หัวข้อ: หมดใจ ♡ หมดโปรฯ (พิเศษ 2/2) (1/10/62 p.25)

[aornarak]

อ่ะ ค้างงงงง
อยากรู้ว่าพี่ติทำไงกับไอ้คนขี้ใจอ่อน. ขี้สงสาร
สมน้ำหน้า อย่กโอ๋เค้านัก ไปนอนให้หนอนกินตายซะ

[Freja]

วุ้นเส้นสิตัวอืด

คือเคช่างไม่คิดเลย
เรื่องอิน้ำนี่ก็จริงปัญหาอยู่ที่เคเองตัดมันไม่ขาด
ทีตอนนี้ทำไมไม่นึกถึงตอนที่มันทำตัวเองร้องไห้จนพี่ติต้องมายื่นผ้าเย็นให้
ไม่ใช่ให้แค้นเคืองแต่แค่รู้จักการรักตัวเองและวางตัว
ทันทีที่เห็นอิน้ำหน้าห้องทำไมไม่โทรเรียกพี่ติให้ขึ้นมาในทันที?
พี่ติก็คิดสิว่าอิน้ำอยู่กับเคที่หอเคถึงตัวเคจะย้ายไปอยู่กับพี่ติก็เถอะ
กลับไปหาอิน้ำเถอะเค จะได้อยู่คู่ควรกัน
เราเสียวแทนเลยนะคนที่จะมาเซ็กส์กับอิน้ำมันนี่
ผู้ชายมันแต่ละคนท่าทางเลวใช่หยอก
ตัวน้ำเองก็สำส่อนขนาดคั่วกับคนอื่นมาตั้งหลายคนก่อนที่จะเลิกกับเค
มันไม่ได้รักเคหรอก เคเป็นตัวเสริมอิโก้ให้มันไง
ท่าพี่ติจะไปหาคุณตาแล้วก็ย้ายไปจากที่บ้านเลย
ดีใจด้วยนะคะพี่ติกับหนูปุก ขอให้หาแฟนหล่อๆดีๆได้เร็วๆ
เปลี่ยนพระเอกด่วน
ขอชะตากรรมต่ำๆเลวร้ายให้อินพด้วยนะคะ

ป.ล เราว่าพระเอกตัวจริงของเรื่องนี้ ยังไม่โผล่มากกว่า คุณ Phut สับขาหลอกใช่ไหมเนี่ย?

[่jum]

  โอกาสหมดแล้วนะเค

เจ๊เป็นพวกโอกาสแก้ตัวมีให้แค่ครั้งเดียว

[cakecoco-boom]

พูดได้คำเดียว สมน้ำหน้า!!!!!

[zeroj]

อิเค  ตัดใจไม่ขาด  มันก็เลยคาราคาซังอยู่แบบนี้ไง
อิน้ำ  ก็อีกคน  ไม่มีญาติพี่น้อง  เพื่อนสนิท มิตรสหาย  ครอบครัวเลยรึไง  มาพึ่งอิเคอยู่ได้


 

[mayuree]

 :fire:โดนทิ้งแน่นอนจ้ะ  ผู้ชายแบบนายเคมีไว้คู่กับถึงขยะนั่นแหละ  เพราะฟังยังไงดูยังไงแกก็เห็นกับแฟนเก่าก่อนวันยันค่ำอ่ะ

[lnudeel]

น่าสงสารเคคคคคค  แอบสะใจอะ แล้วน้ำก็นำพามาแต่ความชุ่มช่ำ เดี๋ยวเคได้น้ำตาชุ่มช่ำแน่ 

[mur@s@ki]

ช่วงนี้ตัวน่ารำคาญระบาดรึไงนะ ชอบมาเกาะพระเอกจังเลย นี่คนหรือปรสิตคะ!!
อิพระเอกนี่ก็เจ็บแล้วไม่จำ โง่ไม่โงหัวเล้ยยยยยยยยย

[paladin.kn]

โอ้ยยค้างอ่ะ

ถ้ายังใจอ่อนเคลียตัวเองไม่ได้ก็กลับไปหาน้ำเลยไป๊

รำคาญเคเหลือคณานับ อยากจับตบรัวๆๆๆๆๆๆๆแทนพี่ติเหลือเกิน

 

[yanggi]

   บางทีก็ต้องคิดนะ ว่าคนไหนรัก คนไหนหลง  รึอะไรยังไง  ตัดไปสักคน จริงอยู่ว่า เค้าเจ็บมา แต่แล้วไงอ่ะ  คนเลิกกันแล้วอ่ะ  ตอนนี้คู่ตัวเองก็มีประเด็นอยู่ยังจะสร้างเรื่องงงง  เฮ้ออออ  ปล.แอบชอบประโยคที่บอกว่า เขาไม่ลังเลที่จะจากไป เหมือนค้ามีคำตอบเอาไว้อยู่แล้ว   ประมาณนี้  คือเป็นประโยคที่อ่านแล้วแบบทั้งจี๊ด ทั้งรู้สึกว่า  การคบกะคนสักคนแล้วมาเจอแบบนี้อ่ะ  การเตรียมใจก็เป็นส่วนสำคัญนะ  ...

[twinmonkey0311]

    ถ้าเคเค้าตัดสินใจโทรบอกเจ๊ติตั้งแต่แรกที่เห็นน้ำรออยู่หน้าห้อง แล้วให้เจ๊ติตามขึ้นมา เจ๊ติอาจจะไม่โกรธขนาดนี้รึเปล่า

[IsoHeart]

ในที่สุดก็มา  สมน้ำหน้าเค  สะใจมากค่ะ  อยู่กันไปเลยกะสุดที่รักแก
ขอต้มจืดชามใหญ่เลยค่า  โกๆ

[karmdodcom]

สงสัยว่า ที่อิน้ำทำไป...มันไม่ได้ตั้งใจจริงๆหรอ
จากเรื่งรูปก็น่าจะรู้แล้ว แล้วนี่อะไร? มาให้เขากอดปลอบถึงห้อง...คิดว่าอาจจงใจ เพื่อยื้อเคไว้ ประมาณจับปลาสองมือ??
สวนเค...หึ!!!!โทษความไม่มั่นคงกับใจโลเลของแกเองแล้วกัน
เยื่อใยแฟนเก่า ความสงสาร กันคนรักปัจจบัน มันไปด้วยกันไม่ได้
สมควรที่เจ้จะทิ้ง ที่น่าหมั่นไส้คือยังจะหน้าทาไปตื๊อเขากลับมาทั้งที่ตัวเองผิด
การพูดขอโทษ บอกสำนึกผิด แต่ไมได้ปรับปรุงการกระทำ มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น...เพราะนายทำลายโอกาสที่เจ้ให้นายแล้ว
ส่วนเจ้คะ...หนูอยู่ข้างเจ้ค่าาาา
เจ้น่าจะซ้อมให้หนักกว่านี้นะ เอาแบบให้เข้าโรงบาลเลย...อยากได้พระเอกใหม่ดีๆให้เจ้ หวังว่าเจ้จะไม่เจ็บมาก

ปล. เรากลัวชื่อเรื่อง...มันหมายถึง ให้ไปจน หมดใจ...หรือว่า....หมดใจที่จะรัก....กันแน่คะ หรือมีความหมายแฝงอย่างอื่นอีก?? TT
 

[May@love]

ก่อนอื่นขอ    อิเคก่อน

เรื่องที่เกิดทำตัวเองทั้งนั้น

[snowboxs]

ต้องขอบคุณสภาพร่างกายไม่อำนวยของเขาที่ทำให้เราไม่เลยเถิดไปไกลในช่วงที่ผมโลเลแบบนั้น

ประโยคนี้มันคืออะไรห๊ะเค
ปัญหามันอยู่ที่เคคนเดียวเลยนะ
น้ำเขาก็ใช้สิทธิ์แฟนเก่า ใช้สิทธิ์
ในฐานะที่เคยังตัดตนไม่ขาด
ไม่มีใครเอาปืนมาจี้เคให้ใจอ่อน
ถ้าเคไม่สับสน ไม่โลเลแบบที่เป็นอยู่
โลเลที่ว่าไม่ใช่โลเลจะเลือกใครดี
แต่โลเลว่าไม่สามารถตัดน้ำออกไปได้
ถ้าพี่ติใจอ่อน เคก็จะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ทำไปด้วยความสบายใตว่าพี่ติเข้าใจ
และตัวเองก็ได้ดูแลน้ำในฐานะคนเคยรักมาก
คิดสิคิดว่าน้ำไม่มีใครจริงเหรอ พ่อแม่ตาย
ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีเพื่อนฝูงบ้างเหรอ
สงสัยคนที่หมดใจคงจะหมายถึงพี่ติหรือเปล่า

[ทิวลิปสีส้ม]

เคมันมีแต่เคสินะ 
จบข่าวค่ะ แม่งเอ้ย หัดให้แข็งซะบ้างนะ ใจอ่ะ
อ่อนนนนนนนนน 
เป็นอย่างนี้พี่ติไม่อยู่กับแกแน่ๆ น่าจะรู้นิสัยพี่แกนะ ขัดใจๆ

ส่วนพี่ติ พี่ติคะ มันต้องอย่างนี้  พี่นี่ไอดอลหนูเลย
นอนตะกายคิตตี้ดีกว่าอยู่กับผู้ชายโลเลเนอะ 
พี่ติเด็ดขาดแค่ไหนเราก็มองว่าเคหน้าตัว... เท่านั้นอ่ะ
พี่ติแมนกว่าเยอะ!!! รักพี่ อย่าไปเสียดายมานนนนน

เห็นด้วยกับหลายๆ คอมเม้นเลย เซ็งนายเค 
เหม็นหน้านายน้ำ 

ปกติเราไม่หน้าด้านทวงนิยายที่เขาเพิ่งอัพนะคะ แต่ขอทวงเลยได้ป่าว 
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ขอบคุณที่รีบมาต่อน้า
อย่าเพิ่งเบื่อที่คนอ่านขยันทวงนะคะ 

[BoolinMini]

โอ้ยยยยยย บอกตรงๆว่า 'สมน้ำหน้า' นะเค

ไม่มีอะไรสะใจขนาดนี้แล้วววว

เอาละ เจ้จิต ได้เวลาสู้แล้ววว

ไปค่ะ ไปเริ่มต้นใหม่กับ ผช ที่ไฉไลกว่า โอ้เย้

[valenna yy]

อิน้ำ มึงเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ใช่มั่ย ถึงไม่มีพี่ป้าน้าอาวงศาคณาญาติ
นิสัยที่กลายเป็นสันดานคงแย่เกินทน ทำให้ไร้เพื่อนสนิทมิตรสหาย
ชีวิตนี้ถึงได้ร้องหาแต่K
ส่วนไอ้เค นี้ทำตัวเองทั้งนั้น อ่านพาร์ทนี้ละรู้ความหมายของสำนวนสมัยนี้  คนดีช่วยแก้ไขคนจั_ไรชอบแก้ตัว เพราะไม่เหนคุณมึงจะแก้ไขตัวเองเลยสักนิด
'รมเสีย ค้างงง

[oumpatta]

เอาออกจากการเป็นพระเอกเลย คือมันเรียงความสำคัญไม่ถูกตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว อะไรๆก็แจ้นไปหามันก่อนนนนน
ติทิ้งมันไปเลยเถอะ เอาจริงๆพาร์ทนี้เป็นของเคมาบรรยายว่ารักแบบนั้นแบบนี้ แต่มันรู้สึกหมั่นไส้แทนที่จะเห็นใจ
เอาเถอะ ติอย่าไปคืนดีกล้บมันเลย เอาให้มันเจ็บกว่านี้ก่อนน

[IsoHeart]

ถ้ารับคำพูดแรงๆตรงๆจากคนจริงใจไม่ได้  ก็กลับไปฟังคนพูดเพราะเสนาะหูนะเค  ไปให้เค้าทิ้งอีกรอบน่ะ
ทำไมโตจบมาทำงาน ยังมองนิสัยคนไม่ออกอีกวะเค  โง่ๆแบบนี้ไม่เอาทำพระเอกได้ไหมคะ 

ทีมพี่ติ คนจริงใจ  ตรง และแรงมากกกกก

[fonqfeliqz]

เกลียดอีน้ำ!!

[BeeRY]

แอบสงสารเคอยู่นะ แต่บอกตามตรง แกซวยชะมัดเลย
น้ำก็ช่างมาได้เวลาดีจริงๆ

[MK]

คนใจโลเล  ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ไม่เด็ดขาด ไม่จริงจัง  ก็ออกจากชีวิตพี่ติไปเถอะ

[Doranaii]

วันนี้จะมาอัพไหมน๊าาาาา คิดถึงคนเขียนจัง
อยู้ข้างเจ๊ติ อิอิ 

[Phut]

สวัสดีแฟนนิยายสุดที่รัก ทำไมพวกท่านจึงเกลียดน้ำ นางแทบไม่มีบทพูด หรือบทบาทอะไรเลยทำไมพวกท่านชิงชังนางยิ่งนัก สำหรับข้าพเจ้าแล้วชลธีน่าสงสารนะ นางเป็นคู่รองที่ข้าพเจ้ายังมิบังอาจเขียนออกมาเป็นลายอักษรเพราะมันอาจจะแซงคู่พระของเรา(อย่างเรื่องที่แล้ว)ได้ ดังนั้น ! เก็บนางไว้ก่อนเอาไว้หล่อเลี้ยงชีวิต คึคึคึ

ส่วนเค... ฮีกำลังชีช้ำกะหล่ำปลีโดนหนอนแทะ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด สงสารฮีเถอะ...

หมดใจ 22


    อากาศอบอ้าวภายใต้ท้องฟ้าโปร่งทำเหงื่อผมไหลไม่ต่างน้ำทั้งที่นั่งอยู่ใต้เงาไม้ใหญ่ โต๊ะหินอ่อนตัวนี้ผมไม่ได้มานั่งนานมากแล้วนับตั้งแต่เริ่มทำงาน ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์ในวันนั้นที่เขาหยิบยื่นน้ำใจมาให้ เงาภาพสะท้อนในสายตาผมคือผู้ชายที่เป็นเจ้าของหัวใจกำลังขมักเขม้นกับการทำงาน มันแจ่มชัดต่างจากวันวานที่ผมเคยมองผ่านเขาไป จิตติได้ยืดครองเต็มพื้นที่หัวใจของผมจนไม่สามารถละสายตาจากเขาไปได้ แต่วันนี้ทุกอย่างกลับตาลปัตรตรงกันข้ามราวพลิกหน้าเหรียญเมื่อแววตาคู่นั้นไม่ได้สะท้อนภาพผมอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไป

"พี่ติ... ขอเวลาผมเดี๋ยวได้ไหม" ผมหาโอกาสเหมาะตอนที่ลูกค้าน้อยที่สุดขณะจิตติกำลังเติมสินค้า แอร์เย็นฉ่ำตกกระทบเสื้อเชิตชุ่มเหงื่อบวกท่าทีเย็นชาของคนตรงหน้ายิ่งทำให้ผมหนาวราวเลือดเลี้ยงหัวใจไม่พอ

"กูจะอ้างว่าทำงานอยู่เพราะกูไม่อยากคุยกับมึง แล้วก็อย่ามาเซ้าซี้นี่ที่ทำงาน"

"ถ้าอย่างนั้นผมจะรอจนเลิกงาน"

"อย่าทำให้กูต้องเดือดร้อน"

จิตติพูดเรียบๆ แถมไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ เขากำลังโกรธแต่ผมพร้อมรอเพื่ออธิบายให้เขาฟังทุกอย่าง

"ผมจะไม่วุ่นวาย แค่ขอเวลาผมนิดเดียว ผมจะรอนะ"

เขาเหลือบมองก่อนจะถอนหายใจออกมาโดยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ผมจึงนั่งเฝ้าเขาตั้งแต่เย็นจนมืดกระทั่งเที่ยงคืนเข้าไปก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะกลับบ้าน ถามพนักงานคนอื่นจึงได้รู้ว่าจิตติควบกะคงกลับอีกทีก็สว่าง

ผมจำเป็นต้องกลับคอนโดด้วยใจที่ห่อเหี่ยว ถึงบอกว่ารอได้แต่ผมก็ต้องทำงาน  เวลาที่มีน้อยนิดมันจึงไม่พอเมื่ออีกคนเอาแต่หลบเลี่ยงกัน

 เคยคิดว่าเขาคงยอมฟังผมบ้างจนกระทั่งวันหยุดมาบรรจบอีกครั้งผมจึงเพิ่งสำเนียกได้ว่า ...ผมก็แค่คิดไปเองทั้งนั้น





     ลูกหนังสีส้มกระดอนจากแป้นลงมากระแทกพื้นตามแรงอัดที่ผมทุ่มใส่ เสียงโซ่ห่วงดังซวบซาบและสั่นไหวจนน่ากลัวว่ามันจะหักลงมาไม่สาแก่ใจคนเครียดจัดอย่างผม ทุ่มแรงเหวี่ยงซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้มันกระดอนกลับมา ยิ่งแรงเท่าไรยิ่งดี

"ห่าเค มึงไม่ตั้งใจชู๊ตก็พอเถอะว่ะ แป้นสึกหมด"

"นี่ยังไม่ดีกันรึไงวะ"

"ชัวร์"

สามสหายสนิทเริ่มสรุปอาการที่ผมเป็น แต่มันไม่สามารเรียกความสนใจจากผมได้ สปอตไลท์ในโรงยิมสว่างโล่ แต่ชีวิตผมกำลังมืดมนไม่ต่างผืนฟ้าไร้ดาวด้านนอก คิดแล้วยิ่งเครียด นับจากวันที่ผมถูกตะเพิดกลับมาอยู่คอนโดโดยที่เขาไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น โดนปล่อยให้นั่งตากยุงทั้งคืนเขาก็ยังไม่แยแส จิตติตัดการติดต่อทุกทาง แถมแผลบนหน้ายังประจานผมจนหมดเปลือกจึงจำใจต้องเล่าให้เพื่อนฟังอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภาระกิจกู้รักคืนจึงเริ่มต้นขึ้นแต่ก็เหลวเมื่อจิตติไม่บ้ามาเล่นด้วย นอกจากนั้นเขายังแบล็กลิสต์เพื่อนผมไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ภาพกุหลาบขาวช่อโตห่อด้วยผ้าผูกริบบิ้นสีหวานถูกทิ้งลงขยะอย่างไม่ใยดียังติดตาจนผมเริ่มหมดความมั่นใจและอดท้อไม่ได้

"เฮ้อ...เคเอ้ยทำใจเถอะว่ะ พี่ติแม่งโคตรใจแข็ง กูหว่านจนปากจะฉีกถึงตูดพ่อมึงยังไม่สนใจเลย บล็อกไลน์กับเฟสกูด้วย แม่งเอ้ยเสียดาย...เพื่อนเขาสวยๆ ทั้งนั้น"

"ไอ้ห่าต้น" ไอ้ทิมโวยขึ้นกลางปล้อง มันตบบ่าผมเหมือนให้กำลังใจแต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลยเมื่อมันกำลังจะยุผม

"มึงก็หาแฟนใหม่ดิไอ้เค กลับไปคบกับน้ำก็ได้นี่"

"เงียบไปเลยไอ้ทิม ! " ผมหัวเสียแล้วเริ่มระบายด้วยการยัดห่วงอีกครั้ง ผมไม่อยากได้แฟนใหม่ ของเก่าผมก็ไม่อยากได้ "ต้องเป็นแค่เขาคนเดียวเท่านั้น ! "

"ไอ้สัตว์กูชี้ทางสว่างให้ทำอารมณ์เสีย มึงก็เลือกเอาสักทางสิวะ ใครเขาจะยอมให้มึงจับปลาสองมือ"

"กูไม่ได้จับปลาสองมือ ! นี่มึงเข้าใจกูบ้างไหมไอ้ทิม กูรักของกูแต่กูปล่อยน้ำไว้ไม่ได้ มึงก็รู้ว่ามันไม่มีเพื่อน..."

"ก็มันทำตัวเอง มึงก็อีกคน... จะมาสันดานพระเอกเหี้ยๆ อะไรเอาตอนนี้"

"แล้วมึงจะให้กูทำยังไงวะ ! "

"ไอ้น้ำมันก็ผู้ชายนะ มันจะอ่อนแออะไรขนาดนั้นวะ แม่งบอกว่าโดนซ้อมแล้วทำไมไม่แจ้งความ มันก็รักผัวมันแหละวะกูว่า "

ก็จริงอย่าที่ทิมพูด ผมเคยคุยกับน้ำเรื่องนี้แล้วแต่เขาบอกว่าไม่อยากให้มันเป็นเรื่องราวใหญ่โต แถมฝ่ายนั้นยังเป็นลูกรัฐมนตรีอะไรสักอย่างน้ำจึงไม่กล้าหือ ความซวยจึงตกมาอยู่ที่ผมซึ่งเขาเห็นเป็นที่พึ่งสุดท้ายแล้วจริงๆ

วันนั้นผมโมโหมากจึงไม่ได้ตามจิตติที่กำลังอารมณ์เสียถึงที่สุดไป แต่ขึ้นมาระเบิดอารมณ์ใส่น้ำ เขาเอาแต่เงียบหน้าหดแล้วหดอีกอย่างคนไม่มีที่ไป สุดท้ายผมก็ต้องช่วยเหลือให้ที่พักเขาจนได้
 
รอยฝ่ามือขึ้นแนวบนใบหน้าและแผลใหม่มุมปากของเขาคือค่าตอบแทนที่น้ำขอเลิกกับไอ้บ้านั่นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ผมไม่ได้อยากรับรู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิดแทบไม่อยากจะยุ่งเลยด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายก็ผลักไสไปไม่ได้ พ่อแม่ของเขารับไม่ได้ที่น้ำเป็นเกย์ นอกจากพ่อแม่แล้วยังมีเพื่อนบ้านญาติพี่น้องที่คอยสอดรู้ตลอดเวลา ด้วยสภาพแบบนี้เขาจึงกลับบ้านไม่ได้

"น้ำขอโทษนะเค... แต่น้ำไม่กล้ากลับไปตอนนี้ ขอน้ำอยู่นี่แค่คืนเดียว แล้วพรุ่งนี้น้ำจะจัดการทุกอย่างจะไม่ทำให้เคเดือดร้อนอีก"

เกิดความเงียบเนิ่นนานระหว่างที่ผมพยายามระงับอารมณ์กรุ่นอันเดือดพล่าน น้ำเคยเป็นคนน่ารักแต่นั่นมันเมื่อก่อนตอนผมยังมีความรักบังตา ต่อเมื่อหมดรักและเริ่มมั่นใจแล้วว่าเส้นใยบางๆ นั้นกำลังถ่วงดึงให้ผมกลับไปอยู่ในจุดเดิมซึ่งใครบางคนเคยเห็นว่ามันไร้ค่าซ้ำยังต้องเสียคนสำคัญอีกคนหนึ่งไป ผมก็เลือกจะสะบั้นใยนั้นไม่ให้เหลือ น้ำกลายเป็นคนคนหนึ่งที่น่ารำคาญเสียเหลือเกิน และถึงแม้จะน่าสงสารขนาดไหนผมก็ไม่ควรจะลืมสงสารตัวเอง

"กูก็เลิกติดต่อมันแล้ว"

"แล้วมันเลิกติดต่อมึงด้วยเปล่าล่ะ"

คราวนี้ทั้งไอ้ต้นและไอ้เปรมที่นั่งเงียบมานานพร้อมใจกันพยักหน้าเห็นด้วย

"สรุปคือแทนที่มึงจะมาหัวฟัดหัวเหวี่ยงเรื่องพี่ติ มึงไปเคลียร์เรื่องน้ำก่อนดีกว่าไหม ?" ไอ้ต้นพูดจริงจังและผมก็เห็นด้วย

"กูเคลียร์แล้ว"

"เคลียร์แบบไหนของมึงเงินตั้งสามหมื่น" เปรมว่าหน้ายุ่ง และผมก็เข้าใจดีว่ามันหมายถึงอะไร ผมเงียบไปอึดใจจนกระทั่งต้นพูดขึ้นมา

"มึงก็คิดดูละกันว่ามึงโง่หรือฉลาดขนาดไอ้เปรมยังคิดได้ก่อนมึงเลย"

"ไอ้ห่าต้น ! "

ไอ้เปรมตบหัวเพื่อนดังสนั่นแต่ไอ้คนโดนตบยังยิ้มร่า หันมายักคิ้วให้ผม

"จิ๊บๆ มึงดูไอ้เคนี่ โดนพ่อซัดซะอ่วมจะเป็นอาทิตย์ยังไม่จางเลย โคตรเด็ด ! "

"เหี้ย ! "

ผมถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วน พวกมันนัดรวมตัวบอกว่าอยากออกกำลังซึ่งมันก็ดีกว่าให้ผมไประบายกับขวดเหล้า แต่สุดท้ายแล้วพวกมันก็เล่นกันย๊อกแย๊กก่อนจะปิดท้ายด้วยการนั่งจิบเบียร์อยู่ดี ผมแยกย้ายกับเพื่อนโดยไม่ได้ดื่มเพราะรู้คอตัวเองดี บึ่งรถมาถึงบ้านเขาก่อนจะต้องนั่งซุ่มในมุมมืดเหมือนพวกโรคจิต จากมุมนี้แทบมองไม่เห็นคนในบ้าน จะมีก็เพียงแสงไฟในห้องของเขาที่ยังสว่างโล่ นั่งปลุกปลอบใจตัวเองอยู่นานในที่สุดผมก็เดินไปกดกริ่ง

"ว่าไงเค..." เป็นกระปุกที่ออกมาด้วยใบหน้าเจื่อนเธอไม่ได้เปิดรั้วให้ผมด้วยซ้ำ แต่ก็ยังนับว่าโชคดีเพราะถ้าเป็นจิตติผมคงถูกน้ำสาดหรือไม่ก็คงเป็นสายตาเย็นชาที่ทิ่มแทงให้พรุนไปทั้งใจ

"พี่ติล่ะครับ"

"หลับแล้วน่ะ...พี่แกอารมณ์ร้ายเวลาง่วงพี่คงไม่กล้าปลุกให้"

"ขอผมเข้าไปได้ไหม"

"อย่าดีกว่าเค เอาไว้เคมาใหม่พรุ่งนี้ดีไหม"เธอบอกแบ่งรับแบ่งสู้และผมรู้ดีว่าคงไม่มีทางได้เห็นหน้าเขา ดูได้จากท่าทีที่ผ่านมา จิตติทำเหมือนผมเป็น 'คนอื่น' วันนี้ผมจึงไม่อยากดื้อดึงให้ถูกน้ำสาดเหมือนคราวที่แล้ว

"เขาสบายดีรึเปล่า "

"พี่ติสบายดี นี่ก็ดึกแล้วกลับไปก่อนเถอะเค..."

สุดท้ายผมก็ต้องคอตกกลับคอนโดเป็นหมาหัวเน่าส่งกลิ่นโชยทั่วทั้งซอยเหมือนเดิม มันกี่วันมาแล้วนะ หนึ่งหรือสองอาทิตย์ที่ผมถูกตัดรักอย่างไม่เหลือเยื่อใย ผมได้รู้ซึ้งว่าความพยายามมันช่วยอะไรไม่ได้ ในเมื่อเทียวไปหาที่ร้านแทบทุกวัน เลิกงานปุ๊บก็ไปเฝ้าที่บ้านปั๊บวันแล้ววันเล่าแต่สุดท้ายก็ต้องรอเก้อ จนย่างสัปดาห์ที่สาม...

"ไอ้เค ! พอแล้วเดี๋ยวก็เมาปลิ้น"

"แค่เบียร์เองไอ้เปรมมึงจะงกทำไมนักหนา ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกไอ้สัตว์"

คนหนึ่งห้ามคนหนึ่งยุส่วนผมยกกระป๋องเบียร์รูปสัตว์มีงวงกระดกไม่ลืมหูลืมตา

"เขาไม่รักกูเลยเหรอวะ"

ไอ้ความน้อยเนื้อต่ำใจมันถาโถมมาจากไหนนักผมก็ไม่รู้ ไอ้คำว่าท้อแท้ก็มาทักทายจนอยากจะเมาปลิ้นแล้วไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น คนถูกทิ้งอย่างผมจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานอย่างที่เป็นอยู่นี่

"เรื่องแค่นี้ทำไมเขาไม่ฟังกูเลย มันคอขาดบาดตายถึงขนาดให้อภัยกันไม่ได้เลยเหรอวะ"

ผมไถตัวลงบนโต๊ะอย่างหมดแรง รู้สึกเหมือนมีอะไรเปียกเสื้อรดไปถึงกางเกงแต่ผมไม่สนใจ

"มึงเมาแล้วเรื้อนว่ะไอ้ห่า" ไอ้ต้นบ่นงึมงำผลักหัวผม ตอนเอียงลงตักมัน

"เขาไม่รักมึงก็ตัดใจเถอะว่ะ ผู้ชายมีเยอะแยะ ไอ้หล่อบ้านตรงข้ามมันก็เล็งมึงอยู่ ไม่เชื่อถามไอ้เปรมดิ" ไอ้ห่าทิมก็คอยแต่จะยุให้ผมเลิก

"เกี่ยวไรกะกูวะ"

"เอ้าก็เพื่อนบ้านมึงอ่ะ"

"สันขวาน" อันนี้เสียงไอ้ต้น " มันเจ้าชู้จะตาย"

"เหมือนมึงอ่ะสัตว์ทิม"

"อย่างกูเขาเรียกคนมีเสน่ห์ วะฮ่าๆๆ"

พวกมันปล่อยผมให้จมดิ่งสู่โลกส่วนตัวที่น้ำเมากำลังทำงานอย่างเต็มที่ ผมไม่เข้าใจ... เกิดเป็นคนดีมีน้ำใจมันผิดมากไปเหรอวะ ทำไมเขาไม่ยอมเข้าใจผมบ้างหรือเพราะผมใจดีเกินไปเขาถึงไม่เห็นผมอยู่ในสายตา แถมยังทำท่ารังเกียจอย่างกับผมเป็นหมาขี้เรื้อน

ผมก็โมโหเป็นนะเว้ย ในเมื่อคุยกันดีๆ ไม่ฟังผมจะใช้กำลังให้ดู !

"อ้าวไอ้เค มึงจะไปไหน ! "

"ไปหาแฟน ! "

"เฮ้ย ! ขับไหวเหรอวะ กูไปส่งก็ได้"

"กูไปเอง ! "

ผมคิดดีแล้ว ในเมื่อคำพูดมันเชื่อไม่ได้ผมจะง้อด้วยร่างกายเลยก็แล้วกัน

ผมบึ่งรถมาด้วยความเร็วเท่าที่จะทำได้ ซอกแซกเข้าซอยมาตามทางลัดมืดสนิท มีเพียงแสงไฟหน้ารถให้ความสว่าง รอบกายเป็นพงหญ้ารกสูงท่วมหัว แต่นาทีนี้ผงผีที่ไหนผมก็ไม่กลัวทั้งนั้น ขอแค่ให้ถึงจุดหมายโดยที่ผมไม่หัวทิ่มลงข้างทางก่อนเป็นพอ

โครม !

ความเจ็บแล้นปราบที่ร่างกายซีกซ้ายทั้งแถบ ขณะที่ยังมึนงงว่าผมลงมานอนขี่รถในพงหญ้าได้ยังไง สายตาก็ปะทะเข้ากับเงาตะคุ่มที่กำลังย่างกรายเข้ามารื้อค้นตัวผมแล้วลากรถสุดรักไป ตัวผมที่ยังเจ็บไม่หายถูกไอ้เบอร์หนึ่งเหยียบอกไว้นิ่ง

"เฮ้ย ... ไอ้เหี้ยของกู ! เอาตีนมึงออกไปเลยไอ้สัตว์ "

ผมชกข้อพับมัน ได้ยินเสียงมันสบถด่า ตามด้วยหมัดหนักเข้าที่ใบหน้า ผมล้มลงกลับไปที่เดิมก่อนจะถ่มน้ำลายทิ้งอย่างเดือดดาล ไม่วายตะโกนด่ามันอย่างเจ็บใจเพราะความเมาทำให้ความกร่างมีมากกว่าความกลัว ผมทำงานเหนื่อยแทบตายถึงทางบ้านพอจะมีฐานะแต่พวกมันจะมาหากินด้วยการทำร้ายเบียดเบียนคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง

"คิมหันต์ วรเมธากุล" เสียงแหบห้าวจากเบอร์สองเอ่ยขึ้นมา คาดว่ามันคงอ่านจากบัตรประชาชนในกระเป๋าไม่ทันได้หืออือผมก็ถูกอุดปากด้วยหมัดและเท้าแบบไม่ได้ลืมหูลืมตา

ผัวะ ! ตุบ ! บึก !

จากที่เจ็บแค่ซีกซ้ายตอนนี้ผมร้าวไปทั้งตัว รสคาวปร่าซ่านอยู่ในปาก ถึงเวลาที่ผมควรขอความช่วยเหลือแต่กลับจุกจนไม่มีแม้แต่เสียงจะร้องขอชีวิต ความมืดทำให้ผมไม่เห็นหน้าพวกมัน ผู้ชายสุขภาพดีทั้งยังแข็งแรงอย่างผมกลายเป็นเนื้อชิ้นโตให้พวกมันอัดได้ตามแต่ใจต้องการ จนกระทั่งสติสุดท้ายที่ยังพอมีได้ยินเสียงมันพูดบางอย่างทิ้งท้าย

"นี่แค่สั่งสอน แล้วจำใส่กบาลมึงไว้ว่าอย่าริอาจมายุ่งกับคนของเสี่ยภีมอีก"









      "เค...เป็นยังไงบ้างลูก" ทันทีที่ลืมตาผมก็เห็นใบหน้าของมารดาเป็นคนแรก ความปวดร้าวแล่นลึกถึงกระดูกไม่เจ็บเท่าความเศร้าเสียใจของแม่

"เป็นกระท้อนเลยแม่" ผมยิ้มขี้เล่นจนมารดาต้องยิ้มทั้งน้ำตาคลอหน่วย ผมมิวายสูดปากด้วยความเจ็บบนใบหน้า หัวแตกเย็บเป็บสิบเข็มได้ แขนซ้ายเอ็นฉีกและข้อเท้าขวาพลิก เดาว่าใต้ผ้าคงมีรอยช้ำดำปืดไม่ต่างลายตุ๊กแก

"ยังจะเล่นอีก.. เจ็บมากไหมลูก ให้แม่ตามหมอไหม"

"ได้แก้ปวดก็ดีครับ... พ่อกับพี่เจไม่มาเหรอ แล้วนี่รู้ได้ยังไง"

"ตาเปรมโทรไปบอก... แม่หัวใจจะวายสมัยนี้น่ากลัวกันจริงๆ ทำไมคนเราถึงได้ใจร้ายกันนักนะ  นี่พ่อเขาคุยกับตำรวจอยู่ เห็นว่าจะมาสอบปากคำ "

"..." พวกเขาคงเข้าใจว่าเป็นฝีมือพวกถีบรถและผมก็อยากให้เข้าใจแบบนั้น

"หิวไหมลูก กินน้ำไหม"

แม่เอาแก้วน้ำมาจ่อถึงปากก่อนลูบศีรษะผมอย่างอ่อนโยน ความอุ่นใจที่ได้รับทำให้ผมยิ้มออกมาด้วยใบหน้าสั่นดิก

"ขวัญเอ้ยขวัญมานะ ขอให้หมดเคราะห์หมดโศกกันเสียทีนะ ไม่ต้องร้อง... คนเก่งของแม่"

"ร้องอะไรเล่า แม่ก็..."

"อะแฮ่ม " เสียงกระแอมไอเรียกให้แม่ผละออกไปช้าๆ ผมจึงได้เห็นผู้มาใหม่อย่าเต็มตา พี่เจ... กับผู้ชายอีกคน "เพื่อนมึงมาเยี่ยม"

เขาไม่ใช่เพื่อน... ผู้ชายใส่สูทเต็มยศอายุอานามน่าจะแก่กว่าผมหลายปี ดวงตาคมดุจเหยี่ยวพร้อมโฉบเหยื่อ ไหล่หนาทั้งสองข้างไม่ต่างปีกแกร่งพร้อมต้านลมแรง กับรอยยิ้มมุมปากดูมาดร้ายภายใต้หน้ากากคนดี

"สวัสดีครับคุณน้า"

"สวัสดีจ้ะ " แม่รับไหว้ด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ท่าทางภูมิฐานของเขาคงทำให้แม่เข้าใจว่าเป็นเพื่อนที่ทำงาน ท่านจึงขอปลีกตัวออกไป

"งั้นเดี๋ยวแม่ลงไปดูพ่อเดี๋ยว ตามสบายนะจ๊ะ " แม่ยิ้มก่อนหันไปคุยกับพี่ชายผม "ตาเจลงไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ"

เราถูกทิ้งให้อยู่กันตามลำพัง พอประตูปิดลงก็เกิดรอยยิ้มเย็นจากผู้มาเยือนโดยทันที

"ดูยังแข็งแรงดีนะ... สงสัยจะใจดีไปหน่อย"

"ที่มานี่... ต้องการอะไร"

"ก็แค่จะมาดูผลงาน..." เขาล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีสบายนั่นทำให้ผมยิ่งกัดกรามแน่น

"เฮ้ ใจเย็นไม่ต้องเครียดขนาดนั้น หึหึ"

"ผมไม่ได้มีอะไรกับน้ำ คุณมันเลวเองที่ซ้อมเขา"

"จุ๊ๆๆ" เขาจุ๊ปากด้วยท่าทีใจเย็นซึ่งมันกวนประสาทมากสำหรับผม ขายาวก้าวเดินไปที่ริมระเบียงแล้ววกกลับมายืนข้างเตียงผมอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ผมโคตรเกลียดตั้งแต่เห็นครั้งแรก

"กูไม่สนเรื่องนั้น"

"แล้วมึงซ้อมกูทำไมวะ ! "

"ข้อหาทำสันดานพระเอกไง ครั้งนี้กูแค่เตือน ถ้ายังมีครั้งหน้ากูเอามึงตายแน่"

มันปราดมองผมเสมือนจะยืนยันว่ามันเอาจริงแน่ ผมเลิกพยายามอธิบายด้วยป่วยการจะคุยกับคนอย่างมัน ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจเพราะร่างกายไม่พร้อม อีกอย่างผมไม่อยากให้พ่อแม่เดือดร้อนหรือเสียใจด้วยเรื่องงี่เง่าแบบนี้ ขอให้จบกันไปสักทีเถอะ !

"กูไม่ยุ่งแน่ ดูคนของมึงให้ดีแล้วกัน ! "

"นี่เงินที่น้ำยืมมึงไป"

ปัง

มันกลับไปด้วยท่าทีไม่ยี่หระมีแค่ผมที่เดือดเป็นฟืนเป็นไฟตอนมันโยนเช็คเงินหนึ่งแสนมาตรงหน้าซึ่งถูกขยำทิ้งขยะมัน ณ เดี๋ยวนั้น ใช่ว่าผมดูถูกเงินแต่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี ให้ตายเถอะ...นี่มันปีวิปโยคของผมรึไงวะ !

ผมตกลงปลงใจนอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลตามคำขอของแม่ ทำMRIและตรวจทุกอย่างซึ่งผลออกมาดีมากจะมีก็เพียงอาการบาดเจ็บจากการถูกโจรกรรมรถเท่านั้นที่ยังต้องรับการรักษา ส่วนความคืบหน้าเรื่องคนร้ายนั้นเงียบหายด้วยอำนาจเงินของคนบางคนโดยที่ผมไม่ได้ปริปากให้ใครฟัง แค่บอกว่าผมจำไม่ได้เพราะมันมืดมาก...แค่นั้นจบ

"เป็นไงล่ะกูบอกจะไปส่งก็ไม่เอา ความซวยไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ" ไอ้ต้นแกะเงาะของเยี่ยมกินหน้าตาเฉย ส่วนอีกสองหน่อนั่งเอกเขนกราวกับอยู่บ้านพวกมัน แต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องนี้

"มึงบอกพี่ติให้กูแน่ๆ ใช่ไหม"

"ก็... บอกแล้ว"

"บอกนานรึยัง เขาเข้าใจรึเปล่า รู้โรงบาลใช่ไหม"

"เฮ้ยใจเย็นไอ้เดี้ยง เขายังไม่ว่างมึงก็รอหน่อยสิวะ" ไอ้ทิมพูดหน้ายุ่งแต่พวกมันดูมีพิรุธทำไมผมจะไม่รู้ พวกมันคงกลัวผมเสียใจถึงเลี่ยงจะพูดรายละเอียดว่าจิตติตอกกลับมารุนแรงแค่ไหน พอคิดอย่างนั้นใจมันก็แกว่งเหมือนมีตุ้มเหล็กมาถ่วงไว้แล้วไกวไปมาอย่างรุนแรง แต่ถึงจะรู้ผมก็ยังอดหวังไม่ได้ แม้ว่าจะต้องผิดหวังอยู่ทุกวันก็ตาม

"กูรอมาหลายวันแล้ว เขาจะไม่ว่างขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ไม่เอาน่า...แล้วเรื่องงานเอาไง เห็นแม่บอกว่าอยากให้มึงกลับไปอยู่บ้าน"

"กูไม่อยากกลับเลยว่ะ"

"ก็แม่เขาเป็นห่วง มึงก็กลับบ้านไปสักระยะรอใจดีขึ้นมึงค่อยกลับมาหาใหม่ก็ได้ เกย์มีเยอะแยะ"

"ไอ้ทิม ! "

ต้นกับเปรมประสานเสียงลั่น ผมเข้าใจดีว่ามันคงถึงเวลาที่ผมต้องทำใจ ในเมื่อคนที่ผมเฝ้ารอเขาไม่ยอมรับรู้ว่ากำลังปล่อยผู้ชายคนหนึ่งให้ช้ำใจตายอยู่ในโรงพยาบาล หรือบางทีเขาอาจดีใจก็ได้ที่ผมไม่สามารถไปสร้างความเดือนร้อนรำคาญใจให้เขาได้อีก

"เค...มึงอย่าคิดมาก "

"กูไม่เข้าใจว่ะไอ้เปรม..."

ขนาดนี้แล้ว...ทำไมเขาถึงใจร้ายใจดำกับผมนัก...

นี่เขาไม่รักผมเลยใช่ไหม...

[Freja]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ รักคุณ Phut ที่สุดเลยค่ะ เข้ามารีเฟรชวันละ 100 รอบหาเรื่องนี้

พี่ติใจเด็ดมากๆๆๆๆ อยากให้คนเจ้าชู้เจอแต่คนแบบนี้แต่ก็ดูจะเป็นการให้ร้ายคนแบบพี่ติที่ซวยไปเจอคนเจ้าชู้แทน เห็นเสี่ยภีมเป็นแบบนี้แล้วเคท่าทางจะซวยเรื่องน้ำไปอีกนาน แต่เราว่าเคจะเอาเรื่องเสี่ยภีม-น้ำไปพัวพันกับพี่ติแน่ๆ 

เพื่อนเคมีพิรุธนี่เราว่าอาจจะบอกแล้วโดนพี่ติฝากด่ามา หรือไม่ก็หาพี่ติไม่เจอแล้วมั๊ง

ส่วนเรื่องน้ำนะคะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนางโดยไม่มีเหตุผล ที่เราไม่ชอบนางก็เป็นเพราะการกระทำนางจากตั้งแต่เป็นแฟนกับเคแล้วนอกใจไปหาคนอื่น อันนี้ยอมรับว่าฟังความข้างเดียวจากมุมมองการเล่าของเคจริง แล้วยังจะการที่น้ำหวนกลับมาหาเคอีกล่ะ  คือไม่ได้สนเลยว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุให้เคกับแฟนใหม่ของเคทะเลาะกันหรือเปล่า ประมาณฉันต้องการเคหรือใครสักคนตอนนั้นฉะนั้นกรูไม่แคร์  แถมนางยังอยากจะนอนกับเคอีกทั้งๆที่สังขารไม่ให้ หรือดีนะที่สังขารไม่อำนวยไม่งั้นเคก็นอกกายพี่ติไปด้วย  จุ๊ จุ๊ จุ๊ (ส่ายนิ้วไปมา) กุลเกย์ที่ดีเขาไม่ทำกันนะจ๊ะ  นางอาจจะน่าสงสารแต่ต้องคิดด้วยว่าตัวเองมีแต่ปัญหารุงรังแล้วจะลากคนอื่นเข้ามาร่วมด้วยหรือ? การขอความช่วยเหลือมีได้หลายวิธีค่ะ แต่กรุณาดูซ้ายดูขวาด้วย ไม่ชอบเพราะว่านางดูเจตนาเอาเคมาเป็นคุ้มหัว(ใจ) 

อิเสี่ยภีมคนนี้ก็ท่าทางจะทั้งเ-ี้ยและรักนางมากๆ รักน้ำด้วยกำปั้นเลย  เราจะรออ่านพาร์ทนางนะคะ อ่านแล้วอาจจะชอบนาง, เวทนานางหรือสงสารนางก็ได้ โดยเฉพาะตบจูบ  แต่ภาคเค-ตินี้นางเป็นตัวปัญหาค่ะ

ป.ล  เพื่อนของเคนี่อยากตบกระโหลกค่ะ โดยเฉพาะอิทิม แต่ขอบอกเลยนะคะว่าชีวิตจริงเนี่ยผู้ชายเยอะมากที่จะเจ้าชู้หรือนอกใจนั้นเพื่อนก็มีส่วนเยอะค่ะ คือเชียร์ให้เลิกกัน เชียร์ให้คืนดีกัน เชียร์ให้มีกิ๊ก แฟนกันจะอยู่ต่อหรือขาดกันก็เพราะเพื่อนยุแล้วก็นิสัยและสันดารรักดีน้อยเกินไปของผู้ชายนะค่ะ

[่jum]

สมน้ำหน้าแล้วอ่ะ เจ็บไหมละ หึหึ

ทำตัวโง่ๆ และก็นะเลิกตื้อติได้แล้ว กลับไปอยู่บ้านเหอะ

[mukmaoY]

ก็นะ   

[BlueCherries]

น้ำภีม??

ดูท่าชะตาจะขาดแบบเอยานเปล่าคะเนี่ย ภีมแม่ใช้กำลังสุดๆ

**********

พี่ติต้องทำอะไรแน่นอน ไม่งั้นเพื่อนๆไม่อ้ำอึ้งขนาดนี้



รักพี่ติค้าาาาาาาา

รักคุณ Phut น้อยกว่าพี่ตินิดนึง ฮาาาาาาาาา

[fay 13]