หัวข้อ: ๐ เรื่องสั้น..แต่รักยาว ๐ END [26/07/65] 01:34 น.

[BlueCherries]

แฮ่

ยังไม่ลืมกันนะคะ :3

[ToeyTato]

เราชอบอ่ะ สนุกนะ เรารออ่านต่อนะคะ ได้โปรดมาต่อเถอะ

[Chrysan]

แค่สั้นๆ แต่น้ำตาไหลพรากกกกกกกกก
ทุกครั้งที่นัฐเหมือนจะมีความหวังขึ้นมาใหม่ เราก็ลุ้นตาม
แต่ทุกครั้งที่เหมือนจะตัดใจ เราก็ไม่อยากให้ตัด
แต่ถ้ามันต้องเจ็บปวดเรื้อรังขนาดนี้ ก็อยากให้พบกับความสุขเร็วๆ
                     

[gfriendme]

ยังไม่จบใช่ไหมคะ จะรอนะคะ

เข้าใจนัฐนะ ความรักแบบแอบรักเนี่ยจะว่ามันมีความสุขไหมมันก็มี แต่มันก็เป็นความสุขแบบหน่วงๆจริง
แต่จะลงเอ๋ยกันได้อย่างไงล่ะเนี่ย

[BlueCherries]

 

[Veesi3]

     



( 1 เดือนต่อมา )


  กริ๊งงง!  ติ๊ด  ติ๊ด


เสียงโทรศัพท์ที่ถูกวางไว้ที่หัวเตียงดังขึ้น คนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่เพื่อนในกลุ่มของนัฐนั่นเอง

'กินข้าวยัง มากินข้าวคณะป่ะ จะไปเรียนด้วยเลย'

"โอเคๆ เดี๋ยวแต่งตัวแปป สิบนาที"

'เออ อย่าลืมเอาชีทกูมาด้วย'

"หือ? ชีทอะไรวะ"

'ชีทวิชาเออร์โกโนมิคส์ไง อย่าหายนะเว้ย จะเอามาทำรายงาน"

"เออ เคๆ เดี๋ยวหาให้"

'เค'

นัฐมามองกองกระดาษ สมุด ชีท อุปกรณ์ทำงานที่วางทิ้งไว้อย่างลวกๆ ของตัวเอง

"แล้วจะหาไงว่ะเนี่ย"

รีบตรงเข้าไปรื้นค้นส่วนที่พอจะเก็บไว้ได้ก่อนแต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ ก้มมองดูนาฬิกาตอนนี้เลยไปเที่ยงหนึ่งนาทีแล้วไปช้าได้โดนด่าว่ามาสายแน่ แต่ก็ถ้าหาไม่เจอก็คงต้องโดนกินหัวอีกแน่ เจ้าตัวจึงตัดสินใจหอบหิ้วเอกสารทั้งหมดยัดใส่ถุงผ้าไปใบใหญ่ให้เพื่อนตัวดีช่วยหาด้วยเลย หลังจากก็จัดการหยิบเสื้อชอปตัวเก่งมาสวมทับแล้วออกจากห้อง

พอมาถึงคณะนัฐเดินเล่นโทรศัพท์เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะที่เคยทำเป็นประจำ วันนี้คนเยอะกว่าที่คิด มีคณะเพื่อนบ้านที่ชอบมาแย่งที่คณะเล็กอย่างเราเหมือนเคย แต่ถึงคนคณะอื่นจะมาเยอะยังไงป้าร้านข้าวก็ใจดีกับคณะเขาที่สุด

"โหไอ้นัฐ หอบอะไรมาเยอะแยะวะ!"

"กูก็เอาชีทมาให้มึงหาเองนี่แหล่ะ อ่ะ! จัดการเองนะครับไอ้เขม กูไปซื้อข้าวละ" นัฐเทของในกระเป๋าออกมาจนหมดจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสมุดหรือกระดาษอะไรตกลงไปจากโต๊ะบ้าง
 
"โอ้ยไอ้เหี้ย! บ้านเมืองเจริญละนักศึกษาเทชีทยังกะเทขยะ"

"เออน่า จะฝากอะไรมั้ยจะไปซื้อทีเดียว"

"เอาเหมือนเดิมแล้วกัน รีบไปรีบมา"

นัฐพยักหน้ารับเดินไปซื้อข้าวแกงร้านประจำที่กินมาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ตอนนี้มีคนต่อแถวเยอะซะเหลือเกิน อารมณ์ความเซ็งบวกกับความหิวทำให้คิ้วข้างขวากระตุุกไม่หยุด คือถ้าคนที่ต่อแถวยาวๆ เป็นคนในคณะตัวเองจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ดันเป็นไอ้พวกคณะใหญ่ใส่ชอปสีน้ำเงินนี่สิ เซ็งขี้เลยชะมัด นัฐเดินไปต่อแถวคนสุดท้ายที่เป็นคนตัวสูงใส่เสื้อของคณะที่เพิ่งว่าไป อารมณ์บ่จอยจนไม่คิดสนใจคนข้างหน้าเอาแต่ทักทายรับไหว้รุ่นน้องที่รู้จักทั้งนั้น รอไปได้สักพักก็ถึงคิวตัวเองที่ต้องสั่ง

"ป้าผมเอาสองจานนะครับ เอาผัดผักกับไก่ทอด อีกจานเอากระเพาหมูกับไข่เจียวครับ"

นัฐสั่งอาหารของตัวเองและของเพื่อนอย่างปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมันเหมือนมีคนนั่งจ้องมองตัวเองอยู่ซะงั้น ด้วยความเป็นชอบเก็กนิ่งแอบจับสังเกตุสิ่งปิดปกติเป็นทุนเดิม เลยพยายามหันมองบริเวณเผื่อจะเจอสายตาประหลาด จากสาวๆ ซักคนที่แอบมองมา ฮึๆ เห็นอย่างนี้ก็แอบฮอตนะครับ เป็นคนดังคณะใครๆ ก็รู้จักพี่นัฐแต่ตัวเองกลับไปรู้จักใครเลย ฮ่าๆ แต่ยังไม่ทันจะมองทั่วป้าร้านข้าวก็เรียกซะก่อน

"ได้แล้วจ้ะลูก"

"เท่าไหร่ครับป้า"

"สองจานหกสิบบาทจ้า"

"นี่ครับ"

นัฐยกจานข้าวมาเพื่อนที่กำลังสาละวนกับกองกระดาษที่เขาหอบมาให้อยู่

"เป็นไงหาเจอมั้ย"

"ไอ้สัส กูคิดว่าเข็มในมหาสมุทรยังง่ายกว่า"

"เว่อร์ละๆ กินข้าวก่อนแล้วค่อยยกไปหาในห้องดีกว่า ตรงนี้มันร้อน"

"เออ ทำไมไม่บอกกูเร็วกว่านี้วะ"

"ฮ่าๆ"

ทั้งสองคนรีบจัดการข้าวในจานให้หมดโดยเร็วเพราะอากาศในตอนเที่ยงร้อนแบบไม่เกร็งใจนักศึกษาที่แห่กันมากินข้าวเลย สงสารคนที่มาช้ายืนงงๆ มองหาโต๊ะว่างที่ไม่ค่อยจะมี นัฐที่กินเสร็จรีบกวาดกองกระดาษของตัวเองใส่ถุงผ้าเหมือนเดิม แล้วค่อยหยิบจานไปวางที่ตรงที่เก็บจานอย่างปกติ เดินเข้าไปที่ห้องเลคเชอร์ค้นหาชีทที่ไอ้เขถามหาได้ไม่นานก็เจอก่อนที่อาจารย์จะเข้าห้องพอดี

เรียนๆ ง่วงๆ งีบๆ หลับๆ ตื่นๆ เพราะเสียงอาจารย์เหมือนดนตรีบำบัดสำหรํบขับกล่อม พอหมดชั่วโมงเรียนก็เดินทางกลับห้อง พอมีเวลาก่อนจะออกไปเล่นกีฬากับเพื่อนเลยคิดว่าต้องจัดการมรสุมเอกสารที่เก็บสะสมมาตั้งแต่เทอมหนึ่งซักหน่อย ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าห้องของนายนัฐฐาก็กลับมาเป็นห้องพักของมนุษย์มนาเหมือนคนอื่นเขาซักที เปลี่ยนชุดออกไปเตะฟุตบอลข้างคณะอย่างทุกเย็น ทุกอย่างมันเป็นเหมือนเดิมมากๆ มากจนนัฐฐาไม่ได้สังเกตถึงอะไรที่แปลกไป

*******************************

มาต่อแล้วนะจ้ะ จะเป็นยังไงต่อไปน้าา า า 

[BlueCherries]

มีอะไรในกอง? ไดอารี่เล่มนั้นหรือเปล่า??


ปอลอ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อแล้ว คิดถึ้งงง

[Titania]

มาต่ออีกเร็วๆน๊าาา ชอบมากเลยอ่ะ ขอยาวๆ อิอิ

[sirin_chadada]

ณัฐทำสมุดที่เขียนความในใจหล่นออกจากกระเป๋ารึเปล่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[Mouse2U]

รอตอนต่อไปจ้า..^^

[Veesi3]

วันนี้เป็นวันดีของนัฐฐา วันสุดท้ายของการนำเสนองานโปรเจคไฟนอลปีสุดท้ายของตัวเอง สองวันที่ผ่านมานัฐฐาใช้เวลาให้กับตัวเองเท่าที่จะสามารถทำได้ เพราะช่วงเวลาเดือนครึ่งที่เขาต้องคลุกกับการทำชิ้นงานสำคัญนั้นเกือบจะทำให้ตัวเองประสาทเสีย แต่พอได้เห็นผลงานของตัวเองออกมาเป็นชิ้นเป็นอันแล้ว และถึงแม้ว่าคนอื่นมองว่างานเขาธรรมดาๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจอะไร แต่สำหรับตัวนัฐเองเขากับได้เรียนรู้ ได้อะไรจากการทำงานชิ้นมากมายเหลือเกิน ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้นปนตื่นตันใจ อีกไม่ถึงชั่วโมงพันธะต่างๆ ที่ผูกมัดเขาไว้ก็จะขาดหายไป จะว่าไปก็แอบใจหายนะเนี่ย

"ไงมึง กินข้าวยัง คนแรกบ่ายไม่ใช่รึไง" เขมเดินตรงเข้ามาถามไถ่ ตัวมันนี่สบายตัวไปตั้งแต่วันแรกแล้ว มันตบบ่านัฐฐาเบาๆ อย่างให้กำลังใจ "ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก เหมือนทุกที เชื่อใจงานมึงหน่อย"

"อือ กูตื่นเต้นว่ะ"

"เอ้า กินน้ำหน่อย" มันโยนขวดน้ำในมือมาให้

"ขอบใจ" ผมรับมาดื่มได้สองสามอึกก็ส่งคืนมันไป 

"กูไปยืนรอที่บูทก่อนนะ"  เขมพยักหน้าก่อนจะเดินไปช่วยเพื่อนๆ เคลียร์ของในชั้นอื่นๆ เพราะอาจารย์ต้องให้นักศึกษาเคลียร์ผลงานกลับคณะภายในวันนี้เท่านั้น
 

นัฐฐาเดินไปยืนประจำที่บูทนำเสนองานตัวเองได้ไม่นานเหล่าอาจารย์ในคณะของทยอยเดินเข้ามาในห้องโถ่งที่เอาไว้จัดแสดงผลงาน รู้สึกตื่นเต้นปนกลัวขึ้นมาไม่ได้ เอาเข้าจริงๆ วันนี้ตัวเขาเองรีบออกมาเตรียมสถานที่ตั้งแต่แปดโมง ยังไม่มีใครมาเปิดตึกด้วยซ้ำ พระเจ้า! อาจารย์นั่งประจำที่ของแต่ละคนเรียบร้อยแล้ว นัฐฐาส่งยิ้มเกร็งๆ ไปให้อาจารย์ที่เคยขึ้นสอบห้องตรวจตัวเอง และผลตอบรับก็คือการพยักบอกให้เริ่มนำเสนอผลงานได้

นัฐฐาเดินไปหยิบไมค์ที่วางไว้ด้านข้างขึ้นมาก่อนจะสูดลมหายเข้าปอดลึกๆ ตั้งสติ ก่อนจะเอ่ยประโยคแรกออกมา "สวัสดีครับผมนายนัฐฐา เจริญสินธุ์ รหัส 024-8 นำเสนอในโครงการออกแบบ....."

นัฐฐาอธิบายผลงานตนเองในจังหวะที่เป็นธรรมชาติ ไม่ช้าและไม่เร็วจนเกินไป อาจจะมีบ้างครั้งที่ติดขัดและตื่นเต้นจนหลงลืมในบางเนื้อหา แต่ก็ต้องขอบคุณอาจารย์ที่คอยช่วยเสริมให้ในเรื่องเขาขาดเหลือเข้าไป

"โครงการนี้ผมต้องการนำเสนอผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นที่มีในตัวจังหวัดในรูปแบบใหม่ โดยยังคงอนุรักษณ์ภูมิปัญญาดั้งเดิมเอาไว้ และเสริมองค์ความรู้ใหม่เพิ่มเข้าให้เกิดเป็นนวัตกรรมใหม่ขึ้นมาครับ"

ในขณะเสียงทุ้มกำลังกล่าวสรุปเนื้อหาโครงการอยู่นั้น สายตาที่กวาดไปทั่วบริเวณเพื่อสร้างอายส์คอนแทคแก่ผู้รับฟังก็พบเข้ากับใครคนหนึ่งที่เดินเปิดประตูเข้าในห้องประชุมนี้ คนที่ทำให้นัฐฐาต้องรีบหลบสายตาแล้วหันมาเพ่งสมาธิกับการกล่าวสรุปงานครั้งสุดท้าย

"สำหรับผลที่ได้รับจากการทำโครงการนี้ ข้อเสนอแนะที่ผมจำนำเสนอก็คือโครงการออกแบบนี้เป็นเพียงหนึ่งในมุมมองที่ต้องการผลิตภัณฑ์เดิมที่เคยมีเท่านั้น เรายังสามารถพัฒนาและต่อยอดแนวความคิดนี้ได้อีกมากมาย ผมเชื่อว่าในอนาคตรุ่นน้องที่มีความสามารถจะสามารถสืบต่อเจตนารมณ์นี้ได้อีกครับ ขอจบการนำเสนอครับ"

เสียงปรบมือของทุกคนดังขึ้นเมื่อการนำเสนอของนัฐฐาจบลง ต่อไปจะเป็นช่วงเวลาซักถามและให้คำแนะนำติชมในตัวโครงการ ทางคณะกรรมการผู้ตรวจต่างให้คำชี้แนะต่างๆ มากมายเพื่อนำไปปรับใช้ หากนักศึกษาต้องการต่อยอดผลงานตัวเองหลังจบการศึกษาต่อไป จนครบช่วงเวลาที่กำหนดไปถึงบูทนำเสนองานของเพื่อนด้านข้าง นัฐฐาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่คิดปวดหัวกับเรื่องคะแนนของตัวเองที่จะได้รับ ออกจะยังมึนงงกับด้วยซ้ำว่านี่ตัวเองพรีเซ้นงานเสร็จแล้วหรือ


  !!


นัฐฐาสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆ มีคนมาแตะไหล่ตัวเอง พอหันหน้าไปมองก็ยิ่งต้องตกใจไปยิ่งกว่าเดิม ธนา... ตอนที่พรีเซ้นจบสงสัยตั้งใจมาไปหน่อยจนลืมไปเลยว่าตัวเองก็เห็นธนาเดินเข้าห้องมาในจังวะสุดท้าย

"ยินดีด้วยนะ จบแล้วสิ" ธนาพูดเรียบๆ ไม่ได้มีอาการยินดียินร้ายให้เลยด้วยซ้ำ จากที่ตื่นเต้นในใจกลายเป็นอ่อนยวบเหมือนแบตเตอรี่ลดฮวบฮาบ

"อืม มาได้ไงเนี่ย"

"ก็เห็นแชร์ในเฟสว่าพรีเซ้นงานวันนี้ แล้วไอ้เขมก็โพสรูปตอนนัฐกำลังพรีเซ้นอยู่เลยมาช้านี่แหล่ะ" นัฐฐาพยักหน้ารับ นี่คงเป็นประโยคที่โคตรจะยาวที่สุดเท่าที่เคยได้ยินธนาพูดคุยกับตัวเองแล้วล่ะมั้ง

"ขอบใจนะ ไม่เห็นต้องลำบากมาดูเลย"

"งานจบเพื่อนก็ต้องมาให้กำลังใจหน่อยสิ" นัฐฐายิ้มอ่อนส่งไปให้ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น มันทั้งดีใจและเสียใจไปด้วยกัน ดีใจที่ได้เจอหน้า ได้พูดคุยด้วยกันในตอนนี้ แต่ก็เสียใจกับระยะห่างของเราสองคนที่ไม่มีวันมาแนวชิดกันได้ เป็นแค่เส้นขนานเคียงคู่กันเท่านั้น

"ยังไงก็ขอบคุณนะ ขอโทษด้วยที่งานของธนาเราไม่ได้ไปร่วมยินดี"

"ไม่เป็นไรหรอก ช่วงนั้นนัฐก็ยุ่งกับงานตัวเองเหมือนกัน แล้ว..."

"ไอ้นัฐ!" เสียงเรียกของเขมทางด้านหลังเรียกให้เราสองคนหันไปมอง ยังดีที่มันเรียกไม่ดังมาก เพราะเพื่อนคนอื่นกำลังนำเสนองานอยู่

"ไรมึง"

"กูจะมาบอกให้มึงรีบแดกข้าวแล้วมาช่วยเพื่อนยกของสิวะ"

"เออ โทษทีๆ" นัฐฐาพูดกับเขมอีกสองสามประโยคก่อนจะหันมาถามธนาอีกครั้ง "เมื่อกี้ธนาจะพูดว่าอะไรนะ"

"ไม่มีอะไร ยังไม่กินข้าวเหรอ?"

"อือ ตื่นเต้นอ่ะ เดี๋ยวว่าจะลงทานข้างล่าง"

"ไปสิ งั้นเดี๋ยวช่วยยกให้"

"เห้ย ไม่เป็นไรๆ ธนามาดูงานจะใช้ให้ยกของได้ไง" นัฐฐายกมือโบกปฏิเสธเป็นพัลวัน

"ไม่ได้ลำบากอะไร ถ้าไม่อยากให้ช่วยนานก็รีบกินแล้วมาช่วยกันสิ" ธนาพูดจบก็เดินตรงไปที่บูทที่เพิ่งนำเสนอเมื่อกี้ทันที "ให้ทยอยยกลงไปเลยนะ" ธนายกขาตั้งเพลทขึ้นมาแล้วถามแบบนี้จะตอบว่าไงล่ะ ลีลามากคนถือก็ต้องหนัก นัฐฐาจึงต้องจำยอมพยักหน้าแล้วเดินไปช่วยถือชิ้นอื่นๆ ติดมือลงไปด้วย

การเดินยกของจำพวกขึ้นชั้นสามได้ชื่อทรมานแล้ว ตอนต้องยกลงก็ใช่ว่าสบายเหมือนกัน ถึงจะสบายมี่เดินลงแต่ของแต่ละชิ้นก็หนักไม่ใช่เล่น นัฐฐารู้ดีเพราะงานทุกชิ้นตัวเองได้ช่วยเพื่อนยกมาด้วยกันหมด แต่ไม่รู้ทำไมธนาถึงใช้สองมือยกมันสบายๆ อย่างนั้นนะ แล้วยังมาบอกให้คนเดินนำเดินเร็วๆ อีก ไม่กลัวตกบันไดรึยังไง

"ทำไมเดินช้า หนักเหรอ แบ่งให้ถือช่วยอีกก็ได้นะ"

"ไม่ๆ ขอโทษที" นัฐฐาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนลืมมองทางเดินให้ดีจนก้าวเลยขั้นบันไดว


"เห้ย!!"


"นัฐ!!"


ตุบ!



นัฐฐาหลบตาปี๋รอรับแรงกระแทกเต็มที่ สองมือปล่อยของแล้วยกขึ้นปกป้องหัวจากแรงกระแทก แต่สัมผัสที่ได้กับเป็นเนื้อหนังเหมือนคนด้วยกัน นัฐเงยหน้ามองคนที่กำลังโอบตัวเองกันไว้ไม่ให้ล้มกับพื้นไว้

"อ้าว พัฒน์"

"ไงไอ้เซ่อ เดินยังไงให้จะล้มได้เนี่ย" เพื่อนในชั้นเรียนดันตัวนัฐฐาให้ยืนตรงดีๆ ก่อนจะมองทั้งตัวเพื่อดูว่าไม่ได้มีส่วนไหนบาดเจ็บ

"นัฐเป็นไงบ้าง!" เสียงธนาที่ไล่มาตามหลัง สงสัยเพิ่งหาที่วางของได้

"ไม่เป็นไรธนา โชคดีที่พัฒน์รับไว้พอดี" นัฐหันไปยิ้มให้

"ขอโทษนะที่เร่งให้เดินเร็ว"

"เห้ย ไม่เป็นไรๆ อย่าคิดมาก"

"แต่.."

"ไม่ต้องกังวลกับไอ้เซ่อนี่มากหรอก มันก็ซุ่มซ่ามของมันอย่างนี้แหล่ะ" พัฒน์พูดขำๆ พร้อมทั้งขยี้หัวนัฐไปมา

"ไอ้พัฒน์หุบปากแล้วไปช่วยยกงานกูเลย"

"อะไรของมึง ช่วยรับมึงแล้วยังต้องช่วยยกงานมึงอีกเหรอ"

"เออ! ไปเลย ชั้นสาม" นัฐฐาชี้นิ้วขึ้นด้านบนสั่งเพื่อนด้วยท่าทางน่าเชื่อฟังเหลือเกิน พัฒน์ส่ายหน้าก่อนจะเดินขึ้นไปตามคำบอก นัฐยิ้มอย่างเหนือๆ ที่สั่งเพื่อนได้ แต่พอจะหันมาคุยกับธนาว่าตัวเองสบายดีก็เป็นต้องกินแห้ว เพราะคนนั้นหันหลังเดินไปยกของด้วยหน้าตาขมึงตึงซะงั้น เปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัด เมื่อกี้ยังทำเหมือนเป็นห่วงกันอยู่เลย นัฐฐาบ่นในใจเพราะไม่กล้าคุยกับเจ้าตัว ทั้งสองพากันยกของกันจนมาถึงชั้นล่างอย่างปลอดภัย นัฐฐาเดินนำธนามายังจุดรวมของเพื่อให้เพื่อนๆ ด้านล่างทยอยขนขึ้นรถ

"ขอบคุณมากนะธนา ยกแค่นี้ก็พอแล้วแหล่ะเราเกรงใจ"

"ไม่เป็นไร นัฐไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะขึ้นยกที่เหลือข้างบนให้"

"เห้ย! ไม่ต้องๆๆ เราขนเองได้ ธนากลับเถอะ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว" นัฐฐารีบจับไหล่อีกคนไว้เพราะธนาเล่นจะเดินขึ้นไปข้างบนจริงๆ

"เมื่อกี้ยังจะล้ม ไปทานข้าวให้มีแรงก่อนเถอะ แล้วไม่ต้องเกรงใจ เรามาช่วย"

"อ่า..อือ" นัฐฐารู้สึกเหมือนโดนดุยังไงไม่รู้ เลยต้องจำยอมให้อีกคนเดินขึ้นไปข้างบนแล้วพาตัวเองไปที่ร้านอาหารข้างล่าง รีบสั่งข้าวแกงมากินโดยไว เพราะกลัวจะทำให้เพื่อนเหนื่อยกับงานตัวเองมากเกินไป

เฮ้อ...ธนา พอเราจะตัดใจ ทำไมต้องมาให้ได้เห็นใกล้ๆ อย่างงี้ด้วยวะ

**************************** TBC. ****************************

[BlueCherries]

อะรายๆๆ ธนามีอารมณ์หึง?


ตกลงมีใครเจอไดอารี่ไหมนี่ กลัวพลาดน้องกวาดทั้งหมดแล้วเพื่อนอ่านเจอจริงๆ

[silverphoenix]

ไม่ค่อยได้แวะเข้ามาดูในหมวดเรื่องสั้นนี้  เลยต้อง bookmark ไวัแล้วเข้ามาดูเป็นระยะๆแทน 

ดีใจมากเลยยย  เหนมาอัพแล้วว  ตอนนี้เริ่มมีพัฒนาการขึ้นมานืดนึง 

แสดงว่าพระเอกก้ต้องคิดอะไรบ้างไม่มากก้น้อยล่ะ   ยังไงก้จะรอดูนะค้าาา   

[Mouse2U]

ธนาเสียดายล่ะสิคะที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนไปช่วยรับนัฐเอาไว้น่ะค่าา อ่า~ นัฐคงจะเนื้อตัวนุ่มนิ่มมากเลยเน้อ~

[BlueCherries]

ตอนต่อปายๆๆๆๆๆ 

[GBlk]

ค่อนข้างสั้นนนนนน

[Veesi3]

(วันที่ 27 พ.ย. 2558)



"ฮัลโหล แม่ครับ นัฐมาถึงที่พักที่จองไว้แล้วนะฮะ ครับ โอเคดีครับ"

'แล้วนัฐจะให้พวกแม่ไปที่นู้นวันที่เท่าไหร่นะลูก'

"นัฐจองห้องไว้วันที่ 30 ครับ แต่รับจริง วันที่ 1 ครับแม่ นัฐอยากให้แม่วันจริงเลยดีกว่า เพราะวันซ้อมมันวุ่นวายมาก จะยืนเหนื่อยถือของให้นัฐเสียเปล่าๆ"

'แล้วไอ้ถือของมันเยอะมากมั้ยล่ะลูก'

"ไม่เป็นไรครับแม่ วันนั้นเพื่อนก็มาถ่ายรูปด้วยกันเยอะแยะ ใช้มันถือก็ได้ ครับ ครับผม ไม่มีปัญหาอะไรฮะแม่ ครับ ขอบคุณครับแม่ สวัสดีครับ"

นัฐฐายืนมองดูห้องพักของโรงแรมแถบมหาวิทยาลัยที่จะให้ครอบครัวตัวเองมาพักในช่วงวันรับปริญญา โดยรวมก็ถือว่าโอเค อยู่ง่าย สะอาดสะอ้านดี แต่จะห่วงหน่อยก็ตรงที่เส้นทางขับเข้ามามันผ่านซอกซอยเยอะไปหน่อยเท่านั้น  ก่อนที่นัฐจะถือกระเป๋าสัมภาระเดินเข้าไปโทรศัพท์เครื่องเดิมก็แผดเสียงอีกครั้ง


Rrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr


'เขม'


"ว่าไงวะเขม"

'มาถึงยังมึง'

"ถึงแล้ว กูกำลังจะเอาของเข้าไปเก็บเนี่ย"

'เออๆ งั้นเย็นนี้ไปเลี้ยงที่ร้านหลังมอนะ'

"ร้านไหนวะ กูไม่อยากเมานะ แม่กูขอมา"

'ไม่เมาๆ กูยังอยากเก็บร่างไปซ้อมรับปริญญาอยู่ครับเพื่อนนัฐ'

"เออ ให้จริงนะมึงน่ะ เจอกันกี่โมงครับคุณเขม"

'สองทุ่มครึ่งหน้าร้าน xxxxxxx'

"โอเค เดี๋ยวกูตามไป"



ติ๊ด!

*********************************

21.00 น. (หน้าร้านxxxxxxx)



นัฐเดินเข้ามาในตัวร้าน ทันทีที่เพื่อนฝูงในชั้นเรียนเจอเข้าก็ส่งเสียงร้องมาแต่ไกล จบแล้วยังไม่เลิกนิสัยโชว์พลังเสียงอีกจนได้ นัฐฐาส่ายหน้าปลงๆ แต่ก็ยอมเดินไปหาโดยดี

"มาแล้วๆๆๆ เพื่อนกูคนสุดท้ายตลอดศก" ไอ้เขมตัวเดิมที่มักจะเมาแอ๋ไปก่อนเพื่อน ความจริงนัฐก็มักจะแปลกใจเสมอแหล่ะว่ามันใช้เวลา 30 นาทีที่เขามาช้าไปทำอะไรบ้างถึงได้ทำตัวไร้น้ำหนักได้ขนาดนี้

"ไงไอ้นัฐ กว่าจะมาได้นะมึง" ไอ้พัฒน์ที่นั่งเว้นที่ให้ถามแซวด้วยคน

"กูเพิ่งตื่น เลยมาช้านี่แหล่ะ แล้วไอ้ห่าเขมทำไมไปไวอย่างงั้นวะ"

"มันเจอน้องสายที่ร้านนี่แหล่ะ เลยโดนเล่นจนเมาขนาดนี้" นัฐฐาส่ายหัวกับความโชว์พาวไม่ดูภูมิของเพื่อนตัวเอง

"เออ แล้วแม่งจะตื่นไปซ้อมทันมั้ยเนี่ย"

"ได้อยู่หรอกมั้ง มันบอกมากับไอ้ศรอ่ะ"

"เออดี กูขี้เกียจลากมันกลับ"


Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrr


พูดไปไม่เท่าไหร่โทรศัพท์ของพัฒน์ก็ดังขึ้น อีกฝ่ายมีสีหน้ายุ่งยากนิดหน่อยทันทีที่เห็นเบอร์หน้าจอแต่ก็กดรับ นัฐฐาไม่อยากเสือกเรื่องของเพื่อนฝูงมากเลยได้แต่มองตามอย่างสงสัย


กึก!


เสียงแก้วที่วางลงบนโต๊ะก่อนที่ข้างตัวที่พัฒน์เคยนั่งจะถูกใครคนอื่นนั่งลงมา นัฐหันไปมองคนมาใหม่ รู้สึกคุ้นหน้าแต่ไม่รู้จักชื่อเลยได้แต่ยิ้มทักทายให้เท่านั้น แต่ไอ้บ้านั่นกับยกมือขึ้นมาโอบไหล่ซะงั้น ไม่ได้เป็นคนหวงตัวอะไรขนาดนั้นหรอกแต่ไม่ได้รู้จักสนิทกันขนาดนั้น มันก็คงจะเมาด้วยเลยไม่ได้ขืนตัวอะไรมาก

"น้องนัฐ...ครับ" เสียงที่อ้อแอ้นั่นทำให้ที่ตัวเองเดาไว้ถูกต้องจริงๆ

"...?"

"พี่ชื่อ...เมฆ..ไงครับ ฮึฮึ" นัฐขมวดคิ้วโคตรไม่ชอบคนเมาเลยก็แบบนี้ เป็นเพื่อนจะไม่คิดอะไรมากแต่ถ้าเป็นคนอื่นมาทำกิริยาอะไรแบบนี้ บอกตรงๆ ไม่โอเค

"อ่า..ครับ"

"จำพี่ได้มั้ย เราจบปีนี้ด้วยกันเชียวนะ" นัฐพยักหน้า จำได้ว่ามันเป็นรุ่นพี่ที่ซิ่วมาเรียนสาขาของเขาในปีสองเลยได้เรียนในชั้นปีเดียวกัน มันก็ทำตัวเหมือนเด็กรวยที่ไม่สนใจการเรียนทั่วไป

"แหม...ใจร้ายจังน้องนัฐ จะจบแล้วยังไม่ยอมคุยกับพี่อีก" นัฐยิ้มแหย

"เอ่อ..พี่เมฆครับ นัฐขอไปเข้าห้องน้ำนะฮะ" นัฐยกแขนคนที่พยายามเบียดตัวเองมาหาออกไปก่อนจะเลยเถิดไปไกล เพื่อนตัวเองแต่ละคนก็ไม่รู้หายหัวกันไปไหน คนนึงก็เมาไม่รู้เรื่องอีกคนก็ไม่รู้โดนโทรศัพท์ดูดไปแล้วรึไง

"อ้าว! มาๆๆ เดี๋ยวพี่พา..ปายยย"

"ไม่เป็นไรครับพี่ ที่มันแคบผมไปเองดีกว่า"

"ม่ายอาวว..ปายย..ด้วย.." ไอ้พี่ซิ่วตัวดีมันยังไม่คิดล้มเลิกความพยายาม ร่างที่โซเซพยายามยืนขึ้นเพื่อจะเดินไปด้วย มันจับแขนนัฐไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนเริ่มเจ็บ นัฐพยายามแกะมือมันออกก็แกะไม่ได้


พลัก!


ตุบ!!


แล้วอยู่ๆ ไอ้พี่เมฆก็โดนถีบลงไปนอนกองกับพื้น ถีบ ขอใช้คำว่าถีบจริงๆ เพราะนัฐฐาเหมือนเห็นขาใครซักคนยื่นตามหลังมันก่อนจะลงไปนอนจมกับพื้น

"โอ้ย! ใครวะ!!"

"เมาแล้วอยู่เฉยๆ ที่โต๊ะสิวะ เกะกะขวางทางเดิน" เสียงทุ้มน่ากลัวจากคนที่ถีบไอ้พี่เมฆทำให้นัฐฐาหน้าหดเหลือสองนิ้ว กลัวว่าตัวเองจะโดนลูกหลงไปด้วย ซวยแท้ๆ เพิ่งจะจบขออย่าให้มีเรื่องก่อนจะรับปริญญาเลย

"มึงงงง...มาเสือก...อะไรวะะะ" ไอ้พี่เมฆมันยังไม่หยุดโวยวายในสภาพนอนจมพื้นอยู่อย่างนั้น นัฐฐาที่เห็นว่าถ้าปล่อยเหตุการณ์นี้บายปลายต้องมีใครซักคนต้องเข้าแอดมิดโรงพยาบาลแน่ และก็อาจจะเป็นเพื่อนรวมคณะตัวเอง

"เอ่อ.. ธนา!!" พระเจ้า! ไอ้คนที่ถีบพี่เมฆไปนอนเมื่อกี้คือธนาเหรอวะ

"อือ" ตอบรับด้วยสีหน้าเซ็งๆ ยังส่งสายตาเคืองๆ ไปหาคู่อริไม่หาย

"เอ่อ..ขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยนะ พอดีเขาเมาแล้วอ่ะ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ จะจบกันแล้ว"

"ถ้าคิดไม่ทำตัวระรานคนอื่นก็คงไม่เกิดแบบนี้ขึ้นหรอกมั้ง" เพื่อนธนาที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดสวนออกมา นัฐฐาได้แต่ส่งยิ้มหรือจะเรียกยิงฟันได้มั้ยก็ไม่รู้ ตอนนี้รู้สึกกลัวพวกธนามาหาเรื่องตัวเองสุดขีด ถึงตัวเองจะได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนก็เถอะแต่ของอย่างนี้มันก็วัดอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่

"ขอโทษจริงๆ นะ อย่าถือสาคนเมาเลย เดี๋ยวเราจะพาพี่เขากลับแล้ว" นัฐฐาว่าพลางจะเดินไปจับเมฆที่เริ่มหลับคาพื้นออกไปข้างนอกโดยเร็ว


หมับ!!


"ไม่ต้อง!" ธนาจับแขนนัฐฐาไว้ก่อนจะหันไปคุยอะไรกับเพื่อนด้านหลังแล้วหันกลับมา

"เรื่องไอ้หมอนี่เดี๋ยวเพื่อนเราจัดการ ส่วนนัฐ มากับเรา!"

********************** TBC. ***********************

อิอิ เพิ่งกลับมาจากไปทริปเกาะล้าน ขอโทษที่ให้คอยนานนะจ้ะ จะเร่งเรื่องนี้ให้เสร็จ แต่ทำไม๊ทำไมก็กินเวลาเหลือเกิน
  คิดถึงทะเล แสงแดด และของแถมคือผิวสี 
ขอบคุณที่อ่านที่เม้นกันนะจ้ะ ขอบคุณจริงๆ น้า 

[BlueCherries]

เย่ คุณ Veesi3 กลับมาแล้ว

ตอนมันสั้นอ้าาาาาา TvT

ดีใจหนูธนามาช่วยไว้

[kutelittlepoly]

คุณคนเขียน จ๋า ถ้าจะตัดจบแบบนี้ กรุณามาลงต่อทุกวันเลย ขอบคุณค่ะ

[ฝัullล้วlv]

10 ปีกับการแอบรัก
ธนาเป็นคนที่น่าอิจฉาจริงๆ 

[Veesi3]

"ส่วนนัฐ มากับเรา!"


ว่าจบธนาก็ลากนัฐฐาไปตามทางเดินจนมาโผล่ด้านนอกร้านที่เป็นลานจอดรถ ตอนแรกก็คิดว่าจะหยุดคุยกันตรงนี้แต่อีกคนกลับยังไม่หยุดลากเดินไปเรื่อยๆ จนถึงรถวีออสสีดำ แล้วธนาก็กดปลดล็อกดันให้นัฐฐาเปิดประตูเข้าไปนั่ง

"อะไรอ่ะธนา จะไปไหน คุยตรงนี้ก็ได้"

"เสียงดัง คุยไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก"

"งั้นธนาจะไปไหน เดี๋ยวเราเอารถขับตามไปด้วย"

"ไม่จำเป็น ไปด้วยกัน"

"จะไปไหน ทำไมเราขับรถไปไม่ได้"

"แล้วจะขับไปทำไม ยังไงเดี๋ยวเราก็มาส่ง"

"ก็แล้วธนาจะพาเราไปไหน ทำไมต้องให้เราเอารถไปเองไม่ได้"

"งั้นเรากุญแจรถนัฐมา" ธนายื่นมือมาขอกุญแจรถ

"ทำไม?"

"จะเอาไปฝากเพื่อน เดี๋ยวให้มันขับกลับให้"

"ทำไม เราไม่เข้าใจ"

"นัฐ.." ธนากดเสียงต่ำ ซึ่งมันทำให้บรรยากาศโดยรอบกดดันมากๆ จากที่นัฐฐากล้าที่ตอบโต้คำพูดอีกฝ่ายเลยได้แค่ยื่นกุญแจรถตัวเองไปให้

ผ่านไปไม่นานหลังจากที่ธนาสตาร์ทรถแล้ววิ่งเข้าไปในร้าน ร่างสูงๆ ของเขาก็เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ปลดเบรคมือออกรถทันที นัฐอยากจะถามอีกคนใจแทบขาดว่าจะพาตัวเองไปไหน แต่ก็ไม่กล้า

"....." นัฐฐาหันหน้าไปมองคนที่ตั้งใจขับรถไม่พูดไม่จาแล้วก็หนกลับมามองเส้นทางตรงหน้าอีกครั้ง ยังดีที่ธนาไม่ได้ขับพาไปยังเส้นทางที่ตัวเองไม่รู้จัก อย่างน้อยก็ยังอยู่ในแทบมหาลัย แต่เลี้ยวเข้าตามซอยที่นัฐฐาเริ่มจะไม่รู้จักทางแล้ว

"ธนาจะพาเราไปไหนอ่ะ"

"....."

"ธนา เราไม่สนุกนะ นายพาเราออกมาแล้วไม่พูดอะไรด้วยแบบนี้!"


  กึก!
 

ธนาหยุดรถก่อนจะหันมาหานัฐที่ตอนนี้มีอารมณ์โมโหไปเรียบร้อยแล้ว

"ไปคุยกัน ...บนห้อง" พูดจบธนาก็ปลดเบลท์ออกแล้วเปิดประตูรถออกไป นัฐถึงได้รู้ตัวว่าตอนนี้รถจอดอยู่ชั้นใต้ดินอาคารที่ไหนซักที่ แต่ก็ยังเปิดประตูตามอีกคนออกไป

"คุยอะไร แล้วที่นี่ที่ไหน?"

"คอนโดเรา"

"คอนโดธนา? พาเรามาทำไม!?"

"ก็มาหาที่คุยกันไง ตอนนี้นัฐอย่าเพิ่งถามอะไรเราเลย ถึงห้องแล้วเรายินดีตอบคำถามทุกอย่าง"


   หมับ!


ธนาจับมือลากนัฐเดินตามทางเดินเข้าไปในตัวอาคารด้วยกัน จนทั้งสองเดินเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว ธนาก็คงกุมมือนัฐไว้อยู่อย่างนั้น


    ตึกตัก ตึกตัก


นัฐฐาอดจะรู้สึกเกร็งๆ ในบรรยากาศอย่างนี้ไม่ได้ มันแปลก ใช่ แปลกจริงๆ แปลกตั้งแต่ธนาดึงดันจะคุยกันให้ได้แล้ว แล้วยังมาทำท่าทางอะไรอย่างนี้กับตัวเองด้วย จะว่าดีใจสุดๆ มันก็ใช่เลย แต่ตอนนี้ออกจะงงๆ เสียมากกว่า หรือตอนนี้นัฐฐากำลังเมาแล้วเกิดจินตนาการในหัวตัวเองอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ขอให้ตัวเองสร่างเมาเร็วๆ ทีเถอะ หรือใครก็ได้ช่วยมาปลุกเขาออกจากฝันตัวเองนี้ที

"..นัฐ นัฐ...นัฐ!!"

"ห้ะ! ธนา!! อะไรเหรอ?"

"เหม่ออะไร? ถึงห้องแล้ว" ธนาเรียกอีกคนให้เดินเข้าไปในห้องที่เปิดประตูไว้ นัฐฐาที่ยังมึนๆ กับตัวเองก็เดินเข้าไปจนถึงใจกลางห้อง

"นั่งที่โซฟารอก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้"

"อื้อ" นัฐเดินไปนั่งที่โซฟาต้อนรับตามคำบอก พยายามมองรอบๆ ห้องของธนาอย่างใคร่รู้ ก็ไม่เคยที่จะได้มายืนอยู่ในที่ที่ได้ชื่อว่าเป็นของนายธนารัตน์ซักทีนี่นะ จนถึงตอนนี้หัวใจของนัฐก็ยังไม่หยุดเต้นรัวเลยล่ะ กลัวแต่จะทำให้ตัวเองเป็นโรคหัวใจเอาตอนนี้

"มองอะไร?"

"!!" นัฐฐาสะดุ้งเพราะมัวแต่เก็บรายละเอียดเจ้าของห้องเพลินไปหน่อย ได้แต่หันกลับมายิ้มแหยให้

"ดื่มน้ำก่อนแล้วกัน"

"อื้ม" นัฐพยักหน้ารับแก้วมาดื่มเสียอึกจนรู้สึกแน่นที่คอ

"รีบดื่มทำไม! เดี๋ยวก็จุกเอาหรอก เป็นยังไงบ้าง" ธนาดูร้อนรนมาก อาจเป็นเพราะนัฐแสดงสีหน้าโอเว่อร์เกินไปหน่อย

"ไม่ๆ ไม่เป็นไร คือ..เราชอบรีบดื่มน้ำอย่างนี้แหล่ะ เจ็บหลอดอาหารนิดหน่อย"

"ทีหลังก็อย่ารีบนะ สำลักเอาจะไปกันใหญ่" นัฐพยักหน้ารับอย่างรู้สึกผิด เหมือนตอนนี้พ่อตัวเองมายืนบ่นอยู่ตรงหน้ายังไงไม่รู้

"แล้ว...ธนามีเรื่องอะไรจะคุยกับเราอ่ะ?" ในที่สุดก็เริ่มเรื่องราวที่จะได้คุยกันเสียที นัฐฐาอยากรู้เหลือเกินว่าที่ธนาพยายามลากตัวเองมาเนี่ยจะคุยเรื่องอะไร

พอถามออกไปผลที่ได้ธนากลับนิ่งไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา มันน่ากลัวมาก คือ..มันน่ากลัวตรงที่เราเดาอะไรในตัวอีกคนไม่ออกนี่แหล่ะ แล้วคนที่คิดมาก คิดไปกันใหญ่อย่างนัฐฐาก็ได้แต่ว้าวุ่นในใจตัวเองแบบนี้

"เรา..อยากรู้เรื่องความรู้สึกนัฐ"

"หือ? ยังไง ความรู้สึกเราทำไม"

ธนาไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องนอนของเขา เข้าไปไม่นานก็ออกมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ติดมือมาด้วย


ตุบ!


สมุดบางอย่างที่แค่นัฐฐาเห็นแค่หน้าปกก็รู้ว่ามันคืออะไร สมุดบันทึกของตัวเอง! ไปอยู่กับธนาได้ยังไง!!

"สมุดเราไปอยู่กับธนาได้ยังไง!" ธนาพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยออกมาเรียบๆ

"ยังดีที่นัฐไม่บ่ายเบี่ยงว่าไม่ใช่ของตัวเอง เพราะเรายอมรับว่าเปิดอ่านมันทั้งหมดแล้ว"

"....!!"

"เรารู้ว่าตอนนี้นัฐมีคำถามที่อยากจะถามเรามาก แต่ขอร้อง ให้ตอนนี้เราเป็นคนถามนัฐก่อนได้มั้ย?"

"......"

"นัฐ.." ธนาเรียกเสียงอย่างอ่อนใจ เหมือนผู้ใหญ่ที่ต้องการต้อนเด็กให้จนมุม

"ธนาจะถามอะไรเราล่ะ ยังไงเราก็ไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่" นัฐฐาหันหน้าหนีไปทางอื่น รู้สึกไม่อยากมองหน้าธนาขึ้นมา เพราะตอนนี้อยากร้องไห้กับตัวเองมากกว่า ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ระบบร่างกายทุกอย่างมันดูรวนไปหมด เหมือนตัวเองไม่เคยคิดตั้งรับกับเหตุการณ์อะไรที่เหนือความคาดหมายขนาดนี้

"นัฐชอบเรามานานมากขนาดนี้เลยเหรอ?"

"....."

"ทำไมไม่ลองคิดจะบอกเรามาตรงๆ บ้าง" นัฐฐาสะบัดหน้ามามองแล้วขบริมฝีปากตัวเองแน่น กำมือสะกดกลั้นอารมณ์ในใจตัวเองไว้ กลัวมันจะประทุออกมา

"หึ.." บอกเหรอ คิดว่าไม่เคยพยายามมาเลยรึไง ธนาพูดออกมาได้ยังไงว่าตัวเขาเองไม่คิดทำอะไรให้อีกฝ่ายรู้บ้าง ตั้งแต่บากหน้าลองทักแชทไปตั้งแต่ตอนมอสี่ อ่านคอมเม้นที่เจ้าตัวบอกว่าเองว่าไม่ได้ชอบความสัมพันธ์อะไรแบบนั้น ลองเลียบเคียงถามไถ่จากโปรแกรมสื่อสารหลายช่องทาง มันอาจจะผิดที่นัฐเอาก็ได้ที่ไม่กล้าออกมาแสดงตัวตรงๆ แต่มันผิดด้วยหรือไงที่เขารับไม่ได้กับความเสียที่มันต้องเกิดขึ้น ทำไมต้องมาตอกย้ำ ต้องมาพูดเหมือนกับว่าคนฟังไม่มีความรู้สึกอะไรด้วย

"นัฐ.."

"เราไม่รู้นะ ว่าการที่เราชอบธนาแต่ไม่กล้าบอกตรงๆ มันทำให้ธนารู้สึกยังไง แต่ถึงยังไงเราขอโทษด้วยแล้วกัน เราคิดว่าการทำอะไรที่มันชัดเจนโจ่งแจ้งคงทำให้นายรู้สึกลำบากใจ เพราะเราเองก็เป็นผู้ชายกันทั้งคู่ ขอโทษนะที่รู้สึกแบบนั้น แต่ถึงยังไงนายก็ยังเป็นเพื่อนเราเสมอ" นัฐพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปจากห้องทันที แต่ติดตรงที่แขนตัวเองถูกอีกคนรั้งไว้

"เดี๋ยว!"

"........" นัฐยืนนิ่งแต่ก็ยอมนั่งลงตามแรงดึงอีกคน และก็ไม่คิดหันหน้าไปมองด้วย เพราะน้ำตาตัวเองจะไหลออกมา

"หึ ก็เพราะคิดแบบนี้ไงถึงแอบนอนร้องไห้มาตลอดอย่างนี้"

"ธนา!" น้ำตากักเก็บไว้ไหลออกมาอย่างเหลืออดจนคนตรงข้ามตกใจ "นายอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องตลก ใช่! เราแอบร้องไห้ทุกครั้งเวลาคิดถึงเรื่องนาย ไม่ว่านายจะทำอะไร คิดอะไร คบเพื่อนแบบไหน เราร้องไห้เพราะเราอย่างส่วนหนึ่งในประสบการณ์นั้นๆ ของนายบ้าง" นัฐปาดน้ำตาออกจากใบหน้า

"เราไม่เคยคิดจะเป็นคนที่ยืนข้างนายในฐานะคนรัก แต่เราแค่อยากอยู่ใกล้ๆ นาย มองดูนายประสบความสำเร็จเท่านั้น แต่ก็ช่างเถอะ นายจะคิดยังไงก็ช่าง นั่นมันเรื่องของนาย เอาสมุดบันทึกของเรามาแล้วก็ต่างคนต่างไปซักที!"

ธนาส่ายหัว กิริยาอย่างนั้นยิ่งทำให้นัฐฐารู้สึกไฟสุมอก ไม่ชอบเขาเขาไม่เคยว่า แต่การดูถูกความรู้สึกคนหนึ่งคนว่าเป็นเรื่องเล่นๆ นี่เขารับไม่ได้จริงๆ เสียแรงที่รู้สึกดีด้วยมาตั้งหลายปี สรุปแล้วมันก็เป็นภาพจอมปลอมภาพหนึ่งที่นัฐฐาวาดฝันกับตัวเองมาโดยตลอด นัฐฐาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นหน้าใครบ้างคนให้เจ็บช้ำหัวใจ

"เราไม่เคยคิดว่าความรู้สึกของนัฐเป็นเรื่องตลกนะ" นัฐหันกลับมามองคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าธนาเดินมาใกล้ตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ระยะห่างของทั้งสองคนน้อยมากจนมีอากาศไหลผ่าน

"อะไรของนาย ถอยไปนะ!" นัฐผลักอกอีกคนให้ถอยห่าง


หมับ!


"ธนา!!" นัฐร้องเสียงดังทันทีที่วงแขนอีกคนมาโอบรอบเอวไว้

"เพราะนัฐชอบคิดไปเองคนเดียวแบบนี้ไงถึงต้องนอนร้องไห้อย่างที่เราว่า" ธนาไม่ยอมปล่อยมือแล้วยังมาพูดจายียวนกวนประสาให้มีอารมณ์มากขึ้นไปอีก

"เออ!"


ฟอด!!


"!!" นัฐฐาตกใจตาโต มะ..เมื่อ..เมื่อกี้ธนา...หอมแก้มเขา!

"เราไม่ชอบคนพูดจาไม่สุภาพแล้วขึ้นเสียงด้วย ถ้าเห็นว่าพูดแบบนี้อีกจะโดนลงโทษแบบนี้ เข้าใจมั้ย?"

บ้า! บ้าไปแล้ว ธนาพูดอะไรออกมา แล้วไหนจะหน้าตาจริงจังกับคำพูดที่บอกมาเมื่อกี้นี่อีก โกหกใช่มั้ย เห็นว่าชอบมานาน รู้ความรู้สึกของเขาเองจนหมดก็เลยแกล้งให้สับสนแน่ๆ

"พูดอะไรของนาย! ปล่อยเรานะ! ปล่อยสิ!! อุ๊บ!!"

 ถ้าเมื่อกี้นี้นัฐฐาตาโตตอนนี้บอกได้เลยว่าตาเหลือกแล้ว ธนาก้มลงมาจูบปิดปากคนที่โวยวายเสียงดังให้เงียบลง เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าไม่ชอบให้ขึ้นเสียง ต้องทำโทษซักหน่อยให้รู้ว่าทำจริง

"อื้อ!! อื้มม" นัฐผลักอกอีกคนออกไปได้สำเร็จแล้วรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที บ้าชะมัด หนีไปไหนก็ไม่ได้แล้วยังเสี่ยงโดนจูบอีกรอบได้อีก

"เชื่อรึยังว่าเราทำจริง" นัฐพยักหน้า ทำตาขวางใส่ไม่ยอมลดมือที่กุมปากตัวเองลง

"ถ้าเชื่อแล้วก็ตั้งใจฟังเราดีๆ ห้ามเถียง ห้ามแทรก ไม่อย่างนั้นเราจูบนัฐอีกรอบแน่" ข้อตกลงที่อีกคนเสนอทำให้นัฐฐาตาโตค้านในใจแต่พอธนาก้มหน้าลงมาให้ปลายจมูกแตะเฉียดแก้มเลยต้องยอมพยักหน้ารับ ท่าทางดื้อรั้นของอีกคนที่ธนาเพิ่งเคยเห็นทำให้อดยื่นหน้าไปขโมยหอมแก้มอีกครั้งไม่ไหว

"!!" นัฐฐาอยากจะบ้าตาย ธนาก้มลงมาหอมแก้มอีกรอบแต่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ พอจะขัดขืนก็ดูแต่จะเป็นตัวเองที่เสียเปรียบ

"ตั้งใจฟังเรานะนัฐ เราไม่เคยรู้และไม่เคยคิดมาก่อนว่านัฐจะแอบชอบเรา เพราะนายไม่ได้แสดงท่าทีอะไรพิเศษให้เราได้รับรู้เลย ถ้าไม่มีสมุดบันทึกเล่มนี้เราก็คงไม่รู้ว่าเราทั้งสองรู้สึกดีต่อกันตั้งแต่..." ธนามองตาของนัฐก่อนเอ่ยประโยคนั้นออกมา "ตอนนั่งเรียนข้างกันตอนนั้น"

"...!" นัฐฐาตาโต ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองกลับประโยคที่อีกคนพูดออกมา

"น่าแปลกนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั่งเรียนทุกวันเราต้องรอให้เด็กตัวขาวนั่งข้างๆ มาแหย่ให้ตัวเองเถียงกลับด้วย ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องยื่นข้อศอกไปแตะแขนอีกคนตอนเขียนหนังสือ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมชอบทำเย็นชากับคนที่ตัวเองชอบทั้งที่ตื่นเต้นแทบตาย มีเฟสคนคนนั้นเก็บไว้แต่ก็ไม่กล้าแอดไป ได้แต่นั่งไล่อ่านทามไลน์เขาอยู่ทุกวัน ยิ่งวันที่เขาคนนั้นโพสรูปเกี่ยวกับความรักบางอย่างที่แอบชอบมานานก็ยิ่งอยากรู้ว่าไอ้คนที่พูดถึงมันเป็นใคร ได้แอบถามเพื่อนโรเงรียนเก่าว่าเขาคนนั้นมีใครบ้างรึยัง เจอกันโดยบังเอิญบางครั้งก็โคตรอยากทักเลย แต่ก็ไม่กล้าพอ เราโคตรป๊อดมากเลยนะนัฐ ทั้งที่คนที่เราชอบมายืนอยู่ตรงหน้าขนาดนี้เรายังไม่กล้าพูดว่าชอบออกมาได้ตรงๆ แกล้งเขาจนร้องไห้ถึงได้รู้ว่าเกือบสายไปเสียแล้ว"

"ฮึก..ไอ้บ้าธนา!"


ปึก!!


นัฐฐาทุบอกคนใจร้ายให้หายแค้นใจให้ไอ้คนใจร้ายที่ทำให้ตัวเองร้องไห้ซ้ำๆ มากี่ครั้งกี่หนแล้ว แต่พอเขาแค่สารภาพความรู้สึกออกมานัฐฐาก็พร้อมที่จะเปิดรับฟังและรู้สึกตื้นตัน และดีใจมากขนาดนี้

"ไม่เอานะครับ ไม่ร้อง.." ยิ่งธนายกมือขึ้นมาลูบหัวปลอบประโลมเสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ยิ่งหลุดออกมาดังกว่าเก่า คงไม่มีใครเคยบอกธนาล่ะสิว่าสกิลการปลอบคนอื่นของตัวเองอยู่ในขั้นติดลบสุดๆ แต่จริงๆ ไม่ใช่ความจริงของธนาหรอก ใจของนัฐเองต่างหากที่มันดีใจจนหยุดร้องไห้ให้ตัวเองอย่างนี้ไม่ได้

"ฮือ...ไอ้เลว.. รู้..ฮึก..รู้มั้ย ว่าเราต้อง..ฮึก ตามนายมานานมากแค่ไหน"

"ครับๆ ธนารู้แล้ว ขอโทษจริงๆ นะ ต่อไปธนาจะไม่ปล่อยให้นัฐต้องเสียเหมือนแต่ก่อนอีกแล้วนะครับ" ธนาดันตัวอีกคนออกมา ลูบคราบน้ำตาออกจากแก้มใสแล้วแก้มลงตรงนั้นเบาๆ "ไม่ร้องแล้วนะ เป็นเด็กขี้แยรึไง ตัวเองจะรับปริญญาอยู่แล้วเนี่ย"

"ฮือออ...ก็เพราะใครละ!" นอกจากจะเถียงสู้แล้วยังมีกำปั้นเต็มรักส่งมาที่อกธนาอีกด้วย อืม..มันก็ไม่เจ็บหรอก แต่โคตรจุก!

"นัฐ.. ถ้ายังทุบอีก ธนาจะจับจูบนะครับ เอาให้ร้องไห้ไม่ออก ทุบอีกไม่ได้เลยนะ เอามั้ย?" จะเชื่อไม่เชื่อไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ธนาล็อกหน้านัฐเตรียมเอาไว้จูบปากพร้อมแล้ว

"ไม่ๆ ไม่เอานะ ธนา..อื้มมม"

แต่ก็ไม่ทันจนได้เพราะธนาตั้งใจเอาอยู่แล้วว่าจะจูบนัฐฐาคืนนี้ให้เจ่อไปเลย อืม...แบบนั้นคงจะเว่อร์ไป คงต้องไปถามบรรดาเพื่อนที่จะเตรียมซ้อมรับปริญญาวันพรุ่งนี้เอาแล้วกันว่าสภาพปากเพื่อนฝูงเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆ กว่าธนาจะยอมเลิกนัวเนียริมฝีปาก นัฐฐาต้องยกเหตุผลร้อยแปดในวันพรุ่งนี้มาอ้างเลยเชียว จนตอนนี้ทั้งสองคนอาบน้ำอาบท่าแล้วย้ายตัวเองเข้าไปบนนอนเตียงเจ้าของห้องเป็นที่เรียบร้อย ธนาที่นอนโอบกอดอีกคนด้านหลัง ซุกจมูกเข้ากับซอกคอให้นัฐจักกะจี้เล่นเอ่ยถามขึ้น

"นัฐ.."

"หือ? อะไรเหรอ"

"ขอบคุณนะ" ธนาพูดพร้อมกับจูบเบาๆ ที่ใบหูขาว

"อื๋อ..อย่าธนา ขอบคุณเราทำไมอ่ะ?" ธนาหยุดแกล้ง แล้วพลิกตัวให้นัฐหันมาเผชิญหน้าตัวเอง

"ขอบคุณที่มั่นคงในความรู้สึกที่มีต่อเรา ขอบคุณที่...ไม่คิดเปลี่ยนใจไป" นัฐหน้าบึ้ง หมั่นไส้อีกคนที่มาทำตาหวานเยิ้มใส่

"ไม่ได้มั่นคงซักนิด ก็แล้วแต่อารมณ์ อื้อ!!" ยังไม่ทันจะพูดจบก็โดยขโมยจูบจากธนาอีกแล้ว "ธนา!"

"ปากเก่งจริงนะ ไม่เห็นเหมือนที่ตัวเองเขียนไว้ซักนิด" ธนาไล้นิ้วชี้ที่ปลายจมูกนัฐฐาไปมา

"แล้วไง ไม่ต้องมาตีเนียนกอดเลยนะ เราถามธนาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าได้สมุดเล่มนี้ได้ยังไง" นัฐฐาพยายามแกะมือปลาหมึกที่โอบเอวตัวเองออกไป แต่ธนากลับยิ่งโอบรัดตัวเองแน่นเข้าไปอีก อื้อ! มันอึดอัดนะ!

"อืม...บอกดีมั้ยน้าา" มาวันนี้นัฐฐาถึงเพิ่งได้รู้ว่านายธนารัตน์ ใจสุขมันกวนโอ๊ยใช่ย่อย

"บอกมาเลย! เราไม่เชื่อหรอกว่าบันทึกจะลอยไปหาธนาได้น่ะ"

"แล้วเราเป็นอะไรกัน ทำไมผมถึงต้องบอกนัฐล่ะ?" สงสัยคู่รักนักแกล้งคู่ใหม่นี้จะยังกะระยะการแกล้งกันไม่ได้ ประโยคที่ธนาเหย้าแหย่เมื่อกี้เลยทำให้นัฐสตั๊นกับตัวเองไปเลย

"......" นัฐนิ่งไปซักพักก่อนจะพลิกตัวหันหน้าไปอีกด้าน

"นัฐ? นัฐ..เป็นอะไรน่ะ?"

"เปล่า"

"เปล่ายังไง เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลย"

"ไม่มีอะไรหรอก เราง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า"

"นัฐ.."

"ไม่ต้องมาเรียกเราแบบนั้นหรอกธนา!"

"...."

"เราชอบธนานะ ชอบมานาน จะเรียกว่ารักเลยก็ได้ เราขอแค่ได้มองหน้าอยู่ไกลๆ แม้ว่าในใจอยากเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ นายขนาดไหน แต่เราก็รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร และเราไม่รู้หรอกนะว่าพอธนาได้รู้ความรู้สึกเราแล้วจะคิดยังไง แล้วเรื่องที่ธนาพูดมาก่อนหน้านั้นมันเป็นความจริงหรือสงสารเราหรือเปล่า ถึงธนาจะคิดว่าเราปากเก่ง ช่างเถียงอะไรเมื่อกี้นี้น่ะ แต่เราบอกตรงนี้เลยว่าเราจะอ่อนไหวทุกครั้งกับคำพูดของธนา"

"หึหึ" เสียงหัวเราะต่ำๆ ข้างหูทำให้นัฐฐาหันหน้ามามองอีกคนทันที ชักจะโมโหมากกว่าน้อยใจแล้วนะ!

"นี่!!"

"ช่างงอน" ธนาพูดยิ้มๆ "คิดเล็กคิดน้อยด้วยนะเรา มิน่าถึงเขียนดีเขียนร้าย"

"แล้วไงล่ะ นี่! ที่พูดเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้คิดตามเลยใช่มั้ยห้ะ อื้อ!!" นัฐฐาที่เริ่มจะขึ้นเสียงถูกทำโทษด้วยการปิดปากเสียเลย

"นัฐ..ใจเย็นหน่อยสิ แฟนช่างงอนของเราไม่รู้เหรอเนี่ยว่าเราขี้แกล้ง ฟอด!" ธนาขี้แกล้งจริงๆ นั่นแหล่ะ ยิ่งเห็นแฟนตัวเองหน้าบึ้งยิ่งกดจมูกจนแก้มบุ๋ม

"ธนาขอโทษนะครับ ถ้าแกล้งอะไรแล้วทำให้นัฐไม่ชอบใจ แต่ถ้ามีอะไรให้รีบบอกธนาทันทีนะ ธนาจะรีบง้อแล้วกอดนัฐไว้อย่างนี้ นะๆ"

"ชิส์.."


จุ้บ!


"อื๋อ! ธนา!"

"จะโกรธก็อย่าหน้าแดงดิ ฮ่าๆ"

"ไม่รู้! จะนอนแล้ว"

"อ้าว ไม่อยากรู้เรื่องที่ธนาได้บันทึกแล้วเหรอ" เจ้าตัวนี้ยังหาเรื่องแกล้งแฟนตัวเองอยู่อย่างนั้น

"ไม่เอา! ไม่อยากรู้แล้ว" นัฐฐาไม่สน นอนคลุมโปงให้ธนากอดอยู่อย่างนั้น

"หึหึ ขอบคุณนะครับ นัฐ"

-------------------------------TBC.----------------------------------

เง้อออ ขี้เกียจแก้บุ้คไปก็เลยเขียนไป ขอบคุณคุณอ่านทุกท่านนะขอรับ มีติงมาสั๊นสั้นเค้ามาต่อให้น้าา
ช่วงนี้ยังต้องปรับเวลาตัวเองอีกที ดองไว้หลายเรื่องมากเลยอ่าาา 

[BlueCherries]

กรีดร้องงงงงงงงงงง

ธนาปอดแหกมากกกกกกกกกค่ะ ฮือออออ


ร้องไห้ดีใจปานถูกกินหวย TvT

[Mouse2U]

ธนาคนบ้า~ เชื่อแล้วค่ะว่าขี้ป๊อดจริงๆ นะเราน่ะ นิสัย~ พอรู้ว่าตัวเองใจตรงกับอีกคนก็หาเศษหาเลยกับนัฐจนตัวเองได้กำไรไปเป็นฟ่อนๆ เลยน้าา~ ดีใจกับนัฐด้วยนะคะที่ความรักอันยาวนานของหนูสมหวังสักที~
>\\< ..

[ฝัullล้วlv]

อรั้ยยย~ หมอนขาด! 555

[BlueCherries]

 

[BlueCherries]

 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

มารอว่าทำไมถึงได้ สมุดเล่มนั้นได้

[koikoi]

นึกว่าจะไม่ได้รักกันซะแล้ว

[ขนมโก๋]

 

[BlueCherries]