หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[padthaiyen]

มาตินมนุษย์บังเอิญ

[Mouse2U]

.. เนื้อเรื่องไม่มีอ่า~

[โซ อึน]

 

36500

คิดว่ามันทะแม่งๆเพราะว่ารีบเกินไป

เลยเอากลับไปแก้ ยังไงก็ขอโทษกับคนอ่านที่รักทุกคนด้วยนะคร้าที่ทำให้รอเก้อ
รู้สึกผิดมากเลย







   ตอนที่ 19 ผู้ช่วยพ่อครัว



   ห้างสรรพสินค้า

   มาตินพากุ้ยช่ายมาซื้อของสดเพื่อทำอาหารมือเย็นของวัน ไม่ลืมที่จะโทรบอกแม่บ้านว่าไม่ต้องเตรียมอาหาร
   อาจเพราะเคยชินกับรสมือของกุ้ยช่ายก็เป็นได้ ที่ทำให้พักหลังๆไม่ว่าจะไปกินข้าวที่ไหนก็รู้สึกไม่คุ้นรสชาติ ต้องกลับมาตายรังกินที่บ้านตลอด

   มาตินเข็นรถเข็นเด็กตามกุ้ยช่ายที่เข็นรถเข็นของห้างโดยมีตั้งโอ๋นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่ในรถเข็น

    มาตินได้แต่เดินตามคนที่กำลังแผ่ออร่าอึมครึมโดยไม่รู้จะทำยังไงดี ตั้งแต่ขึ้นรถกุ้ยช่ายก็ไม่พูดอะไร เอาแต่เงียบแล้วมองแต่นอกรถ จนกระทั่งตอนนนี้กุ้ยช่ายมองผ่านมาตินทำเหมือนมาตินไม่มีตัวตน

   “วันนี้ทำอะไรดี ผมอยากกินปลา”มาตินเข็นรถเข็นเด็กเดินขึ้นมาตีคู่หันหน้ามาถามฉีกยิ้มเป็นมิตรส่งให้เต็มที่

   “อืม”กุ้ยช่ายตอบรับแล้วเดินไปเลือกปลา ใบหน้าสงมนิ่ง เรียบเฉย ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   “ปลานึ่งซีอิ้วได้มั้ย”มีเหรอที่มาตินมือวางอันดับต้นๆเรื่องการก่อกวรจะยอมวางมือ มาตินเดินเข้าไปตีคู่อีกครั้ง

   “ได้”กุ้ยช่ายตอบเมือนเดิมเดินเดินเลี่ยงไปซื้อผัก จงใจไม่มองหน้ามาติน

   “แล้วปลาหมึกผัดผงกระหรี่ล่ะ คุณว่าโอเคมั้ย”มาตินเดินตาม

   “ได้”กุ้ยช่ายก็ยังตอบคำเดิม ทำให้มาตินเริ่มสังเกตเห็นว่าอีกคนท่าทางจะโกรธจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงจะได้บ่นได้อะไรบ้างล่ะ แต่นี่แค่ตอบสั้นๆ สงสัยเป็นตัวปลอม ไม่ได้การ ถ้าเป็นอย่างนี้คงแกล้งกันไม่สนุกแน่

   “นี่คุณ คุณว่าไอ้นี่มันน่ากินมั้ย”มาตินหยิบบส้มแมนดารินลูกกลมสีสวยขึ้นถามเรียกความสนใจกะจะชวนคุย

   “อืม”กุ้ยช่ายตอบสั้นๆแล้วเดินหนี

   “แล้วคุณว่าอันเดรสกินได้ยัง”มาตินเดินมาตีคู่ยกส้มให้กุ้ยช่ายดู

   “ได้”กุ้ยช่ายพยักหน้า คิ้วบางเริ่มขมวดเล็กๆ เพราะคนข้างๆเริ่มวุ่นวาย

   “งั้นผมซื้อนะ”มาตินส่งยิ้ม

   “อืม”

   มาตินเดินไปหยิบส้มใส่ถุงแล้วให้พนักงานชั่งแปะบาร์โค๊ดให้ หันไปมองกุ้ยช่ายที่เอาแต่เลือกของสด ใบหน้าขาวก็เอาแต่ทำหน้าเหมือนแบกโลก เหมือนไม่มีความสุข

   กับแค่ตามมาจะโกรธอะไรมากมาย ถึงกับถามคำตอบคำ ปกติต้องไม่ใช่แบบนี้สิ มันต้องทำอะไรสักอย่างเรียกร้องความสนใจ แต่ใช่ว่าจะไม่ได้ทำเลย ก็เล่นถามคำตอบคำชวนคุยแล้วชวนคุยอีกก็ไม่เห็นจะสนใจ

   จริงๆแล้วจะไม่สนใจก็ไม่เห็นเป็นอะไร เพราะไม่ได้มีอะไรให้ต้องสนใจอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม มันปล่อยให้เลยผ่านไปไม่ได้ คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง

   ถ้าปล่อยไป ไม่รู้เหตุผลหรอกว่าทำไมต้องสนใจ ทำไมต้องปล่อยให้มันผ่านไปให้ได้ ก็แค่รู้สึกอยากจะให้อีกฝ่ายอารมณ์ดี ให้โมโหก็ยังดี แต่นี่เล่นไม่ยิ้มเลย ก็รู้อยู่หรอกว่าโกรธน่ะ แต่โกรธนานไปแล้ว จะปล่อยให้เหงากันอยู่อย่างนี้เหรอ ขืนเป็นแบบนี้เขาก็เหงาปากตาย

   ไม่มีใครให้คอยแกล้งคอยกวนประสาท ไอ้เรื่องที่โกรธที่งอลใครจะไปสนล่ะ โตโตกันแล้ว ใครจะมางอลกัน ที่ตามเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอก แค่อยากจะมีคนคุยด้วย อยากจะแกล้งต่างหาก ไม่งั้นไม่ตามไม่คอยชวนคุยหรอก

   แต่ตอนนี้ชวนคุยก็ถามคำตอบคำ ก็คงต้องใช่วิธีอื่น

   “นี่ คุณ”มาตินเรียก

   “ว่า”กุ้ยช่ายยังคงตอบเสียงเรียบ.ใบหน้ายังคงนิ่ง แต่คิ้วเริ่มขมวดอย่างไม่พอใจ

   “เป็นอะไรรึป่าว ทำไมเงียบจัง ผิดปกติ”มาตินถาม ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มกว้างให้อีกหนึ่งดอก

   แต่อย่าหวังว่ากุ้ยช่ายจะรับมัน จะยกโทษให้ง่ายง่ายไม่ได้หรอก ต่อให้เป็นเจ้านายก็เจ้านายเถอะ แต่นี่มันเล่นก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวซะขนาดนี้ ทำให้วันดีดีของกุ้ยช่ายที่นานนานจะมีสักทีในหนึ่งปีต้องหายไป กุ้ยช่ายได้แต่ไม่ตอบ

   “คุณยังไม่ตอบผมเลย”มาตินฉุดข้อมือให้กุ้ยช่ายหยุด ดึงรั้งให้อีกฝ่ายหันมามองหน้า

   “แล้วจะให้ตอบว่าอะไร”ก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรด้วยตอนนี้หรอก อารมณ์ตอนนี้ไม่อยากคุยกับใคร กุ้ยช่ายแกะมือแล้วหันไปเลือกปลาหมึกสด

   “ก็ตอบผมสิ ว่าเป็นอะไร ทำไมเงียบผิดปกติ”มาตินเดินเข้าไปใกล้ เมื่อชวนคุยไม่คุย ต้องใช้ไม้นี้

   “ก็ไม่เป็นไรนิ”กุ้ยช่ายหันไปตักปลาหมึกอีกทางเพราะเห็นว่ามาตินเริ่มเข้ามาใกล้เกิน

   “ไม่เป็นอะไรได้ไง เดี๋ยวสิจะไปไหน”มาตินดึงแขนกุ้ยช่ายไม่ให้เดินหนี ดึงรั้งให้กุ้ยช่ายหันมาเผชิญหน้า คราวนี้มือใหญ่กำแขนกุ้ยช่ายแน่นไม่ยอมปล่อยให้หนีไปง่ายๆ

   “แล้ว จะ จะมาดึงแขนทำไม”กุ้ยช่ายถาม คราวนี้จะดึงแขนหนีก็ดึงไม่หลุด หัวใจเริ่มเต้นแรงเมื่อเห็นว่าตอนนี้ตนเองอยู่ใกล้อีกคนมากกว่าเกินไปพาลให้นึกถึงคดีเก่าที่ยังไม่ได้ชำระบัญชี แค่เรื่องปัจจุบันก็มีให้คิกมากพอแล้ว สมองเจ้ากรรมดันเอาเรื่องเดิมๆที่อยากจะลืมมาให้คิดอีก แค่คิดใบหน้าขาวก็เริ่มร้อนขึ้นมา

   “ก็แล้วทำไมไม่หันมาคุยกันดีดีล่ะ”มาตินถาม ยื่นหน้าไปหากุ้ยช่าย เริ่มสังเกตเห็นว่าหน้าขาวๆเริ่มขึ้นสีระเรื่องอย่างน่าสนใจ มือหนายังคงดึงแขนกุ้ยช่ายให้เข้าหามากขึ้น

   “ก็ ก็ไม่มีอะไรจะคุย ปล่อยสิ คนเริ่มมองแล้ว”ปากก็พูดแต่มืออีกข้างที่ว่างพยายามแกะมือมาตินหวังจะหลุด หน้าขาวๆเริ่มขึ้นสีระเรื่อ จ้องมองมาตินที่เริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม


   ลมหายใจอุ่นร้อนส่งผ่านมากระทบใบหน้า ริมฝีปากสีระเรื่อขบเม้น ไม่รู้จะทำยังไงดี หัวใจเต้นแรงควบคุมไม่ได้ สมองก็คิดแต่เรื่องเดิมเดิมซ้ำซ้ำวุ่นวายไปหมด เรื่องที่โกรธวันนี้แทบจะไม่อยู่ในหัวเลยสักนิด มีก็แต่เรื่องจูบ แล้วก็จูบที่ถูกขโมบไปวนเวียนเข้ามาให้คิด

   “มีสิ ปกติก็มีตั้งเยอะแยะ”มาตินยิ้มกริ่ม กับใบหน้าแดงก่ำ แค่เห็นก็พึงพอใจ พอใจอย่างบอกไม่ถูก ก็ไม่ได้ตั้งใจแกล้งขนาดนี้หรอก แต่ชวนคุยตั้งนานก็ไม่คุย เลยต้องทำแบบนี้

   แล้วนี่อะไร ทำไมทำหน้าตาน่ารัก ทำหน้าทำตากระวนกระวายอยากจะหนีไปให้ได้ซะอย่างนั้น ทำไมต้องหลบตา แล้วไอ้แรงน้อยๆที่กำลังแกะมืออยู่นั่นอะไร เหมือนมดกัดเลย อย่าหวังเลย แกล้งแล้วสนุกแบบนี้ไม่ปล่อยไปง่ายง่ายหรอก มาตินยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

   “มะ ไม่มีอะไร ก็ปล่อยสิจะรีบเลือกของรีบกลับ”กุ้ยช่ายแกะมือที่ขฃจับแขนไม่ออกถอยหนีแต่ก็ติดกับชั้นของสด ทำให้ตอนนี้ไปไหนไม่ได้

   “ไม่เป็นไร ไม่รีบ เพิ่งจะบ่ายสามเอง”มาตินพูดเสียงเจ้าเล่ห์ดวงตาสีเข้มเริ่มมีประกายระยับอย่างมีความสุขที่ได้เห็นคนตรงหน้าทำหน้าทำตาเหรอหราไปไม่ถูกทั้งที่ปกติออกจะเป็นคนเก่งคนมั่นใจแท้ๆ แล้วอย่างนี้ใครล่ะจะไม่ชอบแกล้ง

   “แต่”กุ้ยช่ายพยายามจะหาเหตุผล แต่ก็ไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาอ้าง หัวสมองมันโล่งไปหมดเพียงแค่เห็นหน้าใกล้ๆของมาติน ตากลมจ้องมองริมฝีปากที่คอยพูด ก็นึกจินตนาการไปถึงจูบที่โดนฉกฉวยเอาไปโดยที่ไม่รู้ตัว

   “เป็นอะไร ไม่สบายรึป่าว หน้าแดงๆนะ”มาตินถามกุ้ยช่าย คิดอยู่หรอกว่าใบหน้าขาวขาวแดงก่ำเพราะโดนแกล้ง แต่ก็ไม่วายจะพูดหยอกล้อเพื่อให้คนตรงหน้าอายแล้วหงุดหงิด

   “ฮะ อ๊ะ”กุ้ยช่ายสะดุ้งกับมือที่จู่ๆก็ถูกเอามาทาบหน้าผาก ใบหน้าขาวแดงก่ำกว่าเดิมอีก หันไปมองหน้าตั้งโอ๋ กลัวลูกจะเห็น แต่ตั้งโอ๋ก็มัวแต่เล่นเกมส์อย่างใช้สมาธิ


   หันมามองใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆ มือหนาทาบทับลงมาบนหน้าผากเบาๆเหมือนวัดไข้ แต่สีหน้ากับรอยยิ้มนี่มันไม่ใช่วัดไข้ มันเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนที่ชอบยั่วโมโหเท่านั้น

กุ้ยช่ายนึกท่องในใจ ก็แค่คนที่หาเรื่องกวนประสาทไปวันวัน ก็แค่นั้น
   แต่ไม่รู้ทำไม ไม่รู้ทำไมใจเจ้ากรรมต้องไปเขินอาย เวลาที่สบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น ยิ่งจ้องมองก็ยิ่งเผลอมองลึกลงไป ห้ามใจไม่อยู่ ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ แต่จู่ๆก็รู้สึกดีที่จะจ้องมองดวงตาคู่นี้ ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

   ยิ่งจ้องมองก็ยิ่งเห็นดวงตาคู่นั้นมีประกาย ประกายระยิบระยับเหมือนกับลังขบขั้น ไม่ใช่แค่ตาที่กำลังหัวเราะเยาะอย่างขบขัน กุ้ยช่าคิ้วขนมวดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะส่งมาจากลำคอของมาติน

   หัวเราะอะไร หมายความว่าไง ทำไมต้องหัวเราะ ไอ้ที่หัวเราะมันหมายความว่ายังไง ขำอะไร ตลกมากนักรึไงที่ได้แกล้งคนอื่น ก็คิดว่าจะเป็นเหมือนปกติกับเขาได้ ยังไงยังไงก็ยังกวนประสาทเหมือนเดิม มันหมายความว่ายังไง ทำคนอื่นเขาโกรธยังจะมาหัวเราะอีก มันใช่มั้ย มันใช่เรื่องที่ควรจะมาหัวเราะมั้ย ยิ้งคิดก็เริ่มโมโหขึ้นมา

   “ก็ปกตินิ ตัวไม่ร้อน แต่ทำไมหน้าแดงล่ะฮ่าฮ่า”มาตินปล่อยมือกุ้ยช่ายให้เป็นอิสระถามคนหน้าแดงด้วยน้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่ากวนประสาทแค่ไหน แต่ก็ยังไม่วายหลุดขำกับสีหน้าของกุ้ยช่าย ถามเหมือนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แล้วใครล่ะที่เป็นคนทำ ใครล่ะที่คอยยั่วโมโห คอยกวนประสาทกันขนาดนี้ ขนาดที่สาธารณะก็ยังไม่เว้น มันน่าโมโหมั้ยล่ะ

   “เออ อากาศมันร้อน อย่ามายุ่งวุ่นวายกับ นู่น ไปดูอันเดรสไป เดี๋ยวก็โดนลักพาตัวไปหรอก กลัวไม่ใช่รึไง”กุ้ยช่ายบ่นเสียงดังใส่ มันน่าโมโหมั้ยล่ะ พอมาก่อกวนกันให้ใจเต้นแรงได้ขนาดนี้ แล้วดันมาทำขำให้เริ่มกลับมาหงุดหงิดซะงั้น

   “เห็นมั้ย กลับมาขี้บ่นเหมือนเดิมแล้ว”มาตินพูดก่อนเดินไปเข็นรถเข็นเด็กเดินผิวปากไปที่โซนขนมขบเคี้ยว นึกชอบใจที่ทำให้คนพูดน้อยกลับมาขี้บ่นได้เหมือนเดิม ก็ไม่ได้เรียกว่าง้อหรอกนะ นี่เรียกว่าแกล้งต่างหาก



   พอมาถึงบ้านปรากฏว่าพ่อแม่ของมาตินก็ยังไม่กลับ มาตินจึงต้องเดือดร้อนโทรไปถามเพราะซื้อของสดมาเยอะแยะตั้งใจว่าจะมากินข้าวเย็นด้วยเลยได้ความว่าท่านทั้งสองจะกลับมาในช่วงเย็น มาตินจึงเอาอันเดรสที่เผลอหลับไปวางในเปล ส่วนตั้งโอ๋เองก็หลับตั้งแต่รถออกได้ไม่ทันไรกุ้ยช่ายเลยเอานอนไว้ที่โซฟาข้างเปลของอันเดรสแล้วให้แม่บ้านดูอยู่ใกล้ๆแทน

   
   พอจัดการกับเด็กเด็กเสร็จกุ้ยช่ายก็ลงมือกับของสดที่อยู่ในครัวคนเดียว อันที่จริงแม่บ้านก็จะเข้ามาช่วยอยู่หรอก แต่เป็นอะไรยังไงไม่รู้ จู่ๆแม่บ้านก็หายไปไหนไม่รู้ ปล่อยให้กุ้ยช่ายต้องทนอยู่กับคนที่คอยกวนประสาทตามลำพัง

   อ้างว่าจะเป็นลูกมืออย่างนั่นอย่างนี้ ให้หั่นผักก็หันไม่เท่ากัน ให้ล้างผักก็ล้างไม่สะอาด หันปลาหมึกก็เละเทะไปหมด แกะกุ้งกุ้งก็ขาดเป็นท่อนๆ หั่นปลาก็อ้างว่าศิลปะ ดันหั่นเป็นรูปหัวใจ แค่เห็นก็เริ่มหงุดหงิดแล้ว

   “เอานี่ ถือว่าง่ายสุดๆแล้ว ถ้าทำไม่ได้ก็ไปให้ตั้งโอ๋สอนละ”กุ้ยช่ายยื่นใบกระเพราให้มาติน

   “หั่นเหรอ ได้ง่ายๆ”มาตินรับกระเพราไม่พูดพร่ำทำเพลงรอให้ได้อธิบายก็ตีความเออออวางใบกระเพราบนเขียงยกมีดขึ้นเตรียมหั่น

   “เฮ้ยนี่คุณ จะบ้าเหรอ กระเพรานะกระเพรา เขาให้เด็ด”กุ้ยช่ายรั้งแขนมาตินไม่ให้ลงมีด

   “อ่าว ผมจะไปรู้เหรอ ก็ไม่เคยทำ”มาตินยักไหลเบ้ปาก

   “แค่ใบกระเพราตั้งโอ๋ยังรู้เลย ให้ตายโตมาได้ไงก็ไม่รู้”กุ้ยช่ายบนดึงมีดออกจากมือมาติน

   “ก็กินข้าวไง”มาตินยิ้ม

   “กินข้าวอะไร”กุ้ยช่ายถาม สงสัย จู่ๆมาตินก็พูดว่ากินข้าว ประสาทเริ่มจะกิน เล็งเห็นแล้วว่าท่าจะคุยกับเจ้านายคนนี้ไม่รู้เรื่อง

   “ก็คุณถามว่าโตมาได้ไง ผมก็บอกว่ากินข้าว”มาตินฉีกยิ้มยกไหล่

   “อันนั้นผมถามประชด ไม่ได้ต้องการคำตอบ คุณนี่มันจริงๆ ไม่รู้ว่าอายุสามสิบจริงรึป่าว แก่แต่ตัวจริงๆ”กุ้ยช่ายยกมือกุมขมับ ไม่ใช่ว่าจะไม่อยากไล่ลูกมือที่ช่วยอะไรไม่ได้คนนี้ออกไปรอข้างนอกนะ แต่ไล่จนไม่รู้จะไล่ยังไงก็เลยปล่อยให้เลยตามเลย คิดว่าพอจะช่วยได้บ้าง แต่ที่ไหนได้นอกจากจะไม่ช่วยแล้ว ยังทำให้การทำอาหารล่าช้ากว่าเดิม แต่ไอ้ล่าช้าก็ไม่เท่าต้องมาปวดประสาทกับไอ้ใบหน้ายิ้มยียวนนั่นหรอก

   “แล้วไอ้นี่มันทำยังไงล่ะ”มาตินยกใบกระเพราถาม

   “เด็ดแบบนี้”กุ้ยช่ายเอานิ้วดึงที่ก้านของใบหักให้ออกจากตัวโคนเป็นตัวอย่างแล้วหันไปมองหน้ามาติน มาตินเห็นว่าง่ายก็พยักหน้าเข้าอกเข้าใจรับก้านกระเพรามาไว้ในมือ


   กุ้ยช่ายหันไปตั้งกระทะผัดเครื่องเทศสำหรับผัดผงกระหรี่แล้วยกจานที่ใส่ปลาหมึกที่หั่นไว้เตรียมเท พอก้มลงมองปลาหมึกในจานที่เตรียมลงกระทะก็ส่ายหัวเบาๆ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับสภาพปลาหมึกที่ควรเป็นแว่นแว่นเท่าๆกัน ตอนนี้เป็นเส้นบ้าง เป็นแว่นบ้าง เหลี่ยมบ้าง นึกสงสารปลาหมึกอยู่ในใจ ท่าทางจะตายไม่สวย มือเล็กยกเครื่องปรุงเทใส่แล้วผัดเล็กน้อยตักชิมแล้วตักใส่จาน


   หันมาอีกทีก็เห็นร่างสุงของมาตินยืนยิ้มกริ่มยื่นถ้วยใส่ใบกระเพราะมาให้ รอยยิ้มเหมือนจะภูมิใจ กุ้ยช่ายรับมา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตรวจงาน
   ก็เป็นอย่างที่คิด คนอย่างมาตินไม่เคยไว้ใจได้ ใบกระเพราที่เป็นเรื่องง่ายง่าย แล้วที่อยู่ในถ้วยที่มันอะไร เศษใบกระเพราเหรอน้อยมากที่จะอยู่ในสภาพเต็มใบสมบูรณ์แบบ นอกนั้นน่ะเหรอ ขาดหมด ไม่เหลือสภาพใบกระเพรา

   “เป็นไง ผมเก่งมั้ย”ยังมีหน้าจะถาม แล้วจะให้ตอบยังไงดี

   “เอ่อ ก็คงจะเก่งมั้ง”กุ้ยช่ายตอบยิ้มแหยๆ จะให้ตอบยังไง โกหกก็ใช่เรื่อง จะว่าทับถมกับคนเข้าครัวครั้งแรกก็ไม่ใช่

   “แล้วจะให้ผมทำอะไรอีกมั้ย”มาตินถาม มองซ้ายขวาหาอะไรทำ

   “จะดีเหรอ”กุ้ยช่ายถาม นี่ยังไม่สาแก่ใจใช่มั้ยเนี่ย



   กุ้ยช่ายส่ายหัวเบาๆ ไม่รู้จะช่วยทำกับข้าวหรือช่วยให้วุ่นวาย



**********50%********
ที่เหลือกำลังคลอดอยู่คร่าาา

ครึ่งหลังอีกไม่กี่ชม.จะมาลงนะคร้า

จะพยายามให้กริ๊บกริ๊วเลยคร่าาา

 


*******************

เงิบเลยคร้า ปกติไม่เคยแต่งอะไรที่มันยาวจะ20ตอนแล้วพระนางยังไม่ได้เสีย
หลายคนอาจจะเลิกอ่านเรื่องนี้เพราะพระนางยังไม่กริ๊บกริ๊สซ๊ากที
รออีกนิดนะค่ะ คืออยากให้รู้สึกดีดีต่อกันก่อนอ่ะค่ะ
แต่ก็ยังยืนยันคำเดิม คนเขียนชอบแนวซาดิส ถ้าเป็นฉาก :oo1:อ่านะ
ยังไงก็ยังไม่อยากให้ทิ้งกัน อยากจะให้เป็นแนวน่ารักๆ อ่านแล้วเขินๆ โรแมนติก
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคร้า
ขอบคุณผู้ติดตามมาตลอด ซึ๊งจายม๊วกๆ
รักคนอ่านคร่า

[Noo_Patchy]

 

[milin03]

มาลงชื่อรอจ้าาา

[Mouse2U]

มาตินน่ารักน้าา..กุ้ยช่ายให้อภัยมาตินเถอะค่ะ ^^ อุตส่าห์ได้ลูกมือมาทำ (ลาย) ครัวตั้งคนนึงแน่ะ

[โซ อึน]

 

ไม่ถนัดแต่งฉากแบบนี้เลยยยยย

แต่ก็ดันทุรัง

 

36700



ตอนที่ 19.2 จูบรสผลไม้


   “นี่มันอะไรเนี่ย”เสียงแหลมสูงถามอย่างสงสัย

   จะไม่ให้สงสัยได้ยังไง ก็ไอ้อาหารที่ยกขึ้นมาตั้งโต๊ะ ดูจากสภาพ จะว่าน่ากินมันก็คงเป็นเพราะคนปรุง จะว่าไม่น่ากินก็คงเป็นเพราะคนช่วยเตรียมของ

   “ผมทำเองแหละ เป็นไง น่ากินใช่มั้ยล่ะ”มาตินขี้ประจบวางกับข้าวจานสุดท้ายเสร็จแล้วเข้าไปนวดไหล่ให้คุณนายของบ้านอย่างเอาอกเอาใจ ไม่วายขโมยผลงานเป็นของตัวเองแล้วหันไปยักคิ้วให้กุ้ยช่ายที่มองค้อนมาอีกหนึ่งที

   “แกเนี่ยนะ ทำกับข้าว อะไรมันเข้าสิงแก”คุณนายรีเบคก้าบ่นแต่ก็อดคิดไม่ได้ ว่าอะไรที่มาดลจิตดลใจให้ลูกชายที่ไม่เอาไหนเข้าครัวลงมือทำอาหารได้ขนาดนี้กัน ไม่วายหันไปมองพี่เลี้ยงเด็กที่นั่งตรงข้าม

   “จริงสิแม่ ไม่เชื่อถามกุ้ยช่ายดู”มาตินพยักเพยิดไปทางกุ้ยช่าย

   “จริงมั้ยกุ้ยช่าย”แม่ของมาตินถามส่งยิ้มบางๆให้

   “ก็ จริงครับ จริงแค่บางส่วน ส่วนมากคุณมาตินช่วยเตรียมของมากกว่าน่ะครับ”กุ้ยช่ายตอบสุภาพยิ้มให้กับหญิงสูงวัย

   “แม่ก็ว่าแลว ว่าอย่างมาตินจะทำอะไรคนเดียวได้”

   “โหแม่ ก็ผมเพิ่งเคยทำครั้งแรก เดี๋ยวคอยดูครั้งหน้าอร่อยกว่านี้อีก”มาตินพูดอวดแล้วหันไปนั่งข้างกุ้ยช่าย ให้แม่บ้านตักข้าวใส่จาน กุ้ยช่ายเหลือบไปมองแม่บ้านอมยิ้มกับสภาพอาหารบนโต๊ะ ครั้งแรกยังขนาดนี้ แล้วยังจะมีครั้งต่อไปอีก

   “นี่อะไร”แม่ของมาตินถาม ตักชิ้นกุ้งที่ตัวขาดท่อนขึ้นมาจากผัดกระเพรากุ้ง

   “กุ้งไงครับ ผมเล็งเห็นแล้วว่า ถ้าเป็นตัวๆ อาจจะกินเข้าไปติดคอได้ ผมเลยแบ่งเป็นชิ้นๆ”มาตินแก้ตัวกับเศษซากกุ้ง

   “อร่อยนิ แกทำเองจริงเหรอมาติน”คราวนี้คุณพ่อมองมาตินถาม เลิกคิ้วสงสัยเมื่อตักกุ้งที่ไม่เหลือสภาพกุ้งเข้าปาก

   “ผมทำเอง”มาตินโม้คำโต ไม่ได้มองคนที่ส้งค้อนให้อยู่ข้างๆเลย

   “นี่อะไยฮับคุณยุง”ตั้งโอ๋ที่นั่งข้างๆแม่ของมาตินถามกับชิ้นปลารูปหัวใจที่แม่มาตินตักมาให้จากจานปลานึ่งซีอิ้ว

   “ปลาครับ ปลานึ่งซีอิ้วรูปหัวใจ กินแล้วจะได้มีความสุขไง”มาตินพูดหันมายักคิ้วให้กุ้ยช่าย

   “ฮับ”ตั้งโอ๋ยิ้มรับตักปลาเข้าปากเคี้ยวจนแก้มป่องๆกลมจนแทบแตก

   “เรื่องไร้สาระไม่มีใครเกินแกจริงจริง”คุณนายของบ้านบ่นแล้วตักชิ้นปลานึ่งซีอิ้วรูปหัวใจเข้าปาก อดนึกขมไม่ได้กับรสชาติที่ได้ลิ้มลอง

   “เป็นไงครับ อร่อยล่ะสิ”มาตินถามเมื่อเห็นแม่ของตนเองยิ้มเบาๆเมื่อตักปลาเข้าปาก

   “อืม อร่อย ไม่คิดเลยว่านอกจากจะเลี้ยงเด็กเก่งแล้วยังจะทำอาหารเก่งอีก”แม่ของมาตินพูดชม ส่งยิ้มไปที่กุ้ยช่าย

   “ผมเหรอแม่”มาตินถาม เหมือนจะหลงตัวเอง ยิ้มจนแก้มแทบฉีก

   “ไม่ใช่แก ฉันหมายถึงหนูกุ้ยช่ายลูกชั้น”

   “อ่าวแล้วผมล่ะ”มาตินท้วงทำหน้าตามุ่ย ดูแล้วน่าหมั่นไส้มากกว่า กุ้ยช่ายหันไปมองแล้วยิ้ม

   “แกน่ะลูกพ่อแกนู่น”

   “อ่าว ผมนั่งกินอยู่เฉยๆนะเนี่ย”คนที่โดนโบ้ยกำลังนั่งลิ้มรสอาหารอย่างพอใจหันมาตัดพ้ออย่างอดไม่ได้ แต่ก็เข้าใจกับคู่ชีวิตว่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก

   “ก็นั่นแหละ พอกันทั้งพ่อทั้งลูก”คุณแม่มาตินเองก็ไหลไปเรื่อย

   “คุณนี่ไม่เปลี่ยนจริงๆ”พ่อของมาตินส่ายหัวเบาๆส่งยิ้มให้หญิงคู่ชีวิตบางๆอย่างรักใคร่

   “คนแก่จีบกันอีกแล้ว”มาตินขัด อดยิ้มตามอีกคนไม่ได้กับความรักของพ่อกับแม่ตนที่ต่อให้ใช้ชีวิตกันมายาวนานก็ยังไม่ลดลง
   ถึงแม้คุณแม่จะขี้บ่น แต่คุณพ่อก็เห็นเป็นเรื่องตลก คอยยิ้มรับคำบ่นตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร เพราะรู้ รู้ว่าบ่นได้สักพักอีกฝ่ายก็อารมณ์เหมือนเคย

   “ฉันจะจีบกันจะอะไรกันแกก็อย่ามายุ่ง แล้วนี่อะไร ปลาหมึกอะไรของแกเละๆแบบนี้ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน”คุณนายของบ้านหันไปบ่น ใบหน้าอดขึ้นสีไม่ได้เมื่อโดนลูกชายขัด กำลังจะโรแมนติกอยู่แล้วเชียว

   “ก็ปลาหมึกผัดผงกระหรี่ไงครับ ที่ทำแบบนี้รสชาติแต่ละชิ้นมันจะไม่ไม่เหมือนกันเวลากินจะได้หลายหลายไงมันเป็นศิลปะ”มาตินว่าแล้วตักปลาหมึกเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆหันมามองคนข้างๆ

   ตาคมชะงักเล็กน้อยเมื่อหันไปเห็นคนข้างๆกำลังยิ้ม ไม่เห็นมานานแค่ไหนแล้ว ไม่ไม่สิ ไม่เคยเห็นมากกว่า ยิ้มแบบนี้ ยิ้มที่ไม่เติมแต่ง ยิ้มที่ไม่ฝืน ยิ้มที่กำลังส่งมาให้

   “มองอะไร”กุ้ยช่ายหุบยิ้มเมื่อเห็นมาตินหันมามอง

   “ป่าว ผมก็มองไปเรื่อย เป็นอะไรไม่อร่อยเหรอ เห็นกินน้อย”มาตินถามเมื่อมองจานข้าวของกุ้ยช่าย

   “ไม่หรอก แค่คิดอะไรเพลินๆ”กุ้ยช่ายหันไปตักข้าวใส่ปาก ไม่รู้หรอกว่าเผลอยิ้มอย่างมีความสุขไปตั้งแต่เมื่อไร ยิ้มชอบใจที่เห็นบรรยากาศแบบนี้


   บรรยากาศที่โหยหาแล้วไม่เคยมีมานาน ครอบครัวงั้นเหรอ ครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา คำคำนี้มันหายไปจากชีวิตตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่แน่ใจ

   ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ไม่เคยทานข้าวกับตั้งโอ๋อย่างโดดเดี่ยวตามประสาพ่อลูกเหมือนเคย ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เผลอมีความสุขกับบรรยากาศแบบครอบครัว

   จากที่เคยทานข้าวสองพ่อลูก ก็มีเพิ่มมาอีกสองพ่อลูก แล้วตอนนี้ก็มีเพิ่มมาอีกจนเกือบเต็มโต๊ะ ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดี ไม่รู้ว่าความรู้สึกดีดีแบบนี้จะอยู่ไปอีกนานแค่ไหน ยังไงก็เป็นแค่ลูกจ้าง ไม่ได้เป็นครอบครัวกับเขาจริงๆสักหน่อย

   “นี่คุณ กินอันนี้สิ”มาตินตักชิ้นปลารูปหัวใจให้ สายตาจ้องมองกุ้ยช่ายนิ่ง เมื่อกี้ยังเห็นยิ้มอารมณ์ดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้ทำหน้าทำตาเหมือนกำลังจะร้องไห้ยังไงยังงั้น

   “ขอบคุณ”กุ้ยช่ายหันมาขอบคุณ แล้วยิ้มบางๆให้มาติน

   “ไม่เป็นไร ยังไงซะคุณก็เป็นคนทำ กินเยอะๆ รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำหน่อย”มาตินพูด เหมือนจะพูดให้กำลังใจ แต่มันก็กวนประสาทเหมือนเดิม จะทำไงได้ ไอ้ยิ้มเศร้าๆแบบนั้นไม่ได้อยากเห็นสักหน่อย อยากเห็นยิ้มเมื่อกี้ต่างหาก

   “รู้แล้วน่า”กุ้ยช่ายบ่นเบาๆ มันหมายความว่าไงให้รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ ทำอย่างกับอาหารไม่อร่อยงั้นแหละ จะไม่อร่อยได้ไง ก็เห็นกินกันไปยิ้มกันไป จนพร่องไปเยอะแล้ว คิดแล้วก็หงุดหงิด แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ กุ้ยช่ายขมวดคิ้วหันไปมองค้อนเบาเบา

   “ต้องอย่างนี้สิ นั่งทำหน้าแบกโลกทำไม”มาตินยิ้มแล้วหันไปสนใจอาหารบนโต๊ะต่อ ไม่ได้สนใจว่าโลกส่วนตัวที่สร้างเมื่อกี้จะมีใครจ้องมองอยู่อย่างใช่ความคิด คิดแค่ว่าอะไรที่ทำให้ลูกชายเปลี่ยนไป

   “ใครแบกโลกกันแน่”กุ้ยช่ายบ่นเบาๆนั่งจัดการจานข้าวตรงหน้าต่อ แค่คิดอะไรเพลินๆต่างหาก คิดเพลินจนเผลอเศร้า

   แล้วจะมาสนใจทำไมว่าทำหน้าแบกโลกไม่แบกโลก ไม่เห็นต้องสนใจก็ได้นี่ กะอีแค่ลูกน้องคนเดียว ตัวเองเป็นแค่เจ้านายก็นั่งออกคำสั่งไปสิ แต่จะทำตามรึป่าวก็ไม่รู้ละ ยังไงก็เหอะ ไม่จำเป็นต้องมาสนใจกับลูกน้องเลยด้วยซ้ำ

   แล้วไอ้ที่ห้างตอนนั้นอีก ก็รู้ว่าโกรธมากจนทำหน้าทำตาแสดงออกว่าโกรธ จริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้รู้ว่าโกรธเท่าไรแต่มันอดไม่ได้กับการกระทำเกินเหตุ ถึงขั้นตามกันขนาดนั้นก็เกินไป

   แล้วไอ้ที่ทำที่ชวนคุยต่างๆนานาก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าวว่าโดนง้อ แต่ก็คงไม่ใช่ เจ้านายที่ไหนจะมาง้อลูกน้อง ก็แค่อยากกวนประสาทกันมากกว่า ละมั้ง



   “คุณ ไปทำน้ำส้มคั้นกัน ผมซื้อส้มมาเยอะเลย”มาตินแตะแขนกุ้ยช่ายดึงให้ลุกเมื่อเห็นว่ากุ้ยช่ายรวบช้อนซ่อม

   “เดี๋ยวสิ คุณพ่อกับคุณแม่คุณยังทานไม่เสร็จแลย ลุกไปเสียมารยาท”กุ้ยช่ายหันไปมองพ่อกับแม่มาตินที่ส่งยิ้มขำๆมาให้กับพี่เลี้ยงของลูกชาย

   ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าคนหนึ่งคอยทำอะไรตามใจตัวเองไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ก็แปลกใจที่อีกคนเอาแต่คิดหน้าคิดหลังคอยห้ามปรามตลอด

   “แม่เดี๋ยวผมขอตัวลูกชายของแม่เข้าครัวก่อน เดี๋ยวผมเอาน้ำส้มอร่อยๆมาให้ รับรองแม่ถูกใจ”มาตินดึงกุ้ยช่ายที่ไม่ยอมลุกสักที

   “กุ้ยช่ายไปเถอะ เดี๋ยวตามาตี้จะขาดใจตายไปซะก่อนถ้าไปขัดใจมัน”

   “งะ งั้นผมขอตัวนะครับ”กุ้ยช่ายไม่วายหันมาพูดจาสุภาพขออนุญาต


   
   “มานี่คุณผมล้างส้มเอง”มาตินหยิบส้มในตู้เย็นมาจัดแจงล้าง

   “แล้วที่คั้นอยู่ตรงไหน”

   “น่าจะในตู้มั้ง”มาตินชี้ตั้งหน้าตั้งตาล้างส้ม นึกสนุกกับการทำอาหารขึ้นมา

   “เอาส้มมาหันครึ่งแบบนี้นะ”กุ้ยช่ายหยิบส้มแล้วทำท่าหั่นให้มาตินดู

   “อย่างนี้เหรอ” มาตินลองทำตาม แต่ดูเหมือนจะวางส้มผิดด้าน

   “ไม่ใช่แบบนั้น ต้องวางให้ตรงที่เป็นจุกหันไปทางนี้แล้วหั่น”กุ้ยช่ายจับส้มในมือมาตินวางใหม่ ไม่รู้ตัวว่าเดินเข้าไปใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน อาจเป็นเพราะสนใจอยู่กับสิ่งที่กำลังทำก็เลยไม่ทันคิดอะไร

   “ทำไมหั่นไม่เข้าล่ะ”มาตินถาม มือหนากดมีดลงทำให้เปลือกส้มช้ำ

   “ไม่ใช่กด ต้องขยับมือเข้าออกด้วยแบบนี้”กุ้ยช่ายเอื้อมมือจับมือสีเข้มที่จับมืดขยับเบาๆ ไม่นานส้มลูกนั้นค่อยๆฉีกออกจากกัน
   

   แต่ใครเล่าจะไปสนใจกับส้มแค่ลูกเดียว มาตินเงยหน้ามองลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดคอทางด้านข้าง มัวแต่สนใจกับส้ม ไม่ได้สนใจอย่างอื่น ก็เลยไม่รู้ว่าอยู่ใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร

   “ได้แล้วใช่มั้ย”กุ้ยช่ายเป็นฝ่ายผละออก ตกใจกับใบหน้าที่ยื่นเข้ามา เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้วเชียว

   หันไปหยิบที่คั้นแบบใช้มือมาก่อนจะหยิบส้มที่มาตินหั่นมากดลงกับที่คั้น ถึงส้มที่หันจะแบ่งครึ่งบ้างไม่แบ่งครึ่งบ้าง แต่ก็ใช้คั้นได้อยู่ จะหันไปบ่นก็กลัวอีกฝ่ายเสียกำลังใจ

   “ไหนหวานมั้ยผมขอชิมหน่อยสิ”มาตินขยับไปยืนข้างๆหลังจากหั่นส้มเสร็จ ยกแก้มน้ำส้มแก้มแรกที่คั้นเสร็จขึ้นดื่ม

   “หวานมั้ย”กุ้ยช่ายถามพลางคั้นส้มที่เหลือต่อ

   “ลองดูมั้ยล่ะ”มาตินเท้าแขนกันเค้าท์เตอร์ครัวหันมาหากุ้ยช่าย ยกแก้วที่พร่องไปเกือบครึ่งจ่อปากกุ้ยช่าย

   “อืม”กุ้ยช่ายรับคำกำลังนึกจะยกมือรับ แต่ไม่ทัน แก้วน้ำส้มหอมขึ้นจมูกแตะลงที่ริมฝีปาก

   แก้วเมื่อกี้ที่อีกฝ่ายยกขึ้นดื่ม แก้มที่อีกฝ่ายยกขึ้นทาบทับริมฝีปาก แล้วยังไง จะเอามาให้กินต่อทำไม มันเหมือนกับจูบกันทางอ้อมชัดชัด

   ไม่รู้ว่าจงใจรึป่าว ใจหนึ่งก็ขัดแย้งว่าคงไม่จงใจ คงเป็นเพราะที่อีกฝั่งเป็นคนไม่ค่อยคิดอะไรมากก็เลยยื่นแก้วน้ำส้มแก้วเดียวกันมาให้

   แล้วที่จูบครั้งที่แล้วล่ะ อดไม่ได้ที่จะคิดเข้าข้างว่าเป็นจูบทางอ้อม อดไม่ได้ที่จะคิดว่าอีกฝ่ายจงใจ

   ทำได้ก็แค่รับน้ำส้มรสหวานเข้ามาในปากจนหมดแก้ว ดวงตากลมโตหลุบต่ำจ้องมองพื้น

   ไม่รู้ว่าทำไมต้องเดินถอยหลังเวลาที่อีกคนขยับตัวเข้ามาใกล้ ก้มลงมองเท้าที่ก้าวเข้ามาอย่างประชิด รู้สึกตัวอีกทีก็จนมุมหลังชนกับเค้าท์เตอร์อีกฝั่ง

   ยกมือข้างหนึ่งขึ้นดันอกอีกฝ่ายโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมอง แต่ข้อมือก็ถูกรับเอาไว้โดยมือของอีกฝ่าย หันไปเห็นมือหนาอีกข้างเท้าลงที่เคาท์เตอร์กันทางหนีเอาไว้

   ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดหน้าผาก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ไม่อยากสบตากับดวงตาคู่นั้น ไม่อยากจะนึกว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่อยากรับรู้ว่าหัวใจเต้นแรงจนแทบคลั่งแค่ไหน

   ไออุ่นของร่างกายอีกฝ่ายแผ่เข้ามาให้ได้รับรู้ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆเข้ามาแตะจมูก แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับอะไรง่ายๆ

   ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากสนใจว่ามือดึงรั้งอยู่นั้นปล่อยจากมือตัวเองตั้งแต่ตอนไหน

   เปลี่ยนมาจับใบหน้าให้เงยขึ้นสบดวงตาสีเข้มตั้งแต่เมื่อไร ยิ่งจ้องมองยิ่งเข้ามาใกล้  ใกล้มากขึ้นจนริมฝีปากอุ่นร้อนเข้าทาบทับกับปากของตันเอง

   จะไม่ยอมรับก็คงไม่ได้ ตกใจไม่น้อยว่ามันคือความจริง ความจริงที่รับรู้ได้ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจที่เต้นแรงแทบจะหยุดเต้นชั่วคราว จู่ๆโลกทั้งใบก็ว่างป่าว ขาวโพลน ไม่มีความคิด ไม่รู้จะคิดอะไร

   ได้แต่เงยหน้าตามแรงดึงรั้งของมืออุ่นร้อนให้เงยหน้ารับจูบเปื้อนกลิ่นหอมหวาน มือทั้งสองยกขึ้นกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่นอย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมโตหลับตาลงช้าๆ

   เพราะไม่รู้จะคิดอะไร จึงได้ปล่อยและยอมรับในสิ่งที่กำลังจะเป็น ยอมให้ความรู้สึกลึกๆเข้ามาควบคุม

   เสียงเบาส่งในลำคออย่างตกใจ มือหน้าบีบคางเบาเบาออกคำสั่งให้ต้องเปิดปากรับ ลิ้นร้อนอุ่นไล้เลียริมฝีปากชิมรสหวานที่คิดค้าง ก่อนส่งมาอย่างฉาบฉวย

   กวาดต้อนลิ้นเล็กที่อยู่นิ่งให้ต้องตอบรับ เกล็ดส้มที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในโพลงปากเป็นตัวช่วยอย่างเติมแต่งรสจูบได้เป็นอย่างดี

   คนหนึ่งก้าวเข้ามาค้นหารสชาติที่ไม่เคยได้ลิ้มลอง ก้าวเข้ามาอยากฉาบฉวยเพื่อที่จะได้สิ่งที่ต้องการ

   อีกคนก้าวตามเพื่อตามหารสชาติที่ขากหาย รสชาติที่โหยหาและตามว่ามาเติมเต็มโดยตลอด

   ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เติมเต็มกันและกัน ไม่รู้แม้กระทั่งเหตุผลที่ทำลงไป
   


   ไม่รู้แม้กระทั่งว่ามีใครอีกคนแอบมองอยู่ไม่ไกล
[/color]



****************************************


มาจนจบ

ไม่ถนัดไอ้ฉากแบบนี้เลย

ไม่รู้จะทำไงดี

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคร้าาาา

ขอคำแนะนำด้วยคร่าาา

ถ้าฟีทแบคสองทุ่มมาอีกตอน อิอิ

คนอ่านนัลร๊ากเกิ๊น

ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันน้าาาา

คนเขียนออกจะรักคนอ่านขนาดนี้

[GuoJeng]

มาร์ตินรุกหน้าแล้ว ๕๕๕๕ เริ่มชอบกุ้ยช่ายแล้วละสิ ดี ดี ดี เดินหน้าต่อนะมาร์ติน

[Noo_Patchy]

 

[Mouse2U]

ทำดีมากค่ะมาติน ..  >///< รู้สึกตัวบ้างแล้วหรือยังว่าชอบกุ้ยช่ายเข้าแล้วน่ะ หืม~ ว่าแต่คนที่เข้ามาเห็นคงไม่ใช่ตั้งโอ๋อีกน้าา..เพราะจากโรแมนติกจะกลายเป็นเรทในทันทีเลยเชียว

[HanATarO]

ทำแบบนี้แสดงว่ารู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ย มาติน

ว่าแต่ใครมาแอบดูนะ

[บูมเบส]

มารอครับ

[Min*Jee]

ใครแอบมองกันน้ออออ ฮิฮิ
รอตอนต่อไปค่ะะะะ

[mukmaoY]

โอยยยย  หวานซึ้ง อยากกินส้ม

[nemesis]

แว๊กกกกก

[iceman555]

อร๊ายยย จูบกันแระ. ว่าแต่ใครมาเห็นหว่าาาา

[PetitDragon]

ตั้งโอ๋ แอบมองใช่มั้ย 

[BlueCherries]

ใคร!!!

ก. แม่
ข. พ่อ
ค. ตั่งโอ๋

ถ้าสองชอยส์แรกไม่น่ามีปัญหา 

[B52]

ใคร?

[mooping-7]

มาตี้รุกหนักเลยเว่ยยย แล้วใครเอ่ยที่แอบเห็นเขาสวีทกานนนน

[4559]

เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองมาติน

[Rambluesky]

ใครแอบมองอะ น่าจะเป็นตั่งโอ๋ป่าว 

รอติดตามต่อนะครับ 

[maew189870]

  :mew3:ต้องเป็นแม่แน่ๆเลยที่เข้ามาเห็น

[Malila]

ใครหนะะะะ

[haemin]

  คุณแม่มาแอบหรือเปล่า

[padthaiyen]

มาตินรุกเต็มที่

[Shonteen]

เดาว่าเป็นเพื่อนตัวแสบ

[โซ อึน]

ขอแจ้งคนอ่านทุกท่านะคร้า

วันนี้คนเขียนขอหยุดหนึ่งวัน

เพราะวันนี้เป็นวันหยุด

จึงขอเรียนเพื่อทราบ

พรุ่งนี้จะมาลงให้อีกตอนนะคร้า

ร๊ากคนอ่านทู๊กคนคร่าาา

อย่าพึ่งทิ้งกันน้าคร่า

[Mouse2U]

รับทราบจ้า..

[patee]

รอได้จ้า