หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[▶August5th◀]

สงสารกุ้ยช่ายอ่ะ ทำไมมาตินไม่ยับยั้งอารมณ์นะ เข้าใจว่าโกรธว่าหึง แต่มันน่าจะคุยกันดีๆ ได้
ขืนใจกันแบบนี้มันมีแต่ความเจ็บปวดทั้งสองฝ่ายแหละ

หลังจากนี้กุ้ยช่ายคงโกรธมาตินมากแน่ๆ เฮ้อ

[yymomo]

   นั่นหรือคือสิ่งที่เรียกว่ารัก ของมาติน  ปากบอกแต่ว่าจะไม่ปล่อยไป แต่ตัวเองกลับไม่เคยทำอะไีรที่แน่นอนเลย

บางครั้งมันก็ต้องชัดเจนบ้างอะไรบ้างสิ ไม่ใช่แบบนี้ 

[ekuto]

สงสารกุยช่ายอ่าาา  คนเขียนใจร้ายฮืออออ

จริงๆฉากนี้มันให้อารมณ์แบบข่มขืนเลยอ่ะครับ มันเลยดูขัดๆเพราะเรื่องที่ดำเดินมามันออกที่จะน่ารัก

ฉากนี้ถ้าขั้นด้วยการที่กุยช่ายรู้สึกดีๆด้วยตอนช่วงท้ายๆและมาตินก็อ่อนโยนขึ้น  มันจะให้ความรู้สึกดีกว่าน่ะครับ

ผมแค่ติชมนะ แต่งต่อแล้วแต่คนเขียนเลยครับ เพราะผมชอบเรื่องนี้ที่มีกลิ่นไอความน่ารัก เลยไม่อยากให้มีฉากที่มันทำลายตัวกุยช่ายเกินนะครับ รอคนเขียนมาต่อนะครับ

[●GreenTEA●]

มาตินโมโหเกินจะยับยั้งตัวเองเลยเหรอ 

[GuoJeng]

ในที่สุดมาร์ตินก็ได้เป็นเจ้าของกุ้ยฉ่าย ต่อจากนี้ก็ทำคะแนนให้มากๆนะมาร์ติน พาไปหาพ่อแม่เลย อารมณ์สงบแล้วคุยกันให้รู้เรื่อง  ปอ ลอ ผู้แต่งช่วยบอกเลขหน้าด้วยคับ จะได้ตามอ่านถูก ขอบคุณคับ

[4559]

มาม่าอีกละ

[HamsteR]

ไม่ได้เข้าเล้าพักนึง ทำไมเรื่องบทมันจะเร็วก็เร็วราวกับจรวดแบบนี้นะ

มาร์ตินทำไม่ถูกอ่ะ นี่มันข่มขืนชัดๆ  ก็เข้าใจนะว่าโกรธที่เห็นคนที่ตนชอบไปนอนกับคนอื่น
แต่ทำไมไม่อธิบายให้เข้าใจล่ะ
ตัวกุ้ยช่ายเองก็รู้สึกกับมาร์ตินไม่ต่างกัน ดูจากการกระทำที่ผ่านๆมา แต่ใจกับเลือกที่จะมองข้าม
ความรู้สึกตรงนั้นไป ผลมันก็เลยออกมาแบบนี้

ไม่รู้จะสงสารใครดี ซีนอารมณ์แบบนี้ เห้ออออ...
ตั้งโอ๋ลูก!! ขอโมเม้นน่ารักๆ มาคั่นหน่อยนะลูกเอ๊ย.... เบื่อพวกผู้ใหญ่แล้ว 

[uknowvry]

อุตส่าทนมาได้ตั้งนานนะมาติน

[iceman555]

เฮ้ออ. สงสารกุ้ยช่ายยย. อีมาร์ตินชั้ววววว

[GuLaZeng]

ช่ายพาตั้งโอ๋หนีเลย อิอิ มาตินอิเลว

[nemesis]

มาตินนนนนนนนนนทำไรเนี่ยย

[ชัดเจนกาบ]

อ่านตอนนี้แล้วเสียใจมาก รู้สึกผิดหวังอย่างแรง นิสัยไม่ดีเอาซะเลย ทั้งมาตี้อละรามี กว่าแต่คนแต่งจะเข้าข้างพระเอก ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งไม่ปลื้มพระเอกเข้าไปใหญ่ เห็นแก่ตัวกันจัง อะไรๆตอนนี้ไม่ว่าฝ่ายไหนก็ยังไม่มีใครชัดเจนสักคนเลย ตอนนี้กุ่ยช่ายคงนี้ไม่ได้คงไม่มีแรงเดินหนี้ สงสัยะรุ่งนี้ไข้ขึ้นแน่ๆ ฝ่ายพัตก็คงแย่กว่านี้ รามีมันเหี้ยกว่านี้หาความจริงใจไม่มี เพื่อความสุขตนเองแต่คนอื่นเขาเป็นทุกข์ พระเอกเรื่องนี้มันเป็นเหี้ยอะไร อารมณ์มาเต็มนะตอนนี้ โกรธพระเอกเรื่องนี้มากเลย รีบๆมา อยากให้กุ่ยชายกับพัตหนี่จริง หนี่ไปอยู่บ้านนอกที่ไกลๆความเจริญอ่ะ ไปพักใจที่เจ็บซ้ำ

[patee]

มาตี้..นายทำอะไรลงไป 

[Chrysan]

นายไม่ใช่คนดีตั้งแต่แรกสินะ
พวกเราหลงผิดไป
นายแค่ยุ่งกับลูกจนลืมความเป็นตัวเอง
มาร์ตี้คนเลวกลับมาแล้ว
       
สนับสนุนให้กุ้ยช่ายหอบลูกหนี

[black sakura]

พลาดอีกแล้วมาตินเอ้ยยย

[onekiss]

 

[DESZCZ]

ช็อคคค
มาตินนนน ทำแบบนี้ได้ไง สงสารกุ้ยช่ายจัง

[s.mosis]

รู้สึกจะมาน้อยไปนะ แต่ก็มาแล้ว. มาต่อด่วนขาดตอนใจจะขาดแล้ว

[white_destiny]

 

เลวร้าย

 

[โซ อึน]

81700

ตอนที่ 34 กระสุนพ่อตา

   “จ๋าฮับเราจะไปไหนกันเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามเสียงใส ตากลมโตมองออกไปนอกหน้าต่างรถตู้อย่างตื่นเต้น

   กุ้ยช่ายเข้าไปรับตั้งโอ๋ที่บ้านพ่อแม่ของมาตินแต่เช้า พยายามฝืนอาการเหนื่อยล้าลากสังขารตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียงโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมอง

   สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายจนกุ้ยช่ายไม่อยากที่จะให้อภัยคนอย่างมาติน เสียแรงที่เคยเชื่อใจกันมาตลอด

   สุดท้ายมาตินที่คิดว่าเป็นคนที่พึ่งพาได้ก็กลับทำสิ่งเลวร้ายกับเขาอย่างไม่น่าให้อภัย

   ทางเลือกสุดท้ายของกุ้ยช่ายไม่ใช่การอยู่ต่อและให้อภัย แต่มันคือการหนีไปจากความเป็นจริง

   ภาพในความทรงจำมันเลวร้ายเกินจะยอมรับได้

   “เรากำลังกลับบ้านกันครับ”กุ้ยช่ายตอบเสียงแผ่วอย่างอ่อนล้าเต็มที

   ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่นเหมือนกำลังมีไข้ แต่ก็ต้องทนให้ได้เพราะความจำเป็น

   “แย้วยุงมาตินไม่มายับเหยอฮับ”ตั้งโอ๋ถามตาใส ไม่รู้เรื่องรู้ราวจ้องมองหน้ากุ้ยช่ายอย่างสงสัยพลางยิ้มกว้างอย่างเอาใจ

   “ไม่ครับ เราจะไม่กลับบ้านของลุงมาตินอีกแล้ว เราจะไปบ้านของเรา”กุ้ยช่ายตอบ ลูบหัวตั้งโอ๋อย่างแผ่วเบา

   สิ่งเดียวที่บรรเทาความทุกข์ใจของกุ้ยช่ายได้ก็คงจะมีแต่รอยยิ้มใสใสของตั้งโอ๋คนนี้คนเดียว

   “ทำไมย่ะครับ ตั้งโอ๋อยากเย่นกะยุงมาติน”

   “ไม่ทำไมหรอกครับ ตั้งโอ๋นอนเถอะ เดี๋ยวถึงแล้วป๋าปลุกนะครับ”กุ้ยช่ายตอบ ลูบหัวให้เด็กขี้สงสัยล้มตัวเอนหลังกับพนักพิงเป็นการตัดบทสนทนา

   

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   อีกด้าน มาตินที่นอนหลับอย่างสบายใจลืมตาขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว

   มือหนาควานไปบนที่นอนข้างๆ แต่กลับไม่พบคนที่คอยกกกอดตลอดทั้งคืน

   ดวงตาลืมหรี่ขึ้นมองก็พบว่าไร้ซึ่งวี่แววของกุ้ยช่าย ถึงได้ทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้นมา มองไปรอบห้อง แต่ก็ไม่เจอ

   เร็วกว่าความคิด มาตินลุกพลุนพลันหยิบกางเกางที่ถอดกองทิ้งไว้บนพื้นมาสวมใส่อย่างร้อนรน

   เดินลงมาชั้นล่างของตัวบ้าน หวังว่าคนที่คอยมองหาจะอยู่ในครัว เตรียมทำกับข้าวรอเขาอย่างที่เคยทำอยู่ทุกวัน

   แต่กลับไร้วี่แวว มีแต่ความเงียบงัน จึงได้วิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของอีกฝ่าย

   กลับพบความว่างปล่าวเช่นกัน ข้าวของเครื่องใช้จำเป็นถูกเก็บไป เสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าส่วนหนึ่งหายไป

   มาตินแทบไม่อยากจะคิด ในที่สุดกุ้ยช่ายก็หนีไปจนได้ มาตินไม่ทันคาดคิดเรื่องนี้เอาไว้มาก่อน

   
   พอตั้งสติได้ก็รีบขับรถมาที่บ้านของพ่อแม่อย่างเร็ว ใจร้อนรุ่มแทบอยากจะขับรถผ่าไฟแดงให้มันรู้แล้วรู้รอด

   หัวสมองกระวนกระวายอย่างบอกให้ถูก ใจได้แต่ภาวนาว่าจะเจอกุ้ยช่ายอยู่กับตั้งโอ๋ที่บ้านของแม่

   “แม่ กุ้ยช่ายล่ะ แม่เห็นกุ้ยช่ายมั้ย แล้วตั้งโอ๋อยู่ไหน”มาตินพลุนพลันเข้ามา ละล่ำละลักถามไม่หยุดหย่อน เข้าไปเกาะแขนคนเป็นมารดาเขย่าอย่างร้อนรน

   “ใจเย็นเย็นก่อน อะไรของแกเนี่ย”คนเป็นแม่ได้แต่ถาม เอาน้ำเย็นเข้าลูบหวังให้ลูกชายใจเย็นลง

   ความจริงหล่อนเองก็รู้ดีว่าจะต้องออกมาเป็นรูปนี้ ลูกชายของหล่อนจะต้องมาในสภาพนี้ แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด

   เมื่อเช้าตรู่พี่เลี้ยงของหลานก็เข้ามาแต่เช้า มารับเอาลูกชายของตัวเองไป หล่อนแอบเหลือบมองกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ที่ติดมาด้วย

   พอมองอย่างสำรวจ ใบหน้าของกุ้ยช่ายชื้นเหงื่อแล้วดูรีบลนผิดปกติ ลอบเห็นเอารอยช้ำแดงเป็นจ้ำมากมายที่โผล่พ้นคอเสื้อ ทำให้พอคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

   แต่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัว หล่อนเองก็เป็นผู้ใหญ่ไม่สามารถที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่งย่ามอะไรได้มากนัก

   ผิดจากสภาพของลูกชายที่ตามหลังเข้ามาห่างกันได้ไม่ถึงสองชั่วโมงดีด้วยซ้ำ

   ใบหน้าที่ปกติยิ้มแย้มฉาบแววขี้เล่นของลูกชายตอนนี้มีเพียงแต่ความร้อนรน กระวนกระวายจนนึกเห็นใจ แต่เรื่องส่วนตัวแบบนี้หล่อนเองก็คงต้องปล่อยให้คนที่ก่อเรื่องจัดการเอาเอง ทำได้แค่คอยดูอยู่ห่างๆ

   “ใจเย็นๆ เมื่อเช้ากุ้ยช่ายมารับเอาตั้งโอ๋ไปแต่เช้าแน่ะ มีอะไรกันรึป่าว”คนเป็นแม่ จ้องมองหน้าลูกชายที่ซีดเผือดลงไปอีกเมื่อได้ยินคำถาม

   “ผม ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี”มาตินส่ายหัว ทั้งรู้สึกผิด ทั้งเสียใจในคราวเดียวกัน

   เมื่อย้อนกลับมาคิด ก็ได้ตัวว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดลงไปครั้งใหญ่ เขาไม่น่าทำแบบนั้นลงไป เขาน่าจะระงับความโกรธ ความอิจฉาเอาไว้

   แต่ยังไงซะ มาตินก็ยังไม่อยากที่จะเสียกุ้ยช่ายไป มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกต้องการรับผิดชอบ

   แต่มันเป็นความรัก ความรักที่มาตินมีต่อกุ้ยช่าย มันมากพอที่จะปิกบังความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจนได้ลงมือทำสิ่งที่ผิดไป

   แล้วตอนนี้ คนที่เขาอยากจะขอโทษในสิ่งที่ทำลงไปก็ไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว

   “ถ้าแกไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าให้ฉันฟังยังไง แกก็ยังไม่ต้องเล่า ไว้ตอนที่พร้อม แกค่อยมาเล่าให้ฉันฟัง”

   “ผมทำผิดกับกุ้ยช่าย”มาติดพูดเสียงผ่าว ยกมือขึ้นกุมขมับ

   “ถ้าแกทำผิด แกก็ไปขอโทษเขาสิ”

   “ผมว่ากุ้ยช่ายคงไม่ยกโทษให้ผมหรอก”มาตินส่ายหน้า

   “แล้วแกขอโทษเขาไปแล้วรึไง ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ยกโทษให้”

   “มันก็จิงอย่างที่แม่พูด”มาตินเงยหน้ามองผู้ให้กำเนิดด้วยดวงตาเศร้าหมอง เขาเองก็อยากจะขอโทษกุ้ยช่าย แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปหากุ้ยช่ายได้ที่ไหน

   “ตอนแม่ถูกขังเอาไว้ไม่ให้เจอหน้าพ่อแก พ่อแกยังอุตส่าห์ปีนหน้าต่างเข้าไปหาฉันจนได้ นับประสาอะไรกับแกที่ไม่มีใครคอยขัดขวาง เรื่องแค่นี้มันไม่ยากหรอก”

   มาตินรับฟังสิ่งที่มารดาของตนพูดก่อนคิดตาม

   “มีอะไรกันเหรอคุณ”เสียงทุ่มแหบพร่าของคนเป็นพ่อดังขัดการสนทนา ชายสูงวัยอุ้มหลานที่บ่นอ้อแอ้เข้ามาหาลูกชายที่สภาพดูไม่ค่อยจะได้

   “อ่า อะ บะ บะ บา”อันเดรสตะกายมือใส่มาติน หวังจะให้มาตินอุ้มทันทีที่เห็นหน้าคุ้นเคยของมาติน มาตินจึงรับมาอุ้มอย่างช่วยไม่ได้

   “ก็ลูกชายตัวดีของคุณน่ะสิ ไปทำร้ายพี่เลี้ยงจนเขาหนีไป อย่างที่เราเห็นเห็นกันอยู่น่ะแหละ ตอนนี้อันเดรสก็เลยไม่มีใครดูแลแล้วล่ะ” คุณนายของบ้านบ่น ไม่รู้ว่าลูกชายของหล่อนโง่เหมือนใคร


   คนหนีก็แค่ต้องตาม แต่กลับคิดเองไม่ได้สักที เอาแต่ยืนทำหน้าหมาหงอยเสียกระดูก

   “งั้นเหรอ เออ ดีดี อยู่ดีไม่ว่าดี เรียนผูกได้ ก็ต้องเรียนแก้ได้ จริงมั้ยหลานปู่”คนเป็นคุณปู่หมาดๆพูดอย่างอารมณ์ดี ยิ้มหยอกล้อกับหลาน

   คนเป็นหลานก็ดีใจที่มีคนเล่นด้วยยิ้มโชว์เหงือกบาน ดิ้นส่งเสียงอ้อแอ้ดังลั่น ไม่ดูสถานการณ์ของคนอุ้มที่กำลังคิดหนัก

   เหลือบมองลูกชายตัวเองที่โดดเด้งยกมือยกขาเล่นกับคุณตาอย่างอารมณ์ดี

   เสียงกระดิ่งสร้อยข้อเท้าสั่งทำพิเศษดังกรุ้งกริ้ง เมื่ออันเดรสขยับขาไปมาทำให้มาตินเหลือบไปมอง

   แล้วมาตินก็นึกขึ้นได้ สร้อยข้อเท้าของอันเดรสที่สั่งทำพิเศษให้มีอุปกรณ์ปล่อยสัญญาณ ทำให้สามารถระบุตำแหน่งได้

   ในกระเป๋าของตั้งโอ๋เองก็เช่นกัน มาตินเคยเอาอุปกรณ์อีกชิ้นใส่เอาไว้ ทำให้ครั้งที่แล้วแอบตามกุ้ยช่ายกับตั้งโอ๋ไปที่ร้านอาหารถูก

   “พ่อ แม่ ผมฝากดูอันเดรสหน่อยนะ เดี๋ยวผมกลับมา”มาตินแทบจะโยนอันเดรสใส่อกของคนเป็นแม่ของตัวเอง ส่งเอาอันเดรสให้มารดาอุ้มผลุนผลันเดินออกมา

   “เดี๋ยว มาตี้ แกจะไปไหน”คนเป็นแม่ตะโกนไล่หลังมาอย่างตกใจ จู่ๆก็เอาลูกตัวเองมาอัดใส่มือชาวบ้านแล้วผลุนหลันออกไปซะอย่างนั้น

   “ผมจะไปตามพี่เลี้ยงของลูกกลับมา ฝากดูลูกผมด้วยนะแม่”มาตินหันหลังมาพูดตอบเสียงดัง รอยยิ้มผุดบนใบหน้าหล่อเหลาทันตา ผิดกับมาตินเมื่อครู่ลิบลับ

   คนเป็นแม่ได้แต่ส่ายหน้ามองดูลูกชายขับรถออกไป

   บทจะเศร้ามันก็เล่นเอาซะเห็นใจ

   บทจะดีใจมันก็ทำซะน่าหมั่นไส้


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


   “จ๋าฮับ ยดจอดแย้ว”ตั้งโอ๋เขย่าตัวกุ้ยช่าย ที่เผลอหลับระหว่างเดินทาง จนรถจอดที่ปลายสาย คนขับรถบอกว่าสุดสาย ตั้งโอ๋ก็ยังไม่เห็นว่าพ่อของตัวเองจะตื่นจึงได้เขย่าเรียก

   “งะ งั้นเหรอ “กุ้ยช่ายสลึมสลือ รู้สึกตัวว่าเริ่มเบลอกว่าเก่า เริ่มปวดหัวรุมรุมเหมือนจะมีไข้ ร่างกายเริ่มหนาวจนต้องขดตัว อุ้มลูกลงรถ หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมาสะพาย

   เดินลัดเลาะผ่านตลาดตัวเมืองไปยังวินรถสองแถว รอไม่นานรถก็ออก กุ้ยช่ายอุ้มเอาตั้งโอ๋มานั่งข้างๆ มองไปข้างทาง

   ผู้โดยสารบนรถไม่เยอะมาก เป็นธรรมดาของต่างจังหวัด ผู้คนไม่ค่อยจอแจเท้ากลับเหมืองหลวง

   นั่งรถอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงได้กดออดลงหน้าทางเข้าบ้าน เดินผ่านทางลูกลังเข้าไป สองข้างทางมีแต่ต้นไม่สูงเรียงรายเป็นตัวช่วยบดบังแสงแดด ส่วนมากจะเป็นต้นกาสะรองหรือต้นดอกปีบแต่แม่ของกุ้ยช่ายชอบเสียมากกว่า

   ทางเข้าบ้านไม่ลึกมาโรยไปด้วยดอกปีบที่ร่วงเรียงรายส่งกลิ่นหอมกรุ่น แค่ได้กลิ่นกุ้ยช่ายก็รู้สึกผ่อนคลาย

   ได้กลับมายังสถานที่ที่คั้นเคยอีกครั้ง กุ้ยช่ายจูงตั้งโอ๋เดินไปตามทางลูกลังจนถึงบ้านไม้ทรงโบราณ รอบบ้านเต็มไปด้วยไม้ดอกนานาพันธุ์จนส่งกลิ่นคลุ้ง ข้างบ้านก็เป็นโรงไม้เปิดโล่งสำหรับเป็นที่รวมรวมผลผลิตที่เก็บเกี่ยวมาได้

   กุ้ยช่ายจ้องมองชายสูงวัยที่กำลังคุมคนงานจัดเรียงผลไม้ขึ้นรถของนายทุนที่มารับซื้อถึงที่ มือเหี่ยวย่นถือไม้เท้าอันยาวชี้ไปมาคอยสั่งตามแบบฉบับของคนสูงอายุ

   “คุณปู่ฮับ ตั้งโอ๋มาแย้ววววว”ตั้งโอ๋เห็นคุณปู่ที่คุ้นเคยกันดีก็วิ่งเข้าไปแต่ไกล กระโดดเกาะเอาขาของคนแก่คนกางเกงขาก๊วยที่ผูกเอาไว้แทบหลุด เกือบฉุดเอาไว้ไม่ทัน

   “อ่าวเฮ้ย มากันได้ไงวะ ไหนบอกจะกลับมาเดือนหน้า”คนสูงอายุโวยวายเสียงดัง ความสูงวัยทำให้ร่างกายเสื่อมไปตามสภาพ
   หูตาไม่ค่อยดี ทำให้ต้องพูดเสียงดังเพราะ เพ่งมองมาแต่ไกล

   “พอดีตั้งโอ๋คิดถึงพ่อน่ะ เลยพามา”กุ้ยช่ายตอบเหมือนจะเอาใจ แต่ก็ไม่หลุดรอดสายตาของคนอาบน้ำร้อนมาก่อน

   “เออ เออ เอ็งก็เอาเสื้อผ้าไปเก็บบนเรือนก่อนไป แล้วค่อยลงมาคุยกัน”กุ้ยช่ายยิ้มแห้งๆ เดินขึ้นเรือนไปอย่างว่าง่าย ร่างกาย
เหนื่อยอ่อนจนแทบไม่มีแรง

   เปิดประตูเข้าห้องได้ก็โยนกระเป๋าวางกองที่พื้นแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงไม้สี่เสาที่ใช้นอนมาตั้งแต่เด็ก

   กลิ่นหอมของดอกไม้พัดลอยตามลมเข้ามาทำให้สมองที่หนักอึ้งรู้สึกโล่ง จ้องมองแสงที่ลอดเข้ามาผ่านหน้าต่าง ม่านสีขาวบางปลิวไปตามลม

   ความเหนื่อยอ่อนทั้งกายและใจทำให้ผล็อยหลับไปในไม่ช้า



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มีต่อ

[โซ อึน]

ต่อ

มาตินขับรถตามเส้นทางที่ปรากฏบนมือถือ จนออกมาเขตต่างจังหวัด ขัยรถไปเรื่อย จากถนนใหญ่ก็เป็นถนนลาดยางสองเลนแคบๆ

   จนเป็นถนนคอนกรีตพื้นที่แคบบ้างกว้างบ้าง แต่ก็ยังไม่ถึงสักที จนสุดที่ถนนที่ปูด้วยลูกรังแดงเกรอะ

   ใบหน้าหล่อคมจ้องมองงกงกเงิ่นๆ ซอยที่แยกเข้าไปอีกที เป็นทางลูกลัง ลังเลว่าจะใช่หรือไม่ใช่ เพราะดูดูแล้วถ้าขับเข้าไปมันคงจะเป็นป่าลึก

   จ้องมองดอกไม้ที่ร่วงหล่นเต็มพื้นขาวโพลนตัดกับลูกรังแดง มองเห็นรถบรรทุกคันเล็กบรรทุกผักผลไม้มาเต็มถึงได้ตัดใจขับเข้าไป

   จะให้ทำยังไงได้ จะเถียงเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ได้ยังไง มาถึงขั้นนี้แล้ว จะถอยก็กระไรอยู่

   ขับรถชะลอเข้ามาด้อมด้อมมองมอง กลัวจะเข้าผิดทาง เข้ามาได้ไม่ไกลก็เห็นบ้านไม้ทรงไทยอยู่ลางลาง

   เริ่มเห็นคนที่แต่งตัวเหมือนชาวไร่หลายคนที่กำลังหยอดปุ๋ยให้ต้นส้มโอมองมาเหมือนเป็นตัวประหลาด

   รถบีเอ็มคับบลิวดีดับขลับเรียกความสนใจของคนต่างจังหวัดได้ไม่น้อย มาตินกลั้นใจ จะขับเข้าไปไม่เข้าไปดี หลายคนเริ่มมองมา

   ถึงได้จอดรถหลบไว้ไม่ไกลจากบ้าน แล้วเดินด้อมด้อมมองมอง มองหาคนคุ้นเคย

   จะถามใครก็ไม่รู้จักใครสักคน

   “มาหาใครเรอะพ่อหนุ่ม”เสียงชาวไร่ที่กำลังแบกกระบุงส้มโอแวะถามเอากับมาตินอย่างสงสัย

   จ้องมองหนุ่มลูกครึ่งตัวโตแต่งตัวดีหัวจรดเท้าแถมยังขับรถหรูมาเสียด้วย

   “เอ่อ พอดีผมมาหากุ้ยช่ายนะครับ ลุงรู้จักมั้ย”มาตินตอบงกงกเงิ่นๆ ตกใจอยู่ไม่น้อยที่มีคนสวมโม่งปิดหน้าปิดตา มาคุยด้วย

   “อ้อ ลูกชายแปะน่ะเหรอ เห็นเขาว่ากลับมาได้พักหนึ่ง คงอยู่บนเรือนนั่นแหละ”ตอบพลางพยักเยิดไปที่เรือน

   “ขอบคุณมากครับ”ถึงจะพูดอย่างนั้น

   แต่มาตินก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบันไดไม่กล้าขึ้นเรือน จะให้ขึ้นไปบ้านคนอื่นทั้งที่เขาไม่อนุญาติก็กระไรอยู่
   ชะโงกหน้าขึ้นดูก็ไม่มีวี่แววของกุ้ยช่ายหรือตั้งโอ๋เลยสักคน

   ชาวสวนชาวไล่ก็เริ่มมองมาที่มาตินเป็นตาเดียว เพราะเริ่มสงสัยว่ามาตินมาทำอะไร ลับลับล่อล่อ



   กุ้ยช่ายเองที่พึ่งจะรู้สึกตัวหลังจากหลับไปได้พักใหญ่ ลุกขึ้นมากะล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น

   มือขาวยกขึ้นกุมขมับ รู้สึกว่าอาการปวดหัวค่อยทุเลาหลังจากได้นอนพักผ่อน แต่แผลที่ช่องทางข้างหลังก็ยังเจ็บอยู่ ถึงไม่มาก แต่มันก็ทำให้กุ้ยช่ายนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง


   โกรธมาตินที่ทำแบบนี้ โกรธตัวเองที่ยอมเชื่อใจคนใจร้ายอย่างมาติน แต่อีกใจหนึ่งก็นึกใจหายที่จะต้องเริ่มกลับมาใช้ชีวิตไร้สีสันแบบเดิมๆ

   กุ้ยช่ายเดินออกมานอกชานหวังจะตักน้ำเย็นๆในตุ่มดินหน้าบ้านล้างหน้าให้หายสดชื่น

   หยิบขันแรกตักขึ้นมาล้าง แต่ก็ยังไม่หาย กำลังจะก้มลงตักขันที่สอง ตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติ

   “ฮะ เฮ้ย มาได้ไง”กุ้ยช่ายแทบจะถลากระโดดลงบันได วิ่งตึงตังลงเรือนอย่างรวดเร็ว
   มาตินยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านไดเหมือนคนบ้าอยู่ข้างหน้า ตกใจแทบจะเข้าไปเอาขันตีหัวให้หายโมโห
   “มาตามกลับ”มาตินยิ้มสู้คนหน้าบึ้งที่พยายามดันหลังของเขาให้หันหลังกลับ
   แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว มาตินไม่ยอมกลับเด็ดขากหากไม่ได้กุ้ยช่ายกลับไปด้วย

   “กลับไปเถอะ ผมไม่มีเรื่องจะพูดด้วย”กุ้ยช่ายดันให้มาตินออกไปจากตัวบ้าน แต่ไม่ได้ผล มาตินขืนตัวจนแทบไม่ขยับ หันกลับมาจับแขนกุ้ยช่าย ส่งยิ้มอย่างอ้อนวอน

   “กุ้ยช่าย พี่ขอโทษ พี่มันไม่ดี กุ้ยช่ายกลับไปกับพี่เถอะนะ”มาตินจับแขนกุ้ยช่ายแน่น

   “ไม่ ผมไม่มีอะไรจะพูดด้วยแล้ว กลับไปเถอะ”กุ้ยช่ายพยายามบิดแขนออก

   “กุ้ยช่าย พี่ขอโทษ จะทุบจะตีพี่ก็ได้ แต่กลับกับพี่เถอะนะ”

   “ไม่กลับ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว พี่กลับไปเถอะ”กุ้ยช่ายเบือนหน้าหนี

   ถึงจะโกรธ แต่ลึกๆแล้ว กุ้ยช่ายเองก็ยังไม่พร้อมที่จะไปจากมาติน หัวใจดวงเล็กๆเต้นถี่รัวเมื่อมองเห็นคนคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้า

   ไม่อยากจะคิดเข้าข้างว่ามาตินเองก็สนใจความรู้สึกของเขา แต่กุ้ยช่ายก็ไม่อยากจะให้อภัยมาตินง่ายๆ

   สิ่งที่มาตินทำกับเขามันมากเกินไปที่จะให้อภัยกันง่ายๆ

   “พี่ขอโทษ พี่รักกุ้ยช่าย กลับไปกับพี่เถอะ”มาตินร้องขอ จ้องมองใบหน้าขาวที่ขมวดคิ้วมุ่น เบือนหน้าหนี

   แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ห่างกัน มาติดก็คิดถึงคนตรงหน้าจนใจแทบขาด

   อยากจะเข้าไปจูบ ไปกอด ไปหอมอย่างดีใจ เมื่อได้เห็นหน้า

   มาตินรู้ทันทีว่าคนตรงหน้านี้สำคัญกับเขาแค่ไหน มีค่ากับเขาแค่ไหน เขาไม่อยากเสียกุ้ยช่ายไป

   “กลับไปเถอะ ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพี่แล้ว”กุ้ยช่ายพูดเสียงแห้ง รู้สึกมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ

   คำบอกรักของมาตินทำให้หัวใจมันเต้นแรง แต่ความโกรธเคืองก็เข้ามาหักห้ามไม่ให้ใจได้ให้อภัยในสิ่งที่มาตินได้ทำลงไปง่ายๆ
   “พี่รักกุ้ยช่ายนะ พี่ขอโทษ”มาตินพูดเสียงแผ่ว

   ก้มลงมองเสี้ยวหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงก่ำของกุ้ยช่าย คำบอกรักที่พูดออกไป มาตินพูดมันออกมาจากใจ

   กุ้ยช่ายก้มหน้าหลุบตามองพื้น ใจเต้นแรงกับคำบอกรัก หัวสมองเริ่มตีกันวุ่นวาย ระหว่างให้อภัยหรือจะหันหลังใส่คนคนนี้

   วิ่งที่มาตินทำมันเลวร้าย แต่ใจก็หวั่นไหวกับคำรักที่ได้ยิน

   “กลับไปเถอนะ ผมไม่อยากจะคุยกับพี่อีกแล้ว”กุ้ยช่ายดันมาตินให้ออกห่าง

   “ไม่ พี่ไม่กลับถ้ากุ้ยช่ายไม่กลับไปกับพี่ กลับไปกับพี่เถอะนะ พี่รักกุ้ยช่าย”มาตินพล่ามเอาแต่คำรักออกมา

   เขารักกุ้ยช่าย เขาอยากจะอยู่ข้างๆกุ้ยช่าย

   มาตินดึงรั้งเอากุ้ยช่ายเข้ามากอด ไม่อายสายตาของชาวสวนที่กำลังทำงานมองมาทางเขากับกุ้ยช่ายเป็นตาเดียว

   แต่ตอนนนี้มาตินไม่สน ขอแค่ให้ได้กุ้ยช่ายกลับไปก็พอ

   “นี่ ปล่อย จะบ้ารึไง ปล่อย”กุ้ยช่ายโวยวายทันที ทั้งผลักทั้งดันคนฉวยโอกาส

   เผลอเข้าหน่อยมาตินก็ฉวยโอกาสดึงเขาเข้าไปกอดจนได้ จ้องมองกลัวว่าพ่อจะมาเห็น คนงานหลายคนจ้องมาเหมือนจะตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาห้าม

   “ไม่ปล่อย จนกว่ากุ้ยช่ายจะกลับไปกับพี่”มาตินกระชับอ้อมกอด คิดถึง เขาคิดถึงคนตัวนุ่มนิ่มที่เคยได้ฉวยโอกาสกกกอดเป็นประจำ

   จมูกโด่งสูดดมเอากลิ่นหอมเข้าจมูกเต็มๆอย่างคิดถึง คิดถึงมันใจจะขาด

   กอดมันเอาซะตรงนี้แหละ ยังไงก็จะเอากลับไปให้ได้

   “ปล่อยสิ เฮ้ย คนมองกันหมดแล้ว มาติน ไอ้บ้านี่”กุ้ยช่ายโวยวาย ดันมาตินออก แต่ก็แค่นั้น ใบหน้าขาวแดงเห่อขึ้นมา

   “ไม่ปล่อย”

   “ปล่อยสิวะ จะบ้ารึไง”กุ้ยช่ายทั้งดิ้นทั้งทุบ

   “พี่รักกุ้ยช่ายนะ พี่ไม่ปล่อยกุ้ยช่ายเด็ดขาด”ว่าแล้วมาตินก็หอมแก้มกุ้ยช่ายเอาฟอดใหญ่

   “ปล่อย นี่ อย่ามาทำแบบนี้ อายคนอื่นเค้า”กุ้ยช่ายโวยวาย จะเสียงดังก็อายคนอื่น แต่ก็สู้แรงมาตินไม่ได้สักที

   ปัง ปัง

   เสียงดังสนั่น ทำให้กุ้ยช่ายกับมาตินชงัก หันไปทางต้นเสียง อย่างตกใจ

   กุ้ยช่ายตาโตเห็นพ่อของตัวเองเล็กกระบอกปืนมาทางมาติน

   “พะ พ่อ”กุ้ยช่ายพูดเสียงดัง

   “เอ็งเป็นใคร ถึงได้เข้ามาทำร้ายลูกข้าถึงที่วะ ปล่อยลูกข้าเดี๋ยวนี้”คนที่อยู่บนนอกชานของตัวบ้านเล็งปืนไปทางแขกไม่ได้รับเชิญ

   สองนัดแรงแค่ขู่ ถึงได้ยิงลงพื้นให้ได้สะดุ้งกันเล่น

   “พะ พ่อเหรอ?”มาตินถามหน้าซีด จ้องมองชายชรายืนอยู่บนเรือนเล็งปืนมายังเขา ถึงได้ยกมือขึ้นอย่างเร็วไว จะว่ากลัวก็กลัว มาตินยอมรับ

   ปัง

   “ฮะ เฮ้ย พ่อ เดี๋ยวโดนเขา”เสียงปืนดังอีกนัด กุ้ยช่ายเอาตัวเข้ามาบังมาติน พลางโวยวายกับพ่อตัวเองที่ยิงขู่แบบไม่กลัวพลาด
   ถ้าหากโดนมาตินเอาก็คงแย่

   “ข้าไม่รู้ว่าเอ็งเป็นใคร แต่เอ็งต้องออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้”ไม่พูดปล่าว พ่อของกุ้ยช่ายเตรียมขึ้นลำยิงอีกนัด

   “พ่อ เดี๋ยวโดนเขา”กุ้ยช่ายยกมือขึ้นกันเป็นระวิง เอาตัวเข้าบังมาติน

   “เดี๋ยวสิ อย่ายิงนะครับพ่อ เดี๋ยวโดนกุ้ยช่าย”มาตินก็โวยวายไม่แพ้กัน ดึงเอาตัวกุ้ยช่ายมายืนซ่อนข้างข้าง

   “เอะ เดี๋ยวสิ จะมายืนขวางให้พ่อยิงรึไง”กุ้ยช่ายดันมาตินมาหลบข้างหลังเหมือนเก่า

   “เดี๋ยวก็โดนลูกหลงหรอก อย่าดื้อ อย่ายิงนะพ่อ เดี๋ยวโดนกุ้ยช่าย”มาตินตอบเสียงดังยกมือขึ้นห้าม

   “ข้าเป็นพ่อเอ็งตั้งแต่เมื่อไร ออกไปจากบ้านข้า”

   “คือผมมาหากุ้ยช่ายนะครับ ให้ผมคุยกับกุ้ยช่ายนะครับ”มาตินต่อรอง

   “แต่ลูกข้าไม่ต้องการจะคุยกับเอง เอ็งก็เห็น ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเอ็งไม่ไป ข้ายิงแน่”

   “เดี๋ยวสิครับพ่อ”มาตินโบกมือห้าม

   “ข้าไม่ใช่พ่อเอ็ง หนึ่ง”

   “พ่อ อย่ายิงนะพ่อ”กุ้ยช่ายโวยวาย”

   “อย่ายิงนะครับ เดี๋ยวโดนกุ้ยช่าย”มาตินร้องห้าม

   “สอง”

   “กุ้ยช่าย อย่าดื้อ หลบหลังพี่ พี่รักกุ้ยช่ายนะ”มาตินหันไปกอดกุ้ยช่ายกระซิบข้างหู เป็นไงเป็นกัน

   จะให้หันหลังหนีก็ไม่ได้แล้ว จะมาเอาลูกเขาก็ต้องยอมเขา เอาตัวเข้าแลกเป็นโล่กำบัง

   กลัวว่ากุ้ยช่ายจะโดนลูกหลง ให้เป็นโล่กำบังให้ก็ยอม

   “เดี๋ยวพ่ออย่ายิงนะ กุ้ยช่ายจะคุยกับเขา เดี๋ยวคุยเอง”กุ้ยช่ายโวยวายแทบจะทันทีที่นับสอง

   “เออ ก็แค่นั้น พาไอ้ฝรั่งนั่นขึ้นเรือนมา”

   คนเป็นพ่อว่าเสร็จก็เก็บปืนเดินเข้าบ้านไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


อะแฮ่ม จากตอนที่แล้ว มีคนโกรธแค้นมาตินเยอะมากกกก 555+ หลังจากตอนนี้ไปจะเป็นการแก้แค้น55

ตอนนี้อาจไม่ค่อยมีซีนอารมณ์ เพราะคนเขียนไม่ค่อยมีกระจิตกระใจ วิ่งเข้าห้องน้ำมาห้ารอบแล้วค่าาาาา

แต่ไม่อยากให้ขาดตอนเลยลุกลุกนั่งๆอยู่หลายครา รักและคิดถึงคนอ่านทุกคน

เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะค่ะ เรื่องนี้อาจบ้าบ้าบอบอไปโผล่นู่ยบ้างนี่บ้าง

แต่ก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะคร้าาาาา  รักเสมอ 

[yymomo]

  สมซักนัดสองนัดเลยคุณพ่อตา    ไม่ก็โน่นแหละจัดหนักๆให้ทำสวนสักเดือนไปเลย 

[Mouse2U]

คุณพ่อตาเล่นงานมาตินให้หนักเลยนะคะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วให้คิดเสียว่าได้คนงานเก็บผลไม้เพิ่มมาอีกคนก็ได้ค่าา ^^ ก็นะ..รักลูกของชาวสวน มาตินก็ต้องทำสวนให้ได้อย่างเขาเหมือนกันเน้อ~

[PetitDragon]

จะไหวมั้ยเนี่ย 

[4559]

น่าจะโดนกบาร

[seaz]

ลุ้นฉี่จะราด อะไรยังไง เคลียร์กันให้ลงตัวนะ

[iceman555]

พ่อตาโหดดด.  ยิงเลยๆๆ. สมน้ำหน้ามาติน

[▶August5th◀]

ทำไมตอนนี้ผมอ่านละจุกๆ ในอก หรือผมอ่อนไหว
สงสารกุ้ยช่ายที่จากมาแบบนั้น
แอบสงสารเด็กๆ
ตั้งโอ๋ ไร้เดียงสาจริงๆ เด็กน้อย

แต่ตอนท้ายเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันเลย ฮามาตินอ่ะ ต่างคนต่างจะรับกระสุนแทน
5555+

[●GreenTEA●]

มาติน แกโดนแน่ 

[brookzaa]