หัวข้อ: [รับ✖รับ]เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..?:[ใคร่พิเศษ - โตยธารเปลี่ยนไป?]P.35 9/1

[sine_saki]

โอ้มายบุดด้า...น้องน้ำฮึดขึ้นมาแล้วสินะ
แต่ดูจากรูปการณ์แล้วรู้สึกว่าน้องวิวจะเจ้าเล่ห์กว่าเยอะมาก
ฉันว่าน้องน้ำนี่เสร็จน้องวิวเป็นแน่แท้

[manutty]

อ๊ายยยยย เพิ่งเห็น    หนูน้ำทำไมหนูทำแบบนี้ล่ะลูก  ช่างรักษาความเป็นเคะไว้เหนียวแน่นจริงๆ โอกาสมาแล้วแต่ไม่รุก น้องวิวอุตส่าห์นอนรอขนาดนั้น แต่ชอบน้ำนะดูมีอะไรให้น่าค้นหา เราว่าน้ำไม่ใช่คนอ่อนใสต่อโลกมากหรอก น่าจะเป็นคนแบบใครดีก็ดีตอบ ใครร้ายก็ร้ายตอบ แต่จะทำในแบบของตัวเอง ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับน้ำมากนัก ในมุมของน้ำดูเป็นคนไม่มีอะไรเหนือกว่าวิวเลย แต่ในมุมของวิวและเจย์เจอร์ น้ำกลับดูมีอะไรมากกว่านั้น ยิ่งน้ำเอ่ยถึงเจย์มีแต่ความชิงชังมากกว่ารัก เจย์อาจจะสัญญาอะไรกับน้ำไว้และไม่ทำตาม น่าจะมีอะไรนอกเหนือไปกว่าเรื่องของวิว ขอให้น้ำได้ฉลาด เท่ห์ มีมาดกับเขาบ้าง และได้เอาคืนเจย์เจอร์อย่างสาสมบ้างเถอะ  แต่ยังไงก็ช่างแค่ วิว น้ำ  น้ำ วิว ก็พอ อีเจอร์เมิงหลบไป  แทบจะรอตอนต่อไปไม่ไหว อยาก อยากรู้ว่าวิวจะทำอะไรต่อ แต่ดูแล้ววิวกดน้ำชัวร์ เพราะน้ำเวลาอยู่กับวิวนางโมเอะขัดกับรูปลักษณ์มากเลย และเราก็ชอบให้น้ำเป็นแบบนี้แหละ 

[Wereena]

  อิอิอิ  ชอบบบ เพิ่งรู้ว่า รับxรับ  มันชวนเสียเลือดเยี่ยงนี้   

[ohho99]

รอความแซ่บของครึ่งหลังด้วยใจจดจ่อค่ะ
รับxรับนี่ให้ความรู้สึกละมุนมุ้งมิ้งมาก ทั้งน้ำและวิวมีความน่ารักและเจ้าเล่ห์เบาๆ
ดีใจที่เรื่องนี้ไม่ใช่ 3P ให้เจอร์เป็นตัวโกงล่ะดีแล้วค่ะ
แต่ถ้าให้วิว-น้ำสลับกันบ้างก็ไม่เลวนะคะ 5555


+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[uxij]

ขุ่นพระ จะบอกว่าคุณ NaOYaII คิดเหมือนเราเลย กี้ส
อัพได้จุใจมากฮือ เขินวิวมากไม่รู้ทำไม ดาเมจรุนแรงเหลือเกิน
นุ้งน้ำน่ารักโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตอนลักหลับนี่แบบ แกเอ้ย
อยากเป็นฝุ่นเป็นจิ้งจกในห้องเธอ ฮอล พีคสุดตอนวิวยัง
ไม่หลับแล้วยิ้มนี่แบบ แอร๊หกหดำกหพดำหกดกหก
นุ้งน้ำก็ไม่ทันวิวอยู่ดี โฮไอ่ตัวแสบไอ่เจ้าเล่ห์

[heaven13]

ชอบอ่ะ
เร้าใจ
หนุกหนาน

[Rambluesky]

ชอบจังงงง 

รอติดตามต่อนะครับ 

[ทิวลิปสีส้ม]

  ร๊อออออ หนูน้ำจ๋า มันต้องอย่างนี้ 

[corn_kratel]

 อร๊ายยยยยย ฟินสุโก่ยยยยยย

[cinpetals]

เรื่องนี้นี่ฟินฟุดๆ
สงสารเมะจังนะ
แต่เคะชนเคะนี่ก็ 

[homoc]

  น่าร้ากกกกกกก ชวนเสียเลือดอย่างมาก555 บางทีหนูก็สลับกันบ้างก็จะดีนะ 

[ยาฝิ่น]

วิวววว อร๊ายยย

[Noina_Pn]

 

[BUNNz4]

มาแล้วค่ะ



           V ( 100% )




           น่ารำคาญ

           เราถอนหายใจรู้สึกอึดอัดทั้งที่บริเวณที่เรานั่งนอกจากเราแล้วก็มีเพียงผู้หญิงใส่แว่นดูคงกระพันเรื่องการเรียนอยู่คนเดียวเท่านั้น ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็นั่งเยื้องอยู่ข้างหน้าไปอีกสัก 2 แถวโต๊ะเห็นจะได้

           ไม่หรอก เราไม่ได้อึดอัดเพราะเธอคนนั้น แต่เป็นเพราะสายตาสอดรู้สอดเห็นของหลายๆคนในคลาสต่างหาก ดูก็รู้ว่าข่าวเรื่องเรากับเจเจอร์คงแพร่กระจายราวกับเชื้อระบาดไปเรียบร้อยแล้ว ...อืม นกรู้พวกนี้ทำงานกันไวดีเหมือนกัน ทั้งที่เรื่องมันเกิดขึ้นแค่ชั่วข้ามคืนผ่านมาเท่านั้น

           จะว่าเรื่องความอยากรู้อยากเห็นของคนนั้นน่ากลัว ก็คงจะอย่างนั้นมั้ง แต่สำหรับเรา.... เรากลับมองว่ามันตลกดีมากกว่า คิดดูสิ คนคนหนึ่งจะมีความอยากรู้เรื่องของคนอื่นได้มากมายขนาดไหนกัน? คนพวกนี้ตีโจทย์เรื่องความอยากรู้อันไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์แตกละเอียดเสียยิ่งกว่าเรื่องเรียนที่เป็นหน้าที่หลักของอนาคตของชาติซะอีกนะ

           ข่าวลือแพร่สะพัดยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง ไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นสรรหาอะไรมาลือกันเพราะไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ แต่มีเรื่องหนึ่งที่รู้สึกตลกที่สุดตอนได้ยินคนในเซคชั่นพูดกันถึงข่าวที่ถึงกับลงในหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยเลยก็คือ...


           ‘เจเจอร์วิวถึงคราวรักร้าว! มือที่สามเริดหน้าเข้าไปป่วนคู่รักสุดฮอตถึงงานวันเกิดหนุ่มเจร์เมื่อคืนวาน เจเจอร์ถึงกับซึมซัดน้ำเมาเป็นลิตรๆย้อมใจไม่หลับไม่นอนจนเกือบหมดหล่อเพราะถูกคนรักสุดร้อนแรงสะบัดรักต่อหน้ามือที่สามและคนที่ไปร่วมงานวันเกิดอีกนับสิบ!!’


           เรากลั้นขำจนน้ำตาคลอ ทั้งที่พยายามแทบตายที่จะไม่หัวเราะออกมากับความคิดอันโง่เง่าของคนเหล่านั้น พวกเขากลับคิดว่าเราเสียใจเรื่องของเจเจอร์จนปล่อยโฮกลางห้องเรียนซะอย่างนั้น และเพราะต้องการให้เราได้ทำใจจึงไม่มีใครกล้าเข้ามานั่งใกล้เราในระยะโต๊ะเรียนตัวยาวสองตัวทั้งหน้าและหลังเลยตลอดคาบเรียน

           เราเองก็อยากจะซึ้งใจในความหวังดีของพวกเขาหรอกนะ เพียงแต่ว่าเรื่องพวกนี้มันจี้เส้นจนเกินไป

           เรากับเจเจอร์เคยรักกันที่ไหน? ไม่เคยบอกเลยด้วยซ้ำว่าคบกันในฐานะคนรักแค่ควงกันไปไหนมาไหนคนก็ตีตนไปก่อนไข้คิดกันเองเสียแล้ว ยังเรื่องมือที่สามที่ไม่มีใครออกมายืนยันตัวตน ไหนจะเรื่องที่ว่าเจเจอร์ซึมถึงขั้นนอนไม่หลับอีก


           มันบ้ามากที่มีคนเชื่อเรื่องปรุงแต่งพวกนั้นอยู่เยอะพอสมควร

           ....ทั้งที่เป็นเรื่องตลกที่หามูลความจริงไม่ได้เลยแท้ๆ

           .

           .

           โตยธารเลิกเรียนช้ากว่าเราครึ่งชั่วโมง ยังเหลือเวลาอยู่อีกครึ่งชั่วโมงกว่าๆ เมื่อไม่รู้ว่าจะไปรอที่ไหนเราเลยเลือกที่จะไปนั่งรออีกฝ่ายอยู่ในร้าน‘นมนม’ซึ่งเป็นร้านนั่งเล่นขนาดเล็กข้างคณะของเขาเพื่อฆ่าเวลา ไม่รู้หรอกว่าถ้าเขาเลิกเรียนแล้วจะชวนไปไหนต่อดี ไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้าเพราะตัวเราเองก็ไม่ใช่นักเที่ยวตัวยง

           ที่ผ่านมาก็มีแต่คนพาไปตลอดไม่เคยต้องไปไหนมาไหนเอง ส่วนที่ที่เคยไปที่พอจะใช้ได้เราก็จำไม่ได้แล้วว่ามันอยู่ตรงไหนและไปยังไง


           อืม.... เพิ่งรับรู้ว่าตัวเองความจำสั้นกว่าที่คิด

           แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ถึงจะจำภาพบรรยากาศของสถานที่นั้นๆได้เราก็ไม่อยากจะเอาเวลาไปเสี่ยงเพื่อตามหามันอยู่ดี


           “ขอโทษนะครับ”

           เราชะงักมือที่กดพิมพ์ข้อความส่งบอกโตยธารให้เขารู้ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงไหน เงยขึ้นมองตามเสียงข้างต้นเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นว่าน่าสนใจเราก็ก้มหน้าพิมพ์ข้อความต่อจนเสร็จพร้อมกดส่ง ยกแก้วนมสดร้อนขึ้นจิบนิดหน่อยอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตอบข้อความกลับมาเร็วกว่าที่คิด


           - ตกลงตอนไหนว่าผมจะไปด้วย? -

           “หึ..”

           “ขอโทษนะครับ”เสียงนั้นเข้มขึ้นกว่าเดิมเราส่งข้อความตอบกลับเสร็จพอดีเลยเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง

           ชายหนุ่มร่างสูงในชุดไปรเวทเสื้อโปโลสีอ่อนกางเกงยีนส์สีเข้มเข้ารูปยืนส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้แต่ดวงตาคู่คมกลับมองสำรวจเรา ไม่ได้จาบจ้วงแต่ก็ไม่ได้ปิดบังว่ารู้สึกอย่างไรเช่นกัน เห็นความพึงพอใจในแววตาคู่นั้นเล็กน้อย.... มือเรียวขยับเลื่อนเก้าอี้ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องมองเราไม่ละไปไหน

           “ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?”

           เราเงียบ ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร แน่ล่ะในเมื่อเขาแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ให้เด็กอนุบาลดูยังดูออกเลย ถึงเขาจะดูดีแต่เราก็ไม่คิดที่จะสานต่อไมตรีนั้นอยู่ดี ที่เราทำคือการก้มหน้าเล่นมือถือต่อไม่สนใจชายแปลกหน้าอีก

           แต่ก็พอจะรู้สึกตัวว่าเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่เคยว่างเปล่ากลับไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไป

           ถ้าจะถามกันทั้งที่ไม่คิดฟังคำตอบแล้วจะถามทำไมตั้งแต่แรก?

           “เรียนอยู่คณะนี้เหรอครับ? เอ... แต่จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นหน้าเลยแฮะ หรือว่ามานั่งรอใครเอ่ย?”

           “รำคาญ...”

           “ครับ?”


           ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหลายคนที่เข้าหาถึงได้ชอบสรรหามุกจีบที่ฟังดูเหมือนกับจะไปจีบเด็กประถมซะมากกว่าแบบนั้นมาใช้กับเราอยู่เรื่อย หรือหน้าตาเราชวนให้คิดว่าคงจะชอบความนุ่มนวลหรือน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนชวนฝันอะไรอย่างนั้นหรือไงนะ?

           เราละสายตาจากโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นเอียงคอน้อยๆมองคนถือวิสาสะทั้งที่ไม่ได้รับอนุญาตแล้วส่งยิ้มหวานให้จนอีกฝ่ายคล้ายจะชะงักอึ้งไป.....

           .

           .

           “ถ้าอยากนั่งก็นั่งไปเงียบๆสิ เราไม่ชอบคนพูดมากมันน่ารำคาญ”

           “...”

           ออกจะขำนิดหน่อย

           ...อันที่จริงก็ไม่นิดสักเท่าไหร่ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าขั้น‘ช็อค’ไปแล้วเรียบร้อย ก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิดนัก พอตั้งหลักได้เขาก็ละล่ำละลักขอตัวซึ่งเราก็ไม่ได้คิดที่จะรั้งเอาไว้อยู่แล้ว

           “วิว? น้องวิวจริงๆด้วย มาหาไอ้เจร์เหรอ”

           จะต้องให้ถอนหายใจทิ้งอีกกี่ครั้งกันนะ....

           “เปล่า”

           “อ อ้าว.....”

           เราลุกขึ้นยืนเพราะจ่ายเงินตอนสั่งเครื่องดื่มแล้วเลยไม่ต้องเสียเวลาเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์อีก เราเดินผ่านร่างสูงของรุ่นพี่ที่น่าจะเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเจเจอร์ออกจากร้านโดยไม่คิดที่จะเอ่ยลา ไม่เห็นจำเป็นในเมื่อเราไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวอะไรอยู่แล้ว

           “ไปกันเถอะ”เราคว้ามือเรียวทันทีที่เดินถึงตัวร่างโปร่ง โตยธารดูเหรอหราเล็กน้อยมือเรียวพยายามจะดึงมือออก

           แต่เราไม่ปล่อยซะอย่างเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วล่ะ

           “จะพาไปไหน บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเป็นอย่างคราวนั้นผมไม่ไปด้วยแน่นอน”

           เขาคงจะหมายถึงเมื่อวานที่เราลากเขาไปโดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมายล่ะมั้ง ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะไปจบกันอยู่ที่ห้องสมุดก็เถอะ “ไปเดทกัน”

           “เดท?”

           “อื้อ คนคบกันเขาก็ต้องไปเดทกัน... เราเข้าใจไม่ถูกต้องเหรอ?”เอียงคอขมวดคิ้วน้อยๆ ส่วนโตยธารนั้นเงียบไป

           “ไปตกลงคบด้วยตอนไหนกัน...”

           “แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธนี่หน่า เพราะงั้นวันนี้เราไปเดทกันเถอะ”เรายิ้มจนตาหยี เหมือนตัวเขาเองก็จนใจจะเถียงต่อหรือไม่ก็คงจะเหนื่อยใจเพราะคงรู้ว่าไม่ว่ายังไงเราก็ต้องลากเขาให้ไปด้วยกันจนสำเร็จอยู่ดี

           “แล้วจะไปไหนล่ะ?”

           เราทำเป็นหยุดคิดเล็กน้อย ....

           “เราให้น้ำเลือกแล้วกัน”

           อยากรู้ ..ว่าคนอย่างโตยธารจะพาเราไปเที่ยวที่ไหน มันน่าสนุกดีกับการได้คาดเดาความคิดของอีกฝ่าย ดูเผินๆแล้วโตยธารอาจดูเหมือนคนที่มักจะถูกคนอื่นอ่านออกได้ง่ายๆ แต่เรากลับไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้น

           จากความรู้สึกของเรา.....

           คนคนนี้ยังมีอะไร‘มากกว่า’ที่ตาเห็น

           .

           .

           “ไหนบอกว่าให้ผมเป็นคนเลือกไง ผมก็เลือกแล้ว..ฮะๆ อะแฮ่ม!......”

           บางทีมันก็ไม่ทันแล้วหรือเปล่า? อยากจะหัวเราะก็หัวเราะไปเลยสิ... อย่างที่คิดเลย คนคนนี้น่ะ.....

           .....เป็นมากกว่าที่ตาเห็นจริงๆนั่นหละ

           “เอาหน่า ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ไปทำบุญกันเถอะเพราตา”


           เราเดินตามแรงกระตุกที่มือไปก็ไม่เชิงว่าว่าง่ายหรอก ตอนนี้เรารู้สึกเบลอๆมากกว่า มองลงไปยังมือที่ถูกกอบกุมเอาไว้ด้วยมือเรียวของอีกฝ่ายนิ่งๆ... ก่อนที่จะหลุดยิ้มออกมา

           โตยธารพาเรามาที่วัดแห่งหนึ่ง ไม่รู้หรอกว่าชื่อวัดอะไรรู้แค่ว่าต้องนั่งเรือข้ามฟากมาจากตลาดน้ำที่อยู่อีกฝั่ง มันก็ไม่ได้ไกลอะไรมากแต่จากมหาลัยก็นั่งรถหลายต่ออยู่เหมือนกัน เอาเถอะ....เขาขยันพาเรามาเราก็จะขยันไปกับเขาด้วยแล้วกัน อันที่จริง

           มันก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่นักหรอก

           “ผมไม่ได้มาทำบุญนานแล้วนะ ตั้งแต่เข้าเทอมสองของปีสองได้ล่ะมั้ง”

           เราหันกลับไปมองเสี้ยวหน้าของคนที่ยืนให้อาหารปลาอยู่ข้างๆกันเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองปลาตัวโตที่ไม่รู้สายพันธุ์แย่งกันกัดกินขนมปังในน้ำ เงียบไปสักพักเราก็พูดขึ้นมาบ้าง

           “ตั้งแต่เกิดนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เข้าวัด”หันไปเห็นสีหน้าคล้ายจะอึ้งไปของเขาก็ต้องหลุดขำออกมาเบาๆ “เรานับถือคริสต์น่ะ แต่ก็ไม่ได้เคร่งอะไรมากนักหรอกนะ”

           “อ้อ...”

           “และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่คู่เดทพาเรามาทำบุญ แปลกดีเหมือนกัน”

           “แล้วปกติ ..ไปไหนกันล่ะ?”

           เรายิ้มพลางขยับเข้าใกล้ร่างโปร่งมากขึ้นกว่าเดิม เขย่งน้อยๆพร้อมกระซิบตอบด้วยเสียงกระเส่าข้างหูจนหูขาวๆเริ่มเปลี่ยนสีเป็นชมพูระเรื่อพอกันกับใบหน้า ปากบางเม้มเมื่อเราจงใจแตะริมฝีปากเฉียดติ่งหูของเขาเบาๆ


           “คนทะลึ่ง อยู่ในวัดในวาหัดสำรวมหน่อยสิ ....บ้าจริงๆ”

           เราถอนหายใจแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยหน่ายหรือรำคาญ ...มองตามหลังร่างโปร่งที่เดินขึ้นจากชั้นปูนเป็นขั้นๆริมท่าน้ำที่มีเอาไว้สำหรับให้คนลงมาเพื่อให้อาหารปลาโดยเฉพาะ ไม่มีรอกัน ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรืออายสิ่งที่เราตอบเขาไปเมื่อครู่กันแน่

           แต่ไม่ว่าอย่างไหนก็ตาม......

           จะทำตัวน่ารักไปถึงเมื่อไหร่กันนะ โตยธาร?

           .

           .

           การเดินตลาดน้ำไม่ใช่สิ่งที่เราเคยทำมาก่อนพอกันกับการทำบุญ ด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวของเมืองไทยไม่ได้ชวนให้อยู่ในที่แคบๆเลยแม้แต่น้อย และโดยเฉพาะอากาศร้อนกับอาหารร้อนๆ ....ไม่ได้น่าพิสมัยเลยสักนิด

           แต่เพราะมีพัดที่ทำจากไม้สานคอยพัดให้ถึงจะไม่ได้ตลอดเวลาเพราะอีกฝ่ายก็ชักมือกลับไปพัดให้ตัวเองด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม.....แต่เราไม่รู้สึกร้อนอะไรมากมายอย่างที่คิด ผิดกันคนที่โบกพัดให้กับทั้งตัวเองและเรากลับมีเหงื่อออกจนแทบชุ่มเสื้อนักศึกษา

           ความบางของเสื้อนักศึกษาทำให้แอบเห็นยอดอกสีอ่อนรำไร แน่นอนว่าเราเห็นคนอื่นก็ต้องเห็น

           ไม่ชอบเลย

           เราลุกขึ้นพอดีกับที่ผัดไทกุ้งแม่น้ำสดที่คนร่างโปร่งนำเสนอสุดๆถูกยกมาวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมชวนชิมของมันไม่ได้ทำให้เรามีอารมณ์อยากนั่งกิน เราบอกให้โตยธารนั่งรออยู่ที่นี่ โดยไม่รอคำตอบเราหมุนตัวเดินออกจากร้านเล็กๆริมท่าน้ำทันที

           จำได้ว่าตอนเดินผ่านกับโตยธารมาตามทางนี้เห็นมีร้านขายเสื้อผ้าอยู่หลายร้านด้วยกัน....

           เดินได้สักพักจนแสบผิวเราก็ยิ้มออกมาได้ เลี้ยวเข้าร้านที่เป็นจุดมุ่งหมาย เลือกเสื้อยืดสกรีนลายเป็นชื่อของตลาดน้ำแห่งนี้มาสองตัว สีเดียวกันคือสีเขียวอ่อนดูสบายตาต่างกันก็ตรงขนาดไซส์ของเสื้อเท่านั้น พอจ่ายเงินเสร็จเราก็หมุนตัวเดินออกจากร้านเดินตรงกลับไปทางเดิม


           ....ก็คิดว่าเป็นแบบนั้นน่ะนะ

           แต่ดูเหมือนว่าร้านผัดไทที่เราให้โตยธารนั่งรออยู่จะไม่ได้อยู่ในละแวกนี้

           เรายืนนิ่งอยู่กับที่ คงหลงซะแล้ว..... มือถือไม่ได้อยู่กับตัวจำได้ว่าวางไว้บนโต๊ะที่ร้านผัดไทนั่น น่าจะนับได้ว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกอีกเรื่องเลยก็ว่าได้ วันเดียวได้มาหลายประสบการณ์ .....อืม


           ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่จริงๆนั่นหละ


( มีต่อค่ะ )

[BUNNz4]

( ต่อค่ะ )


           หายไปไหนของเขากัน?

           โตยธารนั่งไม่ติดอีกต่อไป ร่างโปร่งรวบเก็บของทั้งของตัวเองและของของอีกคนที่ไม่รู้ว่าหายไปไหนลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินค่าผัดไทที่ยังไม่แม้แต่จะถูกแตะทั้งสองจานแล้วเดินออกจากร้านโดยไม่รอเงินทอน เรื่องร้อนใจในอกสำคัญกว่าเงินจำนวนไม่กี่บาท ซึ่งหากเป็นในตอนปกติเขาคงเก็บทุกบาททุกสตางค์ไม่เหลือให้เรียกว่าทิปพนักงานด้วยซ้ำ

           เดินไปตามทางที่เห็นร่างเล็กเดินหายกลืนไปกับฝูงชนพลางมองหาร่างขาวหน้าหวานจากคนที่เดินกันไปมาขวักไขว่ มันลำบากตรงที่ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะไปไหนและคนในตลาดน้ำก็เยอะเกินไป ทั้งที่เป็นวันธรรมดาแท้ๆ

           นึกโทษตัวเองที่ปล่อยให้เพราตาที่ไม่คุ้นชินกับสถานที่เดินออกจากร้านไปคนเดียว อย่างน้อยถ้ารั้งเอาไว้แล้วบอกว่าค่อยไปด้วยกันหลังกินอะไรเสร็จ คนตัวเล็กก็คงจะไม่ดื้อแพ่ง ...ก็อาจจะดื้อบ้างแต่ถ้าบอกเหตุผลให้ฟังเขาก็คงจะยอมรับฟังอยู่แล้ว

           โชคดีที่เพราตามักจะโดดเด่นออกมาจากคนอื่นอยู่เสมอและเพราะเป็นอย่างนั้นระหว่างเดินเขาจึงได้แวะถามพ่อค้าแม่ขายตามรายทางไปเรื่อยๆ ได้เรื่องบ้างไม่ได้บ้างแต่ก็พอจะรู้ว่าคนตัวเล็กมุ่งหน้าไปทางไหน

           ไกลจากร้านผัดไทอยู่พอสมควร ไม่สิ...ต้องเรียกว่าอยู่กันคนละฝั่งเลยมากกว่า ไม่รู้ว่าเดินยังไงท่าไหนถึงได้มาโผล่เอาตรงนี้ได้.............


           “อ้ะ? ...น้ำ เจอเรา......เดี๋ยวสิ!”

           ร่างโปร่งไม่ฟังคำทัดทานใดๆจากคนร่างเล็ก มือเรียวคว้าข้อมือเล็กได้ก็ฉุดให้เดินตามทันที ใจหนึ่งโล่งอกที่ไม่ได้หลงไปไหนไกล ดูเหมือนว่าจะอยู่ตำแหน่งเดิมมานานราวกับรู้ว่าเขาต้องมาตามหา ถุงที่อยู่ในมือก็เป็นหลักฐานอย่างดีอีกอย่างหนึ่งเมื่อเป็นชื่อเบรนด์เดียวกับร้านที่เจ้าตัวยืนขวางทางเข้าอยู่ แต่อีกใจ.....

           “น้ำ? ..อื้อออ”

           เมื่อเห็นว่าในห้องน้ำที่ลากคนตัวเล็กเข้ามาปลอดคนแล้วร่างโปร่งจึงจัดการดันร่างเล็กเข้าไปในห้องสุขาปิดล็อคประตูเรียบร้อย ไม่เปิดโอกาสให้ได้ถามโน้มลงบดขยี้กลีบปากอิ่มทันที

           เป็นห่วงนะรู้มั้ย?


           หัวใจเต้นระรัวเมื่ออีกฝ่ายจูบตอบกลับมาคล้ายกับจะแทนคำว่าขอโทษนะ ดวงตาคู่กลมของคนตัวเล็กนั้นดูฉ่ำปอยออดอ้อนเสียจนต้องรีบถอนริมฝีปากออก ไม่อย่างนั้นแล้ว....

           คงหยุดกันไม่อยู่อีกต่อไป

           .

           .


           “อ๊ะ....”

           “โตยธาร....”

           เราโน้มเกี่ยวต้นคอของอีกคนเอาไว้พร้อมกับริมฝีปากที่แนบสนิทฉกชิมความหวานจากโพลงปากบางอีกครา เร่าร้อนและเร่งเร้าเว้าวอน กายโปร่งที่ถูกดันชิดติดประตูสั่นสะท้านเมื่อมือของเราสอดเข้าเสื้อนักศึกษาแล้วไล้ลูบหน้าท้องแบนราบของเขาไปมา


           เร้าอารมณ์ให้เริ่มรู้สึกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้


           “กำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าน้ำหาเราเจอ เราจะให้รางวัลอะไรดีนะ”

           “เพราตา ..ดะ  เดี๋ยว อึก.....”


           มือของเราค่อยๆสอดเข้าไปในกางเกงสแลคสีดำสัมผัสเข้ากับลำเนื้อที่กระตุกสู้แรงบีบแกล้งคลึงเล่นเบาๆ ส่วนมืออีกข้างทำหน้าที่ปลดกระดุมรูดซิบกางเกงลง ท่อนเนื้อขาวปลายสีหวานเริ่มมีน้ำปริ่มออกมาเล็กน้อย

           น่าลองชิม....

           “ไม่นึกว่าจะใจร้อนอยากได้รางวัลเร็วขนาดนี้เหมือนกัน...”น้ำเสียงหวานของเราเอ่ยหยอกเย้าจนหน้าของอีกคนนั้นขึ้นสีแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะมีอารมณ์หรืออับอายกันแน่

           ไม่จำเป็นต้องปลุกเร้าส่วนอื่น....... เวลามีไม่มาก

           “เพ..อ๊า! อุบ.....อื้มมม”

           โตยธารครางเสียงหลงออกมาทันทีที่แก่นเนื้อร้อนถูกปากอุ่นนุ่มของเราครอบไปจนเกือบครึ่งลำ มือเรียวยกปิดปากตัวเองเอาไว้กลั้นเสียงคราง มืออีกข้างดันไหล่เราออก หากแต่ยิ่งเรากลืนกินความเป็นเขาเข้าไปมากเท่าไหร่กายโปร่งบางยิ่งสั่นระริกสะท้านเร้าเท่านั้น

           กลิ่นคาวน้อยๆจากส่วนนั้นไม่ได้ทำให้เรานึกพะอืดพะอม แต่กลับกระตุ้นให้เราอยากลองลิ้มรสให้มากกว่านี้.....


           “อึก...”

           ทั้งที่มือดันไหล่เราเอาไว้แต่สะโพกกลับสวนโยกท่อนเนื้อให้เสียดสีกับโพลงปากของเราเบาๆ ดวงตาคู่กลมฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาพร้อมกับสิ่งที่อยู่ในปากเราค่อยๆเริ่มขยับขยายขึ้นเสียจนรู้สึกได้

           ร่างกายของโตยธารบิดเร้าคล้ายทรมานเมื่อเราจงใจดูดเม้มเน้นตรงส่วนหัวสีสวยสลับกับมือที่รูดรั้งผนังนุ่มเป็นจังหวะ ...เราตวัดลิ้นสีสดเลียรอบส่วนหัวแข็งเกร็งก่อนที่จะอ้าอมรับเข้าปากอีกครั้ง เสียงครางอู้อี้จากร่างโปร่งดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ

           สะโพกบางโยกไหวเร็วขึ้น มือที่ดันไหล่เราเอาไว้ในตอนแรกบัดนี้คนเป็นเจ้าของกลับย้ายมันไปวางไว้บนแผ่นอกแทน ฝ่ามือเรียวไล้ลูบร่างกายตัวเองไปมา กระดุมที่เคยติดครบเหลือเพียงแค่สองตัวล่างเท่านั้น ร่างกายขาวขึ้นสีระเรื่อพอกับอารมณ์ที่พุ่งทะยานจนยากจะดับ

           ภาพที่เห็นทำเอาเราใจกระตุกผิดจังหวะไปหลายจังหวะ

           โตยธารเอ็กซ์เสียจนเราทนไม่ไหวอีกต่อไป ไม่สนแล้วว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน รับรู้เพียงแค่ว่า

           อยากได้.....

           กางเกงหลุดออกจากช่วงล่างพร้อมกับขาที่ยกขึ้นเกี่ยวเอวอีกฝ่ายเอาไว้ เราคล้องกอดลำตัวของอีกคนเพื่อใช้เป็นหลักยึด


           “เพราตา จะทำ...อึก”


           เราค่อยๆกดรับกลืนส่วนแข็งขืนของอีกคนเข้ามาในร่างกายช้าๆ เชิดหน้าครางหวานเสียงแผ่วเมื่อช่องทางอ่อนนุ่มรับรู้ได้ถึงความแข็งร้อนที่เต้นตุบๆอยู่ข้างใน....

           เราเผยอปากออกแลบลิ้นเลียติ่งหูขาวที่ขึ้นสีก่ำเบาๆ กดจูบลงบนลำคอชื้นเหงื่อสูดเอากลิ่นอายรสเพศเข้าปอด กายช่วงบนบดเบียดกับอีกคนจนรู้สึกได้ถึงไอร้อนระหว่างกันและกัน ยอดเม็ดอกที่แข็งเป็นไตด้วยแรงพิศวาสไม่ต่างกันนั้นเสียดสีถูไถกันไปมา......




           “ขยับสิโตยธาร”

✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦

17 / 04 / 2015
ค้างมั้ย? นังมิสบันค้างค่ะ
เพราะตอนนี้บุพการีนั่งติดหนึบอยู่ข้างหลัง เสียววาบจนแต่งฉากอัศจรรย์ไม่ออก(เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กันไหม?)
คาดว่าตอนต่อไปคงตามมาเร็วๆนี้ ไม่คืนนี้ก็พรุ่งนี้ค่ะ .....
สุดท้ายน้องเพราตาของเราก็เป็นฝ่าย'รุก'อยู่ดี น้องโตยธารไม่เริ่มน้องเพราตาเริ่มให้เองก็ได้ค่ะ #ดีงามมากลูก

มิสบัน.

[patchamai28]

ไม่ยอม มันค้าง กรี๊ดดดดดดดดดดด 

[Mouse2U]

ค้างงงงงง...

แบบนี้ก็ยุติธรรมดีนะเหมือนกันน้าา
ว่าแต่..แล้วน้ำจะทำเป็นไหมคะเนี่ย??

[Nus@nT@R@]

ว๊ากกกก มันต้องเง้สิ น้องวิว

[❣☾月亮☽❣]

    กระซิกๆ
ขอบคุณค่ะคนเขียน

[uxij]

ฮือ วิวน้ำ 
เขินมากกกกกกกก บิดๆๆๆๆๆๆ
แงง ฮืออออออ เดทแรกไปวัด ฮืออ5555555555555
ชอบตอนวิวทนเห็นน้ำใส่เสื้อนิสิตไม่ไหวจนไปซื้อ
เสื้อมาเปลี่ยนให้ ดูความหวงของเค้าสิ
พบ้าๆๆๆๆ ออร่ารุกมันมีอยู่จริง
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากเขินค่ะ..

[Lichtmonz]

ค...ค....ค้างหนักมาก โฮร่วววววววววววววววววววววววววววว 

ว่าแต่ จริงๆ แล้วหนูน้ำเองก็มีใจให้สินะ....วิวดูเป็นคนขี้หวง แต่รังสีความเป็นรุกในตัวแผ่ซ่านมาก

รู้สึกเขิ๊นเขิน ฮือออออออออออออออออออออออออออว์ 

[КίmY]

โอ๊ยยย คือแบบค้างอย่างแรง   
มาต่อไวๆนะฮะ  :')

[manutty]

อ๊ายยยยยยย ค้างงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกก  กำลังได้ที่เลย โหยโตยธารนางเอ็กซ์มากเหมือนที่วิวบรรยายเลย แหม่ๆ กำลังจะ  เลยแถมวิวรุกก่อนซะด้วยแต่คราวนี้รุกแบบเอาของน้ำใส่ของตัวเอง    วิวเก่งนะมองน้ำออกว่าต้องมีอะไรมากกว่านี้ และไอ้ที่มากกว่าขอให้เป็นไปในทางที่ดีสำหรับสองคนเถอะนะ ตอนนี้ให้อารมณ์ ห่วง หวง กันน่าดู น้องวิวถึงกับไปหาซื้อเสื้อให้น้องน้ำใส่   น้องน้ำถึงปากจะบอกไม่อยากเป็นแฟน ไม่อยากไป แต่พอวิวอ้อนและรุกหนักเข้าก็เอานะ อยากจิกรี๊ดเดทแรกน้ำพาวิวไปวัด เล่นเอาหนูวิวอึ้งไปเลย แต่ก็ชอบล่ะนะ ชอบสองคนนี้มากเลยมันให้บรรยากาศหวาน อีโรติค ละมุน อิฉันจะไม่ทนมาคืนนี้เถอนะได้โปรดดดด Outdoor กันซะด้วย ยิ่งทั้งสองคนเรียกชื่อจริงกันและกัน มันยิ่ง อยากให้อิเจย์มันกระอักจริงๆเล๊ย อยากให้มันรู้ว่า เคะของเมิงเขามา  เองแล้ว ฮ่าๆๆๆ 

[sine_saki]

ว้าย ตาเถร น้องวิวเธอแซ่บมากกกกก กอไก่ล้านตัว

[colorofthewind21]

อ้ากชอบมาก วิวกับน้ำน่ารัก   
คนเขียนขาค้างมาก

[Fellina]

รุกจริงๆวิว.....
รุกแบบนี้บ่อยๆจะดีมากกกกก
ใจเต้นโฮก ตอนน้ำลักหลับวิว><
อ่านแล้วแบบ....น้ำจ๋า
ลุกขึ้นมา "รุก" เถอะจ้ะ
อย่าปล่อยให้วิวรุกเองฝ่ายเดียว ฮิฮิ
วิวนี่....ราชินีมากกกกก ชอบโค่ยๆ!!!

[Pumpkin]

ผลัดกันจริงๆล่วยยยย ถึงแม้ในแง่ความรู้สึกคือวิวรุกก็เหอะ
หลังจากนี้ต่างหากที่มันน่าลุ้นว่าน้ำจะทำไหม จะปล่อยของไหม คิคิคิ
แต่แหม วิวทำให้ซะขนาดนี้แล้วมีเร้ออออที่น้ำจะไม่ทำต่อ
วันก่อนยังคิดจะทำเขาอยู่เลยนี่นาน้ำเอ้ยยย

[Tennyo_Y]

กรีดร้อง ค้าง แต่ แหม๋ คาดไม่ผิด คู่นี้คือที่สุดคะ

[fanglest]

หึๆๆๆ
ลองสลับกันดูซะสิ
 

[kyungploy]

เขินนนนนนน 5555555555