[ ใคร่พิเศษ ]
โตยธารเปลี่ยนไป?
ยอดอกสีหวานถูกครอบครองโดยริมฝีปากบางที่วนเวียนแวะชิมไปทั่วทุกตารางพื้นที่บนร่างกายเล็ก เสียงครางแผ่วหวิวกระตุ้นความต้องการจนปลายนิ้วเรียวที่กำลังขยับอยู่ในร่องทางคับแคบแทบจะถอนออกแล้วแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่าเหลือเกิน
เพราะรู้ว่าถ้าทำแบบนั้นคนตัวเล็กจะต้องเจ็บแน่ๆร่างโปร่งถึงได้พยายามให้ความสนใจตุ่มไตน้อยๆสีชมพูหวานแทน
“อ๊า ...น้ำ กัด ....กัดแรงๆ”
ฟันขาวเรียงตัวสวยขบยอดอกที่ชูชันขึ้นสู้อย่างมันเขี้ยว เรียกเสียงครางหวานให้ดังขึ้นกว่าเดิมด้วยความซ่านเสียว เรียวขาขาวแยกออกกว้างเปิดทางให้ร่างโปร่งขยับเข้าแทรกกลางได้ถนัดถนี่ขึ้น นิ้วเรียวสอดเพิ่มเข้าไปในร่องทางอุ่นนิ่มเป็นสามนิ้ว ขยับเข้าและออกเพื่อขยายในขณะที่ปากบางย้ายจากแผ่นอกเล็กลงมาเล่นกับส่วนอ่อนไหวสีสวยซึ่งกำลังกระตุกฟาดอากาศไปมา
หยาดน้ำเหนียวไหลปริ่มออกจากส่วนหัวเมื่อพวงแฝดนุ่มถูกหยอกเล่นด้วยเรียวฟันของร่างที่ทาบทับอยู่ ตากลมสีอัลมอนด์ฉ่ำเยิ้มไปด้วยความปรารถนายามทอดมองใบหน้าแต้มสีระเรื่อของคนรักตรงหว่างขา ยามเมื่อถูกปลายลิ้นร้อนหยอกเอินกับท่อนเนื้ออวบความเสียวสะท้านแทบจะทำให้คนตัวเล็กปลดปล่อยหยาดน้ำแห่งความสุขสมออกมา
ปากอิ่มเม้มแน่น
ทนไม่ไหวแล้ว “น้ำ ...ใส่ อึก ...ใส่ของน้ำเข้ามา เรา..ไม่ไหว อ๊ะ”ยังไม่ทันที่เสียงหวานจะเอ่ยอ้อนจนจบประโยค ช่องทางที่ถูกเตรียมความพร้อมเพียงไม่นานกลับถูกเติมเต็มด้วยแท่งเนื้อร้อนแทบทันที
หัวคิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย ความจุกเสียดเทียบไม่เท่ากับความเสียวซ่านที่ได้รับทำให้คนตัวเล็กเป็นฝ่ายยกสะโพกสวนทางจนท่อนเนื้อร้อนเติมเข้ามาในร่องทางจนเต็มในที่สุด เสียงครางของคนทั้งคู่สอดประสานกันกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ
บทรักที่เปี่ยมไปด้วยความนุ่มนวลทว่ากลับเร่าร้อนจนแทบทำให้ละลายทุกครั้งที่ขยับสะโพกเข้าหากัน ทุกความรู้สึกถูกถ่ายทอดผ่านร่างกายที่เชื่อมกันเป็นหนึ่งเดียว ..ครั้งแล้ว ...ครั้งเล่า
จนสิ้นสุดห้วงปรารถนา
ร่างเล็กนอนหอบดวงตาหวานฉ่ำปรือลงเมื่อรู้สึกถึงความวูบโหวงตรงส่วนที่เคยถูกเติมเต็มด้วยความอุ่นร้อน ร่างโปร่งผละกายออกห่างไม่ถึงนาทีก็ทิ้งตัวลงนอนอ้าแขนรับร่างเล็กมากอดแนบอก ปากอิ่มของคนที่นอนซบอยู่ขบหนักๆบนเนินอกเนียนจนขึ้นรอยจ้ำอีกรอย ...จากหลายสิบรอยที่ประปรายไปทั่วเรือนร่างบอบบางของอีกฝ่าย
“รุกเก่งขึ้นหรือเปล่า โตยธาร”
คนฟังหลุดหัวเราะพรืดออกมา ปากบางแนบลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างรักใคร่“ก็ขยันทำการบ้านอยู่ทุกวัน ฝีมือพัฒนาขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่หน่า เพราตา”
คนตัวเล็กเลิกคิ้ว นึกไพล่ไปถึงบทรักครั้งก่อนๆ เพราตาแทบไม่มีโอกาสได้รุกอีกฝ่ายเลยนับตั้งแต่โตยธารย้ายมาอยู่ด้วยกันที่เรือนเล็กหลังนี้ จะว่าไม่มีโอกาสเลยก็ไม่ใช่ ...ความจริงแล้ววันนี้ควรจะเป็นเขาเป็นฝ่ายรุกถึงจะถูก แต่ไม่รู้ทำไมไปๆมาๆกลับกลายเป็นว่าถูกทำให้เคลิ้มจนรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกอีกฝ่ายนั้นเติมเต็มเข้ามาในร่างกายแล้ว
ทั้งคนตัวเล็กเองยังเป็นฝ่ายเรียกร้องให้อีกฝ่ายรักเข้ามาลึกๆด้วย
อันที่จริงเรื่องใครจะรุก ใครจะรับนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก แค่ทำให้คนรักมีความสุขได้จะแบบไหนก็ไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่ว่า....
“ทำไมช่วงนี้น้ำถึงไม่ยอมให้เราได้รุกบ้างเลยล่ะ?”
ชะงักงัน
โตยธารชะงักงันไปแทบในทันทีก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยโดยการ... “พรุ่งนี้วิวมีเรียนเช้านี่ งั้นเรานอนกันเถอะ”
แปลกจริงๆด้วย
จะว่าไปพอเพราตาพูดเรื่องจะเป็นฝ่ายรุกบ้างขึ้นมาอีกฝ่ายก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีแถมยังไม่เนียนเลยสักนิด ไม่ก็จะแสดงปฏิกิริยาที่น่าสงสัยออกมาให้เห็น ตัวอย่างก็อย่างตอนนี้ โตยธารไม่ใช่คนโกหกเก่งอยู่แล้ว... อย่างน้อยก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะโกหกให้เพราตารู้สึกไม่ดี อีกฝ่ายไม่เคยปิดบังไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม
ร่างโปร่งพลิกนอนตะแคงไปอีกทางมือเรียวเอื้อมปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างหัวเตียงฝั่งตัวเองเสร็จสรรพ
เพราตาไม่ใช่คนคิดมาก อืม... ถึงจะไม่ใช่คนคิดมากยังไงก็ต้องคิดบ้างหรือเปล่า?
ยิ่งกับคนที่แคร์ด้วยแล้ว.....
“น้ำเบื่อที่ถูกเรารุกงั้นเหรอ?”เสียงหวานแผ่วเบา ใบหน้าหวานหมองลงแทบทันทีที่ร่างโปร่งหันกลับมามอง
โตยธารเบิกตากว้างใจหล่นวูบเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหม่นหมองของคนรัก แขนเรียวรั้งร่างเล็กมากอดแนบอกอีกครั้งใบหน้าขาวส่ายไปมารัว “ไม่ใช่แบบนั้นนะวิว”
“แล้วเป็นแบบไหนกันล่ะ?”
“ก็....”โตยธารมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหมองเศร้าของอีกฝ่ายโตยธารยิ่งเห็นเพราตาเป็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกวูบโหวงในใจ
ก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย ..มันรู้สึกเจ็บอย่างอธิบายไม่ถูก
เขาไม่อยากพูดเหตุผลออกไปแต่ก็ไม่อาจปล่อยให้เพราตาเป็นแบบนี้ต่อไปได้เหมือนกัน
“น้ำเบื่อเราแล้วเหรอ?”
หัวใจคนฟังกระตุกวูบทันทีเมื่อเห็นหยดน้ำใสไหลลงจากดวงตาคู่กลม ..ใจอ่อนยวบลงทันที
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ!”
“ฮึก...”
โตยธารลุกพรวดขึ้นนั่งปากบางเผยอค้าง เพราะไม่เคยเห็นเพราตาอยู่ในโหมดนี้มาก่อนเลยทำอะไรไม่ถูก มือไม้ดูเก้งก้างไปหมดจนนึกรำคาญตัวเอง
ร่างโปร่งรั้งร่างเล็กมากอดเอาไว้แน่น หากแต่ยิ่งกอดแน่นอีกฝ่ายอีกสะอึกสะอื้น เพราตาในอ้อมแขนตัวสั่นระริกเพราะแรงสะอื้นไห้ พาลให้ใจของคนพยายามปลอบปวดหนึบไปหมด
มีทางเดียวคือต้องอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ
แต่...
เขาอายเกินกว่าที่จะ
สารภาพออกมาตรงๆนี่หน่า
“อึก ..ถ้าน้ำเบื่อเราแล้ว ...ทำไมไม่บอก เราอึก.....”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะวิว น้ำไม่เคยเบื่อวิวเลยนะ!”
“....”เพราตาเงียบไปแล้ว
หากเป็นการเงียบที่ไม่ได้ทำให้แรงสะอึกสะอื้นหายไป
“วิว...” โตยธารครางเรียกเสียงอ่อน เพราะไม่เคยเจอเพราตาในโหมดนี้เลยไม่รู้จะต้องรับมือยังไง มือเรียวลูบแผ่นหลังเปล่าเปลือยพลางกดจมูกหอมขมับอย่างปลอบโยน “น้ำรักวิวนะครับ ไม่มีทางเลยที่จะเบื่อวิวได้ มีแต่จะรักจะหลงมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก”
“พิสูจน์สิ....” “หืม วิวว่ายังไงนะครับ?”เพราะอีกฝ่ายพูดเบาเขาเลยได้ยินไม่ถนัดจนต้องกระชับกอดแน่นขึ้นพลางโน้มหน้าลงให้ใบหูชิดกับกลีบปากอิ่ม
หากในจังหวะนั้น.....
ตุบ
ร่างโปร่งร้องเสียงหลงออกมาเมื่อร่างเล็กที่เคยสะอึกสะอื้นจนตัวสั่นจู่ๆก็ไม่รู้ว่าเอาแรงฮึดมาจากไหนผลักเขาให้นอนลงแล้วขยับกายนั่งคร่อมทับเอาไว้ ใบหน้าสวยหวานที่คิดว่าจะต้องอาบไปด้วยหยาดน้ำตากลับเปี่ยมไปด้วยเล่ห์หาได้มีน้ำตาให้เห็นสักหยด ดวงตาคู่กลมส่อประกายแปลกประหลาด ..ที่ชวนให้รู้สึกวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก
“เราบอกว่าพิสูจน์สิ พิสูจน์...ว่าน้ำไม่ได้กำลังเบื่อเราจริงๆ”ไม่พูดเปล่าสะโพกกลมกลึงกลับบดเบียดถูไถแก่นกายช่วงล่างของร่างโปร่งจนอะไรต่อมิอะไรเริ่มแตกตื่น
โตยธารกลืนน้ำลายลงคอเมื่อฝ่ามือเล็กนุ่มไล้ลูบจากหน้าท้องแบนราบขึ้นมาจนถึงแผ่นอก ปลายนิ้วสะกิดยอดตุ่มไตของเขาน้อยๆ แม้จะเป็นแค่เพียงการสะกิดผ่านเขากลับรู้สึกเสียววาบจนไม่อาจเก็บเสียงครางเอาไว้ได้
“วิว...” ดวงตาคู่กลมสีอ่อนฉ่ำเยิ้มขึ้นมาเมื่อความปรารถนาเริ่มครอบงำทีละน้อย โตยธารหรี่ตามองคนตัวเล็กที่เคลื่อนกายลงช้าๆ ทุกจังหวะการขยับอีกคนไม่ได้ละสายตาจากเขาเลยแม้แต่สักวินาที ....แม้กระทั่งยามที่ส่วนกึ่งกลางของเขาถูกครองด้วยปากอิ่ม ดวงตาทรงเสน่ห์และแสนจะยั่วยวนกันคู่นั้นก็ยังไม่ละไปไหน
อยาก....ให้ร่างเล็กกลืนกินตัวตนของเขาเข้าไปลึกกว่านี้
หากแต่อีกคนกลับไม่ยอมทำอย่างที่เขาเรียกร้อง
ปากอิ่มผละออกจากแก่นเนื้อสีสวย ทรมานกันด้วยปลายนิ้วชี้... ที่ทำเพียงแตะส่วนหัวเบาๆเท่านั้น คนร่างเล็กไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น
ลมหายใจร้อนที่เป่ารด
ส่วนปลายหัวที่ถูกปลายนิ้วเรียวจี้วนเล่น “วิว.....”
ร่างโปร่งหายใจหอบ ทั้งอึดอัดและทรมาน ถ้าจะบอกว่านี่เป็นการลงโทษกันโตยธารก็เชื่อจนหมดใจ
มือที่ส่งไปเพื่อรั้งรูดความปรารถนากลับถูกมือเล็กตี ...ทั้งที่เขาแข็งปึ๋งจนแทบจะระเบิดตายอยู่แล้ว
“วิวครับ.... ได้โปรด น้ำทรมาน”
“หือ อยากให้เราทำอะไรเหรอ?”ตากลมใสช้อนมองอย่างไร้เดียงสา ...ไม่สิ ต้องเรียกว่าร้ายเดียงสาต่างหาก
เพราตาคนขี้แกล้ง ก็รู้ทั้งรู้แท้ๆว่าเขาต้องการอะไร
ปากบางเม้มแน่น หากเขาไม่พูดออกไปดูจากท่าทางแล้วคนตัวเล็กคงจะปล่อยให้เขาทรมานอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆแน่
ใบหน้าน่ารักที่ซับสีเลือดจางๆเหไปอีกทาง “น้ำอยาก...” ปากบางเม้มแน่นกว่าเดิม รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่างกาย
“ถ้าน้ำไม่พูดออกมา เราก็ไม่รู้หรอกนะ” ตัวแสบ! “น้ำอยากได้วิว.... อ๊า! วิว ....เดี๋ยว อย่าจู่ๆก็ใส่เข้ามาแบบนี้สิ .....อื้ออออ”
โตยธารเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังตกลงในไปหลุมดักของนายพรานตัวแสบเข้าอย่างจัง
อืม....... ความจริงแล้วอาจเพราะเขารู้ทั้งรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นกับดักแต่ก็ยอมที่จะตกลงไป
ทำยังไงได้
ก็เขา ‘อดทนรอ’ เวลานี้มาตั้งนานแล้วนี่หน่า อุตสาห์อดทนไม่ยอมโอนอ่อนและทำหน้าที่เป็นฝ่ายรุกมาโดยตลอด
และ
ผลตอบแทนที่ได้กลับมา.....
“อืม ..น้ำ ทำไมแน่นอย่างนี้นะ อ๊า....สุดยอด”
“อ๊า! วิว...อย่า อื้ออ ......มันแรง อ๊ะ ...อ๊าา!” มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม 
FIN.เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟให้หายคิดถึงสองเคะค่ะ
ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก ด้วยรักและความหื่นล้วนๆเลย 55555555
สรุปแล้วใครร้ายกว่ากันหน๊อ?
มิสบัน.
หัวข้อ: [รับ✖รับ]เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..?:[ใคร่พิเศษ - โตยธารเปลี่ยนไป?]P.35 9/1 (อ่าน 320653 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก