หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[PharS]

 

[jum1201]

 

[brookzaa]

 

[QXanth139]

 

[BlueCherries]

  อยากให้เจอกันแล้วววววว

[no.fourth]

 

[jum1201]

รอ รอ จะมาวันไหนน่าาาา

[black sakura]

ตั้งโอ๋น่าหยิกอ่ะ

[thanatphon]

 

[โซ อึน]

   ตอนที่ 3 พี่เลี้ยงเด็ก

    แว๊ แว๊

   เสียงทารกร้องไห้งอแง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มือไม้อวบเล็กปัดป่ายไปมาอย่างไม่พอใจ ซึ่งคนเป็นคุณพ่อมือใหม่ก็ไม่รู้เสียด้วยว่าเพราะอะไรเจ้าทารกตัวอ้วนจึงร้องไห้งอแงลั่นออฟฟิตทำงานขนาดนี้

      รู้ว่าไม่น่าเอามา แต่ไอ้ครั้นจะไม่เอามาก็กระไรอยู่ จะปล่อยให้อยู่บ้านกับเจ้าโกลเด้นขนฟูก็ฝันไปเลย ครั้นจะหาพี่เลี้ยงเด็กก็ไม่ไว้ใจ แล้วก็ใช่จะหากันง่ายๆในระยะเวลาสั้นๆ

      ผ่านมาได้หนึ่งวัน เจ้าหนูน้อยก็ไม่มีท่าทีจะหยุดร้อง แรกๆก็นอนดูดจกนมสงบเสงี่ยมดีอยู่หรอก แต่พอหิวเท่านั้นแหละ บ้านเขาแทบแตก ใครจะไปรู้ว่าเด็กแรกเกิดจะต้องกินอะไร เอาขนมปังใส่ปากก็ไม่กิน น้ำปล่าวก็กินได้สักพักก็ไม่ยอมกินต่อ จนค้นเจอนมสดเอามาเทใส่แก้วแล้วใช้ช้อนตักป้อนเท่านั้นละถึงจะยอมกิน พอกินเสร็จเจ้าตัวก็หลับยาว

      สรุปเมื่อวานทั้งวัน ทั้งที่เป็นวันเกิดเขาแท้ๆ กลับต้องมานั่งเลี้ยงลูก ที่ไม่รู้ว่าไปมีเอาตอนไหน ไม่รู้แม้กระทั่งกับใคร หนุ่มเนื้อหอมอย่าเขาถึงกับต้องกินยาแก้เครียดก่อนนอน


      แต่แทนที่จะได้หลับสบายๆ เจ้าเด็กนั่นก็ดันร้องไห้ขึ้นมากลางดึก เพราะฉี่รด เลยต้องเอาผ้าขนหนูที่เอารองก้นมาเปลี่ยนให้ใหม่ ของใช้ให้เด็กเขาก็ยังไม่ได้ซื้อสักอย่าง เพราะเขาเองก็ไม่รู้จักอะไรเลย กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า ครั้นพอจะหลับลึกก็เกือบเที่ยงวัน

      เลขาตัวดีโทรมาบอกว่ามีนัดสัมภาษณ์ผู้ช่วยประสานงาน แล้วก็มีเซ็นเอกสารสำคัญ ก็เลยจำใจต้องลุกขึ้นอาบน้ำ กำลังสระผมอยู่เจ้าตัวดีก็ร้อง จนต้องวิ่งมาดูทั้งที่ไม่ได้ล้างยาสระผมออกจากหัว


      ได้ความว่าอุจาระที่นอนไปเป็นที่เรียบร้อย จะไห้ล้างก็เก้เก้กังๆ ไม่เคยล้างอึให้ใคร ล้างเสร็จเจ้าตัวก็ยังไม่หยุดร้อง จนมาถึงออฟฟิตอย่างทุลักทุเล


      “เจ้านายครับ หยุดร้องทีเถอะครับ จะเอาอะไรผมก็ไม่รู้”มือใหญ่ถือแก้วกาแฟที่เต็มไปด้วยนมกล่องที่พึ่งเทใส่ เขาบรรจงใช่ช้อนคนกาแฟตักนมให้เจ้าตัวเล็กกิน แต่เจ้าตัวก็หันหน้าหนีจนนมหกเลอะหน้า

      “กินสิ กินสิ โถ่ ทำงี้ผมก็ไม่รู้น่ะสิว่าจะเอาอะไร เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวเห้อ”

      ชายหนุ่มร่างสูงไม่รู้จะทำไงดี ได้แต่ยืนกุมขมับ

      กริ๊ง กริ๊ง

      “ว่าไง”เสียงทุ้ม ดูจะเหมือนหงุดหงิดกรอกลงไปที่โทรศัพท์

      “พนักงานใหม่มาสัมภาษณ์ จะสัมภาษณ์มั้ยล่ะค่ะคุณประธาน”ชมพู่เลขาสาวสวยพูดเสียงแหลมกึ่งประชดประชัน

      “เออ เออ ให้เขามา”พูดเสร็จก็เดินไปนั่งที่โซฟารับแขก สายตาก็ยังไม่วายเหลือบไปจ้องมองเจ้าตัวเล็กที่นอนเงียบตั้งแต่ได้ยินเสียงโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะทำงาน

      ไม่นานประตูห้องทำงานก็เปิดออก ร่างโปร่งบางผิวขาวเนียนใบหน้าออกไปทางหวานเล็กน้อยไม่หยาบกร้านเดินเขามาแล้วยกมือไหว้เขา เขาจ้องมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างคุ้นเคยมาก่อน ก่อนจะชะงักเมื่อเบื้องหลังมีเด็กตัวเล็กอายุประมาณสองสามขวบเดินต้วมเตี้ยมตามมา

      “เชิญนั่งครับ”

      “ขอบคุณครับ”ร่างโปร่งกล่าวขอบคุณก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้าม เด็กน้อยที่ตามมาก็เช่นกัน กระโดดขึ้นปีนไปนั่งข้างๆผู้เป็นพ่อ

      “เอ่อ ลูกชายเหรอครับ”ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะเด็กหนุ่มตรงหน้าดูยังเด็กเกินกว่าจะมีลูก

      “อ่อ ลูกชายผมเองครับ ชื่อตั้งโอ๋”ร่างโปร่งตอบ พลางจ้องตาคมที่จ้องมองเขาไม่วาง ดวงหน้าขาวเริ่มอุ่นร้อนแปลกๆเมื่อสำรวจบนใบหน้าว่าที่ผู้เป็นเจ้านาย

   ใบหน้าหล่อเหลาคมคายรับกับสีผิวเข้ม ดวงตาคมคู่นั้นที่จ้องมองดูแข็งแกร่งแต่ก็ปะปนไปด้วยความเจ้าเล่ห์ มุมปากหนายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยดูเจ้าชู้โดยไม่ต้องคาดเดา

      “ซา หวัด ลีฮับคุณยุง”เด็กชายผิวขาวตัวกลมยกมือไหว้โดยไม่ต้องสั่ง ดวงตากลมโตจ้องมองชายหนุ่มอย่างใสซื่อ

      “หวัดดีครับ ชื่ออะไรนะเรา”ร่างสูงถาม

      “เอ่อ ถามใครครับ”ร่างโปร่งถามกลับแบบงงงัน เพราะไม่รู้อีกฝ่ายถามใคร

      “อ่อ โทษทีครับ ผมเจ้าตัวเล็ก ฮ่าฮ่า”คำตอบที่ได้จากคนตัวสูงทำเอาร่างโปร่งคิ้วกระตุกเล็กน้อย ซึ่งมันดูเหมือนจะถูกอีกฝ่ายกวนตีนเข้าเสียแล้ว ตกลงจะสัมภาษณ์ใครกันแน่

      “ชื่อตั้งโอ๋ฮับ จ๋าเป็นคนตั้งห้าย คุณยุงเมื่อวานไปไหนมาฮับ เมื่อวานจ๋ามาสมัครยานไม่เจอคุณยุง”เด็กน้อยตัวอ้วนจ้อยาวอย่างรู้มาก

      “เดี๋ยวสิครับ เป็นเด็กไม่มีเลยนะตั๋งโอ๋ ป๋าบอกให้เป็นเด็กดีไงครับ”ร่างโปร่งหันไปดุลูก

      “อ่อ ไม่เป็นไรครับ พอดีผมมีเรื่องเร่งด่วนเลยต้องจัดการนิดหน่อย เรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ”

      “ครับ”

      “ลองแนะนำตัวสิครับ”ร่างสูงยกแฟ้มประวัติขึ้นมาเปิดดู

      “ครับ ชื่อจริงชื่อหนึ่งฤทัย นามสกุลแซ่หว่าง ชื่อเล่นชื่อกุ้ยช่าย อายุ24 เรียนจบคณะบริหาร สาขาการจัดการทั่วไป มหาวิทยาลัย*** งานอดิระ”
      
      ปู๊ด


      เสียงภายลมดังลั่นห้องทำงานขัดจังหวะ  ร่างโปร่งชะงัก มองหน้าประธานหนุ่มเลิ่กลัก ใบหน้าขาวเริ่มแดงก่ำคิดว่าเสียงมาจากประธานหนุ่ม
      “ว่าต่อสิ”ประธานหนามเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มประวัติ ในใจก็คิดคงเป็นใครไม่ได้นอกจากเจ้าตัวกลมที่นอนอยู่บนโต๊ะทำงาน

      “ครับ งานอดิเรกก็จะ”

      ปู๊ด

      เสียงผายลมดังอีกครั้ง

      “ตั้งโอ๋”ร่างโปร่งดุลูกชาย

      “โอ๋ปล่าวฮับจ๋า”เด็กชายส่ายหน้า

      ปู๊ด แว๊ แว๊ แว๊


      คราวนี้เสียงผายลมดังอีกครั้งผมเสียงร้องของเด็กแรกเกิดดังลั่น

      “เอ่อเดี๋ยวผมขอตัวสักครู่นะครับ”ร่างสูงลุกผุดไปที่โต๊ะทำงาน มือหนายกขึ้นกุมขมับเมื่อเจ้าตัวยุ่งอึราดผ้าขนหนู ซึ่งเป็นผืนสุดท้ายที่เขามีแล้ว

      มือหน้าจับขาเล็กยกขึ้นแล้วเอากระดาษทิชชู่เช็ด แต่เจ้าเด็กน้อยก็ยังไม่หยุดร้องเสียที

      “ขอโทษนะครับ คุณมีเด็กด้วยเหรอ”

“อ่อ ครับมันฉุกเฉินน่ะครับ”ร่างสูงตอบมือไม้เช็ดอึจนเลอะ

“ ให้ผมช่วยดีมั้ย ผมเคยเลี้ยงเด็กมาก่อน”ร่างโปร่งเดินมาชะโงกหน้าถามคนตัวสูงที่ยืนเท้าเอวกุมขมับ

      “ไม่เป็นไรครับ ผมเอาอยู่”ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำจะรับมืออย่างไร ในตอนนี้เหมือนตัวเองโง่ไปชั้วขณะเลยทีเดียว เจ้าตัวปัญหาก็ร้องไห้งอแงไม่ยอมหยุด

      “นะครับ ให้ผมช่วยดีกว่า”ร่างโปร่งไม่รอให้อนุญาตก็ตรงเข้าไปจับขาเล็กแล้วใช้ทิชชู่เช็ดอย่างชำนาญ

      “เขาท้องเสียน่ะครับ คุณให้เขากินอะไรครับตอนนี้”ร่างโปร่งถาม

      “เอ่อ ก็นมกล่องน่ะ”ร่างสูงบอกพลางเกาหัวเบาๆ

      “ไม่ได้นะครับเด็กแรกเกิดจะมากินนมกล่องได้ยังไงครับ ทำไมคุณสะเพร่าแบบนี้ล่ะ เด็กแรกเกิดก็ต้องกินนมแม่สิ ทำไมคุณไม่ให้แม่เด็กเลี้ยงล่ะ ถึงเขาไม่ว่างคุณก็น่าจะให้เขาเก็บน้ำนมใส่ถุงไว้ให้ก็ยังดี”ร่างโปร่งเริ่มขึ้นเสียงไม่พอใจอย่างมากที่ร่างสูงเอานมกล่องให้เด็กทารกกิน

      “เขาไม่มีแม่หรอก”ร่างสูงบอกหน้าคมเข้มถอดสีอย่างรู้สึกผิด

      “ถึงอย่างนั้นก็น่าจะซื้อนมสำหรับเด็กแรกเกิดมาชงให้เขากินก็ได้ ทำไมทำอย่างนี้นะผมไม่เข้าใจว่ามันยากตรงไหนกัน”ปากบางๆก็ยังไม่หยุดบ่น

      “เอ่อ”ร่างสูงอึกอัก

      “แพมเพิสล่ะ”ร่างโปร่งแบมือถามหาผ้าอ้อมสำเร็จรูป

      “อะ อะไรนะ”ร่างสูงถาม งง งง

      “อย่าบอกนะว่าไม่มี”น่างโปร่งหันมามองหน้าคมอย่างเอาเรื่อง

      “ เอ่อ ไม่รู้จักน่ะ”ร่างสูงหน้าจ๋อยคอตก จ้องมองอย่างตัวเองไม่มีประโยชน์

      “เห้อ อยากบ้าตาย ตั้งโอ๋ครับ หยิบแพมเพิสในกระเป๋ามาให้ป๋าหน่อยครับ”ร่างโปร่งตะโกนบอกลูกขายที่นั่งดุกดิกอย่างอยากรู้อยากเห็นแต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะพ่อสั่งให้นั่งเฉยๆ

      “ฮ๊าบบ”เด็กชายตอบรับเสียงดังก่อนหยิบแพมเพสในกระเป๋าที่ตัวเองสะพายมาวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาพ่อแล้วส่งแพมเพิสให้

      “จ๋า แปมเปิสมาแย้วฮับ”เด็กน้อยชูผ้าอ้อมสำเร็จรูปให้พ่อ

      “เก่งมากครับ ไปนั่งที่ครับ”ร่างโปรงรับแพมเพิสมาใส่ให้เด็กทารกผิวสีน้ำผึ้ง ไม่ต้องถามก็รู้ว่าลูกใคร ใบหน้าหวานค้วขมวดเป็นปมอย่างหงุดหงิดเมื่อต้องมาเจอกับเรื่องงี่เง่าที่เขายอมให้มันผ่านเลยไปไม่ได้

      “จ๋าฮับ น้องย้องทามมัย”ตั้งโอ๋ถามอย่างอยากรู้พลางกระโดดเพื่อให้มองเห็นบนโต๊ะ

      “น้องท้องเสียครับ ตั้งโอ๋ไปนั่งที่ครับ”

      “น้องน่ายักมั้ยครับ”เด็กชายยังคงถามอย่างตื่นเต้น พลางกระโดด

      “น้องไม่น่ายักครับแต่น่ารัก”ร่างสูงตอบแทนเมื่อเห็นร่างโปร่งนิ่งไม่ตอย มัวแต่ขมักเขม้นใส่แพมเพิสไซต์ใหญ่ให้กับเด็กแรกเกิดอย่างตั้งใจ

      “ไปนั่งที่ครับ”ร่างโปร่งพูดเสียงเรียบ จนเจ้าตัวอ้วนหยุดกระโดด

      “ลุงว่าไปนั่งทีดีกว่าครับ เดี๋ยวทางนี้ลุงกับพ่อดูเองนะครับ”ร่างสูงดันหลังตั้งโอ๋ให้กลับไปนั่งที่โซฟา

      “ไปนั่งที่ครับ”ร่างโปร่งพูดเสียงเรียบอีกครั้ง แต่ตั้งโอ๋ก็กลับไปนั่งที่แล้ว แล้วพูดกับใครล่ะ

      “ตั้งโอ๋ไปนั่งที่เดิมแล้ว เอ่อ”ชายหนุ่มพูดเสียงเบาคอตกกับบรรยากาศมาคุที่เริ่มแผ่ออกมาจากทางด้านหลังของอีกฝ่าย

      “ไปนั่งที่ครับ อยู่ไปก็เกะกะ”เปรี้ยงเข้าให้ เหมือนถูกค้อนตีหัว เกิดมาไม่เคยมีใครสั่งขนาดนี้ ตกลงใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกจ้าง แถมยังมาว่าเขาเกะกะอีก

      แต่ทำไงได้ ก็คงต้องยอมถอยไปนั่งที่อย่างตั้งโอ๋
 
      คนตัวแต่ตัวเดินถอยไปนั่งที่โซฟา พลางชะโงกหน้ามองไปที่โต๊ะทำงานเช่นเดียวกับเด็กตัวอ้วนที่นั่งข้างๆคอยชะเง้อมองหาพ่อ
      สักพักใหญ่เสียงร้องเสียบไป ร่างโปร่งก็โผล่มาพร้อมร่างเด็กทารกที่อุ้มอยู่แนบอก ดวงตาเล็กหลับพริ้มมือน้อยๆกำเสื้อเชิ้ตสีขาวแน่น ปากเล็กดูดจุกนมเบาๆ

      ประธานหนุ่มเงยหน้ามองร่างโปร่งที่อุ้มทารกที่หลับคาอก แสงสว่างเหมือนจะกระจายออกมาจากตัวร่างโปร่งผิวขาว เหมือนพระเจ้าโปรดประธานให้คนๆนี้มาช่วยเขาอย่างไงอย่างนั้น พลันความคิดอันชานฉลาดที่ควรจะมีก็เพิ่งจะผุดขึ้นมา
      ใช่แล้ว นี่ล่ะพี่เลี้ยงเด็กของเขา



ขอโทดที่หายไปนานนะคร้า

พอดีหมาที่บ้านตาย เป็นมาที่แก่มากแล้ว อยู่ด้วยกันมานานเกือบ10ปี

ก็เลยกลับไปดู

อีกอย่างบ้านก็อยู่ต่างจังหวัด

เลยหายไปนาน

ไม่รู้ว่าจะลืมกันไปแล้วรึยัง อิอิ

ขอคำแนะนำด้วยคร่าาา



ตอนต่อไปกดคร่าา

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45960.114

[❣☾月亮☽❣]

   เย้ พี่เลี้ยงเด็กมาโปรดแล้ว

[B52]

เหมือนพระมาโปรดเลยล่ะ

[jum1201]

กลับมาแล้ววว ไม่ลืมคะ
ในที่สุดก็ได้พี่เลี้ยงแล้ววว

[ชัดเจนกาบ]

อืมนะเหมือนสองคนนี้จะเหมือนรู้จักหรือไม่รู้จักกันล่ะ ทำไมถึงจำกันไม่ได้ ตั๋งโอน่ารักมั่กๆเลยอ่ะ ชั่งถามด้วยนะก็วัยของเขานี้นะ จะเป็นไงต่อล่ะ แล้วตัวเล็กจะชื่ออะไรล่ะ เกลือบป่วยเพราะคุณพ่อมือใหม่สะแล้ว

[BlueCherries]

  สงสารน้องหมา ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว

สู้ๆนะคะ

[Mouse2U]

หนูตั้งโอ๋น่าร้ากกก...~

[mukmaoY]

มีความเป็นแม่และภรรยาสูงมาก 

[nemesis]

รอต่อๆ

[brookzaa]

  คือเข้ามาส่องทุกวัน นี่บอกเลอ 

[no.fourth]

ตั้งโอ๋น่ารักกก

[valenna yy]

ชอบบบบบ
รอค่าาา

[brookzaa]

โทษฐานที่หายไปนาน ขออีกตอนได้ป่่ะ  อุ๊ปส์ ใครพิมพ์ ใคร 

[Malila]

เย้ พี่เลี้ยงๆ คล่องจังเลยยน

[โซ อึน]

จัดให้ตามคำขอคร่า

โทษฐานที่หายไปนาน

แลกด้วยกำลังใจนะค้า อิอิ

อยู่ได้ด้วยกำลังใจล้วนๆ
 




      


      ตอนที่ 4


      ณ ห้างสรรพสินค้า ในล็อกสินค้าสำหรับเด็ก ร่างโปร่งกำลังเลือกผ้าอ้อมสำเร็จรูปไซต์เล็กสำหรับเด็กแรกเกิดอย่างจริงจัง ถึงขั้นหน้านิ่วคิ้วขมวดเลยทีเดียว ทำเอาเหล่าบรรดาคุณแม่ที่มาซื้อของอยู่รอบข้างถึงกับอดยิ้มไม่ได้กับความละเอียดรอยคอบ

      เบื้องหลังยังแบกเป้สำหรับแบกเด็กเอาไว้ เจ้าตัวช่างพูดอ้วนกลมหลับคาหลังเขาไปคนนึงแล้ว ส่วนเจ้าตัวเล็กไม่ต้องพูดถึง
   หลับคาอกคุณพ่อมือใหม่ถือยืนเฝ้ารถเข็นอยู่ไม่ไกล ใบหน้าคมหล่อดูเป็นจุดสนในของคุณแม่ๆคนอื่นไม่น้อย ประกอบกับเด็กที่นอนหลับคาอก ดูยังไงยังไงก็ไม่รู้หลับไปได้ยังไงกับท่าอุ้มทุเรศทุรังแบบนั้น

      “นี่คุณ อุ้มดีๆสิครับเดี๋ยวเด็กก็คอหักหรอก”ร่างโปร่งหันไปดุคุณพ่อมือใหม่ที่มัวแต่หันไปยิ้มไห้สาวๆ

      “แหะ แหะ”เจ้าตัวที่โดนดุหน้าเจื่อน รีบยืนตรงแล้วจับเด็กในอ้อมกอดกระชับตามที่อีกฝ่ายเคยสอนไว้

      “ให้ตายเถอะ จะรอดมั้ยเนี่ย”ร่างโปร่งบ่นเบาๆแล้วหันไปสนใจกับผ้าอ้อมสำเร็จรูปสองยี่ห้อในมือ แล้วตัดสินใจเลือกยี่ห้อที่คิดว่าดีหลังจากยืนเปรียบเทียบอยู่นาน

      “ขี้บ่นชะมัด”ร่างสูงแอบบ่น สายตาเหลือบไปเห็นคุณแม่บ้านสาวสวยยิ้มให้เขา มีหรือที่คนอย่างเขาจะไม่ตอบกลับ มือที่ประคองคอเด็กเตรียมจะยกขึ้นโบกมือทักทาย

      “อย่าปล่อยมือ”เสียงเรียบเย็นเชียบทำเอาชะงัก น่าขนลุกชะมัดร่างสูงคอตกเดินกลับไปเข็นรถเข็นตามคุณพ่อมือโปรที่ตอนนี้เดินไปเลือกนมผง

      “จะเลือกอะไรนักหนา”ร่างสูงบ่น

      “ผมได้ยินนะ”คนที่ถูกบ่นลับหลังตอบกลับ

      ถ้านับประเภทคนที่ร่างสูงแพ้ทางก็คงเป็นคนรู้ทันเขาไปเสียทุกอย่างเนี่ยแหละ ต่อให้เขาจะเจ้าเล่ห์ กะล่อนแค่ไหนถ้าเจอคนรู้ทันมันเหมือนโลกทั้งใบจะหยุดหมุนเลยก็ว่าได้ ร่างสูงคิดเซ็งๆพลางอุ้มลูกเดินไปมาดูนู่นนี่นั่นก็เจอรถเข็นเด็ก ไอเดียเริ่มปิ้งขึ้นมา รีบเดินไปหาร่างโปร่งที่เลือกนมผงอยู่

      ที่กว่าจะได้เลือกของอย่างสงบสุขอย่างนี้ก็เพลียเอาใช่ย่อย เมื่ออีกฝ่ายหยิบของโยนเข้ารถเข็นโดยที่ไม่อ่านเปรียบเทียบจนต้องตามเอาของเก็บคืนชั้น แล้วต้องบอกให้อยู่เฉยๆ พอยืนเฉยได้ก็ยืนชิดจนขยับไม่ถนัด เลยไล่ไปเฝ้ารถเข็นอยู่ห่างๆบอกว่าเกะกะ ถึงจะยอมไป


      “นี่คุณ คุณผมเมื่อย”ร่างสูงบ่น

      “แล้วไง คุณจะให้ผมอุ้มให้เหรอ ผมบอกไว้ก่อน แค่เจ้าตัวอ้วนที่ผมแบกอยู่ผมก็จะไม่ไหวแล้วนะ”ร่างโปร่างกว่าบ่น      

“โห ผมก็ไม่ได้ให้คุณอุ้มสักหน่อย”ร่างสูงบ่นทำหน้าบูดเป็นเด็ก

      “แล้ว”

      “มานี่ มานี่ ไปซื้อรถเข็นกัน”ร่างสูงทำท่าระริกระรี้ และเนื่องด้วยมือไม่ว่าเพราะประคองเจ้าตัวเล็กอยู่ ร่างสูงจึงเดินอ้อมไปด้านหลังของร่างบางกว่าแล้วใช้หัวดันให้เดินนำ จนอีกฝ่ายอดไม่ได้ที่จะวางนมผงแล้วให้อีกฝ่ายนำทาง


      แล้วก็ได้รถเด็กมาหนึ่งคัน พร้อมกับเด็กเข้าไปอยู่ในรถเข็นเป็นที่เรียบร้อยกว่าจะได้ก็นานโขเมื่อคุณพ่อมือใหม่จะเอาแต่ของแพงเท่านั้น ส่วนคุณพ่อมือโปรก็จะเอาแต่ของดี แต่ใครจะชนะก็รู้กันเห็นๆ คราวนี้คุณพ่อมือใหม่เลยเข็นรถเข็นเด็กไปมาอย่างสบายใจ
แล้วเขาก็ได้รู้อะไรดีๆบางอย่างด้วยว่า เด็กๆนี่ล่ะเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆเอามากๆ ประกอบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา จึงเป็นที่ดึงดูดสาวๆเอาไม่น้อย

เดินคุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย จนแทบจะคุยกับสาวๆหมดห้าง แถมโม้เขาว่ามาซื้อของให้ลูกทั้งที่ไม่ได้ซื้อเองชัดๆ เดินไปเดินมาก็เบื่อกลับมาถึงก็เจอร่างโปร่งกำลังพยายามก้มๆย่อยๆเก้ๆกังๆพยายามจะหยิบของที่อยู่ในเช้ลชั้นล่างสุดแต่ก็ก้มไม่ได้เพราะติดที่มีเจ้าตัวกลมอยู่ข้างหลัง

      “มาคุณ ผมหยิบให้”ร่างสูงก้มลงเพื่อหวังจะช่วยหยิบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางกว่าเงยหน้าขึ้นมา ทำให้จมูกโด่งเฉี่ยวเฉียดไปที่แก้มขาว ทำให้ตอนนี้มันขึ้นสีแดงระเรื่อง



      สองร่างชะงักค้างอย่างตกใจ ดวงตากลมโตจ้องมองดวงตาคมเข้มนิ่ง ร่างกายเหมือนหยุดทำงานชั่วคราว ความคิดในหัวพลันก็หายไป ทิ้งไว้แต่ความหลงไหลในด้วงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น

      “จ๋ากับคุงยุงทำอายัยกันฮับ”เสียงงัวเงียทำให้ทั้งสองคนผละออก

      ใบหน้าขาวตอนนี้ขึ้นสีแดงจัด ขาทั้งสองพากันพละเดินถอยหนี มันเป็นความรู้สึกที่เขาเองก็บอกไม่ถูก จู่ๆก็รู้สึกอยากจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นนานนาน

      “ตื่นแล้วเหรอครับ ถ้าตื่นแล้วก็นั่นในรถเข็นนะครับ ป๋าเริ่มปวดหลังแล้ว”ร่างโปร่งเสหลบเอาเจ้าตัวอ้วนที่อยู่บนหลังขึ้นนั่งบนรถเข็นของห้างแทนแก้เก้อ


      ส่วนอีกฝั่งก็ก้มลงไปหยิบของแก้เก้อ ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากจะให้เวลาผ่านไปช้าๆ เขาอยากจะสูดดมกลิ่นอ่อนๆที่ออกมาจากคนตัวเล็กกว่านานนาน กลิ่นหอมจางๆที่ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นอะไร คล้ายๆกลิ่นแป้งเด็ก ก็คงจะใช่แป้งเด็กจริงๆนั่นแหละ ก็อยู่กับเด็กนี่นะ


      “คุณจะเอาอันนี้เหรอ”ร่างสูงยื่นถุงที่เต็มไปด้วยเป็ดยางสีเหลือง

      “อะ อ่อใช่ใช่”ร่างบางกว่าตอบทั้งๆที่ยังหันหลังให้เขาพลางเอื้อมมือมาคว้าแพ็คเป็ดยาง

      แต่จะค้าโดนได้ไงเล่าเมื่อหันหลังให้เขาเช่นนี้ ร่างสูงเริ่มรู้สึกอะไรแปลกๆสี่ส่งผ่านมาจากอีกฝ่าย ประกอบกับอยากได้กลิ่นหอมอ่อนๆแบบเมื่อครู่ ความคิดผิดชอบเริ่มจางหาย สองขาก้าวไปหยุดอยู่ด้านหลัง จนเกือบจะแนบชิด มือยื่นแพ็คเป็ดยางใส่รถเข็น ใบหน้าคมก้มลงเกือบแทบชิดลำคอขาวเพื่อสูดดมกลิ่นหอมน่าหลงใหลอีกครั้ง ในใจก็คิดว่าช่างเป็นกลิ่นที่หอมอะไรเช่นนี้ ผิดกับน้ำหอมสาวๆที่เขาเคยควงมาลิบลับ


      ส่วนร่างบางกว่ายืนนิ่งตัวแข็งเมื่อรู้สึกถึงไอร้อนผ่านส่งผ่านมาจากข้างหลัง ตัวเริ่มแข็งถือเมื่อมือสองข้างร่างสูงจับรถเข็นเอาไว้ เท่ากับคราวนี้เขาเหมือนอยู่ในอ้อมกอดร่างสูง


      ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารดลำคอชวนให้ชนลุก ใบหน้าแดงจำเริ่มลามไปแดงถึงใบหู ตัวสั่นเล็กๆ เพราะไม่เคยใกล้ชิดใครมานานแล้วนอกจากลูกชาย จึงทำให้ตัวเขาเองทำตัวไม่ถูก

      “ป๋าไม่ฉะบายหยาฮับ”เด็กชายตัวอ้วนกลมถามพลางเงยหน้ามองพ่อที่หน้าแดงก่ำ

      “ปะ ป่าวครับ ผมว่าเราเลือกของเสร็จแล้วเราไปจ่ายเงินกันดีกว่า”ร่างบางกว่าพูดแก้ต่างเสียงสั่น แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ปล่อยมือทั้งสองจากรถเข็นเสียที แต่ขืนอยู่ต่ออย่างนี้เขาต้องบ้าตายกับหัวใจที่เต้นรัวแบบนี้แน่ ก็เลยหันไปจะจัดการกับคนข้างหลัง

      แต่ใครจุรู้เล่าว่ามันเป็นความคิดที่ผิด พอหันหลังมาก็ประจันหน้ากับร่างสูง ใบหน้าคมเข้มเจ้าเล่ห์กำลังจ้องมองเขาไม่วางตา หัวใจเล็กๆยิ่งเต้นโครมครามหนักจนแทบจะหลุดออกมา

      “ไหนดูซิ คุณไม่สบายตรงไหน”ร่างสูงพูดแล้วยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ มือหนาทาบลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา สังเกตเห็นหูแดงของอีกฝ่ายแดงก่ำกว่าเก่า

      “มะ ไม่เป็นไรน่า ไปจ่ายเงินได้แล้ว”ร่างเล็กรับผลักร่างสูงออก ไม่งั้นมีหวังหัวใจเขาวายตายคาแผนกเครื่องใช้เด็กอ่อนแน่




ถูกผิดประการใดขออภัยนะคร้าผู้อ่านที่เคารพนับถือ

ถึง100 เม้นจะมาต่อให้พรุ่งนี้เลย

กะลังฟิน คริคริ

[agava1313]

แหม่ๆๆๆๆ สมกับเป็นคาสโนว่า ลงมือได้รวดเร็วจริงๆ

[Mouse2U]

คุณพ่อช่วยหันไปดูน้องในรถเข็นด้วยจ้าา... เดี๋ยวรถของน้องจะไหลไปที่อื่นเสียก่อน ถ้าให้เดาคุณพ่อคงไม่ได้ล็อคล้อไว้แน่นอนน~

[junpa]

หุหุ เริ่มแล้วคุณพ่อมือใหม่

[B52]

เพลิน~~~

[aiyuki]

บรรยากาศหวานดีจัง

[hibarihao]

  น่าร๊ากกกกกกก