฟนหึงหวงวะ? ถึงบางที่มันจะดูน่ารำคาญ แต่มันก็ดีกว่าเขาเฉย ๆ กับเราไม่ใช่เหรอครับ? ที่เขารู้สึกแบบนั้นก็แสดงว่าเขารักเราไง ถ้าไม่รู้สึกก็แปลได้ว่าหมดรักไปแล้ว ผมไม่ซีเรียสถ้ามันจะงี่เง่าใส่ เพราะผมก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่โดยส่วนใหญ่แล้วเพลิงฟ้าค่อนข้างมีเหตุผล ไม่ได้ง้องแง้งงอแงเป็นเด็ก ๆ ถึงนิสัยหลาย ๆ อย่างจะเหมือนเด็กก็เถอะ
“จริงอ่ะ? ห้ามเบื่อนะ ห้ามรำคาญด้วย”
“บางเวลางี้ กูขอ”
“ก็เดะ! เพราะกูก็จะทำงั้นเหมือนกัน ฮ่าฮ่า”
“สัด..”
“แล้วกูก็จะอยู่ให้มึงรำคาญไปนาน ๆ เลยด้วย ไล่ก็ไม่ไปนะ นี่หน้าด้านมากบอกเลย”
“พูดแล้วทำให้ได้ด้วยนะครับน้องฟ้า”
“รอดูเลยครับพี่เจ้า”
แล้วเราก็หัวเราะ.. เอาจริง ๆ ก็ทำตัวเหมือนเดิมปกติมันก็ดีแล้วไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนอะไรหรอก เป็นตัวของตัวเองไปดิ แต่เรื่องที่ต้องปรับเข้าหากันก็ต้องปรับ ถ้าถามว่าเป็นแฟนแล้วจะเปลี่ยนไปจากก่อนหน้าที่ยังไม่ได้เป็นหรือเปล่า อันนี้มันก็ต้องมีบ้าง อย่างเรื่องหึงหวง ก่อนหน้านั้นก็คือยังไม่มีสิทธิ์อะไรมากมายไง แต่ตอนนี้ก็เยอะก็เยอะไปเลย อย่าคิดว่าผมไม่หึง ไม่หวงมันนะ ที่ไม่แสดงออกอะไรเพราะยังไม่มีสิทธิ์ต่างหาก...
“เออ เจ้า”
“อะไร?”
“ขอถามอย่างดิ ข้องมานานละ”
“ว่ามา”
“รูปที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์มึงอ่ะ. . . ใครเหรอ?”
“!!!!”
“ถ้าไม่สะดวกใจไม่ตอบก็ได้นะ”
เพลิงฟ้าพูดเสียงเบา ก้มหน้ามองด้านล่างระเบียงและเขยิบออกห่าง ผมขมวดคิ้มถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะขยับไปชิดอีกฝ่ายแทน
“รักแรกของกู” ไอ้ดื้อหันมามองหน้าพร้อมกับเบิกตากว้าง ผมเลียริมฝีปาก จ้องตากับเพลิงฟ้า เปลือกตาสีอ่อนของมันกระพริบถี่
“หระ หรอ..”
“อือ ไปเจอตั้งแต่เมื่อไหร่?” อย่างน้อยก็ต้องนานมากกว่าสามเดือน เพราะผมถอดรูปใบนั้นออกไปเมื่อประมาณสองเดือนก่อน
“นานแล้วอ่ะ.. เผลอทำกระเป๋ามึงตกแล้วมันเปิดออก ก็เลยเห็น..”
“อือ”
“โกรธเหรอ?”
“เปล่าหรอก”
ก็แค่ภาพเด็กหญิงผมยาวถึงกลางหลัง ตัดผมม้า แก้มป่อง ผิวขาวละเอียด ดูน่ารัก อายุประมาณสิบขวบกำลังฉีกยิ้มกว้างเล่นกับลูกแมวอยู่ท่ามกลางธรรมชาติของภูเขาและไร่องุ่น ก็เท่านั้น ผมเคยเจอเด็กคนนั้นเมื่อนานมาแล้ว และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร. . แต่ก็ยังฝังใจคิดถึงมาจนทุกวันนี้
จะว่าไป. . .
ยิ้มของเด็กคนนั้นมันก็คล้าย ๆ กับ. . .
“เข้าข้างในกันเถอะ” ผมคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ก่อนมันจะเดินผ่าน “อะไร?”
“เอาออกไปแล้ว”
“หือ?”
“รูปนั่นน่ะ เอาออกไปนานแล้ว”
“ยังไม่พูดอะไรเลย แคร์กูมากละซี่~” เพลิงฟ้ายื่นมือมาดึงแก้มผมพลางยิ้มกว้างและทำหน้ากวนตีนใส่ ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาฉ่ำแววเพื่อหาความขุ่นข้องใจแต่ก็ไม่พบ..
มันไม่ได้แสร้งยิ้มให้ผม. . .
“อืม”
เพลิงฟ้าหัวเราะร่า โขกศีรษะกับออกผมแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่ง
“ยังรักอยู่ป่ะ?”
“มั้ง”
“ไม่มั้งดิ”
“ถ้าพูดแล้วมึงไม่สบายใจกูจะไม่พูด”
มันเลิกคิ้ว “แสดงว่ารัก หูยยยยย”
“...”
“โอ๋ ๆ ไม่ทำหน้าเครียดดิครับ กูไม่ซีเรียสนะ นี่ก็ยังไม่ลืมรักแรกเหมือนกัน” เพลิงฟ้าเอียงหน้ายิ้ม ๆ แล้วหมุนตัวกลับเข้าไปด้านในห้อง ผมรีบเดินตามพร้อมหน้ายุ่ง ๆ ของตัวเอง
“เฮ้ย! เดี๋ยว มาคุยกันก่อนดิ!!”
“คุยอะไรเล่า! จะอาบน้ำแล้ววว”
“เพลิงฟ้า!!!!”
“หือออ อะไรกัน เป็นแฟนได้ยังไม่ครบชั่วโมงดีเลยหึงแล้วเหรอ?”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องดิ” มันยิ้มเผล่
“รักแรกปล่อยให้อยู่ในความทรงจำ ปัจจุบันของกูคือมึง”
- - - - - - TBC - - - - - -
วันนี้ที่รอคอยจริง ๆ 5555555 เขาเป็นแฟนกันแล้วนะก๊ะ พี่เจ้าไม่กากแล้วค่ะคุณผู้ชม..
อยากแต่งให้หวานกันบ้างแต่ก็แบบ.. เฮ้อ.. ได้เท่านี้ พอดีน้ำตาลหมดค่ะ แงงงงง
กิ๊กก๊อกตัลหลอดดดดดดดดด
มีบางช่วงที่มันค่อนข้างวกวน งงๆกันบ้าง ขออภัยนะคะ เราอ่านแล้วก็งงแต่ก็ไม่รู้จะแก้ยังไงดี TwT
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและชอบนิยายกาก ๆ ของเรานะงับ เลิ้บ ♥
(อ่านคอมเมนต์แล้วเจอขิมกับแหวนวองโกเล่แล้วลั่นมากเลยค่ะ ฮือออ55555555555555555555 รักนะ)
-
เป็นแฟนกันแล้ว ขอทั้งทีมาทั้งข้อความและเสียง
:-[ :-[
-
คืออยากจะกรี้ดแล้วก็กรี้ด กรี้ดอีกล้านๆรอบ แม่คะ พี่เจ้าเขาไม่กากแล้วเย้
เป็นตอนที่ชอบมากอีกตอนนึงคือนั่งอ่านไปยิ้มไปตลอด งื้อออออออออออ
คาดว่าเด็กในรูปก็คือเพลิงฟ้า ใช้หลักการเดาล้วนๆค่ะ 555555555
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :katai1:
-
สมกับเป็นเพลิงฟ้าล่ะนะ แต่พอเพลิงฟ้าบอกว่ามีรักแรกเหมือนกัน ทำไมพี่เจ้าถึงหึงล่ะคะ อิอิ
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววววว
แต่
หึงกันละ
-
เป็นแฟนกันแล้วววววว
-
แอบมโนว่าเด็กผู้หญิง คือ เพลืงฟ้าตอนเด็ก
-
กรี๊ดดด เขาเป็นแฟนกันแล้ว :-[ :impress2:
ชอบบบบบบ
รอตอนต่อไปจ้า
-
รู้สึกว่าสั้น หรือเราเองที่ไม่เคยพอ กร๊ากกกกก
-
ตอนแรกนึกว่าเพลิงฟ้าจะหึง ทำไมจบท้ายเป็นเจ้าหึงซะล่ะ
ไม่แน่เด็กคนนั้นอาจเป็นฟ้าก็ได้น้าาาาาา หึๆๆๆ :hao7:
-
เป็นแฟนกันแล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นมั่งน้าาา รอๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักอ่าาาาาา เาะเก้าอี้แทบขาด :katai1: :katai1:
-
:o8:
-
รักแรกนิน่าจะเพลิงฟ้าละเนอะ 555555555555555
-
กลับมาพร้อมกับเป็นแฟนกันแล้ว เย้ๆๆๆ :impress2:
-
เชดดดด เป็นรักแรกของกันซะดั้ว//เขินๆ ถูหมูก
-
เป็นแฟนกันแล้วเย้ๆ
-
ให้ดิ้นตายยยยย :ling1: เดาว่ารักครั้งแรกของมายเจกับเด็กดื้อนี่ ก็คนเดียวกับปัจจุบันนั้นแหละ เดี๋ยวรู้เลยยย สักวันความจริงต้องแตกดังโผล๊ะ!!!!
-
เป็นแฟนกันแล้ว เพลิงฟ้ากับพี่เจ้าน่ารัก ฮิฮิ
-
ถ้าจำไม่ผิดเด็กผู้หญิงผมยาวในกระเป๋าตังเจ้านี่น่าจะเป็นเพลิงฟ้าตอนเด็กป่ะ เห็นบอกว่าไปบ้านของเจ้าตอนเด็ก ๆ
ส่วนเพลิงฟ้าก็มีรักแรกน่าจะเป็นพี่เจ้าป่ะ แบบตอนเด็กมาเจอเจ้าแล้วหลงรักไรเงี่ย (มโนเองสักส่วนหนึ่ง?)
-
เป็นแฟนกันแล้ว เป็นแฟนกันแล้วโว้ยยยยยยย
คราวนี้แหละ...หึงกันไปยาวๆเลยเพราะมีสิทธิ อิอิ
คาดว่าเด็กในรูปนี่เป็นเพลิงฟ้านะ จากสถานการณ์ไรงี้ ช่ายป่ะ??
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบบ
-
เด็กในร ุปคือเพลิงฟ้าปะ และรักแรกเพิงฟ้าใช่เจ้าปะ5555
เปนตอนที่อ่านละเขินสุดในเรื่องละ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ปุ้งงงง!! จุดพลุฉลอง~~ ว่าแล้วต้องขอเป็นแฟนหลังว่งโปรเจคแน่ๆ
น่ารัก ฮาๆ ตลอด
-
*ปรบมือรัวๆ* ปาดน้ำตาแปบ
-
:sad4:
น้ำตาจะไหล รู้สึกเหมือนมีชายหนุ่มมาสู่ขอลูกสาวเลยค่ะ พี่เจ้าไม่กากล่ะนะ
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วอ่ะ
น่ารักเนอะคู่นี้
-
มารอคู่นี้ หลังจากเป็นแฟนกันแล้วเขาจะสวีทกันบ้างไหมนะ
หลังจากเกรียนมานาน
แล้วก็อยากรู้ว่าใครที่แกล้งเพลิงฟ้า
พี่เจ้าจัดการให้หน่อยสิ
-
หวานมากกกกก และแล้วก็เป็นแฟนกันสักที น่ารักมากอะคู่นี้ มาต่อไวไวน๊าาาาา
-
เค้าเป็นรักแรกของกันและกันแน่เลย อ้ายยยยย
-
รอที่ 23
ความบันเทิงนี้
- Phloengfa’s Part -
วันนี้ไม่มีเรียนแต่มีนัดติวกับสหายทั้งสาม... ผมตื่นมาตอนเก้าโมง บนเตียงไม่เจอใคร แต่พอเดินมึน ๆ ออกมาจากห้องนอนปุ๊บ.. ก็เจอสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแฟนกำลังง่วนกับการทำอาหารเช้า. . .
แอะ เขินว่ะ
เมื่อก่อนเจอภาพแบบนี้บ่อยนะ ก็เฉย ๆ อ่ะ แต่ตอนนี้ทำไมเขินวะ โง้ยยยยย ไม่ไหว เรื่องเมื่อคืนก็ลอยมาอีก ต้องรีบจัดการตัวเองด่วน ๆ
แต่ว่า.. ในส่วนของรักแรกนั้น.. หึหึ
“แปรงฟันยัง?” สั่นหัว “ไปดิ แล้วมากิน”
“ตามวิถีคนแมนกินข้าวก่อนแปรงฟันมันอร่อยกว่ากินหลังแปรงฟัน”
“ประสาท”
“มันเป็นสไตล์” ผมพูดพร้อมกับนั่งลงเก้าอี้ในจังหวะที่เจ้าวางจานอาหารเช้าลงพอดี(เกือบโดนหน้า) ร่างสูงปิดฮู้ดดูดควันก่อนจะเดินมานั่งที่ฝั่นตรงข้าม
ผมหั่นไส้กรอกเป็นคำพอดี ๆ แล้วเอาไปชุบไข่แดงที่ไม่สุกของไข่ดาวก่อนจะเอาเข้าปาก อาหารเช้ามื้อนี้เป็นเมกันสไตล์ฮะ
“ไปกี่โมง?” คนอายุมากกว่าถาม
“สิบง่ะ มึงไปไหนเปล่า?”
“กลับบ้าน”
“บ้านไหน”
“บ้านกูไง”
“เรือนหอมึงกับพี่ขลุ่ย หรือบ้านพ่อแม่งี้”
“เรือนหอมะเหงกหนิ ขนลุก เดี๋ยวเถอะ” ผมหัวเราะส่ายศีรษะด๊อกแด๊กกวนตีนมัน “บ้านพ่อแม่ดิ” เจ้าว่าต่อ ผมพยักหน้าหงึก ๆ ก็พอรู้อยู่ว่ามันเป็นคนติดบ้าน ถ้าว่างยาวก็คงกลับบ้านแบบไม่ได้ต้องเดา
ว่าแล้วก็คิดถึงเจเจ ตั้งแต่กลับจากทริปตะลุยหัวหินก็ยังไม่ได้เจอเลยง่ะ ._.
“คิดถึงเจเจว่ะ พามาเจอหน่อยดิ” ไอ้เจ้ามองหน้า
“แฟนนั่งอยู่นี่ยังจะกล้าพูดว่าคิดถึงผู้ชายคนอื่นอีก” ผมกระพริบตา อ้าปากเหวอ เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวนะท่าน
“ผ ผู้ชายคนอื่นที่มึงว่านั่นเด็กสามขวบกับขวบครึ่งนะ”
“แล้วไง?”
“อีกอย่างนั่นหลานมึงนะ”
“แล้วไง?”
ผมขมวดคิ้ว ไอ้เจ้าก็ขมวดคิ้วว เป็นมะเขืออะไรมึ้งงงงงงง
“หึงหรอ?” ก็ไม่รู้อะไรเข้าสิงให้ถามไป การที่จะพูดอะไรแบบนี้นี่เสี่ยงต่อการหน้าแตกและเฟลแดกมากนะครับ ห่านี่มันแสดงออกว่าหึงผมที่ไนหล่ะ จิ๊!
“แล้วจะทำไม?”
“นี่หึงจริงอ่ะ!”
“แล้วจะทำไม!?” โอ้โห มีขึ้นเสียงเว้ยเฮ้ย ไอ้เจ้าทำเสียงฟึดฟัดนิดหน่อยก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าเรียกสติและจบที่การถูปลายจมูก. .
แม่ฮะ ไอ้เจ้ามันหึงผมกับเด็กสามขวบและขวบครึ่ง แถมเด็กทั้งสองยังเป็นหลานของมันด้วยฮะ. .
“ดีใจนะที่หึง แต่นั่นหลาน เด็กด้วยไหม ตัวแค่นี้” ผมทำมือให้ดู
“ลูกหมูมามึงก็ไม่สนใจกู”
อุ้ย. . . ชั่วโมงพูดความในใจหรือยังไงครับ มึงเก็บกดใช่ไหม ฮือออ ตลกกกก
“ก็เจเจน่ารักง่ะ”
“เฮ้ยย กูแฟนมึง ต้องสนใจกูมากกว่าดิ”
เอ้า! ไอ้บ้านี่
“ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย”
“ยังไม่ถึงแล้วกูเป็นแฟนมึงไหม? หรืออยู่ในช่วงทดลอง เป็นแฟนยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงสามารถเลิกได้ ถ้าถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วค่อยเป็นแฟนจริง ๆ จัง ๆ งี้?”
“หูยยยย ยังไม่ถึงก็เป็นนน เป็นจริง ไม่เลิกด้วย”
“หึ ก็นั่นแหละ ... พอ ไม่ต้องพูด!” พอผมจะอ้าปากแย้งมันก็แทรกมาจนต้องหุบปากฉับ
ว้อททททททท!
มึงเป็นอะไรครับ!
เมาเบค่อนหรออออ
บอกตรง ๆ ว่ากลัวเจ้าชีวันโหมดนี้มากมายเลยสังคม. .
“ไปละน้าาาาาา” ทำหน้าแป้นแล้นใส่ไอ้เจ้า มันยืนล้วงกระเป๋ากางเกงทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มที
“ไปเหอะ เบื่อหน้า”
“จ้าาา ถุยยย”
“หึ รีบไปได้ละ”
“อืม ๆ ไม่ต้องคิดถึง ถ้าจะไปก็เช็กห้องให้ด้วย” มันเบ้ปากก่อนจะพยักหน้า ผมยิ้มอ้อนตีนมันไปทีก่อนจะวิ่งหลบตีนที่กำลังจะได้จริง ๆ ฮ่าฮ่า
“เดี๋ยว!” เบรกจึ้กแทบไม่ทัน..
“อะไร?”
“อย่าเพิ่งบอกเรื่องของเรากับใคร” หมายถึงเรื่องที่ผมกับมันเป็นแฟนกันแล้วน่ะเหรอ?
“หือ?” ผมขมวดคิ้ว มองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ใช่ว่าจะปิด แต่อย่าเพิ่งบอกตอนนี้”
“ทำไม?”
“ก็แค่.. อยากจะดูอะไรนิดหน่อย”
“อะไรนี่คืออะไร?”
“ตอนนี้มึงยังไม่ต้องรู้ ไว้สอบเสร็จจะบอกทุกอย่าง ไม่ต้องคิดมากล่ะ”
คงห้ามได้หรอก..
“ก็ได้..”
วันนี้ผมแต่งตัวด้วยชุดไปรเวทกาก ๆ ด้วยกางเกงขาสามส่วนสีเทาดำ เสื้อยืดคอกลมตัวใหญ่กว่าตัวเองนิดหน่อยสีขาวล้วนไม่มีลาย สวมทับด้วยแจ็คเก็ตเบสบอลยีนส์อีกตัว รองเท้าแตะแบบมีสายรัดข้อเท้าสไตล์ของผู้ชาย แค่นี้แหละ..
ปัดผมที่ถูกปล่อยไว้ไปทัดหู ตอนนี้มันยาวปะบ่า และเห็นสีผมจริง ๆ ของผมแล้วด้วย ยังไม่มีเวลาไปทำใหม่เลย ทุเรศฉิบหาย แต่ก็ช่างมันเถอะ ถือว่าเป็นสไตล์
กระชับสายกระเป๋าสะพายบนไหล่แล้วก้าวขาเข้าไปในรถไฟฟ้าที่เพิ่งมาจอดเทียบชานชาลา มีคนพอสมควรเลยแฮะ แม้ตอนนี้มันจะเป็นช่วงสายก็ตาม ส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นเด็กมัธยมที่อยู่ในช่วงปิดเทอม ผมเดินไปนั่งที่ว่างแล้วหยิบเอียร์โฟนมาต่อกับโทรศัพท์และใส่หูไว้โดยไม่ได้เปิดเพลง(เพื่อ?)
ที่วันนี้นั่งบีทีเอสเพราะขี้เกียจขับรถ ผมเบื่อรถติด เฮ้อ..
“แก ๆ นั่นใช่พี่เพลิงฟ้าป่ะแก” หืม? ผมเหลือบตามองอย่างเนียน ๆ ในขณะที่มือก็ยังคงเลื่อนไทม์ไลน์ทวิตเตอร์ไปด้วย เสียงนั้นมาจากเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามครับ มากันสามคน น่ารักดี ผมขอเรียกว่า น้องหนึง สอง สาม แล้วกัน
ข้อดีของการใส่หูฟังแต่ไม่เปิดเพลงมันก็เป็นเช่นนี้แล..
“เออแก ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกอ่ะ” น้องสอง
“พวกแกอย่าเสียงดังสิ” น้องสาม
“ไม่ได้ยินหรอก พี่เขาฟังเพลงอยู่” น้องหนึ่ง
เต็มหูเลยครับน้อง..
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า . . . อย่าไว้ใจคนที่ใส่หูฟัง เพราะเขาอาจจะไม่ได้ฟังอะไรก็ได้ . . สวัสดี
“โอยยยย ฉันอยากได้พี่เขาเป็นเมีย” น้องสามครับ.. น้อง ๆ เขาลดระดับเสียงลงมาแล้วนิดนึง.. ผมชะงักนิดหน่อยก่อนจะเผลอยิ้มออกมา ให้น้องเขาเข้าใจว่าผมยิ้มกับโทรศัพทืแล้วกัน
“แอร๊ย ยิ้มน่ารักเชี่ย แกดูแก้มพี่เขาสิ ถ้าฉันเป็นพี่เจ้าจะหอมทั้งวันให้ช้ำไปเลย” น้องสอง.. เดี๋ยว ๆ ๆ ไอ้เจ้าเกี่ยวอะร๊ายยยยยย
กึก! ปึก!
อยู่ ๆ รถไฟก็กระตุก สมาร์ทโฟนในมือผมตกพื้น ผมสบถเบา ๆ แล้วก้มไปหยิบมันขึ้นมา ดีนะที่ไม่คว่ำด้านหน้าลง ดึงเอียร์โฟนออกจากหูแล้วยัดใส่กระเป๋าแจ็คเก็ต เงยหน้ามองรอบ ๆ บ้าง เผื่อนจะโดนถ่ายรูปไปประจารลงทวิตเตอร์งี้..
และมีจังหวะหนึ่งที่ผมสบตาเด็กทั้งสามคนนั้น.. แต่ผมยังทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร
ครืด.. ครืด..
ชินา
“ว่า?”
(“อยู่ไหนวะะะ?”)
“บนบีทีเอส”
(“อ้าว ไม่ขับรถมา”)
“ขี้เกียจ ตอนนี้มึงอยู่ไหน”
(“อยู่ SUBWAY กับโรส มึงเอาไรมะ?”)
“ไม่เอา กินข้าวเช้ามาละ”
(“โอเค ไว้เจอกัน บาย”)
“อืม บาย” วางสายจากชินาผมก็เก็บมือถือใส่กระเป๋า เตรียมของเตรียมลง ใกล้จะถึงแล้ว ว้ากกก อยากวาร์ปไปนอนอยู่บ้าน
ไม่นานก็มาถึงสถานีที่ต้องลง ผมลุกขึ้นไปยืนอยู่เยื้องกับประตู และมันอยู่ข้างหน้าน้องหนึ่งสองสามพอดี น้องครับ.. อย่าหยิกเพื่อน หึหึ
ผมหยิบมือถืออกมาอีกครั้ง ก่อนจะอัพเดตทวิตเตอร์ ‘แก้มพี่ หอมทั้งวันก็ไม่ช้ำครับ’ อยากเห็นรีแอคแต่ผมก้าวเท้าออกมาแล้ว..
ระหว่างทางเดินเข้าไปตึกคณะเนี่ยก็ร๊อนร้อน พระอาทิตย์ต้องทำงานคุ้มขนาดนี้ไหม พูด! แต่ก็เดินมาจนถึงหน้าคณะแล้ว เหลือแค่ข้ามทางไปฝั่งตึกคณะ มองซ้าย มองขวาไม่มีรถ แต่พอก้าวขาเหยียบพื้นถนนเท่านั้นแหละ. . .
บรื้นนนนนนนนนน!
ฟิ้วววววววววว!
อยู่ ๆ ก็มีมอเตอร์ไซด์ขับมาด้วยความเร็วค่อนข้างสูง ร่างของผมถูกกระชากกลับไปด้านหลังได้ทันก่อนจะโดนชน.. แต่ตอนถูกดึงผมดันล้มเพราะไม่ทันตั้งตัว ข้อเท้าของผมกระแทกกับขอบฟุตบาธอย่างแรง และมือก็เหมือนจะครูดกับพื้นซีเมนต์
“เป็นไงบ้าง!!” ผมหลุดจากความคิดเพราะเสียงเข้ม ๆ ของคนด้านหลัง
จริงสิ! เขาช่วยผมไว้นี่หว่า!
“ม ไม่เป็นไร.. ไอ้พี่เหนือ!!”
“มึงไม่เป็นไรแน่นะ” พี่มันไม่สนคำพูดผมเลย พี่เหนือจับแขนจับขาผมดู
“โอ๊ย!” ผมร้องเมื่อพี่เหนือแตะโดนข้อเท้าขวา.. ถึงกับซี้ด พี่มันเบิกตาแล้วรีบบอกขอโทษ ก่อนจะดูแผลให้และตอนที่พี่เหนือยื่นเขนมาทำให้ผมเห็นแผลที่ข้อศอกของเขา..
คงจะกระแทกกับซีเมนต์ตอนที่ล้มไปทั้งคู่..
“พี่มีแผล”
พี่เหนือพลิกข้อศอกตัวเองดู
“ช่างเหอะ เท้ามึงมีแผลนะ เหมือนจะแพลง เจ็บเปล่า?” ผมสูดปากทันทีที่พี่มันถาม พี่เหนือผละมือที่จับข้อเท้าผมออก พี่มันมองแล้วก็ขมวดคิ้ว บ่นพึมพำกับตัวเอง
“บวมแน่”
“ผมไม่เป็นไร ขอบคุณมากครับที่ช่วย พี่ทำแผลหน่อยไหมวะ?”
“แค่นี้เอง สบาย มึงเหอะ ทั้งมือทั้งเท้า เดินยังไงไม่ระวังรถ ถ้ากูช่วยไม่ทันจะเป็นยังไงหะ!!!”
ผมสะดุ้ง กระพริบตาปริบ ๆ ไม่เคยเห็นพี่เหนือขึ้นเสียงใส่เลยจริง ๆ นะ.. “ก่อนข้ามถนนก็ดูรถแล้วแต่มันไม่มีอ่ะ พอเดินข้ามก็มาจากไหนไม่รู้ ขับเร็วด้วย รีบไปตายหรือไงไม่รู้!” ผมเบ้ปากอีกที
“เพลิงฟ้า!!” หันมองตามเสียงเรียก กวางวิ่งหน้าตื่นเข้ามา ประตูรถก็ไม่ปิด
“เสียงดังว่ะ”
“อะไร เกิดอะไรขึ้น! ทำไมนั่งพื้น แล้วข้อเท้าโดนอะไร มือนั่นอีก พี่เหนือทำอะไรเพื่อนผม! แล้วแขนพี่...”
“หยุด!!” ผมกับพี่เหนือถึงกับยกมือห้าม
“อุบัติเหตุนิดหน่อย.. พี่ครินสวัสดีครับ” หันไปสวัสดีคนรักของเพื่อนแล้วเอ่ยพูดต่อ “พี่เหนือเป็นคนช่วย ไม่ได้เป็นคนทำ โอเคเนาะ?” จิ้มแก้มไอ้กวางไปทีนึง หน้ายังบึ้งอยู่เลย
“กูไปละ ระวังตัวด้วย” พี่เหนือบอกด้วยน้ำเสียงค่อนข้างซีเรียส
“หะ?”
“บอกพี่เจ้าด้วยก็ดี” พูดจบก็เดินออกไปเลย.. ผมได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ เก็บความงงไว้ในใจต่อไป..
ยันตัวขึ้นจากพื้น แต่ก็ต้องทรุดไปอีกเพราะความเจ็บแปล๊บที่แอทแทคเข้าข้อเท้าเต็ม ๆ กวางเข้ามาช่วยแต่ก็เหมือนจะล้มทั้งคู่ พี่ครินเลยเป็นคนช่วยแทน กระเป๋าผมกวางมันก็เอาไปถือ
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!” คราวนี้ชินากับโรสมาแล้ว
“ล้ม” ผมบอกพวกมันก่อนจะบอกขอบคุณพี่ครินที่ช่วยมาพยุงมาถึงโต๊ะ
“กูไม่เชื่อว่ามึงจะโง่ล้มนะ”
“รถเฉี่ยว”
“หาาาาา!!!!”
“พวกมึงจะแหกปากทำไมเนี่ย” ผมโวยวายไอ้สามคนนั้น
“รู้เปล่าว่ามันเป็นใคร” - ชินา
“จำทะเบียนได้หรือเปล่าเพลิงฟ้า” - โรส
“จำรถมันได้ไหม” - กวาง
และผมก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบให้พวกมันทั้งสาม.. คือตอนนั้นมัวแต่ตกใจไง ไม่ได้สังเกตอะไรเลย
“มาโคตรเร็ว เฉียดปลายตีนกูไปนิดเดียว”
“อ๊ะ!! ใช่คันที่ปาดหน้าเราหรือเปล่าครับพี่คริน!”
“น่าจะใช่”
“กล้องมันจะจับภาพได้ไหมนะ..”
“อยากเอาเรื่องคนทำหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิครับ..” ผมตอบพี่ครินไปแบบมึน ๆ ก็ไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า.. เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ แต่ถ้าตั้งใจก็บันเทิงมากเกินไปแล้ว. . .
แล้วผมควรบอกไอ้เจ้าตามที่พี่เหนือบอกหรือเปล่าวะ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย บอกก็ได้โว้ยยยยยยย
ผมเอาโทรศัพท์มือถือออกมา กดส่งข้อความหาไอ้เจ้าว่า ‘โดนรถเฉี่ยว’ แล้วยัดเข้ากระเป๋าไว้เหมือนเดิม
“กวางครับ พี่ขอตัวนะ”
“อ่า.. ครับผม ขับรถดี ๆ นะฮะ” กวางโบกมือบ๊ายบายพี่คริน พอคู่หมั้นมันพ้นก็มาจ้องผมเขม็ง
“หาหมอป่ะมึง?”
“ไม่อ่ะ”
“หูย ข้อเท้าเริ่มบวมแล้วนะเว้ย ไปเช็กสักหน่อยไหมวะ?”
“เดี๋ยวก็หาย โอ๊ยยย!!” ไอ้เชี่ยชินาาาาา! เตะขากูหาพ่อมึงเหรอ!!!!
“ร้องขนาดนี้ไปหาหมอเถอะ” - โรส
“ต้องติว”
“ช่างเรื่องติวเหอะ ไปหาหมอก่อนไอ้เหี้ย!”
นี่ก็พากันโหดกับกูจังเลยเว้ย!. . .
ิ- - - - - - TBC - - - - - -
แหะแหะ. . .
ไว้เจอกันตอนหน้านะงับ
♥
-
รู้สึกมันนิดเดียว 5555555
อยากรู้จังใครจ้องทำร้ายฟ้า พี่เจ้าตามให้ได้นะ
-
ใครทำเพลิงฟ้า ดีนะพี่เหนือช่วยไว้ทัน
-
เจ้ารู้ใช่มั้ยว่าใครเป็นคนทำ.......เราก็อยากรู้ๆๆๆๆๆ บอกเค้าหน่อยยยยยยยย
-
เง้อออ!! มานิดเดียวให้พอเห็นความน่ารักของพี่เจ้า อิจฉาเจเจล่ะสิ เพราะเพลิงฟ้าสนใจมากกว่าตัว 5555
พี่เจ้าทำตัวเป็นนักสืบจะจับโจรหรอ หึหึ
-
เมื่อเป็นแฟนกันแล้วพบว่าพี่เจ้ามันงุ้งงิ้งขึ้้นแปดระดับ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ตั้ลลั้คคคคคง่ะะะะะะะะ
เพลิงฟ้ายังคงดวงไม่ดีเรื่อยๆ ขอให้เจอคนที่คิดไม่ดีกะนางเร็วๆ แล้วตบมันข่าาาา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ถ้าให้ทาย เราว่ารถเฉี่ยวนั่นต้องตั้งใจแน่ๆ อยากรู้ตัวคนทำจริงๆ ชะนีชัวร์ คอนเฟิร์ม!
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมซวยตบอดๆแบบนี้เนี่ย พี่เจ้าน่าจะมีเบาะแสอะไรแล้วแน่เลย
นี่เป็นแฟนกันปุ๊บ พี่เจ้าเป็นงี้ทันที กรี๊ดดอะ 5555
-
เอิ่มมมม สำหรับมายเจน่าจะไม่บันเทิงโน๊ะ แต่ประเด็นว่า ครายยยยยยยยย ใครทำเด็กดื้อกัน!!!! :m16:
-
ฮาเจ้าอ่ะ ขี้หึงนะเรา อิอิ
พี่เหนือรู้อะไรมาใช่ไหม
-
มันเป็นแผนการชั่วร้ายของใครจะสารภาพออกมาซะดีๆ ทำกับเพลิงฟ้าอย่างนี้ได้ยังไม่
-
พี่เจ้าน่ารักกก คบกันแล้วหึงแม้กระทั่งหลานตัวเอง :mew1:
แต่ทำไมถึงยังไม่ให้บอกใครว่าคบกันน้า
ใครทำร้ายเพลิงฟ้าาาา
-
ใครทำเนี่ยยยย :katai1:
พี่เจ้าวางแผนจะล่อคนร้ายออกมาแน่เลย
แต่น้องเจ็บตัวไปอีกแค่ไหนเนี่ย รีบๆหน่อยนะพี่เจ้า :ling1:
-
โอ้ยยยยน่ารักพี่เจ้าน่ารักมาก
-
ทำมไมเวลาเกิด อะไรขึ้นมาที ในหัวคิดถึงแต่โรส
-
อยากรู้จริงๆใครคิดทำร้ายเพลิงฟ้า โรสรึป่าว
รีบมาอัพต่อนะคะ ค้างงงงงงงงง มากกกกกกกกก
-
เพลิงฟ้าาาาาาาา ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราไปทำแผลให้
จริงๆแล้วคนแต่งหมั่นไส้เพลิงฟ้าใช่มั้ย เลยแต่งให้เพลิงฟ้าโดนรถเฉี่ยว ทำไมเป็นคนอย่างนี้ห้ะ!!! นิสัยไม่ดีเลออออออ
-
พี่เจ้าหึงอ่ะ 555555 แปลกๆเนอะ
ใครขับรถเฉี่ยวละเนี่ย
ต้องเป็นคนเดียวกันกับที่ส่งจดหมายข่มขู่แน่ๆ
-
กับหลานก็หึงหรอพี่เจ้า :eiei1: :eiei1:
-
กับหลานก็ไม่เว้นหรอพี่เจ้า 5555555 นี่หึงไปมั้ย ถ้าถึงเวลาที่มีคนจีบฟ้าจริงๆพี่เจ้าจะเป็นงัยเนี้ยยย
-
พี่เจ้าอย่างฮา ขนาดหลานยังหึงอีกนะ :hao7:
ว่าแต่ใครกันที่เฉี่ยวฟ้าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:o8:
-
โง้ยยย น่ารักจังเลยย เป็นแฟนกันปุ๊บ หวงกระทั่งมายเจเลยเหรออออ ฮิฮิ
พี่เจ้าต้องหาทางจัดการ อยู่แน่ๆเลย ทำให้สำเร็จเร็วๆนะพี่เจ้าา เดี๋ยวน้องจะช้ำหมดซะก่อน
อิจฉาน้องบีทีเอส 555555555 ป่านนี้คงกรี้ดลั่นทวีตแน่ :hao7:
-
เจ้ารู้แล้วเหรอว่าใครคือคนที่คิดร้ายกับเพลิงฟ้า
-
วันนี้จะมามั้ยยยย
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เหนือรู้แน่ๆ
-
พี่เหนือนางจะอยู่เบื้องหลังอะไรหรือเปล่า หรือจะเป็นโรส ..
แหม แต่พอคบกันแล้วนี่ก็หึงเอา ๆ เลยน้าพี่เจ้าาาาาา o18
-
รถคันนั้นมันใครกันคะ
-
สนุกมากกกก กะจะอ่านนานละ
ตอนแรกๆ ก็เหมือนอยู่ดีๆมากันไกล แต่อ่านๆไปก็เริ่มเข้าใจละ
รักแรกของกันและกันใช่มั้ยนะ
แล้วใคร ที่เป็นคนร้าย
-
รอที่ 24
ตกหลุมรักอีกครั้ง
- Jaochiwan’s Part -
25m ago
P. : โดนรถเฉี่ยว
ผมขมวดคิ้วหลังจากอ่านข้อความของไอ้ดื้อ สไลด์ปลดล็อกและกดโทรออกหาอีกฝ่าย พลางขยี้ผ้าขนหนูเช็ดศีรษะเปียกชื้นเพราะเพิ่งขึ้นจากสระว่ายน้ำ เลยเพิ่งเห็นข้อความนี่ไง ไปทำอะไรให้โดนรถเฉี่ยว ไอ้เด็กเวรเอ๊ย ขยันทำให้เป็นห่วงจริง ๆ
แต่คนรับสายดันเป็นเพื่อนมันซะงั้น
(“กวางครับ”)
“เพลิงฟ้าล่ะ?”
(“อยู่ในห้องตรวจครับ”)
“ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน?”
(“โรงพยาบาลครับ”)
“อ๋อ เล่าเรื่องให้พี่ฟังหน่อยได้ไหมครับ”
(“เพลิงฟ้าบอกตอนข้ามถนนมีมอเตอร์ไซด์ขับมาเร็วมาก แต่พี่เหนือดึงมันออกได้ทัน ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงเพราะไม่อยู่ในเหตุการณ์”)
“อ่า.. ครับ ถ้าอย่างนั้นบอกเพลิงฟ้าโทรกลับหาพี่ด้วยนะ”
(“ครับ”)
“ขอบคุณครับ” ผมวางสาย พรูลมหายใจออกมา เลื่อนหน้าจอดูอีกหนึ่งข้อความที่ถูกส่งมาก่อนเพลิงฟ้า
Thit neua : เพลิงฟ้าโดนรถเฉี่ยว หน้าตึกคณะ ตอนประมาณสิบโมงครึ่ง
J : ขอบใจ
ผมเดินเข้าบ้านเพื่อขึ้นไปอาบน้ำบนห้อง ระหว่างนั้นก็กดโทรออกหาใครอีกคน คนที่ผมให้เขาช่วย..
(“ครับผม!”) เสียงร่าเริงมาเชียว
“ว่างป่ะวะ?”
(“ตอนนี้ไม่ว่าง แต่ว่ามาเลย เรื่องเพลิงฟ้าอ่ะดิ”)
“อืม เช็กกล้องวงจรปิบหน้าตึกสถาปัตย์ตอนประมาณสิบโมงครึ่งให้หน่อย”
(“จดแป๊บ เกิดอะไรขึ้นครับ”)
“มันโดนรถเฉี่ยว”
(“เชี่ยละ พี่ไม่คิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุบ้างเหรอ?”)
“ไม่”
(“มองโลกแง่ร้ายว่ะ โอเค เดี๋ยวดูให้ครับ แต่ตอนเย็นได้เปล่าพี่ ตอนนี้ผมฝึกงานอยู่อ่ะ”)
“ได้อยู่แล้ว ยังไงก็โทรมาบอกด้วยแล้วกัน”
(“คร้าบบ”)
“ขอบคุณมากควอทซ์”
ผมโยนมือถือไปกลางเตียง ยกมือลูบหน้าตัวเอง จะไปอาบน้ำก็กลัวระหว่างนั้นไอ้ดื้อจะโทรมา แต่เหนียวตัวชะมัด
สุดท้ายแล้วก็เอาโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำด้วย.. ให้ตาย
RRRrrrrrr!!
ผมสะดุ้ง สมาร์ทโฟนกำลังส่งเสียงกรีดร้องอยู่บนเคานต์เตอร์ในขณะที่ผมอาบน้ำเสร็จพอดี
P.
(“เจ้า...”)
“...”
(“อย่าเงียบดิครับ”)
“...”
(“เฮ้ยมึง อย่าเงียบงี้ดิ ไม่ได้เป็นอะไรมากเลยอ่า..”)
“อยู่ไหน?”
(“กำลังรอรับยาแล้วก็จะกลับเข้าม.”)
“กลับคอนโดไปซะ”
(“จะติวกับเพื่อน”)
“อย่าดื้อ”
(“อีกไม่กี่วันก็สอบแล้ว มึงไม่เข้าใจ”)
“แล้วติวที่คอนโดไม่ได้ไง? อย่าทำให้เป็นห่วงดิ”)
(“...”)
“เอาเถอะ”
(“...”)
“ตามใจ”
(“ไม่เอาแบบนี้ดิ.. กลับคอนโดก็ได้..”)
“อือ”
(“...”)
“เดี๋ยวไปหา” ผมบอกแล้ววางสาย โยนมือถือไปกลางเตียงเหมือนเดิมก่อนจะเข้าไปแต่งตัว
ก่อนออกไปคอนโดเพลิงฟ้าผมบอกแม่บ้านเอาไว้ว่าจะออกไปข้างนอกและอาจจะไม่กลับ วันนี้บ้านผมไม่มีใครอยู่เลย เด็ก ๆ ถูกคุณยายพาออกไปด้วย.. และไม่นานผมก็มาถึงที่หมาย.. ก่อนจะเข้าไปในลิฟต์ก็เจอกรีซพอดี
“แม่งโคตรบ้า โทรมางอแงกับผมเพราะคิดไปเองว่าพี่โกรธ”
ผมหัวเราะหึ “เพื่อนมึงมันดื้อ”
“ฝังลึกจนแก้ไม่ได้แล้ว ผมล่ะเพลีย เอ้อ แล้วพี่คิดยังไงกับเรื่องวันนี้ครับ?” กรีซหันมาถามด้วยใบหน้าซีเรียส
“ถ้ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ ก็แปลว่ามาจากคนเดิม”
กรีซขมวดคิ้วพร้อมกับสบถออมา “อีกแล้วเหรอ บ้าบอสิ้นดี”
“ยังไม่แน่ใจ แต่คิดว่าใช่ รอให้ควอทซ์เอาไฟล์จากกล้องมาก่อน”
อืม.. ผมรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำเรื่องพวกนี้ บ้าบอดี หึ! ผมกะจะบอกเพลิงฟ้าหลังมันสอบเสร็จเพราะไม่อยากให้มันเก็บเรื่องอื่นไปคิด
ผมผลักประตูห้องเข้าไปหลังกรีซกดรหัสผ่านเสร็จ เดินมาถึงโซนห้องนั่งเล่นก็เจอไอ้ดื้อกับเพื่อนของมันนั่งกันอยู่ ผมตบไหล่กรีซเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าไม่สบอารมณ์ กรีซพรูลมหายใจแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ดูจะฝืนอยู่มากทีเดียว
พยักหน้ารับคำทักทายจากเด็กอายุน้อยกว่า ผมแสยะยิ้มกอดอกและไล่สายตามองสภาพของเพลิงฟ้า ข้อเท้าถูกพันผ้าพันแผลแบบยืด และวางเท้าไว้บนหมอน ฝ่ามือมีผ้าปิดแผลแปะอยู่ ไอ้ดื้อที่นั่งบนพื้นเงยหน้าขึ้นมาทำตาปริบ ๆ ใส่
“ไง” แสร้งทักมันไป ไอ้ดื้อไม่ตอบ ผมเลิกคิ้วก่อนจะไหวไหล่ เดินเข้าไปที่ครัวแทน แม้จะได้ยินเสียงจิ๊ปากดังตามหลังมาแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง
“ทำไรวะ?” ถามกรีซที่ง่วนกับกล่องอะไรสักอย่างบนเคานต์เตอร์ ตอนเข้ามากรีซแค่ปรายตามองเพื่อนสนิทและเพื่อนของเพื่อนสนิทแล้วหนีมาที่ครัว
“กินข้าวพี่ วันนี้ผมยังไม่กินอะไรเลย” ผมมองนาฬิกาบนข้อมือ ตอนนี้เที่ยงยี่สิบห้า แล้วคนป่วยมันกินอะไรหรือยัง
“เผื่อกูด้วยดิ”
“ได้ครับ มาไมวะ!?” กรีซตอบผมก่อนจะไปพูดกับคนมาใหม่ ผมหันหลังไปมอง เพลิงฟ้าเดินกระเพลกเข้ามาโดยใช้กำแพงเป็นตัวช่วยพยุง กรีซวางกล่องข้าวลงแล้วรีบไปช่วยประคองเพื่อนสนิทและดึงเก้าอี้ให้นั่ง
เดี้ยงแล้วยังจะดื้อ
“กินข้าวยัง?” ผมถาม เพลิงฟ้าส่ายหน้าเบา ๆ กรีซกลอกตาแล้วเดินไปตะโกนถามเพื่อนไอ้ดื้อ และสรุปว่ายังไม่มีใครกินข้าวเที่ยงสักคน กรีซเป็นคนทำอาหารมื้อนี้ ส่วนผมก็มาคุยกับคนดื้อสักหน่อย ผมกระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะและใช้เท้าเกี่ยวขาเก้าอี้ที่เพลิงฟ้านั่งเข้ามาใกล้
“หมอว่าไง?”
“ข้อเท้าแพลง เอ็นอักเสบ มือมีแผลถลอกเฉย ๆ ไม่ได้เป็นอะไร”
“หึ”
“ห้ามใช้เท้าหนัก ๆ แล้วจะเดินไงวะะะ”
“โง่เองไหมล่ะ”
“มันเป็นอุบัติเหตุอ่ะ.. ใครจะไปรู้”
“น้องเชื่ออย่างนั้นเหรอครับ?” เพลิงฟ้าขมวดคิ้ว ผมสบัดศีรษะเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปเสยผมที่ปรกกรอบหน้าของมันขึ้น คนอายุน้อยกว่าวางคางบนหน้าขาผมพร้อมกับช้อนตาขึ้นมอง
“หมายความว่าไง?”
“เดี๋ยวก็รู้เอง” ผมว่าพลางลูบกลุ่มผมนุ่มของมันด้วย เพลิงฟ้าหลับตา หยักหน้าหงึก ๆ แล้วซบหน้าผมกับเข่าผม
“โอยยยย เห็นใจคนโสดบ้างเถอะค่าาา” เสียงชินาตะโกนแซว มาพร้อมกับกำลังเสริมอย่างกวาง
“ดาวบัญชีปีสี่นี่เรียกว่าอะไรเหรอ?” ผมแซวกลับยิ้ม ๆ
“พี่เจ้าไปรู้อะไรมาาา จุ๊ ๆ”
“พี่รู้เยอะกว่าที่คิดนะบอกไว้ก่อน”
“อะไร ดาวบัญชีปีสี่นี่ใคร!” เพลิงฟ้าเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปเอาเรื่องกับเพื่อนสนิท ชินาลอยหน้าลอยหน้าจงใจไม่ตอบคำถามปล่อยให้ไอ้ดื้อหงุดหงิด ผมก็แค่บังเอิญไปเจอสองคนนั้นกินข้าวด้วยกันเฉย ๆ
“เอ๊ะ! เพลิงฟ้ามียาที่ต้องกินก่อนอาหารหนิ” เสียงจากหญิงสาวอีกคนดังมา ผมก้มลงมองหน้าคนที่นั่งอยู่ต่ำกว่า เพลิงฟ้าขมุบขมิบปากบ่น
“ยาอยู่ไหน?”
“บนโต๊ะนู่น” ชี้ไปที่โต๊ะหน้าโซฟา ผมพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบถุงยา มียาอะไรเยอะแยะไปหมด แค่เห็นก็ขยาด หลังจากให้เพลิงฟ้ากินยาแล้วผมก็ไปช่วยกรีซทำกับข้าว มันหมดยุคผู้หญิงทำอาหารแล้วเหรอวะ?
“เดี๋ยวนี้ยังมีคนแกล้งมึงอยู่ไหม?” กรีซถามระหว่างกินข้าว
“ไม่แน่ใจ”
“อยากแจ้งความป่ะ?” กรีซยังคงถามต่อ ผมแสยะยิ้ม กินข้าวต่อไปเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร การที่รู้อะไรมาก ๆ นี่ก็ทำให้อึดอัดเหมือนกันนะครับ แย่จริง ๆ (:
“ไม่รู้”
“แจ้งความก็ดีนะเว้ย คนโรคจิตแม่งต้องโดน” - กวาง
“นั่นดิ กูว่ามันต้องประสาทแน่ ๆ ใช่มะ” ชินาเสริมแล้วใช้ศอกสะกิดโรสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“อ อืม ใช่”
หึ
“จะแจ้งความก็ต้องมีหลักฐานเปล่าวะ?”
“...”
“แล้วจะไปหามาจากไหน”
โธ่ เด็กน้อย..
“ตั้งใจอ่านหนังสือไปเถอะ” ผมพูด เป็นอันจบบทสนทนา..
เวลาล่วงเลยมาจนถึงหนึ่งทุ่ม เพื่อนของเพลิงฟ้าแยกย้ายกันกลับบ้าน และเหลือแค่ผมที่กรีซที่ยังอยู่ ผมหลบฉากออกมาและให้กรีซอยู่คุยกับเพลิงฟ้า ส่วนตัวเองก็ตรงไปที่คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะในห้องนอนของมัน เพราะเมื่อสักครู่เพิ่งมีการแจ้งเตือนอีเมลเข้ามา..
ผมคลิกดูภาพนิ่งที่มีวงกลมสีแดงอยู่ที่เห็นเพียงแค่หมวกกันน็อกเพราะมีรถยนต์อีกคันบังอยู่ภายในภาพระบุบเวลาประมาณเก้าโมงห้าสิบนาที ภาพต่อมาเป็นมีบุคคลใหม่เข้ามาเพิ่ม ผมกัดฟันกรอด กดซูมไปที่ใบหน้าของคนคนนั้น คนที่เคยตั้งให้เป็นผู้ต้องสงสัย แต่แบบนี้ไม่เรียกว่าผู้ต้องสงสัยแล้วละ ชัดเจนขนาดนี้ เมื่อดูภาพนิ่งหมดแล้วผมจึงคลิกดูไฟล์วีดีโอก็ยิ่งชัดเจนกว่าเดิม..
คนสองคนกำลังพูดคุยเพื่อวางแผนการ สักพักคนคนนั้นก็เดินออกไป และมีเพียงผู้ชายคนนั้นอยู่ มันมองดูรอบ ๆ ราวกับระวังภัย แต่โง่หรือเปล่า ไม่รู้หรือยังไงว่าตรงนั้นมีกล้องวงจรปิด วีดีโอถูกตัดไปตอนสิบโมงยี่สิบห้า มันปิดกระจกหมวกกันน็อกลงแล้วสตาร์ทเครื่องสักพักก็พุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วค่อนข้างสูง.. ภาพตัดมาอีกมุมหนึ่งซึ่งเป็นบริเวณหน้าตึกสถาปัตยกรรมศาสตร์ เด็กที่ผมคุ้นตาดียืนอยู่ที่ฟุตบาธ มองซ้ายขวาก่อนจะก้าวขาไปข้างหน้า แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็มีรถจักรยานยนต์พุ่งเข้ามา ผมผ่อนลมหายใจเมื่อร่างของเพลิงฟ้าถูกกระชากออกไปได้ทัน..
ก๊อก ก๊อก
กดซ่อนแท็บลงก่อนจะหันไปมองทางประตู ผมถอนหายใจเมื่อคนที่เข้ามาคือกรีซ
“เพลิงฟ้าล่ะ?”
“อ่านหนังสือครับ ผมบอกมันว่าจะเข้ามาใช้คอม”
“อ๋อ” ขยับออกให้เด็กอายุน้อยกว่าได้เห็นจอคอมพิวเตอร์ชัด ๆ ผมเปิดให้มันดูตั้งแต่แรก
ที่ควอทซ์ส่งมาให้มันละเอียดมาก มีข้อความกำกับเอาไว้ชัดเจน ทำให้เข้าใจอะไรง่ายขึ้น ผมยื่นกระดาษประวัติของคนขับมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งปริ้นท์ออกมาให้กรีซ ในนั้นมีชื่่อ สาขาวิชาที่เรียน ที่อยู่ ชื่อพ่อแม่ อาชีพของพ่อแม่มันด้วย ผมไม่รู้ว่าควอทซ์หามาได้ยังไงภายในระยะเวลาสั้น ๆ อย่างนี้ พอรู้นะครับว่าเขาเก่งมาก เก่งจนน่ากลัว..
“ไม่ควรปล่อยไว้แล้วนะครับ”
“...”
“ไม่รู้ว่าจะทำอะไรอีก วันนี้เฉี่ยว พรุ่งนี้ไม่ขับชนเลยหรือไง!”
“อืม แต่ยังไม่อยากให้มันรู้”
“จัดการโดยที่เพลิงฟ้าไม่รู้สิครับ
“ให้เพลิงฟ้าทำเองดีกว่า ตอนนี้เราก็แค่แกล้งโง่ไปก่อน”
“ครับ.. อ้อ พี่จะว่าไงถ้าจะแจ้งความ”
“ไม่ว่ายังไง ยังไงก็ต้องถามเรื่องนี้กับเพลิงฟ้าอยู่ดี”
“แม่งไม่แน่ ๆ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะขอตัวออกไปข้างนอก
21 : 34
“เฮ้ย! ทำอะไร!” คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงโวยวาย ผมไม่ตอบ สอดมือไปใต้หน้าแข้งของมันแล้วยกขึ้นก่อนจะดึงหมอนที่รองข้อเท้าออกแล้ววางบนตักผมแทน
แล้วมึงจะอ้าปากเหวอทำไม?
ผมปลดผ้าพันแผลมันออกอย่างเบามือก่อนจะวางถุงเจลประคบเย็นลงบนบริเวณข้อเท้าของมันเบา ๆ มันค่อนข้างบวมแถมยังมีรอยฟกช้ำ ตอนกลางวันประคบไปแล้วทีหนึ่งแต่อาการบวมของมันยังไม่ลดเลย
“อย่าเกร็งดิ” ผมบอกกลั้วหัวเราะ โอบถุงเจลให้แนบชิดกับข้อเท้าและหลังเท้าของมัน
“มึงอย่าทำงี้ดิ”
“ทำไม?”
“เชี่ยยย! เย็น!” ยังไม่ตอบคำถามผมก็โวยวายซะก่อน ผมกดหน้าแข้งของมันไว้ไม่ให้มันยกเท้าขึ้น “เจ้าาาาามันเย็นนนนนนนนน อ้ากกกก”
มึงจะเล่นตลกอีกนานไหม ผมไม่สนใจอาการโวยวายของเพลิงฟ้า ไม่รู้จะเล่นใหญ่อะไรนักหนา
“ประคบไว้จะได้ไม่บวม”
“จริงอ่ะ? ทำไมตอนกลางวันไม่บอกแบบนี้”
“เออ กูไม่คิดว่ามึงจะโง่ขนาดนี้ไง”
“หูยยยย เดินไปหยิบมีดในครัวมาปักลงกลางใจกูเลยเถอะครับ”
“หึ เดี๋ยวมีดสกปรกเพราะเลือดมึง”
“โอ้โห จะกระอักแล้วเจ้า กับแฟนคนก่อนมึงพูดแบบนี้กับเขาป่ะ”
“ไม่อ่ะ แฟนเก่ากูน่ารัก” ผมพูดแล้วยักคิ้ว ไอ้ดื้อขยับปากทำหน้าล้อเลียน น่าตบกระโหลกจริง ๆ
“กูน่ารักกว่าอีก”
เหร้อ..
“แล้วเมื่อไหร่จะหายอะ?”
“ถ้าแพลงเฉย ๆ มันก็แค่สัปดาห์สองสัปดาห์ แต่มึงเอ็นอักเสบด้วยไง สองสามเดือนเลยนะ” เพลิงฟ้าเบิกตา ทำหน้าตกใจ
“โห่.. ทำไมนานงี้อ่ะ”
“จะรู้ไหมล่ะ..”
“งี้ปิดเทอมกลับบ้านก็เล่นกับภูผาไม่ได้ดิ”
“ภูผา?”
“ม้าที่ไร่ง่ะ ที่ไร่มีฟาร์มม้าด้วย นี่ตัวโปรดเลย ซี้กันมากเลย”
“เดี๋ยวก็หาย แค่อย่าใช้เท้าหนักก็พอแล้ว”
“งืม..”
“แล้วมือเป็นไง?”
“มือหรอ.. แผลมันตึงอ่ะ บวมด้วยนิดนึงไม่อะไรมาก แต่เวลาใช้ไม้ค้ำก็เจ็บอ่ะ” บอกพร้อมกับยื่นมือให้ดู ที่ฝ่ามือมีรอยแผลถลอกและเริ่มจะช้ำและบวมนิดหน่อยอย่างที่มันว่า
“ประคบไหม?”
“หึ”
ก็แล้วแต่.. ผมยกเจลออก แล้วหยิบผ้ายืดมาพันข้อเท้าให้มันเหมือนเดิม ไม่ได้แน่นหรือหลวมไป เงยหน้ามองไอ้เด็กที่นั่งกุมตำแหน่งตัวใจตัวเองแล้วเลิกคิ้ว
“เป็นอะไร?”
“กูเหมือนตกหลุมรักมึงอีกครั้งเลยอ่ะ”
“...”
“หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาเลย”
“...”
“ทำไงดี สบตาแล้วเหมือนมีผีเสื้อในท้องเลย เครื่องในปั่นป่วนมาก”
คราวนี้ใช้มือทั้งสองข้างกุมหัวใจเอาไว้ทั้งยังมองหน้าผมด้วยตาที่เป็นประกายวิบวับ ถ้าเป็นการ์ตูนนัยน์ตาของมันคงเปลี่ยนเป็นรูปหัวใจและมีกลิตเตอร์วิ้งค์ ๆ รอบ ๆ หน้าก็คงเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศ..
ทำไม่ได้พูดอะไรนอกจากอมยิ้ม
มันน่าเอ็นดูนะ แต่มันก็น่าถีบในเวลาเดียวกัน คุณเข้าใจผมไหม? เออ นั่นแหละ
เด็กนี่มันจะรู้ไหมว่าผมก็ปั่นป่วนเพราะคำพูดของมัน..
- - - - - - - - TBC - - - - - - - -
มันดูอึน ๆ เนาะ แบบ.. อะไรอ่ะ TwT
กราบขออภัยคร้าบบบบบบบบ
คนร้ายก็คงเดาก็ได้อ่ะ ใกล้เฉลยแล้วค่า ใจเย็น ๆ
ขอบคุณทุกคนนะงับ รัก ♥
-
นางชะนีโรสชัววววววง
เราว่าละ ต้องเป็นนางงงง
น้องบันนี่โผล่มานีดนึงด้วยยยย
น่ารักกกกกกก คิดถึงบันนี่
-
อ๊ากกกกกกก บันนี่ก็มาคิดถึงนะ
เจ้าฟ้าน่ารักอ่ะ ฟ้าคือเด็กคนนั้นแน่ๆมีม้าด้วย
ส่วนคนร้ายรอสอบเสร็จก่อนะจ๊ะ เจอแน่ๆหึหึ
-
หล่อนแน่ๆ ยัยโรส!!
พี่เจ้าคะ ตบมันค่ะ :m16:
-
พี่เจ้าดูแลดีจัง ทำให้เพลิงฟ้าตกหลุมรักอีกครั้ง
ส่วนคนร้าย รู้ตัวแล้วรอให้เพลิงฟ้าสอบเสร็จก่อนเถอะ ชิส์
-
มุ้งมิ้งมากอะตกหลุมรักอีกครั้ง
กว่าจะสอบเสร็จเพลิงฟ้าคงไม่โดนไรอีกนะ
-
ใครกันช่างทำร้ายหนูฟ้าได้ลงคอ :hao4:
หึๆๆ พี่เจ้าดีใจล่ะซี หนูฟ้าบอกหลงรักอีกรอบแบบนี้อ่ะ :hao7:
-
คนร้ายมันต้องเป็นดอกกุหลาบดอกเดียวดอกนั้นแน่ๆ
ขอบคุณ :)
-
นังโรสหรือเปล่าาา ต้องใช่แน่ๆเลย
บันนี่บันนี่คิดถึง :katai2-1:
-
กุหลาบเน่า
-
ใครทำเพลิงฟ้า!!!!! พี่เจ้าจัดการด่วนๆๆๆๆๆ
-
อีโรสหน้าด้านคนเค้ารู้กันหมด 555
-
ว่าล่ะว่าเดาไม่ผิด ยัยชะนีโรสจริงๆด้วย
จัดการมันเลยเหอะ อย่าปล่อยมันเล๊ยยย เกียจนาง :fire:
มีบันนี่โผล่มาด้วย คิดถึงนางกับแฟนและผองเพื่อนนางอ่ะ :mew1:
สรุปทั้งสองคนคือรักแรกของกันและกันสินะ ตอนแรกนึกว่าจะเปิดใจบอกเล่าเก้าสิบกันซะอีก แต่ไม่เป็นไร รอตอนต่อไปที่ความปมถูกเผย ต้องมีอยู่แล้ว เชื่ออย่างงั้น :o8: :กอด1:
-
นังชะนีโรส ดักตบเลยดีไหม#ทีมเพลิงฟ้า
-
คนนั้นแน่ๆ ที่ทำ
แล้วพี่เหนือรู้ได้ไง?
ต่อๆๆๆๆ
-
ดีเเล้วเจ้า ดูเเลน้องดีๆ 5555
-
หวังว่าไม่ใช่พี่เหนือ
-
เอาให้กระอักไปเลยยย
-
เพลิงฟ้าน่ารัก
พี่เจ้าใจดี
-
ทำไมถึงคิดว่าโรสวะ ฮึ่มมมม ถ้าใช่นะ
แต่เด็กดื้อใจดีเกินไปอ่ะ :ling1:
-
ทำไมคิดว่าพี่เหนือล่ะเราว่าโรสน่ะเสแสร้งสิ้นดี.
-
มันเป็นใครพี่เจ้ารีบเฉลยเลยยยยยยยยย
-
หลังจากเป็นเเฟนกันแล้วพี่เจ้าแม่งชัดเจนโคตรๆน่ารักเว้ย
ปล. คนร้ายคือโรสป่าวคะ อยากรู้จริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอยพี่เจ้า เลอค่าเหลิอเกิน
-
เพลิงฟ้าจ้าแค่นี้เจ้าชีวันก็หนีไปไหนไม่รอดแล้ว
ยังจะอ้อนขนาดนี้เดี๋ยวได้เป็นเมียพี่เจ้าเร็วขึ้นหรอกคิคิ :hao6:
-
ใช่โรสไหม 5555
เพลิงฟ้าน่ารัก
พูดแบบนี้พี่เจ้าหวั่นไหว
-
แน่ๆ แล้วว่าเป็นอิโรส อยากให้พี่เจ้ากับเพลิงฟ้าจัดการหนักๆ อย่าปล่อยไปง่ายๆ อย่าตัวเป็นคนดีที่ให้อภัยอิโรคจิตนี้ง่ายๆ จัดการมันนนนนน กรี้ดดดดด :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มันเป็นครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กล้าทำร้ายเพลิงฟ้าแบบนี้ต้องเจอกับเจ้าชีวัน
-
:-[ ไม่ไหวๆ เจอ ฟอ แฟน เค้าจีบกัน อิฉันจะละลาย เขินนนนนนนนนนนนนนนนน :ling1: :ling1: :ling1:
-
ชะนีโรสชัวรรรรรร์ :m31:
-
รอที่ 25
น่ารำคาญ
- Chanakan’s Part -
“โอยยย เหนื่อยยย”
“อีกห้านาทีก็เลิกงานแล้วครับพี่ปลา” ผมบอกกับพี่ปลา รุ่นพี่ที่ทำงานแผนกเดียวกัน
“เลิกงานแล้วไงล่ะชุบ งานพี่ยังไม่เสร็จเลยเนี่ย” พี่ปลาบ่นอีก ผมได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ
งานผมก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน ช่วงนี้งานเยอะมาก ๆ เลยครับ เล่นเอาหัวยุ่งไปหมด นึกแล้วอยากลาออกไปนอนเฉย ๆ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะฐานะทางบ้านผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เดิมทีผมไม่ใช่คนขี้เกียจหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ขอเป็นช่วงยกเว้นแล้วกัน อยากกลับบ้านไปกินกับข้าวฝีมือแม่จะแย่อยู่แล้ว.. แต่ยังไงวันนี้ก็วันศุกร์แล้วล่ะ
“เฮ้อ.. อยากมีเด็กมหา’ลัยมานั่งรอให้พอมีกำลังใจทำงานจังเลยน้าาา”
นั่น..
ผมเม้มปาก รู้ตัวว่ากำลังถูกแซวแต่ทำเป็นไม่สนใจ
“งานไม่เสร็จเพราะมัวแต่เม้าท์นี้ไงป้า”
“ว้าย! เรียกป้าเดี๋ยวข้ามไปตบปาก” และตอนนี้พี่ปลาก็ไปตบตีกับพี่ภพที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วเรียบร้อย พี่สองคนนี้เขาอายุเท่ากันครับ เรียกแบบนั้นก็แค่แซวเฉย ๆ บางวันเรียกเจ๊ก็มี ตลกดี
“แล้วความสัมพันธ์เป็นยังไงบ้างจ๊ะ?” พี่ปลาเคาะเล็บกับกระจกพาร์ทิชั่นพร้อมกับโผล่หน้าขึ้นมา
“ความสัมพันธ์อะไรครับ?”
“กับน้องหมอฟันคนนั้นไง”
“ใครเหรอครับ” ผมยังตีมึน พี่แกจิ๊ปากแล้วจีบปากจีบคอ
“น้องกรีซไง พอหนุ่มไมโครเวฟคนนั้น แอร๊ย”
“อ๋อ.. ไม่มีอะไรหนิครับ”
“ป้าล่ะเบื่อคนซึน แม่ไม่ปลื้ม”
จะเป็นป้าหรือจะเป็นแม่ครับ..
เมื่อไม่มีคำตอบที่น่าพอใจพี่ปลาก็เลิกสนใจผมและไปบ่นคนเดียวกับงานของตัวเอง
กับเด็กนั่นเหรอ.. ก็ไม่มีอะไรจริง ๆ หนิครับ ตอนนี้ผมไม่เจอกับเด็กนั่นมาสองสัปดาห์แล้ว เหอะ! ก็แค่เห่อไง พอนานเข้าก็เบื่อแล้วเลิกวอแวกับผมไปเอง แม้แต่ข้อความหรือมิสคอลยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ! ก็ดี ผมไม่สนหรอกนะ ดีซะอีก ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกันเลย ก็แค่เด็กบ้าที่ทำให้ผมจะเป็นบ้า แล้วผมจะไปเป็นบ้าเพราะเด็กนั่นทำไมกันเนี่ย!!
ผมวางปากกาลง ขยับปลายนิ้วกดบริเวณสันจมูก บิดตัวไล่ความเมื่อยล้าหลังจากนั่งทำงานมาหลายชั่วโมง.. ตัวเลขที่มุมจอของคอมพิวเตอร์คือหนึ่งทุ่มสามสิบห้านาที อ่า.. เลยเวลาเลิกงานมาสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ตอนนี้ที่ออฟฟิศเหลือพนักงานแค่ไม่กี่คน ผมปิดคอมพิวเตอร์ จัดเรียงเอกสารต่าง ๆ ให้เรียบร้อย เสียบปากกาในกล่องและเคลียร์โต๊ะให้เป็นระเบียบ
“กรี๊ดด! เสร็จแล้วโว้ยยยย!” พี่ปลาตะโกนลั่นจนพนักงานที่เหลือหันมามองตาขุ่น พี่แกยิ้มแหยผงกหัวเป็นการขอโทษก่อนจะฮัมเพลงแล้วเก็บของ
เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้น G เราก็เดินออกมา ทักทายรีเซปชั่นตามประสา ผมชะงักเท้าเมื่อเห็นใครบางคนที่คอฟฟี่ช็อป.. คนคนนั้นกำลังจดอะไรสักอย่างบนกระดาษสลับกับมองนาฬิกสบนข้อมือและมองมาทางลิฟต์
เด็กบ้านั่น..
“อุ้ย..” พี่ปลาใช้ศอกกระแทกไหล่ผมเบา ๆ แล้วยิ้มแซว
เมื่อเด็กนั่นหันมา จากหน้ายุ่ง ๆ ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มร่า มือหนากวาดของบนโต๊ะใส่กระเป๋าลวก ๆ แล้วรีบวิ่งเข้ามาหา เด็กนั่นยกมือไหว้พี่ปลาแล้วทำหน้าหมาใส่ผม
“เพิ่งทำงานเสร็จเหรอครับ?” เขาถาม
“อือ..”
“เอ่อ.. พี่ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันวันจันทร์นะลูกชุบ” พี่ปลาบอกแล้วหลบฉากไป พอผมจะอ้าปากแย้งก็เจอยิ้มสว่าง ๆ ของเด็กตัวสูงตรงหน้าแอทแทคเข้าเสียก่อน
ให้ตาย..
โผล่หน้ามาทำไมกัน..
“ไปกินข้าวกันนะครับ ผมหิวมากเลย”
“ฉันจะกลับบ้าน” ผมว่าพร้อมกับก้าวขาเดินออกจากตึก โดยมีเด็กนั่นเดินตามมา ซ้ำยังแย่งกระเป๋าสะพายบนไหล่ผมไปถืออีก
“เอาคืนมา”
“ผมถือให้ครับ”
“ฉันถือเองได้”
“ผมอยากถือให้นี่นา นะครับ” แม้ผมจะแสดงออกว่าไม่สบอารมณ์มากขนาดไหนแต่เด็กนั่นก็ยังยิ้มหน้าระรื่นเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
น่ารำคาญเป็นบ้า..
“ลูกชุบอยากกินอะไรครับ?” เสียงทุ้มของเด็กที่ขับรถอยู่เอ่ยถาม สุดท้ายผมก็ขึ้นรถมากับเด็กนี่จนได้ ให้ตายเถอะ..
“ฉันจะกลับบ้าน” ผมยังยื่นจำนงค์เดิม
“อาหารจีนไหมครับ อ่า.. ซีฟู้ดดีกว่าเนอะ งั้นไปกินอาหารทะเลกันนะครับ”
แล้วจะถามผมทำไมกัน..
ผมเงียบ กอดอกแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง รถมากมายอยู่บนท้องถนนทำให้เราเคลื่อนที่ได้ช้ามาก ๆ มันอาจจะน่าเบื่อสำหรับบางคน และแน่นอนรวมผมด้วย อย่างเวลาที่เร่งรีบกลับต้องมาติดแง็กอยู่ในรถซะงั้น.. ถ้าบางคนที่มีคนรักแล้วต้องติดอยู่ในรถด้วยกันมันก็คงไม่น่าเบื่อมั้ง..
แล้วผมจะไปพูดถึงคู่รักทำไม ตั้งสติหน่อยลูกชุบ
“โกรธหรอครับ?”
“...”
“งั้นผมไปส่งบ้านก็ได้ครับ”
“..เปล่า”
“แต่ลูกชุบไม่คุยกับผมเลย..”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย แล้วก็เลิกเรียกฉันด้วยชื่อห้วน ๆ สักที เพราะฉันอายุมากกว่านาย” ผมหันไปแหวใส่อีกฝ่าย นอกจากจะไม่สลดแล้วยังยิ้มให้ผมอีก
“ผมไม่เรียกแฟนตัวเองว่าพี่ครับ”
“เหอะ! แล้วฉันเป็นแฟนนายเหรอ!?”
“เดี๋ยวก็เป็น ตอนนี้ก็ถือว่าซ้อมแล้วกันนะครับ”
เชื่อเขาเลย.. ทำไมถึงได้ทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้นะ!
“รถติดอย่างนี้ก็ดีนะครับ” อยู่ ๆ เด็กนั่นก็พูดขึ้นมา
“ดีตรงไหน น่าเบื่อจะตาย”
“ก็.. ผมจะได้อยู่กับลูกชุบนาน ๆ ไงครับ” ผมเม้มปาก เสมองไปทางอื่น ทำไมถึงเป็นเด็กน่ารำคาญอย่างนี้นะ จะมาอยากอยู่กับผมนาน ๆ ทำไมกัน
“...”
“ไม่ได้เจอตั้งสองสัปดาห์ คิดถึงจะแย่”
แล้วหายไปไหนมาล่ะ..
“แต่ผมต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ ปลีกตัวไม่ได้เลย”
แม้แต่จะโทรหรือส่งข้อความก็ไม่ได้เหรอ..
“ผมคิดถึงลูกชุบจริง ๆ นะครับ”
“อืม..”
“คิดถึงผมบ้างหรือเปล่าครับ?”
“ไม่”
“หวา.. งั้นผมคิดถึงลูกชุบคนเดียวก็ได้ครับ” เด็กนั่นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เป็นเอกลักษณ์พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ผมหันหน้าหนีเมื่อความร้อนแล่นวูบขึ้นมาที่ใบหน้า ไหนจะหัวใจที่เต้นตึกตักเพราะคำพูดไร้สาระนั่นอีก...
จะยิ้มอะไรนักหนา ไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารำคาญ!
สักพักใหญ่เด็กนั่นก็พาผมมาถึงร้านอาหาร เมื่อสักครู่ผมโทรบอกแม่แล้วว่าอาจจะกลับช้า และที่ผมดึงดันจะกลับบ้านเพราะผมเป็นห่วงแม่ แต่ที่ผมมายืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมอยากมากับเจ้าเด็กตาชั้นเดียวนี่หรอกนะครับ
“ไปกันครับ ร้านนี้อาหารอร่อย ผมรับประกันเลย”
“มาบ่อยหรือไง”
“ครับ มาบ่อย”
มาเดตกับสาวสินะ..
คนอายุน้อยกว่ายิ้มบาง “มากับเพลิงฟ้าน่ะครับ รายนั้นชอบอาหารทะเลมาก อยากกินทีไรเป็นภาระผมทุกที”
“ไม่ได้ถามสักหน่อย”
“แค่มองตาผมก็รู้แล้วว่าลูกชุบคิดอะไรอยู่”
ผมกระพริบตาถี่ ยิ่งเห็นยิ้มของเด็กนั่นยิ่งอยากกัดลิ้นตายตรงนี้ จะพูดให้ผมอายไปถึงไหน บ้านเป็นโรงลิเกหรอ หรือยังไง?
แล้วผมจะอายทำไมวะ โอ๊ยยยย!
“ฉันหิว” ผมตีมึน เขาหัวเราะแล้วจูงมือผมเข้าไปในร้านอย่างถือวิสาสะ เด็กนี่ดื้อด้านเป็นบ้า
“กุ้งอบวุ้นเส้น หอยลายผัดน้ำพริกเผา ปูนึ่ง กุ้งเผา ต้มยำกุ้ง หมึกผัดพริกไทยดำ หอยเชลล์ย่างเนย ปลากระพงทอดน้ำปลา อืม.. กุ้งแช่น้ำปลาด้วยครับ” ผมได้แต่อ้าปากเหวอกับการสั่งอาหารรวดเดียวของเด็กตาตี่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พนักงานที่เข้ามารับออเดอร์ก็ไม่ต่างกัน อดอยากมาจากไหน ถาม.. และเขาสั่งโดยไม่ดูเมนูเลยด้วยซ้ำ
“ลูกชุบไม่สั่งอะไรหรอครับ” สั่งรัวขนาดนั้นผมคงมีโอกาสแทรกหรอกนะ
“นายสั่งไปเยอะแล้วหนิ”
“แหะ.. ผมหิวนี่ครับ ไม่สั่งอะไรเพิ่มแน่นะครับ งั้นข้าวเป็นข้าวสวยนะครับ” ผมพยักหน้า
“รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ?” พนักงานถาม ผมจึงเปิดรายการอาหารดู
“น้ำเปล่าครับ” - เด็กนั่น
“แตงโมปั่นฮะ”
ระหว่างที่รออาหารผมก็มองบรรยากาศรอบ ๆ ร้านไปเรื่อย.. ระบายยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อสายลมเอื่อยพัดปะทะใบหน้า และผมก็ต้องสติหลุดอีกครั้งเมื่อหันไปเจอคนตรงข้ามเท้าคางมองหน้าผมอยู่. . .
“ม มองอะไร”
“มองลูกชุบ”
“แล้วมามองฉันทำไม”
“คิดถึงก็เลยมองครับ”
“พ พูดอะไรบ้า ๆ”
“ไม่บ้าหรอก เขินหรอครับ” เด็กนั่นถามพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมร้องเหอะก่อนจะเท้าคางจ้องหน้าอีกฝ่ายบ้าง
ยอมรับแบบไม่มีฟอร์มเลยว่าเด็กนี่หล่อมาก.. ทั้งโครงหน้าที่ใครหลายคนอาจอิจฉา เครื่องหน้าที่ประกอบกันอย่างลงตัว ไหนจะผิวขาว ๆ ตัวสูงโปร่ง หุ่นก็ยังดีมากอีกด้วย ตาชั้นเดียวของเขามันดูมีสเน่ห์มากเช่นกัน อืม.. ผมหลุดหัวเราะเบา ๆ เมื่อจ้องไปที่ใบหน้าของเด็กตรงหน้า อ่า.. หูของเด็กนี่มันค่อนข้างใหญ่นิดหน่อย อ๊ะ หูกางหรอ? ใช่มั้ง
“มองหน้าผมอย่างนี้ผมก็เขินนะครับ” เจ้าเด็กหูกางพูดพร้อมกับยกมือลูบหลังใบหู พอผมเผยยิ้มกว้างเขาก็หน้าแดงขึ้น
ตลกชะมัด
แค่ผมยิ้มก็เขินเหรอ? อ่อนว่ะ
“โยดา”
“หะ?” เขาส่งเสียงงุนงงกับคำพูดของผม
“หรือด๊อบบี้”
“อะไรครับ?”
“อ่า.. ดัมโบ้!” ผมดีดนิ้วเป๊าะ ชี้หน้าเด็กนั้นแล้วหัวเราะออกมา หน้าตาของเขาตอนนี้มันตลกมาก!
“เดี๋ยวนะครับ..”
ผมกางมือทั้งสองข้างไปซ้อนที่หลังใบหูแล้วกระดิกไปมา เด็กดัมโบ้เบิกตาตี่ ๆ ขึ้นเมื่อเข้าใจว่าผมล้อเลียนใบหูของเขา แล้วทำไมหน้ามุ่ยแบบนั้นคิดว่าน่ารักเหรอ เหอะ มันดูน่ารำคาญออก และยังไม่ทันที่ดัมโบ้จะเอาคืนอะไรอาหารมากมายก็มาเสิร์ฟก่อน เด็กนั่นหันไปสนใจอาหารจนผมยังนึกสงสัยว่าผมเป็นธาตุอากาศหรือเปล่า..
แต่สงสัยอะไรได้ไม่นานก็มีกุ้งเผาตัวใหญ่วางแปะอยู่ในจานข้าวของผมในสภาพที่เปลือยกายไร้เปลือกห่อหุ้ม.. แน่นอนว่ามันเดินมาเองและเปลือกหลุดออกไปเองได้ถ้าไม่ใช่เด็กดัมโบ้แกะให้ผม
“กินเยอะ ๆ นะครับ จะได้โตไหว ๆ”
“นี่!! ฉันโตกว่านายนะ!”
“ก็แค่อายุครับ สำหรับส่วนสูงผมจะไม่พูดให้ลูกชุบช้ำใจ” เด็กนั่นพูดกลั้วหัวเราะ น่ารำคาญจนอยากจะเอาส้อมจิ้มให้เลือดทะลัก นี่คือการเอาคืนใช่ไหม..
ผมตอบโต้กลับไปด้วยความเงียบ เจ้าดัมโบ้ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าและคอยตักนู่นตักนี่ให้ผมตลอด
“ฉันไม่ได้แขนขาดนะ!”
“รู้ครับ”
“เลิกตักให้ได้แล้ว”
“ผมอยากตักให้นี่นา”
“นายจะวอแวอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย”
“แถวบ้านผมเรียกดูแลครับ”
“ไอ้..!”
“สัปดาห์หน้าผมจะสอบแล้วนะ ขอกำลังใจหน่อยสิครับ” เด็กตัวสูงพูดขึ้นระหว่างที่ผมและเขากำลังเดินไปที่ลานจอดรถหลังทานอาหารเสร็จ
“นายต้องอ่านหนังสือสิ”
“ก็ขอกำลังใจไปอ่านหนังสือไงครับ”
“เกี่ยวเหรอ?”
“ผมให้เกี่ยวมันก็เกี่ยวนะครับ”
ครับ.. จากการที่เด็กนี่มาวอแวกับผมอยู่เป็นเดือนทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ชายนิ่ง ๆ หรอก..
“วันนี้มาหาฉันทำไม ทำไมไม่ไปอ่านหนังสือ?”
“อ่านแล้วครับ”
“แต่ยังไม่จบ?”
“แหะ.. เหลืออีกนิดเดียวเองครับ กลับไปค่อยอ่านก็ได้”
ผมหรี่ตามอง
“ก็มันอดคิดถึงไม่ไหว..”
เอากับมันสิ..
ผมจ้องเด็กนั่นเขม็งเมื่อนึกบางอย่างออก “นายรอฉันตั้งแต่กี่โมง?”
“อ่า.. ประมาณห้าโมงครับ”
“อย่าทำแบบนี้อีก ถ้าเกิดฉันค้างที่ออฟฟิศจะทำยังไง!”
“ก็.. กลับบ้านเพราะถูกยามไล่มั้งครับ”
ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก!
“เบอร์ก็มีทำไมไม่โทรถามเล่า!”
“ผมกลัวจะรบกวนเวลาลูกชุบทำงานนี่ครับ ..เดี๋ยวโกรธผมอ่ะ”
ให้ตาย!! เด็กนี่จะน่ารำคาญไปถึงไหน!!
“นายนี่มัน..!”
บรื้นนนนนนนน!
“เฮือก!” ร่างของผมถูกกระชากเข้าไปปะทะอกแกร่งเมื่อมีรถจักรยานยนต์ขับผ่านมาและเกือบจะชนผม บทสนทนาด้านบนถึงถูกพับเก็บไป..
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!” เด็กดัมโบ้ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเจือด้วยความเป็นห่วง ผมกระพริบตาถี่ ส่ายหน้าเบา ๆ เป็นคำตอบ หัวใจเต้นตึกตักเพราะเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ถ้าเขาดึงผมออกไม่ทัน. . .
“ฉัน.. ฉันไม่เป็นไร” ผมบอกเมื่อเขายังทำหน้าซีเรียส ดัมโบ้มองผมด้วยสายตาที่มีความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเป..
“ฉัน..” ผมกลืนคำพูดลงคอก่อนจะเบิกตาเมื่อจู่ ๆ เด็กตัสูงก็โน้มใบหร้าลงมาซบไหล่และดึงมือผมไปวางที่ตำแหน่งอกข้างซ้าย.. จังหวะหัวใจของเขามันเต้นเร็วจนน่ากลัว..
“เมื่อวาน.. เพื่อนผมเพิ่งโดนรถเฉี่ยว ผม.. ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับคนที่ผมรักอีก..”
ผมพูดไม่ออก.. สมองเบลอจนไม่ทันได้พิจารณาประโยคยาว ๆ ที่ออกมาจากปากของคนอายุน้อยกว่า
“..สัญญากับผมนะครับว่าจะดูแลตัวเอง”
“ฉันดูแลตัวเองอยู่แล้ว” เด็กนี่ผละออกมาสบตาผม ซ้ำยังยื่นนิ้วก้อยมาให้เหมือนเด็ก ๆ และไม่รู้ว่ามีแรงดึงดูดอะไรให้ผมส่งนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วอีกฝ่าย.. เด็กดัมโบ้ระบายยิ้มบาง พอผมจะดึงมือกลับก็ถูกเด็กนั่นดึงไปกุมไว้ซะแน่น..
“จะไม่ให้กำลังใจผมจริง ๆ เหรอครับ?” เด็กตาตี่พูดขึ้นมาเมื่อรถยนต์ของเขาเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังไม่ใหญ่นัก
“อะไรของนายอีก” หลังจากก่อดราม่าที่ฟุตบาธไปก็กลับมาทำตัวน่ารำคาญอีกแล้ว
“กำลังใจไงครับ” ทำตาแป๋วอย่างนั้นคิดว่าน่าเอ็นดูเหรอ
ผมกลอกตา “สู้นะ”
“เชอร์ล็อค โฮลมส์ กับ โคนัน ยังหาความจริงใจไม่เจอเลยครับ”
ผมขึงตาใส่ แต่เด็กนั่นก็หัวเราะออกมา มันน่าตลกตรงไหนไม่ทราบ!
“นายจะเอายังไง!”
“เอาอย่างนี้ครับ”
จุ๊บ!
อ ไอ้เด็กเวร! มัน มันจุ๊บผม!!! ในขณะที่ผมกำลังเหวอเด็กนั่นก็ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง.. อีกฝ่ายเม้มคลึงกลีบบางผมหนักสลับเบาก่อนจะไล้ลิ้นเลียริมฝีปากของผมและแตะค้างไว้ ผมเบิกตาโต ทุบไหล่อีกคนอัก ๆ เป็นการประท้วง ไอ้เด็กนรกนั่นขบกลีบปากล่างผมจนเจ็บจี๊ดแล้วผละออกไปยิ้มร่า
“ชื่นใจจัง..” พูดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ พลางไล้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำสีใสที่เลอะขอบปากผม
“ไอ้เด็กเวร!!!” ผมฟาดฝ่ามือกับศีรษะเด็กหูกางจนดังผั๊วะ! เด็กนั่นร้องโอดโอยกุมศีรษะตัวเองแต่ผมไม่สนใจ เขามองผมด้วยสายตาตัดพ้อ(ที่โคตรจะเสแสร้ง) ด้วยความหมั่นไส้ผมจึงตีปากเด็กนั่นไปอีกที
“เจ็บนะครับ”
“สมน้ำหน้า!!” พูดกระแทกเสียงใส่หน้าอีกฝ่าย ปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะโน้มตัวไปกดปลดล็อคประตูจากฝั่งคนขับ ผมทุบเด็กนั่นไปอีกทีเมื่อปลายจมูกโด่งฉวยโอกาสกดลงกับแก้มผม ไอ้เด็กชั่ว!! ยกกระเป๋าสะพายมากอด เปิดประตูรถคันหรูและปิดดังปังอย่างไม่กลัวว่ามันจะเสียหาย
ในขณะที่ผมกำลังไขกุญแจเปิดรั้วบ้านนั้นเด็กเวรนั่นก็ลดกระจกลงมา..
“กำลังใจจากคนรักมันสำคัญมาก ๆ เลยนะครับ”
“ไปขอจากพ่อแม่นายสิไอ้เด็กหูกาง!!”
“ขอแล้วครับแต่อยากได้จากแฟนด้วย”
ผมถลึงตาใส่ เด็กดัมโบ้หัวเราะเบา ๆ เท้าผมนี่คับยิบ ๆ เลย
“อย่าลืมฝันถึงผมด้วยนะครับ”
ผมไม่ตอบ กระแทกประตูปิดล็อคเสร็จสรรพและเดินเข้าบ้านอย่างขุ่นเคืองอารมณ์พร้อมกับเม้มริมฝีปากแน่น
ไอ้เด็กชั่วเอ๊ย! สุภาพบุรุษมันก็แค่ภาพที่นายสร้างขึ้นมาใช่ไหม! จริง ๆ นายมันก็แค่คนฉวยโอกาสนั่นแหละ! ไอ้เด็กตี๋! ไอ้เด็กตาตี่! ไอ้เด็กขายน้ำเต้าหู ไอ้เต้าทึงหมดอายุ! ไอ้หล่อแล้วไม่เจียม! ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยย!
ทำไมผมต้องสติหลุดขนาดนี้ด้วย!!
กันติชา!! นายนี่มันคือความน่ารำคาญของโลกใบนี้!!
- - - - - - - - - - - TBC - - - - - - - - - - -
ขอพื้นที่ให้พี่ลูกชุบกับกรีซด้วยน้าาาา
ฝากเอ็นดูนางหน่อยนะงับ /กระพริบตาปริบ ๆ
ระหว่างรอเพลิงฟ้าก็เล่นกับลูกชุบไปก่อนเนอะ ฮือ
รัก ♥
-
เอาเว้ยยยย คู่กรีซกับพี่ลูกชุบก็น่ารัก
เชียร์บัตเตอร์ กรีซสู้ๆ :mew1: :pig4:
-
ต้องเป็นยัยโรสชัวร์!!!!
หรือว่านางอาจมี'ใคร' ร่วมมือด้วยอีกคน??
หูยรอไม่ไหวแล้ว ฟ้าสอบเร็จเร็วๆจิ 5555555
-
คู่นี้ฮา 555
-
พี่ลูกชุบรำคาญกรีซจริงเหรอ แค่น้องมันหายหน้าไป
ไม่โทร ไม่ไลน์มา มากวนใจ เริ่มหลงรักเด็กแบ้วอะดิ 555
-
กรีซกวนได้ใจมาก
-
ถึงจะน่ารำคาญแต่ก็ไม่น่าเบื่อใช่ป่ะล่าาา ลูกชุบ!! อิอิ
-
ตามมาจากเรื่องน้องควอท์กับไรเฟิลค่าาา เพลิงฟ้ากับพี่เจ้าแบบน่ารักมากๆๆๆๆ ประมาณแบบคิดอะไรยังไงก็แสดงให้อีกคนรับรู้ ไม่มีเม้มอ่ะ อ่านแล้วก็ยิ้มตามตลอด แล้วเรื่องคนที่คิดร้ายต้องเป็นยัยโรสแน่ๆอะ นางน่าจะร้ายลึกมาก คู่กรีซกับพี่ลูกชุบก็น่าติดตามมากก ว่าแต่เด็กน่ารำคาญแต่ก็พูดถึง คิดถึงเค้าตลอดอ่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^
-
แอร๊ยยยยยยย พี่กรีซขราาาาา ตะไมตั้ลล้าคคคคคค
งื้ออออออ หยักดั้ยยยยยย
-
เค้าไม่เรียกว่ารำคาญหรอกแบบนี้ เรียกว่าน่ารักกำลังดี 5555
-
รำคาญจริงๆหรอลูกชุบบบบบบบบ ฮี่ๆ
-
กรีซน่ารักไป 555555555555
-
คนซึนเอ๊ยยย 55555
-
กรีซอย่างกวนอ่ะ :hao3:
พี่ลูกชุบก็ซึนได้ใจเลยนะคะ :ruready
-
:z3: :z3: :z3: จุฟด้วยอ่ะ
-
:o8: แค่จุ๊บเองหนูลูกชุบ
-
กรีซกับพี่ชุบมาแล้ว ฮิฮิ
พี่ชุบน่ารัก ชอบน้องก็บอกสิพี่
อย่ามาซึน อิอิ
-
ลูกชุบซึนมากกกกกก
-
กรี๊ดดด น่ารักอ่าาา :-[
ลูกชุบถึงรำคาญแต่ก็คิดถึงเด็กมันใช่ไหมล่าาา
-
ขอบคุณ :)
-
คู่กรีซกับลูกชุบทำไมพัฒนาถึงขั้นนี้แล้วอะหรือเราอ่านข้าม...
-
คู่นี้ก็น่าร้ากกก
รอนะค้าาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
ว้ายๆๆๆ ลูกชุบกับกรีซเขาไปไกลกันแล้วนะ :o8:
-
เย้ ๆ ลูกชุบอย่าซึนสิจ้ะ อิอิ ชอบก็บอกว่าชอบ อย่าบอกว่ารำคาน 5555555 เชียร์สุดใจ ตกหลุมรักไวไวนะ
-
มีอะไรดีๆน้าา :hao6:
อย่าซึนสิ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เจ้าหลงรักคนเดียวกันถึง 2 ครั้งแน่ๆ เพราะเท่าที่อ่าน ฟ้าเคยเจอเจ้ามาก่อนแล้วแน่ๆ
-
รอที่ 26
เปิดใจ
- Chanakan’s Part -
“กลับมาแล้วเหรอลูก?”
เฮือก! ตุ๊บ!
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงของแม่ก่อนจะลื่นพรมเช็ดเท้าพรืดก้นกระแทก..
“เป็นไงบ้าง เอ้า ลุก ๆ” แม่วางมีดแล้วเข้ามาช่วยพยุง
“ไม่เป็นไรครับ.. ทำไมแม่ยังไม่นอนอ่า..”
“แม่ต้องเตรียมของไว้ทำกับข้าวพรุ่งนี้ไง” แม่ผมตอบพลางเดินกลับเข้าไปในครัวและผมก็เดินตามไปด้วย
“ดึกแล้วนะครับ แม่ไปพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวชุบทำเอง”
“ยังไม่สี่ทุ่มเลยลูก ชุบนั่นแหละ ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ ทำงานมาเหนื่อย ๆ”
สุดท้ายผมก็ดื้อที่จะช่วยแม่จนทุกอย่างเรียบร้อย พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาเข้าครัวเพื่อทำกับข้าวไว้ขายตอนเย็นอีก.. อย่างที่บอกไปว่าครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร แค่พอมีพอกินเท่านั้น ผมก็แค่ผู้ชายอายุยี่สิบห้าที่เป็นพนักงานบริษัทธรรมดา.. พ่อของผมเป็นวิศวกร แม่เป็นแม่บ้าน และเราก็ช่วยกันเก็บเงินจนสามารถซื้อบ้านสักหลังได้..
แต่ไม่นานพ่อก็จากไปเพราะมะเร็งปอด อ่า.. พ่อผมเป็นคนสูบบุหรี่จัดน่ะครับ ตอนพ่อเสียผมเพิ่งเข้าทำงานได้ปีเดียว.. แม่ของผมเองก็อยากช่วยหาเงินด้วยแต่ผมไม่อยากให้แม่ทำ แต่แม่ผมยอมที่ไหนล่ะครับ สุดท้ายก็เลยลงที่การขายข้าวแกง วันจันทร์ถึงศุกร์แม่จะทำขนมส่งร้านขนม ส่วนเสาร์อาทิตย์จะทำข้าวแกงไปขายที่ตลาด แม่ทำแล้วมีความสุขผมก็ไม่ห้าม แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี..
เอื้อมมือไปปิดไฟก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงและยัดตัวเข้าใต้ผ้านวม.. พอหัวถึงหมอนก็แทบจะหลับ ใครบอกว่าเรียนจบแล้วจะสบายอย่าไปเชื่อนะครับ เหนื่อยกว่าตอนเรียนอีก ต้องรับผิดชอบเรื่องต่าง ๆ มากมายจนปวดหัวไปหมด คว้าโทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตทิ้งไว้ที่โต๊ะข้างเตียงมาเพื่อจะตั้งนาฬิกาปลุก..
แต่ปลายนิ้วกลับเผลอสไลด์แจ้งเตือนข้อความเข้าไปเสียก่อน.. ผมเม้มปากก่อนจะตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ คุณเข้าใจโมเมนต์ที่มีแจ้งเตือนเข้ามาแต่เรายังไม่อยากกดเข้าไปอ่านหรืออยากตอบแต่มือลั่นไหมครับ?
ถ้าคุณเข้าใจ เราคือเพื่อนกัน..
GREECE : ทำอะไรอยู่ครับ? 21:54
GREECE : คิดถึง 21:59
GREECE : นอนแล้วเหรอครับ? 22:00
GREECE : อ่า.. ทำไมไม่ตอบผมเลยยยยยยย 22:02
GREECE : พรุ่งนี้ผมไปหานะครับ 22:09
GREECE : goodnight 22:09
GREECE : -สติกเกอร์นอนหลับ- 22:09
ผมย่นจมูกกับข้อความของเด็กดัมโบ้ ขยันทำตัวน่ารำคาญจริง ๆ
lukchoup : -สติกเกอร์หน้าบึ้ง- 23:36
วางโทรศัพท์มือถือลงที่เดิมแต่มันกลับสั่นครืนจนผมต้องรีบหยิบมันขึ้นมา
GREECE : ยังไม่นอนหรอครับ? 23:36
lukchoup : นอนแล้ว 23:37
GREECE : อย่ากวนสิิครับ 23:37
lukchoup : กำลังจะนอน นายก็ไปนอนได้แล้ว 23:38
GREECE : อ่า โอเค งั้นฝันดีนะครับ 23:38
lukchoup : อือ 23:39
GREECE : -สติกเกอร์ยิ้มกว้าง- 23:39
ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย ผมยกมือปิดหน้าตัวเองเหมือนเผลอนึกถึงหน้าของเด็กนั่นที่กำลังยิ้มกว้าง ให้ตาย.. แล้วผมจะยิ้มตามภาพในความคิดของตัวเองทำไมเนี่ยยยย เหนื่อยจนเพี้ยนแล้วแน่ ๆ
“ฮึบ!” วางถาดกับข้าวถาดสุดท้ายในตู้ก่อนจะถอยออกมาปาดเหงื่อ เฮ้อ.. แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว
“น้ำไหมชุบ?”
“ขอบคุณครับแม่ เดี๋ยวชุบไปตั้งโต๊ะก่อนนะครับ” ไม่รอให้แม่เอ่ยอะไรผมก็ตรงไปจัดโต๊ะไว้ให้ลูกค้านั่งทาน แต่หากคนไหนจะซื้อกลับบ้านก็ได้
ตอนนี้เวลาบ่ายสามโมงเกือบจะสี่โมง มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาซื้อบ้างประปราย จะขายดีก็ตอนห้าโมงเย็นนู่น เพราะแม่ขายถูกแถมยังให้เยอะอีก อร่อยอีกต่างหาก มีลูกค้าประจำเยอะแยะเลยครับ บางทีมีออเดอร์ใหญ่ ๆ อย่างงานเลี้ยงอะไรพวกนี้ด้วย
ผมเคยคิดจะเปิดร้านให้แม่อยู่เหมือนกัน แต่แม่บอกว่าไม่อยากได้.. จริง ๆ แล้วท่านไม่อยากให้ผมทำงานหนักเพื่อเก็บเงินมากกว่า อย่าไปบอกแม่นะครับว่าตอนนี้ผมกำลังเก็บเงินไว้ทำร้านให้แม่อยู่ ถือเป็นความลับระหว่างเราะนะฮะ
“แกงกะทิกับไข่ต้มครับ”
“ครับ--” ผมเผลอเบ้ปากเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเจอลูกค้าคนใหม่(แต่หน้าเก่า)ยืนยิ้มเป็นแป๊ะยิ้มอยู่
เด็กนั่นอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบาย ๆ เหมือนชุดอยู่บ้าน แต่รัศมีความหล่อมันเจิดจ้ามากจริง ๆ ครับ แม่ค้าในตลาดหวีดกันใหญ่..
“สามสิบบาท” เด็กนั่นส่งตังค์ให้ ผมรับมาและทอนให้เขา ดัมโบ้เดินไปหาที่นั่งและผมก็ไม่ได้สนใจเขาอีก..
“ยังไม่ใจอ่อนกับน้องอีกหรอลูก?” อยู่ ๆ แม่ก็พูดขึ้นมา ผมมองหน้าแม่อย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ลูกค้าไม่เยอะแล้วผมจึงมีเวลาพักบ้าง พอนั่งลงข้างแม่ปุ๊บท่านก็พูดขึ้นมาทันที..
“น้องไหนครับ?”
“น่าตีจริงลูกคนนี้”
“เอ้า จะมาตีชุบทำไมล่ะครับ”
“เดี๋ยวเถอะ ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ”
“...”
“เรื่องบางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลหรอกนะลูก ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะผิดหวัง เพราะยังไงแม่ก็ภูมิใจในตัวลูกเสมอ”
“...”
“ไม่ต้องกลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น ปัจจุบันอยู่กับเรานะลูกชุบ..”
ผมเม้มปากแน่น ซบหน้ากับไหล่และกอดเอวแม่ไว้
“ชุบไม่รู้.. เด็กนั่นจะจริงจังแค่ไหนเชียว”
“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างชุบกับน้อง แต่การที่น้องยังมาหาชุบอยู่เป็นเดือนอย่างนี้ ชุบไม่เห็นความพยายามของน้องเลยหรือ หืม?”
“ชุบไม่แน่ใจ”
“อย่าให้ความกลัวมาทำให้ความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้นหายไปสิ”
“...”
“แม่เชื่อว่าน้องเป็นคนดีนะ”
“แม่รู้ได้ยังไงครับ”
“ชุบก็รู้ แต่ชุบไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง.. แววตาของคนเราโกหกไม่ได้หรอกนะ”
“อ่าา ลูกค้ามาแล้ว!” ผมลุกขึ้นและหนีมาจากตรงนั้น จะหาว่ากากก็ได้อ่ะ ยอม
“เจ้าลูกคนนี้..” หันไปยิ้มทะเล้นให้แม่ ท่านส่ายหน้าระอาแล้วเดินมายืนข้างผม
“เดี๋ยวแม่ขายเอง ชุบไปคุยกับน้องเถอะ”
“ไม่เอาาาาา”
“ลูกชุบ”
“หูย..” ผมย่นจมูก ส่งทัพพีให้แม่แล้วเดินหน้าหงิกไปหาไอ้เด็กหูกาง น่ารำคาญจริง ๆ เลย เด็กเวรเอ๊ย!
“มานั่งมองอย่างนี้ผมเขินนะครับ” ทันทีที่ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม เด็กดัมโบ้ก็เอ่ยขึ้น มองตาขุ่นขนาดนี้ยังจะเขินอีก!!
“เหอะ! รีบกินแล้วกลับไปได้แล้ว”
“อะไรกันครับ ไล่ลูกค้าอย่างนี้ได้ไง”
“เฉพาะลูกค้าอย่างนั้นนายแหละ”
“โห.. รู้สึกดีพิลึก” รู้สึกดีแล้วต้องพิลึกด้วยหรือไง!
ผมแยกเขี้ยวใส่เด็กตรงข้าม เด็กนั่นก็มัวแต่ยิ้มอยู่ได้ น่ารำคาญจริง ๆ
“ลูกชุบเหมือนเด็กเลยรู้ไหมครับ?”
“ฉันหน้าเด็กไง รู้น่า”
“เปล่าครับ หมายถึงทำตัวเหมือนเด็ก” ผมตบโต๊ะดังปัง! อย่างขุ่นเคือง แต่เด็กก็ทำเพียงแค่หัวเราะกับการกระทำของผม
เฮ้ย! นี่ยี่สิบห้าแล้วนะ ครึ่งห้าสิบนะเว้ย มาหาว่าผมทำตัวเหมือนเด็กได้ไงวะ!
“ไปเดินเล่นกันไหมครับ?” เด็กนั่นพูดขึ้นหลังจากกินข้าวไปหมดจาน เห็นลูกค้ากินหมดแบบนี้คนขายปลื้มปริ่ม /ปาดน้ำตา - -
“ฉันต้องขายของไม่เห็นหรอ?”
“นั่งกับผมเนี่ยขายของหรอครับ?”
“เอ๊ะ! เพราะแม่บอกให้มาหรอก”
“อ่า... งั้นขายเสร็จก่อนก็ได้ฮะ ไปช่วยคุณป้ากันเถอะครับ” เด็กดัมโบ้ระบายยิ้ม ลุกขึ้นยืนเอาจานไปเก็บแล้วเดินไปที่เคานต์เตอร์ ปล่อยให้ผมกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความมึนงงกับการกระทำที่รวดเร็วของเขา.. ไปซี้กับแม่ผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!!
แล้วนี่อะไร ทำไมลูกค้าผู้หญิงมาเยอะขนาดนี้ แล้วนั่นต้องยิ้มกว้างอะไรนักหนา น่ารำตาญจริง ๆ เล้ยยยยยยยยย!
19:45
“เรียบร้อยแล้วครับ” เด็กดัมโบ้พูดหลังจากยกของทุกสิ่งอย่างขึ้นใส่ท้ายรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ของบ้านผม ตอนนี้ขายข้าวหมดแล้วครับ เย้เย้!
“ขอบใจมากนะลูก เหนื่อยแย่เลยสิเนี่ย”
ผมอยากกลอกตาเป็นเลขแปดไทย..
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ”
“จ้า ไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วยกันนะ”
“อยากไปนะครับ แต่ลูกชุบจะให้ผมไปหรอครับคุณป้า?”
ทำตาละห้อยเชียว..
“นั่นบ้านป้า ป้าให้ไปจ้ะ”
แล้วแม่มองแรงใส่ผมทำไมครับ.. นี่ลูกชายแม่ไหม? ยังไง?
“โหแม่ครับ ดัมโบ้เขามีสอบ กลับบ้านไปอ่านหนังสือเถอะ” ผมรีบยิ้มหวานเหมือนแม่หรี่ตามอง
“งั้นไปกินข้าวกันแป๊บเดียวค่อยกลับไปอ่านหนังสือก็ทันใช่ไหมจ๊ะ?”
“จริง ๆ ผมอ่านจบไปสองรอบแล้วครับ”
แป่ว... รู้สึกถึงสายลมและใบไม้แห้งที่ร่วงโรยรอบตัวเอง..
เคร้ง!
วางแก้วน้ำเสียงดังอย่างไร้มารยาท แม้แม่จะเอ็ดแต่ผมก็ไม่สนใจแล้ว เด็กนั่นตามมาที่บ้านจนได้ แม่นะแม่ ไม่รู้จะชอบใจเด็กหูกางนี่อะไรนักหนา เด็กนี่มาเสนอหน้าทีไรเป็นอันลืมลูกชายคนเดียวอย่างผมทุกที ตอนนี้ก็ยืนทำกับข้าวคุยกันงุ้งงิ้งอยู่สองคน มันน่าน้อยใจจริง ๆ
“ไม่พอใจก็ไม่ต้องทำนะชุบ”
“โหยยยย แม่อ่าาา ขอโทษครับ พอดีมือเปลี้ย”
“เดี๋ยวเถอะ!” ทำหน้าซื่อกระพริบตาปริบ ๆ พอแม่หันไปผมก็ขมุบขมิบปากทันที และเมื่อเด็กดัมโบ้หันมาเห็นผมก็สะบัดค้อนไปให้
“คุณป้าทานเยอะ ๆ นะครับ” ดัมโบ้ตักผัดผักใส่จานให้แม่ผม
“กรีซก็ทานเยอะ ๆ นะลูก” และแม่ก็ตักหมูทอดไปให้ดัมโบ้
โอ้โห.. ข้ามหน้าข้ามตากันอย่างนี้เลย?
“กรีซเรียนอะไรนะลูก ป้าลืม”
“ทันตะแพทย์ครับ”
“อ๋อ หมอฟันสินะ เนี่ย ตอนเด็ก ๆ พาลูกชุบไปหาหมอฟันทีไรได้แหกปากร้องไห้ไปทั่วจังหวัด”
“ลูกชุบกลัวหมอฟันเหรอครับ?”
“ใช่จ้ะ ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่นะ”
...ขอพลังวิเศษหายตัวได้
โอยยยยยยยยยยย ถ้าแม่จะเผากันอย่างนี้ ผมไม่ได้กลัวนะ! แต่เด็กทุกคนเขากลัวไงผมเลยต้องกลัวด้วย เดี๋ยวแปลกแยก แค่นั้นเอง!
“หวา.. ถ้ามีแฟนเป็นหมอฟันก็แย่สิครับ”
“ให้มันน้อย ๆ หน่อย” ผมว่าพร้อมกับยกส้อมชี้หน้าเด็กนั่น แต่โดนแม่ฟาดเพี๊ยะเข้ามือเต็ม ๆ
แม่ก็ไม่ช่วยเล้ยยยยยยยยยยยย มีผู้ชายมาจีบลูกชายก็ไม่ตกใจสักนิด เฮ้ออออ
ระหว่างที่กินข้าวแม่กับดัมโบ้ก็คุยกันอย่างออกรสโดยมีผมนั่งเป็นตัวประกอบเหมือนคนนอกที่เป็นส่วนเกิน.. ไม่มีช่องให้ผมได้แทรกเลย เจ็บปวดไปถึงเครื่องใน
จนกระทั่งตอนนี้ กินข้าวเสร็จแล้ว มีผมยืนล้างจานอยู่คนเดียว ส่วนแม่ก็ลากดัมโบ้ไปคุยด้วยที่ห้องนั่งเล่นนู่น..
“ผมช่วยไหมครับ?”
“เฮ้ย!” จานถึงกับหลุดมือ หันไปถลึงตาใส่คนที่เข้ามาใหม่ เด็กดัมโบ้ยิ้มแหยแล้วเดินมายืนข้างผม
“ไปไกล ๆ”
“ผมอยากช่วย”
“วุ่นวาย”
“ผมอยากช่วยจริง ๆ นะครับ”
“บอกอะไรก็ไม่ฟัง นายนี่มันดื้อจริง ๆ”
“ฮะฮะ คงงั้นมั้งครับ”
กวนประสาท..
23:15
“วันนี้พระจันทร์สวยนะครับ”
“อืม” ตอบรับในลำคอเมื่อแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่มืดสนิท พระจันทร์ดวงโตกำลังเปร่งแสงสีนวลออกมาให้เชยชม.. ผมระบายยิ้มบางก่อนจะดันเท้ากับพื้นสนามหญ้าไกวม้านั่งชิงช้าเบา ๆ
เมื่อผมขยับเท้า คนที่นั่งด้วยกันข้าง ๆ ก็ทำด้วยซะงั้น ผมหันไปมองเขาตาขวางก่อนจะหยุดขยับ แล้วเด็กนั่นก็หยุดตาม
“เมื่อไหร่นายจะกลับบ้านสักที?” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม โอเค รู้เลยว่ายังไม่กลับแน่ สำหรับเด็กนี่คำว่าดื้อกับหน้าด้านห่างกันแค่เส้นบ้าง ๆ อ่ะบอกเลย..
หลังล้างจานเสร็จผมบอกให้กลับบ้านได้แล้วเขาก็บอกจะช่วยเตรียมของไว้ทำกับข้าวพรุ่งนี้ เตรียมของเสร็จแล้วก็บอก ทีแรกก็นึกว่าจะกลับไงเห็นเดินออกมา ผมก็เดินมาส่งตามมารยาทไรงี้ มาถึงด้านนอกดันจับมือผมมานั่งที่นั่งม้านั่งหน้าบ้านเฉยเลย
“ทำไมชอบไล่ผมจังเลยครับ?”
“นายมันน่ารำคาญไง จะวอแวอะไรฉันนักหนาก็ไม่รู้”
เด็กนั่นมองหน้าผม
“ผมแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ เท่านั้นเอง ขอโทษครับ”
อ้าว.. ดราม่าเฉยเลย
“ฉัน..”
“งั้นผมกลับแล้วครับ”
ผมเม้มปากเมื่อมือไปไวกว่าความคิด จะยื่นมือไปคว้าแขนเด็กนั่นทำไมชนากานต์!!!!
“นาย.. นายมีสอบ นายก็ควรจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือไม่ใช่อยู่กับฉัน..”
“...”
ผมบีบข้อมือของดัมโบ้แรงขึ้น เด็กนั่นไม่ตอบและไม่หันมามองหน้าผมเลย.. ทำไมหัวใจมันถึงบีบรัดจนปวดแบบนี้ล่ะ?
“ฉัน.. ฉัน.. ไม่ได้รำคาญจริง ๆ สักหน่อย” น้ำเสียงเบาหวิวที่แทบจะไม่ได้ยิน เด็กนั่นหันมาแล้วยิ้มกว้าง เขานั่งลงข้างผมเหมือนเดิมที่ม้านั่งตัวเดียวกันพร้อมกับดึงมือผมไปจับ
นี่มันอะไร..? แผนหรอ?
ปึก!
“ผมเจ็บนะครับ” เด็กนั่นพูดด้วยใบหน้าติดยิ้ม ผมทุบไหล่เขาไปอีกทีและแรงกว่าเดิม กล้าดียังไงมาหลอกผม
“ไอ้เด็กบ้า!! นายเล่นละครเหรอ!?”
“ถ้าไม่ทำอย่างนี้ผมจะรู้หรอครับว่าลูกชุบก็แคร์ผมอ่ะ” พอจะยกมือทุบอีกเด็กนั่นก็รวบมือผมไว้ทั้งสองข้าง ยกเท้าถีบแม่ง
อยู่กับเด็กนี่ทีไรผมกลายเป็นคนชอบใช้กำลังตลอดเลย เสียคาแรคเตอร์หมด ฮึ่ย!
“โอ๋~ ไม่หน้าบึ้งนะครับ เดี๋ยวแก่เร็วนะ ดูสิยังไม่ทันไรตีนกาขึ้นแล-- โอ๊ย!”
“หุบปากไปเลยนะ!”
“ตีผมอีกแล้วนะครับ เดี๋ยวเถอะ”
“เดี๋ยวเถอะอะไร!?”
“ก็.. ไม่บอกดีกว่า หึหึ” ทำไมต้องหัวเราะโรคจิตด้วยเล่า! ผมขยับไปจนหลังชนที่วางแขนพร้อมกับยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาเตรียมป้องกันตัว
“หึหึอะไร มีปัญหากับหลอดลมหรือไง!”
“เปล่าครับ หลอดลมผมสบายดี”
“ฮึ่ยย”
“โอเค ไม่กวนแล้วครับ” เด็กนั่นมือสองข้างเหมือนยอมแพ้ “เรามาคุยกันจริงจังหน่อยดีไหมครับ?”
“คุยอะไร?”
“เมื่อไหร่จะเปิดใจให้ผมสักทีล่ะครับ?”
“หือ? เปิดใจอะไร”
“ยอมเป็นแฟนผมไง”
“บ้าสิ! เรารู้จักกันนานแค่ไหน แล้วนายจะจริงจังอะไรกับฉันหรือไง?”
กับเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น.. เป็นวันที่ผมไปงานเลี้ยงวันเกิดของพี่ที่ทำงานและพี่ปลาชวนผมไปด้วย ในขณะที่ผมออกมาคุยโทรศัพท์กับแม่ด้านนอกผับก็มีเด็กผู้ชายกำลังเมาไร้สติเข้ามาหาผม.. เขากระชากข้อมือและลากผมให้ไปด้วย ผมพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงไม่ไหว สุดท้ายเรื่องบ้า ๆ นั่นก็เกิดขึ้น พอเช้ามาผมก็รีบไปจากที่นั่นก่อนเด็กบ้าจะตื่น..
หลังจากวันนั้นผมไม่เจอเขาอีกเลยประมาณหนึ่งเดือน จนกระทั่งวันหนึ่งที่พี่ปลาชวนไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารใกล้ ๆ บริษัท.. และนั่นเป็นวันที่เราเจอกันอีกครั้ง
และจากนั้นผมก็โดนเด็กดัมโบ้ตามตื้อมาจนวันนี้..
ผมไม่อยากให้เขาทำแบบนี้เพราะความรู้สึกผิด เพราะความไม่ได้ตั้งใจ อยากจะรับผิดชอบหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมเป็นผู้ชาย แน่นอนว่าผมท้องไม่ได้อยู่แล้ว การกระทำของเขาทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นคนดี เขาไม่เคยล้วงเกิน แต่อาจจะมีบางอย่างการสกินชิพนิด ๆ หน่อย ๆ อย่างที่แม่บอกว่าผมรู้แค่ไม่ยอมรับ.. ถ้าเกิดว่าผมเผลอให้ใจเขาไปล่ะ? แล้วถ้าความรู้สึกผิดของเขามันหายไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น? เหลือแค่ความเฉย ๆ เหรอ?
ผมกลัว. . .
“ฉันไม่อยากให้นายมาผูกติดกับฉันเพราะความรู้สึกผิด”
“ไม่คิดว่าความรู้สึกผิดจะนำมาซึ่งความรักบ้างเหรอครับ?”
“...”
“ผมยอมรับว่าตอนแรกผมรู้สึกผิดที่ทำเรื่องแบบนั้นไป.. แต่ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนไปแล้วนะครับ”
“นายรู้จักฉันแค่ไม่นาน..”
“แม่ผมเคยบอกว่า แม้เวลาแค่หนึ่งนาทีก็สามารถทำให้เราตกหลุมรักได้”
“...”
“ผมเชื่ออย่างนั้น และตอนนี้ก็ยังเชื่ออยู่”
“ฉัน..”
“ถ้าลูกชุบยังไม่มั่นใจในตัวผม เราคุยกันไปเรื่อย ๆ ก่อนก็ได้ครับ”
“...”
ดัมโบ้จับมือผมไปโอบแก้มของเขาพร้อมกับมองตาที่ผมด้วยสายตาอ่อนโยนแต่แน่วแน่
“เปิดใจให้ผมสักนิด.. ได้ไหมครับ?”
“...”
“...”
“อือ”
- - - - - - - TBC - - - - - - -
พี่ชุบใจอ่อนแล้ววววววววววววววว เย้เย้
อยากแต่งให้ซึ้งบ้างแต่มันซึ้งไหมเนี่ย /กอดเข่าเขี่ยพื้น
เดี๋ยวตอนหน้าเพลิงฟ้าจะคัมแบ็คแล้วค่าาาา รอนางหน่อยนะ
เรามีของมาขาย(?) เพิ่งแวบไปเปิดนิยายเรื่องใหม่มาเจ้าค่ะ
เรื่อง 【d o u b l e M】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.0) ค่าาาา เชิญคลิก ขอความกรุณาเอ็นดูเด็กๆด้วยนะงับ
มันเป็นมอปลายมิ้ง ๆ เพื่อนสนิท แต่ตอนนี้เพิ่งลงแค่บทนำ /ปาดเหงื่อ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
รัก ♡
-
กรีนอ้อนซะแบบนี้ลูกชุบจะหนีไปไหนรอดคิคิ
น่ารักอ่ะมะไรสองคนนี้จะได้เป็นแฟนสักทีจะได้หวานเยอะเอาให้มากกว่าคู่หลักเลยคิคิ :hao7:
-
พี่ลูกชุบเปิดใจแล้วกรีซก็ทำคะแนนเยอะๆ
-
คิดว่างานนี้ลูกชุบคงหนีกรีซไม่พ้นแน่ 55555
:mew1: :pig4:
-
ลูกชุบแง้มประตูใจให้กรีซแล้วนะ
อย่าผลักแรงล่ะ ค่อยๆเปิด อิอิ
-
ใจอ่อนแล้วววว :mew3:
-
เย้ๆๆๆ พี่ชุปเปิดใจให้ดัมโบ้แล้ววววว 555
-
ขอบคุณ :)
-
ไม่รอด ลูกชุบต้องจนมุม 5555
-
ใจอ่อนสักทีนะชุบ >___<
-
พี่ชุบใจอ่อนนิดนึงแล้ว 5555
-
พี่ชุบใจอ่อนเร็วๆนะ นายกรีซนี่ก็ตีเนียนได้ตลอดจริงๆ :hao7:
-
เปิดใจแล้วนิดๆ จริงๆก็แคร์เขานี่นะ
-
น่ารักจังเลยลูกชุบ^^
-
กรีซตามขนาดนี้
ไม่รักยังไงไหว
บวกและเป็ดขอบคุณ
รอเฉลยใครแอบคิดมีดีมิร้ายกับเพลิงฟ้า
-
อิจฉาพี่ลูกชุบง่ะ :ling1:
-
พี่ชุบใจอ่อนกับน้องแล้วววว
คิดถึงเพลิงฟ้ากับพี่เจ้า
ขอบคุณนะคะ ^^
-
มารอคู่หลักครับ
-
ลูกชุบในที่สุดก็ตกหลุมพรางหมาป่า 5555
-
กรีซน่ารักขนาดนี้อย่าปล่อยไปพี่ลูกชุบ
-
รอที่ 27
ทวงคำขอ
- Phloengfa’s Part -
สวัสดีครับ ผมกลับมาแล้ว คิดถึงผมไหมฮะ? อ๋อ คิดถึงเหรอ ผมก็คิดถึงคุณนะ
“มึงเอาขนมไรบ้าง?”
“แล้วแต่” กวางกลอกตากับคำตอบ
ตอนนี้เราอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ต มาซื้อของไปทำอะไรกินฉลองสอบเสร็จเย็นนี้ที่เรื่อนหอพี่ขลุ่ยกับไอ้เจ้า จริง ๆ ผมสอบเสร็จมาสามสี่วันแล้ว แต่เพิ่งจะฉลองกันเพราะรอให้ทุกคนว่างตรงกัน
ไม่ได้มีแค่ผมกับกวางที่ออกมาหรอกครับ แต่ตอนนี้ผมอยู่กับกวางที่โซนขนม.. เจ้า กรีซ พี่ชิค และโรส ไปซื้อของสดที่ตลาด ที่เหลือก็อยู่บ้าน จัดเตรียมสถานที่ และตอนนี้พวกเขาคงกำลังเลือกซื้อของกันอยู่.. ผมเดาะลิ้นก่อนจะจิ๊ปากมาคิดมาถึงตรงนี้
“เป็นไร? เจ็บเท้าเหรอ?”
“เปล่า มึง ๆ เอาเจลลี่กับมาร์ชเมลโลให้กูด้วย ช็อกโกพายด้วยมึง สองกล่อง สามกล่องเลย!”
กวางแยกเขี้ยวใส่แต่ก็เดินไปหยิบขนมจากชั้นมาให้ ผมหุบยิ้มลงและลอบถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเพื่อนตัวเล็กหันหลังให้..
ส่วนเรื่องเท้า.. จริง ๆ มันควรจะดีขึ้นมานิดหน่อยเพราะมันผ่านมาก็สองสัปดาห์แล้ว และยังมีไอ้เจ้าช่วยดูให้อีก เอาจริงคืออยากป่วยนาน ๆ มาก เพราะแม่งดูแลผมดีมาก แล้วสุดท้ายก็สมปราถนาครับ เมื่อไม่นานมานี้ผมดันสะเหล่อลื่นพื้นห้องน้ำล้ม ข้อเท้าก็เลยสะเทือนอีกรอบ และวันนั้นหัวฟาดพื้นด้วยครับ ถึงกับนิ่ง นึกว่าจะตาย.. เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ ไอ้เจ้านี่โวยวายล้านแปดเลย ทั้งกรีซอีก คุณนายตะวันพราวถึงกับมาหาถึงเมืองหลวง.. บ่นจนผมหูชา เพิ่งกลับไปเมื่อวานนี่เอง
แหะแหะ
“น้ำอัดลมเนาะมึง”
“เบียร์ดิ เหล้าด้วย แอลกอฮอล์อ่ะ”
หน้าที่ซื้อเครื่องดื่มก็ของพวกผมครับ.. เงินค่าใช้จ่ายนี่ลงขันกัน ไม่มีเลี้ยงอ่ะ
“ไม่ หมายถึงมึงอ่ะ แดกน้ำอัดลมนะ”
“อ้าว..”
“พี่เจ้าบอกว่างี้”
แล้วมันก็ยกน้ำอัดลมหนึ่งแพ็คใส่รถเข็น..
เยี่ยม..
ผมกับกวางมากลับมาที่บ้านหลังจากซื้อของเสร็จ ผมก็ช่วยอะไรมากไม่ได้อ่ะ ลำพังตัวเองยังลำบาก เลยไปเรียนกคนอื่นมาช่วย ผมเดินไปที่หลังบ้านอย่างค่อนข้างทุลักทุเลเพราะไอ้ไม้ค้ำเนี่ย แต่จะไม่ใช้ก็ไม่ได้ พอมาถึงก็เฟลเลย ตรงนี้ไม่มีใครอยู่ สถานที่ที่จะใช้คือสวนหลังบ้านที่มีสระว่ายน้ำอยู่ด้วย ก็ไม่เข้าใจ มีปาร์ตี้ทีไรจัดริมสระตลอด บางทีก็เบื่อไหม เฮ้อ..
อยู่คนเดียวก็ได้วะ..
เอนตัวนอนบนโซฟาที่ตั้งอยู่ที่เฉลียง ถ้าพูดให้ถูกคือผมถูกกีดกันออกมา.. เพราะขาเดี้ยง คือถ้าสภาพสมบูรณ์ก็คงก็ไปขลุกอยู่ในครัวนู่นมั้งผมว่า มีแต่คนบอกว่าเจ็บก็อยู่เฉย ๆ ไป ตั้งแต่ป่วยมานี่รู้สึกจะเป็นที่รักของทุกคนมาก มีแต่คนโอ๋ คนตามใจ ทั้งที่ปกติแทบไม่มีโมเมนต์อย่างนี้ มันก็สบายนะ แต่มันน่าเบื่ออ่ะ อย่างตอนจะไปซุปเปอร์กับกวางก็ถูกห้าม แต่ผมไม่ฟังไง ไปจนได้แหละ
“อ้าว ทำไมมาอยู่นี่”
“หวัดดีฮารุ” ฮารุตอบรับก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตัวถัดไป วันนี้แก๊งหมอฟันเขามาด้วยครับ ในแก๊งนี้ผมชอบฮารุนะ น่ารัก แบ๊ว ๆ ดี เหมือนทอมมากเลย
“ไปก็โดนไล่ออกมาอยู่ดี”
“ไม่สบายก็เงี้ย”
“เหอเหอ มันน่าเบื่ออ่ะ ละนี่ฮารุออกมาไม?”
“โดนไล่ ฮ่าฮ่า”
“ไอ้เตี้ย!”
“ไร!”
“อ้าว ไม่รู้ว่าเพลิงฟ้าอยู่ด้วย จะได้เอามาเผื่อ”
“ไม่เป็นไรเว้ย เดี๋ยวแย่งฮารุกินได้”
“จัดไป” ภาคย์ว่าจานเบคอนชีสบอลกับขนมปังสังขยาลงก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ไม่นานจากนั้นชินากับกวางก็มาพร้อมกับเหยือกน้ำหวานและเบียร์
ไม่ต้องเดาเลยว่าน้ำหวานนั่นคือของผม..
ผมดึงโทรศัพท์มือถือออกจากระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออกหามนุษย์แฟน..
(“ว่า?”)
“กลับยังอ่ะ?”
(“ใกล้แล้ว มีอะไร?”)
“อยากกินหนมครก”
(“อือ เดี๋ยวซื้อไปให้ /พี่เจ้า น้ำค่ะ”)
ผมปิดปากฉับทันทีที่ได้ยินเสียงแทรกเข้ามา..
(“เมื่อกี้จะพูดอะไรนะ?”)
“....เอาตะโก้ด้วย”
(“คิดอะไรนาน?”)
“ก็นึกว่าไม่ได้ถามกูแงะ”
(“หึ”)
“แค่นี้แหละ อ๊าาาา กล้วยทอดดดดด จะเอากล้วยทอดด้วยยยย”
(“เออ”)
“เค้ะ!”
พอวางสายจากไอ้เจ้าผมก็มาเสวะนากับเหล่าผองเพื่อนต่อ แม้จะถูกมองด้วยสายตาจิกกันข้าพเจ้าก็ไม่สน.. มนุษย์เพื่อนทั้งหลายก็ยังไม่รู้หรอกครับว่าผมกับเจ้าเป็นแฟนกันแล้ว แต่ไม่เป็นก็เหมือนเป็นแหละ พวกมันเลยเฉย ๆ กัน
“แฮ่!”
ผมมองกรีซด้วยใบหน้าเรียบเฉย มันเกาหัวแกรก ๆ แก้เก้อ ผมควรตกใจเพื่อไม่ให้เพื่อนเฟลไหมครับ?
“หูยยยย ตกใจตังเงยยยย”
“ถ้ามึงจะตกใจหน้านิ่งอย่างนี้นะ” กรีซส่ายหน้าระอา ผมหัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปรับถุงที่มันส่งให้ เปิดถุงและเอากระทงใบตองที่มีขนมครกอยู่ข้างในออกมาวางบนโต๊ะ ขาเจ็บนี่ขยับตัวยากฉิบหาย.. ยังไม่ทันวางดีชินาแม่งมือไวมา คว้าไปแล้วสองชิ้น
เพื่อนเชี่ย..
“เจ้าอ่ะ?” ถามพลางยัดกล้วยทอดเข้าปาก พาดขากับตักกรีซด้วยเลย ฮี่ สบายยยยย
“ในครัว”
“มึงไม่ช่วยอ่อ?”
“คนเยอะ วุ่นวาย อีกอย่าง” กรีซเดาะลิ้น ไหวไหล่ “นะ..”
เป็นอันรู้กัน.. หึหึ
“พี่กรีซมึงซื้อน้ำมะพร้าวมาให้กูไหม?” ฮารุถามทั้งที่ปากยังกินไปด้วยขนมครก
“ลืม”
“โห่ ไรวะ ใช่ซี้ ไม่สำคัญหนิ เชอะ!”
“ตอแหล” ฮารุตาเหลือก สำลักขนมไอโขลก ๆ ชี้หน้ากรีซ กวางกับชินายังเหวอเลย ไม่คิดว่าท่านกรีซจะพูดอะไรอย่างนี้ล่ะสิ โธ่ มันก็คนธรรมดา
“มึงไปไหน” ชินาถามทันทีที่เห็นผมคว้าไม้ค้ำมา แหม นี่ห่วงกูมากไปไหมครับ?
“ห้องน้ำ”
“อย่าไปลื่นอีกนะ”
“โห่ กรีซ ระดับนี้แล้ว”
“จ้ะ” ทำหน้าเอือมกูอีก
ผมยืนพิงกรอบประตูครัวหลังจากเข้าห้องน้ำแล้ว ในนี้มีเจ้า พี่ขลุ่ย ภาคย์ และ โรส.. คนที่เหลือน่าจะอยู่ข้างนอกกัน ในครัวก็ไม่เห็นวุ่นวายอย่างที่กรีซว่า ออกจะดูสนุกสนานกันด้วยซ้ำ ผมแสยะยิ้มเมื่อหญิงสาวคนเดียวเสียการทรงตัวและเซไปทางด้านคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนผม..
“อ้าว มายืนทำไรเนี่ย?” ยกมือทักภาคย์ที่หันมาเจอพอดี คนอื่น ๆ เลยหันมาด้วย แอบเห็นพี่ขลุ่ยแสยะยิ้มเหมือนกันแฮะ..
“มานานยัง?” เจ้าถาม ขยับตัวออกห่างจากโรสอย่างเนียน ๆ ด้วยการเดินไปเปิดตู้เย็น
“สักพัก”
“เข้ามาทำไม ไม่ออกไปนั่งข้างนอก”
“ก็อยากเข้ามาอ่ะ ทำแมะ?”
“ซ่าอีกละ ไปนั่งที่เก้าอี้ไป” ผมยิ้มเอ๋อให้มันไปก่อนจะเดินดึงเก้าอี้ตรง Kitchen Island นั่ง
“ภาคย์ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ?” ผมถามที่ฝ่ายที่ยืนอยู่ตรงข้าม หยิบจับอะไรคล่องแคล่วทีเดียว
“ก็พอได้ แล้วเพลิงฟ้าอ่ะ?”
“เป็น! ต้มบะหมี่”
“มุกใช่มะ?”
“หึ เปลือกหอย ฮ่าฮ่า”
“โธ่..”
“ละนี่มีแฟนยัง?” ผมยังถามต่อ เลิกคิ้วใส่ไอ้เจ้าที่มองมา อะไรล่ะเธอ.. ทำกับข้าวไปสิที่รัก หึหึ
“ยังไม่มี สนใจมาเป็นแฟนกันไหม?” ภาคย์ตอบ น้ำเสียงเจ้าชู้ไม่พอยังทำสายตาเจ้าชู้ใส่ผมอีก..
เจ้าครับ.. ใจเย็น อย่าสับไก่แรงขนาดนั้นเดี๋ยวเขียงแตก..
“หวา... ถ้าไม่คิดว่าชอบคนอื่นก็อาจจะสนใจนะ”
“ชอบคนอื่น ไม่ได้ชอบพี่เจ้าเหรอ?”
แหนะ..
“หูย.. ใจเย็นนนนน” ภาคย์หัวเราะ ผมเลยหลุดตาม ก็รู้แหละว่าคุยเล่นกันเฉย ๆ
“โรสระวังหน่อย” ผมเอ่ย สาวเจ้าหันมาทำหน้างง คนอื่นก็เช่นกัน ผมถอนหายใจก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้วน ๆ ชุดที่โรสใส่มันเป็นเดรสคอเสื้อค่อนข้างเว้าลึกแถมยังสั้น เวลาก้มหรือขยับทีมันก็.. นะ อีกอย่างมันมีแต่ผู้ชาย ถึงจะรู้จักกันก็เถอะ มันดูไม่ดีเท่าไหร่มั้ง.. ประเด็นคือเจ้ามันยืนอยู่ใกล้โรสด้วยไง แม้ไม่ตั้งใจมองมันก็ต้องเห็นอยู่ดี
ผมไม่อยากให้มันมองคนอื่นหนิ!
“เอ่อ.. จ้ะ”
“พี่ว่าโรสออกไปนั่งเล่นกับเพื่อนข้างนอกดีกว่านะครับ เฮ้ย.. ไม่ได้ไล่ แต่เดี๋ยวกลิ่นอาหารติดแล้วจะเหม็นไรงี้” พี่ขลุ่ยว่า.. โรสหน้าเสียนิดหน่อยก่อนจะยิ้ม วางมือจากสิ่งที่ทำแล้วเดินออกไปนอกครัว ผมเลียริมฝีปาก สบตากับเจ้า มันยักไหล่แล้วไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ
คล้อยหลังโรสไม่นานกรีซก็เข้ามา.. ให้ตายไอ้บ้านี่ และมีฮารุควงแขนมันมาด้วย อยากจะถ่ายรูปไปฟ้องพี่ลูกชุบจริง ๆ
“ภาค์ย ไอ้นั่นของกูอ่ะ?” - ฮารุ
“กระเป๋าหลังนี่ มาหยิบเอา” - ภาคย์
ฮารุเบ้ปากแล้วเดินไปด้านหลังของภาคย์ก่อนจะหยิบกล่องดนตรีทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมา
“เฮอร์ไมโอนี่!” ผมชี้ไปที่สิ่งที่ฮารุถือ
“ฮาร์โมนิก้าไหมมึง” กรีซที่นั่งข้าง ๆ ผมพูด ผมกระพริบตาปริบ ๆ เอียงหัวนิดหน่อย
“เหรอ?”
“อือ ฮาร์โมนิก้า เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในแฮร์รี่ พอตตเตอร์ไหมล่ะเพลิงฟ้า” ฮารุว่ากลั้วหัวเราะ
“ก็เรียกเฮอร์ไมโอนี่มาทั้งชีวิต”
พวกมึงหัวเราะกูทำไม! ก็มันงงอ่ะ ดูคล้าย ๆ ใครบอกให้มันเรียกยากล่ะ โธ่!
“โอยยย น่าเอ็นดู๊ววววววววววว”
ผมยิ้มโง่ ๆ ไปให้ฮารุ
“มันเล่นยากมะ เคยจะซื้อมาเหมือนกัน แต่เล่นไม่เป็น”
“แรก ๆ ก็ยากแหละ ลมจะหมด พอเล่นเป็นก็สบายเลย ลองมะ?” ผมส่ายหน้าหวือ ฮารุพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะโดนภาคย์ไล่ออกไปด้านนอก
17 : 25
ผมขึ้นมาอาบน้ำบนห้องนอนของเจ้าและตอนนี้ก็อาบเสร็จแล้ว เลยนั่งเล่นอยู่บนเตียงระหว่างรอเจ้าของห้องอาบน้ำ... เอนตัวนอนขวางบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่น เซลฟ์ฟี่อัพรูปลงอินสตาแกรมสักหน่อย เลื่อนฟีดดูนี่มีแต่ไปเที่ยวกันทั้งนั้น ปิดเทอมแล้วก็งี้ สบาย พี่เหนือก็นู่นนน บินไปหาครอบครัวที่ฝรั่งเศส วันนี้เลยไม่ได้มากินเลี้ยงด้วยกัน ผมฝากพี่มันซื้อน้ำหอมให้แล้วเรียบร้อย กิกิ
ลืมตาขึ้นเมื่อมีหยดน้ำหยดแหมะลงที่ใบหน้า ผมกลืนน้ำลายเอือกกระพริบตาถี่ เจ้าอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนและท่อนล่างมีผ้าเช็ดตัวสีเข้มพันอยู่หมิ่นเหม่ วีเชปโคตรสะเทือนลำไส้.. กลุ่มผมสีดำขลับเปียกลู่แนบใบหน้าคม หยาดน้ำเกราะพราวทั่วลำตัวกำยำ กล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนสวย.. ขนาดมองแบบกลับหัวอย่างนี้ยังใจเต้นตุบตับ โดนแอทแทคขั้นรุนแรง..
“ยังไม่ลงไปอีก”
“รอ” บอกสั้น ๆ พลางลุกขึ้นนั่ง หันหน้าเข้าหาคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง เหยียดขาข้างหนึ่งและพับอีกข้างเข้ามา
เจ้าเดินไปยืนหน้ากระจกบานสูงพร้อมกับยกผ้าผืนเล็กบนไหล่ขึ้นซับน้ำจากเส้นผม
แค่เช็ดผมจำเป็นต้อง Damn hot! ขนาดนี้ไหม?
“เจ้า”
“ว่า?” มันขานรับมองผมผ่านกระจกแวบหนึ่ง
“คือ..”
“หืม? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“จำที่บอกว่าขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างได้เปล่า?”
คนตัวสูงเงียบไปพักหนึ่ง “อ่ะฮ่ะ จะขอแล้วเหรอ?”
“อื้อ”
“ว่ามา”
“...ไม่สนใจคนอื่นได้ไหม?”
“หะ?”
“..ถึงจะมีคนสวย ๆ มาชอบก็อย่าชอบเขานะ”
เจ้ายิ้มขำ
“มีแฟนแล้วจะไปชอบคนอื่นทำไม”
.__.
“ไม่เชื่อใจกูเหรอ?”
“เปล่า แต่ไม่ไว้ใจคนอื่น กูหวง”
“หึหึ เจาะจงใครหรือเปล่าครับน้องฟ้า”
ผมร้องเหอะ พูดรวม ๆ หรอก ไม่ได้เจาะจงใครทั้งนั้น.. เจ้ามันหล่อหนิ คนชอบก็เยอะแยะ ยิ่งเรียนจบแล้ว เดี๋ยวก็ต้องทำงานอีก.. อยู่ห่างจากผมไปอีก..
“โอเค”
“ถึงจะโดนอ่อยหนักมากกกกกกกกกกกกกก็ห้ามเคลิ้มนะ”
“ครับ”
“มาเกี่ยวก้อยกันก่อน” ผมยื่นนิ้วไปให้ มันส่ายหน้าเอือม ๆ แต่ก็ยอมเดินมาเกี่ยวก้อยกับผม ผมยิ้มอย่างพอใจ ขยับมือให้หัวแม่มือเราชนกันก่อนจะปล่อยออก
“คิดมากไร้สาระ” เจ้าขยี้ผมผมแล้วไปแต่งตัว
ถ้าไม่รู้สึกอะไรด้วยก็ไม่คิดหรอก บู่ว..
----------------------
เอาเพลิงฟ้ามาเสิร์ฟแล้วค่าาาาาาา
ชื่อตอนกับเนื้อเรื่องไม่ค่อยจะสัมพันธ์กันก็ช่างมันเถอะเนอะ แหะแหะ
ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ /โป้งชี้ก้อย
ไว้เจอกันตอนหน้านะงับ บ๊ายยยย
(ขอฝากนิยายเรื่อง 【d o u b l e M】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.0) ด้วยนะคะ
:hao5: :mew2: :monkeysad:
-
ไม่ใช่คิดมากนะพี่เจ้า
แต่คนมันรักก็หวงสิ รึว่าพี่เจ้าไม่หวง ถ้าเพลิงฟ้าทำเหมือนกัน 555
-
นางเริ่มแรงละนะชะนีโรสเนี่ย เกลี๊ยดเกลียด(จากใจ555555)
เพลิงฟ้าออกจะน่ารักขนาดนี้ และรักกันมานานมว้าก เจ้าไม่คิดนอกใจหรอกเนอะ^_^
-
คิดถึงนะตัวเองงงงงงงงงงงงงงง
รีบๆจัดการ'คนนั้น'ซะที รออยู่ 555555555ท่าทางจะมัน
-
ขอบคุณ :)
-
มีแฟนหล่อก็หวงก็ห่วงเป็นธรรมดา
-
รอวันเอาคืนน้องโรสอยู่นะจ๊ะ
พี่เจ้าน่าร้ากกกกกก
อยากได้มากกก ขอสักคน
เพลิงฟ้าก็น่ารักกกก
อยากได้เหมือนกัน เอ็นดูจริงๆ
-
อ่านมาก็นิ่งๆ เฉยๆ นะ แต่มาขำหนักมากก็ตรงเฮอไมโอนี่นี่แหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า :m20: ไม่คิดเลยว่า เออ ฮาโมนีก้าเป็นเฮอไมโอนี่ไปซะได้ ไม่น่าเชื่อจริงๆ
-
น้องดอก.. กุหลาบ
เมื่อไรจะเริ่มอายตัวเองซักที นี่อับอายแทนมานานแล้วนะ o18
-
โอ๊ย ขะนีโรสนางจะขี้อ่อยไปละอ่อยแบบเนียนๆด้วยย
หมั่นไส้นาง เพลิงฟ้าจัดไปทีดิ๊ค่ะ
มาต่อบ่อยๆนะคะคนแต่ง สู้ๆ :mew1: :pig4:
-
เอิ่ม ถ้าบอกว่าลืมไปเลยว่าโรสคือใครจะโกรธมั้ยอ่ะ คือนางหลุดวงโคจรจากสารบบความจำไปนานล่ะ อ่านๆไปพึ่งนึกออกตอนจะจบนี่ล่ะ เหอๆๆ
-
โอยยยยยย หมั่นชะนีโรส ถ้านี่เป็นเพลิงฟ้านะ จับนางมาตบละ หมั่นแรงงงง
-
:beat: :beat: เปลี่ยนชื่อจากโรสเป็นแรดดีกว่านะ อ่อยตลอดดดดด :m16: :m16: :m16:
-
ก็คนมันรักก็ต้องคิดมากสิ
-
มีเกี่ยวก้อยกันด้วย :o8:
ว่าแต่โรสลายเริ่มออกแล้วนะ
-
โรสนางอ่อยมากกกกก
-
โรสอ่อยหนักมาก หรือว่าจะคิดไปเอง 5555
-
โรสเอาอีกละ
-
ถ้าไม่รู้สึกก็ไม่คิดหรอก บู่วววว 5555
-
โรสอ่อยมากค่ะ...
-
เอาตรงๆนะ ถึงโรสจะดีจริงไม่คิดร้ายกับเพลิงฟ้า แต่ก็เกลียดอยู่ดี คือเรามองแค่ด้านเฉพาะคนอ่านด้วยแหละ แต่เราเกลียด ไม่ชอบ ดูแสแสร้ง ดูอ่อย หึ ถ้าเป็นโรสที่บงการทุกอย่างจะไม่แปลกใจเลย
-
:mew1:
-
คือ เอื่อยเฉื่อยมากเลยอ่ะ เรื่องไม่เดินเลย สั้น งอแง จะอ่านอีก จะอ่าน ชอบ
-
ทำไงได้เจ้ามันฮอตเพลิงฟ้าก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
ส่วนเจ้าเองก็กลัวเหมือนกันแหละ เพราะเพลิงฟ้าก็ใช่ย่อยฮอตพอกัน
ฉะนั้นต่างคนก็ต่างหึงนั้นแหละคิคิ :m1:
-
สั้นง่ะ อยากอ่านอีก งอแง จะเอา จะเอา
ถ้าไม่รักก็คงไม่หวงหรอกพี่เจ้า ถ้ากลับกันเป็นพี่เจ้าอาจจะหวงเพลิงฟ้ากว่านี้ก็ได้ เราจะรอดูวันที่พี่เจ้าหวงเพลิงฟ้า หึหึ เพราะผ่านมาเพลิงฟ้าออกตัวก่อนตลอด แบร่
รีบๆจัดการยัยนั่นซะทีเหอะ เห็นแล้วรำคาญลูกกะตา
-
ขำเฮอร์ไมโอนี่หนักมาก โอ้ยเพลิงฟ้า เอ็นดู~~~
-
นังโรสนับวันยิ่งอ่อยแรง
:z6:
-
พี่เจ้านางน่ารักขึ้นทุกวัน รอค่ะ ร๊อรออออออ มาอัพไวๆรู้สึกตอนนี้สั้น 555 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ชะนีโรส ลายเริ่มออกละ แหมมมมมม.......พี่เจ้าน่ารัก >///<
-
ตอนนี้เพลิงฟ้าน่ารักมากกกกก อยากดึงเข้ามากอดปลอบเลย ยัยโรสนี่ก็เนียนจริงๆ
-
แหมะ โรส :z6:
ถ้าไม่รักไม่หึงนะพี่เจ้า
-
เค้าขำก๊ากเลยตอนน้องฟ้าเรียก ฮาร์โมนิก้าว่าเฮอร์ไมโอนี่ 5555555555
คาแรคเตอร์ของน้องฟ้าดูเป็นคนที่ดูหล่อก็ได้ แต่ก็แอบมีความสวยแบบพญาซ่อนอยู่ ในขณะเดียวกันก็มีความเป็นเด็กน้อย
ตรงนี้คือมีเสน่ห์มาก ๆ หลงรักน้องฟ้าา :-[
สรุปแล้วก็เป็นนังโรสจริง ๆ สินะ ไม่น่าเล้ย เอาตั้งแต่มาตีสนิทกลุ่มฟ้า เพราะต้องการเข้าใกล้พี่เจ้าละ
ในเมื่อเค้าไม่ได้ชอบเธอ ก็หวังว่าจะไม่ทำอะไรที่มันดูไร้ค่าอีกนะ - - รอวันที่โรสโป๊ะแตกอย่างใจจดใจจ่อ :laugh:
-
เมื่อไรจะเฉลยสักที :katai1:
-
รอที่ 28
คนที่เรียกว่าเพื่อน
- Phloengfa’s Part -
“หัวเราะอะไร”
“มึงดูหน้ากรีซดิ” เจ้าส่ายหน้าแล้วผลักหัวผมเบา ๆ
กรีซทำหน้าเหมือนมีซากหมาตายอยู่ตรงหน้าอ่ะครับ ถ้ามึงจะขนาดนั้น.. ลุกไปนั่งที่อื่นเลยไหมครับ?
“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” ผมตบไหล่มันแปะ ๆ กรีซกลอกตา ก่อนจะเอื้อมมือไปรับแก้วจากบีมมาให้ผม
เพียวเลย.. โคล่าเพียว ๆ ไม่มีโซดาผสม..
“ทำไมลงมาช้าวะ?” ชินาที่นั่งอยู่เยื้องกันถาม ทั้งยังรูดบาร์บีคิวเข้าปาก หมดกันความสวย..
“รอไอ้เจ้าอาบน้ำ” คนถูดพาดพิงก็นั่งอยู่ข้างผมเนี่ยแหละ
“ไม่อาบพร้อมกันอ่ะ จะได้เร็ว ๆ”
“ฮิ้ววววววว”
ฮิ้วหาพ่อง!
แต่เล่นกับพวกมันหน่อยแล้วกัน
“ถ้าอาบพร้อมกันก็กลัวจะไม่แค่อาบน้ำแล้วช้ากว่าเดิมไรงี้” พูดจบพวกมันก็โห่ ผมหัวเราะร่าอย่างพอใจ เล่นกับใครไม่เล่น
“กูล่ะเกลียดความมั่นหน้าของมันจริง ๆ”
“อ้าววว ไหนว่าเป็นแฟนคลับมาเกลียดผมไมอ่ะพี่ชิค”
พี่ชิคกลอกตา “ตอนนั้นกูหลงผิด ตอนนี้ผันตัวมาเป็นแอนตี้แฟนแล้ว ถ้ามีแอคไข่มาแฉนั่นคือกูเอง”
เลว..
“นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.. อย่าตัดสินอะไรแค่จากที่เห็น ต้องได้คุยถึงจะได้รู้ความจัญไร”
ไอ้เหี้ยพี่ขลุ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
“อุตส่าห์ตั้งใจฟัง แม่ง..”
“ฮ่าฮ่า”
ผมเอนตัวพิงพนังแต่ต้องเด้งกลับเพราะชนกับบางอย่างเข้า.. หันมองก็เห็นว่าเป็นแขนไอ้เจ้าที่พาดมา มันเลิกคิ้วขึ้นเหมือนถามว่าอะไร ผมสะบัดหน้าแล้วเอนลงเหมือนเดิม และก็อ้าปากรับกุ้งเผาตัวโตชุบน้ำจิ้มจนฉ่ำจากกรีซเข้าปาก
มีเพื่อนดีคือลาภอันประเสิฐ. . .
“เพลิงฟ้ากับฮาเร็มของเขา..”
“คนฮอตก็เงี้ย” ไอ้กวางแทบจะปาเปลือกกุ้งใส่หน้า
“ถุย พี่เจ้าเทมันเหอะ”
“อย่ามาเสี้ยม”
“ไม่เสี้ยมโว้ยย หมั่นไส้อ่ะ เยอะนะมึง”
“แบร่” ผมแลบลิ้นใส่กวาง มันยิ่งทำท่าทางหงุดหงิด คิดถึงพี่ครินแล้วพาลผมหรือไง ได้ยินกวางบนว่า พี่ครินไปดูทำงานที่สิงคโปร์สามวัน
ตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มนิด ๆ สภาพแต่ละคนก็หน้าแดงหน่อย ๆ ผมนี่บลิงค์สุด แอลกอฮอล์ไม่เข้ากระแสเลือดสักนิด..
เพลิงฟ้าเป็นคนเดียวที่ดื่มน้ำอัดลมท่ามกลางมนุษย์แอลกอฮอล์ครับ.. สะเทือนใจ
“เอาอะไรไหม?” คนข้างขวาผมถาม ก็ไอ้เจ้านั่นแหละ ข้างซ้ายก็กรีซไงจะใครล่ะ เอ่อ..
“เอา อยากกินเหล้าบ้าง” ช้อนตามองกระพริบตาปริบ ๆ ด้วย ยอมกูสิ ยอมมมมม
“ไม่ได้”
“ทำไมวะ!”
“อยากหายช้าก็เอาสิ”
“...”
“ขลุ่ยชงเหล้าให้น้องมึงหน่อย!”
“...” ใบ้แดกเลยกู.. เล่นเอาเอ๋อไปทั้งโต๊ะ เจ้ามันพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างกระแทกแดกดันแล้วลุกไปที่เตาย่างเลยง่ะ
เดี๋ยวดิ เฮ้ยยย ไม่เอาแล้วก็ด้ายยยยยยยยยยยยยยยย
“หวายยยยยยยยย โดนทิ้ง หวายยยย”
“หวายหน้ามึง!” สะบัดนิ้วกลางใส่หน้าไอ้กวางกับชินา สองคนนั้นหัวเราะเยาะผมด้วยความสะใจ เพื่อนเหี้ย..
“หาเรื่องตลอด”
“โอยยยย” ขยุ้มผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง(ไปย้อมมาก่อนสอบ)
จากบ้าเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเงียบ ผมค้ำคางมองไปที่เจ้าชีวัน ร่างสูงยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าเตาปิ้งย่าง ไม่ห่างกันนั้นมีเพื่อนผู้หญิงอีกคนของผมอยู่ด้วย.. เขาไม่ได้อยู่กันสองคนหรอกครับ มีภาคย์กับฮารุด้วย แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่แฮะ..
“อึก..” ฉิบหายละ เผลอกินอะไรไปวะ สะอึกทำไม!
“ขอน้ำเปล่าหน่อย” ผมบอกกรีซ เมื่อได้น้ำมาก็กรอกปากไปอึกใหญ่แล้วบ้วนทิ้ง ทำอย่างนั้นอยู่สามสี่รอบก็ยังไม่หาย
“อึก..! จิ๊!!”
“ใจเย็น” กรีซพูดพลางลูบหลังผมไปด้วย
“แม่ง! อึก!”
“อ่ะ” พี่ชิคยื่นขนมปังกับนมกล่องมาให้ ที่หายไปเมื่อกี้คือไปเอาพวกนี้มาให้ผมหรอก โอยยย รัก
“ขอบคุณครับ อึก” ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างปลงตก ฉีกขนมปังเข้าปาแล้วอมไว้ ส่งกล่องนมให้กรีซฉีกให้ พี่ก็ไม่เอาหลอดมาด้วยเนาะ..
“โอเคยัง?”
“หึ อึก!”
“ลองกินน้ำตาลดิ” บีมบอก
“หายเหรอ?”
“ไม่รู้ดิ ไม่เคยลอง แต่อ่านเจอเขาบอกหายนะ”
หาย-นะ มันก็เป็น หาย-ยะ-นะ ได้เหมือนกัน..
ผมกระดกนมดื่มกลั้วในปากสักพักก่อนจะกลืน
นิ่งไปประมาณสิบวินาที.. “...หายละ”
“เอาอะไรเพิ่มไหม?” ผมมองไปรอบโต๊ะหลังจากได้รับคำถามจากกรีซ
“หมึกย่างกูหมดละ”
“อืม”
กรีซรับคำแล้วลุกออกไป ผมก็มองตามมัน ตรงนั้นก็นะ... มิ้งกันมากไหม รำคาญ คุยอะไรกันเหรอ ยิ้มซะกว้างเชียว สนุกมากใช่ไหม ปากจะฉีกถึงหูแล้วยู เจ้าแม่งไม่สนใจผมเลย ที่พูดบนห้องลืมแล้วใช่มะ! โรสนี่ก็อะไรอ่ะ เพิ่งบอกให้ระวัง ตอนนี้ก็เหมือนเดิมอีกแล้ว ให้ตาย.. จะหงิดแล้วนะ!
“เป็นไรมึง” มองพี่ชิคกับพี่ขลุ่ยตาขวาง คือพี่ขลุ่ยทักแต่พี่ชิคปาน้ำแข็งใส่หน้าผากผมไง แม่นด้วย..
“ลำไย”
“มะเฟือง มะไฟ” - พี่ขลุ่ย
“มะกรูด มะนาว” - พี่ชิค
“มะพร้าว ส้มโอ” - พี่ขลุ่ย
“ฟักแฟง แตงโม” - พี่ชิค
“ไชโย โห่ฮิ้ว” - กวาง ชินา บีม ฮารุ(ที่เพิ่งกลับมาที่โต๊ะ)
“บันเทิงมากไหม เล่นอะไรดูหน้าด้วย”
“ปาร์ตี้นะไอ้สัด อย่าทำหน้าเหมือนติดเอฟ” ชินา
“คิดไรวะ? ทำหน้าเครียดนะช่วงนี้” กวางมองอย่างจับผิด ผมเป่าลมขึ้นหน้าผากแล้วถอนหายใจแรง ๆ
จี้กูแล้ว..
“นิดหน่อย”
“ยังไม่บอกหรอวะ” พี่ขลุ่ยโพล่งขึ้น กวางกับชินาจ้องผมเขม็งเลย
“บอกอะไร!” แหนะ พูดพร้อมกับอีก
“วันอื่นได้ไหม ตอนนี้ยังไม่พร้อมว่ะ”
“เอ้ออออ ก็แค่เพื่อนหนิ คบกันมาก็แค่สองปีเองหนิ จะสำคัญอะไรมากมายว่ะ ชินาชงเหล้าให้กูดิ๊!”
แดกจุด..
เพื่อนครับ ใจเย็นก่อน ขอเวลาผมหน่อย..
แฟนก็เมิน เพื่อนก็งอนอีก แม่!!!!!!!!
“อืออออ!” มองคนที่ดึงแก้มตาขุ่น ไอ้เจ้านั่นเอง กำลังจะด่าเลยต้องหุบปากไป ไม่ได้กลัวนะ แต่แบบ.. มันอายุมากกว่าไง ไม่สมควร ผมรู้กาลเทศะหรอก มารยาทมี เรียนมา ที่บ้านเคร่งมาก นี่ไม่ได้แถนะ จริงจริ๊ง
“ไรมึง งอแงอะไร”
ผมกวักมือให้เจ้าโน้มหน้าเข้ามา แล้วกระซิบข้างหูมันว่า.. “แรด”
“เดี๋ยวเถอะ กินไปจะได้ไม่ต้องพูดมาก” มันดันจานที่เพิ่งยกมามาให้ผม
“ของกู?”
“ของหมามั้งไอ้สัด”
“ใช่ซี้! ก็ไม่ได้อ่อนหวาน อ่อนโยนหนิ พูดด้วยดี ๆ ไม่เคยจะมีหรอก ฮึ!”
“เลิกเวิ่นเว้อแล้วแดกเข้าไป” เจ้าเอากุ้งที่ชุ่มน้ำจิ้มซีฟู้ดตีปากผม พอผมอ้าปากจะงับมันก็ดึงกลับแล้วเอาเข้าปากตัวเอง.. น่ารักที่สุด..
สักพักโรสก็เดินมาที่โต๊ะ เธอนั่งเก้าอี้ว่างข้างไอ้เจ้าด้วย งืม..
ช่วงนี้ผมเป็นบ้าอะไรไม่รู้ มันขัดใจทุกอย่างที่เป็นโรส ทั้งที่เมื่อก่อนก็ปกติดี เฉย ๆ ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไร ก็นะ..ตอนนั้นมันยังไม่รู้อะไรเป็นอะไรนี่เนอะ พอเรารู้อีกด้านของคนคนนั้นแล้ว เราก็จะมองเขาแบบเดิมไม่ได้อีก. . .
ตู้ม!!!
หันไปมองตามเสียง ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อบีมกับภาคย์หัวเราะลั่น พวกนั่นคงแกล้งโยนฮารุลงสระแน่ ๆ
“ช ช่วยด้วย!”
“มึงว่ายน้ำเป็นอย่ามา”
“ขาไม่ถึง!! ฮ เฮือก!” ร่างของฮารุค่อย ๆ จมลงก้นสระ ผมขมวดคิ้ว สระมันลึกประมาณ 1.5 เมตร ที่บอกว่าขาไมถึงก็คงโกหก แต่กว่าจะรู้ว่าเป็นแผนภาคย์ก็กระโดดลงสระไปแล้วเรียบร้อย ฮารุโผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำแล้วว่ายไปด้านหลังของภาคย์ก่อนจะกดหัวอีกคนลงไป
ร้ายกาจจริง ๆ
ตู้ม!!!!
เสร็จไปอีกหนึ่ง.. กรีซยิ้มร้ายหลังจากถีบบีมลงสระ ไอ้นี่ก็ร้ายลึก
“อยากเล่นเหรอ?”
ผมพยักหน้าหงึก ๆ ขยับเข้าไปเกยคางบนไหล่กว้าง น่าสนุกดีแต่ร่างกายไม่เป็นใจ
กึก!
“ไอ้เหี้ยกรีซ!!!!!” ผมแหวลั่น มองกรีซตาขุ่น มาก่อการร้ายแล้วลอยหน้าลอยตา มันผลักหัวผมแล้วเป็นจังหวะที่ผมอ้าปากจะพูดไง ฟันของกับเลยงับริมฝีปากไปเต็ม ๆ
ตั้งแต่พี่ลูกชุบยอมใจอ่อนให้เนี่ยไม่คีพลุคสุภาพบุรุษเลย..
“เลือดออกไอ้เชี่ย” ผมว่าก่อนจะถ่มเลือดในปากทิ้ง แล้วแม่งเยอะด้วยไง
“เฮ้ย! ไม่ได้ตั้งใจ กูขอโทษษษษ”
“ไปไกล ๆ เลยยยยยยยยยยยยย!” แล้วก็ถ่มเลือดทิ้งอีกที แต่มันยังออกมาเรื่อย ๆ ไง
“กูแนะนำให้มึงทำบุญนะ” - ชินา
“ซวยซ้ำซวยซ้อนจริง ๆ” - กวาง
“อือ กูว่างั้นอ่ะ เผื่อเจ้ากรรมนายเวรจะเห็นใจแล้วไปไกล ๆ บ้าง”
ผมนิ่งเมื่อได้ยืนเสียงกุกกักดังมา.. เจ้าคงขึ้นมาเอาของ สวมเสื้อยืดตัวใหม่(เพราะตัวเก่าถูกฮารุทำเหล้าหกใส่เลยขึ้นมาเปลี่ยน)แล้วเดินกะเพลก ๆ ไปเลื่อนบานประตูกระจกฝาซึ่งกั้นระหว่างห้องนอนกับห้องแต่งตัวออกอย่างเงียบเชียบ ขอแกล้งให้มันตกใจหน่อยละกัน ด้วยรัก..
แต่คนที่อยู่ในห้องกลับไม่ใช่คนที่ผมคิด..
“ทำไรอ่ะ?” คนถูกทักสะดุ้งหันมามองผมหน้าตื่นและพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ.. ขอโทษ ไม่เนียน
“เพลิงฟ้ามาอยู่นี่ได้ไง”
“เราต้องเป็นคนพูดประโยคนั้นไหม? หรือยังไง?”
“เอ่อ.. เรา เรามาเข้าห้องน้ำน่ะ”
ผมเลิกคิ้วสูง “ห้องน้ำข้างล่างก็มีหนิ”
“พี่ขลุ่ยบอกให้ขึ้นมาใช้ข้างบนน่ะ พอดีข้างล่างมีคนใช้อยู่”
“อ๋อ เหรอ.. ห้องน้ำชั้นสองอยู่ฝั่งนู่น.. นี่ห้องนอนไอ้เจ้า”
“คือ.. เราไม่รู้”
“อ่า.. ไม่รู้แต่เข้าห้องเจ้าถูก” ผมเห็นแววตาไม่พอใจของโรสแวบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นสั่นไหว.. “อ๋อ.. ห้องน้ำเข้าทางลิ้นชักไม่ได้นะรู้เปล่า”
“...”
“โกรธหรอ? ใจเย็น ๆ นะ คีพลุคก่อน” คราวนี้โรสมองผมตาเขียวปั๊ด มือสวยกำแน่นจนผมกลัวว่าเล็บจะทิ่มเนื้อเลือดสาดซะก่อน แต่สักพักก็แปรเปลี่ยนเป็นใสซื่อเหมือนเดิม
เหอะ!
ความปากไวของผมนี่ก็แก้ไม่ได้สักที.. ขนาดปากเจ็บอยู่นะเนี่ย
“ทำไมเพลิงฟ้าพูดแบบนี้ล่ะ?”
“เลิกเสแสร้งสักทีเหอะ”
“เสแสร้งอะไร”
“พอเหอะ เรารู้แล้ว”
โรสทำหน้าตกใจก่อนจะยิ้มร้ายกอดอกมองผมด้วยท่าทางเหนือกว่า
“กว่าจะรู้นะ เพลิงฟ้าคนโง่ หึ”
“ชอบไอ้เจ้าเหรอ? ที่ทำไปทั้งหมดเพราะชอบมันเหรอ”
คำตอบที่ได้แทบทำให้ผมทรุด..
“ใช่”
“ทั้งที่รู้ว่าเราชอบมันอยู่งั้นเหรอ?!”
“ก็ใช่อีกนั่นแหละ โกรธเหรอ? ใจเย็น ๆ นะ คีพลุคก่อน” เธอแสยะยิ้ม
ผมหลับตาข่มอารมณ์ที่กำลังปะทุ
“นี่ตัวตนจริง ๆ สินะ..”
“...”
“จิตใจทำด้วยอะไรวะ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ ที่เข้าหาเราเพราะว่าชอบเจ้าชีวันเหรอ?”
“ถ้าบอกว่าใช่จะเป็นยังไงเหรอ?” เธอเอียงใบหน้าเล็กน้อยพร้อมกับทำหน้าซื่อ “นายกับพี่เจ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกันหนิ ทำไมฉันจะไม่สิทธิล่ะ?”
พระเจ้า.. บอกผมทีว่านี่คือคนที่ผมเรียกว่าเพื่อน
ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กับผู้หญิงคนนี้คงต้องโยนทิ้งแล้วล่ะ
“มีสิทธิหรือไม่มีเดี๋ยวก็รู้”
“หึ ไม่คิดว่าพี่เจ้าจะเก็บนายไว้แค่แก้เบื่อเหรอ?”
“อย่ามาดูถูกความรู้สึกคนอื่น”
“ฉันจะรอดูวันที่พี่เจ้าเขี่ยนายทิ้งนะ”
“ออกไป”
“หืม? ทนไม่ได้เหรอ? เพลิงฟ้าคนเก่งไปอยู่ไหนล่ะ?”
“บอกให้ออกไปไง!!!” โรสแสยะยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้อง..
ผมกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ ทำไมเรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้วะ ไม่คิดว่าจะได้เจอกับตัวเอง..
เชื่อเขาเลย.. ทนได้ยังไงมาเป็นปี ต้องแสดงออกในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้เป็น ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบ ฝืนทนอยู่กับสิ่งที่เกลียด เสแสร้งเป็นอีกคนทั้งที่จริง ๆ แล้วไม่ใช่
ความโง่เขลาของผมเพิ่งถูกปลดปล่อยเมื่อสามสี่วันก่อน.. วันนั้นผมสอบเสร็จพอดี.. เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้ามันถึงจะบอกหลังสอบ ไม่งั้นผมได้เสียสติแน่ ๆ แค่แกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้อยู่สามสี่วันผมก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตายแล้ว.. มันอึดอัด มันไม่ใช่ชอบ ผมพยายามอยู่เงียบ ๆ ไม่พูดอะไรมาก เพราะถ้าเปิดปากผมรู้ว่าสิ่งที่ผมจะพูดออกมามันไม่เกิดผลดีหรอก..
ถึงได้แสดงอาการต่อต้านออกไปขนาดนั้นไง..
โรสที่ผมรู้จักคือคนที่อ่อนหวาน อ่อนโยน สุภาพ น่ารัก และใจดี
แล้วคนที่คุยกับผมเมื่อกี้คือใคร?
โคตรเกลียดตัวเองที่ไว้ใจคนอื่นมากขนาดนี้..
ผมมองมือตัวเองที่มีจุดแผลเล็ก ๆ บนฝ่ามือ รอยจากการโดนหนามกุหลาบทิ่ม.. แผลหายแล้วแต่ยังเหลือรอยไว้ให้เห็น..
หึ
ขอบคุณจริง ๆ ที่ตอบแทนความไว้ใจของผมด้วยการแทงข้างหลังอย่างนี้..
------------------------------
มาแล้ววววววววววววค่าาาาาาาาาาา
มีคนขำเฮอร์ไมโอนี่เราด้วย แงงง ถือว่าสำเร็จ ถ้าเล่นกับเพื่อนนี่โดนด่าจนลืมทางกลับบ้านแน่
ส่วนตอนนี้ก็ตามนั้นเนาะ คนทำก็นั่นแหละเนาะ เดาถูกกันหมดเลย..
ขอบคุณทุกคนมากๆนะครับผม
ไว้เจอกันตอนหน้าเน้อออออ
(คำเตือนคืออย่าคาดหวังอะไรกับนิยายเรื่องนี้TwT)
-
อ๊ากกกกกก ค้างงงงง คือแบบ เคืองแทนเพลิงฟ้าเลยยย :ling1: :ling1:
สุดท้ายก็เผยธาตุแท้ เอาคืนให้สาสมไปเลยยยย :z3: :z3:
เพลิงฟ้าสู้ววๆๆ
-
จะจัดการก็เอาให้เด็ดขาดนะ
อย่ามาเป็นนายเอกใจดีให้อภัยนะ
เราไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เอาให้เด็ดขาด คนแบบนี้ต้องเจอความเด็ดขาดดดด
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เชื่อว่าเพลิงฟ้าจะไม่ใช่นายเอกใสๆ ที่ยอมให้ง่ายๆ แน่นอน มารอดูความพินาศของอิโรสกันนนน กรี้ดดด ตื่นเต้นค่าา :katai3:
-
ขอบคุณ :)
-
ผู้ร้ายออกมาแล้ว เพลิงฟ้าจะจัดการยังไง
-
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกว้าาาาาาาาาาาา
อิฉ้านว่าแล้วเชี่ยวววววววววววววว
นึกสงสัยตั้งแต่วันที่โรสเอากาแฟสาดใส่งานของเพลิงฟ้าแล้ว
คิดแล้วเชี่ยวน่าจะตบให้หน้าหันนัก :beat: :beat: :beat: :beat:
-
คิดไว้ละว่าต้องเป็นนังโรสสสสส :katai1:
แล้วเจ้าจะทำไง อ่ะรอดู :m16:
-
:z3: มาล้าวววว แต่สั้นไปอะตะเอง ขอตอนยาวๆ หน่อยน๊าาา เข้ามาส่องทุกวันเบยยย สู้ๆ :mew1:
-
โอ๊ยยยยย หล่อนน่าโดนจิกตบมากกกกกกก เลวแล้วยังปากดีอีกนะ พี่เจ้าจัดการด่วนค่ะ :katai1:
-
เจ็บว่ะคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนทำอย่างนี้ โรสเธอสุดยอดมาก
-
เฮ้อ โรส ทำไมทำกันงี้
-
หล่อนน่าตบมากกกก :z6: :z6: :z6:
แสดงว่าเจ้ารู้อยู่แล้วสิ ถึงบอกให้ฟ้ารู้ตอนหลังสอบนะ
ช่วยทำยังไงก็ได้ ให้โรสไม่มีหน้าอยู่ในมหาลัยเลย
เพราะสิ่งที่โรสทำคือจงใจทำ ถ้าแจ้งความก็โดนข้อหาพยายามฆ่าเลยนะนั้น
-
จัดหนักๆที รอบล่าสุดนี่พยายามฆ่าได้ไหม จ้างมาขนาดนั้น
เจ้าก็รู้อยู่แล้วอย่าปล่อยให้มันทำอะไรฟ้านะ รีบจัดการซะก่อนที่มันจะทำเยอะกว่านี้
-
สงสารเพลิงฟ้าน่ะ อุตส่าห์ไว้ใจคิดว่าเป็นเพื่อนกันได้ แต่นางก็ยังทำได้ลง เลวจริงๆไม่ทีดีผสมเลยคนแบบโรส
-
อุ้ยจัดการเลยเพลิงฟ้า
-
ค้างเลยง่ะ ว่าแล้วว่าต้องนังโรสแน่นอน ผีบ้าแท้
อยากจะให้เพลิงฟ้าตอกกลับไปบ้าง ฮืออออ แต่ถ้าเป็นเราในสถานการณ์นั้น
ถีงแม้จะรู้ความจริงมาก่อนแล้ว แต่พอมาเห็ตธาตุแท้ด้วยตาตัวเอง และจากปากเจ้าตัวก็คงอึ้งแบบเพลิงฟ้าเหมือนกัน
โรสนี่ก็ความอดทนเป็นเลิศเนาะ แกล้งเสแสร้งในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงมาได้ตั้งนาน ยอมใจ - -
-
นั่นไง นังโรส นังดอกกก
รีบไล่ให้ไวเลยเพลิงฟ้า
-
โรส นางเลว ไม่ชอบบบเลยยยยยยยยย :m31: :m16: :z6:
-
ว่าแล้วไง เกลียดตั้งแต่ตอนแรกที่เจอเลย หึ
เพลิงฟ้าใจเย็นลูก รอดูมายเจจัดการดีกว่า อย่างเด็กดื้อนี่ขอให้อยู่แบบใสใส วัยรุ่นชอบ รอเหยียบ ขยี้ ซ้ำอย่างเดียวพอ
-
สงสารฟ้าง่ะะะะะะะะะะะะะ
คนที่ไว้ใจร้ายที่สุดดดดดดดด
-
โหยยยย ถึงขนาดตอแหลทุกคนได้แบบนี้ นางไม่ปกติจริงๆ
-
เกลียดอีโรส เกลียดมาก
มนุษย์เสแสร้งสุดๆอ่ะ
เกลียดดดด
เพลิงอย่าไปยอมนะๆ
-
น่าตบจริงๆนังโรส! :angry2: :m31:
เพลิงฟ้าอย่าไปยอม เราต้องสู้!
-
เผยธาตุแท้แล้วกุหลาบเน่า
-
เฮ้ย! ทำไมเพลิงฟ้าไม่แอบดูก่อนอ่ะ ว่าโรสจะเข้าทำอะไร? เราอยากรู้ 55555
-
ชะนีหางโผล่
-
แล้วหล่อนเข้ามาทำอะไรที่ลิ้นชักในห้องของเจ้า
-
กำลังสะใจอยู่ดีๆ แอบขำให้กับคำที่เพลิงฟ้าพูด ห้องน้ำเข้าทางลิ้นชักไม่ได้นะ 555555555555555
ปล.มันกำลังหาอะไรอยู่คะ อย่าลืมประเด็นนี้นะหนูเพลิงฟ้าาา อย่าให้มันเอาของเจ้าไปได้ !!!
-
นังโรสนี่น่าตบฉิบหาย แกต้องได้เจอดีสักวัน คอยดู
เกลียดนังโรสหนักมาก แกแม่งแร่ดว่ะโรส แร่ดเงียบ จัดหนักให้นังโรสบ้างเหอะ แมร่ง!!
ส่วนเจ้ากะเพลิงฟ้านี่ถึงจะเถียงกันแต่ทั้งสองก็รักกันนะ ถ้าให้ดีขอหวานๆกว่านี้นีสสสนึงงงก็ดีนะ 5555
ระวังเหอะเจ้า เดี๋ยวมีคนเข้าหาเพลิงฟ้าแล้วจะหึง เพลิงฟ้าคนฮอตนะ จำไว้
-
ชะนีโรสนี่มันน่านักกก หึ้ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอที่ 29
สวัสดีความจริงที่แสนสะเทือนใจ
- Phloengfa’s Part -
23 : 42
หลังจากนั่งสงบสติอารมณ์อยู่คนเดียวผมก็ลงมาข้างล่าง ปรายตามองโรสแล้วหันหน้าหนี อยู่ ๆ ก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา ผมเป็นคนเก็บอาการไม่เก่ง รู้สึกยังไงก็แสดงออกไปหมดทั้งสีหน้า ท่าทาง และคำพูด.. ทนทำเฉย ๆ ได้สามสี่วันก็ถือว่าเก่งมากแล้ว..
สุดท้ายความอดทนของผมก็หมดลงเพราะเธอนั่นแหละ
เจ้ากับกรีซมองผมเหมือนจับอาการได้ ผมฝืนยิ้มแล้วเดินไปนอนบนแอลเชฟส่วนที่เป็นเตียงอย่างทุลักทุเล.. ตอนนี้ย้ายเข้ามาในบ้านแล้วครับ และทุกคนกำลังนั่งล้อมวงเล่นไพ่ป๊อกเด้งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นโดยยกโต๊ะกลางออกไป
“หน้างอ” ผมเดาะลิ้น เจ้ายื่นมือมาด้านหลังแล้วดึงมือผมไปจับก่อนจะดันตัวขึ้นจากพื้นแล้วนั่งข้างผม
“เป็นไรครับ?” ผมเม้มปากแน่น ความรู้สึกในอกตีขึ้นมาจนเจ็บไปหมด
“ไอ้เจ้ามึงเล่นไหม!” พี่ชิคตะโกนถามด้วยน้ำเสียงติดยานนิดหน่อย สภาพแต่ละคนก็หน้าแดงกริ่ม ๆ กับแทบทุกคน มีแค่ผมที่ไม่เมา เพราะไม่ได้แตะแอลกอฮอล์เลยยยยย และกรีซกับเจ้ามันก็ไม่ได้ดื่มเยอะ
“เล่น!” เจ้าตอบกลับ แล้วกลับไปนั่งเหมือนเดิม ผมพรูลมหายใจออกมาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง และขยับไปนั่งซ้อนด้านหลังไอ้เจ้าโดยที่ยังอยู่บนโซฟา มันเอนตัวมาและมันก็อยู่ช่องว่างระหว่างขาผมพอดี ผมยกขาทั้งสองข้างพาดไหล่กว้างไว้และวางเท้าเหยียบต้นขามัน
“เจ้ามือบอกป๊อกแปดนะคร้าบบบ”
“มึงหงายเลย” ผมบอกไอ้เจ้า แต้มของมันคือป๊อกเก้า แถมสองเด้งด้วย ดูจากกองเงินที่หน้าตักแล้วถือว่าได้เยอะพอ ๆ กับเจ้ามืออย่างฮารุเลย
“โหยยยยย พี่เจ้าาาาาา อดแดกเลย” ฮารุโวยวาย แต่ก็ไม่จริงจังอะไร เพราะยังได้กินเงินคนอื่น ๆ อยู่ โดนบ่อยสุดน่าจะเป็นบีมกับพี่ขลุ่ย
ผมขยับตัวเบา ๆ ประสานมือแล้ววางบนศีรษะไอ้เจ้าก่อนจะเกยคางทับลงไปอีกที หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบสายตาของหญิงสาวคนหนึ่งที่มองมาอย่างไม่พอใจ ผมเลิกคิ้วก่อนแสยะยิ้ม หึ มีสิทธิอะไรที่จะไม่พอใจเหรอ?
“กรีซไปไหนอะ?”
“ข้างนอกมั้ง”
“อ่ะฮะ.. อะ” ผมสูดปากหลังจากตอบรับคำ เพราะเจ้ามันสั่นหัวไปมาเหมือนจะแกล้งแล้วมันดันสะเทือนถึงแผลในปากผมไง.. รู้สึกกลิ่นคาวเลือดมาอีกแล้ว..
“ไหน ดูดิ๊” มันโยนไพ่ในมือทิ้งแล้วเอียงหน้าหันข้างพร้อมกัยเอื้อมมือมาล็อคคอผมให้โน้มลงไป ... อ่อนโยนกับกูหน่อยสิ
“เบาาา”
“อ้าปาก” อ้าปากตามที่มันบอก เจ้าใช้ปลายนิ้วเปิดริมฝีปากบนผมขึ้นพลางขมวดคิ้ว ผมเลยขมวดคิ้วไปด้วย
“แสบอ่ะ” ว่าแล้วก็แลบลิ้นเลีย
“อย่าเลียดิ”
“ฮื่อ!” ดันมือมันออกแล้วขยับนั่งดี ๆ ผมยกขาออกจากไหล่ไอ้เจ้าแล้วนอนคว่ำบนโซฟา คนอายุมากกว่าตบตูดผมป้าบ! ไอ้สัด
ฮ้าว.. เพิ่งเที่ยงคืนนิดหน่อยเอง แต่ตาจะปิดแล้ว งืม..
“ง่วงก็ขึ้นไปนอน”
“อือ..”
ผมครางตอบในลำคอพร้อมกับเปลือกตาที่ค่อย ๆ ปิดลง.. แต่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเฮดัง ๆ ของใครสักคนในวงไพ่
“กูไปนอนละ”
“อ้าว รีบทำไมพี่เจ้า อยู่เล่นกันก่อนนนน”
“ไอ้ดื้อไม่โอเคละ”
“โห่ ไป ๆ ไปไหนก็ไป”
ประโยคพวกนั้นเข้าหูนะ แต่ไม่เข้าใจว่าเขาคุยอะไรกันแล้วเสียงใครบ้าง ผมปรือตาขึ้นมองคนที่เขย่าตัวผม
“ขึ้นข้างบนกัน”
“อือ..”
เปลือกตาสีอ่อนปรือขึ้นก่อนกระพริบถี่เพื่อปรับการมองเห็น.. ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาคือ หิว ... อีกสามนาทีบ่ายโมงไม่หิวก็บ้าละ พื้นที่ข้างผมว่างเปล่า เหลือเพียงความยับยู่ยี่ของผ้าปูที่นอนที่บ่งบอกว่ามีสิ่งที่เรียกว่าเจ้าชีวันเคยนอนอยู่ ตรงนั้นเย็นเฉียบ คงจะตื่นนานแล้ว ผมลุกขึ้นนั่ง สะบัดศีรษะไล่ความง่วงงุน เมื่อตั้งสติได้จึงเข้าไปล่างหน้าแปรงฟัน สารรูปผมโคตรน่าเกลียด หัวฟู ๆ หน้าโทรม มีสิวด้วยสองเม็ด ปากก็บวมเจ่ออย่างกับโดนผึ้งต่อย
“พี่เจ้าทำกับข้าวอร่อยแบบนี้เพลิงฟ้าคงอ้วนแน่เลยนะคะ”
ผมเบ้ปาก ประโยคแรกของวันก็ดีมากขนาดนี้ วันนี้คงเป็นวันที่ดี.. ถุย ทำไมยังไม่กลับไปอีก
กวาดตามองดูรอบ ๆ บ้านดูสะอาดสะอ้าน ที่โต๊ะกินข้าวมีทุกคนยกเว้นเพื่อนกรีซทั้งสาม ผมเบ้ปากกลอกตาอีกรอบเมื่อคนที่นั่งข้างเจ้าคือโรส แล้วตรงนั้นมันที่ประจำของผมด้วยไง เหอะ!
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ?” พี่ชิคทัก ผมพยักหน้าหงึก ๆ เดินไปนั่งข้างกรีซ เมินสายตาที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าของโรสไป
“นอนหรือซ้อมตายวะ”
“คิดว่าอย่างหลัง” ผมตอบพี่ขลุ่ย บอกขอบคุณกรีซที่ตักข้าวให้ ทุกคนมันก็กินกันอิ่มแล้วแหละผมว่า
“เพลิงฟ้าไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีนะ”
เบ้ปากอีกทีได้ไหมครับ? ต้องบอกไหมว่าใครเป็นคนพูด
“สบายดี ห่วงตัวเองเหอะ”
กรีซบีบไหล่ผม พี่ขลุ่ยและเจ้ามองหน้า โรสส่งสายตาไม่พอใจมาแวบนึง กวาง ชินา และพี่ชิคมองผมกับเธอสลับกันอย่างงุนงง
ผมว่าผมต้องห้ามตัวเองไม่ได้แน่ ๆ
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เราเป็นห่วงนะ..”
เคร้ง!
ผมกระแทกช้อนส้อมใส่จานเสียงดังอย่างไร้มารยาทและพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ที่บ่งบอกว่าเบื่อเต็มที กรีซยื่นมือมาจับมือผมไว้และบีบเบา ๆ เหมือนเรียกสติคืนให้
“เก็บความห่วงใยจอมปลอมของเธอไปเถอะ”
“ทำไม.. พูดอย่างนั้นล่ะ?”
“ไม่เหนื่อยอ่อ?”
“พูดเรื่องอะไร เราจะเหนื่อยทำไมอ่ะ?”
“อ๋อ.. ลืมไป ฝืนความเป็นตัวเองมาได้ตั้งนานจะเหนื่อยได้ยังไงเนอะ น่าจะซิ่วจากสถาปัตย์ไปเรียนการแสดงนะ เอ๊ะ! หรือไม่ต้องเรียน เล่นละครเก่งขนาดนี้”
“พวกมึง.. มีเรื่องอะไรกันกันวะ?”
“เรื่องไหนดีล่ะกวาง เยอะแยะจนพูดทั้งวันก็คงไม่หมด” กวางขมวดคิ้ว ชินาเองก็เช่นกัน โรสจ้องผมด้วยสายตาสั่นไหวที่เสแสร้งมาก ๆ น่าสะอิดสะเอียนเป็นบ้า
“ดื้อ”
“พอกันทีเจ้า! กูไม่ทนแล้ว!”
“มีสติหน่อย”
“มีอยู่แล้วล่ะ บอกผู้หญิงคนนั้นดีกว่า”
“ผู้หญิงคนนั้น? อะไรวะเพลิงฟ้า”
“ทำไมเพลิงฟ้าเรียกเราแบบนั้นล่ะ?” ชินาละสายตาจากผมไปมองโรส ผมแสยะยิ้มเมื่อเมื่อเริ่มมีน้ำตาคลอเอ่อขึ้นมา
“ยังไม่ทันเอ่ยชื่อเลย อย่าร้อนตัวสิครับ อ่า.. แล้วนั่น.. เซนต์ซิทีฟหรือบีบน้ำตาเหรอ?”
“มีเรื่องที่ยังไม่บอกกูกับชินาใช่ไหม?”
“อื้อ”
“เล่ามา!”
“ร เรื่องอะไรเหรอ..”
“เรื่องอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ”
“เราทำอะไร..”
“เรื่องอะไรก่อนดีล่ะ? จดหมายขู่? ราดกาแฟใส่แบบงาน? ตุ๊กตากับดอกไม้จันทน์? สาดเลือดใส่ล็อคเกอร์? หรือปัดกระถางดอกไม้จากชั้นสาม? อ่า.. เรื่องอะไรอีกนะเจ้า?”
“จ้างคนขับรถชน เปลี่ยนยา ...ส่งคนสะกดรอยตาม” เจ้าพูดเสียงเรียบ
โรสหน้าเผือดสี คนที่ยังไม่รู้เรื่องเบิกตาค้าง
“กูต้องการคำอธิบาย”
“อธิบายสิรสรินทร์”
“อธิบายอะไร? เราไม่ได้ทำนะ อย่ามาใส่ร้ายเรานะ”
“ความหน้าด้านของโลกใบนี้” ผมว่าแล้วผิวปาก
“แกใส่ร้ายฉันต่างหาก!” ผมแสยะยิ้มกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป
“อ่า.. งั้นหาข้ออ้าง เอ๊ย คำอธิบายมาสิ”
“เรื่องที่เกิดขึ้นกับเพลิงฟ้าฝีมือมึงเหรอ!!” โรสตวัดตามองอย่างไม่รู้ตัว ชินาเองก็จ้องกลับอย่างไม่ยอม
“เรา.. เราเปล่า..”
“บอกความจริงไปเถอะ เผื่อเพื่อนจะไม่เกลียด”
“พ พี่เจ้า พูดเรื่องอะไรคะ?”
“เรื่องอะไรก็รู้ ๆ กันอยู่”
“นี่แก! แกบอกพี่เจ้าเหรอ!!” เธอผุดลุก ตะคอกใส่ผมด้วยน้ำเสียงโกรธจัด
“เปล่า ผมไม่ได้บอก แต่เจ้าน่ะ.. รู้เรื่องก่อนคนอื่นเลย และคนขัดขวางแผนชั่ว ๆ ของเธอหลาย ๆ อย่างที่มันไม่สำเร็จก็เจ้านั่นแหละ (:”
“ม ไม่จริง!!”
“โรส” กวางและชินามองเธอด้วยความกดดัน โรสเริ่มสติแตกและกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้..
“ในเมื่อรุมกันขนาดนี้นะ.. ใช่ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นชั้นเป็นคนทำเอง! ทุกอย่างที่มันพูดนั่นแหละ!”
“บ้าไปแล้วเหรอ!!” -ชินา
“โรสทำอย่างนี้ได้ยังไง นั่นเพื่อ---” กวางชี้มาที่ผม แต่พูดไม่ทันจบโรสก็แทรกขึ้นมา
“ฉันไม่เคยคิดว่าพวกแกเป็นเพื่อน”
ผมบีบมือกรีซและแค่นหัวเราะออกมากับกระโยคข้างต้น..
“ว่าไงนะ..”
“ฉันว่าแกไม่ได้หูหนวกนะชินา”
“...”
“ก็แค่มิตรภาพจอมปลอมที่สร้างขึ้นมาเพื่อต้องการสะพานข้ามไปหาผู้ชาย” ผมพูด
“หึ! จะบอกว่าจริงนะ พวกแกมันน่ารังเกียจ วิปริตผิดเพศกันหมด คนหนึ่งก็ชอบผู้หญิงเหมือนกัน ส่วนอีกสองคนก็เป็นเกย์ชอบผู้ชาย แค่ต้องเข้าไปทักวันแรกก็รังเกียจจนอย่างจะอ้วก”
ซ่า!!
“กรี๊ด!”
จบสิ้นความอดทน.. ผมเกือบจะขวางจานข้าวใส่ไปแล้วถ้าชินาไม่สาดน้ำใส่โรสไปก่อน
“เชี่ยเอ๊ย! มึงมาพูดใกล้ ๆ กูดิ๊! น่ารังเกียจเหรอ? มึงมันน่ารังเกียจยิ่งกว่าอีก ถึงกูจะชอบผู้หญิงแต่ผู้หญิงอย่างมึงกูไม่เอาหรอก อ๋อ.. ไม่มีใครคิดจะเอาหรอกนะ สวยนะ แต่เสียดายไม่มีสมอง”
“มึง.. กวาง” ผมพึมพำเสียงเบา กวางกระพริบตาถี่ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ผมสลับที่กับกรีซแล้วเข้าไปหากวาง
กวางเป็นคนที่แคร์เพื่อนมาก ๆ แล้วอย่างนี่...
“เรื่องโกหกใช่ไหม.. มีซ่อนกล้องหรือเปล่า...”
“ขอโทษนะกวาง นี่มันเรื่องจริง” โรสพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ พร้อมกับยิ้ม เป็นยิ้มที่ผมคิดว่ามันน่ารังเกียจมากที่สุดในโลก ถ้าเธอเป็นผู้ชายเหมือนกันเธอคงได้ลงไปกองกับพื้นเพราะหมัดของผมแน่ ๆ
“ทำไปทำไม ไม่เคยเห็นความเป็นเพื่อนที่มีให้เลยหรือไง”
“ไม่เคยเห็นจ้ะ”
ตุบ! เพี๊ยะ!
“เหี้ย!!” พี่ขลุ่ยสบถแล้วรีบรุดเข้าไปจับชินาที่เพิ่งถีบและตบหน้าโรสไว้
“แกกล้าตบฉันเหรอ!”
“แล้วมึงเป็นใคร ทำไมกูจะไม่กล้า อย่างมึงโดนตบยังน้อยไป ขอโทษนะ กูไม่ได้ใจดีเหมือนเพลิงฟ้ากับกวาง!! พี่ขลุ่ยปล่อยดิวะ!”
“ชินาใจเย็น เหี้ย! อย่าดิ้น!” พี่ขลุ่ยล็อคตัวชินาไว้แต่ไอ้ชินมันทั้งดิ้นทั้งสะบัด ไหนจะจิกข่วนจนพี่ขลุ่ยเผลอปล่อย เมื่อหลุดไปมันก็เข้าไปคว้าคอเสื้อโรสทันทีพร้อมกับตบอีกรอบจนอีกคนหน้าสะบัด..
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย! มาตบฉันทำไมยัยบ้า!”
“โง่หรือไงที่ถาม พี่เจ้าปล่อย!!” เจ้าล็อคแขนชินาไว้แต่ขามันก็ยกถีบทั้งเจ้าและโรส ส่วนโรสพี่ชิคพี่ขลุ่ยดึงแยกออกไปแล้ว
“ไม่เคยเห็นความเป็นเพื่อนใช่ไหม ได้ จากนี้มึงก็ไม่ใช่เพื่อนกูแล้ว”
“ฉันเคยบอกว่าอยากได้ความเป็นเพื่อนจากพวกแกเหรอ”
ปากแบบนี้มันน่า..
“แล้วหมาที่ไหนมันเข้ามาหาพวกกูก่อนวะ!”
“ช่วยไม่ได้ พวกแกโง่เองหนิ”
ตุบ!
จนได้.. ชินายกขาขาว ๆ ของมันถีบเจ้าหน้าท้องโรสเต็ม ๆ จนอีกฝ่ายทรุดกับพื้น
“มึง ไปช่วยเจ้าหน่อย” ผมบอกกรีซ มันทำหน้าขัดใจแต่ก็ยอมลุกไปช่วยเจ้าจับชินา
“ถ้าเห็นความรู้สึกของพวกกูเป็นแค่เรื่องโง่ ๆ ก็ได้.. แต่ขอกูเอาคืนให้ความโง่ของกูหน่อยแล้วกัน! ปล่อย!!”
“ก็เข้ามาสิ ฉันก็มีมือมีเท้าเหมือนกันนะ!”
“จะทำอะไรน้องผมก็คิดให้ดีนะครับ” เจ้าผลักชินาให้กรีซแล้วสืบเท้าเข้าหาโรส พี่ขลุ่ย พี่ชิคจึงขยับออกมา
“พี่ พี่เจ้าจะทำอะไร?”
“ผมไม่เคยมีน้องอย่างคุณนะ”
“พี่เจ้า..”
“ชอบผมเหรอ? ชอบมากจนทำเรื่องชั่ว ๆ กับคนของผมเลยเหรอ? แต่ขอโทษนะ ผมไม่เคยชอบคุณเลย”
“พ พี่..”
“ก็อย่างชินาว่า.. คุณมันน่ารังเกียจมากกว่าสิ่งที่พวกผมเป็นซะอีก ผู้หญิงอย่างคุณ ต่อให้โดนวางยาผมก็ไม่เอานะ”
“พี่.. พี่ไม่ได้เป็นเกย์..นะ”
“ใช่ ผมไม่ได้เป็นเกย์ แค่แฟนผมเป็นผู้ชาย แค่นั้นเอง”
“...แฟน? เพลิงฟ้าน่ะเหรอ?”
“ใช่ครับ (: ”
โรสมองผมตาขุ่น “ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
“ไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างคุณต้องรู้”
“...”
“จะทำเรื่องเหี้ย ๆ อะไรที่ไหนก็เชิญนะ แต่อย่ามาทำกับคนของผม เพราะผมจะไม่อยู่นิ่ง ที่ไม่ทำอะไรคุณเลยเพราะรอให้เจ้าตัวเขาทำเอง แต่แม่งดันใจดีปล่อยไปไง ขอโทษอีกครั้งนะ..” เจ้าเชยปลายคางโรสขึ้นแล้วยิ้มเย็น
“...”
“ได้ยินว่าธุรกิจที่บ้านกำลังไปได้สวยใช่ไหมครับ?”
“พ พี่ทำ.. อะไร?”
“ทำให้มันพังไง”
“โกหก!”
“ขอโทษนะ นี่เรื่องจริง” เจ้าสะบัดมือ ถอยหลังมาหนึ่งก้าว “อย่าลืมรอดูข่าวล่ะ”
“...”
“อย่าลืมบอกพ่อแม่นะว่ามันเป็นเพราะลูกสาวคนเดียวอย่างคุณน่ะ..”
“มันจะมากไปแล้วนะ!!”
“เหรอ?”
“สารเลว!”
“ขอบคุณ”
“ฉันจะแจ้งตำรวจ!”
“เชิญ เดี๋ยวรอเจอกันที่ศาลเลยแล้วกัน”
“ค คิดว่าฉันกลัวเหรอ?”
“ไม่กลัวก็อย่าเสียงสั่นสิ หาหลักฐานมาให้ได้นะ แต่หลักฐานของผมน่ะ.. มีเพียบเลย หึ”
“ฉันไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนอย่างนี้”
“ผมจะเป็นคนยังไงมันก็อยู่ที่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว ประตูอยู่ทางนั้นครับ จะไปก็อย่าลืมเก็บของกลับไปด้วยนะ เชิญ”
“ฉันไม่ยอมแน่!!”
“ก็ลองดู”
เมื่อโรสไปทุกอย่างก็เหมือนจะสงบลง...
ผมยิ้มโง่ ๆ เมื่อทุกคนเอาแต่จ้องมาที่ผม
“มองไม..”
“ไอ้ชั่ว! มีอะไรไม่เคยบอก”
“เจ็บบบ!” ชินาเป็นผู้หญิงที่โหดสัด มันตบหัวผมป้าบใหญ่แล้วทำหน้าเหี้ยม..
“สมน้ำหน้า สัดเอ๊ย! พูดแล้วขึ้น!”
“นอกจากเรื่องโรสแล้วยังเรื่องเป็นแฟนพี่เจ้าอีก” กวางตบหน้าผากผม ผมขมุบขมิบปากก่อนจะโน้มไปซบไหล่มัน
“อ้อนตีนเหรอไอ้สัด ไปไกล ๆ”
“ก็มันไม่ให้บอกอ่า..”
“ทุกคนรู้เรื่องหมดเลยเหรอ?” ชินามันถาม
“กูไม่รู้” พี่ชิคตอบ คนอื่นก็เงียบไปสิ
“เดี๋ยวกูสร้างทีมอยู่กับสามคนแล้วสัด” - ชินา
“ทีมไรวะ?” - กวาง
“แฮชแท็กทีมไม่สำคัญ” - ชินา
“โห.. ไม่ทำงี้ดิ เริ้บ” ผมกำนิ้วกลาง นิ้วนาง และนิ้วก้อย ไขว้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้และเอียงมือให้มันเป็นรูปหัวใจ
“เริ้บกับตีนกูไหม! กูอยากตั๊นหน้ามึงพอ ๆ กับตั๊นหน้าอิช่อนั่น”
“ช่างแม่งเหอะ”
“มึงจะไม่ทำอะไรเลยจริงดิ?”
“อือ ไม่อยากยุ่งแล้ว”
“คนดีจังนะคะ ถุย! แต่กูไม่ยอมแน่”
“โห่ เขาทำกูคนเดียวไหมล่ะ?”
“ทำมึงคนเดียวที่ไหน กูด้วย ไอ้กวางด้วย มึงดูมันเอาความเป็นเพื่อนที่กูมีให้มันดิ ไม่มีความหมายเลยดิห่า กูไม่ใจดีเหมือนมึงนะเพลิงฟ้า”
“มึงจะทำอะไร เผื่อกูด้วย เป็นผู้ชายกูไม่อย่างยุ่ง” กวางว่า
“ไม่รู้ ยังไม่คิด พวกพี่ไม่น่าเข้ามาจับไว้เลย อยากจับหัวแม่งโขกขอบซิงค์จริง ๆ”
ผมได้แต่นั่งฟังพวกมันบ่นโดนขัดอะไรไม่ได้ พูดอะไรไปโดนด่าหมดเลย อยู่เงียบ ๆ ก็ได้ว่ะ เง่อ..
ผมอยากเอาคืนนะ อยากทำอะไรให้เธอเจ็บบ้าง แต่มันก็แค่ความสะใจชั่วคราว เอาคืนกันไปมาไม่จบสิ้น ผมเบื่อ
ผมจะฆ่าเธอด้วยรอยยิ้มและชีวิตที่มีความสุขของผมเอง..
ถ้าถามว่าผมรู้เรื่องได้ยังไงก็คงต้องย้อนไปวันสอบวันสุดท้าย. . .
หลังสอบเสร็จพวกผมออกมานั่งที่ม้านั่งหน้าคณะเพื่อรอให้ไอ้เจ้ามารับ ผมไม่ได้เอารถมาครับ ขับเองยังไม่ได้ ระหว่างรอก็คุยกันไปสัพเพเหระ และก็มีข้อความจากเจ้าเข้ามาว่าถ้าเห็นแอสตันสีขาวไปก็คือคันนั้น ผมตอบอือรับรู้แล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง
“เพลิงฟ้าไม่ไปกับพวกเราจริง ๆ เหรอ?”
“หึ ไม่ไปอ่ะ ขี้เกียจ อยากกลับไปนอนมากอ่ะโรส เราไม่ไหวแล้ว”
“ปล่อยมันเหอะ ไปสามคนก็ดี ไม่ต้องมีภาระ แบร่!”
“แบร่หน้ามึง” ผมโยนใบไม้แห้งใส่หน้าไอ้กวาง มันทำหน้ากวนตีน พอผมยกไม้ค้ำจะฟาดก็วิ่งไปหลบหลังโรส แหม..
และสิบนาทีต่อมาก็มีแอสตันมาร์ตินสีขาวมาจอดตรงหน้า.. รถใครวะ? แต่มันแบบเดียวกับที่เจ้าบอกไง
“กูไปละ”
“เออ บาย ๆ”
“พี่เจ้าเปลี่ยนรถเหรอ?”
“ไม่รู้วะ ไปละ”
“อ้าว..” ส่งเสียงงุนงงเมื่อเปิดประตูรถออกแล้วเจอคนที่ไม่ใช่ไอ้เจ้า
“หวัดดี” คนที่นั่งประจำที่คนขับยิ้มโชว์ฟันกระต่าย ผมกระพริบตางง ๆ เจ้าของรถดึงไม้ค้ำของผมไปโยนไว้ที่เบาะหลัง เขายิ้มให้ผมอีกทีแล้วออกรถ
“อะไรวะ งง”
“พี่เจ้าให้มารับ” เขาบอก
“มารับทำไม ทำไมต้องนายอ่ะควอทซ์”
“มีเซอร์ไพรส์ ไม่ต้องสงสัยมากน่า” ควอทซ์พูดพร้อมรอยยิ้ม สงสัยนะ แต่ถามไปมันก็ไม่ตอบ..
ผมเจอควอทซ์ครั้งแรกเมื่อนานมาแล้วที่ห้าง และเจอครั้งที่สองที่ร้านเหล้า.. ตอนนั้นไปกับไอ้เจ้า แล้วแฟนของควอทซ์เป็นรุ่นน้องของเจ้าก็เลยได้คุยกัน คุยไปแรก ๆ ก็เกร็ง ๆ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องเกร็ง คงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายอายุมากกว่า ก็ควอทซ์อยู่ปีสามและผมอยู่ปีสอง แล้วสรุปคืออายุยี่สิบเท่ากัน.. สุดท้ายก็เลยคุยกันได้ เท่าที่รู้คือควอทซ์บ้ามาก.. แต่แฟนควอทซ์โคตรหล่ออ่ะ แต่ก็เหมาะกันแหละ คนหนึ่งหล่อ คนหนึ่งสวยแถมน่ารัก ตัวเล็กน่าทะนุถนอม กับพี่ไรเฟิลเป็นลูกครึ่งตัวใหญ่..
สองคนนี้เป็นคู่รักที่น่าอิจฉามากผมบอกเลย..
ระหว่างทางควอทซ์ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยทั้งเรื่องสอบและเรื่องทั่วไป ไม่มีหลุดอะไรออกมาให้ผมระแคะระคายเลยสักนิด จนกระทั่งเจ้าตัวเลี้ยวเข้าคอนโดสุดหรู และพาผมขึ้นมาที่ชั้นบนสุด ซึ่งเป็นเพนท์เฮาส์ อย่างหรูอ่ะครับ กี่สิบล้านวะเนี่ย แต่หลังจากถามไปอย่างไร้มารยาทควอทซ์เองก็บอกว่าได้ฟรี ปล่อยให้ผมเอ๋อไม่นานก็เฉลยว่านี่คือหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวพี่ไรเฟิล
หล่อแล้วยังรวยฉิบหายอีก..
“พามาทำไม บอกได้ยัง?”
“แป๊บดิ ให้เวลาทำใจไง” ควอทซ์ตอบแล้วสนใจกระต่ายสีขาวปุกปุยบนตัก คือ.. ผมมานั่งอยู่ที่มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ หลอกกูมาฆ่าหรือเปล่า? วางยาผมในเค้กนี่ใช่ไหม
“เบื่อละ รีบบอกเหอะ”
“แน่ใจนะ?”
“อย่าทำให้กลัวดิ”
“ฮ่าฮ่า งั้นก็ตามมา พี่เจ้านี่ก็นะ ทำไมไม่บอกเองวะ โยนมาให้กูเฉยเลย” ควอทซ์พูด ประโยคหลังเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่าคุยกับผม
“บอกอะไร?”
“เอ้า! อยากรู้ก็ตามมาดิ บันบันอย่าซนนะ” ควอทซ์ลุกขึ้นพาบันบันไปที่บ้านมันแล้วเดินนำผมไปที่ห้องห้องหนึ่ง
ความอลังการของมันทำเอาผมอ้าปากค้าง มันเหมือนกันบห้องทำงาน ก็พอรู้ว่าควอทซ์เรียกวิศวคอมแต่ไม่คิดว่าคอมจะเยอะขนาดนี้ แค่ตั้งโต๊ะก็สี่ห้าเครื่องแล้วอ่ะครับ ไม่รวมพวกแล็ปท็อปอีกนะ
“หยิบดอกกุหลาบในแจกันนั้นมาให้หน่อยสิ”
“หะ?”
“ข้างหลังน่ะ ดอกไหนก็ได้” ผมพยักหน้าหงึก ๆ เอื้อมมือไปดึงดอกไม้ที่เสียบอยู่ในแจกันมามาหนึ่งดอกตามที่ควอทซ์บอก ก่อนจะต้องสบถออกมาเมื่อโดนหนามกุหลาบทิ่ม..
“ไม่ระวังเลย”
“แล้วทำไมไม่ริบหนามล่ะ” ควอทซ์ไหวไหล่ ผมดึงกระดาษทิชชูมาซับเลือดที่มือออกไม่ได้เจ็บมา แค่พอแสบ ๆ คัน ๆ
“ทำไมถึงไม่โทษตัวเองที่ไม่ระวัง?”
“หือ?”
“หรือนายเห็นว่ามันเป็นแค่ดอกไม้ธรรมดาไม่น่าจะทำอะไรนายได้ แต่เห็นหนามมันไหม? มันทำให้นายเจ็บถ้าไม่ระวัง”
“...”
“ถ้าเปรียบกับมนุษย์ก็คงเป็นประเภท ร้ายลึก? หรือเปล่านะ ฉันไม่ค่อยเก่งภาษาไทยเท่าไหร่ .. บางคนแสดงด้านที่สวยงามเหมือนดอกของมัน แต่อีกด้านก็กลายเป็นหนาม.. เมื่อเราไม่ทันระวังตัวก็อาจโดนหนามมันเล่นงานได้ เหมือนนายเมื่อกี้..”
“พูดถึงอะไร?”
“เพราะไว้ใจ เลยไม่คิดว่าบุคคลนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ภายใน ที่ในวันหนึ่งอาจจะทำร้ายเราได้”
“จะบอกว่าโง่?”
“เปล่าโว้ย! ทำไมนายมันเข้าใจอะไรยากแบบนี้เนี่ย ให้ตายเถอะ!”
เอ้า ผมผิดอะไรวะ?
ที่ควอทซ์พูดผมเข้าใจว่าเขาพยายามจะสื่ออะไรบางอย่างให้ผมรู้..
เพราะไว้ใจเลยไม่ระวังตัวงั้นเหรอ..
ดอกกุหลาบ..
หนามกุหลาบ
กุหลาบ.. Rose
โรส..
ไม่จริงน่า...
ควอทซ์เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาสองเครื่อง และเขาทำอะไรสักอย่างที่ผมดูไม่รู้เรื่อง สักพักจอที่เครื่องหนึ่งก็ขึ้นเป็นช่องสีเหลี่ยมเหมือนกับเวลาเราดูกล้องวงจรปิด ผมยังมองด้วยความงง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมไม่ถามออกไป
“อ่ะ มานั่งนี่” ควอทซ์บอกให้ผมไปนั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างเขา
“อะไรเนี่ย..”
“พี่เจ้าบอกว่ามีคนแกล้งนาย เลยขอให้ช่วยจับโจร”
“หะ?”
“อือฮึ เจอกันที่ร้านเหล้า ก็เลยได้คุยกัน ตั้งแต่แรก จดหมายขู่ใช่ไหม?” ผมพยักหน้า
“ในห้องล็อคเกอร์มีกล้องวงจรปิด และแต่ละบล็อคก็จะมีกล้องอยู่ทั้งสี่มุม” ควอทซ์คลิกที่ไฟล์วีดีโอ “ช่วงเช้า เวลาประมาณเจ็ดโมงครึ่ง ดูจากตรงนี้จะเห็นมามีคนเอาของมาสอดให้ใช่มะ? แต่.. คนนี้ใคร?” ควอทซ์กดพอส ชี้ไปที่บุคคลหนึ่งในภาพ.. ผมเพ่งมองก่อนจะพึมพำออกมา
“โรส..”
“เพื่อนเหรอ? ดูต่อนะ” เขากดเพลย์อีกรอบ
โรสเดินเข้าไปที่บล็อคด้วยท่าทางสบาย ๆ ก่อนจะหยุดที่หน้าล็อคเกอร์ผม เธอมองซ้ายมองขวาเหมือนกลัวใครจะมาเห็นก่อนจะหยิบของบางอย่างในกระเป๋าสะพายออกมาแล้วสอดใส่ล็อคเกอร์ของผมแล้วรีบเดินออกไป..
ซองจดหมายสีดำ..
“พอสามสิบนาทีต่อมา นายก็เข้ามา ท่าทางอารมณ์ดีนะ แต่หลังจากนั้นก็ดูหงุดหงิด เห็นจดหมายที่นายเพิ่งอ่านไปไหม?”
ผมมองในจอและมองของในมือ.. ซองสีดำ ผมจำได้ มันเป็นข้อความที่บอกให้ผมเลิกยุ่งกับเจ้า
“ดูเหมือนจะมีซองสีดำอยู่อันเดียวนะ คิดว่าไง?” ควอทซ์หมุนเก้าอี้กลับมามองหน้าผม
“ของโรส.. เหรอ?”
“อ่า ใช่ จะคิดอย่างอื่นคงไม่ได้
“แล้ว.. โรสจะทำทำไม”
“ไม่รู้สิ อย่าเพิ่งเครียดน่า ดูต่อสิ”
ภาพตัดไปที่ห้องสตูดิโอ มันเป็นตอนที่ผมเขวี้ยงดินสอแล้วเดินออกจากห้อง และจากนั้นไม่นานโรสก็เอาแบบงานผมออกมาจากกระบอกซูม ชี้ชวนให้ชินาด้วยก่อนเธอจะกางมันกับพื้นใกล้ ๆ แก้วกาแฟ... โรสมองซ้ายขวา มือสวยเลื่อนไปใกล้แก้วกาแฟและปัดมันล้มจนน้ำสีเข้มไหลเปรอะงานของผม..
ผมหลับตา พรูลมหายใจออกมา ที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่อุบัติเหตุแต่มันคือความตั้งใจของโรส..
ควอทซ์พูดบอกเรื่องอื่น ๆ ที่เกิดขึ้นกับผมหลาย ๆ เรื่อง คนบงการทั้งหมดล้วนมาคนคนเดียวซึ่งก็คือโรส และที่ผมช็อคมากคือการที่เธอส่งคนสะกดรอยตามผม..
โคตรไม่อยากเชื่อแต่มันคือความจริง สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม ไฟล์จากกล้องวงจรปิด ไฟล์จากกล้องที่ควอทซ์แอบเอาไปติดที่ล็อคเกอร์ของผม เขาบอกว่ามันเล็กมากถ้าไม่สังเกตก็จะมองไม่เห็น แน่นอนว่าผมไม่เห็นมัน.. และไหนจะคำสารภาพจากคนที่ถูกโรสจ้างวานให้มาทำร้าย ส่งของให้ผม.. มันเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าหรือควอทซ์จะใส่ร้ายโรส ตอนนี้ผมเสียความรู้สึกมาก ๆ คนเป็นเพื่อนกันเขาทำกันอย่างนี้เหรอ?
“นายเข้าไปในห้องล็อคเกอร์ได้ยังไง”
“อ๋อ.. ได้คีย์การ์ดจาก อืม.. ชื่ออะไรนะ ทิศเหนือ”
“พี่เหนือก็รู้งั้นเหรอ?”
“อ่า.. ใช่เลย แล้วเขาก็ช่วยให้หลายอย่างมันง่ายขึ้นนะ ไปขอบคุณเขาด้วยสิ”
“แล้ว แล้วได้ไฟล์พวกนี้มายังไง?”
ควอทซ์ยิ้ม “นอกจากเป็นนักศึกษา อาชีพอีกอย่างของฉันก็คือแฮกเกอร์แหละ”
ผู้ชายคนนี้จะมีอะไรให้ผมอึ้งอีกไหม..
เปาะ!
ควอทซ์ดีดนิ้ว
“รู้จักคำว่า Frenemy(แฟรนามี่) ไหม?”
“หืม?”
“มันเป็นคำที่เด็กไฮท์สคูลชอบใช้.. หมายถึง ศัตรูที่แกล้งเป็นเพื่อนเรา”
ฮะฮะ เข้าใจอย่างถ่องแท้เลย
..สวัสดีความจริงที่แสนสะเทือนใจ
---------------------------
มาแล้ววววววววว
ดูเหมือนจะมีอะไรแต่ก็เหมือนจะไม่มีอะไร โถถัง...
งง ๆ มึน ๆ ยังไงกราบขออภัยด้วยงับ :hao5:
ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาาา จุ้บ ๆ ขอบคุณทุกคนนะคะ ♥
-
น้องบันนี่โผล่มาให้หายคิดถึงด้วยยย
สู้ๆนะเพลิงฟ้าาาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1: :pig4:
-
โอ๊ยเพลิงฟ้าา มาให้ป้ากอดที
-
สะใจ! ฮึ้ยยย กระชากหน้ากากยัยนี่ได้ซะที
-
จย้าาาา นังดอก
อยากเป็นชินาจริงๆ แม่จะเอาหัวทุบกับพื้นให้กลับบ้านไม่ได้เลย
-
ถ้าเกิดเป็นเราที่ต้องเจอเพื่อนแบบโรสนี่คงช็อคตาตั้งเลย คนอะไรร้ายได้ใจเลย ทำเพื่อผู้ชายคนนึงได้ขนาดนี้เลยหรอ บ้าไปแล้ว
-
ผิดขนาดนี้ไม่มีสำนึก
จัดการเลยพี่เจ้า
-
ชอบพี่เจ้า ออกตัวแรง "คนของผม"
-
โอ๊ยสะใจตรงที่เจ้าประกาศต่อหน้าว่าเป็นแฟนเพลิงฟ้า
แล้วยังบอกว่าไม่ชอบผู้หญิงแบบโรส
แถมยังออกตัวว่าห้ามทำร้ายคนของตัวเอง
รวมไปถึงเล่นงานถึงครอบครัวด้วยแบบว่าเอาซะนางนี่ไปไม่เป็นเลย 55 :laugh: :laugh:
-
อยากตบโรสด้วยคนง่ะ นังโรสมีพิษ
-
ร้ายอย่างโรสต้องโดนจัดหนักให้เข็ด
-
โรสโดนแค่นี้ยังน้อยไป
พี่เจ้าด้านมืดน่ากลัวเหมือนกัน
-
ชะนีแบบโรสน่ากลัวมาก :fire: มีน้องบันนี่โผล่มาด้วยย
-
ไม่น่าห้ามชินาเลย น่าจะให้ตบอีกสั 3-4 ฉาดอ่ะ เพลิงฟ้าใจดีเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนน :katai1:
พี่เจ้าเล่นได้แสบมากก แต่จริงๆน่าจะให้โดนมากกว่านี้นะ หึๆๆๆๆๆ :hao3:
-
พี่เจ้าเริ่ดมากกกกกกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่ผิดหวังที่รอเจ้าเป็นจัดการ หึหึ แค่ตบไม่สาแก่ใจ เท่าเจ้าหรอก นอกจากคำพูดที่ทำให้จุกแล้ว ไหนจะกิจการที่บ้านล่มจมเพราะความเลวของลูกอีก ชิบหายแท้ๆ เอ้า!!!รอไร ปรบมือสิ o13
-
อยากให้เพลิงฟ้าตบมากกว่า แต่นางไม่หายเดี้ยงซักที
-
พี่เจ้าพูดได้เจ็บแสบมากกกกกกกกก ซะใจสุดๆ เกลียดนังโรสสส
-
โรส :z4:
-
ชอบพี่เจ้า ออกตัวปกป้องเพลิงฟ้าเต็มที่ นั้ลล๊าคคค
คนของผม...อื้อหือ เขินจนบิดตัวเป็นเกรียวโปเต้(เดี๋ยวๆๆ ไม่ใช่แล่ะ555) แต่ชอบตอนเจ้าพูดกะโรสอ่ะ
เพื่อนแบบนี้ก็ไม่สมควรที่เราจะเรียกว่าเพื่อนเลยเหอะ แมร่ง!!
มีน้องบันนี่ของพี่ไรเฟิลด้วยอ่ะ กรี๊ดดดดดด!! คิสถึง 4 ขั้วอำนาจด้วย
-
เพลิงฟ้าคนดี ทนมาได้ไงตั้งหลายวัน
งานนี้เชียร์ชินาสุดใจ จัดหนักจัดเต็มเลยจ้าาาาา
-
หึย ไม่น่ามีคนจับชินาไว้เลย
ขนาดนี้ละมันยังไม่สำนึก ร้ายชิบหาย
-
:เฮ้อ: เจอแบบนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกันนะ
คนแบบนี้ได้แต่ปลีกตัวออกมา + ไล่ไปไกลๆ ล่ะ
-
รวมพลบ้าง #ทีมอยากตบโรส :z6:
-
พี่เจ้าปกป้องเพลิงฟ้าสุดๆไปเลย :-[
-
สงสารเพลิงฟ้าอ่ะ :m15: เราว่าโรสนี่นางต้องไม่มีเพื่อนซักคนแน่เลย น่าจะเป็นโรคจิตด้วยแหละ :m16:
-
โอ๋โอ๋ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะน้องฟ้า :กอด1:
-
รอที่ 30
กลับบ้าน
- Phloengfa’s Part -
ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์หลังจากเกิดเหตุที่บ้านไอ้เจ้า ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ ไม่มีเรื่องโง่ ๆ อะไรเกิดขึ้นกับผมอีก ข่าวธุรกิจของครอบครัวโรสล้มละลายมันทำให้ผมช็อคมาก.. ผมไม่คิดว่าเจ้าจะทำจริง ๆ คิดว่ามันแค่ขู่.. เอาจริงคือมันแรงมากนะเว้ย แต่ก็นะ ถือเป็นบาปกรรมแล้วกัน เลิกแล้วต่อกันเนอะ แล้วเจ้ามันก็ห้ามผมพูดถึงเรื่องนี้อีก สำหรับผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้เธอหายไปจากชีวิตผมแล้วครับ
เรื่องพวกนั้นผมไม่ลืมนะ แต่ผมไม่ใส่ใจมากกว่า ประสาทจะแดก เสียเวลามีความสุข
คนแมนเขาก็คิดกันอย่างนี้แหละ
“ขนของขึ้นรถดิ!” เสียงเจ้าชีวันตะโกนสั่งพร้อมกับขวางก้อนหินเล็ก ๆ มาใส่ ไอ้หมานี่! แล้วมันลืมหรอว่าขาผมยังไม่หายดี
ไม่หายดีแต่มันก็ดีขึ้นแล้วนะ งืม.. พอจะเดินแบบไม่มีไม้ค้ำได้แล้ว แต่แค่ใกล้ ๆ เอง
วันนี้เป็นวันที่ผมจะกลับบ้านที่เขาใหญ่ ก็เลยถือโอกาสชวนเพื่อนพี่น้องไปเที่ยวด้วย พาลูกสะใภ้ไปเจอป๋ากับแม่ อิอิ ก็เคยเกริ่นไปนานแล้วแหละสำหรับเรื่องนี้ ผู้ร่วมทริปของเรามีด้วยกันดังนี้.. สามสหายแห่งศิลปกรรม เพื่อนผมทั้งสาม พี่คริน และที่สเปเชียลสุด ๆ นั่นก็คือออออออออ!!
แท่น แทน แท้นนนนนนนนน!
“เจเจ!!” ผมทิ้งทุกอย่างแล้วพุ่งใส่เจเจ พี่ขลุ่ยเพิ่งจูงมือออกมาจากในบ้าน แต่จริงใจหลับซุกไหล่พี่ขลุ่ยอยู่ อ้ากกกกกก น่ารักเชี่ยยยยยยย แต่ลืมไปว่าขายังไม่ค่อยดี เกือบล้มหน้าฟาดพื้นแต่ดีที่กรีซมันคว้าไว้ทัน
“เจียมตัวหน่อยเถอะ”
“แหะแหะ”
“ฟ้าาาา” จันทร์เจ้าวิ่งทั่ก ๆ เข้ามา ผมอ้าแขนออกรับร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอด แล้วหอมแก้มยุ้ยไปฟอดใหญ่
“คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยย”
“ลูกหมูสวัสดีครับยัง?” คุณน้าของเจเจ
“สวัสดีคับ สวัสดีค่าบ หวักดีค่าบ” เจ้าตัวเล็กยกมือไหว้สวัสดีทุกคนรอบทิศ โอยยยยยยยย น่าเอ็นดู!!!!
และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ขึ้นรถและออกเดินทางกัน งานนี้มีกรีซเป็นคนขับและชินานั่งเบาะหน้าคู่คนขับ เบาะแรกคือผม เจ้า และเจเจ แถวถัดจากผมคือกวางและพี่คริน และสุดท้ายคือพี่ขลุ่ยกับพี่ชิค สิบคนพอดีไม่ขาดไม่เกิน
เดินทางมาสักพักแต่ละคนก็เริ่มจะเข้าเฝ้าพระอินทร์รวมทั้งผมด้วย แต่ชินานี่หลับหรือตายยังแยกไม่ค่อยออก.. คงเพราะเดินทางเช้าด้วยทั้งครับ ตอนนี้ก็หกโมงเช้านิดหน่อยเอง จริงใจก็หลับอยู่บนตักเจ้า จันทร์เจ้าเองก็เหมือนจะเคลิ้ม ๆ ดูดนมจ๊วบ ๆ เอนตัวมาพิงผมแล้ว กรีซคุยโทรศัพท์โดยใช้หูฟังบลูทูธ ข้างหลังผมกวางกับพี่ครินคุยกันเบา ๆ ส่วนหลังสุดเงียบกริบ ไร้สัญญาณการติดต่อ..
ผ่านมาประมาณชั่วโมงครึ่ง ผมตื่นเพราะโดนปลุก ตอนนี้รถจอดอยู่ที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ถ้ามีแค่ผู้ใหญ่ก็อาจจะยิงยาวเพราะใช้เวลาเดินทางทั้งหมดประมาณสามชั่วโมง(และกรีซมันขับรถค่อนข้างเร็ว) แต่นี่มีเด็กมาด้วย พักหาอะไรกินรองท้องกันก่อนแล้วค่อยไปต่อ และตอนนี้เจเจทั้งสองก็เริ่มอะเลิร์ตแล้ว จริงใจดูเหมือนจะเปิดใจบ้าง ยอมให้คนอื่นนอกจากผม เจ้า และพี่ขลุ่ยอุ้มแล้ว จันทร์เจ้าซี้กับทุกคนได้ง่ายมาก เด็กคุยเก่ง น่ารัก ตอนนี้ก็ปืนไปนั่งตักพี่ครินและกินขนมกับกวางแล้ว ตอนเจอหน้าครั้งแรกยังกลัวอยู่เลย..
ที่เจเจมาด้วยเพราะว่าพี่เขยกับพี่สาวของเจ้าอยากมีเวลาส่วนตัวอยู่ด้วยกันสองคนบ้างไรงี้ และก็วางแผนจะมีน้องให้เจเจด้วย ถ้ามีลูกหมูคอยป่วนแผนการที่วางไว้ก็คงล่ม สบโอกาสที่ผมชวนเจ้าไปเที่ยวบ้าน เจ้าเลยพาเจเจมาด้วย เจ้ามันบอกว่างี้อ่ะ
ผมมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ตอนนี้ใกล้จะถึงบ้านผมแล้ว.. อ่า ทำไมอยู่ ๆ ก็ตื่นเต้นนะ แอบเหลือบมองเจ้า คนตัวสูงขมวดคิ้วหมุ่น ผมหันหน้าหนีแล้วเม้มปาก ตอนนี้เห็นป้ายทางเข้าไร่แล้ว..
“ไร่วนิดา..” เจ้าพึมพำ “นี่บ้านมึงเหรอ?”
“ช่ายยยยยย สวยละสิ” ผมพูดด้วยความอารมณ์ดี เจ้าสะบัดศีรษะแล้วไม่พูดอะไร
ไร่วนิดา คือไร่องุ่นของครอบครัวผมเอง และวนิดาคือชื่อของย่าทวด ปู่ทวดก็เอาชื่อย่าทวดตั้งเลยไรงี้
“จะถึงแล้วนะครับ” กรีซบอก ผมเลยเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย ไม่นานรถก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติสีเขียวขจี บ้านผมเอง เย้เย้
“มองอะไร ลงไปดิ” ฟาดไหล่ไอ้เจ้าไปที่หนึ่ง มันเลิกมองหน้าผมแล้วเปิดประตูรถลงไปโดยอุ้มจริงใจลงไปด้วย จากนั้นผมก็ตาม และคนอื่น ๆ ก็ทยอยกันมา..
“แม่จ๋าาาาาาาาาาาาา!” ผมร้องเรียกแม่เสียงสูง คุณนายตะวันพราวเดินยิ้มร่าออกมาจากบ้าน สวยวันสวยคืนจริงจริ๊ง
“สวัสดีครับ!” พวกผมยกมือไหว้ แม่เองก็รับไหว้
“คิดถึงจัง มาให้น้ากอดหน่อยสิกรีซ”
อ้าว.. เดี๋ยวดิ..
“แม่ ๆ ลูกแม่อยู่นี่ครับ” ผมยื่นมือไปสะกิดไหล่ แม่ปัดออก ทำหน้ารำคาญ กอดกรีซต่อแล้วหอมแก้มซ้ายขวา โห.. เล่นงี้เลยดิ
“ไป ๆ เข้าบ้านกันลูก” แม่ชวนทุกคนเข้าบ้านโดยเมินผมไป คือ.. เล่นอะไรหรอ? ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ? ทำไมคุณนายทำกับผมแบบนี้ล้าาาาาาา
“แมมมมมมม่!!” ผมแหกปากอีกครั้ง แม่มองด้วยหางตาก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“เด็กนี่น่ารำคาญจริง ๆ พามาด้วยทำไมกันนะ”
“เอ้า..” คนอื่น ๆ หัวเราะกับหน้าเอ๋อ ๆ ของผม แล้วเดินถือกระเป๋าตามแม่เข้าบ้าน
หูย.. ไม่สนใจผมเลยอ่ะ แม้แต่ไอ้เจ้ากับเจเจยังเมินเลย สนใจตัวเองก็ได้วะ
ผมนั่งที่พื้นในขณะที่ทุกคนนั่งบนโซฟา ทุกคนคุยกับแม่ผมได้อย่างเป็นธรรมชาติ แม่ผมก็เป็นกันเองอยู่แล้ว ไม่ถือตัว คุยอะไรก็ได้ อีกอย่างคุณนายท่านวัยรุ่นมากบอกเลย แต่แม่ยังไม่คุยกับผมเลยนะตั้งแต่เข้าบ้านมา ร้องไห้ได้ไหมวะ
“ป๋ากับปู่ไปไหนอ่ะแม่?” ผมถาม
“คอกม้า” แม่ตอบพร้อมอากาศสะบัดสะบิ้งนิดหน่อย แม่ผมเป็นอะรายยยยยยยยยยยย!
“ไปไมอ่ะ?”
“ชบาจะออกลูก” ประโยคที่แม่บอกทำให้ผมสนใจมากกว่า! ชบาจะออกลูก!!!!
“เราไปดูได้ไหมคะ?” ชินาถาม คะ ขา มาเต็มเชียวแม่คุณเอ๊ย
“ได้สิจ้ะ แต่กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยไปนะลูก แม่ให้คนเตรียมไว้ให้แล้ว”
“ครับ/ค่าา”
ย้ายมาที่โต๊ะกินข้าว มีอาหารหลายอย่างวางเรียงรายบนโต๊ะจนเลือกทานไม่ถูก แค่ได้กลิ่นน้ำลายก็ไหลยิ่งกว่าน้ำตกวิกตอเรีย ท้องร้องโครกครากยิ่งกว่าแผ่นดินไหว แต่!!!! มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล.. ปลาทอดกับแกงส้มปลาช่อนนี่คืออะไร? ผมมองหน้าแม่ แม่ยักไหล่เชิดหน้าและยิ้มเหนือกว่า
ผมโดนเล่นแล้ว..
“หนู หนูเอานั่น” เจเจตัวพี่ชี้ไปที่ชามแกงส้ม เจ้าก็ตักมาให้หลาน เฮ้ย!! เผ็ดนะเว้ย
“กินได้หรอนั่น?”
“ไม่รู้สิครับ เขาอยากกินก็ให้กิน” เจ้าตอบแม่อย่างสุภาพ นั่น มีแอบยิ้มฟินนะแม่
เจ้ากับแม่ผมเคยเจอกันแล้วตอนที่ผมลื่นล้มไง.. แม่มาหาก็เลยได้คุยกัน คุยจนลืมผมไปเลย.. กับกวางและชินาก็เคยเจอแล้ว
“อร่อยไหมคะ?” แม่ถามเจเจ เด็กน้อยทำหน้าแปลก ๆ
“อาหย่อยคับ เอาอีก!”
“เก่งจัง ไม่เหมือนบางคนเนาะ” นั่น.. ปรายตามองผมอีก
“ใส่ชื่อเพลิงฟ้าไปเลยแม่”
“ฉันไม่อยากพูดชื่อแก” แหนะ มีเปลี่ยนสรรพนามให้ด้วย
“เอ้า แม่โกรธอะไรผมหรือเปล่า?”
“เปล่าหนิ แกสำคัญมากหรือไง”
“อ้าว.. แล้วเนี่ย แม่เป็นไรอ่ะ งงแล้วนะ”
“หุบปาก! กินข้าวใครเขาให้พูดมาก”
โดนอีกแล้ว..
“ป๋าาาาาาา!” ผมร้องเรียกป๋าทั้งที่ยังไม่ลงจากรถด้วยซ้ำ หลังจากกินข้าวเสร็จ เราก็นั่งรถมาที่คอกม้าซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไกลมากกกกกกกก! และเมื่อลงจากรถได้ผมก็วิ่งไปหาป๋าอย่างทุลักทุเลก่อนจะโถมตัวกอดไปเต็มรัก
“หนักเว้ยไอ้หนู”
“ฮี่.. ป๋า นั่นเพื่อนผม”
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
“หวัดดี ๆ ตามสบายนะ” ป๋าพูด
หืม ทำไมจ้องไอ้เจ้าขนาดนั้นอ่ะป๋า
“เด็กที่ไหนนั่น?”
“หลานเจ้าอ่ะป๋า เจเจมานี่เร็ว”
เด็กเข้ามาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ จริงใจนี่ยืนหลบอยู่หลังขาผมเลย
“หวักดีค่าบ” จันทร์เจ้ามือไหว้ก่อนเลย น่ารักกกกกก คุยกันพอเป็นพิธีนิดหน่อยป๋าก็พาเข้าไปที่คอกม้า
ทำไมคนเยอะงี้อ่ะ ทั้งคนงานและทีมสัตวแพทย์ ปู่ผมยืนคุมเลย
“อย่าดื้อ” เจ้าห้ามหลานที่กำลังจะเดินเข้าไป แต่ป๋าบอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็อุ้มจันทร์เจ้าไปเลย.. ส่วนจริงใจก็ถูกแม่ผมอุ้มไปแล้วด้วย เออเนอะ สนิทกันไวจริง
ผมเดินเข้าไปเกาะแขนปู่ ชะโงกหน้าเข้าไปดูชบา มาไม่ทันอ่ะครับ ชบาคลอดแล้ว ตอนนี้สัตวแพทย์กำลังตัดสายสะดือให้ลูกมันอยู่ โง่ย.. ตัวเล็กกกก ขนสีสวยมากเลยอ่ะครับ เมื่อทำอะไรเรียบร้อยก็ทำความสะอาดลูกม้า.. ผมยื่นมือไปลูบหัวชบาเบา ๆ
“ตั้งชื่อว่าอะไรดี?” ผมงึมงำกับตัวเอง
“ตั้งอะไรก็ตั้งสิ”
“ปู่ไม่ช่วยคิดอ่อ~”
ปู่ลูบคาง “อืม.. มะเขือ”
“โห่ แม่ครับ! ตั้งชื่อว่าอะไรดี?” ตะโกนถามแม่ที่ยืนอยู่อีกฝาก
“อะไรดียาวไป เรียกยาก”
ถึงกับหน้าสั่น.. พอรู้ว่ามุกแป้กแม่ก็ยิ้มเขิน โธ่..
“ไม่ลองตั้งให้คล้องกันอ่ะมึง” กวางบอก
คล้องกันเหรอ..
ม้าของผมชื่อภูผา.. ส่วนแม่ตัวนี้ชื่อชบา ให้คล้องกับภูผาต้องเอาอะไรอ่ะ?
ภูผา.. ชบา.. ฟ้า..ใส
ฟ้าใสแบ๊วไป.. ฟ้ามีในชื่อผมด้วย.. อ๊ะ!!! รู้แล้ว!!!
“เจ้าฟ้า!!” ผมตะโกนเสียงดังเล่นเอาทุกคนหันมามอง แต่ความหน้าด้านในตัวผมมันก็ค่อนข้างเยอะนะ อายไหม? ไม่อ่ะ
“เอาจริง?” ปู่ถามย้ำ ผมพยักหน้าหงึก ๆ
ทำไมอ่ะ ตั้งว่าเจ้าฟ้าแล้วทำไมเหรอ ไม่ได้ตั้งเพราะว่าเอาชื่อเจ้ากับผมมารวมกันหรอกนะบอกไว้ก่อนเลย.. แต่มันมีสระอาเหมือนภูผากับชบาหรอก
ภูผา เจ้าฟ้า ชบา
เห็นมะ เพราะจะตาย..
เมื่อเจ้าฟ้าไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว ป๋าก็พาทัวร์โรงม้า พี่ครินดูจะสนใจเป็นพิเศษ พี่ขลุ่ย พี่ชิคยกกล้องลั่นชัตเตอร์ไม่หยุดเลย เจ้าเองก็เหมือนกัน แต่มันยังห่วงเจเจอยู่ถึงจะมีคนช่วยดูเยอะแยะก็เถอะ และก็มาถึงคอกม้าด้านนอก ผมยิ้มร่าทันทีที่เห็นม้าตัวสูงสง่าสีปีกกากำลังเล็มหญ้าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ภูผา!” อยากวิ่งเข้าไปกอดจังแต่ร่างกายไม่เอื้อ ฮือ
“ฮี้!” เดินมาจนถึง ยื่นมือไปลูบตัวภูผาเบา ๆ เพื่อปรับความคุ้นเคย กอดจะกางแขนโอบมัน อยากขี่โว้ยยยยยยยยยยยย!
ภูผาของผมเป็นม้าเลือดร้อน หลังตรง ขนสวย ขาใหญ่ กล้ามเนื้อแข็งแรง แถมยังปราดเปรียวสมเป็นม้าตระกูลดี มีคนมาติดต่อขอซื้อหลายคนและให้ราคาสูงมาก ๆ แต่ผมก็ไม่ยอมขายให้ รักขนาดนี้ใครจะให้ล่ะ โธ่ คิดสิ คิด
“อย่าเพิ่งขี่นะเพลิงฟ้า ขายังไม่หายอย่าซ่า” หวา.. แม่ดักคอซะงั้น
“คุณม้า..”
“เจเจมานี่เร็ว” ผมเรียกเด็ก ๆ มาหลังจากได้ยินเสียงจันทร์เจ้า เด็กน้อยเดินเตาะเข้ามา ผมสั่งให้ภูผาหมอบลงเพื่อจะให้เจเจจับมันได้
“มันจะไม่ถีบหรอวะ?” ชินาถาม
“ไม่ถีบ ภูผาใจดี”
“แอร้ย..”
“หือ เป็นอะไรครับ?”
“งื่อ.. มันลื่น ๆ” ผมหัวเราะกับคำตอบเด็ก ก่อนหุบยิ้มฉับเมื่อได้ยินคำพูดจากพี่คริน
“ม้าสวยนะ ถ้าขายคงได้ราคาดี”
“ดีขนาดไหนผมก็ไม่ขายหรอก”
“ได้ไปหายายหรือเปล่าเพลิงฟ้า?” แม่ถาม
“ไปครับ ได้ตังค์มาด้วยหมื่นห้า เจอคุณย่าด้วย ได้มาอีกหมื่นนึง”
ผมนอนหนุนตักแม่บนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น คนอื่น ๆ ตอนนี้ก็เที่ยวเล่นอยู่ในไร่แหละมั้ง ไม่รู้กินองุ่นหมดไร่ไปหรือยัง มาช่วงเก็บเกี่ยวพอดีเด๊ะ คือไร่บังคับให้ออกผลทั้งปีแล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่มันโตพอดี ป๋าก็คงไปตรวจดูไร่ ปู่คงไปที่โรงบ่มไวน์ไม่ก็คอกม้า กรีซกลับบ้านไปแล้ว มันบอกตอนเย็นจะมาใหม่
จริง ๆ แล้วผมก็อยากออกไปเล่นกับเพื่อนนะครับ ถึงนี่จะเป็นไร่ตัวเอง เห็นจนเบื่อ แต่ผมยังไม่เคยไปกับเพื่อนเลย แต่ก็นะ วันนี้ก็เดินเยอะแล้ว ขาจะไม่หายสักที พักมันบ้าง ไอ้เจ้านั่นแหละบอกให้มาพัก ไม่รู้ห่วงหรือกลัวไปเป็นภาระ แต่พวกมันอยู่เป็นอาทิตย์ มีเวลาเที่ยวเยอะแยะ
“ดี แม่จะได้ไม่ต้องให้” แม่ว่าก่อนจะส่งมะม่วงเข้าปาก ผมละเสียวน้ำปลาหวานจะหยดใส่หน้าจริง ๆ
“โห่ ได้ไงอ่ะ”
“ได้สิยะ เออ วันมะรืนที่วัดจะมีงานนะ”
“งานอะไรครับ”
“ทำบุญอุโบสถใหม่ ตอนเช้ามีโรงทาน ตอนเย็นก็มีงานวัด แต่บ่าย ๆ หน่อยน่าจะมีอะไรให้เล่นแล้ว ลองชวนเพื่อนไปสิ”
“โอเค”
ผมก็เที่ยวงานวัดแทบทุกครั้งที่มี ตอนยังไม่ย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยอ่ะนะ นึกแล้วต้องสนุกแน่เลยวะ ยิ่งตุ๊กตา ปาโป่ง กินขนมสายไหม ต่อด้วยไอติมหลอด แค่คิดก็ฟินแล้ว
“แม่จะไปดูช็อปแล้ว จะไปไหนหรือเปล่า?” แม่ผลักหัวผมออกจากตัก
ถ้าจะฮาร์ดคอร์กับลูกขนาดนี้นะ..
“ไม่ครับ”
“ดี ไม่เป็นภาระ” แม่ว่าแล้วก็เดินออกไป โธ่.. ผมนอนเล่นอยู่ในบ้านสักพักก่อนจะเดินออกไปนั่งชิงช้าในสวน..
ผมไกวชิงช้าเบา ๆ พลางเล่นโทรศัพท์ไปด้วย สายลมเย็น ๆ ที่พัดมาทำให้เพลินไม่น้อย ไหนจะเสียงน้ำกระทบก้อนหินจากน้ำตรงจำลองใกล้ ๆ นี่อีก.. ผมเหยียบหญ้าด้วยเท้าเปล่า ยอดหญ้าที่ทิ่มเท้าทำให้จั๊กจี้นิดหน่อยแต่มันก็ผ่อนคลายดี
“น้ำองุ่นกับขนมค่ะนายน้อย”
“ขอบคุณครับ” บอกกับคนงานที่เอาอาหารว่างมาให้ ได้ยินคนเรียกว่านายน้อยแล้วรู้สึกแปลก ๆ เรียกคุณหนูว่าขนลุกแล้ว โดนเรียกนายน้อยนี่หนักกว่าอีก.. ผมก็พยายามทำใจให้ชิน
แต่แล้วอารมณ์สุนทรีย์ของผมก็ถูกทำลายลงเพราะสิ่งมีชีวิตบางอย่างและเสียงร้องของมัน..
“อ๊บ อ๊บ”
ผมนั่งนิ่ง ตัวแข็งทื่อราวกับโดนสาปให้เป็นก้อนหิน หัวใจเต้นตึกตักด้วยความหวาดหวั่น
“อ๊บ อ๊บ”
อ๊บอ๊บพ่อมึงงงงงงงงงงงงงงง!
ไอ้กบสองสามตัวนั้นมันอยู่ที่ก้อนหินของน้ำตกจำลอง พวกมันเหมือนคุยอะไรกันสักอย่าง แต่แล้วก็มีตัวหนึ่งที่กระโดดจากวงสนทนามาทางที่ผมนั่งอยู่ ผมอยากลุกหนีแต่มันขยับตัวไม่ได้ โอยยยยยยยยยย ผมไม่ชอบกบบบบบบบบบบบบบบบบบ!
“อ๊บอ๊บ”
อย่าเข้ามาใกล้กูนะเว้ยไอ้กบ!
“ว้ากกกกกกกกกกกกก!!!!” แหกปากลั่นเมื่อกบตัวนั้นกระโดดมาใกล้และเห็นหน้ามันชัด ๆ ไอ้กบนั่นพอผมร้องมันก็ขยับมาใกล้กว่าเดิม ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย! ผมล่นตุบจากชิงช้าไปนั่งแปะบนพื้นหญ้าชื้น ๆ เพราะสปริงเกอร์
“อ้ากกกกกกกกกกก!!!!” ไอ้กบนั่นมันกระโดดขึ้นมาบนขาโผมมมมมมมมมมม!! ฮือออออออ ออกไปนะไอ้กบโง่!!
“เฮ้ย! เป็นอะไร!”
“แมมมมมมมมมมม่!!” ผมแหกปากเรียกแม่ ไม่สนว่าใครเป็นคนวิ่งเข้ามาหาผม ให้ตาย หัวใจผมเต้นแรงมากเหมือนจะวายให้ได้
“ไอ้สัด! เป็นไรวะ!”
“ฮือออ เจ้า อ้ากกกกกกกก!” ไอ้เจ้ามองผมด้วยความงง คนอื่นก็เช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้นคะ? นายน้อย!”
“พี่แจงช่วยด้วย ฮืออออออออออ!” พี่แจงก็เป็นคนงานที่ไร่ พี่แกมองรอบ ๆ ก่อนจะเบิกตาแล้วรีบเข้ามาตะครุบกบผีเปรตที่ขาผมออกแล้วโยนทิ้งไป
“นี่มึงแหกปากเพราะกบตัวเท่าเศษเล็บเหรอ”
เศษเล็บบ้านมึงเหรอพี่ชิค!
“นายน้อยกลัวกบค่ะ”
โฮกกกกกกกกก พี่แจงงงงงงงงงงง!!!!!
“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกนั้นแม่งหัวเราะลั่นเลย ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งแฟน แม่ง!!
“ไม่ตลกโว้ย!” ผมเคยมีเหตุการณ์ฝังใจกับมันอ่ะ ไม่โอเคจริง ๆ กับอย่างอื่นพี่สู้ แต่กับกบพี่ไม่โอเค
“มึงนี่นะ” เจ้าว่าขำ ๆ พลางพยุงผมลุกขึ้น
“น่ารักออกมึง”
“น่ารักมะเหงกหนิ” ชินาหัวเราะร่า
“กูถ่ายรูปไว้ว่ะ” ตวัดตามองพี่ขลุ่ยฉับ พี่มันยกกล้องขึ้นด้วยกับพี่ชิคแล้วหัวเราะ
“ผมถ่ายคลิป!!” ไอ้กวาง!! ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยย!
“โดนล้อยันลูกบวชแน่มึง หึหึ” ไอ้เจ้าแม่งก็เป็นไปกับเขาอ่ะ โอ๊ยยย! น่าอายฉิบหาย!
“ทำไมมึงถึงกลัวมันวะ ฮ่าฮ่า” ไอ้พี่ชิคถาม สำลักน้ำลายตายไปเลยไอ้พี่เวร!
“ก็มัน.. มันทำตาเหลือกใส่” ผมพูดเสียงอ้อมแอ้ม ก้มหน้าหลบสายตาไอ้พวกนั้น งื่อ.. มันน่าอาย คนแมนกลัวกบมันโคตรจะช็อคโลก ฮือ
ก็ตอนเด็กผมเคยเหยียบมันตายคาเท้าเลยแล้วมันก็ทำตาเหลือกใส่ไง.. ก็เลยฝังใจ
“หะ?”
“งืม..”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!!!”
แล้วพวกมันก็ระเบิดหัวเราะกันอีกครั้ง
พวกชั่ววววววววว!
-----------------TBC-----------------
"ก็มัน.. ทำตาเหลือกใส่"
(http://i.imgur.com/OSqsEZ0.jpg)
............ 5555555555555555 สงสารลูก แต่ขอขำก่อน (แต่งเองขำเอง ถ่อวววว)
มาแล้วเนอะ เหมือนจะช้าา ขอโทษคร้าบบบบ
ตอนนี้เหมือนจะเฉย ๆ แปลก ๆ ด้วย งืม คงคอนเซปต์ความกาก ; __ ;
ขอบคุณทุกคนน้าาาาาา เยิ้ฟฟฟฟ /โป้งชี้ก้อย
ไว้เจอกันตอนหน้านาจาาาาาาาา
(คำวิบัติในเรื่องทั้งหมดใช้เพื่อเสียงนะคะ ._.)
-
คนแมนเค้ากลัวกบกัน 555555
:pig4: :mew1:
รอตอนต่อไปค่าา
-
เยิ้ฟฟฟฟฟ~ เจเจ~~~
-
น่าร้ากกกก
-
555555 ขำหนักมากก ก็มันทำตาเหลือกใส่ คนแมนร้องลั่นเลยค่าาาา :z1: :z1:
-
จะรื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็กกันไหมนะ รักแรกอ่ะ คิคิ
-
เรื่องรักแรกของพี่เจ้า ใกล้เปิดเผยแล้วสิน้าาา :-[
-
เพลิงฟ้าเปิดตัวเจ้าเลย
-
น้องม้าชื่อเจ้าฟ้า
เหล่มองคนตั้งชื่อ ..ไม่ค่อยเลยนะ :hao3:
-
555 คนแมนกลัวกบ
-
เพลิงฟ้าคนแมนกลัว อ๊บอ๊บ
มีทั้งภาพนิ่ง ทั้งภาพเคลื่อนไหว
คราวนี้โดนล้อยาวแน่ๆฟ้าเอ้ย
-
แบบนั้นเค้าเรียกตาถลนนะ.
-
ไอ้กลัวกบน่ะไม่เท่าไหร่
แต่เหตุผลที่กลัวเนี่ยสิ
:m20: x100000000
มันทำตาเหลือกใส่ น้องฟ้าคนแมนเลยกลัวเนาะะะะ :laugh: (อีกที)
-
คนบางคนแถซ่ะเนียน 555 ลูกม้าชื่อเจ้าฟ้า นั่นไม่ได้ตั้งให้คล้องกะใครเลยใช่ไหมฟ้า อิอิ
-
เพลิงฟ้านี่ฮาไปไหน 5555555555555555 :m20:
-
ที่บ้านเพลิงฟ้าจะรู้ป่ะว่า เจ้ากะเพิงฟ้ามีซัมติง. ลุ้นเพราะดูสนใจเจ้าจุง เพลิงฟ้าแม้ต่ซื้อมายังมีชื่อเจ้าเข้าไปเอี่ยวรักแฟนมากกกกกกกกอะดิ
-
คนแมนหายหมดเพราะกบตาเหลือกใส่ :fox2:
-
คนแมนแต่กลัวกบเนี่ยนะ เพลิงฟ้า :hao3:
-
วิถีคนแมน เค้าทำแบบนี้กันหราาาาาาาา :m20:
หมั่นเขี้ยวเจเจอ่ะ อ่านแล้วอยากฟัดเด็ก :z2:
-
ก็มันทำตาเหลือกใส่...
ควรจะขำหรือสงสารก่อนดีอะฟ้า
55555555555555
-
นั๊ลล๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค >/////////////////< :m18:
-
ขอบคุณ :)
-
โถถ เพลิงฟ้าคนแมนของเรากลัวกบซะงั้น
-
เราก็กลัวกบเหมือนกันนนนน มันหยีย ๆๆ ขนลุกตลอดเวลาเห็น :sad4:
นี่เพลิงฟ้าจะเปิดตัวว่าคบกับพี่เจ้าให้ครอบครัวรับรู้หรือยังหนอ :-[
-
เพลิงกับเจ้าคิดถึงสองคนนี้อ่ะ
มานั่งรอนอนรอเลยนะเนี่ย :mew6:
-
รอที่ 31
รักแรก
- Jaochiwan’s Part -
เวลาประมาณสองทุ่มยี่สิบ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จก็มารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น ลูกหมูวิ่งเล่นไปทั่วบ้านอย่างสนุกสนาน เห็นคนเยอะถึงง่วงก็ไม่ยอมนอน วิ่งเล่นตั้งแต่มาถึง เชื่อเขาเลย และดูเหมือนครอบครัวไอ้ดื้อจะเอ็นดูลูกหมูไม่น้อยเลย
ความจริงแล้วผมเคยมาที่ไร่นี้ประมาณสองสามครั้งแล้วครับ ตอนที่เห็นป้ายทางเข้าถึงได้ตกใจนิดหน่อย ผมไม่คิดว่าไร่วนิดาของไร่ของเพลิงฟ้า และตอนที่ผมมาผมไม่เคยเห็นเพลิงฟ้าเลย..
“โอยยยย จะอะไรกันนักหนา! ฮ่วย!” เด็กผมยาวโวยวายหน้างอ กวางเปิดคลิปที่อัดไว้ตอนเพลิงฟ้ากลัวกบให้คนนั้นคนนู้นดู ยิ่งมันหน้างอก็ยิ่งสนุก
“เอ้า คนอย่างมึงมีโมเมนต์แบบนี้บ่อยที่ไหนล่ะ”
“แค่นี้ยังเด็ก ๆ นะจ๊ะ ตอนเด็ก ๆ นะ เจอกบอยู่ห่างเป็นสองสามเมตรยังแหกปากซะลั่นไร่”
“แม่ไม่อาวววววว”
“เอ้อ ปู่นึกออกแล้ว...”
“ปู่ไม่อาววววววว พอแล้วนะนะนะ”
“ไปฟาร์มกบ..” ห้ามปู่ได้แล้วเพลิงฟ้าก็พุ่งไปปิดปากกรีซ
“โอยยย เลิกเล่าได้แล้ว แม่ง! ไม่เคยกลัวอะไรกันหรือไง”
ก็มันน่าแกล้ง...
โอ๊บ!
เพลิงฟ้าสะดุ้งเฮือกก่อนจะนิ่งไปแต่สายตากลอกหาต้นเสียง และเป็นลูกหมูที่บีบตุ๊กตากบจนมันเกิดเสียง ไปเอามาจากไหนวะ
“เฮ้ย! เจเจไปเอามาจากไหน!”
“คุณป๋าให้หนูมา คึคึ”
“ป๋าาาาาา”
“ฟ้าเล่นไหม น่ายักน้าาา” แล้วจันทร์เจ้าก็เดินเตาะแตะไปหาไอ้ดิ้อก่อนวางตุ๊กตากบสีเขียวตาโปนบนตักเพลิงฟ้าและมันก็กระโดดหนีแทบจะทันที..
คนแมนกลัวกบ.. กลัวแม้กระทั่งตุ๊กตา..
อืม
“ขอดูรูปเพลิงฟ้าตอนเด็กได้ไหมครับ?” กวางขอ
“ได้ ๆ แป๊บนึงนะลูก” แล้วคุณแม่เพลิงฟ้าก็ลุกออกไปและกลับมาพร้อมอัลบั้มรูป
“หูย.. ตอนเด็กโคตรน่ารัก”
“ตอนนี้ก็น่ารักโว้ย หล่อด้วย” มันว่า แต่จะพูดอะไรควรเช็กหน้าเพื่อนหน่อยไหม
“ตอนเด็กเพลิงฟ้าเหมือนเด็กผู้หญิง ไม่น่าโตเลยจริง ๆ” ผมสะดุดกับคำพูดของแม่เพลิงฟ้า แล้วขอดูรูปบ้าง
ผมเปิดไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงช่วงมันอายุประมาณสิบกว่าปี(มีเขียนบอกครับ) คิ้วเข้มขมวดหมุ่น มองหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ แล้วชี้ไปที่รูปใบหนึ่งในนั้น
“มึงเหรอ?” เพลิงฟ้าเม้มปากก่อนพยักหน้า “ขอตัวสักครู่นะครับ” ผมพูดก่อนลุกขึ้นดึงให้เพลิงฟ้าลุกด้วยและออกไปนอกบ้าน
“มึงรู้นานแล้วใช่ไหม!?”
เพลิงฟ้าเกาท้ายทอย “อื้อ..”
“แล้วทำไมไม่บอกวะ!”
“ก็มึงไม่ถามนี่”
“สนุกไหมล่ะ?”
“สนุกอะไรเล่า.. มึงอย่าเป็นงี้ดิ”
“...”
“ถ้ากูบอกว่ากูคือเด็กในรูปที่มึงเคยถ่ายไว้ มึงจะรักที่กูเป็นกู หรือรักเพราะกูคือรักแรกของมึงล่ะ!?”
อ่า ครับ .. เพลิงฟ้าคือรักแรกที่ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่กี่นาทีก่อน
รูปที่ผมดูเมื่อสักครู่คือรูปที่มีลักษณ์คล้ายกับรูปภาพที่ผมเคยถ่ายไว้.. เด็กผิวขาว ผมยาวสยายถึงกลางหลัง ตัดผมม้าเพิ่มความน่ารัก ฉีกยิ้มกว้างให้กล้องและในอ้อมกอดมีลูกแมวสีน้ำตาลอยู่.. รูปนั้นเป็นวันเดียวกันกับที่ผมเคยถ่ายเมื่อเก้าปีก่อนเพียงแค่คนละเวลา..
ผมมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรกตอนอายุสิบสาม และได้เจอเด็กคนหนึ่ง ผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไรแต่ผมยังชอบที่จะมองหน้าแต่เด็กคนนั้นแทบตลอดเวลาที่ผมเที่ยวอยู่ในไร่องุ่นแห่งนี้.. รอยยิ้มของเขาคือสิ่งที่ผมไม่เคยลืม ผมไม่เคยเชื่อในรักแรกพบจนกระทั่งมันเกิดขึ้นกับตัวของผมเอง..
พออายุสิบหกผมก็กลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่อเจอกับเด็กคนนั้น แต่ผมก็ต้องผิดหวัง และคิดว่าเขาคงเป็นแค่นักท่องเที่ยวเหมือนกับผม และผมภาวนาให้ได้เจอเขาอีกครั้งแทบทุกวัน.. และที่สำคัญ เด็กคนนั้นคือคนที่ทำให้ผมเลือกเรียนสาขาภาพถ่ายจนต้องทะเลาะกับคุณย่าที่อยากให้ผมเรียนบริหาร..
แต่ตอนนี้ คนที่ผมรอมาเป็นเก้าปีกลับยืนอยู่ข้างหน้าผม ใกล้แค่นี้..
ตลกว่ะ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโง่มาก
ถึงว่า.. ทำไมวันที่ถามถึงรูปในกระเป๋าสตางค์ถึงไม่มีอาการหงุดหงิดเลยสักนิด ซ้ำยังอารมณ์ดีผิดปกติ
“มึงเห็นรูปนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่”
“ก็.. เกือบปีแล้ว”
“เยี่ยม!”
“หูย.. ไม่เอาดิ ห้ามโกรธนะเว้ย”
“....”
“โอเค งั้นมานี่แล้วค่อยโกรธก็ได้” เพลิงห้าพูดแล้วจูงมือผมกลับเข้าไปในบ้าน เดินผ่านห้องนั่งเล่นขึ้นไปที่ชั้นสองและพาผมไปที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งผมคิดว่านั่นคือห้องนอนของมัน..
“พามาทำไม?”
“อยากรู้จักรักแรกของกูไหม?”
“...”
“ไม่อยากไม่เป็นไร เดี๋ยวยัดเยียดให้เอง” เพลิงฟ้าเดินไปนั่งที่เตียง ก่อนจะพูด “เดินไปเปิดผ้าคลุมนั่นออกสิ”
“อะไร?”
“เปิดดู” ผมยื่นมือไปดึงผ้าคลุมออกช้า ๆ ไม่รู้ทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้
สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ผมนิ่งไปอย่างช่วยไม่ได้ หันมองเจ้าของห้อง เพลิงฟ้าไหวไหล่ไม่พูดอธิบายอะไร.. สิ่งนี้คือรูปวาดสีน้ำผู้ชายคนหนึ่งขณะที่สายตาเพ่งมองกล้องถ่ายรูปในมือและใบหน้ามีรอยยิ้มประดับอยู่.. มันถูกอัดกรอบไว้อย่างดีแต่กลับตั้งไว้บนแคนวาส
ให้ใครดูก็ดดูออกว่าคนนั้นภาพวาดนั้นคือผม.. พระเจ้า นี่มันจะตลกเกินไปแล้ว ในผืนกระดาษแผ่นนั้นมีลายเซ็นของเพลิงฟ้าและวันเดือนปีเขียนเอาไว้ ถ้านับมาถึงปีนี้ก็นับได้หกปีโดยประมาณ..
“มึง...”
“อื้อ มึงคือรักแรกของกู”
“...”
“ตอนนั้นกูอายุสิบสี่เองมั้ง ก็ไปวิ่งเล่นในไร่เหมือนปกติ แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือกูได้เจอกับคนคนหนึ่ง.. มันตลกมากที่อยู่ ๆ ก็เผลอมองผู้ชายด้วยกัน แต่สิ่งที่หยุดสายตาของกูไม่ใช่เพราะโคตรหน้าหล่อ ๆ นั่นหรอก แต่คือรอยยิ้ม.. คนห่าอะไรยิ้มได้แสบตาฉิาบหาย”
ผมรู้สึกถึงลำคอที่แห้งผากและหาเสียงตัวเองไม่เจอ เพลิงฟ้าอายุสิบสี่.. ผมอายุสิบหก..
“วันที่สอง.. กูมาที่ไร่เพื่อจะเจอเขาอีก แต่ก็ไม่ได้เจอ ถึงขนาดวิ่งไปขอให้แม่ช่วยหาข้อมูลให้ ขอให้คุณน้าหาข้อมูลเข้าพักที่รีสอร์ทให้ แต่ก็ไม่มีอีกนั่นแหละ จนกระทั่งได้รู้จากคนงานที่ไร่ว่าคนนี้มาจากกรุงเทพ กูเคยขอแม่ไปเรียนที่นั่นและอ้างว่าจะไม่อยู่กับยายแต่แม่ก็ไม่ยอม
พอขึ้นมอปลายก็พยายามทำคะแนนให้ได้ดี ๆ เพื่อที่จะสอบเข้ามหา’ลัยในกรุงเทพให้ได้ สุดท้าย.. กูก็ทำได้และได้เจอเขาคนนั้นอีกครั้งตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ประมาณหนึ่งเดือนหลัง.. ทีแรกก็คิดว่าตัวเองจำคนผิดแต่พอได้เห็นมึงยิ้ม.. ถึงได้ทำใจกล้าเข้าไปทัก..”
น่าตกใจไม่น้อยเลยพอได้ยินแบบนี้.. เพราะอะไรถึงได้พยายามตามหาขนาดนั้น..
และเหตุการณ์ที่เจอกันวันแรกผมยังจำได้
‘นาย.. ชื่ออะไรอ่ะ.. ชอบ จีบนะ’
คำพูดมึน ๆ กับท่าทางเอ๋อ ๆ ดูไม่มีสติ ของมันผมยังจำได้ติดตา จำได้ว่าตอนนั้นโมโหมากจนพูดคำแรง ๆ ของออกไป และผมก็ไม่ได้เจอไอ้เด็กประหลาดนั่นอีกเป็นอาทิตย์ ทีแรกก็คิดว่ามันจะหายไปแต่ดันกลับมาติดหนึบยิ่งกว่าเดิม
“แล้วตอนที่บังเอิญไปเจอรูปตัวเองตอนเด็กในกระเป๋าสตางค์ของมึงก็มีช็อคเหมือนมึงเมื่อกี้นี่แหละ.. ทีแรกก็ว่าจะถอดใจไปแล้วเพราะมึงเหมือนจะมีคนในใจอยู่แล้ว และแน่นอนว่ากูไม่สามารถจีบมึงติดหรอก.. หลังจากเห็นรูปนั่นก็เลยพยายามต่อ เพื่อสู้กับตัวเอง..”
“ชนะแล้วหนิ”
“อือ ชนะแล้ว เจ๋งใช่มะ”
หึ ที่ผมไม่ยอมตกลงกับมันเพราะผมมีใครอยู่ในใจจริง ๆ ผมเคยมีแฟนหลายคนเพื่อจะลืมคนในใจแต่มันก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็ต้องบอกเลิกพวกเธอ และผมก็ทำให้ผู้หญิงร้องไห้เพราะเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ... ผมไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบเดิมขึ้นอีกจึงแสดงออกไปว่าไม่สนใจไอ้ดื้อเลย
แต่สุดท้าย.. มันก็สามารถเอาชนะคนในใจของผมได้อย่างที่ไม่มีใครเคยทำได้มาก่อน..
ถ้านึกตามคำพูดเพลิงฟ้า หากผมรู้ว่าเพลิงฟ้ากับรักแรกของผมคือคนคนเดียวกัน ผมจะรักเพราะนั่นคือเพลิงฟ้า หรือ รักเพราะนั่นคือรักแรกของผม..
เอาจริง ๆ คือผมก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
ฟังดูงี่เง่า แต่นั่นคือเรื่องจริง จะคนนี้หรือคนนั้นยังไงก็คือเพลิงฟ้าา
คนที่ผมเลือกคือเพลิงฟ้า
และผมอยากขอบคุณจริง ๆ ที่เพลิงฟ้าเองก็เลือกผม...
“เคยได้ยินว่า คนเราจะชอบเต็มที่ได้แค่สี่เดือน.. แต่ชอบคนคนหนึ่งมาหกปีแล้ว เรียกว่าอะไรเหรอ?”
“รัก”
ผมตอบก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้และประทับริมฝีปากบดเบียดกับกลีบปากบาง.. เพลิงฟ้าเผยอปากให้ผมสอดเรียวลิ้นเข้าไปควานหาความหวานอย่างง่ายดาย.. มือขาวจิกไหล่ผมบางเวลาพลางครางอือในลำคอ ..ผละจากซอกคอหอมเลื่อนกลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง ผมขบเม้มหนักเบาสลับกันอย่างกระหาย ความรู้สึกภายในเริ่มประทุ ละเลียดชิมความหอมหวานจากร่างบางอย่างตะกรุมตะกราม
ก่อนจะเกินเลยไปมากกว่านั้น.. ก่อนที่ผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้..
ก๊อก ก๊อก
“อุ๊ย! ขอโทษจ้าเด็ก ๆ”
ผมผละออก คุณแม่ของเพลิงฟ้าสิ่งยิ้มล้อเลียนอยู่ที่หน้าประตู ส่วนลูกชายหน้าแดงก้ำและดึงหมอนปิดหน้าเรียบร้อย ผมยิ้มโง่ ๆ เกาท้ายทายแก้เก้อก่อนจะถูจมูก.. ผมว่าคุณน้ารู้เรื่องของผมกับเพลิงฟ้าแล้ว ปู่กับพ่อของเพลิงฟ้าก็น่าจะรู้ด้วย.. แต่พวกท่านก็ทำตัวปกติ ไม่ได้ต่อต้านที่ลูกชายและหลานชายจะมีแฟนเป็นผู้ชาย.. หรืออาจจะมีดราม่ากันไปแล้วแค่เพลิงฟ้าไม่ได้เล่าให้ฟัง
“จันทร์เจ้ากับจริงใจเริ่มงอแงแล้วจ้ะ ร้องหาแต่เจ้า น้าก็เลยขึ้นมาตาม ไม่ได้คิดจะมาขัดจังหวะเลยจริงจริ๊ง”
โธ่.. คุณน้าครับ..
“งั้น.. ผมขอไปดูหลานนะครับ” ผมบอก ค้อมศีรษะลงนิดหน่อยขณะเดินผ่านท่าน
อ่า.. รอยยิ้มของท่านทำผมหน้าร้อนขึ้นมาซะงั้น..
เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้เจ้า!!
-------------------------------------
มาแล้วววววววววว มีใครรอไหมมมม แฮ่
หูยยยย นางเป็นรักแรกของกันเนาะ น้ำเน่ามากมาย 55555 ความรักช่างมั่นคง.. /ซับน้ำตา
อยากให้หวานกันบ้าง อย่างนี้เรียกว่าหวานไหม แต่ขุ่นแม่คะ ขุ่นแม่ไม่น่ามาขัดเลยนะคะ.. (หัวเราะใส่หน้าพี่เจ้าดัง ๆ)
อ้าว เมนท์นิยายตัวเองเฉย แฮ่
งั้นพอละ ขอบคุณทุกคนมาก ๆ นะครับผม ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาาา จุ้บ ๆ
♥
-
:z13: :z13: :z13:
-
6 ปี หูยยยยยยยเพลิงฟ้าความพยายามในการตามหาพี่เจ้านี่สุดยอดเลย
ทั้งพยายามทั้งอดทนสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
โอ้ยยยยย เพลิงฟ้าสุดยอดมาก สู้กับคนใจในเจ้าซึ่งก็คือตัวเอง มันอยากนะที่จะลบคนใจในใครสักคน นับถือฟ้าเลยทั้งๆที่จะบอกก็ได้ว่าคือรักแรกของเจ้า แต่ฟ้าสู้จนชนะใจเจ้าจริงๆ สุดยอดมาก
-
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555555555555555555
555555555555555555555555555555555555555 ว้าอด สงสารเจ้าจังเลย :laugh:
-
แต่ก็คุ้มเนอะทั้งคู่เลย
-
เจเจน่ารักกกกก
55555555555
ก็มันทำตาเหลือกใส่
..........
เป็นรักแรกของกันและกัน
งื้ออ เพลิงฟ้าเก่งอ่ะ เอาชนะคนในใจเจ้าได้
ชอบอ่ะ ที่บอกว่ารักที่เป็นเพลิงฟ้า หรือ รักเพราะเป็นรักแรก
-
เห้ยยยยยย
รักแรกของกันและกันอ่ะ อิจฉาาาาา
-
หูยยยย~ 9 ปีกับ 6 ปี
งี้เท่ากับพี่เจ้าชอบน้องฟ้าก่อนนะ อิอิ หมั่นไส้โมเม้นต์หวานนี้จริง
แม่อ่าาาาา~~ ขัดจังหวะไม่งั้นได้ลูกเขยแบบสมบูรณ์แล้ว 555
-
ว่าแล้วเชียวววว ทำไมถึงซื้อหวยไม่ถูกบ้างนะ
นึกแล้วว่าเด็กผู้หณิงผมยาวในรูปต้องเป็นเพลิงฟ้าตอนเด็ก และทั้งสองคนเป็นรักแรกของกันและกัน
เราเดาไว้แล้วก็ใช่จริง ๆ ด้วยยยยย o13
-
ง่อววววววววววว :-[ :-[ :-[ :-[
-
นับถือฟ้ามากที่มีความพยายามขั้นสูงจนเอาชนะตัวเองได
นับถือเจ้าอะที่มั่นคงต่อรักแรกจนปฎิเสธฟ้ามาตั้งนาน
อร๊ายยยยยย ในที่สุดก็สมหวัง คุณแม่ไม่น่าขึ้นมาตามเลยอ่ะ อิอิ
-
หูย หูย หูย หูยยยยยยยยยยยย
ดี๊ดีที่ไม่เปลี่ยนใจกันไปก่อนน้าา
:katai5: :katai5: :katai5:
-
คุณแม่ มาผิดเวลาไปนี๊ดนึง
พี่เจ้ารู้ตัวแล้ว
-
โห่.....โคตรโรแมนติกอ่ะ รักแรกของกันและกัน(มันมีจริงเว้ยเห้ย)
คุณแม่อ่ะ ไม่น่ามาขัดเลยจริงๆ อยากเห็นฉากเมคเลิฟท่ามกลางไร่องุ่น อร๊าย!! ขอสักตอนเหอะ คงจะโรแมนซ์น่าดู
-
อ๊าก โรแมนติกอะ รักแรกพบของกันละกัน
-
โรแมนติกจังเลยอ่ะ ชอบบบบ :-[
-
เจเจจจจจจจจ โถ่วววลูกเอ้ย เค้ากำลังเข้าได้เข้าเข็ม ขุ่นแม่ก็เข้าใจมาเคาะน่อวววว
-
ท่านแม่ช่างมาขัดจังหวะเสียจริง 555555 :mew4:
-
:z13: :z13:
คือดีอะ
-
อ่านทันแล้ว ดีใจมากมาย :katai2-1:
-
55555 ชอบคุณแม่ ขัดจังหวะนิดนึง
-
โรแมนติคมากกกก
-
ขอบคุณ :)
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
โรแมนติก อ่ะ รักแรกกันและกัน :mew4: :mew3:
-
น่ารักมากค่ะพี่เจ้า ดีนะว่าเป็นรักแรกของกันและกัน ไม่งั้นมีมาม่าๆแน่ๆๆๆ
-
เป็นเรื่องน้ำเน่าที่อยากให้เกิดขึ้นกับตัวจริงๆเหมือนกัน เรื่องรักแรกเนี่ย
โอ๊ยยย เขินแทนอิเจ้า
ชอบเพลิงฟ้าาา นิสัยดูจริงอะ ไม่ประดิษฐ์มาก ดูเป็นคนธรรมดาที่โคตรฮอตดี
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามาติดตามด้วยคนค่า อิอิ
เปลิงฟ้าและเด็กๆน่ารัก
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว
เดินหน้าสวีทหวานกันให้เต็มที่เถอะ แอร๊ยยย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
:hao7:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิจฉาอย่างเเรงงงงงงงงงงงงง :m11: :m11:
-
หวานซะ! อิจฉาอ่ะ :hao5:
-
สู้กับตัวเอง... ฟ้าเจ๋งมาก
มันตั้งหกปีเลยนะกับการชอบคนๆนึงเนี้ย ฟ้ามั่นคงมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก ชอบจังเลยค่ะ >_____<
เกริ่นขึ้นมาแบบนี้ชักอยากอ่านตอนที่เพลิงฟ้าตามจีบเจ้าแรกๆแล้วสิ แบบว่า flash back ไป
ก่อนที่เจ้าจะมองเพลิงฟ้าสำคัญไม่ต่างกัน(แต่กั๊กอยู่) แบบที่ขึ้นมาในตอนแรกสุดน่ะค่ะ ~
กว่าจะเป็นแบบนี้ได้ไม่รู้น้องฟ้าของเราเป็นยังไงผ่านอะไรมาบ้าง 5555555555555555
เป็นกำลังใจให้นะคะคนเขียน น่ารักอมยิ้มแบบนี้ไปเรื่อยๆน้า :L2:
-
รอที่ 32
งานวัด
- Phloengfa’s Part -
“เจ้า..” ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา เจ้าขยับตัวลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แอบรู้สึกผิดที่มาปลุกกลางดึกแบบนี้
“ขึ้นไปนอนข้างบนกับเจเจหน่อย” แล้วเรื่องอะไรต้องดึงกูไปกอดเนี่ย
“มึงจะไปไหน?”
“ไปโรงครัว เร็ว! เผื่อเจเจตื่น”
“อืม.. กี่โมงแล้ววะ”
“ตีสี่ เร็วดิมึง แม่รอเนี่ย เดี๋ยวเจ็ดโมงมาปลุก” เจ้าทำหน้าหงุดหงิดก่อนลุกขึ้นนั่ง
วันนี้คือวันงานวัดแล้ว ผมกะจะไปช่วยแม่ที่โรงครัว(หรือโรงอาหารสำหรับคนงานที่ไร่) เพื่อทำกับข้าวไปทำโรงทานที่วัด ไม่แน่ใจว่าไปช่วยหรือไปป่วย แหะแหะ
เพราะเมื่อคืนเจเจนอนกับผมเลยต้องมาปลุกเจ้าไปนอนเป็นเพื่อนเจเจ เผื่อลูกหมูตื่นมาไม่เจอใครแล้วจะร้องไห้งี้ เด็ก ๆ นอนกับผมสองคืนแล้วครับ มีแค่คืนแรกที่นอนกับเจ้า เล่นเอาคุณน้าเหวอไปเลย..
“นายน้อยคะ! หยุดเลยค่ะ!” ผมปล่อยมือจากกะละมังน้ำ มองป้าสายใจด้วยหน้าเอ๋อ ๆ
อะไรอ่ะ.. แค่จะช่วยนวดแป้งเองอ่ะ.. ทำไมต้องดุอ่ะ..
“ผม.. ทำอะไรผิด”
“ผิดที่นายน้อยเทน้ำล้างมือใส่แป้งไงคะ ดูสิเนี่ย เสียหายหมด”
แป่ว...
“แหะแหะ ขอโทษครับ”
“จริง ๆ เลย พอค่ะพอ ป้าว่านายน้อยนั่งเฉย ๆ ดีกว่านะคะ”
โถถัง..
รู้สึกว่าการตื่นเช้าของผมมันเปล่าประโยชน์.. จะช่วยใครก็โดนไล่ ฮึก..
06 : 40
ผมกลับมาที่บ้านหลังจากป่วนโรงครัวไป วิ่งชิมนู่นชิมนี่จนจุกไปหมด เลยกลับมาอาบน้ำเตรียมตัวไปวัดดีกว่า(ความจริงแล้วโดนคุณนายไล่) ออกจากห้องน้ำมาก็เจอจริงใจนอนตาแป๋ว ผมยิ้มก่อนจะเข้าไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ จับดูแพมเพิร์สหนัก ๆ ละ แถมยังมีกลิ่นแปลก ๆ อีก ผมอุ้มเจเจขึ้น ดึงแพมเพิร์สออกดู อืม.. แจ็คพอร์ตเลย จะร้องไห้ดีไหมเนี่ย..
“แฮ่แฮ่”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย” ผมว่าไม่จริงจัง เด็กน้อยยังคงหัวเราะแฮ่ ๆ ขณะที่ผมเปิดน้ำอุ่นล้างก้นให้ ถือโอกาสอาบน้ำเลยแล้วกัน
“ทำไรวะ?”
“อาบน้ำไง” ตอบคนที่งัวเงียเข้ามา จริงใจสะบัดน้ำจากฝักบัวเล่นจนผมจะเปียกแล้ว
“หือ? อึหรอ?”
“เออ กูโดนแจ็คพอร์ตเลย”
“ฝึกไว้” ผมกระพริบตาปริบ ๆ แค่คำพูดโง่ ๆ ของมันทำไมผมถึงหน้าร้อนวะ ไอ้เจ้ายกยิ้มก่อนจะเดินออกไปบอกจะเอาชุดมาให้เจเจ ฝากจับจันทร์เจ้าอาบน้ำด้วย
ดี๊ดี..
“เหยดดดดดดดดดดด!” ผมร้องก่อนจะผิวปากแล้วเดินเข้าไปโอบไหล่ชินา
“ไปเดตกับพี่ไหมน้องสาว”
“บ้า..” ชินาตีไหล่ผมแล้ว(แสร้ง)ทำหน้าเขิน
“อย่างสวยเลยอ่ะ เห็นแล้วอยากจีบเลย”
“เช็กหน้าแฟนมึงก่อนไหม?” ผมลอยหน้าลอยตา ยิ้มโง่ ๆ ให้ไอ้เจ้าแล้วหันมาเต๊าะชินาอีกที
ชินาอยู่ในชุดไทยเรือนต้นสีชมพูดอ่อน เสื้อคอกลมแขนยาวถึงศอก และใส่ผ้าซิ่นยาวถึงข้อเท้า (ถ้านึกไม่ออกก็แอร์การบินไทยในโปสเตอร์เลยครับ TwT) มันแต่งหน้าอ่อน ๆ และทรงผมด้านหน้าถูกถักเปียและคาดเหมือนเป็นที่คาดผม ส่วนที่เหลือถูกปล่อยสยายและดัดเป็นลอนเล็กน้อย จัดว่าสวยมาก!!!!! และที่พีคสุดคือชินามันใส่กระโปรง!!! น๊านนานทีมันจะใส่ไงครับ ขนาดกระโปรงนักศึกษามันยังใส่แค่วันสอบเลย แต่งเป็นผู้หญิงอย่างนี้แล้วสวยมากเลยครับ ใจผมคันยิบ ๆ อยากจีบแต่ติดว่ามีแฟนแล้ว กรรมเบย..
ส่วนผมไม่ใส่หรอกชุดไทยเกงกางยีนส์กับเสื้อยืดธรรมดากับแจ็คเก็ตสักตัวก็พอแล้ว คนหล่อใส่ยังไงก็หล่อ..
“นึกไงใส่อย่างนี้วะ? จะกลับใจเหรอ?”
“กลับใจมะเหงกนี่ แม่มึงจับกูใส่ คันว่ะ” ไอ้ชินว่าแล้วเกาตามตัวพร้อมกับทำหน้ายุ่ง ๆ หมดกัน.. เอาคำชมกูมา
“เป็นผู้หญิงสักวันเถอะมึง” กวาง
“พวกมึงนี่” แล้วชินามันก็เดินสะบัดสะบิ้งออกไปข้างนอก ผมกับกวางมองหน้ากันแล้วผมส่ายหน้า
หลังจากขึ้นไปกราบพระบนศาลาและไปหาย่าและขนุน(ลูกแมวสีน้ำตาลที่อยู่ในรูปกับเพลิงฟ้า)ที่เจดีย์อัฐิก็กลับมาประจำซุ้ม
“เพลิงฟ้าาาา!” ผมเงยหน้าจากการตักน้ำองุ่นใส่แก้วก่อนจะยิ้มกว้าง คนมาใหม่วิ่งเข้ามาในซุ้มที่ผมอยู่แล้วโถมตัวกอด
“เฮ้ยย กลับด้วยหรอวะ?” มันเป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับผมตอนมัธยมครับ ชื่อฉัตร เป็นหัวโจกแก๊งนางฟ้าแต่มันกลับเรียกผมว่าลูกพี่
“อ้าว ฉัตร มาด้วยหรอ?”
“มาสิจ๊ะ จะให้กูอยู่ปลูกชาหรออินี่” มันเขกหัวผมก่อนจะหันไปทำหน้าระรื่นใส่กรีซ “แอร๊ยย คิดถึงจังเลยค่ะผัวขา”
“ในวัดในวาลูก”
“อุ๊ย ลืมตัว สวัสดีค่ะคุณแม่” ฉันยกมือไหว้แม่ผมอย่างมีจริตพลางย่อตัวจนแล้วจะติดพื้น
“ว้ายยยยย นั่นใคร หล่ออ่าาาา” ไปแล้ว.. วิ่งไปหาไอ้เจ้าแล้ว.. พี่ชิค พี่ขลุ่ย และพี่คริน เหมือนจะไหวตัวทันเลยหลบไปแล้ว แต่เจ้ามันมัวแต่ตักกับข้าวใส่ถ้วยอยู่ไงเลยไม่ทันมอง
ว่าแล้วก็ขอโปรโมทหน่อย อาหารที่ทำมาวันนี้มี ขนมจีนแกงเขียวหวาน กระเพาะปลา น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ พายองุ่น ลูกชุบ(อันนี้กรีซรีเควสมาก ดูมันสิ..) วุ้นองุ่น และก็น้ำองุ่นครับ รวมแล้วมันเยอะมากกกกกกกกกกกก! ชาวบ้านที่มาออกโรงทานก็เยอะนะครับ มีหลายซุ้มเลย แต่ไม่รู้ทำไมซุ้มของไร่วนิดาถึงได้คนเยอะกว่าคนอื่น แถวนี่ยาวมากกกกก! โดยเฉพาะสาว ๆ เนี่ย มองหน้าก็แทบบิดเป็นเกรียวโปเต้ เด็ก ๆ มอต้นก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ บางคนถึงขนาดขอถ่ายรูปเลย..
“นี่เพื่อนกูตอนมัธยม ชื่อฉัตร.. ฉัตรชัย..” ผมบอกเจ้า ไอ้ฉัตรมองผมเหมือนจะเข้ามาจกตับเลยแลบลิ้นใส่มันไป
“ฉัตรเฉย ๆ ก็ได้ไหม!”
“เอ้า..”
“ไปนั่งไป” เจ้าผลักหัวผมแล้วหันกลับไปช่วยคนอื่น ๆ แจกกับข้าวต่อ ผมเบะปากแล้วเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม
“ขามึงเป็นไร” ฉัตรถาม
“เป็นอวัยวะ..”
“เออ! กูก็นึกว่าเห็บหมา รมณ์เสีย!” ผมหัวเราะ “กูไปหาแม่แล้ว ไว้เจอกันมึง ไปก่อนนะคะคุณแม่ ไปแล้วนะคะสุดหล่อ”
“เค”
“พี่ชิคขอน้ำเต้าหู้ให้ผมแก้วหนึ่งหน่อยครับบบ” ผมบอกพี่ชิคที่ประจำตำแหน่งหน้าหม้อน้ำเต้าหู้ ตอนนี้ก็อยู่นานแล้วเนาะ ก็เริ่มหิวแล้วเนาะ กับข้าวที่เอามาก็เริ่มจะหมดแล้วเนาะ.. ผมจิ้มปาท่องโก๋กับนมข้น(ที่เพิ่งไปขอจากซุ้มน้ำแข็งไสมา) ก่อนจะจิบน้ำเต้าหู้ไปด้วย อ่า.. ฟินมาก
“เอามะ?” ยื่นปาท่องโก๋ไปตรงหน้าเจ้าชีวัน มันไม่ตอบแต่โน้มลงมางับของในมือผมไป แหม..
“กับแม่มันยังไม่ป้อนขนาดนี้”
แหนะ.. ผมหันไปยิ้มแหะแหะให้แม่ คุณนายสะบัดหน้าหนีคล้ายงอน แต่ก็ไม่ได้งอนจริงหรอก แม่ผมนะ หูยยยยย! ตั้งแต่วันที่เปิดประตูเข้าไปเจอผมกับเจ้าก็แซวผมบ๊อยบ่อย ส่วนใหญ่จะเป็นทางสายตามากกว่าคำพูด แต่แม่พูดแต่ละทีก็เล่นเอาแทบมุดดินเหมือนกัน..
ครอบครัวผมรู้เรื่องแล้วเพียงแค่ไม่แสดงออก.. ผมกับครอบครัวผมสนิทกับมาก คุยกันได้ทุกเรื่อง และเวลามีเรื่องอะไรผมจะคุยกับครอบครัวตลอด เรื่องของเจ้าผมก็บอกทุกอย่าง ตั้งแต่เริ่มชอบแรก ๆ จนถึงตอนเป็นแฟนกันแล้ว ปู่กับแม่ผมไม่ซีเรียส เพราะยังไงก็ถือว่าเป็นเรื่องของผม โตแล้วจะทำอะไรก็ทำไป ขนาดยายผมยังไม่ว่าอะไรเลย พอรู้ว่าเป็นใครก็ปล่อยฟรี แต่ป๋า.. ผมดราม่ากับป๋าไปแล้ว ตอนนั้นที่ยังไม่ห้ามเพราะท่านคิดว่าเดี๋ยวผมก็ลืม ก็แค่ช่วงเห่อคงไม่มีอะไร แต่มันไม่ใช่แบบนั้นไง.. ก็เลย.. นะ แต่ก็ยอมลงให้ผมอยู่ดี มีแม่กับปู่ช่วยด้วยแหละ ผมคนเดียวก็ไม่ไหวหรอก สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี แฮปปี้~
“คันว่ะ ถอดได้ไหม” หันมองชินาทำหน้าเหยเกทั้งยังเกาแขนเกาคอไม่หยุด
“มีชุดหรอ?”
“มี” ว่าแล้วมันก็ถลกผ้าซิ่นขึ้น เห็นขากางเกงยีนส์แวบ ๆ ไอ้นี่.. “บังให้หน่อยดิ” แล้วมันก็เริ่มปลดเสื้อและซิ่นทิ้ง พอลอกคราบแล้วก็ปรากฏชินาคนเดิม แม่งใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อกล้ามซ้อนไว้อ่ะครับ ชินานี่มันชินาจริง ๆ แต่เสื้อกล้ามในวัดคงไม่เหมาะเท่าไหร่ แถมเป็นผู้หญิงอีก ผมเลยถอดแจ็คเก็ตตัวเองให้มันสวมทับ ตอนนี้ผมเลยเหลือเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
เมื่อกับข้าวที่ทำมาหมดแล้วก็ขนของขึ้นรถเตรียมกลับบ้านครับ แต่ก่อนกลับขอเดินเลาะสักหน่อย นอกจากซุ้มโรงทานก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ ก็งานมันจัดตอนเย็นนี่ เดินตั้งแต่ซุ้มแรกยันซุ้มสุดท้าย อิ่มหนำสำราญกระเพาะแตกกันถ้วนหน้า เจเจก็กินเยอะมาก สนุกสนานร่าเริงกันไป ตอนนี้ก็มีบางอย่างที่เริ่มมาจัดเตรียมสำหรับงานเย็นนี้แล้วครับ เช่น.. ชิงช้าสวรรค์ อยากจะกด skip แล้วข้ามไปตอนงานเริ่มเลย
17 : 30
กลับมาที่บ้านอีกครั้งเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปงานวัด เย้เย้
“เฮ้ย!” หันมาอีกทีเจเจปะแป้งจนตัวขาวเป็นอึ่งอ่างคลุกขี้เถ้า ห้องผมเละมากกกกกกกกก ฝุ่นแป้งฟุ้งซะทั่วห้อง แค่เข้าไปล้างมือในห้องน้ำแป๊บเดียวออกมาไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ โฮฮฮฮฮฮ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.. อย่าปล่อยเจเจไว้กับแป้ง
T_____T
“เจเจจจจจจจจจจจ้!”
“แฮ่ ๆ” ยัง ยังจะหัวเราะอีก ตัวแสบเอ๊ยยยยย!
“เหยดดดด เอาลงกระทะทอดเลยไหม” ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ กวางกับชินาที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาหัวเราะลั่น
“จับอาบน้ำใหม่เลย”
“อาบน้ำ คึคึ น้ำ~”
“นั๊ม นั๊ม” ตัวพี่พานำตัวน้องก็ตาม ปวดหัวแล้วนะเว้ย! ทำไมยิ่งอยู่ด้วยยิ่งดื้ออย่างนี้ โดนพ่อแม่ผมสปอยล์จนเสียเด็กแล้วววว ปู่ก็ด้วย ฮือออ เจ้าชีวันต้องร้องไห้หนักมาก! สุดท้ายก็ได้จับอาบน้ำใหม่จริง ๆ ...
พวกเรามาถึงวัดตอนหกโมงเย็นนิด ๆ ชาวคณะของผมมีสมาชิกดังนี้~ ผม เจ้า เจเจ พี่ขลุ่ย พี่ชิค กรีซ ชินา กวางและพี่คริน~ ป๋าแม่ และปู่แยกไปตามประสาคนแก่ อิอิ (ถ้าแม่อยู่ใกล้ผมได้เข้าเมรุแน่ แหะแหะ) ความบันเทิงบังเกิดเมื่อเจเจทั้งสองร้องกรี๊ด ๆ จะเล่นม้าหมุนตั้งแต่เริ่ม จันทร์เจ้านั่งคนเดียวได้ จริงใจยังเด็กน้อยอยู่มีกวางนั่งด้วย(...) กวางมันตัวเล็กสุดแล้วในบรรดาเราทั้งหมดเนี่ย เหมือนเด็กกะโปโลดี ตอนนี้ผมก็สูงร้อยแปดสิบแล้วนะเออ เพิ่มมาสองเซนฯ
พอหมดรอบม้าหมุนก็พาเด็กลง แม้จะงอแงนิดหน่อยแต่น้าเจ้าไม่ใจอ่อนเลย แต่ก็เนอะ ตกลงกันแล้วว่าจะเล่นแค่รอบเดียว แต่ไอ้กวางก็งอแงไม่ต่างจากเจเจอ่ะ พี่ครินดึงไปจุ๊บปากทีนี้น้องกวางเงียบเลย.. ขนาดในวัดแท้ ๆ
แต่คู่นี้เขาแสดงความรักกันน่ารักดีนะครับ สกินชิพกันตัลลอดดดดดดด แต่ถึงไม่ทำอะไรก็รู้แหละว่าเขารักกันมาก จากสายตาที่มองนะ อื้อหืออออออออ ต่อมอิจฉาและหมั่นไส้ผมนี่เดือดปุด ๆ เลย /เหลือบมองไอ้เจ้าแล้วถอนหายใจ วิญญาณช่างภาพเข้าสิงอ่ะ ถ่ายแต่รูปอยู่นั่น ไฟงานวัดมันน่าสนใจกว่ากูตรงไหนตอบ!! หลานก็ไม่สนใจโยนให้พี่ขลุ่ยเข็นรถเข็นอีก แฟนก็ไม่สน ขาเจ็บด้วยเนี่ย คุยกับไม้ค้ำก็ได้วะ..
หวัดดีไม้ค้ำ เราชื่อเพลิงฟ้านะ นายชื่ออะไร?
ถุย!
บรรยากาศงานเป็นไปด้วยความคึกครื้น ทั้งเสียงเพลงจังหวะสนุกสนาน และเสียงโฆษณาเชิญชวนจากซุ้มเกมต่าง ๆ และร้านค้า ผู้คนก็เยอะแยะไปหมด ทั้งคนเฒ่าคนแก่ เด็กหนุ่มสาว เด็กน้อยตัวกระเปี๊ยก เห็นแล้วมันรู้สึกดีจริง ๆ ไม่รู้ทำไม..
เป้าหมายแรกเลยพี่ชิคเป็นคนเลือก.. ก๋วยเตี๋ยวเรือ.. โอ้โห ไม่อยากเข้า.. ไม่ถูกกับเส้น แต่ในเมื่อนับตามเสียงส่วนมากผมคงต้องยอม /ร้องงงง
“นี่มึงยังใช้ตะเกียบไม่เป็นอะไรหรอ?” เฮ่ลโลววววววว ผมนี่ถึงกับสะดุดกึก ไอ้กวางเป็นคนถามและมองผมอย่างกับเจอสัตว์ประหลาด ทำไม! ใช้ตะเกียบไม่เป็นแล้วมันทำไม!!
“เสือกจ้า”
“กากว่ะ” แหนะ ไอ้ชินทับถมอีก หูยยยย เดี๋ยวนี้มีรุม!
“มันเป็นวิถีคนแมน”
“กากก็บอกว่ากาก” อ้าวกรีซเพื่อนรักก็เล่นผมด้วยเว้ย กรีซนี่ก็เยอะนะครับ ถ่ายรูปไปอวดพี่ลุกชุบเยอะมากเลย ทีนี้พอพี่ลูกชุบบอกว่าอยากมา มันก็ดันบอกไปแบบกวนตีน เห้อ.. ที่รู้เพราะผมแอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กันครับ กิ๊งก๊องแก้วมากอ่ะ ผมนี่จั๊กจี้มาก บรื๋ออออ!
“โห... อย่ารุมดิ เดี๋ยวร้องเลย! พี่ครับ มีส้อมไหมฮะ?” ผมเลิกสนใจไอ้พวกนั้นแล้วร้องถามพนักงาานร้านแทน ผมนี่ก็ถามโง่ ๆ จะไม่มีได้ไงเจเจก็ใช้อยู่ โวะ! ช่วงนี้เบลอ ๆ ครับ เบลอว่ารักแถบ.. คริ /โป้งชี้ก้อย
อย่าไปสนในผมมากเลยครับ เป็นบ้าไปแล้ว
หลังจากซัดก๋วยเตี๋ยวกันไปแล้วก็ออกเดินทางกันต่อ เจเจเริ่มงอแงไม่อยากเดินก็จับใส่รถเข็น เดินผ่านซุ้มนู้น ร้านนี้ ก็แวะยืนดู บางทีก็ซื้อ บางทีก็ไม่ซื้อ แต่ร้านนี้ผมซื้อแน่นอน!! สายไหมและไอติมหลอดในตำนานนนนนนน!!
“เอาสีฟ้าครับ” บอกไปแล้วก็จากเงิน ได้สายใหม่ไม้ใหญ่มาถือ เจเจงี้ พอเห็นก็ร้องเลย ไม่ให้หรอก แบร่!! กินสายไหมหมดแล้วก็เดินไปที่ร้านไอติมหลอดได้มาสองแท่งคือโคล่ากับน้ำแดง คนอื่นๆ ก็ซื้อด้วยนะ พี่ครินมองแปลก ๆ แต่ก็ยอมกินเพราะแรงยุจากคู่หมั้นอย่างไอ้กวาง แต่แม่เอ๊ยยยยยย กินไปด้วยเดินไปด้วยไม่ได้โว้ยยยย! ต้องใช้ไม้ค้ำ บันเทิงมากไหมชีวิต ฮือ! แล้วก็ต้องหยุดเดินไง งืม..
ระหว่างรอผมกินไอติมชินาก็ลากกวางไปซุ้มยิงหนังสะติ๊กที่อยู่ไม่ไกลกันโดนมีพี่ครินและพี่ขลุ่ยไปดูแลสาว ๆ
ผมดูดน้ำหวานจากไอติมในมือไปทั่วแท่ง ตวัดปลายลิ้นกวาดหยดน้ำหวานที่เริ่มละลายแล้วอมเข้าไปทั้งแท่งก่อนจะรูดออกมา หมุนไม้ให้พลิกไปอีกฝั่ง ผมสูดปากเมื่อฟันครูดกับแท่งน้ำแข็งเย็น ๆ เชี่ยเอ๊ย อย่างเสียว จี๊ดขึ้นสมองเลย เลิกสนใจอาการเสียวฟันนั้นไปก่อนสลับมาลิ้มลองน้ำแดงบ้าง อันดับแรกคือดูดน้ำหวานก่อน จะจากปลาย ตรงกลาง หรือล่างสุดก็แล้วแต่ชอบเลยครับ อ่า.. เย็นชื่นใจ จนสุดท้ายเหลือแค่น้ำแข็งซีด ๆ ผมบิน้ำแข็งให้แตกลงพื้นแล้วเก็บไม้ไปทิ้งลงถังขยะ น้ำแข็งมมันละลายได้ไงครับ แต่.. มือเปื้อนซะงั้น มีอะไรให้เช็ดไหมไม่รู้ แต่ผมดูดนิ้วจนดังจ๊วบไปแล้ว ตอนนี้เลยได้ฤกษ์เงยหน้ามาดูผู้คน..แต่ไม่มีใครสนใจผมเลย
เจ้ากับพี่ขลุ่ยคุยกัน กรีซก็คุยกับเจเจ
“เฮ้ย!” สามคนนั้นสะดุ้ง ผมหรี่ตามองอย่างจับผิด มีพิรุธกันฉิบหาย “เป็นไรกัน?”
“เปล่า กินหมดแล้วใช่ไหม?” เจ้าพูด พอผมพยักหน้ามันก็ถอนหายใจเหมือนโล่งอก
“มือเหนียวว่ะ” ผมบ่น
และแล้วโชคก็เข้าข้าง ผมเหลือบไปเจอขวดน้ำเปล่าที่ช่องใส่ของหลังรถเจเจ กำลังจะก้มหยิบ แต่ไอ้เจ้าดันชิงดึงไปก่อนแล้วพาผมเดินออกมาจากตรงนั้น ยื่นมือไปข้างหน้าอย่างรู้งาน เจ้าเทน้ำใส่มือให้ผมก็ขยับถูกันไปมา ยืนไปก็เซ ๆ เหมือนจะล้ม คือยืนขาเดียวไง ชีวิต.. ผมสะดุ้งโหยงเมื่อมืออีกฝ่ายวางลงที่เอว.. แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร
ชีวิตเกิดมาเพื่อสมยอม เฮ้อออออ
“ทีหลังอย่างทำอย่างนั้นอีก?”
“หะ? ทำอะไร?”
“เมื่อกี้มึงทำอะไรล่ะ?”
“ล้างมือ”
“ก่อนหน้านั้นไหมครับ?”
“กินติม?” เจ้าพยักหน้า “แค่กินติม ทำไมอ่ะ?” ผมขมวดคิ้วก่อนจะเริ่มคิดตาม.. หันไปทำตาเหลือกใส่ไอ้เจ้า “นี่มึงคิดอะไรหาาาาา!” ผมเริ่มโวยวาย เหตุการณ์กินโยเกิร์ตเมื่อนานมาแล้วเริ่มลอยมา..
“เพราะมึงเลย คราวหน้าอย่าทำอีก”
“ทำระ?”
“อย่ามาทำใส เดี๋ยวเถอะ”
“แบะแบะ มึงนั่นแหละกาม ไอ้กามมม!”
“มึงต่างหาก! แค่แดกไอติมต้องดูดต้องเลีย ต้องทำเสียงจุ๊บจ๊วบ ซี๊ดปาก ทำหน้ายั่วขนาดนั้นไหมไอ้เด็กเหี้ย!”
ว้อทเดอะ..
“ก็กินติมนะเว้ย ไม่ใช่จิบชา ไอ้เชี่ย ขนาดในวัดยังคิดอกุศลอีก”
“หรือมึงไม่คิด?”
“กูไม่คิดอะไรแต่ตั้งแต่มึงพูดเนี่ย.. แม่งเอ๊ย!”
“หึ กูสั่งเลย ต่อไปนี้ห้ามแดกไอติมแท่ง”
“ตลกแล้วพี่เจ้า ก็ชอบกินจะห้ามได้ไงวะ?”
“งั้นกินไอติมกูไหม” มันว่าแล้วใช้ขวดน้ำเคาะหัวผมแล้วเดินไป และปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่กับต้นดอกกระดาษ(เฟื้องฟ้า) สมองกาก ๆ ของผมแม่งดันคิดภาพได้เป็นฉากเลย ไอ้เจ้าาาา!! เชี่ยเอ๊ยยย มาทำบุญยังพากูคิดอย่างนี้อีก คิดแล้วก็อยากจะโขลกหัวกับใบดอกกระดาษ ผมเป็นคนลามกเพราะมันเลยแม่ง ไอ้เวร!
“โหยยยย พี่ขลุ่ยกากอ่ะ ถอยเลย ๆ” ผมว่าพร้อมกับผลักพี่มันออก คนบ้าอะไรปาไม่แตกสักดอก ดูมันดิครับ หมดไปสี่สิบบาทแล้วยังไม่แตกเลยเลย ปาไปโดนขอบมันบ้าง เข้าช่องว่างที่มีน้อยนิดบ้าง แล้วยังโดนแล้วเด้งกลับอีก ดูดิ ต้องกากขนาดไหนถึงจะทำอย่างนี้ได้
ปัง!
นั่นไง อย่าให้ท่านเพลิงฟ้าต้องโชว์ฝีมือ
ผมยักคิ้วใส่พี่ขลุ่ยเมื่อปาลูกดอกไปดอกแรกลูกโป่งก็แตกแล้ว เซียนมากอ่ะบอกเลย แค่เสนอหน้าไปหน้าซุ้มพ่อค้าแม่ค้าก็แทบกราบให้ออกจากร้าน เพราะไปกวาดรางวัลของเขาหมด ผมกับกรีซนะ แทบได้เอากระสอบไปใส่อ่ะครับ แต่ของที่ได้ก็เอาไปแจกให้เด็กเงี้ย ๆ สนุกดี
และไม่นานผมก็ได้รางวัลใหญ่มาครอบครอง..
“ไอ้เหี้ย กูเล่นหมดเป็นร้อยได้อมยิ้มสองอัน มันเล่นแค่ยี่สิบบาทเสือกได้รางวัลใหญ่” ผมแบมือระดับหัวไหล่ พร้อมกับส่ายหน้ากวนตีนพวกพี่มันด้วย และผลที่ได้ก็คือมะเหงกจากพี่ชิคพี่ขลุ่ย
“กรีซมันก็ได้ ทำไมทำผมคนเดียววะ”
“มึงมันอ้อนตีน”
“เยิ้บบบบบ” ยิ้มเผล่ ยกแขนขึ้นทำเป็นรูปหัวใจ
จริง ๆ พวกมันก็ไม่ซีเรียสหรอกผมรู้ แต่ที่ทำเป็นโวยวายเพราะอายความกากไง โธ่ กวางก็หมดเยอะไม่เห็นโวยวายเลย ถ้าไม่คิดอะไรจะถือว่าเป็นการแลกความสนุกก็ได้นะ ออกจากซุ้มปาโป่งก็ไปยิงปืนอัดลม ขว้างบอล โยนห่วง บิงโก ช้อนไข่ พาเจเจไปเล่นบ้านลม สไลด์เดอร์และต่อด้วยบ้านบอล อ้อ แล้วเมื่อกี้เพิ่งไปซุ้มสาวน้ำตกน้ำมาครับ พี่ขลุ่ยจากกาก ๆ นะ อื้อหืออออออ ปาโดนทุกลูก พี่มันบอกอยากเห็นสาวเปียก โคตรชั่ว
แต่ก็สนุกสนานกันไป
“เจ้าหนู หนู หนูอยากขึ้น..” เจพี่ชี้ไปที่ชิงช้าสวรรค์ ตอนนี้ก็สามจะสี่ทุ่มแล้ว ตาเริ่มปรอยแล้วเด็ก ๆ แต่ก็ยังฝืนกันอยู่ ดีนะครับ ถึงง่วงแต่ไม่งอแงเลย
“ถามน้องสิ อยากขึ้นด้วยหรือเปล่า?”
“ขึ้น จริงใจบอกว่าขึ้น” หือ.. น้องยังไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำหน้าง่วงเลยนะจันทร์เจ้า..
“บอกตอนไหน ทำไมน้าไม่ได้ยินครับ?”
“บอกในใจงาย..หนูได้ยิน” โธ่.. เจ้าส่ายหน้าช้า ๆ พลางยิ้มเอ็นดู
หลังจากต่อแถวมานานก็ถึงคิวสักที ผมเข้าไปในกระเช้าคนแรกแล้วรับจริงใจจากเจ้ามานั่งบนตักก่อนที่คนอายุมากกว่าจะตามเข้ามาพร้อมจันทร์เจ้าและเจ้าหน้าที่ก็ล็อคประตู งานนี้มีกรีซคนเดียวที่ไม่ขึ้น มันบอกจะดูของให้
“เจเจดูนั่น” ผมชี้ไปที่กระเช้าของพี่ชิคกับชินาที่อยู่ด้านหลัง ไอ้ชินตะโกนเรียกพร้อมโบกมือให้ เจเจหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วโบกมือตอบ ครอบครัวนี้เขาเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานยังไงวะ ไม่กลัวอะไรสักอย่าง
ชิงช้าหมุนวนมารอบที่สอง เจ้าบอกให้ผมกับเจเจมองกล้องแล้วลั่นชัตเตอร์บันทึกภาพเรื่อย ๆ จนมันมาหยุดที่จุดสูงสุด จะเอามือถือออกมาก็กลัวว่าถ้าปล่อยมือจากจริงใจแล้วเด็กจะตก สุดท้ายผมก็ส่งจริงใจให้เจ้าอุ้มไว้ก่อน
“มึงถ่ายรูปกัน” ว่าพร้อมแบมือของกล้องจากมัน ผมหมุนจอขึ้นให้เห็นตัวเอง แต่กระเช้ามันแคบมันจะยื่นแขนได้ไกลขนาดไหนวะ และตอนนี้ชิงช้าก็หมุนมารอบที่สาม ซึ่งเป็นรอบสุดท้ายแล้ว
“เอามา เดี๋ยวกูถือบ้าง” ส่งกล้องคืนให้เจ้าของแต่โดยดี ผมขยับจัดท่าทาง มันค่อนข้างทุลักทุเลมาก!
“ดื้อ” หันไปตามเสียงเรียกอย่างอัตโนมัติ ยังไม่ทันได้หายสงสัยอะไร ริมฝีปากของผมก็ถูกปิดด้วยปากหยักของอีกคน.. และเสียงดังแชะก็ดังเข้ามาในโสตประสาท ผมรู้สึกว่าตัวเองเบลอ ๆ ทั้งที่ไม่ควรจะเบลอด้วยซ้ำ
คือ..?
เมื่อกี้.. มันจูบผม? แล้วถ่ายรูป? ตรงจุดสูงสุดพอดี?
“ลงมาดิ”
หะ? หมดรอบตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมผมถึงได้เบลอขนาดนี้
แล้วมันตลกมากไง! หัวเราะกูทำไมมะเขืออะไรไอ้เจ้า! เดี๋ยวพ่อจะฟาดด้วยไม้ค้ำ
“จูบบนชิงช้าสวรรค์คงโรแมนติคมากเนอะพี่คริน”
ผมขึงตาใส่ไอ้กวาง มันแสร้งทำหน้ากลัวแล้วไปหลบหลังพี่คริน เดี๋ยวเถอะมึง! มีสิทธิ์อะไรมาล้อกูหาาาาาาา!
----------------------
เฮ่ลโล้วววววววววววววว มาแล้วววววว
เพลิงฟ้านางเพี้ยนอีกแล้ว 5555555555 ตอนนี้แปลก ๆ ก็ขออภัยนะงับ
ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาาาา ฝากติดตามด้วย จุ้บๆ
-
น่ารักทุกคนเลยย สองเจเจน่ารักมากกก
พี่ครินกับกวางก็น่ารักก งื้ออออ จะเอาๆๆๆ :hao7:
-
5555555555 ฟ้าาาาาาาา สตงสติหายเลยจ้าาาาา
น่ารักอ่ะเพลิงฟ้า ขอได้ม่ะเจ้า ยกฟ้าให้เราเถอะ
-
้ฟ้าจะเบลอทำไมทำอย่างกับไม่เคย
อืม แต่ว่าก็ไม่เคยนี่เนอะไม่เคยจูบบนชิงช้าสวรรค์ :mew1:
-
นักเขียนเค้าขอน้ำหน่อยตอนนี้ตามันร้อนแปลกๆ555อิจฉาเบาๆ :katai2-1: ชอบเจเจน่ารักที่สุด
-
ขอบคุณ :)
-
ง่อววววววว ฟ้าถึงกับเบลอเลยเชียว :impress2:
-
อ่านๆไปรู้สึกว่า เพลิงฟ้ารัวโคตรๆเลยล่ะ :hao3:
-
พี่เจ้าแอบโรแมนติกอ่ะ 55
แต่ท่ากินติมของเพลิงฟ้านี่ยอมใจอ่ะ หึหึ
-
เจ้าโรแมนซ์ อะ เขิลตามเพลิงฟ้า
-
กรี๊ดกร๊าดด น่ารักอ่าาา
-
น่ารักดี
นิไม่ขึ้นว่าเพลิงฟ้าจะสูงขนาด 180 นะ
สูงป้ายยย ย
นิชอบเคะร่างจิ๋วๆ
-
อ้ากกกกกก เค้าเขินพี่เจ้าอ่ะ ทำไมมิ้งๆแบบนี้
ว่าแต่ว่าเพลิงฟ้าอยากกินไอติมพี่เจ้าไหมลูก อร้ายยย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เพลิงน่ารัก :mew1:
:pig4:
-
น่าร้ากกกกก
-
ครอบครัวสุขสันต์ มีเพื่อนและพี่ที่ดีที่จริงใจ ^_^
แต่ ทำไมสวีทกันน้อยใจค้าาาาาเจ้าและเพลิงฟ้าาาา :hao5:
-
แหมๆๆ แค่โดนจูบก็เบลอซะแล้ว ถ้าพี่เจ้าทำมากกว่าจูบน้องฟ้าจะเป็นยังไงเนี่ย :impress2:
-
เจ้าหื่นนนนน เห็นฟ้ากินติมแล้วต้องการเหรอ อิอิ ต้องการเป็นติม!!!
-
ช็อตเด็ดของงานก็ตรงชิงช้าสวรรค์ใช่ไหมพี่เจ้าเพลิงฟ้า
-
พี่เจ้าหื่นหน้าตาเฉยเลยอ่ะ
เขินแทนเพลิงฟ้าไปเลยซิเรา
กินติมๆๆๆๆ ยี่ห้อเจ้าชีวัน อิอิ
-
อยากเที่ยวงานวัดบ้างงงง :ling1:
ตั้งแต่เป็นแฟนกันนี่ ไม่มีแคร์อะไรเลยนะพี่เจ้า เยี่ยมมาก o13
อ่านแล้วมีความสุขทุกทีเลยเรื่องนี้ ขอบคุณมากจ้า
-
:laugh: :laugh:
-
ตั้งแต่ที่ใช้ตะเกียบได้คราวนั้น ยังไม่ได้ขออะไรเลยใช่ป่ะฟ้าาาา
เอ๊ะ หรือขอไปแล้ว ไม่แน่ใจ
-
ตลกเพลิง้ากินไอติม 5555
พวกพี่ๆก็คิดลึกกันตลอดๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
แหมพอเปิดตัวว่าเป็นแฟนเข้าหน่อยหวานกันจังเลยนะคู่นี้
หวังว่าจะไม่มีมาม่ากลางคันนะ
-
ดิฉันว่าแล้วว่าฉากกินไอติมต้องมีประเด็น55555555555555555555
-
โอยยยยยยหลงรักเรื่องนี้มากกกกกก
น่ารักมากกกกกกอ่ะ
-
โอ้ยยย เขินนนนนน
:mew3: :mew3:
-
งื้อ น่ารักกก
ไอติมรสเจ้าชีวันน่าจะอร่อยเนอะ 555
-
โอ๊ย!! เขิน น่าย๊ากกกกกกกก ขอบตาร้อนผ่าว
เพลิงฟ้านี่ ลิมิเต็ดอิดิชั่นนะ รักษาไว้ดีๆล่ะเจ้า ไม่งั้น หึหึ เราจะแย่ง โอ๊ยยยย ไมน่ารักงี้อ่ะฟ้า
-
รอที่ 33
เรียกตัว
- Jaochiwan’s Part -
3 เดือนผ่านไป...
ผมขยับตัวอ้าปากหาววอดพร้อมยกมือลูบใบหน้าไล่ความง่วง แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาบอกให้รู้ว่าเวลาเช้าเข้ามาเยือนแล้ว
ผมรู้สึกเหมือนไม่ได้นอน...
ยกศีรษะพิงหัวเตียงก่อนทอดสายตามองคนที่หลับอยู่ ผมวางมือบนกลุ่มผมสีไลท์เกรย์แล้วยีเบา ๆ ไม่เข้าใจว่าทำสีผมบ่อยขนาดนี้ทำไมผมยังโคตรนุ่ม ยกมุมปากขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นแผ่นหลังขาวเนียนที่โผล่พ้นขอบผ้าห่มขึ้นมามีรอยแดงระเรื่ออยู่ประปราย..
ก็อก ก็อก
หันมองไปที่ประตูห้อง ขลุ่ยโผล่หน้าเข้ามาพร้อมยิ้มอ้อนตีน
“หนักอ่อวะเมื่อคืน?” มันถามพลางมองไปรอบ ๆ ห้องผม
“ก็นิดนึง” ไอ้ขลุ่ยหัวเราะกับคำตอบ “มึงมีอะไร?”
“จะทำข้าวเช้า มึงอยากกินอะไร?”
“เอาความจริง”
มันหัวเราะ “ก็แค่อยากมาดูสภาพพวกมึงแค่นั้น ท่าทางจะร้อนแรงนะ”
“สัด ออกไปได้แล้ว” ผมเอ่ยปากไล่เมื่อคนที่นอนอยู่ขยับตัว ขลุ่ยร้องเหอะแต่ก่อนจะออกไปแม่งเสือกดึงผ้าห่มออกแล้วหัวเราะเสียงดัง
โคตรเชี่ย..
แต่เอาเถอะ ผมและกระรอกน้อยไม่ได้โป๊อยู่จะไม่เอาเรื่องแล้วกัน
“อื้อ.. กี่.. โมงวะ” เพลิงฟ้างัวเงียลืมตาขึ้นมาพร้อมพลิกตัวนอนหงายแล้วยกเท้าเขี่ยผ้าห่มขึ้นมา ตากลมกระพริบถี่ก่อนหลับ ๆ ลืม ๆ อยู่สามสี่รอบแล้วเปิดปากหาว
“แปดแล้ว”
“งืม.. อ๊ะ!”
“อะไร?”
“เจ็บ ..เชี่ย” ว่าแล้วยกมือปิดหน้าแล้วลุกขึ้นนั่ง ผมยาวกระเซอะกระเซิง แต่จุดรวมสายตาของผมมันคือรอยมาร์คระเรื่อบนแผ่นหลังบางนั่นมากกว่า.. “ไม่เห็นฟินเหมือนในนิยายที่ไอ้ชินอ่านเลย”
“เพ้ออะไร ไปอาบน้ำไป”
เพลิงฟ้าหันมาทำหน้างอ ผมจึงยื่นมือไปยีผมมันอีกครั้ง ตอนนี้ผมไอ้ดื้อยาวเลยไหล่ไปนิดหน่อยแล้ว ได้ยินว่าจะไว้ยาวเหมือนตอนเด็ก
“ง่วงอ่ะ วันแรกไม่ไปได้มะ” แล้วก็ล้มตัวนอนอีกครั้งพร้อมกับคว้าหมอนข้างไปก่าย วันนี้เพลิงฟ้าเปิดเทอมวันแรกกับการใช้ชีวิตเป็นนักศึกษาปีสาม..
“เป็นปีสามแล้วทำตัวให้มันน่าเคารพหน่อย” ผมพูดแล้วยื่นมือไปบีบแก้มมัน ตอนนี้แก้มเยอะกว่าเดิมอีกครับ กลับบ้านแล้วกินดีอยู่ดี เหมือนตัวจะบวม ๆ ขึ้นมาหน่อยนึงละ หึ
“ง่วงงงง ไอ้พี่ขลุ่ยเข้ามาป่วนไมอ่ะ”
“มากวนตีนเฉย ๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว ลุก!”
“นิสัยอ่ะ นอนต่อแป๊บนะ โอเค ได้” เป็นบ้า พูดเองเออเอง ผมคบกับคนเพี้ยน ๆ อย่างนี้ได้ยังไงวะ
“ไม่ได้ ไปอาบน้ำ จะไปกินข้าวเช้า”
“โง่ยยย ลุกไม่ไหวแล้วววววว”
ลุกไม่ไหวหรือขี้เกียจ.. ผมดึงแก้มมันแรง ๆ ก่อนจะดันไหล่ให้เจ้าตัวนอนหงายแล้วยกตัวคร่อมอีกฝ่าย ไอ้ดื้อเลิกคิ้วมอง
“ไรมึง จะปล้ำกูหรอ?”
“หึ ถ้าจะสมยอมก็ไม่ต้องพูดดีกว่า”
ปึก!
และแล้วมือขาวก็ทุบเข้าที่ไหล่ผมเต็มแรง.. ผมไม่ได้โต้ตอบ มองหน้าเพลิงฟ้านิ่ง ๆ และสบมองดวงตากลมใสเหมือนโดนสะกด
“เจ้า..”
“หืม?”
“จูบหน่อยดิ”
ผมเลิกคิ้วก่อนแสยะยิ้ม “ไม่ มึงยังไม่แปรงฟันกูไม่จูบ”
“หูยยยยยยยยยย มึงแปรงแล้วงั้นดิ ทีเมื่อคืนไม่ให้จูบก็จูบกู ได้กันแล้วยังจะเล่นตัวอีก ไปไกล ๆ เลย!” มันบ่นยาวเหยียดแล้วผลักผมออก ร่างโปร่งลงจากเตียงและไปคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอย่างค่อยข้างทุลักทุเล
ผมได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ กับคำพูดมัน เรื่องแบบนี้พอคนอื่นพูดละทำเป็นเขินอาย รับไม่ได้ พอพูดเองดันไม่รู้สึกรู้สาอะไรแถมเหมือนจะกล้ามากด้วย อ่า.. มันก็อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ
ผมกับเพลิงฟ้า. . .
เรา. . .
มีอะไรกันแล้ว. . .
เมื่อคืน. . .
เพลิงฟ้ากลับจากบ้านที่เขาใหญ่ประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้ว และจากที่ไปอยู่กับกรีซมาสองวันมันก็มาวอแวผม ห้องตัวเองก็กลับไปแค่เอาของไปเก็บ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง.. รู้ตัวอีกทีก็กู่ไม่กลับกันแล้ว ไว้ว่าง ๆ จะเล่าให้ฟัง แต่ไม่ดีกว่ามั้ง อย่าอยากรู้เลยครับ ให้ผมเก็บไว้เป็นเรื่องของเราดีกว่า หึหึ
ครืด..
เลื่อนประตูห้องน้ำให้เปิดออก คนที่กำลังยืนแปรงฟันอยู่ปรายตามองก่อนหันกลับไปเหมือนเดิม ผมปิดประตูแล้วเดินไปยืนหน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าข้างร่างโปร่ง ที่เข้ามาได้เนี่ยเพราะห้องน้ำในห้องผมมันล็อคไม่ได้ บอกไปยังครับ? บอกแล้วเนอะ
“บีบยาสีฟันให้หน่อย” เพลิงฟ้ามองติดรำคาญแต่ก็ยื่นมือไปคว้าหลอดยาสีฟันมาบีบใส่แปรงให้
เชื่องดีนี่หว่า..
“โกนหนวดให้หน่อย” ผมพูดขึ้นขณะมองตัวเองในกระจกหลังแปรงฟันเสร็จ เริ่มมีไรหนวดขึ้นมาบ้างแล้ว หรือจะปล่อยไว้ดี ไอ้ดื้อที่กำลังสครับโฟมล้างหน้าอยู่มองตาขุ่น ผมหัวเราะเบา ๆ ก่อนปัดปอยผมสีเทาอ่อนที่ตกลงมาเล็กน้อยไปทัดหู
“เถื่อนดี ไม่ต้องโกนหรอก” มันพูดเสียงเนือย
“เอาความจริง”
“กูขี้เกียจโว้ยยย มึงโกนเองไม่เป็นหรือไงหาาาาาา!!”
“ไม่โกนตอนจูบก็บ่นว่าหนวดทิ่ม เจ็บ ขรูดผิว คัน จั๊กกะ----”
“พอ!!! โกนให้ก็ได้ ไอ้เชี่ยนี่!” ผมยกยิ้มพอใจ เพลิงฟ้าล้างโฟมบนหน้าออกก่อนปีนขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ จากครั้งก่อน ๆ ที่เคยใช้มัน มันบอกว่าผมสูงแล้วต้องยืดแขนแล้วมันเมื่อย ความสูงของมันกับผมก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากมาย น่าจะสิบเซ็น.. แต่ก็ช่างเเถอะ เอาที่สบายใจเลยที่รัก..
“อ๊ะ โอ๊ย!”
“เป็นอะไร?” ผมถามพร้อมเข้าไปยืนในช่องว่างระหว่างขาเรียวที่กางออกพอประมาณแล้ววางมือยันเคาน์เตอร์ไว้ทั้งสองข้าง
“กระแทกแรงไป แม่ง.. ไมเจ็บงี้วะ”
“กูกระแทรก?”
โป๊ก!
มันเอากระป๋องโฟมโกนหนวดเขกหัวผม เจริญล่ะ..
“กระแทกเคาน์เตอร์โว้ยยยย เดี๋ยวนี้ชักเหิมเกริมนะพี่เจ้า!” เด็กดื้อพูดเสียงขุ่น มือขาวประกบแก้มผมทั้งสองข้างแล้วบีบจนบู้บี้
มึงไม่เหิมเกริมเลยมั้งน้องฟ้า
“มองไรมึง!” มันพูดไม่เชิงถามพลางงัดคางผมให้แหงนขึ้น ย้ำครับว่างัด เอาปากกาสีเขียวสะท้อนแสงไฮท์ไลท์เน้น ๆ แล้วขีดเส้นใต้ด้วยปากกาแดงหนา ๆ เลย กระดูกถึงกับลั่น..
ผมไม่ตอบแต่ใช้ปลายนิ้วไล้ไปที่รอยจ้ำบนลำคอระหงก่อนเลื่อนไปเรื่อย ๆ ตามจุดที่มีรอยมาร์ค หึ เพราะเพลิงไม่ได้ใส่เสื้อมันเลยทำให้ผมเห็นรอยที่ทำทิ้งไว้เมื่อคืนทั้งหมดบนตัวขาวเนียน
“กูบอกให้เงยหน้าไง!!!”
โวยวายไปเถอะ..
“เขินหรอ?”
“คนแมนเขาไม่เขินกันหรอก กระจอก!” ผมส่ายหัวเบา ๆ “อยู่เฉย ๆ ได้มะ เดี๋ยวพ่อเอาเครื่องโกนหนวดฟาดหน้า”
โหดจริงจริ๊ง
คนไม่เขินเขาก็หน้าแดงเถือกลามไปถึงหูอย่างนี้แหละครับ อืม..
แต่ขอแกล้งคนแมนหน่อยได้ไหม กูเริ่มหมั่นไส้ละ
“ตัวมึงโคตรหอม ผิวก็เนียน ตอนนี้มีเนื้อหน่อยแล้วยิ่งนิ่มไปทั้งตัว ยิ่งตอนที่กูไล่จูบตามตัวมึงนะ..”
“ไอ้เหี้ยเจ้า!! หุบปากไปเลยไอ้สัด!!”
ผมยิ้มพราย กรีดเล็บบนผิวเนียนเบา ๆ ไล่ตั้งแต่ต้นคอขาวลงมาช้า ๆ ตามแนวกระดูกสันหลังจนถึงบั้นเอว คนแมนตัวแข็งทื่อ มือที่ปาดโฟมออกจากหน้าผมก็ชะงักไป ริมฝีปากสวยเม้มเป็นเส้นตรง ตากลมทอประกายแวววาว ผมเผยอปากเม้มก้านนิ้วเรียวที่วางเหนือริมฝีปากผม
“...อย่าเล่น..อย่างนี้”
ผมไม่ตอบ ลากฝ่ามือมาที่ต้นขาเรียว เลิกขาบ็อกซ์เซอร์ตัวบางขึ้นจนถึงโคนขาขาวพร้อมขยับนิ้วบีบนวดเบา ๆ
“ที่มึงใช้ขาเกี่ยวเอวกู.. ที่กูยกขามึงพาดบนไหล่.. โน้มลงไปจูบมึง.. สอดใส่เข้าไปให้ลึกกว่า----”
“หยุด!!!!” เพลิงฟ้าตะโกนเสียงดังทั้งหน้าแดงก่ำ แต่ดูเหมือนจะแเดงไปทั้งตัวเลยนะ ห่าเอ๊ย! โคตรน่ารัก
มือข้างหนึ่งบีบท้ายทอยและอีกข้างปิดปากผมไว้ ผมแสยะยิ้มในใจก่อนแลบลิ้นไปสัมผัสกับฝ่ามือขาว เด็กดื้อรีบชักมือกลับก่อนจะดึงมือที่วางบนต้นขาออกจากนั้นมันก็ยกเท้าถีบเข้ามาที่หน้าท้องผมเต็ม ๆ จนเซไปด้านหลัง
ไอ้เด็กเหี้ย!
พอขาหายหน่อยนี่ซ่าเลยนะ
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยมึง ออกไป!!”
“ออกไปทำไม กูจะอาบน้ำ” ดึงแก้มย้วย ๆ ของมันแล้วเดินไปที่ชาวเวอร์สทอล “มึงจะไปไหน?” ผมถามเมื่ออีกคนทำท่าเหมือนจะออกไป
“อาบห้องพี่ขลุ่ย”
“อย่าสะดิ้ง มาอาบกับกูนี่”
“มึงนั่นแหละสะดิ้ง ไอ้แรด!!”
“โว้ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“เพื่อนไม่คบหรอ?”
“อ้าว ไอ้เด็กเหี้ยนี่” ไอ้ขลุ่ยโยนเศษขนมปังใส่เพลิงฟ้า ไอ้ดื้อเบ้ปากก่อนกระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้แต่ไม่นานก็ร้องโอดโอย “ไรมึง ริดสีดวงแตกเหรอ?”
“ริดสีดวงหน้ามึงอ่ะพี่ขลุ่ย!”
“งั้นไอ้เจ้าคงเล่นแรงไป.. เจ้ามึงเบา ๆ กับน้องสะใภ้กูหน่อยดิว้าาาาา โอ๊ย!” มันก้มไปลูบขาตัวเอง สงสัยจะโดนถีบ
“หุบปาก”
“เขินอ่ะดิ กิ้ว ๆ”
ผมและเพลิงฟ้าพร้อมใจกันมองมันด้วยความเอือมระอา.. กิ้วพ่อมึงอ่ะ..
“ฉีดยาหน่อยไหมมึง”
“หะ?” ผมส่งเสียงไปอย่างมึนงง อยู่ ๆ ไอ้ขลุ่ยก็พูดขึ้นมา
“โดนกัดขนาดนั้นเดี๋ยวเป็นหมาบ้าก็แย่ดิ” ผมก้มมองตัวเอง วันนี้เลือกใส่เสื้อกล้ามเพราะไม่มีแพลนจะออกไปไหน เลยทำให้เห็นรอยเขี้ยวและรอยฟันบนตัวผมมั้ง ทั้งแบบห้อเลือดและจาง ๆ เหลือบตามองคนทำ มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากแล้วลุกเอาจานไปเก็บ
ที่บอกว่ากัดเพราะเป็นการแสดงความรักมันใช้กับผมได้ป่ะวะ
รักกูมากสินะ..
“มึงจะไปเมื่อไหร่?”
“จริง ๆ จะต้องไปตั้งแต่สิบนาทีที่แล้วแล้ว แต่รอชินาโทรมาแดกหัวก่อน”
“ประสาท” ไอ้ดื้อยิ้มหน้ามึนสั่นหัวด๊อกแด๊ก ผมจึงยื่นมือไปผลักหัวมันเบา ๆ ไอ้ขลุ่ยที่นั่งกินขนมอยู่ไอค่อกแค่กเหมือนตีนติดคอ
“ขอเบอร์น้องปีหนึ่งสวย ๆ มาให้กูด้วย”
“หูย.. จะเอาเองไม่ให้หรอก”
“แรดนะ ..ไปไหนวะ?” ผมว่าเพลิงฟ้าก่อนหันไปถามเพื่อนสนิทที่ผุดตัวลุกขึ้น
“เก็บของ กูว่ากูย้ายออกดีกว่า” มันว่าแล้วเดินไป แต่ก็หยุดหันมามองเมื่อเพลิงฟ้าพูด
“เดี๋ยวดิพี่ขลุ่ย!”
ผมเงียบและขลุ่ยเงียบ ผมสัมผัสได้ว่าประโยคถัดมามันต้องสร้างความขุ่นเคืองให้คนฟังแน่นอน
“ให้ช่วยป่ะครับ จะได้เสร็จเร็ว ๆ”
นั่นไง..
“ไอ้สาดดดด กูไม่ออกละ นี่บ้านกู”
-_-
ครืดดดด ครืดดดดด
“ฮะ----” เพลิงฟ้ากดรับแต่หลังจากนั้นไม่นานก็ยกออกจากหูพร้อมทำหน้าเหยเก “ครับ ๆ ไปแล้วครับ ครับผม ครับ” มันโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วทำหน้าหลอน
“ชินาโทรมาละ กูไปก่อนนะ อย่าแอบเล่นชู้กันนะเว้ย!” มันว่าก่อนชี้หน้าผมกับขลุ่ยสลับกัน
“มาทีหลังมึงอย่าพูดมาก” ไอ้ขลุ่ยพูดพร้อมกับนั่งตักผมก่อนยกแขนกอดคอ ผมผลักมันออกอย่างรวดเร็ว
ไอ้สัด ขนลุก!
“มาทีหลังแต่ได้เป็นตัวจริงอ่ะ ทำไมหรอ”
“เหยดดดดด หน้าด้านขึ้นเว้ยยย!”
“พอ! รีบไปเดี๋ยวไม่ทัน” ผมบอก ตอนนี้มันเลยเก้าโมงมาแล้ว และมันก็ต้องไปถึงมหาวิทยาลัยตอนเก้าโมงครึ่ง
“ฉิบหาย! ไปแล้วนะ ไม่ต้องคิดถึงนะ อ โอ๊ย!” ถอนหายใจอย่างค่อนข้างปลงเมื่อเพลิงฟ้าสะดุดขาโต๊ะหัวเกือบทิ่ม แต่โชคดีที่ขลุ่ยมันยืนอยู่ใกล้เลยรับไว้ทัน มันบอกขอบคุณเร็ว ๆ แล้ววิ่งออกไปอย่างค่อนข้างทุลักทุเล
“ซุ่มซ่ามจริง ๆ เด็กมึงเนี่ย กูไปนอนต่อละ” ผมหัวเราะหึก่อนปัดมือไล่ไอ้ขลุ่ย ผมเองก็อยู่ข้างล่างสักพักก่อนจะขึ้นห้องนอน
หยิบสมาร์ทโฟนเครื่องบางที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเปิดดู สายโทรเข้าที่ไม่ได้รับสามสายจากแม่ทำให้ผมขมวดคิ้ว
“สวัสดีครับแม่”
(“สวัสดีจ๊ะ เพิ่งตื่นหรือไง แม่โทรไปตั้งนานไม่รับ”)
“อ่า.. ผมอยู่ข้างล่างน่ะครับ แม่มีอะไรเหรอ?”
(“วันนี้จะไปไหนหรือเปล่าลูก?”)
“ไม่ครับ”
(“ดีเลย คุณย่าอยากทานข้าวเย็นด้วย”)
“หือ?”
(“อ้อ! ท่านบอกให้ลูกพาแฟนไปด้วยนะ”)
!!!!!!!!
--------------------------
เย้เย้ สวัสดีค่าาาาาาา
ตอนนี้ก็... :haun5:
เอ้าไว้เจอกันตอนหน้าเนาะ ไม่รู้จะพล่ามอะไร 5555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคร้าบบบ รัก ♥
-
แหล่วๆๆๆๆๆ คุณย่าอยากเจอแฟนของหลานนนน
-
เอ้าพี่เจ้าพาน้องฟ้าไปเปิดตัวเร็วววววววว
-
หวังว่าคุณย่าจะใจดีเอ็นดูเพลิงฟ้านะจ๊ะ :กอด1:
-
เพลิงฟ้าเรียบร้อยพี่เจ้าไปแล้ว อยากเผือก
เพลิงฟ้าจะได้ไปพบคุณย่าพี่เจ้าแล้ว จะเป็นไงบ้างละเนี่ย
-
ต้องเลื่อนไปตอนก่อนด้วยเลย นึกว่าพลาดอะไรไป 5555
-
พาไปเปิดตัวแล้วอ่ะดิ่พี่เจ้า ขอให้คุณย่าเอ็นดูเพลิงฟ้าด้วยเหอะ ไม่อยากให้ม่าอ่ะ มันน่ารักมาตั้งแต่ต้นแล้วไง
เพลิงฟ้าเสร็จเจ้าไปแล้วหรอเนี่ยะ โห..อยากเผือกระดับสิบเลยอ่ะ คิคิ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
งานเข้าแล้วฟ้า งานนี้ต้องไปเปิดตัวบ้านคุณสามี 555
-
เค้าได้กันแล้วววว :z1: มารอตอนต่อไป คุณย่าจะดุมั้ยเนี่ย
-
ตายแล้วๆ ยังไม่ได้ต้มน้ำรอเลย
แต่เขาได้กันแล้วอ่ะ
ใครก็ได้เล่าให้ฟังหน่อย
จะเพลิงฟ้าหรือเจ้าชีวันก็ได้นะ
-
เอาล่ะซิคุณย่าจะว่ายังไง
รอๆๆตอนต่อไปว่าจะมาม่าไหม
-
ขอบคุณ :)
-
ทำไมเค้ารู้สึกว่ามันสั้นจัง
โอ้ยยยยยย น้งฟ้า ซุ่มซ่าม จัง นี่มันคอนเซปนางเอกซีรีส์เกาหลี นะ
แต่ เจ้ชอบ นี่แหละความเกรียนที่คนแมนเค้าทำกัน เรอะ!!! :ruready
ลุ้นตอนหน้า หลานสะใภ้จะเข้าไปรายงานตัวล้ะ o13
ปล. นี่อยากเผือกเรื่อง พี่เจ้ากะน้องฟ้าเกี่ยวกับความเป็นไป ของฉาก "เมื่อคืน"
อันเป็นที่มาที่น้องเพลิงฟ้าเจ็บก้น มากกก อ่ะ :hao6:
-
หวายยยยย เค้าเป็นของกันและกันแล้วววววว เปิดตัวเลยพี่เจ้าาาาา
-
อ่าาาา พี่เจ้าเล่าให้ฟังหน่อยยยย ได้กันได้ยังไงงง :hao6:
-
ทำไมพออ่านมาช่วงสุดท้ายมีรางบอกเหตุว่าจะมีหมี่เหลืองกับเพลิงฟ้าอีกแล้วววว
คงไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอกนะ ประมาณว่าย่าหาคู่หมั้นให้? หรือดีไม่ดีจะจับเพลิงฟ้ากับเจ้าแต่งงาน?
แบบว่าไหน ๆ ก็เป็นแฟนกันแล้วอะไรเงี่ย?
โอ๊ย ๆ อยากรู้แล้วอ่ะรีบมาต่อนะคะ :hao5:
-
จ้ำจี้เสร็จก็ได้ฤกษ์เปิดตัวน้องฟ้าและ :z1:
-
กดย้อนไปตอนก่อนหน้านี้อีกนิดได้มั้ย 55555
เค้าได้กันแล้วทำไมเราไม่รู้ แอร๊ยยย
ตอนหน้าเจอคุณย่าแล้วสินะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
เพลิงฟ้างานจะเข้าไหม
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยย พอได้กันแล้วคุณย่าก็เรียกตัวเองน้าาาาาาาาาาา
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
หื้มมมม พี่เจ้าแม่งร้าย ได้เพลิงฟ้าแล้วอ่ะ งื้ออออ
คุณย่าจะคุยอะไรน้อ
-
:L2: :L2: :L2:
-
ไม่ได้อยากรู้เท่าไรน้าาา พี่เจ้า แต่เล่าหน่อยเถอะ :call:
-
คือจะว่าอยากรู้อยากเห็นก็ได้...นะ
แต่พี่เจ้าคะ เล่าเรื่อง"ตอนนั้น"ให้ฟังหน่อยสิคะ :mew2:
-
อ๊ากกกก พี่เจ้าใจร้ายจัง ทำไมทำกับเราได้ละ
นี่อยากรู้อะ บอกกันบ้างไม่ได้หรอ เอ๊ะ หรือจะให้เพลิงฟ้าพูดดีน้า
-
ทำไมถึงข้ามตอนสำคัญล่ะพี่เจ้าาาาา 55555
-
คงไม่ดราม่าหรอกเนอะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณย่า คงไม่ใจร้ายหรอกเนอะ เพลิงฟ้าออกจะน่าเอ็นดูนะ
พี่เจ้า ๆ เล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังหน่อยสิ นะ ๆ ๆ :z1:
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นเพื่อรอตอนฟิน อ๊ะๆๆๆ ล้อเล่น ฟ้ากับเจ้าน่ารักดีนะ
รักแรกตอนเด็กกลายมาเป็นรักเดียวตลอดไป :impress3:
-
โหยยยเป็นตอนที่รออ่านที่สุดในเรื่องเลย ขนาดแค่จูบยังเป็นตอนสำคัญได้เลยเพราะแตะเนื้อต้องตัวกันน้อยมากกกก
แต่ทำไมพี่เจ้าตัดข้ามไปแบบนี้คะะะขะะข :mew1:
-
รอที่ 34
สวัสดีพี่ปีสาม
- Phloengfa’s Part -
หลังจากฝ่ารถติดมาได้ก็รีบหาที่จอดรถ ดูนาฬิกาตอนนี้ผมเลทมาสิบห้านาทีแล้ว เป็นไงล่ะ ไม่น่านึกพิเรนท์เลยจริง ๆ โดนแดกหัวสมใจแน่เพลิงฟ้า! ไอ้สองตัวนั่นก็ส่งข้อความมาบอกว่าไม่รอ ช่างเป็นเพื่อนที่รักกันจริง...
แล้วอาการเจ็บเสียด ๆ นี่เป็นอุปสรรค์ต่อก่อนวิ่งของผมมาก ทำไมมันเจ็บงี้วะ! อ่านในนิยายของไอ้ชินแม่งฟินฉิบหายนะเว้ย ของจริงไม่เห็นฟินเลย เจ็บเชี่ย ๆ ไม่น่าหลวมตัวใจง่ายไปเล่นกับมันเลย เพราะพวกไอ้กวางแหละยุผม ฮึ่ย!
แล้วโยงมาที่เรื่องนี้ได้ไงวะ..
ครืด!!
กริบ.. ผมตบหน้าผากตัวเองก่อนจะยิ้มแห้ง ทั้งห้องรวมทั้งอาจารย์หันมามองผมเป็นตาเดียว เล่นเอาขาที่กำลังจะก้าวเข้าไปหยุดชะงักทันที..
“มาสายตั้งแต่วันแรกเชียวนะคะคุณเพลิงฟ้า”
“แหะ..”
“เข้ามาได้แล้ว”
“ขอบคุณครับ” ผมเดินเร็ว ๆ ไปหาเพื่อนทั้งสอง พวกมันตบหัวผมไปคนละป๊าบก่อนหันไปฟังอาจารย์พูดต่อ
นึกว่าจะโดนด่าหนักกว่านี้..
“ทำไมมึงมาช้า!!” เอนตัวหลบ แต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี ชินายื่นมือมากระชากคอเสื้อผมไว้แล้ว โหดสัดฉิบหาย ตอนนี้อาจารย์ออกไปแล้วครับ พวกผมเป็นอิสระ..
“ใจเย็นดิครับ ก็รถมันติดไง”
“อย่ามาตอแหลมึงบอกความจริงมา!”
“ก็.. ก็กินข้าวเช้าอยู่ ละก็นั่งรอเวลานิดหน่อย แล้วทีนี้ก็เพลินไง...”
ชินาหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ “กู-ไม่-เชื่อ-โว้ย!!!”
ไอ้...
“เฮ้ย! คอมึงโดนไรวะ” คราวนี้ไอ้กวางเองก็ยื่นมือมาดึงคอเสื้อผมให้แหวกออก สัดหมา กูอุตส่าห์รีดมา ตอนนี้ยับหมดแล้ว ผมปัดมือพวกมันออกแล้วกะจะรีบหนี แต่ไอ้ชินแม่ง หวสาใยำใยแบฝสเแำ มึงจะดึงชายเสื้อกูไว้หาพ่อมึงเหรอ!!!!!
“นี่มันรอยดูด มึงได้กับพี่เจ้าแล้วใช่ไหม!”
ห่าเอ๊ย! ถึงอาจารย์จะเลิกคลาสแล้วแต่ในห้องมันก็ไม่ได้อยู่กันแต่สามคนไหมไอ้เชี่ย
“ใจเย็นเพื่อนรัก ปล่อยคอเสื้อกูก่อนครับ”
“มึงตอบมาก่อนดิ”
“เออ!!!!” ตะโกนใส่หน้าแม่ง ในจังหวะที่พวกมันเอ๋อผมจึงรีบวิ่งหนีออกมา แต่มันเอ๋อกันไม่นานหรอก นั่นไง ตามมานู่นแล้ว
“ไอ้เพลิงฟ้ามึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” หยุดก็โง่ดิวะ ผมวิ่งกระโดดข้ามบันไดสามขั้นสุดท้ายก่อนถึงชั้นหนึ่งก่อนจะรีบออกไปทางโรงอาหาร ถึงจะเจ็บแต่จุดนี้ขอลืมมันไปก่อนแล้วกันวะ
โครม!
และความบรรลัยก็บังเกิดเหมือนผมวิ่งชนใครเข้าจนล้มโครม ข้าวของกระจัดกระจาย แต่งตัวเรียบร้อยงี้แม่งปีหนึ่งชัวร์ป๊าบ
“เฮ้ยน้อง ขอโทษนะเว้ย” ผมรีบเก็บของให้น้องมันลวก ๆ หันมองทางด้านหลังชินากับกวางมาเกือบถึงแล้ว และเมื่อผมจะวิ่งอีกครั้ง แต่เด็กที่ยังนั่งแปะกับซีเมนต์ร้อน ๆ ก็คว้าข้อมือผมไว้ซะงั้น ไอ้เด็กเวร!! จับไว้ทำแง่งขิงอะไรวะ!
“ปล่อยดิวะ”
“พี่ชนผมอ่ะ”
“เออ ขอโทษแล้ว ปล่อยพี่ไปเถอะน้อง เดี๋ยวจะเลี้ยงไอติมกะทิ”
“ผมเจ็บ ถลอกด้วยเนี่ย” มันว่าพร้อมกับยกข้อมือขึ้นมา โห นิดเดียวเอง
“ฉิบหายล่ะ เดี๋ยวมาเคลียร์ทีหลัง” ที่ฉิบหายไม่ใช่เพราะมือมันเป็นแผลหรอก เพราะไอ้เพื่อนเวรทั้งสองมันตามผมมาทันแล้วอ่ะสิ ผมสะบัดข้อมือออกก่อนออกตัววิ่ง แต่ความฉิบหายมันก็ตามมา..
“จับไอ้หัวเทานั่นไว้ให้ได้ ไม่งั้นกูสั่งซ่อมตั้งแต่วันแรกเลยสัด!”
อยากจะร้องว่าเหี้ยดัง ๆ แล้วไอ้พวกปีหนึ่งที่นั่งอยู่แถวนี้ก็พร้อมใจกันเหลือเกิน..
“มึงอย่ามาใช้อำนาจในทางที่ผิดอย่างนี้ดิ!!!” แต่เหมือนผมจะหลงกลไอ้กวางว่ะ.. มัวแต่ยึกยักงี้มันเลยมาจับผมไว้แล้ว หนึบเลย ห่าเอ๊ย!
“วิ่งหนีทำเชี่ยไร รู้ไหมว่ากูเหนื่อย” มันว่าพร้อมตบหัวผมฉาดใหญ่ สักพักชินาก็วิ่งมาเกาะแขนอีกข้าง
“คุยกันง่าย ๆ มึงก็ไม่ต้องเหนื่อยไหม!”
“โอ๊ย!!” จะตบหัว ตีหลัง หรืออะไรก็ไม่ว่าหรอก แต่ว่าเตะก้นกูทำมายยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ระหว่างที่ผมกำลังจะโดนเพื่อนรักทั้งสองทึงหัว จกตับ กระซวกไส้อยู่นั้น..
“พี่!”
“ใครวะ?” ชินากับกวางถามขึ้นมาพร้อมกัน ผมสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
“เอาไปซื้อพลาสเตอร์ยาแปะนะ ถ้าเหลือก็ซื้อยาแก้ปวดห่าเหวอะไรก็ซื้อไป” ผมยัดธนบัตรสีแดงใส่มือไอ้เด็กพลาสเตอร์ที่เดินเข้ามา ไอ้คนที่ผมวิ่งชนมันไง มันทำหน้างงแต่ผมไม่อธิบายอะไร ลากแขนกวางกับชินาแล้วไปที่โรงอาหาร
“มึงจะเล่าได้ยัง เล่นตัวนานละ เดี๋ยวแม่ยันตกเก้าอี้” ผมยิ้มเผล่ จิ้มลูกชิ้นทอดกินอย่างสบายอารมณ์ในขณะที่กวางและชินาจ้องหน้าผมเหมือนผมไปพังโมเดลพวกมัน
“เด็กนั่นกูวิ่งชนตอนหนีพวกมึงไง” บอกแล้วตักราดหน้าหมี่กรอบแสนอร่อยเข้าปาก เส้นหมี่ทอดกรอบเคี้ยวกรุบ ๆ กับน้ำซุปเหนียวข้นรสกลมกล่อม ปรุงเพิ่มอีกนิดหน่อยด้วยพริกป่น น้ำตาลและน้ำส้มสายชู หมูเนื้อนุ่มชิ้นโตแทบละลายในปากแบบไม่ต้องเคี้ยว และยังมีกุ้งที่สุกแบบพอดี อ่า.. ฟิน
“แล้วรอยที่คอ?”
“ก็ที่พวกมึงคิดอ่ะ”
ไอ้หมาเจ้าแม่งโรคจิต เมื่อเช้าก็พูดเรื่องแบบนั้นได้หน้าตาเฉย ผมนี่สิ เหมือนตัวจะระเบิด พอเห็นผมเขินแบบที่มันตั้งใจไว้ก็หัวเราะร่า มันน่าตบกระโหลกจริง ๆ มันน่าอายจะตายไม่ใช่ไง? ถึงผมจะหน้าด้านผมก็อายเป็นนะเว้ย แล้วคิสมาร์ทนี่อย่าให้นับเลย ไม่ไหวจริง ๆ ตัวลายพร้อยเป็นตุ๊กแกเลยแม่เอ๊ย แต่ตั้งคอยันขา ขนาดผมติดกระดุมจะติดคอยังสามารถเห็นได้เลย แต่ผมก็กัดมันไปเยอะนี่หว่า เจ๊ากันก็ได้งั้นอ่ะ
“เหยดดดดดดด! สรุปว่าได้กันแล้ว มันร้ายนะคะหัวหน้า”
“ใครรับ?”
“มึงก็ถามไม่คิด พี่เจ้าคงให้มันเสียบหรอก” ชินาตบกระโหลกกวางไปที แม่งเมนส์ไม่มาหรือไง ใช้กำลังพร่ำเพรื่อฉิบหาย “เป็นไง ฟินเลยดิ”
“ฟินหน้ามึงอ่ะ เจ็บฉิบหาย กูเหมือนจะตาย”
พวกมันหัวเราะ
“ครั้งแรกก็งี้แหละ ทำบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ปรับตัวได้” กวางว่า ผมนี่ตาแทบถลนออกจากเบ้า
“ไม่เอาอีกแล้วโว้ยยย ไม่น่าเชื่อพวกมึงเลย แม่ง..”
“อย่าบอกนะว่ามึงอ่อยพี่เจ้าเพราะพวกกูยุวันนั้น?” ชินาเบิกตาก่อนจะหัวเราะเสียงดังผสมโรงกับกวางเมื่อผมพยักหน้า
เรื่องมันเกิดขึ้นมาตอนที่ผมกลับจากบ้านได้สองวัน ก็นัดดื่มกับสหายที่รัก(มีกรีซไปด้วย) แล้วชินาแม่งก็สะเหล่อถามขึ้นมาว่า ‘มึงกับพี่เจ้าได้กันยัง?’ โอ้โห จุดนั้นคือสร่างเมาเลยอ่ะครับ พอบอกว่ายังก็ยุแยงตระแคงรั่วอีกสารพัด ก็เข้าใจแหละว่าเป็นแฟนกันแล้วมันก็ต้องมีเรื่องเซ็กส์เข้ามาบ้าง
แต่เจ้ามันก็ไม่ได้พูดถึงไง อย่างมากก็จูบ ผมก็ไม่คิดอะไรจนกระทั่งโยดากรีซมันพูดขึ้นมาด้วยท่าทางซีเรียสแล้วกวางกับชินาดันพยักหน้าเห็นด้วย ‘ระวังพี่เขาเบื่อแล้วเลิกกันไปหาคนที่ให้เขาได้นะ มึงก็รู้ว่าผู้ชายเป็นยังไง’ นั่นแหละ เพราะมันเลยยยยยยย เพราะประโยคนั้นเลยยยยย เพราะพวกมันเลยยยยยยยย ผมถึงได้เขว สุดท้ายก็.. จ้ำจี้มะเขือเปาะแปะ กระเทาะหน้าแว่นพายเรืออ่อนแอ่น...
งืม
มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมายหรอกครับ แต่ผมหลอกตัวเองอยู่ไง ไม่อยากติดใจแม่งอ่ะ ไม่อยากแสดงออกว่าชอบไงเดี๋ยวแม่งได้ใจแล้วจะทำบ่อย โง้ยยยยย เกิดเป็นเพลิงฟ้าชีวิตช่างน่าเศร้า
ครืดดดด ครืดดดด
ผมคว้าสมาร์ทโฟนที่สั่นครืดบนโต๊ะขึ้นมาดู เหยดดดด มายเจโทรมาาาาาาาา!
“เฮลโล้วววววว”
(“ว่างไหมดื้อ?”)
“ว่าง กำลังกินข้าว มีไร?”
(“เลิกกี่โมง?”)
“สามครึ่ง แต่ไม่แน่ว่าจะมีอะไรต่อหรือเปล่า”
“นัดน้องสี่โมงเย็น”
“ชินาบอกนัดน้องสี่โมงเย็นอ่ะ มีไรเปล่า?”
(“อืม เสร็จกี่โมง”)
“เสร็จกี่โมงวะ?” ผมถามเพื่อน พวกมันส่ายหน้า “ไม่แน่ใจว่ะ”
(“ห้าโมงเย็นกูไปหา เคลียร์ด้วย”)
“หะ? มาทำไม?!”
(“เดี๋ยวบอก แค่นี้แหละ ไปกินข้าวซะ”)
“เออ ๆ บาย”
“มีไรวะ?”
“เจ้าบอกจะมาหา มาทำหอกไรไม่รู้” ผมตอบชินา
“คิดถึงมึงมั้ง”
“ถุย” โคตรไม่มีความเป็นไปได้เลย
16 : 45
เราสามคนย้ายทัพจากร้านนมปั่นมาที่ลานกิจกรรมของคณะเพื่อมาดูน้องปีหนึ่งและเป็นช่วงสันทนาการพอดี มาช้าว่ะ อยากดูน้องโดนว้าก.. แต่ หูย.. คนสวยเยอะเลย มาก็ไม่ได้จะช่วยอะไรหรอกครับ แค่มาดูเฉย ๆ รอไอ้เจ้าฆ่าเวลาด้วย ปีนี้รู้สึกจะมีคนเยอะกว่าปีที่แล้วอีกนะเนี่ย น่าสนุกว่ะ ตอนนี้ปีสองกำลังให้น้องปีหนึ่งแนะนำตัวกันอยู่
“น้องปีนี้งานดีว่ะ” - กวาง
“เออ เห็นด้วย” - ชินา
“มึงเห็นน้องแว่นคนนั่นมะ น่ารักดีว่ะ” ผมพูดพลางชี้ไปที่น้องผู้ชายคนหนึ่ง ใส่แว่นสายตาตัวอวบ ๆ ดูนิ่มดี
“มีหลายแว่นนะเว้ย”
“โวะ ช่างเหอะ”
เออ ลืมเลย ขอแก้ตัวนะครับ ตอนที่แล้วไอ้เจ้าว่าผมอ้วนใช่ไหม? บ้าเหรอ ไม่อ้วนเว้ยยยย แค่ที่บ้านเลี้ยงดี มีเนื้อ มีหนัง มีเหนียง มีแก้มย้วย ๆ น่าเอ็นดูจะตาย ไม่ได้ผอมแห้งมีแต่กระดูกเป็นน้าผีสี่ยอดกุมาร คนอวบต้องบูมในประเทศไทยเว้ย!! หน้าท้องเมื่อก่อนเคยมีซิกแพคที่มองเห็นได้ชัด มาตอนนี้ให้เห็นแค่ลาง ๆ เท่านั้น โฮ สะเทือนใจฉิบหาย แต่จะออกกำลังกายไหม? ก็ไม่อ่ะ ผมสายแดกครับ /ยกมือสุดแขน
เราจะอ้วนไปด้วยกัน..
“พี่เพลิงฟ้า!!!” ผมสะดุ้ง เงยหน้ามองต้นเสียง ไอ้เด็กปีสองที่ผมค่อนข้างสนิทด้วย(คือไปกินเหล้าด้วยกันบ่อย) ตะโกนผ่านโทรโข่งพร้อมกวักมือเรียก
ไรมึงงงงง
“ไรวะ?” ผมว่ามันไม่ได้ยินหรอก แต่มันคงอ่านปากออก
“มานี่หน่อยพี่ มาให้น้อง ๆ เขาสักการะหน่อย” สักการะหน้ามึงอ่ะ
“ไปดิ!” หันมองถลึงตาใส่ไอ้กวาง มันก็ไม่สะทกสะท้านหรอก ผมลุกขึ้น ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าหลังกางเกง ปัดตูดให้ฝุ่นออกแล้วเดินไปหาพวกนั้นที่ลานกิจกรรม กูแค่มานั่งฆ่าเวลาไหมล่ะ มาเบียดเบียนกูทำไมเหรอ แต่รีแอคของน้องแม่งดีว่ะ กูจะไม่เอาเรื่องแล้วกัน
“โอ๊ย ตัวจริงโคตรดูดี”
“หล่ออ่ะ ทำผมสีนี้แล้วโคตรปัง”
“อร๊าย มีรุ่นพี่แบบนี้กูจะมาเรียนทุกวันเลยค่า”
นี่คือตัวอย่าง.. คนฮอตก็คือคนฮอตครับ (แสยะยิ้ม)
“เอ๊า! สวัสดีพี่ปีสามหน่อย!!”
“สวัสดีครับ/ค่ะ พี่ปีสาม!!” เมื่อสิ้นเสียงไอ้เมี่ยงเด็กปีหนึ่งก็พร้อมใจกันตะโกนขึ้นมา ผมยิ้มโง่ ๆ เกาท้ายทอยแก้เก้อ ปีสามคนอื่นก็มา ทำไมต้องกูวะ!!
“สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา” เอาสักหน่อย ผมเปลี่ยนเป็นท่าทางจริงจังพร้อมเอ่ยต้อนรับ “ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับครับ”
“เมื่อกี้น้องแนะนำตัวไปแล้ว พี่ปีสามแนะนำตัวกับน้องหน่อยสิครับ” ไอ้เมี่ยง!!! เดี๋ยวมึงเจอ!! แต่เล่นกับมันหน่อยแล้วกัน
“สวัสดีครับน้อง ๆ พี่ชื่อ เพลิงฟ้า หรือจะเรียกสั้น ๆ ว่า เพลิงฟ้า ก็ได้ครับ” และความจริงจังก็อยู่กับผมได้ไม่นาน..
“ถ้าเรียกพี่ฟ้าได้ไหมครับ!?” ผมเลิกคิ้วกับเสียงที่แทรกขึ้นมา ใครวะ อ๋อ ไอ้เด็กพลาสเตอร์
“ไม่ได้ครับ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”
“แล้วถ้าสนิทแล้วล่ะครับ”
“ก็ไม่ได้อยู่ดีครับ”
กริบ...
“เรียกพี่ฟ้าไม่ได้ แล้วเรียกนางฟ้าได้ไหมค้าาาาาพี่ฟ้า” หันมองต้นเสียง ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนรักผมเอง ไอ้ชินาครับ.. นางฟ้าบ้านมึงหล่อขนาดนี้เหรอ! แล้วไอ้พวกปีสองมึงจะฮิ้วกันทำไม!
ผมยิ้วกว้างโชว์เขี้ยวก่อนยกนิ้วกลางขึ้นมาทั้งสองข้างพร้อมทำหน้านิ่ง
ส่งโทรโข่งคืนให้ไอ้เมี่ยงแล้วเดินไปที่โต๊ะด้านข้าง ก่อนคว้าซองเจลลี่สปาเก็ตโต้มาหนึ่งห่อและฉีกมันทันทีจนพวกที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนี้ห้ามไม่ทัน
“เฮ้ย พี่ ของน้องรหัสหนู”
“กูจะกิน” พูดถึงเรื่องน้องรหัสแล้วก็ตื่นเต้นดี ใครจะมาเป็นน้องรหัสผมวะ คืองี้เว้ย สายผมตอนนี้มีแค่สามคนไง พี่เหนือปีสี่ กับพี่ปีห้าอีกคน รวมผมก็สาม น้องรหัสผมมันดันซิ่วไปเรียนที่คณะอื่น ผมก็เลยนะ.. ไม่มีน้องรหัสครับ แต่ก็ดี ไม่เสียตังค์เทคน้อง สบายจายยยยย
“จับสายรหัสกันวันไหนวะ?”
“วันนี้แหละค่ะ ให้เวลาน้องมันหาอาทิตย์หนึ่ง”
“อ๋อ” คำใบ้ที่ผมเขียนไปง่ายมาก เป็นตัวเลขสิบหลักนั่นก็คือเบอร์โทรผมเอง.. ขี้เกียจคิดครับ วุ่นวาย ไม่รู้ด้วยว่าจะใบ้อะไร คนแมนหรอ? ไม่ดีมั้ง คนเขารู้หมดดิ
“พี่โรสสวยเนอะ” ไอ้น้องผู้หญิงตัวกลมมันพูดพร้อมกับพลิกจอสมาร์ทโฟนมาให้ผมดู ผมแค่นหัวเราะก่อนแสยะยิ้ม และไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
วันนี้ก็เจอกันนะครับ ผมไม่ได้สนใจ แต่ชินาแทบจะเข้าไปจิกหัวตั้งแต่เห็นแวบแรก(กวางเล่าให้ฟังอีกที) หล่อนก็เชิดใส่ ก็เอาสิ แล้วแต่เลย ต่างคนก็ต่างอยู่เถอะ ผมอยู่เฉย ๆ ขออย่าให้เธอมาเบียดเบียนผมเลย มันอาจจะเป็นที่สงสัยของใครหลายคนว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นกับพวกผมถึงไม่รวมกลุ่มกัน แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องอธิบาย อย่างตอนที่ลงรูปกับกวางและชินาแล้วมีแคปชั่นสั้น ๆ ว่า ‘เพื่อน’ ยังมีคนมาคอมเมนท์ถามเลยว่าอีกคนไปไหน รวมทั้งเรื่องที่ธุรกิจบ้านเธอด้วย ไม่เข้าใจทำไมต้องมาถามผม
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม. . .
“ปล่อยน้องกี่โมงวะ?”
“หกครึ่งพี่”
“แล้วนัดอีกเมื่อไหร่?”
“พรุ่งนี้สี่โมงครึ่งค่ะ”
“อ่า..”
“พี่มาเป็นขวัญกำลังใจให้น้องมันหน่อยดิ เผื่อพี่มาแล้วแม่งพากันเข้า”
“เกี่ยวไรกับกู”
“แฟนคลับพี่เยอะแยะอ่ะ มาเถอะนะพี่ อาทิตย์แรกไม่ได้เรียนหรอก”
“ดูก่อน”
ครืด~ ครืด~
“ฮัลโล?”
(“อยู่ไหน?”)
“ลานกิจกรรมอ่ะ มึงมาถึงแล้วเหรอ”
(“อืม”)
“เค เดี๋ยวออกไปหา” ผมวางสาย โบกมือให้รุ่นน้อง และก่อนไปก็ฉกขนมมาอีกห้อง ได้ยินเสียงร้องโวยวายตามมาด้วย หึหึ
“ไอ้เจ้ามาแล้วกูไปก่อนนะ”
“เออ ๆ ไปไหนก็ไปเหอะ” กวางสะบัดมือไล่ ไอ้สัด.. ผมเข้าไปตบหัวพวกมันคนละทีก่อนจะวิ่งหนี ฮ่าฮ่าฮ่า สนุกดี
“โย่!!” ผมย่องเข้าไปทางด้านหลังก่อนเกาะไหล่คนตัวสูงว่าแล้วตะโกนใส่หู มันสะดุ้งนิดหน่อยก่อนหันมาด่า ผมเองก็ยักไหล่ไม่แคร์
“เอากุญแจรถมึงมา”
“หะ? แล้วรถมึงอ่ะ?”
“กูมาแท็กซี่ เอากุญแจมึงมา” แม้จะงงแต่ก็ค้นกระเป๋าหากุญแจรถให้มันแล้ว คือไรวะ..
“แล้วมึงมาทำไม แล้วจะพาไปไหน?”
“ย่ากูอยากเจอ”
!!!!
ผมอ้าปากเหวอด้วยความช็อคซีนีม่าสุด ๆ ย ย่า.. ย่าไอ้เจ้าอยากเจอ อยากเจอใคร ผมเหรอ?
“คือ..ไร?”
“ท่านอยากเจอมึง”
ลาก่อน...
---------------------------
กระดึ้บ ๆ เพิ่งกลับจากโรงเรียน เหนื่อยมาก TwT
ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเนาะ 55555 ตอนหน้าจะไปเจอคุณย่าแล้วนะก๊ะ รอน้ำเดือดแป๊บนึง /อ้าว
อาจจะมาอัพช้านะงับ ช่วงนี้ก็คิดไม่ค่อยออก สมองมองไม่แล่น แต่แล่นออกจากหัวไปแล้ว /ร้อง
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณทุกคนนะงับ จุ้บ ๆ
♥
-
ไม่เอาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฮืออออออออออออออออออออออออออออ
ว่าแต่พี่กรี้ดกับลูกชุบของหนูอยู่ไหนนนนนน :z3: :z2: :z10: :z2: :z2: :z2: :z2: :z3: :z3: :z3: :z3: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
รอน้ำเดือดแป๊บนึงเหรอ แสดงว่าคุณย่าเตรียมมาม่าไว้พร้อมแล้วซินะ
ขอมาม่าน้ำใสได้ไหม ไม่อยากกินมาม่าน้ำข้นเท่าไหร่เลย :ling3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้คนที่เพลิงฟ้าวิ่งชนนี่มันต้องมีอะไรๆแน่ๆ หรืออาจจะได้มาเป็นน้องรหัสเพลิงฟ้า ซวยไปอีก
แล้วย่านี่ต้มน้ำรอแล้วหรอ?? ไอ้เราก็ไม่ชอบกินมาม่าอ่ะ ไม่ดีต่อสุขภาพ
เราชอบช่วงแรกๆของเรื่องอ่ะที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันมันดูน่ารักหวานๆกว่านี้ ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก มีงอนมีง้อ น่ารักดี
-
ลาก่อนเพลิงฟ้า
o3 o3 o3
-
ลาก่อนเพลิงฟ้า
o3 o3 o3
-
ไม่อยากกินมาม่าเลยยยย อ่าา
ยังไงก็อย่าทรมานใจคนอ่านมากนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่า
-
เพลิงฟ้าาา ผู้ที่มีแต่ความเกรียนนน
555555 :mew1: :L2: :pig4:
-
เพลิงฟ้าไม่ต้องกลัว
มีพี่เจ้าอยู่ข้างๆ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอน้ำเดือดดดดด what !!!!!
-
โอ้ววววว :katai1:
-
เพลิงฟ้าออกจะน่ารัก ย่าต้องรักอยู่แล้ว
-
อ่านครั้งแรก รวดเดียวจบ พร้อมสมัครเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง คือ แบบว่า ชอบมากอ่ะ เรื่องนี้ :katai2-1:
บุคลิก ตัวละครแต่ละตัว อาร์ต สุดๆๆ
เล่นเอา เพ้อถึง เจ้าชีวัน และ เพลิงฟ้า ได้หลายนาทีเชียวล่ะค่ะ 5555
-
ขอบคุณ :)
-
ลาก่อนค่ะเพลิงฟ้า ป้าจะรอเก็บศพหนู :laugh:
-
เพลิงฟ้าเอ๋ยยย พี่มายเจของหนูพาหนูไปเชือดแล้วลูกก ขอให้คุณย่ารักคุณย่าเอ็นดูละกันน :hao3:
ไม่เอามาม่านะน้าา :กอด1:
-
ลาก่อนน 55555
-
คุณย่าอย่าใจร้ายกับเพลิงฟ้านะคะ
-
น้องที่ชนเพลิงฟ้าต้องมีอะไรแน่ๆ =..=
คุณย่าอยากเจอ 555 สู้ๆนะเพลิงฟ้า
-
เพลิงฟ้าฮอต เด็กๆเรียกร้อง
จะไปพบคุณย่าแล้ว จะเป็นไงบ้างนะ
-
คนแมนโดนกดแล้วอิ้ๆ
-
รอเปิดตัวกับคุณย่า
-
อืม
งานนี้เพลิงฟ้า จะ 'รุ่ง' หรือจะ 'ร่วง' ล่ะเนี่ย
แบบว่าย่าของเจ้าไม่รู้จะชอบเพลิงฟ้ามั้ย
แล้วถ้าไม่ชอบแล้วบอกให้เจ้าเลิกล่ะ โอ๊ยลุ้นอ่ะ :katai1:
-
คุณย่าอยากเจอหลานสะใภ้ :o8: :o8: :o8:
จะเป็นยังไงหน้ออออออออออออออออออออออออ
-
:เราเอาใจช่วยนายอยู่นะเพลิงฟ้า สู้ๆ 5555
-
ฮึบๆ ส่งกำลังใจให่เพลิงฟ้าคนแมนก่อนนะ
-
:กอด1:
-
ส่งกำลังใจให้น้องฟ้าาาาจ้าาาาาาาาาาาา :mew1:
-
ตอนหน้าความจริงจังคงอยู่กับเพลิงฟ้าได้นานละ
-
ถ้ามีมาม่าก็ขออย่าเยอะเลยนะ โง้ย
น้องพลาสเตอร์นี่ดูท่าจะชอบฟ้าเปล่า หึหึ
-
เพลิงฟ้า ฮอตจริงอะไรจริง พี่เจ้าได้ปวดหัวกับเจ้าเด็กพลาสเตอร์แน่เลย
รอตอนหน้า หลานสะใภ้เข้าพบคุณย่าจ้า
-
พาหลานสะใภ้ไปหาคุณย่าา :-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเนี่ย
หลุดสายตาไปได้ไงอ่ะ
หนุกมาก มาต่อเร็วน่ะ ตามๆๆๆ
-
ใจเย็นไว้นะเพลิงฟ้า คนแมนห้ามป๊อด
-
รอที่ 35
ด้วยรักและหมั่นไส้
- Jaochiwan’s Part -
ผมเลี้ยวรถเข้ามาภายในรั้วบ้านที่เปิดไว้รอแล้ว ซึ่งก็คือบ้านของคุณย่า เหลือบตามองดูคนที่นั่งข้าง ๆ อะไรจะเกร็งขนาดนั้น อยากขำแต่ขำไม่ออก วันนี้ไม่ได้มาเจอแค่คุณย่าแต่เจอครอบครัวผมทุกคน.. ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ ๆ คุณย่าถึงอยากเจอ แม่ก็ไม่ได้บอกอะไร หรือเพราะแฟนผมเป็นผู้ชาย..
“ลงมาดิ” ผมบอกคนที่จับเบลท์ไว้แน่น มันส่ายหน้าจนผมกระจาย
“ไม่เอา มึง.. กูกลับบ้านนะ”
“กลับบ้านอะไร มาถึงแล้ว ลงมา”
“ม่ายยยย กูกลัวอ่ะ เจอพ่อแม่มึงด้วย กูไม่โอเค”
“อยู่กับกูยังต้องกลัวอะไรอีก ลงมาได้แล้วครับ ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอไม่ดี”
“แต่..”
“ลงมา!”
“เจ้า..”
“เร็ว” ผมเร่ง มันงอแงอยู่สักพักก่อนลงจากรถแล้วมายืนทำหน้าจะร้องไห้อยู่ข้างผม
“อ้าว มากันแล้วเหรอ?” พี่สามผมทักเมื่อเราเดินเข้ามาถึงในบ้าน ที่ห้องนั่งเล่นมีแค่พี่จอมกับพี่โจ
“ส สวัสดีครับ..” เพลิงฟ้ายกมือไหว้ยืนตัวแข็งทื่อ
“สวัสดีจ้ะ พี่ชื่อจอมนะ ตัวจริงดูดีกว่าในรูปตั้งเยอะแหนะ”
“อ่า.. แหะ.. ขอบคุณครับ”
“คุณย่าล่ะ?”
“อยู่ในครัว พ่อแม่ กับเด็ก ๆ ก็อยู่นั่นแหละ”
“อือ” ผมตอบรับก่อนกระตุกแขนไอ้เด็กดื้อที่ตอนนี้เสียสติไปแล้ว
“เจ้าาาาา ไม่เอา ไม่ไป จะกลับบ้านนนน” เพลิงฟ้างอแง ขืนตัวไม่ยอมขยับ แต่ยังไงแรงผมก็มากกว่า บวกกับสภาพร่างกายที่ไม่เต็มร้อยแค่ดึงก็ลอยหวืดมาแล้ว แต่ค่อนข้างทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะแม่งดิ้นฉิบหาย เด็กเวรเอ๊ย!
“เสียงเอะอะอะไรกัน” ผมกับไอ้ดื้อหยุดกึกแล้วมองหน้ากัน เมื่อได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจแว่วมา และถือโอกาสตอนที่มันขาดสติลากเข้าไปถึงในครัว
จะหนีก็ไม่ได้แล้วมึง..
“สวัสดีครับ”
“ส สวัสดี ค ครับ” เพลิงฟ้าว่าเสียงสั่น มันหันมองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างไม่โอเค แต่จะถอยตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ.. พ่อผมพยักหน้ารับยิ้ม ๆ แม่ยิ้มกว้างเอ็นดูสุดพลัง(อยากเจอมานานแล้วไง) ส่วนคุณย่าหรี่ตามองอย่างพิจารณาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเสียจนผมชักกังวล
“ฟ้าาา”
“โอ๊ะ! เจเจ~” เมื่อลูกหมูวิ่งลอดโต๊ะออกมา จากที่ทำหน้าเหมือนปลาขาดน้ำเมื่อสักครู่ก็กลับมาคืนชีพอีกครั้ง เพลิงฟ้ายิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็ก ๆ ที่โผล่ออกมา นั่งคุกเข่าอ้าแขนรับจันทร์เจ้าที่พุ่งเข้าใส่แล้วหอมแก้มนุ่มไปหลายฟอด ระหว่างที่เพลิงฟ้ากับจันทร์เจ้าฟัดกันอยู่นั้นลูกหมูตัวน้องก็เดินเตาะแตะไปร่วมวง
“ทำอะไรกันอยู่ครับ?” ผมถามพลางเดินเข้าไปกอดคุณย่าจากข้างหลังก่อนเกยคางบนไหล่ท่าน อ้อนสักหน่อยเผื่ออะไรจะง่าย ๆ
“เตรียมของทำอาหารจ้ะ”
“ให้ผมช่วยไหมครับ?”
“อืม..” ท่านทำท่าครุ่นคิด “แฟนหลานทำอะไรเป็นบ้างหรือเปล่า? ท่าทางจะคุณหนูนะ”
อย่างเพลิงฟ้าคุณหนู น้องกวางไม่ไข่ในหินเลยเหรอครับ..
“ก็.. ทำเป็นหลายอย่างนะครับ”
“เธอทำอาหารเป็นหรือเปล่า?” คุณย่าเมินผมแล้วหันไปถามเพลิงฟ้าโดยตรง คนถูกถามทำหน้าเลิกลักก่อนจะตั้งสติแล้วตอบ
“..พอได้ครับ” ท่านพยักหน้ากับคำตอบ
“พวกเธอออกไปข้างนอกก่อนไป ส่วนเธอมานี่”
“แม่ครับ” พ่อผมท้วง ผมเองก็กำลังจะอ้าปากแต่ก็ถูกคุณย่าห้ามเอาไว้เช่นกัน สุดท้ายพ่อแม่ผมก็ออกจากครัวไป แต่ผมยังดื้อที่จะอยู่ ส่วนลูกหมูยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ หลานรักก็เงี้ย ความจริงคือห้ามไม่ฟัง
“มี.. มีอะไรเหรอครับ?”
“มาช่วยยะ-- ฉันทำกับข้าวหน่อยสิ คงทำเป็นหรอกนะ” ผมขมวดคิ้ว เหมือนคุณย่าจะหลุดพูดอะไรมา..
“ทำอะไรครับ?”
“พะแนงเนื้อ ทำเป็นหรือเปล่า? เมนูนี้หลานฉันชอบกินนะ” อืม.. แต่วันนี้ไม่อยากกินแล้วครับ ดูจากวัตถุดิบมากมายหลายอย่างบนเคาน์เตอร์แล้วคงต้องทำเองตั้งแต่ตำเครื่องเทศทำพริกแกงแน่ ๆ
เจองานหยาบแล้วมึงไอ้ที่รัก
“เป็นครับ”
“อืม.. งั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน เสียเวลามาเยอะ เครื่องเทศอยู่ด้านนั้น จัดการทำพริกแกงด้วยล่ะ”
“เอ่อ..”
“ทำไม หรือแค่นี้ทำไม่ได้?”
“คุณย่าครับ”
“อะไรกันเจ้า ย่าแค่ให้ทำเครื่องแกง ไม่ได้บอกให้ไปฆ่าใครเสียหน่อย”
“คุณย่าแกล้งคนของผม”
“ย่าจะไปทำอะไรเด็ก ๆ อย่างนั้นทำไมกัน?”
“แต่!”
“ไม่เป็นไรน่า..” ผมมองคนพูด เพลิงฟ้ายื่นมือมาปิดปากผมไม่ให้พูดพร้อมระบายยิ้ม “กูทำได้ มึงรอดู”
“หึ” คุณย่ายิ้มเหยียด ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก อะไรกันวะเนี่ย!
“Take it easy!” มันยิ้มเผล่ ตบไหล่ผมสองทีแล้วเดินไปค้นวัตถุดิบออกมา อีซี่กับใบยี่หร่าหรือไง!
“คุณทวด.. หนู หนูกินได้ไหมงับ?”
“ไม่ได้จ้ะ มันเผ็ด”
“ง่า.. ฉีแดงสวย” คุณย่ายิ้มเอ็นดูพลางลูบศีรษะเล็กเบา ๆ ที่บอกว่ากินไม่ได้เพราะของที่ลูกหมูอยากกินมันคือพริก.. พริกชี้ฟ้า..
“ออกไปข้างนอกกับทวดดีกว่านะเด็ก ๆ” ท่านว่าแล้วจับมือจันทร์เจ้าและจริงใจคนละข้าง “เจ้าด้วย ตามย่ามา”
“ผมจะอยู่ช่วยมัน” ผมบอกแล้วชี้นิ้วไปที่เพลิงฟ้า
“เจ้าต้องไปกับย่า”
“แล้วคุณย่าไม่ทำอาหารแล้วเหรอครับ?”
“ให้แม่บ้านทำสิ” ผมเป่าลมขึ้นหน้าผาก ในนี้นอกจากพวกเราก็มีแม่บ้านอยู่สองสามคน ไม่รวมเพลิงฟ้านะ แล้วมันใช่เรื่องอะไรที่ไอ้ดื้อต้องมาทำวะ คุณย่าแกล้งมันแน่ ๆ
“คุณย่า!” โวยวายแล้วจะทำอะไรได้วะ ท่านไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่มองด้วยหางตาเท่านั้น ผมฮึดฮัด หันมองไอ้ดื้อแม่งก็มัวแต่สนใจครกอยู่ได้ โว้ยยยยยยยยย!!
“ทำไมหน้าบึ้งอย่างนี้ล่ะลูก แล้วน้องไปไหนล่ะ?”
ผมเดาะลิ้นก่อนตอบคำถามแม่ “ในครัวครับ”
20 นาทีผ่านไป..
“ถ้าคุณย่าไม่มีอะไรจะคุยกับผมแล้ว ผมขอตัวนะครับ” ผมพูดขึ้นเมื่อคุณย่าเอาแต่เล่นกับหลาน ไม่ก็คุยกับพี่โจหรือถามอาการพี่จอม
“แล้วหลานจะไปไหน?”
“หาเพลิงฟ้า”
“ไม่ต้อง! ห่างกันไม่กี่นาทีคงไม่ขาดใจตายหรอกใช่ไหม”
“คุณย่าครับ คุณย่าจะทำอะไรกันแน่”
“ย่าทำอะไร? หลานคิดไปเองทั้งนั้น”
“ย่าไม่ชอบแฟนผมหรือเปล่า?”
“หืม.. ไม่รู้สิ”
ผมหลับตา เอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้และพรูลมหายใจออกมา
ผมไม่รู้เลยว่าคุณย่าจะมาไม้ไหน.. ไม่รู้เลยว่าควรทำยังไงดี
แต่ที่รู้เลยคือ ผมแม่งโคตรโง่!
“...แล้วจะให้พามาทำไม”
“หลานมีแฟนย่าไม่มีสิทธิจะทำความรู้จักเลยงั้นหรือ?”
“รู้จักแล้วยังไงครับ แฟนผมเป็นผู้ชายด้วย คุณย่ารับได้หรือเปล่าครับ”
“เจ้า ใจเย็น ๆ ลูก” แม่ปราม ผมแค่นหัวเราะก่อนเสมองไปทางอื่น บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นมาหน่อย ๆ ใจจริงผมอยากจะลุกออกไปจากตรงนี้ด้วยซ้ำ
“ถ้าย่าบอกว่ารับไม่ได้แล้วหลานจะทำยังไง? เลิกกับเด็กคนนั้นให้ย่าได้งั้นหรือ?”
“ไม่ครับ!”
ท่านเหยียดยิ้ม “เพื่อนย่ามีหลานสาวสวย ๆ หลายคน---”
“อย่าพยายามยัดเยียดใครให้ผมเลยครับ ตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว หรือต่อให้ไม่มี ผมก็ไม่มีทางถูกคลุมถุงชนแน่นอน”
“ผู้ชายกับผู้ชายจะอยู่ด้วยกันได้นานแค่ไหนเชียว”
“คุณย่าดูถูกความรู้สึกผม”
“ย่าแค่หวังดี”
“หวังดีของย่าแต่มันไม่ดีกับผมไงครับ”
“เจ้า.. หลานจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันไม่ใช่ความหลง เด็กคนนั้นเป็นผู้ชายเหมือนกับหลาน”
ผู้ชายแล้วยังไงหรอครับ! ใครเป็นคนบอกเหรอว่าผู้ชายต้องคู่แค่กับผู้หญิง
“ผมรอมันมาเก้าปีหลงมากมั้งครับ” ผมพูดด้วยอารมณ์ก่อนผุดตัวลุกขึ้น “ขอตัวครับ”
“ไรมึง?”
“เปล่า” พูดพลางซบหน้าผากกับไหล่ของมันจากด้านหลัง
“ผิดปกตินะเนี่ย อายพี่เขาไหมนั่น” มันว่าแล้วยกไหล่สองสามครั้งเป็นเชิงให้ศีรษะผมหลุดไป แล้วพี่เขาที่ว่าก็แม่บ้านแหละครับ มีป้าอีกคนที่เป็นคนเก่าคนแก่ด้วย
ผมถอนหายใจแรง ๆ ก่อนผละออก เบี่ยงตัวพิงสะโพกกับขอบเคาน์เตอร์ มองหน้าคนที่จดจ่ออยู่กับการทำพะแนงเนื้อ
สนใจกูบ้างได้ไหมล่ะ
“มีไรอ่าา บอกกูสิ ทำหน้าบึ้งงี้ คุณย่าบอกให้มึงเลิกกับกูเหรอ?” มันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ซ้ำยังมีรอยยิ้มติดมุมปากอีก
“ไม่เชิง” ไอ้ดื้อเลิกคิ้วก่อนหัวเราะ “ไม่ตลก”
“รักกูมากไม่อยากเลิกใช่มะ? หูย.. เขินว่ะ”
“เพ้อเจ้อ”
“ฮ่าฮ่า มึงคิดมากทำไม กูน่ารัก น่าเอ็นดูขนาดนี้ คุณย่ามึงไม่ใจร้ายกับกูหรอก” ไอ้ดื้อยักคิ้วจึก ๆ สองที
“มั่นใจขนาดนั้น?”
“มึงไม่มั่นใจในเราเลยเหรอ?”
“บ้าเปล่า ถามไม่คิดนะ”
“เด่อออ ละจะคิดมากทำไม”
“เพราะมันเป็นเรื่องของเราไงเลยต้องคิดมาก”
“.... อื้อหืออออ พะแนงกูหวานหมดแล้วเนี่ย” ไอ้ดื้อแสร้งสูดน้ำมูก ผมส่ายหน้าเบา ๆ อย่างเอือมระอา จริงจังกับกูบ้างได้ป่ะล่ะ
“มึงทำเป็นด้วยหรอ?” ในเมื่อหาสาระอะไรไม่ได้แล้วก็อย่าดันทุรังเลยดีกว่า..
“เป็นดิ เคยทำให้ยายกับ.. เอ่อ.. กิน แต่ว่า..” มันมองซ้ายขวา ยื่นหน้ามาใกล้ผมแล้วพูดเสียงเบา “พริกแกงเนี่ย ป้านวลช่วย ไม่งั้นตายอย่างเขียด”
ผมผลักหัวมันเบา ๆ เวลาแค่ไม่ถึงชั่วโมงนี่สามารถซี้กับแม่บ้านคนสนิทของย่าผมได้แล้วเหรอ อย่างนี้ถือว่าใช้ได้..
“เออ มึง”
“ว่า?”
“เจเจจะมีน้องเหรอ?”
“อื้อ” ครับ พี่สาวผมตั้งครรภ์ได้เก้าสัปดาห์แล้ว ลูกหมูกำลังจะมีน้อง จริงใจกำลังจะได้เป็นพี่ชาย ถ้าออกมาก็คงกลายเป็นลูกหมูสามตัว จะทำคอก หรือบ้านอิฐก็คงต้องดูกันอีกที หึ และอีกตั้งนานกว่าจะคลอด พ่อแม่ผมเตรียมของรับขวัญหลานกันแล้ว เห่อกันเหมือนตอนได้หลานคนแรกเด๊ะ ในเมื่อพี่จอมมีหลานให้แล้ว ผมคงไม่ต้องหนักใจที่ว่าจะมีหลานให้พ่อแม่หรือคุณย่าไม่ได้..
“ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ?”
“ยังไม่ซาวด์”
“อ่า.. งี้เจเจก็มีสมุนเพิ่มแล้วดิ”
“คงงั้น”
“ป่วนกันน่าดู”
18 : 35 ณ โต๊ะอาหาร
“หนูนั่งกับฟ้าได้เปล่า?” ถามพร้อมกับเงยหน้ามองคนนั้นคนนี้ตาแป๋ว คนอื่นเขานั่งกันเรียบร้อยแล้ว มีเพียงตัวป่วนที่ยังไม่ยอมไปนั่งที่ตัวเอง
“จันทร์เจ้าไม่กวนพี่เขาสิครับ” พี่โจบอกลูกชาย เด็กน้อยมุ่ยหน้าเมื่อเข้าใจว่าโดนดุ
“แต่หนูอยากนั่งกับฟ้า เง่อ..”
“หนูไม่อยากนั่งกับม่ะมะเหรอคะ?”
“หนูนั่งกับม่ะมะก็ได้ ; __ ;”
“เปิดเทอมวันแรกเป็นยังไงบ้างจ๊ะ?”
“ก็ดีนะครับ ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีอะไรเลยครับ”
“เพลิงฟ้าอยู่ปีไหนแล้วคะ?”
“ปีสามครับ”
ระหว่างทานอาหารเย็นก็มีการพูดคุยขึ้นมาเรื่อย ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเพลิงฟ้าที่ตอบคำถามแม่และพี่สาวผมมากกว่า พ่อกับพี่โจก็ถามบ้าง แต่คุณย่าไม่ได้พูดอะไร แต่ถือเป็นสัญญาณที่ดี(หรือเปล่าวะ)ที่อย่างน้อยครอบครัวผมก็ดูจะถูกใจไอ้ดื้อ
ผ่านด่านหนึ่งแล้ว แต่เหลืออีกด่านนี่สิ...
“ตั้งกับข้าวให้คุณย่าบ้างสิ” เพลิงฟ้ายื่นหน้ามาพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน ผมยกมุมปากขึ้นนิดหน่อยก่อนเอื้อมมือไปตักพะแนงเนื้อใส่จานให้คุณย่า ท่านหรี่ตามองแต่ผมแกล้งทำเมิน พะแนงเนื้อนี่นอกจากจะเป็นของโปรดผมแล้วยังเป็นของโปรดคุณย่าด้วยนะครับ... ที่เพลิงฟ้าทำมันค่อนข้างรสชาติดีนะครับ ไม่สิ มันดีมาก และน่าจะถูกปากคุณย่าด้วย
ทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้แม่งไม่เคยบอก ก็เคยกินกับข้าวฝีมือมันบ้าง เช่น.. ไข่เจียวและบะหมี่ต้ม อาหารดี ๆ ฝีมือมันไม่ค่อยจะได้กินหรอก ด้วยเหตุผลที่พี่ท่านบอกว่า ‘ขี้เกียจ’ ‘ทำไม่เป็น’ อืม เรื่องของมึง
“เป็นยังไงบ้างครับ?” ไอ้ดื้อเอ่ยปากถาม คุณย่าปรายตามองนิดหน่อยก่อนจะร้องเหอะ
“ก็งั้น ๆ”
“งั้น ๆ เองหรอครับ...”
“อร่อยออกนะคะคุณย่า รสที่คุณย่าชอบเลยนะคะ”
“พูดมากน่ายัยจอม” พี่จอมหัวเราะเบา ๆ
ฟอร์มเยอะจริง ๆ เลย.. ชอบก็บอกว่าชอบสิครับ ทานไปเยอะแบบนั้นรสชาติคงไม่งั้น ๆ แล้วล่ะ หึหึ
“คุณย่าท่านก็ปากแข็งอย่างนี้แหละ จริง ๆ น่ะชอบออก” พ่อผมพูด
“ครับ..”
“ใครบอกฉันชอบกัน ที่กินก็เพราะเสียดายของ”
“งั้น.. ทานเยอะ ๆ นะครับ” ผมรีบตักอาหารประจบ โดนท่านค้อนมาทีหนึ่งแต่ไม่สะเทือนผมหรอกนะ
“คบกันมานานเท่าไหร่แล้ว?” เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จก็ย้ายมาที่ห้องนั่งเล่น
“เกือบสามเดือนแล้วครับ” ผมตอบ เพลิงฟ้าเงยหน้ามองตาปริบ ๆ
“ดี ไม่เคยจะบอกย่า”
“ผมขอโทษครับ” แอบรู้สึกผิดนิดหน่อย สายตาที่คุณย่ามองมาที่ผมเหมือนมีอาการน้อยใจ คงเป็นเพราะท่านรักผมมาก เมื่อก่อนผมเป็นหลานชายคนเดียวของตระกูลเรา(แต่ตอนนี้มีลูกหมูมาด้วยเลยเสียตำแหน่งนั้นไป)
“ฉันจะทำยังไงกับพวกเธอดี”
“ปล่อยเด็ก ๆ มันไปเถอะแม่” พ่อผมพูด และนั่นทำให้คุณย่าตวัดตามองฉับ
“หลานฉัน จะปล่อยปละละเลยได้อย่างไร”
“เจ้าเองก็โตแล้ว อย่าไปห้ามมันเลย แม่ไม่สงสารหลานหรอ ดูหน้ามันดิ”
คุณย่าถอนหายใจ “ถ้าหลานจะรักใคร่ชอบพอกับผู้ชาย...”
“...”
“ย่าแค่ห่วงว่าจะอยู่ด้วยกันไปได้นานแค่ไหนเชียว”
“ผมบอกไม่ได้หรอกครับว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปได้นานแค่ไหน แต่ผมจะอยู่กับเจ้าแค่วันนี้ และวันพรุ่งนี้ เท่านั้นแหละครับ”
อ่า... ถ้าแปล คือจะอยู่ด้วยกันวันนี้และวันพรุ่งนี้ไปเรื่อย ๆ งั้นสิ
“คุณย่าอย่าบอกให้เราเลิกกันเลยนะครับ” เพลิงฟ้าช้อนตามองคุณย่าของผมที่นั่งสูงกว่าด้วยสายตาขอร้องและออดอ้อน แม้บนคอจะมีลูกหมูที่กลายร่างเป็นลูกลิงอย่างจริงใจเกาะอยู่ก็เถอะนะ ผมมองคุณย่า ท่านมองผมและเพลิงฟ้าสลับกันแล้วถอนหายใจออกมา
“เรื่องของพวกเธอแล้วกัน ฉันห้ามก็ไม่ฟังกันอยู่แล้วนี่
หือ? ง่าย ๆ งี้เลยเหรอวะ โดนไอ้ดื้อมองตาละห้อยก็ยอมเลยเหรอ?
“เย้!!” ไอ้ดื้อส่งเสียงร้องออกมาอย่างดีใจพร้อมกับยิ้มกว้างตาปิดหยีเป็นเส้นโค้ง
“ขอบคุณครับ” ผมพูดแล้วเข้าไปกอดคุณย่าแน่น ๆ ก่อนจะกดจมูกหอมแก้มท่านไปฟอดใหญ่ หันไปยิ้มให้แม่ที่ลูบศีรษะผมเบา ๆ และสบตากับไอ้ดื้อที่นั่งอยู่บนพื้น
ไม่รู้จะชอบนั่งพื้นอะไรนักหนา
“โอ๊ะ! เจเจอย่าดึงผม” สงสัยจะโดนลูกหมูแก้แค้นที่ร้องเย้เสียงดังแถมยังโยกตัวจนเด็กตัวน้อยที่ขี่คออยู่เกือบหงายหลัง จริงใจหัวเราะแฮ่ ๆ เมินความผิด
“แต่..” เราเงียบกันอีกครั้งเมื่อคุณย่าเอ่ย “คบกันมาเกือบสามเดือนแล้วไม่บอกย่านี่มันน่าโมโหจริง ๆ”
กรรม...
“หวาาาาา คุณย่าอย่างอนน้าาาาา” ไอ้ดื้อยกจริงใจลงจากคอก่อนพุ่งมานั่งคุกเข่าแล้วเกยคางบนเข่าของคุณย่า
การกระทำของมันทำให้ผมขมวดคิ้ว ไม่ใช่แค่ผม แต่พ่อแม่ พี่จอมและพี่โจเองก็ด้วย
มัน.. จะเปลี่ยนการวางตัวได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ ทั้ง ๆ ที่คุณย่าเพิ่งแสดงอาการโอนอ่อนไปไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ
คุณย่ามองด้วยหางตาก่อนสะบัดหน้าไปทางอื่น “ง่ะ.. คุณย่ามองหน้าฟ้าหน่อย..”
หืม? ฟ้า? แทนตัวเองว่าฟ้าเหรอ? ผมชักได้กลิ่นทะแม่ง ๆ แล้วสิ
“นี่มันอะไรกัน?” ผมถาม
“เอ่อ..”
“บอกไปสิว่าเรารู้จักกันเจ้าเด็กดื้อ” คุณย่ากล่าวยิ้มพรายพร้อมดึงแก้มเพลิงฟ้าจนยืด
“รู้จักกัน?”
“แหะ” ไม่ต้องมาแหะ “ก็.. ก็คุณย่าเป็นเพื่อนกับยายไง.. ก็เลยรู้จักกันแล้ว นานมากกกกด้วย แหะแหะ”
สรุปผมโดนหลอก?
เยี่ยม!!
“งั้นก็การแสดงงั้นสิ?”
“หูย.. แผนคุณย่า”
“อ้าว ทำไมโดนมาให้ย่าแบบนี้ล่ะเพลิงฟ้า”
“อธิบายมา!” ไอ้ดื้อกระพริบตาปริบ ๆ หันไปขอความช่วยเหลือจากคุณย่า แต่ท่านเพียงแค่ส่งยิ้มให้กำลังใจแล้วยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ
“เดี๋ยวนะครับ” พี่โจ “น้องเพลิงฟ้ากับคุณย่ารู้จักกันก่อนหน้านั้นแล้ว?” ไอ้ดื้อพยักหน้าหงึกหงัก “แล้วทำไมคุณย่าถึงทำเหมือนว่าไม่ชอบเพลิงฟ้าล่ะ?”
“อย่าจ้องกันสิครับ.. ผมเขิน” เช็กหน้าด้วย ตลกไหม “ง่ะ.. ก็แบบ คุณย่าแค่อยากแกล้งเจ้าอ่ะครับ ก็มันมีแฟนแล้วไม่บอก ไม่พามาให้ดูงี้ คุณย่าเลยน้อยใจ ก็เลยแกล้งไม่พอใจ..”
“งั้นคุณย่าก็รู้อยู่แล้วสิว่าผมกับไอ้เด็กนี่เป็นอะไรกัน?” ผมชี้นิ้วไปที่เพลิงฟ้าที่ทำหน้าหมาหงอย เดี๋ยวมึงเจอนอกรอบไอ้เด็กเวร
“รู้” คุณย่าบอก
“เมื่อไหร่ครับ?”
“เมื่อไหร่นะเพลิงฟ้า?”
“...อาทิตย์แรกเลย...” มันพูดเสียงเบา แล้วรีบอธิบายเมื่อผมมอง “ก็ตอนนั้นมีช่วงที่ไปบ้านยายใช่ม้า.. ละวันนั้นคุณย่าไปหาคุณยายไง ก็เจอกัน ละทีนี้ก็เลยบอกง่ะ” มันเม้มปากพองแก้ม คิดว่าทำน่ารักแล้วจะรอดพ้นโทษหรอไอ้สัด
สรุปแล้วว่า ไอ้ดื้อรู้จักกับย่าผมมานานแล้วเพราะย่าเป็นเพื่อนกับยายมัน และก็ได้ชิงบอกเรื่องเราเป็นแฟนกันไปก่อนผม ประเด็นที่มีปากเสียงกันเมื่อเย็นนั้นก็คือแผนการของคุณย่ากับไอ้ดื้อ บอกให้เลิกกันก็เพราะอยากแกล้งผมเนื่องจากหมั่นไส้ว่ามีแฟนแล้วปล่อยไว้นานไม่พามาเจอสักทีทั้งที่รู้แล้วว่าแฟนผมมันเป็นใคร
เพลิงฟ้า...
ไอ้เด็กเหี้ย! มึงไปเอาความกล้ามาจากนั้น แล้วมันบอกตัดหน้าผมเว้ย! โคตรหยามไอ้สัดเอ๊ย!
“แล้วมึงสะเหล่อไปบอกทำไม ทำไมไม่ให้กูบอก ห้ะ!”
“คนแมนก็เงี้ย ทำอะไรต้องรับผิดชอบดิ ไม่เป็นไรนะ พี่จะดูแลน้องเจ้าเอง กร๊ากกก” สัดหมา แล้วพ่อแม่ผมหัวเราะตามทำไมวะ
แล้วมึงนี่แมนมากมั้ง
สุดท้ายเรื่องราวทั้งหมดก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะ แม่กับพี่สาวผมยิ่งปลื้มไอ้ดื้อใหญ่ ได้ใจคนทั้งบ้านไปเต็ม ๆ คนแมนก็เงี้ย คนกากอย่างผมจะไปสู้อะไรได้ล่ะครับ หึหึ
------------------
แฮ่! กราบสวัสดีทุกคนนะงับ
สรุปแล้วก็นั่นแหละฮะท่านผู้ชม... พอมาอย่างนี้แล้วเหมือนมันใกล้จบแล้วเลยอ่ะ 55555555
ตอนนี้รู้สึกว่ามันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่รู้คิดไปเองเปล่าว่าพาร์ทพระเอกทีไรแล้วมันกร่อย ๆ แปลก ๆ กากแบบทวีคูณ 55555
ช่วยแนะนำ ติเตือนได้นะงับ จะได้เอาไปปรับปรุง รู้ตัวว่าเขียนได้ไม่ดี แง TwT
ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาาาา บาย ๆ จุ้บ ๆ
ขอบคุณทุกคนมากเลย เยิ้บบบบ ♥
-
แหม เพลิงฟ้าคนแมน :laugh:
-
พี่เจ้าสู้น้องฟ้าไม่ได้เลย
น้องฟ้าคนแมน
หลอกพี่เจ้าซะนางเครียดเบาๆ
สู้ๆนะคะคนแต่ง
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สมน้ำหน้า จชว เจอคนแมนตัดหน้าเลย ช้าดีนัก :m14:
-
หูยยยยยย คนแมนนิอยู่ไหนก็มีคนรักคนหลง น่ารักจริงๆ
รักกันไปนานๆ เน้ออออ
-
คนแมนก็เงี้ย ทำอะไรต้องรับผิดชอบดิ หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
แหมๆๆ ไอ้เราก็นึกว่าจะได้กินมาม่าซะแล้ว :hao4:
-
คนแมนเนียนหลอกพี่เจ้าได้ ทำเอาพี่เจ้าเชื่อสนิทเลย
ระวังโดนลงโทษฟ้าเหลืองนะเพลิงฟ้าคนแมน
-
คนแมนทำพลิกล็อคเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
ตอนนี้น่ารักดีค่ะ
พี่เจ้าโดนแกล้ง กิ้วๆ
เพลิงฟ้ากับย่าเข้ากันดีจริงๆ
-
น้องฟ้าเส้นใหญ่มากกกกกกกกกก :hao7:
รู้จักกับคนมีอิทธิพลด้วย o13
-
โหนี่ถ้าทำเพลิงฟ้าเสียใจพี่เจ้าไม่โดนตัดหางปล่อยวัดเลยเหรอคะ555555555
-
ก็ดีแล้วไม่ใช่เร๊อะเจ้าดีกว่าคุณย่าไม่ชอบแล้วกีดกัดนะเฮ้ย
แค่อาจจแกล้งหลานมากไปหน่อยเท่านั้น
แอบคิดว่ามีดราม่าครั้งใหญ่ซะอีก 555 :m20:
-
เพลิงฟ้าคนแมนได้น้องเจ้ามาเป็นแฟนเลยรีบประกาศจับจอง 55555
-
เราชอบอ่านพาร์ทพี่เจ้านะ อยากรู้ว่าพี่เจ้าคิดอะไรอยู่~
-
ขอบคุณ :)
-
เพลิงฟ้าคนแมนนนน
แมนมากกกกกกกกก
ยอมใจวิถีคนแมน
-
ง่อววววว เพลิงฟ้าคนแมน แมนมากกกกก แต่ไมโดนเจ้าเสียบหว่าาาา 5555
โหย เจ้านี่กากไปเลยอ่ะ แฟนน่ารักก็งี้ อยู่ที่ไหนใครๆก็รัก
-
โถ่ เพลิงฟ้า พ่อคนมาดแมนนนนน
-
ระวังจะโดนมิใช่น้อยนะ คนแมนเพลิงฟ้า 55555555 :hao7: :hao7:
-
พี่เจ้า ไม่ต้องโมโหน้า คนอ่านก็ถูกหลอกยังไม่โกรธเลยนะ 555
งานนี้ คุณย่ากับน้องเพลิงฟ้า ชนะเลิศ ปรบมือจ้า
ดีแล้วที่ไม่ดราม่า คุณย่ากับคุณยาย สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน น่ารักทั้งคู่เลย
พี่เจ้า จะเคลียร์กับเพลิงฟ้า นอกรอบยังไง เล่าให้ฟังบ้างนะ หุหุ :impress2:
-
คนแมนนี่มันโคตรน่าตีเลยว้อย
:hao7: :hao7:
-
555555555
เพลิงฟ้าคนแมน น่ารักอ่ะ
เจเจจะมีน้องแล้ว ลูกหมู 3 ตัวแน่ๆ
-
เพลิงฟ้าคนแมน กับ พี่เจ้าคนกากสินะ 55555 น่ารัก :m4: :m4: :m4:
-
เพลิงฟ้าคนแมนและฮอต ใครๆก็รัก
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ปักๆ :pig4:
-
ดูคนแมนๆเขาทำกับคนกากๆ มีด่าฟ้าไอ้เด็กเหี้ยด้วย 55555
เฮ้อ นึกว่าคุณย่าจะพาต้มมาม่าซธแล้วซิ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาดแมนมากเพลิงฟ้า :hao3: :hao3:
คนมันแมนทำอะไรต้องชัดเจนเนอะเพลิงฟ้า คึคึ
-
o13 สุดยอดคนแมน
-
โอ๊ยยยยยยย คนแมนน่ารักจังเลยยยย
พี่เจ้าคนกากกกกก 55555555
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไปปปปป
-
พี่เจ้าโดนหลอกเต็มๆๆๆๆๆๆๆ 555555
-
คุณย่าน่ารัก55555 งอนที่หลานไม่บอก
แต่เพลิงฟ้านี่แสบจริงๆ :hao7:
-
มารอเพลิงฟ้าจอมแสบโดนพี่เจ้าลงโทษ
เพลิงฟ้าคนแมนนนนนนนนนนนนน
-
อ่านตั้งแต่แรกสุดท้ายก็ทัน เย้
น่ารักมากๆเลย เพลิงฟ้าน่ารัก เป็นคนมองโลกแง่ดีมาก ตลกหน่อยๆด้วย
พี่เจ้าก็ดี๊ดี ก่อนคบกันนี่ทำตรงข้ามกับที่พูดฟมด พอคบกันก็กิ๊วก๊าวกวนประสาทขึ้น 5555 เขินๆ
เจเจน่ารักมากกกกกก เป็นเด็กที่น่าฟัดจริงๆ งืออออออ
โรสนี่น่าตบให้คว่ำจริงๆ ถ้าเป็นชินานะจะซัดให้คว่ำเลย สะบัดให้หลุดแล้วตบให้หน่าสั่น ฮึ่มมมมมมม
อธิบายได้น่าติดตามดีค่ะ สนุกมั่กติดเลยอยากอ่านต่อเรื่อยๆเลย ><
-
รอที่ 36
เพราะความคิดถึง
- Phloengfa’s Part -
“เป็นอะไรไปน้องสาว ไม่โดนผัวเอาหรอจ๊ะ? หรือพี่เจ้าเบื่อมึงแล้ว” น้องสาวหน้ามึงอ่ะเชี่ยชิน เดี๋ยวกูตบด้วยไนกี้ พูดถึงผัว เอ่อ.. พูดถึงไอ้เจ้าแล้วหงิด แม่งเอ๊ย!!! นี่มันหายหัวไปจะเป็นอาทิตย์แล้วนะ! ไปทำงานห่าอะไรของมัน กลับมาพ่อจะตบให้หัวหลุด ฮึ่ย!
คืองี้ครับ เจ้ามันเริ่มทำงานมาก็ผ่านมาจะเดือนหนึ่งแล้ว กับบริษัทที่มันเคยฝึกงานด้วยนั่นแหละ แล้วทีนี้เจ้านายมันก็มอบหมายงานให้ใช่ป่ะ ต้องไปเป็นช่างภาพหลักถ่ายภาพให้นางแบบหน้าใหม่กับนิตยาสารเล่มหนึ่ง ถึงแม้จะเริ่มทำงานได้ไม่นานแต่เพราะฝีมือและความเทพ(และเบ้าหน้าหล่อ ๆ)ของมัน แล้วต้องออกต่างจังหวัดไงครับ ไปเป็นอาทิตย์เลยไง จะไม่อะไรหรอก เข้าใจว่ามันทำงาน
แต่มึงครับ.. โทรหากูหน่อยไม่ได้หรือไง! วันสองวันมานี้มันไม่โทรหาผมเลย ทั้งที่ก่อนหน้านั้นก็โทรทุกวันถึงจะไม่ได้คุยนานก็เถอะ มันก็ยังดีกว่าหายเงียบไปอย่างนี้หนิครับ ผมก็อยากโทรหามันนะ แต่ไม่กล้าไง กลัวว่าจะโทรไปกวนตอนมันยุ่ง.. โทรมาให้ได้ยินเสียงสั่งน้ำมูกสักสองวินาทีก็ด้ายยยยยย แม่ง หงุดหงิดโว้ยยยยยย! แล้วที่สำคัญนางแบบแต่ละคนนะ อื้อหืออออออ สวย ๆ ทั้งนั้น หน้าอกนี่ตู้มมาก ไม่รู้ว่ามันมีหวั่นไหวบ้างหรือเปล่า
จริง ๆ แล้วผมเป็นคนมั่นคงมากนะครับ แต่โดนไอ้เพื่อนชั่วพวกนี้เสี้ยมไง มันต้องมีเขวกันบ้างสิ
“หน้างอขนาดนี้ผัวมีชู้แน่ ๆ”
“ผัวมึงสิมีชู้” ตบป๊าบเข้าที่กบาลไอ้กวาง
“ห่า! ผัวกูรักกูคนเดียว อย่ามาเสี้ยมให้ครอบครัวแตกแยก”
“มึงไม่เสี้ยมเลยยยยยย” ผมเบ้ปาก “เลิกคุยได้แล้วมือถือน่ะ!!”
“อย่ามาพาลกูดิ ...เปล่าครับ เพลิงฟ้ามันบ้า” บ้าหน้ามึงอ่ะไอ้กรีซ!!! แม่ง คุยกับแฟนอยู่ได้ นี่เพื่อนนะ เพื่อนนนนนนน คุยกับกูสิ คุยกับกู!!!
งืม.. กรีซกับพี่ลูกชุบเป็นแฟนกันแล้ว ผมว่าพี่ลูกชุบตัดสินใจผิดพลาดแน่ ๆ จริง ๆ แล้วอาจเพราะสงสารเด็กตาดำ ๆ ตี่ ๆ หูกาง ๆ อย่างกันติชาก็เป็นได้.. เฮ้ยยย บ้าเหรอ รักกันดิ ไม่รักจะเป็นแฟนเพื่อทรมานตัวเองทำไม เนอะ
“พี่ลูกชุบคร้าบบบบ กรีซมันมีชู้วววววว!”
“เหี้ย! มึงอย่ามายุ่งกับกู” ไอ้กรีซดันหน้าผมออกจนแทบหงาย
“เลิกคุย ๆ พี่เขาทำงาน มึงจะกวนทำสากอะไร”
“เขาเลิกงานแล้วโว้ย!” มันเคาะหัวผม คุยกับพี่ชุบอีกสักพัก “เป็นไร ไหนบอกกูสิ” สุดท้ายกรีซมันก็วางสายจากพี่ลูกชุบ คึคึ ร้ากกกกกก กันติชาวาดแขนกอดคอผมจากดันหลังแล้วดึงให้แผ่นหลังผมชิดกับอกกว้าง.. ผมทำหน้ามู่ทู่แล้วก้มหน้าลงเทาะฟันกับแขนกรีซ
“แหนะ! เล่นเพื่อนกันหรอพวกมึง” ผมไม่ตอบ ยกนิ้วกลางขึ้นมาให้ชินา สาวเจ้าเบ้ปากแล้วโซ้ยยำมะม่วง
ตอนนี้เราสี่คน ผม กวาง ชินา และกรีซ นั่งกันอยู่ที่สวนข้างตึก โดยยืมเสื่อพับจากป้าที่ร้านข้าวที่โรงอาหารมาปูนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่และซื้ออะไรมานั่งกินกัน ตอนนี้มันก็เลิกเรียนแล้วล่ะ แต่ผมยังไม่อยากกลับไง กลับไปก็ต้องอยู่คนเดียว รู้สึกเหงาแบบไม่เคยเป็น ทั้งที่ปกติก็อยู่คนเดียวออกจะบ่อย วันนี้กรีซเลิกเรียนเร็วด้วย ผมเลยโทรชวนกรีซมา เหมือนเพื่อนสนิทจับน้ำเสียงได้จึงเปลี่ยนใจจากที่จะไปหาคนรักมาหาผมแทน ซึ้ง..
“คิ้วยุ่ง” กรีซเกลี่ยปลายนิ้วที่หัวคิ้ว ผมเอียงหน้าซบต้นแขนของมัน
“เจ้าไม่โทรหากู..”
“พี่เขาทำงาน ยุ่ง ๆ เปล่า”
“แต่นี่เข้าวันที่สองแล้วนะ จะยุ่งอะไรขนาดนั้น ข้อความสักข้อความยังไม่มีเลย”
“เดี๋ยวก็กลับมาน่า.. พี่เขาไปไม่นานหนิ”
“งืม.. ไม่นานแต่อาทิตย์หนึ่งแล้ว”
“ผิดปกติว่ะ”
“กูคิดถึงมัน” ผมพูดเสียงอู้อี้ก่อนเริ่มอ้าปากกัดแทะแขนและสันมือของกรีซไปเรื่อย ๆ
“อีดอกกกกก! เขาไปทำงานไม่ได้ไปสงครามโว้ยยยย!” มุ่ยหน้าใส่ชินาที่โยนแกนมะม่วงที่มันเพิ่งแทะจนเกลี้ยงมาใส่ผม
“มึงไม่เข้าใจ”
“ย่ะ! คนแมนห่าไรนั่งทำหน้าหมาตายเพราะคิดถึงแฟน”
“คนแมนคิดถึงแฟนไม่ได้ไง?!” ผมสวนกลับ “อ๋อ ลืม มึงมันไม่มีแฟน”
“เชี่ยยยย เข้าหน้าเลย เดี๋ยว เดี๋ยวกูเอาน้ำปลาหวานสาดหน้าเลยนี่”
“แต่อารมณ์ตอนคิดถึงมันทรมานมากจริง ๆนะ”
“อื้อ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับกวาง กรีซก็เช่นกัน เราทั้งสามล้วนแต่มีประสบการณ์ทั้งนั้น ยกเว้นหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มที่ไม่เคยจะทุกข์ร้อนอะไร
ขอสาปแช่งให้มันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนและรักแฟนหลงแฟนอย่างไม่มีอำนาจใดลบล้างได้!
“มึงอย่ามากระแดะซึมหน่อยเลย เมื่อก่อนล่ะดี๊ด๊าจะตาย”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนไหมล่าาาาา” ว่าแล้วก็ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้คีบแกนมะม่วงโยนกลับไปให้ไอ้ชินาอย่างค่อนข้างรังเกียจจนมันเบ้ปากใส่แล้วหาว่าผมกระแดะอีกครั้ง
“โตเป็นสาวแล้วก็งี้”
“กูผู้ชาย จะเป็นสาวได้ไง! เดี๋ยวปั๊ดตบให้หน้าแหก”
“นั่น! เดี๋ยวนี้ปากคอเราะร้าย จิกกันชะนีเพศตรงข้ามอย่างหน้าตาเฉย กรี๊ด! ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ”
“กวย!”
พวกมันหัวเราะเสียงดังจนคนที่นั่งอยู่แถวนี้หันมามอง มือบางล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาพร้อมกับเลื้อยตัวนอนหนุนตักของเพื่อนสนิท
“เราจะกลับกันเมื่อไหร่วะ?” ชินาเอ่ย ผมละสายตาจากจอสมาร์ทโฟนแล้วมองหน้ามัน
“ตอนนี้ก็ได้” ผมว่า
“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ กูยังไม่อยากกลับ”
“แล้วถามแบบนั้นเพื่อ?”
“เฉย ๆ”
สัด..
“มึงอ่ะ พี่ครินว่าไง?” ถามพร้อมกับสะกิดเบา ๆ ด้วยฝ่าตีนอันสวยงาม
“พี่ครินไม่ว่าหรอก จะกลับก็โทรบอก แค่นั้น สบายยย”
“พี่เขาปล่อยฟรีแบบนี้หรือว่าแอบไปหาอีหนู!”
“อีหนูหน้ามึงอ่ะ!!” กวางตบหัวชินา “เสี้ยมให้คนรักแตกแยกกันจริงมึงเนี่ย”
“อิอิ”
มันน่าลูบด้วยไนกี้จริง ๆ . . .
จากนั้นเราก็คุยกันไปสัพเพเหระพอให้ผมลืมคิดถึงได้เจ้าได้บ้าง อย่างชินางี้ เดี๋ยวนี้พัฒนานะครับ เจ๊แกคุยเรื่องผู้ชายเว้ยยยยยย ไม่ใช่เรื่องผู้หญิงสวยน่ารักแบบเมื่อก่อน หรือมันจะกลับใจ.. ก็คุยเรื่องงานประกวดดาวเดือนว่าจะไปดูไหม ก็ไปแหละครับ น้องผมประกวด ไอ้แทนไงจากตอนที่ยี่สิบเอ็ดอ่ะครับ นั่นแหละ พอเข้าคู่กับกวางนะ อื้อหืออออออออ ไม่อยากจะพูด! ผมกับกรีซนั่งฟังกัน มีบ้างที่ร่วมโม้ด้วย สนุกดี
“พี่เพลิงฟ้า สวัสดีค่าาา” เงยหน้ามองเจ้าของเสียงก่อนจะยิ้มตอบเด็กสาวที่ก้าวเข้ามาในลิฟต์ตัวเดียวกัน
“หวัดดีครับ”
“พี่เพลิงฟ้าจะไปไหนอะคะ?”
“ซื้อไอติม” เด็กนี่เป็นน้องรหัสผมเองครับ หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู ตัวเล็กกระทัดรัด ผิวสีน้ำผึ้ง สายรหัสผมก็เพิ่งจะมีผู้หญิงนี่แหละ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง..
ตอนนี้เวลาเกือบจะสามทุ่มแล้วครับและผมกำลังจะลงไปซื้อไอศกรีมที่ร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดหลังจากอาบน้ำเสร็จ อยู่ ๆ ก็นึกเสี้ยน อยากจะกิน ที่ตุนไว้ในตู้เย็นก็ดันหมดซะงั้น คนหล่อเซ็ง หลังจากที่แยกกับกลุ่มเพื่อนเมื่อตอนหกโมงเย็นนิด ๆ ผมก็ถูกคุณแม่ของเจ้าโทรชวนไปทานข้าวเย็นด้วยอย่างกระทันหันและอยู่เล่นกับเจเจเพลินไปหน่อย
จากคราวที่ไปเจอครอบครัวอัศวโยธินทร์เมื่อหลายวันก่อนนั้น ผมก็ดูจะเป็นที่ถูกใจของคนบ้านนั้นเหลือเกิน คุณแม่กับพี่สาวเจ้าของโทรนัดให้ผมไปหาอะไรกินด้วยบ่อย ๆ ช่วงนี้จะมีน้ำมีนวลขึ้นก็อย่าแปลกใจเลย แต่ท่านน่ารักนะครับ เอ็นดูผมม้ากมากอ่ะ ตอนนี้ผมกลายเป็นลูกรักไปแล้ว เพราะลูกชายตัวจริงไม่ว่างไปหา ฮ่าฮ่า
“แล้วนี่จะไปไหนดึก ๆ เนี่ย?” ผมเอ่ยถามน้องรหัสตัวจิ๋วระหว่างเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อ ความบังเอิญคือผมและน้องมันพักอยู่ที่เดียวกัน เพียงแค่คนละชั้น และที่บังเอิญไปกว่านั้นคือเด็กพลาสเตอร์ที่ผมวิ่งชนเมื่อคราวนู่นเป็นเพื่อนกับน้องรหัสผมครับ..
“ไปซื้อของกินค่ะ แล้วก็เอาของไปให้เพื่อนด้วย” ผมไม่ถามต่อว่าเพื่อนที่ว่าคือใคร เมื่อมาถึงร้านสะดวกซื้อผมกับน้องก็แยกกันไปทำธุระของใครของมัน
เมื่อจ่ายเงินชำระค่าเสียหายไปแล้วผมก็เดินกลับคอนโด เจอน้องรหัสกับเพื่อนน้องยืนอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ ผมยืนคุยด้วยอย่างเป็นมารยาท จะเดินหนีเดี๋ยวหาว่าหยิ่งอีก เด็กพวกนี้ก็ไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอกครับ แต่ผมไม่ชอบสายตาของไอ้เด็กพลาสเตอร์ที่มองผม สายตาของมันทำให้ผมขนลุก มีเพียงคนโง่ที่มองไม่ออกว่ามันชอบผม แล้วยิ่งมีเพื่อนเป็นสายรหัสผมแล้วก็เหมือนว่าเขาจะใช้ช่องทางนี้เข้าหาผมด้วย น้องรหัสผมก็ดูจะเชียร์เพื่อนด้วยนะ ไม่รู้หรอวะว่าผมมีแฟนแล้ว
จัดการจัดของที่ซื้อมาให้เรียบร้อย ผมคว้าไอศกรีมช็อกโกแลตแบบแท่งมาหนึ่งแท่งและขนมอีกห่อสองห่อแล้วออกมานั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่น โดยเปิดไฟเพียงแค่พอสลัวเท่านั้น และอยากจะขอบคุณจริง ๆ ที่ช่องที่ผมดูอยู่ฉายแบบซาวด์แทร็ก ถ้าพากษ์ไทยผมขอเปลี่ยนไปรื้อดีวีดีเซเลอร์มูนมาดูดีกว่า..
หนังดำเนินมาถึงครึ่งเรื่องผมก็อ้าปากหาววอด แต่ยังอยากดูต่อเพราะมันสนุก ตัดสินใจวิ่งดุ๊ก ๆ ไปเปิดทีวีในห้องนอนช่องเดียวกันไว้แล้วกลับมาเก็บขยะไปทิ้ง ปิดทีวีด้านนอกและปิดไฟให้เรียบร้อย กลับเข้าไปในห้องนอนก็ซุกตัวกับผ้านวมผืนหนาและก่ายขาพาดหมอนข้างใบโปรด ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศส่งผลให้เปลือกตาผมค่อย ๆ ปิดลง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงเอฟเฟกต์จากภาพยนตร์ที่กำลังฉาย เอื้อมคว้าโทรศัพท์มาเปิดดูครั้งสามล้านของวันก็ไม่มีแจ้งเตือนจากคนที่ผมรออยู่แม้แต่นิด..
ทำอะไรอยู่นะ..
และไม่นานเปลือกตาบางก็ปิดลงอีกครั้งด้วยความเมื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน...
เสียงกุกกักจากด้านนอกไม่ส่งผลให้ใครอีกคนรู้สึกตัว เจ้าของกายสูงกำยำก้าวเดินไปทิศทางที่เป็นห้องนอนและค่อยแง้มประตูไม่ให้เกิดเสียงดัง ใบหน้าคมส่ายเบา ๆ ทอดมองคนที่หลับอยู่กลางเตียงอย่างระอาระคนเอ็นดู
จะนอนก็ไม่ปิดทีวีนะ เด็กเวรเอ๊ย
บ่นกับตัวเองในใจพลางคว้ารีโมทปิดโทรทัศน์ ยกยิ้มบางให้คนที่หลับไม่รู้เรื่องก่อนโน้มไปจุมพิตที่เรือนผมนุ่ม ดึงสมาร์ทโฟนในมือบางออกแล้ววางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ตั้งใจจะเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายแต่ต้องเปลี่ยนใจเมื่อเผลอจ้องมองคนที่หลับพริ้ม
แสงจันทร์สาดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านสีครีมกระทบร่างนวลเนียนให้ยิ่งขาวผ่อง.. ยื่นมือปัดปรอยผมปรกหน้าออกไปจากการบดบังเครื่องหน้างดงามราวกับรูปปั้น ก่อนเกลี่ยปลายนิ้วกับแก้มนุ่มแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก การยวบของเตียงนุ่มเมื่อเขาทิ้งน้ำหนักตัวลงไปทำให้คนขี้เซาขยับตัวพร้อมครางอืออึงในลำคอเมื่อถูกรบกวนการหลับฝัน...
“ฮื่อ!” ปัดมือไล่สิ่งรบกวนออกไปทั้งยังหลับตา ความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น แยกไม่ออกว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ณ ตอนนี้คือความจริงหรือเป็นเพียงความฝัน ความนุ่มหยุ่นและอุ่นร้อนสัมผัสไปตามผิวเนียน ไล่ตั้งแต่ใบหน้าเลื่อนมาจนถึงลำคอระหงและหน้าอก... สร้างความรู้สึกวาบหวามให้คนหลับบิดตัวเร่า
ริมฝีปากร้ายดูดเม้มสลับขบกัดผิวนุ่มอย่างได้ใจ มือหนาไม่อยู่สุข กระชากผ้านวมทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ก่อนเลิกเสื้อยืดสีเลือดหมูที่ร่างบางสวมใส่อยู่ขึ้นไปกองไว้ที่อกขาว หืม.. เสื้อตัวนี้มันของเขานี่.. หัวเราะเบา ๆ เมื่อคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกคนคงคิดถึงตนมากจึงได้เอาเสื้อของเขามาสวมใส่
เอาล่ะ.. ถ้าจะหลักหลับแฟนก็คงไม่ผิดหรอกนะ..
“อือ.. อ่า..” เสียงครางแผ่วดังจากริมฝีปากสีสด อกบางแอ่นขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้และยิ่งทำให้คนที่กำลังฉวยโอกาศกับกายขาวฉกชิมความหอมหวานจากทับทิมเม็ดเล็กอย่างถนัดยิ่งขึ้น
!!!
ต่อด้านล่างค่ะ
-
“สวัสดี” เอ่ยทักและยกยิ้มมุมปากเมื่ออีกคนลืมตาขึ้น
“หือ.. เจ้า?”
“ครับ”
“ม มาได้ไง!?” กระพริบตาถี่อย่างงวยงง “ฝันหรือเปล่าวะ โอ๊ย!”
โอเค! ผมไม่ได้ฝัน เพราะถ้าฝันถึงแม้จะถูกกัดริมฝีปากอย่างค่อนข้างรุนแรงมันก็ไม่เจ็บหรอก!
ถึงกับตาสว่าง ความง่วงงุนที่เคยมีมีอัตธานหายไปแล้วหมดสิ้น
กะจะขยับตัวแต่ทว่าร่างกายกลับไม่เคลื่อนไหว ไม่ได้ถูกผีอำ หากเพราะมีร่างควาย ๆ ทับไว้นี่เอง!
“กลับมาเมื่อไหร่?” ถามไปก็ต้องเอียงหน้าหลบจูบจากคนตัวสูง
“เมื่อกี้..” ตากลมเหลือบมองนาฬิกาเมื่อได้รับคำตอบ
“ตอนนี้ตีสอง?”
“อืม..”
“อือ.. หนัก! ออกไป!!” เอ่ยปากไล่พร้อมกับทำหน้ายุ่ง ไอ้เจ้ายิ้มพรายไม่ขยับตัวเลยสักนิด หนอยแน่! ไอ้ห่านี่ ความแค้นของกูยังไม่หมดนะเว้ย! นอกจากจะไม่โทรหาแล้วยังมาลักหลับกูแบบนี้อีก!
ฉิบหาย ทำไมเสื้อมันเลิกขึ้นมาสูงขนาดนี้วะ แล้วนั่น อกผมมีแต่น้ำลายเต็มไปหมด!!
“กลิ่นเหล้า? ดื่มมาเหรอ?”
“อืม นิดหน่อย”
“แล้วก็ขับรถกลับมาดึก ๆ น่ะนะ!?” ไอ้เชี่ยยยยยยยย ทำไมไม่ห่วงตัวเองเลยวะ! ถ้าเกิดเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง!
“กูไม่ได้เมา” แต่กลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะ..
“กลับบ้านมึงไป..เลย!” ผมตะโกนใส่มันเสียงดังแต่ติดสั่นนิดหน่อย ก่อนจะออกแรงผลักคนที่นอนทับอยู่บนตัวผมให้ออกไปพ้น ๆ แล้วหันหลังให้แม่ง
ไอ้เจ้าหัวเราะหึหึ แขนแกร่งยื่นมาพาดบนเอวผมแล้วดึงไปกอด “ไม่คิดถึงกูเหรอ?”
“ไม่!!”
“แต่กูคิดถึงมึงนะ” ผมเม้มปากแน่น “วันนี้ทำงานเสร็จก็กะจะรีบกลับ แต่โดนพี่สต๊าฟชวนไปเลี้ยงซะก่อน นี่ก็ชิงกลับก่อนด้วยซ้ำทั้งที่ต้องอยู่ที่นั่นอีกคืน ไม่คิดถึงกูจริง ๆ น่ะเหรอ..” หืมมม มันจำเป็นต้องทำเสียงอ่อน เสียงอ่อยขนาดนี้เลยเหรอ รถอ้อยคว่ำแล้วพ่อคุณ!
“โกหก ถ้าคิดถึงมึงต้องรีบกลับดิ แล้วโทรมาหาก็ไม่โทร” ตอนนี้ขอโยนความแมนทิ้งไปก่อนแล้วกัน ขอแปลงร่างเป็นพระเอกงี่เง่าก่อน
“มือถือกูพัง ตกน้ำแล้วเสือกตกพื้นอีก ตายไปแล้ว”
“เชื่อได้หรอ ไม่ใช่ว่าเพราะนางแบบหุ่นบึ้ม”
“ก็แล้วแต่ว่ามึงจะเชื่อใจกูขนาดไหน แต่สิ่งที่กูพูดทั้งหมดคืนความจริง”
อ้าว.. ตัดพ้อเฉยเลยว่ะ
ผมถอนหายใจแล้วพลิกตัวนอนหงาย “ไปอาบน้ำดิ จะได้นอนพัก”
“หายงอนแล้วดิ?”
“ไม่ได้งอนโว้ยยยย”
“เหรอ? อืม แล้วที่บอกไม่คิดถึงกูนี่โกหกหรือเปล่า?”
“เออ โกหก คิดถึงเชี่ย ๆ คิดถึงฉิบหายเลยโว้ยยยยย! พอใจยัง?”
“พอใจแล้วครับ” ผมแอบเบ้ปาก ก่อนจะเหวอกับประโยคต่อมา “ถ้าไม่คิดถึงคงไม่เอาเสื้อกูมาใส่หรอกเนอะ”
อ ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย!
ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อน แค่มันใส่สบายเฉย ๆ หรอก อย่าคิดไปเองดิวะ!!
“หลงตัวเองวะ เจ้า!!” ผมรีบแหวเมื่อมือหยาบลูบไล้หน้าท้องผมเลื่อนมาจนถึงอก!!
“หืม..”
“เอามือออกปะ--- อื้อ!!”
เสียงที่กำลังจะเอ่ยประท้วงถูกกลืนลงคอเมื่อถูกปิดปากด้วยปาก.. จากดิ้นขัดขืนได้ไม่เท่าไหร่ร่างกายก็อ่อนปวกเปียกตามการชักนำของคนด้านบน ริมฝีปากร้อนขบงับกลีบปากนุ่มของคนใต้ล่างเนิบนาบก่อนเปลี่ยนเป็นดุดัน แทรกเรียวลิ้นเข้าเกี่ยวพันลิ้นนุ่มภายในโพรงปากหวาน
ผละจูบออกมาเพื่อสบตากับคนอายุน้อยกว่า ก่อนกดจูบหนัก ๆ อีกครั้ง เพลิงฟ้ายกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เจ้าชีวันได้ถอดเสื้อแสนเกะกะออกไป ดวงตาสีอ่อนปรือปรอยคลอฉ่ำด้วยหยาดน้ำหล่อเลี้ยง มือเล็กยื่นไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนตัวสูงออกบ้างและกำเสื้อของอีกคนแน่นเมื่อถูกจู่โจมที่ยอดอก ลิ้นร้อนเล็มเลียจนมันเปียกชื้น มือหนาลูบไล้ตามกายขาวและหยุดที่ขอบกางเกงนอน เคลื่อนฝ่ามือนวดคลึงกับส่วนอ่อนไหวจนร่างบางครางกระเส่า
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาร่างกายของทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าไร้สิ่งใดปกปิด..
ใบหน้าสวยปนหล่อขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อมองภาพที่ชายคนรักจับเรียวขาให้แยกออกแล้วแทรกตัวเข้ามานั่งคุกเข่า ท่วงท่าน่าอายทำให้ต้องปิดเปลือกตาลงและหันหน้าไปทางอื่น ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากอีกคนให้อายเล่น จิกปลายนิ้วกับผ้าปูที่นอนระบายความซ่าน ลิ้นร้อนของคนอายุมากกว่าไล้เลียตั้งแต่หน้าท้องขาวขึ้นมาจนถึงยอดอกสีชมพู เจ้าชีวันดูดเม้มด้วยแรงอารมณ์และไม่ปล่อยอีกค้างได้ว่างเว้น ใช้ปลายนิ้วสะกิดเขี่ยจนมันเริ่มแข็งชูชัน
“ฮะ.. อ่า..”
ความรู้สึกร้อนวูบแล่นพล่านไปทั่วร่าง ทั้งด้านบน และด้านล่างล้วนถูกปรนเปรออย่างไม่ได้พัก มือหนากอบกุมความเป็นชายของเพลิงฟ้าเอาไว้แล้วขยับมือรูดรั้ง ให้ผู้ถูกกระทำแอ่นตัวหลังไม่ติดพื้น ร่างบางเกร็งตัว จิกผ้าปูแรงขึ้นก่อนกระตุกเกร็งและปลดปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นออกมา เจ้าชีวันผละออกมามองผลงาน ตอนนี้ร่างโปร่งบางนอนหอบหายใจแดงระเรื่อไปทั้งตัว เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากขณะทอดสายตามองร่างกายแสนยั่วยวนอย่างหื่นกระหายให้อีกคนได้เขินอาย
เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงแล้วคว้าของที่อยู่ในนั้นของมาสองอย่าง บีบเจลเนื้อใสใส่มือก่อนจะป้ายลงที่ช่องทางด้านหลัง เพลิงฟ้าสะดุ้งเฮือกเมื่อก้านนิ้วยาวของคนตัวสูงกำลังจะแทรกเข้ามา ความเจ็บจี๊ดที่ตรงนั้นส่งให้เพลิงฟ้าหายใจขาดห้วง และช่องทางที่บีบรัดนิ้วนั้นก็แทบทำให้เจ้าชีวันควบคุมสติไว้ไม่ได้
“อะ.. อื้อ..”
“หายใจช้า ๆ ใจเย็น ๆ นะ”
บอกตัวเองเถอะไอ้เชี่ย!
เจ้าชีวันสอดนิ้วที่สามเข้าไปจนได้ จากนั้นจึงขยับเข้าออกเพื่อเบิกทางก่อนให้สิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วเข้าไปได้ นานพอดูที่กว่าเจ้าของร่างสูงจะพึงพอใจ เจ้าชีวันดึงนิ้วออกพรวดเดียวก่อนจะจับตัวตนที่แข็งขืนเต็มที่เข้าไปแทน เสียงทุ้มครางต่ำเมื่อถูกความอุ่นร้อนโอบรัดจนแทบขยับไม่ได้ ยกขาเรียวเกี่ยวเอวแกร่งแล้วโน้มตัวไปแนบริมฝีปากกับผิวเนื้อเนียนพร้อมดูดเม้มจนเกิดรอยรักสีกุหลาบ
“เจ็บ!!! อือ!!!” มอบจูบปิดปากไม่ให้ได้งอแง พร้อมเลื่อนกอบกุมแกนกายของเพลิงฟ้าและขยับมือถี่รัวให้คนอายุน้อยกว่าได้ลืมความเจ็บที่ด้านหลังไปก่อน
เขาเริ่มขยับตัวช้า ๆ เป็นจังหวะเนิบนาบให้อีกคนได้ปรับตัวกับแท่งร้อนที่ขยายใหญ่อยู่ภายใน นับตั้งแต่ครั้งแรกนั้น นี่ก็เพิ่งจะเป็นครั้งที่สามที่พวกเขามีเซ็กส์กัน ช่องทางคับแคบตอดรัดตัวตนของเขาแน่นจนแทบขยับไม่ได้ เพลิงฟ้าจิกเล็บกับไหล่แกร่งระบายความเสียวและความเจ็บแสบ ผละจูบออกมาสบตากับดวงตาเชื่อมหวาน ริมฝีปากสีสดเผยอครางไม่ได้ศัพท์ เพลิงฟ้ากัดริมฝีปากแหงนหน้าเชิดขึ้น การกระทำที่แสนเซ็กซี่ทำให้เจ้าชีวันขยับสะโพกเร็วขึ้นและสอดใส่เข้าไปลึกขึ้นจนส่วนปลายกระทบเข้ากับจุดกระสันภายในตัวของร่างบาง
“อ๊าาาา!!”
“แน่นฉิบหาย.. อ่า..”
ขยี้เม็ดอกให้อีกคนได้ครางเสียงหลง เพลิงฟ้าสะบัดหน้าไปมาจนผมกระจาย ขมับชื้นไปด้วยเหงื่อ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ทำให้ทั้งสองรู้สึกเย็นเลยแม้แต่นิด
“ถ้าเจ็บก็กัดพี่” กระซิบบอกแผ่วเบาที่ข้างหูก่อนเม้มใบหูขาวให้สยิวเล่นแล้วจึงเลื่อนริมฝีปากจูบซับพวงแก้มนุ่ม เพลิงฟ้าจิกเล็บขูดแผ่นหลังกว้างพร้อมทั้งฝังฟันกับไหล่แกร่ง ทว่าไม่นานความเจ็บก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียวซ่านและสุขสมจนเผลอขยับสะโพกตอบรับกับความเร้าร้อนที่กระแทกเข้ามา
เสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงครวญครางดังระงมไปทั่วทั้งห้อง มือหนากระชับเอวบางพร้อมกระแทกกายด้วยจังหวะรัวเร็วจนเพลิงฟ้าร่างกายโยกคลอนตามแรงขยับ ถอนความเป็นชายออกมาจนเกือบหลุดแล้วสอดกลับเข้าไปภายในครั้งเดียวกระทบจุดกระสันภายใน
“อ๊าาา!! อะ!! จ เจ้า..!”
ความเสียวที่ได้รับทำเอาแทบลืมวิธีการหายใจไปชั่วขณะ มือบางเลื่อนกอบกุมความเป็นชายของตนพร้อมขยับมือเป็นจังหวะและเร่งให้เร็วขึ้นเมื่อความต้องการวิ่งมารวมกันอยู่ที่ส่วนปลาย ทว่าท้องฟ้าสว่างสดใสแปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มไปด้วยกลุ่มเมฆเมื่อมือถูกปัดออก ครางฮื่ออย่างขัดใจหากทำอะไรไม่ได้
เจ้าชีวันคือปีศาจ!
ปีศาจที่มอบทั้งความสุขสมและความทรมานให้เขาได้ในเวลาเดียวกัน!
“อ้ะ! อะ! อ๊า! เจ้า ฮ.. แฮ่ก..”
“อ่า.. รัดแน่น ๆ อย่างนั้นแหละ เก่งมากเด็กดี” เอ่ยปากชมชิดใบหู ทำให้แท่งร้อนสอดลึกยิ่งขึ้น เพลิงฟ้าสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน เจ้าชีวันทั้งขบ ทั้งเม้ม ทั้งดูด ทั้งเลียไปทั่วผิวกายเนียนละเอียด ไหนจะส่วนล่างที่กระหน่ำสอดแทรกเข้าออกไม่ยั้ง ถ้าทนไหวก็ไม่ใช่คนแล้ว!!
“ฮ.. ฮา..”
“อืม..”
“จ จะไปไหน อ๊า!!”
เอ่ยปากถามเมื่อถูกฉุดให้ลุกขึ้น เจ้าชีวันดึงขาเรียวให้เกี่ยวเอวสอบก่อนก้าวเดินทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกัน เพลิงฟ้าผวาโอบกอดรอบคอแกร่งไว้กันตก เผยอปากครวญครางอย่างกระสันเสียว.. ทุกย่างที่ก้าวเดิน แท่งร้อนยิ่งผลุบหายเข้าไปในช่องทางคับแน่นลึกขึ้น และยิ่งลึกความเสียวก็ยิ่งทวีคูณ
เจ้าชีวันคือคนนิสัยไม่ดี..
“เหงื่อออกขนาดนี้ก็ต้องไปอาบน้ำสิ”
ร่างบางถูกวางบนเคาน์เตอร์อ่างล่างหน้า เรียวขาถูกจับให้ตั้งชัน ตากลมเบิกกว้างกับการกระทำของร่างสูง ปรอยผมด้านหน้าที่ตกลงมาถูกปลายนิ้วกร้านปัดไปทัดหู มือหนาโอบกรอบหน้าสวยไว้ก่อนแนบริมฝีปากไปจุมพิตทั้งขยับสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เพลิงฟ้าจิกเล็บกับไหล่แกร่งพร้อมเผยอปากรับจูบแสนหวานจากคนอายุมากกว่า การขยับที่รุนแรงขึ้นราวกับพายุโหมกระหน่ำทำเอาร่างบางร้องครางไม่เป็นภาษา แขนเล็กตกจากไหล่กว้างไปวางแปะอยู่ที่ต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
ทั้งคู่สบตากันก่อนที่เพลิงฟ้าจะเป็นฝ่ายขยับใบหน้าพรมจูบที่หน้าผากได้รูปของเจ้าชีวัน และเลื่อนไปที่เปลือกตาทั้งสองข้าง ข้างแก้ม ปลายจมูกและจบลงที่ริมฝีปากรูปกระจับ..
“ยั่วกันหรือไง หืม”
“ป อ้ะ เปล่า.. อ๊า!”
“ดี อย่ายั่วเลย เพราะแค่อยู่เฉย ๆ ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว.. อ่า”
ถ้อยคำที่ออกจากปากร่างสูงทำเอาคนฟังหน้าแดงซ่าน เจ้าชีวันหัวเราะพอใจแล้วจัดการขยับสะโพกเร็วขึ้นเพื่อให้รางวัลคนน่ารัก..
“จ เจ้า อือ.. ไม่ แฮ่ก.. ไม่ไหวแล้วนะ อ๊าาา!!” ร่างสูงยังไม่ทันได้แตะต้องส่วนนั้นเพลิงฟ้าก็ปลดปล่อยธารน้ำสีขุ่นออกมาเสียก่อน มันพวยพุงเปรอะไปทั่วหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้ออยู่เล็กน้อยและโคนขาขาว เครื่องหน้าสวยซบลงกับไหล่แกร่งอย่างหมดแรง
เจ้าชีวันถอนแท่งร้อนออกมาจนเกือบสุดอีกครั้งก่อนจะกระแทกกลับเข้าไปใหม่ ความแข็งขืนที่โดนจุดกระสันเต็ม ๆ ทำเอาร่างบางส่งเสียงครางลั่น เจ้าชีวันเร่งจังหวะการขยับเอวถี่รัว สอดมือเข้าใต้ข้อพับขาและจับไว้ให้มั่น ขยับเข้าออกแรง ๆ อีกห้าหกครั้งก่อนร่างกายกระตุกเกร็งปลดปล่อยสายธารแห่งความปราถนาภายในกายบาง ร่างสูงหอบหายใจโกยออกซิเจนเข้าปอด เขายังแช่แท่งร้อนไว้ด้านในแม้จะปลดปล่อยไปแล้ว กดจูบที่แก้มใสหนึ่งครั้งก่อนถอนกายออกมาพรวดเดียวจนอีกคนกระตุกเฮือก
ช่องทางร้อนขมิบถี่ราวกับเรียกร้องให้สิ่งที่เพิ่งถอนออกไปสอดใส่กลับเข้ามาใหม่ มือหนารูดถุงยางอนามัยออกและโยนทิ้งในถังขยะข้างเคาน์เตอร์ ตาคมมองคนที่เอนหลังพิงกับกระจกและหลับตาลงด้วยความเหนื่อยและหมดแรงก่อนเลื่อนมองสำรวจกายบางราวกับคนโรคจิต ปากหยักยกยิ้มพรายอย่างเจ้าเล่ห์ มือใหญ่กอบกุมความเป็นชายของตนแล้วและขยับมือเบา ๆ จากนั้นจึงสอดใส่เข้าไปภายในช่องทางที่เพิ่งผ่านการร่วมรักมาโดยไม่ให้อีกคนได้ตั้งตัว เพลินฟ้าผวาลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงการบุกลุก ทว่าจะร้องท้วงตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อสิ่งที่อยู่ในตัวเขามันดูเหมือนจะแข็งกว่าเดิมเสียอีก!! นอกจากนั้นช่องทางของเขายังตอดรัดแท่งร้อนอย่างรุนแรงราวกับต้องการนักหนา!!
และครั้งนี้.. เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สวมถุงยางอนามัยเสียด้วย!!
“อาบน้ำกันเถอะ”
มันช่างเป็นการอาบน้ำที่ยาวนานจริง ๆ
แต่เขาจะทำอะไรได้นอกจากสมยอมและร้องครางให้อีกฝ่ายได้ใจ!!
การอาบน้ำของเราจบลงและเริ่มขึ้นใหม่หลายครั้งจนลืมนับ ไม่รู้ว่าบทเพลงรักแสนเร้าร้อนจบลงไปเมื่อไหร่ แต่เมื่อเขาจะเห็นแสงพระอาทิตย์รำไรก่อนที่จะหมดสติไป...
ถึงแม้เจ้าชีวันจะเป็นปีศาจ
ถึงแม้เจ้าชีวันจะเป็นคนนิสัยไม่ดี
แต่.. เจ้าชีวันก็เป็นคนที่เขารักมาที่สุดเช่นกัน...
-------------------------
มาแล้วววววววววววววววววววววว อยากกรี๊ดจังเลยค่ะ555555555555555
วันนี้(1/10/15)นิยายเรื่องนี้ครบห้าเดือนแล้วแหละ หูยยยยย
ขอบคุณทุกคนนะคะที่อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ แล้วก็อยู่ด้วยกันไปถึงตอนจบเลยน้าาาา
หากมีอะไรผิดพลาดก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย.. ถ้าเจอคำผิดช่วยบอกด้วยนะคะ
ตอนนี้เป็นอะไรที่ลากไส้มาก ฮอยยยยยย
จะตัดจบตอนจูบแล้วแพลนไปที่โคมไฟก็กลัวจะมีอะไรเขวี้ยงมา :m29:
มันก็เลยออกมาเป็นเช่นนี้แล... และมันอาจจะไม่มีอีกค่ะ 5555555555555555555555
ถนัดแต่อ่านไม่ถนัดเขียนเลยค่ะสังคม TwT
พล่ามอะไรไม่รู้เนอะ เห้อออ ไปแล้วงับ เจอกันตอนหน้าน้าาาาา
ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ที่เข้ามาอ่านและคอมเมนท์ ขอบคุณที่เอ็นดูมนุษย์กากๆพวกนี้นะคะ
♥
-
พี่เจ้าเป็นปีศาจแสนหื่น
-
พี่เจ้ากลับมาก็จัดเต็มเชียวนะ :oo1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงมากเลยนะเนี่ยยย
-
พี่เจ้าปีศาจจอมหื่น 55555
เจ้าเด็กพลาสเตอร์นั่นนนน
-
พี่เจ้าเป็นปีศาจหื่นกามต่างหาก :hao6: :hao6:
-
ปีศาจหื่นนน :m25:
-
พี่เจ้าคนหื่นนนนนนนนน
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
NCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCCc
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
พี่เจ้าร้อนแรงมากกกกกกกก
ปล.แอบชอบฉากตอนที่ฟ้าอ้อนกรีซ 5555555
-
โถ ๆ เพลิงฟ้า หมดเรี่ยวหมดแรงเลยสิ พี่เจ้า หื่นได้สุดยอดมาก มีการลักหลับด้วยแน่ะ
แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วใช่ไหมจ้ะ ว่าพี่เจ้าคิดถึงเพลิงฟ้าขนาดไหนอ่ะ เนอะ อิอิ :z1:
-
พี่เจ้าคนหื่นคิดถึงมาก จัดให้เพลิงฟ้าจนสว่าง
:hao6: :hao6:
-
อื้อหืออออ วิธีวัดความคิดถึง :o8:
-
พี่เจ้าหื่นนนน 5555555
เพลิงฟ้าชอบก็บอก อิอิ
-
พี่เจ้าคนหื่น จับน้องอาบน้ำทุกซอกทุกมุมเลยสินะ 5555
-
โฮกกกกกกกกกกกกเลือดหมดตัววว :haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :z1: :z1: :z1: :z1: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
พี่เจ้าไปทำงานท่าทางจะเก็บกด กลับมาถึงก็เล่นซ่ะ งานนี้เพลิงฟ้าเจอฟ้าเหลืองขาถ่างแน่นอน 5555
เดี๋ยวรอดูพี่เจ้าปะทะเด็กพลาสเตอร์งานนี้รอดูพี่เจ้าสิจะทำไง
-
:m25: :m25: :m25:
พี่เจ้าสงสัยจะคิดถึงน้องฟ้ามาก เล่นซ้าาาาาา
-
เพลิงฟ้าาาาาาาาา :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :impress2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: พี่เจ้า
-
พี่เจ้าแกหื่นมากอ่ะ
-
ใครบอกเจ้าเป็นเจ้าชายต้องมองใหม่ว่าเจ้ามันช่างหื่นหนักจริง ๆ
เล่นซะเพลิงฟ้าเห็นฟ้าเหลือง 555 :hao6:
-
เพลิงฟ้าาาา :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4:
-
อย่างนี้ต้องไล่เจ้าไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ :hao3:
-
กรี๊ดดด
อิพี่เจ้าหื่นอ๊ะะะ
แต่อิน้องมันก็สมยอมนี่เนาะ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
โอ้วววววว คิดถึงกันได้ร้อนแรงจริงๆ เล่นซะเหงื่อตกกันเลยทีเดียว
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เพลิงฟ้าน่ารักกกกกก :katai2-1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
พี่เจ้าเก็บกด เลยต้องมากดน้องฟ้าของเรา :haun4: :haun4:
-
ไอ้พี่เจ้า ไอ้ปีศาจหื่น ทบต้นทบดอกซะคุ้มอะ
ระวังฟ้าเหลืองนะฟ้า 555
-
หูยยยยย~~~ พี่เจ้าเก็บกดอะไรมาเนี่ย จัดหนักจนฟ้าเหลืองกันเลยทีเดียว
-
เจ้าชีวันฟันไม่เลี้ยงเลยค่ะ555555555
-
เพราะความคิดถึง หรือความหื่นส่วนตัวคะพี่เจ้า แหมมมม...เข้าใจเด็กมันน่ารัก :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
-
ัป็นปีศาจที่ได้ใจเพลิงฟ้ามากที่สุดล่ะมั้ง แหมๆๆ กลับมาก็จัดเต็มเลยนะ เอาซะน้องสลบเลยนะนั่น5555
-
พี่เจ้าจัดเต็มมากอ่ะ><
-
ตอนนี้ NC มาเต็ม :-[ :-[
เจ้ก็จัดเต็มแบบกำเดาสาดเหมือนกัน :pighaun: :pighaun:
-
ขอบคุณ :)
-
ชั่วร้ายมากเลยนะเจ้า 555
-
สุดตัวสุดใจขาดดิ้น :hao7:
-
ตามทันแล้ว รอออ :hao7:
-
รอที่ 37
วันธรรมดา
- Jaochiwan’s Part -
ร่างกายแข็งแรงขยับตัวก่อนค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น แสดงแดดแรงจ้าของตอนบ่ายสาดส่องเข้ามาทำลายการหลับฝัน ผมยกมือบีบนวดขมับและบริเวณสันจมูก นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสองแล้วแต่ผมยังอยากนอนต่อ ความเมื่อยล้าที่สะสมจากการทำงานทำเอาผมแทบไม่อยากขยับตัวเลยสักนิด แถมเมื่อคืนกว่าจะได้นอนพระอาทิตย์ก็แทบจะมาทักทาย...
ไม่แปลกเลยที่เราจะหลับเหมือนซ้อมตายกันอย่างนี้..
ผมลุกออกจากเตียงให้เบาที่สุดและเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งร่างกายไร้สิ่งปกปิด คว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนราวมาพันช่วงล่างไว้จากนั้นจึงไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนอันดับแรก ...ทว่าขณะที่ผมแปรงฟันอยู่นั้น ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ฉายกแทรกเข้ามาภายในหัว เสียงทุ้มหัวเราะเบา ๆ สะบัดศีรษะไล่ภาพติดเรทพวกนั้นออกไป รีบจัดการอาบน้ำชำระล้างเหงื่อไตลและหยาดน้ำเหนียวเนอะบนร่างกาย...
“ดื้อ” ผมออกมาปลุกเพลิงฟ้าหลังจากแต่งตัวเสร็ย “ไปอาบน้ำเร็ว เดี๋ยวทำอะไรให้กิน”
“ฮือ.. ง่วง” มันปิดมือผมออกทั้งยังหลับตาแล้วมุดหน้ากับหมอนใบโต
“ไม่หิวหรือไง?”
“หิว”
“หิวก็ลุก”
“ง่วง..”
สัด..
“เดี๋ยวปวดท้อง ลุก!” ก็อยากให้นอนต่อนะครับ เมื่อคืนทรมานมันเยอะแล้วไง แต่เลยเวลาอาหารมาสองมื้อแล้ว เกิดปวดท้องขึ้นมาก็แย่ดิ ตอนป่วยยิ่งงอแงสัด ๆ
“ลุกไม่ได้โว้ย!! ไอ้ควายยยยยย!” มันปาหมอนใส่หน้าผมเต็มแรง ใบหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ ผมเลิกคิ้วก่อนหัวเราะ ไล่สายตามองร่างกายเปล่าเปลือยที่โผล่พ้นขอบผ้าห่มตั้งแต่ช่วงเอวขึ้นมาแล้วกลืนน้ำลายเอือก...
เอ็กซ์ฉิบหาย..
แล้ว.. ทำไม.. ผม.. ทำรอย.. เยอะงี้วะ!!
“กูเกลียดมึง ไปไกล ๆ เลยไอ้เชี่ย ไปทำงานสักสองปีไม่ต้องกลับมาเลย!!”
“เด็กเหี้ย!”
“แม่ง... กูปวดไปทั้งตัวไอ้ห่า เกลียดมึงแล้ว!”
ผมควรทำยังไงกับมันดีครับ.. นี่เมียหรือลูกเนี่ย ดื้อกว่าลูกหมูอีกมั้งเนี่ย
“แล้วแต่มึงเลยที่รัก..” ไอ้ดื้อกลอกตาทำหน้าปุเลี่ยน “อยากกินอะไรเดี๋ยวทำให้กิน”
“กวยจั๊บ!!”
“ทำยาก มึงคิดมาใหม่”
“งั้นสเต็ก แล้วมึงก็ลงไปซื้อกวยจั๊บหน้าปากซอยมา แล้วก็ซื้อข้าวมันไก่ร้านประจำกูมาด้วย” มึงช่างมีความคิดสร้างสรรค์กับการมิกซ์เมนูจริง ๆ “ทำไข่ตุ๋นต้มยำให้กินด้วย”
“อะไรอีก?”
“ขนมหวานนนนน! ทับทิมกรอบ ลอดช่อง ไอติม ..ไอติมมีแล้ว ข้าม งืม.. อยากกินพุดดิ้งนมสดด้วย”
“โอเค แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำ” ผมบอกหลังลิสต์เมนูทั้งหลายไว้ในหัว เดี๋ยวต้องไปจดไว้กันลืมอีกที แดกเยอะอย่างนี้ไงตัวถึงได้บวมขึ้น ๆ
“ม่ายยย”
“อย่าดื้อดิ” มันหน้างอก่อนก่อนหึงผ้าห่มขึ้นไปคลุมโปง “เพลิงฟ้าครับ”
“พูดมากไอ้สัด! มึงออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้เลย!”
“มึงก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ลุกหน้ามึงอ่ะ สภาพกูทุเรศงี้คิดว่ากูอยากให้มึงเห็นเหรอ!” ผมนิ่งไปพักหนึ่งก่อนส่ายหน้าเบา ๆ เห็นมาหมดแล้วยังจะอายอะไร “เร็ว ๆ ดิ หายใจไม่ออก!” ไอ้เด็กเหี้ย แม่งโคตรกาก ผมปากหมอนใส่ดักแด้บนเตียงแล้วออกจากห้องนอนไป เดี๋ยวแม่งขาดอากาศหายใจตายซะก่อน
ผมเช็กของในตู้เย็นว่าพอมีอะไรและขาดเหลืออะไร บ้างได้ซื้อเข้ามาทำกับข้าวให้คุณชายเขากิน แต่ก็ต้องซื้อหลายอย่างเลยครับ ตู้เย็นค่อนข้างโล่งเลย และของในตู้ส่วนใหญ่ก็มีแต่ขนมไร้สาระทั้งนั้น ที่พอทำเป็นอาหารได้ก็มีแค่ไข่ เมื่อตรวจดูว่าไม่ลืมอะไรผมจึงเขียนโพสต์อิทและแปะไว้ที่สตอรี่บอร์ดว่าออกไปซื้อของ เผื่อมันอาบน้ำเสร็จแล้วผมยังไม่กลับจะได้ไม่โวยวาย และบอกให้มันกินยาที่ผมจัดไว้ให้
ระหว่างเดินเลือกซื้อของก็โทรหาแม่หน่อยแล้วกัน ผมเองก็ไม่ค่อยได้โทรหาท่านเลยช่วงนี้ เพราะทำงานนั่นแหละครับ เวลาที่เคยมีก็ถูกแบ่งออกไป แต่ว่า.. มือถือผมพังนี่กว่า ผมสะบัดศีรษะไล่ความมึน
ตั้งแต่เริ่มทำงานรู้สึกระบบชีวิตผมจะรวนมาก ก่อนหน้านั้นก็ธรรมดานะครับ จนมาถึงงานล่าสุดนี่แหละ งานนี้เป็นการถ่ายภาพให้กับนิตยสารแฟชั่นเล่มหนึ่งซึ่งมีนางแบบเป็นนางแบบหน้าใหม่หลายคน และเพื่อโปรโมทพวกเธอไปในตัวด้วย ตรง ๆ เลยครับ โคตรเหนื่อย กว่าจะทำออกมาถูกใจนี่แทบตายเลยครับ ผมก็ไม่เข้าใจทำไมถึงให้เด็กใหม่อย่างผมไปทำงานใหญ่แบบนั้น แต่สุดท้ายงานก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ
และนอกจากเหนื่อยเรื่องงานและไม่ค่อยได้นอนแล้ว ยังต้องเหนื่อยกับการหาวิธีหลีกเลี่ยงคนที่เข้ามา เอ่อ.. อ่อย ทั้งนางแบบ ทั้งสต๊าฟผู้หญิง ถึงคนที่เข้ามาจะมีแต่คนสวย ๆ ก็เถอะครับ แต่ผมมีแฟนแล้วไง ความจริงข้อนี้ทำให้ผมไม่สามารถสานฝันพวกเธอให้เป็นจริงได้.. แล้วถ้าไม่มีแฟนจะโอนอ่อนกับพวกเธอไหม.. แหม ไม่เห็นต้องถาม การที่มีผู้หญิงสวย ๆ หุ่นดี เซ็กซี่ น่ารัก ซึ่งที่เป็นชอบกันของผู้ชายส่วนใหญ่มายืนให้จัดการอยู่ตรงหน้ามันก็ต้องมีบ้างตามประสาผู้ชาย กลับเข้าสู่ความเป็นจริงครับ... ผมมีแฟนแล้วจึงเลือกที่จะไม่ยุ่งกับพวกเธอ อีกอย่างเดี๋ยวเสียงานครับ พล่ามมาขนาดนี้คงหมั่นไส้ผมมากสิคุณ หึ อย่าว่าลงตังเองเลยนะ เถียงสิครับว่าผมไม่หล่อ ไม่หน้าตาดี เถียงสิว่าไม่มีใครอยากได้ผม เห็นไหม มันเป็น fact เถียงไม่ได้อยู่แล้ว
ตอนนี้ผมก็ทำงานได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว กับบริษัทที่เคยฝึกงาน หลาย ๆ อย่างมันก็โอเคนะครับ เพื่อนร่วมงานก็น่ารักดี ค่อยช่วยเหลือและให้คำแนะนำเด็กใหม่อย่างผม แต่อีกประเภทจะไม่ขอพูดถึงแล้วกันนะ ส่วนขลุ่ยกับชิคนั้นพวกมันยังอยากพักก่อนแล้วค่อยเริ่มทำงานกันเลย
“ข้าวสองกล่องครับ ส่วนเนื้อไก่แยกนะครับ เอาทั้งทอดและต้มอย่างละกล่อง แล้วก็เกี๊ยวทอดด้วยครับ” ผมใช่เวลาไปกว่าสามสิบนาทีแล้วกับการซื้อของ กวยจั๊บร้านเยื้อง ๆ กันสั่งไปแล้วยังไม่ไปเอา และป่านนี้เพลิงฟ้าคงอาบน้ำเสร็จแล้ว
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอนะ แล้วเพลิงฟ้าไปไหนซะล่ะ?”
ผมยิ้ม “อยู่ที่ห้องครับ ช่วงนี้ผมยุ่ง ๆ เลยไม่ได้มา”
“อ๋ออ งั้นเหรอ ฝากบอกเพลิงฟ้าเขาหน่อยว่าอาม่าแกคิดถึง”
“ได้ครับ” ระหว่างนั้นผมก็คุยเล่นกับเจ๊แกไปเรื่อยขณะรอ กว่าจะถึงคิวผมก็อีกสามสี่คิวเลยครับ ขายดีจริง ๆ ขนาดไม่ใช่เวลาคนเลิิกงานนะเนี่ย
“แค่นี้หงอยนะมึง” ผมหันไปมองต้นเสียงที่คุยกันเสียงดัง กลุ่มนั้นเป็นเด็กนักศึกษาประมาณห้าคนกำลังเดินเข้ามาในร้านและเลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ข้างโต๊ะผม ในนั้นมีผู้หญิงสองคนและผู้ชายสามครับ ท่าทางน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง
“โคตรเฟล” เด็กหน้าหล่อสุดบ่น “ถ้ารู้ว่าพี่เขาไม่ไปเรียน กูก็ไม่ไปหรอกสัด นึกว่าจะได้เจอ”
“แม่งเป็นเอามากว่ะ สรุปมึงชอบพี่เพลิงฟ้าจริงเหรอวะ?” จากทีแรกจะไม่สนใจ ทว่าชื่อที่หลุดออกมาจากปากเด็กสาวผมเปียเล่นเอาผมหูผึ่ง คิ้วขมวดและตีนกระตุก..
บอกตัวเองว่าคนชื่อเพลิงฟ้าไม่ได้มีคนเดียว
“ไม่ชอบมั้งห่า ถามไม่คิด”
“กูได้ยินมาว่าพี่เขามีแฟนแล้วนะ” ผู้ชายหนึ่งในนั้นพูด ไอ้เด็กหน้าหล่อ(น้อยกว่าผม)ร้องเหอะไม่ยี่หระ
“แล้วไงวะ? กูยังไม่เคยเห็น”
“เออ กูก็ได้ยินมา เรียนที่เดียวกันด้วยแต่คนละคณะ” ผู้ชายอีกคนพูด
“เหรอ? งั้นก็ต้องเห็นเดินด้วยกันบ้างสิ ข่าวโคมลอยเปล่า”
ลอยบนหัวมึง..
“หรือพี่กรีซทันตะปีสาม..” เด็กสาวผมม้า ชัดละ เพลิงฟ้าของผมแน่นอนไม่ผิดเพี้ยน
“นั่นเพื่อนเขาเว้ย!”
“มึงมั่นใจได้ไง เมื่อวานกูเห็นพี่เพลิงฟ้ากับพี่กรีซนอนซบกันใต้ต้นหูกวางข้างตึก!”
“พวกมึงจะให้กำลังใจกูหรือเปล่าหะ?”
“กูไม่ว่ะ” เด็กแว่นว่า “มึงไม่ควรยุ่งกับคนมีเจ้าของ” เออ พูดจาดีนี่หว่า
“มึงรู้ได้ไงว่าพี่เขามีเจ้าของ”
“กูรู้แล้วกัน” ไอ้แว่นว่าพร้อมดันแว่นชิดสันจมูกและแอบมองมาที่ผม
ประเด็นของเด็กกลุ่มนั้นยังอยู่ที่เพลิงฟ้า ไอ้เด็กเวรนี่มันเป็นใคร มีสิทธิอะไรจะมาจีบแฟนผมวะ! แล้วมันไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าแฟนเพลิงฟ้านั่งหน้ายักษ์อยู่นี่ ห่าเอ๊ย! หงุดหงิดเลยสัด ... ผมแค่นหัวเราะกับเจ๊เจ้าของร้านที่กำลังสับไก่ เจ๊แกตบไหล่ผมปุ ๆ เหมือนให้กำลังใจแต่ดันหัวเราะสะใจ มีอะไรตลกครับเจ๊ เฮ้อ.. มีแฟนฮอตนี่ไม่สนุกเลยครับ ห่า!!! อยากเดินไปบอกฉิบหายว่ากูนี่แหละแฟนเพลิงฟ้า!!!!
“อ้าว อาเจ้า”
“สวัสดีครับอาม่า”
“หวักลี ๆ” ผมลุกขึ้นไปดึงเก้าอี้และช่วยพยุงอาม่านั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะเดียวกัน
“อาม่าไปไหนมาครับเนี่ย?”
“อั้วก็ไปเดินเล่นแถวนี้แหละ อยู่แต่บ้านมันเบื่อ”
“ครับ แล้วเป็นยังไงบ้างครับ สบายดีหรือเปล่า”
“สบายดีตามประสาคนแก่ แล้วอาเผิงฟ้าของอั้วไปหนาย ทำไมไม่มาด้วยกาน” หืม.. เพลิงฟ้าของผมเหอะอาม่า
“อยู่ที่ห้องครับ” ขณะตอบผมที่แอบเหลือบมองเด็กโต๊ะข้าง ๆ ด้วย พวกเขาเงียบไปแล้วครับ
“ลื้อสองคนไม่ได้ทาเลาะกับใช่ไหม อั้วไม่เห็นลื้อมากับอาเผิงฟ้านานแล่ว” อาม่าพูดเสียงเนิบนาบยานคางตามสไตล์
ทะเลาะบนเตียงนับไหมครับ?
“เปล่าครับ ผมต้องทำงานไงครับอาม่า เลยไม่ค่อยได้ไปไหนด้วย อ้าว!” ผมบอกอาม่าก่อนส่งเสียงงุนงงกับการปรากฏตัวของคนที่เป็นหัวข้อบทสนทนา เพลิงฟ้าเดินหน้าบึ้งนั่งลงข้างผม
“อาม่าาาาาาาา สวัสดีครับ” มาก็ประจบเลย หน้าบึ้งเมื่อกี้ก็ยิ้มซะกว้าง
“หวักลี ๆ” อาม่าถอนหายใจคล้ายโล่งอก “อั้วนึกว่าพวกลื้อเลิกกานแล้ว ตกอกตกใจหมด”
“อ้าว.. ทำไมอาม่าพูดงี้ล่ะ ไม่เลิกหรอก~”
“อั้วขอโทษนา.. อาหมวยเอ๊ย! ลื้อให้ไก่อาเผิงฟ้าเยอะ ๆ ด้วยนา” ท่านบอกกับเจ๊ “อั้วไปพักก่อนละ เหนื่อยจริง ๆ เฮ้อ..”
“ครับผม”
“มาทำไม?” ผมถามคนข้าง ๆ พลางเกลี่ยปลายนิ้วลบคราบแป้งฝุ่นที่หัวคิ้วและเหนือริมฝีปาก ก่อนออกจากบ้านนี่ส่องกระจกหรือเปล่าคุณ
“ก็มึงมานานอ่ะ! หรือมึงมาจีบเจ๊!”
“จีบบ้านแกสิ เดี๋ยวเจ๊เอามีดสับหน้า”
“หูย.. โหดจังเลยยยยยย โอ๊ะ!! ไอ้เตี้ยหวัดดี โดดเรียนเหรอ?” มันยิ้มอ้อร้อเจ๊ก่อนไปทักเด็กที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ ไอ้เตี้ยที่ว่าคงหมายถึงน้องผมเปียเพราะน้องเขาทักมันกลับ ผมมองตามแล้วยกยิ้มนิดหน่อย บนหน้าของเด็กกลุ่มนั้นเหมือนมีคำว่า ‘ฉิบหายแล้ว’ แปะอยู่ แต่ยกเว้นเด็กแว่นไว้คน
หึหึ
“สวัสดีค่ะพี่เพลิงฟ้า” พร้อมยิ้มแห้ง “ไม่ได้โดดค่า เลิกแล้วต่างหาก”
“ก็แล้วไป”
“ใคร?” ผมถาม
“น้องรหัสกู”
“อ๋อ.. สวัสดีครับ” ผมทักทายและยิ้มบาง แต่.. หยิกมือกูทำไมครับเพลิงฟ้า? “ไม่ร้อน?” เลิกสนใจอย่างอื่นแล้วมาสนใจคนที่นั่งข้าง ๆ แทน ไม่ให้ถามได้ไงครับ พ่อคุณดันใส่ฮู้ดแขนยาวผ้าหนามาอย่างนี้ แถมยังใส่หมวกแล้วถูกเชือกติดใต้คางอีก มึงคิดว่ามึงอยู่เมืองหนาวเหรอ จะแต่งตัวอะไรก็เกรงใจแดดประเทศไทยบ้าง ส่วนกางเกงเป็นวอร์มครับ รองเท้าชิลสุด แตะหูหนีบ
มันเบะปาก เอนศีรษะพิงกับไหล่ผม “ร้อนดิ ร้อนมาก!!!”
“แล้วใส่อย่างนี้ทำไม ปกติอยู่ห้องใส่แต่เสื้อกล้าม” อ่า... ไม่ได้จะอวดโต๊ะข้าง ๆ เลยจริง ๆ ครับ
“หูย.. กล้าถามไอ้สัด เพราะใครวะ!”
“หึหึ เห็นยาไหม?”
“อือ กินแล้ว”
“ดี”
“หึ ได้แล้ว ไปจ่ายเงินเร็วหิวววว!” มันผุดตัวลุกขึ้น “กวยจั๊บอะ?!”
“ยังไม่ไปเอา”
เพลิงฟ้าพยักหน้าพร้อมบอกว่าเดี๋ยวเดินนำไปก่อน ก่อนออกจากร้านก็ยื่นมือไปขยี้ผมน้องรหัสจนยุ่ง ป่วนจริงมึงเนี่ย ผมจ่ายเงินค่าอาหารก่อนจะรวบทุกอย่างมาในมือ มองหน้าไอ้เด็กหน้าหล่อก่อนจะแสยะยิ้มแล้วตามเพลิงฟ้าออกไป....
“จะไม่เปลี่ยนเสื้อจริงดิ?” ถามไอ้เด็กที่นั่งซดกวยจั๊บเจ้าอร่อยบนท๊อปครัว
เพลิงฟ้าเลิกคิ้วก่อนสะบัดหน้า “มึงรีบทำหน่อย กูหิวแล้วววว”
“กินอยู่แท้ ๆ ยังจะบอกว่าหิว” ตอนนี้ผมกำลังทำสเต็กให้คุณชายเขาอยู่ ใกล้เสร็จแล้วล่ะครับ
“อาหย่อยยย กินไหม?”
“ไม่น่าถาม” จากนั้นมันจึงตักให้ผมกินบ้าง “มึงกินไปเยอะแล้วจะกินพวกนี้ไหวเหรอ?” ผมปัดนิ้วไปที่เนื้อหมูบนกระทะ ไข่ตุ๋นในหม้อนึ่ง และต้มยำอีก นอกนั้นยังมีข้าวมันไก่ รวมทั้งขนมหวานอีกหลายอย่าง
“ไหวดิ ระดับนี้แล้ว”
“ให้มันแน่เถอะ ไม่หมดมึงโดน”
“โดนไร โดนอะไรเหรอออออ”
“โดน.. เหมือนเมื่อคืนมั้ง” มันยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนปากเก่ง มันเงียบ งับช้อนพร้อมกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากผม
“ห้ามเข้าใกล้กูเกินหนึ่งเมตร”
“กลัว?”
“เปล่าเว้ย! กลัวอะไร ไม่เห็นมีอะไรให้กลัวเลย กระจอก!”
“หืม.. ถ้ากูกระจอกมึงคงไม่ครางลั่นขนาดนั้นหรอก อ๊ะ เจ้า.. อ๊า”
“ไอ้เชี่ยยยยยยยย!” เพลิงฟ้าถีบหน้าท้องผมไม่แรงนัก ผมหัวเราะเสียงดังเมื่อแกล้งให้มันอายได้สำเร็จ
“ไปนั่งรอที่โต๊ะไป ใกล้เสร็จแล้ว”
“อือ..” ตอบรับแล้วกระโดดลงจากท๊อป ผมมองท่าเดินแปลก ๆ ของมันแล้วก็สงสาร โทษวะ ไม่ได้อยู่ด้วยตั้งหนึ่งสัปดาห์ ใครมันจะไปอดใจไหว...
“เด็กนั่นชอบมึง?”
“หะ? เด็กไหน?”
“ที่ร้านข้าวมันไก่”
“อ๋อ งั้นมั้ง” มันไหวไหล่แล้วตักไข่ตุ๋นเข้าปาก “มึงรู้ได้ไง”
“ได้ยินพวกนั้นคุยกันว่าเด็กนั่นชอบมึง” ผมว่า “มันจีบหรือเปล่า?”
“ไม่นะ.. แค่คุยปกติ เด็กนั่นเป็นเพื่อนน้องรหัสกูแล้วอยู่คณะเดียวกันด้วย”
“อืม”
“มึงโกรธ?”
“เปล่า แค่ไม่ชอบ”
“หวงก็บอกหวง”
อย่างผมเหรอจะหวงมัน กล้าพูดนะ..
“เออ หวง!”
เพลิงฟ้าหัวเราะอย่างพอใจ “เมื่อวานไปบ้านมึงมาแหละ”
“หือ?”
“งืม.. คุณแม่โทรชวนกินข้าวเย็น” เดี๋ยวนี้เรียกแม่เต็มปากเต็มคำ มันกลายเป็นลูกรักบ้านผมไปแล้วครับ แม่ผมหลงมันมากเลย มีลูกคนใหม่ก็ลืมลูกชายอย่างผมไปแล้ว ความสุขของเขา ไม่ขัดก็ได้ หึหึ
“คุยอะไรกันบ้าง?”
“ก็ทั่วไปแหละ เรื่องเรียน เรื่องมึง ท่านบอกมึงหายเงียบไปเลย ไม่รู้จมทะเลหรือตกภูตายไปยัง แต่ก็ดี แม่จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย มีเพลิงฟ้าเป็นลูกแล้ว ท่านว่างี้” ผมเหวอ ส่วนเพลิงฟ้าหัวเราะหึหึพอใจ ทำไมแม่พูดงี้วะ เฮ้ย ไม่ได้การแล้วนะ ผมต้องไปทวงตำแหน่งลูกชายคนเดียวคืนแล้วนะแบบนี้ กับคุณย่าผมก็เสียบัลลังก์ให้มันไปแล้ว ยังต้องมาเสียแม่ให้มันอีกหรอ ไม่ไหวเลยว่ะ อย่างนี้ถ้าผมทำอะไรมันผมไม่โดนไล่ออกจากบ้านเหรอ
“แล้วไงอีก”
“เยอะแยะเลย เล่าทั้งวันก็ไม่หมด ท่านเอารูปมึงตอนเด็กให้ดูด้วย น่าย้ากกกก ขอมาด้วยสองใบ” มันยิ้มแฉ่งและชูสองนิ้ว “แล้วก็เล่นกับเจเจอ่ะ เพราะพี่จอมเล่นแรง ๆ กับเด็ก ๆ ไม่ได้ไง กูเลยต้องทำหน้าที่พี่เลี้ยงจำเป็น ยิ่งโตยิ่งแสบ แต่น่ารักมากกกก”
“หึหึ เข้ากับครอบครัวกูได้ก็ดี”
“ธรรมด๊า” มันขึ้นเสียงสูง “คนฮอตก็เงี้ย ใคร ๆ ก็รัก ใคร ๆ ก็หลง”
“ถุย”
เพลิงฟ้าเบ้หน้า “แล้วงานมึงเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเค”
“งืม.. พรุ่งนี้มึงต้องไปทำงานหรือเปล่า?” เพราะวันนี้ผมได้วันหยุดหนึ่งวัน และวันนี้เพลิงฟ้าก็ไม่มีเรียน ผมคำนวณไว้แล้วไงครับ หึหึ
“อืม เขาเห็นทำงานหนักมั้งเลยให้หยุด” ยื่นมือไปเคาะปลายจมูกคนนั่งตรงข้าม “ไม่ต้องขมวดคิ้ว”
“ก็ห่วง..”
“สบาย”
“มึงอ่ะจะไม่สบาย”
“กูเพิ่งทำงานได้ไม่นานแค่ ถ้าแค่นี้แล้วป่วยจะไปทำอะไรได้วะ”
“โง้ยยยยย! อ๊ะ! แล้วมีไปอ่อยสาวที่ไหนหรือเปล่า”
แล้วเปลี่ยนมาที่ผมได้ไงวะ
“อ่อยห่าไร ไม่มี”
“จริง?”
“จริงดิ แต่คนมาอ่อยอ่ะ เยอะ”
มันทำตาโต “ได้ไง!”
“ดูหน้ากู”
“หน้าเหมือนคนขายมะขามกวน”
“สัด”
“หึ! สนุกเลยดี สวย ๆ ทั้งน้านนนนน” ต้องขึ้นเสียงสูงขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณ
“สนุกดี ทำงานเพลิน ลืมมึงไปเลย”
“ไอ้เชี่ยเจ้า!!!!”
“เฮ้ยยยย ล้อเล่น!” แต่ไม่ทันครับ.. ขวดซอสลอยกระแทกหางคิ้วผมไปแล้ว ดีนะเป็นแบบพลาสติก ถ้าเป็นขวดแก้วนะมึงเอ๊ย... ไม่อยากจะคิด
“มึงเพลินมากเลยดิ!”
“ไม่เพลินครับ คิดถึงมึงทุกวินาทีเลย!”
------------------------------
แฮ่ สวัสดีค่ะ~
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเนอะ แต่.. ขออนุญาตหลีกทางให้พี่เจ้าเข้าสู่สมาคมพ่อบ้านใจกล้า (55555555)
ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ที่เข้ามาอ่าน รัก♥
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ บ๊ายบาย
:bye2: :mew1:
-
ฟ้าจะเหยาะซอสใส่หน้าพี่เขาหรือไงนี่ถ้าเป็นขวดแก้วคงเหยาะจนได้เลือด
หึงรุนแรงจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: ขอเพลิงฟ้า ขอ ขอ น่ารัก
-
ขวดซอส 555 โอ๊ยยยย ฮาอ้ะ
-
พี่เจ้าแอบร้ายใช่เล่น 55555555+
เพลิงน่ารักกกก
-
พี่เจ้าแหย่เพลิงฟ้าจนได้เรื่อง ขวดซอสปลิวเลย
เรื่องต้องห้าม
-
ระวังเหอะพี่เจ้า ถ้าสนคนอื่นนะ เพลิงฟ้าก็จะมีแต่คนเข้าหา คนฮอตก็เงี่ยะ ระวังๆหน่อยน๊าพี่เจ้า
เพลิงฟ้าน่าย๊ากกกกกกกก ดูแลดีๆนะพี่เจ้าคนเนี่ยะ ลิมิเต็ดอิดิชั่นนะ มีแค่คนเดียวบนโลก
-
ถ้าห่างกันนานกว่านี้เพลิงฟ้าคนฮอตซีดตายคาเตียงแน่ๆ 555
-
รุ่นน้องคนนั้นสงสัยจะอยากลองของ
เดี๋ยวเถอะๆเห็นภาพหวานเลี่ยนคู่นี้แล้วนายจะปวดจายยย
-
ตอนนี้น่าจะชื่อตอน "เจ้าชีวัน คน อวด เมีย" น่ารักเน๊อะ :กอด1: :กอด1:
-
น นะ น่ารัก มากกกกกกกกกกกก :man1:
ขำคนพี่ หวงมากมั้ย 55555555555
-
หวีดหวานจะกลายเป็นหวีดหยองนะพี่เจ้า
-
เดี๋ยวเถอะเจ้า เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเบื้องสูงนะ อยู่ในสมาคมพ่อบ้านใจกล้าเงียบๆก็ดีอยู่แล้วววว555555555
-
เพลิงฟ้าหึงโหดอะ
-
เจ้าหวิดเสียโฉม 555 เกือบไปแล้ว
-
:mew1: :กอด1: :กอด1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขี้หวงทั้งคู่เล้ยยยยย ระวังไว้นะพี่เจ้า คิคิ
-
งุยยยย น่ารักเหมือนเดิมเพิ่มเติมเพลิงฟ้าท่าเดินประหลาด 5555555555555555
-
พี่เจ้ากวนตีน 555555555555555555
-
งื้ออออ น่ารักกก
5555 เพลิงฟ้าคนฮอต
-
เพลิงฟ้าคนโหด มือไวเท้าไวนะพี่เจ้า ห้ามอ่อยสาวและห้ามสาวอ่อยเด็ดขาด :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
เพลิงฟ้าน่ารักจัง
พี่เจ้าขี้หวงงงง :hao7:
-
พี่เจ้าขี้หวงงงง
-
เหมือนพี่เจ้า จะกำลังเข้าสู่ สมาคมเกลียมัว มากกว่านะ 555 :laugh:
-
อย่าปากดีค่ะเจ้า...เดี๋ยวได้โชก...มากกว่าได้โชค
-
“ไม่เพลินครับ คิดถึงมึงทุกวินาทีเลย!”
ชอบ~~~~~~ :katai2-1:
-
ตามทันละะ :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
อิพี่เจ้าขี้หึง :laugh:
-
พี่เจ้าก็เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ
-
เพลิงฟ้าคนฮอตน่าร้ากกก ท่าเดินประหลาดสงสารเลย :laugh:
พี่เจ้ากลัวเมียยยยย ขอต้อนรับเข้าสู่สมาคมพ่อบ้านใจกล้าอย่างเป็นทางการค่ะ :hao7:
-
ูกรักไปซะแล้ว 55555 :hao7:
-
เพลิงฟ้าคนโหด ถึงกับปาขวดซอสเลยทีเดียว55555 ดูพี่เจ้าจะหวานขึ้นเยอะเลย แต่ก็ชอบนะค้าา
-
ตั้งแต่เป็นแฟนกันเนี่ยหวานจนหมดขึ้นจอคนอ่านหมดแล้วนะเจ้ากับเพลิงฟ้าเนี่ย
แต่ให้รุ่นน้องนั้นก็อย่างหวังมาชิงตำแหน่งกับพี่เจ้าคนหล่อเลยไม่มีหวังหรอก
เพราะคู่นี้เขาแอบรักกันมาอย่างยาวนานเกือบสิบปีทั้งสองคนคงไม่มีทางให้ใครแทรกกลางง่าย ๆ หรอก
-
อ่านตอนแรกนึกว่าเจ้าเป็นคนนิ่งๆ แต่ที่ไหนได้เจ้าแม่งกวนตีนน
แต่ดี ชอบบบ
-
น่ารักจังเลย ชอบๆ
-
น่ารักค่ะพี่เจ้า:)
-
เมียพี่เจ้านี่ดุจริงๆนะเออ 555
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านวันนี้วันแรก อ่านหมด 37 ตอน ใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงค่ะ แงงง
ขออนุญาตสติแตกใส่คอมเม้นหน่อยนะคะ
อย่างแรกคือเพลิงฟ้าน่ารักมากค่ะะะะะ ฮืออออออ ชอบเวลาเพลิงฟ้าพูดว่า "คนแมนก็เงี้ย" ฮือออ หนูแมนมากลูก แมนมากจริงๆ นี่ชอบความแมนของหนูมากอ่านแล้วอยากวิ่งเข้าไปกอด หรือไม่ก็อยากยื่นแขนตัวเองให้เพลิงฟ้างับบ้าง แง (เอาสบู่ถูแขนทำความสะอาดรอ)
ส่วนพี่เจ้านี่ชอบความเป็นคนซึนของพี่มาก ช่วงต้น ๆ ตอนอ่านตอนแรกยังงง ๆ กับความรู้สึกพี่เขาอยู่ ตกลงพี่ชอบเพลิงฟ้ามั้ย ตกลงพี่รู้สึกยังไง มาฮาแตกเอาตอนที่เวลาทำเป็นพูดว่า "ไม่!" แต่พี่แกวิ่งทำให้ตามที่เพลิงฟ้าต้องการทุกอย่างเลยนี่แหละค่ะ พี่เจ้าคะ พี่น่ารัก 55555555
ตัวละครน่ารักกันทุกคนเลยค่ะ ชอบมาก แอบชอบโมเมนต์กรีซกับเพลิงฟ้าด้วย เค้าชอบเวลาเพื่อนสนิทงุ้งงิ้งใส่กัน (พี่เจ้าหันมามองแรงมาก /กราบ/)
มาฝากเนื้อฝากตัวเป็นแฟนนิยายด้วยคนนะคะ :o8: :-[
-
อาม่ายังยอมสเน่ห์ของเพลิงฟ้าอ่ะ 55555 :m20:
พี่เจ้าต้องทำตัวเป็นข่าวบ้างนะ ไม่งั้นคนจะคิดว่าเพลิงฟ้าโสด :hao3:
-
รอที่ 38
คนน่ารักมักใจร้าย
- Kanticha’s Part -
“รอตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมไปซื้อตั๋ว” ผมบอกกับคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาพยักหน้าแบบขอไปทีพร้อมสะบัดมือไล่
“เดี๋ยว” เขายื่นมือมาดึงแขนผม “ฉันไปด้วย”
ผมยิ้มกว้างพร้อมตอบครับอย่างขันแข็ง จึงโดนเขาว่าไปที จะดี๊ด๊าอะไรนักหนา โธ่ ไม่เป็นผมบ้างให้รู้ไปสิครับ
วันนี้เป็นวันหยุด ผมเลยถือโอกาสชวนลูกชุบมาดูหนัง(ทั้งที่ก็ไม่ได้ว่างหรอกครับ หนังสือกองเป็นตั้งรอให้ผมไปอ่าน) ความจริงเขาก็ไม่อยากมาหรอกครับ อยากอยู่ช่วยแม่เขามากกว่า(ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรนะครับ เพราะวันนี้คุณป้าท่านปิดร้าน ไม่ได้ไปขายของที่ตลาด) แต่ผมก็อ้อนมาจนได้แหละ ไม่รู้ว่าเพราะใจอ่อนแพ้ลูกอ้อนผมหรือเพราะรำคาญ แต่ผมว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง หึหึ ผมก็รู้นะครับว่าเขาเหนื่อยจากทำงาน ผมเองก็เหนื่อยจากเรียนด้วยแหละ แต่อยากมาเที่ยวกับแฟนไม่ได้ไง? อ่า.. เขิน ๆ แฮะ ครับ.. ผมกับลูกชุบเป็นแฟนกันแล้ว เขาตกลงคบกับผมแล้ว จนถึงตอนนี้ก็เกือบหนึ่งเดือนแล้วครับ หลังจากเปิดเทอมไม่นานเอง..
ไม่เล่านะผมเขิน
“เป็นบ้าหรอ?”
“ครับ?”
“ยิ้มคนเดียวอยู่ได้”
“ผมไม่ได้บ้าครับ ผมแค่มีความสุข” ผมยิ้มเป็นอาตี๋ขายปาท่องโก๋
“ประสาท” หึหึ ด่าผมแล้วอย่าหน้าแดงสิครับ “นายจะดูเรื่องอะไร?”
“แล้วลูกชุบอยากดูเรื่องไหนครับ”
“อืม... น่าดูทุกเรื่องเลย” คนตัวเล็กลูบคางอยากครุ่นคิด
“งั้นเราชี้พร้อมกันไหม?” เขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนพยักหน้า “1..2..3!”
ผมยิ้มเมื่อปลายนิ้วของเราชี้ไปที่เดียวกัน.. เรื่องที่เราเลือกคือหนังแนวแอคชั่นที่โชว์อยู่ด้านบนสุด.. เห็นน่ารักแบบนี้เขาชอบหนังแอคชั่นมากเลยครับ ผมนึกว่าจะไปแนวรักโรแมนติกเสียอีก เคยแซวไปแบบนั้นเหมือนกัน แต่ผมโดนฟาดเข้าเต็มรัก จากนั้นก็ไม่แซวเขาเรื่องนี้อีกเลย.. เจ็บครับ ตัวเล็กแต่มือหนักมาก
“งั้นซื้อตั๋วเลยไหมครับ?”
“เดี๋ยวสิ..” ลูกชุบว่าพร้อมวาดนิ้วบนอากาศ “เรื่องนี้ ดูเรื่องนี้..” ผมกลืนน้ำลายเอือก ไม่ใช่เพราะคนอายุมากกว่าช้อนตามองราวกับจะอ้อน แต่มันเป็นเพราะสิ่งที่เขาชี้อยู่ต่างหาก เรื่องที่อยู่ด้านล่างสุดนั่น..
มันคือหนังแนวสยองขวัญ...
เชี่ย! บอกตามตรงว่าผมโคตรไม่ชอบหนังแนวนี้เลย ไม่ได้กลัวครับ แค่ไม่ชอบ ย้ำอีกทีว่าแค่ไม่ชอบ!
“ไม่ดีมั้งครับ..” ผมบอก “ดูแอคชั่นดีกว่า เรื่องนี้เพลิงฟ้าบอกว่าสนุก”
“ฉันอยากดูเรื่องนี้” แววตาวิบวับกับรอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้ผมรู้ตัวว่าได้ทำสิ่งผิดพลาดลงไปแล้ว..ไม่น่าลืมเลยว่าเขาเป็นคนฉลาด ฉลาดมาก ๆ นี่คงรู้แล้วแหงว่าผมไม่ชอบหนังเรื่องนั้น
“เราก็อยากดูเรื่องนั้นไม่ใช่หรอครับ?”
“กลัว?”
นั่นไง.. กลัวที่ไหน เกรงใจหรอก โธ่
“เปล่าครับ” ผมกระแอม “จะดูก็ได้ ตามใจลูกชุบเลยครับ”
“หึ” ลูกชุบแสยะยิ้ม “ดูรอบไหน?” ตอนนี้เขาก้าวไปยืนหน้าตู้ซื้อตั๋วอัตโนมัติแล้วครับ
“สิบเอ็ดโมงสามสิบห้าไหมครับ? อีกประมาณสิบนาทีเอง” เขาไม่ตอบแต่แตะเลือกเวลาที่ผมพูดไป กดไปเรื่อย ๆ ตามขั้นตอนจนมาถึงเลือกที่นั่ง ผมรีบปัดมือเขาทิ้งและกดลบที่นั่งจากแบบธรรมดาไปเลือกฮันนีมูนซีท อาศัยตอนเขายังไม่ตั้งตัวเลือกที่นั่งและกดเน็คต์ต่อไป
“บ้าอะไรวะ! จะเลือกฮันนีมูนซีทเพื่ออะไร?”
ผมยิ้มแป้น “นั่งสบายออก หรือเปลี่ยนเป็นแบบโซฟาครับ?”
“ฮึ่ย! ไม่ต้องเอาป๊อปคอร์นนะ” ขอโทษ ผมกดเลือกเซ็ทไปแล้วครับ.. “ฉันจ่ายเอง”
“เดี๋ยวผมจ่ายครับ คนรอเยอะนะครับ นานแล้วด้วยเนี่ย” ผมเอ่ยดักเมื่อเขากำลังจะแย้ง ลูกชุบส่งเสียงไม่พอใจก่อนจะเดินหนีผมไปนั่งที่โซฟา เด็กน้อยจริง ๆ เล้ยยยย เมื่อได้ตั๋วที่ซื้อแล้วผมก็เดินไปหาเขา
“อย่าเบียดมากได้ไหม”
“แอร์มันเย็นนี่ครับ ผมหนาว” ผมว่าพร้อมกับขยับไปชิดร่างบางยิ่งขึ้น เราเข้ามาในโรงภาพยนตร์แล้วครับ แต่รู้สึกจะเข้ามาเร็วไปเพราะหนังตัวอย่างยังไม่ฉายเลยด้วยซ้ำ คนก็มีอยู่ไม่เยอะด้วย
“กระแดะ”
“ใจร้ายกับผมจัง”
“ก็นายมันน่ารำคาญ” ลูกชุบใช้โทรศัพท์ในมือเขกหัวผมหนึ่งที “ขยับออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ ลูกชุบนี่..”
“ใกล้กว่านี้ก็ฟิวชั่นเลยไหม” เขาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนเสหลบไปทางอื่นและยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แก้มนวลขึ้นซับระเรื่อน่ามอง ผมยิ้มกับตัวเองแล้วถือวิสาสะเอนศีรษะพิงกับไหล่ของเขา “ทำบ้าอะไร ขยับออกไปเลยนะ!”
อยู่ใกล้เขาแล้วผมห้ามใจตัวเองไม่เคยได้เลย...
“หอมจัง ใช้น้ำหอมอะไรหรอครับ?”
“ไอ้เด็กดัมโบ้! ลุกไปนะ!”
“หอมแก้มผมก่อนสิ” ตาของเขาเบิกขึ้นและอ้าปากเหวอ “เร็วสิครับ ไม่งั้นผมไม่ขยับนะ” ผมเอ่ยเร่ง และตอนนี้ก็เริ่มมีคนทยอยเข้ามาแล้ว แถมยังมองมาที่พวกผมอีก เห็นชัดเลยล่ะครับว่าทำอะไรเพราะไฟยังไม่ได้ปิด
“หน้าไม่อาย”
“กับลูกชุบคนเดียวแหละครับ”
“ฉันต้องดีใจหรือเปล่า?”
“แล้วแต่เลยครับ” เขากลอกตา “ไม่หอมแก้มผมแสดงว่าอยากให้ผมซบสินะครับ”
“คิดไปเอง ใครจะไปทำอะไรอย่างนั้นเล่า คนเยอะแยะ”
“อ่า.. ถ้าคนไม่เยอะก็จะทำใช่ไหมครับ งั้นดูหนังเสร็จไปห้องผมนะ โอ๊ย!” และเขาก็หยิกเนื้อผมไปทันที.. “เขินรุนแรงจังนะครับ”
“ไอ้...!”
ฟอด!
ผมกดจมูกและสูดกลิ่นหอมจากแก้มขาวไปฟอดใหญ่ด้วยความรวดเร็ว
“อ ไอ้เด็กเวร!”
“ชู่ววว อย่าเสียงดังสิครับ รบกวนคนอื่นนะ”
“ฮึ่ย!!” เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ผมยิ้มจนตาหยีแล้วจึงขยับไปนั่งดี ๆ และนั่นจึงเป็นโอกาสให้ที่เขาจะได้เอาที่วางแขนลงเพื่อกั้นระหว่างเรา
ใจร้ายกับผมจริง ๆ เลยสิน่า..
“อย่าขยับมากได้ไหม!” ลูกชุบบอกเสียงเบาราวกับกระซิบ เพราะตอนนี้หนังเริ่มฉายไปแล้ว
“ผมหนาว กอดหน่อยได้ไหมครับ?”
เขามองผมด้วยหางตาแล้วปาป๊อปคอร์นใส่ผม “อย่าบ้าได้ไหม ฉันจะดูหนัง”
“ลูกชุบครับ..”
“เงียบน่า.. กวนคนอื่นรู้ไหม” กวนอะไรกันครับ ที่คุยกันเนี่ยก็เบามากแล้วนะ แถมยังนั่งแถว A อีก แถวนี้มีแค่เราสองคนครับ และแถวข้างหน้าผมก็ไม่มีคนด้วย
“คุยกับผมหน่อยสิครับ”
“กินซะ จะได้ไม่ต้องพูดมาก” เขายัดถังข้าวโพดคั่วให้ผม
“ป้อนหน่อยสิครับ” ว่าพร้อมยกที่วางแขนขึ้นก่อนจะเลื่อนมือไปคว้าเอวบางให้เขามาชิดกัน
“อย่ากวน”
“ป้อนผมหน่อยนะ นะครับ” ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากร่างเล็ก จากนั้นมือสวยก็ยื่นมา ผมยิ้มพลางอ้าปากรับป๊อปคอร์นที่เขาป้อนให้(แบบไม่เต็มใจ) ผมสังเกตุเห็นว่าเขาค่อนข้างเกร็งตอนที่ผมเม้มปลายนิ้วของเขาด้วยความตั้งใจ แม้จะมืดแต่ผมก็เห็นว่าแก้มใส่ขึ้นสีแดง...
น่ารัก...
ปิดเปลือกตาลงพร้อมกับเอนศีรษะพิงไหล่เล็ก มือหนาสอดเข้าประสานกับมือนุ่มของคนข้าง ๆ ลูกชุบพยายามจะดึงมือออกแต่ผมยังดื้อที่จะจับ จนเขาต้องยอมปล่อยเลยตามเลยอย่างห้ามไม่ได้
“ถ้าจะหลับแล้วมาให้เสียตังค์ทำไม”
“หนังไม่สนุกหนิครับ” ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบหนังแนวนี้ มันจึงน่าเบื่อมากสำหรับผมและทำให้ผมง่วง...
“มันก็สนุกดีออก” และที่ผมเซ็งเพราะเขาเอาแต่ตั้งใจมองไปที่จอนั่นมากกว่าสนใจผม “หรือนายกลัว?”
“ผมไม่ได้กลัวครับ มันน่าเบื่อต่างหาก”
เขาหัวเราะราวกับขบขันและยกมือของเราที่กุมกันอยู่ขึ้นมา “มือเหงื่อออกจนชื้นไปหมดเลยนะ”
YOU LOSE
“ผมร้อน”
“เมื่อกี้นายบอกหนาว” ผมเม้มปาก “หึ กลัวก็บอกสิว่ากลัว อายอะไร”
“ผมไม่ได้กลัวครับ.. เหี้ย!” ผมสบถเมื่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงกรี๊ด เมื่อหันไปมองก็กลายเป็นว่ามีภาพที่แสนชวนอ้วกและน่าสยดสยองปรากฏอยู่บนจอใหญ่ ๆ นั่น ให้ตาย...
“คิก..” นั่น.. เป็นเรื่องแล้วไง “ไหนบอกไม่กลัวไง”
“ก็ไม่ได้กลัวหนิครับ ผมแค่ตกใจเท่านั้นแหละ”
“งืม.. ตกใจมากเลยดิ บีบมือแน่นขนาดนี้เลย ขวัญเอ๊ยขวัญมานะ”
แล้วตลอดทั้งการดูหนังผมก็สะดุ้งให้ลูกชุบหัวเราะไม่ต่ำกว่าสิบรอบ... หนังสยองขวัญกลายเป็นคอมเมดี้ไปแล้วครับ โคตรพลาดเลย คราวหน้าดูหนังรักแม่ง เขาล้อผมตั้งแต่อยู่ข้างในจนกระทั่งหนังจบ ออกมานอกโรงแล้วก็ยังไม่หยุดเลย ที่พีคสุดคือตอนที่เขาหันมามองผมพร้อมทำหน้าจริงจังแล้วบอกว่า ‘รู้สึกเหมือนโดนถีบเบาะเลย’ ใคร! ใครมันจะไปถีบในเมื่อเรานั่งแถวบนสุด ผมนี่ถึงกับซีด... และเมื่อรู้ว่าเขาแกล้งก็สายเกินไปครับ
รู้หมดแล้วว่าผมกลัว เอ่อ.. ไม่ใช่ดิ ไม่ได้กลัวครับ แต่ไม่ชอบ เออ นั่นแหละ
“หาอะไรกินก่อนไหมครับ?”
“อือ ..อะไร? ยังอารมณ์ค้างอยู่หรือไง?” เขาถามคิดล้อเมื่อแตะมือบนไหล่ผมแล้วผมดันสะดุ้ง
“ลูกชุบคร้าบบบบ”
“หึหึ” แต่แลกกับยิ้มของเขาผมยอมเป็นผู้ชายกาก ๆ ก็ได้ครับ “นายอยากกินอะไร”
“อืม... ไม่รู้เหมือนครับ ชุบล่ะ?”
“กินอาหารตามสั่งธรรมดาได้ไหม?”
“หืม? ได้สิครับ”
เราสองคนเดินลงจากชั้นโรงหนัง ระหว่างนั้นก็คุยกันไปด้วย เดี๋ยวนี้เขาคุยกับผมแล้วครับ ไม่ใช่ผมที่คุยคนเดียวแล้ว(เดี๋ยว..) แต่ยังมีฟอร์มอยู่บ้างครับ เวลาพูดไม่ตรงกับใจก็น่ารักดี คุณแม่กับเพื่อนร่วมงานที่สนิทกับเขาบอกว่าลูกชุบเป็นคนปากแข็ง ผมพิสูจน์แล้วนะครับ ก็ไม่ได้แข็งนี่ครับ นุ่มมาก ๆ เลย แถมยัง... หวานด้วย
อ่า... ไม่ใช่แบบนั้นหรอกเหรอ? ขอโทษครับ ฮะฮะ
“อ้าว พี่กรีซ มาทำอะไรคะเนี่ย?” ผมหยุดความคิดทุกอย่างเอาไว้ เลิกคิ้วมองคนที่เข้ามาทัก เธอคือเด็กสาวรุ่นน้องของผมหนึ่งปี ผมไม่อยากพูดถึงความสัมพันธ์เท่าไหร่ เอาเป็นว่าแค่คนเคยรู้จักก็พอครับ ไม่สนิทอะไรกันแล้ว..
“สวัสดีครับ” ผมทักตอบอย่างสุภาพ “มาดูหนังน่ะ ขอตัวก่อนนะครับ” และบอกพร้อมกับจับมือลูกชุบเพื่อที่จะเดินออกไปจากจุดนั้น แต่แขนอีกข้างของผมกลับถูกรั้งไว้ก่อน
“รีบไปไหนคะ? ไม่ได้เจอกันตั้งนาน บัวคิดถึงพี่มากเลยนะคะ เราไปทานข้าวกันหน่อยดีไหมคะ?”
“ไม่ดีหรอกครับ โทษทีนะ”
“อย่าเพิ่งปฏิเสธสิคะ” เธอจับแขนผมไว้อีกครั้ง “บัวมาคนเดียว ไปทานข้าวกับบัวนะคะ” ผมมองปลายนิ้วที่ไล้ผิวกายผมราวกับจะยั่วยวนอย่างนึกรังเกียจทั้งที่เมื่อก่อนเคยกุมมือคู่นั้น.. พรูลมหายใจเบา ๆ และจับมือของเธอออกพร้อมกระชับข้างที่จับมือนุ่มของลูกชุบเอาไว้
“ผมไม่มาคนเดียว”
“พี่กรีซ!” ถอนหายใจอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “ไม่ได้มาคนเดียว? งั้นมากับใครเหรอคะ?” เธอปรายตามองที่ลูกชุบอย่างไร้มารยาท ก่อนหัวเราะเย้ยหยัน “อย่าบอกนะคะว่าเดี๋ยวนี้คบผู้ชายน่ะ แฟนหรอคะ? หรือคู่ขา”
“สนใจเรื่องของตัวเองดีกว่านะครับ”
“กรีซ” เสียงของคนข้างกายเรียกพร้อมบีบมือผม ถ้าพูดเฉย ๆ ก็ไม่อะไรหรอกครับ อย่ามามองด้วยสายตารังเกียจขนาดนั้นทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีอะไรมากเลยด้วยซ้ำ ถ้าใช้สายตาแบบนั้นมองผมคนเดียว ผมโอเคครับ เฉยมาก แต่เธอใช้มันมองคนที่ผมรัก.. ทำคนไม่คิดอะไรแบบผมเดือดได้นี่เก่งมากเลยนะครับ ...ตั้งแต่มีเหตุการณ์ของเพลิงฟ้าผมก็มองผู้หญิงเปลี่ยนไปแทบจะทันที และความเป็นสุภาพบุรุษของผมนั้นผมจะใช้แค่กับคนที่ควรใช้เท่านั้นแหละครับ
“จืดชืดแบบนี้เตรียมใจไว้หน่อยนะคะ ระวังพี่กรีซจะเบื่อแล้วเขี่ยทิ้งเอา!”
“กรีซ!” ลูกชุบปรามอีกครั้ง “ขอบคุณที่แนะนำครับ แต่ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเราดีกว่านะครับ โชคดีกับการเดินคนเดียว ขอตัวครับ”
เมื่อเดินมาสักพักมือที่เคยจับก็ปล่อยออก และเดินนำไปก่อน ผมรีบก้าวตามและยื่นมือไปจับมือของเขาแต่โดนสะบัดออก ใบหน้าน่ารักฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด..
“ลูกชุบครับ”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
“โกรธหรอครับ?”
“โกรธอะไร?”
“เมื่อกี้..”
“สำคัญ?”
นั่นสิ.. สำคัญหรอ?
ผมเนี่ยสำคัญให้เขาโกรธด้วยเหรอ..
“ขอโทษครับ”
เขามองผมตาขุ่น ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากัน เขาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด ...แม้จะทานข้าวกันเสร็จไปแล้วแต่เรายังไม่ได้คุยกันเลยสักคำ จากที่แพลนไว้ว่าหลังจากดูหนังและกินข้าวเสร็จแล้วจะไปเดินเล่นกันก่อนเลยต้องยกเลิกอย่างที่ผมไม่อยากให้เป็น การที่เจอกับบัวเพียงแค่ไม่ถึงสิบนาทีทำเอาทุกอย่างที่ผมวางไว้พังพินาศหมด
แล้วตอนนี้.. ผมทำได้แค่มองแผ่นหลังบางเดินเข้าบ้านโดยไม่บอกอะไรสักคำอย่างนี้เหรอ? หน่วงฉิบ...
ครืด~
lukcoup : กลับบ้านไปเถอะ 3:13 pm
lukcoup : ต้องอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ 3:13 pm
lukcoup : ฉันไม่ได้โกรธ 3:31 pm
ผมดูป๊อปอัพที่เด้งขึ้นมาบนจอและอ่านโดยไม่ได้กดเข้าไปในแอพพลิเคชั่นนั้น ทำไมถึงชอบไล่ผมนักนะ ผมก็น้อยใจเป็นนะเว้ย ผมไม่อยากกลับ.. ผมแค่อยากอยู่กับเขา ขออยู่ใกล้ ๆ บ้างไม่ได้เหรอ.. กว่าจะได้เจอกันก็ขออยู่ด้วยนาน ๆ ไม่ได้เหรอ...
ผมคงน่ารำคาญอย่างที่เขาว่าจริง ๆ
ครืด~
lukcoup : กุญแจอยู่ใต้กระถางที่สาม 3:58 pm
หืม.. ผมมองข้อความที่เพิ่งถูกส่งมาอย่างแปลกใจก่อนจะระบายยิ้มกว้าง และเดินไปหากระถางที่สามตามที่เขาเขียนบอกในข้อความ เมื่อได้กุญแจแล้วผมก็ไขมันเพื่อเข้าไปในบ้าน ภายในห้องนั่งเล่นและห้องครัวไม่มีใครอยู่(แอบเห็นโพสต์จากคุณป้าบอกว่าออกไปข้างนอก) ผมจึงเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ในเมื่ออนุญาตให้ผมเข้าบ้านแล้วก็ถือว่าอนุญาตให้ผมขึ้นชั้นสองด้วยล่ะกัน..
ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูห้องนอนของลูกชุบ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมจึงขออีกครั้งพร้อมกับบอก “ผมเข้าไปนะครับ” รอสักพักคนข้างในก็ยังคงเงียบผมจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ห้องของเขายังคงเหมือนเดิม เป็นระเบียบ สะอาดสะอ้านดีทุกอย่าง มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ซึ่งมันเป็นกลิ่นเดียวกับตัวเขา.. ผมเคยเข้ามาครั้งหนึ่งเพื่ออาบน้ำครับ เพราะช่วยงานเขาจนเหงื่อโทรมกายแล้วมันทนไม่ไหวจริง ๆ
ลูกชุบนั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ในมือมีโทรศัพท์อยู่ ผมจะไม่อะไรหรอกถ้าเขาไม่ยิ้มกับมัน เงยหน้าขึ้นมาสนใจผมหน่อยสิครับ โธ่...
“ลูกชุบครับ..” ผมลากเก้าอีกอีกตัวมานั่งก่อนหมุนเก้าอี้ของเขาให้หันหน้าเข้าหาผม เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมาพร้อมเลิกคิ้ว “โกรธผมเหรอครับ?”
“เปล่า”
“แล้วทำไมถึงไม่คุยกับผมล่ะ?”
“ไม่มีอะไรจะคุย”
ผมคอตก “ผมขอโทษ”
“อย่าขอโทษกับเรื่องที่นายไม่ผิดจะได้ไหม! ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!”
“...”
“พูดขอโทษบ่อยไปบางทีมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” เขาโยนสมาร์ทโฟนไปที่เตียงและทำหน้าหงุดหงิด
“ก็ลูกชุบทำเหมือนโกรธเลยนี่ครับ”
“ไม่ได้โกรธ แต่หงุดหงิดน่ะ หงุดหงิด!”
“ลูกชุบไม่คุยกับผมเลย”
“เพราะกลัวจะพาลนายไงเล่า ไอ้เด็กโง่”
ผมเริ่มยิ้มออกแต่ยังเก๊กทำหน้าน้อยใจอยู่ “ก็น่าจะบอกนี่ครับ.. ผมไม่รู้นี่ว่าลูกชุบคิดอะไรอยู่”
“นายเลยคิดว่าฉันโกรธงั้นสิ ฉันจะไปโกรธนายเพราะคำพูดของแฟนเก่านายทำไม?”
“ก็.. หา? รู้หรอครับ?”
“รู้อะไร? รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเก่านาย?” ผมพยักหน้า “เพลิงฟ้าบอกน่ะ”
“ครับ? เพลิงฟ้ามาได้ไง” เมื่อผมบุ้ยปากไปที่สมาร์ทโฟนบนเตียงก็พอเข้าใจทันที “มันเสี้ยมอะไรหรือเปล่าครับ”
“เห็นว่าฉันเป็นเด็กขนาดนั้นเหรอ!”
“เปล่าครับ แค่เพลิงฟ้ามันไว้ใจไม่ได้”
“น่ารักดีออก” น่ารักกับผีน่ะสิ ไม่รู้มันไปพูดอะไรหรือเปล่า เชี่ยเพลิงฟ้านี่แม่ง.. เดี๋ยวผมบอกพี่เจ้าจัดการ
“เฮ้อ.. ช่างหัวเพลิงฟ้าเถอะครับ ตอนนี้ลูกชุบไม่ได้โกรธผมใช่ไหม?”
“ถ้ายังพูดอีกฉันจะโกรธแล้วล่ะ”
“โธ่.. ที่พูดบ่อย ๆ เพราผมแคร์ลูกชุบต่างหากล่ะ”
“เหอะ!” ผมล่ะชอบจริง ๆ เวลาแก้มขาวนั่นขึ้นสีแดงอย่างนี้ “พูดมาก รำคาญ”
“อย่าใส่ใจคำพูดของเธอเลยนะครับ”
“คำพูด? ที่บอกว่าฉันจืดชืดแล้วนายจะทิ้งหรอ?” เขาร้องเหอะแล้วกลอกตา “ปัญญาอ่อน”
“ลูกชุบไม่จืดชืดหรอกครับ ออกจะหวาน..มาก ๆ ด้วยซ้ำ”
“หุบปาก!!”
“เขินหรอครับ?”
“ใครเขิน! ไอ้เด็กชั่ว ออกจากบ้านฉันไปเลยนะ กลับไปหาน้องบัวของนายเลย!”
“อะไรอ่ะ เปลี่ยนอารมณ์ไวจัง หึงผมเฉยเลย”
“ว้ากกกกก! ใครจะไปหึงนายเล่า! หน้าก็แปะ หูก็กางอย่างนี้!”
“ปากแข็งจัง ขอพิสูจน์หน่อยสิครับ”
จุ๊บ!
พูดจบผมก็รีบแนบริมฝีปากกับปากของเขาอย่างรวดเร็ว “นุ้มนุ่มนะครับ”
“อ ไอ้กรีซ!!! ไอ้เด็กชั่ววววว! นายกล้าดียังไงมาจูบฉันหาาาาาา!” เขากระโดดลงจากเก้าอี้และคว้าหมอนมาฟาดผม ...เล่นเป็นเด็กอีกแล้ว
“จูบแฟนผิดตรงไหนล่ะครับ โอ๊ย! พอแล้วครับ” ดึงหมอนออกจากมือเขาแล้วโยนมันทิ้ง เมื่อเขายังไม่ทันตั้งตัวผมก็รวบร่างเล็กมากอดและรั้งให้นั่งตัก ยิ่งเขาดิ้น ผมก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ปล่อยนะ!!!”
“ไม่ครับ ลูกชุบตีผม ต้องโดนทำโทษนะครับ” ว่าแล้วก็ไล่หอมไปทั่วไหล่เล็ก เขาก็ดิ้นขลุกขลักไม่หยุด
“ไอ้เด็กเปรต!! อย่ามาทำแบบนี้นะเว้ยยย!”
“เด็กเปรตแต่ก็รักใช่ไหมครับ?”
“ใครรักนาย อย่ามามั่วได้ไหม ปล่อยฉัน!!!”
หึหึ
“อ่า.. แต่ผมรักคุณนะ ผมรักคุณ”
“น นาย.. ไอ้เด็กดัมโบ้..” เขาเริ่มอ่อนลงผมจึงคลายอ้อมแขนเพื่อไม่ให้ร่างเล็กอึดอัด
“รัก ผมพูดจริง ๆ นะ...”
“...”
“แล้วคุณ.. รักผมหรือเปล่าครับ?”
“...”
“ลูกชุบครับ”
“...อือ”
“ว่าไงนะครับ?” ขยับเข้าไปเกยคางบนไหล่เล็ก “ผมไม่ได้ยินเลย”
“อือ”
“อือแปลว่าอะไรเหรอครับ?”
“ไอ้..!” เขามาพร้อมยกกำปั้นขึ้น ผมช้อนตามองเหมือนลูกแมวอ้อนเจ้าของ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแล้วค่อย ๆ ลดกำปั้นลง
“ตอบให้ผมรู้หน่อยนะครับ...”
“เออ!!! ถ้าไม่รักจะยอมเป็นแฟนด้วยไหมเล่า! มีหัวไว้กั้นหูหรือไง!!”
ผมยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แก้มนวลแดงปลั่งหน้ามอง และนั่นทำให้ผมอดไม่ไหวจึงฝังจมูกไปสูดกลิ่นหอมจากแก้มเขา ลูกชุบเบิกตาโต ขมุบขมิบปากราวกับก่นด่าผมอยู่
ให้ตาย... ผมดีใจมาก ๆ เลยครับ
นี่มันเป็นครั้งแรกเลยที่เขาบอกรักผม
“หัวใจผมเต้นแรงมากเลย” ผมว่าพลางจับมือเขามาทาบที่อกข้างซ้ายของผม
คนตัวเล็กกว่าพูดเสียงเบา “ฉันก็เต้นแรงเหมือนกันนั่นแหละ”
จะน่ารักไปถึงไหนกันครับ
ว่าแต่.. ผมขอผลักเขาลงบนเตียงไหนไหมเนี่ย จะอดใจไม่ไหวแล้วนะครับ!
-------------------------
สวัสดีค่าาาา ตอนนี้อยู่กับกรีซไปก่อนเนอะ555555
อยากจะบอกว่าใกล้จบแล้วค่ะ :hao5:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ฮือ ดีใจมาก ปลื้มปริ่มจริง ๆ
ถ้าหากมีคำผิดขออภัยด้วยนะคะ ถ้าเจอก็บอกด้วยนะงับ .__.
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
♥
-
:pig4:
-
คนน่ารักมักใจร้ายแต่ก็อายได้น่ารักมากกกกกกกกก
ทำเป็นโหดกลบเกลื่อนทั้งที่หน้าแดง :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรีซมุ้งมิ้งมากมาย
-
ลูกชุบน่ารักจริงๆ ดูเด็กน้อยมากเลยย เขินได้โหดม้ากกก. อิอิ
-
พี่ลูกชุบไม่ใจร้ายน๊าาาน่ารักจะตาย ><
นังแฟนเก่านั่นต้องโดนหนักกว่านี้ กรีซ กลับไปจัดอีกรอบซิ!
-
ลูกชุปน่ารักอ่ะ โอ้ยยยย...น่ารักขนาดนี้จับฟัดเลย อิอิ
-
:-[ :-[ กรีซน่ารักก
-
พี่ลูกชุบเขินได้ทำลายล้างมากๆ :laugh:
-
ลูกชุบน่ารักจัง :hao7: :hao7: :hao7:
-
ลูกชุบแมร่งน่ารัก แต่เพลิงฟ้าน่ารักกว่า คิคิ
-
น่ารักเนอะ
-
ขอบคุณ :)
-
ลูกชุบปากแข็งบ่อยๆนะ กรีซจะได้พิสูจน์บ่อยๆด้วย น่ารักกก :-[
-
น่ารักอ่าา
-
กรีซ กรีซซซซ กรี๊ดดดดดดดด ฟินแบบโพดโพ :heaven
-
ติดเเล้ววววววววววววว
เรื่องสนุกกกกก
ติดตาม
-
โอ้ยยยชอบเรื่องนี้มากกก :กอด1:
-
งื้อออ อ กรีซพี่ชุบน่ารักมากอ่ะ
ชอบค่ะ >___<
-
ผู้ชายปากแข็งแต่ใจอ่อน ชอบๆๆๆ
คิดถึง My J นะ คุณ P ด้วย
-
กรีซพูดเพราะมาก ฮือ เขินอะ
ลูกชุบก็โคตรปากแข็งเลย บางทีมันก็ทำให้กรีซมันน้อยใจนะพี่ชุบ
-
รอที่ 39
ครอบครัวสุขสันต์
- Phloengfa’s Part -
ผมนอนแผ่กับพื้นหินอ่อนเย็นสบายอย่างหมดเรี่ยวแรง กางแขน กางขาหมดสภาพคนแมน เหนื่อยฉิบหายเลยโว้ยยยยยยย!!! การเล่นกับเด็กสองคนที่ซนฉิบหายมันต้องใช้พลังงานชีวิตมากมายขนาดนี้เลยหรอวะ บอกเลยพัง ร่างผมเนี่ยพัง ร้าวไปหมดแล้วครับ
“ได้เวลาของว่างแล้วค่ะ” ผมลืมตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงแม่บ้านเข้ามาบอก แล้วจึงลุกวิ่งออกไปจากห้องของเล่นคนแรก จากนั้นเจเจทั้งสองก็วิ่งดุ๊ก ๆ ตามมา วันนี้ผมอยู่บ้านไอ้เจ้าแหละ หมายถึงบ้านใหญ่น่ะครับ ไม่ใช่เรือนหอของมันกับพี่ขลุ่ย และก็ทำหน้าที่เป็นเบบี้ซิตเตอร์ชั่วคราวด้วย
“ฟ้าาา! นั่นของหนู!”
โว้โว้! เดี๋ยวนี้มีหวงเว้ย ผมแกล้งทำหน้าไม่เข้าใจแล้วตักพุดดิ้งมะม่วงเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย เดี๋ยวนี้จันทร์เจ้าพูดเก่งมากครับ ยิ่งตอนนี้เข้าเรียนแล้วนะ อื้อหืออออออ มีเรื่องมาโม้ไม่หยุดเลยครับ เด็กสี่ขวบมันพูดเก่งกันขนาดนี้เลย ตอนนี้เขาก็เข้าเรียนเทอมสองละ ได้ยินว่ามีเพื่อนสนิทแล้ว ชื่อพี่มีนกับรามินทร์
“เรียกพี่ด้วยสิครับ พี่ฟ้า ไหนเรียกสิ” ผมบอก เด็กน้อยหน้ามุ่ยงอแงจะเอาพุดดิ้ง “เรียกพี่ได้ไหม~~ จะให้ตังค์กินหนมมมม~”
“ฟ้าร้องเพลงไรงะ”
“บอกให้เรียกพี่ด้วย”
“ทำไมต้องเรียกเหยอ?”
“หนูอายุน้อยกว่า ต้องเรียกคนอายุมากกว่าพี่ เข้าใจไหม?”
“เง่อ.. หนูต้องเรียกม่ะมะว่าพี่ด้วยฉิ” ผมถึงกับตบหน้าผาก จะอธิบายยังไงดีวะ สาระจากผมยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่ด้วย
การเรียกด้วยชื่อห้วน ๆ กับคนสนิทเขาก็ไม่ถือหรอกครับ เจเจก็เรียกผมแค่ชื่อมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่กับคนอื่นที่เขาไม่ได้สนิท ไม่ได้รู้จักแล้วไปเรียกแค่ชื่อเขาอาจจะไม่พอใจแล้วพาลถึงผู้ปกครองได้ ยิ่งตอนนี้เจเจเข้าเรียนแล้ว ต้องเจอสังคมที่ใหญ่ขึ้น เจอคนเยอะขึ้นอีก การเป็นเด็กมีสัมมาคารวะผมว่ามันน่ารักนะ แม้ตอนนี้เจ้าหนูจะอายุแค่สี่ขวบก็เถอะ
“หนูต้องเรียกคนที่อายุมากกว่าว่าพี่ แต่คุณแม่ คุณพ่อ คุณปู่ คุณย่า หรือตายายไม่ต้องเรียกพี่ครับ”
“แล้วเจ้างะ?”
“เจ้าต้องเรียกว่าน้า”
“ทำไมต้องเรียกน้า แล้วทำไมเรียกฟ้าว่าพี่?”
“เพราะเจ้าเป็นน้องชายของคุณแม่ของหนู หนูเลยต้องเรียกว่าน้าครับ”
“จริงใจต้องเรียกหนูว่าพี่หยอ?”
“ใช่ครับ เพราะจริงใจอายุน้อยกว่าต้องเรียกจันทร์เจ้าว่าพี่ น้องจ๋าจ้าก็ต้องเรียกหนูกับจริงใจว่าพี่ด้วย”
“เง่อ...”
“เข้าใจหรือเปล่าครับ?”
“เข้าใจงับพี่ฟ้า!”
“เก่งมากกกก นี่เอารางวัลไปปปปป” ผมยิ้มกว้างเอ่ยปากชมเด็กน้อยแล้วตักขนมป้อน เจเจยิ้มตาหยีร้องเย้เย้ดีใจ น่ารักจริง ๆ ลูกเอ๊ย หมั่นเขี้ยว
“กิงด้วย” จริงใจร้อง ผมมองเจตัวพี่ตักขนมป้อนน้องแถมยังเช็ดปากที่เลอะให้อีกด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนรีบยกสมาร์ทโฟนขึ้นมาบันทึกภาพน่าประทับใจเอาไว้ ผมอยากมีพี่น้องไว้คอยดูแลกันอย่างนี้บ้าง แต่ผมดันเป็นลูกคนเดียวนี่สิ.. เพราะฉะนั้นผมเลยแต่งตั้งใจกรีซเป็นทั้งเพื่อนและพี่ชายของผม แฮ่
“จันทร์เจ้าเบา ๆ ลูกเดี๋ยวน้องเจ็บ” พี่จอมบอกลูกชายคนโต เจเจเลยต้องหอมน้องเบา ๆ เด็กหญิงจ๋าจ้าในวัยหกเดือนมองพี่ชายตาแป๋ว เจ้ามันเคยบอกว่าพี่สาวมันอยากมีลูกสาวกับลูกชายอย่างละคน คนแรกเป็นผู้ชายแล้ว แต่คนที่สองก็ดันเป็นผู้ชายอีก และเมื่อพบว่าคนล่าสุดเป็นลูกสาวก็ดีใจกันทั้งบ้าน และได้ยินมาว่าจะไม่มีเพิ่มอีกแล้ว กลัวจะแบ่งเวลาดูแลแต่ละคนไม่ได้ แล้วตอนนี้พี่จอมหยุดงานเพื่ออยู่ดูแลลูกน้อยครับ(ก็บริษัทของอัศวโยธินทร์เขานั่นแหละ) พี่เลี้ยง คนช่วยดูก็มีแหละครับ แต่คนเป็นแม่เนอะ ดูแลเองดีกว่าให้คนอื่นดู เด็กจะได้รู้สึกอบอุ่นด้วย
“ไงเรา เหนื่อยเลยสิ” ผมยิ้มแหยให้คุณแม่ของเจ้า ท่านยื่นมือมายีผมผมเบา ๆ
“เหนื่อยมากเลยครับ เจเจยิ่งโตยิ่งซน”
“หนูไม่ดื้อ!”
“บอกว่าซนต่างหาก” ผมว่าพร้อมดึงแก้มจันทร์เจ้า เด็กน้อยยู่หน้าก่อนปีนลงจากโซฟาแล้วมาหาผม
“จริงใจออกไป” จันทร์เจ้าดึงขาจริงใจที่นั่งอยู่บนตักผม
“ม่าย” ตอนนี้จริงใจเริ่มพูดแล้วครับ แต่ยังจับประโยคไม่ค่อยได้
“ออกไปนะ เราจะนั่งกับฟ้า” ฟ้าอีกละ ผมจ้องตาเด็กน้อย “พี่ฟ้า...”
“...ใจ..จาน่าง”
“มานั่งสองคนเลยมา มาเลยไอ้ตัวดื้อ!” ว่าแล้วก็รวบตัวลูกหมูขึ้นมาบนตัก เด็กพวกนี้นี่ ไม่รู้จะรักผมอะไรนักหนา แต่... ขอฟัดหน่อยเถอะ
“เฮ้ย!”
“เชี่ย!” ผมอุทานพร้อมสะดุ้ง ตะหลิวเกือบหลุดมือ หันไปมองคนที่เข้ามาและทำให้ผมตกใจอย่างอาฆาต เมื่อเห็นว่าเป็นไอ้เจ้าผมก็ถีบมันไปทันที กวนตีนนัก ถ้ากระทะคว่ำมึงต้องรับผิดชอบกุ้งที่นอนแช่น้ำพริกเผาอยู่ในนั้น! ถึงหล่อแต่ทำให้ตกใจก็ไม่สนเว้ย!
ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเบ้ปาก วันนี้เป็นอีกวันที่เจ้าเข้าไปช่วยงานที่บริษัทในส่วนของพี่จอม มันเลยต้องสลัดกางเกงยีนส์ซีด ๆ เสื้อยืดธรรมดา กับรองเท้าผ้าใบเซอร์ ๆ ทิ้งไป แล้วไปใส่สูท ผูกไทเนี้ยบกริบและรองเท้าหนังเงาวับ
แม่งหล่อมากจริง ๆ ครับ ยอมให้หล่อกว่าผมเลยอ่ะ สาวต้องเข้าอ่อยเหมือนแมลงวันตอมขี้แน่ ๆ
โป๊ก!
“เฮ้ย!!” คราวนี้เป็นมันร้องบ้าง เจ้ารับสอดมือรองหน้าผากผม แต่ไม่ทันแล้วครับไอ้สัด เพราะเมื่อสักครู่ผมเพิ่งไปเบ้ปากเหยียดหยามมันเข้า แม่งใส่เลย ผลักหัวผมชนกระแทกกับฮู้ดดูดควันดังโป๊ก ไม่รู้มันกะแรงผิดหรือตั้งใจ แต่ที่แน่ ๆ ผมร้าวไปถึงก้านสมองแล้วครับสังคม
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” คุณแม่ของเจ้าของมาถาม “แกหลบไปสิ” แล้วผลักไอ้เจ้าออก
ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยกมือลูบหน้าผากตัวเอง
“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
“ก็... ไม่คิดว่ามันจะแรง.. นี่ครับ” ไอ้เจ้าพูดเหมือนรำพึง
“ดูสิ น้องเจ็บเลยเนี่ย”
“เจ้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเจ็บหนิแม่...”
“ไปเลย ออกไปอาบน้ำได้แล้ว” ท่านตีแขนมันไปหนึ่งที “ไม่ต้องเข้ามาในครัวแล้วนะ”
“เอ๊า..”
หึหึ ตลกดี ผมแลบลิ้นใส่ไอ้เจ้า ความจริงไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอกครับ มันงงมากกว่า อาจจะมีวินาทีแรกทีปึก! รู้สึกเหมือนกระโหลกร้าว.. ตอนนี้เบ ๆ สบาย
“แม่ มันสร้างภาพ!”
เพี้ยะ!
“ไปว่าน้องทำไม หือ เดี๋ยวเถอะ”
“ไปได้แล้วมึงอ่ะ เกะกะ ชิ่ว!”
“แม่ดูมันดิ” ไอ้เจ้าชี้หน้าผมแล้วฟ้องราวกับเด็ก ๆ
“ไปเรียกน้องว่ามันได้ยังไงหะ”
“มันเรียกเจ้าว่ามึงแม่ยังไม่ว่าอะไรเลย เจ้าอายุมากกว่าด้วยนะครับ”
คึคึ สนุกอ่ะ
“เอ๊ะ! เจ้าลูกคนนี้นี่ ไปอาบน้ำอาบท่าจะได้มากินข้าว”
“แบร่!” ไอ้เจ้าถลึงตาใส่อย่างทำอะไรไม่ได้แล้วเดินฮึดฮัดออกจากครัวไป ผมกับคุณแม่หัวเราะแล้วแปะมือไฮไฟว์กันก่อนหันไปสนใจหน้าที่ของตัวเองต่อ อะไรอ่ะ! ทำไมคุณแม่บ้านต้องหัวเราะด้วย โธ่...
แกร็ก...
ผมเปิดประตูห้องนอนของไอ้เจ้าเข้าไปเบา ๆ ก่อนสอดส่องหาเจ้าของห้อง ได้ยินเสียงกุกกักจากข้างใน ผมเดินผ่านโถงเล็ก ๆ เข้าไป เจอคนตัวสูงยืนเช็ดผมอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
“ว่า?”
“แม่ให้มาตามอ่ะ ตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว”
“อือฮึ” มันตอบรับก่อนกวักเมื่อเรียกให้ผมเข้าไปใกล้
จุ๊บ
คือ.. ผมได้กระพริบตาปริบ ๆ ไล้ปลายนิ้วลูบหน้าผากตัวเองเบา ๆ หลังโดนจุ๊บไปแบบไม่ตั้งตัว ส่วนคนทำเดินหัวเราะหึหึออกจากห้องไปแล้ว.. มัน.. ตำแหน่งเดียวกับที่กระแทกกับฮู้ดดูดควันนี่หวา.. แม่!!!! ช่วยด้วย! หัวใจเต้นแรงมากเลย!!
“หน้าผากไปโดนอะไรมาคะ?” ผมเงยหน้าจากการนับลายเส้นบนตัวกุ้ง เอ่อ.. จากจานข้าว สบตากับคนถาม พี่จอมชี้ที่หน้าผากผมและทำหน้าสงสัย
“ชนฮู้ดดูดควันน่ะครับ แหะ..” ส่องกระจกดูก่อนลงมาเห็นมันขึ้นสีแดงและโนด้วยนิดหน่อย เชี่ยเจ้าแม่งแรงเยอะเว่อวังมากอ่ะครับ มันเกลียดผมหรือเปล่า
“ไม่ต้องมามองอย่างนั้น” ยิ่งไอ้เจ้าพูดไปพี่จอมเลยยิ่งถลึงตาใส่ ก็บอกแล้วว่าผมมันลูกรัก กร๊ากกก เกิดเป็นคนฮอตมันก็ดีอย่างนี้แหละ มีแต่คนรัก คนเอ็นดู หุหุ
“ทำไมแกชอบรังแกน้อง!”
“รังแกบ้าไรล่ะ ไม่ลองมาเจอตอนมันทำผมบ้าง” ผมกระพริบตาถี่ “มันตอแหล ดูหน้าดิ” แล้วมันก็ผลักศีรษะผม
แปะ!
ไม่ต้องถึงมือผมหรอกครับ.. จริงใจที่นั่งกลางระหว่างผมกับคนตัวสูงตีแปะเข้าที่แขนของเจ้าไป จันทร์เจ้าพอเห็นน้องทำก็ทำบ้างที่แขนอีกข้างของไอ้เจ้า
“อะไรวะ มาตีน้าทำไม?”
“น้าก็ตีพี่ฟ้าของหนู บู้ว..” เด็กน้อยทำหน้ามู่ทู่กอดอกและชี้หน้าไอ้เจ้า
“อ้าว”
“แบร่!”
“เด็กดื้อ”
“หนูไม่ดื้ออออ”
“หนูนั่นแหละดื้อ” ไอ้เจ้าบีบแก้มเจเจ “ไปนั่งกับแม่เลยไป รำคาญละ”
“ม่ายยยยย หนูจะนั่งนี่” เด็กน้อยลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้และโน้มไปกอดคอคุณน้า “ยักน้าาาา” จันทร์เจ้าบอกแล้วหอมแก้มไอ้เจ้าไปหนึ่งฟอดก่อนยิ้มหวาน ไอ้เจ้าที่กำลังเอ๋อก็รีบดึงสติแล้วก้มฟัดแก้มนุ่มของหลานชายไปเต็มเหนี่ยว
“ไอ้เจ้า! พอแล้ว เดี๋ยวลูกพี่หายใจไม่ทัน!” พี่โจร้องห้ามเสียงเข้ม แต่ถึงอย่างนั้นทั้งริมฝีปากและดวงตาก็มีรอยยิ้มประดับอยู่
มื้ออาหารมื้อนี้จึงผ่านไปด้วยเสียงพูดคุยระหว่างครอบครัว เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มแห่งความสุข...
เชี่ยไรเนี่ย... ผมขมวดคิ้วมองสิ่งที่ปรากฏอยู่ในจอสมาร์ทโฟน จริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมหรอกนะ แต่นั่นมันเพื่อนผมโว้ยยยยยยยย!! ไอ้ชินา ไอ้แรด! เดี๋ยวนี้อัพรูปคู่ผู้ชายลงอินสตาแกรมเหรอมึง! แล้วที่ผมเอ๋อแดกอย่างนี้เพราะไอ้ชินมันไม่เคยลงรูปคู่กับผู้ชายคนนี้เลย(ขีดเส้นใต้คนนี้) ปกติมีแต่ฝ่ายนู่นลง และเพ้อถึงมัน แม่ง ยอมเป็นแฟนกันแล้วหรอวะ ...จะว่ายังไงดี คืองี้เครับ เจ๊แกมีผู้ชายมาจีบครับผม นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ผมจำไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายที่จัดว่าดูดีเลยนะครับ ทำงานแล้ว ดูน่าเชื่อถือ อายุมากกว่าพวกผม ไม่รู้ยังไงชินาถึงได้โอนเอนไปได้ ทำเจ๊แกกลับใจไปชอบผู้ชายได้นี่เก่งมากเลยนะ ขอยกนิ้วให้ พ่อแม่มันคงแทบจะปิดประเทศฉลองแล้วมั้ง...
phloengfa : ได้กันแล้ว?
chinaaa : พ่อมึง @phloengfa
phloengfa : ยังไง เล่า
chinaaa : (อีโมจิหลับตาพริ้มแก้มแดงและอีโมจิรูปนิ้วชี้จิ้มเข้าหากัน) @phloengfa
kknp_ : ไปเที่ยวกับผู้ชาย แรดดดด
phloengfa : สรุปยังไง? มึงรู้อะไรมาบอกกูเดี๋ยวนี้ @chinaaa
kknp_ : มึงดูอีโมมันดิ แรดขนาดนั้น @phloengfa
chinaaa : อิอิ /)_(\ @phloengfa @kknp_
“หือ.. ไรมึง?” ผมส่งเสียงถาม ไอ้เจ้านอนทับผมแล้วมุดศีรษะเข้ามาที่ช่องหว่างของแขนเพราะผมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงของมัน.. ตัวก็ไม่ใช่เบา ๆ ยังจะกระแดะมานอนทับกูอีก ผมขยับตัวอย่างอึดอัดโดยที่ไอ้ตัวการก็นอนนิ่งอย่างกับตายแล้ว แล้วยังจะมาดุนไหล่ ดูดคอให้จั๊กจี้อีก ไอ้ตับหมา!
สมาร์ทโฟนในมือผมถูกร่างสูงดึงออกแล้วโยนทิ้งไป มันจับมือผมให้โอบรอบคอแล้วสอดแขนโอบแผ่นหลังของผม..
“อย่าดิ้นสิ...”
อย่ามาทำเสียงกระเส่าได้ไหม!
“อึดอัด มึงอย่ากอดแน่นดิ”
“หึ”
“เจ้า.. ไปใส่เสื้อ” ผมบอกไอ้คนตัวใหญ่แล้วกัดไหล่มันไป บอกว่าผมดื้อมันก็ดื้อเหมือนกันนั่นแหละ แล้วนี่อะไร อาบน้ำเสร็จแล้วแทนที่จะไปแต่งตัวให้เรียบร้อย(ตอนนี้มันใส่แค่กางเกง) มานอนกอดผมเฉย เป็นบ้าเหรอ ตัวก็เช็ดไม่แห้ง ชื้น ๆ เย็น ๆ อย่างแบบนี้ถ้าไม่สบายจะทำยังไง งานต้องทำอีก ที่สำคัญ.. อะไร ๆ มันก็แนบชิดกันไปหมด มัน... เออ! นั่นแหละ!
“ตัวมึงหอมจังวะ..”
“อย่าเพ้อดิ ไปแต่งตัววว”
“ผิวก็นุ่ม” มันว่าพร้อมกัับบีบเอวและเม้มบริเวณไหปลาร้าของผมไปในขณะเดียวกัน
“จ เจ้า..” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงสั่น “ไปใส่เสื้อ..”
“ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอด”
ไม่ดิเฮ้ย! มันต้องไม่เป็นแบบนี้ดิครับ! มึงจะมาหื่นแบบนี้ไม่ได้นะ!!!
“พรุ่งนี้มีเรียน เจ้า! หยุด!!”
“ไม่มีเรียนเช้าสักหน่อย...”
“อ๊ะ..”
“นิดเดียวน่า..”
“นิดเดียวมึงมันน่าเชื่อตาย...ล่ะ” ท้ายประโยคผมเบาหวิว มือหนาของเจ้าสอดใต้เสื้อยืดตัวบางที่ผมสวมใส่อยู่มาถึงหน้าอก
“รอบเดียว..”
“ไม่..”
“นะครับ..”
“เจ้า.. โอ๊ย!”
“ฟ้า.. เพลิงฟ้า..” มันเรียกชื่อผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับคนเพ้อ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองร้อนมาก! ไม่ได้การแล้วครับ
“เจ้าไม่เอา.. อือ..”
“นะ..”
“มีเรียน”
“จะทำเบา ๆ” ร่างสูงมองผมด้วยสายตาเว้ววอน ผมกัดริมฝีปากอย่างชั่งคิดก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ สุดท้ายก็แพ้ให้มันจนได้ ฮึึ่ย!
“หึ ฮ่า ๆๆ” มันหัวเราะเสียงดังแล้วพลิกตัวลงจากตัวผม กลายเป็นว่าเรานอนหงายอยู่ข้างกันโดนที่มีคนอายุมากกว่าหนุนแขนผมอยู่..
ผมเหวอแดก.. กระพริบตาด้วยความมึนงง
เดี๋ยวนะ..
นี่มึงแกล้งกูเหรอ!!
ผมพับแขนเข้ามาเพื่อรัดคอของไอ้เจ้าด้วยความหมั่นไส้เต็มแรง มันไอค่อกแค่กที่ดูก็รู้ว่าเสแสร้งแล้วนอนตะแคงซบหน้ากับหัวไหล่ของผมพลางยกขาขึ้นพาดเอว
“หายใจไม่ออก แค่ก..”
อย่ามาสร้างภาพหน่อยเลยไอ้เชี่ยเอ๊ย!!!
“มึงกล้าดียังไงมาแกล้งกูหาาาาา!!”
“ฮ่า ๆๆ โอ๊ยย เบา ๆ”
“ตายซะเถอะ!” ในจังหวะที่ผมพลิกตัวจะทับไอ้เจ้านั้นมันก็ยกแขนขึ้นมาแล้วเหวี่ยงผมออกไปก่อนจะรีบคว้าหมอนมาฟาดหัวไปเต็มแรง ถึงกับมึน... เมื่อตั้งสติได้ไอ้หมาเจ้ามันก็ไม่อยู่ให้ผมแก้แค้นซะแล้ว คอยดูเถอะมึง เจอกูแน่!!!
ก็อก ๆๆ ปัง ๆๆ แกร๊ก! ปัง!
เสียงเคาะประตูรัว ๆ ดังขึ้นก่อนเสียงเปิดและปิดจะตามมา สักพักก็มีร่างเล็ก ๆ วิ่งดุ๊ก ๆ เข้ามา ไอ้ตัวป่วนมาแล้ววววววว เจเจทั้งสองทำหน้าแป้นแล้นแล้วพากันปีนขึ้นมาบนเตียง และพี่เจก็กระโดดตุบทับผม...
เฮ้ย! ทำไมผู้ชายบ้านนี้มันชอบทับผมจังเลยวะ!
“อั่ก!”
“ฟ้าเจ็บเหยอ?”
“ครับ.. เจเจลุกออกไปก่อนนะ” บอกตรง ๆ เลยโคตรจุก
“งื่อ.. หนูขอโทษ จุ๊บ ๆๆ” ตุ๊กตาตัวขาวพูดก่อนจะไล่จุ๊บหน้าท้องผม ก็ที่เขากระโดดใส่นั่นแหละครับ
ไอ้เด็กน่ารักเอ๊ย!
ผมรวบเด็กน้อยทั้งสองมากอดแล้วฟัดแก้มนุ่มไปอย่างหมั่นเขี้ยว เจเจหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ดิ้นไปทั่วเตียงเพราะจั๊กจี้
“อ๊ากกกก!” จันทร์เจ้าร้องเสียงหลงเมื่อถูกดึงขาโดยไอ้เจ้า มันอุ้มเจเจโดยล็อคเอวให้ขาชี้ฟ้า และหัวห้อยลง
ฮาร์ดคอร์ไปอีก...
“มาป่วนอะไรหื้อออ”
“น้าเจ้า ปล่อยหนูน้าาาา”
“ม่ายยยยย” เจ้าก้มลงไปเป่าพุงกลม ๆ ของเด็กน้อย
“ปล่อยหนู~”
“จริงใจอยากเล่นไหม?” ผมถาม จริงใจเงยหน้ามามองแล้วส่ายหน้า หัวเราะแฮ่ ๆ มองพี่โดนน้าแกล้ง โอเค.. จริงใจเป็นคนรักความสงบและค่อนมีความเป็นตัวของตัวเองสูงพอสมควร.. ส่อแววติสท์แต่เด็กเลย ผมจึงเปลี่ยนแผนเป็นนอนไปตามแนวขวางของเตียงแล้วดึงจริงใจเข้ามาชิด เด็กก็รู้งานนะครับ เอนตัวพิงผมเลยทันที
“พี่ฟ้าช่วยหนูด้วยยย”
“มันไม่ช่วยหนูหรอก มาเล่นกับน้าดีกว่า”
“ม่ายย หนูไม่เล่นกันน้า จะหาพี่ฟ้าาาา”
“เจ้ามึงปล่อยหลานมาเลย”
“มึงเป็นใคร มีสิทธิอะไรมาสั่งกู”
โอ้โห... พูดไม่ออกเลยท่าน
เมื่อมันแกล้งหลานจนพอใจแล้ว ก็โยนร่างของเด็กน้อยลงบนเตียงจะเกิดเสียงดังตุบ! ผมมองด้วยความปลงระดับเก้าจุดเก้าแปด ครั้งแรกที่เห็นมันเล่นกับเจเจแรง ๆ นะครับ ผมถึงกับเหวอไปเลย พอนานไปก็เริ่มจะชิน บ้านนี้เขาเล่นกันโหดมาก เด็ก ๆ นอกจากจะไม่ร้องไห้แล้วยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก ยอม..
“จ๋าจ้าล่ะ?” ไอ้เจ้าถามหาหลานคนเล็ก มันนั่งพิงหัวเตียง บนตักมีจันทร์เจ้านั่งอยู่ ส่วนผมกับจริงใจนั่น... สายนอนครับ
“จ๋าจ้ากินนมแล้วก็หลับคร่อก ๆ”
“แล้วหนูทำไมไม่ไปหลับคร่อก ๆ”
“หนูจะหลับที่นี่” เด็กน้อยบอก “นั่น! จริงใจง่วงแล้ว”
จริงของเขาล่ะ น้องเจอ้าปากหาววอด ตากลมก็ปรือปิด นี่มันก็จะสี่ทุ่มแล้ว ปล่อยน้าหลานเขาคุยกัน ผมก็ช้อนจริงใจเข้ามานอนใกล้ ๆ แล้วตบตูดกล่อม ไม่นานก็หลับไป
“หือ? หนูก็ไปนอนห้องหนูสิ มากวนน้าทำไม?”
“หนูอยากนอนกับฟ้า ..พี่ฟ้า”
“เรียกพี่ด้วย?”
“ก็ ก็พี่ฟ้าบอกให้เรียกพี่ บู้ว ยาก”
“เรียกพี่นั่นแหละถูกแล้ว ต่อไปนี้ก็เรียกน้าว่าน้าด้วย โอเค?”
“โอเคก็ได้ ._. แต่ แต่ตะไม พี่ฟ้าไม่เรียกเจ้าว่าพี่” เพิ่งโอเคไปเมื่อกี้แต่ไม่มีคำนำหน้าเลย ก็อย่างว่าปกติก็เรียกแค่ชื่อตลอด จะให้เปลี่ยนเลยมันก็ไม่ได้
“เพราะพี่ฟ้าไม่อยากเรียก” เหมือนจะคิดผิดที่พูดไปแบบนั้นแหะ..
“แต่ฟ้า พี่ฟ้าบอกว่าต้องเรียกคนแก่กว่า หม่าม้าบอกว่าน้าเจ้าแก่กว่าพี่ พี่ฟ้านี่”
ไอ้เจ้าหัวเราะ “นั่นสิ.. เพลิงฟ้านิสัยไม่ดีเลยเนอะ”
“อ้าว”
“พี่ฟ้าต้อง ต้องเรียกเจ้าว่าพี่นะคับ!” ตัวเล็กยิ้มแฉ่ง “น้าเจ้าจะได้รักเย้อะ ๆ คึคึ”
เหยดดดดดดดดด! นี่คือคำพูดของเด็กสี่ขวบหรอครับ!
“ใครสอนให้พูด หืออ”
“ฟ้า ฟ้า พี่ฟ้านั่นแหละ”
“พี่ไปบอกตอนไหนครับ?”
“หนู.. งื่อออ ไม่รู้แล้ววว”
เวรกรรม
“หาเรื่องนะมึง” ไอ้เจ้ายกเท้าขึ้นคล้ายจะถีบ แหม อีกไม่กี่มิลก็จะโดนหน้าอยู่แล้วไม่ถีบเลยล่ะ
ก๊อก ๆ ๆ
“ครับ!” เจ้าขานรับ ไม่นานพี่จอมก็เดินเข้ามา
“เด็ก ๆ ไปนอนได้แล้วค่ะ อ้าว จริงใจหลับซะแล้ว”
“หม่าม้าาา หนูนอนนี่”
“ไม่กวนพี่สิคะจันทร์เจ้า”
“แต่หนูอยากนอนนี่..”
“ไว้วันหลังนะคะ วันนี้ไปนอนห้องหนูดีกว่าเนอะ”
“ไม่เอา..”
“ไม่งอแงสิคนเก่ง”
ผมมองจันทร์เจ้าที่หน้างอ “ให้เจเจนอนนี่ก็ได้นะครับ”
“อย่าตามใจกันมากนักสิ”
แป่ว... โดนดุเลย..
“พี่ฟ้ากับน้าเจ้าจะนอนแล้ว หนูก็ต้องไปนอนนะ” พี่จอมกล่อม “มาเร็วเด็กดี พรุ่งนี้หม่าม้าไปส่งที่โรงเรียนนะคะ”
“....”
“งั้น.. พรุ่งนี้น้าไปส่งที่โรงเรียน ให้เพลิงฟ้าไปด้วย” เด็กเริ่มลังเลเมื่อได้ฟังข้อเสนอของน้าเจ้า
“...บู้ว”
ยกนี้จันทร์เจ้าก็แพ้ไป...
“ฝันดีนะครับ” ผมโน้มไปจูบแก้มของเจเจที่ยังนอนตาใสแจ๋วไม่มีแววความง่วงเลยแม้แต่นิด น้องหลับปุ๋ยไปแล้วตัวเองยังไม่ยอมหลับเลย เจเจทั้งสองนอนห้องเดียวกันครับ เพียงแค่คนละเตียง “พี่ฟ้าไปนอนแล้วนะ หนูก็หลับได้แล้ว พรุ่งนี้ตื่นสายจะให้ลุงคนขับไปส่ง”
“ฟ้าไปส่ง...”
“ครับผม นอนเร็ว หลับตา จุ๊บ”
เมื่อส่งเจเจเข้านอนแล้วผมก็กลับไปที่ห้องไอ้เจ้า เข้ามาก็เจอพี่ท่านนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ผมสอดตัวใต้ผ้านวมแล้วกลิ้งไปหามันก่อนจะเสือกกายขึ้นจนศีรษะเราชนกัน มันเหลือบตามองแล้วไปสนใจสมาร์ทโฟนในมือต่อ
“ใครอ่ะ?” หมายถึงคนที่มันเพิ่งตอบแชทไปเมื่อกี้
“เด็กฝึกงาน”
“มีปัญหาหรอ?”
“งั้นมั้ง มันบอกโดนแกล้ง”
“หือ..” ผมชะโงกหน้าไปดูใกล้ ๆ ไอ้เด็กนี่ผมเคยเจอที่สตูดิโอของเจ้ามันสองสามครั้ง ไอ้เจ้านี่นะ บอกว่าจะทำงานสักสองสามปีแล้วค่อยออกไปทำสตูดิโอของตัวเอง แต่นี่แค่ปีเดียวมันก็ออกมาละ มีหุ้นส่วนด้วยคือพี่ชิคกับพี่ขลุ่ย นี่เลยทำให้มันสามารถแยกเวลามาช่วยงานที่บริษัทได้
“ช่างแม่งละ ให้ไอ้ชิคจัดการ”
“ก็แล้วแต่~”
“นอนได้แล้วมึงน่ะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่ไง?”
“เออออออออออ!” กลิ้งกลับไปที่ตัวเองพร้อมดึงผ้าห่มมาถึงปาก
เมื่อเคลิ้มใกล้จะหลับผมก็รู้สึกถึงความอุ่นที่มือ.. แรงกระชับและปลายนิ้วซุกซนที่เขี่ยฝ่ามือผมทำให้ต้องลืมตาขึ้นมองตัวต้นเหตุ ไอ้เจ้าหลับตาราวกับคนที่หลับไปแล้ว แต่มือมันดันขยับยุกยิกจัดท่าให้จับมือผมได้ถนัดซะงั้น ผมเบ้ปาก แต่ถึงจะหมั่นไส้ก็จับมือมันตอบอยู่ดี ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากอีกฝ่าย และสุดท้ายคนอายุมากกว่าก็เปลี่ยนมาสอดนิ้วมือประสานกันไว้... และผมก็หลับไปทั้งที่มือเรายังจับกันอยู่อย่างนั้นทั้งคืน...
--------------------------------
แฮ่ ชีวิตเขาดี๊ดีเนอะ 555555555555
จะบอกว่า... ตอนหน้าจบแล้วค่ะ..
ไม่มีอะไรจะเพ้อเพราะเฟลจากคะแนนสอบฮืออออ TwT
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะงับ รัก ♥
:mew1:
-
:z13:
-
อบอุ่นน่ารัก
ชอบเจเจ
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย :m17:
แต่ก็นะครอบครัวสุขสันต์กันแล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหม
แล้วเราจะรอทั้งตอนพิเศษและเรื่องใหม่ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชีวิตเพลิงฟ้า ดี๊ดี อิจฉามาก อยากได้ผู้ชายอย่างพี่เจ้าาาาา :mew3: :mew3: :mew3:
-
โรแมนติก
-
พี่เจ้านิสัยไม่ดี ชอบทำเพลิงฟ้าเจ็บๆ :katai5:
-
ชอบเจเจกับจันทร์เจ้ามากเลยยยยยย น้ารักเพลิงฟ้ายังไงสองเจก็รักตาม น่ารักที่สุดดดดด :-[ :impress2: :-[ :impress2: :กอด1: :กอด1:
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ :katai2-1:
ตอนหน้าจะจบแล้ววว ใจหายยยย ขอความน่ารักของคู่นี้อีกเยอะๆนะคะ เอาสองเจมาแจมด้วยน้าาา เลิฟ :L2: :กอด1:
-
ฟ้าน่าร้ากกกกกกกก
-
ทุกคนมีชีวิตที่ดีกันก็ดีแล้ว รู้สึกแฮปปี้
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ ฮือออ ใจหายอะ
คงคิดถึงแย่เลยเนอะ
-
o13
-
หูยยย น่ารักกันจนอิจฉาอะะะ
เจเจ ก็น่าร้ากกก อยากฟัดเด็กก อิอิ
ขอบคุณคนเขียนค่า
-
เด็กๆน่ารักมากๆ
-
โอ๊ยยย น่ารักกกกกกก อิจมากก
-
น่ารักอ่ะ ครอบครัวสุขสันต์ อิอิ
-
ฟ้าเหมาะที่จะเป็นคุณแม่รักเด็กอิอิ
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ อบอุ่นจัง :-[
-
ขอบคุณ :)
-
ชีวิตดี๊ดี น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เชดโด้ จะจบแล้วเหรอ :z3:
สนุกมากๆเลย ชอบโมเม้นต์น้าหลานเล่นกัน โคตรฮาร์ดคอ :m4:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยย อยากอ่านต่อ ชอบพี่เจ้ามากเลย ดูหวานขึ้นเป็นกอง 5555
-
เจเจน่ารักกกกก
-
ตอนหน้าจบแล้ว ไม่อยากให้จบเลยยย
-
อนิจจา การมีผัวและชีวิตดีๆ
เจเจน่าร้ากกกก
ใจหายตอนหน้าจะจบ
-
เจเจน่าร้าก ชอบจริงใจ โตไปหล่อๆนะลูก
-
ก็หวังหว่าเด็กฝึกงานคนนี้คงไม่ใช่ตัวปัญหาคนใหม่ระหว่างเพลิงฟ้ากับเจ้าชีวันหรอกนะ
ไม่งั้นมาม่าชามโตแน่ :ling3:
-
พี่เจ้าขี้แกล้งว่ะ
คราวหน้าเพลิงฟ้าเอาคืนนะ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยย อยากอ่านไปเรื่อยๆ :L2:
-
:-[ :-[ มากกว่าจับมือได้ไหมมม :impress2: :impress2:
-
หวานจริง
-
รอสุดท้าย
เรื่องของเรา
“กรีซ!!!! พี่กรีซโว้ยยยยย!!!!” ร่างสูงโปร่งวิ่งเข้าไปหาเพื่อนและตะโกนเสียงดังก่อนจะกระโดดกอดเพื่อนสนิทโดยไม่สนสายตาของคนที่มองไปที่ตน ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นเขี้ยวเล็ก ๆ
ไปเจอเรื่องอะไรมาถึงได้ดีใจอะไรขนาดนั้น
“อะไร? มีอะไร!?” กรีซถามกลับไปอย่างอดตื่นเต้นไม่ได้ และประคองกอดร่างของเพื่อนสนิทเอาไว้
“กูเจอแล้ว! กูเจอเขาแล้ว!!!”
“เจออะไร เขาไหน? เพลิงฟ้าใจเย็นนะ ดึงสติก่อน” จับไหล่เพลิงฟ้าที่ไม่อยู่เฉย ๆ เจ้าของชื่อยังคงยิ้มกว้างไม่หุบ
“คนนั้นอ่ะ! ยิ้มสวยอ่ะกรีซ มึ้งงงงง ดีใจโคตรเลย ดูดี หัวใจกูเต้นแรงมาก!” เพลิงฟ้าจับมือของกรีซไปทาบที่อกข้างซ้ายตัวเอง “น้ำตาจะไหลเลยอ่ะมึง”
“เชี่ย! ไปเจอที่ไหน”
“ที่ลานกิจกรรมคณะกูอ่ะ เขาไปทำอะไรไม่รู้ ถ้าไม่ติดว่าแมนนะกูกรี๊ดไปละ”
“ทำไมมึงจำได้วะ ตั้งหลายปี”
“ก็ยิ้มไง ทีแรกก็ไม่แน่ใจหรอก จนเห็นยิ้มนั่นแหละ ทำไงดีกรีซ”
กรีซพยักหน้ารับรู้พลางยิ้มให้เพื่อนตัวขาวก่อนส่งมือไปวางบนกลุ่มผมนุ่มและยีเบา ๆ “จีบเลย!”
“ดี! แต่.. เขาเป็นผู้ชายแมน ๆ เลยนะเว้ย! ไม่ได้มีท่าทีจจะชอบผู้ชายด้วยกันเลยนะ” ใบหน้าที่ถูกประดับด้วยยิ้มเมื่อสักครู่เปลี่ยนรูปเป็นเบะคว่ำ ไหล่ที่เคยตั้งตรงลู่ลงราวกับคนสิ้นหวัง กรีซถอนหายใจเบา ๆ แล้วดึงแก้มของเพลิงฟ้า
“ไม่ลองก็ไม่รู้” เขายิ้ม “กว่าจะได้เจอรอมาตั้งกี่ปี กล้า ๆ หน่อยสิครับคนแมน”
“เกิดโดนเกลียดทำไงเล่า..”
“น่า.. ไม่โดนหรอก น้องฟ้าของพี่กรีซน่ารักขนาดนี้”
“หล่อเหอะ!!”
“ครับ ๆ รุกเลยเนอะ ต่อให้ต้องผิดหวังอย่างน้อยก็ได้ทำเต็มที่แล้ว ดีกว่าต้องมาเสียดายที่ไม่ได้ทำ จริงไหมครับ?”
“ก็จริง..”
“ไม่เอาไม่หงอยดิว่ะ”
“ครับผม!” ตอบรับอย่างขันแข็งพร้อมฉีกยิ้มกว้างดังเดิม “ขอบคุณมาก ๆ เลยพี่กรีซ รักโคตร ๆ!!!”
“อั่ก! หายไม่ออก”
“กระจอก แบร่! กูไปละ แวะมาบอกแค่นี้ บายยยย สู้ ๆ นะครับผม”
“สู้ ๆ เหมือนกันครับ” เพลิงฟ้ายิ้มร่าก่อนวิ่งไปที่จักรยานที่จอดไว้แล้วปั่นกลับ เพื่อนสนิทอย่างกรีซส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความเอือมระอาปนเอ็นดู แล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องซ้อมการแสดง เพื่อเตรียมตัวประกวดดาว-เดือนมหาวิทยาลัย
อาการของเพื่อนก็น่าเป็นห่วง แต่เขาเชื่อว่าคนอย่างเพลิงฟ้าสามารถจัดการได้อยู่แล้ว...
Good luck
เพลิงฟ้ายืนสูดลมหายใจรวบรวมสติและความกล้าเพื่อจะเข้าไปทักคนที่เขารอมานานหลายปี... เรียนที่นี่มาตั้งเป็นเดือนแล้วทำไมเพิ่งรู้นะว่ายิ้มสวยของเขาเองก็เรียนที่นี่เหมือนกัน จากการที่ให้กรีซไปสืบมานั่น... ยิ้มสวยของเขาเรียนอยู่ปีสาม คณะศิลปกรรมศาสตร์.. เป็นที่ชื่นชอบมาก ๆ ในหมู่สาว ๆ
เพราะนอกจากใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายและยังมีดีกรีเดือนมหาวิยาลัยด้วย แถมยังมีออฟชั่นเสริมคือนิสัยดีและรวยมาก! สถานะภาพ โสด แต่.. จากที่เขามองอยู่ตรงนี้ ข้างกายกำยำนั้นมีสาวสวยนั่งอยู่ด้วย...ตัวก็ติดกันมากด้วย.. แฟนเหรอ? หรือว่าเพื่อน แล้วทำไมต้องตั้งอาหารให้ด้วยล่ะ... ควรเชื่ออะไรดีนะ เฮ้อ.. แต่เขาก็อาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้หนิ โอเค! อย่าตัดกำลังใจตัวเองนะเว้ยเพลิงฟ้า สู้ดิวะ!
แล้วคนเยอะแบบนี้จะกล้าเข้าไปทักได้ยังไง...
มือสวยยกขึ้นเสยผมอย่างขัดใจก่อนขยี้จนยุ่งฟู พอมองกลับเข้าไปในร้านอาหารนั้นอีกครั้งก็กลายเป็นว่าเขาดันไปสบตากับยิ้มสวยอย่างบังเอิญ!!! แม่เอ๊ย! หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่ารัวกลอง ตาสวยกระพริบถี่พร้อมอาการเห่อร้อนที่ใบหน้าจนต้องยกมือขึ้นมาพัดอย่างเก้อ ๆ สบถบ่นออกมาไม่เป็นภาษาแล้วตบหน้าผากตัวเองเป็นการลงโทษ ทำไมต้องไปแสดงท่าทีร้อนรนให้เขาสงสัยด้วยไอ้งั่ง!!
“เหี้ย!!” สบถลั่นเมื่อถูกประทุนร้ายโดนไม่ทันตั้งตัว เขาหันกลับไปมองคนทำก็เจอเพื่อนยืนทำหน้ายักษ์อยู่
“ยืนทำเหี้ยไรหน้าร้าน ไม่เข้าไปจองโต๊ะวะ!” เพลิงฟ้าเบ้ปาก คนที่รู้จักกันแค่เดือนเดียวมันพูดกันอย่างนี้เหรอ ถ้าไม่เป็นผู้หญิงพ่อจะถีบให้
แต่จะเถียงก็ไม่ได้ เพราะได้รับมอบหมายหน้าที่จากชินาเพื่อมาจองโต๊ะ แต่เขาดันยืนเอ๋ออยู่หน้าร้านเพราะเจอกับคนในฝัน ถึงกับสติหลุด...
“มึงจะมาว่ามันทำไม เข้าร้านดิวะ” เพลิงฟ้าแลบลิ้นใส่ชินาแล้วกอดคอกวางเดินเข้าร้านไป
ไม่รู้จะดีใจหรือร้องไห้ดีที่เพื่อนทั้งสองดันเลือกโต๊ะที่อยู่ติดกับยิ้มสวยของเขา
โอ๊ยยยย! เขินจะระเบิดแล้วโว้ย!
ร่างโปร่งเบิกตาค้างมองคนที่เข้ามายืนล้างมือที่อ่างข้างเขาอย่างลืมตัว ริมฝีปากบางเม้มแน่น ในหัวครุ่นคิดว่าเขาควรจะทักเลยดีหรือเปล่า แต่แล้วปากก็ไปไว้กว่าสมอง รีบพูดออกไปโดยที่ยังไม่ได้ผ่านกระบวนการคิดเลยแม้แต่น้อยเมื่ออีกฝ่ายหันมามองหน้าเขาพอดี...
“นาย.. ชื่ออะไรอ่ะ ชอบ.. จีบนะ”
เพลิงฟ้ากลืนน้ำลายเอือกเมื่อดวงตาคมกริบมองเขาด้วยความฉุนเฉียว ซวยแล้ว...
“อ๋อ ที่มองกูบ่อย ๆ เพราะชอบกูเหรอ โทษวะ กูไม่ได้เป็นเกย์!” ร่างสูงเอ่ยเสียงขุ่นก่อนผลักเพลิงฟ้าจนชนกับกำแพงด้านหลังแล้วเดินออกไป
คิ้วเรียวขมวดมุ่น ตอนนี้เขาได้ยินเพียงเสียงอืออึงราวกับคนหูอื้อ ตากลมกลอกไปมาก่อนแหงนหน้ามองเพดาน ขอบตาของเขามันร้อนผ่าวไปหมด บ้าอะไรวะ! เพราะคำพูดแค่ไม่กี่คำนั่นทำให้เขาเป็นแบบนี้เลยเหรอ อย่ามาร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้ดิ!
ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้วแท้ ๆ ว่าอาจจะเจอแบบนี้ แต่ทำไมพอโดนจริง ๆ แล้วมันร้าวไปหมด การที่เขารอคอยอีกฝ่ายมาสี่ปีจะจบลงวันนี้น่ะเหรอ? วันที่ได้เจออีกครั้งครั้งแรกน่ะเหรอ? บ้าบอสิ้นดี สายตาอ่อนโยนตอนนั้นหายไปไหน.. ทำไมถึงมองเขาราวกับรังเกียจแบบนั้น
อ๋อ ลืมไป ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย...
แต่.. คิดว่าคนอย่างเพลิงฟ้าจะยอมแพ้เหรอ! ไม่มีทางหรอก ก่อนที่ต้องผิดหวังขอสู้ให้เต็มที่ก่อนแล้วกัน ผลจะเป็นยังไงก็ช่างแม่ง อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ถึงจะเสี่ยงต่อการโดนเกลียดก็เถอะ
“มองอะไรวะ?” เขาเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคนที่มองไปทางเดียวกัน สนใจงานสักครึ่งกับสาวที่มึงมองหน่อยได้ไหม!
“เพลิงฟ้า..”
“หะ?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อมองตามตำแหน่งปลายนิ้วของเพื่อนที่ชี้ไปจุดจุดหนึ่ง ที่ตรงนั้นมีเด็กผู้ชายที่น่าจะอยู่ปีหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนห่างจากพวกเขาไปไม่ไกล น่าแปลก.. แม้อีกฝ่ายจะก้มหน้าอยู่แต่เขากลับจำได้แม่นว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร
เด็กผู้ชายที่บอกว่าชอบเขาเมื่อสัปดาห์ก่อน...
“ใครวะ?”
“มึงไม่รู้จักหรอไอ้เจ้า!?” คนถูกถามส่ายหน้า “น้องเขาชื่อเพลิงฟ้า เรียนถาปัดปีหนึ่ง โคตรฮอต!” ชิคพูดด้วยใบหน้าภูมิใจเสนอมาก ๆ แหม.. เขาล่ะอยากจะยกเท้าลูบหน้ามันสักที กับโปรเจคมึงไม่ตั้งใจพรีเซนต์แบบนี้บ้าง
“กูต้องรู้เหรอวะ”
“เรื่องของมึง” ชิคและขลุ่ยตบหัวเพื่อนรักไปคนละทีก่อนกลับไปสนใจงานของตัวเอง และชิคยังแอบมองรุ่นน้องสุดฮอตและแอบถ่ายรูปเก็บไว้บ้างเป็นระยะ... ทว่า.. การกระทำทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของเจ้าชีวันทั้งหมด...
“เฮ้ย!!”
ทั้งสามเงยหน้าจากงานมองไปที่ต้นเสียงอย่างอัตโนมัติ เด็กที่พวกเขาพูดถึงเมื่อสักครู่ผุดตัวลุกขึ้น ก่อนจะคว้ากระดาษขึ้นมาสะบัด
ให้ตายเถอะ! เพลิงฟ้าอยากจะเป็นบ้า!
งาน! งานของเขาเปียกน้ำไปไม่น้อยเลยนะ!! ไหนจะแลปท็อปที่เกือบตกจากโต๊ะอีก ร่างบางหลับตาผ่อนลมหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์ฉุนเฉียวที่กำลังปะทุขึ้น ก่อนใช้เท้าเขี่ยลูกฟุตบอลเจ้าปัญหาขึ้นมา ไม่สิ.. ลูกบอลมันไม่ใช่ปัญหา ปัญหามันอยู่ที่ไอ้คนเตะต่างหาก!!
ความซวยอะไรของเพลิงฟ้าวะเนี่ย!!!
แต่ในความซวยยังมีเรื่องดีอยู่ เมื่อสายตาของเขาหันไปสบกันเจ้าของสายตาคมที่นั่งอยู่ไม่ไกล เจ้าชีวัน หึ! เพลิงฟ้าเลิกคิ้วก่อนยกยิ้มมุมปาก แล้วเก็บของบนโต๊ะก่อนเดินออกไปจากบริเวณนั้น ของแบบนี้มันต้องอ่อยสักหน่อย...
“มึงทำอะไร” คนถูกถามตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป เขาค่อย ๆ หันกลับไปมองต้นเสียง และเมื่อพบว่าเป็นใครก็แทบหยุดหายใจ ขาเรียวก้าวถอยหลังอย่างทันที ก่อนลืมไปว่ามันไม่มีที่ไปแล้ว เพราะด้านหลังเขามันคือรถจักรยานยนต์คันใหญ่ที่เขาแอบรู้มาว่ามันชื่อเจได...
“เอ่อ...” ร่างบางยกมือขึ้นสองข้างราวกับคนร้ายยอมตำรวจ แต่เขาพลาดอีกแล้ว.. ในมือเขานั่นมันหลักฐานชั้นดีเลยนะ!! สายตาคมจ้องมองไปที่ของในมือสวย เมื่อรู้ตัวเพลิงฟ้าก็รีบซ่อนมันไว้ด้านหลังทันที
“มึงเองเหรอที่เป็นคนส่งน้ำพวกนี้ให้กู?” เขาพูดไม่ออกเมื่อเจอคำถามจี้จุด ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนช้อนตามองเจ้าของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยทำไมต้องมองด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นด้วยเล่า... ก็แค่เอาเครื่องดื่มไปให้แล้วไม่ได้แสดงตัวเท่านั้นเอง...
“เปล่า”
“ยังจะกล้าปฏิเสธ กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่ากูไม่ไดเป็นเกย์ เลิกยุ่งกับกูสักที ดื้อด้านจริง ๆ มึงเนี่ย”
เขามองคนที่ร่ายยาวด้วยหน้ามึน ๆ “เหนื่อยเปล่า? อ่ะ น้ำ เผื่อคอแห้ง” ยื่นขวดเครื่องดื่มในมือไปให้พร้อมยิ้มแฉ่ง แต่คนมองกลับมองว่ามันกวนตีน เจ้าชีวันจึงส่งมือไปตบหน้าผากเด็กอายุน้อยกว่าดังป๊าบ!
“เพื่อนเล่นมึงหรอ?”
“หูย.. โหดอย่างนี้กับทุกคนเลยหรือไง”
“ก็แค่มึงนั่นแหละ”
“ว้าว! รู้สึกพิเศษ” คนอายุมากกว่ากลอกตากับความหน้ามึนของเพลิงฟ้า ร่างบางส่งเครื่องดื่มในมือให้อีกครั้ง และต้องยกยิ้มกับตัวเองเมื่อคนตัวสูงรับไป เขาถือโอกาสเอนตัวพิงกับรถคันใหญ่ “เคยเรียนนาฏศิลป์ไหมอ่ะ?”
เจ้าชีวันเลิกคิ้วก่อนพยักหน้า “เคยดิ ถามไม่คิด”
“งี้ก็ต้องจีบได้ดิ”
“ก็จีบได้ดิ”
“โอเค งั้นจีบ”
“เดี๋ยว... ไอ้เด็กเหี้ย!”
ถ้าหากว่าเพียงแค่เผลอพูดประโยคนั้นไปประโยคเดียวจะทำให้เด็กเวรนี่ติดหนึบกับเขาเป็นเส้นผมบนพรมปูพื้นเขาจะไม่มีทางคุยกับมันเลย!
“เป็นบ้าเหรอ ติ๊งต๊องนะมึง” เขาบอกกับเด็กอายุน้อยกว่าที่กำลังทำท่าทางแปลก ๆ
“ไม่ได้ติ๊งต๊องเหอะ” เพลิงฟ้าพูดแล้วเบ้ปากก่อนจะยิ้มพราย “มีแต่ Thinking of you”
“เหยดดดดดดดด”
ชิคและขลุ่ยโห่ร้องและปรบมืออย่างชอบใจก่อนโดนเจ้าชีวันถีบไป หึหึ เดี๋ยวนี้เพลิงฟ้าพัฒนาแล้วนะขอบอก เขาสามารถมานั่งร่วมโต๊ะกับเจ้าชีวันได้แล้วนะ!
“อยากเป็นแว่น”
“อะไรมึง?”
“จะได้อยู่ใกล้สายตามึงบ้าง”
เจ้าชีวันกลอกตาหลังจากได้ฟังประโยคสุดเสี่ยวจากเด็กอายุน้อยกว่า เขาถอดแว่นที่สวมอยู่โยนทิ้งไปแทบจะทันที ให้ตายเถอะ...
“เฮ้ยยยย ขอกินคำดิ!”
“ไม่”
“งั้นเอาคำว่ารักก็ได้”
ถ้าเขาพ่นอาหารที่เคี้ยวอยู่ในปากตอนนี้ใส่หน้าจะผิดไหม...
“เฮ้ยยย! มีกีต้าร์ด้วย!”
“เล่นเป็นหรอมึง?” เขาถามคนที่วิ่งโร่เข้าไปหากีต้าร์ที่วางอยู่ใกล้กับหน้าต่าง
“ระดับนี้” ว่าพร้อมกับกรีดนิ้วกับสายของเครื่องดนตรีก่อนดีดเป็นทำนอง และร่างบางก็เปร่งเสียงร้องเพลงเพลงหนึ่งที่เขาเคยได้ยิน...
“ในความจริงฉันไม่อาจรู้เลย...
แม้ว่าเธอนั้นไม่รู้จักฉันสักหน่อย แต่ฉันก็แอบชอบเธอไม่ใช่น้อย
หัวใจฉันยังเฝ้ารอ และเฝ้าคอย เฝ้าคอยให้เธอหันมา..”
เพลิงฟ้าเงยหน้าสบตาคมที่มองเขาอยู่
“บอกกับฉันสักนิดได้ไหม ว่าเธอก็คิดอยู่หน่อยหน่อย
ว่าเธอก็แอบชอบฉันไม่ใช่น้อย ให้ใจฉันได้ชื่นฉ่ำ เมื่อเฝ้าคอย
เฝ้าคอยให้เธอหันมา มองกันสักที...”
แล้วเขาควรจะทำหน้ายังไงดี...
“เพลิงฟ้าไปไหนวะ?” ชิคเอ่ยถามขึ้น
“นั่นดิ กูไม่เจอมันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ” ขลุ่ยเสริมอย่างเห็นด้วย ทั้งสองมองหน้ากันเมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกคนเงียบสนิท
“เจ้า มึงเจอน้องเพลิงฟ้าของกูบ้างป่ะ?”
“กูจะไปเจอน้องเพลิงฟ้าของมึงได้ไง?” ชิคกระตุกยิ้มกับคำพูดของเพื่อน ไม่เห็นต้องทำเสียงขุ่นเลยนี่เพื่อน หึหึ
“หรือมันขี้เกียจรอมึงแล้ววะ?” ขลุ่ยถามต่อทันที
เจ้าชีวันกระแทกปากกามือลงกับโต๊ะและมองเพื่อนทั้งสองอย่างไม่สบอารมณ์ “เรื่องของมันไหม?!”
“ใจเย็นดิครับเพื่อน”
“พวกมึงควรสนใจงานมากกว่าป่ะ สัดเอ๊ย!”
“ไม่เห็นมึงต้องหงุดหงิดเลย”
เจ้าสะอึกไปก่อนจะรวบรวมสติ “เรื่องของกู!”
เด็กนั่นหรอ ไม่เสนอหน้ามาก็ดีแล้วหนิ ชีวิตเขาจะได้ไม่ต้องวุ่นวายมากไปกว่านี้ ถ้าให้นับหรอ.. ไม่รู้สิ ไม่ได้จำ ตั้งแต่วันที่เด็กเวรนั่นยุ่งกับกระเป๋าสตางค์ของเขาก็ไม่ได้เจอหน้ามึน ๆ ของมันอีก แต่นั่นถือเป็นเรื่องดี ถึงจะมีความรู้สึกผิดอยู่ในใจนิดหน่อยเพราะว่าอีกฝ่ายไปเยอะเหมือนกัน แต่ก็นะ.. ใครใช้ให้มายุ่งกับของส่วนตัวของเขา สนิทกันมากหรือไง? ก็ไม่หนิ
“แฮ่!!!” เจ้าของเสียงยิ้มแฉ่ง และยกมือไหว้ชิคและขลุ่ย “พี่หวัดดี”
เจ้าชีวันปรายตามองคนที่นั่งข้างเขาอย่างถือวิสาสะและไปสนใจงานของตัวเอง
“ทำไรอ่ะ?” เพลิงฟ้าชะโงกหน้าเขาไปดู คิ้วสวยยกขึ้นข้างหนึ่งมองหน้าร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ อะไรวะ ปกติต้องด่าแล้วหนิ ทำไมคราวนี้เงียบ
“อย่าเพิ่งกวนมันเลย เมนส์มันไม่มาแล้วหงุดหงิด”
“ตลก” จ้องเพื่อนเขม็ง “มึงมาทำไม”
“คิดถึง” เจ้าชีวันกลอกตากับคำตอบ ผิดกับคนพูดที่ยิ้มแฉ่ง
“เออ หายไปไหนมาครับมึง?” ชิคถาม
“ทำงานอ่ะพี่ เยอะฉิบหาย กว่าจะเสร็จเกือบตายเลย”
“งานเยอะแล้วมาทำไม”
“เอ้า ก็บอกแล้วไงว่าคิดถึง”
“หน้ามึงเหมือนคนไม่ได้นอนนะ”
“หรอ.. ก็ไม่ได้นอนสองวันแล้วอ่ะพี่ขลุ่ย”
“กลับไปดิ” มือสวยยกขึ้นเสยผมไปด้านหลังพลางแสยะยิ้มมุมปากก่อนลุกขึ้นและเดินออกไป
“ไอ้เหี้ยเจ้า!!!” ขลุ่ยกับชิคพร้อมใจกันตบศีรษะของเพื่อนที่พูดไม่คิด นึกแล้วก็สงสารเด็กรุ่นน้องที่มาหลงผิดชอบเพื่อนของเขา ไอ้ห่านี่ก็ใจร้ายจริง ๆ คำพูดคำจาแต่ละคำมันน่าตบให้ปากแตก
“อะไร?”
“มึงพูดแบบนั้นได้ไง”
“แล้วทำไมจะพูดไม่ได้”
“เหี้ยเอ๊ย! มึงเห็นหน้ามันไหม?”
“ก็เห็นแม่งยิ้มหน้าระรื่น พวกมึงจะอะไรนักหนาเนี่ย”
“มันยิ้มแล้วตามันยิ้มตามป่ะสัด ทำงานไม่ได้นอนพอทำงานเสร็จก็มาหามึง แต่มึงดันไล่มันกลับเนี่ยนะ”
“แล้วไง?”
“ถ้ายังพูดอีกกูถีบจริง ๆ ไอ้เจ้า ตามเพลิงฟ้าไปเลยมึง!” ขลุ่ยพูดด้วยอารมณ์โมโหและชี้นิ้วไปทิศทางที่เด็กรุ่นน้องเดินไป
เจ้าชีวันร้องเหอะ “ไม่”
เขาจะถีบมันแล้วจริง ๆ ถ้ามันไม่เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินไปทางที่เขาชี้
ควายเอ๊ย!
มีต่อข้างล่างค่ะ
-
“เพลิงฟ้า ตื่นได้แล้ว”
ผมโน้มตัวเข้าไปกระซิบปลุกคนที่นอนหลับตาพริ้ม ไอ้ดื้อขยับตัวครางอือในลำคอ ลืมตาขึ้นมากระพริบถี่ ๆ แล้วหลับลงก่อนจะพลิกตัวไปอีกฝั่งของเตียงแล้วหลับอีกครั้ง
“ตื่นได้แล้วมึง สายแล้ว”
“ง่วง..” มันพึมพำเสียงแหบ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว อีกนี่สิบนาทีเก้าโมงแล้วครับ”
“จะตื่นเที่ยง...” ดูมันสิ ใจดีด้วยแล้วก็เป็นแบบนี้
“พ่อแม่รอทานข้าว”
“กินก่อนเลย..”
“เพลิงฟ้า”
“โอ๊ยยย จะนอนโว้ย!” มันตะโกนแล้วนอนต่อ ผมดึงหมอนใบที่มันหนุนออกแต่แล้วไอ้คนที่บอกว่าจะนอนก็ลืมตามามองผมตาขวาง “เอามา!!”
ปึก!
โยนใส่หน้าแม่ง
“เมื่อกี้นอนด้านไหนวะ?” มันพึมพำแล้วพลิกหมอนไปมา
“มึงจะพลิกหาเห็บหมาหรือไง”
“โว้ย! พลิกหมอนเพราะจะได้ฝันเรื่องเดิมต่างหาก..”
หือ? อะไรฝัน ๆ นะ
“พูดดัง ๆ ดิ๊”
“ไม่!!! ออกไปเลย กูจะนอน แม่กูรู้ว่ากูไม่ได้นอนเพราะเพิ่งทำงานเสร็จ แม่เข้าใจเว้ย มึงออกไปเลย!” ทีอย่างนี้ล่ะใส่มาเป็นชุด ผมขยี้ผมมันไปแรง ๆ ด้วยความหมั่นไส้แล้วออกไปเพื่อจะไปบ้านของพ่อแม่เพลิงฟ้า ปล่อยให้นอนไปก็ได้ เห็นใจว่าทำงานจนไม่ค่อยมีเวลานอนหรอกนะ ไม่งั้นอย่าได้หวัง อ๋อ เพลิงฟ้ามันเรียนจบและมีงานทำแล้วครับ
ตอนนี้อยู่ที่ไร่วนิดาครับ และบ้านที่ผมเพิ่งออกมาคือบ้านของเพลิงฟ้า บ้านที่มันออกแบบเอง บ้านที่มันตกแต่งเอง บ้านที่มันใส่ใจในทุกรายละเอียด.. บริเวณบ้านถูกล้อมรอบด้วยธรรมชาติ ทั้งวิวทิวทัศน์ของภูเขา ทั้งความสวยงามของไร่องุ่นนับพันไร่ รวมทั้งบริเวณหลังบ้านยังมีลำธารไหลผ่าน.. มันสงบและยังร่มรื่นมาก ๆ ถ้าได้พักผ่อนอยู่ที่นี่คงไม่มีอาการเหนื่อยมากวนใจ
“น้องล่ะลูก?” แม่ผมถามทันทีที่มาถึง นับวันผมก็ยิ่งกลายเป็นหมาเข้าไปทุกวัน
“ยังไม่ตื่นครับ”
“คงจะเหนื่อยสิเนี่ย” นะ.. ลูกรักก็คือลูกรักอยู่วันยันค่ำ
ยอมใจ
เราตกลงกันว่าในทุก ๆ ปีต้องมีวันครอบครัว ไอเดียนี้เพลิงฟ้าเป็นคนเสนอ แล้วมีเหรอที่จะไม่มีใครเห็นด้วย.. มันคือการที่ทั้งสองครอบครัวได้มาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาทุกคนและพูดคุย ถามไถ่สาระทุกข์สุกดิบกันไปคล้าย ๆ กับวันรวมญาติ แค่ไม่ได้อวดเกรดของลูกก็เท่านั้น หึหึ และปีนี้เราจึงมาที่ไร่วนิดาของบ้านเพลิงฟ้าครับ
“น้าเจ้าาาาาา! พี่ฟ้าของหนูล่ะ?” ลูกหมูตัวพี่วิ่งทั่ก ๆ ออกมาและกระโดดกอดผม
“หลับอยู่”
“หวา.. หนูไปหาได้ไหม?”
“ไม่ได้ ไปกับน้าดีกว่า ไหน ลูกหมูอีกสองตัวอยู่ไหน?” จันทร์เจ้าขึ้นชั้นประถมแล้วตอนนี้ยิ่งพูดเก่ง พูดมาก พูดไม่หยุดแม้จะมีคนห้าม ไม่รู้ไปสรรหาอะไรมาพูดมากมาย จ๋าจ้าเองก็พูดเก่ง แต่จริงใจไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ ส่วนมากจะนิ่ง ๆ มาสายหล่อเท่เหมือนน้ามันแน่ ๆ หึหึ
“แฮโหลลลลลลลล~!”
“พี่ฟ้ามาแล้วววววววว” จันทร์เจ้ากระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปที่หน้าบ้าน รู้ดีเหมือนหมารู้เจ้าของ แค่ได้ยินเสียงก็หูกระดิก ไม่นานไอ้ดื้อก็เดินเข้ามาพร้อมกับมีลูกหมูเกาะหลัง มองนาฬิกาที่ข้อมือ.. บ่ายโมงยี่สิบสามนาที...
“นอนหรือซ้อมตาย”
“เรื่องของใคร?” มันแลบลิ้นใส่ แล้วไปไล่หอมแก้มลูกหมูทั้งสาม “คนอื่น ๆ หายไปไหนหมดงะ?”
“ปู่ ป๋า พ่อ พี่โจ ไปคอกม้า ย่ากับยาย อยู่ที่ช็อป ส่วนแม่อยู่ในครัว” ผมบอก
“อ๋อออ แล้วพี่จอมไม่ไปไหนหรอครับ?”
พี่จอมส่ายหน้า “ไม่ล่ะ อยู่ดูเด็ก ๆ ดีกว่า”
ไอ้ดื้อยิ้มแฉ่งก่อนจะบอกว่าขอตัวไปหาอะไรกินก่อนเพราะหิวมาก ๆ
ช่วงกลางวันก็หากิจกรรมอะไรทำกันไปเรื่อย เมื่อตกค่ำก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน
“มึง..”
“หืม?”
“กูฝันด้วย” มันว่าทั้งคิ้วขมวด
“ได้หวยหรอ?”
“ไอ้ห่า” มันด่า “ฝันถึงตอนแรก ๆ ที่เข้าไปจีบมึงอ่ะ โคตรแปลก”
ผมมองหน้ามัน “จริง?”
“อื้อ” เพลิงฟ้าพยักหน้า ลุกขึ้นนั่งสมาธิบนเบาะ และมองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง
ผมกางผ้าห่มออกและคลุมให้เมื่อเห็นมันตัวสั่น “กูก็ฝัน”
“หะ?” ผมพยักหน้ายืนยัน “เรื่องเดียวกับกูเหรอ?”
“อืม”
“แปลกว่ะ” มันมองอย่างไม่เชื่อ “ทำไมเราฝันเรื่องเดียวกันได้?”
“ไม่รู้สิ เพี้ยนแน่ ๆ” ผมหัวเราะ “ยังหนาวหรอ ขยับมานี่”
เพลิงฟ้าคลานเข้ามานั่งตรงกลางระหว่างขาผม ผมดึงตัวมันเข้ามาชิดจนแผ่นหลังพิงกับอกแล้วโอบแขนกอดเอวมันไว้ ตัวของมันเย็นมากจนกลัวว่าจะไม่สบายเอาได้ เรานั่งกันอยู่ที่ชานบ้าน เพราะบริเวณรอบ ๆ มีแต่ต้นไม้ รวมทั้งนี่เป็นตอนกลางคืนและเป็นช่วงปลายปีจึงทำให้อากาศเย็นเป็นพิเศษ
“ทำไมอยู่ ๆ ถึงฝันถึงวันแรกแบบนี้วะ”
“ไม่รู้สิ..”
“งี้แปลว่าใจเราสื่อถึงกันได้หรือเปล่า?”
“โอ๊ย” ผมดีดหน้าผากมัน เพลิงฟ้าหัวเราะ “นึกถึงตอนมึงใช้มุกเสี่ยวจีบกูเลยห่า”
“น่ารักดีออก มีตอนร้องเพลงด้วย ฮ่า ๆ ๆ”
“เลี่ยนสัด นึกแล้วขนลุก”
“เดี๋ยวกูไปเอากีต้าร์มาร้องเพลงจีบมึงอีกดีกว่า” ว่าแล้วมันก็ลุกไป ก่อนกลับมาพร้อมกับกีต้าร์โปร่งสีดำและนั่งขัดสมาธิข้างหน้าผม “เอาเพลงอะไรดี..”
“ไม่ต้องร้อง”
“โด่.. ย้อนความหลังกันหน่อย ไม่ต้องเขินนะ”
“เขินพ่อง”
“หึหึ คิดออกละ เตรียมใจไว้เลย” เตรียมใจห่าอะไรล่ะ มึงจะร้องธรณีกรรแสงหรือไง
เพลิงฟ้ากระแอมไอ มองหน้าผมแวบหนึ่งก่อนจะก้มลงมองกีต้าร์บนตัก ทาบก้านนิ้วเพื่อจับคอร์ด และอีกข้างกรีดบนเสียงกีต้าร์เบา ๆ ก่อนจะเริ่มบทเพลง... ใจผมเต้นระส่ำอย่างตื่นเต้น และเมื่อรู้ว่าเพลงที่อีกฝ่ายร้องคือเพลงอะไรก็ถึงกับหายใจติดขัด และพยายามห้ามกล้ามเนื้อไม่ให้ยกยิ้มให้อีกฝ่ายพอใจ
เธอคงไม่รู้ว่าฉันดีใจสักเท่าไหร่
ที่ฉันได้รู้ว่าจากนี้... ฉันจะมีเธอข้างกาย
ต่างก็ได้รู้ว่าสองเราผ่านเรื่องมากมาย
แต่ฉันดีใจที่สุดท้าย เราจะใช้ชีวิตร่วมกัน..
ตื่นนอนตอนเช้า เข้านอนตอนค่ำ
จากนี้จะเห็นหน้าเธอ
จะพูดว่ารัก รักเธอเสมอ
และฉันจะดูแลเธอตลอดไป
เพลิงฟ้าเงยหน้ามาสบตากับผม
นับตั้งแต่วินาทีนี้ไป ใจของฉันจะเป็นของเธอ
โอบกอดเธอไว้เสมอ ให้เธออุ่นใจ
สวมแหวนแทนคำสัญญาว่าจะรักตลอดไป
จากนี้ขอใช้ลมหายใจ.. เดียวกัน..
มุมปากบางยกยิ้ม แม้ดวงตาจะมีน้ำตาคลออยู่จาง ๆ
ขอบคุณเวลาที่สอน ให้ฉันนั้นเข้าใจ
ให้รู้รักจริงเป็นแบบไหน ในเวลาที่อยู่ใกล้กัน
จะคอยดูแล รักแท้ที่เราได้หาเจอ
ให้รักของเราอยู่เสมอ แม้ต้องเจอกับปัญหาใด..
ตื่นนอนตอนเช้า เข้านอนตอนค่ำ
จากนี้จะเห็นหน้าเธอ
จะพูดว่ารัก รักเธอเสมอ
และฉัน... จะดูแลเธอตลอดไป
นับตั้งแต่วินาทีนี้ไป ใจของฉันจะเป็นของเธอ
โอบกอดเธอไว้เสมอ ให้เธออุ่นใจ
สวมแหวนแทนคำสัญญาว่าจะรักตลอดไป
จากนี้ขอใช้ลมหายใจ.. เดียวกัน..
สายธารเริ่มไหลจากดวงตากลมแต่อีกฝ่ายไม่ได้คิดจะสนใจ
สิ้นสุดการเฝ้ารอคอย ตั้งแต่วันที่ได้พบกัน
ฉันเป็นของเธอ เธอเป็นของฉัน
เธอจะเป็นคนสำคัญ... ต ตลอดไป..
“ฮึก..” เพลิงฟ้าสะอื้น หยุดร้องเพลงแล้วซบหน้ากับกีต้าร์ มือเรียวกับคอกีต้าร์แน่นจนขึ้นสีขาว ผมขยับเข้าไปใกล้แล้วเชยคางอีกฝ่ายขึ้น ยกเครื่องดนตรีนั้นไปวางไว้ที่อื่น
“อย่าร้อง” ผมบอกพร้อมกับกวาดปลายนิ้วเช็ดหยาดน้ำที่ไหลรินอาบแก้มใสอย่างอ่อนโยน
“อึก.. กู..” เพลิงฟ้าเบะปาก เงยหน้ามองผม สีหน้าของมันน่าสงสารจนต้องดึงเข้ามากอด
ไม่รู้หรือว่าผมไม่ชอบน้ำตาของมัน เด็กเหี้ยเอ๊ย!
“ร้องไห้ทำไม หืม?”
“ก็.. ฮึก เพลงมัน.. กู ก็ร้องไม่จบอ่ะ”
“ไม่เห็นเป็นไร”
“แต่..”
“ถึงจะร้องไม่จบแต่ก็รู้อยู่ดีว่าเพลงที่ร้องนั้นสื่อความหมายว่าอะไร”
“เจ้า.. กู กูไม่รู้ มัน อยู่ ๆ มันก็ร้องอ่ะ แง...”
ผมหัวเราะเบา ๆ ลูบหลังลูบหัวปลอบเด็กงอแง “เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวแม่ได้ไล่กูออกจากบ้านพอดีถ้าเห็นมึงตาบวม”
“โดนไล่ก็มาอยู่กับกู ฮึก”
“หึ ครับ ๆ แต่ตอนนี้น้องฟ้าเลิกร้องไห้ก่อนนะครับ”
“มันหยุดไม่ได้อ่าาา”
“โธ่”
“เจ้า พี่เจ้า”
“ครับ?”
“รักมึง รักมึงนะพี่เจ้า รักมาก ๆ ด้วย ฮึก เพลงที่ร้องน่ะ ตั้งใจนะ หมายความตามเนื้อเพลงเลยด้วย อึก.. อยู่.. อยู่ด้วยกันนะ อยู่ด้วยกันนาน ๆ อย่าทิ้งน้องนะ ห้ามทิ้ง ไม่งั้นจะฟ้องแม่ ฮ ฮึก”
ผมยิ้มเอ็นดู ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในอกผมตอนนี้มันมากมายจนไม่สามารถพูดออกมาได้ แต่มีอยู่คำเดียวจริง ๆ ที่เหมาะที่สุดแล้ว
“รัก” ผมโอบใบหน้าของเพลิงฟ้าเอาไว้ “รักมากขนาดนี้จะทิ้งได้ยังไงเล่า”
“ถ้าผิดคำพูดมึงตายแน่ ๆ ไอ้พี่เจ้า ฮึก”
“ครับผม ตอนนี้หยุดร้องเถอะ บีบหัวใจกูมากเลยรู้ป่ะ”
“ก็บอกแล้วว่ามันหยุดไม่ได้อ่า!”
“โธ่.. กระรอกน้อยของพี่”
“อย่ามาล้อนะ ไม่งั้นจะฟ้องแม่จริง ๆ ด้วย!”
“หึหึ หยุด ๆ ไม่เห็นมีอะไรซึ้งจนต้องร้องเลย อ่อนไหวนะน้องฟ้า”
“เรื่องของกู”
“เรื่องของเราต่างหาก”
“เจ้าชีวัน.. ไอ้คนนิสัยไม่ดี มึงทำให้กูหายใจไม่ออก ฮึก”
“เดี๋ยวช่วยผายปอดให้เอง” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลให้คนอายุน้อยกว่าอีกครั้ง “เข้าบ้านเถอะ อากาศเย็น เดี๋ยวไม่สบาย”
“เจ้า...”
“หืม?”
“ที่บอกว่าอยู่ด้วยกันนาน ๆ ไม่ได้โกหกนะ”
“รู้ครับ เพราะพี่ก็ไม่ได้โกหกเหมือนกัน..”
เมื่อพูดจบผมก็แนบริมฝีปากกับกลีบปากนุ่มของคนอายุน้อยกว่า ขบเม้มเบา ๆ แล้วผละออกมาเพื่อนสบตากับเพลิงฟ้า แขนเรียวยกขึ้นโอบคอผมก่อนเขย่งตัวให้สูงขึ้นแล้วมอบจูบหวานล้ำให้ผมอีกครั้ง...
ผมเคยสงสัยว่าผู้ชายอย่างผมจะสามารถรักใครสักคนที่ได้มากขนาดไหน.. จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันมากเท่าไหร่ ผมรู้เพียงแค่มาก มันมาก.. มากจนไม่สามารถหาอะไรมาเปรียบได้...
ใจของฉันจะเป็นของเธอ
โอบกอดเธอไว้เสมอ ให้เธออุ่นหัวใจ..
สวมแหวนแทนคำสัญญาว่าจะรัก.. รักตลอดไป
จากนี้ขอใช้ลมหายใจเดียวกัน
เราจะมีหัวใจ... ดวงเดียวกัน...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - จบบริบูรณ์ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-----------------------------------
แฮโหลลลลลลลลลลลลลลลลล เอาตอนสุดท้ายมาส่งแล้วนะงับ
ตอนจบแล้วอ่า ขออนุญาตร้องไห้ก่อนนะคะ ฮือออออออ
อยู่ด้วยกันมาห้าเดือนเลยอ่ะ โอยยยย จากนี้ฉันจะคิดถึงเธอนะ TwT
จริง ๆ เริ่มแต่งบทนำเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ปลายเดือนพฤศจิกาปีที่แล้ว แต่ยังติดไรเฟิลควอทซ์อยู่เลยไม่ได้แต่ง
แต่ตอนนี้... จบแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ทั้งดีใจทั้งใจหายอ่ะ เราจะไม่ได้วอแวกับเธอแล้วนะเพลิงฟ้า /กระซิก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ขอบคุณทุกยอดวิวและคอมเมนต์ทุกคอมเมนต์
ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณที่เอ็นดูตัวละครของเรา
ขอบคุณมากจริง ๆ มันคือกำลังใจที่ดีมากเลยนะ T^T
ถึงรักแล้วรอหน่อยจะจบแล้วแต่ตอนนี้เรายังมี d o u b l e M (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.0) อยู่นะ เข้าไปอ่านกันได้ กากเหมือนกันเลย ขอพื้นที่โฆษณาหน่อยค่าาาา แหะๆ
สุดท้ายก็ขอบอกว่าขอบคุณที่ครั้งค่ะ
-
น่ารักมากกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ตอนจบซึ้งน้ำตาไหลเบา เบา
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณครับบบบบ สนุกมากกกก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่นี้เขาเสี่ยวกันมาตั้งแต่แรกจนจบ
ชอบเพลิงฟ้าคนแมน น่ารักน่าหยอกดี
ปล.ขอบคุณสำหรับนิยาย เจอกันเรื่องพี่มีน
-
จบแบบงงๆ ว่า จบแล้วเหรอค้าาาาาา
-
รักแรกและรักสุดท้ายของกันและกัน
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ใจหายน่าดูที่พี่เจ้ากับเพลิงฟ้าเดินทางมาถึงตอนจบ
ขอบคุณที่พาพี่เจ้ากับเพลิงฟ้ามามอบความสุขให้นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากนะค่ะคนแต่ง
จะมีตอนพิเศษมั้ยเอ่ยย
ขอตอนพิเศษนะๆ
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆค่ะ
:pig4: :pig4:
-
หวานมากมาย
.
.
.
ใจสื่อถึงกัน อร๊ายยยยยย
-
เพลิงฟ้าน่าร้ากกกก
ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้เรื่องดำเนินมาจนสุดทางนะคะ
-
จบซะแล้ว ต้องคิดถึงน้องเพลิงฟ้าคนแมนมากแน่ ๆ เลยอ่ะ :heaven
อ่านตอนที่น้องเพลิงฟ้า ไปจีบพี่เจ้าใหม่ ๆ น่าสงสารจัง โดนผลักด้วย
ดีแล้วที่น้องไม่ตัดใจง่าย ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้มีครอบครัวใหญ่ที่มีความสุขอย่างนี้หรอกเนอะ
เรื่องนี้อ่านแล้วอารมณ์ดี มีความสุขมากค่ะ ชอบพระนาย แบบพี่เจ้ากับเพลิงฟ้ามาก ๆ
ขอบคุณคนเขียน ที่สร้างสรรค์ตัวละครน่ารัก ๆ เหล่านี้ขึ้นมาทำให้คนอ่านมีความสุขนะคะ :L1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆน่ารักๆนะคะ
-
จบสะแล้ววว
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
น่ารักกกกก อบอุ่นที่สุด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ คงคิดถึงพี่เจ้ากับน้องฟ้าแน่ๆ :sad11: :กอด1: :L2:
-
ขอบคุณนะค่ะ น่ารักมากๆๆเลยค่ะ^^
-
ว๊าวววววววว หวานละมุนละมัยอยู่ในทุกตอน 5555
น่ารักมากเลย ทั้งพี่เจ้าทั้งน้องฟ้า
เป็นเรื่องที่สนุกมาก น่าติดตามทุกฉากทุกตอน ไม่ยืดเยื้อ
ขอบคุณมากนะที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา
.........
จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะ
-
ไม่อยากให้จบเลยยย
เจ้าชีวัน เพลิงฟ้า นิยายดีๆแห่งปี :L2: :L2:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนักเขียนนะคะ ใจหายนะ 5เดือนเหรอเนี่ยนึกว่าเป็นปีแล้วที่ตามอ่านกันมา ขอบคุณอีกครั้งที่แต่งจนจบและแต่งเรื่องน่ารักน่าเอ็นดูมาให้อ่านกันนะคะ
^^รักเพลิงฟ้าชีวันนักเขียน
-
ขำมุกฟ้าแต่ละมุกที่จีบจริงๆอ่ะ
จบได้อบอุ่นจริงๆ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อยากอ่านต่ออีกกกกกกกกกกกกก :ling1:
-
น่ารักจังเลยค่ะ
แต่จบเเล้วคงอดคิดถึงน้องฟ้ากับพี่เจ้าไม่ได้
ขอบคุณนะคะ
:mew1:
-
รักเรื่องนี้มากอ่ะ ขอบคุณที่มอบเรื่องราวดีๆให้เราได้อ่านนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ :L1: :กอด1:
-
จบแล้วอ่าาาาาาาาา รักเรื่องนี้อิอิ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนจบซึ้งอ่าาา
-
o13 :กอด1:
-
จบได้น่ารักมากเลยยยยยยยยย
ช๊อบชอบอะ ฮืออออออออออออออออ
-
ฮอลลลล :hao7: น่ารักมากกชอบจริงใจเฟร่ออรอตอนพิเศษนะฮ้าบบบ
-
จบแล้วววววว ไม่อยากให้จบเลย :ling1:
ขอตอนพิเศษด้วยน้าาาาา :mew2:
-
อ่านตอนจบไปด้วย ฟังเพลงไปด้วย นี่เล่นเอาน้ำตาไหลพรากเลยนะ..
กว่าฟ้าจะมีพี่เจ้าแบบนี้ได้ ฟ้าต้องเจออะไรมาบ้างนะ ฟ้าเก่งมากๆเลย
เห็นฟ้ามีความสุข พี่เจ้ามีความสุขเราก็มีไปด้วย
และเรื่องนี้ทำให้เรานึกถึงคู่รักคู่นึง ที่คล้ายๆฟ้ากับพี่เจ้าเลย คล้ายเกือบทุกอย่าง
รักกันมาก จนเรายังคิดภาพตอนที่เค้าสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่ออก
จนวันๆนึงคนๆนึงได้จากไปในที่ไกลแสนไกล จนอีกคนไม่สามารถออกตามหาได้อีกแล้ว
มันเลยทำให้เรานึกถึงตรงนี้ ทำไมคนบนฟ้าใจร้ายจัง ใช่ว่าทุกคนจะโชคดีที่มีตอนจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งล่ะเนอะ
ฮ่าๆ รู้สึกจะเพ้อเจ้อ ออกทะเลไปไกลแล้ว
ปล. ใจหายเหมือนกันนะคะ ที่เรื่องนี้จบแล้ว ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ทำให้ได้รู้จักฟ้า พี่เจ้าและทุกคน
-
จบแล้ว หวาน ละมุนมากกกก
-
จบละมุนมากกกกก o13 เนื้อเรื่องสนุกจริงๆพี่เจ้าอบอุ่น เพลิงฟ้าก็น่ารัก :m1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กระรอกน้อยผู้อ่อนไหว น่ารัก มุ้งมิ้งชะมัด
-
ตอนเขาจีบกันนี่น่ารัก
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
หูยยยยยยยยยย น้องฟ้ากับพี่เจ้าโคตรน่ารักเบยยยยยย :heaven :heaven :heaven :heaven
ชอบอ่ะชอบบบบบบบบบบบ น่ารักทู๊กคนนนนนนนนน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่อยากให้จบเลย :mew4:
ต้องคิดถึงลูกหมูเจเจมากแน่ๆ :o12:
-
ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน
-
งื้อออ จบแล้วอ่ะ
ชอบตั้งแต่แรกจนจบ
น้องฟ้ากับพี่เจ้าน่ารักมากจริงๆ
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
อ่านรวดเดียวค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักมากอ่านไปยิ้มไป
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่ะ ส่วนเรื่องคำผิดมีอยู่นะคะอาจจะไม่มาก
แต่อ่านแล้วมีสะดุดเพราะทำให้รูปประโยคเพี้ยน. เดี๋ยวจะตามไปอ่านผลงานอื่นๆนะคะ
ปล. สงสัยค่ะพี่เจ้าแก่กว่าน้องฟ้า 2 ปี ใช่มั้ยคะ งั้นพี่เจ้าต้งอยู่ปีสาม ไม่ใช่ปีสองเนอะ
ตอนที่ฟ้าเจอพี่เจ้าทีมหาลัย(รอสุดท้าย)
-
อ่านรวดเดียวค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักมากอ่านไปยิ้มไป
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่ะ ส่วนเรื่องคำผิดมีอยู่นะคะอาจจะไม่มาก
แต่อ่านแล้วมีสะดุดเพราะทำให้รูปประโยคเพี้ยน. เดี๋ยวจะตามไปอ่านผลงานอื่นๆนะคะ
ปล. สงสัยค่ะพี่เจ้าแก่กว่าน้องฟ้า 2 ปี ใช่มั้ยคะ งั้นพี่เจ้าต้งอยู่ปีสาม ไม่ใช่ปีสองเนอะ
ตอนที่ฟ้าเจอพี่เจ้าทีมหาลัย(รอสุดท้าย)
พี่เจ้าแก่กว่าเพลิงฟ้าสองปีค่ะ แก้แล้ววว เป็นปีสาม ตอนพิมพ์สงสัยจะงงตัวเอง แหะๆ
ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ ♥
-
รอพิเศษ
ไม่ต้องพูดมากมายก็เข้าใจกันได้
ผมเดินเข้าไปในออฟฟิศของไอ้เจ้าอย่างคุ้นเคยเพราะเคยมาหลายครั้งแม้จะย้ายที่ใหม่แล้วก็ตาม ผมเพิ่งคุยงานกับลูกค้าเสร็จเลยแวะมาหามันสักหน่อย ไม่ได้เจอกันหลายวันคิดถึงฉิบหายแล้ว แต่ผมก็คิดถึงคุณด้วยนะ คิดถึงมาก ๆ เลย คิคิ และก่อนมาผมก็แวะซื้อของกินมาหลายอย่างเลยครับ เผื่อไอ้เจ้ามันยังไม่กินข้าว
ทักทายพนักงานในออฟฟิศก่อนจะถามว่าเจ้าชีวันอยู่ไหน ได้คำตอบมาว่าที่ห้องทำงาน ผมก็เดินขึ้นบันไดไปทันที มาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งแล้วค่อยเลื่อนประตูให้เปิดอย่างเบามือ แต่ค่อนข้างทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะมือผมมันมีของพะรุงพะรังไปหมด
“แฮ--- อ้าว” จากจะส่งเสียงทักทายสักหน่อยเลยต้องปิดปากลงเพราะเจอมนุษย์เจ้าชีวันนอนเหยียดอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ผมวางของในมือไว้ที่โต๊ะด้วยความระมัดระวังก่อนเดินไปหยุดอยู่ข้างโซฟาแล้วนั่งคุกเข่าในระนาบเดียวกับศีรษะของไอ้หมาเจ้า
ใบหน้าหล่อของมันค่อนข้างโทรมเล็กน้อย เอ๋.. ไม่ค่อนข้างดิ มันโทรมเลยล่ะ ขอบตามีรอยคล้ำจากการอดนอนและถุงใต้ตาที่เห็นได้ชัด งานหนักจนไม่ได้ดูแลตัวเองเลยเหรอวะ ทำไมปล่อยให้หนวดเฟิ้มอย่างนี้ ผมก็ยาวมากแล้วด้วยนั่น กลับบ้านค่อยตัดให้แล้วกัน ห่าเอ๊ย!! ขัดใจคนแมนจริง ๆ มันทำให้ผมเป็นห่วงอ่ะ! ฮึ่ย!! บ่นไปงั้นแหละ ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เข้าใจมันละเวลาที่ผมทำงานจนหาเวลาพักแทบไม่ได้แล้วมันบ่นเนี่ย คงเป็นความรู้สึกแบบนี้เองสินะ
ผมปัดผมด้านหน้าของมันเบา ๆ แล้วโน้มไปกดจูบที่คิ้วซ้ายของมัน ชอบจริง ๆ ไอ้รอยแผลเป็นเล็ก ๆ บนคิ้วมันเนี่ย มันดูเถื่อน ๆ เท่ดี ผมอยากมีบ้าง เคยจะเอาหัวไปโขกขอบตู้อยู่เหมือนกัน แต่คิดไปคิดมา ไม่เอาดีกว่า เจ็บ หึหึ ถอดแจ็คเก็ตที่ใส่อยู่ออกคลุมให้คนหลับแล้วจึงออกมาจากห้อง ก็มันใส่เสื้อยืดแขนสั้นกาก ๆ เองนี่ครับ อากาศในห้องก็เย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอา แต่เออ.. แล้วทำไมไม่ปรับอุณหภูมิให้เพิ่มขึ้น นั่นดิครับ...
“อ้าวเจ๊ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” ปรายตามองคนที่เข้ามาทัก เจ๊พ่อมึงสิ เดี๋ยวกูตบให้เครื่องในหลุด
“กูบอกว่าอย่าเรียกเจ๊ไงไอ้เชี่ยนี่” มันเป็นพนักงานที่นี่แหละครับ ชื่อกี๋ เพราะความกวนตีนของมันนั่นแหละถึงมาซี้กับผมแบบป่วง ๆ ถ้าไม่นับเรื่องกวนตีนแล้วไอ้กี๋ก็เป็นทรัพยากรมนุษย์ที่ดีอัตราหนึ่งเลยนะครับ
“อิอิ”
“อิอิ” ผมเลียนแบบมันและหน้ายิ้ม ๆ ของมันด้วย “อิอิพ่อง”
ไอ้กี๋หุบยิ้มแล้วเดินชนไหล่ผมไปชงกาแฟด้วยท่าทางงอน ๆ
“มึงไม่มีงานหรอกี๋?” อ้าว ถามไม่ตอบอีก “ไม่ได้ยินกูถาม?”
“ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ กี๋งอน!” สะดีดสะดิ้งใส่กูอีก “กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใครมันเจ็บที่ถูกทิ้งต้องนานเท่าไหร่ที่เธออยากรู้ฉันเองก็อยากรู้ถ้าฉันถามอย่างนี้”
กูปวดตับเลยกี๋ ไอ้เนื้อเพลงนั่นมันไม่ได้ร้องออกมาเป็นทำนองนะครับ เล่นอ่านยังกะตอนสอบอ่านออกเสียงวิชาภาษาไทย เมากาวเหรอมึง ยังไง ฮึ?
“กูซื้อขนมตาลมาด้วยมึงไม่กินนะ โอเค” แอบมองมัน ตาถลนเหมือนจะหลุดจากเบ้า ส่องเป็นประกายยิ่งกว่าอนาคตมันซะอีก แล้วยังจะฟอร์มทำนิ่ง
ผมส่ายหน้า เก็บของใส่ตู้เย็นไว้ ส่วนที่ซื้อมาให้ไอ้เจ้าก็แปะชื่อเอาไว้ ออฟฟิศนี้เหมือนจะมีธรรมเนียม ธรรมเนียมเปล่าอ่ะ เออ ช่างเถอะ มีธรรมเนียมที่รู้กันว่าถ้าของที่มีชื่อติดไว้คือคนอื่นห้ามยุ่งนอกจากเจ้าของชื่อ ส่วนอันไหนไม่มีชื่อก็สามารถจกได้ตามความปราถนา ยกตัวอย่างเช่น... อาหาร
สุดท้ายไอ้กี๋มันก็แพ้พ่ายต่ออำนาจขนมตาลและความตะกละของมันครับ.. ผมคุยกับมันไประหว่างเดินไปส่วนของโต๊ะทำงาน คุยกับพนักงานคนอื่นไปเรื่อยเปื่อย คนเขาทำงานก็ยังจะมาก่อกวนเนาะ ไม่นานหรอกครับ ผมก็กลับขึ้นไปห้องไอ้เจ้า
คราวนี้มันตื่นแล้วครับ แม้จะไม่เห็นว่ามันลืมตาแต่ความรู้สึกมันบอก เจ้าชีวันใช้แจ็คเก็ตผมคลุมหน้าและยกแขนก่ายหน้าผากไว้อีกที แขนข้างหนึ่งวางที่หน้าท้อง ยกขาทั้งชันหนึ่งข้างในขณะที่อีกข้างเหยียดตรง
“เจ้า”
“มานี่ดิ” ผมนอนทับตัวมันอย่างรู้งาน แขนแกร่งโอบกอดเอวผมไว้ทันที ผมดึงเสื้อที่ปิดหน้ามันออก ร่างสูงขยับขึ้นไปหนุนศีรษะกับกับที่วางแขนผมจึงวางคางบนอกของมัน “มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ยี่สิบนาทีที่แล้วมั้ง” ผมตอบพลางไล่จุ๊บไปทั่วใบหน้าหล่อ หนวดมันทิ่มอ่ะ จั๊กจี้แต่ก็รู้สึกดีแบบแปลก ๆ “ตื่นมานานแล้วเหรอ จุ๊บ ๆๆ”
“เมื่อกี้ อืม” มันล็อคคอผมผมไว้แล้วยกศีรษะขึ้นมาประกบจูบ
“อือ พอแล้ว~ว” ดันหน้าไอ้เจ้าออกก่อนจะเกินเลยไปมากกว่าจูบ “คิดถึงกูเหรอมึง”
“มาก จุ๊บ” สะเด้ยยยยยยยยยยย! ขอกรี๊ดได้ไหมเนี่ย หกยในเายนยไนพสดยำพใยใส “เป็นบ้าเหรอ?”
“ไอ้นี่” สวีทกันได้สักสองนาทีให้กูฟินหน่อยได้แมะ “หิวไหมมึง? กินอะไรหรือยัง?”
“กินแล้ว” มันปัดผมผมไปทัดหู “ตอนสิบโมง”
“เชี่ย!! นี่บ่ายสาม!” ผมเด้งตัวลุกขึ้น ไอ้เจ้าพลิกตัวนอนคว่ำทันที “ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย!”
“ง่วง”
“นอนไปแล้วยังจะง่วงอีก ไปล้างหน้า กูซื้อกับข้าวมาด้วย เดี๋ยวไปอุ่นให้”
“...”
“เจ้า ลุกเร็วววววว”
“...”
“จะกินข้างในหรือที่สวน?”
“...”
“...”
“สวน”
ก็แค่นั้น
“ทำไมดูง่วงขนาดนี้?” ผมถามพลางตักกับข้าวใส่จานให้มัน เรานั่งกันอยู่ที่สวนหลังออฟฟิศ จริง ๆ แล้วมันเหมือนสวนหลังบ้านมากกว่าครับ ด้วยความที่เป็นโฮมออฟฟิศด้วยแหละ ชิลไปอีก สงบดี ไม่ค่อยร้อนด้วยเพราะต้นไม้เยอะ
“ไม่ได้นอนไงเลยง่วง”
“กี่วัน?” มันชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้น เพราะปากไม่ว่างแล้ว “เชี่ย!”
“เจ๋งป่ะ?”
“เจ๋งมะเหงกหนิ ไอ้ควาย”
“อดนอนกับการทำงานมันเรื่องธรรมดา มึงจะตื่นเต้นอะไร?”
“ตอนกูอดนอนมึงยังบ่นไปสามสี่วันเลย”
“กูแข็งแรงกว่ามึงไง”
“ไม่เกี่ยว โวะ! ไม่คุยกับมึงแล้ว แม่ง แดกเข้าไปเลย!”
“ไอ้เจ้าล่ะ?”
“ในสวน” ผมตอบพี่ชิค เอาจานชามมาล้างเก็บและมาเอาน้ำเพิ่มครับ ปล่อยให้ไอ้เจ้านั่งอยู่ข้างนอกคนเดียว พี่ชิคพยักหน้ารับรู้แล้วเดินออกไป พี่ขลุ่ยไม่อยู่ไปทำงานข้างนอก วันนี้พี่ชิคใช้สตูดิโอชั้นใต้ดินคนเดียวเลย เดี๋ยวต้องเข้าไปป่วนสักหน่อย ส่องนางแบบบ้างพอเป็นกระษัย คึคึ
พอกลับมาที่สวนแม่งน้ำเกือบหลุดมือ.. ผมเบ้ปากเดินเข้าไปวางเหยือกน้ำหวานไว้บนโต๊ะแล้วก็ถอยออกมายืน ก็ที่นั่งไม่ว่างไง เจ้าไปแล้วตัวหนึ่ง พี่ชิคอีกหนึ่ง ไอ้กี๋เอาไปหนึ่ง แล้วอีกตัวมีสาวสวยนั่งอยู่
“มานี่” ไอ้เจ้าตบตักตัวเอง แล้วเบะปากอีกครั้งแต่ก็เดินไปนั่งอยู่ดี
เทน้ำหวานใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มเพื่อบังรอยยิ้มที่มุมปาก เพราะเห็นหญิงสาวหนึ่งเดียวชักสีหน้า หึหึ ผมขยับตัวนั่งให้ถนัด ไอ้เจ้าก็ยกแขนกอดเอว แม่ม อายเขาบ้างป่ะเนี่ย ไอ้กี๋นี่ก็มองซะ ไม่เคยเห็นคนนั่งตักกันเหรอ!
“แต่งเมื่อไหร่อย่าลืมร่อนการ์ดมาให้นะเฮีย” กี๋พูด เฮียที่ว่าก็คือไอ้เจ้านั่นแหละ “เอ้อ! แล้วผมต้องเรียกเจ๊ว่าซ้อป่ะ?”
“ฝึกไว้ก็ดี”
เชี่ยยยยยยย! ผมหยิกแขนไอ้เจ้าแล้วกัดมันไปอีกที่ แม่งเอ๊ย!
“ซ้อเขินป่ะเนี่ย หน้าแดง ๆ คึคึ” จิกตามองมัน ชูนิ้วกลางใส่แต่เจ้ามันจับมือไว้พร้อบกับกดมือผมลงไม่ให้ทำแบบนั้น
“ไม่มีงานเหรอ มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไร” ผมว่า กะจะว่าไอ้กี๋คนเดียวแต่ดันพุ่งใส่ทุกคนรวมถึงตัวเองด้วย กรรมแท้
“เพลิงฟ้าไม่มีงานหรอจ๊ะ?”
นั่นแงะ
“ว่างครับ” ตอบพร้อมกับยิ้ม
“พรุ่งนี้ว่างไหมมึง?” พี่ชิคถาม
“ว่างตอนเช้า ตอนบ่ายไปคุยงานกับทีม ทำไมอ่ะ?” ตอบไปก็เด็ดองุ่นเข้าปากด้วย ยื่นไปยัดใส่ปากคนข้างหลังที่วอแวกับพุงกับท้ายทอยผมด้วย มีคนอื่นอยู่ยังจะทำรุ่มร่าม ตีมือแม่ง หมั่นไส้
“จะชวนไปเดต” ไอ้พี่ชิคยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมยิ้มแล้วส่งเสียงเหมือนเล่นด้วย
“กี่โมงว่ามาเลย”
“แรด” หัวเราะลั่นเสียงดังเมื่อได้ยิน ไอ้กี๋ก็แซวเฮียมันไป เจ้าบอกจะหักเงินเดือนถึงได้หุบปาก มือหนาเลื่อนมาดึงยางรัดผมที่ข้อมือผมออกเพื่อไปมัดผมให้ รวบไปบันไว้กลางหัวเลย
ชอบจังตอนที่มือหนาสอดเข้าไปใต้กลุ่มผม
“โอ๊ยยยยย อิจฉา!” ไอ้กี๋เจ้าเดิม
ผมเอนหลังพิงอกกว้าง เมื่อได้ท่าสบายก็นิ่ง “หาเมียดิ”
“ซ้อช่วยหาหน่อยดิ แต่เพื่อนซ้อน่ารักว่ะ คนที่ตัวเล็ก ๆ”
หมายถึงกวาง
“คนนั้นมีเจ้าของแล้ว อย่ายุ่งดิ”
“แต่ผมเป็นคนดีนะ”
“คนที่เข้าไปยุ่งกับคนมีแฟนแล้วนี่ดียังไงเหรอ?” รู้ว่ามันพูดเล่นแต่ไม่ชอบ เรื่องนี้ผมซีเรียสเพราะมีประสบการณ์กับตัวเอง มันจะคุยจะหยอดใครก็ช่างเพราะนั่นเป็นเรื่องของมัน แต่อย่ายุ่งกับคนมีเข้าของ และคนที่มันพูดถึงก็เป็นเพื่อนผมด้วย กูขอร้อง ไม่โอเคจริง ๆ
“มันแค่ล้อเล่น” เจ้าลูบหลังมือให้ใจเย็น
“ก็ไม่ชอบ เกลียดเลยด้วย”
“ซ้ออ่ะ”
ผมนิ่ง เงียบ ถีบเก้าอี้อีกตัวที่ว่างเพราะหญิงสาวได้ลุกออกไปแล้ว ถีบเบา ๆ ไม่แรงหรอก แค่โยกแต่ไม่ล้ม แล้วเอาเท้าพาดไว้
ไอ้กี๋หน้าเจื่อน
“ผมแค่ล้อเล่นเอง ซ้ออย่าจริงจังดิ”
แสยะยิ้ม “คนที่มึงล้อเล่นนั่นเพื่อนกู”
“ง่ะ ขอโทษคร้าบบบบ”
“พรุ่งนี้จะไปกับไอ้ชิคจริงดิ?” เจ้าถาม ปากก็ไล่จูบหลังคอผม
ย้ายจากสวนขึ้นมาที่ห้องใต้หลังคา เจ้าบ่นว่าง่วง อยากจะนอนอีก แต่ไม่อยากกลับบ้านเพราะเดี๋ยวต้องทำงานต่อ ออฟฟิศนี้รวม ๆ แล้วก็มีห้าชั้นถ้านับชั้นใต้ดินและห้องใต้หลังคานี้ด้วย ที่ห้องใต้หลังคาจะมีไว้เพื่อนอนครับ มีฟูกและผ้าห่มเก็บไว้ในตู้อย่างดี บางครั้งเจ้าก็นอนอยู่นี่ถ้าไม่กลับบ้าน
“ไปแหละ หาซื้อของด้วย”
“ไม่ต้องซื้อให้กูนะ”
“สำคัญมากมั้ง” ผมว่า เลยโดนมันบีบปากไปที ผมก็กัดมือมันไปเป็นการแก้แค้นเหมือนกัน นอนเล่นมือใหญ่ไปเพลิน ๆ อีกคนที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังก็เลื่อนมืออีกข้างมาลูบพุงผมซะงั้น ไม่เข้าใจ ฟูกก็มีหลายอันทำไมต้องมานอนอันเดียวกันอยู่ แต่ก็.. อุ่นดี ผมชอบ คึคึ
ยกแขนเจ้าออกแล้วลุกขึ้นนั่งกอดเข่า เจ้ามองหน้า เรามองตากัน ไม่พูดอะไร เมื่อยื่นมือออกไปอีกคนก็ยื่นมือมาสอดประสานราวกับนัดกันไว้ ผมล้มตัวนอนงอเข่าและหนุนศีรษะกับพุงแข็ง ๆ โอบแขนกอดเอวหนาไว้และไล้ปลายนิ้วบนออกแกร่ง ยกมือที่จับกันขึ้นมาแนบริมฝีปากจุ๊บบนหลังมือหนาก่อนจะไล่งับไปตามสันมือ ได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับความอุ่นที่ศีรษะ เจ้ายีผมอย่างหมั่นเขี้ยว ผมยิ้มบาง ดึงมือใหญ่มาโอบแก้มตัวเองไว้แล้วหลับตาลง มือเจ้าใหญ่มาก และอุ่นมากด้วย
อุ่นไปถึงหัวใจเลย...
อยากอยู่อย่างนี้
อยากอยู่นาน ๆ
คิดถึงมัน คิดถึงไอ้เจ้า คิดถึงมาก ๆ คิดถึงจนแทบบ้าแม้ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน เพราะหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบแย่งเวลาของเราไป กลับถึงบ้านก็เหนื่อยอยากพัก ได้คุยกันแป๊บเดียวก็หลับ..
ถูกดึงขึ้นไปนอนหนุนแขน ขยับนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาและโอบแขนกอดก่ายอีกคนไว้ ริมฝีปากหยักแนบลงที่หน้าผาก เจ้าพับแขนของที่ผมหนุนขึ้นมาโอบหัวผมไว้แล้วยังใช้อีกข้างกอดอีก งื่อ.. หน้าจมกับอกแล้ว อึดอัดนิดหน่อยแต่ไม่ขยับหนี อุ่นดี ชอบ..
ชอบแบบนี้
ชอบกอดของคนนี้
คนที่ชื่อเจ้าชีวัน..
“ยั่วเหรอ?”
“ยั่วบ้าไร” พูดไป มือก็ไม่หยุดขีดเขี่ยแผ่นหลังกว้าง วาดรูปเล่น รูปอะไรไม่รู้ หึ “คิดถึงสามเจจังเลยเจ้า อยากเจอ”
“คิดถึงก็ไปหาดิ มาหากูทำไม?” หูย เสียงแข็งยิ่งกว่าไม้หน้าสามอีก
“คิดถึงมึงมากกว่า คึคึ”
“เดี๋ยวจะโดน”
“โดนระ? สัด!!” สบถทันทีเมื่อโดนบีบสะโพกไปเน้น ๆ ตัวการหัวเราะพอใจแล้วตบสะโพกผมไปอีกเพี๊ยะ “นิสัยไม่ดีว่ะ”
“หึหึ”
“นอนไปเลย ไหนว่าจะนอนไง!”
โวยวายใส่แม่ง ทำกูอาย
“เขินเหรอ แค่นี้เขิน?” มุดหน้ากับอกซ่อนแก้มร้อนผ่าว เขินเชี่ยไร ไม่ได้เขิน คนแมนเขาไม่เขินหรอกเว้ย!!!
“ตลก!!”
“น่ารักจังเลยยยยย~”
ลืมตัว เงยหน้ามองคนพูด อ้าปากเหวอตกใจ กระพริบตาปริบ ๆ ทุบหลังกว้างดังปึก! เมื่อมันหัวเราะเสียงดัง รู้เลยว่าโดนแกล้ง จะขยับตัวหนีก็ถูกกอดไว้ซะแน่น จิ๊!
“คนแมนเขาไม่งอนหรอก”
“ฮึ!!!”
“ตอนเย็นทำต้มยำให้กินหน่อย”
“ทำไม่เป็น” แหลไปงั้น ทำให้กินออกบ่อยไป พูดไปเพราะหมั่นไส้ ไอ้เจ้าบีบแก้มจนเจ็บ กัดแม่ง ชอบรังแกกูจั๊ง!
“ทำให้กินหน่อยครับ”
“อื้อ ๆ” บอกตัดรำคาญ จริง ๆ เขิน มันพูดเพราะด้วย “วันนี้จะกลับบ้านเหรอ”
“เปล่า”
“เอ๊า”
“กลับคอนโดมึง ไอ้ขลุ่ยอยู่ด้วยทำอะไรไม่สะดวก”
แมมมมมมมมมม่!!!!! ฟหสวาใพนยำพสดยำำสบหวว ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก
“เขินอีกแล้ว กากจังวะ”
“ไอ้ชั่ว!!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าาาา!”
เกลียดมันอ่ะ ดูมันพูดดิ ฮึ่ย ๆๆ
รอพี่ท่านเคลียร์งานระหว่างนั้นผมก็ป่วนไปทั่วออฟฟิศ แวะซื้อของไปทำกับข้าวที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อนกลับ นอกจากของสดก็มีกับข้าวที่ซื้อจากข้างนอกมาด้วย จากนั้นก็ทำกับข้าวให้คุณชายกิน ตอนนี้มันกำลังอาบน้ำอยู่ ส่วนผมง่วนอยู่ในครัวคนเดียว
เมนูที่ผมจะทำสำหรับมื้อนี้มี ต้มยำทะเลน้ำข้น (ที่คุณชายท่านรีเควสมา) ยำไข่ยางมะตูมหมูสับ (ที่ผมอยากิน) น้ำพริกกะปิ ปลาทูทอด (ที่ซื้อมาจากข้างนอก) อยากจะร้องไห้กับปลาทูทอดจริง ๆ ผมไม่ชอบปลาแต่เชี่ยเจ้าแม่งดันชอบไง แต่เห็นไกล ๆ น้ำตาก็แทบไหล สะเทือนใจ.. ของหวานมีเต้าส่วน ขนมครก ลอดช่องน้ำกะทิ ปุยฝ้าย แล้วก็มีขนมเบื้องอีก กินกันให้พุงกาง กินให้อ้วนไปเลยยยยยยยยย
“หอมว่ะ”
เชี่ยยยยยยยยย สะดุ้งเกือบทำหม้อต้มยำคว่ำ ไอ้เจ้าตัวหอมฉุยเพราะเพิ่งอาบน้ำมา หน้าหล่อเกลี้ยงเกลาไร้ไรหนวดมากวนใจ เล่นเอาหวิวในอก มันยื่นหน้าเข้าไปใกล้เตา อยากกดหัวมันลงหม้อ แต่ไม่ดี ผมนี่แหละจะเสียใจ กากจริง ๆ
“ไปคดข้าวดิ เสร็จแล้ว เดี๋ยวยกไป”
“อือ”
“ลองป่ะ? อร่อยนะเว้ย” มันจับหางปลาทูทอดยกขึ้นมาทั้งตัว แกว่งไปมา
ผมเบ้ปาก ส่ายหัว “หึ”
“มึงนี่เกิดมาเสียชาติเกิด”
“เอ๊า ก็กูไม่ชอบอ่ะ คาว” น้ำพริกกะปิกินนะ แต่ปลาไม่กิน ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบ ทุกชนิดนั่นแหละ แซลม่อนที่คนอื่นชอบนักชอบหนาผมก็เบะปากใส่ ไม่โอเคจริง ๆ ไม่อ้วกใส่ก็บุญละ ไม่ได้กระแดะแต่อย่างใด คนไม่ชอบจะบังคับได้ไง ใช่ไหมครับ? ใช่
“หัดกินซะบ้าง”
“ก็ไม่ชอบอ่ะ”
“ดื้อ”
“แบร่!”
“พริกเผาที่แม่เอามาให้หมดยัง?” มันถาม
“ยังนะ จะเอาหรอ?”
“อือ” ผมลุกไปหยิบกระปุกน้ำพริกเผาให้ไอ้เจ้า คุณนายตะวันพราวทำครับ อร่อยมาก แต่เผ็ดฉิบหายอ่ะ ผมไม่ค่อยสนิทกับความเผ็ดเท่าไหร่ เลยเสร็จไอ้เจ้าไป รายนั้นชอบกินเผ็ด ติดใจไปดิ พี่ขลุ่ย พี่ชิคก็ชอบ โทรไปบอกแม่ แม่ก็ให้คนเอามาให้ตั้งเยอะ เปรมไปเลยพวกชอบกินเผ็ด
“มันไม่เผ็ดอ่อ?” หมายถึงที่ผมทำ แล้วแม่งใส่พริกเผาเพิ่มซะแดงฉาดเลย น่ากลัวฉิบหาย เห็นแล้วปวดกระเพาะ
“ก็เผ็ด”
“แล้วใส่เพิ่มไมอ่ะ?”
“ไม่ถึงใจ มึงสะเหร่อกินเผ็ดมากไม่ได้” ความผิดกูหรือไงล่ะ ฮ่วย! มันหัวเราะเมื่อผมหน้างอ
“เดี๋ยวก็แสบท้อง แม่ง!”
“ไม่แสบหรอก ระดับนี้”
เอออออออออ เรื่องของมึงเลย!!!
“เจ้าาาาาาาาาา!! หนมครกอันสุดท้ายแล้วอ่าาาาาาาาาา!”
“หึหึ” หัวเราะชั่วร้ายแล้วยัดขนมครกชิ้นสุดท้ายเข้าปาก โอยยยยยยยยยย เลวมาก!!
“เกลียดมึงแล้ว บอกให้ซื้อมาสองกล่องก็บอกไม่ซื้อ แล้วก็มาแย่งกู นิสัยไม่ดี ๆ”
“อ้าว” กินอยากอื่นก็ได้ ชิชะ!
RRRrrr~
เสียงโทรศัพท์ผมดังระหว่างที่จะตีกับไอ้เจ้าอีกรอบ
“ฮัลโหลพี่นิค” เหล่ไอ้เจ้า เจอมันมองตาขวางเลย “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
(“พี่จะโทรมาถามน่ะ พรุ่งนี้ตอนเช้าจะไปไหนหรือเปล่า?”)
“มีธุระสำคัญเหรอครับ?”
(“ไม่สำคัญหรอก ว่าไงครับ ว่างไหม?”)
“ไม่ว่างอ่ะพี่ มีนัดแล้ว” ขยับเข้าไปใกล้ไอ้หมาเจ้า มันปรายตามองแล้วมองทีวี สัญญาณเตือนภัยในหัวดังละ...
(“แย่จัง ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่เราทำอะไรอยู่?”)
“ดูทีวีครับ”
(“อ๋อ กินข้าวหรือยังน่ะเรา?”)
“เรียบร้อยแล้ว แล้วพี่อ่ะ?” จับมือไอ้เจ้าไว้ แรงบีบที่ท้ายทอยเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เจ็บ...
(“กำลังกิน เหงาเลยโทรหา”)
“เอ่อ...”
(“ฮ่าฮ่า ล้อเล่นครับ”)
ถอนหายใจโล่ง แต่ที่ไม่โล่งคือไอ้คนข้าง ๆ ชักจะคุกคามผมแล้ว
(“เงียบเลย”)
“แหะ.. ขอโทษครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอวางนะ บายครับ” พูดเร็ว ๆ กดวางสาย แล้วโยนมือถือไปอีกฝั่ง
“หน้าบึ้งจังวะ”
“หึ”
“เจ็บ”
“แรดนะเดี๋ยวนี้”
“อะไรวะ!!”
“มันโทรมาทำไม?”
“ไม่รู้ โอ๊ย!”
เจ็บจนน้ำตาไหล กัดมาได้ไอ้หมา! ผมลูบปากตัวเองที่เพิ่งโดนกัด ไม่รู้จะเลือดออกหรือเปล่า นิสัยไม่ดี!
“สนิทกันมากหรือไง?!” ถามเสียงเหี้ยม
“เปล่าสักหน่อย ก็เจอกันตอนทำงานอ่ะ” พี่เขาเป็นวิศวกรที่อยู่ในทีม “เจ้าอย่าบีบ..”
“ทำไมต้องโทรหามึง?”
“ไม่รู้”
“มันจีบ?”
“ไม่ได้จีบหรอก ไม่มีอะไรเลย มึงอย่าทำหน้าน่ากลัวดิ..”
“หึ”
ช้อนตามองอ้อน ยื่นมือไปลูบแก้ม “หึงอ่ะดิ”
“เหอะ”
“ไม่มีอะไรจริง ๆ นะเว้ย เชื่อกูดิ”
“อือ”
“มองหน้ากูหน่อย”
มันกลอกตา มองแวบหนึ่งแล้วมองทีวีเหมือนเดิม ไอ้!
“แงะ.. ไม่มีอะไรจริง ๆ แค่พี่น้อง เขาไม่ได้จีบด้วย กูระวังตัวจะตาย ไม่งอนดิ”
“....”
“เจ้าาาาาา”
“...”
“พี่เจ้า~”
โอบหน้าหล่อไว้แล้วก้มลงไปจูบ มันยังนิ่งจนผมเริ่มใจเสีย แต่ยังทำเป็นกล้ารุกจูบไปเรื่อย จนกระทั่งถูกผลักให้นอนราบกับโซฟาและอีกคนคร่อมอยู่ด้านบน โดนดูดคอไปเต็ม ๆ เจ็บถึงไขสันหลัง - -
“อย่าดิ”
“อย่าอะไร”
“ก็.. เนี่ย จะทำอะไรล่ะ”
“ทำอะไรดีล่ะ?”
“ฮึ่ย! ช่วงนี้ทำไมมึงนิสัยไม่ดี”
มันบีบปาก “อย่าให้รู้ว่าเยอะ ไม่งั้นโดน”
“เยอะอะไร รักมึงเหรอ ห้ามได้ที่ไหน” หยอดไปก่อน รู้ว่าหมายถึงอะไร ผมไม่ได้โง่เหมือนมัน แบะแบะ
“หึ อย่าไปอ่อยใครให้มาก นึกหน้ากูไว้”
“อ่อยมึงคนเดียวก็เหนื่อยจะแย่” จบท้ายด้วยการยิ้มยั่ว “รักมึงคนเดียวแหละ ไม่มองใครเลย จริง ๆ”
“ให้มันแน่”
“แน่อยู่แล้วล่ะ คนแมนก็เงี้ย”
“หึ”
“หายงอนแล้วดิ”
“งอนอะไรวะ”
“โดดดดด่ มาซื่ออีก หมั่นไส้ว่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า”
ว่าแล้วผลักมันออก ก่อนวิ่งเข้าห้องไปอาบน้ำก็ดูดแก้มมันไปแรง ๆ ทีหนึ่ง แล้วก็เผ่น ฮ่าาาาาา ... ใส่ชุดคลุมเดินเช็ดผมออกมา เจอไอ้หล่อกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง สบตาคมแล้วใจสั่น ๆ ขนลุกชันไปหมด ทำไมต้องทำตาวิบวับขนาดนั้นล่ะพ่อ!! เกลียดตัวเองฉิบหายที่เดาออกว่ามันคืออะไร เฮ้อ... ก็โดดกัดคอไปซะงั้นนั้น
ไม่รอด...
พรุ่งนี้จะตื่นไปเดตกับพี่ชิคได้หรือเปล่าไม่รู้!!!
ไอ้เจ้าบอกดี เพราะกะทำให้ลุกไม่ขึ้นอยู่แล้ว
เกลียดมันโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
-------------------------------
ตอนพิเศษแบบป่วงๆ 55555555555555 (วันนี้วันเกิดด้วยเลยอัพซะเลย คึคึ (1/11))
ถ้าเจอคำผิดบอกได้นะคะ จะเข้ามาแก้ให้ แบบว่ามันเบลอ.. แหะ
ขอบคุณค่ะ ♥
-
คิดถึงเพลิงฟ้ากับพี่เจ้าเหมือนกันจ้า :กอด1:
คู่นี้หวานกันแบบไม่แคร์ใครเลย โดยเฉพาะพี่เจ้าอ่ะ ชอบมาก :o8:
แอบสงสารน้องกี๋นิด ๆ นะ แหม อาซ้อเพลิงฟ้านี่โหดจริง 555
มาให้หายคิดถึงบ่อย ๆ น้า ชอบพี่เจ้ากับน้องเพลิงฟ้ามาก ๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :pig4:
แล้วก็สุขสันต์วันเกิดด้วยจ้า :HBD2:
มีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรง คิดหวังสิ่งใดขอให้ได้ดั่งใจหวังนะคะ ^^
-
ขอบคุณ :)
-
คิดถึง
"เจ้าชีวัน"
ที่สุด
:mew1: :mew1:
-
โอ๊ยย น่ารักกอะ
ขอบคุณคนเขียนที่มาให้หายคิดถึงกันนะคะ
-
ซ้อเสน่ห์แรงนะเล่นเอาพี่เจ้าต้องเอ่ยเตือน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงพี่เจ้ากะน้องฟ้า
HBD นะค้า มีความสุขมากๆๆ ชีวิตแฮปปี้ๆเนอะ
-
คิดถึงทั้งคู่เลย
ฟ้าน่ารัก
-
ขอบคุณค่ะ รักคนเขียน :กอด1:
-
คิดถึงคู่นี้จังเลย
สุขสันต์วันเกิดคับ มีความสุขมากๆ มีนิยายดีๆมาเยอะๆ
-
หื้อ คิดถึงทั้งคู่เลย คนแมนนี่เขาฮอตจริงอะไรจริงเนอะ แต่พี่เจ้าก็ใช่ย่อยอะ ฮ่าๆ
ระวังเรื่องคนนอกด้วยนะทั้งสองคน รู้แหละว่าขีดเส้นไว้อยู่แล้ว แต่คนอื่นนี่สิ กันไว้ดีกว่าแก้เนอะ จะได้ไม่มีปัญหาตามมา
แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอให้มีความสุข คิดสิ่งใดสมปราถนานะคะ
-
หวานกว่านี้ก็น้ำตาลแล้วฮะ บอกเลย
ปล.สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆในทุกๆวันนะคะ^^
-
:กอด1: :กอด1:
-
เพลิงฟ้าน่ารักอ่ะ ชอบบบบบบบ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ :mew1: :pig4:
-
โอ้ยยยยยย ความน่ารักของอิคู่นี้มันทำให้ใจละลาย
น่ารักเว่อวังมากอะ อร๊ายยยยยยย เขินนนนน
ชอบอะ ชอบมาก ชอบที่สุด ชอบโคตรๆ
-
คิดถึงคนแมนกับพี่เจ้า
พี่เจ้าก็ขี้หึงอยู่นะ แต่ปากหนัก น่ารักดีคู่นี้
ปล. เบิร์ดเดย์คนแต่งจ้า :L2: :L2:
-
:give2: :give2: :give2:
-
ฟินนนน :-[
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ
-
อยากได้แบบพี่เจ้ายังหลงเหลืออยู่อีกไม๊~~~~
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง :L2:
-
คิดถึงงงงงงงงงง
โทรหาบอกเหงาไม่รู้จริงๆว่าจีบ
แค่พี่น้อง
เจ้าจัดการเลยยยยย
ยิ่งนานยิ่งรักกันมาก
-
เขิลลลล :hao7:
-
5555555 เพลิงฟ้าคนแมน น่ารักก
คิดถึงสามเจค่ะ >___<
-
น่าร๊ากกกก :-[ :-[
-
น้องฟ้าคนแมนเลยอดไปเดตกับพี่ชิคเลย :laugh:
-
เพลิงฟ้าคนแมนนนนน :laugh:
-
คนแมนแสนน่ารัก มันใช่หราาาาาา นุ่งฟ้าคนสวย สนุกมากๆๆๆๆ ต่ออีกๆๆๆ ชอบมาก :mew3:
-
น่าร๊ากกกกกก :-[
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ชอบน้องฟ้าอ่ะ นางดูเวินเว้อดีอ่ะ ขำ
ยิ่งตอนคนแมนเค้าหยอดมุกจีบพี่เจ้าแล้วยิ่งฮา
ช่างสรรหามาหยอด 555
:laugh:
-
แง จบเเบบซึ้งๆ น้ำตาคลอ :mew6: ขอบคุนสำหรับเรื่องดีๆน้า :mew1: #คิดถึงคนเเมน 55
-
เพลิงฟ้าคนแมนน่ารักกกกกก :impress2:
-
น้องฟ้าคนแมน แมนจริงๆ
มาต่อตอนพิเศษบ่อยๆน้า
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยจ้า
-
เขานารักกันเนอะ :-[
-
สนุกมากอ่าาา อ่านทีเดียวจบเลยย
ขอบคุณสำหนับนิยายดีๆนะคะ ❤️❤️❤️
-
แอร้ยยยยยย เพลิงฟ้าไม่รอด5555555
สนุกมากๆเลย ขอบคุณมากๆนะคะ :-[
-
ดีงามมาก ชอบเลยน่ะ น่ารักดีเข้าใจง่ายณักกันเบาๆน่ารัก รักจิง จิงจังรักเลยน่ะเนี่ย สนุกมากๆคาะ ชาบูผู้แต่ง
-
คิดถึงสามเจด้วยอ่ะ ตอนนี้โผล่มาแต่ชื่อ :mew2:
-
Love Love Miss ทุกคนเลย อยากอ่านอีก
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงเพลิงฟ้ากับพี่เจ้าจังเลยค่ะ
อยากให้มาต่อบ่อยๆ จัง
:pig4: :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงเพลิงฟ้าาาา :mew1:
-
น่ารักน่าหยิกกันจริงๆเลยคู่นี้
-
รักแรกของกันและกัน ชื่นชมในความพยายามของเพลิงฟ้ามากๆเลย :m3: :pig4:
-
สนุกมาก :กอด1:
-
เรื่องนี้น่ารักง่าาาา
ชอบเพลิงฟ้าาาา อร๊ายยยย :-[
-
พี่เจ้าจะหึงก็ไม่แปลกอ่ะ เพลิงฟ้าเสน่ห์แรงเกิ๊นนนนนนนนนนนนน o14 o14
-
ตามอ่านสองสามวันถึงจบ น่ารัก กวนๆ ป่วนๆ
-
ฟ้าน่าร้ากกกก เจ้าหึงก็บอกว่าหึงเด่ะ โด่ๆๆๆๆ น้องฟ้าคนแมนกล่าวไว้ ปล.ตอนท้ายนี่ไม่แถมหน่อยหรอค่ะ
-
น่ารักดีครับ
ชอบตอนจบ ที่ได้ย้อนถึงวันเก่าๆ
เพลิงฟ้าโชคดีที่ความพยายามส่งผล
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่แบบนี้
นี่คงเพราะคู่กัน เลยได้คู่กัน
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
จะรอผลงานเรื่องต่้อๆไปอีกครับ
-
คนแมนนี่น่ารักเกินไปจริงๆ
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆของพี่เจ้า น้องฟ้ามาแบ่งปัน
:กอด1: :L1: :pig4:
-
รอพิเศษ
แค่นั้นก็พอแล้ว
“ครับผม ไม่ดื้อ ไม่ซน ... อือออ จะเป็นเด็กดี .... ไม่มีเรื่องคร้าบบบ ... สัญญาเลยอ่ะ ไม่มีเรื่องแน่นอน .... หูยยย แม่ เค้าไม่ได้ตอแหลสักหน่อย .... พูดจริง ๆ จากใจเลยจ้ะ ... รักน้าาาา บ๊ายบายยยย” ผมมองไอ้ดื้อที่คุณโทรศัพท์กับแม่ด้วยท่าทีขำ ๆ
เพราะเมื่อไม่นานมานี้มันเพิ่งจะไปมีเรื่องชกต่อยมา ปากแตกไปนิดหน่อย จึงโดนคุณแม่กักบริเวณ และต้องโทรไปรายงานทุกครั้งว่าจะไปไหน นี่ก็โทรไปขออนุญาตไปงานลอยกระทง คงจะโดนบ่นไม่น้อยถึงได้ทำหน้าเหยเกแบบนั้น ผมล่ะสมน้ำหน้ามันจริง ๆ ห้าวเหลือเกิน
“ขำไร ไม่มีคู่ไปลอยกระทงมึงจะซึ้ง” มันว่าตาขวาง
“ไปหาเอาข้างหน้า”
“ไอ้เจ้า!!”
“หึ แยกกันดีป่ะปีนี้ เบื่อจะไปกับมึงแล้ว”
เพลิงฟ้าถลึงตาใส่ ไม่นานมันก็ยิ้มพราย
“อ่า.. จำได้ลาง ๆ ว่าพี่นิคโทรมาชวนไปลอยกระทงด้วยแหะ โทรไปถามดีกว่าน้าว่ายังอยากให้ไปด้วยหรือเปล่า~~”
ไอ้เด็กเหี้ย!!!
“อ๊ากกกก!” มันร้องเมื่อผมพุ่งไปกดมันตรึงกับเตียง
“เมื่อกี้ว่าไงนะ?” ผมถามเสียงเหี้ยม จะเอาใครมาเล่นนี่กูเฉย ๆ มาก แต่ไอ้เหี้ยนิคนี่กูไม่โอเคครับที่รัก ผมเคยเจอมันสองสามครั้ง กวนตีนฉิบหาย ถ้าไม่ติดว่ามันอายุมากกว่าผมคงเหยียบหน้ามันไปสักที รู้ทั้งรู้ว่าผมกับไอ้ดื้อเป็นอะไรกันก็ยังจะเข้ามาวอแวเมียผมอีก ห่า!!
“ก็มึงบอกว่าเบื่อกู!!”
“ก็เลยจะไปกับไอ้เหี้ยนั่น?”
“แล้วจะทำไม!?”
“แรดนะมึง”
“มึงนั่นแหละ มึงเล่นก่อนเองอ่ะ! ปล่อยเลย เจ็บ!!”
“กูให้โอกาสพูดอีกที”
“ไปกับพี่--- โอ๊ย!” ผมบีบข้อมือและใช้เข่ากดหน้าขามันพร้อมกัน “กับพี่เจ้า...”
“หึ”
“มึงเริ่มก่อนเองแท้ ๆ ทำไมกูต้องมาเจ็บตัวด้วยวะ”
“พี่ฟ้าาาาาาา!” ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรก็มีลูกหมูตัวอ้วนวิ่งเข้ามากวนซะก่อน
“เจเจช่วยพี่ฟ้าด้วยยย พี่ฟ้าเจ็บมากเลยยยยย” ไอ้ดื้อร้องเรียกสมุน ลูกหมูหยุดยืนมองเราสองคนก่อนจะปืนขึ้นมาบนเตียงเพื่อตีผม
“น้าเจ้าทำอะไรพี่ฟ้าของหนู!”
“ทำอะไร เปล่า”
“เปล่าอะไรงะ พี่ฟ้าบอกเจ็บ ปล่อยพี่ฟ้าเดี๋ยวนี้นะ!”
“เฮ้ยย!” เพลิงฟ้าถีบผมเมื่อผมเผลอ ไอ้สัด จุกเลยกู ผมจึงพลิกไปนอนข้าง ๆ มันนั่นแหละ ลูกหมูได้ทีก็ปีนขึ้นมานั่งทับหน้าท้องผมและทุบอกผมปึก ๆ
“ตีแรง ๆ เลยเจเจ” ไอ้ตัวเสี้ยมก็จริง ๆ เลย
“อั่ก! พอแล้วครับ เจ็บ”
“พี่ฟ้าก็เจ็บ”
ปกป้องกันดีเหลือเกินนะ!!
“แล้วน้าเจ้าไม่เจ็บหรือไง?” รวบลูกหมูมากอด ตุ๊กตาตัวขาวดิ้นขลุกขลักบอกจะหาพี่ฟ้า ผมจึงปล่อยไป
“น้าเจ้าตัวใหญ่หญ่ายยยยยย ไม่เจ็บหรอกกกกก”
“ตัวใหญ่ก็เจ็บ หนูตีแรงจะตาย”
“หนูตีเบา ๆ”
“เบาที่ไหน แดงเลยเห็นไหมเนี่ย?” ผมเปิดเสื้อให้เป็นรอย มันก็ไม่เจ็บอะไรมากหรอกครับ
“เจ็บเหรอ..” ลูกหมูถามพร้อมคลานลงจากตัวไอ้ดื้อมาหาผม “ง่ะ หนูขอโทษ แต่น้องเจ้าทำพี่ฟ้าเจ็บ หายกัน ฮี่ฮี่”
หายกันบ้าอะไรล่ะ โธ่!
“ฮะฮ่าาา มาให้กอดหน่อยเจเจ ทำไมน่ารักแบบนี้ หืมมมม”
“คึคึ อ๊าาา หนูจั๊กจี้ อร๊ายยย” ลูกหมูดิ้นเป็นไส้เดือนโดยมีเพลิงฟ้าไล่หอมไปทั่วตัวขาว ๆ
“น้องไปไหนครับ ฟอดดดด” ไอ้ดื้อถาม หลังจากปล่อยให้ลูกหมูได้หายใจ
“จริงใจกับจ๋าจ้าอยู่กับหม่าม้า”
“ทำไมหนูไม่อยู่กับหม่าม้า?”
“หนูจะนอนกับพี่ฟ้า เย้เย้”
ผมและเพลิงฟ้ามองหน้ากัน มันยิ้มกว้างจนเขี้ยวโผล่ ขณะที่ผมหน้าบึ้ง
“โอเคคคค คืนนี้หนูนอนกับพี่ พรุ่งนี้เราก็ตื่นไปวัดพร้อมกันเลยเนอะ”
“เนอะ!”
เนอะกันน่ะถามความเห็นกูก่อนไหม...
“ไปอาบน้ำกันดีกว่า~~ ไหน ใครจะอาบน้ำกับพี่ฟ้ายกมือเร็ววววว”
“หนู หนู!!!” จันทร์เจ้าลุกยืนบนเตียง ชูมือทั้งสองข้างขึ้นสุดแขน กระโดดดึ๋ง ๆ
กูยกด้วยได้ไหมเนี่ย... หึหึ
เช้านี้ต้องตื่นแต่เช้าเพราะมีแพลนจะไปทำบุญที่วัดกัน ตอนนี้ตีห้าครึ่ง ไอ้ดื้อกับลูกหมูนอนกอดกันกลม เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ลุกไปอาบน้ำและแต่งตัว ผมเลือกกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตสีขาวมาใส่ เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เดินไปเลื่อนม่านให้เปิดออก แสงจากด้านนอกเริ่มมีมาเล็กน้อย ดูท่าวันนี้จะอากาศดี
เดินมาหยุดที่ข้างเตียง สองแสบยังนอนหลับตาพริ้มไม่มีท่าทีจะตื่นกันเลย โน้มตัวไปหอมแก้มนุ่มของจันทร์เจ้าก่อนจะปลุกคนโต
“อือ..”
“ไปอาบน้ำ หกโมงแล้ว”
มันกระพริบตาปริบ ๆ หัวฟูยุ่งเหยิงดูตลก แขนยาวเหยียดบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นนั่นทั้งยังลืมตาไม่เต็มที่ มันก้มไปหอมแก้มลูกหมูแล้วเดินเซ ๆ มาหา เขย่งเท้าขึ้นมานิดหน่อย แตะปากกับปากผมจากนั้นก็ลากผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
ละเมอหรือเปล่าวะ...
ผมลงมาข้างล่าง เจอแม่กับพี่จอมและแม่บ้านกำลังง่วนอยู่กับของที่จะเตรียมไปทำบุญ เข้าไปกอดและหอมแก้มแม่ไปฟอดใหญ่
“ตื่นเช้าจังเจ้า แล้วน้องตื่นหรือยัง?”
“ตื่นแล้วครับ กำลังอาบน้ำ”
“แล้วลูกหมูล่ะ?” จอมถาม
“หลับอยู่” แม่และพี่สาวพยักหน้ารับรู้ “กินข้าวเช้ากันยังครับ?”
“ยัง ๆ แต่กินอะไรรองท้องไปแล้ว” ผมพยักหน้า คงรอกินพร้อมกัน ไม่ได้ช่วยอะไรจึงขอไปหาอะไรกินรองท้องบ้าง ก่อนจะปั่นจักรยานไปบ้านไอ้ขลุ่ยที่อยู่ห่างกันไม่กี่เมตร
“ลุงสม สวัสดีครับ” ผมทักลุงยามบ้านไอ้ขลุ่ย
“สวัสดีครับคุณเจ้า”
“ไอ้ขลุ่ยตื่นหรือยังครับ?” ดูจากเวลาตอนนี้ก็น่าจะตื่น
“ยังเลยครับ คุณเจ้าจะเข้ามาก่อนไหม?”
“เข้าครับ” เมื่อลุงแกเปิดประตูรั้ว ผมก็ปั่นจักรยานเข้าจอดที่หน้าบ้านมันเลย
บ้านนี้เงียบสงบ แต่ก็มีแม่บ้านทำหน้าที่ของตนเองไป ผมเข้าไปบอกพี่เลี้ยงไอ้ขลุ่ยว่าไม่ต้องทำอาหารเช้าเพราะจะให้มันไปกินที่บ้านผม
“ตื่น ไอ้สัด” ผมปลุกไอ้ขลุ่ยด้วยการใช้เท้าเขี่ย มันงัวเงียขึ้นมา ชูนิ้วกลางให้ แล้วมุดหมอนไปนอน
“ไอ้ขลุ่ย!!”
“เชี่ยเจ้ากูง่วงงงงง”
“ไปอาบน้ำ สายแล้ว มึงจะไปไหมวัด” มันลุกขึ้นมาทำหน้ายุ่ง สบถด่าผมไม่เป็นภาษาแต่ก็ยอมเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี ถ้าแม่งรู้ว่าสายแล้วที่ว่าน่ะคือหกโมงสิบห้ามันคงก็ตัดเพื่อนกับผมเลยมั้ง
มาถึงบ้าน ทุกคนตื่นกันหมดแล้ว จึงทานอาหารเช้ากันจะได้เดินทางไปวัด ออกแต่เช้าเพราะวัดที่จะไปค่อนข้างไกล และโชคดีที่เด็ก ๆ ไม่งอแง
สมาชิกเรามี 11 คน จึงเลือกรถตู้คันใหญ่ไป ไม่มีคนรถไปด้วย(แล้วแม่ก็ให้คนงานที่บ้านหยุดงานด้วยครับ) ผมจึงเป็นคนขับ เบาะข้าง ๆ คือเพลิงฟ้าและจันทร์เจ้า แถวแรกคือพ่อแม่และคุณย่า ถัดไปก็พี่จอมกับพี่โจ จริงใจและจ๋าจ้า ไอ้ขลุ่ยยึดแถวหลังคนเดียว มันบอกจะนอน
มาถึงวัดตอนเกือบสิบโมง ลูกหมูสามตัวอารมณ์ดี มองนู่น ชี้นี่อย่างสนใจ ตากลมโตเป็นประกายสดใส ทำเอาผู้ใหญ่ยิ้มเอ็นดู
“เป็นไรมึง เข้าวัดแล้วร้อนเหรอ?”
“-วย” ผมขยับปากแบบไม่มีเสียง ไอ้ดื้อชี้หน้าทำตาโต
“คุณย่าครับ! เจ้านิสัยไม่ดี”
นั่น.. ฟ้องย่ากูอีก
“อะไรกันตาเจ้า ไปแกล้งอะไรน้อง”
“เปล่าเลยย่า มันกวนตีน”
เพี๊ยะ!
ย่าตีแขนผม “ดูพูดเขา เดี๋ยวเถอะ ชอบไปแกล้งน้อง เพลิงฟ้าไปกับย่าลูก ไม่ต้องไปอยู่กับคนนิสัยไม่ดี”
“เอ๊า..” คนอื่นหัวเราะ แล้วเดินเข้าไปในศาลา พ่อเดินเข้ามาตบไหล่พร้อมหัวเราะเยาะแล้วเดินตามไป
ตกลงผมเป็นหมาจริง ๆ ใช่ป่ะ
เมื่อไหว้พระ ถวายสังฆทานและปัจจัยเสร็จ เราก็ลงมาจากศาลา ยกเว้นพ่อ แม่ และย่า
ลูกหมูบอกว่าอยากให้อาหารปลา เพราะได้ยินคุณป้าที่มาทำบุญบอก จึงต้องพาไปซื้อขนมปัง ผมยกกล้องบันทึกภาพไปด้วยเป็นระยะ ไม่น่าเชื่อว่าการได้เห็นรอยยิ้มจากคนในครอบครัวจะทำให้เรามีความสุขได้
“ปา ปา ปาตัวหญ่าย” จริงใจพูดพร้อมกับยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมแขนไอ้ดื้อ ปลาสวายในสระว่ายมารุมกินขนมปังจากคนที่โยนลงไป มันมีเยอะมากจนดูน่ากลัว แถมแต่ละตัวยังตัวใหญ่มาก ๆ
“คุณปลาทำแบบนี้” จันทร์เจ้าอ้าปากพงาบ ๆ เลียนแบบปลา พี่โจฉีกขนมปังโยนใส่ปากลูกชาย ลูกหมูทำท่าไล่งับแล้วหัวเราะคิก
“น่ารักจังเลยลูกแม่ ฟอดดด” พี่จอมที่อุ้มจ๋าจ้าอยู่ย่อตัวไปหอมลูกชาย “จ๋าจ้าโยนให้ปลาสิคะ”
“ให้ปา คึคึ” หนูน้อยพูดตาม
“มีความสุขมากดิมึง”
ผมยิ้ม “อือ”
ไอ้ขลุ่ยหัวเราะเบา ๆ แล้วยิ้ม “บางทีกูก็หมั่นไส้มึง”
“อ้าว ไอ้เหี้ย”
“หึหึ”
“ตอนนี้มึงไม่มีความสุข?”
“เปล่า หน้ากูเหมือนคนทุกข์หรือไง”
“แล้วเป็นเหี้ยอะไรครับ?”
“พ่อกับแม่กูน่าจะอยู่” ท่านมีงานด่วนครับ ต้องบินไปต่างประเทศกระทันหัน ไอ้ขลุ่ยคงน้อยใจเลยมาดราม่าใส่ผมมั้ง “บอกกูว่าจะอยู่แท้ ๆ หงิดเลย”
“โธ่ ไอ้ห่า งอนเหรอวะ”
มันถอนหายใจ โยนขนมปังลงไปทั้งแถว “เปล่า”
ผมหัวเราะ เออ ไม่งอนเล้ยยยย หน้างอขนาดนี้ ถ่ายรูปหน้ามันตอนนี้ไว้ให้คุณน้าทั้งสองดูดีกว่า ลูกชายหัวแก้ว หัวแหวนงอนเพราะพ่อแม่ไม่อยู่ลอยกระทงด้วย กิ๊กก๊อกมากไอ้เชี่ยขลุ่ย!
“เอามะ?” ไม่ตอบ คว้าแก้วนมเย็นจากไอ้ดื้อมาดื่ม
นั่งเล่นกันอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ระหว่างรอแม่หลังให้อาหารปลาเสร็จ วันนี้คนค่อนข้างเยอะเลยครับ มีหลายคนเหมือนกันที่นั่งอยู่บริเวณนี้ ชาวบ้านก็มาถามไถ่เพราะไม่เคยเห็นหน้า ผมว่าน่ารักดีนะ ชาวบ้านใจดีมากด้วย มีร้านค้า รถเข็นมาขายของกันเยอะ แม่ค้า พ่อค้าบางคนหลงสเน่ห์ไอ้ดื้อแถมขนมให้มันซะเยอะ ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งเลยมัน ลูกหมูสามตัวก็วิ่งเล่นกับเด็ก ๆ ที่มาทำบุญอยู่ไม่ไกล
“ได้มาทำบุญอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ” พี่จอมพูด พวกเราก็พยักหน้าเห็นด้วย
ขึ้นรถกลับบ้านเมื่อทุกคนมาครบ อยู่ ๆ พี่โจก็เอ่ยถามขึ้นมา
“แวะทานอาหารเที่ยงข้างนอกหรือจะไปทานที่บ้านครับ”
“เอาไงดีล่ะ..” แม่พึมพำ
“กินข้างนอก พี่โจเลี้ยง เย้เย้!”
“อ้าว เฮ้ย!” เราหัวเราะกันก้องร้อง เป็นอันว่าทานกันที่ร้านโดยมีพี่โจเป็นเจ้ามือตามการยัดเยียดของเพลิงฟ้า พี่จอมตะโกนมาบอกว่า เพลิงฟ้าทำดีมาก หึหึ
“มึงไปหาต้นกล้วยมาจากไหน?” ผมถามไอ้ดื้อที่นั่งตัดต้นกล้วยอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่ริมสระว่ายน้ำบ้านผม
“ลุงมีพาไป” ลุงมีเป็นพ่อบ้าน
“พยายามดีเนอะ ทำให้กูด้วย”
“ห่า ไม่ทำโว้ย ทำอันเดียวพอ”
“เพื่อ? ต้นกล้วยที่มึงเอามากก็ตั้งเยอะ”
“หูย จะให้เจเจทั้งสาม พี่โจพี่จอม คุณพ่อคุณแม่ ด้วย ของมึงไม่มี ลอยกับกู”
“ทำไมกูต้องลอยอันเดียวกับมึงด้วย”
“จิ๊! ลอยอันเดียวกันนี่แหละมันจะได้ไม่แยกกัน!”
ผมลอบยิ้ม ไอ้ดื้อพูดอย่างหงุดหงิด ก้มหน้าก้มตาตัดต้นกล้วย ทั้งที่ใบหูแดงก่ำ
ไอ้ดื้อนั่งทำกระทงอยู่ริมสระตั้งแต่บ่ายจนเย็น แน่นอนว่ามีคนช่วยด้วย และแน่นอนว่าไม่ใช่ผม ตอนนี้กระทงใบตองทั้งหลายก็ถูกปล่อยลงในสระว่ายน้ำไปเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ได้ใส่ดอกไม้ มันบอกเดี๋ยวเหี่ยว ตอนจะไปลอยค่อยใส่ ก็แล้วแต่...
แล้วคนที่ตื่นเต้นสุด ๆ ก็ไม่พ้นลูกหมูสามตัว จะกระโดดลงน้ำไปลอยตามกระทง จับไว้แทบไม่ทัน
“หูยยยยย คนเยอะว่ะ” ไอ้ดื้อข้าง ๆ ผมพูดอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เวลาประมาณหนึ่งทุ่ม เรามาอยู่ที่งานลอยกระทงกันแล้วครับ นัดกับเพื่อนไว้ไม่รู้ว่ามากันหรือยัง แต่ผม เพลิงฟ้า และไอ้ขลุ่ยมาถึงกันแล้ว (ไอ้เหี้ยนี่ก็มาเป็นส่วนเกินอยู่ได้)
ลูกหมูไม่มาด้วยหรอกครับ อยู่กับพ่อแม่นู่น ความจริงแล้วผมกับไอ้ดื้อหนีมาน่ะครับ หึหึ
“ไอ้ชิคจะมาเมื่อไหร่?” ผมถามไอ้ขลุ่ย
“มันบอกถึงแล้ว หาที่จอดรถ”
“อือ” พยักหน้ารับรู้ “ดื้อ เพื่อนมึงจะถึงยัง?”
“ใกล้แล้ว นั่นไง” มองตามปลายนิ้ว ชินากับกวางกำลังเดินมา พกแฟนมาด้วยว่ะงานนี้ และไม่นานไอ้ชิคก็มาถึง(กรีซกับพี่ลูกชุบไม่อยู่เพราะพากันขึ้นเหนือไปถึงเชียงใหม่ เพลิงฟ้าโทรไปงอแงใส่ตั้งแต่สามวันก่อน)
“รีบไปลอยกระทงแล้วไปหาอะไรกินเถอะ หิวมากกกกกกก”
ก็ตามนั้น
“ระวังหน่อย” บอกคนที่เดินไม่มองทาง ไอ้ดื้อหันมาทำหน้ามาใส่แล้วยื่นมือมาให้ ผมเดาะลิ้น ยื่นมือไปจับมือมันแล้วคอยระวังไม่ให้มันไปชนคนอื่น ไม่ได้กลัวว่าคนอื่นจะชนมันหรอก
มาถึงสระน้ำขนาดใหญ่ที่ถูกจับจองพื้นที่โดยผู้คนมากมายที่มาพร้อมกระทงที่จะนำมาลอย บอกกับคนอื่นว่าแยกกันไปหาที่แล้วค่อยมาเจอกันตรงนี้
“มึงจะอธิษฐานก่อน หรือจะให้กูก่อน”
“มึงก่อนเลย”
เพลิงฟ้าพยักหน้าหงึกหงัก ค่อย ๆ ประคองกระทงเดินลงบันได มันนั่งลงแล้วหลับตา ผมยกกล้องที่คล้องคออยู่ขึ้นมา ปรับโหมดต่าง ๆ จนได้อย่างที่ต้องการแล้วจึงกดชัตเตอร์ เสี้ยวหน้าด้านข้างของมันงานคุณภาพจริง ๆ บรรยากาศริมน้ำใต้แสงจันทร์แบบนี้มันก็โรแมนติกดีนะครับ หึหึ
“เจ้า มาดิ”
“อธิษฐานอะไรวะ โคตรนาน” ผมดึงสติกลับมาแล้วบ่นมัน ไอ้ดื้อเบ้ปาก ไม่ตอบ ผมเองก็หลับตาอธิษฐานบ้าง
ผมลืมตาขึ้น ค่อย ๆ วางกระทงลงบนน้ำ จากนั้นเราก็ช่วยคนหวักน้ำเพื่อดันกระทงให้ลอยออกไป
“ไปไกล ๆ อย่าคว่ำนะเว้ย”
ไอ้ดื้อเอ๊ยยยยยยย
“มึงอธิษฐานว่าอะไรอ่ะ?” เพลิงฟ้าช้อนตามองปริบ ๆ ถึงมันจะดูน่ารักแต่ผมไม่บอกมันหรอก
“เสือก”
“โหยยยย มึงอ่าาาา บอกหน่อยดิ อยากรู้ นะนะ”
“ไม่”
“จำไว้เจ้า จำไว้ ๆ ๆ” ผมไหวไหล่ไม่สน มันเดินกระแทกผมไปหาไอ้ชิคกับไอ้ขลุ่ยที่กำลังเดินมา แทรกกลางสองคนนั้นและควงแขนไอ้ชิค กับเพื่อนผมไม่อะไร ผมให้มันสองคนเดินควงกันไปโดยที่ตัวเองเดินตามหลัง หึ เอาที่มึงสบายใจเลยที่รัก
“เป็นอะไร?” พูดทำบีบท้ายทอยมัน
“ฮึ!”
“อะไร? งอนที่กูไม่บอก?”
“เปล่า ถ้างอนเรื่องนั้นก็งี่เง่าเกินไปละ” มันเชิดหน้าขึ้น “ผู้หญิงกลุ่มนั้นมองมึง” มองตามสายตาไอ้ดื้อ ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมองผมอยู่จริง ๆ มันจิ๊ปากเมื่อเขาส่งยิ้มมาให้
“ก็แค่มอง”
“เป็นไรมึง?” มันส่ายหน้าตอบเพื่อนมัน หน้ายังงอไม่เลิก ผมจึงคว้ามือมันมากุมไว้ใต้โต๊ะ ไอ้ดื้อเหลือบมองแต่ไม่พูดอะไร และไม่ได้ดึงมือออกจากมือผม
“มึง มีคนมองมึงอ่ะ” กวางป้องปากพูด “หล่อนะมึง อ่อยเลย”
“เช็กหน้าพี่เจ้ากับคนข้าง ๆ มึงด้วยไอ้สัด” ชินาบอกพร้อมยื่นมือไปตบหัวกวาง กวางหันไปมองพี่ครินแล้วยิ้มแหยก่อนเอนตัวไปซบไหล่
“เบื่อแล้ว อยากกลับบ้าน”
แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันถอนหายใจใส่หน้าไอ้ดื้อ...
“มองกล้องหน่อยคร้าบบบบบ!” ไอ้ชิคร้องบอก พวกเรามองไปที่กล้องพร้อมกับยิ้ม
“พี่ชิคถ่ายงี้ก็ไม่มีพี่ชิคอยู่ในเฟรมด้วยดิ!”
“อันแนะ! อยากถ่ายรูปกับคนหล่อล่ะสิ~”
“ถุย!” ไอ้ชิคหัวเราะร่า ก่อนจะขอให้คนที่เดินผ่านคนหนึ่งถ่ายรูปให้
เดินเล่นในงานกันเรื่อย ๆ เจอร้านไหนน่าสนใจก็แวะ ทั้งร้านของกิน ของเล่น ซุ้มเกม พี่ครินแสบมาก พากวางเข้าบ้านผีสิงแล้ววิ่งหนีออกมาก่อน พอรออยู่นานกวางไม่ออกมาสักทีจนต้องเข้าไปตาม สุดท้ายก็ตามพล็อตครับ โดนงอน หึหึ
“ขอโทษนะคะ?” ผมเลิกคิ้ว หันมองหน้าไอ้ชิคกับไอ้ขลุ่ย พวกมันยักไหล่ ถ้าจำไม่ผิดพวกเธอคือคนที่ไอ้ดื้อบอกว่ามองผมตอนอยู่ร้านอาหาร
“ครับ?”
“ชื่ออะไรคะ? อยากรู้จัก” ผมยังไม่ตอบ ไอ้ดื้อเดินมายืนข้าง ๆ หลังจากไปซื้อน้ำมา มันมองหน้าเขาแล้วมองหน้าผมก่อนแสยะยิ้ม ไอ้เหี้ยชิคกับไอ้ขลุ่ยหัวเราะเยาะเย้ย เลวฉิบ...
“ใครอ่ะ?” ชินาเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาควงแขนผม ผมมองพี่โชแฟนของชินา พี่แกแค่ยิ้มนิดหน่อย ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร
“แฟนเหรอคะ?” เธอคนนั้นถาม
“อือ มีอะไรหรือเปล่า?” ชินาสวนกลับ
“อ๋อ อยากรู้จักน่ะ หล่อดี แต่ถ้ามีแฟนแล้วก็ไม่เอาแล้วล่ะ” โอ้โห... สุดท้ายก็จบครับ เธอคนนั้นพูดจบก็เดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนของเธอ มีการปรายตามองชินาด้วย
“หูยยยยย คนหรือแดดประเทศไทย ทำไมแรงขนาดนี้” กวาง
“ยังดีที่พอรู้ว่ามีแฟนแล้วถอย ถ้าเดินหน้านะมึงเอ๊ยยยยย ปัง!” ไอ้ชิค
“ไงมึง เดือดไปถึงไหนละ?” ไอ้ขลุ่ย
เพลิงฟ้าแค่นหัวเราะ ชกแขนผมก่อนดีดน้ำที่เกาะอยู่รอบแก้วน้ำใส่ผม เอาละ แม่งไม่ได้คิดอะไร ผมจึงกอดคอมันแล้วเดินเล่นรอบงานกันต่อ
“ไม่หึงสักนิดเลยดิ?” โน้มลงไปถามจนปากแทบจะแนบกับใบหูมัน
“หึ”
“จริง?”
“เฉย ๆ”
“จริงเหร๊ออออ?”
“พูดมาก รู้อยู่แล้วยังจะพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้”
“รู้อะไร?” เพลิงฟ้าย่นคอหนี
“รู้ว่าทั้งหึง ทั้งหวงไงไอ้พี่เจ้า!” ผมหัวเราะ มันชักสีหน้าไม่พอใจปัดแขนผมออกจากไหล่จะเดินหนี แต่ผมคว้ามันไว้ก่อนแล้วก้มลงไปจุ๊บปลายจมูกรั้นเร็ว ๆ แล้ว ไอ้ดื้ออ้าปากค้าง หน้าแดง ยิ่งได้ยินไอ้พวกข้างหลังร้องแซวมันยิ่งหน้าแดงหนักขึ้นไปอีก เพลิงฟ้าทำอะไรไม่ถูกจึงยกมือผมขึ้นไปกัด
หึหึ ไอ้น่ารักเอ๊ย!
ขอบคุณคนข้าง ๆ ที่ทำให้วันของผมดำเนินไปอย่างมีความสุข
ขอบคุณวันดี ๆ แบบนี้ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
ไม่ว่าจะลอยกระทงปีไหน ขอให้เราได้มาด้วยกันแค่นั้นก็พอแล้ว....
FIN.
---------------------------
สวัสดีค่าาาาา สวัสดีวันลอยกระทง~
เนื้อเรื่องดูไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางเลย แต่หวังว่าจะชอบนะคะ :mew2:
ขอบคุณที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
รักคนอ่าานทุกคนเลย ฮือ จุ้บๆ :กอด1:
-
น่ารักตลอดดดดดดดดดดดดด :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
เค้าน่ารักกันตลอดเลย :L2: :pig4:
-
ยังน่ารักไม่เปลี่ยนนะคู่นี้
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เจเจน่ารัก คิดถึงเจเจที่สุด :man1:
-
น่ารัก อยากอ่านตอนพิเศษของกวางกับพี่ครินด้วยจัง
-
ทำไมน่ารักกันจังเลย ฮื่อออออออออออออ
-
:o8: :-[ :impress2: น่าร้ากกกกก
-
น่ารักไปอีก
-
พี่เจ้าชอบแกล้งเพลิงฟ้า 5555
นานๆพี่เจ้าจะหวานสักที ชอบแกล้งเพลิงฟ้าให้งอนตลอด
-
ผลัดกันหึงผลัดกันหวง :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจเจน่ารักกกกกก > <
นึกว่าจะมีเรื่องกับผญซะแล้ว 555
-
น่ารักกกกก เจเจน่ารักจังเลยยยย :impress2:
อยากอ่านคู่ครินกวางง ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค้าา :mew3:
-
ไงล่ะคนฮอต ไปไหนก็หึงตลอด 555
ชอบ3เจมากกกก ก้างตลอดทุกงาน
-
ขอบคุณ :)
-
ชอบคนแมนจริงๆ น่ารักอ่ะ คึคึ
-
น่ารักตลอดดดดดดดดดดดดด :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
เพลิงฟ้า : คนแมนก็เงี้ย :m19:
เค้าน่ารักกันตลอดเลย :L2: :pig4:
เดี๋ยวให้พวกนางตบตีกันบ้าง 5555555555555 :z2:
ยังน่ารักไม่เปลี่ยนนะคู่นี้
:กอด1: :L2: :pig4:
:m1: :m1: :m1:
เจเจน่ารัก คิดถึงเจเจที่สุด :man1:
เจเจก็คิดถึงงงงงง :กอด1:
น่ารัก อยากอ่านตอนพิเศษของกวางกับพี่ครินด้วยจัง
อาจจะมีนะคะ :z1:
ทำไมน่ารักกันจังเลย ฮื่อออออออออออออ
น่ารักจนน่าหมั่นไส้เลย ฮือออออออ
:o8: :-[ :impress2: น่าร้ากกกกก
:hao7: :hao7: :hao7:
น่ารักไปอีก
:m17: :m17: :m17:
พี่เจ้าชอบแกล้งเพลิงฟ้า 5555
นานๆพี่เจ้าจะหวานสักที ชอบแกล้งเพลิงฟ้าให้งอนตลอด
เพลิงฟ้าก็ชอบยั่ว(โมโห) 55555555555555
ผลัดกันหึงผลัดกันหวง :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
น่าย้ากกกกกกกกกกก :m4: :m4:
เจเจน่ารักกกกกก > <
นึกว่าจะมีเรื่องกับผญซะแล้ว 555
เพลิงฟ้าบอกมันไม่ใช่วิถีคนแมน :a14:
น่ารักกกกก เจเจน่ารักจังเลยยยย :impress2:
อยากอ่านคู่ครินกวางง ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค้าา :mew3:
คึคึ ขอเวลาไปคิดพล็อตก่อนน้าาาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเช่นกันค่ะ :L2:
ไงล่ะคนฮอต ไปไหนก็หึงตลอด 555
ชอบ3เจมากกกก ก้างตลอดทุกงาน
สงสารน้าเจ้านะคะ 555555555555555 :laugh3: :haun5:
ขอบคุณ :)
ขอบคุณค่ะ :)
ชอบคนแมนจริงๆ น่ารักอ่ะ คึคึ
คนอ่านก็น่าร้ากกกกกก :m3:
--------------------------
ขอบคุณนะคะ /)_(\
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากกก แนวแบบอบอุ่นงี้อะะชอบบค่า o13
-
:hao5: :hao5: :hao5: น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คิดถึงจังเลย ขอบคุณค่ะ
-
เพลิงฟ้าดูเท่ ตามวิถีคนแมน
พี่เจ้าก็ซึน มึน ตามบท แต่นางก็น่ารัก
ชอบเจเจ อิอิ
-
คิดถึงพี่เจ้ากะไอ้ดื้อออออออ
วันพ่อ คริสต์มาส ปีใหม่ สงกรานต์ วันแม่
อย่าลืมมาอีกน้าาาาาา
-
ชอบอารมณ์ของวันธรรมดาที่ได้ใช้ด้วยกันแบบนี้มันน่ารัก ให้อารมณ์แบบค่อยๆ รักกันเบาๆ งี้ เถียงกันบ้างตามสไตล์คู่นี้เค้าล่ะแต่ก็รับรู้ได้ตลอดว่าเค้ารักกัน ขำตอนพี่ฟ้าบอกขอยกมืออาบน้ำด้วยได้ไหม โถ่ ! พ่อคุณ 555555
-
เพลิงฟ้า พี่เจ้า เป็นคู่ที่น่ารักมากกกกก ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
เพิ่งเจอ สนุกจัง
น้องดื้อฟ้าน่ารัก
พี่เจ้าและเพื่อนๆก็แสนดี ชอบบบ
-
น่ารักมากกกกกก!
อ่านแล้วอมยิ้มได้ตลอดทั้งเรื่องเลยค่ะ
โดยเฉพาะเพลิงฟ้ากับครอบครัวตัวเจ
:mew1:
-
ฟินจิกหมอนเลยเรื่องนี้ น่ารักมากมาย
:o8: :o8: :o8:
-
คนแมนเขาน่ารักจังเลยยยยยยยยย
-
รอพิเศษ
อย่ากลับคืนคำเมื่อเธอย้ำสัญญา อย่าเปลี่ยนวาจาเมื่อเวลาแปรเปลี่ยนไป
เปลือกตาสีอ่อนค่อย ๆ ปรือขึ้นก่อนกะพริบถี่ ขยับกายซุกคนที่นอนอยู่ข้างกันเพื่อหาความอบอุ่นด้วยความเคยชิน เมื่อได้สติกลับมาผมก็นิ่งไป สายตาปะทะเข้ากับแผงอกกว้างที่เปลือยเปล่าพอดี แค่นี้ก็หน้าร้อนแล้ว อ่อนชะมัด! เงยหน้ามองเจ้าของอ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดผมอยู่ตอนนี้ เด็กดัมโบ้ยังคงหลับตาพริ้ม หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ผมระบายยิ้มบาง ยกหน้าขึ้นไปจูบที่ปลายคางคนหลับเบา ๆ แล้วไล้นิ้วไปตามกรอบหน้าสมบูรณ์แบบ...
“ซนแต่เช้าเลย..” ผมนิ่ง ชะงักนิ้วค้างเอาไว้ก่อนจะจิ้มแก้มคนพูดแรง ๆ ดัมโบ้กระชับอ้อมแขนกอดผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกเจ็บแล้วไม่นานเขาก็คลายออก แพขนตาหนากะพริบถี่ ๆ แล้วลืมขึ้น ดัมโบ้ยิ้มอบอุ่นส่งมาให้ผมก่อนจะจุมพิตรับอรุณ...
ไม่ดีเลย.. หน้าผมร้อนผ่าวอีกแล้ว
“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“อืม... ตอนไหนดีน้า ตอนที่โดนจูบคางหรือเปล่า”
ผมหน้าบึ้ง โว้ยยย! น่าอายอีกแล้ว! สาบานเลยว่าเด็กนี่ต้องตื่นนานแล้วแน่ ๆ
“ฮ่าฮ่า อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ” เขาลูบแก้มผม “ดีจังเลย ตื่นมาแล้วเห็นชุบคนแรก” ดัมโบ้ยกยิ้มกว้าง โน้มมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เม้มปากตัวเองด้วยความเขิน
ให้ตาย อยู่กับเด็กนี่แล้วหัวใจผมทำงานหนักชะมัด
“เพ้อแต่เช้าเลย”
“ฮะฮะ ง่วงจังเลยครับ”
“นอนต่อสิ จะไปอาบน้ำแล้ว ปล่อยแขนด้วย”
“นอนด้วยกันนะ” ดัมโบ้พูดด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ ผมถอนหายใจแล้วยกมือดีดหน้าคนอายุน้อยกว่าไปหนึ่งที ยังมีหน้ามายิ้มอีก ชอบทำให้หมั่นไส้
ทว่า.. แม้จะบอกว่าไม่ ผมก็ไม่ได้ลุกจากเตียงอยู่ดี เอาเถอะ ยังไงวันนี้ก็หยุด ตื่นสายสักวันจะเป็นอะไรไป อีกอย่างร่างกายผมก็ค่อนข้างเพลียด้วย เมื่อคิดอย่างนั้นผมก็หลับตาลงอีกครั้ง...
“ชุบ ลูกชุบครับ”
“หือ.. อือ..”
“เก้าโมงครึ่งแล้วครับ”
“หิว...” ผมว่าเสียงเบา เด็กดัมโบ้หัวเราะ ผมยกแขนหนาออกจากเอวแล้วกลิ้งไปอีกฟากของเตียง เบ้หน้านิดหน่อยเพราะความเจ็บเสียดที่ได้รับ เฮ้อออ นึกถึงมันแล้วทั้งหงุดหงิดทั้งเขิน
“ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวผมไปหาอะไรไว้รอ”
“อือ”
ผมเดินลงบันไดมาที่ครัวชั้นล่างหลังจากอาบน้ำเสร็จ ดัมโบ้กำลังยืนทำอาหารอยู่หน้าเตา
“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวทำต่อเอง”
“ครับ” เขาหอมแก้มผมก่อนจะรีบวิ่งออกไป เพราะผมง้างมือขึ้นเตรียมจะตบ
ไอ้เด็กนี่...
“กับข้าวหอมจังเลยยย ฟอดดดด” กับข้าวหอมก็ไปหอมกับข้าว ไม่ใช่มาหอมแก้มฉันไอ้เด็กเปรต!
“อย่ามากอด” ผมบอกเสียงขุ่น
“หวา... ยังเจ็บอยู่เหรอครับ?”
“กรีซ!!!” เด็กตัวสูงหัวเราะ ละมือออกจากสะโพกผมพร้อมกับถอยออกไปราวสามก้าว
“ฮ่าฮ่า เขินรุนแรงจัง”
“เดี๋ยวจะเอาทัพพีตีหน้า ไปนั่งที่โต๊ะนู่น”
“ครับผม ครับ ๆ”
กวนตีน...
ผมยกชามข้าวต้มกุ้งไปวางไว้ตรงหน้าเด็กดัมโบ้หนึ่งชามและสำหรับตัวเองหนึ่งชาม
“วันหยุดยาวอาทิตย์หน้าไปบ้านผมกันนะครับ”
“หือ?”
“แม่ผมอยากเจอลูกชุบ ไปนะ นะครับ”
“อ่า...”
“ไปนะครับ ถ้าห่วงคุณแม่ ก็ชวนท่านไปด้วยกันนะครับ” ผมนิ่งคิด แม้จะเคยเจอครอบครัวของเด็กนี่แล้ว แต่ผมก็ไม่ชินหรอกนะ เอายังไงดี... แพ้ลูกอ้อนไอ้เด็กน่ารำคาญนี่ซะด้วยสิ
“ห่วงบ้าน”
“ให้คุณป้าข้างบ้านช่วยดูให้ก็ได้หนิครับ”
“เฮ้อ...”
“นะครับ ไปเถอะนะ ถือว่าไปเที่ยว พักผ่อน ๆ นะครับ น้าาาา”
“คิดดูก่อน”
“ไม่ต้องคิดหรอกครับ น้าาาา ไปหาครอบครัวผมด้วยกันเถอะนะครับ ลูบชุบครับ~” แค่เสียงผมก็ใจอ่อนแล้วยังจะมาส่งสายตาออดอ้อนมาอีก ให้ตาย...
“ก็ได้ ๆ”
“เย้!” ไม่เห็นต้องทำเสียงดีใจเป็นเด็กแบบนั้นเลย ฮึ่ย!!
สุดท้ายผมก็ต่อต้านเด็กนี่ไม่ไหวอยู่ดี ยอมรับว่าห่วงบ้านจริง ๆ และก็ห่วงแม่ด้วย แต่พาแม่ไปเที่ยวแบบที่ดัมโบ้ว่าก็น่าจะดีเหมือนกัน... อ่า... ตอนนี้แม่ผมไม่อยู่ครับ ไปวัดต่างจังหวัดกับเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันนี่แหละครับ ไปกันรถทัวร์คันใหญ่เลย อีกสองวันถึงจะกลับ
“ลูกชุบอยากไปไหนไหมครับวันนี้?”
“ไม่ล่ะ แล้วอยากไปไหนหรือเปล่า?”
ดัมโบ้ส่ายหน้า “ไม่ครับ อยากนอนเฉย ๆ ให้หมดวันไป”
“เป็นตัวสล็อตหรือไง”
“ก็อยากเป็นอยู่นะครับ แต่มีอยากหนึ่งที่อยากเป็นมากกว่า”
ผมเลิกคิ้วขึ้น
“อยากเป็นคนที่ลูกชุบรัก” พูดจบก็ส่งยิ้มพิฆาตมาให้ ผมกัดปากก่อนจะก้มหน้าลงมองชามข้าวต้ม ผมยิ่งอายมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายหัวเราะพลางยื่นมือมาลูบแก้ม ให้ทายว่าตอนนี้หน้าผมมันต้องขึ้นสีแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศแน่
“น่ารัก”
“เงียบไปเลย!!” ผมแสร้งโมโหกลบเกลื่อน
“จะด่าก็มองหน้าด้วยสิครับ” ผมถลึงตาใส่ไอ้เด็กพูดมาก “อย่าทำหน้าน่ารักใส่ผมสิ”
“กรีซ!!!”
“ชอบจัง เวลาลูกชุบเรียกชื่อผมแบบนี้”
“ไอ้เด็กบ้า!! กินข้าวเข้าไปเลยนะ!! เลิกยิ้มสักทีได้ไหม!!” เขินจะตายอยู่แล้วนะ...
ทานอาหารกันเสร็จเด็กดัมโบ้ก็เป็นคนเก็บล้าง ส่วนผมนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ไม่นานเด็กเปรต เอ๊ย เด็กตัวสูงก็เข้ามาคลอเคลีย คิดว่าเป็นแมวหรือไง
ผมบีบจมูกโด่งด้วยความหมั่นเขี้ยว กันติชาระบายยิ้ม มือหนาจับมือผมไว้ก่อนจะคลึงเบา ๆ แล้วจากนั้นก็ทำให้ผมอายอีกครั้งด้วยการไล่จูบไปตามปลายนิ้วผม...
“ทำบ้าอะไร”
“เติมพลัง” เด็กนั่นยิ้มหวาน “เหนื่อยมากเลยครับ...”
“อีกเทอมเดียวก็จบแล้วนี่ อดทนหน่อยสิ”
“ถึงได้เติมพลังอยู่นี่ไงครับ” กรีซยิ้มอีกครั้ง “ผมขอนอนหน่อยนะครับ” ว่าก่อนจะเอนตัวหนุนตักผมและหลับตาลง
คงจะเหนื่อยมากสิเนี่ย ทั้งเรื่องเรียน แล้วยังมีเรื่องผมอีก ไอ้เด็กบ้า... ทำไมถึงทำตัวน่ารำคาญขนาดนี้ก็ไม่รู้...
“พี่ลูกชุบบบบบบบบบบบบ!!” หันไปตามเสียงเรียกก่อนร่างจะเซเพราะแรงกอดจากคนมาใหม่ เพลิงฟ้ารัดแขนกอดผมแน่น แถมยังหอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่ ตั้งตัวไม่ทันเลย...
“ไอ้เพลิงฟ้า!!!” เสียงดัมโบ้กับเจ้าตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เพลิงฟ้าหัวเราะลั่น หอมแก้มผมอีกฟอดแล้ววิ่งหนีไป เพราะดัมโบ้ยกขาจะถีบซะแล้วน่ะสิ...
“ยืนให้มันหอมอยู่ได้” พูดพร้อมกับทำหน้างอ เช็ดแก้มผมข้างที่ถูกหอมไปก็บ่นไป
ไอ้บ้า...
“เพลิงฟ้าน่ารัก”
“เหอะ!”
“หว่ายยยยยยยยย พี่ชุบรักกูมากกว่ามึงอีกไม่รู้เหรอ?” เพลิงฟ้าตะโกนเข้ามาเสียงดัง แลบลิ้นปลิ้นตาล้อเลียน
ผมส่ายหน้าเมื่อโดนเด็กดัมโบ้จ้อง แล้วนั่นทำให้เขาระบายยิ้มออกมา
วันนี้คือวันที่จะออกเดินทางไปบ้านเกิดของนายกันติชาผู้น่ารำคาญ... ผู้ร่วมทริปมีทั้งหมด 4 คนครับ มีผม แม่ของผม กรีซ และเพลิงฟ้า ส่วนแฟนของเพลิงฟ้าไม่ไปด้วยเพราะมีงานต้องทำ วันนี้แค่มาส่งเฉย ๆ อ่า... แถมยังใจดีให้ยืมรถคันใหญ่จากที่บ้านมาด้วยแหนะ เป็นรถ 3 ล็อค 7 ที่นั่ง สบายเลยสิครับ ใส่ของได้เยอะด้วย
“อย่าดื้อนะมึง”
“เคยดื้อเหรอออออ”
“ไม่เคยเล้ยยยยยย” ผมยิ้มบาง ๆ เมื่อมองเพลิงฟ้ากับเจ้างุ้งงิ้งกันอยู่ จึงลากแขนดัมโบ้เข้าไปในบ้าน
“อันนี้เสร็จแล้วใช่ไหมครับ?” ดัมโบ้ถาม พลางชี้ไปที่กล่องอะไรสักอย่าง
“จ้า” แม่ผมตอบ ดัมโบ้เลยยกกล่องนั้นไปใส่รถไว้ ผมเข้าไปกอดก่อนจะหอมแม่ “อ้อนอะไรล่ะเนี่ย หืม?”
“เปล่าครับ”
“เรานี่นะ ไปช่วยน้องขนของสิ แล้วไม่ลืมอะไรใช่ไหม?”
“ไม่ลืมครับผม เช็กดีแล้วครับ” ก็ดัมโบ้นั่นแหละทำ... ตั้งแต่ได้หมอนั่นเป็น เอ่อ... เป็นแฟน ผมก็กลายเป็นคนขี้เกียจไปเลยเพราะเด็กดัมโบ้จะชอบเสนอตัวทำให้แทบจะทุกอย่าง ผมนิสัยเสียก็โทษเด็กนั่นเลยครับ!!
“แล้วจะออกกี่โมงล่ะ?”
“รอแม่นี่แหละ”
“ตายจริง! ไป ๆ ขนออกไปเลย แล้วก็ไม่บอก” แกล้งคนแก่นี่สนุกดีนะครัง ฮ่าฮ่า
ใช้เวลาในการเดินทางประมาณสามชั่วโมงก็มาถึงจุดหมาย ดัมโบ้แวะส่งเพลิงฟ้าที่ไร่วนิดา เข้าไปทักทายพ่อแม่ และคุณปู่ของเพลิงฟ้าสักพักก็ไปที่บ้านของเด็กดัมโบ้...
แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาแต่ผมก็อดตื่นเต้นไม่ได้...
“แม่~~~ สวัสดีคร้าบบบบบ” ดัมโบ้วิ่งเข้าไปกอดแม่เหมือนเด็ก ๆ ผมยกมือไหว้ ท่านเองก็ยิ้มรับเพราะลูกชายยังไม่ผละอ้อมกอด
“สวัสดีค่า เป็นยังไงบ้างคะเนี่ย” คุณแม่ของเด็กดัมโบ้เข้ามากอดผม ก่อนจะเดินไปคุยกับแม่ของผม
“สบายดีค่ะ แล้วคุณล่ะคะ?”
“เรื่อย ๆ น่ะค่ะ เข้าบ้านดีกว่าค่ะ เดินทางมาเหนื่อย ๆ”
“อากรีซซซซซซ”
“น้องเกรซ! มาให้อากอดหน่อยครับ” กันติชาย่อตัวนั่งคุกเข่า อ้าแขนออกกว้างเพื่อรับเด็กตัวน้อยเข้าสู่อ้อมกอด
น้องเกรซ.. ลูกสาวของพี่ชายคนโตของกรีซ
“ฟอดดดด สวัสดีพี่ชุบกับคุณยายสิครับ” ดัมโบ้บอกหลาน
เจ้าตัวน้อยยิ้มกว้าง พนมมือก้มหัวไหว้อย่างน่าเอ็นดู “ฉะหวัดดีค่ะ”
“น่ารักน่าชังเชียว อายุเท่าไหร่แล้วหืม?”
“ฉองขวบ” น้องเกรซตอบคำถามแม่ผม พร้อมชูสองนิ้วอย่างน่ารัก เด็กอะไร น่าฟัดที่สุด!!
“อยากมีลูกเหรอครับ มองใหญ่เลย ให้ผมช่วยไหม?”
“ทะลึ่ง!!”
“ฮะฮ่า” ยังจะมาหัวเราะอีก “แล้วคนอื่น ๆ ไปไหนเหรอครับแม่”
“พ่อแกอยู่โรงพยาบาลนู่น กริชกับซีอยู่ที่รีสอร์ต พี่สาวเราก็นู่น ไปขลุกอยู่ไร่วนิดาแต่เช้าแล้ว”
คุณพ่อของดัมโบ้เป็นหมอ ส่วนครอบครัวเขาก็มีกิจการรีสอร์ตที่พี่ชายกับพี่สาว รวมทั้งพี่สะใภ้ดูแล คุณแม่นั้นทุกคนไม่อยากให้ทำอะไร ให้อยู่บ้านเฉย ๆ แต่ท่านไม่ยอม จึงไปช่วยคุณน้าตะวันพราว คุณแม่ของเพลิงที่ไร่วนิดาเป็นครั้งคราว กันติชาบอกมางี้...
“อ่าฮ่ะ ผมขอพาลูกชุบไปพักก่อนนะครับ คุณแม่ตามสบายเลยนะครับ” ดับโบ้บอกกับแม่เขาและแม่ผม ก่อนจะดึงมือผมขึ้นไปที่ชั้นสอง โดยมีน้องเกรซนั่งมองตาปริบ ๆ ผมยังอยากเล่นกับน้องเกรซนะ ไอ้เด็กเอาแต่ใจนี่!
ผมยืนสูดอากาศอยู่ที่ระเบียงห้องนอนของดัมโบ้ สายลมเย็นพัดผ่านกระทบผิวหน้าทำให้สดชื่นอย่างบอกไม่ถูก ไหนจะวิวธรรมชาติสีเขียวสบายตายิ่งทำให้รู้สึกสงบ และแล้วตัวทำลายความสงบของผมก็มาก่อกวน... เด็กดัมโบ้กดริมฝีปากแนบกับท้ายทอยผมแล้วผละออก เกยคางบนไหล่แคบจากนั้นจึงใช้แขนแกร่งกอดเอวผมจากข้างหลัง
“ปล่อยเลย เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก”
“ไม่มีหรอกครับ ฟอดดด”
“ดัมโบ้!!”
“ชอบไหมครับ?”
“อะไร?”
“บ้านผมไง ชอบไหมครับ?”
เปลี่ยนเรื่องซะงั้น ให้ตายสิ...
“ชอบ อากาศดี”
“มาอยู่ด้วยกันไหมครับ?”
ผมนิ่ง ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน “พูดเป็นเล่น”
“ผมพูดจริงนะ มาอยู่ด้วยกันที่นี่ไหมครับ?”
“....... เรียน เรียนจบแล้วจะกลับมาอยู่ที่นี่หรอ?”
จากหัวใจที่เต้นแรงเมื่อสักครู่ก็ค่อย ๆ ลดจังหวะลงจนรู้สึกปวดหนึบ..
ดัมโบ้ดึงผมให้หันหน้าเข้าหา แขนแกร่งคล้องเอวผมไว้หลวม ๆ
“อืม ผมกะจะเปิดคลินิกที่นี่ คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ลูกชุบอย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ตอบคำถามผมหน่อย”
“ไม่ได้หรอก”
“ทำไม?”
“บ้านฉันไม่ได้อยู่นี่ จะมาอยู่กับนายได้ยังไง แม่ฉันก็อยู่นู่นด้วย”
“ก็... ให้คุณแม่มาด้วยก็ได้หนิครับ”
“อย่าเอาแต่ใจน่า”
“ผมอยากอยู่กับลูกชุบนี่”
“ขนาดนายยังอยากกลับมาอยู่บ้านเลย แล้วไม่คิดว่าฉันอยากอยู่บ้านบ้างเหรอ?”
“แล้วไม่อยากอยู่กับผมเหรอครับ?” ผมเม้มปาก สบตากับคนอายุน้อยกว่า “ผมสร้างบ้านของเราดีกว่า ไปขอซื้อที่จากแม่แล้วบอกเพลิงฟ้าออกแบบให้เลย”
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิ” คว้าแขนเด็กดัมโบ้ที่ทำท่าจะออกไปคุยกับแม่จริง ๆ อยากจะหัวเราะกับใบหน้างอแงของเด็กนี่จริง ๆ ลืมจังหวะหัวใจที่เต้นตึกตักเพราะคำว่า บ้านของเรา จิ้มนิ้วลงระหว่างคิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากัน “มันไม่ง่ายเหมือนต่อเลโก้นะ”
“เลโก้ก็ไม่ง่าย” ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นไหมเล่า! “ผมไปคุยกับแม่เลยดีกว่า”
“ใจเย็นสิ” ประคองมือโอบแก้มเด็กหน้ามุ่ย “ทำไมถึงชวนให้มาอยู่ด้วย”
“เพราะถ้าผมเรียนจบ ผมก็ต้องย้ายกลับมาที่นี่ ต้องอยู่ไกลจากลูกชุบ.. ผมก็ต้องคิดถึงจนแทบบ้าแน่ ๆ”
ไอ้เด็กบ้า...
“กว่าจะเรียบจน อีกเทอมหนึ่งไม่ใช่เหรอ?”
“เวลาผ่านไปไวจะตาย ขนาดเราเป็นแฟนกันยังผ่านมาสามสี่ปีแล้วเลย”
“เด็กบ้า”
“เพราะใครล่ะครับ นะนะ มาอยู่ด้วยกันนะ”
“ดื้อ”
“สงสัยติดเพลิงฟ้ามาแน่เลย” ดัมโบ้หัวเราะ ผมจึงหยิกแก้มเขาไปหนึ่งที “หรือลูกชุบกลัวอะไร?”
อ่านใจคนได้หรือไงไอ้เด็กนี่...
กลัวเหรอ? คงงั้นมั้ง ตอนที่ได้ยินเด็กดัมโบ้เอ่ยชวน วินาทีแรกผมยอมรับว่าดีใจ.. แต่ไม่นานก็กลายเป็นความกลัว... แน่นอนอยู่แล้วว่าผมอยากอยู่กับเขา ถ้าหากผมตกลงเราจะได้อยู่ด้วยกัน แต่หากเวลาผ่านไปแล้วความรู้สึกของเรามันไม่เหมือนเดิม... หากเราต้อง.. เลิกกัน... ผมจะทำยังไงล่ะ?
สิ่งที่ผมกลัวมีอยู่อย่างเดียวคือกลัวว่าสักวันหนึ่งเราต้องเลิกกัน แน่นอนว่าผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคู่รัก แต่หากมันเกิดขึ้นกับผมจริง ๆ ผมก็คงทำใจไม่ได้ ถึงเขาจะบอกรักผมอยู่ทุกวัน แต่มันต้องมีสักวันสิที่ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไป.. สักวันที่เขาเลิกรักผม เขายังเด็กนะครับ ยังต้องเจออะไรอีกเยอะเลย ได้มีโอกาสพบปะผู้คนมากมาย ได้มีโอกาสเจอคนที่ดีกว่าผม...
ให้ตาย... ผมรู้ว่าเราควรจะอยู่ที่ปัจจุบัน แล้วผมก็เกลียดตัวเองที่ชอบคิดไปเองแบบนี้มาก ๆ ด้วย
“ลูกชุบครับ”
“หือ?”
“ถ้ากลัวเรื่องนั้นไม่ต้องไปคิดมันเลยนะครับ คิดเองก็นอยด์เอง ผมแย่นะครับ”
ผมว่าเขาต้องอ่านใจผมได้แน่เลย..
ผมยกยิ้ม สอดมือเข้าไปใต้กลุ่มผมนุ่มสีดำสนิทแล้วสางเล่น
“ไม่รู้สิ.. ก็แค่คิด”
“ผมรักลูกชุบจะตาย ถ้าชุบไม่อยู่ด้วย ผมต้องตายแน่เลย”
“เว่อร์!”
“เพราะลูกชุบนั่นแหละครับ ทำไมต้องทำให้ผมรักมากแบบนี้ด้วย ถ้าลูกชุบกลัวเรื่องนั้น ผมเองก็กลัว กลัวว่าถ้าเราต้องไกลกันแล้วลูกชุบจะลืมผม กลัวว่าระยาทางจะทำให้เราห่างเหินกัน กลัวว่าความรู้สึกที่มีจะค่อย ๆ หายไป กลัวว่าลูกชุบจะทิ้งผมไปเพราะเราไม่ค่อยได้เจอกัน... ถ้าลูกชุบเจอคนที่ดีกว่าผม ผมก็แย่น่ะสิ... รู้ไว้เลยนะครับ ไม่ได้มีแค่ลูกชุบที่กลัว ผมเองก็กลัวเหมือนกัน กลัวมากด้วย ถึงได้ชวนมาอยู่ด้วยกันไงครับ”
“กรีซ...” ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น
“แต่ผมเชื่อใจลูกชุบนะ ถ้าไม่อยากมาผมจะไม่บังคับ” เด็กดัมโบ้ยิ้มละมุน
“ขอเวลาหน่อยนะ.. ฉันเองก็อยากอยู่กับนาย”
“พูดแบบนี้ใจอ่อนมากกว่าครึ่งแล้วแน่ ๆ ถ้าผมอ้อนอีกหน่อยจะตกลงหรือเปล่าครับ ไปคุยกับแม่เรื่องที่เลยดีกว่า” ดัมโบ้พูดรัว ๆ ผมจึงตีแขนไปทีหนึ่งจนร้องโอ๊ย สมน้ำหน้า! เปลี่ยนอารมณ์ไวจริงเชียว
“ฮึ! นายคิดว่าแม่ฉันจะยอมเหรอ?”
“ยอมสิ! ถ้าลูกชุบยอม”
“แม่ฉันไม่ชอบอยู่เฉย ๆ นะ”
“ทำขนมหรืออาหารที่ห้องอาหารของรีสอร์ตก็ได้หนิครับ อ๊า! ถ้าลูกชุบไม่อยากช่วยผมที่คลินิกก็ช่วยงานที่รีสอร์ตก็ได้ แค่นี้เอง”
“จนได้สิน่า..”
“น้าาาา ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะนะครับ”
“ถ้ายอมรับข้อเสนอจะได้?”
“อ่า... หากยอมรับข้อเสนอวันที่ ท่านจะได้รับของสมนาคุณคือแฟนแสนดีให้นอนกอดทั้งคืน ก่อนหลับท่านจะได้เห็นหน้าแฟนของท่านเป็นคนสุดท้าย และตื่นมาเจอหน้าแฟนของท่านคนแรกในตอนเช้า บอกรักทุกครั้งตอนตื่นและก่อนนอน แถมด้วยจูบที่แสนละมุน
อ๊ะ ยังไม่หมดเพียงเท่านี้นะครับ หากท่านไม่สบายใจสามารถซบอกกว้าง ๆ ของกระผมได้ อืม... อะไรอีกนะ อันนี้ได้เหรอเปล่า.. แถมบรรยากาศแสนสงบสุขท่ามกลางธรรมชาติ ไร่องุ่นวนิดาที่ท่านสามารถไปได้ทุกเมื่อ และกินองุ่นฟรีแบบอันลิมิต หากท่านสนใจการย้ายมาอยู่ด้วยกัน กรุณาจูบที่ริมฝีปากของผม หรือหากท่านตกลงก็เพียงแค่จูบผมเท่านั้น... โปรโมชั่นนี้พิเศษสำหรับชนกานต์คนเดียวครับ”
“ไอ้เด็กบ้า!”
ผมห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะระบายยิ้มกว้าง เลิกเรียนทันตะแล้วไปขายตรงดีกว่าไหม... เด็กดัมโบ้ยักคิ้วและยิ้มจนตาเรียวนั่นหายไป ผมหลับตาหลบสายตาพราวระยับแก้เขิน วางมือบนไหล่กว้างเป็นหลักยึดก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นไปเพื่อแนบริมฝีปากกับปากหยักของเขา... วงแขนแกร่งโอบรัดเอวบางของผม ร่างสูงเอียงใบหน้าเพื่อมองจูบหวานล้ำให้
กันติชาขบริมฝีปากผมเบา ๆ ก่อนจะไล้ลิ้นบนกลีบปากบาง ผมเผยอริมฝีปากเล็กน้อยเป็นการอนุญาตให้อีกฝ่ายสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามาควานหาความหวานในโพรงปาก เรียวลิ้นชื้นเกี่ยวพันลิ้นผมอย่างหยอกล้อ เขาผละไปเลียเช็ดหยาดน้ำที่ข้างแก้มผมออกก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง กรีซกดจูบย้ำ ๆ หนักสลับเบา
เราจูบกันอยู่นานจนผมรู้สึกหายใจไม่ทัน อีกฝ่ายจึงผละออกอย่างเชื่องช้า ผมก้มหน้าต่ำ ซบหน้าผากกับอกกว้าง คนอายุน้อยกว่ารวบกอดผมไว้ทั้งตัว กดจูบที่ขมับ แล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
เป็นคำที่ได้ฟังกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ
เป็นคำที่ทำให้ผมใจเต้นแรงได้ทุกเมื่อที่ได้ยินมันออกมาจากริมฝีปากหยักของเขา
และเป็นคำที่ผมชอบฟังเอามาก ๆ
“รักนะครับ”
“....”
“ผมรักคุณ รัก.. ได้ยินหรือเปล่าว่าผมรักคุณ.. รักลูกชุบ”
“อือ”
“ถ้ารู้สึกเหมือนกัน บอกผมหน่อยได้ไหมครับ...”
เงยหน้าสบตากับเจ้าคนที่มองสายตาอ่อนโยนให้ผมเสมอ ผมยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกับเสียงที่สั่นเทา
“รัก”
“รักดัมโบ้ รักเด็กหูกาง รักมาก ๆ รักกันติชา รัก... กรีซ”
FIN.
----------------------------
เฮลโหลลลลลลลล สวัสดีจ้าาาาาา คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตอนพิเศษคราวนี้เป็นของนายกรีซและลูกชุบคนดี หวังว่าจะชอบนะคะ :mew1:
เขียนตอนนี้แล้วจั๊กจี้มาก ยิ่งต้องอ่านซ้ำหลายรอบด้วย ฮ่อยยยย ไม่โอเค
อยากมีกันติชาเป็นของตัวเอง5555555555555555
แต่เกลียดตอนขายตรงมาก บับ... กลอกตาซ้ายขวา ถ้าไม่หล่อจะบอกว่า เสียใจด้วยค่ะ น้องไม่ใช่เดอะเฟซ #ผิด
พล่ามอะไรเนี่ย เม้นต์นิยายตัวเองทำมายยยยยยยยยย
ไปแล้วจ้าาาาาา ไว้อาจจะเจอกันอีก จุ้บ ๆ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ รักคนอ่าน /ปาหัวใจใส่
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:man1: :man1:
:pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษมาอีกตอนแล้ววววววววววววว
-
งื้อออออ เขินนนนนนน
-
:m4:
-
ละมุนมากๆๆเลยกรีซกับลูกชุบ :-[
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้ ดราม่าไม่หนัก ชอบเพลิงฟ้า ชอบเจ้าชีวัน ชอบทุกคนนนน ยกเว้นโรส งื้อออออ แต่งได้น่ารัก นึกภาพตามเพลิงฟ้าต้องน่ารักมากแน่ ๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะคะ
-
โอ้ยยย อ่านแล้วจั๊กจี๊หัวใจอ่ะ ฮือออออ เด็กดัมโบ้นี่หาซื้อที่ไหนคะ อยากได้มากค่ะ !!!! :hao3:
-
โอ๊ยยยยยยย :heaven
มันละมุนมาก เป็นตอนที่ชอบที่สุดของน้องกรีซกับพี่ลูกชุบเลย :impress2:
ว่าแต่กรีซเรียนหมอฟันจบแล้วไม่ต้องทำงานใช้ทุนเหรอจ๊ะ o18
-
:pig4:
-
งื้ออออ~~ มามุ้งมิ้งหวานฟินแย่งซีนคู่เพลิงฟ้าคนแมนหมด
-
น่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาารัก :-[
-
กันติชา เธอมีฝาแฝดที่นิสัยเหมือนเธอสักคนมั๊ย อยากเข้าไปสิงร่างพี่ลูกชุบ :oni2:
-
ขอบคุณ :)
-
:-[ :กอด1:
-
น่ารักกกกมากกกกกก เด็กดัมโบ้กับพี่ลูกชุบ เพลิงฟ้ากับพี่เจ้าก็น่ารักมากกก
-
ใครเป็นแบบลูกชุบก็กลัวเป็นธรรมดา
เพราะเป็นฝ่ายที่ต้องมาอยู่บ้านกรีซ
ตอนพิเศษน่ารักมากเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรีซน่ารักกกก คิดถึงไอ้ดื้อแงงง
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องสนุกมาก :กอด1:
-
รอพิเศษ
แมน ๆ
“กี๋..”
“ครับซ้อ!!”
“เสียงดังทำหอยไร” ตบหัวไอ้กี๋ไปหนึ่งที
“เอ๊า ก็ซ้อเรียกกี๋อ่ะ”
ถอนหายใจ สบัดมือเป็นเชิงว่า ช่างแม่งเหอะ “เฮียมึงไปไหนวะกี๋”
มันเรื่องอะไรที่ผมต้องมาเปิดเรื่องกับไอ้กี๋เนี่ย โวะ!!!
“กี๋ไม่รู้” อืม ก็ไม่น่าถามมึงเลย “ซ้อ.. กี๋เบื่ออ่ะ”
“กูก็เบื่อ”
“ไปเดตกันป่ะ /ไปเดตกันไหมครับ!”
นั่นแงะ เสือกพูดพร้อมกันอีก เป็นอันว่าตกลงตามนั้น ผมขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้ววิ่งกลับลงมา ไอ้กี๋กำลังตรวจดูความเรียบร้อยของบ้าน ดูน้ำ ดูไฟ เสร็จแล้วก็ออกจากบ้านกัน ล็อคบ้านให้ไอ้เจ้าเรียบร้อย
พูดถึงไอ้เจ้าแล้วหงิดเลย แม่งมาหย่อนผมทิ้งไว้ที่บ้านบอกให้จัดของไว้รอกลับมาปาร์ตี้ เนื่องในโอกาสที่ได้เงินโบนัสไปหลายบาท แต่บ้านดันไม่มีคนอยู่สักคน แต่มันก็ยังจะทิ้งผมไว้ ยังมีหน้ามาบอกว่าจะใช้ไอ้กี๋มาอยู่เป็นเพื่อน ก็ เออ เถียงอะไรไม่ได้ ทำดีจริง ๆ ทิ้งให้อยู่กันสองคนไม่พอยังใช้ให้จัดสถานที่เตรียมไว้รออีก ก็นั่นแหละ เถียงอีกก็ไม่ได้ แค่มองหน้าก็ต้องยอม พลังความหล่อแม่งทำลายล้างมากจริง ไม่ดีต่อใจบาง ๆ ของผมเลย เห้อมมมม
แมน ๆ หลงแฟนครับ
“จะไปไหนดีวะกี๋?”
“นั่นสิซ้อ”
“ห้างไหมกี๋ ดูหนังกัน”
“แล้วแต่ซ้อเลย”
“อื้อ มึงขับรถนะ”
เฮออออออออออ วันหยุดแบบนี้รถก็ยังจะติดอีกนะ! ออกจากบ้านทำไมกันครับ ทำไมไม่อยู่บ้าน!! อ้าว เข้าตัวเองว่ะ ใช้เวลาสักพักไอ้กี๋ก็พาผมมาถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ผมกับไอ้กี๋นี่ดี๊ด๊าเลย ไม่มีคนคุม ส่องสาวสิคร้าบบบ อร๊ายยยย
“ไปดูตารางกันซ้อ”
“เอาดิ แต่หาไรกินก่อนได้ป่ะ?”
“จัดไป!”
แมน ๆ หนีแฟนเที่ยว
“โห กินโคตรเลอะ” ฮะ? เงยหน้ามองไอ้กี๋แบบไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
“เช็ดให้หน่อยดิ” ปากก็พูด มือก็ตักอาหารกินไปด้วย ไอ้กี๋ถอนหายใจเซ็ง ๆ แต่ก็ยอมเช็ดปากให้ผมอ่ะ
“ผมอาจเกิดมาเป็นเบี้ยล่างซ้อ...”
“แค่ก ๆ” สำลักเลยไอ้สัด “พูดเกินไปละ เดี๋ยวพ่อตบคว่ำ”
“อิ้อิ้”
“กี๋” เรียกมันเสียงเบา กระดิกนิ้วให้ยื่นหน้าเข้ามา “เด็กโต๊ะข้างเราน่ารักว่ะ”
มันเหล่ตามองกลุ่มเด็กโต๊ะข้าง ๆ สักพักก็ขมวดคิ้ว มันจ้องเขม็งไปที่ใครสักคน ผมมองตามสายตา เจอกับเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดูคนหนึ่ง กำลังหัวเราะ ยิ้มหวานกับผู้ชายหน้าตาดีอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ผมสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง...
“ไรมึง” จิ้มแก้มมันไปหนึ่งที กี๋หันมองตาขวางเหมือนจะลืมตัว สักพักมันก็ปรับเป็นสายตาปกติ
“ซ้อช่วยไรผมหน่อยได้ป่ะ?”
“ไร?”
“เด็กนั่น” มันชี้ไปที่เด็กหน้าตาน่ารักที่ผมว่า “เด็กผม”
“เฮ้ยยย!! หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ!”
“ชู่ววว อย่าเสียงดังดิ” จริง ๆ แล้วไอ้กี๋มันก็หล่อแหละ แต่ผมหักคะแนนความหล่อมันทิ้งเพราะมันกวนตีน เลยให้มันขี้เหร่
คนแมนเขาก็ทำกันอย่างนี้แหละ...
“แล้วจะให้ช่วยไร?”
“ช่วยเป็นกิ๊กผมหน่อย”
“พ่อง!”
“น่าาาา นะซ้อนะ ช่วยผมหน่อย หมั่นไส้มัน ดูดิ บอกผมว่าไม่ว่างแต่เสือกมาแดกข้าวกับคนอื่น”
“เออ ๆ ก็ได้”
“น่ารักว่ะ!” แล้วอย่างนี้ละพูดเสียงดังเชียว ผมกอดอก หันหน้าไปทางอื่นทำหน้าบึ้งเหมือนงอนมัน ไอ้กี๋ก็ใส่เลยดิครับ ยิ้มหน้าหมาใส่แล้วยังจะยื่นมือมาจิ้มแก้มผมเล่นอีก ลามปามแล้วมึง! กูจะบอกไอ้เจ้าหักเงินเดือนมึงงงงงงง!
“อุ้ย.. พี่กี๋ สวัสดีค่ะ” มีเด็กผู้ชายท่าทางตุ้งติ้งทักมัน เขานั่งโต๊ะเดียวกันกับเด็กไอ้กี๋นั่นแหละครับ
“หวัดดีครับ”
“พี่กี๋มากับใครหรอ?” น้องเขาถาม แอบเหล่ตามองน้องน่ารักด้วย ผมยิ้มนิดหน่อยอย่างเก้อ ๆ คือ.. ทำตัวไม่ค่อยถูก
“อ๋อ..” กี๋ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์แต่ไม่ตอบอะไร ตายละ น้องน่ารักจ้องกูเขม็งเลย
Rrrrrrrr
My J ♥
หว่ายยยยยยย แฟนเค้าโทรมาาาาาาาา
“เฮลโหลลลล”
(“อยู่ไหน?”)
“อยู่ห้าง กับกี๋” ไอ้กี๋เลิกคิ้ว ขยับปากแบบไม่มีเสียงว่า เฮียเหรอ? ผมพยักหน้าตอบ แล้วกลับไปสนใจคนในสาย
(“ไปทำไรวะ? ทำไมไม่อยู่บ้าน แล้วจัดของเสร็จแล้วเหรอไง?”)
“มาเดต!”
(“แรดนะดื้อ กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย!!”)
“เออ!! จะกลับเมื่อไหร่ก็กลับเองนั่นแหละ แค่นี้นะ จะไปดูหนังต่อ!” ฮึ่ย!! ออกคำสั่งอยู่ได้!!
แมน ๆ ไม่เชื่อฟังแฟนเว้ย
“มีไรซ้อ?”
“เฮียมึงดิ โทรมาบอกให้กลับบ้าน ส้นตีนเหอะ กลับไปแล้วมันอยู่ไหมล่ะ!”
“กรรม” ผมจิ้มลูกชิ้นแรง ๆ “แล้วซ้อจะกลับไหมล่ะ?”
“ไม่กลับ!! กลับก็แพ้ดิ”
“...”
“ใช่เรื่องที่ไหนเนี่ย แทนที่จะอยู่ด้วยกัน เสือกเสนอหน้าไปกับคนอื่น!”
“เฮียไปทำงานไหมล่ะซ้อ เข้าใจหน่อยดิ เขาไม่ได้มีเวลาว่างมากนะเว้ย”
“ก็เข้าใจไหมล่ะ กูอยากอยู่กับมันบ้างไม่ได้เหรอ งานสำคัญมากกว่ากูหรือไง แม่ง ๆๆ จะงอนแล้ว!”
“งี่เง่า”
ผั้ว!!
ผมตบกระโหลกไอ้กี๋อย่างไม่ลังเล
“งี่เง่าหน้ามึงงงงง มึงอินอะไรเนี่ย ฮะ!!” เข้าข้างกันจริง ๆ เชี่ยเอ๊ย! “มึงไม่มีแฟนหนิ! มึงไม่เข้าใจ”
“ใครบอก!!!”
“ช่างแม่งเหอะกี๋ กูเซ็งแล้ว” ผมบอก ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วส่งเงินให้มัน “กูเลี้ยง บาย”
“นั่ง” มันสั่งผม โอ้โหหหหห เดี๋ยวกล้าสั่งผมเว้ยยยยยยย แล้วกูนั่งลงตามมันทำไมเนี่ย
“อะไร?”
มันไม่พูดอะไร แต่จ้องหน้าผม ปากเบะคว่ำเหมือนเด็กโดนขัดใจ ไอ้กี๋ถอนหายใจ ยกมือลูบหน้าตัวเองเหมือนชีวิตนี้กูหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง ผมกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเชี่ยกี๋มันบอกให้ผมเป็นกิ๊กมัน 5555555555555555555555555555 กูขอโทษนะกี๋
“หัวเราะไรวะ”
“ฮ่า ๆๆ หน้ามึงตลก ขี้เหร่งี้ไรเลยไม่มีแฟน หว่ายยยยยยยยย”
“เออ! ก็ไม่หล่อ ไม่รวย ใครจะชอบวะ!”
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง ฮ่า ๆๆ” ไอ้นี่หนิ น้องน่ารักกูหน้าเจื่อนหมดล่ะ
“กลับเหอะซ้อ เซ็งละ แดกเหล้าดีกว่า”
“จัดไป! แวะซื้อด้วยเลย เอาการ์ดเฮียมึงจ่าย”
“ดีล!”
“อ้าว มาได้ไง”
“สวัสดีครับ” น้องน่ารักยกมือไหว้ไอ้เจ้า ผมหน้าหงิก สะบัดหน้าใส่เจ้าของบ้าน เดินลงส้นไปนั่งข้างพี่ขลุ่ยจนแทบจะนั่งตักพี่มันละ
น้องน่ารักมาได้ไงนั้น... ตอนที่ผมกับกี๋ออกจากร้านอาหารกันมาไม่นานเท่าไหร่ น้องก็วิ่งเข้ามาคว้าแขนไอ้กี๋ไว้พร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ จากที่ผมไปหาข้อมูลเชิงลึกมานะครับ (อย่าเรียกว่าเสือกมันไม่งาม) เรื่องมันเป็นงี้ ไอ้กี๋กับน้องน่ารัก กิ๊ก ๆ กั๊ก ๆ กันอยู่ แล้วกี๋มันทำงานเยอะไง อีกอย่างช่วงสิ้นปี มันก็ไม่ได้หยุดฉลองกับน้อง น้องเลยงอน หนีไปเที่ยวกับเพื่อน (เพื่อนคนนั้นชอบน้องน่ารักด้วยไง หล่อ รวย ซึ่งไอ้กี๋สู้ไม่ได้ตั้งแต่หล่อละ) จนไปบ๊ะกันที่ร้านอาหารนั่นแหละ
“งอน ๆ” ไอ้พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคเอานิ้วเขี่ยแก้มผมกันคนละข้าง
“เออ!”
“เหวยยยยย ยอมรับซะด้วย”
“พวกกูไปงานของสปอนเซอร์มา ไม่มีอะไร” รีบแก้ตัวเชียว ยังไม่ทันถามเลย “ปากมึงยื่นขนาดนั้นอ่ะนะ” นั่น.. ลามปามละพี่ชิค เขี่ยปากกูอีก
“พี่ขลุ่ยยยยยยยย” ลากเสียงยาว ๆ ซุกหน้ากับไหล่พี่ขลุ่ย เกาะแขนด้วยเอ๊า
“ไปไกล ๆ ดูหน้าผัวมึงด้วย จะแดกหัวกูแล้ว”
ช่างแม่ง! ผมเบียดพี่ขลุ่ยชิดกว่าเดิม ไม่ต้องนับหนึ่งถึงห้าหรอก เชี่ยเจ้าแม่งเดินเข้ามากระชากแขนผมเลย ยังไม่ทันเอ่ยถามอะไรก็ลากผมขึ้นชั้นสองแล้ว
“เจ็บโว้ย!!”
“เป็นอะไร?”
“งอนมึงไง” มันเลิกคิ้ว คงไม่คิดว่าผมจะพูดตรง ๆ ชิชะ! อย่ามาลองดีกับนายเพลิงฟ้า!
“เรื่อง?”
“มึงทิ้งกู แถมจะไปไหนก็ไม่บอก”
“ไม่ได้ทิ้ง ที่ไม่ได้บอกมันกะทันหัน”
“โกหก!”
“กูเปล่า แต่มันกะทันหันจริง ๆ สปอนเซอร์เขาเพิ่งจะบอก แล้วปฏิเสธไม่ได้ นี่ก็รีบกลับสุด ๆ แล้ว”
“กูเห็นนางแบบนมตู้มนั่นอัพรูปคู่กับมึง แถมยังแท็กมึงด้วย นมเบียดแขนจนจะแตกอยู่แล้ว!!”
“มันไม่มีอะไร” มันจับปลายคางผม ส่ายไปมา “เลิกงอนได้ละ เรื่องไปเดตกับไอ้กี๋มึงจะโดนไม่น้อย”
“อะไรงะ! ก็มึงปล่อยกูไว้กับกี๋เองหนิ เบื่อก็เบื่อ เลยชวนมันออกไปข้างนอก แค่กินข้าว หนังก็ยังไม่ทันดู จิ๊!”
“บอกให้จัดบ้านรอก็ไม่ทำ”
“ทำแล้ว!!!” แต่ไม่เสร็จ...
“เถียงคำไม่ตกฟาก” มันพูดจบก็ก้มมาดูดปากผมแรง ๆ
“แล้วจะทำแมะ!” เชิดหน้าเถียง “พอ!! ไม่ต้องมาจูบกูแล้ว!! ยังไม่หายงอน”
“แล้วจะทำยังไงถึงจะหายงอน หืม?”
ทำเสียงอ่อนแบบนี้ไง... ถุย ทำไมผมใจง่ายแบบนี้วะ แค่นี้ก็ใจเต้นตึกตัก ทำไมผมยังไม่หยุดตื่นเต้นสักที อยู่กับมันมากี่ปีแล้ว
“ขอตั๋วเครื่องบินพร้อมเงินก้อนนึง”
“มากไป เดี๋ยวคืนนี้ให้ออนท็อป”
“ท็อปหน้ามึงอ่ะไอ้หื่น!!!”
ผมผลักมันออกแล้วเดินหนีไปนั่งขัดสมาธิบนเตียง ได้ยินเสียงหัวเราะโรคจิตดังมาด้วย บึ๋ยยยยยย นับวันยิ่งกลายเป็นตาแก่โรคจิต แล้วก็เสียใจ คืนนี้พี่จะเมานะไอ้น้อง ไม่ออนท็อปให้มึงหรอก แบร่!!!
เจ้าเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้า เชยคางผมขึ้น เห็นสายตามันแล้วก็ค่อนข้างจะขนลุกเบา ๆ มันเหมือนกับเสี่ยแก่ ๆ ที่พยายามจะล่อลวงเด็กให้ขึ้นเตียงด้วย ไอ้สาดดดดดด ทำงานหนักจนเพี้ยนไปแล้วหรอวะ!!!
จนแล้วจนรอด มันก็ไม่ทำอะไรนอกจากมองเฉย ๆ โห่ววววว ไรวะ นึกว่าจะมีได้เสีย
เมื่อเวลาอันดีงามเหมาะแก่การเริ่มปาร์ตี้มาถึงผมก็เนรเทศตัวเองจากชั้นบนหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงมาข้างล่าง พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคกำลังแย่งไมค์กันร้องเพลงเลย คือพวกแม่งขนลำโพง ขนอะไรมาตั้งที่สนามหน้าบ้านอ่ะครับ เสียว ๆ ว่าจะโดนเพื่อนบ้านสาดน้ำใส่
“มาเสนอหน้าอะไรที่นี่” ไอ้ชินาเอ่ยปากถามด้วยความรักใคร่ งานนี้ชินาก็มาครับ มันบอกว่าของฟรีไม่พลาดหรอก ส่วนแฟนมันน่ะ ไม่อยู่ครับ ไปดูงานต่างประเทศมั้ง มันเลยได้มา
“คิดถึงมึง” มันเบะปาก
“โดนพี่เจ้าไล่ก็บอกมาเถอะ”
“รู้ดี”
“ซ้อโดนเฮียไล่จริงอ่ะ? หว่ายยยยยยยย สมน้ำหน้า”
“ล้อเลียนกูเหรอไอ้กี๋!!!” ผมยกเท้าขึ้นถีบเก้าอี้ที่มันนั่งอยู่ แต่ไอ้กี๋ไหวตัวทันกระโดดไปหลบหลังน้องน่ารัก ไอ้เวรเอ๊ยยยยย!!
“กวาง มึงรักกูป่ะ ป้อนหน่อย”
“หน่อยไหน”
“สัดเอ๊ย!!!”
แล้วพวกมันก็ประสานเสียงหัวเราะ... งอนแม่งทั้งหมด!! เดินกระแทกส้นกลับเข้าไปในบ้าน ป่วนครัวต่อครับ ในครัวตอนนี้มีพี่ชุบ กรีซ พี่ขลุ่ย (ซึ่งไม่รู้ว่าแม่งเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน) และสุดหล่อของโผมมมมมมมม ไอ้เหี้ยเจ้า!
คิดถึงเจเจทั้งสามมาก อยากให้มาด้วย แต่ถ้าจะพามาด้วยคงจะดูแลได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไว้ค่อยไปเล่นด้วยก็แล้วกัน
เบื่อละ ขี้เกียจดูไอ้กรีซกับพี่ลูกชุบมุ้งมิ้งกัน เดินเข้าไปเกาะแกะไอ้เจ้า มันกำลังหมักเนื้ออย่างขะมักเขม้น ทั้ง ๆ สารพัดเนื้อที่หมักไว้แล้วก็โคตรเยอะ
“มาทำไม เกะกะ” ผมเกาะเอวมัน ยิ้มกวนตีน ส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก จึงโดนเขกหัวไปหนึ่งที
“ไม่มีไรทำ”
“ไปล้างผักดิ”
“ครับผมมมมม!” กูอยากอยู่กับมึงไม่รู้หรอไอ้ง่าว!!
“พี่ขลุ่ย ๆ”
“ว่าไงครับ” เหยดดดดดดด พูดเพราะเว้ยยยยย ผมอ้าปากค้าง หน้าเหวอ “น่าเกลียดสัด มีอะไร!”
“เซลฟ์ฟี่กัน”
“มาดิ” พี่ขลุ่ยกอดคอผมโดยใช้แขนข้างที่ถือแก้วเหล้านั่นแหละครับ ผมเอียงหน้าเข้าไปจนเกือบจะชิดกันแล้วฉีกยิ้้ม พี่ขลุ่ยก็ทำหน้าเจ้าชู้ กัดปากและหรี่ตาลงข้างหนึ่ง
หล่อฉิบหาย ถ้าไม่ติดว่าชอบไอ้เจ้าผมอ่อยพี่ขลุ่ยไปละ
“ดื้อมานี่ดิ” ผละจากพี่ขลุ่ยไปหาไอ้เจ้า ตาเริ่มเยิ้มแล้วพ่อเอ๊ย เพิ่งจะไม่กี่ทุ่มเองเนี่ย งานนี้ก็ยาวปายยยยยยยย ขนโต๊ะขนอะไรออกมาสนามหน้าบ้านกันขนาดนี้ล่ะก็นะ
“อะไร?”
“ชงเหล้าให้กู”
“ไอ้...” ผมกัดฟัน ไอ้เจ้ายักคิ้ว กดไหล่ผมให้นั่งลงเก้าอี้ข้างมันแล้วยังกอดเอวผมไว้อีก “หวงก็บอกว่าหวงดิครับ”
“หน้าอย่างมึงมีอะไรให้หวง?”
“จำไว้ ๆๆ”
ไอ้เจ้าหัวเราะ ไม่สำนึกใด ๆ ทั้งสิ้น ผมก็ปล่อยผ่าน ไม่ได้งอนอะไรจริงจัง นั่งดื่มกันไปสบาย ๆ
แมน ๆ ชงเหล้าให้แฟนได้ด้วย
“พอเลยมึง เสียงอย่างกับหมาหอน แค่หายใจยังผิดคีย์กระแดะจะร้องเพลง” ชินาดึงไมค์จากมือกวางแล้วเขกหัวไปอีกทีหนึ่ง
“แล้วจะทำไม!!” แง่ง ๆ เหมือนหมาจะกัดกัน
“อย่ามาวอแวได้ไหม!” หันมาอีกด้าน เจอพี่ลูกชุบกำลังประสาทแดกกับการออเซาะของไอ้กรีซ
“ไม่ได้ครับ”
“ไอ้เด็กเวร!” กรีซไม่สลด ซ้ำยังยิ้มรับ
“ไม่เอาเพลงนี่เว้ยยยย”
“กูจะร้องเพลงนี้ มึงอย่าเสือกดิ”
“พอ กูเลือกก่อน” มนุษย์โสดอย่างพี่ชิค พี่ขลุ่ย กำลังตีกันเรื่องเพลงอยู่ไม่ไกล
ผมยิ้ม รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะวุ่นวายไปหน่อยแต่ก็สนุกดี
“น้ำแข็งหมดแล้ว!!!” เสียงไอ้กี๋ตะโกนแหวกอากาศมา
“เดี๋ยวไปเอง” ผมอาสา จริง ๆ มีแผน ไปอ่อยสาวหน้าปากซอยงี้ ไอ้พวกขี้เกียจแต่อยากแดกก็รีบยัดเยียดเลยทันที
“ขอกุญแจมอ’ไซด์หน่อยคร้าบบบบ” ยื่นมือไปหาไอ้เจ้า มันตบเพี๊ยะเจ้าที่ฝ่ามือของผมแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้าน ผมไม่เดินตามหรอก ยังไงมันก็จะออกมาอยู่ดี
และก็เป็นไปตามคาด... แต่ที่ผิดคาดคือมันจะไปด้วย... กะจะแว้นสักหน่อย กลายเป็นสก๊อยให้มันเฉยเลย
“โทษนะคะ”
“ครับ?” ละจากไอศกรีมและชั้นขนมไปมองคนที่เข้ามาทัก เธอยิ้มหวานส่งมาให้ ผมก็งง ๆ กัดไอศกรีมกินไปเรื่อย (ค่อยเอาซองมันไปให้เขายิงบาร์โค้ด)
“ชื่ออะไรเหรอ?”
“มีอะไรหรอครับ?”
“ขอไลน์ได้ป่ะ?”
อู้วววววว เพลิงฟ้าคนฮอตนี่มันเพลิงฟ้าคนฮอตจริง ๆ
“หือ?”
“หล่อดี ชอบ ขอเบอร์ได้ป่ะล่ะ?”
หล่อ? ไม่ได้ยินคำนี้นานแล้วว่ะ ยิ้มแห้งเลยกู เหลือบมองผมสีบลอนด์ที่ dip dye ปลายผมสี golden brown ของตัวเอง
“แหะ..”
“ได้ยังดื้อ?” ไอ้หล่อมายืนกอดอกมองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ พอแม่สาวใจกล้านั่นเห็นไอ้เจ้าเท่านั้นแหละ... ลืมผมไปเลย ทำตาปิ๊ง ๆ ใส่มันอีก
“ได้ละ” หอบห่อขนมโยนใส่ตะกร้าที่เจ้ามันถือ
“ชื่ออะไรหรอคะ?” แหนะ เจ๊นี่ก็...
เจ้าปรายตามอง “จะขอเบอร์หรือขอไลน์”
เธอหน้าเหวอไปเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มอยู่ “ขอทั้งสองเลยได้ไหมล่ะ?” เบียดนมใส่แขนผ---- แฟนผมอีก ฮึ่ม!!!
“ลองถามแฟนผมดูแล้วกันครับ จำไอดีไม่ได้” มันพูดแล้วเดินมาล็อคคอผม
เหยดเขขขขขขข้!!
“แล้วสรุปคุณจะเอาไอดีแฟนผม หรือของผมดีครับ?” ผมถามยิ้ม ๆ เจ๊แกหน้าเหวอนักกว่าเดิม เจ้าไม่รอคำตอบ ลากคอผมไปที่เคาน์เตอร์ ผมหันกลับไปมองแล้วขยิบตาให้เจ๊แก อยากจะติดแฮชแท็ก #เพลิงฟ้าishappy
“อ่อยได้ตลอดนะ”
“อ่อยอะไรอ่าาา” ผมแกล้งถามเสียงยานคางแล้วงับไอศกรีมไปด้วย เจ้ามองดุ ๆ นิดหน่อยแต่ก็ไม่ว่าอะไรอีก ผมจึงรีบเดินไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ของมัน รูดไอศกรีมเข้าปากให้หมดภายในครั้งเดียวก่อนจะกอดเอวและโหม่งหน้าผากกับแผ่นหลังกว้าง ลูบหน้าท้องเป็นลอนสวยของมันไปด้วย คึคึ
แต่ไอ้เหี้ยเอ๊ย! ไอติมเย็นฉิบหาย ขึ้นสมองกูเลยยยยยยย!
“อ่อยแบบนี้ไง”
“.....” พูดไม่ได้เพราะเย็นมากและไอติมยังไม่ละลาย จึงทำได้แค่ดุนคางกับหลังมัน ไอ้เจ้าหันหน้ามาดู พอเห็นสภาพผมมันก็ผลักหน้าผากผมไปทีหนึ่งแล้วส่ายหัวระอา ก่อนจะสตาร์ทรถ ขับกลับบ้าน
“กว่าจะมากันได้น้ำแข็งกูละลายหมดแล้ว!”
“อยากได้เร็วทำไมไม่ไปซื้อตั้งแต่เมื่อวานล่ะ?” เชิดหน้าใส่ ทำตาเหลือกใส่ด้วยอ่ะ
“ไปไกลตีนเลยมึง”
เชอะ ๆ มาไล่คนฮอตได้ยังไง!!
“มึง ๆ พี่ครินมึงจะมารับเมื่อไหร่?” วิ่งเข้าไปกระแซะไอ้กวาง
“สี่ทุ่มครึ่ง ทำไมวะ?”
ได้คำตอบแล้วก็มองนาฬิกา ว้า.. อีกประมาณสองชั่วโมง “เปล่า”
“เป็นห่าไรเนี่ย เรียกร้องความสนใจจังเลยวะ ตอนเด็ก ๆ แม่มึงไม่บดกล้วยให้แดกหรือไง”
“อิอิ”
กวนไอ้กวางแล้วก็วิ่งไปกวนกรีซกับพี่ชุบ โดนด่าแล้วก็ไปกวนคนอื่นต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมานั่งแหมะอยู่กับไอ้เจ้าเนี่ยแหละ
“ทำอะไรกับไอ้ชิคเมื่อกี้?”
“หืม?” ผมครางในลำคอ ทำอะไรกับพี่ชิคเมื่อกี้... ทำไรวะ อ๋อ! “กระโดดขี่หลัง”
“อยู่เฉย ๆ นิ่ง ๆ ไม่เป็นหรือไง?” มันดึงแก้มผมจนยืด ปล่อยแล้วก็ดึงอีก ไอ้ห่า! นี่แก้มคนนะเว้ย!
“ไม่!”
“อ่อยไปทั่ว”
“อ่อยอะไร้! เปล่าเล้ยยยยย”
“เหอ ๆ”
ผมยิ้มแผล่ หลับตา ซบหน้ากับไหล่กว้าง
รู้สึกค่อนข้างมึนนิดหน่อยเพราะก็ดื่มไปเยอะแล้ว มือหนาปัดกลุ่มผมที่ตกปรกหน้าออกให้
“ร้อนอ่ะ มัดผมให้หน่อยยยย”
“เมาแล้วดื้อ”
“ไม่เมา!!” ได้ยินเสียงไอ้หล่อถอนหายใจ “งืมมม อย่าเขี่ยปากเล่นเดะ!! จะจูบก็จูบ”
จ๊วบ
แชะ!
“ว้าย ๆๆ ในบ้านไหมเฮีย ข้างนอกคนเยอะนะคร้าบบบบ” สัดกี๋...
เจ้าเช็ดปากที่เปรอะคราบน้ำลายให้ผม ผมมองไอ้กี๋ด้วยสายตาคาดโทษ เข้ามาขัดจังหวะหาพ่อมึงเหรอ! มันยังคงวี้ดว้ายไม่เลิกจนผมหน้ายุ่ง
“ไอ้บุ้งกี๋!”
“ซ้ออย่าเรียกชื่อเต็มดิ อายเขา”
“ไปไกล ๆ เลย น้องน่ารักโดนพี่ชิคเต๊าะแล้วนู่นนนน”
“เฮ้ยยยยยยย!!”
บรัยยยยยย!
“ง่วงอ่ะ” พูดทั้ง ๆ ที่ปากก็เคี้ยวเนื้อบาร์บีคิวอยู่
“ไปนอน”
“ไม่เอา”
“งอแงนะ”
“พาไปล้างหน้าหน่อยสิ”
“เปียกหมดแล้วนั่น”
“ฮี่ฮี่ เย็นจังเยยยยย”
“อยู่เฉย ๆ ดื้อ”
พอบอกยิ่งไม่นิ่ง เจ้าบีบท้ายทอยผมแรง ๆ แล้วรองน้ำสาดใส่หน้าผม ผมสำลักไอค่อกแค่ก แต่มันยังไม่หยุด จากภาพสะท้อนในกระจกหน้าและปลายจมูกของผมของกลายเป็นสีแดงทั้งจากฤทธิ์แอลกอฮอร์และน้ำเข้าจมูก
“จะฆ่ากูหรือไง!”
“จะได้หายเมาไง หึหึ”
“ไอ้ชั่ววววววว!!”
เจ้าปล่อยให้ผมจัดการตัวเองในห้องน้ำไปคนเดียว ส่วนตัวมันก็ออกไปด้านนอก โดนน้ำสาดแบบนี้ก็สดชื่นไปเลย ความง่วง ความเมากูหายไปหมดเลยยยยย เย้! -__-
“ซ้อออออออออ!” เสียงแบบนี้มีแค่เชี่ยกี๋เท่านั้น
“อะไรวะ?” ร้องถามไปก็ใส่เสื้อไป คือมันเรียกเสียงดังมากไง นึกว่ามีใครตายงี้ ใส่เสื้อยังไม่เรียบร้อยดีก็วิ่งกลับลงมาชั้นล่าง
“ขอยืมเสื้อสักตัวหน่อยสิครับ พี่ชินาทำเหล้าหกใส่เด็กผมอ่ะ” ไอ้กี๋ทำหน้าอ้อนเหมือนหมาขออาหาร ด้วยความเป็นคนจิตใจดีมาตั้งแต่กำเนิดจะให้เพิกเฉยต่อปัญหาของเพื่อนร่วมโลกก็คงไม่ได้ ผมจึงเดินกลับขึ้นชั้นสอง แล้วเลือกเสื้อมาตัวหนึ่งให้ไอ้กี๋
แมน ๆ จิตใจดีมาก
ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาสี่ทุ่มแล้วครับ... ย้ายจากข้างนอกเข้ามาข้างในแล้วเรียบร้อย เพราะกลัวจะไปรบกวนเพื่อนบ้านมากเกินไป แล้วสภาพแต่ละคนแม่งแบบ... คีพลุคกันไม่อยู่อ่ะ พี่ครินของไอ้กวางก็มารับกวางและชินากลับไปแล้ว พี่ลูกชุบกับกรีซก็กลับไปแล้วด้วยเช่นกัน ตอนนี้จึงเหลือเจ้า ผม พี่ขลุ่ย พี่ชิค ไอ้กี๋ และน้องน่ารัก
เมนคอร์สหมดไป เหลือแค่กับแกล้มและเหล้า เบียร์ เหล่าขี้เมาก็ล้อมวงเล่นไพ่ เบื่อไพ่ก็เอาแผงน้ำเต้า ปู ปลา มากาง กินเงินกันด้วยนะเว้ยไม่ธรรมดา! อีกอย่างก็โกงกันสนุกสนานเลย ยิ่งเมา ๆ กันอยู่ด้วย ไอ้ผมมันก็ไม่มีดวงเรื่องพวกนี้เลยได้แต่นั่งดูกินขนมกรอบแกรบไป
“เจ้า” เรียกชื่อไอ้คนที่นั่งอยู่ระหว่างขาผม (มันนั่งพื้น ผมนั่งบนโซฟา) เมื่อเจ้าหันมามองผมก็ชี้ไปที่น้องน่ารักกับไอ้กี๋ น้องตาปรือง่วงสัด ๆ แล้ว แต่ไอ้บุ้งกี๋ยังสนุกกับการเล่นไพ่อยู่ไงครับ
“กี๋ มึงพาน้องไปนอนในห้องไป”
อะนะ คนจริงเขาไม่ต้องพูดกันหลายคำหรอก แค่มองตาก็เข้าใจกันแล้ว อิ__อิ
ไอ้กี๋มองเด็กน้อยที่ซบไหล่มันจนแก้มย้วย แล้วถามไอ้เจ้า “ห้องไหนเฮีย?”
“ชั้นล่างก็ขวา ถ้าชั้นบนก็ห้องกลาง”
กี๋พยักหน้าหงึกหงัก ช้อนตัวน้องน่ารักขึ้นแนบอกแล้วพาไปที่ห้องนอนแขกชั้นล่าง
นั่งไปนั่งมาชักเริ่มง่วงแล้วว่ะ แต่ว่าพวกขี้เมานี่เมื่อไหร่จะน็อคกัน!!!!
“ง่วงก็ขึ้นไปนอน” เสียงคุ้นหูดังขึ้นให้ได้ยินแว่ว ๆ
“พาไปหน่อย...” เจ้ายื่นมือมาเคาะหน้าผาก แต่ก็ลุกขึ้นแล้วคว้ามือผม ก่อนเดินขึ้นไปบนห้องนอน
“จะลงไปอีกไหมอ่า...?” เอ่ยถามอีกคนเสียงงัวเงีย ผมนอนกลิ้งอยู่บนเตียงกว้างหลังจากเข้าไปแปรงฟันและเปลี่ยนชุดนอน น้ำไม่ต้องอาบมันละ ง่วง!
“จะลงไปข้างล่างอีกหรือเปล่า?” พลิกตัวนอนตะแคง ก่ายขาพาดหมอนข้าง ถามเจ้าที่นั่งอยู่บนเตียงนั่นแหละ มันยื่นมือมาขยี้หัวผม ผมเลยจับข้อมือของมันเอาไว้
“อยากให้ลงไปไหมล่ะ?”
“แล้วแต่มึงสิ” ถึงจะพูดไปแบบนั้น ผมก็ไม่ได้ปล่อยมือที่จับแขนอีกฝ่ายออก
“...”
“...”
“จะอยู่ด้วยจนกว่าจะหลับแล้วกัน” เจ้าพูดแล้วโน้มลงมาหอมหน้าผาก ผมยิ้มกว้างแล้วจึงหลับตาลง ฮ้า มีความสุขที่สุดเลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!
แมน ๆ แฟนรักมาก
----------------------------
-สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-เอาคนแมนมาส่ง /)_(\
-หมั่นไส้นางอ่ะ รักกันมากแมะ เห้อมๆๆ
-ทีแรกกะจะไม่อัพแล้ว จำรหัสกับอีเมลล็อกอิน(อีกเว็บ)ไม่ได้ แต่มันคาใจก็เลยมั่วเลย เข้าได้เฉย55555555555
-ถ้าเจอคำผิด พิมพ์ผิด ตกหล่นยังไง รบกวนช่วยบอกด้วยนะงับ บางตรวจดูแล้วอาจจะคลาดสายตา TwT
-ขออภัยในความกาก
-ขอบคุณคนอ่านทุกคน
-ขอบคุณคนเมนท์ด้วยค่ะ
♥
-
สาวๆ หมั่นไส้คนแมนๆ แถมยังฮอตแบบเพลิงฟ้ามาก
อ่อยไปทั่วระวังตัวไว้พี่ฟ้าจัดหนักแน่ หึหึ
-
แมนๆรักแฟนมาก งื้อ คิดถึงสามเจจัง
-
นางน่ารักตลอด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1:
-
ไม่ใช่แมนๆ แฟนรักอย่างเดียว
คนแมนหลงแฟนอีกต่างหาก
-
โอ๊ยยยย ยิ่งอ่านยิ่งหลง เพลิงฟ้าคนฮอต :-[
ถ้าเป็นพี่เเจ้านี้ จะห่วงมากๆๆเลย
-
เพลิงฟ้าคนฮอตน่ารักมากกกกกกก
พี่เจ้าก็ขี้หึง อร๊าย!! เจเจ คิดถึง
-
คนแมนๆก็น่ารักเนอะะะ พี่เจ้าหวงแย่ อิจฉาคนสามีรักสามีหลง หุหุ
-
คนแมนๆเขารักกันน่ารักเนอะ เขินๆๆๆ
:pig4:
-
แมน ๆ แฟนรักมาก มั่นมากนะเพียงฟ้า :-[
ขอพี่ครีนกับน้องกวางสักตอนเถอะค่ะ :กอด1: :pig4: :L1:
-
คิดถึงคนแมนนนนนนน
:กอด1:
-
แมนๆอ้อนแฟนตลอด น่ารักอะ มาบ่อยๆนะ
-
ขอบคุณ :)
-
:z3: :z3: แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
หมั่นไส้นังเพลิงฟ้าที่สุด ฮ่าๆ แมนมากเลยแม้ะๆๆ
-
หมั่นไส้คนแมนขี้งอน อิอิ
-
เพลิงฟ้าคนแมนมากกกกกกก
-
แมนๆน่ารัก :katai2-1: มาบ่อยๆนะคะ คิดถึงสามเจ
-
แมนๆ รักแฟนมากก็บอก
-
น่ารักจัง อิอิ
-
น่ารักจัง
มาบ่อยๆ นะคะ คิดถึงพี่เจ้ากับน้องฟ้า
-
:pig4:
-
รักคนแมนๆ รักคนซึนๆ รักเด็กดัมโบ้ รักลูกชุบ
รักหนุ่มโสด พี่ขลุ่ย & พี่ชิค รักชินา รักกวาง รักพี่ครินนน
รัก ครอบครัวตัว J สรุปๆ รักทุกตัวละครที่น่ารัก 555
รักคนแต่งด้วย จุ๊บๆๆ รักนิดต้องรอหน่อย ... รักเรื่องนี้ไปแล้วอ่ะ
กว่าจะมาอ่านตอนจบอีกที ก็ปี 2016 ล่ะ 55555
สู้ๆ นะคร้าาาาา
-
แอบเข้ามาดูเผื่อมีตอนพิเศษวาเวนไทน์ :katai3: :katai3:
แต่มีก็ดีนะคะ คิดถึง :mew1:
-
ฟ้าไฮเปอร์มาก ขี้อ้อนสุดๆ น่าจะหมดความแมนแล้วนะฟ้า 55555555 :laugh:
-
ตามมาจากอันเดอร์กราวด์
และเพิ่งอ่านจบ
คนแมนๆนี่เขาน่ารักเนอะ ไม่ค่อยจะหลงแฟนเท่าไร
เป็นคู่ที่ไปหวือหวานะ แบบใช้ชีวิตปกติที่ไม่ค่อยมีคนจับตามองมาก เราชอบ
o13
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ
ยิ้มตามทุกตอนเลย :-[
-
อยากจะสอบถามว่า หากนิยายเรื่อง WAIT FOR LOVE รักแล้วรอหน่อย
จะรวมเล่มเป็นหนังสือจะมีใครสนใจอยากมีเก็บไว้ไหมคะ?
ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ จะบอกอีกครั้ง
ถ้าหากสนใจหรืออยากแสดงความเห็นอะไรก็ช่วยคอมเม้นต์บอกด้วยนะคะ
อยากรู้ว่าจะมีคนสนใจมากน้อยแค่ไหน
หรือถ้าหากมีอะไรจะสอบถามก็เข้ามาถามที่เพจของคนเขียน ( Heartbreakxr's (https://www.facebook.com/heartbreakxrs/) )
หรือเพจของสำนักพิมพ์ ( สำนักพิมพ์ เพื่อนใจ (https://www.facebook.com/book.puenjai/?ref=settings&__mref=message_bubble) ) ได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ ♥
กรอกแบบฟอร์มที่ลิงก์นี้ข้างล่างนี้ได้เลยค่ะ
คลิกเพื่อกรอกแบบฟอร์ม (https://docs.google.com/forms/d/1VPWGK9LmpXMsy9mDTihdmibH_iwfEA34fKQ1ytt8D7U/viewform)
ปล. ขอบคุณคุณเจนที่ช่วยทำแบบฟอร์มให้ค่ะ
*ส่วนที่เป็นลิงก์จะเป็นสีแดงนะคะ
-
สนุกมากกกกก
-
โอยยย ขำเพลิงฟ้า ชอบบอกว่าวิถีคนแมน แมนตรงไหนกัน!55555
-
กร๊ากกกก
ขำตรงนี้ล่ะ "แมนๆ แฟนรักมาก" มั่นมากกกก
มั่นกว่าฟ้าไม่มีอีกแล้วล่ะ
-
เขิน :o8: :o8:
:bye2: :bye2:
-
จริงๆแล้วเราบังเอิญเข้าไปอ่านเรื่อง มนุษย์แฟนเด็ก มาก่อน
แล้วมีการกล่าวถึงพี่ฟ้ากับน้าเจ้า เราก็เลยอยากรู้เรื่องคู่นี้ขึ้นมา
กลายเป็นว่าอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ
อ่านไปก็หัวเราะไปกับวีรกรรมสุดเหวี่ยงของเพลิงฟ้า
ชอบความอดทนและความมั่นคงของเพลิงฟ้าที่สุด
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่ะ มีหลายแง่มุมให้ได้คิดตามไปด้วย
โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว เป็นยาดีให้กับทั้งสองคนเลย
ถ้ายอมรับได้ความสุขก็อยู่ไม่ไกล แค่เปิดใจเท่านั้นเอง
ทั้งสองคนโชคดีมากๆเลยที่ครอบครัวเข้าใจและรักใคร่กันดี
และนี่คือที่มาของพี่ฟ้าและลูกหมูสามตัว :laugh:
เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ จะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณค่ะ
-
:hao6: :hao6:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ
ทำไมเราพลาดเรื่องนี้
รักคนแมนที่สุด ชอบแฟนคนแมนก็ด้วย :impress2:
พวกแก๊งค์เพื่อนก็ชอบเหมือนกัน
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ (อ่านตอนเข้าอบรมด้วย เลวมะ 555)
-
อ่านแล้วติดด อย่างสนุก o13
น้องฟ้าน่ารักมากอ่ะ หลงเลย ฮ่าๆๆ :laugh:
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
แอร๊ยๆๆน่ารัก :-[ :-[
มีควอทซ์ โผล่มาด้วยหน่อยนึง อิอิ :hao3: :hao3:
-
ชอบอ่ะ!!!!!
กรี๊ดดดดดดดด
ชอบพี่เจ้ามาก ขอได้ไหมฟ้า :)
-
มีความน่ารัก มีความอินเนอร์สูงมาก มีความชัดเจน
เพลิงฟ้าชัดเจน มั่นคง และก็น่ารักมากด้วย
เจ้าก็ทำเข้มไปงั้น แต่ยังไงคนนี้ก็ไม่พลาด
เจอเรื่องเยอะมากเลย แต่เจ้าดี อยู่กับน้องตลอด ไม่ทิ้งไปไหน
ต่างเป็นรักแรกก็ของกัน น่ารักมากค่ะ เหมือนตกหลุมรักตัวเองในอนาคต
เพื่อนๆก็รักกันดีมากเลย ส่วนคนไม่ดี สมควรแล้วที่แม้แต่เป็นคนรู้จักยังยาก
แต่งเรื่องได้น่าอ่าน น่าติดตามมากค่ะ ภาษาเข้าใจง่ายด้วย ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดด..เรื่องนี้ก็น่่ารัก...เราตามมาจากไรฟ์และคว็อท
แมนๆนี่เขาน่ารักกันโน๊ะ....เยิ้บเจ้านะ #fc. อิอิ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกก
เพลิงฟ้าน่ารักมาก เป็นตัวละครที่มีสีสัน เข้าใจง่ายไม่ซับซ้อน
ส่วนเจ้าชีวันนั้นไทร้ โคตรคูล
เราชอบภาษาของคนเขียนนะ สั้น เข้าใจง่าย ไม่เวิ่น
เนื้อเรื่องไหลเร็ว มีติดบ้างบางตอนเราว่าเนื้อหามันน้อยไป5555555 อยากอ่่านยาวๆ อิอิ
ชอบเนื้อเรื่อง ชอบตัวละคร ชอบบรรยากาศ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้าาาาา
แต่ตอนจีบกันใหม่ๆนี่โคตรสงสารน้องเพลิงฟ้า
โคตรสู้อ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ ชอบนิสัยแบบเจ้าและเพลิงฟ้ามาก ชัดเจน ไม่งอแง
จองหนังสือไปแล้ว ไม่พลาดแน่ ๆ จ๊ะ
-
อ้อนไปอี๊กกกกกกนุ้งฟ้า ตอนพิเศษทำให้เห็นได้ว่าใครจะปวดหัวที่สุด ไม่พ้นเจ้าแน่นอน :laugh:
-
อ่านจบแล้วค่า ^^
ยอมใจกับความพยายามของเพลิงฟ้ามากๆค่ะ
เป็นเราแห้วไปแล้ว
พี่เจ้าก็โค่ดหล่อจริงๆค่ะ หลงเลย ><
ชอบคู่กรีซ ลูกชุบด้วยค่ะ ชุบเขินแล้วน่าร้ากกกก
ขอสมัครเป็นเพื่อนเฟลิงฟ้าได้มั้ยคะ อยากอยุกลุ่มนี้ 55555
-
มีความอิจฉา เพลิงฟ้ามากๆๆๆๆ
-
o13 o13 เพลิงฟ้าคนแมนน่าย้ากกกก
-
ชอบเพลิงฟ้าคนแมน. แอบมีลูกหมูด้วย น่ายักกก :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ฟ้าของเจเจน่ารักอย่างนี้ไง น้าเจ้าถึงได้หลง :katai2-1:
สนุกทุกรื่องเลย เอาไปเลย 10 คะแนนเต็ม 10 คะแนนเต็ม
ปล.ตามมาจากเรื่อง ของจันทร์เจ้า >คอว์ตไรเฟิ้ล จ้าาาา
-
สนุกมาก ๆ ครับ น่ารักมากเลย เจ้า-เพลิงฟ้า
ขอบคุณครับ
-
อ่านจบแล้วววววววววครับ ถึงมาช้ไปหน่อย
สนุกดีมากกก ชอบความซึนของเจ้า ความแรดของเพลิงฟ้า
เล่นกันรุนแนง แต่ก้อรักกันรุนแรงดี สนุกๆ
ยัลจะรอตอนพิเศษต่อไปนะครับบบบบ
ขอบคุณครับบบ o18 o13
-
เนื้อเรื่องน่ารัก :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตั้งแต่อ่านมาหลายเรื่อง ต้องบอกเลยว่า "ของคุณ" เจ้าของเรื่องมาก ที่เขียนเรื่องราวที่แสนอบอุ่นหัวใจมาให้ได้อ่านแบบนี้
รู้สึกหลงรักทั้งเจ้าและเพลิงฟ้ามากมายเลยละ
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องดีๆได้อีกเยอะๆนะจ้า จะติดตามจ้า
-
เรื่องน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบน้องฟ้าคนแมนแฟนพี่เจ้าสุดๆ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อิจฉาเพลิงฟ้า :o8: นางน่ารัก มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ อารมณ์ดีแบบนี้ค่ะ :3123: :3123: :L2:
-
o13 o13 o13
-
หนุกหนานๆ ไปหาเรื่องอื่นอ่านต่อ :bye2:
-
:o8: :-[ โอ้ยยยยยย ชั้นชอบเรื่องนี้ ชอบบบบบบบบบ ทำไมไม่ยอมมาอ่านตั้งนานแล้ว โว้ยยยย
-
อ่านอีกรอบ ก้อยังชอบเหมือนเดิม ❤️
-
อ่านรวดเดียวเลย
น่ารักมากกกก เอ็นดูเจเจทั้งสอง แง o18
-
:hao3: อ่านรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ :z2: :z2:
ชอบเรื่องนี้มาก :katai2-1:
ซื้อเป็นหนังซื้อเก็บไว้แล้วเรียบร้อย
-
:-[
-
รีรีนจบไปอีกเรื่อง อ่านกี่ครั้งก็ยังสนุกเหมือนเดิม สถานีต่อไปจันทร์เจ้า&ทิวากาล :mew1:
-
:pig4:
-
เนื้อเรื่องโอเค แต่ไวไปนิด
ชอบกรีซที่สุดในเรื่อง
:o8:
-
เนื้อเรื่องยังไม่ไปไหนเลย คุยกันเก่งจัง
-
สนุกทุกครั้งที่กลับมาอ่าน ชอบพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าน่ารักมากมาย เจเจก็น่าฟัด :pig4:
-
:m3: