หัวข้อ: หมดใจ ♡ หมดโปรฯ (พิเศษ 2/2) (1/10/62 p.25)

[BlueCherries]

จะเจื๋อนน้องชายเคให้เป็ดกิน...

[B52]

 วันนี้วันไหลพัทยาแต่ละคนเมามันกับการเล่นน้ำกันมาก หันมามองพี่จิตติของเราอิเจ้เศร้าอีกแล้ว

[Freja]

เราว่าเคไม่ผิดนะ
ก็อย่างที่เพื่อนเคว่า 2 ปีเคไม่เคยนอกใจ
ุถึงจะเลิกกันไปแล้วแต่ก็แค่ไม่กี่เดือน
เคทำใจไม่ได้ก็ไม่น่าแปลกใจ
แต่จะผิดมากถ้าหากว่าเคไม่ยอมตัดใจ
แล้วมาใช้พี่จิตติเป็นตัวแทนเพื่อทำให้ลืม
โถๆๆๆๆ   พี่จิตติของป้า

ชอบสำนวนคุณ Phut เรื่องนี้มากค่ะ
ฮาแบบต่อเนื่อง
เรื่องที่ผ่านมาสำนวนก็นุ่มนวลละมุนละไม

[BeeRY]

มันก็ไม่น่าจะลืมได้หรอกว่าเคยรักใครคนหนึ่งมากๆ แต่แค่ไม่อยากให้ความรู้สึกรักมันหลงเหลืออยู่ เพราะคนใหม่เค้าจะเจ็บปวดใจไปด้วยนะเค
แต่พี่ติจะดราม่าขนาดไหนเนี่ย อยากรู้จัง ปกติพี่แกฮาๆ

[Belove]

 

[BoolinMini]

หมดแล้วที่รักเธอ เจ้ติน่าสงสารที่สุดตอนนี้

[valenna yy]

ไอ่เอี้ยเค ทำพี่ติเสียใจกุจะสับให้แร้งจิก ซากกุจะเอาค้อนปอนด์ทุบให้แหลกโปรยให้ปลาตอด

[snowboxs]

เคก็ผู้ชายทั่วไปแหล่ะ
ช่วงเศร้าถ้าจะมีใครทำให้หายเศร้าบ้าง
ก็คงต้องรีบคว้าเอาไว้ เพื่อยึดเกาะไว้ก่อน
ถ้าเป็นคนที่ใช่ก็สานไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่ก็หยุด
เคก็ไม่เคยบอกว่ารักติ แค่แสดงว่าจีบและต้องการ
เหมือนติคิดน่ะแหล่ะ แต่ติก็อยากลองที่จะเสี่ยงดู
ก็รอดูกันต่อไป ว่าติจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

[jirojiro]

ขอบคุณครับ ไหนๆ ก็วันไหลแล้ว ไหลทุกข์ไหลโศก มีแค่ติกับเคพอล่ะเนอะ

[zeroj]

เพิ่งแว่บ  เข้ามาอ่านนนนนนนนนนนนน

อ่านไป  น้ำตาไหลไป  ไม่ได้เศร้าอะไร  แต่ขำเจ้ติมากกกกกกกกกกกก 

แต่ดูท่าว่า  เจ้ติกำลังจะกินมาม่า อ่ะป่าววววววววววว       

[Phut]

หมดใจ 14

อุณภูมิต่ำกว่าที่เคยสัมผัสทุกเช้าทำให้ผมขดตัวมุดผ้าห่ม หลงคิดว่าตัวเองเป็นทากตะกายเข้าเปลือก แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่หายหนาว จำต้องลืมตาตื่นจากฝัน

"เฮ้ย ! ! " ถึงกับผงะขวัญกระเจิงเมื่อเจอยอดยาหยีนอนเปลือยอกเท้าศอกจ้องผมในระยะประชิด ท่าทางจะมองนานแล้วด้วย  เดี๋ยวปั๊ดจิ้มตาแตก ! อูยยย...ปวดหัวจี๊ดเลยผม

"ตกใจไร"

"เปล่า..." แค่ไม่ชินว่ะครับแต่ช่างมันเถอะ ผมพลิกตัวตลบผ้าขึ้นมานอนต่อร้องบอกอีกคนดั่งสั่งเบี้ยในเรือนทาส "ปิดแอร์ให้หน่อย"

หอเคแอร์เย็นจับใจจริง ไม่ใช่สิ... ต้องพูดว่าคอนโดเขาแอร์เย็นจริงๆ เคยบอกแล้ว...นายคิมหันต์มันตอแหล !  เห็นขี่รถเสื้อชุ่มเหงื่อแบบนี้ พ่อแม่ท่านเป็นเศรษฐีเมืองจันทร์ หอบ้านมันคือคอนโดของคนมีกะตังค์ย่านบางแสน ผมขอไม่เอ่ยตำแหน่งที่ชัดเจนเพื่อความปลอดภัยของพ่อยอดดวงใจ แต่อยากบอกว่า

กูโดนเด็กหลอก ! โฮฮฮ
 
"ปิดตั้งนานแล้ว... ยังหนาวอยู่เหรอ" เขายื้อผ้าออกมือเย็นลูบหน้าลูบตา "ไหนหันมานี่ซิ"

"อะไรของมึงวะ คนจะนอน..."

"ตัวร้อน... ปวดหัวรึเปล่า"

"เปล่า..."

"งั้นลุกไปล้างหน้าไป เดี๋ยวซื้อข้าวให้"

วะ ! ไอ้นี่ ทีเมื่อก่อนเรียกูพี่ ตอนจีบมีคงมีครับ เดี๋ยวนี้เป็นไง...สั่งซะเป็นพ่อกูเลย !

ผมหรี่ตาพิศไอ้หน้าเข้มที่มองมาเชิงบังคับ เหอะ ! วันนี้วันหยุดของพี่ไม่อยากมีเรื่องนะน้อง ดึงผ้าห่มคลุมโปงเอาหน้ามุดหมอนเป็นอันจบ เตียงแพงๆ นี่นอนสบายจริง แม้จะครั่นเนื้อครั่นตัวและมีมารคอยดึงผ้าก็เถอะ

"ลุก"

"ลุกไม่ไหว"

"ทำไมลุกไม่ไหว"

"เป็นไข้...ปวดหัว"

"ไหนเมื่อกี้บอกไม่ปวด ? "

"..."

จิ๊ ! กูไม่เสียรู้เถียงมึงให้เปลืองเวลานอนหรอก ไปทำงานไปไป๊ ! ชิ่วๆ

"ผมให้เวลายี่สิบนาที ถ้าซื้อข้าวขึ้นมาแล้วยังไม่ล้างหน้าแปรงฟัน...โดน"

แน๊ มีทำเสียงเย็น โอยยย...หนาวจุงงง กลัวขี้หดตดหายเลยพ่อ กลัวม๊ากกก กลัวจริงจริ๊ง !

เสียงประตูปิดลงเข็มยาวและเข็มสั้นทับกันหมิ่นเหม่ที่เลขหก ผมนอนเกือกกลิ้งจนเข็มยาวชี้เลขแปดจึงได้ฤกษ์ลอยชายไปห้องน้ำ อ้อยอิ่งอยู่ในนั้นอีกพักใหญ่แล้วออกมาด้วยใบหน้าปะแป้งจนหล่อเนียน ไม่ใช่อะไร ต้องใส่สัญลักษณ์หน่อย เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่ล้างหน้าอีก พอหันมองนาฬิกาเรือนเดิมเข็มยาวชี้เลขสิบพอดิบพอดี โฮะๆ !

ห๊ะ ! เชื่อแล้วว่ากลัว ? บ้า...ผมไม่ได้กลั๊ว ผมแค่ประชดเฉยๆ จริงๆนะ

"กินข้าวกินยาแล้วนอนพักซะ มื้อกลางวันอยู่ในตู้เย็น อุ่นเอานะ เดี๋ยวเย็นๆ ผมกลับ"

"อือ" ผมค่อยตักเข้าต้มร้อนจัดขึ้นมาเป่า จากตรงนี้มีเคาท์เตอร์บาร์กั้น เยื้องไปในห้องนอนเห็นเขาแต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า

"ผลไม้น่ะกินเข้าไป โดยเฉพาะส้ม" เขาพูดพลางสวมเสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนที่รีดจนเรียบกริบ เซตผมเรียบร้อย หน้าตาสะอาดหมดจดเห็นแล้วอยากกระชากมาขยำขยี้

"ดื่มน้ำเยอะๆ ถ้าอยากน้ำหวานในตู้เย็นมีนมกับชาเขียวกินได้ พวกน้ำอัดลมอย่าเพิ่งกิน"

"..." ขี้บ่นจังวะ

"ตับอ่ะกินเข้าไป อย่าเขี่ย" เผลอแป๊บเดียวร่างหนาก็มายืนอยู่ใกล้ๆ แถมยังกรอกหูด้วยประโยคแสลงใจ ใคร่จะบอกว่า 'พี่ขอเปลี่ยนเป็นตับเคได้ไหม แฮร่ '

"ไปนะ แล้วจะรีบกลับ" แขนหนารั้งคอผมไปก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นแผ่ซ่านผ่านกลุ่มผม เหม็นหัวไหมน่ะพ่อ ?



     หลังจากกินยาแล้วนอนหลับพักผ่อนจึงพบว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตื่นมาอีกทีก็บ่ายสองโมงเข้าไปแล้ว ผมไม่ได้อุ่นข้าวต้มกินเพียงอย่างเดียวแต่หาอะไรที่มันหนักท้องมากกว่านั้น เริ่มด้วยการหุงข้าวเผื่อไปถึงมื้อเย็นตบท้ายด้วยไข่เจียวหอมน่ากิน

เครื่องครัวเหมือนผ่านการใช้งานมาบ้างจัดวางอยู่ในตู้เป็นสัดส่วน เฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งสีโทนตัดน้ำหนักกับผนังห้องและผ้าม่านเฉดสีสว่างอย่างลงตัวในสไตล์โมเดิร์น ชั้นหนังสือสูงเสียดเพดานเป็นโต๊ะทำงานภายในตัวดูหยุ่งเหยิงด้วยแผ่นกระดาษ ทีวีแอลซีดีสิบแปดนิ้วจุดศูนย์กลางหน้าโซฟาเบดสีแดงตัวใหญ่ ข้างกันคือโต๊กระจกแบบมีลิ้นชักในตัวสำหรับพื้นพี่ใช้สอยอย่างจำกัด ระเกะระกะด้วยหนังสืออ่านเล่นจำพวกกีฬาและแมกกาซีน มองไล่ไปที่เก้าอี้หน้าแล็ปท็อปมีเสื้อผ้าพาดไว้ตามประสาห้องผู้ชาย

แต่ที่สะดุดตาไอ้ติคือข้าวของกระจุกกระจิกบนชั้นข้างประตูระเบียงที่ไม่เข้ากับนายคิมหันต์เลยสักกะติ๊ด...สโนว์โกรบโลมาสีฟ้าฟรุ้งฟริ้ง อร๊าย น่ารักจุงงง ข้างกันคือตุ๊กตาหมาน้อยเต้าฮวยสีขาว เห็นแล้วผมก็ขำ คิดภาพพ่อตอนซื้อของน่ารักพวกนี้ไม่ออกเลย บางทีคงมีสาวที่ไหนให้มา ไหนจะพวงกุญแจลูกบาสสีส้มแปร๊ดพ่วงด้วยไม้เนื้อแข็งแผ่นเล็กๆ กระจุ๋มกระจิ๋มเคลือบเงาสลักอักษร

N&K

เดี๋ยวนะ...ผมยกสโนว์โกลบขึ้น ใต้นั้นมีอักษรแบบนี้เช่นกัน รวมถึงของชิ้นอื่น นั่นก็ใช่ นี่ก็ด้วย...มีเอ็นแอนด์เคเยอะแยะแป๊ะตำปึง

ผมว่ามันตะหงิดตะหงิดนะ ว่ามะ ?

ผมไล่สายตามาหยุดที่สิ่งหนึ่ง กุหลาบแห้ง...กลีบสีแดงเก็บไว้ในโหลผูกริบบิ้นสีขาวมุก

1st Anniversary N♡K forever

ชัดเลย...ชัดมาก ! ชัดเจนแจ่มแจ้ง ! นอกจากไม่ทิ้งแล้ว มึงยังวางโชว์หราไว้ให้กูเจ็บกระดองใจเล่นอีกนะไอ้สลัดสุขภาพ ! อย่างน้อยๆ มึงช่วยเก็บให้พ้นหูพ้นตาหน่อยได้ไหม อย่าให้ใจกูทำงานหนักนักเลย...
เชื่อว่าร้อยทั้งร้อยคงไม่มีใครอยากเห็นคนรักอาลัยอาวรณ์แฟนเก่าหรอก ติมั่นใจ !

โอ้วไม่ ! รู้สึกปลายมือปลายเท้ามันชาแปลกๆ นะผมว่า ชาไปถึงขั้วไตเลย บางทีผมคงต้องหาข้าวกล้องมากินแล้วสิ...หรือเอาน้ำใบบัวบกดีวะ


          ตกเย็นไอ้หน้าเข้มหอบกับข้าวพะรังพะรังมาเหงื่อท่วมตัว วางของไว้ในครัวแล้วปลดกระดุมออกสองสามเม็ด

"ร้อน" เคทิ้วตัวนั่งบนโซฟาข้างผม แต่ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่นั่งดูทีวีเงียบๆ จนกระทั่งมือเย็นยื่นมาอังหน้าผาก "หายไข้แล้วหรือไง"


"หายแล้ว" ผมบอกปัดแต่มือใหญ่ไม่เลิกแกล้ง อังหน้าอังคอแถมยังป้ายจมูกป้ายปากอยู่นั่นแหละ รู้ก็รู้ว่ากูบ้าจี้

"อย่า..."ผมร้องห้ามหลังพยายามกลั้นหัวเราะ จับมือเขาไว้แน่นไม่ให้ประทุษร้ายได้พลางเลิกคิ้วถามเสียงหล่อ " เรียกร้องความสนใจเหรอครับน้อง ? " ง่อววว จะหล่ออะไรปานนี้นะกู ดูมันดิหัวเราะชอบใจใหญ่

"หิวแล้วกินข้าวกันเถอะ" เคดึงผมลุกขึ้นแล้วจึงไปหยิบจานมาเรียงส่วนผมแกะกับข้าวเท ปลาทับทิมทอดเหลืองกรอบน่ากินไหนจะต้มจืดวุ้นเส้นและผัดผักรวมมิตร เหยดดด ชีวจิต ! ทำไมมึงไม่ซื้อปลานึ่งมาเลยวะ

"อย่าทำหน้าแบบนั้นกินๆ เข้าไป แล้วนี่" เขาเลื่อนถุงกับข้าวมาให้ "อันนี้พิเศษสำหรับที่รัก"

หลังจากทำความคุ้นเคยถามชื่อแซ่มันผมจึงได้รู้ว่า มัน ! คือ ! ตับหมูทอดกระเทียม !

กระซิก ไอ้ติอยากร้องไห้...

แต่ไม่เป็นไรจ้ะ เห็นแก่ความตั้งใจจริงและการทุ่มทุนเรียกผมว่า 'ที่รัก ' พี่ยกโทษให้กึ่งหนึ่ง เอาเป็น...ให้นอนกอดพี่ทั้งคืนเลยดีมะ ! เผื่อมึงจะลืมมนุษย์เอ็นได้สักที...

คิดแล้วจี๊ด เอ็น(โด่) กับ เค(ด่วย) พวกเขาช่างเป็นคู่สร้างคู่สมกันจริง แล้ว เจ ของผมจะทำอะไรได้...

โอยยยสัปดนจริงกู คึคึคึ

"คิดอะไรอยู่"

"หื๊อ ? เปล่า..."

"แล้วจ้องหน้าผมทำไม กับข้าวไม่อร่อยหรือไง"

"อร่อย...ก็คิดอยู่ว่าจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ทำงาน" ผมตักข้าวเข้าปากแต่นายคิมหันต์ดันเอามือมาอังหน้าผากจนผมเกือบสำลักข้าว ต้องรีบยกน้ำดื่ม

"ตัวยังรุมอยู่เลย หยุดอีกวันดีกว่ามั้ง"

"ไม่ได้หรอก ช่วงนี้ร้านขาดคน กินยานอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาย" โอย...ตับขมปี๋เลย

"ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็นอนที่นี่ จะได้มีคนดูแล พรุ่งนี้ผมหยุดเดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่เป็นไร ดูแลตัวเองได้"

จบประโยคปุ๊บ ทุกอย่างเงียบปั๊บ ผมจึงเงยหน้าขึ้นเห็นเคทำหน้ายุ่งยาก หายใจฟืดฟาดจนผมนึกว่ากระทิงหลุดมาจากไหน

"ทำไมถึงอยากกลับนัก"

 เอ้า ! ห่ารากถามแบบนี้หาเรื่องกูนี่หว่า บอกว่าต้องไปทำงานเข้าใจอะไรยากนะมึงน่ะ

"ก็กูบอกว่าไงล่ะ"

"เข้างานตั้งบ่ายอยู่นี่ต่อจะเป็นอะไรนักหนา ทำไมต้องดื้อวะ ! " เขาไม่ได้ตะคอก แต่มันก็ชี้ชัดว่านายคิมหันต์กำลังไม่พอใจ ใครดื้อกันแน่วะครับ !

เอาเถอะ กูไม่อยากทะเลาะ ตามใจมึง ! ตามแต่มึงต้องการเลย... !



            "ติ ควบกะไหวไหม พรุ่งนี้น้องมันลาไปสอบสองคน อ้นมันก็ไม่สบาย"

ผมมองหน้าพี่ท่านตาปริบๆ เจ้แกทำหน้าเครียดก่อนจะเอ่ยถ้อยแสลงหูอีกครั้ง

"นะ...ช่วยพี่หน่อย ไม่มีใครเลย  ช่วยๆ กันหน่อยนะตินะ พี่รู้ติพึ่งได้...สงสารน้องมัน"

เหยดดด ฝนจะตกเป็นเงินป่ะวะ ท่านผู้จักการถึงมาของร้องกูได้ ปกติสั่งๆ ๆ ตลอด

ผมวางมือจากการจัดสต็อกหันมาคุยกับพี่ตุ๊กอย่างจริงจัง เมื่อพี่ท่านตั้งท่าปักหลักกดดันผมอยู่ตรงนี้

"วันอาทิตย์เหรอครับ"

"อืม พี่จะกลับต่างจังหวัดด้วย เบี้ยวก็ไม่ได้รับปากเขาไว้แล้ว"

"คนอื่นล่ะ" ใช่ว่าผมอคติกับพี่ตุ๊ก ไอ้เรื่องโดนด่ากับแกลำเอียงผมเข้าใจมาตั้งนานแล้ว แต่จะรับปากเลยก็กะไรอยู่

"ก็มีแค่ติ ปุก แล้วก็นพที่พอจะไว้ใจได้ เด็กคนอื่นมันทำงานกันไม่เป็น ติก็รู้" เจ็บจี๊ดอ่ะ สรุปกูสอนน้องไม่ดีอีกสิ พี่แกทำหน้าจริงจังซึ่งผมไม่แน่ใจว่าแกจงใจแดกดันผมหรือไม่ แต่ที่แกพูดมันคือความจริง

"..."
 "ปุกกับนพหนักอยู่แล้ว ช่วงนี้ขาดคน  อย่างน้อยๆก็ต้องมีผูช่วยอยู่สักคน ติจะปล่อยน้องมันอยู่กันเองหรอ"  อยากจะบอกว่า 'ใช่ ' แต่เอาเข้าจริงกลับปล่อย'ไม่ได้'น่ะสิ ผมเลยต้องรับปากด้วยความจำเป็น

"งั้นก็ได้ครับ"

ง่อววว เห็นแบบนี้ผมก็มีความรับผิดชอบและจิตสาธารณะต่อองค์กรและเพื่อนร่วมงานนะครับ !

"ขอบใจนะ " พี่ท่านยิ้มปากแทบฉีกบีบมือบีบไหล่ผมยกใหญ่ อยากจะบอกว่า บีบแรงๆ ซ้ายอีกนิด นั่นๆ แหละ ผมกำลังเมื่อย กิกิกิ

สรุปพรุ่งนี้คือวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดปกติของผู้จัดการร้านอย่างพี่ตุ๊ก ผมต้องเข้ากะบ่ายยาวเลยไปถึงเช้าวันจันทร์ แทนไอ้อ้นผู้ช่วยกะดึก ป่วยของมันไม่ต้องบอกหรอกครับ อย่าไปอยากรู้ชะตาชีวิตมันเลย ถ้าไม่ป่วยการเมืองก็คงเมาจนโดนตีนปางตาย
ส่วยผู้ช่วยอีกคนอย่าไปพูดถึงเลยเห็นใจเขาเมียเพิ่งคลอด...

ลับร่างระหงษ์ของผู้จัดการสาว ผมได้แต่ลอบถอนใจด้วยความเหนื่อยหน่าย  ชั้นสองไม่ได้ติดแอร์เหงื่อหยดแหมะๆ จนเสื้อเปียกเกือบทั้งตัว ของบนสต๊อกเละเทะเห็นแล้วละเหี่ยใจ

ผมพยายามทำความเข้าใจและยอมรับสภาพที่เกิด ร้านนี้ไม่มีใครอยู่นาน เด็กใหม่คนแล้วคนเล่าผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเข้ามาซึ่งส่วนใหญ่ไม่เป็นงานเลย ผมต้องเริ่มสอนใหม่หมด แต่พอเริ่มทำงานเป็นกลับลาออก บ้างเป็นเด็กนักเรียน บ้างทนไม่ไหว บ้างก็ได้งานที่ดีกว่า

ไม่รู้ว่ามันเริ่มตอนไหน ผมกลายเป็นคนที่ต้องตามล้างตามเช็ด ตามเก็บกวาดไล่หลังให้พนักงานคนอื่น ไม่รู้ว่ากี่ครั้งที่ผมพูดบอกแต่ไม่เคยมีอะไรดีขึ้น และไม่รู้ว่าผมจะทนกับสภาพงานแบบนี้ได้อีกนานเท่าไร
สภาพร้านตอนนี้ ออดิตช็อต มาตราฐานร่อแร่เรียกได้ว่าสมควรซ่อมอย่างรุนแรงทั้งที่ผมทำงานเหนื่อยแทบตาย จนบางครั้งอดโมโหไม่ได้ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรทำให้ดูก็แล้ว คำพูดก็ไม่เป็นผล ได้แต่ทำใจว่าจะไปเอาอะไรกับคนที่เพิ่งหัดงาน แล้วก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ไป
 
ได้พักร้อนเมื่อไหร่ ไอ้ติจะเที่ยวให้ม้ามปลิ้นเลยมึง !

กริ๊งงง ! !

ติตกใจ ! ขวัญเอ้ยขวัญมา... เดาว่าหน้าร้านกำลังยุ่งถึงได้กดเรียกกันขนาดนี้ !

"มีคนมาหาอ่ะเจ้ "

ปุกมันโพล่มาแต่ท่อนหัวขณะผมเลิกคิ้วถาม

"ใครไม่รู้อ่ะ ผู้ชาย...มีอายุแล้ว "

เอ...เท่าที่จำได้กูไม่บริโภคหญ้าแก่นะ หนังโคแก่กูก็ไม่กิน กิกิกิ

ผู้ชายที่ผมเห็นใส่สูทผูกไทด์ซะเต็มยศอายุประมาสี่สิบกว่าๆ ได้ กูไปรู้จักคนสูงวัยและดูดีสกุลรุณชาติขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือเพื่อนแม่ ?

"สวัสดีครับ มีธุระอะไรครับ" ผมยกมือไหว้ตามฉบับคนไทยที่ให้ความเคารพแก่ผู้ใหญ่ อาคนนี้แก่คราวพ่อผมได้ เขายิ้มและรับไหว้อย่างสุขุมจนผมแอบสงสัยว่า เขา ! เป็น ! ใคร !

"เธอชื่อจิตติลูกชายคุณจันทร์ฉายใช่ไหม"

"ครับ ?" เพื่อนแม่ชัวร์ไม่มั่วนิ่ม

"ฉันชื่อคเชนทร์เป็นคนของตาเธอ ท่านอยากเจอเธอ " เขามองมาด้วยสายตาแบบที่ผมตีความว่ามันคือความยินดีก่อนริมฝีปากยกยิ้มจะเอ่ยวาจาที่ทำให้ผมเหมือนหูฝาด"...เหมือนแม่ไม่มีผิด"

"ห๊ะ..." เหมือนละครน้ำเน่า ไม่อย่างนั้นก็ต้องเป็นรายการอำกันแน่ๆ "ขอบคุณครับ แต่คุณคงเข้าใจผิด ผมไม่มีญาติ..."

"เธออาจะงงเล็กน้อยแต่คงพอได้ยินจากพ่อแม่ของเธอมาบ้าง เธอมีเวลาสักครู่ไหม" เราคุยกันหน้าร้าน เขามองรอบกายด้วยท่าทีปกติแต่ผมก็รู้ได้ว่าเขาไม่สะดวก ผมเองก็เช่นกัน

"ผมทำงานอยู่"

"ถ้าอย่างนั้น นี่นามบัตรฉัน เลิกงานแล้วติดต่อมานะ"

"..." 

ผมไม่ได้รับปากเพียงแค่กลับเข้ามาในร้านด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือกูงง ! !
และที่มากกว่านั้นคือความเฉยชาที่มีต่อคนไม่รู้จัก หรือบางทีถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักกันจริงๆ ผมคงไม่รู้สึกแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไร แต่ตลอดชีวิตยี่สิบสี่ปีของผมมีแค่พ่อกับแม่เท่านั้น...


 

[snowboxs]

พี่ติไม่ต้องคิดทากเรื่องงานแล้วนะ
เพราะว่าพี่ติได้เปลี่ยรงานชัวร์จ้า
เอาไปคิดมากเรื่อง N&K ดีกว่าเนอะ

[mukmaoY]

ปริศนา....

ถ้าเป็นเรา  เราก็เสียดายนะของของแฟนเก่า  คือเรางก แต่ถ้ามีแฟนใหม่ ก็ไม่ควรเก็บอย่างโจ่งแจ้งป้ะ!  มาเคลียร์ด้วยนะคุณเค 

[BlueCherries]

 

โอวว

พี่จิตติของเรามีญาติโผล่มาเซอร์ไพรส์

มาทวงหนี้เหรอคะ 

[BoolinMini]

ตอนนี้ เค ต้องการอะไรจากเจ้ติห้ะ

ถ้าลืมไม่ได้ ถ้ายังรัก ยังแคร์ขนาดนั้น ก็อย่ามาทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยดีกว่า

 

[valenna yy]

ของแฟนเก่าจะเสียดายเก็บไว้ก้คงได้อยู่
แต่ อุเหม่ n&k เด่นหลาขนาดนี้ เดินมาบอกว่าลืมแฟนเก่าไม่ได้ดีกว่าม่ะ เปนเรานะจับเผา แล้ว เลิก เลิก เลิก

[B52]

  รอดูท่าทีของคนเป็นตา

[vk_iupk]

น้องเค ทำพี่ติเสียใจหละน่าดูเลย

[Freja]

ชัดเกิน เร็วเกิน
เคก็ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้
พี่ติก้ยังไม่สามารถที่จะออกปากว่าได้
ต่างฝ่ายต่างยังใหม่ต่อกันและยังไม่มั่นคงพอ

นี่ท่าทางพี่ติจะเป็นทายาทของทายาทพันล้านที่หายสาปสูญไปจากเมื่อก่อนแล้วกระมัง
เคอย่าทำพี่ตินะ ไม่งั้นมีหวังหาไม่เจอแน่ๆ

ป.ล อยากรู้ว่าอินพมันเจออะไรบ้างอ๊ะ  สารภาพเลยว่าอยากเห็นเจ๊ติช่วยน้องปุกกำจัดมารชะนีค่ะ

[May@love]

เจ้ติของน้องงงงง (อิเคหลบไปก่อน)
หึงทั้งทียังฮาอีกนะจ๊ะคุณพี่

เอาละสิมีญาติที่สูญหายมาตามหา
เจ๊ติของน้องจะกลายเป็นพจมานรึเปล่าหนอ

[lnudeel]

เค รักพี่ติมั้นเนี่ย ถ้าไม่รักก็อย่ามายุ่งดิ หรือยังลืมคนเก่าไม่ได้ก็อย่ามายุ่ง!!!

[Phut]

หมดใจ15

     อรุณสดใสแต่ไอ้ติกลับต้องลากสรร่างใกล้ม้วยกลับบ้าน  หลังผ่านการควบกะมาอย่างหัวหกก้นขวิดพี่ก็ไข้แด๊กจนไม่มีปัญญาไปทำอะไรได้ เปิดข้าวกล่องที่หิ้วมาจากร้านตักกินสองสามคำจากนั้นจึงรื้อๆค้นๆ พาราเซตามอลออกกรอกปาก

อย่าเข้าใจผิด ผมกินแค่สองเม็ดไม่ได้กะเอาให้ตาย การฆ่าตัวตายเป็นบาปหนา เกิดใหม่ก็ยังต้องฆ่าตัวตายอีกห้าร้อยชาติ ดังนั้นผมจะไม่เสี่ยงพิสูจน์ แม้มันอาจจะไม่จริงก็ตามที

เดี๋ยวนะ กูหลุดมาเรื่องนี้ได้ยังไง ?

ผมนอนยิงยาวจนถึงเย็นไม่ได้โทรหาใครให้มาเฝ้าศพ มือถือผมอยู่ไหนยังไม่รู้เลย จนกระทั่งเห็นดวงตามัจจุราชจ้องมองหมายคร่าชีวิตถึงได้รู้ตัวว่าคงไม่รอดแน่แล้ว

โอ้...ไม่ พ่อกับแม่คงไม่ดีใจที่ได้เจอหนูในสภาพนี้ ผมยังไม่ได้บอกลาสุดสวาทขาดใจด้วย เรายังมีสิ่งที่อยากทำด้วยกันอีกตั้งหลายอย่าง ซูชิบอยบนร่างล่ำๆ พี่ก็ยังไม่ได้ลอง เซ็กส์ริมระเบียงพี่ก็ยังไม่เคยลิ้ม แล้วไหนจะ...

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ? " เสียงเข้มดังกังวาลพร้อมใบหน้าขรึม

ถ้ามัจจุราชหล่อลากกระชากวิญญาณขนาดนี้พี่พร้อมพลีชีพให้ !

"ยังจะมองหน้า...รู้ตัวบ้างไหมทำคนอื่นเป็นห่วง"
นี่ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายมันคงเอาหมอนกดผมตายคาเตียงแล้วมั้ง

"กูหลับ...เลยไม่ได้รับสาย" อร๊าย นี่เสียงกูหรือนี่ โดนัลดักค์ชัดๆ แต่ถ้าจำไม่ผิดผมล็อคประตูกระจกไว้นะ "แล้วนี่เข้ามาได้ยังไง"

"ยกประตู"

You so bad ! ! . แต่งตัวก็ดี สันดารโจรมากๆ
ผมมองพ่อเจ้าประคุณด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ต้องตัดใจหันหลังให้เพราะไม่อยากเอาความ พ่อยอดชายไม่จบแค่นั้นเอามือมาจับหน้าจับคอพลางถอนหายใจบ่นงึมงำ "ดื้อ...เอาแต่ใจ"

มึงสิ ! เอาแต่ใจ รู้สึกมึงจะฉวยโอกาสกับกูหลายซีนแล้วนะเว้ย

"ได้กินอะไรบ้างรึยัง หิวไหม ? "

"ไม่..." หลับตาตอบไป เส้นขมับเต้นตุบๆ เป็นจังหวะสามช่า ตึ่ง ! ตึ่งตึ่ง โป๊ะโป๊ะ ตึ่ง !

"ซื้อกระเพาะปลามาให้ ลุกไหวรึเปล่า"
โถ...พ่อคุณ ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ทำไมถึงได้ดีกับพี่ขนาดนี้นะหนู

"กินไปเถอะ... อยากนอน"

"งั้นเดี๋ยวเทให้เลยนะ กำลังร้อนๆ จะได้กินยาแล้วนอนต่อ"

ห่าจิก ! ไม่ฟังกูเล๊ย

แล้วกระเพาะปลาอุ่นๆ ก็มาประเคนให้ถึงที่นอน นายคิมหันต์ดูสนุกสนานประหนึ่งเด็กน้อยที่เล่นป้อนข้าวตุ๊กตา แม้จะน่ารักน่าฟัดแต่ผมกลับรู้สึกประดักประเดิดว่ะครับ นอกจากแม่กับพ่อที่เลี้ยงผมมาแต่อ้อนแต่ออก กูไม่เคยเปลืองตัวกับใครมากเท่านั้เลยนะเว้ย
"พอแล้ว...อิ่ม"

"เพิ่งกินไปสามคำเอง " มันเล่นยกช้อนจ่อปากแล้วบังคับด้วยคิ้วยุ่งๆ

"พอแล้ว พี่กินไม่ลง"

"อีกหน่อยนึงนะ คำเดียวพอ" ผมปรายตามองหนุ่มน้อยที่ยิ้มอ้อนส่งให้ "น่านะ"

ดู๊...มันอ้อน กูไม่มีอะไรจะให้แล้วพ่อทูนหัว

แล้วคำเดียวของมันก็หมดลงเกือบครึ่งชาม โดนกรอกยาอีกสองเม็ดผมก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว สะดุ้งตื่นอีกทีตอนผ้าหมาดน้ำแปะลงกลางหน้าผากเงินล้านของผม

! !

"โทษที ตกใจหรอ"

ตกใจสิวะ ! อยู่คนเดียวมาตั้งนาน อยู่ๆ มีเงาตะคุ่มมานั่งบนเตียงกลางดึก ไม่แหกปากหลุดกรี๊ดก็บุญแล้ว

"ยังอยู่หรอกเหรอ"

"นอนที่นี่ไม่ได้หรือไง รึอยากให้กลับ ? " ไอ้ตัวโตกระเซ้าเสียงนุ่ม แม้เห็นไม่ชัดผมก็เดาสีหน้าเขาได้ ก็คงจะอมยิ้ม...

"ก็เปล่า... แล้วทำไมไม่เปิดไฟ"

"กลัวไฟแยงตาคนป่วย"

เขาตลบผ้าห่มออกแล้วดึงผมให้นั่งพิงหัวเตียง ท่ามกลางความสลัวลางรู้สึกถึงผ้าชื้นที่ลากไล่ตั้งแต่ใบหน้าลงมาถึงลำคอ จากนั้นจึงเลิกเสื้อยืดผมขึ้นเล็กน้อยแล้วสอดผ้าเข้ามาเช็ดจนทั่วแผ่นอกและหน้าท้อง ผมเริ่มสบายตัวแต่ขณะเดียวกันกลับอึดอัดใจอย่างอธิบายไม่ได้

"เปลี่ยนเสื้อหน่อย" ดึงทีเดียวเสื้อผมก็แทบจะหลุดติดมือหนาไป แต่เรื่องอะไรจะให้คนอายุน้อยมาลอกคราบผมง่ายๆ ยื้อไว้ก่อน

"ไปนอนเถอะเดี๋ยวเปลี่ยนเอง"

"อายอะไร ไม่เห็นหรอกมืดขนาดนี้" เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะแต่ก็ยอมส่งเสื้อมาให้ แสงไฟอันน้อยนิดสะท้อนนัยน์ตาแวววาว

ไม่เห็นห่าไร ขนาดกูยังเห็นลิ้นไก่มึงเลยพ่อไก่แจ้

ผมรับเสื้อยืดตัวเก่งมาใส่โดยมีพ่อหนุ่มคอยดูอยู่ใกล้ๆ  ไม่ได้อายอะไรขนาดนั้นหรอกครับ เพียงแต่ผมไม่ใช่เด็ก ก็แค่คนป่วยไม่ได้เป็นง่อย

"เอ้า...เปิดเหม่งให้หน่อยจะแปะเจลให้" ผมยกมือเสยเส้นผมชื้นเหงื่ออย่างรำคาญ มึงจะเจ้ากี้เจ้าการเกินไปแล้วนะไอ้....

จุ๊บ

ปากอุ่นและหยุ่นประทับลงกลางหน้าผาก มันเป็นชั่ววินาทีที่ใจแกว่ง
ผมเริ่มไม่อยากให้เขามาทำดีด้วยแล้วว่ะครับ อยากบอกว่า

'เลิกยุ่งกับกูซะ แล้วเก็บรอยยิ้มกรุ่นไอแดดของมึงไปด้วย นายคิมหันต์ ! '

แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะปล่อยให้เขาดึงไปซบลงกับบ่ากว้าง สูดกลิ่นไอจางๆ แม้ปลายประสาทจะไม่สามารถรับรู้ได้ก็ตาม

ถึงสวรรคาลัย ตายคาอกผู้ชาย...

"โอ๋ๆ เพี้ยง ! หายไวไวนะคนเก่ง หึหึ " เคหัวเราะลงคอลูบหัวลูบหลังราวกับผมเป็นเด็กก่อนแปะเจลให้ แล้วตั้งท่าจะนอนบนเตียงกับผม

"เค..."

"ไม่เบียดหรอกน่า" เขานอนตะแคงตัวตรง "ขอผมนอนด้วยไม่ได้เหรอ"

ผมไม่ได้กลัวโดนเบียดแต่สุขบัญญัติอะมึงรู้จักไหม มีอย่างที่ไหนมาคลุกคลีกับคนป่วยเดี๋ยวก็พากันเน่าตายอยู่ในบ้าน

คิดแล้วละเหี่ยใจ มันนั่นแหละดื้อพูดไปก็ไม่ฟังหรอก ผมจึงตัดปัญหาด้วยการจะลงไปนอนข้างล่างเอง

"จะไปไหน" มือหนาดึงแขนผมไว้แล้วกดลงที่เดิม "นอน"

"เดี๋ยวก็ติดกันจนได้"

"ไม่ติดหรอกน่า หันหน้าไปโน่น" เขาคว้าเอวผมไปกอดอย่างถือสิทธิ์ ลมหายใจอุ่นเป่ารดตามด้วยปลายจมูกเกลี่ยท้ายทอยเล่นเบาๆ

"ฝันดีครับ"

เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ผมได้ยินชัดเจน เขาขยับอีกเล็กน้อยเพื่อหาท่านอนที่สบาย แต่มันทำให้ผมยิ่งเกร็งเมื่อท่าสบายของเขาคือการกระชับแขนจนแผ่นหลังผมแนบแผ่นอกแน่น

อูยยย...ถ้าไม่ป่วยจนไข่เหี่ยวงานนี้ต้องมีเสียอะไรต่อมิอะไรกันบ้างล่ะวะ

กับคนป่วยมึงยังให้ท่าไม่เว้นเลย... ขี้อ่อยจริงๆ !

 

เพียงข้ามคืนผมตื่นมาด้วยเสื้อชุ่มเหงื่อรู้สึกหัวโล่งและดีขึ้นเยอะ แดดอ่อนลอดหน้าต่างผนวกเสียงน้องร้องจิ๊บๆ ต้อนรับอรุณใหม่พร้อมเสียงคุ้นเคยแว่วให้ได้ยินจนผมอดอาการขี้เสือกไม่ได้

"ครับ...ไม่สบายครับ คงต้องลาสักสองสามวัน"
...

"ก็คงต้องรบกวนพนักงานอื่นไปก่อนนะครับ มีกันตั้งหลายคนไม่ใช่หรือไง"

จากเตียงมองออกไปเห็นพ่อตัวดีแต่งตัวเนี๊ยบนั่งคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟาแสดงว่าเมื่อวานพ่อหอบเสื้อผ้ามาค้างด้วย ผมไม่แน่ใจว่าเขาคุยกับใคร  ถ้าตาไม่ฝาดนั่นมันมือถือผมนี่หว่า แล้วหน้าตาพ่อคุณไปแด๊กรังแตนที่ไหนมา

"เดี๋ยวผมบอกให้แล้วกัน" พูดจบเขาตัดสายด้วยใบหน้ายุ่งๆ

"ใครโทรมา"

"ผู้จัดการ"

เป็นอันรับรู้โดยไม่ต้องขยายความ ผมหยิบผ้าเช็ดตัวพาดบ่าอยากอาบน้ำเต็มแก่

"เดี๋ยว..." ผมเลิกคิ้วมองเขา อย่าบอกนะว่าห้ามอาบน้ำน่ะ นี่มันเสรีภาพส่วนบุคคลนะครับ !

"จะไปทำงานแล้ว..." เคยกนาฬิกาขึ้นดูก่อนจะมองอาหารบนโต๊ะกระจกแล้วไล่ขึ้นมามองหน้าผม "กินข้าวกับผมเดี๋ยวสิ"

ถึงจะใช้น้ำเสียงเรียบๆ แต่ผมกลับเห็นผู้ชายขี้เหงาที่อยากได้คนกินข้าวเป็นเพื่อน และ...เขาใส่ใจผมมากว่าที่คิด ทั้งดูแลอาหารการกิน อยู่เคียงข้างยามทุกข์ นอกจากนั้นยังแสดงความจริงใจด้วยการปลดล็อคมือถือแล้วเล่นให้ดูอย่างเปิดเผย ทั้งไลน์ เฟสบุ๊ค และโปรแกรมแชทอื่น ๆ แต่ผมว่าไอ้เครื่องมือสื่อสารสีขาวนี่มันคุ้นๆ นะ

มึงรู้รหัสผ่านกูได้ยังง๊ายยย ! ! !

"ไอ้เค ! " ผมแย่งมือถือกลับ ไอ้ตัวดีหัวเราะหึในลำคอส่งยิ้มแพรวพราวหวานจับจิตกลับมาให้

"ครับ...พี่ติ" โอย...ความดันพุ่ง เบาหวานขึ้นตา

มึงนี่มันอาชญากรชัดๆ เลย ! !


*******************
เห็นปริมาณน้ำตาลในเลือดไหม ? อยากให้เขาสวีทหวานกันบ้าง (นี่หวานแล้ว?)

คนแต่งชอบขนมหวานมากๆ แต่เป็นอะไรไม่รู้ใจมันคอยแต่จะต้มมาม่า กิกิกิ

อยากรู้จังว่านักอ่านมองเค กับพี่ติกันแบบไหน...แฮร่

ขอบคุณทุกกำลังใจจ้า

[valenna yy]

 

[jirojiro]

หวานมากกกกก

[snowboxs]

ชอบพี่ติอ่ะ ไม่กลัวที่จะเจ็บจากรัก
และไม่รักจนทำให้ตาตัวเองบอด

[❣☾月亮☽❣]

 

[BlueCherries]

ปาดก่อน กลับบ้านเดะเมนท์นะคะ

[mukmaoY]

หวานกันพอให้รู้ว่าคบกัน

[wan_sugi]

เป็นลาเต้ที่ใส่แค่นมสดกับกาแฟ แค่หอมกลิ่นหวาน แต่ไม่หวานจริงละนะ

[Freja]

เราชอบพี่ตินะ
นางเป็นคนมีอารมณ์ขันร้ายกาจมาก
ชอบที่นางเสียดสีตัวเอง ล้อตัวเองและคนอื่น
รักอินเนอร์ ไดอาล็อคในใจเจ๊มากๆ
ชอบที่เจ๊ติกล้าเปิดใจ
ถึงรู้ว่าเคยังรักแฟนเก่าอยู่ก็ไม่ได้สะบัดสะบิ้งงี่เง่า
้หมือนกำลังชั่งใจตัวเองอยู่รอดูเหตการณ์

ส่วนเคนั้นบอกตรงๆว่าเราไม่เชื่อใจ 100 เปอร์เซ็นต์
รู้ว่าเคเป็นคนมั่นคงไม่นอกใจกับคนที่รัก
แต่เจ๊ติของเราเป็นคนที่ใช่สำหรับเคหรือเปล่า?
เราก็โอเคนะที่เคเปิดใจคบพี่ติ
ถึงจะยังไม่เปิดอกคุยกันตรงๆก็เถอะ
ที่ดูๆมาก็น่ารักเทคแคร์ดี
ก็คงเหลือแต่รอดูกันไปว่าเคจะดีอย่างที่หวังไหม

คนอ่านก็เหมือนเจ๊ติ
รอให้เคเกี้ยวอยู่