"ส่วนนัฐ มากับเรา!" ว่าจบธนาก็ลากนัฐฐาไปตามทางเดินจนมาโผล่ด้านนอกร้านที่เป็นลานจอดรถ ตอนแรกก็คิดว่าจะหยุดคุยกันตรงนี้แต่อีกคนกลับยังไม่หยุดลากเดินไปเรื่อยๆ จนถึงรถวีออสสีดำ แล้วธนาก็กดปลดล็อกดันให้นัฐฐาเปิดประตูเข้าไปนั่ง
"อะไรอ่ะธนา จะไปไหน คุยตรงนี้ก็ได้"
"เสียงดัง คุยไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก"
"งั้นธนาจะไปไหน เดี๋ยวเราเอารถขับตามไปด้วย"
"ไม่จำเป็น ไปด้วยกัน"
"จะไปไหน ทำไมเราขับรถไปไม่ได้"
"แล้วจะขับไปทำไม ยังไงเดี๋ยวเราก็มาส่ง"
"ก็แล้วธนาจะพาเราไปไหน ทำไมต้องให้เราเอารถไปเองไม่ได้"
"งั้นเรากุญแจรถนัฐมา" ธนายื่นมือมาขอกุญแจรถ
"ทำไม?"
"จะเอาไปฝากเพื่อน เดี๋ยวให้มันขับกลับให้"
"ทำไม เราไม่เข้าใจ"
"นัฐ.." ธนากดเสียงต่ำ ซึ่งมันทำให้บรรยากาศโดยรอบกดดันมากๆ จากที่นัฐฐากล้าที่ตอบโต้คำพูดอีกฝ่ายเลยได้แค่ยื่นกุญแจรถตัวเองไปให้
ผ่านไปไม่นานหลังจากที่ธนาสตาร์ทรถแล้ววิ่งเข้าไปในร้าน ร่างสูงๆ ของเขาก็เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ปลดเบรคมือออกรถทันที นัฐอยากจะถามอีกคนใจแทบขาดว่าจะพาตัวเองไปไหน แต่ก็ไม่กล้า
"....." นัฐฐาหันหน้าไปมองคนที่ตั้งใจขับรถไม่พูดไม่จาแล้วก็หนกลับมามองเส้นทางตรงหน้าอีกครั้ง ยังดีที่ธนาไม่ได้ขับพาไปยังเส้นทางที่ตัวเองไม่รู้จัก อย่างน้อยก็ยังอยู่ในแทบมหาลัย แต่เลี้ยวเข้าตามซอยที่นัฐฐาเริ่มจะไม่รู้จักทางแล้ว
"ธนาจะพาเราไปไหนอ่ะ"
"....."
"ธนา เราไม่สนุกนะ นายพาเราออกมาแล้วไม่พูดอะไรด้วยแบบนี้!"
กึก! ธนาหยุดรถก่อนจะหันมาหานัฐที่ตอนนี้มีอารมณ์โมโหไปเรียบร้อยแล้ว
"ไปคุยกัน ...บนห้อง" พูดจบธนาก็ปลดเบลท์ออกแล้วเปิดประตูรถออกไป นัฐถึงได้รู้ตัวว่าตอนนี้รถจอดอยู่ชั้นใต้ดินอาคารที่ไหนซักที่ แต่ก็ยังเปิดประตูตามอีกคนออกไป
"คุยอะไร แล้วที่นี่ที่ไหน?"
"คอนโดเรา"
"คอนโดธนา? พาเรามาทำไม!?"
"ก็มาหาที่คุยกันไง ตอนนี้นัฐอย่าเพิ่งถามอะไรเราเลย ถึงห้องแล้วเรายินดีตอบคำถามทุกอย่าง"
หมับ!ธนาจับมือลากนัฐเดินตามทางเดินเข้าไปในตัวอาคารด้วยกัน จนทั้งสองเดินเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว ธนาก็คงกุมมือนัฐไว้อยู่อย่างนั้น
ตึกตัก ตึกตัก นัฐฐาอดจะรู้สึกเกร็งๆ ในบรรยากาศอย่างนี้ไม่ได้ มันแปลก ใช่ แปลกจริงๆ แปลกตั้งแต่ธนาดึงดันจะคุยกันให้ได้แล้ว แล้วยังมาทำท่าทางอะไรอย่างนี้กับตัวเองด้วย จะว่าดีใจสุดๆ มันก็ใช่เลย แต่ตอนนี้ออกจะงงๆ เสียมากกว่า หรือตอนนี้นัฐฐากำลังเมาแล้วเกิดจินตนาการในหัวตัวเองอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ขอให้ตัวเองสร่างเมาเร็วๆ ทีเถอะ หรือใครก็ได้ช่วยมาปลุกเขาออกจากฝันตัวเองนี้ที
"..นัฐ นัฐ...นัฐ!!"
"ห้ะ! ธนา!! อะไรเหรอ?"
"เหม่ออะไร? ถึงห้องแล้ว" ธนาเรียกอีกคนให้เดินเข้าไปในห้องที่เปิดประตูไว้ นัฐฐาที่ยังมึนๆ กับตัวเองก็เดินเข้าไปจนถึงใจกลางห้อง
"นั่งที่โซฟารอก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้"
"อื้อ" นัฐเดินไปนั่งที่โซฟาต้อนรับตามคำบอก พยายามมองรอบๆ ห้องของธนาอย่างใคร่รู้ ก็ไม่เคยที่จะได้มายืนอยู่ในที่ที่ได้ชื่อว่าเป็นของนายธนารัตน์ซักทีนี่นะ จนถึงตอนนี้หัวใจของนัฐก็ยังไม่หยุดเต้นรัวเลยล่ะ กลัวแต่จะทำให้ตัวเองเป็นโรคหัวใจเอาตอนนี้
"มองอะไร?"
"!!" นัฐฐาสะดุ้งเพราะมัวแต่เก็บรายละเอียดเจ้าของห้องเพลินไปหน่อย ได้แต่หันกลับมายิ้มแหยให้
"ดื่มน้ำก่อนแล้วกัน"
"อื้ม" นัฐพยักหน้ารับแก้วมาดื่มเสียอึกจนรู้สึกแน่นที่คอ
"รีบดื่มทำไม! เดี๋ยวก็จุกเอาหรอก เป็นยังไงบ้าง" ธนาดูร้อนรนมาก อาจเป็นเพราะนัฐแสดงสีหน้าโอเว่อร์เกินไปหน่อย
"ไม่ๆ ไม่เป็นไร คือ..เราชอบรีบดื่มน้ำอย่างนี้แหล่ะ เจ็บหลอดอาหารนิดหน่อย"
"ทีหลังก็อย่ารีบนะ สำลักเอาจะไปกันใหญ่" นัฐพยักหน้ารับอย่างรู้สึกผิด เหมือนตอนนี้พ่อตัวเองมายืนบ่นอยู่ตรงหน้ายังไงไม่รู้
"แล้ว...ธนามีเรื่องอะไรจะคุยกับเราอ่ะ?" ในที่สุดก็เริ่มเรื่องราวที่จะได้คุยกันเสียที นัฐฐาอยากรู้เหลือเกินว่าที่ธนาพยายามลากตัวเองมาเนี่ยจะคุยเรื่องอะไร
พอถามออกไปผลที่ได้ธนากลับนิ่งไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา มันน่ากลัวมาก คือ..มันน่ากลัวตรงที่เราเดาอะไรในตัวอีกคนไม่ออกนี่แหล่ะ แล้วคนที่คิดมาก คิดไปกันใหญ่อย่างนัฐฐาก็ได้แต่ว้าวุ่นในใจตัวเองแบบนี้
"เรา..อยากรู้เรื่องความรู้สึกนัฐ"
"หือ? ยังไง ความรู้สึกเราทำไม"
ธนาไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องนอนของเขา เข้าไปไม่นานก็ออกมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ติดมือมาด้วย
ตุบ!สมุดบางอย่างที่แค่นัฐฐาเห็นแค่หน้าปกก็รู้ว่ามันคืออะไร สมุดบันทึกของตัวเอง! ไปอยู่กับธนาได้ยังไง!!
"สมุดเราไปอยู่กับธนาได้ยังไง!" ธนาพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยออกมาเรียบๆ
"ยังดีที่นัฐไม่บ่ายเบี่ยงว่าไม่ใช่ของตัวเอง เพราะเรายอมรับว่าเปิดอ่านมันทั้งหมดแล้ว"
"....!!"
"เรารู้ว่าตอนนี้นัฐมีคำถามที่อยากจะถามเรามาก แต่ขอร้อง ให้ตอนนี้เราเป็นคนถามนัฐก่อนได้มั้ย?"
"......"
"นัฐ.." ธนาเรียกเสียงอย่างอ่อนใจ เหมือนผู้ใหญ่ที่ต้องการต้อนเด็กให้จนมุม
"ธนาจะถามอะไรเราล่ะ ยังไงเราก็ไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่" นัฐฐาหันหน้าหนีไปทางอื่น รู้สึกไม่อยากมองหน้าธนาขึ้นมา เพราะตอนนี้อยากร้องไห้กับตัวเองมากกว่า ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ระบบร่างกายทุกอย่างมันดูรวนไปหมด เหมือนตัวเองไม่เคยคิดตั้งรับกับเหตุการณ์อะไรที่เหนือความคาดหมายขนาดนี้
"นัฐชอบเรามานานมากขนาดนี้เลยเหรอ?"
"....."
"ทำไมไม่ลองคิดจะบอกเรามาตรงๆ บ้าง" นัฐฐาสะบัดหน้ามามองแล้วขบริมฝีปากตัวเองแน่น กำมือสะกดกลั้นอารมณ์ในใจตัวเองไว้ กลัวมันจะประทุออกมา
"หึ.." บอกเหรอ คิดว่าไม่เคยพยายามมาเลยรึไง ธนาพูดออกมาได้ยังไงว่าตัวเขาเองไม่คิดทำอะไรให้อีกฝ่ายรู้บ้าง ตั้งแต่บากหน้าลองทักแชทไปตั้งแต่ตอนมอสี่ อ่านคอมเม้นที่เจ้าตัวบอกว่าเองว่าไม่ได้ชอบความสัมพันธ์อะไรแบบนั้น ลองเลียบเคียงถามไถ่จากโปรแกรมสื่อสารหลายช่องทาง มันอาจจะผิดที่นัฐเอาก็ได้ที่ไม่กล้าออกมาแสดงตัวตรงๆ แต่มันผิดด้วยหรือไงที่เขารับไม่ได้กับความเสียที่มันต้องเกิดขึ้น ทำไมต้องมาตอกย้ำ ต้องมาพูดเหมือนกับว่าคนฟังไม่มีความรู้สึกอะไรด้วย
"นัฐ.."
"เราไม่รู้นะ ว่าการที่เราชอบธนาแต่ไม่กล้าบอกตรงๆ มันทำให้ธนารู้สึกยังไง แต่ถึงยังไงเราขอโทษด้วยแล้วกัน เราคิดว่าการทำอะไรที่มันชัดเจนโจ่งแจ้งคงทำให้นายรู้สึกลำบากใจ เพราะเราเองก็เป็นผู้ชายกันทั้งคู่ ขอโทษนะที่รู้สึกแบบนั้น แต่ถึงยังไงนายก็ยังเป็นเพื่อนเราเสมอ" นัฐพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปจากห้องทันที แต่ติดตรงที่แขนตัวเองถูกอีกคนรั้งไว้
"เดี๋ยว!"
"........" นัฐยืนนิ่งแต่ก็ยอมนั่งลงตามแรงดึงอีกคน และก็ไม่คิดหันหน้าไปมองด้วย เพราะน้ำตาตัวเองจะไหลออกมา
"หึ ก็เพราะคิดแบบนี้ไงถึงแอบนอนร้องไห้มาตลอดอย่างนี้"
"ธนา!" น้ำตากักเก็บไว้ไหลออกมาอย่างเหลืออดจนคนตรงข้ามตกใจ "นายอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องตลก ใช่! เราแอบร้องไห้ทุกครั้งเวลาคิดถึงเรื่องนาย ไม่ว่านายจะทำอะไร คิดอะไร คบเพื่อนแบบไหน เราร้องไห้เพราะเราอย่างส่วนหนึ่งในประสบการณ์นั้นๆ ของนายบ้าง" นัฐปาดน้ำตาออกจากใบหน้า
"เราไม่เคยคิดจะเป็นคนที่ยืนข้างนายในฐานะคนรัก แต่เราแค่อยากอยู่ใกล้ๆ นาย มองดูนายประสบความสำเร็จเท่านั้น แต่ก็ช่างเถอะ นายจะคิดยังไงก็ช่าง นั่นมันเรื่องของนาย เอาสมุดบันทึกของเรามาแล้วก็ต่างคนต่างไปซักที!"
ธนาส่ายหัว กิริยาอย่างนั้นยิ่งทำให้นัฐฐารู้สึกไฟสุมอก ไม่ชอบเขาเขาไม่เคยว่า แต่การดูถูกความรู้สึกคนหนึ่งคนว่าเป็นเรื่องเล่นๆ นี่เขารับไม่ได้จริงๆ เสียแรงที่รู้สึกดีด้วยมาตั้งหลายปี สรุปแล้วมันก็เป็นภาพจอมปลอมภาพหนึ่งที่นัฐฐาวาดฝันกับตัวเองมาโดยตลอด นัฐฐาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นหน้าใครบ้างคนให้เจ็บช้ำหัวใจ
"เราไม่เคยคิดว่าความรู้สึกของนัฐเป็นเรื่องตลกนะ" นัฐหันกลับมามองคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าธนาเดินมาใกล้ตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ระยะห่างของทั้งสองคนน้อยมากจนมีอากาศไหลผ่าน
"อะไรของนาย ถอยไปนะ!" นัฐผลักอกอีกคนให้ถอยห่าง
หมับ!"ธนา!!" นัฐร้องเสียงดังทันทีที่วงแขนอีกคนมาโอบรอบเอวไว้
"เพราะนัฐชอบคิดไปเองคนเดียวแบบนี้ไงถึงต้องนอนร้องไห้อย่างที่เราว่า" ธนาไม่ยอมปล่อยมือแล้วยังมาพูดจายียวนกวนประสาให้มีอารมณ์มากขึ้นไปอีก
"เออ!"
ฟอด!!"!!" นัฐฐาตกใจตาโต มะ..เมื่อ..เมื่อกี้ธนา...หอมแก้มเขา!
"เราไม่ชอบคนพูดจาไม่สุภาพแล้วขึ้นเสียงด้วย ถ้าเห็นว่าพูดแบบนี้อีกจะโดนลงโทษแบบนี้ เข้าใจมั้ย?"
บ้า! บ้าไปแล้ว ธนาพูดอะไรออกมา แล้วไหนจะหน้าตาจริงจังกับคำพูดที่บอกมาเมื่อกี้นี่อีก โกหกใช่มั้ย เห็นว่าชอบมานาน รู้ความรู้สึกของเขาเองจนหมดก็เลยแกล้งให้สับสนแน่ๆ
"พูดอะไรของนาย! ปล่อยเรานะ! ปล่อยสิ!! อุ๊บ!!"
ถ้าเมื่อกี้นี้นัฐฐาตาโตตอนนี้บอกได้เลยว่าตาเหลือกแล้ว ธนาก้มลงมาจูบปิดปากคนที่โวยวายเสียงดังให้เงียบลง เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าไม่ชอบให้ขึ้นเสียง ต้องทำโทษซักหน่อยให้รู้ว่าทำจริง
"อื้อ!! อื้มม" นัฐผลักอกอีกคนออกไปได้สำเร็จแล้วรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที บ้าชะมัด หนีไปไหนก็ไม่ได้แล้วยังเสี่ยงโดนจูบอีกรอบได้อีก
"เชื่อรึยังว่าเราทำจริง" นัฐพยักหน้า ทำตาขวางใส่ไม่ยอมลดมือที่กุมปากตัวเองลง
"ถ้าเชื่อแล้วก็ตั้งใจฟังเราดีๆ ห้ามเถียง ห้ามแทรก ไม่อย่างนั้นเราจูบนัฐอีกรอบแน่" ข้อตกลงที่อีกคนเสนอทำให้นัฐฐาตาโตค้านในใจแต่พอธนาก้มหน้าลงมาให้ปลายจมูกแตะเฉียดแก้มเลยต้องยอมพยักหน้ารับ ท่าทางดื้อรั้นของอีกคนที่ธนาเพิ่งเคยเห็นทำให้อดยื่นหน้าไปขโมยหอมแก้มอีกครั้งไม่ไหว
"!!" นัฐฐาอยากจะบ้าตาย ธนาก้มลงมาหอมแก้มอีกรอบแต่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ พอจะขัดขืนก็ดูแต่จะเป็นตัวเองที่เสียเปรียบ
"ตั้งใจฟังเรานะนัฐ เราไม่เคยรู้และไม่เคยคิดมาก่อนว่านัฐจะแอบชอบเรา เพราะนายไม่ได้แสดงท่าทีอะไรพิเศษให้เราได้รับรู้เลย ถ้าไม่มีสมุดบันทึกเล่มนี้เราก็คงไม่รู้ว่าเราทั้งสองรู้สึกดีต่อกันตั้งแต่..." ธนามองตาของนัฐก่อนเอ่ยประโยคนั้นออกมา "ตอนนั่งเรียนข้างกันตอนนั้น"
"...!" นัฐฐาตาโต ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองกลับประโยคที่อีกคนพูดออกมา
"น่าแปลกนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั่งเรียนทุกวันเราต้องรอให้เด็กตัวขาวนั่งข้างๆ มาแหย่ให้ตัวเองเถียงกลับด้วย ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องยื่นข้อศอกไปแตะแขนอีกคนตอนเขียนหนังสือ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมชอบทำเย็นชากับคนที่ตัวเองชอบทั้งที่ตื่นเต้นแทบตาย มีเฟสคนคนนั้นเก็บไว้แต่ก็ไม่กล้าแอดไป ได้แต่นั่งไล่อ่านทามไลน์เขาอยู่ทุกวัน ยิ่งวันที่เขาคนนั้นโพสรูปเกี่ยวกับความรักบางอย่างที่แอบชอบมานานก็ยิ่งอยากรู้ว่าไอ้คนที่พูดถึงมันเป็นใคร ได้แอบถามเพื่อนโรเงรียนเก่าว่าเขาคนนั้นมีใครบ้างรึยัง เจอกันโดยบังเอิญบางครั้งก็โคตรอยากทักเลย แต่ก็ไม่กล้าพอ เราโคตรป๊อดมากเลยนะนัฐ ทั้งที่คนที่เราชอบมายืนอยู่ตรงหน้าขนาดนี้เรายังไม่กล้าพูดว่าชอบออกมาได้ตรงๆ แกล้งเขาจนร้องไห้ถึงได้รู้ว่าเกือบสายไปเสียแล้ว"
"ฮึก..ไอ้บ้าธนา!"
ปึก!! นัฐฐาทุบอกคนใจร้ายให้หายแค้นใจให้ไอ้คนใจร้ายที่ทำให้ตัวเองร้องไห้ซ้ำๆ มากี่ครั้งกี่หนแล้ว แต่พอเขาแค่สารภาพความรู้สึกออกมานัฐฐาก็พร้อมที่จะเปิดรับฟังและรู้สึกตื้นตัน และดีใจมากขนาดนี้
"ไม่เอานะครับ ไม่ร้อง.." ยิ่งธนายกมือขึ้นมาลูบหัวปลอบประโลมเสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ยิ่งหลุดออกมาดังกว่าเก่า คงไม่มีใครเคยบอกธนาล่ะสิว่าสกิลการปลอบคนอื่นของตัวเองอยู่ในขั้นติดลบสุดๆ แต่จริงๆ ไม่ใช่ความจริงของธนาหรอก ใจของนัฐเองต่างหากที่มันดีใจจนหยุดร้องไห้ให้ตัวเองอย่างนี้ไม่ได้
"ฮือ...ไอ้เลว.. รู้..ฮึก..รู้มั้ย ว่าเราต้อง..ฮึก ตามนายมานานมากแค่ไหน"
"ครับๆ ธนารู้แล้ว ขอโทษจริงๆ นะ ต่อไปธนาจะไม่ปล่อยให้นัฐต้องเสียเหมือนแต่ก่อนอีกแล้วนะครับ" ธนาดันตัวอีกคนออกมา ลูบคราบน้ำตาออกจากแก้มใสแล้วแก้มลงตรงนั้นเบาๆ "ไม่ร้องแล้วนะ เป็นเด็กขี้แยรึไง ตัวเองจะรับปริญญาอยู่แล้วเนี่ย"
"ฮือออ...ก็เพราะใครละ!" นอกจากจะเถียงสู้แล้วยังมีกำปั้นเต็มรักส่งมาที่อกธนาอีกด้วย อืม..มันก็ไม่เจ็บหรอก แต่โคตรจุก!
"นัฐ.. ถ้ายังทุบอีก ธนาจะจับจูบนะครับ เอาให้ร้องไห้ไม่ออก ทุบอีกไม่ได้เลยนะ เอามั้ย?" จะเชื่อไม่เชื่อไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ธนาล็อกหน้านัฐเตรียมเอาไว้จูบปากพร้อมแล้ว
"ไม่ๆ ไม่เอานะ ธนา..อื้มมม"
แต่ก็ไม่ทันจนได้เพราะธนาตั้งใจเอาอยู่แล้วว่าจะจูบนัฐฐาคืนนี้ให้เจ่อไปเลย อืม...แบบนั้นคงจะเว่อร์ไป คงต้องไปถามบรรดาเพื่อนที่จะเตรียมซ้อมรับปริญญาวันพรุ่งนี้เอาแล้วกันว่าสภาพปากเพื่อนฝูงเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆ กว่าธนาจะยอมเลิกนัวเนียริมฝีปาก นัฐฐาต้องยกเหตุผลร้อยแปดในวันพรุ่งนี้มาอ้างเลยเชียว จนตอนนี้ทั้งสองคนอาบน้ำอาบท่าแล้วย้ายตัวเองเข้าไปบนนอนเตียงเจ้าของห้องเป็นที่เรียบร้อย ธนาที่นอนโอบกอดอีกคนด้านหลัง ซุกจมูกเข้ากับซอกคอให้นัฐจักกะจี้เล่นเอ่ยถามขึ้น
"นัฐ.."
"หือ? อะไรเหรอ"
"ขอบคุณนะ" ธนาพูดพร้อมกับจูบเบาๆ ที่ใบหูขาว
"อื๋อ..อย่าธนา ขอบคุณเราทำไมอ่ะ?" ธนาหยุดแกล้ง แล้วพลิกตัวให้นัฐหันมาเผชิญหน้าตัวเอง
"ขอบคุณที่มั่นคงในความรู้สึกที่มีต่อเรา ขอบคุณที่...ไม่คิดเปลี่ยนใจไป" นัฐหน้าบึ้ง หมั่นไส้อีกคนที่มาทำตาหวานเยิ้มใส่
"ไม่ได้มั่นคงซักนิด ก็แล้วแต่อารมณ์ อื้อ!!" ยังไม่ทันจะพูดจบก็โดยขโมยจูบจากธนาอีกแล้ว "ธนา!"
"ปากเก่งจริงนะ ไม่เห็นเหมือนที่ตัวเองเขียนไว้ซักนิด" ธนาไล้นิ้วชี้ที่ปลายจมูกนัฐฐาไปมา
"แล้วไง ไม่ต้องมาตีเนียนกอดเลยนะ เราถามธนาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าได้สมุดเล่มนี้ได้ยังไง" นัฐฐาพยายามแกะมือปลาหมึกที่โอบเอวตัวเองออกไป แต่ธนากลับยิ่งโอบรัดตัวเองแน่นเข้าไปอีก อื้อ! มันอึดอัดนะ!
"อืม...บอกดีมั้ยน้าา" มาวันนี้นัฐฐาถึงเพิ่งได้รู้ว่านายธนารัตน์ ใจสุขมันกวนโอ๊ยใช่ย่อย
"บอกมาเลย! เราไม่เชื่อหรอกว่าบันทึกจะลอยไปหาธนาได้น่ะ"
"แล้วเราเป็นอะไรกัน ทำไมผมถึงต้องบอกนัฐล่ะ?" สงสัยคู่รักนักแกล้งคู่ใหม่นี้จะยังกะระยะการแกล้งกันไม่ได้ ประโยคที่ธนาเหย้าแหย่เมื่อกี้เลยทำให้นัฐสตั๊นกับตัวเองไปเลย
"......" นัฐนิ่งไปซักพักก่อนจะพลิกตัวหันหน้าไปอีกด้าน
"นัฐ? นัฐ..เป็นอะไรน่ะ?"
"เปล่า"
"เปล่ายังไง เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลย"
"ไม่มีอะไรหรอก เราง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า"
"นัฐ.."
"ไม่ต้องมาเรียกเราแบบนั้นหรอกธนา!"
"...."
"เราชอบธนานะ ชอบมานาน จะเรียกว่ารักเลยก็ได้ เราขอแค่ได้มองหน้าอยู่ไกลๆ แม้ว่าในใจอยากเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ นายขนาดไหน แต่เราก็รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร และเราไม่รู้หรอกนะว่าพอธนาได้รู้ความรู้สึกเราแล้วจะคิดยังไง แล้วเรื่องที่ธนาพูดมาก่อนหน้านั้นมันเป็นความจริงหรือสงสารเราหรือเปล่า ถึงธนาจะคิดว่าเราปากเก่ง ช่างเถียงอะไรเมื่อกี้นี้น่ะ แต่เราบอกตรงนี้เลยว่าเราจะอ่อนไหวทุกครั้งกับคำพูดของธนา"
"หึหึ" เสียงหัวเราะต่ำๆ ข้างหูทำให้นัฐฐาหันหน้ามามองอีกคนทันที ชักจะโมโหมากกว่าน้อยใจแล้วนะ!
"นี่!!"
"ช่างงอน" ธนาพูดยิ้มๆ "คิดเล็กคิดน้อยด้วยนะเรา มิน่าถึงเขียนดีเขียนร้าย"
"แล้วไงล่ะ นี่! ที่พูดเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้คิดตามเลยใช่มั้ยห้ะ อื้อ!!" นัฐฐาที่เริ่มจะขึ้นเสียงถูกทำโทษด้วยการปิดปากเสียเลย
"นัฐ..ใจเย็นหน่อยสิ แฟนช่างงอนของเราไม่รู้เหรอเนี่ยว่าเราขี้แกล้ง ฟอด!" ธนาขี้แกล้งจริงๆ นั่นแหล่ะ ยิ่งเห็นแฟนตัวเองหน้าบึ้งยิ่งกดจมูกจนแก้มบุ๋ม
"ธนาขอโทษนะครับ ถ้าแกล้งอะไรแล้วทำให้นัฐไม่ชอบใจ แต่ถ้ามีอะไรให้รีบบอกธนาทันทีนะ ธนาจะรีบง้อแล้วกอดนัฐไว้อย่างนี้ นะๆ"
"ชิส์.."
จุ้บ! "อื๋อ! ธนา!"
"จะโกรธก็อย่าหน้าแดงดิ ฮ่าๆ"
"ไม่รู้! จะนอนแล้ว"
"อ้าว ไม่อยากรู้เรื่องที่ธนาได้บันทึกแล้วเหรอ" เจ้าตัวนี้ยังหาเรื่องแกล้งแฟนตัวเองอยู่อย่างนั้น
"ไม่เอา! ไม่อยากรู้แล้ว" นัฐฐาไม่สน นอนคลุมโปงให้ธนากอดอยู่อย่างนั้น
"หึหึ ขอบคุณนะครับ นัฐ"
-------------------------------TBC.----------------------------------
เง้อออ ขี้เกียจแก้บุ้คไปก็เลยเขียนไป ขอบคุณคุณอ่านทุกท่านนะขอรับ มีติงมาสั๊นสั้นเค้ามาต่อให้น้าา
ช่วงนี้ยังต้องปรับเวลาตัวเองอีกที ดองไว้หลายเรื่องมากเลยอ่าาา