บทพิเศษ [ปิญชาน์ X อเล็กซ์]
ผมอยากเป็นคนเข้มแข็งที่แข็งแกร่งเหนือคนอื่น
เพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้าง ...เป็นมือเท้าให้คุณ
ยู่อี่เกอเกอ.........
‘ผมจะอยู่กับยู่อี่เกอเกอไปตลอดเลยนะ’ .......
อเล็กซ์ทำตามสัญญา เขาทำตามอย่างที่เคยได้ลั่นวาจาเอาไว้ทุกอย่าง ในขณะที่ปิญชาน์เอาแต่ทำร้าย ...ทำลายความรู้สึกของเจ้าตัวมาโดยตลอด ตั้งแต่เมื่อครั้งอดีตจวบจนถึงตอนนี้
“แล้วทำไมถึงยังไม่ไปไหน?” เสียงทุ้มแผ่วหวิวจนฟังแทบไม่ได้ยิน มือเกลี่ยปอยผมร่างที่ยังคงหลับผล็อยด้วยฤทธิ์ยาสลบ ทุกสัมผัสเต็มเกลื่อนไปด้วยความรู้สึกผิดหากแต่กลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ดวงตาสีอัลมอลด์จับจ้องเพียงใบหน้าคมเข้มของผู้ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ....ไม่เข้าใจ ปิญชาน์ไม่เข้าใจ
เขาไม่เข้าใจทั้งที่เขาร้ายกาจและแสนเห็นแก่ตัวขนาดนี้ หากแต่ทำไมคนคนนี้ถึงยังยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขาไม่ยอมจากไปไหน ....ทั้งที่ให้โอกาสหลายต่อหลายครั้งแล้วแท้ๆ
แม้อย่างนั้น.....
อีกใจก็ให้รู้สึกยินดีเหลือเกิน ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงใกล้ดวงหน้าคมเข้มก่อนที่ริมฝีปากจะแตะลงบนหน้าผากสีน้ำผึ้งเนียนแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าสัมผัสจากเขาจะทำให้อีกฝ่ายตื่นจากฝันดีขึ้นมา ....เจอกับฝันร้ายที่กัดกินหัวใจของอีกฝ่ายมาตลอดสิบปีเต็มอย่างเขา
“ถ้าหากหลังจากนี้จะเหลือเพียงยู่อี่เกอเกอกับเสี่ยวเยว่....” คล้ายจะพูดกับตัวเอง
.
...
“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ” ปิญชาน์เพียงชะงักหากแต่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจมากไปกว่านั้นเมื่อจู่ๆคนที่คิดว่ากำลังหลับอยู่ในฝันหวานกลับลืมตาโพลงขึ้นมา กายใหญ่ไม่เพียงไม่ขยับออกจากเตียง....
“ทำไมถึงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ล่ะหืม?”
อเล็กซ์นอนมองร่างสูงใหญ่ที่หนาน้อยกว่าตัวเขาท้าวศอกสองข้างลงบนพื้นเตียง กักกันกายของเขาเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงนั้น
เสี้ยวหนึ่งอบอุ่น อีกเสี้ยวหนึ่งเยือกเย็น “เพราะถ้ามันเป็นไปได้ เรื่องระหว่างเร ...คุณกับผมมันคงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้ ...ไม่ใช่หรือครับ?”
“หึ ไอ้พ่อบ้านที่เคยปากดีปากกล้า กวนตีนได้ไม่เว้นแต่ละวันมันหายไปไหนแล้วนะ ทำไมถึงได้เหลือไว้แค่เด็กขี้แยคนหนึ่งตรงนี้”
ปิญชาน์มองคนใต้อาณัติด้วยดวงตาเฉยชา ทั้งที่น้ำเสียงทุ้มกำลังสั่นเครือ ไม่ได้แตกต่างไปจากคนที่เขาเพิ่งเรียกว่า ‘เด็กขี้แย’ ไปหยกๆเลยสักนิด
ต่างฝ่ายต่างกำลัง ‘เจ็บ’ เพราะคำพูดที่ออกมาจากปากของตัวเอง
ปิญชาน์ผละกายละออกจากคนบนเตียง ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
หันหลัง ....ให้กับใครอีกคน
เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา .
...
ให้เป็นแบบนี้ต่อไป... มันดีแล้วจริงๆน่ะหรือ? จะต้องรู้สึกโกรธ รู้สึกเกลียดตัวเองต่อจากนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันถึงควรจะรู้สึกว่ามัน ‘ต้องพอ’ แล้วเสียที
เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่เขาเอาแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ อยากจะทำเหมือนกับทุกที แค่เพียงก้าวเท้าเดินออกจากห้อง เดินจากอีกคนไปเหมือนกับทุกครั้ง แล้วพรุ่งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อเล็กซ์ก็จะกลับมาเป็นอเล็กซ์ปากหมาในขณะปิญชาน์ก็จะกลับมาเป็นคุณปิ่นที่แสนเย็นชา วนเวียนเข้าลูปเดิมเหมือนอย่างที่ผ่านมา
ทำเรื่องง่ายดายให้กลายเป็นเรื่องยากเย็นเหมือนเดิม
ก็แค่ทำเหมือนเดิม....... .
...
“ถึงตอนนี้เราจะเป็นใคร สถานะระหว่างเราจะเป็นแบบไหน คุณจะเป็นคุณปิญชาน์หรือยู่อี่เกอเกอ ผมก็ยินดีอยู่ข้างคุณเสมอ ...เสมอไป” .
...
มือสองข้างที่เคยกำเข้าหากันแน่นบัดนี้กลับผ่อนคลายลง เหมือนกับความลังเลที่สลายหายไปเพียงแค่ได้ยินคำพูดประโยคนั้น ...แม้น้ำเสียงจะสั่นเครือหากแต่มันกลับหนักแน่นและมั่นคง
แท้จริงแล้วที่เหมือนเดิมไม่ใช่ความเย็นชาที่เขาแสดงออกหรือความห่างเหินที่อเล็กซ์เลือกเว้นระยะ
อเล็กซ์ยังคงมั่นคง
ปิญชาน์เองก็มักจะพ่ายให้กับความคงมั่นนั้นเสมอ
แม้จะไม่อาจแสดงออกต่อหน้าใครได้ว่ารักกันมากแค่ไหน กายสูงหมุนกลับ เท้าเรียวขาวสาวก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียง มือคว้าเข้ากับคอเสื้อแล้วกระชากร่างหนาขึ้นจากเตียงอย่างไม่ปราณีปราศรัย ตาคมสองคู่มองสบกันเพียงเสี้ยววินาที
“เฉาจิ่งใกล้เฉาตายเพราะงานกองท่วมหัว”
ปากหนาของอเล็กซ์ขยับยิ้ม ดวงตาสีเหล็กกล้าวาวแววยามจ้องมองอีกฝ่ายกลับ
“พูดแบบนี้หมายความว่าคุณต้องการให้ผม?”
ปิญชาน์ส่งเสียง
เฮอะออกมาในลำคอ ดวงตาคู่สวยเหมือนกันกับผู้เป็นลูกชายทว่ากลับดุดันและคมกริบกว่าด้วยวุฒิภาวะยังคงฉายแววเย็นชาเหมือนเดิม ....ที่แตกต่างจากเดิมคงจะเป็น
“พูดถึงขนาดนี้แล้วยังจะให้ฉันขยายความอีกงั้นหรือ?”
“...”
มือคลายจากคอเสื้อ
ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อหนึ่งคนเงียบอีกคนหนึ่งก็เงียบตาม
“....คอยดูแลน้องวิว แต่ไม่ต้องตลอดเวลาอย่างเมื่อก่อน น้องวิวมีคนที่จะมาดูแลตลอดเวลาแทนนายแล้ว”
อเล็กซ์พยักหน้ารับรู้
ในขณะที่ขยับกายเข้าชิดอีกคนมากกว่าเดิม
อีกฝ่ายไม่ได้ถอยหรือก้าวหนี ...แม้จะถูกมือหนาของเขาคว้าต้นคอเอาไว้ก็ตาม
“...”
“...”
ไร้ซึ่งคำพูดใด
เมื่อสองริมฝีปากแนบสนิท มีเพียงเสียงกระซิบเบาทว่าหนักแน่น.....
“ผมจะอยู่เคียงข้างคุณไปตลอด” “ทุกเวลา” “เสมอไป”จบบริบูรณ์
ของแถมอีกฟากหนึ่งของบานประตู “คุณจะไม่เข้าไปจริงๆหรือครับ?”
“นายจะให้ฉันเข้าไปเป็นกขค.หรือยังไงกัน พ่อหนุ่มแว่นน้อย?”
คนถูกเรียกว่า
‘พ่อหนุ่มแว่นน้อย’ ขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีจนต้องยกแขนขึ้นกอดตัวเองมือลูบขนอ่อนบนท่อนแขนผ่านเสื้อสูท ดวงตาหลังกรอบแว่นมองชายที่อยู่ในสูทสีขาวล้วนทั้งชุดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกเรียกผมด้วยฉายาประหลาดๆสักทีครับ”
อีกฝ่ายแย้มยิ้ม ที่ไม่ว่าจะมองยังไงเฉาจิ่งก็รู้สึกว่ามันสุดจะดูเจ้าเล่ห์เป็นบ้า ไหนจะตาเรียวๆคู่นั้นอีก ...เหมือนอสรพิษจ้องฉกเหยื่อไม่มีผิด
“คุณไป๋ครับ ยังไงเสียคุณก็อุตสาห์บินไกลมาถึงนี่ทั้งที ควรจะพบหมอนั่นหน่อยนะครับ ผมคิดว่าอเล็กซ์คงจะดีใจ......”ยังไม่ทันที่เฉาจิ่งจะพูดจบประโยคดีท่อนแขนหนักๆของอีกฝ่ายก็วางพาดเข้าที่ไหล่
หนักเพราะน้ำหนักหรือหนักเพราะแรงกดอันนี้เฉาจิ่งก็ไม่กล้าที่จะคาดเดา
เลขาฯหนุ่มแทบไหล่ทรุดลงไปกองกับพื้น
.....
หากไม่เพราะลำแขนหนาไม่ไหลลงจากไหล่แหมะเข้าที่เอวแทนเอาเสียก่อน “ฉันว่าเขาคงจะดีใจมากกว่านะถ้าไม่ต้องเจอฉัน” เพราะสัมผัสได้ถึงความโหวงเหวงแฝงอยู่ในน้ำเสียงระรื่นนั้นเฉาจิ่งเลยไม่ทันได้สนใจเอวของตัวเองที่กำลังถูกอีกฝ่ายรวบตึงเอาไว้....
“เอาเถอะ ได้รู้ว่าเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ยังรักษาสัญญาที่ให้ไว้ก่อนลักพาน้องฉันมาอยู่กินกันที่นี่ฉันก็พอใจแล้วล่ะ ก็นะ มันก็ตั้งนมนานมาแล้ว ฉันปลื้มนิดหน่อยที่อาฉ่ามันยังจำได้และยังทำตามสัญญาว่าจะดูแลน้องฉันเป็นอย่างดีมาจนถึงทุกวันนี้”
เฉาจิ่งไม่รู้หรอกว่านายของเขาได้ให้สัญญาอะไรไว้กับผู้ชายคนนี้ ด้วยหน้าที่ของลูกน้องที่ดี ...เขาจะไม่หลุดปากออกมาเด็ดขาดว่านายของเขาที่ผ่านมาทำร้ายตัวเอง รวมทั้งทำร้าย ‘น้องชาย’ ของคนคนนี้ไปมากมายแค่ไหนกว่าจะมาคิดได้อย่างวันนี้
ให้ตายก็จะเก็บเงียบเอาไว้ไม่แพร่งพรายออกไปแน่นอน!
ในขณะที่คนหนึ่งนึกเห็นใจอีกคนกลับเริ่มคิดอกุศล อาฉ่านะอาฉ่า นายได้น้องชายฉันไปก็ควรมีอะไรที่สมน้ำสมเนื้อมาแลกเปลี่ยนกันสิถึงจะเป็นเรื่องที่สมควร ....
ขอยืมตัวพ่อหนุ่มแว่นน้อยคนนี้สักสัปดาห์สองสัปดาห์แล้วกันนะไอ้เพื่อนยาก! หึ!FIN.คาดได้ว่าหลายๆคนคงลืมไป๋หย่งหมิน พี่ชายของอเล็กซ์ เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของป๊าปิ่นไปจนหมดสิ้นแล้ว
เฉาจริงของเราก็ยังคงไว้ซึ่งการถูก(ผู้ชาย)ลวนลามอยู่วันยันค่ำ ช่างน่าสงสาร.....
สวัสดีปีใหม่นะคะ(ยังไม่หมดมกราถือว่ายังปีใหม่อยู่นะ...*หลบเท้า*)
จบอย่างแท้จริงแล้วสำหรับเรื่องนี้ หลังจากนี้ก็จะเป็นตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆตามวาระโอกาสล่ะ หุหุ
ขอบคุณทั้งนักอ่านหน้าเก่าและนักอ่านหน้าใหม่เลยนะคะที่ทำให้บันเข็นนิยายเรื่องนี้มาจนถึงตอนจบได้
หลังจากนี้ก็จะเป็นการแก้ไขต้นฉบับ เคลียร์ตอนพิเศษตามรีเควสคอมเม้นท์ผู้โชคดีของคุณวายซ่า(อเล็กซ์
X เจร์
& อดัมส์? เอ๊ะๆ)
แล้วก็ต่อด้วยเรื่องของหนูจา แค่กๆ ....พ่อยอดเมะอย่างนุ้งเจเจอร์
อยู่ด้วยกันไปอีกหลายๆเรื่องหลังจากนี้เลยนะคะ เย้! เย้!
ด้วยรัก
มิสบัน.
หัวข้อ: [รับ✖รับ]เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..?:[ใคร่พิเศษ - โตยธารเปลี่ยนไป?]P.35 9/1 (อ่าน 321435 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก