┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดพิเศษ Christmas
เป๊กมายืนรีรออยู่หน้าร้านตั้งแต่ก่อนลูกพี่ถึงเวลาเปลี่ยนกะตั้งเกือบชั่วโมง เห็นวันนี้บอกอยู่แทนเพื่อนร่วมงานถึงแค่หนึ่งทุ่ม ทว่าลูกพี่คนใจดำเห็นเขานานแล้วกลับมองผ่านไปเหมือนมองทะลุอากาศธาตุ แม้จะมีเหตุให้ต้องหันมาทางนี้เป็นครั้งคราว ก็ยังคงตีหน้านิ่งสนิทประหนึ่งรูปปั้นหิน
เด็กหนุ่มเผลอทำหน้าบูด บ่นงุบงิบไปด้วยทั้งปากยื่นปากยาว ลูกพี่นะลูกพี่ นานทียังเห็นโปรยยิ้มให้ลูกค้าบ้าง แล้วดูตอนปรายตามาทางนี้เข้าเถอะ อย่างน้อยเจอคนรู้จักมักคุ้น ห้องพักก็อยู่ติดกันแท้ ๆ ควรแสดงสีหน้าท่าทางให้รู้กันสักหน่อย แต่ระดับนี้ หากไม่เรียกว่าเฉยสนิทจริง ๆ ก็ต้องเรียกว่าสายตามีปัญหาแล้ว มองมาแต่ไม่เห็นเขายืนหัวโด่โบกไม้โบกมืออยู่อีกฟากของกระจกใส ปล่อยให้หน้าม้านเหมือนคนบ้าจนต้องลดมือลงเหนียม ๆ หันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้เด็กหัวเกรียนตัวกระจิ๋วที่เดินผ่านแล้วถึงกับหยุดเดินเพื่อหัวเราะคิกคัก
ใครใช้ให้มีลูกพี่อินดี้ เป๊กกลับหลังหันอย่างจนใจ แต่ยังไม่ยอมเดินไปไหน ตัดสินใจย่อตัวลงนั่งเฝ้าแถวบันไดเตี้ย ๆ ใกล้ประตูทางเข้าออก เผื่อลูกพี่ตั้งใจย่องหนีจะได้ตะครุบตัวไว้ทัน
ช่วยไม่ได้ คืนนี้คริสต์มาส เทศกาลเฮฮาปาร์ตี้ของผู้คนแท้ ๆ แต่ตัวเขาซึ่งไร้ญาติขาดมิตร แถมเพื่อนฝูงที่เคยสำมะเลเทเมาด้วยกันก็ขาดการติดต่อจนหายหน้ากันไปหมดแล้ว ให้นอนแกร่วจินตนาการถึงงานฉลองของชาวโลกอยู่ในอพาร์ตเมนต์รูหนูเห็นทีจะเฉาตาย จะโทษใครถ้าไม่ใช่ลูกพี่ธัญญ์ ที่หลังจากใช้หนี้ก้อนโตให้เขาเรียบร้อย (และเคยโดยอัดน่วมแทนเขาอีกต่างหาก) จนเขาปลดแอกตัวเองได้ ก็ไม่รู้ใช้ไสยศาสตร์อะไรดลจิตดลใจให้เขาลด ละ เลิกทำตัวเสเพลได้เด็ดขาดในที่สุด ถึงขั้นตั้งต้นชีวิตใหม่ หาอาชีพสุจริตทำ หันหลังจากแก๊งเพื่อนอันธพาลที่เคยคบ โดนตอแยอย่างไรก็กัดฟันไม่ไปวอแวด้วยอีก
แล้วอย่างไรล่ะ สุดท้ายกลายเป็นเด็กดี นอกจากไร้ญาติขาดมิตรอยู่ลำพังในเมืองกรุงแล้ว เพื่อนฝูงหน้าเดิม ๆ ตอนนี้เรียกว่าหายเกลี้ยง เหลือแต่ลูกพี่เป็นที่พึ่งพิงทางใจ—แม้ดูเหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยเต็มใจให้พึ่งเท่าไร แต่คืนนี้ไม่ว่าจะโดนปฏิเสธแบบไหนต้องลากตัวไปเที่ยวเล่นด้วยกันให้ได้
จำได้ว่าลูกพี่บอกจะอยู่กะนี้ให้เพื่อนถึงหนึ่งทุ่ม แต่กว่าเจ้าตัวจะเดินออกมาจริง ๆ ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว ไม่รู้เห็นเขารอจึงจงใจโอ้เอ้หรือเปล่า เท่าที่คบกันมาสักระยะหนึ่ง รู้สึกได้ว่าฝ่ายนั้นออกจะซาดิสม์อยู่ไม่น้อย
ตั้งตารออยู่เป็นนานสองนาน ถึงเวลาเลิกงานจริง เขายังไม่ทันได้อ้าปากทักทาย ลูกพี่ธัญญ์ก็เดินตัวปลิวผ่านหน้าไปเหมือนเดินผ่านถังขยะหน้าร้านสะดวกซื้อ
“ลูกพี่!” เขารีบร้องเรียก วิ่งทั่ก ๆ ไปหา เขย่งตัวกอดคออีกฝ่ายหมับอย่างถือวิสาสะ เพราะรู้ว่าธัญญ์ไม่หันกลับมาแหง ไม่รีบบุกคงโดนทิ้งกันดื้อ ๆ นี่ละ “โห ผมอุตส่าห์รอตั้งนาน”
สายตาบอกชัดแบบไม่ต้องเอ่ยปากเลย ว่า ‘ก็ไม่ได้บอกให้รอสักหน่อยนี่’
“ปะ ไปเที่ยวกัน”
พอจบประโยคนั้น ก็ถูกธัญญ์จู่โจมด้วยสายตาอีกหน
“วันนี้คริสต์มาสเลยนะเว้ย!” เขาร้องเสียงดัง “ใจคอพี่จะตรงกลับบ้านเลยงี้ ลำพังพี่ทำหน้าหดหู่เบื่อโลกอย่างเดียวก็แย่แล้ว วันที่คนอื่นเขาฉลองดันทำตัวหดหู่กว่าเดิมอีก ซานต้าจะต้องร้องไห้แหง”
“ช่างซานต้าสิ” ธัญญ์ตอบเบา ๆ
“โห คนเรา”
“เขาเป็นญาตินายหรือไง”
“...ก็ไม่..” เป๊กหน้าหงอย
“เป็นคริสต์รึก็เปล่า”
“อ่า..รู้ได้ไง ผมอาจจะเป็นก็ได้” เป๊กงึมงำไม่เต็มปาก จะว่ากันตามข้อมูลในบัตรประชาชน เขาก็เป็นชาวพุทธนั่นละ แม้จะทำตัวไม่สมเป็นพุทธศาสนิกชนเท่าไร
“อยากฉลองนัก งั้นลองบอกความสำคัญของคริสต์มาสมาซิ” คราวนี้ลูกพี่ใส่ไม่ยั้ง “ต้นกำเนิดเป็นยังไง ทำไมเขาถึงฉลอง ใครสร้าง ใครเกิด—” อีกฝ่ายพูดถึงตรงนั้น แต่แล้วกลับชะงัก หันไปปิดปากนิ่งสนิทดังเดิม
เป๊กถอนใจเหี่ยว ๆ “ใครเกิดก็ช่างเหอะ พี่ก็รู้ผมเรียนมาน้อย จะให้รู้อะไรเยอะแยะวะ”
ธัญญ์เงียบ เห็นแต่ว่าเบนสายตาไปทางอื่น ระหว่างพวกเขาเดินผ่านร้านรวงที่ประดับประดาด้วยไฟหลากสี มีต้นคริสต์มาสน้อยใหญ่วางเรียงรายอยู่ตลอดทาง มีเพลงคริสต์มาสที่ฟังไม่ออก แต่ก็เหมาะกับบรรยากาศรื่นเริงเป็นบ้า
เด็กหนุ่มตาละห้อย เห็นต้นเขียว ๆ แดง ๆ สูงใหญ่ที่มีดาวสีทองอยู่บนยอดก็ได้แต่มองตามแทบเหลียวหลัง แต่มือยังเกาะกับคอและไหล่อีกฝ่ายไว้แน่นเหมือนกลัวถูกสลัดได้สำเร็จ
“สมัยผมอยู่บ้านนอก เห็นพวกเด็กโรงเรียนคริสต์ดี๊ด๊าอย่างกับอะไรดี มีจับฉลาก มีร้องเพลง เล่นเกม หอบของขวัญกลับบ้านเป็นกอง ผมเรียนแต่โรงเรียนวัด ก็อยากเล่นบ้างอะไรบ้าง”
ได้ยินเสียงธัญญ์ถอนใจเบา ๆ คั่นจังหวะ เป๊กได้แต่ถอนใจตามอีกทอดเหมือนเป็นโรคติดต่อ
“ไปร่อนกันเหอะ คริสต์มาสนี่ใครเกิดก็ช่างมะ สมมติว่าเป็นวันเกิดลูกพี่เองก็ได้เอ้า”
เงียบกันไปนาน กว่าธัญญ์จะพึมพำเสียงแผ่ว
“..ทำรู้ดี”
เสียงดนตรีในบริเวณนั้นกลบเสียงคนพูดไปเกือบหมด เขาได้ยินไม่ชัด จึงเอียงหูเข้าไปฟังใกล้ ๆ
“ว่าไงนะ?”
“โตป่านนี้แล้ว” ฝ่ายนั้นเอ่ยดังกว่าเก่า แข่งกับเสียงจอแจรอบตัวจนเกือบเป็นตะโกน ฟังดูเหมือนไม่ใช่ถ้อยคำเดิม แต่ก็ช่างเถอะ “ดูทำหน้าซื่อบื้อ” ยังมีเหน็บปิดท้ายอีก
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองอย่างพยายามสำรวจ ไม่แน่ใจว่าไอ้หน้าซื่อบื้อนี่คือเขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่ใต้แสงไฟที่อาบใบหน้าด้านหนึ่งของลูกพี่ธัญญ์ เป๊กคล้ายเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ วาดบนริมฝีปาก ดวงตาสีดำสนิทสะท้อนแสงไฟยามค่ำคืน ดูกึ่งเศร้ากึ่งอ่อนใจ
“โหย หายดุแล้วเรอะ”
ธัญญ์ไม่เถียง ยักไหล่ครั้งหนึ่งแล้วเบือนหน้าไปทางอื่นอีกหน
พวกเขาเดินผ่านป้ายรถเมล์ที่มักใช้เป็นเส้นทางกลับประจำ ทว่าครั้งนี้แทนที่จะหยุดรอรถอย่างเคย ธัญญ์กลับเดินเลยออกไปอีก มุ่งหน้าไปยังย่านการค้าซึ่งกำลังคึกคักยิ่งกว่าฝั่งที่พวกเขาเพิ่งเดินจากมา
“เอ๋?” เป๊กเลิกคิ้ว หันไปมองคนข้างกาย เห็นยังทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาก็ผิวปากหวือเป็นเชิงล้อเลียน “นั่นแน่! ตัวเองก็อยากเที่ยวใช่ไหมล่ะ ทำอิดออด ที่แท้ก็ไม่กลับบ้านกลับช่องเหมือนกัน”
หลังจากนั้นยังพล่ามต่อน้ำท่วมทุ่ง “ยอมรับเหอะ ช่วงเทศกาลอย่างนี้ อยู่คนเดียวมันเหงาจะตาย ไหน ๆ ลูกพี่ก็หาสาวควงไปเที่ยวเล่นด้วยไม่ได้ทั้งที ผมจะยอมอยู่เป็นโสดเที่ยวเป็นเพื่อนเองก็ได้ เห็นแก่ที่เคยช่วยผมไว้หรอกนะ”
ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเข้าตัวพิกล ทว่าอารมณ์ดีใจมีมากกว่า ล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือตกรุ่นที่ซื้อมามือสอง แต่ยังอุตส่าห์มีกล้องพอเข้าท่า จับชูขึ้นสูงแล้วตั้งท่าจะเซลฟี่
“ยิ้มเร้ว!” เขาคะยั้นคะยอ เอาไหล่กระแทกอีกฝ่ายที่ทำหน้าเนือยแบบผิดกาลเทศะ “หน้าบูดเป็นตูดลิงมันไม่คูลเว้ย!”
ความพยายามล้มเหลว จนเป๊กตัดสินใจว่าช่างเถอะ หน้าอย่างนั้นก็สมเป็นลูกพี่ดีอยู่แล้ว แถมเถียงไม่ออกอีกว่าต่อให้ไม่ยิ้มก็หล่ออยู่ดี ไม่สิ...ทำแอ๊บขรึม พูดน้อย กล้ามเนื้อหน้าอัมพาต เลยยิ่งดูลึกลับแบบที่พวกผู้หญิงชอบต่างหาก นับว่าเกิดมาหล่อเสียของโดยแท้ ลองเขาได้หนังหน้าแบบนี้หน่อยไม่ได้ ขี้คร้านจะมีสาว ๆ วิ่งมาต่อคิวขอซบอก
ยิ้มเคลิ้มให้กับจินตนาการสุดขอบฟ้าของตัวเองพลางกดถ่ายรูปเสียงดังแชะ ติดฉากหลังเป็นร้านรวงช่วงเทศกาล ได้บรรยากาศครึกครื้น สาแก่ใจแล้วค่อยเอามาเปิดไล่ดูคร่าว ๆ กระตุกแขนคนร่วมเฟรมให้ก้มหน้าลงมาดูด้วยกัน
“เฮ้ย อันนี้ติดซานตี้ด้านหลังด้วยอะ กำลังยิ้มพอดีเลย น่าร้าก! ลูกพี่ดู ๆ!”
อาจเพราะทนความเซ้าซี้ไม่ไหว สุดท้ายอีกฝ่ายก็ก้มลงมองตามอย่างเสียมิได้ คิดว่าเดี๋ยวคงกลับไปทำหน้าเหม็นเบื่อ มองเหม่อไปทางอื่นเหมือนเก่า ทว่าหลังจากมองอยู่ได้สองสามวินาที ลูกพี่กลับยิ่งก้มหน้าลงมามากกว่าเดิม มองเป๋งบนหน้าจออย่างกับแมวกำลังจ้องเหยื่อ
“อะไร” เป๊กยิ้มกรุ้มกริ่ม “เอานิ้วแตะให้รูปซานตี้สาวสวยขยายขึ้นบนจอ “พี่ชอบแบบนี้หรอกเหรอ สวยอึ๋มดูม ๆ”
ลูกพี่ธัญญ์เอื้อมมาตกมือถือเขาไปหน้าตาเฉย ไหลลื่นไม่มีสะดุด สกิลอย่างโจรแท้ ๆ ได้ไปแล้วก็ขยายภาพขึ้นอีก จากนั้นเลื่อนภาพไปทางด้านข้างจนสาวงามเกือบตกขอบจอ
เขาเลิกคิ้ว ชะเง้อมองตามอย่างไม่เข้าใจ
ภาพอีกฝั่งนั้นมีผู้คนเป็นฉากหลัง ทั้งเด็กวัยรุ่น ทั้งหนุ่มสาวที่ดูน่าจะเป็นคู่รัก ลุงป้าวัยดึก กระทั่งผู้ชายวัยทำงานจูงเด็กซึ่งเหมือนจะเป็นลูก กำลังพากันชี้มือชี้ไม้อยู่หน้าร้านอาหารที่มีซานต้ากับฝูงกวางและกองของขวัญประดับหน้าร้าน
“สนคนอื่นเรอะ?” เป๊กพึมพำเป็นเชิงถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบ
ขณะที่เขากำลังงง ลูกพี่ธัญญ์กลับหลังหันทันที ส่งมือถือคืนให้เขาปุบปับจนเกือบรับไม่ทัน หล่นแตกไปจะให้อีกฝ่ายซื้อรุ่นใหม่ชดใช้ให้รู้แล้วรู้รอด ยังไม่ทันได้บ่น ลูกพี่คนอินดี้ก็เดินจ้ำ ๆ ไปทางร้านอาหารที่มีฝูงกวางของซานต้ายื่นหน้าต้อนรับให้สลอน
“ไปไหนน่ะ?”
“กินข้าว” ยังอุตส่าห์เมตตาช่วยตอบ
“ร้านนั้นเหรอ”
“อือ”
เขารีบแจ้นตามจนทัน กระซิบข้างหูแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ขณะรีบสาวเท้าไม่ให้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง “เอาจริงดิ มันดูแพงนะลูกพี่ มีตังค์เรอะ”
“งั้นนายก็กลับไป”
“ไล่กันซะงั้นอะ”
เป๊กชะงักขา ยืนรีรออยู่อึดใจหนึ่ง ขณะฝ่ายนั้นทิ้งห่างออกไปทุกที กำลังจะเดินเข้าร้านไปแล้ว
ถึงร้านจะดูหรู ราคาท่าทางจะแพงไม่ใช่น้อย แต่มีลูกพี่อยู่ด้วย ถ้ากล้าเดินเข้าร้านดุ่ม ๆ ไปอย่างนั้นก็คงมีเงินพออยู่ เขาเองไปนั่งอีกคน ไม่สั่งอะไรเยอะแยะเกินตัวก็ไม่น่าเป็นอะไร หรือต่อให้ลูกพี่เงินไม่พอจ่าย อย่างน้อยเขาอาจไปช่วยล้างจานตอบแทนบุญคุณคนคนนั้นที่เคยช่วยเขาไว้หลายครั้ง
หรือไม่อย่างนั้น ลูกพี่อาจจะใช้ความสามารถโจร แฮ้บกระเป๋าสตางค์ใครสักคนในร้านนั่นมาจ่ายเป็นค่าอาหารก็ยังได้อีก...
เอาเหอะ! ฝ่ายนั้นคงคิดอะไรไว้ในหัวบ้างละน่า
เป๊กกลอกตา ตัดสินใจวิ่งตามเข้าร้านไปติด ๆ
เพื่อจะพบว่าลูกพี่ธัญญ์ ที่จริงแล้วเหมือนไม่ได้คิดอะไรไว้ในหัวเลยนี่หว่า!
พอหาที่นั่งตรงมุมหนึ่งได้ หลับหูหลับตาสั่งอาหารเหมือนแค่สั่งมาส่ง ๆ ไปอย่างนั้นเอง ไม่มีถามเขาสักคำว่าอยากกินอะไรก็ส่งเมนูคืนพนักงานหนุ่มในชุดซานต้าที่ยืนยิ้มแฉ่งรับแขก จากนั้นนั่งทอดสายตาไปยังอีกฝั่งของร้านไม่พูดไม่จา
เมื่อเหลียวหลังมองตามทิศทางของคนที่นั่งตรงกันข้าม ก็พบว่ามีโต๊ะหนึ่งที่อยู่สุดปลายสายตาตรงนั้น ลูกค้าเป็นผู้ชายวัยทำงานหนึ่งคน กับเด็กชายอีกหนึ่งคน ดูแล้วน่าจะเป็นลูกชาย ทั้งสองกำลังพูดคุยกันท่าทางสนุกสนาน บนโต๊ะมีของเล่นวางอยู่ข้างกล่องของขวัญที่เพิ่งถูกแกะออก
นอกนั้นก็ไม่เห็นมีใคร
เป๊กหันกลับมามองผู้ร่วมโต๊ะตัวเองอีกครั้ง ให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้คะเนทิศทางจากสายตาอีกฝ่ายผิดพลาดไป
เหลียวมองอีกหน ก็ยังเป็นตำแหน่งเดิม พ่อลูกที่ไม่มีอะไรน่าสนใจคู่นั้น
“ลูกพี่” เป๊กกระซิบกระซาบ “จ้องขนาดนี้ กะจะล้วง’เป๋าตังค์เขาเรอะ”
ธัญญ์ชะงัก เบนสายตากลับมามองเขา นิ่งอยู่อย่างนั้นอีกพักใหญ่เหมือนกำลังชั่งใจ
ครู่หนึ่งก็ปฏิเสธเบา ๆ
“เปล่า”
สายตาเหม่อ ๆ แล้วยังทำหน้าเหมือนจมอยู่ในห้วงความคิดตัวเองแบบกู่ไม่กลับ ท่าทางลูกพี่เขาอาการหนักแล้ว
“ล้วงกระเป๋างั้นหรือ?”
ไม่คาดว่าจะได้ยินคำถาม แต่เมื่อเป๊กเงยหน้าขึ้นจากแก้วน้ำขึ้นมองคนพูด ก็พบว่าเจ้าตัวไม่ได้กำลังพูดกับเขา แต่เหมือนเอ่ยกับตัวเองมากกว่า
“ไม่เคยคิดมาก่อนเลย”
“จ้ะ ๆ เชื่อแล้ว” เป๊กประชดประชัน ต่อให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดด้วยก็เถอะ ยังยืนยันความคิดตัวเองว่าผู้ชายคนนี้หล่อเสียของจริง ๆ จะเรียกว่าอินดี้หรือบ้าก็ชักไม่ค่อยแน่ใจแล้ว
“ขอบใจ”
ทำเหมือนเขายังงงไม่พอ มีหันมาขอบอกขอบใจแบบไร้ที่มาที่ไปเสียด้วย
“ไม่เป็นไร ๆ” แต่เป๊กก็ยังหัวเราะหึ รับสมอ้างหน้าตาเฉย โบกมือไปมาอย่างสำคัญตัว “เราคนกันเอง”
พนักงานหนุ่มน้อยคนเดิมทยอยยกอาหารมาเสิร์ฟ กระตือรือร้นและช่างเอาใจใส่ คอยเติมน้ำเติมท่าไม่ได้ขาดจนถ้าเขามีเงินหนาหน่อยก็อยากจะทิปให้หนัก ๆ บางทีก็แปะมือกันมาเปลี่ยนตัวกับไอ้หนุ่มพนักงานหน้าง่วงอีกคนที่ท่าทางซี้กันไม่น้อย เห็นมีลอบโอบเอวแตะไหล่กันอยู่แว้บ ๆ
อาหารแต่ละจานหน้าตาหรูหราจนต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก ทั้งในแง่ความน่ากินและความกลัวจะไม่มีปัญญาจ่าย มองจานที เงยหน้าทำตาปริบ ๆ มองคนสั่งทีแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มื้อนี้เห็นทีอาจจะต้องไปนั่งล้างจานหรือไม่ก็ฉกกระเป๋าคนแถวนี้มาจ่ายค่าอาหารเข้าจริง ๆ
แต่แน่นอน คนต้นเรื่องยังนั่งไม่สนใจโลกต่อไป กินอาหารแทบนับคำได้ สายตาคอยเหลือบมองสองพ่อลูกคู่นั้นเป็นระยะ จนเป๊กมั่นใจแน่แล้วว่าคุณพ่อท่าทางทึ่ม ๆ นั่นต้องตกเป็นเหยื่อลูกพี่เขาแน่นอน
แล้วยังมีหน้ามาสั่งให้เขาเลิกลักเล็กขโมยน้อยอีกนะ ตัวเองจ้องจะตกกระเป๋าคนอื่นอยู่แท้ ๆ เป๊กอดไม่ได้จะค่อนขอดอยู่ในใจ
ทว่าสุดท้ายแล้ว เขาก็ตัดใจโยนเรื่องจะเอาเงินที่ไหนจ่ายทิ้งจากหัวไปก่อน ไหน ๆ สั่งอาหารมาแล้ว จะให้นั่งเขี่ยเล่นจนเย็นชืดเหมือนลูกพี่ก็ใช่ที่ เสียของหมด จึงรีบสวาปามอย่างรวดเร็ว อร่อยจนน้ำตาแทบไหล จำไม่ได้ว่าเคยกินอาหารดี ๆ ครั้งสุดท้ายนี่มันนานเท่าไรแล้ว ไหนจะเพลงคริสต์มาสที่เปิดคลออยู่นี่อีก อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศกำลังเย็นสบาย มองไปข้างนอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่เห็นแสงไฟวิบวับและฝูงชนขวักไขว่ บรรยากาศดีขนาดนี้ควรรีบซึมซับไว้ก่อนโดนทางร้านเรียกตำรวจมาหิ้วตัวตอนบอกว่าไม่มีเงินจ่าย
ครู่หนึ่ง พนักงานหนุ่มในชุดซานตาคลอสคู่เดิมก็เดินยิ้มแฉ่งถือกล่องใบใหญ่ให้ลูกค้าจับฉลากไปทีละโต๊ะ บอกว่าเป็นโปรโมชั่นพิเศษช่วงเทศกาล
เป๊กมองตามตาลุกวาว จ้องจนตาแทบไม่กะพริบ รอลุ้นว่าเมื่อไรจะมาถึงโต๊ะตัวเอง เงี่ยหูฟังว่าแต่ละโต๊ะได้รางวัลอะไรบ้าง ตั้งอกตั้งใจฟังจนรู้กระทั่งชื่อพนักงานสองคนนั้นที่เรียกกันเองแล้ว เจ้าคนผมน้ำตาลที่ยิ้มแฉ่งได้ตลอดเวลานั่นชื่อปิ่นหยก ส่วนไอ้หนุ่มหน้าง่วงอีกคน ได้ยินถูกเรียกว่าอาทิตย์
เป๊กถึงกับหลุดหัวเราะ เป็นอาทิตย์ที่หน้าง่วงมาก ส่วนอีกคนก็กระฉับกระเฉงมาก น่าจับคู่หูนั่นบวกกันแล้วหารครึ่ง
ครู่ใหญ่ผ่านไป เวลาที่รอคอยก็มาถึง เป๊กล้วงมือเข้าไปในกล่องด้วยใจลุ้นระทึก นึกถึงสมัยก่อนที่ได้แต่มองเจ้าเด็กโรงเรียนคริสต์หิ้วของขวัญกลับบ้าน ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เล่นกับเขาบ้าง ต่อให้อายุอานามจะเลยวัยไปหน่อย
“กล่องดินสอลายเจ้าหญิงดิสนีย์ครับคุณลูกค้า!” ไอ้หนุ่มที่ชื่ออย่างกับผู้หญิงนั่นประกาศเสียลั่น ได้ยินโต๊ะข้าง ๆ ถึงกับหัวเราะคิก ส่วนลูกพี่ธัญญ์ก้มลงไปทางด้านข้างเล็กน้อย ไม่ส่งเสียงใด แต่พนันได้เลยว่าต้องหันไปแอบหัวเราะเขาอยู่แหงแซะ
“หยุดขำนะเว้ย”
อีกฝ่ายเงยขึ้นมานิ่ง ๆ ปลายจมูกเป็นสีแดงจาง ทำเหมือนไม่เข้าใจเรื่องที่เขาพูด ทั้งที่เมื่อกี้ตัวเองต้องหันไปแอบขำแหง ๆ
“เชิญคุณลูกค้าอีกท่านครับ”
ไอ้หนุ่มหัวน้ำตาลก็ยังยิ้มแย้มจนชักจะน่าหมั่นไส้ หันไปหาลูกพี่ธัญญ์พลางยืนกล่องให้จับ
ปรากฏว่าผลออกมาเป็นชุดถ้วยชามชุดใหญ่จัดเรียงไว้สวยงามในกล่องหรู ดูดีกว่าที่เขาจับฉลากได้เป็นไหน ๆ
“ทำไมโชคดีจังวะ!”
ลูกพี่ธัญญ์เหลือบมองเขานิ่ง ๆ จากนั้นก็เลื่อนของที่เพิ่งได้มาทางเขา
“ให้”
“หา”
“เมอร์รี่คริสต์มาส” เห็นเขาทำท่าตกอกตกใจ เจ้าตัวก็พึมพำเสียงโมโนโทน “แด่เด็กน้อยผู้หิวโหย”
“ลูกพี่แม่ง!”
“อีกใบนะคร้าบ!” ไอ้หนุ่มพนักงานยังไม่เลิก ไม่รู้ร้านจ้างมาเท่าไร รู้สึกถึงพลังงานท่วมท้นล้นเอ่อ ดูท่าทางจ้างร้อยเล่นล้าน พูดต่อหน้าระรื่นไม่มีสะดุด มีอีกคนพยายามยกมือยกไม้เชียร์ด้วยท่าประหลาดอยู่ข้างหลัง “คุณลูกค้าสั่งเมนูพิเศษช่วงเทศกาลของร้าน ได้รับสิทธิจับฉลากอีกหนึ่งครับ!”
โดนพลังความคึกของไอ้หนุ่มพนักงานไปขนาดนั้น ลูกพี่ธัญญ์ผู้แข็งแกร่งก็ยังไม่สะทกสะท้าน กล้ามเนื้อหน้าแทบไม่กระดิกสักแอะ ตอนที่ควานมือลงกล่องไปจับเหมือนจะให้มันจบเรื่องจบราวไป
ตรงข้ามกับคนเชียร์ในชุดซานต้า พอเห็นว่าลูกค้าจับรางวัลอีกชิ้นได้เป็นอะไรก็เผลอทำเสียงว้าวกับตัวเองเบา ๆ แล้วหันมาส่งยิ้มกว้าง “คุณลูกค้าดวงดีมากเลยนะครับ”
คนถูกชมนิ่งสนิท แต่เป๊กนี่หูผึ่ง
“อาทิตย์” เจ้าหนุ่มนั่นหันไปเรียกอีกคนที่ยืนประกบเกือบตลอด “ฝากหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เบอร์หนึ่งมาให้ลูกค้าหน่อย”
ว่าพลางชี้มือไปทางกองของขวัญ มีตุ๊กตาหมีตัวมหึมาที่ไม่ควรใช้คำว่า 'หยิบ' กับมันได้เลย ต้องเรียกว่า 'แบก' ต่างหาก! ไอ้หมียักษ์นั่งจ๋องเด่นสุดอยู่ท่ามกลางกล่องของขวัญน้อยใหญ่ ขนาดรอบพุงสักสองคนโอบเห็นจะได้ บนอกติดกระดาษระบุหมายเลขหนึ่ง
“ตัวนั้นเลยเรอะ!” เป๊กอ้าปากค้าง
“ตัวนั้นเลยครับ!” เสียงเฉลยสดใสสุด ๆ พร้อมขยิบตาไปด้วย
“เดี๋ยวก่อน” คราวนี้ลูกพี่เปิดปากขัดคนอื่นได้บ้างแล้ว
“ครับ?”
“ตุ๊กตาหมีนั่น ผมฝากเก็บไว้ให้สองคนโต๊ะโน้น” ว่าพลางพยักพเยิดไปทางสองพ่อลูกที่ตัวเองนั่งมองมาตลอดตั้งแต่เดินเข้าร้าน
เป๊กที่อ้าปากค้างอยู่แล้ว ยิ่งอ้าปากค้างกว้างกว่าเก่า พอกันกับเจ้าหนุ่มพนักงานเสิร์ฟชื่อปิ่นหยกที่ดูจะงงไม่แพ้กัน
“เอ๋?”
“ไม่ต้องบอกพวกเขาว่าผมเป็นคนจับได้” คนอินดี้ก็ยังพูดต่อแบบไม่สนใครหน้าไหน แล้วยังเสนอวิธีแบบไม่ให้มีพิรุธอีก “จะแกะป้ายเลขหนึ่งที่ตัวหมีออกก่อน แล้วบอกว่าเป็นเบอร์เดียวกับที่พวกเขาจับฉลากได้ก็ได้ ทำยังไงก็ได้ให้เนียน”
ไม่ถึงอึดใจ เจ้าพนักงานเสิร์ฟที่เล่นเกินค่าตัวก็พยักหน้าแบบมืออาชีพ ไม่ถามไถ่เหตุผลให้มากความ เอี้ยวตัวไปซุบซิบกับอีกคนด้านหลังให้เดินไปแกะป้ายบนอกพี่หมีออก จากนั้นหันมายิ้มให้ความมั่นใจกับเจ้าของคำสั่งประหลาด
“ไม่ต้องห่วงครับ ถึงมือแบบแนบเนียนที่สุดแน่นอน”
ลูกพี่ธัญญ์พยักหน้า ส่วนเป๊กเกาหัวแกรก ดูเหมือนทุกคนเข้าใจกันง่ายดายมาก มีแต่เขาที่งงอยู่คนเดียว ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย มองพวกเขาเออออกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ กระทั่งพนักงานหนุ่มสองคนขยับไปยังโต๊ะข้าง ๆ ทำหน้าที่ของตัวเองต่ออย่างไม่ตะขิดตะขวง
ก่อนธัญญ์จะเรียกให้พนักงานอีกคนมาเก็บเงิน
เอาแล้วไง...เอาแล้วไง...เป๊กเหงื่อตก ช่วงเวลาวัดใจมาถึงแล้ว
ทว่าไม่ยักเกิดเหตุการณ์เงินไม่พอจ่ายดังคาด ธัญญ์หยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองขึ้นมา จ่ายด้วยบัตรเครดิต ไม่สนใจสายตาตกตะลึงของเขา
แม่เจ้า! มีบัตรเครดิตด้วยเว้ย! ไม่ใช่ว่าจนเหมือนกันหรอกเรอะ!
จากนั้นหยิบกระเป๋าสตางค์อีกใบที่เป๊กไม่คุ้นตาขึ้นมาเปิด
กระเป๋าคนอื่นนี่หว่า! เมื่อไหร่วะ!?
เป๊กเหลือบมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง เห็นว่าปลอดคนเข้ามาใกล้โต๊ะก็กระซิบถามเสียงต่ำ
“...นั่นของใครอะ”
ลูกพี่ไม่ตอบ แต่สายตาเหลือบไปทางเจ้าพนักงานหนุ่มพลังเกินร้อยนั่นที่ตอนนี้เดินถึงสองโต๊ะถัดจากพวกเขาไปแล้ว
ชัดเลย
“เมื่อไหร่วะ”
“จับฉลาก”
“เชี่ย พี่แม่งโหด จิ๊กของเด็กเสิร์ฟเลยเรอะ”
“ซ้อมมือ”
อีกฝ่ายตอบอะไรไม่เห็นเข้าใจ แล้วยังทำสิ่งที่เป๊กยิ่งดูยิ่งงงเข้าไปอีก
มือหนึ่งเปิดกระเป๋าสตางค์ของพนักงานโชคร้ายนั่นค้างไว้ อีกมือหยิบธนบัตรใบสีเทาจากกระเป๋าตัวเองขึ้นมาสองใบ จากนั้นยัดใส่กระเป๋าที่ลอบขโมยมา
“หือ?”
จากนั้นปิดกระเป๋าเรียบร้อย รอจนหนุ่มพนักงานชื่อเหมือนผู้หญิงนั่นเงยหน้าขึ้นมาค่อยกวักมือเรียก ชูกระเป๋าสตางค์ในมือตัวเองพลางเลิกคิ้วน้อย ๆ เหมือนเป็นเชิงถามว่าใช่ของเธอหรือเปล่า อย่างกับว่าตัวเองเป็นคนเก็บได้ ไม่ใช่ว่าเพิ่งไปตบของเขามาตอนจังหวะชุลมุนช่วงจับฉลาก
ไอ้หนุ่มนั่นทำท่าตกอกตกใจ อ้าปากหวอ รีบแจ้นกลับมาหา ยกมือไหว้ขอบคุณยกใหญ่ ด้วยเข้าใจว่าตัวเองทำกระเป๋าสตางค์หล่นไว้แล้วอีกฝ่ายเก็บได้ ยังไม่ทันเปิดเช็คดูข้าวของข้างใน ลูกพี่ก็ลุกขึ้นยืน เดินนำเขาออกจากร้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เป๊กแปลกใจจนไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว ความงงของเขาเกิดขึ้นหนแล้วหนเล่าเวลาอยู่กับคนคนนี้ จนวันหนึ่งคงงงจนกลายเป็นเรื่องปกติ
แต่ตอนนี้ท้องอิ่มแบบไม่ต้องไปล้างจานใช้หนี้ อากาศดี ได้ชุดจานชามใหม่แทนของเก่าที่ขอบบิ่นหมดแล้ว แสงไฟก็สวยใช้ได้ เรื่องงงนั่นก็ไว้ก่อนแล้วกัน จนกว่าจะชินนั่นละ
ออกมาถึงนอกร้านแล้ว แต่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ยังทำให้มองเห็นทะลุเข้าไปถึงด้านใน
ไอ้หนุ่มพนักงานหน้าแป้นแล้นเปิดกระเป๋าตัวเองดู ครู่หนึ่งก็อ้าปากหวอ ขมวดคิ้วสลับกับเบิกตากว้าง พยายามชะเง้อมองตามหลังพวกเขาที่เดินออกมาอีกทางแล้ว เมื่อไม่เจอก็ทำหน้างงหนักกว่าเก่า ก่อนจะโดนอีกคนลากไปทางอื่นทั้งที่ยังทำหน้าเหวอจนตลก
แน่ละ จู่ ๆ เงินโผล่มาสองพัน ก็น่าตกใจอยู่หรอก เป๊กตบกระเป๋าสตางค์แบนราบของตัวเองปุ ๆ อย่างสะท้อนใจ
ลูกพี่ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าชะงักฝีเท้า ยืนหลบในมุมหนึ่งซึ่งมองเห็นโต๊ะที่สองพ่อลูกคู่เดิมนั่งอยู่ ไม่รู้มีอะไรดึงดูดสายตานักหนา รอกระทั่งพนักงานเจ้าเก่าทั้งสองเดินมาถึงโต๊ะของพวกเขา เล่นละครตามสัญญาได้อย่างแนบเนียน ตุ๊กตาพี่หมีตัวยักษ์ถูกส่งมอบถึงมือสองพ่อลูกที่ทำสีหน้าตื่นเต้น โดยเฉพาะคนลูกที่ดีใจแทบกระโดด เสร็จสิ้นกระบวนความเรียบร้อยแล้ว ตัวเองจึงค่อยออกเดินต่อ
เพลงคริสต์มาสยังดังชัด ก้องกังวานไปทั่วบริเวณ แสงไฟสวยสด ระยิบระยับจนตาพร่า ผู้คนขวักไขว่ รอบกายครึกครื้นสมเป็นช่วงเทศกาลรื่นเริง
แต่ไม่รู้ทำไม แผ่นหลังของคนที่เดินอยู่ข้างหน้าถึงดูเหงา ๆ พิกล
เป๊กเร่งฝีเท้าตามไปจนทัน ยกมือขึ้นกอดคออีกฝ่าย ร้องเรียกเสียงดัง
“ลูกพี่!”
คนข้างกายไม่ตอบความ
เอาเขาศอกกระทุ้งเบา ๆ พลางยื่นกล่องดินสอรูปเจ้าหญิงดิสนีย์ให้
ลูกพี่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
เป๊กส่งรอยยิ้มเผล่พร้อมคำเฉลย
“แลกของขวัญกัน”
อีกฝ่ายมองมันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ทำท่าอ่อนอกอ่อนใจ บนมุมปากคล้ายจะมีรอยยิ้มน้อย ๆ ประดับอยู่ ดูดีจนเห็นว่าสาวที่เพิ่งเดินผ่านไปแอบมองจนเหลียวหลัง
คนหล่อนี่มันดีจังเว้ย! เป๊กตัดพ้อในใจพลางยัดของขวัญชนิดไม่ลงทุนของตัวเองใส่มือผู้รับจำเป็น
“เอ้า รับ ๆ ไปเร็ว ของขวัญคริสต์มาสไง!” เป๊กเร่ง “แล้วพวกเราต้องขอพรด้วยไหม ผมไม่เคยทำอะไรพวกนี้แบบพวกเด็กคริสต์”
“ไร้สาระ” คราวนี้อีกฝ่ายยังมีแก่ใจตอบ “แต่อยากขอก็ขอไป”
เป๊กไม่สนคำค่อนขอดตอนต้น รีบหันไปพูดกับหุ่นซานต้าตัวโตใกล้ ๆ
“ขอให้หล่อ ขอให้รวย ขอให้มีสาวมาติดพันเยอะ ๆ” จบแล้วหันไปสะกิดคนด้านข้าง “พี่ขอมั่งเร็ว”
“อืม” พูดแค่นั้น มองซานต้านิ่ง ๆ ไม่ขยับปากว่าอะไรอีก
“ขอในใจเรอะ!?” เป๊กโวย “ขี้โกงนี่กว่า ผมยังเปิดเผยเลย”
อีกฝ่ายหันมาทางเขา ยังคงไม่ตอบอะไร ครู่หนึ่งก็มองเลยไปด้านหลัง นิ่งไปนานจนเขาต้องหันมองตาม
พ่อลูกคู่เดิมเดินออกจากร้านนั้น มองเห็นอยู่ลิบ ๆ กลางผู้คนขวักไขว่ โดดเด่นเห็นง่ายด้วยพี่หมีตัวโตที่ช่วยกันอุ้มไว้
“เมอร์รี่คริสต์มาส”
ได้ยินเสียงลูกพี่ธัญญ์กระซิบเบา ๆ แต่ไม่รู้ว่าพูดกับใคร...
ลมหนาวพัดมาวูบหนึ่ง และเมื่อหันหลังแล้วออกเดินต่อ ถ้อยคำนั้นก็คล้ายลอยหายไปกับสายลม
Merry Christmas!
สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ! >3< *รวบกอดดด*
ไม่รู้จะตั้งชื่อตอนว่าอะไร เลยเว้นไว้ว่าง ๆ ค่ะ ฮา
สอบเสร็จแล้วค่ะ แฮร่ก เริ่มด้วยตอนพิเศษเบา ๆ ก่อน ฉลองคริสต์มาสนะคะ
อันนี้เป็นเรื่องผ่านมุมมองเป๊ก (แอบเอ็นดูเจ้าเด็กนี่เหมือนกันนะเนี่ย) ช่วงหลังจากที่รู้จักกับธัญญ์ และหลังจากธัญญ์โดนรุมอัดและคุณภูเมศช่วยไว้ แต่ก่อนที่ธัญญ์จะตัดสินใจไปตบกระเป๋าคุณภูเมศค่ะ << ฝีมือเป๊กยุยงโดยไม่รู้ตัวนี่เอง ที่ฉกกระเป๋าปิ่นหยกเพราะจะซ้อมมือไว้ตอนฉกกระเป๋าพระเอกค่ะ ถถถถถ
พี่ธัญญ์นี่เป็นสายป๋าเปย์จริง ๆ ค่ะ เอาจริง ๆ ฮีชอบเปย์คนอื่นมาตั้งแต่เด็กเลย ตั้งแต่ซื้อเสื้อให้พี่อามสมัยเด็ก ซื้อของให้เป๊ก เปย์ปิ่นหยก ซื้อสารพัดสิ่งให้น้องภูมิ (ฮา)
อนึ่ง 25 ธ.ค. วันเกิดธัญญ์ด้วยแหละค่ะ แต่อ้างอิงจากงวด 23.5 ธัญญ์เองก็คงไม่ได้รู้สึกดีกับวันเกิดตัวเองเท่าไหร่ T__T
อสอง ตอนนี้ยังแถมปิ่นหยกกับอาทิตย์ด้วย เป็นช่วงสองคนนี้เรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ถ้าอ่านเรื่องรักติดดินอาจจะพอคุ้น ๆ ว่าสองคนนี้ตอนมหา'ลัย ช่วงเทศกาลทีไร อาทิตย์เกาะแม่ไก่ปิ่นหยกมารับจ็อบตลอด คิดถึงทั้งสองคนจัง
ตอนหน้าอีกไม่นานค่ะ ขอไปอ่านทวนตอนเก่า (เริ่มลืมว่าถึงไหน) กับบิ้วอารมณ์ก่อน จะไม่ดองค่ะ ไม่ดองจริง ๆ
Merry X'mas นะคะ
หัวข้อ: ┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├ งวดพิเศษ 03 - สัตว์กินเนื้อที่กินผักชีได้ หน้า 64 [6/6/60] (อ่าน 470517 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก