หัวข้อ: [รับ✖รับ]เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..?:[ใคร่พิเศษ - โตยธารเปลี่ยนไป?]P.35 9/1

[valenna yy]

อยากให้คู่A&J มีในเรื่องหลัก อยากให้มันเปนจริง อยากให้ทั้งคู่สมหวัง พวกเขาเจ็บ เพราะ2พ่อลูกนี่มากพอแล้ว

[❣☾月亮☽❣]

อ่านเจร์-อเล็กซ์แลัวมันหน่วง.
เข้ามารอวิว-น้ำ. ชุ่มชื่นหัวใจกว่ากันเยอะ. 

[May@love]

ตามไปอ่านแล้วค่ะ 

รอคู่รักตอนหลัก ดับความเศร้านะคะ

[sang som]

น่าสงสารจุง

[КίmY]

ทำไมอ่านตอนพิเศษนี้แล้วแอบสงสารเจจจจจ   
มาต่อไวๆนะฮะรออออ   :')

[supizpiz]

โอ้ยยยยยย สงสารเจร์ ฮื่อออออออออ
โอ๋เอ๋นะลูกก มาซบอกป้ามาคนดี

[Bejae]

เรื่องนั้นเจร์อาจจะน่าสงสารจริงๆแหละ
แต่ขออ่านแบบผ่านๆ เพราะสำหรับเรา
มันมีผลกับการจิ้นอเล็กซ์กับคุณปิ่น ฮ่าาาาาา

[whitelavenders]

ปกติเราจะดูอ่านเฉพาะนิยายที่จบแล้ว แต่อ่านเรื่องนี้แล้วทนไม่ไหวจริงๆจนต้องสมัครเข้าเล้าเลย คือเราชอบมากก ชอบนิสัยทุกอย่างของเพราตา นางแฟร์ นางใจ นางตรง นางมีเสน่ห์ เซ็กซี่และเย้ายวนมาก ในขณะที่หนูน้ำดูเหมือนไม่มีอะไรแต่จริงๆแล้วแอบร้ายลึก ไม่ยอมคน ชอบเวลาเค้าอยู่ด้วยกัน มันดีงาม มันน่ารัก มันอีโรติก แบบพูดไม่ถูกอะ โดยเฉพาะบทบรรยายของเพราตาเวลาพูดถึงหนูน้ำมันดูหลงไหลดี.                                                                                                                                                                                  และด้วยอาจเป็นเพราะรับรับมาเจอกันมันเลยดูเซ็กซี่ไปหมด(กลับกันถ้าเป็นรุกรุกก็จะดูเถื่อน) เอาเป็นว่ารักเรื่องนี้จนอยากได้หนังสือมาเก็บไว้เลยค่ะ  ยังไงก็จะคอยติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ

[Mouse2U]

อยากอ่านต่อแล้วค่าา..

[entirom]

อุปสรรคเรื่องตระกูลใหญ่เลยยยยยยยยยย





น้ำ-วิว  น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[BUNNz4]

           XVII



           ถึงจะไม่ได้นึกเอ็นดูอะไรไอ้เด็กไม่รู้จักโตคนนี้นักแต่จะให้ปล่อยมันไว้ท่ามกลางความมืดมิด หมาหลังอานหนึ่งตัว และยุงอีกเป็นฝูงเขาก็ทำไม่ลง สุดท้ายเลยต้องพยุงกึ่งแบกไอ้เด็กที่สูงมากกว่าเขานิดหน่อยแต่หุ่นหนากว่ากันเยอะเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล


           ตัวมันหนักกว่าที่คิดนัก

           แบกคนเมาที่เพ้อเหมือนคนไม่มีสติ แถมยังทำตัวเป็นภาระด้วยการปล่อยขาให้มันลากพื้นไปเฉยๆ ไม่มีการช่วยพยุงตัวเองเดินเสียอย่างนั้น จะให้ไปส่งถึงเตียงนอนบนชั้นสองอันเป็นห้องนอนของมัน(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนของชั้นสอง)เห็นทีกระดูกของเขาคงจะเคลื่อนไม่ตำแหน่งใดก็ตำแหน่งหนึ่ง สิ่งที่อเล็กซ์เลือกทำคือการหย่อนไอ้เด็กโข่งไว้บนโซฟาตัวยาวกลางบ้าน

           คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่ากวาดสายตามองบริเวณรอบโซฟา เกลื่อนกลาด ....ไปหมด ไม่ว่าจะขวดเบียร์เอย กระป๋องเบียร์เอย กับแกล้มเบสิคอย่างพวกถั่วริสงไว้เคี้ยวเล่นเอย เกลื่อนพื้นไปหมด ก็เดาได้ไม่ยากสักเท่าไหร่ว่ามันคงใช้ที่ตรงนี้เป็นฐานมอมเมาตัวเอง


           “เด็กหนอเด็ก...”


           โอเคจะไปว่าความเด็กของมันอย่างเดียวก็เห็นจะไม่ถูกนัก เพราะตอนเขาวัยพอๆกับมันก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน ...ประเด็นเดียวกันด้วยล่ะมั้ง อกหัก ....อืม ความจริงแล้วในเหตุการณ์ของเขาเรื่องราวมันไม่ใช่แค่โดนสลัดรักอย่างเด็กเจเจอร์นี่อย่างเดียว ปัญหาของเขา มันเกี่ยวโยงในหลายๆอย่างหลายๆด้าน

           ปัญหาที่คล้ายจะคลี่คลายไปนานแล้ว แต่เขากลับรู้สึกว่ามันแค่กำลังรอวัน‘ปะทุ’ขึ้นมาใหม่เท่านั้น


           ~ You make me wanna call you in the middle of the night. You make me wanna hold you till the morning light ~


           “หือ?”อเล็กซ์มองหาต้นตอของเสียงเพลงที่ได้ยิน จนมั่นใจว่าจะต้องมาจากตัวของไอ้เด็กขี้เมานี่แน่ๆ ไม่ได้อยากเผือกแต่เพราะเป็นเพลงที่ตัวเขาเองก็ชื่นชอบเป็นการส่วนตัว จะให้ปล่อยไปก็กระไรอยู่ดังนี้เขาถึงได้ย่อตัวลงข้างโซฟาแล้วคลำไปตามตัวกำยำเพื่อหาที่มาที่คงจะเป็นโทรศัพท์มือถือของเจ้าตัวนั่นหละ

           แล้วก็เจอ

           “หึ รสนิยมดีเหมือนกันนี่”หมายถึงเพลงที่ไอ้เด็กขี้เมานี่ใช้ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้า You make me wanna ของวง Blue ที่เขาชอบคือเพลงแต่ไม่ได้ถึงขั้นติ่งนักร้องตามสมัยนิยมอย่างในตอนนี้

           ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องรับสายนี้แทนเจ้าของที่เมาหลับหมดสภาพไปแล้วหรอก แต่ชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอทำให้เขาไม่คิดจะคิดอะไรให้มากความ เด็กที่ชื่ออดัมส์เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของหมอนี่ อาจจะเรียกได้ว่าสนิทที่สุดในบรรดาพวกพ้องในกลุ่มแล้วก็ว่าได้ ที่โทรมาก็คงไม่พ้นเป็นห่วงเพื่อน เขารู้ได้ยังไงน่ะหรือ?


           ( ไอ้เจร์! กูก็นึกว่ามึงฆ่าตัวตายประชดรักไปแล้ว ทำไมถึงเพิ่งรับสายล่ะวะ กูโทรหามึงจนมือจะหงิกหน้าจอจะพังเพราะเอาแต่กดซ้ำๆอยู่แล้ว! )

           ท่าจะเป็นห่วงมากเสียด้วย


           “เขายังไม่ตายหรอกครับ แต่ก็ใกล้แล้วล่ะ ผมหวังว่าคุณจะโผล่มาดูใจเพื่อนของคุณทันเวลานะครับ อ้อ เขาตายรังอยู่ที่บ้านของตัวเองนี่ล่ะไม่ได้ไปตายที่ไหนไกล รีบมาล่ะครับเพราะผมจะกลับแล้ว”

           อเล็กซ์ไม่รอฟังเสียงตะโกนถามว่าเขาเป็นไงแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอก กดวางสายเสร็จก็วางมือถือยี่ห้อแพงที่กินข้าวได้หลายร้อยมื้อไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ร่างสูงเหลือบมองคนที่แม้จะหลับไปแล้วก็ยังไม่วายเพ้อเรียกชื่อคุณหนูของบ่าวพร้อมประโยคคำพูดเดิมๆซ้ำๆเหมือนเปิดเทปย้อนกลับอย่างที่ว่า กลับมานะ เจร์รักวิว กลับมานะ เจร์รักวิว ไม่หยุดปาก


           ก็ได้แต่หวังว่าไอ้เด็กขี้เมานี่จะตั้งหลักได้ในเร็ววัน


           มือเรียววางบนกระหม่อมของร่างที่นอนขดตัวเป็นกุ้งโดนความร้อนแผ่วเบาแล้วผละออกพร้อมกับร่างกายที่หมุนเดินออกไป และไม่ได้เลี้ยวหันไปมองทางนั้นอีก ทิ้งคำพูดไว้ให้กับคนเมาที่ไม่ได้หลับสนิทไม่รู้เรื่องให้ได้คิด...


           “นายอายุยังน้อยยังมีโอกาสได้เจอคนที่ใช่อีกนาน ...อย่ายึดติดอยู่กับสิ่งที่เรียกกลับมาไม่ได้เลย”

           .

           .


            “มันจะโอเคจริงๆหรือวิว?”

           “อื้อ เราว่าโอเค มันก็ต้องโอเคสิ”


           อืม เพราะคำว่า‘ต้องโอเค’ตอนนี้ผมถึงได้อยู่ที่เรือนเล็กของเพราตามาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว

           หลังจากตกลงปลงใจกันวันนั้นวิวก็ให้ผมย้ายไปอยู่กับเขาที่เรือนเล็กในวันต่อมา ไม่ใช่ว่าขัดใจเขาไม่ได้นะแต่พอเจอลูกอ้อนที่ผมสุดแสนจะแพ้ทางเข้าไปก็อดที่จะใจอ่อนตามใจเขาไม่ได้ทุกที แต่เพราะไม่อยากทำตัวเหมือนว่าเอาเปรียบเขาจนเกินไปว่างๆผมเลยมักจะหาโอกาสช่วยคุณอเล็กซ์ทำงานบ้านทุกครั้งไป


            แรกๆวิวก็บ่นว่าผมไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แบบนี้ก็เท่ากับแย่งงานคุณพ่อบ้านประจำตัวเขาเสียเปล่า แต่เพราะผมยืนกรานไม่ว่ายังไงก็ต้องได้ช่วยบ้าง จะให้อยู่เฉยๆงอมืองอเท้าไม่ทำอะไรเลยผมทำไม่ได้หรอกแล้วมันก็ไม่ใช่นิสัยด้วย สุดท้ายวิวก็เลยต้องเป็นฝ่ายยอมลงให้ผมบ้าง คุณอเล็กซ์เองก็บ่นแต่เหมือนจะแซวแบบขำๆมากกว่าว่าผมจะทำให้เขาตกงานเอาได้เพราะเล่นแย่งเขาทำแทบทุกอย่างเลย

            ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ห้าม หากผมอยากช่วยในงานบ้านส่วนไหนเขาก็จะถอยแล้วให้ผมทำ ส่วนตัวเขาละไปทำงานอย่างอื่นแทน


            ....


            เพราะอยู่ปีสามแล้วตารางเรียนเลยไม่แน่นเอี๊ยดอย่างพวกเฟรชชี่ปีหนึ่ง เวลาว่างผมเลยค่อนข้างจะมีมากกว่าวิวในขณะที่เขาเรียนแน่นเต็มวันแทบทุกวันอย่างเช่นวันนี้ที่ผมมีเรียนแค่ช่วงบ่ายแต่วิวมีเรียนทั้งเช้าและบ่าย เลิกอีกทีก็ประมาณสี่โมงครึ่ง

            หลังจากทานข้าวกลางวันกันเสร็จผมก็เดินไปส่งวิวที่หน้าตึกคณะของเขาท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นผสมกับเสียงซุบซิบของใครหลายคน ผมเลือกที่จะไม่สนใจสายตาของคนเหล่านั้น คนเดียวที่อยู่ในสายตาของผมตอนนี้คือคนตัวเล็กคนที่เป็นทั้งเจ้าของกายเจ้าของหัวใจคนนี้ต่างหาก


            อ่า ...โอเค ทำเป็นว่าคุณมองไม่เห็นบรรทัดข้างบนแล้วกันนะครับ คิดเองผมก็อายเองเหมือนกันล่ะหน่า


            “ถ้าเลิกเรียนแล้ว..อ่ะ”ผมเบิกตากว้างเมื่อคนตัวเล็กกว่าโน้มต้นคอผมลงแตะปากลงบนกลีบปากของผมแผ่วเบา ถึงจะเป็นเพียงเสี้ยวนาทีแต่ก็ทำเอาผมแทบจะเทของในกระเป๋าหนังสำหรับถือทิ้งให้หมดแล้วเอามาคลุมหัวตัวเองแทน


            เสียงฮือฮาดังจากทั่วสารทิศทันทีที่วิวผละปากออก


            “เราจะโทรหานะ”เหมือนว่าอาการนิ่งอึ้งของผมจะทำให้เขาพอใจ เพราะเพราตาหัวเราะเสียงใสออกมา มือเล็กยกขึ้นบีบแก้มของผมเบาๆ เขาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ก่อนที่จะผละกายหันหลังเดินเข้าตึกเรียนไป

            ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติของตัวเอง ไม่สนใจคำพูดคำจาที่เสียดสีกันว่า หน้าไม่อาย ทำไมต้องเป็นผม ไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด บลาบลาแล้วแต่ปากของคนจะพูดออกมาได้ แต่ไหนแต่ไรมาผมก็ไม่เคยสนใจคำพูดของคนพวกนี้อยู่แล้ว ตั้งแต่คราวเรื่องของเจเจอร์กับผมที่คนเข้าใจผิดกันไปเอง เอาไปเป็นประเด็นพูดกันสนุกปากแล้วล่ะ


            เสียงนกเสียงกาจะสำคัญไปกว่าเสียงของคนที่ผมแคร์ได้ยังไง?


            “อย่าไปสนใจคนอื่น น้ำน่ะสนแค่เราก็พอแล้ว”


            นั่นคือคำพูดที่คนตัวเล็กทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนเดินเข้าตึกเรียน ตัวผมเองก็อยู่ในโอวาทซะด้วยสิ ..ฮ่ะๆ


            “น้ำ”

            ผมชะงักขาที่กำลังจะก้าวขึ้นรถรางที่ทางมหาลัยจัดเอาไว้เพื่อความสะดวกสบายของนักศึกษา หลีกทางให้คนอื่นขึ้นส่วนตัวผมเดินไปทางต้นเสียงที่เรียกชื่อผมเอาไว้เมื่อครู่ ...อดัมส์ยืนกอดอกพิงรถยี่ห้อบีเอ็มที่ผมไม่รู้จักชื่อรุ่นของมัน ดวงตาสีฟ้าที่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันหม่นลงไปมากไม่สดใสอย่างแต่ก่อนจับจ้องอยู่ที่ผม

            ทั้งส่วนบนและส่วนล่างราวกับกำลังสำรวจว่าผมมีส่วนไหนที่สึกหรอไปหรือไม่อย่างไรอย่างนั้น


            “ไปคุยกันหน่อยสิ”เขาเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับส่วนผมยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่

            “เดินไปไม่ไกลมีสวนเพาะพันธุ์พฤกษ์อยู่ ไปคุยตรงนั้นแล้วกันนะ”


            ไม่รู้หรอกว่าเขาจะคุยอะไรกับผม ที่คาดไว้ก็อาจจะเป็นเรื่องของวิว หรืออาจจะเป็นเรื่องของเจเจอร์เพื่อนรักของเขา หรือไม่ก็.... เรื่องของผมกับเขา


            ....


            สวนเพาะพันธุ์พฤกษ์เป็นสวนหย่อมขนาดกลางที่ปลูกพวกพืชไม้ยืนต้นเอาไว้เยอะ รวมทั้งจำพวกดอกไม้หลากสีสันเป็นพุ่มๆกระจายกันไป เพราะแบบนั้นเลยทำให้บรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างจะร่มรื่นถึงแม้จะเป็นช่วงกลางวันพระอาทิตย์อยู่กลางหัวก็ตาม ผมเดินตรงไปยังโต๊ะเก้าอี้ไม้ตัวยาวขัดเงาที่ตั้งอยู่ใกล้ต้นประดู่ต้นใหญ่เอาไว้ให้นักศึกษามาพักผ่อนพักสมอง ทิ้งตัวลงนั่งพร้อมก้มลงมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา

            เพิ่งจะบ่ายโมงยี่สิบห้า ผมเข้าเรียนตอนบ่ายสองเพราะฉะนั้นยังพอมีเวลา


            “น้ำย้ายหอแล้วเหรอ?”

            ผมส่ายหน้า พอเห็นอดัมส์ทำสีหน้าสงสัยผมถึงได้พูดออกมาเพื่อคลายข้อสงสัยนั้นของเขา “แค่ย้ายไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวน่ะ”

            “กับเพราตา?”

            อดัมส์ไม่ใช่คนโง่ ...ผมรู้ บางทีเขาอาจจะรู้เรื่องราวทุกอย่างหมดแล้วก็ได้ แต่ที่มาถามก็เพราะคงแค่อยากได้ยินจากปากของผมเสียมากกว่า ผมไม่ตอบแต่พยักหน้ารับและนั่นทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นทะมึนถึงแทบจะในทันที

            “รู้มั้ยว่าไอ้เจร์มันเมาหัวราน้ำทุกวัน”ผมเงยขึ้นมอง ร่างสูงที่ไม่มีทีท่าว่าจะนั่งลงจ้องผมเขม็ง“บางวันก็อาละวาดบ้านแทบพังแต่บางวันก็ซึมเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก”

            ผมเงียบส่วนเขาพอเห็นผมเงียบก็ส่งเสียงเฮอะออกมาเบาๆในลำคอ ร่างสูงของอดัมส์เดินอ้อมโต๊ะมาหาผมที่นั่งอยู่อีกฝั่ง เขาโน้มตัวลงท้าวมือเข้ากับโต๊ะคล้ายกับจะกักผมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน แต่เอาเถอะยังไงผมก็ไม่คิดหนีอะไรอยู่แล้ว เขาอยากพูดอะไรก็พูด ก็เข้าใจว่าบางทีเขาคงจะอึดอัดและคงจะโกรธแทนเพื่อนของเขาล่ะมัง ซึ่งผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรกับคนที่รักเพื่อนมากอย่างอดัมส์


            ลมหายใจร้อนรดแผ่วๆอยู่บริเวณกกหู... โชคดีที่ตอนนี้ผมนั่งหันหลังให้เขาอยู่เลยไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดขนลุกไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงความชื้นที่ไล่เลียติ่งหูของผมอยู่ ผมสะดุ้งจะผละออกห่างแต่เขากลับไม่ยอมให้ผมทำอย่างนั้น


            อดัมส์ทิ้งตัวลงนั่งซ้อนหลังของผมเอาไว้โดยใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวยึดไว้ส่วนมืออีกข้าง... “หยุดเดี๋ยวนี้นะอดัมส์!”


            ถึงเขาจะแสดงออกให้รู้ว่าคิดแบบไหนกับผมแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะทำกิริยาจาบจ้วงใส่กันอย่างนี้ ผมเม้มกัดปากในขณะที่มืออีกข้างของเขาปัดลูบแถวเนินอกผ่านเสื้อเชิ้ตนักศึกษาตัวบาง ไม่ได้รู้สึกวาบหวามแต่กลับกันตอนนี้ผมกลับรู้สึกไม่ดีกับสัมผัสนั้นของเขาเลยสักนิด

            ผมหอบหายใจหนักขึ้นพยายามปัดมือเขาออกแต่เขากลับละออกจากอกแล้วรวบจับข้อมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้แล้วใช้มือที่รั้งกอดเอวของผมอยู่สอดเข้าไปในเสื้อนักศึกษาแล้วลูบไล้แถวหน้าท้องแทน


            “อดัมส์!!”

            “ชู่วว อยากให้คนอื่นมาเห็นนักหรือไงครับน้ำ”


            ผมเม้มปากแน่นพลางเอียงคอหนีเมื่อสัมผัสนุ่มหยุ่นแตะลงบนเนื้ออ่อนตรงแอ่งชีพจรบนลำคอ ได้ยินเสียงหัวเราะผะแผ่วข้างหู “ตัวสั่นเชียว กลัวฉันขนาดนั้นเลยหรือไง หื้ม?”

            “....”ผมเงียบและนั่นทำให้เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นกว่าเดิม

            ในขณะที่ผมยังมึนงงอดัมส์ก็ละมือออก จะว่าปล่อยให้ผมเป็นอิสระก็คงจะไม่ใช่เสียทีเดียวเพราะเขายังคงนั่งซ้อนหลังผมอยู่อย่างนั้นไม่ลุกไปไหน

            “จีบมาตั้งนานไม่ติดสักที ก่อนที่จะไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้อีก.... ขอของขวัญปลอบใจให้ฉันหน่อยแล้วกันนะ”


            ฟอดดดด

            โอเค ยอมรับว่าตอนนี้ผมก็ยังคงงงอยู่ว่าเขาทำบ้าอะไรของเขาอยู่กันแน่ น้ำเสียงที่ได้ยินแตกต่างจากก่อนหน้าลิบลับ ผมยกมือขึ้นกุมแก้มข้างที่โดนฉวยหอมแล้วหันไปจะว่าที่เขาเล่นอะไรไม่เข้าท่าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองข้ามไหล่ของเขาไปเห็นร่างคุ้นตายืนนิ่งอยู่


            “อะไรกันน้ำ? แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำมากลัว เป็นคนขวัญอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮ่าๆ”อดัมส์ยังคงหัวเราะไม่หยุดส่วนผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆเมื่อรู้สึกถึงรังสีทะมึนจากร่างคุ้นตาที่ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาใกล้


            "แล้วมันสมควรไหมล่ะ ก็ดูนาย....ทีหลังอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าจะเข้าใจไปผิดๆได้"

            “โดยเฉพาะเพราาตาคนนั้นน่ะสินะ เฮ้อ....น้ำ เอาจริงๆฉันก็โกรธนายอยู่เหมือนกันนะสำหรับเรื่องที่นายกับ... เพราตาทำกับไอ้เจร์ แต่ก็ถือว่าดีเหมือนกันมันจะได้คิดอะไรได้มากกว่าเดิม เพื่อนอย่างฉันก็ได้แต่หวังว่าเรื่องนี้จะทำให้มันเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาได้... เฮ้ย!”


            ไม่รู้ว่าตัวเล็กๆอย่างนั้นแต่ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน

            รู้ตัวอีกทีอดัมส์ก็ล้มก้นจ้ำเบ้าไปกับพื้นหญ้าข้างเก้าอี้แล้ว สีหน้าของผู้กระทำไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมานอกเสียจากความเฉยชายามมองร่างสูงที่นอนตาโตมองเจ้าตัวอย่างอึ้งๆอยู่ ใบหน้าสวยหันขวับมาทางผมที่ยืนค้างอยู่กับที่ก่อนที่มือเล็กๆนุ่มๆนั่นจะจับประสานกับมือของผมเอาไว้ เขาหันกลับไปมองอดัมส์ที่ตอนนี้คล้ายว่าตั้งสติได้แล้วกำลังลุกขึ้นยืนปัดเนื้อตัว


            “มีอะไรจะพูดกับน้ำอีกหรือเปล่า?”

            อดัมส์เงียบแต่ดวงตาคมสีฟ้าครามคู่นั้นกลับมองร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าผมราวกับกำลังประเมินและครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่แย้มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย


            “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว... ทีหลังอย่าทำตัวเหมือนหนูหิวปลาย่างอีก”

            “หึ จะบอกว่าแมวหวงปลาย่างมากว่าอย่างนั้นเถอะ?”

            “ก็ไม่ได้โง่เหมือนหน้าตานี่”

            อดัมส์ชะงักในขณะที่มือเล็กที่กุมมือของผมอยู่กระตุกเบาๆ ผมเอ่ยลาอดัมส์ยังไม่ทันสิ้นคำดีเพราตาก็ดึงให้ผมเดินตามเขาจากมา ไม่วายยังได้ยินเสียงอดัมส์ตะโกนไล่หลัง


            “ถ้าทนความเอาแต่ใจของแมวตัวน้อยไม่ได้เมื่อไหร่ อ้อมกอดของหนูตัวโตคนนี้ยินดีอ้ารับปลาย่างเสมอนะครับ”


            พูดบ้าอะไรของเขากัน!


            ....


            สรุปช่วงบ่ายเราก็โดดเรียนด้วยกันทั้งคู่ แต่เพราะว่าวิวดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ดีจากเรื่องปลาๆหนูๆอะไรนั่นอยู่ผมเลยเลือกที่จะพาเขานั่งแท็กซี่มาเดินเล่นที่ห้างแถวๆมหาลัยแทน มือเล็กที่จับกุมมือของผมอยู่ยังคงไม่ผละไปไหนตั้งแต่ที่มหาลัยมาจนถึงหน้าโรงหนัง

            ผมได้ยินจากคุณอเล็กซ์มาว่าวิวชอบหนังเรื่องหนึ่งมาก แล้วตอนนี้ภาคต่อของมันก็กำลังเข้าโรงพอดี บางทีการพาเขามาดูหนังที่เขาชอบอาจจะทำให้เพราตาอารมณ์ดีขึ้นก็ได้.... ล่ะมั้ง?

            แต่ผมไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้เลย ให้เขาอ้อนแบบเอาแต่ใจเหมือนเดิมดีกว่ายืนเงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้

            ระหว่างรอเวลาเข้าโรงหนังผมอดไม่ได้จริงๆเลยดึงคนตัวเล็กให้เดินตามมาจนถึงห้องน้ำ อาจจะเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาเลยแทบไม่มีคนสักเท่าไหร่ พอมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครผมก็จัดการดันวิวเข้าไปในห้องน้ำแล้วตามเข้าไปลงกลอนปิดล็อคประตูทันที


            “วิว..”


            เสียงของผมหายเข้าไปในลำคอเมื่อถูกคนตัวเล็กโน้มลงประกบปากปิด ลิ้นอุ่นดุนดันกลีบปากเบาๆ ผมเผยอปากออกน้อยๆเปิดโอกาสให้เขาได้สอดลิ้นเข้ามาโรมรันกับเกลียวลิ้นของผมอย่างง่ายดาย จูบครั้งนี้ไม่ได้เร้าร้อนหรือดูดดื่มอะไรแต่กลับหวานละมุนเต็มตื้นในหัวใจอย่างน่าประหลาด แต่ผมกลับรู้สึกดีมากกว่าจูบครั้งไหนๆของเรา

            เราจูบกันอยู่สักพักก็ผละออกจากกัน ผมหอบในขณะที่หน้าหวานๆของเพราตาแดงซ่าน ผมเม้มปาก.. อดไม่ได้จริงๆ ผมดันเขาให้นั่งลงบนฝาชักโครกที่พับปิดเรียบร้อยก่อนที่จะเคลื่อนกายขึ้นนั่งคร่อมคนร่างเล็กกว่าเอาไว้ โน้มต้นคอขาวประกบปากจูบกับเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายที่ส่งลิ้นเข้าไปทักทายลิ้นนุ่มๆของเขาบ้าง


            จากจูบแสนหวานแปรเปลี่ยนเป็นดูดดื่มราวกับจะสูบความเร่าร้อนของกันและกันผ่านจูบนี้ ผมครางในลำคอเมื่ออีกคนขยับช่วงล่างบดถูกับช่วงล่างของผมไปมา ผมผละออกจากปากหวานๆของเขาแล้วฝังหน้าแตะจูบไปตามช่วงลำคอของเขาแทน
 

            “อ๊าา...”


            เสียงครางหวานจากเพราตาเร้าอารมณ์มากเสียจนผมหยุดไม่อยู่

            เร็วเท่าความคิดจัดการปลดกระดุมกางเกงรูดซิปลงไม่นานสองมือของผมก็กอบกุมท่อนเนื้อขนาดไล่เลี่ยกันของเราเอาไว้ด้วยกันพร้อมทั้งขยับรูดเบาๆ


            “อื้ออ อ๊ะ...”


            ผมปรือตามองอีกคนที่ตาปรือไม่ต่างกัน ดวงหน้าเนียนใสแดงก่ำไปหมด เหงื่อเม็ดน้อยเกาะพราวอยู่บนดวงหน้าหวานจัด.... เรากับมีแรงดึงดูดระหว่างกัน เราเลื่อนหน้าเข้าหากัน สัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่ายอีกครั้ง ขบเม้มดูดดึงก่อนที่บดคลึงสอดลิ้นเข้าไปกวาดลิ้มความหวานจากโพรงปากอุ่นอย่างไม่รู้เบื่อ

            เอวเล็กๆขยับโยกตามจังหวะรูดของมือผมในขณะที่ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้นจนได้ยินเสียงเฉอะฉะเข้ามาในโสตประสาทหู รู้สึกได้ถึงไอร้อนระอุจากท่อนเนื้อที่ขยับขยายขึ้นกว่าเดิมของเราสองคน มันเสียดสีกันไปมาจนผมแทบจะทนไม่ไหว

            ในขณะที่ผมกำลังจะแตะขอบสวรรค์อยู่รอมร่อเพราตาผละริมฝีปากออก ดวงตากลมโตหวานเชื่อมมองสบกับดวงตาที่คงจะหยาดเยิ้มไม่ต่างกันของผมอย่างเว้าวอน ทั้งน้ำเสียงที่ใช้พูดก็ช่างออดอ้อนหวานหู....


            “เรา อ๊า... ยอมรับว่าเราเอา ...อ๊ะ เอาแต่ใจ แต่ ....แต่น้ำอย่าเบื่อเราเลยนะ.... อ๊ะ..”


            ผมรีบส่ายหน้า เพราะแบบนี้สินะตลอดทางเขาถึงได้เงียบมาตลอด คงจะกังวลเรื่องนี้อยู่คนเดียว... อ่า น่ารักจริงๆ ให้ดิ้นตาย!


            “น้ำรักวิว ไม่มีวัน อ๊ะ... รู้สึกแบบนั้นแน่นอน อ๊าาส์ วิว....วิว”


            ผมครางเรียกชื่อเขาไม่หยุด เราโผเข้าจูบกันอีกครั้งในขณะที่เร่งมือในการชักนำเราทั้งคู่ให้ไปถึงสวรรค์พร้อมๆกัน ใช้เวลาไม่นานเราต่างก็กระตุกเกร็งขึ้นมา ผมรีบดึงทิชชู่มาปิดส่วนหัวของส่วนอ่อนไหวทั้งของผมและของเขาเอาไว้ โชคดีที่ไม่มีหยาดกำหนัดเล็ดรอดออกมาไม่อย่างนั้นคงได้เลอะเทอะกันแน่ๆ

            เราหอบจนหายเหนื่อยสักพักก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ผมโน้มลงจูบกลีบปากอิ่มแผ่วเบาพลางยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนที่ยังคงขึ้นสีก่ำอยู่อย่างอ่อนโยน ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รักคนคนนี้มากมายขนาดนี้ ผมรู้แค่เพียงว่าต่อให้วันข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรแต่แค่มีเขาอยู่ข้างๆกันอย่างวันนี้ ผมก็ไม่นึกกลัวทั้งนั้น


            “เพราตา รักนะครับ”ผมพูดชิดริมฝีปากในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มจนตาหยีให้ได้อึ้ง จะว่ายังไงดี ผมไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้มาก่อน พอได้มาเห็นในระยะใกล้สายตาอย่างนี้แล้วมัน.... อดเขินไม่ได้


            “เพราตาก็รักโตยธารนะครับ”


            ผมคิดว่าต่อให้ตายไปตอนนี้ผมก็ไม่เสียดายอะไรแล้วล่ะ .....


            ....


            เพราะเพิ่งปลดปล่อยออกไปอารมณ์ของเราเลยยังคงค้างๆกันอยู่ จะให้ออกไปทั้งแบบนั้นก็เห็นว่าคงไม่ได้ดูหนังกันแน่ๆ อุตสาห์ซื้อตั๋วแถมยังตั้งใจแน่วแน่ที่จะเอาใจคนตัวเล็กด้วย จะให้ล้มเลิกไปง่ายๆไม่ได้หรอก.... และกว่าจะออกจากห้องน้ำเราใช้เวลาสงบอารมณ์ไปร่วมยี่สิบนาทีเชียว เลยเวลาหนังฉายไปสิบห้านาทีแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ ยังไงเสียโฆษณาก่อนหนังฉายจริงก็กินไปครึ่งชั่วโมงอยู่แล้วล่ะ


            ซึ่งในระหว่างที่ผมยื่นตั๋วให้พนักงานฉีกหันไปมองเพราตาก็เห็นว่าเจ้าตัวกำลังยืนจ้องตากับเด็กผู้ชายตัวสูงเกือบเท่าเอวคนหนึ่งอยู่ เสียงพนักงานทำให้ผมต้องหันกลับไปกล่าวขอบคุณพร้อมกับรับตั๋วอีกส่วนไว้ หันไปมองตำแหน่งเดิมอีกที หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ก็ยังคงไม่เลิกเล่นเกมจ้องตากัน อมยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อภาพที่เห็นมันดูน่ารักแปลกๆ

            จ้องตากันสักพักเด็กผู้ชายอายุน่าจะสัก 7-8 ขวบกลับวิ่งตรงหรี่เข้าไปกอดหมับเข้าที่เอวของผู้ใหญ่ในชุดนักศึกษา  ใบหน้าหวานที่ส่อความเย็นชาในตอนจ้องตากลับเปลี่ยนเป็นตะลึงงัน และนั่นล่ะ... ผมหลุดหัวเราะออกมาจนได้


            กำลังจะเดินเข้าไปหากลับต้องชะงักเมื่อจู่ๆสีหน้าของเพราตาก็เปลี่ยนไป แลดู.. น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ร่างเล็กอุ้มเด็กตัวน้อยขึ้น เขาหันมองไปรอบๆกายก่อนที่เรียวคิ้วจะขมวดยุ่งมากขึ้นกว่าเดิม เขาขยับปากพูดกับเด็กน้อยในอ้อมแขนแต่ผมไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกันเพราะอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินชัดเจน แต่พอจะก้าวเข้าใกล้....


            ตุบ!

            “โอ๊ย!”


            “ขอโทษหนาครับ! คุงเป็งอะไรหรือเปล่า?”น้ำเสียงแปร่งหูทำให้ผมต้องเงยขึ้นมองคนที่เดินชนจนเสียหลักเกือบล้ม ใบหน้าขาวราวกับหยวกกล้วยช่วยขับดวงตาตี่สีดำสนิทเป็นประกายลึกล้ำแปลกๆให้โดดเด่นขึ้นมา แค่ดูก็รู้ว่าเขาคงจะไม่ใช่คนไทย อาจจะมีเชื้อชาติเกาหลี สิงค์โปร์ หรือไม่ก็...จีน?

            แต่น่าแปลก

            ผมก้มลงมองกล่องป๊อบคอร์นสองกล่องที่ตกพื้นข้าวโพดป๊อบคอร์นกระจัดกระจายเต็มไปหมด ก่อนที่จะเงยขึ้นมองการแต่งกายของเขาที่ไม่เข้ากันกับการมาดูหนังเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้อยากจะวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นนะครับแต่ว่า.... ใครกันจะมาดูหนังทั้งที่ยังอยู่ในชุดสูทเต็มยศแบบนี้?


            แต่บางทีเขาอาจจะเพิ่งเลิกงานก็ได้เลยมาดูหนังแก้เครียด..... โดยการซื้อป๊อบคอร์นถึงสองกล่องทั้งที่น่าจะมาคนเดียว...?


            “มะ ไม่เป็นไรครับ เอ่อ....”ผมดันกายออกจากดแขนของเขาที่รวบโอบเอวของผมเอาไว้อยู่คงจะช่วยกันผมไม่ให้ล้มก้นจิ้มพื้นเมื่อครู่ เขารีบปล่อยผมทันทีก่อนที่จะโค้งติดกันหลายๆครั้งพร้อมทั้งพูดขอโทษไม่หยุดจนผมต้องจับเขาเอาไว้ไม่ให้โค้งอีกพลางย้ำอย่างหนักแน่นว่าผมไม่ได้เป็นอะไรไม่ต้องขอโทษขนาดนั้นนั่นแหละเขาถึงได้หยุด

            หนุ่มต่างชาติยิ้มให้ผมก่อนจากยังเอ่ยปากบอกคนไทยใจดีจริงๆ ผมไม่คิดติดใจอะไร เขาจะใส่สูทผูกไทซื้อป๊อบคอร์นสองกล่องมาคนเดียวหรือมากับเพื่อนยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว ที่ผมต้องสนใจน่ะ.....

            แต่เมื่อหันกลับไปมองตำแหน่งที่ควรจะมีคนร่างเล็กอยู่กลับไม่เจอแม้แต่เงา กระทั่งเด็กผู้ชายคนนั้นก็ตาม


            ผมหันมองไปรอบกายท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ไม่มีใครคนไหนเลยที่ใช่คนที่ผมกำลังมองหา หยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกแต่ที่ได้ยินกลับมาจากปลายสายคือเสียงของผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักบอกว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายนี้ได้ในขณะนี้....
ผมลดมือถือลงหลังจากที่พยายามโทรหาวิวแล้วหลายครั้งแต่ก็ได้รับการตอบรับกลับมาเหมือนเดิมคือติดต่อไม่ได้ มือที่ถือมือถืออยู่สั่นจนไม่ต้องสังเกตก็เห็นได้ชัดเจน


            ไม่สิ โตยธารตั้งสติไว้สิวะ!

            ผมกดโทรออกอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้ปลายสายคือคุณอเล็กซ์



            ไม่รู้ทำไม แต่ผมกลับรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆอย่างไรไม่รู้ ยิ่งได้ยินน้ำเสียงร้อนลนของคุณอเล็กซ์ว่าจะรีบตามมาผมก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี


           มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?


           .

           .


          ( มีต่อค่ะ )

[BUNNz4]

           ( ต่อค่ะ )

           .

           .


           “อย่าห่วงไปเลยครับ ไว้คุยธุระเสร็จแล้วผมจะคืนให้ท่านอย่างแน่นอน”

           “....”

           “แต่ตอนนี้เพื่อกันคนนอกเข้ามายุ่งย่ามและทำให้ท่านต้องเสียสมาธิ ผมจำเป็นต้องเก็บมือถือของท่านเอาไว้กับตัวก่อน หวังว่าท่านคงจะเมตตาเข้าใจผมนะครับ ท่านหวงยี่”


           ถึงจะไม่ได้ใช้ภาษาจีนมานานแต่เราก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าพูดว่าอะไร ทั้งความหมายตรงๆและความหมายโดยนัย เด็กที่เป็นคนพาเรามาที่นี่ขยับตัวเบียดชิดกับตัวเรา มือเล็กๆที่เราจับอยู่สั่นระริกจนสัมผัสได้ถึงความหวั่นกลัวที่มี

           สำหรับเราคนตรงหน้าถึงจะยังยิ้มอยู่แต่ก็พอจะดูออกว่าเป็นรอยยิ้มที่เคลือบแฝงไปด้วยอันตรายไม่แปลกหากเด็กเล็กๆคนนี้จะรู้สึกกลัว และบางทีอาจจะมีอะไรมากกว่านั้นที่ทำให้เขากลัวชายคนนี้... แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดกับเราด้วยน้ำเสียงสุภาพพร้อมกับแสดงท่าทีนอบน้อมออกมาให้เห็นมากมายขนาดไหนก็ตาม มันก็ยากเกินกว่าที่เราจะวางใจในตัวของเขาได้


           “ต้องการอะไร?”เราถามกลับเป็นภาษาไทย ฝ่ายนั้นชะงักไป เรายกยิ้มในใจในขณะที่สีหน้ายังไงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง


           เอาสิ ถ้าอยากจะคุยกับเรานักก็ต้องพูดภาษาไทยเท่านั้น เพราะตอนนี้เราอยู่แผ่นดินไทยไม่ใช่แผ่นดินจีน!


           “หึหึ...เอาล่ะ ถ้ามันเป็นความประสงค์ของท่านผมเองก็มิบังอาจขัดความประสงค์นั้นหรอก”ร่างสูงโปร่งโค้งกายให้เรา ไม่เห็นถึงความประชดประชันที่มีซึ่งเราเองก็คาดว่าเขาคงไม่ได้ทำไปเพราะอยากประชดประชันหรอก“หม่าเจิ่ง มาพาอาเฟิ่งออกไป”


           ชายที่ชื่อหม่าเจิ่งอยู่ในสูทสีดำเรียบกริบไม่ต่างจากชายผู้ออกคำสั่ง เด็กที่เราเพิ่งรู้ชื่อถูกชายกำยำดึงลากไปอีกทาง ทำให้ตอนนี้เหลือแค่เรากับเขาและ ..คนในชุดสูทอีก 4 คนที่คาดว่าน่าจะเป็นการ์ดฝีมือดี ที่มั่นใจว่าต้องฝีมือดีก็เพราะถ้าไม่เป็นอย่างนั้นคงจะเอาเราไม่อยู่


           “เอาล่ะ สบายดีนะครับท่านหวงยี่?”ภาษาไทยที่ไม่ผิดไปจากคนถิ่นไม่ได้ทำให้เราแปลกใจ บางทีภาษาไทยอาจจะเป็นหนึ่งในหลายๆภาษาที่เขาสามารถสื่อสารได้ราวกับเป็นคนชาตินั้นๆ

           “ยังจำอาอวิ๋นคนนี้ได้หรือเปล่าครับ?”

           เราถอนหายใจจ้องตาคมสีเข้มกลับอย่างนึกรำคาญ “จะพูดอะไรก็รีบพูดมา อันอวิ๋น”


           ใบหน้าคร้ามคมแต่ไม่เข้มฉายแววปรีติขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ “แหมๆ ท่านนี่ช่างใจร้อนเหมือนตอนเด็กๆไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”

           “เราเปลี่ยนไปมากกว่าที่คุณจะคาดถึงเสียอีก”

           “ฮ่าๆ นั่งก่อนดีไหมครับ ยืนคุยแบบนี้ท่านจะเมื่อยเอานา?”เราเหลือบมองเก้าอี้ไม้อย่างดีสลักลวดลายมังกรที่ถูกจัดเอาไว้คู่กันกับโต๊ะกลมที่มีจานอาหารหลากหลายอย่างละลานตา เราเบนหน้าเมินมันอย่างสิ้นเชิง


           ที่ที่เราอยู่ตอนนี้เป็นห้องทานอาหารส่วนตัวของภัตตาคารอาหารจีนที่อยู่เหนือขึ้นจากชั้นโรงหนังมา 3 ชั้น เด็กที่ชื่อเฟิ่งหยวนคงจะถูกหมอนี่ใช้มาอีกที เราคงไม่มาตามคำเชิญที่ผ่านปากเด็กบริสุทธิ์ๆง่ายๆหรอกหากไม่เพราะมีคนในชุดสูทยืนแฝงปะปนกับคนอื่นๆอยู่เต็มไปหมด เราไม่ได้ห่วงตัวเองแต่ที่ห่วงน่ะคือโตยธารต่างหาก

           นึกถึงเขาก็พาลให้เราห่วงหนักยิ่งกว่าเดิม อันอวิ๋นนับว่ารู้จักเรามากพอสมควรนอกจากพวกการ์ดที่น่าจะมีฝีมือระดับสูงแล้วเขายังยึดมือถือของเราไปทันทีที่เราก้าวออกจากลิฟต์ ไม่รู้ว่าทำได้ยังไงอาจจะตั้งแต่ก่อนเราขึ้นลิฟต์ด้วยซ้ำ ...ด้วยฝีมือของเด็กที่แซ่เฟิ่งนั่น


           หึ ก็คงจะเรียกได้ว่าฝึกกันได้ดีล่ะมัง


           “เฮ้อ ท่านช่างดื้อรั้นจริงเลยเชียว เหมือนท่านพ่อของท่านไม่ผิดเพี้ยน”

           เราถอนหายใจแล้วหันกลับไปมองคนพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “เลิกโยกโย้แล้วเข้าเรื่องสักที”

           อันอวิ๋นยิ้มออกมาจางๆก่อนที่ใบหน้าคมจะเข้มขรึมขึ้นกว่าเดิม


           “ทางเราต้องการให้ท่านหวงยี่เดินทางไปประเทศจีนภายในวันนี้ครับ ท่านปิญชาน์เองก็รอท่านอยู่ที่นั่น ...มาได้สักพักแล้ว”

           “....”

           “ทุกอย่างพร้อมหมดแล้วทั้งตั๋ว วีซ่า พาสปอร์ต เหลือก็แต่เพียงตัวท่านเท่านั้น”


           เราก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ..แค่เพียงก้าวเดียวเท่านั้นพวกบอร์ดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตามมุมห้องกลับขยับตัวหันมาทางเราพร้อมกันในทันที ใบหน้าของอันอวิ๋นมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้กลับดูเยือกเย็น คล้ายกับใครบางคนที่เราจำได้ฝังใจ

           “คุณชายใหญ่เองก็รอพบท่านหวงยี่อยู่เหมือนกันนะครับ หวังว่าท่านจะไม่ทำให้คุณชายใหญ่ต้องผิดหวัง”

           ราวกับเสียงหัวใจเต้นขาดหายไปหนึ่งจังหวะเมื่อได้ยินคำๆนั้นจากชายตรงหน้า

           เรากำหมัดแน่น พยายามบังคับตัวเองไม่ได้สั่นจนน่าสมเพช หากแต่อันอวิ๋นกลับไม่สนใจอาการนี้ของเราแม้แต่น้อย เขารับโน้ตบุ๊คเครื่องหนึ่งมาจากหนึ่งใน 4 บอร์ดี้การ์ด ก่อนจะเปิดฝาพับขึ้นแล้วหันหน้าจอมาทางเรา


           “อ้อ ผมมีอะไรจะให้ท่านชมด้วยนะครับ”

           สิ่งที่ได้เห็นผ่านหน้าจอโน้ตบุ๊คทำให้เราแทบจะพุ่งเข้าไปถีบคนถือทันทีหากแต่เพราะบอร์ดี้การ์ดคนที่ส่งโน้ตบุ๊คให้กับอันอวิ๋นกลับก้าวมาขวางทางเอาไว้


           “ฮ่าๆ อเล็กซ์นี่เป็นหมารับใช้ที่ซื่อสัตย์ดีนะครับ ทั้งที่ก็อยู่คนละตระกูลแท้ๆแถมทั้งสองตระกูลยังชอบทับเส้นกันอยู่บ่อยๆซะด้วยสิ.... เอ๋ ส่วนท่านผู้นี้รู้สึกจะมีชื่อว่าโตยธารสินะครับ? หน้าตาหมดจดท่าทางสะอาดสะอ้านแถมคนสนิทของผมยังคอนเฟิร์มมาอีกว่าทั้งสุภาพทั้งน่ารัก อ้อ แต่สำหรับผมท่านหวงยี่คือที่สุดนะครับ ทั้งชาติตระกูลก็สูงส่งกว่ามาก เรียกได้ว่าคนละระดับชั้นกันเลยก็คงจะไม่ผิดนัก”


           “หุบปาก ...ก่อนที่เราจะหมดความอดทน”

           “อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ เพียงแต่ผมได้รับคำสั่งมาจากคุณชายใหญ่ว่าถ้าใครทำให้ท่านหวงยี่เกิดความลังเลใจที่จะกลับประเทศจีนกับผม ให้ผม‘จัดการ’ได้ตามที่เห็นว่า‘สมควร’ ....แต่ผมจะได้‘จัดการ’หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่านล่ะนะครับ”


           “ถ้าเรายอมไปกับคุณ คุณจะทำอย่างไรกับพวกเขา?”


           อันอวิ๋นทำเป็นครุ่นคิดสักพักก็ตีสีหน้ายุ่งยากใจขึ้นมา “ก็คงต้องปล่อยพวกเขาออกจากการเป็นเป้านิ่งของวิถีกระสุนปืนอย่างในตอนนี้...... และให้คนตามดูแลอย่างใกล้ชิดครับ”

           เรานิ่งเงียบไปหลังจากตีความคำพูดประโยคนั้นของอันอวิ๋นได้ ให้คนตามดูแลอย่างใกล้ชิด? ก็ไม่ต่างไปจากการที่อเล็กซ์ถูกจับตามองตั้งแต่ย่างก้าวออกจากประเทศจีนอย่างนั้นสินะ เราไม่รู้เรื่องของปะป๊ากับอเล็กซ์มากนัก ส่วนที่รู้ก็เป็นเพียงส่วนน้อยทั้งเรื่องความรู้สึกที่ตรงกันของสองคนนั้นแต่กลับวางท่าราวกับไม่ความรู้สึกอะไรต่อกันนอกจากความเป็นเจ้านายกับลูกน้อง กับเรื่องที่อเล็กซ์ถูกคนกลุ่มหนึ่งคอยตามดูอยู่ห่างๆมาตลอดเป็นสิบปีที่ผ่านมา

           เราไม่ใช่คนความรู้สึกช้าและเรื่องนี้เราเองก็รู้ตัวมาได้สักพักใหญ่ๆตั้งแต่เริ่มรู้ความแล้ว


           เรามองหน้าจอโน้ตบุ๊คที่ยังคงแสดงภาพร่างสองร่างที่คุ้นตาดี คนสองคนที่กำลังตามหาเราไปทั่วตัวห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ...โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้านิ่ง

           เมื่อครู่อันอวิ๋นบอกว่าปะป๊าเองก็อยู่ที่นั่นแล้วอย่างนั้นสินะ .....ก็ดี


           “เรายอมไปกับคุณก็ได้”


           อันอวิ๋นยกยิ้มพึงพอใจในขณะที่เรามองเขาด้วยความเฉยชาพูดประโยคต่อมาเปลี่ยนใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มของเขาให้กลายเป็นใบหน้าที่เรียบตึงแทน


           “แต่ต้องสั่งให้คนของคุณละมือถอยห่างจากสองคนนั้น รวมทั้งคนกลุ่มที่คอยตามอเล็กซ์อยู่ก่อนหน้านี้ด้วย และหลังจากนี้ห้ามทั้งคุณและคนของคุณเข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรที่ประเทศไทยอีก ว่ายังไง?”


           เรากับเขายืนจ้องกันกันสักพัก บรรยากาศที่เงียบ ความกดดันที่ถาโถมอยู่ในทุกอณูอากาศอาจจะทำให้ใครรู้สึกหนักอึ้งนึกอยากไปให้พ้นๆจากห้องนี้ หากแต่ไม่ใช่กับเรา แล้วก็คงไม่ใช่กับเขาด้วย


           อันอวิ๋นแย้มยิ้มอ่อนโยนออกมาอีกครั้ง


           “ตกลงครับ..... แต่ต้องหลังจากท่านเดินทางไปถึงประเทศจีนแล้วนะครับ”


           เราไม่สนใจที่จะเสวนาอะไรกับเขาต่อ ไม่ได้คิดด้วยว่านี่จะเป็นการตัดสินใจที่ผิด เรามั่นใจว่าหากมีปะป๊าอยู่ด้วยทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย และบางทีการหวนกลับในครั้งนี้อาจจะทำให้เรื่องที่คาราคาซังมานานถึงจุดจบของมันสักที

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

30 / 05 / 2015
ขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน ติดวันแก่ที่เพิ่งจะผ่านไปเมื่อวันที่ 26 ด้วยล่ะ ลั้นล้าข้ามวันเลยทีเดียวนิยายเลยไม่กระเตื้องสักที55555
คาดว่าอีกสัก 2-3 ตอนน่าจะจบแล้วล่ะค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ ใจหาย..ใจหาย.....

ปล. เจเจอร์ก็มีคู่ของเขานะคะ แต่ยังไม่ปรากฏซึ่งอาจจะโผล่มาในตอนพิเศษหรือไม่ก็เปิดเรื่องใหม่ของนางไปเลย
เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงไปค่ะมีคนมาดามใจนางอย่างแน่นอน 

มิสบัน.

[❣☾月亮☽❣]

    คิดถึงมากๆอ่า. ในที่สุดก็มา. แต่มาพร้อมงานเข้าน้องวิวของเราเต็มๆ
เชื่อตามน้องว่าป๊ะป๋าจะสามารถจัดการได้

โถๆๆหนูน้ำ. ป่านนี้คงเสียขวัญแย่เลยอ่า. ที่รักหายไปทั้งคน.    อดัมส์แกอย่าฉวยโอกาศแบบนี้อีกนะ. มันไม่แมนเลย.
น้ำวิวยังแมนๆกว่าอีกเหอะ

นังเจร์. ฉันเพลียงกับหล่อนเหลือเกิน. สงสารก็สงสารนะแต่ดึงสตินิดนึง. รักตัวเองให้เป็นซะก่อนนะ.
รอตอนต่อไปจ้า. ขอบคุณที่มาต่อนะคะ.   

[kdds]

ทำไมตัวเมะ เรื่องนี้มันดูไม่มีกึ๋นซักกะคน
ที่บอกว่า"อย่ายึดติด" อเล๊กซ์ก็ใช้กับตัวเองด้วยนะ
ให้เจร์เปิดเรื่องใหม่เลยค่า เมะXเมะ กินกันเอง สลับกันสร้างรอยใหม่ซึ่งกันและกัน อิ_อิ

[fanglest]

เรื่องอะไรอะ?
 

[manutty]

แหม่ นึกว่า อเล็กซ์จะกินเจย์เหมือนในเรื่องสั้นซะอีก  แต่ไม่กินอ่ะดีแล้วล่ะ ยกให้อดัมส์กินไปเหอะ เอ๊ะ หรือว่าจะกินไปแล้วแต่คนเขียนตัดให้ไปรู้เองตอนหลัง  อดัมส์ฉันมองว่าแกนี่ดีแล้วนะ แต่ใช้วิธีนี้ไม่ดีเลย ขัดใจน้ำจังเลยทำไมไม่ขัดขืน นี่ถ้าวิวไม่มาจะโดนล้วงถึงตูดไหมเนี่ย ห๊ะ สู้คนบางสิน้ำ มีของก็งัดออกมาได้แล้ว รักอย่างเดียวไม่ได้ต้องมีดีอย่างอื่นด้วย ไม่งั้นจะปกป้องวิวได้ยังไง  เห็นไหม วิวโดนจับตัวไปจีนแล้ว ทีนี้จะทำไง จะใช้วิธีไหนไปช่วยวิวกลับมา ดูแล้วจะยากเลยล่ะเพราะนายใหญ่เป็นตาของวิวด้วย มีอำนาจอีก ลำพังวิวกับป๊ะป๋า ไม่น่าห่วงเท่าไหร่หรอก แต่ถ้านายใหญ่รู้ว่า วิวชอบน้ำและมีอะไรกันไปแล้วนี่สิ น้ำอาจจะโดนเล่นหนัก คนเขียนให้น้ำมีของดีหน่อยเถอะจะได้ไปช่วยและปกป้องวิวได้บ้าง  อุ้ย เกือบลืมฉากง้อกันในห้องน้ำ แค่ภายนอกแต่ทำเอาเลื่อแทบหมดตัวเลย 

[grimace]

ตอนหน้าท่าจะมันหยดดดดดด รักเคะเรื่องนี้มากกก เอ๊ะ? ก็ทั้งสองคนล่ะเนอะะะ
ไม่อยากให้จบแล้วจบเลยยยย อยากอ่านตอนพิเศษเยอะๆๆๆ ฮาๆๆๆ (โลภค่ะ ฮา)
สองคนเค้าอยู่ด้วยกันทีไรแล้วโลกนี้อะไรก็ดูสวยงามไปหมด
ตอนอ่านเรารู้สึกอิ่มใจ เห็นของน่ารักๆชื่นชมกันแล้วมีความสุขมากค่ะ TT
ได้แต่หวังว่าจะผ่านเรื่องที่เจออยู่ไปได้ด้วยดี
เอาใจช่วยน้ำกับวิวค่าาา 

[Fellina]

เรารออ่านคู่ของเจเจอร์น้าาาาา
ขอเป็นตัวละครใหม่ได้ยิ่งดี
รอเปิดเรื่องใหม่นะคะ
ตั้งแต่อ่านตอนพิเศษมา
เราก็ชอบนางมากเลยยยน

[whitelavenders]

จะจบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยง่า แหะๆ ในที่สุดหนูน้ำกับหนูวิวเค้าก็บอกรักกันแล้ว ปลื้มปริ่มมาก แต่อุปสรรคก็ยังมีอยู่ ไม่อยากให้หนูวิวไปจีนโดยไม่ได้บอกน้ำเลย กลัวน้ำไม่สบายใจคิดมากไรงี้ แต่เราก็เชื่อมั่นในตัวเพราตานะ ว่าต้องจัดการทุกอย่างได้แน่ๆ ส่วนอดัมส์ตอนแรกอ่านแล้วตกใจ ดีมาตั้งนานจะมาดีแตกตอนนี้หรอวะ แต่คิดไปคิดมาก็เซอร์วิสให้นางหน่อยก็ดี 555555 ขอหอมบ้างไรบ้างเนาะ หรือว่าจะจับคู่ให้นางดีมั้ย แบบกับเจเจอร์ ไหนๆก็เป็นเมะไร้ประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่แล้ว ยังไงก็รอตอนต่อไปนะคะ

[Bejae]

วิวจะไปจีนนี่ไม่ใช่ไปไม่บอกไม่กล่าวน้ำนะ
เรื่องที่จีนนี่ท่าทางใหญ่โตมากอะ หวังว่าคุณปิ่นจะเอาอยู่นะ

[twinmonkey0311]

อยากตื้บอดัมจริงๆ ลวนลามน้ำได้ยังไง

[Mouse2U]

ฮึ่ยย!!! หมั่นไส้พ่อบอดี้การ์ดทั้งหลายเสียเหลือเกินค่ะ ทำมาเป็นเบ่งว่าข้านั้น(ตัว)ใหญ่ ใช่สิ~ วิวผิดเองแหละที่เกิดมาตัวเล็กจนต้องมาถูกมนุษย์ยักษ์ข่มเอาได้ง่ายๆ น่ะ  น้องวิวตอกหน้าให้ตาหวิ๋นเจ็บแสบเยอะๆ เลยค่ะ ให้เขาได้รู้เสียบ้างว่าหนูน่ะ 'เล็กพริกขี้หนู' นะคะอย่าได้มาแหยมเชียว~

[QXanth139]

เรื่องอะไรกันนี่ 

[КίmY]

เฮ้ออออ หวังว่าน้องวิวจะกลับมาอย่างปลอดภัยยย 
มาต่อไวๆนะฮะรออออ   :')

[ka[ze]na]

เริ่มสนุกแน่ๆคราวนี้.

[JK]

แอบชอบตอนน้ำโดนลวนลาม ... เราผิดปกติไหมเนี่ย 

[flimflam]

เครียด...ตอนนี้เครียดค่ะ 555555555555555555
หวังว่าจะจบปัญหานี้ไวๆนะ  T________T
แล้วอเล็กซ์กัยคุณปิ่นนี่จนท้ายที่สุดก็จะเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องรึเปล่า T_T
 

[sang som]

รอ

[kitty08]

ว๊าว ตอนนี้เรื่องเริ่มใหญ่ขึ้นแหละ ปูมเรื่องของวิวกำลังเปิดเผยออกมาหมดแล้ว ดีจังเลย เรื่องใหญ่กว่าที่คิดน่ะเนี่ย สงสารโตยธารกับอเล็กซ์จังเลย

[lizzii]

จะเป็นยังไงต่อน๊าาา