หัวข้อ: ◐ เธอที่ร้าย ◑ THE END

[PingPong_Hunlay]

เรื่องนี้เป็นอะไรที่......มันพูดไม่ออก แต่ดีมากจริงๆค่ะ
เรื่องนี้มี18ตอน เราร้องไห้ไป18ยกจริงๆ
 

[fida]

ร้องไห้จนปวดหัว

ทิชชู่หมดกล่อง

คุณจิตติทำดีมากค่ะ นิยายตลกก็ทำเราหัวเราะแทยตาย นิยายเศร้ากับทำเราน้ำตาไหลพราก

ช่วงแรกๆ สงสารสิงหาค่ะ ตอนหลังสงสารพี่ภู พอท้ายๆ สงสารสิงหาต่ออีก

สรุปสุดท้าย สงสารตัวเอง ร้องไห้ ตาบวม ปวดหัว

ไม่เคยใช้ทิชชู่เปลืองในการซับน้ำตาและน้ำมูกเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ

เชื่อได้ว่าถ้าได้อ่านตอนที่กำลังมีปัญหาชีวิตคงจะรีบหายเศร้าทันทีค่ะ

เพราะภูผากับสิงหาแย้งซีนผู้มีปัญหาชีวิตไปเสียก่อน

สุดท้ายนี้ ขอบคุณมากที่สร้างสรคค์นิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ 

[JARKISREAL]

พล็อตเรื่องหน่วงจนต้องร้องไห้สะอื้นเลยค่ะ..
มันบีบคั้นหัวใจจนไม่อยากอ่านต่อ..กลัวพี่ภูจากไปมาก
แต่ก็อ่านจนจบได้ !! ไม่อยากบรรยายว่าน้ำตามันไหลมากขนาดไหน

ชอบคำพูดของเซนที่ว่า  '   [จบงานนี้นะเพื่อนนะ มาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับกูที่มิลานมั้ย กูแม่งคิดถึงมึง]

โฮฮฮ เราไม่เคยมีเพื่อนแท้ค่ะ เจอคำนี้ไปร้องไห้ระงมเลย

[fernfabled]

ขอบคุณสำหรับนิยายมากๆนะคะ
ตามมาจากเรื่องอื่นของคุณจิตติ
ตัวเราชอบนิยายใสๆน่ารักๆ.
คือพอเริ่มอ่านมันดราม่ามาก
ทำไมภูร้ายได้ขนาดนี้ เป็นเราๆไม่ทนแน่
แต่พอมาพาร์ทภู คือเศร้ามาก เจ็บปวดตามเลย
มันหน่วงทุกๆตอน อยากเลิกอ่าน. แต่ก็อยากรู้เรื่องราวต่อไป
เลยอ่านต่อ มันดึงอารมณ์เรามาก
เพราะรักเลยเจ็บปวด แต่การเจ็บปวดทำให้รู้ว่าเรายังมีชีวิตอยู่
ดีใจที่สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้มีชีวิตอยู่. ได้เจอกันอีกครั้ง
กลับมาเริ่มใหม่ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆอีกครั้งค่ะ

[princessnana]

....ความรู้สึกหลังอ่านจบ...มันเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก จนไม่รู้จะบรรยายทั้งหมดออกมาได้ยังไง...
อยากระบายออกมาให้ใครสักคนฟังถึงความรู้สึกอึดอัด อัดอั้น และความเศร้า...
เป็นการอ่านนิยายที่ยากลำบากเรื่องหนึ่งในชีวิตของเราเลยทีเดียว เพราะอ่านไปก็น้ำตาไหลตลอด...หยุดสะอื้นตามไม่ได้เลย

ขอสารภาพในตามตรงว่าในตอนเริ่มอ่านแรกๆนั้น รู้สึกว่าธรรมดาเหมือนนิยายหลายเรื่องทั่วๆไป 
แต่ด้วยที่เป็นคนชอบอ่านแนวดราม่า พระเอกใจร้ายอยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้สึกเบื่อ
จึงอ่านด้วยความรวดเร็ว ไม่เก็บรายละเอียดมากนัก แต่พออ่านไปสักระยะก็ต้องสะดุด 
เลยค่อยๆอ่านให้ช้าลง...เก็บรายละเอียดมากขึ้น...อ่านทุกตัวอักษร...
อ่านไปก็รู้สึกเจ็บแปลบเป็นระยะ  พอถึงจุดๆหนึ่ง น้ำตาไหลตาม...

ไม่ได้อ่านหนังสือแล้วร้องไห้มานานมากแล้ว มันจุกหน่วง..เจ็บ.. เศร้า..สะท้อนใจ...
แต่สุดท้ายแล้วที่รู้สึกชอบก็คือบทสรุป ที่ทำให้เห็นภาพจุดสิ้นสุดของความรักในช่วงชีวิตๆหนึ่ง
ที่ได้ใช้ชีวิตมาอย่างเต็มที่แล้ว และแม้ยามโรยราก็ยังมีความสุข จากกันด้วยรอยยิ้ม...
เป็นตอนจบที่เยี่ยมที่สุด และสวยงามที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา.... (โดยเฉพาะในหนังสือ)

ชอบนิยายเรื่องนี้มาก และชอบบทสรุปในหนังสือมาก แม้ว่าจะให้คนละอารมณ์กับเรื่องอื่นๆเลยก็เถอะ
ความรู้สึกอึดอัดขณะที่อ่าน พออ่านจบแล้วมันก็รู้สึกโล่งใจ ไม่เชิงอิ่มเอม บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง
แต่คิดว่ามันจบแบบนี้น่ะดีแล้ว แม้จะทำให้น้ำตาไหลตั้งแต่กลางเรื่องไปจนถึงบทสรุปก็ตาม
ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนี้คงจะเป็น... 'ความประทับใจ' นั่นเอง...

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และนิยายคุณภาพเรื่องนี้
ที่ทำให้เห็นอีกแง่มุมของความรัก และมิตรภาพของเพื่อน
แม้ว่าการดำเนินเรื่องราวของภูผาและสิงหาจะไม่ได้ปูพรมแดงหรือโรยด้วยกลีบกุหลาบ
แต่กลับทำให้รู้สึกประทับใจและจดจำตราตรึงยิ่งกว่า...

แด่...ความรัก

[jimmyFG]

อ่านเรื่องนี้ มีตอนไหนที่ไม่เศร้าบ้าง

  นิยายเสื่อมตับ ฮือๆ มันก็ประทับใจอยู่หรอก

กับตอนจบ ฮื่อๆๆ ไม่มีhappyสักตอนเลย

ถึงจบดีฮือๆ ผิดหวังกับคินอย่างแรง ดีแตกกก อุดส่าเชื่อใจแย่จริง

นิยายเรื่องนี้เล่นเวลาไม่นาน แต่ความรู้สึกเหมือนผ่านไปช้ามากทุกคำ

แต่นอมรับประทับใจมาก ซึ้ง ซึ่งหายาก ถึงมาช้าไปแต่ก็ได้เข้ามาอ่าน

นิยายที่ดีมากๆ ขอบคุณคนแต่งที่ได้แต่งนิยายดีๆ มาให้ได้อ่านกัน

จะไปตามเก็บทุกเรื่องที่หลัง เรื่องจบดีนะ แต่เรานอยด์

[IAmPaiiz]

อ่านรวดเดียวจบเลย ร้องไห้จนปวดหัวกันไปข้าง

ยอมรับว่าตอนแรกๆแอบรำคาญสิงหามาก ดูงี้เง้ามากๆเลย แต่ก็นะในเมื่อพี่ภูไม่พูไม่อธิบายอะไร สิงหาก็เลยคิดมาก ช่วงหลังนี้หน่วงมาก สงสารพี่ภูที่เป็นโรคซึมเศร้า ยิ่งหลังอุบัติเหตุ นี่ก็สงสารสิงหา เดือบเป็นโรคซึมเศร้าไปอีกคนแล้ว แต่ชอบบทสรุปท้ายเรื่องมากๆเลย 

[vanila]

พลอตนิยายแบบเรื่องนี้บอกเลยว่าไม่คยชอบเลยไม่อยากอ่านตอนแรกเรากะหยุดอ่านในตอนพี่ภูผาเป็นซึมเศร้า กลัวมันหดหู่เกินไปกลัวตอนจบมันจะเป็น sad ending
แต่สุดท้ายเราก็เลือกที่อาจจะอ่านจนจบไม่ใช่การฝืนอ่านแต่อย่างใด แต่เราอยากอ่านเพราะภูผาและสิงหาเราอยากรู้ตอนจบของเรื่องอยากให้กำลังใจทั้งที่กลัวใจคนเขียนมากๆ
เราอยากรู้ว่าภูผาจะผ่านความโหดร้ายนี่้ไปได้ยังงัยในตอนสุดท้ายเรากลัวมากเรากลัวว่าภูผาจะไปอยู่กะเพื่อนเค้าได้แต่บอกว่าภูผาห้ามตายนะ ให้ให้อภัยตัวเองนะ
สงสารภูผาที่คนทั้งโลกหันหลังให้แม้แต่ครอบครัว ไม่อยากให้อยู่คนเดียวเลย มันทรมานนะ ในตอนแรกๆเราอยากให้สิงหาเลิกรักภูผานะคนอะไรทนเจ็บแบบนั้นยังงัย
แต่พอมารู้ปมหลังของภูผาเรากลับรูู้สงสารพี่มาก เจ็บปวด เรื่องนี้ทำเราร้องไห้ไปหลายรอบหลายปี๊บเลยค่ะ บีบคั้นมาก ไม่ว่าจะพี่หรือน้องเราก้สงสารทั้งนั้น

สิงหาเป็นคนที่น่าสงสารในเรื่องของความรักมากๆเรากลัวมากกลัวว่าสิงหาจะป่วยแบบภูผาไปอีกคน เพราะกลัวใจคนเขียนอย่างที่บอกแต่น้องเข้มแข็งมากกว่าที่เราคิด
ไม่ว่าน้องจะเจ็บปวดแค่ไหนผ่านเรื่องร้ายๆอะไรมา น้องสามารถผ่านมันไปได้และเข็มแข็งขึ้น เดินต่อไปข้างหน้าด้วยจิตที่เข้มแข็ง เราดีใจที่น้องมีแม่และเบียร์อยู่เคียงข้าง
ดีใจที่น้องสามารถมีชีวิตก้าวไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง หากในช่วงเวลาอ่อนแอมีใครสักคนอยู่เคียงข้างไม่ว่าเรื่องร้ายแรงแค่ไหนเราก้ต้องผ่านมันไปได้
แต่ถึงจะไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราก้ต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้เช่นกัน สิงหาเป็นอย่างนั้น

เราดีใจมากที่สุดท้ายภูผาก้ฝ่าวิกฤตชีวิตไปได้ ดีใจมากที่พี่กลับมา ดีใจที่พี่กับน้องได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ดีใจที่สิงหาสิ้นสุดการรอคอยสักที
ดีใจที่สุดท้ายพี่กับน้องได้มีเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และเราดีใจที่เราได้อ่านพี่ภูผากับน้องสิงหามาจนถึงตอนจบ
คำพูดที่คุณจิตติบอกว่า "จงภูมิใจในการมีชีวิตอยู่" มันทำให้เราขนลุกเลยค่ะ การมีชีวิตอยู่มันดีที่สุดแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะในนิยายหรือชีวิตจริง

หากถามว่าในเรื่องนี้จะบอกว่าเราชอบใครที่สุดก้คงเป็นเบียร์ เรารูู้สึกว่าเบียร์เป็นคนน่ารัก จริงใจ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ รักเบียร์นะ

สุดท้ายนี้ขอให้เราคุณจิตติและทุกคนมีจิตใจที่เข้มแข็งนะคะ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ : )

[puchi]

บีบหัวใจมาก น้ำตาซึมเลย ต้องเบรกการอ่านชั่วคร่าวไม่งั้นไหลแน่ๆ
สงสารทั้งสองคนมากๆ กว่ามีความสุขกันได้

แอบเหวอ...คินดีแตกซะงั้น

[peppermintt]

 

[pinkypromise]

ชอบนะนิยายแนวนี้ อ่านแล้วมันเจ็บขั้วหัวใจดี

แต่ขนาดว่าจบแฮปปี้ทำไมเรายังหน่วงยังเศร้าาา

[M@5teR I[K][K]I]

เรื่องนี้รายละเอียดลึกดีงับ
ตอนเซาะชีวิตภูผาออกมานี่ ยอมรับ logic คนแต่งเลย
ไม่จำเจ และก็หน่วงกับช่วงเวลา ความอึมครึมแบบสุดติ่ง
ป๋มว่า Once (เรื่องของพี่เทวดา กับ ไอ้ติ) มันหนักแล้ว อันนี้โหดกว่า
คือรู้อารมณ์พวกที่จิตตกแล้วทำร้ายตัวเอง อย่างละเมียดละไม
ความย้อนแย้งของ Bipolar กับภาวะซึมเศร้าที่ขับออกมาผ่านตัวหนังสือ

รวม ๆ ก็  มาก 

[JustWait]

นี่เป็นนิยายเรื่องที่สองแล้วมั้งคะที่ทำเราร้องไห้หนักขนาดนี้ ร้องตั้งแต่ภูผาบอกว่าเขามีความสุขกับการได้วาดรูปมือซ้าย


ร้องยาวนานติดกันหลายติน แม้แต่ตอนพิมพ์คอมเม้นต์นี้น้ำตาก็ยังคลออยู่


นี่เราร้องไห้หนักสุดในรอบปีเลยนะคะ



แต่ดีใจที่จบมีความสุขนะ

[NewYearzz]

เอิ่มมมมมม ชอบตอนจบจัง

ตอนแรกจะเกลียดพี่คิน แต่...คิดถึงพี่เค้า...มีนไม่ใช่แค่เซ็กหรอก...แต่พื้นที่ในหัวใจก็ไม่เคยได้ บ้านก็อยู่บ้านพี่ภู ขนาดในฝันยังยกให้พี่ภูเลย...พี่คินก็คงเจ็บ ยังดีที่พี่แกไม่หักหาญเอา

ชอบตอนจบ อยากอ่านตอนพิเศษจัง

ขอบคุณมากครับ 

[ปุกปิกกุกกิกไปตามสไต]

เราอ่านมาทั้งเรื่องร้องไห้ทั้งเรื่องเเต่ชอบตัวละครทุกตัวมันให้เเง่คิดได้หลายอย่างรักคนเขียนมากเลย

[M.J.]

โฮฮฮฮ ร้องไห้ไปเยอะมากกับเรื่องนี้ แต่ชอบจังเลยค่ะ ชอบมากๆเลย ขอบคุณนะคะ

[RiyaKwon]

เฮ้ยยยย อ่านเเค่ปฐมบทก็จี๊ดละ เจ็บจี๊ดๆเลย
น้องนายเอกอดทนซะจนอิพี่มันเห็นเป็นของตาย
เราต้องทวงคุณค่าของเราคืนมาค่ะ
ไม่ต้องวีน ไม่ต้องโวยวาย เเค่ถอยออกมาช้าๆอย่ายื้อไว้
คนบางคนมันไม่เห็นความสำคัญจนกว่าจะเสียสิ่งนั้นไป

คิดซะว่าถ้าคู่กันเเล้วคงไม่เเคล้วกัน
ตอนนี้อย่าทนจมอยู่ตรงนั้น ก้าวออกมาก่อนนะคะ
คนอ่านเอาใจช่วย

[RiyaKwon]

อ่าาาาา น้ำตาร่วงเลยอะ

เข้มเเข็งไว้นะสิงหา
ส่วนพี่ภู...ทบทวนตัวเองซะ

[RiyaKwon]

ไม่ผิดหวังค่ะ อ่านเรื่องนี้เเล้วอินมาก
เพราะมันคือนิสัยมนุษย์จริงๆ ทุกสิ่งมีเหตุเเละผลรองรับ
อ่านเเล้วสามารถเข้าใจได้ ว่าทำไมเเต่ละตัวละครถึงทำเเบบนี้
ถือว่าคนเขียนสื่ออารมณ์ เนื้อหา เรื่องราวผ่านตัวอักษรได้ดีเเล้วค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[GAZESL]

โหหหห ทรมานมาก เรื่องนี้ 

[MUSIX]

เป็นนิยายที่อ่านยาวรวดเดียวแล้วต้องอ้านให้จบเพราะดิ่งมาก ถ้าอ่านไม่จบคงค้างคาอารมณ์สีหม่นไปทั้งวันแน่ แต่รักทั้งสองคนมากๆเลยค่ะ ตัวละครมีชีวิตจับต้องได้มากๆเลย เป็นคู่ที่ทรหดกันมากจริงๆ ขอบคุณที่จบแบบโล่งอก TT และขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ 

[Sisne]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ทำให้อยากหันมารักและดูแลคนที่เรารักมากขึ้นเลย

[Gunritz38]

หลังจากอ่านเรื่องนี้เสร็จ อารมณ์สีเทาไปเลยยย ร้องไห้จนตาบวม ไรท์แต่งดีเกินไป นี่คือสิ่งที่ทำให้เราไม่ชอบนิยายของไรท์ อ่านแล้วอินเกินไป ฮือออออออออออออออออออออออออ 

[ShadeoftheMoon]

อ่านไปร้องไห้ไปมันหน่วงจริงๆ  สงสารทั้งสองฝ่ายเลยทั้งพระเอก และ นายเอก ต่างคนต่างมุมมอง ถึงจะไม่ค่อยชอบกับตอนจบของเรื่องเท่าไหร่เพราะยังสงสัยว่าที่พี่ภูหายไปนั้นไปไหนหายไปรักษาตัวอย่างเดียวหรือไปทำอะไรมา แล้วยังรักสิงหาอยู่หรือป่าว ตอนจบที่พี่ภูเข้ามาทักสิงหามันแอบคิดว่าพี่ภูความจำเสื่อมมั้ยเนี่ยเข้ามาทักน้องมันแบบนั้นแต่ก็เคารพการตัดสินใจของคนแต่ง แต่ก็ยังขอบคุณที่ไม่จบแบบทำร้ายคนอ่านเกินไปยังใจดีให้พี่ภูกลับมาหาน้องสิงหาถึงแม้อยากรู้ต่อว่าความสัมพันธ์ทั้งคู่จะเป็นไงต่อไปหลังจากกลับมาพบกันก็เถอะ คำนิยามของนิยายเรื่องนี้คือหน่วงจิตสุดๆ

[nuch-p]

 :hao5: มาม่าสุดๆๆๆ คนเขียนสุดยอดดด

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

เป็นอะไรที่หน่วงได้ใจจริงๆ แต่.. คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือสิงหาที่ต้องอยู่ในวังวนของความทุกข์ ภูจะฆ่าตัวตายแต่สุดท้ายก็ไม่ตายและสุดท้ายของสุดท้ายก็เป็นสิงหาอีกที่ต้องมาตายทั้งเป็นทำได้แค่นั้งดูคนที่เรารักนอนจะเป็นจะตายอยู่บนเตียง พอไปมีแฟนใหม่พอเริ่มรักเค้าอีคินก็นอกใจไปเพราะทนความเงี่ยนไม่ไหว สรุปว่าสิงหาก็เป็นคนที่ต้องมารับอะไรหลายๆอย่างคนเดียว ควรเป็นสิงหามากกว่าที่จะเป็นโรคซึมเศร้า อ่านมาทั้ง18ตอน ไม่เคยเห็นสิงหามีความสุขเต็มๆเลยสักตอน 
ขอตอนพิเศษเถอะะะ 

[vutloor]

เป็นนิยายที่อ่านไปด่าไป
สิงหาโง่เง่าเกินไปหละ -*-
คนเขียน ช่วยเขียนให้นายเอกมีคุณค่าในตัวเองหน่อยได้ใหม

[MooMiew]

เป็นนืยายที่เศร้ามากกกกกกก น้ำตาน้ำเตอมาเต็ม ร้องไห้หนักมาก หมอนนี่เปียกชุ่ม หมดทิชชู่ไปหลายแผ่น

อินมากถึงมากที่สุด ชีวิตรักทำไมมันเศร้างี้วะ คนสองคน...แม่งงงงง

ตอนแรกที่อ่านก็สงสารสิงหา นางคงทนไม่ไหวหรอก เชียร์ให้หนีไปๆๆ แต่ดูเหมือนน้องจะรักพี่ภูผามากๆ เพราะรักกันมานานตั้งสองปีนี่ ก็เลยไปคิดถึงว่าพี่ภูผาต้องมีเหตุสิ ไม่งั้นคงไม่ใจร้ายกันขนาดนี้ แต่พอรู้ทางฝั่งภูผาแล้วยิ่งหน่วงหนัก เห้ย พี่แกมีปมหนักมากอะ
พยายามทำความเข้าใจพี่ภูผา กลายเป็นว่ายิ่งอินหนักเข้าไปใหญ่เลย ช่วงครึ่งหลังที่พี่ภูผาเป็นคนเล่าเรื่องโคตรเศร้าอะ ชีวิตคนๆนึงมาไกลขนาดนี้ได้ยังไงกัน มันคือจุดต่ำสุดของชีวิตเลยอะ แทบจะแบบถูกคนทั้งโลกทิ้งขว้างอะ อยู่ตัวคนเดียว มีปัญหาก็ไม่รู้จะไปหาใคร มีคนที่พร้อมรับฟังแต่เราก็ไม่อยากให้เขามาสมเพชตัวเราอีก โคตรน่าสงสารอะ อ่านไปก็แบบสองความคิด เห้ยพี่ สู้เถอะนะ กับอย่าอยู่ต่อเลย ไปเถอะ

เวลาอ่านนิยายเราชอบเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในนั้น ชอบเดาว่าตัวละครจะทำอะไรต่อไป บางทีก็เอามาคิดว่าถ้าเป็นเราล่ะ จะทำยังไง

ชอบนิยายแบบนี้ ทุกตัวละครมีเรื่องราวของตัวเอง ทุกการกระทำเขามีเหตุผลนะ แล้วมันคือเรื่องจริงที่เราก็พบเจอในชีวิตประจำวันได้ด้วยซ้า บางทีคนรอบข้างเราก็อาจจะเป็นอยู่ หรือบางทีเราเป็นอย่างนั้นอยู่หรือเปล่า ภาษาที่ใช้ก็ดีมากอ่านแล้วลื่นไหล คนเขียนเก่งมากๆ ที่สื่อให้คนอ่านคนนึงเป็นบ้าได้ขนาดนนี้อะ 555555555

เห็นบอกว่าลำบากมากกว่าจะเข็ญออกมาจนจบได้ตามที่วางไว้ นับถือมากๆ ที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องให้เปลี่ยนไปจากที่เราตั้งใจทำไว้ เรายอมรับตอนจบนะ ไม่ว่ามันจะออกมาเป็นยังไง ถึงจะคิดว่าbad end แน่ๆ และเราไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ขนาดทำใจแล้ว แต่ก็จบดีก็ดี ไม่งั้นหน่วงไปทั้งวันแน่ๆเลย (อ่านจบรวดเดียวตั้งแต่บ่ายสองยันทุ่มครึ่ง)

เราสื่อความไม่เก่งอะ ตอนนี้หัวยังตื้อๆ อยู่เลย ไม่รู้คนเขียนจะมาอ่านความเห็นนี้มั้ย แต่เรื่องนี้ดีมากๆ ดีใจที่ได้อ่านค่ะ

ไม่อยากจะคิดว่าถ้ามาช่วงที่ยังลงไม่จบนี่จะอึดอัดตายมั้ย โคตรหน่วง

ปล. เมื่อไหร่จะกลับมาต่อคั่นกูกันนะรออยู่ 55555

[sincere13]

ขอมอบให้เป็นนิยายในตำนานของเรา เป็นเรื่องที่อินมากกจากคนเป็นโรคซึมเศร้า อ่านแล้วผมนี่หยิบคัตเตอเลยครับ  สนุกมากเลยเรื่องนี้ทำวูบไปหลายรอบ บีบคั้นหัวใจจนศรีไม่เหลืออะไรจะร้องแล้ว    ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะคุณจิตติ 

[คนอ่าน]

ปักจองไว้น่ะค่ะเดี๋ยวมาอ่าน