ลิฟต์เปิดออกที่ชั้นสิบห้า
อนุรักษ์กุมมือประสานสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคอตก ซ้ายขวาถูกขนาบข้างด้วยพนักงานรักษาความปลอดภัย ขาดแค่กุญแจล็อกมือกับโซ่ลามข้อเท้า เขาก็จะไม่ต่างไปจากนักโทษกำลังถูกพาไปพิจารณาคดี
แต่ดีหน่อยตรงที่ศาลตัดสินแห่งนี้ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์น ให้ความรู้สึกโปร่งโล่งสบาย อาจเพราะมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่น้อย แม้จะถูกแบ่งสัดส่วนแยกชัดเจน หากก็ได้รับการจัดสรรพื้นที่กว้างขวาง มีทั้งมุมโซฟาพร้อมทีวี มุมโต๊ะพูล มุมบาร์กาแฟ แตกต่างจากออฟฟิศอื่นที่วางโต๊ะเรียงติดกันเป็นพรืดจนอึดอัด
และไม่ใช่แค่นั้น พนักงานหนุ่มสาวยังแต่งตัวโฉบเฉี่ยวอินเทรนด์ สัมผัสได้ถึงความเป็นคนหัวสมัยใหม่ไฟแรง ทว่ามนุษย์ย่อมมีความอยากรู้อยากเห็นซ่อนอยู่ในทุกยุค หลายคนมือง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์และเอกสาร แต่ก็ยังแอบชำเลืองตาขึ้นมองแขกพิเศษในชุดพนักงานแคชเชียร์ซูเปอร์มาร์เก็ต ผู้ถูกรปภ.พาเดินไปถึงสุดทางซึ่งกั้นไว้เป็นห้อง เจ้าหน้าที่เคาะประตูตามมารยาท พอได้ยินคำอนุญาตก็ดันตัวเขาเข้าไป
อนุรักษ์เดาว่าภายในคงจะตกแต่งไฮโซไม่แพ้ด้านนอก แต่ผิดคาด ตรงกลางห้องมีเพียงแค่โต๊ะทำงานไม้สีเข้มเรียบๆ วางอยู่ ตลอดแนวผนังเป็นตู้หนังสือยาวจากพื้นจรดเพดาน ข้าวของจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย แสงยามบ่ายสีนวลส่องจากหน้าต่างบานใหญ่ที่มีมู่ลี่กั้น ให้อารมณ์ห้องสมุดขลังๆ มากกว่าห้องทำงานในอาคารหรู
สิ่งที่โดดเด่นออกมาจากกองของเก่าคลาสสิกคือ แมคบุ๊คตั้งเป็นสง่าบนโต๊ะ และผู้ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ตรงเก้าอี้บุหนัง ละสายตาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ขึ้นมามองเขา
...นั่นเป็นครั้งแรกที่อนุรักษ์ได้พบกับ ‘คุณชาย’
...และเป็นครั้งที่สองที่เขาชมคนตั้งชื่อว่า ช่างตั้งได้สมกับนิสัย และยังเข้ากันกับรูปร่างหน้าตา
เขาเชื่อมาตลอดว่า ‘สูท’ ไม่เหมาะที่จะใส่ในสภาพอากาศร้อนตับแล่บของประเทศไทย มันดูดีเฉพาะบนร่างนายแบบในหน้านิตยสาร ในหนังฝรั่งเจมส์บอนด์ หรือให้เจ้าบ่าวสวมถ่ายเวดดิ้ง แต่คนคนนี้กลับลบความเชื่อของเขาไปจนหมด
สูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว เทคไนด์ลายทางเส้นเล็ก ลงตัวเข้ากับรูปร่างสูงโปร่งเสริมเสน่ห์ให้ใบหน้าคม ดวงตาเรียวโศกซึ้ง จมูกโด่ง ผิวพรรณขาวสะอาด และผมสีเข้มหวีเสยจัดทรงเนี้ยบ ทั้งหมดแผ่กระจายรังสีออร่าคนรวยออกมาเป็นหย่อมๆ กระทั่งพนักงานแคชเชียร์ยาจกอย่างเขาถึงกับตาพร่า
แม้มองภาพรวมคะเนอายุอยู่ที่ยี่สิบปลายๆ แต่ความจริงชายคนนี้คงอายุมากกว่านั้น เดาจากบารมีและตำแหน่งงานที่น่าจะสูง เพราะลุงยามเริ่มต้นรายงานด้วยท่าทางนอบน้อม
"พอผมได้รับแจ้งจากคุณชาย ก็รีบบุกไปที่ห้องน้ำทันทีเลยครับ ในนั้นมีห้องล็อกประตูอยู่ห้องเดียว ผมเลยเอาเก้าอี้มาปีนขึ้นไป และก็เห็นไอ้หนุ่มคนนี้กำลังจะซ่อนโทรศัพท์ของคุณชายใน..."
สายตามองไปยังเป้ากางเกงของคนที่เอามือบังไว้โดยไม่ต้องแปลความหมาย
“แต่ผมจับได้ก่อน มันเลยคิดจะเอาโทรศัพท์ทิ้งลงชักโครกทำลายหลักฐาน โชคดีที่ยังไม่ทันกดน้ำ ไม่งั้นป่านนี้โทรศัพท์ของคุณชายได้ลงไปอยู่ในบ่อเกรอะแล้วล่ะครับ”
สมาร์ทโฟนสีดำถูกนำมาไว้บนโต๊ะ คุณชายไม่มีทีท่าจะจับ ไม่รู้กลัวสกปรกเพราะได้ยินว่าตกส้วมมาแล้วรึเปล่า แม้ลุงยามจะพยายามชี้แจง
“ผมเช็ดสะอาดเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ ยังไงคุณชายลองเปิดเครื่องเช็คดูก่อนก็ได้”
“...อย่าเปิดเครื่อง ถ้าไม่อยากให้มันพัง”
คำแนะนำจากนักโทษหนึ่งเดียว เรียกให้ทุกคนในห้องหันไปมอง
“โทรศัพท์มีความชื้น ขืนเปิดระบบจะช็อตทำให้ข้อมูลเสียหาย”
อนุรักษ์อธิบายตามประสบการณ์ที่เห็นเพื่อนซ่อมโทรศัพท์ลูกค้าช่วงวันสงกรานต์ เขาจัดการแก้ปัญหาเบื้องต้นด้วยการปิดเครื่องไปก่อนแล้ว ที่เหลือแค่เอาโทรศัพท์ไปแช่ถังข้าวสารสักสองสามวัน เพื่อให้ข้าวสารดูดความชื้น แต่ออฟฟิศหรูขนาดนี้จะไปหาถังข้าวสารจากไหน เขาเลยคิดจะขอโทรศัพท์คุณชายไปซ่อมเอง เพราะการที่มันพังเปียกน้ำก็เป็นความผิดของเขาจริงๆ แต่มีความจริงอีกหลายข้อซึ่งเขาต้องแก้ต่าง
"ซิปกางเกงผมแตก ผมไม่ได้จะซ่อนไว้ในนั้น แล้วที่ทำโทรศัพท์ตกน้ำก็เป็นแค่อุบัติเหตุ"
เขาพยายามปกป้องสิทธิของตัวเอง กลับถูกโจทก์ค้านปัดตก
“ช่ะ! ไอ้น้องยังมาจะแก้ตัวอีกเหรอ! คุณชายครับ ปากแข็งแบบนี้เอาฝากขังไว้ที่สถานีตำรวจสักคืนสองคืนดีไหมครับ”
ลุงยามชักอินกับหน้าที่ ถ้าพกปืนคงเอาออกมาควงขู่โชว์ไปแล้ว ทว่าอำนาจการตัดสินใจยังคงอยู่ที่ผู้บัญชาการใหญ่ ซึ่งเปิดปากพูดเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก ที่เหลือผมจัดการเอง"
แม้คนจับกุมจะยังคลางแคลงสงสัยในตัวหัวขโมยอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเป็นคำสั่งก็จำต้องล่าถอยออกไป บานประตูถูกปิดลง ทุกสิ่งเงียบงันชั่วครู่ ก่อนแทนทีด้วยคำถาม
"คุณมีจุดประสงค์อะไร"
ที่ผ่านมาได้ยินแค่เสียงเรียบๆ ของคุณชายทางโทรศัพท์มาตลอด พอเผชิญหน้ากันตัวต่อตัวจึงอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ ยิ่งถูกจ้องมองโดยคนรูปร่างหน้าตาสมบูรณ์พร้อมราวกับติดสินบนพระเจ้ามาเกิดก็ยิ่งเผลอเกร็งตอบตะกุกตะกัก
"เออ...คือแบบว่า..."
"อย่ามัวลีลา พูดกับผมมาตรงๆ ดีกว่า สรุปคุณได้อะไรไปบ้าง"
อนุรักษ์คิ้วกระตุก ถึงภายนอกจะดูดีแค่ไหน แต่ภายในก็ยังเป็นคุณชายงี่เง่ากวนประสาทเหมือนเดิม
ในเมื่อคุณชายอยากเล่นแบบนี้ใช่ไหม...ได้ เดี๋ยวไอ้รักษ์จัดให้!
"ผมได้ไปเยอะเลยครับ" เขาแสร้งยิ้มกว้าง ก่อนตั้งต้นสาธยายทุกอย่างที่รู้มาแบบละเอียดยิบ
"ตอนนี้ คุณน้ำตาลทิ้งคุณไปหาโรเบิร์ตเพื่อนร่วมงานของคุณที่นิวยอร์ก เขาสองคนคบซ้อนกันนานแล้ว และคุณน้ำตาลก็ไม่อยากคุยกับคุณอีก เลยจัดการบล็อกเบอร์คุณไปเรียบร้อย ...ส่วนคุณลีโอ อยากให้คุณไปเที่ยวด้วยกัน เขาบอกว่าคุณนึกไปเองว่างานมันกร่อยไม่สนุก ทั้งที่นานๆ เพื่อนจะมารวมตัวกันครบ ...และสุดท้าย พ่อของคุณเห็นว่าคุณไม่มีความรับผิดชอบ ต่อไปคงจัดการงานใหญ่ๆ ไม่ได้ และคุณควรจะฟังคำที่ท่านเตือนตั้งแต่แรก"
ข้อมูลถูกเก็บมาวิเคราะห์เรียบเรียง ปิดท้ายด้วยการประเมินผล
"สรุป คุณบ้างาน ไม่เข้าสังคม ขาดความอบอุ่นในครอบครัว แถมยังเป็นโรคหวาดระแวงเกินเหตุ...ถูกต้องไหมครับ คุณชาย"
หลังจบการบรรยาย ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ และเป็นความเงียบที่อนุรักษ์รู้ดีว่า มันเหมือนคลื่นลมสงบก่อนพายุใหญ่จะเข้า
ภายนอกคุณชายยังมีสีหน้านิ่งเฉย แต่ภายในกำลังก่อตัวปั่นป่วนโหมกระหน่ำรุนแรงราวกับสึนามิ เพราะเขาสังเกตเห็นปฏิกิริยาเมื่อได้ยินคำพูดถึงพ่อ ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์ราวกับจะแทงให้ทะลุ
ใช่...เขากำลังแหย่รังผึ้ง กระนั้นลึกๆ ก็ยังรู้สึกแอบสะใจ แต่ไม่ต้องห่วง ไอ้รักษ์เป็นลูกผู้ชายพอ กล้าท้าทายใครก็กล้ารับผลที่จะตามมา เขายืดตัวตรงเตรียมพร้อมรับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดโดยไม่หวั่น รอให้คุณชายเรียกรปภ.มาโยนเขาออกไปนอกบริษัท หรือจับส่งตำรวจฝากขังสักคืน
หากเพชรฆาตยังไม่ทันสั่งประหาร เสียงเคาะประตูก็ดังเป็นสัญญาณระฆังพักยก
“ขออนุญาตค่ะบอส คุณเฮง มาขอพบค่ะ”
สาวหมวยผมสั้นกรีดอายไลเนอร์เฉี่ยว เปิดประตูเข้ามาแจ้ง ซึ่งคุณชายก็พยักหน้ารับ
“ให้เข้ามาได้เลยครับ” แล้วหันมาออกคำสั่ง “คุณอยู่ตรงนี้ ถ้าเป็นคนจาก ATM จะได้รู้”
อนุรักษ์กรอกตาด้วยความระอา สงสัยคุณชายเลื่อนการพิพากษา เปลี่ยนไปเบิกพยานชี้ตัวนักโทษแทน
และเพียงไม่นาน คุณเฮง พยานปากแรกก็ปรากฏตัว ความที่ได้ยินชื่อจีน เลยนึกว่าจะได้เจอหนุ่มตี๋ ที่ไหนได้คุณพี่มาแบบแขกแนวอาหรับเต็มขั้น ทั้งใบหน้าคมเข้มอย่างคนวัยสามสิบกลางๆ ดวงตาดุ ตัวสูงใหญ่หุ่นล้ำซ่อนกล้ามแขนไว้ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวชนิดที่สาวๆ เห็นแล้วคงกรี๊ดอยากพุ่งตัวเข้าไปซบ
"อ้าว...มีแขกอยู่ก่อนแล้วเหรอครับ"
น้ำเสียงทุ้มกังวานเอ่ยทักเมื่อเห็นอนุรักษ์ยืนอยู่ข้างๆ เขาเองก็เตรียมรอฟังคุณชายอธิบายเรื่องราว แล้วให้พยานยืนยันคนร้าย ทว่าคุณชายไม่แม้แต่จะพูดถึง ซ้ำยังโกหกหน้าตาเฉย
"แค่คนช่วยหาแหล่งข้อมูลของกลุ่มตลาดเฉพาะน่ะครับ"
"กลุ่มตลาดเฉพาะ?"
หนุ่มใหญ่ทวนคำ มองอนุรักษ์ซึ่งขมวดคิ้วงงไม่แพ้กัน ก่อนเขาจะรู้สึกถึงสายตาคมที่จับจ้องไปยังเป้ากางเกงแหวกประตูหน้า คนโชว์ของรีบยกมือกุมเป้าทันควัน แต่อีกฝ่ายกลับพยักหน้าส่งเสียงงึมงำในลำคอเหมือนบรรลุคำตอบ
"อ้อ เข้าใจแล้ว เอ๊ะ! หรือว่าผมมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า"
"ไม่ใช่ครับ! ซิปกางเกงผมมันแตก"
จำไม่ได้แล้วว่าพูดประโยคนี้เป็นรอบที่เท่าไร เขาใช้ภาษาไทยถูกต้องชัดเจน น่าจะง่ายต่อการเข้าใจ แต่ทำไมใครๆ ถึงได้แปลความหมายไปคนละทาง เช่นเดียวคุณเฮงซึ่งเอื้อมมือมาตบบ่าปลอบเบาๆ
“เอาน่าๆ ทำงานกับคุณชายก็ต้องเหนื่อยหน่อย เขาต้องรู้ข้อมูลละเอียดทุกซอกทุกมุมไม่งั้นเดี๋ยวงานจะออกมาไม่เพอร์เฟค คุณชายถึงได้เป็นมือหนึ่งของเอเจนซี่ไทเกอร์ไงครับ”
เป็นคำชมแฝงกลิ่นอายประชดลอยคลุ้งจนอนุรักษ์ยังสัมผัสได้ สงสัยไม่ใช่แค่เขา ไอ้นิสัยเสียๆ ของคุณชายคงแผลงฤทธิ์สร้างศัตรูไว้เยอะ กระทั่งกลายเป็นคนระแวดระวังไม่ยอมไว้ใจใคร และคล้ายเจ้าตัวจะรู้ความจริงข้อนี้ดี จึงเบี่ยงบทสนทนาลากเข้าประเด็นหลัก
"ตกลงมีธุระอะไรหรือครับ"
คุณเฮงเลยละความสนใจจากอนุรักษ์เปลี่ยนเป็นโหมดทำงานทันที
“ผมเอาผลิตภัณฑ์ใหม่ที่ประชุมไปคราวที่แล้วมาให้ครับ”
ของบางสิ่งถูกหยิบขึ้นมาวางบนโต๊ะ อนุรักษ์อยากยกมือขยี้ตาตัวเองซ้ำๆ หลายรอบ เพราะกลัวจะมองภาพเพี้ยนไป แต่ให้ตะแคงซ้ายขวาดูยังไง วัตถุเล็กๆ ก็ยังคงปรากฏชัดเจน ผลิตภัณฑ์ใหม่ท่ามกลางวงล้อมของกลุ่มชายหนุ่มสามคนคือ
...ลิปสติกแท่งสีชมพูแสนสดใสคาวาอี้
‘ไอ้รักษ์เอ้ย...โลกเรามันมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ’
คล้ายจะได้ยินเสียงยายลอยมาตามลม เป็นคำพูดติดปากของยายเวลาเห็นอะไรแปลกใหม่พัฒนาแตกต่างจากสมัยก่อน ตอนนี้เขากำลังพยักหน้าเห็นด้วยในใจ ดูจากแอพพลิเคชั่นต่างๆ ในสมาร์ทโฟนก็นึกว่าเจ้าของจะมีอาชีพเป็นซีอีโอ เล่นหุ้น บริหารโรงแรมใหญ่ ใครจะไปคิดว่าผู้ชายมาดแมนหุ่นทรมานใจสาวสองคนจะมาขายลิปสติก!
อนุรักษ์ปลงโลกตามคำสอนของยาย ขณะมองคุณเฮงกล้ามล้ำถือลิปสติกสุดหวานแหววพลางพูดเนื้องานต่อ
“คอนเซปต์ลิปมัน Baby Kiss คือ ‘อยากให้คนไทย มีริมฝีปากสวย และกล้าที่จะยิ้มอย่างมั่นใจ’ แต่ผมคิดไม่ถึงว่าคุณชายจะตีความ เรื่องความกล้าเกี่ยวกับการแสดงออกทางเพศด้วย น่าสนใจดีนะครับ ผมชักอยากเห็นโฆษณาที่คุณทำแล้ว”
ข้อมูลด้านท้ายเบรกความคิดเตลิดเปิงไปไกลให้ย้อนกลับมาประมวลผลทุกอย่างใหม่ ก่อนเขาจะถึงบางอ้อ
ที่แท้คุณชายไม่ได้ขายลิป แต่เป็นเอเจนซี่ทำโฆษณาให้ลิปสติก มิน่าคุณเฮงถึงคิดว่าเขาเป็นคนมาให้ข้อมูลเรื่องลิปในกลุ่มตลาดเฉพาะ เดี๋ยวนะ...
...กลุ่มตลาดเฉพาะ + ลิปสติก + กางเกงแหวกเป้า
สมองเอาคำทั้งหมดมาเชื่อมรวมกัน ได้ผลลัพธ์ออกมาเป็นสัญลักษณ์แสดงรสนิยมทางเพศ งั้นก่อนหน้านี้ที่คุณเฮงกลัวจะเข้ามาขัดจังหวะระหว่างเขากับคุณชาย คุณเฮงนึกว่าเขากับคุณชายเป็น...เฮ้ย!
อนุรักษ์อยากจะส่งซิกให้คนโกหกแก้ไขความเข้าใจผิดใหม่ แต่นอกจากไม่สนใจยังเลือกคุยงานต่อด้วยบรรยากาศคร่ำเคร่ง
“เรื่องนั้นขึ้นอยู่กับว่าคุณจะไว้ใจไอเดียของผมมากแค่ไหน”
“ไม่ต้องห่วง ผมให้สิทธิคุณชายใส่ไอเดียเต็มที่อยู่แล้ว แต่หวังว่างานครั้งนี้คงจะไม่ออกมาเหมือนโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่งอีกนะครับ”
...น้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่ง
ชื่อสินค้าทำให้อนุรักษ์เผลอนึกภาพโฆษณาที่เขาติดตาและติดใจ
...เป็นโฆษณาเรียบง่ายความยาวแค่สามสิบวินาที เล่าถึงแม่บ้านธรรมดาคนหนึ่งกำลังเก็บผ้าที่ตากบนราวเอาไว้ในวันฟ้าใส เธอสะบัดเสื้อยืดสีขาวซึ่งใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่งสูดกลิ่นหอมสะอาดของผ้าที่ตากแดดใหม่ๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์จากในบ้านก็ดัง แม่บ้านวิ่งเข้าไปรับ เป็นเสียงสามีที่ทำงานอู่ซ่อมรถโทรเข้ามา เธอบ่นเรื่องเสื้อซึ่งเต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่องกว่าจะซักสะอาด ขณะเดียวกันก็ลูบเสื้อยืดนั้นด้วยรอยยิ้ม เพราะรู้ว่าสามีกำลังตั้งใจทำงานหนักเพื่อเธอและลูกในท้อง
ไม่มีเอฟเฟคดอกไม้ปลิวว่อน หรือการบรรยายสรรพคุณหอมติดทนยาวนานยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่มอื่นๆ แต่เขาคล้ายจะได้กลิ่นละมุนกรุ่นไอแดดลอยออกมาจากทีวี ทั้งภาพโทนสีนุ่มๆ และเพลงเพราะๆ พอได้ยินเป็นต้องเผลอมองทุกครั้ง โดยเฉพาะประโยคปิดท้ายโฆษณา
“มอร์นิ่ง ให้กลิ่นหอมโอบกอดคนที่คุณรัก”
เสียงพึมพำของเขาเรียกความสนใจของชายหนุ่มสองคนให้หันมามอง พอรู้ตัวว่าดันเผลอพูดแทรกขัดจังหวะ เลยยิ้มเก้อๆ
"เออ...ผมชอบโฆษณานั้นน่ะครับ"
คุณชายยังมีสีหน้าเรียบเฉย ส่วนคุณเฮงส่งยิ้มตอบอย่างอ่อนใจ
“ถ้าเจ้าของผลิตภัณฑ์คิดเหมือนคุณก็คงดี”
อนุรักษ์ไม่ทันได้ตระหนักถึงความจริงข้อนี้ แม้คนดูในฐานะผู้บริโภคอย่างเขาจะชอบมากเท่าไร แต่เขาไม่ได้เป็นคนจ่ายเงินจ้างให้ทำโฆษณา ดังนั้นลูกค้าที่เอเจนซี่ต้องแคร์จึงมีเพียงบุคคลเดียว ต่อให้งานอลังการมากแค่ไหน ตราบใดที่คนจ้างบอกว่าห่วยก็คือจบ
หากคุณชายยังคงยืนกรานแบบไม่คิดจะเสียศักดิ์ศรี
"ผมทำโฆษณาชิ้นนั้นดีที่สุดแล้ว”
เพื่อนร่วมงานหันไปหาคนที่ปัดความผิด พูดเตือนราวกับจะเน้นย้ำผล
"ถึงอย่างนั้นยอดขายของมอร์นิ่งก็ยังน้อยกว่าที่ ATM ทำให้ออร่า"
...ออร่า ชื่อน้ำยาปรับผ้านุ่มที่เป็นคู่แข่งกับมอร์นิ่งมาตลอด
จำได้ว่าโฆษณายี่ห้อนี้ ดึงตัวดาราสาวกำลังรุ่งคนหนึ่งมาสาธิตวิธีใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มออร่า พร้อมกราฟฟิคดอกไม้สีชมพูเต็มหน้าจอโทรทัศน์ บวกสโลแกนทำนอง หอม สะอาด สดชื่น อะไรสักอย่าง
แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่เพราะโฆษณาที่ทำให้ยอดขายของมอร์นิ่งแพ้ มันมีปัจจัยสำคัญอื่นมากกว่านั้น
"...เพราะออร่าซื้อสองแถมหนึ่งต่างหาก แล้วยังตัดซองเปล่าส่งไปลุ้นโชคทองคำได้ด้วย"
คนโฆษณาทั้งคู่หันมาหาเขาทันทีอย่างคาดไม่ถึง
แหม...ลืมไปแล้วเหรอว่าเขาคือใคร ถึงไม่ใช่นักการตลาด แต่พนักงานแคชเชียร์ซูเปอร์ก็เป็นผู้ใกล้ชิดกับคนซื้อมากที่สุด
เขาสังเกตเห็นลูกค้าที่เข้าคิวจ่ายเงิน ใครๆ ก็หยิบออร่ามาทั้งนั้น ขนาดเขาเอง แม้จะชอบโฆษณามอร์นิ่งมากเท่าไร ในหอก็แอบมีออร่านอนกองอยู่สองถุงเหมือนกัน
"อีกอย่าง น้ำยาปรับผ้านุ่มมอร์นิ่งกลิ่นหอมไม่ติดทนเท่าออร่า โฆษณาดีแค่ไหน แต่ผลลัพธ์ของผลิตภัณฑ์ไม่ดี ก็ไม่มีใครอยากซื้อ"
อนุรักษ์วิเคราะห์สวนกลับ แต่หมัดเล็กๆ ของเขาเทียบกับรุ่นเฮฟวี่เวทนักการตลาดผู้ผ่านประสบการณ์มาโชกโชนอย่างคุณเฮงก็คงคล้ายโดนมดกัด ไม่สะดุ้งสะเทือนระคายเคือง ตรงข้ามยังรอจังหวะตอบโต้อย่างไม่ทุกข์ร้อน
"ที่พูดมาก็ถูกครับ" ใบหน้าคมยังยิ้มให้เขาเหมือนเดิม ทว่าแววตานั้นไม่ได้ยิ้มด้วย แล้วจึงปล่อยอัปเปอร์คัทด้วยประโยคย้อนถาม
"แต่...ลูกค้าจ้างให้เราทำโฆษณาก็เพื่อกระตุ้นยอดขาย ข้อนั้นสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอครับ"
อนุรักษ์แพ้น็อคเมื่อโดนข้อเท็จจริงกระทุ้งเอาจนจุก โซเซกลับไปพักที่มุมแดงของตัวเอง แถมคุณชายพี่เลี้ยงก็ไม่คิดจะสนใจช่วยพัดวีดูแล ทั้งๆ ที่เขาออกหน้าว่าอยู่ข้างเดียวกันนะโว้ย!
"เอาเถอะครับ ครั้งนี้ผมคงไม่ต้องห่วงมาก เพราะผมเชื่อมือคุณชายเต็มร้อยอยู่แล้ว ที่สำคัญลิปสติกตัวนี้คุณภาพดี หวังว่าโฆษณาจะทำให้ยอดขายออกมา 'ดี' ไม่แพ้กันนะครับ"
หลังจากเล่นงานลูกกระจ็อกจนหุบปากเสียสนิท เจ้าตัวก็หันกลับไปหาหัวหน้าใหญ่ แววตาหมีกริซซี่ล่าเหยื่อวาบขึ้นเพียงแวบเดียว ก่อนเปลี่ยนกลับเป็นหมีเท็ดดี้อ่อนโยนเหมือนเดิม
"งั้นวันนี้ผมขอตัวก่อน แล้ววันศุกร์จะนัดเรียกประชุมทีมอีกทีครับ"
คุณเฮงกล่าวทิ้งท้าย แล้วเดินออกไป เหลือแค่ชายหนุ่มสองคนในห้องตามเดิม
"คุณไม่ใช่คนจาก ATM จริงๆ"
ตอนนี้อนุรักษ์เข้าใจแล้ว... ATM ไม่ใช่ตู้กดเงินธนาคาร แต่คงเป็นเอเจนซี่โฆษณาคู่แข่ง
คุณชายคงกลัวว่าเขาจะมาสืบความลับ ซึ่งไม่รู้ทำไมถึงมามั่นใจเอาป่านนี้ว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดาทั้งที่พูดย้ำจนน้ำลายแห้ง หรือเพราะเมื่อครู่เขาบอกว่าชอบโฆษณาชิ้นที่คุณชายทำ พอชมเข้าหน่อยก็เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ แต่อย่าคิดว่าปรับความเข้าใจแค่นี้ จะทำให้เขาลืมความปากเสียกวนประสาทที่เคยทำไว้
เขากำลังเตรียมร่ายมหาเทศน์กัณฑ์ชาติให้สาสมกับความแค้น
“แล้วก็..." ยังไม่ได้เริ่ม อีกฝ่ายก็เอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเหมือนเช่นครั้งแรกซึ่งเขาเคยได้ยินจากคนคนนี้ ...เสียงที่ราวกับคนพูดมากระซิบอยู่ข้างหูดึงเขาให้สบดวงตาเรียวโศกคู่นั้น
"ขอบคุณที่เก็บโทรศัพท์มาคืนผม”
โดยพื้นฐาน อนุรักษ์เป็นโกรธง่ายหายเร็วอยู่แล้ว พอเจอคำขอบคุณอย่างจริงใจ เลยยอมใจอ่อน ทำเป็นลืมๆ ความบาดหมางก่อนหน้า
“ไม่เป็นไรครับ เพราะผมเองก็ทำโทรศัพท์คุณเปียกน้ำ เดี๋ยวผมจะรับผิดชอบเอาไปซ่อมให้ แล้วค่อยมาคืนคุณทีหลัง”
“แล้วผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณจะไม่ขโมยโทรศัพท์ไปเลย"
...มันมาอีกแล้ว ไอ้โรคหวาดระแวง
อุตส่าห์แผ่เมตตาระงับความโกรธ คุณชายกลับเหมือนมารมาผจญยั่วโมโหให้เขาสติแตก
"ถามจริง เมื่อไรคุณจะเลิกมองผมเป็นขโมยสักที หรือเห็นสภาพผมมันยากจนมากรึไง!"
ถึงจะเป็นแค่พนักงานแคชเชียร์ซูเปอร์แต่งตัวปอนๆ รวมราคาข้าวของทั้งเนื้อทั้งตัวอาจถูกกว่าเสื้อสูทคุณชายสามเท่า แต่เขาก็ไม่เคยขอใครกิน ทำงานแลกเงินมาแบบมีศักดิ์ศรี มาโดนย้ำไม่เลิกว่าเป็นหัวขโมย เป็นใครจะไม่ของขึ้นกันบ้าง
หากแม้เขาแปลงร่างเป็นก็อซซิล่าพร้อมพ่นไฟ คุณชายก็ยังคงรักษาอาการสงบปฏิเสธนิ่งๆ
"เปล่า แต่ในโทรศัพท์มีข้อมูลสำคัญสำหรับผมมาก”
อ้อ...เกือบลืมคลิปลับของคุณชายไปเสียสนิท
คนนึกได้ถอนหายใจหน่าย ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบสิ่งหนึ่งออกมา
“งั้นผมจะเอาเครื่องของผมแลกกับเครื่องของคุณไว้ก่อน”
โทรศัพท์รุ่นเก่าใช้ปุ่มกดไร้ระบบหน้าจอสัมผัสถูกวางไว้บนโต๊ะ ยิ่งมาเคียงกันกับสมาร์ทโฟนสุดไฮเทคก็ยิ่งเห็นชัดถึงความแตกต่าง
แต่สำหรับอนุรักษ์ เขาไม่แคร์...
“ในนั้นมีเมสเสจสุดท้ายที่แม่ส่งให้ผมก่อนท่านจะเสีย เป็นของสำคัญมากสำหรับผมเหมือนกัน”
...ผ่านมาเจ็ดปีแล้วข้อความนั้นยังอยู่ข้างในเครื่อง นับจากวันที่พ่อกับแม่ออกไปหาป้าที่ต่างจังหวัดตั้งแต่เช้า เขาควรจะตามไปด้วย แต่เมื่อคืนเขาเล่นเกมดึก เลยอ้างว่าปวดหัวขอนอนอยู่บ้าน แม่จึงตามใจปล่อยให้เขานอนต่อ
ไม่รู้หลับไปนานเท่าไร พอตื่นก็เพิ่งเห็นว่ามือถือตัวเองแบตหมด และทันทีที่ชาร์ตสัญญาณกลับมาใช้ได้ ริงโทนก็แผดเข้า ป้าเป็นคนแจ้งข่าวร้ายกับเขาว่ารถของพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุ
หัวสมองเขาว่างเปล่าหลังได้ฟัง ระหว่างนั้นเสียงแจ้งเตือน SMS ซึ่งคงดีเลย์ส่งเข้ามาหลังเปิดเครื่องก็ดังแทรกขัด เขาละหูจากเสียงพูดปนสะอื้นของป้า แล้วเปิดดูข้อความ
'แม่ซื้อโจ๊กมาให้อยู่ในครัว อย่าลืมกินยา'
แม่คงโทรหาเขาแล้วแต่ไม่ติด เลยส่งข้อความมาให้ โดยไม่รู้เลยว่านั่นจะเป็นข้อความสุดท้าย
...ตั้งแต่นั้น เวลาที่รู้สึกท้อใจหรือเหนื่อยกับเรื่องอะไร เขามักจะเปิดข้อความนั้นดูบ่อยๆ และต่อให้เทคโนโลยีพัฒนาไปมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยคิดจะเปลี่ยน ยังคงใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ เพราะมันสำคัญกับเขามากกว่าทุกๆ สิ่ง
ความจริงเขาไม่อยากรื้อฟื้นอดีต แต่เหตุผลนี้คงมีน้ำหนักเพียงพอให้คุณชายยอมรับ
"ตกลง" คนในชุดสูทหยิบเครื่องโทรมๆ ไป ส่วนเขาก็หยิบสมาร์ทโฟนสีดำขึ้นมาบ้าง
...เป็นอันว่าตอนนี้เขากับคุณชายต่างฝ่ายต่างมีโทรศัพท์ของอีกคนเป็นตัวประกัน
“ถ้าซ่อมเสร็จเมื่อไร ผมจะโทรมา”
คุณชายพยักหน้า สิ้นสุดสัญญาการเจรจาแลกเปลี่ยน ครั้นจบงานวุ่นวาย ก็ดันนึกถึงงานอีกหนึ่งอย่างของตัวเองขึ้นมาได้ อนุรักษ์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ตัวเลขดิจิตอลบอกเวลา 13.30
...เฮ้ย! เขาเข้างานสาย!
พนักงานแคชเชียร์รีบหมุนตัวออกไปนอกห้อง แต่ดันถูกรั้ง
“เดี๋ยว”
บางสิ่งเป็นแท่งโยนมาให้จนเกือบรับไม่ทัน ตอนแรกเขานึกว่าเป็นแท่งลิปสติกสีหวานที่เป็นผลิตภัณฑ์ทดลองใหม่ พอดูของในมือดีๆ กลับกลายเป็นแม็กเย็บกระดาษ
...แล้วคุณชายจะให้แม็กมาทำไม
เงยหน้ามองงงๆ กระทั่งคนส่งต้องเฉลยออกมาสองคำ
"กางเกง"
นอกจากจะลืมเวลาทำงานแล้ว ยังลืมว่าซิปตัวเองแตกอีก!
เขารีบยกมือกุมเป้า ซึ่งคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะปล่อยให้คุณชายเห็นมาตลอดการพูดคุย กระนั้นคนอายก็ยังก้มหน้างุด อาการเก่งกล้าที่ต่อร่อต่อเถียงสลายหายไปสิ้น เหลือเพียงเสียงงึมงำถาม
"เออ...ห้องน้ำไปทางไหนครับ"
...ถ้าหมุนเวลาย้อนกลับไปได้ อนุรักษ์สาบานว่า เขาจะไม่ซื้อกางเกงผ้าเกาหลีใส่อีกเลยตลอดชีวิต!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
มาตอนที่สองอย่างรวดเร็วค่ะ! (แรก ๆ ก็แบบนี้แหละมีไฟ ฮาาา) 
ลืมแจ้งไปอีกอย่างว่า นิยายเรื่องนี้จะเน้นหนักเรื่องการทำงานค่ะ ความรักเป็นแค่น้ำจิ้มเสริมรสชาติ ดังนั้นใครที่อยากอ่านบรรยากาศหวาน ๆ มุ้งมิ้ง คงนั่งตบยุงรอกันอีกพักใหญ่
อีกเรื่องคือต้องออกตัวก่อนว่าเราไม่ได้คลุกคลีอยู่กับเอเจนซี่โฆษณา อาจมีกระบวนการทำงานบางอย่างผิดพลาดไปบ้าง ถ้าใครคิดว่ามันแปลก ๆ ไม่น่าจะใช่ ก็แจ้งเข้ามาได้เลยนะคะ จะได้ทำการแก้ไข แต่คิดว่าตัวคุณชายวางระบบงานไว้ประหลาดกว่าชาวบ้านอยู่แล้ว เลยอาจออกมาเพี้ยนนิดหน่อย
ตำแหน่งงานของคุณชายจะเป็น Creative Director (Creative group head) ส่วนคุณเฮงมีตำแหน่ง Account Director รายละเอียดอื่นๆ จะลงลึกในภายหลัง ยังไงก็อยากให้รอติดตามนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ ชื่นใจมากกกก มีทั้งคนอ่านที่ตามกันมาก่อนอยู่แล้ว อยากบอกคิดถึงจริง ๆ ค่ะ 
ส่วนใครที่เพิ่งติดตามเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ก็ยินดีต้อนรับ หวังว่าจะได้รับความสนุกสนานตลกโปกฮากันไปตลอดเนื้อเรื่องนะคะ
แล้วพบกันตอนหน้าจ้าBitterSweetป.ล. เม้ามอยในทวิตเตอร์ติดแท็ก #สุดที่รักษ์ ได้นะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
