-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
[เรื่องสั้น] บังเอิญ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41562.msg2663591#msg2663591) - Completed -
[ เผลอรัก ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46002.msg3000913#msg3000913) - Processing -
∞❃◦●◌ คลั่งรัก ◌●◦❃∞ {CRAZY ≥ LOVE} (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46179.msg3014467#msg3014467) - Processing -
ลุ้นรัก ❤ Senior ❸&❹ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47041.msg3072131#msg3072131) - Completed -
**************************************
ให้งานเขียนเป็นปากกาไว้บันทึกเรื่องราวดีๆ เอาไว้
-
คำว่าครั้งแรกเป็นคำง่ายๆ อธิบายความหมายที่ต้องการสื่อว่าที่หนึ่ง
ก็เหมือนกับรักแรก ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หวนกลับมาคิดอีกครั้ง ความทรงจำมันก็ชัดเจนขึ้นมาเอง
.
.
.
( งานปัจฉิมของนักเรียนชั้นป.6 )
...เราเคยนั่งข้างกันตอนนั้น จำได้มั้ย?
เรานั่งเรียนหนังสืออยู่ข้างกัน แต่เราไม่เคยคุยกัน
เราพูดคุยกันบ้างเป็นบางครั้ง
และส่วนมากก็มากจากเราเข้าไปกวนเธอมากกว่า
เราชอบเธอมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ
แต่ก็ไม่กล้าที่จะบอกเธอซักที
เราแอบเก็บมันไว้ในนี้ ซ่อนมันไว้ข้างใน
เพราะอยากให้เธอได้กลับมาพูดคุยกับเราอีกครั้ง ไม่ว่าเมื่อไหร่
เราก็ยังจะหัวเราะ และยิ้มกันได้อย่างสนิทใจเหมือนเดิม
มือขาวเขียนข้อความข้างบนใส่สมุด 'เฟรนชิฟ' ในหน้าที่เว้นให้ใครคนนั้นเขียนไว้
ที่ว่างเกินครึ่งของหน้ากระดาษเป็นสีขาว เพราะคนๆ นั้นเขียนข้อความสั้นๆ แค่ว่า
"โชคดีนะ" เท่านั้น
***********************************
( สี่ปีต่อมา )
ช่วงนี้เฟสบุ๊คกำลังฮอตฮิตกันเหลือเกิน เพราะดาราพากันเล่นเป็นกระแสเต็มไปหมด ไฮไฟว์ที่เคยฮิตกันก็เลยซาๆ ไป
"มิ่งมีเฟสมั้ยอ่ะ ขอหน่อย"
"มาสิๆ ชื่อนี้นะ"
กดแอดเพื่อนเข้าไป แต่สิ่งที่อยู่ในใจกลับเป็นบรรดากลุ่มรายชื่อเพื่อนมากกว่า
'Thanarat Chaisuk'
มีจริงๆ ด้วย ดีใจจัง ถึงไม่ได้คุยแต่ได้ยินข่าวคราวบางครั้งก็ยังดี
[เพิ่มเพื่อน]
คลิ๊ก.
กดเพิ่มเพื่อนไปได้ไม่นานธนาก็ตอบรับ ตื่นเต้นและดีใจมาก
กดเข้าไปดูหน้าวอร์ตั้งหลายครั้ง กลั้นใจอยู่นานกว่าจะทักไป
Nutta : "สวัสดี ธนา : )"
Thanarat : "ดี"
Nutta : "เรียนอยู่นู้นเป็นไงบ้างอ่ะ"
Thanarat : "ก็โอเค"
คำตอบชวนท้อใจจริงๆ เขาคงไม่รู้สินะว่ากว่าเราจะกลั้นใจพิมพ์ไปแต่ละประโยคนี่คิดมากขนาดไหน
และเพราะไม่อยากก่อกวนอีกฝ่ายจนเกินไปเลยจบบทสนทนาไว้เพียงgเท่านี้จะดีกว่า
นับตั้งแต่วันนั้นที่รวมความกล้าเอ่ยแชทธนาไป นับเป็นอาทิตย์ได้ จนวันนี้ที่แถบขึ้นว่าเป็นวันเกิดของเขา
เอาว่ะ อย่างน้อยก็แค่อวยพร คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง
Nutta : "แฮปปี้เบิร์ดเดย์มีความสุขมากๆ นะ"
เอาตรงๆ ก็เฝ้ารอการตอบกลับอย่างใจจดใจจ่อ แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมา
ถึงแม้ความจริงจะคิดเผื่อเรื่องแบบนี้ไว้บ้าง แต่พอมาเจอตรงๆ กลับเสียใจไปไม่น้อย
สองวันหลังจากนั้น ความคิดที่ว่าด้านได้อายอดมันก็ผลักดันให้มีแรงสู้กับความท้อใจ
นั่นสินะ ถ้าไม่สู้ แล้วมันจะมีวันชนะบ้างมั้ย
Nutta : หวัดดี ธนา :D
Nutta : ถามอะไรหน่อยสิ
Thanarat : ว่า?
Nutta : คือมีรุ่นน้องอยากไปเรียนที่รร.นายอ่ะ สมัครได้ยังไงบ้าง
Thanarat : มีสอบรับตรงช่วงเมษา แต่เตรียมเงินหน่อยก็ดี ยัดเยอะ
Nutta : เอ่อ แล้วนายใช้เงินเยอะป่ะ
Thanarat : สามหมื่น
Nutta : อ๋อ โอเคๆ ขอบใจมาก
Thanarat : อือ
คิดประโยคต่อไปไม่ออกเลยต้องจบบทสนทนาแค่เท่านี้ ความจริง กว่าจะเริ่มถามเขาได้
ก็คิดหัวแทบแตกว่าจะถามยังไงให้ไม่ดูน่าเกลียด จนต้องสร้างเรื่องว่ามีรุ่นน้องอยากไปเรียนที่นั่น
( วันต่อมา )
เวลา 21.34 น.
Nutta : ธนาว่างมั้ย?
Thanarat : ทำไม
Nutta : ขอถามเรื่องเรียนหน่อย
Thanarat : ว่า
Nutta : เราอ่อนคำนวณมีที่เรียนพิเศษดีๆ แนะนำมั้ย
Thanarat : กูเกิ้ลดิ มีหลายที่
Nutta : คือช่วยไกด์ได้มั้ย
Thanarat : เดอะเบรน
Nutta : โอเค ขอบคุณมาก
ถึงวันนี้ผลตอบรับที่ได้มามันก็ไม่ต่างจากวันก่อนๆ แต่อย่างน้อยธนาก็ยังตอบบ้าง : )
ความหวังลึกบวกกับความคิดที่ว่า ในชีวิตนึงคนเราก็ต้องลองสุดๆ ซักตั้งสิวะ
ผลักดันให้ทักแชทไปหาธนาวันเล็กวันละน้อยมาได้ห้าวันแล้ว
จนได้ไปเห็นคอมเม้นของธนาที่มิ่งเพื่อนในห้องที่สนิทกันกับเขาเม้นแซวเจ้าตัว
Thanarat : ช่วงนี้ก็อยู่ตัว (สถานะ)
Minkmong : จริงเหรอออ ฮอตรึเปล่าๆ
Thanarat : ?
Minkmong : มีคนแอบคุยไม่ใช่เหรอ
Thanarat : ไม่ได้ชอบแบบนั้น
ไม่รู้สิ อ่านถึงตรงนี้แล้วมันไม่อยากเลื่อนต่อเลย รู้สึกยังไงไม่รู้ อธิบายไม่ถูก เสียใจมั้ง เสียฟอร์ม เสียหน้า
รู้สึก..ผิดหวัง ถึงจะเตรียมใจมาบ้างแต่พอได้รับรู้ตรงๆ แล้วโคตรจะเจ็บเลย ได้แต่ทำหน้านิ่งๆ กดปิดคอมแล้ว
เดินเข้านอนอย่างเงียบๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงหมอนข้างเพื่อให้เก็บเสียงสะอื้นตัวเองไว้
ถ้าจะถามว่าทำไมถึงคิดว่าบทสนทนานั้นเป็นเรื่องของตัวเองได้ เหตุผลเดียวก็คือมิ่งเป็นกลุ่มเพื่อนเก่าของธนา
ที่รู้ว่าแอบชอบเขามานานแล้ว กว่าจะทำใจกล้าเปิดปากเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนคนนี้รู้ก็ทำใจนานมาก
แต่เพราะความรู้สึกอัดอั้น อยากระบายให้ตัวเองสบายใจขึ้นบ้าง
เลยลองพูดออกไป เผยเพื่อนเขาจะช่วยอะไรเราได้บ้าง
ตั้งแต่เห็นคอมเม้นแล้วรู้ว่าความรักของเรายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก เลยปฏิญาณกับตัวเองว่าเราจะต้องเข้มแข็ง
ร้องไห้แค่วันนี้วันเดียวพอ ตั้งแต่วันแรกที่เราเริ่มทักเขาไปก็น่าจะรู้อยู่แล้ว วันนี้มันก็แค่เป็นวันที่ทุกๆ อย่างชัดเจนเท่านั้น
อ้อ...ลืมบอกไปเลยว่าทำไมอยู่ๆ ถึงกล้าที่ทักธนาไปอย่างนั้น เพราะก่อนหน้านี้เขาเพิ่งขึ้นสถานะเลิกกับแฟนที่คบอยู่
เลยทำให้ความหวังที่ริบหรี่มันมีขึ้นมา
แต่ว่าตอนนี้มันคงไม่มีแล้วล่ะ พอวันพรุ่งนี้เราก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
***********************************
-
( สองปีต่อมา )
ประกาศรายชื่อนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ม.XXXX
"ณัฐฐา เจริญสินธุ์" สาขาออกแบบอุตสาหกรรม
ผลประกาศรายชื่อนักศึกษาทำให้ความหวังและความพยายามทั้งหมดมันไม่สูญเปล่า
ถึงสาขานี้พ่อและแม่อาจจะยังไม่ค่อยเชื่อใจว่าจะทำให้ชีวิตอยู่รอดปลอดภัยตอนเรียนจบมั้ย
แต่ก็จะพยายามเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากรั้วมหาลัยให้ได้มากที่สุด
ช่วงนี้เป็นกล่าวแสดงความยินดี ใครๆ ที่ได้ที่เรียนแล้วก็จะมีคนโพสอวยพรให้เต็มไปหมด
และก็อยากเผื่อแผ่ความรู้สึกนี้ไปให้กับคนที่ค่อยเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ถึงสองปีด้วยเช่นกัน
ธนาเองก็ได้คณะที่เหมาะสมกับเขา คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวฯคอมพิวเตอร์
แอบได้ยินมาว่าที่บ้านอยากให้เขาได้เรียนหมอ แต่เจ้าตัวคงพอใจกับการเจริญรอยตามพี่ๆ มากกว่า
อยากเป็นหนึ่งในคนที่ร่วมยินดีกับเขาเหมือนกัน แต่คิดว่าสงผ่านให้ทางใจคงจะทำให้เขารู้สึกดีกว่า
มหาลัยที่เราเรียนถึงไม่ได้อยู่ในใจกลางประเทศแต่ก็ขึ้นชื่อเรื่องงานวิจัย และคุณภาพของบุคลากร
คณะของเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก แต่โลกมหาลัย ก็กว้างจนความคิดที่ว่าเราอาจจะได้เจอกันบ้างไม่มีอย่างที่คิด
แต่รู้อะไรไหม ถึงเราจะไม่ได้เจอกันเลย แต่คนรอบตัวที่อยู่รอบของฉันและนายก็ต่างเป็นคนที่เรารู้จักกันทั้งนั้น
ธนา...ความจริงแล้ว โลกของเรามันก็ทับซ้อนกันอยู่นะ แต่ก็แปลกที่เราสองคนไม่เคยโคจรมาเจอกันได้ซักที
"สวัสดีเราชื่อนัฐนะ" เพื่อนต่างสาขาที่เรียนสถาปัตย์โดยตรงยิ้มให้
"สวัสดีเรามุก"
"มุก เราขอถามอะไรหน่อย เป็นเพื่อนที่เรียนกับธนาใช่มั้ย" มุกฉงนแต่ยินดีให้คำตอบเพื่อนใหม่
"ใช่ รู้จักธนาด้วยเหรอ"
"อื้ม เพื่อนโรงเรียนเก่าน่ะ"
ตัดจบการสนทนาถึงคนที่อยู่ในความคิดเพียงเท่านี้ เพราะกลัวว่าชื่อตัวเองจะถูกเล่าให้ธนารู้สึกไม่ดีเหมือนแต่ก่อน
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เราขอแค่พื้นที่เล็กๆ ให้ตัวเองมีความสุขก็พอ
ชีวิตมหาลัยสอนอะไรเราได้มากมาย ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องเรียน การแบ่งเวลาและกิจกรรมต่างๆ
การพบปะผู้คนมากหน้าหลายทำให้รู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่มากกว่าที่เราคิด แม้จะมีความรู้สึกหวั่นไหวกับคน
ที่น่าชื่นชมคนอื่น แต่ทุกครั้งที่บังเอิญเดินสวนกันกับธนาในมอ ความรู้สึกเก่าๆ ที่ยังเกาะติดอยู่ในใจ
ก็มักจะประทุขึ้นมาให้ใจสั่นไหวเสมอ เหมือนอย่างตอนนี้ที่เรียนซัมเมอร์ตอนปีสอง
"ไงนัฐ!" เสียงเรียกจากด้านหลังตอนที่กำลังสาระวนหาของที่ร้านเครื่องเขียนทำให้หันไปมอง ใครคนนั้นเป็นคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอในวันนี้
"ธนา! สวัสดี"
หัวใจที่อกซ้ายอยู่ๆ ก็ตีรัวขึ้นมาเหมือนตั้งโปรแกรมไว้ และใครคนนั้นที่เป็นคนติดตั้งอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
เขายังหล่อ และดูดีมากเหมือนเดิม ถึงจะได้ชื่อว่าเรียนคณะวิศวะแต่นิสัยที่รักความเป็นระเบียบ
ทำให้เขาดูภูมิฐานสะอาดสะอ้านเหมือนคณะทางสายแพทย์มากกว่า
"มาซื้อของเหรอ?"
"อือ ใช่ เหมือนกันเหรอ?"
"อืม"
เนิ่นนานกว่าเราจะพูดอะไรต่อจากนั้น และวิสัยของตัวเองก็ไม่ได้ชอบความเงียบกับคู่สนทนาเท่าไหร่
"เรียนซัมเมอร์เหมือนกันเหรอ"
"ใช่"
"แล้วเรียนเป็นไงบ้าง"
"พอไหว ลงกีฬาไว้ด้วยเลยต้องแบ่งเวลาให้ดี"
"เก่งนะ" ยกนิ้วชื่นชม "แล้วได้ข่าวมิ่งบ้างรึเปล่า เราไม่ค่อยได้ข่าวมันเลย"
"ก็ติดต่อกันบ้าง ส่วนมากทางเฟส"
"อือ เราก็เหมือนกัน เออ..ไปก่อนนะได้ของแล้ว"
อยู่นานกว่านี้คงมีผลไม่ดีต่อหัวใจตัวเอง เพราะแค่มองหน้ายังไม่กล้าจะมองตรงๆ
มันประหม่าเกินไป ความรู้สึกที่มีมันเยอะจนรู้สึกอึดอัดไปทั่วทั้งอก จะยิ้มก็ไม่กล้า
จะดีใจที่ได้เจอ หรือไหนอยากจะร้องไห้กับการพูดจาของเราที่ชวนจืดชืดของตัวเอง
"โอเค"
แต่อย่างน้อยวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ติดอยู่ในความทรงจำของณัฐฐาไปอีกนาน
*******************************
เรื่องประหลาดที่ว่าเราลงเรียนซัมเมอร์ช่วงเดียวกันอย่างเดียวคงไม่พอให้รู้สึกดีใจลึกๆ ข้างใจ
โชคชะตาเลยยังเอิญให้เราได้เรียนวิชาเสรีของเราไว้ด้วย มันเป็นความบังเอิญที่ทำให้ตัวเองมีความตั้งใจ
เรียนวิชานี้มากกว่าเคย เพราะถึงแม้ว่าเวลาส่วนใหญ่จะหมดไปกับนั่งมองแผ่นหลังของธนาก็ตาม
เขายังคงเป็นจุดสนใจของใครหลายๆ คนเหมือนเดิม ดูจากเพื่อนๆ ที่ต่างรุมล้อมเขาไม่ว่าชายหรือหญิง
ธนาเป็นคนแบบนั้น คนที่ใครๆ ก็ต่างรัก
ช่วงเวลาซัมเมอร์หมดเร็วไปกว่าที่คิด แม้ตัวเองจะคาดหวังว่าจะมีวันโชคดีที่ได้พูดคุยกับธนาอีก
แต่เราทั้งสองคนคงเหมือนดวงดาวที่มีไว้ถ่วงสมดุลไว้คนละข้างมากกว่าที่จะโคจรมาบรรจบกัน
หลังจากนั้นช่วงชีวิตของปี 3 ก็เริ่มต้นขึ้น การติดตามข่าวสารที่เกี่ยวข้องกับธนาก็ยังต้องพึ่ง
ระบบโซเชี่ยลของโลกออนไลน์ต่อไป ณัฐฐามองดูอีกคนในมุมเงียบๆ อยู่อย่างนั้นมาได้ถึง 1 ปี
ที่ถึงเวลาของการฝึกงานของทั้งสองคน
นัฐฐาได้ไปฝึกงานอยู่ทางสายที่ตัวเองเลือกไว้อย่างตั้งใจ ส่วนตัวธนาเองก็เช่นกัน และแม้ว่าที่ที่เราฝึกนั้นจะอยู่ในตัวจังหวัดเดียวกันให้นัฐฐารู้สึกดีใจข้างในอีกครั้ง แต่ทั้งสองคนก็ไม่เคยบังเอิญจะเจอกันเลย แต่สื่อในโลกออนไลน์ต่างหากที่ทำให้นัฐต้องรีบกลับจากบริษัทที่ทำมาเปิดหน้าจอคอมอยู่ในตอนนี้่
แอฟพลิเคชั่น 'Ask.fm'
ลืมเล่ารายละเอียดหลังจากนั้นว่าทำไมทุกครั้งที่ได้เจอหรือรับรู้เรื่องราวของธนาเป็นต้องตื่นเต้น ดีใจและเจื่อนไปด้วยความหวัง
เพราะหลังจากที่เขาเลิกรากับรุ่นน้องตั้งแต่มอปลายตอนนั้น ธนาก็ไม่มีข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับคนรู้ใจเลย
จนเพื่อนๆ ที่สนิทกับชอบมาแซวเจ้าตัวว่าเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ด้วยเป็นคนสำอาง รักสะอาดด้วยอยู่แล้ว
ตัดกลับมาที่ปัจจุบันตอนที่นัฐฐากำลังกดเข้าลงชื่อของโปรแกรมนี้ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้สันทัดกับเรื่องเทคโนโลยีอะไรมากมาย
แต่เพราะเมื่อวานที่เห็นธนาแชร์ลิ้งค์โปรไฟล์ของแอฟนี้ คนที่ช่างตามเขาอย่างนัฐมีหรือจะพลาดตาม
พอกดเข้าไปดูก็ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวฮอตจริงไม่ได้อิงนิยาย เพราะมีทั้งเพื่อนชายและเพื่อนหญิงถามไถ่ยาวเป็นหางว่าว
ซึ่งเจ้าตัวก็ก็ตอบกลับได้เจ็บแสบ ผิดวิสัยที่คุยกับตัวเองชะมัด
น่าอิจฉาชะมัด.. นัฐฐาคิด เพราะอยากจะใกล้ชิด รู้ตัวตนของธนาในมุมอื่นๆ อย่างใครเขาบ้าง เลยทำให้นัฐฐานึกน้อยใจอยู่ทุกวันนี้ถึงไม่แปลกใจที่คำถามแรกจะอยากได้คำตอบกวนๆ ตอบกลับบมา
ยังจะเอาเมียอยู่มั้ย 5555
ถามไปแล้ว นัฐนั่งมองคำถามตัวเองสลับกับทามไลน์บนเฟสของธนาอยู่อย่างนั้น นั่งไล่อ่านคำตอบของเขาไปเรื่อย
บางทีก็นั่งยิ้ม บางครั้งหมดอารมณ์กับคำถามชวนเสี่ยวของคนอื่นๆ นั่งเล่นอย่างนั้นไปสักพักคนที่เพิ่งถามไปก็ตอบกลับมา
'เอาผัวดีกว่าาา ถุยยย!'
"ฮ่าๆ ไอ้บ้า" ตอบมาแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นก็คิดไปไกลหรอก
นั่งถามกวนๆ ส่งไปให้อีกคนอยู่อย่างนั้นได้สองสามวัน การได้พูดคุยกับธนาแม้จะผ่านสื่อที่ต้องหลบซ่อนตัวเองเอาไว้
แต่กลับทำให้ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีมันเพิ่มจากเดิมอย่างไม่น่าเชื่อ การเฝ้ารอคำตอบของคำถามที่ตัวเองส่งไปหาเขาเหมือนเติม
สีสันที่เคยหมดลงให้กับใจดวงนี้อีกครั้ง
อย่างบางครั้งก็ต้องคิดในด้านหนึ่งของความสุขเล็กนี่ไว้บ้างว่า มันไม่ยั่งยืน และมันก็ไม่ใช่ของจริง เพราะวันนั้น
พี่ธนา มีแฟนยังจีบได้ป่าว
ลองมั้ยล่ะ
จริงจังนะ ชอบมานานแล้ว
จริงจังไม่กลัว กลัวไม่จริงใจ
เพราะเราก็ไม่รู้ว่าใครที่ถามเขา ตอนที่นั่งอ่านไปเลยได้เดาสุ่มไปทั่ว
อย่าลืมกินข้าวนะคะ : )
เช่นกันครับ : )
จากที่ตอนแรกดีใจที่เขาก็คุยตอบเรา พอมาอ่านคำถามของคนอื่นๆ ที่ถามบ้าง ทำให้หมดอารมณ์ เซ็งกับความรู้สึกตัวเองที่ขึ้นๆ ลงๆ กับคนๆ นี้อยู่เรื่อยไป จากวันนั้นนัฐเลยตั้งใจกับตัวเองอีกครั้งว่าจะเลือกติดตามข่าวอะไรที่เป็นของนายธนารัฐ ใจสุข ต่อให้มีเรื่องช็อกโลกอะไรก็ช่าง หน้าวอล์ ทามไลน์ จะไม่มีการติดตามใดๆ อีกแล้ว!
*******************************
-
นัฐจะทำตามความตั้งใจของตัวเองได้จริงๆ
เหรอจ๊ะ ..หืม?? :hao3:
-
ชื่อเหมือน ผญ เลย
มาอัพต่อน่ะๆ
-
:ling1:
รอตอนต่อ+ตอนพิเศษนะคะ
พลีสสสสสสสสสสสส
:katai4:
-
( ครึ่งปีต่อมา )
เวลาเทอมหนึ่งของช่วงชีวิตปีสี่จะว่าผ่านไปไวก็ใช่จะว่าช้าก็ไม่เชิง แต่ในความรู้สึกของนัฐนั้นรู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ
ยังคิดว่าวันแรกที่ได้เป็นเฟรชชี่มันผ่านไปเมื่อวานนี่เอง แต่ที่ทำให้ประหลาดที่สุดก็คือเพื่อนในกลุ่มที่เรียนนิติศาสตร์เรียนจบและ
รอรับใบปริญญาบัตรเสียแล้วในปีนี้
เพื่อนคนนั้นชื่อพลอย เธอทักมาทางแชทเฟสบุ๊คเพื่อชวนไปร่วมแสดงความยินดี
Ploy : ฮัลโหลล นัฐ เค้ารับปริญญา 1 ธค นี้น๊า ถ้าว่างมาถ่ายรูปกัน ^ ^
Nutta : จริงมั้ย เธอจบแล้ว โอเชๆ
: ยินดีด้วยนะพลอย
: ( สติ๊กเกอร์เยี่ยมๆ )
: ( สติ๊กเกอร์ยกนิ้ว )
Ploy : ( สติ๊กเกอร์ฉลอง )
: กร มิ่ง มาย ว่าจะมา แต่ไม่รู้จะมาวันจริงหรือวันซ้อม ส่วนธนาจะมาวันจริง
Nutta : โอเค ถ่ายรูปนี่มันวันที่ 1 วันเดียวป้ะ หรือ 29
Ploy : 29 ก็ได้ 1 ก็ได้
: 29 ช่วง 10-12.00
: 1 ช่วง 10-11 โมง
: กรมันยังไม่คอนเฟิมเค้าอ่าว่ามันจะมาตอนไหน
Nutta : โอเชชช เดี๋ยวขอเบอร์ไว้หน่อย เราเปลี่ยนโทรสับหาเมื่อกี้ไม่เจอ
Ploy : 0XX-XXX-XXXX จ้า
Nutta : เคค้าบ
ตอนที่เห็นชื่อคนที่ไม่ได้ยินข่าวคราวมานาน ตอนนั้นบอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง ใจกระตุกมั้ง ก็ไม่ได้ตามมานานนี่เนาะ
ตอนที่เพื่อนบอกว่าธนาจะมาวันรับจริงนี่คิดไม่ตกเลยว่าจะตกลงกันวันไหนไป แต่สุดท้ายก็ขอเลือกกลุ่มเพื่อนสนิท
ที่เดินทางมาหาวันที่ 29 มากกว่า
วันนั้นพากันตื่นเต้นมากๆ แอบเซ็งตัวเองที่ติดกิจกรรมคณะไม่ได้ออกมาทานข้าวกับเพื่อน เกร็งใจเขามากๆ เดินทางมา
ตั้งไกล เลยขอแก้ตัวเป็นอยู่ค้างห้องพักที่พลอยเป็นคนจัดการเตรียมให้ คืนนั้นพวกเราสนุกกันมากถึงจะนอนกันอย่างหนาวๆ
เบียดตัวกันสามคนบนเตียงขนาดหกฟุตก็ตาม แต่ก็คุ้มค่ากับช่วงเวลาหลายปีที่ไม่ได้สนุกกับเพื่อนแบบนี้
ใจจริงอยากถามมิ่งถึงคนที่ติดอยู่ในหัวตลอดตั้งแต่ในเชทของพลอย แต่คิดว่าปล่อยให้มันแค่ลมอารมณ์ที่พัดมาแล้วผ่านไปดีกว่า
( 2 วันต่อมา )
รูปงานรับปริญญาของพลอยและคนอื่นๆ ที่เป็นเพื่อนกันบนเฟสบุ๊คถูกโพส ไลค์ แท็กเต็มทามไลน์ไปหมด นัฐนั่งกดไลค์ปนเม้นข้อความตามรูปภาพที่มีตัวเองและคนรู้จักอยู่ในนั้น มีแซวเพื่อนบางคนที่พาแฟนมาเปิดตัวในวันนั้นด้วย แต่มีรูปนึงที่สะดุดตาให้หยุดมือเลื่อนเม้าส์ผ่านไปเหมือนภาพอื่นๆ
ภาพที่พลอยยืนถือช่อดอกไม้ข้างๆ กันกับคนที่บอกว่าจะมาวันที่ 1 ธันวาคม คำบรรยายภาพไม่มีอะไรมากแค่แท็กชื่อคนในรูปเท่านั้นแต่นัฐก็พยายามที่จะจดจำรายละเอียกที่มีอยู่ในภาพนี้ให้ได้มากที่สุด ธนาใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงเข้ารูปสีดำ เขาในตอนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมากๆ อาจเป็นเพราะยังอยู่ในช่วงฝึกงานอยู่ บรรยากาศของหนุ่มออฟฟิศถึงได้มีออร่าแผ่กระจายขนาดนี้ ( นี่คือไม่ได้ตามข่าวเลย ฮ่าๆ )
ได้ยินมาว่าธนายื่นฝึกงานนานกว่าผมถึงหกเดือน เจ้าตัวเลยกลับมาร่วมยินดีกับเพื่อนได้แค่วันนี้วันเดียว
เพื่อนคนอื่นๆ ที่เห็นรูปนี้ก็ต่างไลค์และเม้นลุคใหม่ของขวัญใจกลุ่มเพื่อนกันไม่ขาด
Mud : ว้าวๆ ธนาคนหล่อ
Thanarat : Mud รายยยย อิอิ
Minkmong : บู๊ยยย
Mud : มาวันไหนไม่เจอ Thanarat
Thanarat : วันที่คุยกันนั่นแหล่ะ 1 ธ.ค. : )
ความขาดกลัวที่มีทำให้ไม่กล้าแม้แต่จะเม้นหรือกดไลค์รูปทั้งนั้น ทำได้นั่งมองอยู่นอกจอ ยิ้มให้กับนายธนารัฐที่ยืนเก็กอยู่ในรูป ช่วงนั้นทำเอานัฐเพ้อไปหลายวัน กลับไปตามข่าว ดูรูปธนาแก้อาการใจลอยไปเป็นพักๆ แต่ก็ทำอย่างนั้นได้ไม่นานเพราะโปรเจคจบที่ต้องดำเนินการและตรวจแบบร่างพัฒนาทุกสัปดาห์ทำให้นัฐไม่มีเวลามาวอกแวกกับเรื่องของเขาไปนานโข ยิ่งช่วงที่ละครคณะที่ปีสี่รับหน้าเป็นหัวเรือใหญ่ในการดำเนินการยิ่งเป็นตัววัดความสามารถและความเสียสละที่มี
กว่าจะผ่านช่วงเวลาที่น่าหนักใจ กดดัน กับการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าแล้ว การได้มองเห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของผู้ชมที่เข้ามาชื่นชมความสำเร็จของน้องๆ ด้านหน้า แค่นี้..พี่ๆ ที่อยู่เบื้องหลังก็พอใจแล้ว เราร้องไห้ให้กันกับเพื่อนที่ร่วมลงเรือลำนี้ ความลำบาก ความเหนื่อยที่เจอด้วยกันมาตลอดสี่ปีทำให้รู้ว่าพวกเราเป็นทีมที่แข็งแกร่งมากแค่ไหน
เสร็จจากละครคณะก็ถึงเวลาที่ต้องลุยกับการขึ้นสอบความก้าวหน้าของงานสุดท้ายตัวเอง บอกเอาไว้เลยว่าการทำอะไรอย่างเดียวนานๆ มันก็เบื่อไม่น้อย ยังดีที่มีกิจกรรมออนไลน์ให้เราได้ผ่อนคลายบ้าง แต่อย่าเผลอขาดสติไปเลยเชียว เพราะจากที่ว่าจะเล่นแค่สิบนาทีเข็มที่เปลี่ยนตัวเลขอาจจะกลายเป็นเข็มสั้นซะก่อน
นั่งไล่ทามไลน์เล่นไปเรื่อยๆ ภาพแคปหน้าจอโปรแกรมเก่าที่เคยส่งคำถามไปหาธนาก็โผล่ขึ้น ความจริงมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกถ้าคนโพสไม่ใช่เจ้าตัวที่นัฐแอบติดตามอยู่
( รูปภาพ Ask.fm )
Thanarat : ตามกระแส ขำๆ 55
หึหึ ตามกระแสขำๆ แล้วทำไมคนอย่างณัฐฐาจะต้องไปเดินตามรอยคนอื่นด้วย
คลิ๊ก.
.
.
Ask.fm
คนอย่างณัฐฐา เจริญสินธุ์เป็นคนที่มีจุดยืนในตัวเอง ไม่เอาความคิดตัวเองไปผูกกับเรื่องอื่นที่มันไร้สาระหรอก
.
.
Profile . Thanarat Chaisuk
ถามคำถาม [ ]
*คำถามที่ไม่ระบุชื่อผู้ถาม
กดพิมพ์
.
.
นี่มันคนดังนี่หว่า ; )
ไอ้ที่พูดเมื่อกี้นัฐเองเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ แต่พอเป็นเรื่องนายธนาทีไร สิ่งก่อสร้างที่เป็นตัวเองมันจะถูกทลายลงมาได้ทุกที
ไม่อยากทำแต่มันก็อดไม่ได้ ไหนจะคำถามที่ตั้งถามกันอีก คนจะเยอะไปไหน นั่งไล่อ่านตั้งแต่บนลงล่าง
แต่ละวันเฉลี่ยแล้วเยอะเหลือเกิน หมั่นไส้ชะมัด! เลยอดพิมพ์ทักแซวๆ ไม่ได้
นัฐนั่งไล่อ่านทามไลน์ของธนาไปเรื่อยๆ ซักพักก็เจอ
แฟนใหม่สวยมั้ย
ยังไม่มีแฟนจ้าา
ตู้ม!! (เสียงระเบิดภายใน)
"เหอะ! คิดจะอ่อยทางแอฟนี่รึไง" ถึงจะพูดอย่างนี้ไปแต่กล้ามเนื้อตรงริมฝีปากฉีกยิ้มจนตึงไปหมด
นัฐขี้เกียจจะคิดคำถามกวนธนาให้ตอบอีกเลยนั่งรีเฟรสอ่านคำตอบใหม่ที่เด้งขึ้น เลยทำให้รู้ว่าช่วงนี้อีกคนกำลังอยู่ช่วงสอบกลางภาคแต่ยังไม่กลับไปที่มอ สิ่งที่กระตุกต่อมเซ็งของนัฐอีกอย่างนึงก็คือมันมีคนคนนึงที่ส่งคำถามเสี่ยวๆ มาให้ธนาตลอด
ตัวธนาเองน่ะไม่รู้หรอกว่ามีกี่คน แต่ตัวเขาน่ะรู้แน่นอนว่าตอนนี้มีคนเดียว และกำลังมีคู่แข่ง!
แอบชอบนะ รู้ยัง?
อ่อยเสยย 5555555
รู้ตัวป่ะว่าน่ารักมาก
บ่ๆ ผิดคนแล้ว
มีคนถามแทรกเรื่อยยยย ตายๆๆ 55555
ฮาาา
เหอะ!! เหอะ!! อยากจะขำ!!!
ความจริงคำถามมีเยอะมาก แต่ที่ติดใจและสามารถมาเรียงได้ว่าเป็นของคนๆ เดียวกันนี่คือคนนี้
นัฐนั่งพิมพ์คำถามที่ไม่ค่อยจะต้องการคำตอบเท่าไหร่ อารมณ์ประมาณว่าอยากให้รู้ไว้เฉยๆ
พี่นา จีบค่ะ
หึหึ เป็นไงล่ะ
ดูสิว่าจะตอบว่าไง..
กดปิดโปรแกรมแล้วหันไปเล่น Candy Crush แก้เซ็งจนชีวิตหมดแล้วกลับมาเปิดใหม่
คำถามที่เพิ่งส่งไปถูกตอบกลับอย่างเร็วรวด
นัฐยิ้มกดคลิ๊กไปที่คำตอบที่ส่งกลับมา
'ใครคือพี่นาคับ ฮาๆ'
...
..
.
ข..ขะ...คึ.. ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!
"โอ้ยยย... ไหวมั้ยนัฐ" ได้แต่ด่าตัวเองปนขำ จะแกล้งถามจีบเขาก็ดันพิมพ์ชื่อผิดซะงั้น
โทดๆ 555555555555
lol
ว่าจะถามเล่น หมดกันคำถามกู ฮาา
งงครับ ฮาา
นัฐนั่งอ่านคำตอบที่ธนาส่งกลับมา รู้สึกมีความสุขมากๆ ในรอบเวลาของทั้งสองคนที่ห่างหายไป
จะว่ายังไงดีล่ะ จะสุขมันก็สุขแต่ก็ยังมีความรู้สึกหน่วงๆ ในใจให้ยิ้มได้ไม่สุด
คำถามในใจที่ถูกเขียนไปอีกครั้ง ถามเผื่อถึงเวลาที่ผ่านมาว่าสถานะเป็นยังไงบ้าง
โสดมานานเท่าไหร่แล้วว
ไม่บอกกกก
"ชิส์! ไม่บอก ตามสืบเอาก็ได้วะ"
นั่งส่องทามไลน์ของธนาอยู่นานเพราะก็หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้ตามข่าวทั้งเฟสและแอฟนี้
ค้นความจริงลึกเข้าไปเรื่อยๆ นัฐก็ยิ้มกริ่ม หึหึ นายธนา
นี่นายไม่ได้มีใครตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอเนี่ย พอเรียนมหาลัยก็นึกว่าจะมีใครซะอีก
ขอตามจีบแบบไม่แสดงตัวในนี้ได้มั้ยนะ คึคึ
******************************
เหมือนความคิดตอนนั้นจะไปได้สวยใช่มั้ยคะ
ไม่คิดว่าจะเขียนยาวถึงขนาดนี้ กะเขียนให้ตอนเดียวจบ
แต่พอนั่งนึกๆ ดู รายละเอียดมันก็เยอะค่ะ
เลยลากยาวมาหลายรีไพลท์ขนาดนี้
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นต์มากๆ เลยนะคะ
:3123: :3123:
-
:L1: :pig4:
แฮปปี้วันปีใหม่(ไทยนะคะ) :D
(โอมๆๆๆ จงจบแฮปปี้เเอนดิ้ง พลีสสสสสสสสส :call:)
-
:L1: :pig4:
แฮปปี้วันปีใหม่(ไทยนะคะ) :D
(โอมๆๆๆ จงจบแฮปปี้เเอนดิ้ง พลีสสสสสสสสส :call:)
แฮปปี้ปีใหม่ไทยเหมือนกันนะคะ :D :mew1:
รักคุณ BlueCherries :กอด1:
มีการขอให้จบแบบแฮปปี้ เหมือนจะมีเซ้นยังไงไม่รู้เนาะ :hao7: 555
งานเขียนมันก็แค่ทำให้เราย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องอดีต
ต่อไปจะเป็นยังไงก็ให้แล้วแต่อนาคตแล้วกันเนาะ
-
ฮาาา
นั่งอ่านเรื่องของคุณ Veesi3 แล้วชอบเรื่องก่อนๆมากที่จบแฮปปี้น่ะค่ะ :)
(เลยนั่งลุ้นว่าขอให้เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องในทำเนียบ)
คนอ่านบ้าค่ะ นั่งมโนเองอยู่ 555555
-
จบหรือยังอ่ะครับ
-
จบหรือยังอ่ะครับ
ยังจ้าา
-
รอว์
-
ธนา.. ที่ปล่อยให้ตัวเองโสดเนี่ย กะเอาไว้อ่อยให้นัฐกลับมาหาตัวใช่เปล่าจ๊ะ?? เหงาล่ะสิที่นัฐไม่ได้ตามคุยตามส่องเหมือนเดิมน่ะ ใช่มะ..ใช่ม๊าา.. :hao7:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก
เข้ามารอจ้าาาาาาาาาาาา
-
หลังจากนั้นเป็นต้นมานัฐก็ขยันขันแข็ง เทียวส่งคำถามไปถึงธนาและเฝ้าคำตอบอย่างใจจดใจจ่อทุกวัน
ถึงขนาดว่ามีบางวันนั่งเปิดโปรแกรมนี้ไว้
รอคำตอบเด้งขึ้นเลยทีเดียว ด้วยเพราะคิดว่าไหนๆ
ตัวเองมีคู่แข่งนิรนามที่ออกสื่อแล้วก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเจี่ยวเจี๊ยม
แล้วนั่งนิ่งๆ รอธนาโดยสอยไปต่อหน้าต่อตา ไม่มีทาง!
แล้วจำได้ว่าวันนี้ธนาเริ่มสอบวิชาแรกด้วย เจ้าตัวก็ไม่พลาดที่จะถามไถ่กลับไป
สอบเป็นไงบ้าง
ติ๊ง!
ส่งไปไม่นานธนาก็ตอบกลับอย่างเร็ว สงสัยจะสอบเสร็จแล้ว
'สบ๊ายยย'
นัฐยิ้มก่อนจะตอบกลับทันที
สบ๊ายยย จริงเร้อออ
'อย่าพูดถึง น้ำตาแทบเล็ต'
เล็ตอิทโกป้ะ 5555
'จัดปายยยย ฮาาา'
นัฐนั่งยิ้มกับน้ำตอบที่ได้รับ ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้รับจากธนาทำไมถึงทำให้ใจฟูฟ่องขนาดได้นะ ไม่คิดจะส่งคำถามต่อ
เพราะหมดมุขจะเล่นแล้วจริงๆ แถมธนายังตอบคำถามอื่นๆ ที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้คำถามเขาเลื่อนไปอีกเยอะ เลยนั่ง
อ่านเล่นๆ แก้เขินเมื่อกี้ดีกว่า
และเหมือนว่าธนาจะสอบวันนี้แค่วันเดียว เพราะว่ามีเพื่อนของเขานัดดื่มกันคืนนี้ที่ร้านเหล้าหลังมอ
นัฐนั่งอ่านแล้วคิดไม่ตกว่าจะแอบไปส่องธนาที่ร้านนั้นดีมั้ย
แต่เรียนตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่ยังไม่เคยไปร้านเหล้าที่ไหนนอกจากร้านประจำของคณะเลย
แล้วยังจะไปคนเดียวอีก ถึงจะเสียดายแต่ขอถามเจ้าตัวอยู่ไกลๆ
อย่างนี้ดีกว่า เพราะช่วงนี้ธนาดูติดแอฟนี้ตอบบ่อยเหลือเกิน
( เวลา 21.56 น. )
เมายังง
'นิดนึง คริๆ'
แหนะ เมาแล้วขี้อ่อยนะมึง นัฐแอบนึกเป็นห่วงคนที่ไปสังสรรค์กับเพื่อน
ยิ่งช่วงนี้เซ้นตัวเองมันบอกว่าธนามีปัญหาทางใจยังไงไม่รู้
เพราะถึงเห็นตอบคำถามเพื่อนเล่นๆ ขึ้นสถานะกวนๆ ให้ติดตามก็เถอะ
แต่พอกดเข้าไปส่องเจ้าตัวที่อินสตาแกรมกลับมี รูปภาพพร้อมกับ
แคปชั่นแปลกๆ ให้น่าคิด
( รูปภาพ )
Thana.rat เทียนที่ไร้เสียง มีไปก็ไร้ความหมาย #ความรักก็เช่นกัน
เพราะมัวแต่ติดตามธนาที่เฟสบุ๊คและ Ask.fm เท่านั้น นัฐถึงไม่รู้ว่ารูปภาพนี้ธนาอัพขึ้นนานก่อนที่เขาจะกลับไปติดตามอีกครั้งเสียอีก
ธนา..มีคนในใจสินะ
ถึงไม่รู้ว่าความจริงจะเป็นยังไง ธนาจะขึ้นเล่นๆ หรือเป็นไปตามความคิดที่ตัวเองมโนเอาไว้
แต่ไม่รู้สิ บางทีมันก็เหนื่อย ถึงจะทำใจดีสู้เสือ
บากหน้ายิ้มๆ แในต่ใจร้องไห้เดินตามเขาไปทุกวันแบบนี้ มันก็ไม่โอเค
คนเรามันก็มีขีดกำจัดนะ ธนาคงไม่รู้หรอกว่าตัวเองมีอิทธิพลในใจของนัฐฐามากขนาดไหน
สามารถทำให้สุขได้มากสุดๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้รู้สึกน้อยใจจนเป็นทุกข์
นัฐพยายามปัดความรู้สึกแย่ๆ ที่ตัวเองได้รับมา มองนาฬิกาที่ตอนนี้กำลังจะห้าทุ่มแล้ว
นี่นั่งแช่กับตัวเองนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
กดเข้าไปที่แอฟเดิมเพื่อดูคำตอบ แต่ธนาก็ไม่ได้ตอบคำถามที่ส่งไปซักที
จากที่คิดมากกับเรื่องรูปภาพนั้น ตอนนี้นัฐยิ่งคิดหนักเข้าไปอีก คืนนั้นเลยต้องจำใจข่มตาหลับไปทั้งที่กังวล
ตื่นมาอีกทีก็สิบโมงกว่า นัฐรีบกดเข้าโปรแกรมเดิมที่เคยส่งคำถามไว้ แต่ธนาก็ยังไม่ตอบเขา
แปลก.. เขาไม่ได้ถามอะไรแย่มากมาย
แต่เจ้าตัวกลับไปตอบคำถามเขา ลองส่งไปอีกทีเผื่อที
หายเมายัง
รออย่างนั้นจนถึงเย็นก็ไม่มีคำตอบให้ใจชื้นขึ้นมา ในใจตอนนี้มันว้าวุ่นเต็มไปหมด
แปลก มันแปลกเกินไป เขาตอบคำถามใครๆ แต่ทำไมไม่ตอบคำถามเรา
ก็กดซ่อนชื่อทุกครั้งแต่ทำไมธนาถึงไม่ยอมตอบ นัฐน้อยใจมากโดยอีกคนก็คงไม่มีทางรู้
เสียใจชะมัดขนาดซ่อนชื่อเจ้าตัวก็ยังไม่คิดที่จะคุยด้วย
...เสียใจจัง แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มอะไรอีกแล้ว น่าสมเพชตัวเองชะมัด
นัฐยิ้มขืนให้กับตัวเอง ถึงรู้ว่าตัวเองกำลังคิดไม่เข้าท่าแต่หัวใจตัวเองมันเกินจะรับไว้จริงๆ
ชอบเขามาก็ตั้งนาน แอบมองอยู่เงียบๆ โดยที่ใครคนนั้นไม่รู้ สงสัยจะไม่มีดวงด้วยกันจริงๆ แฮะ
นัฐกลั้นใจปิดโปรแกรมที่เป็นหน้าทามไลน์ของธนาก่อนที่ล้มตัวลงไปบนเตียงตัวเองเงียบๆ
เขาไม่ได้ร้องไห้ แล้วก็ไม่คิดจะร้อง เขาสัญญากับตัวเองมานานแล้วว่าจะร้องไห้ให้กับคนที่ชื่อธนารัฐ ใจสุข
แค่ตอนมอห้าที่เผลอใจกล้าทักแชทไปเท่านั้น จึงขอทำใจให้สงบเงียบๆ บนเตียงก็พอ
นานไปพอตัว ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ แต่พอลุกขึ้นมาก็ปวดจี๊ดที่หัวทันที
ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ล้างหน้า ดื่มน้ำให้ตัวเองสดชื่น
ก่อนจะกดเข้าอินสตาแกรมทำบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเองคิดได้ก่อนจะพักสติหลับไป
( รูปภาพ )
Nut.ta เธอเป็นเหมือนดินสอ เขียนได้แล้วก็ลบได้ และถึงไม่ได้ลบมันก็เลือนลางจางไปอยู่ดี
หลายครั้งที่กลับมาดูสิ่งที่เคยเขียนจากเธอแล้วอดจะเขียนซ้ำลงไปอีกไม่ได้
ทั้งที่ก็รู้ว่าเขียนยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์
เพราะดินสอแท่งนี้มันไม่มีไส้ที่พร้อมจะเขียนไปกับเรา
แต่ก็ยังคงเก็บมันไว้อย่างนี้จนเก่าไปหมดแล้ว
มันคงถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนดินสอแล้วล่ะมั้ง
เก็บไว้มานานจนหมดอายุขนาดนี้
คงต้องหาดินสอแท่งให้ตัวเองได้แล้วล่ะ : )
ความจริงไม่เคยคิดที่จะพิมพ์อะไรแบบนี้ในโลกสาธารณะเลยซักนิด แต่ใจนึงก็อยากให้คนที่นึกถึงได้เห็น
ความรู้สึกของเขาผ่านตาบ้าง แต่เหนือที่พูดมาทั้งหมดนัฐแค่ต้องการตอกย้ำและสัญญาใจกับตัวเอง
ว่าควรหยุดเรื่องนายธนาคนนี้ให้ได้ซักที
หลังจากนั้นนัฐก็พยายามคิดในเชิงบวก มองธนาเป็นเพื่อนจริงๆ อย่างที่ควรจะเป็น
เขาไม่ลบเพื่อน หรือบล็อกอะไรทั้งนั้น ทุกๆ อย่างยังคงอยู่เหมือนเดิม
จะมีก็แต่หัวใจและความรู้สึกของตัวเองที่ดูจะเข้มแข็งขึ้นหลังจากเปลี่ยนวิธีคิด
เรื่องราวของธนามีมาให้แบ่งปันบ้าง ตามประสาคนเช็คทามไลน์ของเพื่อนๆ ที่รู้จัก
ยิ้มให้กำลังใจตัวเองเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นคงเริ่มจะมีสาวรู้ใจจริงๆ
นัฐนั่งกดไลค์เรื่องราวน่าสนใจของธนาอย่างเงียบๆ
อ่านคอมเม้นต์ที่เจ้าตัวโดยเพื่อนแกล้งแล้วก็รู้สึกไปด้วยกัน
เสียดายจริงๆ ที่เราต่างเป็นดาวคู่ขนาน ขนาดแค่อยากจะเป็นเพื่อนสนิท
ที่อยู่ใกล้ชิดธนาอย่างสมัยประถมยังทำไม่ได้เลย
นัฐส่ายหัวไปมาให้กับความคิดตัวเองที่ชอบเผลอไปคิดถึงธนาอยู่เรื่อย
หันไปมองดูปฏิทินอีกสองเดือนตัวเองก็จะต้องกลายเป็นหนุ่มวัยทำงานเต็มตัวแล้ว
วันนี้อารมณ์เปลี่ยวๆ นึกอยากเขียนลงสมุดส่วนตัวที่ทำขึ้นมาใครอีกคนโดยเฉพาะซะงั้น
ถึงธนา
ธนาถึงตอนนี้จะผ่านมาไม่รู้กี่ปี
แล้วอีกสองเดือนข้างหน้าเราก็จะจบพร้อมกันแล้ว
แต่เราก็ยังไม่กล้าที่จะพูดความรู้สึกกับนายได้อยู่ดี
ถึงจะพยายามทำอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าทำจนถึงที่สุด
ซึ่งความจริงก็คือ เรารู้คำตอบ
แต่ก็ไม่กล้าจะยอบรับและมองหน้านายตรงๆ ได้
แต่เราอยากบอกนายว่า จนถึงตอนนี้เราก็ยังรู้สึกดีกับนายนะ
ยังคงชื่นชม และยังชอบนายเหมือนเดิม
และจนถึงตอนนี้ก็พยายามหาคำตอบว่าอะไรที่ทำให้ชอบนายได้มากขนาดนี้
อาจเป็นเพราะคำว่า "ครั้งแรก"ของความรู้สึกนี่ล่ะมั้ง
ที่ทำให้นายยังติดอยู่ในใจเราเสมอ แต่ถึงยังไง
เราก็ยินดีกับความสำเร็จในอนาคตของนายนะ
รักและเป็นห่วงเสมอ
นัฐฐา ( 12-04-58 )
เขียนเสร็จก็จัดการเก็บสมุดแล้ววางไว้มุมเดิมทันที
นัฐหยุดความรู้สึกไว้แต่ไม่เคยคิดที่จะลบเลือนมันออกไป
เพราะคิดว่ามันเป็นความทรงจำที่สวยงาม
จะมีซักกี่คนที่ใส่ใจเรื่องราวต่างๆ คนๆ นึงได้ยาวนานขนาดนี้
อย่างน้อย..คนๆ นี้ก็ได้ชื่อว่าเป็น "รักครั้งแรก" ของเขาล่ะนะ.. : )
*************************************
เรื่องความรักความชอบนี่มันยากที่บังคับให้เป็นไปตามที่เราคิดจริงๆ
บางทีเราก็คิดว่าตัวเองจริงใจ รักอีกคนด้วยความบริสุทธิ์
แต่กว่าที่คนสองคนจะได้ครองคู่กันก็ต้องอาศัยบริบทหลายๆ อย่าง
ที่เป็นปัจจัยให้ได้มาข้องเกี่ยวจริงๆ
จงมองความรักให้เป็นสิ่งสวยงาม... :กอด1:
ปล. ยังไม่จบนะจ้ะ คุณ BlueCherries บอกไม่เอาจบเศร้าาาาา :hao7:
-
ขอกอดนัฐสักที~~ :กอด1: ... ชอบที่นัฐคิดแบบนี้จังเลยค่ะ ความรักที่แม้จะยังส่งไปไม่ถึงเขา แต่เราก็ยังเก็บความรู้สึกดีๆ ที่ได้รักเอาไว้ในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจได้ ^^ ยิ้ม~
-
มาต่อแล้ววว นึกว่าจะมาหลังสงกรานต์
ขอบคุณคุณ Veesi3 มากๆนะคะ :D
(ไม่รู้ว่าใจจริงคุณ Veesi3 อยากจบแค่นี้หรือเปล่า แต่ว่าเขียนต่อให้จบแฮปปี้เอนดิ้งเพราะความเอาแต่ใจของเรา ถ้าเป็นงั้นจริงก็ขอ....กราบงามๆเลยค่ะ)
(https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS__354Syipvzfy9KnsKiCo05ANmSMeGMqB-PxEBXlBB_rTjoys)
-
มาต่อแล้ววว นึกว่าจะมาหลังสงกรานต์
ขอบคุณคุณ Veesi3 มากๆนะคะ :D
(ไม่รู้ว่าใจจริงคุณ Veesi3 อยากจบแค่นี้หรือเปล่า แต่ว่าเขียนต่อให้จบแฮปปี้เอนดิ้งเพราะความเอาแต่ใจของเรา ถ้าเป็นงั้นจริงก็ขอ....กราบงามๆเลยค่ะ)
(https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS__354Syipvzfy9KnsKiCo05ANmSMeGMqB-PxEBXlBB_rTjoys)
นัฐต้องขอบคุณคุณ BlueCherries นะเนี่ยยย :L1:
เพราะใจจริงกะว่าจะจบไว้ประมาณนี้เลยค่ะ เพราะเรื่องนี้อยู่ดีๆ ก็นึกอยากเขียน
เอาจริงๆ สารภาพเลยว่าอิงมาชีวิตส่วนตัวมากมายหลายเปอร์เซ็น
กลับไปนั่งเปิดข้อความบางส่วนเพื่อเอามาเขียนแล้วก็รู้สึกเซ้นซิทีฟขึ้นมาเล็กน้อย
เพราะตั้งใจว่าจะเขียนเป็นเหมือนบันทึกเล็กๆ ของตัวเอง
ตอนจบมันก็เลยไม่ค่อยสวยอย่างที่คิดในตอนแรก
แต่มาคิดๆ ดูแล้ว อยากให้มันเป็นเรื่องราวดีๆ เราก็ต้องเขียนมันให้จบดีเนาะจริงมั้ย
เลยจะให้นัฐแฮปปี้มีความสุขกับความรักบ้างซักหน่อยค่ะ
ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ :pig4:
-
จะเพิ่มเรื่องนี้กับคลั่งรักในลายเซ็นไหมคะ :3
หรือว่ารอจบก่อนค่อยใส่??
-
จะเพิ่มเรื่องนี้กับคลั่งรักในลายเซ็นไหมคะ :3
หรือว่ารอจบก่อนค่อยใส่??
อยากเอาใส่เหมือนกันค่ะ แต่ในนั้นเค้าจำกัดตัวอักษรไป 200 ตัวเอง ต่อไปคงไม่ใส่เป็นลิ้งค์แล้ว
แต่จะเขียนชื่อเรื่องที่แต่งไว้เท่านั้นค่ะ : D
-
ละมุนแบบเหงาๆ คนเราสามารถรักข้างเดียวนานได้ขนาดนี้เลย คิดละเหงาเนอะ
รอติดตามตอนจบค่า
-
:เฮ้อ:
-
รออ่านค่ะ สุดท้ายใจตรงกันใช่ไหม :pig4:
-
รอนะ
:call: :call: :call:
-
รอครับ :L1:
-
แอบชอบมานานมากเลยแฮะ ตั้งแต่ปอหกยันจบมหาลัย โอ้โห มั่นคงสุดๆ เป็นสิบๆปีเลยนะเนี่ย
-
สนุกดี ให้ความรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ เศร้า เหงาลึก ๆ
ปล.วิศวะกับสถาปัตย์เรียนสี่ปีเท่ากันเหรอ เท่าที่ทราบสถาปัตย์เรียนห้าปีนะ
-
ลุ้นจริงๆ ถ้าเจอตัวเป็นๆ นัฐต้องสู้ๆ นะ
-
สนุกดี ให้ความรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ เศร้า เหงาลึก ๆ
ปล.วิศวะกับสถาปัตย์เรียนสี่ปีเท่ากันเหรอ เท่าที่ทราบสถาปัตย์เรียนห้าปีนะ
ขอโทษจริงๆ จ้า คนเขียนบอกไม่ละเอียดเอง สถาปัตย์สาขาออกแบบอุตสาหกรรมหลักสูตรมัน 4 ปีฮะ แต่สถาปัตย์ทั่วไป 5 ปี
อันนี้แก้เนื้อหาเรื่องสาขาให้ชัดเจนในนิยายแล้ว ขอบคุณมากนะจ้ะ : D
-
แฮ่
ยังไม่ลืมกันนะคะ :3
-
เราชอบอ่ะ สนุกนะ เรารออ่านต่อนะคะ ได้โปรดมาต่อเถอะ
-
แค่สั้นๆ แต่น้ำตาไหลพรากกกกกกกกก
ทุกครั้งที่นัฐเหมือนจะมีความหวังขึ้นมาใหม่ เราก็ลุ้นตาม
แต่ทุกครั้งที่เหมือนจะตัดใจ เราก็ไม่อยากให้ตัด
แต่ถ้ามันต้องเจ็บปวดเรื้อรังขนาดนี้ ก็อยากให้พบกับความสุขเร็วๆ
:mew6:
-
ยังไม่จบใช่ไหมคะ จะรอนะคะ
เข้าใจนัฐนะ ความรักแบบแอบรักเนี่ยจะว่ามันมีความสุขไหมมันก็มี แต่มันก็เป็นความสุขแบบหน่วงๆจริง
แต่จะลงเอ๋ยกันได้อย่างไงล่ะเนี่ย
-
:ling1: :ling1:
-
( 1 เดือนต่อมา )
กริ๊งงง! ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์ที่ถูกวางไว้ที่หัวเตียงดังขึ้น คนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่เพื่อนในกลุ่มของนัฐนั่นเอง
'กินข้าวยัง มากินข้าวคณะป่ะ จะไปเรียนด้วยเลย'
"โอเคๆ เดี๋ยวแต่งตัวแปป สิบนาที"
'เออ อย่าลืมเอาชีทกูมาด้วย'
"หือ? ชีทอะไรวะ"
'ชีทวิชาเออร์โกโนมิคส์ไง อย่าหายนะเว้ย จะเอามาทำรายงาน"
"เออ เคๆ เดี๋ยวหาให้"
'เค'
นัฐมามองกองกระดาษ สมุด ชีท อุปกรณ์ทำงานที่วางทิ้งไว้อย่างลวกๆ ของตัวเอง
"แล้วจะหาไงว่ะเนี่ย"
รีบตรงเข้าไปรื้นค้นส่วนที่พอจะเก็บไว้ได้ก่อนแต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ ก้มมองดูนาฬิกาตอนนี้เลยไปเที่ยงหนึ่งนาทีแล้วไปช้าได้โดนด่าว่ามาสายแน่ แต่ก็ถ้าหาไม่เจอก็คงต้องโดนกินหัวอีกแน่ เจ้าตัวจึงตัดสินใจหอบหิ้วเอกสารทั้งหมดยัดใส่ถุงผ้าไปใบใหญ่ให้เพื่อนตัวดีช่วยหาด้วยเลย หลังจากก็จัดการหยิบเสื้อชอปตัวเก่งมาสวมทับแล้วออกจากห้อง
พอมาถึงคณะนัฐเดินเล่นโทรศัพท์เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะที่เคยทำเป็นประจำ วันนี้คนเยอะกว่าที่คิด มีคณะเพื่อนบ้านที่ชอบมาแย่งที่คณะเล็กอย่างเราเหมือนเคย แต่ถึงคนคณะอื่นจะมาเยอะยังไงป้าร้านข้าวก็ใจดีกับคณะเขาที่สุด
"โหไอ้นัฐ หอบอะไรมาเยอะแยะวะ!"
"กูก็เอาชีทมาให้มึงหาเองนี่แหล่ะ อ่ะ! จัดการเองนะครับไอ้เขม กูไปซื้อข้าวละ" นัฐเทของในกระเป๋าออกมาจนหมดจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสมุดหรือกระดาษอะไรตกลงไปจากโต๊ะบ้าง
"โอ้ยไอ้เหี้ย! บ้านเมืองเจริญละนักศึกษาเทชีทยังกะเทขยะ"
"เออน่า จะฝากอะไรมั้ยจะไปซื้อทีเดียว"
"เอาเหมือนเดิมแล้วกัน รีบไปรีบมา"
นัฐพยักหน้ารับเดินไปซื้อข้าวแกงร้านประจำที่กินมาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ตอนนี้มีคนต่อแถวเยอะซะเหลือเกิน อารมณ์ความเซ็งบวกกับความหิวทำให้คิ้วข้างขวากระตุุกไม่หยุด คือถ้าคนที่ต่อแถวยาวๆ เป็นคนในคณะตัวเองจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ดันเป็นไอ้พวกคณะใหญ่ใส่ชอปสีน้ำเงินนี่สิ เซ็งขี้เลยชะมัด นัฐเดินไปต่อแถวคนสุดท้ายที่เป็นคนตัวสูงใส่เสื้อของคณะที่เพิ่งว่าไป อารมณ์บ่จอยจนไม่คิดสนใจคนข้างหน้าเอาแต่ทักทายรับไหว้รุ่นน้องที่รู้จักทั้งนั้น รอไปได้สักพักก็ถึงคิวตัวเองที่ต้องสั่ง
"ป้าผมเอาสองจานนะครับ เอาผัดผักกับไก่ทอด อีกจานเอากระเพาหมูกับไข่เจียวครับ"
นัฐสั่งอาหารของตัวเองและของเพื่อนอย่างปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมันเหมือนมีคนนั่งจ้องมองตัวเองอยู่ซะงั้น ด้วยความเป็นชอบเก็กนิ่งแอบจับสังเกตุสิ่งปิดปกติเป็นทุนเดิม เลยพยายามหันมองบริเวณเผื่อจะเจอสายตาประหลาด จากสาวๆ ซักคนที่แอบมองมา ฮึๆ เห็นอย่างนี้ก็แอบฮอตนะครับ เป็นคนดังคณะใครๆ ก็รู้จักพี่นัฐแต่ตัวเองกลับไปรู้จักใครเลย ฮ่าๆ แต่ยังไม่ทันจะมองทั่วป้าร้านข้าวก็เรียกซะก่อน
"ได้แล้วจ้ะลูก"
"เท่าไหร่ครับป้า"
"สองจานหกสิบบาทจ้า"
"นี่ครับ"
นัฐยกจานข้าวมาเพื่อนที่กำลังสาละวนกับกองกระดาษที่เขาหอบมาให้อยู่
"เป็นไงหาเจอมั้ย"
"ไอ้สัส กูคิดว่าเข็มในมหาสมุทรยังง่ายกว่า"
"เว่อร์ละๆ กินข้าวก่อนแล้วค่อยยกไปหาในห้องดีกว่า ตรงนี้มันร้อน"
"เออ ทำไมไม่บอกกูเร็วกว่านี้วะ"
"ฮ่าๆ"
ทั้งสองคนรีบจัดการข้าวในจานให้หมดโดยเร็วเพราะอากาศในตอนเที่ยงร้อนแบบไม่เกร็งใจนักศึกษาที่แห่กันมากินข้าวเลย สงสารคนที่มาช้ายืนงงๆ มองหาโต๊ะว่างที่ไม่ค่อยจะมี นัฐที่กินเสร็จรีบกวาดกองกระดาษของตัวเองใส่ถุงผ้าเหมือนเดิม แล้วค่อยหยิบจานไปวางที่ตรงที่เก็บจานอย่างปกติ เดินเข้าไปที่ห้องเลคเชอร์ค้นหาชีทที่ไอ้เขถามหาได้ไม่นานก็เจอก่อนที่อาจารย์จะเข้าห้องพอดี
เรียนๆ ง่วงๆ งีบๆ หลับๆ ตื่นๆ เพราะเสียงอาจารย์เหมือนดนตรีบำบัดสำหรํบขับกล่อม พอหมดชั่วโมงเรียนก็เดินทางกลับห้อง พอมีเวลาก่อนจะออกไปเล่นกีฬากับเพื่อนเลยคิดว่าต้องจัดการมรสุมเอกสารที่เก็บสะสมมาตั้งแต่เทอมหนึ่งซักหน่อย ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าห้องของนายนัฐฐาก็กลับมาเป็นห้องพักของมนุษย์มนาเหมือนคนอื่นเขาซักที เปลี่ยนชุดออกไปเตะฟุตบอลข้างคณะอย่างทุกเย็น ทุกอย่างมันเป็นเหมือนเดิมมากๆ มากจนนัฐฐาไม่ได้สังเกตถึงอะไรที่แปลกไป
*******************************
มาต่อแล้วนะจ้ะ จะเป็นยังไงต่อไปน้าา า า :hao7:
-
มีอะไรในกอง? ไดอารี่เล่มนั้นหรือเปล่า??
ปอลอ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อแล้ว คิดถึ้งงง
-
มาต่ออีกเร็วๆน๊าาา ชอบมากเลยอ่ะ ขอยาวๆ อิอิ
-
ณัฐทำสมุดที่เขียนความในใจหล่นออกจากกระเป๋ารึเปล่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
รอตอนต่อไปจ้า..^^
-
วันนี้เป็นวันดีของนัฐฐา วันสุดท้ายของการนำเสนองานโปรเจคไฟนอลปีสุดท้ายของตัวเอง สองวันที่ผ่านมานัฐฐาใช้เวลาให้กับตัวเองเท่าที่จะสามารถทำได้ เพราะช่วงเวลาเดือนครึ่งที่เขาต้องคลุกกับการทำชิ้นงานสำคัญนั้นเกือบจะทำให้ตัวเองประสาทเสีย แต่พอได้เห็นผลงานของตัวเองออกมาเป็นชิ้นเป็นอันแล้ว และถึงแม้ว่าคนอื่นมองว่างานเขาธรรมดาๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจอะไร แต่สำหรับตัวนัฐเองเขากับได้เรียนรู้ ได้อะไรจากการทำงานชิ้นมากมายเหลือเกิน ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้นปนตื่นตันใจ อีกไม่ถึงชั่วโมงพันธะต่างๆ ที่ผูกมัดเขาไว้ก็จะขาดหายไป จะว่าไปก็แอบใจหายนะเนี่ย
"ไงมึง กินข้าวยัง คนแรกบ่ายไม่ใช่รึไง" เขมเดินตรงเข้ามาถามไถ่ ตัวมันนี่สบายตัวไปตั้งแต่วันแรกแล้ว มันตบบ่านัฐฐาเบาๆ อย่างให้กำลังใจ "ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก เหมือนทุกที เชื่อใจงานมึงหน่อย"
"อือ กูตื่นเต้นว่ะ"
"เอ้า กินน้ำหน่อย" มันโยนขวดน้ำในมือมาให้
"ขอบใจ" ผมรับมาดื่มได้สองสามอึกก็ส่งคืนมันไป
"กูไปยืนรอที่บูทก่อนนะ" เขมพยักหน้าก่อนจะเดินไปช่วยเพื่อนๆ เคลียร์ของในชั้นอื่นๆ เพราะอาจารย์ต้องให้นักศึกษาเคลียร์ผลงานกลับคณะภายในวันนี้เท่านั้น
นัฐฐาเดินไปยืนประจำที่บูทนำเสนองานตัวเองได้ไม่นานเหล่าอาจารย์ในคณะของทยอยเดินเข้ามาในห้องโถ่งที่เอาไว้จัดแสดงผลงาน รู้สึกตื่นเต้นปนกลัวขึ้นมาไม่ได้ เอาเข้าจริงๆ วันนี้ตัวเขาเองรีบออกมาเตรียมสถานที่ตั้งแต่แปดโมง ยังไม่มีใครมาเปิดตึกด้วยซ้ำ พระเจ้า! อาจารย์นั่งประจำที่ของแต่ละคนเรียบร้อยแล้ว นัฐฐาส่งยิ้มเกร็งๆ ไปให้อาจารย์ที่เคยขึ้นสอบห้องตรวจตัวเอง และผลตอบรับก็คือการพยักบอกให้เริ่มนำเสนอผลงานได้
นัฐฐาเดินไปหยิบไมค์ที่วางไว้ด้านข้างขึ้นมาก่อนจะสูดลมหายเข้าปอดลึกๆ ตั้งสติ ก่อนจะเอ่ยประโยคแรกออกมา "สวัสดีครับผมนายนัฐฐา เจริญสินธุ์ รหัส 024-8 นำเสนอในโครงการออกแบบ....."
นัฐฐาอธิบายผลงานตนเองในจังหวะที่เป็นธรรมชาติ ไม่ช้าและไม่เร็วจนเกินไป อาจจะมีบ้างครั้งที่ติดขัดและตื่นเต้นจนหลงลืมในบางเนื้อหา แต่ก็ต้องขอบคุณอาจารย์ที่คอยช่วยเสริมให้ในเรื่องเขาขาดเหลือเข้าไป
"โครงการนี้ผมต้องการนำเสนอผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นที่มีในตัวจังหวัดในรูปแบบใหม่ โดยยังคงอนุรักษณ์ภูมิปัญญาดั้งเดิมเอาไว้ และเสริมองค์ความรู้ใหม่เพิ่มเข้าให้เกิดเป็นนวัตกรรมใหม่ขึ้นมาครับ"
ในขณะเสียงทุ้มกำลังกล่าวสรุปเนื้อหาโครงการอยู่นั้น สายตาที่กวาดไปทั่วบริเวณเพื่อสร้างอายส์คอนแทคแก่ผู้รับฟังก็พบเข้ากับใครคนหนึ่งที่เดินเปิดประตูเข้าในห้องประชุมนี้ คนที่ทำให้นัฐฐาต้องรีบหลบสายตาแล้วหันมาเพ่งสมาธิกับการกล่าวสรุปงานครั้งสุดท้าย
"สำหรับผลที่ได้รับจากการทำโครงการนี้ ข้อเสนอแนะที่ผมจำนำเสนอก็คือโครงการออกแบบนี้เป็นเพียงหนึ่งในมุมมองที่ต้องการผลิตภัณฑ์เดิมที่เคยมีเท่านั้น เรายังสามารถพัฒนาและต่อยอดแนวความคิดนี้ได้อีกมากมาย ผมเชื่อว่าในอนาคตรุ่นน้องที่มีความสามารถจะสามารถสืบต่อเจตนารมณ์นี้ได้อีกครับ ขอจบการนำเสนอครับ"
เสียงปรบมือของทุกคนดังขึ้นเมื่อการนำเสนอของนัฐฐาจบลง ต่อไปจะเป็นช่วงเวลาซักถามและให้คำแนะนำติชมในตัวโครงการ ทางคณะกรรมการผู้ตรวจต่างให้คำชี้แนะต่างๆ มากมายเพื่อนำไปปรับใช้ หากนักศึกษาต้องการต่อยอดผลงานตัวเองหลังจบการศึกษาต่อไป จนครบช่วงเวลาที่กำหนดไปถึงบูทนำเสนองานของเพื่อนด้านข้าง นัฐฐาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่คิดปวดหัวกับเรื่องคะแนนของตัวเองที่จะได้รับ ออกจะยังมึนงงกับด้วยซ้ำว่านี่ตัวเองพรีเซ้นงานเสร็จแล้วหรือ
!!
นัฐฐาสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆ มีคนมาแตะไหล่ตัวเอง พอหันหน้าไปมองก็ยิ่งต้องตกใจไปยิ่งกว่าเดิม ธนา... ตอนที่พรีเซ้นจบสงสัยตั้งใจมาไปหน่อยจนลืมไปเลยว่าตัวเองก็เห็นธนาเดินเข้าห้องมาในจังวะสุดท้าย
"ยินดีด้วยนะ จบแล้วสิ" ธนาพูดเรียบๆ ไม่ได้มีอาการยินดียินร้ายให้เลยด้วยซ้ำ จากที่ตื่นเต้นในใจกลายเป็นอ่อนยวบเหมือนแบตเตอรี่ลดฮวบฮาบ
"อืม มาได้ไงเนี่ย"
"ก็เห็นแชร์ในเฟสว่าพรีเซ้นงานวันนี้ แล้วไอ้เขมก็โพสรูปตอนนัฐกำลังพรีเซ้นอยู่เลยมาช้านี่แหล่ะ" นัฐฐาพยักหน้ารับ นี่คงเป็นประโยคที่โคตรจะยาวที่สุดเท่าที่เคยได้ยินธนาพูดคุยกับตัวเองแล้วล่ะมั้ง
"ขอบใจนะ ไม่เห็นต้องลำบากมาดูเลย"
"งานจบเพื่อนก็ต้องมาให้กำลังใจหน่อยสิ" นัฐฐายิ้มอ่อนส่งไปให้ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น มันทั้งดีใจและเสียใจไปด้วยกัน ดีใจที่ได้เจอหน้า ได้พูดคุยด้วยกันในตอนนี้ แต่ก็เสียใจกับระยะห่างของเราสองคนที่ไม่มีวันมาแนวชิดกันได้ เป็นแค่เส้นขนานเคียงคู่กันเท่านั้น
"ยังไงก็ขอบคุณนะ ขอโทษด้วยที่งานของธนาเราไม่ได้ไปร่วมยินดี"
"ไม่เป็นไรหรอก ช่วงนั้นนัฐก็ยุ่งกับงานตัวเองเหมือนกัน แล้ว..."
"ไอ้นัฐ!" เสียงเรียกของเขมทางด้านหลังเรียกให้เราสองคนหันไปมอง ยังดีที่มันเรียกไม่ดังมาก เพราะเพื่อนคนอื่นกำลังนำเสนองานอยู่
"ไรมึง"
"กูจะมาบอกให้มึงรีบแดกข้าวแล้วมาช่วยเพื่อนยกของสิวะ"
"เออ โทษทีๆ" นัฐฐาพูดกับเขมอีกสองสามประโยคก่อนจะหันมาถามธนาอีกครั้ง "เมื่อกี้ธนาจะพูดว่าอะไรนะ"
"ไม่มีอะไร ยังไม่กินข้าวเหรอ?"
"อือ ตื่นเต้นอ่ะ เดี๋ยวว่าจะลงทานข้างล่าง"
"ไปสิ งั้นเดี๋ยวช่วยยกให้"
"เห้ย ไม่เป็นไรๆ ธนามาดูงานจะใช้ให้ยกของได้ไง" นัฐฐายกมือโบกปฏิเสธเป็นพัลวัน
"ไม่ได้ลำบากอะไร ถ้าไม่อยากให้ช่วยนานก็รีบกินแล้วมาช่วยกันสิ" ธนาพูดจบก็เดินตรงไปที่บูทที่เพิ่งนำเสนอเมื่อกี้ทันที "ให้ทยอยยกลงไปเลยนะ" ธนายกขาตั้งเพลทขึ้นมาแล้วถามแบบนี้จะตอบว่าไงล่ะ ลีลามากคนถือก็ต้องหนัก นัฐฐาจึงต้องจำยอมพยักหน้าแล้วเดินไปช่วยถือชิ้นอื่นๆ ติดมือลงไปด้วย
การเดินยกของจำพวกขึ้นชั้นสามได้ชื่อทรมานแล้ว ตอนต้องยกลงก็ใช่ว่าสบายเหมือนกัน ถึงจะสบายมี่เดินลงแต่ของแต่ละชิ้นก็หนักไม่ใช่เล่น นัฐฐารู้ดีเพราะงานทุกชิ้นตัวเองได้ช่วยเพื่อนยกมาด้วยกันหมด แต่ไม่รู้ทำไมธนาถึงใช้สองมือยกมันสบายๆ อย่างนั้นนะ แล้วยังมาบอกให้คนเดินนำเดินเร็วๆ อีก ไม่กลัวตกบันไดรึยังไง
"ทำไมเดินช้า หนักเหรอ แบ่งให้ถือช่วยอีกก็ได้นะ"
"ไม่ๆ ขอโทษที" นัฐฐาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนลืมมองทางเดินให้ดีจนก้าวเลยขั้นบันไดว
"เห้ย!!"
"นัฐ!!"
ตุบ!
นัฐฐาหลบตาปี๋รอรับแรงกระแทกเต็มที่ สองมือปล่อยของแล้วยกขึ้นปกป้องหัวจากแรงกระแทก แต่สัมผัสที่ได้กับเป็นเนื้อหนังเหมือนคนด้วยกัน นัฐเงยหน้ามองคนที่กำลังโอบตัวเองกันไว้ไม่ให้ล้มกับพื้นไว้
"อ้าว พัฒน์"
"ไงไอ้เซ่อ เดินยังไงให้จะล้มได้เนี่ย" เพื่อนในชั้นเรียนดันตัวนัฐฐาให้ยืนตรงดีๆ ก่อนจะมองทั้งตัวเพื่อดูว่าไม่ได้มีส่วนไหนบาดเจ็บ
"นัฐเป็นไงบ้าง!" เสียงธนาที่ไล่มาตามหลัง สงสัยเพิ่งหาที่วางของได้
"ไม่เป็นไรธนา โชคดีที่พัฒน์รับไว้พอดี" นัฐหันไปยิ้มให้
"ขอโทษนะที่เร่งให้เดินเร็ว"
"เห้ย ไม่เป็นไรๆ อย่าคิดมาก"
"แต่.."
"ไม่ต้องกังวลกับไอ้เซ่อนี่มากหรอก มันก็ซุ่มซ่ามของมันอย่างนี้แหล่ะ" พัฒน์พูดขำๆ พร้อมทั้งขยี้หัวนัฐไปมา
"ไอ้พัฒน์หุบปากแล้วไปช่วยยกงานกูเลย"
"อะไรของมึง ช่วยรับมึงแล้วยังต้องช่วยยกงานมึงอีกเหรอ"
"เออ! ไปเลย ชั้นสาม" นัฐฐาชี้นิ้วขึ้นด้านบนสั่งเพื่อนด้วยท่าทางน่าเชื่อฟังเหลือเกิน พัฒน์ส่ายหน้าก่อนจะเดินขึ้นไปตามคำบอก นัฐยิ้มอย่างเหนือๆ ที่สั่งเพื่อนได้ แต่พอจะหันมาคุยกับธนาว่าตัวเองสบายดีก็เป็นต้องกินแห้ว เพราะคนนั้นหันหลังเดินไปยกของด้วยหน้าตาขมึงตึงซะงั้น เปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัด เมื่อกี้ยังทำเหมือนเป็นห่วงกันอยู่เลย นัฐฐาบ่นในใจเพราะไม่กล้าคุยกับเจ้าตัว ทั้งสองพากันยกของกันจนมาถึงชั้นล่างอย่างปลอดภัย นัฐฐาเดินนำธนามายังจุดรวมของเพื่อให้เพื่อนๆ ด้านล่างทยอยขนขึ้นรถ
"ขอบคุณมากนะธนา ยกแค่นี้ก็พอแล้วแหล่ะเราเกรงใจ"
"ไม่เป็นไร นัฐไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะขึ้นยกที่เหลือข้างบนให้"
"เห้ย! ไม่ต้องๆๆ เราขนเองได้ ธนากลับเถอะ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว" นัฐฐารีบจับไหล่อีกคนไว้เพราะธนาเล่นจะเดินขึ้นไปข้างบนจริงๆ
"เมื่อกี้ยังจะล้ม ไปทานข้าวให้มีแรงก่อนเถอะ แล้วไม่ต้องเกรงใจ เรามาช่วย"
"อ่า..อือ" นัฐฐารู้สึกเหมือนโดนดุยังไงไม่รู้ เลยต้องจำยอมให้อีกคนเดินขึ้นไปข้างบนแล้วพาตัวเองไปที่ร้านอาหารข้างล่าง รีบสั่งข้าวแกงมากินโดยไว เพราะกลัวจะทำให้เพื่อนเหนื่อยกับงานตัวเองมากเกินไป
เฮ้อ...ธนา พอเราจะตัดใจ ทำไมต้องมาให้ได้เห็นใกล้ๆ อย่างงี้ด้วยวะ
**************************** TBC. ****************************
-
อะรายๆๆ ธนามีอารมณ์หึง?
ตกลงมีใครเจอไดอารี่ไหมนี่ กลัวพลาดน้องกวาดทั้งหมดแล้วเพื่อนอ่านเจอจริงๆ
-
ไม่ค่อยได้แวะเข้ามาดูในหมวดเรื่องสั้นนี้ เลยต้อง bookmark ไวัแล้วเข้ามาดูเป็นระยะๆแทน
ดีใจมากเลยยย เหนมาอัพแล้วว ตอนนี้เริ่มมีพัฒนาการขึ้นมานืดนึง
แสดงว่าพระเอกก้ต้องคิดอะไรบ้างไม่มากก้น้อยล่ะ ยังไงก้จะรอดูนะค้าาา
-
ธนาเสียดายล่ะสิคะที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนไปช่วยรับนัฐเอาไว้น่ะค่าา :laugh: อ่า~ นัฐคงจะเนื้อตัวนุ่มนิ่มมากเลยเน้อ~ :heaven
-
ตอนต่อปายๆๆๆๆๆ :ling1:
-
ค่อนข้างสั้นนนนนน
-
(วันที่ 27 พ.ย. 2558)
"ฮัลโหล แม่ครับ นัฐมาถึงที่พักที่จองไว้แล้วนะฮะ ครับ โอเคดีครับ"
'แล้วนัฐจะให้พวกแม่ไปที่นู้นวันที่เท่าไหร่นะลูก'
"นัฐจองห้องไว้วันที่ 30 ครับ แต่รับจริง วันที่ 1 ครับแม่ นัฐอยากให้แม่วันจริงเลยดีกว่า เพราะวันซ้อมมันวุ่นวายมาก จะยืนเหนื่อยถือของให้นัฐเสียเปล่าๆ"
'แล้วไอ้ถือของมันเยอะมากมั้ยล่ะลูก'
"ไม่เป็นไรครับแม่ วันนั้นเพื่อนก็มาถ่ายรูปด้วยกันเยอะแยะ ใช้มันถือก็ได้ ครับ ครับผม ไม่มีปัญหาอะไรฮะแม่ ครับ ขอบคุณครับแม่ สวัสดีครับ"
นัฐฐายืนมองดูห้องพักของโรงแรมแถบมหาวิทยาลัยที่จะให้ครอบครัวตัวเองมาพักในช่วงวันรับปริญญา โดยรวมก็ถือว่าโอเค อยู่ง่าย สะอาดสะอ้านดี แต่จะห่วงหน่อยก็ตรงที่เส้นทางขับเข้ามามันผ่านซอกซอยเยอะไปหน่อยเท่านั้น ก่อนที่นัฐจะถือกระเป๋าสัมภาระเดินเข้าไปโทรศัพท์เครื่องเดิมก็แผดเสียงอีกครั้ง
Rrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
'เขม'
"ว่าไงวะเขม"
'มาถึงยังมึง'
"ถึงแล้ว กูกำลังจะเอาของเข้าไปเก็บเนี่ย"
'เออๆ งั้นเย็นนี้ไปเลี้ยงที่ร้านหลังมอนะ'
"ร้านไหนวะ กูไม่อยากเมานะ แม่กูขอมา"
'ไม่เมาๆ กูยังอยากเก็บร่างไปซ้อมรับปริญญาอยู่ครับเพื่อนนัฐ'
"เออ ให้จริงนะมึงน่ะ เจอกันกี่โมงครับคุณเขม"
'สองทุ่มครึ่งหน้าร้าน xxxxxxx'
"โอเค เดี๋ยวกูตามไป"
ติ๊ด!
*********************************
21.00 น. (หน้าร้านxxxxxxx)
นัฐเดินเข้ามาในตัวร้าน ทันทีที่เพื่อนฝูงในชั้นเรียนเจอเข้าก็ส่งเสียงร้องมาแต่ไกล จบแล้วยังไม่เลิกนิสัยโชว์พลังเสียงอีกจนได้ นัฐฐาส่ายหน้าปลงๆ แต่ก็ยอมเดินไปหาโดยดี
"มาแล้วๆๆๆ เพื่อนกูคนสุดท้ายตลอดศก" ไอ้เขมตัวเดิมที่มักจะเมาแอ๋ไปก่อนเพื่อน ความจริงนัฐก็มักจะแปลกใจเสมอแหล่ะว่ามันใช้เวลา 30 นาทีที่เขามาช้าไปทำอะไรบ้างถึงได้ทำตัวไร้น้ำหนักได้ขนาดนี้
"ไงไอ้นัฐ กว่าจะมาได้นะมึง" ไอ้พัฒน์ที่นั่งเว้นที่ให้ถามแซวด้วยคน
"กูเพิ่งตื่น เลยมาช้านี่แหล่ะ แล้วไอ้ห่าเขมทำไมไปไวอย่างงั้นวะ"
"มันเจอน้องสายที่ร้านนี่แหล่ะ เลยโดนเล่นจนเมาขนาดนี้" นัฐฐาส่ายหัวกับความโชว์พาวไม่ดูภูมิของเพื่อนตัวเอง
"เออ แล้วแม่งจะตื่นไปซ้อมทันมั้ยเนี่ย"
"ได้อยู่หรอกมั้ง มันบอกมากับไอ้ศรอ่ะ"
"เออดี กูขี้เกียจลากมันกลับ"
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
พูดไปไม่เท่าไหร่โทรศัพท์ของพัฒน์ก็ดังขึ้น อีกฝ่ายมีสีหน้ายุ่งยากนิดหน่อยทันทีที่เห็นเบอร์หน้าจอแต่ก็กดรับ นัฐฐาไม่อยากเสือกเรื่องของเพื่อนฝูงมากเลยได้แต่มองตามอย่างสงสัย
กึก!
เสียงแก้วที่วางลงบนโต๊ะก่อนที่ข้างตัวที่พัฒน์เคยนั่งจะถูกใครคนอื่นนั่งลงมา นัฐหันไปมองคนมาใหม่ รู้สึกคุ้นหน้าแต่ไม่รู้จักชื่อเลยได้แต่ยิ้มทักทายให้เท่านั้น แต่ไอ้บ้านั่นกับยกมือขึ้นมาโอบไหล่ซะงั้น ไม่ได้เป็นคนหวงตัวอะไรขนาดนั้นหรอกแต่ไม่ได้รู้จักสนิทกันขนาดนั้น มันก็คงจะเมาด้วยเลยไม่ได้ขืนตัวอะไรมาก
"น้องนัฐ...ครับ" เสียงที่อ้อแอ้นั่นทำให้ที่ตัวเองเดาไว้ถูกต้องจริงๆ
"...?"
"พี่ชื่อ...เมฆ..ไงครับ ฮึฮึ" นัฐขมวดคิ้วโคตรไม่ชอบคนเมาเลยก็แบบนี้ เป็นเพื่อนจะไม่คิดอะไรมากแต่ถ้าเป็นคนอื่นมาทำกิริยาอะไรแบบนี้ บอกตรงๆ ไม่โอเค
"อ่า..ครับ"
"จำพี่ได้มั้ย เราจบปีนี้ด้วยกันเชียวนะ" นัฐพยักหน้า จำได้ว่ามันเป็นรุ่นพี่ที่ซิ่วมาเรียนสาขาของเขาในปีสองเลยได้เรียนในชั้นปีเดียวกัน มันก็ทำตัวเหมือนเด็กรวยที่ไม่สนใจการเรียนทั่วไป
"แหม...ใจร้ายจังน้องนัฐ จะจบแล้วยังไม่ยอมคุยกับพี่อีก" นัฐยิ้มแหย
"เอ่อ..พี่เมฆครับ นัฐขอไปเข้าห้องน้ำนะฮะ" นัฐยกแขนคนที่พยายามเบียดตัวเองมาหาออกไปก่อนจะเลยเถิดไปไกล เพื่อนตัวเองแต่ละคนก็ไม่รู้หายหัวกันไปไหน คนนึงก็เมาไม่รู้เรื่องอีกคนก็ไม่รู้โดนโทรศัพท์ดูดไปแล้วรึไง
"อ้าว! มาๆๆ เดี๋ยวพี่พา..ปายยย"
"ไม่เป็นไรครับพี่ ที่มันแคบผมไปเองดีกว่า"
"ม่ายอาวว..ปายย..ด้วย.." ไอ้พี่ซิ่วตัวดีมันยังไม่คิดล้มเลิกความพยายาม ร่างที่โซเซพยายามยืนขึ้นเพื่อจะเดินไปด้วย มันจับแขนนัฐไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนเริ่มเจ็บ นัฐพยายามแกะมือมันออกก็แกะไม่ได้
พลัก!
ตุบ!!
แล้วอยู่ๆ ไอ้พี่เมฆก็โดนถีบลงไปนอนกองกับพื้น ถีบ ขอใช้คำว่าถีบจริงๆ เพราะนัฐฐาเหมือนเห็นขาใครซักคนยื่นตามหลังมันก่อนจะลงไปนอนจมกับพื้น
"โอ้ย! ใครวะ!!"
"เมาแล้วอยู่เฉยๆ ที่โต๊ะสิวะ เกะกะขวางทางเดิน" เสียงทุ้มน่ากลัวจากคนที่ถีบไอ้พี่เมฆทำให้นัฐฐาหน้าหดเหลือสองนิ้ว กลัวว่าตัวเองจะโดนลูกหลงไปด้วย ซวยแท้ๆ เพิ่งจะจบขออย่าให้มีเรื่องก่อนจะรับปริญญาเลย
"มึงงงง...มาเสือก...อะไรวะะะ" ไอ้พี่เมฆมันยังไม่หยุดโวยวายในสภาพนอนจมพื้นอยู่อย่างนั้น นัฐฐาที่เห็นว่าถ้าปล่อยเหตุการณ์นี้บายปลายต้องมีใครซักคนต้องเข้าแอดมิดโรงพยาบาลแน่ และก็อาจจะเป็นเพื่อนรวมคณะตัวเอง
"เอ่อ.. ธนา!!" พระเจ้า! ไอ้คนที่ถีบพี่เมฆไปนอนเมื่อกี้คือธนาเหรอวะ
"อือ" ตอบรับด้วยสีหน้าเซ็งๆ ยังส่งสายตาเคืองๆ ไปหาคู่อริไม่หาย
"เอ่อ..ขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยนะ พอดีเขาเมาแล้วอ่ะ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ จะจบกันแล้ว"
"ถ้าคิดไม่ทำตัวระรานคนอื่นก็คงไม่เกิดแบบนี้ขึ้นหรอกมั้ง" เพื่อนธนาที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดสวนออกมา นัฐฐาได้แต่ส่งยิ้มหรือจะเรียกยิงฟันได้มั้ยก็ไม่รู้ ตอนนี้รู้สึกกลัวพวกธนามาหาเรื่องตัวเองสุดขีด ถึงตัวเองจะได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนก็เถอะแต่ของอย่างนี้มันก็วัดอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่
"ขอโทษจริงๆ นะ อย่าถือสาคนเมาเลย เดี๋ยวเราจะพาพี่เขากลับแล้ว" นัฐฐาว่าพลางจะเดินไปจับเมฆที่เริ่มหลับคาพื้นออกไปข้างนอกโดยเร็ว
หมับ!!
"ไม่ต้อง!" ธนาจับแขนนัฐฐาไว้ก่อนจะหันไปคุยอะไรกับเพื่อนด้านหลังแล้วหันกลับมา
"เรื่องไอ้หมอนี่เดี๋ยวเพื่อนเราจัดการ ส่วนนัฐ มากับเรา!"
********************** TBC. ***********************
อิอิ เพิ่งกลับมาจากไปทริปเกาะล้าน ขอโทษที่ให้คอยนานนะจ้ะ จะเร่งเรื่องนี้ให้เสร็จ แต่ทำไม๊ทำไมก็กินเวลาเหลือเกิน
:ling1: :katai4: คิดถึงทะเล แสงแดด และของแถมคือผิวสี :laugh:
ขอบคุณที่อ่านที่เม้นกันนะจ้ะ ขอบคุณจริงๆ น้า :กอด1:
-
เย่ คุณ Veesi3 กลับมาแล้ว
ตอนมันสั้นอ้าาาาาา TvT
ดีใจหนูธนามาช่วยไว้
-
คุณคนเขียน จ๋า ถ้าจะตัดจบแบบนี้ กรุณามาลงต่อทุกวันเลย ขอบคุณค่ะ :sad4:
-
10 ปีกับการแอบรัก :-[
ธนาเป็นคนที่น่าอิจฉาจริงๆ :katai1: :katai1:
-
"ส่วนนัฐ มากับเรา!"
ว่าจบธนาก็ลากนัฐฐาไปตามทางเดินจนมาโผล่ด้านนอกร้านที่เป็นลานจอดรถ ตอนแรกก็คิดว่าจะหยุดคุยกันตรงนี้แต่อีกคนกลับยังไม่หยุดลากเดินไปเรื่อยๆ จนถึงรถวีออสสีดำ แล้วธนาก็กดปลดล็อกดันให้นัฐฐาเปิดประตูเข้าไปนั่ง
"อะไรอ่ะธนา จะไปไหน คุยตรงนี้ก็ได้"
"เสียงดัง คุยไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก"
"งั้นธนาจะไปไหน เดี๋ยวเราเอารถขับตามไปด้วย"
"ไม่จำเป็น ไปด้วยกัน"
"จะไปไหน ทำไมเราขับรถไปไม่ได้"
"แล้วจะขับไปทำไม ยังไงเดี๋ยวเราก็มาส่ง"
"ก็แล้วธนาจะพาเราไปไหน ทำไมต้องให้เราเอารถไปเองไม่ได้"
"งั้นเรากุญแจรถนัฐมา" ธนายื่นมือมาขอกุญแจรถ
"ทำไม?"
"จะเอาไปฝากเพื่อน เดี๋ยวให้มันขับกลับให้"
"ทำไม เราไม่เข้าใจ"
"นัฐ.." ธนากดเสียงต่ำ ซึ่งมันทำให้บรรยากาศโดยรอบกดดันมากๆ จากที่นัฐฐากล้าที่ตอบโต้คำพูดอีกฝ่ายเลยได้แค่ยื่นกุญแจรถตัวเองไปให้
ผ่านไปไม่นานหลังจากที่ธนาสตาร์ทรถแล้ววิ่งเข้าไปในร้าน ร่างสูงๆ ของเขาก็เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ปลดเบรคมือออกรถทันที นัฐอยากจะถามอีกคนใจแทบขาดว่าจะพาตัวเองไปไหน แต่ก็ไม่กล้า
"....." นัฐฐาหันหน้าไปมองคนที่ตั้งใจขับรถไม่พูดไม่จาแล้วก็หนกลับมามองเส้นทางตรงหน้าอีกครั้ง ยังดีที่ธนาไม่ได้ขับพาไปยังเส้นทางที่ตัวเองไม่รู้จัก อย่างน้อยก็ยังอยู่ในแทบมหาลัย แต่เลี้ยวเข้าตามซอยที่นัฐฐาเริ่มจะไม่รู้จักทางแล้ว
"ธนาจะพาเราไปไหนอ่ะ"
"....."
"ธนา เราไม่สนุกนะ นายพาเราออกมาแล้วไม่พูดอะไรด้วยแบบนี้!"
กึก!
ธนาหยุดรถก่อนจะหันมาหานัฐที่ตอนนี้มีอารมณ์โมโหไปเรียบร้อยแล้ว
"ไปคุยกัน ...บนห้อง" พูดจบธนาก็ปลดเบลท์ออกแล้วเปิดประตูรถออกไป นัฐถึงได้รู้ตัวว่าตอนนี้รถจอดอยู่ชั้นใต้ดินอาคารที่ไหนซักที่ แต่ก็ยังเปิดประตูตามอีกคนออกไป
"คุยอะไร แล้วที่นี่ที่ไหน?"
"คอนโดเรา"
"คอนโดธนา? พาเรามาทำไม!?"
"ก็มาหาที่คุยกันไง ตอนนี้นัฐอย่าเพิ่งถามอะไรเราเลย ถึงห้องแล้วเรายินดีตอบคำถามทุกอย่าง"
หมับ!
ธนาจับมือลากนัฐเดินตามทางเดินเข้าไปในตัวอาคารด้วยกัน จนทั้งสองเดินเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว ธนาก็คงกุมมือนัฐไว้อยู่อย่างนั้น
ตึกตัก ตึกตัก
นัฐฐาอดจะรู้สึกเกร็งๆ ในบรรยากาศอย่างนี้ไม่ได้ มันแปลก ใช่ แปลกจริงๆ แปลกตั้งแต่ธนาดึงดันจะคุยกันให้ได้แล้ว แล้วยังมาทำท่าทางอะไรอย่างนี้กับตัวเองด้วย จะว่าดีใจสุดๆ มันก็ใช่เลย แต่ตอนนี้ออกจะงงๆ เสียมากกว่า หรือตอนนี้นัฐฐากำลังเมาแล้วเกิดจินตนาการในหัวตัวเองอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ขอให้ตัวเองสร่างเมาเร็วๆ ทีเถอะ หรือใครก็ได้ช่วยมาปลุกเขาออกจากฝันตัวเองนี้ที
"..นัฐ นัฐ...นัฐ!!"
"ห้ะ! ธนา!! อะไรเหรอ?"
"เหม่ออะไร? ถึงห้องแล้ว" ธนาเรียกอีกคนให้เดินเข้าไปในห้องที่เปิดประตูไว้ นัฐฐาที่ยังมึนๆ กับตัวเองก็เดินเข้าไปจนถึงใจกลางห้อง
"นั่งที่โซฟารอก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้"
"อื้อ" นัฐเดินไปนั่งที่โซฟาต้อนรับตามคำบอก พยายามมองรอบๆ ห้องของธนาอย่างใคร่รู้ ก็ไม่เคยที่จะได้มายืนอยู่ในที่ที่ได้ชื่อว่าเป็นของนายธนารัตน์ซักทีนี่นะ จนถึงตอนนี้หัวใจของนัฐก็ยังไม่หยุดเต้นรัวเลยล่ะ กลัวแต่จะทำให้ตัวเองเป็นโรคหัวใจเอาตอนนี้
"มองอะไร?"
"!!" นัฐฐาสะดุ้งเพราะมัวแต่เก็บรายละเอียดเจ้าของห้องเพลินไปหน่อย ได้แต่หันกลับมายิ้มแหยให้
"ดื่มน้ำก่อนแล้วกัน"
"อื้ม" นัฐพยักหน้ารับแก้วมาดื่มเสียอึกจนรู้สึกแน่นที่คอ
"รีบดื่มทำไม! เดี๋ยวก็จุกเอาหรอก เป็นยังไงบ้าง" ธนาดูร้อนรนมาก อาจเป็นเพราะนัฐแสดงสีหน้าโอเว่อร์เกินไปหน่อย
"ไม่ๆ ไม่เป็นไร คือ..เราชอบรีบดื่มน้ำอย่างนี้แหล่ะ เจ็บหลอดอาหารนิดหน่อย"
"ทีหลังก็อย่ารีบนะ สำลักเอาจะไปกันใหญ่" นัฐพยักหน้ารับอย่างรู้สึกผิด เหมือนตอนนี้พ่อตัวเองมายืนบ่นอยู่ตรงหน้ายังไงไม่รู้
"แล้ว...ธนามีเรื่องอะไรจะคุยกับเราอ่ะ?" ในที่สุดก็เริ่มเรื่องราวที่จะได้คุยกันเสียที นัฐฐาอยากรู้เหลือเกินว่าที่ธนาพยายามลากตัวเองมาเนี่ยจะคุยเรื่องอะไร
พอถามออกไปผลที่ได้ธนากลับนิ่งไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา มันน่ากลัวมาก คือ..มันน่ากลัวตรงที่เราเดาอะไรในตัวอีกคนไม่ออกนี่แหล่ะ แล้วคนที่คิดมาก คิดไปกันใหญ่อย่างนัฐฐาก็ได้แต่ว้าวุ่นในใจตัวเองแบบนี้
"เรา..อยากรู้เรื่องความรู้สึกนัฐ"
"หือ? ยังไง ความรู้สึกเราทำไม"
ธนาไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องนอนของเขา เข้าไปไม่นานก็ออกมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ติดมือมาด้วย
ตุบ!
สมุดบางอย่างที่แค่นัฐฐาเห็นแค่หน้าปกก็รู้ว่ามันคืออะไร สมุดบันทึกของตัวเอง! ไปอยู่กับธนาได้ยังไง!!
"สมุดเราไปอยู่กับธนาได้ยังไง!" ธนาพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยออกมาเรียบๆ
"ยังดีที่นัฐไม่บ่ายเบี่ยงว่าไม่ใช่ของตัวเอง เพราะเรายอมรับว่าเปิดอ่านมันทั้งหมดแล้ว"
"....!!"
"เรารู้ว่าตอนนี้นัฐมีคำถามที่อยากจะถามเรามาก แต่ขอร้อง ให้ตอนนี้เราเป็นคนถามนัฐก่อนได้มั้ย?"
"......"
"นัฐ.." ธนาเรียกเสียงอย่างอ่อนใจ เหมือนผู้ใหญ่ที่ต้องการต้อนเด็กให้จนมุม
"ธนาจะถามอะไรเราล่ะ ยังไงเราก็ไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่" นัฐฐาหันหน้าหนีไปทางอื่น รู้สึกไม่อยากมองหน้าธนาขึ้นมา เพราะตอนนี้อยากร้องไห้กับตัวเองมากกว่า ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ระบบร่างกายทุกอย่างมันดูรวนไปหมด เหมือนตัวเองไม่เคยคิดตั้งรับกับเหตุการณ์อะไรที่เหนือความคาดหมายขนาดนี้
"นัฐชอบเรามานานมากขนาดนี้เลยเหรอ?"
"....."
"ทำไมไม่ลองคิดจะบอกเรามาตรงๆ บ้าง" นัฐฐาสะบัดหน้ามามองแล้วขบริมฝีปากตัวเองแน่น กำมือสะกดกลั้นอารมณ์ในใจตัวเองไว้ กลัวมันจะประทุออกมา
"หึ.." บอกเหรอ คิดว่าไม่เคยพยายามมาเลยรึไง ธนาพูดออกมาได้ยังไงว่าตัวเขาเองไม่คิดทำอะไรให้อีกฝ่ายรู้บ้าง ตั้งแต่บากหน้าลองทักแชทไปตั้งแต่ตอนมอสี่ อ่านคอมเม้นที่เจ้าตัวบอกว่าเองว่าไม่ได้ชอบความสัมพันธ์อะไรแบบนั้น ลองเลียบเคียงถามไถ่จากโปรแกรมสื่อสารหลายช่องทาง มันอาจจะผิดที่นัฐเอาก็ได้ที่ไม่กล้าออกมาแสดงตัวตรงๆ แต่มันผิดด้วยหรือไงที่เขารับไม่ได้กับความเสียที่มันต้องเกิดขึ้น ทำไมต้องมาตอกย้ำ ต้องมาพูดเหมือนกับว่าคนฟังไม่มีความรู้สึกอะไรด้วย
"นัฐ.."
"เราไม่รู้นะ ว่าการที่เราชอบธนาแต่ไม่กล้าบอกตรงๆ มันทำให้ธนารู้สึกยังไง แต่ถึงยังไงเราขอโทษด้วยแล้วกัน เราคิดว่าการทำอะไรที่มันชัดเจนโจ่งแจ้งคงทำให้นายรู้สึกลำบากใจ เพราะเราเองก็เป็นผู้ชายกันทั้งคู่ ขอโทษนะที่รู้สึกแบบนั้น แต่ถึงยังไงนายก็ยังเป็นเพื่อนเราเสมอ" นัฐพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปจากห้องทันที แต่ติดตรงที่แขนตัวเองถูกอีกคนรั้งไว้
"เดี๋ยว!"
"........" นัฐยืนนิ่งแต่ก็ยอมนั่งลงตามแรงดึงอีกคน และก็ไม่คิดหันหน้าไปมองด้วย เพราะน้ำตาตัวเองจะไหลออกมา
"หึ ก็เพราะคิดแบบนี้ไงถึงแอบนอนร้องไห้มาตลอดอย่างนี้"
"ธนา!" น้ำตากักเก็บไว้ไหลออกมาอย่างเหลืออดจนคนตรงข้ามตกใจ "นายอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องตลก ใช่! เราแอบร้องไห้ทุกครั้งเวลาคิดถึงเรื่องนาย ไม่ว่านายจะทำอะไร คิดอะไร คบเพื่อนแบบไหน เราร้องไห้เพราะเราอย่างส่วนหนึ่งในประสบการณ์นั้นๆ ของนายบ้าง" นัฐปาดน้ำตาออกจากใบหน้า
"เราไม่เคยคิดจะเป็นคนที่ยืนข้างนายในฐานะคนรัก แต่เราแค่อยากอยู่ใกล้ๆ นาย มองดูนายประสบความสำเร็จเท่านั้น แต่ก็ช่างเถอะ นายจะคิดยังไงก็ช่าง นั่นมันเรื่องของนาย เอาสมุดบันทึกของเรามาแล้วก็ต่างคนต่างไปซักที!"
ธนาส่ายหัว กิริยาอย่างนั้นยิ่งทำให้นัฐฐารู้สึกไฟสุมอก ไม่ชอบเขาเขาไม่เคยว่า แต่การดูถูกความรู้สึกคนหนึ่งคนว่าเป็นเรื่องเล่นๆ นี่เขารับไม่ได้จริงๆ เสียแรงที่รู้สึกดีด้วยมาตั้งหลายปี สรุปแล้วมันก็เป็นภาพจอมปลอมภาพหนึ่งที่นัฐฐาวาดฝันกับตัวเองมาโดยตลอด นัฐฐาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นหน้าใครบ้างคนให้เจ็บช้ำหัวใจ
"เราไม่เคยคิดว่าความรู้สึกของนัฐเป็นเรื่องตลกนะ" นัฐหันกลับมามองคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าธนาเดินมาใกล้ตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ระยะห่างของทั้งสองคนน้อยมากจนมีอากาศไหลผ่าน
"อะไรของนาย ถอยไปนะ!" นัฐผลักอกอีกคนให้ถอยห่าง
หมับ!
"ธนา!!" นัฐร้องเสียงดังทันทีที่วงแขนอีกคนมาโอบรอบเอวไว้
"เพราะนัฐชอบคิดไปเองคนเดียวแบบนี้ไงถึงต้องนอนร้องไห้อย่างที่เราว่า" ธนาไม่ยอมปล่อยมือแล้วยังมาพูดจายียวนกวนประสาให้มีอารมณ์มากขึ้นไปอีก
"เออ!"
ฟอด!!
"!!" นัฐฐาตกใจตาโต มะ..เมื่อ..เมื่อกี้ธนา...หอมแก้มเขา!
"เราไม่ชอบคนพูดจาไม่สุภาพแล้วขึ้นเสียงด้วย ถ้าเห็นว่าพูดแบบนี้อีกจะโดนลงโทษแบบนี้ เข้าใจมั้ย?"
บ้า! บ้าไปแล้ว ธนาพูดอะไรออกมา แล้วไหนจะหน้าตาจริงจังกับคำพูดที่บอกมาเมื่อกี้นี่อีก โกหกใช่มั้ย เห็นว่าชอบมานาน รู้ความรู้สึกของเขาเองจนหมดก็เลยแกล้งให้สับสนแน่ๆ
"พูดอะไรของนาย! ปล่อยเรานะ! ปล่อยสิ!! อุ๊บ!!"
ถ้าเมื่อกี้นี้นัฐฐาตาโตตอนนี้บอกได้เลยว่าตาเหลือกแล้ว ธนาก้มลงมาจูบปิดปากคนที่โวยวายเสียงดังให้เงียบลง เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าไม่ชอบให้ขึ้นเสียง ต้องทำโทษซักหน่อยให้รู้ว่าทำจริง
"อื้อ!! อื้มม" นัฐผลักอกอีกคนออกไปได้สำเร็จแล้วรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที บ้าชะมัด หนีไปไหนก็ไม่ได้แล้วยังเสี่ยงโดนจูบอีกรอบได้อีก
"เชื่อรึยังว่าเราทำจริง" นัฐพยักหน้า ทำตาขวางใส่ไม่ยอมลดมือที่กุมปากตัวเองลง
"ถ้าเชื่อแล้วก็ตั้งใจฟังเราดีๆ ห้ามเถียง ห้ามแทรก ไม่อย่างนั้นเราจูบนัฐอีกรอบแน่" ข้อตกลงที่อีกคนเสนอทำให้นัฐฐาตาโตค้านในใจแต่พอธนาก้มหน้าลงมาให้ปลายจมูกแตะเฉียดแก้มเลยต้องยอมพยักหน้ารับ ท่าทางดื้อรั้นของอีกคนที่ธนาเพิ่งเคยเห็นทำให้อดยื่นหน้าไปขโมยหอมแก้มอีกครั้งไม่ไหว
"!!" นัฐฐาอยากจะบ้าตาย ธนาก้มลงมาหอมแก้มอีกรอบแต่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ พอจะขัดขืนก็ดูแต่จะเป็นตัวเองที่เสียเปรียบ
"ตั้งใจฟังเรานะนัฐ เราไม่เคยรู้และไม่เคยคิดมาก่อนว่านัฐจะแอบชอบเรา เพราะนายไม่ได้แสดงท่าทีอะไรพิเศษให้เราได้รับรู้เลย ถ้าไม่มีสมุดบันทึกเล่มนี้เราก็คงไม่รู้ว่าเราทั้งสองรู้สึกดีต่อกันตั้งแต่..." ธนามองตาของนัฐก่อนเอ่ยประโยคนั้นออกมา "ตอนนั่งเรียนข้างกันตอนนั้น"
"...!" นัฐฐาตาโต ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองกลับประโยคที่อีกคนพูดออกมา
"น่าแปลกนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั่งเรียนทุกวันเราต้องรอให้เด็กตัวขาวนั่งข้างๆ มาแหย่ให้ตัวเองเถียงกลับด้วย ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องยื่นข้อศอกไปแตะแขนอีกคนตอนเขียนหนังสือ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมชอบทำเย็นชากับคนที่ตัวเองชอบทั้งที่ตื่นเต้นแทบตาย มีเฟสคนคนนั้นเก็บไว้แต่ก็ไม่กล้าแอดไป ได้แต่นั่งไล่อ่านทามไลน์เขาอยู่ทุกวัน ยิ่งวันที่เขาคนนั้นโพสรูปเกี่ยวกับความรักบางอย่างที่แอบชอบมานานก็ยิ่งอยากรู้ว่าไอ้คนที่พูดถึงมันเป็นใคร ได้แอบถามเพื่อนโรเงรียนเก่าว่าเขาคนนั้นมีใครบ้างรึยัง เจอกันโดยบังเอิญบางครั้งก็โคตรอยากทักเลย แต่ก็ไม่กล้าพอ เราโคตรป๊อดมากเลยนะนัฐ ทั้งที่คนที่เราชอบมายืนอยู่ตรงหน้าขนาดนี้เรายังไม่กล้าพูดว่าชอบออกมาได้ตรงๆ แกล้งเขาจนร้องไห้ถึงได้รู้ว่าเกือบสายไปเสียแล้ว"
"ฮึก..ไอ้บ้าธนา!"
ปึก!!
นัฐฐาทุบอกคนใจร้ายให้หายแค้นใจให้ไอ้คนใจร้ายที่ทำให้ตัวเองร้องไห้ซ้ำๆ มากี่ครั้งกี่หนแล้ว แต่พอเขาแค่สารภาพความรู้สึกออกมานัฐฐาก็พร้อมที่จะเปิดรับฟังและรู้สึกตื้นตัน และดีใจมากขนาดนี้
"ไม่เอานะครับ ไม่ร้อง.." ยิ่งธนายกมือขึ้นมาลูบหัวปลอบประโลมเสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ยิ่งหลุดออกมาดังกว่าเก่า คงไม่มีใครเคยบอกธนาล่ะสิว่าสกิลการปลอบคนอื่นของตัวเองอยู่ในขั้นติดลบสุดๆ แต่จริงๆ ไม่ใช่ความจริงของธนาหรอก ใจของนัฐเองต่างหากที่มันดีใจจนหยุดร้องไห้ให้ตัวเองอย่างนี้ไม่ได้
"ฮือ...ไอ้เลว.. รู้..ฮึก..รู้มั้ย ว่าเราต้อง..ฮึก ตามนายมานานมากแค่ไหน"
"ครับๆ ธนารู้แล้ว ขอโทษจริงๆ นะ ต่อไปธนาจะไม่ปล่อยให้นัฐต้องเสียเหมือนแต่ก่อนอีกแล้วนะครับ" ธนาดันตัวอีกคนออกมา ลูบคราบน้ำตาออกจากแก้มใสแล้วแก้มลงตรงนั้นเบาๆ "ไม่ร้องแล้วนะ เป็นเด็กขี้แยรึไง ตัวเองจะรับปริญญาอยู่แล้วเนี่ย"
"ฮือออ...ก็เพราะใครละ!" นอกจากจะเถียงสู้แล้วยังมีกำปั้นเต็มรักส่งมาที่อกธนาอีกด้วย อืม..มันก็ไม่เจ็บหรอก แต่โคตรจุก!
"นัฐ.. ถ้ายังทุบอีก ธนาจะจับจูบนะครับ เอาให้ร้องไห้ไม่ออก ทุบอีกไม่ได้เลยนะ เอามั้ย?" จะเชื่อไม่เชื่อไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ธนาล็อกหน้านัฐเตรียมเอาไว้จูบปากพร้อมแล้ว
"ไม่ๆ ไม่เอานะ ธนา..อื้มมม"
แต่ก็ไม่ทันจนได้เพราะธนาตั้งใจเอาอยู่แล้วว่าจะจูบนัฐฐาคืนนี้ให้เจ่อไปเลย อืม...แบบนั้นคงจะเว่อร์ไป คงต้องไปถามบรรดาเพื่อนที่จะเตรียมซ้อมรับปริญญาวันพรุ่งนี้เอาแล้วกันว่าสภาพปากเพื่อนฝูงเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆ กว่าธนาจะยอมเลิกนัวเนียริมฝีปาก นัฐฐาต้องยกเหตุผลร้อยแปดในวันพรุ่งนี้มาอ้างเลยเชียว จนตอนนี้ทั้งสองคนอาบน้ำอาบท่าแล้วย้ายตัวเองเข้าไปบนนอนเตียงเจ้าของห้องเป็นที่เรียบร้อย ธนาที่นอนโอบกอดอีกคนด้านหลัง ซุกจมูกเข้ากับซอกคอให้นัฐจักกะจี้เล่นเอ่ยถามขึ้น
"นัฐ.."
"หือ? อะไรเหรอ"
"ขอบคุณนะ" ธนาพูดพร้อมกับจูบเบาๆ ที่ใบหูขาว
"อื๋อ..อย่าธนา ขอบคุณเราทำไมอ่ะ?" ธนาหยุดแกล้ง แล้วพลิกตัวให้นัฐหันมาเผชิญหน้าตัวเอง
"ขอบคุณที่มั่นคงในความรู้สึกที่มีต่อเรา ขอบคุณที่...ไม่คิดเปลี่ยนใจไป" นัฐหน้าบึ้ง หมั่นไส้อีกคนที่มาทำตาหวานเยิ้มใส่
"ไม่ได้มั่นคงซักนิด ก็แล้วแต่อารมณ์ อื้อ!!" ยังไม่ทันจะพูดจบก็โดยขโมยจูบจากธนาอีกแล้ว "ธนา!"
"ปากเก่งจริงนะ ไม่เห็นเหมือนที่ตัวเองเขียนไว้ซักนิด" ธนาไล้นิ้วชี้ที่ปลายจมูกนัฐฐาไปมา
"แล้วไง ไม่ต้องมาตีเนียนกอดเลยนะ เราถามธนาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าได้สมุดเล่มนี้ได้ยังไง" นัฐฐาพยายามแกะมือปลาหมึกที่โอบเอวตัวเองออกไป แต่ธนากลับยิ่งโอบรัดตัวเองแน่นเข้าไปอีก อื้อ! มันอึดอัดนะ!
"อืม...บอกดีมั้ยน้าา" มาวันนี้นัฐฐาถึงเพิ่งได้รู้ว่านายธนารัตน์ ใจสุขมันกวนโอ๊ยใช่ย่อย
"บอกมาเลย! เราไม่เชื่อหรอกว่าบันทึกจะลอยไปหาธนาได้น่ะ"
"แล้วเราเป็นอะไรกัน ทำไมผมถึงต้องบอกนัฐล่ะ?" สงสัยคู่รักนักแกล้งคู่ใหม่นี้จะยังกะระยะการแกล้งกันไม่ได้ ประโยคที่ธนาเหย้าแหย่เมื่อกี้เลยทำให้นัฐสตั๊นกับตัวเองไปเลย
"......" นัฐนิ่งไปซักพักก่อนจะพลิกตัวหันหน้าไปอีกด้าน
"นัฐ? นัฐ..เป็นอะไรน่ะ?"
"เปล่า"
"เปล่ายังไง เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลย"
"ไม่มีอะไรหรอก เราง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า"
"นัฐ.."
"ไม่ต้องมาเรียกเราแบบนั้นหรอกธนา!"
"...."
"เราชอบธนานะ ชอบมานาน จะเรียกว่ารักเลยก็ได้ เราขอแค่ได้มองหน้าอยู่ไกลๆ แม้ว่าในใจอยากเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ นายขนาดไหน แต่เราก็รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร และเราไม่รู้หรอกนะว่าพอธนาได้รู้ความรู้สึกเราแล้วจะคิดยังไง แล้วเรื่องที่ธนาพูดมาก่อนหน้านั้นมันเป็นความจริงหรือสงสารเราหรือเปล่า ถึงธนาจะคิดว่าเราปากเก่ง ช่างเถียงอะไรเมื่อกี้นี้น่ะ แต่เราบอกตรงนี้เลยว่าเราจะอ่อนไหวทุกครั้งกับคำพูดของธนา"
"หึหึ" เสียงหัวเราะต่ำๆ ข้างหูทำให้นัฐฐาหันหน้ามามองอีกคนทันที ชักจะโมโหมากกว่าน้อยใจแล้วนะ!
"นี่!!"
"ช่างงอน" ธนาพูดยิ้มๆ "คิดเล็กคิดน้อยด้วยนะเรา มิน่าถึงเขียนดีเขียนร้าย"
"แล้วไงล่ะ นี่! ที่พูดเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้คิดตามเลยใช่มั้ยห้ะ อื้อ!!" นัฐฐาที่เริ่มจะขึ้นเสียงถูกทำโทษด้วยการปิดปากเสียเลย
"นัฐ..ใจเย็นหน่อยสิ แฟนช่างงอนของเราไม่รู้เหรอเนี่ยว่าเราขี้แกล้ง ฟอด!" ธนาขี้แกล้งจริงๆ นั่นแหล่ะ ยิ่งเห็นแฟนตัวเองหน้าบึ้งยิ่งกดจมูกจนแก้มบุ๋ม
"ธนาขอโทษนะครับ ถ้าแกล้งอะไรแล้วทำให้นัฐไม่ชอบใจ แต่ถ้ามีอะไรให้รีบบอกธนาทันทีนะ ธนาจะรีบง้อแล้วกอดนัฐไว้อย่างนี้ นะๆ"
"ชิส์.."
จุ้บ!
"อื๋อ! ธนา!"
"จะโกรธก็อย่าหน้าแดงดิ ฮ่าๆ"
"ไม่รู้! จะนอนแล้ว"
"อ้าว ไม่อยากรู้เรื่องที่ธนาได้บันทึกแล้วเหรอ" เจ้าตัวนี้ยังหาเรื่องแกล้งแฟนตัวเองอยู่อย่างนั้น
"ไม่เอา! ไม่อยากรู้แล้ว" นัฐฐาไม่สน นอนคลุมโปงให้ธนากอดอยู่อย่างนั้น
"หึหึ ขอบคุณนะครับ นัฐ"
-------------------------------TBC.----------------------------------
เง้อออ ขี้เกียจแก้บุ้คไปก็เลยเขียนไป ขอบคุณคุณอ่านทุกท่านนะขอรับ มีติงมาสั๊นสั้นเค้ามาต่อให้น้าา
ช่วงนี้ยังต้องปรับเวลาตัวเองอีกที ดองไว้หลายเรื่องมากเลยอ่าาา :ling1: :katai4:
-
กรีดร้องงงงงงงงงงง
ธนาปอดแหกมากกกกกกกกกค่ะ ฮือออออ
ร้องไห้ดีใจปานถูกกินหวย TvT
-
ธนาคนบ้า~ เชื่อแล้วค่ะว่าขี้ป๊อดจริงๆ นะเราน่ะ นิสัย~ พอรู้ว่าตัวเองใจตรงกับอีกคนก็หาเศษหาเลยกับนัฐจนตัวเองได้กำไรไปเป็นฟ่อนๆ เลยน้าา~ :m3: ดีใจกับนัฐด้วยนะคะที่ความรักอันยาวนานของหนูสมหวังสักที~
>\\< ..
-
อรั้ยยย~ หมอนขาด! 555
-
:ling1:
-
:ling1:
-
มารอว่าทำไมถึงได้ สมุดเล่มนั้นได้
-
นึกว่าจะไม่ได้รักกันซะแล้ว :o12:
-
:กอด1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น่ารักมากครับ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:call: :call:
-
กว่าจะรู้ว่าใจตรงกัน ลุ้นซะแทบแย่
ธนาแกล้งเนียนมากนะ เนียนเอาเปรียบนัฐตลอดเลยนะ
รออ่านต่อค่าาาาาาา
-
เหยยยยยย น่าร้ากกก จะมาต่อมั้ย
-
:call:
:ling1:
-
จบยังคะ จบแบบนี้มันค้างคานะ โอ๊ย
-
:ling3:
-
มารอค่ะ ทำสมุดหล่นตอนเทกระเป๋าใช่ไหม หรือมีเพื่อนช่วยน้าา
-
อยากอ่านต่อค่ะ
-
:z3:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
โมเม้นที่แอบรักก็เคยยยยเป็นแบบนั้นเด๊ะ ฮือ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนหลงอยู่ในควันสีเทา อารมณ์เปลี่ยนบ่อยมาก ตูทำไปได้ไงฟะ ถ้าได้เป็นแฟนกับคนที่เราแอบรัก คงฟินไปถึงขั่วโลกเหนื
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เป็นเรื่องนึงที่เราไม่อยากให้จบhappy เราว่าธนารักนัฐน้อยไป ไม่รู้สิเราไม่อินกับการแค่เจอสมุดบันทึกแล้วก็รู้ใจตัวเองขึ้นมาเฉยเลย นัฐรักมาเป็น10ปีร้องไห้มากี่หน ธนาไม่คู่ควรกับความรักของนัฐอะ อันนี้ความคิดเราเองนะ555 คืออินกับนัฐมาก สงสาร #หาพระเอกใหม่ให้นัฐเหอะค่ะ :z3: :katai4:
-
ขอโทษที่ทิ้งไปเป็นปีค่ะ น้อมรับและรู้สึกค้างคาใจกับเรื่องนี้มาก ทำการเขียนช่วงสุดท้ายจบแล้วค่ะ ขอเกราคำพูดอีกซักหน่อยจะลงให้อ่านแน่นอน ขอบคุณมากๆ นะคะ :pig4:
-
เขียนดีมากเลยค่ะ มารออ่านต่อเน่อ
-
แงงงงงง ชอบ จะรอนะคะ
-
นึกว่าจะน้ำตานองอย่างเดียวซะอีก นี่ต้องชอบขนาดไหนถึงจะทนได้ขนาดนี้
-
:กอด1: :L1:
-
เคยอ่านเรื่องนี้เมื่อหลายปีแล้วค่ะ จำชื่อเรื่องและตัวละครไม่ได้ แต่จำได้ว่าอยู่ในหมวดเรื่องสั้น เลยลองมาไล่ๆดู ในที่สุดก็เจอ เห็นคนเขียนว่าแต่งบทสรุปไว้แล้ว อยากให้ลงต่อนะคะ
-
นอนมโนตอนจบเอา TvT
-
คิดถึง.......มาก
-
.
.
.
วันนี้เป็นวันซ้อมรับปริญญาวันแรก พวกเพื่อนๆ ที่พากันไปสังสรรค์เมื่อคืนมาลงชื่อเข้าอบรบเกือบไม่ทัน ในตอนเช้า ธนาได้มาส่งณัฐฐาที่หน้าคณะและกำชับว่าจะเป็นคนมารับด้วยตัวเอง ห้ามคุณแฟนหมาดๆ กลับเองหรือไปพร้อมเพื่อนเด็ดขาด ณัฐฐารับปากมั่นเหมาะวันนี้ถึงนั่งอมยิ้มระรื่นคนเดียวคนเพื่อนฝูงแซวกันทั้งวัน
"แหม..ยิ้มหน้าบานจริงนะคุณนัฐ" นายเขมคนเดิมที่กล้าเปิดปากแซวเพื่อนสนิท แต่นอกจากคนถูกแซวจะไม่สนใจแล้วยังหันมาพูดนิ่มๆ ด้วยคำว่า 'เสือก' อีกด้วย
"โอยยย...กูเจ็บๆๆ เพื่อนรักด่ากูวววว ว ว"
"เลิกตอแหลแล้วตั้งใจฟังอาจารย์บอกได้แล้ว ผิดคิวซ้อมกูจะฟ้องอาจารย์ว่ามาจากมึง" สุดท้ายสงครามกวนประสาทก็ยุติลงได้ด้วยพัฒน์คนเดิม
ทั้งวันพวกบัณฑิตใหม่ต้องเข้าฟังในเรื่องการเตรียมสำหรับพิธีการรับปริญญาบัตรจากอาจารย์ในคณะ ในเรื่องของลำดับผู้รับและซ้อมเดิน ยืน รับ แรกๆ ก็ทำให้บัณฑิตใหม่หลายคนพลาดไม่น้อยเพราะตื่นเต้นและขัดเขินเพื่อนฝูงกันเอง
(16.00 น.)
"โอยยยย....กว่าจะเสร็จได้ แม่งไอ้พวกข้างหลังไม่ตั้งใจถึงได้เลิกช้าขนาดนี้" ไอ้เขมบ่นโอดครวญมาตามทาง
"เขาก็เลิกตามเวลากำหนดนั่นแหล่ะ มึงไม่ต้องไปบ่นคนอื่นเลย มึงก็พลาดครั้งนึงเหมือนกัน" พัฒน์ตบหัวเพื่อนรักไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ ได้แต่ส่ายหัวกับคู่กวนสองคนนี้ เจอทีไรกัดกันตลอด
"เออ มึงไม่ได้เอารถมาหนินัฐ ให้กูไปส่งป่าว"
"จุ๊ๆ อย่าเสร่อทำตัวเป็นพระเอกครับคุณพัฒน์ ตัวจริงเขามารอที่หน้าคณะนู้นแล้ว"
"ส้นตีนละ พูดมากว่ะเขม"
"แหนะๆๆ เขินแรงซะด้วย คบกันแล้วก็บอกมา...." เพื่อนตัวดีลากเสียงกวนบาทาไม่เลิก ณัฐฐาคิดว่าได้ตบหัวมันซักป๊าบชีวิตคงจะมีความสุขขึ้น ตัวต้นเหตุก็เดินมาทางพวกเราแล้ว จะเดินมาทำไมวะธนา! ไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ตรงไหนแล้วววว
"หวัดดีเขม ...พัฒน์" ธนาทักทายเขมก่อนเพราะรู้จักกัน ก่อนจะหันมาทักทายพัฒน์แล้ววาดแขนโอบไหล่แฟนตัวเองโชว์อีก ไม่ค่อยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเลยจริงๆ
"ทำไมมารับไวจัง คณะของธนาคนออกจะเยอะ"
"ก็ยังไม่เรียบร้อยดีหรอก แต่เราเสร็จก่อนเลยของมารับนัฐก่อน"
"โอ้ยยย....อิจฉาโว้ยยยย อยากมีคนรีบมารับอย่างนี้บ้างอ้าาาา"
ป้าบ!!
"โอ้ย! ตบกูไมวะพัฒน์"
"พูดมากอยู่ได้ กลับกันได้แล้ว"
"รีบกลับไปไหนวะ เพื่อนอุตส่าห์พาแฟนมาแนะนำทั้งที"
"ไอ้เขม" ณัฐฐากดเสียงต่ำใส่เพื่อน แต่สีหน้ากับริ้วแดงๆ ที่แก้มตอนนี้สวนทางกันเหลือเกิน
"โอ๋ๆ กูไม่ล้อละ ไปกินข้าวด้วยกันก่อนดิวะ กูอยากคุยกับไอ้ธนามันด้วย"
"งั้นตามสบายพวกมึงแล้วกัน กูต้องรีบกลับเจ้านายโทรตามแล้ว"
"เจ้านายหรือเมียวะ โทรจิกตั้งแต่เที่ยงแล้ว"
"หึหึ" พัฒน์ขำเบาๆ แล้วยื่นหน้าไปหาเขม "เสือก" เขมตอนนี้หน้าเหวอไปเลย ไม่นึกว่าตัวเองจะโดนเล่นแบบนี้รอบสองจากเพื่อน พัฒน์หันมาณัฐฐาและธนาอีกครั้ง นัดแนะว่าวันหลังไม่ยอมพลาดทานข้าวด้วยแน่ๆ
"ว่าไงมึง อยากกินไรอ่ะ" นัฐหันไปถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ในตอนนี้
"ไม่เอาอ่ะ ไว้วันหลังแล้วกัน กูไปเดี๋ยวได้กลายเป็นก้างปลาพ่วงหมาหัวเน่าให้พวกมึงแน่ๆ"
"ตามใจ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ อย่าไปเมาจนมาสายอีกล่ะมึง"
"เออๆ มึงก็อย่าสวีทหวานกันจนดึกล่ะ กูเป็นห่วงงงง ง ง ง" เพื่อนตัวดีหันมาจีบปากจีบคอพูดจนณัฐฐาอายไปกันใหญ่
"ไอ้เขม!"
...............................................
สรุปแล้วคืนนี้ณัฐฐาต้องกลับมานอนพักที่ห้องตัวเองเช่าไว้เพราะเสื้อผ้าและของใช้ต่างๆ อยู่ที่นี่ เขาได้แยกจากธนาหลังจากที่ไปทานข้าวเย็นด้วยกัน เรียกได้ว่าเป็นมื้อเย็นมื้อแรกของเราหลังจากตกลงคบกันเลย ไม่ต้องถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เพราะตั้งแต่เมื่อคืนที่ธนาสารภาพว่ามีใจชอบพอตรงกัน เขายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันคือเรื่องจริง หยิกแขนตัวเองตั้งหลายรอบแล้วบอกตรงๆ แต่เล่าให้ฟังเบาๆ ด้วยก็ได้ ไม่ได้อยากจะอวดจริงๆ แค่โชว์เฉยๆ อิอิ
“คิดอะไรฮึ? นั่งเงียบตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ธนาเห็นคนรักตัวเองนั่งนิ่งมาได้ซักพักแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น
“นี่ธนาตัวจริงป่ะ?”
“ฮ่าๆ!! อะไรเนี่ยนัฐ ละเมอเหรอเนี่ย แอบงีบในห้องซ้อมใช่มั้ยฮึ” คนตัวสูงหมั่นเขี้ยวจนต้องยื่นมือไปบีบจมูกอีกคนเบาๆ เพราะณัฐฐาตอนทำหน้าเอ๋อๆ เนี่ยน่ารักชะมัดให้ตาย แต่ตอนหน้ามุ่ยนี่น่ารักกว่าไม่เชื่อรอดูอีกแป๊ปเดียวเลย
“แอบงีบได้ไงเล่า อาจารย์เต็มห้องแบบนั้น เราเลิกนอนตอนบ่ายตั้งนานแล้ว” นัฐเบ้ปากอย่างที่ชอบทำ
“แล้วเป็นอะไรครับ ทำไมมาถามกันว่าเป็นตัวจริงตัวปลอม ดูหนังมารึไง”
“เราแค่ไม่อยากเชื่ออ่ะ ขอถามย้ำหน่อยสิ อยู่ดีๆ ธนามานั่งตรงหน้าในฐานะแฟน มัน...ไม่เคยคิดเลยอ่ะ”
“ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว รอผมมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?”
โอยยยยยยยย.....นายนัฐจะตัวระเบิดครับทุกคน ลืมบอกไปว่าธนาตอนแทนตัวเองว่าผมน่ะ ทั้งหล่อ ทั้งเท่สุดๆ ได้ยินแต่ตอนที่ธนาคุยอาจารย์หรือคนที่โตกว่า เจอกับตัวเองแบบนี้บอกตรงๆ ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“ฮ่าๆ เป็นอะไรเตี้ย ชอบทำหน้าเอ๋อนะเรา” ถึงจะยื่นมือมาลูบก็เถอะแต่มาล้อปมด้อยตั้งแต่เด็กจนโตมันแทนกันไม่ได้เว้ย!
“เอ๋อไร ทำไมถึงชอบล้อปมด้อยคนอื่นด้วยวะ”
“ฮึฮึ ชอบเห็นแฟนทำหน้าบึ้ง น่ารักดี..”
“ฮื้อออ..ห้ามพูดแบบนี้ดิ”
“อ๋า....บ้าไปแล้วไอ้นัฐเอ้ยยย!” ณัฐฐาส่ายหน้าไปมากับหมอน ยิ่งคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่มผ่านก็ทำเอาเขินไม่จบไม่สิ้นซักที “ไม่ได้นะเว้ย ต้องรีบนอนพรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าด้วย”
กว่าจะเรียกสติให้ตัวเองกลับมาได้ณัฐฐาก็เสียเวลาไปจนจะเกือบห้าทุ่ม แต่ก็กะเวลาพักผ่อนแล้วต้องตื่นเช้ามาเซ็ทผมแต่งตัวให้ทันเวลาถ่ายรูปหน้าคณะในตอนเช้าได้พอดี นัฐตรวจเช็กความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้ากระจกอีกรอบก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูห้องสองสามครั้ง
“ไงมึง พร้อมยังวะ” เป็นเขมนั่นเอง
“พร้อมแล้ว มึงเอาโทรศัพท์ไปด้วยมั้ยวะ”
“เอาไปด้วย มึงค่อยตั้งสั่นตอนเข้าหอประชุมฯแล้วกัน”
เราสองคนเดินลงมาขึ้นรถของพัฒน์ที่ด้านล่างแถมมีผู้ชายหน้าตาน่ารักคนอยู่ด้านฝั่งคนขับด้วย ยังไม่ทันจะถามพัฒน์ก็แนะนำตัวให้รู้ว่าเป็นเจ้านายที่เจ้าตัวเริ่มงานด้วยไปร่วมเดือนแล้ว เราทั้งสี่คนเดินทางมาถึงหน้าคณะสถาปัตย์ก่อนเวลาที่นัดหมายสิบห้านาที ตอนนี้มีว่าที่บัณฑิตอยู่บ้างประปราย บางคนเริ่มถ่ายรูปกับครอบครัวและเพื่อนฝูงกันบ้างแล้วเพราะแสงกำลังดี
“มาพวกเราซักรูปก่อนไปแจมเขา” เขมยกมือถือขึ้นมาเซลฟี่กับพวกเราทั้งสามคน ส่วนเจ้านายของพัฒน์ใจดีมากๆ ขออาสาเป็นคนถือของ ถ่ายรูปให้พวกเราแทน อยากจะออกตัวแซวไปว่าหน้าที่นี้มันต้องเป็นแฟนหรือญาตินะที่ทำ ไม่เคยเห็นเจ้านายที่ไหนมาตามถือของให้ลูกน้อง แต่กลัวจะได้รับสายตาน่ากลัวจากคุณเขาแทนเพราะตาโตมากเหลือเกิน
พวกเราทั้งสามคนร่วมถ่ายรูปกับเพื่อนในคณะรุ่นน้อง เพราะพ่อแม่ของนัฐมาร่วมถ่ายรูปในวันรับจริง วันนี้เลยยกให้กับเพื่อนฝูงกันเต็มที่ ทั้งถ่ายรูปคู่ รูปกลุ่มรวมกับทางคณะ ซองเงินที่พวกเขาเตรียมมาให้รุ่นน้องที่บูมเพลงคณะถยอยแจกจ่ายสมทบทุนสโมสรคณะกันต่อไป
จนเวลาประมาณเกือบจะแปดโมงได้หลังจากที่เหล่าว่าที่บัณฑิตลงจากแสตนถ่ายรูปคณะมาลานกว้างเพื่อรอรถไปรวมกันที่หอประชุมกลางของทางมหาวิทยาลัย ณัฐฐาก็ได้ยินเสียงบรรดาสาวๆ รุ่นน้องหรือไม่ก็แทบทุกคนก็ว่าได้ส่งเสียงวี๊ดว๊ายเหมือนมีดาราคนดังมาทางนี้
ด้วยความที่อยากรู้ที่มาของปฏิกิริยาของสาวๆ เหล่านี้ณัฐฐาจึงหันไปมองหาต้นเหตุดังกล่าวแล้วก็พบกับภาพที่ทำให้ตัวเองแทบหยุดหายใจ สมองมึนงงไปชั่วขณะเลยก็ว่าได้ วินาทีที่เห็นใครคนนั้นถือดอกไม้ช่อใหญ่และป้ายข้อความบอกรักว่า ‘นายธนารัตน์รักณัฐฐา’ ตัวโตๆ นั้น เขาไม่สามารถบรรยายมันออกมาเป็นคำพูดได้เลย
ณัฐฐามองไม่เห็นใครอื่นที่อยู่รอบกายตั้งแต่เขาคนนั้นเดินเข้ามายื่นช่อดอกไม้ให้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าธนาเอ่ยประโยคคำถามกับตัวเองว่าอะไร ทำได้แค่ยิ้มดีใจพยักหน้าทั้งน้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดอีกคนอย่างเต็มรัก เพราะในตอนนี้ณัฐฐารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน เหมือนกับว่าตัวเองอยู่ในโลกของความฝันที่เฝ้าคอยมาโดยตลอด
“ธนารักนัฐนะ” ได้ยินคำบอกรักที่กระซิบข้างๆ หู และแว่วเสียงของไอ้เขมที่ร่วมยินดีให้กัน กว่าณัฐฐาจะได้สติก็ไม่มีเวลาให้ตัวเองเขินอายกับสายตาคนรอบข้างแล้ว เพราะแววตาคมคู่ตรงหน้าธนาสะกดตรึงให้เขามองละไปไหนไม่ได้อยู่ในตอนนี้
“ผมรู้ว่านัฐต้องอดทน และยากที่เชื่อใจว่าผมจริงใจหรือจริงจังกับนัฐมากแค่ไหน ผมเลยอยากทำให้นัฐรู้ว่าผมรักนัฐจริงๆ ไม่ได้มีเพียงแค่นัฐที่รักผม และผมก็ไม่ได้ตอบรับความรู้สึกนัฐเพราะสงสาร นัฐยังไม่ต้องเชื่อก็ได้เพราะผมจะทำให้นัฐมั่นใจ เหมือนในวันนี้ที่ผมกล้าที่จะบอกรักนัฐให้ทุกคนรับรู้ แล้วนัฐล่ะ? รู้รึยังว่าผมรัก”
“ฮึก..รู้ เรารู้แล้วธนา ขอบคุณนะ”
ในชีวิตของคนเรามีเรื่องราวมหัศจรรย์ต่างๆ มากมาย ไม่ว่าเรื่องราวนั้นจะสุข ทุกข์ เศร้ามากมายขนาดไหน หากเมื่อเวลาผ่านไปเรื่องราวเหล่านั้นมันจะกลายเป็นความทรงจำที่สวยงามและสอนบางสิ่งบางอย่างให้เราเสมอ เหมือนกันความรักของผมกับธนา ชายหนุ่มที่ผูกพันในหัวใจของผมมากว่าสิบปี คนที่หยิบยื่นความหวัง ความเสียใจ และความท้อใจให้ผมมาโดยตลอด และถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกเสียใจกับเขามากมายขนาดไหน มันก็ไม่เคยทำให้ความรู้สึกหวังดีต่อเขาในใจผมลดน้อยลงไปได้เลย เพราะผมเชื่อว่าความจริงใจของผมที่มีให้กับธนา ในสักวัน...เขาจะต้องรับรู้มันได้อย่างแน่นอน
'ขอบคุณทุกเหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้สมหวังกับความรักครั้งนี้อย่างที่เคยวาดเขียนเอาไว้ ขอบคุณทุกสิ่งขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้วันนี้เราทั้งสองได้นั่งอิงแอบอ่านเรื่องราวที่ผ่านมาในบันทึกเล่มนี้ ได้ยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ไปด้วยกัน ขอให้ทุกๆ คนที่ได้รับรู้เรื่องราวของผม ผมอยากบอกกับพวกคุณทุกคนว่า ไม่ว่าความฝันหรือสิ่งที่คุณคาดหวังนั้นจะเป็นอะไร ต่อให้คุณต้องเจอกับอุปสรรค ความทุกข์ ความผิดหวังกับมันมากแค่ไหน ขอให้คุณอย่าหยุดที่จะเชื่อว่าซักวันมันจะเป็นจริงนะครับ เพราะคุณก็อาจจะได้นั่งอ่านเรื่องราวเหล่านั้นพร้อมรอยยิ้มคนรักเหมือนกันกับผมในตอนนี้ก็ได้ เป็นกำลังใจให้นะครับ'
ณัฐฐา เจริญสินธุ์ xx/xx/xxxx
......................END...............................
จบไปแล้วกับการเดินทางความรักของนัฐที่ยาวนานมากกกกก ต้องขอบคุณแฟนนิยายท่านนั้นที่ทักไปถามถึงตอนจบเรื่องนี้ในอีกแอปค่ะ ต้องขอโทษแฟนนิยายเรื่องนี้ทุกท่านจริงๆ ที่ปล่อยให้ค้างรอตอนจบมานานขนาดนี้ ด้วยปัญหาส่วนตัวและทางเทคนิคต่างๆ เลยทำให้เราไม่ได้เข้ามาต่อตอนจบให้สมบูรณ์ค่ะ
เราไล่อ่านคอมเมนต์ช่วงที่ไม่ได้มาอัพเดตแล้วรู้สึกซาบซึ้งใจมากๆ ขอบคุณที่ยังรอคอยและติดตามกันมากๆ เลยนะคะ ขอให้ทุกนเอนจอยและมีความรักดีๆ รายล้อมอยู่รอบตัวไม่ว่าจะในรูปแบบไหนค่ะ
:mew1:
-
จบแล้วจ้า จำไม่ได้ เปลี่ยน Head หลักยังไง 5555555