มาอ่านตอนจบแล้ว แล้วก็ได้พบว่า ที่เคยเขียนว่าธัญญ์มีดวงตาเหมือนพ่อ หรือการย้ำถึงพ่อ นี่หมายถึงพ่อของธัญญ์จริงๆ ด้วย
แล้วการกระทำของธเนศที่มีต่อธัญญ์ ก็เป็นอย่างที่คิดไว้เลย ตอนแรกกะว่าจะไม่อ่าน30.5 เลยแหละค่ะ แต่เพราะมันยังอึมครึม ทั้งที่เดาไว้ว่าน่าจะเป็นอย่างนี้ แต่ก็ยังอยากรู้ว่าจริงๆ แล้วจะเป็นอย่างที่คิดมั้ย
สุดท้ายเป็นอย่างที่คิดนริงๆ ก็โล่งใจขึ้นเยอะเลยค่ะ
แต่ที่คุณธเนศทำผิดไว้ก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆ นะคะ ถึงจะคิดว่ายังไงก็คนป่วย แต่ก็ยังคิดมาตลอดว่าคนป่วยไม่มีสิทธิ์ยัดเยียดความเจ็บปวดของตัวเอง ให้คนอื่นรับผิดชอบเลยซักหน่อย
ส่วนเรื่องที่เขียนเรื่องการคุกคามทางเพศในเด็กจากคนรอบตัว ยอมรับเลยค่ะว่าตอนอ่านสงสารแทบขาดใจจริงๆ
เพราะคนใกล้ตัว หรือข่าวที่พบเห็นทุกวันนี้มันน่าเป็นห่วง และน่ากลัวจนบางทีอ่านข่าวไปยังใจสั่น
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องราวที่มีทุกแง่มุม ทุกอรรถรส ทุกความรู้สึกมาให้ได้อ่าน
ที่จริงติดตามผลงานคุณมาพอสมควร ตามซื้อหนังสือทุกเรื่อง แต่ไม่ค่อยได้ตามอ่านช่วงที่กำลังลง จะเป็นอ่านตอนที่จบแล้วซะมากกว่า เรื่องนี้ชอบภาษาที่ใช้มากกว่าเดิมอีกค่ะ
จากที่เรื่องพี่ชายข้างบ้านนั่นชอบมากแล้ว แต่เรื่องนี้รู้สึกอ่านไปแล้วบรรยากาศในเรื่องมันเงียบ ราบเรียบ ในเวลาที่เป็นของธัญญ์
บรรยากาศครึกครื้น สนุกสนาน เจื้อยแจ้ว ตอนที่เป็นของน้องภูมิ
เก้อเขิน กระดาก แถมหน้ามึนหน่อยๆ ของคุณพ่อ
หรือแม้กระทั่งวุ่นวาย งุนงง ในแบบของเป๊ก
ทำออกมาได้ดีทีเดียวค่ะ คอมเมนต์ช้าไปหลังจบนานขนาดนี้ไม่รู้คนเขียนจะได้อ่านมั้ย แต่ก็ขอบคุณมากๆนะคะ
