เอามือผลักหัวคาร์บิลัส
วารันหลุดขำเมื่อเห็นสภาพของราชาปีศาจ
ทั้งๆ ที่อยู่กับข้าดูน่าเกรงขามมากแท้ๆ ตอนอยู่กับฟาร์คัสเหมือนกับว่าเป็นคนละคน
ขืนข้าลองเอามือผลักหัวบ้างคงไม่วายโดนเอาดาบฟันแขนขาด
แต่ก็ดูเหมาะกับฟาร์คัสดี
โดนราชาปีศาจที่เหมือนจะปัญญาอ่อนกวนทั้งวัน
วารันคิดเรื่อยเปื่อยก่อนจะสะดุ้งเมื่อจำได้ว่าภาพล่าสุดที่ไปส่องดินแดนปีศาจเป็นยังไง
“ พวกเจ้ารีบกลับแดนปีศาจเลย ! ตอนนี้วุ่นวายมาก ”
น้ำเสียงร้อนรน
“ กบฏ ? ”
คาร์บิลัสเลิกเล่นและพูดเสียงเย็น นัยน์ตาดุร้าย
“ ไม่ล่ะ ไม่ใช่กบฏ รีบๆ กลับไปก่อนที่ปราสาทเจ้าจะถล่ม ”
ฟาร์คัสยังคงงงเป็นอีกาตาแตก ตามไม่ทันในสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่ราชาปีศาจไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่นิดเดียวเพราะเป็นเรื่องของดินแดนตัวเอง หยิบจิ้งจอกที่นอนบนพื้นรวบตัวฟาร์คัสขึ้นมาอุ้มด้วยมือข้างเดียว “ ข้าขอตัวก่อน ขอบคุณสำหรับข่าวสาร ”
โซแวนลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ พร้อมกับถาม “ มันมีอะไร ? ”
วารันยิ้มแห้งๆ
“ ปัญหาครอบครัวน่ะ ”
โฮกกกกก
มังกรดำสองตัวคำรามดังลั่นก่อนจะโถมใส่กัน ตัวหนึ่งมีชีวิตและตัวหนึ่งไร้ชีวิต โชคดีที่ปราสาทของคาร์บิลัสสร้างจากวัสดุที่แข็งพอจึงไม่เป็นอะไรมาก แต่บ้านขุนนางที่เหลือ..
“ โอ้ยยย แค่ตัวเดียวข้าก็จะบ้าตายอยู่แล้ว จะมาทำไมอี้กก ”
ปีศาจแกะโหยหวนดังลั่นไม่ต่างจากคนอื่นๆ
“ บ้านข้า บี้แบนหมดแล้ว ฮือๆ ไปกัดกันที่อื่นเถอะ ”
“ ท่านคาร์บิลัสช่วยด้วย ช่วยข้าด้วยย ”
โครม !
มังกรดำที่มีไอวิญญาณอยู่เต็มเปี่ยมตกกระทบพื้นกลางเมืองจนยุบเป็นหลุมใหญ่ มังกรไร้วิญญาณพ่นไฟใส่ทันทีเมื่อสบโอกาส ปีกที่ขาดวิ่นกระพือแรงเพื่อโหมให้ไฟของมันแรงขึ้น
“ แก๊ซซซ ! ”
มังกรดำตัวเล็กกว่าเกือบเท่าตัวบินพั่บๆ มาก่อนจะบินไปชนหน้ามังกรไร้วิญญาณ
สัตว์อารักขาของคาร์บิลัสพยายามสลัดดัฟฟ์ออกไม่ทำร้ายเพราะรู้ว่าเป็นครอบครัวของคาร์บิลัส แต่เมื่อสลัดเมื่อไหร่ก็ไม่หลุดสักทีตัดสินใจอ้าปากรวบรวมไฟสีดำทมิฬจนหมุนริ้ว
ดัฟฟ์สะดุ้งในความร้อนรีบบินไปอยู่ข้างๆ มังกรดำตัวยักษ์
นัยน์ตาไร้วิญญาณจ้องดัฟฟ์กับมังกรดำนิ่งราวกับกำลังพิจารณาพร้อมกับตำหนิ
พลังในปากยังคงหมุนริ้ว
ก่อนจะหายไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่รู้จัก
“ อย่าพ่นมันออกมา มันจะทำให้ปราสาทข้าเป็นรอยดำ ”
คาร์บิลัสพูดเบาๆ แต่กลับดังก้อง โยนจิ้งจอกในมือให้กับคอร์สที่ยืนอยู่ไกลๆ ได้อย่างแม่นยำ
“ แก๊ซๆๆๆ ”
ดัฟฟ์เห็นฟาร์คัสก็ดีใจมากส่ายหางไปมาพร้อมร้องเสียงดัง
ฟาร์คัสหลุดยิ้ม
แพะโง่กับดัฟฟ์นี่เหมือนกันชะมัด
ลูกหมาดีๆ นี่เอง
ไอ้แก๊ซๆ ที่ร้องอยู่คงไม่วายพูดว่าแม่
แต่ปฏิกิริยาของมังกรดำที่บุกรุกข้างๆ กลับแปลกไป มันชะงักก่อนจะมองฟาร์คัสนิ่ง
ฟาร์คัสจ้องกลับอย่างไม่กลัวเกรง
ราชาปีศาจข้ายังไม่กลัวทำไมข้าจะต้องกลัวกับแค่มังกรดำ
ก่อนที่มันจะเป็นฝ่ายหลบตาก่อนหันไปเอาหัวถูไถดัฟฟ์
“ แก๊ซ ๆ ” ดัฟฟ์เอาหัวไถตอบก่อนจะไล่งับหางเล่น
“ เจ้ารู้จักงั้นเหรอ ดัฟฟ์ ? ”
ฟาร์คัสถามด้วยความงุนงง
ดัฟฟ์หันขวับทันทีที่ได้ยินชื่อตัวเองและเปลี่ยนร่างเป็นคนนั่งบนหลังมังกรดำ “ รู้จักสิ แก๊ซ แม่ แม่ดัฟฟ์ ! ” ดัฟฟ์นอนราบพยายามกอด
คาร์บิลัสถอนหายใจหน้าเซ็งสุดขีด “ ข้าก็นึกว่าเกิดเรื่องอะไร ”
แต่ฟาร์คัสไม่ได้เซ็งเหมือนคาร์บิลัส
เพราะการที่แม่ของดัฟฟ์มาหาดัฟฟ์นั่นไม่เท่ากับว่ารับตัวงั้นเหรอ ?
ถึงจะดูแลไม่ดีเท่าที่ควรแต่ฟาร์คัสก็ยอมรับว่าตัวเองเอ็นดูดัฟฟ์เหมือนกัน
“ เจ้าจะเอาคืนไปงั้นเหรอ ”
ฟาร์คัสถามเสียงเรียบไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าในใจนั้นตรงกันข้าม
ดัฟฟ์เป็นหนึ่งในสิ่งที่ฟาร์คัสเริ่มไว้ใจและเอาใจใส่
มังกรดำร่างยักษ์พ่นควันออกมา เมื่อควันจางลงก็ปรากฏร่างผู้หญิงตาคมผมสีดำสนิทเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์อุ้มดัฟฟ์ที่ฟาร์คัสคิดว่าตอนนี้หนักเหมือนหมูสักตัวได้สบายๆ
“ สบายใจได้อีกา ข้าไม่เอาคืนหรอกน่า ”
พูดพร้อมหัวเราะเบาๆ เอามือยีหัวดัฟฟ์จนฟูฟ่อง
“ ธรรมเนียมของมังกรดำคือการปล่อยให้เอาชีวิตรอดเองเมื่อถึงเวลา มันสนุกกว่าการเติบโตแบบปกติจะตายไป ”
“ หิว แก๊ซ ”
ดัฟฟ์งับแขนแม่แท้ๆ ตัวเองและแทะ โชคดีที่ร่างมนุษย์ของมังกรดำหนังแข็งพอๆ กับตอนเป็นมังกรมันจึงไม่ระแคะระคายอะไรมากมาย
“ แล้วเจ้าจะสู้กับมังรข้าไปทำไม ” คาร์บิลัสถามพร้อมดีดนิ้วให้เจ้ามังกรที่ว่าหายไป
“ ก็ข้าอยากรู้น่ะสิว่าลูกข้า ได้พ่อแม่คนใหม่ที่เก่งกาจพอที่จะสอนเขาหรือเปล่า ”
คาร์บิลัสยิ้ม
“ ฐานะราชาปีศาจเพียงพอไหม ? ”
คนที่ถามได้ยินคำตอบก็หัวเราะลั่น “ เกินพอเลยล่ะ เจ้าหนูนี่โชคดีกว่าข้าเยอะ ตอนข้าอายุเท่านี้ข้ายังต้องเอาชีวิตรอดในป่าไฟอยู่เลย ท่านพ่อของข้าเล่นโยนไปในที่แบบนั้น ข้าเลยได้แต่เรียนรู้เอง ”
บาดแผลบนร่างตอกย้ำถึงคำพูด
“ แต่ก็ดีแล้วล่ะ มีคนดีๆ มาดูแล เผ่าพันธุ์เราจะได้ไม่จนตรอกอยู่กับความรู้เดิมๆ ”
บนสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แต่ไม่ว่าใครที่เห็นสีหน้าก็ล้วนดูออกว่าเศร้าใจอยู่ไม่น้อย
ใครบ้างที่จะไม่เสียใจเมื่อต้องทิ้งลูกของตัวเองไป
ธรรมเนียมที่มีมาแต่ดั้งเดิมไม่สามารถปฎิเสธได้
ยอมหักใจตัวเองเพื่อทำมัน
เพื่อเผ่าพันธุ์
บนโลกใบนี้เต็มไปด้วยความเชื่อที่แตกต่าง การกระทำที่แตกต่าง และจุดประสงค์ที่แตกต่าง การทำสิ่งนี้ถือเป็นหนึ่งนั้นเช่นกัน
“ ข้าจะดูแลดัฟฟ์อย่างดี ”
เมื่อเห็นสีหน้าแบบนั้นฟาร์คัสไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้
ผู้ฟังที่ได้ยินแบบนั้นยิ้มยิงฟัน
“ ลูกข้าอ้วนเป็นหมูแบบนี้ย่อมมาจากการเลี้ยงดูที่ดีอยู่แล้ว พวกเจ้าสิต้องทำใจ ลูกข้ากินจุมาก หิวทั้งวัน ”
ฟาร์คัสพยักหน้ารับซึมๆ
นี่ไม่เท่ากับว่าข้าเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงเลยงั้นเหรอ ?
แย่ชะมัด
“ อย่าเศร้าสิ อีกา ! มังกรดำขึ้นชื่อเรื่องความสันโดษและการผจญภัย การผจญภัยที่ต้องระวังหน้าระวังหลังมันไม่สนุกหรอกนะ ”
“ ถ้าแม่ของดัฟฟ์ว่าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ต้องคิดมากหรอก ฟาร์คัส ”
คาร์บิลัสเข้าประชิดตัวฟาร์คัสเอามือลูบหัว
อีกาของข้า
“ เอาล่ะ ! ถึงเวลาที่ข้าจะต้องไปต่อแล้ว ” มือที่ยีหัวเปลี่ยนเป็นลูบใบหน้าดัฟฟ์เบาๆ ด้วยความรักใคร่ กระซิบเสียงเบา “ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ โคลบี้ ”
ดัฟฟ์เลิกแทะแขนเปลี่ยนเป็นน้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าแม่ตัวเองจะทิ้งตัวเอง
“ แง้ ทิ้งดัฟฟ์ อีกแล้ว ”
“ มังกรดำเจ็บปวดเพื่อเติบโต โคลบี้ ”
จูบหน้าผากดัฟฟ์ก่อนจะสาวเท้ามาใกล้ฟาร์คัส
“ ข้าขอฝากพวกท่านด้วย ถ้ามีโอกาสข้าจะมาเยี่ยมอีก ”
พูดพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าซ่อนน้ำตาที่คลอหน่วง
“ เป็นเกียรติของข้า ”
คาร์บิลัสตอบเสียงมั่นคง นัยน์ตาทอประกายระยับเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
“ เขาจะเป็นราชาต่อจากข้า ราชาปีศาจมังกรดำ เจ้าของปีศาจทั้งมวล ”
แม่ของดัฟฟ์ลมหายใจสะดุดเมื่อได้ยินดังนั้นก่อนจะยิ้ม
ยิ้มทั้งน้ำตาของความดีใจ
“ ขอบคุณท่าน ขอบคุณท่านมาก ”
มังกรดำไม่เคยมีประวัติว่าได้เป็นราชามาก่อน
ถ้าหากดัฟฟ์ได้เป็น
ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งต่อเผ่าพันธุ์
มือที่เคยสั่นค่อยๆ บรรเทาและบรรจงยื่นดัฟฟ์ให้กับอีกา
“ ฮึก แม่ อย่าทิ้งดัฟฟ์ อยู่ด้วยกัน แง้ อยู่ด้วยกันสิ ”
มือสั้นๆ พยายามคว้าแขนแม่ของตัวเอง
“ ข้าฝากโคลบี้.. ไม่สิดัฟฟ์ด้วยนะ ”
“ อืม.. ”
ฟาร์คัสกอดดัฟฟ์แน่นรั้งตัวไม่ให้ไปหาแม่จริงๆ ของตัวเอง จนกระทั่งลับสายตาถึงหยุดแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ฟาร์คัสลูบหลังเบาๆ
“ จริงรึเปล่า ? ที่เจ้าจะให้ดัฟฟ์เป็นราชาต่อจากเจ้า ”
คาร์บิลัสพยักหน้ายิ้มๆ
“ จริงสิ ถ้ามังกรบ้านี่เป็นราชาแทนข้าได้ ข้ากับเจ้าก็เอาเวลาไปเที่ยวกันสองต่อสองได้ทุกวันเลย ! ”
“ ไอ้แพะเวร ”
ฟาร์คัสสบถ
ข้าก็คิดว่าเจ้ารักดัฟฟ์มากซะอีก
“ แต่ข้ารักเจ้านะ ”
คาร์บิลัสอารมณ์ดีมากเมื่อวาดฝันว่าอนาคตจะได้ไปเที่ยวกับฟาร์คัส
ฟาร์คัสเมื่อเจอคำตอบแบบนี้ก็ไปไม่ถูกได้แต่นิ่งเงียบ
“ จะว่าไปทำไมข้าถึงไม่เห็นบ้านพวกขุนนางล่ะ ”
คาร์บิลัสหันซ้ายหันขวาเห็นแต่เศษซากไม้กับหินที่แหลกละเอียด
“ ท่านคาร์บิลัส ในที่สุดท่านก็กลับมา ”
ชาคอสวิ่งมาเป็นคนแรกพร้อมเอกสารในมือที่สูงท่วมหัว
“ นี่เป็นเอกสารด่วนขอรับ ต้องการคำอนุมัติตอนนี้เลย ข้าผัดพวกเขามาหลายครั้งแล้ว ”
ขุนนางที่เพิ่งเสียบ้านไปหมาดๆ ร้องไห้โฮวิ่งมาหาคาร์บิลัส
“ ฮือๆๆ ช่วยด้วย ท่านคาร์บิลัส บ้านข้าบี้แบนแล้ว ”
ก่อนจะตามด้วยคนอื่นๆ มากมายที่ต้องการให้คาร์บิลสกระทำสิ่งต่างๆ
คาร์บิลัสหันไปมองฟาร์คัส
ฟาร์คัสยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าจะร้องไห้ของราชาปีศาจ
เป็นการต้อนรับกลับบ้านที่อบอุ่นชะมัด
----------------------------
จบภาคนี้แล้วเย้
ภาคนี้เหมือนจะมีเพื่อแสดงให้เห็นว่าฟาร์คัสรักแพะโง่จริงๆ ละลายความปากไม่ตรงกับใจให้หายไป
ตอนหน้าจะเป็นตอนของดัฟฟ์ ที่ยังคงคิดไม่ออกว่าจะเป็นตอนพิเศษดีหรือภาคดี ภาคจะเขียนยากกว่า
แต่ก็สนุกดีถ้าเขียน
คาร์บิลัสยังไม่มีบุญได้กินฟาร์คัสเลย ไว้ภาคหน้าไม่ก็ตอนพิเศษต้องได้สักตอนแหละน่า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามถึงตอนนี้ค่ะ
ตอบเมนต์ ~
คุณ lizzii : จบภาคนี้ แต่ภาคต่อนี่ยังไม่แน่ชัด
( ยังหาพลอตไม่ได้ 555555 คิดออกแค่ดัฟฟ์เข้ารร. เอง)
คุณ Hang : ดีใจที่ชอบน้าา
คุณ BlueCherries : แพะโง่ยังไม่ได้กินอีกา ต้องมีต่อสักหน่อยค่ะ
ภาคนี้เป้าหมายหลักคือการเอาวิญญาณคืนให้ร่างนาซัส พอได้คืนก็ถือว่าจบภาคพอดี ( ภาคละ 10 ตอนชัดๆ 5555 เอลล์ 20 แน่ะ 0.0 ) ส่วนคู่อื่นยังไม่รู้เลยจะเขียนคู่ไหนดี
เยอะมาก
คุณ •♀NoM!_KunG♀• :
รอชมแพะโง่กินอีกากันค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: Ominous Bird นกบอกลาง [จบแล้ว] (อ่าน 70538 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก