-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
***************************************
┤ สารบัญ ├
งวดที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3023478#msg3023478)
งวดที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3028619#msg3028619)
งวดที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3036513#msg3036513)
งวดที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3046828#msg3046828)
งวดที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3053964#msg3053964)
งวดที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3068238#msg3068238)
งวดที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3083452#msg3083452)
งวดที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3118811#msg3118811)
งวดที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3141679#msg3141679)
งวดที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3171897#msg3171897)
งวดที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3200494#msg3200494)
งวดที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3271785#msg3271785)
งวดที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3305840#msg3305840)
งวดที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3314992#msg3314992)
งวดที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3343917#msg3343917)
งวดที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3362136#msg3362136)
งวดที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3388661#msg3388661)
งวดที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3400802#msg3400802)
งวดที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3423370#msg3423370)
งวดที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3427276#msg3427276)
งวดที่ 20.5 HIDE AND SEEK (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3447790#msg3447790)
งวดที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3473762#msg3473762)
งวดที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3500968#msg3500968)
งวดที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3502461#msg3502461)
งวดที่ 23.5 SIN OF INNOCENCE (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3502943#msg3502943)
Mini Doujin : Pocky Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3511437#msg3511437)
งวดพิเศษ X'mas (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3542928#msg3542928)
งวดที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3548400#msg3548400)
งวดที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3552592#msg3552592)
งวดที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3557037#msg3557037)
งวดที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3560702#msg3560702)
งวดที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3562609#msg3562609)
งวดที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3564372#msg3564372)
งวดที่ 30(ตอนจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3564377#msg3564377)
งวดที่ 30.5 INNOCENCE OF SIN (ตอนจบ; ส่วนเติมเต็ม) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3568838#msg3568838)
งวดพิเศษ 01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3590903#msg3590903)
งวดพิเศษ 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3590904#msg3590904)
งวดพิเศษ 03
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3648077#msg3648077)
.●♥-------------------------------------------♥●.
งานเขียนเรื่องอื่นที่จบแล้ว
(ทุกเรื่องมีสารบัญในกระทู้ค่ะ)
❅ รักติดดิน ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427)
❅ เล่ห์รักฤดูร้อน ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616)
❅ Sincere ❅ (เรื่องสั้น) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007)
❅ แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน ❅ (เรื่องสั้น) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192)
❅ Butterfly fragments ❅ (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58457)
.●♥-------------------------------------------♥●.
-
^
^
^
สารบัญอยู่ข้างบนค่ะ
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 1
หมดหนึ่งสัปดาห์สำหรับวันทำงาน เย็นวันศุกร์ที่หลายคนรอคอย ออกเที่ยวเฮฮาปาร์ตี้ มีนัดกับคนพิเศษ สารพัดเรื่องดี ๆ ที่รออยู่หลังเลิกงาน แต่ชีวิตมนุษย์เงินเดือนเพศชายวัยสามสิบหกปีอย่างเขาวนเวียนอยู่ในวัฏจักรเดิม ๆ
หลังภูเมศแยกทางกับภรรยาได้ราวครึ่งปี เขาเลี้ยงลูกชาย เธอเลี้ยงลูกสาว ทุกอย่างเริ่มเข้ารูปเข้ารอยอยู่ในระดับคงที่ จะว่าสงบก็สงบ แต่จะว่าน่าเบื่อก็ใช่อีกนั่นละ
ศุกร์นี้ต่างจากเดิมนิดหน่อย ตรงลูกชายเขาไปค่ายกับทางโรงเรียน ไม่มีใครรออยู่บ้าน เขาเองที่เพิ่งเสร็จงานเสียเกือบค่ำจึงไม่ต้องกังวลเรื่องจะไปดื่มกับเพื่อนร่วมงานจนเมามายขนาดไหน ถือเป็นการฉลองที่จบโปรเจคต์ใหญ่ลงได้ด้วยดี พวกเขาเฮฮากันจนสี่ทุ่มกว่าจึงแยกย้ายกลับบ้านช่อง ออกจะเร็วไปสักหน่อยสำหรับการการสังสรรค์ของกลุ่มผู้ชาย แต่นั่นละ เพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่มีลูกเมียกันทั้งนั้น ดีแล้วที่ไม่กลับดึกเกินไปจนคนที่บ้านต้องมานั่งรอ
แม้จะตั้งใจดื่มไม่มากนัก ทว่าเอาเข้าจริงบรรยากาศกลับพาไปจนมึนใช่เล่น ไอ้เมาก็คิดว่าไม่ถึงกับเมาหรอก แม้จะเดินชนคนนั้นคนนี้อยู่สองสามครั้งโดยไม่ตั้งใจ แต่มารู้ตัวว่ากระเป๋าสตางค์หายตอนกำลังจะหยิบเงินจ่ายค่าเบียร์ที่ซื้อมาเพิ่มนี่สิ จึงได้สำเหนียกว่าอาจดื่มหนักไปหน่อยแล้ว
หลังสบถออกมาได้สองสามคำ เตรียมจะคืนเบียร์สามกระป๋องให้พนักงานขาย เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“ของคุณหรือเปล่าครับ?”
ภูเมศหันกลับไปตามเสียงทัก เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ทันได้มองหน้าให้ชัด มัวแต่จ้องมืออีกฝ่ายซึ่งมีกระเป๋าสตางค์หนังสีดำคุ้นตาถืออยู่ ใบเดียวกับที่อดีตภรรยาเขาเคยซื้อให้
“เหมือนคุณจะทำหล่น”
“ใช่” ชายหนุ่มได้สติ รีบพยักหน้าหงึกหงัก ขอบคุณสวรรค์ เกือบได้เป็นเรื่องวุ่นวายเพราะความสะเพร่าแล้ว เงินหายไม่แย่เท่าสารพัดบัตรที่อยู่ในนั้น “นั่นของฉัน ขอบใจมาก”
จังหวะที่จะเอื้อมไปหยิบคืน อีกฝ่ายกลับขยับกระเป๋าสตางค์หนีไปดื้อ ๆ
“บอกชื่อก่อนครับ”
“หือ?”
“บอกชื่อคุณก่อน ว่าตรงกับบัตรในนี้หรือเปล่า ผมจะได้รู้ว่าคุณเป็นเจ้าของจริง ๆ ไม่ใช่สวมรอย ไม่งั้นคงต้องเอาของไปส่งตำรวจ”
ชายหนุ่มยกมือเกาหัวแกรก ๆ นึกรำคาญใจนิดหน่อย แต่คิดในแง่ดีว่า โอเค รอบคอบใช้ได้ ดูเป็นเด็กฉลาดและตรงไปตรงมา
“ภูเมศ นพคุณา” เขาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำที่สุดเท่าที่คนเมา—คงเมาแล้วจริง ๆ— จะส่งเสียงได้ “เอาเลขประจำตัวประชาชนด้วยไหม”
“ไม่เป็นไร นี่กระเป๋าคุณ” อีกฝ่ายว่า พร้อมกับส่งมันคืนให้เขา “คุณดูว่าของครบหรือเปล่า”
ชายหนุ่มรับกระเป๋ามาเปิดดูบัตรสำคัญในนั้น เห็นว่าทุกอย่างอยู่ครบถ้วนดี แม้แต่เงินยังอยู่เท่าเดิมหลังแยกย้ายกับเพื่อนที่ร้าน เท่านั้นก็ให้ถอนหายใจโล่งอกออกมายาวเหยียด
“ขอบใจมาก เก็บได้จากไหนหรือ?”
เด็กหนุ่มไม่ตอบ แต่ช่างเถอะ ของได้คืนแล้ว เรื่องนั้นเขาไม่คิดใส่ใจ หันไปจ่ายค่าเบียร์เสร็จก็กลับมามองอีกฝ่ายซึ่งยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอีกครั้ง
“อ้อ..ฉันควรให้รางวัลด้วยสินะ” ภูเมศหัวเราะในลำคอ ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ เปิดกระเป๋าเตรียมหยิบเงินออกมา “เป็นรางวัลของพลเมืองดี เท่าไหร่ดีล่ะ”
“คุณเมา?”
“คงงั้น”
คนตรงหน้าก้มลงมองถุงใส่เบียร์กระป๋องในมือเขา “ยังดื่มต่ออีกหรือ”
เขายักไหล่ “คืนวันศุกร์นี่”
“ผมดื่มเป็นเพื่อนไหม”
หลังจากอึ้งไปหนึ่งอึดใจ ภูเมศก็หัวเราะออกมา “เอาสิ! บรรลุนิติภาวะแล้วใช่ไหม” ว่าพลางเปิดกระป๋องเบียร์แล้วยื่นให้เด็กหนุ่มตรงหน้า “เอ้า ฉันเลี้ยง”
ทว่าหลังจากนั้นกลับตามมาด้วยคำถามที่ทำให้อึ้งไปนานกว่าเก่า
“นอนกับผมไหม?”
แต่แรกก็ไม่คิดจะขับรถกลับบ้านด้วยสภาพแบบนี้อยู่แล้ว ตั้งใจว่าคงนั่งแท็กซี่หรือไม่ก็พักโรงแรมถูก ๆ ในละแวกไปเลยสักคืน แต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักจนถึงขั้นหิ้วผู้ชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้า...ไม่รู้กระทั่งชื่อด้วยซ้ำ...เข้าโรงแรม..
“คุณเป็นรุกหรือรับ”
ภูเมศนิ่งไป มองเด็กหนุ่มในสภาพกึ่งเปลือยตรงหน้า อีกฝ่ายรูปร่างค่อนข้างผอม แต่กล้ามเนื้อสมส่วน ดวงหน้าอ่อนเยาว์ อย่างไรก็อายุไม่น่าเกินยี่สิบต้น ๆ ทว่าสายตากลับเป็นผู้ใหญ่เกินวัย ดูไม่ออกเลยว่าเป็นเกย์ และแยกลำบากด้วยว่าหากเป็นแล้วจะเป็นฝ่ายรุกหรือรับ
“ยังไม่ได้คิด” เขาพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง “ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย”
“ผมนึกว่าคุณเป็นเกย์”
“ไม่” เขาปฏิเสธ “มีเมียแล้ว”
“นอกใจภรรยาหรือครับ”
“เลิกกันแล้ว”
“เลยจะลองกับผู้ชาย?”
ตกลงเขาเมาหรือไอ้เด็กนี่เมา “เธอเป็นคนชวนฉันเองแท้ ๆ นะ”
อีกฝ่ายนิ่งไปครู่หนึ่ง ทำอย่างกับเพิ่งนึกได้ถึงความจริงข้อนั้น ก่อนจะยื่นข้อเสนอ “ผมเสียบคุณ ขอสามพัน ถ้าคุณเสียบผม...”
เจ้าตัวหยุดพูดราวกับเสียงหายไปดื้อ ๆ จากนั้นสูดลมหายใจพร้อมกับแบมือชูห้านิ้วตรงหน้า
“ผมขอห้าพัน”
ไอ้เด็กนี่..
“เอางั้นเรอะ!?”
“ตามนั้น” เด็กหนุ่มพยักหน้า “แต่ถ้าไม่อยากทำแล้ว จะให้นอนเป็นเพื่อนคุยเฉย ๆ ผมขอพันนึง ผมคุยไม่เก่ง แต่เป็นผู้ฟังที่ดีใช้ได้ หน้าคุณดูอมทุกข์ คุณเล่าเรื่องไม่สบายใจกับผมได้ ผมไม่เอาไปแพร่งพรายที่ไหน”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เด็กคนนี้อะไร เอะอะเป็นเงินเป็นทอง “ร้อนเงินรึไง”
“นิดหน่อย”
“ปกติขายอยู่แล้วหรือเปล่า”
“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับธุระของเรา”
“เกี่ยวสิ” เขายกมือลูบคาง มองอีกฝ่ายอย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก แล้วก็พบว่าเจ้าตัวจัดเป็นเด็กหน้าตาดีทีเดียว จะว่าหล่อก็หล่อ ว่าสวยก็สวย เนื้อตัวดูสะอาดสะอ้าน ท่าทางไม่เหมือนพวกขายร่างกายให้คนนั้นคนนี้ เพียงแต่.. “ถ้าเธอเป็นโรคขึ้นมา ฉันไม่แย่หรือ”
เด็กหนุ่มไม่สะทกสะท้านสักนิด เหลือบมองหน้าเขาเพียงแวบเดียว จากนั้นลุกขึ้นนั่งตรงปลายเตียง หยิบเสื้อตัวเองขึ้นมาสวม ติดกระดุมตั้งแต่เม็ดแรกจนเม็ดสุดท้ายด้วยท่วงท่าเนิบนาบ “ถ้างั้นถือว่าคุณหมดธุระกับผมแล้ว ขอตัวไปทำงานต่อ แต่ค่าห้องคงต้องรบกวนคุณรับผิดชอบเองนะครับ”
“เดี๋ยวสิ” รู้ตัวอีกที แขนของเด็กคนนั้นก็อยู่ในมือเขาแล้ว
“ครับ?”
“จะไป...” เกือบถามว่า จะไป ‘ขาย’ ให้คนอื่นต่อหรือ? เข้าเสียแล้ว แต่กลับรู้สึกกระดากใจขึ้นมาจนต้องปรับคำพูดใหม่ “จะไป..คุยธุระของเธอ...กับคนอื่นต่อหรือ?”
“นั่นก็ไม่เกี่ยวกับธุระของเราเหมือนกันครับ”
เขายกมืออีกข้างที่ยังว่างเสยผม เหงื่อซึมอยู่บนขมับ นี่แอร์ไม่เย็นหรือมีแต่เขาที่ร้อนกันนะ
“โอเค งั้นเรามาคุย ‘ธุระ’ ของเรา”
ยังไม่ทันได้คำตอบเรื่องเครื่องปรับอากาศ เสื้อผ้าก็หลุดจากตัวอย่างรวดเร็ว..
ร่างกายผู้ชายตรงไปตรงมากว่าที่คิด โดยเฉพาะร่างกายผู้ชายที่เพิ่งดื่มมาไม่น้อย ไม่ต้องเปลืองแรงกระตุ้นมากมายก็พร้อมรบทัพจับศึกอย่างรู้งาน
“ใส่ถุงยางด้วย”
ภูเมศชะงักไป
“ไม่กลัวผมเป็นโรคหรือ”
เขาหัวเราะ รู้สึกโดนย้อนศรเข้าแล้ว แต่กลับยังอารมณ์ดีนักหนาจนไม่ขุ่นเคืองสักนิด สงสัยเมาหนักเอาจริง ๆ
“นั่นสิ”
สุดท้ายก็จ่ายไปห้าพันบาทด้วยเงินสด
“นี่ครั้งแรกของเธอเรอะ!?”
“เปล่า” เด็กหนุ่มปฏิเสธ “ผมเคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนแล้ว”
เคยแล้วงั้นหรือ ชายหนุ่มขมวดคิ้วน้อย ๆ อย่างข้องใจ แล้วตอนทำไหงทำหน้าอย่างกับจะเป็นจะตาย ต่อให้จะไม่ได้คร่ำครวญอะไรนักหนาก็เถอะ
ครั้นเลื่อนสายตาไปยังรอยแดงจาง ๆ ปนคราบคาวบนผ้าปูที่นอน ก็ให้รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาจนจุกในลำคอ อาจแค่ถลอกเป็นแผลเล็ก ๆ ด้วยความรีบร้อนขาดประสบการณ์ของเขา แต่ก็ออกจะรบกวนความรู้สึกอยู่ไม่น้อย “แต่ว่า...”
“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก” เด็กหนุ่มว่าพลางพลิกตัวนอนตะแคง หันหลังให้เขา มองไม่เห็นสีหน้าขณะแจกแจงออกมาให้ฟังทีละประเด็น “ข้อแรก ผมบรรลุนิติภาวะแล้ว ผมสมยอม คุณไม่ได้ข่มขืน ข้อสอง ผมได้เงินเป็นการแลกเปลี่ยน ข้อสาม คุณไม่ใช่คนแรกของผม อย่าสำคัญตัวเองผิด”
“ปาก...” ถึงกับหลุดพึมพำออกมาอย่างนั้น “ไหนว่าเป็นผู้ฟังที่ดี นี่ออกจะพูดมาก”
“ถ้าคุณไม่อยากให้พูด ผมก็จะไม่พูด”
ไม่น่ารักเลย...ไม่น่ารักเลย...ในหัวเขามีแต่วลีนี้วิ่งวนไปมาซ้ำ ๆ แต่กลับละสายตาจากเอวที่คอดเข้าไปเล็กน้อยและสะโพกแน่นของคนตรงหน้าไม่ได้สักนิด แถมยิ่งมองยังยิ่งเตลิดอีก และอาจด้วยฤทธิ์เหล้าที่ยังตกค้างอยู่ จึงได้ทำอะไรไม่ค่อยยั้งคิด กว่าจะรู้ตัว ฝ่ามือตัวเองก็ลากไปตามแนวกล้ามเนื้อแถวสีข้างของเด็กหนุ่มเสียแล้ว
“ถ้าต่ออีกครั้ง..ก็อีกห้าพันนะครับ”
เขาชะงัก
“ขอเงินสด”
หมดมู้ด แทบสร่างเลยทีเดียว เด็กบ้านี่อะไร โก่งค่าตัวเหลือเชื่อ ตัวเองพูดเองว่าไม่ใช่ครั้งแรกแท้ ๆ แล้วเขาที่โง่มาเสียเงินเกินจำเป็นกับเรื่องพิลึกแบบนี้เรียกอะไร ใช่ควายหรือเปล่า
“เธอนี่นะ” เขาโคลงศีรษะอ่อนใจ ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ แทน ปกติเป็นพวกไม่พกเงินสดเยอะอยู่แล้ว จึงตัดใจพอแค่นี้ก่อน อะไรที่เหมือนจะตื่นตัวอยู่เมื่อครู่ฝ่อลงไปกว่าครึ่ง “จะเอาเงินไปทำอะไร”
“ไม่เกี่ยวกับธุระของเราครับ”
พูดซ้ำ ๆ เป็นแผ่นเสียงตกร่องอยู่ได้!
“บอกมา” เขากัดฟันเสนอ “ฉันให้คำตอบละร้อย”
“ห้าร้อย”
มีโก่งราคาอีก
“สองร้อย”
“สามร้อย”
“เออ!” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก คล้ายว่าได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากอีกฝั่ง แต่เมื่อลุกขึ้นชะเง้อมอง กลับเห็นว่าสีหน้าอีกฝ่ายไม่ได้เปลี่ยนแปลงสักเท่าไร อาจแค่หูเฝื่อนไปเอง
“จะซื้อมือถือใหม่” เด็กหนุ่มว่าอย่างนั้น น้ำเสียงราบเรียบเหมือนเบื่อโลกเต็มแก่ “ถามอะไรอีกไหมครับ..คำตอบละสามร้อย”
“เฮ้อ..”
คืนนั้นเจอกันอย่างงง ๆ และแยกกันอย่างมึน ๆ ถึงจะใช้ถุงยางอนามัย แต่พอสร่างเมาวันถัดมาก็ไปขอเจาะเลือดตรวจเชื้อ HIV ที่คลินิก ไม่พบติดเชื้อ หมอแนะนำว่าถ้าไม่สบายใจให้ลองมาเจาะซ้ำอีก 2-3 เดือนให้หลัง แต่ถ้าใช้ถุงยางก็ไม่น่ามีปัญหา
ผ่านไปราวสองสัปดาห์ เป็นช่วงเวลาที่คิดว่าควรลืมเรื่องของเจ้าเด็กที่นอนด้วยกันโดยยังไม่ทันได้ถามชื่อนั่นไปแล้ว แต่น่าแปลกที่ใบหน้านิ่ง ๆ นั้นกลับวนเวียนอยู่ในความทรงจำไม่จาง แถมในเช้าบางวัน ยังชัดเจนจนทำเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาประสาทกับตัวเอง
เสียงครางต่ำของเด็กหนุ่มใต้ร่างเขา หัวคิ้วขมวดมุ่นบนดวงหน้าชวนมองที่มีเม็ดเหงื่อเกาะพราว ทั้งหมดนั้นชัดเจนอย่างกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ยังจำได้ถึงความรู้สึกที่ส่วนล่างของเด็กคนนั้นตอดรัดเขาไว้แน่นราวกับไม่เคยมีอะไรชำแรกเข้าไปมาก่อน นั่นไม่ใช่ครั้งแรกจริงหรือ เขายังนึกสงสัย
ชายหนุ่มส่ายหน้างุ่นง่าน ไม่ใช่เวลาจะมาคิดถึงเรื่องอะไรแบบนี้สักหน่อย ก็แค่เด็กร้อนเงินจนเสนอตัวให้เขาคืนหนึ่ง จะอะไรนักหนาเชียว
ประตูร้านสะดวกซื้อเปิดรับลูกค้าพร้อมเสียงพนักงานแข่งกันร้องต้อนรับจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปคว้าตะกร้า หยิบเครื่องดื่มกับของกินโยน ๆ ใส่ ตั้งใจหิ้วกลับไปกินที่บริษัทระหว่างสะสางงานให้เสร็จ ใกล้สิ้นเดือนแล้วยังเหลือที่ต้องรีบจัดการให้เรียบร้อยอีกเยอะเอาการ คืนนี้กว่าจะได้กลับบ้านคงมืดค่ำ
เอาเข้าจริง ของที่ตั้งใจว่าจะซื้อแค่นิดหน่อยกลับเล่นซะเกือบเต็มตะกร้า ว่าเหม่อคงใช่ เดินไปก็หยิบไปเรื่อย หลังวนได้สองรอบจึงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์รอจ่ายเงิน ทว่าเงยขึ้นมองกลับพบใบหน้าเดียวกับที่หลอกหลอนเขานับแต่จากกันคืนนั้น
“...เธอ..”
“เซเว่นสวัสดีครับ”
ทำอย่างกับคนไม่รู้จักกัน
“เฮ้ นี่...” จะเรียกชื่อจึงนึกได้ว่าไม่รู้จักชื่ออีก...เออ ก็ไม่รู้จักกันจริง ๆ นี่หว่า ยังไม่ทันอ่านป้ายชื่อพนักงาน เจ้าตัวก็จับมันพลิกเอาด้านหลังออกแบบเนียน ๆ เหมือนรู้ทัน เขาเพ่งเอา ๆ จนแน่ใจว่าคนเดียวกันแน่นอน ก่อนจะสังเกตเห็นโทรศัพท์มือถือตกรุ่นที่ห้อยอยู่กับคอ เกิดข้องใจขึ้นมาจนต้องเอ่ยปากถาม
“ไหนบอกเอาไปซื้อมือถือ”
“แค่นั้นไม่พอซื้อหรอกครับ”
“บอกขาดอีกแค่ไม่กี่พัน ได้วันนั้นก็ครบแล้วไม่ใช่หรือ?”
อีกฝ่ายมองเขานิ่ง ครู่เดียวก็ทำหน้าจนใจ “โกหกน่ะครับ ไม่ได้กะซื้อใหม่แต่แรก”
“ถ้างั้นเอาเงินไปทำอะไร” เขาถาม ทั้งที่รู้อยู่ว่าจะได้คำตอบแบบไหนกลับมา
“ไม่เกี่ยวกับธุระของเราครับ”
ถึงกับถอนใจเฮือก
“...คุณไม่ได้บอก..ว่าห้ามโกหกนี่ครับ”
เขาขมวดคิ้ว หลังได้ยินเสียงงึมงำจากคนตรงหน้า เมื่อมองชัด ๆ ก็พบว่าอีกฝ่ายหลุบตาลงต่ำคล้ายสำนึกผิด ที่ผ่านมาเห็นเจ้าตัวไม่ค่อยเป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยอะไรก่อน แถมยังด้วยท่าทางแบบนั้นอีก นำความรู้สึกประหลาดโผล่มารบกวนจิตใจเขาอยู่ไม่น้อย
“งั้นห้ามโกหก”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณสั่งผมแบบนั้นไม่ได้” สีหน้านิ่ง ๆ แบบเดิมกลับมาแล้ว เมื่อรวมกับคำพูดที่ออกจากปาก ช่างน่าหมั่นไส้เกินบรรยาย “..แต่ผมช่วยโกหกให้คุณได้ว่าจะไม่โกหก”
เด็กเวรนี่!
“เอาละ ช่างเถอะ” เขาโบกมือไปมาตรงหน้าอย่างรำคาญใจ “ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ”
“สามร้อยครับ”
ชายหนุ่มชะงัก จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเหลือเชื่อ
“แค่ถามชื่อก็จะเอาเงินเรอะ!?”
“สามร้อยบาท ค่าสินค้าครับ”
ลูกค้าจากเคาน์เตอร์ข้าง ๆ หัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น ไหนจะไอ้พนักงานเจ้าปัญหาตรงหน้า ที่แม้ไม่ได้ฉีกยิ้มชัดเจน แต่ดันมีลักยิ้มโผล่ขึ้นน้อย ๆ บนแก้มซ้ายอีก
ไม่น่ารักเลย...ไม่น่ารักเลย!
“ได้รับสิทธิ์แลกซื้อเจ็ดสิทธิ์ รับชาเพิ่มอีกขวดไหมครับ”
“ไม่” เขาจ้องอีกฝ่ายเขม็ง
“รับเค้กสตรอว์เบอร์รี่ไหมครับ อันนี้สินค้ามาใหม่”
“ไม่”
เขายืดตัว กอดอก รอจนลูกค้าที่เคาน์เตอร์ข้าง ๆ เดินออกไปก่อนจึงเหลียวกลับมาบอกกับพนักงานหนุ่ม สบตาไปด้วยตลอดเวลาอย่างจงใจ “เอาถุงยางเพิ่ม”
อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน ผายมือไปยังชั้นวางอย่างพนักงานมืออาชีพ “เชิญคุณลูกค้าเลือกหยิบได้เลยครับ”
ภูเมศหรี่ตา มองสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของคนอีกฝั่งเคาน์เตอร์
“กลิ่นสตรอว์เบอร์รี่เธอชอบไหม?”
เจ้าตัวนิ่งไปอึดใจ จากนั้นตอบกลับมาเสียงเรียบ “สามร้อย”
“คืนนี้เลิกงานกี่โมง”
“รวมเป็นหกร้อย”
“โอเค” เขายกมือขึ้นเสยผม นี่มันงี่เง่า เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา แต่ความรู้สึกอยากเอาชนะนี้ไม่รู้โผล่มาจากไหน “หกร้อย”
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นตอบทีละคำถาม “กลิ่นช็อกโกแลตน่าจะดี คืนนี้ผมเลิกงานสี่ทุ่มครึ่ง”
ชายหนุ่มพยักหน้า หยิบถุงยางอนามัยกลิ่นช็อกโกแลตขึ้นมาคิดเงินอีกกล่อง
“เลิกงานจะมารับ” เขาหยุดคิดครู่หนึ่งจึงพูดต่อช้า ๆ ชัด ๆ
“พร้อมเงินสดหนึ่งหมื่น”
To be continued
===================================
สวัสดีค่ะ :D *ไหว้ย่อ*
คิดถึงมากกกก (ถ้าเผื่อยังจำกันได้) แง ห่างเหินการเขียนนิยายไปพักใหญ่เลยค่ะ ติดเรียน
แต่ถามว่าวันนี้โผล่มาได้ไง สารภาพความจริงคือ ตั้งใจจะเขียนตอนพิเศษของเล่ห์รักฤดูร้อน หรือไม่ก็ รักติดดิน (ที่เคยลงเล้านี่แหละค่ะ แต่จบไปแล้ว) แต่ดันนึกพล็อตเรื่องใหม่ได้ซะงั้น
อย่ากระนั้นเลย ไหน ๆ นึกออกแล้ว พิมพ์ไปพิมพ์มาดันได้ตอนแรกออกมาเรียบร้อย สด ๆ ร้อน ๆ << อาการหนักแล้ว
ก็เลยแปะซะเลยค่ะ ช่วยทำเป็นมองข้ามชื่อเรื่องง่าว ๆ ไปทีนะคะ คิดไม่ออกจริง ๆ ฮา
เรื่องนี้คิดว่าคงค่อย ๆ อัพไปค่ะ พรากกกก ขอฝากชายหนุ่มสามสิบกว่า วัยกำลังแซ่บ(?) กับหนุ่มน้อย (ที่จริงยี่สิบกว่าก็ไม่น้อย) ผู้ยังไม่ปรากฏชื่ออีกคนไว้เอ็นดู ขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน
อนึ่ง แอบฝากผลงานเก่า ๆ ที่เคยเขียนไว้ด้วยค่ะ เผื่อสนใจ เรียงตามลำดับที่เขียนก่อน >> หลัง
ทั้งหมดเขียนจบแล้วค่ะ
"รัก...ติดดิน"
(เรื่องยาว 60 ตอน)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.0
"เล่ห์รักฤดูร้อน"
(เรื่องยาว 65 ตอน)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0
"S I N C E R E"
(เรื่องสั้น 6 ตอน, คำเตือน twincest แฝด x แฝด ค่ะ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.0
"แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน"
(เรื่องสั้น 10 ตอน)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.0
สามารถอ่านเรื่องย่อของเรื่องข้างบนทั้งหมด ช่วยในการตัดสินใจอ่าน ได้ที่ คห.นี้นะคะ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36869.msg2293034#msg2293034
ขอบคุณมาก ๆ ค่า >3<
แล้วพบกันงวดหน้านะคะ ^o^
-
เซอร์ไพรส์~~~~ อย่าลืมการ์ตูนนะคะ รออ่านอยู่
-
เปิดเรื่องใหม่แล้วเหรอ :hao7: อื้อหืออออ แซ่บกันซะแล้ว
อยากรู้จริงๆว่าน้องเอาเงินไปทำไร เอ๊ะอะๆก็คิดเงินอ่ะ 555555555
ขอให้หนูขายครั้งแรกและกับพี่คนเดียววววววว
-
เรื่องใหม่ เย้ๆๆ ดีใจมากกกก
สนุกน่ารักมากกกกกกกกก
น้องจะเอาเงินไปทำอะไรเนี้ยะะะะ
แต่ ภูเมศติดใจแล้วใช่ม๊าาาา
-
เรื่องใหม่ๆๆๆๆๆๆๆ
เย้ๆๆๆ
ราคาค่ารักจะแพงไหมน๊าาา
-
:hao3:เด็กเซเว่นคนนี้น่าสนใจทีเดียว
-
น้องต้องรู้จักภูเมศมาก่อนแน่เลย
-
น่าสนใจมากเลยยย
น้องเหมือนจะกวนน่าาา
รออ่านค้าาา
-
ลงชื่อทวง เอ้ย ติดตามตอนต่อไป
-
ชอบแบบนี้มากเลยค่ะ โฮกกกก :katai1: :katai1: เด็กคนนี้คือจะเอาเงินไปทำไรมากมาย แม่ป่วย? =..= เราว่าตั้งแต่เป๋าตัง ก็เป็นคนจงใจล้วงมาแน่ๆอะ อ่อยชิมิล่าาา หมายตาลุงไว้แล้วชิมิล่าาา 5555
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านต่อไวๆ
-
ทำไมรู้สึกถึงความมุ้งมิ้ง55+
-
น่าสนุก น่าติดตามมากๆค่ะ
-
เฮ่ย น้องน่าสนใจสุดๆ เข้าใจตาลุงที่ถามไม่เลิกล่ะ
-
อยากให้พี่ภูเป็นคนแรก *_*
-
กินเด็ก ฮ่าๆๆๆๆ รอจร้าาาา
-
ติดตามนะค้าา.. ^^
-
สนุกจ้าา
พี่นี่รวยแท้
กว่าจะคบกับคงหมดไปเกือบล้านนะเนี้ย 5555
:laugh:
-
ไอหยาา น่าติดตามๆ
-
น่าติดตามๆๆๆ ค้า :hao7: :ling1:
อยากให้ตาลุงเป็นคนแรกของน้องจริงๆค่ะ เพราะเป็นคนชอบอ่านนายเอกที่เป็นของพระเอกคนเดียว :z3: :oo1:
-
ไม่อยากจะคิดว่าสินสมรสเท่าไหร่ :hao7:
ว่าแต่น้องรู้จักพี่เขามานานแล้วหรือเปล่า มีเลศนัยนะเนี่ย
-
ยี่ห้อ rainyday ไม่เคยพลาด
ติดตามทุกเรื่องอยู่แล้ว
แต่ขอยกมือถามสักคำถาม
ดราม่ามั้ยค้าาาา???
-
คือหมื่นนึงนี่กะเอาน้อง 2 รอบใช่ม่ะ? 555
-
อร๊ายย
มาลงชื่อรออ่านด้วยคนค่ะ
-
เป็นผู้ชายที่ทุ่มเทดีนะคะ
หมื่นนึงเลยนะ!!! กะต่อรอบสองใช่มั้ย 55555555555
-
จะมาม่าหนักมั้ยคะเรื่องนี้ 5555555
นึกว่าจะยอมจ่ายสามพัน
กระเป๋าหนักเหมือนกันนะเนี้ยยยยย สองวันเสียไปแล้วหมื่นห้า
-
มาเจิมให้rainydayค่ะ
น่าติดตามมากค่ะ ^^
-
แง้งงง เปิดเรื่องใหม่น่าติดตามมากๆค่าาา
แต่เราแอบรออุ่นใจกับเอมจิตอยู่นะคะ กร๊ากกกกกกก
ติดตามเรื่องนี้ค่าา :L1:
-
ไม่ได้เข้าเล้ามานานมากๆ แต่เห็นคุณ RAINYDAY มาอัพก็เลยรีบวิ่งมาอ่าน มาเจิมด้วยค่ะ
ตอนแรกก็น่าสนใจแล้ว
น้องเค้าท่าทางจะร้อนเงินจริงๆนะ ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทอง 5555555
แต่ดูกวนประสาทไม่เบาเหมือนกันแฮะ
ลุงภูเมศนี่ก็แบบ....สองรอบสินะคะ ติดใจเด็กเหรอม?
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆจ้าา :กอด1:
-
พระเอกเราต้องขยันผลิตเงินหล่ะ นายเอกคิดเงินทุกอย่าง 555 ขำอ่ะ
-
คิดถึงมากค่าาาาาาาาาา *จูบรัววว นี่ก็ไม่ได้เข้านานมากจบโดนลบยูส จึงต้องสมัครใหม่เพื่อการนี้
[edit] พิมไปตั้งเยอะ ทำไมมาบรรทัดเด่วล่ะ จะร้องงงงงง ~T_T~ เอาใหม่..
ความสัมพันธ์ของคู่นี้มาอย่างรวดเร็วแบบงงๆ คุณพี่เมศคงลืมไปเลยว่าเคยมีเมียเป็นผู้หญิงมาก่อน น้องไม่เกี่ยวกับธุระของเรา คงติดตาตรึงใจน่าดูล่ะสินะ (ไม่รู้จะเอ่ยนามน้องว่าอะไรดี แหะๆ)
ถุงยางกลิ่นชอคโกแลตกับเงินสดหมื่นนึง โฮรววววว พี่นี่เกาะขอบเล้ารอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลยค่าาา
คิดถึงเด็กๆทุกคนรวมถึงคิดถึงแฟนอาร์ตน่ารักๆด้วยล่ะค่ะ
-
o13เปิดมาก็สนุกแล้ววววว
-
เริ่มเรื่องมาก็กร๊าวววใจแล้วว :hao7:
-
คิดถึงพี่เรนนี่ค่ะ *กอดแรง*
หนุ่มน้อยท่าทางจะแซ่บนะคะ อิ้อิ้ :o8:
-
อ่าน นิยายของคุณRainydayทีไร มีความสุขทุ้กกกที
เรื่องนี้ตลกดีอ่ะ ขำ55555
น้องน่าจะรู้จักกับภูเมศมาก่อนนะคะ น่าสงสัยๆ
รอรวมเล่มเล่ห์รักฤดูร้อนค่ะ :katai2-1:
ติดตามต่อไปค่ะ ตั้งใจเรียนนะคะ +1 :mew1:
-
ย๊ากกกกก ชอบนิยายของRainyDay ทุกเรื่องเยยยยยยยย ชอบๆๆๆๆ ติดตามโดยไวจ้าาาา :mew3:
-
ชอบทุกเรื่องที่แต่งเลยจริงๆ
เนื้อเรื่องอบอุ่นๆแต่ไม่น่าเบื่อ.
นายเอกนี่ปลื้มทุกเรื่องเลย กรี๊ดดดดด
ติดตามค่าาา :L2:
-
มาลงชื่อติดตามตอนต่อไปค่ะ
:pig4:
-
แปะป๊าบบบบบ
มาแหล่วๆๆๆ แนวผู้สูงวัยปะทะละอ่อน *ซู๊ดดดน้ำลาย* อิอิ
ในขณะที่คุณพระเอกคิดในใจว่า ไม่น่ารักเลย ไม่น่ารักเลย เรากลับคิดว่า กวนติงจังเลย กวนติงจังเลย ล่ะ 55555
รอติดตามนะคะ น้องนายเอก(?)ดูมีปมน่าสนใจ :katai5:
-
ติดตามค่าาา แค่ตอนแรกก็สนุกแล้ว ;)
-
ติดตามงวดต่อไป :กอด1: :L2: :pig4:
-
:katai2-1:
-
น่าสนใจอะ กินเด็ก ชอบๆ :impress2:
-
เปิดมาน่าสนใจมากค่ะ ตามติด :katai2-1: :katai2-1:
-
เห็นในเฟสแล้ว แบบ อุบ๊ะ~~~~ เรื่องใหม่~,, //จุดพลุฉลองงง
:L2: ขอให้ราบบรื่น เขียนลื่น~~ ออกตอนใหม่ไวๆ555+นะคะ
-
น่ารักดี
กินเด็กซะแล้ว
จะเอาเงินไปทำไมกันเยอะแยะ ร้อนเงินขนาดต้องหาแบบนี้เลยเราะ
ป๋า นี่ ท่าจะรวยไม่เบา 555
:laugh:
-
ชอบตรงคิดเงินทุกคำพูดนี่แหละ 5555555
-
เรื่องใหม่มาแว๊วววววววว
ลุงๆนี่ติดใจเด็กเซเว่นคนนี้ซินะ
หาเงินเข้านะคะลุง
จะได้เลี้ยงเด็กอย่างถาวร 555
-
กรี๊ดค่ะกรี๊ดดดด ถ้าจะติดใจเด็กเซเว่นคนนีซะละ :hao7:
-
คิดถึงหนักมาก แอร๊ยยยยย :a9: นายเอกหัวการค้าเสียเหลือเกิน พ่อพระออกวัยเลขสามคงต้องสำรองถุงเงินถุงทองไว้เยอะๆ นะคะ ก๊ากกกกกกกก o17
-
กรี๊ดดดดดดดด
ตอนเห็นชื่อคนเขียนนึกว่าฝันไป TvT
คิดถึงมากเลยค่ะ อ่านเรื่องนี้ตอนเดียวไม่ผิดหวังเลย
เหมาะแก่การคืนสังเวียน (แต่อย่าหายไปบ่อยๆ อีกนะคะ จะติดกับสุสานหรือติดดาบก็แล้วแต่ :katai1:)
นายเอกเราคิดเงินทุกอย่าง นายภูเมศนี่อย่างไร ผลิตเงินได้เรอะ เล่นกับไฟ
แต่... เดี๋ยวนะ หมื่นหนึ่งก่อนหน้านั้นชิ่งเรอะ!
-
ปลูกบ้านรอตามต่อเลยค่า >__<
สงสารคุณพระเอกนิดนึง ใช้เงินเป็นเบี้ยเลยงานนี้ โถ่ถัง
ก็เด็กมันร้ายยยย แต่.. กินเด็กก็ได้เป็นอมตะนะคะคุณ (แถมแซ่บด้วย) ยอมๆ ไปละกันเนอะ! 55555
ต่อจากนี้จะเป็นการย้อนความเรื่องอื่น ขออนุญาตนะคะ 5555
เป็นการคอมเม้นท์น่าจะครั้งแรก..
เพิ่งตามอ่านเล่ห์รักฤดูร้อนจบค่ะ คำเดียวที่คิดได้คือ.. รอซื้อนะคะ!!! > / <
-
ทุกอย่างเป็นเงินจริงๆ ตามเลย :katai5:
-
ทุกอย่างเป็นเงินจริงๆ ตามเลย :katai5:
-
หวาาาาาา ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ
เปิดเรื่องมาน่าสนใจมากเลยค่ะ
ชอบคาร์พี่ภูจังเลยค่ะ ><
จะมานั่งรอที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะคะ ^^
-
สนุกอ่ะ
นายเอกมึนดี ชอบ ๆ
-
พอเห็นทวิตคนแต่งแล้วรีบล๊อกอินเข้ามาอ่านก่อนเลย ขอโทษที่มาเม้นช้านะคะ อ่านจบวันนั้นตอนตีสามแล้วไม่ไหวจริงๆ 555
คุณพี่คงต้องทำงานหนักแล้วหละค่ะ ถ้าแต่ละคำพูดของคุณน้องจะออกมาด้วยเงินเท่านั้นขนาดนี้
-
เข้ามาติดตามค่ะ ชอบนายเอกบุคลิคแบบนี้มาก ๆ เลย :mc4:
-
หนึ่งหมื่น.. เอิ่ม... แบบว่าคืนนี้สองรอบชิมิ... ฮ่าๆๆๆ พี่ทุ่มมากเบย...
-
กีซซซซ เรื่องใหม่ ตอนแรกก็สนุกแล้ว
รออ่านจ้า
-
กริ้ดมารอค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษรักติดดินมากกกกกกกกกกกกกกก
ไม่อยากสารภาพว่า อ่านบ่อยที่สุดคือ sincere แบบชอบมากกกกกเรื่องนี้ ไม่ค่อยมีคนแต่งแนวนี้ด้วยง่ะ :o8:
รอติดตามเรื่องนี้ค่า
-
พ่อหนุ่มเซเว่นคนนี้มีความลับ
รอค้นหาคำตอบพร้อมลุงเมศ 55
-
ทุกอย่างต้องใช้เงินหมดเลย ต้องขยันมากขึ้นแล้วละ สู้ๆนะคะ คุณ
-
งู้ยยยยย ป๋ามากๆเลยค่ะ ชอบๆ :hao7:
-
รอเลย
-
คนหรือเครื่องคิดเลขคะเนี่ย :m20:
-
น่าสนใจมากเลยค่ะ
-
แค่ตอนแรกก็แซ่บสะเด็ดแล้ว! สุดยอด! o13
อยากอ่านต่ออีกสัก30ตอน :laugh:
-
ตกหลุมรักเลยค่ะ ชอบที่ภูเมศแพ้ทางเด็กหนุ่มคนนั้น และชอบที่เด็กคนนั้นขยันตอบคำถามได้ทั้งฉลาดและกวนประสาท จะติดตามนะคะคุณเรนนี่เดย์ :mew1:
-
กรี๊ดดดด คิดถึงนิยายของคุณเรนนี่มากค่าาาา
เด็กเซเว่นคนนี้น่าสนใจมาก รออ่านตอนต่อไปนะคะ อิอิ :o8:
-
สรุปก็ยังไม่รู้จักชื่ออีกฝ่ายอยู่ดี 55555 เป็นเด้กยังไงกันนะ >3<
-
เรื่องใหม่ๆๆ รออ่านๆๆ :mc4: :mc4: :katai2-1:
-
สามร้อยบาทค่าสินค้า :hao7: แพ้ทางเด็กซะแล้ว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอนะค้าาาาาาาาาาาาาาาา
-
อ้าย เรื่องใหม่เปิดมาตอนแรกก็แซ่บแล้ววววว จะมีแววดราม่าสินะะะ :z3:
-
นายเอกนี่ดูท่าจะร้อนเงินหนักจริงๆ
กว่าจะได้รักกันลุงจะหมดตัวมั้ย รอติดตามนะคะ 5555
-
สนุกกกกก มารออ่านค่าาาา
แอบสงสารเงินในกระเป๋าคุณลุงเบาๆ :hao7: :hao7:
-
ชอบบบบบบบบบบ o13 o13
-
เปิดเรื่องตอนแรกได้สนุกมากเลยค่ะ :mew1:
-
นายเอกร้อนเงิน
แล้วคุณลุงมีซัพพอตพอไหมน้อ
-
เข้ามารอ งวดที่2 ทุกวันเลย
อ่านแค่งวดที่1 ก็คลุ้มคลั่งแล้วอ่ะะะะะะะ งื้ออออออ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 2
ปกติเขาไม่พกเงินเยอะ ครั้งก่อนที่มีพอจ่ายเจ้าหนุ่มนั่นก็เพราะเพิ่งกดตู้เอทีเอ็มออกมาพอดี แต่ดูตอนนี้เข้าเถอะ เงินหมื่นกว่าบาทที่นอนแอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋าสตางค์ ทำให้ภูเมศต้องมานั่งคิดว่าตัวเองกำลังทำบ้าอะไรอยู่
ไม่ว่าจะใจลอยถึงไหน แต่คิดไปคิดมา สุดท้ายก็เหม่อไปถึงเจ้าเด็กเซเว่นธุระเยอะคนนั้นอีกแล้ว ขนาดโทรศัพท์มือถือดัง ใครโทรมาและเขาหยิบมารับสายตอนไหนยังไม่ค่อยรู้ตัวเลย
“พ่อครับ”
เสียงลูกชายที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์ ดึงสติภูเมศกลับสู่สถานการณ์ปัจจุบันในทันที
“อะ..!”
แต่ท่าทางจะตะกุกตะกักจนลูกชายแปลกใจ ถึงกับต้องถามมาอีกครั้ง
“คุณพ่อ? ฮาโหล ได้ยินผมไหม”
“อื้ม?” เขายกมือนวดขมับ “ว่าไงลูก”
“วันนี้กลับบ้านกี่โมงครับ? มืดไหมอะ”
มืดไหม?
คืนนี้ผมเลิกงานสี่ทุ่มครึ่ง
จากนวดขมับ..ก็กลายเป็นกุมขมับ
“เอ้อ..พ่อว่าคงจะ—”
“มีอะไรจะให้ดูด้วยละ” เด็กชายพร้อมภูมิร้องอวดด้วยน้ำเสียงเริงร่าผ่านสัญญาณโทรศัพท์
ภูเมศพอเดาออกว่าลูกชายวัยเก้าขวบอยากอวดอะไร เมื่อวานเจ้าตัวเพิ่งออกปากเองว่าวันนี้ประกาศคะแนนสอบกลางภาค สัญญากันไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าหากทำคะแนนได้ดี วันหยุดคราวหน้าจะพาไปเที่ยวกับน้องสาวที่ตอนนี้แยกไปอยู่กับภรรยาได้ครึ่งปีแล้ว
ถึงพ่อแม่มีปัญหากันอย่างไร แต่เด็ก ๆ ที่เคยอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิตก็ยังรักใคร่กันอยู่เสมอ นึกถึงตรงนี้ให้รู้สึกว่าตัวเองทำตัวเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเสียแล้ว อย่างไรก็ไม่อยากให้ลูกชายโตมากลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่น
“เอางี้ เดี๋ยวพ่อทำงานก่อน ใกล้เสร็จแล้ว เสร็จปุ๊บจะรีบกลับเลยโอเคไหม”
“กี่โมงเหรอครับ”
ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้ว
“ไม่เกินทุ่มครึ่ง” เขาว่า พรมนิ้วลงบนโต๊ะเบา ๆ อย่างที่มักเผลอทำเวลาครุ่นคิดในเรื่องที่ลำบากใจ “..น่าจะราว ๆ นั้น แล้วนี่เรากินข้าวหรือยัง อยู่ในตู้เย็น เห็นแล้วใช่ไหม เอาไปเวฟอย่างที่พ่อเคยทำให้ดู ทำได้เนอะ”
“ผมยังไม่หิวอะ” เด็กน้อยทำเสียงหงุงหงิง “ถ้าแค่ทุ่มครึ่ง ผมรอพ่อก่อนได้”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก กินข้าวผิดเวลาไม่ดีรู้ไหม”
เจ้าตัวเล็กหัวเราะร่า “งั้นพ่อก็รีบกลับบ้านสิครับ”
ภูเมศถอนใจเฮือก หรือเขาควรหาพี่เลี้ยงให้ลูกชายสักคน ไว้คอยดูแลระหว่างที่ตัวเองต้องทำงาน ถึงอีกฝ่ายจะไม่ดื้อไม่งอแงอย่างไร แต่เอาเข้าจริงก็เป็นเด็กอายุแค่เก้าขวบ ปล่อยอยู่บ้านคนเดียว แม้จะเป็นช่วงสั้น ๆ ระหว่างรอเขาเลิกงานออกจะน่าเป็นห่วงไม่น้อย
“นะ?” พอเห็นเขาเงียบไป เสียงออดอ้อนก็ดังมาตามสาย “พ่อต้องรีบกลับมาดูนะ อยากอวดมากเลย”
“โอเคครับ ๆ” ชายหนุ่มโคลงศีรษะ “งานเสร็จจะรีบกลับเลย”
“รอนะครับ”
หลังวางสาย ชายหนุ่มยังพรมนิ้วลงบนโต๊ะต่อเนื่อง นั่งเหม่ออยู่อีกพักใหญ่
มันก็แน่อยู่แล้วที่เรื่องลูกชายต้องมาก่อน แต่จะเอาอย่างไรกับเจ้าเด็กเซเว่นคนนั้นดี หนึ่งทุ่มครึ่งกับสี่ทุ่มครึ่ง เวลาห่างกันเกินไป และต่อให้เขาพาเจ้าเด็กนั่นกลับไปได้จริง แล้วอย่างไรต่อ? ให้พาเข้าบ้านหรือ ตลกแล้ว ลูกชายเขาอยู่บ้านทั้งคน จะบอกลูกอย่างไร เขาเองก็ทำอะไรไม่คิด ตอนนั้นมัวแต่หน้ามืดอยากเอาชนะเด็กกวนประสาท แล้วต้องมาวุ่นวายใจทีหลังแบบนี้ช่างไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย
สุดท้ายก็ตัดสินใจรีบทำงานของตัวเองจนเสร็จ ราวหนึ่งทุ่มตรงออกจากออฟฟิศ แต่ยังไม่ลืมเดินผ่านร้านสะดวกซื้อที่ไปมาแล้วรอบหนึ่งเมื่อตอนเย็น คิดไม่ออกว่าเจอหน้าคนที่นัดกันไว้แล้วจะบอกว่าอย่างไรดี จึงมัวยืนยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าร้านเป็นนานสองนาน ระหว่างนั้นคอยชะเง้อผ่านกระตูกระจกเข้าไปด้วย แต่ยืนส่องจนเมื่อยไม่ยักเห็นเจ้าเด็กหวงชื่อคนนั้น หรือจะไปทำงานส่วนอื่นที่ไม่ใช่เคาน์เตอร์แคชเชียร์
เมื่อมองจากข้างนอกไม่เห็น จึงได้ลองเข้าไปเดินวน ๆ อยู่ในร้าน เสียงพนักงานร้องต้อนรับดังลั่นเหมือนเคย แต่ไม่มีเสียงของคนที่มองหาสักแอะ
เขาทำทีเป็นเดินเลือกของ แต่กวาดตามองไปทั่ว ขนาดเปิดตู้แช่เย็นทำท่าเหมือนเลือกเครื่องดื่ม ยังแอบจ้องเข้าไปด้านหลังตู้นั่น ว่าจะมีตัวแสบจอมไถเงินอยู่ข้างหลังหรือเปล่า
แต่ที่ไหนก็ไม่มี..
เดินวนเวียนจนคิดไปเองว่าพนักงานเริ่มมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ จึงตัดสินใจหยิบเครื่องดื่มโง่ ๆ ขึ้นมาสักขวดแก้เก้อ ระหว่างจ่ายเงินยังคิดอยู่ว่าจะถามพนักงานคนอื่นดีไหม ว่าไอ้หนูหน้ามึนคนนั้นไปไหนเสียแล้ว แต่กลับยั้งปากไว้เสียก่อน
ขืนถามออกไป ต้องถูกเอาไปนินทาแหง ดีไม่ดีถึงหูเจ้าเด็กนั่น คราวหน้าได้เอามายั่วโมโหเขาด้วยมาดนิ่ง ๆ อีกเป็นแน่
เขามองไปรอบตัวอีกครั้ง จนแน่ใจว่าไม่เห็นตัวต้นเรื่องที่ทำให้เขามาเดินงั่งที่นี่อยู่ในลานสายตา ได้แต่ถอนใจออกมาหนึ่งเฮือกยาวเหยียด หิ้วถุงเดินออกจากร้าน ใจหนึ่งก็โล่ง อีกฝ่ายอาจเลิกงานกลับไปแล้วก็ได้ ใครจะรู้ว่าที่บอกเลิกสี่ทุ่มครึ่งนั่นแค่อำเขาหรือเปล่า จะไปเอาแน่เอานอนอะไรกับคนที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อ
...แต่อีกใจหนึ่งนี่สิ...
คิดถึง?
...ไม่สิ...แค่นึกถึง...ระคนรู้สึกผิดมากกว่า อาจเป็นอะไรราว ๆ นั้น
ช่วยไม่ได้ ภูเมศเถียงกับตัวเองวุ่นวายอยู่ในหัว รู้สึกกำลังจะประสาท เขามาหาก่อนแล้วนี่ แม้ก่อนเวลานัด แต่เด็กนั่นหายหัวไปเอง ไม่อยู่รอเขา งั้นถือว่าที่นัดกันไว้เป็นโมฆะแล้วกัน อย่างนี้ถูกแล้ว ต่อให้มีเรื่องคาใจอีกหลายอย่าง อีกไม่นานก็คงลืมไปเอง
เขาขับรถกลับบ้านไปหาลูกชาย บอกตัวเองว่าทำอย่างนี้แหละ ถูกต้องที่สุด
แล้วปกติ...คนเราจะคิดมากจนนอนไม่หลับ...หลังจากทำเรื่องถูกต้องลงไปหรือเปล่า?
หน้าปัดนาฬิกาเรืองแสงข้างหัวเตียงบอกเวลาห้าทุ่มเศษ ทั้งบ้านเงียบสนิท หลังกลับมากินข้าวกันสองคนพ่อลูก ตกลงเรื่องสัญญารางวัลของคะแนนสอบ สอนการบ้าน เล่นเกมต่อสู้อะไรสักอย่างในคอมพิวเตอร์เท่าที่ผู้ชายวัยสามสิบกว่าจะพอเล่นได้กับลูกชาย แล้วส่งเด็กน้อยเข้านอน ป่านนี้พร้อมภูมิที่อยู่ห้องอีกฝั่งคงหลับไปแล้ว ทว่าเขาเองปิดไฟเข้านอนมาได้เกือบชั่วโมง กลับยังพลิกตัวไปมาอยู่ไม่สุข
...จะรออยู่หรือเปล่า..
ไม่รอแล้วมั้ง น่าจะกลับไปตั้งแต่ก่อนเขาไปดูตอนหัวค่ำแล้ว ไม่ก็อาจทำธุระอย่างว่ากับคนอื่นไปเรียบร้อย...
ว่าแต่เด็กนั่นชื่ออะไรนะ...
ไม่รู้จักชื่อ...ไม่มีชื่อให้เรียกนี่มันน่าหงุดหงิดใจเหลือเกิน ถ้าไม่ได้เจอกันอีกแล้วเขาจะคาใจเรื่องนี้ไปทั้งชาติหรือเปล่า
เงินหมื่นกว่าบาทเรียงกันอยู่ในกระเป๋า ถุงยางก็ยังอยู่ พอนึกถึงเด็กคนนั้นขึ้นมายิ่งนอนไม่หลับ ไหนจะเวลาพูดจากวนประสาทด้วยสีหน้านิ่ง ๆ หรือตอนมีลักยิ้มเป็นรอยบุ๋มบนแก้มซ้าย สีหน้าทรมานตอนมีอะไรกันคืนนั้น ที่ทำให้เขาต้องลุกมานั่งขยี้ผมตัวเองอยู่บนเตียง สุดท้ายมาจบที่สีหน้าเศร้าสร้อยที่ไม่รู้ผุดขึ้นมาจากไหน แต่ถ้ากำลังรออยู่จริง..กำลังทำหน้าแบบนั้นอยู่จริง ๆ ละก็
บ้าไปแล้ว!
ห้าทุ่มครึ่ง เขาขับรถออกจากบ้าน ตรงกลับไปยังที่ทำงาน
หรือจะกล่าวให้ชัดเจนกว่านั้นคือ ตรงกลับไปยังร้านสะดวกซื้อใกล้ที่ทำงาน ทิ้งโน้ตไว้บนโต๊ะกลางห้องโถง เผื่อลูกชายบังเอิญตื่นขึ้นมากลางดึก ว่าตัวเองลืมของไว้ที่ออฟฟิศ ขับรถออกไปเอาแล้วจะรีบกลับ
การจราจรไม่คับคั่งแล้ว ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ถึง แต่ยังไม่ทันใจภูเมศอยู่ดี เขาจอดรถไกลจากจุดหมายนิดหน่อยเพราะใจร้อน เห็นที่ว่างก็รีบเอารถไปเทียบ
รู้ตัวอยู่หรอกว่าดูรีบผิดปกติ แต่ตอนลงจากรถแล้วเดินไปตามเส้นทางคุ้นเคยกลับพบว่าตัวเองร้อนรนกว่าที่คิดเสียอีก ขนาดเดินชนคนยังไม่หยุดมองหน้าสักนิด ทำเพียงแต่ขอโทษส่ง ๆ สาวเท้าต่อจนมาหยุดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ หายใจแรงพร้อมกับที่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อย
แม้อยากปฏิเสธ แต่ลึก ๆ แล้ว ไม่ว่าจะโดยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม เขาอาจยังหวังจะเจอเจ้าเด็กนั่นอีกสักครั้ง
ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก ด้านในมีลูกค้ายืนรอคิดเงินอยู่สามสี่คน พนักงานประจำครบทุกเคาน์เตอร์ แต่ไม่มีคนที่เขามองหาอยู่ในจำนวนนั้น
ภูเมศเดินเข้าไปในร้าน รอฟังเสียงต้อนรับจากพนักงาน
เป็นดังคาด ไม่มีเสียงที่อยากฟังเช่นกัน วนไปวนมาสองสามรอบแบบโง่ ๆ เหมือนเดิม ได้เครื่องดื่มที่ไม่ทันดูฉลากมาอีกหนึ่งขวด กระทั่งเดินเหม่อมาหยุดอยู่หน้าเคาน์เตอร์
ไม่อยู่แล้วจริง ๆ
ครั้นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็พอเข้าใจได้ เที่ยงคืนแล้ว หนึ่งชั่วโมงครึ่งเลยจากเวลานัด ต่อให้เด็กนั่นกลับมาที่ร้าน หลังจากหายตัวไปไหนไม่รู้เมื่อค่ำ ผิดเวลาไปขนาดนี้คงไม่มีใครบ้ารออยู่ดี
“สิบแปดบาทค่ะ”
“อา”
เขาล้วงหากระเป๋าสตางค์ แต่แล้วกลับพบเพียงความว่างเปล่าในกระเป๋ากางเกง..
“เอ้อ เท่าไหร่นะครับ” ขณะพยายามพูดถ่วงเวลา มือก็ควานหาในกระเป๋าอีกข้าง
ไม่มี...ไม่มีจริง ๆ แต่มั่นใจมากว่าก่อนออกจากบ้านก็หยิบกระเป๋าสตางค์ติดมือมาด้วยแท้ ๆ เขายังมีสติพอจะเขียนโน้ตทิ้งไว้เผื่อลูกชายตื่นกลางดึก ประสาอะไรกับเรื่องจะลืมกระเป๋า..เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
“สิบแปดบาทค่ะ” พนักงานสาวทวนให้อีกรอบ มองมาด้วยสายตากึ่งขำกึ่งสงสาร
บ้าฉิบ! กระเป๋าสตางค์หาย(อีกแล้ว)
“เอ้อ...คือผมว่า..” เขาอ้ำอึ้ง ขณะเตรียมบอกคืนสินค้า เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
“ของคุณหรือเปล่าครับ?”
เสียงเดียวกับที่ดังซ้ำไปซ้ำมาในความฝันเขามาหลายคืน
“เหมือนคุณจะทำหล่น”
นี่มันเดจาวู!
ภูเมศหันกลับไปมอง หน้านิ่ง ๆ ของเจ้าเด็กเซ่เว่นในชุดไปรเวทชัดแก่สายตา บอกไม่ถูกว่าดีใจหรือตกใจมากกว่ากัน แต่หัวใจงี้เต้นเร็วอย่างกับอะไรดี
“เธอ!?”
“อ้าว!?” สาวเซเว่นอีกฝั่งก็ร้องทักเช่นกัน ด้วยจำเพื่อนร่วมงานตัวเองได้ ทั้งยังนึกสงสัยว่าจนป่านนี้แล้วทำไมอีกฝ่ายยังไม่กลับบ้าน “ธะ..”
“ชู่ววว”
ภูเมศเลิกคิ้ว มองเด็กหนุ่มเอานิ้วชี้แตะปากตัวเอง พร้อมส่งเสียงเป็นเชิงบอกพนักงานสาวที่ทำท่าเหมือนจะเอ่ยชื่อเจ้าตัวออกมาให้เงียบลงเสียก่อน
“เป็นอะไรถึงเรียกชื่อไม่ได้?” ณ จุดนี้ ชายหนุ่มข้องใจหนัก “ถ้าอยากได้เงิน จะจ่ายให้ตรงนี้เลยก็ได้”
เด็กหนุ่มชูกระเป๋าหนังสีดำของเขาขึ้นมาตรงหน้า
“พูดแบบนั้นทั้งที่กระเป๋าสตางค์อยู่กับผม..จะดีหรือครับ”
รู้สึกโดนถอนหงอกเป็นอย่างยิ่ง!
ทว่าตอนที่คว้ากระเป๋ากลับคืนมา อีกฝ่ายกลับไม่ได้แสดงท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด เพียงแต่กวนประสาทด้วยลมปากและสีหน้าที่ดูขัดแย้งกับคำพูดเท่านั้น เมื่อเปิดกระเป๋าออกดู ทั้งเงินทั้งบัตรก็ยังอยู่ครบเช่นเดิม ไม่เสียกระทั่งค่าเครื่องดื่มสิบแปดบาทด้วยซ้ำ เพราะเด็กหนุ่มชิงจ่ายไปแล้วเรียบร้อย จ่ายเสร็จก็เปิดขวดยกขึ้นกระดกอย่างกับเป็นคนเลือกซื้อมาเอง
“หวาน” เจ้าตัวพึมพำ “คุณชอบดื่มแบบนี้หรอกหรือ”
ไม่ได้ชอบสักนิด หยิบมั่ว ๆ มาก็เพราะเธอนั่นละ
เขาเพียงแต่บ่นอยู่ในใจ ปากไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น แต่กลับจูงข้อมืออีกฝ่ายเดินออกจากร้านเรียบร้อย ไม่มีคำพูดใดหลุดมาสักคำจนถึงรถที่จอดอยู่ ตอนที่กึ่งเชิญกึ่งดันให้เด็กหนุ่มเข้าไปนั่งข้างคนขับ เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืน ไม่ถามเลยด้วยซ้ำว่าจะพาไปไหน
กระทั่งตอนรถออกตัวแล้วนั่นเอง อีกฝ่ายจึงได้เอ่ยปากในที่สุด
“คุณเป็นพวกชอบผิดนัดหรือ?”
น้ำเสียงไม่มีร่องรอยตัดพ้อหรือแม้แต่ต่อว่าต่อขานเลยสักนิด ทว่าคนฟังกลับรู้สึกอยู่ไม่สุขอย่างประหลาด คงเป็นเพราะมันราบเรียบเกินไปจนไม่สามารถเดาอารมณ์ได้เลย ทั้งเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองผิดนัดจริง ต่อให้จะคิดหาข้ออ้างให้ฟังดูดีอย่างไรก็เถอะ
“นึกว่าเธอจะกลับไปแล้ว” เขาเลือกตอบอ้อม ๆ
เด็กหนุ่มมองไกลออกไปนอกหน้าต่าง “ถ้าคิดว่าผมจะกลับแล้วจริง ทำไมคุณยังมาล่ะ”
...นั่นสินะ...
เห็นเขาเงียบหรืออย่างไรไม่ทราบ เจ้าตัวจึงได้ตอบให้แทน “ลึก ๆ คุณรู้ว่าผมรออยู่...หรืออย่างน้อยก็หวังว่าผมยังรออยู่”
“ก็รออยู่จริงนี่” ภูเมศงึมงำ ไม่รู้ถึงหูอีกฝ่ายหรือเปล่า
“เพื่อนที่ทำงานบอกเห็นคุณมาเดินวน ๆ ตอนทุ่มกว่า”
เอาแล้วไง...แต่ก็เปล่าประโยชน์จะปฏิเสธ
“อืม”
เด็กหนุ่มเหลือบมองช่องวางขวดน้ำในรถ เห็นขวดเครื่องดื่มรสหวานแบบเดียวกันกับที่ภูเมศเพิ่งหยิบมาจ่ายเงินเมื่อสักครู่ก็เอ่ยปากถาม
“คุณชอบดื่มไอ้นี่จริง ๆ หรือ?”
“เปล่า”
“แต่หยิบแบบเดิมมาตั้งสองรอบ”
“เผลอน่ะ”
“แล้วคุณชอบเวลามีอะไรกับผมหรือ?”
ภูเมศสะดุ้ง จะเหลือบมองคนข้าง ๆ ก็ทำหน้าไม่ถูก ทิ้งระยะไปอึดใจจึงเค้นเสียงพึมพำออกมาโดยทำทีเป็นสนใจกับถนนตรงหน้า
“...เปล่า...”
“แต่ก็มาหาเพราะจะทำอีกเป็นครั้งที่สอง”
ลำคอเขาแห้งผากขึ้นมาทันที
“นี่ก็เผลอหรือครับ?” อีกฝ่ายเอนหลังพิงเบาะด้วยท่วงท่าสบาย ๆ น้ำเสียงราบเรียบเดาอารมณ์ยากเช่นเดิม “คุณเผลอบ่อยนะ แต่วันนี้ไม่ได้เมาสักหน่อย”
พอเขาเงียบ เด็กหนุ่มก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรต่อจนถึงบ้าน...ใช่...ถึงบ้าน คราวนี้พากลับบ้านมาด้วย พามาทำไมก็ไม่รู้ จะให้ไปทำอะไรที่โรงแรมเหมือนครั้งก่อน ก็ปล่อยลูกชายอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ครั้นจะให้ทิ้งเจ้าเด็กนี่ไว้ที่ร้านสะดวกซื้อเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ก็ทำไม่ได้อีก ระหว่างทางมีเวลาให้คิดเหลือเฟือ มีจังหวะให้ปล่อยอีกฝ่ายกลับไปตั้งเยอะแยะ แต่กลับไม่ยอมทำเช่นกัน
นี่มันอะไรนักหนา? เด็กคนนี้น่าสนใจ พอ ๆ กับน่าโมโห
รถจอดเรียบร้อย ตัวบ้านเงียบสงบดี กระดาษโน้ตของเขายังวางอยู่ตำแหน่งเดิม บอกให้รู้ว่าระหว่างที่เขาออกไปข้างนอก พร้อมภูมิผู้เป็นลูกชายไม่ได้ตื่นขึ้นมากลางดึกแต่อย่างใด
ชายหนุ่มหันไปเผชิญหน้ากับแขกซึ่งเดินตามมาเงียบ ๆ ข้างหลัง
“พูดถึง...มีอย่างหนึ่งที่นึกขึ้นได้ เรื่องกระเป๋าสตางค์ฉัน”
คนฟังไม่แสดงสีหน้าใด เพียงแต่เงียบ รอให้เขาพูดต่อ แต่แววตาคล้ายคาดการณ์ไว้อยู่แล้วถึงสิ่งที่กำลังจะได้ยิน
“เธอบอกฉันทำหล่น เธอเป็นคนเจอทั้งสองรอบ ไม่คิดว่ามันแปลกหรือ”
ใบหน้าได้รูปสวย บัดนี้มีลักยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นบนแก้มซ้าย
วินาทีนั้นเอง ที่ภูเมศรู้ตัวว่าท่าทางจะโดนเจ้าเด็กนี่ตุ๋นจนเปื่อยเข้าแล้ว
“อย่าบอกนะว่า—”
“ไม่บอกครับ” อีกฝ่ายรีบตัดประโยคเขาทันที
“บอกมาสิ”
“คุณบอกไม่ให้บอกนี่ครับ”
เขาแทบถลาไปคว้าไหล่เด็กหนุ่มไว้ “ไอ้ ‘อย่าบอกนะ’ นั่น ฉันไม่ได้หมายความว่าไม่ให้บอก...แต่หมายถึง—”
“อุ๊บ!”
หัวเราะ?
ชายหนุ่มเบิกตากว้าง แล้วยังไม่รู้ตัวสักนิดว่าอ้าปากค้างอยู่ มือนิ่งอยู่ในท่าเดิม จับไหล่และแขนทั้งสองข้างอีกฝ่ายเอาไว้...ใกล้จนเกือบจะกลายเป็นกอด...ตอนที่มองเด็กประหลาดตรงหน้ากำลังหัวเราะออกมาเสียงใส
“ฮะ ๆ ๆ”
“ขำอะไร”
“คุณเอาแต่ถามอย่างเดียว”
“แล้วมันขำตรงไหนกัน”
“ผมไม่ขำแล้วก็ได้”
“เธอก็เอาแต่ทำตามแบบทื่อ ๆ”
“แน่นอน” อีกฝ่ายพยักหน้า ใช้เวลาครู่หนึ่งจึงกลับมาสงบนิ่งเหมือนเก่าในที่สุด ราวกับว่าเมื่อครู่นี้เป็นไอ้หนูอีกคนที่หน้าตาเหมือนกัน “ผมทำตามเพราะผมรับเงินคุณ”
“ถ้างั้นทำไมไม่ตอบเรื่องที่ฉันถามสักอย่าง”
เด็กคนนี้ทำเหมือนไม่ดื้อ แต่เอาจริง ๆ แล้วท่าทางจะดื้อหนักไม่ใช่หรือไง!? ตั้งใจกวนประสาทตลอดเวลาชัด ๆ
อีกฝ่ายช้อนตามอง เมื่อเห็นภาพนั้นจากระดับสายตาที่สูงกว่าด้วยขนาดร่างกาย ทั้งยังยืนใกล้กันไม่กี่คืบ พบว่าเป็นมุมที่ชวนให้ใจสั่นอย่างประหลาด
“คุณจ่าย ผมตอบ”
“แล้วเธอก็ตอบด้วยเรื่องโกหก” เขาเหมือนจะทันเกมขึ้นนิดหน่อย
“เรื่องนั้นเคยพูดแล้ว” เด็กหนุ่มว่าเสียงนุ่ม ไม่ทันไรวงแขนก็ยกขึ้นคล้องรอบต้นคอเขา แม้ท่วงท่าดูอ่อนหวาน แต่การแสดงออกกับถ้อยคำกลับไปคนละทาง “บังคับผมไม่ได้หรอกครับ”
“เธอนี่นะ”
“เราทำธุระของเราดีกว่าไหม?”
นัยน์ตาเชื่อม ริมฝีปากซึ่งแม้ไม่ได้คลี่ยิ้มก็ยังชวนมองเมื่อเอื้อนเอ่ย เขาไม่ปฏิเสธว่าเด็กคนนี้รู้จักใช้ต้นทุนจากใบหน้าสวย ๆ ของตัวเองให้เกิดประโยชน์
มือคู่นั้นเกี่ยวกันไว้หลังท้ายทอยเขา ขณะที่มือชายหนุ่มเองเลื่อนลงมาโอบรอบเอวอีกฝ่ายแน่นยิ่งกว่า ด้วยส่วนสูง ตำแหน่งยืน และความใกล้ชิดนั้น ไม่ยากเย็นที่จะยกร่างคนตรงหน้าขึ้นจนตัวลอย
ทันทีที่ปลายเท้าพ้นจากพื้น สองขาของเด็กหนุ่มก็เกี่ยวรอบสะโพกเขาอย่างรู้งาน ภูเมศถึงกับเซไปนิดหน่อยตอนแรก น้ำหนักผู้ชายทั้งคนไม่ใช่น้อยอยู่เหมือนกัน แต่พอโดนลมหายใจร้อน ๆ เป่าที่ต้นคอ บวกเพิ่มลูกฮึดไปอีกหน่อยก็พาอุ้มเดินไปถึงห้องนอนได้ไม่ยากเย็น กึ่งวางกึ่งโยนอีกฝ่ายลงบนเตียงแล้วยังไม่ยอมปล่อยมือที่กอดอยู่
..ตัวอุ่น..
เพราะวันนี้เหนื่อยเกินไป หรืออาจเพราะตอนนี้รู้สึกสบายเกินไป...จึงทิ้งน้ำหนักใส่อีกฝ่ายจนคนข้างล่างเริ่มหยุกหยิก เรียกสติภูเมศที่เกือบเคลิ้มหลับทั้งอย่างนั้นไปแล้วขึ้นมา
“ไม่ทำหรือครับ?”
“ชื่ออะไร” เขาเสไปถามเรื่องอื่นแทน “บอกได้ไหม?”
“อืม..ชื่ออะไรดีนะ”
“โกหกก็ได้” ยอมแพ้แล้ว “บอกมา จะได้เรียกถูก ชอบให้เรียกเธอ ๆ อย่างนั้นหรือ”
หลังจากหยุดคิดนิดหนึ่งก็..
“งั้นเรียกว่าที่รัก”
ชายหนุ่มอึ้งไป...หรี่ตามองใบหน้าคนเบื้องล่างที่ช่างเอ่ยข้อเสนอนั้นออกมาด้วยสีหน้านิ่งสนิท
“โอเค..ที่รัก”
ก็ลองดูว่าใครมันจะหน้าด้านกว่าใคร เพราะคิดอย่างนั้นจึงได้สักแต่พูดตามน้ำ ตั้งใจจะย้อนศรเหมือนเวลาเด็กนี่เล่นคำกับเขา แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับทำชายหนุ่มประหลาดใจจนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ด้วยคาดไม่ถึงกับปฏิกิริยาตอบรับเช่นนี้
แม้หน้าจะนิ่ง แต่กลับสังเกตเห็นว่าผิวขึ้นสีแดงระเรื่อตั้งแต่พวงแก้มสองข้างไปจนถึงใบหู
นั่นเขินหรือ? เริ่มเองเขินเองแบบนี้มันใช่เรื่องไหม
ครู่ใหญ่ผ่านไป เด็กหนุ่มก็ส่งเสียงแผ่วผ่านริมฝีปาก
“ชื่อธัญญ์”
“หือ?”
“เรียกธัญญ์”
ภูเมศพยักหน้าพึงใจ ยกมือปลดกระดุมเสื้อเด็กหนุ่ม เผลอยิ้มกริ่มออกมาไม่รู้ตัว
“ได้ ธัญญ์”
ผ่านโลกมาสามสิบหกปี เลี้ยงลูกชายมาเก้าปี ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าต่อกรกับเด็กคนนี้อาจไม่ยากอย่างที่คิด
To be continued
มาต่องวดที่สองแล้วค่ะ นายเอกมีชื่อซะที (ฮา)
ขอบคุณงาม ๆ หลายท่านที่ยังไม่ลืมกันนะคะ รวมทั้งผู้อ่านท่านใหม่ด้วย ขอบคุณมาก ๆ ด้วยค่ะที่เข้ามาเยี่ยมเยียน ดีใจมากเลยค่ะ ฮือ *รวบกอด*
แล้วพบกันงวดหน้านะคะ
ปล. มีของแถมเป็นดูเดิ้ลรีพลายถัดไปค่ะ ,,>3<,,
-
ของแถมค่ะ เป็นภาพที่ร่าง ๆ มั่งอะไรมั่งเวอร์ชั่นแรกของหนุ่ม ๆ เรื่องนี้ นั่นหมายถึงหลังจากนี้อาจมีปรับหน้าตาตามอัตภาพ(?)คนเขียนค่ะ ฮา
พี่ภูเมศก่อน
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/pricecrop02_resize.jpg)
ใจเราก็อยากได้พระเอกหล่อ ๆ นะคะ ตะ...แต่มันวาดได้แค่นี้ ถถถถ ขอไปปรับลายเส้นก่อนค่ะ พรากกก
ธัญญ์บ้าง (คนนี้ก็ยังไม่สมบูรณ์ อาจมี (หรือไม่มี) การปรับเปลี่ยนในภายหลัง ตามแต่ลายเส้นจะพาไปค่ะ เอิ๊ก
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price001label_resize.png)
อีกนิดหน่อย
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price03_resize.png)
โหมดทำงานปกติ ไม่กวนประสาท (?)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price04_resize.png)
พบกันงวดหน้าค่า
-
โอ๊ะโอ
คุณพ่อติดใจเด็กซะแล้ว :hao7:
เด็กสมัยนี้เลี้ยงยากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย สู้ๆนะคะคุณพ่อ :mew1:
-
เรียกว่าที่รักต่อไปเลยค่า ชื่อไม่ต้องเรียกหรอก โอ้ยยย ทำไมอ่านแล้วเขินตามไปด้วย
ผู้ชายวัยสามวิบหกคนนี้ทำไมอบอุ่นขนาดนี้ เขินแทนที่รักเลย 5555 เราเรียกที่รักแทนเองนะคะคุณพี่
:hao3:
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พาเข้ามาทำที่บ้านเลย :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดด มาแล้วๆๆๆๆๆ :mew3:
มาต่อไวๆๆๆนะ ธัญญ์หน้าเหมือนนายลูกเจี๊ยบของแม่ไก่ปิ่นหยกมาก เหมือนเสี่ยวเกอเวอร์ชั่นยิ้มด้วย อ๊ายยยยย เขิลลลล
-
น่ารักค่ะ !!!!
จริง ๆ มันเกินคำว่าน่ารักไปอีกค่ะน้องธัญ บรรยายไม่ได้จริง ๆ
อยากกรีดร้องเป็นภาษาต่างดาวเสียจริง
ตอนสองนี่ดูน้องธัญเชี่ยวชาญขึ้นนะคะ
ง่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :katai1:
น้องทำงานอยู่เซเว่นสาขาไหน พี่จะไปสมัครบัตรสมาชิคให้เลย
-
เป็นเรื่องที่น่าสนุกมากๆ แต่มันไม่ใช่ทางเราเราไม่ชอบผู้ชายแบบคุณพ่อเลยไม่รู้สิตัวของธัญด้วยสองคนนี้ดูสกปรก ยิ่งคุณพ่อมีลูกแล้วด้วยยิ่งสกปรกเข้าไปใหญ่ ถ้าเด็กรู้จะเป็นยังไงเราคงสงสารเด็กมากแน่นอน (รู้เลยว่าต้องร้องไห้แน่ๆ) ขอบายแล้วกัน
ปล.รออ่านเรื่องต่อไป
ปล2.คุณนักเขียนเปลี่ยนแนวแล้วหรอ
(ขอโทษด้วยนะคะถ้าแรงไปแต่เราอ่านแล้วเรารู้สึกอย่างงี้จริงๆ เลยทนอ่านต่อไม่ไหวขอโทษด้วยค่ะ)
-
ธัญพืช!!
-
ขอค่างวด 3 ต่อได้มะ มันค้างอ่ะ น่ะๆๆๆๆๆๆ
เอาธันมาเลี้ยงลูกเลยๆๆๆๆ
-
รอดูว่าจะรับมือได้ไม่ยากจริงๆๆหรือเปล่านะคุณภูเมศ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ฮืออ น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
ทำไมธัญญ์น่ารักแบบนี้ :ling1: :ling1:
-
พี่ภูติดกับดักของธัญญ์เข้าเต็มเปาแล้ว..^^
-
ให้น้องธัญญ์มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กๆ ก่อนนะคะ. แล้วจากนั้นก็ให้เป็นม่ามี้ไปเลย
อร้ายยยยย. น่ารักอ่าาา
-
น้องธัญญ์~~ ดีใจได้รู้ชื่อน้องแระ อิอิ
พี่เมศคะ น้องเค้าฉะฉานฉลาดเฉลียวมากค่ะ แต่คิดว่าพี่เอาอยู่ สู้ๆนะคะพี่ 55555
ทำไมน้องธัญญ์ร้อนเงินขนาดนี้ แถมดูมีความลับมากมาย
แนะนำให้จ้างน้องมาเป็นพี่เลี้ยงน้องพร้อมภูมิค่ะ จะได้อยู่ในสายตา คุมง่ายๆ อิอิ
น้องเรนนี่อัพบ่อยพี่จะได้ใจนะคะ แต่ชอบบบบ เยิ้บๆ
-
น้องธัญญ์สนใจเป็นพี่เลี้ยงเด็กมั้ย
-
คณพ่อมาใจแตกตอนแก่หรือ
-
น้องธัญญ์กวนดีจริงๆ คุณพ่อจะรับมือไหวไหมนั่น สงสัยจะโดนถอนหงอกจนเหลือแต่ผมดำ
ปล.ก็จ้างน้องธัญญ์มาไว้ดูแลน้องพร้อมเลยสิคะ
:mew1: :katai2-1: :laugh:
-
นุ้งธัญญ์แพ้ทางลุงเรียกว่าที่รักอ่ะะะ
ถึงกับรีบบอกชื่อเลยทีเดียว
อยากให้ลุงดื้อกว่านี้อีกนิดไม่ยอมเรียกชื่อ เรียกที่รักๆ แกล้งนุ้งธัญญ์ 5555
-
สนุกมากค่ะ น้องธัญญ์นี่น่าค้นหามากมาย
-
:z1: :hao6: :z1:
-
น้องธัญญ์รับจ๊อบเป็นพี่เลี้ยงเด็กแทนเหอะเชื่อเจ้
แล้วค่อยรวบหัวรวบหางพ่อแบบเป็นทางการฮ่ะ :katai5:
-
รอค่ะ ฮือออชอบมากๆ o13
-
น้องธัญญ์ช่างยั่ว :-[
คุณภูเมศระวังเอวเดาะนะคะ 555555555555555555
-
ฮือออออ ปลื้มปริ่มอะ
อ่านแล้วยิ้มแก้มจะแตก น่ารัก เขิน
:-[
-
โอยยยยย จบได้ค้างมากมายค่ะ555555
ในความกวนของธัญญ์รู้สึกมีความน่ารักอยุ่นิดๆนะคะ รอดูต่อไปๆๆ55555
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะค้าาาา :)
ปล.พระเอกเรื่องนี้มีชื่อเล่นมั้ยคะ?
ปล2 ที่คุณเรนนี่บอกว่าคิดพล็อตเรื่องนี้ได้จากการที่จะเขียนเรื่องของตัวละครจากเรื่องเก่า จะเรื่องเป็นเื่องขอใครไม่รุ้(แต่ขอให้เป็นเรื่องของคิมหันต์-ปิ่นหยก นะคะ อิอิ ^^) แต่ยังรออ่านอยุ่นะคะ :)
-
รู้ชื่อซักที แต่เรียกที่รักก็โอเครนะ 5555
-
รอค่ะ
คุณพ่อตัดสินใจยังไงนะ
ธัญญ์ทำไมต้องทำอย่างนี้อยากรู้
-
พระเอกหล่อมาก นายเอกน่ารักมาก
-
ร้านที่ธัญญ์ทำงานอยู่แถวไหนจะได้แวะไปบ่อยๆ :impress2: :impress2:
จ้างธัญญ์มาเป็นพี่เลี้ยงเลยสิ เอาเลยสิ เอาเลยสิ :katai2-1: :katai2-1:
-
นี่มันสั้นหรือมันสั้นเนี้ย
ทำไมรู้สึกว่ามันสั้น :katai1:
แต่นายเอกมีชื่อให้เรียกซะที ก็ยังดีนะ
ติดตามค่ะ
-
ขุ่นพ่อติดเด็ก :katai2-1: กินเด็กเป็นอมตะนะคะ แต่ควรอ่านฉลากก่อนกินด้วยนะเดี๋ยวความสุขจุกอกตายสะก่อน ฮ่าๆ :katai3: :katai3:
-
คาดว่าพนักงานเซเว่นจะได้มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กในอนาคตอันใกล้
-
กรี๊ดดดดดดมาต่อแล้วดีใจจจจจ
-
แอร้ยยย และแล้วก็รู้จักชื่อนายเอกซะทีทน้องธัญญ์ น่ารักอ่าาา
-
:hao7: :hao7: หง่าา าา า า า น้องธัญญ์ เค้าเรียกที่รักแอบมีเขินนะตัวเธอออ :impress2:
-
เด็กมายั่วให้ผู้ใหญ่อยาก
แต่คาดว่าเด็กนี่แหละจะหลงผู้ใหญ่เสียเอง
-
ทำไมรู้สึกสั้นๆ :hao6:
น้องธัญญ์น่ารักจนอยากเรียกที่รักบ้าง เรื่องนี้ให้ความรู้สึกละมุนละไมยังไงไม่รู้ค่ะ ชอบมาก คุณพ่ออาจเป็นคนแรกของน้องด้วยซ้ำ ธัญญ์ทำแบบนี้ทำไมเนี่ย แต่ดีได้มาเจอคุณพ่อ ลูกชายต้องน่ารักมากแน่ๆ หิว เอ้ยย เอ็นดู ฮาาา :hao7:
-
ชอบโมเม้นท์ของสองหนุ่มนะคะ อ่านไป ยิ้มไป โอ๊ย มันช่างสุขสันต์อะไรอย่างนี้ ธัญญ์เองก็น่าจะคิดอะไรๆ ภูเมศอยู่แหละ เพราะพอถูกเรียกว่าที่รักแล้ว ก็หน้าเขินหัวแดงหูแดงไปเลย ส่วนคุณภูเมศ อันนี้ไม่ต้องเดาแล้วค่ะ รักปักใจเขาไปเต็มๆ เลย ทั้งคิดถึง ทั้งร้อนรน ทั้งอยากเจอ แหมๆๆๆๆ สามสิบหกแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็กๆ อย่าทำตัวอย่างกับเป็นเด็กมอปลายเจอคนถูกใจ ฮ่าๆ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ชอบคุณเรนนี่เดย์ตรงมีภาพประกอบสวยๆ นี่แหละค่ะ :mew1: รองวดต่อไป
-
น่ารัก 55555555555
-
อือม์ น่าสนใจ
จากตอนที่ 1 ที่เป็นการซื้อบริการทางเพศ
แต่การเขียนและการวางพล็อตของคนเขียนทำให้อ่านแล้วรู้สึกน่ารัก
ลักษณะตัวละครก็น่าติดตามเป็นอย่างมาก
มาเจอไดอะล็อคคุณพ่อลูกติดวัย 36 กับพนักงานเซเว่นต่อรู้สึกสนุกมากๆ
เราให้โอกาสนิยายอย่างน้อย 5 - 10 ตอนนะ
ถ้าหากว่าใน 5 - 10 ตอนนี่ เครื่องยังไม่ติดหรือติดแล้วรับไม่ได้ก็หยุดอ่านไปเลย
เรื่องนี้อ่านมาแต่ 3 ตอนก็รู้สึกชอบแล้ว
เป็นไดอะล้อกที่ Witty ดีมากๆค่ะ
ลงชื่อตามอ่านนะคะ
-
เกือบไปแล้ววววววว เกือบไม่เจอน้องธัญญ์แล้วไหมเล่าาาา
รอบนี้พาเข้าบ้านเลยวุ้ยยยย หว๋ายๆๆๆๆ
ลูกชายจะว่าไงหนออออออ
ลุ้นไปล่วงหน้าเลยค่าาาา ฮ่าๆๆๆ
รองวดต่อไปรัวๆเลยค่าาาา
-
เราแอบสงสารเด็กเหมือนกันค่ะ แต่ยังไงตัวละครทุกตัวก็มีเหตุผลแหละเนอะ
รอติดตามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้+1 :mew1: :L2:
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษ เล่ห์รักฤดูร้อน จังเลยค่ะ :mew3:
ปล2.รูปปลากรอบน่ารักมากเลยค่ะ :hao6:
-
เรื่องใหม่มาแล้วๆๆๆๆ คิดถึงเรนนี่เดย์มากๆๆๆ :กอด1:
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ. เราจะคอยติดตามปมชีวิตของเด็กหนุ่มกับชาย(แก่)กลางคน
ค่าของความรัก ของน้องธัญต้องจ่ายเท่าไหร่กันน๊ะ ????? แต่คิดว่าเงินคงซื้อไม่ได้
เอาเป็นว่าให้กำลังใจลุงก่อนแล้วกัน ฟิตร่างกายและเป๋าตังค์ไว้ เด็กกำลังโต :katai3:
-
หรือจะให้น้องธันมาเป็นพี่เลี้ยงของลูก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เรียกธัญญ์ไม่ถนัด เรียกที่รักถนัดกว่า :z1:
คุณภูเมศคราวหน้าเข้าร้านสะดวกซื้อแนะนำให้ซื้อ
ยาบำรุงกำลังค่ะ :laugh: จะได้มีแรงต่อกรกับน้องธัญญ์
-
อยากรู้เหตุผลของน้องธัญณ์จังค่ะ
น้องน่ารัก ลุงไม่หลงไม่รู้จะว่าไง :-[
ภาพน้องกับลุง เหมาะกันๆ ลุงสุภาพน้องดูเจ้าเล่ห์นิดๆ
-
น้องธัญญ์น่ารักกกกกกก พี่ภูวเมศดูเป็นตาแก่บ้องแบ๊ว? :hao6:
-
ลงชื่อรอตอนถัดปาย o13 ลุงเราต้องทำงานอย่างหนักเเล้วล่ะ หาเงินมาเลี้ยงเด็ก เอิ๊กๆ หนุ่มเซเว่นนี่ ท่าทางจะอินกับงานนะ
เหมือนเครื่องเเสกนบาร์โค้ดที่มีบาร์โค้ดถึงจะส่งเสียง ธัญญ์ก็ต้องมีเงินถึงจะพูด55555555 :katai5:
-
เสียวว่าลูกจะตื่นนิแหละ555 เบาๆนะคะ
-
น้องน่ารักจุงแต่แอบกลัวดราม่าครอบครัวจุง :เฮ้อ:
-
ชอบภาพประกอบ เราชอบลายเส้นแบบนี้ o13
พี่ภูเมศ วัย 36 หล่อจังงง น้องธัญญ์ก็หล่อ :hao5:
มาต่อบ่อยๆนะ
-
รับเด็กไปเลี้ยงลูกที่บ้านสิคะ 55555
เด็กก็โดนไปหนึ่งดอก เขินเลยดิ (เราก้เขิน 55555)
รอตอนต่อไปเน่ออออ
หวังว่าจะไม่หมดเป็นแสนกับการต่อกรเด็กหรอกนะคะ
-
พี่ภูเริ่มจับทางเด็กได้แล้ว :katai2-1: แต่เรียกที่รักก็ดีนะ
-
เดาเอาว่าน้องธัญ น่าจะแอบชอบป๋าอยู่ แบบแอบมองป๋าหัวฟูมาเซเว่นทุกวัน 55
รักป๋ามากกกกกก เลยแอบสต็อกเกอร์ตามป๋าตอนไปร้านเหล้า
ล้วงกระเป๋าป๋า แล้วเอามาคืน ทำความรู้จัก ทำเนียนขอนอนด้วย
แล้วป๋าก็ตกหลุมน้อง 5555
แค่คิดก็มีความสุข
-
ธัญเรอะ ก็มีมุมน่ารักนะเนี่ย
ให้เค้าเรียกที่รัก แล้วมาเขินเองแบบนี้ ร้ายกาจ
ขอบคุณ อยากอ่านต่อแล้ว
สองคนนี้จะลงเอยกันยังไงน่าาา
ไปตั้งกล้องรอดีกว่า ฟิ้วว
-
ถึงจะมีคนไม่ชอบ แต่เราชอบนะ
เป็นนักอ่านที่เพิ่งมาติดตามผลงานของคุณ
เห็นชื่อเรื่องน่าสนใจดี ลองเข้ามาอ่านก็ไม่ทำให้เฟล
รองวดต่อไปนะคะ♡
-
:o8: น้องธัญ นะ นะ นะ น่ารักกกกกกกกก
มาต่อคิวเป็น ฟค ด้วยคนค่า
-
ดีใจที่กลับมานะคะ ชอบมาก อ่านทุกเรื่อง55555555 o18
เปิดเรื่องมาก็เด็ดเลยยยยย นั้นครั้งแรกแน่นอน ชัวร์! :hao3: (มั่วเอาเอง ฮ่าๆๆๆ)
ชอบเวลาลุงเมศแกบอกว่า 'ไม่น่ารักเลย ไม่น่ารักเลย' :ling1: มันน่ารักมากเลย55555555
-
คือธัญญ์น่ารักอ่ะ :hao6: แบบนิ่ง สยบใจชาย ฮาาาาาาาา
-
โอ เรื่องนึ้นี่....
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่คุณนักเขียนแต่งไว้ แลัวก็ตกหลุมรักภาษาและบรรยากาศในเรื่องทันทึเลย(อ่านไปแค่2ตอนแท้ๆ) ส่วนตัวไม่ค่อยชอบพล็อตแบบนี้เท่าไหร่ แต่ด้วยการบรรยายและนิสัยตัวละครเท่าที่อ่านนี่ สุดยอดมากกกกกกกก
เห็นผลงานเก่าๆแล้วมีเวลาว่างจะไปอ่านแน่นอน(ตอนนี้ต้องสู้กับกองหนังสือเรียนก่อนค่าา ฮื่อออออ)
ลงชื่อติดตามเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ลูกชายภูเมศท่าทางจะน่ารักนะเนี่ย ดูเป็นเด็กดีจังเลย อายุแค่ 9 ขวบเอง :กอด1:
แต่คุณพ่อคะ ทำอะไรก็นึกถึงลูกด้วยเน้อ อย่าเพิ่งหลงน้องธัญญ์เน้อ แอบเป็นห่วง :katai1:
อย่างที่คุณคนเขียนว่า ตัวละครคงมีที่มาที่ไป น้องธัญญ์อาจกำลังลำบากเรื่องอะไรซักอย่างอยู่ก็ได้ :z3:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
ตอนแรกก็อยากทราบชื่อน้องนะ แต่พอให้เรียก 'ที่รัก' แล้ว.....
เราว่าก็โอเคค่ะ ยอมไม่อยากรู้ชื่อน้องก็ได้ แต่สุดท้ายเด็กมันก็ขัดใจผู้ใหญ่จนได้สิน่าา
ทำไมทำอย่างนี้ล่ะคะน้องธั๊ญญญญ์ > / <
-
หึๆๆ ได้รู้ชื่อสักทีนะ
-
พามาบ้านเลยหรอคะคุณพ่อออ :katai5:
-
o22 คุณพ่อออออ ที่ผ่านมาหลงทางอยู่เหรอคะ มันจะเป็นยังไงต่อล่ะนั่น
-
ที่รักๆๆๆๆๆๆ เค้าชอบชื่อเน้....
-
คิดถึงคนเขียนมากบอกเลย 55555
เรื่องนี้มาแหวกกก แต่เราอ่านได้ รอน้าาาา
-
คาดว่าพระเอกน่าจะหมดตัวในไม่ช้า 555++
รอตอนต่อไปจ้าาา ^^
-
เย่ๆๆๆ เรื่องใหม่อัพแล้ววววว
น่าลุ้นจังว่าจะปราบธัญญ์ได้ไหม อิอิ
-
เห็นแววพี่เลี้ยงเด็กไม่ไกล หึหึ
แอบมากริ๊ด ตื่นเต้นดีใจที่ได้อ่านนิยายของคุณอีกครั้งอีกครั้ง ตอนรักติดดินยังประทับใจมากๆๆๆ
รอให้รีปรินท์รักติดดิน รวมเล่มคิมหันต์นะครับ
-
ในที่สุดก็เปิดเรื่องใหม่ ติดตามผลงาน และคิดถึงพี่ rainyday
หลังจากหายหน้าไปนานสำหรับนักเขียนในดวงใจ เนื้อเรื่องน่าติดตาม
นายเอกน่ารักดี และชอบพระเอกที่เป็นผู้ใหญ่แลดูอบอุ่น
จากที่อ่านมา พึ่งลงมา 2 ตอนแต่ทำให้คนอ่านยิ้มได้ น่ารักดีค่ะ นั่งอ่านไปยิ้มไป
ติดตามค่ะ มาต่อเร็วๆนะค่ะ
:-[ :mew1: o13 :L2:
-
แบบนี้เค้าเรียกมีเงี่ยนงำ เอ้ย เงื่อนงำ
กว่าจะเฉลยปม ดูท่าป๋าาจะหมดตัวซะก่อน 5555555+
-
เรื่องนี้ท่าทางแซ่บ รอตอนต่อไปอยู่ค่าาาาาา ดีใจที่มาเปิดเรื่องใหม่ให้อ่าน :pig4: :pig2:
-
ตามมาอ่านแล้วค่าา
พล็อตน่าสนใจ
เป็นกำลังใจนะคะ~^^
-
น่าติดตามค่ะ เราสงสัยว่า น้องธัญญ์ จะตามดู พี่ภูเมศ อยู่เลย
รึว่าเป็นเรื่องบังเอิญนะ
-
ขอบคุณมากสำหรับตอนนี้ค่าาาาาา
แต่อ่านไปอ่านมา มันสั้นใช่มั้ยนี่ เป็นนิยายที่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เคยพออะ
สารภาพว่าตั้งแต่อ่านตอนแรกก็ตกหลุมรักอะ เรารักที่นายเอกเป็นแบบนี้ และตาลุงก็มุ้งมิ้งดี :mew1:
เอาเป็นว่าเราถูกจริตกะแนวนี้อะเนอะ ต่างคนก็ต่างรสนิยมแหละ
เรื่องลูกก็ต้องรอดูกันยาวๆเนาะ แค่ตอนสองตอนยังตัดสินอะไรไม่ได้หรอก แล้วลุงก็ไม่ได้จะทิ้งลูกอะไรขนาดนั้นนี่
สู้ๆนะฮับ
-
มาอ่านด้วยคน~ น่าติดตามมากๆเลย
-
มารอค่าาา
:hao5:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 3
ถึงจะบอกว่าบรรลุนิติภาวะแล้วก็เถอะ แต่เอาเข้าจริง ภูเมศยังไม่รู้อยู่ดีว่าอีกฝ่ายอายุเท่าไรกันแน่
“.....ธั—”
ชายหนุ่มกระซิบ แต่พูดไม่จบคำ
ที่ผ่านมา นึกถึงอีกฝ่ายในฐานะ ‘เจ้าเด็กนั่น’ ‘เจ้าหนูนั่น’ ‘เจ้าเด็กเซเว่น’ และอะไรเทือกนั้นมาตลอด เฝ้าถามชื่อมาตั้งหลายครั้ง ในที่สุดได้รู้สักที ทว่าพอเสร็จกิจ คราวนี้กลับเรียกไม่ออกขึ้นมาดื้อ ๆ
ตีสี่ครึ่งแล้ว แสงไฟสีส้มอุ่นยังสลัวอยู่ในห้อง เสียงลมหายใจแผ่ว ๆ ของคนสองคนลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ
ภูเมศพลิกตัวนอนตะแคง หันหน้าเข้าหาเด็กหนุ่มที่หลับตาพริ้ม แม้มีการเคลื่อนไหวอยู่ข้างกาย แต่ธัญญ์ไม่ขยับหรือมีทีท่าว่าจะรู้ตัวสักนิด
ธัญญ์...ชื่อธัญญ์....ทั้งที่ฟังรื่นหูออกอย่างนี้ กว่าจะหลุดปากออกมาได้ ช่างเล่นตัวเหลือเกิน ครั้นยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ปรกใบหน้าอีกฝ่ายไปทัดหูเบา ๆ ก็คิดขึ้นมาว่าเขาต้องบวกอีกสามร้อยบาทสำหรับคำตอบนั้นหรือเปล่านะ
ปลายนิ้วเฉี่ยวโดนผิวแก้ม แต่เห็นไม่กระดุกกระดิก จึงวางค้างไว้เช่นนั้น
..นิ่ม..
ภูเมศขยับตัวเข้าไปใกล้อีกหน่อย พิศมองใบหน้าเด็กหนุ่มนิ่งงัน จ้องขนาดที่หากเจ้าตัวตื่นอยู่ คงเรียกเก็บค่ามองจากเขาเพิ่มอีกสักห้าหกร้อยบาทได้
แม้แสงสว่างจะไม่มากนัก แต่ระยะใกล้ขนาดนี้ และความสัมพันธ์ทางกายที่ผ่านมาพอบอกอะไรได้เลา ๆ
ข้อแรก ธัญญ์ไม่เหมือนเด็กที่ทำเรื่องอย่างว่าเป็นอาชีพเลยสักนิด กล่าวกันตามจริงแล้ว ไม่เหมือนกระทั่งคนที่ใช้ชีวิตลำบากจนร้อนเงินแบบนี้ด้วยซ้ำ ผิวเนียน ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ทั้งกิริยาท่วงท่า จังหวะคำพูดคำจา ดูได้รับการอบรมมาดีทีเดียว เหมือนพวกมีอันจะกิน ติดเอาแต่ใจนิดหน่อยเสียมากกว่า หากอยู่ในเครื่องแต่งกายสุภาพมาตรฐานอย่างเช่นชุดนักศึกษา ใครเห็นเข้าคงคิดว่าเป็นพวกคุณหนูคุณชายจากบ้านเศรษฐีสักแห่ง
ข้อสอง เรื่องบนเตียง เมื่อครุ่นคิดให้ดีแล้ว..
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว นัยน์ตาจับจ้องดวงหน้าสงบนิ่งของอีกฝ่ายราวกับจะหาคำตอบ
ครั้งก่อนนั้น ถือว่ายกประโยชน์ให้ว่าเป็นเพราะเขาเมาในระดับหนึ่ง จึงอาจจดจำรายละเอียดได้ไม่ดีนัก ทว่าครั้งนี้ต่างกัน..
เขาเองก็อายุสามสิบหกปีแล้ว แม้ไม่ได้เที่ยวซื้อบริการไปทั่ว ทั้งยังห่างเหินเรื่องอย่างว่ามาเป็นปี แต่ใช่จะกลับไปเป็นหนุ่มไม่ประสาโลก ด้วยสติครบถ้วนสมบูรณ์ครั้งนี้ กล้าบอกว่าธัญญ์ไม่ได้เชี่ยวชาญอย่างที่เจ้าตัวดูจงใจแสดงออกทางคำพูดหรือการกระทำก่อนเริ่มบทรักเลย คล้ายว่าหลังตกลงปลงใจจะทำแล้ว ถึงไม่ขัดขืน แต่ก็แทบไม่เริ่มทำอะไรเอง
คืนนี้มีอะไรกันสองครั้ง ถึงไม่อาจเรียกได้ว่าเขาทะนุถนอมอีกฝ่ายมากมายนัก เพราะต่อให้หน้าสวยอย่างไรก็เป็นผู้ชาย แต่กระนั้นยังมั่นใจว่าไม่ได้รุนแรงนักหนา ทว่าช่วงแรก ๆ ที่สอดใส่เข้าไปทั้งหมด เด็กหนุ่มทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ ทั้งร่างเกร็งจนเครียดเขม็งไปหมด ใช้เวลาอีกพักใหญ่ กว่าจะผ่านช่วงนั้นไปได้อย่างทุลักทุเล พอเห็นอย่างนั้นเข้า ก็เผลออ่อนโยนลงอีกจนตกใจตัวเอง
ครั้งที่สองนั้น ทำราวกับเป็นคนรัก แน่นอนว่าให้ความรู้สึกดีผิดคาด แต่แล้วกลับตระหนักในท้ายที่สุด หลังจากอีกฝ่ายผล็อยหลับไปแล้ว เหลือเพียงชายหนุ่มที่ยังตื่นลืมตาจนบัดนี้ ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกันมากไปกว่าผู้ซื้อและขายบริการ นอกจากร่างกายที่คล้ายจะเข้ากันได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ เขาแทบไม่รู้เรื่องอื่นเกี่ยวกับไอ้หนูนี่เลย แม้แต่จูบบนริมฝีปากยังไม่เคยสักครั้ง
ภูเมศไล่สายตาไปตามจุดต่าง ๆ บนใบหน้าเด็กหนุ่ม จ้องอยู่เช่นนั้นราวกับติดอยู่ในความฝัน
ขอบตาแดง แก้มแดง ปากจมูกก็แดง...ให้ตายเถอะ..ทำไมถึงใจเต้นแรงได้กับแค่มองหน้าคนหลับกัน?
ยิ่งคิดยิ่งหนักใจ ถึงกับต้องยกมือขึ้นนวดขมับ
“..โกหกใช่ไหม...ฉันอายุขนาดนี้แล้วนะ..”
“..อือ...”
ภูเมศสะดุ้งเฮือกกับเสียงครางเบา ๆ นั้น ด้วยตกใจว่าหากอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาตอนนี้แล้วเขาจะทำหน้าไม่ถูก ทว่าเมื่อเหลือบมอง ก็พบเจ้าตัวยังหลับตาสนิท ท่าทางจะยังไม่ตื่นเป็นเรื่องเป็นราว เพียงแต่เบียดร่างเข้ามาซุกใกล้ ๆ เขาที่นอนตัวแข็งทื่อไปแล้ว เห็นมีแค่ผ้าห่มพาดอยู่เหนือเอวขึ้นมานิดหน่อยจึงพอเข้าใจได้บ้าง
“หนาวหรือ?”
“...ฮื่อ..”
ไม่รู้ว่านั่นตอบเขาหรือเปล่า แต่ภูเมศก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปล่าเปลือยของเด็กหนุ่มจนถึงต้นคอ หันไปเพิ่มอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศขึ้นหนึ่งองศา จากนั้นทิ้งตัวนอนโดยขยับเข้าใกล้อีกนิด รู้สึกถึงไอร้อนจาง ๆ จากร่างอีกฝ่าย พยายามหาท่าที่สบาย หยุกหยิกอยู่ครู่หนึ่งโดยระวังไม่ให้คนข้างกายตื่น สุดท้ายกลับพบว่าที่เข้าท่าสุด ดูเหมือนจะเป็นกอดคนที่ซุกเข้ามาจนหน้าแนบอกเขาเอาไว้หลวม ๆ
ตัวเหนียวเชียว อยากปลุกไปอาบน้ำ ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่เพราะกลัวนอนไม่สบายตัว ทว่าเห็นหลับปุ๋ย คุดคู้เป็นลูกแมวขนาดนี้ก็ปลุกไม่ลง ตัดสินใจว่าใกล้เช้าค่อยเรียกแล้วกัน เขาเองก็ด้วย หลับต่ออีกหน่อย คงไม่เพลินจนตื่นสายกว่าลูกชายที่นอนอยู่อีกห้องไปได้หรอก พรุ่งนี้ให้เด็กหนุ่มแต่งตัวให้เรียบร้อย บอกพร้อมภูมิว่าเพื่อนพ่อมาค้างที่บ้าน กำชับเจ้าเด็กคนนี้ไว้ดี ๆ ไม่น่ามีปัญหาทั้งสองฝ่าย
คิดอยู่อย่างนั้นไม่นาน เปลือกตาก็หนักอึ้ง ตาปรือลงจนปิดสนิท จมดิ่งกับความอบอุ่นจากเนื้อตัวของร่างในอ้อมกอด
ตีห้าครึ่ง ภูเมศยังหลับสนิท ไฟสีส้มอ่อนทอดแสงสว่างรำไรจากโคมไฟหัวเตียง
ธัญญ์กะพริบตาปริบ ๆ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ต่ำกว่าสะโพกลงไปยังเจ็บอยู่ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขานอนนิ่งไม่กระดุกกระดิกในตอนนี้
เหตุผลแท้จริง คือท่อนแขนที่โอบร่างตัวเองอยู่ต่างหาก
เมื่อเหลือบขึ้นมอง เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะตื่น ชั่งใจครู่หนึ่ง จึงลองเบียดตัวเข้าหามากขึ้นอีกหน่อย วางแก้มแนบลงกับแผ่นอก ไอร้อนซึบซาบผ่านผิวที่สัมผัสกัน รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงอยู่ครู่ใหญ่ กว่าจะกลับมาเป็นจังหวะปกติ
เปลือกตาหรี่จนปิดลงช้า ๆ แต่ธัญญ์ไม่ได้หลับต่อ เพียงอยากอยู่อย่างนี้อีกสักครู่ จากนั้นตั้งใจจะกลับไปก่อนภูเมศตื่น ลูกชายของอีกฝ่ายจะไม่รู้ จะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนอกจากพวกเขาสองคน
..แค่นี้ก็พอแล้ว..พอแล้วจริง ๆ..
แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?
“อ้าว?”
เด็กชายพร้อมภูมิที่เดินงัวเงียออกจากห้องร้องทักขึ้นด้วยสีหน้างงงวย
ปกติเวลานี้ของวันหยุด เขาจะตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นมานั่งกินข้าวเช้าที่พ่อเตรียมไว้ด้วยกัน ดูข่าวสลับกับดูการ์ตูน แล้วแต่ว่าวันไหนใครคว้ารีโมตก่อน (แม้ส่วนใหญ่พ่อจะตามใจเขา)
แต่วันนี้เดินออกจากห้องมา กลับพบแขกเป็นหนุ่มหน้าตาหมดจด นั่งนิ่งอยู่ข้างผู้เป็นพ่อในห้องโถง
“สวัสดีครับ”
โดยไม่ทันถามไถ่ที่มาที่ไป พร้อมภูมิยกมือขึ้นประนมแล้วทักทายตามที่ได้รับการสอน เด็กหนุ่มหน้านิ่งคนนั้น..ต่อให้ยังไม่รู้จัก แต่ถ้าอยู่ด้วยกันในบ้าน ย่อมต้องเป็นแขกของพ่อแน่นอน
แขกคนที่ว่ายกมือรับไหว้ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
“นี่..เพื่อนพ่อ” ภูเมศชิงแนะนำ ก่อนลูกชายจะงงไปมากกว่านี้ “ชื่อ...อืม..พี่ธัญญ์”
ชายหนุ่มพยักหน้ากับตัวเอง ประมาณอายุอานามคร่าว ๆ แล้ว ให้เรียกพี่แล้วกัน
พร้อมภูมิทวนคำ “พี่ธัญญ์?”
“พี่ธัญญ์เป็น..” ...คราวนี้ลำบากอีก ภูเมศลอบมองหน้าเด็กหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่มีทีท่าจะขัดอะไรเขา ก็เริ่มแนะนำได้คล่องปากขึ้น “เป็นคนรู้จักกับพ่อ พอดีมาเที่ยวบ้าน”
คราวนี้ธัญญ์ผงกศีรษะเบา ๆ พลางครุ่นคิดไปด้วย...เขาเป็นคนรู้จักที่มาเที่ยวบ้านหรือ?...สถานะนี้อาจนับว่าไม่เลว
ชายหนุ่มโบกมือน้อย ๆ “ไปล้างหน้าแปรงฟันไป แล้วมากินข้าว เย็นหมดแล้ว”
ลูกชายรับคำอย่างว่าง่าย ทว่ายังจ้องแขกแปลกหน้าไม่ละสายตา กระทั่งเดินพ้นหัวมุมห้องโถง ก็ยังคงมองตามจนเหลียวหลัง
เมื่อพร้อมภูมิพ้นระยะได้ยินเสียงไปแล้ว คนที่นั่งเงียบมาแต่แรกจึงได้เอ่ยปากถาม
“ลูกชายสินะครับ?”
“อือ”
“ดูเขาแปลกใจ”
ภูเมศไม่ปฏิเสธ แต่แก้ใหม่ให้ถูกต้องยิ่งขึ้น “เขาสนใจน่ะ”
“หือ?”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ด้วยรู้นิสัยลูกชายดี “จะทำหน้าอย่างนั้นแหละ อย่างเวลาเห็นของเล่นในห้าง ปากบอกไม่เอา แต่มองจนเหลียวหลัง—”
ภูเมศกล่าวแค่นั้นก็ชะงักไป รู้สึกเหมือนพูดมากไปหน่อยแล้ว ดูเป็นบทสนทนาที่แปลกประหลาด จึงเบี่ยงประเด็นแก้เก้อ
“อ้อ แต่ไม่ได้หมายความว่าเห็นเธอเป็นสิ่งของหรืออะไรอย่างนั้นนะ”
ธัญญ์ผงกศีรษะน้อย ๆ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ราวกับอยากทำตัวเป็นสิ่งของไปเสียจริง ๆ เงียบอีกอึดใจก็ถามขึ้นมาเสียงแผ่ว
“ทำไมไม่ปล่อยผมกลับเลยล่ะ”
ภูเมศรับฟัง พร้อมทั้งคิดตาม
ธัญญ์กำลังถามถึงเรื่องเมื่อเช้ามืด อีกฝ่ายลุกจากเตียงขณะเขายังหลับอยู่ แต่เขาตื่นขึ้นมาทันเห็นเจ้าตัวติดกระดุมเสื้อถึงต้นคอพลางย่องจะออกจากห้องเงียบ ๆ จึงตามไปคว้าแขนไว้ก่อนจะได้ก้าวขาออกนอกธรณีประตู พอถามก็ตอบมาแค่สั้น ๆ ว่าจะกลับแล้ว แต่น่าแปลกที่คราวนี้ไม่พูดถึงเรื่องเงินเลยสักคำ
“ไม่เอาเงินหรือ?”
กลางแสงไฟริบหรี่ตอนนั้น แววประหลาดใจปรากฏขึ้นแวบหนึ่งในดวงตาสีดำขลับ ทำประหนึ่งลืมไปแล้วว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่แต่แรกเพราะอะไร
“อ้อ”
“เท่าไหร่?”
อย่างกับซื้อของในตลาด ทันทีที่เอ่ยคำนั้นออกไป ความรู้สึกกระอักกระอ่วนก็ก่อตัวขึ้นหนักหน่วงในอก
ชั่วขณะที่รอคำตอบจากอีกฝ่าย เขาคิดฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นานา ใจหนึ่งหวังคำตอบทำนองว่า ‘ไม่เอาแล้ว ไม่ได้คิดถึงเรื่องเงินเสียหน่อย’ ไม่ใช่แค่เพราะเสียดายเงิน แต่มากกว่านั้นคือเงื่อนไขประหนึ่งค้าขายกันทื่อ ๆ ไร้เหตุผลทางใจมาข้องเกี่ยว หากตัดเรื่องนี้ออกไปเสีย เขาอาจยังพอคิดเข้าข้างตัวเองได้ ว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทั้งความอ่อนโยนที่เผลอไผลไปในภายหลัง มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกันเจืออยู่บ้างแม้สักนิด
“หนึ่งหมื่น”
แต่ธัญญ์ตอบกลับมาเช่นนั้น
“ที่จริงผมบอกชื่อกับคุณ ควรเป็นหนึ่งหมื่นกับอีกสามร้อยบาท แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เห็นแก่ที่คุณอุตส่าห์ย้อนกลับมาอีกทั้งที่กลับบ้านไปแล้ว จะถือว่าคุณเหมาจ่ายทั้งคืนก็ได้”
ไอ้ที่แปลบ ๆ เหมือนเป็นเหน็บในอกตอนนี้คือความรู้สึกผิดหวัง?
...น่าจะใช่...
หากเป็นสมัยวัยรุ่น เขาอาจโวยวาย แต่เมื่ออายุเพิ่มขึ้น คนเราคงรับความผิดหวังได้มากขึ้นเช่นกัน ตอนนี้จึงทำใจได้อย่างรวดเร็ว อย่างน้อยก็ดีกว่าถลำลึกไปไกลกว่านี้
“คุณก็จ่ายแล้ว” เสียงของธัญญ์ ณ ปัจจุบันดึงเขาออกจากภวังค์ ธัญญ์คนเดียวกับที่ก่อความคิดวุ่นวายในหัว ตอนนี้ตัวจริงกำลังมองเขานิ่ง ๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบ “ผมคิดว่าผมน่าจะกลับ”
“กินข้าวด้วยกันก่อนสิ” ต่อรองไปโดยไม่รู้ตัว
แต่เขาอาจลืมไป กับเด็กคนนี้ พอมีข้อเรียกร้องไปเสนอ เรื่องเงินก็มักตามมาสนอง
“กินข้าวเป็นเพื่อน ผมคิดเงินเพิ่มนะ”
พร้อมภูมิเดินกลับมาพอดี ภูเมศนึกขอบคุณลูกชายที่โผล่มาได้จังหวะ บทสนทนาสุ่มเสี่ยงนั้นจึงถูกตัดจบโดยปริยาย ดูท่าแล้วเด็กหนุ่มช่างต่อปากต่อคำคนนี้รู้จักกาลเทศะดีทีเดียว อย่างน้อยก็ไม่ปริปากเรื่องของผู้ใหญ่ให้ระคายหูเด็กสักนิด
“อ๊ะ! มาพอดี” เด็กชายยิ้มร่า วางรีโมตลงบนโต๊ะ หลังเปลี่ยนเป็นช่องการ์ตูนหุ่นยนต์ที่ฉายเฉพาะวันหยุด หุ่นรบโลดแล่นอยู่บนจอภาพ ดึงสายตาและความสนใจเด็กน้อยไปเกือบหมด
“มากินข้าวด้วย”
“ครับ ๆ” พร้อมภูมิรับคำพ่อ แล้วจึงถอยมาหย่อนก้นลงตรงตำแหน่งเก้าอี้ สายตาไม่ได้ละจากจอโทรทัศน์สักนิด แต่เมื่อย่อขาลงจนถึงจุดที่ควรมีอะไรสักอย่างรองรับ กลับพบว่ามีแต่อากาศ
“อ๊ะ!”
“มองด้วย”
คราวนี้ไม่ใช่เสียงภูเมศผู้เป็นพ่อ หากแต่เป็นเสียงธัญญ์ที่กำลังหิ้วปีกเด็กชายไม่ให้หงายหลังก้นจ้ำเบ้า
พร้อมภูมิกำลังจะเอ่ยขอบคุณออกมาแล้ว ถ้าไม่ติดว่าสายตาเหลือบไปเห็นเท้าคนที่เพิ่งช่วยเขาไม่ให้ล้มนั่นละ ที่เกี่ยวอยู่กับขาเก้าอี้ซึ่งเคลื่อนออกจากจุดเดิม คาหนังคาเขาว่าอีกฝ่ายเป็นคนเลื่อนมันออกเงียบ ๆ ตอนเขากำลังจะนั่ง
ขณะที่ภูเมศซึ่งเห็นเหตุการณ์แต่แรกได้แต่อ้าปากหวออย่างไม่คาดคิด พร้อมภูมิกำลังงงยิ่งกว่า ด้วยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้
พี่ธัญญ์เพิ่งช่วยเขาไม่ให้ล้ม แต่ก็เป็นพี่ธัญญ์นี่เองที่เอาเท้าเกี่ยวขาเก้าอี้เขาออกไปเหมือนแกล้ง พอจะโวยวายใส่ กลับนึกขึ้นได้ว่าเป็นแขกของพ่ออีก
ยังไม่ทันได้ออกปากอะไร คนคนนั้นก็เขี่ยเก้าอี้กลับเข้าที่เดิม กึ่งอุ้มกึ่งลากเขากลับไปวางแหมะบนเก้าอี้ จากนั้นเอ่ยออกมาสั้น ๆ
“ระวังตัว อย่ามองแต่จอ”
“เห?” พร้อมภูมิเลิกคิ้ว คราวนี้นึกอยากโวยวายให้สมเด็ก ก็ได้รับคำแนะนำใหม่กลับมาเสียก่อน
“ทีนี้รีบมองจอได้แล้ว”
“หา!?”
เมื่อไม่ทันใจ พี่ธัญญ์คนนั้นก็ยื่นสองมือมาจับหน้าเขา บังคับหันไปทางจอโทรทัศน์ทันที
“ไม่งั้นนายจะพลาดฉากเด็ด”
ตูม!
หุ่มรบตัวเด่น แถมยังเป็นตัวโปรดของเขา ถูกศัตรูยิงระเบิดบึ้มไปต่อหน้าต่อตา ตัวละครในเรื่องเบิกตาค้าง ดนตรีประกอบเล่นจังหวะสะเทือนอารมณ์เต็มที่
“เฮ้ย!?”
“เกือบไม่ทันแล้วไหมล่ะ”
เด็กชายนั่งเหวอจนจบฉากนั้น เมื่อหันกลับมาที่โต๊ะอาหาร ก็พบว่าพี่ชายประหลาดก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่รู้ไม่ชี้ไปเสียแล้ว ส่วนภูเมศผู้เป็นพ่อ ยกมือขึ้นขยี้ผมเขาเบา ๆ จากนั้นชี้ที่จานข้าวเหมือนจะบอกให้เขาตั้งสติแล้วกินให้เรียบร้อย
แต่ตอนนี้ออกจะยากสักหน่อย ความสนใจพุ่งไปยังแขกแบบที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
“พี่ธัญญ์รู้ได้ไงว่าจะโดนบึ้ม”
“ดูแล้ว”
“แล้วทีนี้เป็นไงต่อ จะซ่อมได้ไหม ตายหรือเปล่า”
ธัญญ์เหลือบมองเด็กชายพร้อมภูมิที่ถามมาเป็นชุด จากนั้นนิ่งไปอึดใจ เป็นหนึ่งอึดใจที่ภูเมศกังวลอย่างยิ่ง ว่าจะมีคำพูดทำนองว่า ‘สามร้อยบาท’ หลุดปากออกมาหรือเปล่า
แต่สุดท้าย ธ้ญญ์ก็เพียงแต่โคลงศีรษะเบา ๆ
“ความลับ”
ภูเมศถึงกับถอนใจโล่งอก แต่ลูกชายตัวเองดูไม่โล่งไปด้วย
“ความลับอะไรเล่า” พร้อมภูมิบ่นหงุงหงิง เขี่ยผักคะน้าที่ตัวเองไม่ชอบไปไว้ตรงขอบจาน ลืมเรื่องที่โดนแกล้งก่อนหน้านี้ไปเสียแล้ว “ยังไงเดี๋ยวก็ต้องรู้อยู่ดี”
ลักยิ้มผุดขึ้นเป็นรอยบุ๋มบนแก้มซ้ายคนฟัง “ถ้ารู้อย่างนั้นแล้ว ก็อย่าถามสิ” ว่าพลางลอบหย่อนคะน้าก้านแก่ ๆ ที่น่าจะรสขมเอาการใส่จานผู้เยาว์
“พี่ธัญญ์ง่ะ!” ปากบ่น และเมื่อก้มลงมองจานตัวเองก็ต้องร้องลั่นออกมาอีก “คะน้า!”
“กินซะ”
ไม่รู้ตลกตรงไหน แต่ภูเมศก็ขำออกมา สองคนตรงหน้าคล้ายจะทะเลาะกัน ทว่ากลับดูเข้ากันได้ดีจนคนเป็นพ่ออย่างเขาได้แต่เงียบ หาช่องเข้าแทรกไม่ได้ไปครู่ใหญ่ หรือเป็นเพราะวัยใกล้กันมากกว่าจึงคุยกันรู้เรื่อง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกตัวเองแก่จนตามเด็กไม่ทันอย่างไรชอบกล
“พ่อ..”
ลูกชายเงยขึ้นจากจานข้าวที่เต็มไปด้วยผักคะน้า มองหน้าธัญญ์ที มองหน้าเขาทีเหมือนจะขอความช่วยเหลืออย่าง
พอเห็นเข้า ชายหนุ่มก็จนใจ ได้แต่พยักพเยิดกับเด็กชาย
“ตักมาให้พ่อนี่”
พร้อมภูมิยิ้มร่า ยักคิ้วหลิ่วตาใส่คู่กรณี ก่อนจะยกผักใบเขียวในจานตัวเองให้พ่อทั้งหมด
“ตอนหน้า คาลอสตาย”
เด็กชายหูผึ่ง หันขวับไปมองพี่ธัญญ์เจ้าของเสียงที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เอ่ยขึ้นลอย ๆ เหมือนพูดกับดินฟ้าอากาศ
“หา!?”
คราวนี้เป็นอีกฝ่ายที่ยักคิ้วกลับมา “ท่านลอร์ดเป็นคนฆ่า หลังจากนี้มีคนตายอีกระนาว จะไล่ให้ฟังทีละคน—”
“เดี๊ยวววว!” พร้อมภูมิพุ่งเข้าไปเอามือปิดปากอีกฝ่ายแทบไม่ทัน “อย่าเพิ่งเฉลย”
“อยากรู้ไม่ใช่หรือ?”
“ก็ใช่ แต่เล่าขนาดนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ!”
ธัญญ์ยักไหล่ แกะมือเด็กชายออก จากนั้นหิ้วปีกเขากลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเองให้เรียบร้อย เริ่มเลือกคะน้าก้านแก่ ๆ ใส่จานให้อีกรอบ
“ถ้าไม่กินให้หมด จะสปอยล์คนตายในเรื่องไปทีละคน ต่อจากคาลอสก็เป็น—”
“เดี๋ยวก่อน!”
“กินเร็ว”
“ไม่เอา”
“คนถัดไปเป็นเรนะ จากนั้นก็—”
“กินแล้ว ๆ” เด็กชายพร้อมภูมิร้องคราง เกิดมาไม่เคยเจอใครอย่างนี้มาก่อน ขนาดพ่อบังเกิดเกล้านั่งอยู่ด้วยยังช่วยอะไรไม่ได้ “หยุดพูดที”
“อ้าม”
แม้จะผะอืดผะอมอย่างไร สุดท้ายไอ้กองเขียว ๆ ในจานก็ค่อยพร่องลงเรื่อยจนหมด ตอนหลังเหมือนจะได้รับความเห็นใจอยู่บ้าง พี่ธัญญ์จึงได้เลือกเฉพาะใบอ่อนที่ไม่ขมมาให้ หรืออาจเป็นเพราะต่อมรับรสถูกทำร้ายหนักหน่วงไปแล้ว เลยเคี้ยว ๆ ลงคอได้ง่ายขึ้น เงยขึ้นมองพ่อก็เห็นกำลังชูนิ้วโป้งขึ้นอย่างให้กำลังใจระคนปลาบปลื้ม คงเพราะเคยคะยั้นคะยอให้กินมานานไม่เคยทำสำเร็จจนล้มเลิกความพยายามไปแล้ว คราวนี้เห็นลูกชายจัดการจนเรียบก็ถึงกับตาเป็นประกาย
“เก่งมาก” พ่อเขาชมเปาะ แต่คนบังคับกินนี่สิ ไม่มีชมสักคำ ทำเพียงลูบหลังเขาเบา ๆ ดันแก้วน้ำมาให้ จากนั้นเอ่ยเสียงเรียบแต่เจ็บแสบพิกล
“ที่เล่าเมื่อกี้ทั้งหมด โกหกน่ะ”
“แค่ก ๆ ๆ!”
“เรื่องเป็นไงรอดูเองแล้วกัน เดี๋ยวไม่สนุก”
“พี่ธัญญ์!”
“ครับ?”
พร้อมภูมินั่งทำหน้าห่อเหี่ยว
คะน้าหมดจานแล้ว...เรียกอะไรกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว..
“ก็อร่อยออกใช่ไหมล่ะ”
เด็กชายมองตามส้อมของพี่ธัญญ์ที่จิ้มลงบนผักที่เหลือ จากนั้นเจ้าตัวก็ส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ย
“ฝีมือพ่อนายน่ะ”
คนถูกชมนั่งทำหน้าไม่ถูก
“ฉันยังอยากมีคนทำให้กินทุกวันเลย”
พร้อมภูมิเพียงแต่ฟังมันผ่านหู แต่ผู้ใหญ่สุดในบ้านนี่สิ ตอนนี้กลับคิดไปไกลแล้วกับถ้อยคำแค่นั้น ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างยิ่งกับการสงบจิตสงบใจ ไม่ให้คิดมากว่ามีความหมายลึกซึ้งอะไรหรือเปล่า?
ครั้นจะเดาเอาจากสีหน้านั้นไม่ช่วยสักนิด ขณะพูดไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ใด ๆ ปรากฏให้เห็น อีกทั้งธัญญ์ยังมองไปทางอื่นอีกต่างหาก สุดท้ายก็ทำได้เพียงสรุปตามหลักฐานที่มี...คือคนพูดคงไม่ได้คิดอะไร ถึงกับเผลอนั่งทำหน้าห่อเหี่ยวตามลูกชายไปอีกคน
ต่างกันนิดหน่อย ที่เด็กชายพยายามเอาคืนนี่แหละ
“แล้วพี่ธัญญ์ไม่ชอบกินอะไร”
“หือ?”
“ของที่ไม่ชอบน่ะ” พร้อมภูมิย้ำ ตาเป็นประกายระยิบระยับอย่างเด็ก ๆ “มันต้องมีสิ”
“เอ..เต้าหู้ละมั้ง”
“ดีเลย พ่อครับ” เด็กชายเรียกหาพลางทำหน้าเหมือนคิดแผนเด็ดได้แล้ว “พรุ่งนี้เช้าก่อนออกไปหาน้องเพลง ทำผัดเต้าหู้กัน”
“ผัดเต้าหู้?”
“แล้วก็พะโล้ใส่เต้าหู้เยอะ ๆ”
ถึงจะยังงงอยู่บ้าง แต่ก็รับปากไว้ก่อน “เอาสิ”
“แล้วพี่ธัญญ์กินให้หมดนะ” ประโยคนั้นหันไปเอ่ยกับเจ้าของชื่ออย่างมาดมั่น
ภูเมศพอเดาความคิดลูกชายออกนิดหน่อย เผลอนึกขอบอกขอบใจเด็กน้อยอยู่ในใจ แต่เดี๋ยวก่อนนะ..
“เดี๋ยวพี่ธัญญ์ก็กลับแล้ว จะมากินหมดได้ไง”
พร้อมภูมิทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงความจริงข้อนั้น แต่แล้วก็เสนอทางแก้ตรงไปตรงมา
“งั้นพรุ่งนี้มากินใหม่”
“ไม่ดีมั้ง” ชายหนุ่มพูดหยั่งเชิง เหลือบมองเป้าหมายในบทสนทนาระหว่างพ่อลูกไปด้วย “ไปกวนพี่เขา...”
ธัญญ์นั่งเท้าคาง พลางชูหนึ่งนิ้ว เสนอโดยไร้เสียงพูด แต่อ่านปากได้ว่า ‘หนึ่งพัน’
เด็กคนนี้ยอมไม่ได้เลยจริง ๆ
ทางพร้อมภูมินั้นพอขอพ่อไม่ได้ ก็มาขออีกคนแทน “พี่ธัญญ์มาไหม?”
“..ก็ต้องดูพ่อนาย”
เมื่อโยนกลับไป กลายเป็นความกดดันมาตกอยู่ที่ภูเมศเสียอย่างนั้น ได้แต่ยกมือขึ้นนวดขมับ พลางคิดว่าพรุ่งนี้ก่อนไปรับเพลงพิณผู้เป็นลูกสาวมาจากอดีตภรรยา เขาจะเสียเงินอีกเท่าไรกัน
“ตกลง”
“เฮ!” ลูกชายยิ้มร่า รีบหันไปหาเด็กหนุ่ม ถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้มาทำหน้าทะเล้นใกล้ ๆ ดูไปดูมาเหมือนอยากอ้อนมากกว่าอยากเอาคืนเสียแล้ว “พรุ่งนี้นะ ถ้ากินเต้าหู้ไม่หมดละก็..”
“ก็?”
“จะ...สปอยล์...”
“เรื่อง?”
“...เอ้อ...”
เด็กน้อยเหงื่อตก นั่นสิ เรื่องอะไรดี
“แก้แค้นสินะ” ธัญญ์พยักหน้า ทำท่าเข้าอกเข้าใจ "หนามยอกเอาหนามบ่ง"
“วันนี้ขอคิดก่อน พรุ่งนี้พี่ธัญญ์ไม่รอดแน่!”
“จะรอแล้วกัน”
ไอ้ตัวเล็กยิ้มกริ่ม พลางถอยกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเอง แต่แล้วกลับ...
“เหวอ!”
โดนหิ้วปีกไว้ได้ทันก่อนก้นกระแทกพื้นอีกแล้ว สาเหตุเดิมเป๊ะ ขายาว ๆ ของอีกฝ่ายเกี่ยวอยู่กับขาเก้าอี้เขาแล้วลากออกจากตำแหน่งเดิมไม่รู้ตอนไหน
“เตือนแล้วไงว่าต้องระวัง”
“พี่ธัญญ์!”
ภูเมศถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเต็มปาก ขณะที่แขกผู้มาเยือนทำหน้าตาเบื่อโลก พาเด็กชายกลับไปนั่งแหมะบนเก้าอี้ จับตามแขนเด็กน้อยเบา ๆ เป็นเชิงสำรวจให้แน่ใจว่าไม่มีส่วนไหนสึกหรอ พลางเอ่ยเสียงเนือยเหมือนบ่นกับตัวเอง
“หนวกหูจริง เพราะงี้ไง ถึงไม่ชอบเด็ก”
To be continued
มาอัพแล้วค่ะ ขอโทษที่ให้รอนะคะ ,,>3<,,
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน ดีใจมาก ๆ ทุกครั้งเลย งวดนี้และงวดต่อ ๆ ไป ก็ขอฝากหนุ่ม ๆ ด้วยนะคะ :กอด1: :L2:
ปล. ตอนเริ่มเยอะ เดี๋ยวไว้ตามไปทำสารบัญไว้ให้ที่หน้าแรกนะคะ
ปล. 2 ของแถมวันนี้รูปไม่เยอะ แปะต่ออันนี้เลยแล้วกัน จากตอนที่แล้วค่ะ
"ชื่อธัญญ์..."
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price01crop_resize.jpg)
ถ้าตามเนื้อเรื่อง หลังจากนั้นก็ต้องหน้าแดงเนอะ ฟฟฟฟฟ
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price01cropedit_resize.jpg)
Edit เพิ่มตอบคอมเม้นต์
ปล.พระเอกเรื่องนี้มีชื่อเล่นมั้ยคะ?
ปล2 ที่คุณเรนนี่บอกว่าคิดพล็อตเรื่องนี้ได้จากการที่จะเขียนเรื่องของตัวละครจากเรื่องเก่า จะเรื่องเป็นเื่องขอใครไม่รุ้(แต่ขอให้เป็นเรื่องของคิมหันต์-ปิ่นหยก นะคะ อิอิ ^^) แต่ยังรออ่านอยุ่นะคะ :)
ชื่อเล่นพระเอกนี่...สารภาพว่าไม่ได้คิดไว้เลยค่ะ เอาว่าเป็นคุณภู หรือคุณเมศ แล้วแต่ถนัดเรียกแบบไหนแล้วกันเนอะคะ << มักง่ายมาก ฮา
ปล. คิดพล็อตออกจากตอนจะเขียนตอนพิเศษเล่ห์รักฤดูร้อนค่ะ เรื่องนั้นเลยยังไม่ได้ต่อตอนพิเศษเลย พรากกกกส์ เรื่องของคิมหันต์-ปิ่นหยกก็อยากเขียนมาก ๆ เลยค่ะ โฮรรกกก รอเค้าก่อนนะคะ ,,>3<,,
อนึ่ง ขำที่บอกว่าน้องธัญญ์เหมือนเครื่องสแกนบาร์โค้ดมากเลยค่ะ ส่งเสียงรายงานราคาตลอด 555
อสอง ท่านที่กำลังติดสอบ สู้ ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ฮึบ ๆ! สู้ ๆ ไปด้วยกันนนน
อสาม เล่ห์รักฤดูร้อน ขอรีไรท์ก่อนนะคะ อรุ๋งงง
//ด้วยรักและกินเด็ก...
พบกันงวดหน้าค่ะ >3<
-
:a5:ธัญญ์ดูเข้ากับภูมิได้ดีมากเลย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะะะ
-
อิพี่ธัญญ์แสบมาก รังแกแม้แต่เด็กที่เจอวันเดียว
อยากรู้ประวัตินางแล้ว ดูมีอะไรๆ
รอตอนต่อไปค่ะะะ
-
โอยยยย น่ารักอ่าาา
สนิทไว้น้องภูมิ
ธัญนี่หม่าม๊าในอนาคต :hao7:
-
ธัญญ์กับน้องภูมิน่ารักมากเลยค่ะ งื้อออออออออออ
อยากได้ธัญญ์กลับบ้าน น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
ธัญญ์น่ารักมากกกกกกกก /////////////////////////
:z3: :z3:
-
สนับสนุน สมาคมคนอมตะ :hao7:
-
:-[ :hao7: อร๊ายย ย ย ย ธัญญ์ต้องแอบชอบอยู่แล้วจริงๆ ด้วยยย
-
น้องธัญญ์แอบชอบลุงหรอออ รักนี้เกิดขึ้นที่เซเว่น? :hao3:
-
พี่ธัญญ์กวนน้องง
เดี๋ยวได้เลี้ยงน้องแน่ๆ 55555
-
ตกลงที่ขายนี่เป็นข้ออ้างใกล้ชิดกับคุณพ่อใช่มั้ยยยย
เหมือนจะสปาร์คกันนิดๆแล้วนัาาาา
-
ลุงใจเต้นซะแล้ววววว
จงรู้ไว้ซะว่าเด็กชอบลุงน่ะ
-
คาดว่าพระเอกเราจะหมดตัวก่อนจะถึงงวดสุดท้ายแน่เลย
-
ธัญญ์แอบชอบภูเมศล่ะสิ อิอิ :hao3: :hao3:
-
รักคนแก่สินะน้องธัญญ์ :man1:
-
แสดงว่าจงใจใชมั้ยธัญญ์ อิ___อิ
เห็นน้องภูมิดูเข้ากับธัญญ์ได้ แล้วน่ารักดี♡
-
หนูธัญญ์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก แอบอ้อนลุงๆเล็กๆด้วยอ่าา
หนูมีปมอะไรใช่มั้ยยย พี่อยากรู้แล้วเนี่ยยยย
เข้ากันได้ดีกะน้องภูมิเลยเนอะ ลุงได้ลูกชายเพิ่มอีกคนแระ 555555
ทะลุใจน้องให้ได้นะลุง ส่วนอย่างอื่นทะลุไปแล้ว *แมวพิมพ์
:hao6:
-
มันต้องเป็นแผนของธัญญ์แน่ๆเลย ตั้งใจมาขายภูเมศเพราะแอบชอบมานานหล่ะสิ
แล้วฉาก nc เราไปหนายยยยย ทำไมเปิดตอนก็เสร็จกิจแล้ว //ฮาาาาา
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ธัญญ์ตลกดีอ่ะ ดูเข้ากับน้องภูมิได้ดีนะ คุณพ่อจ้างมาเป็นพี่เลี้ยงเลยสิ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
บอกตรงๆนะ
น้องธัญญ์ได้รับเปย์สูงใช้ได้เลย
ถือว่าเปิดซิงด้วยหรือเปล่าน้า?
มาพรุ่งนี้ราคาลงเหลือแค่พันเดียวเหรอ? 555
อีกหน่อยเปลี่ยนงานมาดูแลน้องภูมิ
เป็นแม่บ้านสงสัยภูเมศต้องยื่นเงินเดือนให้ทั้งหมดแล้วรับรายวันเสียละมั๊งนี่
-
อะไรยังไงจ๊ะ
น่ารักอ่ะธัญญ์แกล้งเด็ก
-
ธัญญ์ นู๋มีซัมติง กะเจ้าของเงินใช่มั้ยค่ะ ตอบเจ้มา 5555
-
น้องภูมิเคมีเข้ากันกับธัญญ์ขนาดนี้ ..คาดว่าอีกไม่นานลุงภูคงจะต้องหมดตัวแน่ๆ เลยนะคะ :laugh: .. เอ~ ธัญญ์แอบชอบลุงภูอยู่ใช่หรือเปล่าคะเนี่ย??
-
เป็นกำลังใจให้ลุงค่ะ คาดว่าจะหมดคัวในไม่ช้า 555
ว่าแต่ธัญญ์เหมือนมีอะไรที่เรายังไม่รู้อีกเยอะเลยนะ
-
น้องแอบชอบลุงอยู่สินะ :-[
-
น้องธัญญ์แสบ!!!! บอกได้แค่นี้
ที่เช้ามาหาภูเมศต้องมีเหตุผลแน่ๆ :impress2:
เด็กมีปมๆ เค้าอยากรู้ๆ
-
หนูธัญญ์แอบมองลุงอยู่แล้วใช่ไหมน่ะ :hao3:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ลุงภูเมศกินเด็กกกกกก หวังจะเป็นอมตะสินะคะ 555555 :hao7:
-
อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลย
ไม่มีอะไรน่าเศร้า แต่น้ำตาไหล ไม่รู้เป็นอะไร
ชอบตัวละครเรื่องนี้มาก o18
-
นี่เห็นแก่ลูกหรอกนะพี่ภู น้องธัญญ์ถึงได้คิดแค่ 1 พัน 55555+
ดูแล้ว เลี้ยงเด็กได้ จ้างเลยๆ
-
สนุกมากค่ะ ธัญกับภูมินี่น่ารักมากๆเลย ชอบบบบ
-
ธัญญ์มีอะไรซ่อนอยู่ อยากรู้~
-
นี่ไงแววพี่เลี้ยงเด็กมาแล้ว เข้ากันได้ดีขนาดนี้ ก็เป็นแม่เลี้ยงได้เลย
ชอบๆๆๆ เบื้องลึกเบื้องหลังยังไงไม่รู้ แค่แฮปปี้เอ็นดิ้งก็พอใจละ
-
น้องธัญญ์คือตัวประหลาด โอ้ยยย :laugh:
จริงๆน้องแอบชอบตาลุงชิมิคะ ยังไงต้องเล็งมาก่อนแน่ๆอ่ะ
-
เอ๊ะๆๆๆ หรือว่าคุณน้องธัญจะเคยเจอกับพี่ภูมาก่อนแล้วแอบปิ้งๆหรือเปล่านะ
แล้วแกล้งทำเป็นว่าเก็บกระเป๋าตังค์ได้ อิอิ มโน
-
อ่านไปเมื่อคืนแล้วหลับไปเลย เพิ่งมาเม้นตอนนี้ ๕๕๕๕๕๕
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งชอบธัญญ์มากอ่า ดูฉลาด อ่านเกมขาด แผนสูง เริ่ดดดด
สังเกตจากตอนเรื่องเก้าอี้ งี้ก็คงฟันธงได้ใช่มั้ยว่าเรื่องเป๋าตังค์ของลุง ธัญญ์คงตั้งใจล้วงเหมือนกัน ถถถถถ
ให้เดา ธัญญ์ต้องแอบชอบลุงมาก่อนแน่ๆเลย แต่อยากรู้ว่าชอบได้ไงนี่แหละ
รอตอนต่อไปนะค้าบบบ
-
ลูกชายติดพี่ธันแล้วสินะๆๆๆ
เข้าทางพ่อเค้าล่ะ อิอิ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ธัญญ์ดูจะคุมน้องพร้อมภูมิได้อยู่หมัดนะคะ อย่างนี้เหมาะจะเป็น 'แม่' นะคะ อิอิ
ตอนนี้รู้สึกธัญญ์จะไม่ใช่เพียงคน 'ขาย' อย่างเดียวแล้วล่ะ น่าจะมีอะไรในใจสักอย่าง เช่น แอบรักภูเมศมานานแล้ว? ฯลฯ ส่วนภูเมศเองก็กำลังใจเต้นเหมือนเป็นเด็กวัยรุ่นเลยใช่ไหมล่ะ เอาอย่างนี้ละกัน ถ้าใจมันอยากรัก ก็รักไปเถอะค่ะ คิดว่าธัญญ์เองก็พร้อมจะตอบรับคุณเช่นกันนะ :mew1:
-
ชอบมากกกก รักเลย
รักน้องธัญญ์ มึนๆซึนๆแต่เจ๋งสุดๆ
รักกกกก
-
มุ้งมิ้งมากเลย เริ่มเห็นอะไรเป็นรูปเป็นร่างแล้ว :ling1:
-
:m20:
o13
-
น้องธัญญ์นางน่ารักนะคะ *ยิ้มเขิน* :o8:
พี่ภูคงต้องทำเครื่องผลิตเงินแล้วล่ะค่ะ ท่าทางจะต้องเปย์อีกเย้ออออ #ภูเมศร้องไห้ทำไม :hao7:
-
น้องพร้อมภูมิน่ารักเข้ากับธันน์ได้ด้วยอ่ะ แบบนี้ก็ง่ายขึ้น อิอิ
-
ธัญญ์เค้ามีวิธีการจัดการเด็กที่ได้ผลนะ อย่างงี้เหมาะกับการรับมาช่วยกันเลี้ยงลูกอีกคนเลยค่ะ
มามะๆมาอยู่ด้วยกัน
-
น้องพร้อมภูมิจะกลายเป็นกามเทพให้กับทั้งคู่ป่ะเนี่ย :hao7:
-
อุ้ย ดูพี่ธัญญ์ กับภูมิเข้ากันได้ดี ค่อยยังชั่วหน่อย
น่ารักดีแหะชักอยากรู้ว่าธัญญ์เป็นใครแล้วล่ะ รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้+1 :mew1: :L2:
-
น่ารัก ทั้งคุณลูกชายและคุณ...เอ่อ ...เด็กของคุณพ่อ เข้ากันได้ดีจัง
-
:hao7: :hao7: :hao7:
ธัญญ์น่ารักมากเลย ตอนอยู่กับภูมิก็น่ารัก ชอบตอนนี้จัง
แต่มากินไข่พะโล้ 1 พันเนี่ย ไม่มีให้หลุดไปสักบาทเลยนะ กว่าจะจบไม่ใช่ว่ารวยเลยนะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ รองวดต่อไปนะคะ
-
ธัญญ์นายดูมีเล่สนัย คิดไรปะเนี่ย นายไม่คิดเราคิดนะ ใจเปล่า :hao3: :hao3: :hao3:
-
น่ารักมากเลยค่ะ
กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์ตั้งแต่ความสัมพันธ์ยังคลุมเครือ55555
-
น้องธัญญ์หนึ่งพันได้เป็นพี่เลี้ยงน้องภูมิจอมแสบหนึ่งวัน
ขอคุณภูจ่ายงามๆจะได้เห็นสองคนนั้นแก้แค้นกันบ่อยๆนะคะ ^^
-
รอตอนต่อไป
-
เค้าหลงรักน้องธัญญ์ซะแล้ว
มีเหลือแบบนี้แต่คิดราคาถูกกว่านี้สักคนมั้ย จะเอามาเป็นเพื่อนคุย 555
-
ดูท่า น้องธัญญ์ จะเข้ากันได้ดีกับ น้องภูมิ นะ
-
ถึงกับต้องล็อคอินมาบอกน้องธัญว่า ชอบมากมาย ตอนต่อไปมาเร็วๆ นะ :katai5:
-
คุณพ่อได้คนดูแลน้องภูมิแล้ว -/////-
แต่..เจ้าเล่ห์หน่อยนะ ไม่รู้ใครปราบใคร
ชอบตอนซุกตัวเป็นลูกแมว ..น่ารัก
เก็บลูกแมวมีปัญหาได้หนึ่งตัว รับเอาไว้เลี้ยงแบบเป็นทางการดีมั๊ย = ='
-
แกล้งเด็กเก่งมากกกกกกกกกกกกก น่ารัก
-
ทำหน้าที่ว่าที่(คุณแม่) ยกแรกเหรอธัญญ์ ทำให้ไอ้ตัวเล็กยอมกินผักได้เนียะ :laugh:
-
บอกมาซะดีๆนะน้องธัญญ์ว่าหนูเป็นใคร อะไร ยังไง :z1:
-
นุ้งธัญญ์เป็นคนตลก~ แปลก ๆ อิอิ
-
ขอโทษนะคะ
คือว่า
.
.
.
ระ เรื่องนี้จะมีใครตายมั้ยคะ? :sad4:
ก่อนอื่น ติดตามมาตั้งแต่รักติดดิน
แต่ไม่เคยเม้น ขอโทษจริงๆค่ะ :hao5:
เราไม่มีไอดีเล้า พึ่งจะสมัครได้ โฮ เลือดตาแท้กระเด็น
อ่ะ อ่ะ เราเป็นแฟนคลับคินหันต์ค่าาาาาา
รักนางมากกกกกก!! แอบเซบรูปเก็บไว้ทุกรูป OxO
ตะ แต่ อีกเรื่อง ติดคอมเม้นเรื่องนี้ไว้ก่อนนะคะ :sad11:
สารภาพว่ายังไม่ได้อ่าน ฮืออ แต่อ่านแน่นอนค่ะ! o22
สุดท้ายนี้ ขอบคุณนิยายดีๆ ตัวละครน่ารัก
ขอบคุณที่ทำให้เราไม่พบเจอกับคิมหันต์ กรี๊ดดด ลัทธิคิมหันต์! :mew1:
[/u]
-
พี่ธันกับน้องภูมิน่ารักอ่ะ ลืมคุณพ่อไปชั่วขณะนึง
-
เหยยย น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ รอตอนต่อไปค่ะ
-
ไอ้ตัวเล็กน่ารักน่าแกล้งมากเลยอ่ะ อยากหยิกแก้ม ฮื้ม..หมั่นเขี้ยว... :z1:
-
o13 o13 o13 อ่านแล้ว....สนุกดี..แล้วจะตามต่อไปนะคะ
-
น้องธัญญ์ก๊าวใจมากเลย
แอร๊ยยยย ทำไมรู้สึกน่ารักน่าเอ็นดู
*อยากกิน*
นี่ขนาดไม่ได้ชอบเด็กนะคะ
แต่มีวิธีรับมือกับเด็กได้ดีมาก
พี่ภู (ขอเรียกพี่ภูเลยแล้วกัน 555555) จ้างน้องธัญญ์มาเป็นพี่เลี้ยงลูกชายเลยก็ได้นะคะ
ไหนๆ ก็ไหนๆ ล่ะ ได้สานสัมพันธ์ต่อ พี่ภูจ่ายตังค์ น้องธัญญ์ได้ตังค์ วินวินมากๆ ก๊ากกกกกกกกก
น้องธัญญ์เนี่ย ให้ความรู้สึกว่าเป็นเด็กมึนๆ น่าค้นหาจริงๆ
อยากรู้ว่ากำลังซ่อนอะไรไว้อยู่ในใจ ทำไมถึงได้มาหาเงินกับพี่ภูแบบนี้
จะรอตอนหน้านะคะ ! :katai2-1:
-
หงากกกชอบบบ
อ่านมาสองตอนละ มาพีคตอนสาม เลยเม้นเลยละกันน
ธัญญ์น่ารัก มาเป็นพี่น้องพร้อมมา เดี๋ยวให้พ่อภูเมศจ่ายค่าจ้างให้ (เดี๋ยวนะ)
-
มีวิธีจัดการกับเด็กดีอะ คงคลูกคลีกับเด็กมา
-
:hao3: :hao3:
-
ซี้ต่างวัยเถียงกันน่ารักดี
มองแล้วเพลินอ่านแล้วยิ้ม
-
ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งจังเลย อร๊างส์ :katai2-1:
-
คุณพ่อคะ
จ้างพี่ธัญน์
เลี้ยงลูกก็ดีนะคะ
ดูๆแล้ว นางเป็นคนที่จะที่จะ ฝึกประสาทสัมพัส ให้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาดีนะ
-
เข้ามารอตอนต่อไปค่าาาาา
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 4
ซอยเล็ก ๆ ด้านขวามือนั้น ความกว้างแค่พอสำหรับรถเล็กสี่ล้อขับผ่านได้อย่างเต็มฝืน เสียงดังเป็นระยะมาจากฝั่งหนึ่งในซอยซึ่งกำลังก่อสร้างอาคารขนาดย่อม นานทีจะมีคนเดินผ่านสักหน ขนาดร้านขายส้มตำรถเข็นที่จอดอยู่ริมทาง แม่ค้ายังเปิดเพลงลูกทุ่งทิ้งไว้แล้วนั่งสัปหงก
“ครับ ติดธุระครับ”
ธัญญ์เดินทอดน่องเข้าไปในซอย พึมพำกับโทรศัพท์มือถือ ฟังเสียงผู้จัดการบ่นกระปอดกระแปดอยู่อีกปลายสายอย่างไม่ใส่ใจนัก เงียบจนคนบ่นไม่แน่ใจแล้วว่าเขาคล้อยตามหรือกำลังดื้อ สุดท้ายก็คล้ายจนใจ ได้แต่งึมงำเสียงอ่อน
“คราวหลังถ้าจะลา ก็บอกให้มันเร็วกว่านี้หน่อยสิ”
“กะทันหันไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ” เขาปิดท้ายก่อนวางสาย “แต่จะไปเข้ากะกลางคืนแน่นอน”
สัญญาณตัดไป พร้อมกับที่เดินมาจนเกือบสุดซอยพอดี ตรงหน้ามีอาคารสูงห้าชั้นซึ่งเปิดเป็นอพาร์ตเม้นต์ให้เช่า หลังจากย้ายมาอยู่ได้ราวหนึ่งเดือน ก็พบว่าสภาพโดยรวมนั้นไม่เลวนัก
หากเป็นเช่นทุกครั้ง คงก้มหน้าก้มตากลับไปพักผ่อนในห้องพักตัวเอง แต่คราวนี้กลับต้องชะงักฝีเท้าลง ด้วยเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาของใครคนหนึ่งยืนรีรออยู่ด้านหน้า
ยังไม่ทันได้คิดว่าจะถอยหรือทัก อีกฝ่ายก็เหลือบมาเห็นเข้าพอดีแล้วร้องเรียกขึ้นก่อน
“คุณธัญญ์”
พ้นเสี้ยววินาทีนั้น โอกาสให้ถอยไปตั้งหลักได้หลุดลอยไปแล้ว
“อือ” เจ้าของชื่อพยักหน้ารับ มองชายหนุ่มที่สาวเท้ายาว ๆ เข้ามาหา แม้เครื่องแต่งกายดูเหมือนพนักงานออฟฟิศทั่วไป แต่รูปร่างสูงใหญ่นั้นสะดุดตา ทั้งท่าทางหันรีหันขวางก็น่าสงสัยจนพนักงานรักษาความปลอดภัยของอพาร์ตเม้นต์มองตามตาไม่กะพริบ
“หาที่อยู่ใหม่คุณธัญญ์เจอเสียที”
เขาเหลือบมองผู้ชายตรงหน้า เผลอยืดตัวขึ้นอย่างระมัดระวัง ช่วงหลายเดือนมานี้ ทักษะทางกายภาพและความระแวดระวังเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“เจอตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ”
อีกฝ่ายทำตาใสใส่ จากนั้นหัวเราะแก้เก้อ “หลอกไม่ได้เลยจริง ๆ”
“มีแต่คนโง่ที่โดนหลอกซ้ำ ๆ” ธัญญ์พึมพำ
ชายหนุ่มหัวเราะแห้งกว่าเก่า ทำตัวไม่ถูกไปครู่หนึ่ง จากนั้นเปลี่ยนเรื่องกันดื้อ ๆ
“คุณธเนศเขาบ่นคิดถึงนะครับ”
“บอกเขาว่าผมก็คิดถึง”
ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายแล้วให้ถอนหายใจเฮือก “ปกติใครเขาพูดว่าคิดถึงด้วยสีหน้าแบบนั้นกัน”
“ผมก็แค่พูดอย่างที่เขาอยากได้ยิน” เขาว่าเนือย ๆ เดินนำออกจากบริเวณหน้าอพาร์ตเม้นต์ ก่อนพนักงานรักษาความปลอดภัยจะจ้องพวกเขาจนพรุนไปกว่านี้ “และผมไม่เกี่ยงหรอก ถ้าเขาอยากฟังเรื่องโกหก”
“งั้นคุณธัญญ์ก็ไปโกหกให้คุณธเนศฟังเองสิครับ”
“ยังไม่อยากเจอตอนนี้ ฝากพี่ภาคีบอกไม่ได้หรือครับ”
เจ้าของชื่อชะงักไปนิดหน่อย ด้วยปกติธัญญ์ไม่ค่อยพูดจาด้วยน้ำเสียงขอร้องอย่างนี้กับตน ไหนจะคำเรียก ‘พี่ภาคี’ นั่นอีก ที่ได้ยินประจำ โดยมากมักเป็น ‘คุณ’ นานครั้งจึงมี ‘พี่’ หลุดมาถึงหูบ้าง พอได้ยินเข้าเช่นนั้น ก็เกือบเผลอใจอ่อนไปวูบหนึ่ง
ชายหนุ่มกระแอมเรียกสติตัวเอง “ถึงพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้ผลหรอกนะครับ”
“ไม่ได้ผลหรอกหรือนี่” ธัญญ์เอ่ยทวนคล้ายประหลาดใจ แต่สีหน้านั้นนิ่งอย่างกับรูปปั้นหิน “ถ้างั้น..”
ว่าพลาง เงินสดหนึ่งหมื่นบาทที่เพิ่งได้รับมาจากภูเมศก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
ภาคีเลิกคิ้ว ก้มลงมองเงินสลับกับมองหน้าเจ้าของเงิน
“จะซื้อผมหรือครับ”
“ซื้อได้ไหม?”
“ไม่ได้หรอก”
“นี่ก็ไม่ได้หรอกหรือ” ธัญญ์พยักหน้า ทวนคำนิ่ง ๆ แบบเดิมอย่างกับจะกวนประสาท “ผมเข้าใจ คุณเป็นคนดี เงินซื้อคุณไม่ได้”
ถ้อยคำเรียกขานเปลี่ยนกลับไปเป็นอย่างเคยในชั่วไม่กี่ประโยค อีกทั้งคำพูดฟังดูประชดประชันอย่างไรชอบกล ภาคีคิดแล้วห่อเหี่ยวใจอยู่นิดหน่อย ได้แต่พยักหน้าเออออไปตามน้ำ
“หรือไม่ก็เพราะเงินนี่มันน้อยไป”
ภาคีสำลักน้ำลายค่อกแค่ก
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะครับ ทำไมมองโลกในแง่ร้ายแบบนี้”
“นั่นสิ” คราวนี้ธัญญ์กลับพยักหน้าเห็นพ้องด้วย เล่นเอาคนเปิดประเด็นถึงกับไปต่อไม่ถูก ได้แต่ฟังธัญญ์เอ่ยเสียงเรียบขณะทอดสายตาไปไกล “ผมนี่โตมายังไงนะ คงต้องถามคุณธเนศ”
“คุณธัญญ์”
“คุณเป็นคนดี ผมรู้ เกือบเดือนมานี้ก็คอยตามอยู่แต่ไม่ได้กลับไปบอกคุณธเนศใช่ไหม คุณทำตามหน้าที่ตัวเองเถอะ เพราะผมใช้เวลาเคลียร์ค่าเช่าห้องกับย้ายของแค่ไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น”
“จะย้ายหนีอีกแล้วหรือ”
“อือ” ธัญญ์ตอบมาพยางค์เดียว น้ำเสียงธรรมดาอย่างถึงที่สุด เล่นเอาคนฟังลำบากใจหนัก
“ผมควรลากคุณธัญญ์กลับไปด้วยกันเลยไหม?”
“นั่นสินะ”
ปากว่าอย่างนั้น แต่ขากลับแยกออกเล็กน้อย ทิ้งน้ำหนักลงบนปลายเท้า ท่วงท่าเตรียมพร้อม เชื่อว่าเอาเข้าจริงแล้วคงไม่ยอมง่าย ๆ แน่นอน
ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็นิ่งไปครู่ใหญ่ สุดท้ายก็ระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด
“คุณธัญญ์”
“ครับ?”
“ช่วงนี้คุณธัญญ์ดูเหมือนจะยุ่งมาก เลยไม่เจอกันเลย ใช้เบอร์โทรศัพท์จากไหนไม่รู้โทรมาครั้งหนึ่ง ฝากบอกว่าคิดถึงคุณธเนศเหมือนกัน ไว้เสร็จธุระแล้วจะกลับ..”
“โอ้..”
“...บอกแบบนี้โอเคไหมครับ”
ลักยิ้มชวนมอง ปรากฏขึ้นเป็นรอยบุ๋มน้อย ๆ บนแก้มซ้าย บ่งบอกว่าเจ้าตัวพึงพอใจกับข้อเสนอ
“แต่ถ้าคุณธเนศเอาจริง อย่างไรก็ตามตัวเจอ เรื่องนั้นคุณธัญญ์ก็รู้”
“ผมเข้าใจ แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ช่วยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเถอะนะครับ” ธัญญ์หันกลับมาสบตาคู่สนทนาตรง ๆ “ผมไม่ทำพี่ภาคีเดือดร้อนแน่นอน เรื่องนั้นพี่ก็รู้ใช่ไหม”
“รู้สิครับ ที่ผ่านมามีแต่คุณธัญญ์จะช่วยผมทั้งนั้น”
ธัญญ์ไม่ตอบคำ จมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ภาคีเป็นคนจิตใจดี ผู้ชายคนนี้ซื้อไม่ได้ด้วยคำพูดรื่นหูหรือการกระทำประจบประแจง ซื้อไม่ได้ด้วยเงิน หากจะมีอะไรที่สามารถซื้อใจคนคนนี้ได้..คงเป็นบุญคุณ
เพราะบุญคุณนั้นดิ้นไม่หลุด หากลองได้สร้างบุญคุณกับใครสักคนแล้ว มันจะคงอยู่อย่างนั้นไปตลอดชีวิต และชายหนุ่มตรงหน้า ก็เป็นคนจำพวกที่จะยึดมั่นกับเรื่องที่ว่าเสียด้วยสิ ธัญญ์สังเกตเห็นลักษณะนิสัยนี้ของอีกฝ่ายมาตั้งแต่ตัวเองยังเป็นวัยรุ่น
“พี่มีบุญคุณกับผม” เขาเปรย
ชายหนุ่มยกมือเกาท้ายทอยเขิน ๆ “คุณธัญญ์ต่างหากที่มีบุญคุณกับผม”
นั่นละที่เขาอยากฟัง เพื่อยืนยันว่ายังใช้มันซื้ออีกฝ่ายได้โดยเจ้าตัวไม่ทันเอะใจด้วยซ้ำ
“ขอบคุณนะครับ” ธัญญ์ว่าพลางค้อมศีรษะน้อย ๆ จากนั้นหมุนตัวเดินกลับไปทางอพาร์ตเม้นต์
“แต่ถึงยังไง” ภาคีร้องตามหลัง “ถ้าเล่นสนุกจนพอใจแล้ว ก็กลับไปหาคุณธเนศบ้างเถอะนะครับ”
เขาชะงัก หันกลับมามองอีกฝ่ายเต็มตา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้เป็นพี่น้องต่างมารดาของเขา ผู้ชายที่เป็นลูกนอกสมรสซึ่งเขากล้าบอกว่าอีกฝ่ายมีชีวิตดี ๆ อยู่ได้อย่างทุกวันนี้ก็เพราะเขา..
“พี่ตามดูผมมาเกือบเดือน หรืออาจจะนานกว่านั้น แต่ดูไม่ออกหรอกหรือ?”
“เอ๋?”
ธัญญ์คลี่ยิ้มสงบนิ่ง ความจริงจังฉายชัดในแววตา อย่างที่น้อยครั้งนักจะมีคนได้เห็น
“ผมไม่ได้เล่นสักหน่อย”
“นั่น!”
เจ้าลูกชายตัวแสบตาไวกว่าเขาเสียอีก พอเห็นพี่ธัญญ์ที่ดูจะไต่เต้าขึ้นมาเป็นคนโปรดในเวลาอันรวดเร็ว กำลังเดินหัวยุ่งออกมาจากร้านสะดวกซื้อตอนเช้า ก็รีบกระตุกแขนเสื้อเขายิก ๆ “พ่อดู พี่ธัญญ์หน้าง่วงมาก ฮ่า ๆ”
“หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเชียวนะเรา”
พูดไม่ทันขาดคำ เด็กชายก็หันไปเปิดกระจกรถ โบกไม้โบกมือให้เจ้าหนุ่มในชุดพนักงานเซเว่น พลางร้องเรียกไปด้วยเสียงใส
“พี่ธัญญ์ มาเร็ว ไปกินเต้าหู้”
ภูเมศหลุดขำออกมานิดหน่อย มองตามร่างสูงโปร่งของคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้รถ
หน้าตาเจ้าตัวง่วงนอนจะแย่ แต่ลูกชายเขานี่สิ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเหมือนยิ่งคึก ตอนแรกเขาตั้งใจจะมารับคนเดียว แล้วค่อยไปเจอกันที่บ้าน แต่พร้อมภูมิตะแง้ว ๆ จะขอตามมาด้วยให้ได้ ทั้งที่ปกติ เช้าขนาดนี้ยังนอนไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ สุดท้ายจึงเป็นอย่างที่เห็น
ธัญญ์เปิดประตูเข้ามานั่งเบาะหลังไม่ทันไร คุณลูกชายก็ปีนตามไปนั่งด้วยหน้าตาเฉย ปล่อยที่นั่งข้างคนขับว่าง ทิ้งเขาเป็นพนักงานขับรถจำเป็นเสียอย่างนั้น
ระหว่างทาง สองคนข้างหลังคุยกันหงุงหงิง หรือว่ากันตามจริง เป็นพร้อมภูมิพูดเจื้อยแจ้วเสียมากกว่า แทบไม่ได้ยินเสียงธัญญ์เลย แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังดูชอบอกชอบใจอยู่ตลอด จนกระทั่งเมื่อไรไม่รู้ที่เสียงค่อย ๆ เงียบหายไป เมื่อมองกระจกส่องหลังอีกครั้ง ผู้โดยสารที่ดูท่าจะยังนอนไม่อิ่มมาทั้งสองคนก็เอนตัวพิงกันหลับปุ๋ย
รถจอดตรงไฟแดง ภูเมศจึงได้มีโอกาสเอี้ยวคอไปมองด้านหลังชัด ๆ ฝ่ายลูกชายเขานั้นตื่นเช้ากว่าเวลาปกติเป็นชั่วโมง ๆ เพราะอยากมาด้วย ส่วนเจ้าเด็กประหลาดที่เพิ่งรับตัวมา เมื่อคืนก็ทำงานกะกลางคืน นั่งรถเจอแอร์เย็น ๆ อากาศกำลังสบายเช้านี้ สุดท้ายหลับไม่รู้เรื่องกันทั้งคู่เชียว
เด็กชายขยับปากงึมงำฟังไม่รู้เรื่องออกมานิดหน่อย ก่อนศีรษะจะค่อยเอนลงช้า ๆ จากที่ซบต้นแขนคนข้างกายอยู่ ก็เริ่มไถลลงเรื่อย สุดท้ายเอนวูบ ภูเมศรีบเอื้อมมือจะไปช่วยดันไว้ก่อนเพราะกลัวลูกตื่น แต่ไม่ทันแล้ว ใจนึกว่าลูกชายสะดุ้งตื่นแน่ ๆ แต่ปรากฏว่าตำแหน่งที่เอียงจนหล่นตุบลงมานั้น ซบลงบนตักธัญญ์พอดิบพอดี
พร้อมภูมิผวาอยู่เฮือกหนึ่ง แต่ยังไม่ทันตื่นขึ้นมา มือข้างหนึ่งของธัญญ์ก็ย้ายมาวางแหมะบนศีรษะเจ้าตัวเล็ก เป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นทันทีจนดูเหมือนไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองใด เจ้าของมือท่าทางจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ..
ธัญญ์ระบายลมหายใจออกยาว ทั้งที่เปลือกตาปิดพริ้ม ดูสะลึมละลือแต่ยังไม่ตื่น มือที่ขยับน้อย ๆ ลูบบนศีรษะเด็กชายแผ่วเบา
ไม่ถึงอึดใจ ทั้งสองคนก็นิ่งสนิท ขนาดภูเมศส่งเสียงหัวเราะหึ ๆ อยู่ใกล้ขนาดนี้ยังไม่กระดิกสักนิด เห็นแล้วถึงกับเผลอยิ้มกว้างปากแทบฉีกถึงหู ไม่ยักรู้ว่าทั้งสองจะสนิทสนมกันได้ไวเกินคาด โดยเฉพาะกับคนพิลึกอย่างธัญญ์ที่บ่นเองแท้ ๆ ว่าไม่ชอบเด็ก แต่ที่เห็นอยู่นี่ ออกจะเข้ากันได้ดีไม่ใช่หรือไร
ในรถเงียบสงบ ภูเมศครึ้มอึกครึ้มใจมาตลอดทาง กระทั่งเมื่อถึงบ้านจอดรถเรียบร้อย จะหันไปปลุกมนุษย์ขี้เซาทั้งสอง ได้มีอันต้องหุบยิ้มไม่ลงอีกรอบ การปลุกคนให้ตื่นกลายเป็นเรื่องลำบากใจเหนือความคาดหมายขึ้นมาทันที
ถ้าจะหลับกันได้น่าเอ็นดูขนาดนี้..
บนตักพี่ชายนิสัยประหลาด ไอ้ตัวเล็กอ้าปากหวอหลับปุ๋ย มือหนึ่งกอดแขนอีกฝ่ายไว้แน่น ส่วนอีกมือกำกางเกงเจ้าของตักไว้ ขณะที่คนโตกว่านั้นดูจะหลับสบายไม่ต่าง คอพับคออ่อนไปพิงอยู่กับหน้าต่างกระจก แขนข้างที่โดนกอดก็โอบเด็กชายไว้หลวม ๆ เช่นกัน
ปลุกใครก่อนดี..
ชายหนุ่มรีรออยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจเรียกผู้ใหญ่ก่อน
“ธัญญ์”
ลมหายใจเจ้าของชื่อไม่สะดุดสักนิด
“ธัญญ์?”
เอาอย่างไรดี? ให้เรียกดังกว่านี้ก็เกรงจะทำลูกชายตกใจตื่น
ภูเมศยกปลายนิ้วขึ้นถูจมูกแก้แก้อโดยไม่มีใครเห็น พลางชะเง้อตัวเข้าไปใกล้อีกหน่อย
แดดอ่อนสีส้มละมุนต้องใบหน้าเสี้ยวหนึ่งของธัญญ์ ย้อมให้สีหน้านิ่งสงบนั้นดูอ่อนโยนกว่าปกติ
โดยไม่ทันรู้ตัว ก็เผลอจ้องอยู่เป็นนาน ทั้งยังขยับตัวเข้าไปใกล้จนเกือบจะปีนเบาะอยู่แล้ว
ใต้แสงสว่างของดวงอาทิตย์ยามเช้า นอกจากเครื่องหน้าดึงดูดสายตา ยังเพิ่งสังเกตเห็นไฝเม็ดเล็ก ๆ ที่หลังใบหู แผลเป็นจาง ๆ เป็นรอยยาวราวสองเซนติเมตรที่ใต้คาง และแผลเป็นรูปเส้นตรงเล็ก ๆ อีกแห่งตรงลำคอ น่าสงสัยว่าไปได้มาจากไหน ทั้งที่ผิวหน้าออกจะเกลี้ยงเกลาขนาดนี้
ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าเป็นเด็กหน้าตาดีจริง ๆ ปากอิ่ม จมูกได้รูป นัยน์ตาดำขลับเวลาจ้อง...มา....
“เหวอ!?”
ภูเมศตกใจแทบหงายหลัง
ธัญญ์มองเขาตาแป๋ว ไม่รู้ตื่นตั้งแต่เมื่อไร กระซิบแผ่วเบาแค่พอได้ยินสองคน
“จะขโมยจูบหรือครับ?”
“ใครว่ากันเล่า”
“ก็เห็นจ้องซะใกล้”
“เธอต่างหากที่จ้องฉัน”
“ได้ครับ..ผมจ้องคุณ” ธัญญ์เออออแล้วพูดต่อ “..ที่ยื่นหน้ามาจ้องผม”
เด็กนี่.. เขาถึงกับถอยไปนวดขมับ ต่อให้ที่ว่ามานั่นจะเรื่องจริงก็เถอะ
ยังไม่ทันได้แก้ต่างอะไรต่อ ก็เหลือบเห็นพร้อมภูมิขยับตัวหยุกหยิก หยีตาขึ้นสู้แสง ท่าทางงัวเงีย พอเห็นว่าเจ้าของตักที่ตัวเองซบอยู่เป็นใคร รอยยิ้มเผล่พลันผุดขึั้นบนใบหน้าเด็กชาย
“พี่ธัญญ์”
เรียกคนอื่นก่อนพ่อตัวเองอีกแน่ะ
“พ่อทำผัดเต้าหู้ไว้เยอะแยะเลย”
ว่าแล้วก็หัวเราะชอบอกชอบใจ ลุกขึ้นดึงแขนอาคันตุกะซึ่งกำลังทำหน้าเพลียชีวิตให้ตามเข้าบ้าน
ผัดเต้าหู้ทรงเครื่อง ไข่พะโล้ใส่เต้าหู้เยอะ ๆ แล้วยังมีแถมเต้าหู้ทอดอีกเป็นกรณีพิเศษตามที่อุตส่าห์อ้อนพ่อให้ทำเพิ่ม ทว่าแผนการที่เตรียมมาแก้มือมีอันต้องชะงัก เต้าหู้ถูกส่งเข้าปากพี่ธัญญ์ต่อเนื่องจนชิ้นสุดท้าย..
ทั้งที่บอกเองว่าไม่ชอบ แต่ไหงกินเกลี้ยงอย่างเอร็ดอร่อยขนาดนี้ เด็กชายพร้อมภูมิข้องใจหนัก
“ไหนบอกไม่ชอบกินเต้าหู้ไง”
สีหน้าอีกฝ่ายนิ่งสนิท แต่นัยน์ตากลับฉายแววนึกสนุกเป็นประกายเล็ก ๆ
“เมื่อวานไม่ชอบ วันนี้ชอบแล้ว”
“ขี้โกงนี่นา”
พี่ธัญญ์ยื่นมือมาดีดหน้าผากเขาเบา ๆ “วิ่งตามความชอบของคนน่ะ เหนื่อยออกนะ”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”
“นายไม่รู้หรอก ว่าพรุ่งนี้ใครสักคนจะชอบหรือไม่ชอบอะไร”
“โลเล” พร้อมภูมิบ่นหงุงหงิง
ขณะที่ลูกชายตีความอย่างตรงไปตรงมา ผู้เป็นพ่อซึ่งคอยฟังอยู่เงียบ ๆ อย่างตั้งอกตั้งใจนั้นฟุ้งซ่านไปไกลกว่าหลายโยชน์
“นั่นสิเนอะ” ธัญญ์พึมพำอย่างไม่ใส่ใจนัก ก้มลงรื้อค้นในกระเป๋าเป้ของตัวเอง จากนั้นหยิบบางอย่างส่งให้พร้อมภูมิที่กำลังทำหน้ามุ่ย
ทันทีที่เห็นว่ากล่องสี่เหลี่ยมแบน ๆ ในมือคู่กรณีเป็นใคร เด็กชายก็ทำตาโต หน้ามู่ทู่และแก้มอูมป่องอย่างไม่สบอารมณ์เต็มแก่เมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นบานแฉ่งทันที แผ่นดีวีดีการ์ตูนสามแผ่นชูอยู่ตรงหน้า เรื่องเดียวกับครั้งโดนหลอกให้กินผักคะน้าเมื่อวันก่อน
“นั่น!” พร้อมภูมิตาวาว ถึงกับลุกขึ้นยืนแล้วถลามาใกล้
“ให้..” ธัญญ์เว้นช่วงครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “...ยืม”
“โธ่!”
ผิดคาดกันทั้งพ่อทั้งลูก พร้อมภูมินั้นนึกว่าอีกฝ่ายจะบอกว่าให้เลย ขณะที่ภูเมศคิดว่าจะเป็น ‘ให้เช่า’ ยังเผลอส่งสายตาไม่อยากเชื่อใส่ตัวแสบที่ขูดรีดเขาอย่างกับอะไรดี แต่ทีกับลูกชายเขากลับให้ยืมของกันง่าย ๆ
ทางด้านพร้อมภูมินั้นแม้จะผิดหวังนิดหน่อย แต่เด็กชายก็รับมาพลางกระโดดหย็องแหย็ง อ่านคำบรรยายด้านหลังกล่องพบว่าเป็นตอนต่อจากที่ฉายในโทรทัศน์พอดี เห็นดังนั้นแล้วให้ยิ้มร่า ไม่ลืมขอบคุณอย่างที่พ่อเคยสอน จากนั้นถอยกลับมาตรงเก้าอี้ของตัวเอง
ครืด...
..โดยไม่ลืมจะเอาเท้าเกี่ยวขาเก้าอี้ไว้ ให้แน่ใจว่าจะไม่โดนลากออกไปอย่างครั้งก่อน เหลือบตาลงมองเห็นว่าขายาว ๆ ของธัญญ์ยื่นมารอไว้อยู่แล้ว จึงนึกกระหยิ่มว่าคราวนี้ไม่พลาดอีก หย่อนก้นลงนั่งพร้อมสายตาผู้ชนะ
ทว่าคราวนี้เกิดผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย ขาเก้าอี้แบบพับที่ถูกพร้อมภูมิใช้เท้าเกี่ยวแล้วลากเข้าหาตัวนั้นงออยู่ระดับหนึ่งแล้วจากตอนที่ถูกลาก เมื่อทิ้งน้ำหนักลงไป ขาข้างนั้นก็พับลงทันที
“เหวอ!”
เก้าอี้ล้มโครม แผ่นการ์ตูนหลุดมือลงกระทบพื้นจนกล่องเปิดอ้า แล้วยังโดนเก้าอี้ล้มทับซ้ำอีกที แต่เด็กชายไม่เจ็บไม่ปวดตรงไหนสักนิด ขอบคุณความไวของพี่ชายข้าง ๆ ที่คว้าตัวเขาไว้ทันการ
“พะ..พี่ธัญญ์...”
“โทษพี่ไม่ได้นะ” ขนาดเพิ่งถลามาหิ้วปีกเด็กชายเอาไว้ได้อย่างเฉียดฉิว ก็ยังจะทำเสียงเนือยใส่
ไอ้ตัวเล็กยังดูตกใจไปอีกหลายวินาที กว่าจะลุกขึ้นยืนเขิน ๆ เต็มสองขาตัวเอง ก้มลงเก็บแผ่นดีวีดีที่กระเด็นหลุดจากกล่อง ทว่าเมื่อเห็นสภาพของที่เพิ่งโดนเก้าอี้ทับ ก็ได้แต่เงยขึ้นมองเจ้าของแผ่นตาปริบ ๆ พร้อมรอยยิ้มเหยเก
“...กล่องแตกเลย”
“ช่างเถอะ”
ภูเมศกวักมือเรียกลูกชายมานั่งเก้าอี้ทางฝั่งตัวเองแทน ส่วนธัญญ์ก้มลงหยิบ ๆ จับ ๆ ขาเก้าอี้ให้กางออกอย่างเก่า ขณะที่เด็กชายเกาะแขนพ่อ มองตามท่าทางไม่ทุกข์ร้อนนั้นตาละห้อย หน้าจ๋อยไปถนัดตา
ชายหนุ่มลูบผมพร้อมภูมิเบา ๆ พลางเหลือบมองธัญญ์ไปด้วย เห็นเจ้าตัวไม่ว่าอะไร ก็หันมาพูดกับลูกชาย “เอาน่า..”
“ขอโทษครับ” พร้อมภูมิพึมพำ
เห็นลูกเซื่องลงขนาดนี้ ภูเมศอดไม่ได้ต้องเข้ามาช่วยกู้สถานการณ์ หันไปต่อรองกับอีกฝ่าย “ขอโทษทีนะ เก้าอี้มันคงไม่ดีแล้ว ของนั่นซื้อมาแผ่นละเท่าไหร่ ฉันซื้อต่อได้ไหม”
ว่าพลางทำใจไปด้วย เขาได้โดนเจ้าเด็กจอมไถขูดรีดมันมืออีกแน่
ทว่า..
“ไม่ขายครับ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว
“ไม่ขาย?”
“ครับ”
“แล้ว..”
“ให้”
สั้น ๆ และชัดถ้อยชัดคำ แต่ถึงได้ยินชัดเต็มสองรูหูอย่างไรก็ยังไม่น่าเชื่ออยู่ดี ต่อให้พร้อมภูมิจะร้องเฮไปแล้วก็เถอะ
“ว่าไงนะ”
“ให้ครับ”
“ให้ยืม?” ภูเมศยังไม่วายจะถามย้ำ “ให้เช่า? ให้อะไร”
“ให้...ให้เฉย ๆ” คราวนี้ธัญญ์หลุดหัวเราะกับหน้าเหลอหลาของอีกฝ่าย “คุณเข้าใจอะไรยากกว่าลูกชายอีก”
เขายกมือลูบท้ายทอยแก้เก้อ “ก็เมื่อกี้ยังบอกให้ยืมอยู่แท้ ๆ”
เด็กหนุ่มหันไปลอบยักคิ้วให้เจ้าตัวเล็ก ได้รับรอยยิ้มแฉ่งกลับมา “พวกคุณน่าแกล้งกันทั้งคู่ ผมจะบอกว่าให้เฉย ๆ แต่แรก แต่เห็นหน้าแล้วอดไม่ได้นี่..”
อ้อ...ชายหนุ่มพยักหน้างง ๆ เขาอยู่ในสถานะเป็นฝ่ายถูกแกล้งตั้งแต่เมื่อไรกัน? แล้วมีอย่างที่ไหน เครื่องไถเงินเคลื่อนที่อย่างธัญญ์ที่กับแค่กินข้าวเป็นเพื่อนยังคิดเงิน จะเอาของมาให้ลูกชายเขาง่าย ๆ อย่างนี้ คงไม่ใช่ว่าเอาแผ่นหนังหรืออะไรแปลก ๆ ปนมาด้วยหรอกนะ นึกแล้วก็อดไม่ได้จะหยิบแผ่นดีวีดีทั้งสามมาพลิกสำรวจ
อีกฝ่ายเหมือนรู้ทัน เอ่ยเบา ๆ พอได้ยินกันสองคน “ผมไม่สอดแผ่นหนังโป๊มาให้ลูกชายคุณหรอก”
พูดจบก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ น่ามันเขี้ยวอย่างถึงที่สุด!
หลังจัดการมื้อเช้ากันเรียบร้อย ยังมีเวลาเหลือเฟือให้นั่งดูการ์ตูนอีกสักตอน ก่อนจะถึงเวลานัดไปรับลูกสาวคนเล็กซึ่งอยู่กับอดีตภรรยา
พร้อมภูมินั่งกระแซะธัญญ์ที่สะลึมสะลืออยู่ฝั่งหนึ่งของโซฟา ด้านหน้าเป็นจอโทรทัศน์ซึ่งกำลังฉายการ์ตูนจากแผ่นดีวีดีที่ธัญญ์นำมาให้ ส่วนภูเมศนั่งกอดอก มองทั้งจอและสองคนข้างหน้าอยู่อีกทีจากเก้าอี้ด้านหลัง บอกตัวเองว่าเพื่อจะได้ดูแลลูกชายใกล้ชิด แต่อีกจุดประสงค์ที่ไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไร คือจะได้สังเกตท่าทีเจ้าหนุ่มผู้เป็นแขกไปด้วย
เพลงจบตอนดังขึ้น เด็กชายที่นั่งจ้องจอตาแป๋ว จึงได้เบนความสนใจกลับมายังพี่ชายซึ่งกำลังเคลิ้มใกล้หลับเต็มที
“พี่ธัญญ์”
ภูเมศพลอยหูผึ่ง รอฟังว่าสองคนจะคุยอะไรกัน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่อาศัยลูกชายถามนั่นถามนี่แล้วรอฟังไปด้วย
ทว่าหลังพร้อมภูมิเรียกหา เว้นช่วงตั้งไปนาน เจ้าของชื่อก็ยังไม่ตอบ จนเด็กชายต้องหันไปเขย่าแขนเบา ๆ อย่างเรียกร้องความสนใจ
“พี่ธัญญ์ นี่..พี่ธัญญ์”
ท่าทางจะทนรำคาญไม่ไหว จึงครางออกมาอย่างขอไปที “อือ”
“สนิทกับพ่อเหรอ”
ใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาเงี่ยหูรอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
ทว่ารอจนเพลงการ์ตูนจบ รอจนหัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติ ก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบสักแอะ
“พี่ธัญญ์ อย่าเพิ่งหลับสิ!”
เวรกรรม
“พี่ธัญญ์!”
“อือ” หลังรับคำส่ง ๆ จากนั้นก็นิ่งไปอีก
“ง่า” พร้อมภูมิร้องครวญในลำคอ ขณะที่ผู้เป็นพ่อเพียงแต่หัวเราะเบา ๆ อย่างปลงตก ชะโงกหน้าเข้ามาหาลูกชายพลางไล่ให้ไปอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วได้ออกจากบ้านกันเสียที
อิดออดอยู่พักหนึ่ง เด็กชายจึงยอมลุกจากโซฟา แต่ไม่วายจะเหลียวมองคนข้าง ๆ ส่งท้าย ท่าทางหมายมั่นปั้นมือว่าเสร็จแล้วจะต้องก่อกวนจนตื่นมาเล่นกันให้ได้
ภูเมศรอกระทั่งลูกชายลับสายตาไปได้ครู่ใหญ่ จนแน่ใจว่าเหลือแค่เขากับธัญญ์ จึงได้ย้ายร่างตัวเองไปนั่งข้างกันบนโซฟาแทน โคลงศีรษะอ่อนใจให้กับคนที่ทำคอเอียงซบพนักพิงโซฟาหลับปุ๋ย
ง่วงเหงาหาวนอนขนาดนี้ พอเข้าใจได้อยู่หรอกว่าเพิ่งออกจากทำงานกะกลางคืนมา เขาคิดอย่างเห็นอกเห็นใจ จ้องคนหลับอยู่ได้ครู่ใหญ่ ตัวเองก็เอียงศีรษะซบพนักพิงโซฟาบ้างโดยหันหน้าเข้าหา ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดริมฝีปาก
“จ้องขนาดนี้..ผมลำบากนะครับ”
ภูเมศสะดุ้งเฮือกกับเสียงเนิบ ๆ นั้น อีกฝ่ายยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ ครั้นจะอ้าปากถามเรื่องรู้ได้อย่างไรว่าถูกมองอยู่ ก็นึกขึ้นได้ว่าการที่ตัวเองรู้สึกถึงลมหายใจอีกฝ่าย ย่อมหมายถึงคนตรงหน้าต้องรับรู้ได้เช่นกัน ว่ามีใครหายใจรดอยู่ใกล้ ๆ ให้ตายเถอะ..
ใช้เวลาไม่นานกับการตั้งตัว หลังพ้นช่วงตกใจ ชายหนุ่มไม่ได้ถอยหนี กลับขยับเข้าใกล้อีกนิด
“แกล้งหลับหรอกหรือ?”
“เพราะตอบลำบากน่ะครับ”
“หือ?”
คราวนี้อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมอง สีดำขลับในนั้นยังมีประกายของวัยเยาว์ทออยู่เบาบางตอนอธิบายต่อ “ลูกชายคุณยังเด็ก ผมจะไปตอบเองว่าสนิทหรือไม่สนิท คงไม่ดีเท่าไรใช่ไหมล่ะครับ”
ภูเมศนึกขึ้นได้ถึงเรื่องเมื่อครู่ ตอนที่พร้อมภูมิเรียกถาม แต่อีกฝ่ายไม่ตอบสักที จึงได้เข้าใจความหมายของเด็กหนุ่ม นึกชื่นชมอยู่ลึก ๆ ในความรอบคอบนั้น แต่เขาเองก็อยากรู้อยู่เหมือนกัน
“แล้วสนิทไหมนะ” เขาลองหยั่งเชิง
ธัญญ์ไม่ต่อปากต่อคำ เพียงแต่หลุบตาลงต่ำ พึมพำเบา ๆ
“เรื่องนั้นแล้วแต่คุณ”
“งั้นเราสนิทกัน” เขาสรุป และดูเหมือนข้อสรุปนี้จะทำอีกฝ่ายแปลกใจเอาการ แต่ไม่เท่ากับประโยคถัดมาแน่นอน “มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กไหม?”
หลังจากชะงักไปนิดหน่อย ธัญญ์ก็ตอบกลับมาอย่างไร้เยื่อใย “ผมเกลียดเด็ก คุณไม่เห็นหรือ ผมจะทำลูกคุณตกเก้าอี้หลายรอบแล้ว”
แล้วก็เอื้อมมือไปคว้าตัวไว้ได้ทุกรอบด้วยสิ...ภูเมศต่อให้ในใจ ก่อนจะย้อนด้วยประโยคคุ้น ๆ ของใครบางคน
“เมื่อวานไม่ชอบ วันนี้อาจชอบ”
“ก็อปคำพูดผมแบบนี้ไม่ช่วยอะไรหรอก”
“วันนี้ไม่ชอบ พรุ่งนี้อาจชอบ” ชายหนุ่มว่าต่อเสียงนุ่ม พลางเอื้อมมือเอานิ้วเขี่ยปอยผมอีกฝ่าย เกลี่ยเบา ๆ ไปเหน็บไว้ข้างหู
เมื่อเส้นผมที่ปรกหน้าอยู่ถูกเกี่ยวออก จึงเห็นผิวแก้มแต้มสีระเรื่อบางเบา อดไม่ได้จะเฉียดปลายนิ้วไปโดนระหว่างที่ดึงมือกลับ
ผิวลื่น แก้มอุ่น...
ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับเขา จึงเกิดความคิดว่าถ้าเป็นไปได้ ก็อยากสัมผัสอีก
“ธัญญ์?”
เสียงกระซิบนั้นทุ้มต่ำ ซ้ำยังใกล้จนไอร้อนจากลมปากทำขนที่ต้นคอคนฟังลุกชัน
ธัญญ์เม้มปากเป็นเส้นตรง เงียบไปครู่ใหญ่อย่างชั่งใจ สุดท้ายก็ถามออกมาเบา ๆ
“เงินดีไหม?”
ภูเมศยิ้มน้อย ๆ
รู้ดีว่านั่นหมายถึงตกลง
To be continued…
กลับมาอัพแล้วค่ะ แฮร่กส์
ขอบคุณงาม ๆ ที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นต์ และบวกเป็ดนะคะ //กราบบ
มีแรงฮึดขึ้นมาเลยค่ะ *กอดก่าย*
:กอด1: :กอด1:
แปะรูปเด็กชายพร้อมภูมิ ไม่ค่อยถนัดวาดโชตะเลยค่ะ แต่ที่คิดไว้ก็น่าจะหน้าตาประมาณนี้ เด็ก ๆ นี่ดีจังเลย ขโมยซีนคุณพ่อน่าดู (ฮา)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price06_resize.png)
แล้วพบกันงวดหน้าค่ะ ,,>3<,,
-
คุณภูเมศเลี้ยงต้อย ส่วนคุณธัน เบื้องหลังอะไรยังไงมีคนมาตามหาด้วย. ติดตามๆๆ
-
ธัญญ์เลี้ยงน้องพร้อมภูมิ พร้อมกับเลี้ยงลุงด้วยใช่มะ ลุงหวังไว้งี้ใช่ป่ะ???55555555555555 ขอให้เเม่ของน้องพร้อมภูมิดีด้วยเถิด เชียร์ธัญญ์ด้วยน้าาาา ชอบอ่ะ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ค่อยๆ ระ .......รัก กัน ฮิ้วววว :mc4:
-
น้องธัญญ์ทะเลาะกับคุณพ่อแล้วออกมาจากบ้านเหรอคะ?? อืม~ เรื่องนี้เราคงต้องสืบกันต่อไปสิน้าา ..แต่ท่าทางน้องภูมิจะได้พี่เลี้ยงคนใหม่ที่ถูกใจมาดูแลแล้วแน่เลยนะคะ ^^ อยากเห็นเด็กน้อยยิ้มจนตาปิดไวๆ แล้วสิคะเนี่ย
-
น้องธัญญ์ มีเบื้องหลังด้วยแหะ อยากรู้จังว่าลึกๆ แล้วน้องจะเป็นคนแบบไหนนะ
น้องภูมิ ติด พี่ธัญญ์ ซะแล้ว
-
น้องพร้อมภูมิน่ารักกกกก ขโมยซีนคุณพ่อไปเยอะเลยแหละ
อยากกกอดจังเลยยยย
ธัญญ์มีเบื้องหลังยังไงเนี่ย
งงกับครอบครัวธัญญ์หน่อยๆแฮะ
หนีออกจากบ้าน?
แล้วคุณธเนศนี่ใครอ่ะ พ่อ??
ธัญญ์เหมือนคนผ่านโลกมาเยอะ ดูเหมือนไม่แคร์โลก แต่ก็ดูคิดอะไรเยอะแยะ
น่าติดตามมาก เอาละ "ตามติดชีวิตธัญญ์"
ตามให้ทันนะจ๊า พี่ภูเมศ
อาชีพใหม่ พี่เลี้ยงเด็กหรือว่าที่คุณแม่น่าาาา อ๊ายยย :m3:
-
โดนคุณลูกแย่งซีนไปทั้งตอนเลย พ่อจะได้สวีทตอนไหนละลูก
-
พี่ธัญญ์หนีออกจากบ้านมาแน่ๆ เด็กมีปัญหา
มาให้คุณพ่อดูแลเถอะนะ มาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก และดูแลพ่อเด็กด้วยนะ
-
นาทีนี้หลงรักเด็กชายพร้อมภูมิ ปล่อยพวกเขามีปริศนากันไป
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พรุ่งนี้มาไหม
ชอบอันนี้แหละ
-
ธัญญ์คงเป็นคุณหนูบ้านไหนซักบ้านแน่ๆ แต่ยังเดาว่าคุณธเนศนี่ระหว่างพ่อกับพี่แล้วเป็นใครได้อีก :hao4:
มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กก็ดีน่ะสิ น้องภูมิจะได้ไม่เหงา :katai2-1:
-
ลุงคะ หนูปล่อยเงินกู้ค่ะ
ติดต่อหลังไมค์นะค๊าาาาา ^_~
-
นี่...เปิดมาแล้ว 1 ปม คุณน้องธัญญ์ไม่ธรรมดาจริงๆด้วย
ตอนนี้น่ารักมากๆเลย น้องภูมิติดพี่น่าดู คุณพ่อตกกระป๋องไปเรียบร้อย 55555
อยากรู้จังว่าเงินเดือนพี่เลี้ยงเด็กจะเท่าไหร่กัน ทุ่มสุดตัวเลยนะพี่!!!
ชูป้ายไฟให้น้องภูมิ *ติ่งเด็กค่ะ อิอิ
-
จะจ้างมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก หรือของเล่นผู้ใหญ่กันแน่
-
จิ้นพี่ธัญญ์พร้อมภูมิค่ะ
-
วรั้ยยยยยยยยยย
หรือที่แท้ธัญญ์ก็อยากมาเลี้ยงอยู่
อิ____อิ
-
ธัญญ์มีเบื้องหลัง
ตอบรับงานนี้เลยธัญญ์ :hao6:
-
เวลาอ่านตอนที่ธัญญ์อยู่กับน้องภูมิแล้วรู้สึกว่าตลกดีอ่ะ ธัญญ์ดูเป็นคนตลกแบบหน้าตาย
"เจ้าเด็กประหลาด" ของคุณภูน่าสนใจนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล1.ชอบอ่านตอนธัญญ์อยู่กับคุณภูเหมือนกัน
ปล2.ชอบอ่านตอนธัญญ์อยู่กับน้องภูมิมากกว่า ปล1.นิ๊ดนึง ฮ่า
-
เบื้องหลังน้องธัญญ์น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ
แต่อิตอน ให้...เช่า นี่ขำกร๊ากจริงๆนะคะ :hao7:
-
น่ารักมากๆๆเลนยยนน :mew1:
-
แหมแทงหวยไม่ถูกแบบนี้บ้าง กะแล้วว่าต้องได้เป็นพี่เลี้ยงเด็ก
เผลอๆจะได้ดูแลคุณพ่อมากกว่าคุณลูกอีก
-
คุณเธนตรคือใคร ทำไมต้องให้คนคอยตาม แถมคนตามยังเป็นพี่ต่างแม่อีก?
น้องภูมิกับพี่ธันอยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก อ่านเพลินตามคุณพ่อเลยทีเดียว555555
-
น้องภูมิน่ารักมากๆๆ :mew1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ตอนนี้น่ารักดี ได้รู้จักธัญญ์มากขึ้น(นิดนึง) :laugh:
เดาว่าเบื้องหลังอาจจะเป็นลูกคนมีเงิน ที่ไม่สะดวกใจอยู่กับครอบครัว (ไม่ถูกกับพ่อ >> คุณธเนศ???) แนวๆนี้หรือเปล่าหว่า??
แต่นิสัยน่ารักดี ยิ่งอยู่กับน้องภูมิยิ่งเหมือนเด็กซนๆอยู่ด้วยกันเลยค่ะ
น่ารักมากมาย :impress2:
-
จะอธิบายเรื่องนี้กับเด็กยังไงดีหนอออ
:ling2:
-
เรื่องนี้คงไม่ใสๆ เท่าไหร่ แต่ก็น่ารักดีจัง
ว่าแต่คุณ Rainyday ยังไม่ตอบคำถามที่มีเพื่อนสมาชิกถามเลยว่าเรื่องนี้มีใครตายหรือเปล่า
พลอยเสียวไปด้วย ถึงจะเว้นไม่ตายมาสองเรื่องแล้วก็เถอะ 555
-
เรื่องของธัญญ์เริ่มเปิดเผยออกมาทีละนิดแล้ว!?
-
“ธัญญ์?”.......
อร๊าย..... :o8: :-[ ไม่ไหวแล้ว เดี๊ยนขอตายแพร๊บบบบ
-
เรื่องนี้จะดราม่าอะไรอีกนะ ชอบครับ ตามอ่านต่อไป
-
/ตะกุยผนังอย่างเกรี้ยวกราด/ ทำไมน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮืออออ น่ารักมากเลยค่ะ คุณพ่อตอนนี้หลงเด็กซะล้าวววววว
เสียดายตอนที่จะปลุกนะคะ ตาลุงนี่ไม่รู้จักถ่ายรูปเก็บ แย่จริงๆ! เป็นลุงที่ไม่รอบคอบเอาซะเล้ยยย << คืออิน
รอตอนต่อไปนะค้าาาา >_______<~~
-
"รักลุงไหม?" เอ้ยยยย ไม่ใช่ล่ะ :z1:
-
สนุกๆ น่าร้ากกก รอตอนต่อไปค่ะ^^
+1 เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ธันญ์เป็นคนตลก 555 ขำตาลุงแปป ถ้าจะระแวงขนาดนั้น 'ให้เช่า' แหมมม เช่าตัวน้องธันญ์มาอยู่ถาวรเลยดีมั้ยยย หึหึ :z3:
-
น้องภูมิน่ารักกกกกกกกกกก
ติดพี่เลี้ยงคนนี้แล้วล่ะซี๊ อิอิ
มาเป็นพี่เลี้ยงเถอะะะะะะ พลีสสสส
-
ต้องรออีกกี่งวดน๊ออ ถึงจะมีใจให้กัน :mew2: // คุณพ่อนี่เข้าข่ายหลงเด็กจริงจังแระ ส่วนธัญญ์แลดูไม่ธรรมดา แต่คาดว่าอุปสรรคยังต้องเจออีกเย๊อะแน่ๆ คู่นี้
-
น้องธัญญ์นี่คงรวยแล้วมีปัญหาครอบครัวประมาณนี่ปะ
-
รอดูน้องภูมิต่อ555
-
ธัญญ์น่ารักขึ้นทุกตอนๆเลย แต่รู้สึกว่าคุณพ่อภูเมศไม่เด่นเท่าไหร่เลยแฮะ หรือเพิ่งตอน4ก็ไม่รู้
ติดตามต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนสู้ๆค่า
ปล.น้องภูมิน่าร้ากกกกกกกกกกมากๆเลย วี้ดดดดดดดด >__________<
-
นั่นแน่ มาฝึกงานเป็นคุณแม่คนใหม่ด้วยการเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปก่อนสินะ o13
-
พี่ธัญญ์น่ารักจังงงงง
เหมือนจะไม่แคร์ แค่ แคร์สุดๆเลย
คุณพ่อก็อย่าปล่อยให้หลุดมือไปเชียวนะ
-
น้องนี่... เค็มมากอ่ะจริง 5555
-
ภูมิ มาอยู่บ้านพี่สาวมั้ยค่ะ มีหนมเยอะเลยน้ะ
น้องน่าร้ากกกก
-
รู้สึกว่าคุณภูเมศนี่เท่จริงๆ
-
หย๊าาา น้องพร้อมภูมิติดพี่ธัญญ์ขนาดนี้ ไม่แย่งกันกับคุณพ่อแย่เลยรึ?
รูปหร้อมภูมิน่ารักมากจ้า :mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกเหมือนคุณพ่อกำลังจะได้ลูกชายเพิ่มขึ้นอีก 1 คน
ดื้อเงียบด้วยสิ เด็กคนนี้ :hao7:
เหมือนคนแถว ๆ นี้ กำลังตกหลุมรัก หลุมเบ้อเริ่ม :hao7:
-
น้องภูมิมีพี่ธัญน์เป็นพี่เลี้ยง
รับรองเลยว่าต้องเป็นเด็กที่ฉลาดและความจำดียิ่งขึ้นกว่าเดิมมากแน่ๆ
-
น่ารักขึ้นทุกตอน ปริศนาของธัญก็มากตามไปด้วย :katai2-1:
-
รับเลย เลี้ยงเด็กเลย แล้วค่อยให้พ่อเลี้ยงต่อ อิอิ
-
o13ชอบเรื่องนี้อีกแล้ว
-
น่ารักสุดๆไปเลยยยยย :-[ :-[
อ่านแล้วอมยิ้มตามตลอดเลยอ่ะ
ปากบอกว่าไม่น่ารักเอาซะเลย แต่ที่จริงแล้วคิดว่าโคดน่ารักเลยใช่ป่ะล่าคุณภูเมศ
แงงง น่าร้ากกกกก
-
ชอบธัญญืจังเลย อร๊ายยยยยยยย :katai4: :hao7: :hao7:
มันบอกไม่ถูกว่าชอบยังไง ชอบแบบไหน แต่คาแรคเตอร์ที่ออกมาทำให้ธัญญ์ดูน่าค้นหามาก ดูมีอะไรตลอดเวลา5555555
แล้วก็ลุงภูเมศก็หยอดได้หยอดดี หยอดเยอะๆเลยค่าาาาาาา :-[
ให้เดานะคะ น้องธัญญ์นี่ต้องเป็นคุณหนูจากที่ไหนสักแห่ง
-
คุณภูเมศคงจะหมดตัวแน่แท้....
-
รู้สึกชอบความสัมพันธ์อันคลุมเครือของคู่นี้แบบบอกไม่ถูก
อาจเพราะคนปากไม่ตรงกับใจแบบน้องธันญ์นั้นน่ารัก น่าค้นหา 555
-
หวังว่าลูกสาวจะเข้ากันได้ดีกับน้องธัน
-
จ๊ากกกกก อีลุงนี้แผนสูงหรือเปล่าาา :hao3: :katai2-1:
-
ธัญญ์แก้มแดง แปลว่าเขินพี่ภูใช่ม้าาาาา อิอิ
น้องธัญญ์น่ารักขึ้นทุกตอนเลยยยย รออ่านตอนต่อไปนะค๊าาาา :)
-
ประเด็นของตอนนี้คือ คุณธเนศที่ตามหาตัวน้องธัญญ์อยู่เป็นใครคะเนี่ย?
ุรู้สึกธัญญ์จะมีเบื้องลึกเบื้องหลังเยอะมาก นี่เดาเล่นๆ ว่าเจ้าตัวอาจจะมาจากตระกูลใหญ่อะไรงี้
ว่าแต่ตอนนี้ลุงภูเมศ(?)ตลกดีนะคะ 5555555
อ่านแล้วขำอ่ะ โถ โดนจับได้ทุกรอบเลยว่าแอบมองเค้า
น้องธัญญ์เนี่ยดูเป็นคนนิ่งๆ เนื่อยๆ เย็นๆ ซึ่งพอมาอยู่กับลุงภูแล้วลุงดูเอ๋อไปเลยค่ะ น่ารักกกกก ก๊ากกก
ตอนนี้จะได้พี่เลี้ยงเด็กคนใหม่แล้วสิน้า
น้องพร้อมภูมิดูติดพี่ธัญญ์มากเลย ถ้าได้มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กแบบนี้คุณพ่อน่าจะสบายใจหายห่วง
รอตอนหน้า จะพาลูกๆ ไปเที่ยวกันแล้วใช้ม้า? น้องธัญญ์ไปด้วยรึเปล่าคะเนี่ย?
ปล.เราคิดว่าธัญญ์ต้องโกหกเรื่องเต้าหู้แน่เลยค่ะ พอถามถึงของที่เกลียดนางเลยเอาของที่ตัวเองชอบมาตอบซะเลย โกงมาก 55555555555555
-
งานนี้คงต้องจ่ายหนักสำหรับค่าจ้างเลี้ยงเด็ก อิอิ ~.~
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 5
“ทำไมไม่ยอมมาด้วยกันน้า”
เด็กชายพร้อมภูมิยังคาใจอยู่ไม่หาย รำพึงรำพันกับกล่องดีวีดีที่แตกตรงมุมอยู่เป็นระยะ จนผู้เป็นพ่อต้องปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยรถ เอื้อมมาลูบหัวปลอบป้อย ๆ
“พี่เขาก็บอกแล้วว่าไม่ว่างไง”
“อุตส่าห์อยากจะพามาอวดน้องเพลง”
ภูเมศมองแก้มป่อง ๆ ของลูกชายแล้วให้เผลออมยิ้ม “จะอวดอะไรน้องหือ?”
“อวดพี่ธัญญ์ไง ว่าพี่ธัญญ์น่ะ...”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ทำทีเป็นถามอย่างสงสัยใคร่รู้ “อวดว่าอะไรล่ะ”
“...ว่า..” เริ่มได้เท่านั้น เจ้าตัวเล็กก็ถอยไปนั่งทำหน้าครุ่นคิด พลิกกล่องดีวีดีที่หยิบติดมือขึ้นรถมาด้วยซ้ายขวา ทีท่าออกไปทางคลุมเครือไม่น้อยว่าจะอวดเรื่องพี่ชายเจ้าของแผ่นคนนั้นว่าอย่างไรดี ผ่านไปอึดใจหนึ่งจึงพึมพำเสียงไม่แน่ใจนัก “..ก็จะอวดน้องเพลงว่าพ่อพาพี่ชายใจดีมา...”
พร้อมภูมิหยุดคิด...ไม่สิ...ไม่เห็นใจดีสักหน่อย พี่ธัญญ์แกล้งเขาตั้งหลายครั้ง
“ไม่ใช่ ๆ” เด็กชายส่ายหน้าแรง ๆ “จะอวดว่าขี้โกง...”
อืม...ใช่...ขี้โกงจะตาย ชอบเล่นทีเผลอ แล้วที่บอกว่าไม่ชอบเต้าหู้ ทว่ากลับกินอย่างเอร็ดอร่อยอีก!
แต่เดี๋ยวก่อน นั่นมันไม่เห็นน่าอวดตรงไหน น้องเพลงต้องหัวเราะเอาแน่ แล้วดูสิ วันนี้พอกินอาหารบ้านเขาเสร็จแล้ว ตอนดูการ์ตูนด้วยกันก็ยังเมินเขาหน้าตาเฉย เอาแต่หลับลูกเดียว ถามอะไรไม่ยอมตอบ จะชวนมาหาน้องเพลงด้วยกันยังไม่ยอมมาอีก
ภูเมศเหลือบมองลูกชาย ที่ประเดี๋ยวยิ้มประเดี๋ยวหน้ามุ่ย ดูสับสนในตัวเอง ก่อนเจ้าตัวเล็กจะเงยหน้าขึ้นจ้องเขา สายตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่คล้ายว่าไม่รู้จะถามอะไรก่อนดี
“พ่อครับ..”
“ครับ?”
“พี่ธัญญ์ไม่น่ารักเลย!” คุณลูกตัดพ้ออย่างไม่สบอารมณ์
ชายหนุ่มถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง
“นั่นสิ”
หลังพูดจบอย่างนั้นแล้ว พร้อมภูมิก็ขยับตัวพิงเบาะโดยสาร ยังหงุงหงิงอะไรสักอย่างในลำคออยู่อีกครู่หนึ่ง จากนั้นกอดแผ่นดีวีดีไว้แน่น พลางบ่นถึงคนที่เพิ่งบอกเองว่าไม่น่ารักเลยคนนั้นอีกแล้ว
“แล้วพี่ธัญญ์จะมาอีกเมื่อไหร่น้า”
“อยากเจอบ่อย ๆ หรือ?”
“อื้อ”
“อยากเจอทุกวันเลยไหม?”
เด็กน้อยหันมาทำตาวาว “ได้หรือครับ?”
“อืม...” ชายหนุ่มแบ่งรับแบ่งสู้ “..ก็คิดว่าอาจจะพอเป็นไปได้”
ได้ยินแค่นั้น เจ้าตัวก็ทำท่าดีใจออกนอกหน้า “จริงหรือ!?”
ภูเมศยิ้มน้อย ๆ ตามองถนน แต่จากหางตายังพอมองเห็นอาการตื่นเต้นดีใจของลูกชายอย่างกับตอนบอกจะซื้อของเล่นชิ้นใหม่ให้
แถมคราวนี้ท่าทางจะชิ้นใหญ่เสียด้วยสิ..
“แต่ก็ต้องแล้วแต่ทางนั้นด้วยละนะ”
เขาพยักหน้าเออออกับตัวเอง เท่าที่ประเมินทีท่าอีกฝ่ายเมื่อตอนสาย มีแนวโน้มว่าจะสำเร็จอยู่หรอก ถึงจะยังไม่ได้ตกลงราคาหรือรายละเอียดกันเป็นเรื่องเป็นราวก็เถอะ แต่ถือว่าได้รับรู้กันทั้งสองฝ่ายแล้ว เจ้าตัวไม่ได้ตอบรับ แต่กระนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธเสียหน่อย
ว่าแต่จะเอาแน่เอานอนกับเด็กคนนั้นได้ไหมนะ
ราวสิบเอ็ดโมงครึ่ง สองคนพ่อลูกเดินทางมาถึงบ้านของอดีตภรรยาและลูกสาว ประตูรั้วเปิดรอไว้อยู่แล้ว เมื่อนำรถเข้าไปจอด ประเดี๋ยวเดียวก็เห็นร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบวิ่งตึงตังออกจากบ้านมายิ้มแฉ่งรอรับ
“คุณพ่อ! พี่ภูมิ!” สาวน้อยกระโดดโลดเต้นอยู่ในชุดสวย กระโปรงสีชมพูหวาน ผมยาวสีดำขลับ ไม่เจอกันไม่เท่าไร ดูเหมือนโตขึ้นอีกนิดแล้ว
“สวยขึ้นรึเปล่าเนี่ย?”
เพลงพิณหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี “คุณพ่อก็หล่อขึ้น” ว่าแล้วกระโดดใส่ชายหนุ่มที่อ้าแขนรอรับ
“แล้วพี่ภูมิล่ะ” พี่ชายรีบท้วงก่อนทุกคนจะพากันเลยประเด็นนี้ไป เท่านั้นไม่พอยังมีขยิบตา โพสท่ายืนหล่อต่อหน้าน้องสาว
“พี่ภูมิด้วยก็ได้”
“..ก็ได้..เหรอ”
เพลงพิณหัวเราะชอบใจหน้ามู่ทู่ของพี่ชาย
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มอิ่มเอม เห็นลูก ๆ ทั้งสองคนยังสนิทสนมกันขนาดนี้ แล้วยังร่าเริงขึ้นกว่าช่วงที่เขาและภรรยาแยกทางกันเมื่อครึ่งปีก่อนมาก ก็ให้โล่งใจไปหลายส่วน ถึงผู้ใหญ่จะมีปัญหากันอย่างไร แต่เด็ก ๆ รักกันไว้เป็นเรื่องดีที่สุด
เขาอุ้มลูกสาวลงยืนบนพื้นให้ไปเล่นกับพี่ชาย ช่วงที่ไม่อยู่ด้วยกันนั้น ดูเหมือนต่างคนต่างมีเรื่องอยากเก็บมาเล่ามาอวดเยอะแยะไปหมด พอเจอหน้าจึงแข่งกันจ้ออย่างไม่มีใครยอมใคร ครู่หนึ่ง เจ้าบ้านหญิงก็เดินตามออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
เพียงขวัญเป็นคนสวย อายุสามสิบหกปีเท่าภูเมศ แต่วันนี้ดูอ่อนเยาว์ลงไม่น้อย ด้วยใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างประณีตบรรจง และชุดแซคสีฟ้าอ่อนที่สวมใส่ก็ดูดีจนทำให้ภูเมศแปลกใจนิดหน่อย
“จะออกไปข้างนอกหรือ?”
เธอยิ้มน้อย ๆ ให้เขาอย่างเป็นมิตร แต่ไม่ได้มีความรักใคร่หลงเหลือในแววตาเช่นวันวาน ตอบสั้น ๆ กลับมาว่า “ค่ะ”
“วันนี้คุณแม่มีนัดค่ะ” เพลงพิณช่วยขยายความ ก่อนหันไปเจื้อยแจ้วกับพี่ชายต่อ
“อ้อ” ภูเมศพยักหน้า
ถึงจุดนี้ เขาไม่โกรธเคืองหญิงสาวแม้แต่น้อย เพราะหากจะว่ากันตามจริงแล้ว พวกเขาคงหมดรักกันไปนานนับปี ก่อนถึงฟางเส้นสุดท้ายที่ต่างคนต่างไม่ไหวจนต้องเลิกรา นับว่าดีเท่าไรแล้วที่ทุกวันนี้ยังไปมาหาสู่กันบ้างในฐานะเพื่อน ขณะที่ประคับประคองให้เด็ก ๆ มีความสุขได้อย่างที่เห็นอยู่นี้
“คิดว่าคงออกจากบ้านพร้อมกันเลยค่ะ” เพียงขวัญพูดต่อ พร้อมกับที่บีเอ็มดับเบิลยูสีดำอีกคันหนึ่งเลี้ยวเข้ามาจอดในเขตรั้วบ้านพอดี
เธอหันไปมองรถคันนั้น ส่งยิ้มละมุนให้ชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัย ก่อนจะหันกลับมาย่อตัวลงต่อหน้าลูกสาวและลูกชาย หอมแก้มเด็ก ๆ คนละฟอด กำชับพวกเขาให้ทำตัวดี ๆ อย่าดื้อ อย่าซน จากนั้นเดินไปล็อคประตูบ้าน
เพลงพิณหันไปยิ้มแฉ่งให้ผู้ชายในรถเช่นกัน
เด็กหญิงยกมือไหว้ พลางเอ่ยทักทายเมื่อเห็นว่ากระจกรถเลื่อนเปิดลงมา
“สวัสดีค่ะคุณลุงธเนศ”
ภูเมศมองตามสายตาลูกสาวไปยังคนบนรถ ผู้ชายคนนั้นยกมือรับไหว้ คลี่ยิ้มให้เด็กหญิงอย่างเป็นมิตร ท่าทางภูมิฐานแม้อยู่ในชุดลำลอง เขาประมาณคร่าว ๆ แล้ว อายุคงอยู่ราวห้าสิบกว่าปี เมื่อสบตาเข้าโดยบังเอิญ จึงคล้ายเป็นภาคบังคับให้ต้องส่งยิ้มตามมารยาท
ยังไม่ทันได้ถามไถ่ที่มาที่ไปเพิ่มเติม เพียงขวัญก็เดินกลับมา โบกมือให้ลูก ๆ ทั้งสอง ร้อง “บ๊ายบาย” จากนั้นเงยหน้าขึ้นฝากฝังลูกสาวกับเขา “ฝากหน่อยนะคะ กับพรุ่งนี้เช้าด้วย”
ภูเมศพยักหน้า ปกติก็มักเป็นเช่นนี้ วันอาทิตย์สักเดือนละหนึ่งถึงสองครั้ง ไม่เขาก็เพียงขวัญจะมารับลูกไปเที่ยวเล่น กินข้าว หรือทำอะไรที่เด็ก ๆ พอใจ พี่น้องค้างบ้านเดียวกันหนึ่งคืน เช้าวันจันทร์ ฝ่ายที่รับมาจะพาลูกไปส่งที่โรงเรียน ตอนเย็นโรงเรียนเลิกจึงค่อยแยกกลับบ้านตัวเอง
เขาจูงเด็ก ๆ ขึ้นรถ พี่ชายน้องสาวพากันมุดขึ้นเบาะหลังทั้งคู่ จะได้คุยเล่นกันได้ถนัด ชายหนุ่มจัดแจงดูเข็มขัดนิรภัยให้พวกเขาเรียบร้อย จากนั้นขึ้นมานั่งประจำที่ตัวเอง อดไม่ได้จะเหลือบมองอดีตภรรยากับผู้ชายชื่อธเนศคนนั้นอีกครั้ง นี่กระมังคนที่ลูกสาวเขากล่าวถึงกับพี่ชายตัวเองเมื่อครั้งก่อน แต่ภูเมศไม่ได้สนใจเท่าไรในตอนนั้น
เขาเข้าเกียร์ พารถออกจากรั้วบ้าน ความสนใจเบนจากชายแปลกหน้าซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขากลับมาที่ลูก ๆ ในไม่กี่วินาทีต่อมา เงี่ยหูฟังพร้อมภูมิซึ่งเริ่มเล่าถึงความ ‘ไม่น่ารัก’ ของพี่ชายชื่อธัญญ์ให้น้องเพลงฟัง
“พี่ธัญญ์แกล้งพี่ภูมิบ่อยมากกก” เด็กชายลากเสียงยาวพลางทำมือประกอบ “ถ้าเจอพี่ธัญญ์ น้องเพลงต้องระวังเก้าอี้ของตัวเองไว้ให้ดี ๆ เพราะเผลอเมื่อไหร่ พี่เขาจะลากหนีชึ้บ! หลอกให้หงายหลังโครม”
“เหรอ ๆ แล้วพี่ภูมิทำไงล่ะ”
“ก็ไม่ทำไง”
“ทำไมเกเรจังเลย แล้วพี่ภูมิล้มหรือเปล่า”
เด็กชายยิ้มมุมปากอย่างที่คิดว่าเท่เสียเหลือเกิน “ไม่ล้ม”
“เก่งจัง!” สาวน้อยตบมือร้องเฮ
“...เพราะพี่ธัญญ์....เอ้อ...ช่วย...” ประโยคหลังนั้นอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ
“อ้าว?”
“นั่นแหละ ๆ” พร้อมภูมิรีบบอกปัดเมื่อเห็นว่าเริ่มจะไม่เท่แล้ว “แล้วเขายังมาบังคับพี่ภูมิกินผักคะน้าอีก”
เด็กหญิงทำตาแป๋ว ไม่เข้าใจความเจ็บปวดของคนไม่กินผักที่โดนบังคับด้วยวิธีโหดร้าย อย่างจะเล่าว่าการ์ตูนเรื่องโปรดตอนถัด ๆ ไปมีใครโดนเก็บบ้าง “แต่คะน้าอร่อยออกนะคะ”
“น้องเพลงไม่เข้าใจหรอก”
“พี่ธัญญ์คนนั้นให้พี่ภูมิกินของอร่อยด้วย” เธอยังยืนยันว่าผักใบเขียวนั้นรสชาติดีเสียเต็มประดา
พร้อมภูมิโบกมือไปมา เมื่อเห็นว่าประเด็นนี้ก็ดูท่าจะไม่เท่ จึงพาเปลี่ยนไปเรื่องอื่น “ทีนี้พอพี่ภูมิจะเอาคืนบ้าง พี่ธัญญ์ก็ขี้โกงอีก”
“ขี้โกงด้วยหรือคะ เป็นคนไม่น่ารักเลย”
“ใช่ไหมล่ะ! ไม่น่ารักเลย”
สองพี่น้องเออออห่อหมก แล้วพากันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบอกชอบใจ พฤติกรรมทั้งของคุณพ่อมาจนถึงคุณลูกทั้งสองดูไปในทางเดียวกันด้วยเหตุผลที่คิดเองเออเองอย่างไรชอบกล
“น้องเพลงต้องไปเจอ วันนี้พี่ก็ตั้งใจจะชวนมาด้วย แต่พี่ธัญญ์บอกติดธุระ ไม่รู้หลอกอีกหรือเปล่า”
“แต่ถ้าพี่ธัญญ์นิสัยไม่ดีขนาดนี้ พี่ภูมิจะชวนเขามาทำไมล่ะคะ”
พี่ชายวัยเก้าขวบชะงัก หลังถูกยิงด้วยคำถามซื่อ ๆ ของน้องสาว คิดไม่ตกอยู่เป็นนาน ขณะที่มือก็ยังกอดกล่องดีวีดีแตก ๆ ไว้แนบอก เมื่อลำพังตัวเองหาคำตอบไม่ได้ จึงหันไปขอตัวช่วย
“พ่อครับ”
คุณพ่อยิ้มแห้ง พลางคิดไปด้วยว่าเอาแล้วไง
“ครับ?”
“พี่ธัญญ์น่ะ...”
สองหนุ่มต่างวัยอ้ำอึ้งกันไปสักพัก แต่พร้อมภูมิเรียกแล้วไม่ถามอะไรต่อ ภูเมศเองก็ไม่รู้จะตอบให้ได้อย่างไร จึงเพียงรอฟังว่าลูกชายจะถามอะไรกันแน่
“...พี่ธัญญ์น่ะ...” เด็กชายเม้มปาก เปลี่ยนจากตั้งท่าขอความช่วยเหลือจากพ่อ แล้วหันมาสู้สายตาน้องสาว แต่ท่าทางราวกับกำลังต่อสู้กับความขัดแย้งในใจอย่างหนักมากกว่า สุดท้ายก็เสมองไปทางอื่น งึมงำดังกว่าเสียงกระซิบแค่นิดเดียวอย่างยอมแพ้
“...ที่จริงแล้วเจ๋งมากเลย”
“เอ๋?”
“...น่ารักด้วย...”
“อ้าว?”
ถึงตรงนี้ เพลงพิณซึ่งยังไม่เคยเจอคนในบทสนทนาดูเหมือนจะนึกตามไม่ค่อยทันเสียแล้ว แต่ความตาไวของเด็กก็ทำให้ทันเห็นอะไรบางอย่างแทน
“พี่ภูมิแก้มแดงจังเลย”
ทั้งที่แค่พูดตามความจริงแท้ ๆ แต่พี่ชายคนเก่งกลับทำท่าเหมือนเธอพูดคำต้องห้ามออกมา แก้มแดง ๆ ที่ว่านั้นพองลม ส่วนเจ้าของแก้มกระชับมือ กอดกล่องใส่ดีวีดีเอาไว้แนบอกอย่างหวงแหน จากนั้นตัดบทว่า “น้องเพลงต้องเจอเอง” แล้วนั่งกระสับกระส่ายอีกพักใหญ่ กว่าจะหันมาชวนคุยเรื่องอื่นต่อเป็นปกติ
ภูเมศพยายามเป็นอย่างยิ่งจะจดจ่อสมาธิอยู่กับถนนเบื้องหน้า แม้หลังจากนั้น บทสนทนาของลูก ๆ จะไม่มีเรื่องของธัญญ์แล้ว แต่กลายเป็นเขาเองที่หยุดคิดเรื่องเจ้าเด็กนั่นไม่ได้ไปอีกทั้งวัน
ตกลงจะน่ารักหรือไม่น่ารักยังบอกลำบาก ถ้าจะไม่น่ารัก ครั้งนี้ก็คงเป็นเพราะทำเขาใจลอยจนถูกเด็ก ๆ ทักเกือบตลอด ทั้งในร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า หรือตอนเลือกซื้อวัตถุดิบเพื่อกลับไปทำอาหารมื้อเย็นให้เด็ก ๆ ที่บ้าน เดินผ่านชั้นวางพวกเต้าหู้สารพัดอย่างยังหยุดยืนจ้องอยู่นาน มัวเหม่อนึกถึงท่าทางตอนกินอย่างตั้งอกตั้งใจของใครบางคนเมื่อเช้า หยิบ ๆ วาง ๆ จนลูกสะกิดเรียก คุณป้าที่มายืนรอจะหยิบของบ้างก็เริ่มจ้องเขาตาเขียว คงอยากคว้าหัวไชเท้าบนชั้นใกล้ ๆ มาฟาดหัวเขาแย่แล้ว
ภูเมศรีบเบี่ยงตัวให้สุภาพสตรี แต่ก่อนเดินหลบออกมา ยังคว้าเต้าหู้ติดมือมาด้วยหลายถุง
ชายหนุ่มมองของในตะกร้า เผลอยิ้มออกมาน้อย ๆ โดยไม่รู้ตัว
ป้าคนเดิมถึงกับมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ ได้ยินเสียงเธอบ่นงึมงำให้หลัง
“หน้าตาดีซะเปล่า ยิ้มคนเดียวเป็นคนบ้า”
เอาวะ..อย่างน้อยก็ยังมีชมว่าหน้าตาดี
เขาก้มมองเต้าหู้และสารพัดวัตถุดิบในตะกร้า เดี๋ยวค่อยคิดว่าเก็บไว้ปรุงเป็นเมนูอะไรดี ถ้ารู้ว่าชอบขนาดนั้นละก็...เอาไว้คราวหน้ามาบ้านอีกจะได้ทำให้กินใหม่
(มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ)
v
v
v
v
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├ งวดที่ 5 (ต่อ)
‘คราวหน้า’ ที่ว่า มาถึงเร็วกว่าที่คิด
คนที่ทำให้ ‘คราวหน้า’ กลายเป็นคราวนี้ กำลังยืนพิงกำแพงพร้อมเป้ตุง ๆ สองใบอยู่ข้างรั้วบ้านเขานี่เอง
“พี่ธัญญ์!?” เป็นพร้อมภูมิที่ร้องขึ้นก่อนอีกนั่นละ และเมื่อได้ยินชื่อที่ว่า สาวน้อยข้าง ๆ ก็ชะโงกหน้ามองออกไปตามสายตาพี่ชายทันที
“คนนี้คือพี่ธัญญ์เหรอ”
“อื้อ! หล่อไหม”
“ฮื่อ”
“แต่พี่หล่อกว่านิดนึงนะ” พร้อมภูมิก็ยังไม่วายเก๊กท่าให้น้องสาวดู
ฝั่งผู้ใหญ่คนเดียวในรถนั้น ทันทีที่ได้ยินชื่อธัญญ์จากปากลูกชาย หัวใจพลันเต้นโครมครามอย่างกับย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กวัยรุ่น มองอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ และเขาคิดว่าไม่ได้รู้สึกไปเอง ว่านัยน์ตาดำขลับของคนทางนั้นก็กำลังจ้องเขาเขม็งจนพานจะทำให้มือไม้หาที่วางลำบาก
หลังจากผ่านช่วงเวลาสั้น ๆ แห่งความงุนงงและเงอะงะ (ในกรณีของเขาเอง) ทั้งสี่ชีวิตก็เข้ามานั่งรวมกันอยู่ในห้องนั่งเล่น
ธัญญ์ทักทายพร้อมภูมิด้วยสีหน้าเนือย ๆ แล้วหันไปส่งยิ้มน้อย ๆ ให้เพลงพิณเมื่อเขาแนะนำว่าเธอเป็นลูกสาว
ได้เท่านั้นเอง แขกผู้มาเยือนซึ่งเพิ่งแยกกันไปเมื่อสาย ก็โดนเจ้าบ้านลากไปคุยไกลหูไกลตาเด็ก ๆ โดยให้เหตุผลว่ามีเอกสารที่เก็บไว้ในห้องต้องรื้อมาคุยเรื่องงานกับเด็กหนุ่ม ให้สองพี่น้องเล่นกันไปก่อน
เสียงลูกบิดลั่นกริ๊กข้างหลัง เมื่อแน่ใจแล้วว่าบทสนทนาหลังจากนี้ของพวกเขาจะไม่หลุดรอดถึงลูกสาวลูกชายแน่นอน จึงได้ถอนหายใจยาวเหยียดใส่เด็กหนุ่มที่ถูกกึ่งดึงกึ่งลากมานั่งตรงเก้าอี้
“มาทำอะไรหรือ?” เขาถาม นวดขมับไปด้วยอย่างกับคนแก่
“ทำงาน”
ภูเมศสำลักน้ำลายค่อกแค่ก
มาทำงาน...งานอะไร? งานบนเตียงหรืองานเลี้ยงเด็ก? เขาสงสัย แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากถาม
“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” อีกฝ่ายดักคอเหมือนรู้ทัน เหลือบขึ้นมองเขาแวบหนึ่งแล้วก้มหน้าหนี ขนตาเรียงเป็นแพยิ่งเห็นชัดเมื่อเจ้าตัวหลุบตาลงต่ำ
ให้ตายเถอะ นี่เขาแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปจึงได้ถูกขัดอย่างนี้ คงไม่ใช่อย่างที่พวกตาแก่ลามกมักทำตอนเห็นสาวสวยหุ่นเนื้อนมไข่เดินผ่านหรอกใช่ไหม
“ผมเริ่มงานเลยได้ไหมครับ”
ธัญญ์เอ่ยขึ้นแบบไม่มีที่มาที่ไป ตกลงงานอะไรยังไม่รู้เลย รู้แต่ตอนลุกขึ้นมานั่นน่ะ ใบหน้าอีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามาใกล้กับหน้าเขาจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ พอยืนขึ้นแล้วปลายจมูกเด็กหนุ่มก็จ่ออยู่แถวปลายคางเขาพอดี
ธัญญ์ถอยหลังไม่ได้เพราะติดเก้าอี้ เดินหน้าก็ไม่ได้อีกเพราะติดเขาขวางอยู่ ส่วนจะไปด้านข้างนั้น ภูเมศสาบานเลยว่าไม่ทันรู้ตัวจริง ๆ ว่าแขนตัวเองยกไปกั้นไว้ตอนไหน แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าตำแหน่งดีอะไรอย่างนี้นะ..
“งานอะไรเธอยังไม่บอกฉันเลย”
เด็กหนุ่มเอียงคอน้อย ๆ มองเขาตาใส ใกล้จนหัวใจจะวาย ถ้าจู่ ๆ เขาล้มพับลงไปเพราะหัวใจเต้นผิดจังหวะตอนนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าจะน่าอับอายขนาดไหน
“ดูแลเด็ก” ธัญญ์ตอบเนิบ ๆ
จะว่าผิดคาด..เขาก็ไม่อยากยอมรับกับตัวเองอีกว่าดันเผลอคาดหวังอะไรอย่างอื่นเข้าแล้ว จึงได้แต่ตั้งสติแล้วพยักหน้ารับ
“..อ้อ..”
“หรืออยากให้ผมดูแลคุณด้วยก็ได้”
เจ้าเด็กนี่เล่นเขาอีกแล้ว
ธัญญ์ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด แม้ตำแหน่งเดิมก็ชิดจะแย่อยู่แล้ว อีกแค่หนึ่งหรือสองเซนติเมตรอาจจะ...
สวบ!
เสียงเนื้อผ้าเสียดสีกับอะไรบางอย่างเบา ๆ...แถวกระเป๋ากางเกงเขา
“แต่ราคาผู้ใหญ่แพงกว่าเด็กนะครับ”
นี่พวกเขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่ ราคาบัตรเข้าสวนสนุกเรอะ!? มีราคาเด็กราคาผู้ใหญ่ แต่เรื่องน่าตกใจกว่านั้น คือกระเป๋าสตางค์เขาไปอยู่ในมืออีกฝ่ายเรียบร้อย ไวอย่างกับลิง ที่เข้ามาใกล้ไม่กี่วินาทีก่อน จุดประสงค์คงเป็นฉกกระเป๋ากันซึ่ง ๆ หน้านี่เอง ดึงออกไปจากกระเป๋ากางเกงกันดื้อ ๆ มือเบาจนแทบไม่รู้สึกตัว
“อ๊ะ!”
เขายอมรับก็ได้ว่าชอบมองลักยิ้มเล็ก ๆ บนแก้มซ้ายของธัญญ์ แต่เวลามันมาปรากฏขึ้นพร้อมกระเป๋าสตางค์เขาในมือเจ้าตัวแล้ว ชวนให้รู้สึกหมั่นไส้อย่างไรบอกไม่ถูก
“คุณกับลูกชายคุณไม่ระวังตัวกันทั้งคู่เลย”
ภูเมศบรรลุวาบในวินาทีนั้น หลังจากข้องใจบางเรื่องมานาน ก่อนหน้านี้จะฟันธงก็ไม่กล้า แต่เห็นกันต่อหน้าต่อตาอย่างกับกำลังแสดงให้ดูอย่างนี้จึงมั่นใจแน่แล้ว กระเป๋าสตางค์เขาที่เคยหายแล้วธัญญ์เก็บมาคืน เป็นเรื่องจัดฉากแน่ ๆ “สองครั้งก่อนก็เป็นเธอสินะ!?”
ธัญญ์ไม่ตอบ แต่ลักยิ้มบุ๋มลึกลงไปอีกบนแก้มขณะพูดต่อ “น้องภูมิรู้ตัวเรื่องโดนขยับเก้าอี้ในครั้งที่สาม ของคุณโดนฉกกระเป๋าครั้งที่สามยังไม่รู้ตัวเลย”
เป็นเด็กที่สุดแสนจะไม่น่ารักจริง ๆ ด้วย!
“ฉันก็รู้แล้วนี่ไง”
เขาย้อน พยายามเอื้อมมือคว้าของตัวเองกลับคืนมา ธัญญ์สูงไม่เท่าเขาก็จริง แต่ไวอย่างกับอะไรดี ขยับมือหนีได้ตลอด ต่อให้ตัวเองโดนต้อนไปจนชิดขอบเตียงแล้วก็เถอะ
“รู้เมื่อสาย เจ็บใจกว่าไม่รู้อีกนะครับ”
พอพูดจบ ก็โดนเขากระโจนใส่ หงายหลังลงไปบนเตียง แต่ของยังไม่ได้คืนมาอยู่ดี ขยับหนีมือเป็นระวิงขนาดนี้ หน้ายังไม่เปลี่ยนสักนิด จะมีก็แต่แววตาเป็นประกายวาววับเหมือนเด็ก ๆ ที่โผล่ขึ้นมาแวบหนึ่งแล้วหายไป...ถ้าเขาไม่ได้ตาฝาดละก็นะ ครั้นเพ่งดูอีกที คราวนี้เห็นแต่สีหน้าเนือย ๆ เหมือนเดิม
ภูมิเมศเริ่มคิดหนักแล้ว จะให้เด็กเจ้าเล่ห์หน้านิ่งแบบนี้มาเป็นพี่เลี้ยงลูกชายเขาได้จริงหรือ
อีกฝ่ายคงสังเกตได้ถึงความคับข้องใจของเขา แต่ยังอุตส่าห์จับประเป๋าสตางค์เขาไว้เป็นตัวประกัน กอดไว้แนบอกเหมือนตอนลูกชายเขากอดกล่องใส่แผ่นดีวีดีแตก ๆ ของเจ้าตัวเอาไว้เมื่อตอนกลางวัน
“ตกลงผมได้งานไหมครับ”
ยังมีหน้ามาถามอีก
“เธอก็มีงานประจำของตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”
“ผม?”
“ที่เซเว่นน่ะ”
“ลาออกแล้วครับ”
“หา!?”
เขาสาบานว่าได้ยินเสียงธัญญ์หลุดหัวเราะออกมาเฮือกหนึ่ง “ผมลาออก คุณต้องตกใจด้วยหรือ”
“ลาออกทำไมล่ะ”
อีกฝ่ายชูสามนิ้ว “สามร้อยครับ”
“พอเลย ๆ” ภูเมศโคลงศีรษะ อดไม่ได้จะยื่นมือไปหาใบหน้าเด็กหนุ่ม เอานิ้วคีบจมูกโด่ง ๆ นั่นไว้ อยากจะบี้ให้แบนคามือไปเลย “ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ”
“ช่วงนี้ผมทำตัวไม่ค่อยดีน่ะครับ ลากะทันหันบ่อย เป็นอย่างนี้ต่อไปเดี๋ยวก็โดนให้ออกอยู่ดี”
ชายหนุ่มปรายตามองคนที่นอนแผ่อยู่ข้างล่าง คราวนี้อะไร พอไม่สนใจแล้วยอมบอกเองเสียอย่างนั้น
“อีกอย่าง ผมกะจะเปลี่ยนที่อยู่”
“ไปอยู่ไหนล่ะ” ถามไปทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เก่าน่ะอยู่ไหน
“ที่นี่..”
“แค่ก ๆ ๆ!”
“ล้อเล่นน่ะครับ” เด็กหนุ่มอ้อมแอ้ม เสมองไปทางอื่น ขณะเบี่ยงตัวลอดใต้แขนเขาเพื่อพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง วางกระเป๋าสตางค์เขาทิ้งไว้บนเตียง บทจะคืนก็คืนกันง่ายดาย “วันนี้ผมแค่มาถาม ว่าคุณตั้งใจจะจ้างผมเลี้ยงลูกจริงหรือเปล่า”
ภูเมศหรี่ตาครุ่นคิด “ถ้าไม่จ้างล่ะ”
“ผมก็ไปหางานอื่น”
“งานอะไร?”
“อะไรสักอย่างที่ได้เงิน” ธัญญ์ตอบแทบไม่เสียเวลาคิด
“พูดให้ชัดเจนหน่อยสิ”
“สามร้อย”
ชายหนุ่มกลอกตา “อ้อ...งานขูดรีด”
“ถ้าสมัครใจ ก็ไม่เรียกขูดรีด”
ภูเมศก้มลงมองเด็กหนุ่มช่างต่อล้อต่อเถียง และส่วนที่ทำให้ผู้คนประสาทที่สุดคงเป็นขนาดตอนเถียงก็ยังหน้านิ่ง..เสียงเนิบอยู่นั่นละ อยากรู้เหลือเกินว่าโตมาอย่างไร ที่บ้านสอนกันมาแบบไหน พอจ้องนานเข้า เห็นเครื่องหน้าสวย ๆ ของอีกฝ่ายแล้วก็อดคิดย้อนกลับไปตอนเจอกันครั้งแรกไม่ได้ เลยเถิดไปถึงว่าหากคืนนั้น เจ้าของกระเป๋าสตางค์ที่โดนตบไปเป็นคนอื่นสักคนที่ไม่ใช่เขา ป่านนี้เจ้าเด็กตรงหน้าจะไปปีนขึ้นเตียงใครแล้วหรือเปล่า
“ถ้าคนอื่นสมัครใจล่ะ?”
ธัญญ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับเรียบ ๆ เช่นเดิม “นั่นก็ไม่เรียกขูดรีดเหมือนกัน”
“แล้วได้มาเยอะไหม กี่หมื่น..หรือเป็นแสน?”
คิดอยู่หรอกว่าถามแรงไปหน่อย
..แต่คำพูดพอหลุดจากปากแล้ว..เรียกกลับคืนไม่ได้อีก..
อีกฝ่ายควรเถียงอะไรสักอย่างด้วยสีหน้าเฉยชาจนดูกวนประสาทเหมือนเคย ทว่าครั้งนี้เจ้าตัวกลับชะงัก เงยขึ้นมองเขาด้วยสายตาอ่านไม่ออก จากนั้นไม่พูดอะไรอีกเลย
ภูเมศรู้สึกหนึบอยู่ในอก เหมือนเพิ่งทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ลงไป
“ธัญญ์”
“ครับ”
“เธอโกรธ?”
เด็กหนุ่มโคลงศีรษะ ลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “ผมไปโกรธอะไรคุณได้”
แต่ภูเมศยังปักใจเชื่อแบบเดิม “เธอโกรธอยู่แน่ ๆ”
“ก็ได้ คุณว่าโกรธก็โกรธ”
ถูกตามใจด้วยเรื่องนี้ไม่น่ายินดีสักนิด! แต่ถ้าจะโกรธเพราะคำพูดแบบนั้น เป็นเพราะอีกฝ่ายไม่ได้เที่ยวมีอะไรกับคนอื่นไปทั่วนอกจากเขาหรือเปล่า ภูเมศอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้
แต่มีแล้วอย่างไร ไม่มีแล้วอย่างไรล่ะ?
เขาเป็นคนเดียวของอีกฝ่ายหรือเปล่ามันสำคัญตรงไหน ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาคือผู้ซื้อและผู้ขายแต่แรกอยู่แล้ว เรื่องซื้อบริการทางเพศ ตอนอยู่ในวัยคึกคะนองใช่ว่าไม่เคย กฎเกณฑ์เหล่านี้เข้าใจไม่ยาก แค่ป้องกันตัวเองให้ดี เสร็จธุระก็ต่างคนต่างไป จะผูกมัดอีกฝ่ายอย่างกับเป็นคนรักกันนั้นเป็นไปไม่ได้ เว้นแต่จะมีเป็นกรณีพิเศษ ตกลงยินยอมกันทั้งสองฝ่าย กึ่งซื้อกึ่งเลี้ยงดู...
ชายหนุ่มทำหน้ายุ่ง ตกลงเขาจะจ้างอีกฝ่ายไว้ทำอะไรนะ ตั้งใจให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่ใช่หรือ แต่ก็ไม่อยากให้พี่เลี้ยงลูกชายไปเที่ยวขึ้นเตียงกับใคร ๆ เกิดเด็กมาเห็นพฤติกรรมแบบนั้นเข้าจะไม่ดี ใช่แล้ว เขาเออออกับตัวเอง นั่นละเหตุผลที่เขาเดือดร้อน
ใคร่ครวญยังไม่ทันครบถ้วนกระบวนความ ก็เห็นธัญญ์เดินไปคว้าลูกบิดไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว เขารีบร้องห้ามไม่ทันคิด
“เดี๋ยวก่อนสิ!”
เด็กหนุ่มชะงัก
“นั่นเธอจะไปไหน”
“กลับ”
“กลับไปไหน?”
ธัญญ์ระบายลมหายใจยาว ก้มลงมองข้อมือตัวเองที่ถูกเขากำไว้หลวม ๆ แต่ภูเมศคอยระมัดระวังเป็นอย่างดี ต่อให้ว่องไวเพียงใดก็เถอะ หากทำท่าว่าเหมือนอยากกระตุกหนีสักนิด จะรีบกระชับไว้ให้มั่นเลยเชียว
และคราวนี้ ภูเมศไม่คิดรอคำตอบแล้วด้วยว่าอีกฝ่ายเตรียมกลับไปไหน เพราะเขาจะเลือกให้เอง
“เธออยู่ที่นี่”
“เอ๋..?”
“เลี้ยงลูกชายฉัน”
เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบ ๆ ยืนแข็งค้างอยู่หลายวินาที ก่อนจะหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“นี่มันขอแต่งงานไม่ใช่หรือครับ?”
ภูเมศอ้าปากหวอ มาดจริงจังเมื่อครู่ระเหยหายไปในอากาศ เพิ่งรู้ตัวว่าเลือกใช้คำได้แปลกหูอย่างไรชอบกล ฟังดูก็คล้ายอย่างธัญญ์ตั้งข้อสังเกต จริงอยู่ว่าเขาควรทำให้มันเป็นงานเป็นการกว่านี้ เช่นบอกจะจ้างเป็นพี่เลี้ยงลูกหรืออะไรก็ว่าไป แต่ไอ้การโดนเอามาล้ออย่างว่านี่เล่นเอาเสียศูนย์ไปพอดู
“มะ..ไม่ใช่สักหน่อย” ชายหนุ่มละล่ำละลัก แต่อีกฝ่ายฟังเสียที่ไหน
“ไหนแหวนล่ะ?”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!”
“แล้วไหนกล้องวิดีโอ”
ไอ้เด็กคนนี้!
ธัญญ์!”
“ฮ่า ๆ ๆ—อื้อ!”
แผ่นหลังเด็กหนุ่มชนบานประตูดังกึง!
...เงียบแล้ว...
เงียบจนขนที่ต้นคอลุกชัน ปลายมือปลายเท้าชาวาบอย่างกับมีไฟฟ้าสถิต
ฟันกระทบกันนิดหน่อย ปากใครสักคนต้องได้แผลแน่
....แต่ก็ยังจูบแช่อยู่อย่างนั้น
ภูเมศหลับตา พลางคิดว่าเจ้าหนูนี่เด็กเกินไปสำหรับเขาหรืออย่างไรนะ ในโพรงจมูกถึงได้ร้อนอย่างกับเลือดกำเดาจะไหลเสียให้ได้ แถมในหัวก็เบาโหวงไปหมด
เพื่อไม่ให้ความคิดกระจัดกระจายไปมากกว่านี้...จึงได้นับ.....หนึ่ง.......สอง.......สาม.......สี่........อยู่ในใจ..
ไม่รู้จะนับไปถึงเท่าไร แต่ไม่กล้าลืมตาเลย ให้ตายเถอะ
กว่าจะได้เปิดเปลือกตาขึ้นอีกที ก็ตอนที่รู้สึกได้ว่ากลีบปากนิ่ม ๆ ที่แนบอยู่เคลื่อนจากจุดเดิม ร่างเด็กหนุ่มตรงหน้าไถลร่วงลงไปนั่งกับพื้น ก้มลงมองตาม เห็นอีกฝ่ายยกมือกุมอกเสื้อ ริมฝีปากอ้าค้างอยู่น้อย ๆ ทั้งยังเปลี่ยนเป็นสีแดงสดกว่าเก่า
หน้าก็แดงชะมัด
....น่ารัก....
แย่แล้ว...แย่แล้วจริง ๆ สัญญาณเตือนภัยในหัวร้องบอกว่าอย่างนั้น
ราวหนึ่งนาทีที่มีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาผ่านพ้นไป ธัญญ์จึงได้ลุกขึ้นยืนใหม่ ยกมือแตะริมฝีปากตัวเองเหม่อ ๆ แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์พึมพำออกมา
“ห้าร้อย”
ภูเมศเลิกคิ้ว “ค่าจูบ?”
เด็กหนุ่มพยักหน้า
ให้มันได้อย่างนี้สิ! พอสติมา สตางค์ก็ลอยไป คราวหน้าเขาจูบเต้าหู้ดีกว่าไหม ท่าทางจะนุ่มนิ่มเหมือนกัน
“แต่ช่วงนี้ผมไม่รีบ” ธัญญ์ก้มหน้าก้มตาพูดต่อ “คุณรวบยอดไปจ่ายรวมกับค่าจ้างเลี้ยงเด็กตอนสิ้นเดือนเลยก็ได้”
พูดจบก็รีบถลาออกนอกห้อง ผิดวิสัยท่าทางเฉื่อยแฉะตามปกติของเจ้าตัว ได้ยินเสียงไอ้ตัวเล็กสองคนที่พากันเปิดการ์ตูนดูร้องเรียกให้ลั่น
“พี่ธัญญ์คุยอะไรกับคุณพ่อช้ามาก มาดูท่านลอร์ดเร็ว! อ๊ะ! น้องเพลงจับเก้าอี้ไว้ให้ดีล่ะ!”
ภูเมศไม่ได้เดินตามออกไปทันที แต่ยกมือลูบหน้าตั้งสติ ถอยไปนั่งหมดแรงบนเก้าอี้ เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจากเด็ก ๆ ลอยผ่านประตูที่แง้มไว้มาเข้าหู ฟังแล้วเหมือนกำลังโดนพี่ธัญญ์แกล้งอะไรสักอย่างเข้าให้แล้ว
ชายหนุ่มหัวเราะตาม ที่บ้านไม่ได้มีเสียงอึกทึกอย่างมีชีวิตชีวากันขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
ถึงจะกล้าพูดได้เต็มปากว่าตัวเองฐานะและหน้าที่การงานดีทีเดียว ไอ้เรื่องเงินขัดสนน่ะไม่มีเสียหรอก แต่หากมีพี่เลี้ยงเด็กแบบนี้สักคนแล้ว.. เห็นทีต้องขยันทำงานขึ้นอีกหน่อยแล้วสิ
“พี่ธัญญ์ เย็นนี้กินข้าวกันไหม พ่อซื้อเต้าหู้กลับมาเยอะแยะเลย”
ว่าแต่เขาเดินมาถึงตรงนี้ได้อย่างไรกัน?
“อ๊ะ ทำไมแบ่งให้น้องเพลงคนเดียวล่ะ”
“ผู้ชายเท่ ๆ เขาไม่งอแงเวลาแบ่งของให้เด็กผู้หญิงหรอกนะ”
กว่าจะรู้ตัว..ภูเมศก็ยิ้มจนแก้มจะปริอยู่แล้ว
To be continued…
มาต่อแล้วค่ะ ,,>3<,,
แถมแปะรูปคุณพ่อภูเมศให้ ปกติไม่ค่อยถนัดวาดหนุ่มใหญ่เลยค่ะ แต่เพื่อพี่ภูเมศ หนุ่มสามสิบกว่าก๊ง ๆ (?) เราจะพยายาม (ฮาาา)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price11edit_resize.png)
*ตอบคอมเม้นต์นิดนึง
เรื่องนี้คงไม่ใสๆ เท่าไหร่ แต่ก็น่ารักดีจัง
ว่าแต่คุณ Rainyday ยังไม่ตอบคำถามที่มีเพื่อนสมาชิกถามเลยว่าเรื่องนี้มีใครตายหรือเปล่า
พลอยเสียวไปด้วย ถึงจะเว้นไม่ตายมาสองเรื่องแล้วก็เถอะ 555
เรื่องนี้(น่าจะ)ไม่มีในส่วนเนื้อเรื่องปัจจุบันค่ะ หงุงง พูดลำบาก ฮา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า //กอดก่าย
พบกันงวดหน้านะคะ ^o^
-
พ่อภูนี่ถือคติกินเด็กแล้วจะเป็นอมตะสินะคะ 555555 ระวังน้าาาาาา ถ้าน้องธัญญ์หลุดมือไปคุณลูกชายงอนแน่ๆ :hao3: :hao7:
-
น้องภูมิเริ่มหวงพี่ธัญญ์เสียแล้วสิค้าา :laugh: .. อย่าแย่งกันค่ะเด็กๆ เพราะพี่ธัญญ์เป็นของลุงภูแค่คนเดียวน้าา~ :-[
-
กร๊ากกกกก
ธัญญ์นิ่งไม่เป็นเลยพอเจอคุณพ่อก่งก๊งเผลอจูบปิดปาก
ตกลงอยู่ด้วยกันแล้วหลุดอุตลุดใช่มั้ย 5555
พี่ภูมิๆๆๆๆๆ พี่ช่างน่ารักน่าฟัด พยายามรักษาภาพลักษณ์พี่ชายคนเท่ห์ไว้อย่างเหนียวแน่น แม้จะโดนสกิลถามแทงใจดำแบบตาใสๆ ของน้องเพลงก็ไม่หวั่น 5555
อืม...ตอนนี้มีแต่คนหลุดมาดแฮะ
-
คุณธเนศโผล่อีกแล้ว
ไม่คิดว่าจะใกล้ตัวขนาดนี้เลยค่ะ
แอบกังวลไปถึงมาม่าที่จะมีในอนาคต นี่เริ่มหาหม้อมาตั้งไว้บนเตาแก๊สรอแล้วค่ะ 555555
เอาจริงๆ ตอนแรกแอบคิดว่าคุณธเนศเนี่ย? ใช่ป๋าที่เลี้ยงต้อยน้องธัญญ์ไว้รึเปล่านะ?
แต่พอได้อ่านตอนนี้ ใจนึงก็แอบคิดว่า เอ๊ะ? หรือคุณธเนศจะเป็นคุณพ่อของน้องธัญญ์
รู้สึกซับซ้อนจังเลยค่ะ เราก็แอบลุ้นประเด็นนี้อยู่นะคะเนี่ย น่าติดตามมากเลย นี่เดาว่าเป็นป๋า พ่อ ญาติห่างๆ พี่ชาย อะไรงี้ มั่วไปหมดล่ะ ก๊ากกกกกกกกกก :katai5:
ตอนนี้ก็ขำลุงอีกแล้วค่ะ
ลุงน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
แก่แล้วรู้สึกจะตามไม่ค่อยทันเด็กมั้ยหรือยังไง? 555555555
แต่ตอนจูบนี่น้องธัญญ์เขินใช่มั้ย?ถึงวิ่งหนีออกจากห้องเลย โอ้ยย น่าเอ็นดู
้่อ่านแล้วอยากกินเด็กจังเลยค่ะ น้องธัญญ์น่ากินมาก ก๊ากกกกกกกกกกกกก
แล้วก็ตอนที่น้องพร้อมภูมิพูดถึงพี่ธัญญ์แล้วเขินหน้าแดงเนี่ย ตายแหล่วววววว
อิป้าใจบ่ดี เกิดความรู้สึกอยากให้เด็กกินคนแก่ขึ้นมาทันที ต้องกราบขออภัยคุณพ่ออย่างสูงค่ะ 55555555
จะรอตอนหน้านะคะ >_<
ตอนนี้ได้พี่เลี้ยงเด็กแล้ว ตอนหน้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันเลยมั้ย? ไหนๆลุงก็ขอแต่งงาน(?)ไปแล้วนี่เนอะ ฮาาา
-
หลงกันหมดทั้งบ้านทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่
-
ธัญญ์เสน่ห์แรงจริง เด็กรักผู้ใหญ่หลง
จะมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวแล้วสินะ
แต่เอ๊ะ ธเนศคนนั้นกับธัญญ์คนนี้เกี่ยวข้องกันใช่ไหม
-
พี่ธัญญ์ชอบแกล้งเด็กจังงงง 55555555555
ดูท่าน้องภูมิคงจะติดพี่ธัญญ์ซะแล้ววว :laugh: o13
-
คุณภูเมศมาไกลจริงๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ :o8:
-
คุณธเนศเดียวกันแหง...
ดะ...ดราม่าาาา :z3:
คนนึงได้กะพ่อ คนนึงได้กะแม่ ลูกงงตายหอง งือออออออ
แต่จุดที่น้องธัญญ์เล็งคุณพ่อไว้แต่แรกก็น่าสงสัยนะคะ
เอาจริงๆสงสัยมันทั้งเรื่อง 555555 :laugh:
-
แค่มัดใจเด็กได้ก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้ววววววววววว
ชาติไหนคุณพ่อถึงจะรู้ว่าน้องชอบตัวเองคะเนี่ย
-
เป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือเพื่อนเด็กน้อ
-
คุณพ่อออ เดี๋ยวนี้อะไรๆก็หาว่าธัญญ์น่ารัก
วรั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นาน มาอ่านรวดเดียวแล้วก็ยังมีความรู้สึกเหมือนเดิม
ชอบขุ่นน่องธัญญ์มากค่ะ เป็นคนน่าแกล้งน่าหยิก น่าฟัดดดด ถ้าเจอนี่คงหมดตัวแน่นอน
เพราะจะขอกอดขอหอมขอจูบทุก10วิ สักพักจะขอจิ้นน้องภูมิพี่ธัญญ์แล้วนะคะ 555+
ขอบคุณค่า :mew1:
-
ธัญญ์จัดการอยู่หมัดหมดเลยทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ตายๆ
จะไปไหนกัยรอดได้ยังไง อยู่เลี้ยงลูกให้ลุงเค้าตลอดไปเลยลูก
-
น่ารักๆๆๆลูกๆๆๆก็เข้าได้หมด ยิ่งพ่อต้องเรียกว่าหลงเลย แต่ว่าธเนศใครๆๆๆๆ
-
มีความรู้สึกว่าคุณธเนศนี่น่าจะเป็นญาติหรือพ่อของน้องธัญญ์ มโนก็เพราะชื่อเริ่มด้วย ธ ธงนี่แหละ 5555
ขอเรียกภูเมศว์ว่าป๋าภูแล้วกันนะ ป๋าภูกับอดีตภรรยานี่ก็ดีเลิกกันไปก็จบความไม่ต้องมาทะเลาะหรือหึงหวงกัน
ป๋าเสร็จน้องธัญญ์ค่ะงานนี้เพราะนอกจากใจป๋าแล้วใจลูกป๋าก็ไม่เหลือโดนฉกไปหมดแล้ว
ภาพประกอปป๋าอันนี้เราชอบมากค่ะ5555
-
ตกบ่วงธัญญ์แล้ววว ทั้งคุณพ่อคุณลูก
-
ดีแล้วน้าแบบนี้ น้องภูมิ ก็มีเพื่อนเล่นแล้วน้า
-
เด็กๆๆเข้ากันได้ดืแบบนี้ลุงก็โล่งใจสินะ
:กอด1: :กอด1: :pig4:
-
จิ้นน้องภูมิกับพี่ธัญญ์หนักมากกกกกกก
-
คุณพ่อหล่อมากกก พี่ธัญน์น่ารัก
-
น่ารักอ้ะะะะ
ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักอบอุ่นใจ
ชอบจังงงงงง :L2:
-
เค้าจะมาอยู่บ้านเดียวกันแล้ววววววววว
แหล่วๆๆๆๆๆ
ครอบครัวสุขสันต์ๆๆๆ
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยย น้องภูมิ~~ พูดถึงพี่เค้าแล้วก็หน้าแดง ชอบพี่เค้าใช่มั้ยลูกกก
พี่ธัญญ์ของคุณพ่อนะคะ ไม่ได้ๆ *แม้ลึกๆพี่จะแอบเชียร์ให้น้องภูมิปีนเกลียวก็เถอะ 55555
น้องธัญญ์คนเก่งโดนจูบแค่นี้ถึงกับเข่าอ่อน แอร้ยยยยยย
ครอบครัวนี้น่ารักมากเลย น้องเพลงก็น่ารัก
แต่ปัญหาที่จะตามมาคือแฟนใหม่ของคุณแม่นี่ล่ะ เกี่ยวดองกะน้องธัญญ์แน่ๆ
*เตรียมหม้อมาม่า*
-
งานนี้คุณลุงทุมหมดหน้าตัก เพื่อหน้าแดงๆ น่ารักๆของน้องธัญญ์
มีเงิน ให้เงิน แถมเอาลูกมาล่อเหยื่ออีก 555555+
-
:-[ :heaven
-
เรามั่นใจว่าเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่นิยายมุ้งมิ้งที่คุณ Single Dad มารักกันกับพี่เลี้ยงลูกตัวเองแบบทั่วๆ ไปแน่ มันต้องมีอะไรซับซ้อนกว่านั้นอีกประมาณสามชั้น แต่ยังไงก็ได้ครับ จัดมา จะมาม่าปวดตับสะเทือนไตก็จะอ่าน ก็หลงรักตัวละคร (และคนแต่ง) ไปแล้วนี่
-
หลงเด็กหัวปักหัวปำเลยคุณพ่อ
แต่น้องธัญญ์ก็ดูจะหลงคนแก่ พอๆกันอยู่นะ
-
น้องธัญญ์น่าร้ากกกกก เริ่มตกหลุมของลุงแล้วใช่ม้ายยย 555555
-
เราชอบธัญญ์ งุ้ยยย :ling3:
-
พี่ธัญญ์เข้ากับลูกๆได้ดี เด็กรักผู้ใหญ่หลงจริงๆ :katai2-1:
-
ธัญญ์น่ารักตลอดเว...... พร้อมภูมินี่ตกหลุมรักพี่ธัญญ์ไปแล้วแน่ๆ
ธเนศ ชื่อคุ้นๆเนอะ 555555555
คุณพ่อก็ถึงเนื้อถึงตัวตลอดเลย หาเรื่องเสียตังได้อีก
-
โอ๊ยยย อ่านไปยิ้มไปตลอดเลย
ธัญญ์โคตรน่ารักกก
-
เริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆแล้วเนอะ เหมือนธัญญ์จะผ่อนๆให้ลุงภูเมศลงนิ๊ดดดดนึงแล้วนะ 555 ^^
ว่าแต่ เห็นคุณธเนศแว๊บๆ แบบว่าๆ ต้องจุดเตาแก๊สรอเลยไหมคะ แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ
-
ธเนศกับธัญญ์ มีความสัมพันธ์กันไงอะ ลูกที่หนีพ่อออกจากบ้าน?
-
ธัญญ์เจอจูบปิดปากนิ่งไปเลย เขินใช่มั้ยเล่า :laugh:
-
อร้ายยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: อยากได้ผู้ชายแบบภูเมศ มีครอบครัวมีอายุไม่ว่า กระเป๋าหนักใจป๋านี่สำคัญ เอ๊ะ!! เดี๋ยวๆ
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ กะว่าเป็นรางวัลที่สรุปสอบเสร็จ อ่าน 1 บท แล้วสรุปต่อแล้วก็อ่านอีกบท.... แต่อ่านรวดเดียว 5 ตอน แงงง Orz
หลงตามคนพ่อไปแล้วค่ะ 55555 ดูน่าค้นหาแปลกๆ
เปิดเรื่องมาเราก็ลุ้นว่าเพราะอะไรน๊าาา ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่ 5555
โอยยยย เด็กๆก็น่ารักง๊องแง๊ง กินๆ
ได้พี่เลี้ยงมาแล้ว เย้
-
กลางวันดูเด็ก กลางคืนก็ดูผู้ใหญ่ไงค่ะน้องธัญญ์ :z1:
-
มาอยู่บ้านเดียวกันแล้ว :katai2-1:
-
พี่ภูมิน่ารักจัง แอบปลื้มพี่ธัญญ์ก็ไม่บอก อิๆๆๆ
-
หลงพี่เลึ้ยงคนใหม่กันทั้งบ้านเลยน้าาาา
-
พี่ธัญญ์ของน้องภูมิดี๊ดี
ชอบบจังเลย
พี่เลี้ยงเด็กบ้านนี้น่ารัก
เค้าเรียกว่าว่าที่คุณแม่ได้มั้ยน่าาาา
ปล.แฟนใหม่แม่นี่คือ?? พ่อน้องธัญญ์???
-
พี่เลี้ยงเด็กแจ่ม(?)ขนาดนี้ หัวใจคงทำงานหนักใช่ไหมคุณภูเมศ!?
-
ตอนแรกก็หมั่นไส้ธัญญ์นะคะ มากๆเลยด้วย เด็กอะไรไม่น่ารักเอาเลย ขี้งกก็เท่านั้น ขี้แกล้ง ปากแข็งอีกต่างหาก แต่พออ่านมาถึงบทนี้บอกเลยว่าขโมยหัวใจไปเต็มๆ/ปาหัวใจใส่รัวๆ จริงๆแล้วต้องให้คุณพ่อรุกหนักๆใช่ไหมถึงยอมเผยความน่ารักออกมา อรั้ยยย ><
รอตอนต่อไปค่ะ มาต่อไวๆนะคะ ได้โปรดดด กำลังฟินน~
ปล.รูปน้องภูมิว่าน่ารักโมเอะแล้ว เจอรูปคุณภูเมศไป พลังคนแก่ทำลายล้างสุดๆ ยอมใจค่ะ 36ยังแจ๋วจริงๆ -..-
-
ชอบมาก...มาต่อเร็วๆนะ
-
ธัญญ์น่ารักม้ากกกกกก
โอ๊ย ตอนที่โดนจูบแล้วเขิน ลงไปกองกับพื้นนี่มัน ... :-[ :-[
ขี้ซึนสุดๆอ้ะะะ เขินจะแย่ยังจะมาทำเก็บเงิน
น่ารักขนาดนี้ไปไหนไม่รอดละเนอะคุณพ่อ อิอิ
-
คุณพ่อ ทำไมเราอ่านแล้วรู้สึก คุณพ่อนี่ ใสซื่อ จนตามน้องธัญไม่ค่อยทันแล้ว o18
คุณพ่อคะ คุณพ่อหลงเสน่ห์เด็กน้อยแล้วหล่ะค่ะ ตกหลุมรักไม่รู้ตัวแน่ๆแล้วค่ะ :-[
-
o18 o18
-
ธัญญ์เสน่ห์แรงนะ :m1: :m1:
-
ว้ายๆๆๆ คุณพ่อ ลูกๆเข้ากันได้ดีค่ะกับ (ว่าที่)คุณแม่คนใหม่ ได้เยี่ยมแท้ :impress2:
น้องธัญญ์คงไม่ได้เข้ามาหลอกครอบครัวนี้หรอกเนาะ :mew2:
ป.ล รูปคุณพ่อภูเมศหล่อมากครอบครัวนี้น่าตาดีทุกคนเลยน้องภูมิก็มีแววโตขึ้นหล่อแน่ๆ (วาดสวยมากค่ะ) o13
-
มาแล้ว มาแล้ว คุณธเนศ หรือจะเป็นคุณพ่อของพี่ธัญญ์ช่างแกล้งงง :z13:
-
คุณภูจนเข้าสักวันแน่ๆค่ะ5555
-
คุณพ่อ เป็นอะไรที่ไม่ เคยทันเกมส์พี่ธันญ์
น้องภูมิยังใหวตัวทันเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ลูกสาว ลูกชายน่ารัก พี่เลี้ยงเด็กก็น่ารักมาก :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่ได้หมายหัวคนเขียนหรอกนะ แต่ทำไมได้กลิ่นผงปรุงรสมาม่ามาหน่อยๆ
คงไม่ใช่พ่อกับลูกต้องมาแย่งคนรักกันหรอกนะคะ ถึงน้องภูมิจะเพิ่งเก้าขวบก็เถอะ
หรือจะเป็นปัญหาครอบครัวรับการเปลี่ยนแปลงไม่ได้
โอ้ยยยย อ่านก็สนุกนะ ติดมากด้วย แต่กลัวดราม่าจริงๆ
พูดเลย ยังไม่เคยอ่านเรื่องไหนของคุณ RAINYDAY ที่ไม่มีดราม่าเลยนะ
อาจจะมากน้อยไม่เท่ากัน สาหัสต่างกัน แต่มีทุกเรื่อง! แล้วอ่านมั้ย? ....อ่านค่ะ :mew2:
-
หวังว่าธเนส กับธํญญ์จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกันนะ
แต่ธํญญ์นี้เส่นห์แรง หลงกันทั้งบ้าน
-
ช่างเกรียละเกิลลลลล
:katai5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เนื้อเรื่องชวนให้สงสัยและน่าติดตามมากๆ
อยากรู้ปมเบื้องหลังไวๆ จัง อิอิ
-
กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์ไปแล้ววววว
น่ารักมุ้งมิ้งจนคนอ่านก็ยิ้มแก้มจะแตกเหมือนกันค่ะ :-[
-
เขิลใช่มั้ยเอ่ย
-
ชอบอ่ะ ชอบทุกอย่างในเรื่องนี้ :ling1: o13
-
โลกกลมอีกแล้ววววว. น้องธัญน่ารัก น่าแกล้งแต่ทำไมแกล้งคนอื่นเยี่ยงนั้น555+
-
สวัสดีค่ะ เห็นดูเดิ้ลในเฟส ถึงได้ทราบว่า rainyday มาเปิดเรื่องใหม่ แปลกใจที่ไม่เห็นเลยจน 5 ตอนแล้ว แต่ความดีใจมีมากกว่า รีบตามมาอ่านเลยค่ะ สนุกและน่ารักที่สุด ชอบน้องธัญญ์มากกกกกกกกกก เธอกวนแบบสุดยอด แตกต่างจากเด็กๆทุกคนในเรื่องก่อนๆ คิมว่าเกรียน แต่ก้อไม่เหมือนกัน ไม่ต้องเอาปิ่นหยกที่แสนมึนและอึน หรือ วสุที่มึนงงตลอด หรือแฝดที่น่ารักทั้งสอง ไม่มีใครสู้น้องธัญญ์ได้เลย นี่ขนาดคิดว่าจะไม่มีการปันใจจากคิมแล้ว ยังอดเอ็นดูน้องธัญญ์ไม่ได้ ชอบตรงที่น้องบอกว่า พวกคุณน่าแกล้ง ที่สุด ทำเอาพี่ภูกับน้องภูมิเงิบเลย 55555555555
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณที่ว่างพอกลับมาเขียนเรื่องราวสนุกๆให้อ่านอีกแล้ว รักนะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดด :mew1: :mew1:
-
ชอบบุคลิกของธัญญ์ และความน่ารักของเด็กๆม๊ากมาก มีปมมาให้เรื่องน่าติดตามด้วย สนุกมากๆเลยค่ะ
-
ธเนศนี่คงจะเป็นพ่อ ไม่ก็พี่ชาย ของธัญญ์แน่เลย งานนี้คงจะได้เจอกันจังๆซักวัน อะไรจะโลกกลมขนาดนี้555
ถ้าธเนศเป็นพ่อของน้องธัญญ์ นี่ ทำให้รู้สึกว่าลุงภูเมศนี่ดูจะแก่คราวพ่อของน้องธัญญ์เลยนะเนี่ย :hao6:
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ+1 :mew1:
-
น่าติดตามมากกก
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกกก ช้อบชอบ :-[ :-[ :-[
-
ติดใจด้วยธัณณ์อีกคน ชอบคาแรคเตอร์แบบนี้จัง
-
ชอบนิสัยแบบธัญญ์อ่ะ ติดตามด้วยคน :L1:
-
น้องธัญญ์นี่น่ารักจริงๆเลยยยยยย
ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่หลงรักกันหมด :hao7: :hao7:
-
ดูเป็นครอบครัวที่น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
:mew1:
-
มารอและให้กำลังใจค่า :mc4:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 6
แรกเริ่มนั้น ชายหนุ่มยังไม่ไว้ใจปล่อยลูกชายไว้กับพี่เลี้ยงคนใหม่ตามลำพังนัก ต่อให้จะทำสัญญาว่าจ้างกันเป็นเรื่องเป็นราว ขอดูชื่อเสียงเรียงนามและบัตรประชาชนพร้อมสำเนาเป็นที่เรียบร้อย (ตอนนั้นจึงเพิ่งได้รู้ว่าธัญญ์อายุยี่สิบหกปีแล้ว รูปลักษณ์ภายนอกดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงจนน่าตกใจ)
ผ่านไปเป็นสัปดาห์ เขาจึงค่อยเบาใจเรื่องนั้นลงบ้าง
เมื่อลอบสังเกตแล้ว พบว่าเด็กหนุ่ม...ไม่สิ...อายุยี่สิบหกแล้ว ก็เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งเลยเชียว...แต่เทียบกับเขาแล้วยังนับว่าเด็กอยู่ดีนั่นละ เจ้าเด็กคนนั้นตั้งใจทำงานของตัวเองดีในระดับหนึ่งทีเดียว ไม่มีวี่แววจะพาลูกชายเขาออกนอกลู่นอกทาง ดูไม่ทำอันตรายใคร หรือลักเล็กขโมยน้อยข้าวของในบ้าน เอาเข้าจริงแล้ว เขาคิดว่าธัญญ์แทบไม่แตะต้องอะไรที่ดูเหมือนจะเป็นของใช้ส่วนตัวเขาเลยด้วยซ้ำ ทั้งหมดอยู่เรียบร้อยกับร่องกับรอย เขาเองที่ตั้งการ์ดสูงเพราะรู้ฤทธิ์เจ้าหนุ่มหน้าเด็กนั่น ไม่มีทางพลาดการสังเกตความผิดปกติแม้สักเล็กน้อยไปได้แน่นอน
ขณะที่เวลาค่อย ๆ ไหลผ่านไป ภูเมศยังได้พบความจริงอย่างหนึ่ง คือนอกจากเหตุผลว่าลูกชายเขาโปรดปรานพี่เลี้ยงคนใหม่นักหนาแล้ว เขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่านึกอย่างไรจึงให้คนคนนี้มาดูแลลูกชาย หักลบความเอาใจใส่แบบประหลาด ๆ ไปแล้ว เจ้าตัวมีความสามารถในการเป็นพี่เลี้ยงเด็กเข้าใกล้ศูนย์ หรือจะว่าให้ถูก อาจเป็น...ผิดภาพลักษณ์ของพี่เลี้ยงเด็กที่เขาเคยคิดไว้ในหัวไปอย่างสิ้นเชิง
วันดีคืนดีจะได้เห็นธัญญ์ยืนสู้รบกับกระทะก้นไหม้ดำปี๋ในครัว มีซากไข่เจียวเกรียมไฟวางแหมะอยู่บนจานใกล้ ๆ
ถัดมาอีกวัน คุณพี่เลี้ยงก็ครึ้มอกครึ้มใจ โยนโจทย์ฟิสิกส์แบบห้าตัวเลือกระดับมหาวิทยาลัยมาตรงหน้าลูกชายเขา แล้วบอกให้ลองมั่วดูว่าจะได้สักกี่คะแนน พอบังเอิญมั่วถูกก็ตบมือให้ ลูบหัวลูกชายเขาแปะ ๆ แล้วชมว่าเก่งกว่าลิงชิมแปนซี
วันถัดมาเขาเปิดประตูเข้าบ้าน เกือบถูกแข้งซ้ายคุณลูกฟาดเข้าให้ ดีว่าเบี่ยงตัวหลบทัน จากหางตาเห็นธัญญ์ยืนทำหน้าเหมือนเสียดาย ครั้นถามว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ก็ได้รับคำตอบว่าซ้อมมวย คิดว่าเล่นกันขำ ๆ แต่พอให้ตั้งการ์ดโชว์ กลับพบว่าพร้อมภูมิท่าสวยไม่หยอก นี่มันท่าตั้งการ์ดของนักมวยจริง ๆ เลยไม่ใช่เรอะ!? ตกลงไอ้พี่เลี้ยงเด็กคนนี้สอนอะไรลูกเขาบ้างก็ไม่รู้..
แต่ที่ภูเมศสังเกต พบว่าสักวันละครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมง ธัญญ์จะส่งหนังสือจำพวกวรรณกรรมเยาวชนให้พร้อมภูมิ บอกให้เด็กชายอ่านให้ฟัง ขณะที่ตัวเองนอนเอกเขนกฟังลูกชายเขาอ่านออกเสียงแจ้ว ๆ บางครั้งหลับไปเลย นานทีจึงจะแก้คำผิดให้สักหน ดูสลับบทบาทคนเลี้ยงและคนถูกเลี้ยงกันอย่างไรบอกไม่ถูก หนักเข้าช่วงหลัง ภูเมศคิดว่าเขาเห็นอีกฝ่ายส่งหนังสือปรัชญาให้พร้อมภูมิด้วยซ้ำ บ้าไปแล้ว.. นั่นมันออกจะโหดร้าย แสนน่าเบื่อ และเกินความเข้าใจสำหรับเด็กวัยเก้าขวบไปไกลโข
ช่วงแรกเด็กชายมีอิดออด แต่เมื่อเวลาผ่านไปเป็นเดือน ๆ คุณลูกชายไม่ยักบ่นอีกแล้ว ต่อให้สักแต่อ่านตามตัวหนังสือไปเรื่อยโดยไม่ได้รู้เรื่องก็เถอะ เพราะเจ้าตัวแน่ใจว่าหลังจากนั้นพี่ธัญญ์มักเตรียมอะไรดี ๆ รอไว้เสมอ
ภูเมศโคลงศีรษะน้อย ๆ ได้แต่คิดว่าเอาน่า ถึงวิธีเลี้ยงเด็กจะประหลาดไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรเสียหาย
คืนวันศุกร์นี้เขาเลิกงานดึก กลับถึงบ้านตั้งเกือบห้าทุ่ม ทั้งที่ปกติจะพยายามรีบจัดการธุระทั้งหมดของตัวเองให้เสร็จก่อนค่ำมืดด้วยห่วงลูกชาย แต่เนื่องจากเลี่ยงงานสังสรรค์กับลูกค้าคนสำคัญไม่ได้จริง ๆ จึงต้องว่ากันไปตามเรื่องตามราว พอกินตำแหน่งสูงเข้าหน่อยก็อย่างนี้ ได้แต่หวังพึ่งธัญญ์ว่าทำงานมาได้สักระยะ คงคล่องแล้วว่าควรดูแลเด็กวัยเก้าขวบอย่างไร ป่านนี้อาจส่งเข้านอนเรียบร้อยแล้วก็ได้ เขาเองที่เพลียเหลือจะกล่าวกับการปั้นหน้ายิ้มรับลูกค้าเอาแต่ใจจะได้อาบน้ำพักผ่อนบ้าง
ทว่าเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องโถง กลับพบไฟสว่างโร่ในเวลาที่เด็กควรนอนได้แล้ว ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดก็เถอะ
ชายหนุ่มกวาดตามองสภาพโดยรอบ พบข้าวของวางระเกะระกะบนพื้น รถของเล่น หนังสือปรัชญาเล่มใหม่ หุ่นยนต์อะไรสักอย่างที่พร้อมภูมิชอบไปเย้ว ๆ กับพี่ธัญญ์ การ์ดเกม ขนม ขวดนมเปล่า และ...
แมว?
มีลูกแมวมาอยู่ในบ้านเขาได้อย่างไร!?
“แมว!?” ภูเมศผงะพร้อมกับร้องลั่น แต่ไหนแต่ไรมาเขาแพ้ขนแมว จึงไม่ใคร่อยากเข้าใกล้สิ่งมีชีวิตขนหย็องเหล่านี้นัก ยิ่งมาเห็นลูกแมวสีส้มวัยกำลังซน กำลังนอนขดอยู่บนตักลูกชายที่หลับปุ๋ยพิงพี่ธัญญ์ของน้องภูมิอีกที คุณพ่อลูกติดวัยปาเข้าไปตั้งสามสิบหกปีก็เกิดทำตัวไม่ถูกขึ้นมาดื้อ ๆ
“แมว!?” เขาร้องซ้ำ
ธัญญ์เงยหน้าขึ้นมอง สายตาราวกับกำลังบอกเขาอย่างเหนื่อยหน่ายว่า ‘ก็แมวไง’ มือหนึ่งชี้ไอ้ตัวเล็กที่พิงตัวเองอยู่ อีกมือเอานิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงปราม “ชู่วว...” ก่อนเขาจะส่งเสียงดังไปกว่านี้
ภูเมศย่อตัวลง ยังคงทิ้งระยะห่างจากลูกแมวอย่างหวาดระแวง แค่อยู่ใกล้ก็อุปาทานถึงอาการคันยุบยิบที่ปลายจมูกแล้ว
เขากระถดตัวไปอีกด้าน ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้พี่เลี้ยงลูกชายพลางกระซิบกระซาบ หน้าตาจริงจังอย่างกับอยู่บนโต๊ะประชุมของบริษัท
“แมวมาจากไหน”
“หลงมาครับ”
“เอากลับไปปล่อยที่เดิม” เขาสั่ง
“เลี้ยงได้รึเปล่า?”
ได้ฟังที่พูดไหมนั่น
“เราเลี้ยงมันไว้ได้ไหมครับ?” ธัญญ์ถามอีก
ถ้าเขาหูไม่ฝาดไปเอง ก็รู้สึกว่าท้ายประโยคฟังดูอ้อนอยู่นิดหน่อย
ส่วนคำว่า ‘เรา’ ที่ได้ยินนั้น ไม่รู้ว่าหมายถึงเราไหน ธัญญ์กับพร้อมภูมิ หรือรวมเขาเข้าไปด้วย ความคิดนั้นเกือบทำภูเมศใจอ่อนไปวูบใหญ่ สุดท้ายต้องกัดฟันส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ได้”
“เหตุผล?”
“ไม่มีคนดูแล”
“ผมดูแลเอง”
“แล้วค่าอาหาร ค่าวัคซีน ค่าอะไรต่อมิอะไรอีกล่ะ”
“ผมออกเอง”
ภูเมศไม่เชื่อหูเอาเลยจริง ๆ!
“แล้วไอ้เด็กที่หน้าเลือดจะเป็นจะตายก่อนหน้านี้มันใครกะ—ฮะ..ฮัดชิ้ว!”
ธัญญ์เลิกคิ้ว หลังจากมองเขาเอานิ้วถูจมูกอย่างอึ้ง ๆ ไปหนึ่งอึดใจ ลักยิ้มน้อย ๆ ที่เขาทั้งชอบทั้งเกลียดก็ผุดขึ้นบนแก้มอีกฝ่าย
“คุณแพ้ขนแมว”
แม้รู้สึกเสียหน้านิดหน่อย แต่หลังทำใจอยู่สองสามวินาทีก็ยอมรับอย่างเสียมิได้ “ใช่สิ”
“งั้นเลี้ยงไว้ข้างนอกก็ได้ครับ ไม่ให้เข้าบ้าน”
“ไม่เอา”
“ขอแค่ไม่ไล่ก็พอ”
“ไม่”
“นะ?”
คราวนี้สาบานเลยว่าหูเขาไม่ได้เพี้ยนไปเอง คิดอยู่หรอกว่ามาอยู่ด้วยกันนานเข้า สีหน้าเริ่มหลากหลายขึ้นบ้างแล้ว แต่เพิ่งสังเกตว่าเดี๋ยวนี้รู้จักเลือกเสียงอ้อนจริง ๆ ด้วย ต่อให้หน้าจะยังนิ่งอย่างกับรูปปั้นก็เถอะ!
บอกตัวเองว่าใจแข็งไว้...เขาอายุตั้งเท่าไรแล้ว ตำแหน่งในบริษัทก็ออกจะใหญ่โต ลูกน้องมาประจบขนาดไหนไม่เคยเสียท่า จะมาพลาดพลั้งอย่างน่าอนาถให้เจ้าเด็กสารพัดลูกไม้ได้อย่างไร
“ต่อให้ทำเสียงอย่างนั้นก็ไม่ได้ผลหรอก” ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น
“...นะครับ?”
“...มะ..ไม่..”
เริ่มไม่หนักแน่นเสียแล้ว...
“...คุณภูเมศครับ”
แล้วไอ้เสียงเชื่อมหวานเยิ้มขนาดนั้นมันอะไรกัน! หน้าตาไม่เปลี่ยนสักนิดแท้ ๆ แต่ยังดูใสซื่อในภาพลักษณ์เยาว์วัยกว่าอายุจนกวนประสาท นี่มันเรื่องขี้โกงของคนหนุ่มชัด ๆ!
“..พี่...ภู...เมศ—”
“หยุดเลยเรา”
เขายอมรับว่าเสียศูนย์ไปพอดู อีกนิดเดียวไม่รอดแน่ หากหลับตาฟังแค่เสียงคงเสียท่าไปนานแล้ว แต่หน้านิ่ง ๆ ทั้งที่พูดอะไรแบบนั้นออกมาช่างตัดอารมณ์สิ้นดี
อิหลักอิเหลื่อกันอยู่ครู่ใหญ่ ขณะชายหนุ่มกำลังต่อสู้กับสภาพจิตใจตัวเองอยู่นั้น ธัญญ์ก็รอไม่ไหวเสียเอง
“ไม่ได้ผลจริงซะด้วยสิ”
สำเนียงออดอ้อนเมื่อครู่หายวับเหมือนไม่เคยหลุดจากปากเจ้าตัวมาก่อน
“ภูมิ ลืมตาเถอะ พี่ยอมแพ้แล้ว คุณพ่อนายใจแข็งมาก”
สิ้นประโยคนั้น คุณลูกชายก็ลืมตาพรึ่บ!
“แกล้งหลับเรอะ!?”
พร้อมภูมิยิ้มแฉ่ง ตาเป็นประกายวาววับ ท่าทางกระฉับกระเฉงนั้นเป็นคำตอบอย่างดี ร้องเฮออกมาก่อนจะประกาศ “พี่ธัญญ์แพ้แล้ว!”
“ครับ ๆ แพ้แล้ว” เจ้าของชื่อยกมือขึ้นสองข้างด้วยท่ามาตรฐานยอมจำนน สีหน้าเฉื่อยแฉะของคุณพี่เลี้ยงไม่ได้ทำให้พร้อมภูมิคึกคักน้อยลงเลย
หลังจากงงอยู่พักหนึ่ง ภูเมศก็ยกมือขึ้นเสยผมพลางถอนใจยาวเหยียด
เขาไม่รู้สองหนุ่มต่างวัยตรงหน้าไปตกลงอะไรกันไว้ แต่ให้เดาแล้ว คล้ายกำลังเดิมพันกันสักอย่างว่าธัญญ์จะขอเขาเลี้ยงแมวได้สำเร็จหรือเปล่า และผลสรุปออกมาว่าไม่สำเร็จ
ธัญญ์ยกมือลูบคาง ทำสีหน้าครุ่นคิด จากนั้นหันไปเอ่ยกับเด็กชาย “แต่อย่างนี้นายก็อดเลี้ยงเจ้าถุงทองสินะ”
มีชื่อแล้วอีกต่างหาก! ภูเมศแทบกลอกตาเป็นเลขแปด
“จริงด้วยสิ...” พร้อมภูมิทำหน้าจ๋อย เงยขึ้นส่งสายตาปริบ ๆ ใส่คุณพ่อ ปกติเขาไม่ค่อยเห็นท่าทางอย่างนี้ของลูกชาย ไม่ยักรู้ว่าทำตัวออดอ้อนเป็นตั้งแต่เมื่อไร
“คุณพ่อครับ..”
เสียงก็มาอย่างอ่อนเลยเชียว ไม่อยากจะตอบรับเลย เหมือนเป็นการเปิดประตูให้ข้าศึกจู่โจมชัด ๆ แต่ก็นะ..
“ครับ?”
“ในหนังสือบอกว่าการมีสัตว์เลี้ยง จะทำให้เด็กจิตใจอ่อนโยน แล้วก็โตมาร่างกายแข็งแรง”
“ครับ” ภูเมศรับคำอีกครั้งอย่างปฏิเสธไม่ออก เรื่องนั้นก็พอรู้อยู่หรอก
“เพราะงั้น..” เด็กน้อยจ้องเขาตาใส “คุณพ่อครับ..”
เขารู้อยู่แล้วว่าคำขอแบบไหนจะตามมา รู้ด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เมื่อลูกชายโผเข้ามาอ้อน แมวส้มที่มีชื่อเรียบร้อยแล้วว่าถุงทองร่วงลงจากตักเด็กน้อยแล้วเริ่มส่งเสียงร้องแง้ว ๆ หนวกหู ครั้นเหลือบตามองเลยหัวไหล่พร้อมภูมิซึ่งอ้อนหงุงหงิงไปยังคุณพี่เลี้ยง กลับปะเข้ากับรอยยิ้มละมุนขณะเจ้าตัวกำลังทอดสายตามายังแผ่นหลังเด็กน้อย ริมฝีปากหยักขึ้นเป็นมุมโค้งได้รูป แต่แวบหนึ่งที่แววตาอ่อนลงอย่างกับคนกำลังจะร้องไห้..
แม้คล้ายว่าอีกฝ่ายมองตรงมาทางนี้..แต่ลึก ๆ แล้ว ภูเมศรู้สึกได้ว่าดวงตาคู่นั้นกลับโหยหาบางสิ่งที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้าตัวเอง
อาจคิดไปเอง
ชายหนุ่มส่ายศีรษะน้อย ๆ บอกตัวเองว่านั่นไม่เกี่ยวกับเขา ทว่าลูกชายดูเหมือนจะเข้าใจไปว่าการโคลงศีรษะของคุณพ่อแทนการปฏิเสธ คราวนี้จึงยิ่งอ้อนใหญ่ กอดฟัดเข้ามาเต็มตัวจนหงายหลัง
“นะครับ พ่อดูตามันสิ..น่าสงสารขนาดไหน จ้องตาแป๋วออกอย่างนี้”
นั่นสินะ..จ้องตาแป๋วออกขนาดนี้ ละสายตาแทบไม่ได้เลย
ที่เขามองอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ตาแมวน้อยที่ลูกชายพูดถึงหรอก หากแต่เป็นนัยน์ตาดำขลับของอีกคนที่เหลือบขึ้นสบกันพอดีต่างหาก สีดำสนิทที่ชวนให้สงสัยใคร่รู้ แรงดึงดูดประหลาดอันทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้นทีละน้อย ทั้งที่ไม่เคยคิดสนใจผู้ชายในเชิงชู้สาวมาก่อนเลยทั้งชีวิต แต่ทุกครั้งที่สบตากับธัญญ์..โดยเฉพาะเวลามีรอยยิ้มประหลาดเช่นนี้ปรากฏอยู่ ไม่ว่าจะเป็นความจงใจหรือบังเอิญ ความรู้สึกหวิว ๆ ในท้องน้อยทำให้เขาปั่นป่วนอยู่ไม่สุข
“...โอเค ๆ” เขารีบตัดบท พร้อมกับเบือนสายตาไปทางอื่นก่อนจะอาการหนักไปมากกว่านี้ ทางไหนก็ได้ที่พ้น ๆ จุดอันตรายบนใบหน้าอีกฝ่ายไปก่อน เหยื่อสายตาจึงกลายเป็นแมวส้มว่าที่สมาชิกใหม่ซึ่งถูกจ้องเอา ๆ จนแทบพรุน
“เลี้ยงก็ได้ ให้อาหารได้ที่หลังบ้าน” เขากำชับเพิ่ม “อย่าให้เข้ามาป้วนเปี้ยนในบ้าน ตกลงไหม”
พร้อมภูมิหยุดการจู่โจมทันที ตาเป็นกระกายระยิบระยับจนอดคิดไม่ได้ว่าแค่อนุญาตเลี้ยงแมวจะต้องดีใจขนาดนี้เชียวหรือ
“ตกลงครับ!”
ทันทีที่รับคำแข็งขันจบ ยังไม่ทันได้ขอบคุณคุณพ่อบังเกิดเกล้า ลูกชายสุดที่รักก็หันไปชูนิ้วโป้งกับธัญญ์ ประหนึ่งว่านัดแนะกันไว้อยู่แล้ว เห็นธัญญ์พยักพเยิดอีกครั้ง เด็กน้อยจึงทำท่าเหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้ เบือนหน้ากลับมาส่งยิ้มแฉ่งให้เขาโดยมีคุณพี่เลี้ยงนั่งรอฟังเจ้าตัวร้องขอบคุณเสียงหล่อ ก่อนจะตบท้ายให้คนแก่ดีใจเล่น
“รักพ่อที่สุดเลย!”
ธัญญ์พยักหน้า วางมือลงบนศีรษะเด็กน้อยแล้วเริ่มลูบแผ่วเบา งึมงำคำชมว่าลูกชายเขาเก่งกว่าลิงชิมแปนซี เห็นแล้วรู้เลยว่าประโยคเมื่อครู่ใครสอนให้พูด
พอคิดอย่างนั้น ในอกก็รู้สึกพอง ๆ อย่างไรบอกไม่ถูก ชั่วขณะเพียงสั้น ๆ ที่ว่านั้นฟุ้งซ่านไปเรื่อยจนยากจะควบคุม ผลลัพธ์กลายเป็นหัวใจที่เต้นหนักกว่าเดิมจนรู้สึกได้
ให้ตายเถอะ มีเรื่องต้องคิดหนักเยอะเกินไปแล้ว
แต่น่าแปลกที่หลังจากจามออกมาอีกครั้งหนึ่ง กลับพบว่าตัวเองกำลังหัวเราะเสียงดังจนแม้แต่ธัญญ์ยังเลิกคิ้วแปลกใจ..
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 6 (ต่อ)
ดึกมากแล้ว ภูเมศคิดว่าตัวเองจะเหนื่อยจนผล็อยหลับไปง่าย ๆ หลังได้อาบน้ำให้สบายตัว แต่จนบัดนี้กลับยังนอนมองเพดานตาค้าง หลับไม่ลงสักที
พลิกตัวอยู่หลายตลบ จนสุดท้ายลุกขึ้นมานั่งถอนหายใจเฮือก ๆ ยกมือนวดขมับไปด้วยตั้งนานสองนาน
ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป ตีนกาได้พากันถามหาก่อนวัยอันควรพอดี
เขานั่งทำใจอยู่พักใหญ่ จึงกลับไปลองเอนหลังดูอีกครั้ง แต่ครั้นหลับตาลงเท่านั้นเอง ภาพรอยยิ้มละไมของเด็กคนนั้น..ในขณะที่แววตากลับทรยศด้วยการทิ้งร่องรอยสร้อยเศร้าไว้บางเบา..ยิ่งชัดเจนขึ้นในความมืดหลังเปลือกตา
ภูเมศผุดลุกขึ้นอีกครั้งอย่างรำคาญใจ
ใครใช้ให้เจ้าเด็กนั้นยิ้มออกมาด้วยหน้าอย่างกับคนกำลังจะร้องไห้กันเล่า!
ชายหนุ่มยกมือขยี้ผมตัวเอง ทนนอนไม่ไหวอีกต่อไป เดินออกจากห้องตั้งใจไปอุ่นนมร้อน ๆ ดื่ม เผื่อจะช่วยให้หลับสบายขึ้น แต่เมื่อก้าวขาพ้นอาณาเขตประตูห้องนอนในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ กลับพบว่ามีแสงไฟลอดออกมาจากชั้นล่าง
เมื่อย่องลงบันได ก็พบว่าที่มาของแสง คือในครัวอีกฝั่งซึ่งเชื่อมกับลานด้านหลังบ้าน
ลืมปิดไฟ?
ภูเมศเลิกคิ้ว หยีตามองตามแสง พลางขยับเท้าก้าวเงียบเชียบไปทางห้องครัว จนมาหยุดอยู่ตรงมุมลับตา กวาดมองยังไม่ทันทั่ว ก็ไปสะดุดเข้ากับแผ่นหลังคุ้น ๆ ของคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงขอบประตูซึ่งเปิดออกสู่ลานภายนอก
ธัญญ์นิ่งอยู่ท่าเดิม ดูเหมือนไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องอยู่จากด้านหลัง
ขณะที่ชายหนุ่มผู้มาใหม่พยายามทำตัวนิ่งที่สุด หายใจให้เบาที่สุด เฝ้ามองแผ่นหลังที่ห่อลงน้อย ๆ ผิดจากปกติซึ่งมักยืดตรงอยู่เสมอ จากตรงนี้มองเห็นแนวกล้ามเนื้อและกระดูกสะบักซึ่งนูนขึ้นมาเล็กน้อยใต้เสื้อนอน
ขนาดเขาเป็นผู้ชาย ยังอดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้ามีโครงสร้างร่างกายชวนมองทีเดียว รูปร่างสูงโปร่ง ไหล่ผายอย่างคนวัยหนุ่ม กล้ามเนื้อตึงแน่นเห็นเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนใต้ผ้าเนื้อบาง ยังจำได้ถึงความเรียบลื่นใต้ฝ่ามือเมื่อยามสัมผัส หรือกระทั่งเอวสอบซึ่งแอ่นเป็นเส้นโค้งสวยเวลาพวกเขา—
บ้าฉิบ!
หยุดเลย หยุดแค่นั้น...ชายหนุ่มยกมือลูบหน้า ก่นด่าตัวเองในใจว่าคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว
“มานั่งด้วยกันไหมครับ?”
“แค่ก ๆ ๆ!”
แล้วทำไมแอบมองทีไรต้องถูกจับได้ทุกที!
“แฮ่ม..” ภูเมศกระแอมแก้เก้อ ทำทีเป็นเปรยอย่างไม่จริงจังนัก “ว่าจะมาหาอะไรอุ่น ๆ กิน แล้วดันมาเห็นเธอนั่งทำท่าประหลาดอยู่ตรงนี้เท่านั้นแหละ”
ธัญญ์พยักหน้า แม้ดูเหมือนรู้ทัน..ไม่สิ...รู้ทันแน่ ๆ แต่กลับไม่ถามอะไรอีก มองเขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินไปเปิดตู้เย็น ก้ม ๆ เงย ๆ หยิบนมมาได้ขวดหนึ่งเทใส่แก้วเซรามิค จากนั้นจับส่งเข้าไมโครเวฟ ทั้งหมดนั้นภูเมศพยายามเป็นอย่างยิ่งจะไม่หันไปมองคนที่บานประตู แต่รู้สึกได้ตลอดเวลาว่าตัวเองอยู่ภายใต้การสังเกตทุกอิริยาบถ
ที่สุดแล้วก็ทนไม่ไหวจนต้องออกปาก
“จะมองไปถึงไหนน่ะเรา”
“นั่นสิครับ” ธัญญ์พยักหน้า ยังคงมองมาตาใส “ผมก็ว่าจะถามคุณคำถามนั้นเหมือนกัน”
“ฉันไปจ้องเธอตอนไหน”
“เมื่อกี้”
ภูเมศยักไหล่ แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ “เปล่านี่”
“จริงหรือครับ?”
“ใช่สิไอ้หนู” ความดื้อของคนมีอายุมันเป็นอย่างนี้เอง “เธอตาฝาดแล้ว”
ธัญญ์พยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นหันไปสนใจอีกทาง จุดเดียวกับตอนแรกก่อนหันมาคุยกับเขา
คราวนี้เมื่อสามารถเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ได้โดยไม่ต้องระวัง จึงเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งลูบคางแมวส้มที่กรนครืด ๆ อยู่ในลังกระดาษ
...ศัตรูเก่าหน้าขน แค่เข้ามาใกล้ ๆ ก็เริ่มคิดไปเองว่าคันจมูกขึ้นอีกแล้ว
แต่กระนั้นก็ยังย่อตัวลงด้านข้าง ลอบมองเสี้ยวหน้าด้านหนึ่งของธัญญ์ไปด้วย
“ชอบแมวรึไง”
“ผมไม่ชอบหรอก ภูมิต่างหากที่ชอบ”
“อา..”
เรื่องนั้นทำไมเขาจะไม่รู้ ทว่าบ่ายเบี่ยงจะให้ลูกชายมีสัตว์เลี้ยงมาตลอดเช่นกัน ให้เอาเวลาที่ไหนไปดูแล แล้วยังเรื่องที่เขาแพ้ขนแมวจนต้องจามฟุดฟิดออกมาประจำนี่อีก เพียงแต่ฟังธัญญ์พูดแล้วก็อดบ่นสักหน่อยไม่ได้
“ลืมไปว่าเธอไม่ชอบอะไรสักอย่าง ไม่ชอบเด็ก ไม่ชอบสัตว์ ไม่ชอบเต้าหู้ ไม่ชอบอะไรเลย มีอะไรที่ชอบบ้างไหมเนี่ย”
“นั่นสินะครับ”
ธัญญ์เหลือบมองเขานิ่ง ที่เหนือความคาดหมายคือเจ้าตัวยิ้มออกมาอีกแล้ว...เป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับที่ติดตาจนนอนไม่หลับคืนนี้นั่นละ..
ที่เขาตั้งใจออกมาหาอะไรอุ่น ๆ กินก่อนนอนให้หลับสบาย ท่าทางคงยิ่งหลับไม่ลงหนักกว่าเก่าเสียแล้ว
“ถ้าจะยิ้ม ก็อย่าทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ไปด้วยได้ไหมเล่า”
“เอ๋?”
น่าขัดใจจริง ๆ อะไรจะทำให้ใครสักคนในวัยแค่นี้มีแววตาแบบนั้นกัน
“เป็นคนหนุ่มซะเปล่า หน้าตาอมทุกข์อย่างนี้ อีกสักสิบปีค่อยทำเถอะเรา”
“หมายถึงต้องรอผมแก่เท่าคุณ ถึงมีสิทธิ์ทำหน้าอมทุกข์ได้สินะครับ”
กวนประสาทฉิบ!
ภูเมศไม่ต่อความ แต่หันไปจ้องอีกฝ่ายตรง ๆ
ตอนแรกคนตรงหน้าก็มองตอบอยู่ดี ๆ ทว่าเมื่อผ่านไปครู่ใหญ่ ต่อให้ใจเริ่มเต้นหนัก ๆ แต่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะเบือนสายตาไปทางอื่น ก็กลับกลายเป็นธัญญ์ที่หลบตาเสียเอง
เด็กอะไรดีแต่ปาก เขานึกกระหยิ่มขึ้นมานิดหน่อย
จะว่าไป ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่เลี้ยงลูกชายคนใหม่หลังจากย้ายเข้ามาอยู่ร่วมชายคานั้น ช่างใสสะอาดจนน่าตกใจ
ใช่ว่าเขาจะคาดหวังอะไรลามกจกเปรต เพียงแต่ทำใจเชื่อค่อนข้างลำบาก ว่าจากคนที่ขึ้นเตียงด้วยกันมาแล้วง่าย ๆ แค่มีเงินจ่าย พอย้ายเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ นึกว่าจะหาลู่ทางเอาร่างกายแลกเงินหนักกว่าเก่า ที่ไหนได้ ไม่พูดถึงเรื่องนั้นเลยสักแอะ อย่างกับที่แล้วมานั้นไม่ใช่ธัญญ์ แต่เป็นอีกคนที่หน้าตาเหมือนกันมาหลอกขูดรีดอย่างนั้นละ
“ช่วงนี้ไม่ร้อนเงินแล้วหรือ”
จะเรียกพลั้งปากก็อาจว่าได้ แม้อยากถอนคำพูดก่อนอีกฝ่ายทันได้ใคร่ครวญคำถามอย่างไร แต่ดูเหมือนธัญญ์จะเข้าใจความหมายแฝงในเวลาอันรวดเร็ว
“อืม..คุณอยากให้ผมร้อนเงินไหมล่ะ”
ท่าทีรู้ทันอย่างนั้น ส่งผลให้ภาพลักษณ์ตัวเองในหัวเขาพังครืน
“เธอทำฉันเหมือนเป็นตาแก่หื่นกามไปเลย”
อีกฝ่ายหัวเราะเบา ๆ “แล้วปกติไม่ใช่หรอกหรือครับ”
ทำไมรู้สึกเหมือนโดนถอนหงอกอยู่เรื่อย
“ไม่ใช่น่ะสิ”
“ปกติไม่ใช่...แสดงว่าอยู่กับผมแล้วคุณไม่ปกติ” ธัญญ์เอียงคอ ชันขาข้างหนึ่งขึ้นกอด วางแก้มไว้บนหัวเข่าตัวเองขณะมองมา “น่าประทับใจจัง”
ภูเมศมุ่นคิ้ว นั่นต้องจงใจยั่วอยู่แน่ ๆ เขาไม่มีทางติดกับหรอก
“สนใจอยากให้ค่าขนมผมหน่อยไหม ถุงยางกลิ่นช็อคโกแลตของคุณยังอยู่ดีหรือเปล่า”
โดนยั่วแน่แล้ว ช่างกล้าพูดออกมาได้ด้วยหน้านิ่ง ๆ เจ้าเด็กนี่เห็นเขาเป็นตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่หรืออย่างไรกัน
ทว่าหลังจากสงบจิตสงบใจมาได้เป็นเดือน ๆ ดูเหมือนตู้เอทีเอ็มช่วงนี้ก็หวั่นไหวง่ายอย่างไรพิกล
เขามองรอยหยักน้อย ๆ บนริมฝีปากอีกฝ่าย เลยขึ้นไปยังดวงตาสีดำขลับเหนือกว่านั้น แล้วได้แต่คิดว่าไม่น่าเลย หากตั้งใจจะปฏิเสธแต่แรก ก็ไม่ควรเผลอมองตา ไม่อย่างนั้นจะตกที่นั่งลำบากอย่างที่กำลังเป็นอยู่นี้ ชะงักค้างอยู่ในระยะห่างสักหนึ่งข้อนิ้วระหว่างปลายจมูกของคนสองคน..
ธัญญ์เบิกตากว้างแวบหนึ่ง เหลือเชื่อว่าจะทำท่าไม่คาดคิดอย่างนั้นออกมา แต่แล้วหลังจากตั้งตัวได้ในเวลาเพียงไม่นาน อีกฝ่ายกลับหลับตาลง เปลือกตาปิดสนิทจนมองเห็นขนตาเป็นแพอยู่ใต้เงาเขา ผิวแก้มแต้มสีชมพูเรื่อ ความร้อนบางเบาคล้ายว่าส่งผ่านมาถึงตัวเขาที่ตรงนี้ แล่นเหมือนกระแสไฟอ่อน ๆ จนชาวาบไปถึงปลายนิ้ว
คงจะแนบจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มตรงหน้าแล้ว หากไม่สังเกตเห็นเสียก่อน ว่าหัวคิ้วของคนที่หลับตาอยู่นั้นกำลังขมวดอยู่นิด ๆ และหากมองให้ดี ยังเห็นว่ากลีบปากซึ่งมักวาดรอยยิ้มสุขุม หรือไม่ก็เหยียดตรงบนสีหน้านิ่งงันราวกับรูปปั้น ตอนนี้กลับสั่นน้อย ๆ
เขารู้สึกประหนึ่งตัวเองเป็นตาแก่ที่กำลังจะทำมิดีมิร้ายเด็กหนุ่มอ่อนโลกอย่างไรอย่างนั้น
อะไรกัน...ทั้งที่มากกว่านี้ก็เคยทำกันมาแล้ว ตอนมีเซ็กซ์กันบนเตียง ไม่เห็นทำท่าอิดออด ต่อให้จะไม่ได้เริ่มรุกเร้าอะไรเองสักอย่าง เพียงแต่ปล่อยเขาทำโน่นทำนี่ตามใจก็เถอะ กับแค่เหมือนจะจูบ ทำเป็นเกร็งอย่างกับไม่เคยไปได้ ทีจูบกันครั้งก่อนยัง—
ภูเมศเอะใจ ว่าไปนั่นนับเป็นจูบแรกของพวกเขา ตอนนั้นแค่แนบปากลงอย่างเรียบง่าย เด็กนี่ก็หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว
มีอะไรที่เขามองข้ามไปหรือเปล่า
ชายหนุ่มหรี่ตาอย่างครุ่นคิด จากตอนแรกที่เกือบแตะเบา ๆ บนปากด้วยความเผลอไผล ตอนนี้ตั้งสติได้ จึงหยุดการกระทำนั้นเสีย สูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่ง
..แล้วเปลี่ยนเป็นก้มลง...ดูดเม้มริมฝีปากอีกฝ่าย...อย่างตั้งอกตั้งใจ
จริงดังคาด ธัญญ์สะดุ้งเฮือก เบิกตาโพลง ศีรษะผงะไปด้านหลังเมื่อพบว่าจูบนั้นรุนแรงกว่าที่คิด เพียงแต่ขยับได้ไม่มากนัก เพราะมีมือข้างหนึ่งของเขาช้อนอยู่ตรงท้ายทอย มืออีกข้างแนบลงบนแก้ม ต่อให้เบือนหน้าหนีหรืออ้าปากทักท้วง มีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้ส่งลิ้นรุกรานเข้าไปได้มากขึ้นเท่านั้น จนผ่านไปเกือบนาทีก็ยังไม่ยอมปล่อย
ควรหยุด..
แต่คนเราช่างน่าขำ สิ่งที่ควรทำ กับสิ่งที่ทำจริง ๆ หลายครั้งเป็นเหมือนเส้นขนาน
เสียงแฉะ ๆ ดังขึ้นทุกครั้งที่ถอนริมฝีปากออกมา เพื่อจะขบขย้ำลงไปใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนช้ำเจ่อ ลิ้นนุ่มนิ่มถูกเขาไล่ต้อนจนมุมในโพรงปากฉ่ำชื้นและร้อนระอุ
จมูกเขากดลงเบา ๆ บนแก้มธัญญ์ ได้กลิ่นสบู่บางเบาจากผิวเนื้ออย่างคนเพิ่งอาบน้ำ อยากจะกลืนกินทั้งหมดนั้นเสียรู้แล้วรู้รอด
อีกฝ่ายเกาะไหล่เขาไว้แน่น เกร็งมือจนข้อนิ้วซีดขาว หลังจากตอนแรกที่พยายามผลักออกทว่าไม่เป็นผล ถัดจากนั้นเหลือแค่เสียงสำลักเบา ๆ ดังขึ้นเป็นระยะ กระตุ้นให้ความคิดนับร้อยพันวิ่งพล่านจนคุมไม่อยู่
หนึ่งในนั้นคล้ายว่าเป็นทฤษฎีต้มกบที่เคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว..
กบเป็น ๆ สองตัวถูกจับโยนลงหม้อ ตัวหนึ่งลงหม้อน้ำเดือด อีกตัวลงหม้อน้ำอุณหภูมิปกติที่ค่อย ๆ เร่งไฟขึ้นจนอุ่นสบาย..จนร้อน...จนเดือดพล่าน..
กบตัวแรกกระโดดหนีทัน แต่กบตัวที่สองกลับเผลอนอนแช่น้ำอุ่นสบายจนน้ำเดือดตายไป
ธัญญ์ส่งเสียงหอบเบา ๆ เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ สีแดงช้ำขวนให้นึกอยากก้มลงไปขบกัดอีกรอบ ติดตรงที่คันจมูกยุบยิบขึ้นมาก่อน ทว่ายังไม่ถึงกับจาม จึงไม่ได้ยกนิ้วมือขึ้นถู เพียงแต่ซุกหน้าลง ดุนดันปลายจมูกไปมากับจมูกของอีกฝ่าย..
“..ดะ..เดี๋ยว..”
เพิ่งได้ยินเสียงร้องปรามก็ครั้งนี้ ทันก่อนเขาจะได้โน้มหน้าไปครอบครองสีแดงฉ่ำตรงนั้นอีกครั้ง เสียงแหบพร่าจนผิดปกติทำเขาชะงักค้างไปแวบหนึ่ง และธัญญ์อาศัยชั่ววินาทีนั้นเบี่ยงตัวออกแล้วลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยว!” เขาร้องขึ้นด้วยถ้อยคำเดียวกัน คว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้ทันก่อนเจ้าตัวจะได้ก้าวขา “จะไปไหน”
ธัญญ์ไม่ตอบ แต่ท่าทางลุกลี้ลุกลนที่พยายามซ่อนไว้ทำได้ไม่ดีนัก ตัวเขาซึ่งนั่งอยู่ตรงขอบประตู ขณะอีกฝ่ายยืนอยู่ตรงหน้าสามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจน จากระดับสายตาตอนนี้ ไม่ยากจะสังเกตว่าสาเหตุมาจากอะไร
คงเพราะกางเกงนอนเนื้อบางเกินไป ส่วนที่ดันนูนขึ้นมาจึงเด่นชัดกว่าปกติ
เกือบยิ้มออกมาแล้ว ได้แต่หวังว่าจะไม่ดูเป็นภัยสังคมจนเกินไปนัก
“เพราะจูบเมื่อกี้หรือ?”
ธัญญ์ก้มหน้าก้มตา แต่เป็นเพราะก้มมาก็เจอเขาที่นั่งอยู่พอดี สุดท้ายจึงเบือนหน้าไปทางอื่นแทน งึมงำคาดโทษออกมาเสียงเบาหวิว
“ผมขูดรีดคุณหมดตูดแน่”
หากเป็นเวลาอื่น ธัญญ์คงมีแก่ใจปั้นหน้านิ่งให้ดูกวนประสาท แต่พอหลุดจากปากในสภาพที่คนพูดเป็นแบบนี้ กลับกลายเป็นว่าน่ารักเหลือประมาณ
ภูเมศไม่แน่ใจว่าตัวเองหุบยิ้มลงได้หรือยัง ตอนที่ลุกขึ้นยืนตาม ใช้ท่อนแขน ไหล่ และอกดันอีกฝ่ายถอยหลังไปจนมุมกับผนัง แทรกต้นขาตัวเองไปอยู่ระหว่างต้นขาคนตรงหน้า
“จูบยังไม่ได้เรื่องเลย กล้าบอกว่าจะขูดรีดฉันหรือ”
ให้ตายเถอะ..ถ้าเป็นกบที่เผลอแช่น้ำอุ่นสบายในหม้อ อีกหน่อยจะยังกลับตัวทันไหม? ว่าแต่นี่มันน้ำอุ่นหรือน้ำเดือดกัน?
“..ฮะ...อือ...”
เสียงครางต่ำ ๆ ของธัญญ์ทำเขาไม่แน่ใจนักในเรื่องที่ว่า แม้แต่ระหว่างที่ขบเม้มลงบนต้นคอร้อนผ่าว พลางไล้ปลายนิ้วผ่านเนื้อผ้าต่ำกว่าท้องน้อยอีกฝ่ายลงมาช้า ๆ ลากวนไปมาจนรู้สึกได้ว่าส่วนนั้นขยายตัวขึ้นในอุ้งมือเขา
ภูเมศก็ยังไม่แน่ใจคำตอบ..ว่าตัวเองเป็นกบตัวที่หนึ่งหรือสองกันแน่
To be continued…
มาอัพแล้วค่ะ หงุงงง ,,>3<,,
เบา ๆ สุขกายสบายใจ ครอบครัวสุขสันต์(?)ค่ะ ฮา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะะะ *รวบกอดดดด*
แถมดูเดิ้ลจากตอนที่แล้ว
บางคนอ่อยเองแล้วก็เขินเองค่ะ โถพ่อคุณณณณ lol
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price08_resize.png)
ส่วนคนนี้ น้องเพลง(ที่ยังไม่ค่อยมีบทค่ะ ฮา)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price12_resize.jpg)
อนึ่ง อ่านหลายคอมเม้นต์แล้ว..ทางนี้ก็อยากจะสารภาพ ว่ามันเขี้ยวรูทพร้อมภูมิ*ธัญญ์เหลือเกินค่ะ (เรียงถูกแล้วค่ะ ปีนเกลียวมันก๊าวใจ แงรรร) << โดนคุณพ่อภูเมศมองแรง 555
ด้วยรักค่ะ พบกันงวดหน้านะคะ ^w^
-
งู้ยยย ตอนหน้าขอฉากต่อจากตอนนี้เลยนะคะ ห้ามตัด น้องธัญญ์น่ารัก อยากจับฟัดมากกกก
-
สรุป หื่นกันทั้งคู่. อิอิ
-
จูบนี่เรื่องใหญ่ใช่มั้ย หุหุ
-
ธัญญ์น่ารัก ชอบวิธีการเลี้ยงของธัญญ์มาก เก่งกว่าลิงชิมแปนซีอีก
คุณพ่อนี้หื่นนะคะ ไม่ใช่เหมือนตาแก่หื่นๆแต่คุณพ่อเป็นเลยค่ะ แต่หื่นเยอะๆก็ดีนะคะ :-[
อ่านไปกำลังลุ้นเลยว่ามีเลิฟซีนรึป่าว (นี้หวังอะไร เหอะ ๆ) ตอนหน้าขอให้เนื้อหาต่อกันนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :pig4:
-
คุณพ่อเป็นกบตัวที่2เพราะคาดว่าคงจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ เปรียบน้องธัญญ์เป็นน้ำที่เดือดด้วยดูดด้วยคุณพ่อไม่มีทางหนีพ้น
-
งวดหน้าเพิ่มดอกเบี้ยด้วยนะ
:katai3:
-
ชอบคุณภูง่าาาา ดูเป็นคนซื่อนะ แต่ไม่ซื่อ เหมือนจะไล่ไม่ทันแต่ก็ทัน
ธัญญ์ก็แบบเจ้าเลห์นะแต่ก็แอบแพ้ทางคุณพ่อ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
-
คือ อ่านตอนนี้แล้วแบบให้เฮียภูเมศแกเป็นแคะจะทันไหม ฮ่าๆ คือเด็กมันร้ายอะเฮียแกนี่ ใสๆเลย แต่เจอตอนสุดท้ายไปแอบสะดุด ก็นะประสบการณ์มันต่างกันอะ แต่ก็อยากให้เฮียแกโดนกดนะคงน่ารักน่าหยอกน่าดู แบบดิ้นไม่หลุดติดบ้วงเด็ก :hao7: :hao7:
-
อร๊ายยยยยยยยพี่ภูนี่จูบจริงจังมากเลยนะ น้องธญก็น้องธัญเถอะ ระทวยยยยยย :o8: :o8:
-
ค้างมากๆ ครับ หึหึ
มาต่อบ่อยๆก็ดีนะครับ อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อไป ในเรื่องความสัมพันธ์
-
เข้ากันได้ดีเหลือเกิน
-
:L1:
:pig4:
-
ธัญน่ารีกนะเนี่ย
โดนจูบปุบ ไปไม่เป็นเลย
ภูเมศเหมือนทนสเน่ห์ในตัวธัญไม่ได้เลยสักครั้ง
ดึงดูดเข้าหากันตลอด
ถ้าลองมีเวลาสังเกตมากขึ้น พี่ภูต้องเห็นมุมน่ารักๆของธัญมากกว่านี้แน่
-
:o8:
-
การสอนแต่ละอย่าง ฮู้เร่~
หื่นพอกัน 55555555
นุ้งน่ารักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือโดนเสี้ยมมาาาาา
-
ธัญมีในใจกันนะ แต่ตอนต่อไปขอต่อจากฉากที่จบนะคะ :mew1:
-
เป็นพี่เลี้ยงที่แนวมาก
แต่ว่ามันค้างนะเออ ใจร้ายมากกก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ครอบครัวสุขสันต์กันจัง~
-
น้องธันจ๊ะ ถึงหนูจะฉลาด แต่หนูยังขาดประสปการณ์นะลูก
คุณพ่อภู เหมือนจะดูซื่อๆ ไม่ทันเกมส์ แต่เอาเข้าจริง รอบจัดชมัด
มิน่าการงานรุ่งเรืองพุ่งพรวดๆ เก๋าเกมส์เกินไปแล้ว ไอ้ท่าทีเง๊อะง๊ะ นี่แค่
ยังไม่เคยกับเด็กผู้ชายอะดิ ใช่ป๊ะ แต่ตอนนี้รู้แล้ว ว่า26 ไม่เด็ก 17/18 อย่่างที่คิด
เลยจัดเพียวๆดิฟ เต็มๆให้ ยังไงก็เข้าห้องหับให้เรียบร้อยนะ
เดี๋ยวน้องภูมิจะออกมาเจอซะก่อนได้จิ้น
-
ธัญญ์เลี้ยงเด็กได้มันส์มาก
ชอบโมเมนต์คุยกัน สังเกตุกันยิ่งนัก คุณบรรยายได้ละเมียดละไม รู้สึกว่าคุณภูตั้งใจรู้จักธัญญ์จริงๆ
-
เพียง 'จูบเดียว' ก็ทำเอาน้องธัญญ์ไปไม่เป็นเลยเน้ออ~ :m1: ท่าทางลุงภูจะจูบได้กระชากวิญญาณน่าดูเลยนะคะเนี่ย .. แถมวิธีเลี้ยงน้องภูมิยังครีเอทได้ไม่เหมือนใครอีกต่างหาก ฮ่าๆ น่ารักมากเลยค่ะกับคำชมที่ว่า 'เก่งกว่าลิงชิมแปนซี(?)' :laugh: รอตอนต่อไปนะค้า ^^
-
อยากจิงับจมูกธัญญ์ด้วยความหมั่นเขี้ยว
-
น้องธัญญ์เมื่อไหร่จะเผยความในใจบ้างงงงง
คุณพ่อก็นะ หน้าซื่อ(บื้อ)เหลื๊อออเกินนนนนน
-
คุณภูเมศศศศศศศ กรี๊ดดดดดดดดด (ชูป้ายไฟ)
:-[
-
น้องธัญญ์ท่าทางจะสู้ความเชี่ยวคุณภูมิเมศไม่ได้แล้ว o18
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ช่างเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่อินดี้ซะจริง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.คุณพ่อก็หลงพี่เลี้ยงของลูกใช่ม้ะ...ตามดูเขาตลอดเลย แถมมีข้ออ้างให้ตัวเองอีกต่างหาก
-
โดนรุกหนักขนาดนี้นุ้งธัญญ์ดูไร้เดียงสาไปเลย 5555
-
เบาๆหน่อยจิ พี่เมศ พอเป็นต่อนี่รุกใหญ่เลยนะ :o8:
อย่าให้น้องธัญญ์ตั้งตัวได้ หมดตูดแน่นอน 55555+
ชอบพี่ธัญญ์น้องภูมิอยู่ด้วยกัน พี่ชายน้องชายน่ารัก
-
สตาร์ทปุ๊บ ติดปั๊บ แหม่ๆๆๆ คุณพ่อเอาเถ้อออจะเป็นตัวที่ 1 หรือที่ 2 ก็ดีทั้งนั้น 55555555 :hao6:
-
ถ้าไม่ติดว่าคุณพ่อเป็นพระเอกล่ะก้อออออออ
จะจิ้นคุณลูกกับธัญญ์แทนเลยนะ ... บอกเลย
-
น่าติดตามค่ะ เรื่องราวซับซ้อนน่าดู
:ling1: :ling1:
-
งื้อออออ น่ารักกกก ชอบๆๆ
จูบทีเดียวไปไม่เป็นเลยน้า
-
รู้สึกว่าธัญญ์จะมีปมเรื่องความรัก+ครอบครัว
ที่มาชอบคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวก็เพราะปมในใจ รึเปล่า
ภูมิธัญญ์นี่ ก็น่ารักดีหรอกนะคะ แต่ยังไงคนอ่านก็ยังอยากให้ธัญญ์เป็น mother-in-law มากกว่าอยู่ดี ฮ่าาาาา
-
"ธัญญ์เอียงคอ ชันขาข้างหนึ่งขึ้นกอดไว้ วางแก้มไว้บนหัวเข่าตัวเองขณะมองมา"
อื้อหือ อ่านประโยคนี้แล้วแบบ เลือดกำเดาจะกระฉูด มันชวนให้จิ้นซะจริงๆ
-
เป็นพี่เลี้ยงที่สุดยอดมาก....อิอิ
-
เพิ่งได้มาอ่าน เพิ่งรู้ว่าอัพแล้ว โฮ๊โฮฮฮฮ
ยังยืนยันว่าชอบวิธีเลี้ยงเด็กของธัญญ์ และก็แอบสงสัยว่าธัญญ์ก็ถูกเลี้ยงมาแบบนี้หรือเปล่านะ
(แต่ให้เดา คุณพ่อของธัญญ์ต้องไม่ค่อยมีเวลาให้แน่ๆเลย)
ตอนนี้มันกิ๊บก๊าวมาก ธัญญ์ไม่เคยอะจึ๊กอะจึ๊ยกะใครมาก่อนสินะ คึคึคึคึคึ
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะะะ
-
น้องธัญญ์อ่อยจนได้เรื่อง อิอิ ตาแก่หื่นจัดการเด็กน้อยเลย
-
อืมม์ ธเนศแฟนใหม่ของเมียเก่า อาจเป็นพ่อของแฟนใหม่
เรื่องน่าสนุก
-
เขินๆตามทำไมไม่รู้ :-[
-
เป็นพี่เลี้ยงที่มีวิธีการเลี้ยงเด็กแปลกจริง ๆ
~.~
-
น่าติดตาม สนุกค่ะ
ธัญเขานิสัยแปลกๆดีอ่ะ
ส่วนลุงนี่ก้อยั่วนิดหน่อยก็คล้อยตามเชียวนะ 555
-
นี่มันไม่ใช่นิยายหลอกกินเด็กละค่ะ 26 ละค่ะ ลุยโลด ! 55555555 :laugh:
วิธีเลี้ยงเด็กของธัญอินดี้โคตรๆ มีอย่างที่ไหนเปรียบลูกเค้ากะลิงชิมแปนซี นี่ก็ขำจะตาย
-
ตอนหน้าขอที่ต่อจากตอนนี้นะ :hao6:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย ตัดฉึบ :hao7: :hao7: :mew3: :mew3:
-
ธัญญ์น่ารัก♡
-
สนุกมากเลยค่ะ :katai2-1:
แนวเรื่องน่าสนใจมาก
เขินจนไส้บิด ชอบนิสัยธัญญ์มากค่ะ
ดูเข้ากันได้ดีทั้งคุณลูกและคุณพ่ออย่างปะหลาด
แต่คุณธเนศนี่ คงไม่ได้เกี่ยวข้องกันด้วยดีสินะคะ
ติดเรื่องนี้เข้าให้แล้ว อาการลงแดงเพราะอยากอ่านตอนต่อๆ ไปคงกลับมาอีกครั้ง :hao6:
คุณ RAINYDAY จัดเต็มให้ทั้งเรื่องและภาพเลย อิ่มใจค่ะ :L2:
-
ธัญญ์เลี้ยงเด็กได้ดีมาก ธัญญ์น่ารักมาก ธัญญ์น่าจับปล้ำมาก
-
-////.,////- จะกบต้ม ทอด นึ่งหรือย่าง ก็ดีทั้งนั้นล่ะ ? หื้มมมม
อิตาลุงหื่นนะคะนะ สงสารน้องธัญ
เรื่องจุ๊บนี่เป็นจุดอ่อนใช่มั๊ย ตาลุงจับไต๋ได้แล้วเน้อ
ไม่รอดแล้วหนุ่มน้อย
-
น่ารักกๆๆๆๆๆ ธัญญ์ น่ารักมากเลยยย
-
ธัญญ์น่ารักเกินไปปป :haun4:
-
น่ารักนะ น้องธัน แต่ว่าดูเหมือนจะมีเรื่องเก็บงำอยู่นะ ชักสงสัยแล้วสิว่าเรื่องอะไร ที่ทำให้ น้องธัน ดูเศร้านะ
-
คุณพ่อตามพี่เลี้ยงไม่ทันเลย พี่เลี้ยงช่างร้ายกาจวางแผนร่วมกับลูกทุกเม็ดจริงๆ
-
ได้กลิ่นมาม่าแอบโชยมาเบาๆ เบื้องหลังธัญญ์ต้องมีอะไรแน่เลย
-
ครอบครัวสุขสันต์??
เป็นอย่างนี้ก็น่ารักดีเนอะ กลัวมาม่าจัง T_T
-
:haun4: ตายไปเลยชั้น
-
ลุงภูเมศเป็นภัยต่อสังคมมากเลยค่ะ ก๊ากกกกก :laugh:
น้องธัญญ์ขูดรีดให้หมดตัวเลยนะคะ (ไม่ได้หมายถึงขูดรีดเงินนะ แต่ขูดรีดอย่างอื่น กรี๊ดดด ;////;)
ชอบวิธีเลี้ยงเด็กของน้องธัญญ์มากเลย น่ารักกกก น่าเอ็นดู น่ากินนนน (น้องธัญญ์ทำอะไรก็ดี)
พร้อมภูมิดูติดพี่ธัญญ์มากเลยเนอะ ชอบตอนขอคุณพ่อเลี้ยงแมว หูยยยยยยยยย
ลุงภูเมศรู้ตัวรึยังคะว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีพรรคพวกแล้วนะคะ ดูเหมือนว่าน้องภูมิจะไปอยู่ฝ่ายพี่ธัญญ์แล้วล่ะค่ะ ก๊ากกกก
แต่อ่านถึงตรงนี้แล้ว
ประเด็กเรื่องคุณธเนศเนี่ย เราก็เริ่มเดาเอียงๆ (แบบไม่ฟันธง) ไปที่ว่าคุณธเนศเป็นคุณพ่อ(?)ของน้องธัญญ์แล้วล่ะค่ะ
สังเกตจากตอนสองพ่อลูกกอดกันแล้วน้องธัญญ์ยิ้มตาเศร้าเนี่ย โอ้ยยยยยยย อยากกอดแรงงงงงงงงงงง :hao5:
รอตอนหน้า ครอบครัวสุขสันต์นี่มันน่าร๊ากกกกกก น่ารักกกกก กอดดดด :กอด1:
-
หึหึ เขิลอะดิ เล่นเองเขิลเอง น่าร๊ากกก ตอนแรกติดว่าจะเด็กกว่านี้ซะอีก
-
กรี๊ดดดดดดด ตัดจบแบบค้างๆๆอีกแล้ววววววว ฮืออออออ :hao5:
น้องธัญญ์จะน่ารักเกินไปแล้วววว
-
แหมะ มันต้องมีเบื้องหลังแน่ๆอ่ะ
โอ้ยย ค้างเด้อค่าาาา
-
งุยๆๆๆๆๆๆ น้องธัญญ์ งืออออ น่ารักน่าเอ็นดูที่ฉุดดดดดด ยั่วเขาแล้วก็มานั่งอายเองตลอด อยากจับมาฟัดให้ตัวช้ำให้หมด :impress2: :impress2:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พร้อมภูมิน่ารักค่าา
แมวน้อยถุงทองก็น่ารัก
ธัญญ์ หนูต้องเขี้ยวกว่านี้ลูก เดี๋ยวขาดทุนนะ
-
จะมายังน่าาาาาา
-
ง่อออออออออออออออออออว
น้องธัญญ์โมเอะที่สุดดดดดดดดดดด :ling1:
เอาเลยค่ะในเมื่อคนแก่เงินเหลือกินเหลือใช้นักก็ยั่วไปเลยค่ะ
ลุงนี่ก็พร้อมเปย์ตลอด แต่อย่างว่าเด็กมันน่ารัก
-
ธัญญ์แพ้จูบของพี่เมศหรอ คึคึ ชอบตอนธัญญ์เขิน น่ารักดี รีบๆมาต่อตอนล่าสุดนะคะ :hao3:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 7
รอยแผลเป็นราวสองเซนติเมตรที่ใต้คางนั้น เมื่อเพ่งมองใกล้ ๆ ตอนก้มลงไปจูบต้นคอ พบว่าเป็นรอยเย็บเก่า
“ไปโดนอะไรมา?”
ธัญญ์ไม่ตอบ นอนหายใจหอบน้อย ๆ อยู่ใต้ร่างเขา ไม่รู้ว่าเหนื่อย ง่วง หรือดื้อแพ่ง
“ให้สามร้อย” เขาลองเสนอทีเล่นทีจริง ขยับเอวให้ส่วนนั้นดันลึกเข้าไปอีกหน่อย ได้รับเสียงสูดลมหายใจเฮือกกลับมา แต่ไร้คำตอบในสิ่งที่ถาม “ไม่ร้อนเงินแล้วหรือ”
ใบหน้าชื้นเหงื่อเงยขึ้นมองเขา หัวคิ้วขมวดจนต้องเอานิ้วไปกดเบา ๆ ให้คลายออก ตอนนั้นเองที่ถูกยิงคำถามนอกเหนือความคาดหมายกลับมาเสียเอง
“ปกติคุณจูบไหม”
“หือ?”
“เวลาปกติ...ไม่ก็ระหว่างมีอะไรกัน...น่ะ..” ธัญญ์เสมองไปอีกทาง พยายามพูดไม่ให้กระท่อนกระแท่น แม้ในขณะที่ร่างกายส่วนล่างถูกรุกรานอยู่ “..หมายถึงเวลาคุณนอน..กับคนอื่น”
“อืม..” เขาครางในคออย่างครุ่นคิด ต้องย้อนความไปไกลพอดู จะว่าไปนอกจากกับภรรยาเก่า—ซึ่งมีอะไรกับเธอครั้งสุดท้ายก็หลายปีมาแล้ว เลิกมีความสัมพันธ์ทางกายลึกซึ้งตั้งแต่ก่อนจะแยกทางกันเสียอีก เขาก็ไม่ได้นอนกับผู้หญิงคนอื่น...ยิ่งกับผู้ชายไม่ต้องพูดถึงเลย
สุดท้ายก็ตอบไปตามจริง “..ไม่ค่อยนะ”
“ไม่ค่อย?”
“คิดว่า”
แต่ดูเหมือนคำตอบยังไม่ค่อยเป็นที่พอใจนัก เขาก็ไม่รู้ว่าอยากได้แบบชัดเจนขนาดไหน และเรื่องนั้นมันมีอะไรน่าใส่ใจนักหนา
“ไม่ค่อยนี่ก็คือมีบ้างใช่ไหมครับ”
“ประมาณนั้น” เขายกมือลูบท้ายทอยตัวเอง โดนซักไซ้ไล่เรียงตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มนี่ชวนให้หดอยู่ไม่น้อย “จำไม่ค่อยได้แล้ว”
“..อ้อ..”
“ทำไมหรือ”
“...ผมเคยมีความคิดแบบเด็ก ๆ” ธัญญ์อ้อมแอ้ม “แต่ตอนนี้กลับพบว่ามันก็ยังอยู่...”
ภูเมศลังเลว่าจะทำอะไรที่ค้างไว้ต่อให้เสร็จ หรือตั้งใจฟังเจ้าหนุ่มตรงหน้าให้รู้เรื่องก่อน หากไม่ใช่เพราะปกติธัญญ์ไม่ค่อยพูดมาก ครั้งนี้นับว่าเยอะกว่าที่ผ่าน เขาคงไม่เลือกอย่างหลัง โอบไหล่อีกฝ่ายไว้ แล้วจับให้พลิกตัวนอนตะแคงบนเตียง ถึงกับให้ใช้แขนตัวเองต่างหมอนด้วยซ้ำ
แม้ไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อขยับตัวเปลี่ยนท่าโดยร่างกายยังเชื่อมกัน อีกฝ่ายก็คงรู้สึกอะไรอยู่บ้าง จึงได้นิ่วหน้าจนยุ่ง แก้มแดงปลั่งอยู่แล้วยิ่งขึ้นสีเข้มจัด โดยเฉพาะเมื่อเขาทำท่าทางบอกให้รู้ว่ากำลังรอฟังอยู่ ก็คล้ายว่าสีแดงนั้นจะลามมาถึงกระทั่งปลายจมูก
แต่พอคิดว่าจะฟังดี ๆ อดทนรออยู่เป็นนานสองนาน ธัญญ์กลับปล่อยค้างไว้แค่ประโยคเมื่อครู่เสียอย่างนั้น
“ไม่เล่าต่อหรือ ความคิดแบบเด็ก ๆ ที่ว่าเมื่อกี้น่ะ” เขายิ้ม แกล้งขยับตัวให้ส่วนนั้นเสียดสีกันข้างในเบา ๆ
สายตาอีกฝ่ายแฝงแววคาดโทษอยู่นิดหน่อย
“จะลองเสนอราคาก็ได้นะ” ชายหนุ่มกระเซ้าอีกครั้ง อดไม่ได้จะชะโงกไปพรมจูบบนใบหน้าชื้นเหงื่อ ด้วยกิริยาอ่อนโยนกว่าที่ตัวเองคาดเสียอีก จำเป็นต้องอ่อนโยนกับผู้ชายด้วยกันขนาดนี้ด้วยหรือ? ...เรื่องนั้นไม่รู้เหมือนกัน... แต่ทั้งจูบผะแผ่วบนหน้าผาก สันจมูก เปลือกตา ข้างแก้ม แล้วมาหยุดอยู่ตรงมุมปาก ล้วนเป็นไปอย่างทะนุถนอม ความนุ่มนวลนั้นส่งมาถึงแม้แต่ในถ้อยคำกระซิบแผ่วเบา
“..ฉันอยากฟังเรื่องของเธอมากกว่านี้”
ธัญญ์สูดลมหายใจเข้าลึก เงยขึ้นสบตาเขา สีดำขลับน่าหลงใหลไหวระริกอยู่ตรงหน้า ครู่ใหญ่กว่าจะยอมเปิดปากอีกหน
“...ผม...เคยคิดว่า...จูบที่ปาก เอาไว้ใช้กับคนที่....”
...ท้ายประโยคเบาลง... จนคำสุดท้ายแทบหายลงไปในคอ..
“..คนที่...รัก..”
“หือ?”
“แค่นั้นแหละ ไม่มีอะไร” อีกฝ่ายกลับตัดบทลงเสีย “คุณรีบทำต่อให้เสร็จ เดี๋ยวผมจะกลับห้อง”
แม้ถูกเปลี่ยนเรื่องเสียดื้อ ๆ แต่ความหวามไหวที่เริ่มก่อร่างขึ้นในอกยังคงขยายตัวของมันอย่างห้ามไม่อยู่ เหมือนกระแสน้ำเชี่ยวกราก ตรงกลางเป็นหลุมลึกที่หมุนวน ดูดให้จมลงไปในวังวนของความรู้สึกที่ชายหนุ่มไม่กล้าเอ่ยชื่อมันออกมา
เขาพยายามครุ่นคิดถึงความหมายในคำพูดอีกฝ่าย..พยายามมองอย่างเป็นกลางจนถึงที่สุด...
นั่นคำบอกรัก...หรือบอกเล่า...ที่เพียงแจ้งเขาให้รู้ไว้เพราะไม่อยากให้ทำอย่างนั้นกับตัวเอง
“ขอโทษที..” สุดท้ายภูเมศก็เอ่ยออกมา ตัดสินใจในแบบที่เอาตัวเองไปเสี่ยงน้อยที่สุด “ถ้าไม่อยากให้จูบ จะไม่ทำ”
ผู้ใหญ่มักมีเกราะของตัวเองเสมอ แม้ปล่อยตัวมากขึ้น แต่ปล่อยใจน้อยลง..
หลายสิ่งเคยกล้าและทำได้ง่ายดายในวัยเด็ก กระทั่งรู้จักความผิดหวัง ล้มเหลว สูญเสีย เจ็บปวด ทั้งหมดนั้นเข้ามาถ่วงดุลย์ให้มองเห็นความเป็นจริงของโลกมากขึ้น ระมัดระวังในแต่ละย่างก้าว หรืออาจหล่อหลอมให้ใครสักคนกลายเป็นผู้ใหญ่ขี้ขลาดที่เอาแต่เดินตามเส้นทางที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด ไม่กล้าจะแหย่ขาออกไปแม้เพียงปลายก้อย
เขาเองคงเป็นหนึ่งในพวกขี้ขลาดเหล่านั้น
ธัญญ์มองเขานิ่งงัน ผิดหวัง..หรือโล่งใจ? ความรู้สึกบนดวงหน้าหมดจดนั้นเขาอ่านไม่ออก ครู่หนึ่งเจ้าตัวจึงหลุบตาลงต่ำ เอื้อมมือดึงร่างเขาเข้าไปใกล้ พร้อมกับแยกขาตัวเองออกกว้างขึ้น ภาษากายตรงไปตรงมาสื่อว่าให้สานต่อกิจกามให้จบ ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องของความรู้สึกมาข้องเกี่ยว
ราวกับมีเสี้ยนไม้อันหนึ่งคอยทิ่มแทงอยู่ที่ไหนสักแห่ง...เสียวแปลบทุกครั้งที่ไปสะกิดโดนเข้า
แต่อีกเดี๋ยวคงหายไป
ต่างคนต่างหอบหายใจแรงขึ้น ไอร้อนห่อหุ้มเรือนร่าง..ร้อนรุ่มจนทรมาน เสียงผิวเนื้อเปล่าเปลือยและเปียกชื้นกระทบกันดังอยู่ในห้อง ไม่มีคำพูดใดระหว่างพวกเขาอีก ฝ่ายธัญญ์นั้น หากไม่นับเสียงหอบแล้ว แม้แต่เสียงร้องยังแทบไม่ได้ยิน ต่อให้เขากระแทกกระทั้นลงไปหนักหน่วงจนสะโพกอีกฝ่ายสั่นคลอน ร่างไถลไปตามแรงจนศีรษะเกือบกระแทกกับหัวเตียง ขาถูกจับยกขึ้นแล้วดัดจนตัวงอคู้ ดูราวกับเป็นแค่การร่วมรักเพื่อระบายความใคร่เพียงอย่างเดียว..
ซึ่งนั่นก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือ?
จะแบบไหนล้วนไปสู่จุดสูงสุดของอารมณ์ได้ไม่ต่าง จุดประสงค์หนึ่งเดียวของการขึ้นเตียงกับคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันก็เพียงเท่านี้
ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาว ค่อย ๆ ถอนกายออกมา แล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่ ความสุขสมที่เกิดยังลอยฟุ้งอยู่ในหัว แขนข้างหนึ่งโอบร่างคนร่วมเตียงเข้ามาใกล้โดยไม่ทันไตร่ตรอง แต่กลับชะงัก เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงขืนจากอีกฝ่าย แม้ไม่ได้ปัดป้องอย่างออกหน้าออกตา แต่ก็ไม่ปล่อยตัวให้ถูกดึงเข้ามาใกล้ได้โดยง่าย
ผิดสังเกตจนต้องหันไปตั้งใจมอง
“หกพัน”
“หือ?”
“หกพัน” ธัญญ์ย้ำ จากนั้นชี้แจงเสียงราบเรียบ...เรียบจนเหมือนแค่ท่อง ๆ มันออกมาเท่านั้น “จูบหนึ่งครั้งในครัวห้าร้อย จูบไปทั่วหน้าตอนมีอะไรกัน ถือว่ารวม ๆ เป็นอีกครั้งก็ห้าร้อย กับเมื่อกี้ มีอะไรกันครั้งหนึ่ง อีกห้าพัน บวกกับค่าจ้างตอนสิ้นเดือนให้ผมด้วย”
พูดแค่นั้นก็ลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อผ้าตัวเองบนพื้นขึ้นมาสวมลวก ๆ ต่อหน้าเขาที่ยังนอนเหวอ
“ธัญญ์”
เจ้าของชื่อก้มลงมองแขนตัวเอง ที่เขามือไวเอื้อมไปคว้าไว้อีกแล้ว
“วันนี้ปิดยอดแล้วครับ” อีกฝ่ายเอ่ยเบา ๆ แต่คราวนี้กลับเม้มปากคล้ายกำลังอดกลั้น “ขอบคุณที่ใช้บริการ”
เสี้ยนอันเล็ก ๆ ที่ทิ่มอยู่ตรงไหนสักแห่ง...เสียวแปลบขึ้นมาอีกแล้ว
“แล้วไม่มีบริการหลังการขายหรือไง?”
ส่วนหนึ่ง เขาก็รู้สึกตัวเองปากเสียอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน พูดจาอย่างนี้เข้า เผลอ ๆ อาจถูกต่อยดั้งยุบได้ แต่อะไรที่พูดไปแล้วก็คือพูดไปแล้วนั่นละ ถ้าจะโดนพี่เลี้ยงที่สอนท่ามวยแปลก ๆ ให้ลูกชายเขาสอยสักที จะลองดูหน่อยก็ได้ว่าหมัดหนักขนาดไหน
ทว่าธัญญ์กลับชะงัก เบิกตามองเขา ลังเลอยู่อึดใจ สุดท้ายจึงระบายลมหายใจยาว ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ
“..เป็นคนที่มีน้ำอดน้ำทนดีนะ” ถึงกับอดชมไม่ได้ ระหว่างมองอีกฝ่ายหน้าก้มตา ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเขาจนถึงอกโดยไม่พูดอะไรออกมาสักหน่อย
นั่งมองเขานิ่ง ๆ อย่างนั้นพักใหญ่ ท่าทางอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด อมพะนำอย่างกับจะวัดความอดทนว่าใครเอ่ยปากก่อนคนนั้นแพ้ ธัญญ์ที่มักทำหน้านิ่งเป็นรูปปั้นแล้วกวนประสาทด้วยเสียงเนิบนาบคล้ายจะไม่ได้อยู่ตรงนี้
เป็นนาทีผ่านไป กว่าธัญญ์จะขยับตัวเชื่องช้า มือค้ำไว้ตรงขอบเตียง โน้มใบหน้าลงมาใกล้ ปอยผมอีกฝ่ายปรกลงเรี่ยไปตามข้างแก้มเขา ลมหายใจร้อนรินรดใต้ปลายจมูก เปลือกตาปรือลง จากตอนแรกที่มองเห็นนัยน์ตาสีดำขลับคู่นั้นชัดเจน ก็กลับกลายเป็นเพียงภาพมัว ๆ เมื่อเจ้าของดวงตาเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้อีก..
ภูเมศรอดูสิ่งที่กำลังจะเกิดอย่างใจเย็น กระทั่งธัญญ์หลับตาลงช้า ๆ ในระยะห่างที่เขามั่นใจ ว่าอีกลมหายใจถัดไป..คงเป็นจูบ
หัวใจบีบตัวหนัก ๆ รออยู่แล้วด้วยซ้ำ
แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำให้เขาหยุดแปลกใจสักที
ธัญญ์ยกมือขึ้นประคองใบหน้าเขา เอาหน้าผากแตะกันเบา ๆ กระซิบเสียงแผ่วราวกับส่งเด็กเข้านอน
“ฝันดีครับ”
ไม่มีจูบที่...รอ...?
แค่อาบน้ำใหม่อีกหน เวลาก็ล่วงเลยไปจนดึกดื่นเสียแล้ว
ธัญญ์มองไปรอบตัวเงียบ ๆ ห้องนอนนี้กว้างขวางดี เดิมเป็นห้องที่ภูเมศตั้งใจจะเก็บไว้เป็นของลูกสาว สีสันในห้องตลอดจนเฟอร์นิเจอร์จึงออกไปทางสีพาสเทล โชคดีที่ไม่ดูลูกกวาดเกินไปนัก คนเลือกนับว่ารสนิยมใช้ได้ พอนึกถึงห้องนอนเดิมของตัวเองที่กว้างจนไม่รู้จะกว้างอย่างไร แต่แทบไม่มีอะไรที่เขาอยากเก็บไว้สักอย่าง คิดว่าห้องนี้ยังเข้าท่ากว่าเยอะ ถ้าได้อยู่อีกนาน ๆ หน่อยก็คงดีไม่น้อย
เขาทิ้งตัวลงแผ่บนเตียง ตัวไปทาง ผ้าขนหนูสำหรับเช็ดผมที่คล้องคอมาด้วยกระเด็นไปอีกทาง
ผมยังไม่แห้งดี ไม่ควรลงมานอนเล่นอย่างนี้ก็รู้อยู่หรอก แต่เพลียเกินกว่าจะสนใจเรื่องนั้น
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบรอยแผลเป็นที่ใต้คางของตัวเองเบา ๆ พลางมองภาพสะท้อนในกระจกอีกฝั่ง
มันจางลงมากแล้วจนเกือบมองไม่เห็น เว้นแต่จะเพ่งอย่างตั้งใจในระยะประชิด ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณหมอซึ่งช่วยเย็บแผลให้อย่างดี พอสมานแล้วจึงแทบไม่เหลือร่องรอย แต่การที่แผลไม่ใหญ่ไปมากกว่านี้อย่างที่อาจเป็น คงต้องขอบคุณอีกคนหนึ่ง...
คนที่ป่านนี้คงหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว
เขาพลิกตัวบนเตียง มองโทรศัพท์มือถือซึ่งส่องแสงวอมแวมจากไฟดวงเล็ก ๆ ที่เตือนว่ามีข้อความยังไม่ได้อ่าน เห็นมันอย่างนี้ตั้งแต่ก่อนออกไปเล่นกับแมวแล้ว ทว่ายังไม่มีแก่ใจเปิดดู หากให้กล่าวตามตรงแล้ว แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีใจจะเปิดอ่านสักนิด ช่วงเวลาที่เอาแต่ใจตัวเองหนักกว่าครั้งก่อน ๆ ด้วยการออกจากบ้านมานานหลายเดือน ยิ่งทำให้การจะกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงเป็นเรื่องยากลำบากกว่าเก่าหลายเท่าตัว
ธัญญ์หยิบเครื่องมือสื่อสารที่ยังส่องแสงจากไฟดวงเล็ก ๆ ไม่หยุดมาหมุนเล่นในมือ ตอนที่คิดจะลบข้อความใดก็ตามซึ่งค้างอยู่ตอนนี้ทิ้งไปโดยไม่เปิดอ่าน กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเตือนข้อความเข้าซ้ำอีกรอบ
เขามองมันนิ่ง สายตาเกือบจะเป็นหวาดระแวง อยากรู้...แต่ก็ไม่อยากรู้ เมื่อเข้าไปดู เห็นชื่อผู้ส่งว่า ‘ธเนศ’ ก็ทั้งอยากปาทิ้งและอยากลองเปิดอ่าน
ไม่ได้กลับไปเจอนานขนาดนี้ คนน่ารังเกียจนั่นอกแตกตายไปแล้วหรือยัง
ที่ค้างอยู่ทั้งหมดมีสามข้อความ จากคนคนเดียวกัน ส่งมาในวันเดียวกันคือวันนี้ เป็นครั้งแรกตั้งแต่เปลี่ยนเบอร์มือถือ
ธัญญ์พ่นลมออกจมูก สงสัยคงเพิ่งหาเบอร์ได้ จะกดลบทั้งหมดในคราวเดียว แต่นิ้วจิ้มพลาด กลายเป็นเลือกคำสั่งเปิดอ่านบนหน้าจอแทน
เขาจ้องมันนิ่ง สะกดตัวอักษรเหล่านั้นทีละคำเหมือนเด็กหัดอ่านเขียน ยิ่งมองยิ่งขุ่นเคือง รอยยิ้มที่เห็นครั้งใดก็นึกรังเกียจของคนส่งยังติดอยู่ในหัว
‘สบายดีหรือเปล่า กลับบ้านเมื่อไหร่ จะให้คนเตรียมของโปรดไว้ให้’
พออ่านไปข้อความหนึ่งแล้ว จึงกลายเป็นว่าตัวอักษรถัด ๆ ลงมา ก็ลอยเข้าสู่ลานสายตาไปโดยปริยาย
‘ไฮเดรนเยียออกดอกเยอะมาก ฉันตัดมาปักแจกันในห้องของเธอ อยากให้กลับมาดูก่อนจะเหี่ยว’
และข้อความสุดท้ายที่เพิ่งถูกส่งมาเมื่อครู่นี้
แค่สั้น ๆ ไม่กี่คำ
‘ฉันคิดถึงเธอ’
ที่ดึงเอาความเกลียดชังขึ้นมาวิ่งพล่าน
ธัญญ์ขยับนิ้ว พิมพ์ข้อความกลับไปในช่องสำหรับตอบ
‘ผมเกลียดคุณ ไปตายซะ’
ทว่ากลับไม่ได้กดส่ง เพียงแต่มองมันอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะลบทิ้ง แล้วพิมพ์ข้อความใหม่ลงไป
สิ่งที่ส่งไปจริง ต่างจากที่พิมพ์คราวแรกเป็นคนละเรื่อง
‘ผมก็คิดถึงคุณ’
จากนั้นจึงปิดมือถือ ปิดไฟในห้อง นอนคลุมโปง กั้นความเงียบจากภายนอก เหลือเพียงเสียงที่ดังก้องอยู่ภายใน
‘เด็กน้อย...ตรงนั้นของเธอน่ะสกปรก’
คนคนนั้นต่างหากที่สกปรก
‘เธอทำแบบนี้กับใครไม่ได้หรอกรู้ไหม ให้ฟรีเขายังไม่เอาเลย’
“อึก!”
ธัญญ์คู้ตัวลงใต้ผ้าห่ม ยกแขนขึ้นปิดหู แต่เสียงที่อยู่ในความทรงจำ ต่อให้ปิดหูอย่างไรก็ไม่สามารถเลี่ยงได้
“คุณไม่รู้หรอก...เขาจ่ายเงินให้ผมด้วยซ้ำ!”
วันที่ถูกอัดเสียเกือบร่วงนั้น ผ่านมาได้หลายเดือนแล้ว
ตอนนั้นธัญญ์เพิ่งออกจากบ้านได้ไม่นาน รู้ว่าธเนศไม่พอใจ แต่ไม่ได้รั้งไว้ ฝ่ายนั้นตามใจเขามาแต่ไหนแต่ไร หากอยู่ในขอบเขตที่ไม่ส่งผลกระทบต่อความมั่นคงของตัวเองไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง แต่แน่นอนว่าก็มีวิธีบีบบังคับที่ทำให้ลำบากใจได้ไม่น้อยเช่นกัน
กล่าวตามจริงแล้ว ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่สร้างความยุ่งยากให้อีกฝ่าย แต่เป็นพวกเขาต่างสร้างความยุ่งยากให้กันและกันต่างหาก
ออกมาได้เพียงไม่กี่วัน ก็ได้ที่อยู่ใหม่พอเป็นหลักแหล่ง ที่ซุกหัวนอนแรกไม่นับโรงแรมซึ่งอยู่แค่ชั่วคราวคืออพาร์ตเม้นต์โทรม ๆ แห่งหนึ่ง สภาพดูไม่จืด แต่เพราะผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน จึงคิดว่าเหมาะกับการมากบดานสักระยะ
ระหว่างนั้นได้รู้จักกับเพื่อนข้างห้องขี้เมาชื่อเป๊ก ชื่อจริงไม่ได้ถาม อายุน้อยกว่าเขา ดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำ แต่พื้นฐานจิตใจไม่ได้ย่ำแย่นัก ตอนไม่เมาก็ช่วยเหลือเขาหลายอย่าง ทั้งเรื่องของใช้ทั่วไป อะไรก็มีให้ยืม ห้องโทรม ๆ มีปัญหาก็มาช่วย ก๊อกแตก ท่อน้ำตัน หลอดไฟเสียยังมาเปลี่ยนให้ ตกเย็นปล่อยเมากอดขวดเหล้าไป เช้าขึ้นมาสร่างแล้วก็กลับมาเป็นปกติ
แต่เป๊กมีหนี้สินอยู่พอตัว อีกทั้งตอนเมายังชอบไปมีเรื่องกับนักเลง โชคดีพอเป็นมวยอยู่บ้าง เล่าว่าเพราะเคยอยู่ค่ายมวยที่ต่างจังหวัด ครั้งหนึ่งเคยโดนตามมาทวงหนี้ถึงห้อง
ตอนนั้นด้วยความใจกว้าง ทั้งยังไม่ระวังตัวของเขา จึงให้เงินสดที่มีติดตัวไปต่อหน้าพวกที่มาทวง
จำนวนเงินไม่ได้เยอะมาก แต่เจ้าหนี้ก็พอใจไม่น้อย ยอมถอยกลับไปโดยจำหน้าเขาไว้ว่าเป็นเพื่อนสนิทเป๊ก ต้องการทวงเงินให้มาทวงกับเขาได้อีกคน ตกกระไดพลอยโจนไปโดยปริยาย ร่วมหัวจมท้ายกันอย่างเสียมิได้อยู่ระยะหนึ่ง เด็กนั่นถึงกับเรียกเขาว่าลูกพี่ เสนอหน้ามาสอนหมัดมวยให้แบบไม่ได้ขอ แต่เห็นว่ามีประโยชน์ดีจึงฟัง ๆ ไว้หน่อย มีเวลาก็ลองหัดดูบ้างไม่เสียหลาย
ไม่ใช่แค่มวยอย่างเดียว เป๊กมือไวอย่างกับอะไรดี พอเริ่มคุยเล่นกันไม่เท่าไร เจ้าตัวก็แสดงฝีมือสายมิจฉาชีพให้ดู ด้วยการอวดกระเป๋าสตางค์ที่ฉกจากเขาไปได้ดื้อ ๆ ไม่รู้ตอนไหน ก่อนจะส่งคืนให้พร้อมสอนเคล็ดลับ
งานโจรแบบนี้ไม่ยักรู้ว่าครั้งหนึ่งจะได้หัด ผ่านไปสักสองสามสัปดาห์ก็เริ่มคล่องจนพอจะลองฉกกระเป๋าคนสอนได้บ้างครั้งสองครั้ง จากนั้นส่งคืนเจ้าของเป็นการเกทับ ลูกน้องเฉพาะกิจถึงกับออกปากชมว่าพี่นี่เหมาะเป็นโจรจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าแบบนี้ควรดีใจหรือเปล่า
จุดเปลี่ยนอยู่ตรงวันหนึ่งที่เป๊กเมาอีกแล้ว แถมคราวนี้เอาแต่เช้า ปากเสียนอกสถานที่ใส่เจ้าหนี้ที่บังเอิญเจอกันอีก อะไรจะซวยนักหนา
ช่วงนั้นเขาทำงานอยู่ร้านสะดวกซื้อ เพิ่งเริ่มงานได้ไม่นาน แต่รู้สึกชีวิตกำลังเข้ารูปเข้ารอย กะทำไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะเบื่อ กับธเนศนั้นก็คล้ายอยู่ในช่วงวัดใจว่าจะทำตัวใจกว้างไปได้อีกนานแค่ไหน แต่เขาถึงขั้นคิดว่าหากไม่ต้องกลับไปยังที่ที่จากมาอีกเลยก็ดีเหมือนกัน
เขากำลังจะกลับอพาร์ตเม้นต์หลังเลิกกะดึก พอสายเข้าหน่อย แดดก็เริ่มแยงจนแสบตา ออกมาได้เพียงไม่ไกล ระหว่างทางกลับเจอเป๊กกำลังเอะอะล้งเล้งกับกลุ่มคนอีกสามคน ยังไม่ทันได้คิดว่าจะทำอะไรต่อ ช่วยหรือหนีดี เด็กนั่นก็แหกปากร้องเรียกเขาลั่น
“ลูกพี่! ช่วยผมด้วย!”
เท่านั้นเอง คู่กรณีอีกสามที่ฮึ่ม ๆ อยู่กับเป๊ก ล้วนหันมามองเขาเป็นตาเดียวราวกับหมาตัวใหญ่เห็นกระดูก ไม่ทันได้พูดแก้ต่างก็ตรงเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง ส่วนเด็กเป๊กเหมือนสร่างเมากะทันหัน ยกมือไหว้จากด้านหลังปลก ๆ โบกมือเป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวจะรีบไปตามตำรวจมาช่วย ไม่ถามความสมัครใจเขาสักคำ
อยากจะเจรจาดี ๆ แล้วส่งเงินสดทั้งหมดที่มีติดตัวให้ไปเพื่อจบเรื่องจบราวอยู่เหมือนกัน ขอเหลือไว้แค่ค่ารถกลับอพาร์ตเม้นต์ก็พอ ทว่าดูเหมือนคำเรียก ‘ลูกพี่’ เมื่อครู่นี้ ออกจะฟังดูเทิดทูนจนนักเลงทั้งสามประเมินเขาสูงเกินไปหน่อย ทั้งยังน่าจะเหลือความเดือดดาลจากไอ้ลูกน้องจำเป็นของเขาคุกรุ่นอยู่ไม่น้อย พอขู่กรรโชกเสร็จ ยังไม่ทันได้หยิบเงินส่งให้ด้วยซ้ำ กำปั้นลุ่น ๆ ก็พุ่งตรงเข้ามาที่ปลายคางแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
เขามึนอยู่วูบใหญ่ แล้วยังชาไปอีกสักพัก กว่าจะรู้ตัวว่าเจ็บแบบที่ไม่ได้เจ็บมานานแล้ว
พอโดนไปหมัดหนึ่งก็เลือดขึ้นหน้าได้เหมือนกัน ต่อให้ต่อยตีไม่เก่ง แต่อย่างไรก็ผู้ชาย พื้นฐานร่างกายเขาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถ้าต่อยกับแค่คนเดียวยังพอสูสีอยู่หรอก ปัญหาอยู่ที่ฝ่ายตรงข้ามมีสามนี่ละ
ยิ่งเห็นเขาสู้ สวนกลับไปได้ตั้งสองสามหมัด คนที่เหลือจึงยิ่งจัดเต็ม จากตอนแรกคล้ายว่าแค่ขู่ ไป ๆ มา ๆ ถึงกับมีเข่าบ้างศอกบ้าง จนสำเหนียกได้ว่าแบบนี้ไม่ไหวแน่
สุดท้ายจึงต้องเอาตัวรอดไว้ก่อน แทนที่จะปล่อยหมัดสวน สบโอกาสจึงหลอกล่อเหมือนจะออกอาวุธ แต่กลับหันหลังโกยอ้าวแทน ระหว่างนั้นยังก่นด่าไอ้เด็กเป๊กในใจไม่หยุด หมายมั่นปั้นมือกว่าถ้ารอดกลับไปจะจับเด็กนั่นใช้แทนกระสอบทรายหัดมวยให้น่าดู
เขาวิ่งหนีออกมาไกลเอาการทีเดียว โดนอัดน่วมมาตั้งเยอะ ทั้งยังออกแรงวิ่งท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของผู้คนขนาดนี้ อีกประเดี๋ยวตำรวจต้องมาหิ้วไปแน่ ๆ ถึงตอนนั้นก็เหมือนประกาศให้ธเนศรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่นะ รีบมาลากตัวกลับไว ๆ แบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก
วิ่งลัดเลาะตามทางเท้ามาได้จนถึงหน้าอาคารแห่งหนึ่ง ชื่อคุ้น ๆ เหมือนเป็นหนึ่งในบริษัทลูกของธเนศ..ถ้าเขาจำไม่ผิด เหลียวกลับไปมองข้างหลังเห็นคู่กรณีตามมาไว ๆ ระยะห่างนับว่าพอไหว หากมีซอกซอยให้เข้าไปหลบอาจจะรอดก็ได้
ทว่าได้แค่คิดไว้ในหัว เมื่อหันกลับมาขณะที่ขายังซอยยิก กลับปะทะเข้ากับร่างใครสักคนที่เดินสวนมาพอดี
อีกฝ่ายโดนแรงกระแทกขนาดนั้นถึงกับเซไปด้านข้าง แต่ยังมีแก่ใจบอกขอโทษขอโพยเขา พยายามเข้ามาจับแขนจับตัวดูความเรียบร้อย ทั้งยังถามไถ่ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
เป็นสิ...เป็นแน่ละ สะบักสะบอมขนาดนี้ ไม่เห็นหรืออย่างไร ไม่น่ามีใครงั่งถึงขั้นคิดว่าเขาเยินแบบนี้เพราะแค่วิ่งชนคนหรอกใช่ไหม
แต่ตอนนั้นเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ ดูเหมือนทางรอดริบหรี่เต็มทน ธัญญ์เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายเต็มตา คนคนนั้นท่าทางสุภาพ คำพูดคำจาก็สุภาพ แต่งกายในชุดสุภาพ สวมสูททั้งที่อากาศร้อน แต่ตอนนี้เขาไม่ได้ต้องการแค่ความสุภาพ
“..ช่วยด้วย” เขาเอ่ยอย่างร้อนรน หน้าบวมปูดจนแทบนึกเค้าเดิมไม่ออก
ผู้ชายคนนั้นมองเลยไหล่เขาไปด้านหลัง ท่าทีตกใจตอนแรก กลับเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบอย่างไม่น่าเชื่อ เห็นว่ามีคนวิ่งตามมาคงพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น นับว่าไม่โง่เท่าไร แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าขอความช่วยเหลือแบบนี้จะได้อะไรขึ้นมา ถึงกระนั้นก็ไม่เหลือเวลาให้คิดอย่างอื่นแล้ว ไม่รอดก็โดนอัดน่วม...ก็แค่นั้น
พรึ่บ!
เนื้อผ้าหนัก ๆ คลุมลงบนศีรษะเขา เงยขึ้นมองเห็นว่าเป็นสูทซึ่งถูกคลุมลงมาปิดหน้าปิดตา ตัวใหญ่จนบังเสื้อที่เป็นเครื่องแบบพนักงานร้านสะดวกซื้อไว้เกือบหมด เห็นแต่กางเกงแสลคสีดำที่ผู้คนใส่กันทั่วไป
ยังไม่ทันได้ออกปากถามว่าอะไรเป็นอะไร ก็ถูกโอบไหล่ไว้หลวม ๆ พาเดินไปอีกทาง ขณะที่เจ้าของเสื้อพูดเรื่อยเปื่อยไปด้วยน้ำเสียงเหมือนคนคุ้นเคยคุยกันอย่างสนิทสนม
“เรานี่นะ ไปทำอีท่าไหนให้โดนถังน้ำหล่นใส่ เปียกหมด ชุดจะเปลี่ยนก็ไม่มี ดีนะที่ไม่ต้องเข้าประชุมกับเขาด้วย”
เขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลังแล้วชะงักไป แต่ไม่กล้าหันกลับไปมอง ไหล่ที่ถูกโอบอยู่สั่นหงึก ๆ อย่างห้ามไม่ได้ ใจหนึ่งก็โกรธสามคนนั้น อีกใจก็กลัว ผู้ชายคนนี้เข้าใจพูดอยู่หรอก แต่ใครมันจะไปโง่โดนหลอกด้วยลูกไม้พรรค์นี้กัน
ทว่าคนข้างกายก็ยังพล่ามต่ออย่างใจเย็น
“เออ..เมื่อเช้านายถามถึงด้วยแน่ะ ทำงานดีนี่ ไม่เกินปีหน้าได้เลื่อนขั้นแหง” ว่าพลางตบไหล่เขาป้าบ ๆ โดนตรงที่เริ่มจะบวม เจ็บจนแทบสะดุ้ง
วินาทีนั้น เขาสิ้นหวังสุด ๆ แทบร้องออกมาว่าปัญญาอ่อน ใครเชื่อก็ควายแล้ว
ธัญญ์หลับตา ยอมรับชะตากรรม อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด กำมือเป็นหมัดแน่น ไหน ๆ จะโดนอัดแล้ว ขอต่อยก่อนสักสองสามทีตอนกำลังไม่ทันตั้งตัวนี่ละ
แต่แล้วเสียงฝีเท้าข้างหลังก็ดังขึ้นอีกหน...ก่อนจะค่อย ๆ ห่างออกไป...และเงียบหาย...
กระทั่งเหลือเพียงเสียงพูดคุยของผู้คนที่อยู่แถวนั้น
ทั้งที่คิดว่าใครเชื่อก็ควาย...แต่เหมือนจะมีควายอยู่แถวนี้ตั้งสามตัว
นานทีเดียวที่เขายืนใจเต้นโครมคราม กว่าชายหนุ่มคนนั้นจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ”
มัวแต่งงเป็นไก่ตาแตก กระทั่งอีกฝ่ายพาเขาไปยืนริมทาง โบกแท็กซี่ให้หนึ่งคัน บอกจุดหมายเป็นโรงพยาบาลใกล้ ๆ ให้เงินติดตัวมาอีกห้าร้อยบาท พลางบ่นเป็นตาลุงไปด้วย
“ทีหลังระวังหน่อย พ่อแม่ได้นอนร้องไห้อยู่ที่บ้านกันพอดี ไม่มีลูกไม่เข้าใจหรอก”
เมื่อเห็นเขาเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็ดึงสูทตัวเองคืนไป แต่คราวนี้ไม่ได้สวม กลับคลายเนคไทออกพลางสะบัดคอเสื้อพั่บ ๆ จึงเพิ่งเห็นว่าเหงื่อแตกเกินสภาพอากาศ ท่าทางคงระทึกอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ทำเหมือนจะบ่นอะไรต่อ แต่เมื่อก้มมองสภาพสะบักสะบอมของเขาแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า ปิดประตูรถให้แล้วหันหลังกลับ
แท็กซี่ออกตัวจากจุดนั้น เห็นแต่แผ่นหลังไว ๆ ของผู้ชายที่เพิ่งช่วยเขา ไม่ทันไรก็ห่างออกไปจนกลายเป็นแค่จุดสีดำเล็ก ๆ ก่อนจะลับไปจากสายตาในที่สุด
ธัญญ์หันกลับมาสำรวจตัวเอง ได้หน่อยเดียวก็ต้องคู้ตัวลงกุมท้อง จุกจะแย่อยู่แล้ว ข้อมือเคล็ด ผิวเหนือข้อนิ้วเป็นรอยแตก ต้นแขนเริ่มบวม แผลแยกที่คางยังมีเลือดหยด แถมแก้มปูดไปหมดอย่างกับเพิ่งผ่าฟัดคุด ชะเง้อมองเงาสะท้อนของตัวเองจากกระจกส่องหลังแล้วดูไม่ได้เอาเสียเลย คิดว่าแม้แต่เด็กเป๊กต้นเรื่องเห็นแล้วอาจนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่านี่ใคร คนขับแท็กซี่ซึ่งเพิ่งเจอกันครั้งแรกยังทำท่าตกใจแทบแย่ กว่าจะตั้งสติได้จึงเริ่มชวนคุยว่าเขาไปมีเรื่องต่อยตีที่ไหนมา วัยรุ่นก็อย่างนี้ จากนั้นเริ่มเล่าวีรกรรมตัวเองสมัยวัยรุ่นบ้าง
แต่เขาไม่ใช่วัยรุ่น และไม่มีแรงจะตอบแล้ว ในหัว ณ วินาทีนั้นมีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่ไม่กี่อย่าง
เป้าหมายระยะสั้นตอนนี้ หนึ่งคือไปโรงพยาบาลก่อน สองกลับไปจัดการเป๊กให้หายเคืองสักที แล้วก็สาม..
เขาหยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาดู มันเป็นนามบัตรที่ล้วงได้มาจากกระเป๋าสูทของผู้ชายคนนั้น
ภูเมศ นพคุณา
Marketing Director
ธัญญฺ์อ่านชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนจำได้ขึ้นใจ
To be continued…
มาต่อแล้วค่ะ ขอโทษที่นานนะคะ ,,>3<,,
ไม่ได้เขียนฉากอย่างว่านาน ตะกุกตะกักมากเลยค่ะ พรากกกส์ พยายามแล้วได้แค่นี้ ถถถถ
แถมรูปตอนที่แล้วค่ะ
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price09b_resize.png)
แล้วพบกันงวดหน้านะคะ *รวบกอด*
-
เรื่องมันเป็นอย่างงี้นี่เอง
ลุงจำน้องไม่ได้สินะ
แก่ จิงๆด้วย 5555
ปล. รูปงามมากฮะ
-
อัยย่ะ ความประทับใจเมื่อแรกเจอ
-
มือไวมากเลยธัญญ์ คุณภูเมศแกไม่รู้ตัวเลย 6655555555
แต่แบบนี้คือสนใจใช่มั้ย ///////
-
ธัญญ์กับธเนศนี่มีอะไรมากกว่าที่เราคิดสินะคะ คล้ายๆ กับว่ามีความสัมพันธ์แบบ 'เด็กเสี่ย' ระหว่างกันเลยเน้อ~ :sad3:
ส่วนทางด้านคุณภู น้องธัญญ์ตั้งใจเดินเข้ามาในวงจรชีวิตของลุงเขาเองใช่ไหมค้าา~ :-[ หลงรัก? หรือไม่ก็อาจจะต้องการที่พึ่งพิงทางใจแน่เลยนะคะน่ะ ^^
-
มันเป็นแบบนี้นี่เอง งื้ออออออ>< :กอด1:
-
อ้าว นึกว่าคุณธเนศเป็นพ่อนุ้งธัญญ์ ถ้าจะไม่ใช่ละ
ก็ดูแล้วถ้าไม่เป็นเด็กเสี่ย ก็นกน้อยในกรงทองที่เสี่ยเลี้ยงไว้ดูเล่น
แต่ถ้าเป็นเด็กเสี่ย เสี่ยจะไม่เคยสอนอะไรเลยหรอ
จำได้ว่าคุณภูบอกว่านุ้งธัญญ์แข็งทื่อ รึลุงแกบื้อ? ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ละไง ถ้าอิตาคุณธเนศนี้ซัมติ้งกะนุ้งจริง แล้วที่ไปรับเมียเก่าภูเมศคือระ????
แต่ว่านุ้งปลื้มลุงภูมาก่อนจริงๆด้วย๕๕๕๕๕ ลุงซื่อบื้อออ
-
น้องธัญน่่าสงสารนะ แต่อดีตนี่ก็ยังคลุมเคลือต่อไป
สนุกมากกกกค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
ย่องมาอ่าน เอ๋~~ น้องธันไม่ได้มาหลอกพี่ภูใช่ไหม
อย่าทำคนแก่เสียใจนะน้อง :z2:
-
บทสนทนาของธเนศกับธัญญ์นั้นกำกวมมากๆ อ่านเผินๆจะนึกว่าเป็นระหว่างแฟน หรือ กิ๊ก คู่นี้อาจจะเป็นญาติก็ได้ หรือว่าเป็นเหมือนแง่อุปถัมภ์เพียงแต่ธเนศไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับธัญญ์ ก็น่าจะไม่ในเมื่ออดีตภรรยาของภูเมศกำลังคบหากับฝ่ายนั้นอยู่ ธเนศต้องรวยมากๆ ภูเมศทำงานที่บริษัทลูกของธเนศหรือเปล่า? แต่ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอนที่อดีตภรรยาไปกับทางนั้นเลยนี่
-
ความประทับใจแรกพบ แสดงว่าธัญญ์ทำให้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญซินะ
-
จริงๆแล้วธัญญ์ก็รู้สึกพิเศษกับลุงภูแกอยู่บ้างนี่เอง :katai2-1:
-
เบื้องหลังน้องธัญญ์ :mew5:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ธเนศนี่ใครนะ
ดูมาม่ามากอ้ะ
ไม่อาววววว :hao5:
-
ธเนศนี่ใครอ่ะ น่าจะเป็นตัวปัญหาในวันข้างหน้าแน่ๆๆๆ
-
ตอนนี้อยากรู้ความสัมพันธ์คุณธเนศ กะ ธัญญ์ จุงงงง
-
เคยเจอกันมาก่อนสินะ!? รอตอนต่อไปน้า~
-
แงงง สงสารธัญญ์ เมื่อไหร่ภูเมศจะหลุมแบบจังๆสักที
-
อ้อ..เรื่องมันเป็นเช่นนี้เอง
งั้นที่ลุงจำนุ้งธัญญ์ไม่ได้ เพราะหน้าเละเหมือนเด็กช่างตีกันซินะ
น้องธัญญ์เลยประทับใจตาลุงพูดมากตั้งแต่ตอนนั้นใช่ใหม
เย้ๆๆๆๆอย่างน้อย เฮียเมศของฉัน ก็เคยทำตัวเป็นฮีโร่เว๊ยเฮ๊ย
ไม่ใช่ไอ้แหย มนุษย์เงินเดินไก่กานะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ภูมิใจมากอะ
-
เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
อยากให้วามสัมพันธ์ของภูเมศกับธัญญ์คืบหน้าจังเลยค่ะ
-
ดีใจที่คนเขียนต่อฉากอัศจรรย์จากที่ค้าง แต่บทมันหน่วงจุง~ ขอให้คนปากหนักสองคนนี้เปิดใจกันเร็วๆนะ อยสกอ่านมุ้งมิ้งมั่งแล้ว 555
ได้รู้อดีตของธัญญ์เพิ่มขึ้นแล้ววว ภูเมศจำน้องไม่ได้สินะ แต่น้องน่าสงสาร เสียงในหัวนั้นมันมีส่วนทำให้น้องเปนแบบนี้ใช่ป่ะ :ling3:
-
ธัญตั้งใจเข้ามาหาภูแน่ๆๆๆ
แต่ว่าธัญกับธเณศน่าจะออกแนวลึกซึ้งแล้วแระ
รอๆๆๆๆๆๆ จะเป็นยังไงต่อน่เฃะ
-
หวายๆๆๆ รักแรกพบ :m1:
-
แก่แล้วก็ขี้ลืมเป็นธรรมดา :laugh:
-
เหมือนลุงจะตีความเรื่องจูบที่ธัญญ์บอกผิดไป โดนงอนเลยเป้นไงล่ะลุง
แต่ก็เข้าใจลุงแหละ ผ่านไรมาเยอะก็เลยกลัวไว้ก่อน แต่มันขัดใจอ่ะลุงงง
โตๆกันแล้วต้องกล้าชนสิ 55555
เรื่องธัญญ์เคยเจอลุงมาก่อนนี่เหนือความคาดหมายมากค่ะ
แสดงว่าตอนเริ่มเรื่องนี่ตั้งใจไปล้วงกระเป๋าตังค์มาสินะคะ
แต่ลุงที่สานต่อนี่อาจจะเป็นพรหมลิขิต 5555
-
เห้ยย!! ธเนศน์ไม่ใช่พ่อธัญญ์ คุณพระ!! จริงเดด้
รอตอนต่อไปเลยห่ะ!!
-
กะว่าน้องธัญญ์เด็กเสี่ยแน่นอน แต่ไปๆมาๆบอกว่าเลี้ยงด้วยหรือจะเป็นพ่อลูกความสัมพันธ์ incest หรือเป็นคนเลี้ยงมา? จะอะไรก็เถอะ ช่วงแรกๆปั่นหัวพระเอกจนรู้สึกรำคาญและไม่ชอบ แต่บังเอิญว่าคุณพ่อหลงเด็ก เลยติดกับแทน 555 มั่นใจอย่างว่าธัญญ์ต้องนำพาความเดือดร้อนมาให้ครอบครัวแน่นอน ไม่รู้ว่าคุ้มกันไหม ได้ตัวแต่ก็ต้องยอมให้เขาเข้ามาในชีวิตตัวเองกับลูก สงสารเด็ก สรุปคือมาขายตัวประชดใครก็ไม่รู้ เป็นคนที่หัวใจอ่อนแอหวังความอ่อนโยนจากพระเอกเฉยๆ แต่จริงๆแล้วทุกอย่างก็เพราะคุณธเนศเป็นแรงผลักดันงี้เหรอ เห็นคนอื่นเป็นตัวแทนไม่น่ารักจริงๆนะ แฟนเก่าพระเอกก็ติดพันอยู่กับคุณธเนศที่ยังไม่รู้ว่าคนยังไงแน่ ความสัมพันธ์อีรุงตุงนังมาก ไม่ห่วงใครเลยนอกจากเด็กๆสองคน อย่าให้ต้องมารู้เรื่องเปื้อนเปรอะของผู้ใหญ่เลย
แต่ประทับใจวิธีล่อให้ภูมิกินผักจริงๆ ชอบอะ 555
-
ความสัมพันธ์ของธเนศน์กับธัญญ์คืออะไร
ปล.น้องแอบปลื้มลุงมาตั้งแต่ครั้งแรกเลยสินะเนี่ย
-
‘เด็กน้อย...ตรงนั้นของเธอน่ะสกปรก’
คนคนนั้นต่างหากที่สกปรก
‘เธอทำแบบนี้กับใครไม่ได้หรอกรู้ไหม ให้ฟรีเขายังไม่เอาเลย’
บทสนทนานี่ดูยังไงไม่รู้
นี่มันมิใช่พ่อลูกอย่างที่คิดนิ
แล้วไหงยังไม่เคย
หรือลุงแกซื่อบื้อเอง?
ที่แท้เคยเจอกันในลกษณะนี้นี่เอง
หนูธัญมือไวมาก ลุงแกยังไม่รู้ตัวเลย
จะดราม่าใหญ่มั้ยเนี่ย
ท่าทางมีเบื้องหลัวอีกไกลเลย
อย่าหลอกลุงน่ะ สงสารแก
-
ธเนศคือใคร เคยมีอะไรกับน้อง?
แล้วป๋าเราจะจำเด็กได้เมื่อไหร่?? จะจำได้ไหม หรือจนจบก็จำไม่ได้
-
อีตาธเนศนี่เป็นบ่อเกิดของมาม่าหม้อใหญ่สินะ
ทีแรกก็จำไม่ได้หรอก อ่านจากรีบนๆ อ้าว ไบฯรึไง
อาจจะเพราะหน้าที่การงาน ฐานะทางสังคมเลยทำให้ต้องคบผู้หญิงบังหน้า?
เลี้ยงธัญญ์ไว้ในบ้าน แต่ที่พระเอกบอกนายเอกเหมือนคนไม่เคย?
คิดว่าปมต้องเฉลยแน่ แต่อยากรู้เร็วๆ
คงไม่ใช่ว่าธัญญ์โดนธเนศทำอะไรมาก่อนจะมาเจอกับพระเอกนะ
ไม่ค่อยชอบเลยที่เนื้อเรื่องมีเรื่องการโดนบังคับขืนใจหรือจิตๆวิตถารเนี่ย
อ่านๆมาก็คิดว่าเป็นคุณหนูหนีออกจากบ้าน คิดว่าธเนศคงเป็นพ่อหรือญาติผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ปกครอง
มาถึงตอนนี้แล้วคงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้
กลัวจะเป็น incest ด้วยซ้ำ เพราะชื่อคล้องกันขนาดนี้
หวังแค่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสอง 'ธ' จะไม่ร้ายแรงแบบที่เราคิด
อยากให้เรื่องนี้แฮปปี้นะคะ เพราะอ่านเรื่องระหว่างสองพ่อลูกกับธัญญ์แล้ว
มันอบอุ่น สนุกสนานมากเลย ไม่อยากให้ ดราม่า น้ำตานองเล้า
ไม่ชอบอารมณ์หน่วง หวังว่า RAINYDAY จะปราณีคนอ่าน นะคะ นะคะ :mew2:
-
ธัญญ์ตั้งใจเข้ามาในชีวิตลุงภูเมศซินะ???
-
ธเนศกับธัญญ์ ความสัมพันธ์เหมือนเด็กเสี่ยเลย
อ่าาาา ภูกับธัญญ์เคยเจอกันมาก่อนแต่ลุงแกจำไม่ได้เพราะตอนนั้นธัญญ์โดนซ้อมมาหน้าคงจะเยินมาก
-
ตอนแรกนึกว่าเธนศคือพ่อ แล้วจะมีเมียใหม่คือเมียเก่าของพระเอกซะอีก
แบบนี้มันดราม่ากว่าเยอะเลยอ่ะ โหววววว
-
จากหลายปมที่มีอยู่ในเรื่อง
คลี่คลายอยู่เรื่องเดียวคือ...ธัญญ์สนใจลุงภูมาก่อนแล้ว :-[
แต่แค่ช่วยเหลือไม่ให้โดนตื้บเนี่ย
จะถึงขั้นถูกใจจนยอมมาคลุกคลีมีอะไรต่อมิอะไรด้วยเลยเหรอ
และที่ธัญญ์เป็นแบบนี้เนี่ย สาเหตุหลักน่าจะมาจากนายธเนศนั่นแน่ๆ
-
พึ่งเห็นเรื่องใหม่ของคุณคนเขียนนน
ติดตามมาหลายเรื่องอยู่ค่ะ ชอบบบบ
เรื่องนี้ก็รู้สึกว่ายังคงมีกลิ่นอายสไตล์นักเขียนอยู่นะคะ
แรกๆอ่านละแอบคิดถึงเฮียหมาบ้า 555555
คิดไว้เหมือนกันว่าธัญญ์น่าจะชอบลุงอยู่ก่อน
(เห็นหลายคนเรียกลุง ขอเรียกบ้าง555)
เพราะดูจากมุมมองลุงและอาการขัดเขินของธัญญ์
ธัญญ์น่ารักกกก เวลาแกล้ง(สอน)เด็กก็น่ารักกก
อาจจะสอนวิธีแปลกๆหน่อยแต่คือน่ารักมากอ่ะ5555
ลูกๆหลงพี่ธัญญ์ละ คุณพ่อเอาไงดี ถ้าจะหลงก็ช่วยชัดเจนหน่อยเน้อออ
ธัญญ์น้อยใจละนั่น พยายามเข้าลุงงงง 555555
ส่วนความสัมพันธ์กับคุณธเนศน์นี่ก็ยังดูคลุมเครือ เด็กเสี่ยเหรอ หรือยังไงหว่าาา
รอติดตามต่อจ้าาาา
-
ตอนแรกคิดว่าธัญญ์กับธเนศเป็นพ่อลูกกัน มาตอนนี้คิดว่าไม่น่าใช่
ธัญญ์ยกเรื่องเงินมาปิดบังความรู้สึกตัวเองสินะ
-
ปมพันกันยิ่งกว่าสายหูฟังในกระเป๋าสะอีก
น้องธัญญ์น่ารักเลยแงงงงงงงงงงงงงงงงงอยากได้
ชอบฉากเปิดตอนนี้จังเลยค่ะ (ในแง่ของการบรรยายนะคะ) :mew1:
-
เข้าใจมากขึ้นแล้วว่าทำไมต้องเป็นตาลุง แต่กับธเนศนี่ยังไงคงต้องติดตามต่อไปนะคะ
ว่าแต่ ธัญญ์นี่น้า... คือเค้าเคยช่วยตัวเองไว้แท้ๆ เจอกันอีกทีนี่ดูดเงินเค้าเอาๆ ยังไง.. :ling2:
-
ธัญญ์เหมือนมีชีวิตที่น่าสงสารนะ ดูเก็บกดมากๆด้วยค่ะ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
-
ตอนแรกคิดว่าน้องธัญญ์กะคุณธเนศเป็นพ่อลูกกัน แต่...มันไม่ใช่สินะ ฮรือออออ
น้องภูมิดูเข้ากันกับพี่เลี้ยงคนใหม่ดีมากๆ
-
ที่เเท้ก็มีความหลังนิเอง
-
จำกันไม่ได้
-
เคยช่วยชีวิตไว้สินะ แบบนี้นี่เอง ถึงเข้ามาในวงจรชีวิตลุงแก
-
ความรักบางทีก็เหนื่อยที่จะเริ่มต้น...
-
ธเนศเป็นใคร แล้วยังงี้ลุงจำน้องไม่ได้อีก เพิ่มปมให้ติดตามอีกนะเนี่ย
-
ประทับใจก่อนดัวย
แต่มาเริ่มต้นด้วยเงิน
ทำเอาไปต่อยากเลย
-
เงื่อนงำมากมายซ่อนตัวอยู่หลังความหวามไหว
-
อยากรู้ว่าคุณธเนศเป็นใคร มีความสัมพันธ์กับธัญญ์เป็นแบบไหน :ling3:
-
อิตาลุงปากเสีย ตบ ตบ ตบ ตบ -_-* ฮึ่ยยยยยย
รักแรกพบหรือคะ น้องธัญ
ชอบตอนหน้าผากชนกัน กล่อมให้ฝันดี
แต่เข้าใจว่า ผู้ใหญ่คงนอนไม่หลับไปแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก...
-
ธัญญ์ท่าจะภูมิหลังเยอะนะ เป็นอะไรกับตาลุงธเนศนะะะะ โถ่ เขารู้จักเคยเจอกันอยู่แล้วว ก็ว่าธัญญ์เหมือนจะชอบแหย่ชอบแกล้งลุงภู(แต่เหมือนจะถูกแกล้งซะเองรึเปล่า?) จงใจแน่ๆๆๆ แบบรักแรกพบสบตาไรงี้ (เพ้อ :z3: )
-
สรุปแล้วธัญญ์กับคุณธเมศมีความสัมพันธ์กันแบบไหน
แม้ตอนนี้ คุณภูเมศอาจจะดูใจร้าย แต่เราก็อยู่ข้างคุณภูเมศนะคะ (ชูป้ายไฟ)
ต่อไป คุณภูเมศก็อ่อนโยนกับธัญญ์ให้มากๆนะคะ
แล้วรีบมาต่ออีกน้า รอค่ะ
-
ก็พอเดาได้นะว่าเคยเจอกับคุณเมศมาก่อน
แต่นายธเนศเนี่ย ใครหว่า?
-
หน่วงๆนะ ตอนที่คุยกันเรื่องจูบ แล้วจากนั้นธัญทำเหมือน
รีบๆกระแทกๆมาเหอะ จะได้จบๆไป
ติดตามปมของธัญกับธเนศ คือธเนศนี่คือพ่อเหรอ พ่อแท้ๆใช่ไหมคะ
-
อ่าา
พอจะเริ่มรู้รายละเอียดขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว
สรุปว่าคุณธเนศอะไรนี่ไม่ใช่พ่อ แต่น่าจะเป็นคนที่เลี้ยงต้อย(?)น้องธัญญ์ไว้สินะคะ
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บปวดแทนน้องธัญญ์มากเลย
ขวัญเอ้ยขวัญมากนะลูก ไม่รู้ว่าหนีอะไรมาจากธเนศ
แต่โชคดีมากที่ได้มาเจอลุงภูเมศนะคะ
ไม่แปลกใจที่ลุงจำน้องไม่ได้ เดาว่าตอนนั้นสภาพน้องคงดูสะบักสะบอมต่างจากตอนนี้มาก
หรือไม่ลุงก็แก่มากแล้ว ก็เลยหลงๆ ลืมๆ กันไปบ้างไรบ้าง /แซะลุงทำไมมม 5555555555555
นี่เป็นเหตุผลที่น้องธัญญ์เลือกลุุงสินะคะ
อ่านตอนนี้แล้วหน่วงๆ เศร้าๆ บอกไม่ถูกเลยค่ะ
สงสารน้องธัญญ์ ฮือออออออออออออออออออออววววววววว :hao5:
-
เป็นอย่างนี้นี่เอง ลุงจำน้องไม่ได้
ถ่อว หนูธัญญ์ คุณธเนศนี่เป็นอะไรกัน
-
ตาเมศแก่ แต่นี้ก็จำไม่ได้ จะฟ้องน้องภูมิ
-
อ่านไปเกือบครบแล้ว ต้องรีบมาลงชื่อไว้...
เจ้าตัวแสบซ่อนอะไรไว้ภายใต้หน้าตาเฉยชานะ
แล้ว...ผช. คนนั้น เป็นอะไรกับน้องอ่ะ อยากรู้จริง..
รออ่าน และเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:katai5:
-
ธเนศ
-
ธเนศกับธัญญ์นี่ยังไงกันอะ คาใจมาก
-
ไล่อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกยันตอนล่าสุด 555555555555555
ก็น่ารักดีนาาาาาาา ถึงจะกลัวว่าลูกชายของภูเมศจะรู้สึกแย่กับพ่อไปบ้าง
แต่เชื่อว่าในนิยายมันจะทำให้ดีเองได้ 55555555555 รวมถึงธัญญ์ก็น่ารักดีง่าา
ถึงจะดูเป็นคนมีภูมิหลังที่ยังไม่คลี่คลาย แต่คิดว่ามันคงไม่แย่หรอก
แหง่กกกกก ความจริงแล้วธัญญ์อาจจะปลื้มใจลุงอยู่ตั้งนานแล้วก็ได้?
ถถถถถถถถ แต่ว่าลุงจำอะไรไม่ล่ายเลยยยยยย แต่ยังปักใจเชื่อว่า น่าจะเป็นครั้งแรกของธัญญ์น่ะนะะ
-,.--
มาต่อเร็วนะฮะ อยากอ่านต่อเลี้ยววว :3
ปล. ชอบรูปที่วาดมากเลยครัชช สวยยยยย
-
เพิ่งได้ฤกษ์เริ่มอ่าน
-
:hao3:อ๋อ เคยเจอกันมาก่อนนี้เอง
-
คุณธเนศกับธัญนี่ยังไงงงง
-
ลุงภูน่าร๊ากกอ่ะ ใจดี๊ดี แต่... อีลุงธเนศนี่ดิ อะไรยังไง ฮึ่ม...
-
อุปสรรครักนี้มันดูเหมือนจะมีดราม่าลอยตามมาแน่ๆเลย เพราะความไม่ธรรมดาของน้องธัญญ์เองนี่แหล่ะ :ling3: มาเอาใจช่วยคุณพ่อลูก 2 คนนี้ค่ะ
-
พึ่งมีโอกาสได้อ่านค่ะ เรื่องนี้
เป็นแนวที่เราไม่ค่อยได้เห็นนะ
แต่สนุกมากเลย.. นายเอกเป็นตัวละครที่ให้ความรู้สึก ลึกลับและน่าค้นหามาก ในขณะเดี๋ยวกันก็ไม่ประสีประสาอะไรกับเรื่องแบบนั้นเลย.. คือน่ารักมากๆ
ฉากที่บอกให้ภูเมศ เรียกที่รักนี่ เขินไปสิบตลบ :o8:
เราว่านายเอกเรื่องนี้น่าสงสารนะ เหมือนมีปมอะไรในใจตลอดเวลา โดยเฉพาะเรื่องของธเนศ
และบังเอิญดันมีซัมติงรองกับภรรยาเก่าของภูเมศด้วย
เป็นนิยายที่ชวนลุ้นให้คลายปริศนาตลอดเวลา
รออ่านตอนต่อไปนะคะ สนุกมากๆ ถ้าไม่นับตอนที่นายเอกมีเรื่องคิดมากนี่ด้วยรวมมุ้งมิ้งมาก เพราะพระเอกนี่มีออร่าอบอุ่นๆยังไงไม่รู้ ชอบมากๆค่ะ :katai2-1:
-
เป็นคนกลัวดราม่าค่ะ ตอนแรกเลยไม่กล้ากดเข้ามาดูเพราะชื่อเรื่อง 555
แต่เข้ามาแล้วมันก๊าวใจมาก ไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้เลย
ชอบธัญญ์แบบถึงที่สุด ชอบโมเมนท์ที่พี่ภูแพ้ลูกอ้อน
แบบ อื้อออออ เป็นเราก็ยอม :-[ //ฟินมากกกกกก ขนาดจะเอาเล็บขูดกำแพงเลยค่ะ 555
รอตอนต่อไปปปปปปป รอเชียร์ลุงให้ตามเด็กทัน 555
:hao7:
-
อยากอ่านต่อแล้วค่าา.. :ling1:
-
มายังเอ่ย ?? ^^
-
เป็นมาอย่างนี้นี่เอง ~.~
-
ตอนแรกคิดว่าธเนศเป็นพ่อ ทำไปทำมาเหมือนไม่ใช่แฮะ
คุณภูเมศใจดีนะคะ ช่วยเขาเอาไว้ด้วย
ก่อนหน้าจะเล่าถึงอดีต อึมครึมกันมากค่ะคู่นี้ มีหวานๆ ได้แป้บเดียว
อยากทลายกำแพงนั่นจัง
ขอบคุณค่ะ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 8
“ลูกพี่! มองแทบเหลียวหลังเลยอะ”
ไอ้เด็กช่างก่อเรื่อง ตอนนี้เอื้อมมือมาพาดไหล่เขาอย่างถือวิสาสะ อารมณ์ว่าสนิทกันมากจนไม่เหลือพิธีรีตองแล้ว ให้ใช้หนี้แทนก็เคย ให้โดนต่อยแทนยังผ่านมาแล้ว ประสาอะไรกับแค่ตบไหล่แปะ ๆ ขณะปากก็จ้อไปเรื่อยเปื่อยระหว่างทาง
“แถมเดินอ้อมมาทำอะไรแถวนี้ ปกติพี่กลับทางอื่นนี่ กะมาดักรอรึไง!” ลูกน้องจำเป็นว่าเสียงทะเล้น “แอบชอบเขาเหรอ!?”
“อือ” ชายหนุ่มตอบเรียบ ๆ
“มิน่าล่ะ ก็ว่าจ้องซะ—เฮ้ย!”
เป๊กทำตาเหลือกใส่เขาอย่างกับเห็นผี หลังเผลอเออออไปแล้วรอบหนึ่งแบบไม่ทันคิด พอได้สติถึงกับอ้าปากหวอ หยุดเดินกันเสียดื้อ ๆ “เดี๋ยว ๆ นี่เราคุยถึงคนเดียวกันอยู่ปะเนี่ย พี่หมายถึงอาหมวยหุ่นเช้งที่เพิ่งเดินผ่านหน้าพวกเราไปใช่ไหม”
“ไม่ใช่”
“งั้นก็ยัยหนูที่ยืนซื้อของอยู่นั่น” เป๊กยังพยายามโบ้ยคนนั้นคนนี้พร้อมปั้นหน้ากรุ้มกริ่ม “ชอบกินเด็กก็ไม่บอก”
“เปล่า”
อีกฝ่ายเริ่มเหงื่อตก ถูกเดินทิ้งห่างออกไปเรื่อย ๆ จนต้องเร่งฝีเท้าพลางสอดส่ายสายตาไปทั่ว ทั้งที่เห็นอยู่แล้วว่าคนที่เขามองเป็นชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานคนนั้น ยังจะถามชี้นำถึงคนอื่นให้วุ่นวาย
“หรือจะเป็นผู้หญิงที่—”
ธัญญ์หันมามองเพื่อนร่วมทางอย่างเพลียใจ ขัดจังหวะการเดาเพ้อเจ้อด้วยประโยคสั้น ๆ ชัดถ้อยชัดคำ
“ฉันมองผู้ชายคนนั้น”
“หา!” เป๊กทำท่าตระหนก เหมือนเด็กเห็นฮีโร่ในดวงใจประกาศตัวว่าเป็นผู้ร้ายเสียเอง “มองทำไมวะ”
ชายหนุ่มยักไหล่ กลับไปสนใจเส้นทางพร้อมกับเร่งฝีเท้า “ก็ตอบไปแล้วเมื่อกี้ไม่ใช่หรือไง”
คนฟังมีอันต้องตาเหลือกหนักกว่าเก่า กระซิบกระซาบท่าทางไม่อยากเชื่อ
“..อย่าล้อเล่นน่า...แอบชอบเขาหรือไง..”
“...ชอบ.....หรือไง...”
“..อือ”
“พี่ธัญญ์!”
เจ้าของชื่อเบิกตาโพลง มองหน้าไอ้หนูที่ชะเง้อมาดูปฏิกิริยาเขา หลังจากเพิ่งเอาหนังสือม้วนเป็นทรงกระบอก จ่อหูเขาไว้ แล้วร้องเรียกเสียงดังผ่านท่อนั่น
ธัญญ์ยกมือลูบใบหู กะพริบตาปริบ ๆ ใส่เด็กชายพร้อมภูมิที่ยิ้มทะเล้นอยู่ตรงหน้า “อะไร”
“หลับอีกแล้ว ถามว่าชอบนอนกลางวันหรือไง”
เมื่อกี้ฝันนี่เอง.. เหมือนจริงจนตกใจ
ผ่านไปครู่หนึ่งที่เขาเอาแต่มองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ไม่ยอมตอบแต่โดยดี ไอ้ตัวเล็กถึงกับทำหน้ามุ่ย วางหนังสือที่ถูกสั่งให้อ่านก่อนหน้านี้ลง ส่งเสียงกระเง้ากระงอดทำลายความเงียบ
“อะไรเล่าพี่ธัญญ์!”
ชายหนุ่มหัวเราะแผ่ว เอนศีรษะกลับไปซบหมอนอิงบนโซฟา ชอบใจไม่น้อยกับท่าทางขัดใจแบบเด็ก ๆ ของอีกฝ่าย ดูใกล้ ๆ ยิ่งคล้ายภูเมศอย่างกับแกะ โตขึ้นจะหน้าตาอย่างไรเดาไม่ยากเลย เห็นแบบนั้นเข้าจึงอดไม่ได้จะแกล้งทำเป็นจ้องอย่างตั้งอกตั้งใจ ถามกลับเสียงยานคาง
“ก็ไม่อะไรนี่ มองไม่ได้หรือไง”
“มองแล้วก็พูดด้วยสิ”
“อือ”
“ทีนี้อืออะไรอีกล่ะ”
“นั่นสิ” เขารับคำส่งเดชแล้วหลับตา
“อย่าเพิ่งหลับเซ่! เพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ”
ไม่ทันขาดคำ นิ้วเล็ก ๆ ก็จิ้มเข้ามาที่เอว เจตนาแกล้งให้จักจี้ แต่เขาไม่ใช่คนบ้าจี้ วิธีแบบนี้ทำอะไรได้ที่ไหน คนเริ่มเองต่างหากที่ท่าจะแย่ พอโดนมือธัญญ์พุ่งไปตะครุบเข้าตรงเอวเบา ๆ เป็นการโต้ตอบก็สะดุ้งโหยง ขยับนิ้วอีกไม่กี่ที ถึงกับหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมาลั่นบ้าน
“โอ๊ย! ฮ่า ๆ ๆ ๆ พะ..พอแล้ว...พี่ธัญญ์...ฮ่า ๆ ๆ โอยหยุด..หยู้ดดด!”
“พูดเพราะ ๆ ก่อนเร็ว”
“ฮ่า ๆ ๆ...พะ...พี่ธัญญ์ครับ...พะ..พอครับ..”
“เย็นนี้กินผัดผักคะน้ากันนะ”
“ไม่เอ๊า! อ๊ะ! ฮ่ะ ๆ ๆ”
“จริงหรือ”
“...มะ..ไม่!”
“ให้คิดอีกที” คราวนี้เขากระโจนเข้าไปขยำเอวพร้อมกันสองข้าง เด็กชายถึงกับลงไปนั่งดิ้นอยู่กับพื้น หัวเราะจนน้ำตาไหล ตอนนี้จะให้ทำอะไรก็ยอมหมดแล้ว
“..กะ..กิน...กินครับ โอ๊ย! ฮ่า ๆ ๆ ๆ พอ! พ๊อ!”
“เอะอะอะไรกันน่ะ”
เป็นเจ้าบ้านนั่นละที่ชะเง้อมาขัดจังหวะก่อนคุณลูกชายจะโดนแกล้งไปกว่านี้ พร้อมภูมิเห็นพ่อเดินเข้ามาใกล้ก็ฉวยโอกาสยึดไว้เป็นทางรอด อาศัยตอนพี่ธัญญ์คลายมือ รีบลุกขึ้นวิ่งจี๋ไปเกาะหลังภูเมศ พลางออกแรงดันให้พ่อเดินเข้าไปรับหน้า ปากก็ฟ้องไปด้วย
“พ่อช่วยด้วย พี่ธัญญ์แกล้งผม!”
“หืม?” ภูเมศเลิกคิ้วยิ้ม ๆ มองหน้าหูแดงก่ำของลูกชายที มองพี่เลี้ยงที “ไม่ใช่เล่นกันหรอกหรือ”
“แกล้งต่างหาก” พร้อมภูมิค้าน
“ใช่ครับ แกล้ง” ธัญญ์สนับสนุนหน้าตาย “บอกแล้วว่าไม่ชอบเด็ก”
“เห็นไหม!” เด็กชายร้องลั่น “ยอมรับแล้ว”
คนกลางถึงกับยกมือนวดขมับ คนหนึ่งก็เด็ก อีกคนก็ผู้ใหญ่ทำตัวเป็นเด็ก
“งั้นเอาไงดี” ภูเมศแสร้งถามหน้าเครียด “ไล่ออกดีไหม? เดี๋ยวพ่อหาพี่เลี้ยงใหม่ให้”
“ไม่เอา!” คราวนี้คุณลูกชายรีบท้วงทันควัน ดูรีบร้อนกว่าเก่าเสียอีก
“อ้าว?”
“ไม่เอาคนใหม่”
ฟังลูกรักยืนยันหนักแน่น ภูเมศเกือบขำออกมาแล้ว “ก็โดนพี่เขาแกล้งไม่ใช่หรือ”
“พ่อก็แกล้งคืนให้หน่อยสิครับ”
“ไหงงั้นล่ะ” ชายหนุ่มว่า เหลือบมองท่าทีของธัญญ์ไปด้วย แต่อีกฝ่ายเพียงยักไหล่ครั้งหนึ่งอย่างไม่เดือดร้อน
“นะครับ ๆ” พร้อมภูมิอ้อน พลางดันหลังพ่อเดินเข้าใกล้พี่เลี้ยงเข้าไปอีก ระหว่างนั้นยังมีแอบโผล่ออกมายักคิ้วหลิ่วตาให้คู่กรณี “ที่เอวเลย เมื่อกี้พี่ธัญญ์จิ้มเอวผมแรงมากอะ พ่อจัดการเร้ว ๆ”
“หือ...เอางั้นเลยหรือ” เขาอ้อมแอ้มตอบลูกชาย
ครั้นหันกลับมามองเป้าหมายบนโซฟา ใบหน้าหมดจดนั้นมองไปก็ไม่แน่ใจนักว่ามีรอยยิ้มน้อย ๆ วางอยู่หรือเปล่า นัยน์ตาดำขลับคู่เดียวกับที่สบตาเขาบนเตียงเมื่อคืน เห็นแล้วพานให้รู้สึกเคอะเขินอย่างประหลาด แม้แต่ตอนที่ลูกชายจับมือเขายกขึ้นแล้วดันให้เอื้อมไปข้างหน้า ส่วนธัญญ์ยกมือขึ้นสองข้างเป็นเชิงเปิดช่องว่างให้เอาคืนได้ตามใจชอบ กลับยังตะขิดตะขวงใจจะยื่นมือไปสัมผัส
ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย แค่จี้เอวเท่านั้นเอง จิ้มนิ้วลงไปสักทีก็จบเรื่องจบราวแล้ว เอวนั่นเขาเคยสัมผัสมาก่อน..ใต้ร่มผ้าเลยด้วยซ้ำ...
ภูเมศไม่อยากจะยอมรับเลยว่าอดคิดไปไกลไม่ได้ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายทำท่าไม่รู้สึกรู้สายิ่งกระอักกระอ่วน
แบบนี้ชักไม่ดีแล้ว...
“พ่อลุยเลยยย”
ไอ้ตัวแสบก็ยุเหลือเกิน! ดูจะเห็นเป็นเรื่องสนุกไปแล้ว..ไม่สิ...มันก็เป็นแค่เรื่องสนุกของเด็ก ๆ แต่แรกอยู่แล้วนี่
ชายหนุ่มหลับหูหลับตา จิ้มนิ้วชี้ลงไปก่อนหนึ่งนิ้วบนเอวอีกฝ่าย เห็นเจ้าตัวไม่ว่าอะไร สุดท้ายก็จับลงไปเต็มมือ
นิ่ง..
“หือ?”
ธัญญ์มองเขาตาใส “ผมไม่บ้าจี้น่ะครับ”
“อ้าว”
ภูเมศเหลียวกลับไปหาคุณลูก แต่ยังไม่ได้ทันอ้าปากไต่ถาม ก็มีอันต้องสะดุ้งโหยง เมื่อเป็นฝ่ายโดนขยุ้มเข้าที่เอวแรง ๆ เสียเอง
“โอ๊ะ!”
“แต่คุณบ้าจี้เหมือนลูกชายเลยนี่นา”
“หยุดเลย! อุ๊!” เขากลั้นขำ รีบตะครุบมืออีกฝ่ายให้หยุด เมื่อธัญญ์ขยำลงมาด้วยท่าทางมันเขี้ยว คราวนี้สาบานจริง ๆ ว่าเห็นรอยยิ้มน้อย ๆ วาดขึ้นบนริมฝีปาก ดูจะไม่ใช่แค่ชอบแกล้งเด็กแล้วกระมัง ขนาดกับผู้ชายวัยใกล้สี่สิบอย่างเขายังจะกล้าเล่น
มือไวออกอย่างนี้ เขาคว้าไว้ได้แค่ตรงข้อมือ แต่ปลายนิ้วอยู่ไม่สุขยังขยับหยุกหยิกไม่ไว้หน้าผู้ใหญ่สักนิด อย่างกับไปเก็บกดมาจากไหน
ก่อนจะเผลอหัวเราะจนเสียเชิงเหมือนลูกรัก ภูเมศจึงได้เปลี่ยนเป้าหมายไปจับไหล่อีกฝ่าย แล้วอาศัยว่าแขนยาวกว่าดันออกจนเจ้าตัวหงายหลังลงบนโซฟา
ธัญญ์เสียหลักหน้าเหวอไปแค่แวบเดียว จากนั้นกลับมองเขายิ้ม ๆ นัยน์ตาดำขลับเป็นประกายวาววับเหมือนเด็ก แม้ถูกกดจนแผ่นหลังติดกับโซฟาก็ไม่ดิ้นหนี
พร้อมภูมิกระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ พลางส่งเสียงเชียร์เย้ว ๆ ว่าคุณพ่อชนะแล้ว! ส่วนคนที่ถูกเขาคร่อมอยู่ข้างล่าง พึมพำแทรกขึ้นมา เสียงเบาจนต้องก้มลงไปเงี่ยหูฟังใกล้ ๆ
“คุณกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงหมดเลย”
ใกล้ไป...เขารู้สึกได้ถึงความร้อนจากร่างกายคน
“ไม่รู้ว่าบ้าจี้ขนาดนี้”
แม้สาเหตุของความรู้สึกหวิว ๆ ที่กำลังก่อตัวอาจไม่ชัดเจนนัก ทว่าภูเมศรู้ตัวดีว่าหากตัวเองกำลังหน้าแดงอย่างธัญญ์ว่าจริง ต้องไม่ใช่เพราะจากการกลั้นหัวเราะแน่นอน แต่ดูคนพูดเข้าเถอะ ตัวเองต่างหากที่แก้มขึ้นสีเข้มออกอย่างนี้ ยังกล้ามาว่าคนอื่นเขาอีก
อุปาทานว่าได้กลิ่นหอมหยอกล้อปลายจมูก ใต้ลงไปจากร่างเขาที่คร่อมอยู่
...ต่ำลงกว่านั้นอีกนิด
ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงเชื่องช้า..
“ยอมแพ้แล้วครับ ผิดไปแล้ว ลุกก่อนเถอะ”
ธัญญ์ขยับตัวเป็นเชิงบอกให้เขาปล่อยเสียที พลางมองข้ามไหล่เขาไปยังเด็กชายที่ยังกระโดดไปมาสนุกสนาน
ภูเมศชะงัก
เพราะอย่างนั้นจึงได้สติ รีบผุดลุกขึ้นมานั่งเอานิ้วถูจมูกเบา ๆ แก้เก้อ ท่าทางอย่างเมื่อครู่จะไม่คิดอะไรมันก็ไม่มีอะไร แต่ช่วงนี้ดูเหมือนเขาคงคิดมากไปหน่อย แถมพอคิดแล้ว ยังมักเผลอตัวทำตามใจเสียด้วยสิ
หากไม่ถูกทักเข้าเมื่อครู่ จะก้มลงไปจูบแล้วหรือเปล่า
พอนึกอย่างนี้ ภูเมศก็เริ่มกลัวตัวเองขึ้นมา
“พ่อชนะแล้ว!” พร้อมภูมิร้องเฮ ส่วนธัญญ์ลุกขึ้นยืน เอ่ยรับเนือย ๆ อย่างเคย
“ครับ ๆ”
ดูเหมือนสมาชิกคนอื่นจะกลับเป็นปกติในเวลาอันรวดเร็ว ธัญญ์ลุกขึ้นเดินนำไปทางห้องครัว พร้อมภูมิหันมาชูนิ้วโป้งให้เขาครั้งหนึ่งแล้ววิ่งตามเกาะหลังธัญญ์ไปอีกคน กอดคอห้อยต่องแต่งอย่างกับลูกลิง
ไอ้ตัวเล็กเจื้อยแจ้วไม่หยุดทีเดียว พี่ธัญญ์อย่างโน้นพี่ธัญญ์อย่างนี้ไปตลอดทางจนลับสายตา บทสนทนาที่ได้ยินมาแว่ว ๆ จากนั้นเป็นเรื่องของเจ้าแมวส้มชื่อถุงทองที่เลี้ยงแบบปล่อย ๆ ไว้หลังบ้าน
แต่ภูเมศวุ่นวายใจเกินกว่าจะสนแมวแล้ว
เขารู้อยู่หรอก ว่านั่งทอดหุ่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ขนาดนี้มันดูแก่อย่างกับอะไรดี แต่ก็นั่นละ..
“เฮ้อ...”
มือขวาที่วางอยู่บนเมาส์ ค้างอย่างนั้นมาได้สามสี่นาทีแล้ว
สายตาเขาทอดมองไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่สมาธิไม่ได้จดจ่อกับเนื้องานบนนั้น มัวแต่ลอยไปถึงคนที่ขนสารพัดวิธีมาหลอกล่อลูกชายเขาให้ยอมกินของที่ไม่ชอบ ทำอะไรที่ปกติบังคับไม่ค่อยได้ แล้วพร้อมภูมิก็ยอมเสียด้วยแน่ะ
ปากบอกออกบ่อยว่าไม่ชอบเด็กอย่างนั้นอย่างนี้ ดูเผิน ๆ เหมือนคอยชวนตีกันเรื่อย ทว่าเอาเข้าจริงแล้ว ออกจะเข้ากันอย่างกับอะไรดี กลายเป็นคนโปรดของลูกชายเขาที่ไม่รู้ว่าไปถูกใจกันตรงไหน
จนถึงตอนนี้ ก็ยังรู้สึกว่าเป็นคนประหลาดเสียจริง
หากคืนนั้นไม่ได้หน้ามืดชวนกันขึ้นเตียง เรื่องจะเลยเถิดมาถึงอย่างที่เป็นอยู่หรือเปล่า ภูเมศยังนึกสงสัย
ทว่านั่งไตร่ตรองเงียบ ๆ ได้ครู่หนึ่ง กลับพบกว่าสิ่งที่น่าสงสัยกว่า คือการพบกันของพวกเขาต่างหาก
ตอนนั้นธัญญ์เอากระเป๋าสตางค์มาคืน โดยบอกว่าเขาทำหล่นไว้ แต่ภายหลังเจ้าตัวกลับแสดงให้เห็นเป็นนัยว่าอาจไม่ใช่เขาทำตก แต่เป็นอีกฝ่ายฉวยไปโดยเขาไม่รู้ตัวต่างหาก แม้ไม่ได้เอ่ยปากยอมรับออกมาชัดเจน แต่ข้อนี้ภูเมศค่อนข้างแน่ใจว่าต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ
จงใจเข้าหา?
อีกใจหนึ่งก็เถียงว่าใช่หรือ
ถ้าอย่างนั้นแล้ว เพราะอะไรกัน ถ้าแค่เรื่องเงิน ด้วยรูปร่างหน้าตาอย่างธัญญ์ จะใช้วิธีแบบนี้หาเอาจากคนอื่นที่กระเป๋าหนักกว่าเขาไม่น่าเป็นเรื่องยาก ขอเพียงยิ้มมากกว่านี้สักนิด หัดพูดจาฉอเลาะอีกหน่อย ภูเมศคิดว่ามีคนอยากจ่ายให้ถมเถไป ขนาดเขาเองที่ไม่เคยคิดจะมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันมาก่อน แถมอีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูสมกับที่ขูดรีดเอา ๆ สักหน่อย รู้ตัวอีกทียังมานั่งกลัดกลุ้มขนาดนี้แล้ว
หรือเขาห่างผู้หญิงมานานเกินไป พอไม่ได้มีเรื่องอย่างว่านานเข้า จึงได้มาหาเศษหาเลยกับผู้ชาย
หลังจากค้างอยู่ท่านั้นตั้งนานงานก็ยังไม่เดินสักที ชายหนุ่มตัดสินใจปล่อยมือจากเมาส์แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ถอดแว่นสายตาสำหรับใส่ตอนทำงานวางไว้บนโต๊ะ หลับตาแล้วนวดขมับตัวเองเบา ๆ
เรื่องนี้ควรมีทางออก
เพื่อนร่วมงานหญิงที่หน้าตาสะสวย แล้วยังแสดงทีท่าว่าสนใจเขาก็มีอยู่ บางทีอาจถึงเวลาควรเปิดใจ เปิดโอกาสให้ตัวเอง มองหาใครสักคนมาช่วยดูแลลูกชาย เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกอย่างบ้านอื่น หากเข้ากับพร้อมภูมิได้ยิ่งน่าจะเป็นเรื่องดี ลูกชายเขาไม่ใช่เด็กดื้ออยู่แล้ว อีกอย่างเขาเองจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เป็นอย่างทุกวันนี้รู้สึกเหมือนกำลังทำอะไรนอกลู่นอกทางอยู่พิกล
ใช่แล้ว...นี่ละทางออก เขานึกกระหยิ่มกับตัวเองนิดหน่อย
จากที่ตั้งใจว่าจะพักสายตาเพียงสักครู่ แต่เมื่อได้เอนหลังบนเบาะนุ่ม ๆ ทั้งยังอุณหภูมิเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ หนังตาก็เริ่มหนักขึ้นมาจริง ๆ
เพิ่งจะคืนวันเสาร์ งานเอาไว้เท่านี้ก่อนแล้วกัน พอคิดอย่างนั้นจึงเบาใจจนเลิกต่อต้านกับความง่วง
ผล็อยหลับไปนานเท่าไรนั้น ภูเมศไม่แน่ใจนัก
ตอนที่ลืมตาขึ้นมา แม้ยังงัวเงียจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก แต่พบว่ามีผ้าห่มคลุมร่างตัวเองอยู่ และที่มือซ้ายซึ่งอยู่ใต้ผ้าห่มก็รู้สึกว่าอุ่นกว่าปกติ..
ถัดไปด้านซ้ายของเขา ใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งก่อนเขาหลับไปมันยังไม่ได้ตั้งอยู่ตรงนี้ ศีรษะเจ้าตัววางฟุบอยู่ข้างคีย์บอร์ด ใบหน้าหันตรงมาทางเขา แต่นัยน์ตาหลับพริ้มสงบนิ่ง
ทิศทางและท่วงท่าราวกับว่าธัญญ์นอนมองเขาอยู่เงียบ ๆ อย่างนั้นจนตัวเองเผลอหลับตามไปอีกคน
ภูเมศนึกประหลาดใจในคราวแรก แต่ยังรู้สติพอจะเตือนตัวเองไม่ให้ขยับตัว เพียงมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ จนแน่ใจว่าหลับอยู่จริง ไม่ใช่แกล้งทำอย่างเคยโดนหลอกมาแล้ว จึงค่อยเลื่อนสายตาลงมายังมือตัวเอง
เพราะอยู่ใต้ผ้าห่ม จึงมองไม่เห็น ต่อเมื่อขยับนิ้วเบา ๆ จึงตระหนักได้ว่าที่รู้สึกอุ่นนั้น ด้วยมีมืออีกคนวางกุมไว้หลวม ๆ
หลายวินาทีทีเดียวที่เขาเผลอกลั้นหายใจ ลองไล้ปลายนิ้วผะแผ่วโดยระวังไม่ทำอีกฝ่ายตื่น
ใช่มือจริง ๆ นั่นละ
ครั้นอ้าปากจะเรียกชื่อ กลับลังเลจนไม่มีเสียงออกจากคอ
แน่นหน้าอกชะมัด...
เขาควรดึงมืออีกฝ่ายออก แล้วปลุกให้ไปนอนดี ๆ แต่ใจหนึ่งก็ไม่อยากทำให้ตื่นเลย แม้แต่จะขยับตัวขึ้นมานั่งหลังตรงยังค่อย ๆ ทำอย่างเงียบเชียบ มือซ้ายไม่ได้เคลื่อนออกจากตำแหน่งเดิมสักนิด ซ้ำยังกุมมือตอบเสียอีก
ผ้าห่มเนื้อบางร่วงลงจากไหล่ลงมากองอยู่บนตัก เขาปล่อยมันกองของมันไป จะหล่นลงตักหรือหล่นลงพื้นก็ช่างปะไร มัวแต่สนใจคนตรงหน้า เหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์
นี่อาจจะใกล้เคียงกับอาการเผลอใจหรืออะไรเทือกนั้น เขาเอี้ยวตัวเล็กน้อยแล้วโน้มหน้าลงไปใกล้ มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากอีกฝ่ายออกแผ่วเบา
เรื่องที่ว่าเป็นคนหน้าตาดีนั้น ภูเมศตระหนักได้ตั้งแต่คราวแรกที่เห็นธัญญ์แล้ว
แต่ความรู้สึกว่าน่ารัก...ไม่ยักรู้ว่าเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน...
พิศมองอยู่ครู่ใหญ่ แทนที่จะคิดได้ กลับคล้ายว่ายิ่งถลำลึก
..น่ารัก..
ครั้งนี้ชัดเจนเกินไป จนถึงกับบรรจงวางริมฝีปากแผ่วเบาลงตรงหน้าผาก แนบอยู่เนิ่นนานก่อนจะอดไม่ไหว จนต้องกดจมูกตามลงไปบนกระหม่อม สูดกลิ่นหอมสะอาดจาง ๆ ของแชมพูฟอดหนึ่ง
ธัญญ์ขยับตัวในตอนนั้น
ถึงขั้นนี้ หากจะให้ดีก็ควรปล่อย แต่คงต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับเขาจริง ๆ จึงได้ทำในสิ่งตรงกันข้าม รวบท้ายทอยอีกฝ่ายรั้งให้เข้าใกล้กว่าเก่า พรมจูบเบา ๆ ลงมาที่ข้างกกหู
ธัญญ์ตื่นแล้วแน่นอน เขารู้ได้จากลมหายใจที่เปลี่ยนจังหวะไปจากเดิมแม้ยังไม่ต้องมองหน้าด้วยซ้ำ ต่อให้เจ้าตัวจะแทบไม่ขยับตัวเลยก็เถอะ
“มาทำอะไรตรงนี้” เขากระซิบถาม
อีกฝ่ายผงกศีรษะ ซบหน้าลงบนไหล่เขา ไม่ยอมตอบอะไรจนต้องส่งเสียงย้ำ
“หืม?”
จึงได้ยอมอ้อมแอ้มออกมา
“มองคุณเพลิน ๆ”
นั่นฟังไม่ขึ้นเท่าไรนัก
“มองทำไมล่ะ”
“อือ..” อีกฝ่ายส่งเสียงแผ่ว เมื่อเขาก้มลงไปกัดเบา ๆ ที่ต้นคอด้วยความมันเขี้ยว “คราวนี้จะคิดคำถามละเท่าไหร่ดี”
“หน้าเลือด”
“นั่นสิ”
ภูเมศถอนหายใจเฮือก ถอยออกมาเล็กน้อยพอให้เห็นหน้าอีกฝ่ายชัด ๆ ได้สติขึ้นมาทีก็แทบยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ ก่อนหน้านี้ไม่เท่าไรยังเพิ่งตั้งมั่นจะลองเริ่มเปิดใจกับผู้หญิงสักคนจะได้เลิกฟุ้งซ่าน แต่ตื่นมาเห็นคุณพี่เลี้ยงคนโปรดของลูกชายโผล่ขึ้นมาทำตัวประหลาดใกล้ ๆ ก็ลงอีหรอบเดิมอีกแล้ว
“อา..พอเถอะ” ชายหนุ่มกัดฟันตัดบท “พวกเราทำอะไรกันอยู่นะ”
แต่อีกฝ่ายเดือดร้อนเสียที่ไหน กลับถามออกมาหน้าซื่อตาใสเสียนี่
“คืนนี้ผมนอนด้วยได้ไหม”
นั่นปะไร ภูเมศมองอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ และไม่รู้สายตาเขาเหมือนกำลังหวาดระแวงนักหรืออย่างไร จึงได้ยินเสียงกำชับจากธัญญ์ตามมาอีก
“แค่นอนเฉย ๆ ไม่ทำอะไรคุณหรอก”
เขาหลุดขำพรืด “เธอจะมาทำอะไรฉันได้”
“ก็เหมือนจะทำคุณกระเป๋าแฟบได้”
“เงียบเลย” เขาบ่น พลางยกมือขึ้นดีดหน้าผากเหม่ง ๆ ที่ถูกปัดผมไปด้านข้างออกเสียงดังแปะ “งั้นก็เลิกไถเงินกันเสียที ฉันยังต้องเลี้ยงลูกนะรู้ไหม ไหนจะต้องเก็บเงินไว้ดูแลตัวเองตอนแก่อีก”
“ผมเลี้ยงคุณได้” ธัญญ์งึมงำ “จะดูแลคุณเอง”
เขาเลิกคิ้ว ได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก “หืม?”
“เปล่า”
“เมื่อกี้พูดยาวกว่านี้นี่”
“ผมบอกว่าพยายามเข้าล่ะ อีกเดี๋ยวคุณก็แก่แล้ว”
ว่าแล้วยังมีหน้ามายิ้มละไมใส่อีก เห็นแล้วหมั่นไส้จนต้องยื่นมือไปดึงแก้มให้ปากยืดปากยาว
“อะไรกัน เดี๋ยวนี้รู้จักทำหน้าอย่างนั้นเป็นด้วยหรือ”
พอโดนทักเข้า ธัญญ์ก็กลับไปทำหน้าตายเหมือนเก่า แต่เพราะยังถูกดึงแก้มอยู่จึงยิ่งดูตลก เห็นแล้วอดขำออกมาไม่ได้ ครั้นปล่อยมือออก เห็นแก้มแดงเป็นปื้นแล้วยิ่งเอ็นดู
“ผิวบางเชียว แค่นี้ก็แดงแล้ว พ่อแม่เลี้ยงมาดีล่ะสิ”
ธัญญ์ชะงักไปนิดหน่อย ก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้าเหม่อ ๆ เหมือนคนง่วงนอนเต็มแก่ “งั้นมั้งครับ”
“กะแล้วเชียว” ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ทำท่าคล้ายไม่ใส่ใจนัก หันไปปิดคอมพิวเตอร์ ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ จากนั้นเดินไปปิดเครื่องปรับอากาศ พูดต่อโดยไม่หันไปมองคู่สนทนา “ไปนอนละ”
“ครับ”
“เธอเองก็ไปนอนได้แล้ว”
“ครับ”
หลังได้ยินเสียงรับคำอย่างว่าง่ายติด ๆ กัน ภูเมศค่อยเดินกลับห้องนอนตัวเอง ทว่ามาจนถึงประตูห้องก็แล้ว กลับพบว่ามนุษย์ว่าง่ายคนเมื่อครู่ตีเนียนเดินตามมาถึงหน้าห้องนอนเฉย
“จะนอนแล้ว” เขาพูดซ้ำ
“ครับ” อีกรอบ
คราวนี้ภูเมศหันกลับไปทำหน้าละเหี่ยใส่ ยังไม่ทันพูดอะไร ก็ถูกถามกลับมาก่อน
“ผมนอนด้วยได้ไหม” แม้สีหน้าไม่ยักเปลี่ยน แต่สายตากลับดูละห้อยพิกล “แค่นอนเฉย ๆ ไม่กวนจริง ๆ”
“ทำไมกันเนี่ย”
“ไม่คิดเงินด้วย”
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามอย่างยิ่งจะหักอกหักใจ จับไหล่อีกฝ่ายให้กลับหลังหัน “ไปนอนห้องเธอซะไป”
จากนั้นรีบถอยหลังเข้าห้องตัวเอง ดึงประตูปิดฉับ ล็อคทั้งลูกบิดและลงกลอนเรียบร้อย ปล่อยพี่เลี้ยงลูกชายยืนเคว้งอยู่หน้าห้อง
ธัญญ์เหลียวหลังกลับมามองลูกบิดประตู แม้ได้ยินเสียงล็อคดังกริ๊กแล้วกับหู แต่ยังอดไม่ได้จะเอื้อมมือไปลองหมุน
ล็อคจริงด้วยสิ
เขาเม้มปาก หมุนตัวยืนพิงผนังด้านข้าง ยกมือตัวเองขึ้นมาลูบเบา ๆ
เหมือนกับว่าสัมผัสจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังตกค้างตรงปลายนิ้วอยู่เลย แต่คนที่เขานั่งมองแล้วเอื้อมมือไปจับจนเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น ตอนนี้หนีเข้าห้องไปเรียบร้อย
ตื๊อแบบนี้ไม่ได้ผลสินะ... ชายหนุ่มพยักหน้าทำความเข้าใจกับตัวเอง
..หรือว่าจะถูกเบื่อเข้าแล้ว?
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าส่งเสียงเตือนแจ้งข้อความเข้า ธัญญ์หยิบขึ้นมาดูชื่อคนส่งแล้วกดลบทิ้งโดยไม่ได้เปิดอ่าน ก่อนจะเก็บมันเข้าที่เดิม จากนั้นย่อตัวลงนั่งบนพื้นข้างประตูห้องนอนของภูเมศ ผ่อนลมหายใจยาวออกมา มองเหม่อไปข้างหน้าในความมืด
ผู้ชายที่เคยมีภรรยาเป็นผู้หญิง มีลูกแล้ว ไม่เคยมีอะไรกับเพศเดียวกันมาก่อน คนแบบนี้จะเปลี่ยนมารักผู้ชายด้วยกันได้หรือเปล่านะ..
ไอ้เด็กเป๊กที่ช่างหาเรื่องเดือดร้อนมาให้เขา ตอนคบเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ก็เคยพูดเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจ
เด็กนั่นเล่าให้เขาฟังถึงตอนตัวเองมีสาวมาติดพัน บอกว่าของแบบนี้ถ้าเปรียบเป็นเกม ใครหลงรักก่อน คนนั้นก็เหมือนเป็นฝ่ายแพ้นั่นละ
ชายหนุ่มหลับตา ยกขาขึ้นชันเข่า นั่งครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ
เขาแพ้แล้วหรือเปล่า...
แบบที่ธเนศก็แพ้เหมือนกัน
ตอนที่ภูเมศเปิดประตูห้องออกมาในความมืด เขาเกือบสะดุดกับร่างที่นั่งพิงผนังอยู่ข้างประตูเข้าให้
แม้เดาได้อยู่แล้วว่าใคร แต่เมื่อก้มลงไปดูให้ชัด ก็ยังถึงกับพูดไม่ออกอยู่ดี
ไหงมานั่งจ๋องตรงนี้ได้ ไม่ใช่ว่าไปนอนแล้วหรอกหรือ?
ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งชันเข่า โบกมือไปมาตรงหน้าร่างที่นั่งคอพับคออ่อน ไร้การเคลื่อนไหวอื่นใดนอกจากแผ่นอกซึ่งขยับขึ้นลงช้า ๆ
ต่อให้ไม่อยากปลุก แต่ปล่อยนอนอย่างนี้ดูจะไม่เข้าท่านัก
“ธัญญ์” เขากระซิบ เอามือแตะแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ “นี่...ธัญญ์”
แม้เจ้าของชื่อจะเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างสุดแสนงัวเงียเพียงไร แต่ก็อาจเรียกได้ว่าตื่นแล้ว
“..หือ?”
“ลุกไปนอนที่ห้องตัวเองดี ๆ”
“อืม..”
ทั้งที่รับคำอย่างนั้น ทว่ากลับยังหลับต่อเฉย ภูเมศเข้าใจความรู้สึกลูกชายตอนโดนพี่เลี้ยงทำง่วงใส่แล้วม่อยหลับไปต่อหน้าต่อตาก็ตอนนี้เอง
พอจะบ่นว่าไปอดนอนมาจากไหน พลันนึกขึ้นได้ว่าที่อดนอน ก็เพราะทำอะไรต่อมิอะไรกันคืนก่อนไม่ใช่หรอกหรือ หักลบเวลาที่ธัญญ์ตื่นแต่เช้าตรู่มาดูแลพร้อมภูมิทุกวัน เทียบกับเขาเองที่ตื่นสายกว่า อีกฝ่ายเหลือเวลานอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง
“นี่ ไอ้หนู” เขาถอนหายใจจนไม่รู้จะถอนอย่างไรแล้ว “ห้องหับก็มีทำไมไม่รู้จักนอนให้เป็นที่เป็นทาง เป็นแมวหลงหรือไงเรา”
พูดไปก็นึกถึงแมวส้มถุงทองที่สองคนลูกชายกับพี่เลี้ยงพากันเห่อ ช่วงนี้เขาเก็บอะไรมาเลี้ยงที่บ้านเยอะแยะนักหนายังน่าสงสัย คิดไปก็คว้าแขนอีกฝ่ายมาคล้องคอตัวเอง พยุงลุกขึ้นโดยไม่ถามไถ่ความสมัครใจ
ธัญญ์หันมามองเขาหน้างง ๆ อย่างกับลืมไปแล้วว่าเป็นคนขอนอนด้วยเองก่อนหน้านี้ แต่ถึงอย่างนั้น ระหว่างระยะทางสั้น ๆ จากหน้าห้องถึงเตียงที่กึ่งพยุงกึ่งลากกันมาก็ยังว่าง่ายไปตลอดทาง
“ฮึบ!”
เขาส่งเสียงเรียกพลังนิดหน่อยช่วงก้าวสุดท้าย ก่อนจะปล่อยร่างอีกฝ่ายลงบนเตียงเบามือ
เตียงเขา หมอนเขา ผ้าห่มเขา ให้ตายเถอะ ต่อให้กว้างขวางพอแบ่งกันนอนได้สบาย แต่ให้ลงไปนอนข้าง ๆ ก็ออกจะเสี่ยงน้อยเสียเมื่อไร
คิดสะระตะแล้ว ตัดสินใจหันหลังออกจากตรงนั้น แต่ความมือไวของธัญญ์ยังคงอยู่แม้ในขณะงัวเงียจะแย่ ไม่ทันเดินได้ถึงก้าว เสื้อยืดเขากลับถูกรั้งไว้จากด้านหลัง เหลียวกลับไปมองพบมือเจ้าปัญหายื่นออกมาจากผ้าห่ม กำเสื้อเขาไว้แน่นอย่างกับเด็กทารกตอนเริ่มหัดคว้าสิ่งของ
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก...” เจ้าตัวพึมพำทั้งที่ยังหลับตา
ไม่ใช่ไม่เชื่อหรอกนะ ภูเมศย่นคิ้วอ่อนใจ แต่คนที่จะทำน่ะ มันเขาต่างหากไม่ใช่หรือไร
“...จริง ๆ นะ”
ยังมีหน้ามายืนยันแบบที่แยกแทบไม่ออกว่ากำลังละเมออยู่หรือเปล่านั่นอีก
ลังเลอยู่เป็นนานสองนาน จนเมื่อมือนั้นคลายลงแล้วหล่นตุบลงข้างตัวเจ้าของ เขาจึงได้ยอมแพ้ แทรกตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันด้วยอีกคน ตั้งใจจะแค่นอน ‘เฉย ๆ’ แล้วกัน
ทว่าอยู่ ๆ ไป อุณหภูมิจากร่างกายคนก็อุ่นกำลังดี คงเพราะอย่างนั้น จึงคิดว่าไม่ใช่เรื่องแปลกหากจะเขยิบเข้าไปนอนใกล้ ๆ ธัญญ์เองก็อาจคิดแบบเดียวกัน
เอาเข้าจริง...ไม่รู้ว่าใครเบียดตัวเข้าหาใครก่อน
แต่เมื่อตื่นรู้ตัวอีกครั้งตอนเช้ามืด ก็พบว่าพวกเขาแทบจะกอดกันกลม แขนขาเกี่ยวกันอยู่ในตำแหน่งกำลังสบาย ใบหน้าอีกฝ่ายซุกอยู่กับอก ส่วนคางเขาวางอยู่บนศีรษะเจ้าตัวพอดี
ภูเมศสะลึมสะลือมองนาฬิกา และพบว่ายังเหลือเวลาอีกถมเถ
ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขน โยนเรื่องเหตุผลหรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมงานคนสวยที่ทำท่าเหมือนสนใจเขาทิ้งไปก่อน หลับตาลงอย่างสุขใจ
กอดไว้อย่างนี้อีกสักสิบนาทีแล้วกัน
To be continued...
กลับมาแล้วค่ะ //คลานเข่าเข้าเล้า
ขอโทษจริง ๆ ค่ะที่หายไปนาน ชีวิตเยินอยู๋ค่ะ แง้
ตอนนี้เบา ๆ นะคะ ที่จริงเรื่องนี้ก็เบ๊าเบา...(มั้ง) ฮา
ปล. คำผิดเดี๋ยวตามมาแก้นะคะ งานจี้ไฟลนตูด ถถถถถถ
กราบขอบพระคุณงาม ๆ ที่ยังไม่ทิ้งกันค่ะ *น้ำตาไหล* ช้าหน่อยแต่จะพยายามค่ะ
มีของแถมรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
วาดเล่นของแถมค่ะ หงิงงง
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price10_resize.png)
ส่วนอันนี้แถมจากที่วาดเล่นในทวิตเตอร์ค่ะ พอดีเล่นแท็ก #จะวาดคิสมาร์คบนตัวน้องธัญญ์ตามจำนวนRT เลยออกมาเป็นแบบนี้ ขอบคุณ 41 RT + 1 Fav (รอยฟัน) ที่ร่วมกันทำร้าย..เอ้ย เอ็นดูธัญญ์ค่ะ 5555
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/kissmark1.png.png)
และไหน ๆ วาดแล้ว ก็เลยวาดต่ออีกนิดหน่อยค่ะ (ฮา)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/kissmark2.png.png)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/kissmark3.png.png)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/kissmark4.png.png)
ครอบครัวสุขสันต์(?์)ค่ะ เอิ๊กกก พี่ธัญญ์แกล้งน้อง XD
สุดท้าย รูปแถม เมื่อตอนวาดเล่นช่วงอเมริกันเขา #lovewins กันค่ะ ฮรี่
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/Price23merge_resize.png)
คิดถึงคนอ่านมากเลยค่ะ แงร
แล้วพบกันงวดหน้านะคะ *รวบกอด*
-
/ตายอย่างสงบ
สงสารคุณพ่อ คุณพ่อวัยไม่หนุ่มแล้วนะคะ แต่ดันมาเป็นวัยว้าวุ่นไปเสียดาย เด็กมันร้ายยยยยย
น้องภูมิน่ารักมากค่ะ กลัวทุกจังหวะว่าน้องจะมาเจอแล้วรับไม่ได้ (มาม่าไปไกล)
แต่ไฉนเลยเรื่องมาม่าต้องปมน้องธัญญ์แน่นอน ไม่ต้องห่วง พี่เตรียมทิชชู่ คุณพ่อและน้องภูมิไว้พร้อมแล้วค่ะ สาดหมูสับ ต้มยำกุ้งน้ำใสน้ำข้นมาได้เลย! T_____T
ติดตามตอนต่อไปค่าา
-
ภูอายุก็ตั้งปูนนี้แล้ว(? :laugh: )อย่าได้แคร์คำคนอื่นมากนักเลยค่ะ อันที่ดีๆ ก็เก็บไว้ ส่วนอันที่แย่ๆ ก็ทิ้งไปไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ แล้วก็เปิดหัวใจรับความรักในรูปแบบใหม่ดูบ้างก็ไม่เสียหายเท่าไรนะคะ ^^ มัวแต่ชักช้า ระวังรถไฟขบวนสุดท้ายอย่างน้องธัญญ์จะเคลื่อนที่หายไปจากกรอบสายตาเสียก่อนน้าา :o9:
-
คุณภูนี่อะไรกันนะ พอน้องเข้าหาก็กลับพยายามห่างเหิน
คนน้องก็ช่างกระไรความลับเยอะจริงๆ
ธัญอย่าทำเฉยชากับคุณภูนักสิ เดี๋ยวคุณภูก็ไปหาสาวร่วมงานจริงๆหรอก
ถ้าอะไรๆ ยังกำกวมอยู่แบบนี้
-
ภูเมศยังสับสนกับตัวเองอยู่คงต้องใช้เวลาสักพัก
-
กลับมาแล้ววว *กระโดดกอดคนเขียน*
ขอให้คุณภูรู้ใจตัวเองเร็วๆด้วยนะคะ
ชอบธัญญ์มาก♡♡♡
-
ยังข้องกับอีตาธเนศอะไรนั่นมากๆเลย
อ่านตอนนี้แล้วสงสารธัญญ์อ่ะ ดูเหงาๆชอบกล
-
อื้อหือ...ตอนอ่านก็ว่าฟินแล้ว...
เห็นรูปนี่ฟินทะลุจักรวาล
ธัญญ์ขี้อ้อน คุณภูก็หลงจนงงงวย
อยากจะจ่ายแพงๆ แทนคุณภูทุกตอนเลย ให้ตายเถอะ!
ป.ล. ส่งแรงใจให้คุณ Rainyday ผ่านช่วงเวลาหนักหนาไปดัวยดีนะ *กอดเน้นๆ*
-
ธัญญ์ชอบลุงมานานแล้วสินะ
ส่วนลุงจะถอยเหรอสับสนแค่นี้จะถอยเหรอ แล้วเมื่อไหร่จะได้รักกัน :katai1:
-
พี่ภูเมศอย่าเปิดใจไปหาคนอื่นน๊ะ!!! เปิดให้น้องธัญคนเดียวพอ!!!
รูปน่ารักวาบหวิวมว๊ากกกกกก อร๊ายยยยยย 41 รอย อยากอ่านตอนพี่ภูเมศทำรอย41รอยนี้เลยค่าาาาา กราบบบบบบ
ได้โปรดดดดดดด นะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หงุงง คุณภูสุดท้ายก็ใจอ่อนให้ธัญญ์นะคะ 555555555
-
น้องธัญญญญญญญญญ์ โอยย น่ารัก น่าเอ็นดู น่าหมั่นเขี้ยว แล้วก็รู้สึกน่าสงสารไปพร้อมๆกันอ่ะโนะะ
คุณภูก็เมื่อไหนร่จะรักจะหลงน้องสักท่ เฮ้อออ
-
กรี้ด welcome back นะจ๊ะ
น้องธันรุกหนักละ นี่จะไม่ใช่ลูกชายเห็นพ่อเป็นคู่แข่งนะ ออกแนวโชตะไป ฮาๆ
รออ่านต่อจ้า
-
อีลุงธเนศนี่เป็นอะไรกับธัญญ์กันแน่นะ
ธัญญ์อ้อนลุงเมศเยอะๆค่ะ อ้อนเข้าไป >////<
ปล.สู้ๆนะคะคุณคนเขียน ฮิ้ววว
-
เห็นอัพตอนใหม่ ตอนแรกนึกว่าฝันไปซะอีก 5555
ดีใจมากเลยที่มาอัพค่า ยังสนุกเหมือนเดิมเลย รีบๆมาอัพต่อนะคะ อยากอ่านต่อมากๆ
-
แง้ อัพแล้ว ฮืออออออดีใจ
ตอนนี้น่ารักมาก ขอให้ลุงภูเมศรู้ใจซักทีเท้อออออ ฮา
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
การ์ตูนน่ารักมากกกกกก อร๊ายยยยยย :mew1:
-
:z6: อ่านไปแบบที่ลืมตอนเก่าไปแล้ว
-
แสดงว่าพ่อภูนี่ก็มีเสน่ห์ไม่เบานะ น้องธัญญ์ถึงตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรก
เมื่อไหร่พ่อภูจะนึกออกว่าเคยช่วยธัญญ์ไว้
-
อย่าไปหาเหตุผล ตรรกะอะไรเลยน่าาาคุณลุง
หนูธัญออกจะดี แถมรักลุงมากอีก(ถึงจะหน้าตายก็เถอะ)
อย่าคิดไปหาคนอื่นน่ะ จะฟ้องน้องภูมิให้ยึดพี่ธัญแน่
ธัญแสดงออก?ขนาดนี้ ลังห้ามลดความสัมพันอล้วเพิ่มระยะห่างน่าาา
เพราะแค่จับมือมอง แค่อ้อน?ขอนอนด้วยกัน นั่นก็ฟินมากแล้ววววว
-
น้องธัญญญญญญญญญญญญญญ
จำเป็นต้องน่ารักขนาดนี้มั้ยล่ะคะ
ฮืออออออออออออออออออออออออ
ใจไม่ดีเลยค่ะตอนพวกเค้าอยู่ด้วยกัน
น้ำตาลขึ้นสูงมาก
ความหวานก็ไม่มีลดน้อยลงเลย
ปมในเรื่องก็เช่นกัน เดาไม่ออกเลย
-
พี่ภูอยู่ในช่วงสับสนสินะ? พยายามเข้านะธัญญ์!
-
ลุงๆ อย่าสับสนมากเลย
น้องธัญญ์รูปสุดท้ายคือน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ :-[
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เด็ก มันร้ายค่ะคุณขาาา
คุณภูกินเด็ก แล้วก็กินต่อไปเถอะข่าา อย่าคิดมาก
อายุปูนนี้แล้ว คิดมากปวดขมอง
เด็กมันก็ขี้อ่อยเจ้าแผนการ หึ ยังไงก็ไม่รอด ขอบอก
o18
-
โอ้ยยยยยยย ลุงนี่ขัดใจซะจริงๆ ตกหลุมรักน้องเค้าได้แล้วว้อยยยยย รู้ตัวซะบ้าง
-
เล่นตัวจริงนะ คุณภู :katai3:
-
พี่ธัญญ์กำลังอ้อนใช่มั้ย อ้อนใช่มั้ย.... ลุงภูใจอ่อนเถ้อ... ไม่ต้องสนสาวๆในออฟฟิสหรอก พี่ธัญญ์ดีกว่าเย้อออ พูดเลยยยยย #ทีมพี่ธัญญ์ #ทีมน้องภูมิ
-
โถ๋..น้องภูมิ เด็กน้อย หนูไม่ต้องหาวิธี เอาชนะ
พี่ธัญหรอก ฝีมือมันคนละชั้นเห็นๆ
สู้หาวิธีทำให้คุณพ่อ จ้างพี่ธัญให้อยู่เป็นพี่เลี้ยงตลอดไปดีกว่า โน๊ะ
-
ตามอ่านทันแล้ว
เราชอบคาแรตเตอร์ธัญญ์จัง
ดูลึกลับ ดูเฉลียว ดูเก่งๆแต่มีความหลังไรงี้ :o8:
อยากรู้ว่าความสัมพันธ์กับคุณธเนศนี่ยังไง พ่อลูกเฉยๆใช่ไหม
ชอบประโยคที่บอกว่า "ผมเลี้ยงคุณได้" "จะดูแลคุณเอง"
น่ารักอะ แนว first impression งี้เนอะ น้องเนียนจีบ :-[ :impress2:
รออ่านค่า
-
ภูเหมือนยังโลเลอยู่นา
-
แหมะ ทำตามใจตัวเองบ้างก็ได้ค่ะ พ่อ
ีความสุขกำลังรออยู่นะค่ะ
-
ธัญญ์ชอบคุณภูเมศ ส่วนภูเมศกำลังสับสนสินะคะ
-
ลุงภูกอดน้องธัญญ์อีกสัก สิบปีก็ได้นะะะ แหมม ไม่ต้องคิดให้หน้าแก่เร็วก็ได้นะะะ น้องธัญญ์น่ารักกกกกก :z3:
-
เมศทำตามใจตัวเองเถอะ สงสารน้องธัญญ์ ลูกชายก็ชอบไม่น่ามีปัญหาหรอก
คิดถึงคนแต่งมากๆ มาต่ออีกเรื่อยๆนะคะ รออ่านอยู่เสมอ :mew1:
-
ธเนศ คุณคือใคร??
ความสัมพันธ์ก้าวหน้าใช่ไหมแบบนี้ ความรุ้สึกดีดีที่ต่างคนต่างมีให้กัน
ถึงจะไม่บอกให้อีกฝ่ายรุ้ก็เถอะนะ ^^
รองวดหน้าค่ะ^*^
-
ตอนนี้น้องธัญญน่าร๊ากกกกกกกกกกกก อ้อนด้วยอ่ะ
พี่ภูใจแข็งอยู่ได้ไง เป็นเค้าเปิดประตูรอตั้งแต่ขอครั้งแรก 5555555
น้องรักพี่ภูแล้วใช่มั้ย ตาธเนศนั่นคือคนในอดีตใช่ป่าวววว
-
กรีดร้อง ธัญญ์น่ารักกกกกก
อย่าคิดถึงคนอื่นเลย ภูเมศ ของดีอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้!
ฉากที่ธัญญ์พูดว่าจะดูแล แล้วภูเมศไม่ได้ยินเป็นอะไรที่พีคมาก ทำให้เรารู้ว่าจริงๆธัญญ์นี่ชอบคุณภูเมศมากกว่าที่คิดนะเนี่ยยยยย
ปล. รูปที่โดนจัดรอยจูบนี่เซกซี่มาก ฮ่าๆ
รูปตอน #lovewin ก็สวยค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ ติดตามค่าาาา
-
เมื่อวานอ่านตอนดึกอ่านแล้วหลับไปเลยยังไม่ได้เมนท์แถมเก็บเอาเรื่องนี้ไปใันอีก 555
วันนี้มาใหม่ค่ะอ่านอีกรอบก่อนเม้นท์
ตอนนี้นี่แบบน้องธัญญ์กับลุงนี่ความคิดสวนทางกันสินะคะ
คนนึงเริ่มคิดจะเข้าหามากกว่าเดิม แต่คนนึงดันคิดจะยุติความสัมพันธ์แบบนี้ซะงั้น
แต่ถึงลุงจะคิดอย่างนั้น ดูจากสถานการณ์แล้ว ลุงแพ้ทางน้องธัญญ์เต็มๆ
ทั้งที่ตัดสินใจหนักแน่น แต่พออยู่ด้วยกันแล้วมีอันลืมตัวตลอดดด ทั้งกอดทั้งหอม
คนจะตัดใจทำไมคุ้มจังคะ 55555
ตอนนี้น้องธัญญ์แอบน่าสงสารนิดนึง ลุงแกดันคิดตัดใจตอนตัวเองจะเริ่มเข้าหา
ลุงแกแก่แล้วสับสนตัวเองนิดหน่อย อยากให้ธัญญ์อ้อนเข้าไว้ แล้วลุงจะเป็นลูกไก่ในกำมือ 555
ช่วงนี้สถานการณ์ยังเบาๆ แต่คิดว่าผู้นำดราม่านี่ต้องเป็นคุณธเนศแน่ๆ
แอบกลัยไม่อยากให้มีดราม่าเลยค่ะ :ling3:
อีกนิดนึงตอนท้าย10นาทีของลุงนี่คงไม่ใช่หลับเพลินยังสายลูกมาตามเห็น
นอนกอดกันแล้วยุ่งเลยนะคะ 55555
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ดีใจมากจริงๆ คนเขียนก็สู้ๆนะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่นนะคะ :กอด1:
-
ละมุนละไมมากค่ะ คุณพ่อใจร้ายไม่ยอมให้น้องนอนด้วยแต่แรก :hao5:
-
ภูอย่าคิดเยอะ อย่าให้ธันน์ต้องรอจิ ผู้ใหญ่ไม่กล้าอายเด็กเลยน่ะเออ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องธัญญ์ทำไมอ้อนได้น่ารักอย่างนี้ ชอบๆ
ดูเหมือนคุณภูจะเป็นคนที่โชคดีคนเดียวที่น้องธัญญ์อ้อนแบบนี้นะคะ
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้เรื่องของน้องธัญญ์กับคุณธเนศแล้วค่ะ น่าค้นหาทั้งคู่
คุณภูรีบๆรู้ใจตัวเองนะคะ รู้สึกว่าคู่แข่งจะไม่ธรรมดาเลยค่ะ
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งสนุกมากๆค่ะ อารมณ์เข้มข้น อินมากๆค่ะ นอนกอดกันก็อบอุ่นหัวใจมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ นานแค่ไหนก็จะขอติดตามตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
คิดถึงน้องธัญญ์กับคุณภูมากๆๆๆ (อ้ะ ได้ข่าวว่าธัญญ์อายุมากกว่าเรานะ (^_^;))
เนื้อเรื่องตอนนี้สบายๆ แต่ปมต่างๆ ก็ยังคงมีอยู่
แต่รู้สึกได้ว่าน้องธัญญ์รักคุณภูมากมาย หลงสุดๆ
แต่น้องธัญญ์ก็ไม่แสดงออก และคุณภูก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
ที่ว่าคนที่ตกหลุมรักก่อนจะเป็นคนแพ้
น้องธัญญ์เป็นคนแพ้ เพราะตกหลุมรักคุณภูก่อนที่เข้าใจ
แต่ธเนศที่เป็นคนแพ้ด้วยเหมือนกัน ตกหลุมรักใคร...หรือว่าเป็นน้องธัญญ์
น้องเลยหนีออกมาเพราะไม่รู้สึกอะไรด้วย
แต่ก็คงเป็นผู้มีบุญคุณต่อกันหรือมีความผูกพันธ์อะไรซักอย่าง
ไม่อยากเดาเลยค่ะแต่มันอดไม่ได้
ส่วนตอนนี้ รู้แค่ว่าน้องธัญญ์รักคุณภู และรอคุณภูรู้ตัวอยู่ก็พอแล้วค่ะ（≧∇≦）
-
ชอบคุณพ่อ
:m31:
น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง สงสัยจะโดนเด็กธัญญ์เล่นงานเข้าแล้ว ฮึ
รองวดต่อไป อยากให้น้องไม่ทวงเงินกับคุณพ่อแล้วจัง
รอรอรอ หุหุ
-
-////////- โฮรกกกก หวานละมุนละไมที่สุดดด
น้องธัญญ์อ้อนคุณพ่อสุดหื่น เอ๊ยย..สุดหล่อ
ที่ว่าไม่ทำอะไรจริง ๆ อ่านแล้วขำกลิ้ง 55555
ที่ต้องระวังน่ะ มันไม่ใช่ตัวเองหรือไง
อีกฝ่ายเป็นหมาป่าสูงอายุเชียวนะ ..อุ๊บบบบบบบบ
เรื่องคุณคนสวย พับโปรเจคไปเถอะ
เอาสาวเจ้าเข้าบ้าน ระวังลูกแมวจะหนีไปที่อื่น แล้วงานจะเข้านะคะนะ !!
-
น่ารักมากเลยค่ะ หลงธัญญ์เข้าให้แล้ว คนอะไรซึนมึนเหลือเกิน
-
ตอนล่าสุดนี่ น่ารักดีค่ะ รู้สึกอุ่นนิดๆ
รอตอนต่อไปจ้าาา ^^
-
น้องอ้อนน่ารักเหลือออออ :hao5: :hao5:
ลุงใจแข็งไม่ไหวหรอกแบบเนี้ยยยย งื้ออออออ
-
สงสารคนแก่ 555
-
เหตุการณ์ยังสงบ รอๆๆ
ธัญญ์ตกลงหนูมีปัญหาอะไรเนี่ย รอเธอมาเคลียร์
-
น้องชอบลุงจริงๆ นะเนี่ย
โง้ยยยยยยยยยย อ่านแล้วทำไมรู้สึกเอ็นดูไปอีก ฮอลลลลล
:hao5: :hao5: :hao5:
ลุงภูเมศควรทำตามใจตัวเองนะคะ ;___;
ไม่ต้องวกกลับไปหาสาวที่ทำงานแล้วค่ะ
น้องธัญญ์สิคะ คุณค่าที่ลุงคู่ควร แถมยังเข้ากับน้องภูมิได้ด้วย
อนาคตคุณแม่คนใหม่จะไปไหนไกลลลลลลลล
ฮอลลลลลลลลลล :katai5:
-
ชีวิตเยิน เพิ่งได้ตามมาอ่านเหมือนกันค่ะ
งื้อออออออออ ตอนนี้น้องธัญญ์อ่อยหนักมากกกกกกกกก :hao6:
ถ้าเราเป็นลุงเราจะไม่ทนนนนนน ลุงทนทำไม ใครบอกให้ทน ไม่ต้องท๊นนนนน
เป็นกำลังใจให้เสมอๆนะคะ ขอให้ชีวิตดีวันดีคืน จะได้มีเวลามาแต่งต่อบ่อยๆ /หวังผลนี่หว่า 55555 :mew1:
-
:z2:
-
สนุกจังเลย
ชอบๆ
-
น้องธัญญ์น่ารักกกกกกกกก
คุณภูทำตามใจต้องการเถอะหนา เขาเชียร์อยู่น้า
รีบๆ สวีทกันแบบตัวแตกได้ละ เขารอจิกหมอนอยู่ อิอิ
-
สนุกๆๆๆ น้องภูมิกับพี่ธัญญ์น่ารักอ่าาา
คุณภูเมศคะ อย่าสับสนนาน แค่ยอมรับความจริงซะ
มาต่อเร็วๆนะคะ :L1:
-
ธัญน่ารัก
-
เรารู้สึกสงสารคุณภูเมศ
เพราะธัญญ์เข้าหาในรูปแบบของเด็กขายบริการ
อาจจะเป็นเพราะความกลัวที่ว่าคนมีเมียมีลูกแล้วจะรักผู้ชายได้ยังไง
แต่มันก็ทำให้คนที่จะลองเปิดใจรับความรักในรูปแบบใหม่เริ่มกลัวตัวเองขึ้นมา ว่ามันถูกต้องไหม ทำไมเป็นแบบนี้ ดูจากความคิดและคำพูดร้ายๆที่ไม่ตั้งใจพูดกับธัญญ์เรายิ่งสงสารคุณภู
เหมือนจะรักไปแล้ว
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรักได้ไหม
น้องธัญญ์โปรดเห็นใจหน่อยเถอะ ความลับเยอะเหลือเกิน โดยเฉพาะกับคุณธเนศ คงเป็นคนรักเก่า ไม่ก็คนที่ดูแลธัญญ์มาก่อนแถมมีความรักให้ แต่ธัญญ์คงไม่เอา
แล้วที่ธเนศไปยุ่งกับภรรยาเก่าของคุณภู
ไม่ใช่ว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับความสัมพันธ์ของภูและธัญญ์ในตอนนี้หรอกนะ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 9
ตอนที่ยอมให้มานอนด้วยครั้งแรก ภูเมศก็ไม่คิดหรอกว่าจะมีครั้งอื่นตามมา...
กระทั่งกลางดึกในอีกไม่กี่คืนถัดไป
คืนนั้นฝนตก อากาศจึงหนาวกว่าปกติ ฟ้าแลบเป็นประกายแวบวาบจากด้านนอกส่องผ่านเข้ามาในห้อง ก่อนเสียงฟ้าลั่นดังสนั่นจะตามมา เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง จึงพอแยกได้ว่ามีอีกเสียงกุกกักปนมาด้วย แต่เสียงนั้นดังมาจากหน้าห้องนอน
คราวแรกนั้นเขานึกว่าเป็นขโมย จึงระวังตัวเป็นอย่างดี เงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่งเพื่อประเมินสถานการณ์
เสียงนั้นเงียบไป ตอนที่คว้ามีดพกติดมือแล้วค่อยแง้มประตูห้องนอนออกช้า ๆ
เพื่อพบธัญญ์นั่งห่อไหล่อยู่หน้าห้อง
“เฮ้ย!”
หลังอุทานออกมาได้หนึ่งพยางค์ เอามีดพกไปเก็บไว้ที่เดิมแล้วกลับมาดูอีกครั้ง ยังถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูกไปอีกครู่ใหญ่
ธัญญ์เงยขึ้นมองเขา พลางเอ่ยเสียงแผ่ว
“คืนนี้นอนด้วยได้ไหมครับ”
บททดสอบความอดทนรอบดึกเริ่มแล้ว
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก รู้สึกมือไม้เกะกะจนต้องยกขึ้นลูบท้ายทอย
“ทำไมล่ะ ห้องตัวเองก็มีไม่ใช่หรือไง”
เสียงฟ้าคำรามลั่นดังแทรก คล้ายว่าสายฟ้าเพิ่งฟาดเปรี้ยงลงตรงไหนสักแห่ง
ธัญญ์สะดุ้งน้อย ๆ แต่ยังมองเขานิ่ง น่าแปลกที่โดยไม่จำเป็นต้องออกท่าทางบีบบังคับสักนิด กลับทำภูเมศรู้สึกเหมือนถูกผลักไปยืนอยู่ตรงหน้าเส้นเขตแดนของความอดทนที่บรรจงขีดไว้อีกครั้ง..
“ได้ไหมครับ..”
...และอีกครั้ง
เสียงครืน ๆ จากด้านนอกยังดังอยู่ไม่ขาด ฝนกระหน่ำซัดจนน่ากลัวว่าพรุ่งนี้น้ำอาจนองถนนได้ ภูเมศนึกสงสัยว่านี่เป็นเหตุผลที่เจ้าคนประหลาดมาขอนอนด้วยหรือเปล่า
“กลัวฟ้าร้องหรือ”
ธัญญ์มองเขานิ่งเช่นเดิม สีหน้าคล้ายว่ากำลังชั่งใจ
“หืม?”
จนเมื่อถามย้ำ เจ้าตัวจึงอ้อมแอ้มออกมา “..ไม่เชิงกลัว..”
“งั้นก็กลับไปนอนห้อง”
“...แต่ไม่ค่อยชอบ”
เขาถอนใจเฮือกอีกรอบ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตาแก่เข้าไปทุกทีทั้งที่อายุเพิ่งสามสิบกว่าเท่านั้นเอง “นั่นแหละ กลับห้อง”
ธัญญ์เม้มปาก หลุบตาลงต่ำ ดูลังเล แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวไปยังทิศทางตรงกันข้าม จังหวะที่คิดว่าชัยชนะตกแก่เขาแล้ว กลับได้ยินเสียงอีกฝ่ายงึมงำให้หลัง
“งั้นผมไปนอนกับภูมิ”
ตัวก่อเรื่องไม่ขยายความเพิ่มด้วยวาจา แต่เดินลากขาไปทางห้องลูกชายเขาจริง ๆ
“หา!”
ชัยชนะเป็นเรื่องหลอกลวงโดยแท้ นี่มันแกล้งแพ้ก่อนปล่อยไม้ตายไม่ใช่หรืออย่างไร!
“นี่เดี๋ยวสิ” สุดท้ายกลับกลายเป็นฝ่ายเดินตามเสียเอง คว้าแขนไว้ได้แล้วรีบอ้อมไปดักหน้า “แล้วจะไปนอนกับลูกชายฉันทำไมเล่า!”
“ผมไม่ชอบกลางคืนที่ฝนตกฟ้าร้อง”
“เป็นเด็กประถมหรือไง อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ยเรา”
“ยี่สิบหก”
“ไม่ได้ให้ตอบ โธ่!”
“ก็คุณถามนี่”
กวนประสาทกันอีก
“จ่ายผมด้วยสามร้อย”
“ยังไม่เลิกไอ้เกมหนึ่งคำถามสามร้อยนั่นอีกเรอะ!”
ธัญญ์พยักหน้าขรึม ๆ “ใครว่าเกมล่ะ ผมเอาจริงมาตลอด”
เขาอ้าปากค้าง มองอีกฝ่ายซึ่งเฉยสนิทประหนึ่งเป็นรูปปั้นหิน ทว่านิ่งได้เพียงครู่หนึ่ง ธัญญ์กลับหัวเราะออกมาเสียงแผ่ว จึงได้รู้ตัวตอนนั้นว่าโดนเด็กอำเข้าแล้ว
“นี่เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย”
“อยากรู้จริง ๆ หรือครับ”
ภูเมศมองเข้าไปในนัยน์ตาดำขลับของอีกฝ่าย จ้องนานเข้าพลันรู้สึกตัวว่าควรหยุดทำแบบนี้เสียที เผลอเมื่อไรเป็นได้เสียท่าเด็กตลอด ลองได้เริ่มแล้วจะหยุดกลางคันเป็นเรื่องยากลำบาก ดังนั้นสู้อย่าเริ่มมันเลยดีกว่า
“ช่างเถอะ” เขาตัดบทดื้อ ๆ โบกมือไปมาตรงหน้า ทำเป็นไม่ใส่ใจนัก “เห็นเป็นคุณลุงตู้เอทีเอ็มละมั้ง”
เสียงฟ้าลั่นเปรี้ยงอีกครั้ง คราวนี้ยิ่งดังสนั่นกว่าครั้งก่อน ๆ หน้าต่างกระจกถึงกับสั่นเบา ๆ ตามหลัง เขาเองยังเกือบสะดุ้งออกมาแล้ว
ธัญญ์ไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัวอย่างที่ภูเมศคิดว่าอาจได้เห็น
อีกฝ่ายเพียงแต่สูดลมหายใจเข้าลึก ห่อไหล่เล็กน้อยแล้วเอนตัวไปพิงกำแพง จากนั้นหลับตาลงดื้อ ๆ
“จะยืนหลับหรือไง”
“คุณไปนอนเถอะครับ”
ภูเมศเลิกคิ้ว มองคนเดาอารมณ์ยากตรงหน้า “แล้วเธอล่ะ?”
“อีกสักพัก เดี๋ยวผมก็จะนอนบ้าง ไม่ไปกวนลูกชายคุณหรอก ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจรบกวนคุณด้วยเลย แต่บังเอิญคุณออกมาเจอเข้าพอดี”
ภูเมศยิ่งงงหนัก จะว่าเขาบังเอิญเดินออกมาเจออีกฝ่ายนั่งจ๋องอยู่หน้าห้องนอน ก็ชวนคิดต่อว่าแล้วต้องนั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไร กว่าเขาจะเปิดประตูห้องมาเห็น หรือกระทั่งว่าคืนก่อน ๆ ที่เขาไม่รู้ตัว จะมีคนมานั่งเหม่อหน้าห้องอย่างนี้หรือเปล่า
“แล้วมาอยู่ตรงนั้นทำไมกัน”
“ตรงนั้น?” คราวนี้ธัญญ์ลืมตาขึ้นมองกลับมา
“หน้าห้องฉันไง”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว”
“...แค่อยากอยู่ใกล้...” คนตรงหน้าพึมพำ เบนสายตาลงมองพื้น “...แบบไม่ทำให้คุณรำคาญ”
เกือบหลุดปากออกไปแล้ว ว่าก็ไม่ได้รำคาญเสียหน่อย
อีกฝ่ายเห็นเขาไม่ตอบอะไร ทั้งยังไม่ขยับไปไหน ยืนฟังเสียงครืนครางของฝนฟ้าอยู่อึดใจใหญ่ ก็เปรยขึ้นเสียงเรียบ แต่ข้อความในประโยคนั้นกลับฟังดูน่าสงสารบอกไม่ถูก
“แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบไหนคุณถึงไม่รำคาญ คิดดูแล้วผมเหมือนจะพลาดมาแต่แรก”
ภูเมศเถียงในใจว่าเขาต่างหากที่พลาดมาแต่แรก
“ไปนอนด้วยกันไหมล่ะ”
แล้วครั้งนี้ก็ท่าทางจะพลาดอีก
“ว่าไง?”
อะไรกันนะที่ดลจิตดลใจให้เขาพูดออกไปแบบนั้น ขนาดตัวเองยังไม่เชื่อหู ประสาอะไรกับคนฟังที่จ้องเขาตาค้างเหมือนเด็กน้อยเห็นลุงซานตาคลอสแอบย่องมาวางของขวัญคริสต์มาส พอกลายเป็นเป้านิ่งอย่างนี้ให้รู้สึกเขินขึ้นมาแปลก ๆ
“มองอะไรนักหนาไอ้หนู ให้นอนเฉย ๆ ไม่ได้ชวนไปทำมิดีมิร้าย”
“อื้อ” ธัญญ์พยักหน้าหงึกหงัก ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย “นอนอย่างเดียว ไม่คิดเงิน”
ชายหนุ่มหลุดหัวเราะพรืด “ถ้ากล้าคิด จะเบิ๊ดให้กะโหลกร้าว”
“เอาเลย” ว่าพลางแตะมือข้างหนึ่งบนศีรษะตัวเองเป็นเชิงว่าชี้เป้า หดคอนิดหน่อย ลักยิ้มผุดขึ้นน้อย ๆ บนแก้มซ้าย
ภูเมศไม่รู้เขาเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า ถึงอีกฝ่ายจะหน้าตาหมดจดอย่างไร ก็ไม่ควรหลงคิดไปได้ว่าผู้ชายอายุยี่สิบหกปีน่าเอ็นดูขนาดนี้ ทว่าเอาเข้าจริงกลับคิดไปแล้ว
เขาเชื่อสุดใจว่าหากอีกฝ่ายจะทำตัวให้น่ารักเสียอย่าง ใครจะไม่หลงได้ ไม่น่ามาทำท่าทางลึกลับเหมือนแมวจร โผล่มาใช้เรื่องอย่างว่าแลกเงินอย่างกับที่บ้านมีปัญหาได้เลย
มือเขาเอื้อมไปวางบนศีรษะอีกฝ่ายตามคำเชื้อเชิญเชิงยียวนนิดหน่อยเมื่อครู่ ตอนแรกตั้งใจแค่เคาะเบา ๆ เป็นการสนอง แต่พอวางลงไปเต็มมือ ก็รู้สึกว่าผมนิ่มดีจนอยากลูบต่อสักหน่อย ครั้นสางปลายนิ้วลงไป คนถูกลูบกลับหลับตาพริ้มอย่างกับแมวเหมียวถุงทองของไอ้ลูกชายตอนมีคนเกาหัวเกาหูให้
เห็นแล้วอดถามไม่ได้ “ชอบหรือ?”
ธัญญ์เหลือบขึ้นมอง สบตาเขานิ่ง กระซิบแผ่วเบา
“ชอบ..”
พูดแค่นั้นด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ชวนให้คิดว่านี่มันขี้โกงสุด ๆ ไปเลย สมกับเป็นจอมขูดรีดหัวหมอ
อาจเพราะแสงน้อยเกินไป จึงไม่ทันเห็นสีหน้าแดงระเรื่อ
เพราะเสียงฟ้าร้องดังเกินไป และเสียงธัญญ์หลังจากนั้นก็เบาเกินไป ภูเมศจึงไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดต่อใต้ปลายจมูก..
“....คุณ...”
ครั้งที่สองเป็นแบบนั้น ตามมาด้วยอีกหลายครั้งหลายหนในสถานการณ์ที่ไม่ต่างกันนัก มักเป็นเขาเดินไปเจอธัญญ์นั่งนิ่งอย่างกับกำลังรออยู่ตามที่แปลก ๆ โดยเฉพาะหน้าประตูห้อง
จากตอนแรกที่อิดออด กว่าจะยอมให้ธัญญ์ปีนขึ้นเตียงมานอนข้าง ๆ ตอนนี้กลับชินจนกลายเป็นว่าพอถึงเวลาสักห้าทุ่มเที่ยงคืน เห็นว่าบนเตียงยังมีที่ว่าง หน้าห้องยังไม่มีใครนั่งเฝ้า ก็ให้รู้สึกโล่งแปลก ๆ
ระยะหลังเมื่อกลายเป็นความเคยชิน ดึกดื่นคืนไหนไม่เห็นเข้า ถึงกับเป็นฝ่ายเขาเองที่เดินไปชะเง้อมองหน้าห้องนอนคุณพี่เลี้ยง เคยโดนเจ้าของห้องเปิดประตูมาเจอเข้าพอดีครั้งหนึ่ง เล่นเอาแก้ตัวไม่ออกว่าจะมาชมนกชมไม้อะไรแถวนี้ ได้แต่ถามเสียงแห้งว่าคืนนี้ไม่กวนขอนอนด้วยหรือ? แล้วได้ลักยิ้มบุ๋ม ๆ บนแก้มซ้ายกลับมา เห็นเข้าก็รู้สึกผิดที่คิดว่าน่ารักจนจะบ้าตาย โชคดีเท่าไรแล้วที่ลูกชายเขาเป็นเด็กที่หลับแล้วหลับยาว ไม่มีตื่นมาเข้าห้องน้ำหรือหิวเอาตอนดึก ๆ ดื่น ๆ ให้เห็นพฤติกรรมประหลาดของพวกผู้ใหญ่
กว่าจะรู้ตัว ก็คล้ายว่าจะนอนคนเดียวไม่ได้ไปเสียแล้ว
ทุกครั้งธัญญ์จะแค่มานอนด้วยเฉย ๆ อย่างอ้างไว้จริง อย่างมากก็แค่หันมาซุกตอนเคลิ้ม ๆ กึ่งหลับกึ่งตื่น มีทำตัวแปลกอยู่บ้างบางคราว ก็ตอนฝนตกฟ้าร้องยามค่ำคืน
เหมือนจะกลัว แต่ก็ไม่กลัว อาจเป็นดังเจ้าตัวเคยบอก ว่าเพียงแค่ไม่ชอบเท่านั้น
ส่วนที่ว่าแปลก ๆ บางครั้ง คือสักหนสองหนตอนเขาเห็นท่าทางไม่ค่อยสบายนักของอีกฝ่ายในคืนฟ้าคะนอง จึงเอื้อมมือไปหาหมายจะปลอบ แต่คงเพราะทำอย่างนั้นโดยเงียบเชียบไปหน่อย ไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าให้เจ้าคนชอบเหม่อรู้ พอสัมผัสถูกเนื้อตัวเข้า ธัญญ์ถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่อหันมาเห็นว่าเป็นเขาจึงค่อยผ่อนลมหายใจยาวแล้วกลับไปนอนต่อตามปกติ
ไม่ยักรู้ว่าขวัญอ่อนกับเขาเหมือนกัน
เช้าวันอาทิตย์ ภูเมศลุกขึ้นนั่งเหยียดแขนบนเตียง ยังงัวเงียอยู่อีกครู่หนึ่ง
ผ้าปูที่นอนด้านข้างเย็นเฉียบ ธัญญ์คงลุกไปก่อนนานพอดู ประมาณเวลาจากการสังเกตเท่าที่ผ่าน มักอยู่ช่วงตีสี่ถึงตีห้า ให้สายสุดอย่างไรก็ไม่เคยเกินหกโมงเช้าในวันที่เขาเผลอกอดไว้แน่นไปหน่อย
แม้จะชอบทำหน้าง่วงตลอดเวลา แต่เอาเข้าจริงกลับตื่นเข้ากว่าเขาตลอด ตกลงได้นอนหลับสนิทหรือเปล่าละนั่น
ขณะวางมือลูบบนเนื้อผ้าปูที่นอน ได้ยินเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของพร้อมภูมิดังแว่ว ๆ มาจากชั้นล่าง ไม่รู้พี่ธัญญ์ชวนเล่นอะไรอีกระหว่างรอแม่กับน้องสาวมารับไปเที่ยววันหยุด
ช่วงนี้ดูเหมือนทางฝั่งอดีตภรรยาก็ไม่ค่อยมีเวลามารับลูกชายไปเที่ยวเท่าไรนัก เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวคงมีเรื่องยุ่ง ๆ ของตัวเองอยู่มากเอาการ ไม่แปลกใจนักที่เขาลงไปดูชั้นล่างหลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ จะเห็นลูกชายออกอาการตื่นเต้นดีใจอยู่ไม่น้อย เพราะครั้งนี้เว้นช่วงจากครั้งล่าสุดไปนานทีเดียว
“คิดถึงน้องเพลง” ไอ้ตัวเล็กเจื้อยแจ้วกับพี่เลี้ยง “พี่ธัญญ์คิดถึงไหม...อ้าว พ่อครับ”
สายตาใสแจ๋วเบนมายังคุณพ่อซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาในห้องโถง
“เอะอะแต่เช้าเชียวนะไอ้แสบ” เขาเดินไปยีผมลูกชาย “น้องมาสาย ๆ ไม่ใช่หรือ”
“ต้องเตรียมตัวไงครับ”
“แล้วนี้กินข้าวเช้าหรือยัง”
“เรียบร้อยครับ!” ไอ้ตัวเล็กยกมือตบอกอย่างภาคภูมิ “วันนี้ชนะพี่ธัญญ์”
ภูเมศเหลือบมองเจ้าของชื่อที่ทำหน้าเนือย ๆ แล้วหันกลับมาถามลูกชาย “ชนะยังไงหืม?”
“กินผักเยอะกว่า”
ชายหนุ่มหัวเราะ “แค่นี้น่ะหรือ?”
“ใครแพ้ต้องล้างจานนี่ครับ มันเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรี!”
เขาพยักหน้าเออออไปตามเรื่องตามราว จะว่าขำก็ขำ แต่เห็นแล้วนึกเอ็นดูเสียมากกว่า ไอ้ลูกชายทำพูดดีไป เห็นทุกทีพี่เลี้ยงหน้านิ่งข้างหลังก็คอยตามเก็บให้เกือบตลอดอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าจงใจยอมให้เด็กหรอกหรือ ไหนจะข้าวปลาอาหารที่เดี๋ยวนี้คล่องขึ้นกว่าตอนมาใหม่เป็นไหน ๆ จำได้ว่าช่วงนั้นก้นกระทะเขาดำปี๋ไปไม่รู้กี่หนแล้ว ธัญญ์พยายามทำอาหารแต่ละทีเหมือนมีพายุถล่มครัว แต่พอเจ้าตัวตามมาด้อม ๆ มอง ๆ วันที่เขาว่างเข้าครัวเองบางครั้ง ก็ดูเหมือนเมนูจะค่อยพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ อย่างน่าชื่นใจ
“หิวไหมครับ”
ภูเมศชะงัก ได้ยินคำถามนั้นของธัญญ์จึงรู้ตัวว่ากำลังยิ้มค้างอยู่ และหน้าตาเขาคงดูเป็นไอ้บื้ออย่างถึงที่สุด เพราะเห็นคนพูดกำลังมองเขาด้วยสายตาเหมือนจะหลุดขำออกมาเต็มแก่
“ไม่ต้องมายิ้มเลยเรา” เขาทำพาลใส่นิดหน่อยประสาคนมีอายุรังแกเด็ก โบกมือไปมาคล้ายรำคาญใจ แต่กลับหุบยิ้มไม่ลงสักที
ธัญญ์ถามต่อเหมือนไม่ได้ยินที่เขาบ่น “ผมทำซุปเยื่อไผ่ซี่โครงหมูตุ๋นยาจีน คุณอยากลองชิมไหม”
ดูเอาเถอะ ชื่อเมนูพัฒนาขึ้นขนาดนี้ แต่ก่อนให้หาข้าวปลาอาหารเองทีไร มีแต่เมนูไข่ไม่ก็อาหารอุ่นไมโครเวฟขึ้นโต๊ะ วูบหนึ่งที่ดันเผลอคิดไปว่าอย่างกับได้ภรรยาคอยดูแลลูกชายพร้อมกับเรียนรู้งานบ้านงานเรือนไปด้วยอย่างนั้นละ
เขาต้องใกล้เพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ
“อะไรก็ตามใจเถอะ”
ถึงปากจะว่าอย่างนั้น แต่ท่าทางไปคนละเรื่องจนลูกรักสังเกตได้
“ยิ้มแฉ่งเลย คุณพ่อก็คิดถึงน้องเพลงสินะครับ”
เมื่อข้ออ้างสำหรับทำหน้าบานได้เต็มที่ถูกหยิบยื่นมาอย่างนั้น ก็คงมีแต่จะต้องรับไว้
“ครับ” เขาพยักหน้ารับสมอ้างอย่างหน้าไม่อายสุด ๆ คิดถึงลูกสาวมันแน่นอนอยู่แล้ว แต่ความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ได้เห็นจากพี่เลี้ยงลูกชายช่วงหลังมานี่สิที่ทำเอาใจคอไม่ค่อยดี ความคิดชักหลุดโลกถึงกับเผลอแสดงออกมาทางสีหน้า
“แต่รอบนี้ถึงคิวผมไปเที่ยวกับคุณแม่กับน้องเพลง พ่อต้องอยู่บ้านกับพี่ธัญญ์ดี ๆ นะครับ” พ่อลูกชายเปลี่ยนมาทำเสียงเป็นการเป็นงาน ดูไปดูมาเหมือนจะติดบุคลิกแบบธัญญ์มานิดหน่อย
แต่ประเด็นที่ใหญ่กว่านั้นคือ จริงสิ...วันนี้เหลือแค่เขากับธัญญ์อยู่บ้านกันสองคน จนกว่าจะถึงเย็นวันจันทร์ที่ลูกชายกลับจากโรงเรียนไม่ใช่หรือ
ครั้นเหลือบมองผู้ร่วมชะตากรรม ธัญญ์ไม่ยักเปลี่ยนสีหน้า ไม่รู้ว่าเก็บอาการดี หรือไม่สนใจเรื่องที่สองพ่อลูกคุยกันจริง ๆ มือกวาดเอาของเล่นของพร้อมภูมิออกจากโต๊ะ จากนั้นหันหลังเดินเข้าครัวเงียบ ๆ
เมื่อพี่เลี้ยงเดินให้หลังจนลับตาไปแล้ว คุณลูกชายก็ขยับมานั่งเก้าอี้ตัวติดกับเขา เลื่อนแก้วที่ธัญญ์เทน้ำดื่มใส่ไว้ให้มาตรงหน้า พลางกระซิบกระซาบพร้อมรอยยิ้มแป้น
“พ่อครับ พี่ธัญญ์จะอยู่กับเราตลอดไปใช่ไหม”
ชายหนุ่มสำลักน้ำจนต้องทำเป็นกระแอมแก้เก้อ
“ไม่รู้สิ”
“พ่อจ้างตลอดไปไม่ได้เหรอ”
ภูเมศมองหน้าลูกชาย เอานิ้วคีบจมูกไอ้ตัวเล็กเบา ๆ ตอบคำถามแบ่งรับแบ่งสู้ “เรื่องนั้นก็ต้องแล้วแต่เขาด้วย”
เด็กชายทำจมูกย่นสู้นิ้วมือคุณพ่อ แย้งกลับเสียงอู้อี้ “เมื่อเช้าผมก็ถามพี่ธัญญ์อย่างนี้ บอกเหมือนกันเลย พี่ธัญญ์ก็บอก เรื่องนั้นต้องแล้วแต่พ่อนายด้วย” แถมประโยคสุดท้ายยังพูดโดยดัดเสียงให้เรียบ ๆ เนือย ๆ เหมือนเจ้าของถ้อยคำ เล่มเอาคนฟังถึงกับหัวเราะก๊าก
“พ่อไม่ต้องขำเลย”
“แล้วจะให้พ่อร้องไห้หรือ”
“พ่อเริ่มเล่นมุกกวน ๆ เหมือนพี่ธัญญ์แล้วอ้ะ!”
“เราต่างหากที่เริ่มพูดจาเหมือนพี่เขาเข้าไปทุกที” คราวนี้ภูเมศดัดเสียงราบเรียบด้วยหน้านิ่ง ๆ ตามบ้าง มีลูกชายตบมือหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบอกชอบใจ “เหมือนไหม? ฮะ ๆ ๆ”
พร้อมภูมิพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะออกความเห็น “แต่พ่อต้องทำตาปรือกว่านั้นหน่อย ใช่ ๆ นั่นละ! ฮ่า ๆ ๆ”
สองคนพ่อลูกแอบล้อเลียนพี่เลี้ยงลับหลังกันอีกครู่ใหญ่ ก่อนไอ้ตัวเล็กจะกลับมาทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นความจริงจังในแบบของตัวเอง ไม่ได้แกล้งเลียนแบบคนที่ตอนนี้ยังอยู่ในครัว
“แต่ว่านะ..พ่อครับ ผมกะไว้ว่าวันไหนพ่อไม่จ้างพี่ธัญญ์แล้ว เดี๋ยวผมจะจ้างต่อเอง”
“หือ?”
เด็กชายผงกศีรษะขันแข็ง ยืนยันว่าก็อย่างที่พูดนั่นละ
“แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนจ้างเขาล่ะ”
“ยืมพ่อก่อนไง” พร้อมภูมิยิ้มเผล่
ภูเมศเท้าคาง พยักหน้าทำเป็นครุ่นคิดกับความเห็นลูกชาย “แล้วถ้าพ่อไม่มีให้ล่ะ?”
“ก็ยืมพี่ธัญญ์ก่อน”
“อ้าว?”
“ผมโตทำงานแล้วค่อยหาเงินใช้คืนไง”
“ยืมเงินเขาเพื่อจะจ้างเขาเนี่ยนะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย” พร้อมภูมิยักคิ้ว “ก็พี่ธัญญ์รวยออก”
“หือ?” คราวนี้เขาเลิกคิ้วสูงยิ่งกว่าลูกชายเสียอีก แม้คิดอยู่หรอกว่าหน้าตาผิวพรรณอีกฝ่ายดูเหมือนพวกมีอันจะกิน แต่เท่าที่เห็นก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างคนร่ำรวยเสียหน่อย ไหนจะเอาแต่เรียกเงินค่าอะไรต่อมิอะไรกับเขานั่นอีก ฟังอย่างนั้นเข้าจึงให้นึกสงสัย “รวยยังไงหรือ”
เด็กชายทำทีมองซ้ายขวา ลดเสียงลงมาเป็นกระซิบกระซาบอีกครั้ง “ก็ผมเคยเข้าห้องพี่ธัญญ์ มีแมคบุ๊คอะไรสักอย่าง สวยอะ บอกใช้ทำงาน มีการ์ตูนอะไรออกใหม่พี่ธัญญ์ก็ซื้อให้ตลอด หุ่นรบตั้งหลายตัวในตู้ก็ด้วย..”
ภูเมศตั้งใจฟังลูกชายที่พอได้พูดเรื่องของที่ชอบแล้วก็จ้อไม่หยุด
“แล้วตอนนั้นไปซื้อขนมกัน พี่ธัญญ์มือเต็มเลยฝากหยิบ'ตังค์ในกระเป๋างี้ เจอ'ตังค์เยอะแยะเลย มีบัตรหน้าตาสวย ๆ อีกตั้งหลายใบ ยังเห็นไม่ทันหมดก็โดนยึดคืนไปก่อน มือไวอย่างกับอะไรดี! อ๊ะ พ่ออย่าไปฟ้องพี่ธัญญ์นะ เดี๋ยวงอนไม่ซื้อหุ่นให้อีก”
ภูเมศได้แต่พยักหน้าเงียบ ๆ ใคร่ครวญคำพูดของพร้อมภูมิ
บัตรสวย ๆ หลายใบงั้นหรือ? เขาไม่นึกติดใจนัก สมัยนี้จะฐานะอย่างไร แต่ก็จำเป็นต้องมีบัตรอะไรต่อมิอะไรพกอยู่เต็มกระเป๋าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ไอ้เรื่องเอาเงินที่ไหนมาซื้อของให้ลูกชายเขา อันนี้ก็น่าข้องใจอยู่นิดหน่อยจริง ๆ
ครั้นเหลือบตามองตู้โชว์สมบัติของลูกชาย จึงตระหนักได้ว่ามีสารพัดหุ่นยนต์ของเล่น ตุ๊กตุ่นตุ๊กตา แบบจำลองจากการ์ตูนหรือเกมอะไรสักอย่างที่พร้อมภูมิชอบนักหนาวางเรียงกันให้เต็มไปหมด เพิ่มมาจากเดิมเยอะจนน่าตกใจ
เขาจำได้ว่าเคยซื้อของแบบนั้นให้พร้อมภูมิเป็นครั้งคราว ถึงเป็นของเล่น ทว่าราคาแต่ละตัวนั้นโหดใช่ย่อยทีเดียว หลายชิ้นแพงหูฉี่ในระดับของสะสม ที่ไม่ทันได้สังเกตว่ามันเพิ่มจำนวนขึ้นขนาดนี้ อาจเพราะตู้เก็บของเหล่านั้นหันหน้าเข้ามุมโปรดของลูกชาย ไม่ได้หันออกมาในส่วนที่จะเดินผ่านแล้วเห็นชัด ๆ
เรื่องเงินจากเขานั้นตัดไปได้เลย ต่อให้ชอบยกมาขู่อยู่เรื่อย แต่พักนี้ไม่เห็นได้ขูดรีดอะไรจากเขาสักนิด ว่าขโมยก็ไม่ใช่ ในเมื่อของมีค่าในบ้านไม่เคยหายไปไหน มีแต่จะขนซื้อของเข้ามาให้ลูกชายเขามากกว่า
เงินเดือนก็รับตามปกติ จะว่าทำงานอย่างอื่นก็ไม่เห็นวี่แววว่าเจ้าตัวออกไปทำอะไรข้างนอก หรือจะมีงานพิเศษที่ใช้คอมพิวเตอร์ ถ้าไอ้ของที่พร้อมภูมิเห็นเป็นแมคบุ๊คอย่างคำบอกจริงละก็นะ
ว่าแต่ไม่ได้ออกไปไหนจริงหรือเปล่า...กลางคืนช่วงนี้นอนด้วยกันเกือบตลอด คงไม่ใช่ว่าตอนกลางวันที่พร้อมภูมิไปเรียน ส่วนเขาไปทำงาน ธัญญ์จะออกไปหารายได้พิเศษแบบเดียวกับที่ใช้กับเขาช่วงแรก ๆ หรอกใช่ไหม..
คงเพราะคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ให้หัว สายตาซึ่งมองไปยังคนที่ถือถาดอาหารเดินเข้ามาจึงดูประหลาดจนเจ้าตัวทำหน้าสงสัย
เขาปรับสีหน้าเป็นปกติในทันที ธัญญ์เห็นอย่างนั้นก็ไม่ได้ซักไซ้ เพียงแต่วางถาดลงบนโต๊ะ หยิบถ้วยจานในนั้นออกมาจัดวางตรงหน้าเขา
“นานไปหน่อย ขอโทษครับ พอดีมันเย็นหมดแล้ว ผมเลยอุ่นให้อีกรอบ”
“อา..ขอบใจ”
“พี่ธัญญ์ตื่นมาทำแต่เช้าเลย” พร้อมภูมิเริ่มอวด “ผมก็ช่วยด้วยนะ”
“เราน่ะหรือ” ชายหนุ่มกระเซ้าลูกชาย “เข้าครัวกับเขาด้วย”
“แน่สิ!” ว่าแล้วก็ยืดอกขึ้นอีก “พ่อชิมว่าอร่อยไหม ถ้าอร่อยชมผม ถ้าไม่อร่อยโทษพี่ธัญญ์”
พูดจบอย่างนั้น นิ้วมือคุณพี่เลี้ยงก็จิ้มเข้าที่เอวเด็กชายทีหนึ่ง เล่นเอาเด็กน้อยสะดุ้ง หันมาทำหน้ามุ่ยใส่คนทำที่ปั้นหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จะคุยโวต่อเห็นทีจะโดนคนขี้แกล้งเล่นงานเอาอีกแหง ๆ จึงยอมถอยให้ครึ่งก้าว
“ก็ได้ ๆ ถ้าอร่อยก็ชมทั้งผมทั้งพี่ธัญญ์ก็ได้”
“แล้วถ้าไม่อร่อยล่ะ”
“ไม่มีทางไม่อร่อยหรอก” ไอ้ตัวเล็กโอ่แกมบังคับ จากนั้นหัวเราะร่วน หันไปพยักพเยิดกับอีกคน “เนอะพี่ธัญญ์”
“เนอะ” คราวนี้ไม่ใช่แค่เออออไปกับพร้อมภูมิ แต่ถึงกับนั่งลงฝั่งตรงกันข้าม ยกมือขึ้นเท้าคาง แล้วเริ่มต้นจ้องเขาตาใสอย่างเปิดเผย อีกมือก็ตบเก้าอี้ข้างตัวเบา ๆ เรียกให้พร้อมภูมิย้ายที่ไปนั่งด้วยกัน “มานี่เร็วภูมิ มาดูว่าคุณพ่อนายกินแล้วจะว่าอร่อยไหม”
“เอาสิ!” คุณลูกชายก็เห็นเป็นเรื่องสนุก แปรพักตร์ทันทีทันใด ย้ายฝั่งจากด้านข้างเขาไปนั่งข้างคุณพี่สุดที่รักเรียบร้อย
พอถูกทั้งตัวใหญ่ตัวเล็กจ้องรวมเป็นสี่ตา แต่ละคนมองเป๋งอย่างกับจะสิงร่างกันได้อยู่แล้ว คนเป็นพ่ออย่างเขาก็ชักรู้สึกตกที่นั่งลำบาก
“จ้องขนาดนี้ ใครจะไปกินลงกันเล่า”
“กินไม่ลงหรือครับ” ธัญญ์ถามเสียงเรียบ แต่สายตาดูนึกสนุกอยู่ในทีอย่างไรบอกไม่ถูก
“ก็ใช่สิ!”
“คุณพ่อกินไม่ลงแน่ะ ภูมิป้อนคุณพ่อหน่อยเร็ว”
“คร้าบ”
เกิดจะว่าง่ายขึ้นมาเสียอย่างนั้นละ!
“พอ ๆ ไม่ต้องก็ได้ลูก”
“เอ๋” เด็กน้อยชะงัก แต่ธัญญ์ได้ทีเล่นงานต่อ
“หรือให้ผมป้อนดี”
ได้ยินคำถามชี้นำอย่างสุดแสนจะจงใจเช่นนั้นเข้า สมองเจ้ากรรมก็สร้างภาพตามไปเรียบร้อย นี่มันออกจะเข้าใกล้บรรยากาศครอบครัวสุขสันต์อย่างไรพิกล หากไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่ใช่ภรรยาสาว ความคิดพิลึกที่โผล่มาบ่อยเหลือเกินช่วงนี้ทำเขาไขว้เขวจนรู้สึกเหมือนกำลังจะประสาท
“ไม่ต้องมากวนเลยเรา!” สุดท้ายก็กัดฟันตัดบทจนได้ “อยากจ้องก็จ้องไป เอาให้ตลอดแล้วกัน”
แล้วหนุ่มเล็กหนุ่มโตฝั่งตรงข้ามก็พากันรับคำท้า ด้วยการมองตาใสตั้งแต่ต้นจนจบจริง ๆ เสียด้วยสิ!
ที่สุดแล้วก็สู้สายตาผู้เยาว์กว่าทั้งสอง กินหมดเกลี้ยงเป็นเรียบร้อย เอ่ยปากชมไปครั้งหนึ่งว่าอร่อย
พร้อมภูมิถึงกับหน้าบานเป็นกระด้ง ต่อให้ตัวเองจะแค่ตักเครื่องปรุงใส่ตามที่ธัญญ์ตวงไว้แล้วก็เถอะ ส่วนคนทำตัวจริงไม่ได้พูดเอาความดีความชอบอะไร เพียงแต่ยกมุมปากขึ้นนิดหน่อยพอเห็นลักยิ้มประจำตัว ทว่าภูเมศอดคิดไม่ได้ว่าเจ้าตัวดูอิ่มอกอิ่มใจไม่น้อย และหากสายตาไม่ได้ผิดเพี้ยนจนเกินไปนัก ก็คล้ายจะเห็นสีชมพูจาง ๆ เรื่ออยู่บนพวงแก้มสองข้างของธัญญ์ ปรากฏขึ้นพร้อมกับที่ในอกเขามันรู้สึกแน่น ๆ สลับกับหวิว ๆ อย่างไรพิกล
บ้าฉิบ ห้ามคิดว่าน่ารักเชียว!
นั่นน่ะผู้ชาย...ต่อให้เคยมีอะไรกันมาแล้วก็ผู้ชายไม่ใช่หรือไง
ภูเมศบังคับตัวเองให้มองไปทางอื่น ตั้งสติไว้ ไม่อย่างนั้นเผลอทีไรคอยจะลอบมองหน้าตาเนื้อตัวอีกฝ่ายอยู่เรื่อย จำเป็นอย่างยิ่งต้องหาอะไรเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองจากความรู้สึกประหลาดที่จู่โจมบ่อยครั้งขึ้นทุกวัน
“ไปอาบน้ำก่อน”
“คุณครูบอกว่ากินข้าวเสร็จอย่าเพิ่งอาบน้ำนะครับ” ลูกชายทักอย่างเป็นห่วง
“พ่อร้อนน่ะ” เขาว่าไปเรื่อย “ว่าจะสระผมด้วย”
พูดเท่านั้นแล้วรีบแยกตัวออกไปทันที
พร้อมภูมิได้แต่พยักหน้าตามหลัง นั่งเลือกหุ่นยนต์และของเล่นอภินันทนาการจากพี่ธัญญ์ เตรียมใส่กระเป๋าไปเล่นกับน้องเพลงของพี่ภูมิ
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 9 (ต่อ)
ราวสิบโมงครึ่ง รถคันหนึ่งเลี้ยวมาจอดสนิทในเขตบ้าน ผ่านประตูรั้วซึ่งเปิดทิ้งไว้อยู่แล้ว ธัญญ์วางมือจากที่กำลังช่วยพร้อมภูมิปิดกระเป๋าใส่ของเล่น ลุกขึ้นชะเง้อมองพาหนะของผู้มาเยือน
บีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำ หน้าตาคุ้น ๆ สายตาเขาตวัดไปมองป้ายทะเบียนอย่างรวดเร็ว...
เห็นชัดแล้วถึงกับชะงักไป
“พี่ธัญญ์ เปิดกระเป๋าเอาไอ้นี่ใส่ไปด้วยพอไหม...ผมกะว่าจะ—พี่ธัญญ์?”
“หือ?” เขาหันกลับมามองไอ้ตัวเล็กซึ่งกำลังมองตามสายตาเขาอีกที
“อ้าว” พร้อมภูมิร้องขึ้น “คุณแม่กับน้องเพลงมาแล้ว แต่รถ...เห? นั่นรถคุณลุง...ที่น้องเพลงเล่าให้ฟัง...ลุง...”
เด็กน้อยทำท่าครุ่นคิด ดูเหมือนจะยังนึกชื่อคุณลุงผู้นั้นไม่ออกในทันที แต่ประเดี๋ยวเดียวก็จำชื่อได้
“คุณลุงธเนศ!”
ธัญญ์ลุกขึ้นยืนปุบปับ “พี่ไปเข้าห้องน้ำ คงจะนานหน่อย รู้สึกเหมือนจะท้องเสีย”
“เอ๋? กินอะไรมา ทำไมท้องเสียได้ล่ะครับ”
“ไม่รู้เหมือนกัน นายไปเรียกคุณพ่อนะ เห็นนั่งดูทีวีอยู่ พี่อาจออกจากห้องน้ำไม่ทันส่งนาย”
“อ้าว...” ไอ้ตัวเล็กทำหน้าละห้อย “ทำไมล่ะ”
“ท้องเสียไง” เขารีบตัดบท “ไว้เจอกันวันจันทร์ตอนเย็นนะ”
ทั้งที่อุตส่าห์ทันเห็นก่อนอย่างนั้น แต่จังหวะที่กำลังจะหลบไปด้านหลัง ภูเมศกลับเดินเข้ามาพอดี
“ธัญญ์?” อีกฝ่ายร้องเรียก “จะรีบไปไหนน่ะ”
“ห้องน้ำครับ” เขาตอบแบบเดิม “ท้องเสีย”
“ท้องเสีย?” ภูเมศทวนคำพร้อมกับเลิกคิ้ว เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย แต่พูดอะไรอย่างอื่นไม่ทัน ธัญญ์จ้ำพรวดพราดไปทางห้องน้ำอย่างกับจะไม่ไหวแล้วจริง ๆ เข้าใจเอาเองว่าสงสัยจะอาการหนัก ได้แต่ร้องบอกตามหลัง “นี่! ถ้าไม่ดีขึ้นเดี๋ยวจะพาไปหาหมอนะธัญญ์”
“ธัญญ์หรือครับ?”
เสียงทุ้มต่ำนั้นดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง ทางประตูหน้าบ้าน
“อ้าว”
คนแรกที่วิ่งเข้ามาเป็นเด็กหญิงเพลงพิณผู้เป็นลูกสาว ถัดมาคือเพียงขวัญ อดีตภรรยา และคนข้าง ๆ ซึ่งคงเป็นเจ้าของเสียงเมื่อครู่ หน้าคุ้น ๆ
จริงสิ...คนเดียวกับที่เคยเห็นอยู่กับเพียงขวัญตอนไปรับลูกสาวครั้งก่อน ชื่ออะไรสักอย่าง...
“คุณพ่อสวัสดีค่ะ! คิดถึงจังเลย!” ลูกสาววิ่งเข้ามายกมือไหว้เขาแล้วกระโดดกอด “วันนี้คุณลุงธเนศพามาส่งแหละค่ะ”
อ้อ! ใช่ ชื่อธเนศ คนที่เคยเห็นนั่งอยู่ในรถวันโน้น ก็ว่าคุ้นอยู่ แต่เมื่อกี้ได้ยินพูดถึงธัญญ์ด้วยใช่ไหม หรือเขาหูฝาดไปเอง
เขาหอมแก้มลูกสาวฟอดใหญ่ จากนั้นหันไปยิ้มทักทายผู้มาเยือนตามมารยาท “ไงขวัญ แล้วก็สวัสดีครับคุณ...”
“ธเนศครับ” หนุ่มใหญ่ตรงหน้าตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร ยืนยันคำบอกเล่าของลูกสาวไปในตัว “เป็นเพื่อนกับคุณขวัญ ถึงวัยอาจจะต่างกันสักหน่อย” แซวตัวเองจบก็หัวเราะเบา ๆ
นอกจากชื่อคุ้น เพราะเคยได้ลูกพูดถึงบ้าง หน้าคุ้น คงเพราะเคยเห็นครั้งหนึ่งตอนไปบ้านอดีตภรรยาครั้งก่อน แต่ภูเมศรู้สึกคุ้นชื่อเสียงเรียงนามผู้ชายคนนี้มากกว่านั้น เพียงแต่ยังนึกไม่ออก แล้วยิ่งที่ถามถึงธัญญ์เมื่อครู่...หากเขาฟังไม่ผิด...
“เห็นน้องเพลงเล่าว่าพี่ชายตัวเองมีพี่เลี้ยงคนเก่งชื่อธัญญ์หรือครับ”
ชายหนุ่มมองแขกผู้มาเยือนงง ๆ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตอบ
"ซี้เขาเลยละครับ"
ท่าทางจะไม่ได้หูฝาดจริง ๆ ด้วยสิ
To be continued…
กลับมาแล้วค่ะ ฮึบบบบ ขอบคุณที่ยังเข้ามาอ่านนะคะ ดองนานจริง ๆ *เอาหัวโขกพื้นขอขมา* อย่างไรจะพยายามไม่ให้แต่ละตอนห่างเกินหนึ่งเดือนค่ะ หวังว่า...
ตอนนี้ก็คิดว่ายังเบา ๆ อยากเขียนถึงครอบครัวสุขสันต์อะไรงี้มาตั้งนานแล้วค่ะ คุณภูเมศก็ยอมรับความสุขจุกอกไปซะทีเถอะ อย่าคิดมากเลย น้องอุตส่าห์เอาใจขนาดนี้่ ฮา
มีของแถมนิดหน่อยรีพลายถัดไป ช่วงนี้ไม่ค่อยได้วาดรูปเลยค่ะ เลยมีไม่มาก
ฝากติดตามต่องวดหน้าด้วยนะคะ แล้วพบกันค่ะ ฮึบ! ,,>w<,,
-
ของแถมค่ะ
โดสั้น ๆ กึ่งจะดูเดิ้ลจากตอนที่แล้วค่ะ ,,=w=,, ไม่รู้นานจนลืมเนื้อหาตอนที่แล้วกันไปหรือยัง
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price28a_resize.png)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price28b_resize.png)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price28c_resize.png)
(https://dl.dropboxusercontent.com/u/92707637/NOV/Price/price29_resize.png)
พบกันงวดหน้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ,,>3<,,
-
จิ้มก่อนนน
-
:z13:
-
แอร่วววว มาอัพแล้ว ดีใจจังค่ะ ครอบครัวสุขสันต์น่ารักกกกกก คุณธเนศมาแล้ว สงสัยเหลือเกินว่ามีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่
-
อารมณ์ครอบครัวาุขสันต์จริงๆเลย :mew1: ส่วนคุณธเนศนี่ก้อยังเป็นตัวละครลึกลับเช่นเคย :ling3:
-
คุณลุงธเนศยังคงลึกลับกับพี่ธันณ์ต่อไป อ๋าาาาาาา
น้องภูมิน่ารักมากเลย หลงน้องแล้ววววววว
เอาอีกน๊าาาาาาา
-
อยากได้ธัญญ์มานอนกอด :ling1:
น่ารักโฮกกกกก
อยากได้น้องภูมิมาฟัด :katai2-1:
น่ารักโฮกกกกกกกก
อยากได้ภูเมศมาอำเล่น :-[
น่ารักโฮกกกกกกกกกกกก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
_____มันค้างคาอ่ะ.......อะไรยังไง.....
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ลุงมัวแต่เล่นตัวอยู่นั่นแหล่ะ
ธัญญ์น่ารักขนาดนี้ โดนตามตัวกลับ แล้วลุงจะเสียใจ
ลูกชายน่ารัก :-[
-
:really2:
-
คนเขียนกลับมาแล้ววววว :man1: :man1:
ธเนศนี้เป็นพ่อใช่ไหมหรือยังไง :katai1: :katai1:
-
ธันอาจมีความทรงจำแย่ตอนฝนตกฟ้าร้องแน่เลย
รออ่านตอนต่อไปว่าคุณธเนศเป็นไร
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ใครคะะะ
คนนี้เค้าเปนครายยยย
มีความสำคัญวิทซัมติงรองกะธัญสักอย่างสินะ
กลัวอ้ะะะะ
แบบนี้สุขดีออก อย่ามาาาาา
-
รู้สึกว่าธัญน่ารักขึ้นเรื่อยๆ
-
กำลังเป็นครอบครัวสุขสันต์อิตาธเนศโผล่มาอย่างนี้ ธัญญ์จะหนีอีกหรือเปล่า
-
คุณธเนศถามถึงน้องธัญญ์ในฐานะอื่นได้ไม่ว่ากันค่ะ แต่ถ้าถามในฐานะที่จำกัดเอาไว้แค่พี่ภู(?)คนเดียวเท่านั้น เราขอสั่งห้ามเด็ดขาดเลยค่าา.. o18
-
อ่านไปยิ้มไปกับครอบครัวสุขสันต์เลยค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้นานๆก็คงดี ดูธัญญ์มีความสุข
ตอนนี้ได้เห็นลักยิ้มแก้มซ้ายของน้องธัญญ์บ่อยครั้งเลย ชอบๆ อ่านแล้วยิ่งหลงรัก
แล้วอย่างนี้คุณภูเมศจะไม่แพ้ใจให้น้องธัญญ์ได้ไงเนอะ น้องธัญญ์น่ารักจริงๆ
คุณภูเมศรู้ตัวไหมว่าเป็นคนที่ทำให้น้องธัญญ์อุ่นใจในยามกลางคืนที่ฝนตกฟ้าร้อง
คงมีคืนหนึ่งที่น้องธัญญ์ได้ถูกกระทำให้มีสภาพจิตใจที่หวาดกลัวมากแน่ๆ
ดีใจที่มีคุณภูเมศอยู่ด้วยยามเมื่อน้องธัญญ์รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา :กอด1:
รู้สึกคุณธเนศไม่ได้มาที่บ้านคุณภูเมศเพื่อมารับน้องภูมิไปเที่ยวเลย
เหมือนตั้งใจมาหาธัญญ์มากกว่า จากคำถามก็รู้เลยว่าธัญญ์สำคัญกับคุณธเนศมากแค่ไหน
ถ้าคุณธเนศเอาตัวธัญญ์กลับไปได้ คงได้ทำร้ายจิตใจหลายคนแน่ๆเลยค่ะ
โดยเฉพาะน้องภูมิที่ติดพี่ธัญญ์เอามากๆเลยตอนนี้ แค่คิดเราก็เศร้าแล้ว :กอด1:
ไม่อยากเดาแล้วว่าคุณธเนศเป็นใคร มีความสัมพันธ์ยังไงกับธัญญ์ เพราะยิ่งคิดเรายิ่งเศร้าไงไม่รู้ :mew6:
ตอนนี้เราอินกับเรื่องนี้มากๆค่ะ นักเขียนแต่งเก่ง วาดรูปก็เก่ง ทั้งสองอย่างเข้าถึงอารมณ์และความรู้สึกมากๆค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ :L2:
-
เอาใจช่วยนะ อ่านแล้วลุ้นจริงเชียว
อยากรู้ว่าธเนศกับธัญญ์เกี่ยวข้องกันยังไง
-
พี่ธันธ์ทำให้ครอบครัวมีความสุขอ่ะ
แต่สงสัยอย่งแรงเกี่ยงข้องอะไรกับคุณธเนศ
-
นี่มันครอบครัวสุขสันต์ของจริงเลยล่ะค่ะ
แถมนอนด้วยกันเกือบทุกคืนขนาดนี้ ใครรู้เข้าก็คงไม่คิดว่าธัญญ์เปป็นแค่พี่เลี้ยงลูกชายแล้วล่ะค่ะ :-[
แต่ดูเหมือนว่า กลิ่นดราม่ากำลังลอยมายังไงไม่รู้นะคะ
อย่าเพิ่งดราม่านะคะ ยังสุขไม่สุดเลยค่ะแงงง :hao5:
-
อย่ายึกยักนานสิลุงงงงง
น้องธัญหนีไปจะยุ่งน่าาา
มัวแต่กังวลอยู่ได้ น้องมารอมาเอาใจขนาดนี้แล้ว
มีความสุขก็มีให้สุดสิลุงงงงงงง
เอาละคุณธเนศอะไรนี่จะรู้เรื่องธัญมั้ย ลุ้นอ่ะ
-
น้องธัญญ์เป็นใครกันเนี่ย
-
ชอบอยู่หรอกที่เรื่องราวค่อยๆปูมาให้เข้าใจว่าเค้าชอบกันได้ยังไง
แต่ก็อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ของธัญญ์กับธเนศสักที
รู้สึกว่าเงื่อนงำเยอะ และมันต้องเป็นบ่อเกิดดราม่าแน่ๆ
ไอ้เหตุการณ์ไม่ชอบเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าเนี้ย ก็คงจะเกี่ยวกับธเนศใช่มั้ย
คือกลัวมากนะ กลัวจริงๆว่าจะเป็นเรื่องบังคับจิตใจหรือทารุณกรรมอะไรสักอย่าง
ไม่ปลื้มจริงจังกับเรื่องพวกนี้ ทำไงดีๆๆๆ ชอบเรื่องนี้ ไม่อยากให้มีอะไรอย่างที่คาดเดาเลย
-
ได้เข้ามาอ่านต่อแล้ววว คิดถึงน้องภูมิมากค่าา
คุณธเนศนั่นจะทำอะไรน้องธัญญ์มั้ยนะะะ
หวั่นไหวเยอะๆค่ะคุณพ่ออิอิอิ
อ่านแล้วก๊าวใจเหลือเกินค่ะ ฮือ
-
คุณภูเมศติดจะมองธัญญ์ในแง่ไม่ดีหลายครั้งเลยค่ะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้เพราะภาพลักษณ์ท่คุณภูเมศเห็นธัญญ์เป็นแบบนั้น
:hao5:
คนเขียนรีบมาอัพนะคะ รอเสมอ
-
น่ารักอ้ะ อ่านไปกัดหมอนไป อยากได้น้องธัญญ์มาไว้ที่บ้านมั่ง 555
รอตอนหน้า ความลับของธัญญ์จะเปิดมั้ยเนี่ย ลุ้นๆ
-
TT__TT เจอโจทย์แล้วสินะ น้องธัญของเจ้
จะต้องหนีอีกหรือเปล่า
หลงเด็ก ก็ยอมรับแบบแมน ๆ เถอะลุง
พอเค้าไม่มานอนด้วย ก็เดินไปหาถึงห้อง
ติดหมอนข้าง(มีชีวิต) สินะ -///////-' แล้วคืนนี้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง เฮือกกกก!!!! =,.=
-
ข้องในความสัมพันธ์ ของธัญญ์ และ ธเนศ งื้ออออ
มาต่อไว ๆ น้าาาา คิดถึงงครอบครัวนี้ฝุด ๆ
-
ว่าแล้วไง ว่าแล้วว่าต้องป๊ะกันตอนนี้แน่ๆ ว่าแล้วว่าต้องหลบไม่เนียน โอ้ยๆๆๆ นี่ถ้าซื้อหวยนี่ถูกไปแล้วว 囧
ครอบครัวสุขสันต์ชักจะไม่สุขแล้วสินะคะคุณพ่อ ทำไงดี? ย้ายบ้านหนีก็ไม่ได้เนอะ ไงๆ ก็ยังต้องไปมาหาสู่กับน้องเพลงกับคุณแม่อยู่นี่หว่า ก็ได้แต่ลุ้นให้คุณพี่เลี้ยงใช้วิชาย่องเบาชิ่งหลบอิตาคุณลุงธเนศนั่นให้ได้ต่อไปเรื่อยๆ ละกันค่ะ แง :mew4:
-
เด็กมันน่ารักลุงก็บอกว่าน่ารักสิ อย่ามัวแต่สะกดจิตตัวเอง
-
นั่นไง ธเนศมา ธัญญ์หนี
มาถามถึงธัญญ์กับคุณภูอีก
หวังว่าคุณภูจะไม่โง่นะคะ
-
เข้าไปนอนด้วยกันทุกคืนแล้ว ภูเมศจะปฏิเสธตัวเองได้ซักกี่น้ำ หึๆๆ
ว่าแต่คุณธเนศเป็นใคร?? :katai1:
-
คุณลุงธเนศเป็นใคร อะไรยังไงกับน้องธัญเหรอคะ อยากรู้ๆ :katai1:
-
ตายแล้ว พึ่งครอบครัวสุขสันต์ไปได้ไม่เท่าไหร่เอง มีมารมาผจญซะแล้ว
-
คุณภูเมศหวั่นไหวบ่อยนะเดี๋ยวนี้ เห็นธัญญ์น่ารักบ่อยๆอ่ะ >.<"
-
สนุกมากค่ะ ถึงตอนเริ่มต้นอาจจะไม่ค่อยสวยนัก แต่ก็ค่อยๆ พัฒนาขึ้น
รอลุ้นเบืีี้องหลังคุณพึ่เลี้ยงจอมป่วนหัวใจค่ะ :mew1:
-
ชอบแบสุขสันต์มุ๊งมิ๊ง แบบนี้ไปตลอตได้ใหม
ไม่เอาดราม่า ชวิตจริงเศร้าพอเพียงแล้ว
-
เจอนุ้งธัญญ์อ้อนแบบนี้เป็นใครก็ต้องใจอ่อนอะเนอะ อย่าว่าแต่ลุงเมศเลย 55555555
คุณเรนนี่ขาาาา ขอนุ้งธัญญ์โหมดอ้อนๆ เยอะๆนะคะ ชอบมากกกกกกก เด็กหน้าตาย แต่เวลาอ้อน ถ้าจะน่ารักขนาดเน้~~
รองวดต่อไปค่ะ ^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกค่ะ
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมาก น่าติดตามมาก
-
ขอแบบน่ารักอย่างนี้ยาวๆๆๆๆเถอะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดด รูปสุดท้ายนั้นมันอาร๊ายยยยย
ปล.เค้ากลัวอีตาลุงธเนศอ่ะ ไม่อยากให้เจอกับพี่ธัญญ์เลย
-
ปล่อยวางบ้างค่ะลุง
อะไรมีความสุขก็ทำๆ ไปเหอะะะะ
ครอบครัวสุขสันต์น่ารักมุ้งมิ้งจะตาย
นี่ทีมน้องธัญญ์นะคะ 555555555555555
น้องธัญญ์น่ารักมากอ่ะ ฮืออออออ
ส่วนลุงก็ตามสเต็ปเดิมเลยค่ะ ตามเด็กไม่ค่อยทัน ถถถถถถถถถ
ลุงต้องสู้นะคะ ไหนๆ น้องภูมิก็ติดพี่ธัญญ์ขนาดนี้แล้ว อยู่ด้วยกันแบบครอบครัวสุขสันต์แบบนี้ตลอดไปเลยน้า
:-[ :-[
ว่าแต่คุณธเนศเริ่มขยับเข้ามาใกล้ทุกทีแล้วสินะคะ..
แอบกลัวอ่ะ กลัวว่าน้องธัญญ์จะหนีคุณธเนศไปอีก งี้ลุงกับน้องภูมิจะอยู่กับใครรร ;___;
-
ชอบบบบบบบบบบบ คนเขียนขาาาา
หนูรอพี่มาต่อนะค๊าาาาาาาาาาาาา
คนเขียนไฟท์ติ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องธัญญ์นี่นะะ โอ๊ย. จะกี่ตอนก็น่ารักน่าใคร่ที่ซู้ดดดดดด ><
-
คุณธเนศเป็นใคร
-
ถ้าได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก็จะดีมากเลยค่ะ :-[ :-[
ตอนคุณธเนศมาแล้วเกือบจะเจอน้องธัญญ์นี่แอบลุ้นไปด้วยเลยค่ะ
ส่วนปริศนายังคงไม่คลี่คลาย
-
รอธัญญ์อยู่น้าา
-
โลกช่างกลมจนน่าใจหาย จะเจอกันแล้ว ปมหนักขึ้นสินะ ไม่อยากคิดไปก่อนเลย อร้ายยย
รออ่านต่อจ้า
-
เข้ามาตามรอย alternative... แล้วก็หาทางออกไม่เจอ
น้องธัญญ์น่ารักมาก ขออย่าให้น้องหนีคุณธเนศไปที่อื่นอีกเลยนะ
พร้อมภูมิคงทำใจไม่ได้ (ไม่นับพ่อมันที่คงจะใจหายเลยแหละ)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักจริงๆ
เอาใจช่วยลุงภูเมศนะค๊าาาาาาา
เป็นใครก็ต้องสับสันกันมั่งแหละเนอะ ^^
-
ท่าจะยุ่งเหยิงไม่น้อย
-
กลับมาเถอะนะ
คิดถึงแล้ว
-
นุ้งธัญญ์มีซัมติงอะไรกับคุณธเนศน๊าาา
-
อั้ยยะ
จะรอเจอกันมั้ย แล้วเป็นใครอะไรยังไง
ฮือออ ลุ้นเลยเนี่ยยยยยยย
เชื่อไปละว่าเด็กเสี่ย
กลัวคุณภูเมศเสียใจง่ะ มารักคุณภูเมศได้ล้าววว
-
(http://www.covermesongs.com/wp-content/uploads/2010/09/Calendar-Sep-400x416.jpg)
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 10
“ซี้เขาเลยละครับ”
เมื่อได้ฟังคำตอบ ธเนศก็คลี่ยิ้มน้อย ๆ
“อยากเห็นหน้าเลยนะครับ”
เด็ก ๆ จูงมือคุณแม่ไปเดินเล่นหน้าบ้านแล้ว เหลือภูเมศยืนเผชิญหน้ากับแขกผู้มาเยือนเพียงลำพัง ลอบพิจารณารอยยิ้มบางเบาที่ชวนให้บรรยากาศดูซับซ้อนอย่างยากอธิบายของคู่สนทนา
“วิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปแล้วครับ” เขาตอบตามที่รู้มา “เห็นบ่นว่าท้องเสีย”
ขนาดเอ่ยจากปากตัวเองอย่างนั้น ภูเมศยังรู้สึกได้ว่านี่มันประหลาดพิกล ลองใคร่ครวญดูแล้ว อยู่ดี ๆ ธัญญ์เกิดจะมาท้องเสียอะไรตอนนี้ อย่างกับจงใจจะหลบเสียมากกว่า ทั้งที่กับลูกสาวตัวน้อยของเขาตอนเจอธัญญ์ครั้งก่อนก็เข้ากันได้ดีแท้ ๆ ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องหนีหน้าไปไหน
เหตุผลเท่าทีเขานึกออกตอนนี้ มีสองทางหลัก ๆ คือหากไม่ท้องเสียจริง—ซึ่งเขาไม่นึกอยากเชื่อเท่าไรนัก ก็เหมือนกำลังหนีจากการ...
“จะเป็นอะไรมากไหมนะครับ”
ภูเมศหลุดจากภวังค์ หันกลับไปสบตาคู่สนทนา
เขาอาจคิดมากไปเอง แต่อดรู้สึกไม่ได้ว่ารอยยิ้มและน้ำเสียงนั้นเกินกว่าแค่พูดไปตามมารยาท
อีกฝ่ายเห็นเขาไม่ตอบอะไรจึงพึมพำต่อด้วยสีหน้าและสุ้มเสียงอ่อนลงกว่าเก่า
“น่าเป็นห่วงจัง”
ไม่ใช่แค่ตามมารยาทแน่ ๆ
“ยังเด็กอยู่” เขาแสดงความเห็น “ไม่น่าเป็นอะไรง่าย ๆ หรอกครับ”
“ก็จริง” ธเนศหัวเราะเบา ๆ เอ่ยกระเซ้าทีเล่นทีจริง “แต่ยี่สิบหกปีอาจไม่เรียกเด็กแล้วมั้งครับ กำลังปีกกล้าขาแข็งเลย”
“เอ๋?”
สีหน้าเขาคงฉายชัดเป็นคำถามว่า ‘รู้เรื่องนั้นได้อย่างไร’ จนฝ่ายตรงข้ามต้องขยายความ
“น้องเพลงเล่าให้ฟังน่ะครับ เห็นบอกอายุยี่สิบหกปีแล้ว เอ..หรือผมจำมาผิด”
ภูเมศหัวเราะเจื่อน ใจหนึ่งอยากถามให้ชัดเจนกว่านี้ ทว่าไม่รู้กระทั่งตัวเองอยากถามอะไร ขณะที่อีกใจกลับหงุดหงิดอยู่ลึก ๆ จนนึกอยากจบบทสนทนาลงสักที
“ยี่สิบหกนั่นละครับ”
“ฮะ ๆ ๆ ความจำผมยังใช้ได้สินะครับ”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงเพียงขวัญก็ดังมาจากหน้าบ้าน พวกเขาพูดคุยกันอีกไม่กี่คำ ก่อนธเนศจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเองแล้ววางลงบนโต๊ะ
มันเป็นช่อดอกไฮเดรนเยียเล็ก ๆ ที่คงถูกแบ่งออกมาจากช่อใหญ่อีกที น่าจะเด็ดออกมาจากต้นได้สักระยะหนึ่งแล้ว เพราะกลีบดอกจิ๋วสีน้ำเงินเฉาลงจนบางกลีบบิดเบี้ยว มองไม่เห็นความสวยงามตรงไหน
เมื่อเห็นเขาทำสีหน้างุนงง ธเนศก็อธิบายสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
“ติดกระเป๋ามาน่ะครับ”
“อ้อ..”
ให้ตายเถอะ นึกคำอื่นมาตอบไม่ออกเอาจริง ๆ
“ปกติผมไม่สนใจเรื่องดอกไม้เลย แต่พอมีคนสำคัญชอบมัน ก็เลยนึกสนใจไปด้วย ถึงกับไปหาความหมายของดอกไม้ที่เขาชอบ ตลกดีเหมือนกันนะครับ”
ภูเมศพยักหน้าน้อย ๆ เห็นด้วยอยู่เหมือนกันว่าประสาทหรือเปล่า ผู้ชายวัยนี้ใครเขาใส่ใจเรื่องความหมายของดอกไม้กัน แต่จะให้พูดสนับสนุนอย่างจริงจังก็ใช่ที่
“ไป ๆ มา ๆ เลยเหมือนจะติดเป็นนิสัยไปเลยครับ เห็นไฮเดรนเยียที่บ้านออกดอกทีไร ต้องเผลอเด็ดมานิดหน่อยอยู่เรื่อย”
ชายหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง ที่แท้ก็กำลังอธิบายเรื่องที่มาของไฮเดรนเยียเหี่ยว ๆ บนโต๊ะ
เพียงขวัญส่งเสียงเรียกซ้ำ คราวนี้โผล่หน้าเข้ามาดูในบ้านด้วยว่าคุยกันอะไรกันนานนักหนา เมื่อเห็นว่าพวกเขายังยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีทีท่าจะขยับสักที ถึงกับโคลงศีรษะออกมาพร้อมสีหน้าอ่อนใจ
“คงต้องไปก่อนแล้ว” ธเนศขานรับทางนั้นแล้วหัวเราะเบา ๆ พลางหันกลับมา แต่เมื่อสังเกตดี ๆ กลับพบว่าสายตามองเลยไปยังข้างหลังเขา...ทางด้านในของตัวบ้าน
อึดใจหนึ่งก็เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว..
“ไว้พบกันใหม่”
“ครับ”
สายตาผู้มาเยือนเบนกลับมาที่เขาอีกครั้ง จนไม่แน่ใจแล้วว่าเมื่อครู่นี้พูดกับใครกันแน่
เดินส่งลูก ๆ ขึ้นรถไปกับอดีตภรรยาและผู้ชายที่อ้างว่าเป็นเพื่อนของเธอ กระทั่งรถของอีกฝ่ายลับสายตาไปนานแล้ว ภูเมศยังได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะทำอะไรต่อ คล้ายสมองยังจัดระเบียบความคิดไม่ดีพอจะสั่งการให้ไปทำอย่างอื่น
เขาคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันแปลก แต่บอกไม่ได้ว่าแปลกตรงไหน ไม่ได้ผิดธรรมชาติหรือพิลึกพิลั่นจนต้องตกอกตกใจ แต่เป็นในลักษณะที่ทิ้งความรู้สึกคาใจให้ตกค้างอยู่ในอก พอกับเมื่อครั้งพบธัญญ์ใหม่ ๆ สถานการณ์เต็มไปด้วยความงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งที่ไม่เห็นว่าเรื่องราวที่เกิดจะเกี่ยวข้องกับตัวเองมากมายสักเท่าไร
ถึงจุดนี้ ภูเมศเพิ่งรู้ตัวว่าคุ้นเคยกับธัญญ์ และปราศจากความคลางแคลงใจกับการมีอยู่ของเจ้าตัวในระยะหลัง ๆ จนเกือบลืมความคับข้องใจช่วงเพิ่งพบกันไปแล้ว
ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาว จากนั้นยักไหล่อย่างปลงตก
เพื่อนใหม่ของเพียงขวัญคนนั้นใช่จะเกี่ยวอะไรกับเขาเสียหน่อย มารับมาส่งลูก ๆ อย่างนี้อาจกำลังจีบกันอยู่ก็ได้ คิดเผื่อไว้ว่าหากเป็นเช่นนั้น วันดีคืนดีได้รับเชิญไปงานแต่งงานของพวกเขา ภูเมศก็ตั้งใจจะไปแสดงความยินดีด้วยจากใจจริง
ระหว่างกำลังหมุนตัวกลับ สายตาพลันเหลือบไปเห็นกระถางต้นไม้ทรงสี่เหลี่ยมในมุมหนึ่งใกล้รั้วบ้าน มันถูกทิ้งไว้ตรงนั้นมานานมากแล้ว ตั้งแต่ไฮเดรนเยียต้นเก่าของอดีตภรรยาเฉาตายไปเมื่อสักสองสามปีก่อน
เพียงขวัญชอบดอกไม้ประสาผู้หญิงทั่วไป แต่เขาไม่รู้ว่าเธอชอบดอกอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า หลายปีก่อนตอนคบกันใหม่ ๆ จะช่อกุหลาบ เบญจมาศ หรือลิลลี่ หากได้รับก็ล้วนแสดงสีหน้าดีใจเหมือนกันทั้งนั้น
แต่ถึงจะชอบดอกไม้เมื่อเห็นมันอยู่ในช่อสวย ๆ ผูกริบบิ้นอันโต เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่นชอบการปลูกมันขึ้นมาเท่าไรนัก กระถางสี่เหลี่ยมซึ่งถูกวางทิ้งไว้เป็นเครื่องยืนยันได้ดี พวกเขาทั้งสองต่างคนต่างยุ่ง ไฮเดรนเยียซึ่งไม่ได้รับการเอาใจใส่เท่าที่ควร ออกดอกได้ไม่ทันกี่ครั้งก็เหี่ยวเฉาและตายไป เหลือไว้แต่ดินแห้ง ๆ ในกระถาง จางนั้นก็เธอก็ไม่ได้หาต้นใหม่มาปลูกอีก
นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมากแล้ว แต่มาถึงตรงนี้ ภูเมศลองปะติดปะต่อเรื่องราวจากที่ได้รับรู้ บางทีเพียงขวัญอาจชอบดอกไฮเดรนเยียมากกว่าที่เขาเคยเข้าใจก็ได้ และ ‘คนสำคัญ’ ที่ธเนศกล่าวถึงอาจเป็นเธอนี่เอง
เมื่อคิดอย่างนี้ก็นับว่าสมเหตุสมผลดี ไม่เห็นมีอะไรต้องงงสักหน่อย พอได้ข้อสรุปให้ตัวเองแล้วค่อยสบายใจขึ้นบ้าง
ชายหนุ่มโคลงศีรษะ เสร็จเรื่องเด็ก ๆ วันนี้แล้ว กลับมานึกห่วงคนร่วมชายคาที่บอกว่าท้องเสีย เข้าห้องน้ำหายเงียบไปนาน จนตอนนี้ยังไม่โผล่มาให้เห็นหน้า ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว เกิดไม่สบายจริง ๆ ขึ้นมาจะได้รีบรักษา
เขาเร่งฝีเท้าเดินเข้าบ้าน ตั้งใจจะรีบไปดูอาการ ทว่าเพิ่งย่างเท้าผ่านธรณีประตูได้แค่ไม่กี่ก้าว กลับชะงักอยู่ตรงทางเข้าโถงรับแขก
ข้างโต๊ะที่เขาเพิ่งคุยกับธเนศเมื่อหลายนาทีก่อน มีร่างคุ้นตายืนอยู่ แผ่นหลังสูงโปร่งของอีกฝ่ายหันออกมาทางเขา ไหล่ผึ่งผายคราวนี้ค้อมลงน้อย ๆ จากตำแหน่งยืนของเขามองไม่เห็นสีหน้า บอกได้เพียงว่าศีรษะก้มต่ำจนดูราวกับเจ้าตัวกำลังรู้สึกหดหู่จนน่าสงสาร แต่เห็นตำแหน่งมือแล้ว จึงรู้ว่าแท้จริงกำลังก้มมองบางสิ่งในมือต่างหาก
ภูเมศเลื่อนสายตาไปยังของที่ก่อนหน้านี้ยังอยู่บนโต๊ะ
ไฮเดรนเยียเหี่ยว ๆ ไม่ได้วางตรงจุดเดิมแล้ว
อีกฝ่ายขยับตัว ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มเพิ่งสังเกตเห็น ว่าดอกไม้สีน้ำเงินเล็ก ๆ ของธเนศย้ายมาอยู่ในมือธัญญ์ แต่จากตรงนี้ก็ยังมองไม่เห็นหน้าอยู่ดี
หากเดินเข้าไปหา จะได้เห็นใกล้ ๆ ไม่ต้องเดาเอาเองไปเรื่อยเปื่อย ว่าดวงหน้าและแววตาตอนที่กำลังจ้องมองกลีบเหี่ยวเฉาของดอกไม้ซึ่งถูกพรากจากต้นนั้นเป็นอย่างไร ทว่าเขากลับยืนชะงักค้างอยู่กับที่ พิศมองท่วงท่าสงบนิ่งนั้น แม้แต่หายใจยังพยายามให้เสียงเบาที่สุด ส่วนหนึ่งเพราะอยากรู้ว่าหากธัญญ์เข้าใจว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสายตาคนอื่น เด็กนั่นจะทำอะไรต่อไป
แต่อีกส่วน อาจเป็นเพราะละสายตาไม่ได้...
ทั้งรูปร่าง ท่าทาง หรือแม้แต่การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิด ไม่ว่าจะโดยเจตนาหรือไม่ ล้วนสะกดสายตาคนมองได้อยู่หมัด...อย่างน้อยก็กับเขาคนหนึ่ง ภูเมศถึงกับลอบมองอยู่เช่นนั้นกระทั่งถูกเห็นเข้าเสียเอง
มันจะต้องเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยให้ตาย!
ธัญญ์วางดอกไฮเดรนเยียลงที่เดิม มองตรงมาโดยไม่ออกปากอะไร เขาเองต่างหากเป็นฝ่ายทำตัวไม่ถูก ด้วยถูกจับได้ที่ยืนจ้องอยู่นานจนต้องพูดอะไรแก้เก้อ
“ดีขึ้นแล้วหรือ?”
“ครับ”
“หยุดถ่ายแล้ว?” เขาพยักพเยิดเป็นเชิงถามพลางเดินเข้าไปใกล้ “เป็นไง ปวดท้อง คลื่นไส้ อยากอ้วก?”
มุมปากอีกฝ่ายยกขึ้นน้อย ๆ “ไม่ครับ”
โต ๆ กันแล้วไม่ต้องห่วงนักก็ได้ แต่เห็นท่าทางก่อนหน้านี้ ทั้งยังคำพูดของธเนศที่ดูเป็นห่วงอย่างประหลาดทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้ากัน เขาเองก็อดกังวลขึ้นมาไม่ได้อย่างไรพิกล
“ไข้ล่ะ?” พร้อมคำถาม มือก็ยื่นไปแตะบนหน้าผากอีกฝ่ายโดยไม่ทันคิด เหมือนอย่างเคยทำกับลูก ๆ เวลาไม่สบาย “ตัวร้อนหรือเปล่า”
ผ่านการสัมผัสนั้น ภูเมศรับรู้ได้ว่าธัญญ์ชะงัก จนเขาเองก็พลอยสะดุดไปด้วย ตั้งใจจะรีบดึงมือตัวเองออก แต่ถูกอีกฝ่ายคว้าข้อมือเข้าเสียก่อน กุมเอาไว้หลวม ๆ ให้วางอยู่ตรงตำแหน่งเดิมบนหน้าผากตัวเอง
การวางตัวสงบนิ่งอย่างปกติกลายเป็นเรื่องยากลำบากเต็มที ในเมื่อรู้ตัวว่าหน้าร้อนวาบขึ้นมาขนาดนี้..
“นี่...” ภูเมศกระแอมเบา ๆ ให้คอโล่ง “เป็นอะไรน่ะเรา”
เสียงเขาหนักแน่นพอหรือเปล่านะ
“สบายดีแล้วครับ”
ถ้าสบายดีแล้วนี่ทำอะไรอยู่ เป็นสิ่งที่อยากถามแต่ก็ถามไม่ออก
ค้างอยู่ท่าเดิมนานเข้าจนเริ่มเมื่อย แต่นั่นยังไม่เท่าความรู้สึกประดักประเดิด ตัวยุ่งตรงหน้าก็มัวก้มหน้าก้มตาค้างอยู่อย่างนี้ตั้งนานแล้ว ขมวดคิ้วมองดี ๆ ยังไม่แน่ใจว่าแค่หลับตาหรือใจคอจะหลับทั้งยืนไปจริง ๆ พอลองดึงมือออกอีกครั้ง คราวนี้ได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ราวกำลังพึมพำกับตัวเองลอยมาถึงหู
“มือคุณอุ่นดี”
ปลายนิ้วพวกเขาแยกจากกันตอนนั้น ในวินาทีที่นึกเสียดายจนอยากเอื้อมไปแตะอีกหน
ดวงตาอีกฝ่ายหรี่ลงเล็กน้อย ขยับเป็นเส้นโค้งคล้ายกำลังยิ้มแม้ริมฝีปากไม่ได้ขยับ ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองเบา ๆ ตรงตำแหน่งที่มือเขาเคยวางอยู่เมื่อครู่ด้วยท่าทางอาลัยอาวรณ์ ทั้งน่าเอ็นดูและน่าประหลาดใจ
ภูเมศพ่นลมหายใจเฮือก แม้ปากก็บ่นว่า “อะไรกันเด็กนี่!” แต่ชั่งใจอยู่เพียงครู่เดียว กลับหมดแรงจะเก๊กเต็มที มือยื่นไปแปะเต็มสองข้างแก้มแต้มสีระเรื่อของคนตรงหน้า จับหันไปหันมาอย่างมันเขี้ยวเต็มแก่ เท่านั้นไม่พอยังเลยไปเสยผมซ้ายขวาแล้วยีจนยุ่งเหยิง ระหว่างนั้นก็บ่นไปด้วยไม่หยุดหย่อน
“เป็นอะไรไอ้หนู ทำหน้าตาท่าทางพิลึกพิลั่นอยู่ได้ ตอนแรกก็บอกว่าท้องเสีย วิ่งหนีไปเฉย เผลอแผล็บเดียวบอกสบายดี ทำท่าหงุงหงิง ถามคำตอบมาครึ่งคำ แถมนอกเรื่องอีกต่างหาก เห็นฉันเป็นตาลุงบื้อ ๆ ให้หลอกเอาง่าย ๆ หรือไง ไหนบอกมาซิว่าป่วยจริงหรือเปล่า”
ธัญญ์มองเขาบ่นจนพอใจ ทิ้งเวลาครุ่นคิดอีกครู่หนึ่ง จึงตอบกลับมาหลังปั้นหน้านิ่งอย่างเคยได้แล้ว
“ไม่จริงครับ”
มันเขี้ยวจนอยากจะเขกกะโหลกแรง ๆ สักทีจริงเชียว!
“ไม่ได้ท้องเสียด้วย?”
“ไม่ได้ท้องเสียครับ”
“โอ๊ะ!”
แล้วก็ปล่อยมะเหงกลงไปทีหนึ่งจริง ๆ จนได้
อีกฝ่ายครางเบา ๆ ในคอ คงไม่ใช่เพราะเจ็บ ด้วยแรงที่ส่งไปเพียงนิดเดียวเท่านั้นเอง แต่ท่าทางจะคาดไม่ถึงมากกว่าว่าจะโดนเข้าจริง
“แล้วหนีทำไม” นานทีจะมีสถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นสักหน ภูเมศรีบไล่ต้อนต่อไม่ให้เสียโอกาส “จู่ ๆ ก็หลบเข้าห้องน้ำเฉย”
“ความลับครับ”
ช่างกล้ามาเล่นอีก
“ตอบดี ๆ”
“สามร้อยครับ—โอ๊ะ!”
ที่จริงท่าทางตอนโดนเขกหัวก็น่ารักดี เขาเกือบขำออกมาแล้ว
“ร้อยเดียวก็ไม่ให้ ตอบมาสักทีไอ้หนู”
คนฟังแสร้งถอนหายใจเบา ๆ “ร้อยเดียวยังไม่มีจ่าย ช่วงนี้การเงินฝืดเคืองสินะครับ”
“ไม่ต้องมานอกเรื่องเลย”
ธัญญ์เหลือบมองเขา จ้องนิ่งขณะที่เขาก็จ้องตาอีกฝ่ายกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ความดื้อของผู้ใหญ่ทำตัวเด็ก หรือผู้ใหญ่ทำตัวแก่จะชนะก็ให้มันรู้กันไป
“ทั้งหมดที่ทำ เพราะอยากอยู่กับคุณนาน ๆ ครับ”
ภูเมศอ้าปากหวอ หัวใจบีบตัวแรงไม่ถามไถ่เจ้าของ
หากเมื่อครู่เป็นการยิงปืน กระสุนคงแฉลบจุดตาย คำตอบที่ได้ยังไม่ตรงประเด็นเช่นเคย แต่เล่นเอาต้องประมวลผลเพิ่มเติมกันยกใหญ่ ทั้งคราวนี้อีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ถามต่อ ผละออกไปง่าย ๆ แล้วก้มหน้าก้มตาเก็บแก้วและเหยือกน้ำที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ
เมื่อมือขยับไปถูกดอกไฮเดรนเยียเฉา ๆ เข้า เจ้าตัวก็หยิบมันขึ้นมามองเพียงแวบหนึ่ง จากนั้นขยำจนยับเยินคามือ โยนมันทิ้งถังขยะใกล้ ๆ โดยไม่ถามถึงที่มาแม้แต่พยางค์เดียว ทั้งที่ก่อนเขาเข้ามายังเห็นจ้องมันอย่างพินิจพิจารณาอยู่แท้ ๆ
แวบหนึ่ง เขาเกิดนึกถึงคำพูดของธเนศขึ้นมา
“ธัญญ์”
เจ้าของชื่อหันมามอง จากนั้นเงียบกันไปครู่ใหญ่ กว่าเขาจะหาเสียงตัวเองเจอ
“เอ้อ...” เขาจด ๆ จ้อง ๆ ดอกไฮเดรนเยียในถังขยะ ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้ขัดเขิน “เธอรู้ความหมายของไฮเดรนเยียไหม”
ธัญญ์เลิกคิ้ว “ปกติแล้ว ผู้ชายไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนั้นกันหรอกนะครับ”
ภูเมศพยักหน้า ถามต่อ “แล้วเธอปกติไหม”
หากใช้คำถามสิ้นคิดเช่นนี้กับเพื่อนสมัยวัยรุ่น อาจได้คำตอบทำนองว่า ‘พูดแบบนี้มาต่อยปากกันเลยดีกว่า’ กลับมาก็ได้ แต่พออีกฝ่ายเป็นธัญญ์ ซึ่งคงจะเริ่มชิน หรือไม่ก็เอือมระอาจนไม่อยากถือสากับคำพูดหลุดปากเหล่านี้ของเขาเต็มที ผลลัพธ์มักเกินคาดเสมอ
“เย็นชา”
“หือ?”
“ไร้หัวใจ”
ธัญญ์เอ่ยเรียบ ๆ กับภูเมศที่ยังตามไม่ทัน ได้แต่เอานิ้วชี้ตัวเองงง ๆ ด้วยคิดว่ากำลังโดนข้อกล่าวหาใหญ่
“หมายถึง...ฉันน่ะหรือ?”
อีกฝ่ายโคลงศีรษะ
“ไฮเดรนเยียครับ” พึมพำพลางโยนขวดเปล่าและถุงขนมที่พร้อมภูมิกินเหลือทิ้งตามลงไปในถังขยะ เศษขนมเทลงไปปนกับซากดอกไม้จนเละเทะ “เขาว่ากันอย่างนั้น”
“อ้อ...” ชายหนุ่มรับคำเหวอ ๆ ประหลาดใจกับความหมายของดอกไม้ที่ออกจะโหดร้ายไปสักหน่อย
“แต่ว่าคุณน่ะ...”
ธัญญ์วางมือ เงยขึ้นมองเขาตรง ๆ ยิ้มออกมาจนตาหยี ลักยิ้มกดบุ๋มลงบนแก้มซ้าย
“...ใจดีครับ”
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 10 (ต่อ)
ไม่มีสมาธิ..
ขนาดรับโทรศัพท์จากเพื่อนร่วมงาน นัดแนะเรื่องเอกสารสำคัญของวันพรุ่งนี้โดยสังเขป ยังฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง หลังหย่อนโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง นอกจากขาจะพาเดินวนไปวนมา ในหัวก็วกกลับมาคิดเรื่องเก่าที่ทำเป็นมองข้ามประเด็นใหญ่ไปอีกครั้ง ครั้นมีตัวกระตุ้นทีก็วุ่นวายที
อยู่มาจนป่านนี้ อีกแค่ไม่กี่ปีก็จะสี่สิบแล้ว ไม่นึกว่าต้องมาใจเต้นแรงครั้งแล้วครั้งเล่ากับคนที่อายุน้อยกว่าเป็นสิบปี แถมหน้าตาดูเด็กกว่าอายุลงไปอีกจนเหมือนว่าช่องว่างระหว่างวัยยิ่งห่างกันเข้าไปใหญ่
ที่สำคัญคือเป็นผู้ชายอีกต่างหาก!
ต่อให้ก่นด่าตัวเองอย่างไร ว่าควรระลึกถึงข้อสุดท้ายได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันในสถานการณ์แปลก ๆ แล้ว แต่ใครจะคิดว่ามันจะดำเนินมาถึงขั้นนี้ ในระดับที่ขึ้นมานอนเตียงเดียวกันอย่างเป็นปกติธรรมชาติ ต่อให้ทางกายภาพแล้วไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าแค่กอดไว้หลวม ๆ ก็เถอะ แต่หากให้ปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอะไรเลยกับธัญญ์ ก็คงเป็นการโกหกอย่างหน้าด้านหน้าทนเต็มที
ถ้าไม่คิดเกินเลยก็คงไม่เป็นไรหรอก
แต่นั่นละปัญหาใหญ่ เพราะเริ่มตระหนักได้ว่าเผลอคิดไปแล้วนี่สิ
ภูเมศเดินวนไปวนมาในบ้าน พยายามหาอะไรทำไม่ให้อยู่นิ่ง แต่ระหว่างนั้นยังอดไม่ได้จะคอยเหลือบมองผู้ร่วมบ้านอีกหนึ่งชีวิตเป็นระยะว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่
เมื่อครู่นี้เหมือนจะเล่นกับเจ้าแมวส้มถุงทองอยู่หลังบ้าน ก่อนหน้านั้นเห็นเอาผ้าจากเครื่องซักผ้าไปตาก
เมื่อก่อนเคยจ้างร้านซักรีดเสื้อผ้า แต่ช่วงหลังตั้งแต่ธัญญ์มาอยู่ก็เลิกไป เวลาไม่แน่ชัดนักว่าตั้งแต่เมื่อไร เขาเองมัวยุ่ง ๆ กับงาน รู้ตัวอีกที อีกฝ่ายก็จัดการเรื่องพวกนั้นได้เรียบร้อยเหลือเชื่อ
เลี้ยงเด็ก...ผ่าน งานบ้าน....ผ่าน ทำอาหาร...ผ่าน
ถ้าเขาบริสุทธิ์ใจเสียอย่าง อยู่กันสามคน เขา พร้อมภูมิ ธัญญ์ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็ออกจะดีไม่น้อย
“แต่นี่ไม่ใช่ไง..”
ภูเมศถึงกับโอดครวญออกมา หลังจากเตร่ไปตรงนั้นตรงนี้ของบ้าน จนล่าสุดมาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าตัวเอง ลากมือไปตามเนื้อผ้าแต่ละชุดบนราวแขวน กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มซึ่งคล้ายว่าเพิ่งเปลี่ยนไปไม่นานมานี้โชยอ่อนเตะจมูก
สายตาเลยไปหยุดอยู่ที่สูทตัวหนึ่งด้านในของตู้
ปกติเขาไม่สวมสูทเต็มยศไปทำงาน อากาศประเทศไทยร้อนอย่างกับเตาอบ แค่เลือกสวมเฉพาะวันที่มีงานสำคัญก็แย่แล้ว แต่ละครั้งที่หยิบมาใช้งานจึงจำได้ค่อนข้างแม่นยำเป็นพิเศษ โดยเฉพาะสูทตัวนั้น ที่ครั้งหนึ่งเคยเอาไปช่วยเด็กวัยรุ่นท่าทางสะบักสะบอมจากการถูกรุมทำร้ายเมื่อหลายเดือนก่อน
มานึกย้อนหลังเมื่อเหตุการณ์ผ่านไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ชายหนุ่มคิดว่าตอนนั้นเขาเองก็บ้าไม่น้อย ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้ลากเด็กคนนั้นมาโอบไว้แล้วโยนสูทลงไปคลุม หากถูกจับได้ขึ้นมา เขาเองจะพลอยลำบากไปด้วยแท้ ๆ ต่อให้ฝ่ายที่ไล่ตามมาเป็นผู้ชายท่าทางสำมะเลเทเมาแบบนักเลงทั่วไป แต่หากต้องชกต่อยกันจริง คงได้เจ็บตัวไม่น้อยกว่าจะตามพนักงานรักษาความปลอดภัยแถวนั้นมาช่วยได้ แล้วยังอาจกลายเป็นเรื่องเป็นราวให้เสียประวัติอีก
เจ้าเด็กนั่นก็ช่างไปมีปัญหากับพวกท่าทางอันตรายได้ ตัวเองสวมชุดพนักงานร้านสะดวกซื้อแท้ ๆ ดันมามีเรื่องทะเลาะวิวาทนอกร้าน ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านดี แต่หน้าตาเนื้อตัวดูแทบไม่ได้ กว่าจะวิ่งหน้าตั้งมาชนเขาเข้า ไม่รู้โดนซัดไปกี่หมัดแล้ว หน้าถึงได้บวมปูดขนาดนั้น
ภูเมศโคลงศีรษะอย่างระอาใจ นึกโยงไปถึงคนที่เขาเก็บมาจากร้านสะดวกซื้อเหมือนกัน ทั้งส่วนสูงและหน่วยก้านตอนเอื้อมมือไปโอบไหล่ไว้ยังใกล้เคียงกันอีก ถ้าหากเจ้าเด็กที่นั่งเล่นกับแมวส้มอยู่หลังบ้านตอนนี้เจอเหตุการณ์อย่างไอ้หนูนั่นบ้าง ป่านนี้ไม่รู้หน้าหล่อ ๆ นั่นจะเป็นอย่าง....ไร....แล้ว.....
ชายหนุ่มชะงักไป นึกถึงแผลเป็นเหมือนรอยตะเข็บเย็บแผลที่ใต้คางธัญญ์ซึ่งเขาเคยถามถึงที่มา...แต่ไม่เคยได้รับคำตอบ
“ไม่จริงน่า...”
พรึ่บ!
สูทหนัก ๆ สีดำถูกวางคลุมลงไปบนศีรษะเป้าหมายจากด้านหลัง กะทันหันจนเจ้าเหมียวที่นอนแผ่ให้ธัญญ์เกาคางอยู่สะดุ้งโหยงแล้วกระโจนแผล็วไปทางอื่น
ธัญญ์เงยขึ้นมองเขาที่กำลังเดินตรงเข้าหา จากนั้นเหลือบมองไหล่ตัวเองซึ่งถูกเขาเอื้อมมือไปโอบไว้หลวม ๆ
แบบเดียวกับที่อาจเคยเกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน
สีหน้าประหลาดใจในคราวแรกปรากฏอยู่เพียงไม่กี่วินาทีก็หายไป ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มบางเบา จากมุมที่กำลังเงยขึ้นมองเขาอย่างนี้ เพ่งดูดี ๆ ยังเห็นรอยแผลเป็นที่ใต้คาง
“เรา...เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า” เขาถามเสียงดังจนเกือบกลายเป็นตะโกนแล้ว
“จีบผมอยู่หรือครับ” ธัญญ์ย้อนถามตาใส ยังมีแก่ใจทำเป็นเล่นอีก “มุกนี้ผมเคยเห็นในละคร แล้วผมจะได้ตอบคุณว่าตั้งแต่ชาติก่อน—”
“ฉันถามจริง ๆ”
คนในอ้อมแขนทำท่าทางครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหันมาทางเขา กระซิบแผ่วเบา ทว่าน้ำเสียงร้อนรนกว่าปกติ “...ช่วยด้วย”
ภูเมศขมวดคิ้ว มองคู่สนทนาด้วยสายตาสงสัย จนธัญญ์ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
“ตอนนั้นผมได้พูดแค่นี้ แถมเสียงยังแห้งไปหมด คุณจะไม่คุ้นก็ไม่แปลก”
“นี่...เธอ...” เขาได้แต่อ้าปากพะงาบเหมือนปลาที่ถูกตักขึ้นจากน้ำ “หรือว่าแผลที่คางนั่นก็..”
ธัญญ์มองเขาอย่างอ่อนใจ จากนั้นบอกใบ้ต่อ
“อ้อ แล้วที่เคยบอกว่าเจ้านายถามถึง บอกผมทำงานดี ไม่เกินปีหน้าได้เลื่อนขั้นแหง อันนี้ยังจริงอยู่หรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มแทบร้องอ๋อดังลั่นออกมา ประโยคนั้นเขาจำได้ เป็นคำพูดแบบขอไปทีของเขาเอง ตั้งใจแค่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเท่านั้น ไม่นึกว่าจะมาได้ยินอีกครั้งตอนนี้จากปากธัญญ์...คนที่เขาเคยช่วยไว้
“ความจำคุณไม่ดีเลย” อีกฝ่ายบ่นงึมงำ ขณะที่เขาได้แต่ทำหน้าเอ๋อ “คิดว่าชาตินี้คุณจะนึกไม่ออกแล้ว”
“แล้วทำไมไม่..”
ธัญญ์หันมายิ้มละมุน “พนันกันได้เลย คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นผมตบนามบัตรจากกระเป๋าคุณมาด้วยหนึ่งใบ”
ข้อมูลและจุดสังเกตเล็ก ๆ น้อย ๆ ปะติดปะต่อกันขึ้นมาในหัว ถึงจะรู้สึกเหมือนถูกหลอกแต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก ทั้งยังไม่นึกโกรธแม้แต่น้อย แต่คงเป็นความประหลาดใจจนก้อนเนื้อในอกเต้นโครมครามเสียมากกว่า
“แต่ก็นะ..มันแค่นามบัตรเองนี่นา” คนข้างกายงึมงำใต้ปลายจมูก “ขนาดกระเป๋าสตางค์คุณยังโดนฉกมาได้ง่าย ๆ เลย ไหนจะนี่อีก”
พอพูดจบอย่างนั้น ก็ชูมือขึ้นให้เห็นของที่ตัวเองกำลังถืออยู่ เล่นเอาภูเมศเบิกตากว้าง
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขา
ตอนไหน?
ธัญญ์คว้ามือเขาขึ้นมา บรรจงวางเครื่องมือสื่อสารที่ลอบหยิบมาจากเจ้าของคืนลงไป
“มือไวอย่างนี้ ไม่น่าไว้ใจใช่ไหมครับ แถมประวัติก็ดูไม่ค่อยจะดีเสียด้วย”
ภูเมศเกือบพยักหน้าตามแล้ว ทว่าพอเห็นสายตาจริงจังเจือเว้าวอนของอีกฝ่ายก็ทำอะไรไม่ถูก
“แต่เชื่อเถอะครับ ว่าไม่เคยมีเจตนาร้ายกับคุณเลย”
เขาโบกมือไปมา พลางเบือนหน้าไปทางอื่น ธัญญ์น่าจะรู้ตัวว่ามาจ้องเอา ๆ ขณะอยู่กันตามลำพังเช่นนี้มันเข้าท่าเสียที่ไหน พักนี้เขายิ่งรู้สึกตัวเองหวั่นไหวง่ายผิดปกติอยู่ด้วย
“โอเค ๆ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ถึงจะเห็นด้วยว่าเธอออกจะเข้ามาแบบแปลก ๆ ก็เถอะ”
“อา...นั่นสินะครับ”
“น่า ๆ อย่าคิดมาก ทำหน้าหงอยไปได้” เขาพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่จิตใจใสสะอาด ตบไหล่อีกฝ่ายป้าบ ๆ เหมือนไม่ใส่ใจนัก “ทุกวันนี้เธอก็ทำตัวดีอยู่ไม่ใช่หรือไง ไหนจะงานบ้าน ไหนจะดูแลลูกชายฉันอีก ขอบใจมาก”
“แล้วจะได้เลื่อนขั้นภายในปีหน้าไหมนะครับ”
“หืม?”
ธัญญ์ยิ้มน้อย ๆ “ว่ากันตามจริง ตอนนี้คุณก็เป็นเจ้านายผมไม่ใช่หรือ ไหนบอกจะได้เลื่อนขั้นไง”
ภูเมศกุมขมับ “อย่าไปใส่ใจกับเรื่องโกหกเอาตัวรอดพรรค์นั้นได้ไหมล่ะ ทำเป็นเล่นไปได้”
“อ้อ..” ธัญญ์เลิกคิ้ว กลับไปทำหน้านิ่ง แต่มองแล้วอย่างกับเป็นเด็กน้อยที่ถูกยึดค่าขนมอย่างไรอย่างนั้น มือยื่นสูทคืนให้เขาส่ง ๆ “โกหกนี่นะ”
“พอเลย ทำหน้าบูดอะไรกัน”
“เปล่านี่ครับ หน้าผมเป็นแบบนี้อยู่แล้ว คุณจำไม่ได้หรือ แก่แล้วสินะ”
“ไม่ต้องมาค่อนขอดเลย” กำลังจะอ้าปากบ่นต่อ พลันเห็นว่าอีกฝ่ายหลุดขำออกมาพอดี “...นี่แกล้งงอนเรอะ!?”
“เปล่า” อีกฝ่ายรีบค้าน ตั้งท่าจะเดินหนีไปทางอื่น แต่โดนคว้าเอวเอาไว้ได้ก่อน จึงได้แต่ก้มหน้างุดหนี ครั้นเขาก้มลงไปดูใกล้ ๆ นึกว่าจะหงอย กลับเห็นว่ากำลังกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงไปหมดเสียนี่
“เด็กคนนี้! กวนนักนะเรา”
“ครับ”
“ยังมีหน้ามาครับอีก!”
เขาบ่นอย่างสุดจะทน ปล่อยสูทในมือร่วงลงพื้น รัดวงแขนแน่นจนเหยื่อตัวโตเริ่มดิ้นขลุกขลัก แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นอีกเป็นปลาหมึก ต่อให้มือไวอย่างไร หรืออายุจะห่างกันตั้งเป็นสิบปี แต่เรื่องกำลังกายเขามั่นใจว่าไม่ได้ด้อยกว่าอีกฝ่ายแน่นอน
“ครับ..ฮ่า ๆ ๆ”
แล้วดูหัวเราะเข้าสิ สำนึกเสียที่ไหนกัน!
ดิ้นรนจนเปลืองแรงทั้งสองฝ่ายอยู่พักใหญ่ กระทั่งเมื่อเขากอดแน่นเข้าจนคุณพี่เลี้ยงดิ้นไปจนมุมอยู่ตรงผนัง เจ้าตัวคล้ายจะตระหนักได้ว่าสู้ไม่ไหวจริง ๆ จึงหยุดออกแรงขืน ยืนนิ่งให้เขารวบเอวไว้เฉย ๆ แม้ยังหายใจแรงจนแผ่นอกกระเพื่อม
เมื่อไม่ดิ้น จึงได้ตระหนักว่าใกล้กันขนาดนี้ ...มองเห็นแผลเป็นที่ใต้คางชัดทีเดียว
ภาพใบหน้าแดงก่ำและชื้นเหงื่อของธัญญ์ในคืนที่พวกเขามีอะไรกันครั้งก่อนซ้อนทับขึ้นมา ตอนเขาสังเกตเห็นแผลเป็นนี้ครั้งแรกและถามว่าไปได้มาจากไหน
“คุณ/ธัญญ์”
พวกเขาส่งเสียงเรียกขึ้นพร้อมกัน จากนั้นมองหน้ากันเก้อ ๆ
“เธอว่าสิ”
“คุณก่อนเถอะ”
เขาจ้องคนดื้อ พยายามทำหน้าดุไปด้วย
“เถียงผู้ใหญ่หรือ?”
ธัญญ์นิ่งไป ก้มหน้ามองเท้าอีกพักใหญ่ ก่อนจะกระซิบเสียงเบาหวิวโดยไม่สบตา
“...คุณ.....จูบไหม?”
คำถามคล้ายกับในคืนนั้น ก่อนภูเมศจะนึกได้ในอีกไม่กี่อึดใจถัดมา
ธัญญ์เคยเล่าให้ฟัง เรื่องที่ว่าจูบบนริมฝีปาก ไว้ใช้กับคนรัก
ถ้างั้นก็ที่อื่น...
เขาจรดริมฝีปากตัวเองลงไปบนซอกคอร้อนผ่าวตรงหน้า ไล้เล็มเชื่องช้าจนมาหยุดตรงรอยแผลเล็ก ๆ ที่ลำคอ จากนั้นลากไปยังรอยแผลเย็บเก่าที่คาง แนบจูบลงไปซ้ำ ๆ อย่างห้ามใจไม่อยู่ เนิ่นนานจนราวกับจะขาดใจให้ได้
ธัญญ์ควานมือเปะปะขึ้นมาวางข้างแก้มเขา พอคว้าไว้ได้ก็วาดเลยไปโอบอยู่รอบต้นคอ จากที่คล้ายว่ากลั้นหายใจอยู่ตอนแรก กลับเปลี่ยนเป็นสูดลมเข้าลึกคล้ายกับกำลังตัดสินใจบางอย่าง พร้อมกับที่คำถามตะกุกตะกักลอยมาเข้าหู
“ที่ปาก...ได้ไหมครับ”
ภูเมศชะงักไป เงยขึ้นสบตาเจ้าของเสียง
“...จูบผม...ที่ปาก”
แววตาคู่นั้น....บอกว่าไม่ได้พูดล้อเล่น
เขาหมดแก่ใจจะครุ่นคิดอะไรอีกแล้ว โฉบลงขบขย้ำริมฝีปากตัวเองลงไปบนปากช่างพูดนั้นตามคำเชื้อเชิญ ไม่แม้แต่จะเว้นช่วงให้ได้หายใจ มือหนึ่งคว้าท้ายทอยอีกฝ่ายไว้ ขณะที่อีกมือสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อ วางแนบลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่า เรียวลิ้นรุกล้ำ ดูดดุน กวาดต้อน...ราวกับไปอดอยากมาจากไหน
แค่ไม่กี่อึดใจ กลีบปากตรงหน้าก็แดงเจ่อ แต่ธัญญ์กลับยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นวางบนปากเขา ลูบเบา ๆ ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนตกอยู่ในภวังค์
แนวสันหลังคล้ายมีกระแสไฟแล่นปราดจนวูบวาบไปหมดทั้งร่าง มองอีกฝ่ายขยับปลายนิ้วพลางโน้มกายเข้ามากระซิบเสียงแผ่วหวิวข้างหู ไอร้อนจากลมปากล่องลอยอ้อยอิ่งบนผิวแก้ม
“...จูบผมอีกครั้งได้ไหม”
พูดอย่างนั้น ทั้งยังมองมาด้วยสายตา...รักใคร่?
หรือไม่...นั่นอาจเป็นภาพสะท้อนของเขาเองต่างหากที่ปรากฏในดวงตาอีกฝ่าย...
แต่จะเป็นแบบไหนก็ช่างเถอะ
แพ้แล้ว แพ้อย่างราบคาบ
“ไหนลองบอกซิ อยากเลื่อนตำแหน่งเป็นอะไร”
เขากระซิบ..แต่ไม่ได้รอคำตอบ
สองแขนรวบร่างอีกฝ่ายเข้ามาชิด ...แล้วบรรจงแนบริมฝีปากลงไปแผ่วเบา
จุดที่ธัญญ์เคยบอกว่าสำหรับคนรัก
To be continued...
//คลานเข่าเข้ามาอีกครั้ง T{}T
อัพแล้วค่ะ กราบขออภัยงาม ๆ ที่ให้รอนาน (หวังว่าจะยังมีคนรออยู่นะคะ โฮร) ไม่มีข้อแก้ตัวใดนอกจากงานท่วมหัวค่ะ :z10: หงิงง ช้าหน่อยแต่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งแน่นอนนะคะ กลายเป็นนิยายรายเดือนไปแล้ว Orz
ตอนนี้ก็เบา ๆ (ละมั้ง) อยากเขียนอะไรหวาน ๆ จังเลยค่ะ (ฮา)
ขอบคุณจริง ๆ ที่ยังอยู่ด้วยกันค่ะ รักกกกกก
ปล.รูปยังไม่มี เดี๋ยวมีโอกาสจะวาดตามมาทีหลังนะคะ แล้วพบกันงวดหน้าค่ะ
-
โอ๊ยแหม่ ภูเมศ นึกออกแล้วว้อยยยยยยยยยยยย :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
จุดพลุฉลองซะเลย
เลื่อนขั้นน้องเป็นศรีภรรยาเถอะค่ะ พลีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
สมกับที่ดองจนเปรี้ยวๆ ถือว่าก้าวหน้าขึ้นเยอะนะคะ ดูทรงแล้วนึกว่าจนจบก็คงจำเรื่องที่ช่วยวันนั้นไม่ได้ หรือกว่าจะบอกความในใจคงอีก 20 ตอน 55555 (ถึงในใจจะคิดว่าเดี๋ยวจูบเสร็จธัญญ์จะบอกล้อเล่นก็เหอะ เด็กนี้มันซับซ้อน :katai5:)
ลุ้นมากกว่าว่ากะธเนศนี่อะไรยังไงน้อ
ปล.แซวคุณเรนนี่นะเรื่องดอง เรารู้ว่าภาระหนักหนาจริงๆค่ะ เอาใจช่วยอยู่นะคะ :L1:
-
ในที่สุดก็มาแล้ว!! :katai1: :katai1:
ฮืออออออออ..
ชอบที่ธันบอกคุณภูว่า ยากอยู่กับภูไปนานๆ
-
เค้ารออยู่ตลอดน้าาา
ไม่ชอบคุณธเนศเลย
-
ฮื้อ~~ จำได้เสียทีนะคะภู~ :m3: คุณสมบัติน้องธัญญ์ครบครันขนาดนี้จะไม่เลื่อนขั้นขึ้นให้ไวๆ ก็กระไรอยู่ล่ะเน้อ ><
-
ฮืออออออออออออออ น้ำตาจะไหลในที่สุดก็มาต่อแล้ว 1เดือนที่รอคอย โอ้ยยยยยยยยเค้ารักกันแล้ววววววววว ไม่อยากให้ดราม่าเลยอะ เค้าเสียน้ำตาไปหลายเรื่องแล้วนะ หวานๆกวนๆแบบนี้ไปอีกยาวๆเลยได้มะ เค้าไม่เอาดราม่า
-
ดีใจที่มาต่อนะคะ แต่อย่าหายไปนานอีกได้ไหมอ่าาาากราบบบบบบบ :call:
ธัญญ์น่ารักกกกกกกกกกกกกก
เลื่อนขั้นให้น้องได้แล้วววววว อร้ายยยยยยย :hao6: :katai4:
-
ธเนศนี่เป็นอะไรกับธัญญ์กัน พ่อ ป๋า เสี่ย พี่ ญาติ ฮุ่ยยย!
ธัญญ์ชอบพี่ภูจริงๆใช่ไม๊ ไม่ได้มาหลอกนะ
ปล.เค้ายังตามอ่านอยู่นะคะ :L2:
-
กำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่พอดีเลยค่ะ
ห่างหายไปนานกลับมาปุ๊บก็แอบหวานกันปั๊บ
แบบนี้แม้ยกชื่นจายยย
หนูธันอ่อยมากค่ะวันนี้
อย่าอ่อยบ่อยนักนะคะ
อิแม่ ใจ บ่ ดี
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
ถ้าธเนศดีจริงธัญญ์จะหนีมาทำไม รู้ว่าอยู่ที่นี่คงไม่ยอมรามือง่าย ๆ
ภูเมศกับธัญญ์ก้าวหน้าไปอีกขั้น ถึงขนาดนี้ควรยอมรับได้แล้วนะคุณภู
-
ค่อยๆ ขยับความสัมพันธ์ขึ้นอีกขั้นล่ะ :mew1:
ยังงัจก็อย่าหายไปนานนะคะ คิดถึงๆ
-
มึนๆ หวานๆ ยังไงไม่รู้ เขินอ่ะ >•<!!
-
อ๋อยยย มาซะที
-
ค่อยเป็นค่อยไปๆ ธัญดูมีปัญหาหลังจากเจอธเนศอย่างเห็นได้ชัด
-
โอยยย หัวใจเต้นแรง รู้สึกหลากหลายอารมณ์กับตอนนี้
ทั้งลุ้นธเนศ ทั้งชิวๆไปกับลุง ทั้งบทจีบกันอ้อมๆ เขินมากค่ะอันนี้ 555
ตลกลุงมาก โดนน้องธัญญ์ยิ้มใส่นิดหน่อยฟุ้งซ่านกันเลยทีเดียว
แต่เอาแต่ฟุ้งซ่านไม่พูดไม่กล่าวนี่นุ้งธัญญ์ไม่รับรู้นะคะะะ
สุดท้ายกลายเป็นนุ้งธัญญ์สารภาพรักกลายๆยังไงยังงั้น
ลุงมัวแต่เก๊ก ต้องให้น้องธัญญ์รุกก่อนใช่มั้ยตัวเองถึงจะกล้าน่ะ
มาถึงขนาดนี้แล้วอย่ามัวถามเลยค่ะลุงว่าอยากเลื่อนขั้นเป็นอะไร
ลุงควรเลื่อนขั้นอัตโนมัติไปเลยค่ะ 5555555 :-[
-
หวานเล็กๆ น้องธัญญ์บอกความจริงกะลุงไปเหอะ จะได้มีลุงช่วยเหลือ
ในที่สุดลุงก็นึกออกแล้ว ถ้าไม่คว้าเสื้อมาใส่ก็คงนึกไม่ออก
-
เลื่อนขั้นได้แล้ววว
งานบ้าน ผ่าน เลี้ยงเด็ก ผ่าน ทำอาหาร ผ่าน
3 ผ่านแล้วเนี่ย อิอิ
-
ได้แค่ตำแหน่งเดียวค่ะ คนรักซิ แม่ของลูก 555
-
:pig4: ขอตำแหน่งที่รักสิคะถามได้
-
:katai2-1:
-
กรี๊ดด คุณภูเมศ :-[
-
เลื่อนขั้นให้ด่วนเลย ปฏิบัติ
ทำงานก็ดี แถมยังขี้อ้อนขนาดนี้
หาไม่ได้ง่ายๆหรอกน่าาาา
รู้สึกหมั้นไส้อิคุณธเนศไงไม่รู้
-
ลุง ไม่รอดแล้วหล่ะ เสร็จเด็กแน่นอน 5555555
-
เชื่อนขั้นเลยจ่ะ ผ่านทุกอย่างขนาดนั้น อย่าปล่อยมือเชียวนะ
แต่แบบกังวลใจกับธเนศ อ่ะ กังวลมากๆ บอกเลย
-
หวานแปลกๆ นะมุมนี้
คนแก่จำได้แล้วซินะ
หวังว่าจะไม่มีอะไรมาทำให้เรื่องแย่ไปกว่านี้นะ
ตอนนี้เขาหวานกันแล้ว
ก็ปล่อยให้เขาหวานกันไป คริๆ
-
เลื่อนเลยค่ะ ศรีรรยา ตำแหน่งนี้เลย
-
น่ารักฝุดๆ รอให้เลื่อนขั้นอยู่นะคะ :o8:
-
ฮืออออออ นุ้งธัญญ์~~~ คิดถึงจุงงงงงง
ตอนนี้จบแบบหวานมากกกก
น้องมาอ้อนอย่างงี้ลุงต้องเลื่อนตำแหน่งให้น้องเร็วๆเลยนะ :-[
-
จุดๆนี้ รักธัญญ์มาก นางน่ารัก นางช่างยั่ว
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน... เราก็จะรออ่านค่ะ ^^
-
ลุงดูแลน้องดีๆๆๆๆๆๆนะ เห็นอีตาธเนศโผ่มาแล้วรู้สึกไม่ดี :เฮ้อ:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เขินค่ะ T//////////////////////T
ธัญญ์น่ารักมาก แง้
-
ง่อออออออออออออ
เปิดมาตอนนี้แล้วเกิดอาการมึนงงเล็กน้อย
จนสำนึกได้ว่ายังไม่ได้อ่านงวดที่ 9 -*-
อย่างนี้ตาธเนศก็รู้แล้วสิว่าน้องธัญญ์อยู่ไหน ไม่นะ!!!!!
เหมือนว่าน้องยังมีความรู้สึกบางอย่างกับตาธเนศอยู่
แต่คิดว่าไม่ใช่ รัก แน่ๆ เพราะ...จุมพิตที่ปากน้านนนนน
โอ้ยยยยยยยยย พี่ภูเมศคิดเข้าข้างตัวเองได้เยอะๆเลยนะ
น้องอยากเลื่อนขั้นเป็นเมรียยยยยยย
-
ยังรออยู่เสมอเลยค่าาาา
ตอนนี้ก็แอบหวานนิดๆนะค๊า ถ้าไม่ติดเรื่องเจ้าของดอกไม้ซะก่อน งืม
น้องธัญญ์นี่อยากเลื่อนเป็นอะไรคะพี่เค้าจัดให้ได้หมดเลยน๊า อิ
กว่าจะจำได้น้องเอาไปจะหมดตัวอยู่แล้ว แง่ว Orz
-
โหยยย~ มีกี่ตำแหน่งให้เลือกกันล่ะคะ ชิ๊ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด มาแล้วอ่ะ น่ำตาจิไหล
อีตาภูนึกออกได้แล้วใช่ไหม กว่าจะนึกออกคนแก่ก็งี้แระ ธัณน่ารักมากเลยอ่ะ เหมือนลูกแมวขี้อ้อนเลย แบบว่าจูบที่ปากตำแหน่งที่ธัญจะได้มีอย่างเดียว คือเมียคุณภูไง ฮ่าๆๆๆๆ แบบว่าค้างอ่ะจูบแล้วไปต่อที่ไหนอยากรู้จัง อิอิ ขอหวานเยอะๆๆๆๆ ตุ้นๆๆๆๆ เดาว่าม่าม่ามีได้ซดกันแน่ๆเพราะธเนศชัวร์
รอเสมอน่ะ อิอิ
น่ารักมากภูธัญ
-
-//////////- งื้อออออ... จุ๊บที่ปากกก น้องเป็นฝ่ายขอเองด้วยย
คุณลุง เอ๊ยย..คุณพี่เลยยั้งใจไม่อยู่สินะ เอ..หรือว่า ไม่อยากจะยั้งใจอยู่แล้วด้วย?
บรรยากาศหวานละมุนๆๆ อยากให้อยู่แบบนี้ไปนาน ๆ TT_TT เหมือนน้องจะตกหลุมรักอิตาลุงนี่ก่อน
ต่อไปนี้ ก็ตาอิลุงตกหลุมรักน้องบ้างแล้วนะ #ถีบลุงลงไปในหลุม(รัก)
อย่าเพิ่งมาม่านะ เค้ายังไม่พร้อมมมม ;__; ม่ายยยยยย...
-
555 นิยายรายเดือน ไม่เป็นไรค่ะ รอได้
ขอแค่ให้น้องธัญญ์กะลุงภูอยู่ด้วยกันไปนานๆ （⌒_⌒）
-
เกือบลืม55555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง :sad4:
กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ น้องธัญญ์กับลุงภูเมศ น่าร๊ากกกมากกก :m1:
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านต่อค่ะ :katai4:
-
น้ำตาจะไหลค่ะในท่ีสุดก็มาอัพ :heaven
และปลื้มปริ่มไปกับน้องธัญญ์ คุณภูจะเลื่อนขั้นให้น้องใช่ไหม
โอ๊ยยยยยเขินหนักมากค่าาาา :-[
-
มาต่อแล้วววว เย่ๆ
ยังน่ารักเหมือนเดิม ไม่สิ น้องธัญญ์น่ารักกว่าเดิมอีก ฮืออออ
เค้าจะเลื่อนขั้นกันแล้วรึเปล่าน้า
แต่เอาจริงตอนนี้ก็หวานกันจะแย่แล้วเถอะ
ขนาดยังเป็นคุณพ่อกับพี่เลี้ยงนะ ฮี่ๆๆๆ
รอน้าา เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :mew1:
-
เริ่มเปิดใจให้กันแล้ววว ก็คุณน้องเล่นอ่อยซะขนาดนี้นะ เหมือนจะโดนจีบเลยคุณลุง
-
อุกรี๊ด~เขินนนน อะไรๆเขารักกันแล้วใช่ไหม!?
-
งืออออ มาเเล้ววว :hao6:
ธัญนี่ร้ายไม่เบา ฮือออออ ตอนนี้ดีจังงง ก้าวหน้าไปเยอะ
-
:z3: ทนไม่ไหวแล้วววววววว...เลื่อนเลยๆ!!!5555
-
ดีงาม...
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากเลยยยย มาต่อบ่อยๆน้าาา :impress2:
เข้ามาเห็นแนะนำนิยายไว้ข้างต้น เพิ่งสังเกตว่าเป็นคนแต่งเรื่องเดียวกับ "เล่ห์รักฤดูร้อน" กับ
"แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน" :laugh:
ชอบมากๆๆๆทั้ง 2 เรื่อง โดยเฉพาะ เรื่องหลัง
จำได้ว่า ก่อนคนเขียนจะแต่งเรื่องหลัง เคยคิดไว้หลังอ่านเรื่องแรกจบว่า
ถ้าคนเขียนแต่งให้อาต๊๋กลับชาติมาเกิดก็ดีสิเนอะ
แล้วก็ได้อ่านจริงๆ ดีใจมากเลย :mew1:
ทุกวันนี้ยังนึกถึงเรื่องนี้อยู่เลย มันซึ้งมากๆ ตั้งแต่ทั้งอาตี๋และพี่เอกเป็นตัวละครรองอยู่ในเรื่อง เล่ห์รักฯ แล้ว :-[
ขอกกลับไปอ่าน "รัก...ติดดิน" กับ "S I N C E R E" ก่อนเนอะ
รอเรื่องนี้ไปพลางๆ :laugh:
-
อั๊ดช่า ในที่สุด :mc4: คุณพ่อ
-
อยากอ่านตอนต่อ ไปแล้วววว :mew1:
-
:z3: เขินแทน อรั๊ย
ธัญญ์ น่ารักเกินไปแล้ว
-
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลุงภูจำได้ล้าววววววววววววววววววววววววว :hao7:
เลื่อนตำแหน่งให้น้องเป็น *ปี๊บบบบ* เลยสิก๊ะ อิ้อิ้
-
เลื่อนขึ้นไปชั้นบนเลยคะ อิอิ
-
จะได้เลื่อนขั้นแล้ว เย้ๆ 5555
เบื้องหลังของธัญญ์ยังเป็นปริศนา
-
สงสัยยจุงง เลื่อนตำแหน่งเป็นอะไรอ่าาาาา
-
ถึงบรรยากาศจะดูหวานฉ่ำ แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้
ปริศนาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างธัญญ์กับธเนศยังคงมีอยู่
แต่เอาเถอะ แค่ตอนนี้อ่านแล้วเขินสุดๆ ก็พอใจแล้วววค่ะ :-[
-
โอย.....ใจละลาย
ธัญญ์อ้อนได้ใสซื่อมาก
พี่เมศก็แพ้ราบคาบเสมอต้นเสมอปลาย
ความหวานนี้ซ่อนคสามซับซ้อนอะไรไว้เบื้องหลังนะ
-
เลื่อนตำแหน่งเป็นอะไรรรรรรรรร :hao7: คนรักหรอ-////-
-
มันก็หวานๆ แต่กลัวใจ ธัญเดาใจยากเกิน
-
ตายๆๆๆๆ พี่ธัญญ์เล่นแบบนี้ลุงภูแย่แน่ๆ
-
โอ้ยย ดีงามมม น้องขี้อ่อยมาก เจอแบบนี้พี่ก็ไปไม่เป็นสินะครับ
รออ่านต่อจ้า
-
หวานกันเกินไปแล้วนะคุณภูกับธัญญ์ เปลี่ยนไปเป็นคู่รักคู่ชีวิตกันเถอะ ชอบมากๆ น่ารักจังคู่นี้
ส่วนคุณธเนศก็อยากรู้มากๆว่าเป็นใครกันแน่ แต่ตอนนี้อยากเห็นคู่นี้หวานกันอีกมากกว่า555
ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
-
อ้ายยยยย เลื่อนขั้นได้แล้วววว ฮิ้วๆ จุดพลุเลยดีไหมคะ ณ จุดๆ นี้ไม่รู้จะเขินหรือค้างดี 5555+
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
ปล. เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ จุ๊บๆ
-
ยังคงรอคอยเธอต่อไป :ling1:
-
เดือนใหม่แล้ว
ตอนใหม่ก็มาได้แล้วนะ
คิดถึงนะเด็กน้อย
-
คิดถึงแล้ว
มาเถอะนะ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 11
เขาใจง่ายเกินไปหรือเปล่า?
หลังทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดอีกครั้ง ภูเมศอดย้อนกลับมาถามตัวเองไม่ได้
ทว่ายังไม่ทันได้คำตอบ หันไปเห็นคนที่นอนตะแคงอยู่ด้านข้าง ความคิดเรื่องนั้นกลับอันตรธานไปง่ายดายเหมือนละอองฝุ่นที่ถูกเป่าทิ้ง
มือข้างหนึ่งของฝ่ายนั้นยื่นมาจับปลายผ้าห่มใกล้กับฝั่งเขาเอาไว้ เขาอาจเออออไปเอง แต่รู้สึกว่าท่าทางดูกล้า ๆ กลัว ๆ เหมือนจะเอื้อมมือมามากกว่านั้นก็ลังเล ครั้นจะถอยออกไปยังไม่อยาก ได้แต่วางอยู่ที่เดิม..ไม่น่าสบายเท่าไร
ภาพนั้นทำให้ต้องเลิกคิ้ว ขณะที่บนริมฝีปากกลับวาดขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา เชื่อว่าธัญญ์คงยังไม่ทันสังเกตในคราวแรก เพราะวินาทีถัดมา เมื่ออีกฝ่ายเหลือบตาขึ้นมาสบกับเขาที่มองอยู่เข้าพอดี จึงเห็นอาการสะดุ้งน้อย ๆ ซึ่งไม่สามารถหลุดรอดสายตาไปได้ในระยะใกล้ขนาดนี้ ต่อให้เจ้าตัวจะแสร้งทำเป็นขยับมือหาที่วางให้สะดวกได้ค่อนข้างแนบเนียนก็เถอะ
“หนาวหรือเปล่า” ภูเมศถามเสียงนุ่ม ทั้งยังนึกเอ็นดูจนยิ้มกว้างออกมา “แอร์เย็นไปไหม”
ประหลาดใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ปกติสุ้มเสียงเขาเป็นอย่างนี้หรือ?
...คิดว่าไม่ใช่
อีกฝ่ายส่ายหน้าน้อย ๆ เก็บมือไว้ใต้ผ้าห่มเงียบเชียบ อย่างกับตอนแรกไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนอย่างไรอย่างนั้น
ภูเมศหัวเราะแผ่ว “ไม่หนาวแล้วไหงซุกใต้ผ้าห่มเป็นดักแด้”
ธัญญ์ไม่ตอบ กลับจ้องหน้าเขาตาแป๋วในความเงียบ
ตอนแรกก็ว่าน่ารักดี ทว่าเมื่อเมื่อเวลาผ่านไป โดนจ้องหนักแถมยังนานอย่างนี้ ชายหนุ่มเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วเหมือนกัน หรือเขาตกหล่นอะไรไปหรือเปล่า
กอด จูบ เล้าโลม ทำรัก...แล้วยังไงต่อ...
นัยน์ตาสีดำขลับยังคงจับอยู่กับใบหน้าเขานิ่ง
ภูเมศถึงกับยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ
มองเป๋งขนาดนี้...คงไม่ใช่ว่าเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ อีกแล้วนะ?
“...เอ้อ...” เขากระแอมเบา ๆ พลางขยับตัวอยู่ไม่สุข กระดากใจจะเอ่ยอย่างไรพิกล “..เรื่องเมื่อกี้ก็...อืม...”
ลิ้นไม่ได้ดังใจเลย ได้แต่เร่งตัวเองเงียบ ๆ
ถามไปเถอะน่า ถึงจะยากปากลำบากใจอย่างไร ก็ควรทำให้ชัดเจนไปไม่ใช่หรือ
จากที่วางมืออยู่ตรงท้ายทอยตัวเอง คราวนี้เลื่อนมาเอานิ้วชี้ถูปลายจมูก เงอะงะอย่างถึงที่สุด นึกแล้วให้เจ็บใจอยู่นิดหน่อย เจ้าเด็กเดาความคิดยากตรงหน้านี้ ทำเขากลายเป็นตาลุงจ้องจะกินเด็กสลับกับออกอาการเคอะเขินอย่างกับเป็นวัยรุ่นจนชักสับสนหนัก
“...เรื่องเมื่อกี้ฉันต้องจ่ายด้วยไหม?”
โพล่งออกไปจนได้สิน่า!
หลุดปากแล้วต้องมานั่งลุ้นอีก ว่าคำพูดเขาจะทำบรรยากาศพังครืนอย่างเคยหรือเปล่า
ธัญญ์ไม่ได้ตอบในทันที กลับเม้มปากแน่น หลุบตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นเหลือบขึ้นมองเขาอีกหน ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว ..ด้วยถ้อยคำที่เกินความคาดหมายของเขาเอาการ
“ขึ้นอยู่กับว่าผมเป็นอะไรสำหรับคุณ”
“หือ!?”
อาการหูผึ่งมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
แววกังวลฉายขึ้นบางเบาแวบหนึ่งในดวงตาสีดำขลับตรงหน้า ทว่าปรากฏอยู่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นก่อนจะหายไป เมื่อธัญญ์สูดลมหายใจเข้าลึก เอ่ยออกมาเนิบนาบอย่างคนตัดสินใจแล้ว ราวกำลังเดิมพันกับตัวเอง
“ถ้าเป็นคนขายบริการ ก็จ่ายให้ผมเรตเดิมครับ”
“อ้อ...” ชายหนุ่มพยักหน้า
ตอนนี้เขาไม่รู้แล้ว ว่าตัวเองหรือธัญญ์กำลังทำสีหน้ากระอักกระอ่วนหนักกว่ากัน แต่เขายังทำเหมือนว่าเป็นผู้ใหญ่ผ่านโลกมาเยอะ ย่อมเข้าใจเรื่องนั้นดี แม้ลึก ๆ แล้วยังเผลอคาดหวังอย่างอื่นจนหลุดพึมพำออกมา
“...แล้ว...ถ้าเกิดว่าไม่ใช่...”
นั่นเหมือนโยนหินถามทาง แต่เมื่อไร้เสียงตอบรับจากอีกฝ่าย กลับเป็นการบีบให้ต้องพูดต่อเสียเอง
“ถ้าสมมติว่าเป็นอย่างอื่น...เช่น...อืม....สมมตินะ...แค่สมมติเฉย ๆ”
ท่าทางรอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจนั้นทำเขายิ่งประหม่า จนแล้วจนรอดเลยยังไม่สามารถเอ่ยปากตรงประเด็นสักที ได้แต่พาอ้อมไปอ้อมมาเหมือนแท็กซี่โก่งค่าโดยสาร
“...ถ้าแบบ...ไม่ใช่ซื้อขาย...”
ขณะที่เขาพูดต่อเสียงเบาลง ธัญญ์กลับหดคอจนครึ่งหน้าด้านล่างหายเข้าไปใต้ผ้าห่ม เหลือแต่ดวงตาใสแจ๋วเหลือบขึ้นมองเขาอย่างละล้าละลัง โหนกแก้มที่โผล่พ้นผืนผ้าแต้มสีแดงเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ
ระหว่างนั้นมีแต่ความเงียบ...จนรู้สึกว่าเสียงหัวใจซึ่งกำลังเต้นไม่เป็นส่ำนี้ช่างหนวกหูเหลือเกิน เงียบจนเสียงแผ่ว ๆ ของเขาในอีกอึดใจถัดมาได้ยินชัดยิ่งกว่าทุกที
“...ถ้าเผื่อว่าเป็น....เป็นอะไรแบบที่....จูบกันที่ปากได้...”
พูดอะไรหื่นกามอย่างนี้นะ!
“เอ้อ...อ้างอิงตามที่เธอเคยบอก...แบบอะไรนะ....คนรักใช่ไหม...”
บ้าฉิบ! แบบนี้ไม่ใช่ว่ายิ่งน่าอายหรอกเรอะ!?
ระหว่างที่กำลังอยากชกหน้าตัวเองเต็มแก่ กลับได้ยินเสียงตอบอู้อี้ดังออกมาจากใต้ผ้าห่ม
“...งะ...งั้น.....ก็ไม่ต้อง..จ่าย...”
หัวใจเหมือนจะระเบิดตูมอยู่ในอก
ไม่อยากเชื่อหูเลย ให้ตายเถอะ นี่ใช่ครั้งแรกหรือเปล่าที่เขาได้ยินพี่ธัญญ์ผู้เก่งกาจฉาดฉานของคุณลูกชายกำลังพูดจาตะกุกตะกัก สำคัญคือจุดที่น่าตกใจไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นความหมายแฝงในคำพูดซึ่งแทบไม่สามารถนับได้ว่าเป็นประโยคนั่นต่างหาก
แม้ยังไร้การยืนยันในรายละเอียด แต่ไม่มีใครเอ่ยเรื่องนั้นให้ลงลึกกว่าเก่าอีก
ส่วนเขาถือว่าทั้งหมดค่อนข้างชัดเจนใช้ได้
อย่างน้อยก็ชัดพอสำหรับการตัดสินใจดึงผืนผ้าที่คลุมครึ่งหน้าอีกฝ่ายลงช้า ๆ
แม้ลังเลในคราวแรกอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็โน้มใบหน้าลงถูปลายจมูกตัวเองลงบนผิวแก้มสีแดงเข้มเบา ๆ จนพอใจ จึงค่อยเคลื่อนมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปาก ทว่าใช้เพียงแต่จมูกคลอเคลียอยู่เช่นนั้น
สุดท้ายกลับเป็นธัญญ์ที่ยกแขนขึ้นโอบรอบคอเขา ขยับใบหน้าจนเรียวปากแตะกันแผ่วเบา
นุ่ม...แล้วยังอุ่นอีกด้วย...
ภูเมศพอใจสัมผัสนั้นไม่น้อย ถึงกับครางเสียงต่ำในลำคอ ครู่หนึ่งกลับเปลี่ยนเป็นรุกเร้าเชยชิมตรงนั้นตรงนี้อย่างย่ามใจ ทว่ายังไม่ทันได้ไปไกลกว่าจูบ กลับยั้งใจตัวเองไว้ก่อน ทำเพียงขบริมฝีปากล่างอีกฝ่ายเบา ๆ เป็นการส่งท้ายก่อนจะผละออกมาอย่างแสนเสียดาย
ธัญญ์ทำตาปริบ ๆ ดูเหมือนเจ้าตัวก็ยังรู้สึกว่านี่มันออกจะค้างคาไปสักหน่อย
“อย่าทำหน้าอาลัยอาวรณ์อย่างนี้ได้ไหมล่ะเราน่ะ!” เขาบ่น พลางเขกหัวอีกฝ่ายทีเล่นทีจริง เห็นธัญญ์หดคอหนีทั้งที่ริมฝีปากล่างซึ่งเพิ่งถูกขบยังแดงเจ่อแล้วให้นึกขันทั้งใจเต้นโครมคราม “อยากให้ฉันแปลงร่างเป็นปีศาจจอมหื่นหรือไง”
“ก็เป็นอยู่แล้วนี่ครับ ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย”
ฟังพูดเข้าสิ!
ภูเมศส่ายหน้าแรง ๆ พ่นลมหายใจเฮือก จากนั้นหิ้วปีกอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่ง
พอลำตัวตั้งตรงขึ้นมา ผ้าที่คลุมอยู่ก็ร่วงลงไปกองกับเอว เห็นร่างกายเปลือยเปล่าท่อนบนได้ถนัดตา รอยแดงประปรายตามต้นคอและแผ่นอกจากฝีมือเขาเองปรากฏชัดในเวลากลางวันแสก ๆ เล่นเอาคนมองใจคอไม่ค่อยดี จ้องนานเข้าให้หวิว ๆ แถวท้องน้อยอย่างไรพิกล กลัวใจจะเผลอจับผลักหงายลงไปกับเตียงอีกรอบทั้งที่เพิ่งดึงขึ้นมานั่ง
“ไปอาบน้ำแต่งตัว” เขากัดฟันสั่ง
“ทำไมล่ะครับ”
“อยากโป๊ออกไปข้างนอกหรือ?”
เขาทำยียวนบ้าง กะว่าไม้นี้เด็ดสุด ดูเป็นผู้นำแบบเผด็จการนิด ๆ เหมือนพระเอกในละครก็เท่ดีไม่หยอก
ธัญญ์มองเขานิ่งอยู่อึดใจหนึ่งคล้ายประเมินสถานการณ์ จากนั้นกลับคลี่ยิ้มละมุน ลุกขึ้นจากเตียงทั้งร่างเปลือยเปล่า แม้ใบหูยังคงสีแดงจัด ทว่าตีสีหน้าสงบนิ่งได้แนบเนียนอย่างที่สุด
“ผมออกไปแบบนี้ก็ได้นะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร”
“ว่าสิ!” เป็นเขาเองที่ร้องลั่น “ฉันว่าแน่แหละ!”
ระยะเวลาให้ได้กระหยิ่มใจช่างแสนสั้นเหลือเกิน จอมเผด็จการที่เออออไปเองรีบปรี่เข้าไปเอาผ้าห่อเอวอีกฝ่ายไว้แทบไม่ทัน รวบตัวไว้ได้แล้วกอดรัดจากด้านหลังจนแน่นด้วยความมันเขี้ยว คนอะไรจะกวนประสาททั้งสีหน้าไม่รู้สึกรู้สาได้ขนาดนี้
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของตัวต้นเหตุยิ่งพาให้อารมณ์ยิ่งปั่นป่วนเข้าไปอีก
“กอดแน่นอย่างนี้ก็ไปไหนไม่ได้สิครับ”
“..อะ...อ้อ...”
หน้าม้านไปนิดหน่อย แม้จะเสียดาย แต่ก็คลายวงแขนออกเก้อ ๆ
“ว่าแต่จะไปไหนหรือครับ”
ภูเมศกระแอมเบา ๆ เสมองไปทางอื่น “ไปหาอะไรกินข้างนอกกัน”
“เดท?”
“ไม่ใช่”
ตอบอย่างไว ทำธัญญ์ถอนใจเฮือก ก้มลงเก็บเสื้อผ้าตัวเองบนพื้นขึ้นมาสวมไว้ก่อนลวก ๆ
“ไม่เห็นต้องปฏิเสธจริงจังขนาดนั้นเลย อย่างน้อยน่าจะเว้นช่องว่างให้ผมหวังบ้าง”
ภูเมศชะงักไป ยิ่งอีกฝ่ายนิ่งโดยไม่รู้สีหน้ายิ่งกังวลขึ้นมา รีบอ้อมไปดูอีกทาง
แต่เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว โดนหลอกกี่หนไม่เคยจำสักที
อีกฝ่ายกำลังยิ้มอยู่...
จนได้สิ! แถมยังมีหน้ามายิ้มแบบที่ทำคนแก่กว่าหัวใจจะวายอีก!
“ให้ตายเถอะ หยุดทำหน้าแบบนั้นสักทีได้ไหม”
ธัญญ์เอียงคอ “แบบไหนครับ”
ถามกลับทั้งที่รู้อยู่แล้วแน่ ๆ เพราะรอยยิ้มซึ่งวาดบนริมฝีปากนั้นยิ่งชวนมองกว่าเมื่อครู่เสียอีก
“แบบที่กำลังทำอยู่นั่นละ”
“เอ๋...?” ตัวยุ่งลากเสียงยาว บนใบหน้าผุดรอยยิ้มหวานหยดแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่รู้จักกันจนบัดนี้ เขาเพิ่งได้ตระหนักว่าตัวเองยังรู้เรื่องเกี่ยวกับอีกฝ่ายน้อยนิดนัก
ดวงตาคู่นั้นหยีลง พวงแก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากขยับช้า ๆ ทั้งที่ยังวาดเป็นเส้นโค้งชวนมอง กระซิบถ้อยคำเสียงอ่อน
“แบบนี้น่ะหรือครับ”
นี่มันจงใจยั่วกันไม่ใช่หรือไง
เร็วเท่าความคิด ชายหนุ่มเอื้อมมือออกไป รวบท้ายทอยคนตรงหน้าแล้วกดศีรษะอีกฝ่ายให้ก้มลงซบหน้ากับอกตัวเอง ยื่นคางไปกดกลางกระหม่อมไว้ด้วยไม่ให้ได้เงยขึ้นมองเด็ดขาด ระหว่างนั้นยังอุตส่าห์ได้ยินเสียงคนช่างจ้อผิดเวลาอู้อี้ขึ้นมาอีก
“ผมรู้แล้ว คุณชอบแบบนี้จริง ๆ ด้วยสิ”
ฟังแล้วร้อนตัวขึ้นมาทันที
“แบบไหน”
ธัญญ์นิ่งคิดนิดหนึ่ง แล้วให้คำตอบแบบที่ไม่รู้จะขำหรือเขินมากกว่ากัน
“ลูกแกะน้อย”
“หือ!?”
“คุณชอบให้ผมทำตัวเหมือนเป็นลูกแกะน้อยใช่ไหม”
แม้ไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่เขาคิดว่าตัวเองพอเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อได้เลา ๆ นั่นยิ่งชวนให้รู้สึกตัวเองเป็นภัยสังคมอย่างไรพิกล ในเมื่อคิดตามแล้วดูมีความเป็นไปได้อยู่เหมือนกัน หากมาเล่นลูกอ้อนเหมือนเป็นลูกแกะน้อยอย่างเจ้าตัวกล่าวอ้างจริง แล้วจะอดใจไม่ให้กระโจนใส่ได้อย่างไร
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะอาการหนักถึงขนาดนั้นสักหน่อย...
หรือเปล่า?
“...ฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะ”
“ผมรู้”
“รู้ว่าไงเนี่ย” ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว ก้มลงมองคนที่ยืนให้จับซุกอกนิ่ง ๆ “เราเข้าใจตรงกันหรือเปล่า”
“ตรงสิครับ คุณเป็นคนดี เป็นพ่อที่ดีด้วย”
“พูดงี้ฉันเขินแย่”
“เวลาคุณเขินก็น่ารัก”
ภูเมศสำลักค่อกแค่กเบา ๆ เมื่อกี้แค่บอกเขินพอเป็นพิธี แต่ตอนนี้เริ่มเขินจริง ๆ แล้ว
ความจริงเขาว่าคนพูดต่างหากที่เวลาเขินแล้วน่ารัก ทว่าไม่สามารถเอ่ยตรงไปตรงมาได้เหมือนอย่างธัญญ์สักที ผิดกับคนตรงหน้านี้ไปไกลโข พอเป็นเรื่องความรู้สึกต่อเขา เจ้าตัวพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ใจดีบ้างล่ะ น่ารักบ้างล่ะ ขณะที่เรื่องของตัวเองกลับอมพะนำปากหนัก กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังมีส่วนที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับอีกฝ่ายมากมาย และไม่รู้ด้วยว่าทำอย่างไรจึงจะง้างปากออกมาได้ หากเจ้าตัวไม่คิดอยากเปิดเผยมันด้วยตัวเอง
“นี่...เอาไว้เล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังบ้างเป็นไง”
ธัญญ์ผงกศีรษะขึ้นมองเขาอย่างชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่
“เรื่องผมไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกครับ”
ว่าเพียงแค่นี้ จึงค่อยคลี่ยิ้มบางเบา ชัดเจนออกปานนั้นว่าทำเพื่อกลบเกลื่อน แต่เขาไม่ได้ถามอะไรต่อ มองอีกฝ่ายขยับตัวออกจากอ้อมแขน ทิ้งท้ายเพียงว่าขอเวลาอาบน้ำแค่ไม่นาน
เดินเคียงจนไหล่แทบเกยกันกลางที่สาธารณะเช่นนี้ ไม่รู้คนนอกจะมองมาอย่างไรบ้าง
หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงคิดมากให้วุ่นวาย แต่ปัจจุบันกลับลืมสนใจเรื่องเหล่านั้นไปเสียสนิท
ภูเมศต้องประหลาดใจกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกคราวที่นึกขึ้นได้ถึงวิถีชีวิตแบบเดิม ๆ ของตัวเองก่อนมาเจอกับธัญญ์ และพบว่าความรู้สึกไปจนถึงพฤติกรรมหลายอย่างเปลี่ยนไปจนแม้แต่ตัวเขายังคาดไม่ถึง
อย่างตอนเดินคู่กันออกจากโรงหนังเช่นนี้ มือที่โอบไหล่อีกฝ่ายอย่างเป็นธรรมชาติตั้งแต่ผ่านทางออก ก็ยังวางของมันอยู่ตำแหน่งเดิมกระทั่งโผล่มาด้านนอก จากหางตาเห็นสาววัยรุ่นสองสามคนมองมาทางพวกเขาด้วยสายตาระยิบระยับ ทั้งยังรอยยิ้มกริ่มบนใบหน้าพวกเธอ จึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่อากัปกิริยาของผู้ชายสองคนที่พบเจอได้บ่อยนัก
แต่เห็นท่าทางแบบนั้นของคนนอกแล้วรู้สึกอย่างไรน่ะหรือ?
ไม่ใช่ความรู้สึกไม่สบายใจ อับอาย หรือไม่ชอบแน่นอน ความคิดแรกที่แวบเข้ามากลับเป็นพะวงเรื่องของคนข้าง ๆ ว่าจะรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า
ทว่าครั้นเหลือบมองธัญญ์ว่ามีทีท่ากระกระอ่วนบ้างไหม ก็พบว่าใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายยังคงนิ่งสนิทเช่นเคย เมื่อสังเกตเห็นว่าเขามองอยู่ นัยน์ตาเจ้าตัวจึงหยีลงน้อย ๆ พร้อมมุมปากที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มละมุน ผิวแก้มกลายเป็นสีชมพูเรื่ออยู่ครู่หนึ่งอย่างน่าฝังจมูกลงไปสักฟอดใหญ่ ภาพพจน์ลูกแกะน้อยอย่างเคยพูดไว้ไม่รู้ตั้งใจหรือเป็นไปโดยธรรมชาติ แต่หากยิ้มอย่างนี้เป็นแต่แรกคงโดนจับฟัดจนตัวเปื่อยไปนานแล้ว
หยุดเลย! นี่มันกลางห้างเชียวนะ
ถึงกับต้องร้องห้ามตัวเองอยู่ในใจ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ธัญญ์ถาม เสียงเนิบนาบเช่นเคย แต่คนฟังกลับรู้สึกว่ารื่นหูเป็นที่สุด
“เปล่า”
เห็นธัญญ์ไม่ว่าอะไรกับท่าทางอย่างนั้น เขาเลยไม่ว่าอะไรบ้าง ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย
“เธอว่าสาว ๆ พวกนั้นเห็นพวกเราแล้วเขาจะคิดว่าเราเป็นอะไรกัน”
“พ่อลูกมั้งครับ”
ชายหนุ่มสำลักเสียงขึ้นจมูก “พ่อลูกเชียวเรอะ!”
ธัญญ์ผงกศีรษะน้อย ๆ ทำทีเป็นลองใคร่ครวญดูอีกหน
“อา..แต่ปกติถ้ามีลูกชายโตหน่อย เขาก็ไม่ค่อยโอบไหล่กันแบบนี้แล้วสินะครับ”
“ใช่ไหมล่ะ” ภูเมศเออออ มองคู่สนทนาด้วยสายตาเกือบจะเรียกว่าคาดหวัง
“แต่ผมก็ดูอายุห่างจากคุณเกินกว่าจะเป็นเพื่อนสนิทที่เดินกอดคอกันด้วยสิ”
ทำไมรู้สึกเหมือนถูกหลอกด่าว่าแก่..
เขาโบกมือข้างที่ยังว่างไปมา นี่มันขุดหลุมดักตัวเองชัด ๆ
“ช่างเถอะ” ว่าพลางทำท่าจะดึงมือที่โอบไหล่ฝ่ายนั้นออก ทว่าธัญญ์รั้งไว้ทั้งรวดเร็วและเบาหวิว สมกับเป็นมือไวที่ฉกกระเป๋าสตางค์เขาไปได้หลายต่อหลายครั้งโดยไม่รู้ตัว ดึงข้อมือเขาให้วางลงที่เดิมบนไหล่ตัวเอง พลางพึมพำขณะเสมองไปฝั่งร้านของเล่นที่มีตู้โชว์แบบจำลองหุ่นรบวางเรียงอยู่
“ถ้าไม่รังเกียจ ก็วางไว้อย่างนี้เถอะครับ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน
รังเกียจหรือ? นั่นห่างไกลจากความจริงไปโข เขาไม่มีเรื่องความรังเกียจอยู่ในหัวเลยแม้สักกระผีก
“ทำไมถึงคิดว่าจะรังเกียจล่ะ”
อีกฝ่ายคงไว้ซึ่งบุคลิกเนิบนาบเช่นเคย ไม่เรียกร้อง ไม่เร่งรัด มือที่จับเขาไว้เมื่อครู่ก็ปล่อยลงข้างกายตัวเองเช่นกัน เอ่ยเสียงเรียบเรื่อยเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ “คุณหันไปเห็นผู้หญิงตรงนั้นหัวเราะคิกคัก จากนั้นก็เปลี่ยนท่าทืไปนิดหน่อยน่ะครับ”
แต่คนฟังกลับสนใจประเด็นอื่นอันชวนให้ใจพองโตมากกว่า
“สังเกตฉันอยู่หรือ?”
ธัญญ์เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก้มหน้าก้มตาพูดเสียงเบาใต้ปลายจมูก “ตลอดเลย”
ถ้าใจเต้นหนักจนหัวใจวายตายไปตอนนี้เลยจะทำอย่างไรดีนะ
เขายอมรับว่าไม่รู้ตัวจริง ๆ นั่นละ แต่ใครใช้ให้ช่วงหลังมานี้ ธัญญ์คอยจะยิงตรงแสกหน้าเขาตลอดกันเล่า
“ผมน่ะมือเบา ตีนแมว ตาไว คนที่เคยรู้จักกันยังบอกว่าน่าไปเป็นโจรชะมัด” อีกฝ่ายพูดคล้ายติดตลก อย่างกับเดาใจเขาได้จากแค่เห็นสีหน้า “คุณไม่รู้ตัวก็เรื่องธรรมดา”
ทั้งที่เคยคิดว่าเจ้าเด็กนี่มีดีแค่หน้าตา กวนประสาทหน้านิ่งผสมแกล้งเด็กไปวัน ๆ อยู่ด้วยกันไปกลับพบว่าหัวไว ทำงานเก่งใช่ย่อย เอาเข้าจริงก็รักเด็กอีกต่างหากเพียงแต่ไม่ยอมรับ ดูอย่างตอนนี้ที่พาเดินเข้าร้านของเล่นเฉย เดาได้ไม่ยากว่าคงตั้งใจมาหาอะไรให้ลูกชายอีกแล้ว ระยะหลังมานี้ภูเมศยังเพิ่งตระหนักขึ้นมาอีกอย่าง ว่าเบื้องหลังความพิลึกเหล่านั้น นิสัยอีกฝ่ายน่ารักน่ากอดเอามากจริง ๆ
"ได้แต่คิดว่าถ้าไม่รังเกียจก็คงดีนะครับ”
“ไม่หรอก”
เขายกนิ้วขึ้นถูปลายจมูกตามความเคยชินเวลารู้สึกเคอะเขินหรือทำตัวไม่ถูก เป็นอาการที่อดีตภรรยาเขามักบ่นอยู่เสมอว่าเธอไม่ชอบ แต่ธัญญ์กลับมองมาด้วยรอยยิ้มที่แฝงในแววตา งึมงำเสียงเบาจนต้องเงี่ยหูฟัง
“ผมชอบเวลาคุณทำท่าอย่างนั้นนะ”
“เห?”
นิ้วชี้เขาชะงักค้างอยู่ตรงจมูก
“บางทีผมก็คิดไปว่าผมทำให้คุณเขินได้ด้วย น่าดีใจจัง”
ภูเมศถึงกับอ้าปากค้าง ครู่หนึ่งก็หัวเราะหึ ๆ ออกมาอย่างครึ้มอกครึ้มใจเต็มแก่ เด็กบ้าคนนี้จะไม่ให้เขาหยุดพักหายใจหายคอบ้างเลย
“คิดไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ”
“ไม่ได้คิดไปเองหรอก”
ชายหนุ่มขยับตัวเบียดอีกฝ่ายเข้าไปอีกจนไหล่ซ้อนกันเกือบครึ่งตัว อีกนิดจะกลายเป็นโอบจากข้างหลังอยู่แล้ว ไม่สนใจสายตาคนรอบข้างอีกต่อไป ก้มลงกระซิบชิดริมหูฝ่ายนั้น
“ข้อแรก ฉันไม่เคยรังเกียจ"
ธัญญ์หดคอลงเล็กน้อย ขณะที่เขาก้มตามลงไปอีกเพื่อจะพึมพำใกล้ ๆ
"ข้อสอง ใช่ ฉันคิดว่าตัวเองค่อนข้างจะ...อืม...เป็นอะไรคล้าย ๆ เขินในบางที เพราะคำพูดพวกนี้ของเธอนี่ละ...”
ภูเมศหยุดพักเพื่อสูดลมหายใจเข้าลึก ข่มใจพูดต่อโดยกดเสียงต่ำลงอีก
“และถ้ายังเจื้อยแจ้วแบบจงใจแกล้งฉันอย่างนี้ไม่หยุดละก็ กลับบ้านจะทำให้ลงจากเตียงไม่ได้ไปเป็นวันเลย”
“จะกล่อมผมนอนหรือ?”
“ธัญญ์!”
อีกฝ่ายยังทำไม่รู้ไม่ชี้ พูดเสียงเรียบโทนเดียวประหนึ่งจงใจกวน
“ผมขี้เซา ถ้าจะนอนจริงผมจำศีลได้เป็นวันเลยนะ อีกอย่างเตียงคุณก็หลับสบายดีด้วย”
ภูเมศมันเขี้ยวเหลือประมาณ ฉวยจังหวะนั้นล็อคตัวอีกฝ่ายเข้ามุมอับ ก้มลงจนปลายจมูกเกือบชิดกัน กระซิบแผ่วพอให้ได้ยินแค่สองคน
“ใครว่าจะให้หลับกันไอ้หนู เดี๋ยวเรากินมื้อเย็นก่อนกลับบ้าน”
“อา..”
“กินให้เยอะ ๆ แล้วคืนนี้อย่าหมดแรงไปซะก่อนล่ะ”
ธัญญ์เพียงแต่ยิ้มรับน้อย ๆ
มาดวางเฉยของเจ้าตัวเกือบสมบูรณ์แล้ว หากแก้มสองข้างไม่คงสภาพสีแดงเรื่ออยู่ได้อีกหลายนาที
แม้ภูเมศจะยืนกรานหนักแน่นว่าอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เดทอย่างธัญญ์ถามแน่นอน แต่ความรู้สึกหวามไหวในอกกลับคอยแย้งอย่างแข็งขันยิ่งกว่าตัวต้นเรื่องอย่างธัญญ์เสียอีก
พวกเขาออกไปดูหนังข้างนอก เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย ซื้อของเล่นเป็นหุ่มรบจำลองฝากลูกชาย สุดท้ายกินมื้อเย็นนอกบ้านกันจนอิ่มแปล้ กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำแล้ว
จากที่ขู่ไว้เสียเยอะแยะว่าจะไม่ให้หลับอย่างนั้นอย่างนี้ เอาเข้าจริงกลับเพียงแค่นอนกอดกันเฉย ๆ หากแต่อิงแอบแนบแน่นกว่าที่เคย อีกอย่างพร้อมภูมิไม่อยู่บ้าน ธัญญ์จึงไม่จำเป็นต้องย่องออกจากห้องเขาแต่เช้ามืด นอกจากได้เห็นหน้าเป็นคนสุดท้ายก่อนนอน ยังได้พบเป็นคนแรกตอนเช้าอีกด้วย
สรุปว่าคืนนั้น ใครหมดแรงหลับไปก่อนก็ยากจะเดา แต่เขาคิดว่าคงผล็อยหลับไปในเวลาใกล้เคียงกัน พอคิดอย่างนั้นก็ให้ครึ้มอกครึ้มใจบอกไม่ถูก หากได้ตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกแบบนี้ทุกเช้าคงดีไม่น้อย
ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นธัญญ์หลับปุ๋ย นอนมองอยู่นานเข้า เขายังตัดใจลุกจากเตียงไม่ได้สักที ทั้งไออุ่นในอ้อมแขน ไหนจะเปลือกตาหลับพริ้มเหมือนไม่มีอะไรต้องกังวลนั่นอีก ยิ่งหมู่นี้ดูยิ้มบ่อยขึ้นกว่าตอนพบกันใหม่ ๆ มากนัก แววตาเป็นประกายค่อยเหมาะกับใบหน้าอ่อนเยาว์ของเจ้าตัวขึ้นหน่อย ไม่ใช่เดี๋ยวก็แฝงแววเศร้าบ้าง เฉยชาบ้าง อย่างกับคนผ่านความหนักหนาของโลกนี้มาเนิ่นนาน
ชายหนุ่มยกหลังมือขึ้นเกลี่ยผิวแก้มฝ่ายนั้นเบา ๆ สัมผัสเรียบเนียนยังคงอยู่เช่นเดิม ผิวดีอย่างกับลูกคุณหนู ทั้งยังหน้าตาดีมากจริงนั่นละ เป็นผู้ชายที่จัดว่าหล่อเหลาคมคาย หากเป็นหญิงก็คงจะสวยจัดจนหนุ่ม ๆ ใจละลายแน่นอน
ดูเอาเถอะว่าขนาดเป็นผู้ชาย ยังทำเอาคนมองใจตุ๊มต่อมถึงเพียงนี้ นึกเอ็นดูใบหน้ายามหลับของอีกฝ่ายจนถึงกับขโมยจูบแผ่วเบาบนหน้าผาก อดค่อนขอดเบา ๆ ไม่ได้ ว่าคนอวดอ้างตัวเองเหมาะจะเป็นขโมยที่ไหนกัน ยอมให้ถูกลักจูบตอนหลับเอาได้ง่ายดายนัก ขี้โม้เสียมากกว่า
ภูเมศโคลงศีรษะเบา ๆ จะเอ้อระเหยนานกว่านี้ก็ใช่ที่ ไปทำงานสายพอดี ได้แต่คลี่ยิ้มอ่อนใจกับตัวเอง ถือโอกาสอีกสักหน ก้มลงแนบริมฝีปากตนกับของคนหลับแผ่วหวิว เบาเหมือนขนนกร่วงลงบนผิวน้ำ ถึงกับต้องกลั้นหายใจด้วยกลัวจะทำให้ตื่น จากนั้นจึงค่อยตัดใจลุกจากเตียงเงียบ ๆ ไปจัดการธุระส่วนตัวเตรียมออกจากบ้าน
เจ้าของบ้านเดินออกไปไม่ทันไร คนที่เพิ่งถูกหาว่าขี้โม้ค่อยลืมตาขึ้นมองตาม มือหนึ่งยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง อีกมือขยุ้มอยู่ที่อกเสื้อ
อุ่นซ่านตั้งแต่ในอก แผ่ลามไปทั้งตัวเลยทีเดียว แค่เอาปากมาแตะเบา ๆ เท่านั้นเอง
ธัญญ์หลับตาลงอีกหน แนบใบหน้าและเนื้อตัวลงกับไออุ่นและกลิ่นกายจาง ๆ ของอีกฝ่ายที่ยังอ้อยอิ่งอยู่บนที่นอน ไม่รู้เขาทำเป็นหลับได้เนียนเกินไป หรือผู้ชายคนนั้นซื่อบื้อจนดูไม่ออกเองกันแน่
น่ารัก
อยากอยู่ด้วยให้นาน ๆ
เขานอนนิ่งอย่างนั้นครู่หนึ่ง จึงค่อยลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นเดินเข้าห้องครัว ก้ม ๆ เงย ๆ ตัดสินใจทำไข่ออมเล็ตอย่างที่หัดทำมานับครั้งไม่ถ้วนจนคล่องตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ เตรียมไว้รอชายหนุ่มที่ยังอาบน้ำแต่งตัวไม่เสร็จ
ทั้งที่ก่อนไม่เคยสนใจงานครัวสักนิด แต่พอนึกถึงว่าภูเมศจะยิ้มอย่างไร จะยกมือขึ้นลูบท้ายทอยหรือเอานิ้วถูจมูกแบบไหนเวลาเขาทำอะไรให้ แค่ฝึกทำอาหารไว้บ้างไม่ใช่เรื่องยากเย็นแต่อย่างใด
ยิ่งเห็นว่าเจ้าตัวที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เตรียมบึ่งออกจากบ้าน แต่พบว่าเขาเตรียมมื้อเช้าไว้ให้ กลับยิ้มหน้าบานแล้วนั่งกินอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ดูรีบไปสักหน่อยยังอุตส่าห์ชมว่าอร่อย ต่อให้เมนูยากกว่านี้ก็ยังอยากหัดทำให้อยู่ดี
“อ้อ ใช่” ภูเมศร้องขึ้น ตอนเกือบเดินออกไปถึงประตูบ้าน “เดี๋ยวบ่ายแก่ ๆ จะมารับนะ”
“รับ?”
“ใช่”
“ไปไหนครับ”
“ไปรับเจ้าภูมิด้วยกัน”
ธัญญ์มองอีกฝ่ายนิ่ง รอคำอธิบายเพิ่มเติม
“ลืมแล้วหรือ เมื่อวานเจ้าภูมิไปค้างกับน้องเพลง เดี๋ยววันนี้ต้องไปรับกลับจากโรงเรียน”
“ไม่ลืมครับ” เขาพยักหน้า เข้าใจกรณีพิเศษที่ภูเมศจะไปรับลูกชายกลับจากโรงเรียนหลังไปค้างกับอดีตภรรยาและลูกสาว เพียงแต่สงสัยว่าปกติเขาไม่ได้ไปด้วยเสียหน่อย
“ดี” ภูเมศยิ้มกว้าง ดูอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ เอื้อมมือมาลูบผมเขาเบา ๆ “วันนี้รอฉันล่ะ ไปรับลูกด้วยกัน”
หัวใจเหมือนจะเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง
ไปรับลูกด้วยกัน?
คนซื่อบื้อคนนี้ได้คิดก่อนพูดออกมาหรือเปล่านะ
“...ผม”
“อาจจะกะทันหันไปหน่อย...แต่ก็...”
อีกฝ่ายยกนิ้วมือขึ้นถูปลายจมูกเบา ๆ ท่าทางเคอะเขิน
“ยังไงก็ช่วยอยู่ดูแลลูกฉันด้วยกันเถอะนะ”
เขาพยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ นิ้วมือตัวเองเกี่ยวกันแทบเป็นปมไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร
ทั้งอยากหัวเราะและอยากร้องไห้เลย
“บอกไว้ก่อนว่าผมเกลียดเด็กนะครับ”
“เรื่องนั้นฉันรู้”
“ถ้าตอนหลังจะเอาเรื่องนั้นมาอ้างไม่ให้ช่วยดูแลลูกแล้ว...ผมไม่ยอมหรอกนะครับ”
ภูเมศยิ้มละมุน รวบเอวเขาเข้าไปใกล้
“ทำหน้าอะไรแบบนี้" ได้ยินเสียงอีกฝ่ายบ่นเบา ๆ "ได้ไปทำงานสายกันพอดี”
ก่อนริมฝีปากพวกเขาจะถูกดึงดูดเข้าแนบสนิทกัน
To be continued…
เฮือกกกก มาแล้วค่ะ เป็นนิยายรายเดือนไปจริง ๆ ด้วย
่รูปก็ยังไม่ได้วาดค่ะ ค้างไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว ยังหาเวลาวาดไม่ได้เลย ฮือ ต๊ะไว้ยาว ๆ ก่อนนะคะ เอานิยายก่อนเนอะ กระซิก
ไม่ได้เขียนฉากอัศจรรย์นาน เล่นมุกตัดเลยตัดเลยชับ ๆ ๆ ซะเลยค่ะ เปิดพืันที่สำหรับจินตนาการ เดี๋ยวจะมีแต่เรื่องใต้สะดือ << ข้ออ้าง หงุงง
ตอนนี้จะว่าเป็นช่วงเวลาสงบสุขก็ว่าได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าหลังจากนี้จะไม่สงบสุขหรอกนะคะ (ฮา) เขียน ๆ ไป ก็รู้สึกคุณภูเมศนี่มุ้งมิ้งจริง เสะขี้อายนิด ๆ เราก็ชอบนะคะ เอ็นดู 5555
แล้วพบกันงวดหน้า ยังไงถ้าแบ่งเวลาได้จะพยายามต่อให้ไวขึ้นค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ค้างนาน ;3;
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า *จับรวบกอดด*
-
โอ้ยยยยยหวานมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ครอบครัวสุขสันต์สุด
ลุงนางอาจจะแก่ไปนะ ห่างหายเรื่องรักๆ บางทีนางดูงงๆ 555555
-
พ่อ แม่ ลูก ปริ่มใจจจ :ling1:
-
ฮือออออออออออออ ธัญญ์น่ารักจนอยากจับมาฟัดเลยค่ะ T/////T
คนอะไรโคตรน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากจะกอดอยากจะฟัดหลายๆหน
อ่านไปเขินแทนคุณภูเมศไป โอ้ยยย ถ้าเราเป็นคุณภูนี่จะจับธัญญ์มาฟัดแรงๆ
หงุมมมม น่ารัก T////T
-
โอ้ยน่ารักมาก น้องภูมิโชคดีจริงๆ ที่มีพ่อที่ดีขนาดนี้
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :katai4: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮืออ อัพแล้วววว ปริ่มมมม
รักน้องธัญญ์ :กอด1: :กอด1:
-
เขิน....
ฝัน
หวาน
อาย
จูบ
....
-
แบบนี้ยิ่งกว่าขอเป็นแฟนอีกนะ
-
“...ยังไงก็ช่วยอยู่ดูแลลูกฉันด้วยกันเถอะนะ”
“...ยังไงก็ช่วยอยู่ดูแลลูกฉันด้วยกันเถอะนะ”
“...ยังไงก็ช่วยอยู่ดูแลลูกฉันด้วยกันเถอะนะ”
“...ยังไงก็ช่วยอยู่ดูแลลูกฉันด้วยกันเถอะนะ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เขินแทนน้องธัญญ์ งื้อออออออออ :ling1:
-
ตอนนี้จะหวานไปไหนค๊าาาาา
อยากจะจับสองคนมาเขย่าๆๆๆ กว่าจะเข้าใจตรงกัน คนอ่านลุ้นจนตัวเกร็งงง ดีใจ น้องธัญญ์อัพตำแหน่งแล้ว 555555
หวังว่าจะหวานไปอีกหลายๆตอน อย่าเพิ่งกินมาม่าน้าาาา
ว่าแต่...กลางวันแสกๆเลยหรอคะพี่ภูววววว กิ๊วววว (///[]///)
-
มารายเดือนก็ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ ว่าแต่พี่ภูนี่ซื่อบื้อ ได้น่ารักมากๆเลยน้าาาา 5555
-
ยิ้มกว้างงงงงงง บรรยากาศอุ่นๆแบบนี้น่ารักเป็นที่สุด
-
เห้ย ความสัมพันธ์คืบหน้าไปเยอะเลย มีไปกินข้าวกันสองคนด้วยอะ อิอิ
น่ารักมากๆๆ อ่านแล้วอมยิ้ม 555+
ถ้ามีน้องภูมิอยู่ด้วยคงดีอะ. คิดถึงน้องภูมิ 5555+
-
ุ้คุ้มค่ากับที่รอคอยยย
คือแบบหวานมากกกกกก
คุณเมศคะ อบอุ่นไปอีก ผู้ชายคนนี้น่ารักมากกกกกก
ดีแล้วที่ธัญญ์ได้รักกับคนที่พร้อมจะเป็นโลกทั้งใบให้
ถ้าโลกใบเดิมของเธอมันโหดร้ายเกินไป
ตอนนี้เธอได้พบกับโลกใบใหม่ ที่อบอุ่น แสนดี พร้อมจะอยู่กับเธอแล้วนะ
อย่าตัดใจ อย่ายอมแพ้ อย่าทิ้งสองคนพ่อลูกนี้ไปนะ
โอ๊ยยยยย รักมากกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักอ่ะ!!!!!!!!!! หลังจากนี้ก็อย่าดราม่าหนักนะ อ่านนิยาย RAINY ที่ไร บีบหัวใจทุกทีเลย
-
แอร๊ยยยย หวานๆๆน่ารัก
-
เขินตัวแตก :hao5:
-
:pig4:
-
โฮ่ยยย มุ้งมิ้งๆ มุ้งมิ้งอ่ะ
แต่ยังติดใจคุณอะไรนะที่ออกมาตอนก่อน เขาเป็นไรกะธัญ คาใจ
มาต่ออีกนะคะ สู้ๆค่าาาา :)
-
โอ้ยเขินนนน~เดทกันเบาๆแล้วมีไปรับลูกด้วยกันอีก >///<
-
ชอบจังๆๆๆ ลูกแกะน้อย :-[
ชวนเขินอีกแล้ว ~ยังไงก็ช่วยอยู่ดูแลลูกฉันด้วยกันเถอะนะ~
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ ให้อารมณ์ต่างจากเรื่องอื่นๆ ถึงนานๆจะมาต่อที แต่ว่าคุ้มกับการรอคอยนะคะ เราจะกลับไปอ่านอีกหลายๆรอบเลย :pig4:
-
หวานกันขนาดนี้ :katai1: :katai1: :katai1: เหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันเลย
-
อ่านแล้วมีความสุข อย่าแข่งกันน่ารักอย่างนี้สิ :-[
-
ละมุนอบอุ่นมากเลยยยยย :-[
มาต่ออีกเร็วๆนะค้าาา
-
หวานละมุมละไมลมากกกกกกกกกก
ไปรับลูกกลับบ้านพร้อมกันด้วยอ่ะ อิอิ
เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
ฉากอัศจรรย์มาตอนต่อไปก็ดีน่ะ หึหึ
-
ดีใจที่ยอมรับกันและกัน
หวานละมุน อุ่นละไมมากกก
ชอบมั่กๆ
-
อ่านแล้วแบบ กุ๊งกิ๊งหัวใจมากอ่ะ จีบกันมุ้งมิ้งๆกันอยู่ 2 คน
แอบเขินตามด้วยบอกเลย ชอบๆ
-
หวานนน ปานน้ำผึ้งเดือนห้า นี่ไม่อยากคิดภาพดรามา ว่ามันจะปวดใจขนาดไหน เปิดใจให้กันแล้วทั้งคู่แบบนี้..แอร้ย
รออ่านต่อจ้า
-
ตอนนี้นี่ทั้งภูเมศทั้งน้องธัญญ์ทั้งคนอ่านเขินไปนับครั้งไม่ถ้วนจริงๆ
ตอนท้ายนั่นมันอะไรคะ ประโยคคล้ายๆกับขอแต่งงาน
นี่เขาขอแต่งงานกันแล้วใช่มั้ยคะ โอยยเขินแรง เมื่อวานเพิ่งเป็นคนรักกันเองนะ 5555 :-[
คิดถึงมากจริงๆนะคะ วันไหนนิยายมาต่อนี่ วันนั้นจะเป็นวันที่อารมณ์ดีที่สุดของเดือนเลยค่ะ 5555
-
ครอบครัวสุขสันต์
โอ๊ยเขินแทน ออกตัวแรงขึ้นเรื่อยๆเลยนะคะ คุณพ่อลูกหนึ่ง
-
เหร้ยยยยยย ยิ่งรุกหนักข้อขึ้นแล้ว น่าร้ากกกกก
-
อยู่ดีๆเค้าก็เหมือนคบกันแล้วอ้ะ.... เขิน :-[
เนื้อเรื่องอินเทรนด์เลยนะคะ เข้ากะฮอร์โมนเมื่อคืนเลย แต่ของเรามาก่อนเราชนะ เอ๊ะ..... :laugh:
-
หวาน ละมุนละไมมากๆ ที่สุดของความเขิน นี่สินะที่เรียกว่าคู่รักคู่ชีวิต
หลงรักคู่นี้มากๆ อยากให้อยู่แบบนี้ไปนานๆเลย แต่คุณธเนศก็คงไม่ยอม แม้จะยังไม่รู้ว่าคุณธเนศเป็นใคร
ธัญญ์น่ารักเสมอ อ้อนได้น่ารักที่สุด ชอบมากๆค่ะ
เชื่อแล้วว่าธัญญ์รักคุณภูมากๆและจะทำให้ดีที่สุดเพื่อจะอยู่ด้วยกันตลอดไป คุณภูโชคดีจัง
พอคุณภูยอมรับใจตัวเองแล้วน่ารัก เป็นคนอบอุ่น ใจดีอย่างที่ธัญญ์บอกไว้เลย
รอลุ้นตอนต่อไป ยิ่งอ่านยิ่งชอบธัญญ์ ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
-
อ๊ายยยย ลุงภูน่าร๊ากกกกกกก พี่ธัญญ์น่าฟัดดดด โอ๊ย....ฟินขาดใจเลยเจ้าค้า....
-
เขินจัง
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยย *กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง* :z3: :z3:
หวานไปมั้ยคะ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
น่ารักมาก คนแก่ขี้อายกับเด็กหนุ่มหน้าตา 5555 เคมีเข้ากันดีมาก
-
หวานๆ น่ารักมาก
พี่แกแบบอบอุ่นๆ
-
แข่งกันแก้มแดงเลยนะคะทั้งสองคน :m3:
-
:hao5: เป็นนนิยายรายเดือนที่เรายอมให้อภัยในทุกกรณี อิ่มอกอิ่มใจมากกับตอนนี้
ทั้งภูเมศทั้งธัญญ์ ชอบนิสัยของทั้งคู่มากจริงๆ เเต่ไม่รู้ว่าฟิลลิ่งดอกไม้บานจะอยู่ได้นานแค่ไหน
เริ่มมีหวั่นๆแล้วแหะ
-
อ่านไปเขินไป นั่ง บิดจนจะเป็นนตะคริว อร๊ายยยย
เขาเปิดใจคุยกันงุ๊งงิ๊ง ป้าปลื้มมมม
มัวแต่ร่ำลากัน เดี่ยวไปทำงานสายนะคนแก่ คริๆ
-
กรี้ดดดดดดดดดดด มาต่อแล้วววววว หวานมากเลยค่ะ หวานมากๆ ๆๆๆๆๆๆ
//สำลักน้ำตาลตาย
ฮือออออ
-
คุณภูเมศคนซื่อ :-[
-
ขอให้หวานกันไปจนจบเถอะนะๆๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
'ไปรับลูกด้วยกัน' อรั๊ยยยยยย ทำเอาเขินตลอดเลยพี่ภู :-[
-
อร๊าย คุณพ่อให้เต็ม 10 เลยค่ะตอนนี้ o13 o13
-
ทำไมธัญน่ารักขนาดนี้~ คุณภูเมศไม่หลงก็แย่แล้ว แม่ยกฟินค่ะ อบอุ่นมากเลยตอนนี้ อยากให้อยุแบบนี้ไปนานๆ
-
คือ... มันดีย์อ้ะ!!!
เลิศเลอที่สุดค่ะน้องธัญญ์
ส่วนคนที่ไม่ทันน้องเลยก็เห็นจะเป็นพี่เมศ... แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี
อยากให้โมเมนท์แบบนี้ต่อเนื่องไปนานๆเสียจริงๆ
แต่ก็นะ... ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เราก็พร้อมจะรอเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ^^
-
น่ารักอ่ะ เขินดัวย
ลุงภูกะนัองธัญญ์สู้ๆนะ หลังจากนี้คงมีอุปสรรคเข้ามาทดสอบอีกมาก ^^
-
เพิ่งมาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ บอกเลยว่าชอบมากกกกกกกก (ก.ไก่ล้านตัวเลย)
เพราะอย่างแรกเลยคือเราชอบเมะแก่มาก ซึ่งมันไม่ค่อยมีคนเขียน และที่สำคัญนิยายเรื่องนี้เขียนออกมาดีมากเลยค่ะ
ชอบในความกลมกล่อมละมุนของตัวละคร ชอบคุณภูเมศที่น่ารัก และซื่อบื้อจนน่าหยิก
ถึงตัวเขาจะเป็นผู้ใหญ่ แต่สมองเขายังเป็นเด็ก 555 สงสัยอยู่กับน้องภูมิ ความน่าเอ็นดูมันเลยเผื่อแผ่กันสินะ ฮึๆ
และที่ชอบมากคือธัญญ์ อย่างแรก ชื่อเหมือนเรา 555 หมายถึงชื่อจริงนะ แอบเขิน ชอบตรงความคิดความอ่านของธัญญ์อะ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าคุณภูเมศอีก 5555 ชอบมากค่ะ เขินตอนนี้มาก โอ๊ย ชอบจัง ตอนผู้ใหญ่เผลอเนี่ย รอตอนต่อไปนะคะ ชอบมากค่ะ
-
โอยยยยยย เขินนนนตัวจะแตกแย้ววววว
-
น่ารักมากกกกกก :katai2-1:
-
:mew3:
-
มันเขิลอ่ะ
-
น่ารักอ่าาา :o8:
อยากให้เฉลยเรื่องธเนศเร็วๆ เหมือนมันสุขไม่สุดเลย คาใจ
-
ดูไม่ออกเลยว่าตกลงแล้วใครจีบใครกันแน่ :hao4:
แต่ชอบบรรยากาศแบบนี้จังเลยค่ะ กุ๊กๆ กิ๊กๆ ฟินเฟอร์ อิ อิ
-
ตอนนี้มันหว๊านนนนน หวานอ่ะ อ่านไปบิดไป
-
สนุกๆ
-
เราจะเลิกสงสัยในตัวนายธเนศละ ปล่อยให้เรื่องราวมันดำเนินไปเรื่อยๆ ดีกว่า
ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะดูไม่ชัดเจน และไม่แน่นอน
แต่ที่สัมผัสได้ก็คงมีแต่ความรักของธัญญ์ที่มีต่อคุณภูเท่านั้นแหละค่ะ :-[
-
ครบเดือนละ
-
ไปรับลูกได้แล้วนะ
เด็ก ๆ รอนานแล้ว
-
เดือนใหม่อีกครั้ง อิอิ
-
แวะมาเยี่ยม
-
ไม่เห็นหน้าค่าตากันหลายงวดแล้วเด้อพี่น้อง
-
คิดถึงเรื่องนี้อ่า อยากอ่าน คนแต่งหายไปเลย
-
คิดถึงงงงงง
#เรารอเธอที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ 55555555
#ปาดน้ำตาแล้วรอต่อไป :hao5:
-
รอฉันรอเธออยู่....
ข้ามเดือนข้ามปีก็ยังรอ
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยค่า
-
รอน้าาาา :o12:
-
ขอให้ทั้คู่เข้มแข็งสำหรับการทดสอบทีีกำลังรออยู่. เอาใจช่วยนัองธัญให้สมหวัง
-
ส่องๆ ปีหน้าจะมาดูอีกครั่งละกัน อิอิ :call:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 12
ไม่รู้เพราะคำพูดของภูเมศเมื่อเช้าหรือเปล่า จึงได้ทั้งอารมณ์ดีและกระฉับกระเฉงกว่าปกติ หากมีคนมาเห็นว่าตัวเขาซึ่งหน้านิ่งอยู่เป็นนิจกำลังฮัมเพลงอยู่ คงจะต้องประหลาดใจจนพูดไม่ออกแน่นอน
เพิ่งจะใกล้เที่ยงเท่านั้น แต่งานบ้านที่ควรทำก็จัดการจนหมดแล้ว รวมทั้ง ‘งานส่วนตัว’ ก็เช่นกัน
ธัญญ์ปิดอีเมล์ฉบับสุดท้ายลง วางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่วงท่าผ่อนคลาย นัยน์ตาทอดมองผ่านไอแดดไปยังกระถางต้นไม้ทรงสี่เหลี่ยมที่มีแต่ดินแห้ง ๆ อยู่ในนั้น ตั้งใจว่าสักวันอาจลองหาไม้ดอกล้มลุกสักต้นมาปลูก
เงินปันผลช่วงไตรมาสล่าสุดจากที่เคยทยอยลงทุนไว้หลายแห่งล้วนเป็นที่น่าพอใจ แม้เกือบทั้งหมดจะเป็นกิจการขนาดเล็กไปจนถึงขนาดกลาง ด้วยไม่อยากให้ไปสะดุดตาใครบางคนเข้า แต่หุ้นส่วนที่เลือกลงทุนด้วยส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่เขารู้จักและศึกษานิสัยใจคอมาพอสมควรแล้วเกือบทั้งนั้น
เรื่องเลือกใช้คนเขาค่อนข้างมั่นใจอยู่พอตัว แม้มีบางส่วนที่ขาดทุนบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ถือเสียว่าช่วยเหลือคนที่อาจมีประโยชน์ในอนาคต ตีเป็นเงินซื้อใจที่ไม่เสียเปล่านับว่าคุ้มค่า เมื่อมองโดยภาพรวมแล้วก็ยังได้กำไรงามอยู่ดี ที่สำคัญยังไม่ต้องไปออกแรงด้วยตัวเอง สามารถใช้เวลากับคนที่อยากอยู่ด้วยได้ตามชอบใจ
เขารู้ดีว่าคงไม่สบายขนาดนี้ หากไม่ได้มีต้นทุนสูงมาก่อน..
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย
ช่วงเวลาที่อยู่กับธเนศ ใช่ว่าจะเสียเปล่าไปทั้งหมด คิดแล้วออกจะเป็นหนี้รักหนี้แค้นกันอย่างไรพิกล
แต่ไหนแต่ไรมา คนผู้นั้นไม่เคยขี้เหนียวเมื่ออีกฝ่ายเป็นเขา เชื่อว่าหากตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันก็คงยังเป็นเช่นเดิม
ไม่ว่าจะเงินทอง ข้าวของ เครื่องใช้ สิ่งอำนวยความสะดวกจนเกินจำเป็น กระทั่งเครื่องประดับหรูหราที่ไม่รู้จะมีไปทำไม ธัญญ์ก็ได้มาจนเกินพอ
เขาไม่เคยเรียกร้อง แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลจะปล่อยให้สิ่งที่ได้รับต้องสูญเปล่า
เมื่อครั้งยังเด็กกว่านี้ ชายหนุ่มเคยทิ้งขว้างสิ่งที่ได้ด้วยทิฐิของวัยเยาว์ คิดเพียงว่าชังน้ำหน้าเจ้าของ อะไรที่ได้มาล้วนไม่อยากเก็บไว้ให้เจ็บใจ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป กลับคิดได้ภายหลังว่าการกระทำโดยเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งเช่นนั้นเปล่าประโยชน์ ได้รับมาก็ควรหาช่องทางให้มันเพิ่มมูลค่าขึ้น มากพอสำหรับจะใช้ชีวิตดื้อแพ่งใส่อีกฝ่ายได้อย่างไม่ต้องเดือดร้อนปากท้อง นั่นต่างหากจึงเรียกว่าฉลาด ต่อให้บุคลิกภายนอกจะดูเฉื่อยเนือยเพียงใด แต่การทำอะไรโดยปราศจากการใคร่ครวญ...อย่างน้อยก็สักคร่าว ๆ สักรอบอยู่ในหัว ย่อมไม่ใช่นิสัยเขาแน่นอน
เป้าหมายของเขาไม่ใช่เพื่อจะร่ำรวยขึ้นมาได้เทียบเท่าธเนศด้วยวิธีเช่นนี้ แน่นอนว่าย่อมไม่มีทางเป็นไปได้ แต่หากเปลี่ยนเป็นตั้งเป้าแค่รายได้กินเปล่าสำหรับตัวเอง...หรืออาจจะรวมไปถึงผู้ชายวัยสามสิบกว่า ๆ และเด็กชายอายุเก้าขวบอีกสักคน ก็นับว่าสามารถอยู่ได้อย่างสบายทีเดียว
พอคิดถึงตรงนี้ รอยยิ้มบางเบาค่อยคลี่ตัวอ่อนช้อยอยู่บนริมฝีปาก
ใครรักก่อนก็แพ้ เรื่องแบบนี้รู้ทั้งรู้ แต่ถึงจุดหนึ่งที่เผลอใจไปแล้วก็หมดปัญญาจะเปลี่ยนความรู้สึก แค่นึกว่าจะได้เห็นหน้า ออกไปรับพร้อมภูมิที่โรงเรียนด้วยกัน หรือว่าเย็นนี้และเย็นวันถัด ๆ ไปกลับมาแล้วจะทำอะไรให้กินดี เท่านั้นก็เผลอยิ้มออกมาอย่างห้ามลำบาก
คนคนนั้นมีอะไรดีกันนะ
ตอนตัดสินใจฉกกระเป๋าสตางค์ภูเมศเพื่อสร้างเรื่องเข้าหาครั้งแรก ไม่ยักรู้ตัวว่าจะทำให้ชอบได้ขนาดนี้
ต่อให้ยังไม่อยากยอมรับอย่างจริงจัง หาข้ออ้างกับตัวเองไปเรื่อยเปื่อยว่าอาจเป็นแค่ความประทับใจแรกพบ แค่เคยช่วยเขาไว้หนึ่งครั้ง เรื่องเล็กน้อยออกปานนั้น แต่ความรู้สึกว่าได้รับการปกป้องในลักษณะที่แตกต่างจากธเนศ—หากจะพอเรียกว่าที่ผ่านมาคือการปกป้องในอีกรูปแบบหนึ่ง—ก็อาจเป็นเหตุผลโง่ ๆ เพียงพอสำหรับการตกหลุมรักใครสักคน
เขามักน้อยแค่ถ้าได้อยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ แบบนี้ก็คงดี
ความต้องการของเขาเรียบง่ายเท่านั้นเอง
นั่งเอกเขนกที่เดิมได้ครู่ใหญ่ เจ้าแมวส้มถุงทองซึ่งโผล่มานอนซบอยู่ตรงปลายเท้าอยู่นานแล้วกลับชูคอขึ้นมองไปทางหน้าบ้าน การเคลื่อนไหวนั้นทำให้ความคิดเขาชะงักลง หรี่ตามองตามสายตาแมวออกไปยังรถยนต์คุ้นตาที่แล่นเข้ามาจอดหน้ารั้วบ้านเงียบเชียบ
ตรงตำแหน่งที่นั่งคนขับเป็นเงาร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่ง แม้เห็นหน้าไม่ชัดนัก แต่ก็พอเดาได้ว่าคงเป็นภาคี ที่หลังจากเจอกันครั้งสุดท้ายเป็นเดือน ๆ มาแล้วก็เงียบหายไป ส่วนอีกคนซึ่งนั่งโดยสารอยู่ด้านข้างคนขับ..
ชายหนุ่มกลั้นหายใจ แผ่นหลังเหยียดเกร็งขึ้นโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับที่โทรศัพท์มือถือของเขามีเสียงเตือนข้อความเข้า ตัวหนังสือวิ่งขึ้นแสดงบนแถบแจ้งเตือนด้านบน ไม่กี่วินาทีก็เพียงพอสำหรับการอ่านข้อความสั้น ๆ จนจบ
‘จะไม่ออกมาเจอหน้ากันหน่อยหรือ?'
ทันทีที่เห็นข้อความนั้น รอยยิ้มเบาบางซึ่งจับจองบนริมฝีปากของชายหนุ่มมาพักใหญ่ กลับเปลี่ยนเป็นเฉยเมย เรียวปากเปลี่ยนเป็นเหยียดตรง แววตาสงบนิ่ง ซุกซ่อนอารมณ์ทั้งหมดไว้เป็นอย่างดีเบื้องหลังสีหน้าราวสวมหน้ากาก
ธัญญ์เก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าพลางลุกขึ้นยืน เจ้าเหมียวบิดขี้เกียจเดินหนีไปเลียขนแต่งตัวอยู่อีกทาง ขณะที่เขาก้าวขาออกไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งร้อน
ผู้ชายคนนั้นลงจากรถ ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้า มองตรงเข้ามาด้วยรอยยิ้มละมุน
เขายังเดินตรงไปช้า ๆ แต่ละย่างก้าวชวนให้นึกถึงสมัยก่อนเมื่อครั้งยังเด็ก ที่ธเนศเคยชวนเขาเล่นซ่อนหาในบ้าน
อีกฝ่ายมักรู้เสมอว่าเขาไปซ่อนอยู่ตรงไหน เพียงแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เดินผ่านไปอย่างจงใจ สุดท้ายก็ทำทีเป็นยอมจำนนแล้วเรียกเขาออกมาหาเอง คว้าตัวไว้ได้ค่อยลูบหัวลูบหลังอย่างรักใคร่
แม้ตอนนี้อาจจะไม่ต่างกันนัก…แต่ธัญญ์รู้ดีว่ามันไม่ใช่เกมเล่นซ่อนหาแบบเด็ก ๆ อีก
“นึกว่าจะลืมฉันไปเสียแล้ว”
ธัญญ์หยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่าย คลี่ยิ้มนุ่มนวลเมื่อได้ยินประโยคทักทายนั้น
“ไม่ลืมหรอกครับ”
ได้ยินดังว่า ท่าทางอีกฝ่ายดูพึงพอใจ ต่อให้เป็นคำพูดจริงหรือเท็จ แต่ธเนศมักชอบใจเวลาเขาทำตัวว่าง่ายอยู่เสมอ
“เด็กดีของฉัน ครั้งนี้ดูเธอเล่นสนุกนานกว่าทุกทีนะ”
เขาไม่ตอบ เหลือบตามองปลายนิ้วฝ่ายนั้นที่ยื่นมาแตะแผ่วเบาบนแก้มตัวเอง พลางพูดเปลี่ยนเรื่องด้วยเสียงเนิบ ๆ “วันนี้ไม่ต้องทำงาน?”
“เลื่อนไปหมดแล้ว”
“อ้อ”
“อยากมาหาน่ะ”
“ดีใจจังครับ”
“โกหก”
พวกเขามองหน้ากันโดยไร้บทสนทนาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนผู้มาเยือนจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลงด้วยเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ
“ล้อเล่นน่ะ อึ้งไปเลยหรือ ทำเป็นไม่ชินไปได้”
ธัญญ์เพียงแต่ยิ้มรับ
“พอยิ้มอย่างนี้แล้วยิ่งเหมือนแม่นะ”
“อ้อ” เขาเอ่ยคำเดิม
“แม่ของเธอเป็นคนสวยมาก จำได้ไหม”
“ครับ”
“น่าเสียดายที่อายุสั้น”
“นั่นสินะครับ”
“แต่ก็โชคดี ที่ยังมีเธออยู่”
ธัญญ์ไม่ตอบคำ รอยยิ้มบางเบาค่อยจางลงช้า ๆ ดวงหน้าหล่อเหลาแปรเปลี่ยนเป็นสงบนิ่ง ราวกับไม่หลงเหลือความรู้สึกใดอีกแล้ว หรือไม่...ความรู้สึกเหล่านั้นก็ซุกซ่อนเอาไว้เป็นอย่างดี
“เมื่อไหร่จะกลับบ้านเราล่ะ”
เขาทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามนั้น
“ตอนเธอดื้อนิดหน่อยก็น่ารักดี แต่พอนานเข้า มันทำให้ฉันคิดว่ามีอะไรกันนะที่ทำให้ลูกชายของฉันไม่ยอมกลับบ้านสักที หรือว่าจะมีอย่างอื่นที่กำลังสนใจอยู่?”
“ไม่รู้สิครับ”
ธเนศยิ้ม โคลงศีรษะน้อย ๆ พูดต่อเสียงนุ่ม “แต่เธอจำได้ไหม ตั้งแต่เล็กจนโต ตัวเองไม่เคยสนใจหรือชอบอะไรได้นานสักอย่าง ไม่ว่าจะคน...สัตว์...สิ่งของ...พอเลี้ยงนกมันก็หนีจากกรง เลี้ยงแมวมันก็หายไปจากบ้าน เลี้ยงกระต่ายไม่เท่าไรมันก็ตาย ของเล่นได้มาแป๊บเดียวก็ทำหาย คนที่เคยสนิท...ไม่ช้าเธอก็ตีจาก...”
“...อ้อ..” เขาตอบรับเบา ๆ เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“อีกไม่นานเธอก็จะเบื่อทั้งหมดนั่น”
ธัญญ์มองตรงไปยังคู่สนทนา สายตาฝ่ายตรงข้ามที่ทอดกลับนั้นมาอ่อนโยน ทว่ากลับแฝงนัยท้าทายอยู่ในที ด้วยคงรู้ดีถึงความหมายในคำพูดของตัวเอง
เขาไม่ได้เป็นคนที่เริ่มเบื่ออะไรต่อมิอะไรอย่างธเนศกล่าวอ้าง แต่ถูกทำให้รู้ตัวว่า ‘ต้อง’ เบื่อ และกลับไปหาอีกฝ่ายได้แล้วต่างหาก
“แล้วอีกนานเท่าไหร่ เธอถึงจะเบื่อที่นี่กันนะ” ผู้มาเยือนแสร้งทำเป็นพึมพำ กระนั้นก็ยังปรายตามาทางเขาราวกับอยากสื่อความหมายบางอย่าง “สักหนึ่งเดือน สองเดือน หรือสามเดือน?”
“ผมไม่เบื่อที่นี่”
ธเนศเลิกคิ้ว “งั้นหรือ?”
“ผมมีความสุขดี”
“มั่นใจอย่างทุกที สมเป็นเธอจริง ๆ” อีกฝ่ายหัวเราะแผ่วเบา “แต่ดูเธอสิ ครั้งก่อนที่เคยพูดอย่างนี้ ตอนไปสนิทกับเพื่อนเกเรคนหนึ่งเมื่อสมัยเรียนมหา’ลัย แล้วหลังจากนั้นไม่เท่าไร...เธอก็เลิกคบเพื่อนคนนั้น”
“ครับ”
“แล้วคราวนี้ยังกล้าพูดว่าจะไม่เบื่อไปเสียก่อนอีกหรือ?”
ธัญญ์ไม่ตอบ เบือนสายตาไปทางอื่น นิ่งงันอยู่เช่นนั้นอย่างดื้อเงียบ
“เอาเถอะ” ธเนศตัดบทด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ราวกับว่าที่มาวันนี้ไม่ได้มีเรื่องสลักสำคัญอะไร เพียงแต่เป็นทางผ่านเท่านั้นจึงแวะทักทาย “ฉันแค่จะมาบอกว่าคิดถึง ถ้าเล่นสนุกพอแล้วก็กลับบ้านเถอะ”
ไม่ได้เล่นสนุก
ถ้อยคำนั้นลอยซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว ทว่าเขาไม่ได้ปริปากออกไป ทำเพียงแต่ยืนฟังอีกฝ่ายเงียบ ๆ
“...ไม่นานเธอก็เบื่ออย่างทุกที กลับบ้านก่อนเรื่องจะบานปลายจนมีคนต้องเดือดร้อนดีกว่า อยู่ด้วยกันมาหลายปี เธอก็น่าจะรู้เรื่องนั้นดีไม่ใช่หรือ”
“...ผมรู้”
“ดีแล้ว” อีกฝ่ายยิ้มกว้าง หยิบไฮเดรนเยียช่อเล็ก ๆ ในกระเป๋ามาใส่มือเขาไว้ กลีบสีน้ำเงินอ่อนทั้งช้ำและบิดเบี้ยว เหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็วเมื่อถูกเด็ดจากต้น
“ฉันรู้ เธอไม่สนใจดอกไม้ช่อใหญ่เอิกเกริก แต่ดูไฮเดรนเยียเล็ก ๆ ที่เธอชอบสิ กว่ามาจะถึงมือเธอ มันก็เหี่ยวหมดแล้ว กลับมาดูด้วยกันที่บ้านตอนมันยังอยู่บนต้นไม่ดีกว่าหรือ”
ธัญญ์มองแล้วให้รู้สึกกระอักกระอ่วน แต่ใบหน้ายังปราศจากอารมณ์เช่นเดิม
“ฉันรู้ตัวเองเคยทำผิดกับเธอไว้มาก แต่ก็กล้าพูดว่าฉันมีทุกอย่างที่เธอต้องการ หรือถ้ายังขาดเหลืออะไรก็ขอแค่เอ่ยปากบอกเท่านั้น..”
เขาฟังแล้วเพียงแต่พยักหน้าอย่างเลื่อนลอย
“แล้วจะรอนะ เด็กดีของฉัน” ปลายนิ้ววางลงไล้แผ่วเบาบนผิวแก้ม “อีกหนึ่งเดือน...สองเดือน....สามเดือน...เท่าไหร่ดี เธอว่าความอดทนของฉันยาวนานแค่ไหน”
“ก็ยาวอยู่...นี่ครับ?”
“นั่นสิ ฉันอดทนใช้ได้เชียวละ” น้ำเสียงอีกฝ่ายฟังดูพึงใจกับคำตอบ “อย่าให้ความอดทนฉันต้องเสียเปล่าล่ะ”
แวบหนึ่งก่อนพวกเขาจะแยกจากกัน จากหางตาเหลือบเห็นคนที่นั่งรออยู่ในรถมาตลอด
ภาคี...พี่ชายต่างแม่ของเขา...และจะว่าไปก็ต่างพ่อด้วย...แม้ไม่อาจนับเรียกเป็นญาติได้เต็มปาก แต่ก็เป็นที่ยอมรับกันกลาย ๆ ว่าเป็นพี่น้องกึ่งผู้มีบุญคุณต่อกัน
ชั่วขณะหนึ่งที่บังเอิญสบสายตากันในระยะใกล้ สีหน้าลำบากใจของภาคีก็ปรากฏขึ้นชัดเจน
คนคนนั้นนิสัยตรงไปตรงมา จะเก็บอาการไม่เก่งจนแสดงออกบนใบหน้าเช่นนี้นับว่าไม่ใช่เรื่องแปลก
ธัญญ์สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วค่อยผ่อนออกช้า ๆ คลี่ยิ้มบางให้ชายหนุ่มบนรถแวบหนึ่ง บอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้ถือโทษโกรธเคือง รู้ดีว่าเวลาแบบนี้ต้องมาถึงจนได้ในสักวัน แต่อีกฝ่ายกลับหลุบตาลงต่ำอย่างไม่กล้าสู้หน้า
“เจ้าภาคีน่ะหรือ” เสียงพูดทุ้มต่ำกลั้วหัวเราะดึงความสนใจเขากลับมาหยุดที่คู่สนทนาอีกครั้ง หลังจากเห็นว่าเขาดูจะสนใจสารถีจำเป็นในคราวนี้เป็นพิเศษ “ทำงานดีเชียวละ สมกับที่เธอแนะนำส่งเสริมเขามาตลอด”
เขาไม่ได้ถามต่อ ว่า ‘ทำงานดี’ ที่ว่า หมายถึงงานของธุรกิจในเครือ หรืองานอย่างอื่น
“ได้ยินอย่างนี้ก็ดีใจครับ”
ทุกอย่างย่อมมีวันหมดอายุ คนที่ใช้งานได้ก็ต้องมีวันนั้นเช่นกัน
ธัญญ์หันกลับมาสบตาธเนศตรง ๆ อีกครั้ง
นัยน์ตาอีกฝ่ายหรี่ลงน้อย ๆ แทนรอยยิ้ม เครื่องหน้ายังคงดูดีแม้อายุจะล่วงเลยวัยหนุ่มมาไกลโข ริ้วรอยบาง ๆ กลับยิ่งขับให้ใบหน้านั้นดูภูมิฐาน
เขายืนครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ ว่าถ้าทุกสิ่งย่อมมีวันหมดอายุเช่นนั้นแล้ว เมื่อไรตัวเองจึงจะหมดอายุการใช้งานสำหรับคนคนนี้เสียทีนะ
หน้าโรงเรียนดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษช่วงใกล้เวลาเลิก ร้านค้ารถเข็นและร้านรวงแถวนั้นคึกคักขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเด็ก ๆ เริ่มทยอยกันออกมาจากประตูรั้วพร้อมเสียงจ้อกแจ้กจอแจ มีทั้งตะโกนโหวกเหวกและหัวเราะร่วนกันเป็นระยะตลอดทางเดินและลานด้านหน้า
“ไหนว่าไม่ชอบเด็ก”
ทันทีที่ถามจบ ภูเมศพลันนึกได้ว่าไม่น่าเลย มองคนบนม้านั่งข้าง ๆ อมยิ้มกับเจ้าตัวเล็กตัวน้อยที่ทยอยเดินไปเล่นไปออกมาหน้าโรงเรียนก็เพลินตาดีอยู่แล้ว ดูท่าจะมีความสุขเวลาเห็นเด็กออกปานนั้น ยังทำปากแข็งไม่เข้าเรื่องอยู่ได้ ดีหน่อยที่แม้ก่อนหน้านี้ชอบยิ้มแฝงนัยน์ตาเศร้าสร้อยอยู่บ้าง พักหลังค่อยดูสดใสขึ้นจนพาคนมองใจเต้นไปด้วย
อย่างคาดไว้ไม่มีผิด พอโดนทักเข้าหน่อย เจ้าของใบหน้าคมคายพลันยืดหลังขึ้นอีกนิด มุมปากซึ่งอมยิ้มสบาย ๆ อยู่เมื่อครู่เหยียดออกเป็นเส้นตรงบางเฉียบ หันมาจ้องเขานิ่งอย่างกับเมื่อครู่เขาพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นละ
“ไม่ชอบ ถูกแล้วนี่ครับ”
“..ก็เห็นนั่งอมยิ้ม” เขาบ่นงุบงิบ ไม่ตั้งใจจะให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่ดูเหมือนจะลอยไปถึงหูเข้าจนได้
“ไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”
ภูเมศชะงักไปเล็กน้อย ครู่หนึ่งจากนั้นค่อยเปลี่ยนเป็นยกมุมปากขึ้นอย่างได้ใจ ไหน ๆ ได้ยินแล้ว แถมหน้าตานิ่ง ๆ ช่างดูยียวนน่ามันเขี้ยวจนอดต่อล้อต่อเถียงสักนิดไม่ได้
“ดื้อ ยิ้มก็บอกว่ายิ้ม ไม่เห็นเป็นไรเลย” ชายหนุ่มพึมพำ พลางขยับเข้าไปนั่งใกล้คนข้างกายอีกนิด กระซิบเสียงเบาพอได้ยินแค่สองคนอย่างจงใจ “แล้วเวลาเธอยิ้มก็น่ารักดีไม่ใช่หรือไง”
คนฟังไม่สะทกสะท้าน กลับพูดสวนเสียงเรียบ “คุณพูดอย่างนี้แล้วฟังดูชีกอชะมัดเลย”
“หือ?”
“ขยับเข้ามาใกล้นี่ คิดอะไรลามกกับผมอยู่รึเปล่าครับ”
ความมั่นใจเต็มเปี่ยมตอนแรกของภูเมศพังครืนลงในไม่กี่ประโยคของเจ้าคนหน้านิ่ง ตอนแรกสาบานว่าไม่ได้คิดอกุศลใดเลยจริง ๆ แต่พอโดนทักเข้าที คราวนี้ใครจะไปอดใจไม่คิดได้
“ใส่ร้ายนี่!”
“คิดจริง ๆ ด้วยสินะครับ” พอได้ทีก็ไม่ปล่อยโอกาสหลุดลอยสักนิด “คนทะลึ่ง หน้าแดงหมดเลย”
ที่ชวนให้งุ่นง่านที่สุด คือทั้งหมดนั้นยังอุตส่าห์พูดออกมาได้ด้วยเสียงโมโนโทน ทว่าพาคนฟังร้อนตัวถึงกับต้องยกมือขึ้นจับหน้าตัวเอง
เขาหน้าแดงจริงหรือ ระหว่างที่กำลังลนลานอยู่ในใจ ก็ได้ยินเสียงหลุดหัวเราะ "หึ" ออกมาหนึ่งพยางค์จากตัวต้นเรื่อง
“ล้อเล่นน่ะครับ”
ถึงกับอ้าปากหวอ
“ไม่ต้องห่วง ไม่ได้หน้าแดงอยู่หรอกครับ”
คราวนี้ธัญญ์ยิ้มออกมาน้อย ๆ
เป็นคนประหยัดสีหน้า แต่เลือกเอามาใช้ได้ถูกที่ถูกเวลาเสียจริง
ทั้งที่ไม่เห็นต้องเปลืองแรงขยับกล้ามเนื้อใบหน้ามากนัก แต่กลับดูดีจนละสายตาลำบาก อดคิดไม่ได้ว่าขี้โกงชะมัด เป็นชายหนุ่มที่ดูดีขนาดนี้ แล้วยังติดจะเจ้าเล่ห์อยู่นิดหน่อย สามารถใช้ข้อดีเรื่องรูปลักษณ์ของตัวเองได้อย่างคุ้มค่า
“....แต่ตอนนี้แดงจริงแล้ว...” ธัญญ์ทัก เลิกคิ้วนิดหน่อยอย่างน่ามอง
“..หะ...หา!?”
“เวลาคุณประหม่าแล้วน่ารักจัง”
คราวนี้เชื่อได้เลยว่าต้องแดงอย่างธัญญ์อ้างแน่ เพราะร้อนวาบไปทั้งหน้าเลยทีเดียว ขณะที่อีกฝ่ายก็เอาแต่มองมายิ้ม ๆ
นิสัยอย่างนี้มันชวนหมั่นไส้จนน่าจับผลักลงกับเตียงแล้วฟัดจนกว่าจะแสดงอารมณ์หลากหลายขึ้นหน่อยออกมาให้เห็นบ้างเสียจริง ภูเมศตั้งเป้าไว้ว่าในอนาคตจะค่อย ๆ ทยอยล้วงสีหน้าแต่ละแบบของอีกฝ่ายออกมาให้ได้มากที่สุด
แต่ ณ ปัจจุบัน เขาอยากแก้ต่างให้ตัวเองก่อน ทว่ากลับยังนึกคำพูดไม่ออก
จังหวะนั้นเองที่มีเสียงใสแจ๋วดังมาเข้าหูเหมือนช่วยชีวิตได้ทันท่วงที ก่อนจะขายหน้าให้เด็กอายุอ่อนกว่าเป็นสิบปีไปมากกว่านี้
“พี่ธัญญ์! คุณพ่อครับ!”
มีที่น่าหนักใจอยู่นิดหน่อย คือไอ้ลูกชายซึ่งกำลังวิ่งดุ๊ก ๆ เข้ามาหา ดันเรียกพี่ธัญญ์ก่อนพ่อตัวเองนี่ละ
“สวัสดีครับ!”
ไอ้หนูของเขากระพุ่มมือไหว้เร็ว ๆ พอเป็นพิธี จากนั้นหันขวับกลับไปเจื้อยแจ้วกับคุณพี่เลี้ยง มีเด็กชายอีกคนในชุดนักเรียนประถมเดินเตร่ตามมาข้างหลัง
“มารับด้วยเหรอ” ว่าพลางกระโจนใส่อีกฝ่าย จนพ่อบังเกิดเกล้าได้แต่นั่งมองตาปริบ ๆ “กำลังคิดถึงเลย วันนี้คุณครูพูดถึงเรื่องเดียวกับที่พี่ธัญญ์เคยเอาให้อ่านด้วยแหละ สารานุกรมนั่น...”
“แฮ่ม!”
ภูเมศกระแอมเบา ๆ อย่างเรียกร้องความสนใจ
“แล้วผมตอบได้ด้วย คุณครูชมใหญ่เลย ฮ่า ๆ ๆ”
...แต่เรียกร้องไม่สำเร็จ
“อะแฮ่ม!”
เป็นธัญญ์ที่ช้อนสายตามองก่อนลูกชายเขาจะหันมาแลเสียอีก นัยน์ตาเจ้าตัวหรี่ลงคล้ายจะยิ้มแต่กลั้นไว้ ก้มลงไปทำท่ากระซิบกระซาบกับพร้อมภูมิ แต่จงใจให้ได้ยินมาถึงเขา
“ภูมิ คุณพ่องอนแล้ว”
“เห?”
“ไปโอ๋คุณพ่อหน่อยเร็ว ปล่อยงอนยาวกว่านี้ เขาจะกลายร่างเป็นตาแก่เอาได้นะ”
“คุณพ่องอนอะไรหรือครับ?” ไอ้ตัวเล็กถามเสียงใส ทำหน้าฉงนไปด้วย
“เปล่านี่ลูก”
“เขาปากแข็งน่ะ” ธัญญ์กระซิบข้าง ๆ
“คุณพ่อปากแข็งหรือครับ”
“เปล่า”
“เห็นไหม” คุณพี่เลี้ยงยังคอยบอกบท “เขากำลังจะกลายร่างเป็นตาแก่หัวดื้อ”
พร้อมภูมิหัวเราะคิก
“คุณพ่ออย่าดื้อเลยครับ”
“ไปกอดเขาเร็ว” ว่าพลางรับกระเป๋ามาจากพร้อมภูมิแล้วจับเด็กน้อยหันหลัง ดันเบา ๆ ให้ขยับเข้าหาพ่อ ขณะที่ตัวเองเงยขึ้นมองใบหน้าภูเมศข้ามไหล่ลูกชายเจ้าตัว
เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่าย เดินกางแขนโผเข้าไปกอดพ่อแรง ๆ มีธัญญ์ก้มลงคอยเป็นพรายกระซิบอยู่ด้านหลัง
“บอกด้วยว่าคิดถึง”
เด็กชายหัวเราะชอบใจ ว่าตามเห็นเป็นเรื่องสนุก
“คิดถึงครับ”
ธัญญ์คลี่ยิ้มอ่อนโยน เงยขึ้นสบตากับภูเมศจากด้านหลังพร้อมภูมิ กระซิบต่อเสียงเบา ทว่าชัดถ้อยชัดคำ ขณะที่ยังจับจ้องเขาตาไม่กะพริบ
“...ว่ารักครับ”
ภูเมศถึงกับอ้าปากค้าง
นั่นพูดกับใครกัน?
เรื่องนั้นไม่อาจรู้ได้ รู้แต่หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาวูบหนึ่ง ทั้งหัวใจก็เต้นโครมคราม กว่าจะสงบลงได้ต้องใช้เวลาอีกครู่ใหญ่ ขณะที่พร้อมภูมิดูจะงง ๆ แต่สุดท้ายก็เอ่ยตาม...แบบขยายความขึ้นอีกหน่อย...
“รักคุณพ่อนะครับ”
เขาสูดลมหายใจเฮือก พยายามสงบสติอารมณ์สุดตัว ยื่นมือไปยีผมลูกจนเด็กชายยืนโงนเงน จังหวะที่ไอ้ตัวเล็กมัวหัวเราะคิกคัก ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เขาเองซึ่งยังสบตากับธัญญ์ก็เอ่ยเบา ๆ ในความกำกวมลักษณะเดียวกับอีกฝ่าย
“รู้แล้ว...รักเหมือนกัน”
ดวงตาสีดำขลับเบิกกว้างขึ้นนิดหน่อย จากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม เพียงแต่คราวนี้เจ้าตัวหลุบตาลงต่ำ กวักมือเรียกหาพร้อมภูมิไปลูบหัวลูบหลัง จากนั้นพาเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
“มีของไว้รอที่บ้านด้วยละ”
เด็กน้อยตาเป็นประกายวาววับ แปรพักตร์จากคุณพ่อเสียดื้อ ๆ เห็นได้ชัดว่าข่าวใดจากพี่ธัญญ์ มักทำให้เจ้าตัวตื่นเต้นดีใจได้เสมอ “อะไรเหรอ”
“เดี๋ยวกลับไปก็จะเห็น”
“หุ่นใหม่ใช่ไหม!” พร้อมภูมิแทบกระโดด “ที่เราคุยกันวันโน้น”
“ไม่รู้สิ” เขาตอบส่ง ๆ “ต้องรู้จักรอให้เป็นนะรู้ไหม”
ถึงคำตอบไม่มีอะไรบอกใบ้สักนิดอย่างนั้น แต่เด็กชายคิดเองเออเองไปแล้วเรียบร้อย กระโดดเกาะคอพี่เลี้ยงคนโปรดหนึบ ห้อยโหนไปมาเป็นลูกลิง ท่าทางตื่นเต้นตั้งแต่ยังไม่ทันเห็นของ ปากก็ร้องว่า “รักพี่ธัญญ์จังเลย!” แบบไม่ต้องมีใครคอยบอกบท
ภูเมศลอบพ่นลมออกปากเฮือกพร้อมรอยยิ้มอ่อนใจ เป็นเด็กเวลาจะบอกรักใครมันง่ายดายอะไรปานนี้นะ
เขากำลังจะชวนทุกคนขึ้นรถออกจากเขตโรงเรียนแล้ว หากไม่ติดว่ามีเสียงเจื้อยแจ้วอีกเสียงดังขึ้นมาก่อน
“ภูมิ”
พร้อมภูมิชะงัก ปล่อยมือจากธัญญ์ หันกลับไปมองต้นเสียง เรียกให้สายตาผู้ใหญ่อีกสองคนเหลียวมองตาม
เจ้าของเสียงเป็นเด็กในชุดนักเรียนประถม คนเดียวกับที่เดินตามพร้อมภูมิมาแต่แรกนั่นเอง ตัวสูงใหญ่กว่าลูกชายเขาเล็กน้อย สะพายกระเป๋าเป้ไว้ข้างหลัง หน้าตาสดใสตามวัย แต่สายตาดูจริงจังเอาเรื่องอยู่นิดหน่อย ท่าทางคงเป็นอีกหนึ่งคนที่คุณครูต้องปวดหัวคอยจับปูใส่กระด้ง ถ้าเขาจำไม่ผิด น่าจะเป็นเพื่อนหรือรุ่นพี่ลูกชายคนหนึ่งที่ชื่อสตางค์ ตอนนี้กำลังจ้องมาทางพวกเขาทั้งสามเขม็ง
“สวัสดีครับ” เหมือนว่าเพิ่มสบโอกาสเหมาะให้เจ้าตัวยกมือไหว้ แต่ดูท่าทางจงใจทักทายเขาคนเดียว โดยไม่ทักธัญญ์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วย เสร็จแล้วหันไปหาพร้อมภูมิอีกครั้ง
“เหมือนไม่ได้เห็นคุณพ่อนายมารับนานแล้วนะ”
“ฮื่อ”
“แล้วนั่นใครอะ” ว่าพลางพยักพเยิดไปทางธัญญ์ “ไม่เคยเห็นเลย”
“พี่ธัญญ์”
“พี่ชายนายหรือ”
“ไม่ใช่ พี่ธัญญ์ที่เคยพูดถึงไง”
“อ๋อ พี่เลี้ยงคนนั้น”
“ใช่ ๆ” พร้อมภูมิพยักหน้ารับรับหงึกหงักพร้อมรอยยิ้มร่า “จริงสิ พี่ตังเคยเห็นแต่คุณพ่อ ยังไม่เคยเจอพี่ธัญญ์นี่นา”
ภูเมศระลึกได้อยู่ในใจ เมื่อเห็นลูกชายเรียกอีกฝ่ายว่า ‘พี่ตัง’ นับว่าความจำเขายังไม่แย่เท่าไรนัก
“แล้วทำไมเขาต้องทำตัวเหมือนเป็นแม่นายเลย”
คนเป็นพ่อกลบเกลื่อนอาการสำลักด้วยการกระแอมค่อกแค่ก ส่วนลูกชายยืนทำหน้าเหวอ
“แม่เหรอ” พร้อมภูมิทวนคำ
“ใช่สิ” กล่าวรับพลางจ้องหน้าธัญญ์ตาไม่กะพริบ ถ้าเดินเข้ามาสำรวจจับหมุนตัวซ้ายขวาพร้อมดมกลิ่นฟุดฟิดไปด้วยได้คงทำไปแล้ว
คนถูกจ้องเพียงแต่ยักไหล่น้อย ๆ อย่างไม่ยี่หระ ดวงหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ ทั้งท่าทางยังวางเฉยสนิทชนิดห่างไกลความอ่อนโยนของคนเป็นแม่ไปมากนัก หากจะยืนยันเจตนารมณ์ออกมาว่าเกลียดเด็กตอนนี้ ก็นับว่าน่าเชื่อถือใช้ได้
“แม่นายทิ้งไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมผู้ชายคนนี้มาทำตัวเป็นแม่ล่ะ—”
“อย่าพูดแบบนั้นนะ!” คราวนี้พร้อมภูมิโพล่งเสียงดังขึ้นมากลางปล้อง ที่ยิ้มแย้มอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหน้ามุ่ยขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณแม่ไม่ได้ทิ้งผมสักหน่อย แล้วพี่ธัญญ์ก็เป็นพี่ธัญญ์ จะมาเป็นแม่ได้ยังไง!”
ทั้งสามคนที่เหลือรับฟังอย่างเงียบ ๆ
ฝ่ายเด็กนั้นได้รับคำตอบในสิ่งที่ถาม แต่ผู้ใหญ่อีกสองคนที่เหลือต่างชะงักไป จากนั้นจมอยู่กับความคิดตัวเองไปครู่ใหญ่
หลังจากได้รับคำตอบในสิ่งที่ยังไม่ได้ถาม..
To be continued...
สวัสดีปีใหม่ค่ะ เอื้อะ!
*ไหว้ย่อ แล้วนอนแผ่ให้เหยียบ*
ก่อนอื่นขออนุญาตอวยพรปีใหม่ (เปลี่ยนเลขปีบนหัวกระทู้แล้วสะเทือนใจเบา ๆ) ขอให้เป็นปีที่สว่างไสว ค้นพบสิ่งดี ๆ จากทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิต แข็งแรงกายใจ มีสติและสตรองทั้งปีค่ะ อาราธนาคุณพระและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกอวยชัยในปีนี้นะคะ
:3123: :L2: :กอด1:
อย่างที่สอง กราบขอขมาที่หายไปนานมากกกค่ะ โฮรรร นานจนกลัวใจว่าจะโดนย้ายไปห้องแต่งนิยายไม่จบ จนคนอ่านจะลืมกันหมด (ทุกคนบอกลืมหมดแล้วเฟร่ย!) TwT ไม่รู้จะแก้ตัวเช่นไร คือสองเดือนที่ผ่านมามันเยินมากจริง ๆ ค่ะ ประดังประเดด้วยจิตตกและเหนื่อยจากงาน/เรียนอีกเป็นระยะ อาจเห็นว่ายังมาโผล่มาติ่งในทวิตเตอร์บ่อย ๆ แต่เป็นแบบอู้ทวีตซะมาก ไม่สามารถจัดเวลายาว ๆ มาเขียนนิยายได้เลยค่ะ //น้ำตา...พูดไปก็เหมือนแก้ตัว กระซิก *นอนแผ่ให้เหยียบอีกรอบ*
มีช่วงหนึ่งที่ถึงกับคิดว่าหรือจะดรอปไปก่อนดี เรียนจบแล้วค่อยมาต่อใหม่ แต่ไม่อยากเสียเครดิตตัวเองค่ะ << ยังมีอยู่อีกเหรอ
แต่หลังจากเดือนนี้่น่าจะพอจัดเวลาได้ดีขึ้นบ้างอีกสักระยะ ตอนหน้าจะเข็นมาชดเชยให้โดยเร็วที่สุดค่ะ ฮึบ ๆ
อย่างที่สาม เกี่ยวกับตอนนี้
แอบเครียดเนอะ แต่ก็ไม่เครียดมากมั้ง เด็กน้อยเขาก็ใส ๆ ไม่รู้เรื่อง คงจะต้องใช้เวลา(รึเปล่า) ดังนั้นตอนต่อไปจะพยายามรีบมาค่ะ ช่วยรอกันอีกนิดนะคะ ระหว่างนี้ถ้าลืม ๆ เนื้อเรื่องไปแล้ว อ่านย้อนอีกรอบกันค่ะ 5555
ว่าแต่คุณภูเมศนี่...ไทป์กินพืชเนอะคะ ฮาาา << หัวเราะนี่ชอบนะคะเนี่ย ชอบเสะกินพืช ที่จริงก็ชอบหลายแบบ สรุปชอบผู้ชาย(?) O<-<
รูปช่วงนี้ไม่ค่อยได้วาด เวลาไม่ค่อยอำนวย ดังนั้นขอเอาเป็นนิยายเปล่า ๆ ไปก่อนนะคะ ฮึบ
พูดยาวเลย คิดถึงค่ะ ไม่มีอะไร อยากจะรวบกอดให้หมด ฮาา
ขอบคุณทุกท่านที่ยังเข้ามาอ่านนะคะ รัก TwT ปีนี้ก็ขอฝากตัวฝากใจและฝากหนุ่ม ๆ ไว้เอ็นดูอีกปีค่ะ
ปล. อัพตอนพิเศษสั้น ๆ รับปีใหม่ของเรื่อง รักติดดิน ไว้ด้วยค่ะ เบา ๆ
หากยังจำไอ้ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่ได้ จิ้มไปอ่านเล่นได้นะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg3271985#msg3271985
พบกันงวดหน้าค่า ^o^
-
ภูมิยังเด็กต้องใช้เวลา ค่อยๆพูดค่อยๆสอน :เฮ้อ:
-
พี่ธัญญ์ จะยังไงดีล่ะเนี่ย เบื้องหลังดูน่ากลัว อีตาแก่นั่นดูร้ายมาก
-
เดี๋ยวกลับไปอ่านตอนเก่าก่อนนะ :hao3:
-
หือออออออ น้ำตาจะไหล ในที่สุดพี่ก็มา
แอบสงสัยธเนศนะเนี่น ตกลงเป็นพ่อใช่มั้ยอะ ทำไมดูแสดงออกมากกว่าพ่อลูกจัง มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่เสมอค่ะ
-
ไอ้เด็กตังนี่ยังไง แก่แดดจริงเชียว :m16:
น้องภูมิยังเด็กอยู่ค่ะลูก โตขึ้นเดี๋ยวหนูก็จะเข้าใจ
ส่วนธเนศ...เปิดเผยมานิดนึงแล้วว่ามีความสัมพันธ์กับธัญญ์ในแบบพ่อลูก
แต่แม้จะเปิดเผยมาแล้ว กลับกลายเป็นว่ามีปมใหม่เพิ่มมาอีก
คุณภูเมศกับธัญญ์ต้องสู้ต่อไปนะคะ หนทางข้างหน้างยังอีกยาวไกล :n1:
-
ธเนศเป็นใครกันแน่เนี่ย ดูมีลับลมคมใน ร้ายกาจ :katai1:
ใกล้จะเป็นครอบครัวสุขสันต์แล้วนะ แต่ขอตบปากน้องตังทีนึงคะ555 :katai2-1:
มาต่อเร็วๆนะ คิดถึงงงง
:กอด1:
-
ธเนศคือใครกันแน่
เหมือนไม่ใช่พ่อของธัน แบบพ่อแท้ๆอ่ะ
น่าติดตาม
Happy new year 2016ค่ะ
-
พ่อลูกกันยังไงคะเนี่ย ...
น้องภูมิแค่โกรธมั้งที่ว่าแม่ทิ้ง
แต่นอกจากธัญญ์แล้วก็ไม่มีใครเป็นแม่ให้ได้แล้วนะลูก เพราะป้าไม่ยอมค่ะ ฮื้ออ อ :z3:
-
ปมธเนศนี่ ทำหงุดหงิดมาก ทำไมมาพร้อมกับความทะมึนทุกที
เหมือนมาปรากฎตัวพร้อมกับหมู่เมฆสีดำ
หวังว่าธัญญ์จะจัดการกับธเนศได้
คงไม่มาเป็นอุปสรรคตอนเค้าจะลงเอยกันนะ
-
เปิดตอนมาเหมือนคลายปมไปได้ว่าธเนศนั้นคือใคร
กลางตอนนั้นครอบครัวสุขสันต์ มีบอกรักกันด้วย
ท้ายตอนทำเอาเงิบกันเลย
น้องภูมิยังเด็กให้เวลาน้องหน่อยนะ พ่อภูกับธัญญ์ใจเย็นๆนะ :กอด1:
-
อ่านแล้วมันอุ่น ยิ้มอ่อน ขวยเขิน
พร้อมกับกดดันและหน่วงในอก
ยินดีต้อนรับกลับมานะ
สวัสดีปีใหม่ด้วย ขอให้ชีวิตราบลื่น มีความสุขทุก ๆ วัน
*กอดแน่น ๆ*
-
นตบหัวอิเด็กพี่ตังนี่ให้ฟ่ำ
พูดอะไรไม่มีกาลเทศะ
-
น้องธัญญ์กะตาธเนศเป็นพ่อลูกกันหรอ เงแต่พฤติกรรมมันตะแหม่งๆ =_=
อุตส่าห์หวานๆกรุ้มกริ่มมาทั้งตอน มาสะดุดอีตอนเจอเด็กสตางค์นี่แหละ ถามไรไม่ดูเวล่ำเวลา เดี๋ยดีดเลออออ
ว่าแต่น้องธัญญ์คะ จัดการธุรส่วนตัวนี่ ทำไรหรออออ พี่อยากรู้ววว 55555
สวัสดีปีใหม่ด้วยนะจ้ะ คิดถึงๆๆ
-
ระแวงคุณตุณธเนศใช้วิธีขี้โกงแยกธัญญ์ออกไป
-
เป็นพ่อจริงๆด้วย!!
แต่่คุณธเนศคงไม่ใช้วิธีกดดันธัญญ์หรอกใช่มั้ย TwT
-
มาอัพแล้วดีใจจังค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาา
ลืมตอนก่อนหน้า ต้องไปอ่านใหม่อีกรอบ ไม่งั้นต่อไม่ติด 555
ลุงภูกะน้องธัญญ์ก็ดูมีพัฒนาการนะคะ ทำคนอ่านอมยิัมได้บ่อยๆ
แต่สงสัยว่าอีตาธเนศเนี่ย มาจากโลกมืดเหรอ ชื่อนี้โผล่มาทีไร อึมครึมทุกที ชิ
-
หน่วงตอนรับปีใหม่เลย
-
กลัวincestอะ
-
ดีใจจังมาต่อแล้วเรื่องนี้สนุกมากค่ะ :mew1:
-
คุณธเนศนี่ คือพ่อใช่ป่าว แต่เป็นพ่อที่แอบจิตเล็กนะ แบบรักแม่งี้
แต่แม่ไม่อยู่ เก็บลูกไว้ดูเล่นงี้อ่ะ
พอมาถึงรร.เด็ก แหมะช่างเป็นคำที่สะเทือนจริงๆน้า
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ
และสวัสดีปีใหม่ค่ะ ร่างกายแข็งแรง เป็นปีที่ดีตลอดปีนะค่ะ
-
อ่าว...น้องตัง เดี๋ยวจะไล่ให้ไปเล่นตรงโน้นเลย // กลับมาแล้วดีใจ
-
กลัวพี่ธัญญ์จะโดนแกล้งให้ทิ้งสองพ่อลูกนี้สิ :ling3:
-
แอบบเงิบบเบา ๆ
-
ดีใจที่กลับมาต่อ
หน่วงๆๆตอนเจอธเนศ :ling2:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
คิดถึงแล้วก็มา ดีใจอ่ะ
อ่านไปคิดเป็นประเด็นๆๆตามไปเลย
ต้องเป็นพ่อ หรือ ลูกเลี้ยง แน่ๆๆเลย
เห็นเด็กน้อยตามภูมิมากก็คิดว่าจะมีบทไรไหมยืนฟังเรื่องน่ารักๆๆตั้งนาน พอออกปากพูดเท่านั้นพี่ตังทำให้ผู้ใหญ่ชะงักไปเลยจากคำตอบน้องภูมิ ว่าจะเชียร์ให้พี่ตังเป็นแฟนน้องภูมิสักหน่อย แบบนี้เชียร์ให้ภูมิจับตังกดเลยดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ ดีใจที่เห็นธันวางแผนจะให้ชีวิตที่นี้ แอบลุ้นต่ออุปสรรค์มันมาแล้ว ชอบคู่นี้จังเลบรอจิกหมอน อิอิ
สวัสดีปีใหม่จ้า^^
-
คุณธเนศเป็นพ่อ!??
-
ตบหัวเด็กเนี่ยผิดมั้ย? ค่าปรับเท่าไหร่ค่ะ? อีชั้นขอซักป๊าปเถอะ อีเด็กปลวก คนกำลังอิน วิมานในอากาศหายวึบ เซ็งจริง ชิชะ...
-
พอรู้ว่าคุณธเนศเป็นใครแล้ว เราสงสารธัญญ์มากๆเลย อยากกอดปลอบจัง :กอด1:
แม้คุณธเนศจะดูรักธัญญ์มากๆเลย แต่เราว่าคุณธเนศดูมีอำนาจ น่ากลัว ไม่อยากอยู่ใกล้ด้วยเลย
เอาใจช่วยธัญญ์ให้สามารถอยู่กับคุณภูเมศตลอดไป หลังจากนี้คงมีอุปสรรคมากมายเลยเนอะ
กรี๊ดให้กับการบอกรักของคุณภูเมศกับน้องธัญญ์มากๆ หวานมากๆ ยิ่งสบตากันด้วยยิ่งเขิน ชอบๆน่ารักๆ
กำลังอมยิ้มกับความหวานและความสุขของครอบครัวนี้ แต่ต้องมาเครียดเพราะคุณน้องพี่ตัง จะมาทำไมเนี่ย555
น้องภูมิความสุขของหนูคืออะไร อย่าคิดมากนะ คุณภูเมศและน้องธัญญ์สู้ๆนะคะ รักกันแล้วต้องสู้ต่อไปค่ะ
ตอนนี้อินมากๆเลยค่ะ รอเรื่องนี้เสมอนะคะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะที่ยังแต่งเรื่องนี้ต่อไป เป็นกำลังใจให้ในทุกเรื่องนะคะ :L2:
เรื่องนี้สนุกมากๆ ลุ้นและน่าติดตามทุกตอนเลยค่ะ o13
-
กลัวดราม่า
-
เขากำลังมีความสุขกัน อิตาธเนศจะมาป่วนอะไร กำหนดเวลานั่นนี่
ความสัมพันธ์ยังน่าสงสัย พ่อลูกแน่เหรอ เหมือนเลี้ยงต้อย เป็นนกน้อยในกรงทอง
-
:กอด1:
-
ในที่สุดก็ได้อ่าน เย่ๆ
-
จุด ๆ นี้ ป้าหวั่นไหวมาม่าหม้อโตเหลือเกิน
เรื่องคุณธเนศ โอเค... เคลียร์ แต่เรื่องลูกนี่สิ งานใหญ่เลยนะ
หากภูเมศไม่ช่วยจัดการ อาจจะบานปลายกลายเป็นต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่งได้... ซึ่งป้าไม่มักเลย
แต่จะยังไง ป้าก็จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ เพราะป้าสตรอง!!
สวัสดีปีใหม่นะคะ! :L2:
-
= =* อีตาลุงโรคจิตนั่น ไม่น่าไว้ใจ
ท่าทางร้าย เจ้าเล่ห์
ส่วนธัญ น่าจะพอตัว เจ้าเล่ห์ไม่แพ้กัน ออกไปทางจอมวางแผน
พระเอกเรื่องนี้ เลยกลายเป็นใสซื่อ ไปเลย
T_T; อย่าเพิ่งมาม่านะ พลีสสสสสส
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ^3^
-
เหมือนจะมีิะไรแอบแฝงในคำพูดของคุณพ่อนะคะ (เตะคว่ำ) ปล. น้ำตาแทบไหล เห็นว่าอัพ อิอิ รอตอนต่อไปนะคะ
-
จากนิยายรายเดือนกลายเป็นรายปีแล้ววววว อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆๆๆ รีบแลับมานะ คิดถึง :hao5: :hao5: :hao5:
-
มันก็เป็นความจริงๆนะ อะไรที่ได้มาง่ายๆมันก็รู้สึกไม่ค่อยมีค่า
:hao7: :hao7: :hao7:
-
แหมๆ น้องตังนี่คงไม่ได้มาจีบพร้อมภูมิหรอกนะคะ (มองเค้าออกนี่ไม่ธรรมดา 555)
ถ้ามา ขอหล่อๆ ดีๆ โตมาคุณภาพสูงๆนะคะ
เพราะตอนนี้โดนหมายหัวไว้แล้วนะจ๊ะ :m16: :m16:
ชอบพร้อมภูมิอยู่นะ ทั้งๆที่ไม่ชอบเด็ก
พอน้องตังมานี่แบบ...ต่อมเกลียดเด็กทำงานเลยอะ
น้องชัดไป ตรงไปนะจ๊ะ โดนพร้อมภูมิงอนเลย ว๊ายยยยย :hao7: :hao7:
กำลังหวานอยู่เชียวปูทางเครียดอีกและ
ยังไงก็รอตอนต่อไปนะค่ะ
รัก :3123: :3123: และขอบคุณ :pig4: :pig4:
-
ดีดปากเด็กจะโนจับไหม 5555
-
เจ้าตังหึงหล่ะสิ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ธเนศน่ากลัว
-
จะมายังเอ่ย
-
ง่าาาาาาาาาา
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 13
ไม่ใช่ผู้ชายตัวเปล่าแล้วนี่นะ..
ว่าไปก็เป็นพ่อม่ายลูกติด ให้นึกอยากชอบใครก็ลงมือจีบ จีบติดตกลงคบกันเป็นคนรักเหมือนตอนยังไม่แต่งงานมีครอบครัว มันง่ายดายอย่างนั้นที่ไหน
คงต้องโทษตัวเองอย่างหนึ่งที่คิดง่ายเกินไป เห็นว่าคุณลูกชายติดธัญญ์แจอย่างกับอะไรดี เอะอะก็พี่ธัญญ์อย่างนั้นอย่างนี้ เลยหลงคิดไปว่าคงไม่ทำให้รู้สึกไม่ดี ค่อย ๆ ตะล่อมบอกทีละน้อยไม่น่ามีปัญหา พร้อมภูมิก็เก้าขวบแล้ว คุยรู้เรื่อง เป็นเด็กดีมีเหตุผลมาตลอด แม้ว่าเรื่องแบบนี้อาจจะเกินความเข้าใจของเด็กเก้าขวบไปสักหน่อย
อย่างหนึ่งที่เขาไม่ควรลืม คือพร้อมภูมิโตมากับแม่แท้ ๆ ตั้งราวแปดปีได้ แม้ผู้ใหญ่มีปัญหากันอย่างไร แต่ความสัมพันธ์แม่ลูกก็เป็นไปด้วยดีเสมอมา ทุกวันนี้ยังไปมาหาสู่กันด้วยซ้ำ ต่อให้เขาไม่ได้คิดจะให้ธัญญ์มาเป็นแม่พร้อมภูมิ—อย่างไรธัญญ์ก็ผู้ชาย แทนกันไม่ได้อยู่แล้ว เรื่องนั้นรู้ดีมาแต่แรก—ทว่าสำหรับเด็ก หากเป็นตำแหน่งคนรักของคุณพ่อ ก็คงเทียบเท่ากับเป็นคุณแม่ไปโดยปริยาย
พอเห็นปฏิกิริยาลูกชายต่อหน้าเพื่อนร่วมโรงเรียนเมื่อเย็น ความคิดว่าจะเริ่มบอกให้รู้ทีละน้อย ก็มีอันต้องเลื่อนไปก่อนอย่างไม่มีกำหนด
“เฮ้อ”
“ถอนใจอะไรอย่างนั้นครับ”
ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ ผงกศีรษะขึ้นเหลียวมองไปด้านหลังตามเสียง เห็นคุณพี่เลี้ยงประจำตัวลูกชายยืนพิงผนังใกล้ ๆ จ้องตาใสกลับมาด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน
“เดี๋ยวก็ยิ่งแก่ไวหรอก”
ให้ตายเถอะ เป็นเด็กหน้าตาดีที่ปากร้ายเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ
เขาโบกมือไปมาอย่างปลง ๆ ขณะที่อีกฝ่ายเดินอ้อมมาย่อตัวนั่งลงด้านข้าง
“ช่างฉันเถอะน่า”
“แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจคนแก่หรอกนะ”
“นี่สรุปว่าฉันแก่แล้วเรอะ” ภูเมศถามเสียงเพลีย
ธัญญ์มองเขานิ่ง ตอบกลับมาเรียบ ๆ “วันหนึ่งทุกคนก็จะแก่”
“ไม่ต้องมาทำพ่นปรัชญาชีวิตเลย”
“เรื่องพรรค์นั้นไม่อยู่ในหัวผมหรอก” อีกฝ่ายปฏิเสธ รอยยิ้มบางเบาวาดบนริมฝีปาก ขณะสายตาทอดไปไกลข้างหน้า “คิดแค่ว่าอยากอยู่กับคุณจนแก่จัง ไว้วันนั้นคุณก็จะเห็นผมตอนแก่ด้วย”
แล้วทำไมช่างขยันพูดอะไรให้คนอื่นคิดมากคิดไกลนักนะ
“เฮ้อ...” เขาถอนใจอีกครั้ง ข่มความวุ่นวายใจไว้ในอก ดูคนหนุ่มตรงหน้านี่สิ รูปลักษณ์หล่อเหลาไร้ที่ติ ทั้งคำพูดคำจาหรือสารพัดเรื่องที่เคยเอามาสอนลูกชายเขาก็ดูมีการศึกษา ถ้าไปจับคู่กับหญิง...หรือผู้ชายก็ได้หากเหมาเอาว่าอีกฝ่ายเป็นเกย์ ชอบพอกับใครสักคนที่ไม่มีพันธะ เรื่องคงง่ายกว่ามายุ่งกับคนมีลูกติดเป็นไหน ๆ แค่หน้าตาหรือบุคลิกน่าจะทำให้ผู้คนหลงรักได้ไม่ยากเย็นแท้ ๆ
“ถอนใจอีกแล้ว”
โดนทักเข้าอีกจนได้
“คนอย่างฉันมีอะไรดีรึไงนะ”
“แล้วคุณมีอะไรที่ไม่ดีล่ะครับ”
น้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย ยากจะเดาว่าจริงจังหรือกำลังล้อเล่น
เขาฟังแล้วถึงกับชะงักไป พอตั้งตัวติด จะถอนใจอีกหนพลันนึกขึ้นได้ว่าเดี๋ยวก็แก่ไวจริง ๆ หรอกจึงหยุดไว้เสียก่อน
“...ไม่รู้สินะ...แต่ยังไงก็เป็นผู้ชายที่มีลูกแล้ว”
“นั่นเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือครับ?”
“หือ?”
“หรือคุณคิดว่ามีน้องภูมิแล้วไม่ดี”
“ต้องดีอยู่แล้วสิ!”
“นั่นสินะครับ” ธัญญ์ยิ้มน้อย ๆ ขยับมุมปากเพียงนิดเดียวก็น่ามองจนละสายตาลำบาก “คุณเป็นพ่อที่ดีของเขา เขาเป็นลูกชายที่น่ารักของคุณ เป็นเรื่องดีมากออกขนาดนี้”
แม้ขณะกำลังเอ่ยเรื่องน่าฟังออกมาแท้ ๆ ทว่าแวบหนึ่ง กลับเห็นแววหม่นหมองในดวงตา ทั้งที่ผ่านมาไม่ค่อยเห็นหน้าตาแบบนี้แล้วตั้งพักใหญ่
ไม่รู้เขาคิดมากไปเองหรือเปล่า แต่พอมีบทสนทนาหรืออะไรที่ชวนให้นึกถึงความสัมพันธ์อย่างพ่อลูกทีไร แววตาอย่างว่ามักฉายขึ้นมาอยู่เรื่อย
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอีกแล้วล่ะ”
“เอ๋?”
“นึกว่าเลิกทำหน้าเศร้าไปนานแล้วเสียอีก”
“ผมน่ะหรือครับ”
“เธอ...” เขาลังเล ไม่รู้ควรหรือไม่ควรถามต่อ สุดท้ายจึงได้แต่พูดอ้อมค้อมอย่างระมัดระวัง “...ไม่เห็นเล่าเรื่องครอบครัวตัวเองให้ฉันฟังบ้างเลย”
ธัญญ์มองเขาอย่างชั่งใจ ประสานมือไว้บนตักหลวม ๆ ครู่หนึ่งค่อยเปลี่ยนเป็นก้มลงมองนิ้วมือตัวเองอยู่นาน กว่าจะเอ่ยออกมาเสียงเบา ราวกับเพียงแค่กระซิบกับตัวเอง
“ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกครับ”
“ไม่เห็นต้องน่าสนใจก็เล่าได้ไม่ใช่หรือ” เขาพยายามทำเสียงเริงร่าสร้างบรรยากาศ “มีพี่น้องไหม แล้วพ่อแม่เธอล่ะ”
อีกฝ่ายเม้มปากอีกครู่หนึ่ง ค่อยพึมพำอย่างไม่แน่ใจนัก
“พี่น้องนี่...จะว่ามีก็มี จะว่าไม่มีก็ไม่มี...”
ภูเมศทำตาปริบ ๆ พยายามแปลผลถ้อยคำกำกวม ทว่าไม่สำเร็จ งงกว่านี้มีอีกไหม
“คุณแม่ป่วย เสียไปนานแล้ว ส่วนพ่อ...จะว่ามีก็มี...จะว่าไม่มีก็ไม่มี..”
งงกว่าเดิมได้อีกจริง ๆ ด้วยสิ
“พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยไอ้หนู”
ธัญญ์ยักไหล่ “ผมถึงได้บอกไง ว่าไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก”
“ทำไมล่ะ ฉันสนใจเรื่องเธอไม่ได้หรือไง”
อีกฝ่ายได้ยินเช่นนั้นกลับเงียบไปอึดใจ หันมามองเขาช้า ๆ สีชมพูระเรื่อแต้มบนผิวแก้ม ไม่ปริปากพูดอะไรอีก แต่มองเห็นรอยยิ้มที่ฉายผ่านแววตาชัดเจน
บ้าฉิบ ถึงไม่อยากให้ทำหน้าเศร้า แต่เวลาที่ดูน่ารักแบบนี้ก็ไม่ค่อยดีกับหัวใจเท่าไรเหมือนกัน
“เอาเถอะ” เขายกนิ้วขึ้นถูปลายจมูกเบา ๆ แก้เก้อ “ไม่อยากพูดถึงก็ไม่เป็นไร”
คราวนี้กลับเป็นธัญญ์เสียเองที่ผ่อนลมหายใจยาวออกมา
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณอะไรกัน”
“ทุกเรื่องเลย”
“พูดเกินไปแล้ว”
“เห็นคุณแล้ว...คิดว่าสว่างมาก ๆ เลย...จนบางทีผมก็รู้สึกตาพร่า”
ภูเมศกลบเกลื่อนอาการสำลักด้วยการแสร้งทำเป็นกระแอมค่อกแค่ก “พูดอะไรน่าขนลุก ฉันไม่ใช่หลอดนีออนนะ”
“หลอดไฟไม่ทำให้อุ่นแบบนี้หรอกครับ”
“ใครสั่งใครสอนให้พูดจาน้ำเน่าอย่างนี้เนี่ย”
เขาเริ่มเขินขึ้นมาจริง ๆ แล้ว แต่พอหันไปบ่นต่อว่า “อยู่บ้านดูละครมากไปหรือเปล่า” แล้วกลับได้รับรอยยิ้มละมุนกลับมา ผิดจากเวลาหาเรื่องแกล้งให้เขินไปเรื่อยอย่างเจ้าตัวชอบทำ ก็เล่นเอาพูดไม่ออก หัวใจกระดอนอยู่ในอก ทำตัวเป็นตาลุงแพ้รอยยิ้มเด็กน่ารัก ๆ เข้าเสียได้ เจ้าตัวต่างหากที่จะทำคนมองตาพร่าเวลาจ้องนาน ๆ
“จริงเลยน้า” เขายกมือขึ้นเสยผม ส่งยิ้มอ่อนใจกลับไป ครู่เดียวก็อดไม่ได้ต้องย้ายมือไปลูบหน้าลูบผมอีกฝ่ายอย่างรักใคร่เจือมันเขี้ยว “จะว่าน่าเอ็นดูหรือน่าหมั่นไส้ดีล่ะเนี่ย”
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร จะวางมือวางไม้ลงไปตรงไหนก็ยอมแต่โดยดี ทั้งยังเอียงใบหน้าให้แก้มแนบกับฝ่ามือเขาแล้วหลับตาลง ขนตาเป็นเป็นแพทาบสนิทบนผิว
รู้อยู่แล้วว่าเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ แต่พักนี้มองใกล้ ๆ ยิ่งสวย
“ทั้งหมดนั่นละครับ ตามใจคุณเถอะ”
ยังมีหน้ามาพูดอีก
“เธอนี่น้า”
ใครจะอดหลงรักคนแบบนี้ได้กันนะ
เปลือกตาหลับพริ้ม ท่าทางโอนอ่อน เห็นแล้วก็ใจคอไม่ค่อยดี ในความใกล้ชิดอันชวนให้เผลอไผล กลิ่นกายเฉพาะตัวที่คุ้นเคยยิ่งแจ่มชัด ย้อนดึงเอาภาพเมื่อครั้งเคยฝังใบหน้าลงไปบนซอกคอนั้น พรมจูบลงไปบนผิวขาวจนเป็นรอยแดงให้กลับมาโลดแล่นในหัว ทาบซ้อนกับตัวตนจริง ๆ ซึ่งอยู่ข้างกายยามนี้
เป็นเขาเอง ค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปหาเชื่องช้า ความคิดขาดห้วงลงครึ่ง ๆ กลาง ๆ รับรู้เพียงผัสสะที่ค่อยแจ่มชัดขึ้นทีละอย่าง
ผิวแก้มฝ่ายนั้นที่แนบสนิทกับฝ่ามือเขา...อุ่น
ลมหายใจ...ร้อนผ่าว
ทั้งปลายลิ้นเขาที่สัมผัสบนริมฝีปากตรงหน้า...ไล้เล็มแผ่วเบา...ดุนดันให้กลีบปากนั้นเผยอออกรับ
...หวาน...
พร้อมภูมิอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมยังเช็ดไม่แห้ง หยดน้ำร่วงแหมะจากปลายเส้นผม แต่ใจร้อนอยากเล่นหุ่นรบตัวใหม่ที่พี่ธัญญ์เพิ่งซื้อให้เต็มแก่ รีบทาแป้งแต่งตัว สวมชุดนอนลวก ๆ กระดุมเสื้อยังติดไม่ทันครบก็รีบคว้าหุ่นมากอด เดินตามหาพี่เลี้ยงคนโปรดที่คงอยู่ไหนสักแห่งในบ้าน
เสื้อนอนมีรอยหยดน้ำเป็นดวงเล็ก ๆ เพราะผมยังไม่แห้งดี แต่เด็กน้อยไม่ใส่ใจนัก เดี๋ยวเจอพี่ธัญญ์อาจโดนบ่นนิดหน่อย สุดท้ายก็จะมานั่งเป่าผมให้อยู่ดี หรือบางทีถึงถูกทำโทษให้อ่านหนังสือ แต่อีกฝ่ายก็จะอยู่เป็นเพื่อนจนเขาอ่านจบนั่นละ
พร้อมภูมิเดินย่องไปหลังบ้านที่พี่ธัญญ์ชอบไปนั่งเล่นกับเจ้าเหมียวถุงทอง ตั้งใจว่าจะไปแอบกระโจนใส่ให้ตกใจจากข้างหลังดูบ้าง เอาคืนที่เขาเองโดนย่องมาตะครุบตัวไว้ได้ประจำ ยังไม่เคยแก้มือได้สักที
แต่วันนี้เมื่อไปถึงกลับพบว่าไม่อยู่ เจ้าแมวส้มก็เช่นกัน ถาดอาหารมีอาหารเม็ดสำหรับแมวเหลือนิดหน่อย สงสัยเจ้าเหมียวกินเสร็จจะออกไปเที่ยวเล่นเรียบร้อย
ถ้าไม่ใช่หลังบ้าน ก็อาจจะเป็นห้องนั่งเล่น
เด็กน้อยเขย่งบนปลายเท้า ย่องเบาที่สุดอย่างเคยซ้อมกับพี่ตังที่โรงเรียน กลั้นยิ้มไปด้วยอย่างนึกสนุก คุณพี่เลี้ยงคนโปรดจะต้องตกใจสะดุ้งโหยงแน่นอน หากจู่ ๆ ถูกเขาพุ่งเข้าใส่จากข้างหลัง
นั่นไง...เห็นแล้ว
ตรงสุดมุม บนเก้าอี้ริมประตูกระจกซึ่งเชื่อมไปยังระเบียงเล็ก ๆ ด้านข้าง พบว่ามีคนนั่งอยู่
จากตำแหน่งยืนของเขาตอนนี้ นับว่าเหมาะเหม็งสำหรับการซุ่มหาจังหวะดี ๆ เพื่อเข้าจู่โจมโดยไม่ถูกเห็นเข้าก่อน เพราะอยู่ใกล้พอจะเล็งเป้าหมายได้ชัดเจน แล้วยังมีมุมให้หลบเสียด้วย
เด็กชายพร้อมภูมิกอดหุ่นรบตัวใหม่ไว้แน่น ใจเต้นตึกตักด้วยความระทึก ขณะเพ่งสายตาไปเบื้องหน้า คิดไปด้วยว่าจะส่งเสียงให้ตกใจตอนเข้าถึงตัวว่าอย่างไรดี
ตอนนั้นเอง ที่ได้เห็นว่าพี่ธัญญ์ไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว
คุณพ่อก็อยู่ด้วย
นั่งใกล้กันมาก มิน่าเล่า ตอนแรกจึงคิดว่ามีคนอยู่แค่ลำพัง
เขาจ้องตาปริบ ๆ จากตรงนี้ไม่ได้ยินว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน ให้เข้าใกล้กว่านี้ก็กลัวโดนจับได้ แต่ยังดีที่หากตั้งใจมองสักหน่อย ก็จะเห็นสีหน้าท่าทางทั้งหมดได้ชัดเจน ดีไม่ดีอาจทำคุณพ่อตกใจเสียท่าได้ด้วยอีกคน แผนเจ๋งสุดยอด!
พ่อยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง จากนั้นยิ้มบางพลางส่ายหน้าน้อย ๆ เดี๋ยวเดียวก็เปลี่ยนเป็นเอามือไปวางไว้บนผมพี่ธัญญ์แทน ปลายนิ้วสางตามเส้นผมดำขลับ แล้วค่อยเลื่อนลงมาประคองสองข้างแก้ม
เขานึกว่าพี่ธัญญ์จะขยับหนี หรือไม่ก็บ่นคุณพ่ออย่างที่เคยบ่นเขา แต่ก็เปล่า
ฝ่ายนั้นกลับนั่งนิ่ง
ไม่สิ...เอียงหน้าเข้าหาฝ่ามือพ่อต่างหาก
แสดงความรัก?
แน่นอน พร้อมภูมิรู้จักท่าทางเช่นนั้น พ่อก็เคยทำกับเขาเหมือนกัน เอื้อมมือใหญ่ ๆ มาลูบผม ยีจนหัวยุ่งแล้วพึมพำกลั้วหัวเราะว่าไอ้ลูกหมาของพ่อ แม้ครั้งนี้มีจุดที่รู้สึกว่าต่าง แต่ไม่มั่นใจนักว่าต่างกันตรงไหน
ตอนนี้พ่อก็อาจพูดอะไรสักอย่างกับพี่ธัญญ์เหมือนเวลาล้อเล่นกับเขา จึงได้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้
...จนชิด...
จูบ..?
เด็กน้อยเบิกตากว้าง เผลอกลั้นหายใจ ถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว สะดุดขาตัวเองเดินเซไปด้านข้างแล้วค้างอยู่แค่นั้น แต่สองคนตรงหน้ายังคงละเลียดชิมริมฝีปากกันและกันโดยไม่เห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ขาเด็กชายนิ่งแข็งอยู่กับที่ ขณะพ่อและพี่เลี้ยงของเขาต่างตระกองกอดกันและกัน แลกจุมพิตลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ
กระทั่งหุ่นยนต์ของเล่นหลุดจากมือเขา ร่วงลงกระทบพื้น
โครม!
เสียงดังขึ้นชัดเจนในความเงียบ แม้แต่เขาเองที่เป็นคนถือมันอยู่เมื่อครู่ก็ยังพลอยสะดุ้ง
“...อึก!”
พร้อมภูมิเงยหน้าขึ้นมาตื่น ๆ หลังจากตั้งสติขึ้นมาได้บ้าง
และพบสายตาตื่นตระหนกสองคู่มองตรงกลับมาทางเขาพร้อมกัน
“ภูมิ!”
ได้ยินพ่อเรียกชื่อตัวเองด้วยน้ำเสียงร้อนรน
เขาอ้าปาก แต่มีเพียงเสียงกระซิบ “...พ่อ..” ออกมาคำเดียว
จากนั้นสมองก็ไม่ส่งถ้อยคำใดให้ปากพูดออกมาอีก
ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี สุดท้ายจึงตัดสินใจหันหลัง ทิ้งหุ่นยนต์ของเล่นที่เพิ่งได้มาไว้ที่เดิม วิ่งตึงตังเข้าห้องตัวเอง ล็อคลูกบิดประตู ทั้งยังลงกลอนไว้อย่างแน่นหนา หอบหายใจแรง ๆ จนแผ่นอกกระเพื่อมหนักหน่วง หัวใจเต้นรัวเร็วชวนให้อึดอัดไปหมด ขาสองข้างสั่นระริกจนยืนไม่อยู่
ได้แต่ทิ้งตัวลงนั่งพิงประตูอย่างอ่อนแรง
ภูเมศวิ่งตามมาถึงหน้าห้องลูกชาย แต่ไม่ทันแล้ว ประตูห้องถูกปิดไปเรียบร้อย ต่อให้มีกุญแจไขลูกบิดประตู แต่ในห้องก็มีกลอนอยู่ด้วยเหมือนกัน
เมื่อเคาะประตูไม่มีทีที่ว่าจะเปิดให้ เรียกแล้วไร้เสียงตอบรับ จึงได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง ปากก็บ่นพึมพำไปด้วยไม่หยุด
“แย่แล้ว...ทำไมสะเพร่าอย่างนี้นะ”
“ขอโทษด้วยครับ”
“ไม่ ๆ” ชายหนุ่มโคลงศีรษะรัวเร็ว “ไม่ได้ว่าเธอ ฉันหมายถึงตัวเอง”
ว่าจบแล้วทำสีหน้าหนักใจ พ่นลมยาวออกปากอย่างเหนื่อยอ่อน นวดขมับตัวเองเบา ๆ สุดท้ายพูดต่อโดยไม่สบตา “ขอโทษนะที่ทำให้ลำบากใจไปด้วย เธอพักก่อนเถอะ ฉันขอคุยกับภูมิก่อน”
“แต่ผมก็..” ธัญญ์ตอบแผ่วเบา ทว่าหลังจากนั้นกลับหยุดไปกลางคัน เม้มปากจนเป็นเส้นตรงบางเฉียบ
ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง จึงยอมถอยออกมาแต่โดยดี
เรื่องกาลเทศะ ตอนไหนควรอยู่ ตอนไหนควรไป เขาย่อมรู้ดีอยู่แล้ว
เพียงแต่คงเพราะความเคยชินจากที่อยู่ร่วมบ้านกันมานาน คงทำให้เผลอเข้าใจไปว่าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ที่หนักกว่านั้น ยังเผลอทำตามใจจนเกินไปอีก โทษภูเมศคนเดียวก็ไม่ถูก เขาเองเหมือนกันที่ไม่ทันระวังให้ดี รู้ทั้งรู้ว่ามีเด็กอยู่ด้วยแท้ ๆ
ทั้งที่ถ้าเป็นเด็กคนอื่นละก็ จะไม่สนใจเลยสักนิด
เขาเดินกลับเข้าห้องตัวเอง เหม่อลอยไปไกลหลายต่อหลายเรื่อง และหนึ่งในนั้นก็เป็นสิ่งที่ไม่ค่อยอยากนึกถึงเท่าไรนัก
บางที..ที่ธเนศเคยพูดไว้อาจถูกแล้วก็ได้
คนอย่างเขา อยู่ที่ไหนก็เดือดร้อนที่นั่น
‘แล้วใครจะทนได้ล่ะ นอกจากฉัน ดังนั้นเธออยู่ข้าง ๆ ฉันก็ดีที่สุดแล้ว จริงไหม’
“ไม่จริงหรอก..”
เขาพึมพำ คล้ายจะกล่อมตัวเองให้เชื่อเช่นนั้น
ทว่าเมื่อทิ้งตัวลงนอนมองเพดานว่างเปล่าในห้องตัวเอง ความหวาดหวั่นที่เหมือนม่านหมอกสีดำบาง ๆ ก็ค่อยแผ่ขยายตัว ห่อหุ้มหัวใจไว้เงียบงัน
สุดท้ายแล้วคืนนั้น ธัญญ์ก็ไม่รู้ว่าพร้อมภูมิยอมเปิดประตูให้ผู้เป็นพ่อเข้าไปคุยด้วยหรือเปล่า
แต่เดาว่าคงเปิดให้เข้าไปหา เพราะในเช้าวันรุ่งขึ้น แม้เด็กน้อยจะมีทีท่าตึง ๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยอมพูดคุยกับภูเมศได้เกือบเป็นปกติ
อย่างนั้นก็ดีแล้ว
ธัญญ์ผ่อนลมหายใจยาว วางจานชามที่เป็นอาหารมื้อเช้าสำหรับพร้อมภูมิไว้บนโต๊ะ
ไส้กรอกทอดที่เจ้าตัวเคยบ่นอยากกิน ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ว่าเดี๋ยวจะทำให้ วางคู่กับผัดผักคะน้าที่หลังจากธัญญ์สอนแกมบังคับจนกินเป็นแล้ว พร้อมภูมิก็สามารถตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยได้โดยไม่บ่น
แต่วันนี้เมื่อเด็กชายนั่งลงตรงหน้าโต๊ะอาหาร เห็นมื้อเช้าที่เพิ่งเตรียมไว้ กลับบอกว่าไม่ชอบกินผักคะน้า
“แล้วไส้กรอกล่ะ” ภูเมศต่อรอง หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “วันนั้นเห็นบอกอยากกินไม่ใช่หรือ”
ลูกชายส่ายหน้า “แต่วันนี้ไม่อยากแล้ว”
“อ้าว” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว แม้พยายามทำตัวเป็นปกติอย่างที่สุด แต่ความลำบากใจยังปรากฏให้เห็นได้จากท่าทาง
ธัญญ์ดึงจานอาหารที่ถูกปฏิเสธกลับมา พลางถามเสียงเรียบ “งั้นเอาเป็นไข่ดาวดีไหม? เดี๋ยวทำให้”
พร้อมภูมิไม่ได้ตอบเขา แต่หันไปพูดกับภูเมศแทน “เช้านี้กินนมกับขนมปังได้ไหมครับ”
“เอ้อ..”
“ไม่งั้นผมไปกินที่โรงเรียนก็ได้” เด็กน้อยเออออกับตัวเองพลางลุกขึ้นยืน “รถใกล้มารับแล้วด้วย”
“อ๊ะ เดี๋ยวสิ” สุดท้ายภูเมศก็พยักหน้ากับลูกชาย ยอมตกลงตามนั้นไปก่อน “กินนมกับขนมปังก็ได้ ไม่กินอะไรตอนเช้าเดี๋ยวก็ไม่มีแรงหรอก”
พร้อมภูมิพยักหน้า จังหวะหนึ่งที่เหลือบมาทางเขาแล้วสบตากันเข้าพอดี แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น เด็กชายก็เบือนสายตาไปทางอื่น
ธัญญ์ไม่เอ่ยปากอะไรอีก ใบหน้านิ่งสงบเหมือนรูปปั้นที่ไม่สื่ออารมณ์ใด เก็บจานชามเงียบ ๆ แล้วยกเข้าไปไว้ในครัว จากนั้นไม่ได้เดินกลับออกมา จนภูเมศแน่ใจว่าคงตั้งใจหลบไปก่อน เหลือแต่ตัวเองกับลูกชายสองคน ช่วยกันทาแยมลงบนขนมปัง
สองพ่อลูกมือไม้เกะกะไปหมด เศษขนมปังร่วงเต็มโต๊ะ แต่จนแล้วจนรอดบทสนทนาก็ยังว่างเปล่าจนภูเมศต้องเปรยลอย ๆ ขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวนี้พี่ธัญญ์เขาก็ทำอาหารเก่งขึ้นเยอะเลยนะ”
พร้อมภูมิไม่ตอบคำ ก้มหน้าก้มตาปาดแยมลงบนแผ่นขนมปัง
“จำได้ไหม ตอนแรก ๆ ทำกระทะดำปี๋ประจำ ไส้กรอกทอดอย่างเมื่อกี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ อย่าหวังว่าจะได้เห็นเลย” ว่าพลางปั้นเสียงหัวเราะเฝื่อน ๆ “พอรู้ว่าภูมิอยากกิน เมื่อวานก็ซื้อมาเก็บไว้เยอะแยะ รอทำให้ตอนเช้า...”
“ก็ไม่ได้อยากกินเสียหน่อย ใครใช้ให้ซื้อมาล่ะ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว จากนั้นระบายลมหายใจยาว
“...นั่นสินะ วันนี้ไม่อยากแล้วนี่เนอะ”
เด็กชายส่งขนมปังเข้าปาก หน้านิ่วคิ้วขมวดโดยไม่รู้ตัว สายตาลอบมองไปด้านหลังทางห้องครัวเป็นระยะ เมื่อเห็นว่าไร้การเคลื่อนไหวใดจากทางนั้น ก็กลับมานั่งก้มหน้าก้มตากับมื้อเช้าที่เลือกเอง แต่ไม่ได้รู้สึกถึงความอร่อยสักนิด
ชายหนุ่มเห็นท่าทางลูกรักแล้วให้ยิ่งหนักอึ้งในใจ เอื้อมมือไปลูบผมเจ้าตัวเล็กตรงหน้าเบา ๆ
คราวแรกนั้นลูกชายทำท่าจะขยับหนี แต่แล้วก็ตัดสินใจนั่งนิ่งอยู่อย่างเดิม
“โกรธพี่ธัญญ์อยู่หรือ”
พร้อมภูมิได้ยินคำถามนั้นถึงกับชะงักไป แวบหนึ่งทำหน้าเบะอย่างกับจะร้องไห้ พอปรับสีหน้าได้ก็ปฏิเสธเสียงแข็ง
“เปล่าสักหน่อยนี่”
ภูเมศถอนหายใจหนักหน่วง แต่ยังพยายามกอบกู้สถานการณ์เท่าที่จะทำได้
“..ภูมิโกรธพ่อเถอะ”
นัยน์ตาใสซื่อเหลือบขึ้นมองเขาช้า ๆ ได้ครู่เดียวก็หลุบลงมองเท้า
“พ่อ...ทำให้ลูกผิดหวังใช่ไหม”
ริมฝีปากเด็กน้อยเม้มแน่นจนสั่นระริก ขอบตาแดงก่ำเมื่อได้ยินคำถาม ทั้งปลายจมูกก็เริ่มขึ้นเป็นสีแดงเข้มตามไปด้วย
เสียงรถรับส่งมาจอดที่หน้าบ้านพอดี พร้อมภูมิถือโอกาสนั้นรีบคว้ากระเป๋าหนังสือ ยกมือสวัสดีพ่อทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตา แต่ไม่เอ่ยลา ‘พี่ธัญญ์’ อย่างเคยเจื้อยแจ้วเรียกหาตลอดมาสักคำ รีบผลุนผลันออกจากจากบ้านราวกับอยู่ตรงนั้นต่อไปไม่ไหวอีกแม้สักวินาที
เข้าไปนั่งในรถได้ไม่ทันไร พอเงยขึ้นเห็นใบหน้านิ่ง ๆ ของเด็กชายที่นั่งอยู่ก่อนแล้วด้านข้าง ความอัดอั้นตลอดทั้งคืนก็กลั่นเป็นหยดน้ำตา ร่วงผล็อยลงอาบแก้ม
“...พี่ตัง”
ตั้งแต่กลับบ้านมาเย็นวันนั้น พร้อมภูมิก็มีท่าทีมึนตึงกับพี่เลี้ยงที่เคยเป็นคนโปรดหนักกว่าตอนเช้าเสียอีก
ธัญญ์เองก็ดูรู้เช่นกันว่าถูกหลบหน้า กระทั่งวันถัด ๆ มา บางครั้งถึงขั้นถูกทำเหมือนไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ ทว่าไม่ได้ปริปากอะไร
พี่เลี้ยงไม่ถอยออกห่าง แต่ก็ไม่พยายามดิ้นรนเข้าหา ทิ้งระยะห่างที่คิดว่าเหมาะ ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยอะไรได้บ้าง
ทว่านับวันคล้ายจะมีแต่ยิ่งแย่ลง
พร้อมภูมิเลิกสุงสิงกระทั่งกับแมวส้มถุงทองที่ถูกเลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก เคยเล่นด้วยกันกับธัญญ์บ่อย ๆ แค่สองคนเพราะภูเมศแพ้ขนแมว เจ้าเหมียวเจอพร้อมภูมิทีไรเป็นต้องเข้ามาออดอ้อนคลอเคลียอย่างเคย แต่เห็นแมวครั้งใดก็พาให้นึกไปถึงคนที่เคยเลี้ยงเคยเล่นด้วยกันบ่อย ๆ ตอนหลังนอกจากเลี่ยงคนแล้ว จึงกลายเป็นเลี่ยงแมวไปด้วยอีกตัว
แม้แต่อาหารที่ธัญญ์เตรียมไว้ให้ เด็กชายก็แสดงออกเป็นนัยว่าไม่อยากกิน เดือดร้อนถึงคุณพ่อกลับจากทำงานต้องลงมือทำเอง ทั้งรีบร้อนและฉุกละหุก มื้อเช้าก็เร่งรีบไม่ต่าง สุดท้ายเลยออกมาสภาพไม่น่าดูเท่าไรนัก แต่เจ้าตัวเล็กไม่บ่นเรื่องนั้นสักแอะ เห็นเพียงแต่กินน้อยลงจนน่าห่วงเท่านั้นเอง
เกือบทั้งสัปดาห์ บรรยากาศยิ่งชวนอึดอัด
เช้าวันเสาร์นี้ยิ่งย่ำแย่ลงกว่าเก่า วันหยุดที่ทุกคนเคยคุยเคยเล่นกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หนักหนาขึ้นอีกตรงต้องอยู่ร่วมบ้านกันทั้งวัน จะหลบจริง ๆ หากไม่ใช่ขังตัวเองอยู่ในห้องไปเสียเลย คงเป็นเรื่องลำบากไม่น้อย
ต่างคนต่างกระอักกระอ่วน จนอดคิดไม่ได้ว่าอาจถึงจุดที่ถูกกดดันให้มายืนอยู่ตรงทางแยกในวันใดวันหนึ่ง..
วันใดวันหนึ่งนั้น ธัญญ์ตระหนักได้ว่ามันคงใกล้กว่าคาด ตอนกำลังจะหิ้วถุงขยะไปทิ้ง แต่พบว่าถุงดำที่กองอยู่มีปริมาณมากผิดปกติจากทุกที เมื่อพิจารณาดี ๆ เห็นว่ามีอยู่สองใบที่รูปทรงประหลาดไม่เหมือนถุงขยะใบอื่น จึงได้ลองเปิดออกดูข้างใน
แบบจำลองหุ่นยนต์?
คงเพราะไม่ทันได้เตรียมใจว่าจะมาถึงขั้นนี้ หากบอกว่าหัวใจหล่นวูบ ก็คงไม่เกินเลยไปนัก
ธัญญ์ค่อย ๆ รื้อดูถุงดำสองใบนั้นไปเรื่อย ๆ ข้างในมีของเล่นหลายชิ้น หนังสือนิทาน หนังสืออ่านเล่น แผ่นดีวีดีการ์ตูนอีกหลายแผ่น กล่องหนึ่งในนั้นมีรอยแตกจากการถูกพร้อมภูมิทำเก้าอี้ล้มทับ จำได้ว่านี่เป็นแผ่นแรกที่เคยให้ ทั้งชิ้นอื่น ๆ ก็จำได้ดีเช่นกัน เพราะทุกอย่างเขาเคยยกให้พร้อมภูมิกับมือทั้งสิ้น
กระทั่งหุ่นของเล่นตัวล่าสุดที่เพิ่งซื้อให้ก่อนจะถูกเห็นเรื่องที่ไม่ควรทำตอนนั้นเข้า บัดนี้ก็นอนอยู่ในถุงขยะอย่างไร้ความหมาย
ทั้งที่เคยดีใจขนาดนั้นตอนได้รับแท้ ๆ
ธัญญ์เผลอยกมือขึ้นกำอกเสื้อตัวเอง ไม่รู้ควรทำหน้าอย่างไรดี
แน่นอน เขายังเป็นธัญญ์ที่เกลียดเด็กเหมือนเดิม แล้วก็ไม่เดือดร้อนอะไรด้วยหากจะถูกเด็กเกลียดเช่นกัน อันที่จริงเขาไม่ถือเป็นเรื่องเดือดร้อนเลยด้วยซ้ำหากจะถูกใครก็ตามในโลกนี้เกลียด
ยกเว้นแค่พ่อลูกคู่นี้...
ขอแค่สองคนนี้เท่านั้นเอง
“ธัญญ์”
เขาชะงัก เหลียวกลับไปมองตามเสียงเรียก มือก็ผูกปากถุงดำไปด้วยอย่างไร้พิรุธ ทำเหมือนเป็นขยะทั่วไปที่กำลังจะถูกนำไปกำจัดทิ้ง
“ครับ?”
ภูเมศยกนิ้วมือขึ้นถูปลายจมูกเบา ๆ ท่าทางแบบเดิมเวลาขัดเขินหรือลำบากใจ แต่ตอนนี้คงเป็นเพราะอย่างหลังมากกว่า ไม่รู้ทันเห็นหรือเปล่าว่าของในถุงเหล่านั้นคืออะไร
“เธอ...ไหวไหม?”
ธัญญ์ไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ
“...ฉันขอโทษจริง ๆ”
เขาโคลงศีรษะน้อย ๆ เอ่ยคำเดิมเช่นทุกครั้งที่ได้รับคำขอโทษจากอีกฝ่าย
“ไม่มีอะไรต้องขอโทษนี่ครับ ไม่ใช่ความผิดคุณเสียหน่อย”
ทว่าครั้งนี้ ภูเมศยิ่งมีสีหน้าหมองหม่นลงกว่าเก่า
“เธอเองก็คงลำบากใจเหมือนกัน..”
เขาไม่ตอบ รอฟังอยู่เงียบ ๆ เชื่อว่าคนตรงหน้าคงมีเรื่องสำคัญที่อยากพูดอยู่
วันใดวันหนึ่งนั้น...อาจจะเป็นวันนี้
หลังจากปล่อยเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ก็เป็นจริงดังคาด
“เธอ...ว่างคุยกันสักแป๊บไหม”
ธัญญ์พยักหน้า คลี่ยิ้มบางบนริมฝีปาก รอยยิ้มนั้นดูสมบูรณ์แบบราวกับหลุดจากภาพวาดที่ถูกเติมแต่งมาอย่างดี
มาหยุดตรงทางแยกแล้ว...เขารู้อยู่แล้ว ปัญหาแบบนี้ เดาได้ไม่ยากว่าผู้ชายที่เป็นพ่อคนควรหาทางออกอย่างไร
“ฉันขอโทษจริง ๆ แต่ว่า...”
ความเจ็บปวดแฝงกับทุกสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามสื่อมาถึง สัมผัสได้ต่อให้ปลายมือจะเริ่มรู้สึกชา ได้ยินชัดเจนต่อให้ปิดหู มองเห็นได้แม้ยามหลับตา
“...ถ้ายังไง...ช่วงนี้”
ดังนั้นเขาจึงหลับตาลง
พยักหน้ารับฟังทางออกนั้นอย่างว่าง่าย
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
งวดที่ 13 (ต่อค่ะ)
รุ่งเช้าวันอาทิตย์ บ้านยังคงเงียบกว่าปกติ เมื่อพร้อมภูมิใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องตัวเองมาได้สักระยะใหญ่ ไม่ออกมาเล่นเสียงดังเหมือนก่อน ต่อให้กับภูเมศที่คล้ายว่าความสัมพันธ์เริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่ก็ไม่นับได้ว่ากลับไปเหมือนตอนก่อนเกิดเรื่อง เด็กชายยังคงมีทีท่ากระอักกระอ่วนใจมากบ้างน้อยบ้างเป็นบางเวลา
ทว่าเช้านี้ยิ่งเงียบกว่าทุกที
กระทั่งเมื่อพร้อมภูมิออกจากห้องมาเวลาสาย ในห้องนั่งเล่นเห็นผู้เป็นพ่อนั่งมองถ้วยกาแฟเงียบ ๆ
ครั้นเดินไปหลังบ้านไม่เห็นวี่แววของเจ้าเหมียวสีส้มที่เคยมาคลอเคลียบ่อย ๆ ถาดอาหารแมวคว่ำอยู่เรียบร้อยบนชั้นวาง ทั้งที่ปกติธัญญ์มักคอยดูแลเติมอาหารอยู่เสมอ
“เมี้ยว ๆ ๆ”
พร้อมภูมิร้องเรียกเสียงแผ่ว เบาจนคงไม่มีแมวตัวไหนได้ยิน จึงมีเพียงความเงียบงันตอบกลับมา รอบกายไร้การเคลื่อนไหว ทั้งบ้านเงียบสงัดราวกับมีแค่เขาและพ่อที่นั่งอยู่ด้านใน
ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ แม้รู้ทั้งรู้ว่ามีผู้อาศัยร่วมชายคาอยู่ถึงสามคน
บ้านเราเคยเงียบขนาดนี้ด้วยหรือ
เด็กชายส่ายหน้า สลัดความคิดนั้นทิ้งเสีย สาวเท้าต่อไปอีกหน่อย มองหาถุงขยะสีดำสองใบที่เมื่อวานมันวางอยู่ตรงนี้
...ไม่มีแล้ว...
ถุงดำที่เขาเอาข้าวของทั้งหมดใส่ลงไป ขนออกมาวางรวมกับขยะอื่น เวลานี้หายไปหมดแล้ว เหลือเพียงถังขยะหนึ่งใบกับพื้นที่โล่ง ๆ
ขนไปทิ้งหมดแล้วสินะ...
พร้อมภูมิยกนิ้วขึ้นถูจมูกเบา ๆ ท่าทางถอดแบบมาจากพ่อตัวเอง รู้สึกคัดจมูกขึ้นมาจนต้องสูดน้ำมูกครั้งหนึ่ง แต่ไม่ช่วยให้ดีขึ้นแต่อย่างใด
เมื่อหันหลังเดินเข้าบ้าน พบว่าพ่อยังนั่งอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นเขาเข้า จึงร้องบอกให้ไปกินข้าวกินปลา พูดพลางยิ้มพลาง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เห็นพ่อยิ้มอย่างนั้น กลับยิ่งชวนให้หดหู่
เขาเดินผ่านตัวบ้านช้า ๆ ไล่สายตาไปตามตู้กระจก หุ่นยนต์จำลองที่วางอยู่ตามตู้โชว์หายไป ชั้นหนังสือที่เคยถูกเติมเต็มจนแน่น ตอนนี้มีที่ว่างเป็นรูโหว่ตรงนั้นตรงนี้
เมื่อวานตอนเก็บใส่ถุงขยะ ยังไม่ทันคิดอะไรมาก ทว่าพอเห็นบางอย่างซึ่งเคยจับจองพื้นที่ของมันตรงนั้นมานานสองนานหายไปดื้อ ๆ ในหัวใจก็พลอยจะโหวงเหวงไปด้วย
แต่ไม่มีอะไรให้เสียใจสักหน่อย ก็คนคนนั้นทำลายความไว้ใจของเขา...
เด็กชายพยายามทำเป็นลืมความว่างเปล่าในอกไปเสีย ทำกิจวัตรของตัวเองอย่างที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่และดำเนินมาตลอดนับสัปดาห์
แค่อีกวันหนึ่งของสัปดาห์...ก็อย่างทุกทีนั่นละ
พร้อมภูมิบอกตัวเองเช่นนั้น
กระทั่งบ่ายคล้อย ทั้งบ้านยังคงเงียบเกินไปจนไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
“...พ่อครับ”
เขาอ้าปากส่งเสียงได้ในที่สุด หลังจากละล้าละลังครั้งแล้วครั้งเล่า
“ว่าไงลูก”
หลังจากนี้ต่างหากที่พูดไม่ออก
ที่เขาอยากรู้...ไม่สิ...ที่เขาสงสัย...แค่สงสัยเท่านั้น คืออีกคนหนี่งในบ้านอยู่ไหน ทำไมจึงเงียบนัก
“...คือ..”
ภูเมศยิ้มอ่อนโยน รอฟังอย่างให้ความสำคัญกับลูกชายเต็มที่
แต่กลับเป็นเจ้าตัวที่พูดไม่ออกเสียเอง
“เปล่าครับ” เด็กชายเบือนหน้าไปทางอื่น “ไม่มีอะไร”
ไม่เห็นสนใจเลย...ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด...
แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน เท้าจึงได้พาเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนของพี่เลี้ยงตัวเอง หันรีหันขวางอย่างชั่งใจ ไม่รู้จะมาหยุดอยู่ตรงนี้ทำไม ทั้งยังพยายามเงี่ยหูฟังอยู่นาน
มีเพียงความเงียบ เงียบจนเหมือนไม่มีใครอยู่ในนั้น
เขาค่อย ๆ ยื่นมือไปข้างหน้า กลับพบว่าสั่นจนต้องหาที่วางลงกับลูกบิดประตู กุมอยู่บนโลหะเย็นเฉียบ ไม่กล้าแม้แต่จะออกแรงหมุน
ถ้าล็อค?
แล้วถ้าไม่ได้ล็อค?
ถ้าเปิดเข้าไปแล้วเจอเจ้าของห้องอยู่ในนั้น
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกคัดจมูก ขอบตาพลันร้อนผ่าวขึ้นมา แม้แต่ริมฝีปากก็ยังสั่นไปด้วย
เขารู้สึกกลัว แต่ไม่รู้ว่ากำลังกลัวอะไร
อาจกลัวว่าหากเปิดประตูได้ แล้วเห็นพี่เลี้ยงตัวเองอยู่ในห้องนั้นจะทำอย่างไรดี
อย่าเปิดเลย ไม่เห็นอยากรู้เลย
ทั้งที่คิดอย่างนั้น แต่แรงผลักดันจากอีกฝั่งฝ่ายในใจกลับรุนแรงกว่า ท้ายที่สุดแล้ว ลูกบิดประตูจึงถูกหมุนช้า ๆ อย่างง่ายดาย
ห้องไม่ได้ล็อค
ประตูถูกแง้มออกกล้า ๆ กลัว ๆ จากนั้นค่อยเปิดกว้างจนสุดบาน ภาพตรงหน้าปรากฏขึ้นเต็มลานสายตา
แสงแดดสีส้มอ่อนทอทอดจากหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้ อาบย้อมลงบนเตียง โต๊ะ และชั้นวางซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นว่ามีข้าวของกองอยู่เต็มไปหมด ฝั่งนั้นเป็นโต๊ะทำงานที่พี่ธัญญ์บอกว่าเล่นไม่ได้ ส่วนบริเวณอื่นปล่อยเขาขลุกได้ตามชอบใจ แผ่นดีวีดีการ์ตูนที่เขาชอบจะวางเรียงอยู่ด้านขวามือ ถัดไปคือชั้นหนังสือซึ่งมีทั้งของที่เขาอ่านรู้เรื่องและไม่รู้เรื่องแต่ก็ยังถูกบังคับให้อ่านบ่อย ๆ
เวลานี้เหลือเพียงเครื่องเรือนเปล่า ๆ กับละอองฝุ่นเม็ดเล็ก ๆ ลอยล่องล้อแสงแดดอยู่ในอากาศ
แน่นจมูก..
น้ำมูกใส ๆ หยดลงมา พร้อมภูมิใช้หลังมือป้ายมันทิ้ง จากนั้นทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ยกมือขึ้นปิดหน้า
"อึ้ก!"
กลั้นเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ
เขาไม่ได้กลัวว่าหากเปิดประตูเข้าไปเจอธัญญ์แล้วจะทำอย่างไรดี
ที่เขากลัวคือหากเปิดประตูเข้าไป แล้วพบเพียงความว่างเปล่าเช่นนี้ จะทำอย่างไรดีต่างหาก
- To be continued –
งวดประจำเดือนกุมภาฯ มาแล้วค่ะ ฮะเอื้ออะะะะ
ขอโทษที่ช้านะคะ ตอนนี้อาจจะจบแบบค้างคา (คาใจคนเขียนด้วย ฮือ) ตอนหน้าจะพยายามรีบหน่อยค่ะ ไม่อยากให้ค้างตรงนี้นาน ถถถถถถ ที่จริงเรื่องนี้น้องภูมิเป็นพระเอกค่ะ--แค่ก ๆ
พอไม่ได้เขียนนาน ก็รู้สึกขัดไปหมดเลยค่ะ ถ้าอ่านแล้วไะดุด มีจุดหงุดหงิดใจ ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ จะพยายามฝึกให้ดีขึ้นค่ะ ;{};
ขอบคุณงาม ๆ ที่ยังเข้ามาอ่านนะคะ ฮือ คิดถึงมากกกกกกค่ะ
ปล. แอบมาบอกว่านิยายเรื่อง "รักติดดิน" จะรีปริ้นต์เดือน มี.ค.นี้แหละค่ะ ยังไงถ้าสนใจครอบครัวกุ๊กไก่ ฝากไว้เอ็นดูด้วยนะคะ ฮรี่
ปล. 2 ช่วงนี้ไม่ค่อยได้วาดรูปจากนิยายเลย ไว้ได้วาดจะรีบแจ้นมาแปะมั่งนะคะ ไม่มีรูปแล้วห่อเหี่ยวเอง แง 555
พบกันงวดหน้าค่ะ //รักกกกกก
-
จะร้องไห้แล้วนะ สงสารธัญญ์ ฮือออ
-
เศร้าอ่ะ ภูมิก็ตัวแค่นั้นจะรับเรื่องอะไรได้มากแค่ไหนกัน
ธันก็น่าสงวารไม่รู้ว่าเจอกับอะไรมาบ้าง
คนกลางอย่างคุณพ่อก็น่าเป็นห่วง
งื้ออออออ
-
โอยลูก พี่ธัญญ์ไปไหนแล้วนี่ จะตามเจอไหม
เข้าใจน้องภูมินะ ของแบบนี้ไม่ใช่จะเลื่อนขั้นกันได้ง่าย ๆ
จากพี่เลี้ยงเป็นแฟนพ่อ เด็กตัวแค่นี้จะเข้าใจได้แค่ไหน
ว่าแต่พี่ตังนี่อนาคตพระเอกอีกเรื่องใช่ไหม
-
ยังทำใจไม่ได้ ภรรยาในอนาคตต้องมาเป็นภรรเมียคุณพ่อ
น้องภูมิโกรธ
-
เป็นตอนที่เรียกน้ำตาเราได้ดีเลยอ่ะ
อ่านไปร้องไป สงสารทุกคนเลย
ภูเมศให้ทัญย้ายออกไปจริงๆหรอ
แบบไม่ติดต่อกันเลยหรอ
หรือแค่ให้ออกไปอยู่ข้างนอกเฉยๆ
แค่ต้องการลองใจ ดูท่าทีลูกชายตอนพี่เลี้ยงไม่อยู่
ฮืออ :hao5: อึดอัดอ่ะ
ไปง้อพี่ทัญกลับมาเร็วๆ นะ
:call:
-
ตอนนี้ทำเราน้ำตาไหลค่ะะะ ขอตอนใหม่ปลอบใจที
ฮือออออออ ค้างคา
-
เศร้าอ่ะ แล้วธัญญ์กลับไปอยู่ไหน :sad4: :sad4:
เอางวดหน้ามาส่งไวๆนะคะไม่อยากให้ค้างนาน :z3:
-
คุณพ่ออออออออออออออ
T T สงสารจริง แต่เด็กมันก็ไม่ผิด
ตอนใหม่คือเดือนหน้าหรอคะ?
-
เศร้า
-
น้ำตาซึม
สงสารทุกคน ร้องไห้ไปกับน้องภูมิ
เด็กเก้าขวบ ยังไงก็สับสน ว่าคนที้ตัวเองรักทั้งสอคนทำอะไรกันลับหลัง
แต่เราก็สงสารธัญนะ ที่นี่คือที่ที่อยู่แล้วสบายใจ อยากจะอยู่ไปจนแก่ แต่มาเจอแบบนี้เข้า
ก็คงไม่อยากให้พ่อลูกต้องผิดใจกันเพราะตัวเอง
เราอยากให้มันเป็นแค่การลองใจนะ จริงๆธัญหลบอยู่
ไม่ได้หายไปขนาดนี้ จะร้องไห้ มันเศร้าเกินไป
-
เข้าใจภูมิ
แต่ก็อดสงสารธัญญ์ไม่ได้อ่ะ
จะร้องตามมมม
-
:z2:
-
ตอนนี้เศร้า
-
เอาจริงๆ คุณภูก็กลัวธัญญ์อึดอัด พี่ธัญญ์ก็กลัวคุณภูอึดอัด เฮ้ออออ หน่วง
-
หน่วงงงงง !! Room39
-
แงๆๆๆๆๆ
-
เป็นเด็กเก้าชวบที่โตไปนิด
แต่ใครจะรู้ว่าเด็กคิดอะไร
ผู้ใหญ่เลยประมาท และลืมไปว่า "เด็กก็คือมนุษย์คนนึง" ที่เราต้องใส่ใจและรับฟังความคิดเห็นของเขา
-
อึดอัดจริงๆ ขอให้ดราม่าผ่านไปโดยเร็ว
-
น้องภูมิหนูต้องเข้าใจน้าาาาาา อ่านตอนนี้สงสารทุกคน
-
โอยยยยย เจ็บปวดน้ำตาจิไหล สงสารและเข้าใจทุกคนว่าตอนนี้
รู้สึกยังไง กันน อดทนนะ มันต้องดีขึ้นแน่ๆ
ปล. รอรีปริ้นรักติดดินอยู่ตลอดเลยค่ะ
เจอกันงวดหน้าเช่นกันนะค่ะ
-
พี่เลี้ยงหน้ามึนไปซะแล้ว น้องภูมิอย่างอแงพี่เลี้ยงกับคุณพ่อทำเพื่อน้องภูมินะ
-
ร้องไห้หนักมากกก ฮือออออ สงสารทุกคนเลย เรายังรักกันไม่ใช่หรอ :hao5:
-
ถ้าจะมาช้าแล้ว เขียนดีแบบนี้ ยอมมมมม
อ่านแล้วอิน อ่านแล้วเศร้า อ่านแล้วปวดใจ มาเต็ม!!!
รองวดต่อไปนะฮะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
น้องธัญนนนนนนนนนน.....อย่าหายไปไหนนะ_พี่เป็นห่วงอ่ะ!!ฮือ_ฮือ
อยากได้น้องคิมหัญแบบเป็นเล่มจังเลยคร่าาา :ling2:
-
ตอนต่อไป มาต่อเร็วๆน้าาา
ค้างคามากค่ะ
-
เศร้า หน่วง
ขอให้กลับมาเป็นครอบครัวสุขสันต์เร็วๆ
-
คุณภูเมศคือผู้ชายที่อบอุ่นที่สุดในโลก
แต่ตอนนี้ความอบอุ่นของคุณภูเมศก็ช่วยให้เราหายเศร้าไม่ได้ :o12:
-
น้ำตาไหลเลยนะเนี้ย ธันญ์จะไปอยู่ที่ไหน :o12:
-
ตอนอ่านช่วงตอนต้นรู้สึกกิ้วก๊าว จนอยากแซวลุงภูแรงๆด้วยความหมั่นนนนน แต่พออ่านหลังจากนั้นมาจนจบตอน มันหม่นนนน เศร้ามาก สงสารทุกคนนนนน T.T
น้องภูมิหนูยังเด็ก พี่รู้ว่าหนูตกใจ แต่อยากให้หนูคิดดีๆว่าที่เป็นตอนนี้มันโอเครึป่าว ไปตามพี่ธัญญ์กลับมาเถอะนะ เด่วคนแก่แถวนั้นจะเหี่ยวยิ่งกว่านี้ ฮรือออออออออ
-
ไม่เป็นไรนะลูก ซักวันหนูก็ต้องผ่านมันไปได้
คิดว่าภูมิแค่ตกใจอ่ะ
กับสิ่งที่เกิดขึ้น
คงไม่ได้ดกรธพี่ธันหรอก
-
โอยอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาจะไหลค่ะ สงสารนุ้งธัญญ์มากฮืออออ :o12:
นุ้งธัญญ์ที่โดนน้องภูมิที่ครั้งนึงติดตัวเองแจมาเมินใส่นี่คงเศร้ามาก นี่ไม่ใช่นุ้งธัญญ์ยังเจ็บปวดไม่น้อย
ขอให้ที่นุ้งธัญญ์หายไปเป็นแผนของคุณพ่อภูเมศทีเถอะค่ะ
จริงๆแล้วพร้อมภูมิเองดูเป็นเด็กว่าง่ายน่าจะคุยกันด้วยเหตุผลรู้เรื่อง
นี่ต้องไปโดนพี่ตังเป่าหูมาแน่ๆถึงได้เมินใส่พี่ธัญญ์ขนาดนี้
รอลุ้นตอนหน้านะคะ อยากให้นุ้งธัญญ์กับนุ้งภูมิดีกันกันแล้วค่ะ
อยากเห็นครอบครัวสุขสันต์ๆๆ :กอด1:
-
น้องภูมิไม่ต้องร้องไห้นะ ทุกคนเข้าใจและทำเพื่อน้องภูมิจริงๆ
พี่ธัญญ์เขาไม่ได้รักคุณพ่อคนเดียวหรอกนะ เขารักและอยากดูแลหนูด้วยนะ ที่ผ่านมาน้องภูมิน่าจะรับรู้ได้
เศร้าไปด้วยแต่เชื่อว่าความรักที่แท้จริงจะทำให้ครอบครัวนี้ผ่านไปได้แน่ๆ
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ :L2: :กอด1:
-
เศร้าหลาย :m15: หวังว่าความรักที่มีต่อกันจะทำให้ทุกอย่างผ่านไปได้
:กอด1: :pig4: :L1:
-
ใจร้ายทั้งพ่อทั้งลูกเลย แบบนี้พี่ธัญญ์จะไปอยู่ไหนละ :mew6:
-
พี่ธันน์ไม่อยู่แล้ว จะยังไงดีเด็กน้อยน้องภูมิ รอออออออออ
เศร้าเลย
-
อยากให้ปรับความเข้าใจเร็วๆ จัง
ธัญคงไม่กลับไปบ้านใหญ่หรอกนะ :katai1:
-
บีบคั้นหัวใจมาก
ห้องที่ว่างเปล่ายังไม่เหงาเท่าใจที่วูบโหวงเลย
-
:z3:
น่าสงสารอ่ะะะะะะ_____อยากต่อไวๆจัง_ค้างคา
:ling1:
ป.ล..คิดถึงเล่ห์รักฤดูร้อน_เหมือนกันนะเนี่ยยยย__อยากอ่านเป็นหนังสือจังค่ะ
-
ฮืออออ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะคะเด็กน้อย?
อ่านไปก็ถอนหายใจ ภาวนาให้เรื่องราวในครั้งนี้เป็นเพียงอดีตที่ทุก ๆ คนจะกลับมานั่งหัวเราะเมื่อคิดถึงมันในวันข้างหน้า
เป็นกำลังใจให้ทุก
-
น้องภูมิของพี่(ตัง << เอ๊ะ) T_____T
แต่น้องภูมินี่ยังไม่น่าห่วงเท่าพี่ธัญญ์!!! โอย หนูธัญญ์ลูก ถ้าเอาเจ้าแมวส้มไปด้วยก็ขอให้มันอยู่กับหนูด้วยเถอะนะลูก เจ้าส้ม ตอนนี้เจ้าเป็นความหวังของมนุษยชาติแล้วนะ!!! ยิ่งหนูธัญญ์ทำเหมือนจะทำใจได้มากแค่ไหน แม่ยกก็น้ำตาไหลพรากเป็นสามเท่า TOT
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 14
บ่ายแก่ของวันหยุดที่อากาศร้อนอบอ้าว ทั้งฟ้ายังครึ้ม ๆ เหมือนฝนจะตกเช่นนี้ ชวนให้สภาพจิตใจหนุ่มเป๊กหดหู่พิกล
ดีอยู่อย่างที่วันนี้ร้านอาหารซึ่งตัวเองเพิ่งเริ่มทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟได้ไม่นานปิดทำการ เนื่องจากเจ้าของร้านไม่อยู่ จึงได้มีเวลาว่างนั่งทอดหุ่ย งานการไม่ต้องทำ แต่ครั้นจะออกไปเที่ยวเตร่ก็ไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นอีก
เห็นแก่ลูกพี่ที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน...คนที่ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ไหนแล้วแท้ ๆ เขาจึงได้ยอมหันเหจากเส้นทางสายมิจฉาชีพ จะว่าไปก็ตั้งแต่หลังจากลูกพี่โดนพวกเจ้าหนี้รุมตื้บแทนเขาเสียน่วมครั้งโน้น จากนั้นกลับมาอัดเขาอีกทีแบบกึ่งสมยอม ต่อด้วยถูกเทศนาอีกยกใหญ่ผิดวิสัยคนปากหนักอย่างเจ้าตัวนั่นละ
เรื่องลักเล็กขโมยน้อย ไปจนถึงนิสัยสำมะเรเทเมาดั้งเดิม เขาพยายามเต็มที่จะขุดรากถอนโคน ปรับพฤติกรรมขนานใหญ่ ใหม่ ๆ นั้นลำบากน่าดู ก็ทำมานานจนเป็น..เอ้อ...สันดานนั่นละ จะให้เปลี่ยนปุบปับมันได้ที่ไหน แต่ครั้นนานวันไปเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น กลับตัวมาได้หลายส่วน
แล้วไงล่ะ คนที่บ่นเอา ๆ ใส่เขาตอนนั้นดันไม่อยู่ดูผลงานเสียนี่
“ลูกพี่นะลูกพี่ ไปได้ดีที่ไหนแล้วปะวะ ทิ้งกันเฉ้ย!” ไอ้หนุ่มน้อยอดีตขี้เหล้าบ่นหงุงหงิง พลิกตัวกอดหมอนข้างเน่าพลางมองผ่านหน้าตาออกไปยังท้องฟ้าสีขมุกขมัว กำลังคิดว่าหรือวันนี้จะเจียดเงินอันน้อยนิดจากอาชีพสุจริตไปซื้อเหล้ามาก๊งสักพอหอมปากหอมคอ ไหน ๆ ก็ไม่ได้ดื่มตั้งนาน พลันได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากหน้าห้องพัก
“หือ?”
คราวแรกนั้นคิดว่าหูเฝื่อนไปเอง หรือไม่อาจเป็นเสียงลมเขย่าประตูซอมซ่อ แต่ครู่หนึ่ง เสียงเคาะก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เจ้าหนี้เรอะ!?
ยอดชายนายเป๊กสะดุ้งโหยง ความระแวดระวังแบบเดิมเมื่อครั้งเคยถูกเจ้าหนี้ทวงเงินเช้าค่ำยังหลงเหลืออยู่ในสัญชาติญาณ แต่เมื่อนึกดูให้ให้ดี หนี้ที่กู้ยืมมาจากพวกอันตรายนั้นใช้คืนไปหมดแล้ว ไม่ควรเป็นปัญหาอีก ทั้งเสียงเคาะประตูครั้งนี้ยังฟังแล้วสุภาพเกินไปนิด ชวนให้นึกถึงใครบางคนที่หน้าตาท่าทางดูเป็นลูกผู้ดีหลงทางที่เขารู้จัก
“ตลกละ” ไอ้หนุ่มเกาหัวแกรก ๆ พลางนึกขันกับตัวเอง “ลูกพี่จะมาได้ไง เพี้ยนแล้วกู”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นชุดที่สาม ยังคงเป็นจังหวะเดิม ไม่เร่งรัด ไม่ดัง ไม่เบาไปกว่าสองชุดแรก เคาะซ้ำ ๆ เว้นช่วงห่างเท่ากันจำนวนชุดละสามครั้ง ให้ตายเถอะ มีแขกแสนสุภาพมาเยี่ยมหรืออย่างไร
“รู้แล้ว ๆ” เป๊กตะโกน เดินอาด ๆ ไปทางประตู “แป๊บนึง”
ลมแรงกรรโชกมาหนึ่งวูบ ฟ้าร้องครืนเบา ๆ บรรยากาศยามบ่ายแก่คล้ายเย็นย่ำเร็วกว่าปกติเมื่อเมฆทะมึนตั้งเค้า
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก กลิ่นไอฝนก็โชยเข้าจมูก
พร้อมกับที่หูได้ยินเสียงร้อง
‘เมี้ยววว...’
“เฮ้ย!”
“จะมาทำไมไม่บอกก่อนเล่า!?”
“เพิ่งคิดว่าจะมาเมื่อกี้”
“ลูกพี่กวนตีนนี่หว่า”
ธัญญ์พยักหน้ารับ “อืม” ขณะมือยังหยิบของใช้บางส่วนออกมาวางไว้ตรงมุมหนึ่งของส่วนโถงเล็ก ๆ กลางห้องพัก
“แล้วไอ้นั่น!” เจ้าของห้องร้องพลางชี้มือชี้ไม้ ทำหน้าเหมือนมีมะนาวลูกโตติดอยู่ในลำคอ
“แมว” ชายหนุ่มช่วยต่อให้
“รู้แล้วว่าแมว!”
“ที่จริงมันก็มีชื่อด้วย”
“ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย”
“ชื่อถุงทอง”
“บอกว่าไม่ได้อยากรู้ไง!”
“มีถ้วยใบเล็ก ๆ ไหม”
“เอาไปทำอะไร”
“ให้อาหารแมว”
เป๊กทำท่าเหมือนคนจะเป็นลม “ไม่ให้เว้ย!”
“แลกกันกับกระเป๋า’ตังค์นาย” ธัญญ์เอ่ยเรียบ ๆ พลางชูสิ่งของอันเป็นเงื่อนไขในมือตัวเองให้ดู
“เฮ้ย! ของผม”
“ก็ใช่สิ”
กระเป๋าสตางค์เก่าซอมซ่อที่เพิ่งฉกมาได้ตอนเดินเข้าห้อง เปิดออกดูไม่ค่อยมีเงินเท่าไร แต่ด้วยสถานะทางการเงินเจ้าของห้องในเวลานี้ น่าจะใช้เป็นตัวประกันได้อยู่
“ขี้ขโมย!”
ธัญญ์คิ้วกระตุกนิดหน่อย ช่วยไม่ได้ ก็ไอ้ขี้ขโมยตรงหน้าเป็นคนสอนเขาเองแท้ ๆ ว่าเขาได้ด้วยหรือ? เจอศิษย์ล้างครูหน่อยจะเป็นไรไป
“ขอยืมถ้วยให้แมวใบนึง ไม่งั้นจะเอาเงินในกระเป๋านายไปซื้อเองก็ได้”
“ทำไมลูกพี่เป็นคนแบบนี้วะเนี่ย!”
สุดท้าย ด้วยการข่มขู่อย่างสุภาพ ธัญญ์ก็ยึดมุมของโถงในห้องพักเป๊กมาได้หนึ่งส่วน จัดการแบ่งอีกส่วนด้านหลังห้องให้แมวที่ตัวเองหิ้วมา ก่อนฝนจะเท ยังออกไปซื้อกระบะและทรายสำหรับขับถ่ายของแมวมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ ๆ รวมทั้งของใช้ส่วนตัวสำหรับตนเองด้วย
ขู่เป๊กพอเป็นพิธีว่าจะเอาเงินเจ้าตัวซื้อ แต่สุดท้ายเขาก็ใช้เงินส่วนตัวอยู่ดี ทั้งยังยกธนบัตรปึกหนึ่งตอบแทนน้ำใจให้คนรับทำตาโตเป็นไข่ห่านหลังจากแกล้งนิดหน่อย พอให้ไอ้ลูกน้องจำเป็นฟูมฟายอยู่สักพัก เท่านั้นไม่พอยังใจป้ำเลี้ยงมื้อเย็นเจ้าของห้องอีกด้วย
ตอนเดินกลับมาตากฝนเปียกมะล่อกมะแล่ก แถมยังต้องช่วยหิ้วของเยอะแยะ แต่เป๊กไม่บ่นสักคำ
“รวยนี่หว่า!” พอเงินถึง เป๊กก็ครึ้มอกครึ้มใจ กลับมาถึงห้องรีบจัดแจงที่ทาง ยกห้องน้ำให้แขกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนอีกต่างหาก ตัวเองจึงค่อยอาบตามหลังบ้าง
กว่าจะจัดการห้องหับให้เรียบร้อยก็มืดแล้ว จึงได้มานั่งเกาคางเอาอกเอาใจแมวส้มที่ทำเสียงครืดคราดบนตักไปด้วย แปลกใจอยู่บ้างที่มันเชื่องกว่าคาด ขนาดหิ้วมาด้วยกะทันหันยังไม่เตลิด ทว่าที่น่าแปลกใจกว่า คือก่อนนี้เป๊กยังบ่นว่าเจ้าของอพาร์ตเม้นต์ห้ามเลี้ยงสัตว์อยู่แท้ ๆ ตอนนี้จะเอาอะไรก็ได้ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับลูกพี่ธัญญ์เสียหมด
“ไปได้ดีแล้วลืมผมเลยนะ”
แต่ยังไม่วายตัดพ้อ
“ก็กลับมาแล้วไง”
“กลับมารับผมไปรวยด้วยกันใช่มะ”
“กลับมาขออาศัยห้องเฉย ๆ”
“ไหงงั้นเล่า!”
ธัญญ์ถอนใจแผ่วเบา เอนหลังพิงหมอนเก่า ๆ ที่วางซ้อนบนผ้านวมซอมซ่อไม่แพ้กันซึ่งยึดมาจากเป๊กอีกที ยกมือนวดขมับ ปล่อยเป๊กบ่นปนคาดเดาไปต่าง ๆ นานาอีกพักใหญ่ กว่าจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง แทรกกลางประโยคเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยจากเจ้าของห้อง
“ขออยู่นี่สักพักแล้วกัน ค่าห้องจะจ่ายให้แน่นอน”
“ลูกพี่...รวยแล้วจริง ๆ สินะ”
เขาขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเต็มที จึงได้รับคำเสียงเอื่อย “อืม”
“โอเค งั้นอยู่ไปเลย อยากอยู่นานเท่าไหร่ก็เอา เราซี้กันนี่! ว่าไปไอ้เหมียวนี่มันก็น่ารักดีนะ! ชื่ออะไรนะ ถุงเงิน...โอ๊ะ! ถุงทอง!”
เป๊กเล่นมุกแป้กเองแล้วหัวเราะร่า หลังจากนั้นก็ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุดอีกยกใหญ่ เมื่อคิดถึงเงินตุงกระเป๋าที่เพิ่งได้มา ให้รู้สึกขอบอกขอบใจอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย มาปุบปับตอนกำลังนึกถึงพอดีพร้อมลาภก้อนโต ก่อนหน้านี้ตอนยังทำตัวเป็นไอ้ขี้เหล้าก็เคยช่วยเขาจัดการกับพวกเจ้าหนี้ แถมจ่ายแทนให้ออกบ่อย
จะว่าไป ลูกพี่ธัญญ์ดูเป็นผู้นำโชคลาภมาให้เขาจริง ๆ หากนึกอยากอยู่ต่อไปเรื่อย ๆ เอาเข้าจริงเขาก็ไม่ได้ลำบากใจแต่อย่างใด
เขาเหลือบมองผู้มาเยือนที่นอนตะแคงหลับตาพริ้ม ไม่รู้หลับไปแล้วจริง ๆ หรือแค่พักสายตา นิ่งมากอย่างกับรูปปั้น ไม่ได้เจอกันหลายเดือน ผิวพรรณที่เคยดีอยู่แล้วยิ่งดีขึ้นอีกตั้งเยอะ ท่าทางไปอยู่ดีกินดีมา แต่ยังมาขออาศัยห้องเขาอีก สงสัยคงรวยแบบผ้าขี้ริ้วห่อทองแหง ๆ
แต่ช่างเถอะ แค่มาอาศัยห้องเท่านั้นเอง คิดอีกทีก็ดี ได้มีเพื่อนคุยเวลาเบื่อ ๆ ตัวเขาเองอยู่ว่างมากแล้วชวนให้อยากกลับไปเสพอบายมุขเหมือนอย่างเก่า มีคนแบบธัญญ์อยู่ด้วยนับว่าไม่เลวนักหรอก
เป๊กตบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองปุ ๆ พลางยิ้มกริ่ม ตั้งใจว่าพรุ่งนี้หลังเลิกงาน จะเอาเงินไปซื้อเนื้อซื้อผักมาชวนธัญญ์ตั้งหม้อสุกี้ต้อนรับการกลับมาสักหน่อยท่าจะดี
หนุ่มเป๊กลุกขึ้นยืน จับแมวใส่กรงใหญ่ที่ธัญญ์ก็บ้าซื้อมาให้เขาประกอบ บอกให้ใส่แมวเอาไว้ก่อน มันอาจไม่ชินที่ กลัวจะหนี ไอ้แมวนี่ก็เชื่องกว่าที่คิด นึกว่าจะงอแงกว่านี้เสียอีก
หลังจัดที่ทางให้คนแล้ว ให้แมวแล้ว ตัวเองก็เดินไปปิดไฟ หันหลังปีนขึ้นเตียงบ้าง ผ้าห่มเหลือแค่ผืนบาง ๆ เพราะถูกธัญญ์แย่งไปผืนหนึ่ง แต่เขาเองไม่ได้ขี้หนาวอะไร ต่อให้คืนนี้ฝนตกฟ้าคะนองก็ยังหลับได้อยู่ดี
อีกฝั่งหนึ่งบนพื้นตรงมุมห้อง ธัญญ์นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เปลือกตาปิดสนิท แต่ลูกตายังขยับไหวระริกทุกครั้งที่ฟ้าคำรามครืน
ฝนตกเกือบทั้งคืน ฟ้าร้องสลับดังเบาเป็นช่วง ๆ
เสียงกัมปนาทแผดขึ้นครั้งหนึ่ง เขย่าขอบหน้าต่างจนสั่นเบา ๆ
ธัญญ์สะดุ้งน้อย ๆ คู้ตัวลง คว้าผ้าห่มคลุมโปงไว้ ยกแขนขึ้นโอบตัวเอง ไหล่สั่นสะท้านอยู่ในความมืด
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศค่อยสดใสขึ้นบ้าง แต่เสียงแมวร้องปะปนกับฟ้าคำราม คงทำให้เป๊กนอนหลับไม่ค่อยสบายนัก รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าตัวเองฝันอะไรประหลาด เหมือนได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาดังมาจากอีกฝั่งตรงที่ลูกพี่ธัญญ์ใช้เป็นที่นอน
ครั้นงัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นหน้าเฉยสนิทอย่างกับรูปปั้นของธัญญ์ซึ่งตื่นอยู่ก่อนแล้ว ก็ได้แต่ขำกับความฝันตัวเอง
เพ้อเจ้อเข้าไปได้อย่างไรว่าลูกพี่จะทำเสียงอย่างนั้น ต้องเป็นเพราะเมื่อวานเขาเจอเรื่องน่าประหลาดใจมากเกินไปแหง ๆ
วันถัดมา เป๊กไปทำงาน ปล่อยธัญญ์กับแมวไว้ที่ห้อง ขากลับซื้อผัก เนื้อ และเครื่องสุกี้มาด้วยอย่างที่ตั้งใจ โน้มน้าวแกมบังคับอีกฝ่ายกินด้วยกัน โม้ให้ฟังยกใหญ่ว่าตั้งแต่ไม่เจอหน้ากันหลายเดือนก่อน ชีวิตเขาเป็นอย่างไรบ้าง
ธัญญ์รับฟังเงียบ ๆ บางครั้งก็พูดแทรกด้วยน้ำเสียงราบเรื่อย แต่เนื้อหาแฝงนัยทั้งกวนประสาทและเอ็นดูอยู่ในที ทว่าแทนที่จะน่าโมโห กลับคิดว่ายิ่งทำให้รู้สึกคุยสนุก เพราะปฏิกิริยาเช่นนั้น เท่ากับบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวตั้งใจฟังเขาอยู่ตลอด ตอนอยู่บ้านนอกก่อนจะมาทำตัวเกกมะเหรกเกเรอย่างที่ผ่าน ไม่เคยมีใครตั้งใจฟังเขาพล่ามน้ำท่วมทุ่งมาก่อน พ่อที่เอะอะก็เมาแล้วฟาดงวงฟาดงา แม่ที่ติดพนันจนแทบไม่เคยอยู่บ้าน ไม่ยักรู้ว่าเวลามีคนตั้งใจฟังแล้วจะรู้สึกดีอย่างนี้
เป๊กหัวเราะลั่นห้องอย่างกับคนเมา ทั้งที่ไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บนโต๊ะสักนิด
ถึงกับคิดไปว่าถ้ามีพี่ชายอย่างธัญญ์จริง ๆ ก็ไม่เลวเหมือนกัน
พอสมองตีความแบบนั้นเข้า วันถัด ๆ มา จากคำเรียก ‘ลูกพี่ธัญญ์’ ก็หดสั้นลงเหลือแค่ ‘พี่ธัญญ์’
ครั้งแรกที่หลุดปากเรียกอย่างนั้น เป๊กคิดว่าตัวเองดูไม่ผิดว่าเห็นธัญญ์ชะงักไปนิดหนึ่ง จากนั้นก็กลับมาทำหน้านิ่งอย่างเก่าในเวลาเสี้ยววินาที
“..เอ้อ” เขายักไหล่ เปลี่ยนคำเรียกกลับไปเป็นแบบเดิมอย่างร้อนตัว “ลูกพี่ธัญญ์”
“เอาเถอะ”
“หือ?”
“อยากเรียกอะไรก็เรียก” ธัญญ์ว่าอย่างนั้น พลางรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ด มีแมวนอนอยู่บนตัก ทำอะไรสักอย่างที่เขาเชื่อว่าทำแล้วได้เงินแหง ๆ เพราะวัน ๆ ไม่เห็นออกไปไหน แต่มีเงินใช้ไม่ขาดมือ เลี้ยงข้าวเขาบ้าง ซื้ออะไรดี ๆ กลับมารอบ้าง วันดีคืนดียังลงมือเข้าครัวเอง ไม่ยักรู้ว่าทำอาหารเป็นกับเขาด้วย อร่อยอีกต่างหาก มาดไม่ให้เลยสักนิด แสดงว่าก่อนหน้านี้โกหกว่าทำไม่เป็นแหง ๆ ก็ตอนอยู่ห้องข้างกันยังไม่เห็นทำอะไรกินเองนอกจากพวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
ผ่านไปได้ระยะหนึ่งหลังกลับมาเจอกันอีกหน ความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างของอีกฝ่ายซึ่งเกินความคาดหมาย คล้ายจะยิ่งทำให้สนิทกันง่ายกว่าเก่า
จากนั้นก็เลยเรียกแค่ ‘พี่ธัญญ์’ ติดปากมาเรื่อย ๆ
“เออนี่” วันหนึ่งที่สุดแสนธรรมดา ธัญญ์ทักเขาขึ้นมาด้วยถ้อยคำสุดแสนธรรมดาเช่นกัน
“หือ?”
“มีงานอะไรให้ทำไหม”
“งาน?” เขาทวนคำด้วยสีหน้าบื้อ ๆ
“เบื่อ” ธัญญ์กระซิบ ไม่มองหน้าเขาสักนิด ทำอย่างกับพูดคนเดียว “ฟุ้งซ่าน”
“พี่ไม่ได้ทำงานผ่านเน็ตอยู่เหรอ?” เป๊กพยักเพยิด
ธัญญ์ไหวไหล่ ไม่ขยายความเพิ่ม พูดถึงแต่เรื่องที่ตัวเองสนใจ “ร้านอาหารที่จ้างนาย มีงานอะไรให้ทำไหม”
เขาเลิกคิ้วครุ่นคิด จะว่ามีก็พอมีอยู่ เห็นเจ้าของร้านควบตำแหน่งพ่อครัวเปรยว่าอยากได้ผู้ช่วยพ่อครัวสักคน แต่ดูเหมือนไม่ได้จริงจังนัก เขาเองไม่ชอบงานทำอาหารอยู่แล้วเลยไม่เสนอตัว แต่พอเห็นธัญญ์เข้าครัวบ่อย ๆ ก็เริ่มคิดว่าหรือคนคนนี้จะพอมีแววเหมือนกัน
“จะว่ามีก็มีอะน้า”
“งานอะไร”
“เดี๋ยวถามเขาก่อนแล้วกัน”
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
ตอนที่บอกว่าน่าจะห่างกันสักพัก ภูเมศเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าห่างนี่คือห่างแค่ไหน แล้วสักพักที่ว่านี่ยาวนานเท่าไร
แต่ห่างที่ว่าคงไกลสุดปลายมือคว้า และสักพักที่ว่าก็ดูยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
เขาเองแข็งใจไม่ติดต่อไปทางโทรศัพท์ได้หลายวัน แต่เมื่อถึงจุดที่ทนไม่ไหว เลือกตัวเลขชุดนั้นขึ้นมาบนหน้าจอมือถือแล้วกดโทรออกอีกครั้ง กลับพบว่าหมายเลขเดิมไม่สามารถติดต่อได้อีกแล้ว
มีแต่ที่ว่างอยู่เต็มบ้านไปหมด
หุ่นรบของเล่นหายไปจากตู้โชว์ หนังสือยาก ๆ ที่ไม่เห็นเหมาะสำหรับเด็กประถมอ่านหายไปจากชั้นหนังสือ ไม่ยักรู้ว่ามันเคยมีที่ว่างกว้างขวางขนาดนั้นมาก่อน
พร้อมภูมิเอาการบ้านมาถามเขาบ้าง แต่อาจเป็นเพราะช่วงวัยห่างกันไปหน่อย จึงต้องใช้เวลาทำความเข้าใจกับหลักสูตรการเรียนของเด็กสมัยนี้นานพอดู เมื่อลูกชายไม่ได้คำตอบที่พอใจหรือเป็นประโยชน์นัก ช่วงหลัง ๆ เลยไม่ค่อยได้เอามาถามอีก
พอทำการบ้านเสร็จ ถามไถ่เรื่องที่โรงเรียนอย่างทุกวัน เด็กชายก็ตอบอย่างเคยเกือบทุกวันว่าเหมือนเดิม
และเกือบทุกวันเช่นกัน เขาจะนั่งทำงานอยู่ด้านหลังโซฟายาว คอยมองลูกชายขณะกำลังนั่งดูการ์ตูนหลังทำการบ้านเสร็จไปด้วย ครั้งหรือสองครั้งที่ได้ยินพร้อมภูมิหลุดปากเกี่ยวกับเนื้อหาในนั้นออกมาครึ่ง ๆ กลาง ๆ เรียกชื่อใครคนหนึ่งค้างไว้ครึ่งพยางค์พลางหันหน้าไปทางด้านข้างด้วยความเคยชิน จากนั้นกลับชะงักแล้วหันไปมองจออย่างเก่า
“ท่านลอร์ดจะกลับมาไหมพี่ธะ—”
เหมือนอย่างครั้งนี้...
จากนั้นไหล่น้อย ๆ ก็ห่อลง นั่งดูอยู่ได้เพียงครู่เดียวแล้วปิดโทรทัศน์ เดินไปหยิบหนังสืออ่านเล่นบนชั้นวางของตัวเองมาไว้ในมือ
ทั้งหมดล้วนเหมาะกับเด็กประถม ไม่มีอะไรอ่านยาก แต่เจ้าตัวกลับขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจ หยิบพลิกไปมาได้สองสามเล่มค่อยวางกลับคืนที่เก่า หันมาบอกเขาว่าจะไปนอนแล้ว
ซ้ำไปซ้ำมา....คืนแล้วคืนเล่า...
และนอกจากคนจะหายไป แมวก็หายไปด้วยเช่นกัน
แมวสีส้มชื่อถุงทองตัวนั้น ภูเมศไม่อาจเรียกได้เต็มปากว่าเป็นของที่นี่ มันเป็นแมวหลงมา ธัญญ์กับพร้อมภูมิเลี้ยงไว้ เขาเองซึ่งแพ้ขนแมวอนุญาตกึ่งจำยอมให้ดูแลไว้ได้เฉพาะหลังบ้าน มีบางครั้งมันจะเดินโต๋เต๋เข้ามาอ้อนคนถึงในบ้านบ้างช่วงหลัง ๆ จนเผลอเข้าใจไปแล้วว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของบ้านหลังนี้
แต่หากคิดอีกที แมวตัวนั้น ธัญญ์เป็นคนดูแล เป็นคนให้อาหาร จะว่าเป็นของธัญญ์ก็คงไม่ผิด อาจเอาไปเลี้ยงด้วยแล้ว
พอเสียงแมวหายไปด้วย บ้านจึงยิ่งเงียบลงอีก
ิ่ยิ่งยามนั่งกินข้าวกันคนละฝั่งโต๊ะอาหาร คล้ายเป็นช่วงเวลาที่ความว่างเปล่าเผยตัวชัดเจนที่สุด อาจเป็นเพราะครั้งหนึ่งมันเคยเป็นช่วงที่มีชีวิตชีวาที่สุด
ชุดเก้าอี้รอบโต๊ะซึ่งพวกเขาสองคนพ่อลูกนั่งด้วยกัน จะยังมีที่ว่างอีกหนึ่งเสมอ เพราะเคยจัดไว้พอดีกับจำนวนคน ทว่าตอนนี้ทั้งสองเพียงแต่มองมันเงียบ ๆ แต่ไม่มีใครบอกให้เอาเก้าอี้ตัวนั้นไปเก็บที่อื่น
ภูเมศมอง และมักคอยครุ่นคิดอยู่ร่ำไป ว่าคนที่เคยนั่งเก้าอี้ตัวนั้น ตอนนี้จะกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
ทุกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าลูกชาย ก็อดนึกสงสัยไม่ได้เช่นกัน ว่าพร้อมภูมิคิดอะไรอยู่ อยากให้คนคนนั้นกลับมา หรืออยากให้จากไปตลอดกาล เพียงแต่ยังกลัวจะเอ่ยปากถามให้ลูกต้องนึกถึงเรื่องวันนั้นขึ้นมาอีก
“พ่อ สวัสดีครับ”
“อืม”
เขายกมือรับไหว้ วันนี้ก็เลิกงานช้าจนกลับบ้านหลังลูกชายอีกเช่นเคย ในมือถือถุงอาหารที่ซื้อจากข้างนอกกลับมาด้วยเพราะไม่ว่างทำเอง
โดยไม่รู้ตัว เขาเผลอถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง
ค่อยมารู้สึกอีกที ก็ตอนเห็นพร้อมภูมิถอนหายใจยาวตามมาเช่นกัน
เขาตื้อในอก เอื้อมมือไปลูบผมลูกชายเบา ๆ ดึงไอ้ตัวเล็กมากอดโดยไม่พูดอย่างอื่น
เด็กชายตัวทำตัวแข็งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยยกแขนขึ้นกอดตอบ หน้าซุกลงกับอกพ่อ มือกำเสื้อเขาไว้แน่น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีเพียงความอ้างว้างบางเบาตกค้างอยู่ในอากาศ
เป็นคู่พ่อลูกที่หดหู่อะไรอย่างนี้นะ
ภูเมศกระชับอ้อมแขนขึ้นให้แน่นกว่าเก่า ชั่วขณะหนึ่งที่รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวตรงขอบตา แต่สุดท้ายแค่กะพริบตาสองสามครั้ง ความร้อนนั้นก็หายไป เหลือเพียงความโหวงเหวงในอกที่ยังคงอยู่เช่นเดิม ทั้งยังคล้ายจะขยายตัวมากขึ้นทุกที นับวัน...นับคืนที่พ้นผ่าน
เขาเองไม่เท่าไร แต่กับพร้อมภูมิ ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ คงไม่ดี อย่างน้อยก็ควรเปลี่ยนบรรยากาศให้ลูกชายร่าเริงขึ้นมาบ้าง
ชายหนุ่มกดจมูกตัวเองลงกลางกระหม่อมเด็กน้อยในอ้อมแขน ถามเสียงอู้อี้
“เบื่อกับข้าวถุงหรือยัง?”
พร้อมภูมิไม่ตอบ จึงถือว่าเป็นช่วงเว้นระยะให้เขาพูดต่อ
“พรุ่งนี้กินข้าวนอกบ้านกัน ตอนเย็นเดี๋ยวพ่อไปรับที่โรงเรียน แล้วเราแวะกินที่ร้านแถวนั้นดีไหม”
ลูกชายก็ยังไม่ตอบอะไรอีกเช่นเคย
แต่ในเมื่อไม่ได้คัดค้าน คุณพ่อเลยตีความเอาเองว่าตกลง
“เดี๋ยวพ่อจะมารับไปกินข้าวนอกบ้าน”
“อือ”
“ก็เลยจะไม่กลับกับรถนะ”
“อือ” อีกฝ่ายตอบเหมือนเดิม ส่งไอศกรีมเข้าปาก
“พี่ตัง”
“ฮื่อ”
พร้อมภูมิเหลียวมองคนที่กินช้าจนทำไอศกรีมหยดลงมาตามนิ้วและกำลังจะหกใส่กางเกงเจ้าตัวไปด้วย ยื่นมือออกไปผลักมืออีกฝ่ายที่ถือไอศกรีมอยู่ให้ออกห่างตัว
พ้นจากกางเกงได้ไม่ทันถึงวินาที ก้อนหวาน ๆ เย็น ๆ ที่ละลายเยิ้มนั้นก็ร่วงแผละลงพื้น
“กินสกปรกจัง” เขาบ่น
“พูดอะไรอย่างกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่” สตางค์สะบัดมือเบา ๆ เดินไปล้างมือที่ก๊อกน้ำใกล้ ๆ โดยมีพร้อมภูมิชะเง้อตาม ปากซึ่งยังเปื้อนคราบไอศกรีมก็พึมพำไปด้วย “พี่แก่กว่านายนะ”
เด็กชายไม่สนใจ ร้องเรียกอีกฝ่ายใหม่
“พี่ตัง”
“อะไร”
จากนั้นกลับเงียบไปอีก
“เรียกแล้วไม่พูด หาเรื่องหรือ?”
“เปล่าซะหน่อย” เด็กชายก้มหน้า จากนั้นก็เรียกใหม่ “พี่ตัง”
คราวนี้เจ้าของชื่อไม่ตอบ เดินมาย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ เหมือนไม่ได้ยิน
“พี่ตังว่าพ่อรักผมไหม”
คนฟังหันมามองเขาด้วยสายตาเนือย ๆ ดูไปก็คล้ายท่าทางของอดีตพี่เลี้ยงเขาอยู่เหมือนกัน
“จะไปรู้ได้ไง นั่นพ่อนาย”
พอรู้สึกเหมือนโดนดุ เลยหน้าจ๋อยลงนิดหน่อย
“แต่พ่อใจดีกับผมมากนะ”
“งั้นก็คงรักละมั้ง”
ถึงตอบอย่างนั้น แต่สายตากลับจ้องมองซากไอศกรีมบนพื้นอย่างสุดแสนเสียดาย ดูไม่ได้ตั้งใจฟังที่รุ่นน้องพูดสักนิด
พร้อมภูมิมองตามสายตาคนข้าง ๆ อีกที พอกำลังจะอ้าปากถามว่าแล้วคิดว่าพี่ธัญญ์รักเขาไหม ก็ชะงักไป ด้วยนึกขึ้นได้ว่าพี่ตังยิ่งไม่รู้จักพี่ธัญญ์ยิ่งกว่าพ่อของเขาเสียอีก ถามไปคงถูกเมิน ไม่ก็โดนดุกลับมาแหง ๆ สุดท้ายจึงได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตา พึมพำขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย
“แต่เขาก็ใจดีกับผมเหมือนกันนะ”
“ก็ดีแล้วนี่” คราวนี้คนฟังกลับตอบมาได้
“เอ๋?”
“พี่เลี้ยงที่ทำตัวเหมือนแม่นายนั่นใช่ไหมล่ะ”
“รู้ได้ไง”
สตางค์ทำสีหน้ารำคาญใจ “วัน ๆ พูดถึงอยู่ไม่กี่คน”
“อ้อ..” พร้อมภูมิยิ้มเจื่อน “..เหรอ”
“แต่เขาก็ไปแล้วนี่”
“อือ”
“อะไร!? นิดหน่อยก็หน้าเบะอีกแล้ว” รุ่นพี่ใจร้ายบ่น “เด็กนี่น่ารำคาญ”
“พี่ก็แก่กว่าแค่ปีเดียวเองไม่ใช่รึไง”
คนฟังทำหน้าไม่ใส่ใจ ถือว่าแก่กว่ายังไงก็คือแก่กว่า “ไม่ชอบเด็กเลย”
“พี่ธัญญ์ก็เคยบอกอย่างนี้” พร้อมภูมิยิ่งจ๋อยสนิท ถึงกับลืมไปด้วยอีกคนว่าตัวเองอ่อนกว่าแค่ปีเดียว “ทุกคนไม่ชอบผมกันหมดเลย”
อีกฝ่ายพ่นลมหายใจออกทั้งปากทั้งจมูก “ก็ไหนเมื่อกี้ยังว่าเขาดีด้วยอยู่เลยไง”
“แต่เขาก็บอกว่าไม่ชอบด้วยนี่! แล้วจะรู้ได้ไงล่ะ!?”
“งั้นก็ไปถามเองสิ!”
“ก็เขาไม่อยู่ให้ถามแล้ว!”
แม้พยายามวางตัวอย่างไร ที่สุดแล้วก็เด็กทั้งคู่อยู่ดี สุดท้ายจึงเผลอขึ้นเสียงใส่กัน
คนโตกว่าพอถูกตวาดมาอย่างนั้นก็อ้าปากจะเถียง แต่พอเห็นอีกฝ่ายทำตาแดง ๆ จึงชะงักลง เปลี่ยนเป็นสีหน้าฟึดฟัดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหลังเดินหนี ท่าทางชัดเจนว่าไม่อยู่ในอารมณ์จะคุยด้วย
“พี่ตัง!”
พร้อมภูมิร้องเรียกทันทีที่รู้สึกตัวว่าเผลอทำเสียงดังใส่
แต่ฝ่ายนั้นทำเป็นไม่ได้ยินเขาอีกแล้ว
“เป็นอะไรลูกชาย” ภูเมศทักพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ซักซ้อมมาอย่างดี ขณะกวักมือเรียกเด็กชายไปหา “พ่อมารับช้าหน่อยเดียว ทำหน้าบูดเลย”
พร้อมภูมิสะพายกระเป๋า กึ่งเดินกึ่งวิ่งจากรั้วโรงเรียนเป็นคนเกือบสุดท้าย ต้องรอคนเดียวไม่เท่าไร แต่รอด้วยความไม่สบายใจหลาย ๆ เรื่องพร้อมกันทำเอายิ้มไม่ค่อยออก
“พ่อ สวัสดีครับ” ทั้งที่ปากบอกอย่างนั้น แต่ใบหน้าก็ยังมีแต่รอยยิ้มแหย
“ครับผม”
ภูเมศรับเสียงกระตือรือร้น ตัดสินใจไม่ซักไซ้ไล่เรียง เดินโอบไหล่ลูกชายไปตรงไปที่รถ พูดคุยเรื่อยเปื่อยไปด้วยอย่างเป็นธรรมชาติ เตรียมตัวเตรียมใจมาอย่างดีถึงขั้นนึกเรื่องที่จะคุยรอไว้ นึกเมนูอาหารที่จะสั่ง นึกถึงว่าไว้กินข้าวเสร็จกลับบ้านไปจะชวนลูกชายเล่นอะไร พลาดอยู่แค่นิดเดียวตรงที่สะสางงานได้ช้ากว่าเวลาไปไม่น้อยจนลูกต้องรอ แต่คิดว่าหลังจากนี้น่าจะกู้สถานการณ์ได้ไม่ยาก
“หิวหรือยังน่ะเรา”
พร้อมภูมิพยักหน้าหงึกหงัก หลังรถออกตัวมาได้ครู่หนึ่งจึงค่อยมีสีหน้าสดใสขึ้นบ้าง
ร้านอาหารที่ตั้งใจจะฝากท้องมื้อเย็นนี้ อยู่ใกล้กับโรงเรียนนิดเดียว อันที่จริงเดินถึงด้วยซ้ำ แต่ขับรถเองก็สะดวกกว่า
เขาเคยมาอยู่ครั้งสองครั้งแต่นานแล้ว บรรยากาศในร้านดีใช้ได้ มีทั้งส่วนที่จัดไว้เป็นสวน และด้านในอาคารที่ตกแต่งอบอุ่นเหมือนบ้าน ภูเมศเคยเล็งไว้ว่าจะมาอีกสักหน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้โอกาสสักที กระทั่งวันนี้ ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศจากกับข้าวถุงที่กินเกือบทุกวันจนเริ่มตันแล้วว่าจะซื้ออะไรกลับบ้านดี
สองพ่อลูกเดินลงจากรถ เลือกโต๊ะมุมหนึ่งด้านใน ใกล้กับชั้นวางหนังสือและโซฟาสีน้ำตาลอ่อน
ภูเมศมองไปรอบ ๆ อย่างพึงใจ ไม่ได้มานาน แต่บรรยากาศก็ยังอบอุ่นเหมือนอยู่ในบ้านอย่างคราวก่อน
เขามองลูกชายนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม รับเมนูจากพนักงานไปเปิดดู ผ่อนลมหายใจยาว บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ทุกอย่างจะดำเนินไปด้วยดีหลังจากนี้
คืนที่ผ่าน เขานอนคิดมาตลอด เฝ้านึกย้ำซ้ำไปซ้ำมาจนไม่สามารถข่มตาหลับได้
แม้จะยังโหวงเหวงอยู่ในอก แต่หากถึงจุดหนึ่งที่จำเป็นต้องเริ่มต้นใหม่เพื่อลูกชาย ถ้าอย่างนั้นกัดฟันตัดใจมันเสียวันนี้เลยคงดีกว่า หลังจากนี้จะได้ไม่ต้องเป็นปัญหาเรื้อรังในระยะยาวต่อไป
คนสำคัญที่สุดคือพร้อมภูมิ
ภูเมศเม้มปาก ย้ำในใจว่านับจากนี้ต้องเด็ดขาด ตอนนี้เป็นพ่อคน จะคิดถึงแต่ความสุขของตัวเองไม่ได้
“พ่อครับ”
เสียงนั้นทำเขาหลุดจากภวังค์ มองไปเห็นพร้อมภูมิขยับตัวหยุกหยิก
ชายหนุ่มวาดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า รอยยิ้มที่เขาซักซ้อมมาเป็นวัน รอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ถ้ามีอะไรในครอบครัวนี้ที่พังลงไป เขาก็จะเป็นคนซ่อมมันขึ้นใหม่นับจากนี้
“ไงครับ?”
เด็กชายก้มหน้าก้มตา ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่กับการรวบรวมความกล้า เอ่ยชื่อที่ตัวเองเลี่ยงจะเอ่ยถึงกับพ่อมานาน
“พ่อว่า...ตอนนี้พี่ธัญญ์—”
“พี่ธัญญ์!”
สองพ่อลูกชะงักไป เงยขึ้นมองต้นเสียงที่เอ่ยถ้อยคำนั้นออกมาซ้อนกับเสียงเด็กชายพอดี
หนุ่มน้อยพนักงานเสิร์ฟที่ยืนรอรับออร์เดอร์อยู่ข้างโต๊ะพวกเขาครู่ใหญ่ ตอนนี้หันหน้าไปอีกฝั่งร้าน ร้องทักชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินออกมาจากครัว
คนที่รูปร่างสูงโปร่ง ผมดำขลับ นัยน์ตาสีดำสนิท และรูปหน้าหล่อเหลาไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งใด
ทั้งอกคับแน่นเหมือนมีอะไรกำลังจะระเบิดอยู่ในนั้น
แน่นจนเหมือนจะหายใจไม่ออก
“มาช่วยรับออร์เดอร์ทางนี้แทนที เดี๋ยวผมมา”
คนคนนั้นพยักหน้า สาวเท้าเข้ามาใกล้ แต่ยังเดินไม่ทันถึงโต๊ะ กลับชะงักค้างอยู่กลางทาง ทว่าช้าเกินกว่าจะถอยหลังกลับ
กระดาษปึกเล็กสำหรับจดถูกยัดเข้าใส่มือมาแล้ว จากมือหนุ่มน้อยพนักงานคนแรกที่เพิ่งเดินสวนออกไป พึมพำแว่ว ๆ ว่าขอไปรับโทรศัพท์พลางล้วงกระเป๋ากางเกงให้วุ่นวาย
ภูเมศกลั้นหายใจ เตรียมรับมือกับใบหน้าสงบนิ่ง น้ำเสียงราบเรียบ เดาไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกเช่นไร เหมือนกับคราวแรกที่พบกัน
หากแต่บัดนี้ ดวงหน้าในความทรงจำนั้นกลับคลี่ยิ้มบางเบา รอยยิ้มอย่างที่พนักงานคนหนึ่งจะพึงยิ้มให้ลูกค้า ไม่สามารถตีเจตนาเป็นอื่น
ที่ผ่านมา หลงคิดว่าสีหน้านิ่งงันของอีกฝ่ายร้ายกาจที่สุดแล้ว เพิ่งรู้ตอนนี้ว่าที่ร้ายที่สุด คือรอยยิ้มซึ่งไม่แสดงถึงความพิเศษผิดแผกอันใดไปจากบุคคลอื่นต่างหาก
เก็บอาการได้ดีเกินไป หรือไม่เหลือเยื่อใยต่อกันแล้วจริง ๆ
ภูเมศไม่กล้าเดาเลย
“รับอะไรดีครับ”
รู้แค่อยู่ใกล้ ๆ นี้เอง
ใกล้จนที่เคยคิดว่าห่างแค่ไหน...กลายเป็นห่างแค่มือคว้า ยาวนานแค่ไหน...กลายเป็นยาวนานเพียงแค่สุดหนึ่งลมหายใจ
“...พี่ธัญญ์”
เป็นพร้อมภูมิที่พึมพำออกมาก่อน เสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
รอยยิ้มยังคงวางนิ่งอยู่เช่นเดิม จนครู่หนึ่งเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก อีกฝ่ายจึงค่อยทำลายความเงียบด้วยการเอ่ยขอตัว
“เดี๋ยวสักครู่จะมารับออร์เดอร์ใหม่นะครับ”
จากนั้นขยับเพื่อจะหันหลังกลับ
“ธัญญ์”
โดยไม่ทันรู้ตัว เขาคว้าข้อมือนั้นไว้อีกครั้ง
แต่สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจจนต้องเพ่งมองให้แน่ใจอีกหน คือเมื่อเห็นมือเล็ก ๆ ของลูกชาย คว้าชายเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้ได้ในเวลาไล่เลี่ยกัน
ณ เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา พร้อมภูมิเม้มปาก ก้มหน้านิ่ง แต่กำชายเสื้อธัญญ์ไว้แน่นจนข้อนิ้วซีดขาว
“...พี่...ธัญญ์...”
เสียงของลูกชายสั่นเครือ แต่ยังพอได้ยินคำว่า ‘บ้าน’ ก่อนทั้งหมดนั้นจะหายลงไปในลำคอ
ภูเมศชะงักไปครู่หนึ่ง จนเมื่อพอเข้าใจความหมายของท่าทีนั้น จึงค่อยคลี่ยิ้มช้า ๆ
แม้ไม่ได้ดูดีเท่าที่ซักซ้อมมาเป็นวัน แต่เขารู้ว่าแบบนี้ดีที่สุดแล้ว
ความตั้งใจยังคงเป็นเช่นเดิม...แต่คงต้องเปลี่ยนวิธีการ
เมื่อคิดเช่นนั้น มือที่กุมไว้ก็ยิ่งกระชับแน่นกว่าเก่า
ถ้ามีอะไรในครอบครัวนี้ที่พังลงไป เขาจะเป็นคนซ่อมมันขึ้นใหม่เองนับจากนี้
To be continued
'ความขมไม่ยาวนาน ความหวานสิยืนยง' ค่ะ แค่ก ๆ ๆ
งวดนี้มาต่อเร็วค่ะ ไม่อยากค้างตรงนั้นนานนนน //สิบวันนี้เร็วแล้วเรอะ Orz
งวดหน้ารอสักนิดนะคะ >w<
ปล. คราวนี้มีของแถมรีพลายถัดไปค่ะ
*กอดก่ายคนอ่านนน*
-
ของแถมค่ะ ฮือออ ไม่ได้วาดรูปนานเลย เอามาแปะหน่อยนึงนะคะ ,,>w<,,
คนนี้คุณธเนศค่ะ หน้าตาก็ประมาณนี้ละเน้อ หนุ่มใหญ่นี่ดีจังค่ะ ;////;
(http://pre02.deviantart.net/5460/th/pre/f/2016/053/d/9/price02_thanet_resize_by_rainysnovel-d9sprbm.jpg)
เลื่อนลงไป...//ปิดตากางนิ้วห่าง ๆ
ชอบเวลาลุงพี่ภูกอดน้องแน้นแน่นมากเลยค่ะ ฮรือ
(http://orig11.deviantart.net/9e31/f/2016/053/2/1/price03_resize_by_rainysnovel-d9sprbg.jpg)
ตอนวาดรูปข้างบน ไปส่อง ๆ รูปฉากจูบมาแหละค่ะ ก็เลยคิดว่าจุ๊บเฉย ๆ ก็น่ารักดีเหมือนกันน้อ
(http://orig12.deviantart.net/141e/f/2016/053/8/9/price04_resize_by_rainysnovel-d9sprb4.jpg)
น้องภูมิกับพี่ตัง
(http://orig12.deviantart.net/13e0/f/2016/053/6/a/price06_resize_resize_by_rainysnovel-d9sprej.jpg)
อันนี้แอบแถม ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง แต่จะบอก (บอกใคร) ว่าชอบเด็กหน้าตาประมาณพี่ธัญญ์ พี่ตังอะไรอย่างนี้จังเลยค่ะ อยากใส่ปุ๋ยเร่งวุ้นเร่งสีให้เด็กชายพี่ตังโตไว ๆ โตมาหน้าคงประมาณนี้ (ไม่ได้จะเปิดเรื่องใหม่แต่อย่างใดนะคะ วาดเล่นเฉย ๆ)
(http://pre11.deviantart.net/8728/th/pre/f/2016/053/6/4/price07_resize_by_rainysnovel-d9sprev.jpg)
หมดโซนของแถมแล้วค่ะ ไว้พบกันโอกาสหน้า เมื่อได้วาดรูปเล่นอีกครั้งนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
-
โอย....มันบีบคั้นจิตใจเหลือเกินเวลาที่พวกเขาต้องห่างกัน
ฉันดีใจจนแทบหลุดกรี๊ดตอนที่เขาเจอกัน
พี่ภูเมศหล่อมากเลย อะไรที่เสียหายไปพี่จะก่อร่างสร้างขึ้นใหม่
ของแถม....แอร๊ยยยยยยยย มันดีงาม เลิศเลอ เพ้อเลย
ขอบคุณนะ
#ความหวานสิยืนยง
-
อือ...จะร้องแล้วนะ สงสารทุกคนเลย ความหดหู่ในครอบครัวไม่เอาอีกแล้ว พี่ธัญญ์นอนร้องไห้ด้วย คืนดีกันนะ
-
ขอเม้นท์ตอนที่13ก่อนนะคะ
ตอนนี้ทำน้ำตาไหลเลย เศร้าอ่ะ
แต่ไม่มีใครผิดหรอก น่าสงสารทั้ง3คนเลย (T_T)
-
ตอนล่าสุดนี่ ก็ยังบีบคั้นหัวใจ
แอบคิดว่าถ้าเราเป็นลุงภู เราจะทำไงดีฟระ????
หวังว่าความสัมพันธ์จะค่อยๆดีขึ้นนะ
-
ไม่ค้างเลยค่ะ ไม่ค้างเลยสักนิด บีบหัวใจสุดๆ :sad4: :sad4: :sad4: :z3: :z3: :z3:
-
ฮรือออออออออออออ พ่อลูกสู้ๆนะ พาพี่เลี้ยงกลับบ้านให้ได้นะ
ไม่ไหวแล้ว หน่วงมาก อึมครึมทั้งบ้าน ไปพาความสดใส(แบบหน้านิ่ง)กลับสู่บ้านเถอะ TvT
เป็กเอ๊ยยย ไม่ได้เจอกันนาน ได้อยู่กับลูกพี่ไม่กี่วันเค้าก็จะไปแล้วนะ *ตบบ่า ปุปุ
ตอนหน้าเราจะเลิกกินมาม่าแล้วชิมิคะ *ปัดชามมาม่าตกพื้น
-
ตัดลุงธเนศออกไปจากเรื่องเลยได้มั้ยคะ
ให้หายสาบสูญไปเลย ไม่ต้องมีบทอีก
รู้สึกลุงโผล่มาแล้ว มีแต่เรื่องไม่ดี
พาให้หัวใจคนอ่านตุ้มๆต่อมๆ
-
กลับบ้านเถอะค่าาาาา พลีสส
-
น้ำตาจะไหล คลอมาตลอดอนนี้เลย
พี่ธัญน่าสงสาร
พร้อมภูมิก็น่าสงสาร
เราเข้าใจความสับสนของน้องภูมินะ
แต่ตอนนี้ก็เริ่มกระจ่างแล้วสินะ
ว่าพี่ธัญรัก และภูมิรักพี่ธัญมากแค่ไหน
กลับมาเป็นครอบครัวเถอะนะ
ความเศร้า ไม่สดใส ไม่เหมาะกับทั้งสามคนหรอก
-
ทำดีค่ะน้องภูมิ ปรบมือ !!
-
เอาพี่ธัญญ์กลับบ้านให้ได้นะสองพ่อลูก!!
-
:ling1:
กรีดร้องงงงงงงงงงงง ค่อดดีใจ :hao5:
-
น้องภูมิไม่โกรธพี่ธัญญ์เค้าแล้วใช่ไหมลูกกกกก :sad4:
ตอนนี้อ่านแบบกลั้นหายใจไปอ่านไปเพราะหน่วงมากเเต่เห็นพฤติกรรมน้องภูมิตอนนี้เเล้วก็ค่อยวางใจหน่อยว่าหลังจากนี้คงดีขึ้นกว่าเดิม
งานนี้ตอนกลับบ้านคุณพ่อภูคงได้พาน้องธัญญ์กลับด้วยเลยไหมค่ะ 5555
ปล.เราชอบตอนน้องภูมิคุยกับพี่ตังจังเลยค่ะ น่ารักดี :o8:
-
บังเอิญมากมากินร้านที่พี่ธันญ์ทำงานพอดี พี่ธันญ์จะยอมกลับไปด้วยเหรอ
-
:pig4:
-
น้องภูมิพาพี่กลับบ้านให้ได้นะ
:กอด1: :pig4: :L1:
-
บอกได้คำเดียว
"หน่วง"
-
ทำไมอ่านแล้วมันจุก
-
" ความหมายสิยืนยง " ชอบคำนี้้!!!!!
อ่านไปลุ้นไปจริงๆ น้องภูมิจะทำยังไง ทำตามใจตัวเองค่ะลูก
ป้าแนะนำเลย อย่าฝืนค่ะ มันไม่มีความสุขหรอกนะ
สู้ๆ
-
ลุงภู โอกาสสุดท้ายแล้วนะ
จะเลือกอะไร ยังไงก็อย่าปล่อยให้คนที่เหลืออยู่เสียใจ
-
กลับบ้านเราค่ะลูกธัญญ์ :hao5: โดนลุงถีบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
อย่างน้อยน้องภูมิก็ยังรักพี่ธัญญ์เหมือนเดิม ให้อภัยค่ะ
แต่ยังหมั่นไส้พระเอกเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆ
รองวดหน้าค่า
-
เข้าใจกันแล้วสินะ
ดีใจแทน บางทีก็ต้องลองเว้น
ระยะห่างของกันและกันดูบ้างอ่ะเนอะ
จะได้รู้ว่าเราขาดอะไรไป
-
อยากเขกหัว พี่ตัง จังเบย
-
เจอกันแล้ววววววว
เอาพี่ธันกับบ้านให้ได้น่ะ
เอาอีกๆๆๆ
-
ทำให้ธญญ์กลับบ้านให้ได้นะลูก
-
เราร้องไห้เลยตอนที่ธัญญ์ต้องนอนโอบกอดตัวเองเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้อง
ที่จริงเวลาแบบนี้คุณภูคงโอบกอดปลอบขวัญให้ธัญญ์ได้อุ่นใจเหมือนที่ผ่านมา
สงสารธัญญ์มากๆ คงไม่ได้อยากจะห่างจากบ้านมาเลยแต่ก็ต้องทำเพื่อคนที่รักทั้งสองคน
เราก็เห็นใจและเข้าใจคุณภูนะ ธัญญ์ก็คงภูมิใจที่คุณภูเป็นพ่อที่ทำอะไรๆเพื่อลูกจริงๆ ธัญญ์รักคนไม่ผิดเลย
แต่ห่างกันแบบนี้ก็เห็นแล้วว่าไม่มีใครมีความสุขขึ้นมาเลย โดยเฉพาะน้องภูมิ สงสารน้องภูมิมากๆเช่นกัน
รอลุ้นวิธีใหม่ของคุณภูมากๆค่ะ เอาธัญญ์กลับบ้าน กลับมาเป็นครอบครัวสุขสันต์นะคะ
นักเขียนแต่งนิยายก็เก่งทำให้เราอินมากๆเลย วาดรูปก็เก่งสีหน้าแววตาใช่ตัวละครตัวนั้นเลยค่ะ
คุณธเนศอย่าเพิ่งมาสร้างปัญหาให้ครอบครัวนี้นะคะ แค่ดูรูปเราก็รู้สึกเกรงกลัวคุณธเนศมากๆเลย
ส่วนรูปจุ๊บกัน กรี๊ดมาก มองจากด้านหลังธัญญ์แล้วโรแมนติกมาก
คุณภูก็ไม่ลืมหื่น โอบกอดไว้ข้างหนึ่ง อีกมือก็ไม่ลืมจับก้นด้วย555 ชอบมากๆค่ะ วาดมาให้ดูอีกนะคะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ :L2: :กอด1:
-
รีบปรับความเข้าใจ กลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิมเร็วๆ นะ :mew2:
-
โอ้ย.... น้ำตารื้นกี่รอบแล้วเนี่ย ไม่ไหวแล้วน้า อย่าห่างกันอีกเลย กลับมาอยู่ด้วยกันแบบเดิมเหอะ ห่างกันแล้วใจมันหน่วงแทนอ่ะ
-
ค่อยๆ อ่าน ถึง งวดที่ 5 ละ ..
-
ขอให้ธัญกลับมาเป็นครอบครัวกับน้องภูมิเร็วๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
กรีดร้องไห้โหยหวน...........น้องธัญญ์นันนนนนนน
-
มันหน่วงมาก จะร้องไห้แล้วนะ :katai1:
-
เคยอ่านครั้งหนึ่ง แต่เลิกอ่อนไป เพราะไม่ชอบความใจง่ายของนายเอก
แต่เพิ่งไปเจอกระทู้แนะนำนิยายเวปหนึ่ง เลยลองกลับมาอ่านอย่างตั้งใจ
ถือว่าพลาดมากๆที่ตอนนั้นตัดสินใจเร็วไปค่ะ คนแต่งแต่งออกมาดีมากๆ
เราอ่านจนทันมันนี้ ตั้งใจจะเม้นต์ตอนอ่านทันตอนล่าสุด
-
งวดที่ 12 ละ
-
ทำความเข้าใจกัน ..
-
ย่างเข้าเดือน 3 รอออออออ
-
อืม คนแต่งจ้าต่อด่วนเลยได้ไหม อยากเห็นอยู่กันครบสามคนแล้ว โอ้ยใจะขาด อะไรจะอิสปานนี้ พ่อลูกซินพอกัน รักก็บอก รักก็รักษาคนที่รักไวสิ นี้เสียเค้าไปแล้วค่อยคว้าเค้ากลับมา เหอะ แต่ก็ยังดีที่คิดได้ทัน แต่น้องเด็กนี้ไม่แปลก แต่อะไรคือปล่อยให้หายไปง่ายอะไอคุณพ่อ อืมอิน
ยังก็รออยู่น่ะอย่าเป็นนิยายรายเดือนเลย ใจจะขาดด
-
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ มันค้างคามากเลยคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหล2รอบเลยค่ะ
พาร์ทที่เล่าถึงนุ้งธัญญ์ก็สงสารนุ้งธัญญ์
พาร์ทที่เล่าถึงลุงก็สงสารลุง
น้องภูมิเองก็น่าสงสารเพราะยังเด็กเลยสับสน
เพราะตัวเองรักทั้งคุณพ่อและพี่ธัญญ์ อาจจะรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง
แต่น้องภูมิก็รักพี่ธัญญ์มากนะ
ดีใจที่คนเขียนไม่ปล่อยให้คนอ่านช้ำในไปมากกว่านี้
เรารู้สึกทนไม่ได้จริงๆค่ะที่3คนนี้จะต้องแยกกันทั้งอย่างนี้
ตอนต่อไปขอเวลาหวานยาวๆก่อนนะคะ
จิตใจไม่พร้อมรับดราม่าเลยค่ะ 55555
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 15
ภูเมศก้มลงมองปฏิกิริยาลูกชาย ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร เด็กน้อยกลับส่งสายตาขอความช่วยเหลือ..ไม่ว่าจะโดยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม
...เว้าวอนและเต็มไปด้วยความคาดหวัง เหมือนครั้งหนึ่งที่เคยมองมาตอนกำลังจะถูกคุณแม่ซึ่งกำลังโมโหเตรียมลงโทษด้วยการยึดหนังสืออ่านเล่น เพราะเจ้าตัวเล็กละเลยการบ้านจากโรงเรียน ครั้งหนึ่งที่มองเขาสลับกับหุ่นของเล่นตัวใหญ่ในห้างสรรพสินค้าแทนคำร้องขอ และครั้งหนึ่งซึ่งเคยอ้อนจะขอเลี้ยงแมวแต่เขาไม่อนุญาตเพราะเขาแพ้ขนแมว
เกือบนาทีหลังจากนั้นที่เฝ้าครุ่นคิดถึงเหตุผลทั้งหลายอย่างไร้ประโยชน์ สุดท้ายจึงทำตามความปรารถนาที่ถูกซุกซ่อนไว้เรื่อยมา ตัดสินใจเอ่ยถ้อยคำเดียวกับที่เขาเห็นภาพตัวเองถามประโยคนี้กับธัญญ์ในห้วงคำนึงซ้ำ ๆ นับตั้งแต่วันที่อีกฝ่ายจากไป
“กลับมา...ได้ไหม?”
แค่ไม่กี่พยางค์เท่านั้นเอง ทว่ากว่าจะเค้นเสียงออกมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด เอาเข้าจริงจึงดังอยู่งึมงำแค่ในลำคอ ฟังแทบไม่เป็นภาษา คงชวนขายหน้าพอจะทำให้คนฟังขำออกมาได้
แต่ธัญญ์ไม่ได้หัวเราะ และหากจะมีอะไรบนใบหน้าบอกให้รู้ว่าสะดุดกับถ้อยคำนั้นสักนิด ก็คงเป็นแค่การกะพริบตาสองสามครั้ง ก่อนรอยยิ้มแบบเดิมจะกลับมาอีกหน
สุภาพ...และเป็นทางการ
“ได้สิครับ” ธัญญ์รับคำเสียงเรียบ
เขาแทบไม่เชื่อหู เกือบจะยิ้มออกมาแล้ว หากแต่รอยยิ้มนั้นมีอันต้องชะงักลง เมื่ออีกฝ่ายพลิกข้อมือเบา ๆ ให้หลุดจากที่ถูกมือเขาเกาะกุมไว้ได้ง่ายดาย จากนั้นหันไปค่อย ๆ แกะมือพร้อมภูมิออกจากชายเสื้อตัวเองเช่นกัน
นุ่มนวล ทว่าไม่เปิดช่องให้อิดออด
แต่อย่างน้อยก็บอกว่า ‘ได้’ ใช่ไหม? ไม่ได้ฟังผิดใช่หรือเปล่า?
หัวใจเขาเต้นรัวเร็วจนปวดหนึบอยู่ในอก ภาวนาให้อีกฝ่ายพูดอะไรต่อจากนั้นบ้าง
“อีกสักครู่จะกลับมา...รับออร์เดอร์นะครับ”
นั่นไม่ใช่ที่เขาอยากได้ยิน
‘ได้’ ของธัญญ์ เป็นคนละความหมาย เขาลืมไปได้อย่างไรว่าเด็กคนนี้ถนัดเรื่องเล่นลิ้นให้ต้องปวดหัวอยู่เรื่อย เสียงเกือบจะเรียกได้ว่าเย็นชาทำลายความหวังของเขาโดยสิ้นเชิง ความตื่นเต้นยินดีที่เพิ่งปะทุขึ้นเมื่อวินาทีก่อนเลือนหายไปรวดเร็ว เหมือนไม้ขีดไฟที่ส่องแสงขึ้นวูบหนึ่งแล้วดับลง เหลือเพียงควันเป็นเส้นสายสีเทาจืดจางเมื่อไฟมอด
ธัญญ์ยังคงเป็นธัญญ์คนเดิม แต่คล้ายเป็นคนเดิมที่ไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว
ฝ่ายนั้นค้อมศีรษะน้อย ๆ ก่อนหันหลังจากไป สรรพเสียงจ้อกแจ้กของผู้คนรอบกายราวกับเพิ่งเริ่มดังขึ้นอีกหน
สองพ่อลูกมองตามแผ่นหลังเหยียดตรงนั้นจนลับสายตา ครู่ใหญ่กว่าจะหันมามองหน้ากันตาปริบ ๆ ผู้เป็นพ่อนั้นลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมนูที่นึกไว้เสียดิบดีตั้งแต่ก่อนเดินเข้าร้านมีอะไรบ้าง
เขาฝืนยิ้มให้ลูกชาย คล้ายคราวนั้นที่เคยยิ้มอ่อนใจให้ เมื่อพร้อมภูมิถูกคุณแม่ยึดหนังสืออ่านเล่นไปจนได้เพื่อเป็นการทำโทษ และหนนั้นที่เด็กน้อยไม่ได้รับอนุญาตให้เลี้ยงแมว ไม่ว่าจะร้องขอหรือส่งสายตาอ้อนวอนสักเพียงใดก็ตาม
คิดถึงตรงนี้แล้วทั้งขำและใจหายไปพร้อม ๆ กัน จะว่าเป็นตลกร้ายก็อาจใช่ พี่เลี้ยงลึกลับที่อยู่ดี ๆ ก็โผล่มา แล้วจู่ ๆ ก็เดินออกไป เปลี่ยนรูปแบบของเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับทั้งเขาและลูกชายไปอย่างสิ้นเชิง ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นช้า ๆ จนแทบไม่รู้สึกตัว แต่ค่อยมองเห็นชัดเจนเมื่อได้สูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว
ธัญญ์ทำอย่างไรกันนะ พร้อมภูมิจึงไม่เคยถูกยึดหนังสืออ่านเล่น ทั้งนับวันมีแต่มันจะเพิ่มจำนวนขึ้น ทว่าก็ไม่เคยละเลยจนทำการบ้านไม่เสร็จอีก ทำอย่างไรจึงตกลงกับลูกชายเขาได้ดิบดีว่าเวลาไหนที่จะเป็นผู้รับ และเวลาไหนควรหยุดร้องขอ เท่านั้นไม่พอ ยังพากันเอาแมวเข้ามาเลี้ยงในบ้านจนได้ โดยไม่สร้างความเดือดร้อนให้เขาที่ก็ยังแพ้ขนแมวอยู่เช่นเดิม
แล้วตอนนี้ยังทำสองคนพ่อลูกวุ่นวายใจไปอีกยกใหญ่
คนที่ทำแบบนี้ได้ เห็นจะมีแค่คนเดียว
แต่ก็เป็นคนเดียวที่ทำหลุดมือไปแล้ว
เย็นวันนั้น พวกเขาหิ้วความผิดหวัง กลับบ้านกันแค่สองชีวิต
แม้แสนเสียดาย ทว่าคนทั้งคน จะให้พาไปพากลับง่าย ๆ เหมือนสิ่งของคงไม่ได้ ติดตรงความรู้สึกที่เหวี่ยงไปมาตั้งแต่ตอนคิดจะตัดใจ จนได้เจอกันอีกหน มีความหวังขึ้นอีกครั้ง ก่อนทั้งหมดนั้นจะพังครืนลงอีกคราวในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง ทำเขาเสียศูนย์ไปพักใหญ่
ขนาดตัวเองโต ๆ อย่างนี้แล้วแล้วยังตั้งตัวแทบไม่ติด ประสาอะไรกับลูกชายอายุแค่เก้าขวบ พร้อมภูมินั่งเหม่อสลับกระสับกระส่ายเป็นครั้งคราว ประเดี๋ยวก็ทำตาแดง ๆ ประเดี๋ยวก็ถอนหายใจ หน้าตาเหมือนมีอะไรคาใจอยากถามแต่ก็ไม่กล้า อ้ำอึ้งเพียงลำพังก่อนจะเงียบไป รอบล่าสุดเดินวนไปวนมาครู่หนึ่ง จึงค่อยมานั่งนิ่งบนโซฟา โยกตัวไปมาเหมือนคนคิดไม่ตก
ภูเมศเม้มปาก เดินเข้าไปย่อตัวลงนั่งด้านข้าง เอื้อมมือโอบไหล่เด็กน้อยไว้หลวม ๆ
“เป็นไง?”
เขาถามกว้าง ๆ ไม่หวังคำตอบ แต่คราวนี้ไอ้ตัวเล็กคล้ายทนอัดอั้นแค่กับตัวเองไม่ไหว ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นแผ่วเบา
“...พ่อครับ..”
เขาเหลียวมองใบหน้าลูกชายตามเสียงเรียก
“ว่าไงครับ”
“...พี่ธัญญ์...เขา..” พร้อมภูมิก้มลงจ้องมองมือที่กำแน่นอยู่บนตักตัวเอง “..เขาโกรธพวกเรา...ใช่รึเปล่า..”
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ยกนิ้วมือขึ้นถูปลายจมูกตัวเองเบา ๆ
“...พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ไม่รู้เลยจริง ๆ
หลังจากได้พูดคุยกันเพียงสั้น ๆ คนที่กลับมารับออร์เดอร์อาหารในภายหลังกลับเป็นพนักงานคนแรกที่ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ ไม่มีวี่แววของธัญญ์อยู่ตรงส่วนใดของร้านที่สายตาสามารถมองเห็น
ใช่ว่าเขาจะหยุดอยู่เพียงเท่านั้น หลังจากทำเป็นเดินวนดูโน่นดูนี่ทั่วร้านจนผู้คนเริ่มมองมาด้วยสายตาสงสัย เขายังขอเข้าไปดูถึงในครัวด้วยซ้ำ อ้างอย่างไร้สาระว่าอยากคุยกับพ่อครัว กระทั่งสุดท้ายถูกซักไซ้กึ่งบังคับถามจนต้องสารภาพว่ากำลังมองหาชายหนุ่มชื่อธัญญ์ที่เห็นทำงานอยู่ที่นี่ แนะนำตัวอย่างคลุมเครือว่าเป็นคนรู้จักซึ่งไม่เจอกันมาสักระยะ จึงได้รับคำตอบพร้อมสายตาคลางแคลงว่าอีกฝ่ายบอกติดธุระวันนี้ ขอกลับไปก่อนได้พักใหญ่แล้ว
สำหรับเขาเอง ถือว่าเป็นเรื่องสมเหตุสมผลหากธัญญ์จะโกรธ ในเมื่อครั้งหนึ่งเจ้าตัวเคยต้องจากบ้านหลังนี้ไป โดยที่เขาเพียงแต่มองโดยไม่คัดค้าน ส่วนหนึ่งยังเป็นตนเองด้วยซ้ำที่เสนอว่าอาจต้องลองห่างกันดู เพียงเพื่อจะพบว่าได้ทำเรื่องผิดพลาดลงไปเสียแล้ว
แต่การที่ได้พบกันอีกครั้งเช่นนี้ ก็ถือว่ายังมีโอกาสแก้ตัวไม่ใช่หรือ อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าธัญญ์ทำงานอยู่ไหน เพียงหวังว่าจะไม่ออกจากที่นั่นไปเสียก่อน ถ้าสืบต่อสักหน่อย ไม่น่าลำบากกับการหาที่พักปัจจุบัน
ชายหนุ่มจ้องมองลูกชายพลางครุ่นคิดไปด้วย สีหน้าผิดหวังยังค้างอยู่บนใบหน้าเด็กน้อยไม่จางหาย
“ภูมิ”
พร้อมภูมิเหลือบตาขึ้นมอง “ครับ?”
“เรื่องพี่ธัญญ์น่ะ...” เขาค่อย ๆ พูดออกมาช้า ๆ ให้เวลาคนฟังได้ไตร่ตรอง
อาจต้องอาศัยระยะเวลามากหน่อยสำหรับเด็ก แต่อย่างน้อยเขาจะได้แน่ใจว่าที่ทำอยู่นี้ดีกับลูกชายจริงหรือเปล่า
“ลูก..อยากให้พี่เขากลับมาไหม?”
เด็กชายอ้าปาก แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ไม่พูดไม่จาอีกหลายนาที
ภูเมศพยายามทำตัวผ่อนคลาย ไม่เร่งรัด ไม่กดดัน เพียงแต่โอบไหล่เด็กชายไว้เงียบ ๆ
กระทั่งในที่สุด คำถามหนึ่งก็ถูกเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“พ่อรักผมไหม”
เขาเลิกคิ้ว ไม่เห็นต้องเสียเวลาคิดเรื่องนั้นสักนิด อะไรทำให้พร้อมภูมิคิดว่าเขาจะไม่รักกัน
“รักสิครับ”
เด็กชายพยักหน้าเชื่องช้า เหมือนคาดเรื่องนั้นไว้อยู่แล้ว แต่ดูผ่อนคลายขึ้นมาบ้างนิดหน่อย
“พ่อรักแม่ไหม..”
เขาชะงักไป ใช้เวลาอึดใจหนึ่งจึงตอบพร้อมรอยยิ้ม
“รักครับ ครั้งหนึ่งพ่อเคยรักแม่ ถึงตอนนี้จะไม่ใช่ความรักแบบเดิม แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” ต่อด้วยคำพูดที่เด็กหลายคนอาจจะไม่ชอบฟัง ทว่ามันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ “..ไว้สักวันลูกจะเข้าใจ”
เด็กชายผงกศีรษะรับ ก่อนคำถามที่สามจะตามมา เว้นช่วงนานกว่าสองคำถามแรก
“...แล้วพ่อว่า...พี่ธัญญ์...”
เขานั่งมองอยู่นาน กว่าพร้อมภูมิที่นั่งก้มหน้าก้มตาจะต่อจนจบประโยค
“...พี่ธัญญ์รักผมไหม?”
ถึงตรงนี้คงต้องยอมรับว่าเป็นคำถามที่เขาไม่ได้คาดไว้
ภูเมศคลี่ยิ้มอ่อนใจ ไพล่นึกไปถึงของเล่นกองพะเนินที่ธัญญ์เคยซื้อให้พร้อมภูมิ หนังสือสารพัดอย่างที่ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน สอนการบ้าน สอนกระทั่งวิธีต่อสู้แปลก ๆ ให้ ปากว่าไม่ชอบแต่ก็คอยตามโอ๋ ทุกคืนต้องส่งเข้านอน ทุกเช้าต้องหาข้าวหาปลาให้ คิดไปจะดูแลลูกชายเขาดีกว่าที่ทำให้เขาเสียด้วยซ้ำ ให้ปากแข็งบอกว่าเกลียดเด็กอย่างไร แต่ย่อมดูออกได้ง่ายดายว่าเอ็นดูเด็กชายอยู่ไม่น้อย
ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักของโซฟา แหงนหน้ามองเพดานว่างเปล่า
“ถึงเขาจะไม่เคยพูดก็เถอะ แต่ลูกดูออกไหม”
“ดูเองเหรอ?”
“อื้ม”
“..ก็...” พร้อมภูมิพึมพำ ครุ่นคิดถึงคนที่หายไปนานพลางยกมือขึ้นเอานิ้วถูปลายจมูกเบา ๆ ด้วยท่าทางแทบถอดแบบจากผู้เป็นพ่อ “..ก็คิดว่ารัก”
ภูเมศยิ้ม เอื้อมมือไปลูบผมเด็กน้อย “งั้นเราก็คิดเหมือนกันนะ”
พอได้ยินอย่างนั้น สีหน้าค่อยดีขึ้นตามลำดับ
“แล้วพ่อรักพี่ธัญญ์ไหม”
“หือ?”
คุณลูกชายถามวนไปวนมาประหนึ่งกำลังพยายามวางแผนผังความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาขึ้นในหัว เห็นผู้เป็นพ่อเงียบไปพักใหญ่ ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นกลับยิ่งจ้องมองมาอย่างรอคำตอบ
ภูเมศเม้มปาก ยกมือขึ้นแตะปลายจมูกตัวเองเบา ๆ ด้วยความประหม่า สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวอย่างยอมแพ้ แล้วค่อยคลี่ยิ้มอ่อนโยนให้ลูกชาย
“รัก”
ทั้งที่เป็นเสียงเขาเอง ทว่ากลับแปลกหูเหลือเกิน
รัก
อุตส่าห์ยอมรับอย่างตรงไปตรงมาได้สักที แต่บุคคลผู้ถูกกล่าวถึงด้วยคำสำคัญนั้นกลับไม่ได้อยู่ฟังตรงหน้า
“แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับที่พ่อรักลูกหรอก” เขายิ้มกว้างขึ้นอีก “ลูกอยากให้เป็นแบบไหนล่ะ”
“..ผม..ไม่รู้” พร้อมภูมิพึมพำ ก้มลองมองนิ้วมือตัวเอง “อยากให้เป็นแบบไหนคืออะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย”
“นั่นสินะ” ชายหนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ เอามือยีผมลูกชายไปมา “เอางี้ดีกว่า พ่อถามบ้างได้ไหม”
“เอาสิครับ”
“ลูกรักพี่ธัญญ์รึเปล่า”
แก้มใส ๆ ของเด็กชายขึ้นสีแดงระเรื่อ ทั้งจมูกก็พลอยแดงไปด้วย ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ค่อยส่งเสียงตอบรับในลำคอ
“อื้อ...”
“แล้ว..อยากให้เขากลับมาอยู่กับพวกเราไหม”
“..ผม...อยาก...แต่ก็...ไม่อยาก” เด็กชายพูดออกมาเองแล้วทำหน้างงเอง เฉไฉไปเรื่องอื่นที่ยังค้างคาใจอยู่ดื้อ ๆ “แต่เขาโกรธอยู่แน่ ๆ”
“ทำไมล่ะ”
“เขาไม่พูดกับผมเลย เขาไม่คุยกับพ่อแบบเดิมแล้วด้วย”
“นั่นสิ” คราวนี้ภูเมศพยักหน้าเออออ “โดนโกรธทั้งคู่แหงเลย”
“แล้วเขาจะหายโกรธไหม”
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน” ชายหนุ่มพึมพำไปตามน้ำ ยินดีอยู่ลึก ๆ ที่พร้อมภูมิดูจะพูดคุยออกมามากขึ้น “ทำยังไงดีนะ”
“ถ้าง้อเขาจะหายโกรธไหม”
เมื่อโดนถามซ้ำ เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ เอียงคอมองลูกชาย “ไม่แน่ใจ อยากรู้ก็ต้องลองดูละมั้ง”
“หรือไม่ก็จ้างเขาอีกที”
“จ้างหรือ?”
ท่ามกลางบรรยากาศหม่นหมองที่ติดค้างอยู่มานาน นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ภูเมศเกือบหลุดหัวเราะออกมาจริง ๆ เมื่อได้ยินลูกชายพูดเหมือนครั้งหนึ่งที่เจ้าตัวเคยบอกอะไรทำนองนี้อยู่เหมือนกัน
“..ก็...ถ้าพ่อไม่จ้างแล้ว เดี๋ยวผมจ้างเองก็ได้”
คราวนี้ชายหนุ่มจำได้ชัดเจนขึ้นมาทันที ไอ้ลูกชายของเขาพูดแบบเดิมจริง ๆ ด้วย
“จะเอาเงินที่ไหนจ้างล่ะ”
พร้อมภูมิหันมาทำหน้าเหย “..ยืมพ่อได้ไหม”
เขาแสร้งพยักหน้าอย่างชั่งใจ “แล้วถ้าพ่อไม่มีล่ะ”
“..ก็ยืมพี่ธัญญ์ก่อน..” พอชื่อนั้นหลุดจากปาก สีหน้าเจ้าตัวกลับวิตกขึ้นมาอย่างคนเพิ่งนึกได้ “แต่เขาต้องไม่ให้ยืมแน่เลย เขาโกรธผมอยู่...ทำไงดีล่ะ”
“อืม..ยากเลยนะ” เขามองหน้าลูกชาย ทำทีว่าขอความเห็น “เวลาโกรธกับเพื่อนทำยังไงล่ะ”
พร้อมภูมิกะพริบตาปริบ ๆ “..ผมไม่ค่อยโกรธกับเพื่อน” จากนั้นอ้าปากขึ้นมาอีกหนเมื่อนึกอะไรออก “แต่บางทีก็โดนพี่ตังโกรธจนต้องไปง้อ”
“แล้วง้อยังไงหรือ?”
“ก็...ไปขอโทษ” เด็กชายพยักหน้าทบทวนความจำ “..เอาขนมไปให้ แล้วก็ทำเรื่องตลก ๆ ให้ขำ”
ภูเมศยิ้มน้อย ๆ “แล้วพี่เขายอมคืนดีด้วยไหม”
“พี่ตังดุ แต่บ้าจี้ เส้นตื้นด้วย...” พร้อมภูมิพึมพำ “ทำให้หัวเราะมาก ๆ เดี๋ยวก็หาย”
“อ้อ”
“แต่พี่ธัญญ์ไม่เหมือนกันนี่นา”
“ยังไม่ได้ลองเลย”
“งั้นไปลองดูกันไหมครับพ่อ”
ภูเมศหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง แววตาและน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นกว่าเก่า
“สรุปว่าอยากให้ตามพี่เขากลับมา?”
พร้อมภูมิเมื่อถูกทักเข้า จึงค่อยนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งพูดเรื่องหาทางง้ออีกฝ่ายออกมาเป็นคุ้งเป็นแคว
ภูเมศโคลงศีรษะน้อย ๆ ทั้งเอ็นดูทั้งสงสารลูกชาย ในเมื่อเรื่องออกมาเป็นเช่นนี้ หากไม่เหลือที่ให้ถอย ก็มีแต่จะต้องพยายามหาทางออก เขาอยากให้ทุกสิ่งค่อยเป็นค่อยไป ไม่อยากก้าวพลาดให้มีใครต้องเสียใจอีก
“ค่อย ๆ คิดก็ได้” เขาคลี่ยิ้ม ลูบผมเด็กน้อยแผ่วเบา “พ่อรักลูกที่สุดรู้ไหม อยากให้เราได้ตัดสินใจด้วยกัน ถ้าอยากให้พี่ธัญญ์กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกับเรา พ่อก็จะไปตามเขากลับ แต่ถ้าไม่อยาก พ่อก็จะปล่อยเขาไป”
“...ปล่อยไปคือยังไงครับ” พร้อมภูมิเงยหน้าสบตาเขา “ถ้าปล่อยไปจะได้เจอกันอีกไหม”
เขาเม้มปาก ย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับลูกชาย แววตาไหวระริกเพียงชั่วครู่ แต่เมื่อปิดเปลือกตาแน่น ๆ ครั้งหนึ่งแล้วลืมขึ้นใหม่พร้อมความตั้งใจแน่วแน่ ความหนักแน่นมั่นคงกลับสะท้อนชัดในดวงตาคู่เดิม
“พ่อรักเขาเหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยรักคุณแม่ของลูก” ภูเมศค่อย ๆ พูดออกมาเนิบช้า ชัดถ้อยชัดคำ “คิดว่าลูกน่าจะพอรู้บ้างแล้ว แต่ถ้าภูมิไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น พ่อจะเลิกยุ่งกับพี่เขา จะไม่เจอกันอีกแล้ว”
“ไม่เจออีก?”
“อืม” ชายหนุ่มพยักหน้า “ไม่อีกเลย เราอยู่กันสองคนพ่อลูกเหมือนเดิม เพราะถ้าเจอกันอีกแต่เราทั้งสองคนไม่รักเขา พี่ธัญญ์จะน่าสงสารมากจริงไหม ทำเรื่องเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้นะ”
เด็กชายฟังไม่ค่อยเข้าใจนัก พยายามคิดตามแต่ก็ต้องมุ่นคิ้ว
“ถ้ารักพี่เขาไม่ได้ ก็ต้องปล่อยเขาไป”
ความลังเลฉาบฉายบนใบหน้าอ่อนเยาว์
“แต่ผมก็รักพี่ธัญญ์นะ”
ภูเมศระบายยิ้มบาง
“ถ้าอย่างนั้นลูกต้องถามตัวเอง ใคร่ครวญให้ดี ว่ารักพอจะให้เขาเป็นคนในครอบครัวเราไหม”
สองวันล่วงเลยไปนับจากเหตุการณ์ในร้านอาหารเย็นนั้น
หลังจากคุยกันเสียยาวตอนกลับถึงบ้านแล้ว ด้วยเรื่องที่พร้อมภูมิฟังไม่ค่อยเข้าใจนัก พ่อไม่เอ่ยถึงชื่อพี่ธัญญ์อีกแม้แต่ครั้งเดียว
จนกว่าเขาจะตัดสินใจได้...พ่อบอกอย่างนั้น ส่วนเขาเองก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจเกินกว่าจะกล่าวถึงอีก
ตอนนี้รู้แค่อยากให้กลับมา
แม้ยังลังเลอยู่ว่าหากธัญญ์กลับมาอยู่ด้วยอีกครั้ง แล้วเกิดเขาไปเห็นฝ่ายนั้นกับพ่อเขาใกล้ชิดในระดับราวกับเป็นคนรักเช่นเหตุการณ์คราวก่อน จะตกใจจนก้าวขาไม่ออกอีกหรือเปล่า
‘พ่อรักเขาเหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยรักคุณแม่ของลูก’
พ่อว่าไว้อย่างนั้น
แต่พี่ธัญญ์ไม่ได้ทำตัวเป็นแม่อย่างที่พี่ตังบอก ไม่เหมือนกับแม่ของเขาเลยสักนิด แน่นอนเพราะว่าเป็นคนละคนกัน และฝ่ายนั้นก็เป็นผู้ชาย ต่อให้พ่อจะบอกว่ารักเหมือนกัน แต่จะเหมือนได้อย่างไร
คิดวนไปเวียนมามากเข้ายิ่งไม่สบายใจ วุ่นวายอยู่ในหัวกระทั่งพักเที่ยง เพื่อน ๆ แยกย้ายไปกินข้าวหมดแล้ว แต่พร้อมภูมิตัดสินใจเดินแยกออกมา ตรงไปยืนรอพี่ตังแถวหน้าห้องเรียน
ไม่นานนักคุณครู ก็ประกาศจบคาบเรียนแล้วเดินออกจากห้อง ครู่หนึ่งบรรดารุ่นพี่จึงค่อย ๆ ทยอยเดินออกตามมาพร้อมเสียงจ้อกแจ้กจอแจ แต่คนที่เขารออยู่ย่างก้าวอย่างใจเย็นเป็นคนเกือบสุดท้าย
“พี่ตัง”
หากไม่รีบเรียกไว้ก่อน ท่าทางจะถูกเดินผ่านเลยไปดื้อ ๆ
เจ้าของชื่อชะงัก หันมาตามเสียงเรียก สีหน้าแทบไม่เปลี่ยนสักนิด
พร้อมภูมิไม่รอให้อีกฝ่ายถาม ชิงพูดขึ้นก่อนอย่างกระตือรือร้น
“ไปกินข้าวกัน”
สตางค์พยักหน้า ไม่ถามไถ่ที่มาที่ไปสักคำ เหมือนชินแล้วกับสถานการณ์เช่นนี้ เดินนำไปตามทางที่เชื่อมสู่โรงอาหาร
ทว่ายังไปได้ไม่ทันเท่าไร เมื่อเริ่มพ้นสายตานักเรียนคนอื่นแล้ว พร้อมภูมิกลับกระตุกแขนเสื้อฝ่ายนั้น พูดเสียงเบาจนเกือบเป็นกระซิบ
“..ไปกินข้างนอกกันไหม”
รุ่นพี่เลิกคิ้ว มองเขาตาปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ “ข้างนอก?”
“อื้อ”
“ที่ไหน”
“ร้านอาหาร”
“ทำไมล่ะ”
“ก็...” พร้อมภูมิหลบตา “ก็อยากออกไป”
“จะโดดเรียนหรือ”
“เปล่าซะหน่อย”
“ออกจากโรงเรียนในเวลาแบบนี้ก็คือโดดเรียน”
เด็กชายเถียงไม่ออก พออีกฝ่ายพูดให้นึกได้อย่างนั้นแล้วเกิดรู้สึกผิดขึ้นมา พ่อรู้เข้าต้องโกรธแน่นอน ได้แต่พึมพำอย่างไม่แน่ใจ เสียงค่อยลงจนแทบหายไปตอนท้ายประโยค “เราก็แค่กลับมาให้ทันก่อนหมดพักเที่ยง”
เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่มือก็ยังดึงแขนเสื้ออีกฝ่ายไว้อย่างดื้อดึงจนเจ้าตัวถอนใจเฮือก ถามกลับอย่างเสียมิได้
“จะไปที่ไหน”
“ใกล้ ๆ นี้เอง” เขาอ้อมแอ้ม “กุหลาบขาว”
พอเอ่ยชื่อร้านออกไป สตางค์ยิ่งมองเขาด้วยสีหน้างุนงงกว่าเก่า จากนั้นส่งคำถามกลับมาเป็นชุด
“ทำไมถึงอยากไปที่นั่นล่ะ ไปเองมีเงินหรือ? ไม่กี่วันก่อนพ่อนายก็เพิ่งพาไปกินไม่ใช่หรือไง”
“หรือถ้าไม่กิน” เขาต่อรอง “แค่ไปดูเฉย ๆ ก็ได้”
อีกฝ่ายหรี่ตา “ดูอะไร”
พร้อมภูมิเงียบ
“งั้นก็ไปเอง” พอไม่ได้คำตอบก็ปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยเลยเชียว “พี่ไม่ได้อยากดูด้วยเสียหน่อย”
ไม่พูดเปล่า ยังพยายามแกะมือเขาออกจากเสื้อตัวเองอีก แต่เพราะเป็นเด็กเหมือนกัน เรี่ยวแรงสูสีกันเลยทำได้ลำบาก ไม่เหมือนที่พี่ธัญญ์แกะมือเขาออกจากชายเสื้อวันนั้น
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” เขายังดื้อใส่ ตามตื๊อไม่เลิกต่อให้อีกฝ่ายจะพยายามเดินหนีทั้งอย่างนั้น “นะ...ไปด้วยกันหน่อย”
“ไปทำไม”
“ไปดู..”
“ดูอะไร?” กลับมาอีหรอบเดิม แต่คราวนี้โดนตาดุ ๆ ลุกวาวของรุ่นพี่กดดันจนต้องเอ่ยปากเสียอ่อย
“..ดู..พี่ธัญญ์”
“พี่ธัญญ์?” อีกฝ่ายทวนคำเหมือนไม่อยากเชื่อ “คนนั้นอีกแล้ว ไม่ใช่บอกเองว่าเขาทิ้งนายไปแล้วหรือ”
“ไม่ได้ทิ้งนะ!” พร้อมภูมิรีบร้อนปฏิเสธ ถึงแม้จะไม่เต็มปากเต็มคำเท่าไรนัก
“แล้วเขาไปทำอะไรที่ร้านอาหาร”
“...ทำงาน”
“แล้วนายจะไปทำอะไรที่ร้านอาหาร”
“...ก็ว่าจะ..ดู ๆ ...ว่าจะตามกลับบ้านดีหรือเปล่า”
สตางค์กลอกตา จังหวะนั้นดูโตกว่าวัยจนพร้อมภูมิทั้งหวั่นจนใจเต้นตึกตัก ทั้งอดนึกชมในใจไม่ได้
“นายเองยังไม่รู้เลยว่าจะไปทำอะไร”
ช่วยไม่ได้นี่ เขาเถียงอยู่ในใจ แต่ยิ่งกำเสื้ออีกฝ่ายแน่น ตั้งใจว่าอย่างไรก็ต้องลากไปด้วยกันให้ได้
“เดี๋ยวไปถึงแล้วก็รู้เองแหละมั้ง”
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 15 (ต่อ)
ร้านอาหารอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเลย เดินไปแบบไม่ต้องรีบร้อนใช้เวลาแค่ราวสิบถึงสิบห้านาทีเท่านั้น แต่ลำบากตรงที่ต้องแอบมุดหนีตรงรั้วด้านหนึ่งของโรงเรียนซึ่งอยู่ลับตาคนนี่เอง
ดีเท่าไรแล้วที่ชวนสตางค์มาด้วย เขาเองเป็นคนต้นคิดแท้ ๆ แต่เอาเข้าจริงกลับไม่รู้จะหาทางออกจากโรงเรียนตรงไหนไม่ให้ถูกจับได้ ตอนแรกก็เดินนำอยู่ดี ๆ แต่พอเริ่มหันรีหันขวาง คนเดินตามก็ส่ายหน้าอ่อนใจ พาเดินหลบไปอีกทางหนึ่งแทน
“พี่ตังเคยโดดเรียนเหรอ?” เขากระซิบกระซาบ ใจเต้นตึกตักขณะก้มลงมุดรั้วที่ดูท่าจะถูกใช้เป็นช่องทางลับให้เด็กนักเรียนลอดผ่านไปมาไม่น้อย
“ช่างเถอะน่า” อีกฝ่ายยังเขี่ยคำถามที่ตัวเองประเมินแล้วว่าขี้เกียจตอบทิ้งไปหน้าตาเฉยเช่นเดิม
พ้นขอบรั้วโรงเรียนมาได้แล้วค่อยโล่งใจขึ้นบางส่วน เขาเริ่มพูดถึงเรื่องที่บ้านช่วงนี้โดยไม่จำเป็นต้องเกริ่นนำให้มากมาย เพราะตลอดมาก็ชอบมาเล่ามาถามเรื่องนั้นเรื่องนี้กับอีกฝ่ายเสมออยู่แล้ว
“ดูเหมือนว่าพ่อกับพี่ธัญญ์จะรักกัน” เด็กชายพึมพำ ขณะพวกเขาเดินลัดเลาะไปตามทางเท้า ห่อไหล่ให้อยู่ใต้เงาหยักไปมาของร่มไม้ริมถนน
สตางค์พยักหน้า ให้ความเห็นเสียงเรียบ “ก็ไม่แปลก”
“เอ๋?” พร้อมภูมิหันไปเลิกคิ้ว “ไม่แปลกหรือ”
“ไม่เคยเห็นหรือไง” สตางค์ยังคงตอบเรียบเรื่อยอย่างไม่ใส่ใจนัก เอาเท้าเตะก้อนกรวดเล็ก ๆ ก้อนหนึ่งให้กลิ้งหลุนไปข้างหน้าจนมันตกขอบทางไปแล้ว สายตาค่อยมองเลยไปยังรถที่วิ่งฉิวบนถนน “ผู้ชายที่เป็นตุ๊ด ผู้ชายที่แปลงเพศ ผู้ชายที่เป็นเกย์”
“แต่พ่อก็รักแม่นะ” เขาค้าน
“แต่ตอนนี้พ่อนายบอกว่ารักพี่เลี้ยงคนนั้นนี่”
“ตะ..แต่ผมก็รักพี่ธัญญ์เหมือนกัน”
“งั้นนายก็คงเป็นเกย์ด้วยละมั้ง”
“หา?”
“มาหาเหอใส่พี่ทำไมล่ะ”
พร้อมภูมิอ้าปากหวอ จนสตางค์เอ่ยขึ้นมาให้ได้สติ
“ถึงแล้ว”
“อ๊ะ!”
คนโตกว่าพยักพเยิดไปยังทางเดินเข้าร้าน มีป้ายตัวใหญ่ ๆ ติดไว้ด้านหน้าว่า ‘กุหลาบขาว’ บรรยากาศตอนเที่ยงวันต่างจากตอนเย็นที่เขามากับพ่อเมื่อสองวันก่อนไม่น้อย
เมื่อเขาหันตามไปจนที่หมายอยู่ในลานสายตาแล้ว สตางค์ค่อยหมุนตัวจะหันหลังกลับ แต่ถูกมือไวคว้าแขนเสื้อไว้ได้อีกหน
“พี่ตังจะไปไหน”
“กลับไง”
“อยู่ด้วยกันก่อนสิ”
“มาเป็นเพื่อนแล้วนี่” อีกฝ่ายทำเสียงเนือย “ที่เหลือก็จัดการเอง”
คนที่อุตส่าห์ตื๊อให้มาด้วยกันจนได้หันหลังเดินดุ่ม ย้อนกลับทางเดิมแบบไม่เหลียวมาซ้ำสองสักนิด
คราวนี้โดนปล่อยเกาะจริง ๆ เสียด้วย
หัวเดียวกระเทียมลีบเข้าแล้ว ความประหม่าที่ลืมเลือนไปพักใหญ่เพราะมีคนให้คุยด้วยก็พากันโหมเข้าจู่โจมอีกครั้ง หัวใจเต้นโครมครามอยู่ในอก ขาที่ก้าวไปข้างหน้าก็เริ่มจะสั่นพิกล
เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง กำธนบัตรปึกหนึ่งที่แอบเอาเหรียญจากกระปุกไปแลกที่ร้านสะดวกซื้อมาวันก่อน จำนวนเงินรวมแล้วราวหนึ่งพันบาท อาจน้อยนิดสำหรับผู้ใหญ่บางคน แต่สำหรับเด็กประถมที่ไม่ค่อยได้กำเงินอย่างเขานับว่าไม่น้อยเลย
เด็กชายหยุดสูดลมหายใจลึก ๆ ตรงหน้าร้าน ต่อสู้กับความรู้สึกอยากวิ่งกลับโรงเรียนเสียเดี๋ยวนั้น บอกตัวเองว่าพี่ธัญญ์อยู่ข้างใน อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว จะถอยกลับไปดื้อ ๆ ไม่ได้
ขอดูหน่อยเดียวเท่านั้นเอง เห็นแล้วจะได้คุยกันหรือเปล่าค่อยว่ากันทีหลัง ถ้าโชคดีอาจได้ขอโทษสักคำก็ได้
ในร้านไม่ต่างจากครั้งก่อนที่มานัก มีลูกค้านั่งอยู่ตรงมุมนั้นมุมนี้ จำนวนน้อยกว่าเวลาเย็นอยู่บ้าง
พนักงานหนุ่มคนที่เคยต้อนรับเขากับพ่อเมื่อวันก่อน เมื่อสังเกตเห็นเด็กชายเดินเข้ามาเพียงลำพังก็ทำหน้างุนงง ชะเง้อมองออกมาหน้าร้านว่ามีผู้ใหญ่ตามมาด้วยหรือไม่ ครั้นไม่เห็นใครจึงยิ่งแปลกใจกว่าเก่า ส่งรอยยิ้มมาให้พร้อมทักทายว่ามาคนเดียวหรือ
พร้อมภูมิพยักหน้าอย่างประหม่า สายตากวาดมองไปทั่วร้าน ไม่เห็นคนที่ตั้งใจมาหาแล้วให้ใจแป้ว อยากเข้าไปดูหลังร้านก็ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี
“มากินข้าวหรืออะไรน่ะเจ้าหนู” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ท่าทางเป็นมิตร “นั่งก่อนไหม เดี๋ยวจะมีใครตามมาอีกหรือเปล่า”
คราวนี้เด็กชายส่ายหน้า สังเกตว่าอีกฝ่ายมองเขาอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า พอเห็นว่าอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนแน่แล้วจึงโคลงศีรษะ พูดทีเล่นทีจริง
“โดดเรียนมาเรอะ ร้ายนะนี่”
“คือผม...” เขาอ้าปากพะงาบ นึกไม่ออกว่าควรเริ่มอย่างไร สุดท้ายจึงตัดสินใจสารภาพกันดื้อ ๆ “มาหาคน”
ฝ่ายนั้นทำหน้างง “หาใครน่ะ”
“หา...อ๊ะ!” พร้อมภูมิเบิกตากว้าง เมื่อเห็นเป้าหมายปรากฏอยู่อีกฝั่งโดยไม่คาดคิด
ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร เป็นคนที่เคยพาเขาส่งเข้านอน ปลุกเขาตอนเช้า มาทำให้ติดเป็นตังเม แล้ววันหนึ่งก็หายตัวไป
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหันมาทางเขา บนดวงหน้าหล่อเหลาที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ บัดนี้เห็นร่องรอยความประหลาดใจชัดเจน แม้จะเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นหลังจากเขาเอ่ยชื่อนั้นออกมาแบบไม่ทันยั้งปาก
“พี่ธัญญ์!”
พริบตาเดียวเท่านั้นเอง...ก่อนธัญญ์จะกลับไปวางตัวเป็นปกติได้อย่างไร้ที่ติ พยักหน้าน้อย ๆ พร้อมรอยยิ้มบางเบาให้เด็กชาย ถามเสียงเรียบเรื่อยเสมือนหนึ่งแค่ทำตามมารยาท ไม่มีอะไรสลักสำคัญให้สนใจมากนัก
“มาทานมื้อเที่ยงหรือ”
แน่นอน มาร้านอาหารตอนเที่ยง เป้าหมายจะเป็นอะไรได้อีกนอกจากมื้อเที่ยง ยกเว้นสถานการณ์นี้ ในเวลาเช่นนี้
เด็กชายทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวจนสั่นน้อย ๆ ทั้งตัว ปลายมือปลายเท้าเย็นเฉียบไปหมด เขาจำได้ถึงวันที่เคยเปิดประตูห้องของธัญญ์ที่บ้านเข้าไปแล้วกลับพบเพียงห้องว่างเปล่า จนตอนนี้ยังเข้าไปดูห้องนั้นหลายครั้งหลายหนแต่ไม่เคยอยู่ได้นานเพราะคอยจะรู้สึกเหงาขึ้นมาอยู่เรื่อย แต่ตอนนี้เจ้าของห้องอยู่ตรงหน้านี่เอง
“ผม...มาหา...”
ธัญญ์ยืนมองเขานิ่ง ๆ ไม่เอ่ยปากหรือแสดงท่าทีเร่งรัด
“...ผม..มา...”
พูดไม่ออกเลย
ธัญญ์หันไปพยักพเยิดกับพนักงานหนุ่มอีกคน เป็นเชิงบอกว่าเดี๋ยวตรงนี้จะจัดการเอง กระทั่งฝ่ายนั้นเดินจากไปแล้ว จึงค่อยเอ่ยปากถามโดยไม่รอเขาอ้ำอึ้งจบ
“มาคนเดียวหรือ?”
“...คะ..ครับ”
“โดดเรียนมา?”
เปล่าประโยชน์จะพูดโกหกต่อหน้าธัญญ์ แม้ไม่ได้มีร่องรอยความขุ่นเคืองหรือต่อว่าในน้ำเสียงสักนิด ทว่าเด็กชายกลับได้แต่พยักหน้ารับจ๋อย ๆ
ครั้นจะให้เอ่ยความจริงว่าตั้งใจมาหา ถึงกับคิดคำขอโทษไว้ด้วยซ้ำ ก็ยังกลัวจะโดนโกรธจนพูดไม่ออก
“หลบหน่อยเถอะ อย่ายืนกลางร้านเลย” ธัญญ์ว่าอย่างนั้นพลางเดินนำไปอีกทาง ไม่หันมามองด้วยซ้ำว่าเขาได้เดินตามมาหรือเปล่า แต่แน่ละ...เด็กน้อยเดินตามต้อย ๆ ชนิดไม่มีข้อกังขาใดทั้งสิ้นจนมาถึงสวนด้านหลัง มองเห็นกอกุหลาบอวดดอกสีขาวสมชื่อร้านปลูกเรียงเป็นแถว
“โดดเรียนมาอย่างนี้ มีธุระอะไรหรือเปล่า?” เป็นฝ่ายอดีตพี่เลี้ยงที่เปิดประเด็นอย่างตรงไปตรงมา
“..มีครับ”
ธัญญ์พยักหน้า เป็นเชิงบอกว่าถ้ามีก็พูดเลย
พร้อมภูมิสูดลมหายใจเฮือก ปากสั่นพาเสียงยิ่งสั่นตามไปด้วย
“..คือ...ผม...ขะ...ขอโทษ”
“อืม” อีกฝ่ายรับคำง่ายดายผิดคาด สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด นั่นยิ่งทำเด็กชายกระวนกระวายจนต้องพูดอีกเสียงดังกว่าเก่า
“ขอโทษครับพี่ธัญญ์”
คราวนี้ธัญญ์คลี่ยิ้มน้อย ๆ พยักหน้ารับติดกันสองครั้ง
“เข้าใจแล้ว รับคำขอโทษไว้แล้วนะ ไม่โกรธนายเลย กลับไปเรียนเถอะ”
“ไม่ใช่...” เขาค้าน “พี่ธัญญ์ไม่เข้าใจ”
“นั่นสินะ” ธัญญ์เออออ “จะว่าไป...ก็ไม่มีใครเข้าใจทุกเรื่องหรอก”
“ผมมา...ตาม....”
อีกฝ่ายมองเขาอย่างอ่อนใจ เจอสายตาอย่างนั้นเข้าก็พูดไปคนละเรื่องจนได้ “...มะ...มาตามถุงทองกลับบ้าน”
“หือ?”
ธัญญ์ทำหน้าแปลกใจเอาจริง ๆ รอบนี้
“แมวน่ะหรือ”
ได้แต่ต้องปล่อยเลยตามเลย
“..ใช่ครับ...แมว”
“นึกว่าถุงทองเป็นของพี่เสียอีก”
“ของผมต่างหาก” พร้อมภูมิท้วง ชั่วขณะหนึ่งที่อยากจะร้องไห้กับความพรั่นใจจนพาออกนอกเรื่องของตัวเอง “...ของบ้านเรา”
เขาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย นัยน์ตาดำขลับที่เห็นตรงหน้าก็สวยจริง ๆ นั่นละ บางทีอาจเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้พ่อเขาชอบมองก็ได้
หนึ่งผู้ใหญ่ หนึ่งเด็ก ยืนจ้องตากันในความเงียบงัน และเมื่อเห็นว่าเขายืนกรานขนาดนั้น สุดท้ายคนโตกว่าก็ยอมลงให้
“ได้ งั้นเดี๋ยวพี่จะให้คนเอามันไปส่งที่บ้านนาย”
“เอ๋”
“มันเป็นสิ่งมีชีวิต ต้องดูแลให้ดีล่ะ จะเอาไปทิ้งลงถุงดำเหมือนของเล่นไม่ได้”
ได้ยินแล้วให้รู้สึกผิดขึ้นมาเต็มอกกับสิ่งที่เคยทำ เด็กน้อยก้มหน้า หัวคิ้วขมวดแน่น พึมพำเสียงน่าสงสาร “แล้วพี่ธัญญ์ล่ะ กลับมาไหม?”
ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงคลี่ยิ้มบางเบา “ถุงทองเป็นของนาย..เป็นของบ้านนาย แต่พี่ไม่ใช่นี่”
“พี่ธัญญ์”
“กลับได้แล้ว นี่ไม่ใช่ที่เล่นของเด็กนะ”
“งั้นพี่ธัญญ์ก็มาเป็นของบ้านเราสิ!” เขาโพล่งขึ้นมาทั้งขอบตาร้อนผ่าว รู้สึกสิ้นหวังจนไม่รู้จะเอาอะไรมาต่อรองแล้ว “จ้างก็ได้ แบบที่พ่อเคยจ้างไง”
ธัญญ์พ่นลมออกทางปาก ฟังไม่ออกว่ากำลังขำหรือถอนหายใจ “จ้าง?”
“ใช่ครับ..จ้าง” ว่าพลางล้วงธนบัตรทั้งหมดในกระเป๋ากางเกงออกมายัดใส่มืออีกฝ่าย
ธัญญ์รับมาพลิกดูครู่หนึ่ง สีหน้านิ่งสนิทจนผู้ว่าจ้างตัวจิ๋วใจคอไม่ดี
“เงินซื้อได้เกือบทุกอย่างก็จริง แต่ไม่ทั้งหมดหรอก โทษทีที่ก่อนหน้านี้ลืมสอนนะ” อีกฝ่ายพึมพำพลางส่งทั้งหมดคืนให้เขา “อีกอย่าง แค่ก็นี้ไม่พอด้วย”
“งั้นขอยืมเงินหน่อย”
“ยืมพี่น่ะหรือ?”
“อื้อ”
“เอาไปทำอะไร”
“เอามาจ้างพี่ธัญญ์กลับไปทำงาน”
ถึงจุดนี้ ธัญญ์ทำท่าปวดเศียรเวียนเกล้ากับตรรกะเด็กจนดูคล้ายพี่ตังตอนรำคาญเขาอย่างไรชอบกล แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังมีแก่ใจถามกลับ
“ทำงานอะไร”
“เลี้ยงแมว” เขาอ้อมแอ้ม ขนาดพูดเองยังรู้สึกเลยว่าไร้เหตุผลเป็นบ้า “นะ? ผมรู้ว่าพี่ธัญญ์ไม่ชอบเด็ก ไปเลี้ยงแมวแทนก็ได้”
ยิ่งพูดก็ยิ่งจ๋อยเอง คนฟังถึงกับถอนใจเฮือก
“...ตอนแรกผมรู้สึกว่ามันแปลก ที่พ่อกับพี่ธัญญ์ทำอะไรกันแบบตอนโน้น..” พร้อมภูมิก้มหน้างึมงำ แก้มร้อนฉ่าขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องคราวนั้น “แต่พ่อก็ยังเป็นพ่อคนเดิม พี่ตังก็บอกว่าไม่แปลก...ผมเลยคิดว่ามันคงไม่แปลกจริง ๆ”
ธัญญ์เพียงแต่ยืนฟังเงียบ ๆ ปล่อยเด็กน้อยที่ทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ออกมารอมร่อพูดต่อเสียงเครือ
“...แต่บ้านที่ไม่มีพี่ธัญญ์อยู่...มันไม่ดีเลย..”
พอถึงตรงนี้ น้ำตาหยดหนึ่งก็ร่วงผล็อย ตามมาด้วยหยดที่สอง...สาม....
เดือดร้อนให้อีกฝ่ายต้องย่อตัวลงนั่งชันเข่าตรงหน้า ยกหลังมือขึ้นเช็ดมันออกจากแก้มให้เงียบ ๆ
ทว่าพอยิ่งได้รับท่าทีใจดีด้วย เด็กชายกลับยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่าจนเกือบจะเป็นฟูมฟาย
“พ่อบอกว่าตามใจผมเพราะพ่อรักผม ถ้าผมไม่ชอบก็จะไม่มาเจอพี่ธัญญ์อีก แต่ผมไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนั้นสักหน่อยนี่!”
“ชู่วว...”
อีกฝ่ายกระซิบแผ่วเบา แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่หยุดสะอื้นด้วยความอัดอั้นสักที สุดท้ายธัญญ์เลยดึงไปกอดพลางลูบผมลูบหลังเขาไปด้วย
“หยุดร้องได้แล้ว หน้าก็เหมือนพ่อออกขนาดนี้ ชักอยากเห็นเขาร้องห่มร้องไห้แบบนายขึ้นมาเลย”
“ใจร้าย” เด็กชายตัดพ้อ แต่ยกมือขึ้นกอดตอบหมับ สะอื้นฮั่กใส่ไหล่ฝ่ายนั้นจนเปียก
“ก็ใจร้ายน่ะสิ” คนฟังกลับรับหน้าตาเฉย “ควรรู้ตั้งนานแล้วนะ”
เขาสูดน้ำมูกเสียงดังฟืด แถมยังเช็ดจมูกกับไหล่ธัญญ์ไปแล้วเสียด้วย ครู่ใหญ่กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ จึงค่อยถามใหม่อย่างเต็มไปด้วยความหวัง
“กลับบ้านเรานะพี่ธัญญ์”
“ที่พูดนั่นคิดดีแล้วหรือยัง?”
“คิดแล้ว เดี๋ยวจะให้พ่อมารับ...นะ?”
ธัญญ์นิ่งอยู่ท่าเดิมครู่ใหญ่ จนแน่ใจว่าเจ้าเด็กขี้แยหยุดร้องไห้แล้วแน่ ๆ จึงค่อยจับไหล่พร้อมภูมิให้ผละออกจากอ้อมกอดตัวเอง สบตาเด็กน้อยอย่างจริงจัง
“ภูมิ”
“...คะ..ครับ?”
“ฟังนะ พี่ให้โอกาสนายตัดสินใจ โอกาสสุดท้าย”
คำว่า ‘สุดท้าย’ ลอยมาเข้าหู ให้ความรู้สึกว่าต้องต้องใจฟังเป็นพิเศษ หากทำหลุดลอยไปจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว
แผ่นหลังเล็ก ๆ เกร็งขึ้นจนเหยียดตรง สองมือยกขึ้นเช็ดน้ำมูกน้ำตาเป็นระวิงพลางพยักหน้าหงึกหงัก “อื้อ”
“พี่เป็นเกย์” ธัญญ์เอ่ยเสียงเรียบ “เรื่องนี้นายรู้หรือยัง”
“..คะ...คิดว่ารู้” พร้อมภูมิพยักหน้า พี่ตังเพิ่งพูดกับเขาก่อนหน้านี้
“แล้วรู้ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง”
เด็กชายเม้มปาก เผลอก้มหน้าหลบตา “..ไม่ค่อยแน่ใจ”
“เงยหน้า” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเรียบ ไม่เชิงเป็นคำสั่ง แต่ฟังแล้วก็ไม่กล้าปฏิเสธ “มองตาเวลาพูดด้วย”
“...ครับ”
“ถ้าไม่รู้ ก็จะบอกให้ตอนนี้ พี่เป็นเกย์ ชอบผู้ชาย แล้วก็รักพ่อนาย” แต่ละคำเอ่ยออกมาอย่างชัดเจน แล้วยังอุตส่าห์เน้นย้ำตอนท้ายเหมือนกลัวเขาจะเข้าใจคลาดเคลื่อน “..รักแบบคนรัก”
พร้อมภูมิใช้เวลาอึดใจหนึ่ง กว่าจะพยักหน้าออกมาได้ ตกใจน้อยกว่าที่ตัวเองคาดไว้ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะได้ใช้เวลาหลายสัปดาห์ครุ่นคิดเรื่องนี้แล้ว
“...พ่อก็รักพี่ธัญญ์...” เขาพึมพำ แล้วขยายความเพิ่มแบบเดียวกับฝ่ายนั้นเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน “..รักแบบคนรัก”
ประโยคสั้น ๆ นี้ต่างหาก ที่ทำให้เขาประหลาดใจกับปฏิกิริยาของธัญญ์
พวงแก้มขึ้นสีแดงจาง ๆ นัยน์ตาดำขลับกะพริบปริบ ๆ ดูเป็นพี่ธัญญ์ที่หลุดมาดไปจากปกติจนคิดว่าแบบนี้ก็น่ารักดี ถึงจะเพียงแค่แวบเดียวก็เถอะ
“โอเค งั้นคิดตามนะ” คนตรงหน้าย้ำอีกหน แม้ตอนนี้พร้อมภูมิจะพอมีคำตอบที่ชัดเจนในใจอยู่แล้วก็ตาม
“ถ้ายอมให้พี่กลับไปอีกที หลังจากนี้ต่อให้ไล่ก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น และถ้ากล้าแม้แต่คิดจะไล่ละก็ บอกเลยว่าพี่มีเป็นล้านวิธีที่จะเขี่ยเด็กสักคนทิ้งแล้วขโมยพ่อเด็กคนนั้นมาเป็นของตัวเองคนเดียว แบบนี้ยังอยากให้กลับไปอยู่ไหม”
พร้อมภูมิสูดน้ำมูกฟืด ใช้เวลาพักใหญ่ทำความเข้าใจได้แล้วค่อยบ่นออกมาว่า “ใจร้าย...”
แต่พูดเสร็จก็หัวเราะในลำคอ ท่าทางแบบนั้นเหมือนพ่อเข้าไปทุกที
“รวมทั้งเจ้าเหมียวส้มนั่นด้วย” ธัญญ์ขู่เพิ่ม
“ถุงทอง” เด็กชายช่วยเติมชื่อให้แมว
“นั่นละ”
ถ้าเขาดูไม่ผิด คิดว่าเห็นธัญญ์เกือบจะยิ้มออกมาแล้ว แถมตายังดูแดง ๆ อยู่นิดหน่อยเสียด้วย
“ชู่วว...” เด็กชายทำเสียงเลียนแบบอย่างอีกฝ่ายที่ปลอบเขาตอนร้องไห้เมื่อครู่ ผลคือโดนเอานิ้วบิดแก้มจนแดงแจ๋ แต่ยังอดหัวเราะออกมาไม่ได้ทั้งเปลือกตาบวมเป่ง “ตกลงกลับบ้านเรานะพี่ธัญญ์”
“คิดดูก่อน”
“อ้าว”
“ยังมีธุระต้องจัดการอีกนิดหน่อยด้วย”
“แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ”
นัยน์ตาเด็กน้อยเป็นประกายวิบวับเมื่อเอ่ยคำถามนั้น ทำคนมองอดเอ็นดูไม่ได้
“อืม..” ชายหนุ่มยกมือลูบคางตัวเอง “ให้พ่อนายมาง้อพี่หน่อยเป็นไง”
พร้อมภูมิทำแก้มป่อง สีหน้าครุ่นคิด พักหนึ่งก็พยักหน้ารับ ยังคาใจอยู่อย่างจนต้องร้องเรียก “นี่ ๆ พี่ธัญญ์..”
เด็กชายเหลือบมองอีกฝ่ายกล้า ๆ กลัว ๆ สุดท้ายก็ตัดใจเอ่ยปากถาม
“นอกจากคุณพ่อ พี่ธัญญ์ก็รักผมด้วยไหม”
ธัญญ์มองเขาด้วยสายตาอ่านไม่ออก ตอบด้วยสีหน้านิ่งพอกับน้ำเสียง
“พี่ไม่ชอบเด็ก”
ชัดถ้อยชัดคำจนคนถามหงอยไปถนัดตา
“แต่ทุกอย่างก็มีข้อยกเว้น..”
“เอ๋?”
“และข้อยกเว้นนั่นก็กำลังทำหน้าซื่อบื้ออยู่ตอนนี้” ธัญญ์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โคลงศีรษะคล้ายอ่อนใจกับเขาเต็มที เดินนำอ้อมไปยังด้านหน้าของร้านเหมือนตั้งใจมาส่ง
“งงสินะ พวกเด็กนี่น่าเบื่อจริง ๆ ด้วย”
พร้อมภูมิเดินไปคิดไป มุมหนึ่งเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็คล้ายว่าจะยังงง ๆ อยู่จริงนั่นละ
ถึงกระนั้น ตอนเดินออกจากร้าน หลังสัญญากับฝ่ายนั้นแล้วว่าเรื่องที่โดดเรียนมาหาวันนี้เป็นความลับระหว่างพวกเขา จะไม่บอกพ่อ ตัวก็เบาสบายขึ้นเยอะ ไม่อัดอั้นหรือวุ่นวายใจเหมือนอย่างก่อนเดินเข้าไป
เด็กชายยกมือขึ้นขยี้ตา ลำคอแห้งผากไปหมด กำลังคิดว่ากลับไปเจอพี่ตังจะเล่าให้ฟังแล้วขอความเห็นอย่างเคย แต่เดินไปได้หน่อยเดียวก็พบคนในความคิดกำลังยืนพิงต้นไม้ เหม่อมองออกไปยังรถราที่วิ่งขวักไขว่บนถนน ไม่ได้หนีกลับไปก่อนดังปากว่าก่อนหน้านี้
พร้อมภูมิฉีกยิ้มกว้าง ร้องเรียก “พี่ตัง!” เสียงดัง แล้ววิ่งตึกตักไปหา “นึกว่ากลับแล้วซะอีก”
อีกฝ่ายไม่ตอบคำ แต่เห็นหน้าเขาแล้วกลับทำตาปริบ ๆ เอามือควานลงไปในกระเป๋าแล้วหยิบกระดาษทิชชูส่งให้แผ่นหนึ่งโดยไม่พูดไม่จา ไม่รู้ส่งให้ทำไมเหมือนกัน แต่เขาก็รับมาเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จแล้วสั่งน้ำมูกใส่
“ซกมก”
ได้ยินอีกฝ่ายพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินนำออกไปทางเดิมที่หนีโรงเรียนออกมา
พร้อมภูมิเดินตามเงียบ ๆ พักหนึ่งก็เอื้อมไปคว้าแขนเสื้ออีกฝ่ายไว้ในมือตัวเอง
สตางค์ก้มลงมอง ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างเคย แต่ก็ยอมให้เขาเกาะอยู่อย่างนั้นแต่โดยดีจนกลับถึงโรงเรียน
To be continued….
มาต่อแล้วค่ะ ฮึบบบบบ งวดประจำเดือนมีนาคม TwT
ตอนนี้เขียนไปเขียนมาเริ่มสับสนละ ใครพระเอกกันแน่ พร้อมภูมิทำอะไรเกรงใจตำแหน่งพระเอกของคุณพ่อหน่อยลูก (ฮา)
งวดหน้าค่อยให้คุณภูเมศมาทวงบทนะคะ หงุงงง
อนึ่ง พี่ตังนี่ไม่ได้อยากใส่บทให้เยอะอย่างนี้เลย แต่ดันเผลอใจซะได้ค่ะ แพ้เด็ก ฮือออ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ รักกกกกก
พบกันงวดหน้านะคะ *รวบกอดดด* ,,>w<,,
-
กรีดดดดด มาแล้วว ฮรือออออ
คุณพ่อรีบตามมาง้อเร็วค่ะ เค้าจะกลับแล้วเนี่ยยย ><
-
ตื่นมาตอนตีห้า แล้วพบว่า เรื่องที่รอมานานมาแล้ว นั่งอ่านไม่ยอมนอนต่อทั้งๆที่เป็นวันอาทิตย์
อ่านแล้วร้องไห้เลยค่ะ เข้าใจความอึดอัดและสับสนของเด็กน้อย และเห็นใจคุณพ่อ ที่ต้องตัดและเก็บความต้องการของตัวเองไว้เป็นลำดับสอง ถ้าลูกไม่โอเค ตอนนี้แค่พี่ธัญญ์แก้มแดงนิดเดียว ก็ทำให้หลงรักได้อีกแล้ว
รอนะคะ จะเป็นงวดรายเดือนหรือไตรมาสก็ได้ ขอแค่ให้มา เวลาได้อ่านก็คุ้มกับความรู้สึกมากแล้ว
-
นิยายรายเดือนนนนน น้องธัญญ์น่ารักก
-
ซึ้งสุดๆเลย อยากให้อัพเร็วๆ อยากอ่านแล้วจริงๆๆๆๆ :katai2-1:
-
ลูกมาง้อแล้ว เหลือคนพ่อ
มาง้อเลยนะ หงุงง
ธัญญ์น่ารักมากๆตอนน้องบอกว่าพ่อรัก
อยากเก็บน้องไว้ในกระพุ้งแก้ม T//////T
-
บอกข่าวพ่อด่วนเลย อุ้มรับกลับบ้าน :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :L2: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
คุณพ่อมาง้อพี่ธัญญ์ด่วนๆค่ะ
-
ลูกเปิดทางให้พ่อไว้อย่างดีเลย 55555
จิ้นพี่ตังค์กับภูมิ แต่จิ้นสตางค์เป็นเคะนะ จิ้นไปไกลเลย คู่นี้ต้องสนุกมากแน่ๆ ^^
-
จริงๆๆๆ ภูมิแย้งซีนรอบนี้ขาดเลย ฮ่าๆๆๆๆ คุณพ่อตกกระป๋องเลยอ่ะ
ภูมิไปง้อธันแล้วอ่ะ ดีใจ สุดดดดดด รอคุณพ่อตามไปง้อ จะง้อแบบไหน รอประจำเดือนเมษา ฮ่าๆๆๆๆๆ
แอบคิดว่าสตางค์ลูกเหมาะเป็นรับให้ภูมิมากกกกก นิสัยขี้เบื่อเหมือนธันเลยอ่ะ
“ถ้ายอมให้พี่กลับไปอีกที หลังจากนี้ต่อให้ไล่ก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น และถ้ากล้าแม้แต่คิดจะไล่ละก็ บอกเลยว่าพี่มีเป็นล้านวิธีที่จะเขี่ยเด็กสักคนทิ้งแล้วขโมยพ่อเด็กคนนั้นมาเป็นของตัวเองคนเดียว แบบนี้ยังอยากให้กลับไปอยู่ไหม”
ชอบประโยคนี้จังเลย ชัดเจนมากกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยย รีบมาง้อเร็วๆเลยค่ะลุงเมศ น้องภูมิทำคะแนนนำโด่งไปไกลแล้ววววววว
เอ็นดูความสับสนวุ่นวายใจของสองพ่อลูก มันน่ารักกกกกก 55555
อยากอ่านงวด 16 แล้วอ่าาาา คนพ่อจะมีวิธีง้อน้องธัญญ์ยังไง จะสู้น้องภูมิได้มั้ยยยย
หมั่นใส้เด็กสตางค์จนอยากเอานิ้วจิ้มหัวแรงๆ 55555555
-
บทหน้าคุณพ่อภูจะไปง้อพี่ธัญญ์แล้วสินะ :katai4:
ว่าแต่ พี่ตังมีบุคลิกคล้ายพี่ธัญญ์จังเลย
-
พร้อมภูมิ หนูเป็นพระเอกมากกว่าพ่ออีกลูก
กล้ามาเผชิญหน้ากับพี่ธัญขนาดนึ้ น่ารักมากลูก
ยกบทพระเอกให้ลูกมั้ย ลุงภูเมศ
เอาละลูกง้อสำเร็จละ ต่อไปก็คิวพ่อสินะ
พี่ตังถ้าไม่บอกจะคิดว่าเป็นน้องของธัญหรือไม่ก็ลูกชายนะเนี่ย 555
นิสัยเหมือกันมากก
-
ลูกง้อสำเร็จแล้ววววว
ต่อไปตาคุณพ่อง้อบ้างแล้ววววว
ง้อให้น่ารักๆแบบลูกชายน๊าาาา
-
เย้ มาต่อแล้ว งวดหน้าจะรอดูคุณพ่อมาง้อบ้างนะ :mew1:
ปล.ถ้าเป็นไปได้ขอเรื่องต่อของขลน้องภูมิพี่ตังจะดีมากๆ :katai2-1:
-
ส่งข่าวบอกพ่อด้วยค่ะง้อด่วนนนน
มาต่อไว ๆ น้ะ
-
คนลูกมาง้อแล้วรอคุณพ่อมาง้อต่อ :mew1:
-
เอร้ยยย มาแล้วคือดีใจมากกก
เข้าใจอารมณ์น้องภูมิ คือน้องยังเด็กย่อมเข้าใจอะไรแบบนี้ได้ยากอยู่แล้ว
คราวหน้าต้องให้พ่อรีบมาง้อ พี่ธัญญ์ด่วนๆเลยนะลูก
-
มาแล้ววว ฮืออ :hao5:
ตอนนี้ยกให้น้องภูมิเป็นพระเอกค่ะ
ทำดีมากๆ
ตอนหน้ารอคุณพ่อมาง้อพี่ทัญญ์บ้างนะ
:hao6: :hao6:
ว่าแต่ตังกับน้องภูมินี่ยังไงๆคะ
แอบเชียร์นะ555
:call:
:call:
:call:
:call: :call:
-
น้องภูมิงเอพี่ธันญ์น่ารักมาก เป็นใครก็ต้องใจอ่อน รอตัวพ่อมาง้อบ้าง คงมีโดนแกล้งจนร้องเหมือนลูกชายบ้างหล่ะ คึคึ
-
หายไปนานเชียว ..
-
อินจัด อ่านแล้วปริ่ม รอพ่อภูมาง้อธัญญ์น้า
-
อ่านๆไป รู้สึกธัญญ์จะมีความ S ในตัวอยู่พอสมควร :laugh:
หวังว่าคุณภูเมศของน้อง จะไม่ต้องร้องไห้ฟูมฟายหรอกนะคะ o18
คุณภูเมศจะง้อยังไงน้าา
รอตอนต่อไปนะคะะ
-
คุณพ่อรีบมาง้อพี่ธัญด่วนเลย
คุณลูกเขามาง้อล่วงหน้าแล้ว
เหลือแต่ตาแก่เชื่องช้านี่แหละ
-
ถึงตาคุณพ่อต้องง้อคุณพี่เลี้ยงบ้างแล้ว
รอเรื่องนี้ทุกวันเลย :กอด1:
-
ตำแหน่งพระเอกของลุงเริ่มสั่นคลอนแล้ว
ลุงระวังลูกชายไว้ให้ดีนะคะ ถ้าโตมาแล้วยังติดพี่ธัญญ์แจนี่ ลุงต้องมีหึงกันบ้าง5555
เชียร์ให้ตอนหน้าลุงกลับมาทวงตำแหน่งเยอะๆนะคะ ตอนนี้ตั้งยาวแต่ลุงไม่ได้เจอนุ้งธัญญ์เลย โถพระเอก 555
ส่วนพี่ตังของนุ้งภูมินี่มันพี่ธัญญ์เวอร์ชั่นจิ๋วชัดๆ ช่วยรดน้ำใส่ป๋วยนะคะ อยากเห็นเด็กๆโตไวๆ
เราสัมผัสได้ว่าครูนี้จะมีซัมติงค่ะ
พล็อตไซด์สตอรี่เรื่องนี้คือเด็กหนุ่มผู้ติดพี่เลี้ยงกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนที่คล้ายพี่เลี้ยงยังกะแกะ 5555555
ขอบทให้คู่จิ๋วอีกนะคะ แอบอยากดูพัฒนาการทั้งคู่ไปพร้อมๆกับความรักของรุ่นพ่อค่ะ 555
คิดถึงคนเขียนนะคะ เห็นเรื่องนี้อัพทีไรดีใจเป็นที่สุดค่ะ :กอด1:
-
รอ ดีกัน รักกัน :ling1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องภูมิกับพี่ธัญญ์น่ารักที่สุดดดด
ว่าแต่ บรรยากาศระหว่างพี่ตังกับน้องภูมินี่ทำไมมันเป็นสีชมพูอมม่วงแบบนั้นคะเนี่ย
มีไปรอหน้าห้อง ชวนกันกินข้าวด้วยนะเออ :-[
ป.ล.อยากให้เป็นนิยายรายสัปดาห์มากกว่ารายเดือนอ่ะค่ะ :laugh: :laugh:
-
พร้อมภูมิน่ารักจัง
ชอบตอนมาง้อกลับบ้าน
-
ภูมิน่าจะบอกว่า จ้างพี่ธัญญ์มาเลี้ยงพ่อด้วย...
บรรยากาศที่ตังค์กะภูมินี่เหมือนพี่ธัญญ์กับภูเมศแบบสลับกันเลย
#จิ้นคู่เด็ก
-
ตอนนี้ไม่มีบทอีคุณธเนศ แต่เราคิดว่าธุระนิดหน่อยของธัญญ์อาจหมายถึงอีตาลุงคนนี้
คือเรื่องทางบ้านพระเอกดูจะโอเคหมดแล้วไง ทีนี้ก็เหลืออีลุงนี่แหละ
จะจัดการยากหรืแเป่านะ หวังว่าธัญญ์จะทำธุระได้สำเร็จและเรียบร้อย
รองวดต่อไปค่ะ :katai2-1:
-
งวดนี้น้องภูมิมาเป็นพระเอก
-
พี่ตัง หนูกี่ขวบนะลูก ทำไมหล่อจังงงงงงงง
-
:-[ น้องภูมิเป็นพะเอกชิมิ
พี่ตังเป็นห่วงน้องสินะ
-
มาเดือนละงวดหรอคะ อ่านแล้วอยากอ่านอีก :hao5:
เข้ามาส่องบ่อยมาก คนลูกมาแล้วรอคนพ่อมาง้อต่อนะ
กลับไปอยู่ด้วยกันไวๆเถอะ เขาอยู่ด้วยกันแล้วฟินมาก :o8:
กอดคนเขียน :กอด1:
-
ภูมิ
ป้าแนะนำนะลูก
เวลานัง 'พี่ตัง' เขาทำหน้าเหนื่อยหน่าย ใส่น้องภูมิอีกนะคะ
จับกดเลยค่ะ
แรงๆ หื่นๆ
ดูสิ นัง 'พี่ตัง' ของน้องภูมิจะทำหน้ายังไง
ป้านี่ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย หมั่นไส้นาง
ฝากด้วยนะลูก
จับกดเลยค่ะลูกขา
เอาให้ครางหอบกระเซ่าเลยค่ะลูก
-
ถึงรายเดือนก็ยอมแล้วววว น้องน่ารักมากจังง
-
รออ่านงวดต่อไปอยู่นะคะ ^^
-
มาต่อแล้ววววววววว คิดถึงน้องภูมิมากกกกก
ตอนนี้มาเยอะจนลืมพระเอกตัวจริงเลยค่ะ 55555555
ตอนหน้าคิวคุณพ่อง้อแล้วสินะคะ น้องธัญญ์จัดหนักไปเลยลูก
เอาให้สมกับที่ไล่หนูออกไปนะคะ 5555555 #ทีมธัญญ์
รอตอนหน้านะคะ
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ :L2:
-
:pig4:
-
น้องภูมิน่าเอ็นดูจริง แพ้น้ำตาเด็ก
ลูกชายเป็นทัพหน้ากรุยทางไว้แล้ว รอคุณพ่อมาง้ออีกแรง พี่ธัญญ์กลับแน่
พี่ตังจะเป็นเจ้าชายเย็นชาสินะ แต่ก็แอบใจดีน้า... โอ้ย แพ้เด็ก หลงแรง
-
:hao4:งือๆๆๆๆๆๆๆ น้ำตาไหลพรากๆ
-
ภูมิรีบไปตามพ่อให้มาง้อพี่ธัญญ์ด่วน!!
-
:katai2-1:
-
แอบเคืองคุณพ่อตอนที่บอกให้ธัญญ์ไป ตอนนั้นจิตใจธัญญ์คงบอบช้ำน่าดู :hao5:
ว่าแต่คู่ลูกนี่ น่าติดตามมากๆๆๆๆๆ :hao7:
-
เข้าใจกันแล้วสินะ
เด็กน้อยเอ้ย
-
พี่ตังกับน้องภูมิก็น่ารักเนอะ :-[
เข้าใจกันแล้วสินะ เหลือแต่รอให้คนพ่อมาเคลียร์
คนพ่อนี่แกล้งให้หนักๆไปเลยนะธัญ o18
-
จัดไปธัญคนพ่อนี้จัดหนักเลย อย่ายอมง่ายๆ ใร้ายกว่าภูมิเยอะเลย หมั่นใส้ เอาหาสาแกใจ ฮาฮา
-
แค่คิดว่าต้องรอไปอีกเดือนนึงก้ทรมานแล้ว ฮา
คุณพ่อรีบมาง้อเร็วๆสิ :ling3:
-
น้องภูมิรีบบอกพ่อมาง้อพี่ธัญญ์ด่วนๆ
:กอด1: :pig4: :L1:
-
คือเริ่มเม้นไม่ถูกเลย .. อ่านไปถึงตอนนึง มีเรื่องที่คิดในใจไว้อย่างนึง(ว่าจะต้องเม้นให้ได้) อีกหลายๆตอน ก็มีอีกหลายๆความคิด
พอถึงตอนที่ต้องเม้นจริงๆนี่เอ๋อเลยค่ะ 5555555 เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เอาของตอนล่าสุดก่อนๆ
ตอนแรกไม่นึกว่าจะลงเอยแบบนี้จริงนะคะเนี่ย นึกว่าคุณภูเมศแค่เตี๊ยมกันกับพี่ธัญญ์ซะอีก เรื่องคุณลูกน่ะค่ะ
นึกว่าคุณพ่อน่าจะดูออกว่าลูกรักแค่ไหน ถ้าลองหายไปคงไม่น่าอยู่ได้เหมือนๆกัน กลับกลายเป็นให้ไปจริงๆซะอย่างงั้น ; _ ;
เล่นเอาสงสารทั้งสองฝ่าย แต่ก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายเหมือนกันค่ะ เพราะลองคิดอีกทีเป็นเราก็ต้องเอาคนในครอบครัว สายเลือดแท้ๆมาก่อนอยู่ดี
ขอแซวพร้อมภูมินิดนึง 55555 โดนถามว่าเกย์เป็นแบบไหน หารู้ไม่ว่าตัวเองติดพี่ตังค์แจขนาดนั้น ไม่น่ารอดพ้นง่ายๆเลยนะคะ - . -
ส่วนตัวเราชอบนายเอกคาแรคเตอร์แบบธัญญ์มากมากมากกกกกกกกกกกก ก ล้านตัว นี่แบบจริงจัง 5555555
เราเป็นคนอ่านนิยายเก่งมากค่ะ แค่ 2-3 ปีก็มีนิยายแจ่มใสอยู่ในตู้ 300+ เล่มแล้ว ยังไม่รวมอื่นๆเรื่อยๆเลย พอมาอ่านนิยายวาย
ก็คิดว่าน่าจะอ่านเกินจำนวนนั้นไปมากอีก .. แต่ในทั้งหมดที่ผ่านมา อยากบอกว่าธัญญ์คือตัวละครแบบที่พูดได้เลยว่า "ชอบที่สุด" ค่ะ
ในทุกๆคน ทุกๆเรื่องเลย อ่านไปแค่ 3 ตอนก็รู้สึกชอบมากๆแล้ว ทุกอย่างที่เป็นธัญญ์มันลงตัวมากกกกก ความเจ้าเล่ห์ น่ารัก
เข้มแข็ง แต่ก็อ่อนไหว ดูแลตัวเองได้ แต่ก็น่าทะนุถนอม คือบอกไม่ถูกเลยค่ะ เป็นคนที่ไม่ว่าใครก็ต้องตกหลุมรักแน่ๆถ้ามีตัวตนจริง
ขนาดอยู่ในนิยายเรายังตกหลุมรักเลย 5555555 พอได้อ่านปุ๊บเราก็คิดนะคะว่าพระเอกแบบไหนที่จะเหมาะกับคนพราวเสน่ห์ขนาดนี้
เอาจริงๆถ้าเป็นทั่วๆไปคงคิดถึงมาเฟียใหญ่ คนดังที่มีอิทธิพลมาก หรืออะไรทำนองนั้น
แต่พอเป็นคุณพ่อลูกติดที่ดูซื่อๆอึนๆ(?)แบบนี้กลับรู้สึกว่าเข้ากันม๊ากมากยังไงไม่รู้ค่ะ ^^ คงเพราะคุณภูเมศก็น่าเอ็นดูมั้งคะ (ฮา)
แบบ เราเอ็นดูจริงๆนะ เวลาคุณพ่อแกเขินมั่ง รับมือไม่ถูกมั่ง ความคิดในหัวกับสิ่งที่เป็นสับสนกันมั่ง 555555 อันนี้ชอบเลยค่ะ
ตอนที่พูดถึงทฤษฎีต้มกบ แล้วท้ายตอนทิ้งไว้ มีที่ถามว่าสำหรับธัญญ์นี่น้ำอุ่นหรือน้ำเดือดนะ ? เราคิดในใจต่อทันที ..
/จริงๆน้ำเดือดจนตายไปแล้วแบบไม่รู้ตัวต่างหากกกก xD
ส่วนคุณภูเมศก็ทำนองเดียวกันค่ะ 5555555 ไม่ต้องเลือกเลยว่าจะเป็นตัวที่รอดหรือไม่รอด
ที่น่ารักที่สุดพออ่านถึงตอนล่าสุดแล้วก็คือน้องภูมิกลับกลายเป็นกบอีกตัวรึเปล่าคะเนี่ย อีกทีก็ขาดพี่ธัญญ์ไม่ได้ไปซะแล้ว
แต่ตรงจุด conflict นี้เราว่าคุณพ่อแอบขาดความเข้าใจในตัวลูกนะคะ เราลองคิดว่าถ้าเราเป็นน้องภูมิ เราคงรู้สึกผิดหวัง เหมือนโดนหักหลังนี่แหละ
แต่ลึกๆที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่ากลัวมากกว่า .. เหมือนคนที่รักเรา 2 คนดันไปรักกันเองงี้ ? แล้วต่อไปเราจะเป็นหมาหัวเน่าไหม
คุณพ่อจะรักเราเหมือนเดิมรึเปล่า ยิ่งพี่ธัญญ์เพิ่งเข้ามาไม่นานความไม่แน่ใจก็ยิ่งต้องเพิ่มไปไกล กลัวพี่ธัญญ์จะมาแย่งคุณพ่อไป
ทั้งที่ในความเป็นจริงความรักมันไม่ได้มีแค่รูปแบบเดียวเนอะคะ ^ ^
/แต่น้องภูมิก็แอบใจร้ายนะ เล่นทิ้งของที่ซื้อให้หมดขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องเสียใจมากๆแน่
/ส่วนพี่ธัญญ์ก็แอบใจแข็งมากกกกกกกกก ขนาดลงมือรั้ง ขอให้กลับบ้านไปด้วยกันทั้งคุณพ่อคุณลูกแล้วแท้ๆยังไม่ยอมง่ายๆเลย
ส่วนอีก conflict ที่หนักหน่วงมากเหลือเกินก็เรื่องคุณธเนศนี่แหละค่ะ .. (นี่คือเม้นมายาวมาก แอบเกรงใจถ้าต้องอ่านยาวขนาดนี้ แต่ก็อยากบอกจริงๆค่ะ TT)
สงสารธัญญ์มากกกกกกกกกกกกก จริงๆ .. คือตอนแรกก็คิดว่าพ่อ แต่พอมีช่วงที่กล่าวถึงความสัมพันธ์เกินเลย
เลยคิดว่าอาจจะเป็นคนที่รับมาเลี้ยงดู แต่สุดท้ายก็ .. นั่นสินะคะ สงสารน้องมากที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ดีใจที่จะได้หลุดพ้นซะที
เราอ่านแล้วรู้สึกว่าคุณธเนศจิตมากอ่ะ คือกลัวใจแทน ไม่ยอมให้รักหรือผูกพันกับอะไรเลย สงสารก็แต่พ่อลูกผู้ไม่รู้อะไร
กลัวจะโดนลูกหลงไปด้วยหรือไม่ที่แย่กว่านั้น ก็กลัวพี่ธัญญ์จะตัดใจเป็นฝ่ายทิ้งไป พ่อลูกคู่นี้จะต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆเลยค่ะ T^T
ตอนที่อ่านเรื่องนี้ไปได้หลายๆตอน แว๊บแรกคิดขึ้นมาว่าเสียดายมาก ไปอยู่ไหนมาทำไมเพิ่งเจอเอาป่านนี้
แต่พออีกแว๊บนึง....... โชคดีแล้วแหละ T _____ T .. ไม่งั้นจะต้องดิ้นตายอยู่ที่ตอนไหนซักตอนหนึ่งแน่ๆเลยค่ะ
(แต่เอาจริงๆตอนนี้ก็ดิ้นกับตอนล่าสุดไม่ได้ต่างกันเลยนะ /ฮา) เป็นเรื่องที่สนุกและชอบมากกกกจริงๆค่ะ
คิดว่าเป็นเม้นที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยเม้นนิยายมาด้วยอ่ะ ; _ ; ..... ขอโทษที่ยาวขนาดนี้นะคะ /โค้งสามที/
จะทำฟ้อนต์เล็กกว่าปกติเพื่อไม่ให้รกหน้านิยายนะคะ ; w ; .. ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆและจะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ!! :L2:
-
น้องภูมิน่ารักอ่ะ รีบกลับไปบอกพ่อให้มาง้อพี่ด้วยนะ
-
มาง้อเร็วๆนะคุณพ่อออออ><
-
คราวนี้ถึงคิวคุณพ่อต้องรีบมาง้อแล้วนะคะ
เร้วววววว มาพาพี่ธัญญ์กลับบ้านสักทีเนอะ
-
พี่ธัญญ์แอบเขินใช่มั้ยนั่น นั่นแน่....
อยากรู้จัง อีกคนเค้าจะง้อยังไงน้อ.....
-
ย่างเข้าเดือน 4 ร้อนจริงจัง นั่งรอใจจ่อ เค้าจะง้อกันยังไง
-
รอคนพ่อมาง้อค่าาา :hao7:
-
รออยู่นะคะ คิดถึงมากๆ มาต่อหน่อยนะ .. คนอ่านรออยู่ค่า
-
อ่านรวดเดียวจบ ผ่านตาหลายรอบแล้ว เจอชื่อเรื่องไม่กล้าเข้ามาอ่านกลัวมาม่า จนไปเปิดอ่านนิยายที่ที่จบแล้วเจอชื่อคนแต่ง เป็นคนเดียวกับ แต่งเลห์รักฤดูร้อน ที่เคยอ่านแล้วและทำให้หลงรัก เฮียภพกับน้องคิม ไม่ลังเลที่จะเริ่มอ่าน เรื่องนี้และคงต้องไปหาเรื่องอื่นๆ ของคุณ RAINYDAY ต่อไป
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่าน รอ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก งวดต่อไปนะคะ
-
พี่ตังนี่พระเอกเรื่องใหม่ใช่ไหม
คือออกแค่แว๊บๆ แต่ชอบมากกก เด็กอะไร โตเกินวัยจริงๆ
ชอบการเขียนอะ อ่านแล้วอินมากกกก ตอนพร้อมภูมิทำท่าจะร้องไห้ อ่านไปก็จะร้องตาม คือเขียนดีอะ อ่านแล้วมีความรู้สึกร่วมทุกตอนเลย
รอตอนต่อนะฮะ ^^
-
ชอบอีกแล้ว ตอนแรกกะว่าจะรออ่านรวดเดียวเมื่อจบแล้ว แต่รอไม่ไหว แอบมาอ่านก่อนจนได้
ชอบธัญญ์ เป็นใครก็คงตกหลุมรักธัญญ์ไม่ยาก ชอบคาเร็กเตอร์แบบนี้ ชอบดราม่าที่ไม่ใช่การตบตีแย่งชิงพระเอกกันเหมือนละครน้ำเน่า
ชอบน้องภูมิตอนล่าสุด
ชอบของแถม
และคุณเรนนี่มาต่ออีกไวไวนะ เรารออยู่ :L2:
-
กลับมาอ่านซ้ำตั้งแต่ต้นเรื่อง ไปๆมาๆรู้สึกว่าพี่ตังกับน้องภูมินี่ให้ฟีลเจ้าขาวกับดุ๊กดิ๊กยังไงไม่รู้สิคะ 5555555555
เป็นขาว-ดุ๊กดิ๊กเวอร์ชั่นคนแสดง(?)รึเปล่าคะเนี่ย /ฮา แต่เหมือนจริงๆนะคะ! โดยเฉพาะพี่ตัง คาแรคเตอร์แบบว่า รู้มาก ขี้รำคาญ
ไม่ชอบเจ้าหนูนี่ แต่ก็อยู่ด้วยตลอด เหมือนขาวบ่นถึงดุ๊กดิ๊กเป๊ะเลยค่ะ ส่วนน้องภูมิก็มาสไตล์เดียวกันคือเอ๋อๆมึนๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร
แถมยังตามติดอีกคนแจโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตามเพราะอะไร (?) คือตลกกกก และน่ารักมากอะไรมากจริงๆ
อยากอ่านตอนต่อไปมากมากมากกกกกกแล้วจริงๆค่ะ ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้เหมือนหลงอยู่ในวังวนนิยายของคุณ RAINYDAY ตลอด
เริ่มจากอ่านเล่ห์รักฤดูร้อน จบไปอ่านแมวหมาดอกไม้ฯ แล้วก็ไปแฝด แล้วก็กลับมาแมวหมาดอกไม้ฯซ้ำ แล้วก็แฝดซ้ำ
แล้วก็กลับมาราคาค่ารักอีกรอบ 5555555555555 สงสัยจะรอตอนต่อไปของเรื่องนี้ไม่ไหวแบบที่คิดไว้ว่าตัวเองจะลงแดงแน่ๆเลยค่ะ T^T
มาต่อตอนต่อไปไวๆน้า ~ เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 16
เย็นวันนั้น เด็กน้อยออกจากโรงเรียนด้วยสีหน้าแจ่มใส ตอนอยู่บนรถรับส่งยังเจื้อยแจ้วกับพี่ตังไม่หยุดเกือบตลอดทาง ขนาดอีกฝ่ายผล็อยหลับไปต่อหน้าต่อตายังอุตส่าห์ปลุกขึ้นมานั่งฟังเขาพล่ามต่อ แต่พี่ตังนั่งฟังไปได้อีกหน่อยก็สัปหงกคอพับคออ่อน หน้าผากวางแปะลงบนไหล่เขาแบบขุดไม่ขึ้น สุดท้ายเลยกลายเป็นเขาพูดคนเดียวไปเสียอย่างนั้น
ครั้นถึงบ้าน เห็นพ่อรออยู่ก่อนแล้ว ทว่าสีหน้าอมทุกข์อย่างทุกที อยากจะกระโจนเข้าไปกอดแล้วชวนว่าไปหาพี่ธัญญ์กันเถอะ แต่ยั้งปากไว้ได้ทันก่อนจะเผลอพูดอะไรให้ต้องเดือดร้อน
แอบไปง้อมาแล้วก็จริง แต่ขืนบอกว่าหนีโรงเรียนไปหาต้องโดนดุแหง ๆ
เขาถอยไปตั้งหลัก ถอดรองเท้าถุงเท้าเก็บเข้าที่ ล้างมือล้างขาเรียบร้อย เดินมาวนเวียนหยั่งเชิงอยู่สองสามรอบแล้วหาที่นั่งข้างผู้เป็นพ่อ
“พ่อครับ” เขาเอียงคอส่งยิ้มให้ เห็นอีกฝ่ายนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ข้าง ๆ ก็ขยับเข้าไปกระแซะอีกนิด
“ว่าไงครับ” ภูเมศตอบรับ สายตายังจับจ้องกับงานตรงหน้า
“ผมคิดถึงพี่ธัญญ์”
ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้นจากปากเขา พ่อชะงักไป เหลือบมองมาแวบหนึ่ง ท่าทางเหมือนไม่ค่อยเชื่อหู จากนั้นคล้ายต้องบังคับตัวเองอย่างหนักให้จดจ่อกับเอกสารที่ค้างอยู่ในมือ
เขาเพิ่มระดับความรบเร้าขึ้นอีกนิด “พ่อพาพี่ธัญญ์กลับมาให้หน่อย”
ครั้งนี้ยิ่งหนักกว่าเมื่อครู่ พ่อถึงกับวางมือจากงาน นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหันมามองเขาอย่างชั่งใจ คล้ายรอให้เอ่ยอะไรต่อ
เด็กชายยักไหล่เบา ๆ ก้มลงมองเท้าตัวเองที่แกว่งไปมา
เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่นี้ พี่ธัญญ์เคยแอบเลื่อนมันออกตอนเขากำลังจะหย่อนก้นลงนั่งเมื่อคราวเจอกันครั้งแรก สอนให้ระวังกับเรื่องประหลาดที่คนทั่วไปไม่เห็นมีใครนึกถึง อดคิดไม่ได้ว่าถ้ากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง จะเอาอะไรพิลึก ๆ มาสอนอีกหรือเปล่านะ
“ก็พ่อทำผัดผักคะน้าอร่อยสู้พี่ธัญญ์ไม่ได้นี่นา” เด็กชายตัดพ้อ
“หือ?”
“แถมจำชื่อหุ่นรบผมไม่ได้สักตัว”
ภูเมศกะพริบตาปริบ ๆ
“แพ้ขนแมวอีกต่างหาก”
ชายหนุ่มได้แต่ยกนิ้วชี้หน้าตัวเอง เป็นเชิงว่าเรื่องนั้นพ่อก็ผิดด้วยหรือ?
“แต่ผมอยากเลี้ยงแมว” พร้อมภูมิบ่นเสียงหงอย “ถ้าพี่ธัญญ์ไม่อยู่แล้วจะเลี้ยงได้ยังไงล่ะ”
พ่อถอนใจหนหนึ่ง คลี่ยิ้มอ่อนแรงขณะมองมาทางเขา
“วันนี้เป็นอะไรไปน่ะเรา”
เขาคันปากอยากบอกจะตายอยู่แล้วว่าวันนี้เพิ่งไปง้อพี่ธัญญ์มา แถมฝ่ายนั้นยังบอกด้วยว่าให้พ่อไปง้อบ้าง แต่ไม่รู้จะเอ่ยอย่างไรไม่ให้ถูกจับได้ว่าหนีจากโรงเรียนไปเจอ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาพูดอ้อมแอ้ม
“พ่อบอกว่าตามใจผมนี่นา” พอถึงตรงนี้ก็ยกมือสองข้างตบแก้มตัวเองเบา ๆ เรียกกำลังใจ “ผมอยากให้พี่ธัญญ์กลับมาอยู่กับเรา”
พ่อมองเขานานจนเผลอคิดไปแล้วว่าหรือจะไม่ยอมเห็นดีเห็นงามไปด้วย กว่าจะเอ่ยปากออกมาในที่สุด ด้วยทีท่าลำบากใจจนเขาอยากลูบหลังแล้วโอ๋ว่าไม่เป็นไรนะครับ เขาจะไม่หนีไปนั่งร้องไห้ในห้องแบบวันนั้นอีกแล้ว
“ถ้าพ่อตามพี่เขากลับมา เขาจะไม่ใช่แค่พี่เลี้ยงของลูกแล้วนะ”
เด็กชายพยักหน้ารับช้า ๆ
“พี่พ่อเคยบอกวันนั้น ลูกได้กลับไปคิดดีแล้วหรือยัง”
พร้อมภูมิรู้สึกได้ว่าแก้มตัวเองร้อนวาบขึ้นมา จนต้องยกมือขึ้นตบเบา ๆ อีกหน ลองคิดตามรอบที่เท่าไรก็เกินจะนับ แน่ใจแล้วจึงผงกศีรษะรับแข็งขัน
“พี่ธัญญ์จะเป็นแฟนพ่อ”
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นสูง ถ้าดูไม่ผิด แก้มพ่อก็คล้ายจะขึ้นสีแดงจาง ๆ อยู่เหมือนกัน เด็กชายรีบฉวยโอกาสนั้นพูดต่อ
“แต่ถ้าพ่อไม่รักพี่ธัญญ์แล้ว เดี๋ยวผมดูแลพี่ธัญญ์เอง”
“เอ๋?”
คิ้วพ่อต้องกำลังจะพุ่งหลุดออกจากหน้าผากในอีกไม่กี่วินาทีนี้แน่ ๆ
“พ่อพากลับมาให้หน่อยสิครับ” เขาเริ่มอ้อน ทั้งยังแอบต่อในใจว่าก็ผมไปตามแล้วแต่พี่เขาอยากให้พ่อไปง้อนี่นา “นะครับ?”
ความเงียบของบรรยากาศภายนอกระหว่างพ่อลูก ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับความอลหม่านในหัวทั้งสองฝ่าย
จากตอนแรกที่ดูตื่นตกใจอยู่ไม่น้อย สักพักใหญ่พ่อค่อยทำคิ้วขมวด แม้ยังดูออกชัด ๆ ว่าพยายามกลั้นยิ้มจนแก้มเกร็งไปหมดแล้ว พูดตะกุกตะกักออกมาอย่างน้อยครั้งเขาจะได้ยินพ่อทำเสียงเช่นนี้
“แบบนี้ก็แย่เลยสิ” อีกฝ่ายพึมพำ นิ้วมือยกขึ้นถูเบา ๆ ที่ปลายจมูก “พี่เลี้ยงคนนั้นค่าตัวแพงมากเลยรู้ไหม..”
“เดี๋ยวผมช่วยออก” เด็กชายแบ่งรับแบ่งสู้
“ถ้าพากลับมาแล้วปล่อยเขาหลุดมือไปอีกหน คราวนี้ต้องไม่มีปัญญาหิ้วกลับมาอีกรอบแหง ๆ”
“งั้นเราก็อย่าปล่อยเขาอีกไปสิครับ” เขาแสดงความเห็นตรงไปตรงมา รูปแบบการคิดระดับเด็กประถมยังใช้ได้ดีในเรื่องที่ผู้ใหญ่ทำท่าว่าปวดหัวนักหนา
“นั่นสิ...” ภูเมศเออออจนได้ “ถ้ารอบนี้เขายอมกลับมาอยู่ด้วยกันน่ะนะ”
พร้อมภูมิก้มหน้า ส่งเสียงกระซิบงุบงิบ “ก็ถ้าพ่อรีบไปง้อสักทีน่ะนะ...”
“หือ?”
“เปล่าครับ!”
พ่อไม่ว่าอะไร แต่ดูเหมือนจะกลั้นยิ้มไม่ไหวอีกแล้ว พร้อมกับที่ริมฝีปากวาดขึ้นเป็นมุมโค้งชวนมอง มือพ่อก็รวบตัวเขาหมับเข้าให้พอดี กอดไว้แน่นพลางลูบผมเขาไปด้วยแผ่วเบา
“พ่อรักลูกนะรู้ไหม”
ถึงจะเขินชะมัด เมื่อเที่ยงพี่ธัญญ์กอด ตอนนี้พ่อก็กอดอีกคน แต่รู้สึกเป็นที่รักบอกไม่ถูก
“ครับ” พร้อมภูมิพยักหน้า
วินาทีนั้น เหมือนได้คุณพ่อที่ใจดี ยิ้มง่าย แล้วยังอบอุ่นที่สุดกลับคืนมา หลังเสียเวลาเป็นนานสองนานกับความคิดว่าพ่อกับพี่เลี้ยงคนโปรดพากันไปทำอะไรกันลับหลังเขา โกรธที่เหมือนถูกหลอก กลัวทั้งคู่จะไม่รักเขาแล้ว ทว่าที่จริงคงไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
..ไม่ใช่อย่างนั้นแหง ๆ อยู่แล้ว ทั้งสองคนรักเขาออกจะตายไป
เขายกมือกอดตอบพ่อ ฝ่ามือเล็กลูบบนแผ่นหลังกว้างนั้นเบา ๆ
คลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินเสียงพ่อพึมพำ แต่เขาเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก
“ขอบใจนะลูก...ขอบใจมาก..”
หนึ่งวันก็แล้ว...สองวันก็แล้ว
นับจากเที่ยงวันที่พร้อมภูมิแอบมาหา กระทั่งตอนนี้เข้าวันที่สาม ทุกอย่างที่ร้านอาหารยังคงดำเนินไปเป็นปกติ เขาก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ในห้องครัวด้านหลังกับสองสามีภรรยาผู้เป็นเจ้าของร้านควบตำแหน่งพ่อครัว โดนเคี่ยวเข็ญหนักกว่าที่คิดไปไกลโขจนมั่นใจแล้วว่าตอนนี้ให้เปิดร้านเองต้องทำได้สบายแหง ๆ
พูดอย่างไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปนัก ธัญญ์ก็คิดว่าเขาหัวไวใช้ได้อยู่หรอก แต่ไม่รู้ได้รับความหมั่นไส้หรือเอ็นดูเป็นพิเศษจากเจ้าของร้าน จึงได้ถูกปฏิบัติด้วยอย่างเข้มงวดเกินกว่าแค่ลูกจ้างปกติ โดยเฉพาะกับลุงชัยยศผู้กุมอำนาจเบ็ดเสร็จในร้าน ที่จุกจิกนั่นนี่ทุกขั้นตอนการปรุงอาหารอย่างกับจะหาทายาทอสูร มีคุณป้านฤมลคอยส่งยิ้มอ่อนใจเป็นบางครั้ง พลางปรามว่าอย่าเข้มหนักนักเลย ประเดี๋ยวเครียดมาก ๆ ก็ได้เข้าโรงพยาบาลอีกหรอก ท่าทางยังติดใจไม่หายเรื่องครั้งหนึ่งเคยต้องให้ลูกน้องช่วยกันหามสามีตัวเองเข้าโรงพยาบาล เพราะกินยาเบาหวานแต่มัวทำงานไม่ยอมไปหาข้าวหาปลากินจนน้ำตาลต่ำ ถึงกับวูบไปพักหนึ่ง
“ก็ดูไอ้หนูนี่จัดจานเข้าสิ ดูไม่ได้เลย!”
ธัญญ์ลอบกลอกตา มองอย่างไรมะเขือเทศที่ถูกเรียงซ้อนเป็นดอกกุหลาบแดงฝีมือเขาก็ออกจะดูดีไม่น้อยแท้ ๆ แต่ปฏิเสธไม่ออกว่าฝ่ายนั้นเอาไปจัดเรียงใหม่ได้มืออาชีพกว่าจริง ๆ
ปล่อยลุงยศบ่นจนสาแก่ใจได้อีกพักใหญ่ เป๊กก็เยี่ยมหน้าเข้ามาแจ้งข่าวถึงในครัว
“พี่ธัญญ์ มีคนมาหาแน่ะ!”
“หือ?” ทั้งเขาและชัยยศส่งเสียงออกมาพร้อมกัน
“มีคนมาหาบ่อยนะเรา” เจ้าของร้านส่ายหน้าน้อย ๆ เอ่ยทีเล่นทีจริง “วันนั้นก็เด็กประถมนี่ไหนไม่รู้โผล่มาร้องห่มร้องไห้ใส่ นี่ไปแอบมีลูกชายลับ ๆ ไว้หรือไง”
ธัญญ์ไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหา หันไปส่งสายตาถามเป๊กถึงผู้มาเยือนคราวนี้
อีกฝ่ายรู้ใจใช้ได้ รีบบอกรูปพรรณสัณฐานคร่าว ๆ ให้ไว้ก่อน ต่อให้เจ้าตัวไม่รู้ว่าเป็นใครก็เถอะ
“คราวนี้ไม่ใช่ไอ้หนูตัวน้อยแล้วพี่ แต่เป็นคุณลุงรุ่นใหญ่ พี่นี่รู้จักคนเยอะเหมือนกันนะ”
“อ้อ”
ถึงแม้สีหน้าจะยังนิ่งงันเช่นเดิม แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าเจ้าของ อึดใจหนึ่งจึงค่อยเริ่มกลับมาเป็นปกติ
“แต่เป็นคุณลุงที่แต่งตัวดูดีเลยอะ” เป๊กขยายความเพิ่ม “รออยู่ข้างนอกแน่ะ ที่สวนข้างร้าน”
ลักยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นบนแก้มซ้าย แต่เจ้าของรอยบุ๋มบนแก้มนั้นกลับไม่รู้ตัวสักนิด กระทั่งเป๊กผิวปากเบา ๆ ขณะเขาเดินผ่านหน้าเจ้าตัวไปโดยไม่พูดไม่จา ได้ยินเสียงคนมาบอกข่าวพึมพำตามหลังว่าท่าทางจะเป็นคนสำคัญนะเนี่ย
แวบหนึ่งซึ่งเผลอคิดไปว่า ‘นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว’ จึงเพิ่งรู้ตัว ว่าสามวันที่ผ่านมานี้ เขาคาดหวังและรอคอยขนาดไหน
คนบื้อ ๆ แบบนั้น จะง้อใครเป็นหรือเปล่านะ
แต่ถ้าเป๊กบอกว่าแต่งตัวดูดีมาเชียว อย่างน้อยก็หมายความว่าใส่ใจที่จะมาพบจริง ๆ ใช่หรือเปล่า ต่อให้ในเวลาที่ยังเป็นช่วงกลางวันทำงานอย่างนี้ จะแต่งตัวให้ภูมิฐานก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ธัญญ์รักษาจังหวะการเดินให้คงที่ นึกเกลียดตัวเองอยู่นิดหน่อยที่ยังไม่ทันไรก็หลุดท่าทางเสียเยอะแยะถึงขั้นให้เด็กเป๊กจับสังเกตได้ แต่ไหนแต่ไรไม่เห็นเคยเป็นอย่างนี้กับคนอื่นมาก่อน ต่อให้เป็นคน สัตว์ สิ่งของที่ถูกใจอย่างไร สุดท้ายหากจะตัดทิ้งจริง ๆ ก็สามารถทำได้ไม่ยากเย็นมาตั้งนานแล้วแท้ ๆ
ด้านข้างของร้าน มองออกไปเห็นพุ่มกุหลาบซึ่งถูกปลูกไว้เป็นแนว ตำแหน่งเดิมกับเมื่อสามวันก่อนที่เขาเคยคุยกับลูกชายของคนคนนั้น อดนึกขำกับตัวเองไม่ได้ที่ตอนนั้นบอกพร้อมภูมิซึ่งกำลังยืนสะอื้น ว่าอยากเห็นภูเมศร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาบ้างเลย
ใกล้ถึงที่หมาย ใครคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ไม่ไกลนัก
ธัญญ์เดินตรงไปข้างหน้า เมื่อมองเห็นแผ่นหลังนั้นได้เต็มตา ฝีเท้าซึ่งคงที่มาตลอดพลันชะงักลง เปล่งเสียงออกมาได้เพียงพยางค์เดียว ปล่อยคำพูดที่เหลือตกค้างอยู่แค่ในลำคอ
“คุณ—”
ฝ่ายนั้นหันกลับมา มองเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนแต่งแต้มบนใบหน้า ทั้งยังสุ้มเสียงทุ้มต่ำที่เคยได้ยินเรียกชื่อเขามาหลายปี
“ธัญญ์”
ขนที่ต้นคอลุกชันขึ้นมาวูบหนึ่ง
เขาเผลอกลั้นหายใจ ยืดหลังตรง ตั้งตัวได้แล้วจึงค่อยระบายยิ้มบางเบาอย่างที่ผู้คนมักลงความเห็นว่าดูดีเมื่ออยู่บนดวงหน้าเขา แต่ความหมายของรอยยิ้มนั้นกลับบอกได้ยากลำบาก
“คุณธเนศ”
เหมือนถูกความจริงตบหน้าเรียกสติ น่าตลกตัวเอง เมื่อกี้หลงเพ้อเจ้ออะไรอยู่ได้
“ไม่เจอกันนานเลย” ฝ่ายนั้นทักขึ้นก่อน ขณะเดินตรงเข้ามาใกล้ แววตาที่สะท้อนทั้งความคิดถึงและรักใคร่ไม่ได้ทำให้รู้สึกดี ตรงกันข้าม กลับยิ่งชวนให้สะอิดสะเอียนขึ้นมา เขาอาจห่างจากคนตรงหน้ามานานเกินจนลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปแล้ว เมื่อพบกันอีกหน ความรู้สึกผิดเพี้ยนที่ครั้งหนึ่งเคยชินชาจึงกลับฟุ้งตลบขึ้นมาใหม่
“ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยหรือ?”
“สวัสดีครับ” ถ้อยคำเรียบ ๆ กลับให้ความรู้สึกประชดประชัน ทว่าอีกฝ่ายพูดต่อตามใจเหมือนไม่สนคำทักตามมารยาทของเขานัก
“อย่างเช่นกอด?”
“ผมโตแล้วนะครับ”
ธเนศถอนหายใจแผ่วเบา “เป็นพ่อที่กอดลูกตัวเองไม่ได้นี่..น่าผิดหวังจังเลยนะ”
ธัญญ์ยืนนิ่ง ไม่ตอบคำ สายตาเบนไปยังกอกุหลาบขาวด้านข้าง ราวกับจะเล่นสงครามประสาทว่าใครจะพ่ายแพ้ให้ความเงียบอันน่าอึดอัดนี้ก่อนกัน
ใครรักมากกว่า ย่อมเป็นฝ่ายแพ้ เรื่องนั้นอาจจะจริงก็ได้
และระหว่างเขากับธเนศ คนคนนั้นย่อมไม่ใช่ตัวเขาเองแน่นอน
“เธอกอดคนอื่นได้ ยกเว้นกับฉันหรือ”
“คุณต่างจากคนอื่น”
“นั่นถือว่าชมนะ”
“แล้วแต่จะคิดครับ” เขาพึมพำอย่างไม่ใส่ใจนัก ไม่ได้มองหน้าคนฟังสักนิด สายตายังคงจับจ้องกับดอกกุหลาบบนต้น กระทั่งธเนศต้องเหลียวมองตาม ว่าอะไรกันที่ตรึงความสนใจของคู่สนทนาไว้
“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนจากชอบไฮเดรนเยียมาเป็นกุหลาบขาวแล้วหรือ?”
ธัญญ์โคลงศีรษะ
“ชอบอะไร ก็ยังชอบเหมือนเดิม” เขาตอบเบา ๆ พลางเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คนถาม “..เกลียดอะไร ก็ยังเกลียดเหมือนเดิมครับ”
ธเนศทำสีหน้าคล้ายเข้าอกเข้าใจ เอ่ยกลั้วหัวเราะ “ชอบดื้อสินะ”
เขาย้อนด้วยถ้อยคำของอีกฝ่าย “นั่นถือว่าชมนะครับ” เรียกให้เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของธเนศยาวนานขึ้นไปอีกหน่อย ก่อนความเงียบจะโรยตัวอีกหน
และคนที่เริ่มพูดก่อนก็ยังเป็นผู้มาเยือนเช่นเคย
ทั้งคราวนี้ยังถือวิสาสะ เอื้อมมือข้างหนึ่งมากุมมือเขาไว้หลวม ๆ นิ้วหัวแม่มือกดเบา ๆ ลงกลางฝ่ามือ
“มือด้านหมดแล้ว ก่อนหน้านี้ยังนุ่มนิ่มอยู่เลยแท้ ๆ”
ธัญญ์ไหวไหล่ “มือผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วก็แบบนี้แหละครับ”
“ออกมาตะลอนอย่างนี้ลำบากหรือเปล่า” อีกฝ่ายเลิกคิ้ว ท่าทางคล้ายเป็นห่วง แต่ถ้อยคำที่เอ่ยออกมา เขารู้ดีว่าเลือกเฟ้นแล้วว่าจะทำให้เขาต้องสะดุดหู “กับผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่ว่าถูกทิ้งแล้วหรือนี่”
ธัญญ์สูดลมหายใจเข้าลึก ดึงมือตัวเองกลับมาปล่อยไว้ข้างลำตัว
“ดูยังไงก็ผมเป็นฝ่ายทิ้งไม่ใช่หรือครับ”
“ดีแล้ว” ธเนศพยักหน้า ยกยิ้มที่มุมปาก “เพราะพอเห็นเธอสนใจบางอย่างมากเกินไปทีไร ฉันก็อดไม่ได้จะเผลอเข้าไปจัดการทำให้พ้นหูพ้นตาเสียอยู่เรื่อย”
“นิสัยคุณ ผมรู้ดี”
“นิสัยเธอ ฉันก็รู้ดีเหมือนกัน”
“สมเป็น พ่อ ลูก นะครับ..ว่าไหม?”
เขาทอดเสียง เน้นคำว่า ‘พ่อ ลูก’ ช้า ๆ สังเกตเห็นแววตาไหวระริกของอีกฝ่ายที่ปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่เขาเพียงมองผ่านไป แสร้งทำเหมือนไม่เห็น
ธเนศถอนหายใจยาว ราวเหน็ดเหนื่อยกับเขาเต็มที
“เมื่อไหร่จะกลับบ้าน ฉันคิดถึงเธอนะ”
“ผมก็คิดถึงคุณ”
“ปกติเธอโกหกเก่ง” อีกฝ่ายให้ความเห็น และเขาก็ไม่คิดเถียง “แต่รู้ไหม เวลาเธอพูดคำนี้ทีไร แววตาเธอไม่เคยแนบเนียนเลย จนบางทีฉันก็คิดว่าเธอจงใจสื่อให้รู้ว่ากำลังโกหกอยู่หรือเปล่า”
เรื่องนั้นเขาก็ไม่เถียงอีกเหมือนกัน ยังยิ้มให้อย่างทุกที ทว่าให้คำตอบตรงข้ามกับการกระทำ
“คุณคิดมากเกินไป”
ธเนศหัวเราะ “กับคนอย่างเธอน่ะ อยู่ด้วยแบบไม่คิดให้ถ้วนถี่ไม่ได้หรอก”
“ดูลำบากนะครับ”
“นั่นสิ” ธเนศพยักหน้า “แล้วเธอจะตอบแทนความลำบากพวกนี้ของฉันยังไงดีล่ะ หือ?”
“ผมไม่มีอะไรจะให้คุณหรอก”
“จริงหรือ?”
ธัญญ์ไม่ตอบ
ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วจริง ๆ แต่ตอนนี้กลับมีบางคนที่อย่างไรก็ไม่อยากปล่อยมือ
เพียงแต่สามวันผ่านไปแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะโผล่มาเจอกันอีกหน เกรงว่าคนที่เป็นฝ่ายเลือกว่าจะปล่อยมือหรือไม่ อาจไม่ใช่เขาก็ได้
ใครรักมากกว่า ย่อมเป็นฝ่ายแพ้ เขาเข้าใจเรื่องนี้ดีเสมอมา
“ธัญญ์?” ฝ่ายนั้นเรียกชื่อ เมื่อเห็นว่าเงียบไปนาน ดึงเขาให้หลุดจากภวังค์
และเป็นอีกครั้งที่ธเนศยื่นมือมาสัมผัส หากแต่คราวนี้ไม่ใช่ที่มือ เป็นข้างแก้ม
ในความเงียบงัน ปลอดจากสายตาผู้คน คล้ายว่าเวลารอบกายหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ปลายนิ้วหยาบกร้านไล้แผ่วเบาบนผิวอุ่น ใบหน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้เชื่องช้า ทิ้งลมหายใจร้อนผ่าวรินรดลงบนปลายจมูก
ธัญญ์ถอยหลังมาก้าวหนึ่ง
“คุณบอกว่าจะไม่แตะต้องผมอีก”
ธเนศชะงักไปอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมจำนน
“ใช่”
“แล้วคุณก็บอกจะรักผมตลอดไป”
“ใช่”
เขาสบตาอีกฝ่ายตรง ๆ วางฝ่ามือไว้กลางอกคนตรงหน้า ดูคล้ายว่ารักแสนรัก แต่พวกเขาทั้งสองต่างรู้อยู่ลึก ๆ ว่านั่นเป็นทีท่าพร้อมจะผลักไสต่างหาก
ทว่าความหวานละมุนในถ้อยคำ ยังคงล่อหลอกให้หลงอยู่ในวังวนได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
“บอกสิครับ ว่าจะรักผมตลอดไป”
ฝ่ายนั้นพึมพำตามราวกับต้องมนตร์สะกด “ฉันจะรักเธอตลอดไป”
ธัญญ์คลี่รอยยิ้มงดงาม ลากฝ่ามือลงช้า ๆ ก่อนจะค่อยดึงกลับหาตัวอย่างอ้อยอิ่ง โน้มตัวกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ทอดน้ำเสียงอ่อนโยนจนหากไม่ฟังเนื้อความ คนได้ยินคงละลายลงตรงนั้นเป็นขี้ผึ้งลนไฟ
“แต่ผมไม่มีวันรักคุณ”
คนที่หวังลึก ๆ ให้มากลับไม่มา คนที่ไม่ได้อยากเจอหน้ากลับโผล่มาให้เห็น
ธเนศกลับไปได้ไม่ทันไร ภาคี ลูกพี่ลูกน้องต่างแม่—และจะให้ชัดกว่านั้นก็ต่างพ่อด้วย จนถ้าว่าด้วยสายเลือดคงไม่สามารถเรียกเป็นลูกพี่ลูกน้องกันได้—ก็โผล่มาที่ร้าน ไม่เจอกันพักใหญ่ แต่รู้ว่าคงแอบตามข่าวคราวเขาอยู่ ส่วนจะนำไปบอกธเนศมากน้อยเพียงใดนั้นยากจะคาดเดา
แม้มาในฐานะลูกค้า แต่เห็นหน้าตาที่โกหกใครไม่ค่อยเนียนก็รู้ ว่าจงใจมาดูความเป็นไปชัด ๆ
คราวนี้ เขาเสนอตัวยกอาหารมาเสิร์ฟเอง
“คุณธัญญ์”
แค่อ้าปากคำแรกก็เห็นลิ้นไก่
“ไม่ต้องมาตามผมกลับนะครับ”
ภาคีทำหน้าจ๋อยไปนิดหน่อย จับแก้วน้ำตรงหน้าหมุนไปมาแก้เก้อ “ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ หลังจากนี้จะทำอะไรต่อ ผมจะตัดสินใจเอง” เขาชิงพูดดักคอ “แล้วอยากเอาอะไรไปบอกคุณธเนศก็ตามสบาย”
“ผมไม่ได้ขายคุณธัญญ์นะ”
“ถึงขายก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ” เขาเอ่ยเนือย ๆ “ผมเข้าใจ”
“อย่าพูดเหมือนชีวิตมันมีแต่แง่ร้าย ๆ อย่างนั้นสิครับ”
ธัญญ์เพียงแต่พยักหน้าโดยไม่ตอบความ ถือวิสาสะอู้งานนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย เดี๋ยวลุงยศมาเห็นเข้าคงโดนอบรมยาวแน่นอน แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาจนต้องขอนั่งไม่สนใจโลกสักพัก ถึงจะเป็นต่อหน้าภาคีที่มองมาด้วยสายตาสงสัยเมื่อเห็นเขาถอนใจยาวเหยียดออกมาก็เถอะ
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ภาคีค่อยถามเสียงเบา “ทานด้วยกันไหมครับ”
กลายเป็นลูกค้าชวนกินข้าวไปเสียอย่างนั้นละ
ธัญญ์ส่ายหน้า นั่งเหม่อให้อีกคนกินข้าวไม่อร่อยเล่นอีกพักใหญ่ ผ่านไปจนภาคีจัดการอาหารเกือบหมดอยู่แล้ว ตอนที่เป๊กเดินยิ้มกรุ้มกริ่มเข้ามาหาพร้อมดอกไม้ช่อโต
“พี่ธัญญ์”
แม้แต่เสียงเรียกก็ยังฟังดูน่าหมั่นไส้เหลือประมาณ
เขาพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้พูดต่อ พลางลอบสังเกตช่อดอกไม้ในมืออีกฝ่ายไปด้วย
กุหลาบขาวดอกใหญ่ล้อมรอบด้วยไฮเดรนเยียช่อโตสีน้ำเงินดูสวยแปลกตา ริบบินสีขาวฟ้ายิ่งขับให้สีของดอกไม้งดงามอ่อนโยนยิ่งขึ้น
“ของพี่อะ”
“หือ?”
พอเป็นดอกไฮเดรนเยีย ก็ชวนให้สะดุดใจอยู่หรอก เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเป็นของเขาจริง ๆ
“เสน่ห์แรงใหญ่ละ”
“ใครส่งมา”
“ไม่รู้ ร้านมาส่งเมื่อกี้” ถึงตรงนี้ สายตาเป๊กก็ยิ่งกรุ้มกริ่มขึ้นไปอีกอย่างนึกสนุก “พอถามก็บอกว่าคนซื้อบอกมาอีกที ว่าเดี๋ยวเห็นการ์ดแล้วก็จะรู้เองว่าใคร”
“อ้อ” ธัญญ์พึมพำ มองดอกไม้ช่อใหญ่ด้วยสีหน้านิ่งสนิท ผิดกับเป๊กที่หอบมายื่นให้
“นี่ ๆ ผมไม่ได้แอบอ่านการ์ดด้วยนะ”
เขารับช่อดอกไม้มาถือไว้ พลิกเปิดอ่านข้อความที่มากับดอกไม้ มีเพียงประโยคสั้น ๆ เขียนอยู่บนนั้น แม้ลายมือไม่คุ้นตาเพราะคงเป็นลายมือคนจากร้านดอกไม้ แต่เนื้อความชัดเจนว่าส่งมาจากใคร
‘ฉันคิดถึงเธอ กลับบ้านเราเถอะ’
เจ้าของคำพูดนั้นเพิ่งแยกจากเขาไปเมื่อราวสองสามชั่วโมงก่อนเท่านั้นเอง
เขาเผลอยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง อยากโยนมันทิ้งเสียตรงนี้ กระทืบให้แหลกเละคาเท้า ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะวางท่าทีเฉยชา ไม่แสดงสายตารังเกียจออกมาให้คนอื่นเห็น
ภาคีซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามรีบยกสองมือขึ้นเป็นเชิงว่าตัวเองบริสุทธิ์ รีบเอ่ยคำแก้ต่างตั้งแต่ยังไม่มีใครถาม “อันนี้ผมไม่รู้เรื่องนะ ไม่เกี่ยวกับผม”
“เป๊ก” เขาหันไปเอ่ยเรียบ ๆ กับเด็กหนุ่มที่ยังทำหน้าระรื่น แถมยังแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นเต็มแก่ว่าใครส่งดอกไม้ช่อใหญ่มาให้ลูกพี่ “ฝากบอกลุงยศหน่อย วันนี้ฉันขอกลับก่อน เดี๋ยวมาทำงานใช้คืนให้ หรือไม่ก็หักเงินเอาได้เลย”
“อ้าว?” คนฟังทำหน้าฉงน “ทำไมอะ”
ธัญญ์ไม่ตอบ ถือดอกไม้เดินออกจากร้านดื้อ ๆ ครั้นเลยจากหน้าร้านไม่ทันไร แค่พอพ้นสายตาคนรู้จัก ช่อดอกไม้ในมือก็ถูกเหวี่ยงทิ้ง การ์ดที่แนบมาด้วยถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เขายืนมองช่อดอกไม้บนพื้นอยู่สักพักใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ เอาเท้าข้างหนึ่งเหยียบลงไป ขยี้ด้วยส้นเท้าจนดอกไม้หลุดจากช่อ กลีบบี้แบนติดกับพื้น สีน้ำเงินสดใสของไฮเดรนเยียกลับขมุกขมัวอยู่ใต้รองเท้าเขา จนพักหนึ่ง จากแค่เหยียบเฉย ๆ ก็กลายเป็นกระทืบลงไปจนแหลก
ทว่ายิ่งทำเช่นนั้นซ้ำ ๆ กลับยิ่งรู้สึกแน่นในอกเสียเอง อะไรบางอย่างคล้ายขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ อึดอัดจนขอบตาร้อนผ่าว
ไม่รู้ว่าเขาย่ำเท้าลงไปครั้งแล้วครั้งเล่าบนกลีบดอกไม้ที่น่าสงสารพวกนั้นอยู่นานเท่าไร จนมีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดเลียบทางเท้าใกล้จุดที่เขายืนอยู่ ไม่ทันได้เหลือบมองว่าเป็นพาหนะหน้าตาแบบไหน กระทั่งได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูรถดังอยู่ไม่ไกล
เสียงเรียกที่เมื่อราวสองสามชั่วโมงก่อนคิดว่าจะได้ยิน กลับลอยมาเข้าหูเอาตอนนี้
“ธัญญ์!?”
เขาเหลียวมองตามเสียง เห็นภูเมศยืนเบิกตากว้างอยู่ข้างหลัง มองเขาที ก้มลงมองช่อดอกไม้แหลกเละที่กลายเป็นขยะอยู่บนพื้นที
คล้ายว่าลืมวิธีหายใจไปชั่วขณะ
ไม่รู้ทำไม...พอเจอหน้าในเวลาไม่คาดคิดเช่นนี้ ถึงได้รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา
“ขอโทษ” อีกฝ่ายรีบเดินตรงเข้ามาหาพลางละล่ำละลักไปด้วยไม่ขาดปาก “ขอโทษ ฉันขอโทษจริง ๆ ไม่คิดว่าจะทำให้เธอโกรธขนาดนี้ ขอโทษ..”
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ออกมาราบเรียบเป็นปกติที่สุด ทว่าดูเหมือนจะล้มเหลว
“ขอโทษทำไมล่ะครับ ผมไม่ได้โกรธคุณสักหน่อย”
ภูเมศทำหน้าเจื่อน ก้มลงมองช่อดอกไม้บนพื้น ท่าทางเหมือนกำลังนึกหาคำพูดดี ๆ ซึ่งสุดท้ายแล้วก็คงออกมาไม่ถูกใจเจ้าตัวเท่าไรนัก เพราะยิ่งฟังดูตะกุกตะกักกว่าเมื่อครู่เสียอีก
“คิดว่าเธอจะชอบไฮเดรนเยียเสียอีก”
“ผมน่ะหรือ?” เขาบอกไม่ถูกเลยว่าชอบหรือเกลียดดอกไม้ชนิดนี้กันแน่
“ฉันเข้าใจที่เธอจะโกรธ” อีกฝ่ายพึมพำ ขยับเข้ามาใกล้ แต่คล้ายว่าไม่กล้าเข้าใกล้มากไปกว่านี้ “ฉันขอโทษ ขอโอกาสอีกสักครั้งได้หรือเปล่า”
ธัญญ์เม้มปาก ก้มหน้ามองพื้น
“ถ้าเธอไม่ชอบดอกไม้ ต่อไปฉันจะไม่ซื้อมันมาอีก เธอไม่ชอบอะไร ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น เพราะงั้นจากนี้ช่วยเล่าเรื่องตัวเองให้ฉันฟังบ้างได้ไหมว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร...”
เขามุ่นคิ้ว เงยขึ้นมองภูเมศด้วยสายตาคลางแคลงใจ
“..ดอกไม้นี่?”
“...ฉันคิดถึงเธอ...กลับบ้านเราเถอะนะ...”
เหมือนกับโลกหมุนสลับทิศ กลางวันสลับกับกลางคืน หายใจไม่ออกทั้งที่ยังยืนอยู่บนพื้นดิน ทุกสิ่งทุกอย่างผิดเพี้ยนไปจากสิ่งที่เห็น บางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นบ้าไปแล้ว
เขายกมือขึ้นกุมอกเสื้อ อะไรบางอย่างที่ขึ้นมาจุกอยู่ในคอตอนกระทืบช่อดอกไม้จนแหลกเละเมื่อครู่ เวลานี้เหมือนมันหลุดออกมาพร้อมกับหยดน้ำที่เอ่อคลออยู่ในหน่วยตา
“ดอกไม้นี่...ของคุณหรือ?”
ภูเมศย่อตัวลงเก็บเศษซากที่เหลือขึ้นมา ฝืนยิ้มอ่อนแรง พยักหน้าช้า ๆ ให้เขา แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อเอามันไปทิ้งถังขยะใกล้ ๆ
“ไม่คิดว่าจะทำเธอโกรธขนาดนี้ ฉันขอโทษจริง ๆ”
ธัญญ์เบิกตากว้าง กระซิบเสียงแผ่ว
“...ขอโทษ” จากนั้นค่อยเอ่ยดังขึ้นจนเกือบกลายเป็นตะโกน กอดเอวฝ่ายนั้นไว้จากด้านหลัง “ผมขอโทษ คุณอย่าทิ้งมันนะ!”
“ธัญญ์?”
ภูเมศเอี้ยวตัวกลับมา จากมุมนั้นคงมองไม่เห็นหน้าเขา เห็นเพียงแต่ไหล่ที่สั่นอยู่น้อย ๆ เท่านั้น
อีกฝ่ายทำตัวไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจหันกลับมากอดตอบ ลูบหลังเขาไปด้วย ไม่ถามไถ่ถึงสาเหตุของพฤติกรรมเขาเมื่อครู่สักคำ เพียงแค่กอดไว้แน่น ๆ กระซิบเสียง “ชู่วว...” เบา ๆ ข้างหูเหมือนกำลังปลอบเด็กสักคน
นี่ไม่เหมือนอย่างที่เขาบอกพร้อมภูมิสักนิด วันนั้นยังพูดเองแท้ ๆ ว่าอยากเห็นภูเมศมาร้องห่มร้องไห้กับเขาดูสักที สุดท้ายกลายเป็นสลับกันไปหมด
แต่ก็ช่างเถอะ..
“กลับบ้านกันนะ”
อีกฝ่ายบอกอย่างนั้น
“ฉันอยากเป็นคนดูแลเธอ ตอนฝนตก ตอนฟ้าร้อง ตอนแดดออกอย่างนี้ด้วย”
ภูเมศพูดเหมือนจะติดตลก ไม่รู้ควรขำเป็นกำลังใจดีหรือเปล่า
เขากะพริบตาถี่ ๆ แต่พบว่าไม่ช่วยเก็บกลั้นอะไรที่คล้ายจะไหลออกจากตาได้เท่าไรนัก
สุดท้ายจึงเพียงแต่กำเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น แล้วพยักหน้าเงียบ ๆ ในอ้อมกอดที่มาช้าไปตั้งราวสามชั่วโมง
To be continued….
มาจ่ายงวดประจำเดือนเม.ย.ค่ะ หงุงง
งวดหน้าขอเป็นปลายเดือนพ.ค.นะคะ ขอเตรียมสอบก่อนนะคะ เดี๋ยวไม่รอดมาเขียนนิยายต่อ (ฮา) หลังจากช่วงนั้น ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดอาจจะอัปได้เร็วขึ้นมากกว่าเดือนละงวดค่ะ จะตามกลับมาชดเชยในความช้านี้ให้แน่ ๆ ค่ะ ขอเอาชีวิตรอดก่อน เอื้อะ!
คิดถึงมาก ๆ เลยค่ะ พบกันงวดหน้านะคะ
//รวบกอดดด
แถมดูเดิ้ลน้องธัญญ์เปียกน้ำเบาว์ ๆ ค่ะ แด่อากาศที่ร้อนถึงปานฉะนี้ ฮรือ
(http://orig11.deviantart.net/5315/f/2016/110/7/1/tan_by_maew3ta-d9zm0yd.jpg)
-
ธัญญ์ยังคงน่ารักอย่างเคย ดูแตะต้องได้มากขึ้นด้วยเพราะตอนนี้ร้องไห้และโกรธเสียมากมาย อ่อรู้สึกถึงความเกลียดด้วยค่ะ เราชอบบทสนทนาระหว่างธัญญ์กับธเนศค่ะ มันไม่ชัดเจนและยอกย้อน
เหมือนแกนหลักของตอนนี้จะเป็นเรื่อง "การทำให้แปลกใจ"เลยค่ะ ตั้งแต่อารมณ์หลายแบบของธัญญ์ และคนที่มาที่ร้าน
-
มันทั้งหน่วงทั้งละมุนเบาๆ หลังจากนี้มันจะดีขึ้นใช่มั้ย
แต่ธัญญ์กับคุณธเนศนี่มีความสัมพันธ์ของการเป็นพ่อลูกแบบไหนกันแน่ :katai1:
-
ปะ ปะ ปลายเดือนหน้า !!! :katai1:
-
คุณภูเมศมาแล้ววว มาช้ายังดีกว่าไม่มา
อะไรคือการบอกว่าอยากดูแลธัญทุกตอน นั่นมันคำขอแต่งงานไม่ใช่หรอ
ชักไม่ชอบอิตาธเนศแล้วสิ ได้ข่าวว่าควงเมียเก่าคุณเมศแต่ก็มาตามตื้อธัญญ์อยู่ได้ น่ารำคาญมาก และน่าจะเป็นตัวปัญหาในอนาคต
-
กรี๊ดดดดดดดด ธัญญ์ ไม่เป็นไรนะ T_T
ไม่รู้ก็ไม่ผิดค่ะ โอ๋ๆนะ แง
คืนดีกันก็ดีแล้ว แต่แอบอยากรู้เรื่องของธัญญ์กับคุณธเนศจัง
-
พ่อพี่ธันคืออะไร แลดูน่าแขยง
ตอนแรกแอบกลัวนึกว่าคุณภูจะมาปะตอนที่อิด่อจะลวนลามธัญ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เป็นพ่อลูกกันจริงๆหรือนี่? ธันน์กับธเนศ คือความรู้สึกมันไม่ใช่เลยค่ะ
พ่อตามนิตินัยหรือเปล่าเอ่ย? กับธเนศนี่ให้ความรู้สึกประมาณธันน์เป็นของที่ต้องใจแต่แตะไม่ได้อะไรปานนี้ค่ะ มีพี่น้องกำมะลอโผล่มาอีก เกรงว่าธเนศจะไม่ปล่อยให้ธันน์มีความสุขกับภูเมศสิ แต่น้องน้อยน่ารักมาก จะดูแลพี่เองเลย
-
เอาอิคุณธเนศอะไรนี่ออกไปที
สงสารธัญ เหมือนต้องใช้สติมากๆในการที่จะรบมือ
คุณภูเมศมาเสียที
ไอ้เราก็ลุ้นมากๆเลย
ดีใจแทนธัญมากกกก
ถึงจะช้าแต่ก็มานะ
ดอกไม้เละไม่เป็นไร แค่ความสัมพันธ์ไม่เละตามก็พอ
-
เหมือนธันต้องผ่านอะไรมาอย่างหนักหนา เข้มแข็งไว้นะ
-
คุณธเนศเป็นพ่อแบบไหนกัน!? ขนลุก~
-
โอ๊ยยยยยยยย เวลาอะไรจะประจวบเหมาะเช่นนี้ ลุงธเนศคะ ลุงมาผิดเวลานะคะ *มองแรง
นี่กลัวมากเลย กลัวลุงเมศเห็นตอนน้องธัญญ์บดบี้ขยี้ดอกไม้แล้วจะขับรถหนีไปเลย กลัวมาม่าจะชามใหญ่กว่านี้ ฮรือออออ
ตอนหน้าขอหวานๆล้างความหน่วงด่วนๆเลยนะคะ
ปล.พ่อ-ลูกช่างเหมือนกันอะไรเยี่ยงนี้
-
ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง โอ๊ยยยยทำดีมากกกก o13 o13
ไม่คิดว่าลุงจะง้อด้วยการส่งดอกไม้เลยนะนี่ 555555
-
น้องธัญญญญ น่ารักอ่าาา เหมือนแมวน้อยเลย
-
งืออ คุณภูเมศคนดี :กอด1:
-
:pig4:
-
:ling3:
เดือนหน้า!!!!!!!!!
-
อ่านแล้วรู้สึกขยะแขยง ไอ้คุณเธนศนี่จริงๆ
คนที่ควรโดนกระทืบดอกไม้ใส่คือ ไอ้คุณเธนศ
ไม่สมควรเป็นคุณเมศเลย สงสาร
-
:katai2-1:
-
โอ๊ยยยย น้องธัญญ์อึดอัดแค่ไหน พี่ขอบอกเลยว่าพี่อ่านแล้วอึดอัดรัดแน่นกว่ามากค่ะ :เฮ้อ:
อีตาธเนศคือตัวมารค่ะ คือเรายังไม่รู้เลยว่าเรื่องมันยังไง
แล้วน้องจะเอาชนะได้มั้ย
แต่เราไม่ชอบความคลุมเครือแบบนี้เลยค่ะ
คือสรุป พ่อลูกมั้ย หรือพ่อลูกยังไง แล้วสัมผัสอะไร รักยังไง อะไรยังไงเต็มหัวไปหมด
อ่านตอนคุยกันแล้วหัวร้อนค่ะ อยากอาละวาด
อยากจะรู้จริงๆว่าจะเฉลยความสัมพันธ์ของธัญญ์กับอีตาธเนศเมื่อไหร่
อีลุงบ้านี่ตามหลอกหลอนนานเกินไปแล้วค่ะ
นี่แสดงว่าถึงธัญญ์ลงเอยกับพ่อลูกบ้านนั้นดียังไง
กรรมก็ยังไม่หมด เวรก็ยังตามรังควานสิคะ
มีความพัวพันยุ่งเหยิงผูกปมซับซ้อนซ่อนเงื่อนงงงัน อ่านวนไปค่ะ โถ่ว :katai1:
รอตอนต่อไป ใจจะขาดรอนๆเพราะตอนหน้ามาตั้งปลายเดือน
แต่เข้าใจค่ะ หวังว่าจะเฉลยปมอึดอัดขัดใจไวๆนะคะ ขอบคุณค่ะ ที่สละเวลามาเขียนนิยายให้เราๆอ่าน
เนื้อเรื่องสนุกจริงๆ ทำเราอินมาก อ่านตอนนี้แล้วหัวร้อนจริงๆค่ะ หัวตาก็ร้อน :sad4: :monkeysad: :m15: :impress3: :o12: :hao5:
-
:hao5:ในที่สุด ตาลุงก็มา
หนุง ร้องห้ายยยยย เลยยยยย
-
แงงงงงงงง เอะใจตั้งแต่คุณลุงแต่งตัวดีแล้วค่ะ เพราะเอาจริงๆวัยอย่างคุณภูเมศก็ไม่ได้เป็นคุณลุงขนาดนั้นนะ
มีแต่พวกเราๆ(?)นี่แหละที่แซวกันอยู่ฝ่ายเดียว
ส่วนสำหรับประโยคที่ทำเอาช็อคที่สุดในตอนนี้นั้น แน่นอนว่าต้องเป็น อัพอีกทีปลายเดือนหน้า ค่ะ 55555555555
นี่เหมือนได้ยินเสียงเอคโค่ในหัวเลย ปลายเดือนหน้า หน้า หน้า~~~ O<--<
เมื่อวานนั่งเม้าท์นิยายกับเพื่อน อวยให้นางอ่านใหญ่ นางบอก "ฉันจะรอจบก่อนแล้วค่อยอ่าน" ในใจนี่คิดทันที "เออ ฉลาดมาก" TTTT
สำหรับตอนนี้นี่สงสารธัญญ์เลยค่ะ ดูเป็นตัวละครที่จับต้องได้ขึ้นมาอย่างที่ว่าจริงๆ
แต่ไม่รู้ทำไม ถึงจะน่าอึดอัดใจแต่เราก็ชอบตอนที่ธัญญ์อยู่กับคุณธเนศขึ้นมาเหมือนกันนะคะ มันทันกันไปหมดทุกอย่างจริงๆ
อยากรู้ว่าลึกๆแล้วคุณธเนศรู้สึกยังไง มองธัญญ์เป็นแบบไหนเหมือนกันนะคะ
ส่วนตาลุง คุณภูเมศก็น่ารักสุดๆเลยตอนนี้ เอาไปสิบดาวค่ะ! อ่านไปก็ใจตุ๊มๆต่อมๆ ตอนแรกนึกว่าจะเข้าใจผิดตอนที่ใกล้ชิดกับคุณธเนศ
ซักพักก็กลัวมาเจอตอนนั่งกินข้าวกับภาคี สุดท้ายแจ็กพ็อตแตกค่ะ ตอนกระทืบดอกไม้เลย แต่ก็ยังน่ารักแบบสิบดาวจริงๆนะคะ
ยังเดินเข้ามาหา มาขอโทษ คือแบบบบบบบ ดีงาม T ________ T ไม่ให้รักยังไงไหวเนอะคนแบบนี้
ถ้าได้มาเป็นของตัวเองแล้วอย่าปล่อยให้หายไปง่ายๆนะธัญญ์ ไม่งั้นมีหวังได้เห็นคุณพ่อร้องห่มร้องไห้อย่างที่อยากเห็น(?)แน่ๆเลย
ปล. ตอนธัญญ์ร้องไห้น่าสงสารมากค่ะ
ปล2. น้องภูมิน่ารักเหมือนเดิม /พี่ตังด้วยค่ะ /โชตะคือความดีงาม ; w ;
สู้ๆกับการสอบนะคะ! เป็นกำลังใจให้ค่ะทั้งเรื่องการเรียนและนิยายเลยค่ะ :L2:
-
กว่าจะมา แล้วต้องรออีก โหว ..
-
จังหวะผิดไปหมด เกือบแย่เชียว
แต่ก็ทำให้ไม่เป็นตามแผนนะ ธัญญ์
-
รอ ธัญญ์ กลับบ้านน้องภูมิ :mew1:
-
รู้สึกเกลียดคุณธเนศ
โอ๋ๆนะคะ น้องธัญญ์พี่เมศมาง้อแล้วนะ
-
ธเนศเป็นใครกันแน่ เป็นพ่อเลี้ยง ของธัญญ์ ??
ดีใจที่ในที่สุดธัญญ์จะได้กลับบ้านไปอยุ่ด้วยกันแล้ว
-
:pig4: :pig4:
-
นิยายประจำเดือนมาแว้วว :sad4:
"แต่ผมไม่มีวันรักคุณ"
แอบสะใจเบาๆ แต่ดีกว่าโกหกต่อไป
เป็นกำลังใจให้คนเขียนผ่านการสอบ
เจอกัน(ปลาย)เดือนหน้า :katai2-1:
-
เย้ ๆ ในที่สุดพ่อภูก็มาซะที ถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ ลุ้นแทบแย่ กลัวจะเข้าใจผิดไปใหญ่
การคุยกันของสองพ่อลูกธัญญ์กับธเนศ (ที่คิดว่าไม่น่าจะใช่พ่อแท้) ช่างน่าอึดอัด
-
ใจจะขาด ยืนยัดรออออออ
ตัดจบแบบว่า ต่อตอนนี้เลยได่ไหม
ภูเมศเพิ่วมาถึงเอง ยังกรี้ดกร้าดไม่พอ อิอิ
หนูธันร้องไห้ซะเอง คิกๆๆๆ
เดือนหน้าที่รอคอย หึๆๆๆ
ชอบๆๆๆ
-
:-[
-
อูยยยยยยยย ปลายเดือนเล้ยยยย
แต่ไม่เป็นไร เรารอได้ !!!!!
เรื่องสอบ สู้ ๆ น้าาา
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย
คาใจกะอีตาลุงธเนศ มานานแล้ว
โผล่มาตอนนี้ ยิ่งคาใจเข้าไปอี้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ในความเป็นจริง อะไรที่รออยู่มักจะมาผิดจังหวะเสมอ แต่ก็หวังว่าหลังจากนี้คงจะดีขึ้นนะคะ :กอด1:
-
น้ำตาซึมโลยยยย T v T สัมผัสได้ถึงอารมณ์หลากหลายของธัญญ์ทั้งความโกรธแทบระเบิดแล้วก็ตกใจขนาดนั้น
กลับบ้านกันแล้ว ฮือ
-
อ่านรวดเดียววันนี้
ร้องไห้ได้เลย ตอนที่ธันออกไป (ขออนุญาตเขียนสั้นๆน้า)
ละแบบ เรื่องนี้ภาษาดีโอเคเลยอ่ะ
แบบอ่านแล้วไม่สะดุด แถมชักจูงจินตนาการด้วย
แบบว่าร้องไห้ ฮือออออออ สงสารธันอ่ะ
ตอนเขาหวาน ก็หวานกันแบบน้ำตาลขึ้น
แต่ความสัมพันธ์ของธันกับธเนศนี่พอเดาได้
แต่เดาความสัมพันธ์ระหว่างธเนศกับแฟนเก่าภูเมศไม่ได้
งงอ่ะ อะไรกันไปหมดแล้วโลกใบนี้
แถมภาคีนี่อีก โอ้ยยยยย อะไรกันนนนนนน :katai1:
มาอีกทีเดือนหน้าเลยก็โหดจริงๆนะคะคุณคนเขียน 555555
-
ขอตามด้วยคน เดือนหน้าเจอกาน
-
ไม่น่าเลยดอกไม้ของลุง ถ้าลุงส่งมาไวกว่านี้อาจจะไม่โดนกระทืบก็ได้นะ
ลุงส่งมาผิดเวลาไปหน่อย อารมณ์นุ้งธัญญ์กำลังกรุ่น ไว้แก้ตัวใหม่นะลุงนะ
ตอนนี้น้องภูมิก็น่ารักอีกแล้ว ชอบวิธีการกระแซะพ่อให้ไปง้อพี่ธัญญ์มากค่ะ
น่ารักให้สิบ มอบพี่ตังเป็นของรางวัล 55555
ส่วนลุงธเนศนี่ก็เลือกมาหานุ้งธัญญ์ทำไมวันนี้ก็ไม่รู้ ทำเอานุ้งธัญญ์อารมณ์เสียหมด
ตอนนุ้งธัญญ์กระทืบดอกไม้เสร็จแล้วลุงมาบอกว่าเป็นของลุงนี่ จะร้องไห้ตามนุ้งธัญญ์เลยค่ะ
อินจัดแอบเข้าใจความอัดอั้นที่คิดว่าดอกไม้นี่เป็นของลุงธเนศ แต่พอรู้ว่าเป็นของคนที่รอมาตลอดแล้ว
ควาทรู้สึกมันแบบ นี่ฉันทำอะไรลงไป โฮๆๆ :sad4:
ส่วนลุงก็ถึงกับอึ้งไปเลย ไม่เป็นไรนะคะลุง ตอนหน้านุ้งธัญญ์จะทำตัวน่ารักๆปลอบใจค่ะ
ใช่มั้ยคะคนเขียน 5555
คิดถึงคนเขียนนะคะ ขอให้สอบเดือนหน้าผ่านฉลุยง่ายดายนะคะ :กอด1:
-
มาช้าไปตั้งสามชั่วโมง
แต่ก็มา
แถมมาพร้อมคำยืนยันขอใ้ชีวิตคู่ร่วมกันด้วย
ดีงาม
อีตาธเนศนี่ทำให้รู้สึกขยะแขยง บรื๋อ!
-
เกร้ดดดดดดดดดมาอ่านรวดเดียวเลยค่ะชอบมากๆเลยยยยยยยยโอยยยยยยพี่ธัญญ์กลับบ้านกับคุณลุงภูเมศนะคะกลับไปอยู่กันสามคนครอบครัวสุขสันต์5555555555555555คุณธเนศนี่ยังไงๆนะ จะรอนะคะสู้ๆค่าาาาา :o8:
-
รอนะคะ สนุกมาก หน่วงด้วย งืัอๆ
-
คิดถึงเรื่องเนนนนนนนนนน้
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ดีใจๆ เขาง้อกันสำเร็จแล้ว
-
คิดถึงงงงงงงง รอนานเลยทีนี้ 5555
ขอให้ได้คะแนนสอบเยอะๆนะคะ สู้ๆ
-
อื้อหือ ตอนภูเมศโผล่มา นี่ใจหายเลย คุณพระ
ธัญญ์ย่ำซะเต็มเท้าเลย ได้กลับไปอยู่ด้วยกันสักทีเนอะ
รองวดต่อไปค่ะ
-
ชอบบบมากกกกก รอค่าา ทำไมคุณลุงเขินง่ายแบบนี้คะ แพ้เด็กตลอดเลย อิอิ
-
เอิ่ม...เจอพี่ธัญญ์เปียกน้ำเบาว์ๆๆเข้าไป ไปไม่เป็นเลยอิชั้น
-
เจ็บแทนตอนกระทืบดอกไม้ :hao5:
-
จะบอกว่าสิ่งที่ธัญญ์กระทำกับดอกไม้ช่อนั๊นมันเกิดจากความกลัวได้ไหมอะ
คือยังไม่ได้รู้เรื่องราวของธัญญ์กับอิคุณธเนศมากมายนักหรอก แต่เริ่มไม่ชอบนางแล้ว การที่นางทำให้คนนิ่งๆเย็นชาแบบธัญญ์แสดงอาการได้ขนาดนี้มันต้องร้ายแรงดิ
แต่ตอนธัญญ์พูดว่า 'ผมไม่มีวันรักคุณ' กับ 'พี่เกลียดเด็ก' ความรู้สึกตอนอ่านต่างกันเลยอะ
สื่อได้ดี ชอบบบ รองวดหน้าฮะ
-
อยากอ่านอีก. โอดโอย สนุกมาก น้ำตาไหลพรากๆเลยตอนธัญญ์เห็นถุงขยะ
ง้อเร็วๆ เอากลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิมน้าาาาาา
รออ่าน เรื่องนี้ต้องเป็นคนอดทนสินะ แง สู้ๆค่ะอยากอ่านมากจริงๆ ชอบ
-
คิดถึง
-
รอค่าาาาาาา
อยากให้เรื่องคุณธเนศจบไวๆ อิอิ :hao7: :hao7:
-
อยากอ่านต่อแล้ว รอนะจร้ะ :กอด1:
-
การอ่านนิยายที่ยังแต่งไม่จบมันทรมานแบบนี้นี่เอง
นิยายสนุกมากเลยค่ะ :o8:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
มารอ งวดใหม่.. อยากเห็นธัญญ์ มีความสุขกับครอบครัวใหม่ :katai2-1:
-
แอบใจหวิวตอนลุงภูเห็นหนูธัญญ์ทารุณดอกไม้
รอปลายเดือนคะ...
-
:katai5:
-
อยากเห็นรุปตอนที่ธัญญ์กระทืบช่อดอกไม้อ่ะค่ะ อยากเห็นอารมณ์+ท่าทาง
:ling3:
-
เพื่งมาอ่านเรื่องนี้ พลาดมานาน
ให้คุณลูกขโมยซีนมาหลายตอน
ทำไมเพิ่งมาง้อ จังหวะไม่ดีเลย
-
ครบเดือนละ
-
ใกล้มาแล้วใช่ไหม
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 17
เขาปฏิเสธได้ไม่เต็มปากเต็มคำนักหรอก ว่าไม่เคยมีจินตนาการลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ถึงสีหน้าตอนร้องไห้ของธัญญ์อยู่บ้างเหมือนกัน
ช่วยไม่ได้นี่ ไม่ให้สงสัยได้อย่างไร ภูเมศเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าในบรรดาผู้คนรอบตัวธัญญ์ ต้องมีอย่างน้อยสักคนเคยคิดบ้างล่ะ เด็กประหลาดแบบนี้ จะเสียน้ำตาให้กับเรื่องอะไรกันนะ ต้องเป็นสิ่งที่เข้ามากระทบกระเทือนจิตใจแบบไหน จึงกระตุกหน้านิ่ง ๆ นั้นให้แสดงความโศกเศร้าอันเป็นอารมณ์พื้นฐานอย่างหนึ่งของมนุษย์ออกมาได้อย่างคนอื่นเขา
ทว่าชายหนุ่มเพียงคิดเล่น ๆ เท่านั้น ไม่เคยนึกว่าจะได้เห็นจริง ทั้งที่ยังไม่หายงุนงงกับท่าทางแปลกประหลาดซึ่งเปลี่ยนแปลงไปมาอย่างรวดเร็วของอีกฝ่าย ตั้งแต่ตอนกระทืบช่อดอกไม้ด้วยความกราดเกรี้ยว กระทั่งยืนไหล่สั่นอยู่ในอ้อมแขนเขาอยู่นาทีนี้
แม้มองไม่เห็นใบหน้า แต่ความเปียกชื้นบนอกเสื้อก็อุ่นวาบขึ้นมาจนชวนให้ใจหาย
“ชู่ววว”
เขากระซิบอีกครั้ง กระชับกอดแน่นขึ้นอีก กดจมูกลงกลางกระหม่อมคนในอ้อมแขน แม้เก้ ๆ กัง ๆ ด้วยทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เคยเห็นธัญญ์เป็นแบบนี้มาก่อน ทว่าสุดท้ายก็ทำตามความรู้สึกแค่ว่าอยากกอดไว้แน่น ๆ
ทั้งที่ยังไม่เข้าใจต้นสายปลายเหตุ แต่ไม่อยากให้ร้องไห้เลย คิดเพียงไม่ว่าด้วยเรื่องอะไร ก็ไม่อยากให้ต้องอยู่ในสภาพน่าสงสารแบบนี้อีก
เกิดอะไรขึ้นหรือ?
คำถามผุดขึ้นมาในหัว แต่ภูเมศรู้ว่ายังไม่ใช่เวลาที่ควรซักไซ้ วันหนึ่งหากธัญญ์อยากเอ่ยถึง เจ้าตัวคงจะพูดออกมาเอง
“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรแล้ว” เขาพึมพำแผ่วเบา ครู่หนึ่งธัญญ์ค่อยพยักหน้าน้อย ๆ คล้ายยอมรับคำปลอบของเขา แต่ภูเมศยังไม่อยากเข้าข้างตัวเองจนเกินไปนัก
“ไม่เป็นไร” เขาย้ำ “ฉันอยู่กับเธอตรงนี้”
อาจจะดูทึ่มไปสักหน่อย แต่คิดให้ซับซ้อนไปก็เท่านั้น ที่ต้องทำก็แค่รอ จนกว่าจะถึงวันที่อีกฝ่ายเปิดใจบอกให้รู้เรื่องของตัวเองมากขึ้น เขาจะเป็นคนคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ เอง
“คอแห้งไหม” เขาถาม เข้าบ้านได้ก็หยิบน้ำดื่มส่งให้ขวดหนึ่ง
ธัญญ์เดินตามเข้ามาเงียบ ๆ ไม่ตอบอะไร วางช่อดอกไม้สะบักสะบอมส่วนที่ยังพอเหลือให้เห็นเป็นดอกไม้อยู่บ้างไว้บนโต๊ะข้างตัว หลังจากเอาแต่ประคองมันไว้ด้วยสองมือมาตลอดทางกลับบ้านโดยไม่พูดไม่จา จากนั้นรับขวดน้ำจากเขามา เปิดฝาแล้วยกขึ้นดื่มจากปากขวด รวดเดียวหมดเกลี้ยงแล้ววางลงข้างตัวอีกอย่าง ท่าทางเรียบเฉยเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนอกเหนือไปจากกิจวัตรประจำวันปกติ
ภูเมศเหลือบมองซากที่เรียกลำบากว่าเคยเป็นช่อดอกไม้ที่น่าสงสารนั่น แล้วค่อยเบนสายตากลับมายังคนที่ดื้อจะเอามันกลับมาทั้งสภาพดูไม่ได้เช่นนี้ เขาถึงกับหลุดปากถามไปแล้วครั้งหนึ่งทั้งที่ตั้งใจจะสงบปากสงบคำ ว่าทำไมยังต้องเก็บกลับมาอีก (แต่ยั้งคำพูดเรื่อง ‘ในเมื่อธัญญ์เพิ่งเป็นคนเหยียบมันเสียเละเทะเอง’ ไว้ได้ทัน)
ทว่าเป็นดังคาด ไม่ได้รับคำตอบใด สุดท้ายก็จนใจ จ้องคนที่ตัวเองเพิ่งไปพากลับมาสำเร็จอยู่เงียบ ๆ
น่าแปลก แค่เห็นว่าธัญญ์กลับมายืนอยู่ต่อหน้าในบ้านหลังเดิม ก็อุ่นใจขึ้นมาจนอดไม่ได้จะวาดยิ้มน้อย ๆ บนริมฝีปาก
แม้เป็นสถานการณ์ที่ทุลักทุเลและหาคำอธิบายได้ลำบาก ยากจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่ธัญญ์ก็กลับมาอยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆ
ตอนที่พาขึ้นมานั่งบนรถนั้น อย่างกับกำลังพาเด็กหลงทางกลับบ้าน ความสับสนที่สะท้อนในแววตาทำเขาไม่อยากปล่อยหลุดจากอ้อมแขนสักวินาที แม้ตอนนี้จะไม่มีหยดน้ำไหลออกมาแล้ว ทว่ารอยเปียกเป็นดวงบนเสื้อเขายังเห็นอยู่ทนโท่ต่อให้เริ่มแห้งไปบ้าง
รอยช้ำแดงที่เปลือกตาฝ่ายนั้นยิ่งสังเกตได้ชัดเจนกว่า แต่ใบหน้านิ่งสนิทอันชี้ชัดว่าเป็นธัญญ์ตัวจริงเสียงจริงแน่นอน กลับดูขัดแย้งอยู่บนความแนบเนียนอย่างน่าประหลาด
“ชอบหรือ?” ภูเมศมองตามมือของธัญญ์ซึ่งกลับไปหยิบ ๆ จับ ๆ กลีบดอกไม้ที่ช้ำจนไม่รู้จะช้ำอย่างไรนั่นอีกแล้ว “ดอกไม้นั่น”
ธัญญ์มองมันครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าช้า ๆ
เขาถอนใจเฮือก...อย่างน้อยก็ไม่ได้เกลียดอย่างที่เข้าใจ
“รู้ไหม ตอนเห็นเธอเหยียบมันซ้ำ ๆ ใจฉันร่วงไปอยู่ตาตุ่มเรียบร้อย นึกในใจว่าเธอคงโกรธมากแน่นอน ในเมื่อปกติเอาแต่ทำหน้านิ่ง อารมณ์ไหนไม่มีใครรู้ แต่ตอนนั้นถึงกับโมโหจนเหมือนแทบร้องไห้ออกมารอมร่อ เธอคงไม่ยอมกลับมากับฉันอีกแล้ว...”
อีกฝ่ายก้มหน้า หลุบตาลงต่ำ ไม่มีคำแก้ตัวอื่นใดหลุดจากปาก เพียงแต่ยื่นมือมาจับแขนเสื้อเขาไว้หลวม ๆ
“ผมขอโทษ” ธัญญ์พึมพำเสียงแผ่ว “คุณโกรธไหม”
“ไม่เลย” ภูเมศโคลงศีรษะ “แค่กลัว”
“กลัว?”
“กลัวทำหลุดมือไปน่ะสิ” เขาหัวเราะเขิน ๆ มือไม้ไม่รู้จะวางไว้ไหนดี พอขยับไปมาก็บังเอิญปัดถูกมือธัญญ์บนแขนเสื้อตัวเอง ให้อีกฝ่ายกระตุกแขนเบา ๆ ด้วยเข้าใจผิดว่าถูกปัดออกจนต้องชักแขนกลับไป เห็นอย่างนั้นจึงเป็นเขาเองที่เอื้อมไปกุมมือฝ่ายนั้นไว้แทน เป็นเชิงบอกว่าเขาไม่ได้เจตนา
“หิวไหม?” เขาพยายามเริ่มบทสนทนาใหม่
คราวนี้ธัญญ์โคลงศีรษะสองสามครั้ง จากนั้นปิดปากเงียบ
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว รู้อยู่หรอกว่าพูดน้อย แต่เห็นหน้าขรึม ๆ อย่างนี้แสนขัดกันกับปลายจมูกแดงเรื่อ จึงอดไม่ได้จะคลี่ยิ้มกว้างขึ้นนิดหน่อย เดินไปกดไหล่อีกฝ่ายให้ย่อตัวนั่งลงบนเก้าอี้
“กลับมาทั้งที พูดอยู่ไม่กี่คำ” เขาเอ่ยยิ้ม ๆ ก้มตัวโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ “แล้วก็เงียบอีกแล้ว”
ธัญญ์ยักไหล่เบา ๆ ดูเหมือนเจ้าเด็กน่าหมั่นไส้คนเดิมจะเริ่มฟื้นคืนชีพขึ้นบางส่วน
“ไม่ใช่ว่าลืมชื่อตัวเองไปแล้วนะ” เขาแสร้งเอ่ยเสียงเครียด “ชื่ออะไรน่ะเรา?”
“สามร้อย” อีกฝ่ายตอบนิ่ง ๆ ทว่าเสียงพูดยังขึ้นจมูก ชวนให้คนมองนึกเอ็นดูขึ้นมาบอกไม่ถูก เกือบหลุดขำออกมาแล้วเมื่อนึกถึงการพบกันช่วงแรก ๆ ของพวกเขา
โดยไม่อิดออด เขาล้วงหากระเป๋าสตางค์ โชคดีคราวนี้ไม่โดนตัวแสบตบไปก่อนอย่างที่ผ่าน หยิบเงินออกมาวางไว้บนโต๊ะสามร้อยบาทถ้วนแล้วถามใหม่
“ชื่ออะไร”
“ธัญญ์” ฝ่ายนั้นตอบอย่างสงวนถ้อยคำ จ้องเขาไปด้วยตาไม่กะพริบ
“บ้านอยู่ไหน?” เขาเล่นต่อ
คราวนี้ธัญญ์ชูขึ้นมาสามนิ้ว
เพราะไม่เหลือธนบัตรใบละหนึ่งร้อยแล้ว จึงได้วางเจ้าใบสีเทาลงไปแทนอย่างใจป้ำ พร้อมส่งเสียงเป็นเชิงถามในลำคออีกหน
“หืม?”
นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นหลุบลงแวบหนึ่ง จากนั้นค่อยเหลือบขึ้นสบกับเขา ทิ้งช่วงเงียบงันอยู่พักใหญ่ จนภูเมศคิดขึ้นมาว่า หรือคำถามล้อเล่นตามน้ำของตัวเองฟังดูละลาบละล้วงเกินไปจนทำให้ลำบากใจจะตอบ กำลังเตรียมออกปากว่าไม่เป็นไร เขาแค่พูดเล่นเท่านั้น หากไม่อยากพูดถึง ไม่ต้องตอบก็ได้ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ธัญญ์พึมพำขึ้นมาพอดี
“ที่นี่”
หูเฝื่อนไปแหง ๆ ถึงกับต้องตั้งสติว่าเมื่อครู่นี้เพิ่งถามออกไปว่าอะไรนะ
“ที่นี่” ธัญญ์ย้ำอีกครั้งกับเขา—ที่พอพ้นระยะงงงวย—หัวใจก็พาลจะสูบฉีดเลือดทั้งแรงและเร็วกว่าปกติจนหน้าร้อนผ่าว
เห็นเขาไม่พูดอะไร น้ำเสียงคนพูดก็แผ่วลงนิดหน่อย เหลือเพียงเสียงงึมงำใต้ปลายจมูก “อยู่กับคุณ ได้ไหมครับ?”
เรื่องนั้นมันชัดเจนตั้งแต่เขาไปตามตัวกลับมาแล้วไม่ใช่หรือ?
แต่ถึงกระนั้น เมื่อมาได้ยินถ้อยคำเช่นนี้กับหู ก็เหมือนมีก้อนสายไหมใหญ่โตพองฟูขึ้นในอกจนคับแน่น ไม่รู้จะห้ามตัวเองอย่างไรไม่ให้ฉีกยิ้มหน้าบานจนปากจะฉีกถึงใบหูอยู่แล้ว มือซ้ายขวายื่นไปเสยผมอีกฝ่ายแล้ววางค้างไว้ข้างขมับทั้งสอง เห็นหน้าผากเหม่ง ๆ เข้าตรงหน้า ยังไม่ทันได้คิดอะไรยาวไกลนัก ก็เผลอแนบครึ่งปากครึ่งจมูกลงกลางหน้าผากนั้นแล้วสูดเสียฟอดใหญ่
“แหงอยู่แล้ว” เขาถอยออกมา ยกปลายนิ้วขึ้นถูจมูกเบา ๆ พยายามพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทว่ายังปกปิดอาการเคอะเขินได้ไม่แนบเนียนเท่าไร “ที่นี่บ้านเรานี่นา”
ดวงตาที่ยังมีรอยแดง ๆ นั่น ยิ่งจ้องมาก็ยิ่งชวนให้ประหม่า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอยากพูดต่ออยู่ดี “ครอบครัวเรา มีเธอ มีฉัน มีเจ้าภูมิ”
“และถุงทอง?” ธัญญ์พูดต่อ นัยน์ตาดำขลับหยีลงนิดหน่อย พอมองออกว่าพยายามกลั้นยิ้มอยู่เหมือนกัน
“โอเค นับเจ้าเหมียวนั่นด้วยก็ได้” เขาแบ่งรับแบ่งสู้ “แต่เธอต้องอยู่เลี้ยงนะ ฉันแพ้ขนแมว เลี้ยงเองไม่ได้หรอก”
ว่าพลาง เผลอตัววางริมฝีปากลงกลางหว่างคิ้วอีกฝ่ายด้วยความมันเขี้ยว
ทั้งยังใจเต้นโครมคราม แต่เมื่อเริ่มแล้ว ก็คล้ายว่าจะถูกแรงดึงดูดที่ห่อหุ้มรอบตัวคนคนนี้ชักจูงไปได้ง่าย ๆ อยู่เสมอ จากแค่จูบผะแผ่วตรงหัวคิ้ว จึงค่อยเลื่อนลงมายังหัวตา
รอบตัวเงียบงันจนได้ยินเสียงจุ๊บเบา ๆ ชวนใจสั่น ธัญญ์ปรือตาลงเมื่อริมฝีปากเขาแนบลงแผ่วเบาบนเปลือกตาเจ้าตัว
ได้ยินน้ำเสียงที่ทำให้นึกภาพรอยยิ้มของคนพูดออกโดยไม่ต้องเหลือบมองเลยด้วยซ้ำ
“ผมคิดค่าเลี้ยงดูแพงนะ”
ลักยิ้มบนแก้มซ้าย คงกำลังบุ๋มลึกลงไปให้เห็นชัดแหง ๆ
“เอาสิ” เขารับคำง่ายดาย สางปลายนิ้วไปตามเส้นผมนุ่มมือของอีกฝ่าย จังหวะนี้ถูกขออะไรมาน่ากลัวจะเผลอตอบรับไปเสียหมด หากโดนปอกลอกหมดตัวคงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลย
“เพราะฉะนั้น ช่วยอยู่ข้าง ๆ ฉันเถอะ”
คล้ายแทนการตอบรับคำร้องขอ ภูเมศรู้สึกถึงน้ำหนักของท่อนแขนที่คล้องรอบคอเขา ความร้อนของผิวเนื้อที่แนบต้นคอส่งมาถึง พร้อมกับแรงดึงเบา ๆ ให้โน้มตัวลงไปหา ขณะที่อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนเพื่อขมวดระยะทางระหว่างพวกเขาให้ใกล้เข้ามาอีก
“ผมอยู่ข้างคุณ” ธัญญ์กระซิบแผ่ว ลมร้อนผสานคำหวานอุ่นซ่านอยู่ริมหู “จนกว่าคุณจะผลักไส”
ริมฝีปากธัญญ์เฉียดแผ่วเบาบนผิวแก้มเขา ขณะเจ้าตัวถอยใบหน้าออกมาหลังเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นจบ แวบแรกคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่เจตนา แต่เมื่อเห็นนัยน์ตาสีดำสนิททอประกายซุกซนแกมยั่วเย้า ทั้งรอยยิ้มละมุนบนริมฝีปาก กับลักยิ้มบนแก้มซ้ายที่ไม่ได้เห็นเสียนาน จึงตระหนักได้ว่าเขาคิดน้อยเกินไปแล้ว น่าจะรู้ว่าเด็กคนนี้ธรรมดาเสียที่ไหน
“ยั่วหรือ?”
“สำเร็จไหม?”
ทั้งที่ย้อนถามกลับมาเอง แต่คนพูดกลับแก้มแดงระเรื่อจนเห็นชัดเจน ทำหน้าทำตาแบบนี้ ยังกล้าถามว่าสำเร็จหรือเปล่า หากจับอุ้มเข้าห้องแล้วเคี้ยวกลืนเข้าไปทั้งตัวได้ก็คงทำแล้ว
“ไม่แน่ใจ” ต่อให้ในหัวจะเตลิดแทบแย่ แต่เขากลับพึมพำตอบอย่างไว้เชิง คิดแล้วก็ตลกตัวเองที่ยังพยายามงัดสารพัดมุกมาสู้เท่าที่จะมีปัญญา อยากเห็นอีกเยอะ ๆ ว่าฝ่ายนั้นจะทำตัวน่ารักน่าหมั่นไส้อย่างไรให้ดูอีก “ไหนลองใหม่อีกทีซิ”
ระดับความร้ายกาจของคนหนุ่มนั้นไม่ธรรมดา—โดยเฉพาะคนหนุ่มอย่างธัญญ์ ที่ไม่รู้ต้องจำกัดความว่ามีเสน่ห์หรือประหลาดมากกว่ากันแน่—ภูเมศไม่ควรลืมข้อนี้เลย
“ผมไม่ถนัดเรื่องพวกนั้นหรอก”
ธัญญ์ยกมือลูบคาง สีหน้าครุ่นคิด ทว่าแววตาซึ่งสะท้อนส่วนผสมของความเจ้าเล่ห์และเขินอายอยู่นิดหน่อยออกมาให้เห็นต่างหากที่ทำเขาใจสั่น
“แต่ถ้าคุณว่าอย่างนั้น จะลองดูก็ได้”
ตอนนั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ‘จะลองดูก็ได้’ ของธัญญ์หมายถึงอะไร
ธัญญ์อาจเลือกแสดงออกได้หลากหลาย อย่างเช่นรอยยิ้มสมบูรณ์แบบที่ขนาดผู้ชายด้วยกันเห็นแล้วยังต้องชมว่าหล่อเหลาหมดจด หรือคำพูดอะไรสักอย่างด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ทำให้คนฟังเขินไปอีกพักใหญ่ หรือไม่ก็—
“โอ๊ะ!”
มันไม่ได้เจ็บอะไร แต่ตกใจมากกว่า เห็นความไวขนาดนี้ ไม่แปลกใจสักนิดว่าทำไมเจ้าเด็กแสบนี่จึงฉกกระเป๋าสตางค์และสารพัดของกระจุกกระจิกติดตัวเขาไปได้บ่อย ๆ
ภูเมศยกมือขึ้นลูบต้นคอด้านซ้ายของตัวเอง จุดที่เพิ่งโดนงับเบา ๆ เมื่ออึดใจที่แล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกร้อนอยู่เลย รอยแดงเริ่มปรากฏขึ้นจาง ๆ ตามหลัง ไม่นึกว่าหลังได้ตัวกลับมาอยู่ใต้ชายคาเดียวกันอีกหน คนที่เสียแต้มแรกด้วยการถูกฝากร่องรอยไว้บนผิวจะเป็นตัวเองไปเสียได้
“เฮ้ เดี๋ยวนะไอ้หนู” เขากึ่งทึ่งกึ่งขำ แม้เขินอยู่นิดหน่อย แต่ความมันเขี้ยวกลับยิ่งแซงไปไกลโข เห็นตัวการยืนทำตาใสอยู่ตรงหน้าเหมือนรอฟังคำวิจารณ์ผลงาน เล่นเอาอยากก้มลงไปฟัดให้ตัวเหลวเสียรู้แล้วรู้รอด
ธัญญ์เอียงคอเล็กน้อย มองเขาอย่างชั่งใจ สีหน้าท่าทางเหมือนใช้ความคิด ซึ่งตอนนี้ก็แยกไม่ออกแล้วว่าของจริงหรือแกล้งทำ ลูกตากลม ๆ ใต้แพขนตาหนาเหลือบขึ้นมองเขานิ่ง งึมงำคล้ายพูดกับตัวเอง
“อืม..ไม่สำเร็จ?”
สำเร็จเกินความคาดหมายต่างหากล่ะ!
“สวิตช์ไม่ได้อยู่ตรงนั้นสินะครับ” แล้วยังมีหน้ามาพูดต่อ พลางลากปลายนิ้วชี้ลงบนอกเสื้อเขาอ้อยอิ่ง ทำอย่างกับกำลังหาสวิตช์ที่ว่าอยู่จริง ๆ “ถ้างั้นอยู่ไหนกันนะ”
จุดเชื่อมโยงระหว่างคนสองคนเวลานี้ มีแค่นิ้วชี้นิ้วเดียวที่ลากบนเสื้อนั่นละ ยังไม่ทันแตะต้องผิวเนื้อโดยตรงด้วยซ้ำ แต่ไอ้หัวใจเจ้ากรรมที่เหมือนจะระเบิดอยู่นี่ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรกับมันดีเหมือนกัน บางทีสวิตช์นั่นอาจถูกเปิดขึ้นมาตั้งนานแล้วก็ได้
“เด็กแสบ” เขาส่งเสียงบ่นกลั้วหัวเราะ เอื้อมมือรวบเอวธัญญ์ไว้แล้วกระชับอ้อมแขนรวดเร็วจนเจ้าตัวทำหน้าเหวอไปแวบหนึ่ง นิ้วชี้ที่ลากไปมาอย่างซุกซนจึงต้องหยุดไปโดยปริยาย ด้วยทั้งมือของอีกฝ่ายถูกเบียดแทรกระหว่างแผ่นอกของพวกเขาแทน
ไม่เปิดโอกาสให้ได้อ้าปากพูดอะไร เขาก็เล็งเป้าหมายที่ปากเป็นตำแหน่งแรก เสียงจุ๊บดังชัดตอนดูดเม้มหนัก ๆ บนริมฝีปากอิ่มตรงหน้าด้วยความมันเขี้ยวเหลือประมาณ
ดูเหมือนเมื่อตั้งตัวติด ธัญญ์ก็พยายามจูบตอบอยู่บ้างเหมือนกัน แต่เพราะเขาเอาแต่ฉกโฉบมุมนั้นมุมนี้จนเจ้าตัวท่าทางจะงงจนตามไม่ทัน สุดท้ายจึงปล่อยเลยตามเลย เพียงแต่เกาะแขนเขาไว้แน่น เสมองลงพื้น ส่วนที่ปากนั้น อยากดูดเม้มหรือขบเบา ๆ ตรงไหนก็ยอมไปเสียหมดอย่างว่าง่าย ไม่ยักรู้ว่าผู้ชายตัวโต ๆ สักคนก็สามารถทำให้รู้สึกว่าน่ารักขนาดนี้ได้เหมือนกัน
กว่าจะถอยออกมาเพื่อมองหน้าให้ชัดอีกหน ริมฝีปากคู่นั้นก็แดงเจ่อหมดแล้ว แต่กลับยิ่งชวนมอง..น่าดึงดูดกว่าเก่าเสียอีก คิ้ว ตา จมูก ปาก เวลาแบบนี้ ส่วนไหนของใบหน้าก็อย่างกับจะยั่วกันไปเสียหมด
เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นรวบท้ายทอยอีกฝ่าย แทรกนิ้วไปตามเส้นผม ประคองศีรษะคนในอ้อมแขนไว้ในฝ่ามือ ก้มลงแนบริมฝีปากลงไปอีกหนอย่างอดใจไม่ไหว คราวนี้ไม่ใช่เพียงแค่จูบเร็ว ๆ ซ้ำ ๆ อย่างหยอกเย้าเหมือนเมื่อครู่แล้ว แต่ค่อยบดเบียดลงเชื่องช้าราวละเลียดชิมของหวาน ปลายลิ้นเคล้าคลึงบนกลีบปากอ่อนนุ่มก่อนจะค่อยเซาะให้มันเผยอออกรับ
พอเป็นท่วงทำนองจริงจังชวนวาบหวามต่างจากก่อนหน้านี้ ธัญญ์ค่อยจับจังหวะสนองตอบทีละน้อย เอียงใบหน้าให้สัมผัสกันและกันได้ลึกล้ำยิ่งขึ้น ทั้งปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัด หรือการเคลื่อนไหวของร่างกายที่เกาะกอดกันอยู่ไม่มีสะดุดสักนิด ราบรื่นราวผิวน้ำที่ข้างใต้อัดแน่นด้วยคลื่นอารมณ์เชี่ยวกราก
ระยะเวลาที่ห่างเหินกันไปไม่ได้ลบเลือนความคุ้นชินอันฝังแน่นในความทรงจำแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับยิ่งทำให้การได้กลับมาสัมผัสกันอีกครั้งมีความหมายยิ่งกว่าเก่า ความต้องการถูกพัดโหมจนปั่นป่วนได้ง่ายดาย อยากสัมผัส อิงแอบผิวกายร้อนผ่าว อยากแนบชิดกันให้มากกว่านี้..
มือเขาสอดเข้าใต้ชายเสื้อคนในอ้อมแขนแล้วลากไปบนแผ่นหลัง กล้ามเนื้อของคนวัยหนุ่มแน่นตึงสู้ฝ่ามือทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับตัว ชายเสื้อธัญญ์เลิกขึ้นสูงถึงระดับอก เมื่อเขายกแขนที่อยู่ใต้ผืนผ้านั้นให้สูงขึ้น ปลายนิ้วเค้นคลึงอยู่กับกล้ามเนื้อตรงกระดูกสะบัก ขยับแขนและเบี่ยงตัวอีกแค่ไม่กี่ครั้ง ภูเมศก็กระชากเสื้อเชิ้ตแสนเกะกะออกจากร่างกายท่อนบนของอีกฝ่ายได้สำเร็จ
เสียงหอบแผ่วเบาลอยมาเข้าหู นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มขึ้นมาจนสังเกตได้ชัดเจน ดวงหน้าแดงซ่านของเจ้าของเสียงยิ่งกระตุ้นอารมณ์หวามไหวให้ลุกลามไปทั่วท้องน้อย ผิวละเอียดขับสีแดงเรื่อบางเบาเรียกร้องสัมผัสไปทั่วทุกตารางนิ้ว ตั้งแต่ลำคอลงไปถึงช่วงอกผึ่งผาย เอวสอบ ไปจนแนวกระดูกเชิงกรานที่โผล่พ้นขอบกางเกงยีนส์
ภูเมศหายใจสะดุด นึกชื่นชมเป็นครั้งที่เท่าไรก็เกินจะนับ ว่าฝ่ายนั้นเป็นเด็กหนุ่มที่สวยจริง ๆ นั่นละ ถึงแม้ใช้คำว่าสวยกับผู้ชาย อาจฟังดูแปลกไปสักหน่อยก็เถอะ แต่คิดถึงว่าหากไปเห็นรูปปั้นผู้ชายที่ปั้นออกมาได้งดงามไร้ที่ติสักชิ้น จะเรียกว่าสวยก็คงได้อยู่
“ในห้องไหม?” เสียงเขาแหบพร่ากว่าที่ตัวเองคิดไปไกลโข “ที่เตียง?”
ธัญญ์ไม่ได้ตอบอะไร แต่ยกสองแขนโอบรอบต้นคอเขา ลมร้อนจากปลายจมูกเฉียดผ่านใบหู ก่อนเขาเองจะเป็นฝ่ายฝังใบหน้าลงบนต้นคอเจ้าตัว ขบเม้มลงตรงตำแหน่งเดียวกับที่เขาเองเพิ่งโดนธัญญ์งับเข้าโดยอ้างว่าเป็นการเปิดสวิตช์อะไรสักอย่าง
หลอดลมที่ลำคอฝ่ายนั้นสั่นเบา ๆ พร้อมเสียงครางต่ำ และหากฟังไม่ผิด ก็คล้ายว่าปนเสียงหัวเราะแผ่วตามหลังมาด้วย ธัญญ์เองคงจับสังเกตได้ว่าเขาจงใจเอาคืนที่ตำแหน่งเดียวกัน
พวกเขาแลกจูบพลางกอดเกี่ยวกันไปตลอดทาง ทั้งเนคไทและเชิ้ตของเขาหลุดร่วงไปตั้งแต่ก่อนถึงหน้าประตูแล้ว เมื่อไปถึงก็ใช้ไหล่กระแทกให้เปิดออกแล้วดันร่างอีกฝ่ายให้ถอยเข้าไปในนั้น ใช้เท้าเตะประตูปิดตามหลัง ควานหารีโมตเครื่องปรับอากาศเงอะงะแล้วสุ่มกดอะไรลงไปสักปุ่มก่อนจะโยนมันทิ้ง จึงค่อยโน้มไหล่อีกฝ่ายให้ลงไปนอนหงายหลังบนเตียงกว้าง
เส้นผมดำขลับกระจายยุ่งเหยิงบนผ้าปูที่นอน ปอยผมส่วนหนึ่งที่ชื้นเหงื่อแปะอยู่บนหน้าผากและผิวแก้มแดงเรื่อ ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า และขอบกางเกงยีนส์ในสภาพจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่กำลังทดสอบความอดทนเขาอย่างถึงที่สุด
ซึ่งแน่นอนว่าไอ้ความอดทนนั่นก็เหลืออยู่ไม่มากนักหรอก
กระทั่งธัญญ์ยกท่อนแขนขึ้นมาโอบรอบต้นคอเขา รั้งเบา ๆ ให้โน้มใบหน้าเข้าหา สัมผัสกลีบปากกันและกันในจูบดูดดื่มที่เริ่มต้นขึ้นอีกหน...ทว่าลึกล้ำ และร้อนรุ่มกว่าเก่า
นั่นละเขาจึงได้ตระหนัก...
เรื่องความอดทนอะไรเทือกนั้น ใช้ไม่ได้กับธัญญ์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 17 (ต่อ)
เพราะถูกจำกัดด้วยเรื่องเวลา เห็นว่าลูกชายใกล้กลับจากโรงเรียนแล้ว จึงไม่กล้าเริ่มบทรักอีกหน หรือแม้แต่จะลากยาวไปกว่านี้ หลังปลดปล่อยกันไปแล้วคนละครั้ง ภูเมศค่อยทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างร่างเปล่าเปลือยของอีกฝ่าย ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงอก สอดมือเข้าไปใต้ผืนผ้าแล้วกอดเอวเจ้าตัวไว้หลวม ๆ
แต่ครู่หนึ่งก็อดใจไม่ไหว ยื่นหน้าไปฝังจมูกลงตรงซอกคอยั่วเย้า รอยแดงจากการถูกดูดเม้มบนนั้นนั่นละตัวดี เมื่อตัดกับผิวขาว ๆ ตรงช่วงคอที่ไม่ค่อยถูกแดด ยิ่งมีแรงดึงดูดให้อยากทำรอยเพิ่มเข้าไปอีกเสียได้
ธัญญ์หดคอเล็กน้อย ปรือตาขึ้นมอง เห็นว่าเป็นเขาที่กำลังง่วนกับการดูดเม้มตรงนั้นตรงนี้บนผิวตัวเองก็หัวเราะออกมาแผ่วเบา เสียงแห้งกว่าปกตินิดหน่อย ได้ยินแว่ว ๆ เหมือนว่าเป็น ‘คนแก่หื่นกาม’ หรืออะไรสักอย่าง
“สามสิบกว่านี่เรียกหนุ่มแน่น ไม่รู้หรือไง” เขาเถียงทีเล่นทีจริง เกลี่ยเส้นผมยุ่ง ๆ ของอีกฝ่ายให้พ้นใบหน้าหมดจดเพื่อจะได้มองชัด ๆ “ยี่สิบกว่าอย่างเธอต่างหากเรียกว่าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”
ธัญญ์คลี่ยิ้มบางเบาเป็นธรรมชาติ พอมันมาปรากฏบนใบหน้าในเวลาอย่างนี้กลับดูมีเสน่ห์เหลือร้าย
“แล้วตอนจูบกัน คุณได้กลิ่นน้ำนมหรือ?”
“ฮึ!” ภูเมศพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างคนยียวนเอาไว้ เอาศอกค้ำข้างศีรษะสองข้าง โน้มหน้าลงไปจนชิด “ลองอีกทีดีไหมล่ะ”
ฝ่ายนั้นหัวเราะเสียงแผ่วในลำคอ ท่าทางชอบใจอยู่ไม่น้อย และพูดก็พูดเถอะ พอยิ้มบ่อยหัวเราะบ่อยขึ้นอย่างนี้ ทำคนมองจะทนไม่ไหว ดีต่อใจเกินไปจนทรมานอย่างไรพิกล
“เป็นตาลุงลามกจริง ๆ ด้วย”
แม้ปากจะว่าไปเรื่อย แต่ตอนเขาก้มลงบดเคล้าริมฝีปากฝ่ายนั้นเบา ๆ ด้วยปากตัวเอง การตอบสนองที่ทั้งกระตือรือร้นและอ่อนโยนกลับดึงให้ยิ่งจมดิ่งลงลึก จนคิดว่าจะลุงก็ลุงเถอะ ถึงตอนนี้ยังไม่ลุง อีกสักสิบยี่สิบปีก็กลายเป็นตาลุงของจริงอยู่ดี ตราบใดที่ยังอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
“แต่ไม่เป็นไรนะ” ธัญญ์กระซิบราวกับอ่านความคิดเขาออก ปลายนิ้วลูบแผ่วเบาข้างแก้มเขาไปด้วยอย่างรักใคร่ “อย่างที่ผมเคยบอก ว่าจะอยู่กับคุณ วันหนึ่งจะแก่ไปกับคุณ”
“หืม”
เขาแสร้งทำท่าทีสงสัยใคร่รู้ วางนิ้วหัวแม่มือลงตรงหางตาอีกฝ่าย คิดไปว่าถึงวันที่ธัญญ์แก่ตามเขามาจริง ๆ รอยยับย่นบนใบหน้าจะทำอะไรคนคนนี้ได้นะ คงจะกลายเป็นคนแก่ที่ดูภูมิฐานสักคนละมั้ง...เหมือนใครล่ะ...อย่างคุณธเนศอะไรนั่นที่เคยมาที่บ้านนี้พร้อมอดีตภรรยาของเขาก็อาจพอได้
“จนกว่าคุณจะผลักไส” อีกฝ่ายพึมพำแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
หากไม่ใช่เพราะห้องเงียบมาก ประโยคแปลก ๆ ที่ออกจากปากธัญญ์เป็นครั้งที่สองแล้วนี้อาจไม่ทันเข้าหูก็ได้
เขาจูบหน้าผากคนข้างล่าง จากนั้นรวบทั้งตัวเข้ามากอดจนแน่น “ใครจะไปผลักไสเธอกัน”
“ก็ไม่รู้สิครับ” ตอบส่ง ๆ อย่างขอไปที จากนั้นค่อยกอดตอบเขา ขยับตัวหยุกหยิกจนได้ท่าที่สบายแล้วนิ่งไป
หรือจะเป็นเพราะเรื่องคราวก่อน ที่เขาเคยให้ธัญญ์ออกจากบ้านเพราะลูกชายรับไม่ได้ นึกถึงขึ้นมาก็ยังรู้สึกผิดกระทั่งบัดนี้ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันนั้นแตกต่างออกไป พร้อมภูมิยอมรับได้แล้วและยังให้โอกาสพวกเขาเริ่มใหม่กันอีกหน โดยไม่หลงเหลือข้อกังขาใด ภูเมศมั่นใจว่าจะไม่ปล่อยให้มีเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำรอยอีกเด็ดขาด
“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ฉันขอโทษ”
“หือ?”
คราวนี้เป็นฝ่ายธัญญ์ที่เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม ขอบตาแดง ๆ พอเบิกตากว้างพร้อมกับคิ้วคมเข้มที่ยกสูงขึ้นยิ่งดูน่ารัก
“ที่ให้เธอออกจากบ้านไปคราวนั้น”
“อ้อ” ธัญญ์พยักหน้าลอย ๆ ราวกับเรื่องที่ว่าไม่ได้อยู่ในหัวเลยสักนิดกระทั่งเขายกขึ้นมาพูดนาทีนี้ “เรื่องนั้นช่างเถอะครับ”
“ขอโทษจริง ๆ นะ” เขาเอ่ยเชื่องช้า รั้งอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีก ซบหน้าผากลงบนลาดไหล่เปล่าเปลือย นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จนรู้สึกได้ว่าไหล่นั้นสั่นน้อย ๆ
ตามด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบา
“ขำอะไรน่ะ”
“คุณกับลูกชายเนี่ย โขกออกมาพิมพ์เดียวกันเลย”
“หืม?”
“เพราะงั้นไว้วันหน้าเขาโตเป็นหนุ่มขึ้นมา แล้วผมเกิดปันใจไปหาเขาละก็ โทษผมไม่ได้นะ”
“ว่าไงนะ?”
ทั้งที่เพิ่งหัวเราะอยู่เมื่อกี้แท้ ๆ แต่พอเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา กลับปั้นหน้านิ่งได้อย่างเหลือเชื่อ เล่นเอาภูเมศชักระแวงว่าพูดจริงหรือเล่นกันแน่ ถึงกับต้องเอามือรวบสองข้างแก้มให้หันมาเผชิญหน้ากันตรง ๆ แล้วยืนยันให้แน่ใจสักหน
“ยังไม่ทันไรก็จะนอกใจฉันแล้วเรอะ?”
ธัญญ์กะพริบตาปริบ ๆ ถ้ากำลังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ก็เรียกว่าทำเนียนจนกลัวใจขึ้นมาจริง ๆ
“ผมเป็นอะไรกับคุณ ถึงไปสนคนอื่นไม่ได้กันล่ะครับ?”
ได้ยินอย่างนั้น ถึงกับรีบโพล่งออกไปเสียงดัง “เธอก็เป็นคนรักฉันไง!”
แต่พอเห็นประกายวาบหนึ่งในแววตา ตามด้วยลักยิ้มบุ๋มลงไปบนแก้มซ้ายของอีกฝ่ายเท่านั้นละ จึงได้รู้ตัวว่าโดนเด็กขุดหลุมดักเข้าให้แล้ว
“พูดให้ฟังอีกทีสิครับ”
เขาพ่นลมเฮือกอย่างยอมใจ เห็นแก่เสียงทุ้มต่ำชวนฟังนั่น จะบอกอีกหนก็คงได้ละมั้ง ถึงแก้มจะร้อนอยู่นิดหน่อยก็เถอะ
“เธอก็เป็นคนรักของฉันไง แล้วยังจะไปมองใครอีก”
เขาลอบสังเกตปฏิกิริยาอีกฝ่ายไปด้วย แก้มคนฟังก็แดงใช่ย่อยเถอะ! แต่ไม่ได้ลดระดับความยากในการคาดเดาพฤติกรรมแต่อย่างใด ใครจะคิดว่าพอเขาพูดไปอย่างนั้น กลับเป็นธัญญ์ที่ยืดตัวขึ้นนิดหน่อย แตะจูบที่ปลายคางเขาแผ่วเบาเหมือนมีผีเสื้อบินมาเกาะ ทั้งยังไม่วายถามกระเซ้า
“ต่อให้เป็นลูกชายคุณเองก็ไม่ได้หรือ?”
“ต่อให้เป็นลูกชายฉันเองก็ไม่ได้” แน่นอนว่าเขาก็ยังยืนยันหนักแน่น...และยิ่งหนักแน่นขึ้นไปอีกระดับ “ต่อให้เป็นโคลนนิ่งของตัวฉันเองก็ไม่ได้”
“ขี้หวงจัง” ธัญญ์ว่า แต่กลับซุกหน้าลงกับอกเขา เอาแก้มและใบหูแนบไว้กลางอกค่อนไปทางซ้าย จนนึกระแวงว่าต้องได้ยินเสียงใจเขาเต้นโครมครามไปด้วยแหง ๆ
“ไม่ได้หรือไง?” เขาตัดพ้อ
ธัญญ์เงียบไปครู่หนึ่ง เป็นความเงียบภายนอก แต่ภายในนั้น เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นหนัก ๆ อย่างกับเสียงกลอง นานทีเดียวกว่าคนในอ้อมแขนจะพูดขึ้น...แทบไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ
“ผมเจอพวกขี้หวงมาพอสมควรนะ...”
เขาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ด้วยนานครั้งฝ่ายนั้นจะเริ่มต้นประโยคเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง
เพราะมุมของศีรษะที่ก้มลงอย่างนั้นจึงมองสีหน้าไม่ถนัด ฟังก็ไม่ค่อยได้ยิน ถึงกับต้องกลั้นหายใจอยู่เป็นนาน กลัวจะตกหล่นคำพูดอะไรไปแม้สักพยางค์
ถ้อยคำสำคัญขนาดที่ต่อให้ต้องกลั้นใจรอฟังจนหน้าเขียว ก็เรียกว่าคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
“...แต่ไม่เคยรักใครอย่างที่รักคุณเลย”
อย่างกับจะตายให้ได้เลย
"ไม่รู้จะเชื่อไหม แต่ผมพูดจริงนะ"
ธัญญ์อาจไม่รู้ แต่มันเลยจุดที่จะเชื่อหรือไม่เชื่อแล้ว เขาดีใจจนเหมือนอกจะปริแตกแล้วระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ ถ้าหัวใจวายตายไปเสียตรงนี้คงขายหน้าน่าดู ไม่รู้ว่าธัญญ์ที่แนบแก้มกับแผ่นอกเขาอยู่อย่างนั้นอีกเป็นนาน ไม่หนวกหูกับเสียงใจเต้นให้ตึงตังของเขาบ้างเลยหรือ
คำพูดนั้นก้องซ้ำไปมาในหัว คิดไปก็ยิ่งอดยิ้มกว้างไม่ได้ สองมือกอดอีกฝ่ายแน่นจนไม่รู้จะแน่นอย่างไรได้อีก กอดจนทั้งตัวแทบจมอยู่ในอก ไม่อยากปล่อยไปเลย
"เด็กคนนี้นี่นะ..." เขางึมงำ ทำอย่างไรก็หยุดยิ้มไม่ได้สักที
ตั้งใจไว้แน่วแน่ ว่าต่อให้เกิดอะไรขึ้น ก็จะไม่ปล่อยหลุดมือไปไหนอีกเลย
To be continued...
กลับมาแล้วค่ะะะะะะ พรากกกก ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ (ยังรออยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ Orz) สัญญาว่าช่วงหลังจากนี้จะไม่ให้นานอย่างงวดนี้แล้วค่ะ ถ้ายังอ่านอยู่ทักทายกันได้นะคะ ฮือออ//กราบบบ
งวดนี้นัวเนียกันทั้งตอนเลย เอื้อะะะ! ไม่ได้เขียนนาน ฝืดเหลือเกินค่ะ กว่าจะเข็นออกมาได้ มือไม้ไม่เป็นใจ ฮา
ยังไม่มีรูป แต่เดี๋ยวจะค่อย ๆ ตามมานะคะ เคลียร์งานก่อน O<-<
พบกับงวดหน้า คิดถึงคนอ่านมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านมาทักทายนะคะ รักกกก ,,>3<,,
-
น้องธัญญ์จะทำคนแก่(?)หัวใจวายซักวันมั้ยคะ T////T
น่ารักอะไรขนาดนี้นะ
:-[
-
หัวใจจะวายแทนคุณภูเมศเลยค่ะ มาเจอธัญญ์เวอร์ชันนี้ไป เราจะตายแทน :o8:
ขอบคุณคุณคนแต่งนะคะ รออยู่เสมอนะคะ
-
คนแก่หัวใจจะวายล่ะ
ธัญญ์ขยันหยอดซะ!!!!
-
งวดนี้แจกความฟินและความเขินหนักจังเลย นัวเนียมาก :-[ :-[
-
ดีต่อใจมากจริงๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
:o8: :o8: :o8:
-
คิดถึงมากเลยค่ะ :-[
-
คิดถึงงงงง ในที่สุดก็มา :heaven
-
หวานนนนเจี๊ยบบบบบบบบบบบ
เด็กด๋อยกลับบ้านมาคงโดดกอดพี่ยกใหญ่เลยสินะ
-
อ่อยยย!! ให้ตายสิ อะไรจะหวานขนาดนั้น ลูกนะไปรับมั้ยละคะคุณ 55555
-
คิดถึงธัญญ์
-
อ่านแล้วหายใจติดขัดมากเลยค่ะ เพราะมันหวานนนนนน จนหัวใจเต้นรัว น่ารักมากเลย
-
บทนี้หวานมากค่ะ...
ยังรอคนเขียนอยู่เสมอค่ะ
:กอด1: ให้กำลังใจ
-
ตายๆๆๆ
ไม่ดีต่อหัวใจมากๆเลย อมยิ้มแก้มจะแตก
น้องธัญน่ารัก
เปิดใจคุยกันแบบนี้ ชอบมากเลยย
รักทั้งคู่ๆ
สมกับการรอคอย นัวเนียขนาดนี้ ชอบมากกกก
แถมสารภาพรักกันตรงๆแล้วอีกต่างหาก
กรี๊ดดดดดด
-
ถ้ามีแฟนแบบลุง เอ้ย พี่ภูเมศ ต้องทั้งขำขั้งเขินทั้งวันแน่ๆ คนอะไรน่าเอ็นดูจริง 555555
-
ธัญญ์กลับมาคราวนี้น่ารักมาก
-
หนูธัญญ์น่ารักจังเลยยยย :impress2:
-
:o8: กลับมาอย่างอลังการสมการรอคอยจ้ะ
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
ตอนนี้ก็เฉลยไปเปราะหนึ่งละ
-
นี่ๆ นังเนียเสร็จแล้ว อย่าลืมไปรับแมวเหมียวนะ 5555
-
ทันกลับมาแล้วววววว เพิ่มเติมคือความน่ารัก :o8:
-
แหมลุงนี่ ง้อน้องกลับมาได้ก็ระลึกความหลังเชียวนะ 555
-
กลับมาหวานน่ารักกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
ธัญญ์น่ารักขี้ยั่ว//บีบจมูก
คุณภูเมศต้องตามเด็กให้ทันนะคะ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันให้เด็กแกล้งบ่อ----
รอน้องภูมิโตค่ะ555555//ปักป้าย
-
ว้ายยยย ตอนจบนึกว่าจะต่ออีกรอบซะอีก :impress2: :mew1:
-
น้องธันน่าฟัดมากกกกกก จนคนแก่อย่างลุงภูเมศ อาจสลบคาอกได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักที่สุดดดดดดด
ลูกก็กำลังจะมา อิอิ
-
:-[ :-[ น่ารักกก
-
คืนดีกันแล้ววววววววววววววว :hao7: :hao7:
กลับมาเป็นครอบครัวสุขสันต์กันอีกครั้ง :katai2-1:
-
กลับมาแล้วในที่สุด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สนุกมากรอติดตามค่ะ
-
หวามละมุนละไมมากตอนนี้ :ling1:
-
อย่าหวานกันจนลืมไปรับลูกนะจ๊ะ
-
ดีใจเปนที่สุด :mew1:
-
งื้อ~เขินนนน >///<
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกอ่าาา
แบบว่าธัญญ์โคตรน่ารัก
ทำเอาคนแก่หัวใจวายเชียว 555
หรือจริงๆธัญญ์มีเสน่ห์กับคนแก่โดยเฉพาะนะ
ยังไงก็ยังไม่ชอบธเนศอยู่ดีอ่ะ
เอาออกปายยยยย เห็นไหมว่าครอบครัวนี้อบอุ่นแค่ไหนน
-
มวยถูกคู่แหะ สมน้ำสมเนื้อออออ :hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ้ยยย จ่ารักอบอุ่นหัวใจที่สุดอ่ะ
ขอให้ต่อแต่นี้ไป พบเจอแต่ความสุขนะ สาธุ
ขอบคุณค่ะ เจอกันงวดหน้าจ้าา
-
ชั้นเกลียดลุงเมศ!!!!!!!! ชั้นอยากได้น้องธัญ :z3:
-
อุต๊ะ!!! ณ จุดนี้ อยากสิงลุงเมศมากกกกกกกกก
ถ้าน้องธัญญ์จะน่ารักขนาดนี้ ลุงไม่มีทางปล่อยน้องไปไหนแน่ๆ
ฮือออออ ง้อกันเรียบร้อย พากลับบ้านปุ๊บ นัวปั๊บ ไม่คิดจะกินข้าวกินปลา กวาดบ้านถูพื้นกันก่อนเลยหรอคะ >////<
ลุงเมศขี้หวงอ่ะ กะน้องภูมิก็ยังไม่เว้น กิ๊วๆๆ 555555
ดีใจอ่ะ เค้าสารภาพกันแล้ว เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วเนอะ ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวแบบไหนก็เถอะ ^^
ขอหวานๆอีกหลายตอนนะค๊าาาา คิดถึงเหมือนกันค่าาา
-
มาช้า ต้องคิดดอกเบี้ยค่ะ
ลงโทษที่ให้รอนาน เพราะยังไงก็รออยู่แล้ว
จ่ายดอกเบี้ยมาซะดีๆ
-
ชอบมากตอนนี้ หวานๆ
-
คนแก่กินเด็กอีกแล้ว จะมีเรื่องอะไรอีกไหมน๊าาาาา น้องธัญญ์ ดูมีปมเยอะซะด้วย
-
:pig4: :pig4:
-
เขาบอกรักกันแล้วค่าคุณผู้ชมมมมมมมมมม :-[
ตอนนี้กลับมาดีกัน มาคุยมาเปิดใจบอกรักกันได้เรียบร้อยคนอ่านก็เบาใจ
มีความสุขแฮปปี้ไปกับลุงและนุ้งธัญญ์ค่ะ
ตลกลุงขี้หึงมาก เอาจริงๆนี่ว่านุ้งธัญญ์ก็คงไม่น้อยกว่าลุงใช่มั้ยคะ
แค่ไม่น่าจะแสดงออกมาก +ยังไม่มีเหตุการณ์ แอบอยากเห็นนุ้งธัญญ์หึงจังเลยค่ะะะะะ 5555
อยากรู้คนเก่งจะเป็นยังไงงงว
ตอนนี้แฮปปี้จน ไม่อยากให้มีคนชื่อธเนศโผล่มาอีกเลยค่ะ คุณธเนศมักมาพร้อมซองมาม่า
แอบกลัวววววว :o12:
รอตอนต่อไปนะ คนเขียนสู้ๆค่าาา :กอด1:
-
มาต่อบ่อยๆน๊าาาา
น่ารักมากเลย ในที่สุดก็กลับบ้าน ครอบครัวแล้วววววเย้ๆ
รอน้องกลับบ้านมาเจอกันๆๆๆ
-
ธัญญ์ดูแลตาลุงนั่นไป ส่วนน้องภูมิพี่ตังจองแล้ว อิอิ
-
ตอนนี่โคตรดีต่อหัวใจ ㅠ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้ผ่านมันไปด้วยกันนะคะ
♡♡♡
-
อ๊ายยยย ในที่สุดก็กลับมาอยู่บ้านเราแล้ว แถมหวานกันเซี๊ยะ เขินแทน :-[
-
ขอบคุณ :3123:
-
หวังว่างวดหน้าจะไม่ช้าเหมือนงวดนี้นะงืออออ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
รักษาไว้ให้ดี
อย่าให้หลุดมือไปอีกนะ
-
มาถึง ก็อุ้มเข้าห้องเลย ..
-
5555 รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ธัญญ์น่ารัก กลัวโดนโกรธด้วย
ดีใจเข้าใจกันแล้ว เค้าตกลงเป็นแฟนกันแล้ว
ตอนนี้น่ารักค่ะ ดีกับใจแรงมาก
รีบทำแต้มกันมากตอนลูกไม่อยู่ 555
-
เขินหนักมาก อ่อยกันไปมา
อิจฉาลุุงงงง
-
รออ่านอยู่ค่ะไม่ไปไหน ตอนนี้หวานดี ชอบบบ
-
ฉลองรับกลับบ้านได้อย่างอบอุ่น...ถึงขั้นร้อนผ่าว ๆ
ธัญญ์ยังคงความน่าฟัดไว้ได้อย่างสม่ำเสมอ
ลุงก็น่ารัก
อยาดสิงลุงเพื่อฟัดธัญญ์ งือออออ :hao5:
-
ละมุนนแต่กลัวมาม่าจัง :katai5:
-
น่ารัก เคมีเข้ากันสุดๆ
-
รอคะ :L2: :mew1: :mew1:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 18
เสียงเครื่องยนต์จากรถรับส่งนักเรียนดังแว่วมาจากหน้าบ้าน จังหวะเดียวกับที่เขาเพิ่งโยนเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายซึ่งถูกถอดกองไว้ในห้องโถงก่อนหน้านี้ลงตะกร้า
ภูเมศถอนใจโล่งอกเฮือกใหญ่ ชะเง้อมองผ่านประตูออกไปยังรถตู้สีขาวที่จอดอยู่หน้ารั้ว ใช้นาทีสุดท้ายก่อนคุณลูกชายจะกระโดดหย็องแหย็งเข้าบ้าน กวาดตาสำรวจสภาพโดยรอบ
ซากดอกไม้เขาเอาไปเก็บไว้ในห้องนอนก่อน เพราะดูท่าทางแล้ว ธัญญ์คงไม่ยอมให้ทิ้งแหง ๆ แต่จะให้วางหราท้าทายสายตาลูกรักก็ใช่ที่ เสื้อผ้าที่หลุดร่วงตอนกอดเกี่ยวกันข้างนอกห้องนอนลงไปอยู่ในตะกร้ารอซักเรียบร้อย เก้าอี้ระเกะระกะกลับมาอยู่ในตำแหน่งที่ควรเป็น ชุดลำลองบนร่าง(ชุดใหม่)อยู่ดีมีสุข ไม่มีอะไรสะดุดตา เว้นแต่รอยแดงบนต้นคอตัวเองที่โดนธัญญ์งับไว้อย่างจงใจ ซึ่งหากไม่ถูกจ้องหนัก ๆ คงไม่มีปัญหา
“พ่อคร้าบ!” เสียงนำหน้า ตัวยังไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ แต่ฝีเท้าตุบตับดังมาก่อนแล้ว “สวัสดีครับ!”
เขายืนยิ้มกริ่มรอท่า ในหัวเฟ้นหาถ้อยคำเตรียมแจ้งข่าวดีไอ้ตัวเล็ก
“หวัด'ดีครับ” ภูเมศทักกลับ “โรงเรียนเป็นไงบ้าง”
“ดีครับ วันนี้พี่ตังเลี้ยงไอติมด้วย”
พร้อมภูมิวางกระเป๋าบนโต๊ะ ทำจมูกฟุดฟิด เขาเองก็เพิ่งรู้สึกว่าได้กลิ่นอาหารหอม ๆ โชยมาตอนนี้เอง
อึดใจหนึ่งผ่านไป หลังจากเด็กชายมองไปรอบทิศทางแล้วไม่พบใครอื่น ก็ทำท่าเหมือนได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง จากนั้นเอ่ยขึ้นกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าปกติ
“พ่อครับ”
“ครับ?”
“วันนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกกันไหม”
“หือ?” ชายหนุ่มกะพริบตาปริบ ๆ กลิ่นน่าอร่อยลอยมาขนาดนี้ ยังแปลกใจว่าทำไมลูกชายจึงได้ชวนไปกินมื้อเย็นที่อื่น
“..ร้านพี่ธัญญ์” เด็กน้อยอ้อมแอ้ม เปลี่ยนชื่อร้านให้เสร็จสรรพแบบไม่เกรงใจเจ้าของ
ภูเมศได้ยินแล้วต้องกลั้นยิ้ม เข้าใจความคิดลูกชายในทันที เจ้าตัวยังไม่รู้เรื่องพี่เลี้ยงสุดที่รักกลับมาแล้ว เหลียวซ้ายแลขวาอยู่เมื่อครู่นี้คงมองหาธัญญ์แล้วไม่เห็นว่าอยู่ในบ้าน
เขาทำไม่รู้ไม่ชี้ถามกลับ “แต่วันนี้ทำกับข้าวไว้แล้วนะ”
เด็กน้อยดูจ๋อยลงนิดหน่อย ท่าทางคงเตรียมตัวเตรียมคำพูดมาตั้งแต่ก่อนกลับถึงบ้าน เห็นท่าว่าจะผิดแผนก็ได้แต่ทำตาละห้อย พึมพำเสียงหงอยอย่างน่าสงสาร
“...แต่ว่าอยากไปกินร้านนั้นนี่นา”
เขาเลิกคิ้ว ยกมือลูบคาง มุมปากยกขึ้นนิด ๆ ด้วยความเอ็นดู
“ทำไมล่ะ”
“...ก็พี่ธัญญ์เขา..”
ทว่าตอนลูกชายเอ่ยชื่อนั้นออกมาอีกครั้ง กลับไม่รู้สักนิดว่าเจ้าของชื่อย่องเงียบเชียบมาหยุดอยู่ข้างหลังตัวเองเรียบร้อย มัวยืนบิดนิ้วไปมาอยู่ไม่สุข ขณะที่พี่ธัญญ์หน้านิ่งคนนั้น แค่หันหลังกลับไปก็เจอแล้วแท้ ๆ
ภูเมศกำลังจะเอ่ยปากทัก ติดตรงตัวแสบซึ่งเพิ่งมาใหม่กลับยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง พลางขยิบตาเป็นเชิงปรามไว้ก่อน
จะว่าเขาหมกมุ่นก็คงได้หรอก แต่สีหน้าท่าทางตั้งแต่กลับมารอบนี้ ไม่รู้จงใจหรือไม่ มองมุมไหนก็ดูยั่วเย้าอย่างไรพิกล หากหลุดท่าทางมีพิรุธให้ลูกเห็น จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ใช่ที่ ครึ่งหนึ่งก็เพราะทางนั้นเอาแต่ทำท่าทางชวนให้หวั่นไหวด้วยนั่นละ
เขากระแอมเบา ๆ ครั้งหนึ่ง ตั้งสติไม่ให้หลุดยิ้ม ถามกลับอย่างคนไม่รู้เรื่องรู้ราว
“พี่ธัญญ์เขาทำไมหรือ”
“เขา..อาจจะรอพ่อไปง้อก็อยู่ก็ได้นะ”
ธัญญ์เลิกคิ้วอยู่ข้างหลัง
“..ถะ...ถ้าเขารอจนร้องไห้จะทำไงล่ะ”
“เอ๋?”
พอพูดถึงตรงนี้ เด็กน้อยเริ่มทำท่าฟึดฟัด ด้วยนับตั้งแต่แอบหนีโรงเรียนไปหาธัญญ์ที่ร้าน กลับมาทั้งยุทั้งตะล่อมผู้เป็นพ่อหลายวันแล้วยังไม่เห็นความคืบหน้าสักที ครั้นจะไปเองอีกหนก็ไม่ได้เรื่องได้ราวเสียอีก ข้อจำกัดของความเป็นเด็กเยอะแยะเกินกว่าจะก้าวข้ามในเวลานี้ ส่วนพ่อก็เอาแต่ยุ่งกับงานมาสองสามวันแล้ว ไม่ทันใจเอาเสียเลย
“..พี่ธัญญ์อุตส่าห์รักพ่อ”
คราวนี้ผู้ถูกพาดพิงซึ่งยืนซุ่มอยู่ข้างหลังถึงกับหน้าเหวอไปแวบหนึ่ง ส่วนภูเมศสำลักออกมาค่อกแค่ก แต่ยังไม่วายเหลือบมองคุณพี่เลี้ยง ที่แม้ผ่านไปแค่สองสามวินาทีก็คุมสติทำเป็นนิ่งจนได้ แต่กลับคุมรอยแดงจาง ๆ บนแก้มสองข้างไม่ได้อยู่ดี
เขินแต่ยังเก๊กขรึมอยู่ได้ น่ามันเขี้ยวจริง ๆ
“เหรอ” เขาลูบคอตัวเองด้วยความเผลอตัว แล้วค่อยกลับมาทำหน้าซื่อตาใส นึกสนุกขึ้นมาทันที ไหน ๆ ธัญญ์เองก็เป็นฝ่ายส่งสัญญาณเตือนไม่ให้กระโตกกระตากแต่แรก งั้นสู้ปล่อยไปตามน้ำ รอฟังที่ลูกชายจะพูดดีกว่า เผื่อได้ยินอะไรรื่นหูอย่างเมื่อครู่อีกเป็นกำไร
“ใช่สิครับ” เด็กน้อยบ่นอุบอิบ ออกจะดูเจ็บใจนิดหน่อยด้วยซ้ำ “ถ้าไม่ติดว่าเขาไม่ชอบเด็กนะ”
“หืม”
“จะยึดพี่ธัญญ์เองเลย”
คราวนี้กลับเป็นฝ่ายธัญญ์ที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้บ้าง ส่วนภูเมศฟังแล้วมุมปากกระตุกเบา ๆ อดคิดไม่ได้ว่าสองคนนี้มาอีหรอบเดียวกันทั้งคู่เลยเชียว ไม่รู้นัดกันหรืออย่างไร
“ยึดยังไงล่ะ”
“ก็พาพี่ธัญญ์กลับมาเองเลยไง” พร้อมภูมิยืดหลัง เอ่ยเสียงกระตือรือร้น “ตอนนี้เลย”
“ตอนนี้เลยหรือ?” มีเสียงกระซิบถามข้างหูพร้อมภูมิ
“ใช่สิครับ! ตอนนี้เลย—”
“เท่เสียไม่มี”
แต่ไม่ใช่เสียงภูเมศ
“เอ๊ะ!” ไอ้ตัวเล็กสะดุ้งโหยง หันขวับไปยังต้นเสียงด้านหลัง ยิ่งเห็นหน้าคนที่ลอบฟังอยู่ตั้งนานแล้วยิ่งตกใจแทบกระโดด
“พี่ธัญญ์!”
“พูดจาดีนี่นา” ฝ่ายนั้นย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้าง ๆ จะยิ้มก็ไม่ใช่ ปั้นหน้าดุก็ไม่เชิง เอานิ้วชี้ดันปลายคางเขาให้หน้าเอียงซ้ายขวาเหมือนจะสำรวจอย่างนึกสนุก “ไม่เจอแป๊บเดียว โตขึ้นนิดหน่อยหรือเปล่านี่ หืม?”
ภูเมศยกมือเสยผมพลางยิ้มแห้งอยู่ข้าง ๆ ฉากพบกันที่คิดว่าไว้คงจะชวนประทับใจน่าดู ไม่รู้กลายเป็นพี่เลี้ยงกำลังหาเรื่องแกล้งลูกชายเขา...หรืออาจจะจงใจแกล้งกระทั่งเขาด้วยอีกแล้วได้อย่างไร
“พี่ธัญญ์!” เด็กน้อยโอดครวญซ้ำ แต่พอจะโวยวายอย่างอื่นก็มัวตื่นเต้นจนพูดไม่ออก ขยับเท้าดุกดิกอย่างคิดไม่ตกอยู่สองสามครั้ง มองหน้าพ่อที มองหน้าพี่เลี้ยงที สุดท้ายหลังจากร้องเรียก “พี่ธัญญ์!” เสียงดังอีกคราว ก็โผเข้ากอดฝ่ายนั้นหมับ หน้าตาอย่างกับจะปล่อยโฮออกมาได้ทุกเมื่อ
“อะไรกัน” ธัญญ์โคลงศีรษะน้อย ๆ ลูบหลังไอ้ตัวเล็กป้อย ๆ “สรุปว่าไม่เห็นโตขึ้นเลยนี่นา”
“ก็ช่วยไม่ได้นี่” เด็กชายตัดพ้อ “คนเลี้ยงไม่อยู่ จะโตได้ไง”
“แล้วคุณพ่อนายล่ะ”
“ไม่นับพ่อสิ”
“ไม่นับเลยเรอะ” ภูเมศถึงกับรีบท้วง ลูกรักแปรพักตร์กันดื้อ ๆ ไม่รู้ควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“ก็คุณพ่อเป็นพ่อนี่ครับ” พร้อมภูมิบ่นหงุง มือยังเกาะพี่เลี้ยงแน่นอย่างกับลูกลิง “พี่ธัญญ์ก็เป็นพี่ธัญญ์”
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนใจ ดึงแก้มลูกชายเบา ๆ พลางบ่นอุบอิบ “อ้อ...ใช่ซี้ พ่อเป็นของตาย พอตามพี่ธัญญ์กลับมาได้ก็หมดประโยชน์”
“เด็กจริง ๆ เลย” ธัญญ์พึมพำเสียงเนือย
“เดี๋ยวผมก็โต” พร้อมภูมิยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“พี่หมายถึงพ่อนายน่ะ”
“หือ!?” คนถูกอ้างถึงอ้าปากหวอ “ไหงมาลงที่ฉันล่ะ”
ธัญญ์หัวเราะ หัวเราะออกมาจริง ๆ จนตาหยี จากนั้นเหลือบมองมาทางเขาอย่างมีเลศนัย ก่อนหันไปกระซิบกระซาบกับพร้อมภูมิ “เห็นไหม เขางอนใหญ่แล้ว”
“จริงด้วยสิ”
“ไปกอดโอ๋คุณพ่อเร็ว”
เด็กน้อยพยักหน้ารับว่าง่าย กำลังจะโผไปหาพ่อแล้ว แต่กลับชะงักกลางคัน ทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ค่อยหันกลับมาบอกคุณพี่เลี้ยง
“ให้พี่ธัญญ์โอ๋ดีกว่า”
คนฟังทำตาปริบ ๆ
“ก็พ่อรักพี่ธัญญ์ แถมทำหน้าอยากให้พี่ธัญญ์โอ๋นี่นา”
ภูเมศยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองอย่างร้อนตัว นี่เขาออกหน้าออกตาขนาดนั้นเชียว?
“แก่แดดจริง” ธัญญ์อมยิ้ม ส่ายหน้าน้อย ๆ พลางลุกขึ้นยืน “คุณพ่อรักนายที่สุดต่างหาก รู้ไหม”
เกิดความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งสามคนอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าไม่ได้เป็นความเงียบที่น่าอึดอัดแต่อย่างใด คล้ายว่าแต่ละคนเพียงหยุดส่งเสียงพูดคุยไปสักครู่ สูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ ในบรรยากาศคุ้นเคย ซึมซับการมีอยู่ของกันและกันให้สุดปอด ต่างมีรอยยิ้มที่ไม่ได้พาดผ่านบนริมฝีปาก ทว่าสะท้อนชัดเจนผ่านแววตา อิ่มใจอย่างที่ไม่เคยได้รู้สึกมาเนิ่นนาน
“..รู้ครับ” พร้อมภูมิตอบเสียงแผ่วออกมาในที่สุด “..ผมก็รักพ่อ”
ภูเมศวางมือลงบนผมลูกชาย ยีเบา ๆ อย่างรักใคร่
“แล้วก็รักพี่ธัญญ์ด้วย” เด็กชายว่าต่อเขิน ๆ “เพราะงั้นอย่าทิ้งพ่อกับผมไปไหนนะ”
ธัญญ์ยักไหล่ ก้มตัวลงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าเด็กชาย ทว่าสายตากลับจดจ้องอยู่กับคนพ่ออยู่ตลอดเวลา
“ไม่ไปไหนหรอก” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มนั้นดังพอที่ทั้งสองคนจะได้ยินถนัด ดูจงใจแบบไม่ต้องเดา เพียงแต่คนฟังยังคาดการณ์ไม่ถูกว่าเจ้าตัวคิดจะทำอะไรต่อไปกันแน่ “..ยังไงต้องอยู่ดูนายโตเป็นผู้ใหญ่ก่อน”
“เอ๋?”
“เหมือนพ่อแน่ ๆ”
“ผมเหรอ?”
ธัญญ์พยักหน้า “รีบโตเข้าล่ะ”
พูดไม่ทันขาดคำ คนที่เพิ่งบอกอยู่ก่อนหน้านี้ไม่นานว่ายังไม่เคยรักใครอย่างภูเมศสักหน ก็วางริมฝีปากตัวเองแหมะลงกลางหน้าผากลูกชายของคนคนนั้น แถมยังตั้งใจทำเสียงจุ๊บเบา ๆ ดังกว่าปกติอีก มาทั้งภาพทั้งเสียงให้คนมองปวดเศียรเวียนเกล้าจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ
กว่าสองพ่อลูกจะตั้งตัวติด ธัญญ์ก็เดินตัวปลิวออกจากห้องโถงไปแล้ว หายกลับเข้าไปในครัวด้วยฝีเท้าเงียบเชียบเหมือนตอนเข้ามา นับว่าความสามารถสายมิจฉาชีพสูงมากตั้งแต่ทักษะตีนแมว มือเบาขโมยของชิ้นเล็กชิ้นน้อยติดตัวเจ้าของไปได้ง่าย ๆ แถมล่าสุดยังขโมยจูบบนหน้าผากลูกชายของคนที่เพิ่งตกลงเป็นคนรักกันได้ไม่ถึงครึ่งวันกันต่อหน้าต่อตาอีกต่างหาก!
หลังมื้ออาหารที่ครึกครืันกว่าปกติจบลง พร้อมภูมิแยกไปนั่งทำการบ้าน ขณะผู้ใหญ่อีกสองคนช่วยกันเก็บกวาดจานชาม แต่เอาเข้าจริงธัญญ์ก็ชิงเก็บเสียเรียบร้อยก่อนภูเมศจะได้ทำท่าเงอะงะเสร็จเสียอีก
เสียงจานกระทบกันเบา ๆ ชะงักลง ธัญญ์ปิดก๊อกน้ำไว้ก่อน ยืนนิ่งหน้าอ่างล้างจาน แต่ยังไม่หันหลังกลับไป เพียงแต่รออยู่เฉย ๆ คล้ายรู้ว่าผู้มาใหม่ต้องเป็นฝ่ายอดไม่ไหวเริ่มออกปากก่อนเป็นแน่
“ไหนบอกไม่นอกใจไง”
นั่นปะไร ไม่เพียงเสียงตัดพ้อหงุงหงิง สองแขนยังสอดเข้ามาด้านข้าง อ้อมมากุมกันไว้หลวม ๆ แถวหน้าท้องเขา
“เด็กดื้อ”
“ผมเปล่านอกใจสักหน่อย” ธัญญ์แย้ง
“เจ้าภูมิตกใจไปเลย”
เขาก้มลงมองมืออีกฝ่ายที่กอดตัวเองอยู่ จากนั้นค่อยยกมือขึ้นมาวางซ้อนเอาไว้อีกที ลูบแผ่วเบาบนหลังมือคู่นั้นพลางลอบยิ้มน้อย ๆ
“เขาเป็นลูกชายคุณนี่นา ถึงไม่ค่อยชอบเด็ก แต่ก็จะเอ็นดูเหมือนเป็นลูกชายตัวเองด้วย ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ”
“โกหก”
“หือ?”
“ไม่ได้กะเลี้ยงต้อยใช่ไหมเนี่ย”
“เหมือนคุณน่ะหรือ?”
ภูเมศไม่รู้จะสู้รบอย่างไรดีกับยุทธวิธีเถียงคำไม่ตกฟากทั้งมาดนิ่ง ๆ อย่างนี้ของธัญญ์ ได้แต่ห่อไหล่รวบแขนแน่นขึ้นอีกด้วยหมั่นไส้เหลือประมาณ ฝังจมูกลงตรงต้นคอด้านหลังฝ่ายนั้นฟอดใหญ่ ถือว่าวางใจแน่แล้วว่าเพิ่งเห็นลูกชายตั้งอกตั้งใจทำการบ้านอยู่อีกห้อง คงไม่เดินเข้ามาในครัวตอนนี้
“ช่วยไม่ได้นี่นา” ธัญญ์พึมพำ เอนตัวทิ้งน้ำหนักส่วนหนึ่งพิงอกเขา “ก็ตอนคุณทำท่าหึงแล้วน่ารักดี”
“ฉันเนี่ยนะ”
“แต่จะให้ผมไปทำตัวใกล้ชิดกับคนอื่นเกินจำเป็นเพื่อเรื่องนั้นน่ะ ไม่เอาด้วยหรอกนะครับ จะไม่ทำเด็ดขาด”
เขาเกือบฉีกยิ้มกว้างออกมาแล้วเชียว แต่รอยยิ้มเหยียดออกยังไม่ทันสุดก็มีอันต้องค้างครึ่ง เมื่อได้ยินคำพูดต่อจากนั้น
“เพราะงั้น...ล็อคเป้าเป็นลูกชายคุณแล้วกัน”
“หยุดเลยเรา!”
ธัญญ์เหลียวหลังมาทางเขา เห็นเสี้ยวหน้าด้านหนึ่งมีลักยิ้มปรากฏอยู่ เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังดังแผ่วปะทะผิวแก้ม
“ทำให้ผมหยุดสิครับ”
“เธอนี่น้า..” เขาโคลงศีรษะอ่อนใจ จะให้บ่นต่อก็ว่าไม่ลง “เอาว่าทำให้หยุดพูดก่อนแล้วกันดีไหม”
พูดจบก็เอี้ยวตัวพลาง เอามือประคองหน้าธัญญ์ให้หันมาทางเขา ก่อนจะกดปากตัวเองแช่ไว้บนริมฝีปากนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย บดเบียดจนแนบแน่น แล้วค้างไว้อย่างนั้นเนิ่นนานเหมือนจะแกล้ง จนเจ้าเด็กปากดีเริ่มขยับตัวหยุกหยิกค่อยยอมปล่อย
“หยุดไหม” เขาถามยิ้ม ๆ มองกลีบปากที่ถูกบดจูบจนเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มตรงหน้าอย่างครึ้มอกครึ้มใจ
“วันนี้หยุดก่อนก็ได้”
“แค่วันนี้เองหรือ?”
ธัญญ์เหลือบตาขึ้นมอง ยกมือขึ้นเอานิ้วหัวแม่มือกดแผ่วเบาบนมุมปากเขา
“วันอื่นก็ทำให้หยุดเป็นรายวันไปสิครับ”
ตอนนั้นภูเมศไม่ได้คิดไว้จริง ๆ ว่าหลังจากวันนั้น ธัญญ์ก็ดูเหมือนจะทำดังปากว่า ด้วยการสรรหาสารพัดวิธีมาก่อกวนให้เขาต้องจับเจ้าตัวมาปิดปากสักวันละหนสองหนแทบไม่เว้นแต่ละวัน
แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะ!
เจ้าแมวส้มถุงทองใช้เวลางงงวยอยู่ไม่นานนักกับการย้ายที่อยู่ไปมาในเวลาอันสั้น..อย่างน้อยก็ไม่นานเท่าเป๊ก
ทันทีที่รู้ว่าลูกพี่ที่นึกอยากมาก็มา คราวนี้นึกอยากไปอีกหน ก็ได้แต่ออกปากบ่นไม่หยุด เพราะรู้ว่าคงทำได้แค่บ่นนั่นเอง ลองเจ้าตัวนึกอยากตัดสินใจทำอะไร เขาห้ามได้ที่ไหน
ถึงดูหน้ามึนไปบ้าง เอาแต่ใจนิดหน่อย พูดไม่รู้เรื่องเป็นบางที แต่อย่างไรก็ช่วยเขาไว้ตั้งเยอะแยะ มาอยู่ด้วยกันหนนี้ ว่ากันตามจริงแล้ว เป๊กมีแต่ได้กับได้ พอบอกจะย้ายออกกันดื้อ ๆ ไม่มีบอกกล่าวล่วงหน้าให้เตรียมตัว ก็ให้ใจหายอยู่บ้างเหมือนกัน
“พี่จะไปไหนอีกอะ”
“บ้าน” ธัญญ์ตอบสั้น ๆ เก็บเฉพาะของที่จำเป็นลงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ที่เหลือตั้งใจส่งต่อให้เป๊ก
“ไหนบอกมีปัญหากับที่บ้านไง”
ลูกพี่หันมามองเขานิ่ง ๆ และที่ทำให้แปลกใจคือมีเอื้อมมือมาวางไว้บนไหล่ บีบเบา ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ทว่าสายตาคล้ายจะมีความรู้สึกขอบอกขอบใจ..หรือไม่ก็เอ็นดูเขาอยู่นิดหน่อย มันไม่ได้ชัดเจนนัก..เขาแค่รู้สึก
“บ้านคราวนี้..ไม่เหมือนบ้านเดิม” ธัญญ์พึมพำ
จังหวะนั้น เป๊กสาบานได้เลยว่าเห็นเจ้าตัวยิ้มออกมานิดหนึ่ง รอยยิ้มอย่างที่นานทีปีหนจะได้เห็นสักครั้ง พอปรากฏขึ้นมาตอนพูดถึง ‘บ้าน’ อย่างนี้ ก็ทำเอาเขาค้านไม่ออก ได้แต่ยักไหล่อย่างปลงตก เขาเองก็เข้าใจถึงความรู้สึกมีบ้านมีช่องให้กลับไปพักกายพักใจอยู่หรอก ต่อให้จากบ้านจริง ๆ ของตัวเองมานานเต็มที แต่คิดถึงความสุขของการได้อยู่บ้านขึ้นมาทีไรก็อดยิ้มไม่ได้
ถึงจะไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรของลูกพี่จำเป็นคนนี้มากนัก แต่มีบ้านให้กลับ สำหรับใคร ๆ ก็คงเป็นเรื่องน่ายินดีละมั้ง
“เอาเหอะ บ้านไหนก็ตามใจพี่ ยิ้มได้ก็ดี” แม้ปากว่าอย่างนั้น แต่เด็กหนุ่มกลับทำหน้ามู่ทู่ พูดแหย่ต่ออย่างมีความหวัง “แต่คราวนี้อย่าเปลี่ยนเบอร์หนีอีกนา ยังไงเราก็ซี้กันแล้วปะ”
“เหรอ?”
“พี่แม่ง!”
หลังกระฟัดกระเฟียดพอหอมปากหอมคอ เพราะรู้ว่าทำมากกว่านี้ลูกพี่หน้าตายก็ไม่สนอยู่ดี ค่อยหันไปเปิดประเด็นใหม่
“แล้วที่ร้านอะ ทำไง” เป๊กทำหน้าครุ่นคิด เมื่อนึกถึงร้านอาหารที่พวกเขาไปทำงานด้วยกันได้พักใหญ่แต่เป็นคนละหน้าที่ “ผมหนวกหูตายแน่ ๆ ลุงยศต้องบ่นไปอีกสามชาติเศษ”
นานทีธัญญ์จะพยักหน้าเออออแสดงความเห็นพ้อง ครั้งนี้ท่าทางจะอดไม่ไหวจริง ๆ ผงกศีรษะรับถึงสองสามครั้ง
“พี่ไปบอกเขายัง”
“ขอลาออกไปแล้ว”
“แล้วตาลุงผีนั่นยอมเรอะ!”
“ไม่ยอม”
เป๊กทำหน้าเหมือนอยากร้องว่าซื้อหวยทำไมไม่ถูก!
“จะไปยอมได้ไง ตาลุงนั่นเห็นพี่เป็นทายาทอสูรแหง ๆ ปากแม่งด่าหนักมาก แต่เคี่ยวเข็ญอย่างกับจะปั้นอนาคตพ่อครัวคนใหม่ ป้ามลยังบอกเลย พี่อยู่ต่ออีกหน่อย อาจเทคโอเวอร์กิจการเขาได้เลยนะ ไม่สนหน่อยเรอะ!?”
ธัญญ์ยักไหล่ ไม่ตอบคำ ปล่อยให้เป๊กพล่ามต่อ
“นี่ ๆ แล้วพี่ทำไงล่ะ ตกลงกับลุงแกว่าไง”
“จะทำแค่วันอาทิตย์พอ”
“โห” เด็กหนุ่มลูบคาง “แล้วแกยอม?”
ธัญญ์รูปซิปปิดกระเป๋าเป้ให้เรียบร้อย พูดเรียบเรื่อยเหมือนไม่ใช่เรื่องต้องคิดมากอะไร
“วันอาทิตย์วันเดียว หรือไม่ทำเลยสักวัน”
“เออ ยอมใจพี่เลย” เป๊กหัวเราะคล้ายพอเดาได้อยู่แล้ว “แต่งี้เดี๋ยวผมก็ยังเจอพี่ทุกอาทิตย์สินะ ค่อยยังชั่วหน่อย”
“ทำไม?”
“เผื่อเงินทองผมขัดสนอีกไง” เด็กหนุ่มพูดติดตลก แต่พอเห็นคนฟังไม่ขำไปด้วยก็ได้แต่บ่นหงุงหงิงเหมือนน้อยอกน้อยใจ “อะไร! ไม่เห็นต้องทำท่าทางห่างเหินขนาดนั้นเลย”
ทว่าธัญญ์ก็ยังคงนิ่ง...อย่างทุกทีนั่นละ ซึ่งเป๊กไม่ได้คาดหวังอะไรมากกว่านี้สักเท่าไรอยู่แล้ว อยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง เขาก็พอสังเกตลักษณะนิสัยฝ่ายนั้นได้บ้างหรอก ถึงจะไม่ใช่คนใจร้ายอย่างที่เห็นผิวเผินภายนอก แต่มีพื้นที่ส่วนตัวสูงน่าดู อย่างกับว่าถูกล้อมรอบไว้ด้วยกำแพงที่มองไม่เห็นตลอดเวลาอย่างนั้นละ ไอ้ครั้นจะปีนกำแพงมั่วซั่ว กลัวได้โดนสอยร่วงแล้วถูกแบนยาวแบบไม่มีข้อโต้แย้งกันพอดี
เด็กหนุ่มถอนใจเฮือก พูดเสียงจริงจังโดยพยายามไม่ให้ดูอาลัยอาวรณ์จนน้ำเน่าเกินไปหน่อย
“ยังไงผมก็นับถือพี่เหมือนเป็นพี่ชายคนหนึ่งเลยนะ”
“ไม่เห็นอยากมีน้อง”
เรื่องตัดอารมณ์นี่ก็ยกให้อีกอย่างเลย
“เออ ๆ” เป๊กรับอย่างจนใจ “ผมก็ไม่ได้อยากมีพี่หรอกวะ!”
ธัญญ์พยักหน้าขอไปที
“แต่ยกเว้นพี่ไว้คนหนึ่งแล้วกัน” เขาพึมพำ มองข้าวของที่ธัญญ์ยกให้เป็นสมบัติเขาหลังจากนี้ ชิ้นล่าสุดเป็นไมโครเวฟที่เจ้าตัวเพิ่งซื้อเข้ามา สภาพยังใหม่เอี่ยมอยู่เลย จ้องของพวกนั้นแล้วให้ใจแป้วอยู่เหมือนกัน จึงหันไปช่วยฝ่ายนั้นปิดช่องเล็กของกระเป๋าเป้ที่ลืมรูดซิปให้เรียบร้อยแทน “ไม่ใช่ว่าแช่งหรอก แต่เผื่อวันหน้าวันหลังมีปัญหาอะไร จะมาอยู่กับผมอีกรอบก็ยินดีต้อนรับนะ ถึงห้องจะแคบไปหน่อยก็เหอะ”
ธัญญ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ดูไม่ยินดียินร้าย ก่อนจะตอบรับเสียงเบา แทบไม่หลุดออกจากลำคอ
“อืม”
“แต่ไม่ต้องเอาแมวมาแล้วนะเว้ย!”
คราวนี้จากที่นั่งก้มหน้าก้มตา ค่อยเงยขึ้นมองเขาช้า ๆ นิ่งอยู่นานจนชักระแวงว่าจะโดนสวนกลับแรง ๆ ให้หน้าหงายสักทีหรือเปล่า
ทว่าสุดท้าย ธัญญ์กลับทำหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ยังอยากรักษาระยะห่าง มีแค่แววตาที่ดูสื่ออารมณ์ออกมามากสุด แต่ก็ยังไม่พอจะอ่านให้ออกอยู่ดี บางทีเขาก็ข้องใจอยู่เหมือนกัน ว่าฝ่ายนั้นจำเป็นต้องพยายามเก็บความรู้สึกทุกสิ่งอย่างให้มิดชิดขนาดนั้นไปเพื่ออะไร
“ขอบใจนะ”
เหลือเชื่อเลย คราวนี้พูดออกมานิ่ม ๆ เนิบ ๆ ชวนฟัง จนเป๊กสงสัยว่าตัวเองหูเฝื่อนไปหรือเปล่า
“น่า..พี่น้องกัน” เขาปัดเขิน ๆ
หลังจากนั้น เป๊กก็คิดว่าตัวเองน่าจะต้องไปตัดแว่นด้วยอีกอย่าง เพราะก่อนสะพายกระเป๋าออกจากห้อง ลูกพี่หน้าตายของเขากลับชะงักฝีเท้าตรงหน้าประตู แล้วยิ้มออกมาจริง ๆ จนได้
ตาฝาดรึเปล่าวะ!?
ริมฝีปากคลี่ออกเป็นเส้นโค้ง ลักยิ้มผุดขึ้นบนแก้มซ้าย นัยน์ตาดำขลับที่หยีลงนิดหน่อยทอทอดเป็นประกาย เป๊กก็บอกไม่ถูกว่ามันเป็นรอยยิ้มและแววตาแบบไหน แต่ชวนให้รู้สึกเหมือนเห็นเด็กหลงทางได้กลับบ้าน เหมือนผู้ใหญ่ที่เจอเรื่องดี ๆ หลังวันทำงานอันเหน็ดเหนื่อย เหมือนคนแก่ที่ค้นพบว่าชีวิตนี้สมบูรณ์พร้อมในตัวของมันเองแล้ว...เหมือนอะไรกันนะ...
“ไปแล้วนะ”
แวบหนึ่งเขานึกถึงแมวจรจัดที่ยายเขาเคยเก็บมาเลี้ยงไว้ที่บ้านนอก ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่เชื่อง ไม่ยอมให้ใครแตะตัว ไม่รู้ไปเจออะไรมาบ้างจนเอาแต่หวาดระแวง คนเข้าใกล้ก็กระโจนหนี ต่อเมื่อวันเวลาผ่านไปจึงค่อยยอมให้เข้าหาทีละน้อย ยอมให้ลูบหัวลูบหาง แววตาเปลี่ยนไปจากเดิม เหมือนอย่างสิ่งมีชีวิตที่ได้รับความรัก...
“โชคดีนะพี่”
เป๊กโบกไม้โบกมือ มองอีกฝ่ายเดินห่างออกไปจนลับสายตา
...เหมือนอย่างสิ่งมีชีวิตที่ได้รับความรัก...?
คงจะเป็นอะไรคล้าย ๆ อย่างนั้นละมั้ง
ถึงจะเหงา ๆ นิดหน่อย แต่ก็รู้สึกยินดีกับธัญญ์..ทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะยินดีด้วยเรื่องอะไร
เป๊กยกมือเกาหัวแกรก ถอยหลังกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมา ตั้งใจว่าไว้วันอาทิตย์ค่อยไปหาเรื่องแซวลูกพี่ดีกว่า ทำหน้าตาอย่างนั้น สงสัยกำลังมีความรักแหง ๆ อาจจะเป็นแม่สาวคนที่ส่งช่อดอกไม้มาให้ที่ร้านวันนั้นก็ได้
ทว่าแม่สาวเจ้าของช่อดอกไม้ในความคิดเป๊ก เอาเข้าจริงกลับเป็นคุณพ่อลูกติดวัยสามสิบหกปี ที่ในคืนเดียวกันนั้น หลังจากธัญญ์กลับไปที่ที่ตัวเองบอกว่าเป็นบ้าน ส่งไอ้ตัวเล็กของครอบครัวเข้านอนเรียบร้อย ก็จัดการเกี่ยวเอวลูกพี่คนเก่งล้มตัวลงบนเตียงหลังกว้าง นอนกอดไว้แน่นหนึบอย่างสุดแสนจะอิ่มอกอิ่มใจทั้งคืน
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 18 (ต่อ)
ท้องฟ้ามีเมฆครึ้มแต่เช้า ฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล โชคดีที่กว่าฝนจะเทลงมาจริง ๆ ก็เกือบเที่ยง เลยเวลาเดินทางไปทำงานของภูเมศ และเวลาเดินทางไปโรงเรียนของพร้อมภูมิไปไกลโขแล้ว ไม่ต้องมีปัญหาเรื่องฝนตกรถติดหรือเสี่ยงอุบัติเหตุขึ้นกว่าปกติ
ธัญญ์นั่งชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง ทอดสายตามองเม็ดฝนร่วงลงมาเป็นเส้นสายต่อเนื่อง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดในเร็ว ๆ นี้ เสียงฟ้าคำรามต่ำแทรกมาเป็นระยะ
แม้ไม่ได้ร้องดังน่ากลัวนัก แต่ก็หวังอยู่ลึก ๆ ให้เสียงนั้นหยุดเสียที
เจ้าแมวส้มซึ่งคงโดนเสียงฟ้าร้องปลุกขณะกำลังนอนอุตุอยู่ในบ้าน เดินอาด ๆ เข้ามาหาเขา กระโจนแผล็วขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกัน ตรงหน้าบ้านส่วนที่ละอองฝนลอยมาไม่ถึง เลียขนแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก็ทิ้งตัวล้มแผละลงด้วยท่าทางเกียจคร้านอยู่ข้างกายคนที่มันคิดว่าเป็นเจ้าของ
หูเจ้าแมวกระดิกขึ้นสองสามครั้ง เมื่อได้ยินเสียงสั่นเบา ๆ ของโทรศัพท์มือถือที่เขาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง
ถึงจะอยู่บ้านลำพัง แต่เพราะรำคาญทั้งเสียงเตือนและเสียงเรียกเข้า จึงได้เปลี่ยนเป็นตั้งสั่นไว้ ทว่าเมื่อปล่อยมันสั่นอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน กลับยังรู้สึกว่ามันน่ารำคาญอยู่ดี สุดท้ายหลังจากมือถือนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเริ่มต้นสั่นรัวอีกหน ชายหนุ่มก็หยิบมันขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเรียบเฉย จากนั้นตั้งเป็นระบบปิดเสียง ปิดสั่น โดยไม่ได้ปิดเครื่อง
สายตาเหลือบเห็นตัวเลขแจ้งเตือนจำนวนข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอยู่พอสมควร ทั้งหมดส่งมาจากคนคนเดียวกัน หมายเลขโทรศัพท์ของผู้ส่งนั้น เขาไม่ได้บันทึกเป็นชื่อไว้ หากแต่จำได้แม่นยำทุกตัว
เขาเตรียมทำอย่างทุกที เปิดมันขึ้นมา กวาดตามองผ่าน ๆ จากนั้นกดลบทิ้ง ครั้งนี้ก็คงไม่ต่าง ข้อความซ้ำ ๆ ว่าคิดถึง หรือไม่ก็เรื่องเล่าเรื่องสัพเพเหระในชีวิตประจำวันที่ถูกปรับแต่งให้ดูเรียบง่ายและอ่อนโยนผิดวิสัยจนชวนคลื่นเหียน
ข้อความเหล่านั้นเคยหายไปพักใหญ่ แต่ระยะนี้เหมือนมันจะเริ่มกลับมาอีกครั้งด้วยความถี่ที่มากกว่าเก่า คล้ายจะบอกเป็นนัยว่าอีกฝ่ายเบื่อหน่ายกับการปล่อยเขาทำตามใจเต็มที และอยากเริ่มเกมใหม่ที่ตัวเองเป็นผู้ควบคุมอีกหน
ธัญญ์ไล่สายตาตั้งแต่ข้อความเก่าสุดซึ่งยังไม่ถูกลบ เลื่อนลงมาเรื่อย ๆ ทีละบรรทัดตามลำดับก่อนหลังของทั้งวันนี้
‘กินข้าวแล้วหรือยัง’
‘สบายดีไหม’
‘คิดถึง’
‘ต้นไม้ที่เธอปลูก ตอนนี้เน่าตายหมดแล้ว น่าสงสารจัง’
‘วันนี้ฝนตกแรงเชียว’
‘เด็กน้อย พอฉันได้ยินเสียงฟ้าร้อง ก็คิดถึงเธอขึ้นมาทันที ไม่สิ ปกติก็คิดถึงอยู่แล้วนี่นะ เพียงแต่นึกถึงตัวเธออีกคนหนึ่งในเวลานั้น’
อ่านได้ถึงตรงนี้ซึ่งเป็นข้อความล่าสุด ในท้องก็ปวดมวนขึ้นมาทีละน้อย สะอิดสะเอียนจนอยากอาเจียนออกมา นิ้วหัวแม่มือกำลังจะกดลบข้อความทั้งหมดทิ้ง ทว่ากลับมีข้อความใหม่เด้งสวนขึ้นมาก่อน
‘ที่ที่เธอเรียก ‘บ้าน’ นั่น กำลังมีฝนตกฟ้าร้องอยู่ไหม’
“เลว” เขาสบถเบา ๆ กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ขณะที่ข้อความใหม่ปรากฏขึ้นอีกหน
‘ถ้าใช่ละก็ เธอเองก็ต้องกำลังคิดถึงฉันอยู่แน่ ๆ’
“เลว!” เขาโยนเครื่องมือสื่อสารทิ้งลงบนเก้าอี้เสียงดัง แมวส้มถึงกับสะดุ้ง ผุดลุกขึ้นนั่งมองเขาอย่างงุนงง
ฟ้าร้องครืนขึ้นมา เสียงดังจนกระจกสะเทือนเบา ๆ พร้อมกับที่หน้าจอซึ่งถูกเปิดทิ้งไว้นิ่ง ๆ จนหรี่แสงลงด้วยตัวเองกลับสว่างวาบขึ้นอีกคราวเมื่อมีข้อความใหม่เข้า ทว่าธัญญ์เดินหนีเข้าไปในตัวบ้านแล้วโดยไม่ได้อ่านมัน
แถวตัวอักษรเป็นประโยคสั้น ๆ ปรากฏขึ้น ค้างอยู่อย่างนั้นตามเวลาที่ถูกตั้งไว้
‘แล้วเธอจะต้องวิ่งกลับมาหาฉันด้วยตัวเองแน่นอน’
ก่อนแสงสีบนจอจะค่อย ๆ ดับมืดลง
To be continue…
มาต่อแล้วค่ะ ฮึบบบบบ ยังไม่ถึงเดือน เย้เฮ ถ้าไม่ผิดพลาด เดี๋ยวเดือนนี้จะอัปอีกค่ะ น่าจะได้สัก 2-3 งวดละมั้งเดือนนี้ (เอาว่าอย่างน้อย 2 แล้วกันนะคะ ฮา)
ก็ยังมุ้งมิ้งเบา ๆ...มั้ยนะ แหะ ๆ
ขอบคุณคนอ่านที่ยังรอนะคะ รักมาก ๆ ค่ะ >3<
อนึ่ง เพิ่งนึกได้ว่าลืมช่วงของแถมไปนานเลยค่ะ ไม่ได้แปะรูปมาหลายงวดแล้วนี่นา ฮือ แต่ถ้าเล่นทวิตหรือส่อง ๆ ในเพจก็คงจะเห็นแล้วเนอะคะ รวมไว้ที่นี่อีกทีค่ะ แปะ โชะ!
ชื่อภาพ : เด็กมันยั่ว เลยหลวมตัวไปหน่อย (?)
(http://orig02.deviantart.net/f6f8/f/2016/165/b/f/price17edit_resize_by_maew3ta-da67fx5.jpg)
วาดเล่นช่วงสติหลุดเดือนสอบโน้นค่ะ ฮา
(http://orig12.deviantart.net/bae6/f/2016/165/4/4/13071700_1104778742915341_5065944109886112647_o_by_maew3ta-da67g1u.jpg)
จากงวดก่อน ๆ โน้น (น่าจะ 16 ) ช่วงที่น้องกระทืบดอกไม้ลุงค่ะ เงิบแรง โอ๋นะลูก ;3;
(http://orig01.deviantart.net/84e1/f/2016/165/d/8/13427988_1126368534089695_4359284016070396612_n_by_maew3ta-da67g1m.png)
ปิดท้ายด้วยน้องภูมิกับพี่ตัง เวอร์ชันอีกสักสิบปีข้างหน้า เด็ก ๆ นี่กรุบกริบดีเหมือนกันนะคะ 5555
(http://orig05.deviantart.net/6dd5/f/2016/165/c/7/13043608_1097005300359352_7877430804015555936_n_by_maew3ta-da67g24.jpg)
พบกันงวดหน้าค่ะ //รวบกอดดดดดด ขอบคุณมากค่ะ TwT
-
กราบบบบบบบบบขอบคุณคุณ Rainyday
เข็นมาให้อ่านอีกตอนแล้วววววว
แต่มาม่าเส้นอืดๆก็กำลังจะตามมาด้วยเหมือนกันสินะ :ling3:
(ธัญญ์นี่ต้องโดนตีก้นนะคะ ดื้อขนาดนี้) :hao3:
-
พร้อมภูมิถ้าโตแล้วเหมือนคุณภูเมศ ก็อยากจะจีบเลยนะเนี่ยย :-[
-
ช่วงแรก ๆ ก็มุ้งมิ้งอยู่หรอกค่ะ ไหงมาตอนท้ายได้กลิ่นปัญหาตุๆมาเชียว
ว่าแต่เมื่อไหร่น้องธัญญ์จะยอมเล่าเรื่อง/ปัญหาของตัวเองให้ลุงฟังล่ะเนี่ย (คนอ่านร่วมลุ้น...เพราะอยากรู้ด้วย ฮา)
-
อิตาธเนศ เมื่อไรจะเลิกตาาัญ รไคาญแทนเลยนะเนี่เรื่องมันกำลีงดี บ้านนี้กำลังมีความสุข
อย่ามาทำตัวแย่ๆจะแย่งธัญไปนะ
ถ้าคุณดีจริง ธัญไม่หนีออกมาหรอก
หวังว่าภูเมศจะมีความแข็งแรงพอที่จะจับธัญไว้นะ
ในวันที่ธเนศเริ่มเอาจริง
กลัวธัญเสียใจ
แต่ก็กลัวภูเมศกับพร้อมภูมิเสียธัญไปด้วย
อยากให้สงบสุขเสียที
ถึงยังไม่รู้ปมแต่เกลียดธเนศมาก พูดเลย
-
งุ้ยยยยยยยยยยย มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งงงงงงง ม่านสีม่วงตลบอบอวลลลลล
กลับมาคราวนี้นุ้งธัญญ์อัพเกรดเป็นลูกแมวยั่วสวาทขั้นแอดวานซ์ สักวัน ลุงเมศได้ตายคาอกแน่ๆ 555555555
น้องภูมิรีบๆโตเข้านะลูก พี่เชียร์อยู่ๆ 55555 มาแกล้งคนแก่ให้หึงเล่น แต่ถ้าพี่ตังมาก็ตัวใครตัวมันนะลูกนะ ป้าไม่เกี่ยวววว
ขอหวานๆอีกสัก 3-4 ตอนได้มั้ยยยยย อิตาธเนศอย่าเพิ่งมาาาาา ปล่อยเค้ามีความสุขกันก๊อนนนนน
-
ได้กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล แฮร่
-
:pig4: :pig4:
-
อดีตของธัญน่าสงสัยจริงๆ ว่าเจออะไรมาบ้าง
-
ใครคนนั้นที่ทำให้ธัญญ์กลายเป็นแบบนี้
-
เห้อออออ
-
ชอบตอนคุณภูเมศกอดพี่ธัญญ์หลังส่งลูกเข้านอนอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
เห็นภาพธัญญ์กลายเป็นหมอนข้างเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
พร้อมภูมิน่ารักน่าแกล้งจริง ๆ
คุณธเนศยังคงทำให้สะอิดสะเอียนได้แม้ไม่โผล่หัวมา
-
สมกับที่รอคอยค่ะ อ่านแล้วคุ้มมาก
น่ารักมากเลยค่ะ
ตอนนี้เริ่มเข้าข่ายจะขาดกันไม่ได้ซะแล้ว
พ่อก็ขี้หวง ลูกก็ช่างโมเม 5555
ธัญญ์ที่ผ่านมาต้องเจออะไรบ้าง ดราม่าจะมาใช่ไหม
แล้วอิลุงนั่นคืออะไร ต้องการอะไร อยากได้มากงี้
-
ฮ่า ลุงหื่นนน ในหัวคิดแต่จะปล้ำเด็ก
มารหัวใจก็คอยแต่หลอกหลอนน้องตลอดๆ
-
สุขใจมากเลยในที่สุดก็กลับมาบ้านนี้แล้ววว ครอบครัวสุขสันต์ :impress2: :pig2:
แต่พอตอนท้ายทำเอาเครียดเลยอ่า สงสารน้องธัญญ์ ไม่รู้ว่ามีปมอะไรกัน แต่น้องธัญญ์ต้องผ่านความรู้สึกขยะแขยงนั้นไปให้ได้น๊า
เอาใจช่วยค่ะ
-
มีความสุขตามธัญญ์เลย ฮือ
อินตามเป็กด้วย จะร้องตาม ใจหายนะ คนๆหนึ่งอยู่กับเราดีกับเรา ถึงช่วงนึงกลับเก็บกระเป๋าออกไป ไม่เป็นไรเจอกันทุกวันอาทิตย์อยู่แล้ว//ตบบ่า ฮืออออออออออ
โอเค พร้อมกับมาม่าแล้วค่ะ ฮืออออออออ
-
:pig4: :pig4:
-
ความฟินพุ่งสูง ก่อนอารมณ์จะดิ่งลงเหวในตอนท้าย ...
-
ธเนศวางแผนจะทำอะไรรึป่าว ทำไมเลวจัง
-
:z3:ชั้นอิจฉาลุงเมศ!!!!!!!?!!!! ชั้นรักธัญ์
แล้วตะไมมาทิ้งมาม่าไว้ตอนท้ายเนี่ย :z13: :z13:
-
เตรียมต้มน้ำรอหย่อนมาม่าสินะ
จะถ้วยโตมั้ย จะแซ่บมากรึป่าววน้า
-
โอ้โห หวานมดจะขึ้นอ่ะ
อยากรู้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกจริงๆนะ
พ่อธัญญ์ดูจิต ๆ น่ากลัวๆ อ่ะ
ไม่แปลกหรอกที่พี่ธัญญ์จะไม่อยากกลับบ้าน
และนี่อะไร เหมือนกลิ่นดราม่ามาติดๆ
เพิ่งจะดีกันได้แปปเดียวแท้ ๆ :ling1:
-
หวานจัง
แต่
กลัวอดีตกับไอ้ผู้ปกครองโรคจิตรนั่น
จะมารังควานธันย์กับสองพ่อลูกนี่นะสิ
อยากให้คุณพ่อฉลาดและแข็งแกร่งกว่านี้
ไม่งั้น เดี๋ยว มีคนไม่ดีมาแย่งธันย์ไป จะช่วยธันย์ไม่ได้นะ
-
โอ๊ะ !!!! o22 o22 หวังว่าคุณพ่อภูเมศคงไม่โดนเล่นงานนะ
-
น้องภูมิน่ารักมากกก...ธัญญ์จะเจออะไรต่อไปอ่ะ :serius2:
-
อิตาธเนศนี่มันโรคจิตชัด ๆ คนเขากำลังมีความสุขกันโผล่มาทำม้ายยยยย
-
อยากรู้ปมนี้แล้วอ่ะ...
-
งวดนี้มาไวจริงๆๆด้วย น่ารักอ่ะ แต่ตอนท้ายนี้สดุดเลย มาหลายๆๆงวดน่ะ
-
มีกลิ่นมาม่า งวดหน้าต้องต้มน้ำรอหรือเปล่าเนี่ย
-
พอจะหวาน ก็มาม่าและ :เฮ้อ:
-
ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ..
-
กลัวใจมากกก กลัวดราม่าแล้ว
จะเสียใจแรงทั้งคู่อ่ะ ขอความสุขอยู่นานๆ
อีกสักหน่อยเถิดน้าา น้องภูน่ารักอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
พึ่งจะหวาน
จะมาม่าอีกแล้วหรอ :ling2:
-
น้องภูมิคงหนีไม่พ้นพี่ธัญญืแล้วล่ะ หว่านเสน่ห์ขนาดนั้น 55555555555
-
เหมือนมาม่าลูกใหญ่หำลังเคลื่อนตัวเข้ามา :hao5:
-
อิตาลุงนั้น
-
สึนามิกำลังก่อตัว
-
ธัญน่าแกล้งมากกก 555
-
ขอบคุน
-
:เฮ้อ:
-
หนักใจแทนภูเมศและพร้อมภูมิจริง ๆ
ยังมีอีกหลายเรื่องที่ทั้งสองยังไม่รู้เกี่ยวกับธัญ เฮ่อ!
แต่ก็นะ ถ้าเจ้าตัวยังมีความสุขกับการอยู่กับสองพ่อลูก
ธัญคงจะทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องความสุขนั้นได้แน่ ๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :L2:
-
ธเนศน่ากลัวแปลกๆ
-
อ่านมาหวานๆเคลิ้มๆ พอตอนท้ายเพราะข้อความของคุณธเนศทำเอาอารมณ์เสียเหมือนนุ้งธัญญ์เลยค่ะ
อยากจะไล่คุณธเนศออกจากการรับบทในเรื่องนี้ มาม่าเรากินบ่อยแล้ว ไม่อยากกินเพิ่มค่า :sad4:
-
พึ่งจะหวาน
จะมาม่าอีกแล้วหรอ :ling2:
-
กำลังเตรียมเครื่องมาม่าช่ะ ??? :ling3:
-
เพิ่งตามอ่านทัน สนุกมากค่ะ
รอตอนต่อไปปปป :katai5:
-
น้องภูมิน่ารัก ธัญเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
-
อีตาธเนศนี่โรคนนิตสินะ
ปล.ในรูปทำไมภูเมศดูเหมือนคนแก่ขี้หื่นจัง อ่อๆเด็กมันยั่วจ้าาา
-
อ่านวนรอตอนต่อไป :katai5:
-
บริษัทที่ภูเมศทำงานอยู่เป็นบริษัทลูกของธเนศ??
ธเนศมีแผนแล้วแน่ๆ ฮืออออ
-
ฮรือออออออออออออออออ เค้าไม่ยากกินมาม่า มาม่าไม่เอา
จะเอาหวานๆ
-
ชอบบบ ธัญญ์น่ารักมากกกก ธเนศกำลังวางแผนไรอยู่เนี่ยยย
-
รอนิยายรายเดือนค่ะ ปาดน้ำตา
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก
ทั้งการบรรยาย ไดอะล็อก ตัวละคร
แต่เป็นนิยายรายเดือนไปได้
ฮืออออ
-
เดือน 7 แล้ววววววว
-
หวั่นใจว่าเรื่องร้ายกำลังจะมา
-
เตรียมหย่อนมาม่าลงในหม้อน้ำเดือดๆ !! คนเขียนจ๋าอย่าหายนานน้า มาต่ออีกน้าา รออยู่ จ้า :monkeysad:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 19
เสร็จธุระวันนี้แล้ว
ทันทีที่ก้าวขาออกจากประตูบ้านใหญ่ ภาคีถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งยาว ๆ
ครั้นสาวเท้ากลับมาถึงตัวรถที่จอดไว้ ขึ้นนั่งหลังพวงมาลัยเป็นที่เรียบร้อย ยังเผลอถอนหายใจออกมาอีกเฮือก
เขาทอดสายตามองไปยังตัวบ้านใหญ่โต สิ่งปลูกสร้างโอ่อ่ากลางพื้นที่กว้างใหญ่ในรั้วถูกวางไว้อย่างเหมาะเจาะ ล้อมรอบด้วยสวนหย่อมสวยงาม เนินหญ้า และสระน้ำขนาดย่อม อาคารสถานที่ล้วนได้รับการตกแต่งดูแลอย่างดี บ่งบอกถึงความเอาใจใส่ของเจ้าของในทุกรายละเอียดรอบตัวบ้าน...หรือไม่ก็ในทุกรายละเอียดของคนที่เคยอยู่ร่วมชายคา..คล้ายเตรียมรอเผื่อใครคนนั้นจะกลับมาอีกหนในเร็ววัน
ทั้งที่น่าอยู่ออกปานนี้ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด บรรยากาศโดยรวมกลับไม่ชวนให้สบายใจเท่าไรนัก เขายอมอยู่ในบ้านหลังน้อยของตัวเองกับภรรยาผู้แสนดี มากกว่าจะต้องขลุกอยู่แต่ในรั้วนี้ไปเสียค่อนชีวิตอย่างธัญญ์ ขนาดตัวเองเคยได้เข้ามาอาศัยภายหลังฝ่ายนั้นตั้งหลายปี และยังย้ายออกไปอยู่ที่อื่นก่อนธัญญ์เสียอีก ก็ยังคิดว่าโชคดีจริง ๆ ที่พ้นไปได้
ชายหนุ่มพรมนิ้วลงบนพวงมาลัยรถอย่างครุ่นคิด อดรู้สึกไม่ได้ว่าภาพที่ปรากฏในลานสายตาช่างดูเงียบเหงา ไร้วี่แววการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิต หากไม่มีต้นไม้ใบหญ้าไปเสียอีกอย่าง คงจะยิ่งหดหู่หนักกว่านี้เป็นแน่
ลุงแช่ม คนสวนที่อยู่มานานกว่าเคยเล่าให้ฟัง ว่าก่อนธัญญ์และมารดาของเจ้าตัวจะเข้ามาอยู่ร่วมชายคา สวนหย่อมไม่ร่มรื่นสวยงามเท่านี้ มีเพียงพื้นที่โล่ง ๆ ที่มีต้นไม้ปลูกอยู่หร็อมแหร็ม ทั้งยังไม่ได้รับการเอาใจใส่เท่าไรนัก
สมัยก่อน เมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่น มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผู้ธเนศผู้เป็นเจ้าบ้านใช้ชีวิตโลดโผนไม่น้อย เรื่องเจ้าชู้นั้นเรียกว่าขึ้นชื่อทีเดียว ซ้ำยังมีฐานะร่ำรวย สามารถใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้เต็มที่ไปกับสาวน้อยสาวใหญ่ที่ตนหมายตา ทว่าไม่ยอมตกล่องปล่องชิ้นเป็นตัวเป็นตนกับใครสักคน แม้แต่กับมารดาของภาคีเอง ก็เป็นแค่คู่นอนคนหนึ่งในจำนวนหลายสิบของธเนศเท่านั้น
เจ้าตัวคอยระมัดระวังเรื่องคุมกำเนิดเป็นอย่างดี ต่อให้ฝ่ายหญิงจะปล่อยตัวเต็มที่ ด้วยคิดว่าหากได้ให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขของมหาเศรษฐีระดับนี้สักคน ตัวเองคงสบายไปทั้งชาติ ทว่าธเนศกลับไม่ต้องการความผูกพันในลักษณะเช่นนั้น ตัวเองที่ผ่านเล่ห์เหลี่ยมมาสารพัด ย่อมไม่เสียท่าให้ถูกผูกมัดเอาได้ง่าย ๆ
แต่แน่นอน ต่อให้รอบคอบอย่างไร ความผิดพลาดย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ ถุงยางอนามัยหมดอายุหรือเปล่า หรืออาจจะมีใครสักคนแอบเอาเข็มไปเจาะมันก่อนถูกธเนศหยิบมาใช้ มารดาเขาเคยเอ่ยทีเล่นทีจริงอยู่เหมือนกัน แต่เรื่องนั้นใครจะรู้ ในเมื่อไม่มีผู้พิสูจน์ได้ คงเหลือเพียงหลักฐานว่ามันได้เกิดขึ้นแล้ว
และหลักฐานของความผิดพลาดนั้นก็คือเขาเอง
แม้โดยสายเลือดแล้วเขาจะเป็นลูกชายแท้ ๆ ของธเนศ หากแต่ได้รับการปฏิบัติด้วยอย่างห่างเหิน
ไม่สิ เรียกแบบนั้นอาจไม่ถูกนัก ต้องบอกว่าระหว่างพวกเขา แทบไม่มีปฏิสัมพันธ์ใดต่อกันเลยต่างหาก จนกระทั่งเขาได้มาเหยียบบ้านใหญ่อีกหนเมื่อโตเป็นหนุ่มแล้วนั่นละ
ตอนเขายังเด็ก พวกเขาสองคนแม่ลูกได้เงินค่าเลี้ยงดูตามสมควรเป็นรายเดือนนับว่ายุติธรรมแล้ว ส่วนชีวิตลำบากลำบนหลังจากนั้น ถือเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ในเมื่อมารดาเขาใช้เงินมือเติบอย่างกับอะไรดี ครั้นเธอลองใช้ไม้แข็งข่มขู่ เรียกร้องค่าเลี้ยงดูเพิ่ม ก็ใช่ว่าคนอย่างธเนศจะยอมให้ถูกใครต่อรองเอาได้ง่าย ๆ เสียที่ไหน
ว่ากันตามจริง คนที่ต่อรองสิ่งใดกับธเนศแล้วดูเหมือนจะเป็นต่ออยู่บ้าง เห็นจะมีแต่สองแม่ลูกผู้เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านเมื่อราวยี่สิบปีก่อนคู่นั้นนั่นละ
พิมพิชชา และลูกชายของเธอที่ชื่อธัญญ์
ลุงแช่มนึกเอ็นดูเด็กชายวัยหกขวบผู้เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่พร้อมกับมารดาวัยสาวผู้นั้นไม่น้อยทีเดียว กล่าวถึงช่วงเวลานั้นทีไร เป็นต้องเอ่ยชมไม่ได้ขาดปาก ว่าคุณธเนศช่างตาถึงนัก
คุณพิมพิชชาคนแม่ก็สวยหมดจด กิริยามารยาทงดงาม ทั้งยังฉลาดเฉลียว แม้ผ่านการแต่งงานมาก่อนแล้ว ทั้งยังมีลูกติดเสียอีก แต่กลับไม่กระทบกระเทือนภาพลักษณ์สักนิด ด้วยนิสัยใจคอและการวางตัว ไหนจะรูปโฉมละมุนตาอีก ใครเห็นเข้าก็อดไม่ได้จะบอกว่าเหมาะสมกัน ต่อให้ลับหลังคนแอบนินทาไปต่าง ๆ นานา ตั้งแต่เรื่องคุณพิมพิชชาเป็นฝ่ายใช้มารยา ตั้งใจจะจับเศรษฐีสักคนให้ตัวเองสบายไปทั้งชาติ ไหน ๆ สามีตัวเองก็ตายไปแล้ว หรือบ้างก็ว่าคุณธเนศไปถูกตาต้องใจฝ่ายหญิงเข้า แต่สาวเจ้าไม่เต็มใจเล่นด้วยนัก เห็นว่าเธอเป็นครอบครัวนักธุรกิจ มีกิจการขนาดกลางของตัวเองอยู่เหมือนกัน จึงได้ไปเล่นงานทางอ้อมแทน กดดันทางธุรกิจให้จนตรอก สุดท้ายจบลงที่การแต่งงาน รวมธุรกิจสองฝ่ายเป็นหนึ่งเดียวในที่สุด ซึ่งจะว่าไป สำหรับฝั่งที่ด้อยกว่าอย่างพิมพิชชาแล้ว ก็เหมือนถูกกลืนกิจการทั้งหมดไปดี ๆ นี่เอง
ทว่าผู้คนก็ทำได้แค่วิพากษ์วิจารณ์กันพอสนุกปากเท่านั้น ไม่ได้กระทบกระเทือนต่อชีวิตเพียบพร้อมในบ้านหลังใหญ่นี้แต่อย่างใด พิมพิชชาไม่เคยพูดจาให้ร้ายใครสักคน หากถูกถามเรื่องนี้เข้าก็เพียงแต่ยิ้ม และพาคู่สนทนาเปลี่ยนไปประเด็นอื่นได้อย่างแนบเนียน
ผู้หญิงที่มีเสน่ห์เพียบพร้อมถึงเพียงนี้ น่าเสียดายที่อายุสั้นนัก
ตัวภาคีเองแม้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่เห็นสายตาเศร้าสร้อยของลุงแช่มยามพูดถึงจุดจบของนายหญิงบ้านนี้ทีไรก็อดเศร้าใจตามไปด้วยไม่ได้
‘มะเร็งมันน่ากลัว คุณภาคี’ ลุงแช่มเคยว่า พลางรดน้ำพรวนดินต้นไฮเดรนเยียที่ธัญญ์ในอดีตชื่นชอบนักหนา แต่ระยะหลังกลับหมดความสนใจไปอย่างไม่มีต้นสายปลายเหตุ ‘ตอนหมอบอกว่ามันลามไปที่ตับ ที่กระดูก ที่ปอด คุณพิมแทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว ตัวผอมแห้งแทบปลิว จับไปมีแต่กระดูก ตาลึกโหลไปหมด อายุยังน้อยแท้ ๆ หมอยังบอกว่าถามประวัติญาติพี่น้องว่ามีเป็นมะเร็งตั้งแต่อายุน้อย ๆ บ้างหรือเปล่า คุณพิมก็ไม่พูดถึงญาติสักคน บอกแต่ว่าไม่มี’
หลังจากผ่านการรักษาทุกอย่างเท่าที่วิทยาการทางการแพทย์ในปัจจุบันจะทำได้ ทั้งผ่าตัด ทั้งยาเคมีบำบัดหลายขนาน ทั้งการฉายแสงรังสีรักษาตรงจุดที่มะเร็งกระจายออกไปในระยะลุกลาม สุดท้ายแล้ว เส้นเชือกที่คล้ายชักเย่อระหว่างความเป็นความตายมายาวนานนับปีก็ถูกผ่อนลง ปลายเชือกฝั่งคนที่พยายามดิ้นรนเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
ความทรมานของเธอสิ้นสุดลงพร้อมลมหายใจ ด้วยวัยเพียงสามสิบหกปีเท่านั้น
ส่วนคนลูก ย้อนกลับไปตอนธัญญ์เข้ามาในบ้านหลังนี้พร้อมมารดา เจ้าตัวเพิ่งอายุได้หกปี ภาคีเองไม่ทันได้เห็นตอนฝ่ายนั้นยังเด็ก แต่ฟังจากปากคำของลุงแช่ม ทั้งนึกภาพเปรียบเทียบกับธัญญ์ในปัจจุบัน เชื่อว่าในวัยเยาว์ก็คงน่าเอ็นดูไม่น้อย
‘จิ้มลิ้มพริ้มเพรา คิ้ว จมูก ตา ปาก อย่างกับเทวดาปั้น’ ลุงแช่มพูดอยู่ประจำ ‘ยิ่งตาใสแจ๋วอย่างนั้นนะ ใครจะไม่ใจอ่อนกับคุณธัญญ์ไหวหรือ’
เรื่องนั้นแม้มาเห็นธัญญ์เอาตอนเข้าวัยรุ่นแล้ว แต่เขาเองก็อดคิดไม่ได้ว่าจริงของลุงแช่มอยู่หรอก ใครจะไม่ใจอ่อนไหว หากทำตัวน่ารักสักหน่อยให้สมกับหน้าตา ขออะไรคุณธเนศย่อมหามาประเคนให้ทั้งหมดอยู่แล้ว ขนาดทุกวันนี้ดื้อเอา ๆ ก็ยังเห็นเจ้าบ้านใหญ่ลงให้อย่างกับอะไรดี ทั้งรักทั้งหวงประหนึ่งลูกในไส้ ทั้งที่หากว่ากันด้วยสายเลือดแล้ว ทั้งสองคนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด เขาต่างหากที่เป็นลูกแท้ ๆ กลับไม่เคยได้เหยียบบ้านใหญ่ ไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตาพ่อตัวเองชัด ๆ ไม่เคยแม้แต่จะมีโอกาสเรียกคุณธเนศว่าพ่อเลยด้วยซ้ำ
และที่เขาได้เข้ามาอยู่ร่วมบ้านหลังนี้อีกคน เมื่อสมัยช่วงมัธยมปลายต่อมหาวิทยาลัย ทั้งหมดก็เพราะธัญญ์ทั้งนั้น
เขาพบกับธัญญ์ครั้งแรก ตอนฝ่ายนั้นย้ายมาเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่โรงเรียนเดียวกับเขา ช่วงนั้นคุณพิมพิชชาผู้เป็นมารดาของเจ้าตัวเสียชีวิตไปได้ราวสามปีแล้ว
ส่วนเขาเอง ตอนนั้นเป็นรุ่นพี่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก เห็นธัญญ์ครั้งแรกยังอดคิดไม่ได้ว่าเด็กคนนี้หน้าตาดีจัดจริง ๆ เสียแต่แทบไม่คบใครเป็นเพื่อนเลย พูดน้อยจนทุกคนลงความเห็นว่าเป็นพวกมนุษยสัมพันธ์ยอดแย่ไม่น่าคบ ต่อให้ดวงหน้าหล่อเหลานั้นจะดึงดูดผู้คนเข้าหาปานใด แต่สุดท้ายไม่มีใครทนความเฉยชาของธัญญ์ได้ตลอดรอดฝั่งสักคน กลุ่มเพื่อนไม่มี อยู่โรงเรียนก็ไปไหนมาไหนตัวคนเดียว ค่ายไม่เคยไป กิจกรรมโรงเรียนไม่เข้าร่วมสักอย่าง แต่ไม่มีใครกล้าทำอะไรนัก ด้วยเห็นว่าเป็นลูกรักคุณธเนศ ผู้มีอุปการคุณรายใหญ่ของโรงเรียน
ธัญญ์ในตอนนั้นคงความเฉยชาและหนีห่างสังคมได้เสมอต้นเสมอปลาย มีรถมารับมาส่งจากบ้านถึงโรงเรียนทุกวัน ว่ากันว่าไม่เคยแวะไปไหนระหว่างทาง บ่อยครั้งยังเห็นคุณธเนศมารับด้วยตัวเองด้วยซ้ำ รถยนต์หรูหราสีดำมันปลาบเป็นที่สะดุดตาผู้พบเห็นเสมอ ผู้คนต่างยกมือป้องปากซุบซิบ แต่ธัญญ์ไม่เคยสนใจเสียงวิพากษ์วิจารณ์เหล่านั้นแม้แต่น้อย
ระหว่างเขาและธัญญ์ คงจะดำเนินสถานะเช่นคนไม่รู้จักกัน (หรืออาจต้องเรียกว่าเขารู้จักธัญญ์แบบผิวเผินเท่าที่นักเรียนคนอื่นรู้จัก ส่วนธัญญ์ไม่รู้จักเขาเลย) เช่นนี้ไปเรื่อย ๆ กระทั่งครั้งหนึ่งซึ่งแม่มารับเขาที่โรงเรียนด้วยเหตุสุดวิสัย แล้วบังเอิญได้พบกับคุณธเนศที่มารับธัญญ์วันนั้นเข้าพอดี
เธอปรี่เข้าไปทักคุณธเนศ มีธัญญ์อยู่ร่วมเหตุการณ์ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง รู้เห็นบทสนทนาที่เกือบกลายเป็นทะเลาะ ร้องแรกแหกกระเชอเพื่อเรียกร้องขอเพิ่มค่าเลี้ยงดูลูกชายนอกสมรส—ซึ่งก็คือเขานั่นเอง—ตั้งแต่ต้นจนจบ
แม่ไม่รู้หรอกว่าเขารู้สึกอับอายขนาดไหน ถึงกับต้องเดินเข้าไปหมายจะห้าม
ตอนนั้นเอง ที่ธัญญ์หันมา และเขาสบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทของฝ่ายนั้นตรง ๆ เป็นครั้งแรกในระยะใกล้
ถึงบัดนี้ก็ยังจำวินาทีนั้นได้ ยังคิดอยู่เลย ว่าตาสวยมาก เขาชะงักไปวูบใหญ่ แต่ละสายตาไม่ได้ กระทั่งฝ่ายนั้นเบือนหน้าไปทางอื่น จากนั้นไม่หันกลับมาอีกเลย จนเจ้าตัวขึ้นรถจากไปพร้อมคุณธเนศ
ทว่าไม่กี่วันถัดมา โดยไม่คาดคิด ธัญญ์กลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเริ่มบทสนทนากับเขาก่อน
เขาเองได้ยินชื่อเสียงมาบ้างหรอก เรื่องความฉลาด หัวดีของธัญญ์ แม้จะไม่เข้าร่วมกิจกรรมใด เวลาเข้าเรียนก็เหมือนไม่ได้ใส่ใจมาก แต่ทุกครั้งที่สอบวัดผล คะแนนกลับออกมาดีในระดับท็อป คล้ายว่าไม่เคยต้องใช้ความพยายามกับเรื่องไหนให้ใครเห็นสักครั้ง ไม่มีอะไรต้องเก็บมาคิดให้รกสมอง
แต่ภาคีมารู้ในภายหลัง ว่าเขาคาดผิดไปถนัด ธัญญ์คิดนำหน้าเขาไปไกลหลายก้าวแล้วทั้งที่ยังเป็นแค่เด็กมัธยม
เหตุการณ์เล็ก ๆ แค่นั้น ทำให้เขามายืนอยู่ตรงจุดนี้ จะเรียกว่าเป็นเบี้ยตัวหนึ่งของฝ่ายนั้นก็อาจว่าได้
หลังจากธัญญ์เห็นแม่เขามีเรื่องกับคุณธเนศไม่นาน ไม่รู้ว่าธัญญ์ไปตกลงหรือยื่นข้อเสนอกันแบบไหน คุณธเนศจึงได้เป็นฝ่ายออกตัวขอรับเขาเข้าบ้านใหญ่ เลี้ยงดูส่งเสียให้เรียนต่อจนจบ มีชีวิตสะดวกสบายเสมือนหนึ่งเป็นลูกชายอีกคนที่เจ้าตัวเพิ่งนึกออกว่ามี ทำกระทั่งให้เงินก้อนใหญ่แก่แม่ของเขาจนเป็นที่พอใจ เพียงแต่ไม่ได้รับตัวมาอยู่ในบ้านด้วยกันเท่านั้น
เขามารู้แน่ชัดเอาทีหลัง ไม่กี่เดือนหลังจากเข้ามาอยู่ในบ้านใหญ่ ว่าเป็นธัญญ์จริง ๆ นั่นละที่ช่วยพูดให้คุณธเนศรับดูแลเขาอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องจนเรียนจบ กระทั่งเรื่องงานการนับจากนั้น ก็ได้รับตำแหน่งที่เหมาะสมในเครือธุรกิจของธเนศ แม้ไม่ได้มีฐานะเป็นลูกรัก แต่ก็เป็นที่ยอมรับว่าเขาคือลูกชายอีกคน
ทั้งหมดที่เขามายืนอยู่ตรงจุดนี้ จะบอกว่าเป็นเพราะธัญญ์ก็คงไม่ผิด
แต่ธัญญ์ไม่เคยเรียกร้องหรือทวงบุญคุณสักคำ
เขาพารถออกตัวพ้นจากรั้วบ้านหลังใหญ่ รักษาความเร็วไว้เรื่อย ๆ เท่าเดิมโดยไม่เร่งร้อน พลางนึกย้อนไปเรื่อยเปื่อย
พอคิดถึงตรงนี้ ก็ได้แต่นั่งปลงตก เพิ่งเข้าใจว่าตัวเองหัวช้ากว่าธัญญ์ไปหลายขุม กว่าจะรู้ว่าสงสัยคงถูกซื้อตัวด้วยคำว่าบุญคุณเข้าให้แล้ว ก็ดูท่าจะถึงจุดที่ตามชดใช้กันไม่จบไม่สิ้นเป็นที่เรียบร้อย
ธัญญ์รู้นิสัยเขาดี บางทียังคิดว่าอาจจะรู้ในหลายส่วนดีกว่าที่เขารู้จักตัวเองเสียอีก ฝ่ายนั้นคงประเมินแล้วว่าความสัมพันธ์ต่อกันแบบไหนที่เขาจะไม่สามารถทรยศต่อเจ้าตัวได้ ผ่านการไตร่ตรองถ้วนถี่ออกมาแล้วว่ามันต้องเป็นเช่นนี้ นับแต่วินาทีที่รู้ถึงสถานะลูกนอกสมรสของเขา และถึงแม้เจ็บใจอยู่นิดหน่อยที่ถูกมองเสียทะลุปรุโปร่ง แต่ก็อดทึ่งอยู่ไม่ได้เหมือนกัน
ที่เขาสงสัยอยู่อย่าง และจนถึงทุกวันนี้ยังไม่ได้รับคำตอบ คือเกิดอะไรขึ้นกับธัญญ์กันแน่ จึงได้มีนิสัยที่ชวนให้คนตีความว่าเป็นพวกแล้งน้ำใจ โตมาแบบเด็กมีปัญหา เก็บเนื้อเก็บตัว ความพยายามในการเข้าสังคมตกต่ำถึงขีดสุดขนาดนี้ ช่วงที่เป็นหนัก ๆ ตอนมัธยมปลายนั้น เล่นเอาแม้แต่เขาเองยังปวดเศียรเวียนเกล้าไม่น้อย ประสาอะไรกันคุณธเนศที่ดูจะอดทนมาตลอดเหมือนกัน
หากธัญญ์เป็นเช่นนี้มาแต่แรกอย่างที่เขาเคยเข้าใจผิด ภาคีอาจไม่ติดใจสงสัยมากนัก คงคิดแค่ว่าเป็นลักษณะนิสัยพื้นฐานติดตัว ไม่ว่าจะด้วยจากการเลี้ยงดูหรืออะไรก็ตาม
แต่ทั้งแม่บ้าน หรือคนงานจำนวนหนึ่งที่อยู่มานาน ทันเหตุการณ์แต่แรกเริ่มในบ้านใหญ่ ทุกคนล้วนบอกเป็นเสียงเดียวกัน ว่าเมื่อก่อนธัญญ์เป็นเด็กร่าเริง ช่างพูด เข้ากับคนง่าย รักสัตว์ รักต้นไม้ ขนาดสวนในบ้านแสนว่างเปล่าก่อนสองแม่ลูกจะเข้ามายังเปลี่ยนไปจนน่าตกใจ กระทั่งลุงแช่ม เมื่อกล่าวถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ สีหน้าก็หมองลงทันใด ถอนหายใจเฮือกอย่างคนอมทุกข์
ทั้งคนแม่คนลูก ล้วนชมชอบความสดชื่นของพืชพรรณ และสีสันสดใสของดอกไม้ที่ผลัดกันผลิบานยิ่งกว่าอะไร ไม่นานนัก พื้นที่ว่างเปล่าซึ่งปกติไม่ใคร่มีคนสนใจนักก็ค่อย ๆ มีต้นไม้ดอกไม้โผล่ขึ้นมาตรงนั้นตรงนี้ คุณธเนศถึงกับจ้างคนสวนเพิ่มเพื่อมาช่วยดูแล นับว่าเอาอกเอาใจกันเต็มที่ ลุงแช่มบอกว่าบรรยากาศในบ้านช่วงนั้น อบอุ่นอ่อนโยนขึ้นอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกครั้ง
กระทั่งตอนคุณพิมพิชชาป่วยกระเสาะกระแสะ เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น พักในโรงพยาบาลนานกว่าที่บ้าน ตอนนั้นธัญญ์เรียนอยู่ช่วงประถมปลาย เจ้าตัวก็ยังคงเป็นเด็กน่ารักที่พาคนมองชื่นอกชื่นใจเช่นเดิม เป็นที่รักของคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเพื่อนหรือคุณครูที่โรงเรียน บรรดาลูกจ้างในบ้าน หรือคุณธเนศเองซึ่งเอ็นดูธัญญ์สุดแสนมาแต่แรกอยู่แล้ว
ธัญญ์คอยดูแลมารดาเป็นอย่างดีไม่ห่าง กระทั่งเธอจากไปตอนเขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง แม้จะเสียใจจนซึมไปนาน แต่ธัญญ์ก็ยังคงนิสัยน่ารักอยู่เสมอต้นเสมอปลาย คอยปลอบใจคนอื่นในบ้านให้เข้มแข็ง เรื่องที่คนบางส่วนเดาว่าธัญญ์เปลี่ยนไปเพราะการตายของมารดา ภาคีจึงคิดว่าเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเท่าไรนัก
ธัญญ์มาเปลี่ยนไปจริง ๆ จนเห็นได้ชัด ก็สักราวหนึ่งหรือสองปีหลังจากนั้นต่างหาก เปลี่ยนชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ ทั้งนับวันก็ยิ่งหนักหนาขึ้นเรื่อย ๆ
จากที่เคยเป็นเด็กสดใสร่าเริง กลับกลายเป็นเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้า พูดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เคยไปเที่ยวบ้านเพื่อน ไม่เคยชวนเพื่อนมาเที่ยวบ้าน ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่เลี้ยงสัตว์ ไม่ทำอะไรที่เคยร่วมกันทำกับคุณธเนศหรือคนอื่นในบ้านอีก
แต่ก่อนเคยชอบต้นไม้ดอกไม้ โดยเฉพาะไฮเดรนเยียที่โปรดปรานยิ่งกว่าดอกไม้ชนิดอื่นก็เลิกสนใจ มิใยว่าคุณธเนศจะพยายามเอาใจด้วยการปลูกมันเพิ่มมากขึ้นตรงนั้นตรงนี้ ให้คนตัดดอกสวย ๆ มาจัดเป็นช่อประดับแจกันในบ้าน แต่ธัญญ์ดูเหมือนไม่คิดเหลียวแลมันอีกแล้ว
ที่น่าแปลกใจที่สุด คือความสัมพันธ์ฉันพ่อลูกซึ่งเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงโดยไม่มีใครล่วงรู้สาเหตุ และไม่มีใครกล้าพอจะขุดคุ้ยถึงเหตุผลแท้จริง
ครั้งหนึ่งธัญญ์เคยเรียกคุณธเนศเต็มปากเต็มคำว่า ‘คุณพ่อ’ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด วันหนึ่งกลับเปลี่ยนเป็นเรียก ‘คุณธเนศ’ เหมือนอย่างคนอื่นเรียกขาน
คนเก่าคนแก่ในบ้านใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความสงสัยใคร่รู้ ที่ไม่ว่าจะพยายามเลียบเคียงถามทั้งธเนศหรือธัญญ์ แต่ทั้งสองฝ่ายไม่เคยมีใครเอ่ยถึงต้นตอ
ความสนิทสนมอันเคยมีต่อกัน คล้ายว่าถูกแทนที่ด้วยความห่างเหิน โดยเฉพาะฝ่ายธัญญ์ ถึงขั้นพยายามหลบเลี่ยงจนสังเกตได้
ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อเวลาผ่านไป ความห่างเหินนั้น คล้ายลุกลามไปเป็นความรังเกียจ แม้ไม่แน่ใจนักถึงขนาดกล้าฟันธง แต่ภาคีคิดว่าบางครั้งบางคราว เขามองเห็นแววตาเช่นนั้นปรากฏอยู่บนใบหน้าธัญญ์ ยามเจ้าตัวมองไปยังคนที่ตัวเองเคยเรียกว่าพ่อ
ตอนที่ภาคีเข้ามาอยู่ร่วมบ้านใหญ่ ความสัมพันธ์ระหว่างธเนศและธัญญ์ก็เป็นเช่นนั้นไปแล้ว
นึกดูก็ตลกร้ายอย่างไรพิกล ตัวเขาแม้เข้ามาอยู่ร่วมบ้านแล้วจะได้รับการยอมรับมากขึ้น แล้วยังเป็นสายเลือดในอุทรแท้ ๆ แต่เขาก็ยังไม่กล้าเอ่ยปากเรียกธเนศว่า ‘พ่อ’ สักคำอยู่ดี ด้วยเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ไม่น้อย
ผิดกับธัญญ์ ที่แม้ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับธเนศแม้สักนิด แต่ได้รับความรักล้นเหลือ ครั้งหนึ่งเคยเรียกฝ่ายนั้นเป็นพ่อ ตัวเองเป็นคุณหนูของบ้าน แต่วันหนึ่งกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ราวกับว่าธัญญ์ที่เคยสดใสร่าเริงคนก่อนได้ตายจากไปแล้ว ความดื้อรั้นที่ดำเนินไปเงียบ ๆ คล้ายเพื่อเปลี่ยนสถานะตัวเองเป็นคนอื่นคนไกล เอ่ยถึงเจ้าบ้านด้วยคำเรียกขานว่า ‘คุณธเนศ’ แบบเดียวกับที่เขาเรียก
ที่แปลกอีกอย่าง คือธัญญ์เคยหนีออกไปอยู่ที่อื่นหลายครั้งหลายหน ทว่าแต่ละครั้งไม่เคยได้นาน คุณธเนศมักตามหาตัวฝ่ายนั้นพบได้โดยง่ายเสมอ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เขาไม่รู้เหตุการณ์ทั้งหมดระหว่างสองคนนั้น รู้แต่ว่าหลังจากตามตัวเจอว่าพักอยู่ที่ไหนกับใครได้ไม่เท่าไร ธัญญ์ก็จะเป็นฝ่ายกลับมาบ้านใหญ่เองด้วยสีหน้าเรียบเฉยขึ้นเรื่อย ๆ เสียทุกครั้งไป
ที่บอกว่าสีหน้าเรียบเฉยขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขาเองพอจับสังเกตได้บ้างเหมือนกัน ว่าช่วงแรกธัญญ์ยังดูคล้ายกลับมาอย่างไม่เต็มใจ แม้พยายามซุกซ่อนความขัดเคืองไว้ แต่ยังพอหลุดลอดให้มองเห็นอยู่บ้าง
ทว่าหลังจากหายไปและกลับมาเมื่อถูกคุณธเนศรู้ที่อยู่เข้าได้ไม่นาน แต่ละครั้ง...แต่ละหนที่ผ่าน คล้ายว่าสีหน้าเหล่านั้นยิ่งถูกผนึกไว้แน่นหนาขึ้นเรื่อย ๆ จนเหลือเพียงความเฉยชาที่ไม่สามารถเดาได้เลยว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกเช่นไร
เรื่องนี้คุณธเนศเองก็แปลกอยู่เหมือนกัน การหนีไปอยู่ที่อื่นครั้งหลัง ๆ ของธัญญ์ ภาคีรู้สึกได้ว่าฝ่ายเจ้าบ้านใหญ่นั้น ดูหวงแหนเกินขอบเขตพ่อลูกปกติอยู่ไม่น้อย และบางครั้ง...บางครั้งที่เขาบังเอิญได้ไปรู้เข้า ก็พบว่าคนที่มีความเกี่ยวข้องกับธัญญ์ในช่วงที่หายไป มักประสบโชคไม่ค่อยดีนัก...ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...
เขาไม่กล้าคิดเชื่อมโยงไปไกลโดยไม่มีหลักฐาน แต่บางคราวก็ห้ามความคิดตัวเองลำบากอยู่เหมือนกัน เมื่อถูกชักนำด้วยเบาะแสที่ชี้ไปในทิศทางเดียว
โดยทั่วไปแล้ว ลูกชายโตเป็นหนุ่มขนาดนี้ ควรจะเบาใจลงได้แล้วในระดับหนึ่ง การแยกบ้านแยกที่อยู่กันไม่ใช่เรื่องแปลกสักนิด แต่ธเนศดูเหมือนจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นโดยเด็ดขาด อย่างไรก็ต้องการเก็บอีกฝ่ายไว้ข้างตัวตลอดเวลา ทั้งบทสนทนาที่เขาเคยบังเอิญไปได้ยินในบางครั้งก็แปลกประหลาดนัก คลุมเครือชวนขนลุกอย่างไรพิกล จนเขานึกกลัวขึ้นมาหากจะต้องรับรู้อะไรมากไปกว่านี้ และกลับเป็นฝ่ายถอยออกมาอยู่ในระยะห่างที่คิดว่าเหมาะสมเช่นเดิม
ใคร่ครวญดูให้ดี พบว่ามีหลายเรื่องที่เกินความเข้าใจของเขา
แต่ที่แน่ ๆ ภาคีบอกได้ว่าการออกจากบ้านครั้งนี้ของธัญญ์ต่างไปจากครั้งก่อน ๆ
ยาวนานกว่า ดื้อด้านกว่า ท้าทายธเนศกว่าเก่า
รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายติดตามความเป็นไปของตัวเองอยู่ตลอด ยังคล้ายจงใจจะยั่วโมโห และคนที่ไปเกี่ยวข้องด้วยหนนี้ยังต่างจากคนก่อน ๆ ไปพอสมควร
ที่ผ่านมาเขาจับสังเกตได้อย่างหนึ่ง คือธัญญ์มักเลือกคบคนเพียงผิวเผิน พูดคุยเท่าที่จำเป็น ไม่ทำตัวสนิทสนมกับใคร ทว่าการออกจากบ้านครั้งล่าสุด เขาลอบมองอยู่ห่าง ๆ มาระยะหนึ่ง กลับพบว่าธัญญ์ดูผูกพันกับคนอื่นกว่าที่เคยเป็น
ไหนจะเพื่อนข้างห้องเป็นนักเลงหัวไม้ที่ชื่อเป๊กนั่น หรือคุณพ่อลูกติดที่ธัญญ์อาศัยอยู่ร่วมบ้านด้วยตอนนี้อีก
เขาเองรู้มาหลายปีแล้วเรื่องธัญญ์เป็นเกย์ แต่ไม่เคยเห็นฝ่ายนั้นคบหาใครจริงจังเลยสักคน จึงประหลาดใจไม่น้อย เมื่อพบว่าอีกฝ่ายอาจมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับผู้ชายชื่อภูเมศคนนั้น
เขารู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าธเนศจะต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน บรรยากาศตึงเครียดที่สัมผัสได้จากเจ้าบ้านช่วงนี้ ต่อให้ทำเป็นไม่รู้เรื่องอย่างไร คงไม่สามารถมองข้ามไปได้โดยง่าย
ธัญญ์เองก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าทำเช่นนี้ต้องขัดใจบิดาตนอยู่ไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายลูกติดที่ธัญญ์ไปอยู่ร่วมบ้านด้วย ยังเป็นคนของบริษัทลูกในเครือกิจการล้านแปดของธเนศเสียอีก ท่าทางเจ้าตัวคงยังไม่รู้ ว่ากำลังยุ่งอยู่กับลูกชายสุดรักของหัวหน้าใหญ่ที่ปัจจุบันไม่ค่อยลงมาลุยงานเองแล้ว แต่ทางฝั่งธัญญ์นั้นย่อมต้องรู้เรื่องนั้นดีที่สุด หากบอกว่าจงใจยั่วโมโหธเนศด้วยการเล่นกับคนในองค์กรเสียเลย ในความเห็นเขา...อาจมีความเป็นไปได้อยู่เหมือนกัน
โดยเนื้อแท้แล้ว เขาไม่อยากให้ทั้งสองฝ่ายเล่นสงครามประสาทต่อกันเช่นนี้ ธัญญ์และธเนศต่างก็ช่วยเหลือเขาไว้มากทั้งคู่ ทั้งเหตุผลในความบาดหมางที่เขาพอสังเกตได้ก็ยังไม่ชัดเจน รู้แต่ทั้งสองคน ต่างฝ่ายเหมือนพยายามสร้างปัญหาให้กันและกัน แต่ครั้นจะตัดก็ตัดไม่ขาด
หากสามารถเปิดใจพูดคุยจริงจัง อย่างน้อยให้ธัญญ์กลับบ้านสักครั้งอาจช่วยได้บ้าง จบด้วยมีความสุขทุกฝ่ายคงดีไม่น้อย แม้แนวคิดแบบนี้จะดูเป็นนิทานหลอกเด็กไปสักหน่อย
“ตั้งใจก่อเรื่องใช่ไหมเนี่ยคุณธัญญ์”
ภาคีพึมพำกับตัวเอง ทำได้แค่ส่ายหน้าอ่อนใจ มองไปทางไหนมีแต่ผู้มีพระคุณทั้งนั้น อยากช่วยเหลือทั้งคู่ ทว่าแนวคิดสองฝ่ายกลับสวนทางกันจนไม่รู้ควรเข้าข้างใคร หากยื่นมือลงไปยุ่ง...ซึ่งทุกวันนี้ก็เรียกว่ายื่นลงไปแล้วไม่น้อย อย่างไรสุดท้ายคงต้องขัดใจฝั่งใดสักฝั่งอยู่ดี ในฐานะคนกลางที่ปากเสียงไม่ได้มีความสำคัญนักอย่างเขา นับว่าลำบากใจไม่น้อย
เมฆฝนสีดำทะมึนตั้งเค้าอยู่เหนือขึ้นไป ไม่นานหยดน้ำก็เริ่มทิ้งตัวลงสู่เบื้องล่าง เม็ดฝนปะทะกระจกรถจนทัศนวิสัยย่ำแย่ ต้องชะลอความเร็วลงอีก สายฟ้าแลบแปลบปลาบให้เห็นอยู่กลางม่านน้ำฝน เสียงคำรามจากเบื้องบนได้ยินชัดเจนแม้นั่งอยู่ในรถ
เขานึกวกกลับไปถึงคนที่สมมติกันไปว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง—ผู้ไม่มีความเกี่ยวพันกันทางสายเลือด—อีกครั้ง
เข้าฤดูฝนแล้ว...ภาคีจำได้ที่ธัญญ์เคยหลุดปากว่าไม่ชอบ แต่เขาไม่ได้ถามให้ชัดเจนลงไปว่าไม่ชอบอะไร ไม่ชอบฝน ไม่ชอบอากาศร้อนชื้น ไม่ชอบฟ้าแลบ ไม่ชอบฟ้าร้อง หรือแค่ไม่ชอบอะไรอย่างอื่นที่อาจเกี่ยวกับฝนฟ้าคะนอง
ด้วยรู้ดีว่าถึงถามไป ธัญญ์ก็ไม่ตอบอยู่ดี
To be continued…
มาแล้วค่ะ พรากกกกกส์ ผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว //คัดไทยร้อยจบโทษฐานที่มาผิดนัด ฮือออออ ขอโทษด้วยค่ะ แต่มาแว้วววว
งวดนี้น้องธัญญ์ออกมาแต่ในห้วงคำนึงของขุ่นพี่ภาคี เล่าอย่างเดียวเลย หวังว่าจะเล่าไม่สับสนเกินไป
ไว้งวดหน้าค่อยกลับไปหาน้อง ณ ปัจจุบันกันนะคะ
คิดถึงลุงภูเมศด้วย เอื้อะ
ถามว่าดราม่าไหม เทียบกับเรื่องอื่นที่ผ่าน ๆ มา เรื่องนี้ก็คงระดับหนึ่ง...ละมั้ง...ค่ะ //โดนเหยียบอีกรอบ
แต่ยังไงก็ยังชอบหวาน ๆ นะ ต้องเขียนถึงให้ได้เลยค่ะ แฮร่ก
พบกันงวดหน้าค่ะ (ทำอย่างไรจะไม่ดอง) แงงงง จะพยายามรีบปั่นนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ รักกกก
(ดึกแล้ว พูดไม่ค่อยรู้เรื่องเลยค่ะ ฮา)
-
สงสารน้อง .. :(
ไม่คิดว่าธัญญ์จะต้องมาเจออะไรแบบนี้เลย ขนาดคุณแม่เสียกับวัยแค่มัธยมมันยังยากที่จะรับ
แล้วกับพ่อเลี้ยงก็กลายมาเป็นแบบนี้อีก สงสารน้องมากๆ รู้สึกดีใจแทนน้องนะคะที่ได้รับความรักที่จริใจแบบไม่หวังอะไรเลยจากภูเมศแล้วก็น้องภูมิด้วย ดีใจด้วยจริงๆค่ะ ; _ ;
แอบกลัวดราม่าแบบไม่เข้าใจกันเหลือเกินนนนนน
ไม่อยากให้คุณภูเมศเข้าใจว่าตัวเองเป็นแค่หมากตัวนึงในกระดานของน้องธัญญ์เลยค่ะ
อย่างน้อยน้องก็ร้องไห้งอแงให้เห็น หน้าแดงให้เห็นหลายรอบแล้วนะ ถ้าเล่นละครได้เก่งขนาดนั้นคงอยู่ฮอลลีวู้ดไปแล้วเนอะ ; ;
รอตอนต่อไปค่ะ คิดถึงน้องธัญญ์มากกกกกกก
-
เหมือนจะเริ่มเดาได้ลางๆ (ในขณะที่คนอื่นเขาอาจจะเดาได้กันตั้งแต่ต้นเรื่อง ฮาาาา)
-
ธเนศเหณธันเปฌนตัวแทนของเมียตัวเองรึเปล่านะ :hao4: :hao4:
-
อย่าดราม่าเยอะนะสงสารธัญญ์อ่ะ
-
ไม่อยากเดาให้มันเลวร้ายลงกว่านี้
แตาถ้าธเนศทำอย่างนั้นกับธัญที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกจริงๆ
คงรู้สึกแย่มากๆ
จากธัญที่เคยเรียกว่าพ่อคงขยะแขยงไปเลย
อยากรู้อดีตของธัญญ์ อยากให้ธัญญ์มีภูเมศอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆ
ไม่อยากให้ต้องเจอเรื่องไม่ดีอีกแล้ว
ขอแค่นี่ได้ม่ายยยยย
ปล. มีผิดบางจุดค่ะ
โดยเฉพาะฝ่ายธัญญ์ที่ถึง"ขึ้น"==>"ขั้น"พยายามหลบเลี่ยงจนสังเกตได้
แม้ไม่แน่ใจนักถึง"ขึ้น"==>"ขั้น"กล้าฟันธง
-
เดาปมไว้แต่ไม่รู้ว่าจะถูกมั้ย ดราม่าได้แต่อย่าร้ายแรงเลย :sad4:
-
สงสารธัณ
-
ถ้ารู้ความจริงทั้งหมด ภาคีอาจจะไม่นึกอยากเรียกธเนศว่าคุณพ่อ เลยก็ได้นะ
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
-
:hao5:
ภาคี รุ้แค่ เอิ่ม............
40% แบบที่คนภายนอกเห็นเองนะ
ปอลอ จ้างสไนเปอร์ยิงหัวธเนศเลยเหอะ
-
คุณธเนศ รักน้องเกินคำว่าลูก ปะเนี่ย
ที่น้องเป็นคนเฉย นี่มาจากคุณธเนศ นี่รึป่าวนาาาา
-
อยากรู้ปมนั้น
-
น่าสงสาร ..
-
ตกลงคือพ่อเลี้ยง น้องธัญญ์เอ๊ยยยจะทำให้พี่ภูงานเข้าไหมนั่น
-
:pig4:
-
คิดถึงธัญญ์ ภูเมศ น้องภูมิ อยู่ตลอดเลยล่ะ
คุณธเนศ นายตามรังควาญธัญญ์ตลอด คิดไรกับธัญญ์ล่ะสิ
ธัญญ์ เขารักคุณเมศ น้องภูมิ อยู่นะ
อย่ามาทำลายความสุขครอบครัวคนอื่นสิ
ตัวนายไม่ได้เป็นอะไรกับธัญญ์สักหน่อย ฮึ.... ไปไกลๆ เลย
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ธเนศข่มขืนน้องธัญญ์รึเปล่าอ่า :katai1: อ่านแล้วเครียดมากลุ้นมากเลยอ่า
สงสารน้องธัญญ์ น้องต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยดีน๊าาา :z3:
-
รอตอนต่อไป~
-
ธเนศทำอะไรกับน้องธัญญ์ สงสารน้อง
-
:katai1:
เฉลยเลยได้มั้ยเนี่ยยยยยยย____ถึงรู้ก็รับดราม่าได้อยู่นะจ๊ะ!!=^^= :ling2:
-
:pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยคุณภูเมศค่ะ
ไม่ว่าจะเจออะไรต่อไปข้างหน้า ทั้งธัญญ์และคุณภูเมศ
อย่าปล่อยมือกันเลยนะคะ
T____T
-
เป็นภาคีนี่น่าเห็นใจ เดาว่าภาคีเองก็ตระหนักอยู่ว่า การเข้าไปรู้แบบเต็ม ๆ หรือพัวพันเต็มตัวมันอันตราย
ฉันเดาปมไว้แบบจิตใจดำมืดเลยล่ะ
อยากให้ธัญญ์มีความสุขแบบปลอดโปร่งจริง ๆ เสียที
เรื่องเลือกภูเมศคงเป็นเรื่องบังเอิญเนอะ
-
ง่ะ :z3: คิดว่าตัวเองคิดเยอะไปตลอด แต่พอยิ่งได้อ่านบทนี่ยิ่งแน่ใจ
น้องธัญของเจ้ ทำไมน่าสงสารแบบนี้
ดีแล้วล่ะที่มาเจอลุงได้ ลุง ดูแลน้องดีๆนะ เข้าใจไหม
-
คืออะไรคะ ขนาดคนในบ้านยังสงสัย
ที่ธเนศไม่ยอมแต่งใครเพราะจริงๆชอบผู้ชายมากกว่าหรือเปล่า
พอมาเจอน้องเลยถูกใจ ไปผูกสัมพันธ์จนได้แม่มา มโนมากค่ะ 555
แต่ที่แน่ๆ สงสารทั้งภาคีกับธัญญ์ ชีวิตจะสุขก็สุขไม่สุด
ธัญญ์ต้องสู้นะ อย่าได้ยอม คุณลุงเล่นไม่ซื่อนะ อยากได้มากว่างั้น จับทุ่มเลย
รออ่านเสมอจ้า
-
ฮือ ใช่แน่นอน ใช่แน่ๆ
แต่เราจะไม่คิดไม่ไกล ไม่เอา เราจะเป็นคนกลางเหมือนคุณภาคี
น้องธัญญ์เกลียดฟ้าร้องฟ้าผ่าเพราะเหตุการณ์นั้นเกิดในเวลาแบบนั้นแน่เลย
น้องธัญญ์ ฮืออออออออ
-
ที่เดาไว้คงไม่ผิด โถ...ธัญญ์ต้องทนอยู่ในสภาพนั้นตั้งกี่ปี
ไอ้คุณธเนศนี่น่าจับเข้าคุกจริง ๆ
-
เดาเอานะว่าธเนศนี่น่าจะเป็นเกย์แบบไม่ยอมรับตัวเอง
น่าจะชอบน้องอาจจะเผลอไผลไปกับน้องคืนหนึ่งที่น้องจำขึ้นใจ น่าจะไม่ถึงที่สุด
เราว่าน้องเองก็ชอบธเนศนะแต่พอเผลอไผลไปแล้วคิดว่าน้องอาจจะโดนธเนศปฏิเสธ
ทำให้ฝังใจ เราไม่รู้ว่าน้องตั้งใจเรื่องภูเมศขนาดไหน
ภูเมศเป็นหรือไม่เป็นหมากของน้อง
แต่น่าจะเป็นเพราะเมียเก่าภุเมศเป็นว่าที่ของธเนศด้วยก็ได้มั๊ง
กันชนเหมือนกับที่ภาคีเป็น
เราว่าธเนศน่าจะว่าน้องเรื่องที่เป็นเกย์ด้วย
เดาเอาจากเนื้อความบทสนทนาระหว่างธเนศกับน้อง
อารมณ์เหมือนกับไม่ครอบครองแต่ก็ไม่ให้ใคร
พอใจจะเก็บไว้ข้างตัวใส่ตู้ไว้เป็นของตัวเอง
แต่ไม่เอามาทำอะไร(น่าจะเกลียดการเป็นเกย์)
มโนอีกแล้ว เกลียดคนแบบธเนศสุดๆ
-
ปวดจิตอยู่เนาะ
-
นิยายรายเดือนมากกก คิดถึงน้องธัน รอตอนต่อไปค่าา เห็นความสัมพันธ์ของธันกับภูแล้ว สงสัยตัวแปรสำคัญคงเป็น พ่อตานี่ล่ะ 55555
-
:z3: :ling1: :mew6:
นุ้งธัญ ฮื่อชีวิตน่าสงสาร อยากรู้ปม :hao5:
-
ธัญญ์เป็นคนที่ยากจะหยั่งถึงจริงๆ
เหนื่อยใจตามพี่ภาคีไปเลย
-
น้องธัญญ์ vs ตาธเนศ
กระจ่างในที่มาที่ไป และความสัมพันธ์ แต่ก็ยังคลุมเครือ อือออออ ไม่รู้อ่ะ ในเมื่อครั้งน้องธัญญ์ออกมาจากบ้านนั้นแล้ว ก็อย่ากลับไปอีกเลย "ครอบครัว" อยู่ที่นี่แล้วอ่ะเนอะ ^^
มาม่าชามเล็กๆก็พอนะคะ จุ๊บๆ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 20
อุตส่าห์ได้ร่วมชายคากันอีกครั้ง ด้วยความสัมพันธ์อันชัดเจนกว่าเก่า ภูเมศย่อมอยากใช้เวลากับ ‘ครอบครัว’ ของตนให้มากที่สุด
แต่อย่างกับฟ้าจะกลั่นแกล้ง ไม่รู้เพราะเห็นเขาทำตัวมีความสุขจนหน้าบานมากเกินไปหรือเปล่า พักนี้เรื่องงานจึงติด ๆ ขัด ๆ พิกล แทนที่จะได้รีบจัดการงานให้เสร็จเรียบร้อยโดยไวอย่างทุกทีแล้วรีบแจ้นมาเจอหน้าคนที่รออยู่บ้าน กลับพบว่ามีอุปสรรคตรงโน้นตรงนี้โผล่มากะทันหันให้ต้องแก้ไขอย่างงุนงงกันอยู่เรื่อย พูดอย่างไม่หลงตัวเองเกินไปนัก ปกติเขาก็ใช่จะเป็นพวกทำงานสะเพร่าเสียเมื่อไร แต่ความติดขัดน่าหงุดหงิดใจที่เกิดก็เป็นเหตุสุดวิสัยซึ่งไม่รู้จะโทษใครนอกจากความโชคร้าย
สุดท้ายทั้งสัปดาห์นี้ กว่าจะได้กลับบ้านก็ปาเข้าไปค่ำมืดตลอด วันไหนอยากกลับเร็วกว่าเดิมจริง ๆ ยังต้องขนงานกลับมาแก้อีกเป็นกองพะเนิน
ยิ่งวันนี้ด้วยแล้ว ไม่รู้เกิดพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกอะไร หลังจากจัดการสารพัดงานที่ประดังประเดเข้ามาจนหัวหมุน สุดท้ายแผนงานที่นำเสนอไปล่าสุดกลับถูกส่งคืนมาแก้ ด้วยเหตุผลว่ามันยังไม่เรียบร้อย พร้อมคำตำหนิว่าส่งฉบับที่ยังไม่สมบูรณ์ไปให้เบื้องบนดูได้อย่างไร
ภูเมศได้แต่รับกลับมางง ๆ มั่นใจว่าตนใช้ไฟล์สุดท้ายซึ่งผ่านการตรวจสอบแล้วพิมพ์ออกมาบนกระดาษ ทำเป็นรูปเล่มอย่างดีเช่นทุกคราว ทว่าผลงานที่ถูกตีกลับมา เมื่อลองเปิดไล่ดูทีละหน้า กลับพบว่าเป็นฉบับที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข มีจุดผิดและตกหล่นอยู่เต็มไปหมด
มือเขาพลิกกระดาษกลับไปกลับมาทั้งสีหน้างงงัน ได้แต่พึมพำว่าประหลาด...ประหลาด...เขาตรวจสอบอย่างดีแล้วแท้ ๆ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้
แม้จะแปลกใจอย่างไร แต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าชิ้นงานที่อยู่ในมือนี้ยังไม่สมบูรณ์จริง ๆ เปล่าประโยชน์จะมัวตีอกชกหัว ความผิดพลาดอาจเกิดขึ้นได้บางครั้งบางคราว ควรรีบแก้ไขสถานการณ์และระมัดระวังในครั้งหน้ามากกว่ามานั่งตัดพ้อ
เขาเปิดคอมพิวเตอร์ประจำตัวขึ้นมาใหม่ เรียกไฟล์ที่ต้องการขึ้นมานั่งตรวจสอบอีกครั้งโดยละเอียด ตรวจดูคร่าว ๆ รอบหนึ่งพบว่าเป็นไฟล์ฉบับสมบูรณ์ก็ค่อยพรูลมหายใจโล่งอก คงเป็นแค่ความสะเพร่าของเขาเองที่ปรินต์งานผิดไฟล์ ขอแค่อ่านทวนอีกหนจนแน่ใจ ค่อยพิมพ์ออกมาใหม่ ไม่ใช่เรื่องยากเย็นแต่อย่างใด
ทว่าแม้หาทางออกได้อย่างนั้น แต่กว่าจะเสร็จสมบูรณ์เอาจริง ๆ ก็ดึกเสียแล้ว เย็นวันศุกร์ที่ควรได้ใช้กับครอบครัวหายวับไปต่อหน้าต่อตา กลายเป็นว่าภูเมศยิ่งกลับบ้านค่ำกว่าที่ผ่านมาทั้งสัปดาห์เสียอีก
ชายหนุ่มพาร่างเหนื่อยล้าขับรถกลับถึงบ้าน จนถึงตอนได้เหยียบย่างลงบนพื้นโรงจอดรถ สายตาก็เหลือบเห็นเข็มบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง
เขาเงยขึ้นมองตัวบ้าน แสงไฟยังสว่างออกมาให้เห็น ครั้นสาวเท้าเข้าไปใกล้ พบร่างหนึ่งนั่งจ๋องอยู่บนพื้นต่างระดับตรงหน้าประตูคล้ายกำลังรออยู่ เดินไปอีกเพียงสองสามก้าวหลังจากนั้น ก็เห็นดวงตาดำสนิทกำลังจ้องเป๋งมาทางเขา บนพื้นข้าง ๆ มีแมวส้มนอนกลิ้งให้เกาคางด้วยท่าทางออดอ้อน
“กลับมาแล้วหรือครับ”
เมื่อเขาเดินมาจนประชิดตัว ธัญญ์ก็ผละจากแมว ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ริมฝีปากคล้ายระบายรอยยิ้มน้อย ๆ ทว่าเพ่งมองให้ดีอีกทีก็พบว่าอาจเป็นเพียงแสงเงาที่หลอกตา ดวงหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้ฉีกยิ้มแต่อย่างใด แต่แววตาที่ทอดมองมากลับชวนให้ใจสั่นอย่างประหลาด
เขาตั้งสติ โคลงศีรษะอ่อนใจ ให้จับมาฟัดหน้าบ้านตอนนี้คงดูไม่งามนัก
“ดึกแล้ว มานั่งเล่นแมวอะไรตรงนี้”
“คุณกินข้าวมาหรือยัง” คนฟังตอบมาคนละอย่าง
“ยัง” เขาตอบเรียบ ๆ ยิงคำถามใหม่ “ยุงไม่หามเอาหรือนั่น”
“หิวไหมครับ” เจ้าเด็กหน้านิ่งยังนึกอยากพูดอะไรก็พูดตามใจโดยไม่สนคำถามเขาเช่นเคย “อยากกินอะไรไหม”
เขาโบกมือไปมาอย่างไม่จริงจังนัก ถึงจะคำพูดคำจาจะดูอินดี้ไปหน่อย แต่กลับยิ่งทำให้นึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย
“ไม่เป็นไรหรอก ดึกแล้ว” เขาเผลอปฏิเสธด้วยความเกรงใจ อีกอย่างหนึ่งคือทั้งที่ท้องว่าง แต่กลับรู้สึกเหนื่อยจนกินอะไรไม่ลง มองคนหนุ่มรูปงามแม้อยู่ในชุดลำลองแสนธรรมดาตรงหน้าก็ให้อนาถใจกับตัวเองเล็กน้อย พออายุมากขึ้นหน่อยแล้วมันเป็นอย่างนี้เอง
“เจ้าภูมิล่ะ” ถามพลาง ชะเง้อมองไปในตัวบ้าน “หลับแล้วหรือ?”
“ส่งเข้านอนแล้วครับ เด็ก ๆ นอนดึกไม่ดี แต่พรุ่งนี้คุณอาจต้องง้อเขาหน่อย”
เขาพยักหน้าเบาใจ คิดไปด้วยว่าโชคดีจริง ๆ ที่มีธัญญ์อยู่
“ผมทำมื้อเย็นไว้” ธัญญ์พึมพำ เดินนำเขาเข้าไปด้านใน สังเกตว่ามีแอบเหลือบมองอยู่นิดหน่อยว่าเขาเดินตามมาหรือเปล่า เมื่อถึงหน้าโต๊ะอาหารว่างเปล่า ยังถึงกับลากเก้าอี้ออกมาให้เขาด้วย “จะกินหรือไม่กินก็นั่งก่อนเถอะครับ”
ภูเมศยืนเหวอ รู้สึกขัดเขินแปลก ๆ ไอ้การลากเก้าอี้ให้อีกฝ่ายอย่างนี้ นึกดูอีกทีก็รู้สึกว่าควรเป็นหน้าที่เขามากกว่า ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรต่อ กลับรู้สึกได้ถึงความร้อนของฝ่ามือที่วางลงระหว่างไหล่และต้นคอ ตามด้วยแรงบีบนวดด้วยน้ำหนักมือกำลังดี ทำเอาถึงกับเคลิ้มไปวูบใหญ่ ไม่ทันไรก็เผลอหลับตาพริ้ม หากไม่ติดว่ารู้สึกฟุดฟิดที่จมูกอยู่นิดหน่อย สงสัยจากที่ธัญญ์เล่นกับแมวอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้อาจผล็อยหลับคามืออีกฝ่ายไปแล้วก็ได้
“ต้นคอคุณตึงเปรี๊ยะเลย” ได้ยินเสียงธัญญ์พึมพำเนิบนาบ ดังอยู่ใกล้ระดับเกือบชิดใบหู
เมื่อลืมตาขึ้นมอง ก็พบว่าใบหน้าอีกฝ่ายกลายเป็นภาพมัว ๆ ด้วยอยู่ใกล้เกินไป ไม่รู้ว่าธัญญ์ก้มลงมาชิดขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน แต่ก็เป็นระยะห่างกำลังดีที่จะผงกศีรษะขึ้นฉกจูบเบา ๆ ตรงมุมปากอีกฝ่ายได้ง่ายดาย
ฝ่ายนั้นทำหน้าเหวอไปวูบหนึ่ง ดูน่ารักเหมือนอยู่ในโหมดลูกแกะน้อยที่นานครั้งก็โผล่มาที ก่อนสีหน้าจะกลับเป็นก้อนหินรูปงามในเวลาอันรวดเร็ว
“เธอนี่น้า” เขายิ้มบาง อดไม่ได้จะหยิกแก้มเด็กขี้เก๊กเบา ๆ “ฉันกลับบ้านมาทั้งที ยิ้มให้ดูให้ชื่นใจหน่อยไม่ได้หรือ”
ว่าพลาง ดึงแขนธัญญ์ให้เดินอ้อมมาด้านหน้า แล้วเกี่ยวเอวรั้งเข้ามาจนอีกฝ่ายต้องย่อตัวลงนั่งบนต้นขาเขา สองแขนโอบรอบต้นคอเขาไว้หลวม ๆ เพื่อพยุงตัว คล้ายไม่กล้าทิ้งน้ำหนักลงมาเต็มที่
“นั่งมาเถอะ” เขาว่าเสียงนุ่มนวล “ไม่หนักหรอก”
วงแขนเขาโอบแผ่นหลังธัญญ์ไว้เต็มไม้เต็มมือ วางคางเคยไว้บนไหล่อีกฝ่ายอย่างอ่อนล้า ได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของสบู่อย่างคนเพิ่งอาบน้ำก็เผลอสูดลมหายใจเสียเฮือกใหญ่ เอียงหน้ากดครึ่งปากครึ่งจมูกลงฟอดหนึ่งตรงต้นคออย่างอดใจไม่อยู่
“เหนื่อยหรือครับ”
เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นห่วง แต่จะปฏิเสธไปเลยก็คงไม่น่าเชื่อถืออยู่ดี จึงได้ตอบแบ่งรับแบ่งสู้ “นิดหน่อยเท่านั้น”
“ช่วงนี้คุณทำงานหนัก”
“มันก็ต้องมีเวลาอย่างนี้บ้าง”
ธัญญ์เงียบไปครู่หนึ่ง ปล่อยเขากอดอยู่เช่นนั้น ผ่านไปพักใหญ่จึงรู้สึกได้ว่านิ้วมือของอีกฝ่ายกำลังสางแผ่วเบาบนเส้นผมเขา ทุกการเคลื่อนไหวอ่อนโยนจนแทบตัวลอย ทว่าสุ้มเสียงหลังจากนั้นกลับนุ่มนวลยิ่งกว่า
“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจตอนอยู่ที่ทำงาน คุณเล่าให้ผมฟังได้” ธัญญ์ว่าอย่างนั้น ประโยคคุ้น ๆ อย่างไรพิกล “ผมเป็นผู้ฟังที่ดีใช้ได้ ไม่เอาไปแพร่งพรายที่ไหน”
ภูเมศถึงกับหัวเราะออกมาในลำคอด้วยความเอ็นดู นึกถึงตอนพวกเขาเจอกันครั้งแรก...ไม่สิ...ครั้งที่สองต่างหาก ตอนปีนขึ้นร่วมเตียง ธัญญ์ก็เคยพูดจาทำนองนี้กับเขาอยู่เหมือนกัน
“เธอจะควบตำแหน่งที่ปรึกษาของฉันหรือ”
“ถ้าคุณอยากให้เป็น ผมก็ไม่รังเกียจ”
“สารพัดประโยชน์งั้นสิ”
“ผมเป็นได้มากกว่าที่คุณคิด”
ภูเมศฟังไปได้แต่ทำตาปริบ ๆ ดูพูดเข้านั่น จะถ่อมตัวสักนิดละไม่มีเลย
“เอางี้ดีไหม” เขาลองยื่นข้อเสนอทีเล่นทีจริง “เราผลัดกันเล่าเป็นไง เรื่องของเธอ เรื่องของฉัน อะไรที่ไม่สบายใจ อะไรที่อยากบอก อะไรที่ยังไม่เคยบอก ผลัดกันเล่าไปเรื่อย ๆ ทีละอย่าง”
คราวนี้ธัญญ์กลับมองเขานิ่ง ไม่ตอบคำอยู่นาน คล้ายกำลังชั่งใจกับข้อเสนอ สุดท้ายค่อยผละจากอ้อมแขนเขา ลุกขึ้นยืนตรงหน้า ทำท่าเหมือนตัดสินใจได้ ค่อยเอียงคอทำตาใสอย่างน่ารัก ด้วยองศากำลังเหมาะขนาดที่เขาคิดว่าต้องจงใจยั่วหยอกเขาแหง ๆ
“เอางั้นก็ได้ครับ”
เหลือเชื่อเลย เขาใจเต้นตึกตัก ลืมเหนื่อยไปส่วนหนึ่ง ปกติฝ่ายนั้นไม่ยักมีท่าทางอยากพูดถึงเรื่องตัวเองแท้ ๆ
“แต่หลังคุณกินข้าวอิ่มแล้วนะ”
พูดจบก็หันหลังเดินหายเข้าไปในห้องครัว ได้ยินเสียงจานชามกระทบกันเบา ๆ ดังแว่วมา ภูเมศจะเครียดก็ทำไม่ได้ จะขำก็ขำไม่ออก ไม่รู้ฝ่ายนั้นเลี้ยงลูกชายเขานานเกินไปหรืออย่างไร จึงทำเหมือนเห็นเขาเป็นเด็กน้อยไปด้วยอีกคน ถึงกับล่อหลอกให้กินข้าวกินปลาด้วยลูกไม้พรรค์นี้
ได้กลิ่นหอมน่ากินของอาหารโชยมา ท่าทางว่าธัญญ์คงเตรียมไว้อยู่แล้ว เหลือแค่เอาไปอุ่น
ไม่นานนัก ข้าวต้มและกับข้าวสองสามอย่างก็ถูกยกมาวางตรงหน้า เห็นแล้วขนาดว่ารู้สึกเหนื่อยจนกินไม่ลงอยู่เมื่อครู่ ท้องไส้ยังทรยศด้วยการส่งเสียงร้องประท้วงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ดึกแล้ว ข้าวต้มเบา ๆ แล้วกันนะครับ จะได้ไม่แน่นท้องจนนอนไม่สบาย” ธัญญ์ว่าอย่างนั้น พลางย่อตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม เตรียมจัดการข้าวต้มของตัวเองบ้าง แต่เมื่อเห็นเขามัวแต่นิ่งมอง เจ้าตัวจึงได้เงยขึ้นมาถาม
“คุณไม่กินหรือ?” แววตาดูสงสัยเอาจริง ๆ หากไม่ติดว่าประโยคถัดมากลับฟังดูเชิญชวนจนคนฟังคิดไปไกลจากเรื่องอาหารอย่างไรพิกล “ผมป้อนดีไหม?”
ภูเมศกลบเกลื่อนอาการสำลักด้วยการทำเป็นกระแอมเบา ๆ ทีหนึ่ง จากนั้นฟึดฟัดเล็กน้อยแก้เก้อ “ฉันแค่กำลังสงสัยว่าทำไมเธอถึงเพิ่งมากินเอาป่านนี้ต่างหากล่ะ”
“ผมรอกินพร้อมคุณ” ธัญญ์พึมพำเบาจนแทบไม่ได้ยิน ก้มหน้าคีบเนื้อปลาชิ้นใหญ่ใส่ถ้วยข้าวต้มเขา พูดต่อเหมือนไม่มีอะไรสลักสำคัญนัก แต่พวงแก้มกลับขึ้นสีแดงจาง ๆ “อยากนั่งมองเวลาคุณทำท่ากินแบบเอร็ดอร่อย”
ความอุ่นวาบแผ่ซ่านอยู่ในอก ให้ก่อนนี้แกล้งทำกระฟัดกระเฟียดหรือใจแข็งขนาดไหนก็ได้อ่อนยวบยาบกันตรงนี้เอง ถ้าบอกว่าอยากจับคนตรงหน้าเคี้ยวกลืนยิ่งกว่าข้าวต้มบนโต๊ะเสียอีก จะถูกหาว่าหมกมุ่นเกินไปหรือเปล่า
“บางทีฉันก็คิดนะ ว่าอย่างเธอเนี่ย ต้องเป็นประเภทเที่ยวหักอกคนอื่นไปทั่วแหง ๆ”
ธัญญ์เงยขึ้นมองเขา สายตาคล้ายไม่คาดคิด “ทำไมล่ะครับ”
ก็เล่นทำตัวน่ารักช่างเอาใจไปเรื่อยเปื่อย แต่เอาเข้าจริงกลับไม่ค่อยยอมให้ใครเข้าถึงง่าย ๆ นี่สิ
เขาข่มคำพูดนั้นไว้ เกิดรู้สึกเขินเกินกว่าจะโพล่งออกมาดื้อ ๆ ฝ่ายนั้นเองเห็นเขานิ่งไปพักใหญ่ก็ไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่จัดการอาหารตรงหน้าเงียบ ๆ แม้ยังพอจับได้บ้างว่าเหลือบตามองเขาเป็นระยะ เหมือนมีอะไรอยากพูดแต่ยังละล้าละลัง
ที่สุดแล้ว หลังตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก จ้องเครื่องหน้าชวนมองของคนฝั่งตรงข้ามอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็อดรนทนไม่ไหว เป็นฝ่ายเอ่ยออกมาเองด้วยสีหน้าเหมือนผู้ใหญ่อบรมเด็ก
“อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะ เห็นเธอทำท่าอ้ำอึ้งแต่ไม่ยอมปริปากอะไรเกี่ยวกับตัวเองสักอย่าง ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนรักที่...อืม..เป็นผู้ใหญ่ที่...” เขาแก้คำใหม่ แต่แล้วก็ตัดสินใจข่มความเคอะเขิน ย้อนกลับไปใช้คำเดิม “เหมือนเป็นคนรักที่ใช้ไม่ได้เลย”
ธัญญ์มองเขานิ่ง เผลอเอียงคอน้อย ๆ ส่งสายตาอ่านไม่ออกกลับมา แต่เขาเดาว่าส่วนหนึ่งอาจเป็นความงงงัน
ภูเมศสูดลมหายใจเข้าลึก ถามเสียงอ่อน “เอาตรง ๆ นะ เธอเชื่อใจฉันไหม”
“เชื่อครับ” อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงเรียบแทบจะในทันที เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาจนไม่ต้องเสียเวลาคิด
ได้รับคำตอบเรียบง่ายแต่จริงใจออกปานนั้น เขาเองก็พูดไม่ออกขึ้นมาดื้อ ๆ
“อา..โทษทีนะ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับ รู้สึกตัวเองทำอะไรงี่เง่าเป็นบ้า “ขอโทษที ฉันคงเหนื่อยไปหน่อย”
“ผมเข้าใจ” ธัญญ์พยักหน้าน้อย ๆ คราวนี้ยังคลี่ยิ้มบางเบาให้เขาด้วยซ้ำ ท่าทางคงอยากให้สบายใจ ดูเป็นคนที่รู้ประโยชน์จากรูปลักษณ์ตัวเองเป็นอย่างดี ตอนไหนควรวางสีหน้าอย่างไร อยู่ที่ว่าจะทำหรือเปล่าเท่านั้นเอง “คุณอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะครับ”
ชายหนุ่มส่งยิ้มกลับ พยายามไม่ให้ดูเหนื่อยล้าเกินไปนัก ท่าทางสัปดาห์ที่ผ่านจะสูบพลังเขาไปมากเอาการโดยไม่รู้ตัว วันนี้จึงได้ทำตัวแปลก ๆ หลุด ๆ ผิดจากทุกที
“ฉันพูดไร้สาระไปเรื่อย" เขาพึมพำซ้ำอีกหน "ขอโทษนะ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ” ธัญญ์ตอบเสียงนุ่ม ยิ้มจนนัยน์ตาหยีลงน้อย ๆ อย่างหาดูได้ยาก “คุณแค่เหนื่อย”
ภูเมศพยักหน้า อาจจริงอย่างธัญญ์ว่า
เขาช่วยอีกฝ่ายเก็บโต๊ะอาหาร แต่ธัญญ์กลับมือไวกว่า รวบจานชามใส่ถาดแล้วยกมาถือไว้เอง พยักพเยิดให้เขาไปอาบน้ำเสียที
เขายืนเก้ ๆ กัง ๆ ครู่หนึ่ง จึงค่อยหันหลังกลับอย่างยอมจำนน เห็นธัญญ์ยืนยิ้มส่งจนพ้นจากลานสายตา
ไม่ทันได้เห็นว่าทันทีที่หลุดจากระยะซึ่งมองเห็นหน้ากันและกันแล้ว รอยยิ้มตาหยีนั้นพลันเลือนหายไปจากดวงหน้าหมดจด คงเหลือเพียงแววตานิ่งสนิทที่หลุบลงต่ำ ทอดมองพื้นเงียบ ๆ
ตอนที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินเข้าไปในห้องนอน ก็พบว่าในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำไว้อยู่แล้ว
เหลียวมองบนเตียงหลังกว้าง มีร่างของธัญญ์นอนตะแคงไปอีกทางจึงไม่เห็นใบหน้า แต่นิ่งมากจนคิดว่าอาจหลับไปแล้ว
ภูเมศระวังฝีเท้าให้เงียบเชียบกว่าเก่า
กลับมาหนนี้ ธัญญ์ย้ายเข้ามานอนร่วมเตียงกับเขาเป็นการถาวร ไม่จำเป็นต้องแอบย่องมาหลังลูกชายหลับ และลอบออกไปก่อนลูกชายตื่นอีกแล้ว ส่วนห้องเดิมของธัญญ์ กลายสภาพเป็นห้องทำงาน (ที่ภูเมศก็ยังไม่แน่ใจนักว่างานอะไรกันแน่) และเก็บของส่วนตัวบางอย่างของอีกฝ่าย
ชายหนุ่มปิดไฟในห้อง สาวเท้าแผ่วเบาเดินไปที่เตียง ทิ้งตัวลงนอนข้างกายธัญญ์ ตามด้วยปิดโคมไฟหัวเตียงให้เรียบร้อย จากนั้นดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างพวกเขาทั้งคู่ ก่อนจะค่อยขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย นอนตะแคงซ้อนจากด้านหลัง คล้องแขนรอบเอวฝ่ายนั้นไว้หลวม ๆ กดจมูกลงแผ่วเบาบนต้นคอตรงหน้า
พอได้สัมผัสอุณหภูมิอุ่น ๆ ของร่างกายคน ก็รู้สึกทั้งสบายและง่วงงุนขึ้นมา เปลือกตาหนักอึ้งหย่อนลงช้า ๆ คงถูกดึงให้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว หากไม่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของคนที่คิดว่าหลับไปตั้งนานลอยมาเข้าโสตประสาท
“ผมไม่ได้มีเจตนาทำตัวลึกลับเพื่อให้คนอื่นมาสนใจ”
เขาเลิกคิ้วในความมืด เพราะสะลืมสะลืออยู่เมื่อครู่ ทำให้จับต้นชนปลายได้ไม่ถนัดนัก
“หืม?”
“ผมไม่ได้ชอบหักอกคนอื่นด้วย” ฝ่ายนั้นพึมพำไม่มีที่มาที่ไป ฟังแล้วอย่างกับคนละเมอ
ภูเมศไม่แน่ใจนักว่าคนในอ้อมแขนกำลังหลับหรือตื่น ลองชะเง้อดูแต่สายตายังไม่ชินกับความมืดจึงมองไม่เห็น
เขากระชับวงแขนขึ้นอีกหน่อย รวบร่างฝ่ายนั้นไว้ในกอดคล้ายจะปลอบ เงี่ยหูฟังไม่พบว่าพูดอะไรต่อ จึงเดาว่าท่าทางจะละเมอแน่แล้ว ถึงกับส่ายหน้าอย่างนึกขำ โตป่านนี้ยังละเมอพูดเป็นตุเป็นตะ คิดเช่นนั้นก็เบาใจ เอนตัวลงนอนในท่าที่สบาย ตระกองกอดคนข้างกายอย่างแสนรักจนผล็อยหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว
นานทีเดียว กว่าธัญญ์จะรวบรวมความกล้า พูดต่ออีกครั้งเสียงเบากว่าเก่า
“ที่จริงแล้ว..ผม...”
ทว่าคราวนี้ภูเมศที่อ่อนล้ามาทั้งสัปดาห์ไม่ตื่นเอาจริง ๆ
ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ พร้อมอ้อมแขนที่คลายลงเล็กน้อย ธัญญ์ถึงได้รู้ว่าประโยคเมื่อครู่ เขาคงพูดให้อากาศฟังเป็นแน่แล้ว เหลียวกลับมามองคนข้างหลังช้า ๆ อย่างระมัดระวัง สายตาที่เริ่มชินกับความมืดช่วยยืนยันว่าคุณเจ้าบ้านหลับปุ๋ยไปเรียบร้อย
ธัญญ์เผลอส่งเสียงในลำคอพยางค์หนึ่ง ฟังไม่เป็นภาษา ก้ำกึ่งแยกไม่ออกระหว่างหัวเราะกับสะอึก ค่อยขยับตัวหันหน้าเข้าหาภูเมศ ยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นลูบหางตาชายหนุ่ม
รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นบนริมฝีปาก หากนัยน์ตากลับเจือความเศร้าสร้อยบางเบา
เกือบหลุดปากไปแล้ว..
เขามองมือของภูเมศที่ร่วงตกลงข้างลำตัวตอนเขาพลิกตัวเข้าหาเมื่อครู่ ลังเลอยู่อึดใจ จึงค่อย ๆ เอื้อมไปคว้ามือนั้นขึ้นมา วางพาดไว้บนไหล่ตัวเอง ให้กลับมาอยู่ในท่าทางที่เขาอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่าย
ขยับอีกนิดให้แก้มตัวเองแนบลงกลางอกกว้าง หลับตาลง ฟังเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของภูเมศ
เขาเชื่อใจอย่างไร้ข้อกังขา คนซื่อ ๆ อย่างภูเมศ จะทำร้ายใครได้
ที่ไม่ไว้ใจคือตัวเองต่างหาก
“คุณวางใจเถอะ”
เขาแค่ขอเวลาอีกสักหน่อย
ธัญญ์กระซิบใต้ปลายจมูก คล้ายพูดให้ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ในอกที่ตนแนบใบหน้าอยู่ฟัง
“ผมจะไม่ทำให้คุณกับลูกต้องเดือดร้อนแน่นอน”
เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่ภูเมศตื่นขึ้นมา ก็เหลือแต่เขาเพียงลำพังบนเตียงหลังกว้างแล้ว
ควานมือไปด้านข้าง พบว่าแม้แต่ไออุ่นจากร่างกายคนก็ไม่เหลือ ดูท่าธัญญ์คงลุกออกไปก่อนตั้งเป็นชั่วโมง ต่อให้อยากตื่นขึ้นมาจี๋จ๋ากันยามเช้าเหมือนในหนังในละครอย่างไร แต่การที่เขาตื่นสายตะวันโด่งผิดวิสัยออกปานนี้ ต้องขอบคุณธัญญ์มากกว่าที่คงลุกไปดูแลลูกชายเขาก่อนแล้ว
เมื่อเดินลงบันได ยังไม่ทันถึงชั้นล่าง เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของพร้อมภูมิก็ดังลอยมาจากห้องโถง สดใสและมีชีวิตชีวาจนแค่ได้ยินยังสบายใจบอกไม่ถูก ภูเมศได้แต่นึกทึ่งอยู่ทุกทีไป เรื่องพี่เลี้ยงหน้านิ่งคนนั้นที่ช่างสรรหาอะไรต่อมิอะไรมาล่อเด็กชายให้อารมณ์ดีได้ตลอด ไม่เคยหมดมุกสักที เมื่อลงมาจนเห็นทั้งสองกำลังเล่นกันเกมกระดานกันสนุกสนานอยู่ในลานสายตา ถึงกับฉีกยิ้มกว้างออกมาไม่รู้ตัว
“พ่อครับ!” เจ้าตัวเล็กที่นั่งหันหน้ามาทางบันไดร้องทักขึ้นก่อน ตามด้วยพี่เลี้ยงซึ่งหันมามองตามพลางเอ่ยเสียงเรียบ
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อืม” ภูเมศยกมือขึ้นลูบท้ายทอยเก้อ ๆ เมื่อมองนาฬิกาแขวนผนัง พบว่าเวลาล่วงเลยไปไกลพอดูสำหรับคำทักทายว่าอรุณสวัสดิ์
“หิวหรือยังครับ”
อีกฝ่ายดูจะใส่ใจปากท้องของเขาเหลือเกิน ช่วงหลังตั้งแต่ไปฝึกปรือมาจากร้านอาหารได้ระยะหนึ่ง ดูธัญญ์จะมีความสุขแบบลับ ๆ กับการเข้าครัว รังสรรค์เมนูใหม่ ๆ มาให้สองคนพ่อลูกได้ลองชิมอยู่เรื่อย ทั้งยังน่าประทับใจที่นับวันฝีมือยิ่งพัฒนา สมกับที่เจ้าตัวเผลอทำหน้าเพลียทุกคราที่เอ่ยถึงระดับการเคี่ยวเข็ญประหนึ่งจะถ่ายทอดวิชาของลุงยศผู้เป็นเจ้าของร้าน
“ปลากะพงทอดน้ำปลาอร่อยสุดยอดครับพ่อ!” ลูกชายร้องเชียร์อย่างออกหน้าออกตา “กุ้งอบวุ้นเส้นก็สุดยอด ผัดผักบุ้งผมก็ทำเองเกือบหมด สุดยอดเหมือนกัน!”
“หืม แล้วมีอะไรไม่สุดยอดบ้างละนี่”
“สุดยอดทุกอย่างครับ!” พร้อมภูมิตอบรับแข็งขัน
“ต้องชิมหน่อยแล้ว” เขาหัวเราะ แสดงความสนใจอย่างจริงจัง ส่วนหนึ่งอยากเอาใจคนทำที่นั่งเล่นกับลูกชายอยู่ อีกส่วนก็เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังหิวมากจริง ๆ นั่นละ ว่าไปก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย
คุณลูกชายเห็นว่าแรงเชียร์ของตัวเองได้ผลก็ทำหน้าระรื่น ฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันขาว มือหนึ่งทอยลูกเต๋าไปด้วยไม่ให้เสียเวลาเล่น
“แต่พ่อต้องทนหิวแป๊บนะครับ” คุณลูกชายเก๊กท่าขึงขังขึ้นมา “รอผมเล่นเกมนี้กับพี่ธัญญ์จบก่อน”
ธัญญ์พยักหน้าให้ท้าย ยักไหล่ใส่เขาพร้อมส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่า ‘ช่วยไม่ได้นะครับ’
ภูเมศหลุดหัวเราะกับท่าทางน่ามันเขี้ยวนั้น เดิมอ้อมไปด้านหลังธัญญ์ อาศัยจังหวะช่วงพร้อมภูมิกำลังก้ม ๆ เงย ๆ เก็บลูกเต๋าที่กลิ้งไปอยู่ใต้ตู้ ทำตัวหน้าด้านขโมยหอมแก้มพี่เลี้ยงลูกชายฟอดใหญ่
“ได้หกแต้ม!”
เด็กน้อยตบเข่าฉาดเตรียมอวด แต่เมื่อหันกลับมา ก็เห็นเพียงแก้มแดง ๆ ของพี่ธัญญ์ กับแผ่นหลังของพ่อที่เดินฮัมเพลงไปทางห้องน้ำแล้ว
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 20 (ต่อ)
ภูเมศจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หลังได้นอนหลับเต็มตาหนึ่งคืน ตื่นมาเห็นบรรยากาศสนุกสนานของผู้ร่วมบ้าน แล้วยังทำเจ้าคนหน้านิ่งแก้มแดงแจ๋ได้อีก อารมณ์ก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แทบลืมความตึงเครียดของงานทั้งสัปดาห์ไปเสียสิ้น
ต่อให้มีความยุ่งยากผิดปกติไปบ้าง มีจุดพลาดอย่างน่าแปลกใจอยู่ครั้งสองครั้ง แต่หลังจากนี้เมื่อผ่านพ้นช่วงพิจารณาปรับตำแหน่งหน้าที่การงานประจำปีของบริษัทในเดือนหน้า เชื่อว่าหนทางน่าจะสดใสขึ้นไม่น้อย ในเมื่อตลอดทั้งปี เขาทุ่มเททำงานถึงเพียงนี้ ผลงานเด่น ๆ มีไม่น้อยหน้าใครอยู่เหมือนกัน เชื่อว่าอย่างไรคงต้องเข้าตาผู้บริหารระดับสูงบ้างละ
พอคิดอย่างนั้นก็อารมณ์ดีขึ้นไปอีก ย่อตัวลงนั่งร่วมโต๊ะกับสมาชิกอีกสองคนที่รออยู่ก่อนแล้ว
อาหารบนโต๊ะส่งกลิ่นหอมฉุยยั่วน้ำลาย ไอร้อนบางเบาลอยขึ้นเหนือจานข้าวสวยที่วางรอไว้ เมื่อธัญญ์ลอบสะกิดแขนพร้อมภูมิเบา ๆ ครั้งหนึ่ง เจ้าลูกชายก็ตักอาหารใส่จานเขาอย่างเอาอกเอาใจ พูดจาฉอเลาะไปด้วยแบบที่พอเดาได้ว่าต้องมีใครสอนมาเป็นแน่
“ช่วงนี้ทำงานหนัก พ่อต้องกินเยอะ ๆ นะครับ”
เขาพยักหน้าตอบอย่างนึกสนุก อดไม่ได้จะเหลือบมองคนบงการลูกชายที่นั่งอยู่ด้านหลังอีกที เดาไว้ว่าคงไม่พ้นเป็นสีหน้าเฉยสนิทจนชวนให้หมั่นไส้อีกแน่ ๆ ทว่าเอาเข้าจริง คล้ายว่าแม้แต่คนอย่างธัญญ์ก็มีช่วงหลุดกับเขาเหมือนกัน
แววตาที่ทอดมองมายามนี้กลับเชื่อมแสงอ่อนโยน ริมฝีปากอิ่มวาดเส้นโค้งเป็นรอยยิ้มอ่อนช้อยเป็นธรรมชาติ ไม่ทันตั้งตัวว่าเขาจะเบนสายตาขึ้นสบเข้าพอดี ต่อเมื่อสังเกตได้ว่าถูกมองกลับ พริบตาหนึ่งจากนั้น ทั้งใบหูและพวงแก้มก็แต้มสีเลือดฝาดจาง ๆ กลับไปเก๊กเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
แต่อะไรที่เห็นแล้วก็คือเห็นแล้วอยู่ดีนั่นละ
ภูเมศถึงกับหลุดหัวเราะออกมานิดหนึ่ง สีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของอีกฝ่ายที่แสนขัดกับผิวแก้มแดง ๆ ยิ่งชวนให้เจริญอาหาร ที่เขาว่าสุขจนจุกอกมันเป็นอย่างไร ตอนนี้ได้สัมผัสด้วยตัวเองแล้ว เขาถึงกับอดไม่ได้จะเอื้อมมือไปใกล้ใบหน้าธัญญ์ เอานิ้วชี้จิ้มแก้มฝ่ายนั้นทั้งสองข้าง แล้วดันให้มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มตลก
“ไม่เห็นต้องเก๊กเลย ยิ้มแบบเมื่อกี้น่ารักออกจะตาย”
หลุดปากแท้ ๆ แต่เห็นลูกชายไม่ได้มีทีท่าแปลกใจอะไร ทั้งยังจ้องตามมือเขาอย่างนึกสนุกอีกต่างหาก จึงได้ปล่อยเลยตามเลย ช่วยกันจ้องดวงหน้าหมดจดของธัญญ์ที่แม้จะทำนิ่งเนียนเต็มที่ แต่ผิวกลับขึ้นสีแดงเข้มขึ้นเรื่อย ๆ อย่างทรยศเจ้าของ
“เวลากินข้าว ไม่เล่นสิครับ”
โดนทำกลบเกลื่อนด้วยมาดจริงจังกลับมาเสียนี่
“นั่นสินะ”
แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ บรรยากาศดีขนาดนี้ ให้ปล่อยผ่านไปก็น่าเสียดายอยู่ ดังนั้นถึงปากจะเออออห่อหมกไปด้วย แต่กลับนั่งมองธัญญ์ไม่วางตา จนแวบหนึ่งอดคิดไม่ได้ว่าพักหลังมา ตัวเองหน้าหนาได้ขนาดนี้เชียวหรือนี่
“นั่นสินะแล้วก็กินสิครับ” คราวนี้ธัญญ์ที่เริ่มตั้งตัวติดจ้องกลับบ้าง เหมือนพวกเขากำลังเล่นเกมจ้องตา ใครหลบก่อนเป็นฝ่ายแพ้อย่างไรอย่างนั้น
สุดท้ายคนที่หัวเราะคิกออกมาคนแรกกลับเป็นพร้อมภูมิ ทำผู้ใหญ่อีกสองคนเหวอไปนิดหนึ่ง จากนั้นไม่รู้ใครเริ่มก่อน เสียงหัวเราะแผ่วเบาของทั้งสามคนค่อยคลอกันไป แม้แต่ธัญญ์ยังเป็นไปด้วยจนได้
บรรยากาศชวนอบอุ่นใจสมกับเป็นครอบครัว ภูเมศรู้สึกในอกพองโตขึ้นมาจนเต็มตื้นไปหมด เห็นรอยยิ้มทีเผลอของธัญญ์ ยิ่งรู้สึกว่าใบหน้าแบบนี้ต่างหากจึงเหมาะกับเจ้าตัวที่สุด
“ฉันชอบเวลาเธอยิ้มนะ” เขาพึมพำเสียงอ่อนโยน ตักเนื้อปลาให้ธัญญ์ชิ้นหนึ่ง ให้ลูกชายอีกชิ้นหนึ่งกลบอาการขัดเขิน “รู้ไหมเธอเหมาะกับสีหน้าอย่างนี้มาก”
พร้อมภูมิก้มลงสนใจปลาชิ้นใหญ่ในจาน เหลือบมองผู้ใหญ่ทีหนึ่งก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยไม่ได้ขัดจังหวะพ่อตัวเอง
“ถ้าฉันทำให้เธอยิ้มได้แบบเมื่อกี้ตลอดไปก็คงดี” เอ่ยถึงตรงนี้ ภูเมศเริ่มรู้สึกตัวเองพูดมากจนเขินหนักขึ้นมาดื้อ ๆ ได้แต่หัวเราะแหะ “ว่าไปเรื่อย แต่เอาที่เธอสบายใจเถอะนะ ไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้อง อะไรอยากพูดก็พูด อะไรอยากทำก็ทำ ที่ไม่อยากก็ไม่เป็นไร ฉันไม่บังคับหรอก”
พอแจกแจงอย่างนั้น มือไม้กลับยิ่งรู้สึกเกะกะหนักกว่าเก่า จึงเลื่อนไปลูบผมลูกชายเบา ๆ แทนเหมือนจะหาตัวช่วยแบ่งปันความเขิน “เนอะ?”
พร้อมภูมิยังอุตส่าห์พยักหน้ารับอย่างรู้งานอีก ยิ้มแฉ่งไปด้วยอย่างน่าเอ็นดู เจ้าลูกคนนี้ใช้ได้เลยเชียว
ธัญญ์ถึงกับนิ่งไปครู่ใหญ่ พาภูเมศใจไม่ดีว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
สงสัยได้ไม่เท่าไร อีกฝ่ายกลับลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวเอง ยื่นมือมาจับหน้าพร้อมภูมิให้หันไปมองอีกฝั่ง พึมพำข้างหูเด็กน้อยด้วยสีหน้าจริงจัง “ดูนั่น หุ่นรบลงจอดหน้าบ้าน”
พร้อมภูมิทำตาโต หันขวับตามคำบอก ระหว่างนั้นคุณพี่เลี้ยงก็ชะโงกหน้าไปอีกทางด้วยความว่องไว แนบริมฝีปากตัวเองลงตรงปลายคางคุณพ่อที่นั่งตาค้างอย่างไม่ทันตั้งตัว แม้แต่คำกระซิบเสียงแผ่วหลังจากนั้นยังมัวตกใจจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง จับได้คล้ายว่าเป็น
“ที่ผมอยากทำคืออยู่กับคุณ ดูแลคุณ”
ก่อนธัญญ์จะถอยกลับไปนั่งที่เดิมในเวลาไม่ถึงอึดใจ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้รอพร้อมภูมิหันมาบ่น ไม่ทันสังเกตว่าแก้มผู้ใหญ่สองคนแดงเห่อไปถึงไหนต่อไหนภายใต้ทีท่าสงบนิ่ง
“พี่ธัญญ์โกหก ไม่เห็นมีอะไรเลย!”
“ก็โกหกไง” ธัญญ์พูดเรียบเรื่อย ตักผักบุ้งใส่จานพร้อมภูมิอีกช้อนโต ๆ อย่างกับจะแกล้ง รังแกเด็กต่อหน้าพ่อเห็น ๆ “หุ่นรบที่ไหนจะมาโผล่แถวนี้ได้ อย่าเผลอการ์ดตกสิ”
ภูเมศยกมือขึ้นแตะคางตัวเองเบา ๆ ระหว่างมองอีกสองคนถกเถียงกันไปมาทีเล่นทีจริง เขายังรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่แนบลงมาเมื่อกี้อยู่เลย ฝืนทำนิ่งอยู่ได้นับว่าเก่งกาจมากแล้ว
ธัญญ์มองมาคล้ายรู้ จากนั้นโดยไม่เว้นช่องว่างให้ตั้งตัว เรียวปากที่เขาชอบมอง ทั้งยังเพิ่งชมไปเองว่าเวลาคลี่ยิ้มแล้วดูดีนักหนา ก็ขยับยกขึ้นอีกหน ไร้ร่องรอยของความเสแสร้ง ไม่ได้ดูสวยงามเกินไปอย่างจงใจเช่นที่เคยเป็นบ่อย ๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เห็นปลายฟันขาว ยิ้มจนตาหยี นัยน์ตาทอประกายเหมือนเด็ก ลักยิ้มบนแก้มซ้ายวางไว้เหมาะเจาะเป็นที่สุด
เขาใจเต้นโครมคราม เนื้อตัวเบาโหวง อายุขนาดนี้ กลับรู้สึกราวกำลังตกหลุมรักอีกหน..
เพิ่งยิ้มทำลายล้างออกมาขนาดนั้นแท้ ๆ แต่สุดท้ายธัญญ์กลับก้มลงไปกินข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยคนอายุมากกว่านั่งวุ่นวายใจ
บ้าฉิบ ไก่อ่อนจริง ๆ ขณะก่นด่าตัวเองอย่างนั้น ธัญญ์ก็เหลือบขึ้นมาพอดี มองเขาตาใสแวบหนึ่ง แล้วยิ้มแบบเดิมอีกครั้ง ย้ำจุดตายเข้าเต็ม ๆ เริ่มสงสัยแล้วว่าเกิดมาหนึ่งหน จะตกหลุมรักคนได้สักกี่ครั้งกัน
ภูเมศก้มหน้าก้มตาตักแกงจืดซด ไม่วายรู้สึกได้ถึงสายตาที่ทอดมองตามทุกอิริยาบถแต่ทำเป็นไม่สนใจ กลัวว่าขืนจ้องกลับนานกว่านี้ คงได้เผลอจับคนกินแทนข้าวแหง ๆ คงเหลือเพียงเสียงพูดคุยล้อเล่นระหว่างลูกชายกับพี่เลี้ยงที่ดังให้ได้ยินเป็นระยะ
มีบ้าน มีครอบครัว มีคนให้รัก ชีวิตเรียบง่ายเท่านี้ แต่ในหัวใจเขาพลันอบอุ่นขึ้นมา รอยยิ้มอ่อนโยนวาดขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว
ต่อให้วันหน้ามีเรื่องต้องฝ่าฟัน แค่นึกถึงช่วงเวลาเช่นนี้ ก็รู้สึกราวกับว่าจะสามารถก้าวข้ามไปได้ทุกอย่าง
เขาลอบมองลูกชายและพี่เลี้ยงคนโปรดซึ่งเลิกจ้องเขาจนได้ในที่สุด ความรักฉายชัดในแววตา สัญญากับตัวเองจะดูแลทั้งคู่เป็นอย่างดี ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นจะไม่ปล่อยมือแน่นอน
To be continued…
อัปค่ะะะ เฮฮฮฮฮ รอบนี้ทิ้งช่วงไม่ถึงสัปดาห์ แทนคำขอโทษที่รอบก่อนหายไปนานนะคะ >3<
ลุงได้มีบทสักที *แปะป้ายพระเอกไว้ให้กันคนสับสน* ถถถถถ
อนึ่ง งวดก่อนขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่ช่วยทักคำผิดให้ ถ้าเจอผิดอีกก็รบกวนช่วยทักช่วยเตือนด้วยนะคะ m(_ _)m
มีของแถมนิดหน่อยด้วยค่ะ งวดก่อนลืมแปะ
น้องธัญญ์ลุคเปลืองเนื้อเปลืองตัว(?)นี่วาดเพลินดีจริง ๆ ค่ะ ฮา
(http://orig08.deviantart.net/7933/f/2016/201/f/2/13445658_1131234190269796_7473731220154781286_n_by_maew3ta-daanva8.jpg)
ส่วนอันนี้ดูเดิ้ลจากเมื่อตอนที่แล้ว ตอนน้องอยู่ ม.4 ช่วงที่ป๊ะกับคุณพี่ภาคีที่โรงเรียนค่ะ
(http://pre02.deviantart.net/b0dc/th/pre/i/2016/201/5/b/price_ch19merge_resize_by_maew3ta-daanvad.jpg)
แล้วพบกันงวดหน้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ จะพยายามไม่ดองค่ะ พรากกกกส์
:sad4: :mew1:
-
ภูเมษชีวิตเรียบง่ายเหลือเกิน
-
ดูท่าแล้วลุงภูเมศจะโดนคนที่คุณก็รู้ว่าใครสอยร่วงหรือเปล่าหนอ เห็นมีความหวังเรื่องความก้าวหน้าในที่ทำงานแบบนี้แล้วสังหรณ์ใจ
-
โอ๊ยยยย กรรมของกรรมแท้ค่ะ T ____ T สงสารคุณภูเมศเหลือประมาณจริงๆ
ลองคิดกลับกัน คือเรามองในฝั่งผู้ชม(คนอ่าน)มาตลอด เรารู้ตัวจริงน้องธัญญ์ เรารู้ behind the scene ของ story มัน
แต่ลองคิดในมุมคุณภูเมศหรือน้องภูมิสิคะ ธัญญ์ก็เป็นแค่เด็กขายตัวที่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วดันรักเข้าให้
ตอนแรกก็ลูกชายไม่ยอมรับ เลยต้องออกไปทำงานร้านอาหารแทน ไปๆมาๆลูกชายก็รู้ตัวว่ารักไปด้วยแล้ว พากันไปตามกลับทั้งพ่อทั้งลูก
ตอนนี้เลยมีตำแหน่งเป็นพี่เลี้ยงบวกกับแฟนของพ่อ ใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่ายมีความสุข
ไม่ได้มีใครรู้เลยยยยยยยว่าตัวตนที่แท้จริงของธัญญ์เป็นใคร ไม่รู้มาก่อนว่าเป็นถึงลูกชายของเจ้าของบริษัทแม่ที่ตัวเองทำงานด้วยซ้ำ
อีกทั้งยังไม่รู้ว่าตัวเองอาจจะเป็นแค่หมากในเกมของธัญญ์ T _____ T .. ทำไมชีวิตคุณภูเมศกับน้องภูมิต้องมาเจอเรื่องดราม่าด้วยยยย ฮือออออออ
สงสารสุดๆจริงๆค่ะ ยิ่งคุณภูเมศตั้งใจให้ครอบครัวอยู่กันแบบมีความสุขแบบ happily ever after แล้วยิ่งกลัวใจตอนดราม่าเข้าไปอีก
ร้องไห้รอเลยได้ไหมคะ 555555555555555
ปล. ยังหวังสุดใจว่าธัญญ์คงไม่ได้แค่ใช้เป็นหมากหรอกค่ะ เจ้าตัวคงรักจริงแหละมั้งนะ ; - ;
-
ลุงเขินแล้วน่ารักเนอะ
วันนี้อยู่สุขสงบ หัวใจฟูฟ่อง อ่านไปยิ้มไป แต่ก็เหมือนมีอะไรขุ่นๆกำลังก่อตัว
น้องธัญญ์ต้องปกป้องลุงนะ เหมือนจะมีพายุหลังฟ้าสงบ
-
อ่านไปกลัวดราม่าไปยังไงไม่รู้
-
อย่าให้อะไรมาทำลายบรรยากาศครอบครัวสงบสุขแบบนี้เลย
เรื่องงานของภูเมศจะเป็นใครไปได้
แล้วเรื่องต้องลามไปถึงการเลื่อนขึ้นแน่ๆเลย
มันไม่ได้เกิดจากธัญนะ
อย่าคิดไปจากภูเมศเลย
สงสารลุงเถอะ
ลุงแกแก่แล้ว
ตกหลุมรักเด็กก็วันละหลายๆรอบ
ช่วยกันประคองกันไปเถอะนะ
ให้มีโมเม้นความสุขอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆเลย
มันเป็นการอ่านที่ยิ้มมีความสุข
แต่เค้าก็หน่วงและห่วงสามคนนี้มากๆ
ภูเมศต้องเข้มแข็ง ดูแลความรักครั้งนี้ให้ได้นะ
จับมือกันก้าวผ่านอิคุณธเนศผู้เล่นไม่ซือไปให้ได้
มีอย่างที่ไหนเป็นผู้บรืหารที่ใช่อำนาจในทางมิชอบ
น่าตบสักฉาดสองฉาด.(อินอะไรเบอร์นั้น)
-
ขอให้ธันกับพุณภูผ่านบททดสอบที่กำลังจะมาถึงได้อย่างปลอดภัยทั้งคู่ด้วยเถอะ
-
ไม่ยากให้มีเรื่องอะไรเข้ามาเลย
ที่บอกว่าจะไม่ทำให้คุณภูเมศและน้องภูมิเดือดร้อน
ในกระตุกอยู่เหมือนกันนะคะ
รู้เลยว่าเรื่องงานที่มีเรื่องขัดข้องบ่อยๆ คงจะเป็นคุณพ่อเลี้ยงของธัญญ์นั่นสินะ อ่านตอนนี้สงสารคุณภูเมศเหมืนกันนะคะที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย....
-
สู้ๆ และพยายามเข้านะคุณภูเมศ
บรรยากาศแสนอบอุ่นแบบนี้ อยากให้อยู่ไปนานๆเลย
และที่สำคัญ อยากให้รู้ว่าน้องธัญญ์ เป็นใครไม่อยากให้ปิดบังกัน
รองวดต่อไป ขอบคุณค่ะ
-
ลุงท่าจะโดนกลั่นแกล้งเรื่องงานต่อไป
-
อยู่กับปัจจุบัน คุณภูและลูกคงจะมีความสุขจริงๆ ตัวธัญญ์ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่เคลียโคตรๆ 55555
-
พี่เมศโดนแกล้งเรื่องงานแล้วใช่ไหม น้องธัญญ์ออกโรงด่วน ๆ
-
ฮือ กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกลเลย :mew2:
ภูเมศเป็นผช.ที่ดีมากๆ รักครอบครัว ขยันทำงาน ซื่อสัตย์ ฮืออออออ
-
ไม่อยากให้มาม่าเลย :sad4:
-
อยากให้ความรัก ความอบอุ่นของครอบครัวนี้อยู่แบบนี้ตราบนานเท่านาน
-
งานมีปัญหา เพราะถูกแกล้งแน่ๆ :m16:
เพราะธัญญ์ มาอยู่กับคุณภูเมธ
ไม่ยอมกลับไปอยู่บ้านกับคุณพ่อเลี้ยง
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
หน่วงๆอ่า ฝั่งนั้นต้องเริ่มทำให้คนรักของธัญญ์เดือดร้อนแล้วแน่เลย
ต้มมาม่ารอเลยค่ะ
-
มันอบอวลไปด้วยความอบอุ่น จนกลัวว่าตอนหน้าจะต้องมีอะไรบางอย่างเป็นแน่แท้ ที่ลุงเมศงานติดขัดเพราะตาธเนศนั่นสินะ ชิชะ!!! แน่จริงเล่นกันซึ่งๆหน้าเซ่!!!!!!!!
น้องธัญญ์เหมือนยังมีกำแพงอยู่ แต่มันก็บางลงมากกกกกก สู้ๆนะลุงเมศ น้องเปิดใจขนาดนี้แล้ว แค่เริ่มๆแค่ยิ้มลุงยังจะไม่รอด ต่อไปจะไหวมั้ย ดาเมจรุนแรงแน่ๆ เอาใจช่วยนะลุงงงง 5555555
รักคนแต่ง จูบดิพคิสสสส
-
ลุงภูเมศจะต้องโดนกลั่นแกล้งหนักกว่านี้อีกแน่ๆ :katai1:
เราเอาใจช่วยลุงกับธัญญ์ ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็อย่าปล่อยมือกันนะ
-
กลิ่นมาม่าโชยมาแรงมาก
น้องธัญอย่าพูดเหมือนจะทิ้งลุงไปแบบนั้นสิ อย่าใจร้ายกับลุงแบบนั้นนะ
คือตอนนี้อบอุ่นมาก อ่านแล้วยิ้มตามเป็นช่วงแต่ แต่ยิ้มได้ไม่สุด
กลัวใจน้องจริงๆ ยิ่งลุงมีปัญหาที่บริษัทด้วยอีก
คงไม่คิดเอาตัวเข้าแลกอะไรแบบนี้ใช่ไหมคะ อย่าทำอย่างนั้นน้าาาาาา
งวดหน้าก็ไวๆแบบนี้อีกนะคะ ติดตามมมม
-
มีแวว มาม่าน้ำจะข้นคลั่ก
-
สู้สุดใจ 5555 เราจะเปงกำลังเสริมให้
-
รู้สึกใจบ่ดีีี
-
ธัญญ์น่ารัก เป็นแม่ศรีเรือน
ช่วงนี้ครอบครัวน่ารักอบอุ่น
กลัวจะเกิดมาม่าหลังจากนี้จัง
-
มีความหวานและอบอุ่นหัวใจ ส่วนดราม่ามาเถอะฉันพร้อม!!
-
พอรู้เบื้องหลังว่าอะไรเป็นอะไร อะไรเกิดจากอะไรแบบนี้แล้ว
ทำให้ยิ่งอ่านเจอฉากครอบครัวสุขสันต์มากเท่าไรก็ยิ่งเครียด
ขอให้คุณเมศกับน้องภูมิไม่เป็นอะไรด้วยเถอะ
-
ช่วงนี้ครอบครัวกำลังอบอุ่น ไม่อยากให้เจอปัญหาอะไรอีกเลยนะ
เป็นห่วงภูเมศจังว่าจะเจอปัญหาในที่ทำงาน
น้องธัญญ์เป็นแม่บ้านเต็มตัวน่ารักจัง
-
อมยิ้มมมมม :katai2-1:
-
อยากให้ลุงเก่งและฉลาดกว่านี้โหดกว่านี้ด้วย
ศัตรูดู มีเงินมีอำนาจมากกว่า กลัวลุงสู้ไม่ได้
น้องธัญญ์ต้องวางแผนช่วยลุง ตลบหลังไอ้พ่อเลี้ยงนั่นให้น้ำตาตกเลยนะ
อย่ายอมให้มันมารังแกได้ สู้ๆๆ
-
รู้สึกดีน่ะ แต่ มันเหมือนจะมีเรื่องวิ่งมาหาแล้วอ่ะ
ลุงภูสู้ๆๆเพื่อครอบครัวน่ะ
-
เริ่มแล้วสินะ เริ่มโดนแบบไม่รู้ตัว ไม่ทันได้คิด
แล้วคิดว่าจะได้เลื่อนขั้นอีก กำลังใจหายหมด ธัญญ์อย่าหายไปนะคะ ไม่งั้นคงเฮิร์ทซ้ำกันอีก
มีสวีทนะ ทำเนียน แก้มแดงกันไป เขินกันไป ภูมิโดนแกล้งเลย 555
ธัญญ์จะบอกอะไรหรอ อยากรู้
คุณลุงคะ ต้องการอะไร คืออยากได้มากหรอ
-
จริงๆตั้งใจว่าใกล้จบแล้วจะอ่าน แต่สติแตกมาอ่านก่อนค่ะ *พราก*
ตอนแรกที่อ่านตกใจมาก ยอมรับเลยว่าไม่ใช่แนวค่ะ แต่เชื่อมั่นในฝีมือคุณเรนนี่เลยอ่านต่อ ฮาาา
ในความดราม่าเบาๆยังมีความละมุนแฝงอยู่ สมกับเป็นนิยายของคุณเรนนี้ค่ะ ฟีลแบบนี้แหละใช่เลย TvT
อ่านไปเรื่อยๆปมก็เริ่มคลายออกว่าทำไมธัญญ์ถึงทำอะไรแบบนี้ แม้จะยังคลายไม่หมด แต่พอรู้คร่าวๆแล้ว
เรื่องพ่อเลี้ยงนั่น...แอบหวังว่าจะไม่ใช่แบบที่คิดไว้นะคะ คุณเรนนี่คงไม่ใจร้ายกับน้องธัญญ์ใช่มั้ยคะ แง
น้องภูมิน่ารักมากกกกก เป็นเด็กฉลาด เข้าใจอะไรง่าย
รู้ว่าตกใจ+มันแอบยอมรับยากที่จู่ๆพ่อจะมีแฟนใหม่แถมเป็นผู้ชายอีกตะหาก
สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี~ งานนี้ต้องขอบคุณพี่ตังสินะคะ 5555555
เหมือนว่าตอนนี้จะแอบเริ่มดราม่านิดๆแล้วรึเปล่าคะ ที่ภูเมศวุ่นๆกับงานที่บ.นั่นจะใช่ฝีมือธเนศมั้ย
เรื่องราวเบื้องหลังเต็มๆของธัญญ์จะเป็นยังไง รอลุ้นอยู่นะคะะะะ
(ชอบนุ้งธัญญ์มาก เด็กอะไรชอบเล่นมุกหน้าตาย แค่คิดก็ขำแล้วค่ะ ฮาาาาา)
ปล.อย่าทำร้ายนุ้งธัญญ์รุนแรงนะคะ ติ่งเจ็บปวดใจแทน Q v Q *เกาะขา*
-
เรื่องงานคงกำลังโดนกลั่นแกล้ง ..
-
ตัดใจอยู่นาน กว่าจะยอมเริ่มอ่านเรื่องนี้แบบจริงๆจังๆ อันเนื่องมาจากเสียงร่ำลือถึงงวดการอัพที่ทรมานหัวใจคนอ่านเหลือเกินนนนน ถถถถถถถ
สุดท้าย... ลองอ่านบทนำ บทที่ 1 เผื่อจะได้ตัดใจได้ทัน ที่ไหนได้ คืนเดียวรวดถึงงวดที่ 20 ตายยยยย ฉันตายยยย ฉันเป็นทาสเรื่องนี้อย่างสงบ :hao5:
เดาว่าธัญญ์น่าจะเข้าข่ายโดนลวนลามและคุกคามทางเพศจากคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าพ่อเลี้ยงตัวเอง :z6: ยังตามหวงเป็นจงอางอยู่ ไม่ให้ใครได้ใกล้ธัญญ์เพราะยังหวังจะเคลมธัญญ์อยู่เพราะน่าจะยังไม่ได้แอ้มธัญญ์แบบจริงจัง ดูจากตอนที่ธัญญ์มีอะไรกับพี่ภูครั้งแรก ธัญญ์ยังดูซิง ยังไม่ประสา ถึงจะพูดว่าพี่ภูไม่ใช่ผู้ชายคนแรกก็เหอะ #งานเดาเราไม่ย่อท้อ
รักต่อจากนี้ไปจะยังไงหล่ะเนี่ย??? ถ้าพี่ภูรู้ว่าอิคุณธเนศทำไรไว้กับธัญญ์ ยังจะยอมให้เมียเก่ากับลูกสาวไปอยู่ใกล้คนแบบนั้นอยู่เหรอ? น่าเป็นห่วงอ่ะ แล้วทำไงอิธเนศถึงจะเลิกพิศวาส เลิกตามธัญญ์สะที << หาเด็กผู้ชายเอ๊าะๆ ไปเซ่น ไปปอกลอกมันให้หมดตัวเลยดีไหม? #งานคิดดีไม่มีตก
สรุป รออ่านต่อดีกว่า แหะแหะ อย่าทิ้งช่วงห่างนานนักนะคะ คนรออ่านใจจะขาดรอนๆๆๆ Plzzzzz :mew1:
-
:hao4: ความรักครั้งนี้ขึ้นอยู่กับอีตาธเนศสิน่ะ :serius2: ถ้าตาแกไม่ปล่อยมือดื้อดึงจะเอาซะอย่าง ทำร้ายทำลายทุกคนที่ขวางหน้า แม้ว่าใจธันจะตายก็ไม่แคร์ขอได้แค่ตัวก็พอ ดราม่าหนักแน่ คนเจ้าอำนาจเอาแต่ใจเอาตัวเป็นใหญ่แบบนี้ขอแช่งเป็นเส้นเลือดในสมองแตกไปเลยเหอะ !
-
เพิ่งเข้ามาติดตามอ่านค่า..อารมณ์หน่วงๆหวานๆ ปนกันมาตลอดเลยอะค่าา แต่ยังไงก็รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อนะคะ ถึงแม้กลิ่นมาม่าจะโชยแรงก็ตาม :serius2:
-
อยากให้มีความสุขไปนานๆ
ลุงน่าจะซวยเพราะตาธเนศ
-
ความก๊าวใจมันมาพร้อมความหน่วงน่ะสิคุณขา ฮือ :mew6:
-
ไม่อยากให้มีดราม่า ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิด ไม่ๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากเลย :monkeysad:
อยากให้ช่วงเวลาความสุขนี้คงอยู่ตลอดๆๆๆๆๆกาล อภิมหานิรันดร์กาล นานน้านนาน ยาวย้าวยาว เพี้ยง :call: :call:
-
ตามทันแล้วหลังจากหยุดอ่านไปเกือบปี จริงๆนะ สิบตอนตามจำนวนเดือน ถ้าเรื่องมีมักหกสิบตอนเราคงผูกพันมากเพราะอ่านอยู่ห้าปี ฮาาาาาาา กลัวดราม่ามากแต่ก็ชอบบรรยากาศเย็นๆแบบนี้ รองวดต่อไปสัญญาว่าจะไม่หนีหนี้ :katai3:
-
สนุกมากค้ะ รองวดต่อไปนะคะ :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมาก อ่านทีเดียวรวดเลย
สงสารธัญญ์มากๆ ยิ่งช่วงที่ภาคีเล่า ถึงจะเป็นแค่มุมที่ภาคีเห็น
ยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของธัญญ์เลย ถ้าได้รับรู้รายละเอียดลึกๆจากปากของน้องเอง
เราคงยิ่งกว่าสงสาร ที่พึ่งหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่หลังจากแม่เสีย กลับมากระทำการเลวๆแบบนี้
และอาศัยความเป็นเด็กจิตใจอ่อนโยนของน้องมาบีบบังคับให้น้องไม่กล้าคบหาใครเลย
เพราะถ้าคบหาใคร อิตาธเนศก็จะแจ้นไปรังแกคนเหล่านั้น
แต่กับพี่ภูน้องคงรักมากๆ จนยากเกินจะตัดใจ ตัดสัมพันธ์หนีหายไป
แต่ก็กลัวใจน้องเหลือเกินว่าจะทนไม่ไหวเพราะไม่อยากให้คนที่รักลำบาก
ที่สุดก็ต้องยอมปล่อยมือพี่ภูกับลูก TT
เฮ้ออออ นี่อินมากๆเลยนะ ตบมือให้คนเขียน แต่งเก่งชะมัดเลย
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ สนุก ชวนติดตามมากๆๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: รอจ้าาาาาาาอยากให้ลงบ่อยๆน้าา
-
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วเกลียดอิลุงธเนศ อ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นคนมีบรรยากาศรอบตัวที่น่าขยะแขยง ขนาดไม่รู้ตื้นลึกหนาบางยังรู้สึกแย่ขนาดนี้ ธัญญ์ทึ่ต้องเผญิชความเลวร้าย(ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง)จะรู้สึกแย่ขนาดไหน โอ๊ย เกลียดๆๆๆๆๆ ลุงภูช่วยพี่ธัญญ์ของน้องภูมิด้วย :mew4:
-
โดนกลั่นแกล้งสินะ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 20.5 HIDE AND SEEK
“ธัญญ์”
เสียงเรียกนั้นทุ้มต่ำ ลอยเรี่ยอยู่ข้างหู
“ครับ?”
“เรามาเล่นซ่อนหากันไหม?”
เขาทวนคำ “ซ่อนหา?”
“ใช่”
“ใครหาล่ะ”
“เป่ายิงฉุบกัน ใครแพ้เป็นคนหาก่อนเป็นไง”
ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดนาน เขาพยักหน้าหงึกหงัก ซ่อนมือไว้ข้างหลัง ยิ้มกริ่มอย่างมั่นใจ เยาว์วัยเกินกว่าจะตระหนักได้ถึงนิสัยตัวเองที่มักออกกรรไกรก่อนอย่างอื่น
“ว้า แพ้ธัญญ์อีกจนได้”
ตกลงกันด้วยวิธีนี้ทีไร เขามักเป็นฝ่ายชนะเสมอ รอยยิ้มบนใบหน้าเด็กน้อยคลี่ออกกว้างกว่าเก่า สดใสน่าเอ็นดูอย่างที่ใคร ๆ พากันบอกว่าเหมือนเทวดาตัวน้อย
“คุณพ่อเป็นคนหา”
“ครับ ๆ”
ถ้อยคำตอบรับเสียงนุ่มนวล พร้อมรอยยิ้มอ่อนใจน้อย ๆ บนริมฝีปาก มือใหญ่ยีบนเส้นผมอย่างสุดแสนเอ็นดู จากนั้นค่อยดันหลังเขาเบา ๆ ให้ไปหาที่ซ่อน ก่อนจะเริ่มต้นนับหนึ่งถึงตัวเลขไหนสักตัวที่เขาเองก็ลืมไปแล้ว
ภายในรั้วรอบของชิด ทั้งนอกและในตัวบ้านมีหลายจุดให้ซ่อนตัว เขาเคยหลบอยู่ในซอกหลืบมืดทึบ ในมุมอับที่ปกติไม่มีใครให้ความสนใจนัก หรือหลังพุ่มไม้สูงใหญ่เกินขนาดร่างกาย อยู่ลำพังตรงจุดลับตา ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อคุณพ่อเดินเฉียดเข้ามาใกล้ หายใจให้แผ่วเบาที่สุด ทั้งที่ใจเต้นตึกตักเสียแทบแย่
จะถูกเจอแล้ว..
จะโดนจับได้แล้ว..
ธเนศมักมองผ่านเลยจุดซ่อนตัวของเขาไปในคราวแรก คล้ายว่าจะมองเห็น...แววตาอ่อนโยนทอดมองมายังตำแหน่งที่เขาขดตัวอยู่ แต่สุดท้ายกลับเบนสู่ทิศทางอื่นแล้วเดินผ่านเลยไป
ทว่าเพียงไม่นาน ยังไม่ทันได้ถอนใจด้วยความโล่งอกด้วยซ้ำ อีกฝ่ายก็จะวกกลับมาใหม่พร้อมรอยยิ้มกว้าง เอื้อมมือเข้ามาใกล้...
ฝ่ามือที่ใหญ่จนคิดว่าถึงจะรีบโตอย่างไรก็คงไล่ตามไม่ทันยื่นมาอยู่ตรงหน้า บดบังลานสายตาจนราวกับโลกทั้งใบของเขาอยู่ใต้ฝ่ามือนั้น
“หืม?”
ไม่มีที่ไหนในบ้านที่คุณพ่อหาเขาไม่เจอ
“อ๊ะ!”
ถูกเห็นเข้าแล้ว
แต่ในเมื่อคนหายังไม่เอ่ยคำว่า ‘โป้ง!’ ออกมาก่อน ตามกติกา หากเขารีบออกไปแตะตัวฝ่ายนั้นได้ ตนก็ยังเป็นผู้ชนะอยู่ดี รอบหน้าจะได้เป็นผู้ซ่อนอีกครั้ง
“แปะ!” เขาร้องเสียงดัง เอามือสัมผัสแขนคนตรงหน้า
“อ้าว!”
“คุณพ่อแพ้แล้ว”
“จนได้สิน่า!” ฝ่ายนั้นเอ่ยพลางหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ กางแขนรอให้โผเข้าไปหา จากนั้นรวบตัวเขาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด กดจมูกลงตรงกลางกระหม่อมฟอดใหญ่ ดูไม่เดือดร้อนกับการต้องกลับไปเป็นผู้หาซ้ำ ๆ แม้ว่ายังโอบรัดวงแขนอยู่นาน กว่าจะปล่อยเขาวิ่งไปซ่อนตัวอีกหน
เขาเคยดูสารคดีเกี่ยวกับสัตว์ป่า ผู้ล่าที่ปล่อยให้เหยื่อวิ่งหนีเพื่อความสนุก จับกลับมา แล้วปล่อยออกไปใหม่ ค่อยจับกลับมาอีกครั้ง ซ้ำไปซ้ำมากระทั่งหมดแรงจะหนี แต่ช่วงเวลานั้นไม่เคยรู้สึกถึงความคล้ายคลึงมาก่อน จวบจนความสัมพันธ์ฉันพ่อลูกพังทลายลงในภายหลัง ความตื่นเต้นขณะซุกอยู่ในซอกหลืบมืดมิดเมื่ออดีต กลับนำความรู้สึกขนลุกขนพองมาสู่ตัวเขาที่เติบโตขึ้นอย่างบิดเบี้ยว
“เอาแล้วนะ”
สิ้นเสียงประกาศนั้นของธเนศ ธัญญ์ในวัยเด็กยกมือขึ้นปิดปาก บางครั้งก็เผลอกลั้นหายใจ นั่งขดตัวเฝ้ารอด้วยใจเต้นระรัว
“ธัญญ์...”
คุณพ่อมองเห็นเขา
แต่ไม่ได้เอ่ยปากคำว่า ‘โป้ง’ ออกมาก่อนสักที เขาจึงชนะอีกแล้ว..เขาชนะเกือบทุกครั้งไปนั่นละ
“..ธัญญ์..”
ทั้งที่รู้ว่าจะชนะแน่นอน แต่ทั้งร่างกลับยังสั่นเทิ้มอยู่เสมอ ในวินาทีที่สบตากับอีกฝ่ายจากเงาสลัวในที่ซ่อน
“..ธัญญ์...”
ไม่มีจุดไหนในบ้านที่ธเนศหาเขาไม่เจอ..
“...ธัญญ์...”
เขาเงยขึ้นมองฝ่ามือที่เหมือนเป็นโลกทั้งใบในวัยเด็ก และแขนทั้งสองข้างซึ่งกางออกกว้างตรงหน้า
ก่อนจะโผเข้าไปในอ้อมกอดนั้นเฉกเช่นทุกที
“ธัญญ์”
“ครับ?”
“เรามาเล่นซ่อนหากันไหม?”
เมื่อถามเช่นนั้น ธัญญ์มักทำตาโตอย่างกระตือรือร้น บางครั้งก็ทวนคำด้วยน้ำเสียงใสแจ๋วที่ยังไม่แตกวัยหนุ่ม
“ซ่อนหา?”
“ใช่” เขาพยักหน้า
“ใครหาล่ะ?”
“เป่ายิงฉุบกัน ใครแพ้เป็นคนหาก่อนเป็นไง”
นัยน์ตาดำขลับทอประกายสดใสของวัยเยาว์ ใสซื่อแต่กลับดูล่อลวงอยู่ในที จนมักทำให้คนมองเกิดความลังเลเสมอ เหมือนดอกไม้บอบบางที่อยู่บนต้น หากเห็นเข้าจะทำอย่างไร? เพียงแค่มองอยู่เฉย ๆ หรือเด็ดมาใส่แจกันสักใบที่คู่ควรไว้ชื่นชมใกล้ ๆ
แต่จะต่างกันตรงไหน เพราะไม่ว่าทางใด สุดท้ายก็ต้องโรยราอยู่ดี
เจ้าตัวเล็กพยักหน้า ระบายยิ้มจนตาหยี
ผู้คนมักลงความเห็นว่าดวงตาของเด็กคนนี้เหมือนกับคุณแม่ผู้อ่อนโยนของเจ้าตัว แต่น้อยคนนักจะรู้ ว่าแท้จริงแล้วเด็กคนนี้ตาเหมือนพ่อแท้ ๆ ของตัวเองต่างหาก
“เป่า ยิง ฉุบ!”
ธัญญ์ออกกรรไกร เขาออกกระดาษ
ธเนศมองมือตัวเองที่ยังแบออก ข้างกันกับมือน้อย ๆ ที่กำไว้โดยยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว
“ว้า แพ้ธัญญ์อีกจนได้”
กว่าธัญญ์จะตระหนักว่าตัวเองมักเลือกออกแต่กรรไกรเป็นอย่างแรก พวกเขาก็เลิกเล่นซ่อนหาแบบเดิม ๆ กันแล้ว
ธเนศใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้มาแต่เล็กจนโต รู้จักทุกซอกทุกมุมในบ้านดี รู้ยิ่งกว่าพ่อแม่ของตัวเองที่เคยอาศัยอยู่ตั้งแต่เขายังไม่เกิด และพากันย้ายออกไปอยู่บ้านสวนเงียบสงบที่ต่างจังหวัดเพื่อใช้ชีวิตบั้นปลายกระทั่งจากโลกนี้ไปเสียอีก
ที่แห่งนี้เป็นของเขา ทุกซอก ทุกมุม ทุกอณูอากาศ ยังมีตรงไหนที่เขาไม่รู้จักอีกหรือ
ฝีเท้าเบาหวิวย่องผ่านไปด้านหลัง เด็กน้อยฉลาดพอจะขยับตัวได้อย่างเงียบเชียบและระมัดระวัง แต่ใสซื่อเกินไปที่คิดว่าผู้ใหญ่อย่างเขาซึ่งทำทีเป็นฟุบหน้าลงกับแขนตัวเองจะไม่ลอบมองอยู่
ในเกมซ่อนหาแสนธรรมดานี้ จิตใจส่วนลึกอดปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาชอบมองเจ้าของแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นวิ่งห่างออกไป ก่อนจนมุมที่ไหนสักแห่ง และสุดท้ายจะต้องหมุนตัวกลับมาอยู่ในวงแขนคู่นี้
วิ่งเถอะ ซ่อนเถอะ ขดตัวอยู่ในมุมเล็ก ๆ ซึ่งไม่มีที่ให้ถอยอีก
บางที..มันอาจไม่ใช่การเล่นซ่อนหา ทว่าคือการไล่จับ
แต่จะเป็นแบบไหนก็ช่างเถอะ
“ธัญญ์”
เขาเรียกเบา ๆ ทำเป็นมองไม่เห็นร่างที่นั่งคู้อยู่หลังซอกระหว่างบานประตูห้องเก็บของที่เปิดค้างไว้กับผนัง
แล้วพ่อจะหาลูกเจอ
“ธัญญ์..”
เมื่อยื่นมือออกไป..และเมื่อเขาอ้าแขนออก
“ธัญญ์..”
เขายิ้มให้กับเด็กน้อยที่เงยหน้าขึ้นมองตอบ สบเข้ากับสีดำสนิทในแววตาที่เขาทั้งรักทั้งหวงแหนกว่าสิ่งใด มองมันค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ เมื่อเจ้าของดวงตาคู่นั้นโผเข้าสู่อ้อมกอดเขา
“แปะ!” ธัญญ์ร้องขึ้นเสียงใส “คุณพ่อแพ้แล้ว”
เขากระชับอ้อมแขน กดจมูกลงกลางกระหม่อมเด็กชายอย่างแสนรัก หัวเราะออกมาแผ่วเบา
จะในบ้านหรือนอกบ้านก็เหมือนกัน
“ธัญญ์..”
เด็กคนนี้เป็นของเขา
“ธัญญ์...”
แล้วฉันจะหาเธอเจอ
จากมุมนี้มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นลุงแช่มที่เป็นคนสวนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ตัดแต่งกิ่งไม้ แม้การเคลื่อนไหวเชื่องช้าลงกว่าสมัยก่อนมาก งานที่สามารถทำได้ก็พลอยถดถอยลงไปด้วย แต่อย่างไรเสียก็เป็นคนเก่าคนแก่ของบ้าน ทั้งยังสนิทสนมกับธัญญ์กว่าคนงานหรือแม่บ้านใหม่ ๆ ที่เข้ามาภายหลังเป็นไหน ๆ เลี้ยงดูไว้รอธัญญ์กลับมาไม่ถือเป็นเรื่องยากลำบากแต่อย่างใด
ธเนศขยับตัวบนเก้าอี้ตัวโปรด ทอดมองช่อไฮเดรนเยียสีน้ำเงินในแจกันใบสวย ใช้กรรไกรตัดกิ่งเล็มปลายก้านของช่อใหม่ที่เพิ่งตัดออกมาจากต้น บรรจงปักเพิ่มลงไปในแจกันอย่างระมัดระวัง คลี่ยิ้มบางเบาเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้เขาหลงรักดอกไม้ชนิดนี้ไปด้วยอีกคน
“เย็นชา...ไร้หัวใจ...” เขาพึมพำเสียงแผ่ว โยนกิ่งที่เหลือจากการตัดทิ้งลงถังขยะ จำได้ถึงครั้งหนึ่งที่เคยคุยกับธัญญ์เรื่องความหมายของไฮเดรนเยีย พลางคิดว่าใครกันช่างให้ความหมายแสนแห้งแล้งกับดอกไม้ที่มีแต่กลีบเล็ก ๆ บอบบางเช่นนี้
ทว่าเมื่อใคร่ครวญซ้ำไปซ้ำมา กลับอดรู้สึกไม่ได้ว่ามันเหมาะกับธัญญ์มากทีเดียว
หลังนั่งจัดแจกันอยู่อีกพักใหญ่จนผลงานออกมาน่าพอใจ จึงค่อยวางมือจากบรรดาดอกไม้ หันมาสนใจแลบท็อปที่วางอยู่ด้านข้าง เลือกดูไฟล์เอกสารซึ่งเพิ่งสั่งลูกน้องให้ส่งมาทางอีเมล์
ข้อมูลพนักงานในบริษัทแบบเฉพาะเจาะจงเป็นรายบุคคล ไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากลงไปวุ่นวายนัก ตนเองวางมือจากเรื่องจุกจิกเหล่านั้นมานาน หากไม่เพราะเป็นคนที่มีความเกี่ยวข้องกับธัญญ์ คงไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด
เนื้อหาที่ได้มาส่วนใหญ่เขาพอรู้อยู่แล้ว จึงเพียงแต่กดเลื่อนผ่านตา แค่อยากตรวจดูอีกหนว่าไม่ตกหล่นจุดสำคัญตรงไหน
เขารู้ดีว่าทำเช่นนี้มีแต่จะดึงให้ความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับธัญญ์ยิ่งดิ่งลงเหว ธัญญ์เองก็รู้อยู่แก่ใจเช่นกัน ว่าสิ่งที่เจ้าตัวทำอยู่ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น พวกเขาล้วนเข้าใจทั้งหมดนั้นดีอยู่แล้ว และยังคงทำร้ายกันและกันด้วยเหตุผลที่ตั้งมั่นไว้ของตัวเองเรื่อยมา ราวกับหากปล่อยมือจากเหตุผลบ้า ๆ นั่น ชีวิตนี้คงไร้ความหมาย ไม่เหลือสิ่งใดให้ยึดเหนี่ยวอีก
สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไข และปัจจุบันก็ไม่อาจชดเชย ซ้ำร้ายอนาคตก็คงไม่สามารถพยุงให้ดีขึ้น
หากเป็นปมเงื่อน พวกเขาไม่เพียงไม่ได้แก้ปมนั้น แต่ยังช่วยกันทั้งผูกและดึงรั้งให้พัวพันหนักกว่าเก่า หมดทางคลี่คลายได้อีก ยิ่งกระตุกยิ่งเกิดเป็นปมใหม่ จนกว่าจะถึงสักวันที่มันอาจขาดลง หรือไม่ก็สุดปลายเส้นเชือกไปเสียก่อน
ฝั่งความรู้สึกของธัญญ์ต่อเขา อาจเป็นความชิงชังจนไม่อาจให้อภัย โกรธเกลียดเคียดแค้นถึงขั้นจะไม่มีวันปล่อยมือ ไม่มีวันปล่อยให้เขามีความสุข แบบไหนก็ได้ที่เขาจะเจ็บปวดที่สุด ต่อให้ต้องแลกด้วยการที่ตัวเองก็จะไม่มีทางมีความสุขเช่นกัน
และในส่วนของตัวเขานั้น หากเป็นการจมทิ้งดิ่งลงที่ตัดกันไม่ขาด...ขอเพียงผูกมัดไว้ได้ไม่ว่าด้วยเงื่อนไขหรือสิ่งแลกเปลี่ยนใด เขาย่อมยินดีอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง..
คงเพราะเหตุนี้ จึงไม่มีใครยอมปล่อยมือ แม้คล้ายว่าเกาะเกี่ยวกันไว้แน่นหนา หากแต่ไม่ใช่ด้วยความรักบริสุทธิ์ชวนซาบซึ้ง เพียงแต่จิกเล็บลงไปบนเนื้ออีกฝ่ายให้ลึกที่สุด...ให้เจ็บปวดที่สุด...ก็เท่านั้น
เพราะอย่างนี้...เขาจึงมั่นใจ
ยามที่เขากางแขนออกอีกครั้ง ธัญญ์ย่อมโผเข้าสู่อ้อมกอดนี้เช่นเคยแน่นอน
To be continued...
กลับมาแล้วค่ะ แบบสั้น ๆ ก่อน เป็นงวด .5 << ทำไมต้อง .5 พรากกกกส์
คือที่จริงก็อยากจะต่อเป็นงวดถัดไปเลยค่ะ แต่ตอนนี้ยังเขียนไม่ได้ เครียดกับเรียนกับงานกับคนไปหน่อยจนอารมณ์ดิ่งมาก เขียนอะไรพลอยจะดาร์ก ใจหนึ่งก็เคยอยากเขียนความสัมพันธ์ซับซ้อนชนิดเกลียดจนปล่อยมือไม่ได้อย่างนี้มานานแล้วค่ะ ด้วยสภาพ ณ ขณะนี้ เลยออกมาเป็นตอนนี้เลย
งวดหน้าเดี๋ยวปรับอารมณ์แป๊บนะคะ ฮา เราไม่ควรดราม่าก่อนเวลาอันควร (มั้ง?)
ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมเยียนค่ะ แล้วพบกันงวดหน้า คิดว่าคงไม่เป็นเดือน (หวังว่า) ค่ะ ม้ววฟฟฟฟฟ>3<
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ธัญญ์อย่ากลับหาธเนศเชียวนะ อย่ากลับไปปปปปปปปปปปปปปปปปปป :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
งง กับความสัมพันธ์ พ่อลูกจริงๆ
-
เป็นความสัมพันธ์แบบพ่อลูกที่แปลกมากค่ะ...
ความสัมพันธ์แบบผู้ล่ากับผู้ถูกล่าแบบนี้คืออะไรกันคะ แง
ถึงจะยังไม่รู้เบื้องหลังจริงๆว่าธเนศทำอะไรหรือรู้สึกยังไงธัญญ์
แต่ความรู้สึกที่มีต่อธัญญ์มันดาร์กมากกกกค่ะ มันเกินขอบเขตความเป็นพ่อไปแล้วนะ!
แอบสงสารธัญญ์นะคะ โดนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ กว่าจะรู้ความจริงมันก็ติดไปซะแล้ว
กลายเป็นความเคยชิน ถึงแม้จะไม่ชอบ แต่ยากที่จะเลิกนิสัยเดิมๆได้...
หวังว่าการล่าจะจบลงไวๆ อยากเห็นนุ้งธัญญ์มีความสุขกับลุง(?)ภูเมศซะที
สิ่งที่แต่ละคนยึดเหนี่ยวไว้รั้งไปมีแต่จะเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย
ตอนนี้เป็น .5 ที่ชวนให้ปวดตับจริงๆค่ะ แง Q_Q
-
เรากลัวว่าจะดราม่า. แบบไม่กล้าอ่านเท่าไหร่เลย งื้อออออ
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
เป็นเรื่องที่ซับซ้อนทางอารมณ์มาก หน่วงมาก มีความสุขเพียงเล็กน้อย นี่ยังมาม่าชุดใหญ่อีก อื้อหือออออ
-
คุณธเนศน่าลองไปคุยกับจิตแพทย์
-
อ่านเรื่องนี้รอบที่สามละ เพราะลืมเนื้อเรื่อง 5555555 มันนานเกินกว่าจะาต่อแต่ละตอน แต่อ่านกี่รอบก็สนุกไม่เปลี่ยน
มันเป็นความรู้สึกหดหู่ในความละมุนของแต่ละตอน เราสงสารธัญ แค่เดาๆในสิ่งที่ธัญต้องเจอ เราก็ปวดใจละ เป็นนิยายที่ให้ความรู้สึกแบบอารมณ์สีเทาหม่นๆในทุกตอนที่อ่าน ทุกข์ไม่สุด สุขไม่สุด แค่ก็เป็นเสน่ห์อีกแบบของนิยาย โดยรวมคือชอบ อ่านไม่เบื่อ
-
ธัญญ์พยายามตัดเชือกนี้อยู่นานแล้ว
ธเนศนั่นแหละที่ไม่รู้ตัว
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ธัญญ์ มีแต่ความเกลียดให้ธเนศ
ธเนศ ไม่รู้ หรือไม่ยอมรับรู้กันแน่
ถ้าธัญญ์ รัก คงไม่หนีออกมาจากบ้านที่สุขสบายหรอก
ธัญญ์ รักภูเมศ แต่ธัญญ์ จะทำให้ภูเมศต่อสู้กับธเนศ
ซึ่งเป็นผู้บริหารไหวหรอ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ซับซ้อนจังค่ะ มาต่อไวๆนะคะ
-
.5 ยังหน่วงขนาดนี้
แล้วต่อไปความจริงปรากฏจะหน่วงขนาดไหนนนนน ฮืออออ
-
ทำให้ธัญญ์รักในแบบนั้นไม่ได้ ก็ทำให้เกลียดซะเลย
อย่างน้อยก็ยังอยู่ในความคิด ถึงจะเป็นความรู้สึกเกลียดชังก็เอา
บอกเลย ฉากซ่อนหา เราหลอนธเนศมากๆ โอยยย บรรยายเก่ง เห็นภาพมาก
เทวดาตัวน้อยของเค้า ต้องอยู่กับคนจิตป่วยแบบนี้มาแสนนาน ต้องหวาดกลัวแค่ไหนเนี่ย
พี่ภูอย่าปล่อยมือน้องนะ ช่วยน้องด้วยยยยย
คนแต่งสู้ๆนะคะ ทั้งเรื่องเรียนและทำงาน :L2:
-
อ่านตอน .5 แล้วยอมรับเลยว่า..กลัวใจ.. กลัวใจน้องธัญญ์นี่แหละ TT ยังไม่รู้ชัดเจนเลยว่าธเนศกับน้องมีตื้นลึกหนาบางอะไรมาบ้าง แต่ดูแล้วตัดขาดกันยาก ไม่ดีเลยยยยย ลุงเมศจะเอาอะไรไปสู้เค้าได้ล่าาาา ตาธเนศน่ากลัวมาก มีชั้นเชิงอย่างน่ากลัว ฮืออออออ แค่รักจะสู้ได้มั้ยยยย
ความมั่นใจของตาธเนศนั่นอีก โอ้ยยยยยย เครียดดดดดดดด
-
ประโยคสุดท้าย.. ไม่นะะะะะ รู้สึกสงสารลุงขึ้นมาเลยค่ะ :sad4:
-
คือต้องการผูกมัดหรอ หรือเพื่ออะไร
คือรักมากตัดไม่ขาด ทนไม่ได้ที่เค้าหันหลังให้หรอ
สงสารทั้งคู่เลยค่ะ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
บนความทุกข์ของตัวเองได้อีก
แล้วธัญญ์จะแก้เกมส์ยังไงนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
คุณพ่อใจร้ายจริงๆ อย่างงี้ธันจะมีความสุขเมื่อไหร่ :ling3: :hao5: :hao5:
-
ไม่ใช่แม่ธัญญ์ แต่เป็นพ่อธัญญ์สินะ
ธเนศชอบการล่าเหยื่อ ปล่อยออกไปจนอีกฝ่ายตายใจแล้วก็ดึงกลับมา
เมื่อไม่มีที่ไปก็ต้องเลือกรักสิ่งเดียวที่เหลือและหนีไม่พ้น
สนองนี๊ดมากเลยลุงเนศ
-
สีเทาจริงๆ
-
:ling3:อิคุณธเนศโรตจิต
อยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของธัญกับอิตาโรตจิตนี้คืออะไร
กลัวใจเหลือเกินน
ดวงตาเหมือนพ่อแท้ๆ
หรืธเนศชอบพ่อฑัญ (เดาซุ่มมากกก)
-
อย่ามั่นใจนักนะคุณธเนศ ตอนนี้ธัญญ์ไม่เหมือนเดิมแล้ว ความรักช่วยเยียวยาบาดแผลได้ไม่รู้เหรอ
-
กลิ่นมาม่าลอยโชยมาแต่ไกล
ธัญญ์อาจจะไปรู้ความลับอะไรเข้า
ที่ทำให้เกลียดธเนศ และแค้นเขาอยู่
ธเนศเองก็เหมือนรักธัญญ์เกินกว่าจะปล่อยไป
กลายเป็นความสัมพันธ์ที่ดึงรั้งไว้แบบนี้ น่าอึดอัดมาก
สงสารก็แต่พ่อลูกคู่นั้น เป็นหมากแท้ๆเลยอ่า
-
เขามีความหลังอะไรกัน?
-
ความสัมพันธ์ของ2คนนั้น แตกกันเพราะอะไร อยากรู้อ่ะ
-
ปวดจิตเบย
-
งุนงงกับความสัมพันธ์ของพ่อลูกคู่นี้สุด :katai1:
-
อย่าดราม่าาาาืฝ แบบทำให้ต้องพรากจากกัน
ไม่โอเค เจ็บปวดดดดด
-
:katai4:ธเนศนี่จิตๆ หลอนๆนะ น่ากลัว
-
อ่านรวดเดียวจนทัน ธัญญ์เอ๊ย ปล่อยมืออิตาธเนศไปเถอะลูก ถเาจะจิตขนาดนี้ เชื่อเถอะว่าไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับการที่ธัญญ์เพิกเฉยไม่สนใจนางแล้วอีกแล้ว ปล่อยไปเลย ชักคะเย่อกัน ฝ่ายไหนปล่อยมือก่อนก้เจ็บตัวน้อยสุดนะหนู เรายังมีพ่อภูกับน้องภูมิคอยเคียงข้าง อย่าได้แคร์อิตาโรคจิตนี่ค่ะลูก ปล่อยมันชักดิ้นชักงอไป ฮึ่มๆ
-
คือเป็นความสัมพันธ์พ่อลูกที่งงและสงสัยมากจริงๆ
-
คุณธเนศน่ากลัวมาก น้องธัญญ์เป็นแบบนั้นเพราะตัวเองแน่นอน
ฮือ น้องธัญญ์ลูกเอ้ย
-
ยิ่งอ่านยิ่งติด รอนะคะ
-
ไม่กล้าอ่านต่อเลย
-
แอบคิดว่าบางทีคุณธเนศอาจเป็นแฟนเก่าพ่อของธันว์ก็ได้ เพราะธันว์หน้าเหมือนพ่อมองเป็นตัวแทนพ่องี้ อ่านตอนนี้แล้วทำไมรู้สึกเกลียดคุณธเนศน้อยลงก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 21
ภูเมศนั่งทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ของตัวเองอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงได้แล้ว
‘เริ่มต้นเดือนหน้านี้เลย..’
อีกราวสองสัปดาห์เท่านั้น
นี่เรื่องจริงหรือ? หากตบหน้าตัวเองแรง ๆ สักทีจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า
เขาไม่แน่ใจนักว่าควรต้องดีใจหรือเสียใจกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในครั้งนี้ คำสั่งย้ายอันไม่มีเค้าลางนำมาก่อน ไม่มีการแจ้งเตือนให้เตรียมตัวเตรียมใจสักนิด แม้ตำแหน่งสูงขึ้นในนาม แต่ย้ายไปบริษัทในเครือซึ่งขนาดเล็กกว่าเก่า ยากจะเดาว่านี่คือรางวัลของการทำงานหนัก หรือบทลงโทษจากผลงานที่ผิดพลาดในช่วงหลัง
เพื่อนร่วมงานบางคนซึ่งคงเพิ่งเริ่มตั้งตัวติดเช่นกันทยอยเดินเข้ามาอวยพร ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น จึงกลายเป็นต้องยอมรับและถือว่าเป็นความก้าวหน้าอันแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง แม้ในใจล้วนแต่คลางแคลงว่าใช่การก้าวไปข้างหน้าแน่หรือ ในเมื่อเทียบกับที่นี่แล้ว บริษัทใหญ่กว่าย่อมมีโอกาสแสดงฝีมือมากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
“ยินดีด้วยนะพี่”
“ยินดีด้วยนะคะ”
แต่ส่วนใหญ่ก็เลือกจะเอ่ยด้านดีออกมามากกว่าจะพูดอะไรให้เขาใจเสียไปมากกว่านี้ แม้จากหางตายังพอมองเห็นบางคนยืนซุบซิบกันอยู่ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ซึ่งว่ากันตามจริงแล้ว เขายังอยากเดินไปร่วมวงเพื่อแสดงความเห็นว่าเขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน
คิดในแง่ดี อย่างน้อยที่ทำงานใหม่ในอนาคตอันใกล้นี้ ก็ไม่ได้ไกลถึงขั้นต้องออกต่างจังหวัด
การรวบรวมสมาธิทำงานในส่วนที่เหลือของวันนั้นกลายเป็นเรื่องยากเย็นเต็มที สุดท้ายชายหนุ่มจึงตัดใจปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ลงก่อน เอนหลังพักสายตา ยกมือขึ้นนวดขมับช้า ๆ ทว่าได้ครู่เดียวก็พะวงจนต้องยืดตัวขึ้นพยายามทำงานต่อ แม้หลังจากนั้นยังขาดสมาธิจนต้องเอนหลังพักสายตาอีกหน แล้วเด้งผลุงกลับไปทำงาน เป็นอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมากระทั่งถึงเวลาเลิก สุดท้ายจึงแทบไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
กลับบ้านเย็นวันนั้น ธัญญ์ไม่ได้ตัวติดแจกับพร้อมภูมิอย่างทุกที
คนที่เดินออกมารับเป็นลูกชาย เมื่อทักทายกันเรียบร้อยพลางพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน จึงเห็นว่ามีสมุดและเครื่องเขียนวางค้างอยู่บนโต๊ะในห้องโถง เดาว่าพร้อมภูมิคงกำลังง่วนกับมันอยู่ก่อนจะเดินออกไปรับเขา ส่วนพี่เลี้ยงคนโปรดไม่ได้นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอนลูกชายทำการบ้านเหมือนที่มักเห็นจนชินตา
“พี่ธัญญ์ล่ะ” เขาถามเสียงเรียบ พลางปลดเนคไทและคลายกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดออก
“อยู่หลังบ้านครับ”
ภูเมศมองตามคำบอกพลางครุ่นคิดไปด้วย คุณพี่เลี้ยงอาจกำลังเตรียมมื้อเย็น หรือไม่ก็จัดการเรื่องจุกจิกในบ้านอยู่
เมื่อสาวเท้าเข้าไปจนมองเห็นแผ่นหลังของเป้าหมายอยู่ไกล ๆ ในลานสายตา กำลังจะอ้าปากทัก แต่ทันสังเกตได้ก่อนว่าอีกฝ่ายถือโทรศัพท์มือถือแนบอยู่ข้างหู
ก็แค่คุยโทรศัพท์มือถือ เรื่องสุดแสนธรรมดาแท้ ๆ แต่ภูเมศกลับนึกขึ้นได้ตอนนั้นเอง ว่าเขาเพิ่งเคยเห็นธัญญ์คุยกับคนอื่นทางโทรศัพท์เป็นครั้งแรก
คงเพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกัน ธัญญ์ไม่เคยเล่าเรื่องคนรู้จักหรือความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับคนอื่นให้ฟังยาว ๆ สักที ไม่ว่าจะเพื่อนหรือเรื่องครอบครัวก็ไม่หลุดจากปาก จนเกือบลืมไปแล้วว่าต่อให้ชอบสันโดษหรือพยายามเลี่ยงปฏิสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนมนุษย์อย่างไร แต่โตมาจนป่านนี้ก็น่าจะมีคนให้ติดต่ออยู่บ้างเหมือนกัน
ชายหนุ่มยืนรีรออยู่พักใหญ่ ตั้งใจจะรอให้ธัญญ์วางสายก่อนค่อยเดินเข้าไปหา ทว่ารออยู่นานสองนาน ไม่ยักมีทีท่าว่าเจ้าตัวจะจบการสนทนาลงสักที จนอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่ามีอะไรให้ต้องพูดกันยาวนานขนาดนั้นเชียว
ว่าแต่คุยกับใครกันนะ..
ระหว่างที่คงกำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดโดยไม่รู้ตัวนั้นเอง ธัญญ์ก็เหลือบมาเห็นเขาเข้าจนได้
แม้สีหน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิด แต่ธัญญ์คงเอ่ยตัดบทสนทนาแค่ตรงนั้น เพราะเห็นขยับปากอีกแค่ไม่กี่คำก็เก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า เดินตรงเข้ามาหาเขาอย่างไม่เร่งร้อน
“กลับมานานหรือยังครับ”
เขาพยักหน้าน้อย ๆ เอ่ยรับแค่ “อืม” แต่ในใจตอบต่อ ว่ามายืนมองอีกฝ่ายคุยกับใครก็ไม่รู้ทางโทรศัพท์อยู่นานเชียวละ
“คุณดูเหนื่อย” นัยน์ตาดำขลับจ้องเป๋งมาครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยหมุนตัวไปเปิดตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วยื่นให้เขา “ดื่มน้ำหน่อยไหมครับ”
ภูเมศรับแก้วมาถือไว้ในมือ พยายามทำท่าทางเป็นธรรมชาติ ถามเรียบเรื่อยประหนึ่งไม่ได้ติดใจอยากรู้มากมายนัก
“คุยกับใครอยู่หรือ?”
ธัญญ์ทำเหมือนไม่ได้ยิน ยื่นมือมาดันก้นแก้วในมือเขาให้เลื่อนขึ้นไปชิดริมฝีปาก ดูพยายามเบี่ยงความสนใจจนอดพูดไม่ได้
“อะไรกัน ความลับหรือนี่”
แทนที่จะสะดุ้งสะเทือน ฝ่ายนั้นกลับอมยิ้มแบบเดาใจยาก ยื่นหน้าเข้ามาจนริมฝีปากตัวเองจรดที่ขอบแก้วอีกฝั่ง จ้องมองเขาไปด้วยไม่วางตา
“คุณงอน?”
“งอนที่ไหนเล่า”
“เป็นคนแก่ขี้ใจน้อยนะครับ”
“ใครแก่กัน” เขาเถียงทันควัน “แล้วก็ไม่ได้ใจน้อยด้วย”
“งั้นก็หึง?”
“ไม่ได้หึงสักหน่อย”
คราวนี้ธัญญ์เงียบไป จ้องเขาเขม็งพลางพองลมไว้ในปากจนแก้มป่องน้อย ๆ ไม่เคยเห็นทำหน้าอย่างนี้มาก่อน เจอเข้าจัง ๆ ได้แต่คิดว่าน่ารักจนจะบ้าตาย
“ถึงผมจะคุยกับผู้หญิงคนอื่นก็ไม่สนหรือ?”
“เธอเป็นเกย์ไม่ใช่รึไง” เขาอุบอิบ
“งั้นถ้าผมคุยกับผู้ชายคนอื่นล่ะ?”
“ห้ามเลยนะ”
“ก็คุณใจกว้าง ไม่หึงนี่นา”
“ตัวแสบ!” เขาร้องฮึ่มในคอ ทำท่าจะดึงแก้วซึ่งคั่นระหว่างใบหน้าพวกเขาลง แต่มือธัญญ์ก็ต้านเต็มที่เหมือนกัน เห็นสีหน้าไม่กระดิกอย่างนั้น แท้จริงแล้วออกแรงจนสั่นหงึก ๆ
“เดี๋ยวก็แก้วแตกคามือหรอก”
ธัญญ์ยักไหล่ “เรื่องเล็ก” จากนั้นเงียบไป แววตาอย่างกับรอคอยให้เขาเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา กึ่งคาดหวังกึ่งน่าสงสารอย่างไรพิกล ริมฝีปากที่งับอยู่หมิ่นเหม่ตรงขอบแก้วเม้มลงจนบางเฉียบแทบเป็นเส้นตรง ก็ไหนบอกว่าแก้วนี้ให้เขาดื่มเองแท้ ๆ แต่ตัวเองเล่นงับไว้ฝั่งตรงข้ามไม่ปล่อยเสียได้
เห็นอย่างนั้นแล้ว แก้มพลันร้อนขึ้นมานิดหน่อย สุดท้ายจึงอ้อมแอ้มตอบอย่างยอมจำนน
“หึงจะแย่แล้วรู้ไหม”
อีกฝ่ายกะพริบตาปริบ ๆ
“อันนี้เรียกเรื่องใหญ่ได้รึยัง”
ภูเมศอาศัยจังหวะนั้น หมุนแก้วในมือ ตั้งใจจะเอาออกไปจากตำแหน่งเกะกะสักที แต่ธัญญ์กลับจับมันหมุนต่อจากเขาอีกหน่อย กระทั่งตำแหน่งที่ปากเขาวางอยู่บนขอบแก้วได้พักใหญ่เลื่อนไปจรดตรงริมฝีปากเจ้าตัวแทน
ธัญญ์มองเขานิ่ง ลูกตาสีดำสนิทเป็นประกายวาววับ ภูเมศสังเกตว่าปอยผมด้านหน้าของอีกฝ่ายยาวขึ้นแล้ว แถมวันนี้ยังยุ่งนิด ๆ ปรกเลยหน้าผากลงมาเคลียข้างขมับและผิวแก้มใส ถึงรู้สึกผิดนิดหน่อย แต่คงไม่กล้าปฏิเสธหรอกว่าน่ากระโจนใส่เป็นบ้า
ทว่าตอนนี้สิ่งที่ดึงดูดสายตาสุด คงเป็นปลายลิ้นสีชมพูเข้มที่แลบออกมาจากริมฝีปากอิ่มคู่นั้น แตะลงบนปากแก้ว แล้วลากช้า ๆ ทั้งที่ยังจ้องเขาตาใสนี่แหละ
เด็กบ้านี่จะเซ็กซี่เกินไปแล้วหรือเปล่า สีหน้าท่าทางแบบนี้มันชวนให้หัวใจวายตายยิ่งกว่าจูบตรง ๆ ที่ปากเสียอีกไม่ใช่หรือไง
เห็นว่าปั่นหัวเขาได้เป็นที่น่าพอใจแล้ว ธัญญ์ค่อยดึงแก้วออกมาวางตรงตำแหน่งที่ถูกที่ควรบนเคาน์เตอร์ด้านข้าง คลี่รอยยิ้มเกือบจะเรียกได้ว่ากรุ้มกริ่ม แถมลักยิ้มบนแก้มบุ๋มลงไปจนน่าเอานิ้วจิ้ม
“คุณทำหน้าตาลามกมากเลย”
“หา!?”
เขารีบยกมือวางสำรวจหน้าตัวเองอย่างร้อนตัว
ธัญญ์มองเขาอีกครู่หนึ่ง ยิ้มยังวาดอยู่บนดวงหน้าเช่นเดิม นัยน์ตาแฝงแววรักใคร่จนมองแล้วอุ่น ๆ อยู่ในอก ติดตรงดูไปดูมาก็คล้ายจะเจือความเศร้าที่เดี๋ยวมาเดี๋ยวหายอย่างไรพิกล ได้แต่หวังว่าคงแค่คิดไปเอง
“โกหกน่ะครับ” อีกฝ่ายกลับคำดื้อ ๆ “คุณหล่อมาก ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นสุด ๆ”
ว่าแล้วก็เขย่งบนปลายเท้า ยื่นหน้าเข้ามาทำเสียง ‘จุ๊บ’ เบา ๆ บนปลายจมูกเขา กระซิบต่อเสียงแผ่ว
“ไม่ต้องเหนื่อยหึงหรอก ผมมีคุณคนเดียว เมื่อกี้แค่คุยกับลูกพี่ลูกน้อง”
ก่อนจะผละออกไป หันหลังเดินเข้าห้องโถงไปหาพร้อมภูมิ ทันมองเห็นแค่ใบหูแดงระเรื่อเท่านั้น
ตั้งใจจะแจ้งข่าวเรื่องหน้าที่การงานซึ่งยังไม่อาจระบุได้ว่าดีหรือร้ายกับอีกสองชีวิตที่บ้านแท้ ๆ แต่กลับมาถึงก็เจอธัญญ์ทำตัวน่ารักใส่อย่างนั้น ทั้งลูกชายก็มีเรื่องสนุกจากโรงเรียนมาเล่าให้ฟังเป็นคุ้งเป็นแควจนเขาหาจังหวะเล่าเรื่องตัวเองไม่ได้สักที เลยคิดว่าเดี๋ยวค่อยบอกก็ได้
ตกดึกส่งลูกชายเข้านอนแล้ว พอจะหาโอกาสอีกหนเอ่ยถึงเรื่องนี้ให้คุณพี่เลี้ยงลูกชายฟัง แต่คงด้วยความที่เกริ่นนำได้ไม่ชวนติดตามเท่าไร สุดท้ายกลับโดนเจ้าเด็กที่ช่างอ่อยเหลือเกินวันนี้พูดจาชักจูงไปทางอื่นเสียได้ นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าเกิดคึกอะไรขึ้นมา ช่วงเขาไม่อยู่มีหยิบยาผิดกินหรือเปล่า ถึงได้ทำตัวเหมือนจงใจยั่ว เย้ายวนประหนึ่งจะให้เขาตายคาอกให้ได้ เครื่องปรับอากาศในห้องนอนไม่ช่วยให้หน้าตาเนื้อตัวหายร้อนวูบวาบได้เลย
บทรักรอบแรกนั้นเป็นไปอย่างละเมียดละไม เนิบนาบจนทั้งหวานทั้งทรมาน ทว่าหลังจากนั้นกลับทวีความรุ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาแลกริมฝีปากกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงหอบหายใจผสานรวมจนแยกไม่ออก สองมือปัดป่ายไปแทบทุกตารางนิ้วบนร่างกายอีกฝ่าย เลือดในกายร้อนผ่าวจนเหมือนจะถูกเผาให้มอดไหม้ไปทั้งอย่างนั้น
รอบสุดท้ายนั้นก็ตอนผ่านไปเสียครึ่งค่อนคืนแล้ว แผ่นหลังแน่นตึงของธัญญ์แอ่นเกร็งในอ้อมกอดเขา เสียงหอบเจือครางฟังไม่เป็นภาษาอยู่ในลำคออีกฝ่าย แต่ไม่มีถ้อยคำใดหลุดออกจากปากเพราะถูกบดจูบเสียแนบแน่นจนริมฝีปากช้ำเจ่อ ชายหนุ่มขยับสะโพกให้ตนเบียดแทรกเข้าไปอีกไม่กี่ครั้งหลังจากนั้น เบื้องหลังเปลือกตาก็ลุกโชนจนเห็นแสงสีวิบวับ ปลดปล่อยออกมาในความร้อนระอุของร่างกายอีกฝ่าย
เขาผ่อนลมหายใจเข้าออก กระชับอ้อมแขนขึ้นอีก ให้ร่างเปล่าเปลือยของพวกเขาสนิทแน่น แนบแผ่นอกเบียดชิดจนรู้สึกได้ถึงจังหวะเต้นถี่รัวของหัวใจที่เหมือนจะระเบิดอยู่ในอก ขบขย้ำบนลำคอร้อนผ่าว ย้ำจูบหนักหน่วงเรื่อยไปจนถึงขมับชื้นเหงื่อ เกลี่ยปอยผมสีดำขลับที่แนบลู่อยู่ข้างแก้มธัญญ์ มองดวงตาหรี่ปรือกึ่งหลับกึ่งตื่นคู่นั้นแล้วยิ่งนึกรักขึ้นมาจนล้นเอ่อในหัวใจ รู้ทั้งรู้อยู่หรอกว่าอีกฝ่ายเอาตัวรอดจากสารพัดเรื่องได้สบายอยู่แล้ว แต่ก็ยังอยากจะปกป้องให้ปลอดภัยในอ้อมแขนตัวเองอยู่ดี
ธัญญ์อ้าปากคล้ายจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้เพราะเหนื่อยเกินไป ง่วงเกินไป หรือว่าอะไร สุดท้ายแล้วที่ออกจากปากล้วนฟังไม่รู้เรื่องไปเสียหมด
เขาส่ายหน้ายิ้ม ๆ มือหนึ่งช้อนท้ายทอยธัญญ์ให้เอนศีรษะเข้ามาแนบอก ส่งเสียง “ชู่ววว” แผ่วเบาข้างหู มืออีกข้างลูบอ่อนโยนบนแผ่นหลังอีกฝ่าย
พักหนึ่งจนเข้าใจว่าคงหลับไปแล้ว จึงอดไม่ได้จะพึมพำถึงเรื่องที่ตัวเองเตรียมใจมาบอกตั้งแต่ก่อนจะเดินเข้าบ้านเมื่อเย็น
“เดือนหน้าฉันจะเปลี่ยนที่ทำงานแล้วนะ” เอ่ยได้แค่นั้นก็หยุดเพื่อถอนหายใจก่อนหนึ่งเฮือก “..ตำแหน่งก็เหมือนจะสูงขึ้นอยู่หรอก..แต่ว่า...”
เล่าได้ไม่เท่าไร กลับรู้สึกกระอักกระอ่วนใจจนไปต่อไม่ถูก
ใคร่ครวญดูให้ดีแล้ว ถูกส่งไปประจำที่บริษัทขนาดเล็กกว่าเก่าในเครือ เทียบกับที่ทำงานปัจจุบันนี้ต่างกันอย่างไม่อาจเทียบ อย่างไรก็เหมือนถูกลดขั้นชัด ๆ
เขารีบดึงตัวเองกลับจากความคลางแคลง ลองมองในแง่ดี ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ก็คงต้องพยายามกันต่อไป หากความสามารถถึงจริงอย่างที่ตัวเองมั่นใจ อยู่ที่ไหนก็คงจะก้าวหน้าได้ ในฐานะหัวหน้าครอบครัว เป็นทั้งพ่อและคนรัก ให้มามัวท้อแท้ก็ใช่เรื่อง
“..เอาเถอะ ยังไงจะไม่ให้เธอกับเจ้าภูมิต้องลำบากแน่ ๆ”
“ผมไม่สนเรื่องนั้นหรอก”
เสียงตอบแผ่ว ๆ กลับทำเขาสะดุ้ง ถึงกับต้องก้มลงส่องใบหน้าคนในอ้อมแขนที่ซุกอยู่กับอกเขา
“นี่ตื่นอยู่หรอกเรอะ”
“ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน”
ดูพูดเข้า ภูเมศอดยิ้มอ่อนอกอ่อนใจออกมาไม่ได้ ยกมือยีผมอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วซุกจมูกลงกลางกลุ่มผมยุ่ง ๆ
“ไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าคิดผิดที่เลือกอยู่กับฉันน่ะ”
“ไม่หรอกครับ” ธัญญ์โคลงศีรษะน้อย ๆ ยกแขนขึ้นโอบแผ่นหลังเขาไว้บ้างอย่างกับจะปลอบ “ไม่ผิดแน่นอน”
“มั่นใจขนาดนั้นเชียว?” เขาถามกลับทีเล่นทีจริง
“ผมมั่นใจเรื่องเลือกคนเสมอแหละ”
ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเฮือกหนึ่ง จะถ่อมตัวสักนิดนี่ไม่มีเลย แต่ได้ฟังอย่างนั้นก็อุ่นใจไปอีกโข
“..นี่...ธัญญ์..”
“ครับ?”
เขาโน้มตัวไปจูบหน้าผากอีกฝ่ายครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างพวกเขาไว้ ขยับตัวให้อยู่ในท่าที่สบายกันทั้งคู่ กระซิบเสียงทุ้มต่ำข้างหูคนข้างกาย
“ขอบใจนะ”
ธัญญ์ไม่ถามว่าเขาขอบอกขอบใจเรื่องอะไร เพียงแต่กระเถิบตัวเข้ามาใกล้อีกนิด วางท่อนแขนพาดบนเอวเขาแล้วกอดไว้อย่างนั้น เสียงเสียดสีเบา ๆ ของผิวเนื้อกับผืนผ้าปูที่นอนและผ้าห่มลอยเข้าหูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนทุกสรรพสำเนียงจะเงียบหายไปในความมืด
ที่รู้สึกว่าลำบากลำบนแทบแย่ในการจะเอ่ยปากบอกเรื่องหน้าที่การงานออกไปกับคนในครอบครัว เมื่อผ่านช่วงว้าวุ้นใจไปได้หนึ่งคืน กลับรู้สึกว่าพูดออกไปได้ง่ายกว่าคาด
หลังมื้ออาหารพร้อมหน้าพร้อมตาในเช้าวันเสาร์ ภูเมศก็เอ่ยออกมาเรียบ ๆ เรื่องความเป็นไปของตนในบริษัท เรื่องงานที่ช่วงนี้ผิดพลาดอย่างน่าแปลกใจ โคลงศีรษะกับตัวเองไปด้วยพลางบ่นว่าต้องมีสติให้มากกว่านี้หน่อยแล้ว
ระหว่างนั้นพร้อมภูมิกลับยิ้มร่า ร้องขึ้นว่าคุณพ่ออย่าเครียดมากจนเกินไปเป็นระยะ ส่งเสียงเชียร์ทีก็ลอบสบตากับพี่เลี้ยงข้างกายที
ส่วนธัญญ์นั้น ทำท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอย่างเคย ไร้ร่องรอยความรู้สึกตำหนิทั้งในสีหน้าและแววตา แล้วยังอุตส่าห์พยักหน้าเห็นด้วยกับลูกชายเป็นระยะ ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละมีแอบกระซิบบอกบทอยู่บางช่วง ทำเขาทั้งขำทั้งเอ็นดูกับความพยายามในการให้กำลังใจจากอีกสองชีวิตร่วมชายคา
“เพราะงั้น เดือนหน้าก็จะเริ่มทำงานที่ใหม่แล้วละ”
เขาสรุปในตอนท้าย ระบายลมหายใจยาวเหยียด จะว่าผ่อนคลายลงหลังจากได้เล่าไปจนหมดเปลือกก็คงพอได้อยู่หรอก
“ยินดีกับตำแหน่งที่สูงขึ้นด้วยนะครับ” ธัญญ์เอ่ยเรียบ ๆ แววตาจริงใจไม่ต่างจากน้ำเสียง
ภูเมศยังกระอักกระอ่วนอยู่นิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ผุดรอยยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้ออกมา
“จะว่างั้นก็อาจได้ละมั้ง ถึงบริษัทจะเล็กลงก็เถอะ..”
“หลังจากนี้อาจใหญ่โตขึ้นก็ได้นี่นา”
“..ก็นะ”
“ทรัพยากรบุคคลก็มีผลนะครับ ต่อให้ตอนนี้ยังเป็นแค่บริษัทเล็ก แต่ถ้าคนในองค์กรมีคุณภาพ ยังไงต้องเติบโตได้อีกไกลแน่”
ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายตาปริบ ๆ รู้สึกวันนี้พูดจาเป็นงานเป็นการอย่างไรพิกล
“มีคนเก่งอย่างคุณเพิ่มเข้าไปอีก อนาคตต้องก้าวหน้าแน่ครับ”
ภูเมศพ่นลมออกปากพรืด “มั่นใจอะไรขนาดนี้เนี่ย พูดอย่างกับเคยไปเห็นฉันตอนอยู่ที่ทำงานแน่ะ”
ธัญญ์ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้พลางยักไหล่ แกว่งช้อนคนกาแฟในถ้วยตรงหน้าเบา ๆ
“อืม...เคยหรือไม่เคยดีนะ”
“หือ?”
คู่สนทนายกถ้วยกาแฟขึ้นจรดริมฝีปากอย่างใจเย็น
“นี่เคยไปเห็นจริงเรอะ?”
แทนคำตอบ กลับได้รับสายตามีเลศนัยกลับมาเสียนี่
“นี่อย่าบอกนะ...”
อยากถามให้รู้ชัดกว่านี้สักหน่อย แต่เมื่อใคร่ครวญดูแล้ว ถามไปคงไม่พ้นมีแต่แต่ถ้อยคำชวนให้ยิ่งสงสัยหนักกว่าเก่า ลองนึกดูให้ดี หากคนคนนี้เคยทำเป็นเก็บกระเป๋าสตางค์ของเขาได้ทั้งที่ดูเหมือนจะวางแผนล้วงมาก่อนแล้ว เรื่องอาจทำเนียนดูอยู่ระหว่างเขาออกไปทำงานนอกสถานที่ก็อาจไม่เกินความคาดหมายเท่าไร
แทนที่จะรู้สึกรำคาญใจ กลับเผลอยิ้มออกมาจนลูกชายร้องทัก
“เฮ คุณพ่อยิ้มแฉ่ง” พร้อมภูมิว่า จากนั้นหันไปทางพี่เลี้ยงคนโปรด “พี่ธัญญ์แพ้ผมแล้ว!”
จากที่ยิ้มแฉ่งดังลูกชายทัก กลับเปลี่ยนเป็นอ้าปากหวอ
“ก็นะ” ธัญญ์เอ่ยเสียเนือย ทำเมินหน้าเหวอ ๆ ของเขาไปเฉย ส่วนเขาเดาเรื่องได้ตอนนั้นเอง
“นี่เอาพ่อมาเป็นหัวข้อพนันกันอีกแล้วเรอะ!?”
“เดาขำ ๆ เองครับ” ลูกชายแก้ตัวหน้าซื่อ ก่อนหันไปยักคิ้วหลิ่วตากับธัญญ์ สองคนนี้เผลอเป็นไม่ได้ สรรหาสารพัดเรื่อง—โดยเฉพาะเรื่องเขา—มาเดาแข่งกันตลอด ต่อให้ดูแล้วฝั่งคนโตกว่าจะแอบยอมให้อย่างลับ ๆ อยู่เสมอก็เถอะ คราวนี้คงไม่วายทายกันว่าเขาจะฉีกยิ้มบื้อ ๆ ออกมาตอนใดตอนหนึ่งหรือเปล่า
“จริงเลย พวกตัวแสบ” เขาส่ายหน้า หัวเราะน้อย ๆ “เห็นเป็นเรื่องสนุกไปซะได้”
“แต่คุณพ่อเองก็สนุกนี่นา” พร้อมภูมิทำแก้มอูม ขยับเข้ามานั่งกระแซะ “เห็นพ่อยิ้มได้ผมก็สบายใจ”
“พูดจาแก่แดดจริง”
ปากบอกลูกชาย แต่สายตาตวัดไปยังคนที่คาดว่าต้องเป็นผู้สอนให้ช่างจำนรรจาแบบนี้แน่นอน
“ก็พี่ธัญญ์บอกให้รีบโตไว ๆ”
คนถูกพาดพิงยักไหล่ ทำหน้าเหมือนเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ “ผมไม่ชอบเด็กนี่นา”
ภูเมศผงกศีรษะทำนองว่าเอาที่สบายใจแล้วกัน แต่ธัญญ์ก็ยังอุตส่าห์พึมพำต่อ
“ต้องมีอายุหน่อย...สามสิบกว่ากำลังดีเลย”
จากนั้นเจ้าตัวก็ก้มหน้าก้มตา แทบซุกครึ่งปากครึ่งจมูกลงไปในถ้วยกาแฟ ไม่ยอมเงยขึ้นมาอีกนาน เหลือใบหูแดง ๆ ที่เห็นชัดไว้ให้คนมองนั่งเขินตามไปด้วยอย่างไรพิกล
ช่วงเวลาที่เหลือของเดือนนั้น ภูเมศพยายามทำงานในส่วนของตัวเองอย่างเต็มความสามารถ ต่อให้ในที่ทำงานใหม่จะไปได้ดีหรือล้มเหลว อย่างน้อยก็ขอเป็นที่จดจำของผู้ร่วมงานเก่าว่าเป็นคนมีมีฝีมือ น่าเสียดายที่ย้ายไปประจำบริษัทอื่นในเครือ มากกว่าจะถูกสาปส่งไล่หลังว่าเป็นขี้แพ้ที่ทำงานพลาดกระทั่งในไม่กี่สัปดาห์สุดท้าย
ความพยายามไม่เสียเปล่านัก ในงานเลี้ยงส่งเขา ท่ามกลางถ้อยคำอวยพรให้ไปได้ดีกับตำแหน่งใหม่ที่อื่น ยังมีเสียงบ่นเสียดายแทรกมาไม่ได้ขาด เท่านั้นไม่พอ ถึงกับมีเสียงลือกันไปต่าง ๆ นานาว่าเขาไปขัดแข้งขัดขาคนเบื้องบนเข้าแล้วหรือเปล่า บางคนหยอกทีเล่นทีจริง แต่บางส่วนที่ไปสืบมาจากไหนก็ไม่ทราบได้ จริงเท็จไม่รู้ แต่เล่าไปเรื่อยว่าคำสั่งย้ายนี้มีที่มาจากคนระดับสูงในองค์กร ถึงกับทำให้มีคนต้องลากแขนเขาออกไปกระซิบกระซาบถามนอกวงสนทนายกใหญ่
ภูเมศได้แต่หัวเราะ บอกหลายคนด้วยประโยคเดิม ๆ ว่า “ไม่รู้สิ แต่ก็คิดว่าไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครนะ”
แรก ๆ ก็ตลกดี แต่เมื่อโดนถามหลายครั้งเข้า ชายหนุ่มถึงกับต้องมานั่งนึก ว่าพักหลังมานี้ ไปทำตัวขัดหูขัดตาใครบ้างหรือเปล่า
คนใหญ่คนโตในองค์กรอย่างนั้นหรือ นอกจากบรรดาคณะกรรมการบริหารของบริษัทที่เจอหน้าค่าตากันบางครั้งในเวลางาน ความสัมพันธ์ราบรื่นดี ก็ไม่เห็นได้พบกับผู้คนในระดับที่เหนือขึ้นไปกว่านั้น เขาใช้ชีวิตเป็นปกติตลอดมาทั้งในและนอกเวลาทำงาน ต่อให้ไปเที่ยวบ้างก็ไม่เคยมีเรื่องกับใครที่ไหน แล้วจะไปก่อความไม่พอใจให้ใครได้ เหตุผลที่พอคิดออก คงมีแต่ช่วงนี้เขาทำงานพลาดบ่อยเองเท่านั้น
ความสงสัยของเขา รวมทั้งของผู้ร่วมงานที่กำลังจะกลายเป็นอดีต ยังคงไม่ได้รับคำตอบ แต่สุดท้ายแล้ว ทุกคนก็คงจะค่อย ๆ ลืมเลือนกันไปเอง ยิ่งไม่ใช่เรื่องของตน ผู้คนเดี๋ยวนี้ยิ่งลืมง่ายจะตาย ภูเมศเข้าใจข้อนี้ดี ถึงจะไม่รู้ต้นสายหลายเหตุ และรู้ไปก็อาจไม่เกิดประโยชน์อะไร อย่างนั้นก็อย่าไปขุดคุ้ยแล้วทำวันนี้ให้ดีคงเข้าท่ากว่า
เดือนใหม่เริ่มขึ้น เวลาผ่านไปเร็วกว่าที่คาด
เขาเริ่มทำงานที่ใหม่มาได้เกือบสัปดาห์ และพบว่าตัวเองเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อนอาจแค่ตีตนไปก่อนไข้
อันที่จริงแล้ว สภาพแวดล้อมของบริษัทนี้นับว่าไม่เลวนักหรอก แม้ระยะทางจากบ้านจะไกลกว่าเก่า แต่กลับพบว่าเวลาในการเดินทางแทบไม่ต่าง คงเพราะไม่ต้องเผชิญกับการจราจรคับคั่งในชั่วโมงเร่งด่วนเช่นเคยตอนอยู่ที่เดิม เมื่อตัดปัญหาเรื่องนั้นไปอย่าง ก็ปลอดโปร่งใจยามเริ่มงานทุกเช้าได้ระดับหนึ่ง
เพื่อนร่วมงานให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ถึงกับจะมีงานเลี้ยงรับกึ่งกันเองกึ่งทางการในสัปดาห์หน้า จัดขึ้นที่ร้านอาหารไม่ไกลจากที่ตั้งของบริษัทนัก
อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้นึกทึ่ง คือตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของบริษัทนี้ เป็นของคนหนุ่มอายุน้อยกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก
ภาคีเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำ รูปร่างสูงใหญ่ผ่าเผย ตอนพบกันครั้งแรกในที่ประชุม ฝ่ายนั้นนั่งตรงตำแหน่งหัวโต๊ะ แสดงวิสัยทัศน์อันจบข้อสงสัยว่าเหตุใดจึงได้ดำรงตำแหน่งผู้บริหารตั้งแต่ยังหนุ่ม แม้จะเป็นบริษัทที่ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แต่อาจจริงอย่างธัญญ์เคยว่า ของอย่างนี้ยังพัฒนาได้อีก ขึ้นอยู่กับคุณภาพของคนในองค์กรเป็นสำคัญ
เห็นอย่างนี้ก็ค่อยใจชื้นขึ้นมาบ้าง
ครั้นกลับถึงบ้าน หลังทำงานไปได้สักระยะ ธัญญ์ที่ปกติแสนจะนิ่ง ไม่หือไม่อือกับเรื่องงานของเขามาแต่ไหนแต่ไร ยังอุตส่าห์เลียบเคียงถามไถ่ความเป็นไป
เมื่อเขาบอกสบายดี ไม่มีปัญหา เจ้าตัวก็คลี่ยิ้มอย่างกับเด็กน้อยออกมา นับว่าหาดูได้ยาก แต่เห็นสักครั้งก็หัวใจพองโตไปอีกนาน
“เป็นห่วงหรือ?” เขาถามกระเซ้า
ธัญญ์มองเขาอย่างพิจารณาอึดใจหนึ่ง จากนั้นแสดงความเห็นนอกเรื่อง
“คุณทำสายตากรุ้มกริ่มเวลาพูดอะไรแบบนี้เป็นแล้ว”
“หา?”
“น่าประทับใจจัง”
เป็นการเบี่ยงประเด็นอย่างแนบเนียน แล้วยังมาทำคนอื่นเขาเขินได้อีก
“ไม่เห็นต้องอ้อมค้อมเลย” เขาบ่นอุบทีเล่นทีจริง เอื้อมมือไปดึงแก้มฝ่ายนั้นเบา ๆ พลางนึกถึงแป้งขนมโมจิสีขาวนุ่มนิ่ม “พูดตรง ๆ ว่าเป็นห่วงฉันก็จบแล้ว”
“ผมเป็นห่วงคุณ”
ภูเมศสำลักค่อกแค่ก บทจะพูดก็พูดออกมาง่าย ๆ อะไรอย่างนี้
“คิดมากไปแล้ว” เขาทำท่าทางป็นผู้ใหญ่ กลืนน้ำลายตัวเองที่เพิ่งบอกให้อีกฝ่ายสารภาพมาว่าห่วง “ไม่มีอะไรต้องกังวลสักขนาดนั้นสักหน่อย”
“ผมรู้”
ธัญญ์ตอบเสียงแผ่ว พร้อมกับที่เขาได้ยินเสียงสั่นเบา ๆ คล้ายมาจากโทรศัพท์มือถือ
“หืม? มือถือ” เขาล้วงกระเป๋า จึงเพิ่งคิดได้ว่าตอนนี้ไม่ได้พกติดตัว แต่วางไว้บนชั้น ดังนั้นเสียงสั่นที่ได้ยินย่อมไม่ใช่จากโทรศัพท์มือถือเขาแน่นอน น่าจะเป็นของธัญญ์มากกว่า แต่อีกฝ่ายที่ยืนใกล้ ๆ ก็ยังนิ่งเหมือนไม่รู้ตัว
“ของเธอหรือเปล่า?” เขาทัก
โดนถามอย่างนั้น ธัญญ์จึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเสียงหวือเบา ๆ นั่นก็เงียบหายไป
“ไม่รับหรือ?”
“ทางนั้นวางไปก่อนแล้วครับ” อีกฝ่ายแจงเสียงเรียบ “ประกันกับบัตรเครดิตโทรมาโฆษณาบ่อย”
ภูเมศพยักหน้ารับรู้ นึกแปลกใจอยู่บ้างที่หมู่นี้ธัญญ์ดูจะใช้โทรศัพท์มือถือบ่อยกว่าปกติ แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 21 (ต่อ)
เขาเกือบลืมเรื่องสายเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของธัญญ์ที่เจ้าตัวไม่ได้รับนั่นไปแล้ว กระทั่งไม่กี่วันหลังจากนั้น บังเอิญไปเห็นบางอย่างเข้าโดยไม่ตั้งใจ
ปกติหากธัญญ์ไม่ได้อยู่ในตัวบ้านกับพร้อมภูมิ มักจะไปเจอว่ากำลังทำโน่นทำนี่อยู่หลังบ้าน เล่นกับแมวบ้าง ดูต้นไม้บ้าง หรือไม่ก็ง่วนกับเมนูแปลกใหม่ที่ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน
ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาเดินด้อม ๆ มอง ๆ แถวลานด้านหลังบ้าน มองเห็นจากข้างหลังตอนธัญญ์ยกถังน้ำขึ้นมา ไม่แน่ใจนักว่ากำลังจะทำอะไร แต่หูหิ้วกลับหลุดออกจากตัวถังตอนมันถูกยกลอยขึ้นมาแล้ว
ผลคือถังร่วงโครมใหญ่ น้ำหกรดเนื้อตัวจนเปียกโชกตั้งแต่ครึ่งล่างลงมาจนถึงปลายเท้า
ธัญญ์ไม่มีทีท่าตกใจอะไรนัก มือหนึ่งวางหูถังน้ำลง อีกมือล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็ดกับเสื้อด้านบนส่วนที่ไม่เปียก จากนั้นวางไว้บนโต๊ะใกล้ ๆ บริเวณที่แห้งสนิท
เขาเดินตรงเข้าไปหา ตั้งใจจะช่วย ตอนนั้นเอง ที่เหลือบเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์มือถือของธัญญ์สว่างวาบขึ้นมา แจ้งว่ามีข้อความเข้า แต่ไม่มีเสียงเตือน ไม่มีกระทั่งสั่นเตือน ธัญญ์คงปิดมันไว้ทั้งหมด
ตัวหนังสือวิ่งขึ้นตรงแถบด้านบนทีละบรรทัด
ชื่อผู้ส่งข้อความนั้นมา ถูกบันทึกไว้ว่า ‘ภาคี’
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขาไม่ใช่พวกละลาบละล้วง ไม่ได้คิดจะลอบดูข้อมูลในโทรศัพท์มือถือของใครหากเจ้าของไม่อนุญาต เพียงแต่ครั้งนี้ยังไม่ทันเบือนหน้าไปทางอื่น ข้อความสั้น ๆ ก็วิ่งขึ้นตามมา ก่อนแสงสีบนนั้นจะดับไปในอีกอึดใจ
ธัญญ์หันหลังมาเจอเขาเข้าพอดี จึงเป็นฝ่ายร้องทักขึ้นก่อน
“อ้าว คุณ”
“เปียกหมดแล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้ม ๆ ก้มลงดูเนื้อตัวคนตรงหน้า “เพิ่งรู้ว่าซุ่มซ่ามกับเขาเป็นเหมือนกัน”
ธัญญ์ไม่ตอบอะไร จับชายเสื้อบิดไล่น้ำ บางส่วนหยดลงเกาะพราวบนผิว เอวสอบใต้เนื้อผ้ามองเห็นชัดเจนเมื่อเสื้อถูกดึงขึ้นสูงอย่างกับตั้งใจยั่วให้มองจุดนั้นมากกว่าที่อื่น
แต่แวบหนึ่งเขาทันสังเกต เห็นสายตาเจ้าตัวซึ่งตวัดไปยังตำแหน่งที่ตัวเองเอาโทรศัพท์มือถือไปวางไว้ เมื่อพบว่าหน้าจอมืดสนิทเป็นปกติค่อยกลับมาต่อบทสนทนากับเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
“เหตุสุดวิสัยครับ”
“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว”
“นึกว่าคุณจะบอกให้รีบถอดออกให้หมดเสียอีก”
ยังมีการมาพูดจาเหมือนโบกแครอทล่อตรงหน้าลา
“หรือจะถอดโชว์ตรงนี้เลยไหมล่ะ”
“เอางั้นหรือ ผมไม่ถือหรอกนะ”
ไม่พูดเปล่า สองมือยังจับชายเสื้อเลิกขึ้น ตั้งท่าจะถอดจริง ๆ ทำคนท้าได้แต่ยกมือกุมขมับ ร้องปรามเสียงเพลีย ทั้งหน้าร้อนฉ่าด้วยคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ในห้องได้ไหมล่ะพ่อคุณ”
“คนแก่หน้าบาง” ธัญญ์พึมพำหน้าตาย ทำเหมือนพูดแผ่ว ๆ แต่จงใจให้ได้ยิน ว่ากันตามจริงแล้วปากร้ายอย่าบอกใครเชียว “อยากเก็บไว้ดูคนเดียวก็บอก”
พูดอีกก็ถูกอีกนั่นแหละ
สุดท้ายจึงตัดสินใจเอาแขนล็อคคอ กึ่งดึงกึ่งลากอีกฝ่ายเข้าบ้าน
ธัญญ์มีทำดื้อขืนตัวนิดหน่อยพอเป็นพิธีตอนแรก แต่หลังจากคว้าโทรศัพท์มือถือมาไว้กับตัวระหว่างทางได้แบบไม่สะดุด จากนั้นค่อยยอมเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย
ครั้นฝ่ายนั้นเดินคล้อยหลังไปแล้ว ภูเมศมองตามพลางนึกถึงเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่ธัญญ์คอยระแวดระวังไม่ให้ห่างตัวยิ่งกว่าข้าวของชิ้นอื่น ทั้งยังปิดแจ้งเตือนทุกอย่างทั้งเสียงเรียกเข้าและระบบสั่น
อดแปลกใจไม่ได้กับข้อความซึ่งเพิ่งบังเอิญเห็นเข้า แม้คิดว่าอาจไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขา บางทีคนรู้จักกันก็ส่งข้อความติดต่อสื่อสารสิ่งที่คนนอกอ่านไม่เข้าใจเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ในสถานการณ์ที่ ‘คนรู้จักกัน’ ของธัญญ์ คือคนที่เขาไม่รู้จัก และ ‘คนนอกซึ่งอ่านไม่เข้าใจ’ ที่ว่านั่นคือตัวเขาเอง มันก็ชวนให้งุ่นง่านบอกไม่ถูก
ส่งมาจากคนชื่อภาคี...ภาคี.....
ภูเมศย่อตัวลงนั่ง พรมนิ้วบนโต๊ะ ใช้ความคิดอยู่เงียบ ๆ
ภาคี...ชื่อเดียวกับเจ้านายที่ทำงานใหม่ แต่จะว่าไป ก็นับเป็นชื่อโหลอยู่เหมือนกัน ไม่น่าบังเอิญขนาดนั้น หากเป็นคนเดียวกันจริง ตอนเขาบอกว่าจะย้ายมาทำงานบริษัทนี้ ธัญญ์คงต้องเอ่ยอะไรบ้างแล้ว
ไหนจะข้อความที่อ่านไม่เห็นเข้าใจสักนิดนั่นอีก ภูเมศจำได้ทั้งประโยคสั้น ๆ ที่วิ่งขึ้นมาก่อนหน้าจอจะดับลง ไม่รู้ยังมีต่ออีกหรือเปล่า แต่เขาก็เห็นเพียงแค่นั้น
[ทำแบบนี้ คุณธเนศจะโกรธเอานะครับ]
To be continue…
ขอบคุณที่ยังเข้ามาอ่านค่ะ (เพรากกกกส์ ด้วยรักแบบรักมาก เพราะรู้ตัวว่าอัปช้ามาก กราบขออภัยค่ะ อยากจะให้เร็วกว่านี้ก็ไม่สำเร็จสักที ฮะเอื้อะ จะพยายามนะคะ
แล้วพบกันงวดหน้านะคะ ฮึบ!
จำไม่ได้ว่าแปะของแถมอะไรไปบ้างแล้ว แต่ก็...ของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคยค่ะ (ฮา)
-
ดูเดิ้ลของแถมค่ะ :D
(http://orig15.deviantart.net/6359/f/2016/262/0/c/13770470_1155339624525919_4355991482019598901_n_by_maew3ta-dai5am9.jpg)
มีความขี้อ่อย ////
บางคืนที่ฝันร้าย...
(http://orig07.deviantart.net/e8f4/f/2016/262/c/7/val002_1_resize_by_maew3ta-dai5aou.jpg)
(http://orig00.deviantart.net/f415/f/2016/262/7/9/val002_2_resize_by_maew3ta-dai5ap3.jpg)
แถมอีกอันค่ะ งือ
(http://orig08.deviantart.net/5a90/f/2016/262/1/e/val001a_resize_by_maew3ta-dai5apa.jpg)
พบกันงวดหน้านะคะ ,,>3<,,
-
อื้อหือ
ที่ย้ายงานเพราะธเนศหรือธัญญ์เองนี่?
ภูเมศมารู้ทีหลังท่าจะแย่เอานา
-
น่าสงสัย น่าสงสัยไปหมดเลย..
:z3:
-
อยากรู้ต่อจนใจจะขาดแล้ววว ธัญญ์เฉลยเลยได้ม้ายยย
-
ย้ายเอามาไว้ใกลตัว ก่อนโดนแกล้งดีกว่าเยอะ
-
บอกได้คำเดียวเลยกลัวดราม่า
อำนาจมืด นี่มันสุดๆจริงๆนะ ยากแก่การต่อกรอ่ะ
กลัวคุณลุงแกจะโดนมากกว่านี้ หรือไม่ก็โดนทั้งคู่
ขอบคุณนะค่ะ
-
ตอนแรกนึกว่าโดนแกล้งโดนดีด แต่มาตอนนี้ธัญญ์พาออกไปให้พ้นเงื้อมมือธเนศสินะ
แต่ภูเมศจะรับได้หรือเปล่าล่ะ?
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างเจ็บปวดน้อยที่สุด
-
ย้ายเพราะใครกันแน่
-
:pig4: :pig4:
-
เอร่าาาาา มีความงงงัน หรือน้องธัญญ์จะมีส่วนรู้เห็นเรื่องที่ลุงเมศโดนเปลี่ยนงาน???
ยังไงก็เถอะ น้องธัญญ์เป็นเด็กมีเหตุผล อย่าหลอกลุงเมศก็พอน้าาาาา สงสารลุงงงงงงง TvT
-
ไอ้ความหน่วงที่อ่านมาทั้งหมดปลิวหายไปเมื่อเจอดูเดิ้ล .....
-
หน่วงงงงงงงง
-
โอ้ยยยย นุ้งธัญญ์ช่วยให้ลุงย้ายงานชิมิ
-
รู้สึกกลัวตอนต่อไป....
-
ภาคี คงบอกข่าวทางด้านธเนศ ให้ธัญญ์รู้
แต่ภูเมศ เริ่มแปลกๆ แล้วกับชื่อภาคี
กับท่าทีของธัญญ์ และกับข้อความ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ธัญญ์ทำภูเมศเขวตลอดเลยนะ แล้วก็ได้ผล 555
ธัญญ์มีความน่าหลง น่ามึน และทำเนียนตลอด ธัญญ์รู้ ธัญญ์เห็น
ภูมิน่ารัก ช่วยพ่อได้เยอะมากเลย
คือเล่นแรงมากนะคะคุณธเนศ ทำคนดีๆเป๋เลย
ภูเมศสู้ๆนะคะ ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี เข้าใจธัญญ์ด้วยนะ
-
กลัวใจธเนศ มาแค่ชื่อจากคนอื่น ขนยังลุกเลย
กลัวไปแล้วอ่ะ
ถ้าลุงรู้ทุกอย่างจะเป็นยังไง
ธัญไม่น่าจะเลี่ยงขนาดนี้
จงใจเลี่ยงทุกอย่าง ทุกทางเลย
เปิดเผยกับลุงบ้างก็ได้นะ เราไม่สบายใจเลย
มันหน่วงแม้ในตอนจะมีความสุข
มันเหมือนจะมีพายุเข้า ภายใต้ความสงบที่ไม่มีอยู่จริง
ลุงภูเมศต้องใจเข้มแข็งนะ
ถ้าได้ยินเรื่องอะไร ต้องมาถามธัญก่อน
แต่ด้วยนิสัยธัญเค้าก็กลัวใจว่าจะเตลิดไม่ได้เลย
-
อยากรู้ความจริงใจจะขาด :katai1:
-
โอ้ววว มาให้หายคิดถึงแล้ว แต่รู้สึกว่าปมจะมากขึ้นกว่าเดิม
ธัญญ์แอบช่วยแบบนี้ ถ้าโดนจับได้คนแก่อายุ 30จะยิ่งน้อยใจไหมนะ?
-
:L2: :กอด1:
-
อย่ามีปัญหาเลยเนาะ
-
ทรงผมพระเอก ดูวัยรุ่นไปหน่อย อิอิ
-
คุณภาคีช่วยเอาคุณภูเมศออกมาจากคุณธเนศก่อนใช่ไหมนั่น
-
ฆ่ามานนนนน เอาไปฝังกลบ อย่าให้มาพบเจอ
อินล่วงหน้า กลัวป๋าจะทำอะไรโหดร้าย จับป๋าไปฆ่ารัดคอก่อน
-
หวานแบบหน่วงๆ :sad4:
เมื่อไหร่จะได้รู้ความลับนะ :monkeysad:
-
กลับมาแล้ว~ พร้อมความสงสัยเต็มไปหมด!
-
┤
“หลังจากนี้อาจใหญ่โตขึ้นก็ได้นี่นา”
“ทรัพยากรบุคคลก็มีผลนะครับ ต่อให้ตอนนี้ยังเป็นแค่บริษัทเล็ก แต่ถ้าคนในองค์กรมีคุณภาพ ยังไงต้องเติบโตได้อีกไกลแน่”
“มีคนเก่งอย่างคุณเพิ่มเข้าไปอีก อนาคตต้องก้าวหน้าแน่ครับ”
^
^
หวังว่าลุงจะเข้าใจเหตุผลธัญญ์ที่ทำแบบนี้ :mew2:
-
เบื่อ อีตาเธนศมาก มาแค่ชื่อ ยังเซ็ง :laugh:
-
มาให้กำลังใจก่อน
-
เดาว่าที่ลุงโดนย้ายงานเป็นฝีมือธัญแน่ๆ
เพราะไม่อยากให้ลุงอยู่ใกล้ธเนศ แล้วโดนแกล้งบ่อยๆไง
แล้วเดาอีกว่าบริษัทที่ย้ายมา ธัญถือหุ้นใหญ่แน่เลย
เอาใจช่วย ขอให้หลุดพ้นจากตาธเนศด้วยเหอะ
สงสารลุง :hao5:
รอตอนหน้าจ้า
:call: :call: :call:
-
หน่วงๆแหะ รองวดต่อไปนะคะ
-
ธัญญ์ รู้ทุกเรื่อง
-
:a5: :a5: :a5:
-
ธัญญ์เริ่มงัดข้อกับธเนศแล้ว
รู้สึกสะใจ ถ้าแบบธัญญ์จะปกป้องจริงๆ
ธัญญ์ทำได้ แม้ธเนศจะมีอำนาจมากกว่า
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ธัญญ์มีผลต่อจิตใจมากกว่าเยอะ
ถึงจะบีบยังไง ธัญญ์ก็ต้องรอด ต้องรอดดดด :hao7: :hao7:
โชคดีนะคะ ที่มีธัญญ์เนี่ย ไม่งั้นไม่รอดแล้วววว
-
อ่านแล้วอิ่มเอมบวกหน่วงจิต รีบๆเคลียร์เถอะเจ้าค่ะ :katai1:
-
ธัญเปิดเผยอย่างเดียวคือรักภูเมศ
-
:pig4: :pig4:
-
ธัญญ์จะไฟว์กับนายธเนศสินะ ก็นายนั่นเล่นมากลั่นแกล้งสุดที่รักก่อนทำไม
-
หืม น้องมองในแง่ดีนะ เพราะเชื่อใจคนที่ชื่อภาคีด้วยมั้ง อืม
คนแก่หัวใจจะวายวันละหลายรอบแล้วนะ หนูธัญญ์ ฟฟฟฟฟ ขี้ยั่วจริง
-
:pig4:
-
น้องธัญญ์ช่วงนี้มีความอ่อยแรงและเขินเองแรงด้วย น่ารักกกกก 5555
ส่วนลุงก็หวังว่าจะไปได้ดีในบริษัทใหม่นะ อยู่ใกล้ๆภาคีดูแล้วน่าวางใจกว่าตอนอยู่ที่เดิมอีก
ประโยคสุดท้ายก็แสนจะเป็นปริศนา อยากรู้เลยค่ะนุ้งธัญญ์ทำอะไรรรร
รอติดตาทนะคะ คนเขียนสู้ๆๆๆๆ :กอด1:
-
ชอบน้องธัญญ์โหมดอ่อยมาก น่ารักกกก
ยิ่งอ่านยิ่งติด สนุก น่าติดตามมาก
รอมาต่องวดต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
-
สรุปแล้วพี่ธัญญ์จัดการเองป่าวเนี่ย ลุงถึงได้ไปอยู่กะคุณภาคีอ่ะ ชักสงสัยแฮะ
-
ฉันมารอเธอที่ท่าน้ำททุกวันเลยนะ---ผิด 5555555
-
:L2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:mew2: :mew2: ตต้องพูดกันน้า จะได้เข้าใจ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 22
ตั้งแต่เห็นข้อความแปลก ๆ โดยบังเอิญจากโทรศัพท์มือถือธัญญ์วันนั้น ภูเมศอดไม่ได้จะคอยสังเกตท่าทางเจ้าของมันอยู่เงียบ ๆ
อีกฝ่ายทำตัวเป็นปกติ หากจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็คงเป็นฝีมือการทำอาหารที่เก่งขึ้น บ่นว่าเกลียดเด็กน้อยลง (อาจเพราะขี้เกียจเถียงกับพร้อมภูมิแล้ว) และรอยยิ้มน่ามองที่เห็นบ่อยกว่าเก่า บางครั้งยังเผลอหัวเราะออกมาเสียงดังตอนเล่นกับลูกชายเขาด้วย
เป็นปกติธรรมชาติจนเขาเลิกคิดเรื่องนั้นไปเอง
ทว่าสิ่งหนึ่งที่คล้ายเห็นน้อยลง แต่เมื่อสังเกตดี ๆ กลับพบว่าไม่เคยหายไปโดยแท้จริง คงเป็นแววตาเศร้าสร้อยบางครั้ง ยามเผลอที่เจ้าตัวคิดว่าไม่มีใครจับจ้องอยู่
เช่นเคย ภูเมศไม่คาดคั้นเอาคำตอบอีกเมื่อเห็นแววตาเช่นนั้น เขาเพียงแต่ทำเหมือนตนเองบังเอิญผ่านมาพบอีกฝ่ายเข้าพอดี สวมกอดอ่อนโยนจากข้างหลัง บางครั้งก็กดจมูกลงบนแก้มเบา ๆ
แรก ๆ ที่เริ่มทำอย่างนั้น ตัวเขาขัดเขินอยู่ไม่น้อย ทว่าน่าแปลกใจอย่างหนึ่ง คือคล้ายว่าธัญญ์เองก็ดูตกใจจนผิดวิสัยเช่นกัน มีบางครั้งสะดุ้งจนตัวโยน หรือไม่ก็ถองศอกมาข้างหลังจนโดนเข้าจัง ๆ หลายหน เห็นเขายืนงอตัวกุมท้องถึงกับตามขอโทษขอโพยยกใหญ่ จุกก็จุก แต่ท่าทางตื่น ๆ ตอนขอโทษดูน่ารักดีจนคิดว่าคุ้มอยู่เหมือนกัน
ผ่านไปสักสี่ห้าครั้งนั่นละ ค่อยดูคล้ายจะชินขึ้นมาบ้าง ไม่สะดุ้งเท่าไรแล้ว เขาเองจึงเพิ่งนึกได้ ว่าปกติไม่ค่อยได้กอดธัญญ์จากข้างหลังแบบไม่ให้ตั้งตัวเช่นนี้ เห็นอาการระแวดระวังเกือบตลอดเวลาแม้อยู่ในบ้าน จึงสำเหนียกตัวเองขึ้นมาว่าช่างรู้เรื่องราวเกี่ยวกับอีกฝ่ายน้อยนิดเสียจริง ก่อนนี้เคยใช้ชีวิตแบบไหนกันหนอ จึงก่อเกิดเป็นบุคลิกเช่นนี้
ในสายตาเขาช่วงแรกพบกัน ธัญญ์ดูแข็งทื่อ ทั้งสีหน้าและถ้อยคำล้วนแห้งแล้งแข็งกระด้างไปหมด แต่นับวันผ่านไปกลับพบว่าหลังเปลือกแข็งนั้นแท้จริงแล้วอ่อนไหวจนเกินกว่าจะหยิบจับโดยง่าย เขาเพียงอยากประคองไว้ด้วยสองมืออย่างทะนุถนอม ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำ ว่าสิ่งที่อยู่ในมือนั้นคืออะไร
“อีกไม่นานก็วันเกิดแล้วนี่นา?”
บ่ายวันเสาร์ที่ฝนตกไม่หยุดตั้งแต่เช้า เขาทำเปรยขึ้นลอย ๆ แล้วเนียนถามต่อ
“อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
ถามเรื่องแบบนี้ไม่น่าเป็นการละลาบละล้วงอะไร ฝ่ายนั้นยังเคยซื้อของขวัญวันเกิดให้เขาเป็นกระเป๋าสตางค์ใบใหม่ด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ก็ใช้แทนใบเดิมที่เคยได้รับจากอดีตภรรยา ส่วนเรื่องไปรู้วันเกิดเขามาจากไหน เดาว่าคงถามเอาจากพร้อมภูมินั่นละ
สำหรับวันเกิดธัญญ์ เขาเองรู้นานแล้วตั้งแต่เห็นสำเนาบัตรประจำตัวประชาชนเจ้าตัวตอนตกลงจ้างเป็นพี่เลี้ยงลูกชาย คนคนนี้เกิดวันคริสต์มาส ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงคิดว่าเหมาะทีเดียว เมื่อเห็นแล้วก็ไม่เคยลืมอีกเลย
“ไม่มีแล้ว” ธัญญ์ตอบเสียงเรียบ เหลือบมองลูกชายเขาที่ผล็อยหลับในห้องนั่งเล่นไปได้พักใหญ่ เห็นว่าเด็กน้อยยังสงบนิ่งดีค่อยเอนหลังพิงอกเขา เอียงศีรษะซบบนไหล่ กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ลอยเตะจมูก
เขาก้มหน้าลงไปสูดกลางกระหม่อมนั้นฟอดหนึ่ง “ไม่มีเลยหรือ”
“หรือคุณจะจับตัวเองใส่กล่องของขวัญแล้วผูกโบว์ส่งให้ผมก็ได้นะ”
“มะเหงกแน่ะ” เขาหัวเราะ “พูดเป็นเล่น”
ธัญญ์เงยขึ้นมอง ถามเสียงซื่อ “ให้ไม่ได้หรือ?”
“อย่าถามเรื่องเล่น ๆ ด้วยหน้าจริงจังอย่างนี้ได้ไหมล่ะ”
“ให้ไม่ได้จริงหรือ?” มีการถามย้ำอีกรอบ เหมือนเด็กอ้อนขอซื้อของเล่นหน้าร้าน เล่นเอาเขาเหงื่อตก
“นี่พูดจริง?”
“ผมเคยล้อเล่นด้วยหรือ?”
เขากลั้นหัวเราะไม่อยู่ ถึงกับพ่นลมหายใจพรืด “บ่อยเลยไม่ใช่เรอะ!”
“ไม่เห็นจำได้เลย”
“ทำไมจำไม่ได้ เธอเป็นโรคความจำเสื่อมหรือไง”
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ”
ภูเมศขมวดคิ้ว ดุทีเล่นทีจริง “พูดอะไรน่าฟาดจริง ๆ”
“ฟาดเลย” ธัญญ์หัวเราะเสียงต่ำ เงยหน้าฉกจูบที่มุมปากเขาทีหนึ่ง “เมื่อก่อน มีคนเคยบอกว่าผมเป็นเด็กไม่ดีด้วยละ”
“เขาก็พูดถูกนะ”
“นั่นสิ”
เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม บดเคล้าริมฝีปากข้างใบหูอีกฝ่าย “ต้องลงโทษไหม?”
“แล้วแต่คุณ”
เขาอ้อมแขนจากด้านหลัง ช้อนสองมือคนข้างหน้าขึ้นมากุมไว้ในมือตัวเอง ครั้นก้มลงดูดเม้มแผ่วเบาบนกลีบปาก กลับรู้สึกถึงความร้อนจากปลายลิ้นฝ่ายนั้นที่แตะแต้มกลับมาบนปากเขา
เด็กนี่ร้ายชะมัด เป็นตัวแสบโดยแท้ ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ จูบกันแต่ละครั้งยังเงอะงะอยู่เลย
คนหนุ่มหัวไว เขาเดาไว้ว่าคงเป็นอย่างธัญญ์นี่เอง
แต่แบบนี้ก็ไม่เลวหรอก
สองมือเกาะเกี่ยว ปลายนิ้วสอดประสาน เขาลูบโคนนิ้วนางข้างซ้ายของธัญญ์ที่ยังว่างเปล่า กะขนาดอย่างคร่าว ๆ อยู่ในใจ
นึกออกแล้วว่าจะลงโทษคนดื้อในอ้อมแขนอย่างไรดี
“ได้ข่าวว่าเขาสนใจเรื่องโยกย้ายคนขึ้นมาหรือ”
ภาคีอยากจะตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ แล้วร้องว่านั่นไง! ผิดจากคาดไว้ที่ไหน! ทว่าความเป็นจริงกลับได้เพียงส่งเสียงในใจ ส่งรอยยิ้มสุภาพกลับไปให้ผู้อาวุโสกว่า
“ก็ไม่เชิงครับ”
ได้แต่ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ ทั้งที่แน่ใจว่าธเนศย่อมรู้ความเป็นไปโดยไม่ต้องถามไถ่เขาให้มากความอยู่แล้ว การเรียกมาพบเป็นระยะ บอกว่ากินข้าวเจอหน้าประสาพ่อลูก เขารู้ดีว่าล้วนแต่เป็นข้ออ้างทั้งสิ้น แม้แต่คนงานหรือบรรดาแม่บ้านยังดูออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดูเป็นทางการเกินกว่าพ่อลูกปกติมากนัก มื้ออาหารในลักษณะเช่นนี้ ให้ความรู้สึกประหนึ่งพวกล่าอาณานิคมเรียกผู้ปกครองเมืองขึ้นมารายงานตัวเสียมากกว่า
บรรยากาศบนโต๊ะอึมครึมขนาดนี้ อาหารรสเลิศที่พ่อครัวบรรจงปรุงจึงกร่อยไปถนัด เขาถึงกับนึกเยาะเย้ยตัวเอง เมื่อก่อนเคยอยากเข้ามาอยู่บ้านใหญ่จะตาย คิดไปว่ามีแต่ความสุขสบาย อาหารอร่อยครบสามมื้อ เงินทองก็มีใช้ไม่ขาดมือ ซึ่งก็จริงอย่างคิดนั่นละ เพียงแต่ความสัมพันธ์ซับซ้อนที่เขาไม่นึกอยากยุ่งเกี่ยวของคนบ้านนี้ทำให้นึกขยาดจนหากย้อนเวลาได้ คงไม่เอาตัวเข้ามาพัวพันให้ลำบากใจ
ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า แค่กลับมากินข้าวกับเจ้าบ้านนาน ๆ ครั้ง กลับรู้สึกอึดอัดจนอยากรีบเผ่นแน่บโดยไว วันหยุดที่ควรได้พักผ่อนแท้ ๆ ให้มาเจอบรรยากาศอย่างนี้ สู้เขาไปทำงานนอกเวลาเสียยังเครียดน้อยกว่า
“เอาเถอะ” ธเนศถอนหายใจ
เขาเผลอถอนหายใจตาม
“อย่าตามใจเขาให้มากนัก” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเนิบ “แต่ไหนแต่ไรมา ใคร ๆ ก็คอยตามใจเขาจนเคยตัว”
“ครับ” ภาคีรับคำ แม้นึกเถียงในใจ ว่าคนตามใจธัญญ์หนักที่สุดไม่ใช่คุณธเนศเองหรอกหรือ แม้จะเป็นการตามใจในรูปแบบอันแปลกประหลาด มอบบางอย่างให้จนเกินพอดีเหมือนยัดเยียด ขณะที่ก็จำกัดบางอย่างจนเกินเหตุเช่นกัน โดยความเห็นส่วนตัวเขาแล้ว แม้จะไม่ได้เห็นด้วยเรื่องทำดื้อใส่คุณธเนศของฝ่ายนั้นเท่าไร แต่การที่ธัญญ์ทำตัวพิลึกนิด ๆ หน่อย ๆ แค่นี้ ไม่ถึงกับเตลิดหลุดโลกกู่ไม่กลับ ถือว่าน่านับถือมากแล้ว
“แล้วบริษัทเป็นไงบ้าง”
“ราบรื่นดีครับ” เขารีบคว้าโอกาสนี้ดึงกลับเรื่องงาน รายงานความเป็นไปของสถานการณ์ใต้ปกครองตัวเองให้ฟัง หลังแตกบริษัทลูกที่ยกให้เขาดูแลเต็มตัวได้ไม่นาน นับว่าผลงานเป็นที่น่าพอใจทีเดียว ตัวเองภูมิใจกับตรงนี้อยู่แล้วส่วนหนึ่ง จึงพูดไปได้เรื่อยอย่างไม่ติดขัด
ธเนศไม่ได้ขัดจังหวะ เพียงแต่รับฟังเงียบ ๆ บางครั้งก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบ ปล่อยเขาเล่าแต่ต้นจนจบ ค่อยถามขึ้นเรียบ ๆ สายตามองไกลไปที่อื่น
“คนใหม่ที่ย้ายเข้ามาล่ะ?”
ชายหนุ่มขยับตัว ยืดหลังตรง ค่อย ๆ ตอบอย่างระมัดระวัง
“ตั้งใจทำงานกันดีครับ”
“มาใหม่กี่คนหรือ?”
“ช่วงนี้สองสามคน” เขาพูดให้กำกวม ไม่ระบุจำนวนชัดเจน แม้รู้แก่ใจอยู่แล้วว่ามีสองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือผู้ชายลูกติดที่ธัญญ์ไปอาศัยอยู่ด้วย ส่วนอีกคนเป็นพนักงานใหม่ในตำแหน่งเล็ก ๆ ที่เพิ่งรับมาเข้าทำงาน อันที่จริงไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงด้วยซ้ำ
ครั้นเหลือบมองอีกฝ่าย เห็นว่ายังไม่เปลี่ยนสีหน้า สายตายังทอดไปทางอื่น ก็พูดต่อโดยพยายามคงน้ำเสียงเป็นปกติอย่างที่สุด “สองเดือนหน้าอาจจะมีอีกสักสี่ห้าคนครับ กำลังปรับให้เหมาะสม”
“ทำไมไม่รับเข้ามาพร้อม ๆ กันเลยล่ะ” ธเนศยกขาขึ้นไขว่ห้าง เบนสายตากลับมาทางเขา จ้องตรงจนรู้สึกนั่งไม่ค่อยติด “หรือมีอะไรเร่งด่วนที่ต้องรีบรับสองสามคนที่ว่านั่นก่อน”
“ตำแหน่งว่างพอดีน่ะครับ”
“ไม่ใช่ถูกทำให้ว่างอย่างตั้งใจเพื่อจะเอาใครไปเสียบแทนหรอกหรือ?”
ภาคียิ้มเจื่อน เม็ดเหงื่อผุดบนขมับทั้งที่อากาศในห้องออกจะเย็นสบาย อยากลุกหนีไปเสียเดี๋ยวนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“จะกางปีกปกป้องอะไร ก็ควรดูกำลังของตัวเองด้วย” ฝ่ายนั้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย น้ำเสียงราวกับผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนหลักการใช้ชีวิตทั่วไป “ใจกว้างเกินกำลังถือเป็นเรื่องโง่ ไม่ประมาณตนให้ดี สุดท้ายทั้งปีกทั้งสิ่งที่ปกป้องก็ไม่เหลือ”
ลำคอเขาแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดฝืน ได้แต่รับคำอย่างไม่มีทางเลือก
“ครับ”
ฝ่ายนั้นเห็นท่าทางอ้ำอึ้งของเขาแล้ว คงเข้าใจได้ไม่ยากว่าน้ำท่วมปากถึงเพียงไหน แค่นเสียงหัวเราะอันเดาอารมณ์ไม่ได้ออกมาครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ตวัดมือเบา ๆ ให้เขา
“นั่งคุยเป็นเพื่อนคนแก่นานแล้วคงจะเบื่อ เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”
หลังภาคีกลับไปได้ไม่ทันถึงชั่วโมง แขกคนใหม่ก็มาเยือนถึงหน้าบ้านหลังงาม
แม้ไม่ได้นัดกันไว้ก่อน จึงไม่มีคำสั่งจากเจ้าบ้านให้เตรียมต้อนรับ แต่เพราะช่วงหลังนี้มาบ่อยจนคุ้นหน้าคุ้นตากันดี และธเนศก็ดูสนิทสนมกับเจ้าของรถคันนี้ คนงานในบ้านจึงเปิดประตูรั้วให้โดยไม่ซักไซ้ให้วุ่นวาย
เพียงขวัญหันไปยิ้มกับบุตรสาว บอกให้เด็กน้อยหยิบขนมและของฝากที่เตรียมมาแล้วถือไว้ให้ดี
“อย่าให้ล้มคว่ำก่อนถึงมือคุณลุงธเนศนะคะ”
“แน่นอนค่ะ” เด็กหญิงเพลงพิณหัวเราะเจื้อยแจ้ว คว้าถุงของฝากจากญี่ปุ่นขึ้นมากอดไว้แนบอก เดินจูงมือคุณแม่ไปทางตัวบ้าน “คุณลุงธเนศจะตกใจไหมคะ”
“นั่นสินะ” หญิงสาวหัวเราะ แจ้งกับแม่บ้านที่ก้ม ๆ เงย ๆ ทำความสะอาดแถวหน้าประตูว่าตนเองกับลูกสาวมาพบธเนศ มีของฝากหลังกลับจากเที่ยวต่างประเทศกันสองคนแม่ลูกมาให้
“แต่โชคดีจริง ๆ เลยน้าที่อยู่บ้าน ไม่ได้บอกไว้ก่อนเสียด้วยสิ”
เพราะแต่แรกก็ไม่ได้ตั้งใจเป็นพิเศษอยู่แล้ว สองคนแม่ลูกเพียงแต่เพิ่งกลับจากไปเที่ยว ขนซื้อของฝากมามากมาย ส่วนใหญ่ไม่ได้เจาะจงผู้รับ หลังกลับมาพักผ่อนที่บ้านจนหายเหนื่อยจากการเดินทางแล้ว นึกสนุกพากันขับรถกินเที่ยว พักผ่อนไม่ไกลจากละแวกบ้านกันต่อ พลางนึกถึงผู้คนที่จะแวะทักทายพลางเอาของฝากไปส่งถึงที่ให้ด้วย และเจ้าของบ้านนี้ก็เป็นหนึ่งในผู้คนจากรายการตระเวนทักทายของทั้งสองเช่นกัน
กับธเนศนั้น พวกเขาคุยกันถูกคอใช้ได้ทีเดียว เพียงขวัญยังจำการพบกันครั้งแรกที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งได้ ตอนนั้นเธอกำลังเดือดร้อน เพราะขณะจะชำระค่าอาหารด้วยบัตรเครดิต จู่ ๆ พนักงานก็เดินกลับมาบอกว่าบัตรมีปัญหา กินก็กินไปหมดแล้ว ตอนนั้นเงินสดติดตัวมีไม่พอ เธอกำลังงงงวยกับสถานการณ์อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น สองคนแม่ลูกมองหน้ากันตาปริบ ๆ ยังไม่ทันได้ตัดสินใจลงมือแก้ไขอะไร ธเนศที่เห็นเหตุการณ์เข้าก็ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ หลังจากนั้นเธอกลับมาตรวจสอบเรื่องบัตรเครดิตอีกครั้งกลับพบว่าไม่มีปัญหา บัตรยังใช้ได้ปกติทุกประการ
แม้ทั้งแปลกใจทั้งน่าหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ได้มิตรภาพใหม่กลับมาแทนจากเหตุการณ์ที่ว่า ก็นับว่าพอทดแทนกันได้อยู่
ธเนศเป็นคนรอบรู้ ช่างสรรหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุยมาเล่าได้เรื่อย ๆ สุภาพ วางตัวดี ทั้งยังเป็นมิตรกับเด็ก ไม่นานจึงสนิทสนมกันง่ายดาย กับเพลงพิณผู้เป็นบุตรสาวยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฝ่ายนั้นรู้จักเอาอกเอาใจ รู้ดีจนน่าตกใจว่าเด็กผู้หญิงจะชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง บางครั้งยังมีมารับเธอและลูกไปเที่ยวด้วยกัน จนคนรอบตัวที่รู้เห็นบางคนถึงกับแซวว่าหรือเธอจะมีรักใหม่กับเศรษฐีเข้าแล้ว
เพียงขวัญไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ยังวางตัวเป็นมิตรสหายกับอีกฝ่ายเรื่อยมา ไม่มีอะไรเกินเลย แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกเขาสนิทสนมกันแบบไหนกันแน่
ช่างเถอะ เธอตัดสินใจโยนเรื่องนั้นทิ้งเสีย จะเป็นอย่างไรก็ช่าง ไว้เป็นเรื่องของอนาคต ทุกวันนี้สนิทสนมเป็นสหายกันถือเป็นเรื่องดีแล้ว เมื่อคิดอย่างนั้นได้ จึงคบหาอีกฝ่ายด้วยความปลอดโปร่งใจเรื่อยมา
ครั้งนี้มาหาถึงบ้านโดยไม่ได้บอกกล่าว นอกจากธเนศจะให้การต้อนรับอย่างดีโดยไม่ตกอกตกใจแล้ว ยังพูดคุยกันถูกคอเช่นเคย โดยเฉพาะกับลูกสาวที่เจื้อยแจ้วไม่หยุดถึงสวนสนุกที่โตเกียวดิสนีย์แลนด์ว่าน่าตื่นเต้นแค่ไหน ตื่นตาตื่นใจกับใบไม้ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดเต็มต้นอย่างไร แล้วไหนจะทั้งของเล่นทั้งขนมหน้าตาน่ารัก ๆ มากมายที่ไปตระเวนชิมจนหมดแรงอีก เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ด้วยน้ำเสียงเริงร่าเป็นคุ้งเป็นแคว
ธเนศเองก็ช่างรู้จักจังหวะในการรับมือกับเด็ก รู้ว่าตอนไหนควรทำหน้าตาตื่นเต้น ตอนไหนควรหยุด และตอนไหนควรถามต่อ เห็นแล้วอดคิดไม่ได้ว่าคนคนนี้คงต้องเคยเลี้ยงดูเด็กวัยช่างจ้อมาเป็นอย่างดีแน่ ๆ จึงได้รู้วิธีสร้างความประทับใจให้หนูน้อยโดยไม่ติดขัดสักนิด
รู้ตัวอีกทีก็คุยกันนานทีเดียว ตั้งใจจะแค่มาทักทายแค่สักพักแท้ ๆ เธอยังเล่าต่ออีกว่าวันนี้ตนเองกับลูกสาวจะพากันเยี่ยมเยียนมิตรสหายเท่าที่พอไปมาหาสู่กันได้ เอาของฝากให้และทักทายสักหน่อย บ้านต่อไปตั้งใจว่าจะไปหาลูกชายที่บ้านอดีตสามี
ก่อนบอกลาออกจากบ้านหลังงาม ธเนศยังเอ่ยทีเล่นทีจริงว่าขอติดรถไปด้วยคนได้หรือเปล่า
เธอเลิกคิ้ว ด้วยคิดว่าเขาพูดเล่น จึงตอบเล่น ๆ กลับไปบ้าง
“โม้ติดพันกับน้องเพลงหรือคะ”
“ประมาณนั้นครับ” ชายหนุ่มก้มลงไปทำท่าขยิบตากับเพลงพิณ “เนอะ?”
เด็กน้อยเห็นดังนั้นก็ขยิบตากลับ แต่เพราะทำไม่ค่อยเป็นนัก จึงกลายเป็นทำตาหยีทั้งสองข้างอย่างน่าเอ็นดูไปเสียแทน
“ก็เอาสิคะ” หญิงสาวยังคงคิดว่าเป็นเพียงการแซวเล่นอยู่นั่นเอง กระทั่งอีกฝ่ายพูดต่อ
“ถ้างั้นรบกวนรอผมสักครู่ได้ไหมครับ ขอเปลี่ยนเสื้อห้านาทีเท่านั้น”
“เอ๋?”
“แต่ถ้าไม่สะดวกรอ ผมออกไปทั้งอย่างนี้ก็ได้” ธเนศทำท่าเกรงอกเกรงใจ “ผมอาสาขับรถให้คุณเอง”
“ไปจริง ๆ หรือคะ?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว รอยยิ้มน้อย ๆ วาดบนริมฝีปาก “จริงสิครับ”
“ฉันนึกว่าคุณล้อเล่น”
ธเนศหัวเราะ “ท่าทางผมดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรือ”
“โอ๊ะ เปล่าค่ะ” เธอรีบโบกมือเป็นพัลวัน “ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้ มากกว่าห้านาทีก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรีบ”
ด้วยเหตุนี้ คณะเดินทางที่เดิมมีแค่สองแม่ลูก จึงได้มีธเนศเพิ่มขึ้นมาอีกคน โดยรับหน้าที่เป็นสารถีให้ แต่เพียงขวัญขอเองว่าให้ใช้รถเธอดีกว่าเพราะเกรงใจอีกฝ่าย
เป็นเวลาบ่ายแก่แล้ว ตอนที่มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบตรงหน้ารั้วบ้าน
ธัญญ์วางมือจากถ้วยใส่น้ำดื่มของแมว เดินไปมองพาหนะของอาคันตุกะ อีกด้านหนึ่ง พร้อมภูมิอุ้มแมวส้มเดินตามหลังมาสมทบ
ชายหนุ่มเห็นรถก็จำได้ว่าเป็นของเพียงขวัญ หญิงสาวผู้เป็นอดีตภรรยาของภูเมศ ไม่รู้ได้นัดกันไว้ว่าจะมาที่นี่หรือเปล่า แต่ปกติภูเมศมักบอกเขาก่อนเสมอ
“อ้าว” แม้แต่พร้อมภูมิที่เพิ่งตามมาถึง เมื่อเห็นเข้าก็ยังอุทานน้ำเสียงแปลกใจ วางแมวลงบนพื้นแล้วเดินมาหยุดเคียงข้างเขา “รถคุณแม่นี่นา”
“นัดกันไว้หรือ”
“เปล่านี่ครับ” เด็กชายชะเง้อพลาง จูงมือเขาไปที่รั้วด้วยกัน “น้องเพลงมาด้วยรึเปล่าน้า”
ธัญญ์เลื่อนประตูรั้วออกให้รถคันนั้นได้เข้ามาจอดในอาณาเขตของบ้าน ทว่าเมื่อหรี่ตามองเข้าไปในรถก็ต้องขมวดคิ้ว
ไม่ใช่เพียงขวัญ?
แม้ฟิล์มติดกระจกรถจะสีเข้ม แต่ยังพอมองเห็นว่าคนที่นั่งหลังพวงมาลัยในตำแหน่งคนขับเป็นผู้ชาย
เขาชะงัก ขนที่ต้นคอลุกชัน นึกสาปแช่งความเผอเรอของตัวเอง แค่เพราะเห็นว่าเป็นรถของอดีตภรรยาอีกฝ่ายที่มักมาเยี่ยมเยือนเป็นระยะจึงไม่ทันติดใจสงสัย
ประตูรถเปิดออก ขาผู้ชายข้างหนึ่งก้าวออกมา เขาจำได้ตั้งแต่ยังไม่ทันเห็นใบหน้าเจ้าของขาด้วยซ้ำ
โดยไม่รู้ตัว ธัญญ์ขยับถอยหลังมาก้าวหนึ่ง ชนเข้ากับพร้อมภูมิที่ยืนอยู่ข้างหลังพอดี
รู้ตัวตอนนั้นเองว่าจะหนีไปดื้อ ๆ แบบครั้งก่อนไม่ได้
“ไง?” ถ้อยคำทักทายนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน อ่านได้จากการขยับของริมฝีปากตรงหน้าที่คลี่ยิ้มขณะพูด คล้ายเอ่ยมันออกมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ “ไม่เจอกันนานเชียว”
เขาสูดลมหายใจ พยักหน้า ยิ้มรับ
“สวัสดีครับ”
อีกฝั่งหนึ่ง หญิงสาวที่เป็นเจ้าของรถตัวจริงเปิดประตูรถลงมาพร้อมกับบุตรสาว เด็กหญิงตัวน้อยเมื่อเห็นหน้าพี่ชายก็ร้องทักเสียงใส
“พี่ภูมิ”
“อ๊ะ! น้องเพลง!”
สองพี่น้องกระโดดโลดเต้นเข้าหากัน เด็กชายไม่ลืมเงยหน้าขึ้นยกมือสวัสดีคุณแม่ ตามด้วยคุณลุงอีกคนที่มาด้วยกัน จำได้ที่น้องสาวเล่าให้ฟังว่าชื่อลุงธเนศ แม้จะแปลกใจกับการมาเยือนโดยไม่ได้บอกกล่าว แต่ก็ยังดีใจที่ได้เจอน้องสาวและมารดาอยู่ดี
“พี่ธัญญ์สวัสดีค่ะ” เพลงพิณหันมายกมือไหว้เขาเช่นกัน จำพี่เลี้ยงคนโปรดของพี่ชายได้ไม่ลืม ก่อนจะหันไปคุยฟุ้งกับพร้อมภูมิต่อ
“มารบกวนแล้วค่ะ" เพียงขวัญยิ้มทักทายเขา ท่าทางและน้ำเสียงเป็นมิตร "ขอโทษที่ไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้า”
ธัญญ์เดาไว้สองอย่าง หนึ่ง เธออาจไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับธเนศ หรือสอง หากเธอรู้แล้ว ก็นับว่าแสดงบทบาทไม่รู้เรื่องรู้ราวได้แนบเนียนจนต้องระมัดระวังไว้ให้มากทีเดียว
“พอดีไปเที่ยวกับน้องเพลง แล้วมีของฝากมาให้” เธอขยายความ “ขับรถกันมาเรื่อย ๆ เลยไม่ได้บอกไว้ก่อนน่ะค่ะ”
“สวัสดีครับ” เขาค้อมศีรษะน้อย ๆ เป็นเชิงต้อนรับ เหลียวมองเข้าไปในตัวบ้านแวบหนึ่ง จากนั้นหันกลับมา ทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ใจลึก ๆ หวังส่งแขกกลับโดยสุภาพ “พอดีวันนี้คุณภูเมศไม่อยู่น่ะครับ”
“ตายจริง คราวนี้ไม่ฟลุคเหมือนตอนไปหาคุณธเนศแล้วหรือนี่” เธอหัวเราะ กวักมือเรียกลูกสาวให้หยิบของฝากมาส่งให้ “ไม่เป็นไรค่ะ ทางนี้นึกจะมาก็มาเองด้วย ไม่ได้บอกใครไว้ก่อนเลย ว่าแต่เขาไปไหนหรือคะ”
“ทำงานน่ะครับ”
“วันหยุดแบบนี้น่ะหรือ”
ธัญญ์พยักหน้า
“ผู้ชายคนนั้นก็ยังตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งานเหมือนเดิมเลยน้า” เธอพึมพำ “ทิ้งตัวแสบอยู่บ้านอีกแล้ว”
“พี่ธัญญ์อยู่ด้วย ไม่เป็นไรหรอกครับ” ตัวแสบที่ว่ารีบพูดแทรกเสียงแจ๋ว “จริง ๆ วันนี้พี่ธัญญ์ก็ต้องไปทำงาน แต่งานคุณพ่อสำคัญกว่า เลยโทรลาคุณลุงที่ร้านมาอยู่กับผมเรียบร้อย อีกอย่างผมก็โตแล้วด้วย เพราะงั้นสบายมาก”
“อ้อเหรอ” หญิงสาวหัวเราะกับท่าทางลูกชาย ส่วนเด็กน้อยเมื่อแก้ต่างให้พี่เลี้ยงเสร็จก็กลับไปเล่นกันน้องสาวต่อ
ส่งมอบของฝากเรียบร้อยแล้ว ภูเมศก็ไม่อยู่ เพียงขวัญลังเลว่าจะกลับเลยหรือจะอยู่ต่อให้เด็ก ๆ เล่นกันสักพักดี
จังหวะนั้น ธเนศที่มาด้วยกันกลับเอ่ยปากถามธัญญ์ น้ำเสียงสุภาพอย่างที่เธอได้ยินเขาพูดมาตลอด
“ขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้ไหมครับ”
ธัญญ์ชะงักไป เงยขึ้นมองคนถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย นานแล้วก็ยังไม่ตอบอะไรสักที
เพียงขวัญได้แต่สงสัย ว่าแค่แขกขอเข้าห้องน้ำเท่านั้น ถึงกับต้องหยุดคิดนานขนาดนี้เชียวหรือ
“แต่ถ้าไม่สะดวก...” ธเนศพูดค้างไว้แล้วถอนใจออกมาเบา ๆ สีหน้าเกรงอกเกรงใจเหลือแสน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หญิงสาวตัดบทเสียเอง อย่างไรเสียเธอก็คุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ ในเมื่อเคยใช้ชีวิตอยู่ตั้งเป็นปี ๆ เหมือนกัน แค่เข้าห้องน้ำเท่านั้น ต่อให้ตัวเองจะไม่ใช่สมาชิกของบ้านแล้ว ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเสียหน่อย
คิดอย่างนั้นแล้วก็หันไปขออนุญาตกับธัญญ์อีกรอบ ถือเป็นการให้เกียรติผู้ใหญ่หนึ่งเดียวในบ้านตอนนี้ “ขอให้เขายืมเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ ถ้าไม่สะดวกให้ฉันพาไปก็ได้ ฉันจำได้ว่าอยู่ตรงไหน”
“พูดอย่างนั้นไม่ค่อยดีกับเจ้าของบ้านคนปัจจุบันมั้งครับ” ธเนศหัวเราะเบา ๆ ดูจะเน้นย้ำตรงคำว่า ‘เจ้าของบ้านคนปัจจุบัน’ เป็นพิเศษ “รบกวนให้เขาพาไปแทนดีกว่ารึเปล่า”
ว่าพลางสบตากับธัญญ์นิ่ง รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดพรายบนริมฝีปาก
ชายหนุ่มมองรอยยิ้มนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ผายมือช้า ๆ ตอบเสียงเบา
“เชิญทางนี้ครับ” ว่าแล้วหันมาเชื้อเชิญแขกที่เหลือ “เชิญเข้ามานั่งพักข้างในก่อนเถอะครับ น้องภูมิ ฝากดูแลน้ำท่าให้คุณแม่กับน้องเพลงหน่อยนะ”
“โอเค้!” เด็กชายร้องรับแข็งขัน จูงมือน้องสาวเข้าบ้าน อีกมือหอบถุงของฝากพะรุงพะรัง
สามคนแม่ลูกนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ขณะที่ธัญญ์เดินนำธเนศห่างออกมา ตรงไปทางห้องน้ำซึ่งอยู่อีกฝั่ง
เสียงพูดคุยค่อย ๆ ห่างออกไป สุดท้ายเมื่อเลี้ยวเข้าหัวมุมหนึ่งตรงสุดทาง ก็เหลือเพียงเสียงฝีเท้าแผ่วเบาสองคู่เท่านั้น
ธัญญ์หยุดเดินตอนใกล้ถึงหน้าประตูห้องน้ำ ผายมือเชื้อเชิญผู้ที่เดินตามมาอีกหน
“ประตูนั่นครับ”
“อืม”
แม้รับคำเช่นนั้น แต่กลับยังยืนนิ่ง
“ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยซ้ำเบา ๆ คราวนี้เปลี่ยนจากผายมือเป็นชี้นิ้ว
ธเนศยิ้มมุมปาก โคลงศีรษะพลางบ่นพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง “เธอนี่ถนัดเรื่องยั่วโมโหคนจริง ๆ”
“คุณก็ด้วยนั่นแหละ”
“แย่ละ” อีกฝ่ายเลิกคิ้ว ปั้นแต่งท่าทางประหลาดใจ “นี่ฉันทำเธอโกรธเข้าแล้วหรือ?”
“อย่าสำคัญตัวหน่อยเลย” ธัญญ์ตอบเสียงสงบ “อย่างคุณไม่คุ้มให้เสียเวลาโกรธหรอก”
“กำลังโมโหมาก ๆ อยู่เลยนี่นา”
“เงียบไปเถอะ ไม่เข้าห้องน้ำแล้วหรือไง!”
“ชู่วว..” ธเนศยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเขาเป็นเชิงปราม “อย่าโมโหสิ เดี๋ยวสามคนนั้นก็แตกตื่นหรอก”
ธัญญ์สูดลมหายใจเข้าลึก ในความน่าหงุดหงิด อย่างน้อยเขายังทันจับใจความในถ้อยคำข่มขู่กลาย ๆ นั้นได้
ที่ว่า ‘เดี๋ยวสามคนนั้นก็แตกตื่นหรอก’ อาจจะหมายถึงแท้จริงแล้ว เพียงขวัญไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางระหว่างพวกเขาอย่างที่ระแวดระวังไปก่อน
ชายหนุ่มปัดมืออีกฝ่ายออก ก่อนยกหลังมือขึ้นเช็ดปากตัวเองราวกับเพิ่งสัมผัสสิ่งน่าขยะแขยง “คุณมาทำอะไรที่นี่”
“ถามได้ดี” ธเนศวาดรอยยิ้ม “คิดว่าฉันมาเพราะอะไรล่ะ”
เขาเม้มปากจนบางเฉียบเป็นเส้นตรง จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง รู้สึกสงบลงแล้วจึงเอ่ยขึ้นช้า ๆ น้ำเสียงแห้งแล้ง
“เพราะคุณคิดถึงผม”
ฝ่ายนั้นหัวเราะแผ่ว “ตอบได้ดีอีกเหมือนกัน”
ว่าพลางยกมือขึ้นแตะต้นแขนเขา แม้ถูกปัดออกอีกหน ก็ยังคงหัวเราะอยู่ในคอเช่นเดิมราวชอบอกชอบใจเสียเต็มประดา
ธัญญ์บอกตัวเองให้เหยียดหลังขึ้นตรง ชั่วขณะที่หลงคิดว่าตั้งตัวติดแล้ว ใบหน้าอีกฝ่ายกลับยื่นเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมโปรดของธเนศที่ผสานซึมกับทุกความทรงจำเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เขายังเด็กโชยมาเข้าจมูก
ไอร้อนรินรดลงอ้อยอิ่งบนผิวแก้ม เสียงกระซิบทุ้มต่ำลอยข้างหู
“แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรต่อกับเด็กดื้ออย่างเธอ..”
กลิ่นหอมหวานนั้นยิ่งชัดเจนต่อนาสิกประสาท แทรกอยู่ในทุกอณูอากาศที่สูดเข้าปอด ยังความรู้สึกคลื่นเหียนจนต้องกลั้นหายใจ
ธัญญ์ยืนตัวแข็ง เส้นขนทั้งที่ท้ายทอยและแขนขาลุกชัน
“..คุณจะทำลายผม”
To be continue…
----------------------
กลับมาแล้วค่าาา เอื้อะะะ
งวดต่อไปคาดว่าจะอีกไม่นานมากจะมาต่อค่ะ เพราะเสาร์อาทิตย์นี้ไม่มีธุระอะไร กะว่าจะอุทิศตน(?)ให้คู่นี้ เขียนตุนไว้ก่อนหนีไปเตรียมสอบค่ะ แฮ่กกก เขียนจบงวดไหนปุ๊ปจะลงปั๊บแบบไม่กั๊กเลยค่ะ งี้ดดดด
ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมเยือนนะคะ รักและคิดถึงคนอ่านทุกคน *รวบกอดดดดด* ;////;
-
ดีใจจังที่มาต่อ
-
รู้สึกขนลุกทุกครั้งที่มีอิตาธเนศนี้
ทำไมถึงปล่อยธัญไปไม่ได้
ทำไมลับลมคมในมันถึงเยอะและยาวนานขนาดนี้
ธัญคือลูกไม่ใช่เรอะ
แต่ทำไมท่าทีที่แสดงออกมันเชิงชู้สาวตลอดเลย
กลุ้มใจ อึดอัดแทนธัญ อยากให้หลุดพ้นและมีความสุขจริงๆได้เสียที
เอาอิธเนศไปเก็บหน่อยเบื่อออออออ
-
รอนานมากกก เห็นอัพแล้วก็ดีใจ
ฮื่อๆๆๆ
-
ธเนศน่ากลัว
-
เอื้อออออออออออออออออออ!!!!!!!
ตกลงว่าที่ลุงเมศโดนย้ายนี่เพราะคนพ่อหรือคนลูกกันนี่
น้องธัญญ์ ความลับหนูจะเยอะไปไหน๊~~ มีความอ้อนอัพเลเวลอีกหลายเท่าตัว
ทุกคนฉลาดไปหมด ทั้งตาธเนศ น้องธัญญ์ จนกระทั่งพี่ภาคี จะมีก็แต่ลุงเมศของเรานี่แหละ ไม่รู้อะไรสักอย่าง 《รวมถึงเก๊าด้วย》
หายใจติดขัด เอื้อออออออออออออ /// อีกสักที
-
ขนลุกประหนึ่งอ่านนิยายสยองขวัญ 555555555
-
เห็นทวิตว่านิยายเรื่องนี้ฉายมาปีครึ่งแล้ว
เรายังตามอ่านได้เรื่อยๆนะคะ
ขอแค่จัดการอะไรสักอย่างกับอีตาธเนศนี่สักที
-
เจาะยางธเนศเลย!!!!!!!
มาก่อกวนสุดดดดดดดด พ่อคะพ่อรีบกลับมาดูทึค่ะ
-
เกลียดผู้ใหญ่แบบธเนศ
-
เป็นความสัมพันธ์ที่ลึกลับมากคะ มาต่อไวๆนะคะชอบเรื่องนี้มากคะ
-
โอ่ยยย ต้องเตรียมต้มน้ำร้อนไว้ไหม
-
เกลียดอิตาธเนศนี่จริง ๆ หยะแหยง
-
งงความสัมพันธ์ของธัญกับธเนศจริงๆ
-
ธเนศยังคงทำให้เรารู้สึกรังเกียจได้ทุกครั้งที่โผล่มา
-
'แม่สร้างขวัญได้ แม่ก็ทำลายขวัญได้เหมื--' อ้าวไม่ใช่หรอ
กลัวใจธเนศชหค่ะจุดนี้
-
ธเนศ :z6: ช่วยไปไกลๆๆได้ไหม
:pig4: :กอด1: :L1:
-
ตาแก่จะกินเด็ก?
หรือกินไปแล้วนะ?
-
ยังคงลึกลับซับซ้อนต่อไป เราจะไม่เดาไรแล้วต้มน้ำรออย่างเดียว TvT
-
ถ้าเป็นธัญญ์ เราจะเฉย ๆ เขาขะมาไม้ไหนก็เฉยไว้ รู้อยู่แล้วว่าเขายั่วโมโห และพูดความจริงกับคุณพ่อน้องภูมิซะ หากว่าเขารับไม่ได้จะได้จบเสียแต่ตอนนี้ ถ้าเขามองข้ามได้ก็จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา
ความรักต้องการการเชื่อใจ ถ้าไม่มีก็จบ
-
ธเนศ น่ารำคาญ ตามตอแยธัญ ไม่เลิก
เป็นแค่พ่อเลี้ยงแท้ๆ ตามข่มขู่
ทำตัวเหมือนเป็นคนรัก ตาแก่บ้าตัณหา
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอเม้นอีกที
บางทีธเนศกับธัญญ์อาจเคยมีซัมติงกันมาแล้ว ก็ได้นะ ไม่งั้นธัญญ์คงไม่กลัวขนาดนี้ และธเนศคงไม่รู้สึกอยู่เหนือขนาดนี้ :katai1: :katai1:
-
ต้องสู้ให้ถึงที่สุด
-
ความสัมพันธ์พ่อลูกคู่นี้แปลกๆ ดูมีลับลมคมในเยอะแฮะ
-
สมกับที่รอคอยค่ะ เห็นปมเรื่อยๆ
ธัญญ์น่าสงสารนะ อยู่กับความระแวง ความแพ้ทาง แต่อย่างน้อยอยู่กับภูเมศมีความสุขก็ยังโอเค
ภูเมศคงมึนมาก ต้องเจอเรื่องไม่มีเหตุผล แต่ก็ทำใจยอมรับได้ เพราะมีธัญญ์
ลุงคนนั้นคะ ต้องการอะไรมากมาย ไม่ได้คือไม่ได้ ทำไมไม่เข้าใจ กดดันคนอื่นไปทั่วเลยนะ
-
ความสัมพันธ์แปลกประหลาด
-
สงสารธัญญ์อ่า
เหมือนโดนบีบให้ออกจากเมศ
อีตาลุงนี่ก็โคตรให้บรรยากาศลุงหื่นๆ
ชอบเด็ก หลอกให้เด็กตายใจค่อยกินงี้
กลัวอ่ะ :katai4:
-
ลุงธเนศนี่เหมือนคนโรคจิตในหนังสยองขวัญเลย
-
คนเราโดนบีบมากๆ
ก็ทำให้ฆ่าคนได้นะ
น้องธัญ เป็นคนฉลาด ทำให้ไอ้แก่นี่ไร้ตัวตนไปเลย
-
สมกับที่รอคอยค่ะ เห็นปมเรื่อยๆ
ธัญญ์น่าสงสารนะ อยู่กับความระแวง ความแพ้ทาง แต่อย่างน้อยอยู่กับภูเมศมีความสุขก็ยังโอเค
ภูเมศคงมึนมาก ต้องเจอเรื่องไม่มีเหตุผล แต่ก็ทำใจยอมรับได้ เพราะมีธัญญ์
ลุงคนนั้นคะ ต้องการอะไรมากมาย ไม่ได้คือไม่ได้ ทำไมไม่เข้าใจ กดดันคนอื่นไปทั่วเลยนะ
-
พระเอกไปไหน มาช่วยน้องธัณญ์หน่อย ดูคุณลุงรังแก
-
มาม่าโค้งสุดท้ายได้ไหมมม
-
อยากรู้ว่าธเนศ เคยทำอะไรไว้กับธัญญ์บ้าง
แบบทำให้เกลียดขนาดนี้
แล้วทำไมธเนศต้องคิดทำลายธัญญ์ด้วย
-
นั่นสิคะ ใช่พ่อลูกกันจริงๆหรอ ทำไมจากบทสนทนาและท่าทางดูชู้สาวกันจัง
เฮ้อ คุณธเนศออกมาแล้วคุณภูเมศโดนกลบหมดเลย ฮา
เอาใจช่วยน้องธัญญ์น้า อดทนและผ่านมันไปให้ได้ สู้วๆ
-
อะหื้อออ เล่นเอาต้องอ่านซ้ำกลับไปมา เที่ยวละ 2 -3 ประโยค เนื่องจาก.. จำดีเทลเรื่องไม่ได้ แหะๆๆๆ (เขาขอโต้ด)
สรุป ธเนศนี่เป็นพ่อเลี้ยงหวังฟัน ตามอาฆาต ตามราวีไม่จบ ชะมะ? ถ้าธัญญ์เห็นแก่ตัว ต้องมีคนรอบข้างที่ไม่รู้เรื่อง เจ็บไปอีกหลายคนเลยสินะ อืออออ จิตได้อี๊กกกก
-
ชอบเวลาลุงกับนุ้งธัญญ์หยอดเล็กหยอดน้อยกันจังเลยค่ะ มันละมุมมันอบอุ่น
อบอุ่นจนไม่อยากให้ใครมาทำลายมันเลยค่ะ
และก็เพราะเหมือนมาม่าของจริงจะไม่มาสักที ทางนี้ก็ได้แต่หายใจไม่ทั่วท้องตลอด
เรื่องย้ายงานนี่ผิดคาดจริงๆ นึกว่าคุณธเนศสั่งย้าย จริงๆแล้วเป็นความช่วยเหลือของน้องธัญญ์สินะคะ
รู้สึกโล่งนิดหน่อย แต่แอบสงสารภาคี คอยมารับหน้ารับรังสีกดดันและคำขู่ คุณธเนศนี่น่ากลัว
แล้วก็ไม่ชอบที่น้องธัญญ์ต้องมาเผชิญหน้ากับคุณธเนศเลยค่ะ สงสารมาก
ลุงรีบกลับมาปลอบน้องไว้ๆนะๆๆๆ
คนเขียนสู้ๆค่ะ สู้ไปพร้อมนุ้งธัญญ์ เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
ซับซ้อนไปค่า โอ๊ยยหงุดหงิด :katai1:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 23
“ทำลายเธอ?” ธเนศทำท่าทางอ่อนใจ “ใส่ร้ายกันจริง ๆ ทั้งที่ฉันเป็นห่วงเธอมาตลอด”
“ผมดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้ใครห่วง”
คนฟังพยักหน้า เอนกายยืนพิงผนัง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า ถอนหายใจออกมายาวเหยียด “เรื่องที่เธอโตแล้วก็รู้อยู่หรอก แต่เป็นเสียอย่างนี้จะไม่ให้ฉันกังวลได้ยังไง”
ธัญญ์จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ค่อย ๆ พูดออกมาช้า ๆ ทีละคำอย่างอดทน “ผมเป็นแบบไหน เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”
ผู้มาเยือนหัวเราะแผ่ว สีหน้าประหนึ่งกำลังคุยกับเด็กหัวดื้อสักคน
“ก็นิสัยที่พอโมโหขึ้นมาแล้วใจร้อนจนไม่ระวังนี่ไง รู้ไหมที่ใคร ๆ เขาว่าเธอสุขุม ไม่แสดงอารมณ์ นั่นไม่จริงเลย ถ้ามาเห็นว่าตอนอยู่กับฉันทำตัวดื้อแบบไหน เกรี้ยวกราดยังไง พวกเขาต้องถอนคำพูดแน่ แล้วไหนจะเรื่องที่ชอบเล่นกับความรู้สึกคนอื่นอีก”
เขาเม้มปาก ข้อแรกอาจมีส่วนจริงอยู่บ้าง อย่างที่เขากำลังหัวร้อนจนต้องพยายามสงบสติอารมณ์อยู่ตอนนี้ แต่ข้อสองนั้นไม่ใช่แน่นอน
“ผมไม่ได้เล่นกับความรู้สึกใคร”
“หืม?” สุ้มเสียงคล้ายสงสัยเต็มแก่ช่างน่าหงุดหงิด “แล้วเรื่องโยกย้ายนั่นล่ะ กล้าพูดหรือว่าใม่ใช่ฝีมือเธอ?”
“ต้องรอให้คุณลงมือก่อนหรือไง”
“เธอมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว คนแก่ไร้ทางสู้อย่างฉันจะไปทำอะไรเขาได้ล่ะ”
คราวนี้กลับหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องขบขัน ดูพูดเยอะกว่าทุกทีจนผิดสังเกต
“มีแค่เธอเองไม่ใช่หรือไงที่ทำให้เขาถูกส่งไปที่อื่น ตัดโอกาสก้าวหน้า ใจดำจริง ๆ ทั้งที่เขายังมีลูกชายต้องดูแลแท้ ๆ กลับไปเพิ่มภาระให้อีก”
“...ไม่ใช่ภาระ” ธัญญ์เสียงอ่อนลง ถูกจี้จุดเข้าแล้ว ด้วยรู้สึกอยู่ลึก ๆ เช่นกัน ว่าตัวเองอาจนำความเดือดร้อนมาสู่คนบ้านนี้ในสักวันหนึ่ง “..ไม่ใช่..” เขาย้ำกับตัวเอง
“ตลกแล้ว ถ้างั้นทำไมยังอยู่กินเงินเดือนเขา อาศัยอยู่บ้านเขา แล้วยังก่อเรื่องให้ต้องถูกย้ายงานอีกล่ะ?”
ธเนศเหยียดรอยยิ้ม ขยับเดินเข้ามาใกล้ พึมพำอย่างเห็นอกเห็นใจ
“ปิดบังไว้อย่างนี้จะดีหรือ เธอคิดว่าจะปิดเขาได้อีกนานเท่าไรกัน เท่าที่ฉันเห็น คุณภูเมศคนนั้นก็ไม่ได้ดูโง่อะไรนะ เขายังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าถูกเธอหลอกอยู่ จะน่าสงสารเกินไปแล้ว นี่คงยังไม่รู้ด้วยใช่ไหม ว่าเจ้าภาคี เจ้านายใหม่ตัวเองก็เป็นพี่ชายของเธอ รวมหัวกันหลอกลวง”
“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับคุณ!” ธัญญ์ตัดบท เชิดคางขึ้น มองฝ่ายนั้นด้วยสายตาชิงชัง “ผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่”
แต่คนฟังกลับไม่สะทกสะท้าน พูดต่อเป็นหนังคนละม้วน
“รู้สิ เธอทำเพราะสนุก เขากับลูกต้องเดือดร้อน แค่เพราะเธออยากเรียกร้องความสนใจจากฉัน สุดท้ายแล้วเราก็ตัดกันไม่ขาด..จริงไหม”
พวกเขาเงียบกันไปครู่ใหญ่ ฝ่ายนั้นกลับไปยืนอยู่ในท่วงท่าสบาย ๆ รอเขาระเบิดอารมณ์ คงคาดไว้ว่าขึ้นกับเวลาเท่านั้น
เขาใกล้หมดความอดทนเต็มที ทว่ายังไม่ทันได้อ้าปากเอ่ยอะไรต่อ กลับได้ยินเสียงคุ้นเคยร้องทักขึ้นจากด้านหลัง
“ธัญญ์?”
จบหนึ่งพยางค์นั้น หัวใจเขาหล่นวูบลงไปกองอยู่บนพื้น
เขาเบิกตากว้าง กลั้นใจเหลียวหลังไปมอง พบว่าเสียงนำมาก่อนตัว สิ้นคำแล้วค่อยเห็นหน้าคนพูดว่าเป็นชายในบทสนทนาระหว่างพวกเขาจริง ๆ
ชั่วขณะหนึ่งอันแสนสั้น ความตื่นตระหนกกลับพลุ่งพล่านจนเข่าแทบทรุด เหงื่อซึมชุ่มแผ่นหลัง ปลายมือเท้าเย็นเฉียบ ตัวเขายามโมโหแล้วขาดความระมัดระวังจริงดังธเนศว่า จึงได้ไม่ทันสังเกตสักนิดว่ามีคนโผล่มาอยู่ด้านหลังไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร โดยเฉพาะคนที่ไม่อยากให้เข้ามาได้ยินที่สุด
“คุณ...ภู...” เขาทัก พยายามคงน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ ข่มใจไม่ให้แสดงอาการกระโตกกระตาก “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
ก่อนอื่นที่อยากรู้ คือภูเมศเข้ามาได้ยินตั้งแต่ตอนไหน
“เมื่อกี้นี้เอง” อีกฝ่ายยิ้มกว้าง ยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนขมับ “ข้างนอกอากาศอบอ้าวน่าดู เย็นนี้ฝนอาจจะตก”
ธัญญ์พยักหน้า คำตอบกว้าง ๆ นั้นไม่ช่วยเท่าไรนัก สมองใคร่ครวญนึกหาวิธีถามอย่างไรไม่ให้น่าสงสัย ทว่าอีกฝ่ายชิงพูดขึ้นก่อน
“สวัสดีครับคุณธเนศ” ชายหนุ่มทักทายน้ำเสียงเป็นกันเอง “เด็ก ๆ รออยู่ห้องโน้นแน่ะครับ”
“สองพี่น้องเล่นกันสนุกเลยสินะครับ”
ภูเมศพยักหน้า มองไปยังทิศทางห้องรับแขก “นั่นละครับ วุ่นเป็นลูกลิงเลย” จากนั้นหันกลับมาหาทั้งสองคนอีกครั้ง “ว่าแต่มาคุยอะไรกันตรงนี้ มาถึงก็เห็นยืนเงียบกันแล้ว เข้าไปนั่งห้องโน้นดีกว่า จะได้ไม่เมื่อย”
ธัญญ์ใคร่ครวญประโยคนั้นในหัว ค่อยลอบถอนหายใจออกมาสุดปอด
ภูเมศไม่ได้ยินอะไร...เขารู้สึกราวกับใช้โชคดีทั้งชีวิตหมดไปในคราวเดียว
“พี่ธัญญญ์” เสียงเรียกยาวเหยียดลอยมาจากห้องรับแขก เจ้าของบ้านตัวน้อยเรียกหาพี่เลี้ยงเสียงแจ๋ว คงเพราะเห็นหายไปนานไม่ยอมออกมาสักที เว้นช่วงครู่หนึ่ง เห็นเขายังไม่ยอมตอบก็เรียกซ้ำอย่างคึกคัก “พี่ธัญญญ์ มาเร้ว จะกินขนมหมดแล้วนะ”
“ครับ ๆ” เขาขานรับอย่างเสียมิได้ เหลือบมองหน้าชายอีกสองคนที่เหลือ ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้ทั้งสองอยู่กันตามลำพัง จึงได้ออกปากชวนเหมือนทำไปตามมารยาท
“เข้าไปด้านในพร้อมกันเลยไหมครับ เห็นว่าคุณแม่น้องเพลงซื้อของฝากมาให้ คงตั้งใจเอามาฝากคุณโดยเฉพาะ”
“เห็นแล้วละ” ภูเมศยิ้มรับ “แต่เสื้อฉันชื้นเหงื่อหมดแล้ว ขอเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วจะตามไป”
“เดี๋ยวฉันขอเข้าห้องน้ำก่อน” ธเนศเอ่ยขึ้นบ้าง “แล้วจะตามไปอีกคนนะ”
“พี่ธัญญ์ค้าบบบ คิดถึงแล้วน้าาา”
พร้อมภูมิร้องเรียกอีกครั้ง ให้เขายื้ออยู่ต่อก็ดูมีพิรุธอย่างไรชอบกล สุดท้ายจึงตัดใจเดินกลับไปตามเสียงเรียก ไม่วายลอบสังเกตเท่าที่พอทำได้ ก่อนตัวเองจะเดินพ้นมุมจนลับสายตาไป
ครั้นธัญญ์คล้อยหลังไปได้อึดใจ คนหนึ่งที่บอกจะเปลี่ยนเสื้อกลับยืนนิ่งอยู่จุดเดิม ส่วนอีกคนที่บอกจะเข้าห้องน้ำ ก็ยังคงไม่ขยับไปไหนเช่นกัน
ภูเมศมองหน้าอีกฝ่ายอย่างลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง บอกตัวเองว่าที่รอจนธัญญ์ออกไปก่อนแล้วเช่นนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อมายืนอ้ำอึ้ง
“..เขา...ขี้หงุดหงิดอย่างนี้เสมอหรือครับ” ชายหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว จนบอกลำบากว่าแค่เปรยกับตัวเอง หรือนั่นเป็นคำถามต่ออีกคนที่อยู่ข้างกัน
“เห็นมายืนฟังอยู่ตั้งนานแล้วนี่ครับ” ธเนศยักไหล่ “เนียนใช้ได้ เห็นทีผมอาจต้องมองคุณใหม่ เมื่อครู่น่าจะได้ยินด้วยว่าที่จริงแล้วเขาเป็นอย่างนี้เสมอ หรือคุณอาจฟังไม่ทัน”
เขาเม้มปาก รู้สึกสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก ผู้ชายชื่อธเนศคนนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นคนที่กำลังคบหากับอดีตภรรยาเขาอยู่หรอกหรือ? ก่อนหน้านี้เคยมาที่บ้าน เจ้าตัวยังพูดจาประหนึ่งไม่เคยรู้จักธัญญ์มาก่อน ครั้งนี้เขาเพิ่งมาบังเอิญได้ยินทั้งสองคนคุยกันแค่ช่วงหลัง แต่คำพูดคำจาเหล่านั้น ใครมาได้ยินเข้า คงเดาได้ไม่ยาก ว่านี่ไม่ใช่บทสนทนาของคนที่เพิ่งรู้จักกันแน่นอน
“รู้จักกันมานานแล้วหรือครับ”
อีกฝ่ายทำเป็นนับนิ้ว แล้วก็ถอดใจ ตอบอย่างขอไปที “เกือบทั้งชีวิตเขานั่นละ ถึงเกรงคุณจะเข้าใจผิดว่าผมพูดเกินเลยไป แต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ”
“ตอนนั้นทำเหมือนไม่รู้จักกันนี่ครับ”
“อ้อ..ตอนมาบ้านคุณครั้งก่อนน่ะหรือครับ” ธเนศยิ้ม ค้อมศีรษะลงน้อย ๆ อย่างสำรวม “ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ดูเหมือนธัญญ์เขา...”
อีกฝ่ายลดเสียงลง ทำท่ามีลับลมคมใน เหลือบมองไปด้านหลังเขาคล้ายต้องการดูให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครโผล่มาระหว่างพูดประโยคถัดจากนี้ “...เขาไม่อยากให้คุณรู้เรื่องระหว่างพวกเราเท่าไร”
“เรื่องระหว่างพวกคุณ?” ภูเมศทวนคำ ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว แต่ความรู้สึกปวดหนึบในอกก็ดึงเขากลับมาอยู่กับสถานการณ์ตรงหน้า “เรื่องอะไรครับ?”
อีกฝ่ายยิ้มกว้าง พลางเสมองไปทางอื่น
“เรื่องความสัมพันธ์ แล้วก็อะไรอีกหลาย ๆ อย่าง”
เสียงนุ่มนวล ทว่าถ้อยคำแสนกำกวม มีแต่จะยิ่งสร้างความร้อนรนให้คนฟัง
ภูเมศลังเลอยู่สักครู่ แต่แล้วก็ทนเก็บความสงสัยไม่ไหวจนต้องกัดฟันถามทั้งที่นึกหวาดกลัว ใจคิดไปไกลแล้ว แต่ไม่อยากให้เป็นดังตัวเองคาดสักนิด
“...คุณเป็นอะไรกับธัญญ์ พอบอกได้ไหม”
“คนรักของเขาละมั้ง”
ไร้ความลังเลในน้ำเสียง วูบหนึ่งนั้น ภูเมศนึกโกรธขึ้นมาจนหูอื้อ
“ผมต่างหากที่เป็นคนรักของเขา”
“อืม” อีกฝ่ายหันมาจ้องตา “งั้นผมก็คงเป็นคนรักของเขาที่มาก่อนคุณ”
“คุณ..!”
“คิดว่าเขานอนกับคุณแค่คนเดียวงั้นสิ?”
ภูเมศเบิกตากว้าง ขณะที่ธเนศยังรักษาจังหวะของตัวเอง รอยยิ้มไม่เลือนลงสักนิด พูดต่อน้ำเสียงเรียบเรื่อยอย่างใจเย็น
“เรื่องนี้เขาก็ไม่ได้บอกสินะ พอเข้าใจได้อยู่หรอก แต่คุณแยกแมวกับเสือไม่ออกจริง ๆ หรือ?”
“หมายความว่ายังไง”
“จะว่าไป ทั้งสองก็มีส่วนคล้าย พวกมันล่าเหยื่อ เพียงแต่แมวอาจฝึกให้เชื่องได้ง่าย ส่วนเสือต้องอาศัยความเชี่ยวชาญในการฝึก หากพลั้งเผลอเมื่อไร มันจะทำร้ายคุณได้มากกว่า”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“คุณดูเขาให้ดีสิ” ธเนศว่า พยักพเยิดไปยังทิศทางที่ธัญญ์เพิ่งเดินจากไป “ธัญญ์ไม่ใช่แมวบ้านหรอก”
“ผมไม่ได้สนว่าเขาเป็นแมวหรือเสือ” ภูเมศข่มใจ “ผมสนแค่เขาเป็นคนที่ผมรัก”
สีหน้าอ่อนใจถูกส่งกลับมา “รู้ไหม แบบนี้คุณยิ่งน่าสงสาร
“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด”
“ตั้งแต่เล็กจนโต เขามีของเล่นมากมาย มีวิธีสนุกกับพวกมันในรูปแบบที่ไม่เหมือนใคร แย่ตรงเขาอยู่กับของเล่นแต่ละชิ้นได้แค่ไม่นานหรอก”
ธเนศยิ่งพูดก็ยิ่งนึกสนุก รู้สึกตัวเองคิดถูกแล้วที่ตามเพียงขวัญมาด้วยวันนี้
“คุณเข้าใจไหม เขาดูเหมือนคนยากจนหรือ หน้าตา ผิวพรรณ ความคิดความอ่าน บุคลิก ไม่เลยสักนิด ฐานะเขา ไม่ทำงานทั้งชาติก็อยู่ได้ ไม่ต้องใช้วิธีทำตัวเป็นคนไร้งานไร้บ้านก็เข้าหาคุณได้ แล้วทำไมต้องลำบากลำบนทำอย่างนั้นกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมันสนุก แต่คุณก็เหมือนกับของเล่นชิ้นอื่น ๆ ต่อให้เล่นสนุกแค่ไหน สักวันเขาย่อมเบื่อ แล้วก็เขี่ยมันทิ้งอย่างที่เคยเป็นมาตลอด ซึ่งผมว่าเวลานั้นคงใกล้มาถึงแล้วเสียด้วย คุณน่าจะเตรียมใจไว้บ้าง”
“คุณไม่ควรพูดให้ร้ายเขาอย่างนั้น”
“นี่คือข้อเท็จจริง แต่ที่คุณเข้าใจว่าผมกำลังให้ร้าย เพราะคุณไม่รู้จักเขาเลยไง”
“ผมรู้จักเขาดี!”
“เท่าที่เขาอยากให้คุณรู้จัก” ธเนศช่วยต่อให้ น้ำเสียงคล้ายกำลังเวทนาเหลือแสน “ซึ่งมันน้อยนิดเหลือเกิน...ใช่ไหมล่ะ”
ถึงจุดนี้...ภูเมศกลับนึกไม่ออกว่าจะสรรหาคำใดมาแก้ต่าง
เขารู้จักอีกฝ่ายเพียงน้อยนิดดังว่าจริง ๆ
“เรื่องเดียวที่เขาพูดจริง คงเป็นที่ชอบบอกว่าตัวเองเป็นเด็กไม่ดีละมั้ง ไม่รู้เขาเคยพูดคำนี้กับคุณหรือเปล่า น่าจะเคยได้ยินใช่ไหม เขาพูดคำนี้กับทุกคน และคงเป็นสิ่งเดียวที่จริงแท้ เพราะเขาเป็นเด็กไม่ดีจริง ๆ นั่นละ ตอนขึ้นเตียงด้วยกันคุณไม่รู้สึกหรือ—”
พลั่ก!
“หุบปาก!”
ภูเมศยืนหอบหายใจ ชาที่ข้อนิ้ว ก่อนจะตามมาด้วยความปวดหนึบ หลังจากเลือดขึ้นหน้า กระแทกกำปั้นลุ่น ๆ ลงไปบนแก้มอีกฝ่ายเข้าเต็มหมัด ส่งให้ร่างนั้นเซลงไปนั่งกองกับพื้น
“...ไม่ว่า...พวกคุณ....จะเป็นอะไรกัน...” เขาโมโหจนแทบพูดไม่เป็นคำ ต้องอดทนอย่างถึงที่สุดไม่ให้พุ่งเข้าไปซ้ำอีกหมัด “แต่คุณ..จะพูดจาไม่ให้เกียรติเขาอย่างนี้ไม่ได้!”
ทว่าอีกฝ่ายกลับยังใจเย็นเหลือเชื่อ ยกมือเช็ดเลือดที่ไหลซึมจากมุมปาก ลุกขึ้นยืนอย่างไม่เร่งร้อน จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง ถอดบางส่วนออกเพื่อเอาเมมโมรี่การ์ดอันเล็ก ๆ ออกมาคีบไว้ด้วยสองนิ้ว
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนถูกต่อย แต่กลับมองมายังเขาด้วยสายตาสังเวช...สายตาที่กดผู้อื่นให้ต่ำต้อยด้อยค่า
“เชื่อไหม ตอนแรกผมไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่วันนี้ด้วยซ้ำ” ธเนศเกริ่นกลั้วหัวเราะก่อนจะเล่าต่อ “มันเป็นความบังเอิญตั้งแต่คุณขวัญไปบ้านผมโดยไม่ได้นัดไว้ แล้วบอกว่าจะมาเยี่ยมคุณเป็นบ้านหลังต่อไป ผมคิดว่าจะมาเยี่ยมเยียนเขาสักหน่อย แล้วก็บังเอิญอีกที่คุณไม่อยู่...”
“อย่าอ้อมค้อมนักเลย”
แต่ฝ่ายนั้นไม่สนใจถ้อยคำเขา ยังคงพูดต่อด้วยจังหวะของตัวเอง
“บังเอิญที่ผมได้คุยกับธัญญ์ตามลำพัง—ไม่สิ อันนี้อาจไม่เรียกบังเอิญ—ผมแค่ไหลไปตามน้ำ สุดท้ายนึกอย่างไรขึ้นมาไม่รู้ แอบบันทึกเสียงเอาไว้ตลอดการคุยกันตรงนี้ คุณบอกคุณมาไม่ทันได้ยินตอนแรกใช่หรือเปล่า”
เมมโมรี่การ์ดเล็ก ๆ ถูกโบกไปมาตรงหน้า
“ในความบังเอิญเหล่านี้ บางทีอาจป็นชะตาฟ้าลิขิตนะ ว่าไหม”
ภูเมศโคลงศีรษะอย่างเหลืออดเหลือทน พอเข้าใจท่าทางหงุดหงิดของธัญญ์ขึ้นมาบ้าง คุยกับคนคนนี้ จะข่มใจให้สงบเป็นเรื่องยากเย็นเต็มที
“ช่วยรับสิ่งนี้ไปหน่อยแล้วกัน ถือว่าเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากผม เพราะเกรงว่าคุณจะฟังไม่ทัน หรือไม่ก็อยากฟังซ้ำให้ชัด ๆ ใช้เวลาทบทวนเกี่ยวกับคนที่คุณเชื่อมั่นไปเองว่าเขารักคุณสุดหัวใจนั่น”
“ไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง” เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“จริงหรือ?” ธเนศเลิกคิ้ว “ไว้คุณฟังจบ ค่อยตอบคำถามนั้นอีกทีดีกว่า”
เขายืนนิ่งงัน ราวกับขาทั้งสองข้างกลายเป็นหิน ตั้งแต่ปลายนิ้วเท้าขึ้นมาถึงต้นขา
“ตอบตัวเองก็พอนะ ไม่ต้องมาบอกผม เพราะผมรู้คำตอบนั่นนานแล้ว”
อีกไม่ช้านาน อาจลามขึ้นมาถึงหัวใจ
เมมโมรี่การ์ดถูกจับยัดใส่มือ ก่อนธเนศจะจงใจเดินเฉียดให้ไหล่ตนกระแทกไหล่เขาเบา ๆ แล้วก้าวขาไปทางห้องรับแขก ไม่วายเอ่ยทิ้งท้ายไว้อย่างเจ็บแสบ
“แต่ถ้าทำใจฟังไม่ได้จริง ๆ ก็ถือว่าผมฝากทิ้งแล้วกัน”
“คุณธเนศ! หน้าไปโดนอะไรมาคะ!?”
นั่นเป็นคำแรกที่เพียงขวัญร้องทัก พลางยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ เมื่อเห็นรอยแดงเป็นจ้ำบนแก้มสารถีจำเป็นของเธอวันนี้ ทั้งยังรอยแตกบนริมฝีปากที่เริ่มมีสะเก็ดแข็งเกาะปากแผล
ระหว่างที่ภูเมศซึ่งเดินตามมากำลังนึกหาคำตอบ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เจ้าของแผลก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“ลื่นล้มในห้องน้ำน่ะครับ หน้าฟาดเข้ากับขอบอ่างล้างหน้าพอดี น่าขายหน้าจริง ๆ”
เพียงขวัญส่ายหน้า ทั้งกังวลทั้งอ่อนใจ รุดเข้าไปดูแผลใกล้ ๆ ถามน้ำเสียงวิตก “ไม่ได้สลบไปใช่ไหมคะ หัวแตกรึเปล่านี่”
เด็ก ๆ อีกสองคน รวมพี่เลี้ยงอีกหนึ่ง เดินตามเข้าไปชะเง้อ ห่างออกมานิดหน่อย
“โดนแค่ตรงนี้ครับ หัวไม่เป็นไร” ธเนศหัวเราะ “ต้องระวังหน่อย เกิดหัวฟาดสมองเสื่อมไป เป็นภาระลูกหลานแย่”
“พูดอะไรเสียน่าสงสารอย่างนั้น” เพียงขวัญเห็นเขายังหัวเราะได้ก็ค่อยเบาใจ พอหัวเราะออกบ้าง แซวเล่นไปเรื่อยเปื่อย “ลูกหลานคุณคงไม่รังเกียจรังงอนคุณพ่อตัวเองหรอกมั้งคะ”
“อืม” เขาทำท่าครุ่นคิด ลอบส่งรอยยิ้มมุมปากให้ธัญญ์ที่ยืนอยู่นอกวง “ผมก็สงสัย อยากลองถามเขาอยู่เหมือนกัน”
ธัญญ์มองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปิดปากเงียบสนิท นัยว่าตนเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดกับบทสนทนา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครมองอยู่ ค่อยลอบมองภูเมศที่พูดคุยไปเรื่อยเสมือนหนึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นกัน
ไม่ใช่แผลจากการล้มกระแทกอ่างล้างหน้าแน่นอน เขามั่นใจ
แต่ถ้าอย่างนั้นแล้ว ร่องรอยบาดเจ็บบนใบหน้าธเนศมาจากไหน..
สายตาตวัดไปยังมือทั้งสองของภูเมศโดยพลัน พบว่าข้างซ้ายเป็นปกติ แต่มือข้างขวาซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง
เขาหยิบถาดใส่น้ำและขนมที่วางอยู่ตรงขอบโต๊ะฝั่งที่เด็ก ๆ กำลังเล่นกันอยู่ ทำทีเป็นว่ายกถาดหลบให้พวกเขาเล่นได้สะดวก หันไปไหว้วานภูเมศซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งให้ช่วยรับไปวางตรงจุดอื่น
ถาดกว้างจนต้องใช้สองมือช่วยรับ เมื่อถูกยื่นมาตรงหน้า จึงต้องเอามือขวาออกจากกระเป๋ากางเกงมาช่วยประคอง
ที่มือขวานั้น มีรอยแตกบนข้อนิ้วสองสามแห่ง บางตำแหน่งยังมีเลือดซิบ ๆ
ภูเมศเห็นทิศทางของสายตาเขาเข้า รีบชักทั้งมือและถาดออก หันไปวางมันไว้ทางอื่น จากนั้นเลี่ยงสายตาเขาโดยตลอด กระทั่งตอนบอกลาแขกทั้งสามที่ทยอยเดินออกจากบ้านไป
ฝนหลงฤดูเทลงมาจริงอย่างภูเมศคาดคะเนจากสภาพอากาศอบอ้าวเมื่อบ่าย
ธัญญ์เองที่ปกติไม่ใช่พวกพูดมากตลอดเวลาอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งคล้ายปากหนักขึ้นไปอีก
ภูเมศนึกขอบคุณความช่างจ้อของลูกชาย ทั้งยังมีเรื่องของฝากจากญี่ปุ่นที่คุณแม่และน้องสาวเพิ่งนำมาให้หยิบยกขึ้นเป็นประเด็น บรรยากาศจึงไม่อึมครึมจนเกินไปนัก ตลอดเวลาที่กินมื้อเย็นกัน เห็นจะมีก็แต่พร้อมภูมิที่เจื้อยแจ้วไปได้เรื่อย ๆ คราวนี้เขาจึงไม่ได้ปรามเท่าไรว่าอย่าพูดขณะกินอาหาร ดีกว่าปล่อยให้วังเวงจนน่าอึดอัด
เสร็จจากมื้อนั้น ธัญญ์ก้มหน้าเก็บถ้วยเก็บจาน แล้วค่อยจัดแจงเปลี่ยนน้ำดื่มเจ้าถุงทอง เทอาหารแมวใส่ถ้วยพลางร้องเรียกมันเข้ามาหลบฝนในบ้าน พร้อมภูมิเห็นแมวส้มกระโดดเหย็งเข้ามาเลียแต่งขนก็นึกสนุกมานั่งเล่นด้วยอีกคน หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเหมือนเป็นคืนวันปกติอันแสนสงบอีกวันหนึ่ง
คืนวันที่เขาปรารถนาสุดหัวใจ ให้มันดำเนินต่อไปไร้ที่สิ้นสุด
คืนนั้น หลังพร้อมภูมิเข้านอนแล้ว ภูเมศหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ได้ยินมาวันนี้
ทว่ายิ่งนึกถึงกลับยิ่งวุ่นวายใจ แม้ดูเหมือนได้รู้เรื่องเกี่ยวกับธัญญ์มากขึ้น กลับยิ่งตอกย้ำว่าแท้จริงแล้วเขาไม่รู้อะไรเลย ยืนหูหนวกตาบอดอยู่ในความดำมืดพลางควานมือออกไปเปะปะ สัมผัสถูกอะไรเข้าก็ทำได้แค่คาดเดาไปต่าง ๆ นานา แต่ผิดถูกมากน้อยเพียงใดนั้นไม่เคยได้คำตอบ
กระทั่งดึกดื่น ยังไม่สามารถตัดใจเดินเข้าห้องนอนไปล้มตัวลงบนเตียง
เมมโมรี่การ์ดที่ได้มาจากธเนศ ถูกจับพลิกไปมาในมืออยู่เป็นนาน
วันนี้เขาเดินเข้าไปได้ยินตอนท้าย ช่วงที่มีชื่อภาคีหลุดออกมา แต่ก่อนหน้านั้น ไม่รู้พูดคุยเรื่องอะไรกันบ้าง ที่ชัดเจนคือยังจำถ้อยคำของธเนศที่พูดกับเขาได้ดี กระทั่งคำพูดทิ้งท้ายนั่น
หากทำใจฟังไม่ได้ ก็ถือว่าฝากทิ้ง..
ชายหนุ่มกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน บอกตัวเองว่าไม่ใช่เพราะเขาทำใจไม่ได้จึงไม่อยากฟัง แต่เพราะไม่ว่าเสียงที่บันทึกไว้จะเป็นอย่างไร เขาก็ยังรักธัญญ์อยู่ดีต่างหาก ดังนั้นจะฟังหรือไม่ฟังย่อมไม่มีความต่าง
เมื่อคิดอย่างนั้นแล้ว จึงโยนเมมโมรี่การ์ดที่ได้มาลงถังขยะข้างโต๊ะ
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 23 (ต่อ)
เป็นเวลาดึกแล้ว ที่เขาย่อตัวคุ้ยถังขยะ
คงเป็นความไม่เด็ดขาดของเขาเอง สุดท้ายเมมโมรี่การ์ดอันนั้นกลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง ไฟล์เสียงถูกถ่ายลงคอมพิวเตอร์
เขาใส่หูฟัง ปิดกั้นตัวเองจากเสียงฝนฟ้าภายนอก คลิกปุ่มเริ่มเล่น
ประโยคแรกขาดหายไปเล็กน้อย คุณภาพเสียงไม่ได้ดีนัก แต่พอฟังรู้เรื่องว่าเป็นเสียงของธเนศและธัญญ์
‘...เธอโตแล้วก็รู้อยู่หรอก แต่เป็นเสียอย่างนี้จะไม่ให้ฉันกังวลได้ยังไง’
‘ผมเป็นแบบไหน เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย’
‘ก็นิสัยที่พอโมโหขึ้นมาแล้วใจร้อนจนไม่ระวังนี่ไง รู้ไหมที่ใคร ๆ เขาว่าเธอสุขุม ไม่แสดงอารมณ์ นั่นไม่จริงเลย ถ้ามาเห็นว่าตอนอยู่กับฉันทำตัวดื้อแบบไหน กราดเกรี้ยวยังไง พวกเขาต้องถอนคำพูดแน่ แล้วไหนจะเรื่องที่ชอบเล่นกับความรู้สึกคนอื่นอีก’
‘ผมไม่ได้เล่นกับความรู้สึกใคร’
‘หืม? แล้วเรื่องโยกย้ายนั่นล่ะ กล้าพูดหรือว่าใม่ใช่ฝีมือเธอ?’
‘ต้องรอให้คุณลงมือก่อนหรือไง’
ภูเมศกดหยุดมันไว้แค่ตรงนั้นก่อน สูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ อยู่หลายหน ในอกแน่นตื้อ คล้ายอากาศเบาบางลงจนหายใจไม่สะดวก
ธัญญ์ไม่ปฏิเสธสักนิด คำตอบนั้นไม่เว้นช่องให้คาดหวังแม้แต่น้อย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้
เขานั่งทำใจอยู่นาน กว่าจะกดเล่นไฟล์เสียงอีกครั้ง
‘เธอมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว คนแก่ไร้ทางสู้อย่างฉันจะไปทำอะไรเขาได้ล่ะ’
เสียงหัวเราะดังขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเจ้าของเสียงเดิมจะว่าต่อ
‘มีแค่เธอเองไม่ใช่หรือไงที่ทำให้เขาถูกส่งไปที่อื่น ตัดโอกาสก้าวหน้า ใจดำจริง ๆ ทั้งที่เขายังมีลูกชายต้องดูแลแท้ ๆ กลับไปเพิ่มภาระให้อีก’
‘...ไม่ใช่ภาระ.....ไม่ใช่..’
แม้ปากว่าอย่างนั้น แต่เสียงกลับอ่อนลงจนเขายังจับสังเกตได้ ว่าคนพูดดูจะไม่เชื่อถือกระทั่งตัวเองด้วยซ้ำ
‘ตลกแล้ว ถ้างั้นทำไมยังอยู่กินเงินเดือนเขา อาศัยอยู่บ้านเขา แล้วยังก่อเรื่องให้ต้องถูกย้ายงานอีกล่ะ?’
‘..ปิดบังไว้อย่างนี้จะดีหรือ เธอคิดว่าจะปิดเขาได้อีกนานเท่าไรกัน เท่าที่ฉันเห็น คุณภูเมศคนนั้นก็ไม่ได้ดูโง่อะไรนะ เขายังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าถูกเธอหลอกอยู่ จะน่าสงสารเกินไปแล้ว นี่คงยังไม่รู้ด้วยใช่ไหม ว่าเจ้าภาคี เจ้านายใหม่ตัวเองก็เป็นพี่ชายของเธอ รวมหัวกันหลอกลวง’
เขาชะงัก จำได้ว่าตัวเองมาได้ยินเข้าตอนท้ายประโยคนี้
ชายหนุ่มกดปุ่มหยุดพัก ยกมือขึ้นนวดขมับทั้งสอง จากนั้นเลื่อนย้อนกลับมาฟังซ้ำอีกครั้งตั้งแต่ต้นประโยคใหม่ พยายามทำความเข้าใจอีกหน
‘...เธอคิดว่าจะปิดเขาได้อีกนานเท่าไรกัน เท่าที่ฉันเห็น คุณภูเมศคนนั้นก็ไม่ได้ดูโง่อะไรนะ เขายังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าถูกเธอหลอกอยู่ จะน่าสงสารเกินไปแล้ว นี่คงยังไม่รู้ด้วยใช่ไหม ว่าเจ้าภาคี เจ้านายใหม่ตัวเองก็เป็นพี่ชายของเธอ รวมหัวกันหลอกลวง’
‘…รวมหัวกันหลอกลวง’
‘…รวมหัวกันหลอกลวง’
'เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับคุณ ผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่'
'รู้สิ เธอทำเพราะสนุก เขากับลูกต้องเดือดร้อน แค่เพราะเธออยากเรียกร้องความสนใจจากฉัน สุดท้ายแล้วเราก็ตัดกันไม่ขาด..จริงไหม'
จากนั้นมีแต่ความเงียบ แทรกด้วยเสียงกุกกักเป็นระยะ คงเพราะเจ้าของเครื่องมือที่บันทึกเสียงนี้ขยับตัว กระทั่งเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น
‘ธัญญ์?’
เสียงของเขาเอง...
ไฟล์เสียงจบลงที่ตรงนั้น
ภูเมศยกมือขึ้นเสยผมชื้นเหงื่อ ฟุบศีรษะลงกับโต๊ะ เปิดไฟล์เสียงเดิมย้อนฟังใหม่ตั้งแต่ต้น จบแล้วฟังอีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้ง...
ฟังมันซ้ำไปซ้ำมาจนก้องอยู่ในหัว
เป็นเสือที่หากเผลอตัวไม่ระวัง ก็จะตะปบและขย้ำเข้าที่คออย่างนั้นหรือ?
ข้อนิ้วมือขวาปวดหนึบ
กระบอกตาเขาร้อนผ่าว
พร้อมกับที่รู้สึกถึงการพังทลายของบางสิ่งบางอย่างลงช้า ๆ....จากข้างใน
เข็มนาฬิกาชี้เวลาเที่ยงคืนครึ่ง ตอนที่ธัญญ์เดินเข้ามา ลากเก้าอี้มานั่งข้างเขา มีกล่องปฐมพยาบาลเล็ก ๆ วางอยู่บนตัก
แต่ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยังไม่เอ่ยปากอะไร จนเขาต้องเป็นฝ่ายถามก่อน
“มีอะไรหรือเปล่า” เพื่อพบว่าเสียงตัวเองแหบพร่าไปหมด “ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน”
ธัญญ์เบนสายตาไปยังมือขวาของเขา กระซิบอยู่ใต้ปลายจมูก
“ให้ผมดูหน่อยได้ไหม”
เขายื่นมือขวาส่งให้ธัญญ์ รู้สึกเปล่าประโยชน์จะปิดบัง เขาไม่ถนัดเรื่องนี้อยู่แล้ว ทางนั้นต่างหากที่เก่งกาจกว่าใคร
ธัญญ์จับมือเขา ประคองอย่างทะนุถนอมด้วยสองมือตัวเอง ลูบแผ่วเบาช้า ๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีผิดรูปตรงไหนนอกจากเป็นรอยถลอกและฟกช้ำน้อย ๆ เท่านั้น จึงค่อยเอาสำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อบรรจงป้ายให้ และเลือกติดพลาสเตอร์ยาที่บางจุด
จนถึงตอนนี้ ภูเมศยังคิดเสมอว่าบุคลิกอีกฝ่ายช่างชวนมอง สง่างาม นุ่มนวล เนิบนาบแต่ไม่เชื่องช้า มีบรรยากาศดึงดูด ขณะเดียวกันก็อันตรายเกินกว่าจะเข้าใกล้ได้โดยไม่เจ็บตัวกลับมา
คงเป็นเสือจริง ๆ นั่นละ
“คุณต่อยเขาหรือ?”
เขาพยักหน้า
“ทำไมถึงต่อยล่ะครับ”
เขาอยากให้เหตุผลสวยหรู อย่างเช่น ‘ฉันต่อยเขาเพราะต้องการปกป้องเธอ’ แต่ละอายแก่ใจ ด้วยรู้ดีว่าทำไปเพราะบันดาลโทสะ ทั้งยังเต็มไปด้วยความอิจฉาในความใกล้ชิดที่เขาไม่เคยรู้ เบื้องลึกเบื้องหลังระหว่างธัญญ์กับธเนศที่เขาไม่เคยรู้จัก
“ทะเลาะกันน่ะ”
“เขา..ไม่ได้..”
ธัญญ์พูดอยู่แค่นั้น แต่แล้วกลับหลุบตาลงต่ำ ไม่เอ่ยอะไรต่อ
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธัญญ์เป็นแบบนี้ อีกฝ่ายมักเริ่มประโยคด้วยถ้อยคำแปลกประหลาด จากนั้นค้างไว้ไม่ยอมพูดต่อ เรียกว่าเขาชินกับพฤติกรรมดังกล่าวแล้วก็คงใช่ ทว่าครั้งนี้กลับเพิ่งตระหนักนึกได้ ว่านี่เป็นท่าทางของคนที่กำลังลังเล หรือมีอะไรเก็บงำไว้ในใจไม่ใช่หรอกหรือ
“จะถามว่าเขาพูดอะไรกับฉันบ้างใช่หรือเปล่า?”
ธัญญ์ชะงัก เงยขึ้นมองเขา นัยน์ตาดำขลับยังสวยซึ้งเฉกเช่นทุกที เห็นแล้วหลงรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนทุกครั้ง แต่เบื้องหลังแววตานั้น เขาไม่เคยรู้เลยว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“กลัวอะไรอยู่หรือ?”
“คุณโกรธ”
ไม่ เขาไม่ได้โกรธ แต่เมื่อก้มลงมอง กลับพบว่าตัวเองบีบข้อมืออีกฝ่ายไว้เสียแน่น คลายนิ้วออกแล้วยังมองเห็นเป็นรอยจ้ำแดง
“ขอโทษ”
เขาปล่อยมือช้า ๆ
โกรธอยู่หรือไม่ ตัวเองก็ตอบไม่ได้เช่นกัน อาจเป็นบางอย่างที่คล้ายกับความรู้สึกว่าถูกหักหลัง
เขาหยิบหูฟังบนโต๊ะขึ้นมา บรรจงสวมให้ธัญญ์ทีละข้าง
ธัญญ์มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
กระทั่งเขากดปุ่มเริ่มเล่นไฟล์เสียงนั้นอีกครั้ง
ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นในคราวแรก แม้แต่สีดำสนิทที่หนักแน่นยิ่งกว่าสีใด กลับไหวระริกจนราวกับกำลังจะแตกสลาย เมื่อตระหนักได้ว่ากำลังฟังบทสนทนาซึ่งมีเสียงตัวเองบันทึกอยู่ เอื้อนเอ่ยสิ่งที่ไม่คาดไว้ว่าเขาจะมาได้ยิน
แต่ก็เพียงไม่นานเท่านั้น สีหน้าเจ้าตัวกลับนิ่งสงบลง นั่งฟังเงียบ ๆ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดแม้แต่น้อย
สมกับเป็นธัญญ์แล้ว..เขาคิด
ตั้งแต่ต้นจนจบ ฝ่ายนั้นไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
แต่ภูเมศไม่อยากละทิ้งความหวัง หลังใช้เวลาทบทวน คงสติไว้เป็นอย่างดีที่สุดแล้ว จึงได้ตัดสินใจ
ขออีกหนึ่งคำถาม หากธัญญ์พูดความจริงกับเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ฟังได้รู้มา เขาจะปล่อยให้เป็นอดีตไปให้หมด เริ่มต้นใหม่อีกครั้งโดยไม่ถือโทษโกรธเคืองเรื่องใดทั้งสิ้น
“ธัญญ์” ภูเมศเอื้อมไปถอดหูฟังออกให้ แล้วกุมมืออีกฝ่ายไว้ ถามด้วยน้ำเสียงราวกับกำลังอ้อนวอน “ตอบฉันสักอย่างได้หรือเปล่า”
เจ้าของชื่อมองเขานิ่งงัน
“แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะอย่างไร ได้โปรดอย่าโกหกเลย”
เขากำลังอ้อนวอนอยู่จริง ๆ นั่นละ จากส่วนลึกล้ำที่สุดในหัวใจ แม้เหลือเพียงแสงริบหรี่ ก็ยังอยากจะตะเกียกตะกายไปไขว่คว้า
ธัญญ์ไม่รู้ว่าเขาคุยกับธเนศไว้ว่าอย่างไรหลังจากนั้น ไม่รู้ว่าเขาได้ยินความจริงเรื่องที่ทั้งสองคนเคย—หรืออาจจะยังเป็นคนรักกัน หรืออย่างน้อยที่สุด ก็เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันแล้ว หากยอมพูดให้ฟังจากปากตัวเอง เขาจะมอบความเชื่อใจอย่างไร้เงื่อนไขตอบแทนความจริงใจครั้งนี้
“บอกฉันได้หรือเปล่า”
ขอแค่เอ่ยความจริงออกมาเท่านั้น
“คุณธเนศคนนั้น เป็นอะไรกับเธอ”
ฝ่ายนั้นเบิกตากว้าง ริมฝีปากสั่นระริก
เขาเดิมพันกับตัวเอง รอคอยด้วยความหวัง ขอเพียงออกจากปากธัญญ์ จะบอกว่าเป็นคนรักเก่า เป็นคู่ขาที่เคยร่วมเตียง ไม่ว่าตอนนี้จะยังคบหากันเชิงชู้สาวอยู่หรือไม่ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องโกหก เขายินดีรับฟังและยอมรับอย่างไม่มีข้อแม้
“เขา...”
เสียงแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน
ธัญญ์สูดลมหายใจเข้าลึก หลับตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยลืมขึ้นสบตาเขานิ่ง นัยน์ตาวาววับด้วยหยดน้ำซึ่งฉาบอยู่บางเบา แวบหนึ่งมีความลังเลปรากฏขึ้นบนสีหน้า แต่แล้วกลับหายไป ถูกทดแทนด้วยความจริงใจที่พยายามสื่อมาถึง
พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“เขาเป็นพ่อของผม”
ภูเมศชาวาบไปทั้งร่าง
เหมือนสมองหยุดสั่งการ มือเขาที่กุมมือธัญญ์อยู่หมดเรี่ยวแรง คลายออกช้า ๆ ร่วงหล่นลงข้างลำตัว
“...เธอโกหกฉันมาตลอด”
ในหัวเขามีแต่เสียงกู่ร้องซ้ำ ๆ ...ทำไมกัน ทั้งที่รับปาก ก็ยังโกหก ทั้งที่เอ่ยออกมาด้วยแววตาแน่นหนักถึงเพียงนั้น ก็ยังโกหก ตบตาได้แนบเนียนจนคนโง่อย่างเขาไม่เคยระแคะระคายสักนิด ทำไมกัน..ทำไม....
ธัญญ์โคลงศีรษะ ดูตระหนกจนน่าสงสาร เหมือนสัตว์ตัวจ้อยที่กำลังตื่นกลัว
แต่เขาจะไม่หลงกลอีก
ไม่อีกแล้ว
แม้บอกตัวเองอย่างนั้น แต่หยดน้ำกลับเอ่อล้นขึ้นบนขอบตา
“ทำไมถึงโกหกมาตลอด”
เขาร้องถามอย่างไม่เข้าใจ น้ำเสียงสั่นเครือจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
ความไว้เนื้อเชื่อใจพังทลายลงครั้งแล้วครั้งเล่า
หากว่าแต่ละครั้งที่พังภินท์ มันแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยลงทุกที...
ครั้งนี้ก็คงกลายเป็นผุยผง
To be continued…
งวดถัดไป อีกนิดนะคะ
:z3: :z3: :z3:
ด้วยรักค่ะ
-
ฮืออออออออออออ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
มาม่ามาแล้ววววว
ดูท่าจะชามโตด้วย อิ่มจนจุกแน่
-
จิ้มก่อนๆ :z13:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :mew6: :mew6:
-
ยังอ่านไม่จบเลยค่ะ อ่านไปกลั้นหายใจไป แต่ขอแวะมาบอกคำผิดนึงนึงตรงนี้ค่ะ
เขายื่นมือขวาส่งให้ธัญญ์ รู้สึกเปล่าประโยคจะปิดบัง เขาไม่ถนัดเรื่องนี้อยู่แล้ว ทางนั้นต่างหากที่เก่งกาจกว่าใคร
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ สนุกมากเลย
-
อือหือ มาม่าหนักเลยทีนี้ สงสารคุณภูเหมือนกันแหะ :sad11:
-
คุณธเนศนี่มาวางระเบิดแล้วก็ไป อยากจะ :m31:
สงสารลุงก็สงสาร ทั้งโดนปกปิดทั้งโดนเป่าหู ถ้าลุงมีสติมากกว่านี้คงจะฟังนุ้งธัญญ์อธิบายมากกว่านี้
ไม่อยากให้ยืดเยื้อเลยค่ะ มีแต่จะเจ็บกันไปใหญ่ หวังว่าน้องธัญญ์จะรีบอธิบายทุกอย่างนะคะ
เพราะคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คงจะเป็นน้องธัญญ์
เพราะเราเป็นคนอ่านถึงได้รู้ว่าน้องธัญญ์ไม่ได้ก็โกหกเรื่องนี้ แล้วพอตั้งใจสารภาพกลับโดนบอกว่าโกหกคงเจ็บปวดน่าดู
กับการเป็นผู้ถูกกระทำมาก่อน ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนนกที่ถูกล่อให้บินอยู่ในกรงที่ใหญ่มาก
ถึงจะดูเหมือนเป็นอิสระก็ไปไหนไม่ได้ สงสารมากๆ ไม่อยากให้ลุงที่ดูเหมือนน้องธัญญ์จะให้ใจไปเยอะแล้วมาเข้าใจผิดแบบนี้
คุยกันดีๆนะ คนอ่านก็ใจจสลายเป็นผุยผงตาม :o12:
-
อ่านไปหนึบไป สงสารพ่อออ
นี่เองก็สงสารธัญญ์ แต่ภูเมศนี่เหมือนอยู่ในห้องดำจริงๆ
กลายเป็นภูเมศไม่เชื่อใจไปแล้ว โงววววว
ฮืออออ บีบหัวจุยยยยยย
-
เห้อออออ
-
ภูเมศ ใจเย็นๆ ฟังธัญญ์ ก่อน
มีอะไรมากกว่าที่ธเนศ บอกอีกมาก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5:
การเล่นกับความรู้สึกคน
มันไม่ใช่เรื่องตลก และไม่เคยตลก
จะบอกว่าภูผิดที่ไม่เชื่อใจ ก็ไม่ใช่ แต่ธัญญ์ก็ไม่เคยบอกอะไรภูเลย น่าสงสารอย่างธเนศว่าจริงๆ
งานนี้ที่น่าสงสารสุดคงเป็นน้องภูมิ อุส่าทำใจยอมรับเรื่องพ่อมีแฟนเป็นผู้ชายได้แล้ว แต่...
-
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ เราจะไม่เดาอะไร
:katai1:
-
โอ้ย หนักเลยอ่ะ ทำไมมันถึงหนักขนาดนี้ ฮืออออ
สงสารทั้งธัญญ์ ทั้งคุณภูเมศ
ผช.แบบคุณธเนศนี่น่ากลัวสุดๆ อ่านแค่บทสนทนาปนะสาทก็จะกินแล้ว โอ้ย
-
ใจเย็นๆๆๆ คุณภู ฟังธันญ์ก่อนนะ
-
อ๊าคคคคคค พีคมากตอนนี้ ดุเดือดเฉือดเฉือนอารมณ์กันฝุดๆ อิพ่อก็มาเหนือเมฆมากกก เล่ห์เหลี่ยมสุดฤทธิ์ สงสารพระเอกโดนเป่าหู งืออออ ธัญญ์ เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว เคลียร์เหอะ พูดความจริงออกมาให้หมดๆไป .. จะยังทันไหม? พระเอกจะยังไหวทนฟังอยู่อีกไหมนะ?? :เฮ้อ:
-
เกลียดอิธเนศ อิเฒ่านรก จะตามทำลายล้างกันไปถึงไหน
-
เกลียดธเนศ
-
ไม่น้าาาา ลุงฟังน้องก่อนนนน
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ จะร้องแล้วจริงๆนะ ทำไมเป็นงี้ล่าาาาาา TT[]TTT
อิตาธเนศนิสัยแย่ๆๆๆๆๆ เกลียดดดดดดดดดดดดดดด
น้องธัญญ์หนูลูก ถ้าหนูบอกลุงเค้าไปก่อนนี้มันคงไม่เป็นแบบนี้
ลุงอีก ทำไมลุงไม่เชื่อน้องธัญญ์ น้องพูดความจริงนะ ถึงจะเป็นลูกเลี้ยงก็เหอะ ฮือออออ แต่ก็สงสารลุงนะ แหลกสลายลงไปกับตา จะช่วยลุงกอบกลับมายังไงดีๆๆ
*คว่ำชามมาม่าลงพื้น*
-
ธัญญ์ต้องอธิบายมากกว่านี้จริงๆ
แค่คำเดียวมันไม่พอหรอก
ธเนศแกโดนเป่าหูมา เฮ้อออ
และก็ไม่ยอมฟังนะ บอกว่าโกหก
แต่ยังไม่ทันฟังความจากธัญญ์เลย ตัดสินไป ล้ว
ถ้าธัญญ์หายไปก็ไปตามหาอีก อย่ามา
แค่นี้ก็ไม่รับฟัง ธัญญ์ก็เลิกปากแข็งด้วย
-
ลุงงงงงงง ฟังน้องธัญญ์ก่อนนะ ให้น้องได้อธิบายหน่อย ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย อ่านไปก็กลั้นหายใจไป อยากให้เข้าใจกันเร็วๆ
-
โคตรเกลียดธเนศ ไม่เป็นผู้ใหญ่ ทำไปเพื่ออะไร ไม่ว่าธัญญ์จะเคยเป็นอะไรกับมัน
ก็เป็นเรื่องในอดีตไม่ใช่เหรอ. แถมภูเมศยังโง่ไปเชื่อมันอีก
-
โอ้ย.......มาต่อเร็วๆๆๆๆๆนะคร้าบคนอ่านใจจะขาดแล้ว..........
-
:z3:
-
:sad4: :ling3:
-
คอมเม้นต์ตอนที่แล้วเราบอกจะต้มน้ำรอ โยนเส้นมาม่าลงหม้อแล้วค่ะ เอาเลยค่ะอืดให้เต็มที่ :m15:
ธัญญ์กลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปแล้ว พอพูดความจริงลุงก็ไม่เชื่อแล้วอ่ะ ธเนศปั่นหัวลุงไว้มาก
งวดต่อไปรีบมานะคะคนอ่านอนจมบ่อน้ำตาแล้วค่ะ
-
มาม่ากะทะใหญ่เลย ธัญญ์ก็ปากหนักประหนึ่งถ่วงเหล็กจนน่ารำคาญ สุดท้ายภูเมศน่าสงสารที่สุดหล่ะ เหมือนอยู่ในเครื่องซักผ้าปั่นไปปั่นมา ไหนจะน้องภูมิอีก คุณธเนศต้องการอะไร สงครามระหว่างสองคนนี้คืออะไร อ่านแล้วก็งง เศร้าาาาาา
-
ธัญญ์ก็ปากหนัก น่าจะโดนรังแกทางอ้อมมาตลอด เลยเก็บกด
คิดว่าธัญญ์วางแผนอะไรอยู่เพื่อลุงนะ
-
ใจสลายลลลลลล :sad4:
-
ก็ยังไม่ได้คำตอบทีตัวเองสงสัย ก็ตามอ่านกันต่อไป อิอิ
-
คำเตือน
เนื้อหาในตอนนี้มีความรุนแรงและค่อนข้างน่าหดหู่ หากไม่ต้องการเสพ สามารถข้ามไปอ่านสรุปเฉพาะประเด็นสำคัญของงวดนี้ตอน Talk ท้ายงวด (เพื่อจะได้อ่านตอนต่อไปรู้เรื่อง) ที่รีพลาย 1375 ได้เลยค่ะ (เลื่อนข้ามไปตอนท้ายรีพลายหลังจากบรรทัดที่มีตัวหนังสือสีแดงนะคะ) >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317.msg3502948#msg3502948
(แต่ถ้าพอไหว อ่านทั้งตอนน่าจะได้รายละเอียดที่ตั้งใจเต็มที่จะถ่ายทอดมากกว่า จะยินดีและขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 23.5 SIN OF INNOCENCE
เพราะวัยเยาว์นั้นขาวสะอาดจนเกินไป
ฝนแรกของฤดูกระหน่ำเดี๋ยวเบาเดี๋ยวหนักติดต่อกันมาเป็นวันที่สองแล้ว แทบไม่มีช่วงเว้นว่างสักนิด กระทั่งตอนกลางวัน มองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ว่าจะเช้าสายบ่ายเย็นก็เห็นแต่เมฆครึ้มปกคลุมท้องฟ้า ครั้นถึงค่ำมืดยิ่งลงเม็ดหนักยิ่งกว่า เสียงฟ้าคำรามดังไม่ได้ขาดไปตลอดทั้งคืน
ฤดูฝนวนกลับมาอีกครั้ง ราวหนึ่งปีนับจากพิมพิชชา คุณแม่ของเขาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเต้านม
ธัญญ์อายุได้สิบสี่ปี เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สอง แม้เพิ่งสูญเสียคุณแม่ไปได้หนึ่งปี แต่ก็ยังคงมีชีวิตต่ออย่างเข้มแข็งในบ้านหลังใหญ่โต ภายใต้การดูแลของธเนศซึ่งเป็นพ่อบุญธรรม ร่วมใต้ชายคาเดียวกันมาเป็นเวลากว่าแปดปีแล้ว นับตั้งแต่คุณแม่แต่งงานใหม่เข้ามา
หากหักเรื่องความอาภัพที่สูญเสียทั้งพ่อและแม่แท้ ๆ ไปตั้งแต่วัยเยาว์แล้ว ธัญญ์นับเป็นเด็กโชคดีคนหนึ่งซึ่งเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่หลายคนเฝ้าปรารถนาแต่ไม่มีวันได้ครอบครอง เขามีทั้งรูปทรัพย์ สินทรัพย์ สติปัญญา ทั้งยังอัธยาศัยดี เป็นที่รักของผู้คนรอบตัว
เขาควรเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์พร้อม
ใช่..มันควรเป็นเช่นนั้น..
“ธัญญ์ อ่านหนังสือดึกเชียว หิวหรือเปล่า”
“ไม่หิวครับ” เด็กหนุ่มตอบ หันไปส่งยิ้มให้ผู้มาใหม่ที่ถือถาดเล็ก ๆ เดินเข้ามาหา
“ไม่หิวเลยหรือ” ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งเคียงข้าง วางถาดไว้บนโต๊ะ ในนั้นมีนมร้อนสองแก้ว ไอสีขาวบิดเป็นเกลียวชดช้อยลอยเหนือขึ้นไป ข้างกันมีช่อดอกไฮเดรนเยียเล็ก ๆ สีม่วงแซมน้ำเงินวางอยู่
ธัญญ์ก้มลงมองพวกมันครู่หนึ่ง จากนั้นเงยขึ้นมองธเนศผู้เป็นพ่อบุญธรรม เห็นรอยยิ้มอบอุ่นทั้งสายตาเจือคาดหวังอยู่เล็กน้อย ใจแข็งต่อไม่ไหวจนต้องเปลี่ยนคำตอบใหม่
“แต่นมร้อนสักแก้วก็ดีเหมือนกัน”
“ใช่ไหมล่ะ”
เขาพยักหน้าตอบแข็งขัน “คุณพ่อก็จะนั่งกินด้วยกันใช่ไหมครับ”
“แน่อยู่แล้ว” ฝ่ายนั้นเอ่ยเสียงนุ่ม “เตรียมมาสองแก้วนี่นา กินคนเดียวเดี๋ยวจะเหงา”
“ที่แท้คุณพ่อก็กลัวเหงานี่เอง”
“อ้าว ตกลงเป็นพ่อเองที่เหงาหรอกเรอะ!?”
“ไม่ใช่หรอกหรือครับ”
เขายิ้ม ถามกลับตาใส แทบจะเป็นท่าไม้ตายอันดับต้น ๆ ทำคนฟังได้แต่ยิ้มอ่อนใจ ยอมจำนนให้จนได้
“นั่นสินะ ที่เขาว่าคนแก่ขี้เหงา สงสัยเป็นอย่างนี้นี่เอง”
เด็กหนุ่มมองธเนศหัวเราะ ประกายวาววามในนัยน์ตาอีกฝ่ายชวนให้อุ่นใจเสมอ แม้ยามต้องผ่านช่วงเวลายากลำบากอย่างตอนเพิ่งเสียคุณแม่ไป
ธัญญ์คิดว่าตัวเองคงทนอยู่ไม่ไหวหากไม่มีคนคนนี้คอยเคียงข้าง หากถามว่าชีวิตดำเนินมาถึงบัดนี้ เขาไว้เนื้อเชื่อใจใครที่สุด คำตอบก็คงจะเป็นคุณพ่อธเนศนี่เอง
“ขอบคุณนะครับ” ธัญญ์พึมพำ ยกแก้วขึ้นเป่าใกล้ริมฝีปาก มองไอร้อนต้องลมปากลอยขึ้นสูงแล้วจางหายไปในอากาศ
พวกเขามักทำอย่างนี้ในบางคืนที่ธัญญ์อ่านหนังสือหรือทำงานของโรงเรียนจนดึก พอสักห้าทุ่มกว่า หากเขายังไม่นอน คุณพ่อจะยกถาดเล็ก ๆ เดินเข้ามาหา มีนมอุ่น ๆ สองแก้ว บางครั้งมีขนมหรือผลไม้เช่นกล้วยสุกฝานมาสองสามชิ้น และหากที่บ้านมีไฮเดรนเยียออกดอกช่วงนั้น คุณพ่อมักเด็ดช่อเล็ก ๆ มานิดหน่อยเพื่อวางคู่กันไว้เสมอ
เมื่อก่อนตอนยังเด็กกว่านี้ ช่วงที่มาอยู่ร่วมชายคาใหม่ ๆ ตอนนั้นเขาอายุสักหกขวบได้ แก้วนมยังเล็กกว่านี้ เวลาก็ไม่ดึกดื่นเท่านี้ เขาเคยถามด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมต้องมีดอกไม้มาพร้อมของกินด้วย หรือว่ามันกินได้
“กินได้ที่ไหนกัน” คุณพ่อหัวเราะพลางลูบผมเขาแผ่วเบา “ก็ลูกชอบไม่ใช่หรือ”
“เลยเอามาวางไว้หรือครับ?”
“ใช่สิ” คุณพ่อยังคงยิ้มกว้าง “แต่ถ้าไม่ชอบ คราวหน้าจะเอาออกก็ได้นะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ” เขาส่ายศีรษะจนผมยุ่ง “ผมชอบ”
“นั่นสิน้า นึกแล้วเชียว”
ครั้นเติบโตขึ้นมา เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าเขาชอบดอกไม้นั่นด้วยตัวเอง หรือชอบเพราะถูกบอกว่าเขาชอบมัน..
รู้ตัวอีกครั้ง ไฮเดรนเยียสีน้ำเงินบ้าง ม่วงบ้าง ก็คอยประดับอยู่ตรงนั้นตรงนี้ของตัวบ้านและสวน นานวันเข้าธัญญ์ก็เลิกคลางแคลงสงสัย ว่าความชอบนั้นเกิดจากตัวเองหรือถูกบอกให้ชอบกันแน่ เพียงแต่คิดว่ามันสวยดี และเขาไม่ได้เกลียดก็เท่านั้น
พวกเขาดื่มนมอุ่น ๆ คนละแก้ว นั่งข้างกันพลางพูดคุยเรื่อยเปื่อย เรื่องราวที่โรงเรียนเป็นอย่างไร ตอนนี้สนิทกับใครบ้าง เข้ากับเพื่อนให้ห้องได้ดีหรือเปล่า มีแฟนหรือยัง จริงหรือ? ยังไม่มีเลยหรือ ลูกพ่อน่ารักขนาดนี้แต่ไม่มีสาวไหนมาจีบเลย เป็นไปได้ยังไงกัน?
ตอนนั้นธัญญ์ไม่ได้บอก ความจริงแล้ว ก็ไม่เชิงว่าไม่มีใคร อาจยังเด็กเกินกว่าจะนับเป็นคนรัก ไม่ได้คิดไกลว่าที่เป็นอยู่คือคบกันแล้วหรือยัง แต่ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่ต่างมีความรู้สึกดี ๆ ให้กันอยู่
เพียงแต่รุ่นพี่คนนั้นไม่ใช่ผู้หญิง
เด็กหนุ่มถอยมานั่งเต็มเก้าอี้ให้เท้าลอยขึ้นจากพื้น แกว่งขาไปมาพลางเป่านมในแก้วไปด้วย ครุ่นคิดว่าคุณพ่อจะตกใจหรือเปล่านะ ถ้ารู้ว่าเขาไม่ได้ชอบเด็กผู้หญิง แต่กลับรู้สึกอุ่นใจมากกว่าเวลาอยู่กับรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้น
พี่อามเป็นคนใจดี เขาพอรู้จักชื่อเสียงเรียงนามบ้างตั้งแต่ก่อนได้เจอกับตัว ใคร ๆ ก็พูดถึงพี่อามว่าเป็นคนตลก ร่าเริง อัธยาศัยดี แต่คล้ายว่าที่เริ่มมาสนิทกันมากขึ้นนั้น คงเป็นช่วงที่เขาเพิ่งเสียคุณแม่ไป
ตอนนั้นร้องไห้ตาบวมอยู่เกือบเดือน โดยเฉพาะช่วงแรก ๆ ที่ร้องไห้ทุกวัน บางครั้งขนาดอยู่ที่โรงเรียนก็ยังกลั้นไม่ค่อยอยู่ จนถึงกับต้องโดดบางคาบเรียน ซึ่งคุณครูก็ดูจะเข้าใจ ไม่ได้ถือสาสักนิด เห็นว่าเขาไม่เคยมีปัญหาเรื่องการเรียนหรือคะแนนสอบ ทั้งยังรู้สถานการณ์ของเขาดีและสุดแสนเห็นใจ จึงพอทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ให้ได้บ้าง
เขาหนีไปนั่งเศร้าซึมเสียไกลผู้ไกลคน อยู่ตรงซอกมุมลับตาในเขตรั้วโรงเรียน แต่วันดีคืนดี พี่อามก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ย่อตัวนั่งลงเคียงข้าง
เพื่อนคนอื่นมักปลอบว่าอย่าร้องไห้เลย เงียบเสียนะ พลางลูบหลังอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
แต่พี่อามกลับตบไหล่จนหน้าแทบคะมำ บอกว่าร้องออกมาดัง ๆ เลย จะเช็ดน้ำตาให้
เขามองงง ๆ แต่พี่อามพยักหน้ายืนยัน
ก็เลยร้องไห้เสียงดังตรงนั้น ร้องจนเสียงแหบแห้ง โชคดีที่หนีมานั่งเสียไกลจึงไม่มีใครตามมาดู
ครั้งแรกนั้นเขานั่งร้องไห้อยู่นาน จนแม้แต่แรงจะสะอื้นก็หมดเกลี้ยง แล้วพี่อามก็คอยเช็ดน้ำตาให้จริง ๆ ด้วยเสื้อยืดซกมกที่ตัวเองเพิ่งใส่เตะบอลเมื่อตอนเที่ยง สวมไว้ด้านในใต้เชิ้ตขาวเครื่องแบบชุดนักเรียนอีกที
“เหม็นเหงื่อ” เขาบ่น
“ปากเสีย” ฝ่ายนั้นว่ากลั้วหัวเราะ ขณะที่เพื่อนคนอื่นไม่มีใครกล้าหัวเราะตอนเขาร้องไห้สักคน “คำพูดไม่เข้ากับหน้าสวย ๆ เลย”
“หมายถึงผมหรือ?”
“แล้วแถวนี้มีหมาแมวที่ไหนอีกล่ะ” พี่อามยังยิ้ม “เอ้า สั่งน้ำมูก”
“ไม่เอา”
“เร็ว” ฝ่ายนั้นเร่ง เอามือช้อนใต้ชายเสื้อตัวเองแล้วดึงขึ้นบีบจมูกเขาผ่านเนื้อผ้าเน่า ๆ “จมูกตันหมดแล้ว เสียงอู้อี้เชียว”
“แหวะ เหม็น” เขาบ่นอุบ แต่ก็หลับหูหลับตาสั่งน้ำมูกใส่เสื้อพี่อามไปฟืดหนึ่ง
“ยังไม่หมด”
“อือ” เขาขยับหน้าหนี ที่เดิมเลอะน้ำมูกยืด ๆ ไปหมดแล้ว เงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ แต่แล้วก็คิดว่าช่างเถอะ จัดการดึงชายเสื้ออีกฝั่งของพี่อามที่ยังสะอาดอยู่ แล้วสั่งน้ำมูกลงไปอีกฟืด
“โอ๊ย ซกมกผิดกับภาพลักษณ์คุณหนูอีกต่างหาก” ยังมีหน้ามาร้องแซว
“ก็พี่อามเสนอเองแต่แรกนี่” เขาถอยกลับมานั่งดี ๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ตั้งใจจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าเช็ดตา
นึกได้ตอนนั้น ว่าทำไมไม่หยิบมันออกมาใช้แต่แรกกันนะ..จะใช้เสื้อเน่า ๆ ของอีกคนไปทำไมกัน
“ก็พี่เสนอเสื้อมาเองนะ” เขาพึมพำซ้ำ เหลือบมองหน้าอีกฝ่ายสลับกับเสื้อยืดเลอะ ๆ ไปด้วย แต่คราวนี้คล้ายพูดกับตัวเองมากกว่า ตัดสินใจปล่อยผ้าเช็ดหน้าทิ้งไว้ในกระเป๋าอย่างนั้น ยกหลังมือขึ้นเช็ดตาแทน
หลังจากนั้นเขาก็ทำเสื้อยืดพี่อามเปื้อนน้ำตาน้อยลง ไม่ได้ฟูมฟายหมดสภาพเหมือนวันแรก ๆ ส่วนน้ำมูกไม่เอาไปป้ายแล้ว แค่ครั้งเดียวก็รู้สึกน่าอายเกินพอ ไม่รู้ตอนนั้นบ้าจี้ทำตามเข้าไปได้อย่างไร
นอกจากคุณพ่อที่คอยช่วยประคับประคองให้ผ่านพ้นความเศร้าโศกในช่วงเวลานั้น ก็มีพี่อามอีกคนนี่ละที่เขานึกซาบซึ้งตลอดมา
กระทั่งทำใจยอมรับได้แล้ว เลิกร้องไห้คร่ำครวญ สภาพจิตใจดีขึ้นเป็นลำดับ เขาจึงเอาเงินเก็บมาซื้อของตอบแทนเป็นเสื้อยืดหน้าตาดูดีตัวหนึ่ง พร้อมคำขอบคุณและขอโทษที่ทำเสื้อเลอะไปหลายตัว
พี่อามได้ปุ๊ปก็แกะออกดูปั๊บ เท่านั้นไม่พอ ยังถอดเสื้อตัวเดิมออกแล้วสวมของใหม่เลยตั้งแต่ยังไม่ทันได้เอาไปซัก ท่าทางดีใจมาก ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหู ถามเขาซ้ำไปซ้ำมาว่าอยากได้อะไร เกิดวันที่เท่าไร ไว้ถึงวันเกิดเขาจะซื้อของตอบแทนให้บ้าง
เขาเห็นแล้วก็เผลอคิด ถ้ารู้ว่าจะดีใจขนาดนี้ ซื้อให้สักสองสามตัวก็ดีหรอก
“หน้าแดงอะไรน่ะ”
“หา?” เขายกมือขึ้นแตะแก้มตัวเอง ใจหวิว ๆ อย่างไรพิกล
คงเป็นตั้งแต่ตอนนั้น...ที่รู้สึกว่าอาจจะ...อาจจะชอบคนคนนี้
แต่ทำไมถึงมารู้สึกกับผู้ชายกันนะ
“เขินหรือ?” พี่อามยิ้ม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เปล่านี่!”
“ตาสวยจัง”
เขาอ้าปากหวอ “หา!?”
พี่อามหัวเราะร่า เอานิ้วดีดหน้าผากเขาทีหนึ่งแล้วถอยกลับไปอยู่ที่ระยะห่างเท่าเดิม
“หลอกง่ายนะเรา”
“นิสัยไม่ดี”
“หึ ๆ น่ารัก”
ธัญญ์ชะงัก คราวนี้ตั้งหลักอย่างดี จึงรีบโพล่งสวน “...ไม่โดนหลอกหรอก!”
อีกฝ่ายนิ่งไป เอามือเท้าคาง เอียงคอมองเขายิ้ม ๆ ครู่หนึ่งก็ยกนิ้วขึ้นถูจมูก ท่าทางเขิน ๆ ถูกจนปลายจมูกเป็นสีแดง แล้วยังลามไปถึงที่แก้มอีก งึมงำเสียงต่ำแทบไม่หลุดออกมาจากลำคอ
“อันนี้พูดจริง ๆ นะ”
เขาเกือบอ้าปากเถียงอีกครั้งแล้ว ติดที่อีกฝ่ายหลุบตาหนีเสียก่อน ทั้งสีแดงเรื่อบนใบหน้าก็ชัดขึ้นเกินกว่าจะเป็นเพราะแค่เอานิ้วไปถูตรงจมูก
วันนั้นเลยนั่งอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ กันสองคน จนหมดพักเที่ยง พูดอะไรไม่ค่อยออก แค่ปลายนิ้วบังเอิญเฉียดกันก็ใจสั่นแปลก ๆ
ตอนแรกนึกว่าเป็นอยู่คนเดียว แต่ครั้นเหลือบมองพี่อามเอง ก็เห็นนั่งหยุกหยิกอยู่ไม่สุข ทั้งยังคอยลอบมองเขาเป็นระยะ เมื่อบังเอิญสบตาเข้าก็หน้าขึ้นสีแดงแจ๋ ยกมือขึ้นเกาทายทอยพลางปั้นรอยยิ้มเขิน ๆ
รู้ตัวตอนนั้น ว่าคงจะชอบเข้าจริง ๆ นั่นละ...
“เหม่อแล้ว” เสียงทุ้มต่ำลอยมาเข้าหู มือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นมาช่วยประคองแก้วนม กุมซ้อนมือเขาไว้อีกที อุณหภูมิอุ่นพอกับนมที่ยังเหลือค้างในแก้ว “ง่วงละสิ”
ธัญญ์กะพริบตาปริบ ๆ จากนั้นพยักหน้า “สงสัยจะอย่างนั้นครับ”
แต่นั่นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เขาง่วงด้วยตัวเองจริง ๆ หรือแค่ถูกบอกว่าง่วงก็เลยง่วง คล้ายเป็นความคาดหวังทางอ้อมจากอีกฝ่าย จึงไม่อยากทำให้ผิดหวัง
“กินให้หมดนั่นแล้วไปแปรงฟันนอนเถอะ”
เขาพยักหน้า ละเลียดดื่มนมที่เหลืออีกครู่หนึ่งก็วางมือ เหลือบมองคนข้างกาย เอ่ยเรียกเสียงแผ่ว
“คุณพ่อครับ..”
“หืม?”
ธเนศยิ้มอบอุ่น โน้มตัวมาทางเขาน้อย ๆ คล้ายกำลังรอฟัง
“...ผม...ไม่ค่อยมีความรู้สึกว่าชอบเด็กผู้หญิงเลย..”
“เอ๋?”
ธัญญ์ชะงักไป รู้สึกตัวขึ้นมาว่าพูดอะไรแปลก ๆ แต่คล้ายจะกลับหลังไม่ทันแล้ว สายตาคุณพ่อที่จ้องมองมาดูกดดันอย่างน่าประหลาดจนไม่สามารถหยุดกลางคันได้
เขาตัดสินใจว่าต่อ แต่พยายามเบี่ยงประเด็นไปทางอื่น
“..คือ ที่คุณพ่อชอบถามว่ามีแฟนหรือยัง คบกับใครอยู่หรือเปล่า”
ซึ่งอาจได้ผล คนฟังหัวเราะ วางมือข้างหนึ่งบนศีรษะเขาแล้วลูบเบา ๆ
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก พ่อแค่ถามเพราะอยากรู้เฉย ๆ” ชายหนุ่มทอดเสียงอ่อนโยน “ต่อให้บอกว่าชอบผู้ชายขึ้นมาก็ยังไม่เห็นเป็นไรเลย”
ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ถึงกลับเผลอกลั้นหายใจไปพักใหญ่ นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ ได้แต่เบิกตากว้างมองหน้าอีกฝ่าย
ทำไมถึงพูดเหมือนกับว่ารู้?
“...คุณพ่อ...”
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“...ผม...ไม่ได้...”
แต่ธเนศยังคงยิ้มละมุน บรรจงปัดนิ้วแผ่วเบา เสยผมเขาให้พ้นหน้าผาก ถามต่อเสียงนุ่มนวล
“หรือว่าเป็นเจ้าหนุ่มนักบอลที่เคยมาบ้านเราคนนั้น?”
ธัญญ์ในช่วงเวลานั้นยังเยาว์วัยเกินกว่าจะรู้ว่าถูกหลอกถาม ใสซื่อเกินกว่าจะเก็บสีหน้าท่าทางให้มิดชิด
“ใช่จริงด้วยสินะ”
และธเนศในช่วงเวลานั้น ก็ยังอยู่ในบทบาทผู้ชายที่เขาไว้เนื้อเชื่อใจที่สุดในชีวิตอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง คุณพ่อผู้แสนดีที่จะไม่มีวันทำร้ายเขา
“ชื่ออามใช่ไหม”
เขาก้มหน้าก้มตา ตอบเสียงเบา
“ใช่ครับ..”
ไร้ร่องรอยของความประหลาดใจ ธัญญ์คิดว่าบางทีคุณพ่ออาจระแคะระคายอยู่แล้ว
เมื่อโตขึ้นมองย้อนกลับไป จึงตระหนักได้ว่าเขาเดาถูก ธเนศรู้อยู่แล้วจริง ๆ นั่นละ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาไม่เคยหลุดรอดจากสายตาอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
ธัญญ์เงยขึ้นมองคนพูด นึกสงสัยว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าแบบไหน
“เอ้า ยิ้มหน่อยเร็ว”
เพราะถูกบอกอย่างนั้น เขาจึงยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอก” คุณพ่อบอก กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู สางปลายนิ้วเข้ามาในเส้นผม
ทั้งหมดนั้นเหมือนเป็นภาพช้า ตั้งแต่นิ้วยาว ๆ ของอีกฝ่ายลากจากโคนผมลงมาถึงผิวแก้ม ประคองใบหน้าเขาไว้ด้วยสองมือร้อนผ่าว แล้วโน้มตัวลงจรดริมฝีปากแนบลงบนหน้าผากเขาเนิ่นนาน
“ก็เราเป็นพ่อลูกที่รักและสนิทสนมกันมากนี่นา” ลมร้อนเป่าลงเบา ๆ บนใบหน้าเขาเมื่อคุณพ่อเอ่ยถ้อยคำนั้น
ธัญญ์ยกมือลูบหน้าผากตัวเอง ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนบนผิว
ใจหนึ่งนึกหวาดหวั่นกับแววตาเปี่ยมสิเน่หาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน อีกใจยังลังเลสับสน ปลายนิ้วสั่นระริกจนต้องวางแนบไว้กับต้นขาตัวเอง
หลังจากนั้น ก็ยังถูกบอกอีกซ้ำ ๆ ว่าพวกเขารักและสนิทสนมกันมากขนาดไหน
ทุกครั้งจะได้กลิ่นคล้ายน้ำหอมจาง ๆ หอมหวานจนเขารู้สึกผะอืดผะอมในลำคอ แต่ยังรับคำเสียงแผ่วด้วยสีหน้าเหม่อลอย
“นั่นสินะครับ”
“พ่อรักธัญญ์นะ”
“ผมก็รักคุณพ่อ”
เพราะเขารู้สึกรักคนคนนี้จริง ๆ หรือรักเพราะถูกบอกให้เชื่อว่าเขารัก..
เขาไม่แน่ใจเรื่องนั้น
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 23.5 (ต่อ)
คุณพ่อรู้เรื่องพี่อามแล้ว แต่ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร
ตรงกันข้าม นับวันกลับยิ่งมีทีท่ารักใคร่เอ็นดูบุตรชายต่างสายเลือดมากขึ้นเรื่อย ๆ
จากเดิมที่เคยลูบผมบางครั้ง นานทีอาจมีจับมือบ้าง สัมผัสเนื้อตัวบ้าง แต่ไม่บ่อยอะไร ด้วยธัญญ์ก็อายุสิบสี่ปีแล้ว ไม่ใช่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่ต้องคอยให้ผู้ปกครองจูงมือเดิน
ทว่านับแต่คืนนั้น หลังจากที่เขากึ่งสารภาพกลาย ๆ ด้วยความรู้สึกผิดและสับสนเต็มอก ว่าตนเองมีรสนิยมด้านความรักอันผิดแผกไปจากขนบ นอกจากอีกฝ่ายจะไม่แสดงอาการตกใจหรือรังเกียจแม้กระผีก ยังหมั่นสร้างความชิดใกล้อันแปลกประหลาดให้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ธัญญ์รู้สึกว่าอาจเป็นการหยาบคายและเสียมารยาทกับคุณพ่อเกินไป หากจะใช้คำว่าน่าหวาดกลัว..หรือน่าขยะแขยง
แต่ใช่...เขารู้สึกขยะแขยง
สัมผัสที่เกินจำเป็น
จูบอันเปี่ยมล้นด้วยปรารถนา บนใบหน้า เปลือกตา ริมฝีปาก ราดละเลงราคะเจียนคลั่งในแววตา ทว่าปกปิดไว้เบื้องหลังรอยยิ้มและน้ำเสียงทุ้มต่ำที่คอยกระซิบข้างหู
“เด็กดี ชอบหรือเปล่า?”
เขาตัวสั่นเป็นลูกนก ถูกตรึงด้วยสายตาจนไม่กล้าหนี ราวกับมีตะปูตอกอยู่บนเท้าทั้งสอง
“ชอบสินะ?”
เขาพยักหน้างกเงิ่น
ริมฝีปากสั่นระริกถูกแนบสนิทลงอีกคราว
ได้กลิ่นน้ำหอมประจำตัวอีกฝ่าย หอมหวานเคล้ากลิ่นละอองฝน
ความรู้สึกอยากอาเจียนพลุ่งพล่านขึ้นมา
สิบสี่ปี
เขาเคยหลงคิดว่าตนเองโตแล้ว แต่แท้จริง สิบสี่ปีนั้นยังเยาว์วัยนัก..
ฤดูฝนดำเนินต่อไป
ท้องฟ้ามืดดำ แม้แต่เมฆที่ดูเบาดุจปุยนุ่นในฤดูร้อน ยามนี้กลับให้ความรู้สึกหนักหน่วงจนน่าอึดอัด คอยกักกั้นแสงอาทิตย์ไม่ให้สาดส่องลงมาถึงพื้นดิน หยาดฝนเกาะพราวบนใบไม้สีเขียวสด ดูชุ่มชื่นไปทั้งสวน แต่ก็ยังมีบางมุมตรงนั้นตรงนี้ ที่รากไม้จมน้ำขังอยู่เนิ่นนานจนเน่าตายไป
ความเน่าเฟะแฝงเร้นอยู่กลางความฉ่ำชอุ่มของสุมทุมพุ่มไม้
นั่นเป็นประโยคแรกของเรียงความที่ธัญญ์จรดปลายปากกาเขียนขึ้นมา หลังจากเห็นสวนหย่อมที่เต็มไปด้วยต้นไม้หลากหลายช่วงชีวิต ตั้งใจจะเขียนส่งเป็นการบ้านวิชาภาษาไทย
บางชีวิตกำลังก่อกำเนิด บางชีวิตกำลังเน่าสลายตายจาก..
ทั้งหมดเกลือกกลั้วอยู่บนแผ่นดินผืนเดียวกัน แช่จมอยู่ในแอ่งน้ำขุ่นคลั่กแอ่งเดียวกัน
แต่เขียนไปได้แค่ไม่กี่ประโยค เขากลับเกิดความหวาดกลัวต่อบางสิ่งที่จิตสำนึกปฏิเสธจะรู้จัก แต่มันกลับพยายามผุดพรายขึ้นมาทักทายจากก้นบึ้งดำมืดที่ไหนสักแห่ง
สุดท้ายธัญญ์ก็ขยำกระดาษ โยนทิ้งลงถังขยะข้างโต๊ะหนังสือ นั่งเหม่อมองเม็ดฝนที่โปรยปรายอยู่นอกหน้าต่างคล้ายว่ามันจะร่วงหล่นลงมาอย่างไร้จุดสิ้นสุด
กลางซากต้นไม้ที่เน่าตาย ไฮเดรนเยียกลับชูช่อสดใส ดูเป็นดอกไม้โง่ ๆ ที่หลงรักฤดูฝน
คุณแม่ชอบไฮเดรนเยีย
ดูเหมือนคุณพ่อจริง ๆ ของเขาที่จากไปแล้วก็ชอบมันเช่นกัน
เขาเองก็ชอบไฮเดรนเยีย คุณพ่อคนปัจจุบันบอกว่าอย่างนั้น
“ชอบมากเลยสินะ” คุณพ่อเคยถาม ปักช่อดอกสีน้ำเงิน ม่วง ชมพูลงแจกันประดับห้องของเขา
“ชอบมากครับ”
เขาพยักหน้า อ้าแขนรับข้อสังเกตแกมยัดเยียดนั้นเข้ามา หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของตนเองโดยไม่รู้ตัว
คุณพ่อยิ้มละมุน ย่อตัวลงตรงหน้าเขา
จูบอีกหน...และอีกหน...
กลางดึกคืนนั้น ฝนกระหน่ำรุนแรงกว่าทุกคืนที่ผ่าน หยดน้ำเม็ดโตถูกลมกรรโชกแรงสาดซัดมากระทบกับหน้าต่างกระจกราวแมลงตัวใหญ่นับแสนพุ่งตัวเข้ากระแทก สายฟ้าฟาดเปรี้ยงสว่างวาบอยู่ข้างนอก รุนแรงจนรู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือน
ในท่ามกลางเสียงฝนฟ้า เสียงเคาะประตูห้องดังแทรกขึ้นมาสามครั้ง
“ธัญญ์”
เด็กหนุ่มเหลียวหลัง นั่งรีรออยู่บนเก้าอี้ กระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกหน
“ธัญญ์”
“ครับ” เขาขานรับ จังหวะนั้นฟ้าคำรามคลั่ง เสียงกัมปนาทแผดลั่นจนสะดุ้งสุดตัว
ธัญญ์ยกมือขึ้นกุมอกเสื้อ หายใจเข้าออกช้า ๆ ค่อยลุกจากเก้าอี้เดินไปเปิดประตู
เงาดำทาบทับลงทั้งตัว จากระดับสายตาเขา มองเห็นถาดที่มีแก้วใส่นมร้อนวางอยู่สองใบ และไฮเดรนเยียช่อเล็ก ๆ อีกหนึ่งช่อ
“ยังไม่นอนจริง ๆ ด้วย”
เขาเงยขึ้นมอง เห็นรอยยิ้มนุ่มนวลบนใบหน้าคุณพ่อ นัยน์ตาเชื่อมแสงทอประกายล้อไปกับแสงไฟในห้อง
“ครับ” เขารับคำ เบี่ยงตัวเล็กน้อยให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา จากนั้นค่อยปิดประตูตามหลัง
ผมเผ้าฝ่ายนั้นยุ่งเหยิงกว่าปกติเล็กน้อย ได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ ปนกลิ่นน้ำหอมคุ้นจมูก
เขาเดินกลับมานั่งหลังตรงบนเก้าอี้ มองคุณพ่อวางถาดบนโต๊ะ ก่อนไปหย่อนตัวลงนั่งตรงขอบเตียงใกล้ ๆ กัน
“หิวหรือเปล่า”
เริ่มด้วยคำถามเดิมเฉกเช่นทุกที
ธัญญ์นั่งครุ่นคิด เขาหิวอยู่หรือ ไม่หรอก ทุกครั้งที่คุณพ่อถาม เขาไม่เคยหิว เพียงแต่อีกฝ่ายบอกว่าเขาคงหิว ก็เลยคิดว่าอาจหิวจริง ๆ นั่นละ
เขาเงยขึ้นมองหน้าผู้มาเยือน ครั้งนี้กลับอึกอักพูดไม่ออก
“ไม่หิวหรอกหรือ?”
เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับกำลังถูกดูดลงไปในบ่อโคลน หากไม่รีบดิ้นรนตอนนี้ ก็อาจทำไม่ได้อีกเลย
ดังนั้นจึงส่ายหน้า
“ไม่หิวครับ”
การดิ้นรนปฏิเสธครั้งแรก
คุณพ่อหัวเราะเบา ๆ
“นึกแล้วเชียว”
ไม่เป็นผลใด...
ธัญญ์ห่อไหล่ คำตอบผิดคาด ยังความรู้สึกคล้ายว่าร่างกายถูกดูดลึกลงไปในบ่อยิ่งกว่าเก่า
“มานั่งนี่สิ”
มือที่มีข้อนิ้วเรียวสวยข้างนั้นกำลังกวักเรียกเขา ริ้วรอยเล็ก ๆ ตรงหางตาปรากฏชัดขึ้นเมื่อนัยน์ตาคู่นั้นหยียิ้ม
น่าแปลกใจ ที่เขาตัวสั่น
แต่จะมีอะไรให้หวาดกลัว คุณพ่อรับเขาและคุณแม่มาอยู่ร่วมชายคาเป็นเวลาร่วมแปดปีแล้ว คนคนนี้อยู่กับเขาตอนที่โลกพังทลายลงหลังจากสูญเสียคุณแม่ไป คอยดูแลค้ำชูมาตลอด เป็นผู้ชายที่เขาไว้เนื้อเชื่อใจที่สุด
คนคนนี้ย่อมไม่มีวันทำร้ายเขา
ธัญญ์คลี่ยิ้มตอบ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไปนั่งเคียงข้างตรงขอบเตียง
คุณพ่อจะไม่ทำร้ายเขา...ไม่ใช่หรือ?
...ไม่ใช่...หรือ..?
คืนนั้นที่ฝนพรำ
คุณพ่อพร่ำบอกว่าพวกเขารักกันดื่มด่ำแค่ไหน
พูดซ้ำ ๆ ว่ารัก...รัก...รัก...
คุณพ่อกลืนกินตะกรุมตะกราม ใช้ลิ้นเซาะไซ้ให้กลีบปากเขาเผยอออก
เขาตัวสั่นงันงก สมองว่างเปล่า รู้แค่ต้องตอบแบบเดียวกันจึงจะถูกต้อง
“ผมก็รัก—”
พูดไม่จบ..
รู้สึกเหมือนกำลังจมน้ำ สำลักเข้ามาซ้ำ ๆ เหมือนมีทากนับร้อยนับพันคลานคืบทั่วทั้งใบหน้า พยายามเหยียดชิ้นส่วนร่างกายนิ่มเหลวอาบเมือกลื่น ๆ คลุ้งคาวเข้าไปในจมูก ในหู ในเบ้าตา ในปาก ล้วงล้ำถึงลำคอ แต่ครั้นจะขย้อนออกมา กลับกลายเป็นทำให้พวกมันยิ่งเบียดเสียดตัวเองดำลึกลงอีก ทิ้งคราบน่ารังเกียจไว้ตลอดทางที่เคลื่อนคลาน
คุณพ่อบอกให้เขาอ้าขาออก
คุณพ่อบอกว่าเขาเป็นฝ่ายปรารถนามัน
ฟ้าคำรามบ้าคลั่งอยู่ข้างนอก
พายุตัณหาอันต่ำตมเคียดคลั่งอยู่ข้างใน
...ข้างในร่างกายเขา
เด็กหนุ่มบิดกายเร่า แสงจากนอกหน้าต่างยามฟ้าแลบสาดเข้ามาวาบหนึ่ง เกิดเป็นเงาของสองร่างเปล่าเปลือยซึ่งเชื่อมต่อกันด้วยการขย่มคร่อมทอดยาวบนผนัง คล้ายไส้เดือนน่าชังกำลังดิ้นทุรนทุรายบนธุลีดินหยาบกระด้าง น่าสมเพชเวทนาจนไม่อาจพรรณนาเป็นถ้อยคำใด นอกจากเสียงกรีดร้องยามทั้งร่างราวกับกำลังถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้น
เจ็บ
เขาบอกซ้ำ ๆ เจ็บ.....เจ็บ.....เจ็บ......จนไม่มีถ้อยคำที่เป็นภาษาหลุดออกจากปากอีก คงเหลือแต่เสียงโหยหวนแหบแห้งไร้ความหมายไม่ปะติดปะต่อ
ร่างถูกพลิกคว่ำพลิกหงายอีกหลายครั้ง
สีสันสีแดงสดเกลียวกลืนไปกับสีขุ่นขาวของสิ่งที่ไหลซึมลงมาตามท่อนขา น่าขยะแขยงเหมือนลูกไส้เดือนสีชมพูกำลังเลื้อยเลาะลงมา ทิ้งน้ำเมือกน่าสะอิดสะเอียนไว้ตลอดเส้นสายที่อวัยวะเบื้องล่างถอยออกและกระแทกกระทั้นเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับจะบดขยี้เขาให้ยับเยิน
ข้างนอกนั้น ฟ้าแผดเสียงกราดเกรี้ยว
ข้างในนี้ เขาจมดิ่งลงกลางบ่อโคลน
กลางสติสัมปชัญญะเลือนราง กลางเสียงฟ้าครวญครางไม่หยุดหย่อน คุณพ่อกระซิบบอกเขาข้างหู ว่าเขาเป็นฝ่ายปรารถนาสิ่งนี้...
คุณพ่อมอบให้ เพราะเขาเป็นฝ่ายร้องขอ...
เขาประหวั่นพรั่นพรึงเกินกว่าจะกล้าขุดคุ้ย ว่าตัวเองเป็นฝ่ายปรารถนาด้วยเจตจำนงของตน หรือปรารถนาเพราะถูกบอกว่าเป็นฝ่ายปรารถนา
ลมหายใจเขาขาดห้วง หมดเรี่ยวแรงจะกระเสือกกระสน
หลังเปลือกตาร้อนผ่าว ไม่อาจหยุดจินตนาการถึงทากนับพันตัวที่คลานยั้วเยี้ย โบกชูส่วนหัวสู้สวนเข้ามาทุกรูในร่าง ทุกตัวบิดเบียดทุรนทุราย หาทางชำแรกเข้ามาในตัวเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
กลิ่นหอมหวานเคลือบคราบคาวคละคลุ้ง ยังความคลื่นเหียนจู่โจมขึ้นมาถึงคอหอย
เขาอาเจียนออกมา แสบคอและจมูกเหมือนถูกไฟเผา
แต่กลิ่นคาวยังไม่จากหาย รสขมบาดคอยังแจ่มชัด
เขาล้วงนิ้วเข้าไปในปาก สำรอกตัวทากที่มองไม่เห็นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
โก่งคออาเจียนอย่างนั้นทั้งคืนจนสติขาดห้วงไป
ไฮเดรนเยียที่หลงรักฤดูฝนเป็นดอกไม้ที่โง่งม
นั่นเป็นหัวข้อเรียงความฉบับที่สองที่เขาขยำทิ้ง
หนึ่งเดือนผ่านไป ฤดูฝนยังไม่สิ้นสุด
ฟ้าร้องอีกครั้ง ทากน่าสะอิดสะเอียนนับร้อยนับพันดำผุดดำว่ายในร่างกายเขาอีกครั้ง...และอีกครั้ง
ทุกค่ำคืนที่ฟ้าครึ้มคะนอง เขาเชื่อมโยงความสัมพันธ์น่าพรั่นพรึงที่คุณพ่อพร่ำบอกว่าเขาปรารถนาเข้ากับฝนฟ้าโดยไม่ตั้งใจ
เขาล็อคห้อง ทำลายเตียงและผ้าปูจนพังยับ ขังตัวเองไว้ในซอกมุมเล็ก ๆ สะดุ้งสุดตัวเมื่อฟ้าร้อง และโก่งคออาเจียนในความมืด
ทุกครั้งเมื่อฟ้าแลบ แสงสว่างจะสาดเข้ามาผ่านแมกไม้ เงาทาบลงบนตัวเขา เหมือนปีศาจกำลังย่างสามขุมเข้าใส่ แต่ที่ธัญญ์นึกรังเกียจที่สุด กลับเป็นเงาของตัวเองซึ่งพาดผ่านบนผนัง ดูคล้ายไส้เดือนยักษ์ดิ้นรนบนกองขี้เถ้า
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
ธัญญ์ขดตัวเหมือนขยุ้มผ้าขี้ริ้ว มองลูกบิดขยับแกรกกรากอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนล็อคของมันจะเด้งออก
คุณพ่อถือกุญแจ เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
สายฟ้าแลบแปลบปลาบ ทั้งเสียงร้องและแสงสว่างฉาดฉายเข้ามาทาบร่างพวกเขา ทอดเงาลงบนผนัง
“เด็กไม่ดี..” คุณพ่อกระซิบข้างหู
เขารู้สึกได้ ทากที่เต็มไปด้วยเมือกลื่นกำลังคืบคลานเข้ามาในหูข้างนั้น ขยะแขยงจนน้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ
“เป็นเด็กไม่ดีเลย” ปลายลิ้นหยาบโลนไล้เลียใบหู แทรกเข้ามาลึกลง...ลึกลง...เหมือนจะมุดเข้ามาในร่างเขาจากทางนั้น
“บอกพ่อซิว่าตัวเองเป็นเด็กไม่ดี”
“...ผมเป็นเด็กไม่ดี...”
ผนังห้องกลายเป็นจอสีขาวขนาดใหญ่ ฉายภาพไส้เดือนยักษ์บิดกายเร่า คร่อมขย่มข่มขืน สมสู่สังวาสดุจเดรัจฉาน เปล่งเสียงร้องน่าขนลุกขนพองในคืนฝนพรำ
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 23.5 (ต่อ)
“ธัญญ์”
เขาสะดุ้ง ปัดมือพี่อามออกสุดแรง เหงื่อกาฬผุดซึมขึ้นบนขมับ
“อูย...เจ็บ”
ธัญญ์เบิกตากว้าง ค้อมศีรษะขอโทษขอโพย ครั้นจะจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาดูกลับชะงักลง ขลาดขยาดกับการต้องสัมผัสผิวหนังผู้อื่น
พี่อามเห็นท่าทางนั้นเข้าจึงเป็นฝ่ายยื่นมือมาหาเอง แต่เขากลับกระถดหนี
ไม่อยากถูกแตะต้อง
พี่อามเงยขึ้นมองเขา
ไม่อยากให้มอง
ธัญญ์เหลียวมองรอบตัว หลายคนมองกลับ แต่เขาไม่อยากอยู่ในสายตาของใคร
“ธัญญ์”
ไม่เอาน้ำเสียงเวทนา
“พักนี้เป็นอะไรไป ฝนตกบ่อยเลยไม่ค่อยสบายหรือเปล่า”
มือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายเอื้อมมาจะแตะหน้าผาก แต่เขาถอยหลังหนี
“ไม่เป็นไร”
กลัวจะถูกจับได้ว่าตัวเองสกปรก
เมือกเหลวน่ารังเกียจของตัวทากในร่างกายเขา ล้างอย่างไรก็ไม่ออก จะล้วงคอหรือล้วงจากตรงนั้นออกไปเท่าไรก็ไม่หมด ขยะแขยงตัวเองเกินกว่าจะกล้าถูกสัมผัส
...ถ้าคนอื่นรู้...ถ้าเขารู้...
...ถ้าพี่อามรู้...ถ้าทุกคนรู้...
หากถูกล่วงรู้เข้า จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
เขาปรารถนาในสิ่งนั้นเอง เขาเป็นเด็กไม่ดี น่ารังเกียจจนเกินทนไหว ทั้งภายนอกและภายในล้วนสกปรกโสมมเกินกว่าจะกล้าสบตาหรือพูดคุยกับใครโดยสะดวกใจได้อีก
เขาไม่คุยกับพี่อามอีก ไม่ชวนมาบ้าน ไม่ร่วมกิจกรรมของทางโรงเรียน ไม่สุงสิงกับเพื่อนร่วมชั้น
ผู้คนพากันสงสัย ครูประจำชั้นส่งจดหมายถึงผู้ปกครอง
คุณพ่อเปิดจดหมายออกอ่าน ไม่ว่าอะไร
คืนนั้นก็ยังเดินเข้ามาในห้องเขา กระซิบซ้ำ ๆ ว่าเขาเป็นเด็กไม่ดี
ธัญญ์พยักหน้า มองเงาดำบิดเบี้ยวบนผนัง เริ่มดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์อีกครั้ง
เขารู้...
ไม่นานเท่าไร พี่อามก็ย้ายไปเรียนที่อื่น
คุณพ่อบอกว่ามีทุนนักกีฬาที่อีกโรงเรียนหนึ่ง จึงถือโอกาสช่วยติดต่อประสานให้
พี่อามไม่เคยติดต่อมาอีก เขาจึงเชื่อว่าตัวเองคงถูกลืมไปแล้ว กระทั่งไปพบเศษซากจดหมายที่เหลือจากการเผาอยู่ตรงหลังบ้าน มีลายมือของพี่อามปรากฏอยู่บนนั้น เขาอ่านทุกตัวอักษรที่ยังพอปะติดปะต่อเป็นข้อความได้ ลักลอบเก็บชิ้นส่วนที่เหลือมาซุกซ่อนไว้ในห้องตัวเอง เฝ้าอ่านข้อความขาดหายนั่นซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่สุงสิงกับคนอื่น
เพื่อนสนิทกลุ่มที่เคยมาเที่ยวเล่นที่บ้านบ้านบ่อย ๆ เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาก็พากันเป็นห่วงเป็นใย
ทว่าเมื่อวันเวลาผ่านไป พวกเขากลับหายหน้าหายตาไปทีละคน ลาออกบ้าง ย้ายบ้าง ส่วนใหญ่ด้วยเหตุผลจากทางบ้าน ซึ่งไม่ค่อยเป็นเรื่องดีนัก
เป็นเพราะคุณพ่ออย่างนั้นหรือ
ไม่สิ...เป็นเพราะเขาเองต่างหาก
จากจุดนั้น เขาเรียนรู้ว่าไม่ควรสนิทสนมกับใคร เพราะคุณพ่อบอกว่าเขากำลังทำให้คนอื่นเดือดร้อน เพราะเขาเป็นเด็กไม่ดี
ธัญญ์พยักหน้า
เขารู้...
วันนั้นเขาเดินกลับเข้าไปในห้อง รื้อหาเศษซากจดหมายจากที่อามที่เคยเก็บซ่อนไว้ ลงมือเผาเศษกระดาษที่ยังหลงเหลือทั้งหมดจนกลายเป็นเถ้าถ่าน
แม้แต่ข้าวของที่เคยได้รับจากเพื่อนสนิท หรือสิ่งใดอันจะสื่อถึงความทรงจำที่เคยมีร่วมกัน ธัญญ์ก็ค่อย ๆ ทยอยทิ้งมันไปทีละชิ้น
“คงเบื่ออีกแล้วสินะ” คุณพ่อถาม
เขาพยักหน้า
“ขี้เบื่อจริง ๆ ด้วย นิสัยไม่ดีเอาเสียเลย”
แม้บอกอย่างนั้น แต่กลับยิ้มพึงใจ ส่งตัวทากคืบคลานเข้ามาในปากเขา
ไส้เดือนตัวเดิมยังทุรนทุรายตราบสิ้นสุดฤดูฝน
เขาจมดิ่ง ดิ้นรนอยู่ในบ่อโคลน ทรมานจนแทบทนไม่ไหว แต่เรียนรู้ที่จะซุกซ่อนมันไว้ใต้สีหน้านิ่งสงบ
เดือนธันวาคม เดือนเกิดของเขา ธัญญ์เตรียมของขวัญไว้ให้ตัวเอง
คืนวันที่ยี่สิบสี่ธันวาคม เพลงคริสต์มาสดังแว่วอยู่ไกล ๆ ฝนหลงฤดูโปรยปรายไม่ขาดสาย เขารอจนเข็มนาฬิกาชี้เวลาเที่ยงคืน จึงค่อยเปลี่ยนปฏิทินเป็นวันที่ยี่สิบห้า อวยพรให้ตัวเองด้วยดอกไฮเดรนเยียโง่งมที่หลงรักฤดูฝนซึ่งจบลงแล้ว จากนั้นบรรจงแกะของขวัญที่เตรียมไว้
มันเป็นกระปุกสีขาว มีเม็ดยาบรรจุอยู่เต็ม
เขาหยิบมันใส่ปาก ครั้งหนึ่งทีละห้าเม็ด แล้วกระดกน้ำตาม
ห้าเม็ด แล้วกระดกน้ำ ห้าเม็ด แล้วกระดกน้ำ ห้าเม็ด แล้วกระดกน้ำ.. ทำซ้ำเช่นนั้นไปเรื่อย ๆ
ฟ้าแลบแปลบปลาบ ผนังสีขาวซึ่งทำหน้าที่เป็นจอฉายภาพกักขฬะซ้ำมาซ้ำไปในคืนฝนตก บัดนี้เงาบนนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นรูปทรงอื่น
ธัญญ์ทิ้งตัวลงนอนขด ชูมือขึ้นเล่นเงาเป็นรูปนกที่กำลังกางปีกโบยบิน พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
ประกายแวบวาบสงบลงเป็นเวลาหลายชั่วโมง
ระหว่างนั้น เสียงร่ำไห้เงียบลงแล้ว
และเมื่อฟ้าแลบอีกหน นกตัวนั้นก็หายไปจากผนัง
เหลือเพียงเงาดำของไส้เดือนตัวหนึ่ง ทอดร่างแน่นิ่งไม่ไหวติง
เพราะวัยเยาว์นั้นขาวสะอาดจนเกินไป
เมื่อถูกย้อมด้วยคราบคาวสกปรก จึงมองเห็นเด่นชัด
และไม่มีวันเลือนหาย...
ไม่กี่วันถัดมา ธเนศร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ข้างเตียงคนไข้ของเขาในโรงพยาบาล
แต่ธัญญ์กลับหัวเราะ
ยิ่งอีกฝ่ายร้องไห้หนักขึ้น เขาก็ยิ่งหัวเราะดังขึ้น
ตัวเขาคนเดิมพังทลายลง เกิดเป็นคนใหม่ที่น่ารังเกียจ
คำเรียกขานว่า ‘คุณพ่อ’ อันตรธานไปจากพจนานุกรมของเขา
“คุณจะไม่แตะต้องตัวผมอีก”
“ธัญญ์”
“คุณจะไม่แตะต้องตัวผมอีก!” เขากรีดร้อง คว้ามีดปลายแหลมที่ปอกผลไม้ค้างไว้ข้างเตียงจ่อเข้าที่คอตัวเอง “บอกสิว่าไม่!”
“ไม่...ไม่อีกแล้ว”
เห็นธเนศสะอึกสะอื้น เขายิ่งหัวเราะเสียงดังราวกับคนเสียสติ
รอยขีดเล็ก ๆ สีแดงปรากฏขึ้นบนลำคอ เลือดค่อย ๆ ไหลรินราวริบบิ้นแดงคลี่ลงมาจากปากแผล
ธเนศเบิกตากว้าง ฟูมฟายจนเหมือนคนเสียสติยิ่งกว่าเขาเสียอีก
รู้แล้วว่าจุดอ่อนของคนคนนั้นก็คือเขา
“ฉันสัญญา จะไม่แตะต้องเธออีกแล้ว” อีกฝ่ายทรุดตัวลง แทบหมอบคลานลงกับพื้น “อย่าทำแบบนี้อีกเลย”
ธัญญ์หอบหายใจจนอกกระเพื่อม ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ค่อยวางมีดลง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงคนป่วย หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล พักใหญ่เสียงหัวเราะค่อยเปลี่ยนเป็นร้องไห้สะอึกสะอื้น เงยขึ้นมองเพดานขาวสะอาดที่ดูราวกับจอภาพขนาดใหญ่
ทั้งร่างสั่นเทิ้ม เสมือนหนึ่งย้อนกลับไปในคืนฝนตก
ภาพเงาไส้เดือนยักษ์บิดเบี้ยวกำลังเสพสังวาสยังดิ้นเร่าบนนั้น โยกขย่มครั้งแล้วครั้งเล่าในแอ่งโคลนเน่าเหม็น
ธัญญ์ยกมือขึ้นปิดหน้า ส่งเสียงกรีดร้องออกมาปิ่มว่าจะขาดใจ
นับแต่นั้น ธเนศมีชีวิตอยู่เพื่อไล่ตาม ลงโทษความเป็น ‘เด็กไม่ดี’ ของเขาโดยการกีดกันทุกคนและทุกสิ่งรอบตัวเขาห่างออกไป หลอกหลอนด้วยความหวาดกลัวอันฝังลึกไม่อาจเลือนหาย ทรมานเขาให้เหมือนตายทั้งเป็นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฝนตกฟ้าร้อง
ต่อให้รักษาสัญญาเรื่องจะไม่แตะต้องอีก แต่ในร่างเขายังคงมีตัวทากและไข่ของมัน ที่นับวันยิ่งแพร่พันธุ์ขึ้นจากร้อย เป็นพัน เป็นหมื่น เป็นแสน ชอนไชไปตามเยื่อเมือกทั่วสรรพางค์กาย แม้เพียรล้วงลงไปในคอให้คายขย้อนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า มันก็ยังคืบคลานอยู่ในนั้น
ทว่านั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปแล้ว
เขารู้ว่าธเนศจะทำทุกวิถีทางให้เขามีชีวิตอยู่...ต่อให้เป็นชีวิตที่แสนทุกข์โศกและน่าเวทนา
และเขาจะมีชีวิตอยู่ เพื่อทำให้ธเนศไม่มีวันมีความสุข
ต่อให้ต้องแลกด้วยความสุขของเขาเองก็ตาม
- SIN OF INNOCENCE -
แด่เด็กน้อยผู้ตกเป็นเหยื่อการล่วงละเมิดทางเพศ
เคยอ่านมาบ้างนิดหน่อย พบว่าบางกรณี เหยื่อกลับทุกยัดเยียดความผิด ว่าโศกนาฏกรรมทั้งหมดทั้งสิ้น ตนเองเป็นผู้ชักนำให้บังเกิด ขยาดกลัวเกินกว่าจะยืนหยัดขึ้นโต้ตอบ รู้เพียงว่าเป็นความผิดบาปของตนที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ในสภาพแวดล้อมที่หล่อหลอมให้ต้องอ้าแขนรับอย่างไร้ข้อโต้แย้ง
เราว่ามันหดหู่เหลือเกินค่ะ และคนก่อเรื่อง ก็มักจะเป็นคนใกล้ตัวเสียด้วย
ใจหนึ่งก็คิด ว่าจะคงพล็อตแบบนี้จริงหรือ พล็อตข่มขืนมันแรงจริง ๆ ในความคิดเรา แต่สุดท้ายก็ขอทำตามใจตัวเองเถอะนะคะ
เรื่องราวกับคุณธเนศกับธัญญ์ในสมัยก่อน ก็เป็นประมาณนี้แหละค่ะ เห็นหลายคนก็เดา ๆ กันไว้บ้างแล้ว ไว้อาจได้เขียนถึงเขาอีก ในช่วงเวลาที่ย้อนกลับไปอีกหน่อย ว่าเป็นไงมาไงถึงยึดติดกับธัญญ์ขนาดนี้ รับมาอยู่ทั้งแม่ทั้งลูกตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย
เฮ้อ...
//นอนแผ่ให้เหยียบนะคะ จะเทก็ได้ เราเข้าใจ แต่เทเบา ๆ หน่อยนะคะ เรากลัว
///แต่ก็ยังยืนยันว่าจบแฮปปี้นะ ;3;
หลังจากนี้อาจเว้นนานกว่าปกตินิดนึง ขอไปเตรียมสอบก่อนค่ะ เดี๋ยวกลับมาต่อ TwT
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยือนค่ะ
ปล. เมื่องวดที่แล้ว ขอบพระคุณที่ช่วยแก้คำผิดให้ค่ะ ถ้าเห็นหลุดลอดไปอีกก็รบกวนด้วยนะคะ m(_ _)m
มาสรุปเนื้อเรื่องในงวดที่ 23.5 ไว้ให้ สำหรับท่านที่ไม่อยากอ่านส่วนที่เนื้อหาค่อนข้างรุนแรง สามารถข้ามมาอ่านตรงนี้ได้เลยนะคะ
สรุปของงวดที่ 23.5 นี้ค่ะ (คลุมดำอ่านนะคะ)
v
v
v
สรุปในย่อหน้าเดียว คือธัญญ์ถูกธเนศล่วงละเมิดทางเพศตอนช่วงตัวเองอายุ 14 ปีค่ะ เคยพยายามฆ่าตัวตายครั้งหนึ่ง หลังจากช่วยธัญญ์ไว้ได้ครั้งนั้น ธเนศค่อยยอมสัญญาว่าจะไม่แตะต้องธัญญ์อีก แต่ก็ไม่ยอมให้ใครแตะต้องเหมือนกัน ส่วนธัญญ์ก็ยึดติดเรื่องที่ตัวเองจะไม่มีวันให้ธเนศสมหวัง ไม่มีวันให้ทางนั้นมีความสุข อย่างที่เคยพูดว่า "ผมไม่มีวันรักคุณ" เพราะคิดว่าจะทำให้ฝ่ายนั้นทรมานกับเรื่องนี้มากที่สุด ทั้งสองคนเลยเหมือนทรมานกันและกัน ไม่มีใครปล่อยมือสักที
***ถ้าเป็นคนเซนซิทีฟเรื่องนี้ คิดว่าทราบแค่นี้พอแล้วสำหรับอ่านงวดต่อ ๆ ไปได้รู้เรื่องค่ะ กดปิดงวดนี้ได้เลย***
แต่ถ้าต้องการสรุปแบบมีที่มาที่ไปอีกนิด เลื่อนอ่านต่อข้างล่างค่ะ
v
v
v
v
v
- แม่ธัญญ์แต่งเข้าบ้านคุณธเนศ ตอนธัญญ์อายุราว 6 ปี ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยตั้งแต่ตอนนั้นพร้อมก้บคุณแม่ เข้ากันได้ดีกับคุณพ่อเลี้ยง สนิทสนมกันมาก
- ธัญญ์ตอนเด็กค่อนข้างหัวอ่อน เวลาชอบหรือไม่ชอบอะไร มักเออออไปตามธเนศบอกว่าน่าจะชอบหรือไม่ชอบ โดนเป่าหูอย่างนั้นมาตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย
- แม่ธัญญ์เสียชีวิตตอนธัญญ์อายุราว 13 ปี ในฤดูฝน
- ตอนนั้นธัญญ์เสียศูนย์ไปบ้าง แต่มีรุ่นพี่(ชื่อพี่อาม)ที่เริ่มสนิทกันที่โรงเรียนคอยช่วยปลอบ สนิทกันมากขึ้น ราวหนึ่งปีผ่านไปก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองคงจะชอบผู้ชาย ไม่ได้สนใจผู้หญิง
- ก็บอกคุณธเนศตอนคุยกัน เพราะมักถูกเลียบเคียงถามอยู่บ่อย ๆ ว่ามีแฟนหรือยัง คบกับใครอยู่หรือเปล่า
- หลังจากนั้น พอคุณธเนศรู้ว่าธัญญ์ชอบผู้ชาย ก็มีวิธีเข้าหาที่แปลกไปจากเดิม ถึงเนื้อถึงตัว ดูรักใคร่ในเชิงชู้สาว นำไปสู่การข่มขืนหลายครั้ง เกือบทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นฤดูฝนตอนกลางคืน ธัญญ์เลยรู้สึกเกลียดกลางคืนที่ฝนตกฟ้าคะนอง เหมือนที่เคยบอกไปเมื่องวดต้น ๆ
- นอกจากข่มขืน ก็ยังกีดกันเพื่อน ๆ ที่เคยสนิทกับธัญญ์ออกไป (รวมทั้งพี่อามที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย ก็มีอันได้ย้ายโรงเรียน เคยส่งจดหมายหาธัญญ์หลังจากนั้น ก็ไม่เคยมาถึงมือเจ้าตัว เพราะชิงโดนทำลายทิ้งไปก่อน) แล้วยังเป่าหูธัญญ์ซ้ำ ๆ ว่าที่เป็นแบบนี้ เพราะธัญญ์ทำให้เพื่อนเดือดร้อน
- ธัญญ์เลยยิ่งแยกตัวจากสังคม รังเกียจตัวเองอยู่ตลอด
- หมดฤดูฝน ต่อฤดูหนาว พอถึงเดือนธันวาคมปีเดียวกัน ธัญญ์ก็กินยาฆ่าตัวตายในวันเกิดตัวเอง (25 ธ.ค.)
- แต่รอดมาได้ ฟื้นขึ้นมาเห็นธเนศร้องไห้ฟูมฟาย ตอนนั้นเลยรู้ว่าจุดอ่อนของธเนศก็คือตัวเองนั่นละ เลยเรียกร้องให้สัญญาแกมขู่ด้วยการทำร้ายตัวเอง ว่าธเนศจะต้องไม่แตะต้องตัวเขาอีก
- สุดท้ายธเนศก็ต้องตกลง ไม่แตะต้องธัญญ์อีก แต่ก็ไม่ยอมให้คนอื่นแตะต้องเหมือนกัน
- ส่วนธัญญ์เอง รู้ว่าธเนศจะไม่ปล่อยเขาตายแน่ และเขาเองก็ตั้งใจจะทำให้ธเนศไม่มีความสุขไปชั่วชีวิต ต่อให้ตัวเองจะไม่มีความสุขด้วยเหมือนกันจากความเกลียดชังนี้
สรุปได้ประมาณนี้ค่ะ
(ขอโทษที่เตือนช้านะคะ T__T คิดได้ช้าไป เห็นช็อคไปหลายคน เดี๋ยวผ่านพ้นช่วงนี้ไป ค่อยมาเสิร์ฟของหวานกันค่ะ)
-
ขอให้เป็นแค่สเปเชียลที่ไม่เป็นจริงได้ม้ายยยยยยยยย
สงสารธันอ่ะ T^T
-
พอจะเดาๆได้แล้วตั้งแต่แรกว่าน่าจะเป็นอย่างนี้
สำหรับเราๆโอเคค่ะ
ขอแค่จบแฮปปี้ก็
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai1:
ก็ทำใจไว้นิดนึงแล้วล่ะนะ แต่ถ้ามาต่อเร็วๆ จะให้อภัยก็ได้ค่--- #ผิด
-
ฮือออ ถึงจะคาดไว้แล้วว่าพ่อธเนศน่าจะเคยมีอะไรกับธัญญ์
แต่ไม่คิดว่ามันจะจริง
ฮืออออออ
ร้องไห้ในภาษาค่ะ ทำไมเขียนได้ดีอย่างงี้
ภาษาสวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สวยจนอยากจะร้องไห้
บรรยายได้เกินคำบรรยาย
ฮืออ ชอบมากกกกก
ขอหวีดให้ภาษาคุณเรนนี่เดย์แรงๆ
อ่านแล้วสะเทือนใจตามค่ะ ยิ่งบรรยายเทียบเคียงกับทากแล้วยิ่งเห็นภาพ ฮืออ สงสารน้องธัญญ์
ในที่สุดก็รู้อดีตของน้องจนได้ แงงงงง
กะแล้วว่าต้องดราม่าหนักมากๆแต่ครั้งนี้มัน...เกินความคาดหมาย ;;-;;
เป็นดราม่าที่น้ำตาไม่ไหล แต่จุกจนพูดอะไรไม่ออก
ได้แต่หวังให้เรื่องนี้จบด้วยดี เป็นกำลังใจนักเขียนนะคะะ
-
คิดไว้จริงๆ ค่ะ แต่เมื่อมาได้อ่านจริงๆ แล้ว สงสารธัญญ์มากๆ แง
ลุงมาปลอบใจด่วน เข้าใจธัญญ์น้า ลุง
-
เกลียดดดดดดดดดดธเนศศศศศศศศ ฮือออออออออออออ สงสารธัญญ์ อ่านแล้วขยะแขยงแทนทัน ทำไมทำลายกันแบบนี้ แล้วมาทำให้ภูเมศเข้าใจผิดอีกแบบนี่ ตอนนี้ธัญญ์พูดอะไรภูเมศก้ไม่เชื่อไปแล้ววว โฮกกกกกสงสารน้องงงงง แง๊ๆๆๆ
-
ว่าแล้วเชียว พ่อเลวๆ
สงสารธัญญ์จริงๆ ทำเอาไม่กล้าใกล้ชิดใครเลย :mew2:
ธัญญจะยอมให้ลุงช่วยไหม
-
บีบหัวใจมาก
สงสารธัญญ์สุดๆ
-
ก็พอเดาได้ว่าเป็นแบบนี้ ไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ ด้วยใช่ไหม แต่คนที่ถูกเรียกว่าพ่อ ยังไงคำนี้ก็คือสูงค่า แต่สวะบางตัวได้คำนี้มากลับมาใช้ให้ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน เด็กน้อยที่ขาวสะอาดต้องสกปรกโสมม และเติบโตมาอย่างทรมานฝังใจ ฆาตรกรหลายคนก็มีอดีตแบบนี้
ทางที่ดีคนเขียน หาผัวให้ธเนศเถอะคับ จะได้เข้าใจความรู้สึกของคนถูกข่มขืน ขอ sm หน่อย นางคงชอบ
-
นึกไว้แล้ว ว่าอีตาลุงธเนศ
ต้องพาความโสมมมาสู่ธัญญ์ :z6: :z6: :z6:
ก็ธัญญ์ หน้าตาสวยงาม น่ารัก
ชักพาปีศาจไส้เดือนมาหลงใหล
แล้วจะทำยังไงให้คุณภูเข้าใจ ล่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารธัญญ์ ทำไมธเนศ ถึงทำแบบนั้น มันผิดมากเลยนะเนี่ย แต่ในสังคมไทยมันก็มีแบบนี้จริงๆนะ
-
ธเนศใจร้ายมากค่อยๆพยายามยัดเยียด สิ่งที่ตัวเองต้องการ ค่อยๆกล่อมให้ธัญญ์คล้อยตาม มันน่ารังเกียจมากเลยอ่ะ สงสารธัญญ์ แต่ตอนแรกก็พอเดาได้ว่ามีไรลึกซึ้งแต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ เรื่องนี้ของแฮปปี้เอนนะไม่อยากแซดเอน ฮือ สงสาธัญญ์ ลุงภู :hao5:
-
:z3:
จริงๆไม่เคยยอมรับพลอตแบบนี้ได้เลย
หน่วงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เราก็คิดแบบ นี่ชั้นอ่านนิยายอยู่นะ โลกสวยให้ชั้นหน่อยสิ
โลกความจริงมันก็โหดร้ายอยู่แล้ว
จะตามมาโหดในนิยายทำไม 555555555555
แต่ไม่ๆๆ เราจะไม่เท เรารักน้อง สงสารน้อง
เราจะคิดว่าค่อนิยาย เราจะไม่หน่วงมาก
สารภาพว่าอ่านแบบเร็วๆมากอะ :o12:
ยังไงแล้วก็อยากให้สุดท้ายน้องมีความสุขนะ
ตัวเองก็จะได้สุขไปด้วย :)
เป็นกำลังใจให้นะคะ ทำให้น้องมีความสุข
-
ขอลาเลยละกันนะคะ
แต่ยังรอรวมเล่มเล่ห์รักอยู่นะคะ ^^ / คงไม่อ่านต่อเรื่องนี้เรื่องเดียว เรื่องอื่นยังคงรักมากเหมือนเดิม
ไม่ใช่อะไร สงสารน้อง อ่านแล้วอารมณ์หดหู่ คนรอบข้างจะพลอยรับเคราะห์ไปด้วย ถอยดีกว่า 55555
-
อ่านไปน้ำตาไหลไป ผ้าขาวน้อยๆถูกทำให้แปดเปื้อนด้วยความไร้เดียงสา และความอบอุ่นที่ขาดหาย .. ก่อนหน้านี้ก็พอเดาเนื้อเรื่องได้อยู่บ้าง แต่พอได้อ่านตอนนี้แล้ว มันดีพมากกก เข้าใจความรู้สึกธัญญ์และพ่อเลี้ยงชัดเจนขึ้น
ชื่นชมค่ะเขียนดีมาก ใช้คำแทนเนื้อหารุนแรง น่ารังเกียจ สื่อแทนออกมาได้อย่างลงตัวและเหมาะสม ปรบมือค่ะ เยี่ยมมาก
-
มันจริงเกินไป จน...ร้องไห้
-
สงสารธันญ์
-
อ่านตอนนี้จบแล้วก็ได้แต่นิ่ง
สิ่งที่เคยเดาไว้ตรงเป๊ะเลย....แต่มันเป็นสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดมากที่สุดค่ะ แงงงงง
สงสารธัญญ์มากๆ เพราะเป็นเด็กยังสดใส ตามเล่ห์เหลี่ยมผู้ใหญ่ไม่ทัน
โดนยัดเยียดหลายๆอย่างให้ จนคิดว่าที่จริงตัวเองก็ชอบ ทั้งๆที่ความจริงคือไม่
กลายเป็นผ้าขาวที่เริ่มมีรอยด่างพรอย...จากฝีมือคนอื่น...
หน่วงจนพูดอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ;_;
การ rape นี่มันไม่ดีจริงๆ มองในแง่ไหนก็ไม่ดี
ยิ่งเหยื่อที่โดนยิ่งน่าสงสาร
แถมยังโดนโยนความผิดมาว่าเป็นความผิดของตัวเอง โอ้ยยยยย ก็แย่ล่ะะะะ
เกลียดการโยนการยัดเยียดความต้องการแบบนี้มากกกกค่ะ ฝ่ายผิดคือใครรู้อยู่แก่ใจ
แต่มาป้ายสีใส่ เพื่อให้ตัวเองเป็นฝ่ายน่าสงสาร เป็นฝ่ายโดนยั่วยวนจนขาดสติลงมือแทน
มันไม่ใช่ แงงงงงงง คราวนี้เหยื่อก็น่าสงสารหนักไปกว่าเดิมอีก โทษตัวเองต่างๆนาๆ โทษในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ผิด ;_;
รอตอนต่อไปนะคะ ฮือ อยากให้ธัญญ์กับคุณภูเขเาใจกันไวๆ แต่ดูจากสภาพแล้วคงจะยากอยู่
บางเรื่องเหมือนน้ำท่วมปาก ทั้งที่อยากพูดแต่ก็อยากที่จะเอ่ย นุ้งธัญญ์สู้ๆนะะะ ;-;
ปล.ไม่เทค่ะ เข้าใจว่าคุณเรนนี่เขียนมาแบบนี้โดยมีการกระทำมีผลมารองรับแล้ว ยังรับได้อยู่ รออ่านเสมอนะคะ <3
ปล2.เรื่องสอบสู้ๆนะคะ ไฟท์ติ้งงงง
-
การข่มขืนเกิดขึ้นจากคนใกล้ตัวเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำ
ย้ำ *เป็นประจำ*
และเหยื่อมักเป็นผู้เยาว์ ที่ถูกชักจูง บีบบังคับ ยัดเยียด ข่มขู่
คุณสื่อมาได้ดีมากค่ะ รู้สึกถึงความขยะแขยงเลย
ปล. สู้ ๆ เรื่องสอบนะ ขอให้ได้ผลลัพธ์ดี ๆ
-
ไม่ผิดคาดค่ะ แต่แบบ ฮือออออ
ชอบภาษาการบรรยาย มันทำให้เรารู้สึก
สะอิดสะเอียน รู้สึกขยะแขยงร่วมกับธัญญ์จริงๆ
ธัญญ์ทนมานาน จนถึงจุดที่ไม่ทนแล้ว สงสารอ่ะ
แล้วภูเมศจะยังมาไม่เข้าใจอะไรอีกหาาาา โมโห
:m31: :m31: :m31: :m31:
ถ้ารู้ว่าธัญญ์เจออะไรมาบ้าง ขี้คร้านจะปกป้องไม่ทัน
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอิตาธเนศอ่ะ อยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดๆๆๆแรงๆๆ ทำงี้กับเด็กได้ยังไง!!!!!
ฮือออออ สงสารน้องธัญญ์ *ดึงมากอด*
-
:pig4:
-
ตัดจู๋ให้เป็ดกิน
-
น้องธัญญ์น่าสงสารมากอ่ะ ฮือออออออออ
-
เจ็บปวดอ่ะน้องธัญญ์ โคตรน่าสงสารเลยอ่า โอยยยย สะเทือนใจสุด
น้องธัญญ์ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ
-
อ่านเรื่องแบบนี้แล้วหดหู่ใจสุดๆ ไม่ว่าจะเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
หวังให้น้องธัญญ์เข้มแข็งพอที่จะบอกใครสักคน และหวังว่าคนๆนั้นจะเชื่อน้องหมดใจ
ปวดตับจริงๆ ดูอีกยาวไกลกว่าจะผ่านช่วงนี้ไปได้ ขอเข้ามาอ่านอีกทีตอนที่จบแล้วละกัน
-
เขียนดีมากเลยค่ะ ภาษางาม เปรียบเทียบได้ดี
บางช่วงทนอ่านไม่ได้ อยากเลื่อนไปเร็วๆ แต่เพราะภาษาดี เลยต้องกลั้นใจอ่านต่อ
สะเทือนใจมากกกกก
ตั้งใจอ่านหนังสือทำข้อสอบให้ได้นะคะ แล้วกลับมาเขียนต่อเร็วๆ
รออ่านวันที่ธัญญ์ได้รับการเยียวยาจากภูเมศ และมีความสุขในครอบครัวที่อบอุ่นนะคะ
-
อ่านมาถึงตอนล่าสุด พบว่าในที่สุดสิ่งที่กลัวก็เป็นจริง น้องโดนล่วงละเมิดจริงๆอย่างที่คาด แต่ยังมีความหวังที่เรนนี่เดย์บอกว่าแฮปปี้เอ็นดิ้ง รอจนกว่าธัญญ์จะได้พบความสุขสงบจริงๆ มีครอบครัวที่แท้จริง มีคุณภู และน้องภูมิ อย่างมีความสุข
วันนี้เพิ่งไปสอย วีกับวิน มานอนกอดแล้วค่ะ รอตี๋คิมกับเฮียเพี้ยน และวสันต์กับพี่เอก มาในรูปเล่มนะคะ :mew1:
-
มาต่อด่วนคะ คนอ่านลงแดงอยากอ่านต่อแล้ว :serius2:
-
เพราะอย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วว่าทำไมธัญญ์ถึงรังเกียจธเนศขนาดนี้
แล้วธเนศก็ไล่ตามจองล้างจองผลาญเหลือเกิน เข้าทำนองหากฉันไม่ได้
ก็อย่าหวังว่าใครจะได้ หรือไม่ก็ทำลายมันเสีย จะได้ไม่มีคนได้ไป
-
หมดแรง เกลียดธเนศ เลว ชั่ว
สงสารธัญญ์ต้องทนกับความรู้สึกขยะแขยงหวาดกลัวแบบนัันมาตั้งแต่อายุสิบสี่ เพื่อนก็ไม่มี ญาติก็ไม่มี
ความบริสุทธิ์ในวัยเยาว์ ความสดใส ถูกทำลายเพราะผู้ใหญ่ตัณหากลับ
ข่าวการล่วงละเมิดเด็กยังมีออกมารายวัน ที่ไม่เป็นข่าวอีกตั้งเท่าไหร่ ไม่ตายก็เหมือนตายทั้งเป็น
ความหวังเดียวที่จะฉุดธัญญ์ขึ้นจากบ่อโคลนเพื่อพบกับแสงสว่างคือภูเมศ ได้โปรดอย่าปล่อยมือเลย ขอร้อง
-
สงสารธันอ่ะ ว่าแล้วธเนศต้องเป็นพ่อเลี้ยงแน่ๆ
เลวมากก ร้องไห้ตามเลยอ่ะตอนที่ธันจะทำร้ายตัวเองอ่ะ
-
น่าเกลียด น่ากลัว น่าขยะแขยง พวกคนมีเงินที่เปงจิตๆแบบนี้เยอะนะ
สงสารธัญ
-
เรารู้ เราเดาคร่าวๆ แต่เราก็ร้องไห้
สงสารเด็กชายธัญที่ต้องเผชิญอะไรแบบนี้ตามลำพัง
ไม่มีผู้ใหญ่คนอื่นที่คอยช่วยเหลือ
มันเหมือนจมดิ่งลงในความมืดเกินไป
หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ หวาดกลัว
อิธเนศมีสิทธิ์อะไร ยังมีหน้ามาตามราวีชีวิตธัญอีกเรอะ
จิตใจทำได้ยังไง ติดคุก ตายไปซะ อยากเหยีบหน้ามากเลย
คุณภูเมศ อย่าทิ้งธัญเลยนะ
เราอยากให้คุยกัน ที่ธัญบอกคือความจริงนะ
ไอ้บ้านั่นคือพ่อ ที่ข่มเหงลูกอีกต่างหาก
กว่าธัญจะมามีชีวิตได้ขนาดนี้ มันมากเกินไปจนไม่อยากให้ผิดหวังอีกแล้วอ่ะ
สงสาร อยากทิ้งธัญเลยนะ เรารู้ว่าธัญไม่ได้บอก
แต่ใครจะกล้า เรื่องละเอียดอ่อนขนาดนึ้
ให้มันเป็นอดีตได้มั้ย
และขอร้องคนแต่งอย่าทิ้งช่วงนานเลย
ใจจะขาดอะ อยากให้ธัญหลุดพ้น
อยากให้อิธเนศเข้าคุก หรือโดนเองบ้างไปเลย
ยังมามีหน้าระรื่นอยู่ได้ เกลียดดดดดดดดดดดด+
เราไม่เทคนเขียนหรอก เราจะรออ่านวันที่สดใสของธัญ เราเชื่อว่าฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ แม้มันจะมาช้าไปบ้าง แต่มันต้องมีสิ
ทำใจกว่าจะอ่านได้ก็หมดวัน
แต่งได้ดีจนอินแปดล้านริบจริงๆ
-
บีบหัวใจ ที่ผ่านมาพยายามคิดว่าไม่ลึกซึ้ง แต่ความจริงแล้วเจ็บปวด
หลอกใช้ความไว้ใจ รอเวลาหลอมเด็กคนหนึ่งให้ได้ดั่งใจ เหมือนสะกดจิตน่ะ รอเวลาให้ธัญญ์บอกว่าไม่ชอบผู้หญิง
มันคือความอดทน อดสู คือชีวิตเจ็บปวดมากค่ะ คิดในแง่ร้ายเลยนะ ที่เลือกแม่ธัญญ์เพราะอยากได้ธัญญ์
แล้วเค้าฉลาด บีบให้ธัญญ์มีแต่เค้า ทุกคนถอยห่าง คือสุดท้ายแล้วยังไงธัญญ์ก็จะไม่มีใครแล้วเค้าคือคนที่อยู่เคียงข้าง
บอกเลยว่าล้ำลึกมากค่ะ เจ็บแทน จุกอก
พอลึกซึ้ง ก็ไม่แปลกที่จะไม่ปล่อยให้ใคร
ธัญญ์อย่ายอมแพ้นะ คุณภูอย่าปล่อยมือเลย พังแล้ว หมดแล้ว แต่เริ่มใหม่เหอะ เหมือนที่ตอนแรกเลือกที่จะไม่ฟังคลิปเสียง
คิดว่า ไม่ว่าร้าย หรือแย่ยังไง ก็เลือกธัญญ์ รอธัญญ์ด้วยนะ น้องเจ็บปวดมามาก เหมือนถูกหลอกใช้กับความไว้ใจ
เศร้ามากเลยค่ะ ตอนนี้ทำน้ำตาไหล
-
อ่านแล้วจะอ้วกกับพฤติกรรมของคน
คนเขียนฝีมือดีเกิน
อ้วกแล้วนึกอยากจะอ้วกจริงๆ
-
สะเทือนใจ น้ำตาไหลไม่หยุดเลย สงสารธัญญ์มากๆ
ลุงอย่าทิ้งน้องนะ ลุงต้องเข้าใจน้องนะ ลุงต้องช่วยน้องให้หลุดพ้นจากไอ้เลวธเนศให้ได้นะ
-
โฮรรรรรรสงสารธัญญ์ ชีวิต!! เหี้ยธเนศโคตรโรคจิต จะรับผลกรรมยังไง?? บ้าไปแล้ว //ธัญญ์เล่าให้หมดเลยนะ หมดทุกเรื่อง เกิดอะไรยังไงขึ้นกับตัวบ้าง ถึงแม้จะต้องหวนนึกถึงมัน แต่เพื่อปลดความอัดอั้นในใจออกไป ต่อจากนั้นก็แล้วแต่ลุงจะตัดสินใจเอง พิจดูว่าจะเชื่อหรือไม่ยังไง คิดดีๆนะ รักมากขนาดนี้ ทบทวนดูแววตามองเศร้าที่ผ่านมาเพราะแบบนี้ใช่ไหม ถึงเป็นคนแบบนี้ ต้องอยู่กับความเจ็บปวดมามากเท่าไหร่ ภูเมศศศศศศศศ คิดๆ จากนี้ไปก็ปกป้องธัญญ์ที สงสารไม่ไหวแล้ว โฮรรรรร TT_TT //เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียว 23 ตอนนนนโคตรรสนุกกเลย ชอบบบบบบบบ มีครบทุกรส ชอบบธัญญ์ น้องภูมิน่าร๊ากกกกกกก ชอบตอนกวน แกล้งกัน ปากบอกไม่ชอบเด็ก แต่วิธีสอนดีไปอีก นอกตำรา //ผ่านมันไปด้วยกันนะ สติสติ อยากเห็นครอบครัวสุขสันต์หรรษา เรา 3 คน เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะ #ภูเมศธัญญ์ รักกันแล้ว คิดถึงตอนที่จากกัน มันปวดใจมากขนาดไหน อดีตผ่านไปแล้วแก้ไขไม่ได้ ทำวันข้างหน้าให้ดี สู้ๆค่ะไรท์ รออ่านตอนต่อไปค่ะ ชอบบมากๆแต่งเก่งอ่านลื่นไหล อินตามโคตรๆ :pig4: o13 :katai2-1:
-
งวด 23.5 นี้ เป็นตอนที่อ่านไปแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนไปตลอดตอนเลยค่ะ //มีความอินมากกกก ฮาา
ทั้งที่เดาๆไว้อยู่แล้วว่าน่าจะเป็นเรื่องล่วงละเมิดทางเพศประมาณนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเยอะขนาดนี้เลยยย
ธเนศเป็นตัวละครที่น่าขยะแขยงมากเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้งสงสารนุ้งธัญญ์ไปอีกกกก ฮืออออ :sad4:
//ลุงเมศต้องเชื่อนุ้งนะ ทำให้นุ้งกลับมายิ้มเหมือนเดิมนะ ฮืออออออ
ปล.ชอบภาษาเขียนของคุณเรนนี่ในงวดพิเศษนี้นะคะ(จากปกติก็ชอบอยู่แล้ว อิอิ) ใช้ภาษาสวยมาก มีความเปรียบเปรยให้ขยะแขยงธเนศเข้าไปอีก ทำให้อินกว่าเดิม5555
แต่ขอร้องนิดนึงได้ไหมคะ ช่วยมาต่ออีกนิดได้ไหม ไม่อยากรู้สึกค้างที่ความขยะแขยงแบบนี้เลยค่ะ ฮาาาา
รองวดต่อไปนะคะ ขอให้โชคดีในการสอบด้วยค่ะ :)
-
ไม่เทค่ะสัญญา แอบคิดไว้แล้วว่าธัญญ์น่าจะเจออะไรประมาณนี้มา
เพราะการจะทำให้เด็กสักคนโตมาเป็นแบบนี้ได้ จิตใจน่าจะบอบช้ำมาไม่น้อย
คนเขียนเขียนได้ดีมาก ดีเกินไปจนรู้สึกตามน้องธัญญ์ แล้วเกือบจะอ้วกออกมาเลยค่ะ
สงสารน้องธัญญ์ สงสารมากๆ ทางนี้ไม่ชอบอะไรลื่นเมือกๆอยู่แล้ว
แล้วทุกครั้งที่น้องธัญญ์บรรยายถึงมัน นี่เข้าใจความรู้สึกมากๆ สงสารเหลือเกิน
ยิ่งคนที่กระทำเป็นคนที่รัก เคารพ และไว้ใจ น้องธัญญ์คงจะรู้สึกใจสลายจริงๆ
14ปีนั้นยังเด็กจริงๆ ควรจะเป็นวัยที่ได้เติบโตอย่างสวยงาม คุณธเนศนี่มัน :angry2: :fire:
ณ จุดนี้อยากจะขอที่อยู่และอีเมลล์ลุงภูเมศแล้วร่อนตอนนี้ไปให้ลุงอ่านมากๆ
อยากให้ลุงรู้ว่าความจริงเป็นมายังไง น้องธัญญ์ต้องการลุงนะ ช่วยกอดน้องแน่นๆหน่อย
น้องไม่ได้โกหกเลย อย่าโกรธน้องเลย โฮฮฮฮ :hao5:
-
เดาได้แต่ต้นว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณธเนศกับธัญญ์เป็นแบบนี้ และรอคอยอ่านเฉลยตอนนี้อยู่
คุณ RAINYDAY เขียนได้ดีมากกกกก ไม่ได้บรรยายเป็น nc โจ่งแจ้งแต่กลับทำให้คนอ่านเห็นยิ่งกว่าภาพ...
รับรู้เสียงกรีดร้องของธัญญ์...และยิ่งกว่านั้นได้กลิ่นความน่าสะอิดสะเอียนของคุณธเนศ...มันชัดเจนมากกกก
งวดที่ 23.5 - SIN OF INNOCENCE - เขียนได้ดีจริง ๆ ราวกับชมภาพยนตร์ 3 มิติ ชัดต่อหน้าต่อตา
(:กอด1: กอดคนเขียน อยากให้คนได้อ่านตอนนี้กันเยอะ ๆ)
ความรุนแรงในครอบครัวมักเกิดจากคนใกล้ตัวที่เหยื่อให้ความไว้วางใจ
-
เรารู้สึกสะอิดสะเอียนกับพฤติกรรมของธเนศ
แล้วก็น้ำตาไหลด้วยความพรั่นพรึงตลอดการอ่านงวดนี้
มือไม้สั่นไปหมดเลยค่ะ
ผ่านมาหลังจากอ่านจบ เกือบชั่วโมง ถึงจะสามารถมาเม้นได้
ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นถึงขั้นนี้เลยค่ะ
น่าประหลาดใจและน่ากลัวมากจริงๆ
-
ทำใจอ่านงานเขียนแนวข่มขืนไม่ได้จริงๆ ..ติดตามมาตั้งนาน แอบภาวนาไม่ให้เป็นแนวนี้ แต่ก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ ด้วยความเคารพค่ะคุณนักเขียน เราชอบงานคุณมากๆ แต่คงทำใจไปต่อไม่ไหวจริงๆ
-
ธัญญ์~~~~
จากที่อ่านมาก็มีเดาๆไว้ค่ะว่าธเนศต้องเคยทำอะไรธัญญ์ไว้แน่นอน
คนเราจู่ๆจะมามีปมเองก็ไม่ใช่ น่าสงสารธัญญ์มากค่ะ
อ่านแล้วอินเพราะเราก็เคยไปอ่านเจอเรื่องเด็กโดนล่วงละเมิด
เหมือนผู้ใหญ่ไปใส่โปรแกรมใหม่ให้เด็ก มห้เขาจดจำว่าทั้งหมดเป็นเพราะเขา
แย่ค่ะ สะเทือนใจ ตอนนี้สะเทือนใจมากกกกกกก
รอตอนหน้าค่ะ ภูเมศอย่าทิ้งน้องนะ งือออออ
-
:ling3:
-
เกลียดธเนศ! เกลียดมาก! โมโห พาไปหมกป่าได้ไม๊
-
สงสารธัญจับจิตจับใจ
ขอให้ภูเมศดึงออกมาจากโคลนตมด้วยเถอะนะ
-
อ่านไปน้ำตาไหลไป สงสารธัญญ์มากมายสุดบรรยายจริงๆ
ผ้าขาวบริสุทธิที่ถูกคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจที่สุดทำลายกับมือ
อ่านแล้วอินมากๆ เรื่องล่วงละเมิดเด็กแบบนี้มีอยู่จริงๆและทุกครั้งที่อ่านเจอข่าวแนวนี้
ก็จะตั้งคำถามเสมอว่า จิตใจคนทำทำด้วยอะไร.. และเคยอ่านเจอเหมือนกัน
ทำแล้วโยนความผิดให้เด็กที่ถูกกระทำ แบบ..ชั่วไปไหน
ลุงงง อย่าทิ้งน้องไปไหนนะ น้องไม่ได้โกหก และคนที่หวาดกลัวการถูกสัมผัส
กลับยอมให้ลุงนัวเนียขนาดนี้ น้องรักลุงมากๆเลยน๊า ถ้าลุงรู้เรื่องทั้งหมดลุงต้องไปจัดการ
อิธเนศให้น้องนะ เกลียดและแขยงมันมากแบบทาก ไส้เดือนที่คนแต่งบรรยายนี่แบบใช่เลยอ่ะ
ชื่นชมคนแต่งสุดๆเลย แต่งเก่งมากกก มีฝีมือมากๆเลยรู้ตัวไหมคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สงสารน้องธัญญ์มากเลย และก็กลัวใจว่าจะสู้คุณธเนศไม่ได้ด้วย
-
ไม่เทค่ะไม่เท ทำไมต้องเทคะ ตอนนี้นึกถึงแต่ลุงภูเมศแล้วอยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ รอนะคะ ถึงจะเดาเรื่องไว้ได้อยู่แล้วแต่คนเขียนก็บรรยายออกมาได้ดีจริงๆ ไม่ใช่แค่การข่มขืนแต่เลือกบรรยายความรู้สึกของธัญญ์ออกมาให้คนอ่านอย่างเราได้เข้าใจมากขึ้นได้ดมาก ไม่ใช่แค่การบอกว่ารังเกียจ ขยักเเขยง แต่นี่มันเห็นภาพชัดเจนเปรียบเทียบได้เข้าใจมากเลยค่ะ ตอนนี้ก็รอลุ้นคนอบอุ่นแบบลุงโอ้ยยอย่าเพิ่งถอดใจจากธัญญ์นะ
-
นั่นไงว่าแล้ว....สงสาร ธัญญ์
-
เอาจริงๆคือเดาได้ตั้งแต่ที่ธเนศออกมาแล้วล่ะค่ะว่าธัญกับธเนศต้องเคยมีอะไรกันโดยที่น้องไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่คิดว่าคุณคนเขียนจะเขียนมาให้น่าขยะแขยงขนาดนี้ (คือไม่ได้ว่านะคะ คือทำให้เข้าใจน้องเลยค่ะว่าน้องไม่ได้มีความสุขกับเซ็กนั่นเลย เป็นการข่มขืนอย่างแท้จริง) เราต้องค่อยๆอ่านทีละนิด แล้วพักกินน้ำ คือพออ่านแล้วจินตนาการภาพตามน้องธัญ ตามที่คุณคนเขียนละเมียดบรรยาย เราจะอ้วกจริง ๆ ค่ะ ละก็เกลียดธเนศมาก เหมือนเพราะเคยเรียนเรื่องเกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศเด็กมา เลยเข้าใจน้องธัญมากๆๆจริงๆ ว่าความรู้สึกน้องเป็นยังไง โลกสีขาวที่อยู่ดีๆกลายเป็นดำขนาดนั้น มันแย่ขนาดไหน ความรู้สึกที่ตัวเองสกปรกจนฆ่าตัวตายนั้น มันเป็นอย่างไร... ฮืออ เป็นกำลังใจให้น้องธัญนะคะ...
ถึงตอนนี้จะน่ากลัว น่าขยะแขยงขนาดไหน แต่ปฎิเสธไม่ได้จริง ๆ เลยค่ะ ว่าเขียนออกมาได้สุดยอดมาก ๆ สุดยอดจริง ๆ ค่ะ ไม่รู้จะติตรงไหนเลย ดำดิ่งไปกับน้องธัญสุด ๆ ติดตามเลยค่ะ
คุณภูเมศอย่าใจร้ายกับน้องมากนะคะ T_T น้องไม่ได้คิดร้ายกับคุณภูเมศหรอกค่ะ แงงง น้องธัญก็อย่าสร้างกำแพงกับคุณภูเมศนะ อย่าคิดมากเลย เราเชื่อว่าถ้าน้องธัญบอกความจริงไป คุณภูเมศต้องเข้าใจ แงงงงงงง เป็นกำลังใจให้ทั้งน้องธัญ ทั้งคุณภูเมศ และก็คุณนักเขียนนะคะ สู้ๆค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วโคตรบีบหัวใจเลยค่ะ สงสารน้องธัญญ์มากจริงๆ
เด็กคนหนึ่งทำไมต้องมาเจออะไรที่โหดร้ายขนาดนี้ อ่านไปน้ำตาก็พาลจะไหล
มันอึดอัด สะอิดสะเอียน บีบรัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่พยายามอ่านให้จบ
คนเขียนบรรยายได้ดีมากจริงๆค่ะ เห็นภาพมาเป็นฉากๆ
รู้เลยว่าธัญญ์ขยะแขยงแค่ไหน ยิ่งเราโคตรเกลียดพวกเมือกๆลื่นๆ มาเจอแบบนี้เข้าใจน้องเลย
คนเขียนสู้ๆนะคะ
:m15:
-
สวัสดีค่ะ
จริงๆ เราหยุดอ่านเรื่องนี้ไปสักพักตั้งแต่ตอนที่ 10นิดๆ กะว่าอัพเยอะๆ แล้วค่อยมาอ่านทีเดียว
คงไม่บอกว่าชอบตอนล่าสุดหรอกค่ะ เพราะมันคงไม่มีใครชอบความรู้สึกแบบนั้นอยู่แล้ว
แต่อยากจะบอกว่าชอบวิธีการปูเรื่องมากๆ คือมันไม่ใช่ว่าเดาไม่ได้ แต่มันอิมแพคต่อความรู้สึกขณะที่อ่านมากๆ
เรานั่งร้องไห้เลยค่ะ พีคมาก สงสารมาก รังเกียจมากด้วย และสุดท้ายก็ค้างมากเช่นกันค่ะ 55555
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆ กับทุกอย่างค่ะ
-
นั่นไง..... เอาเป็นว่าเรื่องเฒ่าโรคจิตนั่นเราจะปล่อยผ่านไป แต่ตอนนี้สิ่งที่อยากรู้และกังวลคือ ความสัมพันธ์ของลุงภูกะน้องธัญญ์มากกว่า ขอเถอะ.... อย่าปล่อยให้ลุงเข้าใจผิด อย่าปล่อยให้น้องปากแข็งเหมือนก่อน อย่าปล่อยให้เขาต้องแยกกัน ได้โปรดๆๆๆๆ อย่าทำอย่างนั้นเลย แค่นี้ก็บีบหัวใจพอแล้ว สงสารน้อง สงสารลุง สงสารหลานภูมิด้วยเถ้อ..... :call: :call:
-
ไม่น่าเลยเรา :ling2:
-
สวัสดีค่ะ :D
วันนี้วันที่ 11 เดือน 11 --> Pocky Day มานึกได้ตอนเย็นพอดี เลยแอบอู้วาดเล่น ออกมาเกือบ ๆ จะเป็นโดจิน(มั้ง?)สั้น ๆ มานิดนึง ก็เลยเอามาแปะค่ะ แฮร่ ๆ
ถือว่าขำ ๆ ตัดอารมณ์นะคะ :z2: :z2:
(ถ้ารูปเล็กไป คลิกที่รูปให้มันขยายนะคะ) :D
(http://orig15.deviantart.net/fc63/f/2016/316/f/9/pocky01_resize_by_maew3ta-dao4uhh.jpg)
(http://orig04.deviantart.net/b19a/f/2016/316/7/5/pocky02_resize_by_maew3ta-dao4uh2.jpg)
(http://orig06.deviantart.net/7667/f/2016/316/f/3/pocky03_resize_by_maew3ta-dao4ugr.jpg)
ลุงเป็นพระเอกที่น่าสงสารยังไงพิกล...
(http://orig06.deviantart.net/0abe/f/2016/316/8/3/pocky04_resize_by_maew3ta-dao4ugn.jpg)
(http://orig12.deviantart.net/2f73/f/2016/316/c/3/pocky05_resize_by_maew3ta-dao4ug8.jpg)
อันนี้แถมค่ะ
(http://orig13.deviantart.net/a91e/f/2016/316/3/5/pocky06_resize_by_maew3ta-dao4ug2.jpg)
โถน้องภูมิลูก.... พี่เลี้ยงปั้นมาดีค่ะ (เรอะ?) พี่ตังระวังตัว :hao6:
ไว้พบกันงวดหน้า ๆ โน้นนะคะ ^w^
แฮปปี้ป๊อกกี้เดย์ค่ะ >3<
-
ส่วนตัวนั้นลุ้นและรอคู่ภูมิพี่ตังมากกกกกกกกกกกก
ไม่รู้จะได้อ่านม๊ายยยยยย คึคึ
เอาคู่พ่อให้รอดก่อน (นักเขียนบอกกกก) ฮี่ๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยย น้องภูมิน่ารักอ่ะ
-
แอร๊ยยยยยย!!!!!
ป๊อกกี้น่ากิน เพราะกินกับธัญญ์นี่เอง
-
พี่ธัญญ์ร้ายยยยยยย 555555555
-
ง่อววว
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
5555 ขำป๋าภูพุ่งเข้ามาแยก พี่ธัญญ์ร้ายย 555 น้องภูมิน่าร๊ากกกกกก เขินสุดท้ายก็โดนกิน >///< ชูป้าย #ภูมิตัง ยิ้มตามเลย ^____________^ //คิดถึงค่ะยังรอ
-
ก็พอเดาได้ว่าน่าจะเกิดอะไร แต่พออ่านเข้าจริงๆ ก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ สงสารเด็กที่ถูกกระทำแล้วผลกระทบเกิดกับจิตใจเด็ก ความจริงก้อยากผ่านตอนนี้ไป แต่ก็อดไม่ได้ ได้แต่หวังว่าลุงจะเข้าใจเด็ก อย่าทอดทิ้งน้องนะลุง :m15:
-
งุ้ยยยยยยยยยย น้องธัญญ์ช่างแกล้งงงงงงง เด่วผีผลักทำไงล่ะคะ (ผียังไม่ทันผลัก ลุงผลักก่อน 55565)
สงลุง ลุงใช่พระเอกจริงๆใช่มั้ยเนี่ยย ฮาาา ว่าแต่ป้อนป๊อกกี้ตะไมต้องมีผ้าห่มคลุมดัวะอ่าา >///<
คิดว่าพี่ตังจะรอดมั้ย ???
เป็นโดจินสั้นคั่นเวลาที่ดีต่อใจหน่วงๆมากค่ะ
ปล.อยากให้น้องธัญญ์ป้อนให้บร้างงงง *ลุงผลักหน้าหงาย
-
ถถถถถ ได้พี่เลี้ยงแบบนี้ พีตังเตรียมโดนอ้อยยัง
-
น่ารักจนเกือบลืมดราม่าตอนล่าสุดเลยค่ะ55555555 :o8:
-
น่ารักอ่ะ พี่ธันช่างขี้แกล้งน้องจริงๆๆๆ แอบฮ่าตอนลุงมาแยกวง ก๊ากกกกกกกกก
แอบรอรุ่นลูกด้วยน่ะ อิอิ
ตั้งตารอตอนหลักเลย ฮ่าๆๆๆ
-
ป้อกกี้เดย์ค่อยดึงอารมณ์ขึ้นมาหน่อย
ต่อไปพี่ตังเสร็จแน่ 55555
-
:hao6:
-
สงสารธัญญ์ ขอให้มีความสุขซะทีนะธัญญ์ พี่ภูรักธัญญ์ให้มากๆน้าาา
-
กดบวกเป็ดแล้วเป็น 11 ด้วย
ครบวันป๊อกกี้พอดี อิอิ
พี่ธัญล่อลวงน้องภูมิเรอะ
สงสารคนพ่อจริงๆ เอ๊ะหรือไม่ต้องสงสารน่าาา
เพราะสุดท้ายลุงได้กินยกกล่องเลยนี่่น่าาา
พี่ตังงงง สนใจน้องหน่อยยย
-
น่าร๊ากกกก~
-
ฟินพี่ตังน้องภูมิ
-
ง่อววว โตไวไวนะน้องภูมิ ป้าจะรออ่านเรื่องของหนูกะพี่ตัง คิกคิก
-
ไม่ได้กินป็อกกี้มาหลายปีแล้ว...เลยวัย :o8:
เห็นน้อง ๆ กินกันแล้วคงต้องไปจัดซักหน่อย อยากกินบ้าง :laugh:
-
อ่าาา รู้ซะที อึดอัดมา 23 ตอนอ่ะ
สงสารธัญญ์
แต่อยากให้มีอะไรก็บอกพ่อน้องภูมิ
ถ้ารักเขาก็น่าจะไว้ใจเขาได้นะ
ให้เขารู้เองมันอาจจะไม่ดีกับใครป้ะ
ฮอลลลล บอกไปเหอะ แล้วจะเป็นยังไงก็วัดใจแม่มเลย
ไม่ใช่เอาแต่บอกว่าไม่มีอะไร เกลียดดดดด
-
พี่ตังหน้าง่วงไปนะ สงสัยกำลังมึน ฮ่าๆๆๆๆ
-
หายตัวจากเล้าไปนาน กลับมาได้อ่านดราม่าเลย
#ยาวไปคืนนี้
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ติดเลย ดันมาค้างตรงไคลแมกซ์พอดีอีก กรีดร้องงงงงง
-
คิดถึงจังเลยยยย :mew2:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดพิเศษ Christmas
เป๊กมายืนรีรออยู่หน้าร้านตั้งแต่ก่อนลูกพี่ถึงเวลาเปลี่ยนกะตั้งเกือบชั่วโมง เห็นวันนี้บอกอยู่แทนเพื่อนร่วมงานถึงแค่หนึ่งทุ่ม ทว่าลูกพี่คนใจดำเห็นเขานานแล้วกลับมองผ่านไปเหมือนมองทะลุอากาศธาตุ แม้จะมีเหตุให้ต้องหันมาทางนี้เป็นครั้งคราว ก็ยังคงตีหน้านิ่งสนิทประหนึ่งรูปปั้นหิน
เด็กหนุ่มเผลอทำหน้าบูด บ่นงุบงิบไปด้วยทั้งปากยื่นปากยาว ลูกพี่นะลูกพี่ นานทียังเห็นโปรยยิ้มให้ลูกค้าบ้าง แล้วดูตอนปรายตามาทางนี้เข้าเถอะ อย่างน้อยเจอคนรู้จักมักคุ้น ห้องพักก็อยู่ติดกันแท้ ๆ ควรแสดงสีหน้าท่าทางให้รู้กันสักหน่อย แต่ระดับนี้ หากไม่เรียกว่าเฉยสนิทจริง ๆ ก็ต้องเรียกว่าสายตามีปัญหาแล้ว มองมาแต่ไม่เห็นเขายืนหัวโด่โบกไม้โบกมืออยู่อีกฟากของกระจกใส ปล่อยให้หน้าม้านเหมือนคนบ้าจนต้องลดมือลงเหนียม ๆ หันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้เด็กหัวเกรียนตัวกระจิ๋วที่เดินผ่านแล้วถึงกับหยุดเดินเพื่อหัวเราะคิกคัก
ใครใช้ให้มีลูกพี่อินดี้ เป๊กกลับหลังหันอย่างจนใจ แต่ยังไม่ยอมเดินไปไหน ตัดสินใจย่อตัวลงนั่งเฝ้าแถวบันไดเตี้ย ๆ ใกล้ประตูทางเข้าออก เผื่อลูกพี่ตั้งใจย่องหนีจะได้ตะครุบตัวไว้ทัน
ช่วยไม่ได้ คืนนี้คริสต์มาส เทศกาลเฮฮาปาร์ตี้ของผู้คนแท้ ๆ แต่ตัวเขาซึ่งไร้ญาติขาดมิตร แถมเพื่อนฝูงที่เคยสำมะเลเทเมาด้วยกันก็ขาดการติดต่อจนหายหน้ากันไปหมดแล้ว ให้นอนแกร่วจินตนาการถึงงานฉลองของชาวโลกอยู่ในอพาร์ตเมนต์รูหนูเห็นทีจะเฉาตาย จะโทษใครถ้าไม่ใช่ลูกพี่ธัญญ์ ที่หลังจากใช้หนี้ก้อนโตให้เขาเรียบร้อย (และเคยโดยอัดน่วมแทนเขาอีกต่างหาก) จนเขาปลดแอกตัวเองได้ ก็ไม่รู้ใช้ไสยศาสตร์อะไรดลจิตดลใจให้เขาลด ละ เลิกทำตัวเสเพลได้เด็ดขาดในที่สุด ถึงขั้นตั้งต้นชีวิตใหม่ หาอาชีพสุจริตทำ หันหลังจากแก๊งเพื่อนอันธพาลที่เคยคบ โดนตอแยอย่างไรก็กัดฟันไม่ไปวอแวด้วยอีก
แล้วอย่างไรล่ะ สุดท้ายกลายเป็นเด็กดี นอกจากไร้ญาติขาดมิตรอยู่ลำพังในเมืองกรุงแล้ว เพื่อนฝูงหน้าเดิม ๆ ตอนนี้เรียกว่าหายเกลี้ยง เหลือแต่ลูกพี่เป็นที่พึ่งพิงทางใจ—แม้ดูเหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยเต็มใจให้พึ่งเท่าไร แต่คืนนี้ไม่ว่าจะโดนปฏิเสธแบบไหนต้องลากตัวไปเที่ยวเล่นด้วยกันให้ได้
จำได้ว่าลูกพี่บอกจะอยู่กะนี้ให้เพื่อนถึงหนึ่งทุ่ม แต่กว่าเจ้าตัวจะเดินออกมาจริง ๆ ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว ไม่รู้เห็นเขารอจึงจงใจโอ้เอ้หรือเปล่า เท่าที่คบกันมาสักระยะหนึ่ง รู้สึกได้ว่าฝ่ายนั้นออกจะซาดิสม์อยู่ไม่น้อย
ตั้งตารออยู่เป็นนานสองนาน ถึงเวลาเลิกงานจริง เขายังไม่ทันได้อ้าปากทักทาย ลูกพี่ธัญญ์ก็เดินตัวปลิวผ่านหน้าไปเหมือนเดินผ่านถังขยะหน้าร้านสะดวกซื้อ
“ลูกพี่!” เขารีบร้องเรียก วิ่งทั่ก ๆ ไปหา เขย่งตัวกอดคออีกฝ่ายหมับอย่างถือวิสาสะ เพราะรู้ว่าธัญญ์ไม่หันกลับมาแหง ไม่รีบบุกคงโดนทิ้งกันดื้อ ๆ นี่ละ “โห ผมอุตส่าห์รอตั้งนาน”
สายตาบอกชัดแบบไม่ต้องเอ่ยปากเลย ว่า ‘ก็ไม่ได้บอกให้รอสักหน่อยนี่’
“ปะ ไปเที่ยวกัน”
พอจบประโยคนั้น ก็ถูกธัญญ์จู่โจมด้วยสายตาอีกหน
“วันนี้คริสต์มาสเลยนะเว้ย!” เขาร้องเสียงดัง “ใจคอพี่จะตรงกลับบ้านเลยงี้ ลำพังพี่ทำหน้าหดหู่เบื่อโลกอย่างเดียวก็แย่แล้ว วันที่คนอื่นเขาฉลองดันทำตัวหดหู่กว่าเดิมอีก ซานต้าจะต้องร้องไห้แหง”
“ช่างซานต้าสิ” ธัญญ์ตอบเบา ๆ
“โห คนเรา”
“เขาเป็นญาตินายหรือไง”
“...ก็ไม่..” เป๊กหน้าหงอย
“เป็นคริสต์รึก็เปล่า”
“อ่า..รู้ได้ไง ผมอาจจะเป็นก็ได้” เป๊กงึมงำไม่เต็มปาก จะว่ากันตามข้อมูลในบัตรประชาชน เขาก็เป็นชาวพุทธนั่นละ แม้จะทำตัวไม่สมเป็นพุทธศาสนิกชนเท่าไร
“อยากฉลองนัก งั้นลองบอกความสำคัญของคริสต์มาสมาซิ” คราวนี้ลูกพี่ใส่ไม่ยั้ง “ต้นกำเนิดเป็นยังไง ทำไมเขาถึงฉลอง ใครสร้าง ใครเกิด—” อีกฝ่ายพูดถึงตรงนั้น แต่แล้วกลับชะงัก หันไปปิดปากนิ่งสนิทดังเดิม
เป๊กถอนใจเหี่ยว ๆ “ใครเกิดก็ช่างเหอะ พี่ก็รู้ผมเรียนมาน้อย จะให้รู้อะไรเยอะแยะวะ”
ธัญญ์เงียบ เห็นแต่ว่าเบนสายตาไปทางอื่น ระหว่างพวกเขาเดินผ่านร้านรวงที่ประดับประดาด้วยไฟหลากสี มีต้นคริสต์มาสน้อยใหญ่วางเรียงรายอยู่ตลอดทาง มีเพลงคริสต์มาสที่ฟังไม่ออก แต่ก็เหมาะกับบรรยากาศรื่นเริงเป็นบ้า
เด็กหนุ่มตาละห้อย เห็นต้นเขียว ๆ แดง ๆ สูงใหญ่ที่มีดาวสีทองอยู่บนยอดก็ได้แต่มองตามแทบเหลียวหลัง แต่มือยังเกาะกับคอและไหล่อีกฝ่ายไว้แน่นเหมือนกลัวถูกสลัดได้สำเร็จ
“สมัยผมอยู่บ้านนอก เห็นพวกเด็กโรงเรียนคริสต์ดี๊ด๊าอย่างกับอะไรดี มีจับฉลาก มีร้องเพลง เล่นเกม หอบของขวัญกลับบ้านเป็นกอง ผมเรียนแต่โรงเรียนวัด ก็อยากเล่นบ้างอะไรบ้าง”
ได้ยินเสียงธัญญ์ถอนใจเบา ๆ คั่นจังหวะ เป๊กได้แต่ถอนใจตามอีกทอดเหมือนเป็นโรคติดต่อ
“ไปร่อนกันเหอะ คริสต์มาสนี่ใครเกิดก็ช่างมะ สมมติว่าเป็นวันเกิดลูกพี่เองก็ได้เอ้า”
เงียบกันไปนาน กว่าธัญญ์จะพึมพำเสียงแผ่ว
“..ทำรู้ดี”
เสียงดนตรีในบริเวณนั้นกลบเสียงคนพูดไปเกือบหมด เขาได้ยินไม่ชัด จึงเอียงหูเข้าไปฟังใกล้ ๆ
“ว่าไงนะ?”
“โตป่านนี้แล้ว” ฝ่ายนั้นเอ่ยดังกว่าเก่า แข่งกับเสียงจอแจรอบตัวจนเกือบเป็นตะโกน ฟังดูเหมือนไม่ใช่ถ้อยคำเดิม แต่ก็ช่างเถอะ “ดูทำหน้าซื่อบื้อ” ยังมีเหน็บปิดท้ายอีก
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองอย่างพยายามสำรวจ ไม่แน่ใจว่าไอ้หน้าซื่อบื้อนี่คือเขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่ใต้แสงไฟที่อาบใบหน้าด้านหนึ่งของลูกพี่ธัญญ์ เป๊กคล้ายเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ วาดบนริมฝีปาก ดวงตาสีดำสนิทสะท้อนแสงไฟยามค่ำคืน ดูกึ่งเศร้ากึ่งอ่อนใจ
“โหย หายดุแล้วเรอะ”
ธัญญ์ไม่เถียง ยักไหล่ครั้งหนึ่งแล้วเบือนหน้าไปทางอื่นอีกหน
พวกเขาเดินผ่านป้ายรถเมล์ที่มักใช้เป็นเส้นทางกลับประจำ ทว่าครั้งนี้แทนที่จะหยุดรอรถอย่างเคย ธัญญ์กลับเดินเลยออกไปอีก มุ่งหน้าไปยังย่านการค้าซึ่งกำลังคึกคักยิ่งกว่าฝั่งที่พวกเขาเพิ่งเดินจากมา
“เอ๋?” เป๊กเลิกคิ้ว หันไปมองคนข้างกาย เห็นยังทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาก็ผิวปากหวือเป็นเชิงล้อเลียน “นั่นแน่! ตัวเองก็อยากเที่ยวใช่ไหมล่ะ ทำอิดออด ที่แท้ก็ไม่กลับบ้านกลับช่องเหมือนกัน”
หลังจากนั้นยังพล่ามต่อน้ำท่วมทุ่ง “ยอมรับเหอะ ช่วงเทศกาลอย่างนี้ อยู่คนเดียวมันเหงาจะตาย ไหน ๆ ลูกพี่ก็หาสาวควงไปเที่ยวเล่นด้วยไม่ได้ทั้งที ผมจะยอมอยู่เป็นโสดเที่ยวเป็นเพื่อนเองก็ได้ เห็นแก่ที่เคยช่วยผมไว้หรอกนะ”
ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเข้าตัวพิกล ทว่าอารมณ์ดีใจมีมากกว่า ล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือตกรุ่นที่ซื้อมามือสอง แต่ยังอุตส่าห์มีกล้องพอเข้าท่า จับชูขึ้นสูงแล้วตั้งท่าจะเซลฟี่
“ยิ้มเร้ว!” เขาคะยั้นคะยอ เอาไหล่กระแทกอีกฝ่ายที่ทำหน้าเนือยแบบผิดกาลเทศะ “หน้าบูดเป็นตูดลิงมันไม่คูลเว้ย!”
ความพยายามล้มเหลว จนเป๊กตัดสินใจว่าช่างเถอะ หน้าอย่างนั้นก็สมเป็นลูกพี่ดีอยู่แล้ว แถมเถียงไม่ออกอีกว่าต่อให้ไม่ยิ้มก็หล่ออยู่ดี ไม่สิ...ทำแอ๊บขรึม พูดน้อย กล้ามเนื้อหน้าอัมพาต เลยยิ่งดูลึกลับแบบที่พวกผู้หญิงชอบต่างหาก นับว่าเกิดมาหล่อเสียของโดยแท้ ลองเขาได้หนังหน้าแบบนี้หน่อยไม่ได้ ขี้คร้านจะมีสาว ๆ วิ่งมาต่อคิวขอซบอก
ยิ้มเคลิ้มให้กับจินตนาการสุดขอบฟ้าของตัวเองพลางกดถ่ายรูปเสียงดังแชะ ติดฉากหลังเป็นร้านรวงช่วงเทศกาล ได้บรรยากาศครึกครื้น สาแก่ใจแล้วค่อยเอามาเปิดไล่ดูคร่าว ๆ กระตุกแขนคนร่วมเฟรมให้ก้มหน้าลงมาดูด้วยกัน
“เฮ้ย อันนี้ติดซานตี้ด้านหลังด้วยอะ กำลังยิ้มพอดีเลย น่าร้าก! ลูกพี่ดู ๆ!”
อาจเพราะทนความเซ้าซี้ไม่ไหว สุดท้ายอีกฝ่ายก็ก้มลงมองตามอย่างเสียมิได้ คิดว่าเดี๋ยวคงกลับไปทำหน้าเหม็นเบื่อ มองเหม่อไปทางอื่นเหมือนเก่า ทว่าหลังจากมองอยู่ได้สองสามวินาที ลูกพี่กลับยิ่งก้มหน้าลงมามากกว่าเดิม มองเป๋งบนหน้าจออย่างกับแมวกำลังจ้องเหยื่อ
“อะไร” เป๊กยิ้มกรุ้มกริ่ม “เอานิ้วแตะให้รูปซานตี้สาวสวยขยายขึ้นบนจอ “พี่ชอบแบบนี้หรอกเหรอ สวยอึ๋มดูม ๆ”
ลูกพี่ธัญญ์เอื้อมมาตกมือถือเขาไปหน้าตาเฉย ไหลลื่นไม่มีสะดุด สกิลอย่างโจรแท้ ๆ ได้ไปแล้วก็ขยายภาพขึ้นอีก จากนั้นเลื่อนภาพไปทางด้านข้างจนสาวงามเกือบตกขอบจอ
เขาเลิกคิ้ว ชะเง้อมองตามอย่างไม่เข้าใจ
ภาพอีกฝั่งนั้นมีผู้คนเป็นฉากหลัง ทั้งเด็กวัยรุ่น ทั้งหนุ่มสาวที่ดูน่าจะเป็นคู่รัก ลุงป้าวัยดึก กระทั่งผู้ชายวัยทำงานจูงเด็กซึ่งเหมือนจะเป็นลูก กำลังพากันชี้มือชี้ไม้อยู่หน้าร้านอาหารที่มีซานต้ากับฝูงกวางและกองของขวัญประดับหน้าร้าน
“สนคนอื่นเรอะ?” เป๊กพึมพำเป็นเชิงถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบ
ขณะที่เขากำลังงง ลูกพี่ธัญญ์กลับหลังหันทันที ส่งมือถือคืนให้เขาปุบปับจนเกือบรับไม่ทัน หล่นแตกไปจะให้อีกฝ่ายซื้อรุ่นใหม่ชดใช้ให้รู้แล้วรู้รอด ยังไม่ทันได้บ่น ลูกพี่คนอินดี้ก็เดินจ้ำ ๆ ไปทางร้านอาหารที่มีฝูงกวางของซานต้ายื่นหน้าต้อนรับให้สลอน
“ไปไหนน่ะ?”
“กินข้าว” ยังอุตส่าห์เมตตาช่วยตอบ
“ร้านนั้นเหรอ”
“อือ”
เขารีบแจ้นตามจนทัน กระซิบข้างหูแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ขณะรีบสาวเท้าไม่ให้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง “เอาจริงดิ มันดูแพงนะลูกพี่ มีตังค์เรอะ”
“งั้นนายก็กลับไป”
“ไล่กันซะงั้นอะ”
เป๊กชะงักขา ยืนรีรออยู่อึดใจหนึ่ง ขณะฝ่ายนั้นทิ้งห่างออกไปทุกที กำลังจะเดินเข้าร้านไปแล้ว
ถึงร้านจะดูหรู ราคาท่าทางจะแพงไม่ใช่น้อย แต่มีลูกพี่อยู่ด้วย ถ้ากล้าเดินเข้าร้านดุ่ม ๆ ไปอย่างนั้นก็คงมีเงินพออยู่ เขาเองไปนั่งอีกคน ไม่สั่งอะไรเยอะแยะเกินตัวก็ไม่น่าเป็นอะไร หรือต่อให้ลูกพี่เงินไม่พอจ่าย อย่างน้อยเขาอาจไปช่วยล้างจานตอบแทนบุญคุณคนคนนั้นที่เคยช่วยเขาไว้หลายครั้ง
หรือไม่อย่างนั้น ลูกพี่อาจจะใช้ความสามารถโจร แฮ้บกระเป๋าสตางค์ใครสักคนในร้านนั่นมาจ่ายเป็นค่าอาหารก็ยังได้อีก...
เอาเหอะ! ฝ่ายนั้นคงคิดอะไรไว้ในหัวบ้างละน่า
เป๊กกลอกตา ตัดสินใจวิ่งตามเข้าร้านไปติด ๆ
เพื่อจะพบว่าลูกพี่ธัญญ์ ที่จริงแล้วเหมือนไม่ได้คิดอะไรไว้ในหัวเลยนี่หว่า!
พอหาที่นั่งตรงมุมหนึ่งได้ หลับหูหลับตาสั่งอาหารเหมือนแค่สั่งมาส่ง ๆ ไปอย่างนั้นเอง ไม่มีถามเขาสักคำว่าอยากกินอะไรก็ส่งเมนูคืนพนักงานหนุ่มในชุดซานต้าที่ยืนยิ้มแฉ่งรับแขก จากนั้นนั่งทอดสายตาไปยังอีกฝั่งของร้านไม่พูดไม่จา
เมื่อเหลียวหลังมองตามทิศทางของคนที่นั่งตรงกันข้าม ก็พบว่ามีโต๊ะหนึ่งที่อยู่สุดปลายสายตาตรงนั้น ลูกค้าเป็นผู้ชายวัยทำงานหนึ่งคน กับเด็กชายอีกหนึ่งคน ดูแล้วน่าจะเป็นลูกชาย ทั้งสองกำลังพูดคุยกันท่าทางสนุกสนาน บนโต๊ะมีของเล่นวางอยู่ข้างกล่องของขวัญที่เพิ่งถูกแกะออก
นอกนั้นก็ไม่เห็นมีใคร
เป๊กหันกลับมามองผู้ร่วมโต๊ะตัวเองอีกครั้ง ให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้คะเนทิศทางจากสายตาอีกฝ่ายผิดพลาดไป
เหลียวมองอีกหน ก็ยังเป็นตำแหน่งเดิม พ่อลูกที่ไม่มีอะไรน่าสนใจคู่นั้น
“ลูกพี่” เป๊กกระซิบกระซาบ “จ้องขนาดนี้ กะจะล้วง’เป๋าตังค์เขาเรอะ”
ธัญญ์ชะงัก เบนสายตากลับมามองเขา นิ่งอยู่อย่างนั้นอีกพักใหญ่เหมือนกำลังชั่งใจ
ครู่หนึ่งก็ปฏิเสธเบา ๆ
“เปล่า”
สายตาเหม่อ ๆ แล้วยังทำหน้าเหมือนจมอยู่ในห้วงความคิดตัวเองแบบกู่ไม่กลับ ท่าทางลูกพี่เขาอาการหนักแล้ว
“ล้วงกระเป๋างั้นหรือ?”
ไม่คาดว่าจะได้ยินคำถาม แต่เมื่อเป๊กเงยหน้าขึ้นจากแก้วน้ำขึ้นมองคนพูด ก็พบว่าเจ้าตัวไม่ได้กำลังพูดกับเขา แต่เหมือนเอ่ยกับตัวเองมากกว่า
“ไม่เคยคิดมาก่อนเลย”
“จ้ะ ๆ เชื่อแล้ว” เป๊กประชดประชัน ต่อให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดด้วยก็เถอะ ยังยืนยันความคิดตัวเองว่าผู้ชายคนนี้หล่อเสียของจริง ๆ จะเรียกว่าอินดี้หรือบ้าก็ชักไม่ค่อยแน่ใจแล้ว
“ขอบใจ”
ทำเหมือนเขายังงงไม่พอ มีหันมาขอบอกขอบใจแบบไร้ที่มาที่ไปเสียด้วย
“ไม่เป็นไร ๆ” แต่เป๊กก็ยังหัวเราะหึ รับสมอ้างหน้าตาเฉย โบกมือไปมาอย่างสำคัญตัว “เราคนกันเอง”
พนักงานหนุ่มน้อยคนเดิมทยอยยกอาหารมาเสิร์ฟ กระตือรือร้นและช่างเอาใจใส่ คอยเติมน้ำเติมท่าไม่ได้ขาดจนถ้าเขามีเงินหนาหน่อยก็อยากจะทิปให้หนัก ๆ บางทีก็แปะมือกันมาเปลี่ยนตัวกับไอ้หนุ่มพนักงานหน้าง่วงอีกคนที่ท่าทางซี้กันไม่น้อย เห็นมีลอบโอบเอวแตะไหล่กันอยู่แว้บ ๆ
อาหารแต่ละจานหน้าตาหรูหราจนต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก ทั้งในแง่ความน่ากินและความกลัวจะไม่มีปัญญาจ่าย มองจานที เงยหน้าทำตาปริบ ๆ มองคนสั่งทีแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มื้อนี้เห็นทีอาจจะต้องไปนั่งล้างจานหรือไม่ก็ฉกกระเป๋าคนแถวนี้มาจ่ายค่าอาหารเข้าจริง ๆ
แต่แน่นอน คนต้นเรื่องยังนั่งไม่สนใจโลกต่อไป กินอาหารแทบนับคำได้ สายตาคอยเหลือบมองสองพ่อลูกคู่นั้นเป็นระยะ จนเป๊กมั่นใจแน่แล้วว่าคุณพ่อท่าทางทึ่ม ๆ นั่นต้องตกเป็นเหยื่อลูกพี่เขาแน่นอน
แล้วยังมีหน้ามาสั่งให้เขาเลิกลักเล็กขโมยน้อยอีกนะ ตัวเองจ้องจะตกกระเป๋าคนอื่นอยู่แท้ ๆ เป๊กอดไม่ได้จะค่อนขอดอยู่ในใจ
ทว่าสุดท้ายแล้ว เขาก็ตัดใจโยนเรื่องจะเอาเงินที่ไหนจ่ายทิ้งจากหัวไปก่อน ไหน ๆ สั่งอาหารมาแล้ว จะให้นั่งเขี่ยเล่นจนเย็นชืดเหมือนลูกพี่ก็ใช่ที่ เสียของหมด จึงรีบสวาปามอย่างรวดเร็ว อร่อยจนน้ำตาแทบไหล จำไม่ได้ว่าเคยกินอาหารดี ๆ ครั้งสุดท้ายนี่มันนานเท่าไรแล้ว ไหนจะเพลงคริสต์มาสที่เปิดคลออยู่นี่อีก อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศกำลังเย็นสบาย มองไปข้างนอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่เห็นแสงไฟวิบวับและฝูงชนขวักไขว่ บรรยากาศดีขนาดนี้ควรรีบซึมซับไว้ก่อนโดนทางร้านเรียกตำรวจมาหิ้วตัวตอนบอกว่าไม่มีเงินจ่าย
ครู่หนึ่ง พนักงานหนุ่มในชุดซานตาคลอสคู่เดิมก็เดินยิ้มแฉ่งถือกล่องใบใหญ่ให้ลูกค้าจับฉลากไปทีละโต๊ะ บอกว่าเป็นโปรโมชั่นพิเศษช่วงเทศกาล
เป๊กมองตามตาลุกวาว จ้องจนตาแทบไม่กะพริบ รอลุ้นว่าเมื่อไรจะมาถึงโต๊ะตัวเอง เงี่ยหูฟังว่าแต่ละโต๊ะได้รางวัลอะไรบ้าง ตั้งอกตั้งใจฟังจนรู้กระทั่งชื่อพนักงานสองคนนั้นที่เรียกกันเองแล้ว เจ้าคนผมน้ำตาลที่ยิ้มแฉ่งได้ตลอดเวลานั่นชื่อปิ่นหยก ส่วนไอ้หนุ่มหน้าง่วงอีกคน ได้ยินถูกเรียกว่าอาทิตย์
เป๊กถึงกับหลุดหัวเราะ เป็นอาทิตย์ที่หน้าง่วงมาก ส่วนอีกคนก็กระฉับกระเฉงมาก น่าจับคู่หูนั่นบวกกันแล้วหารครึ่ง
ครู่ใหญ่ผ่านไป เวลาที่รอคอยก็มาถึง เป๊กล้วงมือเข้าไปในกล่องด้วยใจลุ้นระทึก นึกถึงสมัยก่อนที่ได้แต่มองเจ้าเด็กโรงเรียนคริสต์หิ้วของขวัญกลับบ้าน ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เล่นกับเขาบ้าง ต่อให้อายุอานามจะเลยวัยไปหน่อย
“กล่องดินสอลายเจ้าหญิงดิสนีย์ครับคุณลูกค้า!” ไอ้หนุ่มที่ชื่ออย่างกับผู้หญิงนั่นประกาศเสียลั่น ได้ยินโต๊ะข้าง ๆ ถึงกับหัวเราะคิก ส่วนลูกพี่ธัญญ์ก้มลงไปทางด้านข้างเล็กน้อย ไม่ส่งเสียงใด แต่พนันได้เลยว่าต้องหันไปแอบหัวเราะเขาอยู่แหงแซะ
“หยุดขำนะเว้ย”
อีกฝ่ายเงยขึ้นมานิ่ง ๆ ปลายจมูกเป็นสีแดงจาง ทำเหมือนไม่เข้าใจเรื่องที่เขาพูด ทั้งที่เมื่อกี้ตัวเองต้องหันไปแอบขำแหง ๆ
“เชิญคุณลูกค้าอีกท่านครับ”
ไอ้หนุ่มหัวน้ำตาลก็ยังยิ้มแย้มจนชักจะน่าหมั่นไส้ หันไปหาลูกพี่ธัญญ์พลางยืนกล่องให้จับ
ปรากฏว่าผลออกมาเป็นชุดถ้วยชามชุดใหญ่จัดเรียงไว้สวยงามในกล่องหรู ดูดีกว่าที่เขาจับฉลากได้เป็นไหน ๆ
“ทำไมโชคดีจังวะ!”
ลูกพี่ธัญญ์เหลือบมองเขานิ่ง ๆ จากนั้นก็เลื่อนของที่เพิ่งได้มาทางเขา
“ให้”
“หา”
“เมอร์รี่คริสต์มาส” เห็นเขาทำท่าตกอกตกใจ เจ้าตัวก็พึมพำเสียงโมโนโทน “แด่เด็กน้อยผู้หิวโหย”
“ลูกพี่แม่ง!”
“อีกใบนะคร้าบ!” ไอ้หนุ่มพนักงานยังไม่เลิก ไม่รู้ร้านจ้างมาเท่าไร รู้สึกถึงพลังงานท่วมท้นล้นเอ่อ ดูท่าทางจ้างร้อยเล่นล้าน พูดต่อหน้าระรื่นไม่มีสะดุด มีอีกคนพยายามยกมือยกไม้เชียร์ด้วยท่าประหลาดอยู่ข้างหลัง “คุณลูกค้าสั่งเมนูพิเศษช่วงเทศกาลของร้าน ได้รับสิทธิจับฉลากอีกหนึ่งครับ!”
โดนพลังความคึกของไอ้หนุ่มพนักงานไปขนาดนั้น ลูกพี่ธัญญ์ผู้แข็งแกร่งก็ยังไม่สะทกสะท้าน กล้ามเนื้อหน้าแทบไม่กระดิกสักแอะ ตอนที่ควานมือลงกล่องไปจับเหมือนจะให้มันจบเรื่องจบราวไป
ตรงข้ามกับคนเชียร์ในชุดซานต้า พอเห็นว่าลูกค้าจับรางวัลอีกชิ้นได้เป็นอะไรก็เผลอทำเสียงว้าวกับตัวเองเบา ๆ แล้วหันมาส่งยิ้มกว้าง “คุณลูกค้าดวงดีมากเลยนะครับ”
คนถูกชมนิ่งสนิท แต่เป๊กนี่หูผึ่ง
“อาทิตย์” เจ้าหนุ่มนั่นหันไปเรียกอีกคนที่ยืนประกบเกือบตลอด “ฝากหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เบอร์หนึ่งมาให้ลูกค้าหน่อย”
ว่าพลางชี้มือไปทางกองของขวัญ มีตุ๊กตาหมีตัวมหึมาที่ไม่ควรใช้คำว่า 'หยิบ' กับมันได้เลย ต้องเรียกว่า 'แบก' ต่างหาก! ไอ้หมียักษ์นั่งจ๋องเด่นสุดอยู่ท่ามกลางกล่องของขวัญน้อยใหญ่ ขนาดรอบพุงสักสองคนโอบเห็นจะได้ บนอกติดกระดาษระบุหมายเลขหนึ่ง
“ตัวนั้นเลยเรอะ!” เป๊กอ้าปากค้าง
“ตัวนั้นเลยครับ!” เสียงเฉลยสดใสสุด ๆ พร้อมขยิบตาไปด้วย
“เดี๋ยวก่อน” คราวนี้ลูกพี่เปิดปากขัดคนอื่นได้บ้างแล้ว
“ครับ?”
“ตุ๊กตาหมีนั่น ผมฝากเก็บไว้ให้สองคนโต๊ะโน้น” ว่าพลางพยักพเยิดไปทางสองพ่อลูกที่ตัวเองนั่งมองมาตลอดตั้งแต่เดินเข้าร้าน
เป๊กที่อ้าปากค้างอยู่แล้ว ยิ่งอ้าปากค้างกว้างกว่าเก่า พอกันกับเจ้าหนุ่มพนักงานเสิร์ฟชื่อปิ่นหยกที่ดูจะงงไม่แพ้กัน
“เอ๋?”
“ไม่ต้องบอกพวกเขาว่าผมเป็นคนจับได้” คนอินดี้ก็ยังพูดต่อแบบไม่สนใครหน้าไหน แล้วยังเสนอวิธีแบบไม่ให้มีพิรุธอีก “จะแกะป้ายเลขหนึ่งที่ตัวหมีออกก่อน แล้วบอกว่าเป็นเบอร์เดียวกับที่พวกเขาจับฉลากได้ก็ได้ ทำยังไงก็ได้ให้เนียน”
ไม่ถึงอึดใจ เจ้าพนักงานเสิร์ฟที่เล่นเกินค่าตัวก็พยักหน้าแบบมืออาชีพ ไม่ถามไถ่เหตุผลให้มากความ เอี้ยวตัวไปซุบซิบกับอีกคนด้านหลังให้เดินไปแกะป้ายบนอกพี่หมีออก จากนั้นหันมายิ้มให้ความมั่นใจกับเจ้าของคำสั่งประหลาด
“ไม่ต้องห่วงครับ ถึงมือแบบแนบเนียนที่สุดแน่นอน”
ลูกพี่ธัญญ์พยักหน้า ส่วนเป๊กเกาหัวแกรก ดูเหมือนทุกคนเข้าใจกันง่ายดายมาก มีแต่เขาที่งงอยู่คนเดียว ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย มองพวกเขาเออออกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ กระทั่งพนักงานหนุ่มสองคนขยับไปยังโต๊ะข้าง ๆ ทำหน้าที่ของตัวเองต่ออย่างไม่ตะขิดตะขวง
ก่อนธัญญ์จะเรียกให้พนักงานอีกคนมาเก็บเงิน
เอาแล้วไง...เอาแล้วไง...เป๊กเหงื่อตก ช่วงเวลาวัดใจมาถึงแล้ว
ทว่าไม่ยักเกิดเหตุการณ์เงินไม่พอจ่ายดังคาด ธัญญ์หยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองขึ้นมา จ่ายด้วยบัตรเครดิต ไม่สนใจสายตาตกตะลึงของเขา
แม่เจ้า! มีบัตรเครดิตด้วยเว้ย! ไม่ใช่ว่าจนเหมือนกันหรอกเรอะ!
จากนั้นหยิบกระเป๋าสตางค์อีกใบที่เป๊กไม่คุ้นตาขึ้นมาเปิด
กระเป๋าคนอื่นนี่หว่า! เมื่อไหร่วะ!?
เป๊กเหลือบมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง เห็นว่าปลอดคนเข้ามาใกล้โต๊ะก็กระซิบถามเสียงต่ำ
“...นั่นของใครอะ”
ลูกพี่ไม่ตอบ แต่สายตาเหลือบไปทางเจ้าพนักงานหนุ่มพลังเกินร้อยนั่นที่ตอนนี้เดินถึงสองโต๊ะถัดจากพวกเขาไปแล้ว
ชัดเลย
“เมื่อไหร่วะ”
“จับฉลาก”
“เชี่ย พี่แม่งโหด จิ๊กของเด็กเสิร์ฟเลยเรอะ”
“ซ้อมมือ”
อีกฝ่ายตอบอะไรไม่เห็นเข้าใจ แล้วยังทำสิ่งที่เป๊กยิ่งดูยิ่งงงเข้าไปอีก
มือหนึ่งเปิดกระเป๋าสตางค์ของพนักงานโชคร้ายนั่นค้างไว้ อีกมือหยิบธนบัตรใบสีเทาจากกระเป๋าตัวเองขึ้นมาสองใบ จากนั้นยัดใส่กระเป๋าที่ลอบขโมยมา
“หือ?”
จากนั้นปิดกระเป๋าเรียบร้อย รอจนหนุ่มพนักงานชื่อเหมือนผู้หญิงนั่นเงยหน้าขึ้นมาค่อยกวักมือเรียก ชูกระเป๋าสตางค์ในมือตัวเองพลางเลิกคิ้วน้อย ๆ เหมือนเป็นเชิงถามว่าใช่ของเธอหรือเปล่า อย่างกับว่าตัวเองเป็นคนเก็บได้ ไม่ใช่ว่าเพิ่งไปตบของเขามาตอนจังหวะชุลมุนช่วงจับฉลาก
ไอ้หนุ่มนั่นทำท่าตกอกตกใจ อ้าปากหวอ รีบแจ้นกลับมาหา ยกมือไหว้ขอบคุณยกใหญ่ ด้วยเข้าใจว่าตัวเองทำกระเป๋าสตางค์หล่นไว้แล้วอีกฝ่ายเก็บได้ ยังไม่ทันเปิดเช็คดูข้าวของข้างใน ลูกพี่ก็ลุกขึ้นยืน เดินนำเขาออกจากร้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เป๊กแปลกใจจนไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว ความงงของเขาเกิดขึ้นหนแล้วหนเล่าเวลาอยู่กับคนคนนี้ จนวันหนึ่งคงงงจนกลายเป็นเรื่องปกติ
แต่ตอนนี้ท้องอิ่มแบบไม่ต้องไปล้างจานใช้หนี้ อากาศดี ได้ชุดจานชามใหม่แทนของเก่าที่ขอบบิ่นหมดแล้ว แสงไฟก็สวยใช้ได้ เรื่องงงนั่นก็ไว้ก่อนแล้วกัน จนกว่าจะชินนั่นละ
ออกมาถึงนอกร้านแล้ว แต่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ยังทำให้มองเห็นทะลุเข้าไปถึงด้านใน
ไอ้หนุ่มพนักงานหน้าแป้นแล้นเปิดกระเป๋าตัวเองดู ครู่หนึ่งก็อ้าปากหวอ ขมวดคิ้วสลับกับเบิกตากว้าง พยายามชะเง้อมองตามหลังพวกเขาที่เดินออกมาอีกทางแล้ว เมื่อไม่เจอก็ทำหน้างงหนักกว่าเก่า ก่อนจะโดนอีกคนลากไปทางอื่นทั้งที่ยังทำหน้าเหวอจนตลก
แน่ละ จู่ ๆ เงินโผล่มาสองพัน ก็น่าตกใจอยู่หรอก เป๊กตบกระเป๋าสตางค์แบนราบของตัวเองปุ ๆ อย่างสะท้อนใจ
ลูกพี่ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าชะงักฝีเท้า ยืนหลบในมุมหนึ่งซึ่งมองเห็นโต๊ะที่สองพ่อลูกคู่เดิมนั่งอยู่ ไม่รู้มีอะไรดึงดูดสายตานักหนา รอกระทั่งพนักงานเจ้าเก่าทั้งสองเดินมาถึงโต๊ะของพวกเขา เล่นละครตามสัญญาได้อย่างแนบเนียน ตุ๊กตาพี่หมีตัวยักษ์ถูกส่งมอบถึงมือสองพ่อลูกที่ทำสีหน้าตื่นเต้น โดยเฉพาะคนลูกที่ดีใจแทบกระโดด เสร็จสิ้นกระบวนความเรียบร้อยแล้ว ตัวเองจึงค่อยออกเดินต่อ
เพลงคริสต์มาสยังดังชัด ก้องกังวานไปทั่วบริเวณ แสงไฟสวยสด ระยิบระยับจนตาพร่า ผู้คนขวักไขว่ รอบกายครึกครื้นสมเป็นช่วงเทศกาลรื่นเริง
แต่ไม่รู้ทำไม แผ่นหลังของคนที่เดินอยู่ข้างหน้าถึงดูเหงา ๆ พิกล
เป๊กเร่งฝีเท้าตามไปจนทัน ยกมือขึ้นกอดคออีกฝ่าย ร้องเรียกเสียงดัง
“ลูกพี่!”
คนข้างกายไม่ตอบความ
เอาเขาศอกกระทุ้งเบา ๆ พลางยื่นกล่องดินสอรูปเจ้าหญิงดิสนีย์ให้
ลูกพี่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
เป๊กส่งรอยยิ้มเผล่พร้อมคำเฉลย
“แลกของขวัญกัน”
อีกฝ่ายมองมันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ทำท่าอ่อนอกอ่อนใจ บนมุมปากคล้ายจะมีรอยยิ้มน้อย ๆ ประดับอยู่ ดูดีจนเห็นว่าสาวที่เพิ่งเดินผ่านไปแอบมองจนเหลียวหลัง
คนหล่อนี่มันดีจังเว้ย! เป๊กตัดพ้อในใจพลางยัดของขวัญชนิดไม่ลงทุนของตัวเองใส่มือผู้รับจำเป็น
“เอ้า รับ ๆ ไปเร็ว ของขวัญคริสต์มาสไง!” เป๊กเร่ง “แล้วพวกเราต้องขอพรด้วยไหม ผมไม่เคยทำอะไรพวกนี้แบบพวกเด็กคริสต์”
“ไร้สาระ” คราวนี้อีกฝ่ายยังมีแก่ใจตอบ “แต่อยากขอก็ขอไป”
เป๊กไม่สนคำค่อนขอดตอนต้น รีบหันไปพูดกับหุ่นซานต้าตัวโตใกล้ ๆ
“ขอให้หล่อ ขอให้รวย ขอให้มีสาวมาติดพันเยอะ ๆ” จบแล้วหันไปสะกิดคนด้านข้าง “พี่ขอมั่งเร็ว”
“อืม” พูดแค่นั้น มองซานต้านิ่ง ๆ ไม่ขยับปากว่าอะไรอีก
“ขอในใจเรอะ!?” เป๊กโวย “ขี้โกงนี่กว่า ผมยังเปิดเผยเลย”
อีกฝ่ายหันมาทางเขา ยังคงไม่ตอบอะไร ครู่หนึ่งก็มองเลยไปด้านหลัง นิ่งไปนานจนเขาต้องหันมองตาม
พ่อลูกคู่เดิมเดินออกจากร้านนั้น มองเห็นอยู่ลิบ ๆ กลางผู้คนขวักไขว่ โดดเด่นเห็นง่ายด้วยพี่หมีตัวโตที่ช่วยกันอุ้มไว้
“เมอร์รี่คริสต์มาส”
ได้ยินเสียงลูกพี่ธัญญ์กระซิบเบา ๆ แต่ไม่รู้ว่าพูดกับใคร...
ลมหนาวพัดมาวูบหนึ่ง และเมื่อหันหลังแล้วออกเดินต่อ ถ้อยคำนั้นก็คล้ายลอยหายไปกับสายลม
Merry Christmas!
สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ! >3< *รวบกอดดด*
ไม่รู้จะตั้งชื่อตอนว่าอะไร เลยเว้นไว้ว่าง ๆ ค่ะ ฮา
สอบเสร็จแล้วค่ะ แฮร่ก เริ่มด้วยตอนพิเศษเบา ๆ ก่อน ฉลองคริสต์มาสนะคะ
อันนี้เป็นเรื่องผ่านมุมมองเป๊ก (แอบเอ็นดูเจ้าเด็กนี่เหมือนกันนะเนี่ย) ช่วงหลังจากที่รู้จักกับธัญญ์ และหลังจากธัญญ์โดนรุมอัดและคุณภูเมศช่วยไว้ แต่ก่อนที่ธัญญ์จะตัดสินใจไปตบกระเป๋าคุณภูเมศค่ะ << ฝีมือเป๊กยุยงโดยไม่รู้ตัวนี่เอง ที่ฉกกระเป๋าปิ่นหยกเพราะจะซ้อมมือไว้ตอนฉกกระเป๋าพระเอกค่ะ ถถถถถ
พี่ธัญญ์นี่เป็นสายป๋าเปย์จริง ๆ ค่ะ เอาจริง ๆ ฮีชอบเปย์คนอื่นมาตั้งแต่เด็กเลย ตั้งแต่ซื้อเสื้อให้พี่อามสมัยเด็ก ซื้อของให้เป๊ก เปย์ปิ่นหยก ซื้อสารพัดสิ่งให้น้องภูมิ (ฮา)
อนึ่ง 25 ธ.ค. วันเกิดธัญญ์ด้วยแหละค่ะ แต่อ้างอิงจากงวด 23.5 ธัญญ์เองก็คงไม่ได้รู้สึกดีกับวันเกิดตัวเองเท่าไหร่ T__T
อสอง ตอนนี้ยังแถมปิ่นหยกกับอาทิตย์ด้วย เป็นช่วงสองคนนี้เรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ถ้าอ่านเรื่องรักติดดินอาจจะพอคุ้น ๆ ว่าสองคนนี้ตอนมหา'ลัย ช่วงเทศกาลทีไร อาทิตย์เกาะแม่ไก่ปิ่นหยกมารับจ็อบตลอด คิดถึงทั้งสองคนจัง
ตอนหน้าอีกไม่นานค่ะ ขอไปอ่านทวนตอนเก่า (เริ่มลืมว่าถึงไหน) กับบิ้วอารมณ์ก่อน จะไม่ดองค่ะ ไม่ดองจริง ๆ
Merry X'mas นะคะ :L1: :3123: :L2: :กอด1:
-
5555 นี่ก็เป็น FC เป๊ก เหมือนกัน เอ็นดูนางง // ฮาาาา ขำ เรื่องนี้ถึงขั้นคนเขียนลืมเรื่อง ต้องกลับไปตั้งหลักบิ้วอารมณ์ก่อนทีเดียว ถถถถถถ ใจร้ายกับคนอ่านมากเลยยูววว :hao5: นี่ปูเสื่อรอเปลี่ยนไปหลายผืนละนะจ๊ะ #ประโยคบอกเล่า #ยังไงก็จะรอ :mew1:
-
แอบตะเตือนไตเบาๆ เวลานึกถึงตอน 23.5
-
เป็กก็น่ารักนะ
หายคิดถึงแม่ไก่กะอาทิตย์ไปนิดนึง
-
ช่วยหาคู่ให้เป๊กหนึ่งคนด้วยค่ะ น่ารักกกกก ><
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
Merry X'mas
ตอนนี้ยกให้เป๊กเลย เด่นสุดๆๆๆ
ธันแอบเหงา รอน่ะ
-
ขอบคุณ และเมอรรี่คริสต์มาสค่ะ
พี่ธัญจะไม่เหงาแล้ว
เป๊กเหงาแทนละมั้งเนี่ย หาคู่ให้เป๊กหน่อย อิอิ
ก่อนเจอกันพี่ธัญก็แอบเนียนๆตามดูอยู่ห่างๆแบบนี้เนอะ
สายเปย์ตัวจริง อ่านอุ่นๆสบายๆ ก่อนเข้าโหมดดราม่ากับเรื่องหลัก
เค้าปลักหลักค่ะ อยากอ่านมากกกก
ลุงอย่าทิ้งพี่ธัญเลยนะ
แม่ไก่ปิ่นหยก คิดถึงงงงงงงง อาทิตย์ด้วย รวบกอด
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ฮ่าา
-
คริสต์มาสแบบเหงาๆ
ลุงไม่ได้รู้ตัวเลยสิว่าโดนสโตรกเกอร์ >_<
คิดถึงแม่ไก่กะลูกเจี๊ยบบบบบ
-
เป็กน่ารักเนอะ
อร๊ายยยย มีปิ่นหยกกับอาทิตย์ด้วย คิดถึงสุด ๆ
คิดถึงคุณ Rainyday สุดใจเลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อยากเห็นตอนฉลองคริสต์มาสด้วยกันจัง :z2:
-
อ๊าาา.......มีปิ่นหยกกับอาทิตย์ โผล่ออกมาด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปิ่นหยกโชคดี ได้เงินฟรีๆ เพิ่มมาอีกสองพัน
ว่าแต่ธัญญ์ ถูกใจคนพ่อ เพราะอะไรนะ
หรือถูกใจทั้งพ่อทั้งลูก เพราะเป็นครอบครัว
แต่เป็ก ก็ได้เที่ยว ได้กินอาหารวันศริสต์มาสสมใจและ
แม้จะใจตุ๋มๆต่อมๆ กลัวต้องไปล้างจาน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป๊กน่ารักนะ ดูใสซื่อจนไม่น่าเป็นอันธพาล
คือมันไม่มีเค้าลางความโหดร้ายเลย 5555555
แต่พี่ธัญญ์ดูเหงาๆไงไม่รู้
และยิ่งมาคิดว่าตอนก่อนหน้านี้เป็นยังไงแล้วแบบ
ฮืออออออออ คุณภูเมศต้องชดใช้ให้พี่ธัญญ์ถ้าพี่ธัญญ์หายไป
รักความพี่น้องของสองคน และคิดถึงเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ :mew1:
-
นี่คือเรื่องราว before ล้วงกระเป๋าปะป๋าใช่มั้ยคะ
คิดถึงน้องมากเลยยยยยย ล่าสุดเพิ่งหยิบกุ๊กไก่มาอ่านซ้ำเองคะ
ไม่คิดว่าจะมาโผล่ในนร้ด้วย นิดนึง 5555
-
น่ารักจังเลย รอตอนหลักนะะะะ ค้างมาก :mew6:
merry christmas ค่า :mew1:
-
น่ารักมากเลยค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
คิดถึงอาทิตย์ปิ่นหยกเหมือนกัน~
-
เป็กน่ารักเนอะ
อร๊ายยยย มีปิ่นหยกกับอาทิตย์ด้วย คิดถึงสุด ๆ
คิดถึงคุณ Rainyday สุดใจเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :3123: :3123: :3123: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เห้ออออ
-
ตั้งตารอตอนหน้าใจจดใจจ่อ
-
รออออ :3123:
-
หลังจากพี่ภูรู้ความจริง ธัญญ์ก้อเดินจากออกมา ใช่ไหม
มันเหงา มันหน่วงในจิตใจ
HBD นะธัญญ์ ซานตาจะให้ของขวัญ ธัญญ์ขอเลยอยากได้อะไร
:katai4: :HBD2: :mc1: :HBD4: :mc1: :mc3: :mc2:
...
-
คิดถึงอ่า. มีปิ่นหยกกับอาทิตย์มาแจมด้วย คือดีงามมากก
งวดหน้ามาฉลองวันคริสต์มาสด้วยกัน ทั้ง พ่อ ลูก และคุณพี่เลี้ยงนะ
รอๆๆ ขอบคุณนะค่ะ
-
ธัญญ์ไปปลื้มพ่อน้องภูมิตอนไหน
แล้วทำไมต้องคนนี้ อยากรู้แล้วค่ะ
ตลกเป๊ก คือทำทุกอย่างเพื่อให้ธัญญ์ไปด้วย รู้งี้เอาคู่พ่อลูกมาล่อก็ดีอะ 5555
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เป็กนางก็มีโมเม้นต์น่ารักๆ เหมือนกันนะ
แอบสงสารธัญญ์ เมื่อไหร่จะหลุดจากความมืดมนสักที :mew6:
-
งวด 23.5 สงสารธัญญ์นะ แต่เราสงสารภูเมศมากกว่า ให้ความความรู้สึกเหมือนถูกหลอกตลอดเวลา สุดท้ายกลายเป็นคนที่พึ่งพาอะไรไม่ได้ ถ้าเป็นเราก็จะถอยออกมาให้เขาจัดการกันเองให้จบก่อนดีกว่า เพราะมองแล้วเหมือนจะทำอะไรธเนศไม่ได้เลย ไม่มีทางเลยธัญญ์เองเหมือนจะต่อต้านธเนศได้แต่พอเจอหน้ากันกลับทำอพไรไม่ได้เหมืือนกัน สงสารภูเมศมากเหมือนโดนใช้เป็นเครื่องมือ
งวดพิเศษ รู้สึกเหงาและอ้างว้างแบบเหมือนตัวคนเดียวทั้งที่ผู้คนมากมาย ให้ฟิลคนสิ้นหวังค่ะ
-
ขอให้เป็กหล่อ ขอให้เป็กรวย ขอให้เป็กถูกหวยโดนหนุ่มหล่อพ่อรวยเปย์เร็วๆด้วยเถ้อ.. สาธุ้......
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 24
อยากจะบอกว่าไม่ได้โกหก
ธัญญ์อ้าปาก แต่กลับพบว่าไม่มีเสียงหลุดออกมา ครั้นยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าได้ขยับพูดอะไรไปจริงหรือไม่ มือก็ยังสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม
เขาเงยหน้ามองอีกฝ่าย สิ่งแรกที่เห็นคือร่องรอยความผิดหวังในแววตา ชัดเจนจนไม่อาจทำเป็นมองผ่านไปได้
คนคนนี้รู้อะไรแค่ไหนแล้ว ธเนศพูดอะไรกับภูเมศไปบ้างช่วงที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย
หวาดกลัวเกินกว่าจะกล้าเอ่ยถามได้อีก
เพราะรู้แล้วหรือเปล่า..จึงได้มีท่าทางผิดหวังเช่นนี้
ฝันร้ายที่หลอกหลอนเขามากว่าสิบปี ทั้งที่พยายามทำเป็นลืมมันไปเสีย ไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว แต่อย่างไรก็ไม่สามารถปฏิเสธตัวตนของตัวเองในอดีตได้
....ถ้าคนอื่นรู้....ถ้าเขารู้....ถ้าคนคนนี้รู้...
สกปรก
“..ไม่ได้โกหก..” เขาพยายามพูดอีกหน เสียงแหบพร่า
สกปรก...เขารู้
“...ผมเป็นลูกชายเขา..”
ธัญญ์กระซิบ แต่ยิ่งเอ่ยยืนยัน กลับยิ่งตอกย้ำความจริงที่ธเนศพร่ำบอกว่าเขายินดีให้เป็นเช่นนั้นเอง มีความสัมพันธ์น่าขยะแขยงกับพ่อบุญธรรมครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งหมดล้วนเป็นความต้องการของเขา..
“...เรื่องนี้ไม่ได้โกหก..”
ทว่าภูเมศกลับโคลงศีรษะ หัวคิ้วขมวดมุ่น สีหน้าอัดอั้นราวกับทำนบที่กำลังจะถูกน้ำซัดพังทลาย ครู่หนึ่งหยดน้ำที่เอ่อคลอในดวงตาก็หยดลงมาอาบแก้ม ความไว้เนื้อเชื่อใจซึ่งถูกทำลายย่อยยับไปแล้วครั้งหนึ่งไม่สามารถสร้างใหม่ได้โดยง่าย ยิ่งอธิบายกลับยิ่งกลายเป็นแค่คำแก้ตัว
ธัญญ์เม้มปาก ขอบตาร้อนผ่าว กล้ำกลืนกลุ่มก้อนความสะอิดสะเอียนลงไปในลำคอ ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องในอดีตก็อยากจะทำลายทุกอย่างรอบตัวทิ้งไปให้หมด ทว่าสุดท้ายแล้ว สิ่งที่อยากทำลายลงให้สิ้นซากจริง ๆ อาจเป็นตัวเองต่างหาก
คิดมาแต่แรกแล้ว ว่าหากวันใดวันหนึ่งถูกล่วงรู้ความจริงเข้า ไม่ว่าใครคงรังเกียจ
ไม่อยากให้รู้ว่าเคยมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกันมาก่อน ความสัมพันธ์สกปรกโสโครกจนอยากจะตาย ๆ ให้พ้นไปเสีย หากยอมรับว่าเป็นพ่อบุญธรรม อีกฝ่ายคงล่วงรู้ได้ไม่ยาก จึงไม่อยากพูดถึงมากไปกว่านี้
แต่ทั้งที่สกปรกอย่างนั้น ก็ยังอยากถูกคนคนนี้กอด
คิดโง่ ๆ ว่าตราบใดที่ไม่เอ่ยปาก ก็จะสามารถอยู่ในอ้อมกอดนั้นได้ตลอดไป
“รู้ไหมธัญญ์” ภูเมศค่อย ๆ เริ่มพูดทั้งใบหน้าแดงก่ำ บางช่วงบางตอนฟังตะกุกตะกักเพราะคนพูดต้องหยุดพักเพื่อสงบสติอารมณ์ “...ฉันคิดเรื่องของเธอมาตลอด ตั้งแต่เราเจอกันจนถึงตอนนี้ ไม่อยากเซ้าซี้ให้เธอลำบากใจ แต่ก็อยากใกล้ชิดให้มากขึ้น อยากรู้ว่าเธอชอบอะไร ไม่ชอบอะไร บ้านอยู่ที่ไหน มีพี่น้องหรือเปล่า จะอยากแนะนำครอบครัวตัวเองให้ฉันรู้จักบ้างไหม มีสถานที่ที่ชอบไปหรือเปล่า เพื่อนสนิทของเธอ หรือตอนเด็กเป็นยังไง สมัยเรียนมหา’ลัยสนุกหรือเปล่า แต่เธอไม่เคยบอกให้ฉันรู้เลยสักอย่าง...ฉันเฝ้ารอมาตลอด แต่เธอไม่เคยพูดเลย เหมือนฉันไม่เคยมีความสำคัญพอจะได้รับรู้ด้านอื่น ๆ ของเธอเลย”
“ผมเพียงแต่—”
“ทุกดูจะรู้จักเธอมากกว่าฉันทั้งนั้น บางทีในสายตาเธอ ฉันอาจเป็นผู้ชายโง่ ๆ ที่ไม่มีค่าอะไร เป็นผู้ชายลูกติดที่เล่นตลกให้เธอดูไปวัน ๆ แบบนั้นสนุกงั้นหรือ?”
เขาส่ายหน้า “..ไม่ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นแล้วเพราะอะไรกัน!?”
ธัญญ์โคลงศีรษะ ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด อีกฝ่ายก็ร้องถามด้วยความอัดอั้น เสียงดังจนเกือบกลายเป็นตะคอก
“ที่ทำอยู่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะจะปั่นหัวกัน งั้นเพราะอะไรล่ะ!?”
“เพราะว่าผม...รักคุณ” สิ้นหวังจนไม่รู้จะเรียบเรียงถ้อยคำใดออกมาให้ชัดเจนได้มากกว่านี้แล้ว “ทั้งหมดเพราะผมรักคุณจริง ๆ”
ภูเมศชะงักไปอึดใจ ทำหน้าเหมือนอยากสะอื้นออกมา สุดท้ายกัดฟันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสัน เบือนสายตาไปทางอื่นราวกับไม่อยากมองหน้ากันอีกแล้ว แม้แต่ตอนที่เขายืนยันอีกหน
“เรื่องนี้ก็ไม่เคยโกหกเหมือนกัน!”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงทำกับฉันกับลูกอย่างนี้!?”
เสียงตะโกนกลับมาดังยิ่งกว่า ธัญญ์สะดุ้งจนตัวโยน
“เรื่องที่ฉันต้องย้ายงาน ก็ฝีมือเธอด้วยไม่ใช่รึไง!?”
“...ผม...”
ในหูอื้ออึงไปหมด เขากัดปากตัวเองจนได้กลิ่นคาวเลือด
ธัญญ์ยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมอกเสื้อ สูดลมหายใจเข้าลึก รออยู่นานให้ฝ่ายนั้นหันกลับมาอีกหน สบตาตรง ๆ อย่างคนจนตรอก
“เป็นผมเอง”
เหมือนอย่างเคยธเนศว่าไว้
“อย่างที่คุณได้ยิน...ในไฟล์เสียงนั่น..”
เขาจะทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน
ไม่ว่ากี่ครั้งกี่หนก็จะเป็นเช่นนี้เสมอ คนรอบตัวล้วนต้องเจอเรื่องแย่ ๆ เพราะเขาและถอยห่างออกไปในที่สุด เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เกิดขึ้นครั้งแรก ทำไมถึงหลงคิดไปได้ว่ามันจะไม่จบแบบเดิม
ทุกครั้งที่ผิดหวังล้มลง คล้ายว่าชิ้นส่วนบางอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นจิตใจยิ่งผุกร่อนลงกว่าเก่า ค่อย ๆ ทรุดลงทีละน้อยโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“แต่ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้”
“แล้วอยากให้เป็นแบบไหน?” ภูเมศถามน้ำเสียงอ่อนล้า คล้ายเรี่ยวแรงเหือดหายไปหมดแล้ว “ปกติเธอชอบให้ของเล่นของตัวเองเป็นแบบไหนก่อนจะทิ้งไปล่ะ?”
เขาอ้าปากจะค้าน ทว่าอีกฝ่ายชิงยกมือขึ้นปิดปากเขาเสียก่อน โคลงศีรษะช้า ๆ
“ดึกแล้ว” ภูเมศตัดบท “ฉันอยากพักผ่อน”
เขาดึงมือคนตรงหน้าออก “งั้นผมก็จะไปด้วย”
“คนเดียว” อีกฝ่ายว่า “เธอเองก็น่าจะไปพักผ่อนบ้างเหมือนกัน”
“แค่นอนเท่านั้น” เขาทำท่าจะเดินตามหลังคนที่นำออกไปก่อนแล้ว “ไม่ทำอย่างอื่น”
ภูเมศชะงักฝีเท้า หันกลับมาสรุปแบบไม่เปิดโอกาสให้ต่อรองอีก
“ฉันขอโทษที่อารมณ์เสียกับเธอ แต่คืนนี้เธอนอนห้องตัวเองเถอะนะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“เจ้าภูมิก็โตแล้ว พอจะดูแลตัวเองได้” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามเขา พูดต่อโดยไม่หันกลับมามอง “อีกอย่างใกล้หมดเดือนพอดี ไว้เราค่อยมาคุยเรื่องสัญญาว่าจ้างพี่เลี้ยงกัน”
เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างกลับสู่สภาพเกือบปกติ
ธัญญ์ตื่นขึ้นมาเตรียมมื้อเช้าให้สองพ่อลูก ภูมิเมศอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืนอีก บรรยากาศราบรื่นเฉกเช่นทุกวันที่ผ่าน เว้นแต่ผู้ใหญ่สองคนที่ดูขอบตาจะช้ำอยู่น้อย ๆ แต่หากไม่สังเกตดี ๆ คงไม่เห็น พร้อมภูมิจึงได้ไม่เอ่ยปากทักเรื่องนั้นสักคำ
ผ่านไปอีกสองวัน สามชีวิตร่วมชายคาก็ยังเป็นปกติสุขดี แม้จะแยกห้องกันนอนตั้งแต่วันนั้น แต่พร้อมภูมิที่นอนก่อน ตื่นทีหลังยังไม่รู้เรื่องรู้ราว จึงไม่ได้นึกเอะใจอะไร
และเช่นเคย ผู้ใหญ่ทั้งสองคน ไม่มีใครเอ่ยเรื่องราวอันเป็นสาเหตุออกมาอีก ต่อให้รู้แก่ใจถึงสุดปลายทางที่สักวันจะต้องมาถึง
กระทั่งเช้าวันที่พร้อมภูมิต้องไปเข้าค่ายทัศนศึกษากับทางโรงเรียน เป็นเวลาสามวันสองคืน
ภูเมศขับรถไปส่งลูกชายที่โรงเรียนด้วยตัวเอง พร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หนึ่งใบ มีธัญญ์มาด้วยอีกคนทั้งที่เจ้าตัวตั้งใจจะปฏิเสธ แต่เพราะทนลูกตื๊อของเด็กชายไม่ไหว ไม่ว่าอยากไรก็อยากให้พี่ธัญญ์มาส่งด้วยอีกคน
หลังจากมองหน้าเขาเป็นเชิงขออนุญาต จนสุดท้ายเขาพยักหน้าให้ครั้งหนึ่ง ธัญญ์ก็ก้าวขึ้นรถมาเงียบ ๆ อย่างว่าง่าย
“แปลกจัง” ระหว่างทาง พร้อมภูมิเปรยขึ้นจากเบาะนั่งด้านหลัง “พักนี้พี่ธัญญ์ไม่ค่อยดื้อเลย”
“อย่าใช้มาตรฐานตัวเองกับคนอื่นสิ” ธัญญ์ตอบกลับเสียงเรียบอย่างที่มักทำ
ภูเมศที่ขับรถอยู่ลอบมองจากหางตา เห็นว่าอีกฝ่ายยังพูดจาแนบเนียนได้เหมือนตอนก่อนเกิดเรื่อง คิดว่าไม่จำเป็นต้องช่วยเสริม
“หมายความว่าผมดื้อเหรอ?” เด็กน้อยถามตาใส
“ไม่ได้พูดสักหน่อย”
เห็นพี่เลี้ยงไม่ว่าอะไร คนถามก็ถอยกลับไปนั่งพิงเบาะ แกว่งขาไปมาแก้เบื่อไปเรื่อยเปื่อย ครู่หนึ่งก็เริ่มต้นเจื้อยแจ้วอีกหน
“ค่ายโรงเรียนเนี่ย น่าจะให้พาผู้ปกครองไปด้วยได้เนอะ”
“หืม?” ภูเมศส่งเสียงแสดงความสนใจ
“อยากให้พี่ธัญญ์ไปด้วย”
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ “ไปแต่เด็ก ๆ ก็พอแล้ว มีผู้ใหญ่ไปด้วยก็เล่นกับเพื่อนไม่สนุกน่ะสิ”
“ก็ใช่หรอก แต่ก็อยากไปเที่ยวกับพี่ธัญญ์กับพ่อด้วยนี่นา” พร้อมภูมิบ่นหงุงหงิง “พ่อครับ เอาไว้เราสามคนไปทะเลด้วยกันไหม”
ธัญญ์ไม่แสดงความเห็นอะไร เบือนหน้ามองเหม่อออกนอกกระจกหน้าต่าง ความที่ปกติพูดน้อยอยู่แล้วจึงดูไม่ผิดสังเกตนัก เหลือแต่เขารับหน้าที่คอยตอบคำถามซื่อ ๆ ของลูกชายทั้งกระอักกระอ่วน หากเป็นสักเมื่อสัปดาห์ก่อน คงคุยกันง่ายกว่านี้มาก ไม่แน่อาจกลับมาวางแผนหาวันลาพักร้อน เตรียมตัวพาทั้งสองคนไปเที่ยวทะเลตามใจลูกชายแล้วก็ได้
“นี่ ๆ พี่ธัญญ์ชอบทะเลรึเปล่า”
พร้อมภูมิชะโงกตัวมายังเบาะโดยสารด้านหน้า ยื่นแขนมาเกาะไหล่ธัญญ์ไว้
“ชอบ”
น่าแปลก ครั้งนี้ธัญญ์กลับตอบออกมาง่ายดายผิดคาด ในเมื่อที่ผ่านมา หากบทสนทนาไปถึงเรื่องความชอบหรือเรื่องส่วนตัวเมื่อไร เป็นต้องบ่ายเบี่ยงไปทางอื่นได้ตลอด
“ดีเลย!” เด็กชายตบมือชอบใจ “ผมก็ชอบ พ่อก็ชอบเหมือนกัน เอาไว้พวกเราไปด้วยกันนะ จะกินปูเยอะ ๆ เลย อ๊ะ! พี่ธัญญ์ชอบปูไหม”
“อืม” ธัญญ์พยักหน้า “ปูนึ่งก็อร่อยดี ชอบตรงก้าม”
พร้อมภูมิหัวเราะร่า “งั้นต้องแย่งกับพ่อแล้วแหละ พ่อก็ชอบกินก้ามปูเหมือนกัน แต่ผมชอบกินตรงมัน ๆ มากกว่า”
ส่งเสียงคิกคักอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนจับสังเกตได้อีกครั้งว่าพี่เลี้ยงคนโปรดว่าง่ายผิดปกติ ถึงกับเผลอพูดซ้ำ
“แปลกจัง พี่ธัญญ์ดูเป็นเด็กดี”
ไม่ใช่แค่ลูกชายที่คิดเช่นนั้น เขาเองก็ไม่ต่างกัน ไม่ว่าจงใจหรือไม่ก็ตาม ในเวลาเช่นนี้กลับทำให้วางตัวลำบากขึ้นอีกหลายเท่า
“ปกติถามอะไรไม่เคยตอบเลยแท้ ๆ” เด็กน้อยยังเปรยต่อ แต่ดูไม่ได้ติดใจเก็บมาคิดจริงจังนัก “เล่าให้น้องเพลงฟังต้องตกใจแน่ ๆ”
เมื่อพูดถึงน้องสาว ก็คล้ายจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เห็นว่าคราวนี้ถามอะไรฝ่ายนั้นก็ตอบจึงได้ทีชวนจ้อไปเรื่อย
“จริงสิ พี่ธัญญ์มีพี่น้องไหม เหมือนผมกับน้องเพลง”
“ก็เหมือนจะมีอยู่เหมือนกัน”
“เหมือนจะเหรอ?”
ธัญญ์พยักหน้าลอย ๆ คล้ายเออออกับตัวเอง ระหว่างที่พูดนั้น สายตาก็ยังเหม่อมองไปยังทิวทัศน์ข้างทางที่วิ่งฉิวผ่านไป
“เป็นพี่น้องไม่แท้น่ะ ที่มีแน่ ๆ ก็มีพี่ชายคนหนึ่ง บางทีอาจจะมีมากกว่านี้ แต่ไม่รู้จัก”
“เห? ทำไมล่ะ?” ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่ค่อยเข้าใจ ชะโงกหน้าไปกระแซะคู่สนทนาอีกหน “ไม่รู้จักพี่น้องตัวเองหรอกเหรอ”
“ประมาณนั้น”
เสียงตอบของธัญญ์เรียบเรื่อย ค่อย ๆ พูดช้า ๆ คล้ายพยายามเรียบเรียงให้เข้าใจง่าย แม้จากสีหน้านิ่งงันนั้น คาดเดาลำบากว่าเจ้าตัวเต็มใจเฉลยหรือไม่ และที่เอ่ยออกมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือโกหก
แต่ยิ่งฟังไปเรื่อย ๆ ส่วนหนึ่งก็อดคิดไม่ได้ ว่าอาจจะเป็นเรื่องจริง...จริงชนิดที่ฟังแล้วปวดหนึบในใจขึ้นมา ทั้งหมดนั้นธัญญ์ไม่เคยพูดเลยตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเกือบปี
“ตอนหนุ่ม ๆ พ่อเจ้าชู้อยู่เหมือนกัน มีคนรักหลายคน อยู่ในหลาย ๆ ที่ เลยคิดว่าอาจจะมีพี่น้องคนอื่นที่ไม่รู้จักก็ได้”
พร้อมภูมิหน้าจ๋อยลงนิดหน่อยเมื่อพอจะเข้าใจได้เลา ๆ จึงพยายามตะล่อมให้บรรยากาศดีขึ้น อ้อมแอ้มถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“บอกว่าเมื่อก่อน แสดงว่าเดี๋ยวนี้คุณพ่อพี่ธัญญ์เลิกเจ้าชู้แล้วใช่มะ”
“อืม” ธัญญ์พยักหน้าเลื่อนลอย แต่ยังค่อย ๆ ตอบไปเรื่อยทีละคำถาม “เลิกแล้ว เดี๋ยวนี้รักแค่คนเดียว”
เด็กชายยิ้มเผล่ “คุณแม่พี่ธัญญ์สินะ”
“ไม่ใช่”
ถึงตรงนี้ ภูเมศที่ตั้งใจฟังอยู่เงียบ ๆ มาตลอดกลับนึกกลัวขึ้นมากับข้อมูลที่ปะติดปะต่อขึ้นเองในหัว
“เอ๋?”
“แต่เป็นคนที่ไม่ควรรักที่สุด”
ได้ยินธัญญ์พึมพำหลังจากนั้น ยิ่งชาวาบไปตลอดแนวสันหลัง เหมือนโยนตัวต่อจิ๊กซอว์ที่ไม่ได้ตั้งใจวางไปกองรวมกัน แต่เพราะเหลี่ยมมุมลงตัวพอดี มันจึงเข้าที่ของมันเองต่อให้ไม่เจตนา
“ถึงแล้ว”
เขาเหยียบเบรกกระชากเกินไปจนผู้โดยสารอีกสองคนคะมำมาด้านหน้าเล็กน้อย ดึงความสนใจจากเรื่องราวที่ทำเขาหายใจไม่สะดวกเหล่านั้นกลับมาที่ภาพตรงหน้า ทั้งเด็กนักเรียนและผู้ปกครองพากันหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางไปรวมกันบริเวณอาคารอันเป็นจุดนัดหมาย
ดูเหมือนพร้อมภูมิเองก็จะตื่นเต้นจนลืมเรื่องที่คุยกับพี่เลี้ยงค้างอยู่ ยิ่งเมื่อเห็นรุ่นพี่ชื่อสตางค์ที่เจ้าตัวชอบไปเล่นด้วยกำลังยกกระเป๋าอยู่ไม่ไกลก็ยิ้มร่าทำตาลุกวาว รีบเปิดประตูรถลงไปร้องตะโกนหา
“พี่ตัง”
เจ้าของชื่อหันมาทั้งหน้าตางัวเงีย ดูเหมือนเด็กน้อยที่ถูกปลุกขึ้นมาจากเตียงทั้งที่ยังนอนไม่พอ ท่าทางไม่ใส่ใจรุ่นน้องซึ่งกำลังร้องเรียกอย่างร่าเริงนัก แต่ก็ยังอุตส่าห์วางกระเป๋าแล้วเดินเข้ามาหาแบบพบกันครึ่งทาง
ธัญญ์เปิดประตูรถตามลงไป ช่วยยกกระเป๋าเดินทางตามหลังพร้อมภูมิ มองหน้าเจ้าเด็กสตางค์ที่เดินตรงเข้ามานิ่ง ๆ ทว่าคราวนี้ยกมือขึ้นไหว้เขาก่อนอย่างนอบน้อมพลางเอ่ยคำสวัสดี ตามด้วยสวัสดีภูเมศอีกคนที่เดินตามมาด้านหลัง
ธัญญ์ยกมือรับไหว้ ส่งของให้พร้อมภูมิที่ดึงแขนเขาเป็นเชิงบอกว่าจะเอาไปถือเอง มองเด็ก ๆ สองคนคุยกันเจื้อยแจ้ว
อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองที่คล้ายจะได้รับการยอมรับตอนนี้ อาจจะช้าไปแล้วหรือเปล่า
ก่อนแยกกันออกมา พร้อมภูมิกวักมือให้เขาย่อตัวลงไปหา ครั้นก้มลงไปตามคำบอก ฝ่ายนั้นก็เหวี่ยงแขนคล้องรอบลำคอ ส่งเสียงกระซิบกระซาบพร้อมหัวเราะคิกคักไปด้วย บอกว่าขากลับจะซื้อของฝากมาให้ จำได้หรือเปล่าเรื่องเงินเก็บของเจ้าตัวที่เคยตั้งใจจะใช้จ้างธัญญ์เมื่อครั้งหนีโรงเรียนมาตามเขากลับบ้านคราวนั้น
ธัญญ์พยักหน้าช้า ๆ “จำได้สิ”
“อีกสามวันเจอกันนะพี่ธัญญ์” เด็กน้อยยักคิ้วหลิ่วตา “เตรียมตัวได้เลย”
“อืม” เขาตอบรับเบา ๆ ในลำคอ ขณะกลับมายืนเต็มความสูง มองหน้าพร้อมภูมิที่หันไปเอ่ยลาภูเมศพลางคลี่ยิ้มบาง
อยากตอบว่า ‘จะรอนะ’ แต่ไม่กล้ารับปาก
สุดท้ายจึงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่โบกมือส่งเงียบ ๆ มองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นห่างออกไป
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 24(ต่อ)
ส่งพร้อมภูมิถึงโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ระหว่างทางกลับที่มีกันแค่สองคนนั้น เงียบจนแค่เสียงหายใจแผ่วเบาก็ได้ยินชัดเจน
ดวงหน้าชวนมองของผู้โดยสาร บัดนี้ราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ จนบัดนี้ภูเมศก็ยังนึกทึ่งอยู่เสมอกับการปั้นหน้าไม่รู้สึกรู้สาซึ่งคงเป็นเป็นงานถนัดของธัญญ์
สุดท้ายฝ่ายที่เอ่ยปากก่อนก็เป็นภูเมศ
“มีพี่น้องด้วยสินะ”
“มีครับ”
“ชื่อภาคี?”
ธัญญ์ผงกศีรษะ แม้ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงราวกับย้อนกลับไปเมื่อครั้งพวกเขายังเล่นเกมหนึ่งคำถามสามร้อยบาท ทว่าคราวนี้กลับตอบอย่างว่าง่าย “ครับ”
“คนที่เป็นเจ้านายบริษัทที่ฉันเพิ่งย้ายไปใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“ตามคำสั่งของเธออีกที?”
ธัญญ์เงียบไปครู่หนึ่ง ค่อยออกปากยอมรับอย่างที่เคยบอกไว้เมื่อสามวันก่อน
“ฝีมือผมเอง”
“ทำไมถึงทำล่ะ”
เงียบอีกสักพัก นานกว่าครั้งก่อนเล็กน้อย กว่าธัญญ์จะตอบ
“เพราะผมไม่อยากให้คุณอยู่ที่เดิม ไม่อยากให้โดนเล่นงานที่นั่น”
อาจเพราะน้ำเสียงราบเรียบขาดชีวิตชีวา มีเพียงคำถามและคำตอบ จึงเหมือนพวกเขากำลังสอบปากคำมากกว่าจะเป็นการพูดคุย
“โดนใครเล่นงาน?”
“คุณธเนศ”
ภูเมศเผลอกลั้นหายใจ
ลึก ๆ แล้วเขาไม่อยากได้ยินชื่อนี้ ไม่อยากนึกถึงบรรยากาศเต็มไปด้วยลับลมคมในของผู้ชายที่แสดงตัวว่าเป็นคนรักของธัญญ์ รู้จักธัญญ์ดียิ่งกว่าใครทั้งหมด
“คนที่เธอบอกว่าเป็นพ่อใช่ไหม?”
ธัญญ์เงียบไป จากหางตา มองเห็นว่าริมฝีปากเจ้าตัวเม้มเป็นเส้นตรง แววตาปรากฏร่องรอยความเจ็บปวดเจือชิงชังที่ปิดไม่มิด
“พ่อของเธอ...” เขาถามซ้ำ “ใช่หรือเปล่า?”
อีกฝ่ายพยักหน้าในที่สุด จากนั้นค่อยตอบเสียงแผ่ว “ใช่”
ภูเมศกลั้นหายใจ ไม่กล้าถามต่อ ทั้งที่อยากรู้ แต่ก็กลัวความจริงที่สุดปลายของอุโมงค์ ธัญญ์บอกว่าฝ่ายนั้นเป็นพ่อ ถามซ้ำสักกี่ครั้งก็ยังบอกว่าเป็นพ่อ ทั้งแววตาและน้ำเสียงไม่เหมือนคนโกหกสักนิด แต่ที่ผ่านมายังหลอกทำอะไรลับหลังเขาได้ตั้งมากมาย หากจะตีหน้าซื่อโกหกอีกสักเรื่องคงไม่ได้ยากเย็นเกินความสามารถ
เขาอยากจะเชื่อ
แต่อีกทางหนึ่ง เมื่อครั้งที่ได้เผชิญหน้ากับธเนศวันนั้น ไม่ว่าใครมาเจอเข้า ย่อมไม่สามารถคิดว่าเป็นพ่อลูกกันได้แน่นอน คนเป็นพ่อไม่มีทางพูดถึงลูกชายตัวเองอย่างที่ธเนศพูดถึงธัญญ์ ความสัมพันธ์เชิงชู้สาวที่ต่อให้ไม่ใช่คนร่วมสายเลือดก็ไม่ควรเอามาป่าวประกาศให้อีกฝ่ายเสียหายเช่นนี้
...ต่อให้ไม่ใช่คนร่วมสายเลือด..
เขาเหลือบมองธัญญ์ เสี้ยวหน้าด้านข้างนิ่งสงบ สวยงามราวกับรูปปั้น ไม่รู้ว่าได้รูปหน้าแบบนี้มาจากฝ่ายพ่อหรือแม่ แต่ดูแล้วไม่คล้ายกับธเนศสักนิด
“หน้าเธอ..” เขาพึมพำ “ได้พ่อหรือแม่มา”
ฝ่ายนั้นหลังจากได้ยินคำถามที่ฟังดูไม่เกี่ยวเนื่องกันโผล่มาดื้อ ๆ ก็หันมามองเขา แต่เมื่อเห็นว่าเขาเองยังทำเป็นจ้องมองถนนตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ ค่อยเอ่ยปากตอบข้อสงสัย “ผมหน้าเหมือนแม่”
“แม่เธอคงสวยมาก”
“สวยครับ”
“พ่อกับแม่เธอรักกันดีหรือเปล่า”
ธัญญ์ใช้เวลาครุ่นคิดอยู่อึดใจ “ก็รักกันดี เท่าที่เคยฟังจากแม่”
“อืม” เขาพยักหน้า จากนั้นถามคำถามเดิม เหมือนไอ้โง่ที่พูดจาไม่รู้เรื่อง “คุณธเนศเป็นพ่อของเธอหรือ”
และอีกฝ่ายก็ตอบเช่นเดิม
“ใช่ครับ”
“แล้วเธอ..” ชายหนุ่มกำพวงมาลัยแน่นจนมือสั่น ลำคอแห้งผากเหมือนกลืนเม็ดทรายลงไป ทำใจอยู่นานกว่าจะกลั้นใจเอ่ยเสียงแหบพร่า
“...เคยมีอะไรกับเขาหรือเปล่า..”
หลังจากประโยคนั้นสิ้นสุดลง คงเหลือแต่ความเงียบตลอดทาง กระทั่งพวกเขากลับถึงบ้าน
ธัญญ์นั่งห่อไหล่ไม่พูดไม่จา หลุบตาลงมองพื้น นิ้วมือกำแน่นอยู่บนต้นแขนตัวเอง บางครั้งปลายจมูกก็เปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ายคนจะร้องไห้ แต่เม้มปากอยู่ครั้งสองครั้งก็กลับไปเป็นปกติ ที่เหมือนเดิมจนกระทั่งถึงบ้าน มีแต่มือที่กอดตัวเองไว้ไม่ปล่อย และริมฝีปากปิดสนิทไม่เปล่งเสียงใดอีก
ถึงตรงนี้ ภูเมศรู้สึกสิ้นหวังจนอยากจะร้องไห้ออกมา
จากท่าทางของคนข้างกาย ทั้งที่ตอบคำถามทั้งหลายแหล่ได้อย่างชัดเจน หากโกหกก็คงผ่านการตระเตรียมมาอย่างดี แต่ครั้นเป็นเรื่องนี้กลับพูดไม่ออกสักคำ บางทีที่ธเนศบอกกับเขาวันนั้นอาจเป็นเรื่องจริง ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเกินกว่าคนนอกอย่างเขาจะเข้าไปแทรก
ระหว่างพวกเขา อาจผิดพลาดตั้งแต่ตัวเขาเองที่ดื่มมากไปคืนนั้น กระทั่งเลยเถิดไปกับธัญญ์ที่จงใจเข้าหาด้วยการขโมยกระเป๋าสตางค์ไปแล้วแกล้งนำมาคืน
จากวันนั้นจนถึงตอนนี้ เขามีโอกาสให้กลับตัวหลายครั้งหลายหน แต่ก็ยังตกหลุมพรางจากความไม่หนักแน่นของตัวเองอยู่ร่ำไป หลังจากเจอกันครั้งแรกยังไปตามหาธัญญ์ที่ร้านสะดวกซื้อ รับกลับมาที่บ้าน เสนอเองว่าอยากจะจ้างเป็นพี่เลี้ยง พาตัวมาสนิทสนมกับลูกชายที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เด็กน้อยไม่ประสีประสา เห็นเขาดีด้วยก็ติดเป็นตังเม เบื้องหลังนั้นไม่เคยระแคะระคายว่าโดนหลอกโดนปั่นหัว เป็นของเล่นฆ่าเวลาของคนมีอันจะกินที่อาจมีปัญหากับคนรักเดิมซึ่งยังตัดกันไม่ขาด หนีออกมาทำเรื่องแบบนี้กับพ่อลูกโง่ ๆ คู่หนึ่งเป็นการฆ่าเวลา
ทั้งอย่างนั้นก็ยังบอกกับเขาว่ารัก กล้าพูดกับเขาอย่างนั้นด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ดูไม่ออกเลยว่าหลอกลวง
ลองนึกภาพว่าเป็นตัวเอง จะพูดว่ารักทั้งที่กำลังโกหกได้อย่างไร แค่มองหน้าเจ้าของคำพูดนั้น ก็ปวดหนึบขึ้นมาในอกจนแทบทนไม่ไหว
บางที เป็นผู้ใหญ่ขี้ขลาดที่ใช้ชีวิตแบบปกติทั่วไปก็อาจดีอยู่แล้ว ทำไมต้องหาเรื่องกระโจนลงมากลางดงหนามให้เจ็บด้วย ไม่ใช่วัยรุ่นตัวเปล่าไร้พันธะที่มีพลังงานเหลือเฟือพอจะทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเสียหน่อย เขาสู้วาดฝันไว้เสียสวยหรู จะใช้ชีวิตกันสามคน คิดถึงขั้นว่าต่อให้ไม่ได้รับการยอมรับจากสังคม ก็จะไม่หวั่นไหวกับสายตาคนนอก แต่แล้วอย่างไร สุดท้ายกลับถูกความจริงตบหน้าแรง ๆ ให้ตื่นจากฝันอยู่ดี
ภูเมศก้มหน้า พยายามหัวเราะกับตัวเองอย่างฝืดฝืน แต่จะอย่างไรก็ทำไม่สำเร็จ
เขาพลาดมาหลายครั้งแล้ว มีโอกาสหันหลังกลับตั้งหลายหน ทว่ากลับพ่ายแพ้จากความไม่หนักแน่นของตัวเอง
ครั้งนี้พอแล้ว...พอแล้วจริง ๆ
ด้วยตระหนักว่าอาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะปล่อยมือ
ไม่อยากให้รู้ว่าสกปรก ไม่อยากถูกรังเกียจ
ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็พูดเรื่องที่มีอะไรกับธเนศครั้งแล้วครั้งเล่าออกไปไม่ได้ นั่นคือจุดยืนของเขา จุดยืนที่เขาใช้หลบซ่อนตัวเองจากโลกภายนอกตลอดมา หลบหลีกจากสายตารังเกียจหรือเวทนาสงสารที่จะเป็นแบบไหนก็ไม่อยากเห็น
แต่หากไม่พูด ก็จะถูกเข้าใจผิดว่าโกหก สุดท้ายไม่พ้นต้องถูกเกลียดอยู่ดี
ยิ่งพยายามทำอะไรสักอย่างก็ยิ่งเหมือนแมลงดิ้นรนบนใยแมงมุม
ธัญญ์เกร็งนิ้ว กำต้นแขนตัวเองไว้แน่น จมอยู่ในห้วงความคิดดำมืด
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้อีกแล้ว ทำไมคนอย่างธเนศถึงไม่หายไปทั้งอย่างนี้เลย หรือไม่ก็ทำไมตัวเขาเองที่เติบโตขึ้นมาอย่างบิดเบี้ยว ทั้งเนื้อทั้งตัวล้วนแปดเปื้อนคาวโลกีย์ถึงไม่หายไปทั้งอย่างนี้เลยเหมือนกัน
กลับมาส่งเขาถึงบ้านแล้ว แทนที่ภูเมศจะรีบเตรียมตัวขับรถออกไปบริษัทอย่างทุกที วันนี้กลับเดินเข้าไปในห้องทำงาน เปิดลิ้นชักหยิบเอกสารชุดหนึ่งออกมา จากนั้นวางลงบนโต๊ะตรงหน้า
เอกสารที่อยู่ในแฟ้มนี้คืออะไร...ธัญญ์รู้ดีที่สุด ไม่มีทางลืมเด็ดขาด จำได้กระทั่งว่าตอนที่ลงลายมือชื่อตัวเองลงไปในสัญญา แค่นั้นก็ใจเต้มโครมคราม ต้องพยายามขนาดไหนที่จะประคองสีหน้าให้สงบนิ่ง
“เคยบอกแล้วว่าผมจะอยู่กับคุณ” ธัญญ์ชิงเอ่ยขึ้นก่อน ต่อด้วยเสียงพูดเบา ๆ เหมือนไม่อยากให้ถ้อยคำหลังจากนั้นดังออกมาให้ใครได้ยินทั้งสิ้น “..จนกว่าคุณจะผลักไส”
ภูเมศพยักหน้า ทว่าท่าทางนั้นราวกับกำลังเยาะเย้ยตัวเองมากกว่า
ทนมองใบหน้าที่รักแสนรักนั้นต่อไปไม่ไหว จนต้องหลับตาลงช้า ๆ กัดฟันพูดต่อจนจบ
“..ถ้ายึดติดกับฉันแค่เพราะคำพูดที่เหมือนสัญญานั่น...เธอไปเถอะ...ฉันไม่โทษเธอหรอก”
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“อย่ารั้นอีกเลย”
“ผมไม่ไป”
“ธัญญ์”
“...ไม่!”
เสียงเครือทว่าแข็งกร้าวเรียกให้เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาแดงก่ำของธัญญ์ปรากฏขึ้นเป็นอย่างแรก เห็นแล้วยิ่งเจ็บร้าวขึ้นมาจนต้องเบือนหน้าไปทางอื่น
“ฟังไม่เข้าใจหรือ” เขาข่มเสียงตัวเองให้ราบเรียบที่สุด ยิ่งพูดยิ่งเหมือนปักมีดคมกริบกรีดลงตรงกลางหัวใจ แต่เขาก็ยังลากใบมีดลงช้า ๆ เฉือนมันออกมาเป็นชิ้น ๆ “ถ้าเธอคิดว่าจะรอจนกว่าฉันจะผลักไส จนกว่าฉันจะไล่..”
ธัญญ์จ้องมองเขานิ่งงัน ทว่าริมฝีปากสั่นระริก คล้ายกำลังรอคำพิพากษาโทษประหาร
สิ่งที่เจ้าตัวคงคาดเดาได้อยู่แล้วแต่ปฏิเสธจะรับรู้
“...ฟังนะ...” เขากระซิบ
ถ้อยคำซึ่งพิพากษาตนเองด้วยเช่นกัน
“ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเธออีกแล้ว”
“ไม่เป็นไร” ธัญญ์ยังพูดต่ออย่างดื้อรั้น “ไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร..ผมจะอยู่เงียบ ๆ ไม่รบกวน ไม่ทำให้คุณรำคาญ”
“ไปซะ”
“...ผมไม่..”
“ถ้าต้องการได้ยินคำไล่ งั้นฟังฉันให้ดี ฉันเลิกจ้างเธอ ไม่ต้องการให้เธออยู่ในบ้านนี้ ออกไปซะ ไม่อย่างนั้น คงจะต้องเรียกตำรวจมาจัดการ...เรื่องบุกรุกบ้าน...แบบนี้ใช่ไหมเธอถึงจะยอมเข้าใจ”
“แต่...ผม.. “
“ไปได้แล้ว”
ไร้สรรพสำเนียงใดอีกระหว่างพวกเขา
ราวกับโลกหยุดหมุน การเคลื่อนไหวทุกอย่างชะงักลง
สิ่งเดียวที่บอกให้รู้ว่าเวลายังผันผ่านในยามนี้ คงเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ขอบตารื้นน้ำของธัญญ์...กระทั่งหยดหนึ่งทิ้งตัวลงจากดวงตาข้างซ้าย กลิ้งลงช้า ๆ บนผิวแก้มเจ้าตัว
แค่หยดน้ำหยดเดียวเท่านั้น..หยดเดียวที่ทำเขาเหมือนจะขาดใจ
ธัญญ์ค้อมศีรษะลงน้อย ๆ
“..เข้าใจแล้วครับ”
คงสติได้ดีเยี่ยม ทั้งน้ำเสียงแผ่วหวิวแต่นิ่งสงบ แม้แต่น้ำตาก็ไม่มีร่วงลงมาอีกเป็นหยดที่สอง
“จะรีบย้ายออกโดยเร็วที่สุด”
ภูเมศยืนมองฝ่ายนั้นยืดตัวขึ้นช้า ๆ จนแผ่นหลังเหยียดตรง ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง
“...ธั—”
เขาหักใจ กล้ำกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ กลัวว่าหากเปล่งเสียงออกมาแม้แต่พยางค์เดียว คงจะไม่พ้นต้องกลับคำเพื่อรั้งตัวอีกฝ่ายไว้
พอแล้ว... ไม่สามารถพังทลายลงมากกว่านี้ได้อีกแล้ว
โอกาสสุดท้าย...
เขาคงปล่อยมือได้ในที่สุด
To be continued…
ใกล้แล้วค่ะ ฮึบ!
//เตรียมอุปกรณ์กู้ชีวิต
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอคุณพระคุ้มครองให้สุขกายสุขใจตลอดปีค่ะ จากนี้ก็ฝากตัวฝากหนุ่ม ๆ อีกปีนะคะ *รวบกอดดด* ขอบคุณมากค่ะ
ปล. ตอนพิเศษที่แล้ว เป็นช่วงหลังจากธัญญ์เคยได้รับการช่วยเหลือจากคุณภูเมศแล้วค่ะ หลังจากนั้นน้องก็ตามสตอล์กลุง (โถ ลูก...) แต่ยังไม่ได้ไปจิ๊กกระเป๋า เผื่อสับสนไทม์ไลน์เพราะเขียนสลับไปมาแล้วยังเว้นช่วงนานอีกค่ะ orz
พบกันงวดหน้านะคะ จะไม่ดองค่ะ อยากรีบปั่นให้ผ่านช่วงนี้ไปไว ๆ เหมือนกัน ทรมานใจมาก เขียนเองเครียดเอง ถถถถ
-
ทำไมเราคิดว่าลุงทำถูกแล้ว ถึงต่อให้ถามธัญญ์ก็ไม่มีวันเอ่ยปาก จะให้แต่อีกคนเข้าใจตัวเอง แต่ตัวเองกลับไม่พยายามอธิบาย เราว่าไม่แฟร์กับลุงนะ ปล่อยให้ธัญ์ไปจัดการปัญหาของตัวเองก่อน อยู่อย่างนี้ก็เหมือนธเนศว่านั่นแหละ มาอยู่กับลุงเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา สงสารลุงค่ะ
-
ธัญญ์เป็นตัวละครที่น่าสงสารและก็น่ารำคาญ มีความเก็บกดในตัวตั้งแต่เด็กพยายามทุกอย่างเพื่อตีตัวออกจากธเนศแต่จริง ๆ ก็เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ เฮ้อพระเอกก็คงยากจะให้อภัยเพราะดูเข้ามาปั่นหัวกันเล่นสนุกมากกว่าด้วยหลักฐานกับคำพูดและการกระทำที่ผ่านมามีลับลมคมในไปหมด ก็ดูว่าธัญญ์จะแก้เกมส์นี้ยังไง มาม่ารับต้นปีจริง ๆ
-
โอ้ยยยยย ธัญญ์ควรเคลียให้จบ ไม่งั้นธเนศก็วนเวียนทำลายธัญญไปเรื่อยๆ ทำไมธเนศทำตัวได้ขยะแขยงขนาดนี้นะ เข้าใจลุงนะว่ารับไม่ได้ แม้แต่ธัญญ์เองยังรับตัวเองไม่ได้เลย ฮอลลลโอ้ยยย
-
แต่งดีจังค่ะ อ่านแล้วจะร้องไห้ อินมากก สงสารทั้งคู่
ติดเรื่องนี้มากๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เจ็บปวดมากกกก อยากจะให้ทุกอย่างคลี่คลาย ด้วยความเข้าใจ
และเคลียรฺตัวเองจริงๆอ่ะ ให้กระจ่างกันไปเลย ดีกว่าเก็บไว้ รอเวลาระเบิด
มันจะเสียหายเอา เป็นกำลังใจให้นะ
เจอกันงวดหน้าค่ะ
-
เข้าใจธัญญ์นะ เรื่องเลวร้ายอย่างนั้น ใช่ว่าจะพูดออกมาได้ง่ายดาย
แต่คำว่า พ่อเลี้ยง ก็เอ่ยไม่ยากนะ
สงสารทั้งภูเมศทั้งธัญญ์
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารธัญญ์
-
อินเกินไปแล้ว อินเกินไปจริงๆ
มันกดดันหนักหน่วง
ไม่ได้คิดอย่างเข้าข้าง แต่เค้าเจ็บกับทั้งคู่
ภูเมศเจ็บที่ไม่รู้อะไรเลย ธัญเข้ามาเหมือนโจร
ขโมยใจเค้าไปทำตัวเหมือนไม่แยแส
เหมือนจะเปิดใตแต่ก็เปล่าปิดทุกอย่าง
เก็ยทุกสิ่งไว้กับตัว คุณภูจะคิดว่าตัวเองคือคนนอกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ยิ่งพอได้รู้อะไรขึ้นมา กลับเป็นเรื่องที่ยิ่งไม่กระจ่าง
นำมาถึงการแตกหักแบบนี้
ธัญลูกกก อิเลวธเนศได้เปรัยบตรงหนูกลัวที่จะบอกความจริงนี่แหละ
เค้ารู้ว่ามันน่าอาย มันน่าขยะแขยง
ยิ่งถ้าเป็นคนที่ธัญรักมาก ก็ยิ่งกลัวว่าบอกแล้วจะสูญเสีย
แต่การธัญก็รู้ว่าอิธเนศต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ธัญกลับไป
เพราะฉะนั้นยิ่งธัญเงียบแบบนี้ ยิ่งเสียเปรียบ
เศร้าอะ เศร้าแบบมากๆเลย
ทำยังไงอิเลวธเนศถึงจะหายไป
ทำยังไงธัญถึงจะมีความสุข
ทำยังไงจะแก้ปมพวกนี้ในใจของทั้งคู่
ทำไมนะทำไม คนเจ็บปวดถึงไม่ใช่อิเลวธเนศเสียที
ธัญมาอยู่กับเจ้มาเจ้เลี้ยงหนูเองง
พร้อมภูมิกลับมาบ้านจะแตกมั้ยนะ
ไปรับพี่ธัญอีกทีนะน้องภูมิ
ขอให้ธัญไม่คิดสั้น ขอละ
-
สงสารธัญญ์ มากกกกกก รักลุง แต่ ความสัมพันธ์ของครอบครัวตัวเองก็ค้ำคอ พูดไม่ออก อึดอัดไปหมด พ่อเลี้ยงก็อะไรไม่รู้ อิรุงตุงนังไปหมดเลย
-
คิดถึงมากกกก คะ ยังไงรีบมาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ
-
คนมีความรักสมองจะทำงานไม่เต็มที ความมีเหตุผลจะลดลง เศร้า :mew6:
-
โอ๊ยยย จะร้องงง สงสารธัญญ์ สงสารลุง เกลียดคุณธเนศ ฮือออ
ทำไมไม่ยอมรับความจริงว่าเค้าไม่ได้รักตัวเองซักทีห้ะะะ มาทำให้ครอบครัวคนอื่นร้าวฉานอยู่ได้ /ตีแรงๆ
สงสารลุงแต่ก็เข้าใจลุงว่าเวลามีคนอื่นมาพูดถึงคนรักของตัวเองให้ฟังในเรื่องที่ตัวเองไม่รู้มันจะรู้สึกแย่ขนาดไหน ไหนจะเรื่องที่ธัญญ์ไม่ยอมบอกยอมพูดเรื่องตัวเองซักอย่างเลยด้วย
ยิ่งถ้าถึงเวลาที่พร้อมภูมิกลับบ้านมาแล้วไม่เจอพี่ธัญญ์อยู่ที่บ้านอย่างเคยจะเสียใจขนาดไหนอีก แง
เรื่องมันพันกันจนยุ่งเหยิงไปหมดจนหาทางแก้ยากไปอีกก
-
หน่วงจังค่ะ อึดอัดมาก บีบหัวใจไปหมด
อ่านไปน้ำตาปริ่มๆจะไหลไป
สงสารทั้งคู่เลย
-
เศร้ารับปีใหม่ ขอให้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว แง
-
ถ้าแค่ธัญญ์บอกเพิ่มอีกสักหนึ่งคำ พ่อ "เลี้ยง" ไม่ใช่พ่อแท้ๆ เรื่องราวมันอาจจะไม่ดาร์กขนาดนี้ไหม?? #อ่านเอง #อินเอง #มโนเอง
-
หน่วงรับปีใหม่ สงสารธัญ
สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
ร้องไห้กันตั้งแต่ต้นปีเพราะนิยายเรื่องนี้ แง
-
อ่านไปก็อึดอัดไปหทด เหมือนคนจมน้ำเลยอ่ะ ทำไมเราต้องมาเสียน้ำตาต้อนรับปีใหม่ด้วยนะ สงสารทั้งคู่ ธัญญ์จะจัดการยังไงกับเรื่องของตัวเองนะ
ปล.งวดหน้ามาไวๆนะคะ ใจจะขาดจริงๆ :sad4:
-
โอ้ย เศร้าแปบบบ
-
โอย...ไม่ไหวแล้วคุณขา หน่วงรับปีใหม่
ระหว่างนายธเนศกับคนเขียนจะตีใครก่อนกันดี
ใจแข็งไว้นะน้องธัญญ์ อยู่ต่อ ไม่ไปไหนซะอย่าง กล้าเรียกตำรวจจริงเหรอ
-
บางทีลุงก็ดูฉลาดแบบเชื่อมโยงอะไรๆเองได้ง่ายๆ
แต่กับเรื่องที่ธัญญ์พยายามจะบอกครั้งแล้วครั้งเล่ากลับปิดหูปิดตาไม่ยอมเชื่อไม่คิดตาม
ก็ไม่อยากโทษลุงหรอกหรอก น้องธัญญ์ก็ผิดที่ปิดเลยมีผลต่อความเชื่อใจ
แต่คนอ่านรู้เรื่องในอดีตน้องธัญญ์ไง เลยปงดใจไปกับน้องธัญญ์มากๆที่ลุงไม่พยายามฟังเลย
ร้องไห้ใส่ลุงดีกว่า สงสารน้องธัญญ์มาก แอบเคียงลุง และเกลียดคุณธเนศแบบไม่แอบ
คือไม่รู้เลยว่าถ้าน้องธัญญ์ที่บอบช้ำขนาดนี้โดนผลักไสไปแล้วจะกลับมาหาลุงอีกมั้ย
ต่อให้ลุงตาสว่างมาฉลาดที่หลังแล้วออกไปตามหา น้องจะกลับมามั้ย น้องธัญญ์จะเป็นยังไงต่อไป
แค่คิดก็สงสารน้ำตาจะไหล :hao5:
-
อยากได้ความรักแต่เลือกจะปิดกั้นตัวเอง ด้วยความกลัว สุดท้ายก็แตกหัก ไม่มีใครทนคบคนที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยได้หรอก ไม่รู้ว่าอะไรจริงหรือโกหก รับรู้เรื่องราวผ่านปากคนอื่น มันเจ็บปวดเกินไป
คำว่า พ่อเลี้ยง มันคงยากนักที่จะเอ่ย(ตรงไหน?)
-
ไม่มีอะไรจะพูดเลย :serius2:
-
❤️ HAPPY NEW YEAR 2017 ❤️
สวัสดีปีไหม่ ๒๕๖๐
ขอให้ไรท์ มีความสุข มากกกกกกก
｡◕‿◕｡
ธัญญ์ ปิดกั้นตัวเอง เวลาพูดก็พูดไม่ชัดเจน
คงเพราะที่ผ่านมา ธัญญ์ไม่คิดว่าธเนศเป็นพ่อเลี้ยงด้วย
เพราะการดูแลที่ได้รับมาตั้งแต่ยังเล็กมาก
ภูเมศ ถ้าคิดว่าเป็นเรื่องสกปรก
คิดใหม่เรื่องนี้ใครผิดจริงๆ
คนอายุน้อยหรือคนอายุมาก
ยังไม่ทันได้ฟังเรื่องทั้งหมด
สาเหตุที่ทำ ก็ด่วนตัดสินใจ
ถ้ารู้ความจริง คิดได้
จะไปตามหาธัญญ์ที่ไหนกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอยยยมาต่อเร็วๆนะคะ ลุ้นใจจะขาด หน่วงมาก ฮือออ
-
:pig4: :pig4:
-
อยากผ่านช่วงนี้ไปเร็วๆ เศร้า...
-
โอ๊ยยยยย สงสารรรรร สงสารขุ่นพ่อ
คือเข้าใจว่าทำไมพ่อจะปล่อยมือจากน้องนะ
จุดเปลี่ยนคือน้องไม่ยอมพูดอะไร แล้วคนที่อยูาด้วยกันมาพอมารับรู้ทุกอย่าง
ปกติแล้วก็ต้แงทำใจ ฮือออออ ดราม่าาาาาา
-
สงสารธัญญ์แต่ก็เข้าใจลุง ธัญญ์ต้องไปจัดการคุณธเนศ พร้อมกลับมาทำใจเล่าอดีต แต่ก็จะน่าสงสารมากอะ เล่าเรื่องที่ไม่อยากพูดถึง โอ้ยทำไงดี เอาใจช่วยธัญญ์นะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เศร้าาาา
อีลุงธเนศคือแบบ กูไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้
ทำลายธัญญ์ทุกทางจริงๆ สงสาร
เข้าใจภูเมศนะ แต่แบบ เฮ้อออ
ถ้าธัญญ์ยอมบอกจริงๆก็สงสารธัญญ์เหมือนกัน
ถ้าความจริงเปิดเผยเมื่อไหร่
ลุงจะไปตามธัญญ์จากไหนได้
ยิ่งหาตัวยากอยู่
-
ฮืออออออ สงสารทั้งหมด ทั้งลุงทั้งน้องธัญญ์
การที่จะให้เด็กพูดน้อยอย่างน้องมานั่งอธิบายอะไรเป็นฉากๆก็คงยาก
แต่การที่น้องพูดโพล่งคำว่า "รัก" ออกมาได้นี่ มันคงสุดๆแล้วจริงๆ แต่มันไม่ควรจะเอ่ยในสถานการณ์เช่นนี้ T.T
ลุงเมศที่ใสซื่อไม่รับรู้อะไรมานาน บทจะรู้ก็เรียบเรียงเป็นเรื่องเป็นราว แต่ทำไมไม่เข้าใจพฤติกรรมน้อง
แต่ก็ว่าลุงไม่ได้ น้องทำตัวลึกลับจริงๆ น้องธัญญ์ต้องรีบเคลียร์นะลูก กำจัดคนน่ารังเกียจอย่างตาธเนศออกไปให้ได้
อีกสามวันน้องภูมิกลับมาไม่เจอพี่เลี้ยงคนโปรดจะทำไงล่ะนั่น
โอ้ยยยยยย หน่วงรับปีใหม่จริมๆ
สวัสดีปีใหม่นะจ้ะน้องเรนนี่
-
สลดแทน
-
ฮืออออออ เจ็บหัวใจเหลือเกิน เข้าใจทั้งสองฝ่ายเลยนะ คนนึงก็เจ็บที่ไม่รู้ อีกคนเจ็บเพราะบอกไม่ได้ สงสารธัญญ์ที่ต้องมาเจอพ่อเลี้ยงชั่วๆอย่างธเนศ ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นจากความทุกข์นี้ตอนไหน
-
ว่าแล้วน้องธัญญ์ต้องโดนพ่อเลี้ยงทำร้ายมาแบบนี้
ชอบฉากนี้มากค่ะ นักเขียนเขียนเก่งค่ะ เข้าใจความกลัวของเด็กที่ถูกกระทำได้ดีเลยทีเดียว เป็นกำลังใจให้ธัญญ์ เข้าใจแล้วทำไม่อยากบอกภู แต่ถ้าไม่เข้าใจกันพี่ภูก็น่าสงสาร ธัญญ์จะมีกำแพงตลอดไปไม่ได้ เล่าไปเถอะ ถึงจะลำบากหน่อย แต่เชื่อว่าพี่ภูจะเข้าใจน้องนะ สู้ๆ
-
:sad4: สงสารธัญญ์ อดีตคอยตามมาทำร้ายตลอด จนไม่กล้าเอ่ยปากบอกใคร
ภูเมศก็คาดหวังคำตอบมาตลอด แต่ก็ไม่เคยทวงถาม
เหมือนโดนทำร้ายกันซ้ำ
เจ็บแทนทั้งคู่เลยค่ะ
-
ธัญญ์น้ำตาร่วงหยดเดียว
แต่คนอ่านไหลเป็นทางเลย
ภูก็ต่อจิ๊กซอได้แล้ว
ไม่คิดจะดึงน้องออกจากหลุมดำหน่อยเหรอ
ไม่ดึงแถมทำให้กว้างและลึกไปกว่าเดิมอีกต่างหาก
เรื่องแบบที่ธัญเจอ มันพูดออกมาได้ง่ายๆกันเหรอ
ถ้ารังเกียจก็บอกน้องไปตรงๆเลย
หรือถ้าไม่ก็ถามไปซิ ว่าหลังจากที่เจอกัน
ได้เป็นแบบนั้นอีกหรือไม่
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อินหนักมาก เกลียดอิธเนศจริงๆ สงสารธัญญ์ สงสารคุณภู!!!!!!
-
ลุงคุยกับธเนศแล้วดูไม่ออกเหรอว่าธเนศเป็นคนเลว พ่อดี ๆ ที่ไหนจะพูดให้ลูกเสื่อมเสีย
คำพูดของคนเลว ลุงควรให้น้ำหนักเชื่อถือเหรอ ลุงเป็นผู้ใหญ่กว่าธัญ ควรหนักแน่นพึ่งได้มากกว่านี้
ลุงอยากได้ความรักแต่กลัวเจ็บ เลยแก้ปัญหาแบบเดิม ๆ ด้วยการไล่ธัญอีกเป็นครั้งที่ 2
คิดเองเออเองไม่คุยกันจนเข้าใจ ผิดหวังในตัวลุง พึ่งไม่ได้ อนาคตจะสู้กับธเนศยังไง น้องภูมิลูกลุงยังแมนกว่า
-
:serius2: อึดอัดกับธันย์มากไม่เคลียร์สักอย่างแต่ก็จะยึอไว้
-
โอยยยย เป็นตอนที่ปวดใจมาก
สงสารทั้ง 2 คนเลย :mew6:
-
ฟางเส้นที่ยึดไว้มันบางใช่ไหมธัญญ์ ปล่อยมันไปก่อน
ส่วนลุง ตอนนี้คืออะไร ปล่อยโอกาสที่เคยคว้ามาไว้ ทั้งๆโอกาสนั้นมาอยู่ตรงหน้า ปล่อยให้มันหายไปอีกครั้งก่อน เหมือนกัน
เจตนาของรัก คือการปล่อยวางซินะในตอนนี้ :เฮ้อ:
-
หน่วง
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 25
กลับมาเย็นวันนั้น บ้านมืดสนิทและเงียบเชียบจนใจหาย
ภูเมศก้าวเข้าไปยืนอยู่กลางความมืด รอกระทั่งสายตาคุ้นชิน จึงค่อยเหลียวมองไปรอบตัว
ใจหนึ่งก็คิดว่าหากเรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อนจนถึงเมื่อเช้านี้เป็นแค่ความฝัน ตอนนี้เจ้าเด็กหน้านิ่งคงถือโอกาสช่วงลูกชายเขาไปทัศนศึกษา เผลอนอนหลับอุตุอยู่กับเจ้าแมวส้มถุงทองที่แอบอุ้มเข้าบ้านระหว่างเขาไม่อยู่ หากเงี่ยหูฟังดี ๆ อาจได้ยินเสียงกรนครืดคราดของเจ้าแมว คลอไปกับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนหลับก็เป็นได้
ครั้นหรี่ตาเพ่งมองฝ่าความมืด พบว่าบนโซฟามีเงาตะคุ่ม คล้ายคนกำลังนอนตัวขดคุดคู้
เขาจ้องมองจุดนั้นเนิ่นนานราวถูกสะกด ภาพที่เห็นในความมืดเช่นนี้ไม่คมชัดเท่าใต้แสงไฟ แต่ใจรู้ดีว่านั่นเป็นแค่เงาของหมอนอิงที่วางกองรวมกันเท่านั้น
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ซบหน้าลงบนฝ่ามือ
นั่นมันแค่หมอนอิง รู้ทั้งรู้ว่าไม่ใช่คนในความคิด แต่เขาก็ยังไม่ขยับไปไหน
ยังไม่อยากเปิดไฟตอนนี้
หากอยู่ในความมืด ยังอาจพอหลอกตัวเองได้อีกสักพัก ว่าที่ตรงนั้นมีใครคนหนึ่งนอนขดตัวรออยู่ เมื่อเข้าไปใกล้จะเห็นว่าแผ่นอกเคลื่อนขึ้นลงช้า ๆ ตามลมหายใจ หากเข้าใกล้อีกหน่อยจะต้องถูกขนแมวที่ติดตัวคนคนนั้นทำพิษจนจามออกมา เสียงจามคงปลุกให้เจ้าตัวสะลึมสะลือขึ้นมาทำหน้างัวเงียใส่เขา หากนอนอิ่มแล้วจนอารมณ์ดีพอ อาจโชคดีได้เห็นลักยิ้มน้อย ๆ เป็นรอยบุ๋มบนแก้มซ้าย
จากนั้นเจ้าตัวอาจจะเอ่ยทักด้วยถ้อยคำแสนเรียบง่ายอย่าง ‘กลับมาแล้วหรือครับ เหนื่อยหรือเปล่า’ หรือไม่ก็ ‘ย่องเงียบอย่างนั้น จะขโมยจูบหรือครับ’ ให้ต้องรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน แล้วค่อยร่ายให้ฟังว่าคืนนี้เตรียมเมนูอะไรไว้รอเขากลับมากินข้าวที่บ้านบ้าง ทั้งหมดล้วนเป็นของชอบของเขาทั้งสิ้น แต่ที่ชอบที่สุดทว่ายังไม่เคยได้บอกสักครั้ง คือความรู้สึกว่าเมื่อกลับบ้านครั้งใด จะมีคนที่รักคอยเฝ้ารออยู่เสมอต่างหาก
ทว่าทั้งบ้านเงียบสงัด
จะไม่ส่งเสียงทักออกมาจริง ๆ หรือ
เงียบจนทรมาน เงียบสนิทอยู่เช่นนั้น
กระทั่งเขาได้ยินเสียงตัวเองสะอื้นออกมาแผ่วเบา
แสงแรกของวันรุ่งขึ้นมาเยี่ยมเยือนโดยที่ภูเมศไม่สามารถข่มตานอนหลับสนิทได้เลยทั้งคืน
บ้านไม่เคยอ้างว้างเท่านี้มาก่อน ห้องนอนไม่เคยเงียบเหงาเช่นนี้มาก่อน เตียงนอนเหมือนกว้างใหญ่ขึ้นกว่าเดิม จนไม่สามารถหลับตาลงได้โดยไม่รู้สึกว่ามีบางสิ่งซึ่งสำคัญยิ่งจากเขาไปพร้อมกับคนที่เคยนอนอิงแอบข้างกาย
ตลอดค่ำคืนยาวนาน เขาเฝ้าถามตัวเอง ทำไมพวกเขาจึงไม่พบกันแบบธรรมดาสามัญ อย่างเช่นในวันที่อากาศดีสักวัน อาจจะได้เจอกันเพราะเขาทำกระเป๋าสตางค์หล่นแล้วอีกฝ่ายบังเอิญเก็บได้จริง ๆ ให้เขามีโอกาสได้เลี้ยงข้าวขอบคุณธัญญ์สักมื้อ ค่อย ๆ เรียนรู้กันจากตรงนั้น เมื่อสนิทสนมอีกหน่อยก็เริ่มไปมาหาสู่ระหว่างครอบครัวของทั้งสองฝ่าย ช่วยกันสานต่อความสัมพันธ์อย่างเรียบง่าย หากจะมีปัญหาบ้าง ก็ค่อย ๆ ช่วยกันแก้ไขไปทีละอย่าง
เขาเหมือนยังไม่ตื่นจากฝัน ละเมอทั้งที่ยังไม่ทันได้หลับตา
กระทั่งใกล้จะสายแล้วเต็มที จึงได้ฝืนลุกขึ้นยืน เดินไปสบตากับตัวเองในกระจก คนในนั้นมองกลับมาด้วยเบ้าตาลึกโหลและช้ำแดง ทั้งยังผมเผ้าเป็นกระเซิง ริ้วรอยเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนหางตาหลังอดหลับอดนอนโดยไม่ได้กินข้าวปลาอาหารตั้งแต่เมื่อวานจนตอนนี้
เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าตน อดคิดไม่ได้ว่าคนอย่างตัวเองมีอะไรให้เป็นที่น่าสนใจสำหรับคนหนุ่มผู้มีทุกอย่างพร้อมหมดแล้วอย่างธัญญ์ จึงได้มาเสียเวลาคลุกคลีด้วยตั้งเกือบปี
ไม่หรอก มันไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษแต่แรกอยู่แล้ว
บางทีสำหรับธัญญ์ อีกฝ่ายอาจไม่จำเป็นต้องเป็นเขาก็ได้
ชายหนุ่มหักใจ ตบหน้าตัวเองเบา ๆ เรียกสติ ท่องไว้ว่าชีวิตยังต้องเดินต่อ ทั้งยังควรเป็นก้าวเดินที่ต้องระมัดระวังยิ่งกว่าเก่า ไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความสิ้นหวังยาวนานกว่านี้ได้อีก อย่างช้าที่สุดก็ควรทำตัวเป็นปกติได้ก่อนลูกชายกลับบ้านในวันมะรืน
เขารีบจัดการธุระส่วนตัว เลือกอาบน้ำเย็นหวังให้หัวโล่งขึ้นบ้าง หลังแต่งตัวเสร็จแล้วยังพอเหลือเวลาสำหรับอาหารเช้าง่าย ๆ สักมื้อ ครั้งสุดท้ายที่มีอาหารตกถึงท้องคล้ายว่าเนิ่นนานเป็นวันได้แล้ว
ก้าวแรกที่เดินเข้าไปในห้องครัว พบว่ารอบตัวสะอาดสะอ้าน ข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่เหมือนบ้านที่มีแต่ผู้ชายอาศัยสักนิด ตั้งแต่เช้าวานที่เขาออกปากไล่ธัญญ์ด้วยตัวเอง ก่อนจากไปดูเหมือนฝ่ายนั้นยังมีแก่ใจเก็บกวาดข้าวของทุกอย่างให้อยู่ในที่ทางของมันเป็นครั้งสุดท้าย
เมื่อเปิดตู้เย็น พบกล่องต่าง ๆ วางเรียงไว้เต็มพื้นที่ หยิบดูทีละกล่อง พบว่าเป็นอาหารซึ่งปรุงแล้วบรรจุไว้อย่างเรียบร้อย แค่นำไปอุ่นก็คงกินได้เลย กวาดตามองแต่ละอย่าง พบว่าล้วนเป็นของโปรดไม่ของเขาเองก็ของพร้อมภูมิทั้งสิ้น
ไม่ต้องเดาว่าเป็นฝีมือใคร ขนาดตัวเองโดนไล่อย่างสิ้นเยื่อใยขนาดนั้น ยังมีแก่ใจทำอาหารเก็บไว้ให้เขา
ได้รับการยืนยันว่าเป็นฝีมือธัญญ์แน่นอน ก็เมื่อเห็นกระดาษโพสต์อิทที่แปะไว้กับกล่องริมสุด มีลายมือเจ้าตัวบนกระดาษ
‘ถึงจะงานยุ่ง แต่อย่าลืมกินข้าวนะครับ คุณชอบข้ามมื้ออาหารเวลากลับบ้านค่ำกว่าปกติ ของในตู้เย็นน่าจะอยู่ได้สบาย ๆ อีกสองสามวันแบบไม่ต้องทำอะไรเพิ่ม’
ถ้อยคำเรียบง่ายอย่างกับแค่ลาไปธุระสักวันสองวันแล้วก็กลับ
ภูเมศวางกล่องอาหารลงช้า ๆ ดึงกระดาษโพสต์อิทบนนั้นออกมาด้วยมือสั่นเทา อ่านข้อความสั้น ๆ ของธัญญ์ซ้ำไปซ้ำมา
ทั้งที่มีแต่ของชอบอย่างนั้น ทว่าเมื่อเห็นเข้า ความอยากอาหารกลับยิ่งลดลงจนแห้งเหือด ราวกับมีอะไรบางอย่างถูกสูบออกไปจากในอกจนเหลือเพียงที่ว่างกลวงโบ๋
ชายหนุ่มเม้มปาก กะพริบตาถี่ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นบรรจงพับกระดาษแผ่นนั้นเบามือ เก็บมันใส่กระเป๋าเสื้ออย่างทะนุถนอม
เสียงกุกกักดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตูซึ่งเชื่อมกับชานหลังบ้าน เขาหยุดเงี่ยหูฟังอยู่อึดใจ ก็ได้ยินเสียงร้องเหมียวลอยเข้ามา
ถุงทอง?
ยังอยู่หรอกหรือ
เพราะคราวก่อนที่ธัญญ์จากไป เคยเอาเจ้าแมวจรซึ่งกลายมาเป็นสัตว์เลี้ยงตัวนี้จากไปด้วย ครั้งนี้เมื่อได้ยินเสียงแมวเข้า แวบหนึ่งจึงเผลอคิดไปถึงบรรยากาศตอนคนเลี้ยงยังอยู่ที่นี่ ถ้าอยู่ที่นี่ก็คงดี
ไม่เคยชอบแมวเลย แต่ก็รีบถลาไปกระชากประตูเปิดออก
เจ้าแมวส้มสะดุ้งโหยง กระโจนหนีไปยืนทิ้งห่างอีกฝั่งด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นเขาที่เปิดประตูออกมา ค่อยคลายความระแวดระวัง แม้เป็นเจ้านายที่ไม่ได้เข้ามาสุงสิงด้วยนัก ก็ยังย่างเท้าเข้ามาใกล้ พลางร้องเหมียวเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ
“หิวงั้นหรือ”
ถุงทองร้องตอบ เดินเอาตัวถูไถพลางตวัดหางเกี่ยวขาเขาไปมา ออดอ้อนไม่หยุด
“หิวสินะ” เขาเออออกับแมวเสียงอ่อนใจ นึกสังเวชความคิดตัวเองเมื่อครู่
เจ้าของจริง ๆ ของเจ้าแมวตัวนี้จากไปแล้ว เป็นคนไล่ไปด้วยตัวเอง จะมาคาดหวังอะไรผิดที่ผิดทางว่าจะยังอยู่ให้ต้องถูกไล่ซ้ำอีกหน
เสียงแมวยังคอยก่อกวน จนต้องวกกลับเข้าบ้านไปหาอาหารเม็ดมาเทให้ เมื่อก้มลงมองชั้นวางของชั้นล่างสุด ก็พบว่ามีกระดาษโพสต์อิทสีเดิมแปะอยู่บนโถใส่อาหารแมว บนนั้นมีลายมือคุ้นตาแบบเดียวกัน
‘สักครึ่งถ้วยก็พอนะครับ ให้มากไปเดี๋ยวกินเหลือ จะมีมดขึ้น ครั้งนี้ผมคงเอามันไปด้วยไม่ได้ อีกอย่างถ้าพาไปทั้งอย่างนี้ พร้อมภูมิมารู้เข้าทีหลังต้องงอแงแน่ ถุงทองเลี้ยงไม่ยาก ฝากคุณช่วยดูแลมันห่าง ๆ ด้วย’
ภูเมศจ้องมองตัวอักษรเหล่านั้น นึกออกกระทั่งสุ้มเสียงคนพูด ว่าหากถ้อยคำบนกระดาษออกมาจากปากผู้เขียนมันขึ้นมา น้ำเสียงจะเป็นแบบไหน กล่าวด้วยสีหน้าและแววตาเช่นไร
เพราะจำได้ชัดเจนราวกับปรากฏอยู่ต่อหน้าถึงเพียงนี้ ความรวดร้าวจึงยิ่งแจ่มชัดตามไปด้วย
เขาย่อตัวลง แบ่งอาหารแมวประมาณครึ่งถ้วยตามคำบอก จากนั้นทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ถุงทองที่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่สุดท้ายก็เหลือไว้นิดหน่อยติดก้นชามอาหารแมวอย่างธัญญ์ว่า ก่อนจะย้ายมานั่งเลียขนแต่งตัวอยู่ใกล้ ๆ
ภูเมศยกมือขึ้นปิดครึ่งปากครึ่งจมูก นั่งมองเจ้าแมวแต่งตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว ขณะที่ตัวเขาเองกลับรู้สึกร้อนผ่าวตรงขอบตา ทั้งยังคัดจมูกจนหายใจไม่สะดวก อาการเหมือนตอนแพ้ขนแมว แต่แท้จริงรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเพราะเหตุผลอื่น
เขายกมืออีกข้างไปวางไว้บนหัวเจ้าแมว ลูบแผ่วเบาแล้วค่อยขยับนิ้วมาเกาคางให้
ถุงทองส่งเสียงกรนครืดคราดในลำคออย่างสุขใจ ทิ้งตัวลงนอนกลิ้งบนพื้น เอาหัวดันสู้มือเขาอย่างคุ้นมือ คงเพราะธัญญ์เองก็ชอบมานั่งเล่นด้วยตรงนี้บ่อย ๆ ตามที่เคยตกลงกันไว้ว่าเขาไม่ให้เอาแมวเข้าบ้าน—อย่างน้อยก็เวลาที่เขาอยู่
“ที่หายไปแล้วเจ้าภูมิจะงอแงน่ะ...มันเธอต่างหากไม่ใช่หรือไง” เขาพึมพำเพียงลำพัง เสียงแหบแห้งจนผิดหู
สับสนจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี
เขาอยากให้ธัญญ์อยู่ด้วยกัน แต่หากอยู่โดยไม่รู้อะไรเลยก็จะต้องเจ็บปวดอีกครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จบ
หลายครั้งหลายหนที่เคยเห็นรอยยิ้มเศร้าสร้อยบนใบหน้าอีกฝ่าย ยิ้มทั้งที่ทำสายตาเหมือนอยากร้องไห้ เขาเคยนึกอยากปัดเป่าแบ่งเบาเรื่องที่คงหนักหนาจนทำให้คนคนหนึ่งมีสีหน้าแบบนั้นทั้งที่อายุยังน้อย อยากให้ธัญญ์มีความสุข
แต่ตอนนี้เจ้าตัวจะมีความสุขอยู่หรือเปล่า?
ถุงทองส่งเสียงร้องเหมียวอีกครั้ง ดึงเขาจากภวังค์ เมื่อก้มลงมอง ก็พบว่าเจ้าแมวยืนขึ้นเหยียดตัวบิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินนวยนาดไปยังโต๊ะสูงอีกฝั่ง ลับเล็บกับขาโต๊ะครู่หนึ่ง ก็กระโจนแผล็วขึ้นไปด้านบนโดยเหยียบตรงขอบถังขยะบนพื้นอีกต่อ
ถังขยะขนาดเล็กทั้งยังน้ำหนักเบา ใช้สำหรับใส่ขยะแห้ง เมื่อถูกแมวยันเข้าก็ล้มลงมากลิ้งอยู่กับพื้น ส่วนเจ้าแมวต้นเหตุขึ้นไปยืนบนโต๊ะสูง มองลงมาด้วยท่าทางไม่รู้ไม่ชี้
ขยะในนั้นส่วนหนึ่งหกออกมากองอยู่ข้างนอก มีทั้งเศษพลาสติก ห่อขนม และเศษกระดาษกองหนึ่ง
ภูเมศลุกขึ้นเดินไปจับถังขยะพลิกขึ้นตั้งอีกหน ตั้งใจจะเก็บกวาดขยะแห้งที่กระเด็นออกมากลับลงถัง ทว่าเมื่อหยิบชิ้นแรกเตรียมจะโยนคืนลงไป กลับพบว่าเศษกระดาษในมือของตัวเอง มีตัวหนังสือที่เป็นลายมือเดียวกับบนโพสต์อิทซึ่งเพิ่งถูกพับเก็บเรียบร้อยไว้ในกระเป๋าเสื้อเขาเอง
ชายหนุ่มรีบคลี่มันออกดู จึงได้รู้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเศษกระดาษยับย่นซึ่งถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ก้มลงมองในถัง เห็นกระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อยแบบเดียวกันปะปนอยู่กับเศษขยะ ไม่สังเกตให้ดีคงไม่เห็น ได้เทลงถุงผูกปากทิ้งรวมกับขยะอื่นไปทั้งอย่างนั้น
ภูเมศยืนนิ่งงัน เพ่งมองตัวหนังสือบนกระดาษ ข้อความเพียงส่วนหนึ่งนั้นอ่านไม่ได้เนื้อหานัก รู้แค่เป็นลายมือธัญญ์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทำไมจึงฉีกทิ้งแทนที่จะวางไว้ตรงไหนสักแห่งเหมือนกระดาษโพสต์อิทในตู้เย็นหรือโถอาหารแมว
หากไม่อยากให้เขาเห็น ก็ควรทำลายด้วยวิธีอื่น อย่างเช่นเผาทิ้ง หรือไม่ก็นำติดตัวไปด้วยเสียเลย
การฉีกมันเป็นชิ้น ๆ ไม่ถึงกับเล็กจนเอามาต่อกันใหม่ไม่ได้ แล้วทิ้งรวมไว้กับขยะในบ้านอย่างนี้ เหมือนคนทำก็ยังลังเลว่าจะทิ้งหรือไม่ทิ้ง อยากให้เขาอ่านหรือไม่อยากให้อ่านมากกว่ากัน
เขาเองก็เถอะ บอกไม่ถูกว่าอยากอ่านหรือไม่อยากอ่าน บางทีอาจเป็นข้อความที่ไม่ได้สลักสำคัญนัก ถึงรู้ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร ต่อให้อ่านทั้งหมดแล้วคงปราศจากความหมายใด นอกจากทำให้ยิ่งคิดถึงมากกว่าเก่า
แต่อาจเพราะเป็นลายมือของคนที่รักสุดหัวใจ สุดท้ายแล้วก็ทนไม่ไหว ตัดสินใจเทขยะทั้งหมดออกมากองกับพื้น ค่อย ๆ แยกเศษกระดาษแบบเดียวกันออกมาจากขยะอื่น จากนั้นเริ่มต้นเรียงมันขึ้นมาใหม่ทีละชิ้น
ใช้เวลาไปนานโข กว่าจะมองเห็นว่ามันเป็นกระดาษเกือบเต็มแผ่นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีลายมือคุ้นตาเขียนข้อความยาวเหยียดจนเหมือนจดหมายที่ไม่ระบุผู้รับ
กระดาษยับยู่ยี่ทั้งแผ่น แต่กลับมีรอยเป็นเส้นตรงคล้ายถูกพับแล้วกรีดให้เรียบ ก่อนคนเขียนจะเปลี่ยนใจฉีกมันเป็นชิ้น ๆ แล้วขยำทิ้งในภายหลัง ทั้งยังมีจุดที่พองออกเป็นรอยด่างดวง หมึกบางส่วนบนรอยด่างนั้นแตกเป็นเส้นเล็ก ๆ ดูรู้ว่าเป็นรอยหมึกต้องหยดน้ำ
เมื่อสายตากวาดมองไปยังข้อความแรก ก็เผลอกลั้นหายใจอยู่นาน
คุณจำความหมายของไฮเดรนเยียที่ผมเคยบอกได้หรือเปล่า?
เย็นชา ไร้หัวใจ มีคนพูดเหมือนกันว่าเป็นดอกไม้ที่เหมาะกับผม
เขาโคลงศีรษะกับความว่างเปล่า หยุดอ่านเพียงแค่นั้นก่อนเพื่อหลับตาสักครู่หนึ่ง ไล่ความร้อนผ่าวของหยดน้ำที่เคลือบอยู่ในนั้น ใจนึกไปถึงช่อไฮเดรนเยียของตัวเองที่ธัญญ์เคยกระทืบมันด้วยความเกรี้ยวกราดทั้งที่ร้องไห้ไปด้วย แต่ไม่เคยบอกสาเหตุของน้ำตาในคราวนั้น ไม่รู้ว่าเพราะดอกไม้นั่นไปทำให้รู้สึกถึงความเชื่อมโยงอะไรกับเรื่องที่ไม่อยากเอ่ยถึงหรือเปล่า
ผมไม่เคยใส่ใจ ให้ค่ามันแค่เป็นคำเยาะเย้ยเสียดสีที่ไม่ส่งผลอะไรกับตัวเอง และคงจริงอย่างว่า เพราะผมไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น ไม่เลยสักนิด แต่เมื่อคิดถึงว่าคุณเองก็อาจเห็นผมเป็นเช่นเดียวกับคนที่เคยพูดแบบนั้น กลับเจ็บปวดขึ้นมาจนเหมือนจะทนไม่ไหว
และเพราะอย่างนั้น ตอนนี้ถึงได้เชื่อว่าผมอาจยังพอมีหัวจิตหัวใจหลงเหลืออยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว
เขายกมือขึ้นเช็ดจมูก อึดอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออก พักใหญ่จนเจ้าแมวถุงทองขดตัวหลับไปแล้วบนโต๊ะ จึงทำใจแข็งอ่านต่อได้
ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องพูด หากให้เลือกวิธีสื่อสารเรื่องยาก ๆ คิดว่าเขียนอาจจะดีกว่า
คิดอยู่เสมอ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์เป็นสิ่งน่ากลัว ดังนั้นผมจึงพยายามมาตลอดจะไม่เอาตัวเองไปผูกพันกับใครอีก
ทั้งที่ไม่ควรลืมจุดยืนแรกของตัวเอง
แต่เพราะคุณใจดีด้วย สุดท้ายจึงเผลอ หลงลืมความตั้งใจแรกว่าแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ โดยไม่ทำให้เดือดร้อน กว่าจะรู้ตัวว่าเรียกร้องมากเกินไป ก็กลายเป็นทำร้ายคุณเข้าแล้ว
พบเจอ พลัดพราก คงเป็นเรื่องธรรมดา แต่ช่วงเวลาระหว่างนั้น ผมทำมันพังครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่อยากเริ่มต้นกับใครอีก ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย ขณะที่สาปแช่งทุกสิ่งในโลก เกลียดทุกอย่างกระทั่งตัวเอง
ตอนเด็ก ๆ ผมเคยมีคนที่แอบชอบอยู่มาก ๆ เหมือนกัน (แต่ตอนนี้ไม่แล้ว หวังว่าคุณจะไม่โกรธเรื่องนี้ ถ้าหากว่ายังพอเหลือความรู้สึกดี ๆ ต่อผมบ้าง) แต่ไม่เคยมีโอกาสได้บอกคนคนนั้นสักครั้ง
ครั้งนี้ต่างออกไปนิดหน่อย เริ่มต้นด้วยพบเจอ ลงท้ายด้วยการจากลาเหมือนกัน แต่ระหว่างทั้งสองจุดนั้น ผมมาคิดว่ามีอะไรอีกที่ยังไม่ได้ทำ มีอะไรที่อยากบอกคุณแล้วยังไม่ได้บอก
เมื่อใคร่ครวญดู แม้มีหลายอย่างที่ผมปิดบังอยู่ แต่เรื่องสำคัญที่อยากพูดจริง ๆ ต่อหน้า ก็ได้พูดไปแล้ว
ขอโทษด้วยที่ไม่ได้นึกถึงจิตใจคุณให้มากกว่านี้
ผมอยากพูดคุยกับคุณอีกเยอะ ๆ แต่ผมไม่ค่อยถนัดสนทนากับใครยาว ๆ
อยากอยู่กับคุณอีกนาน ๆ แต่ยิ่งอยู่นานก็จะยิ่งทำคุณเดือดร้อน
เมื่อมีความรัก คนเรามักจะทำเรื่องโง่ ๆ
ตัวผมซึ่งเข้าใจเรื่องนั้นดี ในเวลานี้กลับทำเรื่องโง่ที่สุดลงไป บางทีคงเป็นเพราะรักที่สุด
ไม่คาดหวังว่าคุณจะให้อภัย แต่ก็ยังอยากขอโทษสำหรับทุกเรื่องโง่ ๆ ที่ผมทำ
รักคุณ
ต่อให้คุณจะคิดว่าทั้งหมดล้วนหลอกลวง แต่มีแค่เรื่องนี้ที่ไม่ว่าอย่างไรก็อยากให้เชื่อ ยืนยันด้วยชีวิต ด้วยจิตใจ ด้วยทุกอย่างที่ผมมี ถึงไม่รู้ว่าทั้งหมดนั้นจะมีค่าพอให้คุณเชื่อถือได้อีกหรือเปล่า
ผมรักคุณ
เกือบหนึ่งปีที่ผ่าน ผมมีความสุขมาก
ขอบคุณครับ
ธัญญ์
ลายมือของธัญญ์จบที่ตรงนั้น
ปลายมือปลายเท้าเขาชาจนแทบไร้ความรู้สึก ครุ่นคิดว่าระหว่างพวกเขาก็จบลงแล้วด้วยใช่หรือเปล่า...
ราวกับเรี่ยวแรงถูกสูบหายไปจนหมด กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ก็ตอนที่ทั้งหน้าเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา สะอื้นไห้ออกมากับความความว่างเปล่า เรียกชื่อคนที่ตนเป็นคนผลักไสด้วยเสียงระโหยซึ่งค่อย ๆ ดังขึ้น สุดท้ายก็กลายเป็นตะโกนออกมา ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีวันไปถึงใครคนนั้น
“..ขอโทษ...”
เขาคู้ตัวลง กอบเศษกระดาษทั้งหมดขึ้นมาไว้ในมือ กอดเอาไว้แนบอก ข้าง ๆ หัวใจที่ยังเต้น หัวใจที่ยังรู้จักความเจ็บปวด
“..ฉันขอโทษ...”
ทั้งที่บอกเองว่าอยากทำให้ยิ้มได้มากกว่านี้ ไม่อยากให้ต้องร้องไห้อีกแล้ว ทั้งที่คราวก่อนเคยปล่อยหลุดมือไปครั้งหนึ่ง ยังตั้งใจแน่วแน่กับตัวเองว่าจะไม่ให้จากไปไหนอีก
สำหรับธัญญ์ ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายอาจไม่จำเป็นต้องเป็นเขาก็ได้
แต่ต้องเป็นเขาเท่านั้นไม่ใช่หรือ
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 25 (ต่อ)
“รอสักครู่นะคะ”
เลขาหญิงวัยกลางคนเอ่ยน้ำเสียงสุภาพ สังเกตเห็นว่าเธอลอบมองดวงตาช้ำแดงของเขา แต่ไม่ได้ละลาบละล้วงถามถึงสาเหตุ ผายมือให้นั่งรอที่โซฟาตัวยาวอีกฝั่ง
ก่อนหน้านี้เพิ่งบอกเองว่าเจ้านายยังไม่ว่างจะให้เข้าพบ ทว่าหลังจากถูกเรียกตัวเข้าไปในห้อง ครู่หนึ่งเธอก็กลับออกมาบอกเขาที่ยืนรีรออยู่ด้านหน้าไม่ยอมไปไหนให้อยู่ตรงนี้ก่อน
ไม่นานก็ได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าไปข้างใน
ภาคีเจ้านายใหม่เป็นคนหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผ่าเผย การแต่งเนื้อแต่งตัวเรียบง่าย แม้โดยพื้นฐานแล้วมีรูปหน้าอ่อนโยน แต่ผิวสีเข้มขับให้บุคลิกน่าเกรงขาม โดยรวมแล้วจึงดูไม่ดุดันหรือเหลาะแหละเกินไป คนวัยหนุ่มขนาดนี้นั่งตำแหน่งผู้บริหารได้อย่างมั่นคง แม้เป็นบริษัทที่ไม่ได้ใหญ่โตนักหากเทียบกับที่ทำงานเก่าของเขา เรียกว่าน่านับถือไม่น้อย
เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนผู้นั้น
สองมืออีกฝ่ายประสานกันวางอยู่บนโต๊ะทำงานสะอาดสะอ้าน ไม่มีเอกสารเกะกะอย่างคาดคะเนจากที่เลขาเพิ่งบอกในคราวแรกว่านายกำลังยุ่ง คล้ายเตรียมพร้อมสำหรับการพูดคุยโดยไม่ได้นัดหมายครั้งนี้ไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว
เข้ามาถึงก็ได้รับการเชื้อเชิญให้นั่งอย่างสุภาพเช่นกัน
อึดใจหนึ่ง เลขาคนเดิมยกกาแฟเข้ามาเสิร์ฟ ภาคีพยักพเยิดให้เธอออกไปก่อน กระทั่งประตูห้องปิดตามหลัง จึงเริ่มทักเขาเป็นคำแรก
“คุณภูเมศ”
เจ้านายที่แทบไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนนอกจากในห้องประชุมไม่กี่หน เมื่อพบกันเป็นส่วนตัวครั้งแรกกลับเป็นฝ่ายเรียกชื่อเขาโดยไม่แสดงความแปลกใจสักนิด ขนาดเขามาทำงานสายโด่งด้วยสภาพเหมือนคนเพิ่งโดนไล่ออกมากว่าจะเป็นพนักงานผลงานเยี่ยม สีหน้าอมทุกข์ ยืนยันจะขอเข้าพบโดยไม่แจ้งเหตุผลทั้งที่ไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้า หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็จะต้องเจอตอนนี้เลยให้ได้ สีหน้าผู้เป็นนายยังราวกับว่าเรื่องทั้งหมดนี้ก็อยู่ในความคาดหมายของตนเหมือนกัน
“ครับ” เขาตอบรับ เสียงแหบพร่าหลังผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก หน้าตาที่ธรรมดาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บัดนี้คงยิ่งดูไม่จืด มีแค่แววตาที่ให้ความรู้สึกหนักแน่นแม้จะบวมช้ำ เหมือนอย่างคนที่ตัดสินใจลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อเป้าหมายที่ตั้งไว้
“มีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่าครับ”
ภูเมศค้อมศีรษะน้อย ๆ เป็นเชิงขออภัยที่เสียมารยาทครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
“ผมอยากถามเรื่องธัญญ์”
“เรื่องคุณธัญญ์?”
ฝ่ายนั้นพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง เขายังทันได้ยินว่าเรียกชื่อธัญญ์ด้วยคำนำหน้า ‘คุณ’ ให้นึกสงสัยว่าพี่น้องประเภทไหนจะเรียกกันอย่างสุภาพอย่างนี้ แต่ในเมื่อไม่ได้มีทีท่าขับไล่ไสส่งแต่อย่างใด จึงเชื่อว่าเรื่องของธัญญ์ก็ถูกนับเป็นเรื่องสำคัญสำหรับภาคีเช่นกัน
“เขาเป็นน้องชายของคุณหรือครับ?”
อีกฝ่ายนิ่งไปครู่ใหญ่ ปล่อยเขารอจนทนรอต่อแทบไม่ไหว เกือบถามออกมาอีกครั้ง จึงอ้าปากพูดกับเขาอีกหน
“เขาบอกคุณเรื่องนั้นแล้วสินะ”
นั่นเท่ากับคำตอบรับว่าใช่
ภูเมศพยักหน้า นิ่งคิดอยู่อึดใจ
‘เขาบอกเรื่องนั้นกับคุณแล้วสินะ’ การที่ภาคีถามกลับมาเช่นนี้ อาจหมายความว่ามีเรื่องอื่นอีกที่ธัญญ์อาจบอกหรือไม่ได้บอกเขา และภาคีเองก็อาจไม่รู้ว่าธัญญ์เล่าให้เขาฟังมากน้อยแค่ไหน หากจะลองหลอกถามจากตรงนี้...
เขากลั้นใจ เดิมพันกับตัวเอง ฝืนเอ่ยสิ่งที่จนตอนนี้ก็ยังไม่อยากแม้แต่จะนึกถึง
“รวมทั้งเรื่องที่เขามีอะไรกับคุณธเนศด้วย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
ทว่าประโยคเดียวเท่านั้น กลับทำภาคีเบิกตากว้าง ปากอ้าค้างอยู่น้อย ๆ หน้าซีดเผือดราวกับเพิ่งเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตา
ทั้งที่อุณหภูมิในห้องกำลังเย็นสบาย แต่เมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่าย บัดนี้กลับให้ความรู้สึกหนาวเยือกจนขนลุก สั่นสะท้านไปทั้งตัว
ชายหนุ่มกัดฟัน สำทับด้วยท่าทางซึ่งพยายามคงความนิ่งสงบอย่างถึงที่สุด ราวกับว่าตนเองต่างหากเป็นฝ่ายเฉลยให้คู่สนทนาทราบ ไม่ใช่กำลังหลอกถามสิ่งที่ยังไม่รู้ “...ผมรู้ทั้งหมดแล้ว..”
ไม่ถึงอึดใจ ผู้เป็นนายก็ยกมือขึ้นปิดปาก ทำท่าทางเหมือนอยากขย้อนอะไรบางอย่างออกมา เบือนหน้าไปทางอื่น แต่ไม่พ้นสายตาเขาที่ทันสังเกตเห็นทุกอากัปกิริยา ทั้งริมฝีปากเม้มแน่น คิ้วขมวดมุ่น ขอบตารื้นน้ำขึ้นมาน้อย ๆ
“คุณจะพาดพิงถึงคุณธัญญ์พล่อย ๆ อย่างนี้ไม่ได้” น้ำเสียงสุขุมทุ้มต่ำในคราวแรก บัดนี้กลับสั่นระริกพอกับแววตาผู้พูด ทั้งยังโคลงศีรษะไปมาเป็นเชิงปฏิเสธต่อให้ยังไม่หันมามองหน้าเขา “พวกเขาเป็นพ่อลูกกันต่างหาก ไม่มีทางเป็นอย่างอื่น..เป็นไปไม่ได้...เรื่องนั้นคุณเข้าใจผิดแล้ว....”
ประโยคหลัง ราวกับกำลังย้ำกับตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นแล้ว—”
เสียงตบโต๊ะดังสนั่นขัดจังหวะคำพูดเขากลางคัน
ปฏิกิริยาของภาคีรุนแรงกว่าคาด สิ้นเสียงกระแทกนั้น คงเหลือเพียงความเงียบสงัดบีบอัดทั้งสองคนในห้องอยู่อีกครู่ใหญ่ พวกเขาสบตากันนิ่งงัน ต่างฝ่ายต่างขอบตาแดงเรื่อ
ผู้เป็นนายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปล็อคประตูห้องด้วยตัวเอง ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ จากนั้นหันกลับมาเผชิญหน้าภูเมศอีกหน สูดลมหายใจเข้าลึก
“คุณไปเอาเรื่องนั้นมาจากไหน”
“...เขาเป็นคนบอก”
ชายหนุ่มไม่เจาะจง ว่า ‘เขา’ ที่ว่านั้น หมายถึงธเนศ ไม่ใช่ธัญญ์ ยังยืนยันเหมือนว่าตัวเองรู้ทุกอย่าง
ภาคียกมือนวดขมับ ทว่าแม้แต่มือที่ยกขึ้นข้างนั้นก็ยังสั่นน้อย ๆ
“คุณรู้ไหม บางเรื่องเราไม่ควรไปขุดคุ้ย บางอย่างต่อให้เห็นก็ควรทำเป็นไม่เห็น ต่อให้รู้ก็ทำเป็นไม่รู้ แบบนั้นจะไม่ดีกว่าหรือ ไม่อย่างนั้นจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง”
หัวใจเขาบีบตัวหนักหน่วง อึดอัดจนเหมือนมีก้อนหินขนาดใหญ่ถ่วงอยู่ในอก
ขณะที่ภาคีพูดต่อทั้งสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมารอมร่อ
“เขาเป็นพ่อลูกกัน คุณธเนศเป็นพ่อของผม เป็นพ่อของคุณธัญญ์ คุณรู้แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรือ จะสอดรู้สอดเห็นให้ได้อะไรขึ้นมา คุณรู้แล้วช่วยเขาได้รึไง!? ไม่เคยมีใครทำได้สักคน! ถ้าอย่างนั้นไม่รู้จะดีกว่าไม่ใช่—”
พูดได้เท่านั้น ภาคีกลับต้องหยุดลงเพื่อเก็บกลั้นเสียงบางอย่างไว้ในคอ ไหล่ผ่าเผยสองข้างสั่นไหวจนเห็นได้ชัด
ภูเมศได้แต่นิ่งอึ้ง...อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน กำแพงบางอย่างถล่มลงตรงหน้า เบื้องหลังเป็นสิ่งที่ถูกซุกซ่อนไว้เนิ่นนาน
ความอึดอัดจากความเงียบก่อนหน้า เทียบไม่ได้เลยกับในวินาทีนี้ รู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นเฉียบบนแผ่นหลัง ทั้งเนื้อตัวชาดิกเหมือนมันกำลังจะกลายเป็นหิน แต่ละครั้งที่เข็มวินาทีกระดิก ราวกับผ่านไปนานชั่วกัลป์
กระทั่งภาคียกมือขึ้นลูบหน้า โคลงศีรษะแรง ๆ อีกหน
“...ไม่สิ...ถ้าคุณรู้เรื่องนั้น” เอ่ยได้ครึ่งทาง ก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออกอยู่สองสามครั้ง จนคล้ายถึงจุดหนึ่งที่ยอมจำนนต่อความเป็นจริง “ก็หมายความว่ารู้เรื่องที่ทั้งสองคนไม่ใช่พ่อลูกแท้ ๆ กันด้วยใช่ไหม”
ใจเขากระตุกวูบ พยายามสุดชีวิตกับการบังคับตัวเองให้พยักหน้าช้า ๆ เป็นเชิงบอกว่ารู้อยู่แล้ว แม้ความจริงคือไม่เลย ไม่เคยได้ยินเรื่องนั้นจากปากธัญญ์เลยแม้แต่น้อย
เมื่อผ่านกำแพงชั้นหนึ่ง ก็คล้ายว่าจะยังเจอกำแพงอีกชั้นและอีกชั้น ค่อย ๆ ถล่มลึกเข้าไป จนสุดท้ายก็มองไม่เห็นต้นทางที่เริ่มย่างก้าวเข้ามาแต่แรก และจุดลึกสุดซึ่งกำลังพยายามตะเกียกตะกายไปให้ถึง ตอนนี้ก็ไม่รู้แล้วว่ายังอีกไกลเท่าไร
“...เพราะน่าสงสารเกินไป...ถ้ามาเห็นอยู่ทุกวันตั้งแต่เล็กจนโตอย่างผม จะไม่ระแคะระคายบ้างเลยคงเป็นไปไม่ได้หรอก แต่รู้แล้วทำอะไรได้ล่ะ แบบนั้นสู้ปิดหูปิดตาตัวเองไว้ให้แน่นไม่ดีกว่าหรือ..” ภาคีพึมพำเสียงหวาดวิตก เดี๋ยวดังจนก้องในห้อง เดี๋ยวแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
แม้อีกฝ่ายไม่เอ่ยชื่อว่ากล่าวถึงใคร แต่เขาเชื่อว่าเป็นธัญญ์
“ถ้ารู้เข้า ก็มีแต่จะยิ่งเวทนาโดยที่ทำอะไรไม่ได้ไม่ใช่เหรือไง!”
และคงจริงอย่างคนตรงหน้าว่าเช่นกัน ปิดหูปิดตาไว้ให้แน่นอาจง่ายกว่ามาก กระทั่งตอนนี้ เขาเองก็ยังอยากต่อยหน้าตัวเองแรง ๆ สักที แล้วหวังว่าจะทำให้ตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าทั้งหมดนี้เป็นแค่ฝันร้าย
เพียงแต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้มาเพื่อหลอกตัวเองอีกแล้ว
เขาปล่อยธัญญ์หลุดมือไปเป็นหนที่สอง คนที่บอกว่ายืนยันด้วยทุกสิ่งที่ตัวเองมี ขอแค่ให้เชื่อเท่านั้นว่าเจ้าตัวรักเขาสุดหัวใจ หากไม่กระเสือกกระสนไขว่คว้ากลับมาด้วยกำลังของตนอีกครั้ง คงจะไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ชั่วชีวิต
“...เขากับคุณธเนศ..” ชายหนุ่มหาเสียงตัวเองเจออีกหน “..ระหว่างพวกเขา”
“คุณธัญญ์ไม่ได้เต็มใจ!” ภาคีโพล่งขึ้นอย่างอัดอั้นจนสุดทน หันมาจ้องเขาถมึงทึงด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ พูดชัด ๆ ทีละคำด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้นทั้งสีหน้ารวดร้าว “ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคนนั้น แต่ที่ผมแน่ใจคือไม่ใช่ความผิดคุณธัญญ์ คุณ อย่า แม้ แต่ จะ คิด ถึง เขา ใน แง่ ร้าย! คุณไม่รู้หรอกว่าเขาทำอะไรเพื่อคุณบ้าง!”
“ผมไม่ได้คิดถึงเขาใน...แง่..ร้าย...”
ภูเมศเถียงในคราวแรก แต่แล้วกลับเสียงเบาลงในตอนท้าย
เขาคิดไม่ใช่หรือ คิดในแง่เลวร้ายที่สุดไปแล้วว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกหลอกลวง ถูกกระทำอยู่ข้างเดียว ให้มาปฏิเสธตอนนี้ก็สมควรนึกละอาย
“ทั้งอย่างนั้นคุณก็ยังทำร้ายเขา” ภาคีย้ำ เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ทั้งที่รู้ทั้งหมด ก็ยังทำให้เขาเสียใจอีกไม่ใช่หรือไง!?”
ชายหนุ่มพยักหน้ายอมจำนน
“ผมขอโทษ” ก่อนหน้านี้ไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้แล้ว “อยากบอกคำนี้กับเขาด้วยตัวเอง”
ภาคีสูดลมหายใจเข้าออกแรง ๆ อยู่อีกพักใหญ่ กว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้ ทว่าบรรยากาศดุดันยังหมุนวนอยู่ในอณูอากาศ แทรกซึมในทุกถ้อยคำของบทสนทนา
เขาก้มหน้ามองความว่างเปล่าในมือทั้งสองของตัวเอง พักหนึ่งจึงเงยขึ้นสบตาภาคี สื่อความหนักแน่นไม่สั่นคลอนผ่านน้ำเสียงจริงจัง
“ผมอยากขอโทษ ส่วนเขาจะให้อภัยหรือไม่ เรื่องนั้นสุดแล้วแต่เขา”
“ช้าไปแล้ว”
ภูเมศขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ยอมละทิ้งเจตนาของตน “ให้ผมบอกเขา และฟังคำตอบจากเขาด้วยตัวเอง เขาตอบมาแบบไหน ผมจะถือเอาตามนั้นโดยไม่ต่อรองอะไรอีก คุณช่วยบอกได้หรือเปล่าว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”
“คุณธัญญ์จะไม่กลับไปกับคุณอีกแล้ว”
“ถ้างั้นก็ขอผมเจอเขา คุณแค่ช่วยบอกที่อยู่”
“เขาจะไม่มาเจอคุณอีกแล้ว!” ภาคีเอ่ยเสียงจริงจัง “พวกคุณไม่ควรพบกันอีกแล้ว”
“คุณเป็นคนพูดเองว่าเขาน่าสงสาร!” ภูเมศเผลอขึ้นเสียง ลืมเรื่องที่ตัวเองอยู่ในฐานะลูกน้องไปจนสิ้น “คุณรู้ตลอด แต่คุณก็ยังปิดหูปิดตาตัวเอง! คุณจะทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นต่อไปก็ได้ แต่คุณห้ามผมไม่ได้! ถึงไม่รู้จากคุณ ผมก็จะต้องได้รู้จากทางอื่น!”
“อย่างคุณจะไปทำอะไรคุณธเนศได้!” อีกฝ่ายตะคอกกลับ คราวนี้ถึงกับกระชากคอเสื้อเขาไว้ในมือ
“ทำไมผมจะทำไม่ได้!?"
“เพราะไม่เคยรู้อะไรถึงทำพูดจาดูดีอยู่ได้ไง!”
“งั้นคุณก็บอกมาสิว่ามีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีก! ให้ทำแบบคุณที่แกล้งไม่รู้เรื่องไปวัน ๆ รึไง!”
“คุณไม่ใช่ผมก็พูดได้!” ภาคีกัดฟันกรอด “ถ้าเป็นคุณจะอยากขุดคุ้ยเพราะสงสัยว่าพ่อตัวเองข่มขืนลูกเลี้ยงอีกคนรึเปล่าล่ะ!?”
พวกเขาต่างคนต่างยืดอกขึ้นเต็มความสูง หอบหายใจทางปากหลังจากระเบิดโทสะใส่กันเหมือนพายุลูกใหญ่ เมื่อสงบลงก็เหลือแต่ซากปรักหักพัง
มือที่กำคอเสื้อเขาไว้ค่อย ๆ คลายออก
“ผมไม่รู้หรอก..” ภูเมศว่า พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้ทั้งร่างสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเป เกรี้ยวกราด หวาดกลัว โศกเศร้า ปั่นป่วนบ้าคลั่งอยู่ข้างใน “...แต่ตัวผมคนเมื่อวานคงไม่ต่างจากคุณในตอนนี้เท่าไร ผมก็ไม่ได้อยากขุดคุ้ยเรื่องที่สงสัยว่าคนรักของตัวเองเคยขึ้นเตียงกับคนอื่นมาก่อน หรือกระทั่งเป็นการข่มขืน...”
พูดถึงตรงนี้ หยดน้ำอุ่น ๆ ก็ไหลอาบแก้ม
“แต่จะให้ผมทำยังไง ถ้าผมอยากดึงเขากลับขึ้นมาจากก้นเหว แต่ไม่กล้ามองลึกลงไปในนั้น ผมจะพาเขากลับมาได้ยังไงล่ะ...ผมทำพลาดเพราะนึกถึงแต่ความรู้สึกตัวเองมาหลายครั้งแล้ว...คุณเข้าใจบ้างหรือเปล่า..”
เขายกมือขึ้นปาดน้ำตา กลั้นเสียงสะอื้น สูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอด
“ผมไม่อยากพลาดอีกแล้ว..ผมไม่อยากเสียเขาไปอีกแล้ว...”
ชามะลิโชยกลิ่นหอมอ่อน อาหารที่เขาชอบวางเรียงรายเต็มโต๊ะ
กลับบ้านที่ตัวเองเติบโตมาได้เพียงหนึ่งวัน ธเนศยังสรรหาข้าวของ เครื่องใช้ ของตกแต่ง หรืออาหารที่จำได้ว่าเขาเคยชื่นชอบเมื่อครั้งยังเด็กมาได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง พวกเครื่องเรือนของใช้ทั้งหลาย เดาว่าคงเตรียมรอรับกลับมาไว้นานแล้ว
ช่อไฮเดรนเยียสีน้ำเงินเสียบอยู่ในแจกันประดับกลางโต๊ะ
เขามองมันด้วยแววตาเฉยชา จนบัดนี้ยังบอกไม่ถูกว่าชอบหรือเกลียด
“อิ่มแล้วหรือ?” อีกฝ่ายเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล เมื่อเห็นเขาวางมือจากอาหารก็ไม่คิดบังคับ เพียงแต่กล่าวลอย ๆ ถึงความพยายามของตัวเอง “อุตส่าห์ให้คนเตรียมไว้แต่ของที่เธอชอบ”
“อิ่มแล้วครับ” ธัญญ์ตอบในส่วนที่เป็นข้อเท็จจริง ดวงหน้านิ่งสงบ ปราศจากท่าทีต่อต้าน
“ดีใจที่เธอกลับมานะ”
เขาพยักหน้าช้า ๆ เงยขึ้นพิจารณาใบหน้าผู้ร่วมโต๊ะอาหาร
วันคืนพ้นผ่าน หลักฐานของระยะเวลายาวนานฝากริ้วรอยบาง ๆ ไว้บนใบหน้า แต่ยังมองเห็นเค้าโครงเดิมที่บอกให้รู้ว่าสมัยยังหนุ่ม คนคนนี้จะต้องหน้าตาหล่อเหลาอย่างหาตัวจับยาก
สมัยก่อน ผู้คนคงพากันหลงรักหน้าตาแบบนี้ ไหนจะทรัพย์สินเงินทองที่มี แต่เกือบร้อยทั้งร้อยย่อมรู้ว่าเหมือนเล่นกับไฟ สุดท้ายก็ไม่พ้นเป็นแมลงเม่าซึ่งบินพุ่งเข้าไปหาแสงสว่างกระทั่งถูกไฟเผาจนมอดไหม้ ไม่รู้ว่าแม่เขาก็เป็นหนึ่งในแมลงเม่าเหล่านั้นหรือเปล่า
“คุณเคยรักคุณแม่ของผมไหม”
ธเนศเลิกคิ้ว มองหน้าเขาอย่างชั่งใจ จากนั้นเอ่ยออกมาเสียงเนิบ
“พิมเป็นผู้หญิงที่ดี”
“คุณเลี่ยงคำตอบ”
อีกฝ่ายยิ้มน้อย ๆ
“ก็ได้” ว่าพลางโคลงศีรษะอ่อนใจ “ฉันไม่ได้รักพิมในเชิงชู้สาว พิมสำคัญในแง่อื่น”
“งั้นที่รับเข้ามาอยู่ด้วยกัน...เพราะผมหรือ?”
“ที่จริงมีหลายเหตุผล แต่นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งเหมือนกัน”
“แล้วเหตุผลอื่นที่เหลือล่ะ”
“อะไร กลับมาคราวนี้เป็นเจ้าหนูจำไมเรอะ?”
คำตอบถูกเลี่ยงอีกหน ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบาเป็นธรรมชาติ
คราวนี้ธัญญ์ไม่รบเร้าต่อ เหม่อมองฟ้าอยู่พักใหญ่ ค่อยหันกลับมาหาธเนศ
“วันนี้อากาศดี ออกไปข้างนอกกันไหมครับ”
ได้ยินถ้อยคำนั้นเข้า ธเนศได้แต่คิดว่าคล้ายเหลือเกิน คล้ายจนปวดหนึบอยู่ในอก
เขาเงยขึ้นมองฟ้าตามสายตาธัญญ์ที่จ้องมันอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันมาเอ่ยคำถามเมื่อครู่ เห็นปุยเมฆขาวลอยเหนือขึ้นไป ดูพองฟูเหมือนเป็นฟูกนอนนุ่ม ๆ จ้องนานเข้าก็ราวกับมีเสียงเรียกชื่อเขาจากข้างบนนั้น
กระทั่งเสียงนุ่มนวลของธัญญ์ดังแทรกขึ้นมาอีกหน
“คุณจะช่วยขับรถให้หน่อยได้หรือเปล่า”
“ได้สิ” เขาพยักหน้า ว่าง่ายอย่างกับเป็นเด็กเชื่อฟังผู้ใหญ่ “อยากไปที่ไหนล่ะ”
“ไปที่ไกล ๆ”
สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นเจือหมองหม่นในเนื้อเสียง บรรยากาศเดียวกับที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้สัมผัสเมื่อนานแสนนานมาแล้ว
“ไกลแค่ไหน”
“ไกลมาก ๆ” ธัญญ์พึมพำเสียงแผ่ว ขอบตาช้ำน้อย ๆ เหมือนคนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาไม่นาน คราวนี้สายตาทอดมองไปเบื้องหน้า แต่คล้ายว่าแววตาทั้งคู่ไม่สะท้อนสิ่งใดเป็นพิเศษ
วินาทีนั้น ธเนศนึกรู้ถึงบางสิ่งอันอยู่นอกเหนือคำอธิบายด้วยเหตุผล
เหมือนอย่างในความฝันบางครั้งคราวซึ่งไม่อาจระบุว่าดีหรือร้าย
แต่เขารู้ว่ามันจะจบลงอย่างไร
ราวยี่สิบนาทีหลังจากนั้น ตัวเขาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองซึ่งดูดีกว่าที่มักสวมใส่เป็นปกติ หวีผมจัดทรงเรียบร้อย ก็ขึ้นมานั่งอยู่หลังพวงมาลัย สตาร์ทรถ มองธัญญ์ซึ่งแต่งตัวดูดีพอกันเข้ามานั่งเคียงบนเบาะโดยสารข้างคนขับ
การแต่งกายของพวกเขาสองคนยามนี้ ราวมีนัดกับคนสำคัญที่ไม่อาจพลาดโอกาสสร้างความประทับใจตั้งแต่กวาดตามองในวินาทีแรก
รถเคลื่อนตัวออกช้า ๆ ได้ครู่หนึ่ง กลางความเงียบงัน ธัญญ์เอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำรื่นหู
“รักผมมากเลยหรือ”
เขาบังคับพวงมาลัย ตาจับจ้องถนนที่ค่อนข้างโล่งของกลางวันในวันธรรมดา
“รักจนจะตายได้เลยหรือเปล่า” ธัญญ์ยังพูดต่อ ส่วนเขานิ่งฟังอย่างสงบ “เราอยู่เพื่อทรมานกันและกันมาเป็นสิบปี คุณเหนื่อยหรือยัง”
ที่ผ่านมา มักเป็นเขาพูดไปเรื่อย ๆ ขณะที่ธัญญ์ตอบรับด้วยความเงียบงันเสียส่วนใหญ่ ทว่าครั้งนี้ดูเหมือนสลับตำแหน่งคนพูดกับคนฟัง เพราะเสียงนุ่มนวลของอีกฝ่ายยังดังมาให้ได้ยินต่อเนื่อง
เนิบช้า ทว่าหนักแน่น แต่ละถ้อยคำหน่วงเหนี่ยวให้ค่อย ๆ ดำดิ่งลงทีละน้อย ไม่ได้เจ็บปวดจนต้องกรีดร้อง แต่ถ่วงรั้งให้จมลงช้า ๆ ในความหม่นหมองซึ่งอัดแน่นเป็นกลุ่มก้อนโอฬาร บีบเค้นก้อนเนื้อในอกจนกว่าจะแหลกเหลว
“ผมรู้ คุณไม่มีวันปล่อยผมตายหนีปัญหาไปแค่คนเดียว และคุณก็จะไม่ยอมตายจากไปคนเดียวเหมือนกัน”
แม้ไม่เคยเอ่ยปากกันเรื่องนั้นมาก่อน แต่จริงอย่างธัญญ์ว่า พวกเขาต่างรู้แก่ใจถึงข้อตกลงอันไม่ได้เอ่ยนามนั้น เป็นกฎที่ตั้งขึ้นและรับรู้โดยไม่ต้องแจกแจงรายละเอียด
“ถ้าอย่างนั้นแล้ว..เราไปด้วยกันไหม”
ธัญญ์ว่า หยิบเชือกไนล่อนสีแดงความยาวราวหนึ่งเมตรเส้นหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋า
คงเตรียมไว้แล้ว ผ่านการใคร่ครวญมาเป็นอย่างดีแล้ว
“คุณกับผม...”
เชือกสีแดงสดถูกนำมาพันรอบข้อมือข้างซ้ายของเขาซึ่งวางอยู่กับเกียร์รถยนต์ ธัญญ์บรรจงผูกมันเป็นปมแน่นหนา ไม่ถึงกับรัดจนขาดเลือดหรือบาดข้อมือ แต่ก็ไม่หลวมพอจะสะบัดหรือรูดออกได้
“ติดไฟแดงข้างหน้า คุณค่อยผูกให้ผม..ดีไหม”
“ธัญญ์”
เขาเหลือบมองใบหน้าอีกฝ่าย ไม่มีร่องรอยของการล้อเล่น
“ถัดไปจากไฟแดงอีกไม่เท่าไร มีคลองที่คงจะลึกมาก ๆ อยู่”
“..อา..”
“ผมอยากให้คุณหายไป”
ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ
“แต่ไม่ต้องห่วง ผมก็จะไปกับคุณด้วย”
เขาจอดรถที่สี่แยกไฟแดง อยู่เป็นคันแรกสุด
ระหว่างตัวเลขบนสัญญาณไฟจราจรกำลังนับถอยหลัง ธัญญ์หยิบปลายเชือกเส้นเดียวกับที่มัดข้อมือซ้ายของเขาไปพันรอบข้อมือขวาของตัวเอง เงยขึ้นมองหน้าเขา คลี่รอยยิ้มงดงาม เหมือนอย่างวัยเยาว์ที่เคยยิ้มให้เขาอย่างใสซื่อ จากนั้นยื่นมือให้เขาช่วยผูกให้
เรียบง่าย เหมือนแค่ผูกข้อมือรับขวัญ
ปมสีแดงสดบนข้อมือธัญญ์เสร็จเรียบร้อย ตอนที่เหลือเวลานับถอยหลังบนสัญญาณไฟอีกสามวินาที
..สาม
“แบบนี้หรือเปล่าที่คุณต้องการ” ธัญญ์เอ่ยเสียงนุ่ม สูงต่ำราวกับกำลังร้องเพลง “เราจะทรมานกันและกันไปจนกว่าจะมอดไหม้”
..สอง
“เปื่อยยุ่ย เน่าสลาย”
..หนึ่ง
“จนกว่าจะดับสูญ”
เขาเหยียบคันเร่ง รถพุ่งตัวทะยานออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง
“แต่เราจะไม่แยกจากกันอีกเลย”
To be continued…
เหน็ดเหนื่อยกับงวดนี้พอสมควรเลยค่ะ TwT
รู้สึกยังเค้นออกมาได้ไม่สุดเท่าที่อยากได้ แต่ก็เท่าที่ทำได้แล้วค่ะ //จะสิ้นลม ทรมานจัง
ถ้ายังไหว ไปด้วยกันอีกนิดนะคะ ฮึบส์!
พบกันงวดหน้า จะพยายามไม่ดองค่ะ (งวดนี้ก็ไม่ดองนะ...รึเปล่า) อาทิตย์เดียวเองง
/รักและขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
-
ขอบอกว่าตอนนี้หน่วงจิตมากๆ ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี ทุกคนต่างมีปมชีวิตอันหนักหน่วง :katai1:
อยากให้จบแบบสวยๆ :mew2:
-
เหมือนคลี่คลายไปหน่อยนึง แต่จบตอนแบบใจหาย คงไม่ใช่ sad ending น้า ><
-
เริ่มจากเศร้าปิดท้ายด้วยอารมณ์หน่วงๆ
:ling3: :ling3:
-
เศร้า.....
เป็นจม.รักที่เศร้ามากๆ
กี่ครั้งแล้ว ที่ลุงปล่อยมือน้องไป ปล่อยไปโดยไม่คิด
ครั้งก่อนง้องอนจนกลับมาได้ แล้วครั้งนี้ล่ะ???
ลุงนะลุง
คิดไม่ออกเลยว่าอะไรจะหยุดยั้งความคิด หยุดยั้งคันเร่งไว้ได้
น้องเรนนี่สัญญาแล้วนะว่าจะจบแบบ Happy Ending TT.TT
อ่านจบตอนตีห้า นอนน้ำตาไหล
-
ผลจากที่ภูไม่เชื่อในธัญ
คนเขียนว่ายังเค้นไม่สุดอีกเหรอคะ
แค่นี้ก็ทำคนอ่านตาบวมแล้วค่ะ
-
ถึงจะงานยุ่ง แต่อย่าลืมกินข้าวนะครับ คุณชอบข้ามมื้ออาหารเวลากลับบ้านค่ำกว่าปกติ ของในตู้เย็นน่าจะอยู่ได้สบาย ๆ อีกสองสามวันแบบไม่ต้องทำอะไรเพิ่ม’
ถ้อยคำเรียบง่าย แต่ร้องไห้พรากๆจริงๆอ่ะ เศร้าเกินไปแล้ว
อ่านถึงแค่ตรงนึ้ ก็ร้องจนต้องหยุดแปบนึงเลย
มีแต่โพสอิทเรียกน้ำตาทั้งนั้นเลย แถมเจอจดหมายเข้า โอ๊ย ตาบวมตามไปด้วยเลย
มันบีบคั้น มันทุกอย่าง
อ่านแล้วอิน อ่านแล้วเศร้า
ธัญญ์ลูก ทำอย่างงี้เลยเรอะ
ลุงภูกำลังจะมาตามกลับนะลูก
ปล่อยอิธเนศจากไปคนเดียวได้มั้ย
ไม่เอาแบบนี้สิ
ช่วยด้วย ช่วยหน่อย เจ็บในอกจังเลย
มันสายไปแล้วจริงเรอะห่ะคุณ
ขอให้ลุงแก้ตัวก่อนได้มั้ย
ลุงก็คงจะใช่ทุกอย่างเหมือนกันในการยืนยันว่ารัก
แต่งได้ดีงามมากจริงๆค่ะ
เค้นอารมณ์เราได้หน่อง เศร้า เหงา เสียใจ
สุดๆไปเลย
-
เราไม่ขออะไรมาก ขอแค่ธัญญ์เจ้าเล่ห์ แก้ปมตัวเอง ทิ้งตัวเองลงน้ำแต่ว่ายขึ้นมาได้ ภูมาเจอ ขอโทษแล้วกลับไปอยู่ที่บ้าน เราขอ แค่นี้ เราสงสารภูเมศและธัญญ์ เราอยากให้ธัญญ์มีความสุขจริงๆ สักที
-
ขอให้ตอนจบคนที่เสียใจไม่ใช่ธัญณ์และกรณ์
-
ห๊ะ อะไรที่ทำให้ธเนศยึดติดกับธัญญ์ได้ขนาดนี้ รักมาก หลงมาก ไม่อยากแยกจากกัน ทำให้เราคิดว่าที่จริงธเนศก็เป็นผู้ชายที่น่าสงสารเหมือนกันเพราะความรักที่บิดเบี้ยว ความรักของทั้งสามคนบีบคั้นจิตใจอย่างแรง ธเนศจะเห็นธัญญ์ตายต่อหน้าได้จริง ๆ เหรอแต่ให้ปล่อยมือก็ยากอีก
-
ยังไม่กล้าอ่าน ดูท่าแล้วถ้าอ่านน้ำตาน่าจะท่วมแน่ รอตอนจบเลยทีเดียวแล้วกันนะคะ
-
อ่านตอนนี้ตอนอยู่นอกบ้าน
น้ำตาไหลเลยค่า
กลั้นไม่อยู่
ขอให้ผ่านพ้นไปได้นะ
อย่าเป็นbad ending. เลยนะ
คนเขียน เขียนได้ดีม่กเลยอ่ะ
อินไปทั้งหมด
:hao5:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย สงสารธัญญ์มาก
ภูเมศทำร้ายธัญญ์อีกเป็นครั้งที่สอง
ดูแล้วธัญญ์ไม่สามารถพึ่งพิงภูเมศได้เลย นี่หรือรักจริง
ดีแล้วที่ธัญญ์จากมา ไม่ต้องกลับไปอีกนะธัญญ์ ปล่อยอิภูเมศมันไปเลย
-
นี่ยังเค้นไม่สุด ไม่ได้ดั่งใจคุณ RAINDAY อีกเหรอคร้าาาา??? นี่คนอ่านก็ปวดหนึบ ใจจะขาดตามอยู่แล้ว ต้องรวบรวมลมปราณใช้พลังงานสะสมมาฮึบอ่านต่อในแต่ละพารากราฟนี่ ยากเย็นมาก ... เจอ 3 paragraph สุดท้ายนี่ อ๊าคคคคคค :ling3:
ธัญญ์ .. คล้ายสิ่งมีชีวิต ที่ไม่มีชีวิต อยู่ได้เพียงมีลมหายใจแต่ไร้จิตวิญญาณ สงสารจัง :ling2:
-
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
เบื่อนายจริงๆเลย นายภูเมศ
คิดได้แต่ความรู้สึกของตัวเอง
ทุกคนมีอดีต นายแทนที่จะถามดีๆ เอาแต่ตีโพยตีพาย
เป็นผู้ใหญ่กว่าเสียเปล่า ตอนนี้มาร้องไห้ :m16: :m16: :m16:
ง้อเขามาอยู่ด้วยแท้ๆ แล้วไล่เขาเอง เซ็งนายจริงๆ
คิดว่าภูเมศจะยอมตายไปกับธัญมั้ย ไม่ค่อยเชื่อใจนะ
คราวนี้อาจจบเกมแบบปล่อยมือจากกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารธัญขึ้นมาทันที ไม่น่าไปรักคนอย่างภูเมศเลย
ไม่เคยปกป้องธ๕สักครั้ง แถมยังทำให้เสียใจตลอดอีก
เห่อออออออออออ
แต่ก็ยังอยากให้ภูเมศมาช่วยทันนะ ทิ้งอิคุณธเนศเน่าไปในคลองคนเดียวเถอะ
-
กี่ตอนกี่ตอนก็ยังสงสารน้องธัญญ์
มันทั้งหน่วงทั้งอึดอัดตลอดเวลาที่อ่านเลยจริงๆ
ขนาดคนเขียนบอกว่ายังเค้นไม่สุดเรายังน้ำตารื่นตลอดเวลาที่อ่านเลยค่ะ
ถ้าสุดกว่านี้คงได้นอนร้องไห้เป็นวันๆแน่
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านแล้วเครียดมาก ชอบภาษาการบรรยายของคนเขียนมากค่ะ
ยังไงตอนจบก็ขอให้ธัญญ์มีความสุข 'จริงๆ' สักทีนะคะ
ภาวนาให้ธเนศไม่กล้าตายจริง
-
เหมือนมาก จนหน่วง
หมายถึงใคร?
จะบอกว่าธเนศหลงรักธัญญ์หรือว่าพ่อธัญญ์?
น่าจะไม่ใช่แม่นะ เพราะเพิ่งบอก
หรือว่าธัญญ์เหมือนใครเข้า
เรารู้สึกโกรธนะมากๆเลย ตัวละครอย่างภาคีด้วยไรด้วย
กลัวว่าจะเจอความจริงที่รับไม่ได้เลยยอมปล่อยเด็กคนหนึ่งให้ตกอยู่ในนรกมาตลอด
รู้แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ เพื่อตัวเองที่รับไม่ได้จนเรากังขาว่ามีแค่ความรู้สึกที่รับไม่ได้เท่านั้นเอง
หรือว่าเพราะผลประโยชน์ที่ตัวเองได้รับจากพ่อด้วย?
คนเป็นพ่อที่ไม่ได้ดูดำดูดีตัวเองเลย
มีแต่เรื่องเงินล้วนๆ
ภูเมศยังดีที่รู้สึกตัวเร็วหน่อยเราหวังว่าจะมาทัน
สำหรับเราคิดว่าความรักของธัญญ์ที่มีต่อภูเมศเป็นสิ่งค้ำจุนสุดท้ายสำหรับธัญญ์
ที่ธัญญ์มาถึงจุดนี้ก็เพราะทุกคนหันหลังให้ธัญญ์
เราไม่คิดว่าคนอย่างธเนศจะยอมไปกับธัญญ์หรอก
นี่จะมาแต่งกับเมียเก่าภูเมศที่มีลูกติด
เราไม่แน่ใจว่าธเนศเป็น paedophile หรือเปล่านะ
รักธัญญ์ตั้งแต่เป็นเด็ก จะเป็นเพราะธัญญ์ไหมที่ทำให้แต่งกับแม่น้อง?
-
เศร้าจนร้องไห้ตามเลยคะ สงสารทุกคนในเรื่องเลยรวมธเนศด้วย รีบมาต่อไวๆนะคะ คนอ่านใจจะขาดแล้ว :katai1:
-
สงสารธัญมากเลยอ่ะ คุณภูไม่ได้ใจเลย
อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้
-
เปิดผ่านไปหลายครั้ง เพราะรู้ว่าต้องหน่วงมากๆ แล้วก็เป็นดังคาด สงสารธัญน์จริงๆ
-
แง้ ฮืออ นี่เค้นสุดมากๆเลยต่างหากค่ะ บีบหัวใจเหลือเกิน
เราเข้าใจธัญญ์นะที่ตัดสินใจทำแบบนี้ กี่ครั้งแล้วที่ธเนศไม่ยอมปล่อยน้องไปสักที
ตั้งแต่รุ่นพี่ตอนเรียนจนมาถึงอิตาลุง(ตอนนี้เคืองลุงมาก) และคือกำลังใจจะสู้มันหมดแล้วไง
คนที่น้องรักมากๆ ที่พึ่งหนึ่งเดียวกลับผลักไสไล่ให้ไปไกลๆ ไม่แปลกหรอกที่ตัดสินใจแบบนี้
ธเนศนี่แบบยกตำแหน่งตัวร้ายอันดับ1ในใจเราเลย โค่นทอมจากเรื่อง
หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ ที่เราเกลียดมากอย่างราบคาบ เกลียดธเนศมากกก
เม้นท์กี่ทีก็ต้องบอกทุกทีว่าคนแต่ง แต่งดีมากๆเลยค่ะ
ส่วนอิตาลุงไปช่วยธัญญ์ให้ได้นะแกร้ งั้นจะโกรธไปอีกนานเลย
-
หน่วงในใจมาก ฮือออออออ
พูดไม่ออกเลยได้แต่หน่วง ไม่อยากให้น้องเลือกทางนี้ น้ำตาซึมเลยยยย
-
ธเนศเห็นแก่ตัวเกินไป ธัญญ์น่าสงสารมาก อย่าตายนะ ไม่เอาๆๆ
-
ไม่นะธัญญ์รอลุงก่อน!!!
-
ร้องไห้น้ำตาท่วมตั้งแต่ฉากแรก :hao5:
บางทีก็สมน้ำหน้าลุงเมศนะ แต่ก็สงสาร
คือไล่ธัญญ์ไปสองรอบแล้วอ่ะ
ใครจะไปหน้าด้านอยู่ ไล่กันขนาดนี้ แล้วยังมาอาลัยอาวรณ์
ถามธัญญ์สักคำไหมก็ไม่ ไปขยี้ปมเขาอีก
ถ้าธัญญ์กับธเนศคิดจะตายตามกันไปจริงๆ
คือพีคของพีคคคคคคค ชั่วฟ้าดินสลายเวอร์ชั่นเล้าเป็ด
สงสารธัญญ์อ่ะ เหมือนชีวิตจะทรมานไม่สิ้นสุดและเป็นโรคซึมเศร้า
ชนิดแบบเอะอะฆ่าตัวตายแล้วอ่ะตอนนี้ :mew2:
อิลุงเมศศ มาช่วยเร็วววววว เหาะมาก็ได้
-
ไม่เอาน่า ธัญญ์ อย่าทำแบบนี้เลย เมื่อไหร่จะปล่อยธัญญ์สักที ลุง ลุงช่วยธัญญ์นะ ลุงอย่าทิ้งธัญญ์อีกเลยยย
-
หน่วงมาก เป็นความรักที่น่ากลัว
รักคนที่ไม่ควรจะรัก , รักที่ต้องซ่อนความลับ , รักที่นึกถึงแต่ตัวเอง
ทุกคนเจ็บกันหมด เจ็บไปด้วยกัน ไม่ว่าใครจะเลือกทางไหนก็ต้องมีคนที่เจ็บ
รักที่ผูกแน่นและเห็นแก่ตัว ย่อมทำร้ายคนที่เรารักและค่อยๆทรมานอีกคนอย่างช้า
ส่วนตัวเกลียดคุณธเนศ ดูเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก ขนาดนี้แล้วยังคิดไม่ได้อีก
รักจนตาบอดไปแล้ว :fire:
-
ขอเม้นยาวหน่อยนะคะ อัดอั้นน :katai4:
ตอนที่อ่านตอนที่ 24 จบก็กรี๊ดเลยค่ะ เป็นปมที่เราชอบมาก ถึงใครจะไม่เข้าใจธัญญ์ แต่เราเข้าใจนะ
สำหรับคนที่ไม่เข้าใจแล้ว มันคงเป็นความคิดที่ดูเหมือนง่าย ถ้าแค่ให้ธัญญ์บอกความจริงไปสิ ภูเมศจะได้เข้าใจ แล้วก็ไม่ต้องแพ้ธเนศด้วย ...เราเองก็เคยคิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ แค่บอกก็จบแล้ว จะอะไรนักหนา
แต่ถามว่า มันง่ายจริงหรอ? กับเรื่องราวที่ธัญญ์ถือเป็นความอับอาย อัปยศ อดสูของตัวเองมาตลอด จมดิ่งอยู่กับมันกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ธัญญ์จะสามารถเอ่ยปากบอกใครได้ง่ายๆ เหมือนบอกเล่าเรื่องราวที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองหรอ?
ไม่หรอกค่ะ คนเราไม่สามารถก้าวผ่านปมเหล่านี้ได้ง่ายดายขนาดนั้น สมมติ ต่อให้วางสองสิ่งลงบนตราชั่งตรงหน้า ด้านหนึ่งเป็นเงื่อนไขว่าบอกแล้วรอด ไม่ต้องเจอสิ่งที่เป็นเหมือน punishment หรืออาจได้ reward กลับคืนมาด้วยซ้ำ ส่วนอีกฝั่งเป็นการไม่ยอมบอก แม้ว่าตัวเองจะต้องพังทลาย เชื่อว่าเกือบทั้งหมดจะเลือกอย่างหลังค่ะ เพราะน้ำหนักของปมในใจของเขาเหล่านั้น มันมีมากกว่า punishment ที่เขาคิดว่าอาจจะต้องเจอ
สถานการณ์นี้ทำให้เรานึกถึงหนังเรื่อง The Reader (รายละเอียดอาจไม่เป๊ะมาก เพราะดูมาหลายปีแล้วและไม่อยากกลับไปดูอีกเพราะมันเจ็บปวด ถ้าใครไม่เคยดูแล้วคิดจะหาดูก็ข้ามไปนะคะ อาจสปอย)
มีฉากหนึ่งในเรื่องที่นางเอกกำลังจะถูกศาลตัดสินความผิด (อาจจะจำคุกตลอดชีวิต หรือเกือบตลอดชีวิตยังไงนี่แหละ จำได้ไม่แม่นค่ะ) ซึ่งเราก็ลุ้น ลุ้นให้นางเอกยอมบอกความจริงไปว่าตัวเอง "อ่านหนังสือไม่ออก" เพื่อที่ศาลจะได้ลดความผิดหรือตัดสินว่าไม่มีความผิด แต่นางเอกก็ไม่ทำ ไม่พูด ยอมรับโทษและเก็บเรื่องที่ตัวเองอ่านหนังสือไม่ออกไว้จนแก่ (และสุดท้ายด้วยอะไรหลายๆ อย่าง เธอก็ฆ่าตัวตายในคุกค่ะ ฆ่าตัวตายตอนแก่(ที่หัดอ่านหนังสือเองได้แล้วและสามารถยอมรับกับพระเอกว่าตัวเองอ่านหนังสือไม่ออกได้แล้ว)นั่นแหละค่ะ)
เราดูจบแล้วก็ค้างคาใจไปหลายวันมากเลย เรื่องแค่นี้ทำไมไม่ยอมพูด ถ้าพูดก็จะไม่ต้องโดนลงโทษขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมล่ะ ทำไม ก็แค่อ่านหนังสือไม่ออกเอง ทำไมมมม
คำถามนั้นติดอยู่ในใจเรานานมากๆ จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราเจอกับตัวเองค่ะ เรื่องราวที่ต่อให้ตายก็จะไม่พูด จะให้ถูกมองยังไงก็ได้ เลวร้ายแค่ไหนก็ได้ พ่ายแพ้แค่ไหนก็ได้ ในเมื่อมันเจ็บปวดขนาดนั้น จะพูดออกมาได้ยังไง น่าอับอายขนาดนั้น จะเล่าให้คนอื่นฟังได้ยังไง ให้ตายก็ไม่พูด ต้องไม่มีใครรู้...อย่างน้อยก็จากปากเรา ให้มันตายไปกับเรา ...นั่นคือสิ่งที่เราคิด และคงเป็นสิ่งที่นางเอกใน The reader คิดด้วยเหมือนกัน เพราะในหนัง ตอนแรกนางเอกจะขอให้พระเอกอ่านหนังสือให้ฟังตลอด พระเอกเคยถามว่าทำไม นางเอกก็จะบ่ายเบี่ยงได้ตลอด แสดงให้เห็นว่านั่นเป็นความลับ ความอับอาย ที่เธอพยายามปกปิดมาตลอด... เพราะฉะนั้นก็คงไม่แปลกอะไรที่เธอจะเลือกหนทางที่พังทลายมากกว่าที่จะยอมเปิดเผยมัน
เรื่องมันก็เท่านี้แหละค่ะ ความรู้สึกบางอย่าง เราจะไม่มีวันเข้าใจถ้าไม่ได้เจอกับตัวเองจริงๆ เรื่องเล็กน้อยของบางคนในสายตาเรา อาจเป็นภูเขาสูงเทียมฟ้าที่เขาไม่มีวันเอาชนะและก้าวผ่านได้เลยก็เป็นได้
ในส่วนของคุณธเนศ แอบคิดเหมือนกันนะคะ ว่าเราจะทำยังไงกับตัวละครนี้ดีนะ ดูเหมือนจะไม่มีทางหนีพ้นเลยใช่หรือเปล่า ท่าทางจะไม่ยอมปล่อยมือไปง่ายๆ เลยใช่ไหม ถ้าอย่างนั้น... ความตายคือคำตอบหรือเปล่านะ คงมีแต่จะต้องตายแล้วแหละ ธัญญ์ถึงจะเป็นอิสระ แล้วตอน 25 ก็ทำให้เรามีความหวังค่ะ
แต่น่าแปลกที่เรากลับรู้สึกอยากให้ธัญญ์ตายไปด้วย ตายจริงๆ ไม่ต้องกลับมาอีก ไม่ว่าธเนศจะรอดมีชีวิตอยู่หรือใครจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เราคิดว่าธัญญ์เจ็บปวดมามากพอ เจ็บปวดมากเกินไปจนอยากให้คนอื่นได้รับรู้ความรู้สึกนี้บ้าง --โดยเฉพาะคุณภูเมศ-- แม้ว่าเราเองอาจจะต้องเจ็บปวดไปด้วยก็ตามถ้าธัญญ์จะตายจริงๆ :mew4:
แล้วก็...เข้าใจนะว่าการถูกปิดหูปิดตามันทำให้ดูเหมือนเป็นคนโง่ เป็นไอ้งั่งที่ใครจูงไปทางไหนก็ไป แต่ภูเมศก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้วหรือเปล่า ควรมีสติไตร่ตรองความคิดมากกว่านี้ไหม
กับคนที่เอะอะก็ผลักไสคนอื่นเพราะกลัวตัวเองจะเจ็บปวดอย่างภูเมศน่ะ... ให้ลิ้มรสการสูญเสียสิ่งสำคัญอย่างไม่มีวันหวนกลับซะบ้างก็ดี
กับภาคี โนคอมเม้นท์ค่ะ ถึงใจเราเองก็คิดว่าการมองดูอยู่เฉยๆ ก็เป็นการทำร้ายทารุณอีกทางหนึ่ง แต่ภาคีเองก็ไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะกางปีกปกป้องใครไปได้ตลอดรอดฝั่งเหมือนกัน
-
น้องธัญญ์ของช้อย อย่าคิดสั้นอย่างนั้น ปล่อยอิธเนศมันตายไปคนเดียวค่ะ มันสมควรตายค่ะ มันเลว
-
โนคอมเม้น มีแต่น้ำตาแล้วตอนนี้ :m15:
-
ปวดใจ หน่วงจิตมาก น้ำตาจะไหล
ธัญต้องเจ็บปวดขนาดไหน ถึงได้ตัดสินใจจะจบทุกอย่างอย่างนี้
นี่แอบคิดว่าธเนศน่าจะรักพ่อธัญมาก่อน แล้วใช้ลูกเป็นตัวแทนพ่อมาตลอด
ไม่รุ่สินะที่แอบคิดว่าสุดท้ายธเนศจะช่วยธัญและยอมตายไปคนเดียว
ส่วนภูเมศบอกตรงๆไม่สงสาร ถึงจะน่าเห็นใจแต่ก็เพราะทำตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง รู้สึกผิด เสียใจก็ถูกแล้ว
-
หายใจไม่ออกเลย
-
บางทีตายไปด้วยกันแบบนี้ไปเลยก็ดี
แต่เหมือนอีตาพ่อมันจะไม่ได้อยากตายไปด้วยนะ
มันเหมือนเอาธัญญ์เป็นตัวแทนใครสักคนมั้ย เห็นอะไรในนั้นแว๊บๆ
ชั่วไม่มีสติเลย
-
เศร้า...... หดหู่..... นี่หรือคือสิ่งที่ธัญญ์ควรได้รับ มันถูกแล้วใช่มั้ย........
-
“แบบนี้หรือเปล่าที่คุณต้องการ” ธัญญ์เอ่ยเสียงนุ่ม สูงต่ำราวกับกำลังร้องเพลง “เราจะทรมานกันและกันไปจนกว่าจะมอดไหม้”
“เปื่อยยุ่ย เน่าสลาย”
“จนกว่าจะดับสูญ”
“แต่เราจะไม่แยกจากกันอีกเลย”
อ่านแล้วรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในใจ หลังจากทวนอีกสองสามครั้งน้ำตาก็ไหลเป็นเขื่อนแตก อา...
-
เห้ออออ
-
มันเศร้ามากจนน้ำตาไหลพรากเลย สงสารธัญญ์มาก
-
เศร้าสุดๆ พูดไม่ออก
ไม่อยากให้ธัญญ์จบแบบนี้ อยากให้มีความสุข
-
ตื่นเช้ามากับราคาค่ารัก หน่วงจี๊ด
สงสารทั้งสามคน ต่างมีปมที่ต้องแก้กันไป
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
:mew6: โอ๊ย..มันหนักหน่วงกะจิตใจเกินปาย....
ขอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปเร็วๆ
-
ความผิดพลาดที่ถูกยึดติดมานาน กำลังจะถูกปลดปล่อย แต่ใจที่ร้าวรานจะตามติดไปชั่วนิรันดร์
ทุกคนหาทางออกให้กับตัวเองเท่านั้น และไม่คำนึงถึงผลกระทบที่แผ่ขยาย..........
รอว่าความผิดพลาดของแต่ละคนจะได้รับการแก้ไขและมีจุดจบอย่างไรต่อไปค่ะ :pig4:
-
อ่านตอนนี้จบแล้ว เรื่องที่สะเทือนใจที่สุดคือ
การได้รู้ว่าภาคีรู้เรื่องที่ธเนศทำกับธัญญ์มาตลอดแต่ทำเป็นไม่รู้และวางเฉย
ใจคุณทำด้วยอะไร ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าธัญญ์ถูกทำร้ายทำลายมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กจนถึงปัจจุบัน
คุณก็ยังเลือกที่จะเป็นแค่ผู้ดู ทำเป็นไม่รู้และวางเฉยมาตลอด
ความกลัวว่าตัวเองจะมีภัยจากธเนศมันมีเหนือกว่าเมตตาธรรมและมโนธรรม
ภาคีคุณเป็นคนที่ใจโหด เห็นแก่ตัว และน่ารังเกียจเหลือเกิน
-
อห หมดคำจะพูดแล้ว :katai1:
-
ตามอ่านตั้งแต่ต้นจนมาถึงตอนนี้ ดันมาเจอตอนค้างอีก ฮืออออ
สงสารน้องธัญจนไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะฝ่ายถูกกระทำมาตลอดเลย พอรู้สึกรักใครขึ้นมาก็ดันมาโดนทำร้ายจิตใจอีก
นี่อ่านไปก็แอบด่าคุณภูเมศไปด้วยนะ ไหนบอกจะไม่ปล่อยเค้าไปอีก นี่เป็นฝ่ายไล่เค้าไปด้วยซ้ำ ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าธัญเจออะไรมาบ้าง
แอบเห็นคนแต่งบอกว่าจบแฮปปี้ เราก็ยังอยากให้ธัญให้บทเรียนภูเมศสำหรับคราวนี้เยอะๆหน่อยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวก็ได้ทำร้ายกันอีก นี่ไม่โอเคเลยยยย
ไปๆมาๆก็แอบชอบเนื้อหาตอนนี้ ถึงจะหน่วงสุดๆก็ตาม แต่เหมือนตัวละครทั้งสองจะรู้ดีกว่า ถ้าอยู่แล้วมันทรมาน ก็สู้ไปด้วยกันแบบนี้คงดีกว่า เอาให้ภูเมศหัวใจสลายตอนรู้เรื่องไปเลยยยยยยย
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 26
“คันนั้นคุ้น ๆ” ภูเมศร้องทักขึ้น ก่อนภาคีจะทันได้หมุนพวงมาลัยเลี้ยวไปอีกทาง “คุณจำได้ไหม ใช่รถเขาหรือเปล่า”
อีกฝ่ายชะเง้อมองตาม ถัดไปด้านหน้ามีรถอีกสี่ห้าคันขวางอยู่ก่อนจะถึงพาหนะที่ถูกกล่าวถึง มองเห็นหลังไว ๆ ขณะรถคันนั้นขยับกำลังจะแซง เมื่อตัวรถเบนออกจากแถว จึงเห็นป้ายทะเบียนแวบหนึ่ง
แต่แค่แวบเดียวก็เพียงพอแล้ว
“รถคุณธเนศจริง ๆ” ภาคีพึมพำ มือที่กำพวงมาลัยชื้นเหงื่อไปหมด รู้สึกไม่ดีขึ้นมาอย่างไรแปลก ๆ
“เป็นเขาขับแน่ใช่ไหม”
“เก่าพอสมควรแล้วแต่เขาชอบ" เขาจ้องตามรถคันนั้นตาไม่กะพริบ "ปกติคันนั้นเขาใช้ขับเองคนเดียว ไม่มีใครอีก”
“ตามไปได้รึเปล่า” ภูเมศเอาแต่ยิงคำถาม
ต่อให้ไม่บอก ภาคีก็คิดไว้ว่าจะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว เส้นทางเดิมจึงถูกเปลี่ยนแผนเสียใหม่ จากที่จะพาอีกฝ่ายไปบ้านของธเนศตามที่ได้รับการร้องขอ และเขารับปากจนได้หลังจากทะเลาะกันเสียใหญ่โตจนเลขานุการต้องมาเคาะประตูห้องร้องถามด้วยความเป็นห่วง
ตอนที่เธอเปิดประตูเข้ามาพบ หน้าตาของทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องก็ดูไม่จืดเสียแล้ว สองคนนัยน์ตาแดงก่ำ ขอบตาช้ำบวม ใบหน้าเริ่มเป็นรอยปูด แผลปากแตกยังมีเลือดซึม และเลือดส่วนหนึ่งก็เปรอะเปื้อนเชิ้ตยับยู่ยี่เป็นรอยด่างดวง ข้าวของล้มระเนระนาด ไม่มีทางคิดเป็นอื่นได้นอกจากคนข้างในเพิ่งผ่านการทะเลาะวิวาทกันมาสด ๆ ร้อน ๆ
ทว่าทั้งสองคนต่างยืนยันว่าไม่มีอะไร โดยเฉพาะคำสั่งของเจ้านายอันถือเป็นเด็ดขาด ไล่ให้เธอเลิกงานกลับบ้านไปได้แล้ววันนี้ และอย่าอ้าปากพูดอะไรหากยังรักจะทำงานในตำแหน่งเดิมอยู่
สุดท้ายจึงได้แต่เดินหน้าซีดออกจากห้อง ไม่ปริปากพูดอะไรกับคนอื่นเรื่องนั้นแม้แต่คำเดียว
ส่วนพวกเขาทั้งสอง ตอนนี้มาขับรถตามคนอยู่บนถนน
“คุณบอกเขาอยู่บ้านไง?”
“เขาก็มีมือมีเท้านี่” ภาคีเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ อดคิดไม่ได้ว่าถามอะไรโง่ ๆ “คุณลองดูซิว่าคุณธัญญ์อยู่ในรถด้วยหรือเปล่า”
ภูเมศพยายามเพ่งมอง เห็นเงาไหว ๆ คล้ายว่ามีคนนั่งไปด้วย แต่ไม่แน่ใจนัก เมื่อตัวรถสีดำนั้นขยับกลับเข้าไปอยู่ในแถวอีกครั้งหลังจากแซงคันหน้าอีกหน ก็เป็นการยากจะยืนยันว่าในนั้นมีผู้โดยสารนอกจากคนขับจริงหรือไม่ และหากมี คนคนนั้นใช่ธัญญ์หรือเปล่า
ระหว่างการจราจรเคลื่อนตัวไปได้เรื่อย ๆ ไม่ติดขัดนัก พวกเขาติดตามไปห่าง ๆ พยายามไม่เข้าใกล้จนเกินไป กระทั่งมาจอดอยู่ตรงสี่แยกไฟแดง เห็นว่ารถของธเนศจอดเป็นคันหน้าสุดในแถว ขณะที่พวกเขาอยู่ถัดมาด้านหลังอีกไกลกว่าเก่า
ภูเมศยังไม่ละความพยายามในการชะเง้อมองว่าธเนศเดินทางคนเดียวหรือมีผู้ร่วมทางไปด้วย แต่อยู่ไกลและยังมีรถร่วมถนนกีดขวางลานสายตามากเกินกว่าจะมองเห็น
ระหว่างนั้นมือก็กดต่อสายโทรศัพท์หาธัญญ์ แต่เช่นเคยอย่างที่ได้ลองมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เลขหมายนั้นไม่สามารถติดต่อได้
“ทางเส้นนี้ไปไหน มีที่ไหนที่เขาชอบไปเป็นประจำหรือเปล่า”
ภาคีนิ่งคิดครู่หนึ่ง จากนั้นโคลงศีรษะ
“แล้วถ้าสมมติเขาพาธัญญ์ไปด้วย คุณเดาได้ไหมว่าเขาจะไปที่ไหน”
“คุณอย่าตื่นตูมนักเลย!” น่าแปลก ถ้อยคำนั้นเหมือนภาคีกำลังบอกตัวเองมากกว่า “เขาอาจจะแค่ออกไปหาอะไรกินก็ได้ ไว้เราตามไปจนถึงก็รู้”
ภูเมศพยักหน้าเห็นด้วย เฝ้ารอตัวเลขบนสัญญาณไฟจราจรนับถอยหลังกระทั่งกลายเป็นเลขหลักเดียว เวลาแค่ไม่กี่วินาทีนั้นทำเขากระวนกระวายจนแทบนั่งไม่ติด
ผู้ขับรถนั่นคงเป็นธเนศจริง ๆ แต่ที่เห็นเงาไหวคล้ายคนโดยสารเพียงแวบหนึ่งนั้นจะใช่ธัญญ์หรือเปล่า
และหากเป็นธัญญ์จริง เขาจะทำอย่างไรต่อ จุดหมายของรถคันนั้นอยู่ที่ไหน หลังจากเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่าน อีกฝ่ายจะยังอยากเห็นหน้าเขาอยู่หรือไม่ ธเนศจะขัดขวางอีกหรือเปล่า
แต่เรื่องพ่อเลี้ยงงี่เง่านั่นย่อมไม่ใช่ปัญหา ต่อให้ฝ่ายนั้นจะทำอย่างไร ก็เปลี่ยนความคิดเขาไม่ได้อีกแล้วไม่ใช่หรือ
ชายหนุ่มกำหมัดแน่น
สัญญาณไฟจราจรนับถอยหลังจนเหลืออีกสามวินาที
อย่างแรกที่อยากจะบอกธัญญ์คือเขาขอโทษ
สาม..
อยากมีโอกาสได้พูดจากปากต่อหน้าสักครั้ง ว่าเขารักธัญญ์สุดหัวใจ แม้ได้ลงมือทำร้ายไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่จะไม่มีอีกแล้ว ยืนยันเช่นกันเหมือนอย่างธัญญ์บอกเขาผ่านจดหมายซึ่งถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ด้วยชีวิต ด้วยจิตใจ ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามี
สอง..
หากยอมให้โอกาสอีกหน จะไม่ยอมปล่อยมืออีก จนกว่าความตายจะพราก
หนึ่ง..
จนกว่าความตายจะพราก..
รถสีดำคันแรกสุดนั้นพุ่งทะยานไปข้างหน้า ด้วยความเร็วราวกับว่าจุดหมายอยู่ในที่ไกลแสนไกล
นึกว่าจะได้ขับตามไปติด ๆ ทว่ารถคันหน้าพวกเขากลับยังจอดนิ่งคล้ายมองไม่เห็นว่าสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวได้พักหนึ่งแล้ว เสียงแตรไล่ดังให้ขรม กว่าคนขับจะรู้สถานการณ์แล้วพารถออกตัว
ผู้ได้รับผลกระทบชัดเจนคือสองคนเจ้านายลูกน้องที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่ก็ยังนั่งอยู่ไม่สุข ติดแหง็กอยู่เป็นคันแรกของสี่แยกไฟแดงนั้นทั้งที่ควรจะได้ออกตัวตามธเนศไปตั้งนานแล้ว ได้แต่มองกระทั่งยานยนต์อันเป็นเป้าหมายพุ่งฉิวออกไปจากลานสายตา
ภูเมศพรมนิ้วมือลงบนต้นขาตัวเอง งุ่นง่านบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าความรู้สึกกระวนกระวายใจนี้มาจากไหน
เขาพยักพเยิดไปยังทิศทางที่ธเนศเพิ่งพารถทะยานจากไป
“ปกติเขาขับเร็วขนาดนี้เลยหรือ”
ภาคีส่ายหน้า แทบไม่เสียเวลาคิด “ไม่”
“ทำไมถึงรีบแบบนั้น”
“ไม่รู้”
“ผมรู้สึกไม่ค่อยดี”
“อืม” หัวหน้าหนุ่มตอบ
เหมือนเป็นหนแรกที่พวกเขาเห็นตรงกันอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง นับแต่เริ่มบทสนทนา ต่อยตี และการเดินทางฉุกละหุกซึ่งยังไม่รู้ที่หมายปลายทางนี้ รอยบวมบนใบหน้าปวดตุบ ๆ แต่ไม่มีใครใส่ใจเรื่องนั้น สายตาสองคู่จับจ้องอยู่กับตัวเลขที่นับถอยหลังได้ไม่ทันใจเอาเสียเลย
ความเงียบงันโรยตัวอยู่อึดใจหนึ่ง
ภูเมศหักใจไม่พุ่งเข้าไปกระชากภาคีลงจากที่นั่งคนขับแล้วขึ้นนั่งแทน พารถผ่าไฟแดงไปตอนนี้เสียเลย เอ่ยถามขึ้นเบา ๆ ระหว่างรอ
“ทำไมถึงยอมช่วยผมล่ะ”
“ผมไม่ได้ช่วยคุณ แต่ช่วยคุณธัญญ์”
เขาหันไปทางคนพูด เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ
“ช่วย..ในส่วนที่ผมทำอะไรไม่ได้” ฝ่ายนั้นว่า พลางเบือนหน้าไปทางอื่นคล้ายละอายใจ “ผมเลือกคนไม่เก่งเท่าคุณธัญญ์ แต่เขาคงมีเหตุผลที่เลือกคุณ”
ภูเมศชะงักไป
เหตุผลที่ธัญญ์เลือกเขานั้น ตอนนี้รู้ดีแก่ใจแล้ว ความโชคดีของตัวเองที่ถูกคนคนนั้นรัก สิ่งละอันพันละน้อยที่ธัญญ์ทำให้เขาตลอดมา ทั้งที่ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีค่าพอให้ได้รับความรักขนาดนี้หรือเปล่า ได้แต่หวังว่าคงไม่สายเกินจะไขว่คว้าสิ่งที่ทำหลุดมือไปกลับมาอีกครั้ง
“บางทีเขาอาจเลือกผิด..”
“งั้นคุณก็มีหน้าที่พิสูจน์ว่าเขาเลือกถูกแล้ว”
ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก
จวบจนสัญญานไฟจราจรเปลี่ยนสีอีกหน
ในเวลาเดียวกันนั้น ของแข็งปะทะกันก่อเสียงกัมปนาทบาดหู แรงกระแทกรุนแรงส่งมาถึงตัวห้องโดยสาร สองร่างในนั้นแม้จะคาดเข็มขัดนิรภัยก็ยังถูกเขย่าจนเหมือนเป็นตุ๊กตายัดนุ่นตัวเล็ก ๆ ในกล่องกระดาษซึ่งถูกปาอัดกำแพง
ราวกั้นปูนเตี้ย ๆ ที่ขวางอยู่หักพังลง ชะลอความเร็วของพาหนะที่พุ่งเข้ากระแทกได้บ้าง แต่ไม่เพียงพอจะหยุดมันไม่ให้ไถลหลุดเลยไปไกลกว่านั้นได้
ชั่วขณะแสนสั้นที่รถเหินออกไปกลางอากาศ ธัญญ์รู้สึกราวกับกำลังโผบิน เหมือนเงาของมือที่ทำเป็นรูปนกซึ่งทอดบนผนังห้องเมื่อวัยเยาว์ ในคืนที่เขาตัดสินใจจบชีวิตตัวเองลงเป็นครั้งแรก
รถหน้าทิ่มลง แรงกระแทกรุนแรงจนทั้งร่างเหมือนถูกจับเขย่ากลับมาอีกครั้งเมื่อตัวรถปะทะเข้ากับผิวน้ำ
ครู่ใหญ่ กว่าแรงสั่นสะเทือนจะเบาบางลง พร้อมกับที่ด้านหน้าของรถค่อย ๆ จมลงไป
กระจกหน้าเป็นซึ่งเป็นรอยปริร้าวอยู่ตั้งแต่ชนราวกั้นครั้งแรก บัดนี้ขยายวงกว้างออกคล้ายใยแมงมุม ถักทอเส้นใยซับซ้อนของมันล้อมรอบตัวพวกเขาไว้ ส่วนกระจกด้านข้างทั้งสองฝั่งถูกบังคับให้เลื่อนลงมาเล็กน้อย
น้ำค่อย ๆ ไหลทะลักเข้ามาจากทางนั้น
เขาหลุบตาลงมองข้อมือตัวเอง ปมเชือกสีแดงสดพันธนาการพวกเขาไว้แน่นหนา เส้นเชือกกดลงบนข้อมือจนเริ่มเป็นรอยแดง บางจุดถูกบาดจนเลือดซึม คงจากตอนที่เหวี่ยงไปมาหลังจากรถโดนกระแทก
ยิ่งมัดติดกันไว้ก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งดิ้นรนจะยิ่งกดลึกลงในผิว แบบเดียวกับที่พวกเขาเคยทำมาทั้งชีวิต ไม่ใช่แค่เส้นเชือก แต่เป็นความสัมพันธ์ทั้งดีและร้าย..
ไม่ใช่แค่ข้อมือ แต่เป็นทั้งชีวิต
ครั้นเงยขึ้นมองหน้าธเนศ ฝ่ายนั้นยิ้มอ่อนโยนกลับมาทั้งน้ำตาคลอหน่วย
ทั้งที่คิดไว้ว่าเป็นแบบนี้ดีแล้ว แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงเจ็บปวดนัก
“ผมเกลียดคุณ” เขาเอ่ย ขอบตาร้อนผ่าว
“ฉันรู้”
“...เกลียด...”
“ถูกแล้ว” ธเนศว่า กุมมือเขาไว้หลวม ๆ ก่อนเขาจะกระตุกหนีด้วยความเคยชิน จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ตะโกนใส่เสียงเกรี้ยวกราด
“ผมเกลียดคุณ! เกลียด! คุณได้ยินไหม!?”
คนฟังเพียงแต่พยักหน้าสองสามหน รอยยิ้มเจือความโศกเศร้ากว่าครั้งใดที่เคยเห็นมาทั้งชีวิต คล้ายว่าหน้ากากที่พวกเขาต่างสวมเข้าหากันกำลังพังทลายลง พร้อมกับที่ระดับน้ำรอบตัวค่อย ๆ สูงขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าแท้จริงซึ่งถูกซุกซ่อนไว้นานนับปี
“ดีแล้ว...” ฝ่ายนั้นว่าเสียงเครือ “เธอตะโกนได้ ร้องไห้ได้ แสดงอารมณ์ได้อย่างมนุษย์คนหนึ่งพึงเป็น โกรธก็ตะโกน เสียใจก็ร้องไห้ ดีกว่าตอนเธอเอาแต่ยิ้มหมดจดไร้ที่ติแต่เหมือนเป็นตุ๊กตาไม่มีหัวใจ”
“ของแบบนั้นมันไม่มีเหลืออีกแล้ว!” ธัญญ์ตะเบ็งจนสุดปอด “มันแหลกเละไปนานแล้วไม่ใช่หรือไง!”
รู้สึกว่าตัวเองกำลังเริ่มต้นร้องไห้ แต่สุดท้ายได้ร้องออกมาจริง ๆ หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจอีกแล้ว
ทั้งร่างถูกโอบกอดด้วยมวลน้ำแน่นหนักท่วมขึ้นมาจนถึงอก คืบคลานสูงขึ้น...สูงขึ้น....นำความเย็นเยียบห่อหุ้มจนเหน็บหนาวเข้าไปถึงกระดูก
ระดับน้ำแตะปลายคาง...ไล้อ่อนโยนบนริมฝีปากที่กำลังหอบ
“ฉันขอโทษที่ทำลายเธอ ผิดต่อเธอ ผิดต่อพ่อของเธอ ไม่เคยรักษาอะไรไว้ได้เลย”
ทั้งร่างเย็นเฉียบ
“แต่เธอยังมีมันอยู่ไม่ใช่หรือ?”
ธเนศยืดตัวขึ้น สำลักน้ำเข้าไปขณะพยายามพูดต่อให้จบทั้งใบหน้าชุ่มโชก
“..หัวใจน่ะ..”
ปลายนิ้วฝ่ายนั้น แตะแผ่วเบาที่กลางอกเขา เหนือต่อสิ่งที่ยังเต้นตุบ ตุบ อยู่ข้างในอย่างบ้าคลั่ง
ธเนศเอาแต่ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่คล้ายเจ้าตัวกำลังจะแหลกสลาย คงเหลือเพียงแววตาที่ทอดแววอ่อนโยนทว่ามั่นคง จนราวกับว่ามันจะคงอยู่เช่นนั้นตลอดไป ต่อให้ลมหายใจจะถูกพรากจากร่างกายในอีกไม่ช้า
กระทั่งผิวน้ำสูงพ้นเปลือกตา...สูงขึ้นไปจนทั้งศีรษะพวกเขาจมอยู่ใต้น้ำ
ในหูอื้ออึงไปหมด ไม่เข้าใจที่พูดสักนิด และทั้งที่อยากร้องไห้ออกมา แต่ก็ไม่รู้อีกแล้วว่ายังมีน้ำตาให้ไหลอีกหรือไม่ รู้แค่เจ็บ...ข้างในนั้น เจ็บจนเหมือนมันจะระเบิดออกมาแล้วตายไปทั้งอย่างนี้
ต่อให้หัวใจนั่นยังมีอยู่จริง แต่มีแล้วจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา ในเมื่อทุกอย่างพังภินท์ลงสิ้นแล้ว
เหนื่อยมากแล้ว หายไปจากโลกนี้เสียได้ก็ดี
ทว่าส่วนลึกสุดในความคิดเฝ้ากู่ร้องทั้งที่ไม่มีเสียง ถ้อยคำที่ไม่เคยเอื้อนเอ่ยออกมาสักครั้ง
กลัว
กลัวมาตลอด
เวลานี้ คนที่คิดถึงที่สุด กลับเป็นคนที่เพิ่งออกปากไล่เขาด้วยตัวเอง
อยากบอกกับคนคนนั้น ว่าเขากลัว ช่วยจับมือไว้แน่น ๆ ได้หรือเปล่า ช่วยกอดไว้แน่น ๆ ได้ไหม อย่าทิ้งเขาไป อย่าจากไปไหน อย่าขับไล่ไสส่ง เขาทนอยู่กับความหวาดกลัวเช่นนี้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
อึดอัด หายใจไม่ออก
ไม่เอา...ไม่อยากตาย
อยากมีชีวิต อยากอยู่กับคุณ อยากใช้ชีวิตจนแก่ไปกับคุณ รอดูลูกชายคุณโตเป็นหนุ่ม อยากรู้ว่าเขาจะหน้าเหมือนคุณตอนนี้จริงหรือเปล่า อยากรู้ว่ารอยตรงหว่างคิ้วหรือหางตาตอนคุณอายุมากกว่านี้จะเป็นอย่างไร อยากรู้ว่ามือคู่นั้นจะยังโอบกอดตัวเองไว้ในคืนที่ฝนตกฟ้าร้องได้อ่อนโยนเหมือนเดิมไหม อยากฟังเสียงคุณไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหลับในทุกค่ำคืน
อยากได้ยินกับหู อยากเห็นทั้งหมดนั้นด้วยตา อยากสัมผัสผิวหนังอุ่น ๆ ด้วยมือตัวเอง
ช่วยด้วย
ผมกลัว
อย่าทิ้งผมไป...
ในอกแทนที่จะระเบิดอย่างคิด กลับกลายเป็นถูกบีบรัดจนทรมาน ร่างเขากระตุกเฮือก แรงกระเสือกกระสนจนแทบถึงที่สุดดันกลุ่มฟองอากาศหลุดจากปากที่อ้าออก
ฟองเล็ก ๆ เหล่านั้นลอยขึ้นคล้ายมีชีวิตเป็นของตัวเอง สูงขึ้นไปเกินไขว่คว้าด้วยมือที่ยังถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกซึ่งเขาและธเนศต่างผูกมัดกันและกัน จากนั้นอันตรธานไปเงียบเชียบในแสงสว่างเบื้องบน
เสี้ยววินาทีก่อนการรับรู้จะปลิวหายไปกับฟองอากาศ ก่อนแสงสุดท้ายจะดับสิ้น เขาคล้ายเห็นภาพหลอน
ท่ามกลางภาพอดีตน่าสะอิดสะเอียนเหมือนฝันร้ายที่ไม่ว่าจะข่มตาหลับแล้วลืมตาตื่นสักกี่หนก็ยังคงอยู่ กลับมีใบหน้าของคนที่ตัวเองรักสุดหัวใจปรากฏขึ้น
ช่วยผมด้วย...
เขาอ้าปาก ดิ้นรนเฮือกสุดท้าย เชือกสีแดงบนข้อมือกระตุกรุนแรง
ไม่มีเสียงตอบ
เหมือนอย่างเคยเป็นตลอดมาทั้งชีวิต ต่อให้ตะโกน กรีดร้อง ก็ไม่เคยมีคำตอบรับจากที่ไหนทั้งนั้น
ตัวเขาที่เกลือกกลั้วกับความโสมม กระทั่งตนเองยังรังเกียจทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบเป็นร่างกายและลมหายใจนี้ อาจไม่เหลือความหมายใดให้มีชีวิตอีก
ทั้งอย่างนั้นก็ยังกลัว.. ทั้งอย่างนั้น...ลึก ๆ อาจยังคาดหวังว่าจะมีใครสักคนฉุดรั้งเขาขึ้นมาจากโคลนตม
คุณจะยังกอดผมที่เป็นแบบนี้ได้หรือเปล่า
ทว่าไร้สรรพสำเนียงใดแว่วมาถึงหู
คนคนนั้นคงไม่ต้องการเขาอีกแล้ว
อุบัติเหตุข้างหน้าทำให้ภาคีต้องชะลอความเร็วรถลง
ราวกั้นข้าง ๆ แหลกจนเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ เลื่อนสายตาเลยออกไป รถคันหนึ่งซึ่งคงเพิ่งพุ่งชนมันอย่างรุนแรงกำลังจมลงไปในน้ำ
รถคันนั้นที่แสนคุ้นตา...รถของธเนศ...กำลังจมลงไปในน้ำ
เขาเบิกตากว้าง รีบพารถเข้าจอดข้างทาง ภูเมศเปิดประตูกระโจนลงไปตั้งแต่ล้อยังไม่ทันนิ่งสนิท
สิ่งที่เขาหวาดกลัว จุดหมายเลวร้ายที่สุดของสองคนนั้นเท่าที่เขาจะนึกออก ถูกยืนยันด้วยเสียงร้องโหยหวนของคนที่ถลาลงไปเห็นภาพเบื้องหน้าก่อนแล้ว
“ธัญญ์!”
ก่อนเจ้าตัวจะกระโดดตามลงน้ำไปอย่างไม่คิดชีวิต
อุบัติเหตุนี้ อาจเป็นที่กล่าวถึงของคนในละแวกไปอีกสองสามวัน และตกเป็นข่าวต่อไปอีกสักสัปดาห์ จนกว่าผู้คนจะหันไปสนใจเรื่องใหม่ ๆ และค่อย ๆ ลืมเลือนเรื่องที่เพิ่งเกิด
รถเก๋งสีดำคันนั้น พุ่งมาด้วยความเร็วสูง เมื่อผ่านจุดที่เป็นสะพานข้ามคลองลึก จู่ ๆ ก็พุ่งชนเข้ากับรั้วกั้นด้านข้างจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
รถทะยานออกไปตกลงกลางน้ำ ก่อนจะค่อย ๆ จมลง ผู้สัญจรไปมาแถวนั้นเห็นเหตุการณ์ รีบโทรศัพท์แจ้งหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อขอความช่วยเหลือ
ระหว่างนั้น ขณะผู้คนรี ๆ รอ ๆ ว่าจะทำอย่างไรต่อดีกับรถซึ่งกำลังจมน้ำ รถอีกคันก็หักเข้ามาหาที่จอดริมทางอย่างกะทันหัน
ผู้ชายคนหนึ่งกระโจนลงมาจากที่นั่งโดยสารข้างคนขับ และเมื่อชายคนนั้นมองลงไปยังรถที่เกิดอุบัติเหตุ คงเห็นว่ามีคนรู้จักของตัวเองติดอยู่ข้างใน จึงได้ส่งเสียงร้องตะโกนออกมา พุ่งตัวตามลงไปในน้ำโดยไม่ฟังคำทัดทานของผู้คนในบริเวณนั้นซึ่งเป็นห่วงความปลอดภัย ดำผุดดำว่ายไม่คิดชีวิตจนไปถึงตัวรถซึ่งตอนนั้นจมลงไปเกือบถึงหลังคาแล้ว
ตามด้วยชายหนุ่มผิวเข้มอีกคนที่วิ่งตามลงมาจากรถคันเดิม เขาถอดรองเท้า ปลดเนคไท จากนั้นกระโจนลงน้ำตามไปอีกคน
ทั้งสองคนผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่พักหนึ่ง จึงเห็นว่าชายคนแรกที่โดดน้ำลงไปก่อน กำลังลอยคอทุลักทุเลอยู่ข้างตัวรถ แบกร่างชายหนุ่มอีกคนโผล่พ้นขึ้นจากน้ำ พยายามผลักให้ร่างนั้นขึ้นไปอยู่บนหลังคารถ แต่ดูเหมือนผู้ถูกช่วยจะยังไม่ได้สติ
เขาเฝ้าอยู่เช่นนั้น กระทั่งทีมกู้ชีพ รถพยาบาล และตำรวจมาถึง ตามที่ได้รับแจ้งเหตุ
ห่วงยางและเสื้อชูชีพจึงถูกโยนลงไปให้ พร้อมกับเจ้าหน้าที่ซึ่งกระโจนตามลงไป
ผู้ชายคนนั้นคว้าเสื้อชูชีพไว้เป็นอย่างแรก แต่ไม่ได้นำมาใส่หรือกอดไว้กับตัว กลับรีบสวมให้คนที่ตัวเองเพิ่งฉุดขึ้นมา จากนั้นผูกเอวชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งไว้กับเชือกซึ่งถูกทอดมาจากฝั่ง เตรียมให้คนบนนั้นช่วยดึงขึ้นไป
คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์โห่ร้องด้วยความยินดี แต่สีหน้าผู้กล้าคนนั้นกลับไม่สู้ดีนัก
แม้มองจากระยะไกล ยังเห็นได้ชัดว่าทั้งซีดเผือด และเหนื่อยล้า
ชั่วพริบตา เจ้าของใบหน้านั้นค่อย ๆ จมลง
กระทั่งแม้แต่ศีรษะก็มิดหายลงไปใต้น้ำ
หลังการช่วยเหลือเสร็จสิ้น ผู้เห็นเหตุการณ์ในบริเวณนั้นทราบแต่เพียงว่าเจ้าหน้าที่สามารถพาร่างของผู้ชายทั้งสี่คนขึ้นจากน้ำมาได้ทั้งหมด
แต่คนที่ยังเหลือสติพูดคุยรู้เรื่อง มีเพียงชายหนุ่มผิวเข้มที่ร้องเรียกซ้ำ ๆ ว่า ‘คุณธเนศ’ บ้างก็ ‘พ่อ’ สลับกับ ‘คุณธัญญ์’ ด้วยเสียงร้อนรนทั้งน้ำตานองหน้า เนื้อตัวเปียกปอน
เชือกสีแดงผูกอยู่บนข้อมือของชายที่ไม่ได้สติทั้งสองซึ่งติดอยู่ในรถ ของคนหนึ่งผูกอยู่ที่ข้อมือซ้าย อีกคนอยู่ที่ข้อมือขวา เชือกทั้งสองเส้นนั้นไม่ต่อกัน สร้างความงุนงงให้กับผู้คนอยู่ไม่น้อย เพราะไม่เข้าใจว่าเหตุใดสองคนนั้นจึงผูกเชือกเส้นโตคนละเส้นไว้บนข้อมือคนละข้าง
คนนอกที่มาเห็นเอาตอนนี้ ย่อมไม่รู้ว่าเชือกนั้นถูกตัดออก ด้วยฝีมือของใครบางคน และไม่รู้ด้วยเช่นกัน ว่ามันถูกผูกขึ้นแต่แรก โดยเชื่อมโยงระหว่างข้อมือของชายต่างวัยทั้งคู่
พวกเขาทราบแต่เพียงมีผู้เสียชีวิตในเหตุการณ์แน่นอน แต่เพราะผู้ไม่เกี่ยวข้องถูกกันออกไปขณะเจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานและลำเลียงผู้ประสบเหตุ จึงไม่ทราบว่าใครเป็นใครบ้าง
อีกไม่นานนัก แม้อาจคงเหลือความเวทนาสงสารติดค้างอยู่ในใจบ้าง แต่ซากรถจะถูกกู้ขึ้นมา ราวปูนกั้นสะพานจะถูกซ่อมแซม และเรื่องราวของคนไม่รู้จักเหล่านี้ก็คงถูกหลงลืมไปในที่สุด
เขารู้สึกตัวขึ้นด้วยความรู้สึกแสบคอ แสบจมูก ทั้งหน้าและเนื้อตัวร้าวระบมไปหมด
เมื่อพยายามเปิดเปลือกตาหนักอึ้ง พบว่าภาพที่เห็นพร่ามัวจนต้องเพ่งให้ดีอีกหน
เห็นผู้คนในชุดขาวทะมัดทะแมงชะโงกหน้าเข้ามา ใครบางคนส่งเสียงร้องว่า “ฟื้นแล้ว ดูตื่นดี”
เขากะพริบตาถี่ ๆ
หูได้ยินเสียงพูดคุยที่ฟังไม่เข้าใจ
“พัลส์(Pulse) เป็นไง”
“ฟูลค่ะ” อีกคนตอบ “BP 100/70, heart rate 64”
หน้ากากออกซิเจนครอบลงมาบนหน้า เขาถูกเรียกให้ถามตอบอยู่สองสามคำถาม และได้รับคำสั่งง่าย ๆ ให้ทำตามเป็นการทดสอบ อย่างเช่นยกแขนซ้าย
เขาพยักหน้าเชื่องช้า ทำตามเท่าที่พอจะฟังรู้เรื่อง เจ็บแปลบน้อย ๆ ตรงแขนเมื่อถูกเข็มเล็ก ๆ แทงเข้าไปเพื่อเปิดเส้นเลือดดำต่อเข้ากับสายน้ำเกลือ แล้วถูกนำส่งขึ้นรถพยาบาล
“ไม่เป็นไรแล้ว” ได้ยินเสียงปลอบ ไม่รู้ว่าเป็นของใคร “..แต่คนนั้นไม่รอด น่าสงสาร”
ใครไม่รอด?
เขาไม่มีเสียง และหมดสิ้นเรี่ยวแรงจะถาม
To be continued...
มาต่อแล้วค่ะ งวดนี้สั้นนิดนึง เดี๋ยวมาชดใช้ด้วยการอัปเร็ว ๆ แทนนะคะ
เขียนตอนนี้แบบสลับไปสลับมาหนักมาก กลัวอยู่เหมือนกันว่าอ่านแล้วจะงงว่าใครเป็นใคร ถ้าไม่รู้เรื่องยังไง จะทิ้งคำถามไว้ก็ได้นะคะ TwT
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ คนอ่านทุกคนเข้มแข็งกันมากเลย ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ที่พิมพ์ให้ด้วยค่ะ หลายอันเราชอบในความเห็นมาก ๆ จนแคปเก็บไว้อ่านซ้ำไปซ้ำมาเลยค่ะ
พบกันงวดหน้านะคะ
-
เห้อ!! หน่วงสุด
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: จะจบแบบแฮปปี้เอนด์จริงๆใช่ไหมคะ ฮือออ เดาว่าคนที่ตัดเชือกคนเป็นคุณธเนศใช่ไหมเอ่ยยย ยอมปล่อยธัญญ์แล้วใช่ไหมมม
-
คนที่ตายคือใคร ไม่ใช่คุณภาคีละหนึ่ง
และคงไม่ใช่ธัญญ์ใช่มั้ย คุณภูเมศก็ไม่หรอก
อิธเนศนั้นละ
แต่ถึงเราจะคิดว่าสมควรตาย แต่มันก็ง่ายไปอ่ะ
สร้างความทุกข์ไว้ให้คนอื่นมากมายขนาดนั้น การตายก็เหมือนหลุดพ้นไปเลยนะ
เหมือนไม่ได้รับกรรมที่ตัวเองเป็นคนก่อเลยอ่ะ เราอยากให้แค่พิการหรือติดคุกมากเลย
แต่เคารพการตัดสินใจของผู้เขียนค่ะ
ดีใจที่สุงสังเกตเห็นรถอิธเนศ
และคำพูดของธเนศก็ทำให้รู้ว่าธัญญ์เป็นตัวแทนพ่อสินะ
รักพ่อของธัญญ์แต่ไม่ได้มาใช่มั้ยธเนศ
งวดหน้ามาเร็วๆนะคะ ค้างมากกกก ลุ้นจนเหมือนกลั้นหายใจอ่านเลยอ่ะ
-
ไม่ๆๆๆๆ อึดอัดไปหมด จะรอให้ถึงตอนหน้าไม่ไหวแล้ว ไม่เอาๆๆ
-
หรือภูเมศโดดลงไปช่วยแล้วตาย ใครตายก็สลดทั้งนั้น
-
ใครไม่รอด!?
-
จะเฝ้ารอวันที่ความคลางแคลงใจของภูเมศไม่มีผลกับความรักที่มีต่อธัญญ์
จะเฝ้ารอวันที่ธัญญ์มีความสุขในคืนวันฝนตกฟ้าร้อง
:hao7:
คนเขียนเขียนได้หน่วงจิตหน่วงใจมาก
:mew1:
ปล.คนที่ไม่รอดเป็นใครไม่รู้แต่ที่รู้อยากให้รอดทุกคนยิ่งเป็นคุณธเนศยิ่งดีอยากให้อยู่ดูความสุขของธัญญ์ที่ไม่ได้เกิดจากคุณธเนศ
-
ธัญญ์น่าสงสารมาก มีชีวิตอย่างเจ็บปวด มาจนวันนี้ก็เก่งเกินคนแล้ว อยู่อย่างทรมานไม่เห็นค่าของตัวเอง นอนหลับก็เจอแต่ฝันร้าย ชีวิตที่ไม่มีใครตัวคนเดียว น่าสงสารมาก
-
ธัญญ์ และภูเมศ อย่าเป็นไรนะ กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือน
เรื่องที่ผ่านมาก็ให้แล้ไปเนอะ ธเนศนี่ แม้แต่ตอนสุดท้าย
ก็ยังทำสิ่งไม่ดีนะ
-
ตายๆๆๆๆๆๆๆ คนอ่านนี่แหละ จะตายก่อน! แม่เจ้า!! ลุ้นมากกก ใจหายมากตอนสัญญาณไฟนับถอยหลัง สาม-สอง-หนึ่ง นึกถึงเพลงท่อนนี้เลย 'เราจะคิดถึง คนที่สำคัญ เมื่อต้องจากกันไกล' อยากพูด อยากบอกอะไร มานึกได้ ตอนที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้บอกไหม? งืออออออ
คนที่ไม่รอด จะเป็นใคร? ยังไงความเจ็บปวดก็ต้องเกิด แบบว่า..ไม่ได้เกลียด (?) ไม่ได้แช่ง (?) อะไรนะ? ถ้าคนนั้นเป็นธเนศ มันจะดีต่อใจคนหมู่มาก มากๆเลยดีเทียวเชียว นิสนุงอ่ะเนอะ แหะๆๆ
-
ใครไม่รอด แต่คนอ่านก็เกือบไม่รอดเหมือนกัน
หน่วงมากกกกก
-
อย่ามีคนตายเลยยยย ตื่นมารับผิดชอบความผิดด้วยกันก่อน
-
ยังคงติดตามต่อไป :mew2:
-
น้ำตาไหลพราก บีบหัวใจได้อีกค่ะ
คงถึงที่สุดแล้วจริงๆ ธัญญ์ถึงเลือกทางนี้
ธเนศเห็นเงาพ่อธัญญ์เป็นธัญญ์หรอ รักพ่อธัญญ์หรอ
ภูเมศกับภาคีน่าสงสาร อยู่กึ่งกลางความเจ็บปวดที่ช่วยแก้ไขไม่ได้
แต่ตอนนี้คนที่รอดแล้วรู้ว่าใครคือ ภาคี ใช่ไหมคะ
อย่าเป็นไรเลยนะธัญญ์ ภูเมศมาแล้วววว ไม่ใช่ภาพหลอน
-
บีบหัวใจมากเลยอ่ะ
-
เศร้าใจ เพราะอะไรคนๆหนึ่งต้องแบกรับอะไรมากมายขนาดนี้ รักแต่ทำลาย ใจคนยากแท้หยั่งถึง
-
อยากให้คนที่จากไปคือ'ธเนศ'
แต่ก็รู้สึกว่า มันง่ายเกินไป สำหรับการรับผิดชอบความผิด
อยากให้อยู่รอดต่อไป..แบบที่ทำอะไรธัญญ์ ไม่ได้แล้ว
ปล. อาจจะดูใจร้ายไปหน่อย
แต่คิดว่าสิ่งที่ทำกับเด็กคนนึงที่เลี้ยงดูมา มันก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าให้อภัยเลย
-
ขณะนั้นผู้กล้าสีหน้าไม่ค่อยสู่ดี........ เดี๊ยววววไม่ใช่ภูเมศใช่มั้ยตอบบ ไม่นะ อย่านะ ภาคีอ่ะไม่ใช่แน่นอน โอ้ยยยยย จะขาดใจ
-
เฮ่อ พูดไม่ออกเลย
-
ใครคือคนที่จากไป? โอยยย ลุ้นนน ซีนนับหนึ่ง สอง สาว เราชอบมากๆค่ะ
บางทีโอกาสของคนเราไม่ได้มีบ่อยๆ ลุงควรรักษาโอกาสไว้ให้ดีนะ
(ถ้ายังมีโอกาสอ่ะนะ เช๊อะ หมั่นลุงไม่หาย) ตอนที่ธัญญ์คิดว่าตัวเองจะตายจริงๆ
แล้วคิดถึงภู ยิ่งตอนที่บอกว่าอยากอยู่ด้วยกันจนแก่ เรานี่น้ำตาไหลพราก
แต่งซีนอารมณ์ได้เก่งมากค่ะ พาคนอ่านไปถึงสุดๆ อ่านแล้วหน่วงในใจทั้งวัน
อย่างกับเป็นเรื่องจริงที่เราไปเจอมาจริงๆ นี่คิดว่าธเนศต้องเคยรักกับพ่อธัญญ์แน่ๆ
แต่คงทำอะไรผิดกันไว้จึงเอาธัญญ์เป็นตัวแทน นี่คิดเองมโนเองไปเรื่อย
ขอบคุณนิยายดีๆ สนุกๆเรื่องนี้ค่ะ รักเรื่องนี้มากๆเลย สู้ๆค่ะ
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
ธเนศ รักจนปล่อยมือไม่ได้
ไม่ยอมปล่อย ยอมที่จะตายไปด้วยกัน
แต่ผิดคาด ธัญญ์ มีคนมาช่วยได้
สุดท้ายต้องปล่อยมือจริงๆ
ความรักมีหลายรูปแบบ
แต่ธเนศ เลือกเองหรือถูกกำหนด :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ภาคีรอด
ธัญญ์คงรอด
ภูเมศขอให้รอด
ธเนศอยากให้รอด
ถ้าธัญญ์รอดก็อยากให้ธเนศรอดด้วย
รอดเพื่อมาปลดปล่อยบ่วงกรรมให้ธัญกับตัวเอง
-
ขอเดาว่าธเนศไม่ได้ไปต่อค่ะ เพราะคุณเรนนี่บอกว่าชอบแฮปปี้ ฮาาาาา
แต่อ่านแล้วพอได้รู้ถึงความใจในของธเนศที่มีต่อธัญญ์ก็คิดว่าที่ตัดสินใจมากับธัญญ์ครั้งนี้ เหมือนจะมาปล่อยธัญญ์ออกจากตัวเองซะที
แอบเดาว่า hint เชือกขาดที่ถูดตัดเป็นฝีมือของธเนศเอง ตั้งใจจะตายคนเดียวแล้วปล่อยให้ธัญญ์รอด (แต่โอกาสก็น้อยมากเลยนะคะ....)
จุดนี้สงสารภาคีมากค่ะ คนนึงก็พ่อ คนนึงก็น้อง มันทำใจยากจริงๆ แต่ที่น่าสงสารกว่าภาคีก็นุ้งธัญญ์นี่แหละค่ะ ;_;
อยากให้ธัญญ์หลุดพ้นแล้วมีความสุขจริงๆ ไม่ต้องคอยระแวงหรือหวาดกลัวอีกต่อไป อาจจะทำยากไปบ้าง แต่ก็อยากให้ผ่านพ้นทุกเรื่อง ก้าวข้ามสิ่งต่างๆที่คอยฉุดรั้งไว้
รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
-
ทำไมอ่านแล้วก็มีความรู้สึกสงสารลุงธเนศ
เค้ารักธัญญ์นะ แต่เชื่อนะว่าถ้าธเนศไม่ทำร้ายธัญญ์
รักธัญญ์ รอตอนที่น้องพร้อม ธเนศก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลยนะ เห้อ หน่วง
-
ไม่ว่าใครจะจากไปก็หดหู่ทั้งนั้นอ่ะ สงสาร :sad4: :sad4:
-
ธัญญ์ ในความคิดเราคงรอด แต่หายสาปสูญ เดานะคะ
-
มันหน่วงจริงๆ
คนไม่รอดเดาว่าเป็นธเนศ
เหมือนจะชดใช้ความผิดด้วยวิธีนี้
แต่ธัญญ์ก็คงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ ต่อให้เกลียดก็เถอะ
ยังไงเขาก็คือพ่อเลี้ยง ที่เคยเลี้ยง ที่เคยดีมาก่อน
และแอบหมั่นไส้ภูเมศที่กระทั่งนาทีสุดท้ายของชีวิต
ธัญญ์ยังรัก ธัญญ์ยังคิดถึง ทั้งๆที่โดนไล่แท้ๆ
อยากให้ธัญญ์ให้อภัยยากๆหน่อย เพราะหมั่นไส้จริงๆ
หรือแยกบ้านอยู่ไป แบบให้ภูเมศเข็ดนิดๆ จะได้ไม่ทิ้งง่ายๆอีก
-
ฮื่ออออ โคตรหน่วงเลยยย
น้ำตาไหลพลั่กๆๆ ย้ำว่าพลั่กๆๆเพราะมันรุนแรงกว่าพรากๆ :hao5: :hao5:
สงสารน้องธัญญ์ สงสารภาคี
-
โน๊วววววววว ใครตายยยย ฮืออออออ
คือคุณธเนศตัดเชือกหรือน้องตัดเองงงง
กลัวตอนหน้าเหลือเกิน จริงๆ ใครในสามคนนี้ตายก็เศร้าทั้งนั้น
เรื่องราวไม่น่าจบแบบนี้เลยจริงๆ ฮืออออ น้ำตาซึมมมม
-
ถ้าให้เดา คนไม่รอดคงเป็นธเนศ เพราะถ้าเป็นคุณภูเมศเราจะไม่ยอมเด็ดขาดดดดดด :m31: :m31: :m31: :m31:
คุณธเนศคงตัดใจยอมปล่อยธัญได้แล้วแหละ คงยอมเป็นคนตัดเชือกนั้นเอง อย่างน้อยก็เพื่อให้ธัญได้ใช้ชีวิตต่อ
รู้สึกว่าระหว่างธเนศและธัญยังมีเรื่องอะไรอีกเยอะ ถ้าให้เดา....ธเนศกับพ่อธัญต้องมีอะไรๆในกอไผ่แน่ๆ เพราะธเนศพูดว่ารักษาพ่อธัญไว้ไม่ได้เหมือนกัน รักธัญมากจนไม่ยอมปล่อยไปเพราะธัญเป็นลูกคนนั้นหรือเปล่า โอ๊ยยยย เดาไปก็เครียดไป หลังจากนี้ถ้าภูเมศไม่ตาย(ซึ่งไม่ตายหรอกเรามั่นใจว่าคนแต่งจะไม่ทำร้ายเรา....มั้ง) ขอให้ภูเมศรักษาธัญไว้ดีๆนะ
-
แม้จะหนักหน่วง แต่รู้สึกชอบและรอคอยดูผลลัพธ์ค่ะ
-
เดาว่าธเนศรักพ่อธัญญ์ แล้วใช้ธัญญ์เป็นตัวแทน ถ้าธเนศตายคนที่เหลือ น่าจะมีความสุขได้ แต่ถ้าธัญญ์ คงมีคนตาย (ทั้งเป็น) สามคน
กว่าจะเยียวยาจิตใจกันคงใช้เวลานาน สงสารเด็กน้อย กลับมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ิ เป็นเสียใจขนาดไหน :mew6:
-
รออีกอาทิตย์นึง จะได้อ่านตอนธัญญ์ความสุขไหมนะ
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
...
-
ไม่งงเลยยยยย มีคำถามเดียวที่จะทิ้งไว้ให้ ใครตายคะ :ling3:
อ่านตอนนี้มันบีบหัวใจจัง :ling2:
-
น้ำตาจะไหลตอนที่ธัญญ์นึกว่า อยากอยู่จนเห็นน้องภูมิโต
ช่างเป็นความฝันเรียบง่ายที่ได้มายากเหลือเกิน
-
เป็นเรื่องที่อ่านชอบกั้นหายใจ สงสารธัญ
อิธเนศเลวมากกกกกก เด็กคนหนึ่งทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้
-
เดาว่าตอนหย้าย้อนอดีตธเนศคะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก กรีดร้องงงง ค้างงงงมากกกกก ใครไม่รอดดดดด ฮือออออออ :pigha2: :mew4: :mew6: :hao5: :hao5: :hao5:
-
หน่วงได้อีก
-
ถึงแม้ธเนศจะน่าสงสารเอาตอนสุดท้าย แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมีสิทธิ์ช่วงชิงลมหายใจของลุงภูไปได้นะ คุณต้องรับผิดชอบซิ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะคุณ เพราะความรักอันบิดเบี้ยวของคุณ เพราะความหลงไหล เพราะความยึดติดของคุณ ของคุณเพียงคนเดียว นี่ไม่ใช่ความผิดของลุง ถึงแม้ลุงจะพลาดไปเพราะความงี่เง่าของตัวเอง แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาพรากลุงไป ได้ยินมั้ย คุณไม่มีสิทธิ์ๆๆๆๆๆๆๆ เพราะฉะนั้น... ช่วยเป็นฝ่ายจากไปแต่เพียงผู้เดียวด้วยเถอะค่ะ ช่วยทำในสิ่งที่ถูกต้องด้วย ทำหน้าที่พ่อเป็นครั้งสุดท้ายด้วยค่ะ ขอร้อง..... ปล่อยให้ลุงได้ทำหน้าที่พ่อ... ที่เขาทำได้ดีเสมอมาต่อไป ให้โอกาสเขาได้แก้ไขสิ่งที่เขาทำพลาดไปด้วยเถอะ
ถือว่าขอร้อง...... จากใจ T T
-
อโหสิกรรมให้ธเนศ ขอให้จากไปเพียงคนเดียวเถอะนะ!! :call: โอ้~~ภูเมศต้องมีคนช่วยไว้ทันสิ ไม่งั้นรัญญ์จะอยู่ยังไง โฮรรรร!! ฟื้นขึ้นมาาา ~รอค่ะรออออออ รอไรท์มาต่อ หน่วงเศร้าเจ็บปวดไปกับทุกคน ธเนศถึงรักจริงยอมตายด้วยกันแต่มันก็นะ ตอนช่วงเวลาสุดท้ายแอบสงสารเบาๆอ่ะแง่มๆ //อย่าได้โทษตัวเอง ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป ชอบอ่ะชอบ F5ๆ
-
ไม่นะ ใครไม่รอดดดดด ฮื่ออออ
-
เดาว่าธเนศยอมตาย คนตัดเชือกให้ธัญญ์คือภูเมศ
แล้วภูเมศก็ช่วยธัญญ์ขึ้นไปบนหลังคารถสำเร็จจนกู้ภัยมาช่วย ธัญญ์รอด
แต่ภูเมศหมดแรงจมน้ำ
-
โอยลุ้นเหนื่อยมาก ไม่อยากให้ใครตายแม้แต่คนที่ทำไม่ดี
-
หลายๆอย่างเรารู้ง่าจะจบยังไง แต่ระหว่างทางก็ยังอึดอัด เจ็บปวด และหน่วงไปกับทุกคำบรรยายอยู่ดีค่ะ
ทั้งตอนที่ธัญญ์ตัดสินใจแล้ว
และตอนที่คิดว่าสุดท้ายแล้วไม่ได้อยากตายเลย สงสารธัญญ์มากทวีคูณเลย
ทำไมคนๆนึงถึงได้เจอเรื่องช้ำใจในชีวิตได้ขนาดนี้ ธัญญ์เข้มแข็งมากจริงๆที่ทนมาได้ขนาดนี้
ดีใจที่ลุงมาช่วยธัญญ์ทัน อยากให้ธัญญ์ได้ฟื้นมาพร้อมกับชีวิตใหม่
ลุงที่ไม่รู้ว่าธัญญ์ต้องทนเจ็บปวดมาขนาดไหน ตอนนี้รู้แล้วก็อยากให้ดูแลธัญญ์ให้ดีที่สุด
ผิดสัญญากับตัวเองไปครั้งหนึ่งแล้ว ก็อย่าให้มีอีกเลย
ส่วนคุณธเนศที่ปมคลายมานิดนึงตรงที่น่าจะมีอดีตกับพ่อธัญญ์นี่ ก็ขอให้ไปเคลียร์กันที่ภพนู้นนะคะ
แต่ถ้าเราเป็นพ่อธัญญ์คงไม่ให้อภัยแน่ๆ
-
o22 รู้สึกได้ชัดแล้วถึงความรักกับความยึดที่มันไม่ใช่ ระหว่างธัญญ์กับธเนศมันคือตัวแทนของใครสักคนเท่านั้นเอง
-
:pig4:
-
หน่วงมาก
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 27
ชายหนุ่มผู้นั้น หลังจากถูกช่วยขึ้นจากน้ำได้สำเร็จ ครู่เดียวก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นในที่เกิดเหตุ สัญญาณชีพปกติดี ตรวจดูไม่พบบาดแผลหรืออาการบาดเจ็บรุนแรงที่ใดนอกจากรอยฟกช้ำบนใบหน้า ซึ่งผู้เห็นเหตุการณ์บางส่วนช่วยยืนยันว่ามันมีอยู่ตั้งแต่ก่อนเจ้าตัวจะกระโดดลงไปช่วยคนแล้ว
จมน้ำลงไปเพียงไม่นาน คาดว่าอาจหมดแรง หรือไม่ก็เป็นตะคริว แต่เจ้าหน้าที่สามารถพาตัวขึ้นมาได้ทันท่วงที เล่นเอาผู้คนโดยรอบใจหายใจคว่ำ ทั้งยังอดนึกทึ่งไม่ได้ เมื่อได้เห็นความพยายามจะช่วยเหลือชายหนุ่มอีกคนที่ติดอยู่ในรถอย่างไม่คิดชีวิต
“พัลส์(Pulse) เป็นไง”
“ฟูลค่ะ” เจ้าหน้าที่หน่วยกู้ชีพหญิงคนหนึ่งตอบ “BP 100/70, heart rate 64”
เธอรีบสวมหน้ากากออกซิเจนเข้ากับใบหน้าเขา เรียกให้ฝ่ายนั้นถามตอบอยู่สองสามคำถาม และพูดคำสั่งง่าย ๆ ให้ทำตามเป็นการทดสอบเช่นยกแขนซ้าย
เขาทำตามช้า ๆ ดูสิ้นเรี่ยวแรง แต่เห็นว่าแขนซ้ายยังขยับตามคำบอก ระหว่างนั้น เจ้าหน้าที่อีกคนเปิดเส้นเลือดดำที่แขนเขาสำเร็จ จัดการต่อเข้ากับสายน้ำเกลือ เตรียมตัวเคลื่อนย้ายผู้ป่วย
ถัดออกไปจากตรงนั้นในเวลาเดียวกัน ผู้ประสบเหตุอีกคนซึ่งไม่ได้สติ ได้รับการใส่ท่อช่วยหายใจเพื่อเปิดทางเดินหายใจเป็นที่เรียบร้อย กำลังถูกกดนวดหัวใจเป็นจังหวะซ้ำ ๆ สม่ำเสมอ แรงไม่ขาดไม่เกินส่งผ่านไหล่ แขน และมือของเจ้าหน้าที่ผู้ผ่านการอบรมการช่วยชีวิต ไปยังกระดูกหน้าอกของชายผู้นั้น
การช่วยกู้ชีพดำเนินมาเป็นเวลาพอควร แต่ยังไม่มีวี่แววว่าสัญญาณชีพจะกลับมา เครื่องกระตุกหัวใจอัตโนมัติซึ่งถูกต่อไว้เรียบร้อยไม่แสดงคลื่นไฟฟ้าหัวใจที่สามารถให้การกระตุกด้วยไฟฟ้าได้ จึงได้แต่กดนวดหัวใจต่อไป
เธอเหลือบมองจากหางตา เห็นใบหน้าสงบนิ่งและซีดเผือดของคนผู้นั้น แผ่นอกขยับขึ้นลงตามแรงกด เชือกสีแดงผูกอยู่กับข้อมือเขา แวบหนึ่งที่ทั้งหมดถูกส่งผ่านจอประสาทตาเข้าไปยังสมอง ความรู้สึกสงสารจับใจแล่นริ้วขึ้นจนรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก สัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าอันไม่รู้ที่มาที่ไป
แวบหนึ่งเท่านั้น ก่อนเธอจะหันมาทำหน้าที่ในส่วนของตัวเองต่อ นำผู้ป่วยซึ่งยังรู้สติรายนี้ส่งต่อให้ถึงโรงพยาบาล ส่วนคนตรงนั้น ทีมกู้ชีพยังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแข็งขัน
แต่จากประสบการณ์หลายปีที่ผ่าน เธอคิดว่าเขาอาจจะไม่ไหว
หลังขนย้ายร่างคนป่วยขึ้นรถพยาบาล ผู้ชายคนนั้นทำหน้าเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง ทว่าไม่มีเสียงหลุดออกมา
แขนวางแนบข้างลำตัว ใบหน้าอ่อนแรง แต่สัญญาณชีพคงที่ เธอบันทึกตัวเลขชุดหนึ่งลงกระดาษพร้อมกำกับด้วยเวลาชัดเจน
หัวกระดาษแผ่นนั้น มีชื่อ นามสกุลของเขาเขียนอยู่ มันถูกระบุตามข้อมูลจากบัตรประจำตัวประชาชนเจ้าตัวซึ่งพบหลังช่วยขึ้นจากน้ำ
‘ภูเมศ นพคุณา เพศชาย อายุ 37 ปี’
เธอเคลื่อนสายตาไปยังเจ้าของชื่อ เอ่ยเบา ๆ เป็นเชิงปลอบ “ไม่เป็นไรแล้ว”
แต่แม้กระทั่งตอนที่บอกอย่างนั้น ก็ยังอดไม่ได้จะมองผ่านกระจกท้ายรถไปยังอีกทีมที่พยายามสุดกำลังในการยื้อชีวิตเหยื่ออีกคนกับมัจจุราช
เมื่อเปลี่ยนมือคนกดนวดหัวใจอีกครั้งหนึ่ง คนที่เพิ่งเปลี่ยนออกมองร่างแน่นิ่งนั้นแล้วโคลงศีรษะไปมา แต่ไม่เห็นสีหน้าว่าเป็นเช่นไร
รถพยาบาลเคลื่อนห่างออกไปด้วยความเร็วสูง พร้อมกับส่งสัญญาณเสียงแหลมและแสงไฟวิบวับเหนือคันรถเพื่อขอทาง
เธอเผลอพึมพำเสียงแผ่ว เข้าใจไม่ยากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชายผู้นั้น
“..แต่คนนั้นไม่รอด น่าสงสาร”
เมื่อรู้ตัวว่าเอ่ยอะไรออกไป ได้แต่คิดว่าไม่น่าเลย การกู้ชีพยังไม่สิ้นสุด ต่อให้ความหวังแสนริบหรี่ อย่างไรเสียคิดว่ายังไม่ควรพูดให้ชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่ในรถตอนนี้ได้ยิน เชื่อว่าการที่คนคนหนึ่งยอมกระโจนลงน้ำไปช่วยใครสักคนโดยไม่ลังเล เอาชีวิตตัวเองไปอยู่บนความเสี่ยง ห่วงแต่จะพาคนที่ติดอยู่ในรถออกมาก่อน คนในนั้นคงจะต้องมีความสำคัญเกินกว่าเธอจะมาพูดจาตัดสินกันได้ง่าย ๆ ว่าเขาจะรอดหรือไม่รอด
ครู่หนึ่งที่คิดว่าอีกฝ่ายอาจไม่ได้ยินคำพูดเธอ ผู้ชายคนนั้นก็เบิกตากว้าง เด้งตัวขึ้นมานั่งคล้ายเพิ่งรวบรวมความคิดได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
“ธัญญ์ล่ะ!?”
เขาตะโกนออกมาเสียงดัง กระวนกระวายหันซ้ายขวา เหวี่ยงแขนจนเลือดย้อนขึ้นมาทางสายน้ำเกลือ ให้เจ้าหน้าที่อีกคนต้องรวบแขนไว้แล้วออกแรงกดพอประมาณตรงข้อศอกและเข่าให้คนป่วยอยู่นิ่ง
“ใจเย็นก่อนคุณ”
“เขาอยู่ที่ไหนแล้ว!?” ฝ่ายนั้นยังร้องลั่น ยื้อยุดจะลุกขึ้นมามองออกไปผ่านกระจกรถด้านหลัง เมื่อเห็นว่ารถคันนี้ออกมาไกลจากที่เกิดเหตุแล้ว สีหน้าแตกตื่นเมื่อครู่กลับเปลี่ยนเป็นลืมตาเบิกโพลง ปากอ้าค้างและสั่นระริก จากนั้นปลายจมูกค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ เสียงเครือเหมือนจะขาดใจ
“...พวกคุณช่วยเขาแล้วใช่ไหม...เขาไม่เป็นไรใช่ไหม ให้ผมลงไปหาเขาก่อน”
“คุณสงบสติอารมณ์แล้วนอนลงก่อน” เธอส่งเสียงขึงขัง
“บอกสิว่าเขาไม่เป็นไรใช่ไหม!?”
เจ้าหน้าที่หญิงสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อได้ยินเสียงตะคอก พยายามไม่เสียงดังไปด้วยอีกคน “ไม่รู้คุณหมายถึงใคร แต่ทีมกู้ภัยพาทุกคนขึ้นมาได้แล้ว ตอนนี้กำลังช่วยเหลือเต็มที่”
เสี้ยววินาทีนั้น เธอนึกไปถึงภาพใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของชายผู้ได้รับการกดนวดหัวใจด้วยความหวังริบหรี่คนนั้น พูดต่อแบ่งรับแบ่งสู้โดยไม่เอ่ยถึงผลลัพธ์ “เจ้าหน้าที่กำลังช่วยชีวิตทุกคนอย่างสุดความสามารถ คุณเองก็ด้วย พวกเรากำลังช่วยคุณอยู่”
“พาผมกลับไปหาเขา! ผมไม่ได้เป็นอะไร!”
“คุณเป็น!” ดื้อด้านจนอดไม่ได้จะเสียงดัง “จมน้ำไปเพราะมัวแต่ห่วงช่วยคนอื่น ดีเท่าไรแล้วที่จมไปแค่แป๊บเดียวก็เอาตัวขึ้นมาได้ ก่อนจะช่วยใครต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน ตื่นแล้วก็มีสติหน่อย!”
คราวนี้เหมือนจะได้ผล คนฟังนั่งหายใจหอบ ดวงหน้าฉายแววหวาดวิตก ท่าทางราวกับกลัวอย่างที่สุดว่าอาจสูญเสียสิ่งสำคัญ—หรือไม่ก็คนสำคัญที่สุดในชีวิตไป
“ทุกคนกำลังช่วยเหลืออย่างเต็มที่” เธอย้ำอีกครั้ง ต่อด้วยเอ่ยชมหวังให้กำลังใจ “คุณทำดีที่สุดแล้ว กล้าหาญมาก จากนี้ให้เจ้าหน้าที่ช่วยดูแลต่อ”
ครู่ใหญ่ กว่าผู้ชายคนนั้นจะเอ่ยออกมาอีกหน น้ำเสียงและสีหน้าอิดโรย เหมือนคนสิ้นอาลัยตายอยาก ทอดสายตาเหม่อลอยไปทางด้านหลังรถ
“...เขาจะไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า”
คำถามซ้ำซาก แต่ไม่มีใครตอบได้
เธอไม่กล้ารับปาก ไม่ควรยืนยันโดยยังไม่รู้ผล เอามือดันให้เขากลับลงไปนอนที่เดิม แม้หายใจเร็วอยู่บ้าง แต่เป็นไปด้วยจังหวะสม่ำเสมอ ไม่ส่งเสียงอะไรอีก
นอกจากเนื้อตัวและผมเผ้าเปียกปอนแล้ว ครู่หนึ่ง ก็เห็นว่ามีหยดน้ำไหลออกมาเงียบ ๆ จากดวงตาทั้งสองข้าง
เป็นเช่นนั้นไปตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล
หากไม่นับแพทย์และพยาบาลแล้ว ผู้ที่มาเยี่ยมเขาเป็นคนแรก คือชายหนุ่มผิวเข้มผู้มีสีหน้าเศร้าหมองจนไม่เหลือเค้าเจ้านายหนุ่มไฟแรงคนเดิมที่บริษัท
เสื้อผ้าและเนื้อตัวฝ่ายนั้นแห้งสะอาดแล้ว แต่นัยน์ตาแดงก่ำ รอยฟกช้ำบนใบหน้าบวมยิ่งกว่าเก่าเมื่อผ่านมาระยะหนึ่งหลังการแลกหมัดกับเขาก่อนหน้านี้ มีก๊อซแผ่นใหญ่แปะอยู่ตรงคาง ทั้งหมดยืนยันชัดเจนว่าพวกเขาเพิ่งผ่านเหตุการณ์ทั้งหมดมาด้วยกัน
ภาคีมาคนเดียว
มองข้างหลังด้วยความคาดหวังอย่างไร ก็เห็นแต่เจ้านายที่มายืนข้างเตียงเพียงคนเดียวเท่านั้น
หัวใจเขาดิ่งวูบ
“หมอบอกคุณไม่เป็นอะไรมาก” ฝ่ายนั้นเอ่ยขึ้นก่อน เสียงแหบพร่า
“..ธัญญ์...ล่ะ” เขากลั้นใจถาม ฟังแทบไม่เป็นคำ แต่อีกฝ่ายซึ่งน่าจะอ่านปากได้กลับมองเขาเงียบ ๆ อยู่ข้างเตียง จนต้องเค้นเสียงถามซ้ำ “ธัญญ์? อยู่ไหน?”
ภาคีทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ว่างข้างเตียงผู้ป่วย สีหน้าเหนื่อยล้า มองผ่านเลยเขาออกไปนอกหน้าต่างกระจก นัยน์ตาหม่นหมองสะท้อนแสงไฟจากตึกสูงใหญ่ที่ส่องสว่างกลางฟ้ามืด
“...ถ้าเลือกได้” ฝ่ายนั้นพึมพำแผ่วเบา ท่าทางราวไม่ได้พูดกับคู่สนทนาบนเตียงคนป่วย “คุณจะเลือกตายแทนเขาได้หรือเปล่า”
“...เขา...?” ภูเมศขมวดคิ้ว “เขาไหน? คุณหมายถึงใคร”
สายตาคู่นั้นเบนกลับมา
“คุณธัญญ์”
ชายหนุ่มแทบกระโจนลงจากเตียงไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย “เขาเป็นอะไร!?”
“คุณตอบมาก่อน”
“มันใช่เวลามาถามเรื่องแบบนั้นรึไง!”
“หรือว่าทำไม่ได้?”
ภูเมศชะงัก ในหัวมีแต่คำถาม เกิดอะไรขึ้นกับธัญญ์ ตอนนี้ฝ่ายนั้นอยู่ที่ไหนแล้ว ทำไมภาคีจึงเอาแต่พูดอ้อมค้อมยากคาดเดาเจตนา
“คุณเองก็มีลูกชายตัวเล็ก ๆ ต้องดูแล” คนข้างเตียงยังว่าต่อ “ถึงจะอยากแลกชีวิตตัวเองกับใครก็ตามถ้าทำได้จริง ก็ไม่ใช่สักแต่พูดแล้วจะทำได้ง่าย ๆ ต่อให้คุณจะยอมตายเพื่อเขาได้ แต่คุณยอมทิ้งลูกชายได้หรือ?”
ชายหนุ่มโคลงศีรษะ “ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณจะสื่อ”
ภาคีสูดลมหายใจเข้าลึก ขอบตาแดงเรื่อ ทำราวกับไม่ได้ยินคำถามเขา
“คุณธเนศ—คุณพ่อ...เขาตายแล้ว...” พูดถึงตรงนี้ก็ต้องหยุดพักไปอีกครู่หนึ่ง เว้นช่วงให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ ขณะที่คนฟังเบิกตากว้าง หายใจติดขัด “หัวใจหยุดเต้นในที่เกิดเหตุ ปั๊มหัวใจอยู่นานมาก แต่เขาจากไปแล้ว ไม่ทันแล้ว..”
แม้ไม่รู้จักมักคุ้นเป็นการส่วนตัว และหากว่ากันตามจริงแล้ว ก็อาจถือเป็นศัตรูมากกว่า ทว่ามาได้ยินเข้ากับหูก็ยังอดหดหู่ไม่ได้
“...ผมเสียใจด้วย”
ภาคีพยักหน้าน้อย ๆ คล้ายผ่านระยะทำใจมาแล้วส่วนหนึ่ง แต่ยังคงความเศร้าหมองเจืออยู่ในทุกการแสดงออก
เขาเองคิดว่าภาคีที่กระโดดตามลงมาในภายหลัง ก็คงทันเห็นภาพใต้น้ำนั่นเหมือนกัน
ตอนเขาดำลงไปพยายามช่วยธัญญ์ออกมาจากรถ กลับพบว่าข้อมือของสองคนที่จมอยู่ผูกกันไว้ด้วยเชือกสีแดงเส้นใหญ่จนไม่อาจดึงแยกออกมาเพียงคนใดคนหนึ่งได้
เขาออกแรงเปิดประตูรถซึ่งจมลงและมีน้ำท่วมเต็มคันได้ในที่สุด ธัญญ์ตอนนั้นดูเหมือนจวนเจียนจะหมดสติ แต่ธเนศกลับควานเปะปะไปยังช่องเก็บของ คว้าได้มีดพกไว้ในมือ
ฝ่ายนั้นเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง—หากทัศนวิสัยใต้น้ำไม่ได้เล่นตลก แล้วยังคล้ายจะพยักหน้าน้อย ๆ ให้เขา จากนั้นพยายามตัดเส้นเชือกที่ผูกไว้ระหว่างข้อมือของทั้งสองคน แต่คล้ายว่าลมหายใจที่กลั้นไว้จะถึงขีดจำกัด ทำได้แค่เฉือนจนมันขาดออกราวครึ่งหนึ่งของเส้นผ่าศูนย์กลาง ร่างก็กระตุกไหว มีดพกหลุดร่วงจากมือ
ภูเมศรีบเข้าไปคว้าไว้ได้ตอนนั้น ใช้มันตัดส่วนที่เหลือของเชือกจนขาดออกจากกัน เสร็จแล้วรีบดึงธัญญ์ขึ้นพ้นจากน้ำ
“ตอนลงไป ผมเห็นเชือกนั่น...ผูกเชื่อมข้อมือพวกเขา” ภาคีเอ่ย สุ้มเสียงไม่มั่นคงนัก ดึงเขาจากภวังค์ แต่ยืนยันความคิดเขาว่าภาคีเองก็เห็นเช่นกัน “ไม่รู้ใครผูก แต่คุณธเนศเป็นคนเริ่มตัดมัน เรื่องรถที่พุ่งชนราวกั้นตกน้ำก็คงไม่ใช่อุบัติเหตุ บางทีอาจเป็นความคิดคุณธัญญ์ที่—”
กล่าวได้ถึงตรงนี้ ก็ต้องหยุดพักอีกครั้ง นานกว่าเก่า
“...คนเก่าคนแก่ในบ้านพยายามปิด แต่คนสวนคนหนึ่งเพิ่งเคยหลุดปากกับผมเมื่อไม่นานมานี้ ว่าสมัยเด็ก คุณธัญญ์เคยพยายามฆ่าตัวตาย..”
ภูเมศกลั้นหายใจ กะพริบตาสองสามครั้งไล่ความร้อนผ่าวในนั้น
“ถ้าเคยทำแล้วครั้งหนึ่ง ก็มีแนวโน้มจะมีครั้งถัด ๆ ไป หากวันหนึ่งเขาต้องการความช่วยเหลือขึ้นมา ถ้าวันหนึ่งเกิดอะไรขึ้นกับเขา หรือเขาทำอะไรแบบนี้อีก คุณจะช่วยเขารึเปล่า จะยอมทิ้งทุกอย่างของตัวเองเพื่อเขาได้หรือเปล่า..ผมแค่อยากรู้ เพราะที่ผ่านมาผมทำไม่ได้..ทั้งที่เขาเองก็เป็นเหมือนน้องชายคนหนึ่ง แล้วยังมีบุญคุณมาตลอด แต่คนอย่างผม—”
ภาคียกมือขึ้นปิดหน้า เม้มปากไว้แน่นก่อนจะมีสุ้มเสียงน่าขายหน้าหลุดรอดออกมา
ภูเมศมองเจ้านายตัวเองเงียบ ๆ
ส่วนหนึ่งยังค้างคา แต่ฟังจากคำบอกแล้ว อย่างน้อยก็คิดว่าธัญญ์ยังมีชีวิตอยู่
“เขาเป็นอย่างไรบ้าง”
ไม่จำเป็นต้องถามกลับว่าหมายถึงใคร
“....ฟื้นแล้ว..” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเครือ แต่เมื่อมีคำพูดออกมา ก็เป็นการยากจะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ “..ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ...แต่หมอบอกว่าระดับความรู้สึกตัวดีมาก หายใจเองไหว พรุ่งนี้เช้าก็คงถอดเครื่องออกได้”
ภูเมศพยักหน้าช้า ๆ หยดน้ำร่วงผล็อยลงจากตาอย่างไม่อาจห้าม
เหมือนยกภูเขาหนักอึ้งออกจากอก ไม่เคยสัมผัสได้ถึงถ้อยคำนั้นอย่างจริงจังเลยกระทั่งวินาทีนี้
“...ทั้งที่มีชีวิตอยู่ ทั้งที่รอดมาได้ แต่พอรู้สึกตัวขึ้นจริง ๆ เขาก็เอาแต่ร้องไห้อยู่เงียบ ๆ บนเตียง มีสายอะไรต่อมิอะไรระโยงระยาง ในปากมีท่อช่วยหายใจ ในจมูกมีสายให้อาหาร ผมได้แต่คิดว่าทำไมคนที่ดูเหมือนจะเกิดมาโชคดีกว่าใครอย่างคุณธัญญ์ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมเขาไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่ที่เพียบพร้อม ทำไมเขาต้องเจอกับเรื่องบ้า ๆ จนต้องหาทางจบชีวิตตัวเองซ้ำ ๆ ..ทำไมผมไม่กล้าช่วยเขา ทำไมผมทำอะไรไม่ได้ ทำไมไม่มีใครทำอะไรเรื่องนี้ได้—”
“ผมทำได้” เขาขัดจังหวะ แม้สุ้มเสียงแปร่งแปลกหูไปบ้าง แต่เป็นเสียงเขาเองแน่นอน ออกจากปากตัวเอง ชัดถ้อยชัดคำ
“จากนี้ผมจะดูแลเขาเอง”
หลังเหตุการณ์มากมายที่ผ่าน ความคลางแคลงคล้ายละลายหายไปช้า ๆ
ภูเมศสูดลมหายใจเข้าลึก
“ลูกชายผมไม่ใช่ตัวเลือกว่าถ้าจะช่วยธัญญ์แล้วต้องทอดทิ้งลูก ทั้งสองคนเป็นคนที่ผมรักและจะไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด...ไม่อีกแล้ว ที่ผ่านมาผมพลาดเกินพอแล้ว และที่สำคัญ เจ้าภูมิก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ถ้ารู้ว่าพี่เลี้ยงสุดรักเขาเป็นอะไร จะต้องหาทางช่วยสุดความสามารถเหมือนกัน"
ภาคีเบิกตากว้างในตอนแรก เมื่อเขาเอาแต่พูดไม่หยุด แต่สุดท้ายก็นิ่งฟังเงียบ ๆ ไม่ขัดจังหวะ
“ดังนั้นผมไม่จำเป็นต้องเลือกว่าจะทิ้งหรือไม่ทิ้งใคร แต่เราจะไม่ทอดทิ้งกัน...ก็เท่านั้น”
เขายกปลายนิ้วขึ้นถูจมูก “คุณไม่รู้หรอก ไอ้ตัวแสบของผมปลื้มพี่ธัญญ์สุดที่รักขนาดไหน อย่างแย่ที่สุด เกิดวันหนึ่งผมเป็นอะไรไปจริง ๆ ลูกชายผมก็ดูแลเขาได้แน่”
“..เห็นอยู่หรอก” ภาคีพึมพำ พ่นลมออกจมูกคล้ายจะสบประมาท “จำได้ตอนเขาออกจากบ้านคุณก่อนหน้านี้ ทำงานที่ร้านอาหาร ไอ้หนูนั่นโดดเรียนไปหาคุณธัญญ์ก่อนคุณจะไปตามเขากลับอีก”
“หา!?” เขาเลิกคิ้ว เรื่องนั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน
ผู้เป็นนายถอนหายใจเฮือกอีกหน ไม่ขยายความต่อ ทิ้งให้คนฟังสงสัย ได้แต่ทดไว้ในใจว่าเรื่องนั้นไว้ค่อยไปถามเจ้าลูกชาย แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่าที่อยากรู้ กระวนกระวายอยู่นานแล้วยังไม่ได้คำตอบสักที
“ธัญญ์อยู่ที่ไหน ผมอยากไปหาเขา”
“เขาก็อยู่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน”
“ละเอียดกว่านี้ได้ไหม ผมทนความอ้อมค้อมไม่ไหวแล้ว ขอร้อง”
ชายหนุ่มมองเขาด้วยสายตาเหมือนมีส่วนผสมระหว่างความรำคาญกับไม่วางใจให้เจอ แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจครั้งที่สาม อ้าปากบอกจนได้
“ไอซียู”
ภูเมศลุกพรวดขึ้นจากเตียง “ผมจะไปเจอเขา”
“ไปเดินเตร่ทั้งที่ตัวเองก็อยู่ในชุดคนไข้โรงพยาบาล!? ได้โดนโยนออกมาตั้งแต่ยังไม่ทันได้เยี่ยมน่ะสิ!”
“งั้นผมออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เลย” เขาสรุปรวบรัด “คุณเป็นเจ้านาย ช่วยจัดการเรื่องนั้นให้หน่อยได้รึเปล่า”
“พูดเองว่าผมเป็นเจ้านาย แล้วยังจะกล้าใช้งานเรอะ!?”
“รอไม่ได้อีกแล้ว” ภูเมศว่า ถลาไปที่ประตู “คุณบอกเขาเอาแต่ร้องไห้นี่ ตอนนี้ก็อาจกำลังร้องไห้อยู่ ต้องไปหาเดี๋ยวนี้ บ้านพวกคุณรวยไม่ใช่หรือ? ใช้อำนาจเงินนิดหน่อย จัดการให้น้อยเขยเข้าเยี่ยมไม่ได้หรือไง”
ภาคีถึงกับอึ้งไป พูดไม่ออกกับถ้อยคำนั้น ถูกลูกน้องที่อายุมากกว่าเรียกตัวเองว่า ‘น้องเขย’ อย่างหน้าด้าน ๆ
“พรุ่งนี้ไอ้ลูกชายจะกลับจากเข้าค่ายแล้ว ขืนไม่เจอพี่ธัญญ์สุดที่รักคงได้โวยวายบ้านแตกแน่ เขารักของเขาขนาดนั้นนั่นละ”
ก่อนพุ่งตัวออกไปจากห้อง รองเท้าก็ไม่ใส่ แล้วยังไม่วายทิ้งท้าย
“และผมก็รักของผมมาก ๆ เหมือนกัน”
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 27 (ต่อ)
วิ่งหาให้วุ่นวาย เจ้าหน้าที่ที่เห็นเขาอยู่ในชุดผู้ป่วยพรวดพราดเข้าหาโดยไม่ได้สวมรองเท้า รีบร้อนถามทางไปหอผู้ป่วยวิกฤติอายุรกรรม ได้แต่ทำหน้างง ยังไม่ทันได้ไถ่ถามเหตุผล เขาก็วิ่งทั่ก ๆ พ้นจากสายตาสงสัยใคร่รู้มาไกลแล้ว
กระทั่งเห็นป้ายบอกที่หมาย มีลูกศรชี้ไปทางซ้ายตรงสุดทางเดิน หัวใจเต้นรัวอยู่ในอกเหมือนกลอง
ยิ่งวิ่งเข้าไปใกล้ ใจเขายิ่งเต้นไม่เป็นส่ำ จากกันเพียงไม่เท่าไร แต่ก้อนเนื้อที่อยู่ในอกนี้เหมือนจะทนไม่ไหวจนอยากแหวกออกมาเต้นอยู่ข้างนอก เมื่อมาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้า ก็พบว่ามือตัวเองกำลังสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม
เหลือบมองเวลาที่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมซึ่งแปะไว้บนประตูกระจก พบว่าแม้จะเฉียดฉิว แต่โชคดีที่ยังไม่หมดเวลารอบสุดท้ายของวัน
เขาแจ้งความประสงค์ขอเข้าเยี่ยม อธิบายรวบรัดว่าเหตุใดตัวเองจึงอยู่ในชุดสำหรับคนป่วยของโรงพยาบาล ไม่กี่วินาทีระหว่างรอคำอนุญาตนั้น ในใจร้อนรนจนแทบคลั่ง เหมือนว่าเวลาได้ผ่านไปนานแสนนาน
แม้คนฟังจะทำหน้างุนงงกับสถานการณ์ที่เขาพยายามอธิบายอยู่เล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ผงกศีรษะให้ในที่สุด
เขาก้าวขาผ่านประตูเข้าไป ภายในหอผู้ป่วยซอยย่อยเป็นห้องเล็ก ๆ แบ่งสัดส่วนชัดเจนสำหรับผู้ป่วยแต่ละคน เสียงปี๊บ ๆ ๆ ของเครื่องมือที่ไม่รู้จักดังต่อเนื่องเป็นจังหวะ จอมอนิเตอร์หลายจอมีเส้นกราฟและตัวเลขเปลี่ยนแปลงไปมา
ระหว่างยืนมองไปรอบ ๆ โดยไม่รู้เหนือใต้ พยาบาลก็ชี้ไปที่เตียงหนึ่งในจำนวนเหล่านั้น แนะนำให้ล้างมือด้วยแอลกอฮอล์เจลก่อนเข้าพบผู้ป่วย พร้อมทั้งแจ้งเวลาเยี่ยมว่าไม่ให้เกินสิบนาที เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนการทำงานของแพทย์และพยาบาล และไม่รบกวนผู้ป่วยเองจนเกินไปนัก
เขาพยักหน้าอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปหา หักห้ามใจตัวเองไม่ให้วิ่งถลาไปตามทิศทางนั้น
แวบแรกที่เห็นใบหน้านิ่งสงบของธัญญ์ รู้สึกเหมือนเข่าจะหมดแรงจนยืนไม่อยู่
“..ธัญญ์”
เขากระซิบ ขอบตารื้นน้ำอย่างงี่เง่าอีกครั้ง
เปลือกตาปิดสนิท แพขนตาทาบบนผิว มีสายยางเล็ก ๆ สอดเข้าไปในจมูก ส่วนในปากมีท่อช่วยหายใจ ที่แขนมีสายน้ำเกลือ บนอกมีสายอะไรต่อมิอะไรแปะอยู่ แผ่นอกขยับขึ้นลงสม่ำเสมอ
ใบหน้าที่เคยเห็นว่าซีดเซียว บัดนี้มีสีเลือดแล้ว ให้คนมองค่อยใจชื้นขึ้นมาบ้าง
เขากุมมืออีกฝ่ายไว้ด้วยสองมือตัวเอง
อุ่น..
ธัญญ์คนเดิม...ธัญญ์ที่ยังมีลมหายใจ
อยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว อยากขอโทษ อยากกอดปลอบ กระซิบข้างหูว่าอย่าร้องไห้ มารับแล้ว ไว้หายดีแล้วกลับบ้านเรากันเถอะ มีเรื่องเป็นร้อยเป็นพันที่อยากพูดอยู่ในหัว แต่เห็นหน้าเข้าจริง ๆ แล้วกลับพูดไม่ออกเลยสักคำ ยืนมองร่างคนรักอยู่เนิ่นนานจนน่าห่วงว่าจะหมดเวลาเยี่ยมโดยยังไม่ได้ทำอะไรนอกจากมอง
ทั้งที่ไม่อยากปลุกให้ตื่น แต่ก็อยากให้รู้ว่าเขามาหาแล้ว มาขอโทษ มาให้สัญญาว่าต่อจากนี้จะดูแลให้ดีที่สุด ขอแค่ธัญญ์ไม่เป็นอะไร จะโกรธก็ได้ ไว้หายแล้วจะทุบตีเขาให้หนัก ต่อยให้หน้าพังยับ จะอย่างไรก็ได้ แต่ไม่อยากให้คนคนนี้ต้องเจอเรื่องไม่ดีอีกแล้ว
“..ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไรแล้ว..”
หลังจบถ้อยคำนั้น เปลือกตาอีกฝ่ายขยับไหว อึดใจหนึ่ง คนบนเตียงก็ลืมตาขึ้นช้า ๆ สายตาเคลื่อนมองตามตำแหน่งที่มือของตัวเองถูกเกาะกุม ก่อนจะค่อย ๆ ไล่ขึ้นไปยังใบหน้าของผู้มาเยือน
คิ้วขมวดมุ่น ตากะพริบปริบ ๆ อยู่หลายครั้ง กระทั่งแน่ใจแล้วว่าเป็นใครที่มาปรากฏตัวข้างเตียงในยามวิกาล สีดำสนิทในดวงตาคู่เดิมก็วาววับไปด้วยหยดน้ำที่เคลือบอยู่ ตัวเลขวัดอัตราการเต้นของหัวใจบนจอด้านข้างไต่สูงขึ้นกว่าเก่า ขณะเจ้าตัวพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่เพราะติดทั้งเครื่องมือและสายระโยงระยางจึงทำไม่ได้
“ชู่ววว..”
ภูเมศส่งเสียงแผ่ว ทว่าใจเต้นโครมครามไม่แพ้กัน วางมือสั่นเทาลงบนไหล่ธัญญ์ กดเบา ๆ ให้นอนอยู่เฉย ๆ บนเตียง ก้มลงปลอบเสียงอ่อนโยนข้างหู
“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว” ว่าพลางลูบผมธัญญ์ช้า ๆ
ทั้งอย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะห้ามน้ำตาตัวเองได้อย่างไรเหมือนกัน สุดท้ายจึงปล่อยให้มันไหลนองใบหน้าที่ยังมีรอยช้ำบวมจนดูไม่ได้ หลุดเสียงสะอื้นออกมาเฮือกหนึ่งอย่างสุดกลั้น พร้อมกับความกลัวจนถึงที่สุดของเขาว่าจะต้องเสียธัญญ์ไปได้รับการปลดปล่อย
“ฉันขอโทษ ขอโทษจริง ๆ กลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้พูดคำนี้กับเธอ ไว้รีบแข็งแรงรีบหายแล้วกลับบ้านเรานะ จะไม่ปล่อยเธอไปไหนไกลตัวอีกแล้ว”
สายตาคู่นั้นจับจ้องเขานิ่ง กำมือตอบแน่นคล้ายต้องการหาที่ยึดเหนี่ยว สะอื้นตัวโยนโดยไม่มีเสียง แม้แต่จะพูดก็ยังทำไม่ได้เพราะมีท่อช่วยหายใจใส่ค้างอยู่ในปาก เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ยิ่งเอื้อมไปเช็ดให้ก็ยิ่งไหลลงมาเต็มมือเขา
อยากกอดให้แน่น ๆ แต่ไม่สามารถทำได้ตอนนี้ ได้แต่กุมมือธัญญ์ไว้ ยกขึ้นแนบบนแก้มตัวเองอย่างแสนรัก อีกมือเกลี่ยปอยผมที่ตกระใบหน้าให้พ้นหน้าผาก เหน็บไว้ข้างหูแผ่วเบา
“อีกไม่นานก็ถอดท่อ ถอดเครื่องช่วยหายใจออกได้แล้ว จะรอจนกว่าตอนนั้น จะมาฟังเธอดุด่าอะไรก็ได้ จะกวนประสาทเหมือนเดิมก็ได้ หรือถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร แต่ต้องหายรู้ไหม ต้องกลับมาแข็งแรงแล้วกลับบ้านด้วยกันนะ แล้วเอาไว้เราไปทะเลด้วยกันสามคนกับเจ้าภูมิ ชอบกินปูนึ่งใช่ไหม สัญญาจะพาไปแน่ ๆ”
เขาพล่ามไปเรื่อย บรรจงซับน้ำตาฝ่ายนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้หน่ายจนเริ่มสงบ พูดอะไรไปธัญญ์ก็พยักหน้าซ้ำ ๆ
“อยากให้เธอรักตัวเองมากขึ้นอีก แต่ถ้าตอนนี้รู้สึกว่ามันยังไม่ไหวก็ไม่เป็นไร ฉันจะรักเธอมาก ๆ ทดแทนส่วนนั้นให้เอง ดังนั้นช่วยอยู่ข้าง ๆ ฉันไปตลอดเถอะนะ ฉันเองก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย..แค่วันเดียวก็แทบทนไม่ไหวแล้ว”
ที่สู้อุตส่าห์ปลอบจนนิ่งได้ในที่สุด ตอนนี้เหมือนประโยคแสนธรรมดาซึ่งเอ่ยอย่างตรงไปตรงมานั้น กำลังทำเจ้าเด็กที่ขี้แยผิดปกติของเขาร้องไห้อีกแล้ว เลยต้องทำเป็นพูดตลกกลบเกลื่อน
“ถ้าครั้งหน้าฉันกล้าพูดอะไรอย่างจะให้เธอไปไหนอีก ช่วยต่อยหน้าแรง ๆ แถมด้วยกระทืบซ้ำให้ม้ามแตกตายไปเลย โอเคไหม—ถึงตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงจะไม่มีวันทำแบบนั้นอีกแล้วก็เถอะ”
แต่นั่นดูไม่ช่วยเท่าไร นอกจากคนฟังไม่ขำแล้ว ยังทำหน้าเหยเกอยู่นิดหน่อยอีกต่างหาก ปลอบไปปลอบมาก็ได้รับสายตาอย่างกับจะเว้าวอนกึ่งคาดโทษกลับมาเสียนี่
จนเมื่อพยาบาลเดินเข้ามาแจ้งว่ากำลังจะหมดเวลาเยี่ยม ให้คนป่วยได้พักผ่อน ตัวคนป่วยเองกลับยังดูอาลัยอาวรณ์จนแทบปล่อยมือไม่ลง ปลายนิ้วละออกมาแล้ว ฝ่ายนั้นยังเอื้อมมาคว้าชายเสื้อเขาไว้เหมือนเด็กกลัวจะถูกทิ้ง
เขาบีบมือธัญญ์เบา ๆ ให้สัญญาหนักแน่น
“หมดเวลาเยี่ยมแล้ว แต่พรุ่งนี้จะมาอีกแน่ ๆ จะมาหาจนกว่าเธอจะหาย แล้วรับกลับบ้านเราด้วยกัน”
มือข้างนั้นคลายจากที่กำชายเสื้อเขาเล็กน้อย แต่ดูเหมือนยังลังเลจนไม่สามารถปล่อยได้โดยง่าย
“สัญญา” เขาเปลี่ยนเป็นเอานิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยอีกฝ่ายแทน สบตานิ่งงัน “รู้ว่าที่ผ่านมาฉันทำตัวไม่น่าเชื่อถือเลย แต่นับจากนี้ ช่วยเชื่ออีกสักครั้งเถอะนะ..”
โอกาสที่เหมือนเป็นปาฏิหาริย์ครั้งนี้ จะไม่ทำให้สูญเปล่าแน่นอน
“จะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกแล้ว”
ธัญญ์มองเขานิ่งครู่หนึ่ง
จากนั้นงอนิ้วก้อยตัวเอง เกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยเขาจนแน่น โยกไปมาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ผละออกไป
ทั้งที่สภาพดูไม่จืด สายระโยงระยางห้อยไปมาต่อกับร่างกาย แต่ก็ยังคิดว่าน่ารัก..น่ารักที่สุด เอาไว้หายแล้วกลับไปอยู่ด้วยกัน หากโดนงอแงใส่อย่างนี้อีก คงดีเกินไปจนทำเอาหัวจิตหัวใจที่เริ่มจะเป็นลุงเข้าไปทุกทีรับไม่ค่อยไหวอยู่เหมือนกัน
“เด็กดี” เขาคลี่ยิ้ม “หลับซะ คืนนี้พักผ่อนมาก ๆ”
แม้พยักหน้า ทว่าคนคนนั้นยังจ้องเขาตาแป๋ว จนแม้แต่จะขยับก้าวขาออกจากข้างเตียงสักก้าวยังกลายเป็นเรื่องลำบากใจยิ่งยวด คิดไปกระทั่งหากไม่ใช่ว่าเพราะเจอเรื่องโหดร้ายแต่เด็กจนต้องซุกซ่อนตัวเองไว้ในเกราะแข็งที่ดูเย็นชา ธัญญ์คงจะขี้อ้อนน่าดู
บางที หลังจากนี้อาจขี้อ้อนขึ้นอีกนิดก็ได้ จะงอแงใส่บ้างก็ไม่เป็นไร
ภูเมศยิ้มกว้างอีกหน อยากเห็นตอนนั้น แต่ก่อนอื่นคงต้องรอให้หายไว ๆ เป็นอันดับแรก
“จะเฝ้าอยู่แถว ๆ หน้าไอซียูนี่ละ” เขาย้ำ “ไม่ไปไหน พรุ่งนี้จะเป็นคนแรกที่มาเยี่ยมรอบเช้าแน่นอน เปิดให้เข้าเยี่ยมปุ๊บจะรีบมาหาทันที”
การสบตานิ่งงันอย่างวัดใจดำเนินไปอีกครู่หนึ่ง จนคุณพยาบาลเริ่มส่งเสียงกระแอมเตือน
สุดท้าย ธัญญ์ก็พยักหน้าน้อย ๆ อีกหน ยอมปล่อยมือ วางไว้เรียบร้อยข้างตัว ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ หลับตาลงช้า ๆ เหมือนรู้ว่าหากยังจ้องเป๋งอยู่อย่างนี้ เขาคงไม่กล้าออกไปไหน
ฝั่งภูเมศเองก็เดินออกจากหอผู้ป่วยวิกฤติอย่างอาลัยอาวรณ์เสียเหลือเกินเช่นกัน ไม่วายสังเกตว่าคุณพยาบาลที่ยืนกระแอมอยู่เมื่อครู่หลังเห็นปฏิกิริยาของพวกเขา ตอนนี้ดูแก้มแดง ๆ อย่างไรพิกล อาจระแคะระคายอยู่บ้างว่าไม่ใช่แค่มิตรสหายหรือญาติพี่น้องธรรมดา
แต่ก็ช่างเถอะ..
ชายหนุ่มไหวไหล่ รู้ว่าเป็นอะไรกันก็ดี เผื่อเห็นธัญญ์เป็นคนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแล้วเกิดอยากจีบขึ้นมา จะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว
เขาเดินไปหาเก้าอี้ริมทางเดินบริเวณหน้าหอผู้ป่วย หย่อนตัวลงนั่ง รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของผิวเนื้ออีกฝ่ายที่ยังตกค้างอยู่บนฝ่ามือ
ความอบอุ่นที่มองไม่เห็น แต่รู้ว่าอยู่ตรงนั้น
ภูเมศกำมันไว้ ยกขึ้นแนบกลางอก...ใกล้กับตำแหน่งหัวใจ
ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง แม้สีหน้าอิดโรย แต่แววตาหนักแน่น ผินหน้าไปทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ทอดมองไปยังท้องฟ้ายามราตรีในความเงียบงัน
เฝ้ารอแสงตะวันเมื่ออรุณรุ่งมาเยือนอย่างใจจดใจจ่อ
To be continued…
บท(เกือบ)สรุปแบบนี้ เชื่อว่าคนอ่านหลายคนอาจเดาไว้อยู่แล้ว
อาจจะถูกใจหรือไม่ถูกใจ อย่างไรขอน้อมรับคำวิจารณ์ไว้ปรับปรุงตัวในอนาคตค่ะ
//ความจริงอย่างที่เวิ่นเว้อลงทวิตเตอร์ไปบ้าง ว่าตัวเลือกนี้คือพล็อตที่ตั้งใจไว้แต่แรก แต่ใจก็อยากเขียนเล่นแบบซ้อมมือ ถึงอีกสองตัวเลือกที่เป็นไปได้ถ้านับจากตอนจบของเมื่องวดที่แล้วเหมือนกันนะคะ เพราะไม่ได้ระบุไว้ว่าใครถูกช่วยมาตอนท้ายงวดที่ 26 แต่ถ้ามีโอกาสได้ว่างเขียนจริงถึงอะไรแบบนั้น อาจจะเอาลงไว้ที่อื่นแทนค่ะ (อารมณ์เขียนเล่น อยากฝึกเหมือนกันค่ะว่าจะเขียนให้พังได้ขนาดไหน--ถ้ามีเวลาพอ)
ที่ทำให้อึดอัดตอนอ่าน หวังว่างวดนี้คงจะเริ่มเบาลงบ้างแล้ว(รึเปล่า)นะคะ
ฮู่วววว จากนี้ก็อยากให้ธัญญ์มีความสุขมาก ๆ จัง
พูดเหมือนจบแล้ว ยังน้า 5555 พบกันงวดหน้าค่ะ ^w^
*รวบกอดคนอ่าน*
ช่วงนี้ดอดมาอัปเวลาเด็กดี(?)ตลอดเลย ฮา
Edit
-- ภูเมศ เรียก ภาคี ว่าพี่เขย เรียกผิดรึเปล่าคะ
พี่เขย ใช้เรียกสามีของพี่สาวค่ะ อันนี้ต้องเรียกพี่เมีย นะ
นับญาติพลาดไป ตามมาแก้เรียบร้อย ขอบคุณมากค่ะ
-
ดีต่อใจมากจริงๆ น้ำตามา :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอให้ธัญญ์มีความสุข
-
รอดแล้ววว ธัญญ์ปลอดภัย ต้องขอบคุณความรักของธเนศนะที่ยอมสละเพื่อธัญญ์
เพราะถึงอยากไปพร้อมกัน แต่ก่อนหมดลม ยังไงเสี้ยวหนึ่ง เราก็อยากรอด
ธัญญ์มีแผลลึก น้องต้องเจอคนเดียว อยู่กับโลกนั้นคนเดียว พอมาเจอคนที่ไขว่คว้าได้ ก็คาดหวัง
ความเจ็บปวดทำลาย และทำร้ายได้ทุกอย่างจริงๆ
ขอบคุณที่ธัญญ์รักภูเมศ อย่างน้อยก็ยังคิดถึงกันก่อนหมดลม
ภูเมศคิดได้สักทีนะ กว่าจะรู้ตัวว่าตัดไม่ขาด ก็เกือบต้องเสียไป
ภาคีอย่างน้อย โอกาสนี้ก็ช่วยธัญญ์ไว้ได้นะ
-
อยากให้ธัญญ์มีความสุข
อย่างน้อยก็แสดงอารมณ์มากขึ้น ยิ้มมากขึ้น
อยู่กับลุงภูอย่างมีความสุขจริงๆเสียที
ไม่ต้องคอยกลัวว่าใครจะมาทำลายบรรยากาศดีๆระหว่างกัน
มีครอบครัวกับคนรักที่สงบและมีความสุขจริงๆ
อย่างน้อยตอนนี้ลุงก็มีความกล้า มีการแสดงออกเต็มที่
อยากอ่านนะคะ ถ้าแต่งจริงๆ ลงที่ไหนบอกด้วยน่าา
-
แล้วคนที่ใช่ ก็รอด :mew1: :mew1: :mew1:
แต่หน่วงหนัก กับความรักของธเนศ
ไรท์ นะเข้าใจตั้งชื่อ คล้ายคลึงกัน ธเนศงี้ ภูเมศงี้
แต่ภูเมศ ไปสบายละ ดีต่อคนมีชีวิต
น่าสงสารธัญญ์ ดูอ่อนแอ เปราะบาง
แต่นั่นแหละไม่ต้องฝืนเข้มแข็งแล้ว
ทำตัวตามวัย อย่างที่ควรเป็น ดีที่สุด
ธเนศ ก็ห่วงหา อาทร อยู่ใกล้ๆและ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คอมเม้นยาวๆ ไม่ได้ตอนนี้พิมพ์ในมือถือ แต่ ภาวนาให้ตอนหน้าธัญญ์มีความสุขกว่านี้นะคะ
-
ธเนศน่าสงสาร ธัญญ์น่าสงสาร ทุกคนน่าสงสารหมดเลย
-
จบแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น
เพราะเรื่องนี้หน่วงมาตั้งแต่ต้นเรื่อง
แต่ในใจก็ยังหวังให้ธัญมีความสุขที่ใจบ้าง
ไม่อยากรอให้ธัญมีความสุขในชาติหน้า(จะมีเปล่าไม่รู้)
อยากให้ธัญมีความสุขในชาตินี้
-
รักคนเขียน :pig4: :pig4: :pig4:
-
สุดท้ายคุณธเนศก็รู้จักธัญญ์กีที่สุด
ธัญญ์ที่เฮือกสุดท้ายคิดถึงภูเมศก่อนหมดสติไป
ธเนศช่วยตัดเชือกให้ ฮือออออออ สงสารรรรรรร
ภูเมศกับน้องไม่ตายหน่วงน้อยลงจริงๆ
แต่ก็ยังหน่วงเรื่องธเนศ แง้ รอตอนหน้าค่า
-
ขอให้ธัญญ์มีความสุข
-
ต่อไปนี้ก็ขอให้ร่าเริงสดใสมีความสุขนะ
-
เรื่องร้ายผ่านไปแล้ว
-
คือมันตรงกับที่คิดไว้เลย
สุดท้ายธเนศก็นะ สงสารแต่ก็นะ สมน้ำหน้าด้วย
ธัญญ์จะได้มีความสุขซักที
สงสารมานานแล้ว
คุณภูเมศ ถ้ารอบนี้สัญญาไม่เป็นสัญญาอีกนะ
จะเตะให้ม้ามแตกจริง ๆ
:fire: :angry2:
-
อยากรู้ปมของธเนศมาก
-
พออ่านมาถึงตรงนี้ก็สงสารคุณธเนศเอามากๆเหมือนกันอ่ะพี่
คือเขารักธัญญ์มากๆ แม้จะไม่ควรรักในรูปแบบนี้ก็ตาม ทำให้ธัญญ์ทรมาน เสียใจมาตลอดก็จริง
แต่เขาก็เลือกจะปกป้องธัญญ์มากกว่าตัวเอง ทั้งที่จริงๆก็มีโอกาสรอด แต่ไม่ทำ มีมีดพกติดตัวมา
ถ้าไม่อยากตายจริงๆก็คงตัดไปนานแล้ว เขาคงรู้สึกผิดหรือเปล่ากับสิ่งที่ทำกับธัญญ์แต่ก็ปล่อยมือไม่ได้แล้ว
เชือกที่ถูกผูกจนจะเป็นเงื่อนตายมันแก้ปมไม่ได้แล้ว อะไรประมาณนี้ ถ้าธัญญ์อยากให้พวกเขาตายไปพร้อมๆกันธเนศก้ยอม
อะไรแบบนี้ แบบหน่วงใจหนูมาก อึดอัดบอกไม่ถูก แค่อยากบอกว่าพอเขามาตายจริงๆก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
โอ้ยหัวใจหนูเน้อ อ่านไปน้ำตาหยดแหมะๆไป ยิ่งตอนภูเมศโวยวายถามว่าใครรอดไม่รอดธัญญ์อยู่ไหน ก็บีบหัวใจอีก ลุ้นไปด้วย
เพราะภูเมศก็รู้สึกผิดอยู้แล้วอ่ะ ถ้าธัญญ์ตายไปจริงๆหนูว่าภูเมศคงโทษตัวเองไม่หยุดเลย เพราะเป็นคนที่ปล่อยมือเขาอีกแล้ว ปล่อยมือเป็นครั้งที่2แล้วอ่ะ ไม่ชอบความไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจจนทำให้ต้องปล่อยธัญญ์ไป จนธัญญ์ตัดสินที่จะจบชีวิตอีกครั้งกับคนที่ผูกปมเชือกนั้นขึ้นมา แบบโอ้ยไม่รู้อะพี่ แต่จะว่าภูเมศผิดที่ไม่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วตัดสินก็ไม่ได้นิหว่า เพราะธัญญ์ไม่อยากบอก ไม่อยากให้ภูเมศเกลียดอะไรแบบนี้ ตอนก่อนหน้านี้คืออึดอัดจริง เธอก็ไม่บอก เขาก็ไม่ฟัง แบบงี่เง่าๆๆอย่าทำแบบนี้กันเลย
ตอนนี้ธัญญ์ก็กลับมาแล้ว ขอให้ดูแลน้องดีๆ เอารอยยิ้มที่สดใสที่เคยมีตอนเด็กๆกลับคืนมาด้วยก็ดีนะคุณภูเมศ
หนูอินอ่ะ ทำไมเม้นยาวขนาดนี้ หนูเพิ่งกลับมาอ่านฟิคพี่อีกรอบ หลังจากที่ไม่ได้อ่านมานานนนนน ตั้งแต่ช่วงที่พี่ไม่ค่อยมาต่อ หนูก็ไม่ค่อยได้ตามด้วย ตอนนี้พี่กลับมาหนูก็กลับมา อิอิ หนูจะติดตามพี่ต่อไปนะคะ
-
เหมือนทุกอย่างจะดี แต่กันธเนศเรายังมีความรู้สึกที่ติดค้างอยู่
ถึงเขาจะทำไม่ดีแต่เราก็เกลียดเขาไม่ลง มันเหมือนอยากให้เขาได้มีความสุขจริงๆ เหมือนคนอื่นบ้าง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เฮ้อ โล่งอก :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม
-
RIP นะคุณธเนศ ไม่ว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร จะรักธัญญ์มากแค่ไหน
แต่การกระทำที่เลวร้ายในอดีตก็เกินจะรับได้ แล้วคุณก็ไม่เคยคิดที่จะหยุดคุกคามธัญญ์เลย
ทุกอย่างจบลงแบบนี้ก็ดีแล้ว ให้โอกาสธัญญ์ได้มีความสุขที่แท้จริงบ้าง
-
ตอนนี้ดีต่อใจ
-
จะดีขึ้นแล้วจริงๆใข่ไหม
ไม่มีอะไรแล้วเนอะ
ให้ธัญญ์ได้มีความสุขจริงๆสักที
ถึงตอนอยู่กับลุงแล้วก็สุขตลอดก็เถอะ
แต่ตอนนี้ไม่มีเรื่องคาใจแล้ว
หายไวๆกับไปอ้อนลุงนะธัญญ์นะ :o8:
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากคะรอติดตามตอนต่อไป
-
ตอนนี้ช่างดีต่อใจ :mew1:
สงสารธัญญ์มาก ช่วงก่อนเกิดเหตุการณ์ร้ายๆ น้องดูเป็นเด็กสดใส ร่าเริง น่ารักมากกกก
ความรักที่มากเกินไป ขาดความยับยั้งชั่งใจ นำมาซึ่งผลเสียที่เลวร้ายเหลือเกิน
ยังจำความหม่น ความหน่วง ความดำมืดในตอนที่เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดกับธัญญ์ได้อยู่เลยยยย
จากนี้ไป ก็ขอให้เริ่มต้นใหม่ ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขมากๆ แล้วกันนะจ๊ะ
-
สงสารธัญญ์ หลังจากนี้ขอให้ชีวิตดีขึ้น :กอด1:
-
รักกันมากๆ นะคะ โอกาสไม่ได้มีให้เริ่มใหม่กันได้บ่อยๆ อะฮื้อออ
-
นี่อาจเป็นสิ่งๆเดียวที่มาจากคำขอโทษ
ของธเนศก็ได้นะ
ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต
-
แอบสงสารคุณธเนศ แต่ก็เข้าใจว่าทำไมเรื่องถึงดำเนินมาในทางนี้
ต่อจากนี้มีความสุขให้มากๆนะธัญญ์ นะคุณภูเมศ
-
ดูแลกันดีๆๆน่ะ
-
สุดท้ายคนที่ทำร้ายก็คือคนที่พยายามจะช่วยเรานี่แหละ ธเนศน่าสงสารนะ
หลังจากนี้มันต้องดีขึ้นมากแน่ๆ ธัญญ์อ้อนลุงเยอะๆเลย ลุงอยากเห็นธัญญ์อ้อนและงอแงใส่ขนาดหนักแล้วนะนั่น
-
เห้อออออออ
-
ในที่สุดก็ปล่อยมือนะธเนศ
-
ว่ากันตามตรงนะ
เค้นมาขนาดนั้น
ธัญญ์ไม่ตาย เสียดายมาก
ตอนจบมันต้องดาร์กๆ หน่อย
อยากรุ้ อีธเนศ นรกนั้นจะทำไงถ้าธัญญ์ตาย
อีะเนศตาย มันก็ไปสบายเกิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เกลียดมัน
-
เดินต่อปายยย สู้ๆเด้อ เริ่มใหม่สักที
-
นั่งน้ำตาหยดแหมะๆ ตอนลุงบอกมารับแล้ว จะพาไปกินปูนะ พาไปทะเล
นึกถึงตอนนั้นที่ธัญญ์บอกว่าชอบกินปู แต่อิลุงทำเฉย เช๊อะส์ๆ
ที่แท้ก็ฟังและจดจำไว้ในใจตลอดแหละแหมๆ ทีนี้ก็รักและดูแลน้องให้ดีนะลุง
เจอเรื่องเลวร้ายมามาก อยากเห็นธัญญ์มีความสุข และคนที่ทำให้ธัญญ์มีความสุขได้
ก็มีแต่ลุงสินะ.. หมั่นลุง มีแค่ลุงคนเดียวที่ธัญญ์เผยมุมน่ารักและสายตาออดอ้อน อาลัยไปให้
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
อ่านตอนนี้จบแล้วโล่งใจเลยค่ะ บรรยากาศดีขึ้นกว่าตอนที่แล้วมากกกกกกกกกกก
กลับมาสมเป็นนิยายรักขึ้นมาแล้วนะคะ 555555
จริงๆก็แอบเดาไว้นิดนึงว่าคนตัดเชือกน่าจะเป็นคุณธเนศ
ไม่แน่ใจว่าคิดอะไรแต่คงไม่ได้อยากให้ธัญญ์ตาย
อาจจะอยากให้มีชีวิตต่อไป แล้วมีความสุขในส่วนที่เขาเคยพรากมันมา รึเปล่าคะ?
ตอนหลังนี่พอลุงมีสติแล้ว ก็กล้าพูดตรงๆมากขึ้นเยอะเลย
เป็นแค่คนอ่านยังเขินขนาดนี้ หลังจากนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าธัญญ์จะต้องเขินแรงขนาดไหน
อยากอ่านลุงหยอดเยอะๆกับนุ้งธัญญ์เวอร์ชั่นเขินหนักและขี้อ้อนแล้วค่ะ :กอด1:
-
ตอนต่อไปขอสาดน้ำตาล เพิ่มความหวานให้หน่อยนะคะ
ปลอบใจคนอ่านหน่อยค่ะ...เสียน้ำตามาหลายตอนแล้ว :hao5:
-
เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว ชอบตอนนี้สุดๆ หวานมากกก อ่านแล้วมันอุ่นๆอวลๆในใจ ปลอดภัยแล้วน้า ธัญญ์ แล้วกลับบ้านไปหาถุงทองกับเจ้าภูมินะ
-
สุดท้ายก็ตายง่ายเกินไปนะ
คนชั่วๆ ชั่วเลว ระยำ ต่ำช้า กระทำทารุณข่มขืนเด็ก
ทำร้ายทำลาย ทั้งร่างกายและจิตใจ จนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
ไม่ว่าจะมองยังไง ไม่ว่าจะแสนดีขนาดไหน แต่ชั่วคือชั่ว
ก็อยากจะให้ตายแบบทรมาน ตายช้า ตายยากที่สุด
(ถูกศัตรูทางไหนก็ได้ จับไปรุมโทรมสัก 3 เดือน ค่อยตาย จึงจะสาแก่ใจ )
ยังมีความเกลียดและหมั่นไส้ตาลุงภูเมศอยู่ แต่ก็อภัยให้นิดนึงที่โดดลงไปช่วยน้องจนหมดแรง
-- ภูเมศ เรียก ภาคี ว่าพี่เขย เรียกผิดรึเปล่าคะ
พี่เขย ใช้เรียกสามีของพี่สาวค่ะ อันนี้ต้องเรียกพี่เมีย นะ
-
หายไวๆนะธัญญ์
-
ธัญรีบๆหายถอะนะ กลับไปเป็นเด็กเย็นชากวนตีนคนเดิมจะน่ารักที่สุด :hao5:
แต่นะ...เล่นตัวอีกเยอะๆเลยก็ได้ อยากเห็นคุณภูเมศเป็นบ้าบ้าง ชอบไล่กันดีนัก :m16:
-
คือแบบ คำพูดของภูเมศนี่แบบ พูดหมดเปลือกอ่ะ ดีต่อใจมากๆ
ไม่เป็นไรแล้วนะธัญญ์ ต่อจากนี้ไป จะเจอแต่เรื่องดีๆแล้วนะ
เจอกันงวดหน้าค่ะ
-
ธเนศก็มีความดีอยู่บ้าง คือ เค้ารักน้องธัญญ์มากจริงๆ แม้จะรักแบบผิดๆ แต่อย่างน้อยครั้งสุดท้ายของชีวิตเค้าก็ยังได้ทำให้คนที่เค้ารักที่สุดมีความสุข
หลังจากนี้ขอให้มีความสุขกันให้มากๆนะ ลุงเมศ♡น้องธัญญ์ (ประหนึ่งอวยพรคู่บ่าวสาว?)
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 28
แม้จะถอดท่อช่วยหายใจได้เร็ว ทั้งร่างกายของธัญญ์ยังฟื้นตัวอย่างน่าประทับใจ จนอาจนับเป็นของขวัญที่สงวนไว้เฉพาะสำหรับคนวัยหนุ่มสาว ใช้เวลาไม่นานอาการก็เสถียรในระดับที่แพทย์อนุญาตให้เข้าห้องพิเศษได้ แต่สุดท้ายกลับมีแนวโน้มจะต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลอีกเป็นสัปดาห์ ด้วยเกิดภาวะแทรกซ้อนเรื่องปอดอักเสบติดเชื้อ ผลพวงจากการสำลักน้ำเข้าไปไม่น้อย ต้องอยู่ให้ยาฆ่าเชื้อทางหลอดเลือดดำกันอีกพักใหญ่
อาจนับเป็นโชคดีอย่างหนึ่ง ที่สามารถยุติการช่วยเหลือจากเครื่องช่วยหายใจได้ก่อนพร้อมภูมิจะมาเยี่ยมคุณพี่เลี้ยงคนโปรดเพียงไม่กี่ชั่วโมง ไม่อย่างนั้นเจ้าลูกชายมาเห็นสภาพธัญญ์เข้า มีหวังคงได้ร้องไห้โฮออกมาเป็นแน่ ขนาดมาเจอตอนถอดท่อช่วยหายใจออกแล้ว สายให้อาหารทางจมูกก็เช่นกัน เหลือเพียงสายน้ำเกลือไม่กี่เส้น นอนลืมตาแป๋วอยู่ในหอผู้ป่วยวิกฤติ เตรียมย้ายออกได้ในไม่ช้า พร้อมภูมิก็ยังทำตาแดง ๆ ขอบตารื้นน้ำ ปลายจมูกพลอยแดงไปด้วย ส่งเสียงสูดน้ำมูกกลบเกลื่อน เกือบจะถลาเข้าไปกอดพี่ธัญญ์ของตัวเอง แต่โดนห้ามไว้ก่อนจากผู้เป็นพ่อ
“พี่ธัญญ์ยังไม่ฟื้นตัวดี” ชายหนุ่มให้เหตุผล “อีกอย่างคุณพยาบาลบอกด้วยว่าไม่ควรให้เด็กมาเยี่ยมในนี้ เดี๋ยวจะกลับไปไม่สบาย นี่ต้องอาศัยเส้นสายนิดหน่อยจากเจ้านายเชียวนะ”
เด็กน้อยพยักหน้าอย่างว่าง่าย จมูกแดง ๆ ครู่หนึ่งก็กลับมาเป็นปกติ ธัญญ์มองทั้งรอยยิ้มน้อย ๆ ลักยิ้มบนแก้มซ้ายที่เขาแสนคิดถึงผุดขึ้นเหมือนว่าเป็นไปโดยไม่รู้ตัว
ภูเมศเห็นอย่างนั้น อดนึกระแวงไม่ได้ ว่าคงกำลังคิดว่าเจ้าลูกชายเข้มแข็งกว่าคนพ่อเสียอีกแน่ ๆ ซึ่งถือเป็นเรื่องช่วยไม่ได้เอาจริง ๆ ปฏิเสธไม่ออกว่าวันก่อนตอนยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นกับธัญญ์หรือเปล่า ตัวเองร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอย่างกับคนเสียสติ แต่แน่นอนว่าเขาไม่ถือเป็นเรื่องขาดความสมเหตุสมผลแต่อย่างใด แค่คิดว่าหากธัญญ์เป็นอะไรไปจริง หากตามไปไม่ทัน หากธเนศไม่ควานหามีดพกแล้วพยายามเริ่มต้นตัดเชือกนั่นก่อน เขาเองลงไปมือเปล่าอย่างนั้นคงไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ ไม่กล้าจินตนาการถึงความสูญเสียเลย
ถ้าช่วยเอาไว้ไม่ได้ ถ้าไปไม่ทัน ถ้า...ถ้า...ถ้า....มีแต่ความคิดน่ากลัวที่ชวนให้รู้สึกว่าคงจะต้องเสียใจไปจนวันตายลอยอยู่เต็มหัว
แต่คนที่เป็นห่วงแทบตายก็มานอนอวดลักยิ้มอยู่ตรงนี้แล้ว
ใบหน้ามีสีเลือดฝาด ดวงตาดำสนิทกระจ่างใสกว่าเมื่อวานมาก ผมเผ้ายุ่งไปหมดแต่กลับคิดว่าแบบนี้ก็น่ารักดี ริมฝีปากยังแห้งผากอยู่นิดหน่อย แต่อีกไม่นานคงกลับไปอิ่มเต็มเหมือนเก่า จะดูแลให้กลับมาเหมือนเดิม...ไม่สิ...ให้ดีกว่าเดิม ให้สดใสกว่าเดิมแน่ ๆ
เขามองลูกชาย ที่เมื่อตั้งตัวได้แล้ว ก็เริ่มออกปากเล่าเรื่องค่ายของทางโรงเรียนให้ฟังเป็นคุ้งเป็นแคว ไปไหนมาบ้าง ทำอะไร เล่นอะไร ตอนไหนสนุก ตอนไหนน่าเบื่อ ยิ้มเล็กยิ้มน้อยตอนบอกว่ามีของฝากด้วยละ แต่ตรงนี้ไม่สะดวก เดี๋ยวค่อยเอาให้ทีหลัง
ธัญญ์ผงกศีรษะรับเป็นครั้งคราว สีหน้าอ่อนโยน ทั้งที่ดูให้ความสนใจกับเด็กชายเต็มที่ แต่มือข้างหนึ่งก็ยังยื่นออกมาทางเขาเงียบ ๆ ปลายนิ้วเกี่ยวกันหลวม ๆ แต่เมื่อเขากุมมือนั้นเอาไว้ อีกฝ่ายก็กระชับนิ้วมือกลับ จากนั้นเกาะหนึบไม่ยอมปล่อยอีกเลย
ให้ตายเถอะ น่ารักจนหัวใจจะไม่ไหวเอาจริง ๆ นั่นละ ขนาดยังไม่ทันได้ทำอะไรมากมายเลยแท้ ๆ เขาทั้งรอคอยทั้งกลัวใจอีกฝ่ายตอนหายดีกลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้งจริง ๆ จะอ้อนขนาดไหนกันนะ ถ้าเขากลายเป็นตาแก่หื่นกามที่จ้องแต่จะกระโจนใส่แค่โดนลูกไม้นิด ๆ หน่อย ๆ ของฝ่ายนั้นจะทำอย่างไรดี
ความคิดลามกจกเปรตผิดที่ผิดเวลานั้น ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงคุณพยาบาลคนเดิม เพิ่มเติมคือสายตาละเหี่ยแกมหมั่นไส้ ดูจะเริ่มทำใจกับเขาที่แจ้นมารอหน้าประตูตั้งแต่เปิดให้เยี่ยมผู้ป่วยรอบเช้า จากนั้นก็รอที่เดิมเป็นคนแรกอีกเมื่อถึงเวลาเปิดให้เยี่ยมผู้ป่วยรอบเที่ยง และเช่นเดิม รอบเย็นก็มาเสนอหน้ารอเป็นคนแรกเช่นกัน
เท่านั้นไม่พอ เย็นนี้ยังพ่วงลูกชายช่างจ้อมาด้วย ทั้งที่เด็กไม่ควรมาเยี่ยมในนี้ ภาคี—หรือไม่ก็เงิน—ดูจะมีอำนาจกว่าที่คิด ผู้เป็นเจ้านายติดต่อกับหัวหน้าพยาบาลประจำหอผู้ป่วย จากนั้นคุยโทรศัพท์กับใครสักคนแค่ไม่กี่ประโยค ก็ได้รับอนุญาตว่าปล่อย ๆ เข้ามาเถอะ แค่สักครู่หนึ่งก็ยังดี ก่อนจะขอตัวไปจัดการธุระของตัวเอง
คงเป็นเรื่องงานศพ
หดหู่ขึ้นมาเมื่อนึกได้ถึงเรื่องนี้
คุณธเนศคนนั้น ดูเหมือนธัญญ์จะยังไม่รู้ว่าได้จากไปแล้ว ธัญญ์เองก็ยังไม่ถามถึงสักคำ แต่อย่าเพิ่งบอกตอนนี้น่าจะดีกว่า คนที่เหมาะสมจะพูด ไม่แน่ใจว่าควรเป็นเขาหรือภาคี ในเมื่อฝ่ายนั้นเองก็มีศักดิ์เป็นพี่ชาย ถือเป็นคนในครอบครัวมาก่อนแม้ไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด
แต่จะใครก็ช่าง หากคนบอกเป็นเขา คิดว่าอยากรอให้อาการธัญญ์ทั้งทางกายและสภาพจิตใจดีขึ้นอีกหน่อยเสียก่อน
ได้รับคำเตือนจากพยาบาลว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว อีกอย่างจะเตรียมการย้ายผู้ป่วยออกจากหอผู้ป่วยวิกฤติเพื่อจัดการเตียงสำหรับเตรียมรับผู้ป่วยหนักรายอื่น พร้อมทั้งคำแนะนำว่าจะไปรอที่ห้องพิเศษที่จองไว้เลยก็ได้
สองพ่อลูกพยักหน้ารับ ตัวคนป่วยเองน่าจะได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู แต่มือที่จับอยู่ไม่ยักขยับสักที เมื่อก้มลงไปจ้องหน้า เจ้าตัวก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างน่าหมั่นไส้
“ธัญญ์” เขายิ้ม กระซิบเสียงนุ่ม “ดื้อ”
ริมฝีปากที่เชิดขึ้นน้อย ๆ นั่น เป็นไปได้ก็อยากโน้มตัวไปจูบให้หนักเลย แต่ตอนนี้ทำได้ที่ไหน ได้แต่จ้องอย่างคาดโทษ
เห็นเขาลังเล จะแกะมือออกก็ไม่กล้าอยู่ครู่ใหญ่ คงสาแก่ใจตัวแสบแล้ว ถึงได้นึกจะปล่อยก็ปล่อยกันดื้อ ๆ นั่นละ ทิ้งมือเขาร่วงผล็อยพลางขยับตัวเองให้อยู่ในท่าที่สบาย
พร้อมภูมิหลุดหัวเราะคิกออกมาทีหนึ่ง
เขาชะงัก เหลือบมองลูกชายที่ทำยักไหล่เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษ ได้แต่ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ แต่สุดท้ายก็เขินจนร้อนไปทั้งหน้า หัวเราะอ่อนใจออกมาเบา ๆ
“แล้วเจอกันที่ห้องพิเศษนะครับ”
ธัญญ์ว่า เสียงทั้งแผ่วทั้งแหบ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ถอดท่อช่วยหายใจ หมอบอกอาจเป็นเพราะเส้นเสียงยังมีอาการระคายเคืองหลงเหลืออยู่บ้างจากท่อนั่น แต่อีกไม่นานก็จะหายเป็นปกติ
แม้คิดถึงเสียงทุ้มต่ำเนิบนาบของเจ้าตัว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าสุ้มเสียงแบบนี้เซ็กซี่อย่างร้ายกาจ
“พี่ธัญญ์เสียงเซ็กซี่มาก!” ไอ้ลูกชายยิ้มร่า ทักแบบตรงไปตรงมา เหมือนอ่านความคิดในหัวพ่อเป็นคำพูดไม่มีผิด ถอดแบบกันมาเปี๊ยบจริง ๆ
“แก่แดด” ธัญญ์ตอบ ยกมือยีผมพร้อมภูมิเบา ๆ ทว่าสายตามองคนพ่ออย่างกับจะรู้ทัน ทั้งที่ยังไม่ได้พูดอะไรแท้ ๆ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าขี้โกงชะมัด
“ผมกับพ่อไปรอที่ห้องพิเศษนะ” พร้อมภูมิหัวเราะร่า จูงมือพ่อไว้ด้วย มืออีกข้างโบกไปมาอย่างร่าเริง “พ่อจองไว้เรียบร้อย”
ช่วยไม่ได้นะ ก็น่ารักกันทั้งคู่นั่นละ
คิดอย่างนั้น ขณะมองสองคนที่เขารักที่สุดในชีวิตพยักหน้ากันหงึกหงัก
ที่ว่าเป็นห้องพิเศษนั้น ดูจะพิเศษระดับวีไอพีของโรงพยาบาลเลยทีเดียว ห้องหับกว้างขวาง เฟอร์นิเจอร์ภายในเป็นสีโทนอบอุ่นสบายตา สวยงามแต่เรียบง่าย ฝั่งที่เชื่อมกับระเบียงเป็นกระจกทั้งแถบตั้งแต่เพดานจรดพื้น มีม่านบังตาแขวนอยู่ มองออกไปผ่านม่านที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่งจะเห็นทิวทัศน์ของเมืองใหญ่จากมุมสูง ในเวลาค่ำอย่างนี้ แสงไฟจากตึกรามวิบวับกระจัดกระจายคล้ายหมู่ดาวบนผืนดิน
ถึงจะเป็นเขาที่จองห้องไว้ แต่คนจัดการหลัก ๆ รวมถึงเรื่องค่าใช้จ่ายก็ภาคีนั่นละ แม้มองอีกแง่ ก็เป็นเงินของบ้านธัญญ์นั่นเอง ท่าทางจะทั้งรักทั้งเทิดทูนน้องชายต่างสายเลือดคนนี้เอามากจริง ๆ พอคิดอย่างนั้นขึ้นแล้ว อดไม่ได้จะหึงอยู่นิดหน่อย
ขณะยืนมองพยาบาลช่วยจัดที่ทางสำหรับเสาแขวนน้ำเกลือให้คนป่วย คนที่กำลังนึกถึงก็โผล่มาพอดี
“คุณธัญญ์” เสียงนำมาก่อน เดินตรงเข้ามาอย่างกับสุนัขที่จงรักภักดีต่อเจ้าของ ไม่เหมือนเจ้านายไฟแรงในที่ทำงานสักนิด ที่ผ่านมาไม่รู้ใช้ชีวิตพี่น้องกันอย่างไร
เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก ดวงหน้านิ่งสงบ ไม่ใช่แววตารักใคร่อย่างที่เขามักเห็นมองมาทางตัวเองแต่อย่างใด จนคิดว่าเรื่องที่เผลอหึงขึ้นมาแวบหนึ่งนั่นก็ปล่อยไปเถอะ อย่าคิดมากให้ปวดหัวเลย
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ” ภาคีว่า พลางมองสำรวจรอบตัวว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ “ทานได้หรือเปล่า อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”
“อยากกินของหวาน” ธัญญ์ตอบอย่างผิดคาด แต่ไม่ได้พูดกับภาคี กลับหันมามองทางเขา “คุณภูช่วยซื้อให้หน่อยได้รึเปล่า”
ถูกระบุมาว่า ‘คุณภู’ ทั้งที่ปกติเรียกเขาแค่ ‘คุณ’ เฉย ๆ แท้ ๆ ได้ยินแล้วเขินบอกไม่ถูก แม้คิดว่าไม่ใช่เวลามาเขินสักหน่อย
เจาะจงตัวบุคคลขนาดนั้น ดูชัดเจนว่ามีเรื่องอยากคุยกับภาคีตามลำพัง
เขากระแอมเรียกสติ ถ้าอย่างนั้นคงช่วยไม่ได้ เขาไม่อยากคาดคั้นหรือเร่งรัดธัญญ์อีกแล้ว หากอยากเล่า เขายินดีรับฟัง แต่หากไม่อยากให้รู้ ก็จะไม่บีบบังคับ บทเรียนที่ผ่านมาสาหัสเกินพอ เหตุจากความงี่เง่าอย่างไม่เข้าท่าของตัวเองว่าทำไมธัญญ์ไม่เล่าให้ฟังทุกอย่าง ไม่ได้คิดสักนิดว่าฝ่ายนั้นอาจมีเรื่องที่เป็นแผลใจรุนแรงเกินกว่าจะเอ่ยออกมาได้ง่ายดาย
“อืม" ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิด ไหน ๆ จะซื้อ ก็อยากเลือกให้ถูกใจสักหน่อย "อยากกินอะไรล่ะ”
“เค้กก็ได้”
“เค้ก?” เขาพยักหน้าพึมพำ กวักมือเรียกลูกชายที่ยกมือสวัสดีภาคีช้าไปหน่อยเพราะมัวแต่งง จากนั้นวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างว่าง่าย “ไม่ค่อยรู้ว่าอันไหนอร่อยไม่อร่อยด้วยสิ ภูมิมาช่วยเลือกกับพ่อหน่อย”
พร้อมภูมิพยักหน้า หันไปทางพี่เลี้ยง ส่งยิ้มเป็นเชิงบอกว่าไว้ใจผมเถอะ จากนั้นจูงมือกับพ่อ แกว่งแขนไปมาอย่างร่าเริง เดินออกจากห้องไปด้วยกันสองคน
ร้านขายของหวานมีขนมละลานตาไปหมด คิดถูกแล้วที่พาพร้อมภูมิมาด้วย อย่างน้อยก็ไม่เขินมากที่ผู้ชายวัยอย่างเขาเดินด้อม ๆ มอง ๆ ร้านขนมซึ่งตกแต่งได้หวานแหววสุดขีด
ผิดกับลูกชายวัยย่างสิบขวบที่เดินอ่านป้ายชื่อเค้กแต่ละชิ้นอย่างไม่เคอะเขิน เริงร่าสมวัยจนคนพ่อพลอยเดินเลือกอย่างสบายใจไปด้วย
“ทีรามิสุ” พร้อมภูมิชี้ อีกมือกระตุกแขนเขาเบา ๆ “พี่ธัญญ์ชอบอันนี้”
“หืม?” เขาเลิกคิ้ว ก้มลงมองตามสายตาลูกชายไปยังขนมหน้าตาน่ารักนั่น “ทำไมรู้ว่าชอบล่ะ”
“พี่ธัญญ์เคยซื้อเค้กให้ ซื้อส่วนของตัวเองด้วย พอนั่งกินเจ้านี่แล้วก็แอบทำหน้ามีความสุข แต่ดันหันมาบอกผมว่าห้ามกินของหวานบ่อยนะ นอกจากอ้วนแล้วก็ประโยชน์น้อยด้วย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนซื้อมาแถมยังนั่งกินด้วยกันแท้ ๆ”
พร้อมภูมิเจื้อยแจ้ว ฟังแล้วอดขำไม่ได้ รู้สึกตัวเองพลาดอะไรดี ๆ ช่วงที่อยู่ด้วยกันไปโข เจ้าลูกชายก็ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังสักคำ ว่าไปแล้วเกือบปีมานี้ คนที่อยู่กับธัญญ์มากที่สุดอาจไม่ใช่เขา แต่เป็นคุณลูกชายตัวแสบเสียมากกว่า
คิดแล้วก็นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง ที่ภาคีเปรย ๆ ขึ้นมาเมื่อวานนี้
“เจ้าภูมิ”
“ครับ?”
“เอ...คุ้น ๆ ว่าเราเคยโดดเรียนไปทำอะไรสักอย่างหรือเปล่านะ?”
เด็กชายชะงักกึก
จากนั้นก็เริ่มตะกุกตะกัก
“..หะ...หา? โดด...เรียน...หรือครับ?”
คิดในใจว่าโกหกไม่เก่งเลย สู้พี่เลี้ยงเจ้าเล่ห์คนนั้นไม่ได้สักกระผีก ซึ่งความจริงอาจจะนับเป็นเรื่องดีแล้ว
“ไม่ว่าอะไรหรอก” เขาออกตัวก่อน “แค่ถามเฉย ๆ”
พร้อมภูมิยืนบิดตัวไปมาอยู่ไม่สุขครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้าจำยอม แต่ยังไม่วายบ่นอุบอิบ
“...พี่ธัญญ์ไม่รักษาสัญญานี่นา”
เขาเลิกคิ้วยิ้ม ๆ “เกี่ยวอะไรกับพี่ธัญญ์ล่ะ”
“ก็พี่ธัญญ์สัญญาแล้วว่าจะไม่บอกพ่อ”
“พ่อก็ไม่ได้รู้มาจากพี่ธัญญ์สักหน่อย”
“อ้าว?” ไอ้ตัวเล็กหน้าเหวอ “งั้นจากพี่ตัง!?”
“มีผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยเรอะ!?”
“อ้าว!?” อีกรอบ “ไม่ใช่พี่ธัญญ์ ไม่ใช่พี่ตัง แล้วจะใครล่ะ หรือว่าคนที่ร้านอาหาร”
ภูเมศโคลงศีรษะอ่อนใจ ทั้งตลกแกมเอ็นดูความซื่อของลูกชาย ไป ๆ มา ๆ ก็สารภาพเกลี้ยงตั้งแต่ยังไม่ทันอธิบายรายละเอียด รู้หมดว่าโดดเรียนไปกับใคร แล้วไปที่ไหน มีผู้ร่วมรู้เห็นเหตุการณ์เป็นใครบ้าง
“ไปตามพี่เขากลับสินะ” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก ความผิดเขาเองแท้ ๆ ยังต้องให้ลูกชายแอบไปเบิกทางก่อน น่าขายหน้าจริง ๆ
“ก็พ่อเล่นตัวนี่นา” พร้อมภูมิก้มหน้าบ่นงุบงิบ “พี่ธัญญ์รอพ่ออยู่ตั้งนาน แต่พ่อไม่ไปง้อเขาสักที”
“รอหรือ?”
“เขารอแต่พ่อคนเดียว”
ภูเมศได้ยินแล้วถึงกับชะงักไป ยกมือขึ้นปิดปาก ทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อม ๆ กัน
“พ่อครับ?” คุณลูกชายร้องเรียกด้วยสายตาสงสัย แต่เขาโคลงศีรษะเป็นเชิงบอกว่าไม่มีอะไร
เจ้าพี่เลี้ยงจอมกวนนั่น ไม่รู้จะน่ารักไปถึงไหน อย่างกับเป็นแมวเหมียวที่โดนไล่ตะเพิดจนกระโจนขึ้นไปบนต้นไม้สูง จากนั้นลงไม่ได้จนต้องคอยคนมารับ แต่ทั้งอย่างนั้นก็ไม่ยอมร้องเหมียวเรียกใครมาช่วย เพียงแต่รอเฉพาะคนที่ตัวเองอยากรออยู่เงียบ ๆ อย่างน่าสงสาร
กว่าจะสงบจิตสงบใจได้ก็ครู่ใหญ่ จึงค่อยส่งเสียงเรียก โอบไหล่ลูกชายไว้หลวม ๆ
“ภูมิ”
“ครับ?”
“ถ้าเกิดว่า...” เขาย่อตัวลง สบตากับพร้อมภูมิ “ถ้าเกิดว่าต่อจากนี้ พ่ออยากให้พี่ธัญญ์อยู่ด้วยกันกับพวกเราไปตลอด...เป็นคนในครอบครัว...”
เด็กชายยืนฟังด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่มีทีท่าประหลาดใจสักนิด
“...เป็นคนรักของพ่อ เป็นเหมือนพ่ออีกคนของเรา อืม หรือลูกสะดวกใจจะเรียกเขาพี่ธัญญ์เหมือนเดิม หรือถ้าเราอาจจะเรียกเขาอย่างอื่นแล้วแต่เขาจะพอใจ” ภูเมศยักไหล่ รำคาญใจในความประหม่าของตัวเองพิกล “..อะไรทำนองนั้น”
“เป็นแฟนพ่อ” พร้อมภูมิทวนให้ง่าย ๆ “ก็เป็นอยู่ไม่ใช่หรือครับ?”
เขาอ้าปากหวอ
“ตอนผมไปหาที่ร้านก่อนพ่อจะไปพาพี่ธัญญ์กลับมา เขาก็บอกเองว่ารักพ่อ ถ้ายอมให้กลับไปอยู่ด้วยรอบนี้ ถึงจะไล่ก็ไม่ไปเด็ดขาด” ลูกชายพูดเป็นฉาก ๆ “แล้วถ้าผมงอแงไม่ยอมให้เขาอยู่อีก เขาจะเขี่ยผมทิ้งแล้วยึดพ่อเป็นของตัวเองเลย ร้ายกาจสุด ๆ”
ปากที่อ้าค้างอยู่แล้ว ก็ยังอ้ากว้างได้อีก ขากรรไกรล่างแทบจะร่วงหล่นลงพื้น หน้าร้อนผ่าวจนเหมือนได้ยินเสียงดัง ‘ฉ่า’
“...เขาน่ะหรือ...พูดอะไรอย่างนั้น”
ลูกชายพยักหน้าแรง ๆ สีหน้ามั่นใจเต็มเปี่ยม “เต็มสองหูเลยแหละ ตอนพูดยังจ้องเขม็ง บอกให้มองตาอีกต่างหาก”
ชายหนุ่มเอามือกุมอกเสื้อ ขยำจนเป็นรอยยับ อีกมือก็ยกขึ้นปิดหน้าผาก เหมือนขาจะไม่มีแรงอีกแล้ว แก่เกินไปหรือไงนะ
ทั้งสุขทั้งเศร้าบอกไม่ถูก ทำไมไม่เคยรู้ตัวเลยว่าได้รับความรักขนาดนี้ แล้วยังจะกล้าพูดไม่ดีกับธัญญ์จนฝ่ายนั้นต้องออกจากบ้านเป็นครั้งที่สอง ถึงขั้นเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้ง มีความเป็นไปได้สูงว่าตั้งใจฆ่าตัวตายเพราะเขา
ความคิดเดิมกลับมาอีกครั้ง ถ้าช่วยไม่ทันละก็...ถ้าธัญญ์ไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเหมือนอย่างตอนนี้ ถ้าหากเป็นธัญญ์ที่จบชีวิตลงในรถนั่น....ถ้าหาก....
“..พ่อ?” ลูกชายก้มลงมอง ยกมือขึ้นลูบแก้มเขาแผ่วเบา เมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่างก็ทำหน้าตกใจ กระซิบเสียงตระหนก “พ่อร้องไห้หรือครับ?”
หยดน้ำอุ่น ๆ ต้องปลายนิ้วเด็กชาย เป็นน้ำตาไม่ผิดแน่นอน
ผู้คนที่เดินผ่านเริ่มมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ
ภูเมศส่ายหน้า เอาสันมือกดเปลือกตาตัวเองอยู่อึดใจหนึ่ง จนแน่ใจแล้วว่าจะไม่มีอะไรไหลออกมา จากนั้นลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยิ้มให้พร้อมภูมิ
“ขอโทษที ซึ้งไปหน่อย”
ลูกชายกะพริบตาปริบ ๆ ดูไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็พยักหน้าโดยดี เสริมบทสนทนาก่อนหน้านี้อย่างไร้ข้อกังขา
“หลังจากกลับมารอบนั้น พี่ธัญญ์ก็เป็นแฟนพ่อ ตกลงว่าจะอยู่กับพวกเราไปตลอดอยู่แล้วนี่นา”
“นั่นสินะ” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ “เราต้องช่วยกันดูแลเขาดี ๆ หน่อยแล้ว เกิดหนีไปละแย่เลย”
“เขาไม่หนีไปไหนหรอก” พร้อมภูมิว่า ยังไม่รู้เรื่องราวที่เกิดระหว่างตัวเองไปเข้าค่ายมาสามวัน รู้แค่พ่อบอกว่าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยบนท้องถนน รถที่โดยสารตกลงไปในน้ำ แต่ทั้งพ่อและพี่เลี้ยงคนนั้นหนีออกมาได้ทันเวลา ไม่เป็นอะไรร้ายแรง แค่ต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลสักระยะ
เพราะรู้เท่านี้ จึงมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง ว่าหลังกลับมาคราวนั้น ธัญญ์จะไม่หนีไปไหนแน่นอน
“พี่ธัญญ์รักพ่อจะตายไป”
ภูเมศพยักหน้า เต็มตื้นในอกจนพูดไม่ออกไปอีกพักหนึ่ง ชี้มือชี้ไม้ให้พนักงานหยิบทีรามิสุใส่กล่องให้เสียเยอะแยะจนต่อให้ช่วยกินกันสามคน—แถมภาคีด้วยอีกหนึ่งก็ได้—รวมเป็นสี่ ก็คงกินไม่หมด
“เยอะไปแล้วครับพ่อ” ลูกชายท้วง แต่ก็ช่วยกันหิ้วถุงด้วยสองมือ “กินไม่หมดเดี๋ยวบูดนะ กินเยอะไม่ได้ แต่ถ้ากินเหลือ พี่ธัญญ์ก็จะดุเอาเหมือนกัน”
“เอาใจยากจังเลยนะพี่เลี้ยงคนนี้” เขาเปรยทั้งรอยยิ้มละมุน
“นั่นสิน้า”
“ต้องช่วยกันดูแลให้ดีเชียว ช่วยกันรักเขาให้เยอะ ๆ เลย”
“ก็นั่นสิน้าาา” ลูกชายลากเสียงยาวกว่าเก่า แสดงความเห็นด้วยเต็มที่ “ถึงพี่ธัญญ์จะดื้อไปหน่อยก็เถอะ”
"ดื้อหรือ? จริงด้วยสินะ" ภูเมศเออออ "เรียกอย่างนั้นก็คงได้"
"ใช่ไหมล่ะ"
กลางเดือนธันวาคม อากาศไม่หนาวมาก แต่ก็นับว่าอุณหภูมิต่ำลงอย่างสังเกตได้จากเมื่อสัปดาห์ก่อน ลมหนาวโชยมาวูบหนึ่ง ไล้แผ่วเบาบนผิวของผู้คนที่สัญจรไปมา
สองคนพ่อลูกหิ้วกล่องเค้กพะรุงพะรัง เดากันว่าปีนี้จะหนาวจริงหรือเปล่า หนาวได้ถึงสัปดาห์ไหม แล้วพี่ธัญญ์จะออกจากโรงพยาบาลทันก่อนคริสต์มาสไหมนะ ถ้าออกทันแล้วจะทำอะไรฉลองกันสามคนดี
“นั่นสิ” ภูเมศพยักหน้ากับลูกชาย แต่ในใจก็มีอะไรคิดไว้อยู่เหมือนกัน
สิ่งที่ตั้งใจอยากทำมาพักใหญ่ แต่เกิดเหตุการณ์ช่วงสามสี่วันนี้ขึ้นก่อน จึงไม่ได้จัดการให้เรียบร้อยสักที
คนคนนั้นจะทำหน้าอย่างไรนะ อยากรู้จนแทบอดใจไม่ไหว
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 28 (ต่อ)
ภูเมศเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เวลาผ่านไปนานทีเดียว กว่าพวกเขาจะกลับมาถึงทางเดินยาวที่ทอดไปยังหอผู้ป่วยพิเศษ ประตูหลายบานเรียงรายอยู่สองฝั่ง เงียบสนิทจนได้ยินเสียงฝีเท้าของสองพ่อลูกชัดเจน
ตอนนี้จะยังคุยกันอยู่หรือเปล่านะ?
ยังไม่กล้าโผล่เข้าไปทันที หรือว่าควรทิ้งช่วงอีกสักหน่อย
หากเป็นเรื่องของคนใน เขาก็จะให้เวลาธัญญ์ จนกว่าเจ้าตัวจะเชื่อมั่นได้สนิทใจให้เขาเป็น ‘คนใน’ อีกคนในสักวันหนึ่ง
จนกว่าถึงตอนนั้น จะอยู่เคียงข้างไปเรื่อย ๆ อยากทำให้ยิ้มได้เยอะ ๆ ถ้าร้องไห้จะคอยปลอบ ถ้าต้องการความช่วยเหลือจะยื่นมือไปหาโดยไม่ลังเล หรือหากถูกทำร้ายก็จะปกป้องเอง
อยู่ด้วยกันจนกว่าจะผมหงอกขาว ธัญญ์เคยบอกไว้ทำนองนั้น เป็นคำขอที่เรียบง่ายเหลือเกิน แต่ทำไมเขาไม่เคยตอบรับหรือให้คำยืนยันกับคำขอแสนธรรมดานั้นได้เลย ขัดใจกับความไม่เอาไหนของตัวเอง ความผิดพลาดเช่นครั้งนี้หนักหนาเกินกว่าจะยอมให้เกิดขึ้นอีกแม้แต่สักหน
เขาหยุดอยู่หน้าประตู ใคร่ครวญว่าให้เวลาภาคีและธัญญ์เพียงพอแล้วหรือไม่
สำหรับพี่น้องสองคนนั้น คงต้องใช้เวลาพอสมควร ความผูกพันแปลกประหลาดในครอบครัว ความรักที่บิดเบี้ยวน่าขนลุกอันนำไปสู่โศกนาฏกรรม และความตายของคนที่ไม่แน่ใจนักว่ารักหรือเกลียดมากกว่ากัน ใช่ว่าจะเอ่ยออกมาได้ง่าย ๆ แล้วยังความจริงที่ว่ามีเรื่องต้องจัดการอีกมากมาย งานศพ มรดก ทายาท อะไรต่อมิอะไรที่จะตามมาในภายหลัง หากจะไล่เรียงทั้งหมดนั้น ใช้เวลาเป็นวันก็คงไม่หมด
เดาว่าระหว่างเขาไม่อยู่นี้ อาจถามไถ่กันถึงเรื่องที่ถูกทำให้คนนอกเข้าใจว่าเป็นอุบัติเหตุและผลลัพธ์ของมันมากกว่า
อย่างอื่นคงต้องค่อย ๆ จัดการไป ทั้งเรื่องในเชิงรูปธรรม และในแง่ความรู้สึกของคนที่ยังมีชีวิตอยู่
ถึงตอนนี้ค่อยนึกขึ้นได้ ธเนศมีทายาทกี่คน ถ้ามีแค่ภาคีกับธัญญ์ แล้วธัญญ์จะกลับมาอยู่กับเขาหรือเปล่า ต้องกลับไปดูแลธุรกิจและมรดกที่คงตกมาสู่ตัวเองไหม
เขายืนทำใจอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง
ได้รับการให้อภัยแน่นอนแล้วหรือเปล่านะ หรือเพียงแต่ให้อภัย แต่อาจไม่กลับมาอยู่ด้วยกันกับคนที่ไล่ตัวเองถึงสองครั้งอีกแล้ว เขาเองมัวแต่ลิงโลดจนลืมนึกถึงประเด็นนี้ไปเสียสนิท
ลูกชายสะกิด สีหน้าไม่เข้าใจที่พ่อมัวยืนรีรออยู่หน้าประตู
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ยิ้มให้ลูกชาย
ตัดสินใจว่าเรื่องนั้นแล้วแต่ธัญญ์
เขาเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป ตั้งใจจะไม่ทำอะไรให้อีกฝ่ายต้องลำบากใจเด็ดขาด
ในห้องเหลือธัญญ์อยู่แค่คนเดียว
ไฟเปิดไว้สว่าง มองเห็นใบหน้าด้านข้างของคนที่นั่งอยู่บนเตียง ตา สันจมูก ริมฝีปาก เครื่องหน้างดงามเหมือนรูปปั้น นิ่งงันไม่ไหวติง กระทั่งพวกเขาก้าวขาเข้าไปใกล้มากแล้ว ธัญญ์จึงค่อยยืดตัวขึ้น เหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์ ผินหน้ามาทางสองคนพ่อลูก
ขอบตาบวมเล็กน้อย ปลายจมูกเป็นสีแดง
ภูเมศวางถุงหลายใบบนโต๊ะ เข้าใจได้โดยไม่ต้องถาม ธัญญ์คงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตั้งแต่ต้นจนจบ
ใครที่ยังอยู่ ใครที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“มีทีรามิสุด้วยละ” เขาพึมพำ หยิบกล่องหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะข้างเตียง ชี้ชวนให้คนป่วยที่บอกเองว่าอยากกินของหวานดู
พร้อมภูมิทำท่าจะเดินเข้ามาร่วมวงด้วย แต่ชายหนุ่มหันไปส่งยิ้มอ่อนโยน ยีผมลูกชายเบา ๆ ชวนไปรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมมาจากบ้าน จากนั้นบอกให้เด็กชายไปอาบน้ำก่อน
ลูกชายอ้าปากจะค้าน แต่เงยขึ้นเห็นสายตาพ่อ รับรู้ได้ว่าผู้ใหญ่คงมีเรื่องสำคัญ จึงพยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย รื้อกระเป๋าหยิบข้าวของที่ต้องใช้ออกมา จากนั้นเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่อิดออด ทั้งยังตั้งใจไว้อีกว่าจะใช้เวลาอาบน้ำสระผม ขัดสีฉวีวรรณให้นานกว่าปกติสักหน่อย
ประตูห้องน้ำปิดลง ไม่นานเสียงฝักบัวก็แว่วมาเข้าหู
ภูเมศเดินเข้าไปนั่งตรงขอบเตียง เอื้อมมือไปหาคนที่นั่งนิ่งอยู่บนนั้น ดึงเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
ปราศจากถ้อยคำใด เพียงแค่กอดไว้แน่น ๆ แนบอก
ลมหายใจอุ่นของธัญญ์เป่ารดต้นคอเขา สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นตุบ ๆ ในอกซึ่งแนบกันผ่านผ้าเนื้อบางของเสื้อที่สวมใส่
ครู่หนึ่ง ไหล่ที่โอบอยู่ก็สั่นไหว บนอกเสื้อร้อนวาบและเปียกชื้นเป็นดวง
“..ผมฆ่าเขาเอง”
ธัญญ์บอกอย่างนั้น
พูดซ้ำ ๆ ว่าเป็นคนฆ่าเอง ด้วยน้ำเสียงราวกับกำลังจะแตกสลาย หยดน้ำบนเสื้อยิ่งขยายเป็นวงกว้าง
“ทั้งที่บอกว่าจะตายด้วยกัน เชือกนั่นก็ฝีมือผมเอง แต่สุดท้ายก็พาเขาไปตาย..ฆ่าคนไปแล้ว...”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่” เขาตอบเสียงหนักแน่น กระชับอ้อมกอด มือหนึ่งลูบแผ่วเบาบนแผ่นหลังสั่นระริก “เขาเลือกแล้ว...เขาเลือกจากไป...เลือกให้เธอมีชีวิตอยู่”
“ผมเป็นคนเลือกต่างหาก”
ภูเมศคลายวงแขนลง ถอยออกมาเล็กน้อยให้พวกเขาสบตากัน เอ่ยในสิ่งที่ตัวเองเห็น ความจริงซึ่งจะไม่มีทางเป็นอื่น “ตอนนั้นเขาสบตาฉัน เห็นแล้วว่าฉันไปหาเธอ”
แววตาสีดำสนิทวูบไหว หยดน้ำพร่างพรูเต็มใบหน้า เขายกนิ้วหัวแม่มือขึ้นเกลี่ยเบา ๆ จากนั้นประคองข้างแก้มของธัญญ์ไว้ด้วยสองมือตัวเอง
“เขาพยักหน้าให้ฉัน มั่นใจว่าเธอจะปลอดภัย จากนั้นเริ่มตัดเชือกนั่นด้วยตัวเอง”
"ฮึก!"
ได้ยินคำยืนยันเช่นนั้น ธัญญ์ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร เสียงที่ยังแหบแห้งยิ่งเหมือนจะขาดใจ
“ผม...คิดมาตลอดว่าอยากให้เขาหายไป....ทำไมไม่ตาย ๆ ไปซะ แต่เพราะคิดอย่างนั้น...ถึงได้รู้ว่าตัวเองสกปรกทั้งตัวแล้วก็จิตใจ...ผม—”
“ไม่สกปรก” เขาค้าน ค้านอย่างจริงจังทั้งสีหน้า แววตา น้ำเสียง ย้ำอีกครั้งหนักแน่นกว่าเก่า “ไม่สกปรก”
“แต่เพราะอย่างนั้น...คุณถึงทิ้งผมไปไม่ใช่หรือ?”
เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างขึ้นมาจุกที่คอ
“ผมเกลียดเขา เกลียดจนยอมไม่ได้ถ้าจะปล่อยมือให้เขาหลุดพ้นไปคนเดียว ผมจะอยู่ให้เขาทรมานต่อไป อยู่เพื่อย้ำว่าผมเกลียดเขา เคยคิดว่าถ้าไม่อยู่เพื่อเหตุนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีชีวิตไปเพื่ออะไร แต่ตอนที่รู้สึกเหมือนกำลังจะตายจริง ๆ กลับคิดถึงคุณขึ้นมา..”
ธัญญ์หยุดไป สะอื้นจนตัวโยนอยู่ครู่ใหญ่ กว่าจะพูดต่อได้อีกหน
“...คิดถึงแต่คุณคนเดียว คิดว่าช่วยผมด้วย มาช่วยที ผมไม่อยากตาย...สุดท้ายก็ขี้ขลาด ทั้งขี้ขลาดแล้วก็น่าขยะแขยง”
ภูเมศโคลงศีรษะไปมา
“ธัญญ์” เขาเรียกชื่อฝ่ายนั้นเสียงเครือ ดึงเข้ามากอดอีกครั้งอย่างหวงแหน “คนที่ขี้ขลาดมาตลอดคือฉันต่างหาก...”
“ฉันขอโทษ ขอโทษกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา ฉันโง่เองที่ปล่อยเธอหลุดมือไปครั้งแล้วครั้งเล่า โง่ งี่เง่า เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว เธอจะด่าว่ายังไงก็ได้ อยากต่อยอยากเตะก็ได้ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอสกปรก...ไม่แม้แต่นิด...ไม่เคยเลยสักครั้ง ไม่เลย อย่าทำร้ายตัวเองอย่างนี้อีกเลย”
ธัญญ์คู้ตัวลง เหมือนจะจมลงไปในอ้อมกอด
“เขาปล่อยเธอแล้ว ตัดเชือกนั่นแล้ว เธอก็ปล่อยตัวเองเถอะนะ”
ไร้คำตอบอะไร มีเพียงเสียงแหบต่ำที่ครางเบา ๆ กับอกเขา น้ำอุ่น ๆ หยดแล้วหยดเล่าเปรอะเต็มเสื้อ สองมือขยำเนื้อผ้าไว้แน่นจนยับยู่ยี่
ภูเมศก้มตัวลง กดจมูกลงกลางกระหม่อมคนในอ้อมกอด ฝังหน้าไว้เช่นนั้นอย่างแสนรัก
ขอบตาร้อนผ่าว แต่ครั้งนี้อย่างไรก็ไม่อยากร้องไห้ ที่อยากทำคือเป็นคนที่พึ่งพาได้ให้ธัญญ์ต่างหาก
“ถ้าไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร จากนี้อยู่เพื่อฉันไม่ได้หรือ”
ริมฝีปากไล่ลงมาข้างขมับ เรื่อยไปจนถึงกกหู ที่ข้างแก้มชื้นน้ำตา บนเปลือกตาบวมช้ำ บรรจงจูบซับน้ำตาแผ่วเบา นุ่มนวล..อ่อนหวาน..ทะนุถนอมราวกับคนในอ้อมแขนเป็นแก้วบอบบางล้ำค่า
“ฉันรักเธอ”
คนฟังชะงักไปพริบตาหนึ่ง จากนั้นยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่า
“รัก...รักมาก....” เขาพร่ำคำรักซ้ำ ๆ “รักจนจะขาดใจ..”
เขาเกลี่ยนิ้วหัวแม่มือบนกลีบปากแห้งผากของธัญญ์ แนบริมฝีปากตัวเองตามลงไป แช่ค้างไว้เนิ่นนาน สัมผัสได้ถึงรสเค็มปร่าของหยดน้ำตาที่ร่วงลงมาไม่หยุด
“จะชดใช้ทั้งชีวิตให้เธอ จะแก่ไปกับเธอ จนกว่าจะผมหงอกขาว จนกว่าความตายจะพราก...”
ธัญญ์เอื้อมมือขึ้นโอบรอบคอเขา โผเข้าใส่ทั้งตัวจนหงายหลังล้มลงไปบนเตียง มีอีกฝ่ายซบอยู่บนอก ตามมาประกบกลีบปากไว้แนบแน่นอีกครั้ง
ทั้งที่ริมฝีปากคลอเคลียกันไม่ห่าง แต่ก็ยังสะอื้นไม่หยุด
“ขาดเธอไม่ได้อีกแล้ว”
บอกอย่างนั้นในจูบ ไม่ผละจากกันแม้แต่น้อย
ธัญญ์พยักหน้า หยดน้ำจากดวงตาคู่สวยร่วงลงเต็มใบหน้าเขา ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ แต่เขายินดีคอยซับให้จนกว่ามันจะแห้งเหือด
“อยู่กับผม..”
เขาพยักหน้า
“อย่าทิ้งผมอีก”
โดยไม่มีข้อแม้
“ไม่มีวัน”
ธัญญ์ซบหน้าลงข้างต้นคอเขา กอดแน่นแล้วยังสะอื้นเหมือนเด็กน้อย ร้องไห้ไม่หยุดราวกับจะชดเชยความทรมานที่อดทนซุกซ่อนไว้ใต้หน้ากากมานับสิบปี
มือเขาวางบนศีรษะอีกฝ่าย ลูบแผ่วเบาอย่างปลอบโยน แต่ไม่มีคำพูดอย่าง ‘นิ่งซะ’ หรือ ‘หยุดร้องไห้เถอะนะ’ ถึงตอนนี้กลับคิดว่าอยากให้ร้องออกมาให้พอ จะแสดงความอ่อนแอออกมาก็ไม่เป็นไร จนกว่าจะกลับมาเข้มแข็งได้ จะปกป้องไว้ในอ้อมกอดอย่างดีที่สุด
“..ผมรักคุณ..”
เขาชะงักไป
สิ่งที่เต้นตุบ...ตุบ...ตุบ...อยู่ในอกที่แนบกันสนิท คล้ายกำลังส่งเสียงร้องสอดคล้องกับคำรักที่เอ่ย
หยดน้ำเอ่อคลอขึ้นในดวงตาทั้งสอง แสงจากหลอดไฟบนเพดานดูพร่ามัวไปหมด
“..ฉันรู้” เขาพึมพำข้างกกหูอีกฝ่าย จูบแก้มชื้นน้ำตา “ฉันรู้...”
“..รักคุณที่สุด”
“ฉันก็รักเธอที่สุดเหมือนกัน”
แสบตาชะมัด...
เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดตาตัวเอง
ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วเชียว
To be continued…
เฮ้อ T///T
ทางคนเขียนก็รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่างที่อึดอัดมานานเสียทีเหมือนกันค่ะ (ฮา)
ใกล้จบแล้ว แต่หลังตอนจบที่ใกล้จะมาถึง ก็ยังมีส่วนที่อาจจะคล้าย ๆ spin off ที่อยากจะเขียนอีกนิดหน่อยเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ และขอบคุณที่ช่วยทักท้วงเรื่องคำผิดในเรื่องด้วยนะคะ //โค้ง
แล้วพบกันงวดหน้าค่ะ *กอดก่ายยยย*
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
//เนียนกอดคนอ่านท้ายงวดตลอด 555
-
โอ๊ยยย น้ำตาไหลตาม จากนี้ก็มีความสุขกันมากๆน้าา :sad4: :mew1: :katai2-1:
-
:hao5: น้ามตาาาาาาาาาา :heaven
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Spin off นี้เป็นเรื่องของธเนศไหมนะ อยากรู้ปมของธเนศมาก
ส่วนภูกับธัญญ์ ก็หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะ
-
ในที่สุดก็มีความสุขเสียที สงสารธัญมาก
-
อ่าาาา ยังคงเหลือความเศร้าอยู่ แต่อย่างน้อยธัญญ์ก็ได้ปลดปล่อยตัวเองหล่ะนะ
-
ผ่านวันนี้ไป,,,เรื่องราวที่ไม่ดี,,,พรุ่งนี้คงเปนเรื่องธรรมดา,,,
-
กอดด้วยคน
เราก็เหมือนปลดอะไรหนักๆออกจากใจไปพร้อมกับธัญญ์และคุณภูนะ
แบบว่าทุกอย่างคลี่คลายในทางที่ดี
มันเหมือนได้เห็นธัญญ์มีความสุขจริงๆแล้วเราก็สุขไปด้วย
แค่เค้าจับมือกัน กอดกัน บอกรักกัน
ทุกโมเม้นที่มีให้กัน แบบเข้าใจกัน มันดีมาก
มันมีความสุขบนความเรียบง่ายพวกนี้
้หมือนกับผ่าาความทุกข์แสนสาหัส
เพื่อมาเจอสิ่งดีๆเหล่านี้
ขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้ชโลมจิตใจ
ดีใจที่ทั้งคู่มีความสุข มีกันและกัน มีพร้อมภูมิ
รักเรื่องนี้จัง
แต่งได้ดีและถึงทุกอารมณ์จริงๆค่ะ
-
โล่งงงง
มีความสุขกันซักทีนะ
:เฮ้อ: :pig4: :pig4:
-
ฮืออออออ ร้องไห้ออกมาให้หมดเลยลูก
หมดทุกข์หมดโศกแล้วนะน้องธัญญ์ จากนี้ก็จะมีแต่ความสุขแล้วนะ
ถ้าลุงงี่เง่าอีก ต่อยเลยนะลูกกกกก
มาถึงตอนนี้ก็ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆจนลุงหัวหงอก 5555555
-
ชอบเรืาองนี้จัง
-
คนอ่านร้องไห้อีกแล้ว
-
ฮือๆๆๆในที่สุด....
ขอบคุณคุณธเนศ.... ที่ทำในสิ่งที่ถูกต้องซะที
ขอบคุณลุงภู...... ในความพยายาม
ขอบคุณพี่ภาคี........ กับความช่วยเหลือทุกอย่าง
ขอบคุณน้องภูมิ...... ทำให้ป้ายิ้มได้ตลอดเลย
สุดท้าย.... ขอบคุณพี่ธัญญ์ ที่ยังคงอยู่ ได้เวลาปลดปล่อยตัวเองซะทีเนอะ ต่อจากนี้จัดการลุงให้สาสมเลยนะ โทษฐานงี่เง่า เซ่อซ่าดีนัก หึๆๆๆ
-
น้ำตาาาา :hao5: :hao5:
-
หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะธัญย์ จริงอย่างลุงแกว่า ธเนศปล่อยมือแล้ว ธัญย์ก็ควรจะปล่อยเหมือนกัน ให้มันเป็นอดีตแล้วก้าวต่อไป กว่าจะเข้าใจกว่าจะคลี่คลายหมดน้ำตาไปเป็นกระบุง แต่ก็ติดใจนิดหน่อยนะสาเหตุที่ธเนศรับธัญย์กับแม่เข้ามาอยู่ด้วย รักทั้งๆที่รู้ว่าผิด
แต่ตอนนี้พ่อกับลูกเค้าน่ารักดีนะ ดูอบอุ่นดี
-
อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ อ่านไปก็นั่งปริ่มอยู่หน้าจอไป ความหน่วงใจที่เคยมีมลายหายไปแล้ว :hao5:
-
อารมณ์เดียวกับคนเขียน พอจบตอนนี้แล้วต้อง...เฮ้ออออออ มันโล่งเนอะ ธัญญ์คงต้องใช้เวลาอีกสักพักเพื่อรักษาสภาพจิตใจแแต่ได้คนดูแลดีขนาดนี้ คงหายเร็ว // เห็นด้วยกับหลายๆความเห็น ธเนศตายง่ายไป อยากให้ธเนศกับธัญญ์รอดแล้วโกหกธเนศว่าธัญญ์ตาย อยากรู้ธเนศจะทรมานได้สักครึ่งกับที่ธัญญ์โดนมาทั้งชีวิตไหม? #คนอ่านใสๆ #คนอ่านไม่อาฆาตเลย จริงจริ๊งงงง
-
ฮื่อ เสียน้ำตาอีกตอน ธัญญ์เปราะบางมากๆจริงๆ คุณภูช่วยดูแลน้องด้วย
อย่าปล่อยมือไปไหนอีกเลยนะ ไม่อยากให้เขาเจ็บปวดอีกแล้วอ่ะ ที่เจอมาตลอดก็เกินพอแล้ว
น้องภูมิด้วยนะลูก รักพี่เขามากๆนะ ขอบคุณที่เข้าใจพ่อแล้วก้พี่ธัญญ์ ฮื่อออออออออออออ
ขอให้มีความสุขกันไปเรื่อยๆ อย่าเจ็บปวดกันอีกเลยนะ ธัญญ์ก็อย่าโทษตัวเองด้วยนะ TTTTTTTTTTt :o12:
-
มีความสุขสักทีนะธัญ ต่อไปนี้ มีลุงดูแลแล้วววว
-
ได้มีความสุขจริง ๆ สักทีเนอะ
-
เติมเต็มกันและกันจนสมบูรณ์ อ่านแล้วรู้สึกดีจัง
-
ธเนศ ได้ธัญญ์ คนรัก ที่รักที่สุดกลับคืนมาแล้ว
ก็ รักษา ดูแล ใจใส่ ให้ดีที่สุด
อย่างที่พูด จะอยู่ไปด้วยกัน แก่ไปด้วยกันล่ะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไปน้ำตาไหลไป มีความสุขซักทีนะธัญญ์
-
หลังจากที่ลุ้นมานาน
มีความสุขจริงๆซะทีเนอะ
-
อ่านตอนนี้จบ
จดจ่อรอตอนหน้าเลย
ออกจากรพ. นุ้งธัญญ์จะอ้อน จะอ่อนหวานแค่ไหนกันนะ
ปล. เด็กชายภูมิน่ารักมากจริงๆ แอบคิดเล่นๆ ว่า จบเรื่องพ่อแล้ว นักเขียนน่าจะต่อเรื่องลูก ดช.ภูมิ กับ ดช.ตัง อิอิ
-
อยากจะเข้าไปกอดด้วยคน ฮืออออ น้ำตาไหลเลย ต่อไปนี้ก็มีความสุขให้มากๆนะน้องธัญญ์
-
จากนี้ไปขอให้มีความสุขซะทีนะ
-
กว่าจะผ่านเรื่องร้ายๆ มาได้ ต่อไปขอให้มีแต่ความหวานน๊าาาาา อิอิ
-
ตอนนี้ซึ้งมากเลย ฮือออออ
เจ้าภูมิเป็นฮีโร่ตลอดด คุณพ่อไม่เคยรู้อะไรเล้ยยยย แต่แค่คุณพ่อรักพี่ธัญญ์ที่สุดก็พอ :hao5:
-
รักกันให้มากๆนะ TvT
-
ตอนนี้มันดีกับใจมากๆเลยค่ะ หลังจากกินมาม่ามาหลายถ้วย
เหมือนได้กลับมากินอาหารภัตตาคารอีกครั้ง
นุ้งธัญญ์อาการดีขึ้น สกิลการอ้อนก็ดูเหมือนจะอัพรัวๆ
น้องภูมิ เปิดเผยความลับ เล่าเรื่องตอนคุยกับพี่ธัญญ์ให้พ่อฟัง
ลุงก็ดูเหมือนจะเข้าใจและได้รู้อะไรมากขึ้น
ชอบประโยคที่น้องภูมิบอกพ่อว่า "พี่ธัญญ์รอแต่พ่อคนเดียว" มากๆค่ะ
มันคงไปสะกิดให้ลุงได้รู้แน่ๆว่าน้องธัญญ์รักลุงมากมายขนาดไหน
และก็ชอบประโยคสัญญารักที่ลุงบอกกับนุ้งธัญญ์ด่วยค่ะ
นุ้งธัญญ์คงจะรับรู้ได้แน่ๆ ว่าลุงคนขี้เขิน ถ้ากล้าพูดขนาดนี้แล้วเขาจะทำอย่างงั้นจริง
ขอบคุณคุณเรนสำหรับตอนนี้มากๆนะคะ อ่านจบแล้วร่างกายเหมือนได้รับพลัง พร้อมไปสู้กับสอบไฟนอลแล้วค่ะ 5555
-
ธเนศตายไปนี่กระทบมากกว่าที่คิดนะ
ไหนจะคุณเมียเก่าลุงอีกล่ะ?
นางจะรู้ขนาดไหน?
ธัญญ์เองก้มาเป็นคู่ชีวิตใหม่ของลุงด้วย
การที่ธเนศตายไปนี่เป็นความปราณีขึ้นสุดท้ายที่ให้ธัญญ์ได้นะ
อาจจะเห็นธัญญ์ที่เจ็บจนอยากตาย
อีกส่วนหนึ่งไม่รุ้ว่าจะเดิมพันไว้หรือเปล่า
เอาความตายของตัวเองแลกกับความรู้สึกดีๆที่อยากให้ธัญญ์มีให้
เพราะรู้แล้วว่าธัญญ์รักภูเมศว์ขนาดไหน
-
น้องภูมิน่ารักจังเลยลูก เด็กฉลาดเข้าใจสถานการณ์
ร่ำ ๆ จะร้องไปกับธัญญ์ด้วย ความอึดอัดนี้มันสุดจะทน
ขอให้ฟ้าหลังฝนสดใสงดงามตลอดไป
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
มันแบบบ โอยยยย มันเศร้าปนซึ้งนะ
คือธัญญ์ก็ยังเป็นคนจิตใจดีอ่ะ
การที่ธเนศไป ธัญญ์ก็ไม่ได้ชอบ
แล้วแบบ ตอนเข้าบอกรักกันนี่มันแบบ
ฮืออออ ร้องไห้
อีตาภูเมศ รู้ตัวสักทีนะว่าธัญญ์รักแค่ไหน
อย่าได้ทำผิดอีก ไม่งั้นโดนแน่ :z6:
ธัญญ์เกือบจะตายเอาจริงๆเลยอ่ะ ฮืออออ
จากนี้ไปเรืองน่าจะดีขึ้นแล้ว
-
มันดีงามมากเลย หลุดออกมาแล้วจริงๆๆ ธันจะไม่ร้องไห้แล้วคุณภูมิดูแลน้องดีๆๆๆน่ะ
ได้ใจสุดต้องพร้อมภูมิเท่านั้นเลย น่ารักที่สุดดดด
-
:pig4:
-
ดีแล้ว ดีแล้ว ให้ธัญได้มีความสุขสักที หลังจากนี้คงเป็นเรื่องของอนาคตละ
คุณภูเมศดูแลธัญดีๆนะ
-
อาคุณภูขี้แย โหวววววว ดีใจ ถอดหน้ากากความทุกข์ออกไปได้สักที
ยังเสียใจจุดจบคุณธเนศอยู่เหมิอนกัน
อินมากจริงๆ ฮือออออออ
จะว่าไปพ่อลูกเจ้าน้ำตาพอกันเลยน้า น่ารักกกก
-
กว่าลุงจะบอกธัญญ์เกือบตาย
ฟ้าหลังฝนคงจะดีขึ้นทุกอย่าง
ปล. อยากอ่านสเปคุณธเนศกับพ่อของธัญญ
-
น้องภูมิน่ารักจริงๆ ความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว
ลุงภูรู้ตัวแล้วว่ารักธัญญ์มากแค่ไหน ขอให้มีความสุขสักทีนะธัญญ์ :katai2-1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮือออออ ดีใจกับธัญญ์มากๆ จากนี้ขอให้เจอแต่ความสุขนะ
ให้ลุงรักลุงหลง ห่างกันคืบเดียวลุงก็อกแตกตายเลยนะทีนี้ 555
ชอบตอนธัญญ์ดึงลุงไว้ไม่ปล่อยแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แกล้งลุง น่าร๊ากกมาก
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบทุกอย่างของนิยายเรื่องนี้ค่ะ
-
งืออออออออ ดีต่อใจจจจจจจ ขอหวานๆ ล้างคราบน้ำตาสักสองสามตอนค่อยจบด้วยนะคะ พลีสสสสสสสส
-
เย้ ธัญญ์ดีขึ้นแล้ว ปลอดภัยแล้วนะ
น้องภูมิทำคุณพ่อซึ้ง อึ้ง ไม่รู้ตัว คุณภูเมศคะ ขนาดลูกยังรู้เลยว่า ธัญญ์รักพ่อมาก
ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว จะมีแต่เรื่องดีๆละเนาะ
สงสารธัญญ์ ฝังใจหลายอย่าง แต่คำว่ารักกับอ้อมกอดของภูเมศคงช่วยได้เยอะ
ภาคีเป็นคนดี ไม่ทอดทิ้งกัน
-
ซึ้งงงงงงงง โฮรรรรร :m15: :monkeysad: ดีแล้วค่ะดี รู้ความจริงความในใจทั้งที่บอกต่อหน้าและพูดว่ารักลับหลัง ภูมิน่าร๊ากกกก ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ไม่เป็นไรแล้วนะธัญญ์ อึก! :mew4: ภูเมศทำซึ้งมากมาย ดีใจด้วยจริงๆต่อจากนี้รักกันมากๆนะ รอหวานๆ หน่วงมานาน โล่งงงงงงงง!! รอๆตอนต่อไปค่ะ สนุกจริงเรื่องนี้ชอบมาก :katai2-1: o13
-
ธัญญ์จ๋า...มีชีวิตอยู่เพื่อคนอ่านเถอะนะ ลุ้นทุกตอนจนจะขาดใจแล้ว
แอบอยากให้ธัญญ์คู่กับน้องภูมิจัง โตไวไวนะน้องภูมิ :laugh:
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 29
เรื่องงานศพของธเนศ ภาคีจัดการได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ส่วนภูเมศช่วยเหลือในส่วนที่ทำได้ และยังไปร่วมรดน้ำศพ นำพวงหรีดไปวาง ฟังสวดพระอภิธรรมด้วยอีกหลายวัน
หนึ่งในหลายวันนั้น ยังได้เจอกับเพียงขวัญ อดีตภรรยาซึ่งมาร่วมงานด้วยครั้งหนึ่ง
หญิงสาวอยู่ในชุดดำสุภาพ ท่าทางยังตกใจกับการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของคนที่บอกว่าเป็นสหาย พึมพำว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนยังไปเยี่ยมบ้านภูเมศด้วยกันอยู่เลย คนเราตายง่ายเหลือเกิน ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เมื่อได้พูดคุยยาว ๆ หลังจบงานคืนนั้น ก็พบว่าเธอไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างธเนศกับธัญญ์แม้แต่น้อย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นพ่อลูก—หรือกระทั่งพ่อลูกบุญธรรม เข้าใจว่าทั้งสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องใดต่อกันทั้งสิ้น แต่เท่าที่ฟังแล้ว ประเมินลำบากว่าเธอสนิทสนมกับธเนศอย่างคนคุยถูกคอกันจริง ๆ หรือกลายเป็นเครื่องมือของฝ่ายนั้นในการเข้าหาธัญญ์โดยไม่รู้ตัว
แต่อย่างน้อย ดูเหมือนธเนศเองก็ไม่ได้นำปัญหามาสู่อดีตภรรยาและลูกสาวเขา รู้อย่างนั้นค่อยเบาใจลงบ้าง
เขาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเธอและลูกซึ่งไม่ได้มาด้วย บอกว่าฝากคุณยายดูแลไว้วันหนึ่ง เห็นว่ามีความสุขดีก็โล่งไปอีกอย่าง บางเรื่องไม่รู้อาจสบายใจกว่าก็ได้
แต่บางอย่าง บอกให้รู้เลยก็อาจดีเหมือนกัน
จึงได้ตัดสินใจเอ่ยปากในที่สุด
“ผมมีคนรักแล้วนะ”
เธอชะงักไป เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ ผ่านไปหลายวินาที จากนั้นรอยยิ้มก็วาดขึ้นบนริมฝีปาก ถอนหายใจเฮือกออกมายาวเหยียดอย่างกับหมดห่วง
คำถามแรกไม่ใช่ ‘คนคนนั้นเป็นใคร’ หรือ ‘ไปเจอกันตอนไหน’ อะไรเทือกนั้น
“มีความสุขดีไหมคะ”
เธอถามพร้อมรอยยิ้ม
ถึงคราวเป็นฝ่ายเขาเองที่ชะงัก เตรียมคำตอบชัดเจนไว้แล้วแท้ ๆ แต่คำถามนี้เกินความคาดหมายไปหน่อย
มือข้างหนึ่งยกขึ้นถูจมูกเบา ๆ แก้มร้อนขึ้นมาเมื่อนึกถึงคนคนนั้น คนที่นอนรออยู่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาล ดูเข้มแข็งจนเกือบเหมือนปกติ แต่บางครั้งก็ยังบอกด้วยหน้านิ่ง ๆ ว่ากอดหน่อยได้หรือเปล่า...คงเป็นวิธีอ้อนของเจ้าตัว
ท่าทางเขาชัดเจนจนอ่านง่ายเกินไปหรืออย่างไรไม่ทราบได้ เธอกล่าวสรุปตั้งแต่ยังไม่ทันตอบสักคำ
“รู้ว่ามีความสุขอย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อยค่ะ”
เล่นเอาต้องขยับตัวหยุกหยิกอย่างขัดเขิน ฟังเธอว่าต่อกลั้วหัวเราะ
“ไม่ได้เห็นท่าเขินอย่างนี้มานานเท่าไรแล้วน้า ที่จริงก่อนหน้านี้ก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ว่าตาทึ่มคนนั้นจะไหวหรือเปล่านะ หรือจะขอเจ้าภูมิมาเลี้ยงเองซะเลยดีกว่า ถ้ายังสนแต่งาน ขาดความเอาใจใส่คนรอบข้าง ทำอะไรก็ละล้าละลัง ปล่อยลูกชายโตมาแบบเด็กขาดความอบอุ่นจะทำไงดี”
โดนวิจารณ์ตรง ๆ เป็นชุด ได้แต่ถามเสียงอ่อย “...ผมดูแย่ขนาดนั้นเชียว”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ใช่ละนะคะ”
“...อ้อ”
“แต่ตอนนี้ดูดีขึ้นนะ” เธอยักไหล่ “ไม่รู้สิ...เป็นความรู้สึก”
ไม่รู้ควรดีใจหรือเปล่า ได้แต่พึมพำว่า “งั้นหรือ”
“เจ้าภูมิก็ดูมีความสุขดี ร่าเริงจนตกใจ ถึงกับแอบคิดอยู่เหมือนกันว่าผู้ชายโหลยโท่ยนั่นเลี้ยงลูกใช้ได้อยู่นะเนี่ย”
คราวนี้ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาด้วยอีกคน “ยังไงก็โหลยโท่ยน่าดูสินะ...เมื่อก่อนนี้”
เพียงขวัญพยักหน้าแบบไม่เสียเวลาคิด อดีตภรรยาผู้แสนตรงไปตรงมาไม่เปิดช่องให้ตั้งตัวเลยจริง ๆ
“ว่าแต่คนนั้นน่ะ..” เธอว่า ทำหน้ายิ้มกริ่ม มาถึงเรื่องนี้ในที่สุด “บอกได้ไหมคะว่าใคร”
ภูเมศพยักหน้า ตั้งใจจะบอกแต่แรกอยู่แล้ว
“ขวัญจำคนที่มาเป็นพี่เลี้ยงเจ้าภูมิได้ไหม”
เธอผงกศีรษะรับ “พี่ธัญญ์ ๆ ที่น้องภูมิติดแจคนนั้นสินะคะ ว่าแต่มีอะไรหรือ—”
คำพูดสะดุดลง ปากอ้าค้างโดยยังกล่าวไม่จบประโยค
เพียงขวัญเป็นคนฉลาด ทั้งคำพูดและสีหน้าของเขา คงทำให้เธอสามารถปะติดปะต่อบางอย่างขึ้นได้เองในหัว แต่เหมือนว่ายังไม่แน่ใจนัก เบิกตากว้างมองเขาคล้ายรอคอยคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้
ภูเมศพยักหน้ายืนยันว่าเธอเข้าใจถูกต้องแล้ว
“ธัญญ์คนนั้นแหละ”
เธอทำตาปริบ ๆ
“เดี๋ยวนะคะ ว่าไปแล้ว ถึงจะเรียกหล่อมากกว่า แต่มองให้สวยก็ได้อยู่เหมือนกัน ...แต่เขาเป็น..ผู้ชาย? ฉันไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหมคะ?”
ภูเมศหัวเราะ “ผู้ชาย” พยักหน้าอีกหน “เป็นเกย์น่ะ”
เงียบกันไปอีกอึดใจใหญ่ ระหว่างนั้นเพียงขวัญเหมือนกำลังใช้เวลาทำความเข้าใจกับตัวเอง ส่วนเขายืนรอโดยไม่เร่งร้อน
ทั้งที่ดูตกใจเอาการ แต่สุดท้ายก็ตั้งสติได้ในที่สุด ยิ้มอย่างปลง ๆ
“คุณก็เป็นเกย์เหมือนกันสิเนี่ย ไม่เคยรู้เลย”
เขายกมือขึ้นลูบคางตัวเอง ว่าไปก็ไม่เคยคิดเรื่องนั้นจริงจังมาก่อน ตกลงเขาเป็นเกย์อย่างนั้นหรือ? ถ้าตอนนี้รู้สึกว่ารักธัญญ์มาก ๆ งั้นอาจเป็นเกย์จริง ๆ ก็ได้
“เมื่อก่อนตอนที่แต่งงานกับคุณ ผมก็รู้สึกดี ๆ กับคุณจริงนะ ไม่ได้หลอกแต่งด้วยแน่นอน” เขาสารภาพตรงไปตรงมา รู้สึกเหมือนกำลังก้าวขาออกจากพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง “แต่ตอนนี้รักเขามาก จนคิดว่าถ้ารักอีกฝ่ายที่เป็นผู้ชายได้ขนาดนี้ ก็คงจะเป็นเกย์แหละมั้ง”
ก้าวออกมาจนได้
จะไม่หนีความจริงอีกแล้ว
เพียงขวัญเม้มปาก พยักหน้าช้า ๆ อย่างพยายามตั้งสติ ไม่มีคำพูดว่าร้ายหรือด่าทอ สีหน้าปราศจากความโกรธแค้นหรือเศร้าหมอง มีเพียงความประหลาดใจ จากนั้นค่อยคลี่คลายกลายเป็นรอยยิ้ม
“เป็นตาทึ่มที่เหลือเชื่อจริง ๆ”
“นั่นสินะ”
เธอมองเขาอย่างพินิจพิจารณา ครู่หนึ่งก็แสดงความเห็น “..แต่ถ้าพูดถึงว่าได้ทั้งผู้ชายหรือหญิง ก็เรียกไบสินะคะ เวลามองคนสวย ๆ หรือเห็นสาวตรงสเปคยังรู้สึกอะไรหรือเปล่า”
เขายักไหล่ “ไม่รู้สิ”
“เห?”
“จะว่าไงดีล่ะ...” ภูเมศข่มความรู้สึกเขิน พยายามเรียบเรียงคำพูด “ผู้ชายหรือผู้หญิง ก็คิดว่าคงรักคนอื่นนอกจากเขาไม่ได้อีกแล้ว”
“โอ้โห”
“เวลาเห็นเขายิ้มก็จะมีความสุข ถ้าเห็นเขาร้องไห้ก็เหมือนจะเจ็บไปด้วยจนทนไม่ไหว...อยากดูแล อยากอยู่เคียงข้างไปทั้งชีวิตจนกว่าจะแก่ไปด้วยกัน..”
เพียงขวัญยกมือขึ้นปิดปาก
“ให้ตายเถอะ!” จากนั้นเอามือตบต้นขาตัวเองอย่างอดไม่อยู่ “คุณพูดอะไรโรแมนติกแบบนี้ได้ด้วย ไม่อยากเชื่อเลย ฉันตกใจจริง ๆ นะ”
“..อะ...อะไรเล่า..”
พอโดนทักก็เริ่มจะเขินหนักเข้าแล้ว มือไม้ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน
“นี่รู้หรือเปล่า ตั้งหลายปีก่อนเราจะหย่ากัน ไม่สิ ตั้งแต่สมัยรู้จักกัน ยันตอนจีบ ยันแต่งแล้วหย่าแล้ว คุณงี้อย่างกับท่อนไม้ คำพูดคำจาแห้งเหี่ยวเสียไม่มี แล้วดูตอนนี้...”
โดนจ้องด้วยสายตาทึ่ง ๆ จนไม่กล้าสบตาคู่สนทนาแล้วสิ
“..ก็แค่พูดอะไรที่รู้สึก” เขาอุบอิบ
เพียงขวัญทำเสียงว้าวเบา ๆ ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ถึงกับผิวปากแซว
“นั่นละถึงได้ตกใจสุด ๆ” เธอว่า ริมฝีปากระบายยิ้มอ่อนโยน “..สีหน้า แววตา ไปหมดเลย”
เขาเผลอยกมือจับแก้มตัวเองโดยอัตโนมัติ ขณะที่อดีตภรรยาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง รอยยิ้มยังค้างอยู่บนนั้นคล้ายอ่อนใจกับเขาเหลือเกิน
“เขาก็รักคุณใช่ไหมคะ”
นึกไปถึงคำบอกรักซ้ำไปซ้ำมาในจูบคืนนั้น ทั้งหน้าก็เห่อร้อน แต่ยังผงกศีรษะรับตามตรง
“หลงตัวเองชะมัด” เธอค่อนขอดทีเล่นทีจริงพลางทำจมูกย่น แต่แล้วก็หัวเราะออกมา
“ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง ถึงจะช็อคไปหน่อย แต่ยินดีด้วยจริง ๆ”
เขาก้มลงมองหน้าเธอ รอยยิ้มจริงใจปรากฏอยู่บนนั้น
เขายิ้มรับความปรารถนาดี
“ขอบคุณครับ”
เขาเทียวไปเทียวกลับ ช่วยงานศพของธเนศแล้วกลับมาเฝ้าธัญญ์ที่โรงพยาบาล รวมแล้วก็ไปเกือบทุกวัน แต่เจอเพียงขวัญแค่วันเดียว หลังจากนั้นเธอก็ไม่มาปรากฏตัวที่นั่นอีก
ทางด้านภาคี เจ้านายของเขาที่วิ่งวุ่นหลายเรื่อง ดูเหนื่อยล้าเอาการ นึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย โอกาสนี้จึงได้พูดคุยกันมากกว่าที่เคย รู้ในระหว่างนั้นเช่นกัน ว่าธเนศไม่มีลูกหลานคนอื่นอีกนอกจากธัญญ์และตัวคนเล่าเอง
“ลำบากหน่อย แต่จะค่อย ๆ จัดการไป” ภาคีว่าอย่างนั้น “ตอนแรกก็คิดว่าอาจมีปัญหาเรื่องมรดก ทรัพย์สินของเขาเยอะแยะไปหมด แต่ไม่เห็นมีญาติที่ไหนที่ยังติดต่อกันอีก ผมเอง ถึงเป็นลูกก็ใช่ว่าจะมีอำนาจมากมาย ส่วนคุณธัญญ์เป็นลูกบุญธรรมซึ่งได้รับการจดทะเบียนถูกต้องตามกฏหมาย แต่เจ้าตัวก็ดูไม่สนใจอยากรับช่วงต่อธุรกิจของคุณธเนศสักนิด”
ภูเมศพยักหน้า พอจะเข้าใจความกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของอีกฝ่าย
“แต่เรื่องนั้นตกไป เขาเขียนพินัยกรรมไว้แล้ว” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก “ผู้จัดการมรดกก็เตรียมไว้พร้อม เหมือนเขารู้ว่าสักวันอาจตายไปโดยไม่ทันได้สั่งเสีย แถมรายละเอียดในนั้นก็...จะว่าไงดี..”
เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ อีกฝ่ายก็ทำตาแดง ๆ พูดเสียงขึ้นจมูก
“...ไม่เห็นเคยรู้เลย ว่าเขาเห็นผมเป็นลูกคนหนึ่งอยู่เหมือนกัน เขาไม่เคยแสดงให้เห็นสักนิดจนวันที่ตัวเองไม่อยู่แล้ว ไม่ได้อยากได้อะไรขนาดนั้น แต่ทำไมถึงยกให้มากกว่าคุณธัญญ์ที่เขาทั้งรักทั้งหวงอีกล่ะ”
ภูเมศเพียงแต่รับฟังเงียบ ๆ ถ้าจะถามเขาละก็ คงไม่มีทางได้คำตอบไม่ใช่หรือ แต่เพราะฝ่ายนั้นเหมือนแค่รำพึงกับตัวเองมากกว่า จึงได้ปล่อยให้พูดต่อไป
“ส่วนของคุณธัญญ์ มีคฤหาสน์ใหญ่หลังนั้นที่เขาเคยอยู่มาตั้งแต่เด็ก อสังหาริมทรัพย์อีกสองแห่ง กับหุ้นในบริษัทเล็กก่อตั้งไม่นานนักในเครือ เจ้าตัวเคยไปลองงานที่นั่นมาระยะหนึ่ง ดูเหมือนจะชอบอยู่เหมือนกัน เขาคงคุ้นมืออยู่แล้ว แต่หากจะปล่อยทิ้งก็ไม่มีปัญหา คงรู้ว่าเขาไม่ชอบบริหารอะไรเยอะแยะ”
ภาคีทอดสายตาไปไกล นับนิ้วไล่เรียง พลางพูดต่อช้า ๆ
“..ทรัพย์สินอีกส่วนหนึ่งเข้ามูลนิธิที่เขาตั้ง นอกนั้นกลายเป็นของผมทั้งหมด หลัก ๆ ที่น่าหนักใจเป็นธุรกิจส่งออกอัญมณีของเขา เคยถูกสั่งให้ลองศึกษาอยู่ระยะหนึ่ง เหนื่อยจะแย่ แต่ตอนอยู่ในมือเขาก็ไปได้สวย ไม่รู้ว่าจะถูกโยนมาไม่ทันตั้งตัว อย่างอื่นที่รอง ๆ ลงไปก็เป็นหุ้นของที่ต่าง ๆ กับงานบริหารทั้งนั้น เหมือนจะยกเก้าอี้ตัวเองให้ผมเป็นตัวตายตัวแทนดื้อ ๆ”
“ลำบากหน่อยนะครับ” เขาพึมพำให้กำลังใจ แต่ไม่รู้ว่าเหมาะแก่สถานการณ์หรือเปล่า
“ตลกดี ที่จริงน่าจะดีใจ แต่แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว จากนี้จะต้องมีชีวิตแบบไหนกันนะ” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก ร่ายออกมายาวเหยียด “อย่างกับจะได้ยินเสียงระอาของคนคนนั้น ว่าใครจะไปสั่งธัญญ์ให้นั่งเก้าอี้บริหารได้ มีหวังคงปล่อยล่มจมแบบมุมปากไม่กระดิกสักนิดด้วยซ้ำ เพราะงั้นเธอช่วยรับไปหน่อยแล้วกัน ระหว่างนั้นก็ตามดูเขาให้ดีด้วย เหมือนตอนถูกสั่งให้นั่งเก้าอี้ประธานของบริษัทปัจจุบันที่คุณกับผมทำงานอยู่นั่นละ”
“เหนื่อยหน่อยนะ” เขาพูดคล้ายเดิม คราวนี้เริ่มเห็นอกเห็นใจขึ้นมาจริง ๆ นัยน์ตาฝ่ายนั้นแดงก่ำอย่างคนอดหลับอดนอนมาหลายวันจนใกล้สติหลุดแล้ว
“จริงสิ พรุ่งนี้คุณหมออนุญาตให้ธัญญ์กลับบ้านได้แล้วนะครับ” เขาพาคุยเรื่องอื่นให้หายเครียดลงบ้าง
“งั้นหรือ?” สีหน้าคนฟังดีขึ้นนิดหน่อย ดูเป็นห่วงธัญญ์จริง ๆ “ไม่ค่อยมีเวลาไปเยี่ยมเลย”
“เรื่องนั้นเขาเข้าใจดี ไม่งอแงหรอก”
ภาคีแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ได้ยินภูเมศใช้คำว่างอแงกับธัญญ์ ปกติคนคนนั้นเคยงอแงกับใครที่ไหน ไม่ได้ใกล้เคียงธัญญ์ที่ตัวเองรู้จักสักนิด
ขณะที่ภูเมศลืมสนใจสีหน้าคู่สนทนาไปสนิท ระบายลมหายใจยาว คิดไปถึงคนที่นอนแกร่วอยู่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลมาหลายวัน
ช่วงสามสี่วันแรก ทั้งซึมทั้งหงอยจนน่าสงสาร ปลอบกันทั้งวันจนแทบจะจับอุ้มนั่งตัก ดึกดื่นบางทียังสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งร้องไห้ ลืมตาเห็นเพดานขาวเหนือขึ้นไปก็พลิกตัวตะแคงอยู่ไม่สุข เกิดเสียงกุกกักจนเขาตื่นมาหลายหน กว่าจะสงบลงได้ก็นานทีเดียว บางครั้งมองเห็นเงาที่ทอดลงบนผนังจากแสงภายนอกก็บอกไม่ชอบ นอนไม่หลับ อ้อนให้ช่วยปิดม่านให้หน่อย หนักเข้าก็บอกขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกันได้ไหม
เรื่องแบบนั้นทำได้ที่ไหน พยาบาลเข้ามาวัดสัญญาณชีพทุกสี่ชั่วโมงเห็นจะได้ เกิดเผลอลืมตัวทำอะไรเหมือนตอนอยู่บ้านไปแล้วถูกเจอเข้า คงกลายเป็นเรื่องยุ่งยากแน่ ๆ
พอเขาส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ฝืนทำใจแข็งเต็มที่ ลูบผมฝ่ายนั้นจนหลับไป ตื่นมาอีกทีตอนเช้า ปรากฏเจ้าตัวลงมานอนเบียดบนที่นอนสำหรับญาติเสียอย่างนั้น หน้าซบอยู่กับอก เปลือกตาหลับพริ้มอย่างสุดแสนสบายใจ แขนกอดรอบเอวเขาไว้แน่น แถมเขาก็กอดตอบเสียแน่นหนาไม่แพ้กัน แต่โชคดีตื่นทันหวุดหวิดก่อนคุณพยาบาลเข้ามา ใจหายใจคว่ำไปอีกพักใหญ่
คนที่หลับยาวไม่ตื่นระหว่างคืนเลย เห็นจะมีแต่เจ้าลูกชายที่นอนอุตุอยู่อีกฝั่งพร้อมหมอนผ้าห่มผืนโปรดของเจ้าตัวนั่นละ
เมื่อผ่านไปเกือบสัปดาห์ ดูเหมือนสภาพจิตใจจะดีขึ้นพอกับร่างกาย ไม่ค่อยมีอาการไอหรือหอบเหนื่อยแล้ว สายให้ออกซิเจนทางจมูกก็ไม่จำเป็นต้องใช้อีก เสียงกลับมาทุ้มต่ำนุ่มหูเหมือนเก่า แต่ท่าทางจะเริ่มเบื่อ และดูเหมือนวิธีแก้เบื่อของเด็กเจ้าเล่ห์คนนั้นคือแกล้งเขาเล่น บางทีก็ชวนพร้อมภูมิมาเป็นเครื่องมือร่วมรังแกพ่อตัวเองด้วย ให้ตายเถอะ
เขายกนิ้วขึ้นถูปลายจมูกตัวเองเบา ๆ เมื่อคิดไปถึงว่าตอนเช้าโดนอะไรมาอีก
เพราะรู้ว่าทำอะไรเกินเลยในโรงพยาบาลไม่ได้ คราวนี้เลยเหมือนยิ่งสนุกใหญ่ ตอนเช้าบางทีนึกขี้เกียจจับช้อนกินข้าวขึ้นมา บอกให้ป้อนหน่อยได้หรือเปล่า เรียกเสียเสียงนุ่มว่า “คุณภู...คุณภู...” ฟังแล้วหัวใจจะวาย ยังไม่นับสายตาวาววับที่เวลาแบบนี้เหมือนจะเปลี่ยนจากลูกแมวเซื่อง ๆ เป็นเสือจ้องเหยื่อนั่นอีก
พอตักอาหารส่งเข้าปาก แทนที่จะงับช้อน ก็งับนิ้วคนป้อนแทน ทั้งที่ห่างกันตั้งโยชน์ ปลายลิ้นร้อนผ่าวเฉี่ยวเบา ๆ บนผิวเนื้อ โดนเข้าไปรอบแรกถึงกับต้องขอตัวไปสงบจิตสงบใจในห้องน้ำ ฟังเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของพร้อมภูมิกับพี่เลี้ยงที่ชวนกันเล่นอย่างอื่นระหว่างรอเขาออกไป
“สีหน้าคุณก็ดูดีขึ้นนะ” ภาคีทัก กระชากเขากลับจากภวังค์หอมหวาน “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่”
เขารีบยกมือตะปบหน้าตัวเอง นึกสงสัยว่ากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่จนถึงเมื่อครู่นี้
“คุณธัญญ์เป็นไงบ้างแล้วล่ะ”
“ดีขึ้นเยอะ” เขาว่า ตั้งสติกลับมาสู่บทสนทนาได้ในที่สุด “เขาพูดถึงคุณด้วย บอกว่าพี่ภาคีลำบากแย่”
“หือ?” คนฟังทำสีหน้าแปลกใจ “เขาเรียกผมอย่างนั้นหรือ”
ภูเมศก็ทำหน้าแปลกใจกลับไปเช่นกัน “เรียกอย่างนั้นที่ว่า หมายถึง ‘พี่ภาคี’ น่ะหรือครับ”
อีกฝ่ายได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ
“ตั้งแต่ได้ยินเขาพูดถึงคุณมา ก็เห็นเรียกแบบนี้ตลอดนี่?”
ภาคีถึงกับอึ้งไปครู่ใหญ่ ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง จากนั้นค่อยหัวเราะออกมาด้วยท่าทางเหมือนยอมใจ “เชื่อเขาเลย”
เห็นแล้วอดสงสัยไม่ได้ “มีอะไรหรือครับ”
ชายหนุ่มมองเขา รอยยิ้มอ่อนอกอ่อนใจยังอยู่บนริมฝีปาก ไม่ตอบแต่ถามกลับมาแทน
“กลายเป็นเด็กน่ารักไปแล้วหรือนี่ คุณทำอะไรกับเขาน่ะ”
“ผมเนี่ยนะ” เขาเลิกคิ้ว แต่เมื่อใคร่ครวญให้ดี ก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงจริงเสียด้วย “...เขาก็น่ารักขึ้นจริงนั่นละ น่ารักจนคิดว่าให้ตายเถอะ คนคนนี้จะยังน่ารักขึ้นกว่าเดิมได้อีกเรอะ?”
ภาคีหัวเราะ ไม่คัดค้านอะไร ขยายความให้ฟังถึงความงุนงงเมื่อครู่
“คุณรู้ไหม ก่อนหน้านี้ เขาเรียกผม ‘พี่’ แบบนับคำได้ ยิ่ง ‘พี่ภาคี’ เนี่ย มีไว้ใช้ตอนตั้งใจประชดเท่านั้นละ”
“ดูร้ายกาจอยู่เหมือนกันนะครับ”
“ใช่ไหมล่ะ” อีกฝ่ายเออออ “ปกติก็มีแต่ ‘คุณ ๆ’ มากหน่อยก็มี ‘คุณภาคี’ ห่างเหินสุด ๆ จนใครรู้ว่าเป็นพี่น้องก็ต้องสงสัยทั้งนั้นว่าเป็นพี่น้องประเภทไหนกัน”
ภูเมศไม่ขัดว่าเขาเองก็เป็นหนึ่งในคนที่สงสัยเหล่านั้น
“ไหนจะสถานะที่อย่างกับเจ้านายลูกน้องตลอดเวลาอีก คุณก็เห็นใช่ไหม แปลกใจใช่ไหมล่ะ”
เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
“เพราะคุณธัญญ์มีบุญคุณกับผมมากน่ะ”
“ผมว่าเขาอาจจะอยากให้คุณเรียกเขาว่าธัญญ์เฉย ๆ ก็ได้นะ” เขาพูดแทรกเบา ๆ
“หือ?”
“ไว้ตอนเจอกันครั้งหน้า ลองดูไหมล่ะครับ” ชายหนุ่มเสนออย่างตรงไปตรงมา “เหมือนอย่างพี่น้องทั่วไปเขาทำกัน”
ฝ่ายนั้นเหมือนจะอึ้งไปอีกอึดใจหนึ่ง จากนั้นหัวเราะเสียงแผ่วอีกหน ดูลำบากใจอยู่เล็กน้อย “นั่นสินะ”
“เป็นน้องชายที่เอาแต่ใจสินะครับ”
“มากเลยล่ะ” ข้อนี้ภาคีตอบแทบไม่ต้องคิด “จะว่าไงดี อินดี้สุด ๆ นึกอยากทำอะไรก็ทำ เหมือนจะมีเหตุผล แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีจริง ๆ หรือแค่ทำเหมือนว่ามีเหตุผลที่คนอื่นไม่รู้ คุณนึกภาพแมวสักตัว เวลาเราเห็นมันทำอะไรแปลก ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไปทำไม เรียกก็ไม่มา แต่พอไม่เรียกก็มาด้อม ๆ มอง ๆ”
“อืม เข้าใจเลย”
“แต่ก็เป็นน้องชายที่น่ารักนะ” ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบา
เขาพยักหน้ารับ
“เป็นพี่เลี้ยงที่น่ารัก เป็นคนรักที่น่ารักด้วย”
อีกฝ่ายหันมาทำสีหน้าคลื่นเหียนใส่ จากนั้นยิ้มบางทั้งที่ยังโคลงศีรษะไปมา
“พวกคุณนี่ก็จริง ๆ เลย”
เขาทำหน้าเขิน ๆ ชวนเปลี่ยนเรื่อง
“พรุ่งนี้เขาจะมาฟังสวดวันสุดท้ายด้วยนะครับ”
ภาคีพยักหน้ารับช้า ๆ
“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม”
“แข็งแรงขึ้นแล้ว”
“จิตใจก็ด้วยรึเปล่า?”
ภูเมศชะงักไปครู่หนึ่ง
“จิตใจก็ด้วยครับ” จากนั้นคลี่ยิ้มกว้าง “เข้มแข็งกว่าที่คิดเสียอีก”
ภาคีพยักหน้า เป็นเชิงบอกว่าดีแล้ว สายตาเหมือนจะบอกว่าฝากหน่อยล่ะ แต่ไม่ได้พูดออกมา
เขาเองก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่ท่าทางคงอ่านได้ไม่ยาก
น้องชายคุณ จะดูแลให้อย่างดีด้วยชีวิตเลย
ชัดเจนถึงเพียงนี้ ต้องอ่านออกแน่นอน
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 29 (ต่อ)
โชคดีที่ธัญญ์อาการดีวันดีคืนจนหมออนุญาติให้ออกจากโรงพยาบาลได้ กินยาต่อที่บ้านแล้วนัดไปดูอาการในอีกสองสัปดาห์ให้หลัง ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลทันมีโอกาสได้ร่วมฟังสวดพระอภิธรรม วันถัดไปเป็นงานฌาปนกิจ ทำพิธีขอขมาศพก่อนเคลื่อนไปตั้งที่เมรุ ขออโหสิกรรมในทุกสิ่งที่เคยได้ล่วงเกินต่อกัน
พวกเขาอยู่ในชุดดำไว้ทุกข์ ตนเองยืนเคียงข้างธัญญ์เงียบ ๆ ฝ่ายนั้นคงกิริยาสำรวม สีหน้านิ่งสงบ ไม่ร้องไห้ออกมาแม้แต่น้อย วางธูป เทียน ดอกไม้จันทน์ ก่อนเริ่มประชุมเพลิง
อากาศหนาวเย็นลงอีกเล็กน้อย แต่ท้องฟ้าเดือนธันวาคมยังกระจ่างสดใส สีฟ้าสดบนนั้นตัดกับสีเทาเข้มของควันที่ลอยขึ้นสูงจากปล่องเมรุในความเงียบงัน
เขานึกเป็นห่วงธัญญ์ ลอบมองใบหน้าอีกฝ่ายจากด้านข้าง เห็นสายตาเจ้าตัวมองขึ้นไปบนฟ้า ตามกลุ่มควันที่ค่อย ๆ กลืนเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าครามเบื้องบนในที่สุด
ทั้งภาคีและธัญญ์ยืนแผ่นหลังเหยียดตรง ไหล่สองข้างผึ่งผาย ไม่เสียกิริยาแม้แต่น้อย ผู้คนที่มาร่วมงานมองสองพี่น้องด้วยสีหน้าแฝงนัยชื่นชมบุคลิกของทั้งสอง ไม่มีใครรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังอันนำมาสู่ความตายของธเนศ
พวกเขาไม่ได้อยู่จนถึงตอนเก็บอัฐิ เพราะภาคียืนยันให้ธัญญ์กลับไปพักผ่อนได้แล้ว ที่เหลือตนจะเป็นคนจัดการต่อเอง
ได้ยินพี่ชายกล่าวเช่นนั้น ธัญญ์คิดตามอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค้อมศีรษะลงน้อย ๆ เอ่ยเสียงสุภาพ
“ขอบคุณครับ..พี่ภาคี”
เจ้าของชื่อชะงักไป จ้องมองน้องชายต่างสายเลือดอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะค่อย ๆ อ้าปากเรียกเสียงแผ่วอย่างไม่แน่ใจ
“...ธัญญ์..”
“ครับ?”
สองพี่น้องมองหน้ากัน จากนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายคลี่ยิ้มออกมาก่อน แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมาทั้งตาแดง ๆ กันทั้งคู่
“ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” เขาว่า จากนั้นพยักพเยิดไปทางภูเมศ “อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงนักล่ะ”
ธัญญ์พยักหน้า “พี่ก็ด้วย”
“ต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ติดต่อมาได้”
“แล้วจะยังมาแอบตามดูอีกไหม”
“ไม่ว่างแล้วนี่สิ”
“ลำบากหน่อยนะครับ” ธัญญ์พูดอย่างไม่ยี่หระสักนิด ว่าที่จริงโดยฐานะแล้ว ตัวเองก็ควรมาขึ้นนั่งเก้าอี้ผู้บริหารกับเขาเหมือนกัน
“ช่วยไม่ได้นะ” ภาคียักไหล่ ยิ้มอ่อนใจ “มีน้องชายอินดี้”
“เป็นพี่ชายนี่เหนื่อยจริง ๆ” ยังมีหน้ามาพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเองอีก “สู้นะครับ”
“เด็กคนนี้นี่นะ”
สองพี่น้องมองหน้ากันยิ้ม ๆ ครู่หนึ่ง ก็โผเข้ากอดกันกลมดิก ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกในชีวิตของทั้งคู่
พักหนึ่ง ภาคีก็ตบหลังน้องชายเบา ๆ จากนั้นปล่อยมือ พยักหน้าว่าไปได้แล้วมั้ง คุณแฟนจ้องเขม็งจนหน้ากระตุกแล้ว
แวบหนึ่งนั้น ทันเห็นว่าพวงแก้มธัญญ์ที่มักทำหน้านิ่งอยู่เสมอ เวลานี้แต้มสีเลือดฝาดแดงเรื่อ แต่ระหว่างที่เดินกลับไปหาคนรักตัวเองและลูกชายของเขา ก็ยังวางมาดนิ่งสงบได้ไม่มีขาดตกบกพร่อง
“เด็กอะไร ขี้เก๊กชะมัด” ภาคีพึมพำ โคลงศีรษะน้อย ๆ เงยขึ้นมองฟ้า
ส่งความรู้สึกไปกับควันสีเทาซึ่งยังเหลือลอยอ้อยอิ่งอยู่บางเบา ถึงใครสักคนซึ่งอาจมองอยู่จากที่ไหนสักแห่ง
จะดูแลเขาเองครับ
คนคนนั้นก็คงจะช่วยดูแลอย่างเต็มที่เหมือนกัน
ไปสู่สุคตินะครับ...คุณพ่อ
ขากลับวันนั้นพวกเขาแวะกินมื้อเย็นนอกบ้าน ร้านกุหลาบขาวที่ธัญญ์ตกลงทำงานให้เฉพาะวันอาทิตย์ และพรุ่งนี้ก็จะถึงวันอาทิตย์พอดี นอกจากมากินแล้ว จึงถือโอกาสลางานต่อไปด้วยเลยอีกสักระยะ
พนักงานที่หยิบเมนูมาส่งคือเจ้าหนุ่มตัวผอมคนเดิมที่เคยเห็นว่ารู้จักกับธัญญ์ ซึ่งเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนเข้า ก็ร้องทักเสียงหลง
“พี่ธัญญ์!”
“อืม”
ความตื่นเต้นในน้ำเสียงผิดกันลิบลับจนอดสงสารคนทักไม่ได้ แต่จะด้วยชินแล้วหรืออะไรก็ตาม เจ้าหนุ่มนั่นดูไม่เดือดร้อนสักนิด
“ได้ข่าวว่าพี่ป่วยเข้าโรง’บาล”
ธัญญ์พยักหน้า ทว่าไม่สนใจตอบคำถามอีกฝ่ายที่เซ้าซี้ไม่หยุดว่าเป็นอะไร ทำไมปุบปับ ทำไมนั่น ทำไมนี่ กระทั่งลุงยศ เจ้าของร้านเดินหน้าถมึงทึงเข้ามา เอาเมนูฟาดแขนเจ้าเด็กเสิร์ฟป้าบใหญ่เป็นการกระตุ้น บนสนทนานอกเรื่องเมนูอาหารก็จบลงที่ตรงนั้น
“ทำงานได้แล้ว” ลุงย้ำก่อนจะมองธัญญ์แวบหนึ่ง จากนั้นพึมพำ
“รีบหายแล้วรีบมาทำงานล่ะ!”
ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ กลับเข้าไปหลังร้าน ได้ยินเสียงเป๊กกระซิบตามหลังว่าตาลุงผีแกคิดถึง แต่เขินน่ะ!
ธัญญ์พยักหน้า เออออด้วยสายตาโดยไม่ต้องส่งเสียง
ภูเมศอดยิ้มไม่ได้ น่าแปลกที่คนท่าทางมนุษยสัมพันธ์ติดลบอย่างธัญญ์คนก่อน บัดนี้ดูจะมีมิตรสหายในหลาย ๆ ช่วงวัยผิดคาด
มีเสน่ห์จริง ๆ นั่นละนะ คิดแล้วภูมิใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็เป็นความภูมิใจผสมหวงอย่างไรพิกล
กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำแล้ว พร้อมภูมิท่าจะเหนื่อยน่าดูกับการต้องสำรวมกิริยาท่าทางในงานฌาปนกิจ ขณะพวกผู้ใหญ่พูดอะไรกันไม่รู้เรื่อง เด็กชายอยู่นิ่ง ๆ ไม่ก่อกวน ไม่เล่นซน มาครึกครื้นเป็นปกติก็ตอนออกจากงานแล้ว
กลับมาบ้าน หลังอาบน้ำเสร็จก็อ้าปากหาวหวอด นั่งดูการ์ตูนได้ถึงแค่ตอนผู้ใหญ่อีกสองอาบน้ำจนเสร็จเหมือนกัน กลับมาดูอีกหน เห็นว่าเด็กชายแทบฟุบหลับคาโซฟา คงอดทนมาเต็มที่แล้วจริง ๆ
แต่วันนี้เหมือนเป็นรางวัลพิเศษของการเป็นเด็กดี ทั้งพ่อทั้งพี่ธัญญ์จูงมือเขาคนละข้างส่งเข้าห้องนอน ล้มตัวลงกลางเครื่องนอนลายโปรดที่คิดถึงน่าดู หลังจากขนของไปนอนโรงพยาบาลเป็นเพื่อนพี่ธัญญ์เสียนาน เพิ่งได้กลับมานอนห้องอีกครั้งเป็นคืนที่สอง วันนี้จะต้องนอนเกลือกกลิ้งให้คุ้ม
“ราตรีสวัสดิ์ไอ้ลูกชาย” ภูเมศว่า ลูบผมเด็กชายเบา ๆ
“ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ” เด็กน้อยตอบเสียงงัวเงีย “ราตรีสวัสดิ์พี่ธัญญ์”
พี่เลี้ยงพยักหน้า พึมพำว่า “ฝันดี” ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเขา ปิดไฟให้เรียบร้อย เดินเบาจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า มีแค่เสียงปิดประตูแผ่วเบาตามหลัง
ทั้งบ้านเหลือเพียงความเงียบ กระทั่งได้ยินเสียงภูเมศกระแอมออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติสุด ๆ
“กินยาหลังอาหารหรือยัง”
ธัญญ์เอียงคอ ทำตาใส “คุณถามผมแล้วหลังอาหารที่ร้านนั่น”
“อ้อ”
“แต่จะตอบให้อีกทีก็ได้ว่ากินแล้ว”
“อืม..นั่นสินะ” เขาเผลอยกมือแตะจมูกอีกแล้ว เขินทีไรทำอย่างนี้ทุกทีสิน่า ว่าแต่ไอ้ความเขินแบบนี้มาจากไหนกันนะ เป็นเพราะไม่ได้อยู่ตามลำพังสองคนโดยแท้จริงมาเกือบสองสัปดาห์แล้วหรือเปล่า
“แต่ยังมียามื้อก่อนนอนนะครับ”
เขาเหลือบมองนาฬิกา “เกือบสี่ทุ่มแล้ว กินได้แล้วมั้ง”
“ป้อนสิ”
ว่าพลาง แตะนิ้วชี้บนริมฝีปากตัวเอง สีหน้าใสซื่ออย่างถึงที่สุด แต่ในหัวต้องมีแผนแกล้งเป็นล้านแปดอย่างแน่นอน
“อา..รอแป๊บ”
เขาเดินไปรื้อถุงใส่ยา ไล่ดูไปทีละซองอย่างตั้งอกตั้งใจ ตัวเองนี่มันคนประเภทรู้เขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอกชัด ๆ
เจอแล้วซองหนึ่ง เขียนว่าเป็นยาแก้แพ้ รับประทาน 1 เม็ด ก่อนนอน
“คุณภู...” จู่ ๆ ฝ่ายนั้นก็เอ่ยเสียงนุ่มจากด้านหลัง ใกล้จนลมหายใจรดต้นคอ เอ่ยถึงเขาด้วยคำเรียกแบบที่เจ้าตัวต้องรู้แก่ใจแน่ ๆ ว่ามีผลปั่นป่วนชวนกระโดดขย้ำคนพูดอย่างรุนแรง
“..คุณภู” ทุ้มต่ำ..อ่อนหวาน “ขนลุกเลย บอกซิว่ากำลังคิดเรื่องลามกอยู่ใช่หรือเปล่า”
เขาหน้าร้อนจี๋ แต่แสร้งทำคิ้วขมวดเต็มที่ ครั้นจะหันไปหาคนพูดพร้อมกับปรามว่าอย่าทำเป็นเล่นไป กลับพบว่าคนปากดีที่ส่งเสียงหวาน ๆ ใส่นั่นแหละ ดูจะหน้าแดงยิ่งกว่าเขาเสียอีกไม่ใช่หรือไง
“อย่าทำอ่อยเหยื่อทั้งที่ตัวเองก็เขินขนาดนี้ได้ไหมล่ะ”
ธัญญ์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยทำแก้มอูมขึ้นมานิดหน่อยเหมือนไม่ได้ดั่งใจ “ที่จริงก็ชอบให้เรียกใช่ไหมล่ะครับ แต่ดันยั่วไม่ขึ้นเอาซะเลย เสียความมั่นใจหมด”
“เอาน่า” เขาบ่น พยายามไม่สบตาอีกฝ่ายในช่วงอันตรายนี้ ส่งเม็ดยาป้อนเข้าปากคนเพิ่งทุเลาจากอาการป่วย รีบชักมือกลับมาก่อนจะโดนงับนิ้วให้สติเตลิดเปิดเปิง จากนั้นยกแก้วน้ำขึ้นตามจรดริมฝีปากฝ่ายนั้น
“มัวแต่เล่นเดี๋ยวก็ไม่หายหรอก”
ถึงจะกินยาอย่างว่าง่าย แต่ยังไม่วายงึมงำตอบโต้ก่อนกระดกน้ำ
“หมอบอกหายแล้วต่างหาก”
“ไว้หายสนิทก่อน” เขาเหน็บปอยผมดำขลับที่ปรกแก้มธัญญ์ไปทัดไว้ข้างหู “เดี๋ยวเหนื่อยหอบขึ้นมาทำไง”
“ทำไมผมจะต้องเหนื่อยหอบด้วยล่ะ”
ธัญญ์กะพริบตาปริบ ๆ มุมปากอิ่มยกขึ้นน้อย ๆ ดูซื่อบริสุทธิ์ แต่รู้เลยว่าขุดหลุมดักรอไว้แล้วแหง ๆ
ภูเมศยิ้มอ่อนใจ ถึงจุดนี้ก็ไม่รู้จะหลบไปทำไมเหมือนกัน ถ้าอย่างไรก็ต้องร่วงลงไปอยู่ดี สู้โดดลงไปเลยด้วยท่าสวย ๆ ดีกว่า
“คิดว่าฉันทนไม่ทำอะไรเธอมาเป็นอาทิตย์ ๆ เพื่ออะไรล่ะ” เขากระซิบเสียงแหบพร่า กดจูบที่ขมับและหางตาธัญญ์ซ้ำไปซ้ำมา เป่าลมหายใจร้อน ๆ ใส่ใบหูฝ่ายนั้นอย่างจงใจ “ถ้าเริ่มละก็ จะหยุดไม่ได้เลยรู้ไหม?”
ไอ้วิธีพูดแบบนี้มันฟังดูหื่นจนละอายใจพิลึก แต่ธัญญ์ก็กระเซ้ากลับใต้สีหน้านิ่ง ๆ ทว่าแก้มแดงก่ำ
“คิดเรื่องลามกอยู่จริงด้วย” เสียงนุ่มเหมือนเดิม แต่ดูจะซ่อนความครึ้มอกครึ้มใจไว้นิดหน่อย เป็นความย้อนแย้งที่น่ามันเขี้ยวอย่างถึงที่สุด
“ไม่จบแค่รอบหรือสองรอบหรอกนะ”
กระโดดลงไปอีกชั้น
“ฟิตขนาดนั้นเชียว?”
นี่ก็หลุมอีกชั้น ถ้าโดดลงไปลึกกว่านี้คงเป็นอันจบเห่ ปีนกลับไม่ไหวแหง ๆ
“ขนาดนั้นแหละ”
“พิสูจน์สิ”
ฝังกลบไปเลยแล้วกัน
“เด็กอะไร”
เพราะอย่างนั้น จึงได้เริ่มต้นจูบเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าไปหิวโหยมาจากไหน
ไม่สิ...ตั้งเกือบสองสัปดาห์เชียว กำลังหิวอยู่มากจริง ๆ นั่นละ
To be continued…
งวดถัดไปอ่านต่อข้างล่างเลยค่ะ
v
v
v
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 30
สติซึ่งเหมือนถูกเป่าหายไปกลับเข้าร่าง ตอนที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะยืนไม่อยู่ สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ต้องคล้องแขนรอบต้นคอเขาเพื่อพยุงตัว จึงได้ถอนริมฝีปากออกมา ยืนหายใจหอบน้อย ๆ
หน้าร้อนเห่อไปหมด
เขินจะแย่ แต่ครั้นเหลียวมองธัญญ์ ดูจะเป็นหนักกว่าเสียเขาอีก ได้แต่คิดว่าน่ารักจะบ้าตาย ลืมความอายของตัวเองไปชั่วขณะ
สุดท้ายต้องขอร้องแกมบังคับให้รีบเข้านอน พาไปส่งถึงข้างเตียง
เขาดึงผ้าห่มคลุมให้ฝ่ายนั้นเรียบร้อยถึงคอ อยากให้นอนสบาย ๆ บนเตียงกว้างคนเดียวสักสองสามคืนจนกว่าจะหายดี ส่วนเขาเองตั้งใจหลบไปนอนโซฟาก่อน
ตอนเกลี้ยกล่อมอย่างนั้นกับธัญญ์ ก็เหมือนไม่มีปัญหาอะไร
ก็แค่ เหมือน ไม่มีปัญหาอะไร เท่านั้นแหละ
เจ้าตัวแสบนั่น ปากไม่เรียกร้อง แต่งัดท่าไม้ตายประจำตัวมาใช้อีกหน กำชายเสื้อเขาแน่นไม่ปล่อย
มิไยจะจ้องเขม็งอย่างไรก็ทำหน้าไม่สะทกสะท้าน พอจนปัญญาถึงขั้นจะถอดเสื้อหนี ยังสู้ความไวของเจ้าพี่เลี้ยงไม่ได้สักนิด ข้อมือโดนคว้าหมับเป็นที่เรียบร้อย ตัวก็โต แรงไม่ใช่น้อย ๆ กำไว้แน่นจนแกะไม่ออก เสื้อที่เพิ่งถูกถอดกองกับพื้นอย่างไร้ความหมาย
“ธัญญ์”
“ครับ?”
“นอนได้แล้ว”
“อื้อ”
“อื้อเอ้ออะไรล่ะ” ทำเสียงน่าเอ็นดูอะไรแบบนี้ จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีนะ
พอทำท่าจะใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด ใจแข็งสุดชีวิตให้ตลอดรอดฝั่ง ตอนนั้นก็ได้ยินเข้าพอดี
“คุณภู?”
เอาอีกแล้ว ดูแอบสนุกอยู่ในที เหมือนโดนจับจุดอ่อน (ที่มีอยู่นับไม่ถ้วน) ได้อีกอย่าง ถ้าเขาเป็นขี้ผึ้งหรือเทียนไข ก็คงกำลังละลายเยิ้มอยู่ตรงนั้นเอง
ทั้งเนื้อเสียงนุ่มนวล แพขนตาหลุบลงต่ำ สีหน้าดูเปราะบางในเวลาเหมาะเจาะแบบไม่ต้องพยายาม แต่มือนี่บีบแน่นเป็นคีมเชียว
“ตั้งแต่ที่โรงพยาบาล ตอนนอนก็ไม่ยอมเริ่มกอดผมอีกเลย”
เขากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคออย่างยากลำบาก ก็แหงสิ! คุณพยาบาลเข้ามาวัดไข้บ้าง ดูนั่นดูนี่บ้าง บางทีก็โผล่มาแขวนขวดยาฆ่าเชื้อตอนดึกดื่น คิดว่าเขาต้องอดทนขนาดไหนกัน
“รังเกียจหรือ?”
ถ้อยคำน่าสงสารออกปานนั้น แต่แววตานั่นเป็นของผู้กุมชัยชนะเห็น ๆ
เขาทรุดตัวลงนั่งตรงขอบเตียง ก้มลงประทับจูบลงบนริมฝีปากอุ่น ๆ ที่ร้ายกาจเกินรับมือด้วยวาจา เลือกพูดแค่ไม่กี่คำแต่เล็งเป้าไม่เคยพลาด ปิดไว้แน่น ๆ สักพักด้วยปากตัวเองน่าจะดีกว่า
ในภาพมัว ๆ ที่เห็นจากความชิดใกล้ชวนให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำนั้น แพขนตาดำสนิทของธัญญ์ปรือลง เสียงครางต่ำในลำคอแทรกอยู่ในลมหายใจร้อนผ่าว เคล้าเคลียอ่อนโยนอยู่บนปลายจมูก ถูกห้อมล้อมมอมเมาด้วยกลิ่นกายคุ้นเคย
เผลอตัวกดจูบแนบแน่นลงอีก บดเคล้าหนักหน่วงทว่าอ่อนหวาน ปลายลิ้นแทรกเซาะผ่านกลีบปากนุ่มนิ่ม เกี่ยวกระหวัดคลอเคลียกัน ทั้งเย้ายวนและร้อนระอุจนเหมือนจะหลอมละลายเป็นหนึ่งเนื้อเดียว
หัวใจเต้นระรัวอยู่ในอก ตลอดแนวสันหลังราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ แล่นผ่าน เสียงบดเบียดและดูดเม้มจากริมฝีปากที่เชื่อมกันปลุกเร้ารุนแรงเจียนคลั่ง ยังความรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย ส่วนกลางกายต่ำลงกว่านั้นคัดหน่วงจนทรมาน
“ธัญญ์..”
เสียงเขาแหบพร่าไปหมด เสยผมที่ปรกเลยคิ้วลงมาของฝ่ายนั้นให้พ้นหน้าผาก จึงได้เห็นว่าดวงหน้าเจ้าตัวแดงระเรื่อ นัยน์ตาปรือปรอยฉ่ำเยิ้ม ริมฝีปากช้ำเจ่อเหมือนจะยั่วให้ก้มลงขบขย้ำอีกหน
“..ธัญญ์”
เขาเรียกซ้ำ เหมือนไม่ใช่เสียงตัวเอง พรมจูบทั่วใบหน้าอีกฝ่าย
สองแขนของคนข้างล่างยกขึ้นคล้องรอบคอเขา มือไขว้กันไว้ด้านหลังท้ายทอย ปลายนิ้วคืบเคลื่อนเข้ามาแทรกในเส้นผม กระทั่งฝ่ามือร้อนผ่าวไล้มาถึงสองข้างแก้ม พยายามเกลี่ยผมที่ปรกลงมาให้พ้นใบหน้าเขาเช่นกัน
ทั้งที่เห็นหน้าธัญญ์มาเป็นปีแล้วแท้ ๆ
ดวงหน้างดงามหมดจดยามนี้คลี่รอยยิ้มละมุน บรรยากาศชวนหลงใหลยิ่งทวีขึ้นกว่ายามปกติ แววตาเชื่อมแสงที่ทอดมองมาเปี่ยมสิเน่หาจนทั้งหัวใจอุ่นวาบ
“อยู่แบบนี้พักหนึ่งได้ไหม”
ธัญญ์กระซิบ ไม่เคลื่อนสายตาไปทางอื่นแม้แต่น้อย
“อยากมองหน้าคุณชัด ๆ”
ความรู้สึกรักเอ่อล้นขึ้นมาจนเหมือนจะทนไม่ไหว
เขาพยักหน้า กุมมือฝ่ายนั้นที่แนบกับใบหน้าเขาไว้อีกที ดึงมันมาใกล้ริมฝีปาก ฝังจูบลงตรงกลางฝ่ามือ ประสานสายตาเนิ่นนาน
“อยากฟังคุณบอกว่ารัก”
“...รัก” เขาพึมพำราวตกอยู่ในภวังค์ “รักเธอที่สุด”
รักจนเต็มหัวใจ
“กอดหน่อยได้หรือเปล่า”
ขี้อ้อนอะไรอย่างนี้นะ ทั้งน้ำเสียง สีหน้า บททดสอบความอดทนถูกส่งเข้ามาขนานใหญ่ไม่ให้ตั้งตัว เกิดหักห้ามใจไม่อยู่ ไปต่อทั้งอย่างนี้ แล้วมีความสุขจนตายคาที่จะทำอย่างไรดี
ระหว่างกำลังวุ่นวายใจเช่นนั้น ดวงตาดำขลับซึ่งสะท้อนภาพใบหน้าเขาก็เคลื่อนใกล้เข้ามา..
ไม่สิ...เป็นเขาต่างหากที่เคลื่อนใบหน้าตัวเองลงไปหา ราวกับถูกดึงดูดด้วยแรงที่มองไม่เห็น
ฝ่ามือสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อธัญญ์ แนบลงบนหน้าท้อง ไล้ไปตามกล้ามเนื้อใต้ผิวเรียบลื่น ทุกตารางนิ้วร้อนผ่าวเหมือนกำลังเรียกร้องสัมผัสที่มากขึ้นอีก
“กลับตัวยังทันนะ” เขากระซิบริมหู ขบเม้มตรงนั้นเบา ๆ ระหว่างรอคำตอบ “แบบนี้จะไม่เหนื่อยเกินไปหรือไง?”
ธัญญ์ยกมือขึ้นแนบกลางอกเปลือยของเขา ครู่หนึ่งก็เลื้อยลงไปใต้ขอบกางเกง ประคองส่วนที่เริ่มตื่นตัวจนเกินปกปิดไว้ในอุ้งมือ ขยับปลายนิ้วเพียงนิดเดียว ความปั่นป่วนก็พลุ่งพล่านแทบระเบิด
“คุณก็อย่าทำให้ผมเหนื่อยสิ”
เหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างในหัวขาดผึง
จบแค่นั้นละ เกมโอเวอร์ อย่างกับสุนัขที่ถูกฝึกมาอย่างดีว่าให้นั่งรอก่อน อดทนไว้ อย่าเพิ่งกินอาหารโอชะตรงหน้า ทันใดนั้นก็ได้รับคำอนุญาตว่า ‘เอาละ ทีนี้กินได้เลย’ พุ่งเข้าใส่อย่างตะกละตะกรามปานนั้นเลยเชียว อยากจะกลืนกินให้หมดทั้งเนื้อทั้งตัว
เจลหล่อลื่นยังอยู่ที่เดิมในลิ้นชักข้างหัวเตียง เขาควานหาเจอโดยที่ริมฝีปากยังไม่ละจากแผ่นอกคนใต้ร่างเลยด้วยซ้ำ
เมื่อหยอกเย้าตุ่มไตบนนั้นด้วยปลายลิ้น แผ่นหลังอีกฝ่ายก็แอ่นโค้งจนลอยขึ้นจากเตียง เสียงครางต่ำในลำคอเจ้าตัว เป่าความอดกลั้นของเขาที่เหลืออยู่น้อยนิดให้ปลิวหายเกลี้ยง
ทั้งกางเกงและชั้นในของธัญญ์ถูกดึงลงแล้วโยนทิ้งกระจัดกระจาย ขณะริมฝีปากเขายังขบขย้ำตุ่มเนื้อเล็ก ๆ บนแผ่นอกอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ ค่อยเคลื่อนใบหน้าลงมายังท้อง ละเลียดชิมตรงนั้นตรงนี้ไปตลอดทางจนถึงส่วนอ่อนไหวเบื้องล่างที่ค่อย ๆ เหยียดตัวตอบสนอง
เขาประคองมันไว้ในมือ จูบแผ่วเบาตรงส่วนปลายไวสัมผัส
ตอนนั้นเองที่ธัญญ์คล้ายเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังจะทำอะไร ผงกศีรษะขึ้นมองทั้งดวงหน้าแดงซ่าน ส่งสายตาไม่อยากเชื่อ
“..ดะ...เดี๋ยวก่อน!” ว่าพลางลนลานเอื้อมมือลงมาคว้าใบหน้าเขาไว้ ร้องห้ามเสียงตะกุกตะกักผิดวิสัย “ไม่ต้องใช้ปากก็ได้ มันสกปร—อึ้ก!”
ไม่ได้รอให้พูดจนจบ ก็ครอบครองเอาไว้ในโพรงปาก หยอกเย้าเชื่องช้าด้วยเรียวลิ้นและกระพุ้งแก้มจนส่งเสียงเฉอะแฉะฟังดูหยาบโลน จงใจแกล้งให้คนดื้อของเขาบิดกายเร่าอย่างกับจะเอาคืนที่ตัวเองก็โดนแกล้งบ่อย ๆ
มือของธัญญ์ที่วางอยู่ข้างแก้มเมื่อครู่ขยับแทรกเข้ามาตามเส้นผมเขา ส่วนอีกข้างย้ายมาจิกบนไหล่ ขยำไว้แน่นอย่างกับจะหาที่ยึดเหนี่ยว สีหน้าทั้งทรมานทั้งสุขสม ขณะจังหวะและความหนักหน่วงจากการปรนเปรอเบื้องล่างพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ
ธัญญ์ก้มลงมองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พักหนึ่งก็แหงนใบหน้าขึ้น หอบหายใจหนักหน่วง เค้นเสียงร้องปรามกระท่อนกระแท่นอีกหน
“..ยะ...หยุดก่อน...ผมจะ...”
ว่าอย่างนั้นขณะพยายามดันไหล่เขาออก แต่มือไม้เหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ท่อนขาซึ่งกระตุกเกร็งจนปลายนิ้วเท้างองุ้ม เสียงหายใจหอบกระชั้นสะดุดลงเฮือกหนึ่งเมื่อถึงสุดปลายทาง
เขารับทั้งหมดนั้นไว้ในปาก กลืนกินจนถึงหยาดหยดสุดท้าย
“....คุ...ณ....”
เสียงร้องแผ่วหวิวจนเกือบถูกเสียงหายใจหนัก ๆ กลบไปทั้งหมด
“จะได้ไม่เหนื่อยไง” เขาว่า ยักรอยยิ้มกริ่ม ยกหลังมือขึ้นเช็ดมุมปาก
“..ขะ...ขี้โกงนี่...ถะ...แถมยัง... ปะ...ปาก...” ถึงกับพูดไม่เป็นประโยค ใบหน้าแทบฝังไปกับผ้าปูที่นอน เหลือแต่ใบหูแดงแจ๋โผล่ออกมาให้เห็นใต้ไรผม ท่าทางชัดเจนว่าคงไม่เคยถูกทำแบบนี้มาก่อน “...กับ...ตรงนั้น....”
น่ารักจนทรมานใจ แต่เทวดาตัวน้อย ๆ บนไหล่ซ้ายก็กระซิบว่าจะรังแกคนเพิ่งหายป่วยต่อจริง ๆ หรือ
“พอก่อนไหม?” เขากลั้นใจถาม หางตามองเจลหล่อลื่นที่หยิบมาแต่ยังไม่ได้ใช้ แถมส่วนที่อยู่ใต้ชั้นในของตัวเองก็ยิ่งชูคออย่างเอาแต่ใจ มีปีศาจร้ายกระซิบจากบนไหล่ขวาว่าสภาพอย่างนี้จะอดใจไหวหรือ
เขายกมือปัดเจ้าปีศาจตัวจิ๋วที่มองไม่เห็น หลับหูหลับตาพูดต่อ “คืนนี้พักผ่อนก่อน”
ศีรษะอีกฝ่ายขยับนิดหน่อย ธัญญ์เหลือบมองเขาจากหลังปอยผมชื้นเหงื่อที่ปรกตา ค่อย ๆ หายใจเข้าออกช้า ๆ อยู่ครู่หนึ่งจนลมหายใจกลับมาเป็นปกติ จากนั้นพึมพำเสียงต่ำ
“ผมจะปล้ำคุณ”
“หา?”
“นอนลง” ต่อด้วยคำสั่งเสียงเรียบ “แล้วถอดกางเกงในเลย”
ไม่พูดเปล่า ยังลุกขึ้นมานั่งทำขรึม อาศัยช่วงเขากำลังงงผลักไหล่จนหงายหลัง ดึงชั้นในอันเป็นปราการชิ้นสุดท้ายลงแล้วขึ้นนั่งคร่อม ที่ทรยศสีหน้าคือสีผิวซึ่งตอนนี้ไม่ใช่แดงเฉพาะแค่ใบหน้า แต่ลามลงมาถึงอกได้แล้ว
หากจะให้อธิบายความรู้สึกต่อทิวทัศน์ตอนนี้ ต้องบอกว่าคัดจมูกอย่างกับเลือดกำเดาจะไหล
“เดี๋ยวก่อนนะ”
ถึงประกาศว่าจะปล้ำก็เถอะ แต่ท่าทางนี่คือจะขึ้นออนท็อปไม่ใช่หรือ?
“ถ้าหยุดตอนนี้ คุณภูน้อยที่ออกจะแข็งแรงไม่น่าสงสารแย่หรือครับ”
ทำหน้าจริงจังขัดกับเนื้อหาลามกที่กำลังพูดสุด ๆ แล้วยังเอามือลงมาควานตุปัดตุเป๋ พยายามจะจับ ‘คุณภูน้อย’ ที่ว่ายัดใส่เข้าไปในช่องทางซึ่งตัวเองก็มองไม่เห็น ทั้งยังไม่ได้ตระเตรียมไว้ล่วงหน้าอีกต่างหาก
“เดี๋ยวก็เจ็บหรอก”
เรื่องหูทวนลมล่ะเก่งนัก ไปอยู่ไหนแล้วนะ คนที่เพิ่งบอกว่าอย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยน่ะ เหลือแต่คนขี้อายที่พยายามทำตัวหน้าด้าน ยกสะโพกตัวเองขึ้นสูงอย่างเงอะงะ จ่อส่วนนั้นของเขาที่ตั้งชันไว้กับปากทางด้านหลัง จากนั้นย่อเข่าทิ้งตัวลงมาอย่างสั่น ๆ
แต่ได้แค่หน่อยเดียวก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
กัดฟันกดตัวลงอีกหน่อย ยังไม่ทันถึงครึ่งทาง คราวนี้ถึงกับชะงักไป จ้องเขาทั้งดวงตาฉ่ำน้ำเหมือนจะตัดพ้อ
ภูเมศหลุดเสียงหัวเราะพรืด ไม่ไหวจะเอ็นดูแล้วจริง ๆ ยันกายพลิกตัวขึ้นจนพากันล้มกลิ้ง สลับบนล่างเป็นเขานอนคร่อมอีกฝ่ายแทน ศอกสองข้างค้ำไว้ข้างศีรษะตัวแสบที่พยายามก้มหน้างุด โน้มตัวตามไปจูบหน้าผากหนัก ๆ เป็นการลงโทษ
“พรุ่งนี้เช้าจะมาบ่นไม่ได้นะ” เขากระซิบ หมั่นไส้จมูกโด่งรั้นนั่นจนเผลองับเข้าทีหนึ่งเบา ๆ หลอดเจลหล่อลื่นกลับมาอยู่ในมืออีกหน
“ไม่บ่นหรอก” ยังมีหน้ามาตอบเสียงงึมงำ “อยากเป็นของคุณ”
ชอบพูดตรงจนใจเต้นโครมครามในจังหวะไม่คาดฝันอยู่เรื่อย จะได้อยู่ด้วยกันจนแก่อย่างที่สัญญาไหมนะ กลัวตัวเองจะตายคาอกไปเสียก่อนอย่างไรชอบกล
ดังนั้นจูบปิดปากไว้ก่อนเลยดีกว่า
ระหว่างดึงความสนใจด้วยริมฝีปาก ช่องทางเบื้องล่างก็ถูกทำให้คุ้นชินกับการล่วงล้ำด้วยนิ้วจนอ่อนนุ่ม
นานทีเดียวจนแน่ใจว่าไหว กว่าจะถอนนิ้วออกมา ค่อย ๆ ดันแทรกส่วนนั้นของตัวเองเข้าไปแทนที่ ทีละนิดจนร่างกายแนบสนิท โอบกอดธัญญ์ไว้แน่นในอ้อมแขน แลกเปลี่ยนความอบอุ่นทั้งบนผิวเนื้อ และความร้อนผ่าวจากภายในที่เชื่อมกันอยู่
ตั้งใจจะอ่อนโยนให้มาก ๆ ไม่อยากให้เจ็บเลยสักนิด
ร่างกายสอดประสานกันลึกซึ้ง เขาขยับไหวเนิบนาบเชื่องช้าครู่ใหญ่ แล้วค่อยหยัดกายกระชั้นขึ้น
ท่อนขาฝ่ายนั้นเกี่ยวรอบเอวเขา วงแขนคล้องรอบต้นคอ เสียงผิวเนื้อเปล่าเปลือยกระแทกกระทั้นกันเป็นจังหวะทุกครั้งที่ชำแรกตัวเองเข้าไปจนลึก
ในจูบก็ยังบอกรักไปตั้งไม่รู้กี่หน ถ้อยคำที่ไม่เคยคิดว่าจะพูดออกมามากขนาดนี้พรั่งพรูจากปากไม่หยุด สลับกับเสียงครางทุ้มต่ำในลำคอที่ปะปนกันจนแทบไม่รู้ว่าเป็นของใคร เขาตกหลุมรักคนคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักเข็ดหลาบ
แผ่นอกธัญญ์กระเพื่อมหนักหน่วง เม็ดเหงื่อผุดพราวบนร่างกาย ลมหายใจร้อนผ่าวระบายผ่านกลีบปากแดงเจ่อ นัยน์ตาเชื่อมต้องแสงไฟจากหัวเตียงเป็นประกายวาววับ
เบื้องล่างถูกดูดกลืนและตอดรัดจนแทบคลุ้มคลั่ง ทั้งร่างราวกับถูกเหวี่ยงขึ้นลงอยู่บนรถไฟเหาะ ทะยานสูงเสียดฟ้าและร่วงดิ่งลงสลับกันไม่หยุด
มือที่โอบแผ่นหลังเขาไว้เกร็งแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว ปลายเล็บจิกบนผิวเนื้อชุ่มเหงื่อ
“...คุ...ณ...ภู..”
ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองผะแผ่ว เจ้าของเสียงปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง เลอะเทอะบนหน้าท้องและแผ่นอกตัวเอง ครู่หนึ่ง ร่างกายที่กระตุกเกร็งก่อนหน้านี้ก็ผ่อนคลายลงจนอ่อนปวกเปียก
ทั้งที่แค่นอนเฉย ๆ อยู่ใต้ร่างเขา แต่ผิวแดงระเรื่อเต็มไปด้วยรอยจูบ ทั้งยังเปรอะเปื้อนคราบคาวของเจ้าตัว ดูยั่วเย้าเกินทานทน
กระทั้นกายอีกไม่กี่ครั้ง ก็รู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดของรถไฟเหาะ จากนั้นหล่นวูบลงไปแหวกว่ายในบ่อร้อน ๆ ที่เคี่ยวน้ำตาลไว้จนข้นคลั่ก ปลดปล่อยอยู่ข้างในร่างกายคนรัก หลังเปลือกตาราวกับมีพลุนับร้อยนับพันระเบิดออกพร้อม ๆ กัน
ครู่ใหญ่กว่าจะเห็นภาพตรงหน้าชัดเจนดังเดิม
“..ธัญญ์” เขากระซิบเรียก แต่เจ้าของชื่อนิ่งสนิท เหงื่อโซมกาย ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เรียวปากเผยอออกน้อย ๆ
หลับปุ๋ยไปแล้ว
หลังจากเสร็จกิจเมื่อครู่ ก็ผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้นตั้งแต่เขายังไม่ทันได้ถอนกายออกมาด้วยซ้ำ
ให้ตายเถอะ ไม่ระวังเอาเสียเลย เดี๋ยวก็เผลอเริ่มอีกรอบกันพอดี กลายเป็นกระทำชำเราคนหลับไปอีก
เขาขยับตัวอย่างระมัดระวัง จัดท่าให้เรียบร้อย ตั้งใจลุกออกไปหาผ้ามาเช็ดตัวอีกฝ่ายให้หายเหนอะหนะ จะได้หลับสบาย แต่แล้วอย่างกับมีเรดาร์คอยจับ แขนข้างหนึ่งของธัญญ์เหวี่ยงมาพาดเอวเขาหมับ กอดไว้ได้ก็นิ่งไปเหมือนถ่านหมดพอดี
ภูเมศมองแขนข้างนั้นอย่างทึ่ง ๆ
เชื่อเขาเลย
สุดท้ายจึงยอมตัดใจเรื่องนั้นเสีย เอนตัวลงเคียงข้าง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปล่าเปลือยของพวกเขาทั้งคู่ ใต้ผืนผ้านั้น ตัวเองยังกอดธัญญ์ไว้ในอ้อมแขนอีกชั้นหนึ่ง
อยู่อย่างนี้สักคืนคงไม่เป็นไร เช้าตื่นมาค่อยว่ากันอีกที
“ฝันดี ตัวยุ่ง” เขาพึมพำ มือโอบท้ายทอยอีกฝ่ายแนบอก
ตลกตัวเองที่บอกว่า ‘ฝันดี’ อย่างนั้น แต่เชื่อว่าไม่มีฝันไหนดีกว่าความจริง ว่ามีคนที่รักอยู่ในวงแขนแน่นอน
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
งวดที่ 30 (ต่อ)
วันที่ยี่สิบห้าธันวาคม
วันคริสต์มาส แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือเป็นวันเกิดธัญญ์
ของขวัญน่ะ เตรียมไว้เรียบร้อย แอบเอาเส้นเชือกวัดรอบนิ้วนางตอนหลับเมื่อนานมาแล้ว ตั้งใจจะเตรียมให้ในวันเกิดเจ้าตัว แต่เพราะมีเรื่องราววุ่นวายขึ้นมาก่อน จึงยังไม่ได้จังหวะสักที
จนถึงตอนนี้ แหวนมานอนสงบนิ่งอยู่ในกระเป๋า เตรียมมอบให้คนที่เหมาะสม
ของก็มีแล้ว คนก็มาแล้ว เหลือแต่ทำให้ชัดเจนนี่ละ
ภูเมศล้วงกระเป๋า กุมกล่องแหวนไว้แน่น เหงื่อออกเต็มมือ แต่คิดไปคิดมากลัวมีพิรุธเลยเอามือออกมาห้อยไว้ข้างนอก
พยายามให้เป็นปกติที่สุด ตื่นเต้นอย่างกับกำลังจะขอใครสักคนเป็นแฟนครั้งแรกในชีวิตเมื่อสมัยวัยรุ่น
เย็นไว้...เย็นไว้...วัยรุ่นอะไรกัน อีกไม่กี่ปีอายุก็จะขึ้นเลขสี่แล้วแท้ ๆ แถมมันเลยขั้นนั้นไปไกลแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อคืนยังนอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนเหมือนสองร่างจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ป่านนี้แล้วยังจะตื่นเต้นอะไรอีก
เห็นว่าพร้อมภูมิเองก็มีของจะให้เหมือนกัน เตรียมไว้ตั้งแต่ตอนกลับจากค่ายทัศนศึกษาแล้ว ขนาดกับพ่อยังไม่ยอมบอกว่าเป็นอะไร บอกแค่อยากให้พี่ธัญญ์ที่บ้านมากกว่า ไหน ๆ กลับมาทันวันเกิดพอดี เลยตกลงให้เป็นของขวัญเสียเลยแล้วกัน
เขาเสียสละให้ลูกชายออกตัวก่อน ตั้งใจเก็บส่วนของตัวเองไว้ปิดท้าย ระหว่างนั้นข่มใจระงับความตื่นเต้น มัวแต่พะวงจนก้อนเนื้อในอกบีบตัวอย่างกับรัวกลอง ขนาดเจ้าแมวส้มถุงทองซึ่งได้รับคำอนุญาตกึ่งจำยอมจากเขาให้เข้าบ้านได้ เดินนวยนาดเข้ามาพันแข้งพันขาอยู่ตั้งนานกว่าจะรู้ตัว
ข้างกันนั้น พร้อมภูมิล้วงถุงเล็ก ๆ ใบหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ ทั้งที่ทำสีหน้าภาคภูมิใจ แต่สองข้างแก้มแดงเหมือนลูกมะเขือเทศ
“นี่!” กล่องเล็ก ๆ อยู่ในถุงใบนั้นอีกที เปิดออกดูพบว่าเป็นแหวนวงหนึ่ง “สุขสันต์วันเกิดครับ! ชะแว้ง!”
ถึงกับทำเสียงซาวนด์เอฟเฟกต์ด้วยตัวเอง
เจ้าของวันเกิดชะโงกมอง พร้อมกับภูเมศที่โผล่หน้ามาดูด้วยอีกคน
“แหวน?”
คุณพี่เลึ้ยงพึมพำ หยิบสิ่งที่อยู่ในถุงออกมาดูใกล้ ๆ
ตัววงน่าจะทำจากเงิน ส่วนหัวเป็นพลอยสีน้ำเงิน ตัวเองเคยศึกษาเรื่องอัญมณีอยู่บ้างในช่วงสั้น ๆ เห็นแล้วก็รู้ว่าเป็นพลอยสังเคราะห์ แม้ราคาคงไม่สูงนัก แต่เทียบกับเงินค่าขนมเด็กวัยเท่านี้ก็นับว่าสูงเอาการอยู่ดี
พร้อมภูมิอ้อมแอ้ม “สีน้ำเงินสวยดี เห็นแล้วนึกถึงพี่ธัญญ์”
คนฟังเลิกคิ้ว นึกว่าตัวเองจะชวนให้นึกถึงสีดำเสียอีก
เมื่อหยิบแหวนขึ้นส่องใกล้ ๆ พลอยสีน้ำเงินนั้นต้องแสงเป็นประกายอย่างน่ารัก ดูสดใสอย่างกับเจ้าหนูที่เลือกมันมาให้ไม่มีผิด
“แพงไหม?” เขาถาม ทำเหมือนไม่รู้ราคาเฉลี่ยของมัน “เอาเงินที่ไหนซื้อ”
พร้อมภูมิห่อไหล่น้อย ๆ เตรียมตัวโดนบ่นเต็มที่ งึมงำใต้ปลายจมูก “ไม่แพงมากครับ คุณครูบอกแถวนั้นเป็นแหล่งขาย ราคาเลยไม่แพง แต่ที่ซื้อก็เป็นพลอยสังเคระห์ เงินเก็บค่าขนมพอมีอยู่”
“ไม่เก็บเงินไว้ทำอย่างอื่นหรือไง” คุณพี่เลี้ยงยังถามต่อเสียงเรียบ “อย่างเช่นซื้อหุ่นรบสักตัว”
เด็กชายทำปากอูม “ไม่เอาหรอก พี่ธัญญ์ซื้อให้เยอะแล้ว เงินเก็บนี้ก็ที่เคยจะเอาไปจ้างพี่ธัญญ์กลับมาเลี้ยงแมว แต่โดนบอกว่าไม่พอนั่นแหละ”
“..อ้อ”
“ก็เลยเอามาซื้อของขวัญให้แทน พี่ธัญญ์ชอบไหม?”
ระหว่างยืนรอคำตอบอย่างหวั่น ๆ เงียบงันกันไปครู่ใหญ่ คุณพี่เลี้ยงก็คลี่ยิ้ม ไม่ใช่แค่มุมปาก แต่ยิ้มกว้างจนเห็นปลายฟันขาว ลักยิ้มบุ๋มลงบนแก้มซ้าย ดวงตาดำขยับหยีลงน้อย ๆ คนพ่อที่มองอยู่ถึงกับใจไม่ดี หนึ่งคือน่ารักเกินไป สองคือลูกชายทำคะแนนนำแถมชิงให้แหวนไปก่อนแล้วต่อหน้าต่อตา
เขากำมือ ยกขึ้นป้องปาก ตั้งท่าจะกระแอม แต่เสียงยังไม่ทันดัง ธัญญ์ก็ย่อตัวลงคุกเข่า จุ๊บกลางหน้าผากเจ้าลูกชายทีหนึ่งด้วยความรวดเร็วอย่างกับงูฉก
“ขอบใจนะ” ว่าอย่างนั้นด้วยน้ำเสียงและแววตานุ่มนวล “ชอบมาก”
พร้อมภูมิทำตาโต ร้องเฮออกมาเสียงดัง เชียร์ต่ออย่างนึกสนุก
“งั้นลองเลย ๆ ใส่ได้หรือเปล่า”
คนโตกว่าก็ดันยุขึ้น พยักหน้าหงึก เหลือบมาทางเขาแวบหนึ่ง เสี้ยววินาทีนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนเจ้าตัวจะหยิบแหวนขึ้นทาบกับนิ้วมือข้างซ้าย ท่าทางครึ้มอกครึ้มใจ
“ข้างนี้แล้วกันนะ” ตัดสินเองง่าย ๆ “สวมข้างขวาเดี๋ยวทำงานไม่ถนัด”
พร้อมภูมิพยักหน้าเห็นด้วย รอลุ้นคุณพี่เลี้ยงลองแหวนว่าจะพอดีหรือไม่
แหวนเงินถูกทาบลงทีละนิ้วอย่างใจเย็น
นิ้วหัวแม่มือ...ไม่ได้
นิ้วชี้...นิ้วกลาง คับไป
นิ้วก้อย...หลวมไป
เหลือตัวเลือกเพียงแค่หนึ่งเดียว ที่นิ้วนางข้างซ้ายของธัญญ์ซึ่งกำลังจะสวมแหวนของลูกชายเขา และดันทำท่าจะพอดีอีกต่างหาก...
ฝ่ายนั้นหยิบมันจ่อที่ปลายนิ้ว พร้อมกับช้อนสายตาจ้องเขา ค้างไว้อย่างกับกำลังเข้าพิธีวิวาห์ ขณะบาทหลวงอ้าปากประกาศว่าจะมีผู้ใดคัดค้านการแต่งงานนี้หรือไม่
และเขาค้าน ค้านสุดตัว
“เดี๋ยว ๆ ๆ!”
อีกสองคนชะงัก พร้อมภูมิดูงง แต่ธัญญ์เหมือนคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว รอยยิ้มเล็ก ๆ ถูกจุดที่มุมปาก
“นิ้วนั้นขอเถอะ” เขาพึมพำเสียงอ่อนใจกับตัวโต จากนั้นหันไปหาตัวเล็ก กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เรื่องนี้พ่อขอนะไอ้หนู”
ลูกชายกะพริบตาปริบ ๆ งงงวยอยู่พักหนึ่ง จากนั้นค่อยร้องอ๋อออกมา อ้อมแอ้มว่างั้นเดี๋ยวหาสร้อยมาแขวนคอแทนดีไหมพลางเกาแก้มเขิน ๆ รู้ตัวไวจนเกือบจะเรียกได้ว่าแก่แดดอย่างธัญญ์ว่าจริงแล้ว ปัญหาหลักอยู่ที่ผู้ใหญ่ซึ่งตีเนียนทำหน้าซื่ออยู่อีกคนต่างหาก
“ทำไมนิ้วนี้ไม่ได้ล่ะครับ”
นั่นไง...เริ่มแล้ว
เขามัวลนลานจนไม่ทันรู้สึกถึงแรงกระตุกเบา ๆ แถวกระเป๋ากางเกง
“ตรงนั้นมันที่ของฉันไม่ใช่หรือไง”
ธัญญ์ยกมือขึ้นมอง กระดิกนิ้วนางที่ว่าไปมา พึมพำเหมือนไม่เข้าใจ “ตรงนี้ไม่มีอะไรบอกว่าเป็นของคุณสักหน่อย”
ครู่หนึ่ง นัยน์ตาดำขลับก็ย้ายมาจ้องใบหน้าเขาแทน ตาแทบไม่กะพริบ
เขากระแอมเบา ๆ แก้เขิน
“ไม่คิดว่านิ้วนั้นมันโล่งไปหน่อยหรือ?”
ว่าพลาง ควานมือลงไปในกระเป๋า ตั้งใจจะหยิบกล่องที่เตรียมไว้ออกมา
เพื่อจะพบว่ามันหายไปแล้ว!
“เอ๊ะ!”
ไม่ใช่เสียงเขา
ครั้นเลื่อนสายตาไปมองเจ้าของเสียง ก็พบว่ากล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ ที่เขาเตรียมไว้ตกไปอยู่ในกำมือธัญญ์เเรียบร้อย ทักษะมิจฉาชีพยังใช้การได้ดีจนทุกวันนี้
เขาเบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบ ส่งเสียงออกมาได้แค่ “..ตัวแสบ” มองกล่องใบนั้นถูกธัญญ์ค่อย ๆ จับเปิดฝาออก
และพบกับความว่างเปล่าข้างใน
“เอ๊ะ!?”
คราวนี้เป็นเสียงธัญญ์อีกนั่นละ แต่ดูประหลาดใจของจริง ไม่ใช่แกล้งทำเหมือนเมื่อกี้ เบิกตากว้าง อ้าปากหวอ กะพริบตาปริบ ๆ อย่างน่ารัก ตลกจนอยากถ่ายวิดีโอเก็บไว้ดูเล่นอีกหลาย ๆ หน
อีกฝ่ายพลิกกล่องดูบนล่างซ้ายขวา เขย่าไปมา แคะแกะดูว่ามีกลไกอะไรซุกซ่อนไว้หรือเปล่า ก็เห็นว่าเป็นแค่กล่องเปล่า ๆ
“เอ๊ะ!” ภูเมศเลียนเสียงธัญญ์บ้าง เรียกให้สายตางุนงงนั้นเบนกลับมาทางตน
เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงอีกข้างของตัวเอง หยิบห่อผ้าเล็ก ๆ ออกมาจากในนั้น...ห่อผ้าที่จงใจแยกออกจากกล่องแต่แรกเพราะรู้ทันเล่ห์กลคนดื้อ แถมเขายังทิ้งกล่องเปล่าไว้อีกกระเป๋าเป็นตัวล่อให้จิ๊กไปอีกต่างหาก
สีหน้าแปลกใจสุดชีวิตเมื่อครู่ ตอนนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ผิวเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อทั้งหน้า ลามไปจนถึงใบหูสองข้าง ปากขยับเหมือนจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก อย่างกับปลาทองฮุบฟองอากาศ
เขากลั้นยิ้มไม่ไหว ริมฝีปากวาดเป็นเส้นโค้งแทบแตะถึงหู หยิบแหวนทองคำขาววงหนึ่งจากสองในนั้นออกมา อาศัยจังหวะตอนอีกฝ่ายกำลังอึ้ง ประคองมือซ้ายซึ่งเกือบโดนลูกชายตัดหน้าแย่งไปก่อนขึ้นมาไว้ในมือตัว บรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางที่ยังว่าง
แหวนขนาดพอดิบพอดีกับนิ้ว เหลี่ยมเกสรบนเพชรเม็ดเล็ก ๆ ซึ่งฝังตัวในเนื้อทองคำขาวต้องแสงเป็นประกายแวววาม ราวกับบอกให้รู้ว่ามันมาอยู่ถูกมือในที่สุด
“จับตัวไว้ได้แล้ว”
เขาเอ่ยเสียงนุ่ม ค่อย ๆ ประทับริมฝีปากลงไปที่แหวนบนนิ้วแผ่วเบา
“อยู่เคียงข้างฉันนะ”
ธัญญ์ดูจะหายอึ้งแล้ว ทว่ากลับยกหลังมืออีกข้างขึ้นเช็ดตา ริมฝีปากเม้มแน่น อึดใจหนึ่งก็พยักหน้ารับ งึมงำเสียงเครือ
“พูดจริงใช่ไหม ที่จริงผมเอาแต่ใจมากเลยนะ วันหนึ่งจะทนไม่ไหวหรือเปล่า”
เขาเงยขึ้นมาดึงมืออีกฝ่ายออกจากใบหน้าเจ้าตัว ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดหยดน้ำเล็ก ๆ ตรงหัวตาให้อ่อนโยน กดจมูกฟอดหนึ่งลงบนแก้ม
“ไม่เป็นไร เธอที่ว่าง่ายหรือเอาแต่ใจฉันก็รักมากเหมือนกัน”
“อึก..”
“สัญญาว่าจะดูแลตลอดไป”
“...ต่อหน้าลูกชายแท้ ๆ” ธัญญ์ครวญใต้ปลายจมูกแดงเรื่อ “เชื่อเลย...หน้าไม่อายสุด ๆ”
เขาเหลือบมองพร้อมภูมิ เห็นเจ้าลูกรักทำท่าอายม้วนต้วน ปิดหูตัวเองแล้วหันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่รู้ไม่เห็น อีกมือไม่รู้ถืออะไรอยู่ ดูหลบ ๆ ซ่อน ๆ
ท่าทางอย่างนั้น พาคนพ่อจากที่นิ่ง ๆ อยู่ได้ให้หน้าร้อนฉ่าไปด้วยอีกคน
แต่เอาเถอะ ก็ครอบครัวเดียวกันนี่นา
“ของคุณล่ะ” ธัญญ์อ้อมแอ้ม มองในถุงใบเล็กนั้นที่น่าจะยังมีแหวนอยู่อีกวงหนึ่ง
เขาก้มลงมองตาม
“เอาแหวนคุณมา” ตัวแสบเริ่มสั่งทั้งหน้าแดงซ่าน “เอานิ้วคุณมาด้วย”
เขาทำตามอย่างว่าง่าย ส่งแหวนให้ธัญญ์ ยื่นมือตัวเองตามไป อยากจะถามต่อว่าเอาหัวใจด้วยเลยไหมก็อายตัวเองแปลก ๆ
แหวนแบบเดียวกัน ถูกสวมลงมาบนนิ้วนางข้างซ้ายของเขา
เมื่อสวมให้เรียบร้อย ฝ่ายนั้นก็ทำเช่นที่เขาทำ ก้มลงจูบเบา ๆ บนแหวน พึมพำเสียงทุ้มต่ำ
“คุณเป็นของผมแล้ว”
ชายหนุ่มยิ้มรับ “เป็นมานานแล้ว ขอโทษนะที่รู้ตัวช้า”
"ไม่อยากเชื่อเลย..."
ธัญญ์โคลงศีรษะ ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ หยดน้ำก็ร่วงผล็อยจากดวงตาแบบไร้สัญญาณเตือน
“ธัญญ์?”
เขาเรียกเสียงอ่อน ดึงอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
“อย่าทิ้งผมนะ”
ภูเมศพยักหน้า ลูบผมธัญญ์เบา ๆ เข้มแข็งก็น่ารัก ขี้แยอย่างนี้ก็น่ารักเหมือนกัน
“ไม่ทิ้ง ไม่ปล่อยมืออีกแล้ว”
ว่าพลาง กวักมือเรียกลูกชายเข้ามากอดอีกคน “เจ้าภูมิก็ด้วย”
พร้อมภูมิดูลังเลในตอนแรก แต่เห็นพ่อยิ้มกว้าง มือหนึ่งกอดพี่ธัญญ์ไว้ในอ้อมแขน อีกมือกางออกรอเขาเดินเข้าไปหา ขณะที่พี่ธัญญ์ซึ่งจู่ ๆ ร้องไห้ด้วยเหตุผลที่เขาไม่เข้าใจ ก็กำลังวาดแขนอีกข้างกางออกเช่นกัน
เด็กชายยิ้มแฉ่ง ลอบกดปุ่มหยุดบันทึกวิดีโอในโทรศัพท์มือถือ อุบอิบยังไม่บอกผู้ใหญ่อีกสองคนว่าแอบถ่ายวิดีโอไว้ตั้งแต่คุณพี่เลี้ยงได้กล่องใส่แหวนมาไว้ในมือจนถึงบัดนี้ มีพลาดไปบ้างบางช่วงที่พ่อเหลียวมามอง แล้วเขาต้องรีบหันหลังหนี นอกนั้นทั้งภาพและเสียงถูกบันทึกไว้โดยสมบูรณ์
“อยู่ดูเจ้าภูมิโตเป็นหนุ่มกับฉันนะ” ภูเมศว่า ส่วนพร้อมภูมิรีบพยักหน้ารับ
“จะโตไว ๆ”
“แล้วเราก็แก่ไปด้วยกัน” ชายหนุ่มพูดต่อ รวบทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขน เต็มไม้เต็มมือไปหมดเพราะคุณพี่เลี้ยงก็ตัวโต คุณลูกชายก็เริ่มสูงขึ้นอีกหน่อย “ตัวแน่นกันจริง ๆ เลย”
“อบอุ่นดี” ธัญญ์ว่า เช็ดหน้าเช็ดตากับไหล่เขาแบบไม่เกรงใจ “เหมือน...มีครอบครัวที่ไม่ได้มีมานานเลย”
“ไม่ใช่แค่เหมือนสักหน่อย เป็นครอบครัวจริง ๆ แล้วนี่นา”
“นั่นสิ” ลูกคู่ตัวจิ๋วทำหน้าที่ได้ดีสุด ๆ “แล้วพี่ธัญญ์อย่าลืมเก็บแหวนผมไว้ด้วยนะ”
“อือ..”
ถุงทองเดินเข้ามาคลอเคลียใกล้ ๆ เงยหน้าร้องเหมียวเสียงเล็กเสียงน้อยเหมือนอยากมีส่วนร่วม
“ก้อนขนสีส้มนั่น ไม่กอดหรอกนะ” เขารีบดักคอไว้ก่อนอย่างกีดกันสุด ๆ แต่แมวฟังทีไหน แทรกตัวจะเข้ามาอยู่ตรงกลางบ้างให้ได้ สุดท้ายก็วงแตก พร้อมภูมิหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ อุ้มถุงทองมากอดพลางโยกตัวไปมา
“เอาไปไว้หลังบ้านเลย” เขาบ่นเสียงอ่อนใจ จ้องตากับแมวอย่างไร้สาระ
“พ่อครับ สงสารมันเถอะ” พร้อมภูมิออกโรงปกป้องคนแรก
“คุณภูครับ” คนโตก็เอาด้วยเหมือนกัน ลอกคำพูดกันมาเปี๊ยบ “สงสารมันเถอะ”
สายตาเว้าวอนถูกส่งมาถึงสามคู่ ของเจ้าแมวดูใสซื่อ ของลูกชายดูใสซื่อเจือเจ้าเล่ห์นิด ๆ ท่าทางจะติดคนข้าง ๆ มา ส่วนของคุณพี่เลี้ยงต้นแบบนั้น สมบูรณ์แบบสุด ๆ ตาสวย ดำขลับ วาววับ แต่แน่นอน เบื้องหลังนั้นแสบที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
“จริง ๆ เลย” ได้แต่โคลงศีรษะไปมา พออ้าปากจะบ่นต่ออีกหน่อย ก็คันจมูกฟุดฟิดจนจามออกมาแทน
สองคนที่มองอยู่หัวเราะกันคิกคัก ทั้งคู่ยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย นัยน์ตาหยีลง เริ่มชวนกันคุยว่าเที่ยงนี้จะกินอะไรดี แล้วเย็นล่ะ ขนมหลังอาหารเป็นอะไร สั่งเค้กมากินด้วยกันดีไหม พรุ่งนี้อากาศจะยังเย็นอยู่หรือเปล่า ไปโรงเรียนจะใส่เสื้อกันหนาวสีอะไรดี ไม่ไกลมีสวนสาธารณะเพิ่งปรับปรุงใหม่ เอาไว้ชวนคุณพ่อไปวิ่งออกกำลังกายด้วยกันดีกว่า ว่าแต่หนังสือเล่มนั้นอ่านจบหรือยังนะ..
ดูเหมือนจะมีเรื่องให้คุยกันได้เรื่อย ๆ ไม่จบไม่สิ้น
เขาเดินตามไปสมทบกับธัญญ์และพร้อมภูมิ ที่ตอนนี้ย้ายไปนั่งเล่นด้วยกันบนโซฟายาวใกล้ ๆ บนตักพี่เลี้ยงมีเจ้าแมวส้มกำลังย่ำเท้าไปมาหาที่นอน ครู่หนึ่งก็ขดตัวหลับปุ๋ยตรงนั้นเอง
ชายหนุ่มเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่งของโซฟายาว พร้อมภูมินั่งขนาบฝั่งขวาของธัญญ์ ส่วนเขานั่งลงเคียงข้างทางด้านซ้าย มองเจ้าแมวบนตักฝ่ายนั้นด้วยสายตาปลงตก
ครู่หนึ่ง มือซ้ายของธัญญ์ก็ยื่นมาหา หงายขึ้นวางไว้บนต้นขาเขา ขณะที่ใบหน้ายังหันไปฟังพร้อมภูมิซึ่งถูกบอกให้อ่านหนังสือยาก ๆ เล่มใหม่อีกแล้ว อ่านออกเสียงไปก็บ่นพี่ธัญญ์ไปเป็นช่วง ๆ แต่บ่นเสร็จก็ก้มหน้าอ่านต่อ
เขากุมมือธัญญ์ไว้ เอนกายพิงพนักโซฟา มองแหวนแบบเดียวกันบนนิ้วมือพวกเขาทั้งสอง
จากนี้อาจจะมีเรื่องให้ยิ้ม ให้หัวเราะ หรือบางครั้งอาจจะต้องร้องไห้ แต่ตราบใดที่ยังมีชีวิต อยู่เคียงข้างกันเช่นนี้ สุดท้ายก็จะต้องกลับมายิ้มได้อีกครั้งแน่นอน
แผลใจที่มองไม่เห็น สักวันคงจะได้รับการเยียวยาจนเหลือเพียงรอยแผลเป็นจาง ๆ ให้ระลึกถึงที่มาโดยปราศจากความเจ็บปวดอีก
ความอบอุ่นจากมือที่กุมกันไว้แผ่ซ่านมาถึงหัวใจ
เขาหลับตาลง ได้ยินเสียงธัญญ์เออออตอบถ้อยคำเจื้อยแจ้วของพร้อมภูมิเป็นบางช่วง คลอด้วยเสียงกรนครืดคราดเบา ๆ ของเจ้าแมวถุงทอง
บาดแผลเรื้อรังคล้ายกำลังสมานตัวอย่างช้า ๆ อยู่ข้างใน
- จบ -
จบแล้วค่ะ...
(แต่หลังจากนี้ เดี๋ยวจะมีตอน .5 หรือจะเรียก spin-off ดีก็ไม่แน่ใจ มาแน่ ๆ อีก 1 เพื่อให้อะไรที่ยังไม่เคลียร์ในเรื่องนี้กระจ่างขึ้นค่ะ ^_^)
//ซับน้ำตา TwT เฮ้อออออออออ
ธัญญ์เป็นนายเอกอีกคนที่ทรหดใช้ได้เลยจริง ๆ จากนี้ก็มีความสุขมาก ๆ นะ รู้สึกอย่างกับส่งลูกออกเรือน ถถถถ
ถึงจะยังดูอารมณ์ไม่ค่อยคงที่ แต่จากนี้ลุงคงจะต้องดูแลเป็นอย่างดีแน่ ๆ เชื่ออย่างนั้นค่ะ
ก่อนเขียนจบ รู้สึกมีอะไรอยากพูดตอน Talk ท้ายเรื่องเยอะแยะ แต่เอาเข้าจริง หัวว่างไปเลย
เรื่องนี้คิดไปก็โหดร้ายอยู่เหมือนกัน เทียบกับที่เคยเขียนมา ถ้าทำให้ผิดหวังที่เริ่มอ่านไปแล้วดันมาเจอบางฉากบางตอนซึ่งรับไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่รู้จะเตือนยังไงโดยไม่ให้สปอยล์เหมือนกัน
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ ที่กรุณาอ่านมาจนถึงตอนนี้ ผ่านวันคืนอันชอกช้ำไปด้วยกันกับตัวละคร (และคนเขียนด้วย) จนถึงปลายทาง ซาบซึ้งมากจริง ๆ ค่ะ
หากมีโอกาสได้เขียนเรื่องถัดไป ก็ขอฝากตัวฝากหนุ่ม ๆ ไว้เอ็นดูด้วยนะคะ
อยากเขียนอีกหลายอย่างเลย แต่ตอนนี้จนกว่าจะถึงกลางปี คิดว่าอาจได้แต่พวกเรื่องสั้นตอนสองตอนจบ หรือไม่ก็พวกตอนพิเศษของเรื่องที่เคยเขียนค่ะ ขอเลยสอบใหญ่ช่วงกลางปีไปก่อน ค่อยคิดเริ่มเรื่องยาวกันใหม่
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ
ปล. มีเรื่องอยากติชม ให้คำแนะนำ เม้ามอยนิยาย สามารถทักทายกันได้ทั้งในนี้ ในทวิตเตอร์ และ เฟซบุ๊คนะคะ ตามลิ้งค์ในลายเซ็นข้างล่างเลย
รักค่ะ
RainyDay
*รวบกอด*
*****บอกอีกทีว่ายังมี spin-off อีกตอนรอให้ความกระจ่างอยู่นะคะ ไปปั่นก่อน ฮา
-
จบแล้ว
-
จบได้อบอุ่นดี จากนี้ไปจะได้มีความสุขซักที ผ่านเรื่องร้ายๆมานาน ก็สมควรเจอเรื่องดีๆ
:pig4: :pig4:
-
หวาาาาา จบแล้วววววว
ฮืออออออ ในที่สุดคุณธันญ์ ก็มีความสุขสักที
ฮือออ เรื่องนี้อ่านแล้วหน่วงในอกมากๆ ค่ะ
แต่ก็ชอบมากๆ เช่นกัน
ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่เขียนออกมาได้ดีขนาดนี้
งานต่อๆ ไปก็ยังจะติดตามอยู่ค่ะ
รอนะคะ ><
-
รักคนเขียนมากๆค่ะ :L1: :L1: :L1:
-
ชอบมาก เป็นสิงตนจบที่เต็มอิ่ม
มีความสุข มีครอบครัว มีความเข้าใจ
ธัญญ์ยังคงเป็นธัญญ์ แต่ที่เพิ่มมาคือการอ้อน
การแสดงความรู้สึกจริงๆของตัวเอง
ดีใจที่มาถึงจุดนี้ ถึงแม้จะเจ็บปวดกับอดีตไปบ้าง
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว
ผ่านไปให้จดจำ ไม่ใช่เจ็บปวดอีกแล้ว
คุณภูดูแลธัญญ์ดีๆนะคะ
เราเชื่อว่าต่อให้ต้องเจอกับอะไรอีก
แค่กลับมามองตอนนี้ ตอนที่ผ่านความทุกข์ขนาดนี้
มันจะมีความสุขเกิดขึ้นแน่นอน
ทุกอย่างคลี่คลาย แถมมีความสุขมากๆขนาดนี้
เย้ๆๆๆๆ
ขอบคุณมากนะคะ คนเขียนแต่งได้ดีงาม
เค้าชอบทุกตอนนะ
แม้จะร้องไห้จะหน่วง แต่เค้าว่ามันครบรส
เหมือนชีวิตคนจริงๆต้องเจอ
ไม่รู้ว่าคนที่เจออย่างธัญญ์ จะเข้มแข็งได้ขนาดนี้มั้ย
แต่เราเชื่อว่าพอมีคนที่เรารัก อย่างธัญญ์มีคุณภู
ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นได้
แม้จะช้าๆแต่ต้องดีขึ้น
โตเร็วๆนะเด็กชายพร้อมภูมิ เอาคลิปมาขายป้าด้วย
ขอตอนพิเศษพี่ตังน้องภูมิด้วยได้มั้ย
อยากเห็นเด็กๆเต๊าะกัน ฮ่าา
-
ซาบซึ้งกับนักเขียนเช่นกันค่ะ ลงรวดเดียว2ตอน จนจบเลย
ฟินกันไป น่ารักทั้งภรรยาเก่าและภรรยาใหม่
Fin.....
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
...
-
จบแล้ว ขอให้น้องธัญ มีแต่ความสุข จบแบบอบอุ่น
น่ารักทั้งคุณพ่อคุณลูก อิอิ
ขอบคุณคนแต่งๆมากค่ะ
-
จบแบบมีความสุขสุดๆ น่าประทับใจมากเลย ขอบคุณนะคะ
-
จบได้สมบูรณ์ ขอบคุณมากค่ะ
เจอคำผิด 1 คำ "ย้อนแย้ง" เป็นความย้องแย้งที่น่ามันเขี้ยวอย่างถึงที่สุด
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เราไม่มีอะไรไม่ชอบในเรื่องนี้เลยค่ะ
นี่คือความจริงที่อยากจะบอกนักเขียนคนเก่งของเรา
ภาษา การกระทำ ทุกๆ อย่างมันกรองออกมาสวยงามที่สุด ตามฉบับของตัวละครเลย
ขอบคุณที่เขียนนิยาย ดีๆ แบบนี้นะคะ
ติดตามเรื่องต่อไปป
-
เป็นตอนจบที่มีความฟินจริง ๆ แต่ก็เศร้าและหน่วงจนหืดขึ้นคอจริง ๆ ต้องใจแข็งอ่านแต่ละตอนที่หน่วงให้ผ่านมันไปให้ได้ ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ สนุกมากเลยค่ะ ภาษา โครงเรื่อง ยังดีเหมือนเดิม
-
จบแล้วอ่าาาาา. เหงาแต่เลยค่ะฮืออออออ
รออ่านสปินออฟนะคะ
-
อยากบอกว่า... ขอบคุณ คุณ RainyDay มากๆๆๆ สนุกจริงๆเรื่องนี้ มีบางช่วงยอมรับว่าจะวางมือละ คือตอนที่ธเนศเริ่มตามธัญญ์เจอและเดี๊ยนมโนไปเองว่าเขาต้องเป็นพ่อลูกกันจริงๆแน่เลย เวิ่นเอง ก็รับไม่ได้เอง จะวางมือ ถอยซะงั้น แหะๆๆๆ #เก๊าก๋อโต้ดด แต่พอเห็นอัพมันก็อดไม่ไหว กระโดดเข้าใส่ทันที โชคดีที่ฮึดอ่านต่อจบถึงวันนี้ ผ่านการรับรู้ความเจ็บปวดร่วมกับธัญญ์ / ผ่านการด่าทอความงี่เง่าของคุณภูมากับทุกคน และผ่านการสาปแช่งอิธเนศไปด้วยกัน แหมะ!!! มันได้อารมณ์ดีจริงๆ :laugh:
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: จะติดตามกันต่อไปนะคะ แวะมาเปิดเรื่องใหม่อีกน้าาา :mew1:
-
เฮ่อ ลุ้นไปกับธัญญ์ ตลอดเลย
-
ชอบความเรียบง่ายของตอนจบ
ความสุขง่าย ๆ กับคนที่รัก
ขอบคุณที่เขียนมาให้ได้อ่าน ได้หัวเราะ ร้องไห้ ได้ยิ้มอย่างอ่อนใจไปกับพวกเขา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องภูมิ เอาวีดีโอมาให้ป้าๆ แถวนี้ดูด้วยยยย อิอิ
-
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจเรามากๆค่ะ ประทับใจในทุกตัวละครเลย ทุกๆคนล้วนมีเหตุผลของตัวเองเนอะ
จากนี้ธัญก็จะได้มีความสุขและพบกับคำว่าครอบครัวจริงๆสักที o13
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ แต่งดีมากๆเลย :katai2-1:
-
จบแล้วววววววววววววว แง๊ๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้จะเม้นตอนไหนเลย ฮือออออ มันน่ารัก อบอุ่น อบอวลไปด้วยความรัก
ต่อไปนี้ทุกคนก็จะมีแต่ความสุขแล้ว
ดีใจแล้วก็เสียดายที่จบ ต้องคิดถึงน้องธัญญ์ ลุง น้องภูมิ เหมียวส้มมากๆแน่ๆเลยยยยย
คิดถึงน้องเรนนี่ด้วยน้าาาา พี่จะคอยป่วนอยู่ในทวิตนะจ้ะ อิอิ
รอผลงานเรื่องต่อๆไปด้วย เรื่องสอบก็สู้ๆนะจ้ะ
-
สนุกมากคะ ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ ยังไงอย่าลืมตอนพิเศษย้อนอดีตของธเนศนะคะ
:mew3:
-
ในที่สุดก็ครอบครัวอบอุ่นสักที นั่งเขินบิดม้วนไปสอบตลบ รอ spin-off ค่ะ
-
คุณภูต้องไปวิ่งออกกำลังกายกับน้องภูมิแล้วล่ะถ้าธัญญ์จะขี้อ้อนขี้อ่อยขนาดนี้
ว่าแต่หนุ่มน้อยพร้อมภูมิของเราใช่เล่นนะนี่ มีซื้อวงซื้อแหวนให้พี่เลี้ยง โตขึ้นจะเป็นพ่อบุญทุ่มหรือเปล่านะ
-
เราจะเดินต่อไปด้วยกัน #ซับน้ำตา
จบแล้ว :katai2-1:
-
กอดคุณเรนนี่ :กอด1:
เรื่องนี้หนักมากจริงๆจากทุกเรื่องที่คุณเรนนี่เขียนมา อ่านแล้วเราต้องหยุดพักก่อน เรารู้สึกว่าบางตอนเราอ่านไม่ไหว :hao5: เนื่องจากสิ่งที่เราเรียนมีเรื่องเกี่ยวกับเรื่องทางเพศบ้าง เราจึงรู้สึกว่าบางตอนโหดร้ายเกินกว่าที่จะอ่านอย่างละเอียดได้ เป็นเพราะคนเขียนเขียนถ่ายทอดให้เรารู้สึก และบางครั้งก็สงสารธัญญ์มาก อยากเข้าไปกอดไปปลอบ ถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้ดีมากเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
เราจะเป็นทาสนิยายคุณเรนนี่ต่อไปค่ะ อิอิ :mew1:
-
4 -5 ตอนรวด จบพอดิบพอดี
นิยายเรื่องนี้ เอาเก็บเป็นนิยายที่ชอบที่รักอีกเรื่องนึงเลยค่ะ
บทจะหวานก็อ่านไปใจละลายไป
บทจะร้ายก็ขยี้จนใจสลาย ส่งใจช่วยให้ตายๆกันไปซะจะได้หมดทุกข์
ได้อารมณ์มากๆ อินไปกับน้องธัญญ์สุดๆ นานๆจะอินกับตัวละครขนาดนี้
ยกนิ้วให้กับคนแต่งเลย เก่งจริงๆ
-
ธัญญ์น่าสงสารมาก ตั้งแต่เล็กจนโต ตอนนี้ ก็ได้สองหนุ่มรุมรัก ขอให้มีความสุขตลอดไปนะน้องธัญญ์
สงสารและรักธัญญ์แล้ว ในเรื่องน้องภูมน่ารักมาก หลงเสน่ห์เด็กน้อย อยากเห็นน้องภูมิตอนโต
ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะ รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
จบแล้ว... ผ่านความเจ็บปวดมาเยอะ มีความสุขจริงซักทีนะน้องธัญญ์
:mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดธัญญ์ก็จะได้มีความสุขจริงๆ ซักที มีครอบครัวที่สมบูรณ์และอบอุ่นแล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ เป็นเรื่องที่มีทุกรสจริงๆ เกือบจะเลิกอ่านตั้งแต่เริ่องธัญญเริ่มเปิดเผย เพราะหน่วงจิตมาก
แต่ก็อดใจไม่ได้ อยากรู้ตอนจบว่าบทสรุปจะเป็นแบบไหน หักมุมหรือเปล่า เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ ค่ะ :กอด1:
-
มาเต็มอิ่มมากๆเลยค่ะ สองตอนแหน่ะ
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่แต่งขึ้น
เรื่องนี้ภาษาสวย การบรรยายดี
คาแรกเตอร์ของตัวละครก็ชัด ชอบค่ะ
แบบว่ามันสมเหตุสมผลไปหมด
พอพ้นดราม่ามา ลุงก็เหมือนจะกลายเป็นคนแก่
เต๊าะเด็ก แต่เด็กก็ยอมให้เต๊าะ อะไรแบบนี้
คือจากลุงซึน ๆ กลายเป็นคนโรแมนติกขึ้นมาทันควัน
หลงรักทุก ๆ ตัวละครเลยค่ะ ซาบซึ้งกินใจ
และคิดว่าบทจบแบบนี้มันดีแล้วจริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เราชอบเรื่องนี้มากเลย เราชอบความมีมิติที่ดูเป็นคนจริงๆของทุกตัวละครเลยค่ะ ขอบคุณที่สร้างพี่ธัญญ์มาให้เรารักขนาดนี้ ขอบคุณที่สร้างลุงมาให้พี่ธัญญ์แกล้ง (ซึ่งทุกคนก็เห็นดีเห็นงาม 5555555)
ผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะแล้ว ลุงคงไม่ปล่อยมือพี่เลี้ยงคนดีคนนี้ไปไหนอีกแล้วล่ะเนอะ อบอุ่นใจแทนพี่ธัญญ์มากๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆนะคะ ไว้มีเรื่องหน้าจะตามมาอ่านอีกแน่นอนเลย
ว่าแต่ไม่มีตอนพิเศษ น้องภูมิกับพี่ตังบ้างเหรอคะ กร๊ากกกก #เด็กยังไม่เว้น :o8:
-
รู้สึกแบบ ในที่สุดก็มีความสุขเสียที อะไรแบบนี้เลย ^^
-
จบแล้ว สนุกมากๆเลยค่ะ มีครบทุกอารมณ์จริงๆ
-
จบได้ดีงาม ปลอบประโลม :mew1:
หมดอุปสรรคใดๆ ที่มาขวางกั้น
ภูเมศ ธัญญ์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ดีใจ ไรท์ให้ตอนพิเศษอีก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งรู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่เคยคอมเมนต์เลยในเล้า
ปกติแอบไปคอมเมนต์ในเพจบ่อยมาก
อ่านตอนจบแล้วยินดีจริงๆ เหมือนได้ส่งลูกเข้าฝั่ง เป็นฝั่งเป็นฝาสักทีนะน้องธัญญ์
อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนแรกๆ ผ่านตอนที่เศร้ามาด้วยกัน จมดิ่งไปด้วยกัน แต่ไม่เคยคิดที่จะเลิกอ่านเลย
ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวออกมาได้ดีขนาดนี้
-
ชอกช้ำมากค่ะ สงสารธัญญ์ขั้นสุด
แบบที่ว่า อึดอัดตอนพูดไม่ได้ว่าโดนข่มขืนอ่ะ ฮืออ
มันแบบไม่อยากบอกให้เขารังเกียจไปมากกว่านี้อะไรงี้
จบแบบนี้ก็ดี คุณธเนศคงอยากจะปล่อยธัญญ์แล้วจริงๆ
เขาก็รักมากของเขาอ่ะ ฮืออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ =/\=
-
:pig4: :pig4:
-
สัมผัสได้ว่าธัญญ์มีความสุขจากใจจริงๆ
เชื่อว่าอีกไม่นาน เด็กที่เคยสดใสร่าเริงในอดีต
คงจะกลับมาในเร็ววัน เพราะลุงภูเมศช่างเอาอกเอาใจ
และช่างเข้าอกเข้าใจดีเหลือเกิน ไหนจะพร้อมภูมิอีก
สนใจผู้หญิงอย่างแม่พร้อมภูมิจังเลยนะ
หวังว่าลุงจะไม่หมดรักธัญญ์อย่างที่เคยหมดรักเธอนะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณคับ
-
โภ่ คุณพ่อภูค่ะ หวานไม่เกรงใจคุณลูกชายเลยนะ อิป้านี่เขินหนักมากกก
ขอให้มีความสุขในทุกๆวัน และอยู่ด้วยกันไปจนผมขาวเลยนะ
ขอบคุณค่ะ
-
เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว
หมดเวรหมดกรรมซักที
บครอบครัวอบอุ่นจนร้อนเลยละ
:z1:
-
สัมผัสได้ว่าธัญญ์มีความสุขจากใจจริงๆ
เชื่อว่าอีกไม่นาน เด็กที่เคยสดใสร่าเริงในอดีต
คงจะกลับมาในเร็ววัน เพราะลุงภูเมศช่างเอาอกเอาใจ
และช่างเข้าอกเข้าใจดีเหลือเกิน ไหนจะพร้อมภูมิอีก
สนใจผู้หญิงอย่างแม่พร้อมภูมิจังเลยนะ
หวังว่าลุงจะไม่หมดรักธัญญ์อย่างที่เคยหมดรักเธอนะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
จบแล้ว บอกเลยว่าทรหดเหลือเกิน มันหวาน มันซึ้ง มันหน่วง ครบรสจริงๆ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่านกัน
-
อ่านจบแล้วปลื้มปริ่มมากเลยค่ะ
รักคุณเรนเช่นกันค่ะ
รักเรื่องนี้และตัวละครในเรื่องนี้มากๆด้วยค่ะ
ต่อให้ตัวละครอย่างคุณธเนศจะน่ารังเกียจขนาดไหน
แต่เพราะอย่างนั้นเลยทำให้เกิดธัญญ์ที่เป็นแบบนี้ขึ้นมา
และทำให้ธัญญ์ได้เจอกับคุณภู เรื่องถึงได้ดำเนินมาได้
ทุกตัวละครสำคัญในบทบาทของตัวเอง เรื่องถึงได้เดินต่อมาจนจบได้
ถึงจะยังไม่อยากให้จบ แต่ก็เป็นตอนจบที่มากเลยค่ะ
ดีกับใจคนอ่าน และคงดีกับใจลุงและนุ้งธัญญ์มากๆด้วยแน่ๆ
สวมแหวนแสดงความเป็นเจ้าของกันอย่างเป็นทางการแล้วนะ
ดีใจกับทั้งคู่ด้วย กว่าจะมาถึงตอนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ
คนอ่านก็เสียน้ำตาให้ทั้งคู่มาหลายปี๊บแล้วเช่นกัน 55555
เป็นเรื่องที่ถึงจะมาแค่เดือนละตอนก็พร้อมจะรอมากๆค่ะ
อ่านจบตอนนึงแล้วอยากให้เวลาเดินไวขึ้นมากๆ อยากวาร์บไปอ่านตอนใหม่
คุณเรนมักเขียนให้ท้ายตอนน่าติดตามเสมอ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่ได้รออ่านแต่ละตอน
ส่วนช่วงไหนดราม่าก็ปาดน้ำตารอกันเลยล่ะค่ะ 5555
ถึงเรื่องนี้จะจบแล้ว แต่ก็ยังอยากอ่านตอนพิเศษอีกเรื่อยๆนะคะ
ถ้ามีโอกาสก็รบกวนคุณเรนนี่เข็นออกมาเยอะๆเลยนะคะ
ชอบนุ้งธัญญ์อ้อนลุงมากๆค่ะ อยากอ่านนุ้งธัญญ์เรียกลุงว่าพี่ภู
แค่คิดก็เขินแทนทั้งคู่ละค่ะ 5555
แล้วก็รอน้องภูมิโตไวๆอยู่นะคะ ลุ้นความสัมพันธ์ของเด็กน้อยน้องภูมิและเด็กน้อยพี่ตังอยู่นะคะ
อยากเห็นพ่อกับพี่เลี้ยงตกใจด้วย หรืออาจจะไม่ตกใจคะเพราะคาดไว้แล้ว 5555
ขอบคุณคุณเรนอีกทีนะคะ ที่ต่อให้ยุ่งขนาดไหนก็ยังมาต่อเสมอ
ถึงมีเดือนที่ขาดก็ยังมาชดให้ ไม่ปล่อยคนอ่านไว้กลางทาง
รักมากนะคะแต่ไม่แสดงออก(เหรอ555) :กอด1:
สุดท้ายก็ขออวยพรให้ประสบความสำเร็จในการเรียนสอบผ่านฉลุยนะคะ จะได้มีเวลามาเขียนนิยายเยอะๆ
-
จบได้ดีมากจริงๆค่ะ อุ่นไปหมด ในที่สุดธัญญ์ก็ได้มีความสุขจริงๆซักที :mew1:
-
เห็นรอยยิ้มก้อดีแล้วว
-
สนุกมากกกก ครบรสเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย รอตอนพิเศษนะคะ
-
:pig4: เต็มอิ่มมาก
-
จบแล้ว ต้องคิดถึงเรื่องนี้แน่เลย เพราะจดจ่อมาตลอดว่าเมื่อไหร่จะอัพน๊า
พอคนเขียนมาอัพก็พุ่งมาอ่านทันที อ่านทุกตอนไม่เคยผิดหวังสักตอน
คนเขียนแต่งได้ดีมาก อ่านแล้วอิน ไม่มีสะดุดเลย มาเต็มทุกความรู้สึก
อยากขอบคุณมากๆเลย ที่สละเวลามาแต่งนิยายสนุกๆ ให้ได้อ่าน
รักเรื่องนี้สุดๆค่ะ ธัญญ์ของพี่(ลุงตบบบ) น่ารักมากๆ ยิ่งตอนพยายามอ่อย
แต่ใจจริงเขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว แต่ก็อยากชูรักชูรสให้ชีวิตคู่ ให้ลุงฟินมีความสุข
นี่แบบยิ่งน่าหยิกแก้มมากๆ จากนี้ขอให้มีแต่ความสุขนะครับ มีครอบครัวจริงๆแล้ว
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ ส่วนเรื่องนี้ถ้ามีรวมเล่มเราจะไม่พลาดแน่ๆค่ะ :L1:
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
ธัญน่าสงสารมาก อ่านแล้วซึมตามเลย
และก็เดาไม่ผิดเลยเรื่องของพ่อ(เลี้ยง) เฮ้ออออ ไม่น่าเลย รักคนที่ไม่ควรรัก ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ
สุดท้ายก็มีความสุขสักที ลุ้นมานาน
สนุกมากค่ะ
-
เป็นนิยายที่ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ แต่ต้องมาหยุดเอาไว้ที่ตอน20 เพราะทำใจลำบากมาก อย่างแรกกล้วจบแบบ Bad End
อย่างที่สอง เป็นคนอ่านที่กลัวดราม่ามาก แต่ก็ชอบอ่าน บางเรื่องที่คิดว่าดราม่าหนักๆ จะไม่อ่านต่อเลยทำใจไม่ได้ มันอ่อนไหวมากๆ 55555
เรื่องนี้ที่ทำใจกลับมาอ่านจนจบ เพราะสนใจธัญญ์ บุคลิกแบบน้องน่าสนใจมาก มันดึงดูดมันมีเสน่ห์จนห้ามใจไม่ไหว ชักจะคิดเหมือนพี่ภูแฮะ 555
เป็นเรื่องแรกที่เกลียดตัวร้ายตั้งแต่แรก แต่พอตอนจบกลับนึกเข้าใจแต่ก็ยังเกลียด เหมือนเป็นธัญญ์เองเลย :hao5:
เชื่อว่าธัญญ์เองก็มีความรู้สึกแบบนี้แน่ๆ จะเกลียดก็เกลียดมากแต่ไม่สุดเพราะยังสงสารและเห็นใจ
คิดว่าที่ธเนศเป็นแบบนี้น่าจะมาจากพ่อของ ธัญญ์ คงรักพ่อธัญญ์มาก เลยรับเอาแม่ลูกมาเพื่อหวังดูแล
ทดแทนหรืออะไรประมาณนั้น แต่ผิดพลาดยังไงถึงได้ไปทำกับธัญญ์แบบนั้น อันนี้น่าสนใจอีกนั่นแหละ แต่ก็กลัวดราม่าอีก :hao5:
ใจนึงก็อยากอ่านในมุมของธเนศนะ เสียดายที่ธเนศจากไปแบบนั้น น่าจะอยู่ชดใช้ความผิดที่ทำแม้จะมีเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำ
ก็ควรจะอยู่เพื่อมองดูอนาคตที่ดีของธัญญ์ เพราะจากไปแบบนี้ คนเสียใจที่สุดคือธัญญ์
เขียนมาซะเยอะเลยแหะๆ เป็นนิยายเรื่องแรกเลยที่เม้นท์ยาวขนาดนี้ เอาเป็นว่า ชอบน้องธัญ์กัดฟันอ่านดราม่าน้ำตานองหน่วงเหงาเศร้าซึมจนจบ
ขอบคุณที่คนเขียนยังคงพล็อตเดิมไว้ แม้มันจะโหดร้ายไปสักหน่อยเรื่องล่วงละเมิดทางเพศเด็กจากคนไกล้ตัว แต่มันก็สะท้อนความจริงในสังคมได้เยอะเลยทีเดียว :mew1: :mew1:
-
:L2: :กอด1: o13 สมัคร login เพื่อเข้ามาชื่นชมผู้แต่งว่าเก่งมากค่ะ ทั้งเรื่องนี้และเรื่องอื่นๆของผู้แต่ง ไม่มีเรื่องไหนที่ไม่ชอบเลย เขียนได้ดีทุกเรื่อง (ไม่ได้อวยนะ) ใครอยากพิสูจน์ให้ลองไปอ่านนะคะ ของเค้าดีจริงๆ o13 :L2: :กอด1:
เมื่อไหร่เปิดเรื่องไหมก็แจ้งในเฟสด้วยนะคะ จะขอตามอ่านทุกเรื่องเลย
-
:pig4:
-
ทั้งทุกข์และสุขในเวลาเดียวกัน แต่ยาดี แผลใจเลยดีขึ้นบ้าง
ธัญญ์น่ารัก มีความซน ทะเล้นตามวัย แต่เหมือนถูกกดไว้ ตัวตนเกือบหายไป เพราะเรื่องราวในอดีตคอยหลอน
แต่สุดท้าย คุณภูก็มาเปิดกล่องใจ ทำให้ธัญญ์อยากมีชีวิตแบบรักเป็น สุขเป็น มากกว่าทุกข์อย่างเดียว
คุณภู ถ้าไม่เสียไป ก็ไม่รู้ตัว แต่ดีที่รู้ไว ไม่งั้นคงเศร้ากันไปอีกนาน
พอรู้ตัว รู้ใจ เรื่องเขิน เรื่องอิน ไม่ต้องบอก ยิ่งถูกกระตุ้น ยิ่งเรียกร้อง ยิ่งอยากทำ ธัญญ์ทำได้ 5555
น้องภูมิเซี้ยวมาก แอบเกรียนด้วย
ภาคีซึ้งใจไปอีก เป็นพี่ชายที่มีน้องธัญญ์จอมเก๊ก
จริงๆ ไม่อยากพูดว่าพอไม่มีธเนศ ทุกอย่างก็เข้าที่ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะมันเป็นความจริง
บนความเจ็บปวด แต่ยังมีความรัก ความเข้าใจ แผลธัญญ์จะหายไปในเร็ววัน
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ เรื่องราวน่าลุ้นและน่าติดตาม สะท้อนความเป็นไปหลายอย่าง รอตอน.5จ้า
-
ในี่สุดก็มีความสุขสักที นะ ฮืออออ อ่านแล้วน้ำซึมไปด้วยเลยค่าาาา
ขอบคุณนักเขียนที่เขียนผลงานดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านนะคะ
ชอบทุกเรื่องเลยค่าาาาตามเป็นติ่งตลอดๆ5555
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ปล.อยากอ่านเรื่องของภูมิค่ะแอบจิ้น55555คิดอกุศลกะบเด็กตลอดเลย :L1:
รักและติดตามเสมอค่ามาา
-
ตามอ่านจนจบแล้วค่ะ หลังจากดองไว้ตั้งแต่ตอนที่ 23
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้นะคะ มีครบทุกอารมณ์เราชอบมาก
ความหน่วงนี้ การบรรยายด้วยค่ะ
ยิ่งตอนหลังๆนี่แบบเราลุ้นมากกก TT_TT
กอดคนเขียน รอติดตามเรื่องต่อๆไปน้าา
-
มันอิ่มเอมใจอ่ะ ชอบมากๆๆเลยน่ะ มีความสุขกันแล้ว
รอตอนพิเศษต่อน่ะ
-
คำเตือน
งวดที่ 30.5 ที่อยู่ข้างล่างนี้ เป็นส่วนเติมเต็มของเนื้อเรื่องหลักค่ะ
หากว่าท่านผู้อ่านพอใจกับตอนจบของเนื้อเรื่องหลักในงวดที่ 30 แล้ว และไม่ได้อยากรู้อะไรเพิ่มเติมอีก หมดเรื่องคาใจ ไม่อยากขุดคุ้ย(?)จะปิดงวดนี้ไปเลยก็ได้ค่ะ
แต่หากยังมีบางอย่างที่คาใจ อยากรู้เหตุผล อยากรู้ความเป็นไปเบื้องลึกเบื้องหลังบางส่วน (ที่คนเขียนเองก็อยากสื่อให้ทราบเช่นกัน) รู้สึกว่ามันยังไม่สุด (ซึ่งมันก็ยังไม่สุดจริง ๆ เพราะเรื่องที่วางไว้ยังไม่หมดดีค่ะ) คิดว่างวด 30.5 นี้ คงจะช่วยคลายความรู้สึกนั้นลงได้บ้าง
ถามว่าดราม่าไหม คิดว่าไม่เท่าที่ผ่านมานะคะ ยังห่างไกลนัก ถ้าผ่านพวกนั้นมาได้ งวดนี้ก็เชื่อว่าไม่สามารถทำอะไรคนอ่านได้แล้ว //เอ๊ะ?
ทำเตือนไว้ให้เว่อวังไปงั้น จริง ๆ อาจไม่มีอะไร แต่ก็กลัวจะโดนเฉ่งทีหลัง (ฮา)
พร้อมแล้วเชิญค่ะ ^w^
(หลายรีพลายหน่อยนะคะ ความยาวเทียบเท่าประมาณ 3- 4 งวดปกติได้ ไม่อยากลงแยกให้ค้างคาค่ะ)
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 30.5 INNOCENCE OF SIN
พบกันครั้งแรก ในสถานการณ์ที่ต่างไปจากชีวิตประจำวันปกติ
“ของคุณหรือเปล่าครับ?”
เจนจบหันกลับไปตามเสียงทัก ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ทันได้มองหน้าให้ชัด มัวแต่จ้องมืออีกฝ่ายซึ่งมีกระเป๋าสตางค์หนังสีดำคุ้นตาถืออยู่
“เหมือนคุณจะทำหล่น” คนคนนั้นว่าต่อพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ แม้เงินในนั้นหรือแม้แต่ตัวกระเป๋าสตางค์ราคาแพงนั่นจะหายก็ไม่กระทบกระเทือนอะไรเขาสักนิด แต่หากสารพัดบัตรหายไป คงเป็นเรื่องน่ารำคาญใจไม่น้อยอยู่เหมือนกัน “นั่นของฉัน ขอบใจมาก”
จังหวะที่จะเอื้อมไปหยิบคืน จึงได้โอกาสพิจารณาพลเมืองดีตรงหน้าให้ชัด ๆ
อย่างแรกที่สะดุดตา คงเป็นสีดำขลับในแววตาทั้งคู่ซึ่งจ้องมองมาทางเขา
ตาสวย...เขานึกชมในใจอย่างตรงไปตรงมา เลื่อนสายตามองเครื่องหน้าโดยรวมก็พบว่าเป็นหนุ่มหน้าตาดีจัดคนหนึ่งเลยทีเดียว คิ้ว ตา จมูก ริมฝีปากที่คล้ายมีรอยยิ้มน้อย ๆ ประดับอยู่ ดูเป็นธรรมชาติเหมือนเจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจยิ้ม แต่ใบหน้าเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว
เครื่องแต่งกายอีกฝ่ายเป็นชุดนักศึกษาสะอาดสะอ้าน ตราบนเนคไทบอกให้รู้ว่าพวกเขาอยู่ร่วมสถาบันเดียวกัน เพียงแต่ตอนนี้เขาอยู่ในชุดไปรเวท มิน่าเล่า ตอนถูกทักเมื่อครู่นี้จึงได้ใช้คำพูดคำจาสุภาพมาเชียว ไม่รู้เขาดูหน้าแก่เกินวัยไปหรืออย่างไร
“บอกชื่อก่อนครับ”
“หือ?”
“บอกชื่อคุณก่อน ว่าตรงกับบัตรในนี้หรือเปล่า ผมจะได้รู้ว่าคุณเป็นเจ้าของจริง ๆ ไม่ใช่สวมรอย” ฝ่ายนั้นเอ่ยเรียบ ๆ แม้รูปประโยคราวกับหาเรื่องจนชวนหงุดหงิดอย่างไรพิกล แต่น้ำเสียงกลับน่าฟังจนเผลอมองข้ามเรื่องนั้นไปเสียหมด สามารถยืนรอเจ้าตัวกล่าวต่อจนจบประโยค “ไม่งั้นคงต้องเอาของไปส่งตำรวจ”
ชายหนุ่มได้ยินแล้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
“เจนจบ ปุณณเตโช” เขาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ตรงกับบัตรในนั้นไหม วันเกิดด้วยก็ได้นะ หน้าฉันไม่เหมือนรูปในบัตรหรือ”
“ไม่ต้องแล้ว เหมือนครับ” อีกฝ่ายพยักหน้ารับ ดวงตาหยีลงน้อย ๆ พลางส่งของคืนให้เขา “คุณเช็คของดูได้”
เจนจบยักไหล่ หยิบกระเป๋าสตางค์มาเปิดดูแค่ต้องการมองหาบัตรที่สำคัญ ไม่ได้ใส่ใจจำนวนเงินในนั้น เห็นว่าอยู่ครบถ้วนดีก็ไม่ติดใจสงสัยเรื่องข้าวของ แต่กลับสนใจคนมากกว่า “ถามกลับบ้างได้ไหม”
“ครับ?”
“ชื่อล่ะ?”
ฝ่ายนั้นยกนิ้วชี้ตัวเอง หน้าเหวอไปนิดหน่อย “ผมหรือ?”
เขาพยักหน้า มองคู่สนทนาทำท่าทางลังเลนิดหน่อย สุดท้ายก็ตอบกลับมาสั้น ๆ
“ธัญ”
“ธัญหรือ?”
“หรือไม่ทันครับ”
เจนจบกะพริบตาปริบ ๆ กว่าจะรู้ตัวว่าถูกปล่อยมุกแป้กใส่ทั้งหน้าตายก็หมดไปหลายวินาที
“อืม ก็ทันละมั้ง”
ทั้งที่แป้กออกอย่างนั้น พอรู้ว่าช่างกล้าเล่น จึงอดหัวเราะออกมาไม่ได้เสียนี่ รู้สึกถูกชะตาอย่างไรพิกล “อยู่คณะอะไรน่ะนาย”
คราวนี้คนฟังลังเลไปอีกนิดหน่อย เขาจึงได้ขยายความในส่วนของตัวเองขึ้นอีกนิด “เรียนมอเดียวกันเลย ฉันอยู่บริหารฯ”
“อ้อ”
“ปีสามแล้ว”
คนตรงหน้าได้ยินเช่นนั้น ค่อยดูผ่อนคลายลงบ้าง ส่งยิ้มบางเบากลับมา แนะนำตัวทีเล่นทีจริง
“ธัญญธร เกรียงกฤตยศ เศรษฐศาตร์ปีสองครับ”
“มาซะเต็มยศเลย”
“แฟร์ ๆ ไง” ว่าจบก็หัวเราะร่วน “คุณก็แนะนำตัวเต็มยศเหมือนกัน”
เขายักไหล่อีกหน หัวเราะหึ ๆ ในคอไปด้วย “เรียกพี่ก็ได้ เรียกคุณ ๆ แล้วจักจี้”
“พี่เจน?”
“ก็ตามใจ”
“น่ารักเชียว ชื่ออย่างกับผู้หญิงเลย”
เขามองใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของอีกฝ่ายปราดหนึ่ง คำทักเช่นนี้ใช่ว่าไม่เคยได้ยิน หากเป็นคนอื่นพูดคงฟังขัดหูไม่น้อย น่าแปลกที่พอออกจากปากเจ้าเด็กปีสองต่างคณะซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อน กลับชวนให้รู้สึกว่าค่อนไปทางน่าหมั่นไส้จนอยากบิดให้จมูกโด่ง ๆ นั่นหลุดคามือออกมาเสียเลยมากกว่า
“ชื่อนายก็อย่างกับผู้หญิงเหมือนกันไม่ใช่หรือไง” เขายักคิ้ว เรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อที่เพิ่งได้ฟังมา “ธัญญธร”
“นั่นสิครับ ทุกคนก็ว่างั้น”
ไม่ปฏิเสธอีกนั่น
“แต่ถ้าเรียกแค่ธัญเฉย ๆ มันก็เท่ดีเหมือนกันนา...”
เขาหัวเราะ “ใครบอกนายอย่างนั้นกัน”
“ผมไง” ยังมีหน้ามาชี้มือชี้ไม้เข้าหาตัวอีก “ผมบอกเอง ไม่เห็นต้องรอใครบอกเลย”
ชายหนุ่มได้แต่โคลงศีรษะอ่อนใจ แต่เห็นหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวของอีกฝ่ายแล้วให้นึกเอ็นดูบอกไม่ถูก
“กินอะไรมาหรือยัง”
ธัญญธรก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เห็นเวลาก้ำกึ่งกระหว่างมื้อเช้าและเที่ยง ทำปากอูมอยู่นิดหน่อยค่อยเงยหน้าขึ้นบอกเขา “มื้อเช้าเรียบร้อยแล้วครับ”
“เที่ยงล่ะ?”
“ยังไม่ถึงเวลา”
“ใกล้แล้ว”
“ฮื่อ” นิ่งไปอึดใจ ค่อยอ้อมแอ้มถาม “อยากเลี้ยงขอบคุณผมหรือ”
เขาหลุดหัวเราะ แม้กำลังคิดเช่นนั้นอยู่จริงก็เถอะ “ว่างไหมล่ะ กินก่อนเวลานิดหน่อยได้รึเปล่า”
อีกฝ่ายทำหน้าครุ่นคิด จากนั้นผงกศีรษะพลางยื่นข้อเสนอ “แต่ผมว่า..หารกันก็ได้นะครับ”
“เอางั้น?”
“ผมจะได้กินอย่างสบายใจไง”
คำพูดติดตลกถูกส่งมาพร้อมนัยน์ตาเป็นประกายสดใส มองแล้วอารมณ์ดีจนเกือบผิวปากหวือออกมา เดินไปคุยไปกันได้ครู่หนึ่ง ถึงกับถือวิสาสะยกมือขึ้นคล้องคอไอ้หนุ่มรุ่นน้อง รู้สึกถูกชะตาจนมีเรื่องให้คุยได้เรื่อยไม่ขัด
จากตอนแรกที่ตั้งใจจะหาร้านอาหารในละแวกเลี้ยงพอเป็นพิธี สุดท้ายกลับพานั่งรถออกไปเสียไกล ลากเข้าร้านหรูที่ปกติมักพาสาวมาเดทมากกว่า
มาถึงที่หมาย คนบอกว่าจะหารค่าอาหารกันกลับทำท่าอิดออดตั้งแต่ทางเข้า ถามแล้วถามอีกว่าเอาจริงหรือ ร้านอื่นก็ได้มั้ง หรูขนาดนี้ผมไม่มีเงินจะหารด้วยหรอกนะ ยกมือปาดเหงื่อที่มองไม่เห็นบนขมับป้อย ๆ
เจนจบหัวเราะ แขนที่คล้องคออีกฝ่ายกระชับขึ้นนิดหน่อยกันเจ้าตัววิ่งหนี พลางตบไหล่ฝ่ายนั้นแปะ ๆ “เอาน่า”
“มันไม่ไหวจริง ๆ นา” ยังไม่วายบ่นงุบงิบ เหลือบมองพนักงานต้อนรับในเครื่องแต่งกายสุภาพตั้งแต่หัวจรดเท้าไปด้วยอย่างหวาด ๆ “ผมยังไม่ได้ถอนตังค์ด้วย ทั้งเนื้อตัวมีอยู่ไม่เท่าไหร่เอง”
“เอาน่า” เขาย้ำอีกรอบ คราวนี้ออกแรงดันหลังอีกฝ่ายให้เดินเข้าไปแบบไม่ถามความสมัครใจ
พวกเขาได้ที่นั่งเรียบร้อยในมุมค่อนข้างเป็นส่วนตัว ตอนสั่งอาหาร ธัญญธรก็ยังมัวยิ้มเจื่อน หลับหูหลับตาจิ้มเลือกเมนูที่ราคาไม่แรงนักพอเป็นพิธีหนึ่งอย่าง ที่เหลือเขาเป็นคนสั่งเองทั้งหมด
เห็นคนฝั่งตรงข้ามลอบถอนหายใจเฮือกแล้วยิ่งนึกสนุก ปกติเวลามากับบรรดาหญิงสาว พวกเธอมักเตรียมเนื้อเตรียมตัวเป็นอย่างดี บรรจงแต่งหน้าแต่งกายสวยงาม ต่อให้ส่วนน้อยมีประหม่าบ้างก็แทบไม่หลุดท่าทางออกมาให้เห็น ไอ้เรื่องจะมานั่งถอนใจซ้ำแล้วซ้ำอีกให้ดูนี่คงไม่ต้องพูดถึง
ครู่หนึ่งเมื่ออาหารถูกยกมาเสิร์ฟ ทั้งที่หน้าตาน่าอร่อยทั้งนั้น เวลาก็ใกล้เที่ยงเต็มที ฝ่ายนั้นยังเก้ ๆ กัง ๆ คอยเหลือบมองเขาเป็นระยะ ดวงหน้าเยาว์วัยอยู่แล้วยิ่งดูเด็กลงไปอีกเมื่อดวงตาดำขลับกะพริบปริบ ๆ อยู่เป็นบางช่วงยามเผลอ
“เป็นอะไรทำหน้าเหมือนกินนมบูด” เขาทักยิ้ม ๆ
“จงใจสินะครับ”
“หืม?”
“เลือกร้านซะหรูเลย”
เจนจบยักไหล่ “ธรรมดานี่”
“ธรรมดาที่ไหน” อีกฝ่ายบ่นประปอดกระแปด “ผมบอกจะแชร์ค่าอาหารด้วย แต่นี่มันใช่ระดับนักศึกษาจะมากินบ่อย ๆ หรือครับ”
เขาหัวเราะร่วน “งั้นก็ไม่ต้องหาร เดี๋ยวฉันเลี้ยง”
“ก็กินไม่สบายใจน่ะสิ” ยังไม่วายบ่น
เจนจบวางมีดและส้อม เอียงคอพลางยกมือลูบคาง นั่งมองอีกฝ่ายอย่างใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยถามอย่างตรงไปตรงมา “ต้องทำยังไงถึงจะกินได้สบายใจล่ะ?”
อีกฝ่ายจ้องกลับ แต่เงียบไปอีกพักใหญ่เหมือนไม่รู้จะตอบอะไรเหมือนกัน นัยน์ตาอย่างกับลูกกวางมองเขานิ่งจนถึงกับรู้สึกเขินขึ้นมาแวบหนึ่ง—เดี๋ยวสิ—เขินอย่างนั้นหรือ ดูไม่ใช่เขาเอาเสียเลย น่าจะเรียกว่าเป็นอะไรที่คล้าย ๆ ความหวั่นไหวไปวูบหนึ่งเสียมากกว่า
“หรืออยากกินอย่างอื่น” เขาลองเสนอ “เอาแบบที่หารกันได้สบายใจ”
“แต่สั่งมาแล้วนี่”
“ไม่เห็นเป็นไร”
“เสียดาย”
“เสียดายก็กินเข้าไปสิ”
ลังเลอีกอึดใจ สุดท้ายเจ้าตัวก็ยิ้มเผล่ “งั้นผมไม่เกรงใจนะ?”
ชายหนุ่มจุดยิ้มมุมปาก ยักไหล่เบา ๆ “ควรคิดได้นานแล้ว”
“ครั้งหน้าผมเลี้ยงพี่เจนบ้างดีไหม?”
เจ้าหนุ่มนั่นว่า ส่วนเขาพยักหน้าส่ง ๆ ไม่ได้เก็บมาคิดเป็นจริงเป็นจัง
หลังจบมื้อนั้น แม้จะรู้สึกถูกชะตา แต่ก็ไม่ได้หลงเหลือช่องทางติดต่อกันไว้แต่อย่างใด
ตอนเจอกันครั้งที่สอง เวลาก็ผ่านไปอีกเป็นเดือนจนเกือบลืมหน้าไปแล้วด้วยซ้ำ
เย็นย่ำวันนั้น ตะวันสีส้มทอแสงฉาบกลีบเมฆ เขาเห็นคนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ในลานจอดรถ วุ่นวายอยู่กับจักรยานสภาพโกโรโกโส
ไม่ได้สนใจหรอกว่าเป็นใคร หรือว่ากำลังทำอะไรอยู่ เพียงแต่คิดว่าเกะกะขวางทาง เอารถตัวเองออกไม่ได้ สาวสวยคนข้าง ๆ ที่เพิ่งตกลงว่าจะไปด้วยกันยืนกอดอกมองอย่างไม่พอใจนัก
“หลบไปหน่อย” เขาว่า ก้มมองคนขวางทางที่ก้มหน้าอยู่อีกทอด
“โทษทีครับ” คนคนนั้นเงยขึ้นมา เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดซึมตรงปลายจมูก หน้าตามอมแมมด้วยคราบน้ำมันบนแก้มแต่ท่าทางจะยังไม่รู้ตัว นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นทำให้สะดุดใจอยู่เงียบ ๆ
“เอ๊ะ..” อีกฝ่ายส่งเสียงประหลาดใจเมื่อเห็นเขาชัด ๆ ทำท่าเหมือนจะอ้าปากทักด้วยรอยยิ้มซื่อ แต่เมื่อเหลือบไปเจอสาวสวยข้างกายเขาก็สงบปากสงบคำ ทำหน้าคล้ายเข้าใจกับตัวเอง จูงจักรยานซอมซ่อออกจากพื้นที่ เพิ่งสังเกตตอนนั้นว่าโซ่หลุดห้อยร่องแร่ง รอยกระด่างกระดำบนใบหน้าก็คงมาจากคราบน้ำมันตรงนั้นเอง
“จะไปไหนน่ะ” ปากร้องทักไปตั้งแต่ยังไม่ทันไตร่ตรอง เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะลากจักรยานไปไกล ไม่ใช่แค่เข็นหลบให้พ้นทาง
ไม่รู้ว่าไม่ได้ยินหรือตั้งใจไม่หัน
“ธัญ!”
เรียกใหม่เสียงดังขนาดนี้ ไม่ได้ยินก็หูหนวกแน่แล้ว
เจ้าของชื่อหันกลับมา เลิกคิ้วให้พลางส่งรอยยิ้มละล้าละลัง
“ถามว่าจะไปไหนน่ะ?”
ฝ่ายนั้นมองเขาตาปริบ ๆ ในใจอาจเริ่มอยากสบถว่ายุ่งอะไรเรื่องคนอื่น แต่สุดท้ายก็ยอมตอบ
“กลับหอ” ธัญญธรว่า “กับเอาจักรยานไปซ่อม..อืม...กำลังคิดว่าจะทำอะไรก่อนดี”
อย่างหลังนั่นไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง พอคิดอย่างนั้น ก็อดหัวเราะหึในคอไม่ได้
“เจน?” สาวข้างกายเรียกเสียงหวาน กระตุกแขนเสื้อเขาเบา ๆ เป็นเชิงบอกว่าควรไปกันได้แล้ว
“แย่แล้วสิ เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ” เขาพึมพำ “จอยกลับไปก่อนได้ไหม”
“เอ๋?”
ทันทีที่หายอึ้ง สีหน้าสาวเจ้าก็เปลี่ยนทันที
“ทำไมล่ะคะ!? ไหนบอกวันนี้ว่าง”
“ถึงบอกว่าเพิ่งนึกได้ไง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงรำคาญใจ “ไว้วันหลังนะ โทษที”
ไม่พูดเปล่า ก้มลงฉกจูบเบา ๆ ข้างแก้มเธอหนหนึ่ง จากนั้นรีบเดินขึ้นรถ กวักมือเรียกธัญญธรที่ยังยืนอึ้งกับฉากเมื่อครู่ ครั้นเรียก “ธัญ ธัญ!” ซ้ำถึงสองครั้งยังเอาแต่ยืนงง เดือดร้อนต้องเดินลงจากที่นั่งหลังพวงมาลัยไปลากตัวมาขึ้นรถ ทิ้งจักรยานวางพิงเสาไว้มุมหนึ่ง
คนที่งง ไม่ใช่มีแค่เจ้าหนุ่มรุ่นน้องนั่นคนเดียว แต่ยังรวมถึงสาวงามที่เพิ่งถูกลอยแพดื้อ ๆ ด้วย
“นั่นคือธุระหรือคะ!?”
เขาพยักหน้า ไม่ตอบคำ ออกรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่เจน” ผู้โดยสารจำเป็นว่าเสียงตื่น ชะเง้อมองไปทางด้านหลัง “แฟนพี่ดูโมโหมาก ต้องงอนแน่ ๆ”
“นั่งลงดี ๆ” เขาเตือน แต่เหมือนจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
“ดูเขาโกรธจริง ๆ นะนั่น เจอกันอีกหนอาจโดนแหวกอกเลยก็ได้”
“นั่งลงให้เรียบร้อย” เขาย้ำ “และต้องบอกไว้สักหน่อย ข้อแรก ฉันไม่สนว่าเขาจะโกรธหรืองอนหรืออะไรทั้งสิ้น สอง ไม่มีใครมาแหวกอกฉันได้ และข้อสาม ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนฉัน”
“อ้าว?”
ดูทำกะพริบตาปริบ ๆ เผลอคิดว่าน่ารักดี
“แต่หอมแก้มเลยนะ”
พูดเองก็หน้าแดงเอง จ้องหน้าเขาแบบบอกไม่ถูกว่าอึ้งหรือทึ่ง
“แล้วไงล่ะ”
เงียบกันไปครู่ใหญ่ ในที่สุดธัญญธรก็ได้ข้อสรุป
“อ้อ” อีกฝ่ายตบกลางฝ่ามือตัวเองทีหนึ่ง “เสือผู้หญิงนี่เอง”
คำนั้นฟังดูไม่ดีเลยให้ตาย แต่ถ้าว่ากันตามตรง...ก็อาจจะใกล้เคียงนั่นละ
“ใคร ๆ ก็ทำกัน”
อีกฝ่ายยักไหล่ “ผมไม่นะ”
เขาปรายตามอง เห็นคนพูดยิ้มเผล่ทำหน้าทะเล้นก็เบาใจ “ไปบวชเถอะ”
“ถ้าบวชเณรละก็ เคยอยู่”
เถียงคำไม่ตกฟาก แต่ฟังแล้วอดขำไม่ได้
“ว่าแต่พี่เจนลากผมมาทำไมเนี่ย แล้วนี่จะไปไหน” พอได้สติก็ถามฉอด ๆ “จักรยานทิ้งไว้ไม่ได้ล็อค เดี๋ยวหายกันพอดี”
“หายจริงเดี๋ยวซื้อให้ใหม่” เขาตัดรำคาญอย่างขอไปที “นั่งเงียบ ๆ หนวกหู”
“ลากมาเองแท้ ๆ” ธัญญธรบ่นอุบอิบ ทำหน้าล้อเลียน “จะทวงเรื่องให้ผมเลี้ยงข้าวบ้างสินะ”
“งั้นมั้ง”
“ได้แค่ร้านข้างทางนะ” คนพูดมากคิดเป็นจริงเป็นจัง ต่อรองอย่างน่าสงสาร “เดี๋ยวอยู่ไม่ถึงสิ้นเดือน”
เพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง ทั้งตัวเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าบังคับเจ้าคนที่ยังนั่งจ้อไม่หยุดข้าง ๆ นี้มาด้วยทำไม แถมยังต้องมาฟังฝ่ายนั้นเล่าถึงยายตัวเองที่ส่งเงินมาให้เป็นค่าเล่าเรียนว่าต้องลำบากลำบนขนาดไหน ความซวยที่วันนี้จักรยานอีแก่เจ้ากรรมดันมาโซ่หลุดเป็นครั้งที่สาม ร้านอาหารซึ่งไปรับจ็อบนอกเวลามีลูกค้าขี้หลีที่ชอบแซวตลอดแต่ให้ทิปหนักเลยทนฟังไป และอะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้พ่นออกมาไม่ได้หยุดสุดแล้วแต่จะนึกออก นับเป็นคนพูดมากเหลือเชื่อผิดกับท่าทางสุขุม ทั้งที่หากนั่งเฉย ๆ ไม่อ้าปากก็ดูเป็นหนุ่มขรึมรูปงามแท้ ๆ
“กินไกลก็ไม่ได้นะ” ยังไม่จบ พอนึกได้ก็ประกาศเงื่อนไขอีก “ขอเลย เดี๋ยวหาทางกลับหอลำบาก”
“เรื่องมากชะมัด” เขาบ่น โคลงศีรษะไปมา ทำหน้าหน่ายใจ แม้ความจริงไม่เลยสักนิด ติดจะเพลินอยู่ด้วยซ้ำ “เดี๋ยวพากลับไปส่ง”
อีกฝ่ายนิ่งคิดครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้มกว้างออกมา ยอมนั่งนิ่งในที่สุด “เอางั้นก็ได้”
เริ่มมืดค่ำแล้วเหมือนกัน ตอนที่เขาถูกธัญญธรขอร้องกึ่งบังคับให้พารถจอดข้างทาง แวะร้านข้าวต้มที่เจ้าตัวบอกดูราคาเป็นมิตร ถ้อยคำสดุดีคุณยายว่าต้องลำบากลำบนถึงเพียงไหนในการส่งตนเองเรียนมหาวิทยาลัยย้อนกลับมาอีกหน ร่ายยาวจนเขายอมเออออไปด้วยในที่สุด
“พูดมากขนาดนี้ ยายไม่รำคาญหรือไง”
คนนั่งตรงข้ามพุ้ยข้าวต้มเข้าปาก เหลือบมองเขาจากมุมเงยเหมือนกำลังช้อนสายตา ดูซื่อ ๆ น่าเอ็นดูอยู่เหมือนกัน
“ยายหูไม่ดีน่ะ”
เขาหัวเราะ จะยกแก้วน้ำขึ้นกระดก แต่เห็นสภาพแก้วที่ดูแล้วอย่างกับไม่เคยผ่านการล้างมาสักสองทศวรรษก็ดื่มไม่ลง
“พี่เจนไม่หิวหรือ?”
เขาเลิกคิ้ว “หืม?”
“ไม่กินเลย”
ครั้นก้มลงมองจานชามฝั่งตัวเอง ก็เป็นจริงดังอีกฝ่ายว่านั่นละ ว่ากันตามตรงคือเห็นสภาพแล้วทำใจกินไม่ไหวจริง ๆ ปกติไม่เคยคิดจะเหยียบเท้าเข้ามาในร้านสภาพอย่างนี้ด้วยซ้ำ วันนี้ทำอะไรลงไปก็ยังงงตัวเอง
“ประมาณนั้น” ชายหนุ่มเลือกตอบเลี่ยง ๆ
“ไม่ชอบ?” ดูท่าจะยังคาใจ
ที่น่าแปลก คือเขาลังเลจะพูดตามตรง ยิ่งเห็นแววตาคาดหวังคู่นั้นแล้วก็เผลอระมัดระวังคำพูดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไม่ชอบจริงด้วยสินะ” ว่าพลางวางช้อนวางตะเกียบ ถอนหายใจเฮือก ทำหน้าสลดทีเล่นทีจริง “ปะ ๆ กลับกัน จะพาไปต้มมาม่ากินที่หอ”
“เอาสิ” เขาเออออ คิดว่าอย่างน้อยสภาพคงไม่ซกมกเท่าถ้วยชามที่นี่
ทว่าคนเสนอกลับอ้าปากหวอ เอียงคอมองเขาเหมือนไม่อยากเชื่อ
“มองอะไร”
“คนประหลาด”
เขาเถียงในใจว่าฝ่ายนั้นต่างหากที่ประหลาด
“จะกินแค่มาม่าจริงอะ”
“หรือมีอะไรอย่างอื่นก็เอามา”
ธัญญธรมองหน้าเขานิ่งอยู่สักครู่ จากนั้นกลับพ่นเสียงหัวเราะอย่างกับอดไม่อยู่ออกมาหนึ่งหน เรียกคนขายเก็บเงิน สัญญากับเขาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเดี๋ยวจะใส่ไข่ในมาม่าให้สองฟอง
ทิ้งสาวสวยหุ่นดีไว้ในลานจอดรถ เพื่อมานั่งกับพื้นในหอเก่าซอมซ่อของไอ้หนุ่มหน้าแฉล้มที่พูดมากอย่างกับผีเจาะปาก กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่ไข่ลวกสองฟอง บางทีเจนจบก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ชอบกินของถูกก็ไม่บอก” เจ้าของห้องว่ากลั้วหัวเราะ นั่งเท้าศอกกับโต๊ะญี่ปุ่น สีหน้าเพลิดเพลิน มองเขาสูดบะหมี่อย่างกับดูสารคดีหมีแพนด้าแทะใบไผ่
ชอบที่ไหน เขาลอบกลอกตา แต่ไม่ได้พูดออกไป
“ว่าแต่จักรยานนั่น” เงียบไม่ได้เลย พอเงียบก็จะเริ่มพูดมากอีก “ถ้าพรุ่งนี้ไปดูแล้วไม่อยู่จะทำไงดี”
“เก่าขนาดนั้น ทิ้งไปเถอะ”
“ทิ้งได้ไง” อีกฝ่ายทำหน้าจริงจัง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในจังหวะที่เขาตักไข่ลวกขึ้นมาพอดี “ให้เดินไปมอจากที่นี่มันก็ไกลอยู่เหมือนกันนะ”
ไข่ลวกร่วงจากช้อน หล่นแหมะใส่ก้นชาม ไข่แดงทะลักไหลเยิ้มอยู่ในนั้น เขามองตามอาหารราคาถูกนั่น แวบหนึ่งเสียดายขึ้นมาจนต้องเอาช้อนลงไปควานก่อนจะไหลทะลักไปกว่านี้
“หายจริงขึ้นมา ยายรู้เข้าโดนบ่นแหง”
“เดี๋ยวซื้อคันใหม่ให้”
คนฟังทำตาโต รีบปฏิเสธลิ้นแทบพันกัน “ไม่ได้หรอก ๆ”
“ทำไมไม่ได้”
“ของฟรีไม่มีในโลก” ว่าพลางเก๊กหน้าขรึม มองจากระยะใกล้อย่างนี้แล้ว จึงสังเกตได้ว่าหน้าตาดีจัดจริง ๆ นั่นละ ทั้งผิวยังเนียนละเอียดจนน่าลองยื่นมือไปสัมผัส...
“ไม่รู้จะชดใช้ให้ยังไง”
เสียงนั้นเรียกสติเขากลับมา
“ไม่ได้ขอให้ชดใช้สักหน่อย”
ธัญญธรมองเขาด้วยสีหน้าครุ่นคิด “พี่นี่เข้าใจอะไรยากจริง ๆ เลย”
“ให้ก็รับไป ใคร ๆ ก็ทำกัน” เขาเอ่ยตามตรงจากประสบการณ์ตัวเอง แจกจ่ายเงินทองสุรุ่ยสุร่ายให้คู่ควงตั้งมากมาย ไม่เห็นมีใครเรื่องมากอย่างนี้ “นายต่างหากที่เข้าใจอะไรยาก”
ช้อนไข่แดงไว้ได้หมดพอดี เมื่อตักเข้าปากจนเกลี้ยง อีกฝ่ายก็ทำหน้าดีใจ
“ชอบจริง ๆ หรือ ไว้ผมทำมาม่าผัดไข่ให้เอาไหม”
“ทำไมมีแต่มาม่า”
“ก็เห็นทำท่าเหมือนชอบ”
“ขาดสารอาหารตายพอดี” เขาบ่น มองหุ่นติดจะผอมไปหน่อยของคนตรงข้ามพลางส่ายหน้าน้อย ๆ
“งั้นเพิ่มหมูกับผักให้”
ยอมใจเลยจริง ๆ
“จะใส่อะไรก็ใส่ ๆ มา”
พูดอย่างกับจะมาที่นี่อีก ตอนนั้นก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ว่าจะได้มาอีกบ่อยทีเดียว
เพราะฝ่ายนั้นยืนยันว่ายังไงก็ไม่ต้องเอาจักรยานมาให้เด็ดขาด พอเบี่ยงประเด็นบอกว่ามีให้ยืม เป็นของที่ไม่ได้ใช้แล้วกำลังจะโละทิ้ง ก็โดนทำสายตารู้ทัน สุดท้ายจึงได้มัดมือชก บังคับถามเวลาเรียนและเวลาเลิกของวันถัดไปแทน
“ตอนเช้าให้รอที่หอ เดี๋ยวจะมารับ ตอนเย็นก็ให้รอที่คณะ เดี๋ยวจะพากลับมาส่ง” เขารวบรัดตัดตอน ก่อนแยกกลับจากหอของธัญญธรในค่ำนั้นโดยไม่ฟังคำคัดค้าน
จักรยานเก่าคร่ำครึที่ถูกทิ้งไว้ในลานจอดรถ วันถัดมาไปดูก็ยังไม่หาย
เขาบ่นใส่คนที่ทำท่าโล่งใจว่าแน่ละ ของแบบนั้นใครจะเอา ได้รับสายตาอย่างกับกำลังสงสารว่าช่างไม่เข้าใจอะไรเอาเสียเลยกลับมา ตามด้วยถ้อยคำสดุดีคุณยายด้วยความยาวเทียบเท่าเรียงความสักสองหน้ากระดาษเห็นจะได้
“น่ารำคาญน่า” แม้ปากว่าอย่างนั้น แต่ความจริงไม่รำคาญสักนิด
เสียงทุ้มต่ำของฝ่ายนั้น ยิ่งฟังยิ่งรื่นหู บางครั้งก็ทั้งตลกปนน่าเอ็นดูกับรูปแบบความคิดที่ต่างกันอย่างกับเป็นคนละขั้วจนเผลอหัวเราะออกมา เดินเป็นเพื่อนอีกฝ่ายจูงจักรยานไปร้านซ่อมใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยในเย็นวันนั้น
“ไม่ได้นัดสาวไว้หรอกหรือ” คนข้างกายถาม
เขาพยายามเงี่ยหูฟังน้ำเสียงประชดประชัน แต่ก็ไม่มีเจือปนมาสักนิด เหมือนแค่เอ่ยออกมาเฉย ๆ อย่างเรื่องปกติทั่วไป จึงตอบเรียบเรื่อยบ้าง
“ขี้เกียจ”
“ทีมาเดินอย่างนี้ไม่ขี้เกียจ”
ทักได้ตรงประเด็นดี
“อืม” เขาตอบรับสั้น ๆ ฟังธัญญธรยกเรื่องสัพเพเหระมาพูดไปเรื่อยตลอดทาง
จักรยานซ่อมเรียบร้อยแล้ว แต่เจนจบยังเทียวรับเทียวส่งอีกฝ่ายอยู่บ่อยครั้ง
วันแรก ๆ ยังมีอิดออด บ่นบ้างโวยวายบ้าง แต่ต่อมาก็คล้ายจะกลายเป็นกิจวัตรที่ธัญญธรจะรอเขาไปรับตอนเช้า พากลับมาส่งที่หอตอนเย็น บวกลบแวะหาอะไรกินตามแต่เขาหรือฝ่ายนั้นจะพอใจเกือบทุกวัน
อยู่กับเจ้าเด็กรุ่นน้องต่างคณะนี่ มีอะไรน่าสนุกกันนะ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่พอฟังสุนทรพจน์เรื่องคุณยายเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ คิดว่าเพลินดี อยากฟังอีก อันที่จริงจะเล่าอะไรก็เล่าไปเถอะ รู้สึกว่าเสียงนุ่มน่าฟัง และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ที่คิดว่าสบายหูกว่าเสียงหวาน ๆ ผ่านการปั้นแต่งของหญิงสาวหลายคนที่เคยผ่านมือ
“นี่ นายมีแฟนหรือยัง” เขาถามเสียงเรียบ มองคราบบนแก้วพลาสติกของร้านอาหารตามสั่งริมทางที่ถูกฝ่ายนั้นชวนกินอีกแล้ว
ธัญญธรส่ายหน้า “ถึงมี ป่านนี้ก็โดนบอกเลิกไปแล้ว” พูดไปหัวเราะไป “พี่เจนเล่นลากผมไปโน่นไปนี่จนโดนหาว่าเป็นคู่ขาพี่แล้วเนี่ย”
เขาเลิกคิ้ว รู้สึกประเด็นนี้น่าสนใจ
“แล้วนายตอบไปว่าไง”
ฝ่ายนั้นยิ้มเจ้าเล่ห์ “ผมก็เลยทำท่ามีลับลมคมในใส่คนถาม ทำมองล่อกแล่กซ้ายขวา..”
“หืม?”
ท่าทางแบบนั้นนับว่าผิดคาด
“แล้วก็กระซิบกระซาบว่าไม่รู้สิ แต่เขาเคยเข้าห้องกูแล้วนะ มึงว่าไงล่ะ”
ผิดคาดเอาจริง ๆ นั่นละ
“แล้วไม่ปฏิเสธหน่อยเรอะ?”
ธัญญธรยักไหล่ “ปฏิเสธไปก็เท่านั้น ถ้าอยากจะล้อมันก็ล้ออยู่ดีแหละ เอาแบบนี้ดีกว่า พวกทำหน้าช็อคไปเลย หลังจากนั้นก็ดันแก้ตัวให้ผมเองอีก ว่ามึงอย่ามาอำกูให้ยาก ไม่เชื่อหรอกโว้ย”
ว่าจบก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ตาหยีลงนิดหน่อยดูเป็นประกาย สองแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ “แต่ไม่ได้บอกหรอกนะ ว่าแค่เข้ามากินมาม่า”
“ไว้คราวหน้าไปกินอย่างอื่นได้ไหมล่ะ”
เขาเปรยสองแง่สามง่าม แต่ฝ่ายนั้นดูเหมือนจะเข้าไม่ถึง หรือไม่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องได้แนบเนียนสุด ๆ ก้มลงมองแก้วน้ำเลอะ ๆ นั่นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเรียกแม่ค้าเก็บเงิน
“วันนี้พี่ก็กินน้อยอีกแล้ว”
“อืม”
“กลับไปต้มมาม่าให้เอาไหม”
เขาหยุดคิดครู่หนึ่ง ยกมือเท้าคาง มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งอย่างเปิดเผย
“เอาเป็นอย่างอื่นได้หรือเปล่า”
พูดเชิงหมาหยอกไก่ แต่ลึก ๆ ก็อดคิดไม่ได้อยู่เหมือนกัน
ถ้าเป็นผู้หญิง ป่านนี้คงเสร็จเขาไปแล้ว แต่ถึงจะเป็นผู้ชาย พอมองอีกฝ่าย กลับคิดว่าก็น่าจะได้อยู่หรอก ไม่รังเกียจสักนิด ลองดูไม่เห็นเป็นไร
ครั้นกลับไปส่งถึงห้อง เข้าไปนั่งเล่นอย่างทุกที จังหวะที่ถูกบรรยากาศชักนำไปจนเกือบจะกลายเป็นจูบอยู่แล้ว เจ้าของห้องก็ผลักเขาแทบกระเด็นติดข้างฝา พูดตะกุกตะกักว่าหิวใช่ไหม เบื่อมาม่าแล้วสินะ รอแป๊บนะพี่เจน จากนั้นวิ่งปรู๊ดออกจากห้อง
กลับเข้ามาอีกที มีถุงน้ำเต้าหู้ทรงเครื่องติดมือมาด้วย เทใส่ถ้วยให้ทั้งมือไม้สั่น หลบตาลอกแลก แต่ยังเห็นว่าลอบมองมาเป็นระยะ บังเอิญสบตากันแต่ละครั้ง แก้มก็ขึ้นสีแดงไปจนถึงใบหู
ไม่เล่นด้วย แต่ก็ไม่ยักไล่หรือแสดงอาการไม่พอใจ
ไม่สิ...ดูเขินมากกว่าไม่เล่นด้วยไม่ใช่หรือ
เขาลอบยิ้ม ทั้งขำทั้งเอ็นดู
สุดท้าย ‘กินอย่างอื่น’ ที่ว่า ก็กลายเป็นกินน้ำเต้าหู้ทรงเครื่องที่ห้องธัญญธร ในบรรยากาศชวนจักจี้อย่างไรพิกล
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
-
ชื่อธัญญ์เหมือนกันเลย
-
งวดที่ 30.5 (ต่อ)
แม้ดูมีบรรยากาศดี ๆ จากเหตุการณ์คืนนั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมา คือโดนหลบหน้าอย่างชัดเจน
ตอนเช้าไปรับที่หออย่างทุกที กลับพบว่าปิดห้องหนีไปเรียนแล้ว ตอนเย็นมารออยู่แถวหน้าคณะก็ไม่เห็นโผล่มาสักที
วันถัดไปก็เช่นกัน
วันถัด ๆ จากนั้นก็อีก
รุกหนักไปหรือไงนะ จู่ ๆ หายไปอย่างนี้ เขาพานจะเบื่อปนหงุดหงิดจนขี้เกียจกินข้าวเย็นไปด้วย
สาว ๆ หน้าเดิมที่เคยคุยเล่นกันอยู่ ขึ้นเตียงกันช่วงหลังมานี้ คนหนึ่งในจำนวนนั้นมาชวนออกไปข้างนอก ทว่าไปด้วยกันได้แค่ไม่นาน ได้ยินเธอเจื้อยแจ้วไม่หยุดยังอารมณ์เสียจนเผลอขึ้นเสียงใส่ไปหนหนึ่ง
“หุบปากบ้างเถอะ! น่ารำคาญ!”
พูดตรงขนาดนั้น ทั้งที่ฟังสุนทรพจน์สรรเสริญคุณงามความดีของคุณยายเป็นวรรคเป็นเวรได้แท้ ๆ
ตอนนี้รู้สึกอยากฟังขึ้นมา แต่คนพูดกลับหายหัวไปดื้อ ๆ
น่าโมโหชะมัด
ผ่านไปเกือบเดือน จนถึงจุดที่กระวนกระวายจนทนไม่ไหว เย็นหนึ่งจึงจอดรถไว้ไกลหูไกลตา แล้วตัดสินใจซุ่มรอหน้าคณะเจ้าตัวจนค่ำนั่นละ จึงได้เห็นว่าตัวแสบนั่นค่อย ๆ ย่องออกมาจากอาคาร มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง สุดท้ายสะดุ้งโหยงเมื่อถูกเขาทักจากด้านหลัง
“ตกใจอะไร”
ดูทำหน้าทำตาเข้า กำลังจะอ้าปากบอกว่าทำท่าอย่างกับเจอผี ก็ทันเห็นว่าไม่ใช่เสียทีเดียว
แก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศ นัยน์ตาดำขลับที่เบิกกว้างในคราวแรก ครู่หนึ่งก็กะพริบปริบ ๆ หลุบลงมองเท้า ริมฝีปากเม้มจนกลายเป็นเส้นบาง ๆ
เหมือนคนกำลังเขินอย่างที่สุดจนทำหน้าไม่ถูกต่างหาก
“หิวแล้ว” เขาเอ่ยเสียงแข็ง จ้องฝ่ายนั้นเขม็ง
คนฟังทำหน้าเลิ่กลั่ก ช้อนสายตามองเขาได้หน่อยเดียวก็หลุบตาลงอีกหน ท่าทางเหมือนอยากวิ่งหนี
“ไหนมาม่าต้ม” เขาว่าเสียงโหดยิ่งกว่าเก่า ค้านกับเนื้อหาในประโยคสุด ๆ มือพุ่งไปคว้าแขนคนที่ขยับขาเตรียมตัววิ่ง จับไว้แน่นแบบไม่ให้ดิ้นหนี “ไข่ลวกสองฟอง!”
“...เอ้อ...”
“แล้วไหนที่บอกจะเพิ่มหมูกับผักให้” ยังทวงไม่หยุด “สัญญาไม่เป็นสัญญา ให้ฉันหิวอยู่ได้ทุกเย็น รับผิดชอบมาเดี๋ยวนี้!”
“..เอ่อ...คือ...ช่วงนี้ไม่ได้...”
ได้ยินอย่างนั้น ทำเอาโมโหอยู่นิด ๆ
“ทำไมไม่ได้!?” ทุกทีอะไรอยากได้ก็ต้องได้สิ “ขอแค่นี้มีปัญหารึไง!?”
รุ่นน้องหนุ่มห่อไหล่ลงเล็กน้อย ไม่รู้เจ็บหรือกลัว แต่เห็นอย่างนั้นก็คลายแรงบีบที่มือลงโดยอัตโนมัติ
ถึงจะโมโหก็ไม่อยากทำให้เจ็บ ถึงเป็นผู้ชายก็ไม่อยากให้แขนสองข้างนั่นเป็นรอย แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน
“...คือ..” เสียงธัญญธรอ้อมแอ้มผิดกับทุกที ทั้งที่เหมือนยังเขิน แต่ดูอมทุกข์กว่าปกติอย่างไรแปลก ๆ “ไข่หมดแล้ว..หมูกับผักก็ไม่มีหรอก”
“ไร้สาระ” เขาขัดเสียงห้วน “เดี๋ยวไปซื้อ หรือไม่ก็กินข้างนอก”
“ไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ่อย ๆ ไม่ได้แล้วด้วย” ยังปฏิเสธทุกกรณีเหมือนเดิม “คือช่วงนี้...”
เขาพ่นลมหายใจแรง ๆ อย่างสุดทน “จะอมพะนำอีกนานไหม มีปัญหาอะไรก็ว่ามา ถ้าไม่อยากเจอก็บอก! หลบอยู่ได้ มันน่าหงุดหงิด เบื่อจะเล่ามหากาพย์เรื่องคุณยายผู้ยิ่งใหญ่แล้วหรือไง!?”
หลังจบถ้อยคำนั้น ธัญญธรเงยขึ้นมองเขา นัยน์ตาวาววับด้วยหยดน้ำใส ๆ ที่เคลือบอยู่
ตกใจจนทำตัวไม่ถูกไปครู่หนึ่ง รีบปล่อยมือที่ยึดแขนอีกฝ่ายไว้
“..อะ..อะไร...เจ็บเรอะ!?”
ธัญญธรไม่ตอบ เม้มปากอย่างพยายามฝืนทำหน้านิ่งเต็มที่
ทว่าวินาทีถัดมา น้ำตาก็ร่วงผล็อยลงมาหยดหนึ่ง
คนลนลานกลับกลายเป็นตัวเองไปเสียได้
“เป็นอะไร...อย่าร้องไห้สิ!” พอแตกตื่นเข้าแล้วก็เริ่มดุอย่างนิสัยเสีย “นี่! บอกว่าอย่าร้องไง ญาติเสียเรอะ!?”
ที่ผิดคาดคือดันพยักหน้าไปอีก จากนั้นน้ำตาก็ร่วงแหมะลงมาอีกหยด...และอีกหยด
“คุณยาย...เสียแล้ว” บอกอย่างนั้นด้วยเสียงสั่นเครือ หน้าตาเลอะเทอะอย่างน่าสงสาร นับเป็นคนหล่อเสียของอีกคนหนึ่งของโลก “อุตส่าห์ทำใจได้นานแล้ว จะย้ำทำไมเล่า!”
ดุเขากลับอีกต่างหาก ดุไปร้องไห้ไปนั่นละ
“ไอ้พี่เจนงี่เง่าเอ๊ย!”
ดุไม่พอ ยังต่อยแขนเขาตุ้บตั้บอีกต่างหาก ดูไม่จริงจังกับการทำร้ายร่างกายนัก แต่เรียกว่าหมัดหนักใช้ได้ ขนาดตอนเข้าไปรวบแขนแล้วกอดไว้กับตัว ยังโดนต่อยในกอดอีกสองสามตุ้บ
คุณยายในสุนทรพจน์นั่น ไม่เคยเจอตัว ไม่ได้สนิทชิดเชื้อ ความเสียใจย่อมไม่มีให้ เป็นเรื่องธรรมดา
แต่ความรู้สึกหน่วง ๆ ในอกเวลาเห็นเจ้าคนพูดมากนี่ร้องไห้จนน้ำตาเลอะอกเสื้อเขา อันนี้ก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร
“ชู่วว..”
เจนจบกระซิบ ลูบผมอีกฝ่ายแผ่วเบาจนเจ้าตัวสงบลงในอ้อมแขน
สรุปว่าที่หายไปเกือบเดือน เพราะคุณยายล้มป่วยด้วยโรคหลอดเลือดสมองแตกจากความดันโลหิตสูง ตอนมีคนไปเจอเข้าก็หมดสติไม่รู้สึกตัวแล้ว คนข้างบ้านช่วยเรียกรถพยาบาลให้ แม้จะถูกส่งตัวไปถึงมือหมอในที่สุด แต่ยื้อได้ไม่กี่วันหลังจากนั้นก็เสียชีวิต
แม่ที่จากไปนาน กลับมาปรากฏตัวแค่หนเดียว จากนั้นหายไปอย่างทุกที สุดท้ายธัญญธรจึงลาหยุดเพื่อไปจัดงานศพ ข้อจำกัดทั้งเรื่องเวลาและเศรษฐานะทำให้ต้องรีบจัดการอย่างรวบรัด
กลับมาเรียนอีกหน รู้ตัวว่าต้องประหยัดเงินให้มากกว่าเก่า จะให้ไปเที่ยวเล่นคงไม่ไหว ทั้งยังไม่มีแก่ใจอีกต่างหาก ทำใจได้แล้วก็จริง ยังเลือกจะหลบหน้าหลบตาเขาอีกสักระยะ เลื่อนการพบเจอกันไปก่อนแบบไม่มีกำหนด
“ไข่ไม่มีแล้วนะ ผักกับหมูก็ไม่มีหรอก” ธัญญธรสารภาพด้วยสีหน้าสลด
พอซักไซ้มากไปกว่านั้น จับได้ว่าส่วนหนึ่งเหมือนจะหลบหน้าเพราะเหตุผลอื่นประกอบด้วย
“..เห็นพี่เจนแล้วใจไม่ค่อยดี” ธัญญธรว่าอย่างนั้น ยกมือขึ้นกุมอก สีหน้าครุ่นคิด “สงสัยโดนเพื่อนแซวเยอะไปหน่อย”
“แซวว่า?”
ดีใจผิดที่ผิดเวลา เรื่องนั้นเขารู้หรอก แต่ช่วยไม่ได้
เจ้าของห้องเหลือบมองเขาหวั่น ๆ จากนั้นก้มหน้างุด “พี่เจนไม่อยากรู้หรอก”
“อยาก”
“ไม่อยาก”
“บอกว่าอยาก!”
“ไม่อยาก!”
“เด็กนี่พูดไม่รู้เรื่อง!”
เถียงคำไม่ตกฟาก ถึงกับเอาหัวโขกหน้าผากไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ย!”
เจ้ารุ่นน้องยกมือลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ เผลอจ้องเขาเขม็ง พอรู้ตัวก็รีบก้มหน้าหนีอีกรอบ
“..ระ...เรื่องเดิมแหละ” งึมงำออกมาเท่านั้น แก้มก็ขึ้นสีแดงระเรื่อไปหมด
เห็นอย่างนั้นเข้า ดันเผลอใจเต้นตึกตักเสียได้
เขาก้มตามลงไป อีกฝ่ายหันหนีไปทางไหนก็ตามไปก้มมองทางนั้นจนเจ้าตัวทำหน้ายู่ยี่
“หันหนีทำไม แล้วเพื่อนบอกว่าไง ไหนพูด”
“...ที่มันบอกว่า..เหมือนผมเป็นคู่ขากับพี่ไง! แล้วจะตามมาจ้องทำไมล่ะ!”
“อยากมองไม่ได้หรือไง” เขายักไหล่ กลั้นยิ้มจนปวดแก้ม สายตายังคงตามติด “แล้วนายตอบไปว่า?”
“ก็บอกว่าเปล่า พี่เจนมีผู้หญิงเยอะแยะ”
ทำไมฟังแล้วฉุนจังนะ เสียงเริ่มจะแข็งขึ้นมาหน่อย ๆ “ไม่ใช้มุกเดิมแล้วหรือไง ที่รับ ๆ ไปแล้วให้เพื่อนแก้ตัวแทนน่ะ แล้วเรื่องผู้หญิงนี่ไปเอามาจากไหน? รู้ได้ไงว่าเยอะ?”
ถึงจะเยอะจริงก็เถอะ! แอบต่อในใจ แต่ช่วงหลังมานี้มีที่ไหนกัน
“มุกนั้นมันใช้ซ้ำบ่อย ๆ ได้ที่ไหนล่ะ! พอครั้งที่สองที่สาม คนก็เริ่มจะเชื่อว่าจริงแล้ว” อีกฝ่ายโพล่งขึ้น แล้วยังพูดต่อเสียงเกือบจะตัดพ้อ “แล้วเรื่องผู้หญิงน่ะ ใคร ๆ ก็เห็นนี่ พอบอกว่าพี่เจนปีสามบริหารฯ คนก็บอก อ้อ! ที่เจ้าชู้ ๆ เปลี่ยนสาวเป็นว่าเล่นน่ะนะ รวยก็ทำได้น่ะสิ หมอนั่นมันน่าอิจฉาชะมัด”
ยิ่งฉุนหนักเลยให้ตาย!
“แล้วนายอิจฉารึไง?”
“ไม่เห็นอิจฉาเลย!”
“เขาว่าไงอีกเรื่องฉันกับนาย”
“ก็คิดว่าอิ๊อ๊ะกันอยู่น่ะสิ!”
พอถึงตรงนี้ กลับรู้สึกขำขึ้นมาอย่างไรแปลก ๆ เจ้าเด็กนี่ช่างมีความสามารถพิเศษ ทำอารมณ์เขาเหวี่ยงขึ้นเหวี่ยงลงได้เร็วแบบไม่น่าเชื่อ
“อิ๊อ๊ะคืออะไร?” พยายามเต็มที่จะไม่ให้เสียงออกมากลั้วหัวเราะ
“อิ๊อ๊ะน่ะ!” ธัญญธรยังยืนยันอย่างเดิม ทำหน้าลำบากใจเหลือจะกล่าว ค่อยงุบงิบออกมาเบาหวิวประหนึ่งเป็นคำต้องห้าม “..คิดว่าคบกันซะงั้น”
“แล้วไม่ถูกหรือไง!?”
“หา!?”
ปากช่างเถียงนั่น ตอนนี้อ้าค้างจนต้องช่วยเอามือไปดันคางให้หุบลงดี ๆ
มีไม่กี่คนหรอกที่เขายอมรับอย่างจริงใจว่าหน้าตาหล่อเหลาชวนมองแม้ในฐานะผู้ชายด้วยกัน กับเจ้าเด็กนี่ตั้งแต่รู้จักกันมา อยากจะจัดไว้ในกลุ่มนั้น ทว่าเป็นอีกครั้งที่ต้องยืนยันว่าหมอนี่หล่อเสียของเป็นบ้า..
แต่ก็น่ารักดี...รู้สึกเหมือนมีข้อได้เปรียบส่วนนั้นมาทดแทน
“ไม่ถูกสิ...” คราวนี้อีกฝ่ายเถียงกลับมาไม่ค่อยเต็มเสียง “..มันมีอะไรที่ไม่ถูก..”
“อืม” เขาเห็นด้วย “คิดอยู่เหมือนกัน”
“ใช่ไหมล่ะ!?”
“คงต้องลองพิสูจน์”
“หา!?” อีกรอบ
เจนจบกลั้นยิ้ม พยักหน้าหงึกหงักว่านั่นแหละ ฟังถูกแล้ว
“ต้องลองคบกันดู”
“ตลก!”
“ตลก?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “ไม่ใช่ว่ากำลังเขินอยู่หรอกเรอะ?”
“...ไม่ได้เขิน”
“งั้นก็อย่าหน้าแดงสิ” ได้ทีขี่แพะไล่ “อย่าหลบตาด้วย”
“เปล่าหลบ”
เขาก้มลง กระซิบเสียงต่ำข้างหูคนปากแข็ง
“นี่...ถามอีกที คบกันไหม?”
ว่าพลาง เป่าลมหายใจร้อนผ่าวใส่ใบหูข้างนั้นอย่างจงใจ
“กล้าจ้องตาแล้วปฏิเสธชัด ๆ หรือเปล่าล่ะ”
ธัญญธรสูดลมหายใจเข้าลึก ยืดอกขึ้นอย่างใจกล้า รับคำท้าด้วยการจ้องหน้าเขากลับ
ลูกตาดำขลับ วาววับอย่างกับลูกแก้ว พอเห็นความพยายามเต็มที่จะเบิกตากว้างแล้วจ้องเขม็งกลับมา ก็รู้สึกว่าน่ารักบอกไม่ถูก
“ทำไมจะ...ไม่....กล้า—”
เสียงสั่นจะแย่ แถมพูดไม่ทันจบ ก็เหมือนหน้าจะแดงจนใกล้ระเบิดบรึ้ม ทรุดตัวลงนั่งหมดท่า ซบหน้าผากลงกับเข่าตัวเอง ได้ยินแต่เสียงอู้อี้ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ รู้เรื่องแค่ตอนท้าย ๆ ประมาณว่าขี้โกงนี่นา จีบหญิงจนเชี่ยวแล้วสินะ
“ก็ใช่ แต่หลังเจอนายก็ไม่อยากไปกับใครอีก”
“นั่นไง ประโยคคลาสสิค! เชี่ยวจริง ๆ ด้วย”
เขาลอบยิ้ม ย่อตัวลงนั่งตาม สางผมสีดำขลับนุ่มมือของอีกฝ่ายแผ่วเบา เผลอกดจมูกลงกลางกระหม่อมเงียบ ๆ
“คิดมากน่า แล้วไหนมาม่าฉันล่ะ?”
“รอแป๊บ” ปากว่าอย่างนั้น แต่ไม่มีทีท่าจะขยับหรือกระทั่งเงยหน้าสักนิด
“ไข่ลวกสองฟองด้วยนะ”
“วันนี้ไม่มี อยากใส่อะไร คราวหน้าพี่เจนก็ซื้อมาเองสิ”
เจนจบหัวเราะ เดาว่านั่นคงเป็นวิธีตอบตกลง
ความสัมพันธ์ที่คิดว่าแค่คบกันขำ ๆ เหมือนตอนรัก ๆ เลิก ๆ กับคนอื่นเป็นว่าเล่นก่อนหน้านี้ กลับยาวนานเหลือเชื่อขนาดที่ตัวเองยังตกใจ
ตีกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่รู้ทำไม เห็นหน้าตาท่าทางฝ่ายนั้นแล้ว สุดท้ายกลับยอมลงให้ตลอด
จากตอนแรกที่หาเรื่องไปสิงอยู่ในหอพักซอมซ่อของธัญญธรอยู่เรื่อย เพราะฝ่ายนั้นไม่ค่อยยอมตามเขาออกไปไหนไกล ผ่านไปเกือบปี จึงยอมมาบ้านเขาอยู่บ้างเหมือนกัน
พ่อแม่นาน ๆ จะกลับบ้านสักครั้ง บางทีหายไปครั้งละหลายเดือน ทุกคนบอกว่าทำงาน แต่เหตุผลอื่นนอกเหนือจากนั้น เขาขี้เกียจสนใจขุดคุ้ย คฤหาสน์หลังงามเหลือตัวเองอยู่กับพ่อบ้านแม่บ้านจำนวนหนึ่ง ชีวิตสุขสบายดี เงินทองไม่ขาดมือ อยากได้อะไรก็ได้ ไม่เคยรู้สึกว่าไม่มีความสุขหรือขาดเหลือสิ่งใด
แต่เมื่อเจอธัญญธร ก็อดคิดไม่ได้ ว่าที่ผ่านมา ตัวเองอยู่กับชีวิตแห้งแล้งขนาดนั้นเข้าไปได้อย่างไร
คนคนนั้นยิ้มเก่ง ร่าเริง พูดมาก แต่ไม่น่ารำคาญสักนิด
เขาชอบมองตากลม ๆ สีดำขลับคู่นั้น ชอบมองจมูกโด่งที่รั้นขึ้นน้อย ๆ มองริมฝีปากช่างจ้อที่ขยับพูดไปเรื่อย แต่เสียงทุ้มต่ำน่าฟัง เมื่อยิ้มกว้างทีหนึ่ง จะเห็นลักยิ้มเป็นรอยบุ๋มลงไปบนแก้มซ้าย บางครั้งอดไม่ได้ เอานิ้วไปจิ้ม ๆ ให้เจ้าตัวทำหน้ายุ่งใส่
ครั้งแรกที่มาเยือนบ้านเขา ธัญญธรเอาแต่ร้องว้าวไม่หยุด เห็นน้ำพุหน้าบ้านก็โอ้โห เห็นสวนหย่อมก็ชอบใจ ขนาดทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ เขียวบ้างเหี่ยวบ้างเป็นหย่อม ๆ ยังยืนจ้องด้วยความชื่นชมอยู่ได้เป็นนานสองนาน
ที่ปลาบปลื้มสุด เห็นจะเป็นไฮเดรนเยียกอหนึ่งซึ่งออกดอกสีม่วงแกมชมพูให้เห็นตอนเจ้าตัวมาเยือนพอดี
“ชอบขนาดนั้นเลย?” เขาถาม มองคนที่ก้ม ๆ เงย ๆ ตรงกอดอกไม้นั่นอย่างสนอกสนใจ
ธัญญธรเงยหน้าขึ้นมาเขิน ๆ อ้อมแอ้มว่าไม่ถึงขนาดนั้น แต่เห็นว่ามันเปลี่ยนสีได้ตามความเป็นกรดด่างของดินแล้วรู้สึกว่าน่ารักดี
“ธรรมดาไม่ใช่หรือไง” เขายักไหล่ ทำหน้าไม่สนใจ
แต่หลังจากส่งอีกฝ่ายกลับบ้านวันนั้น ก็ไปบอกคนสวนให้หาไฮเดรนเยียมาปลูกเพิ่มเยอะ ๆ หน่อย หมั่นรดน้ำใส่ปุ๋ย ดูแลดี ๆ ให้ผลิดอกมาก ๆ ด้วยล่ะ
ครั้งถัดมาที่อีกฝ่ายมาเยือน จึงมีไฮเดรนเยียช่อใหญ่อวดโฉมอยู่ในแจกัน
เมื่อถูกถามเข้า เขาตอบเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจนัก ว่าแม่บ้านเอามาปักแจกันให้ละมั้ง ปล่อยไว้ก็เหี่ยวคาต้นเปล่า ๆ ไม่ยอมบอกว่าแท้จริงเป็นตัวเองต่างหาก ตื่นมานั่งมองหาช่อที่ออกดอกสวยสุดมาใส่แจกันตั้งแต่เช้า
โดนจับได้ก็ตอนฝ่ายนั้นช่างพาซื่อ เดินไปขอบคุณพร้อมเอ่ยชมแม่บ้านของเขา แต่เพราะไม่ได้นัดแนะกันไว้ก่อน เธอจึงทำหน้าเหลอหลาใส่แขก บอกว่าคนเลือกดอกไม้พวกนั้นมาใส่แจกันคือเขาต่างหาก เห็นมาด้อม ๆ มอง ๆ ตั้งแต่เช้า ใครเสนอตัวช่วยก็ไม่เอา บอกว่าจะทำเอง
“...อ้อออ..” คนฟังลากเสียงยาว ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหลียวมองเขาที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่แก้มร้อนอยู่เงียบ ๆ “ใจดีจังเลยน้า”
แม่บ้านเดินเลี่ยงไปทางอื่นแล้ว เหมือนรู้ตัวจึงไม่อยากเกะกะ หรือบางทีอาจไม่แน่ใจว่าเขาจะโวยวายขึ้นมาหรือเปล่า ส่วนเขาเอง อยากค้านรักษาหน้าอยู่เหมือนกัน ทว่าเห็นท่าทางดีอกดีใจของธัญญธร สุดท้ายก็อ่อนอกอ่อนใจจนยิ้มออกมาอีกคน ยอมรับแบบไม่มีข้อแก้ตัว
“ชอบก็ดี”
“ฮื่อ” เจ้าตัวพยักหน้า “ชอบ”
บอกอย่างนั้น แต่ท่าทางเหมือนไม่ได้พูดถึงดอกไม้ สบตาเขาตรง ๆ แค่หนึ่งอึดใจก็เขินแทบม้วน
อันตรายชะมัด แบบนั้นมันน่ารักน้อยเสียเมื่อไรกัน
เขากระแอมให้คอโล่ง ทำทีเป็นสนใจอย่างอื่น แต่คนข้าง ๆ ยังไม่วายพูดอะไรให้ฟังแล้วยิ่งข้องใจหนัก
“ชอบสุด ๆ”
“ชอบอะไร” เจนจบหันไป เอามือค้ำกำแพง กักตัวธัญญธรไว้ในวงแขน จ้องในระยะประชิดจนอีกฝ่ายยืนหน้าแดงอยู่ระหว่างตัวเขาเองและผนัง “คนหรือดอกไม้?”
“...ดะ...ดอกไม้..” อีกฝ่ายงึมงำตอบขณะก้มหน้าก้มตา
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง เห็นคนในวงแขนไม่เอ่ยอะไรต่อก็ถอนใจให้ความคิดไกลจนฟุ้งซ่านของตัวเอง ตั้งท่าจะถอยออกมาพลางส่ายหน้าน้อย ๆ
“...ดอกไม้ก็ชอบ”
ธัญญธรว่าอย่างนั้น
“..แต่ชอบพี่เจนมากกว่า”
อย่างกับเห็นดอกไม้ทั้งสวนกำลังบานพร้อมกันอยู่ตรงหน้า
“ไหนพูดอีกทีซิ”
อีกฝ่ายก้มหน้าลงอีกจนแทบจะฝังคางลงไปบนอกตัวเองแล้ว งึมงำเสียงเบาหวิวกว่าเก่าจนต้องก้มลงไปฟังใกล้ ๆ
ถ้อยคำที่ได้ยินกันแค่สองคน
ถ้อยคำแค่สั้น ๆ ที่เปลี่ยนวันธรรมดาแสนน่าเบื่อ ให้กลายเป็นวันพิเศษได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เพราะได้ยินว่าชอบจึงเผลอจูบ หรือเพราะอยากทำอย่างนั้นแต่แรกแล้วจนถึงจุดที่ห้ามใจไม่ไหว เจนจบไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
จูบกับผู้ชายเป็นครั้งแรก ทั้งที่คบ—หรืออย่างน้อยก็ทำเหมือนคบกับมาจะเป็นปีแล้ว ทว่าไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายเกินเลย ต่อให้อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่ม ยังนับได้ว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ที่ยิ่งไปกว่านั้น กับหญิงคนอื่น เขาก็ไม่ชวนขึ้นเตียงหรือพาไปไหนมาไหนด้วยกันอีกแล้ว
เหตุผลนั้นแปลกประหลาด เมื่อพบว่าทั้งหมดที่ทำ แค่เพราะไม่อยากเห็นหน้าหงอย ๆ ของธัญญธร ตอนรู้ว่าเขาไปกับใครอื่น
ต่อให้ไม่เคยออกปากค้าน ไม่รั้ง ไม่ใช้เล่ห์เหลี่ยมดึงตัวเขาไว้ ทั้งยังบอกอยู่ตลอดในสถานการณ์เช่นนั้นว่าเที่ยวให้สนุกนะ ทว่าสายตาไม่เคยโกหกได้สักที แม้ปากบอกลา แววตากลับเอ่ยคำเหนี่ยวรั้งออกมาชัดเจน เพียงแต่เจ้าตัวคงไม่ทันรู้สึก
เหตุผลเท่านั้น จะว่าเล็กน้อยก็ใช่ จะว่าใหญ่ก็ไม่ผิด
คบกันมายาวนานจนพวกงี่เง่าที่ล้อเลียนบ้าง พูดจาถากถางลับหลังบ้าง เงียบปากไปเองในที่สุด แต่จะอย่างไร เขาก็ไม่ใส่ใจคนอื่นอยู่แล้ว
หลังจากวันนั้น ยังหาโอกาสขโมยริมฝีปากธัญญธรบ่อยขึ้นอีก
เจ้าตัวไม่ได้ปฏิเสธจริงจังนัก ทำบ่นนิดหน่อยบางครั้ง แต่เมื่อริมฝีปากถูกขบเบา ๆ อย่างสุดแสนเอ็นดู แขนก็เหวี่ยงขึ้นคล้องรอบต้นคอเขา เสียงครางต่ำยิ่งนุ่มนวลกว่ายามพูดจาปกติ
ชอบฟังเสียงนั่น ดังนั้นจึงจูบอีกครั้ง...และอีกครั้ง
ระหว่างเล่าเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย เขารู้ว่าอีกฝ่ายมีปัญหาเรื่องเงิน จึงลอบใช้เส้นสายหางานเอกสารสบาย ๆ ให้ทำนอกเวลาเรียน เงินดีกว่าปกติที่ควรได้รับจากงานแค่นั้น ไม่อยากให้ลำบาก แต่ให้เปล่าไม่ได้ รู้ว่าคงไม่ยอมรับอยู่ดี จึงต้องว่าจ้างคนอื่นให้ทำทีเป็นไปว่าจ้างธัญญธรอีกทอด
คิดว่าแผนนี้ดีที่สุดแล้ว แต่ตอนโดนจับได้นั้น กลับถูกโมโหใส่เสียแทบแย่ โวยวายไม่หยุด ไม่ยอมพูดกับเขาไปอีกหลายวัน ท่าทางปั้นปึ่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เขาเองก็โมโหอยู่เหมือนกัน ได้แต่คิดว่าคนอุตส่าห์จะช่วย ปกติแค่เอาเงินไปโยนใส่เหมือนอย่างคนอื่นก็พอแล้วแท้ ๆ นี่ถึงกับลงมือหางานให้ด้วยซ้ำ ทำเรื่องยุ่งยากกว่าทุกที ยังจะมางี่เง่าใส่อีก พาลโกรธไปด้วยจนตั้งใจไว้ว่าช่างหัวเด็กนั่น ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย น่ารำคาญ เขาเองจะได้กลับไปใช้ชีวิตเสเพลเหมือนเดิมให้สบายใจ
ทว่าโมโหอย่างนั้นได้แค่ไม่กี่วัน กลับต้องมานั่งซึมสลับกับอารมณ์เสียจนพ่อบ้านแม่บ้านยังทัก แต่ทักแล้วก็โดนเขาโวยวายกลับจนล่าถอยไปอีก วนไปวนมาเป็นวงจรอุบาทว์
มีแค่ตาลุงคนสวนที่ปกติเป็นคนคอยดูแลไฮเดรนเยียที่เขาหามาปลูกให้ธัญญธรนั่นละ ใจกล้ากว่าใคร เข้ามาพูดอย่างกับรู้ดี บอกว่าเดี๋ยวนี้คุณธัญไม่มาที่บ้านเลยนะครับ ทะเลาะกันหรือเปล่า คุณเจนไม่คิดถึงหรือ?
“ต้นข้างหลังบ้านออกดอกสีน้ำเงินแล้วนะครับ”
ึคนหงุดหงิดงุ่นง่านจะแย่ ยังมาพูดอะไรอ้อมไปอ้อมมาอยู่ได้
“แล้วมันยังไงล่ะ!?”
“คุณธัญเขาไม่ได้บอกหรือครับว่าอยากเห็นสีน้ำเงิน”
เขาชะงัก รู้สึกเหมือนถูกหลอกด่า เหลือบมองฝ่ายนั้นอย่างฉุน ๆ แต่ก็คุ้นขึ้นมาเหมือนกัน เรื่องที่ธัญญธรเคยเปรยว่าไฮเดรนเยียบ้านนี้สีม่วงอมชมพูทั้งนั้นเลย ไม่เห็นเป็นสีน้ำเงินสักที
“สงสัยจะเหี่ยวก่อนเขาได้มาดู” ตาลุงนั่นว่าพลาง ส่ายหน้าน้อย ๆ เหมือนเอ็นดูเจือระอานักหนา
เขาพ่นลมออกจมูก คิดว่าตัวเองเป็นใคร รู้ดีกว่าเขาสักแค่ไหนเชียว
แต่ก็นำถ้อยคำนั้นกลับมาครุ่นคิดเงียบ ๆ
คืนนั้นเขานั่งอยู่หลังบ้าน มองดอกไฮเดรนเยียสีน้ำเงินนั่นเพียงลำพังอยู่เป็นชั่วโมง
คิดถึง
แวบหนึ่งที่ตระหนักได้ว่ากำลังเหงา ก็โมโหขึ้นมาอีก แต่เหมือนเป็นความโมโหเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกอื่นที่จ้องจะหาโอกาสแสดงตัวมากกว่า
เจ้าคนพูดมากนั่นมีหน้ามาทำเขาเหงาแบบนี้ได้อย่างไร!? ต้องลากตัวกลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง เขาจะให้เงินหรือไปหาคนอื่นมาจ้างฝ่ายนั้นทำงานให้มีเงินเล่าเรียนแล้วมันผิดตรงไหนไม่ทราบ เรื่องมากเองไม่ใช่หรือ
ไม่สิ เหตุผลของฝ่ายนั้น ตัวเองพอรู้อยู่หรอก
แต่ช่วยไม่ได้ หงุดหงิดก็คือหงุดหงิด
ทว่าหงุดหงิดกับคิดถึงก็แยกกันไม่ค่อยออก ดังนั้นจึงพยายามอย่างลับ ๆ จะทำความเข้าใจเจ้าคนเรื่องเยอะนั่นในแบบของตัวเอง
วันรุ่งขึ้น เขาตื่นแต่เช้า คว้ากรรไกรตัดกิ่งมาค่อย ๆ งับเจ้าช่อดอกสีน้ำเงินนั่นออกจากต้น
ตาลุงคนสวนโผล่หน้ามายืนอมยิ้ม ถามว่าให้ช่วยไหม แต่โดนเขาไล่ตะเพิดออกไปก่อน
ครั้นกลับเข้ามาในบ้าน เห็นริบบิ้นสีขาววางอยู่บนโต๊ะอย่างจงใจ จึงได้กระทืบเท้าปึงปังเข้าไปดูใกล้ ๆ เดาว่าเป็นฝีมือตาลุงช่างแส่นั่นแน่นอน อยากจะเรียกตัวมาเม้งใส่สักหน่อยก็ทำไม่ลงอย่างไรพิกล
เขาวางช่อไฮเดรนเยียสีน้ำเงินสดลงเบามือ บรรจงเลือกช่อที่สวยที่สุดขึ้นมาจัดเรียงเป็นพุ่ม จากนั้นผูกด้วยริบบิ้นสีขาวซึ่งถูกเตรียมไว้
แม้แต่ตัวเองที่ไม่ได้ชื่นชอบดอกไม้แต่อย่างใด ยังอดคิดไม่ได้ว่าน่ารัก
สีน้ำเงิน..เหมาะกับเจ้านั่นดีเหมือนกัน
หมายมั่นปั้นมือไว้ ตั้งใจจะไปง้อด้วยสิ่งนี้
ระหว่างนั้น จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องเพ้อเจ้ออย่างความหมายของดอกไม้ จำได้ว่ามีหนังสือเก่า ๆ ในชั้นวางเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน อาจเป็นของมารดาที่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนแล้ว ไม่เคยสนใจขึ้นมากระทั่งตอนนี้
เขาเดินดุ่มเข้าไปในห้องหนังสือ ไล่ดูบนชั้น ไม่นานก็เจอหนังสือเล่มนั้นวางอยู่ รีบหยิบมาเปิดไปยังหน้าที่ระบุว่าไฮเดรนเยีย
ดอกไม้แห่งหัวใจด้านชา
เขาเลิกคิ้วให้กับความหมายของมัน
เย็นชา ไร้หัวใจ โอ้โห เจ้าเด็กนั่นรู้ความหมายของมันหรือเปล่านะ
เขาเลื่อนสายตาไปเรื่อยกระทั่งถึงบรรทัดล่างสุด พบว่ายังมีอีกหนึ่งความหมาย
มองมันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นคลี่ยิ้มละมุนออกมา
ทั้งที่ตั้งใจว่าจะเป็นฝ่ายไปง้อก่อน แต่ธัญญธรกลับทำเขาประหลาดใจด้วยการโผล่มาหน้าบ้านเขาเสียเอง ท่าทางเหมือนว่ารีรออยู่ตรงนั้นนานแล้วแต่ไม่กล้าเรียก
เจนจบชะงักไปเมื่อเห็นร่างของคนคนนั้น จอดรถลงมายืนจ้องเอา ๆ โดยไม่พูดอะไร ทำเอาอีกฝ่ายที่คล้ายพยายามปั้นหน้าขึงขังเริ่มจะคงความนิ่งสงบไว้ไม่ไหว
“มาทำอะไร” เขาถาม
ธัญญธรอ้าปากพะงาบ ส่วนเขาเตรียมตัวฟังคำบ่นล้านแปดของอีกฝ่าย
แต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงอะไรออกมาจนต้องถามซ้ำ
“มาทำอะไร!?”
“..มะ...มา...” ลุ้นแทบตาย กว่าคำพูดจะหลุดออกมาได้ด้วยเสียงตะกุกตะกัก “..มาหาพี่”
เขาเลิกคิ้ว คิดในใจว่าสลับกันหรือเปล่า แต่เก็บอาการได้ดีกว่าอีกฝ่ายมาก
ทางธัญญธร เมื่อเห็นเขาเลิกคิ้วโดยไม่พูดไม่จาก็ยิ่งลนลาน รีบพ่นออกมาเหมือนกลัวโดนแย่งพูด
“พี่เจนอุตส่าห์หาทางช่วยมาตลอด แต่นอกจากผมจะไม่ขอบคุณแล้วยังโวยวายใส่ไปเยอะแยะ ที่จริงก็คิดว่าจะมาตั้งนานก็ยังมัวลังเล..”
อย่าเพิ่งยิ้มออกมาเชียว เขาบังคับตัวเองสุดความสามารถ
“แล้ว?”
“...กะ...ก็เลยมาขอโทษ”
“แค่นี้?”
อีกฝ่ายหน้าหงอยไปถนัดตา
“..ก็คิดอยู่หรอกว่าพี่เจนคงโกรธ ไม่สิ ต้องโกรธแน่อยู่แล้ว”
“แหงสิ” เขาทำเสียงแข็ง “ต้องไปขอให้คนอื่นช่วยจ้างนาย ทั้งที่จริง ๆ แค่โยนเงินให้ก็จบแล้วแท้ ๆ”
“ขอโทษ!” ได้ยินเช่นนั้น ธัญญธรถึงกับโพล่งขึ้นทั้งหน้ามู่ทู่ “แต่ช่วยไม่ได้นี่ พี่รวยเกินไป ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก!”
“งั้นนายก็จนเกินไป ฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน!”
“ใช่สิ!”
“ก็ใช่น่ะสิ!”
ไป ๆ มา ๆ จะกลายเป็นทะเลาะกันอีกเสียได้
“..ทะ..ที่มาวันนี้ก็แค่จะขอโทษเท่านั้นแหละ” สุดท้ายฝ่ายนั้นก็เปลี่ยนเป็นพูดงึมงำ ทำท่าจะหันหลังกลับ “ขอบคุณเรื่องที่ผ่านมาด้วย”
“เดี๋ยวสิ!”
เร็วกว่าปาก คงเป็นมือตัวเองที่คว้าข้อมือธัญญธรไว้นี่ละ
“จะไปไหน”
“กลับ”
“มาแค่นี้เนี่ยนะ”
“แค่นี้แหละ”
“ไม่ต้องไปไหนเลย!” เขาโวยขึ้นในที่สุด เริ่มจะไม่ค่อยสนุกแล้ว “มานี่ตัวแสบ!”
ไม่ว่าเปล่า ยังกระตุกข้อมืออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เมื่อเซเข้ามาก้าวหนึ่งก็รวบแขนสองข้างกอดหมับเอาไว้ทั้งตัว
“พี่เจน..” เพราะหน้าถูกกดแนบอยู่บนไหล่เขา เสียงพูดจึงได้ฟังดูอู้อี้
“กล้าทิ้งฉันเรอะ!?”
“...ทิ้ง?”
“กำลังจะหนีไม่ใช่รึไง มาทำให้วุ่นวายใจแล้วก็หนี เป็นเด็กนิสัยเสียอะไรอย่างนี้”
ธัญญธรชะงัก ผละออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้าเขาพลางกะพริบตาปริบ ๆ
ครู่หนึ่ง ต่างคนก็แข่งกันหน้าขึ้นสีแดงเข้มอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มีสีน้ำเงินแล้วนะ”
“เอ๋?”
เพราะเอาแต่พูดจาไม่ปะติดปะต่อ อีกฝ่ายจะงงเสียยิ่งกว่างงคงไม่แปลก
“ไฮเดรนเยียสีน้ำเงิน” เขางึมงำ กระชับอ้อมแขนไว้แน่นจนอีกคนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “อยู่ในรถ”
สายตาของธัญญธรย้ายไปตามคำบอกโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นช่อดอกไม้สีน้ำเงินผูกริบบิ้นขาวที่วางสงบนิ่งอยู่ในนั้นก็อ้าปากหวอออกมา ทำหน้าน่าเอ็นดูจนอยากจะกอดแน่น ๆ ให้กระดูกหักคามือไปเลย
“ตัดเองจากต้นเลยหรือเปล่า”
ยังมีหน้ามาถาม
“ตัดออกมาคมกริ๊บได้ขนาดนั้น ต้องเป็นฝีมือฉันอยู่แล้วสิ!”
คนในอ้อมแขนคล้ายจะอึ้งไปครู่ใหญ่ จากนั้นค่อยซบหน้าลงบนไหล่เขาอีกหน มองเห็นแต่ใบหูและต้นคอแดง ๆ โผล่ออกมา
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 30.5 (ต่อ)
“...พี่เจน..”
สองมือกอดตอบเขาไว้แน่น กำเสื้อบนแผ่นหลังจนป่านนี้คงยับยู่ยี่หมดแล้ว
“อย่าทำเสียงอ้อนนักได้ไหมล่ะ!?”
“พี่เจน..”
พูดไม่ฟัง มีเรียกซ้ำอีกต่างหาก
“ถ้าจะซาบซึ้งอะไรขนาดนี้ ก็เริ่มจูบก่อนให้หน่อยเป็นไง”
ธัญญธรชะงักไป ขยับตัวหยุกหยิกครู่หนึ่งค่อยเงยขึ้นมองเขา ผิวหน้าแดงซ่านดังคาดจนน่ากลัวว่าจะระเบิด เหลียวมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง กระทั่งแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในลานสายตา ค่อยกระชากคอเสื้อเขาแบบหาความอ่อนโยนไม่มี กระแทกหน้าเข้ามาจนฟันแทบจะเฉาะปากกันอยู่แล้ว ได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ เลยด้วยซ้ำ ปากแตกแบบไม่ต้องสงสัย
แต่ไม่โกรธสักนิด
อันที่จริง รู้สึกดีมากต่างหาก ลืมความเจ็บที่ปากไปสิ้น ปลอดโปร่งสุด ๆ จนหัวโล่งไปวูบใหญ่
เขาประคองท้ายทอยอีกฝ่ายไว้ในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างควานหาประตูรถซึ่งยังติดเครื่องไว้ เปิดประตูได้แล้วผลักคนที่เพิ่งทำเขาปากแตกให้ถอยลงไปนั่งแอ้งแม้งบนเบาะโดยสารฝั่งข้างคนขับ ก่อนจะรีบก้มตามลงไปประกบริมฝีปากกันอีกครั้ง เคล้าเคลียอยู่เป็นนาทีแทบไม่ปล่อยให้หายใจหายคอ
กว่าจะถอนใบหน้าออกมา ปากแดง ๆ นั่นก็เป็นรอยช้ำเจ่อ ยังมีคราบเลือดหลงเหลือติดอยู่นิดหน่อย
“จูบได้เร่าร้อนสุด ๆ” เขาแกล้งวิจารณ์ด้วยเสียงแข็งทื่อ
“อย่ามาประชดนะ!”
“เล่นซะเลือดตกยางออก” คราวนี้ว่าต่อพร้อมรอยยิ้ม ย้ายไปฉกจูบตรงปลายจมูกโด่ง ๆ นั่นทีหนึ่งอย่างมันเขี้ยว “ถ้าไม่ติดว่าอยู่หน้าบ้าน จะจับกินทั้งตัว”
“หา!?”
“ก็นั่นละ” ไม่พูดเปล่า คราวนี้ยังดึงคอเสื้อเชิ้ตธัญญธรให้แบะออกเล็กน้อย ก้มลงฝังหน้าลงบนซอกคอร้อนผ่าว งับเบา ๆ พอให้เป็นรอยฟัน “ฉันจะพยายามเข้าใจเหตุผลเพี้ยน ๆ ของนาย แต่ต้องให้เวลากันหน่อย”
“ไม่ได้เพี้ยน—โอ๊ะ!”
เพราะโดนงับเข้าอีกที คำพูดจึงชะงักลง
“ระหว่างนั้นห้ามหนีไปไหน เข้าใจรึเปล่า”
ว่าพลางเงยขึ้นสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
ตาสวยจังนะ ทั้งดำขลับและวาววับ สวยมากรู้ไหม เห็นทีไรก็ยังอยากพูดอย่างนี้เสมอ ให้นั่งมองทั้งวันยังได้
“...จะหนีไปไหนได้ล่ะ” ธัญญธรอ้อมแอ้ม พยายามเสมองไปทางอื่น “ยังใช้หนี้ไม่หมดเลย”
“หนี้?”
“...ค่าตอบแทนเกินจริงทั้งหลายนั่นไง” พูดไปก็ยกมือขึ้นลูบต้นคอตัวเองตรงที่เพิ่งโดนกัดป้อย ๆ “หลังจากนี้ถือว่าให้ผมยืมเงินเป็นทุนการศึกษาแล้วกันนะ เรียนใกล้จบแล้ว ไว้ทำงานจะชดใช้ให้แน่นอน”
เจนจบได้ยินแล้วถึงกับพ่นลมหายใจเหนื่อยหน่าย อดบ่นไม่ได้
“ไม่เข้าใจนายเลยจริง ๆ”
“ไม่เป็นไร” ฝ่ายนั้นว่าพลางระบายยิ้มเคอะเขิน ลักยิ้มบุ๋มลงบนแก้มซ้าย “ผมให้เวลาพี่เจนทำความเข้าใจอีกนาน ๆ”
โดนย้อนเข้าแล้ว
“ระหว่างนั้นจะอยู่ข้างพี่ ไม่หนีไปไหน”
เป็นวิธีย้อนที่น่ารักจนจะบ้าตายเอาจริง ๆ
ความสัมพันธ์เช่นนั้นดำเนินเรื่อยมา นับวันยิ่งแน่นแฟ้น ลึกซึ้งเกินกว่าที่ตัวเองคาดไว้แต่แรกไปไกลโข
เขาถึงกับคิดอย่างจริงจัง ว่าอยากใช้ชีวิตกับคนคนนี้ตลอดไป แม้แต่นิสัยเสเพลเอาแต่เที่ยวเล่นถลุงเงินไปวัน ๆ เช่นแต่ก่อน ยังค่อย ๆ เปลี่ยนไปจนคนรอบตัวสังเกตได้
เรียนจบแล้วมุ่งหน้าเอาดีทางธุรกิจ ควบคู่กับมองหาลู่ทางศึกษาต่อไปด้วย อย่างไรเสียก็มีต้นทุนสูงอยู่แล้ว หากดึงตัวเองให้ขึ้นไปอยู่ในจุดสูงกว่านี้ได้อีก ย่อมหมดปัญหาเรื่องส่วนตัว เงินแก้ได้เกือบทั้งสิ้น เขาจะรักใคร่ชอบพอกับใคร ต่อให้เป็นพ่อแม่ก็ห้ามไม่ได้อีก
เมื่อมีความตั้งใจแน่วแน่ถึงขนาดนั้น ภาพอนาคตที่วาดไว้จึงเริ่มชัดเจน
อนาคตที่มีคนคนนี้อยู่เคียงข้างเขา
“นายเองก็ใกล้จบแล้ว” เขาพึมพำ โน้มตัวลงกดจูบบนขมับชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย มือข้างหนึ่งประคองข้างแก้มเอาไว้อย่างทะนุถนอม “มาอยู่ด้วยกันไหม ทำงานกับฉัน อยู่ข้าง ๆ ฉันตลอดไป”
ธัญญธรไม่ตอบ เพียงแต่เอียงใบหน้าให้แนบฝ่ามือเขา เปลือกตาปิดพริ้ม ทำท่าเหมือนจะหลับไปจริง ๆ
เห็นอย่างนั้นเข้า อดแกล้งไม่ได้ วางริมฝีปากลงบนเปลือกตาเจ้าตัว ทำเสียงจุ๊บเบา ๆ อย่างจงใจ
“อย่าดูดตรงนั้นสิ!”
“หืม?” เขาทำเสียงต่ำในลำคอ “แบบนี้น่ะหรือ?”
ว่าแล้วก็ดูดเม้มอีกทีบนแก้ม ได้ยินเสียง ‘จุ๊บ’ ดังกว่าเก่า ทั้งตลกทั้งน่าอาย
ถูกฝ่ามือฟาดผลัวะลงทีหนึ่งบนต้นแขน คนฟาดบ่นงึมงำไม่ได้ศัพท์ จากนั้นตะแคงเข้าหา ซุกหน้าลงกับอกเขา
“ห้ามเสร็จก็ยั่วต่อเนี่ยนะ”
“อืม” ปฏิเสธสักคำยังไม่มี “ยั่วขึ้นหรือเปล่านะ”
“จริง ๆ เลย” เขาบ่นกลั้วหัวเราะ กระชับอ้อมแขนแน่น คู้ตัวลงเล็กน้อยให้ผิวเนื้อเปล่าเปลือยแนบกันสนิท ร้อนผ่าวไปทั้งร่าง แม้แต่ส่วนอ่อนไหวที่เพิ่งสงบลงได้ไม่นาน ก็คล้ายจะถูกความร้อนนั่นก่อกวนจนปั่นป่วนขึ้นมาอีกหน
“ทะลึ่ง..” ธัญญธรทำเสียงอุบอิบ คงรู้ตัวแล้วเช่นกันว่ามีบางอย่างกำลังขยายตัวขึ้นอย่างเรียกร้อง ดุนดันแถวหน้าท้องตัวเองอยู่
“อืม” เขารับแบบเดียวกัน ในระดับความหน้าด้านที่มากกว่านิดหน่อย “รู้หรือยังว่ายั่วขึ้นหรือเปล่า”
โดยไม่รอให้ได้รับคำตอบรับหรือปฏิเสธ ก็พลิกตัวขึ้นคร่อม ประคองใบหน้าอีกฝ่ายที่ทำท่าจะก้มงุดให้เงยขึ้นสบตา
“อย่าหลบสิ” เขาว่าเสียงนุ่ม คลี่รอยยิ้มละมุน ผิวหน้าคนฟังยิ่งแดงขึ้นเรื่อย ๆ น่ามองจนยากละสายตา “ขอดูชัด ๆ หน่อย”
จะหนีก็หนีไม่ไหว ได้แต่นอนทำหน้าไม่ถูกให้เขาจ้อง เสียงพูดกระท่อนกระแท่นเหมือนแค่ต่อว่าแก้เก้อ
“..หน้าอย่างนี้ก็เห็นมาเป็นปีแล้วไม่ใช่หรือไง”
“นั่นสินะ” เขายอมรับ “เห็นมาตั้งนานแล้วแท้ ๆ แต่มองไม่เบื่อเลย”
ฟังแล้วยิ่งทำหน้าตาน่ารักเข้าไปอีก
“ตาสวยมากเลยนะ” จ้องนานเข้า ราวกับถูกดึงให้ตกอยู่ในภวังค์ “..มีคนเคยบอกหรือเปล่า”
แพขนตาคู่นั้นหลุบลงต่ำ อ้อมแอ้มว่าเท่าที่จำได้ ก็มีแต่ตัวเขาที่เอาแต่ชมนั่นละ
“ดีแล้ว” ชายหนุ่มว่า จูบเบา ๆ ที่เปลือกตาซึ่งหลุบลงอีกหน “ไม่อยากให้คนอื่นเห็น”
“อีกหน่อยผมจะโดนพี่ควักลูกตาเก็บใส่โหลไว้ดูเล่นไหมนี่”
“อืม” เขาเลื่อนริมฝีปากมาที่ปลายจมูก “ความคิดดี”
อีกฝ่ายถึงกับทำหน้าเหวอ
“เอาจริงเรอะ”
“จมูกก็สวย ตัดออกมาด้วยเลยดีไหม”
“ปากด้วยไหมล่ะ?” โดนประชดเข้าให้
“ปากนี่ถ้าจะตัดก็เพราะพูดมากเนี่ยแหละ” เจนจบหัวเราะ พรมจูบไปทั่วใบหน้า “แย่แล้ว ชอบทั้งตัวเลยทำไงดีล่ะ”
แขนสองข้างของธัญญธรยกขึ้นคล้องรอบคอเขา ดึงลงไปหาพลางเอียงหน้าแนบจุมพิตที่ขมับเขาบ้าง ดูเหมือนยังไม่กล้าสบตาจนต้องเลี่ยงการมองตรง ๆ แต่ยังกระซิบเสียงทุ้มต่ำชวนใจสั่นในจูบ
“ให้ทั้งตัวเลย”
หัวใจอย่างกับจะระเบิดออกมานอกอก
“แต่แลกกันนะ” ฝ่ายนั้นว่า “เอาตัวพี่เจนมาแลก”
เขาหัวเราะกับเงื่อนไขนั่น เบียดแทรกตัวเองเข้าไปช้า ๆ ในช่องทางที่ยังชุ่มฉ่ำจากการสอดใส่ครั้งก่อน
“เอาสิ ได้ฉันแล้วดูแลดี ๆ ด้วยล่ะ”
ธัญญธรกลั้นหายใจเฮือกหนึ่ง กล้ามเนื้อตรงนั้นหดรัดส่วนที่ชำแรกเข้าไปเหมือนกับจะตอบรับ ยังความพลุ่งพล่านอาบท้นทั้งร่าง
“..ธัญ..”
กระซิบเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียแหบพร่า สืบเอวกระทั้นเข้าหา เหมือนกับจะฝังตัวเองให้ลึกที่สุดในซอกหลืบเร้นลับที่คับแน่นนั้น
เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดังอยู่ริมหู พ่นลมร้อนออกมาถี่กระชั้นเป็นจังหวะ สอดคล้องกับเบื้องล่างที่สอดประสาน
“รัก..”
“อืม...รัก...”
ไม่รู้ใครเอ่ยมันออกมาก่อน ต่างก็พร่ำซ้ำไปซ้ำมาเช่นนั้น ราวกับจะสลักลงในหัวใจพวกเขาทั้งคู่ สองร่างเกี่ยวกระหวัดแนบแน่นไปจนสุดทาง
เคยเอ่ยคำรักหวานหูต่อกันขนาดนั้นแท้ ๆ ทั้งสายตารักใคร่ยามมองมาก็ไม่อาจเห็นเป็นอื่น ตั้งใจไว้ว่าหากเป็นคนนี้ จะสามารถหยุดตัวเองไม่มองใครอีก ต่อให้ต้องทิ้งอะไรก็จะไม่ปล่อยมือ
ธัญญธรคนนั้น คนที่เคยบอกเองว่าจะไม่หนีไปไหน
แต่วันหนึ่ง เจ้านั่นกลับหายตัวไป
หลังเจ้าตัวเรียนจบได้เพียงไม่นาน กลับขาดการติดต่อไปเสียดื้อ ๆ หอพักซอมซ่อที่เขาเคยไปนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่ไข่ลวกสองฟอง ตอนนี้เปลี่ยนผู้อยู่อาศัยไปแล้ว
เพื่อนฝูงฝ่ายนั้นบอกแค่ไม่รู้ ไม่มีใครรู้ทั้งสิ้นว่าธัญญธรหายไปไหน เขาคร้านจะถามจากคนที่ดูไม่รู้เรื่องรู้ราว ตัดสินใจหาหนทางด้วยวิธีอื่น
ตอนนั้นทั้งหาเอง และให้คนของตนช่วยตาม แม้อำนาจยังไม่ได้อยู่ในมืออย่างเต็มที่ แต่หากเงินมากพอ ก็ยังสั่งการคนอื่นได้เหมือนกัน
ผ่านไปอีกเป็นเดือน ๆ ที่เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ใจหนึ่งก็โกรธที่ฝ่ายนั้นหายตัวไปดื้อ ๆ แต่อีกใจทั้งเป็นห่วงทั้งกังวล หายไปไร้ร่องรอยเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าเกิดอันตรายอะไรขึ้นกับเจ้าตัวหรือเปล่า บางทีอาจประสบอุบัติเหตุ หรือหากถูกใครทำร้ายเข้า..แวบหนึ่งที่คิดว่าจะแจ้งตำรวจว่าคนหายได้ไหม
แต่หากไม่ใช่คนหาย แต่เป็นหนีไปด้วยเหตุผลบางอย่าง...
เขาตัดสินใจพักความคิดนั้นไว้ชั่วคราว ยังไม่อยากให้เป็นเรื่องเป็นราวถึงตำรวจ
งมหาอยู่เป็นนาน ยังไม่เห็นวี่แวว สุดท้ายตัดสินใจพึ่งพาสำนักงานนักสืบแห่งหนึ่งที่ได้รับการแนะนำมาจากลูกน้องซึ่งมีประสบการณ์ตามหาคนมาก่อน
มีเส้นสายพอ และเงินถึง ที่เหลือย่อมไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป นึกเสียดายที่ไม่ได้ไปว่าจ้างให้เร็วกว่านี้ ไม่ถึงสัปดาห์หลังจากนั้นก็ได้ข่าวคราว
ข้อเท็จจริงที่ทำเขางุนงงเป็นไก่ตาแตก คือไม่ได้เกิดเหตุร้ายใดขึ้นกับธัญญธร อีกฝ่ายยังอยู่ดีมีสุขทุกประการ
อยู่ดีมีสุข...ถึงขั้นกำลังจะแต่งงานกับหญิงสาวลูกเศรษฐีคนหนึ่งในอีกไม่ช้า
แจกันใบงามถูกเหวี่ยงกระแทกพื้นจนแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่งเสียงดังสนั่นบาดหู ไฮเดรนเยียที่ตาลุงคนสวนนั่นนำมาปักไว้ไม่ได้ขาดระหว่างเขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการตามหาคน บัดนี้ร่วงกระจัดกระจายอยู่แทบเท้าอย่างไร้ค่า
ในหัวเขาเต็มไปด้วยคำถาม
ทำไมจู่ ๆ ก็หนีไปโดยไม่บอกกล่าว ไม่เคยติดต่อมาแม้สักครั้ง ปล่อยเขาวุ่นวายใจเหมือนคนบ้าอยู่อย่างนี้ ทำไมจะไปแต่งงานกับคนอื่นทั้งที่เคยบอกเองว่ารักเขากว่าใคร
ทำไม ทำไม ทำไม
ระหว่างที่คิดหาคำตอบจนหัวแทบระเบิด เครื่องเรือนและของตกแต่งในห้องก็ถูกทุ่มทำลายจนพังพินาศ ทีละชิ้น ทีละชิ้น กระทั่งไม่เหลืออะไรจะให้ทำลายแล้ว
เขายืนอ้าปากหอบอยู่ครู่ใหญ่ ค่อยทรุดตัวลงนั่งหมดเรี่ยวแรง เสยผมชื้นเหงื่อที่ปรกตาออกอย่างอ่อนล้า หัวเราะออกมาด้วยเสียงที่เหมือนกับคนกำลังจะร้องไห้ เหม่อมองบัตรเชิญร่วมงานแต่งงานที่นักสืบเชลยศักดิ์ผู้ได้รับการว่าจ้างนำมาให้อีกครั้งอย่างพิจารณา ไม่รู้ว่าไปได้มาจากไหน
ตัวอักษรชดช้อยบนนั้น ครั้นเห็นเข้าแล้ว ในอกพลันปวดหนึบจนร้าวไปหมด
ทั้งวัน เวลา และสถานที่จัดงานระบุไว้ชัดเจน ชื่อและนามสกุลฝ่ายเจ้าบ่าวคือ ธัญญธร เกรียงกฤตยศ ไม่ผิดแม้แต่ตัวอักษรเดียว
ส่วนชื่อของฝ่ายหญิง ระบุไว้ว่าพิมพิชชา
พิมพิชชา?
ไม่ว่าจะเค้นสมองครุ่นคิดอย่างไร ทั้งชีวิตเขาก็ไม่เคยมีคนรู้จักชื่อนี้มาก่อน
ไฮเดรนเยียสีน้ำเงินยังชูช่ออยู่หลังบ้าน ทว่าคนที่เคยบอกชอบมันนักหนา แต่ชอบเขามากกว่าดอกไม้ ตอนนี้กำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่แม้แต่ชื่อยังไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ
เขาอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ได้แต่ตั้งคำถามกับความว่างเปล่า
“..ทำไมล่ะธัญ...ไม่ใช่ว่านายรักฉันหรอกหรือ...”
บ้าบออยู่หลายวัน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง
เจนจบอยู่ในสูทพอดีตัว ก้าวขาเข้าไปในงานตามสถานที่และวันเวลาซึ่งถูกระบุไว้ในบัตรเชิญ
ทั้งใบหน้าคมคาย ทรงผม การแต่งกาย หรือท่วงท่าล้วนหล่อเหลาจับตา ตกเป็นที่สนใจได้ไม่ยาก แต่เขากลับเลือกนั่งในมุมหนึ่งซึ่งไม่สะดุดตานัก ลอบสังเกตโดยรอบบริเวณ มองหาพระเอกของงานอยู่เงียบ ๆ ไม่พูดจาทักทายกับใครทั้งสิ้น
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน กว่าคนคนนั้นจะปรากฏตัว
ชายหนุ่มในชุดขาวผู้นั้นมีแผ่นหลังเหยียดตรงสง่าผ่าเผย รูปร่างสูงโปร่ง แม้ดูผอมลงบ้างจากตอนพบกันครั้งสุดท้าย แต่ยังดูผึ่งผายงดงามในเครื่องแต่งกายเจ้าบ่าว
ใบหน้าอ่อนเยาว์นุ่มนวล ผมหน้าซึ่งปกติปรกลงมาถึงคิ้ว บัดนี้หวีเสยขึ้นเปิดหน้าผาก ผิวหน้าหมดจด เผยคิ้วเข้มและดวงตาดำขลับหวานซึ้ง จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่ม เครื่องหน้าล้วนมีเสน่ห์ชวนมอง
ทั้งหมดนั้นเคยเป็นของเขา
ข้างกายคนคนนั้น มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยผู้หนึ่งยืนเคียง ผมเธอรวบเป็นมวยไว้ด้านหลังหลวม ๆ ประดับผมด้วยดอกไม้เล็ก ๆ สีขาว ดูอ่อนช้อยงดงามอยู่ในชุดกระโปรงยาวฟูฟ่อง เครื่องแต่งกายล้วนขาวบริสุทธิ์
ชายหนุ่มหญิงสาวสองคนยืนเคียงกัน งดงามราวกับภาพวาดในตอนจบของเทพนิยาย ที่เจ้าหญิงเจ้าชายจะครองรักกันตราบจนชั่วฟ้าดินสลาย
ความปวดร้าวเจือหึงหวงสุมอยู่ในอก อยากสวมบทบาทเป็นตัวร้ายโดยสมบูรณ์ ทำลายงานแต่งบ้า ๆ นี่ลงให้เละเทะเสียตอนนี้
เขาอดทนนั่งสงบนิ่งอยู่ในงาน จนพิธีกรเชิญบ่าวสาวขึ้นเวที ไถ่ถามถึงการพบกันของพวกเขา มีแต่เรื่องงี่เง่าที่เขาอยากจะหัวเราะให้ลั่น พบกันอย่างไร พบกันที่ไหน รักกันตั้งแต่เมื่อไร ประทับใจอะไรในตัวอีกฝ่าย
เขาเองก็อยากถามคำถามทั้งหมดนั่นกับธัญญธรเหมือนกัน
ไปรักกันได้อย่างไร ในเมื่อสองสามปีมานี้ ไม่ใช่ว่ามีแต่เขาคนเดียวหรอกหรือ ไม่ใช่พร่ำบอกรักซ้ำไปซ้ำมาอยู่เกือบทุกค่ำคืนหรืออย่างไร?
ได้ยินคนบนเวทีสรุปความว่าบ่าวสาวรู้จักกันตั้งแต่เด็ก เพราะมารดาของทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน คงเป็นความประทับใจตั้งแต่ตอนนั้น
เมื่อเติบโตขึ้นก็ต่างคนต่างไปมีชีวิตของตัวเอง จนเรียนจบมหาวิทยาลัย กระทั่งได้กลับมาพบกันอีกหน
คนพวกนั้นบอกว่าคงเป็นพรหมลิขิต
มันมีที่ไหน พรหมลิขิตบ้าบอนั่น
เขาแค่นหัวเราะ ปัดแก้วร่วงลงบนพื้น เพราะเป็นพรมจึงไม่ส่งเสียงดัง บริกรเดินเข้ามาเก็บมันไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งเพียงรอยด่างดวงอยู่บนพรมใต้พื้นรองเท้า
บ่าวสาวลงจากเวที เดินเคียงคู่กันทักทายแขกเหรื่อไปทีละโต๊ะ
เจนจบพยายามใจเย็นอย่างถึงที่สุด กระทั่งทั้งสองเดินมาถึงโต๊ะที่เขานั่ง
ยิ่งมองใกล้ ๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาหล่อเหลางดงามกว่าทุกที ทั้งที่ควรมีแต่เขาเป็นเจ้าของ ทั้งใบหน้า ร่างกาย และหัวใจนั้น แต่ทำไมจึงกลายเป็นหญิงสาวที่ผู้คนพากันซาบซึ้งว่าเป็นพรหมลิขิตบ้าบอคอแตกนั่นไปเสียได้
เขาเหยียดริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม สวยงามสมบูรณ์แบบ ทว่าแห้งแล้งอย่างถึงที่สุด
เมื่อสายตาสบกันเข้า ธัญญธรก็ชะงักค้างไปครู่ใหญ่ นัยน์ตาที่เขาเคยชมว่าสวยนักหนา ไม่อยากให้ใครอื่นเห็น ยามนี้เบิกกว้างคล้ายกำลังตกตะลึงสุดขีด ทว่าไม่มีเสียงใดหลุดลอดจากปาก
เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปเผชิญหน้ากับธัญญธร เดิมส่วนสูงฝ่ายนั้นน้อยกว่าเขานิดหน่อยอยู่แล้ว ใกล้อย่างนี้ยิ่งสังเกตได้อีกอย่างว่าผอมลงมากทีเดียว
เจนจบเลิกคิ้ว ถามอย่างสุภาพ
“ให้เกียรติถ่ายรูปด้วยกันหน่อยได้หรือเปล่าครับ?”
ว่าพลาง เข้าไปยืนเบียดอีกฝ่ายจนชิด แทรกกลางระหว่างคู่บ่าวสาวชนิดเสียมารยาทอย่างถึงที่สุด ทั้งมือข้างหนึ่งยังโอบเอวธัญญธรไว้กับตัว ไหล่ซ้อนกันจนเกือบกลายเป็นกอด
รู้สึกได้ว่าฝ่ายนั้นหายใจติดขัด พวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ สีหน้ากระอักกระอ่วน
ตากล้องยังไม่ทันกดชัตเตอร์ ธัญญธรก็ร้องขึ้นก่อน สุ้มเสียงอ่อนระโหย
“ผม ขอไปห้องน้ำสักครู่ได้ไหม”
เจ้าสาวมองหน้าคนพูด เหลือบมองทางเขาแวบหนึ่งแล้วมองธัญญธรอีกหน ต้องรู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกประหลาดระหว่างพวกเขาแน่นอน แต่กลับไม่ถามไถ่สักคำ พยักหน้าน้อย ๆ ให้เจ้าบ่าวของตัวเองพร้อมรอยยิ้ม
ธัญญธรรีบรุดออกจากบริเวณงาน ตรงออกไปทางห้องน้ำดังปากว่า แต่เมื่อเห็นผู้คนจับกลุ่มกันอยู่ไม่น้อย ก็เปลี่ยนทิศไปทางอื่น ขณะที่เขายังก้าวขาตามไปติด ๆ กระทั่งถึงจุดลับตาคนนอกงาน
“ไม่เข้าห้องน้ำแล้วหรือไง” เขาร้องถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังทำท่าจะเดินต่อไปไม่หยุด
คนฟังชะงัก แต่ยังหันหลังให้เขา ไหล่ทั้งสองสั่นไหวอยู่น้อย ๆ
“...ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
เขาขมวดคิ้วแน่น เขาต่างหากที่อยากถาม อยากกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมาแล้วตะโกนใส่ว่าทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ในงานแต่งเพ้อเจ้อเรื่องพรหมลิขิตโดยมีตัวเองอยู่ในฐานะเจ้าบ่าว
“ตกใจมากรึไง!?” เขาสาวเท้าเข้าไปหา คว้าไหล่ธัญญธร บังคับให้หันกลับมาเผชิญหน้า “กลัวฉันจะทำลายงานแต่งนายย่อยยับสินะ”
“พี่เจน..”
“ไม่เจอกันหลายเดือน นึกว่านายลืมชื่อฉันไปแล้วเสียอีก!”
“ไม่ใช่อย่างที่พี่คิด..”
“รู้หรือว่าฉันคิดอะไร!? ช่วงที่นายไม่อยู่จะคิดว่าเกิดอันตรายอะไรขึ้นหรือเปล่า หายไปไหนหรือมีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกกล่าวกันสักคำ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ถ้ามีเรื่องไม่ดี แต่แล้วกลับมาเจอว่ากำลังยิ้มหน้าบานข้างกับเจ้าสาวคนสวย! นายว่าฉันควรคิดอะไรดีล่ะ!?”
ทั้งที่อยากดึงมากอดมากกว่า แต่ปากก็ยังประชดประชันไม่หยุด
“นายหายไปไม่บอกกล่าว ถ้าไม่ตามเจอเองก็ไม่มีวันรู้ว่ากำลังจะแต่งงาน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนายยังไม่เคยพูดกับฉันสักคำเลยด้วยซ้ำ! จะให้ยิ้มร่าแล้วยกแก้วอวยพรว่าขอให้บ่าวสาวรักกันจนแก่เฒ่าหรือไง! คิดว่าคนอย่างฉันใจกว้างเป็นแม่น้ำขนาดนั้นเลยหรือ!?”
อีกฝ่ายโคลงศีรษะไปมา จ้องมองเขาด้วยสายตาวิงวอน
“ผมไม่ได้อยากแต่งงาน”
“ก็กำลังแต่งอยู่นี่ไม่ใช่รึไง!?”
“เพราะว่าแม่จะไม่ไหวแล้วต่างหาก..”
ธัญญธรเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว จ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ
“..ป่วยจนจะไม่ไหวแล้ว ทั้งป่วยทั้งลำบาก เจอกันอีกหน สภาพก็ย่ำแย่สุด ๆ บอกแต่อยากให้แต่งงาน อีกฝ่ายเป็นลูกสาวของเพื่อนรักตัวเอง เพื่อนแม่คนนั้นก็เห็นดีเห็นงามด้วยกันมาตลอด”
“บ้ารึเปล่า!? แล้วนายต้องทำตาม!?” เขาค้านเสียงดังอย่างไม่เข้าใจ “เขาเคยมาสนใจนายรึก็เปล่า แล้วนายต้องสนใจแม่ที่ไม่เคยมาดูดำดูดีด้วยหรือไง!?”
“ต้องสนสิ!” ธัญญธรว่า ทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ “อะไรที่ทำให้ได้ก็จะทำ เขาอาจอยู่ได้อีกไม่นานแล้วนะ”
“ก็ช่างปะไร”
“พี่เจน..”
เขากัดฟันกรอด เรื่องแบบนั้น จะอย่างไรก็ไม่เคยเข้าใจ ในเมื่อคนกำลังจะตาย ต่อให้ธัญญธรแต่งงานตามความตั้งใจของมารดาก็ใช่ว่าจะทำให้เธอหาย แล้วทำไมจะต้องมาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตคนอื่นกระทั่งในวาระสุดท้ายของตัวเองด้วย ในเมื่อตลอดเวลายังแทบไม่เห็นเคยมาสนใจลูกตัวเองเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่หวังจะขายลูกชายให้เศรษฐีที่มีลูกสาวหรืออย่างไร จะเกาะลูกสะใภ้กินเสียมากกว่า
“ถ้าต้องการแค่เงิน นายมาอยู่กับฉัน ยังได้เยอะกว่าผู้หญิงนั่นเป็นไหน ๆ”
“พี่เจน...” อีกฝ่ายกระซิบเสียงอ่อนระโหยยิ่งกว่าเก่า
“บอกมาสิว่าอยากได้เท่าไหร่ ค่ารักษาแม่ ค่าบ้าน ค่ารถ หรือมีหนี้มีสินที่ไหนอีก แค่นายอ้าปากบอกตัวเลขมา”
ธัญญธรชะงักไปกับถ้อยคำของเขา พูดไม่ออกไปอีกครู่ใหญ่
ที่เจ็บยิ่งกว่ามาเห็นอีกฝ่ายยืนเคียงหญิงอื่น คงเป็นสายตาผิดหวังคู่นั้นที่กำลังมองมา ทว่ายังฝืนพูดต่อทั้งริมฝีปากสั่นระริก
“ลูกชายไปอยู่กับผู้ชาย แม่จะว่ายังไง คนอื่นจะว่ายังไง โลกนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะ...จะคิดถึงแต่ตัวเองไม่ได้”
“แต่นายก็จะเอาแต่คิดถึงคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน!” เขาตะโกนอย่างเหลืออด “แล้วฉันล่ะ!? ไม่นึกถึงฉันบ้างรึไง หรือเห็นเป็นหัวหลักหัวตอ ไม่ใช่นายบอกเองหรือว่ารักฉันกว่าใคร ๆ แล้วนี่ทำอะไรอยู่!? หนีมาเงียบ ๆ เพื่อแต่งงาน รักกับเจ้าสาวมานานตั้งแต่สมัยเด็ก จะบอกว่าที่ผ่านมาระหว่างฉันกับนายเป็นเรื่องโกหกงั้นสิ ตลกไปหน่อยรึเปล่า!?”
“ไม่ตลกเลยต่างหาก!” ธัญญธรร้องแทรกขึ้นมา “ระหว่างพวกเราก็ไม่ได้โกหกด้วย!”
เขามองอีกฝ่ายนิ่งงัน เห็นแต่สีหน้าท่าทางจริงใจจนไม่มีอะไรให้เคลือบแคลงอีก ตัดสินใจคว้ามือธัญญธรไว้ในมือตัวเอง
“งั้นกลับไปกับฉัน” เขาเอ่ยเสียงหนักแน่น “ล้มเลิกงานบ้า ๆ นี่ซะ”
“ไม่ได้...”
“กลับ!”
ทว่าธัญญธรยืนนิ่ง ขาราวกับเป็นแท่งหินที่ปักอยู่บนพื้น เม้มปากแน่นทั้งตาแดง ๆ แกะมือเขาออกด้วยแรงไม่น้อยไปกว่ากัน
“..ถึงที่ผ่านมาก็ไม่เคยหลอกลวง แต่เรื่องนี้ผมตัดสินใจแล้ว”
เขาขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง”
อีกฝ่ายเงยขึ้นสบตา พูดออกมาช้า ๆ ทีละคำ ราวกับจะประกาศให้เขาได้ยินจนสิ้นข้อสงสัย
“ผมจะแต่งงานกับพิม.."
เขายืนเบิกตากว้าง
"ไม่สิ...ผมแต่งงานกับพิมแล้ว”
ทั้งที่ชัดเจนขนาดนั้น ก็ยังไม่อยากเชื่อหู
“ว่าไงนะ..”
“ผมแต่งงานกับพิมแล้ว” ธัญญธรย้ำหนักแน่นขึ้นอีก “จะสร้างครอบครัวด้วยกันอย่างคนปกติ วันหนึ่งจะมีลูกสืบทอดวงศ์ตระกูล”
“..ฉันไม่เข้าใจ”
และไม่อยากยอมรับด้วย
“พี่เจนเอง วันหนึ่งก็จะแต่งงานมีลูกเหมือนกัน ถึงตอนนั้นผมจะไปร่วมแสดงความยินดี”
พูดออกมาได้ง่าย ๆ อาศัยตอนเขายังยืนทำหน้าโง่เง่าเหมือนนักมวยเมาหมัดเดินจากไป กลับเข้าสู่งานวิวาห์ของตัวเองอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าว
เขาคล้ายเพิ่งรู้ตัว ว่าแท้จริงแล้วอาจไม่เคยเข้าใจธัญญธรเลย
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 30.5 (ต่อ)
หลายครั้งหลายหน ที่เคยคิดว่าคนงี่เง่าอย่างเจ้านั่น ปล่อยมือไปได้ก็ดีเหมือนกัน
เกือบสามปีที่ผ่าน อาจจะนานไปสักหน่อยสำหรับความหลง แต่ยังบอกตัวเองว่าคงเป็นแค่ความหลงเท่านั้น เพราะตนเองไม่เคยคบหาเชิงชู้สาวกับผู้ชายมาก่อน เจอกับธัญญธรเข้า คิดว่าน่าสนใจ อาจหลงผิดว่าเป็นความรัก จึงได้ปักใจนักหนา
ต้องเป็นอย่างนั้น...เจนจบบอกตัวเองว่าต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน
ทว่าผ่านไปนับวัน กลับยิ่งทรมาน อยากจะตัดใจก็ทำไม่ได้ จะไปต่อก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน มีชีวิตอยู่กับความรู้สึกที่ตัดไม่ขาด แต่ทำอะไรกับมันไม่ได้สักอย่าง ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งเพิ่มพูน
เป็นปีให้หลัง เมื่อกลับไปใช้ชีวิตเสเพลกับทั้งหญิงและชายมากหน้าหลายตา แต่ไม่มีความสุขสักนิด จึงกล้ายอมรับกับตัวเองในที่สุด ว่าเขาหลงรักอีกฝ่ายอย่างถอนตัวไม่ขึ้นจริง ๆ นั่นละ
นับจากวันนั้น ยังคอยลอบสืบข่าวคราวของธัญญธรและภรรยาอยู่เงียบ ๆ เห็นว่าราบรื่นดี แต่ไม่หวือหวา อันที่จริงเรียกว่าเข้าขั้นจืดชืดด้วยซ้ำ ทั้งคู่ไม่เคยมีท่าทีแสดงความรักต่อกันให้คนอื่นเห็นแม้แต่น้อย
แม่ของธัญญธรป่วยหนักจริงดังเจ้าตัวว่า ไม่นานก็เสียชีวิตลง แต่อย่างน้อยลูกชายก็มีครอบครัวให้เห็นแล้วก่อนตาย แต่งงานกับหญิงสาวลูกเศรษฐีหน้าตาสะสวย ทางบ้านทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ไม่ได้ร่ำรวยมากอย่างเขา แต่ไม่นับว่ายากจนแน่นอน
คนนอกมองว่าชีวิตธัญญธรเหมือนกำลังไปได้สวย เป็นหนูตกถังข้าวสาร ได้ภรรยาทั้งสวยและฐานะดี แต่ข้อมูลที่เขาสืบได้มา เห็นว่าธุรกิจกำลังทำท่าจะแย่ ช่วงสองสามปีมานี้ขาดทุนต่อเนื่อง อีกไม่นานคงไม่สามารถประคับประคองต่อไปได้อีก
เขาเก็บข้อมูลเรื่องนั้นไว้ในหัวเงียบ ๆ เฝ้ามองธัญญธรโดยฝ่ายนั้นไม่เคยรู้ตัว
ราวหนึ่งปีต่อมา พวกเขาพบกันอีกครั้ง ในงานเลี้ยงแต่งงานของเพื่อนเขาคนหนึ่ง
เพราะช่วงที่เจ้าตัวเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย คลุกคลีอยู่กับเขาตลอด วันนี้แม้ร้างลากันไปแล้ว แต่ยังติดต่อกับเพื่อนเขาอยู่บ้าง จึงได้รับเชิญมางานด้วย
ฝ่ายนั้นมาร่วมงานเพียงคนเดียว ไม่ได้พาภรรยามาด้วย นั่งหลบมุมอยู่ตรงโต๊ะไกลออกไปจากเวทีด้านหน้า เหมือนกับเขาเองวันนั้น ที่นั่งหลบอยู่มุมหนึ่งในงานแต่งของเจ้าตัว
เขาเฝ้ามองเงียบ ๆ เช่นนั้นกระทั่งงานใกล้เลิก ผู้คนเริ่มบางตาลงแล้ว จึงเดินเข้าไปปรากฏตัวตรงหน้าอีกฝ่าย
แค่เห็นใบหน้าคุ้นเคยที่ได้แต่มองอยู่เพียงห่าง ๆ นั้นเงยขึ้นมองกลับ ทอดสายตามาทางเขาอย่างเคยเป็นในอดีต หัวใจที่นิ่งสงบมาได้เนิ่นนาน ก็คล้ายว่าถูกโยนบททดสอบหนักหนามาให้อีกครั้ง
“ไง” เขาทักคำแรก สุ้มเสียงแหบพร่า ถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างอีกฝ่าย ทั้งโต๊ะเหลือเพียงพวกเขาสองคน “ไม่เจอกันนาน”
“ครับ” ธัญญธรยิ้มบาง พยักหน้าน้อย ๆ ดวงตาที่เขาหลงใหลตลอดมาคู่นั้นฉายแววเศร้าหมอง “พี่เจนสบายดีไหม”
เขายักไหล่ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หยิบแก้วบรรจุน้ำสีอำพันกระดกเข้าปาก แก้วที่เท่าไรแล้วก็เกินจะนับ ตอบตามตรงทั้งรอยยิ้มขื่น “ไม่เท่าไหร่ นายล่ะ?”
เขาวางแก้วที่เหลือแต่น้ำแข็งลง อีกฝ่ายมองมันเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา แก้มสองข้างแต้มสีแดงจาง ไม่รู้เพราะเริ่มเมาเหมือนกัน หรือเพราะเหตุผลอื่น
“..ผมก็...เรื่อย ๆ”
เขาพ่นลมหายใจเป็นเสียงแค่นหัวเราะ เอาศอกถองอีกฝ่ายเบา ๆ เป็นทำนองบอกให้รู้ว่าไม่เห็นต้องทำท่ากระอักกระอ่วนขนาดนั้น
“ต้องรีบกลับบ้านรึเปล่าน่ะเรา”
“หา?”
“ว่างไหม ไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อย”
“แต่ผม...”
“เราไม่เจอกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ ถือว่าไปกับเพื่อนเก่า ไม่ก็รุ่นพี่ที่เคยสนิทไม่ได้หรือไง” เขาประชด “เว้นทำการบ้านสักวัน เมียคงไม่โกรธหรอกมั้ง”
“..ผะ..ผมไม่ได้—”
“ไปเถอะ” ว่าพลางลุกขึ้นยืน ดึงแขนอีกฝ่ายออกจากงานอย่างเอาแต่ใจ ส่วนหนึ่งอาจเพราะเริ่มเมา แต่อีกส่วน รู้ดีว่าคงเพราะคิดถึงจนทนไม่ไหว
ธัญญธรทำท่าตกใจอยู่แค่ครู่เดียว จากนั้นเดินตามแรงดึงของเขาอย่างว่าง่าย ไม่ขัดขืนสักนิด ทั้งที่หากจะทำก็คงทำได้ไม่ยาก
“ที่บ้านพี่ได้หรือเปล่า”
“หืม?” คราวนี้กลับเป็นเขาเองที่ทำหน้างง หันไปมองอีกคนซึ่งก้มหน้าก้มตามองแต่เท้าตัวเองขณะพูด
“ไม่อยากไปดื่มที่อื่น”
น้ำเสียงที่คิดถึง ใบหน้าที่คิดถึง กลิ่นกายที่คิดถึง..
เขาใช้เวลาครุ่นคิดเพียงไม่นาน
“เอาสิ”
กอไฮเดรนเยียยังอยู่เหมือนเดิม ทั้งนับวันยังเพิ่มจำนวนมากขึ้น ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีจนชูช่อสวยงาม ทั้งสีน้ำเงิน ฟ้า ม่วง หรือชมพู
แต่ตอนนี้มืดเกินกว่าจะมานั่งชมดอกไม้
พวกเขาดื่มกันต่ออีกเป็นชั่วโมง บ้านหลังเดิม โต๊ะตัวเดิม เครื่องเรือนทุกอย่างไม่เคยเคลื่อนย้ายตำแหน่งเก่าของมันนับจากสมัยเรียนจนบัดนี้ ต่อให้หลับตา เชื่อว่าธัญญธรก็จะยังสามารถเดินไปมาในบ้านเขาได้อย่างคล่องแคล่ว
จากในห้องโถง ย้ายเข้ามาในห้องนอน
กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง เนื้อตัวร้อนผ่าวเหมือนมีไฟลน
พวกเขานั่งเคียงกันตรงขอบเตียง ถูกโอบกอดด้วยความเงียบงันอันหนักหน่วง เต็มไปด้วยความโหยหาแฝงอยู่ลึก ๆ ในทุกการเคลื่อนไหว ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีละลายหายไปเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่ของเหลวสีอำพันถูกกรอกเข้าไปในปาก
“ไม่เคยลืมนายได้เลย”
เป็นเสียงเขาเอง กระซิบแผ่วเบาริมหูคนข้างกาย
“...คิดถึง”
คิดถึงเหมือนจะขาดใจ
ธัญญธรไม่เพียงไม่ขยับหนี ยังหันกลับมา จ้องมองเขาด้วยดวงตาเชื่อมแสง
สองมือคว้าคอเสื้อเขาไว้ไม่พูดไม่จา โผตัวเข้าหา ฉกจูบรุนแรง ไม่ระวังจนฟันกระแทกกับปาก
รสเลือดเค็มปร่าแผ่ซ่านอยู่บนลิ้น
จูบไม่ได้เรื่องเหมือนเคย
เขาเพียงแต่คิด ไม่ได้พูดออกไป ริมฝีปากวุ่นวายอยู่กับเรียวลิ้นอีกฝ่าย ผลัดกันกวาดต้อนให้ลึกล้ำที่สุด ตะกรุมตะกรามช่วงชิงลมหายใจกันและกัน ผลีผลามจนไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นจูบที่อ่อนโยน แต่ก็หวานล้ำเกินกว่าจะเป็นเพียงตัณหาชั่วครั้งชั่วคราว
“..คิดถึง...ฉันคิดถึงนายจนเหมือนจะเป็นบ้า”
พูดจางี่เง่าอย่างนั้นไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทว่าทุกครั้ง อีกฝ่ายก็จะตอบมาเหมือนกัน ผมคิดถึงพี่....ผมคิดถึงพี่จนเหมือนกำลังจะเป็นบ้า....คิดถึงจะขาดใจ....คิดถึงจนเหมือนจะทนไม่ไหว...
มือไม้คล้ายรู้ที่ทางของมัน ทุกตารางนิ้วบนผิวกายไม่มีตรงไหนที่เขาไม่เคยสัมผัส ร่างกายเคลื่อนไหวกอดเกี่ยวกันแนบสนิท ราบรื่นราวกับกระแสน้ำไหล เชี่ยวกรากทว่าไม่สะดุดสักนิด เชื่อมโยงกันลึกซึ้งทั้งบนริมฝีปาก แขน ขา แผ่นอกที่มีหัวใจเต้นหนัก ๆ อยู่ข้างใน
ปลายนิ้วล่วงล้ำเข้าไปในช่องทางร้อนผ่าว เสียงหายใจเฮือกดังอยู่ข้างหู เขาจูบขมับฝ่ายนั้นซ้ำ ๆ จนสงบ
อาจเพราะเมื่อบอกคิดถึง ธัญญธรก็ตอบกลับว่าคิดถึงเช่นกัน จึงได้เผลอใจกระซิบคำรักอย่างมักง่าย แค่อยากได้ยินเสียงคนคนนี้เอ่ยมันออกมาอีกสักครั้ง
“ฉันรักนาย...รัก.....” รำพันออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “...รัก....”
เบียดแทรกส่วนกลางกายของตัวเองเข้าไปแทนนิ้ว กดสะโพกลงไปจนลึก แช่อยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับ
“...ระ....” ได้ยินเสียงธัญญธรกระซิบแผ่ว เบาจนแทบกลืนหายไปกับอากาศ “...รัก....”
อยากจะร้องไห้ออกมาทั้งอย่างนั้น
เขากดริมฝีปากลงกลางกระหม่อมอีกฝ่าย ซ่อนดวงตาร้อนผ่าวไว้ในกลุ่มผมดำขลับของเจ้าตัว
“..พูดอีกครั้งได้ไหม”
คนในอ้อมแขนพยักหน้า คล้ายว่าได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ
“...รักพี่...”
เขากอดธัญญธรไว้แน่น แน่นจนแวบหนึ่งคิดว่าหากกอดให้แรงขึ้นอีกสักหน่อย แล้วหลอมรวมกันไปได้เลยก็ดี ไม่อยากปล่อยมือ ไม่อยากให้จากไปไหน ไม่อยากยกให้ใครทั้งนั้น คิดจริง ๆ ว่าหากได้ธัญญธรกลับมาอยู่ในอ้อมแขนตัวเองอีกครั้ง ถึงจะตายไปทั้งอย่างนี้เลยก็ไม่เป็นไร
หลังจากครั้งนั้น ก็ยังลอบเจอกัน มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอีกหลายครั้งหลายหน
ทั้งสุขสมและขมขื่น รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายแต่งงานแล้ว แต่อย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยมือได้ ราวกับเผลอย่างเท้าลงไปในบ่อโคลน เมื่อถลำลึกลงสักครั้ง แม้อยู่นิ่ง ๆ ก็ยังจมดิ่งลง แต่หากยิ่งดิ้นจะยิ่งถูกดูดเข้าไปลึกเรื่อย ๆ เร็วกว่าเก่า อย่างไรก็ปีนกลับขึ้นมาไม่ได้อีก
“หย่าได้หรือเปล่า” เขาถามขึ้นในคืนหนึ่ง ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ข้างผิวแก้มอีกฝ่าย “แม่นายไม่อยู่แล้วนี่”
ธัญญธรทำสีหน้าลำบากใจ แต่ไหนแต่ไรก็ลังเลมาตลอด กลัวจะทำร้ายคนนั้นคนนี้ แต่ที่สุดแล้วเพราะความใจอ่อน กลับทำร้ายทั้งตัวเองและคนรอบข้างมากที่สุด
“..แต่ญาติฝั่งพิม..”
เจนจบพยักหน้า เรื่องนั้นก็พอเข้าใจขึ้นมาบ้าง ลูกสาวคนเดียวแต่งงานกับชายหนุ่มรูปงามได้ไม่ถึงปี หนุ่มคนนั้นกลับขอหย่าเพราะรักอยู่กับผู้ชายคนอื่น เท่าที่ตามสืบมาระยะใหญ่ ครอบครัวฝ่ายหญิงไม่ใช่พวกที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ง่าย ๆ ตอนนี้ยังหวังไปถึงจะรีบให้มีหลานด้วยซ้ำ ไหนจะเห็นว่าลูกเขยคนนี้มีความสามารถกว่าคาด มาช่วยงานได้ไม่เท่าไร กลับประคองธุรกิจที่ร่อแร่เต็มทีให้พ้นวิกฤติไปได้ตลอดรอดฝั่ง ปล่อยมือไปคงเสียทั้งคนเสียทั้งหน้าตา กลายเป็นสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“แต่นายกำลังหลอกเขา”
คนในอ้อมกอดทำสีหน้าครุ่นคิด ครู่ใหญ่ผ่านไปก็พยักหน้า พึมพำว่าจะลองหาทางดู
‘จะลองหาทางดู’ ของธัญญธรนั้น เหมือนจะถูกพังทลายลงราบคาบตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มต้น
พ่อแม่ของพิมพิชชา รู้ก่อนลูกสาวตัวเองเสียอีกว่าลูกเขยรูปหล่อแสนดีคนนั้นกำลังนอกใจ ที่สำคัญ อีกฝ่ายยังเป็นผู้ชายเหมือนกันอีกต่างหาก
หลักฐานคือรูปถ่ายที่เขาบังคับธัญญธรซึ่งทำสีหน้าแปลกประหลาดตั้งแต่พบกันช่วงหลังมานี้ให้เอาออกมาให้ดู
ไม่ใช่แค่เขาที่จ้างคนสืบข้อมูลฝ่ายตรงข้าม ไม่ว่าใครก็ตาม หากเงินถึงล้วนทำได้ทั้งนั้น เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
รูปถ่ายเหล่านั้น เหมือนได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีก่อนจะส่งถึงมือธัญญธร เห็นหน้าตาและอากัปกิริยาคนในรูปได้อย่างชัดเจน ทั้งตอนโอบกอด ตอนจูบ มีกระทั่งรูปที่เหมือนแอบถ่ายผ่านหน้าต่างเข้าไปในห้อง เป็นโรงแรมแห่งหนึ่งที่เขาเคยเข้าไปพักกับอีกฝ่ายบ่อยรองจากที่บ้าน ทั้งร่างของสองคนในรูปถ่ายนั้นเปล่าเปลือย กอดก่ายกันด้วยท่วงท่าหยาบโลน มองเห็นใบหน้าชัดเจนเกินกว่าจะปฏิเสธได้ว่าไม่ใช่พวกเขาทั้งสอง
ลองว่ามีรูปถ่ายชัดเจนขนาดนี้ บางทีอาจมีกระทั่งภาพเคลื่อนไหวจากกล้องวิดีโอที่แอบติดตั้งไว้ในห้องพักไม่ทางใดก็ทางหนึ่งด้วยซ้ำ
เขาเหลือบมองธัญญธร สีหน้าอีกฝ่ายซีดเซียว เบ้าตาลึกโหลเหมือนคนป่วย คงเห็นรูปพวกนี้ก่อนเขามาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว ที่ผ่านมาจึงได้มีทีท่าแปลกไปจนสังเกตได้ หากไม่เผลอหลุดปากให้เค้นเอาความจริงที่เหลือออกมาหมดสิ้น ไม่รู้จะทนเก็บไว้คนเดียวอีกนานแค่ไหน
“ไม่เป็นไรหรอก” เขายักไหล่ ตั้งใจไว้ว่าหากทางนั้นเล่นสกปรก เขาก็จะทำเหมือนกัน แตกหักกันได้เลยก็ดีจะได้จบเรื่องจบราว ไม่ใช่แค่พวกนั้นที่มีเงินเสียหน่อย
ทว่าคนข้างกายกลับยิ่งทำสีหน้าอมทุกข์กว่าเก่า เอาแต่พูดโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา บางครั้งก็บอกว่าอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ได้แต่กอดปลอบไว้เงียบ ๆ
ตอนนั้นหากรู้สักนิด ว่าเรื่องที่เขาดูไม่เห็นมีอะไรต้องเดือดร้อน จะสร้างความทุกข์สาหัสให้กับอีกฝ่ายถึงเพียงนี้
หรือไม่ก็อธิบายกับธัญญธรให้ชัดเจนสักหน่อยว่าเขามีอำนาจพอจะจัดการได้แน่นอน พวกหิวเงินอย่างครอบครัวฝั่งพิมพิชชานั้น แค่โยนเงินที่มากกว่าให้ก็จบ ไม่มีอะไรยากเย็น หรือหากยังเรื่องมาก ต่อให้ต้องทำอะไรนอกกฎหมายก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถึงตัวธัญญธรเองอาจจะไม่ได้เห็นด้วยกับวิธีเช่นนั้นเท่าไรนัก
ถ้ารู้ละก็...
ค่ำคืนนั้นเร่าร้อนกว่าทุกทีจนน่าแปลกใจ ฝ่ายนั้นพร่ำบอกกับเขาว่ารักมากซ้ำไปซ้ำมาด้วยเสียงทุ้มต่ำริมหูอยู่ไม่รู้หน่าย
รักที่สุด จากนี้ก็จะรักพี่คนเดียวจนกว่าความตายจะพรากจาก
แล้วยังเฝ้าจูบแล้วจูบเล่า แต่ละครั้งแนบริมฝีปากลงมาเนิ่นนาน ดูดดุนด้วยปลายลิ้นราวกับโหยหาเหลือเกิน เรียกร้องสัมผัสลึกล้ำ เหมือนว่าทั้งชีวิตจะไม่ได้มีค่ำคืนเช่นนี้อีกแล้ว
หากเขาเอะใจแม้สักนิด...
วันรุ่งขึ้น ธัญญธรตื่นขึ้นมาเหม่อมองกอไฮเดรนเยียสีน้ำเงินในสวนอยู่เป็นนาน กระทั่งเขาเดินเข้ามาสวมกอดไว้จากข้างหลังก็ยังนั่งนิ่ง
“อย่าคิดมากน่า”
ตัวเขาที่ไม่ได้เฉลียวใจแม้แต่น้อยบอกแค่นั้น แม้ในหัวมีแผนการล้านแปดที่จะทำให้เรื่องราวคลี่คลายลงด้วยดีสำหรับทุกฝ่าย ต่อให้ต้องใช้อำนาจมืดนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร
“ไฮเดรนเยียสวยเชียว”
“อืม” เขารับคำ “สีน้ำเงินช่อนั้น เดี๋ยวจะตัดมาปักแจกันให้”
“ความหมายดอกไม้ที่พี่เจนเคยบอกผม มันแย่ชะมัด”
เจนจบพยักหน้า เห็นด้วยอย่างถึงที่สุด จำได้ถึงวันที่เคยไปเปิดหนังสือหาความหมายของดอกไฮเดรนเยียอย่างกับตัวเองเป็นสาวน้อย
“แต่มันมีอีกความหมายที่ดีอยู่ด้วยนี่นา”
“นั่นสิ”
สองมือสวมกอดอยู่เงียบ ๆ ไม่รู้ธัญญธรกำลังคิดอะไรอยู่ จ้องดอกไม้อยู่พักใหญ่ ก็ยังแหงนหน้ามองฟ้าอีกเนิ่นนาน
ผืนฟ้าวันนั้นเป็นสีฟ้าสด มีปุยเมฆขาวลอยล่องเหมือนฟูกนอนนุ่ม ๆ สงบสุขอย่างถึงที่สุด
“วันนี้อากาศดี เราออกไปข้างนอกกันไหม” คนในอ้อมกอดเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลหวานหู “พี่เจนขับรถให้หน่อย”
เขาพยักหน้า ก้มลงกดจมูกบนต้นคออีกฝ่ายครั้งหนึ่งแทนคำตอบรับ
“อยากไปไหนล่ะ”
ธัญญธรเงียบไป เอี้ยวตัวกลับมาจูบอ่อนโยนบนริมฝีปากเขา
ครู่หนึ่งฝ่ายนั้นก็กระซิบเสียงแผ่ว
“ไกล ๆ ดีไหม?”
แนบกลีบปากลงอีกหน อ่อนหวานจนไม่มีทางลืมเลือนไปชั่วชีวิต
ออกมาไกลถึงต่างจังหวัด จองบ้านพักริมแม่น้ำ อยู่ด้วยกันเช้าจรดเย็น
ตกค่ำ พวกเขานั่งเคียงกันตรงชานบ้านซึ่งยื่นออกไปกลางน้ำ ดื่มจนเมามาย แก้วแล้วแก้วเล่า ในความเงียบสงบ ธัญญธรก้มมองผิวน้ำดำมืดด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม
ครู่หนึ่ง ก็ขยับตัวหย่อนปลายเท้าลงไปในน้ำเย็นเยียบ
“ธัญ?”
เหมือนเห็นฝ่ายนั้นทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ แต่เมื่อเพ่งอีกที คิดว่าเขาคงเมาจนมองผิดไปมากกว่า
“ถ้าวันหนึ่งผมไม่อยู่ พี่เจนจะทำยังไง”
จู่ ๆ ก็ถามเสียงเรียบ ให้นึกไปถึงคืนวันที่เจ้าตัวเคยเป็นเด็กพูดมาก เจื้อยแจ้วไม่ได้หยุด
“ก็ไปตามกลับ” คำตอบง่าย ๆ
“ถ้ามันไกลมากเลยล่ะ”
เขามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “ไกลก็ตามกลับมาได้”
“เหรอ?” ธัญญธรยิ้มน้อย ๆ หลุบตาลงมองผิวน้ำ แรงกระเพื่อมจากการขยับเท้าทำให้รู้ว่าใต้พื้นผิวนิ่งสงบนั้น น้ำคงไหลเชี่ยวอยู่ไม่น้อย “ไม่อยากทำให้พี่เจนเสียชื่อไปด้วย รูปพวกนั้น เกิดถูกคนอื่นเห็นเข้าต้องแย่แน่ ๆ ถ้าทำให้เดือดร้อนเพราะผมละก็...”
“เดือดร้อนอะไรกัน” เขาอ้าปากหาว เอนตัวลงนอนบนพื้นนอกชานนั้น ตาปรือจนเหมือนจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่
ได้ยินเสียง ‘จ๋อม’ ดังขึ้นเบา ๆ
เมื่อลืมตา ก็พบว่าอีกฝ่ายหย่อนตัวลงไปแช่ในน้ำอยู่ครึ่งท่อนล่าง สองมือค้ำไว้กับชานบ้านที่ยื่นออกไป
เจนจบขมวดคิ้ว “ทำอะไรน่ะ” ว่าพลางทำท่าจะหิ้วปีกเจ้าตัวขึ้นมาดี ๆ แต่กลับโดนส่ายหน้าปฏิเสธ เกาะอยู่นิ่ง ๆ เหมือนเป็นท่าที่สบายแล้ว
ระหว่างนั้น ธัญญธรยังงึมงำว่าไม่ไหวหรอก ไม่อยากทำให้เดือดร้อน แต่จะเลิกก็ไม่ได้ กลับไปคงถูกบังคับให้เลิกคบหากับเขา ครอบครัวฝ่ายภรรยาจะต้องเก็บไว้เป็นเครื่องต่อรองไปตลอดจนอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว รูปถ่ายพวกนั้นเห็นหน้าออกจะชัดเจน หากถูกเปิดเผยออกไป คนที่เสียหายไม่ใช่แค่ตัวเอง แต่ยังรวมถึงเขาด้วยอีกคน
“ช่างสิ” เขาตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ เข้าใจความกังวลของอีกฝ่าย และมีวิธีจัดการอยู่แล้วในหัว เพียงแต่ไม่เคยเอ่ยให้ชัดเจน
อีกครั้งที่เห็นธัญญธรทำหน้าราวกับจะร้องไห้ ขอบตาช้ำแดงและลึกโหล
ไม่สิ เมื่อมาคิดดูในภายหลัง ตอนนั้นคงกำลังร้องไห้ออกมาจริง ๆ เพียงแต่เขาอาจมึนเมาเกินไปจนไม่ทันสังเกต ก่อนจะมาพบกันวันก่อน ก็คงผ่านการร้องไห้มานับครั้งไม่ถ้วนโดยเขาไม่รู้เรื่องรู้ราว จมดิ่งอย่างสิ้นไร้หนทางนับแต่ได้เห็นรูปถ่ายพวกนั้น หากไม่บังคับจนถึงที่สุด คงไม่คิดปริปากบอกเขาสักคำ
“หยิบผ้าขนหนูให้หน่อยได้หรือเปล่า” อีกฝ่ายถามขึ้นหลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เหมือนเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน ไม่ต่างจาก ‘หยิบสมุดเล่มนั้นให้หน่อย’ ‘ส่งแก้วน้ำให้ที’ หรืออะไรเทือกนั้น
เขาพยักหน้า เห็นด้วยอยู่เหมือนกันว่าควรขึ้นจากน้ำมาเช็ดตัวให้แห้งได้แล้ว อากาศต้นเดือนมิถุนายนไม่หนาว แต่ก็ไม่เรียกว่าเหมาะแก่การแช่น้ำตอนดึกดื่นนัก
ก่อนทำตามคำไหว้วาน ยังลูบผมธัญญธรเบา ๆ ยื่นหน้าไปจูบที่หน้าผากหนหนึ่ง จึงลุกเดินเข้าไปในตัวบ้าน ยืนเลือกผ้าขนหนูผืนใหญ่สุดซึ่งทางที่พักจัดเตรียมไว้ให้ คิดในใจว่าอีกฝ่ายทำท่าคร่ำเครียดจะเป็นจะตายขนาดนั้น สงสัยคงต้องสารภาพแผนการร้ายในหัวตัวเองออกมาให้หมด ยืนยันให้ชัดเจนว่าทุกอย่างต้องผ่านพ้นไปได้ด้วยดีแน่นอน
ทว่าเมื่อเขาเดินกลับมาที่ชาน กลับพบเพียงความว่างเปล่า
ศพถูกพบในอีกสองวันให้หลัง
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
งวดที่ 30.5 (ต่อ)
น้ำเงิน ฟ้า ม่วง ชมพู
ไฮเดรนเยียยังคงผลิดอกงดงามอยู่ในสวน
หลังเหตุการณ์ครั้งนั้น เขาร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย ผ่านไปเป็นปียังไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตประจำวันเป็นปกติ จนถูกพ่อที่แทบไม่ได้เจอหน้ากันบังคับให้ไปพบจิตแพทย์และนักจิตบำบัด
สองสามปีผ่านไปจึงสามารถหยุดการรักษา แต่เหมือนในหัวใจยังมีรูโหว่ที่ไม่มีอะไรมาถมได้
น้ำเงิน ฟ้า ม่วง ชมพู
ดอกไม้เหล่านั้นยังถูกเปลี่ยนใส่แจกันสม่ำเสมอ มุมหนึ่งของลิ้นชักมีช่อไฮเดรนเยียแห้งที่พยายามเก็บรักษาไว้อย่างไรก็ยังร่วงโรย เหลือเพียงกิ่งเล็ก ๆ เปราะบางผูกไว้ด้วยริบบิ้นขมุกขมัวซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาว ข้างกันมีการ์ดเล็ก ๆ อยู่สองใบ เขียนข้อความเดียวกันไว้ แต่ต่างลายมือ
หนึ่งในนั้นเป็นลายมือเจนจบ ส่วนอีกใบเป็นลายมือของธัญญธร
เขาเคยเขียนการ์ดใบนี้ให้ธัญญธรพร้อมช่อไฮเดรนเยียสีน้ำเงินผูกริบบิ้นขาว อีกฝ่ายส่งการ์ดแบบเดียวกันกลับมา เขียนให้สด ๆ ร้อน ๆ ด้วยลายมือตัวเอง หลังจากสัญญาว่าจะใช้เวลาค่อย ๆ ทำความเข้าใจความต่างของกันและกัน
‘ขอบคุณที่เข้าใจ’
อีกหนึ่งความหมายของไฮเดรนเยีย
ราวห้าปี นับแต่คนรักจากไป ในวันธรรมดาที่ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ก็บังเอิญได้พบเข้ากับผู้หญิงคนนั้น
พิมพิชชา
ดวงหน้าของเธอยังคงงดงามเช่นวันวาน บุคลิกเนิบนาบแต่ไม่เชื่องช้า ทุกการเคลื่อนไหวชวนให้ผู้คนรอบข้างต้องเหลียวมองซ้ำ
แต่ที่ดึงดูดสายตาเขา กลับเป็นใบหน้าเล็ก ๆ ของเด็กชายซึ่งยืนอยู่ข้างกายเธอต่างหาก
นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นเป็นประกาย ดวงหน้าละม้ายกับหญิงสาวที่จูงมืออยู่ แต่เขารู้ว่ามีอีกคนซึ่งให้บรรยากาศเหมือนกันยิ่งกว่า ทั้งจมูกเล็ก ๆ ที่โด่งรั้น หรือริมฝีปากนั่น แค่แวบเดียวก็เดาออกไม่ยากว่าจะโตขึ้นมาเป็นแบบไหน
เหมือนกับขาทั้งสองข้างหมดแรงก้าวไปดื้อ ๆ ได้แต่ลอบมองทั้งสองคนจากมุมลับสายตา หัวใจบีบตัวหนักหน่วงจนแน่นอยู่ในอก
“ธัญญ์” ได้ยินเธอส่งเสียงเรียก
เด็กชายเงยหน้าขึ้นมอง คลี่ยิ้มซื่อบริสุทธิ์ออกมา เห็นลักยิ้มเล็ก ๆ เป็นรอยบุ๋มบนแก้มซ้าย
“ครับ?”
“วันเกิดลูกปีนี้ อยากกินเค้กแบบไหนดีน้า”
ในหัววุ่นวายด้วยความคิดนับร้อยพัน
อายุโดยประมาณของเด็กชายที่ถูกเรียกว่า ‘ธัญญ์’ คงสักห้าหกขวบเห็นจะได้ ทั้งสองคนพูดถึงวันเกิด ถ้าอย่างนั้นก็คงใกล้ถึงแล้ว
เดือนนี้ธันวาคม หากย้อนกลับไปสักเก้าเดือน ก็ราวเดือนเมษายน
ธัญญธรจากไปเมื่อเดือนมิถุนายน เมื่อห้าปีก่อน หากว่าตอนนั้นพิมพิชชาก็ตั้งท้องอยู่โดยที่พวกเขาไม่รู้...
เขาเบิกตากว้าง ตั้งใจจะเรียกสองแม่ลูกคู่นั้นไว้
ทว่าหันกลับไปอีกครั้ง ทั้งสองคนก็ไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมแล้ว
ใช้เวลาสืบเสาะอีกเกือบปี กว่าจะกระจ่างว่ามีเรื่องน่าตกใจหลายอย่างซึ่งเขาไม่เคยรู้
ทั้งเรื่องพิมพิชชาตั้งท้องลูกของธัญญธรตั้งแต่ก่อนฝ่ายนั้นจะจากไปจริง ๆ แล้วยังตั้งชื่อคล้ายกับผู้เป็นพ่อที่ล่วงลับไปแล้ว
หรือเรื่องที่เด็กคนนั้นเติบโตมาลำพังกับมารดาซึ่งตัดขาดกับญาติพี่น้องทั้งหมด
พิมพิชชาเข้มแข็งกว่าเขาคาด ขณะที่ยอมถูกจับคลุมถุงชนโดยผู้ใหญ่หัวโบราณเช่นเดียวกับธัญญธร เธอเองก็รู้อยู่แล้วเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างสามีตัวเองกับคนรักซึ่งเป็นผู้ชาย เพียงแต่ไม่เคยปริปาก
หลังจากรู้เข้าว่าญาติฝั่งตัวเองใช้วิธีสกปรก กระทั่งถึงจุดแตกหักเมื่อรู้ว่าธัญญธรจากไปแล้ว ก็ทะเลาะกันเสียใหญ่โต นึกไม่ออกเลยว่าผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยเป็นกุลสตรีขนาดนี้ จะถึงขั้นยอมตัดขาดกับญาติตัวเองชนิดไม่เผาผี ทั้งยังเริ่มต้นก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาจนสามารถเป็นเจ้าของวิสาหกิจด้านสิ่งทอ สามารถดูแลลูกชายเพียงลำพังจนเติบโตได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
ทว่าช่วงหนึ่งที่เศรษฐกิจขาลง กิจการของเธอทำท่าจะมีปัญหา
เขาเฝ้าติดตามอยู่เงียบ ๆ รอจนสถานการณ์ฝ่ายนั้นย่ำแย่ถึงขีดสุด ค่อยยื่นมือเข้าช่วยในจังหวะเหมาะเจาะ
เมื่อได้ทำความรู้จักให้มากขึ้น ไม่นึกว่าจากที่เหมือนจะเป็นศัตรูหัวใจกันในคราวแรก ทว่าต่างคนต่างสูญเสีย กระทั่งในท้ายที่สุด ดูเหมือนพวกเขากลับกลายเป็นมิตรกันได้อย่างน่าแปลกใจ
การแต่งงานทางธุรกิจ ถูกเทคโอเวอร์กิจการ หรือใช้มารยาแม่ม่ายลูกติดหลอกเกาะเศรษฐีร่ำรวยหวังสบายไปทั้งชาติ ทำไมพิมพิชชาจะไม่รู้ว่าผู้คนพูดถึงตัวเองอย่างไรบ้าง แต่เรื่องแค่นั้นเทียบไม่ได้สักนิดกับสิ่งที่เธอเคยข้ามผ่านมาแล้ว
เจนจบนับถือความหนักแน่นนั้นจากใจจริง และยังนับเธอเป็นสหายคนหนึ่ง
“ทำไมถึงเปลี่ยนชื่อล่ะครับ”
ต่อให้เขาจะเปลี่ยนชื่อแล้ว แต่ตาลุงคนสวนคนเดิมยังคงน่ารำคาญไม่เปลี่ยน
“ชื่อมงคล”
เขายังมีแก่ใจตอบ ไม่อาละวาดเหมือนแต่ก่อน ทว่าคนฟังคงเข้าใจดีจากสีหน้า ว่านั่นเป็นแค่คำตอบอย่างขอไปทีเท่านั้น
“เดาใจคุณเจนไม่ออกเอาเลยจริง ๆ” คนสวนเก่าแก่ลอบงึมงำ ไม่พ้นหูเขาแต่อย่างใด
“ไม่ได้ชื่อเจนแล้ว”
“ครับ”
ทะเบียนสมรสมีชื่อเขาเองและพิมพิชชา จ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งก็เก็บเข้าลิ้นชัก หยิบเอกสารอีกแผ่นขึ้นมา พิศมองอยู่เนิ่นนานยิ่งกว่า ความรู้สึกมากมายสับสนปนเปกันอยู่ในอก
สำเนาหลักฐานใบสำคัญการจดทะเบียนรับเป็นบุตรบุญธรรมที่ขอคัดลอกมาเก็บไว้ มีลายมือเขาลงชื่ออยู่ชัดเจน ตัวอักษรเป็นระเบียบดังเดิม ทว่าชื่อใหม่ดูแปลกตาไปบ้าง
‘ธเนศ ปุณณเตโช’
สักวันคงจะค่อย ๆ คุ้นชินไปเอง
ธัญญ์ในวัยหกปี ทั้งว่าง่าย น่ารัก และช่างพูด ดวงตาสุกใสคู่นั้นดำขลับเป็นประกาย ยิ่งโตยิ่งเหมือนพ่อที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสพบหน้าสักครั้งไม่มีผิด
ริมฝีปากแดง ๆ นั่นเฝ้าเรียกเขาว่า “คุณพ่อครับ ๆ” ตื่นเต้นกับไฮเดรนเยียที่เปลี่ยนสีไปตามดินซึ่งตาลุงคนสวนขยันเปลี่ยนให้ตรงนั้นตรงนี้เป็นกรดบ้าง เป็นด่างบ้าง บางครั้งก็หันมาเจื้อยแจ้วว่าพวกเราชื่อขึ้นต้นด้วย ธ ธง เหมือนกันเลย ดีจังนะครับ
เขาพยักหน้า รับคำว่านั่นสิ
ทั้งบ้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ในสวนมีดอกไม้ผลิบาน
ชีวิตหลังจากนั้นมีความสุขขึ้นกว่าเก่า จนเหมือนจะนับเป็นตอนจบในนิทานได้อยู่เหมือนกัน
บางครั้งบนเก้าอี้ในสวน เขาจะกางแขนออกรับเด็กน้อยที่โผเข้ามาหา อุ้มขึ้นมานั่งตักตัวเอง แนบริมฝีแผ่วเบาลงตรงขมับ เหลือบมองดวงตาสีดำขลับที่เหมือนกับลูกกวางน้อย ยิ่งพิศยิ่งคล้ายพ่อของเจ้าตัวแทบไม่ผิดเพี้ยน
“ธัญญ์”
“ครับ?”
สุ้มเสียงใสแจ๋วที่เดาเนื้อเสียงตอนโตได้ไม่ยาก แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าก็ชวนให้คิดถึงใครคนหนึ่งจนสุดหัวใจ
เขากลั้นความร้อนที่รื้นอยู่ตรงขอบตา คลี่รอยยิ้มอ่อนโยน เคลื่อนคืบปลายนิ้วบนผิวแก้มเด็กน้อยอย่างแสนรัก
รักมากขึ้น...มากขึ้นทุกวัน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้เพราะความสดใสร่าเริง เพราะอีกฝ่ายยิ่งโตยิ่งเหมือนพ่อ หรือเพราะเขาเองที่ไม่เคยกลับมาเป็นปกติได้โดยแท้จริงนับแต่ธัญญธรจากไป
ความสงสัยนั้นถูกกลบซ่อนไว้ในมุมลึกสุดของหัวใจ หลับใหลอยู่เงียบงันในซอกหลืบ เหมือนช่อไฮเดรนเยียแห้งเหี่ยวที่ผูกริบบิ้นซึ่งเคยเป็นสีขาวในลิ้นชัก
ตอนจบในนิทานที่ดำเนินมาหลายปี กลับไม่ใช่ตอนจบแท้จริง
พิมพิชชาจากไปอีกคนด้วยโรคร้าย มิตรสหายคนสำคัญที่ช่วยประคับประคองจิตใจกันมาด่วนจากไปอีกหนึ่ง
ตัวเขาคล้ายมีปลวกร้ายคอยกัดกินจากข้างใน ภายนอกดูเหมือนยังเป็นเจ้าบ้านผู้เก่งกาจคนเดิม แต่ภายในนั้นค่อย ๆ ผุพังลง เหลือเพียงความว่างเปล่าและดำมืด
ขณะที่ธัญญ์ยิ่งเติบโตขึ้นทุกวัน เห็นเด็กคนนั้นก็ทั้งมีความสุขและทุกข์โศกจนทรมาน
ยิ่งหน้าเหมือนพ่อเท่าไร ฝันร้ายของเขาถึงคืนที่สูญเสียคนคนนั้นไปยิ่งชัดเจน บางครั้งใบหน้าของคนที่แช่ตัวอยู่ครึ่งหนึ่งในน้ำก็เป็นของธัญญธร ทว่าบางคราวกลับเป็นใบหน้าอ่อนเยาว์ของธัญญ์
บ่อยครั้งที่สะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน น้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม ไม่อาจข่มตาหลับลงได้อีกหากไม่ดื่มเหล้าเข้าไปปริมาณหนึ่งให้เคลิ้มหลับอีกหน
มีบางอย่างผิดเพี้ยนในตัวเขา นับวันยิ่งรู้สึกได้ถึงความบิดเบี้ยวนั้น
เมื่อได้ลูบผมนุ่มมือของธัญญ์แผ่วเบา ความคลุ้มคลั่งนั้นก็ค่อย ๆ สงบลง
ทว่ายิ่งเวลาผ่านไป แค่นั้นกลับไม่พอจะทำให้คลายความทุรนทุรายลงได้อย่างเคย
จากลูบผม จึงกลายเป็นจูบ
จุมพิตบนริมฝีปากของเด็กชายที่มีใบหน้าละม้ายกับคนรักคนนั้นไม่ผิดเพี้ยน ละเลียดชิมความนุ่มนวลราวกับดอกไม้แรกแย้ม เหมือนกลีบไฮเดรนเยียเล็ก ๆ ที่แสนบอบบาง
ค่ำคืนที่เปลี่ยนตอนจบของนิทานให้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมนั้น คือกลางฤดูฝนในเดือนมิถุนายน
ครบรอบวันที่ธัญญธรจากเขาไปใต้ผิวน้ำดำมืด
เขาไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ หรือบางทีอาจไม่กล้าหลับตา กลัวว่าหากหลับลงเมื่อไร จะเห็นธัญญธรหรือไม่ก็ธัญญ์จมดิ่งลงไปใต้ผิวน้ำมืดผิดและเย็นเยียบอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งสองคนผลัดกันตายจากเขาไปซ้ำ ๆ ในความฝันนับครั้งไม่ถ้วน
ได้แต่นั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง ฟังเสียงฝนฟ้ากระหน่ำอยู่ข้างนอก เปิดลิ้นชักมองหาไฮเดรนเยียแห้งเหี่ยวช่อนั้น เพื่อพบว่ามันแหลกละเอียดไปกับกาลเวลาหมดแล้ว เหลือเพียงริบบิ้นเก่า ๆ และการ์ดสองแผ่นวางไว้เคียงกัน
ขอบตาร้อนผ่าว เจ็บจนเกินทนไหว
เขายกแก้วขึ้นกระดก ข่มความรู้สึกทรมานที่กัดกร่อนหัวใจมาหลายปีลงไปพร้อมกับหยดน้ำที่เอ่อท้นขึ้นในตา
พักใหญ่จนสงบใจลงได้บ้างแล้ว ค่อยเดินออกมานอกห้อง เห็นว่าไฟจากห้องนอนของธัญญ์ยังสว่าง เส้นแสงบาง ๆ ลอดผ่านช่องใต้ประตูออกมาเล็กน้อย
เขาอุ่นนมร้อนสองแก้ว วางไว้ในถาด เด็ดไฮเดรนเยียช่อเล็ก ๆ ส่วนหนึ่งแยกออกมาจากแจกัน วางไว้ข้างแก้วนม เดินกลับไปหยุดอยู่หน้าห้องนอนของธัญญ์
ในท่ามกลางเสียงฝนฟ้าด้านนอก เขาเคาะประตูห้องสามครั้ง ร้องเรียกชื่อเจ้าของห้องอีกสองครั้ง
เสียงลูกบิดลั่นแผ่วเบา ประตูห้องนอนแง้มออก เงาของเขาเองทาบทับลงบนดวงหน้าซื่อบริสุทธิ์ของเด็กชาย
“ยังไม่นอนจริง ๆ ด้วย”
ได้ยินเสียงฟ้าคำรามคลั่งจากนอกหน้าต่าง
นิทานเด็กสิ้นสุดลง พร้อมกับที่โศกนาฏกรรมเริ่มต้นขึ้นในวินาทีนั้น
หลายปีหลังจากนั้น ธเนศบังคับพวงมาลัยรถด้วยมือทั้งสอง พุ่งชนราวกั้นสะพาน รถทะยานไปกลางอากาศ ก่อนจะร่วงตกลงในน้ำ
เชือกสีแดงกระตุกรั้งข้อมือพวกเขา บาดลึกจนเป็นรอย
ขณะที่รถค่อย ๆ จมลง น้ำไหลทะลักเข้ามาทางกระจกที่เขาเลื่อนเปิดลงมาเล็กน้อย ธัญญ์ตะโกนใส่เขาทั้งน้ำตา กรีดร้องออกมาสุดปอดว่าเกลียด เกลียด ได้ยินไหม
เขาพยักหน้า ได้ยินทั้งหมดนั้นชัดเจน ได้ยินมาตั้งนานแล้วแม้อีกฝ่ายไม่เคยตะโกนเสียงดังเช่นนี้มาก่อน
“ดีแล้ว...” เขาเอ่ยเสียงเครือ “เธอตะโกนได้ ร้องไห้ได้ แสดงอารมณ์ได้อย่างมนุษย์คนหนึ่งพึงเป็น โกรธก็ตะโกน เสียใจก็ร้องไห้ ดีกว่าตอนเธอเอาแต่ยิ้มหมดจดไร้ที่ติแต่เหมือนเป็นตุ๊กตาไม่มีหัวใจ”
ขอโทษ ทั้งที่อยากบอกมาตั้งนาน ทว่าที่ผ่านมากลับมีแต่คำพูดเลวร้าย ถลำลึกเกินกว่าจะกลับตัว
ระดับน้ำสูงขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งมิดศีรษะ
จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่สามารถกลับตัวได้สักที
ภาพฝันร้ายที่เขาหวาดกลัวเหลือเกินซ้อนทับกับความจริง ธัญญธรและธัญที่จมน้ำไปต่อหน้าต่อตาเขาครั้งแล้วครั้งเล่าในความฝัน...คราวนี้คงเป็นหนสุดท้ายที่จะต้องเห็น
ชั่วขณะที่เตรียมใจว่าคงจากโลกไปทั้งอย่างนี้ ประตูอีกฝั่งก็มีการเคลื่อนไหว
ผู้ชายลูกติดคนนั้นดำน้ำลงมา พยายามดึงประตูเปิดจากฝั่งของธัญญ์
เขาทำผิดพลาดมามากพอแล้ว เสี้ยววินาทีนั้นยังพอหลงเหลือสติสัมปชัญญะ มีบางอย่างคิดว่าไม่อยากเสียใจที่ไม่ได้ทำกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต จึงได้พยายามควานมือเปะปะออกไป หามีดพกซึ่งเคยมีเก็บไว้ในรถ
โชคดีที่ยังอยู่
เขาใช้เรี่ยวแรงที่เหลือ ค่อย ๆ เฉือนเส้นเชือกซึ่งพันธนาการระหว่างข้อมือเขาและธัญญ์ อย่างน้อยหากตัดออกได้ อีกฝ่ายที่ดูเหมือนมีคนลงมาช่วยอย่างไม่คิดชีวิตก็ยังมีโอกาสรอด
ทว่ากลับทำได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น อึดอัดทรมานจนลมหายใจสุดท้ายหมดลง ไม่รู้ตัวกระทั่งว่าปล่อยมีดหลุดมือ ทิ้งมันร่วงลงช้า ๆ ใต้น้ำ
ในหัวว่างเปล่าขาวโพลน
เสี้ยววินาทีอันแสนสั้น คล้ายได้ยินเสียงคุ้นเคยของใครคนหนึ่ง เรียกเขาด้วยชื่อที่ไม่ได้ยินมาแสนนาน
'...พี่เจน..'
เสียงทุ้มต่ำอ้อยอิ่งอยู่ริมหู
สายน้ำโอบกอดทั้งร่างเขาไว้แนบแน่น
น้ำเงิน ฟ้า ม่วง ชมพู
โทนสีเหล่านั้นเต้นระยิบระยับ พร่างพรายจนตาพร่า
เบื้องหลังกลีบดอกไม้เล็ก ๆ แสนบอบบาง คนที่รักสุดหัวใจกำลังยืนกางแขนรอรับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน มีลักยิ้มน้อย ๆ บุ๋มลงบนแก้มซ้าย
ความอบอุ่นอาบไล้ทั่วร่าง อยู่ในอ้อมกอดของคนที่เคยบอกว่าจะให้เวลาเขาอีกนาน ๆ จนกว่าจะเข้าใจ
นานเหลือเกิน
เข้าใจหรือยังนะ...?
กลีบไฮเดรนเยียสีน้ำเงินหลุดร่วงจากอกเสื้อ ระหว่างหน่วยกู้ภัยดึงร่างไร้วิญญาณของเขาขึ้นจากน้ำ
‘ขอบคุณที่เข้าใจ’
กลีบดอกไม้เล็ก ๆ คล้ายจะกระซิบอ่อนโยนว่าอย่างนั้น
- INNOCENCE OF SIN -
เรื่องหลักจบจริง ๆ แล้วค่ะ
ถ้าจะมีอีก คงจะมีแต่ตอนพิเศษแล้วค่ะ ฮู่ววว...
ไม่รู้จะทำให้สงสารหรือยิ่งเกลียดคุณธเนศมากกว่าเดิม (รวมทั้งคุณพ่อของธัญญ์ที่ค่อนข้างอ่อนไหวพอสมควรด้วย) แต่เรื่องในรุ่นพ่อก็เป็นอย่างนี้เอง
ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ
จุดที่ยังเขียนได้ไม่ถึงบางส่วนที่กรุณาช่วยชี้แนะมา จะเก็บไว้ปรับปรุงในงานเขียนถัด ๆ ไปค่ะ
อนึ่ง ถ้าถามถึงรวมเล่มเรื่องนี้ คิดว่าคงจะมี แต่น่าจะอีกนานค่ะ ไม่ว่างเลยจริง ๆ เรื่องเก่า (เล่ห์รักฤดูร้อน + แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน) ก็ยังไม่ได้เคลียร์เรื่องรวมเล่มเลย Orz ขอเวลาค่อย ๆ ทยอยไปนะคะ ตอนนี้ยังไม่สะดวกจริง ๆ หากตอนนั้นคุณผู้อ่านยังไม่ลืมเรื่องนี้เสียก่อน ก็จะขอฝากไว้พิจารณาอีกเรื่องค่ะ
ทักทายกันได้ทั้งที่นี่ หรือ twitter และ FB นะคะ
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ
- RainyDay -
-
เป็นโศกนาฏกรรมที่ดำเนินมานาน ยืดเยื้อจนกัดกร่อนทำลายทุก ๆ คน
พอเข้าใจธัญญธรนะ บางคนก็ไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้ได้
สำหรับเจน/ธเนศ ภูมิหลังก็เป็นคนที่ขาดความรักอยู่แล้ว เขามีธัญเป็นความรัก เป็นครอบครัว เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวใจ การที่ธัญตายไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ตัวเองช่วยอะไรไม่ได้มันโหดร้ายจนเป็นบาดแผลที่ไม่มีวันหาย
สงสารทุกคน
ขอบคุณคุณ Rainyday นิยายคุณทำฉันเสียน้ำตาทุกเรื่อง ช่างถ่ายทอดได้ดีเหลือเกิน
-
สงสารธเนศ เพราะรักมากสินะ ฮือออออ หน่วงจังเลยยนนน :hao5: :hao5: :hao5:
-
30.5 มันคลี่คลายปมทั้งหมดได้จริงๆ
เข้าใจแล้วว่าทำไมธเนศถึงทำแบบนี้ มันเศร้ามากกกก
ที่ผ่านๆมาธเนศอาจไม่ได้รักน้องธัญญ์ทั้งหมดก็ได้ แต่นั่นคือตัวแทนของคนที่รักมาก
คุณพ่อน้องธัญญ์สดใสน่ารักมากๆเลย แต่ก็อ่อนไหวมากด้วยเหมือนกัน ในขณะที่ลูกดูจะเข้มแข็งกว่า
อ่านมาถึงตอนนี้ จะให้อภัยในสิ่งธเนศทำ 100% เลยมั้ย คงไม่ แต่คงจะมองอย่างเข้าใจมากขึ้น
แต่ถ้าในตอนนั้นคุณพ่อน้องธัญญ์ไม่คิดสั้น เรื่องราวมันจะเป็นแบบไหน ลุงอาจไม่ได้เจอน้องก็ได้ หลายๆสิ่งมันถูกกำหนดไว้แล้ว (โดยคนเขียน ฮาาา)
มีคำผิดด้วยน้าาา แต่จำไม่ได้แล้วตรงไหน 555555
ขอบคุณน้องเรนนี่จริงๆน้า เรื่องนี้สนุกมาก คนละโหมดจากเรื่องก่อนๆเลย เรื่องนี้ดราม่าหนักหน่วงจริงๆ ฮือออออ
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตามเรื่องต่อๆไปด้วยค่ะ สู้ๆ
แล้วเจอกันในทวิตนะ อิอิ
-
เรื่องของธเนศกับธัญเศร้ามากเลย สงสารอ่ะ ธเนศก็ต้องจมอยู่กับความเสียใจและเจ็บมาตลอด พอมาเจอธัญญ์ที่คล้ายพ่อก็เลยทำให้ธเนศมองเป็นตัวแทนของธัญ แต่สุดท้ายธเนศก็คงได้ไปอยู่กับธัญแล้วเนอะ ขอบคุณนะคะ
-
เราเข้าใจธเนศหรือคุณเจนขึ้นนะ
แต่ก็ไม่ควรให้ธัญญ์มารับกรรมในส่วนที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
ความเศร้ามันคงกัดกินในใจ แต่มันก็เหมือนเดิม
คือเพราะไม่บอก ไม่พูดออกมา เรื่องราวมันเลยเลวร้าย
พ่อของธัญญ์ก็ไม่ผิดที่อ่อนแอ
เพราะเรื่องมันใหญ่มากจริงๆ มันเหมือนคิดแก้ปัญหาไปไม่มีทางออก
เพราะธเนศไม่ได้พูดอะไรออกมา
ทางแก้เลยไม่มี เศร้ามาก
ธัญไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะอยู่ได้
ทิ้งเจนไว้อีกครั้งและอีกครั้ง
ความเจ็บมันคงบาดลึกมาก
ความรักของทั้งคู่น่าสงสาร
แต่เราสงสารธัญญ์ที่สุด ไม่ได้รู้อะไร
เป็นเด็กน้อยที่ครอบครัวอบอุ่น
แต่วันนึงกลับต้องมาเจอเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
ยังเป็นผู้เป็นคนใช่ชีวิตได้ขนาดนี้ ก็สุดยอดแล้ว
ตอนนี้มันทำให้ทุกอย่างคอมพลีสจริงๆค่ะ
แต่งดีมาก อินมาก เศน้าและสงสารโชคชะตาของคนทั้งหมด
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
-
สงสารธเนศถ้าได้บอกได้เล่าเรื่องราวต่างๆออกมาคงดีกว่านี้
:mew6: :mew6: :mew6:
-
จบดีอ่ะ เราสงสารธเนศ ธัญญ์ก็น่าสงสาร
-
อหหหหหห สงสารคุณธเนศ แต่คุณธเนศไม่น่ามาลงกับธัญญ์ สุดท้ายจุดจบเกือบเหมือนกับของตอนรุ่นพ่อ ที่ฆ่าตัวตาย คุณธเนศคงฝังใจกับเรื่องนี้ นึงยอมทุกอย่างให้ธัญยังอยู่ ล้องห้าย ใจน้อง :m15: :m15:
-
อ่านจบแล้วรู้สึกสงสารธเนศมากกว่าธัญญ์อีกอะ
ถึงธเนศจะทำเลวร้ายกับธัญญ์ ซึ่งมันก็คงให้อภัยไม่ได้
แต่สิ่งที่พ่อธัญญ์ทำกับธเนศเอง มันก็สร้างบาดแผลให้ลึกล้ำ
ในสายตาผมธเนศไม่ใช่คนดี แต่เป็นคนที่พร้อมจะให้ทุกอย่างกับคนที่ตัวเองรัก
พยายามแก้ไขในสิ่งที่ผิด (ถึงวิธีที่ทำจะผิด ๆ ในเรื่องของธัญญ์)
แต่จบแบบนี้ก็ดีแล้ว ดีจริง ๆ
-
สงสารธเนศอ่ะ เหมือนเป็นฝ่ายที่ถูกทิ้งตลอดเวลา
ธัญเองก็ไม่ได้ให้โอกาสกับธเนศได้อยู่ด้วยกันเลย
สิ่งที่ธเนศทำกับธัญญ์ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเหมือนกัน
คนก็คนละคน มาแทนกันไม่ได้
แต่ก็นะ ถึงจะเดาไว้แล้ว ก็น่าสงสารอยู่ดี
อ่านตอนนี้ที่คณะ เกือบร้องไห้หลายรอบมาก
ถ้าอยู่ห้องต้องร้องไห้หนักแน่ๆ :katai1:
โอยยยย ถ้าความรักจะไม่เจ็บปวดนะ :z3:
-
น้ำตาซึมเลยค่ะ ฮือออออออออ
จริงๆตอนแรกอ่านแล้วงงค่ะ เจนจบคือใคร 5555555
แต่พออ่านเรื่อยๆเริ่มเดาออก จนมาถึงตอนจบ
น้ำตาซึมจริงๆ มันคือโศกนาฏกรรมแท้จริง
น้องธัญญ์คือเหยื่อโดยแท้จริง สงสารพี่เจนมาก ฝจริงๆ
อร๊ากกกกกกกก พี่เจนได้ไปอยู่กับน้องธัญแล้วนะ
พูดไม่ถูก รู้แต่ว่าเศร้าค่ะ5555 ขอบคุณสำหรับตอน.5
คลายปมในใจเราแล้วค่ะ
-
เรื่องของพี่เจนก่อนที่จะมาเป็นธเนศนั้นน่าเห็นใจมาก
การสูญเสียคนที่รักนั้นเป็นทุกข์ โดยเฉพาะการจากตายทั้งที่ยังรัก
เรื่องที่ธเนศทำร้ายทำลายธัญญ์นั้นไม่สมควรให้อภัย
ธเนศไม่ได้ล่วงเกินธัญญ์แค่ครั้งเดียวในคืนฝนตก แต่ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
จนเด็กอย่างธัญญ์ต้องหาทางออกด้วยการฆ่าตัวตาย
ถึงจะป่วยทางจิตแต่ธเนศไม่ได้ป่วยจนไร้สติหรือบ้าแบบสมบูรณ์แบบ
ธเนศยังทำธุรกิจยังคิดวางแผนบงการชีวิตคนอื่น ๆ รอบตัวได้
ถ้าภูเมศไม่ลงน้ำมาช่วยธัญญ์...ธเนศจะตัดเชือกปล่อยธัญญ์มั๊ย
เมื่อตายไปแล้ว ธเนศจะไปพบกับพ่อของธัญญ์ในฐานะพี่เจนคนเดิมได้อีกหรือ
ถ้าพ่อของธัญญ์รู้ว่าพี่เจนได้ทำอะไรกับลูกไปบ้างจะทุกข์ทรมานแค่ไหน
...คิดแล้วได้แต่ถอนใจ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอบคุณ คุณ RAINYDAY มากค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วถอนใจจนลมแทบหมดปอดและคอมเมนต์จริงจังมาก :กอด1:
-
เศร้าาาา ไม่คิดเลยว่า ธเนศจะมีชีวิตที่เศร้าแบบนี้ แต่ มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างของการข่มขืนไง สงสารอ่ะ ทั้งสองคนเลย
-
ชอบที่มีตอนนี้ค่า คือได้รู้เหตุผลของการกระทำของคุณธเนศ แอบน่าสงสาร
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้ได้อ่านค่า
-
เพราะแบบนี้เองสินะ เรื่องราวต่างๆถึงได้เกิดขึ้น
เป็นเรื่องโศกนาฎกรรมของความรักได้เลย
:katai2-1:
-
ได้เข้าใจความบิดเบี้ยวของธเนศ
ทั้งสุข เศร้า
แต่ แหม มุข เก็บกระเป๋าตังค์ ตอนแรก ทำเอาเข้าใจว่าเป็นแผนเหมือนที่ธัญญ์ทำเลย
-
กระจ่างในส่วนที่เป็นปมของธเนศ และที่มาของธัญญ์
รอกระจ่างส่วนอื่นๆต่อไปจ้า ขอบคุณผู้แต่งด้วย
นิยายของคุณ make my day เสมอ :L2: :กอด1:
-
เศร้ากว่าเรื่องของธัญญ์ก็เรื่องพี่เจนนี่แหละ
ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า
พี่เจนกับธัญในตอนเริ่มแรกมันน่ารักมาก หวานมาก
แต่ก็คิดอยู่ว่ามันต้องลงเอยแบบนี้
คนตายก็หลุดพ้นไป คนอยู่ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น
ยังคิดอยู่ว่ารักพ่อขนาดนั้นทำไมถึงทำกับลูกได้ สรุปคือพี่เจนป่วย
มันเศร้ามาก หวานขมจุกอกกันไป
-
เราอ่านตอนนี้แล้วร้องไห้เลยยย สงสารทุกคนอ่ะ
ธเนศน่าสงสารมากเลย โดนทิ้งแล้วทิ้งอีก แถมยังป่วยอีก
เพราะธัญญ์(พ่อ) ไม่เข้มแข็งพอ อ่อนไหวง่าย คิดมากด้วยแหละ
ส่วนน้องธัญญ์น่าสงสาร เป็นตัวแทนพ่อตัวเอง แล้วยังมาถูกข่มขืน
ตอนนี้สงสารธเนศกับพ่อธัญญ์มากอ่ะ รักแล้วไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เป็นตอนจบที่ประทับใจ จบแบบนี้ก็ดีแล้ว
ขอบคุณ rainyday มากเลยค่ะ ประทับใจมาก ตัวละครทุกตัวมีเหตุผลในตัวมันเอง
ติดตามตั้งแต่เรื่องลูกเจี๊ยบ หวังว่าจะมีผลงานใหม่มาอีกนะคะ :mew1: :L2: :กอด1:
-
โอ้ย น้ำตาไหล น้ำตาซึมกันไป
ทุกอย่างมีเหตุ และมีผล
จบด้วยบท 30.5 นี้ทำให้เข้าใจตัวละครมากขึ้น
ขอบคุณนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
...
-
เราอ่านแล้วร้องไห้ไม่หยุดเลย
-
อ่านแล้วเหมือนจะหายใจไม่ออกเลย
ต้นเรื่องมาน่ารักมากแท้ๆ
แต่อืม ตอนจบของทุกคนไม่ใช่ว่าคือความสุขเสมอไปเสียหน่อย
อย่างน้อยธัญญ์คนนี้ก็ได้ใช้ชีวิตที่มีความสุขแทนอีกสองคน
ปกติไม่ชอบเรื่องดราม่าเพราะจะอิน
ละก็อืม เขียนดีมากจริงๆ คงหงอยไปอีกสักสองสามวัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
ดราม่าในอดีต...
-
30.5 นี่เรารู้สึกว่ามันเติมเต็มเนื้อเรื่องให้สมบูรณ์จริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ :กอด1:
-
พี่เจนรักธัญญธรมากจริงๆ
รักจนไม่เหลืออะไรไว้ทำใจได้เลย
เห็นลูกชายคนรักเป็นเงาของพ่อ
บวกกับโรคที่เคยรักษาและคิดว่าหายแล้ว
แต่คงผสมปนเปกันไป จนไม่สามารถแยกออกได้
สงสารพี่เจนหนักมากเลย สงสารที่อยู่ดีๆคนรักก็จากไป
จะบอกว่าตอนนี้ร้องไห้หนักที่สุดในเรื่องแล้วล่ะ
แม้แต่ฉากบนเตียงยังร้องไห้เลยค่ะ
ธัญญ์เองก็น่าสงสารมากเช่นกัน
รอตอนพิเศษแห่งความสุขของธัญญ์
-
คิดว่าเข้ามาอ่านตอน.5 ยังไงก็จะไม่อภัยให้ธเนศ แม้จะมีเหตุผลดีงามเพียงใด
เพราะพอเดาทางมาบ้างว่าต้องมีความรักความหลังกับพ่อธัญญ์แน่ๆ
แต่พอมาอ่านก็ใช่จริงๆ แต่..ฮือออ ยอมใจคุณRainny เลย แต่งดีมากจนเราใจอ่อน
แม้จะไม่ให้อภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะสิ่งที่ทำกับธัญญ์นั้นช่างรุนแรงเหลือเกิน
แต่ก็อดสงสารและเห็นใจพี่เจน..ผู้โดนพิษรักเล่นงานคนนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ
ร้องไห้เลยตอนมาเจอกันอีกครั้งและบอกกันว่าคิดถึง โหยหากันขนาดไหน
และตอนลมหายใจสุดท้ายได้ยินเสียงคุ้นเคยเรียกว่า..พี่เจนจากที่ไกลๆ
เฮือก ไม่เหลือค่ะ น้ำตาไหลพรากเลย ปรบมือให้เลยค่ะ นิยายเรื่องนี้สมบูรณ์แบบสุดๆ
มีครบทุกรส ทุกความรู้สึก แม้จะดราม่าหนักมากและทำเราหน่วงในหัวไปหลายวัน
แต่รักนิยายเรื่องนี้มากๆค่ะ แม้จะมาน้อยๆฉบับตอน.5แต่มากในความรู้สึกมากกกกกก
พี่เจนกับธัญญธร ตอนเค้าหวานๆกันน่ารักมากค่ะ ปูทางได้ดีสุดๆเลย
เพราะพอถึงจุดพีคมันกระชากอารมณ์เราให้จมดิ่งและอินกับตัวละคร สงสารจนต้องร้องไห้ออกมา
บางทีทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว หมุนล้อไปตามกงกรรมกงเกวียน (และตามที่คุณRain ลิขิต55)
ถ้าพี่เจน/คุณธเนศรู้จักปล่อยวางอดีต บางทีอาจเจอความรักที่สวยงามเยียวยาหัวใจอีกครั้งก็ได้ ใครจะรู้
น่าเสียดายที่เลือกยึดมั่นถือมั่น จนทำให้ชีวิตเดินหน้าต่อไม่ได้ แต่ก็เข้าใจว่าเค้ารักมากๆ
ฝังใจมากๆ แถมยังต้องจากกันแบบให้รู้สึกผิดอีกว่าดูแลเค้าไม่ดีพอแบบนี้ ชีวิตเศร้าไปไหนนี่ เฮ้อออ
ไม่เคยเม้นท์ยาวๆเลยเพราะบรรยายไม่ค่อยเก่ง แต่นิยายเรื่องนี้ อินมาก รักมากค่ะ
จะรอรวมเล่มนะคะ นานแค่ไหนก็รอค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านค่ะ
ปล.นุ้งธัญญ์ได้เชื้อพ่อสินะ ขี้ยั่วแบบซื่อๆใสๆเนี่ย อิอิ
-
ไม่คิดจริงๆค่ะว่าจะเสียน้ำตาให้คุณธเนศได้
คุณเรนนี่เขียนดีมากๆ ทั้งเรื่องที่ใช้ชื่อเจนจบดำเนินเรื่อง
ทำให้ไม่ยึดติดกับความเกลียดคุณธเนศ และปเปิดใจรับรู้เรื่องราวแต่แรกได้อย่างแท้จริง
ลอองได้อ่านแบบเปิดใจแล้ว คู่พี่เจนกับธัญนี่พูดได้จริงๆว่าน่ารักมากๆ
น่ารักจริงๆค่ะ เรื่องราวตอนเริ่มอ่านไปอมยิ้มไป
จนลืมไปเลยว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะนำไปสู่อะไรบ้าง
สัมผัสความรักของพี่เจนต่อธัญได้ผ่านทุกประโยคที่กล่าวถึง ธัญเองก็เช่นกัน
จนกระทั่งวันที่ธัญหายไป แอบคิดนะว่าพ่อแม่พี่เจนกำจัดรึเปล่า
แต่พอรู้ความจริงเราที่เป็นแค่คนอ่านยังช็อคเลย พี่เจนคงหนักกว่า
และที่หนักกว่านั้นคือตอนที่ธัญบอกว่าเลือกแล้ว
เลือกแล้วโดยไม่เคยบอกกล่าวเล่าให้พี่เจนได้รู้สักนิด
ตรงนี้ไม่เข้าใจธัญ พี่เจนอาจจะเข้าใจมั้งเราไม่รู้
รู้แต่ว่าหัวใขพี่เจนคงพังไปแล้ว เพราะเราเองยังชาวาบเลย
การที่พี่เจนเฝ้าดูอย่างเดียวไม่ยื่นมือไปทำลายครอบครัวธัญ
สำหรับเรายืนยันได้ว่าพี่เจนรักธัญมากและเป็นผู้ใหญ่มากขนาดไหน
อดทนจนได้เจออีกครั้งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนความพยายามของทั้งคู่จะสิ้นสุดลงแล้วเช่นกัน
พอเจอกันอีกครั้งคงเหมือนตอกย้ำให้รู้ว่าจริงๆแล้วรักกันมากขนาดไหน
มันไม่ใช่เรื่องดีที่จะลักลอบคบกัน ได้แต่หวังว่าธัญจะจัดการกับภาระของตัวเองได้
และเรื่องก็มาถึงจุดที่ทำให้กลับมาคิดได้อีกครั้งว่าเรื่องนี้ไม่แฮปปี้เอนดิ้ง
ตอนที่ธัญโดนญาติฝ่ายหญิงเล่นงาน
อาจเป็นเพราะเราอ่านผ่านมุมมองพี่เจน เราเลยไม่เข้าใจธัญขนาดนั้น
พี่เจนอาจจะเข้าใจล่ะมั้ง เราก็ไม่รู้
ธัญอาจจะทนมามากจนเกินรับไหว
แต่ไม่เข้าใจจริงๆว่าทิ้งความรักและคนที่รักตัวเองไว้ข้างหลังได้เลยหรือ
เรื่องราวจากนี้คงเป็นแผลใจพี่เจนมาก
พี่เจนคงคิดตลอดว่าถ้าเพียงแต่เรา...มากกว่านี้ เร็วกว่านี้ก็คงไม่เสียไป
คนที่น่าสงสารกว่าใครก็คงพี่เจน หัวใจพังซ้ำไปซ้ำมากับความสูญเสียคนรัก
เรื่องถึงตรงนี้ที่ว่าพี่เจนมีอาการทางจิต ทำให้เราเข้าใจคุณธเนศได้มากขึ้น
เข้าใจว่าความรักที่มีต่อธัญส่งผลให้ความรักต่อธัญญ์บิดเบี้ยวขนาดไหน
แต่ถึงจะเข้าใจแล้ว ความรู้สึกแย่ๆตอนน้องธัญญ์โดนข่มขืนไม่ได้หายไปเลย
ยังคิดอยู่เสมอว่าน้องธัญญ์ไม่ควรโดนแบบนี้ เรื่องมันไม่ควรเป็นแบบนี้
แต่ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนมาตั้งแต่แรก
ท้ายสุดแล้ว ตอนที่ธัญญ์ตะโกนว่าเกลียดใส่ธเนศก่อนหน้านี้เรารู้สึกว่าคุณธเนศสมควรแล้ว
แต่พออ่านจากเรื่องนี้กลับกลายเป็นว่าสงสารทั้งธัญญ์ทั้งคุณธเนศ
ถ้าเพียงแต่ธัญไม่จากไป คุณธเนศคงได้มีโอกาสทำความรู้จักธัญญ์ในความสัมพันธ์อื่น
ทั้งสองคนไม่น่าจะจบลงที่ความสัมพันธ์แบบนี้ สงสารในโชคชะตาทั้งคู่ไม่น้อย
และนั่นคงเป็นวิธีสิ้นสุดความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวของทั้งคู่ที่ดีที่สุดแล้ว
ธัญญ์ได้เริ่มชีวิตใหม่อีกครั้ง และพี่เจนได้เจอกับธัญขอวเขาอีกครั้ง
ขอบคุณคุณเรนนี่อีกครั้งนะคะ เป็นตอนที่ตอบข้อสงสัยในใจมาตลอดได้ดีมากเลยค่ะ
อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมมากไปหน่อยขอระบายนิดนึงนะคะ
ไม่งั้นอกแตกตายแน่นอนค่ะ แหะๆ
รอติดตามรวมเล่มและเรื่องใหม่คุณเรนนี่เสมอนะคะ :กอด1:
-
:monkeysad:หยุดน้ำตาไม่ได้
-
เราพักการอ่านเรื่องนี้ไปหลังจากมีการเฉลยปมของธัญญ์ค่ะ
ทั้งๆที่คิดไว้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดี และตั้งใจว่าจะอ่านต่อไปให้ได้
แต่พอมีฉากมีตอนที่ตัวเองไม่ชอบ ก็ทำใจลำบากเหลือเกินค่ะ
ตอนนั้นมีสองทางเลือก หนึ่ง คือทิ้งตัวละครที่รักทั้งหมด
และสอง คือรอให้เรื่องจบ แล้วค่อยมาอ่าน
เรารักธัญญ์ค่ะ จึงเลือก สอง
ถึงแม้ว่าหลังจากที่อ่านจนจบก็ยังถอนหายใจไปอีกหลายเฮือก
แต่เราก็รู้สึกดีใจที่สุดท้าย ธัญญ์ก็มีความสุขจริงๆสักที
การได้อ่าน 30.5 ทำให้ความขุ่นมัวในจิตใจเบาบางลงบ้างค่ะ
เข้าใจว่าเหตุและผลเป็นยังไง
เราอ่านแม่ไก่เป็นเรื่องแรก จากนั้นก็อ่านตี๋คิม แต่อ่านไม่จบ
เพราะรู้สึกเศร้าเหลือเกินเมื่อได้รู้เรื่องของวสันต์
เรื่องแฝดก็อ่านค่ะ เรื่องสั้นลูกโซ่ก็ติดตาม
นิยายเกือบทุกเรื่องของคนเขียน จะต้องมีคนที่น่าสงสาร
คนที่ควรเกลียด และคนที่ต้องตายอยู่เสมอ
บางเรื่องเหมือนจะมีความเฮฮา. แต่พอถึงปมแล้ว ฮาไม่ออกเลยค่ะ
เปลี่ยนเป็น ฮือ แทน ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
ช่วงที่มืดหม่น ไปสกรีมยาวยืดไว้ในทวีต
เราคิดว่ามันเป็นการระบาย ไม่งั้นต้องอึดอัดใจตายแน่ๆ
ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจคนเขียนนะคะ ช่วงนั้นเรานอยด์
การเขียนนิยายแนวนี้ คงยากมาก คนเขียนเสียสละเวลามาแต่งให้อ่านจนจบแล้ว
เราจึงอยากขอบคุณเหลือเกินค่ะ หวังว่าจะได้ติดตามผลงานต่อไป
ขอแบบไม่โศกบ้างก็ได้นะคะ คุณเขียนเรื่องได้ดี ใช้คำได้เหมาะสม อยากอ่านอีกจริงๆค่ะ
-
ร้องไห้เลย เกลียดธเนศมาตลอด พึ่งรู้ว่าปมในใจยาวนานขนาดนี้ สุดท้ายก็ได้จากไปเหมือนธัญแล้วเนอะและก็ได้เจอกันแล้ว ฮือ
-
ประโยคสุดท้ายนั่น ทำเอาพูดไม่ออกไปพักนึง
เราเข้าใจคุณธเนศขึ้นมาบ้างแล้วในสิ่งที่ทำลงไป ตแนนี้กลายเป็นสงสารมากกว่า ไปอยู่ที่ตรงนู้นกับคุณธัญให้สบายใจนะคะ
ตอนอ่านฉากน้องธัญญ์จมน้ำในพาร์ทปกติเราก็ร้แงหนักแล้วนะ พอมาอ่านในพาร์ทที่เป็นของคุณธเนศยิ่งร้องหนักมากกว่า อึดอัดมาก :sad4: :sad4:
-
น้ำตาไหลพรากเลย :hao5: :hao5: :hao5:
สงสารทั้งธัญญธร ทั้งเจนจบ
ก่อนนี้ด่าว่าธเนศ ตอนนี้สงสารซะละ กรรม
เป็นเพราะธเนศ ยึดธัญญ์ เป็นตัวแทนคนเป็นพ่อ
เพราะรูปลักษณ์ที่เหมือนกันนี่เอง
สังขาร ๕ จริงๆ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส
ก็ว่าละ ธเนศแต่งกับพิม เพราะธัญญ์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โศกนาฏกรรมความรักจริงๆเลยคับ เป้นความรักในหลายมุมมอง
สารภาพว่าผมเดาพลอตเรื่องออกตั้งแต่เริ่มเลยคับกระทั่งเรื่องที่ธเนศทำเหมือนพยายามให้ธัญญ์เป็นเหมือนตัวแทนของใคร ยกเว้นเรื่องเดียวคือทำไมธัญญ์ต้องพยายามหาเรื่องมาใกล้ชิดกับภูเมศ
อันนี้ไม่ได้อวดว่าตัวเองเก่งอะไรนะคับ แต่ชื่นชมนักเขียนที่มีการวางปริศนาบางอย่างไว้ตลอดเรื่อง และมันสามารถเฉลยตัวเองได้อย่างเนียนๆ เป็นเหมือนการจำลองสภาพแวดล้อมจำลองสถานะการณ์ให้เราได้เข้าถึง เนื้อเรื่องเนื้อหาอารมณ์ของตัวละครได้อย่างมีมิติ ไม่ใช่การบังคับโต้งๆด้วยการบอกแบบทื่อๆว่า มันเป็นแบบนั้นแล้วต้องเป็นแบบนี้
และขอบคุณสำหรับตอนพิเศษทั้งหมดด้วยนะคับ ที่ช่วยเฉลยหลายๆอย่างไว้ทำให้เราเข้าถึงเข้าใจทราบซึ้งกับตัวละครมากขึ้น โดยไม่ต้องมานั่งโต้แย้งว่าเรามโนไปเองหรือเปล่าจริงๆแล้วมันอาจไม่เป็นแบบที่คิดก็ได้ เหมือนกับพวกนิยายหรือพวกซีรีย์ที่จบแบบปลายเปิด ซึ่งพวกบรรดาคนเขียนบทหรือผู้กำกับหลายคนอาจคิดว่าเก๋าที่จบแบบนั้น แต่โดยส่วนตัวผมกลับคิดว่ามันไม่แฟร์ ไม่เคารพผู้ชมผู้ติดตาม เพราะชีวิตมันไม่ได้มีแค่ผลลัพธ์เดียวเหมือนคณิตศาสตร์ ที่แม้จะมีคนหลายพันหรือวิธีคิดอีกหลายล้าน แต่สุดท้ายคำตอบที่ถูกต้องก็จะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
สุดท้ายขอ "ขอบคุณสำหรับนิยายคุณภาพครับ"
ที่ตอนแรกเกือบจะไม่เข้ามาอ่านแล้วเพราะชื่อ และถ้าจะดีมากถ้าจะมีอินโทรเนื้อเรื่องย่อๆไว้เพื่อเพิ่มความน่าสนใจก็น่าจะดีคับ
-
เกือบพลาดเรื่องนี้ไปแล้วค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่าน ชอบตัวละครทุกตัว ทุกคนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย
อ่านจนถึงตอนจบ ถึงจะเข้าใจว่าธเนศทำไปเพราะอะไร แต่สุดท้ายก็เป็นการกระทำที่ผิดศีลธรรมจรรยาอยู่ดี
และก็ไม่ใช่เรื่องที่จะรับได้ แต่มุมกลับก็สงสารธเนศค่ะ ในวัยหนุ่ม ผช คนนี้เป็นคนรักมั่นและดีเกินไป ฮือออออออออ :mew6:
-
อ๋อยยยยยยย คือ พออ่านจบ ความรู้สึกแรกคือ สงสารธเนศที่ตกเป็นเหยื่อความเกลียดชังของเรา(และคนอ่านอีกเกือบครึ่งเล้า) เขาตายไปพร้อมกับการสาปแช่งและเกลียดชัง... ทั้งที่จริงแล้ว ... *รู้สึกผิด*
อ่านตอนนี้ช่วงแรกยังงงๆ มันเชื่อมกับเรื่องหลักยังไง? ตรงไหน? พยายามคิดตาม จนผ่านไป 3 รีพลายก็ยังไม่เก็ท และแล้ว.... โอววววววว เจนจบ >> ธเนศ // ธัญญธร >> พ่อธัญญ์ สถานะการณ์และความรู้สึกมันผลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย คุณ RainnyDay จินตนาการและเขียนเรื่องนี้ได้เยี่ยมจริงๆ ขอปรบมือรัวๆ :katai2-1: :katai2-1: สุดยอดจริงๆค่ะ ชื่นชม จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ :กอด1: :pig4:
-
อ่านในรุ่นพ่อแล้วเข้าใจมากขึ้นค่ะ เคลียร์ความย้อนแย้งได้เยอะ
ความรักที่ไม่สามารถจัดการความรู้สึกตัวเองได้ มันทรมานจริงๆ
สงสารคุณเจน รักมาก ลืมไม่ลง เลยหลงทางไป
สงสารคุณธัญ ถ้าสู้อีกนิด ใจแข็งอีกหน่อย คงได้เจอความสุข
แต่ทำไงได้ คนคิดดี ห่วงใยคนอื่น เลยลืมห่วงตัวเอง
เป็นความทรงจำที่โหดร้ายสำหรับคนที่ต้องใช้ชีวิตจ่อไปจริงๆค่ะ
ธัญญ์โชคดี
-
ยังอ่านไม่จบเลยอ่ะ อ่านถึงตอนที่ 10 เอง แต่มันมีอะไรบางอย่างเริ่มกดดันมาละ
มีความรู้สึกแปลกๆ ไม่อยากให้เป็นแบบที่คิด และในที่สุดทนไม่ไหวเปิดมาอ่านคอมเม้นสองหน้าสุดท้ายก่อน
แล้ว ... แล้ว.... แล้วมันใช่จริงด้วยอ่ะ ล้องห้าย :o12: ว่าจะไปอ่านต่อ ทำใจแป๊บ
อ่านจบจะมาเม้นใหม่นะ :o12:
-
อ่านรวดเดียวจบ
คนเขียนแต่งได้ดีมากๆเลยค่ะ เราชอบภาษา สำนวน เรื่องนี้มาก อ่านแล้วไม่สะดุดเลยค่ะ
ส่วนในเรื่องก็เนื้อหา ยอมรับว่าเดาได้ แต่ก็ยังสนุกและน่าติดตามทุกตอนอยู่ดี
ตอนที่ไม่คิดว่าจะเสียน้ำตามากที่สุด กลายเป็นว่าร้องไห้แบบเมทหันมามองอ่ะ 555
สงสารคุณธเนศมาก ไม่คิดว่าชีวิตจะน่าเศร้าขนาดนั้นอ่ะ แต่ยังไงก็ได้ไปอยู่กับคนที่รักแล้ว คงไม่เศร้าแล้วเนอะ :กอด1:
สุดท้ายดีใจ ที่เรื่องนี้จบลงได้ด้วยดี
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่ะ คุณทำให้เราอินหนักมาก ตอนมีความสุขก็ยิ้มปากจะฉีก พอเศร้าก็ซับน้ำตาแถบไม่ทันเลยอ่ะ
เขียนเก่งมากจริงๆ สนุกมากๆ มันดีมากกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ ถ้าว่างๆก็ขอตอนพิเศษหวานๆมาล้างตับจากคุณเจนหน่อย เราจะตาย 555 :hao5:
จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณค่ะ :L2: :bye2:
-
สวัสดีค่ะคุณ RainyDay
นี่เป็นคอมเมนท์แรกของเราในเล้าเป็ดเลยค่ะ ปกติจะอ่านเงียบๆ แต่เรื่องนี้ไม่ไหวแล้ว
ขอแจ้งให้ทราบก่อนว่าอ่านเรื่องนี้สองวันจบ ตอนนี้เราพังมาก ไม่ได้ร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะนิยายมานานมากแล้ว เรื่องนี้เหมือนจี้จุดตายเราเลยค่ะ จริงๆ พอจะเดาได้ตั้งแต่ทีแรกว่าความสัมพันธ์ของธัญญ์กับธเนศเป็นอย่างไร แต่ก็เหมือนภาคีเลยค่ะ เรากลัวที่จะรู้ความจริง แต่ลึกๆ ก็สงสัยมากว่ามันเลวร้ายแค่ไหนกันนะถึงทำให้ธัญญ์กลายเป็นเด็กแบบนี้ แล้วพอได้รู้ก็ปวดใจเหลือเกิน ตอนน้องฆ่าตัวตายรอบแรกเหมือนอากาศรอบตัวเรามันหายวับไปเลยค่ะ น่าสงสารมากกกกก ต้องทรมานขนาดไหนถึงได้เด็ดเดี่ยวที่จะจบชีวิตของตัวเองลงได้ด้วยวัยเพียงแค่นั้น
ขอบคุณที่ภูเมศโผล่เข้ามาในชีวิตน้อง เราชอบความเคอะเขินของลุง ดูเป็นคนซื่อๆ ดี เห็นแล้วก็น่าแกล้งจริงๆ อย่างที่ธัญญ์ว่า น้องภูมิก็น่ารักมากกกก การมีอยู่ของตัวละครอย่างน้องภูมิช่วยให้เรื่องน่ารักขึ้นเยอะเลยค่ะ ดูเป็นวันที่ฝนตกแต่ก็ยังมีแสงแดดรำไรอยู่ พี่ตังค์ต้องเลี้ยงน้องภูดีๆ นะคะ ฝากฝังๆ อิอิ
ที่ชอบอีกอย่างหนึ่งในเรื่องนี้คือความรักของลุง สัมผัสได้ว่ารักมาก รักจริงๆ น้องธัญญ์ก็น่ารัก เป็นคนกวนประสาทหน้านิ่งๆ นี่ไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากนี้จะอ้อนเป็นลูกแมวขนาดไหน เท่านี้ลุงก็ไม่ไหวแล้ว องค์จะแย่ ทั้งที่ก็เขินนักหนาแต่ก็ขยันหยอดอยู่นั่น เวลาจินตนาการถึงแก้มแดงๆ ของเจ้าตัวแล้วก็องค์ตามลุงภูไปติดๆ งื้ออออ ต้องน่ารักมากแน่ๆ TwT ครอบครัวนี้อบอุ่นจัง
มาถึงอีกตัวละครที่ทำให้เราจมมากๆ อย่างธเนศ / พี่เจน โอ้โหหหห พอรู้ที่มาที่ไปของตัวละครเราพังยิ่งกว่าเดิมเลยค่ะ เหมือนทั้งเรื่องคนที่รู้เรื่องทุกอย่างมีแค่ธเนศ เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนธัญญ์ฆ่าตัวตายรอบแรกถึงได้จะเป็นจะตายขนาดนั้น มันคือแผลเป็นยิ่งใหญ่ในชีวิตสินะ แล้วต้องอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นมาตลอดหลายปี มันเจ็บปวดจริงๆ นั่นแหละ เจ็บจนต้องกลายเป็นคนที่มีบุคลิกอย่างนั้น เราไม่ได้ให้อภัยธเนศนะ แต่เราเข้าใจว่าทำไมหรืออะไรผลักให้เขากลายเป็นคนแบบนี้ ธัญญ์คงเป็นตัวแทนของธัญผู้พ่อนั่นแหละ คือสิ่งเดียวที่เหลือให้ดูต่างหน้า
ฉากที่ขับรถออกไปด้วยกันเราใจหายมากเลยค่ะ เหมือนทั้งคู่ก็รู้ดีอยู่แล้วว่าจุดจบคืออะไร ยิ่งธเนศคงเหมือนเดจาวู แต่ก็คงเตรียมใจไว้แล้วว่าคราวนี้จะไม่ยอมปล่อยให้ธัญญ์ต้องเดินทางไปไกลๆ คนเดียวเหมือนกับธัญ ตอนที่บรรยายเรื่องเชือกดีมาก กรีดใจมาก มันเป็นความสัมพันธ์ที่ต่างฝ่ายจะไม่มีวันปล่อยมือออกจากกัน แต่สิ่งที่รั้งไว้ก็ไม่ใช่ความรัก ความเป็นความสัมพันธ์แบบ unhealthy เราว่าตอนที่ธัญญ์ตะโกนออกมาว่าเกลียดคงเป็นวินาทีที่ธเนศมีความสุขที่สุด อย่างน้อยก็เหมือนได้เห็นธัญญ์ในวัยเด็กอีกครั้ง ก่อนที่ตัวเองจะเป็นคนทำลายธัญญ์กับมือ แล้วก็คงรู้สึกผิดมาตลอดจริงๆ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไม่ได้อีกแล้ว
เขียนมาซะยาว มีเรื่องของพระนางอยู่นิดเดียวเอง ขอโทษนะคะ เราค่อนข้างอินความสัมพันธ์ทั้งรักทั้งชังเป็นพิเศษน่ะค่ะ แฮ่ ตอนที่พิมพ์อยู่ที่ก็ยังเลิกร้องไห้ไม่ได้เลย ตาบวมหมดแล้ว TT ได้แต่หวังว่าหลังจากนี้น้องธัญญ์จะมีชีวิตที่ดี เลิกฝันร้าย และค่อยๆ ใช้ความรักของคุณภูสมานแผลใจของตัวเองได้สักที
รักนะคะ
และขอบคุณมากๆ
:')
-
ทั้งงง สุข เศร้า กดดัน หดหู่มากๆกว่าจะจ่ายครบทุกงวด แต่ดีใจที่สุดท้ายทุกคนก็มีความสุข
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆ มีอะไรให้ได้คิด ให้อ่านนะคะ o13
-
พออ่านจบแล้วร้องไห้หนักมาก มีความรู้สึกที่ทั้งเกลียดทั้งสงสารธเนศ :mew4: :m15:
ดีแล้วที่พี่เจนได้ไปอยู่กับธัญสักทีนะ
-
ที่แท้ คุณธเนศก็ฝังใจมานาน
สงสารเลยนะแบบนี้นะ
-
เก็บตังค์แปป :katai1: :katai1:
-
พี่ธัญกับน้องภูมิอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักกก :o8:
-
เอาธัญมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กเลยค่าาา ชั่วชีวิต ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมได้กลิ่นตุๆ จะมีดรามาอะไรหรือเปล่า ฮืออออออออออ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เป็นกบตัวที่สองค่ะลุง5555555555 :katai5:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
อ่านจบหลายวันแล้ว แต่ ณ ตอนนั้นคือเม้นไรไม่ได้
จิตตก เสียใจ เศร้ามากกกก ร้องไห้จริงจัง
ทำไมทุกอย่างเป็นแบบนี้ ธเนศที่เราแช่งให้ตาย ๆ ไปซะ
พอเขาตาย เรากลับคิดว่าก่อนที่เขาจะตาย เขาต้องทรมานยังไง
ยิ่งมารู้เรื่องราวในอดีต พี่เจน คือน้ำตามาแบบจริงจัง สะอึกสะอื้น
และที่สุดยอดมากคือคนแต่ง ทุกเรื่องของคนแต่งคือแบบ เราจริงจัง ความรู้สึกตอนอ่านคือจริง
เหมือนเราอยู่ในนั้น มันสุด ๆ ตั้งแต่เฮียใหญ่เราก็ยังไม่หายจิตตกขนาดอ่านไปหลายปี
แบบพอนึกถึงก็จิตตก มาพี่เจนอีก โอ้ยยยยย
ตอนพี่เจนช่วยตัดเชือกให้ธัญญ์ มันบีบหัวใจ
ไม่รู้จะอธิบายยังดี แต่เรารักมาก
:m15: :m15: :m15: :m15:
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่สุดยอด ๆ มากนะคะ เรารักมาก
:pig4: :L1:
-
เป็นตอนสปินออฟที่พีคมาก ดึงความรู้สึกได้ขึ้นสุดลงสุดมากค่ะ
อ่านตอนหลักมา 30 ตอน คือธเนศเป็นพ่อเลี้ยงที่เลวมาก
เด็กคนนึงที่บริสุทธิ์คนนึงต้องมาเจอเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตเค้าทั้งชีวิต
มันเลวร้ายเกินให้อภัย เลวร้ายเกินกว่าการชดเชยใดๆจะทำได้
ธัญญ์เก่งมาก ที่สามารถเยียวยาจิตใจตัวเองให้ยังเป็นคนน่ารักแบบนี้อยู่
กลับกัน ในบทสปินออฟได้อ่านเรื่องของธเนศ
บอกเลยว่าอึ้งมาก ช๊อคมาก พีคมากจริงๆค่ะ
มันกลับกันหมดเลย ตัวละครที่เราเกลียด ตัวละครที่เรามองว่าเค้าทำลายชีวิตเด็กคนนึง
ตัวละครนั้นก็ถูกทำลายมาเหมือนกัน ถูกทำลายจนบิดเบี้ยวไปหมด
เป็นคนเลวที่รู้ตัวว่าเลว ที่น่าสงสารที่สุดแล้วค่ะ
ทุกอย่างมันผูกพันธ์ ความรู้สึกมันตัดไม่ขาด จนเกิดมาเป็นเรื่องเศร้าแบบนี้
ขอบคุณกับสปินออฟที่เต็มเติมเรื่องราวนี้ค่ะ ประทับใจมากจริงๆ
ประทับใจกับความรักของพี่เจนมากจริงๆค่ะ (แต่ความรักของธเนศนั้น...เลว)
เป็นตัวละครที่ทั้งรักทั้งเกลียดทั้งสงสารจริงๆค่ะ
ปล. ใครร้องไห้กับสปินออฟนี้ ยกมือขึ้น *ยกมือสุดแขน*
:mew6:
-
:o12: อ่านจนจบแล้ว ทุกคนล้วนน่าสงสารทั้งนั้น// ปมในใจทำให้สร้างปมผูกทำร้ายกันไปหมด
อยากจะบอกว่า เกือบไม่ได้อ่านจนจบแล้วจริงๆ__เพราะรู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องการถูกละเมิดทางเพศมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะรักน้องธัญญ์มาก_คงทำใจอยู่ด้วยกันไม่ไหวแน่นอน_อนิสงค์จากต้นเรื่องที่ปูทางให้หลงรักกันนี่เอง!!!
พอมาได้อ่าน จุดสุดท้าย_ชีวิตคุณธเนศก็น่าสงสารนะ รักจนไม่สามารถคุมจิตได้เลย//_เจ็บปวดทุกการกรถทำ
แต่น้องธัญญ์นี่ตกลงเชื้อพ่อแรงมากมั้ยอ่ะ นิสัยความมึนนี่น่าตีพอกันเลย
___ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆที่เอามาแบ่งปันกัน ///__เค้าอยากได้เรื่องน้องภูมิกะพี่ตัง เอามาดับดราม่าจังเลย
อ่านจบนี่เดินเหี่ยวมาหลายวันแล้วเนี่ย//_โลกชั่งโหดร้าย
-
เราชอบความอึดอัดไต่ระดับแล้วกระทืบซ้ำของคนเขียนมาก มันเป็นดราม่าที่เจ็บปวดใจด้วยกลิ่นไอที่แปลกๆ ชอบจริงๆแต่ครั้งนี้มีภูมิคุ้มกันละ สมัยตอนอ่านเล่ห์รักฤดูร้อนเมื่อหลายปีมาละทำเราร้องไห้อยู่ 3 วันติดเพราะพี่วสันต์พีคสุดๆไปเลย จนตอนนี้มาอ่านเรื่องนี้ชอบวิธีการบรรยายไม่ใช่บอกความเจ็บปวดนั้นออกมาด้วยประโยคยาวๆ แต่ค่อยๆใส่คล้ายๆความรู้สึก ณ ตรงนั้นจิตใต้สำนึกที่ตัวละครรู้สึกลงมา แบบนี้มันย้ำให้รู้สึกร่วมด้วยได้ชัดเจนมากสำหรับเรานะ เราชอบมากเลยค่ะ
-
จนตอนนี้อ่านจบจริงๆ เราชอบความรู้สึกของ .5 ที่สุดเลย
-
:katai2-1: :katai2-1: สนุกและชอบมาก แม้จะมีความหม่นหมองแต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอยู่ในนั้น...เขียนเรื่องใหม่ออกมาอีกนะคะจะรอค่ะ
-
อ่านจบแล้วชอบมากค่ะ
แต่เศร้าไปนิดนะคะ
ชอบความรักของพี่เจนกับธัญมากๆค่ะ
เข้าใจทุกอย่างกระจ่างเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านค่ะ :L1: :pig4:
-
นั่งเฝ้าร้านอยู่นี่น้ำตาซึมเลย โอย ชีวิต ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะ
-
เรื่องนี้ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้หนักมากเลยค่ะ...เคล้าคลอจริงๆ :sad11: :monkeysad: :m15:
อยากได้ตอนพิเศษเยอะๆค่าาาาา. ขอมาชโลมจิตใจเราหน่อยเถอะ :กอด1: :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
ก็ยังคงไม่ให้อภัยธเนศอยู่ดี ไม่เลยสักนิด
ธัญผิดอะไร ทำกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วยเลย
ทำลายชีวิตบริสุทธิ์ของเด็กคนหนึ่งแบบโคตรโหดร้าย
คุณจะรักกันจนจะเป็นจะตายยังไงก็แล้วแต่
แล้วมีสิทธิ์อะไรที่มาทำลาย ทำร้ายน้องธัญ
ธัญเข้มแข็งแล้วใช้ชีวิตต่อมาได้ขนาดนี้ เราว่าสุดๆแล้วล่ะ
ขอบคุณที่มาเจอภูเมศ ^^
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
เป็นเรื่องที่เศร้าหน่วงอารมณ์มากๆเลย น้ำตาพราก ตอนสุดท้ายนี่ถึงเข้าใจในสิ่งที่ธเนศทำ สุดท้ายก็ไปอยู่ด้วยกันเนอะ
-
ส่วนตัวแล้วบทสรุปไม่ได้ต่างจากที่ลองคิดไปเรื่อยเท่าไหร่ ก่อนถึงตอนที่ธัญญ์จะตัดสินใจใช้ความตายในการจบทุกอย่าง
ดิฉันเองยังเคยคิดไปเรื่อยเมื่อตอนระแคะระคายปมปัญหาของธัญญ์กับธเนศช่วงแรกๆว่าถ้าหนักหนาสุดๆน่าจะเป็นข่มขืน
แต่พออ่านต่อมาเรื่อยๆแล้วมันใช่จริงๆก็ยังอดสะท้อนใจแทนไม่ได้จากเด็กชายที่สดใสร่าเริงเป็นมิตรกลับกลายเป็นคนที่เหมือนถูกควันมืดหม่นโอบล้อมรอบตัวแทน
มันเป็นอะไรที่นักหนาจริงๆสำหรับเด็กคนนึงที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้
แต่ส่วนตัวไม่ได้เกลียดธเนศอะไรเพราะในใจมีความรู้สึกหนึ่งผุดขึ้นตลอดว่าที่ธเนศทำมันต้องมีปัจจัยอะไรสักอย่างที่เป็นตัวแปรสำคัญถึงทำให้ตัดสินใจทำผิดพลาดไป
เพราะจากที่อ่านมาเรื่อยๆไม่ได้รู้สึกว่าธเนศทำไปเพื่อความสะใจเหยียบย่ำหรืออยากทำร้ายอะไรเลยด้วยซ้ำ
ตอนนั้นก็ได้แต่คิดว่าจะมีเฉลยปมธเนศไหมนะ
เหมือนที่คุณธเนศทำไปเพราะแค่ต้องการยื้อเส้นด้ายเส้นสุดท้ายที่จวนเจียนจะขาดร่อมร่อเท่านั้นตอนอ่านมีความรู้สึกแบบนี้จริงๆ
ยังกลัวอยู่เลยว่าถ้าเหตุผลจริงๆที่ธเนศทำมันไม่มีเหตุผลอะไรเลยล่ะไม่กลายเป็นว่าเรามองคนผิดไปไกลโขเลยนะเนี่ย ฮา
แต่พอได้อ่านมาถึงงวดที่30.5จบก็คล้ายคลายใจไปเปราะว่าตัวเราเองยังไม่ได้พลาดเรื่องการมองตัวละครไปนะ ขำ
ธเนศหรือเจนจะบอกว่าเป็นตัวละครอีกตัวในเรื่องที่น่าสงสารก็ใช่ (แยกกรณีกับที่ทำกับธัญญ์)
บางทีการตายจากกันไปอาจดีกว่าทนจมปลักกับความทุกข์ทมแบบนี้ไปเรื่อยๆ
และรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยคนเขียนก็ไม่ได้ให้ธัญญ์ตายไปด้วย เราเองมองว่าธัญญ์เจ็บปวดมาเยอะพอแล้วและตอนนี้ก็ได้เจอทางสว่างของตัวเองแล้วเจอคนที่จะฝากทั้งชีวิตที่เคยบอบช้ำมาไว้ได้ด้วยแล้ว ก็ควรจะได้เจอสิ่งดีๆประโลมจิตใจบ้างไม่ใช่ทุกข์ระทมจนตายไปข้าง
ภูมิเมสเป็นตัวละครที่รู้สึกเอ็นดูแม้ลุงแกจะแก่แล้วก็ตาม แต่นิสัยซื่อตรงและไม่ทันเล่ห์เหลื่ยมคนเด็กกว่านี่มันแกล้งชะมัดเข้าใจความรู้สึกธัญญ์เลย ฮา
อยากอ่านตอนพิเศษของลุงกับธัญญ์อีกจังเลยค่ะ รู้สึกคิดถึง
ต้นเรื่องเริ่มมาแบบเฉื่อยชา หวานกลางเรื่องนิดหน่อยและหลังจากนั้นกลายเป็นดราม่าล้วน อยากได้ความหวานมาปิดท้ายปลอบประโลมจิตใจนักอ่านบ้างค่ะ
เอาความรักของคู่นี้ต่อจากผ่านเรื่องทุกอย่างมาแล้วมาล้างตาคนอ่านบ้างนะคะ ฮา
อ่านเรื่องดอกไม้กับพี่ชายข้างบ้านไปนานพอสมควรเลยลองกลับมาดูนิยายคุณrainydayดูว่ามีเรื่องไหนน่าอ่านบ้างลองสุ่มเป็นเรื่องนี้พอดี
อ่านจบแล้วประทับใจทั้งสองเรื่องเลย ต่อจากนี้ก็คงต้องติดคามผลงานของคุณrainydayต่อไปแน่ๆ
รอเรื่องใหม่อยากอ่านแนวฟีลกู้ดบางจังค่ะไม่รู้จะมีโอกาสได้อ่านไหมเพราะดูท่าแล้วสไตล์คุณrainydayออกไปทางละมุนปนหม่นๆหรือเปล่าไม่แน่ใจนัก
แต่ก็หวังว่าจะได้อ่านสักเรื่องเพราะชอบสำนวนภาษาการดำเนินเรื่องของคนเขียน5555 ติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดพิเศษ 01
ระหว่างเดินซื้อของก่อนไปรับลูกชาย คุยกันอยู่ดี ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง
“นี่ เลิกเรียกคุณ ๆ สักทีได้รึเปล่า”
พอพูดอย่างนั้น ธัญญ์กลับยืนมองเขานิ่ง ไม่พูดไม่จาอยู่พักใหญ่ อย่างกับจะกดดันให้อธิบายต่อให้กระจ่าง
“ก็...” เขายกมือลูบท้ายทอยเขิน ๆ “มันดูห่างเหินไม่ใช่รึไง”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรหรือครับ”
“...ก็...พะ—”
‘เรียกพี่ได้ไหม แล้วพี่จะให้กินขนมหมื่นห้า~’
ชายตาบอดร้องเพลงถือกล่องรับบริจาคเดินเข้ามาใกล้ ท่อนฮุคช่างดังขึ้นมาได้จังหวะตอนนี้
‘..ถ้าเรียกอาลดมาห้าพัน เรียกลุงเลิกพลัน ไม่ให้สักพันแน่นอน...’
เพลงอื่นได้ไหมเนี่ย
เพื่อเป็นการแก้เก้ออย่างงง ๆ ภูเมศหยอดเงินลงกล่องให้ยี่สิบบาท อนาถตัวเองอย่างไรบอกไม่ถูก กระทั่งชายตาบอดเดินเลยไปแล้ว หันกลับมาอีกทีก็เจอสายตาใสแจ๋วจ้องเขม็ง ริมฝีปากเจ้าตัวขยับเป็นคำพูด
“หมื่นห้า ขอเงินสดนะครับ”
จะบ้าตาย!
“หรือว่าถ้าห้าพันก็เป็นคุณอา..”
เชื่อเขาเลย
อายก็อาย แต่หมั่นไส้ก็ด้วย คนอะไรจะกวนประสาทได้หน้านิ่งขนาดนี้
“เอาเลย” เขาตัดพ้อกลั้วหัวเราะ ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว “เอาไปให้หมดตัว ฉันยกให้เธอทั้งกระเป๋าเลยเอ้า!”
ธัญญ์อมยิ้ม ดวงตาหยีลงเล็กน้อย เอียงคอมองอย่างน่ารัก ครู่หนึ่งก็ชะโงกเข้ามาใกล้ กระซิบเบา ๆ ข้างหู
“...พี่ภู”
เหมือนหัวใจเต้นกระโดดข้ามไปจังหวะหนึ่ง
“พี่ภูครับ”
เสียงนุ่มจนคนฟังจะลงไปดิ้นตาย ใจหนึ่งคิดว่าไม่น่าเลย อีกใจกลับเถียงว่าแบบนี้มันดีจะแย่ไม่ใช่หรือไง อย่างกับจะเห็นสวรรค์รำไรอยู่ตรงหน้า
ครั้นตั้งสติเหลือบมองคนพูด ค่อยรู้ตัวว่าเขาไม่ได้เขินไปคนเดียวสักหน่อย
“อะไรกันละนั่น”
แก้มสองข้างของอีกฝ่าย ตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศไปหมดแล้ว
คนอะไรช่างยั่ว แต่ยั่วทีไรก็เขินเองตลอด อดไม่ได้จะเอานิ้วไปคีบจมูกสักที ค้างไว้จนเจ้าตัวทำจมูกย่น ส่งเสียงฟุดฟิด ผิวแก้มยิ่งแดงกว่าเก่า
“มันน่านัก!”
“น่าอะไรครับ” ยังจะถามกลับเสียงอู้อี้ทั้งที่จมูกถูกบีบ
น่าอะไรนั้น เขาไม่ได้เฉลยโดยทันที
ธัญญ์ได้รับคำตอบตอนกลับถึงบ้าน หรือจะพูดให้ชัดเจนกว่านั้นก็คือบนเตียง หลังส่งลูกเข้านอนเป็นที่เรียบร้อย
รุ่งเช้าวันถัดมา พอแกล้งบอกว่าจะให้เงินหมื่นห้า ฝ่ายนั้นก็อ้าปาก ตั้งท่าจะก่อกวนด้วยการเรียกเขา ‘พี่ภู’ อีก
ทว่าความน่ารักคือปากที่โดนจูบจนเจ่อนั่นยังพูดได้ไม่ทันจบคำ มาแค่ “..พะ...พี่....” ทั้งหน้าก็แดงแจ๋จนเหมือนกำลังส่งเสียง ‘ฉ่าาา’ ออกมาให้ได้ยินแทนเสียก่อน จากนั้นยอมยกธงขาวไปดื้อ ๆ
เพราะน่ารักขนาดนั้น คืนถัดมาเขาเลยได้ใจ เตียงส่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดเกือบทั้งคืน คนบนเตียงแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
เช้าอีกวัน ไม่มี ‘พี่ภู’ หรือแม้แต่ ‘คุณภู’ ใด ๆ ทั้งสิ้น
“ลุงภู”
อุ้ก!
ธัญญ์ลูบสะโพกตัวเองป้อย ๆ บ่นอุบอิบลับหลังลูกชายไม่ได้หยุด “คนแก่บ้ากาม"
นึกว่าจะโดนงอนเข้าแล้ว แต่คืนนั้นก็ยังขยับเข้ามาอ้อนอยู่ดี แถมไม่รู้อารมณ์ไหน เอาแต่เรียกลุง ๆ แล้วก็งึมงำว่าน่ารักจังเลย เป็นคุณลุงที่น่ารักอะไรอย่างนี้นะ
“ชอบคนแก่รึไง” อดไม่ได้จะถามทั้งนึกกลัวคำตอบ เกิดบอกใช่คงหมายถึงเขาแก่จริง แต่ถ้าบอกไม่ใช่ก็กลัวจะกลายเป็นไม่ได้ชอบกันไปอีก ไม่กี่วินาทีถึงกับฟุ้งซ่านเป็นบ้าเป็นหลัง
“ไม่รู้สิ” อีกฝ่ายตอบง่าย ๆ ไม่เห็นแก่ความวุ่นวายใจของคนฟังสักนิด ก้มหน้างุดไม่ยอมสบตา ซุกอกเขาอย่างกับลูกแมว “รู้แต่ชอบคุณ”
จริง ๆ เลย ร้อนจมูกอย่างกับเลือดกำเดาจะไหล
วินาทีนั้นจึงตัดสินใจว่าเอาวะ
ลุงก็ลุง!
มีต่ออีกงวดรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
v
v
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดพิเศษ 02
ปีนี้ธัญญ์อายุยี่สิบเจ็ดปีเข้าไปแล้ว
ยังคงหล่อเหลาจับตาขนาดนี้ทั้งที่อายุก็ใกล้เลขสาม ไม่ใช่แค่โชคดีมีรูปเป็นทรัพย์ติดตัวแต่เกิดเท่านั้น ยังต้องอาศัยการดูแลอย่างสม่ำเสมอ จึงสามารถคงความอ่อนเยาว์ไว้ได้โดยไม่ถูกกาลเวลาทำร้าย ภูเมศเพิ่งเข้าใจข้อนั้นก็ตอนมาเดินซื้อสารพัดเครื่องประทินโฉมโหมหล่อของอีกฝ่าย ช่วงที่ลูกชายไปพักบ้านเดียวกับลูกสาวซึ่งอยู่กับอดีตภรรยานั่นละ
พูดแล้วก็เหมือนมาโฆษณาผลิตภัณฑ์ดูแลผิวของคุณผู้ชาย ควบรายการคนอวดแฟนไปด้วยในตัว แต่ช่วยไม่ได้ เจ้าเด็ก—ไม่สิ..ไม่เด็กเลย เจ้าหนุ่มข้างกายเขาวัยใกล้เลขสามเข้าไปแล้ว แต่หน้าตาอย่างกับอายุสักยี่สิบต้น ๆ เดินไปไหนมาไหนต้องมีสาวมองตามจนเหลียวหลังให้หึงเล่นบ่อยครั้ง นานทียังมีผู้ชายจ้องตาลุกวาวด้วยซ้ำ ถึงพอจะนับเป็นเรื่องให้ภูมิใจ แต่ก็น่ากลัวจะได้หวงจนอกแตกตายเข้าสักวัน
เพราะท่าทางไม่ได้คล้ายหนุ่มสำอางรักงามสักนิด ตอนแรกจึงคิดว่าคงมีแค่บำรุงผิวหน้านิดหน่อยพอหอมปากหอมคอตามประสาผู้ชายทั่วไป ลุแก่ความโง่วันนี้เองตอนไปเดินซื้อของด้วยกัน ว่าหน้าหล่อ ๆ นั่นไม่ใช่ของได้เปล่า ต้องผ่านการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี...ดีมาก ๆ
ยิ่งหลังจากพวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข คล้ายว่าฝ่ายนั้นหันมาใส่ใจตัวเอง (และใส่ใจแกมบังคับเขาใช้ของบำรุงอะไรต่อมิอะไรด้วย) มากกว่าเก่า สารพัดครีมที่ของเก่าก็เยอะอยู่แล้วยิ่งเยอะขึ้นไปอีก พอเขาทำหน้าบื้อ ๆ ใส่กระปุก ขวด สเปรย์ และสารพัดสิ่งประทินผิวของเจ้าตัว ธัญญ์กลับยักไหล่เหมือนว่าไม่เห็นเป็นเรื่องแปลก เมื่อก่อนก็ทำอย่างนี้ปกติอยู่แล้ว ติดที่มีเรื่องราววุ่นวายใหญ่โตช่วงก่อนหน้าจึงละเลยไปบ้าง ตอนนี้ชีวิตมีความสุขดี จะกลับมาใส่ใจเรื่องพวกนี้บ้างก็ธรรมดา
ว่าแล้วยังหยิบครีมอะไรไม่รู้มาป้ายที่หลังมือเขา ทา ๆ ถู ๆ เสร็จก็ก้มลงทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่น สาแก่ใจแล้วค่อยคลี่ยิ้มโดยไม่ถามความเห็นคนถูกใช้เป็นที่ลองครีมสักคำ บอกแค่ว่าอันนี้ดี เอาไว้จะซื้ออีก
นึกได้ขึ้นอย่างหนึ่ง ที่ธัญญ์เคยบอกไว้ว่าแท้จริงแล้วตัวเองเป็นคนเอาแต่ใจมาก ภูเมศเริ่มคิดว่าจะถึงขั้นไหนกันนะ แต่สงสัยจะไม่ใช่แค่ขู่
วันนี้เมื่อเขาเอ่ยถึงเรื่องสารพัดผลิตภัณฑ์สำหรับคุณผู้ชายขึ้นมา ขณะช่วยธัญญ์แยกของซึ่งเพิ่งซื้อเข้าบ้าน เจ้าตัวก็ไม่รู้นึกอะไร วางมือลงแล้วนั่งจ้องหน้าเขาเขม็ง จ้องจนเหมือนจะเก็บรายละเอียดทุกรูขุมขน
เขากระแอมแก้เก้อ มือไม้เกะกะจนหาที่วางไม่ถูกชอบกล ถูกคนตาสวย ๆ อย่างนั้นมองแบบเปิดเผยโดยไม่ยอมบอกสาเหตุ ให้หน้าด้านอย่างไรก็ต้องมีประหม่ากันบ้าง
“มีอะไรติดหน้าฉันรึไง”
“คุณ” ธัญญ์พึมพำ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมอ่อน ๆ เย้ายวนโชยเตะจมูก
ฝ่ายนั้นใช้นิ้วหัวแม่มือไล้เบา ๆ เหนือริมฝีปากเขา นัยน์ตาดำขลับมองนิ่งไม่กะพริบสักนิด
“...อะ...อะไร”
“โกนหนวดดีไหมครับ?”
จะบ้าตาย! แค่พูดเรื่องโกนหนวดจำเป็นต้องทำตาใสให้คนอื่นเขาเขินขนาดนี้ไหม
“เพิ่งโกนไปเอง”
“โกนไม่เกลี้ยงนี่นา แถมขึ้นใหม่เป็นตอแล้ว” ธัญญ์งึมงำในคอ ใช้ปลายนิ้วยาว ๆ ดันคางเขาให้หันหน้าซ้ายขวา ดูคาใจกับตอหนวดหร็อมแหร็มที่บางทีเขาก็โกนไม่ทั่วบ้างอะไรบ้าง “มันจักจี้นะ เวลาคุณ—”
พูดแค่นั้นแล้วก็ชะงัก ไม่ยอมออกเสียงต่อ แก้มแดงขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดู
เขานั่งเอ๋อไปอึดใจหนึ่ง ค่อยพอเดาได้จากท่าทางและประโยคตอนต้นก่อนสัญญาณจะขาดหาย คิดได้แล้วให้ใจเต้นตึกตัก
มิน่าเล่า ตอนนั้นเคยมีวันที่ไม่ได้โกนหนวด พอฝังครึ่งปากครึ่งจมูกลงไปบนแก้มธัญญ์ ฝ่ายนั้นก็ทำเสียงหงุงหงิงอยู่ในคอแล้วหาเรื่องผละออก แต่ไม่ยักชี้แจงสาเหตุ ที่แท้ก็..
“ไหนเคยบอกว่าไม่ได้บ้าจี้ไง” เขากระเซ้า
แก้มแดง ๆ นั่นดูจะขึ้นสีจัดกว่าเก่า ทั้งที่เจ้าตัวยังใช้วิชากล้ามเนื้อหน้าอัมพาตอยู่ได้ นิ่งสนิทเว้นแต่เห็นสีเลือดฝาดชัดเจนบนผิวนั่นเอง เป็นเสียอย่างนี้จะไม่ให้มันเขี้ยวความขี้เก๊กจนอยากจับฟัดวันละหลาย ๆ หนได้อย่างไร
“มันเหมือนกันที่ไหน” สุดท้ายธัญญ์ก็อุบอิบออกมาจนได้ “คุณลองเอาแปรงสีฟันขนบาน ๆ ถูแก้มตัวเองดูสิ”
กะ...ก็แค่ตอหนวดเอง บางทีมีลืมโกนบ้างแต่ก็ไม่เคยถึงกับปล่อยรกหน้า เพราะต้องแต่งตัวเป็นทางการทำงานเข้าออกบริษัทพบปะผู้คน โดนเปรียบเทียบหนวดบนหน้าเป็นแปรงสีฟันขนบาน ๆ นี่มันออกจะสะเทือนหัวใจหนุ่มวัยใกล้สี่สิบอยู่นิดหน่อย ถึงกับเผลอยกมือลูบรอบปากตัวเองอย่างวิตกจริต
ขณะที่ยังมัวแต่อึ้งจนไม่ทันได้ต่อความยาว ธัญญ์ก็ลุกขึ้นยืน มือหนึ่งคว้าผลิตภัณฑ์อะไรไม่ทราบได้ที่เพิ่งซื้อมาสองสามอย่าง อีกมือดึงเขาให้ลุกตาม กึ่งดึงกึ่งลากไปทางห้องน้ำ ยกเก้าอี้ไปวางไว้หนึ่งตัว จากนั้นย้อนกลับมาผลักเขาเดินเข้าไป ก่อนจะปิดประตูตามหลังอย่างกับจะพามาทำมิดีมิร้าย
“ล้างหน้าก่อนครับ” ปากสั่งเสียงเรียบ ส่งโฟมล้างหน้ายี่ห้อโปรดของเจ้าตัวให้เขาจัดการตัวเอง
ถึงจะยังงง ๆ แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ขณะหลับตาวักน้ำใส่หน้า ได้ยินเสียงน้ำไหลจากอีกด้าน เหลือบมองไปเห็นธัญญ์กำลังรองน้ำอุ่นใส่กะละมังใบเล็ก
เมื่อธัญญ์ยกกะละมังจิ๋วนั่นกลับมาทางนี้ เขาก็ล้างหน้าเสร็จพอดี
ตามมาด้วยคำสั่งที่สอง
“ทีนี้คุณนั่งนิ่ง ๆ”
ว่าพลาง เขย่งขึ้นนิดหน่อย กดไหล่เขาให้ย่อตัวลงหย่อนก้นบนเก้าอี้
ไม่เปิดโอกาสให้ได้อ้าปากซักไซ้ ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นถูกจับโปะเข้ามาเต็มหน้าอย่างกับจะแกล้ง
เขาดึงผ้าลง เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ทว่าธัญญ์เพียงแต่ยิ้มน้อย ๆ อย่างน่ารัก ดูอารมณ์ดีเหลือประมาณ หลังจากแกล้งโปะผ้าเข้ามาจนน้ำหยดเต็มเสื้อเขาแล้ว จึงค่อยเปลี่ยนเป็นใช้ผ้าขนหนูผืนเดิมซับนุ่มนวลบนผิวหน้า ท่าทางตั้งอกตั้งใจ น้ำหนักมือที่กดลงมาไม่มากไม่น้อย อุณหภูมิของน้ำอุ่นชุ่มผ้าทำเขาแทบเคลิ้ม
ซับบ้างนวดบ้างอยู่เป็นสิบนาทีเห็นจะได้ ธัญญ์ค่อยเลื่อนปลายนิ้วหัวแม่มือไปตามแนวไรหนวดบนใบหน้าเขาอีกหน ส่งเสียงอืมในลำคออย่างพออกพอใจ จากนั้นละเลงครีมโกนหนวดที่เพิ่งซื้อมาลงเต็มครึ่งหน้าด้านล่างของเขา กระซิบเสียงทุ้มต่ำข้างหู
“อยู่นิ่ง ๆ ทำตัวเป็นคุณลุงที่น่ารักสักแป๊บนะครับ”
ได้ยินแล้วไม่รู้ควรดีใจหรือเสียใจมากกว่ากัน แต่เห็นรอยยิ้มละลายใจสุด ๆ นั่นของธัญญ์ เขาจะทำอะไรได้นอกจากยอมเป็นตาลุงว่าง่าย นั่งนิ่งให้จับโกนหนวดแต่โดยดี ชี้ซ้ายเป็นซ้าย ชี้ขวาเป็นขวาแบบหมดข้อโต้แย้ง
ธัญญ์ดูอารมณ์ดีเอามากจริง ๆ ครู่หนึ่งก็ถึงขั้นฮัมเพลงออกมา เรียกพี่ได้ไหมแล้วจะให้ค่าขนมหมื่นห้าอะไรสักอย่างที่เคยไปได้ยินชายตาบอดร้อง คราวนี้กลับมาหลอกหลอนอีกครั้งแบบรีอะเรนจ์ผ่านเสียงทุ้มต่ำนุ่มหูของธัญญ์ แต่ไม่ยักรู้ว่าร้องเพลงไม่ได้เรื่องจนขนาดฟังอย่างลำเอียงให้เต็มที่ ก็ยังเหมือนฟังเสียงสวดมนต์มากกว่าร้องเพลง
พอเขาจะหลุดขำเต็มแก่ (ทั้งขำเสียงธัญญ์และขำเจืออนาถตัวเองที่เหมือนจะโดนแกล้งไม่จบไม่สิ้น) เสียงเพลงเหมือนบทสวดนั่นก็ชะงัก ธัญญ์ใช้ตาดำ ๆ จ้องเป๋งประหนึ่งกำลังคาดโทษ มือข้างหนึ่งถือมีดโกนหนวดโบกไปมา อีกข้างยึดคางเขาไว้แน่น
“ยุกยิก”
ยังมีหน้ามาบ่นเขาอีก
“เมื่อยนี่” เขายักไหล่ เถียงข้าง ๆ คู ๆ ไปอย่างนั้น ความจริงไม่เมื่อยสักนิด ต้องสารภาพว่าเพลินมากต่างหากถึงจะถูก
ยิ่งเห็นใบหน้าคนรักในระยะใกล้ ยิ่งรู้สึกว่าเจ้าหนุ่มนี่หล่อเหลือเชื่อเอาจริง ๆ ผิวหน้าเนียนหมดจดจนอดไม่ได้ต้องยื่นมือไปลูบแผ่วเบา หลังมือคลอเคลียอยู่บนผิวเรียบลื่น แต่พอใบมีดโกนหนวดโฉบเข้ามาในลานสายตาคล้ายจะเตือนว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ ก็ได้แต่ถอยออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ระหว่างละมือยังไม่วายไล้แผ่วเบาจนสุดปลายนิ้วอย่างแสนเสียดาย
“อีกนิด” ธัญญ์ว่า คงเห็นว่าปลายนิ้วเขาแฝงความอาลัยอาวรณ์เหลือประมาณ จึงยื่นหน้าเข้ามางับข้อนิ้วสุดท้ายของเขาเข้าให้หนึ่งหน จงใจแกล้งอีกแล้วแบบไม่ต้องสงสัย
ช่างยั่วจริง ๆ ให้ดิ้นตาย!
“แค่นิ้วหรือไง เป็นเด็กน้อยจริง ๆ” เขาข่มใจ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขอใช้โควต้าของคนอายุมากกว่าให้เกิดประโยชน์ ด้วยการทำหน้าเจนโลก มองอีกฝ่ายเหมือนมองเด็กไม่ประสีประสา พลางชี้ที่ริมฝีปากตัวเองที่รอบ ๆ ยังเต็มไปด้วยครีมโกนหนวด พูดต่อแบบหน้าด้านสุดชีวิต “อยากยั่วจริงก็กล้า ๆ หน่อยไอ้หนู”
เขารอลุ้นว่าอีกฝ่ายจะยื่นหน้าเข้ามาจูบตามคำท้าหรือเปล่า ทว่าธัญญ์นิ่งไปครู่ใหญ่ จากนั้นแก้มสองข้างค่อยอูมขึ้นน้อย ๆ น่ารักจนเขาแทบเสียจริตลงไปดิ้นกับพื้นอยู่รอมร่อ ต้องกลั้นยิ้มเก๊กขรึมอย่างลำบากยากเย็นเต็มที ยิ่งเมื่อเห็นแก้มอูม ๆ นั่นเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ โพรงจมูกเขาก็ชักร้อนอย่างไรพิกล
มัวรอคนช่างยั่วแต่เขินเองประจำแล้วมันไม่ทันใจ สุดท้ายจึงได้ยื่นหน้าไปละเลงครีมโกนหนวดที่พอกอยู่รอบปากกับใบหน้าอีกฝ่ายอย่างสุดแสนมันเขี้ยว จงใจเอาตอหนวดถูแก้มเจ้าคนขี้แกล้งที่อ่อนกว่าเขาตั้งเป็นสิบปี ถือเสียว่าแกล้งมาแกล้งกลับไม่โกง
ธัญญ์หดคอหนี จากหางตาเห็นใบหูแดงแจ๋เหมือนกำลังจะลุกไหม้ ขยับตัวหยุกหยิกแต่ไปไหนไม่ได้เพราะโดนเขากอดหมับเอาไว้เรียบร้อย
ประเดี๋ยวเดียว ผิวเนียน ๆ ของเจ้าตัวก็เต็มไปด้วยครีมโกนหนวดของเขา แต่สาแก่ใจตาลุงที่เจ้าตัวชอบล้อเลียนเสียที่ไหน ต่อให้ครีมเลอะเทอะเต็มหน้าอย่างไรเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ ซ้ำยังยิ่งเอาตอหนวดเข้าถูไปมาอย่างได้ใจเสียอีก
ที่ผิดคาดคือเมื่อแกล้งหนักเข้า อีกฝ่ายถึงกับตัวอ่อนยวบในอ้อมแขนเขาไปเลยนี่แหละ
“งื้อ”
งื้อ?
ไม่อยากจะเชื่อหู เจ้าคนหน้านิ่งส่งเสียง ‘งื้อ’ ออกมาอย่างกับลูกแมว อยู่ด้วยกันมาเป็นปี ๆ ไม่ยักเคยได้ยินมาก่อน แต่แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่เคยปล้ำเอาหนวดถูแก้มอีกฝ่ายอย่างกับเป็นไอ้โรคจิตหนักขนาดนี้มาก่อนเช่นกัน
มีดโกนหนวดหล่นอยู่บนพื้นแต่ไม่มีใครสนใจเก็บ
ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม หรี่ตามองตัวแสบที่คู้หลังอยู่ในอ้อมแขน เริ่มสงสัยว่าที่มาบังคับจับเขาโกนหนวดนี่คงไม่ใช่แค่เพราะจักจี้อย่างเดียวเสียแล้ว...
เมื่อมีสมมติฐาน ก็ต้องพิสูจน์
คิดเออออกับตัวเองเช่นนั้นแล้ว จึงสวมวิญญาณตาลุงโรคจิตอีกหน ถูแก้มตัวเองตรงที่ยังมีหนวดเป็นตอให้เกลือกไปทั่วหน้าอีกฝ่าย
“อ๊ะ!”
คราวนี้ธัญญ์ถึงกับร้องเสียงหลง ทรุดลงมานั่งคร่อมบนต้นขาเขาด้วยท่วงท่าล่อแหลมซึ่งไม่กล้าฟันธงว่าเจตนาหรือไม่...แต่ก็ไม่เลวนักหรอก..เขาคิดในใจพลางถูไถใบหน้าต่อ
“...คุณ!” รู้ตัวว่าเล่นสนุกมากไป ก็ตอนอีกฝ่ายโพล่งออกมาอีกพยางค์ “ลุง!”
โอย มันร้าว
ตอนที่กำลังสำนึกว่าหยุดแกล้งดีกว่า เกือบปล่อยมือแล้ว กลับรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ดุนดันอยู่บนต้นขาตัวเอง
เมื่อก้มลงมองไปยังต้นตอ ธัญญ์ที่ลุกหนีไม่สำเร็จเพราะติดมือเขาคล้องรอบเอวไว้ก็ยิ่งคู้ตัวลงกว่าเก่าเหมือนจะปกปิดการเปลี่ยนแปลงนั้น หน้าตาแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหน
ครั้นเอื้อมมือลงไปกุมส่วนที่โป่งพองผ่านเนื้อผ้านั้นไว้ อีกฝ่ายก็สะดุ้งโหยง
“นี่...” เขาพึมพำ “..เพราะหนวดหรือ?”
ฝ่ายนั้นเอาศีรษะโหม่งคางเขาทีหนึ่งแทนคำตอบ
เขาหัวเราะ ทั้งเขินทั้งเอ็นดูท่าทางคนรัก กระชับวงแขนรอบตัวอีกฝ่ายไว้แน่นขึ้นอีก “แล้วอย่างนี้จะมาบอกว่าเหมือนเอาแปรงสีฟันขนบาน ๆ ถูหน้าไม่ได้นะ”
“เหมือนกันนั่นแหละ” ธัญญ์ตัดพ้อเสียงอู้อี้
“เอาแปรงถูหน้าแล้วเธอจะแข็งแบบนี้หรือไง”
ถูกโหม่งปลายคางอีกทีโทษฐานพูดจาวิตถาร แต่ตรงส่วนนั้นของคนโหม่งก็ยังขยายขนาดขึ้นอีกในอุ้งมือเขา เมื่อล้วงผ่านขอบกางเกงเข้าไป สัมผัสร้อนผ่าวจากผิวเนื้อและส่วนปลายที่เริ่มชื้นทำเขาใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“แบบนี้ก็แย่สิ” เขางึมงำเสียงแหบพร่า “เป็นอย่างนี้ใครจะไปมีแก่ใจโกนหนวดกันล่ะ”
ว่าพลางขยับมือ ดึงทั้งกางเกงและชั้นในอีกฝ่ายลงมากองอยู่ตรงเข่า พอทำท่าจะอิดออดเขาก็เอาหน้าถูไถเบา ๆ ไปทีหนึ่งค่อยว่าง่าย วาดสองมือเกี่ยวรอบต้นคอเขาแทนที่ยึดเกาะ ถึงกับทำเสียงน่ารักแบบที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อย ๆ ออกมาให้คนฟังใจเต้นตึกตัก
“หึ ๆ”
แม้แต่เสียงหัวเราะในลำคอของตัวเองก็ยังฟังเหมือนไอ้โรคจิตจนละอายแก่ใจอยู่นิดหน่อย
แค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละ...
เขาเอี้ยวตัวจูบธัญญ์ที่ข้างขมับซ้ำ ๆ ละเลงครีมโกนหนวดจนเละเทะอย่างได้ใจ
เริ่มคิดว่าเลี้ยงหนวดเป็นตอไว้เอาคืนเจ้าคนขี้แกล้งท่าจะดีเหมือนกัน
“ช่วงนี้คุณพ่อหน้าตาสดใสจังนะครับ”
ผ่านไปราวสามเดือน ขนาดเจ้าลูกชายยังเอ่ยทัก
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็โดนบังคับให้โกนหนวดจนเรียบเกลี้ยง ตามด้วยสารพัดครีมบำรุงผิวหน้าอย่างสม่ำเสมอ นอกจากนั้นยังถูกลากไปออกกำลังกายบ่อย ๆ เมนูอาหารที่บ้านก็เต็มไปด้วยอาหารสุขภาพที่ชักจะหรูหราขึ้นทุกที ฝีมือที่ได้รับการถ่ายทอดจากคนที่ธัญญ์กับเจ้าหนุ่มพนักงานเสิร์ฟร้านกุหลาบขาวเรียกว่า ‘ตาลุงผี’ นั่นประมาทไม่ได้เลย
เขาพิจารณาเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก...จะว่าอย่างไรดี...แม้อาจฟังดูหลงตัวเองอยู่นิด ๆ แต่ก็เหมือนจะดูดีขึ้นจริง ๆ นั่นละ ทั้งผิวพรรณ รูปร่าง และบุคลิก
แน่ชัดว่าคงไม่ใช่แค่คิดไปเอง ก็ตอนธัญญ์ชูกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ ลายกระต่ายน้อยสีหวานแหววแผ่นหนึ่งขึ้นมาต่อหน้าเขาด้วยท่าทางนิ่งสงบ
ด้วยความสัตย์จริง ถึงจะยังมองไม่ถนัด แต่เขาไม่คุ้นกระดาษแผ่นนั้นแม้แต่น้อย กระทั่งลายมือที่เขียนอยู่ก็เช่นกัน ไม่รู้ว่าธัญญ์เอามาให้ดูอย่างนี้มีความหมายอะไรแอบแฝง
“มันอยู่ในกระเป๋าเสื้อคุณ” ธัญญ์เฉลย ยื่นกระดาษเข้ามาใกล้อีกหน่อย
ตอนนั้นจึงได้เห็นชัด ๆ ว่าบนกระดาษมีชุดตัวเลขที่คงจะเป็นหมายเลขโทรศัพท์ เขียนไว้ด้วยลายมือน่ารักเหมือนลายมือผู้หญิง ต่อท้ายด้วยประโยค ‘แล้วโทรมานะคะ จะรอค่ะ’ ตามด้วยลงชื่อเจ้าของลายมือว่า ‘แอปเปิ้ล’
เขาอ้าปากหวอ พยายามนึกแทบตายว่าเจ้าสิ่งนี้มาโผล่ในกระเป๋าเสื้อเขาได้อย่างไร แล้วแอปเปิ้ลนี่เป็นใครกัน ครู่หนึ่งจึงย้อนความไปได้ถึงงานพบปะของบริษัทเมื่อไม่กี่วันก่อน เหมือนจะมีหญิงสาวตัวแทนจากบริษัทคู่ค้าชื่อนี้อยู่เหมือนกัน แต่ไม่เห็นรู้ว่ากระดาษนี่มาโผล่ในกระเป๋าเขาตอนไหน
เมื่อก่อนเคยโดนธัญญ์ล้วงกระเป๋าเอาของไปแล้ว หรือคราวนี้จะถูกสาวล้วงกระเป๋าเอาอะไรยัดใส่ คิดไปก็อาจพอมีความเป็นไปได้อยู่เหมือนกัน
“แอปเปิ้ลนี่อร่อยไหมครับ” ธัญญ์ว่าเสียงเรียบ พลิกกระดาษไปมา “คุณชอบแอปเปิ้ลหรือเปล่า”
น่ากลัวจริง ๆ
“ฉันไม่รู้มันมาโผล่ในกระเป๋าได้ไง” เขาร้อนตัว รีบแก้ต่างเป็นพัลวัน “จริง ๆ นะ เพิ่งนึกชื่อเขาออกเมื่อกี้นี้เองด้วยซ้ำ”
ธัญญ์มองเขาพลาง เอียงคออย่างน่ารัก แต่เป็นความน่ารักที่ดูอันตรายแปลก ๆ
ครู่หนึ่งเจ้าตัวก็ถอนหายใจเฮือก ส่งยิ้มน้อย ๆ กึ่งขำกึ่งอ่อนใจ
“เชื่อครับ” อีกฝ่ายว่า “เชื่อคุณ แต่กับคนอื่นก็อีกเรื่อง”
พูดจบก็มองเขาอย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า ช่วงเวลาแบบนี้อย่างกับลูกแมวเหมียวที่จู่ ๆ ก็แปลงร่างเป็นเสือ
“สงสัยจะบำรุงดีไปหน่อย” วันนั้นได้ยินธัญญ์พึมพำทำนองนี้ซ้ำ ๆ อยู่สองสามครั้งเห็นจะได้ “หล่อไปสินะ”
หลังจากนั้น อีกฝ่ายก็ดูจะลดความพยายามในการแต่งหล่อเขาลงอย่างมีนัยสำคัญ ปล่อยเขาดำเนินการดูแลหนังหน้าตัวเองด้วยมาตรฐานที่เตี้ยลงระดับหนึ่ง
เว้นก็แต่เรื่องตอหนวดนี่ละที่ยอมไม่ได้เลยจริง ๆ โผล่มาเมื่อไรเป็นจับโกนเมื่อนั้น
ไม่กี่วันถัดมา ภูเมศลูบผิวบริเวณคางและเหนือริมฝีปากเนียนเกลี้ยงของตัวเองหลังใช้อาฟเตอร์เชฟ พลางยิ้มผ่านกระจกให้กับธัญญ์ที่ยืนมองอยู่ข้างหลัง
เห็นหน้าตาท่าทางที่มาด้อม ๆ มอง ๆ แล้วนึกรักใคร่ขึ้นมาเต็มอก เขายิ่งฉีกยิ้มกว้างพลางกวักมือเรียกฝ่ายนั้น
ธัญญ์เดินเข้ามาหาอย่างว่าง่าย กอดเอวเขาไว้จากข้างหลัง ซบหน้าผากลงมาเหมือนจะอ้อนอยู่เงียบ ๆ
เขากระหยิ่มยิ้มย่อง เอื้อมมือไปลูบผมคนข้างหลังที่คล้ายคืนร่างเป็นลูกแมวในที่สุด
“ผลไม้เย็นนี้มีแอปเปิ้ลล่ะ” ธัญญ์งึมงำกับแผ่นหลังเขา “จะหั่นเป็นชิ้น ๆ ไว้รอนะครับ”
ไอ้ตรง ‘จะหั่นเป็นชิ้น ๆ’ นี่ ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าทำเสียงน่ากลัวพิกล
ครั้นเหลียวไปมองด้วยความสงสัย คนพูดกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
หลังจากนั้น แม่สาวนามแอปเปิ้ลก็หายไปจากการพบปะระหว่างบริษัทคู่ค้า เห็นภาคีผู้เป็นเจ้านายโคลงศีรษะน้อย ๆ พลางยิ้มอ่อนใจ ส่งรายชื่อคนที่เขาต้องไปพบชุดใหม่มาให้แทน
“ระวังหน่อยสิ” เจ้านายเตือน ไม่ระบุชัดเจนว่าหมายถึงเรื่องอะไร แต่สบตาเป็นนัยคล้ายรู้กัน
ภูเมศเริ่มระแคะระคายว่าตัวเองคงอยู่กลางดงเสือเป็นแน่แท้
แต่เมื่อคิดถึงคนที่เดี๋ยวเสือเดี๋ยวแมวซึ่งเย็นนี้จะ ‘หั่นแอปเปิ้ลเป็นชิ้น ๆ’ รอเขาอยู่ที่บ้าน ก็เผลอส่งรอยยิ้มเพ้อฝันให้กับดินฟ้าอากาศ ลูบคางเกลี้ยงเกลาของตัวเองจากการถูกบังคับโกนหนวดทุกวันไปด้วย
ถึงเป็นเสือก็ออกจะน่ารักไม่ใช่หรือไง
ทั้งน่ารักและเอาแต่ใจมาก ๆ เลยเสียด้วยสิ
-------------------------
งวดพิเศษค่ะ ให้เขาหวาน ๆ ตะมุ้งตะมิ้ง (รึเปล่านะ) กันบ้างเนอะคะ ฮา
พอเขียนจบแล้วก็คิดถึงเรื่องนี้จัง แล้วไว้พบกันงวดพิเศษถัด ๆ ไป ตามโอกาสค่ะ ม้วฟฟฟฟ *กอดก่ายคนอ่าน*
-
ตะหนูธัญญ์เวลาหึงน่ารักจัง
ปกติก็น่ารักอยู่แล้วนะ งื้อ งื้อล่ะ งื้อออออ ////
อยากได้ธัญญ์มาไว้ที่บ้านสักวันสองวัน ขอยืมได้ไหมคะคุณลุงภูเมศ
:laugh:
-
กลัวจะไม่ใช่แค่หั่นแอปเปิ้ล
แต่จะกลายเป็นสับให้แหลกเลยสิไม่ว่า5555
-
ธัญญ์นี่มันธัญญ์จริง ๆ จัดการกับคนที่มาอ่อยลุงได้เพียงแค่ออกปาก (กับภาคี) สินะ หึหึ
-
โอยยยย หลงพี่ธัญญ์ หลงพี่ธัญญ์
ลุงขา หนูขอพี่ธัญญ์ได้ไหม
-
ตอนพิเศษน่ารักอ่ะ อ่านไปยิ้มไป ^^
-
ชักอยากเห็นธัญญ์หึงบ่อยๆ
ธัญญ์เศร้ามามากพอแล้ว ให้น้องมีความสุขบ้าง :กอด1:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
:man1: โอ้!!!! อะไรจะน่ารักเบอร์นั้น อย่างนี้จะไม่ให้รักให้หลงได้ยังไง
-
ชุมชื่นหัวใจ :mew1:
-
น่ารัก มุ้งมิ้ง ๆ
-
คิดถึงหนุ่มๆบ้านนี้จังเลยยยย
น้องธัญญ์ยิ่งโตยิ่งแอดวานซ์ อิอิ ลุงก็นะ หลงน้องแบบโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ (น้องน่าหลงจริงๆนั่นแหละ)
-
น้องธัญญ์หึงน่ารักและเอาจริงวุ้ย
หั่นแอปเปิ้ลทิ้งจริงๆด้วยอ่ะะะ น่ารักกกกกก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษมากๆเลยนะคะ
-
ตอนพิเศษดีจังเลย
-
ถ้าเราเป็นลุงนี่คงอิ่มอกอิ่มใจน่าดู โอ้ยยยยยยย ทำไมธัญญ์น่ารักขนาดนี้นะ มันเขี้ยวอ่ะ อยากจับมาฟัด ขี้อ้อน ขี้ยั่วมาก
-
งื้ออออ :hao7: :ling1: :heaven
-
ยิ่งอ่านยิ่งขึ้นถึงคู่นี้ มุ้งมิ้งมากเลยอ่ะ
-
ดีจังเลย
อ่านแล้วก็นึกไปถึงรุ่นพ่อ นึกไปว่า ดีจังที่ธัญญ์มีความสุข ขอให้ได้รัก ได้สุขเผื่อธัญกับพี่เจนด้วย
มีชีวิตที่มีความสุขในแบบที่สองคนนั้นไม่ได้มี
รู้ดีว่ามันก็ไม่ได้เกี่ยวกันหรอก ไม่อาจทดแทนหรือชดเชยอะไรได้
แต่ช่วยมีความสุขกับความรักแทนคนที่หมดโอกาสไปแล้วด้วยเถอะ
พี่ภูหื่นจริง ๆ นั่นแหละ แต่ถ้ามีคนอย่างธัญญ์มาอยู่ด้วยแบบนี้ เป็นฉันก็ไม่ทน!
สั่งเตียงใหม่เสริมขาแข็งแรงเป็นพิเศษดีไหม?
-
โกนหนวดหวานแอบหื่นค่ะ
ลุงมีของดีตรงตอหนวด น่าจะเก็บไว้ถูน้องแทนที่จะโกนนะ555
-
:hao6:ได้อารมณ์หื่นของลุงขึ้นมาเชียว
-
โธ่....ธัญญ์ ก็น่าจะรู้นะ
ว่าตาลุงน่ะไม่รู้เหนือรู้ใต้หรอก
ก็โดนธัญญ์ ล้วงกระเป๋าแต่ละครั้งไม่เคยรู้ตัว
สาวหย่อนกระดาษก็ยิ่งไม่รู้เรื่องใหญ่
แต่ธัญญ์ หึงน่ารัก น่าเอ็นดู เอ่อ..น่ากล้วด้วย
มีหั่นแอปเปิลด้วย
ใช้ตัวช่วยเป็นถึงท่านประธาน
จัดรายชื่อคนที่มาร่วมประชุมซะด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยิ้มจนปวดแก้วหมดแล้ว ฮือออ หนูธัญญ์น่ารักจังเลย :-[
-
อ่านจบแล้ววววว :hao5:
เป็นนิยายที่สะเทือนใจอยู่หลายฉากเลย แต่สุดท้ายก็จบลงได้ด้วยดี
ดีที่มีงวดพิเศษมาเยียวยาจิตใจ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับนิยายที่นำมาแบ่งปันครับ
-
ปลื้มปริ่ม ขอบคุณงวดพิเศษค่ะ รองวดต่อไปนะคะ
-
ธัญญ์โคตรน่ารักกกกกเลยแม่เอ้ยยยยยย
ลุงภูโคตรโชคดีที่มีธัญญ์อ่ะ
ครบทุกอย่าง หน้าตาก็ดี ลีลาก็เด็ด
ดูแลให้ด้วย ครบวงจร คือแบบ
หาคนโชคดีกว่าลุงไม่ได้อีกกกก
อิจฉาาาาาาา
แต่ชอบเวลาธัญญ์หึงอ่ะ มันจะมาเงียบๆ
แต่เชือดหมด เก็บเรียบบจ้าาา
เรียกว่าลุงจะไปเจ้าชู้ประตูดินกะใครไม่ได้เลยนะ
ตายแน่ๆ :z6:
-
หึงน่ารักไปอีกกกกก น้องธัญญ์น่ารักมากกกก ลุงภูนี่ยิ่งหลงขึ้นเรื่อยๆเลยจริงๆ
-
ทำไมหึงได้น่ารักจังเลยหล่ะธัญญ์ เจอแบบนี้หัวใจคนแก่อย่างลุงภูนี่กระชุ่มกระชวยไปอีก :o8:
-
น้องธัญน่าร้ากกกกกกก
ขี้อ้อนขึ้นทุกวัน อิจฉาลุงง่ะ :katai1:
-
รักเรื่องนี้ หนูธัญญ์ของพี่ภู ลุงภู
น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด
อ้อนก็ดี เก็กหน้าแต่เขินก็น่ารัก แม่ปลื้มมมมม
อยากอ่านอีกค่ะ ความมุ้งมิ้ง ความเอาใจใส่
และการรักกัน มันดีงาม มันดี!! o13
-
โอ้ยยยยยย เขินมากกกกกก :jul1: :jul1:
-
โอ๊ยยย ฟินมากค่ะ บอกเลย
ตอนเรื่องหลัก หายากมากโหมดนี้ ปลื้มใจที่เอามาลงตอนพิเศษให้ค่ะ โมเมนท์แบบนี้ที่รอคอย
คุ้มค่ากับการเกือบเสียใจไปตลอดชีวิต ให้คุณลุงได้สวีทกับเด็กน้อยบ้าง
น่ารักมากค่ะ เสือขู่เหมือนแมวเลย 5555
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
บำรุงคุณลุงดีไปแล้วนะ
-
ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วช็อกซ้ำแล้วซ้ำอีกได้ขนาดนี้เลยค่ะ เข้าใจธเนศขึ้นมาทันที ความรักอันบิดเบี้ยว โอ๊ยพีคมาก แต่งเก่งมากค่ะยอมใจ
-
สนุกดีคับ เพิ่งมาอ่าน อ่านจนจบ
-
ฮือออ ชอบมาก เดาเอาไว้ตั้งแต่แรกว่าธเนศไม่น่าเป็นคนไม่เีอะไร น่าจะมีปมซักอย่าง แต่พอมาอ่านตอน 30.5 แล้ว รู้สึกสงสารธเนศมากกกกกกกกกก เข้าใจเลยว่าคนเราเสียคนที่รักไป แต่ก็ไม่ปล่อยวาง ยึดติดกับสิ่งในอดีต
ชอบมากกกกๆเรื่องนี้ อยากอ่านตอนของน้องภูมิบ้าง55555
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะคะ :heaven
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
อ่านตอนพิเศษแล่วละมุนมากกกกก น่ารักกก
-
ขอบคุณมากค่ะ อ่านงวดพิเศษแล้วดีต่อใจจริง ๆ
คิดถึงเรื่องนี้เสมอ จะรออ่านงวดพิเศษตอนต่อไปนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เด็กก็ขยันยั่ว อิลุงก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น หมั่นไส้ค่ะ คนอ่านนี่ตาร้อนผ่าว
-
o13
-
ตอนธัญน์ร้อง งื้อ นี่ดาเมจมากกก เข้าใจลุงค่ะ :hao6:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆ นะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตามอ่านมา 3 วันเต็มๆค่า จบล้าววว
ตอนแรกอยากเป็นน้องธัญญ์มากเลยค่ะ กรี๊ดพระเอกมากกกก
พอถึงตอนดราม่าน้ำตาไหลพรากเลยค่ะ ไม่อยากเป็นน้องธัญญ์ไปพักนึงTT
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
ปรับอารมณ์เกือบไม่ทัน ตอนพิเศษมันตะมุ้งตะมิ้งมากเลยค่ะ ในขณะที่เรื่องหลักที่จบไปดราม่าจนร้องน้ำตาจะไหล
จริงๆ แล้วตอนอ่านแรกๆ ก็พอจะเดาได้ว่า ธเนศเป็นพ่อของธันย์(แต่คิดว่าพ่อจริง) แล้วก็น่าจะมีเรื่องล่วงละเมิดทางเพศ
แต่เฮ้ย แต่งเก่งมากกกกกก แม้ว่าจะพอเดากันได้อยู่แต่ก็สนุกมาก ยิ่งช่วงที่เล่าย้อนไปถึงธันย์ตอนตั้งแต่เด็กจนโต
เราแบบไม่ไหวอะ มันเหมือนเป็นเรื่องจริงมาก และก็รู้สึกแย่ไปตามตัวละคร แต่ยังไงก็ตามสุดท้ายก็ต้องขอบคุณมากค่ะ
ที่จบแบบ happy ending อยากให้ตัวละครแบบธันย์ได้มีความสุขบ้าง
สุดท้ายนี้รักตัวละครหลายตัวในเรื่องนี้ ตั้งแต่เป็กลูกกระจ็อก มาจนถึงตัวหลักต่างๆ แม้แต่ธเนศเราก็ไม่ได้เกลียดนะ
ยิ่งมาอ่านตอนเสริมก็เข้าใจได้
ป.ล.คุณภูเมศเป็นพระเอกที่ร้องไห้บ่อยที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา
-
:pig4: :pig4:
-
มีสาเหตุนี่เอง. ถึงได้ข้ามเส้น. มีแต่ความเจ็บปวด. แต่จบอย่างอบอุ่น.
-
:pig4:
-
ธัญญ์ เป็นคนมึนหน้าตายอะไรขนาดน้าน
ชอบมากค่า
ขออีกหลายๆงวดเลยนะค้า
-
เพิ่งมีโอกาสอ่านหลังจากเห็นรีวิวมานาน ไม่ผิดหวังเลยค่ะ เกินกว่าที่หวังด้วย
SIN OF INNOCENCE ภาษาสวยมากและร้าวรานมากกก ถึงจะพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น พออ่านถึงตอนนี้จริงปวดใจจนต้องหยุดอ่านเป็นพักๆ อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก สงสารธัญญ์จับใจ
INNOCENCE OF SIN สำหรับเราเป็นส่วนเติมเต็มเรื่องให้สมบูรณ์ การกระทำของทุกตัวละครในอดีตส่งผลถึงปัจจุบันหมดเลย ชวนให้คิดตามว่าถ้าเค้าไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้จะเป็นยังไงต่อ โดยส่วนตัวเราไม่ได้เข้าใจหรือเห็นใจคุณธเนศมากขึ้น แค่ทำให้รู้ที่มาที่ไป ความรักของคนๆนี้มันเห็นแก่ตัวและบิดเบี้ยวเกินไป เข้าใจว่ารักมาก แต่ทำร้ายคนรอบข้างจนเจ็บปวดกันไปหมด ตั้งแต่พ่อธัญญ์ และตกกระทบมาถึงธัญญ์ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย ยังโชคดีที่ธัญญ์ได้มาเจอคุณภู
ดีใจที่จบแฮปปี้นะคะ ถึงเราจะคิดว่าถ้าจบเศร้าอาจจะดีไปอีกแบบ
อบอุ่นใจกับตอนจบมาก คลี่คลายทุกความรู้สึก ไม่ติดค้างอะไรในใจ น้องธัญญ์จะได้มีความสุขซะที
พิมพ์ซะยืดยาว แต่ยังบอกความรู้สึกได้ไม่หมดเลย ประทับใจเรื่องนี้มากจริงๆ ขอบคุณคุณ RAINYDAY นะคะที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่าน จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
-
ยอมรับว่าหงุดหงิดกับการตัดสินใจของหลายตัวละครที่ทำให้เรื่องมันบานปลาย แต่ความหงุดหงิดก็เหมือนจะค่อยๆ หายไปด้วยภาษาที่สวยจนเหมือนจะฆ่ากันให้ตายในทุกบรรทัดที่อ่าน ใจหนึ่งสนับสนุนให้ธัญญ์จบชีวิตตัวเองไปซะจะได้ไม่ต้องมาแบกรับอะไรไว้อีก แต่อีกใจก็ขอบคุณจริงๆ ที่อดทนมาจนได้สัมผัสกับความสุขในชีวิตปัจจุบัน ขอให้ชีวิตหลังจากนี้พบเจอแต่เรื่องดีๆ มีความสุข ใช้ชีวิตยืนยาวกับพี่ภูจนผมหงอกขาวเหมือนที่ตั้งใจไว้นะคะ :)
-
o13
-
ตั้งแต่เปิดนิยายเรื่องนี้มาอ่าน เราประทับใจมากๆ ทั้งภาษาและเนื้อเรื่องที่ชวนติดตาม
รู้สึกได้แต่แรกว่าทำไมนายเองถึงเข้ามาทั้งแบบนี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ
แล้วยังหน้ามึนๆ เย็นชาๆ ภาพรวมเหมือนมีอะไรในใจ ต้องมีปมแน่ๆ
แล้วมันก็น่าติดตามตลอดทั้งเรื่องเลยค่ะ อยากรู้ว่าอะไรคือเบื้องหลังความเฉยชาของธัญญ์
แม้ว่าจะพอระแคะระคายได้ บวกกับเพื่อนแอบสปอย แต่พอมาอ่าน ตรงตอนพิเศษอินโนเซ้นซินอันแรก
ภาษาสวยมากกกกกกก อุปมาอุปไมยสุดยอดมากค่ะ แล้วเนื้อหาก็สะเทือนใจ เขียนออกมาดีมากจริงๆ
สงสารน้องธัญญ์มาก แต่เราก็คิดว่าตัวคุณพ่อนาจะมีอะไรในใจถึงทำแบบนี้ ท่าทางไม่ใช่คนเลวเลย
ดราม่าที่แทรกเข้ามามันลงตัวมาก แทรกถูกจังหวะทุกอันเลย ชอบมากจริงๆ
ชอบตัวละครทุกตัว ลักษณะนิสัยค่อนข้างชัดเจน แอบชอบพี่ตังมากเลยด้วย อยากฟัดจริงๆ น้องภูมิจะว่าไหมนี่ อิอิ
อยากอ่านคู่ตัวเล็กเลยสิเนี่ย ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้ารวมเล่มก็จะอุดหนุนแน่นอนเน้อ
-
มันหน่วง มันบีบหัวใจ สงสาร เศร้ามากอ่ะ
-
สนุกค่า ชอบบบบบบบบบ
:pig4: :pig4:
-
แวะมาขอบคุณคร่า ยังอ่านไม่จบเลยอีกหน่อย :pig4:
-
เพิ่งสมัครใช้งานหลังจากอ่านเรื่องนี้จบแต่งดีมากๆทำให้คนอ่านอินน้ำตาตกไม่หยุดเลย ชอบการดำเนินเรื่องจนถึงตอนจบ สงสารธเนศแต่ให้แง่คิดในเรื่องความรักดีค่ะ ขอบคุณผู้แต่ง;) :sad4:
-
มีเคล้าน้ำตาบ้างแต่โดยรวมน่ารักดี :pig4:
-
สนุกมากก แล้วก็หน่วงมากๆเช่นกัน เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วสะเทือนใจกับปมอดีตของทั้งธัญญ์และธเนศที่สุด มันหดหู่จนอยากร้องไห้ สงสารทั้งคู่ และก็ดีใจที่ตอนจบธัญญ์ได้มีความสุขสักที ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ แต่งเก่งมากๆ อินมากๆ ภาษาสวยและเข้าใจง่ายด้วย ชอบบ o13
-
อ่านมาช่วงท้ายๆแล้วเกือบถอดใจ อะไรมันจะดาร์กขนาดนั้น
-
┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดพิเศษ - สัตว์กินเนื้อที่กินผักชีได้
“ชอบกินตั้งแต่เมื่อไรกัน เมื่อก่อนนายไม่กินผักชีนี่?”
ช้อนตักอาหารซึ่งกำลังถูกส่งเข้าปากชะงักลง พร้อมภูมิเอี้ยวคอมาทางซ้ายมือ มองเจ้าของคำถามที่แม้จะเอ่ยออกมาอย่างนั้น แต่กลับยังทำหน้านิ่งก้มลงมองแต่จานข้าวเหมือนไม่ได้ใส่ใจกระทั่งคำตอบของเรื่องที่ถามเองแท้ ๆ
“อื้อ” เขายอมรับ แล้วค่อยงับข้าวพูนช้อนโปะด้วยผักใบเขียวซึ่งเคยเกลียดนักหนาเข้าปากจนแก้มตุ่ย พลางเขยิบเข้าไปใกล้พี่ตังอีกนิด
ยิ่งฝ่ายนั้นดูเหมือนพยายามเบือนหน้าไปอีกทาง เขายิ่งโน้มตัวตามเข้าไปจ้อง กระทั่งเคี้ยวข้าวหมดคำ พี่ตังก็ยังไม่ยักหันกลับมาเสียทีจนน่าสงสัย
“ถามแล้วไม่เห็นมองหน้าผมเลย”
ฝ่ายนั้นพ่นลมออกจมูกแรงกว่าปกตินิดหน่อยเหมือนรำคาญใจ หันมามองเขาตรง ๆ อย่างขอไปทีแวบหนึ่ง จากนั้นกลับไปสนใจจานข้าวตัวเองเหมือนเดิม
“มองแป๊บเดียวเองอะ”
เพราะพูดอย่างนั้นทั้งยังอมยิ้มไปด้วย คงทำอีกฝ่ายฉุนอยู่บ้างนิดหน่อย คราวนี้จึงเพียงแต่ชายตากลับมาเท่านั้น ลูกตาดำขลับนั่นคล้ายจะบอกเป็นนัยว่า ‘น่ารำคาญชะมัด’ แต่เขาสะทกสะท้านเสียที่ไหน สายตาแบบนี้เห็นมาจากพี่ธัญญ์ตั้งไม่รู้เท่าไรแล้ว มีภูมิคุ้มกันดีเสียยิ่งกว่าดี ไม่ทำให้เสียความมั่นใจสักนิด มองไปมองมาเป็นปี ๆ ตั้งแต่ประถมจนมัธยมต้น บางทีก็คิดว่าคนคนนี้อย่างกับร่างย่อส่วนของพี่ธัญญ์ที่บ้านอย่างไรอย่างนั้น
“ยิ้มอะไรอยู่ได้เหมือนคนสติไม่ดี”
อืม...อาจจะดุกว่าพี่ธัญญ์นิดหน่อย
เขาลูบท้ายทอยเขิน ๆ ส่งข้าวอีกคำเข้าปาก งึมงำพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยอย่างที่อีกเดี๋ยวคนข้างกายจะต้องบ่นเอาแน่นอน
“ตอนผมเริ่มกินผักคะน้า พี่ตังก็เคยถามแบบนี้หนนึงแล้วนี่นา”
“อย่าพูดระหว่างเคี้ยวข้าวสิ”
นั่นไง มาแล้ว
“เสียงแจ๊บ ๆ น่าขนลุก”
ได้ยินอะไรอย่างที่คาดไว้ยิ่งทำให้ชอบอกชอบใจอยู่ลึก ๆ ปกติเขาไม่อ้าปากหรือพูดระหว่างเคี้ยว ไม่ทำเสียงดังแบบนี้แน่นอน แต่อยู่กับพี่ตังทีไร ก็อดแกล้งให้ฝ่ายนั้นบ่นสักหน่อยไม่ได้ ยิ่งดุมากเข้าหน่อยจนเขาทำท่าหงอยหางลู่หูตกไปตามน้ำ แล้วสุดท้ายอีกฝ่ายก็จะยอมลงให้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งอยู่ดี ทำเอายิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่
แต่ก่อนเคยกลัวเวลาถูกมองด้วยสายตารำคาญแกมคาดโทษ ทว่าตอนนี้ดูเหมือนเขาแค่แกล้งกลัวจนเมื่อคิดอย่างเป็นกลางแล้ว ก็พอเข้าใจได้อยู่หรอกที่อีกฝ่ายจะหลุดอาการกระฟัดกระเฟียดให้เห็นอยู่เนือง ๆ
“พี่ตังรำคาญผมไหม?” เขาถามกึ่งเย้า รอยยิ้มบางเบาผุดขึ้นบนมุมปาก ยิ้มแบบเดียวกับที่พี่ธัญญ์เคยส่ายหน้าแล้วหันไปบ่นกับพ่อทีเล่นทีจริงว่า ‘หน้าก็คล้ายแท้ ๆ แต่ทำไมโตมาไม่ยักยิ้มซื่อบื้อเหมือนคุณนะ’
“รำคาญ”
อีกฝ่ายก็ยังตอบแบบไม่ไว้หน้าอย่างเคย
“ใจร้ายจัง”
“อือ”
พร้อมภูมิทำปากอูม ดึงให้ดวงตาดำสนิทคู่นั้นหันมามองดุ ๆ ได้อีกหน นับว่าเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจที่ได้ผลเป็นนิจ
“ขี้รำคาญขนาดนี้...” เขาพึมพำเสียงน่าสงสาร แต่มือยกแก้วขึ้นดูดน้ำผ่านหลอดจนส่งเสียงครืด ๆ พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้เป้าหมายอย่างจงใจแกล้ง “นอกจากผมแล้วรำคาญใครอื่นอีกรึเปล่านะ”
พี่ตังขยับออกห่างนิดหน่อย แต่ไปจนมุมอยู่กับเสาต้นใหญ่ข้างเก้าอี้ จึงได้แต่ถอนใจเฮือกออกมาหนึ่งหน นัยน์ตาดำขลับคล้ายกับของพี่ธัญญ์ยอมจ้องกลับมาตรง ๆ จนได้ มองแล้วบางทีก็ใจเต้นตึกตัก
“ไม่มีใครน่ารำคาญอย่างนายอีกแล้ว”
เขาพยักหน้าพออกพอใจคำตอบ
ถ้ารำคาญแล้วมองมาตลอดอย่างนี้ก็ไม่เลว
“รำคาญแค่ผมคนเดียวก็พอนะ”
อีกฝ่ายขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่เข้าใจ พึมพำเบา ๆ ว่า “ประสาท” ใบหูสองข้างเป็นสีแดงเรื่อ
พร้อมภูมิอมยิ้ม
ยิ้มแบบที่ถ้าพี่ธัญญ์มาเห็นเข้า คงต้องส่ายหน้าให้อีกแน่นอน
-----------------------------------
ตอนพิเศษสั้น ๆ ฉลองสอบเสร็จค่ะ เลยต้องเขียนอะไรเบา ๆ ชิล ๆ เยียวยาจิตใจ (รึเปล่านะ)
เป็นเหตุการณ์หลังจากรุ่นพ่อจบสักสามสี่ปีได้ค่ะ เด็ก ๆ ขึ้นชั้น ม.ต้น หมั่นไส้น้องภูมิเบา ๆ แต่ก็รักนะลูก
พี่ตังก็สู้นะ พี่เลี้ยงเขาสอนมาดี ฮา
ไว้พบกันใหม่ในโอกาสไหนสักโอกาสนะคะ แฮร่ คิดถึงจังเลยยยย
-
พร้อมภูมิโตมาเป็นหนุ่มน้อยเจ้าเล่ห์ คงได้วิชามาจากพี่ธัญญ์เยอะเลยสินะ
คิดถึงธัญญ์กะลุงจริงๆ นะ ขอบคุณที่มาส่งตอนพิเศษให้หายคิดถึงนะคะ :กอด1:
-
:pig4:
-
แวบมาพอให้หายคิดถึง
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ ดีใจมากเลย
ขอเรื่องยาวของคู่นี้หน่อยน๊าาาา ฮ่าๆๆ
-
สัตว์กินเนื้อที่กินผักชีได้....และกำลังวางแผนกินพี่(ข้าว)ตัง ฮา
-
คิดถึง~
-
น้องภูมิทำพี่ตังเขินทำไมมมมม มีความอยากอ่านคู่นี้แล้ว :ling1:
-
น้องภูมิหน้าเหมืนลุงภูแต่เจ้าเล่ห์เหมือนพี่ธัญญ์สินะ 55555555
-
ทำไมพี่ตังให้ความรู้สึกแบบเคะราชินี?
เราจิ้นไปไกลแล้ว
-
รำคาญเค้าด้วยก็ได้ ><
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีใจ ไรท์มาต่อ
โตแล้วน้องภูมิ พี่ตัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่ตัง ตัวแทนพี่ธัญญ์
ภูมิ ชอบพี่ธัญญ์ เลยได้แบบพี่ธัญญ์ เป็นพี่ตัง เป๊ะเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องภูมิ ร้ายจริงๆลูก
-
ความเจ้าเล่ห์นี้น้องภูมิได้มาจากไหนลูก
พ่ออกจะคนซื่อ ได้มาจากแม่(ธัญญ์) ใช่มั้ย
-
ตอนพิเศษ : ตอนแรกพยายามนึกว่า 2 คนนี้ นึกอยู่นานมาก
พอเจอประโยคที่น้องภูมิบอกว่า ธันย์เคยพูดว่าหน้าก็คล้ายกันแต่ไม่ยักยิ้มซื้อบื่อเหมือนคุณ
รู้เลย 5555555555555 คนลูกนี่เอง
โตเป็นหนุ่มแล้วดูแสบใช่ย่อย สงสัยพี่เลี้ยงสอนมาดี
-
:katai2-1:
-
:o8: :-[ o13 โอ้ย ชอบบบบบบบ
-
อ่านจบแล้วค่ะ ชอบมาก เป็นความรู้สึกที่หนักๆในใจดีค่ะ
สงสารธัญญ์มากๆที่ต้องมาเจออะไรแบบนั้น ฮือออ
คุณภูดูแลธัญญ์ดีนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วแล้วร้องไห้หนักมาก เสียใจกับธเนศนะ แต่เค้าก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นรึเปบ่า เศร้าจัง
-
มาอ่านตอนจบแล้ว แล้วก็ได้พบว่า ที่เคยเขียนว่าธัญญ์มีดวงตาเหมือนพ่อ หรือการย้ำถึงพ่อ นี่หมายถึงพ่อของธัญญ์จริงๆ ด้วย
แล้วการกระทำของธเนศที่มีต่อธัญญ์ ก็เป็นอย่างที่คิดไว้เลย ตอนแรกกะว่าจะไม่อ่าน30.5 เลยแหละค่ะ แต่เพราะมันยังอึมครึม ทั้งที่เดาไว้ว่าน่าจะเป็นอย่างนี้ แต่ก็ยังอยากรู้ว่าจริงๆ แล้วจะเป็นอย่างที่คิดมั้ย
สุดท้ายเป็นอย่างที่คิดนริงๆ ก็โล่งใจขึ้นเยอะเลยค่ะ
แต่ที่คุณธเนศทำผิดไว้ก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆ นะคะ ถึงจะคิดว่ายังไงก็คนป่วย แต่ก็ยังคิดมาตลอดว่าคนป่วยไม่มีสิทธิ์ยัดเยียดความเจ็บปวดของตัวเอง ให้คนอื่นรับผิดชอบเลยซักหน่อย
ส่วนเรื่องที่เขียนเรื่องการคุกคามทางเพศในเด็กจากคนรอบตัว ยอมรับเลยค่ะว่าตอนอ่านสงสารแทบขาดใจจริงๆ
เพราะคนใกล้ตัว หรือข่าวที่พบเห็นทุกวันนี้มันน่าเป็นห่วง และน่ากลัวจนบางทีอ่านข่าวไปยังใจสั่น
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องราวที่มีทุกแง่มุม ทุกอรรถรส ทุกความรู้สึกมาให้ได้อ่าน
ที่จริงติดตามผลงานคุณมาพอสมควร ตามซื้อหนังสือทุกเรื่อง แต่ไม่ค่อยได้ตามอ่านช่วงที่กำลังลง จะเป็นอ่านตอนที่จบแล้วซะมากกว่า เรื่องนี้ชอบภาษาที่ใช้มากกว่าเดิมอีกค่ะ
จากที่เรื่องพี่ชายข้างบ้านนั่นชอบมากแล้ว แต่เรื่องนี้รู้สึกอ่านไปแล้วบรรยากาศในเรื่องมันเงียบ ราบเรียบ ในเวลาที่เป็นของธัญญ์
บรรยากาศครึกครื้น สนุกสนาน เจื้อยแจ้ว ตอนที่เป็นของน้องภูมิ
เก้อเขิน กระดาก แถมหน้ามึนหน่อยๆ ของคุณพ่อ
หรือแม้กระทั่งวุ่นวาย งุนงง ในแบบของเป๊ก
ทำออกมาได้ดีทีเดียวค่ะ คอมเมนต์ช้าไปหลังจบนานขนาดนี้ไม่รู้คนเขียนจะได้อ่านมั้ย แต่ก็ขอบคุณมากๆนะคะ
:mew6:
-
น้องภูมิไม่ได้พ่อมาเลย ได้พี่ธัญญ์ 555555555
-
อ่านนานมากเรื่องนี้
ขนาดมาตอนจบแล้งยังแบบ ... อ่านไปพักไป
ขอบคุณครับ :pig4:
-
:impress2:
-
อยากให้รวมเล่นมากๆเลยค่ะ ฮือออ เราชอบมากเลยแวะกลับมาอ่านหลายรอบมากๆ :กอด1: :กอด1:
-
สงสารธัญญ์ และเข้าใจเลยว่าทำไมธัญญ์ถึงพยายามหนีตลอดเวลา
ใครจะอยากอยู่ร่วมบ้านกับคนที่ทำร้ายเรา หนีขนาดไหนความคิดมาตามหลอกหลอนยังไม่เท่าคนที่เคยทำเรามาตามอยู่ไม่ห่างอย่างงี้หรอกนะ น่ากลัวจริงๆ ถ้าเราเป็นธัญญ์ก็คงทำเหมือนธัญญ์ ปิดทุกอย่างไม่ให้ใครรู้
เรื่องแบบนี้มันเหมือนตายทั้งเป็นเลยนะ
ดีใจกับน้องธัญญที่มาเจอกับลงภูที่ยอมรับใจตัวเราได้ เป็นครอบครัวที่อบอุ่นซะทีนะคะ
ปล.ตอนพิเศษภูมิกับพี่ตังสั้นไปค่ะ ขออีกๆ
-
:pig4: :pig4:
-
Fc ติดตามน้องภูมิพี่ตังค์ได้ที่ หนึ่งก้าวครึ่ง
รออ่านตลอด มาต่อไวไวนะเรนนี่ คิดถึง
-
:z1: :z1: :z1: อ่านจบแบบฟินฟิน
-
:mew4: :pig4:
-
หืมมมม เนื้อเรื่องทำร้ายจิตใจมาก มองจากมุมของทุกคนคือเจ็บทุกคน
แต่ที่ปวดใจหนักมากคือธัญญ์ ยิ่งอ่านแล้วแบบอยากปกป้องน้องมากๆ
น้องเคยสดใส แต่ต้องมาตายทั้งเป็นเพราะคนที่รักเหมือนพ่อทำร้าย คืออ่านเส้นเรื่องหลักรังเกียจธเนศมากกกก
แต่พอได้อ่านเรื่องสมัยมหาลัยของเจนกับธัญ กลายเป็นธเนศก็น่าสงสาร
คือเค้ารักของมากเลยนะ เค้าทำทุกอย่างให้คนรักได้ แต่เมื่อคนรักไม่แชร์ปัญหาและแก้ไปด้วยกัน ทุกอย่างก็พัง
เค้าคือคนที่อยู่ในความทุกข์และติดอยู่กับอดีตมาตลอด น่าสงสารนะ
แต่พอนึกถึงธัญญ์แล้ว ก็เกลียดธเนศอยู่ดี คือถ้ารักธัญจริงๆก็ไม่ควรดึงลูกเค้าลงนรกไหม :fire:
พีเอส. ขอบคุณนะคะเนื้อเรื่องสนุกมาก เราอินมาก อ่านไปก็โกรธตัวละครไป o13
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังชอบเหมือนเดิม ขอบคุณครับ
-
สนุกมากค่ะ มีทุกรสเลยปวดใจ หน่วง เศร้า อบอุ่น หวานอ้อยเรียกพี่ :pig4: :pig4:
-
เมื่อไหร่พี่ตังน้องภูมิจะกลับมา
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ มันเป็นความสุขที่มีรสชาติหวานอมขมนิดๆมาก แต่น้องธัญญ์ได้มีความสุข ได้มีครอบครัวจริงๆก็ดีใจมากๆแล้ว
ส่วนเรื่องคุณธเนศ ยอมรับว่าไม่สามารถให้อภัยกับสิ่งนั้น แต่เรื่องราวในอดีตกลับเศร้าและขมขื่นมากเหลือเกิน
ขอบคุณอีกครั้งจริงๆค่ะ ตอนแรกเกือบจะไม่อ่านแล้วเพราะมีฉากล่วงละเมิดทางเพศ แต่พอเปิดใจอ่านก็พบว่าเรื่องนี้มันดีมากจริงๆ สะท้อนเรื่องจริงของในโลกใบนี้
-
:pig4:
-
เป็นค่างวดที่น่ารักมากเลยทีเดียว :ling1:
-
นิยายคุณภาพ ขอบคุณมากเลยนะคะ
สนุก ครบรส อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ o13
-
ตอนพี่ภูเมศบอกว่าจะกลับมารับน้องพร้อมเงินหมื่นนึงนี่มันบะลั่กๆอุ่กๆในใจ
-
พี่ภูเค้าอาการหนักอยู่นะคะเนี่ย55555 เป็นกระงนกระวาย เป็นชอบใจ เป็นเอาน้องไปเปรียบเทียบกับการเลี้ยงลูก พี่คะ5555555 ว่าแต่น้องธัญญ์เล่นเองไหงไปเขินพี่เค้าเองล่ะลูก55555555
-
ถ้าน้องธัญญ์ไม่ชอบเด็กแล้วคนแก่ เอ่อ... พี่หมายถึง ผู้ใหญ่ค่ะ ถ้าเป็นผู้ใหญ่น้องธัญญ์ชอบมั้ยคะ
-
เสนอให้มาเลี้ยงลูก แต่ลักษณะการเกลี้ยกล่อมนี่คือดูทรงแล้วเหมือนอยากเลี้ยงน้องเองมากกว่านะคะพี่555555555
-
น้องธัญญ์เราก็เสียอาการอยู่เด้ออ แงงง ตอนน้องเขินน่ารักจัง (จริงๆก็น่ารักทุกตอน u 3u) ส่วนน่องภูมิคือชอบพี่ธัญญ์จริงมาก แต่พยายามเก๊กอย่างที่สุดแล้ว มันเข้วเจ้าเด็กน้อยมาก ๆ 5555555555 เอ็นดูความชมพี่เค้าน่ารัก พูดเองก็เขินเองอีกนะน้องภูมิเนี่ยะ
-
อ่านเค้าแกล้งกันไปกันทาเพลิน แต่ถ้าสังเกตทีละจุดไม่ว่าจะเรื่องกระเป๋าตังค์เอย เรื่องที่น้องจริงๆแล้วขี้เขินมากกก ไม่ได้ดูอยากจะทำอะไรแบบนั้นเพื่อหาเงินจริงๆเหมือนที่ลุงบอก แล้วงี้การมาของน้องจะใช่การมาแบบธรรมดามั้ยน้อ
-
อ๋าา ความประทับใจแรกพบเหรอน้องธัญญ์
-
ทำไมตอนนี้น้องธัญญ์ดูอ้อนมาก ชอบตอนน้องมาหงุงหงิงๆกับพี่มาก เหมิงแงว T vT อุแง้ ความเอาผ้าห่มมาห่มให้พี่ มานอนจ้อง จับมือไว้ พอพี่เค้าตื่นก็ขอไปนอนด้วยอีก แต่ก็แอบติดใจที่น้องนึกถึงคุณธเนศว่าถ้ารักก่อนแพ้ แล้วคุณธเนศก็แพ้???? คือยังไงกันแน่นะคุณธเนศกับน้อง เค้าดูส่งเมสเสจมาหา ตามหาตัวน้อง แต่น้องดูไม่อยากคุยด้วยแต่ทำไมต้องแบบพูดดีๆ โกหกว่าคิดถึง ไหนจะคุณแม่น้องภูมิ วันนั้นก็ไปกับคุณธเนศไม่ใช่เหรอ
-
อ่านตอนท้ายของตอนนี้แล้วถึงกับต้องอุทาน พ่อแก้วแม่แก้ว หนีมาตั้งนาน เจอกันแบบนี้เลยเหรอ T_____T แอบในห้องน้ำไม่น่าช่วยแล้วแหละน้องธัญญ์ แต่น้องธัญญ์กับคุณธเนศนี่... อายุห่างกันพอสมควรเลยนะ เพราะคุณธเนศน่าจะอายุมากกว่าพี่ภูไปอีก
-
กลิ้งเข้ามุมห้องเลยตอนนี้ น้องงงงงธั้ญญญญญญ์ T_______T ใจพี่เหลวเปนน้าม น้องดูแบบว่าต้องใช้คำว่าอะไรดี เว้าวอน เหรอ
-
วนมาอ่านรอบที่ 2 แล้ว
น้ำตาแตกเหมือนเดิม
:sad4:
-
น่ารัก มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมด น้องน่ารักกับพี่ภูมาก ๆ จนอยากมีน้องธัญญ์เป็นของตัวเอง ;—; แต่น้องดูชอบพี่ภูมากจริง ๆ แล้วคนนิ่ง ๆ แบบน้องพอพูดอะไรกับพี่ภูออกมีแต่ละอย่างคือแบบว่าอื้อหิอ ไม่ต้องคิดมากค่ะพี่ภู อาการพี่ถือว่าปกติ อยู่ในระดับมาตรฐาน ส่วนช็อตที่ชวนไปรับลูกด้วยกันน่ะนะ ใจพ้ม T____T
-
น้องภูมิลูก yv y... จริง ๆ น้องก็คือเด็ก พูดไปตามที่คิดซื่อ ๆ ตรง ๆ ไม่มีอะไรหรอก แต่ทางผู้ใหญ่รู้สึกบรรยากาศแห้ง ๆ ขึ้นมากะทันหันมาก ๆ ....
-
ตอนนี้น้องภูมิดูเป็นพระเอกแทนไปเลยจริง ๆ ค่ะ5555555;-;555555 /หัวเราะทั้งน้ำตา มันเจ็บตรงที่น้องธัญญ์ไม่แสดงออกอะไรเท่าไหร่เลย ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ น้องต้องรู้สึกอะไรบ้างแหละ ยิ่งตอนที่น้องแกะถุงขยะออกมาเจอหนังสือ แผ่นซีดี หุ่นยนต์ต่าง ๆ คือเจ็บหัวใจจริง ๆ แต่มาน้ำตาพรากจริง ๆ ตอนที่น้องภูมิเปิดห้องเข้าไปแล้วเพิ่งเข้าใจว่าจริง ๆ แล้วสิ่งที่น้องกลัวไม่ใช่การเปิดประตูเข้าไปเจอพี่ธัญญ์ แต่เป็นการเปิดประตูเข้าไปแล้วไม่เจอพี่ต่างหาก
-
แงงง สาธุนะคะ ขอให้ความหวานอยู่ยั้งยืนยง เพราะหมอนชุ่มมาสองตอนแล้ว T______T มีพี่ธัญญ์มันดีกว่าใช่มั้ยคับน้องภูมิ พอน้องธัญญ์จะเป็นคนอื่นให้จริง ๆ คือเสียอาการหมดเลยทั้งพ่อทั้งลูก ห้าม! ทอดทิ้ง! น้องภูมิของพี่อีกเด็ดขาด! ทั้งพ่อทั้งลูก ไม่งั้เนล่ะก็... /ยิ้มเหี้ยม
-
ใช่ค่ะน้องภูมิพี่ธัญญ์ยังกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้ เอาคุณพ่อมาง้อก่อนค่ะ มาขอห่งขอห่าง ต้องโดนน้องธัญญ์เอาคืนให้เข็ด! ส่วนน้องภูมิตอนนี้อาจจะไม่เข้าใจ แต่ดูท่าแล้วพี่ว่าอนาคตน้องจะเข้าใจเป็นอย่างดีเพราะพีตังใช่มั้ยนะ (เหมือนเป็นพี่ธัญญ์ย่อส่วนมาอีกที)
-
ระหว่างคุณธเนศกับน้องนี่มันยังไงกันแน่นะ พอน้องคิดว่าดอกไม้ช่อนั้นมาจากคุณธเนศก็คือ... พออยู่ต่อหน้าคุณคนนี้แล้วน้องเราเสียอาการ(ในแง่ที่ไม่ใช่เสียอาการแบบน่ารักๆ)ตลอดเลย ;—; แต่คือจริง ๆ มันคือช่อดอกไม้ของพี่ภูอ่ะลูกก ไทม์มิ่งได้อะไรขนาดนั้นล่ะ วงวารพี่ลุงแท้ orz
-
มันเป็นนุ้บนิ้บมาก ๆ น้องธัญญ์ตอนนี้คือเปนยัยลูกแงวขนพู
-
ทำไมอีตาคุณธเนศนางดูจิต ๆ ยังไงไม่รู้ คือทำไมพูดจาแปลก ๆ ความสัมพันธ์กับน้องก็ดูงง ๆ เหมือนพูดอะไรแล้วมีความนัยตลอดเวลา แถมน้องดูเกลียดแต่ก็เหมือนติดอะไรซักอย่างไม่รู้ กลัวแล้วนะ ;—;
-
สิ่งที่หวั่นใจมาตลอด ก็ยิ่งน่าหวั่นใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกตอนกับเรื่องความสัมพันธ์พ่อลูกของคุณธเนศกับน้อง ไหนที่จะเพิ่งมารู้ว่าพี่ภูทำงานในบลูกของคุณธเนศอีก พี่แกจะโดนอะไรอีกมั้ยนะ ;____; เพราะดูจากที่คุณธเนศเคยพูดกับพี่ภาคีคิด ๆ แล้วนี่ เหมือนเค้าพร้อมจะทำลายทุกคนที่น้องเราเข้าใกล้เลยอ่ะ พี่ภูน้องธัญญ์ชั้นจะต้องเจอปัญหาอะไรอี้กก T____T แต่ที่กลัวมากที่สุดคือความจริงของเรื่องราวของน้องกับคุณธเนศมากกว่า ขนาดไม่รู้เส้นเลือดในสมองยังจะเต้นตุ่บ ๆ เกียมร้องไห้รอแล้วเนี่ย ใจคอไม่ดีเลย
-
อืม อยู่ดี ๆ ก็กลัวไปหมดเลยแฮะ การงานพี่ภูที่อยู่ดี ๆ ก็เหมือนจะวุ่นวาย เอาจริง ๆ ก็นึกออกอยู่คนเดียวและก็เป็นไปได้แค่คนเดียวนี่แหละทีรกำลังจะทำให้พี่แกยุ่งยาก ไหนจะตำแหน่งที่พี่ภูหวังไว้อีก ต่อให้ไม่อยากเห็นพี่แกผิดหวัง แต่ทำไมรู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นจริง ๆ นะ แล้วก็น้องธัญญ์ นี่ก็มัวแต่เคลิ้มกับความน่ารักจนลืมไปเลยว่าเอาจริง ๆ แล้วน้องดูลึกลับมาก ๆ ไม่ค่อยยอมพูดถึงเรื่องตัวเองเท่าไหร่ แต่เอาจริง ๆ เรายังพอเดาออกบ้าง แต่พี่ภูนี่สิไม่รู่อะไรเลย แล้วก็กลัวว่าการที่พี่ภูจะได้รู้ก็จะไม่ได้มาจากการที่น้องยอมบอกเองด้วยนี่แหละ กลัวจะเป็นเหตุการณ์เสียน้ำตาอีก ฮือ
-
อีตาคุณธเนศนี่นางโรคจิตอ่อน ๆ มั้ยอ่ะ ;—; ตอนรำลึกความหลังถึงตอนเล่นซ่อนหากับน้องคือแอบน่ากลัวหน่อย ๆ อ่ะแง แล้วก็นะคุณธเนศอ่ะมั่นใจอยู่แล้วว่าไม่ยอมปล่อยน้องง่าย ๆ แน่ แต่ติดใจที่สาเหตุนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ติดใจเท่าที่ว่าน้องธัญญ์ก็ไม่ยอมปล่อยมือจากคุณธเนศเหรอ ต่อให้เหตุผลจะเป็นเพราะความเกลียดชังก็เถอะ แต่ถึงจะเป็นจริงมันก็อาจจะไม่เป็นแบบนั้นตลอดไปก็ได้นะคะ ตอนนี้น้องมีบ้านที่เป็น home not house แล้ว อาจจะไม่โผกลับเข้าอ้อมอกของคุณเหมือนเดิมก็ได้ แต่ก็กลัวใจเค้าจะเล่นงานพี่ภูมากๆ ;—;
-
ตอนนี้น้องทำตัวลึกลับจนทางเราก็กลัวใจไปด้วย แอบรู้สึกกลัวเหมือนกันที่น้องพยายามบ่านเบี่ยงหลายประเด็นกับพี่ภูมาตลอด ไม่รู้ว่าในความลึกลับของน้องมีเรื่องอะไรร้ายแรงแค่ไหนบ้าง
-
โอยย ไม่ชอบคุณธเนศมาก ๆ ไม่ชอบแบบมาก ๆ !! เค้าป่วนประสาทมากเลยอ่ะ ทั้งเราทั้งน้อง ปกติน้องธัญญ์ไม่เคยเสียอาการแบบนี้ แล้วที่น้องต้องกลายเป็นคนแสดงออกแบบนี้ก็เพราะอีก ทั้ง ๆ ที่ดูเหมือนจะทำผิดกับน้องไว้มาก ๆ แต่ก็มาตามรังควานน้องไม่หยุดเลยอ่ะ อะไรกันเนี่ย
-
โอ๊ยยยย น้องไม่ได้โกหก พี่ภู น้องไม่ได้โกหก!!!!!!! ทำไมถึงเชื่อคนอื่นมากกว่าน้อง!!! ธเนศก็ประสาท โกรธจริงนะคราวนี้โกรธมากด้วย นางปั่นหัวทุกคนเละเทะไปหมด โอเคน้องอาจจะผิดที่ปิดบังมาตั้งแต่แรก แต่คราวนี้น้องไม่ได้โกหกพี่ภู น้องพูดจริง ๆ!!!!! ขอร้อง T______T โอ๊ย โกรธจนจะร้องไห้
-
หดหู่จริงค่ะตอนนี้ น้ำตาคลอๆมาทั้งตอน จนถึงประโยคแด่เด็กน้อย... ก็น้ำหูน้ำตาไหลพรากเลยเอาจริง ๆ พอรู้มาเล็กน้อยแล้งเพราะตามมาอ่านจากที่เค้าแนะนำมาอีกที ซึ่งคุณคนที่รีวิวก็สปอยล์เป็น trigger warning ไว้ส่วนหนึ่งแล้ว พอมาถึงที่คุณไรท์เตือนก็ลังเลว่าจะอ่านดีมั้ย สุดท้ายก็ตัดสินใจอ่านว่าเป็นไงเป็นกัน แล้วก็เจ็บปวดมากจริง ๆ น้องก็ไม่ยอมเล่า หลาย ๆ ครั้งต้องถูกเข้าใจผิดมากกว่าจะยอมให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไป อีพ่อเลี้ยง (ขอโทษที่ไม่สุภาพนะคะ แต่แบบเรียกโกรธมากจริง ๆ) ก็ประสาท แบบวิปริตอ่ะ คือกล้าทำอะไรกับน้องที่ตัวเองอ้างว่ามองเป็นลูกมาตลอดได้ไง แล้วตอนทำน้องก็อายุแค่ 14 เจ็บปวดจนต้องพยายามฆ่าตัวตาย คือมันเกินมนุษย์มนาไปมั้ย แถมสุดท้ายก็ยังไม่ยอมปล่อยให้น้องไปมีชีวิตของตัวเองตามรังควาน ฝังอะไรก็ไม่รู้ในหัวน้องว่าน้องเป็นเด็กไม่ดี น้องไม่ใช่เด็กไม่ดี แต่ผู้ใหญ่อย่างคุณต่างหากที่มันสกปรก เป็นทั้งความหดหู่และโกรธมาก ๆ จนต้องร้องไห้ออกมาจริง ๆ ส่วนน้องธัญญ์ก็ต้องอยู่กับความรู้สึกไม่ดีกับตัวเองมาตลอดหลายปีอ่ะ ใจร้ายมาก ๆ ทำอะไรแบบนี้กับเด็กน้อยคนนึงลงได้ยังไง
สุดท้ายนี้ก็ได้แต่หวังว่าจะมีใครซักคนที่เยียวยาจิตใจน้อง ช่วย ประกอบชิ้นส่วนที่แตกสลายของน้องขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เราอยากเห็นน้องได้มีความสุขแล้วก็เข้าใจซักทีว่าน้องเป็นเด็กที่ดี ไม่ใช่เด็กไม่ดีอะไรนั่นอย่างที่ใครเคยฝังหัวน้องเอาไว้ อยากกอดน้องธัญญ์มากๆ
-
ถึงจะเป็นตอนที่ดูน่ารัก แต่เอาเข้าจริง ๆ แล้วเหงาจังค่ะ T_______T น้องเค้าก็ปรารถนาดีกับพี่ภูมาตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่ก็คือได้แต่ทำแบบนิรนาม ฮอล ไม่อยากเห็นแผ่นหลังเหงาๆ หรือสายตาเศร้า ๆ ของน้องอีกแล้ว
-
ก็ค่อนข้างเข้าใจพี่ภูนะ เห็นใจด้วย เพราะทางมุมมองคนที่สามอย่างเราคือค่อย ๆ รับรู้ระแคะระคายมาตลอด แต่กับพี่ภูคือระเบิดลง ส่วนน้องเราก็ไม่ยอมบอกความจริงเพราะคิดว่าตัวเองสกปรก ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ บอกมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่จะให้ไปเอ่ยปากบอกเองว่ามีอะไรกับเพราะน้องถูกบังคับ มันก็ดูแปลก ๆ เหมือนกันไม่ใช่เหรอ แบบอยู่ดี ๆ ก็โพล่งออกไปว่าวัยเด็กน้องถูกกระทำมายังไง พี่ภูเอะใจซักนิดสิ ไหน ๆ ก็สงสัยมาขนาดแล้วอ่ะ น้องดูเหมือนคนที่เต็มใจจะมีอะไรกับคนที่ได้ชื่อว่าพ่อเหรอพี่ภู!!!! T______T ไหนสัญญาว่าจะไม่ไล่น้องแล้วไง ทำอีกแล้วนะ ฮือออออออออออ
-
พูดไม่ออกจริง ๆ ค่ะตอนนี้ ทั้ง ๆ ที่ในหัวคือความรู้สึกทุกอย่างประดังประเดขึ้นมาเต็มไปหมด อึดอัดจนปวดหัวจี๊ด ๆ เหมือนจะอาเจียนออกมาจริง ๆ ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างน้องกับคุณธเนศก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า toxic ได้มั้ย แต่ตอนน้องชวนคุณธเนศไปด้วยกันมันเป็นอะไรที่อ่านแล้วชาไปทั้งตัวเลย ฮือ ไม่ไหวค่ะ ร้องไห้ติด ๆ กันมา 2-3 ตอนแล้ว T___T
-
ต่อให้จะเกลียดคุณธเนศยังไงแต่พอคิดว่าคนที่ไม่รอดคือเขาก็แอบรู้สึกแปลก ๆ ใจนึงคือห่วงน้องธัญญ์นั่นแหละ ไม่รู้ว่าน้องจะรู้สึกยังไงถ้าคนที่ไม่รอดคือคุณธเนศจริง ๆ แล้วเรื่องตัดเชือก ตอนแรกก็คิดว่าเป็นพี่ภูที่ลงไปช่วย แต่พี่ภูก็โดดลงไปไม่คิดชีวิตเลยนะ จะเอาอะไรไปตัด งั้นก็...คุณธเนศเหรอ..? ไม่รู้แล้วค่ะ ฮือ จุกอกไปหมดแล้ว เจ็บแปร๊บ ๆ ในใจจริง ๆ แล้วพี่ภูก็นะถ้าช้ากว่านี้อีกนิด ถ้าไม่บังเอิญผ่านมาเห็นรถเข้า จะเป็นยังไงคะพี่ ตอนพี่สัญญารับปากอะไรต่าง ๆ ครั้งนี้เราไม่อยากรับรู้เลย เพราะครั้งที่แล้วพี่ก็พูด แล้วพี่ก็ทำ ต่อให้น้องจะไม่ยอมบอก แล้วพี่ก็เจ็บปวด แต่น้องก็เจ็บปวดเหมือนกัน น้องผิดอะไร เสียใจจริง ๆ นะ ทั้ง ๆ ที่ได้โอกาสขนาดนั้นแต่พี่ปล่อยน้องไปง่ายมาก ๆ ทำไมไม่ไปถามคุณภาคีแต่แรก ทำไมถึงเลือกไล่น้องไปก่อน
แล้วก็เรื่องคุณธเนศ เราเพิ่งมาเอะใจ เพราะคุณธเนศไม่ยอมบอกว่ารักคุณแม่น้อง แถมประกอบกับหลาย ๆ อย่าง ทั้งที่คุณธเนศบอกน้องตาสวยเหมือนคุณพ่อจริง ๆ ของน้อง รับน้องมาอยู่นอกจากเพราะตัวน้องเองแล้วก็มีเหตุผลมากกว่านั้น ไหนจะที่คุณธเนศทำเรื่องเลวร้ายนั่นกับน้องอีก หรือว่าคนที่คุณธเนศรักคือคุณพ่อน้องเหรอ...? หรือเรามั่วไปเองนะ โอ่ยย
-
ร้องไห้อีกแล้ว นอนอ่านแบบเป่าปี่มากี่ตอนกันแล้วนะ น้ำหูน้ำตาเปียกปอนไปหมด5555555 คุณไรท์ก็อยากเห็นน้องธัญญ์มีความสุขมาก ๆ ใช่มั้ยคะ เพราะฉะนั้นหลังจากนี้ได้โปรดเมตตารีดตาดำ ๆ (และบวม ๆ) คนนี้ ให้น้องธัญญ์ได้มีความสุขเยอะ ๆ เลยนะคะ /กอดแขนอ้อนวอน
-
ขออนุเอ็นดูความเนียนกอดคนอ่านตลอดของคุณไรท์ได้มั้ยคะ มาค่ะ จะรัดคุณไรท์เป็นงูเหลือมกันเลยทีเดียว55555 (น่าอัว...) แล้วส่วนน้องธัญญ์ปลดล็อกตัวได้แล้วนะคนเก่งของพี่ มันเป็นแบบที่พี่ภูบอกจริง ๆ น้องไม่ได้ฆ่าใคร แต่เขาเลือกให้น้องได้มีชีวิตต่อแล้วจริง ๆ อย่าโทษตัวเอง แล้วก็อย่าคิดว่าตัวเองสกปรกอีกเลยนะ แล้วก็หลังจากนี้ช่วยมีความสุขให้มาก ๆ เลยนะน้องธัญญ์
-
สองงวดสุดท้ายลงติดกันก็เลยได้อ่านรวบไปทีเดียวเลยค่ะ น่ารักมากกกกก หอมหวานชื่นใจกันไปเลยทีเดียว T vT แล้วก็ยังมีซีนแบบว่า /) ////(\ น้องธัญญ์ของพี่ยั่วพี่ลุงตาใสมากลูก ถ้าหัวใจวายไปจะทำยังง้าย5555555 นอกจากนี้ก็มีพี่ภาคีอีก พอกลายมาเป็นแบบนี้ที่เรียกกันว่าพี่น้องได้เต็มปากแล้วดีมาก ๆ เลย จังหวะพี่น้องเค้ากอดกันคือน่ารักม้ากกก t—-t น้องธัญญ์เรานี่เคมีดีจริง ๆ //แค่ก ก กกๆ (โดนพี่ภูมองแรง) ส่วนคุณธเนศนี่ก็คงเป็นทางลงที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนแล้วมั้ยนะ แต่ก็แอบสะเทือนใจกับพินัยกรรมที่เค้าทำไว้หน่อย ๆ แบบว่าก็เตรียมพร้อมไว้มากจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ดูยังไม่ใช่วัยที่จะต้องคิดอะไรแบบนี้เลย แต่พินัยกรรมที่ทำไว้สำหรับเราเราว่าดีมากเลยที่เป็นแบบนั้น น้องธัญญ์เองก็คงต้องการแบบนั้นเหมือนกัน แล้วก็ที่ประทับใจมาก ๆ กับตอนสุดท้ายคือฉากให้แหวน จริง ๆ ก็รู้แหละว่าพี่ภูกับน้องรักกัน แต่ว่าการให้แหวนมันก็เป็นกิมมิคอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่ารักมากจริง ๆ สำหรับเรา ชอบมาก ชอบอะไรไม่รู้ค่ะอธิบายไม่ถูก แง T_______T (แต่ก็เกือบโดนน้องภูมิตัดหน้าแล้วนะคะคุณพ่อ...555555)
แล้วก็สุดท้าย (จริง ๆ ก็ยังไม่ใช่ท้ายสุด) แต่ก็อยากพูดตอนนี้เลยเพราะเหมือนเป็นตอนจบแบบ officially 55555 ขอบคุณคุณไรท์มากเลยนะคะสำหรับงานเขียนเรื่องนี้ ครบรสมาก ๆ ได้อะไรหลาย ๆ อย่างเลย ชอบนายเอกไทป์น้องธัญญ์มาก ไทป์ที่เหมือนแงวดำตาเปงเม็ดลำไย ตาใส ซึน ๆ แต่ขี้อ้อนบวกกับพระเอกไทป์ลุงคือน่ารักมาก ๆ ตอนสุขตอนเขินก็สุด ๆ ตอนร้องไห้ก็คือเป่าปี่เลยจริง ๆ กับสิ่งที่น้องธัญญ์เผชิญมา ไม่รู้จะอธิบายยังไง ไม่รู้ว่าคุณไรท์จะได้มาอ่านมั้ยด้วย เพราะแต่งจบไปตั้งนานแล้ว ส่วนทางเราไปอยู่ไหนมาไม่รู้เพิ่งมาเจอค่ะ T vT แหะ แต่อยากขอบคุณจริง ๅ นะคะที่ทำให้มีวันดี ๆ อีกวันกับงานเขียนของคุณไรท์ ถ้ามีโอกาสก็จะตามไปติดตามผลงานอื่น ๆ อีกแน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ <3
ปล. เป็นนักหัดเม้นในเล้ามือใหม่ ถ้าผิดพลาดอะไรไปต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ ;—-;
-
เป็นอีกตอนที่ประทับใจมาก ๆ แต่ก็เศร้ากินใจมาก ๆ เช่นกัน ทำให้เข้าใจทุกอย่างได้อย่างหมดจดเลยจริง ๆ คุณพ่อน้องธัญญ์น่ารักมากแบบมาก ๆ จริง ๆ เหมือนเข้ามาเป็นแสงสว่างให้คุณธเนศโดยแท้จริง แต่ว่าคุณพ่อน้องธัญญ์ก็เปราะบางและก็ต้องผ่านอะไรมามากเช่นกัน เอาจริง ๆ แล้ว เราก็แอบรู้สึกว่ามันโหดร้ายและก็ไม่แปลกใจที่มันจะกลายเป็นแผลเหวอะหวะในใจคุณธเนศตลอดมา การที่คุณธัญจากไปแบบนั้นมันฉุกละหุกมากสำหรับเรา แล้วก็จากไปทั้ง ๆ ที่กำลังอยู่ด้วยกัน แค่คลาดสายตากันแปบเดียวจริง ๆ จากกันทั้ง ๆ ที่รักกันมาก ๆ แบบมากจริง ๆ เล่นเอาทางเราเสียน้ำตากับเรื่องนี้จนวินาทีสุดท้ายเลยค่ะ โอ่ย5555555 เอาจริง ๆ จะบอกว่าชอบตอน 30.5 มากเลยค่ะ มันไม่ใช่ตอนที่ฟีลกู๊ดเลยนะคะ ไม่ใช่เลย แต่แค่เหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่างกับความรักของคุณธเนศ (ชอบตอนคุณธเนศเป็นพี่เจนของคุณธัญมาก ๆ) กับคุณธัญ ถ้าไม่นับตอนจบที่เป็นโศกนาฏกรรมที่แสนเศร้า ที่ผ่านมามันก็เหมือนจะดีมากจริง ๆ
เพราะฉะนั้นพอได้อ่านตอนนี้ไปก็เหมือนจะเข้าใจคุณธเนศมากขึ้น ซึ่งเอาจริง ๆ คุณธเนศเหมือนจะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเลย ถ้าไม่เลือกทำแบบนั้นกับน้องธัญญ์ (ซึ่งจริง ๆ แล้วเหมือนคุณธเนศจะมีอาการป่วยทางจิตใจร่วมด้วยมั้ยนะ) แต่ก็ยืนยันเหมือนเดิมนะว่าสิ่งที่คุณธเนศเจอมามันก็หักล้างกับสิ่งที่ทำไว้กับน้องไม่ได้จริง ๆ เพราะน้องธัญญ์เหมือนกลายเป็นเหยื่อของเรื่องที่เกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่น้องบริสุทธิ์มาก ๆ ไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลย แต่ก็นั่นแหละค่ะ มันผ่านไปแล้วหลังจากนี้ก็ได้แต่หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกันมาก ๆ เลย รวมถึงคุณธเนศด้วยเหมือนกัน เพราะจังหวะสุดท้ายที่คุณธเนศจะจากไปแล้วเห็นคุณธัญช็อตนั้นคืออิมแพคในใจเรามาก ๆ ค่ะ เรียกน้ำตาเราได้สุด ๆ
-
นอกจากน้องที่บำรุงพิลุงจนหล่อขึ้นอย่างมีนัยสำคัญแล้ว พิลุงเองก็หื่นกับน้องขึ้นอย่างมีนัยสำคัญเหมือนกันนะคะ5555555 แล้วก็เอ็นดูความหึงของน้องธัญญ์จัง หึงแต่ก็ยังคีพคาแรกเตอร์หน้าตายอยู่ดีนะคนเรา โธ่ แล้วอีกอย่างนึงที่เพิ่งค้นพบว่าเอ็นดูมาก ๆ ในตัวน้องธัญญ์คือความชอบพึมพำกับตัวเองเนี่ยแหละค่ะ มันเป็นเอ็นดูมาก ๆ แบบถามเองตอบเองประมาณนึง55555555
-
ไม่น่ามีตอนดีเฟนให้ abuser เลยค่ะ
-
รักมากครับเรื่องนี้
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ประทับใจเหมือนเดิม :กอด1: :pig4:
-
เราเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ไม่รู้ว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง
เห็นผ่านตาหลายรอบมาก
คิดว่าตัวเองอ่านไปแล้ว ทั้งที่ยังไม่เคยอ่าน
เนื้อเรื่องสนุกๆมากเลยค่ะ
ตอนพิเศษน่ารักดีค่ะ