หัวข้อ: เด็กชายในท่อระบายน้ำ - EP สุดท้าย (20/4/2015)

[Ryoooo]

เป็นเรื่องแนวใหม่ที่ ห้ามอ่านตอนกินข้าว อุ๊บ!!

[min_min_min]

mutyamania

เราตามอ่านนิยายของคุณมาตั้งแต่ เรื่อง มันกลับมาจากนรก

สำนวนการเขียนหรืออะไรของคุณ มันก็ไม่ดีอะไรมากมายหรอกนะคะ

แต่เราชอบทุกอย่างที่คุณเขียน มัน ดิบๆ ดาร์กๆ ออกตลกร้ายอยู่สักหน่อย

ไม่ต้องพร่ำเพ้ออะไรมากมาย แต่เห็นภาพได้อย่างชัดเจน

และที่สำคัญ เราไม่เคยคาดเดาอะไรได้เลยจากนิยายของคุณ

พอเราคิดว่าเป็นงี้ มันก็จะไปงั้น พอเราคิดดักทางว่ามันต้องเป็นงั้น มันกลับเป็นงี้

.... ขอโทษที่ไม่เคยได้โพสให้กำลังใจคุณเลย .... แค่จะบอกว่า... ติดตามผลงานอยู่นะคะ
 

[jubujubu]

เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะ ชอบตั้งแต่เรื่องสัตว์ประหลาดเลย

[ikou]

คนเขียนสุดยอดจริงๆ

[jamlovenami]

โอ้มายก้อดดดดด เรื่องมันเหนือจินตนาการเดี๊ยนจริงๆคร่าาาาา

คนแต่งสุโคร่ยมากกกกกกกกกกกก 

[punnicha]

หลอนสุดไรสุด  

[hello_lovestory]

มารอดูกันต่อว่าจะเป็นไงกันแน่

[lnudeel]

เด็กจริงๆหรือผีเด็กนี่

[Viewonohm]

คนสุดท้ายจะเป็นภพธรรึเปล่า

[IsDeer]

ทั้งหลอน ทั้งสับสน คนอ่านก็กำลังจิต

[mutyamania]

EP 4


“พี่ชาย.....เส้นผมของผมมันกำลังงอกออกมาแล้วดูสิ”
ไอ้เดรนมองผมผ่านทางกระจกเงาบานใหญ่  มันยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเอง  ที่ดูใกล้เคียงมนุษย์เข้าไปทุกที
“เพราะพี่ชายแท้ๆเลย  ผมกำลังจะหายแล้ว  ต่อไปนี้เราสองคนจะได้มีความสุขเสียที”

เฮอะ  ‘เรา’  อย่างนั้นน่ะรึ? 

ผมนึกขันกับคำพูดของเด็กท่อ  ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมกับมันกลายเป็น...เราสองคน

รู้ดีอยู่แก่ใจ  ว่าตัวเองก็แค่ถูกมันหรอกใช้  ผมตกอยู่ภายใต้ความควบคุมของมัน  แต่ทำไมกัน  ทำไมผมถึงดีใจล่ะ
ดีใจเพราะผมเองก็ยังพอจะมีความสำคัญอยู่บ้าง
ดีใจที่คนไร้ค่าอย่างผม  อย่างน้อยก็ยังมีมัน.....ที่มองเห็นความดี

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  ที่ภพธรคนนี้กลายเป็นคนชั่วร้าย  ปลิ้นปล้อน  ขี้โกง  และเห็นแก่ตัว  คงเป็นเพราะว่าตั้งแต่สูญเสียพ่อไป  และแม่ของผมแต่งงานใหม่กับช่างซ่อมรถกระมัง  การที่ต้องทนอยู่ในบ้านหลังเดิม  ฟังเสียงครวญครางร้องระงมของแม่ตอนที่ร่วมรักกับมันคนนั้น  คืนแล้วคืนเล่า  มันทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า
น่ารังเกียจ
น่าขยะแขยง
ผมเคยเห็นแม่นอนกับมัน  ตั้งแต่ตอนที่พ่อยังไม่ตายด้วยซ้ำ  ไอ้อีเดรัจฉานทำเรื่องระยำบนเตียงนอนของพ่อ  ตอนที่ท่านนอนป่วยอยู่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาล  นอนนิ่งไม่ไหวติง  พ่อของผมหายใจผ่านท่อที่ต่อจากเครื่องช่วยหายใจและเต็มไปด้วยสายระโยงรยางค์  ภาพที่ไม่ควรเห็น  แต่มันก็เห็นไปแล้ว  ผมจำได้ดีว่าตอนนั้นทรมานแค่ไหน  ที่ต้องกลั้นทั้งน้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้น  และเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ส่งเสียง

ผมคิดถึงตอนที่พ่อยังอยู่  ผมสนิทกับพ่อมากที่สุด  ผมตามท่านไปทุกที่  ตกปลา  งานเลี้ยง  หรือแม้แต่ร้านกาแฟโบราณ  นั่งดูพ่อเล่นหมากรุกอย่างไม่รู้เบื่อ  ที่ซึ่งภายหลังผมได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
ไม่เคยถามชื่อกัน  ไม่รู้เพราะอะไร  ไม่ใช่ว่านานจนลืมไปแล้ว  แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ  ผมกับเด็กคนนั้นเล่นด้วยกัน  และเมื่อผมเบื่อกับการจ้องมองกระดานหมากรุกและเหนื่อยกับการแหกปากดีใจตอนที่พ่อไล่ต้อนอีกฝ่ายได้  พวกเราก็จะหนีมาเล่นซ่อนแอบกัน  ถัดไปจากร้านกาแฟมีตึกแถวที่ปิดตายซึ่งประตูหลังนั้นผุพังจนเปิดแง้มเอาไว้  เราหนีกันไปเล่นในนั้น  จนสุดท้ายพ่อก็ตามมาเจอ  และผมก็ถูกตีจนน่องลาย
บางครั้งเราก็จะไปเล่นกันตรงริมบึง  ร่อนหินให้ตกกระทบผิวน้ำ  กระดอนเป็นทอดๆไป  ผมทำไม่ได้หรอกแต่เด็กคนนั้นทำได้  และผมก็จะส่งเยลลี่รูปหมีสีเขียวให้เขาเป็นรางวัล
ผมไม่ค่อยมีเพื่อน  และจะว่ากันไปแล้วเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมมีก็คือเขา  แค่เขาเท่านั้นที่ผมรู้สึกสนิทใจ
จะว่าไปผมจำได้เพียงเหตุการณ์เท่านั้นเอง  ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้น  นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก  ผมลืมหน้าเขาไปแล้วล่ะ  แต่ความทรงจำดีดีในวัยเด็กที่มีด้วยกันนั้น  ผมไม่มีวันลืม
อา.....ป่านนี้เด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
หลังจากที่ผมย้ายไปอยู่กับอาซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆของพ่อ  ผมก็ไม่ได้กลับไปเหยียบที่นั่นอีก  การที่มีอาซึ่งนิสัยตอแหลและไม่เอาไหนสักอย่าง  มันทำให้ผมติดนิสัยมักง่ายและชอบเล่นทางลัดมาจากท่าน
และพออาตายไปอีกคนด้วยไข้โป้ง  ผมก็ตัวคนเดียว  และเรียนจบมาได้ด้วยเงินทำศพของอา  กับมรดกอีกนิดหน่อยหลังจากหักล้างหนี้สินทั้งหมดแล้ว

“พี่ชาย.....กำลังคิดอะไรอยู่หรือ”
“เปล่าหรอก....แค่คิดว่า....อีกไม่นานนายก็คงออกไปข้างนอกได้  ได้ใช้ชีวิตปกติไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีกต่อไป”
“พี่ชายจะผลักไสผมไปไหน  ผมอยู่ไม่ได้หรอกถ้าขาดพี่ชาย  โลกข้างนอกน่ากลัวจะตายไป  ผมไม่มีงาน  ไม่มีเงิน  ไม่มีคนให้กลับไปหาอีกแล้ว  ผมขออยู่กับพี่ด้วยคนเถอะ  ขอแค่ที่อยู่ที่กินผมก็พอใจแล้ว  ไม่ต้องกินของหรูๆก็ได้”
“หึหึ.....แล้วนายจะเสียใจเดรน  ที่เลือกจะอยู่กับพี่.....”
“ผมไม่เสียใจหรอก.....ไม่เคยเสียใจ  เพราะพี่ชายผมถึงรอดมาได้....ให้ผมกินไส้กรอกใกล้หมดอายุผมก็ไม่รังเกียจเลยจริงๆนะ”

มันหันหน้ามามองผม  ไอ้เด็กท่อลุกขึ้นและขยับตัวเข้าหาผมอย่างช้าๆ ผมเอาแต่ยืนนิ่งตอนที่มันเข้ามาประชิดตัว  สองมือผอมๆโน้มคอผมลงมา  ขณะที่ตัวมันเองก็เขย่งปลายเท้าสูงขึ้นจากพื้น

ริมฝีปากของเราประทับกัน  มันก็คือจูบนั่นแหละ  แต่เป็นจูบที่ให้ความรู้สึกเหนียวเหนอะและได้ยินเสียงหนึบหนับอยู่ตลอดเวลา  เสียงเหมือนตอนที่กำลังทากาวแท่งลงบนซองจดหมายอย่างไรอย่างนั้น 
แต่ผมกลับไม่รังเกียจมัน  กลิ่นเหม็นคาวนั่นกลับทำให้ร่างกายของผมร้อนรุ่มอย่างประหลาด  สุดท้ายกลายเป็นผมเองที่จูบตอบมันอย่างเร่าร้อน  และสอดลิ้นเข้าไป
“อึก.....อ่า”  เจ้าเด็กท่อเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน  จังหวะที่ถอนจูบผมเห็นเมือกใสๆยึดออกมาระหว่างริมฝีปากของ ‘เรา’  เอ่อ....ผมเริ่มรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาบ้างแล้วแหละ 
“พอก่อนพี่ชาย  เอาไว้รอให้ผมคืนร่างเดิมอย่างสมบูรณ์เสียก่อนเถิด....” 
เห็นด้วยเลย  เห็นด้วยอย่างที่สุด  ผมอดใจรอให้มันคืนร่างแทบจะไม่ไหวแล้ว
“คืนนี้.....พี่จะพามาอีก.....จะหาที่เนื้อเยอะๆ  นายจะได้หาย  แล้วพวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ใช่พี่ชาย.....ผมกับพี่....ตลอดไป”

ผมเดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกอิ่มเอมและมีความหวังอย่างประหลาด  จนอดที่จะผิวปากออกมาเป็นเพลงไม่ได้
ผมไม่รู้สึกผิดที่ต้องฆ่าคนอีกแล้วล่ะ
.
.
.
.
.
“พี่ชาย......ผมหายแล้ว.....ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม  เส้นผม...ฟัน.....มันเหมือนเดิมทุกอย่างเลย”

น่ารัก.....
ไอ้เดรนเป็นเด็กน่ารักจริงๆด้วย

หลังจากที่ได้ดื่มกินร่างกายกำยำของไอ้ตุ๊ดคนหนึ่งที่ยืนขายบริการทางเพศริมถนน  ไอ้เดรนก็ฟื้นตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของมันยังคงโดดเด่นเหมือนเมื่อแรกเจอ  ริมฝีปากบางเฉียบสีอ่อนซีด  กับจมูกเล็กๆนั่น  เมื่อรวมด้วยกันแล้วทำให้มันดูน่ารักแบบเศร้าๆ  แต่บางมุมก็ให้ความรู้สึกที่ดูรั้นๆเอาแต่ใจ  เหมือนพวกลูกคนมีอันจะกิน

ร่างเปลือยเปล่าของมันยืนหมุนไปมาอยู่หน้ากระจก  สำรวจตัวเองทุกซอกมุม....ผมคงเรียกเด็กคนนี้ว่า ‘มัน’ อีกไม่ได้แล้วล่ะ
แปลกนะ....ที่แม้ว่าเดรนจะเป็นผู้ชาย  แต่ผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจแม้แต่น้อย  และกลิ่นหอมหวานบาดลึกจากตัวเขา  มันทำให้ผมมีความรู้สึกแปลก
ผมกำลังมีอารมณ์ทางเพศกับสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนเด็กอายุสิบสอง
ตอนที่เดรนวิ่งมากอดผม....น้องชายของผมรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอย่างๆไม่อาจระงับเอาไว้ได้  มือของผมลูบไล้ผิวนุ่มเนียนของเขาอย่างไม่อาจหักห้ามความต้องการได้

“พี่ชาย”
“หืม?”
“พาผมไปเที่ยวได้ไหม......ผมอยากไปสวนสนุก”
“ได้สิ....แต่เรียกพี่ว่าพี่ภพนะ....เลิกเรียกพี่ชายเถอะ”
“ครับพี่ภพ.....พี่เองก็เลิกเรียกผมว่าเดรนเถอะนะ....ผมเองก็มีชื่อ....”
“ชื่ออะไรล่ะ...หืม...ไอ้เด็กท่อของพี่”
“ผมชื่อศรัณย์....เรียกผมว่ารันก็ได้พี่ชาย”
“อืม....ได้สิ....รัน  พี่จะพาเราไปสวนสนุก....ไปกันเดี๋ยวนี้เลย”

ศรัณย์...รัน....มันช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับเขาดีจริงๆ

ใช่แล้ว.....ผมต้องรีบออกไป  ออกไปเสียก่อนจะเผลอทำในเรื่องที่ไม่สมควร
.
.
.
.
.
ผมลาออกจากร้านสะดวกซื้อแล้ว  เพราะทนทำงานในบรรยากาศแปลกๆไม่ไหว  ที่นั่นเคยมีไอ้ธีร์ทำงานอยู่ก่อนที่มันจะหายตัวไปอย่างลึบลับ  ซึ่งผมไม่อาจทนฟังใครต่อใครพูดหรือถามถึงมันได้
และเพราะผมพอจะมีเงินอยู่บ้าง  จากการพาคนมาเซ่นสังเวยให้กับรัน  ขณะที่รันนั้นดื่มกินเลือดเนื้อ  ผมยังมีสติพอที่จะหยิบฉวยเงินหรือค้นหาของมีค่า  ซึ่งรวมๆกันแล้วก็พอจะนำมาใช้จ่ายฟุ่มเฟือยได้อยู่
ผมเริ่มสมัครงานเอาไว้บ้างแล้ว  แม้ว่าจะมีแต่บริษัทเล็กๆเรียกตัวไปสัมภาษณ์พร้อมกับเสนอเงินเดือนที่ไม่สูงนัก  แต่ดูเหมือนว่าเรื่องที่ผมได้ก่อเอาไว้กับบริษัทเก่าจะยังไม่สร่างซาไปจากโลกธุรกิจ  ทั้งๆที่ผมไม่ได้กรอกประวัติการทำงานจากบริษัทเก่าเลยแท้ๆ  ช่วงเวลาที่หายไป  ผมบอกว่ากลับไปดูแลแม่ที่ป่วยและช่วยท่านขายของในร้านค้าเล็กๆที่ต่างจังหวัด  นั่นทำให้ประสบการณ์ของผมหายไปหลายปีเลยทีเดียว  ไม่ต่างอะไรจากเด็กเพิ่งจบ
เอาไว้เรื่องซาลงกว่านี้  หรืออาจโชคดี  คงมีสักที่ที่ไม่สืบประวัติผม  และยอมรับผมเข้าทำงาน  ผมคงไม่โกงอีกแล้ว  หรือหากจะทำ  คงต้องเนียนกว่านี้   

“พี่ภพ....ผมอยากเล่นรถไฟเหาะ  พี่ไปเล่นเป็นเพื่อนผมนะ”
“ได้สิ”

พอได้มองเขา....รัน  เขาก็เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ  เด็กธรรมดาทั่วไปที่ดูจะตื่นเต้นไปกับสรรพสิ่งรอบตัว  ผมไม่รู้ว่าเขาเคยมาสวนสนุกไหม  ชายแก่คนก่อนหน้าจะเคยพาเขาไปไหนต่อไหนบ้างหรือเปล่า  แต่ตอนนี้เขาอยู่กับผมแล้ว  และผมจะทำให้ดีที่สุด

อยู่ด้วยกันตลอดไป....ผมอยากหยุดเวลาเอาไว้เพียงเท่านี้  ไม่อยากจะแก่ไปกว่านี้อีก  ผมใกล้จะสามสิบแล้ว  ซึ่งนั่นมันก็ทำให้ผมกับเขาห่างกันมากโข

ตกหลุมรักไปแล้ว

ผมแอบมองรันที่เอาแต่หลับตาปี๋....ยามที่รถไฟเหาะขึ้นสุ่จุดที่สูงที่สุด  ก่อนที่มันจะดิ่งลงมาด้วยความเร็วสูง  และหมุนตีลังกาไปตามโครงสร้างของราง  เสร็จจากรถไฟและเครื่องเล่นอื่นๆ  เราก็หยุดพักกัน  นั่งรับลมกินสายไหมกับน้ำอัดลม  พลางคิดกับตัวเองในใจว่า....เจ้าเด็กน่ารักที่อยู่ข้างๆผม  ใช่คนเดียวกันกับที่อยู่ในท่อระบายน้ำจริงหรือ  นานวันเข้า  ผมตกหลุมรักเขาอย่างไม่รู้ตัว  อาจจะเผลอรักตั้งแต่ตอนที่รันยังเป็นเนื้อบดเสียด้วยซ้ำไป

“พี่ภพ.....รันอยากกินอาหารอิตาเลี่ยน”
“ได้สิ.....แต่ก่อนอื่นพวกเราต้องแวะร้านเสื้อผ้าก่อนนะ  เข้าร้านแพงๆจะแต่งตัวธรรมดาได้ไงล่ะ”
“ผมรักพี่ภพจังเลย  เป็นพ่อผมได้ไหม”
“พี่ว่าพี่ยังไม่แก่ขนาดนั้นนะ”
“รันอยากสวมเสื้อผ้าของเวอร์ซาเช่....หรือไม่ก็วาเลนติโน่.....”
“เอาไว้ให้พี่มีเงินมากกว่านี้ก่อนนะ”
“อืม.....ได้สิ.....รันรอได้อยู่แล้ว  คงอีกไม่นานใช่ไหมล่ะ”
.
.
.
.
.
.
และในที่สุดผมก็กลายเป็นพวกตุ๊ดไปแล้ว

ค่ำคืนหนึ่ง  หลังจากฉลองที่ได้งานใหม่  ผมกับรันจูบกัน  และทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาติญาณ  ผมถอดเสื้อผ้าของน้องออก  จูบไปทั่ว  และร่วมรักกับน้อง

ซ้ำแล้วซ้ำอีก

เราทำเรื่องอย่างว่ากันอย่างไม่รู้เบื่อ  และทำกันเกือบทุกวัน  ถ้ารันเป็นมนุษย์  ผมคงถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์  ผิวเนียนๆนั่นทำเอาผมคลั่งทุกครั้ง  ริมฝีปากนุ่มๆตอนที่ทำออรัลเซ็กส์ให้ผมมันสุดยอดไปเลย  เด็กนี่เก่งเรื่องยั่วยวนเหลือเกิน  แต่คงยากที่จะหาคนมาสนองตอบ  ผมอาจเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยอมมีอะไรกับรัน  อย่างน้อยตาแก่คนก่อนนั่นก็ไม่เคยที่จะแตะต้องรันของผม  ช่างเป็นตาแก่ที่อดทนเก่งเป็นบ้าเลยให้ตาย

“รัน.....พี่รักเรานะ....อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป”  ผมบอกกับน้อง  หลังจากเสร็จกามกิจ  ผมกอดรันเอาไว้ในอ้อมแขนเสมอ  ผมกลับไปดูแลตัวเองอีกครั้ง  โดยการเข้ายิมออกกำลังกาย  หึ....หุ่นนายแบบที่ผมเคยมีในอดีตกำลังจะกลับคืนมาแล้ว
“หึหึ.....ตลอดไปเหรอ.....ผมอยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกันพี่ชาย.....แต่ผมไม่มันวันแก่  และคงไม่โตไปกว่านี้แล้ว”
“รัน!!!!”
“ผมรักพี่.....แต่ผมจะหยุดเวลาได้ยังไง......ในเมื่อพ้นจากคืนนี้ไปแล้ว  พี่ก็จะแก่ขึ้นอีกวันหนึ่งน่ะ...หืม?”

คำพูดของรันในคืนนี้  ทำให้ผมรู้สึกปวดใจ 
รันอาจไม่ตั้งใจ  เพราะเขายังเด็ก....ใช่....เด็กคิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น  จริงของเขา  ผมแก่ลงทุกวัน  อาจจะไม่ใช่เร็วๆนี้  แต่สักวันผมก็ต้องแก่และตาย
ผมรักรันไปแล้ว  และผมคงยอมเสียเขาไปไม่ได้
เสียงใสๆที่พูดกับผม  คอยปลอบประโลมและให้กำลังใจ  เสียงเพลงจากเขา  ผมจะไม่ยอมส่งต่อมันให้กับใคร

เขาต้องเป็นของผมคนเดียว  คนเดียวเท่านั้น
วูบหนึ่ง....อยู่ๆผมก็มีความคิดชั่วร้ายแว่บขึ้นมาในหัว
ถ้าผมไม่อาจจะหยุดเวลาของตัวเองได้
ผมควรหยุดเวลาของรัน
ถ้าผมฆ่าเขา  แล้วเก็บศพของเขาเอาไว้แบบนี้

เขาก็จะเป็นของผมคนเดียวไปตลอดกาลใช่หรือไม่?
.
.
.
.
.
To be con

[Viewonohm]

หลอน 

[Star_ss]

  จิ้มก่อนหลอน

คุณพระมาเป็นตัวๆ มันคืออารายย แก่ไม่เป็นด้วย
จินตนาการล้ำมากค่ะ ยกให้ห้านิ้วเลย

 

[ทิวสนที]

สยองได้ใจจริงๆ

[ก็ไอ้หมอไง]

กรีสสสสสสส!!!!!(สาวแตกเลยครับพี่น้อง)

[Soul_Human]

ภพ ป่วยขึ้นทุกทีๆละ 
รัน นี่เป็นตัวอะไรกันแน่อ่ะ น่ากลัวนะ

[BlueCherries]

ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือน้องรันจะแดร๊กคุณพี่ชายแทนคะ?

ว่าแต่น้องรู้ได้ไงว่าตัวเองอมตะ? แบบว่าอยู่มานานมากแล้ว??

อยากให้จบแฮปปี้นะ แต่ดูท่าแล้วจะมีคนตายเป็นเบือแทน

[ikou]

เออ.... 

[ohho99]

เอาแล้วๆๆๆๆๆ พี่ภพจะฆ่าน้องท่อเหมือนตาแก่นั้นหรือป่าวเนี่ย
ยิ่งอ่านยิ่งหลอนค่ะ เดาทางตอนต่อไปไม่ถูกเลยค่ะ ยกนิ้วให้คนเขียนเลย
แต่ที่แน่ๆ คนตายเพียบ กรี๊ดดดดดดดดด


+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[magarons]

....//พูดไม่ออก

[Infinity 888]

เก็บศพไว้ จะช่วยอะไรได้เล่า

ร้องเพลง พูดคุย ทำอะไรด้วยกันไม่ได้สักอย่าง มีแต่ความเน่าเหม็น

ภพไปหาจิตแพทย์ บ้างก็ดีนะ ก่อนจะชั่วจนไม่รู้ตัวตนไปมากกว่านี้

[sang som]

ก่อนที่ภพจะต้องไปหาจิตแพทย์ คนอ่านคงต้องขอตัวไปก่อน รู้สึกจะหลอนขึ้นทุกที

[QXanth139]

หลอนนนนน

[Inwoสูs]

ฆ่าอีกละ ขยันฆ่าจัง คนที่เป็นตอนแรกก็ฆ่าไม่ใช่หรือ

[Mokuchi]

เอาแล้วไง เรื่องเหมือนจะวนลูป เด็กท่อก็หาเหยื่อใหม่ไปเรื่อยๆ

[princeofdark]

  อ๊ากเรื่องหลอนดีน่าติดตามค่ะ
อยากให้คู่กันอ่า บางทีอาจจะโดนเขมือบเป็นคนสุดท้ายสินะเอิ่ม

[jamlovenami]

อุ๊ยย๊ะ! แหมะ เริ่มออกแนวเดียวกับไอ้แก่นั่นเบยยย 

[cher7343]

นึกจุดจบรอเลยอ่า

[P.PIM]

เรื่องนี้มันดูรักกันยากยังไงไม่รู้
แล้วสรุปรันเป็นตัวอะไรค่ะเนี่ย
รออ่านต่อไปนะค้าาา

[hello_lovestory]

แล้วภพกับรันจะลงเอยกันยังไง รันเป็นอะไรกันแน่