-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**********************************************
เธอที่ร้าย
(http://image.free.in.th/v/2013/ib/150518122211.jpg)
แด่...ความรัก
คุณสอนผมให้รู้จักคำว่ารัก
แต่คุณไม่ได้สอนให้ควรเลิกรักยังไง
ในวันที่กำลังโดนทิ้ง
*หมายเหตุ ตัวละครในเรื่องไม่มีอยู่จริง เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเพียงเท่านั้น
ขอบคุณคุณ Freja ด้วยค่ะที่ทำสารบัญให้
สารบัญ
ปฐมบท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2966438#msg2966438)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2968143#msg2968143)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2971014#msg2971014)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2980220#msg2980220)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2987799#msg2987799)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2991510#msg2991510)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2995794#msg2995794)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3007370#msg3007370)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3090413#msg3090413)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3104695#msg3104695)
ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3112716#msg3112716)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3120647#msg3120647)
ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3140469#msg3140469)
ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3152349#msg3152349)
ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3162213#msg3162213)
ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3176444#msg3176444)
ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3190441#msg3190441)
ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3220990#msg3220990)
ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3234244#msg3234244)
THE END
ติดตามตอนพิเศษได้ในเล่ม
1. DCCXXX Days
2. The diary of us
-
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง
การข่มขืน กักขังหน่วงเหนี่ยว และฉากการฆ่าตัวตาย
ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเรื่องแต่งจากจินตนาการของผู้เขียน
ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือสถานการณ์จริงใดๆ
สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ปฐมบท
ผมเป็นคนตัวเล็ก ร่างกายไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก
เริ่มต้นชีวิตประถมฯ มัธยมฯ และมหา’ลัยเหมือนกับคนอื่นๆ
แม่บอกว่าผมเหมือนเขา แต่กลับหัวดีเหมือนพ่อ
เสียดายที่พ่อจากไปแล้ว ความทรงจำลางเลือนนั้นเลยค่อยๆ จากไปด้วย
ผมอยู่กับแม่ จนกระทั่งสอบเข้ามหา’ลัยในกรุงเทพฯ
เราจำต้องห่างกัน แต่ก็นั่นแหละดวงตาคู่เศร้ายังคงมีความหวัง
ว่าผมจะเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดคนหนึ่ง
ชีวิตปีหนึ่งคือโลกใบใหม่ซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องน่าค้นหา
ผมเป็นแค่เด็กบ้านนอกเข้ามาเรียนครู
ที่นี่ผมได้รู้จักใครคนหนึ่ง เขาบอกให้ผมเรียกว่า ‘พี่’
เราเรียนกันคนละคณะ แต่ตึกครุศาสตร์กับนิเทศศาสตร์ก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่
ผมเจอพี่ที่งานกีฬา วันนั้นพี่ใส่เสื้อสีชมพูเหมือนผม แขวนป้ายสต๊าฟส่งยิ้มมาให้
เขาชวนไปกินข้าว พาไปดูหนัง นั่งรถยนต์คันหรูที่ไม่เคยได้สัมผัส
และไม่นานเราก็คบกัน ผมรักพี่มาก พี่เองก็รักผม
เขาพูดแบบนั้น...
พี่บอกว่าพี่รักผม เรามีอะไรกัน
นั่นเป็นเซ็กซ์ครั้งแรกในชีวิต ตอนนั้นมันทั้งอึดอัดทั้งจุก
พี่บอกให้ปล่อยตัวตามธรรมชาติ เขาอ่อนโยนและทะนุถนอมอย่างดี
ผมกลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่อยู่ เลือดผมไหลเปรอะบนผ้าปูสีขาว
พร้อมกับร้องไห้ออกมา แต่พอเห็นพี่ยิ้มมีความสุขทุกอย่างก็พลันสลาย
เจ็บ...แต่ก็อยากยิ้มตอบกลับไปว่า ‘ไม่เป็นไร’
“เราอยากกินอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า สั่งได้เลยนะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามร่างบางด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เด็กผู้ชายตัวไล่เลี่ยกับผม ผิวขาวสะอาดมีเลือดฝาดบนใบหน้าคลี่ยิ้มตอบคนตัวสูง
ใช่! ผู้ชายตัวสูงคนนั้นก็คือ ‘พี่’ แล้วคนตัวเล็กๆ ซึ่งนั่งตรงข้ามนั้นก็เป็นเพียงเด็กปีหนึ่งในคณะ เวลาเจอคนอื่นพี่จะดูสดชื่นและเป็นมิตรตลอดเวลา มือหนาเลื่อนไปยีผมนุ่มนิ่มจนอีกฝ่ายหัวเราะตาหยี
“ไม่เอาแล้วครับ แค่นี้ก็แทบกินไม่หมดอยู่แล้ว” เสียงหวานตอบกลับอย่างน่ารัก
พวกเขาทานข้าวด้วยกันได้สักพักแล้วล่ะ ส่วนผมก็ได้แต่นั่งมองอยู่ห่างๆ หลบอยู่ในมุมที่อีกฝ่ายไม่สามารถมองเห็นได้
พี่ไม่รู้หรอกว่าผมแอบตามมา และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นพฤติกรรมนอกใจแบบนี้
เพราะหน้าตาดีและมีแต่คนเข้าหา แถมยังเป็นหนุ่มฮอตของนิเทศศาสตร์ ทำให้พี่ห่างไกลจากผมมากขึ้นทุกที ยิ่งเวลามีงานละครเวทีนิเทศฯ ยิ่งแล้วใหญ่ อย่าหวังเลยว่าจะได้เข้าใกล้เกินสองเมตร นอกจากเราจะกลับห้องแล้วพูดคุยกันเท่านั้น
“เดี๋ยวกินเสร็จตัวเล็กอยากไปไหนต่อครับ” เขาเรียกอีกฝ่าย เหมือนกับที่เคยเรียกผม
“อยากดูหนัง พี่จะเลี้ยงป่ะล่ะ”
“แก่แดดนะเรา พูดขนาดนี้ไม่เลี้ยงได้ไง”
“งั้นรีบกินเลยนะครับ”
“เอาเลย กินเยอะๆ จะได้โตไวๆ”
“พี่อ่ะ”
รู้มั้ยมันเจ็บแค่ไหนกับการต้องมานั่งมองคนที่ตัวเองรักพูดคุยและสนิทสนมกับคนอื่นจนออกนอกหน้า ขณะที่ตัวผมเองกลับทำได้แค่เจียมตัวและก้มหน้ายอมรับกับความสัมพันธ์อันแกว่งไกวนี้ได้แล้ว
วันนี้วันเกิดผมแต่พี่ลืม...
เขามากับใครอีกคน หัวเราะต่อกระซิกมีความสุข ทิ้งให้คนมองต้องน้ำตาตกใน มันเจ็บนะที่ไม่สามารถลุกขึ้นแล้วปราดเข้าไปตะคอกแรงๆ เพื่อแสดงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของ
“ทำไมกินมูมมามจังเรา”
มือหนาหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดตรงมุมปาก รอยยิ้มที่ถูกส่งต่อให้อีกคนนั้นทำให้ผมอิจฉา พวกเขาทานข้าวกันสักพักก่อนจะจับจูงมือกันเดินออกไป ส่วนผมจะทำอะไรได้ หึ! ก็แค่ฝืนกินอาหารที่สั่งมาเพียงลำพัง พร้อมกับน้ำตาซึ่งไหลลงมาไม่ขาดจนรู้สึกได้เพียงความขมปร่าในลำคอ
ควรจะชินได้แล้ว ควร...
หนึ่งปีกับความรักที่ผมได้รับ แต่กลับไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายในชีวิตพี่
ผมเชื่อใจพี่ ทิ้งความหวังทั้งหมดไว้ที่เขา
แต่เพราะเป็นหนุ่มฮอตถึงได้มีผู้หญิงหรือรุ่นน้องมาสารภาพรักมากมาย
พี่ยิ้มให้ รับดอกกุหลาบในมือ และก็เริ่มไม่กลับห้องของเราบ่อยๆ
พี่มีเงินใช้ไม่ขาด สามารถเปิดห้องของโรงแรมนอนได้โดยไม่ระคายกระเป๋า
ผู้หญิงที่พี่พาออกหน้าออกตา หรือผู้ชายร่างเล็กล้วนแล้วแต่น่ารักและร่ำรวย
แต่ผมไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่พี่ยังบอกรัก ผมก็ยังจะโง่อดทนต่อไป
พี่สอนให้ผมรู้จักภาษากาย สอนคำว่ารักให้กับผม
สอนแม้กระทั่งการใช้ชีวิตให้เคยชินกับการอยู่ด้วยกัน
แต่พี่ไม่ได้สอน...ให้ควรตั้งรับยังไง
ในวันที่พี่เบื่อหน่ายและกำลังทอดทิ้งกัน
ผมยังรักพี่เหมือนวันนั้น แต่พี่ไม่เหมือนเดิม
ความรักของพี่ลดลง จนกระทั่งมันเปลี่ยนไปเพิ่มให้คนใหม่ที่ดีกว่า
พี่ไม่เคยตี ทำร้าย หรือกระทำอะไรให้ผมเจ็บ แต่กลับเย็นชาใส่
ไม่ชอบเลยจริงๆ
พี่ชอบว่าผมงี่เง่า ทั้งที่จริงๆ แล้วผมไม่ได้ต้องการอะไรมากเลย
ผมก็แค่อยากนอนกอดพี่ จูบพี่ ไม่จำเป็นต้องมีอะไรกัน
ไม่ต้องพูดอะไรกันก็ยังได้ ขอแค่พี่ไม่เย็นชาใส่ ขอแค่ยิ้มตอบกลับมาบ้าง
นั่งทานข้าวเช้าด้วยกัน ตักกับข้าวให้เหมือนเมื่อก่อน
พี่อาจคิดว่ามันไม่แฟร์กับคนตัวเปล่าอย่างผมยังจะต้องการอะไรอีก
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยังต้องการมันเสมอ
เพราะเป็นพี่...ผมถึงไปไหนไม่ได้
พี่บอกผมสิว่าควรทำยังไงในวันที่กำลังโดนทิ้ง...
พี่บอกผมว่าควรนอนรอบนเตียงเหมือนทุกครั้งที่โทรมาหาหรือเปล่า
ผมให้ได้ทั้งนั่นแหละ ทั้งหมดของผม
แต่พี่ไม่เคยให้อะไรกลับมาเลย นอกจากเซ็กซ์เพียงอย่างเดียว
พี่รู้มั้ย สัญญาที่เคยให้ในวันแรกที่คบกันว่าพี่จะ ‘รักผมแค่คนเดียว’
ผมยังไม่เคยลืม แล้วพี่ล่ะลืมแล้วหรือยัง?
และถึงแม้ว่าพี่จะลืมก็ไม่เป็นไร
ผมไม่โกรธพี่หรอก
ผมจะโกรธ...คนที่เป็นโลกทั้งใบของผมได้ยังไงกัน
หรือถ้าจะโกรธก็ควรเป็นตัวผมเอง ที่ทำให้พี่...รักผมคนเดียวไม่ได้
-
:hao5:
-
ทางเดียวที่จะได้คือต้องร้ายกว่า สู้เค้าาา :fire:
-
อื้อหือออ จี๊ดดดด :katai1:
สงสารอ่ะ ถึงพี่จะเป็นทำแบบนั้น แต่เรากลับยังอยากให้พี่เป็นพระเอก ชอบความเจ็บปวดดด
บางทีก็คิดนะ ว่าถ้าเขาไม่มีเราแล้วเขาจะรู้สึกว่าขาดอะไรไปไหม มีช่วงที่คิดถึงเราสักนิดไหม ฮรื้ออออ ดราม่าทำไม :m15:
-
สงสารผมเลย :m15:
ทำไมพี่ทำแบบนี้ล่ะ
-
โอ้ แววดราม่ามาแต่ไกลเลยทีเดียวค่ะ 555
รอติดตามนะคะ
-
:m15: จะเป็นยังไงต่อเนี่ย
-
อย่าเป็นของตายนะ TT
-
:o12: ไม่มีอีโมที่จนน้ำตาตัวเองเลย
อะไรมันจะบีบคั้นปานนี้
รักน่ะรักได้ แต่ถ้าคนเขาไม่รักเราไงก็เหนี่ยวรั้งเขาไว้ไม่ได้หรอก
รั้งไว้ในใจได้ ปล่อยเขาไปเถอะ รั้งไว้ก็มีแต่จะเจ็บมากขึ้น
รังควาญเขากับคนใหม่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
รักตัวเองเก็บความรักนั้นไว้ในใจใช้เป็นเชื้อเพลิงขับเคลื่อนตัวเองไปข้างหน้า
สักวันหนึ่งก็จะมีคนที่เห็นคุณค่าที่คู่ควรของเราเอง *ซิกๆ*
Don't ever stop smiling and keep your head held high.
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดด ชอบเรื่องแนวนี้มากกกกกกๆๆๆๆๆเลยค่ะ
ขอให้พี่เป็นพระเอก แล้วน้องก็เป็นนายเอกเหมือนเดิม
น้องทนไปเรื่อยๆ จนถึงคราวที่น้องทนไม่ไหวก็ไป
แล้วให้พี่เจ็บปวดมากๆๆๆๆๆ โอ้ยยยยชอบแนวแบบนี้
สู้ๆนะคะ จะติดตามค่ะ
-
น้องผม ตั้งสติลูก
รักตัวเองหน่อย
-
ฮู้วววววววววววววว ดีนะเป็นสายมาโซ
เจ็บได้ใจเพ่เจงๆ
-
โอ้ยชอบแนวนี้มากกกกกกกกกกกกกก :sad4:
ปล่อยเขาไปเถอะ ฮือออ สงงงง
-
เข้ามาจุกเสียด แน่นเฟ้อด้วยคนค่ะ
:hao5:
-
:monkeysad: มาม่าๆ
-
เข้ามารอวันที่ 'พี่' จะตามง้อ 'ผม'
-
หน่วง :hao5:
-
เราชอบแนวแบบนี้มาก ชอบแบบพระเอกเหี้_ๆเนี่ย
-
ดราม่าาาาาาาาาาา เราอยากเห็นตอนพี่เจ็บบ้าง
คือพี่เห็นผมเป็นของตายอ่ะ เลยอยากให้พี่เจ็บ มันจะสะใจมากเลยนะ 55555
-
มาม่ามาเต็ม เค้าคงได้อิ่มทั้งเรื่อง งื่อออออ :katai1:
-
:hao5: :hao5: ฮืออออ อ่านแค่นี้ก็สงสารจะแย่แล้ว อยากให้น้องเข้มแข็งงง
-
มาม่าสินะ :ling2:
คงต้องเสพติดความเจ็บปวดแล้วสิ o3
-
:katai1: :katai1:
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ทำไมเศร้าแบบนี้ สงสารผมจัง เกลียดพี่ว่ะ
-
:katai1:
-
ชอบอะไรที่มันดราม่าประมาณนี้ นู๋ต้องทำตัวใหม่นะคะลูก
อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆค่า
-
เศร้าอ่ะ จะรอวันสมน้ำหน้าอิพี่มันที่ทิ้งน้องไป จะรอดูวันที่อิพี่มันเจ็บเหมือนน้อง
-
มาม่ามาเต็มมม
จัดไปอย่าให้เสียค่ะ น้องต้องร้ายกว่าพี่มันนะ
-
มันมาอีกแล้ว! นี่รีบตามมาเลยนะ อิอิ ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าซักสองโหลลลล :hao7: :hao7:
-
มาตาม...อยากอ่านมากเลยค่ะ รออยู่น้าาาาาาา
-
เรามิใช่ของตาย อย่ายอมให้ใครมาทำร้ายเรา
-
ตอนที่ 1
ผมนั่งอยู่ที่ห้อง นั่งนิ่งๆ โดยไม่ทำอะไรอยู่นาน วันนี้เป็นวันอาทิตย์แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันจะเป็นวันที่ผมมีความสุขและอยากให้มันเวียนกลับมาบ่อยที่สุด แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมอยากให้มันผ่านไป เร็วแค่ไหนก็ได้ขอให้ให้ผ่าน
เพราะผมเหนื่อยเหลือเกิน...
เหนื่อยที่ต้องรอให้พี่แยกจากเด็กปีหนึ่งคนนั้นแล้วกลับมาหาผมที่ห้องสักที ห้องของเรา แต่แปลก...ช่วงหลังมานี้ถึงพี่จะกลับมาอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน แต่เรากลับไม่ได้พูดคุยกันมากเท่าที่ควร
สิ่งที่ทำได้ก็เลยเหลือแค่เพียงใช้ชีวิตต่อไปด้วยหัวใจพังๆ ที่ผมมี พร้อมกับแมวอีกตัวหนึ่ง
‘ของขวัญ’ แมวสีขาวปนเทาขนปุกปุย สายพันธุ์อเมริกันช็อตแฮร์ เขาบอกอยากซื้อมันไว้แก้เหงาเมื่อปีก่อน และมันก็แก้เหงาได้จริงๆ ในวันที่พี่ไม่ได้อยู่กับผมอย่างวันนี้
วันเกิดที่เวียนมาบรรจบกันอีกปี
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาฝาผนังครั้งแล้วครั้งเล่า เกือบเที่ยงคืนแล้วแต่พี่ก็ยังไม่กลับมา ผมจึงกระชับอ้อมแขนที่โอบอุ้มเจ้าแมวตัวอ้วนซึ่งหลับอุตุอยู่บนตักเอาไว้ แล้วพามานอนบนเบาะนุ่มๆ เหมือนทุกครั้ง เจ้าของขวัญไม่ดื้อ ไม่ซน แต่ฝึกค่อนข้างยาก ช่วงหลังมานี้ถึงไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจและเล่นกับมันเท่าไหร่เพราะมัวแต่วิตกกังวลสารพัดเรื่อง
ปัง!
เสียงปิดประตูดังขึ้น ผมรีบมองกลับไปยังคนมาใหม่พร้อมกับรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง
“เพิ่งกลับมาเหรอครับ”
“ทำไมยังไม่นอน” พี่ถาม ใบหน้าดูเคร่งเครียดไม่เหมือนตอนอยู่กับเด็กคนนั้นเลยสักนิด รอยยิ้มแบบนั้นผมอิจฉาและอยากได้รับจากเขาบ้าง
“รอพี่น่ะ”
“รอทำไม รีบไปนอนได้แล้ว”
ผมนิ่ง ไม่รู้จะจัดการกับความเฉยชาที่ส่งมายังไงดี เพราะมันคือสิ่งที่ทำให้ความรักของเราดิ่งลงเรื่อยๆ แทบกู่ไม่กลับ เมื่อก่อนผมเคยเชื่อนะว่าความผูกพันมันจะทำให้ความรักของเราดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่เลย...มันไม่จริง เพราะขณะที่เราอยู่ด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน สายใยความผูกพันก็ไม่สามารถถักทอยึดเหนี่ยวเราทั้งคู่เอาไว้ได้
“พี่ภู...”
น้ำเสียงที่เปล่งออกไปเบาหวิวราวกับจะหายไปในอากาศ ร่างสูงจึงหันมาเผชิญหน้ากับผมอีกครั้ง หลังจากพยายามเลี่ยงเดินห่างออกไป
‘ภูผา’ คือชื่อของพี่ ฟังดูแข็งแกร่ง แต่จิตใจกลับรวนเร
“มีอะไรอีกสิงหา พี่เหนื่อย อยากนอนแล้ว” ส่วนชื่อที่เขาเรียกกลับก็คือผมเอง
“วันนี้ไปไหนมาเหรอครับ ผมเบื่อนอนอยู่ห้องทั้งวันเลย”
“ทำงาน”
เขาโกหกอีกแล้ว ถ้างานที่ว่าหมายถึงการพาเด็กผู้ชายคนหนึ่งไปกินข้าวดูหนัง พี่ก็ดูจะทุ่มเทมากเกินไป
“งานอะไรครับ”
“อย่าเซ้าซี้ได้มั้ย ไม่เกี่ยวกับเราหรอก รีบเข้านอนเถอะพี่จะอาบน้ำ”
“แต่...”
“อะไรอีก” ท้ายเสียงเริ่มมีอารมณ์อยู่หน่อยๆ
“วันนี้...”
“ไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” พูดจบก็เดินจากไป ไม่รอฟังคำทักท้วงหรืออธิบายอะไรเพิ่มเติม
21 สิงหาคม
วันเกิดของผมผ่านไปอย่างสูญเปล่า
และ...พี่ลืมมัน
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่”
นี่คือคำทักทายแรกหลังจากคนตัวสูงเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น เขาสวมชุดนิสิตเรียบร้อย ส่วนผมที่แทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมัวแต่วิตกกังวลกับเรื่องความสัมพันธ์ที่เริ่มสั่นคลอนเต็มทีก็หันมาเตรียมอาหารอยู่ตรงครัวเล็กๆ ในจานมีแซนด์วิช ไข่ดาว และเบคอนอยู่สองสามชิ้นสำหรับพี่ที่ชอบหิวอยู่บ่อยๆ
“อืม...อรุณสวัสดิ์”
ผมทอดมองไปยังคนตัวสูงซึ่งมีสีหน้าเรียบตึงเหมือนทุกครั้ง ความเฉยชามันค่อยๆ กัดกินหัวใจไปเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากทำลายกำแพงบ้าๆ ลง ด้วยการเอ่ยถามกลับไป
“กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะครับ”
“ไม่ล่ะ วันนี้ยุ่งๆ ที่คณะมีกิจกรรม”
เกือบเดือนแล้วที่พี่ภูอ้างเหตุผลนี้ และหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยทานข้าวเช้าด้วยกันอีกเลย
“เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้เหรอครับ กินอะไรรองท้องหน่อยก็ยังดี เผื่อพี่หิว”
“ก็บอกว่าไม่ไงสิงหา ที่คณะก็มีอะไรให้ซื้อรองท้องอีกเยอะ เราหิวก็นั่งกินไปสิ”
ตอนนี้เลยทำได้แค่พยักหน้าอย่างเข้าใจ ยอมรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งที่ขอบตาร้อนผ่าวอยากร้องไห้โฮออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอด ผมมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง พร้อมกับฝืนส่งยิ้มเฝื่อนๆ ให้ทั้งที่ทุกส่วนของร่างกายสั่นสะท้านและเจ็บปวดไปหมด
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาไม่รู้สึกเสียใจสักนิดเลยเหรอที่ตอบปฏิเสธมาทั้งแบบนี้ มองไม่เห็นสักนิดเลยเหรอว่าแววตาที่ผมส่งให้ไปมันคาดหวังว่าพี่จะตอบตกลงแค่ไหน แต่ไม่เลย ทุกอย่างที่ผ่านมาของเขาเป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งทำ
ทำไม! ทำไมต้องทำร้ายกันในวันที่รักหมดใจไปแล้ว
ทำไมถึงคิดจะทิ้งกันไปง่ายๆ แล้วหลอกกันเหมือนผมเป็นแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง
“ไว้พรุ่งนี้เช้านะ”
“...”
“พรุ่งนี้เช้าจะกินด้วย”
“พี่บอกแบบนี้ทุกครั้ง แต่เราก็ไม่เคยมีวันนั้นเลย” ผมพูดเสียงอ่อย เจ็บร้าวเข้าไปถึงขั้วหัวใจราวกับมีคนเอามีดแหลมคมมากรีดแรงๆ ทั้งที่ยังหายใจอยู่
เขาทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาสิงหา เป็นแบบนี้ทุกที ชวนทะเลาะทุกที งี่เง่าแบบนี้ไงพี่ถึงไม่อยากกลับห้อง” น้ำเสียงซึ่งเต็มไปด้วยโทสะสาดเข้ามาจนแทบหลั่งน้ำตา มือที่ถือจานใส่อาหารเช้าอยู่สั่นเครือ และผมเลือกที่จะวางมันลงไปตรงจุดเดิม
“ผมทำอะไรผิดเหรอพี่ภู”
“...”
“ถ้าผมทำอะไรผิด พี่บอกผมได้นะ ผมจะปรับปรุงตัว”
“อยู่นิ่งๆ ของเราไปนั่นแหละ อย่าเถียงพี่ อย่าดื้อเข้าใจมั้ย” สองขายาวก้าวเข้ามาประชิด เอื้อมฝ่ามือแสนอบอุ่นนั้นลูบผมสองสามทีก่อนจะผละออก
“พี่กอดผมหน่อยสิ”
“อ้อนอะไรอีกล่ะ”
“ขอร้อง ขอกอดหน่อย”
เจ้าตัวได้แต่ส่ายหน้าแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ผมใช้จังหวะนั้นโอบรัดเอวหนาเอาไว้แน่น วงแขนของผมถ้ามันสามารถยื้อพี่เอาไว้ได้ก็คงดี แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงความฝันเมื่อพี่ฝืนตัวเองให้ห่างออกมา พร้อมกับคำพูดเดิมๆ ที่ฟังจนเบื่อ
“พี่ไปก่อนนะ เจอกันที่มหา’ลัย”
ผมพยักหน้าเข้าใจ รู้แน่แล้วว่าพี่ต้องจากไป เพราะงั้นถึงได้ส่งยิ้มให้เขาเหมือนเคย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกนานแค่ไหน สักวันเราก็ต้องบอกลากันอยู่ดี
เชื่อมั้ย...เมื่อก่อนถึงจะรักกันแค่ไหนแต่เราก็เคยคุยกันถึงเรื่องของอนาคต คนที่หมดรักก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยบอกเลิก ตอนนี้ผมมีชีวิตอยู่เหมือนเฝ้ารอวันนั้น ทั้งที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลยสักนิด ผมรักเขา และแน่นอนว่าไม่มีทางเอ่ยบอกเลิกก่อนแน่ๆ ส่วนพี่ภู ผมก็ได้แต่ภาวนาในใจว่าวันนั้นมันจะมาไม่ถึง
วันที่เขาหมดรักและไม่เหลือเยื่อใยใดๆ เลย
ทว่าถึงจะเป็นอย่างนั้นก็อยากให้เขารับรู้ไว้อย่าง ไม่ว่ายังไง...หัวใจของผมมันก็ยังคงเป็นของพี่ แม้พี่จะไม่ต้องการมันก็ตาม
ปัง!!
ประตูไม้บานเดิมปิดลง เหลือเพียงผมที่ยืนกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่ ทรุดตัวร้องไห้กับฝ่ามือของตัวเองอย่างไม่นึกอาย น่าสมเพชชะมัด ทำไมถึงได้ไร้ค่าขนาดนี้กัน
ผมมาถึงมหา’ลัยในช่วงสาย เพราะวันนี้มีเรียนตอน 10 โมงจึงมาช้านิดหน่อย ที่นี่ผมมีกลุ่มเพื่อนที่น่ารักและช่วยเหลือกันเสมอ แต่ถ้าจะเรียกว่าสนิทจริงๆ คงมีอยู่คนเดียว เขาชื่อ ‘เบียร์’ เพื่อนตัวสูงแต่คำพูดคำจาขวานผ่าซากจนใครต่อใครถึงกับเอือมระอา
แม้จะเป็นอย่างนั้น ผมกลับมองเห็นความจริงใจในแววตาของเขาเต็มเปี่ยม เราเป็นเพื่อนกัน สองปีแล้วที่เกื้อกูลกันมาตลอด รับรู้ความเป็นไปทุกอย่างในชีวิตของกันและกัน แม้กระทั่งเรื่องของพี่ก็ตาม
เบียร์รู้และคอยปลอบเสมอในวันที่ผมรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบลุกยืนไม่ไหว
“เฮ้ย! สิงหา ทำไมมาสายจังวะ” นั่นแหละ เสียงของเบียร์ น้ำเสียงทุ้มๆ ติดหยาบคายนั่นเป็นเอกลักษณ์ของเขาเลยล่ะ
“โทษที พอดียุ่งกับเจ้าของขวัญน่ะ ดูมันซึมๆ ไม่ค่อยร่าเริง”
“แหงล่ะมึงไม่มีเวลาไปเล่นกับมัน คงจะงอนแล้วล่ะมั้ง” เจ้าตัวพูดเหมือนรู้เพราะทุกครั้งที่ไปห้อง เบียร์จะเป็นฝ่ายพาเจ้าแมวอเมริกันช็อตแฮร์ตัวอ้วนมาเล่นสนุกเสมอ
“ก็คงงั้น”
“แล้วนี่เป็นอะไรตาแดงๆ”
“เปล่า...นอนดึก ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับด้วย”
“ร้องไห้สิท่า”
“มั่วแล้ว เราจะร้องไห้ทำไม”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี อ้อ! เมื่อวานน่ะมีคนเห็นไอ้พี่ภูมันพาน้องปีหนึ่งไปดูหนังด้วยนะ เพื่อนโรงเรียนเก่ากูมันคาบข่าวมาบอก ได้ข่าวว่าเด็ดไม่ใช่เล่น เป็นถึงหลีดนิเทศฯ ปีหนึ่งเลยนะมึง”
“เหรอ ตาฝาดหรือเปล่า”
“มึงดูหน้ากูก่อนครับ ข่าวโคมลอยกูไม่พูดหรอกสัด!”
“...”
“นี่ไอ้สิงหา มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากคนหนึ่ง กูเลยอยากเตือนมึงเอาไว้”
“...”
“ถ้ารู้ตัวว่าไม่สำคัญก็อย่าพยายาม ดีแค่ไหนก็ไม่ช่วยอะไรหรอก”
เจ็บจังเลย...แต่ไม่อาจปฏิเสธ ผมชอบหลอกตัวเอง สร้างโลกปลอมๆ เพื่อรักษาหัวใจอันแหว่งวิ่นแบบนี้เสมอ ถึงรู้ว่าไม่มีอะไรดีขึ้น แต่บางครั้งถ้าการหลอกตัวเองแล้วทำให้ไม่ต้องร้องไห้ ผมก็จะดันทุรังทำมันต่อไป
“แต่เรารู้สึกได้ว่าพี่ภูก็ยังห่วงอยู่”
“หลอกตัวเอง?”
“จริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็บอกเลิกไปนานแล้วสิ”
“ที่พี่มันไม่บอกเลิกมึงคิดเหรอว่ามันรัก มันแค่หวังอยากได้จากมึง หวังตัวมึง นี่ให้เขาจนไม่เหลืออะไรแล้วเนี่ย”
ผมเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้เวลาผ่านไปกับการคิดเรื่องพวกนี้ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จำไม่ได้แล้วว่าได้ยินเสียงถอนหายใจของเบียร์เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ถูกดึงไปตรงนั้นที ตรงนี้ที เวลาเข้าเรียนจิตใจก็เลื่อนลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จริงๆ คณะผมกับตึกนิเทศศาสตร์ก็ห่างกันแค่นิดเดียว แต่ผมกลับไม่เจอพี่ภูแม้แต่เงาตลอดทั้งวัน
จากเมื่อก่อนที่มักไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ตอนนี้ก็เหลือเพียงผมที่นั่งกับเบียร์และปรับทุกข์กันเท่านั้น
หนึ่งวันกำลังผ่านพ้นไปเหมือนเคย เบียร์แยกย้ายกลับหอด้วยรถเมล์สายเดิม ส่วนผมทำได้แค่นั่งรอพี่มารับเหมือนทุกครั้ง ปกติเราจะไปและกลับพร้อมกัน แต่ช่วงหลังที่คณะมีเตรียมละครนิเทศฯ พี่เลยต้องออกไปก่อนเสมอ
ผมต่อสายหาพี่ภูอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนแล้ว เพราะนั่งรอมาเกือบครึ่งชั่วโมง
ไม่นานร่างสูงก็วิ่งมาหาผมตรงใต้ตึกคณะ นี่อาจเป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผมส่งยิ้มให้เหมือนเคยพร้อมกับลุกขึ้นเต็มความสูงก้าวตามอีกฝ่ายไป แต่น้ำเสียงทุ้มกลับหยุดชะงักฝีเท้าของผมเอาไว้ซะก่อน
“วันนี้คงกลับพร้อมกันไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“พี่ติดซ้อมละคร”
“ดึกมั้ยครับ ถ้าไม่ดึกมากผมอยู่รอได้นะ” จริงๆ พี่ภูเรียนปีสี่แล้ว อีกอย่างเขาเรียนเอกถ่ายภาพแต่ก็ต้องมาช่วยเอกการแสดงทุกปีเหมือนเป็นสัญญาใจ อีกหน่อยเขาก็ต้องออกไปฝึกงานแล้วด้วยเลยพาลให้ห่วงไปอีกว่าจะทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า
“กลับไปก่อนเถอะ”
“...”
“เอาเงินนี่ไป นั่งแท็กซี่กลับนะ” ธนบัตรถูกยัดใส่มือของผมลวกๆ
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่แล้ว แค่นี้แหละที่พี่อยากบอก ไว้เจอกันที่ห้องนะ” พี่ยกมือขึ้นมายีหัวก่อนจะวิ่งผละออกไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนลับสายตา
ทุกครั้งผมมักจะทำตามที่พี่บอก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมเลือกที่จะเดินตามพี่อยู่ห่างๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว รู้มั้ยทุกก้าวมันปวดหนึบแค่ไหน เมื่อระยะทางที่ก้าวตามอยู่นั้นต้องเผชิญกับอะไรมากมาย
“พี่ภูครับ ไปไหนมา”
เด็กผู้ชายคนนั้นยืนยิ้มแป้นให้คนตัวสูง
“ธุระนิดหน่อยครับ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” ร่างเล็กถูกโอบกอดด้วยวงแขนแข็งแรง พวกเขาเดินเข้าไปภายในห้องซ้อมละคร ผมจึงใช้จังหวะนั้นตามดูอยู่ห่างๆ
พี่ไม่ได้โกหก พี่ซ้อมละครจริงๆ
แต่ทุกครั้งที่การแสดงบทบาทต่างๆ เริ่มขึ้น หัวใจของผมมันกลับเจ็บจนแทบทนไม่ไหว วงแขนหนาหนักที่โอบเอวคอดเล็กๆ เอาไว้ ริมฝีปากซุกซนคลอเคลียข้างแก้มคนเป็นเจ้าของ หรือการกระซิบกระซาบที่ดูแนบชิดนับครั้งไม่ถ้วนมันทำให้ผมต้องกำมือเอาไว้แน่น
นั่นมันบทอะไร บทของพี่คือเป็นพระเอกคู่กับนางเอกสักคนไม่ใช่เหรอ
ยามพักจากการแสดงพี่กลับดูแลเด็กคนนั้นดียิ่งกว่าผม หาน้ำมาให้ คอยหาพัดมาคลายความร้อน หรือหยิบทิชชูเช็ดหน้าอันเปื้อนเหงื่อ การกระทำแบบนั้นพี่ควรทำกับผมคนเดียวไม่ใช่หรือไง
เจ็บจังเลย...เจ็บที่หัวใจ
ผมได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ แต่ไม่มีสิทธิ์เข้าไปใกล้ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเกือบสามทุ่ม คนตัวสูงกับเด็กคนนั้นถึงได้พากันนั่งรถออกไป นาทีนี้ผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว รีบสาวเท้ากวักแท็กซี่ตามไปห่างๆ
แล้วผมก็ได้พบความจริงอีกอย่าง พวกเขามาที่คอนโดแห่งหนึ่ง
ที่ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เดาได้ว่าอาจเป็นที่อยู่ของเด็กคนนั้น โชคร้ายหน่อยที่ไม่สามารถเข้าไปภายในผมจึงได้แต่ยืนมองอยู่ข้างนอก ภาวนาว่าขอให้พี่ภูออกมาโดยเร็วและพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้
เขาแค่มาส่งรุ่นน้อง...ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไร
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ไร้ซึ่งวี่แววของพี่
จากหนึ่งเป็นสอง เป็นสามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตอนนี้เที่ยงคืนครึ่งแล้วพี่ก็ยังไม่ออกมา ผมได้แต่ยืนมองตึกสูงนั้นนิ่งราวกับคนโง่ ปาดน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายสั่นเครือ สุดท้ายก็จำใจกลับมายังห้องของตัวเองในสภาพหมดอาลัยตายอยาก
ของขวัญหลับไปแล้ว มันคงโกรธผมนิดหน่อยที่ไม่ยอมเล่นกับมัน แต่...
“ฮึก...ฮือออออออ”
เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้สุดท้ายก็ไม่เป็นผล มันเล็ดลอดออกมาดังพอๆ กับเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่หนักหน่วง ผมล้มตัวลงบนโซฟา ยกกำปั้นทุบตีสะเปะสะปะราวกับคนพาล ในใจก็ได้แต่คิดว่าทำไมพี่ถึงทำแบบนั้นได้ลงคอ ทำไมพี่ถึงไม่รู้จักพอสักที
ทำยังไงดี...ผมต้องทำยังไงถึงตัดใจได้ ตั้งแต่เข้ามากรุงเทพฯ ใช้ชีวิตปีหนึ่งตัวคนเดียว ผมก็มีแค่พี่ที่หยิบยื่นทุกอย่างให้ แต่ตอนนี้หัวใจของพี่ถูกใครคนนั้นดึงดูดไปแล้ว ไม่อาจกลับคืนมาได้แล้วใช่มั้ย
แต่สำหรับผมที่มันยังคงซื่อตรงจะอยู่ตัวคนเดียวได้ยังไง จะเคยชินชีวิตที่ไม่มีพี่ได้ยังไงกัน ถ้าหากวันหนึ่งผมไม่สามารถอยู่กับพี่ได้ ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ไม่อยากคิดเลยจริงๆ...
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ถูกใครคนหนึ่งโอบอุ้มขึ้นมาจากโซฟา พร้อมกับเดินเข้าห้องนอนอย่างใจเย็น ผมพยายามปรือตาขึ้น ในความมืดสลัวจากแสงไฟที่ถูกปิด ผมยังคงมองเห็นแววตาสีเข้มมีเสน่ห์คู่นั้น มันเป็นของพี่ คนที่เป็นทั้งหมดของผม
“พี่...”
“ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง”
“ผมรอพี่ภู” ว่าพลางตวัดวงแขนโอบรอบคอแกร่ง ซุกหน้าลงกับอกกว้างเพื่อเรียกหาไออุ่นเหมือนทุกครั้ง
“เด็กน้อยเอ๊ย”
“พี่ไปไหนมา”
“...” อีกฝ่ายเงียบไม่ตอบ นอกจากวางผมลงบนเตียง จูบปิดปากเพื่อไม่ให้ผมตั้งคำถามอะไรได้อีก จากแผ่วเบาเปลี่ยนเป็นดุดัน จนลิ้นร้อนเริ่มแทรกเข้าไปในโพรงปาก เราแลกเปลี่ยนลมหายใจของกันและกัน ความคิด สติ และห้วงความรู้สึกต่างๆ ไหลวนไปทั่วร่าง
พี่ถอดเสื้อผ้าของผมออกอย่างเบามือ ละเลียดลิ้นร้อนไปตามร่างกายจนขนลุกชัน แม้กระทั่งซอกคอพี่ก็ยังขบเม้มจนรู้สึกเจ็บจี๊ด กระทั่งริมฝีปากของเราวกมาประกบกันอีกครั้ง มันรุนแรงจนใบหน้าของผมแหงนหงาย ซุกมือเข้าไปในกลุ่มผมสีดำสนิทของพี่
“อืมมมมม” เสียงครางต่ำเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน
ปากของพี่จูบเขา ผมรับได้
ดวงตาของพี่มองเขา ผมก็รับได้
แต่หัวใจของพี่ที่มีเขา มันเกินจะทนแล้วจริงๆ
ทว่าผมกลับเป็นมนุษย์หน้าโง่ อยากเหนี่ยวรั้งพี่เอาไว้ด้วยร่างกายและหัวใจพังๆ ของตัวเอง คิดว่าพี่คงจะหยุดอยู่ที่ผมเพียงคนเดียว ยินยอมมอบให้ทั้งหมดที่เหลืออยู่
จูบของพี่หอมหวาน ลมหายใจของพี่อบอุ่น อ้อมกอดของพี่คอยปกป้องคุ้มภัย
ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ยอมทุกอย่างง่ายดายราวกับของราคาถูกที่พอถูกใช้จนหนำใจก็เขี่ยทิ้ง แต่ผมยินยอม...ให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง
ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า
ในตอนที่เจ็บปวดจนน้ำตาไหล ผมก็ยังคงส่งยิ้มให้พี่เพื่อบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’ เหมือนทุกครั้ง
เช้าที่ผมลืมตาขึ้นมา อ้อมกอดของพี่ไม่ได้อบอุ่นอีกต่อไปเมื่อร่างสูงไม่ได้อยู่เคียงข้าง ผมแค่นอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่คนเดียว ร่างกายปวดระบมไปทุกส่วนโดยเฉพาะช่วงล่างกับขมับ อาจเป็นเพราะร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืน อาการถึงได้กำเริบจนป่านนี้
ผมพยายามชันตัวขึ้นนั่งแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเจ็บปวดทรมานไปทั่วร่าง ที่ห้องนี้ไม่มีร่องรอยของพี่ เขาออกไปแล้วและก็คงไม่กล้าปลุกให้ผมตื่นเพราะกลัวจะนอนไม่เพียงพอ ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเจ้าตัวคงคิดเช่นนั้นเหมือนกัน
แต่ความจริงคือ...เขามีคนอื่นไปแล้ว
ไม่แน่ผมอาจรักคนอื่นไม่ได้ตลอดชีวิต ในตอนที่พี่ส่งยิ้มมาให้แต่ข้างกายเป็นใครอีกคน ผมคงยิ้มให้ไม่ได้จริงๆ ฝืนไม่ได้จริงๆ
เรื่องระหว่างผมกับพี่ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเรามันคงค่อยๆ จางหายไป แม้ความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็เลือนรางไม่ต่างกัน ผมชินแล้ว ชินต่อความเป็นอยู่ที่มีเขา แต่ตอนนี้ล่ะ...ต้องใช้เวลานานแค่ไหน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงสั่นครืดจากโทรศัพท์มือถือตรงหัวเตียงดังขึ้น ทำให้ผมต้องฝืนเอื้อมมือหยิบขึ้นมารับ เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิทอย่างเบียร์
“ว่าไง” แค่กรอกเสียงลงไปก็แหบพร่าจนฟังไม่ได้ศัพท์
[อยู่ไหน รู้มั้ยว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว]
“อยู่ที่ห้อง ตอนนี้กี่โมงล่ะ”
[จะบ่ายโมงแล้วคุณสิงหา วันนี้กะโดดทั้งวันเลยใช่มั้ย]
“ขอโทษนะ...เพิ่งตื่น”
[แล้วเป็นอะไร เสียงแหบๆ]
“ไม่สบาย...ไม่สบายนิดหน่อย”
[ไม่นิดแล้วมั้ง รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวโดดไปหา] หลังจากนั้นเจ้าตัวก็วางสายไป ส่วนผมก็ได้แต่ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน พอมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนถูกเพื่อนสนิทเช็ดตัวให้ ร่างกายของผมร้อนผ่าว แม้แต่เปลือกตาก็ฝืนลืมแทบไม่ขึ้น
“สิงหามึงลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนแล้วค่อยนอน”
“ไม่...หิว”
ผมว่าอาการผมหนักแล้วล่ะ เข้าขั้นป่วยจนพาลให้เบื่ออาหารไปด้วย
“ไม่หิวก็ต้องกิน นี่ไอ้พี่ภูมันทำห่าอะไรมึงเนี่ย รอยเต็มตัวเลย แล้วมันไปไหน มึงป่วยจนลุกไม่ขึ้นขนาดนี้ทำไมไม่อยู่ดูแล”
“ไม่รู้สิ” ผมตอบเสียงเอื่อย
“แล้วพี่มันได้บอกอะไรไว้มั้ย”
“ไม่รู้”
“มึงเคยรู้อะไรบ้างเนี่ย กูจะโทรไปตามมัน มึงแดกข้าวเสร็จแล้วก็รีบนอนซะ”
“ไม่ต้องโทรหาพี่ เขาอาจจะติดงาน”
“ห่วงกันจริง ตัวเองเคยห่วงบ้างมั้ย เอาเถอะรีบกินข้าวกินยาซะ เป็นแบบนี้กูใจไม่ดีเลยว่ะ” ผมกลัวเบียร์เป็นห่วง ถึงได้ฝืนกินโจ๊กที่เพื่อนซื้อมาให้จนพร่องไปเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบยาขึ้นมาทานพร้อมกับล้มตัวลงนอนแทบไม่รู้สึกรู้สาอะไร จนกระทั่ง...
“มันอะไรนักหนาวะ!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายด้านนอกปลุกให้ผมตื่นขึ้น ขยี้ตาสองสามครั้งก่อนจะชันตัวขึ้นมา
ตั้งสติอยู่นานเหมือนกันก่อนจะรับรู้ว่าเสียงด้านนอกเป็นของพี่ภูซึ่งกำลังทะเลาะกับเบียร์อยู่
“เพื่อนผมป่วย ไอ้สิงหาแทบไม่รู้สึกตัว แล้วพี่หายไปไหนวะ”
“นั่นมันเรื่องของกู มึงเป็นคนนอกเกี่ยวอะไรด้วย”
“เกี่ยวดิก็เป็นเพื่อนมัน ถ้าไม่ดูแลเพื่อนผมพี่จะรั้งไว้ทำไม”
“อย่าเสือก!!”
ผมรู้สึกว่าทั้งคู่ทะเลาะกันรุนแรงขึ้น เท้าทั้งสองข้างของผมหย่อนลงบนพื้น พยายามฝืนร่างกายให้เดินออกไปห้าม โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าผมได้ยินทุกๆ อย่างเต็มสองหู และมันยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อผมก้าวเท้าเข้าใกล้เรื่อยๆ
“ดูแลเพื่อนผมหน่อยดิ มันรักพี่มากนะพี่ภู”
“ก็ดูแลนี่ไง”
“ดูแลแล้วพี่หายไปไหน เพื่อนผมป่วยขนาดนี้”
“มันจะเป็นอะไรนักหนาวะ! ถ้าจะเรียกร้องความสนใจก็ตายให้ดูเลยดีกว่า”
อึก...คำพูดที่ได้ยินทิ่มแทงหัวใจของผมอย่างจัง คนที่เคยอ่อนโยน คนที่เคยพูดคำหวานหายไปไหน ทำไมพี่ถึงพูดกับผมแบบนั้น ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมาเกินกว่าจะกักเก็บเอาไว้ ร่างกายสั่นเทาสะอื้นราวกับมีคนเอาเท้ามาเหยียบย่ำบนความรู้สึก
ขาของผมก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเข้าใกล้กับพี่
“พี่ภู...” น้ำเสียงผมแกว่งไกว พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาติดตระหนกเล็กน้อยหันมาสบตากัน
“สิงหา...”
“นานแล้วนะที่ผมรักพี่”
ผมทนได้ไม่เป็นไร แต่เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนแทบยืนด้วยสองขาของตัวเองไม่ไหว พี่ภูเงียบเหมือนกับเบียร์ที่กัดปากตัวเองจนห้อเลือด และผมก็จะยอมโง่งมอีกครั้งเพื่อรั้งพี่เอาไว้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
“แล้วพี่ล่ะ...”
“...”
“รักผมได้มั้ย รักผมเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ยครับพี่”
นี่แหละคือสิ่งเดียวที่อยากขอจากเขา ยากเกินไปหรือเปล่า…
-
อย่าทนเลยหนู ถ้าเขาไม่เห็นค่าเราขนาดนี้ หาปั๋วใหม่เลย
ทิ้งไปเถอะผผู้ชายห่วยๆพันธ์ุนี้ :katai3: :katai3:
-
เอ้า กำลังจะเชียร์ให้เบียร์เป็นพระเอก สรุปอีพี่เหรอ !!!!! :fire: :fire: :angry2: :angry2:
มันต้องโดนให้สาสม สิงหารักมากได้ก็แค้นมากได้ อย่าไปยอมฝ่ายเดียวลูก สู้ +++ :angry2: :angry2:
-
หา?? อิคุณพี่ภูเนี่ยนะพระเอก??
ถ้าภูบอกไม่อยากเป็นเหมือนเมื่อก่อน สิงหาจะยอมตัดใจหรือเปล่า?? ถึงอายุ 20 แต่น่าจะคิดได้แล้วนะว่าไม่มีใครรักเรา เท่าตัวเราเอง...
สมมติถ้าพี่ภูมาง้อขอคืนดี สิงหาก็จะเห็นแก่คำว่าเคยรักกัน ให้โอกาสพี่เค้าเหรอ?? อย่าเลยดีกว่า พี่แกเป็นประเภทไม่จำ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา
ขอถีบพี่ภูหน่อยเหอะค่ะ :z6: :z6: :z6:
-
สงสารสิงหาอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พี่ภู ไอ้ชั่ววว :m31: :angry2:
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
อ่านไปร้องไป คืออินเต็มที่อ่ะ ถึงเจ็บแต่ก็ยังรักพี่ :heaven
สงสารสิงหา สงสารตัวเองด้วย 5555555555555 บางทีพี่อาจจะมีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนั้นก็ได้ หรือมันไม่มีวะ โอ้ยยย 5555555
-
“ถ้ารู้ตัวว่าไม่สำคัญก็อย่าพยายาม ดีแค่ไหนก็ไม่ช่วยอะไรจริงๆ”
ประโยคนี้ แม่ม จี๊ดจริงๆ
เฮ้ออออออออออออ อยากให้สิงหารักตัวเองมากกว่านี้ เห็นแก่ตัวมากกว่านี้
เข้าใจนะว่ายังอยู่ในวังวนแห่งความรัก แต่แบบนะ โอ๊ยยยยย เห็นคนตาบอดเพราะความรักแล้วแม่มหงุดหงิด
อยากตบกระโหลกซักที อิภูมันนอกใจขนาดนี้แล้ว อย่าไปหวังที่จะเปลี่ยนสันดาน
ไปมันไป หาใหม่ง่ายกว่า!
คนแต่งคะ ช่วยบอกที อิภูมันไม่ใช่พระเอกใช่ม๊ายยยย เราจะมีคนใหม่ที่ดีมาดามใจสิงหาใช่มั๊ยๆๆๆ
:katai1:
-
นี่แรกๆก็สงสารสิงหานะ
แต่อ่านๆไปแล้วคือแบบขัดใจมากอะ
ไม่ไหว จะต้องให้เขาทำขนาดไหนถึงจะตัดใจได้
แค่เขาหลอกอะไรก็เชื่อเหรอ หลอกตัวเองไปวันๆอย่างนี้เนี่ยนะ
ไม่ชอบเลยคนที่คิดอะไรแบบนี้ ให้คนอื่นทำลายศักดิ์ศรีของตัวเองจนหมด
สิงหาไม่ได้น่าสงสารนะ เพราะทั้งหมดนี้สิงหาทำตัวเอง
เง้ออออออออ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
อื้อหืออ ชอบเลยแนวนี้ แต่แบบภูแม่ง :z6:
สิงหาเข้มแข็งไว้นะ
-
รักคนอื่นได้ แต่อย่าลืมรักตัวเองนะคะลูก :z2:
ป.ล เมื่อไรพระเอกจะออก เจอแต่ตัวอะไรก็ไม่รู้ แลดูเลวมาก :hao3:
-
อยากจะด่าสิงหา แต่ติดตรงที่ว่าน้องยังโลกแคบ :a6:
-
สิงหา :m15: ลองถอยออกมาก่อนดีไหม ให้พี่มันรู้สึกว่าข้างกายว่างเปล่า
ไม่มีใครรอที่ห้องแล้วบ้างดีกว่านะ ให้พี่มันเป็นคนตามเราบ้างเถอะ
ถ้าพร้อมเมื่อไรก็ก้าวออกมานะ สู้ๆนะสิงหา :กอด1:
:mew1: :L2:
-
อีพี่ภูเป็นพระเอก เลววววววว :z6: :angry2:
-
:katai4: :katai4:
-
เอานะ ประมวลตามนี้
อ่านระหว่างบันทัดที่เหลือมโนเอา
คือ น้องสิงหาเนี่ยอยู่ในฐานะเมียหลวง
อิพี่ภูเนี่ยจะเ-ี้ยยังไงก็กลับมาบ้าน
ปัญหาคือมันไปเ-ี้ยมาแล้วก็มาเอากับน้อง
คุณน้องก็ยอมมัน
ประมาณเอาว่ามันชอบความรุนแรงหรือเปล่าเพราะว่าเอาจนน้องมันป่วยเลย
ขนาดมันไปหาแ-กข้างนอกมาแล้วมันยังไม่อิ่มยังกลับมาสวาปามที่บ้านเอาอีก
มาขนาดนี้แล้วน้องมันคงเป็นของตาย
ทำไมอิภูมันถึงยังไม่ทิ้งไปให้จบๆไปเสีย
เพราะมีมั่วซั่วขนาดนี้แล้ว
บอกตรงๆ ขยะแขยงมากที่ไปนอนกับใครต่อใครมาแล้วมาเอาเราต่อ ขนลุก กลัวโรค
ขอยืมประโยคร้าวๆใจของคุณ saisioo เรื่อง Just You เด็กหมอหน่อยนะ
ปล่อยให้กูเจ็บ เจ็บเหี้ยๆจนกูทนไม่ไหวแล้วเดี๋ยวกูก็ไปของกูเอง
ให้น้องสิงหายืมใช้แป๊บ
-
:katai1: :katai1: :katai1:อ่ะจ้ะ เชิญรักให้หูดับตาบอดไปเลยจ้ะ อยากรักเค้าแค่ไหนรักเลย อย่ายอมถอยนะ รักเค้าให้ตายไปเลย :ling1: :ling1:
-
ทิ้งไปเลยสิงหา !!!!! หาใหม่เถอะอย่าไปสนใจ :katai1:
-
เอาตีนเขี่ยพี่ออกไป แล้วเอามือหยิบเบียร์มาใส่ตำแหน่งพระเอกแทน
ผมนี่เข้าข่ายความรักทำให้คนตาบอดยอมโง่เพื่อรักษาเค้าไว้
รอวันที่ผมหมดความอดทนสิอยากเห็นว่าพี่จะทำยังไง
-
สิงหาสงสารก็สงสารอยู่ แต่โดนขนาดนี้
รักตัวเองดีกว่านะ รอจุดเปลี่ยนเอาคืนพี่ภู เอาจำไม่ลืมเลย
-
ก่อมอบประท้วง และ แบนพระเอกจะผิดมั้ย ถ้าเกิดแกรักสิงหาขึ้นมาอีกนะ ขอให้สิงหาไม่รักแก และไปมีผัวใหม่!!! :katai1: :m16: :m31: :fire:
-
โอ้ยยยย อ่านแล้วปวดหัวใจมาก
จะรักอะไรอีภูผาขนาดนั้นนนนนนนนน :katai1: :katai1: :katai1:
หาใหม่ หาใหม่ หาใหม่
-
คำพูดแบบนั้นคนที่รักกันเขาไม่ทำกันหรอกนะ
อยากให้พี่ภูเสียน้องไปจริงๆเลย
ก้าวไปข้างหน้าด้วยตัวเองดีไหมสิงหา
หนูจะได้เข้มแข็งกว่านี้
:mew6:
-
ยอมให้พี่ภูเป็นพระเอกก็ได้ แต่สิงหาอย่าไปยอมมากได้มั้ย ถอยห่างออกมาก่อนเถอะนะ อยู่แบบนี้มีแต่เจ็บป่าวๆ
ถ้าจะให้พี่ภูเป็นพระเอกจริงๆ ขอบททำโทษแบบจัดหนักได้มั้ย เอาให้มันเจ็บ เจ็บกว่าสิงหาเป็นร้อยเท่า
ไม่ชอบเลยที่ไปเอากับคนอื่นแล้วมาเอากับสิงหาต่า พี่ภูแม่งโคตรเลววววว
สิงหาหนูทำอะไรสักอย่างสิลูกอย่าไปยอมมันนนนนนน
-
อ่านแล้วเครียดอ่ะ บีบหัวใจสงสารสิงหา อีพี่ภูนี่ไม่รู้จะเก็บสิงหาไว้ทำแมวอะไรไม่ดูแล
แต่ก็ติดอ่ะเรื่องนี้ เกรงว่าติดตามต่อๆไปคงจะร้องไห้เหมือนเรื่องเก่าของคุณจิตติ :hao5:
-
นี่แค่ตอนแรก.. บอกได้เลยว่าเกลียดภูผาที่สุด ผู้ชายกะล่อน ไม่รักน้องก็ปล่อยน้องเขาไป สิงหาก็อีกคนรู้ว่าเค้าไม่รักไปเห็นเขามีคนอื่นแล้วแท้ๆยังจะโง่หลอกตัวเองอยู่อย่างนี้แหละ :hao7:
-
อย่าให้เกินสามตอนเลยค่ะ
เลิกภายในสามตอนนะ ยื้อไปก็ไม่มีอะๆไรดี...
-
ไม่รักน้องก็ปล่อยน้องไปเถอะภูผา ให้น้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ได้เจอคนที่ดีกว่านี้ ให้น้องได้เปิดโลกให้กว้างกว่านี้ไม่ใช่โลกที่มีแต่คนที่ชื่อภูผาแบบนี้ เพราะแบบมันน่าเศร้าเกินไปสำหรับคนๆนึงที่ซี่อสัตย์ต่อความรักแล้วได้การหลอกลวง และการไม่ซื่อสัตย์กลับมา
-
พี่ภูแกเป็นพระเอกจริงๆๆเหรอเนี่ย :a5:
-
เบียร์คะ นี่ฝากถีบอิพี่ภูแรงๆ สักทีสองทีเถอะค่ะ
ฮึ้ยยยยยยย เลวได้ใจจริงๆค่ะ!
-
เซ็งพระเอกเห็นแก่ตัว เกลียดจริงๆ ไม่ต้องไปสนมันแล้วไอ้ภูน่ะ สนุกมากค่ะ ตอนนี้อยากให้สิงหาหนีออกไปจากชีวิตไอ้ภูซะที
-
:katai5: :ling1: ทนไม่ไหวก็ไปซะเถอะหนูเอ๊ย
-
เจ็บใจแล้วยังเจ็บตัวอีก ตัวเป็นมาโซใช่ป่ะสิงหา
-
ทำไมคนเเต่งต้องยกย่องเชิดชูให้คนชั่วเป็นพระเอกด้วยอ่ะคะ ทำไมต้องสร้างให้คนคนนึงโง่และไม่รักตัวเองขนาดนั้นด้วย
เราทราบค่ะว่าในชีวิตจริงคนเลวๆแบบภูมันเยอะและคนโง่ๆแบบสิงหาก็แยะ
แต่เราว่าไม่จำเป็นต้องสะท้อนสังคมเป๊ะๆๆแบบนี้ก็ได้มั้งคะ นำสังคมบ้างก็ดีอ่ะ
เราว่าเราเกลียดคนนิสัยแบบภูมากแล้วนะ(ใครๆก็ไม่ชอบ) แต่เรากลับเกลียดคนแบบสิงหามากกว่าอีก
คนอะไรไม่รักตัวเอง ทำตัวไร้ค่า ปล่อยให้เค้าทำร้ายอยู่ได้ ให้โอกาสคนที่ทำร้ายเราพร่ำเพื่อ
แล้วก็มาอ้างว่า "ผมขอสร้างโลกของตัวเอง" "ผมขอเเค่มีเค้าอยู่" เฮ้ยยยยยยมันไม่ใช่อ่ะ
ปากบอกแแค่นี้ผมมีความสุข....ฮึ!!! จริงเหรอ มีความสุขจริงๆเหรอ
ถ้ามีความสุขก็ไม่ต้องมาพร่ำเพ้อพรรณา ทำดราม่า นอยด์แตกแบบนี้สิ
ไม่มีใครอยู่ไม่ได้ถ้าขาดใครอีกคนหรอกนะ แม่งงง ไม่ใช่เด็ก 2 ขวบ เกิดเป็นคนทั้งที
ต่อให้เรารักคนๆนั้นมากแค่ไหน หรือต่อให้ใครคนนั้นรักเราด้วยใจจริง แต่สุดท้ายคนที่จะอยู่กับเองไปจนตาย
ก็คือตัวของเราเองนะเว้ย ไม่ได้บอกให้เห็นแก่ตัว แต่ก็ช่วยเคารพตัวเองบ้างได้มั๊ย
เห็นอยู่กับตา ได้ยินกับหู หลอกตัวเองเข้าไปได้ยังไง......ศักดิ์ศรีมีบ้างมั๊ย ให้เกียรติตัวเองเป็นมั๊ย มันจะอะไรนักหนา
โลกเเคบ.......ตลกละ.....โลกไม่ได้แคบหรอกที่แคบน่ะคือจิตใจและความคิดต่างหาก
https://www.youtube.com/v/z_8HqhJeEX8
ขอความกรุณาช่วยเปลี่ยนพระเอกทีเถอะค่ะ ถ้าเธอที่ร้าย....คนร้ายๆเลยต้องเป็นพระเอก...
ความร้ายของคนมีหลายเเบบนะคะ แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้อ่ะ ครั้งนี้เราว่ามันไม่แฟร์อ่ะ... T_____T
ต่อให้คนเเต่งจะบอกว่าเดี๋ยวภายหลังเค้าก็จะดีสำนึกได้ เราก็ว่าคนอย่างภูไม่ควรได้โอกาสใดๆจากสิงหาอีก
เราว่าที่ผ่านมาภูได้รับมันมามากพอเเล้ว คนไม่ซื่อสัตย์อย่างภูควรจำเรื่องนี้เป็นบทเรียน
ให้มันติดอยู่ในใจเค้าไปตลอดชีวิตนั่นแหล่ะ
ส่วนสิงหา.....ถึงจะโง่งี่เง่าแต่คนดีก็คือคนดีที่ผ่านมาถือว่าชดใช้กรรมให้เค้าไปซะ เริ่มต้นสิ่งดีๆกับคนใหม่ที่ใหม่จริงๆเถอะ
คนทำดีก็ต้องได้ดี ทำชั่วก็ต้องได้ชั่ว ...
แต่เรารู้ล่ะว่าคนเเต่งหมายมั่นมาเเล้วว่าภูคือพระเอก....ไหนๆก็ทำดราม่ามาตั้งเเต่ต้น ก็จบแบบไม่ได้กันก็ดีนะคะ
สุดท้ายนี้เราต้องขอโทษถ้าความเหนเราทำให้คนเเต่งรู็สึกไม่ดี แต่เรารู้สึกไม่ดีกับพระนายคู่นี้จนเราอินมากจริงๆค่ะ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ติดตามผลงานของคนเเต่งนะคะ
ยังคงเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม เราจะรอติดตามจุดจบของทั้งสองค่ะ ว่าจะเป็นยังไง
สู้ๆนะคะ :กอด1: :L2:
-
เศร้า
-
ขอถีบอิพี่ภูทีนึงง โอ๊ยยยย :z6:
-
:katai1: เกลียดมันอิพี่ภู
สิงหาเลิกหลอกตัวเองได้แล้ว
-
ตายไปกับความโง่ต่อไปเถอะ ถ้าคิดว่าชีวิตมีค่าอยู่แค่นี้ แม่เมออะไรคงไม่สำคัญกับตัวเองหรอกนอกจากไอ้เ_ี้ยภูผาคนเดียว
-
หน่วงใจเหลือเกิน ทนเพราะรักเขา ไปไม่ได้เพราะรักเขา :เฮ้อ: แต่อีพี่ นี่ก็เหมือนอาลัยอาวรณ์รัก คือมันจะทิ้งสิงหาก็ได้นะ ทั้งที่สิงหาก็ไม่ได้มีอะไรให้มันแล้วนอกจากความซื่อสัตย์ความรักที่มีให้ จะว่ามันเก็บไว้เป็นของตายก็ไม่น่าใช่ อีพี่มันทั้งหล่อทั้งรวยจวยใหญ่ด้วยมั้ง :laugh: มีคนให้มันเลือกตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องมารั้งสิงหาไว้ จะรอให้ไปเองเพื่ออะไร ทั้งที่มันรู้ว่าสิงหาไม่ไปง่ายๆหรอก รักมันจะตาย ถ้าคิดอคติมันเห็นเป็นของสนุกทำร้ายจิตใจคนสนุกดี ยิ่งอ่อนๆแบบนี้ยิ่งทำร้ายให้เจ็บยิ่งสนุกมากขึ้น ถ้าเป็นอย่างนี้เมิงเชี่ยมากๆเลยอีพี่ :z6: แต่คิดแง่ดีมันคงรักสิงหาไม่น้อยแต่เลิกสันดานไม่ได้ สิงหาเป็นคนใสซื่อ ไร้เดียงสา รักและยอมมันทุกอย่าง มันชอบคนแบบนี้แต่หยุดไมได้หาเศษหาเลยตลอด แต่ไม่ว่าคิดแบบไหน คนที่เจ็บคือ สิงหา :hao5: แต่ อีนี่แต่เยอะจริง มีคิดมุมลึกอีกอย่างคือ เธอที่ร้าย นี่จะเป็น น้องสิงหา หรือเปล่า หักมุม o18
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ขออนุญาตเชียร์ให้พระเอกโดนกระทืบรุมตีนอะไรก็ว่าไปสักที
จะได้กลับตัวกลับใจเร็วๆ 55555555
-
สิงหาลำไยมากค่ะ อ่านแล้วหมึดหมัด
-
เกลียดพระเอกกันถ้วนหน้า
คิดไปอีกทีนะ
อิภูมันไม่ทิ้งสิงหาหรอกเพราะว่าคนอย่างสิงหาทำให้มันรู้สึกดี
เป็นตัวเสริมอีโก้ให้มันไง
คือมันจะไปหาแ-กข้างนอกมากับใครก็ท่าทางจะไม่จีรังยั่งยืน
พอเลิกกันไปก็กลับมาหาอาหารจานเก่าที่บ้านที่ไม่เคยปฏิเสธเศษใจที่มันหยิบยื่นให้
ตัวสิงหาเองก็มีให้เห็นได้ดาษดื่นทั่วไปในสังคม
มาจากต่างจังหวัด ตัวคนเดียว อ่อนแอ ไม่มีใคร
มาเจอคนที่หน้าฉากเพียบพร้อมอย่างอิภู
ที่กลายมาเป็นโลกทั้งโลกของสิงหา
เจ็บพอแล้ววันหนึ่งก็คงไปเอง
ไม่ก็อิภูคงไปเจอคนที่มันคิดว่าอยู่จนตายไปด้วยกันได้
ก็คงจะจัดการเลิกกับสิงหา
กว่าจะถึงช่วงนั้นก็คอยอ่านความรันทดกับความเ-ี้ยของคนคู่นี้ไปก็แล้วกัน
คนอ่านก็อินแล้วมาเมนท์ด่าๆๆๆๆตัวละคร
เราจะรอดูว่าคนเขียนจะไปต่อยังไง
ที่จะพลิกอิภูให้เป็นพระเอกได้
-
หนูกำลัง'หลง'มากกว่า'รัก'นะลูก.ถอยดีกว่า!!!
จริงๆเชื่อเถอะ.เจ็บ! ไม่มีวันหายถ้าหนูยังทำตัวเป็นของตายให้พี่ย่ำยีอยู่แบบนี้
หน่วงจิ๊ตตต! แง่ง. :z3:
-
อิภูเนี่ยนะพระเอก :beat:
สิงหาอย่าโง่ เขาไม่รักก็ทนเนาะ นางเอกสู้สิโลกสวยไม่ได้เเล้วนะ
-
มาอัพแล้วววววววววววว ฮืออออออออออดีใจจังเลยยยย
ดีค่ะดี พอตอนน้องเอาคืนพี่ภูขอหนักๆนะคะ อย่าให้น้องใจอ่อนเร็ว
ให้พี่ภูเจ็บเยอะๆ เพราะทำกับน้องเยอะ!!!!!
-
ตอนที่ 2
ความเงียบกัดกินหัวใจคล้ายกับโลกทั้งใบกำลังหยุดนิ่ง เบียร์เลือกที่จะเดินออกไปเงียบๆ ไม่ได้ก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวระหว่างผมกับพี่ ดวงตาคู่นั้นจ้องมองจากแข็งกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนลง เขาเอื้อมมือมาจับแก้มผมอย่างแผ่วเบาซึ่งผมก็ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง ปล่อยให้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มเท่านั้น
มันอบอุ่น โหยหา และอยากครอบครองอีกครั้ง
ทั้งที่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วว่าพี่จะรักเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า
“พูดอะไรอย่างนั้นสิงหา” เสียงทุ้มตอบกลับมา หมายความว่ายังไงความหมายในคำพูดนั้น
“พี่จะรักผมเหมือนเมื่อก่อนใช่มั้ย ไม่ต้องมากก็ได้ขอแค่นิดเดียวก็ยังดี”
“...”
“พี่อย่าเงียบสิ หรือถ้ามากไปพี่แกล้งรักผมได้มั้ย ปล่อยให้ผมมีความสุขอีกสักหน่อย” ผมรู้...รู้ดีว่ามันแย่มากแค่ไหนกับการทำใจยอมรับเรื่องแบบนี้ โกหก หลอกลวงตัวเองไปวันๆ ฝังชีวิตและความทรงจำอยู่กับความฝันแสนหวานทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าสักวันก็ต้องตื่นขึ้นมาอยู่ดี
แต่แค่ขอเวลา...ให้ฝันนานกว่านี้หน่อยได้มั้ย
“สิงหา”
“ไม่ได้เลยเหรอครับ”
“ทำไมต้องคิดเอง ทำไมต้องเข้าใจผิดๆ อยู่ฝ่ายเดียว พี่รักเรานะ รักมาก...” วงแขนหนาหนักดึงเอวของผมเข้ามาประชิด อ้อมกอดที่โหยหามาตลอดตอนนี้กำลังโอบล้อมร่างกายของผมเอาไว้
ผมเคยชินความเป็นอยู่ที่มีพี่ ได้นอนกับพี่ ได้รักพี่ และนอนคุยกันจนถึงเช้า ผมชินไปแล้วจนเห็นแก่ตัวไม่อยากสูญเสียมันไป
ผมกอดพี่ตอบ ร้องไห้ซบหน้าลงกับอกของอีกฝ่ายอย่างไม่นึกอาย นาทีนี้ถึงจะพูดความจริงหรือโกหกผมก็รับได้ทั้งนั้น แค่ขอให้เราสองคนอยู่ตรงนี้ด้วยกันสักช่วงเวลาหนึ่งก็ยังดี
“พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แค่หงุดหงิด”
“แต่พี่ไปกับเขา...” ผมพูดน้ำเสียงอู้อี้ น้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้ารวมไปถึงอกเสื้อของอีกฝ่าย
“ใคร? เราไปเห็นอะไรมา”
“เด็กปีหนึ่งคนนั้น พี่ไปกับเขา ขึ้นไปข้างบนและก็ไม่กลับลงมา”
“...!!”
“แต่ผมไม่เป็นไรหรอก”
“ก็บอกให้เลิกคิดไปเองได้แล้ว พี่แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้มีอะไรจริงๆ”
“พี่กอดเขา”
“...”
“พี่จูบเขา”
และเจ้าตัวก็ไม่ปฏิเสธอีกเหมือนเคย นั่นมันทำให้หัวใจผมสั่นไหวจนควบคุมไม่อยู่
“พี่มีอะไรกับเขา”
“ไม่ใช่!! ไม่ได้มีอะไร!” ผมเงยหน้ามองปลายคาง ยกยิ้มให้พี่เพราะอย่างน้อยเขาก็เลือกปฏิเสธในประโยคสุดท้าย ทั้งที่ไม่รู้เลยว่ามันคือความจริง หรือสิ่งที่เขากำลังโกหกกันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังจะเชื่อว่ามันเป็นความจริง
“ผมเชื่อพี่”
“พี่ยังรักเรานะสิงหา”
ถ้ามีอยู่ตลอดไปก็คงจะดี ความทรงจำที่สวยงามขนาดนี้...
สุดท้ายผมก็เป็นเพียงคนโง่คนหนึ่งที่มีโลกทั้งใบคือพี่เพียงคนเดียว
ภูผา...
พี่จำได้มั้ยว่าเราเริ่มรักกันตั้งแต่ตอนไหน?
ความรักของผมกับพี่ค่อยๆ ราบเรียบจนมันกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ผมไม่เห็นพี่ภูไปไหนมาไหนกับเด็กคนนั้นบ่อยๆ แล้ว ยกเว้นตอนที่ซ้อมการแสดงและก็สังสรรค์กับเพื่อนคณะนิเทศฯ เท่านั้น ตอนเช้าเราตื่นนอนคนละเวลา บางวันพี่ทานข้าวเช้ากับผม แต่บางวันก็เร่งรีบจากภาระงานที่รออยู่ตรงหน้า
วันหยุดเราได้ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง ไกลสุดก็คงเป็นหัวหินก่อนกลับมาวนลูปชีวิตเดิมๆ อีกครั้ง การกระทำของพี่ ความอ่อนโยนของพี่ มันทำให้ผมเริ่มถลำลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า...รักหมดใจไปเสียแล้ว
แต่แล้วความฝันของผมก็พังทลายอีกครั้ง เมื่อได้ยินประโยคจากเขาในเช้าวันหนึ่ง
‘พี่ต้องฝึกงาน ช่วงนี้อาจไม่ได้กลับห้องนะ’
รู้มั้ยตอนนั้นผมตอบว่าอะไร ‘ไม่เป็นไร’ แล้วก็ส่งยิ้มแหยๆ ให้เหมือนเคย ที่บอกว่าไม่เป็นไรคือพี่ยังไม่ได้ไปไหน เขาแค่ทำงานหนักแต่อย่างน้อยก็ต้องกลับห้องบ้าง หากวันไหนงานยุ่งกลับไม่ได้จริงๆ การโทรศัพท์ ส่งข้อความ หรือคุยกันผ่านโปรแกรมไลน์ด้วยความคิดถึงก็คงเป็นอีกตัวเลือกหนึ่ง
พี่ฝึกงานที่บริษัทแม็กกาซีนแห่งหนึ่ง ดูใหญ่โตพอดูเพราะก่อนหน้านั้นคนตัวสูงเป็นคนพาผมไปดูงานด้วย นั่นทำให้โลกทั้งใบของผมยิ่งถูกเติมเต็มไปด้วยผู้ชายที่ชื่อภูผา เขาให้ความสนิทใจที่จะแนะนำให้ผมรู้จักกับใครต่อใคร แต่นั่นก็เป็นเพียงระยะแรกเท่านั้น
สองอาทิตย์หลังจากฝึกงานพี่ไม่กลับห้องอีกเลย
ดูเหมือนโทรศัพท์จะจำเป็นสำหรับเรา แต่...
เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
มันเป็นแบบนี้เสมอจนผมเคยชิน เราไม่ได้พูดคุยกัน ไม่ได้เจอหน้า เขาปล่อยให้ผมนอนรออยู่บนเตียงกว้างทุกคืน เฝ้ารอจนหลับไปทั้งน้ำตาแบบนั้น เพื่อหวังจะได้รับไออุ่นเพียงน้อยนิดก็ยังดี แต่สุดท้ายผมกลับต้องตื่นขึ้นมาโดยปราศจากคนข้างกาย มันว่างเปล่า โลกที่เคยหมุนวนและถูกเติมเต็มมาตลอดเริ่มรู้สึกขาดอีกครั้ง
ผมเลยเริ่มหันไปส่งข้อความ แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่เคยเปิดอ่านมันเลย ไม่รู้ว่าจะเห็นหรือเปล่า พอไปหาที่บริษัทกลับได้รับเพียงใบหน้าเฉยชาและคำตอบด้วยน้ำเสียงเสียดแทงหัวใจเพียงห้วนๆ
‘อย่ามาที่นี่อีก’
ตอนนี้ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยุ่งมากๆ มีทั้งนางแบบและนายแบบหน้าตาดีมากมายอยู่ที่นั่น มันเป็นเสี้ยววินาทีที่ผมมองเห็นและเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าพี่กำลังหลงแสงสี วงการมายามีคนมากหน้าหลายตาล้วนแล้วแต่ชักจูงพี่ออกไปไกลเรื่อยๆ
แต่ถึงยังนั้นผมก็ยังส่งข้อความหาพี่ไม่ขาด เล่าเรื่องราวในทุกๆ วันให้เขาฟังราวกับคนบ้า หวังว่าเขาคงจะตอบกลับมาสักนิด จนกระทั่งสายแรกจากพี่ติดต่อถึงผม ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกตอนนั้นได้ยังไง มันทั้งดีใจ ยินดี และอยากกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้องพร้อมกับน้ำตาเม็ดใสซึ่งไหลอยู่ข้างแก้ม
‘พี่เป็นยังไงบ้าง ผมคิดถึงพี่’
‘ก็เรื่อยๆ แต่งานค่อนข้างยุ่ง’
‘ทำไมพี่ปิดโทรศัพท์ตลอดครับ ได้อ่านข้อความที่ผมส่งให้หรือเปล่า’
‘ยังเลย...อ้อโทษทีพี่ต้องไปทำงานต่อละ นางแบบพร้อมแล้ว’
จากนั้นเขาก็วางสายไป ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ แค่เฝ้าภาวนาว่าการฝึกงานเพียงสามเดือนจะจบลงในไม่ช้า แต่นี่แค่สัปดาห์ที่สองอยู่เลยทำไมมันถึงได้ทรมานขนาดนี้
หนึ่งเดือนหลังจากพี่ไม่กลับห้อง
ข้างกายของผมปราศจากคนชื่อภูผา หนึ่งวันผ่านไปแบบเฉยๆ ผมก็แค่ไปดูหนังกับเบียร์ ทำกิจกรรมที่คณะ กลับมาถึงห้องก็แทบล้มตัวลงนอนเหมือนไม่มีอะไรจะทำ เจ้าของขวัญแมวของเราดูซึมไปมาก สงสัยมันจะคิดถึงพี่ มีครั้งหนึ่งที่มันป่วยหนัก หมอบอกมันติดเชื้อต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน ตอนนั้นผมโทรหาเขา...หมายถึงพี่น่ะ โทรติดและไม่มีใครรับสาย
ผมต้องการกำลังใจ ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังแต่กลับไม่มีใครปลอบเลยสักคน ชีวิตที่เคยมีพี่ถูกสิ่งอื่นแย่งชิงไปแล้ว แต่จู่ๆ ของขวัญก็กำลังแย่เหมือนกัน ผมไม่อยากให้มันจากไป คืนนั้นถึงได้นอนจมน้ำตาอยู่ที่คลินิกทั้งที่หมอไล่ตะเพิดให้กลับตั้งแต่สองทุ่ม
ข้อความของผมเปลี่ยนเป็นส่งเข้าโปรแกรมสนทนาอย่างไลน์อีกครั้ง มันไม่ขึ้นข้อความว่าพี่เคยอ่านเลยสักนิด ผมก็แค่อยากรู้ว่าพี่เป็นยังไง ได้ทานข้าวตรงเวลามั้ย ผอมลงหรือเปล่า หรือคิดถึงผมสักเสี้ยววินาทีอย่างที่ผมคิดถึงพี่ตลอดเวลาก็คงจะดี
พี่เคยมาที่ตึกคณะจากคำบอกเล่าของเบียร์ ผมวิ่งตามฝีเท้าของพี่ไปแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะรถยนต์คันหรูออกตัวไปเสียก่อน
แต่นั่นก็ไม่เสียใจเท่าพี่มีตุ๊กตาหน้ารถคนใหม่
ใครต่อใครก็ร่ำลือว่าเธอเป็นนางแบบวัยทีนที่กำลังโด่งดังในตอนนี้ จะไม่ผิดเลยที่ตากล้องจะใกล้ชิดกัน แต่เขาไปไหนมาไหนด้วยกันทั้งคู่ ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขับให้ผมตามไปที่บริษัทซึ่งพี่ฝึกงานอยู่ และก็แน่นอนไม่ใช่แค่นางแบบคนนั้น แต่พี่สนิทกับทุกคน เพื่อนร่วมงาน นายแบบ นางแบบ ทุกคนดูร่ำรวยไปหมด นั่นทำให้ผมก้มมองตัวเองอีกครั้ง
ต่างกันเหลือเกิน...
ไม่มีอะไรเทียบเขาได้สักอย่าง ชื่อเสียง เงินทอง ฐานะ หรือแม้กระทั่งหน้าตา
เรียกได้ว่าผมกลายเป็นคนไร้ค่าของพี่โดยสมบูรณ์ เพราะเจ้าตัวไม่เคยเหลียวแลนึกถึงเลยสักครั้ง ยามที่เขาหัวเราะ ยามที่เขายิ้มมีความสุข เคยรู้มั้ยว่ามีใครอีกคนซบหน้ากับฝ่ามือร้องไห้แทบทุกคืน
ผมเห็นพี่มีโทรศัพท์อีกเครื่อง นั่นเลยกระจ่างชัดแล้วว่าเขากำลังทิ้งผมจริงๆ
แล้วไหนล่ะคำพูดในวันนั้นที่บอกว่ายังรักกัน ตอนนี้ไม่หลงเหลือแล้วใช่มั้ย
ในขณะที่เราค่อยๆ ก่อร่างความรักกับใครอีกคน ผมเองก็สร้างบ้านแห่งความรักระหว่างเราทั้งคู่จนเสร็จสมบูรณ์แล้ว บ้านหลังนี้มีทุกอย่าง ทั้งความรู้สึก ทั้งหัวใจ ความจงรักภักดี และแม้กระทั่งความรัก
เพียงแต่...
มันไม่เหลือคนให้รักเท่านั้นเอง
สองเดือนหลังจากพี่ไม่กลับห้อง
ข้อความต่างๆ ของผมเริ่มขาดหาย อาจจะดีที่อย่างน้อยพี่ก็คงไม่รู้สึกรำคาญ หรือจะคิดอีกนัยหนึ่งคือเขาไม่มีวันเปิดอ่านมัน การกระทำทุกอย่างดูเหมือนจะสูญเปล่า ชีวิตของผมถูกเปลี่ยนคนฟังกลายเป็นเจ้าของขวัญอีกครั้ง วันนี้มันร่าเริงหน่อยเพราะผมกลับเช้า หาอาหารเม็ดให้มันกิน ผมกอดมันไว้บนตัก มือกดรีโมททีวีดูแต่ละช่องจนกระทั่งเผลอหลับไป
เช้าวันต่อมาแวะไปเดินร้านหนังสือ เห็นนิตยสารที่พี่กับตากล้องช่วยกันถ่ายก็หยิบซื้อมาเล่มหนึ่ง แม้ไม่ค่อยเต็มใจอยากซื้อรูปนางแบบคนนี้มากนัก แต่ความรู้สึกของผมมันไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่พี่มีความสุขกับการทำตามความฝันเสียมากกว่า
มีบางครั้งที่ผมอยากโทรหาเขาทั้งที่ไม่รู้ว่าโทรไปเบอร์นั้นจะติดหรือเปล่า แต่ก็กลัวว่าพี่จะตอบมาว่าไม่ว่างด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนอย่างเคย หัวใจที่มันเฝ้ารอทรมานแค่ไหนไม่มีใครรู้นอกจากคนเฝ้ารอเอง วันเดือนเวียนผ่านเหมือนเปล่าประโยชน์ ชีวิตของเขาไม่มีผมอีกต่อไป
ผมไม่โกรธหรอกที่มันกลายเป็นอย่างนี้ ก็แค่อยากพยายามเข้าใจในความฝันของเขา แม้มันจะฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าก็ตามที
ได้แต่ทนฝืนยิ้มกับช่วงเวลาเหล่านั้น ความคิดถึงไม่เคยปรานีใครเมื่อมันแทรกซึมเข้ามาในความรู้สึก บางคืนเหน็บหนาว บางคืนเปล่าเปลี่ยว ผมนั่งหน้าคอมพ์เพื่อเช็คข้อมูลความเคลื่อนไหวของพี่เช่นเคย หน้าเฟซบุ๊กที่มีรูปภาพถูกโพสต์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่มีการตอบกลับ แม้ข้อความที่พอทำให้ใจชื้นก็ไม่มี
เขาไม่เคยโพสต์หาผมเหมือนในอดีตอีก
คิดถึงเหลือเกิน
ทรมานเหลือเกิน แต่...ทำอะไรไม่ได้
ภูผา
ชื่อที่ผมไม่ได้เรียกมานานเท่าไหร่กัน
เดือนที่สามหลังจากไม่เจอกัน
นี่เป็นเช้าวันเสาร์ที่รู้สึกปวดท้องอย่างหนัก ผมไม่มีแรงเดินไปไหนมาไหน ครั้นจะโทรหาพี่ก็มั่นใจว่าคงไม่ได้รับการช่วยเหลือ จากคนที่เป็นโลกทั้งใบตอนนี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ผมต่อสายหาเพื่อนสนิทอย่างเบียร์ เขารีบรุดตามมาก่อนจะหามส่งโรงพยาบาลในสภาพทุลักทุเล
เป็นโรคกระเพาะ
สาเหตุหลักคงมาจากความเครียดและกินข้าวไม่ตรงเวลา ก็ช่วงหลังมานี้ผมค่อนข้างติดสอบ อาหารชนิดเดียวที่ประทังชีวิตในเวลาอันสั้นนี้ได้ก็คือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป สุดท้ายผลก็อย่างที่เห็น คืนนั้นเบียร์มานอนเป็นเพื่อนเพราะผมเหงาเกินกว่าจะคุยกับแมวเหมือนทุกทีได้อีกแล้ว
เราคุยกันทั้งคืนด้วยเรื่องของพี่
หัวใจผมกำลังสลายเมื่อคิดถึงบทสนทนาตามประสาเพื่อน
‘สิงหา...มึงเหนื่อยแล้วหรือยัง’
‘ไม่เห็นจะเหนื่อยเลย เดือนนี้พี่ภูก็ฝึกงานจบแล้วเดี๋ยวเขาก็กลับมา’
‘แล้วถ้าเขาไม่กลับมาล่ะ’
‘ฮ่าๆ บ้าหรือไงนี่มันห้องเขานะ’ ผมหัวเราะเสียงดัง หัวเราะด้วยน้ำเสียงเฝื่อนๆ เหมือนพร้อมจะร้องไห้เต็มแก่ นี่คงกำลังหลอกตัวเองอยู่สินะ คนอย่างพี่ภูที่มีเงินใช้ไม่ขาด คอนโดแค่ห้องเดียวทำไมเขาจะสละทิ้งมันไม่ได้ล่ะ
ก็แค่ของเหลือใช้ทิ้งให้คนเหลือทิ้งอย่างผมอยู่แค่นั้นเอง
‘รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะมันไม่เคยโกหกหน้าที่แท้จริงของมึงหรอก’
‘…’
‘อยากร้องก็ร้อง’
‘ฮึก...ฮือออออ ฮือออออ’ วินาทีนั้นผมร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่บนเตียง พร่ำพูดแต่เรื่องไร้สาระ โทษฟ้า โทษโชคชะตาที่ทำให้พี่เปลี่ยนไป แต่ไม่เคยโทษตัวเองเลยสักนิดว่าหมดคุณค่าให้ตัวเขาเชยชมแล้วหรือเปล่า
มีหลายครั้งที่อยากส่งข้อความไปหา
จะเอาเล่นๆ ก็ได้ ไม่จริงจังก็ได้ แต่ขอให้กลับมา...ทักทายกันบ้าง
สุดท้ายก็ไม่ได้ส่งอยู่ดี เพราะละอายใจเกินกว่าจะทำแบบนั้นลง
‘ร้องให้พอแล้วพรุ่งนี้เริ่มใหม่ ไปซะ!’
‘ฮะ?’ ผมเงยหน้ามองเบียร์อย่างไม่เข้าใจ
‘ไปให้พ้นจากตรงนี้ ถ้าเลือกที่จะไปตอนนี้อย่างน้อยเขาก็อาจมองเห็นคุณค่าในตัวมึงบ้าง’
‘…’
‘คนที่เข้มแข็งจริงๆ น่ะ เขาไม่ทำให้คนรอบข้างเสียใจหรอก’
จะทำยังไง...ชีวิตของผมตั้งแต่เข้ามาอยู่กรุงเทพฯ ก็มีพี่ภูมาตลอด โอบอุ้ม ประคับประคอง แต่พอวันหนึ่งที่คิดว่าตัวเองกำลังจะจากไป เหมือนหัวใจกำลังแตกสลาย แม้รู้ว่าพี่ไม่เหลียวแลทว่าทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้กัน
‘สิงหากูหวังดีกับมึงนะ ถามใจตัวเองดีๆ ว่าที่อยู่เพราะรักเขาหรือรักตัวเองเพราะอยากครอบครองเขากันแน่ สิ่งที่มึงทำได้ สิ่งที่มึงต้องการตัวมึงเองรู้ดีที่สุด แค่อย่ากลัวกับคำโกหก เพราะโลกของเรามันก็ยืนอยู่บนความหลอกลวงทั้งนั้น’
‘เบียร์...แต่มันเร็วไป’
‘เข้มแข็งซะ มึงช้าไปด้วยซ้ำรู้ตัวไว้ด้วย อย่าลังเล เพราะพอลังเลแล้ว...ใครๆ ก็อ่อนแอลงทั้งนั้นแหละ’
ค่ำคืนนั้นยังคงมีเพียงเสียงสะอื้นของผมดังขึ้นมาไม่ขาดสาย ร้องให้พอ ร้องให้เจ็บเจียนตายสุดท้ายเขาก็ไม่กลับมาอยู่ดี
ทำไมกันครับพี่ ความรักของผมมันไม่เพียงพอตรงไหน
ผมทำอะไรผิด พี่บอกผมสิ...
หลังจากหมดช่วงฝึกงานไปสองสัปดาห์
จากที่ดื้อรั้นกับเบียร์ว่าจะอยู่ต่อ อย่างน้อยก็ยังเชื่อว่าช่วงหลังจากนั้นจะไม่มีอะไรยุ่งยากอีก แล้วรู้มั้ยเกิดอะไรขึ้น
ไม่! ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย พี่ไม่ได้กลับมา
เขาไม่รับโทรศัพท์ เขาไม่ตอบเฟซ ไม่ตอบไลน์ เงียบหายราวกับไม่เคยมีตัวตน
ค่ำคืนแต่ละคืนผันผ่านอย่างทรมาน ยิ่งวันผ่านไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวด เพราะมันเอาแต่ตอกย้ำซ้ำๆ ว่าผมเป็นของตายแล้วจริงๆ เสี้ยวความคิดถึงของพี่ผมไม่เคยได้รับ อ้อมกอดของพี่ จูบของพี่ คำหวานของพี่ เลือนหายไปตามกาลเวลาจนตอนนี้...
ผมจำเสียงของพี่แทบไม่ได้แล้วพี่ภู
สองเท้าของผมลากสังขารตัวเองไปยังห้องแสดงภาพถ่ายของนิสิตปีสี่ซึ่งทำโปรเจ็กต์จบ ตรงนี้ผมเห็นพี่แค่นี้เอง ใกล้แค่เอื้อมมือ และก็มีช่วงหนึ่งที่เราเผชิญหน้ากันตรงๆ ดวงตาของพี่ไม่มีไหวเอน พี่จ้องผมเพียงชั่วขณะพร้อมกับส่งยิ้มให้ก่อนจะผละออกไปพร้อมกับเพื่อนของเขา
ที่นี่ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง จำได้ว่าเคยร่วมงานกับพี่ที่บริษัท เธอถือกุหลาบช่อโตมาให้ นั่นทำให้ความคิดที่จะหยิบดอกกุหลาบสีขาวเพียงหนึ่งดอกในกระเป๋าชะงักค้างอยู่ที่เดิมเพราะมันคงไม่คู่ควร
ที่ผ่านมามันก็แค่เรื่องสูญเปล่า
ไม่มีความหวัง ไม่มีความฝัน...มันก็แค่การหนีโลกเท่านั้นแหละ
ความรักของเราไม่สมบูรณ์เมื่อมันไม่ได้เกิดขึ้นในหัวใจของพี่ มันมีแต่ผมที่รักจนหัวปักหัวปำ และสุดท้ายก็คงทำได้แค่เจียมตัวมองดูแผ่นหลังแสนคุ้นเคยนั้นห่างออกไปเรื่อยๆ ยากจะไขว่คว้า
พี่กำลังเรียนจบแล้ว พร้อมกับความรักของเราที่กำลังจบลง...
ผมกลับมาที่ห้องเดินเก็บของวุ่นวายพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก รีบโทรติดต่อให้เบียร์หาหอพักถูกๆ ให้ โชคดีหน่อยที่ยังเหลือห้องว่างเลยไม่ต้องไปอาศัยชายคาคนอื่นอยู่อีก โดยเฉพาะเบียร์ เพราะรู้สึกเกรงใจและสมเพชตัวเองค่อนข้างมาก
ของของผมไม่มีอะไรมากหรอก จะว่าผมมาแต่ตัวก็คงใช่ พอจับนั่นนี่ใส่มันก็หมดในกระเป๋าเพียงสองใบ ใบแรกคือเสื้อผ้า ใบที่สองคือหนังสือและความทรงจำซึ่งแตกละเอียดกระจัดกระจายอยู่ในนั้น
ตั๋วหนังที่เราเคยดูด้วยกัน การ์ดวันเกิดที่เคยมอบให้ ดอกไม้เหี่ยวๆ หรือแม้กระทั่งลูกอมรสมิ้นท์ในวันแรกที่เราเจอกัน ผมเก็บเอาไว้หมดไม่ให้หลงเหลือความเป็นผมในห้องๆ นี้
อีกหน่อยถ้าเขาพาใครคนใหม่เข้ามาจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด
ยังจำได้ดีตอนที่เรานอนดูหนังด้วยกันบนโซฟา พี่มักชอบแกล้งผมบ่อยๆ
‘ไม่เอาพี่ภู ไม่ดูหนังผี’
‘อยากดูอ่ะ’
‘แต่ผมกลัว’
‘จะกลัวอะไร แค่กอดพี่ไว้ พี่อยู่ตรงนี้’
ยังจำได้ดีตอนที่เราทานข้าวเช้าด้วยกัน แถมพี่ยังเป็นคนลงมือทำเองอีกต่างหาก
‘โห!! แกงจืดน่ากินจัง’
‘ถ้าอย่างนั้นก็กินเยอะๆ อ่ะเดี๋ยวพี่ตักให้’
‘จะกินให้พุงกางเลย แค่มีพี่ทำให้กินตลอดชีวิตผมก็ไม่ขออะไรแล้ว’
‘ครับๆ ตลอดชีวิต’
ยังจำได้ดีตอนที่เรามีอะไรกัน พี่อ่อนโยนกับผมมาก แม้กระทั่งจูบซับน้ำตาพี่ก็ไม่เคยรังเกียจ
‘อึก...พี่ภู ผม...ผมอึดอัด’
‘อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็หายแล้วเด็กดี...แค่กอดพี่ไว้’
‘พี่ภู...’
‘สิงหา…’
และก็ยังจำได้ดีในวันที่พี่บอกรักครั้งแรก และเรากลายมาเป็นคู่รักอีกคู่บนโลกใบนี้
‘สิงหา...พี่มีอะไรจะบอก’
‘อะไรครับ’
‘พี่รักเรา...เป็นแฟนกับพี่นะ’
‘พี่รู้มั้ยผมเองก็รักพี่ไม่ต่างกัน’
ภาพในอดีตฉายวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน้ำตาซึ่งเหือดแห้งในคราแรกไหลพรากอีกครั้ง ความทรงจำสุดท้ายมันก็เป็นเพียงความทรงจำ ไม่ใช่ปัจจุบันหรืออนาคตในภายภาคหน้า ตอนนี้ผมควรเตรียมใจยอมรับความรักครั้งแรกที่มันไม่สมหวังได้แล้ว
ความรักนั้นแม้จะจบด้วยความเศร้า แต่ก็ทำให้คนเราเติบโตขึ้นผมเชื่ออย่างนั้น
ผมจะเป็นสิงหาคนใหม่ คนที่ไม่ได้จมปรักอยู่กับคนคนเดียวอีกต่อไป
ไม่ได้อยู่กับพี่ที่ชื่อ...ภูผาอีกแล้ว
ผมมองห้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไป มือข้างหนึ่งอุ้มแมวอเมริกันช็อตแฮร์สีขาวปนเทาเอาไว้ในมือ ดูมันจะเสียใจอยู่หน่อยๆ แต่ไม่เป็นไร ไม่มีพี่ผมกับของขวัญก็อยู่ได้ ผมชินแล้ว
ส่วนมืออีกข้างก็กดส่งข้อความทางไลน์ให้พี่อีกครั้ง ไม่รู้ว่าพี่จะอ่านมันมั้ย แต่...
มันคงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ
ตึ่ง!
ผมกดส่งด้วยมือสั่นเทาจากแรงสะอื้น และไม่กี่นาทีต่อจากนั้นมันก็ขึ้นข้อความ Read
เป็นครั้งแรกที่พี่กดอ่านมัน
ด้านของคนตัวสูงที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนร่วมคณะและคนที่มาร่วมแสดงความยินดี ไม่รู้ทำไมแต่วันนี้เขากลับเลือกเปิดโปรแกรมไลน์ขึ้นมาหลังจากไม่ได้เปิดอ่านมานานมากแล้ว ทุกครั้งก็ได้แต่คุยติดต่อด้วยเบอร์โทรศัพท์ใหม่ พร้อมกับเรื่องงานมากมายที่วิ่งชนหัว
สิ่งแรกที่สายตามองเห็นคือข้อความของสิงหาปรากฏอยู่ด้านบนสุด
เขาเปิดอ่านมัน พบข้อความมากมายซึ่งยาวเป็นหางว่าวจนขี้เกียจจะเลื่อนย้อนขึ้นไป จึงได้แต่อ่านข้อความล่าสุดของวันนี้เท่านั้น
จากใบหน้าหล่อเหลาที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งจนแทบเป็นเส้นตรง
มันคือ...
ภาพจดหมายรักฉบับแรก
และข้อความบอกลาครั้งสุดท้าย
ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอด ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ
มันคงถึงเวลาแล้วที่พี่จะต้องมีทางเดินของตัวเอง ผมแค่หวังว่าพี่จะมีความสุข
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมีความสุขมากจริงๆ
พี่จำได้มั้ยว่าตอนที่เรารักกัน...มันดียังไง?
-
กำลังกินข้าวอยู่ติดคอเลย
น้ำตาซึม
เอาเถอะสิงหาไปเถอะลูก
อยู่ต่อไปขนาดวิญญาณหนูก็ไม่เหลือแน่
เจ็บแล้วล้มวันนี้แล้วก็ค่อยๆยืนนะ
ยืนไม่ได้ก็นั่ง นั่งไม่ได้ก็คลาน
แล้วสิ่งที่มีค่าก็จะกลับมาเอง
ภูผาก็จงอย่าได้กลับมาตื๊อเอาของตายกลับไปวางบนหิ้งอีกเลย
ไหนๆเอ็งก็ละเลยมันมานานแล้ว
-
ตัดสินใจได้แล้ว รักตัวเองเถอะสิงหา
เข้มแข็งได้ไวไวนะ
-
:hao5: :hao5:มันจะกลายเป็น
บันทึกน้ำตาของสิงหาแล้วโอ๊ยย
ปวดใจตามไปด้วย
-
ถ้าสิงหาเดินจากไป
ต่อให้พี่คลานไปยื้อหัวใจเค้าไว้ก็คงไม่ทัน
อยากบอกพี่ว่า สม - น้ำ - หน้า
-
เฮ้อออ. กว่าจะคิดได้นะ. อย่ากลับไปเจ็บอีกเลย สู้ๆนะ สิงหา
-
จะทำได้นานสักแค่ไหนกันเชียว หวังว่าคงจะไม่ประชดชีวิตด้วยทำตัวแหลกเหลวกะใครก็ได้แบบที่ไอ้สารเลวภูมันเคยทำหรอกนะ
เพราะเป็นยังงั้น ทุกอย่างก็เหมือนเดิม...ไม่รักตัวเองเหมือนเดิม...ไร้ค่าเช่นเดิม
ไหนๆจะเปลี่ยนแล้วก็ขอให้เป็นไปในทางที่ดีนะสิงหา..ชีวิตนับต่อจากนี้ขอให้เข้มแข็ง มีสติให้มากๆนะ
รักตัวเองในทางที่ดีให้มากๆก็แล้วกัน ชีวิตถึงมันจะดูสั้น แต่ในทางเดียวกันมันก็ยังอีกยาวไกล
เลือกเอาแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตให้มากที่สุดนะ :กอด1:
ติดตามงานเขียนอีกเช่นเคยนะคะ
ปล.คิดถึงน้องปี~~~~~~~~~ อิอิ
-
ดีแล้วที่คิดจะรักตัวเองเป็น คนเขาไม่เห็นคุณค่าไม่เห็นความสำคัญ อยู่ไปก็เป็นแค่ของเล่นไร้ค่าให้เขา ไปๆซะเถอะ เปิดตาดูโลกรอบๆบ้างว่าเขาไปไกลขนาดไหนกันแล้ว
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
กลัวว่าถ้าพี่ตอบไลน์กลับมาแล้วสิงหาจะ
ไม่ไหนอ่ะ. :hao5: อย่าใจอ่อนเด็ดขาดน้าา~
-
สิงหาสู้ๆ เข้มแข็งเข้านะ สมน้ำหน้าไอพี่ภู
ตอนแรกก็นึกว่าจะสำนึกได้นะ เหอะะ
อย่าได้เจอกันอีกเลยเถอะ
-
เยี่ยมมากสิงหา
นี่แหละคำตอบ ไม่ว่าพี่ภูจะรักหรือไม่รัก มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลย
รัก แต่ไม่ไยดีกันแบบนี้ ยังไงก็คือการ 'ไม่ให้ความสำคัญ' อยู่ดี
อยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกเนอะ
สู้ไปหาที่ใหม่ ที่ที่มีใครซักคนเดินวนรอบเรา เห็นความสำคัญของเรา ยังจะดีซะกว่า
คนแต่งเก่งมากเลยค่ะ
เราชอบมาก
มาต่อบ่อยๆ น้าาา
-
หวังว่าสิงหาจะไปจากอีภูได้จริงๆนะ ถึงจะยังทำใจตัดให้ขาดไมไ่ด้ แต่ขอแค่ไปอยู่กับตัวเองสักพักจะดีกว่า อย่าใจอ่อนกลับมานะถ้ามันไปง้อหรือส่งข้อความไปบอกให้รอมันก่อน กลัวจะเป็นอย่างนี้จริงๆเลย :เฮ้อ: การกระทำของภูมันชวนให้คิดว่าจะทิ้งแต่ก็ไม่ทิ้ง คือ มันไม่พูดแต่มันแสดงออกด้วยการเอาเวลาฝึกงานสามเดือนมาเป็นข้ออ้างในการห่างสิงหา คนรักกันหรือจะหมดเยื่อใย มันต้องมีการพูดจาติดต่อกันบ้าง แต่นี่ถึงกับมีมือถืออีกเครื่องแล้วไม่ติดต่อน้องเลยมันหมายความว่ายังไง เจอหน้าก็ยิ้มแต่ทำเหมือนไม่ใช่แฟนกัน เหมือนคนไม่รู้จัก ถ้าเหตุผลเมิงแค่ว่างานยุ่งมาก นี่ฟังไม่ขึ้นเลย มันทิ้งกันชัดๆ แล้วบอกว่า อย่าคิดเองเออเองไปคนเดียว ดูการกระทำเมิงสิ ใครไม่คิดก็ซึนเกินไปแล้ว โชคดีที่สิงหามีเพื่อนอย่างเบียร์เจ็บไข้ได้ป่วยยังช่วยได้มากกว่าเมิงอีก :z6: แต่พอมาตอนท้าย ที่อีพี่ภูมันอึ้งไปนี่ เมิงจะแอบยิ้มในตอนหน้าและพูดว่า 'ในที่สุดก็ไปสักที กูจะได้ไม่ผิดเพราะมึงไปเอง หึหึ' ใช่ไหม :beat: หวังว่าสิงหาจะเป็นคนใหม่ คนที่รักตัวเอง ทำตัวเองมีค่า อย่าทำตัวแบบอีภูมันเหมือนที่เม้นท์บนบอกเลย ปล่อยให้มันเป็นฝ่ายวิ่งตามเราบ้าง แต่อิฉันกลัวน้องจะกลับมาเร็วเพราะมันง้อและขอโทษเหลือเกิน คือมันเพิ่งสองตอนเองไง สิงหาไม่น่าจะไปเร็วเกินไป :katai1:
-
โอย...มันหน่วงมาก :hao5:
-
นี่แค่จบอินโทรอิชั้นจะร้องไห้ฟูมฟายอยู่แล้วนะ
เอาให้สะใจ ให้สิงหาเปลี่ยนเบอร์มือถือแล้วตัดจากการติดต่อไปเลยค่ะ อยากให้คิดเยอะๆ รักตัวเองเยอะๆ
จวฟฟฟฟฟฟฟคุณจิตติ :กอด1:
-
อื้อหือออออ บีบหัวใจบีบอารมณ์มากกกก
น้ำตาจะไหลแล้ว ทำไมอิพี่ถึงใจร้ายกับน้องขนาดนี้
ทำถูกแล้วนะที่ออกมา เราต้องเข้มแข็งนะสิงหา อย่ายอมอิพี่ภูนี่อีก
ไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้ !!! :mew6: :mew6:
-
สู้ๆนะสิงหา o13
-
เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้วสิงหา
ไม่ต้องไปทุกข์เพราะผู้ชายแบบนั้นอีกแล้ว
สะบัดบ็อบสวยๆใส่เลย
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
ในที่สุดสิงหาก็หาทางออกมาได้ซักที ถ้าเขาไม่รักเราก็ออกมานั่นแหละดีแล้ว :katai1: :hao5: :hao5:
-
ปวดตับ
อิภูทำหน้านิ่งทำไมยะ
น้องเค้าไปดีเเล้วย่ะ
สมน้ำหน้า ของตาย กลายเป็น ของหายซะแล้ว
อย่าอ้างว่างานยุ่งจนไม่มีเวลาเเม
แต่อ่านข้อความเลยว่ะ
มีเวลาไปรับไปส่งสาวได้ สรวลเสหัวเราะเฮฮากับเพื่อนได้
ในขณะที่อีกคนกำลังนอนจมน้ำตายุห้อง
หลายเดือนเลยนะเว้ย โคตรชั่ว
อย่าทำอีก ถ้ายังเป็นคนอยู่
-
อยู่ต่อเลยได้ไหม๊ๆๆๆ อยากอ่านต่ออะ ฮรือออ บีบคั้นมั่กๆ
รอคนเขียน นะๆๆๆ :katai4:
-
อ่านไปก็สงสารสิงหา :o12:
แต่ก็อยากรู้เหตุผลของภูเหมือนกันว่าเพราะอะไร
-
อิพี่ภู ถ้าแกจะบอกว่ายุ่งจนไม่มีเวลามาดูแลน้องก็อย่ามาอ้างนะ สามเดือนเลยไล โทร เฟสก็ไม่ตอบ ตอนนี้น้องไปแล้วถ้าแกจะกลับไปขอคืนดีคงสายไปแล้วนะ เกลียดแกว่ะอีพี่ภู(อินมาก) :angry2: :m31: :m16: :3125:
-
สิงหาทำไมต้องทำให้เราร้องไห้ก่อนนอน :hao5: :hao5: ตาบวมแน่พรุ่งนี้
-
สิงหาต้องเข้มแข็งนะ ไปจากผู้ชายเลวๆซะ
คนบ้าไรเจียดเวลามาคุยกับนิดนึงก็ไม่ได้ อยากตบอิภูมาก :beat:
-
เมนท์อีกรอบ
เรื่องแบบที่อิภูมันทำ
อันนี้ไม่ได้เข้าข้างมันนะ
แต่ในชีวิตจริงมีให้เจอถมเถไป
ตัวอย่าง เด็กต่างจังหวัดมาทำงานที่กทม
ว่าจะส่งเงิน ว่าจะโทรหาที่บ้าน แต่ชีวิตจริงมันเยอะเกิน
ที่ว่าจะทำก็ผลัดๆไปก่อน กว่าจะมารู้ตัวบางทีก็เป็นปีๆไปแล้ว จนคนที่บ้านโทรมาบอกว่าแม่ตาย นึกขึ้นได้ว่าครั้งสุดท้ายเจอแม่หรือพูดกับแม่เมื่อ 3 ปีก่อน 5 ปีก่อน บางคนจากลูกมาตอนลูกอยู่ประถม นึกออกอีกทีลุกจบมัธยมแล้ว
อิภูนี่คือท่าจะเพลินกับชีวิตที่วุ่นวาย
พื้นเพก็เป็นลูกคนรวยอยู่แล้ว
ก็คงเบื่อสิงหาแหละ ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็ไปนานจนลูกบวชแล้วมั๊ง
แต่สิงหาก็รออยู่นั่นแหละ
ทำหน้านิ่งๆตอนอ่านข้อความก็อาจจะโกรธ - กล้าดียังไงมาเลิกจากกรู เมิงเป็นแค่ของตายของกรูนะ
ไม่ก็ในที่สุดก็ไปแล้ว
ที่กลัวก็คือกลัวใจของสิงหา ถ้าหากภูผามันไปง้อก็จะใจอ่อนยอมให้นอนด้วย
แล้วจะเป็นแค่คู่นอนแก้ขัด
ท่าทางสิงหาก็คงยังไม่สะบัดบ็อบในตอนนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้น
งานนิเทศน์กับคุรุศาสน์ก็คงจะไม่มีมาเจอกันหรอกนะ
อยากให้แบบพอไปจากพี่แล้วน้องดูดี
วิธีแก้แค้นที่ดีที่สุดก็คือมีอยู่อย่างความสุขโดยที่ไม่มีมัน
ไม่ต้องทำตัวร้าย ไม่ต้องไปวิ่งหาทางเยาะเย้ยมัน
แค่เรามีความสุข มันก็ดิ้นพลาดๆ จุกอกไปแล้ว
-
ปวดใจมาก หน่วงที่สุดในโลก T___________T น้ามตามาาาาา
อิพี่ภูนี่เป็นไรตอนสุดท้ายอ่ะ สิงหาถ้าเขามายื้อมาง้ออย่ายอมง่ายๆนะลูก
รอตอนต่อไปนะคะะะ
-
หน่วงมาก อ่านไปกลืนน้ำลายไป ใจนี่ด่าสิงหาไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง
เลิกรอได้ซักทีนะสิงหา เลิกปิดหูปิดตา ได้ซักที
ใจก็อยากอ่านทางด้านภูผานะค่ะ อยากรู้ว่าคิดอะไรอยู่
จะได้เชือดให้ถูกวิธี o18
-
เราอยากเห็นอิพี่ภูเจ็บเจียนตายแบบสิงหาบ้าง แต่คงเป็นได้ยากเพราะเท่าที่อ่านมาอิพี่มันก็มีคนใหม่เข้ามาเรื่อยคงไม่สนใจหรือใส่ใจอะไรมากนัก ส่วนสิงหาดีแล้วที่เราเดินจากมาได้เพราะถึงอยู่ต่อไปก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ สู้เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ ปรับปรุงตัวเองใหม่ทำให้อิพี่ภูมันรู้สึกว่า เสียดายที่ไม่ดูแลเราให้ดีปล่อยให้หลุดมือไปอย่างนี้จะดีกว่าไหม
-
ปวดใจ...ความรักไม่คืนกลับมา อยู่ไปก็เสียอวลาาาา :ling1:
-
ดีเลยหนีไปไกลๆเลย แต่ใช่ใจอ่อนกลับมาอีกนะ.. :hao3:
-
ตกลงอิพี่ภูนี่พระเอกจริงๆเหรอ โอ้ยยยย เกลียด :z6:
กลัวว่าพออิพี่ภูมาง้อแล้วสิงหาจะใจอ่อนอ่ะ
หนูออกมาแล้ว หนูต้องเข้มแข็งนะลูก อย่าไปยอมมันนนนนน
แต่มีสิทธิ์ที่สิงหาจะใจอ่อนสูงอ่ะ แล้วนี่ก็ผ่านไปไม่กี่ตอนเอง
-
ในที่สุดนะ...สิงหาหยุดทำร้ายตัวเองได้สักที เริ่มต้นชีวิตใหม่กับสิ่งใหม่ๆดีกว่า โลกนี้ยังมีอะไรอีกเยอะเเยะให้เราได้เห็นได้สัมผัส เราอย่าเอาตัวเองไปเดินอยู่รอบตัวคนคนเดียวเลย เปิดตาเปิดใจให้กว้างแล้วจะรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะในโลกนี้หรือในที่ที่สิงหาอยู่ยังมีคนอีกมากมายให้เราได้ทำความรู้จัก อย่ามั่วแต่จมปรักอยู่ความรักจอมปลอมนั้นเลย การที่เรารักเค้ามันก็ยังทำให้เราได้รู้ว่าครั้งครั้งหนึ่งเราเคยได้รักคนคนหนึ่งมากขนาดไหน แต่ถ้าวันหนึ่งเรากับเค้าจำต้องจากกันไปไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เราก็ควรที่จะยอมรับมันแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งแต่อย่าได้ทำร้ายตัวเองเลยมันไท่ได้ทำมห้อะไรดีขึ้น แต่มันกลับทำให้ตัวเราดูน่าสมเพชมากกว่าน่าสงสารนะสิงหา มาถึงตรงนี้ในเมื่อตัดสินใจที่จะเดินออกมาแล้วก็อย่าหันหลังแล้วเดินกลับไปที่เดิมล่ะ ขอแค่ให้มองไปข้างหน้าพร้อมกับต้อนรับสิ่งใหม่ๆนะถึงแม้ว่าบางครั้งอาจจะเหงาไปบ้างที่ไม่มีคนข้างกายเหมือนเดิม แต่เชื่อสิว่ามันต้องมีความสุขมากกว่าที่ผ่านมาเเน่นอน ขอเพียงเเค่เราเปิดตาเปิดใจให้กว้างแล้วลองทำอะไรใหม่ไที่เรายังไม่เคยทำ เราก็จะพบกับความสุขแน่นอน แต่อย่าทำอะไรประชดตัวเองแล้วก็ไอ่พี่ล่ะ มาถึงนี่ล่ะ เดินออกมาซะสิงหา
ชีวิตเราเหมือนสิงหาตอนแรกเลยอ่ะ แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทคนแรกของเราในเมืองหลวง ทำเอาเราเคว้งไปช่วงหนึ่งเลย อาจเป็นเพราะเรามีเค้าคนเดียวด้วยแหละ (มหาลัยแถวบางแสนไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมีเพื่อนดีๆแล้วพร้อมที่จะอยู่กัยงบเราได้ทุกเมื่อได้เลย แต่ในที่สุดก็ทำได้ แล้วก็มีเยอะด้วยล่ะ)
-
ดีแล้วสิงหา TwT
-
รอดูภูว่าจะทำยังไง
-
สิงหาอย่าใจอีอนเลยนะ ขอให้ได้ไปดีเถอะนะ และ หวังว่า เธอที่ร้าย คือสิงหานะ ไม่ใช่ไอ้พี่ภู
-
ดีแล้วค่ะสิงหา
ดีแล้ว
มาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ.. เริ่มต้นกันใหม่จริงๆ
จับมือคนอ่านไว้แล้วไปด้วยกันนะคะ
แล้วก็ภู ถ้าสงสารน้องก็ขอเถอะ อย่ากลับมาตอนที่น้องมันเริ่มจะยืนแล้วเลยค่ะ..
-
ย้ำตาท่วมท้นมาก อ่านมาสามตอนร้องทั้งสามตอน :hao5: พี่ภูผานี่คิดอะไรอยู่เนี่ยยยย
สงสารน้อง
-
ถึงเวลาที่ต้องเดินออกมาได้แล้วล่ะ ถึงแม้จะพยายามเข้าใจว่าภูผายุ่งขนาดไหนแต่ในชีวิตคงไม่ถึงขนาดตัดขาดจากการสื่อสารได้หรอกนะ เล่นปิดทุกช่องทางการติดต่อขนาดนี้สิงหาก็ควรปิดประตูสำหรับคนนี้แล้วเปิดประตูบานใหม่รับสิ่งใหม่ๆเข้ามาดีกว่านะ
แล้วถ้า "เธอที่ร้าย" หมายถึงการที่สิงหาเปลี่ยนตัวเองให้เป็นแบบ ร้าย แรง อย่าทำเลยนะ เราเป็นตัวของตัวเองที่มีคุณค่า ให้คนๆนั้นนึกเสียดายไปเลยดีกว่าว่าทิ้งเพชรในมืออย่างเราไปได้ยังไง
-
ขอตบอิพี่ภูด้วยท่าสปินเกลียวสามรอบครึ่ง ร้ายกาจที่สุด อ่านแล้วร้องไห้หนักมากกกกก
แต่ขอให้ร้ายกว่านี้อีกนิดนะคะ แบบชอบดราม่า 555555 อย่าง้อง่ายๆและอย่ายอมดีง่ายๆ เจ็บปวดดีค่ะ
:hao5:
-
ดีแล้วหละที่ตัดสินใจได้
ทนอยู่นานไปแล้ว
-
ร้องไห้ทุกตอน บอกเลย
-
โอ้ย ขอยาธาตุน้ำขาวหน่อย จุก เสียด แน่นท้อง เกินบรรยาย
เป็นนิวสิงหาเลยอีหนู สะบัดบ้อบใส่มัน อย่าได้แคร์ ผู้ชายดีๆมีอีกเยอะ...
-
ตัดสินใจถูกแล้วสิงหา :monkeysad:
ยังไงชีวิตก็ต้องก้าวต่อไป
ิอย่าจมอยู่กับคนที่ไม่รักเราเลย
-
ไม่อยากอ่านต่อแล้ว คุณรู้ไหมว่าเราร้องไห้หนักมาก
ขอให้มันเป็นแค่ความทรงจำได้ไหมคะ
เล่าเรื่องของผมคนเดียว ไม่ต้องมีพี่แล้ว
เจ็บเหลือเกิน สงสารสิงหา ไม่อยากให้เจ็บอีกแล้ว
ถ้าเรื่องนี้จะแฮปปี้โดยไม่มีพระเอกเราก็ยอมนะ
ไม่เอาพระเอกชั่วๆแบบนี้ คนเรามันจะไม่ติดต่อกันเลยตั้งสามเดือน
เป็นไปไม่ได้หรอก จบเถอะ
-
ชีวิตรันทดจัง เศร้ามาก สงสารสิงหามากนะ
เพราะพี่ภูเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ต่อไปนี้ก็ต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้นะ
เข้มแข็งให้มากๆ ไม่มีใครตายเพราะความรักหรอก
ความรักจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น
-
เครียดสุด ก็ตอนที่คนเขียนบอกว่า อิพี่ภูคือพระเอก
-
อยากให้สิงหา มองว่าตัวเองมีค่า
อย่าเอาตัวเองไปผูกกับคนอื่น รักได้ก็หมดรักได้
อันดับแรกต้องรักตัวเองก่อนนะ
-
อย่าใจอ่อนให้พี่มันอีกนะลูกกกก
-
เป็น New สิงหาเหอะ ไปแล้วอย่าหันหลังกลับน่ะสิงหาเห็นค่าของตัวเองให้มากๆน่
-
หือ sosad มาก
-
ดีแล้วที่เลือกเดินออกมา ถึงเวลาที่ต้องรักตัวเองให้มากกว่าเดิมแล้วนะสิงหา
ทำเพื่อตัวเองและแม่ที่รออยู่นะ ถ้าพี่มันรักสิงหาจริงๆสักวันพี่มันจะเป็นคนเดินตามเราเอง
สู้ๆ
:mew1: :L2:
-
:กอด1: กอดสิงหาแน่นๆ รักตัวเองและแม่ให้มากๆนะลูก
-
อยากอ่านต่อเร็วๆแล้วอ่ะ :mew2:
-
หน่วงตับหน่วงใต ที่ซู้ดดดดดดด
แง :ling1: :sad4: :katai4:
-
โอ๊ยยยยยยย อิพี่ภู นี่แกยังเป็นพระเอกอยู่ใช่ไหม?
อยากจะยื่นมือเข้าไปตบหัวสักป๊าบจริงๆ อ๊ากกกก
(ขออภัยในความไม่สุภาพ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ)
-
พี่ภูจะได้รู้นะว่าไม่มีสิงหาแล้วจะเป็นเช่นไร
ปล.อยากอ่านต่อแล้วอะงื้อออออออออออออ
-
ขอร้องละสิงหา ช่วยร้ายกลับทีเถอะ
-
เจ็บจนต้องเม้นท์
โอย อะไรจะขนาดนั้นนนนน
ตกลงอีพี่ภูจะเอาไงว่ามา ห๊ะ
สิงหา เข้มแข็งไว้นะ ไปเลย หนีมันไปเลย อีพี่ภูบ้า
รออ่านค่ะ
-
:z10: โอยยยยยยยยย ช่วยด้วย อึดอัด อึดอัด แทนสิงหา และอยาก :z6: อิพี่ภูผามันแรงๆ ซัก(หลายๆ)ที รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ อย่าเพิ่งใจอ่อนนะสิงหาาาาาาาาาา :katai4:
-
อะไรยังไงเนี่ยภูผา ทำไมพอน้องส่งข้อความมาหน้าถึงขรึมเลยละคะ แหม พอก่อนหน้านี้ยังเฮฮาร่าเริงอยู่เลยคะ
ตามจริงๆน่าจะทำหน้าเเบบ เย้!ไม่ใช่หรอ? หลอกฟันเค้าเเล้วก็นะ ทำตัวเองนี่
ดีเเล้วที่สิงหาคิดได้ ตอนเเรกเกือบจะเลิกอ่านเเล้วคะ ถ้าไม่อ่านมาถึงตอนที่ 2 ตอนที่หันหลังให้มัน อี ผช สารเลว
วันนึงควงเด็กนิเทศน์ อีกวันหนึ่งควงนางแบบ เออดีจังเลยคะ อยากจะปรบมือให้ดังแปะๆ
อยากให้สิงหาเจอคนใหม่ๆ อย่ามาจมปรักกับคนแบบนี้อีกเลยคะ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รัก ก็ไม่ควรจะหลอกตัวเอง
หลอกตัวเองเเม่งไม่มีความสุขเลยสักนี้ด เมื่อพบว่าความเป็นจริงมันไม่ใช่
อย่าได้พบอย่าได้เจอกันอีกเลย มีคนใหม่ เป็นคนใหม่ อย่าเเสดงด้านอ่อนเเอให้มันเห็น อย่าหวั่นไหว ให้นึกถึงวันที่เเม่งทำกับเรา
สู้ๆคะ หนูต้องเป็นนิวสิงหานะคะลูก :mew2: สุดท้ายขอมอบอันนี้ให้ภูผาคะ :z6: ขอบคุณคะ
-
มาตาม อยากอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ดีแล้วสิงหา ออกมาหน่ะดีเเล้ว
คนเลวๆแบบนี้ อย่าไปทนมันเลย
อยู่คนเดียว ไม่ตายหรอก อยู่มาได้ตั้งหลายเดือนแล้วหนิ
คิดจะตัด ต้องคัดให้ขาดนะสิงหา
ไม่ใช่พอเค้ามาง้อเเค่นิดหน่อย ก็กลับไปเป็นของตายให้เค้าเหยียบย่ำเหมือนเดิม
:sad11:
อีพี่ภูเลว อย่ามาเสียใจทีหลังหล่ะ มีคนรักเรามากอยู่ในมือ
มือเค้าเป็นของตาย ไม่เห็นค่า ไม่ใส่ใจดูแล
พอเค้าเห็นค่าตัวเอง แล้วเดินจากมา อย่ามาตามกลับไป หรือมาให้เห็นหน้าอีกนะ
ไอ้คนเลวววววว
-
เง้ออออ มาต่อเถอะนะ คนแต่งงงงง :) :) :)
เอาแบบอ่านแล้วมีมาม่า บีบคั้นอารมณ์ น้ำตาไหลพรากๆๆๆ กว่านี้ก็ได้นะ
55 ชอบแนวนี่ๆๆ :S มาต่อเห๊อะๆๆๆ
ปล. รอวันที่นายเอกเข้มแข็ง แล้วเมินให้พระเอกกะอักเลือดตายซักวัน. !! นึงงง
-
มายังน้าาาาาา~ :hao3:
-
เห็นคนเขียนบอกว่าอิพี่ภูนี่เป็นทั้งพระเอกกับตัวร้าย
น่ากลัวว่าอิภูมันจะไม่ปล่อยแต่ก็ไม่เอาน้องหรือเปล่าเอ่ย?
ไม่ก็รังควาน
โอ๊ยอยากอ่านแล้ว
-
อ่านแล้วน้ำตาไหล สงสารน้องจริงๆ
ออกมาจากตรงนั้นได้ก็ดีแล้วสิงหา อย่าทนต่อไปเลยนะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
มาชะแว๊บดูเผื่อมาแร้ว :m22: เค้ารออยู่นะ :katai2-1:
-
:z13: ใครก็ได้ไปตามจิ้มคนเขียนที หายไปไหนของเค้าะ :z13:
-
นานไปแล้ววววววววว หายไปไหนนนนนนนนนนนนนน
อยากอ่านมากนะคะผู้แต่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ตอนที่ 3
ภูผา…
ผมเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่ใช้ชีวิตตามแบบฉบับของตัวเองมาโดยตลอด
ตั้งแต่เกิดมาไม่มีครั้งไหนที่ต้องรู้สึกเครียดหรือดิ้นรนทำอะไรเพื่อเอาชีวิตรอด
ผมมีบ้านหลังใหญ่ มีคอนโด มีเงิน และก็มีผู้คนรายล้อมมากมาย
ครอบครัวของผมทำธุรกิจจนรุ่งเรือง ทุกคนมีกันและกัน แต่ผมแค่ไม่มีพวกเขา
ทุกชั่วโมงของพ่อ ทุกวินาทีของแม่คือการจ่ายไปกับธุรกิจ
ส่วนพี่ชายยิ่งแล้วใหญ่ จากที่เคยนอนเล่นเกมคุยกันก็ถูกแทนที่ด้วยการงานมากมาย
คงไม่ผิดอะไรที่ผมจะเกลียดสิ่งที่ทุกคนกำลังบอกว่ามันคือชีวิตของเรา
ผมตัดสินใจเรียนนิเทศฯ เพื่อหักหน้าพ่อของตัวเอง
และมันก็ได้ผลแถมบ้านเราแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ตอนที่ผมถูกเฉดหัวออกจากบ้าน
แต่ขอโทษที่แม่ไม่เคยทิ้งไปไหนเพราะคอยให้ท้ายตลอด
ถึงไม่มีเวลาแต่ก็มีเงินเข้าบัญชีให้ใช้ไม่ขาด
ชีวิตผมปกติสุข และก็มักบอกตัวเองว่ามันจะผ่านไปด้วยดีเช่นเคย
ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวาง กับการหิ้วใครต่อใครเข้ามาเพื่อสร้างความสุขให้ในแต่ละคืน
นั่นคือชีวิตของผมตอนนั้น ปีหนึ่งคือวัยคึกคะนอง
ผมไม่มีแฟน แต่ก็เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า
หลังๆ เพิ่งเข้าใจว่าเด็กผู้ชายตัวเล็กก็เร้าอารมณ์ไม่เบา
จากที่ควงนิสิตด้วยกันเอง ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นหอบหิ้วเด็กมัธยมกางเกงน้ำเงินขึ้นห้องแทน
ผมคิดว่าชีวิตของผมไม่ได้มีปมด้อยและมันไม่ได้ขาดแหว่งอะไร
ที่นี่มีความรักมากมายให้ผมเติมเต็ม แค่กระดิกนิ้วใครต่อใครก็เสนอตัวให้ง่ายๆ
ยิ่งชีวิตปีหนึ่งยิ่งแล้วใหญ่ เพื่อน สังคม ปาร์ตี้ และเซ็กซ์คือปัจจัยสำคัญในชีวิต
ซึ่งผมไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว ผมมีความสุขดี
ใช้ชีวิตเรื่อยๆ ทำสิ่งที่รัก สมหวังในสิ่งที่ต้องการ
นั่นคือสิ่งที่คาดหวังในชีวิตมหา’ลัย จนกระทั่ง...
ใครคนหนึ่งได้เดินเข้ามา พร้อมกับเช้าวันเสาร์ที่อากาศร้อนอบอ้าว
ชีวิตปีสามของผมลิงโลด ราวกับวัย 21 คือจุดพีคสุดในชีวิต
เขาเป็นเด็กปีหนึ่ง ผมเลยให้เขาเรียกว่า ‘พี่’
เราเจอกันที่งานมหา’ลัย เขาสวมเสื้อสีชมพู
นัยน์ตาน้ำตาลเข้มกับผมสีดำตัดกับผิวน้ำนมได้เป็นอย่างดี
ใครคนนั้นตัวเล็กมาก แม้แต่ริมฝีปากกับจมูกก็เล็กตามไปด้วย
มันน่ารักจนผมอยากจะเดินเข้าไปคว้าและกดใบหน้าหวานๆ นั้นลงกับอกซ้ำๆ
ผมไม่รู้ว่าเคยใจเต้นแรงให้ใครไปแล้วบ้าง แต่สำหรับคนนี้มันมากกว่านั้น
หลายอย่างดึงดูดให้ผมเข้าไปทำความรู้จัก และไม่นานผมก็ได้เขามาครอบครอง
‘สิงหา’ กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุ
แทนที่จะเป็นวันไนท์สแตนด์แต่ผมกลับพาเข้ามาอยู่ในคอนโดส่วนตัวง่ายๆ
เขาไม่มีอะไร ไม่ได้ร่ำรวยฟู่ฟ่าเหมือนคนอื่นๆ ที่เคยควง
นั่นทำให้ผมเอาแต่หาเหตุผลว่าทำไมถึงต้องยอมให้เด็กคนนี้มากมายนัก
และสุดท้ายผมก็ได้คำตอบ คงจะเป็น...
ดวงตาที่ช้อนมองอันใสซื่อ กับใบหน้าหงอยๆ อ่อนต่อโลกแบบนั้นล่ะมั้ง
เราเริ่มต้นความรักแบบราบเรียบ และก็จบลงด้วยเซ็กซ์
ร่างกายนั้นหอมหวาน มันคับแน่นทุกครั้งเมื่อนึกถึง
หัวใจของผมเต้นถี่ระรัว ยามที่ได้ยินเสียงครวญหวานของคนใต้ร่าง
และไม่อยากปฏิเสธเลยจริงๆ ว่าผมเริ่มเสพติดมัน
ผมหลงใหล อยากครอบครองจนอยากฝากร่องรอยนั้นไว้ซ้ำๆ
ซึ่งก็มีเพียงสิงหาคนเดียวที่ดึงความสนใจทั้งหมดของผมไป
เขามันพ่อมดตัวน้อยชัดๆ
แต่ผมก็ทิ้งชีวิตที่เคยชินกับการเตรดเตร่และเที่ยวแหล่งอโคจรไม่ได้
ไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะสนองความต้องการของตัวเองกับใครต่อใคร
ทุกครั้งที่แอลกอฮอล์เข้าปาก ความสัมพันธ์ของผมจะถูกสานต่ออีกครั้ง
เป็นสายสัมพันธ์ที่มองไม่เห็น มันเส้นเล็กมาก และมักขาดลงอย่างรวดเร็วชั่วข้ามคืน
พร้อมกับการปรากฏตัวของผมในห้องห้องเดิมอีกครั้ง
หรือจะบอกอีกนัยหนึ่งคือ ถึงจะออกไปมั่วกับใครมาก็ตาม ทิ้งใครไปบ้างก็ตาม
คนสุดท้ายที่ผมจะกลับมาหาก็คือเด็กคนนั้น
แล้วเคยได้ยินประโยคนี้มั้ย ‘ความลับไม่มีในโลก’
เด็กคนนั้นรู้...รู้ว่าผมทำอะไร ผมนอกใจเขา แต่นิสัยเหี้ยๆ ก็แก้ไม่หาย
ถุงยางพวกนั้นถูกปาทิ้งลงพื้น แต่เขากลับไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งที่ผมป้องกันกับทุกคน
และเลือกที่จะปล่อยตัวกับเขาเพียงคนเดียว
คืนนั้นเขาร้องไห้ กอดขาผมเอาไว้ว่าอย่าไป แต่สุดท้ายผมก็ไม่ทำตาม
เราทะเลาะกันค่อนข้างหนัก และผมเลือกที่จะปล่อยมือเขาอีกครั้ง
ผมมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอค่อนข้างเจนจัด
แทนที่จะสนุก เร้าใจ แต่มันกลับตรงกันข้าม...
ผมได้แต่จินตนาการว่าได้กลับไปร่วมรักกับเด็กคนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เลือกกลืนน้ำลายตัวเอง ระเห็จกลับไปหาคนที่ร้องไห้อยู่ในห้อง
นอนกอดเขาไว้ให้แน่นที่สุด และสัญญากับตัวเองว่าผม...
จะไม่มีวันปล่อยเขาไป
กระทั่งชีวิตปีสี่เริ่มต้นขึ้น มันยังเหมือนเดิมคือผมรักชีวิตสนุก
สังคมนิเทศศาสตร์ทำให้ผมพบปะผู้คนมากมาย ทั้งหน้าตาดีและมีชื่อเสียง
ทว่าที่พิเศษสุดคงจะเป็นเด็กปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่ ยอมรับว่าเขาคล้ายสิงหา
เป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่ดูใสซื่อไม่มีพิษมีภัยอะไร เอาใจเก่ง แถมขี้อ้อนอีกต่างหาก
ฐานะของเราก็ใกล้เคียงกัน นั่นยิ่งทำให้ชีวิตของผมเถลไถลออกนอกเส้นทางอีกครั้ง
ผมเคยคิด...ว่าอยากถนอมอีกฝ่ายเอาไว้ เพราะเขามีค่า ไม่อยากให้แปดเปื้อน
เราไม่ได้มีอะไรกัน แต่ผมกอดเขา จูบเขา นอนลูบหัวเขาจนเผลอหลับไป
แต่อะไรก็ไม่หนักหนาเท่าผมลืมใครอีกคนที่รออยู่ในห้อง
ตอนนั้นโลกของผมเหมือนขาดออกซิเจน
การกลับไปในคืนนั้นคือจุดเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิต
เราไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ความสัมพันธ์ที่เริ่มร้าวมันกลับต่อไม่ติด
ผมค่อนข้างไม่ชอบเพื่อนของสิงหา มองดูแล้วเจ้ากี้เจ้าการจนน่าขัดใจ
ผมจำประโยคในวันนั้นได้ดี สิงหาขอร้องให้ผมกลับไปรักเขาเหมือนเดิม
เพียงประโยคเดียว มันหยุดความบ้าในหัวของผม
ความคิดที่อยากถนอมใครอีกคนสลายไป
ผมมองแค่สิงหา จ้องมองดวงตาเอ่อรื้นนั้นไม่หลบ
เขารักแค่ผม และยังคงมีแค่ผม
แล้วผมล่ะมีใครอีกตั้งมากมายในชีวิต...?
ผมยุติความสัมพันธ์กับรุ่นน้องปีหนึ่งในคณะทันที
มุ่งมั่นกับการทำกิจกรรมและการเรียนอย่างหนักหน่วง
จนกระทั่งการฝึกงานมาถึง ที่นี่ผมได้เรียนรู้สังคมที่กว้างขึ้น
ผู้คนที่กว้างขึ้น และแสงสีที่กำลังฉุดดึงผมออกไปไกลเรื่อยๆ
เวลาของผมน้อยลงเพราะถูกจ่ายไปกับหน้าที่ตรงหน้า
พอว่างเมื่อไหร่ก็เลือกจะสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน
จนรู้ตัวอีกที ใครคนนั้น...เด็กที่ใส่เสื้อสีชมพูในเช้าวันเสาร์...ก็จากไป
ผมมองมือถือที่แทบไม่ได้ใช้มาเนิ่นนานเหมือนมีมันไว้ประดับกระเป๋า
ข้อความมากมายถูกส่งมาไม่ขาดแต่ผมไม่เคยเปิดอ่านสักครั้ง
พอวันนี้ตั้งใจจะอ่านมันกลับกลายเป็นข้อความสุดท้ายไปเสียแล้ว
มือผมสั่น...ใจผมอยู่ตรงตาตุ่ม
จากที่คิดว่ายังไงเขาคงไม่มีทางไปไหนต่อให้ผมเหี้ยยังไงก็ช่าง
สุดท้ายมันก็เป็นเพียงความเชื่อโง่ๆ ของคนหลงตัวเองเท่านั้น
ผมรีบวิ่งออกจากห้องแสดงภาพ ขับรถตรงดิ่งไปยังคอนโด
หวังว่าเปิดประตูเข้าไปจะเจอเด็กชายเสื้อสีชมพูนั่งรออยู่ตรงโซฟาตัวเดิม
แต่ผมไม่สามารถหลอกตัวเองได้ เขาหายไป รวมถึงของของเขาด้วย
เหลือไว้แต่ทุกอย่างที่เป็นผมเพียงคนเดียว
นาทีนี้ผมไม่รู้จะทำยังไง มันวูบโหวงไปหมด...เขาทิ้งผมไปแล้ว
ผมจะไม่มีทางเห็นเด็กชายเสื้อสีชมพูในห้องอีกแล้ว...
ผมอยากหลอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ชีวิตยังหาใหม่ได้อีกเยอะ
ก็แค่คนคนเดียว ในห้องที่ผมไม่เคยก้าวเข้ามาหลายเดือนเพราะรู้ว่ามันมีอยู่
แต่ความจริงก็คือ...
ถึงจะรู้ว่าเลวก็เถอะ มนุษย์เราไม่อาจเอาชนะความเดียวดายได้หรอก
และสิงหาเก่งเหลือเกินที่หยิบยื่นมันให้โดยที่ผมไม่อยากรับมันไว้สักนิด
ความเดียวดาย
“สวัสดีสิงหา ยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังใหม่”
ผมส่งยิ้มแหยๆ ให้เบียร์ หลังจากขึ้นมาถึงห้องพักใหม่สดๆ ร้อนๆ นี่คือห้อง 707 อยู่ตรงชั้น 7 ของหอราคาถูกซึ่งไม่มีลิฟต์ แต่ถ้าเทียบกับราคาที่ผมสามารถจ่ายได้ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว
ตอนนี้ไม่รู้สึกเสียดายสักนิดที่เคยอยู่คอนโดหรูหรา แล้วต้องตกลงมาอยู่ในห้องที่เล็กคับแคบเท่ากับรังหนู ผมเคยชินเพราะฐานะทางบ้านไม่ได้ดีเหมือนคนอื่นเขาอยู่แล้ว ที่นี่จะเป็นบ้านหลังใหม่ ผนังสีขาวมีรอยแตกบางแห่งแต่มันไม่ได้หลอนขนาดนั้น
ผมวางกระเป๋าลง อุ้มเจ้าของขวัญวางไว้บนเตียงซึ่งมีแค่ฟูกแต่ไม่มีผ้าปู ก่อนจะหันไปคุยกับเบียร์อีกครั้ง
“ขอบคุณมาก ถ้าไม่ได้นายเราแย่แน่เลย” ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว ตอนที่ผมไม่เหลือใคร ดีใจที่สุดท้ายก็ยังมีเพื่อนในเมืองใหญ่แห่งนี้
ส่วนเรื่องแม่...ผมไม่อยากให้เขาต้องมาเครียดหรือกังวลใจเพราะความงี่เง่าของผม เลยเลือกที่จะปิดเงียบ เล่าเรื่องราวแต่ละวันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมมีความสุขดี ผมบอกแม่แบบนั้น
“ไม่เป็นไร ก็เพื่อนกันนี่หว่า”
“แต่ก็ต้องขอบคุณอยู่ดี มีแต่สร้างปัญหาให้ตลอด”
“ใครบอกมึงสร้าง ถอยห่างแบบนี้น่ะดีแล้ว มีความสุขซะนี่คือสิ่งเดียวที่กูขอ ต่อไปถ้าลำบากอะไรก็ขอให้บอก หอกูก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง มีอะไรโทรมาแล้วกัน”
เบียร์ไม่ได้อยู่หอที่ผมอยู่หรอก เขาพักดีกว่านี้เยอะ แรกๆ เจ้าตัวก็เอาแต่คะยั้นคะยอให้ผมไปอยู่ด้วย แต่เพราะเกรงว่าจะเป็นการรบกวนแถมเจ้าของขวัญก็ยังซนอีก กลัวจะไปทำห้องเขารกเสียเปล่าจึงตัดสินใจมาอยู่ที่นี่
“อื้ม”
“แล้วนี่เดี๋ยวทำอะไรต่อ”
“ว่าจะทำความสะอาดห้องกับจัดของน่ะ”
“ยังมีให้จัดอยู่เหรอวะ ฮ่าๆ”
“แซวกันเข้าไป วันนี้ว่าจะลองทำอาหารกินเองด้วย เห็นมีครัวเล็กๆ อยู่ตรงระเบียง”
“ตามสบายครับคุณสิงหา กูไปก่อนนะ พอดีนัดรุ่นพี่เอาไว้ว่าจะไปเอาของ มีอะไรก็บอกป้าเจ้าของหอละกันแกอยู่ตรงชั้นหนึ่ง บาย...”
“บาย” ผมโบกมือให้ ก่อนร่างสูงโปร่งจะปิดประตูพร้อมกับล็อกกลอนจากด้านในให้เสร็จสรรพ
ผมพาร่างระโหยโรยแรงของตัวเองมานั่งตรงปลายเตียง อุ้มเจ้าแมวจอมดื้อที่นอนหลับอยู่มากอดไว้แนบแน่น
ช่องว่างระหว่างนิ้วมือที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อจับมือกับใครสักคน ครั้งหนึ่งผมเคยมอบให้พี่ แต่ตอนนี้คงได้แต่ปล่อยให้มันโดดเดี่ยว โอบอุ้มตัวเองเอาไว้ไม่ให้รู้สึกเหงาอีก
“ขอโทษนะของขวัญที่พามาลำบาก ร้อนใช่มั้ย” ถามออกไปแม้รู้ว่ายังไงก็ไม่มีคำตอบอยู่ดี
ที่นี่ไม่มีแอร์ มีแต่พัดลมเก่าๆ เฟอร์นิเจอร์เก่าๆ ไม่เหมือนห้องพี่เลยสักนิด แต่ถ้าเทียบกันแล้วชีวิตของผมที่เริ่มต้นใหม่ ณ ที่แห่งนี้อาจจะดีกว่าห้องหรูที่เหลือตัวคนเดียวเป็นไหนๆ
“อย่าโกรธพ่อนะ”
‘พ่อ’ ก็คือพี่
“เขาไม่ได้ตั้งใจทิ้งเราหรอก เขาแค่ลืม”
“...”
“เขาลืมว่าเรารออยู่ตรงนี้ เราทำได้แค่อวยพรให้เขาเจอคนที่ดีๆ เจอคนที่รักจริงและมีอนาคต พร้อมจะสร้างครอบครัวด้วยกัน ไม่ต้องห่วงตรงนี้ เราอยู่ได้...เราอยู่ได้ใช่มั้ยของขวัญ” ผมพูดทั้งที่น้ำเสียงเต็มไปด้วยแรงสะอื้น น้ำตามากมายไหลอาบข้างแก้มโดยไม่คิดจะเชิดมันออก
อยู่ตรงนี้ผมสามารถอ่อนแอโดยไม่มีใครเห็น ผมตัดพ้อ ผมให้กำลังใจตัวเองได้ในวันที่ชีวิตไม่เหลืออะไรเลย
พี่...คนคนเดียวที่เป็นทุกอย่าง การเลือกเดินออกมามันเจ็บยิ่งกว่าปล่อยให้เท้าเปล่าเหยียบบนเศษแก้วแหลมคมเป็นพันเท่า เคยคิดว่าชีวิตต่อจากนี้และตลอดไปเราจะได้อยู่ด้วยกัน ได้นอนกอดกัน จูบกัน และบอกฝันหวานทุกคืน แต่ความเป็นจริงมันไม่มีทางเป็นไปได้
ยังจำได้ดีตอนที่เห็นสีหน้าของพี่ รอยยิ้มนั้นมันตราตรึงในความรู้สึก และมันก็คงเป็นรอยยิ้มสุดท้ายเพียงเสี้ยววินาทีที่ผมจะได้รับก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก
ผมเป็นคนมีแต่ตัวที่ให้ได้มีแค่ร่างกายกับหัวใจ
แต่ในเมื่อวันหนึ่งมันหมดคุณค่าลงแล้ว ผมก็ควรทำใจให้ได้สักที
เฝ้าแต่บอกตัวเองซ้ำๆ ว่า ‘เขาไม่เอามึงแล้ว’ จะได้เข้มแข็งขึ้น
ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ก็ตาม…
มื้อเย็นเป็นมื้อง่ายๆ ที่มีแต่แกงจืดกับข้าวสวยซึ่งลงไปซื้อถุงละไม่กี่บาทข้างล่าง ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบทำอะไรให้นึกถึงพี่ตลอด พี่ชอบทำแกงจืดให้ผมกิน เรามีความสุขมาก ตอนนั้นพี่ตักข้าวให้ พี่รินน้ำให้ แม้กระทั่งป้อนข้าวเหมือนเด็กๆ พี่ก็เคยทำ
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ จ้องมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะไม่วางตา ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปาก
“อร่อยดี...” ผมยิ้มกับตัวเองแม้จะรู้สึกขมปร่าจากน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย
กับข้าวฝีมือพี่ผมไม่มีโอกาสอีกแล้ว...
ผมรักพี่ อยากเจอ อยากอยู่เคียงข้าง พรุ่งนี้ซื้อขนมมาให้ผมอีกนะ มารับผมที่คณะเหมือนที่ทำตลอด พาไปกินข้าว พาไปดูหนัง นอนกอดผมจนถึงเช้า ทำเหมือนที่พี่เคยทำ บอกรักเหมือนที่พี่เคยบอก...
ทำไมกัน ทำไมถึงเลือกทิ้งกันไว้ข้างหลังในวันที่ชีวิตไม่เหลือใคร
ทำไมถึงเลือกปล่อยมือกันง่ายๆ ในวันที่รักหมดใจไปแล้ว พี่บอกผม...ควรทำยังไง
ถึงจะตัดใจได้สักที
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ไม่นานแรงสั่นครืดของโทรศัพท์มือถือซึ่งวางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น ผมรีบวางช้อนลง สะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มลวกๆ
มองปลายสายที่ติดต่อมา เดาว่าคงเป็นเบียร์เหมือนทุกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช่
‘พี่ภู’
นั่นทำให้ความรู้สึกที่เคยแตกละเอียดถูกเหยียบย้ำซ้ำๆ อีกครั้ง ปลายสายเป็นพี่ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เขาโทรมาผมอาจดีใจยิ่งกว่าสอบได้อันดับหนึ่งของคณะ หากแต่ตอนนี้มันกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงเพราะในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม และเพื่ออะไรเต็มไปหมด
โทรมาทำไม เพื่อหวังตัดสัมพันธ์ทั้งสองฝ่ายหรือยื้อกันไว้ให้ทรมานกันแน่
สำหรับผมสามเดือนก็มากพอแล้ว มาก...จนผมทนไม่ไหว
มันเจ็บในอกไปหมดกับการต้องมานั่งรอให้ใครสักคนกลับมาห้อง ต้องฝันร้ายซ้ำๆ ไม่รู้กี่คืน หรือต้องฟังถ้อยคำเสียดแทงใจสารพัดว่าผมไม่สมควรทำอะไรได้ทั้งนั้นนอกจากนอนรอพี่อยู่บนเตียง
ผมตัดสินใจไม่รับสาย รอจนอีกฝ่ายหมดความอดทนแล้วก็วางไปเอง อาหารมื้อนี้คงไม่อร่อยอีกแล้ว ผมเบือนหน้าหนีมองดูเจ้าแมวอเมริกันช็อตแฮร์หลับอุตุอยู่บนเบาะรองตัวนุ่ม ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนพื้นข้างๆ กับมัน พร้อมกับฟังเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
ปล่อยให้น้ำตายังคงไหลเอ่อจนกว่าจะเหือดแห้งไป
ได้โปรดหยุดสักที...หยุดทำร้ายผมได้แล้ว
สี่ทุ่มผมเตรียมเข้านอน จากเตียงคิงไซส์แปรเปลี่ยนเป็นเตียงเหล็กขนาดสามฟุตครึ่ง กับฟูกเก่าๆ ซึ่งไม่ได้นุ่มเหมือนตอนอยู่ห้องพี่ แต่ผมทำใจแล้วและควรรับสภาพตัวเองให้ได้เสียที
มาแต่ตัวก็คงต้องกลับแต่ตัว จะหวังอะไรให้มากอีก
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
พี่ยังโทรมาไม่หยุด ในเวลาที่ผมล้มหัวลงบนหมอน นี่เป็นสายที่เท่าไหร่กัน ผมไม่อยากสนใจ แต่ก็คงยี่สิบกว่าครั้งแล้วที่ผมไม่ยอมรับสายแล้วเลือกที่จะไม่ปิดเครื่องหนี ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกทำแบบนี้ เพราะสุดท้ายความอดทนก็คงหมดลงและผมเลือกรับสายอย่างง่ายดาย
“...” ผมถือสายเงียบ ได้ยินเสียงปลายทางพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนเต็มทีหลังจากกดรับ
[สิงหาอยู่ไหน! ทำไมไม่รับสาย]
“ผะ...ผมอยู่ในที่ของผมแล้วครับพี่” พูดออกไปทั้งน้ำเสียงอู้อี้เต็มที
อย่าร้องไห้สิงหา...อย่าร้อง
เขาไม่ได้รักนายแล้ว เขาทิ้งนายไปแล้วจำไว้ซะ
[ที่ไหนก็บอกมา เดี๋ยวพี่ไปรับ]
“พี่ภู พี่ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว ไม่ต้องฝืน ผมไม่เป็นไร” สุดท้ายผมก็ร้องไห้อีกจนได้ ไอ้สิงหา ไอ้โง่...รู้ว่าถ้ารับสายแล้วยังไงก็ต้องเจ็บทำไมถึงเลือกที่จะทำ ตอกย้ำตัวเองซ้ำๆ ด้วยคำว่าไร้ค่าและของตาย
[…]
“ความจริงแล้วเราอาจไม่ได้เกิดมาเพื่อคบกันนานๆ ก็ได้ ผมอาจจะมีตัวตนในชีวิตพี่ในชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ที่พี่เคยบอก...เราปลูกต้นไม้ได้หลายต้นก็จริง แต่สำหรับความรัก เราทำแบบนั้นไม่ได้เพราะขณะที่ต้นหนึ่งกำลังโต อีกต้นหนึ่งก็อาจตายลงช้าๆ ทั้งที่ดูแลเหมือนกัน”
[พอแล้วสิงหา โกรธอะไรก็มาเคลียร์กันก่อน]
“ผมรู้...พี่หมดรักผมแล้ว พี่แค่อยากรั้งผมไว้เพราะสงสาร”
[…]
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ ใครคนนั้น...”
นั่นทำให้ผมนึกย้อนกลับไปตอนกลางวัน ช่วงเวลาที่ผมเห็นผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่งถือดอกไม้ช่อโตมาให้พี่ วินาทีนั้นชีวิตผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เราต่างกันทุกอย่าง ไม่มีอะไรเทียบได้เลย
“เธอสวย เธอรวย เธอคู่ควรกับพี่แม้จะเดินควงไปไหนก็ไม่น่าอาย เธอไม่ทำตัวน่ารำคาญเหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่” มือที่กำไว้แน่นทุบอกตัวเองซ้ำๆ เพราะทนอยู่กับความเจ็บปวดแทบไม่ไหว
[หยุดร้อง...ขอร้องล่ะสิงหา]
“เหมาะสมกันดีครับ ผมไม่โกรธพี่สักนิดเลยถ้าวันนี้มันจะมาถึง”
[…]
“แต่ผมแค่ไม่เข้าใจทำไมพี่ไม่บอกสักคำ อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมรู้ว่าไม่สมควรรอแล้ว จะไล่ก็ได้ จะตัดความหวังยังไงก็ได้ ไม่ใช่ปล่อยให้ผมโง่งมอยู่คนเดียว ในขณะที่โลกของพี่กำลังเต็มไปด้วยความสุข”
[…]
“พี่ภูผมทำอะไรผิดเหรอ นอกจากไม่รักแล้วไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากนี้แล้วใช่มั้ย”
[รู้ได้ยังไงว่าไม่รัก ทำไมเอาแต่คิดแบบนั้น]
“พอเถอะ จากวันนี้ไปผมสัญญาว่าจะไม่ไปกวนพี่อีกแล้ว ขอให้พี่มีความสุขมากๆ เจอคนที่ดีกับพี่ รักพี่ และก็จับมือไปด้วยกัน ตรงนี้ไม่ต้องห่วงแล้วนะครับ ของขวัญเองก็สบายดียังไงมันก็คือความทรงจำของเรา...ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยบอกว่าผมรักพี่มากแค่ไหน”
ผมรีบตัดสายโดยไม่ฟังเสียงอีกฝ่ายค้านอะไรทั้งนั้น ได้แต่นอนซุกหน้าลงหมอนปล่อยให้เสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วห้องพร้อมกับน้ำตาทุกหยาดหยด ผมไม่อยากร้องไห้แต่มันก็ร้องไปแล้ว ผมไม่อยากเจ็บแต่มันก็เจ็บไปหมด
ยังไงโลกก็ยังต้องหมุนต่อไป
แม้มันจะไม่หมุนให้พี่กลับมาอีกก็ตาม...
ผมไม่อยากตื่นมาเพื่อพบกับความสูญเสียอีกแล้ว
ฉะนั้นจึงได้แต่หลับตาลง แล้วขอให้ตัวเองฝันดีทุกคืนวัน
“เป็นอะไรตาบวม เมื่อคืนร้องไห้อีกแล้วเหรอ” นี่คือคำทักทายแรกจากเบียร์ คำทักทายเดิมๆ ที่ผมควรชินได้แล้ว แต่ก็ไม่ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มแหยๆ กลับไปให้
“แล้วห้องใหม่โอเคมั้ย”
“อืม...โอเคทุกอย่างแหละ”
“ดีแล้ว ย้ายที่อยู่ใหม่ไม่ใช่แค่ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตอย่างเดียวนะเว้ย เปลี่ยนตัวเองด้วย ตอนนี้หน้ามึงซีดเป็นไก่ต้มเลย แถมตัวยังอ่อนปวกเปียกเป็นผัก แบบนี้หาแฟนใหม่ยากนะมึง”
“ไม่มีความคิดจะมีอยู่แล้ว” ผมตอบตามจริง ผมยังเข็ด หรืออีกอย่างหนึ่งคือไม่สามารถลบภาพของพี่ออกจากหัวได้ นั่นทำให้ชีวิตของผมก้าวไปไม่ถึงไหนสักที
“เปิดใจให้ตัวเองบ้างเถอะ รู้ป่ะมีคนแอบมองมึงโคตรเยอะเลย นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงมีไอ้เหี้...” พูดไม่จบประโยคอีกฝ่ายก็เงียบไป คงกลัวจะแทงใจดำผมล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไร เราโง่เอง”
“เลิกพูดเรื่องเครียดๆ เถอะว่ะ รีบเข้าเรียนเถอะ ตอนเย็นไปเที่ยวสยามกัน”
“อืม...”
“ทำหน้าให้มันร่าเริงหน่อย”
“ครับ” สุดท้ายก็โดนตบหัวเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อแทน
ผมอยากขอบคุณเบียร์ที่อยู่เคียงข้างเสมอในวันที่ลุกไม่ไหว เขาคือเพื่อนเพียงคนเดียวที่เป็นทุกอย่าง และถึงแม้จะไม่มีพี่ ผมมั่นใจว่าผมอยู่ได้ด้วยตัวเองและกำลังเข้มแข็งขึ้นในทุกๆ วัน แค่ขอเพียงอย่าให้เราได้เจอกันอีกเลย
แต่เหมือนยิ่งหวังสวรรค์ก็ยิ่งกลั่นแกล้ง ทันทีที่เดินลงตึกหลังเลิกเรียนผมก็ได้พบกับพี่
ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังเหมือนเดิม ไม่ได้ดูทุกข์ร้อน เขาก็แค่เฉยชาอย่างที่เคยเป็น
แต่กับผม คนที่มันมีใจรักกับคนคนเดียวมาตลอด พอมาเจอกันอีกครั้งก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่งจ้องหน้าอีกฝ่ายเพียงชั่วครู่ก่อนจะหลบตาและทำท่าเบี่ยงตัวหนี
“เดี๋ยวก่อน!” คนตัวสูงยื้อข้อมือผมเอาไว้ เราจึงได้มองหน้ากันตรงๆ อีกครั้ง
“ครับ” ผมตอบเสียงราบเรียบ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดทั้งที่อยากร้องไห้เต็มแก่
เขาเรียนใกล้จบแล้ว ต่อไปก็ต้องออกไปทำงาน ไม่ได้หวังจะมาเจอแบบนี้เลยจริงๆ
“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ทำแบบนี้ต้องการอะไรทั้งที่เรายังไม่ได้เลิกกัน”
“เลิกหรือไม่เลิกมันก็ไปไม่รอดแล้ว คนไม่รักกันจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง”
“แล้วรู้ได้ไงว่าไม่รัก”
“หยุดให้ความหวังผมสักที หยุดพูดเหมือนห่วงผม เหมือนอยากยื้อให้กลับมาทั้งที่ใจพี่มันว่างเปล่า ผมไม่ใช่ตัวตลกในชีวิตพี่นะ หัวใจของผม...” มือทุบที่หน้าอกตัวเองซ้ำๆ น้ำตาซึ่งเอ่อคลออยู่ไหลไม่หยุด เอาแต่จ้องมองคนที่เหมือนไม่มีความรู้สึกตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
“หัวใจที่มันพังพี่เล่นจนพอใจหรือยังครับ ปล่อยมือผมเถอะ”
“จะให้ปล่อยได้ไง เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ”
“ตอนที่ผมต้องการพี่ พี่ยังปล่อยผมง่ายๆ โดยไม่คิดอะไรเลย ตอนนี้ก็คงไม่ต่างกันนักหรอก”
“สิงหามันไม่ใช่แบบนั้น สามเดือนที่ผ่านมาถึงจะห่างกันแต่...”
“พอเถอะพี่ภู ผมเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว”
“...”
“ผมไม่เหลืออะไรให้พี่เหยียบย่ำอีกแล้ว ขอร้อง...”
“...”
“หยุดทำร้ายผมสักที”
โลกของผมหยุดนิ่งที่ผู้ชายคนนี้มาเนิ่นนานเหลือเกิน เกือบสองปีที่ผมเอาแต่รักจนหัวปักหัวปำ แต่ไม่เคยมองกลับไปยังอีกฝ่ายเลยสักครั้งว่าเคยให้ความรักตอบกลับบ้างหรือเปล่า โง่งมกี่ครั้งที่ให้อภัยเขา ยอมทนเป็นของตายรอคอยให้เขากลับมาโอบกอด แค่หวังว่าจะช่วยให้อีกฝ่ายหันกลับมารักบ้าง
หมดแล้วล่ะ แม้แต่ร่างกายก็ไม่มีค่าให้เขากอบโกยอีกต่อไป
เป็นคนที่ไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ
“พี่ภู ถ้าพี่ยังสงสารผมสักนิด สมเพชกับความงี่เง่าของผมสักเสี้ยวหนึ่ง ขอร้อง...”
“...”
“เราอย่าเจอกันอีกเลย ไปตามทางที่พี่เลือกเถอะ”
ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฝ่ามือหนาซึ่งกอบกุมมือของผมอยู่เริ่มคลายออก แววตาแสนเจ็บปวดนั้นไม่เคยปรากฏบนใบหน้าของพี่ เขายังคงนิ่ง จ้องมองด้วยสายตาอ่านยากก่อนจะปล่อยให้ผมเดินผละออกไปทั้งน้ำตา แม้เรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเดินต่อไปนั้นแทบจะไม่หลงเหลือแล้วก็ตาม
ผมรักพี่ แต่ผมอยู่กับพี่ไม่ได้
ได้โปรดอย่ากลับมาอีกเลย
“ไอ้สิงหา!! เป็นอะไรเนี่ย หยุดเว้ย! เฮ้ยหยุดร้องไห้” เบียร์ที่เพิ่งเดินออกมาจากตึกทำหน้าแตกตื่น ก่อนจะรวบตัวผมเข้าไปกอดปลอบอย่างรวดเร็ว สองมือลูบหลังราวกับเป็นเด็กน้อยและผมก็ทิ้งตัวทั้งหมดไว้ที่เพื่อนเพียงคนเดียว
“เจ็บ...เมื่อไหร่จะหายสักที”
“ใจเย็นๆ แผลมันใหญ่ต้องรักษาแต่ไม่นานมันจะมีวันหาย”
“แล้วระหว่างนั้นล่ะต้องทำยังไง ต้องเจ็บปวดอีกแค่ไหน”
“ก็แค่ตั้งรับ ไม่มีใครตายเพราะถูกทิ้งหรอก ความรักมันเหี้ยแต่ก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดดับชีวิตมึง ป่ะไปล้างหน้า เดี๋ยวไปเดินเล่นหน้าบึ้งๆ แม่ค้าจะได้ตบเอา” ผมยอมเดินตามแรงรั้งของเพื่อนโดยไม่คิดหันมองกลับไปยังด้านหลัง เพราะไม่อยากรู้ว่าเขาจะยังยืนอยู่ตรงนั้นมั้ย
ในเมื่อเลือกที่จะก้าวออกมาก็ควรต้องยอมรับความจริง
“น้องครับ...”
“...”
“น้อง” ผมเดินเล่นกับเบียร์เรื่อยเปื่อย จนกระทั่งใครคนหนึ่งตะโกนเรียกเสียงดังจนผมต้องผละหนี ใครกันผมไม่รู้จัก หรือจะเป็นพวกมิจฉาชีพ
“เฮ้ย! ปล่อยนะ” ผมรีบสะบัดมือออกอย่างแรงทันทีที่ถูกคว้าไปจับอย่างง่ายดาย
“พี่ทำอะไรเพื่อนผม” เบียร์ปราดเข้ามาขวางเอาไว้ สายตาแข็งกร้าวของเขาทำให้ใครคนนั้นเงียบลง ก่อนจะจ้องมองผมด้วยสายตาแปลกประหลาด
“พี่เปล่าทำ”
“ก็เห็นอยู่ว่าจับมือเพื่อนผม”
“คืองี้นะ พี่เป็นโมเดลลิ่งกำลังหานายแบบหน้าตาประมาณเพื่อนน้องเนี่ยแหละ” เสร็จแล้วแกก็หยิบนามบัตรขึ้นมายื่นให้กับเบียร์
“แล้วไง”
“คือน้องครับ น้องตัวเล็กๆ น่ะ ถ้าสนใจอยากถ่ายแบบนิตยสารลองติดต่อมาได้นะครับ”
ดูเหมือนเขาจะพยายามพูดกับผมอยู่
“อะ...อะไรนะครับ ถะ...ถ่ายแบบ?”
“ใช่ครับถ่ายแบบ”
เขาเล่นอะไรกัน หลอกผมอีกแล้วหรือเปล่า?
-
ตอนนี้มาแบบจุใจมากค่ะ.แต่ถึงจะยาวแค่ไหนก็รู้สึกว่าไม่พออยู่ดีนะคะเนี่ย.โฮะๆ. :haun5:
สมน้ำหน้านะคะอิพี่ภู.นิสัยไม่ดีอย่างรุนแรงเลยนะคะ.ขนาดรู้ตัวก็ยังไม่แก้ไข.แถมยังวางตำแหน่งให้น้องเป็นของตายอีกต่างหาก.เครียดให้ตายเราก็ไม่สงสารนะคะ.บอกเลย! :laugh3:
ดีใจกับน้องสิงหาด้วย.หนูพบทางสว่างแล้วนะคะลูก! :heaven
-
แม่ทูลหัวหมายเลข 0 มาแล้วค่ะ
มารอรับน้องสิงหาทุกวันเลยแต่ไม่ได้โพสต์อะไรมากมาย
สะใจค่ะพี่ภูท่าทางจะรังควาญสิงหาไปอีกนาน
ภูผาเหมือนเด็กที่ไม่เคยได้รับความรัก
พอมีคนมารักก็จะทำทุกอย่างเพื่อเช็คเพื่อยืนยันว่าคนที่รักตัวเองนั้นรักตัวเองจริงๆแล้วก็จะไม่ทิ้งกัน
ทำครั้งแล้วครั้งเล่าจนคนส่วนใหญ่ก็รามือไปเพราะว่าไม่ไหว
พอคนที่รักตัวเองเลิกรักไปก็ยักไหล่ - นี่ไงไม่มีใครรักกรูจริง
สิงหาจะเด่นจะดังจะเป็นคนที่พี่ภูเอื้อมไม่ถึงบ้างแล้วล่ะนะ
-
น้ำตาพรากๆเลยค่ะ ฮื่ออออ :sad4: :sad4:
-
ดีใจที่สิงหาเข้มแข็งไม่ใจอ่อนง่ายๆกับอีตาภู ถึงเวลาที่พี่ภูต้องตามน้องสิงหาบ้างแล้ว. น้องจะดังจะมีชื่อเสียง ให้พี่สิงหาอกแตกตายไปเลย สมน้ำหน้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: สิงหาสู้ๆ สิงหาสู้ไม่ตาย สิงหาต้องไว้ลาย สิงหาหาญสู้ชาย สิงหาต้องไว้ลาย สิงหาสู้ๆ
-
นั่นไง อิพี่ภูเห็นสิงหาเป็นของตายจริงด้วย แล้วทุกอย่างที่ทำคือรู้ตัว ตั้งใจนอกใจ :katai1:
สิงหาดีมากลูกที่หนูไม่ใจอ่อน หนูต้องทำให้มันเจ็บเยอะๆ ถึงจะสะใจ
-
สงสารสิงหา
สงสารมากกก ขอให้ได้อะไรดีๆมาเยอะ
คราวนี้คงดังจนใครบางคนเอื้อมไม่ถึงกันบ้างหล่ะ
คือตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่ภู จะเสียใจมากน้อยแน่ไหน
แต่การละเลยคนที่รักเราสามเดือน
ไม่ติดต่อ ไม่บอกกล่าว จะอ้างว่ายุ่งหรืออะไรก็ตามมันมากไป
ถ้าในความสำคัญซักนิด แค่ซักนิดไม่ต้องมาก ก็คงมีติดต่อกันมาบ้างป่ะ
เอาเถอะถ้ายังรักสิงหาจริง ก็คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ :laugh:
-
สิงหาสู้ๆสิงหาสู้ตาย :mew1: :mew1:
หนักแน่นเข้าไว้นะะสิงหานะ ตอนนี้ได้เวลารักษาหัวใจของตังเองแล้วดูแลมันดีๆนะ อย่าให้พบกับความเจ็บและความช้ำอีกเลยนะ
ส่วนไอ้พี่ภูน่ะหรอ ไปตายซะ!!! :z6:
-
ขอให้ชีวิตสิงหาดีขึ้น
อย่าให้ใครมาหลอกหนูอีกนะลูก
เกลียดคนแอบอิพี่ภู คิดว่าเป็นของตายจะทำยังไงก็ได้รึไง คนนะเว้ยไม่ใช่สิ่งของ มีความรู้สึกนะอิพี่ภู สมน้ำหน้า ชิชิ
-
อิพี่ภูคิดว่าสิงหาเป็นของตายมาตลอดสินะ คิดได้ตอนนี้ก็งคงบอกได้อย่างเดียว "สายไปเสียแล้ว"
-
บอกได้คำเดียวว่าสะใจ :katai3:
-
จะมาเสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้วทำตัวเองทั้งนั้นสมน้ำหน้า
ยิ่งอ่านพาร์ทอิพี่ภูก็ยิ่งเกลียดมันเห็นแก่ตัวสุดๆคิดจะถนอมคนอื่น
แล้วเคยคิดจะถนอมสิงหาบ้างไหมใครเขาจะทนแกได้ตลอดพูดมาได้ว่ายังไม่ได้เลิกกัน
สิงหาพยายามเข้าถึงมันจะยากก็เถอะไม่มีมันเราก็อยู่ได้ไปถ่ายแบบก็ดีน่ะจะได้เปิดโลกตัวเองให้กว้างขึ้น
ได้พบเจอคนอีกเยอะโลกของสิงหาจะได้ไม่มีแค่อิพี่ภูคนเดียวไปมีชีวิตที่ดีให้อีพี่ภูมันเสียดายจนกะอักเลือดตายไปเลย
เกลียดมัน :katai1: // อินมากค่าบอกเลย
-
รู้ตัวเมื่อวันที่สายไปแล้วล่ะพี่ภูผา
สิงหายังดีที่มีเพื่อนดีๆอย่างเบียร์คอยอยู่เคียงข้าง
ไม่นานก็จะทำใจได้นะสิงหา สู้นะ แต่อย่าดูถูกตัวเองมากไปเลย
นี่มีโมเดลลิ่งมาเจอ จะหลอกรีเปล่า แต่ถ้าสิงหาคิดจะไปถ่ายแบบจริง
นี่ก็ต้องมีโอกาสเจอพี่มันสิ เหอๆดูท่าจะหนีพี่มันไม่พ้นนะสิงหา
แต่สิงหาต้องสู้นะ
ปล.หวังว่าพี่มันจะคิดอะไรได้มากขึ้นนะ
:mew1: :L2:
-
เย้ ปล่อยไอพี่ภูไป สิงหาเข้มแข็งไว้นะ
เดี๋ยวแผลหายแน่ๆ ขอดูพี่ภูทรมานต่อไปปป
-
ก่อนอื่นปรบมือรัวววววววววววววววให้กับน้องสิงหา :katai2-1: ตอนนี้สิงหาทำได้ขนาดนี้ดีแล้ว ความเจ็บของสิงหาอย่างที่เบียร์บอกแผลมันใหญ่ต้องใช้เวลาในการรักษา และเมื่อหายมันจะกลายเป็นแผลเป็นคอยเตือนให้เราเข้มแข็ง มีสติ สิงหาเจ็บแต่ก็ยังไม่กลับไปสู่จุดเดิม ปรบมือให้เบียร์ด้วยที่เป็นกำลังใจให้เพื่อน ช่วยเหลือ ไม่ทิ้งไปไหน :katai2-1: เป็นไงล่ะอีพี่ โดนซะบ้าง เหตุผลแต่ล่ะอย่างขอรัวๆๆ :z6: หน่อยเถอะ มองน้องเป็นของตาย ไอ้คำพูด รู้ได้ไงว่าไม่รัก รู้สิ จากการกระทำของเมิงไง ดูทำแต่ล่ะอย่างเป็นใครๆใครก็คิด ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่สิงหาคงโวยวายและโดนเมิงเลิกไปนานแล้ว หมั่นไส้ ปล่อยตัวกับสิงหา แต่ป้องกัน สิงหามันจะรู้ไหม ถึงรู้ก็ไม่รู้สึกดีหรอก คนรักไปนอนกับคนอื่น อีน้องนั่นอีก พูดซะคู่ควรกับเมิงทุกอย่าง ทนุถนอมไม่อยากให้แปดเปื้อน แต่ทิ้งสิงหาให้ร้องไห้เจ็บปวดกับการรอคอยโดยไม่เคยปริปาก พอคิดได้กลับดีพัก ไปฝึกงานสามเดือนไม่เคยติดต่อ พอสิงหาไปกลับมาเรียกร้อง ทีนี้ขอให้อีพี่วิ่งตามสิงหาบ้าง น้องจะกลายเป็นที่ต้องการของใครหลายๆคนแล้ว จากที่ไม่เคยแย่งกับใคร ทีนี้ต้องแย่งแล้วนะอีพี่ถ้าเมิงรักน้องจริง o18
-
ต่อไปนี้จะมีแต่คนที่ต้องการสิงหาแล้ว
-
ก่อนอื่นของสมน้ำหน้าอีพี่ภู ตอนน้องอยู่ก็ไม่แคร์ไม่สนใจ ทำเหมือนเป็นของตาย
ถึงปากจะบอกว่ารักก็ตาม แต่สามเดือนที่ไม่ติดต่อ ไม่ดทรหาแบบนั้นมันมากเกินไปแล้ว
สิงหา ทำถูกแล้ว ถึงจะเจ็บในช่วงแรกๆ แต่อดทนหน่อยนะลูก สักวันเราจะแข้มแข็งขึ้น แล้วมองปัญหาในวันนี้เป็นเรื่องเล็กๆไปเลยก็ได้
สิงหส สู้ๆๆ :mew1:
-
เราว่าสิงหาต้องกลับไปโง่อีกแน่นอนอ่ะ โลกทั้งใบเลยหนิจะให้ตัดใจคงยาก เดี๋ยวอีพี่มาง้ออีกสักตอนสองตอนก็อ่อนแล้วปวกเปียกซะขนาดนั้น
ปล.เรื่องนี้แฮปปี้ใช่มั้ยคะ ? :hao4:
-
จะหนักจะหน่วงแค่ไหนก็จัดมาเลอ พร้อมแล้ว :m20:
-
https://www.youtube.com/v/aASh-5IXzj4 https://www.youtube.com/v/Z_TZpzmlRPc
สิงหา...จำได้มั๊ย วันนั้นสิงหาเองใช่มั๊ยที่ยืนเช็ดน้ำตา ผ่านทุกนาทีที่เหงา อยู่กับมันเรื่อยมา แต่วันนั้นไอ้ภูไปอยู่ไหน? ฮึ!!!
ที่เจอมามันหนักรู้ไหม ยังจะกลับไปเจออีกคงไม่ดีมั้ง เหตุผลดีๆก็ไม่มีสักข้อ สันขวาน!!!
"ผิดไหมที่ฉันไม่กลับไปรักเธอ ผิดไหมถ้าฉันเปลี่ยนไปจากวันนั้น
ผิดไหมที่ฉันลืมว่าเราเคยรักกัน ผิดไหมที่ทำอย่างนั้น ผิดไหมที่สงสารหัวใจตัวเอง"
"มันหมดแล้วรักที่เคยให้เธอ ที่ให้เธอไปทุกอย่าง แต่เธอขว้างทิ้งไป มันหมดแล้วรักที่ในหัวใจ ไม่เหลือให้พอเริ่มใหม่
อยู่ไปก็ฝืนใจ กลับไปก็ไม่รักเธอเหมือนเดิม"
https://www.youtube.com/v/XrdfIHGvHNw
ไม่อยากให้มีพาร์ทไอ้ภูเลยสักนิด เพราะรู้ว่าเเม่งต้องมีข้ออ้างมากมาย อ่านเเล้วก็สะอิดสะเอียนจริงๆ
พูดมาได้ยังไงว่ารักน้อง ทิ้งคนที่ตัวเองรักไม่ติดต่อ จงใจปิดมือถือ 3 เดือน...อันนี้โกรธมากเลยนะ
เอาอะไรมาอ้างก็ไม่ขึ้นว่ะ....มันนานเกินไปสำหรับคนรักกัน ไม่สิ....ไม่ใช่คนรักกัน
มึงจะเห็นคุณค่าของน้องได้ก็เพียงแค่sexที่คับเเน่นบ้าบอ กลับมาหาน้องคิดถึงน้องเพราะเรื่องเเค่นี้เท่านั้นเอง
เเล้วไอ้ความคิดอยากถนอมคนอื่นมากกว่าสิงหานี่คืออะไรวะ? คำว่า"รัก"มึงมันโคตรเฮงซวย
คำว่า"รัก"ของมึงต่างหากที่ไร้ค่า หัวใจของมึงต่างหากที่มันไร้ค่า.....ไอ้ภู
อยากด่าว่าHere แต่สงสารHere ว่ะ จากนี้ไปจงรับกรรมอย่างสาสมเถอะ
แม่งจะกลับมาก็เท่านั้น กลับมาเพื่อจะรื้อวันวาน ที่เคยรักกันกับสิงหาอย่างนั้นใช่หรือเปล่า
จะกลับมาฟื้นหัวใจ ที่ทำจนยับเยินวันนั้น ใช่หรือเปล่า
มึงรู้ป่ะ....ก่อนมึงจะไป สิงหาทั้งขอ ทั้งยื้อ ทั้งฝืน ทั้งรั้งขอร้องให้มึงอย่าไป ร่ำร้องจะเป็นจะตาย เพื่อให้มึงไม่ทิ้ง
แต่มึงทำยังไง....ไม่สนใจสิงหาเลย เเล้วสุดท้ายก็มาทิ้งกันง่ายๆ.....
"อยู่ๆ ก็จะมาให้เป็นเหมือนเดิมให้มาคบกันง่ายๆ ให้กลับมาเป็นเหมือนเคยแล้วกัน และให้ฉันลืมง่ายๆ
เธอคิดอะไร ที่ง่ายเกินไป ไม่เคยจะแคร์ใจฉันบ้างเลย อยู่ๆก็จะมาให้เป็นเหมือนเดิมฉันดูว่าคงไม่ง่าย
อยู่ๆจะย้อนก็เดินเข้ามาฉันเองก็คงจะรับ...ไม่ไหว ให้จบกันไป ให้มันง่ายๆเหมือนเดิม"
https://www.youtube.com/v/sHO__lS8CeI
สิงหา...เมื่อความรักมันพังลง เราเหมือนคนไม่เต็มคน เหมือนครึ่งหนึ่งชีวิตนี้หล่นหาย
แบ่งชีวิตให้เขาแล้ว เขาก็พามันจากไป ไม่มีทางจะทำใจได้เลย
ไม่เคยหันมองดูตัว มัวเสียดายวันเวลา ฝันว่าอาจจะคืนมาเหมือนเคย
เพิ่งจะรู้ว่ารักแท้ มันไม่ไกลไม่ห่างเลย แค่เพียงกลับมาสนใจตัวเอง
"ครึ่งหนึ่งของชีวิต ที่เราทำหายไป ต่อให้นอนเสียดายไปจนตายมันก็เท่านั้น
เหลืออีกครึ่งชีวิต ที่มันยังต้องการ ความรักตัวเองกลับมา ชีวิตมันมีคุณค่ากว่านี้
นั่งดูแขนมองดูมือ ดูหน้าตามองตัวเอง จ้องกระจกดูสักครั้งนั่นใคร
เก็บชีวิตที่เหลือๆ ทำให้ดีจะได้ไหม แล้วไม่นานจิตใจจะเต็มเหมือนเดิม"
มาเป็นเพลง แต่เราอยากให้สิงหาให้คุณค่าตัวเองมากๆนะ คุณค่าของสิงหาไม่ได้หายไปไหนเลย
ขอแค่อย่าทิ้งมันไปอีกก็พอ....เป็นกำลังใจให้นะ
ถ้าเธอที่ร้ายคือสิงหา เรายินดีมากๆเลยค่ะ 5555555
แต่ขอให้ร้ายอย่างมีคุณค่านะคะ เป็นกำลังใจให้คนเเต่งด้วยค่าาาาา :กอด1: :L2:
-
หน่วงมาก เกลี๊ยดเกลียดอีพี่ภู ถ้าเป็นเรื่องจริงเค้าเป็นเพื่อนสิงหาคงไม่ยอมให้อีพี่ภูเข้าใกล้อีกเลย สงสารสิงหามาก แต่ว่าใปบางทีชีวิตจริงก็ยิ่งกว่านิยายนะ
ปล.โพสข้างบนมาเต็มค่ะ เราอินเพิ่มขึ้นไปอีกเป็นกอง(แอบแซว) อิอิ
-
เยอะแยะกับผู้ชายไม่รู้จักพอ
เรื่องพวกนี้ต้องวัดความอดทน
-
ถึงพี่ภูจะมาแก้ตัวยังไง คนอ่านก็ไม่สนใจแล้วค่ะ 5555555
ดีแล้วที่น้องสิงหายอมหยุดสักที อย่าไปเสียเวลากับคนแบบนี้เลย แย่ๆๆ
น้องสิงหาจะป็นนายแบบแล้วว จะต้องเจอคนหล่อๆแซ่บๆเยอะแน่ๆ สู้ๆนะลูกก :hao6: :hao6:
-
น้องมันก็รักแกนะภู แต่มันก็ต้องรักตัวเองด้วย แกยังรักตัวเองเลยปะ
คิดว่ามันจะเอาแต่รักแกรึไง หลงตัวเอง
ถ่ายแบบนี่พี่ภูก็เป็นตากล้องปะ อย่าเพิ่งเจอกีนเลยสาธุ
-
อย่า พึ่งเจอกันอีกเลยสาธุ เกลียดดดอิพีภูผาอ่า
-
สิงหาอย่าไปใจอ่อนให้อิพี่ภูง่ายๆนะ สมน้ำหน้าอิพี่ภู :laugh:
-
อีกหน่อยหนูก็เป็นนายแบบแนวหน้า แล้วให้อิภูแหงนหน้ามองนะลูก อย่าใจอ่อนเด็ดขาดเข้าใจไหม เอาให้อิภูมันคลั่งตายไปเลย
-
ไม่เข้าใจพี่ภูเลยสักนิด ชอบทิ้งขว้างแล้วจะมาเอาคืนหรอวะ
คนนะไม่ใช่สิ่งของ มีหัวใจเหมือนกัน รักเป็น เสียใจเป็น
ยินดีกับสิงหาด้วย ออกมาเผชิญโลกภายนอกบ้างจะได้แกร่ง
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านยาวๆๆๆเลย
:mew6:
-
อ่านจบแล้วอยาก่านต่อเลยอ่ะ
สิงหาจะไปเป็นนายแบบแล้ววว เอาให้ดังสุด เลยนะ อย่าจมปรักกับอดีตโง่ และคนเน่าๆ อีกเลย ดีใจที่เห็นสิงหาเข้มแข็ง สู้ๆ นะ
สู้ๆ นะคะคนเขียนนร เป็นกำลังใจให้จ้า
-
อืม.......ชื่อเรื่องนี่หมายถึงใครกันนะ?....ใครกันแน่ที่ร้าย
ต้องติดตามอ่านต่อไปสินะ หึหึหึหึ
-
ไม่ต้องยกเหตุผลมาอ้าง เพราะสุดท้ายมันก็จบที่ว่า เห็นสิงหาเป็นของตาย :z6: ทุกข์ใจให้มากๆนะพี่ เวลาที่เอื้อมไม่ถึงเขาแล้วอ่ะ
-
เจ็บนานๆ เข้าใจผิดนานๆ อยู่ให้ห่างผู้ชายแย่ๆ นานๆ นะ :angry2: :m31: :fire:อย่าไปฟังอิพี่ภูมัน ให้มันจุกนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หมั่นไส้จริงๆ เลววววววมาก :เฮ้อ: เฮ้ออออเหนื่อยยยยย แค่นี้ก่อนล่ะกัน รักน้องสิงหาน้าาาาตะเอง :กอด1: :L1:
-
นี่ถ้าไม่ได้อ่านพาร์ทไอ้พี่ภูนะ บอกเลยอยากให้สิงหาจากไปเร็วๆ
แต่พอมาอ่านแล้ว ก็อยากให้จากไปอยู่ดี 555555555
รู้สึดพี่ภูแม่งเห็นแก่ตัวโครตๆ รักจริงแม่งไม่มีคนอื่นหรอก
สิงหาจะดังแล้ว ดังจนไม่ให้ไอ้พี่ภูมันเอื้อมถึงเลยนะ สู้ๆ
-
ขอแบบจบแฮปปี้นะคะ แต่อีพี่ต้องได้บทเรียนซะก่อน !!
-
:katai4: :mew1:
-
เราสนัยสนุนให้สิงหาไปเป็นนายแบบ
ทำงานหาเงิน ละก็จะได้ไปอยู่ที่ดีๆสบายๆ
เอาให้พี่ภูมันกระอักตายไปเลยยยยยย
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
แล้วเจอกับสิงหาอีกทีในอนาคตนะคะพี่ภู :angry2:
-
:กอด1: เอาเถอะพาเพื่อนไปด้วยนะสิงหา ถ่ายแบบแล้วลองดูว่าตัวเองไปได้ไกลแค่ไหน
ถ้าไม่ลองเปลี่ยนก็ไม่รู้หรอก.
-
ทำไม่เศร้าจังง เก่งมากๆเลย
อยากอ่านต่อเยอะๆ
พี่ภูจริงๆก็ไม่ใช้เลวร้ายอะไรนะ เหมือนไม่รู้วิธีแสดงออก กึ่งๆเด็กมีปัญหา
แล้วพอมาเจอสิงหาที่ยอมไม่ลืมหูลืมตา ก็เลยไปกันใหญ่
จากที่ไม่เคยรู้วิธีแสดงความรัก ก็กลายเป็นไม่จำเป็นต้องรู้
-
จุดเปลี่ยนของชีวิตมาถึงแล้ว
จงคว้าโอกาสนี้ซะ
ชีวิตจะได้สบาย
ลองเปลี่ยนดูเลย
สนับสนุนเต็มที่จ้า
เอาให้เริดจนพี่ภูหงายหลังตึงไปเลย
-
กรี้ดค่ะ
แค่ตัวเราเห็นค่าของตัวเองก็พอค่ะ
-
ออกมาซักที :mew2: :hao5:
-
ซุ่มอ่านอย่างเงียบๆ เพิ่งมาเม้นให้ จริงๆจะให้ภูเป็นพระเอกก็ได้ แต่ไม่อยากให้ภูสมหวังกับสิงหาเลย
ยิ่งมาอ่านพาร์ทภูเล่ายิ่งเห็นว่าเป็นคนไม่แคร์ใคร เอาตัวเองเป็นใหญ่ คนรอบข้างจะเป็นไงก็ช่าง เห็นแก่ตัวเกิ๊น
อยากให้ภูลดความเห็นแก่ตัวลง ใส่ใจคนข้างๆมากกว่านี้อีกนิด ถึงตอนนั้นก็หวังว่าน้องจะให้อภัยละกัน
เพราะถึงภูจะแย่ขนาดไหนก็ยังสมควรจะได้รับความรักอยู่ค่า
-
ทำไมคนเเต่งต้องยกย่องเชิดชูให้คนชั่วเป็นพระเอกด้วยอ่ะคะ ทำไมต้องสร้างให้คนคนนึงโง่และไม่รักตัวเองขนาดนั้นด้วย
เราทราบค่ะว่าในชีวิตจริงคนเลวๆแบบภูมันเยอะและคนโง่ๆแบบสิงหาก็แยะ
แต่เราว่าไม่จำเป็นต้องสะท้อนสังคมเป๊ะๆๆแบบนี้ก็ได้มั้งคะ นำสังคมบ้างก็ดีอ่ะ
เราว่าเราเกลียดคนนิสัยแบบภูมากแล้วนะ(ใครๆก็ไม่ชอบ) แต่เรากลับเกลียดคนแบบสิงหามากกว่าอีก
คนอะไรไม่รักตัวเอง ทำตัวไร้ค่า ปล่อยให้เค้าทำร้ายอยู่ได้ ให้โอกาสคนที่ทำร้ายเราพร่ำเพื่อ
แล้วก็มาอ้างว่า "ผมขอสร้างโลกของตัวเอง" "ผมขอเเค่มีเค้าอยู่" เฮ้ยยยยยยมันไม่ใช่อ่ะ
ปากบอกแแค่นี้ผมมีความสุข....ฮึ!!! จริงเหรอ มีความสุขจริงๆเหรอ
ถ้ามีความสุขก็ไม่ต้องมาพร่ำเพ้อพรรณา ทำดราม่า นอยด์แตกแบบนี้สิ
ไม่มีใครอยู่ไม่ได้ถ้าขาดใครอีกคนหรอกนะ แม่งงง ไม่ใช่เด็ก 2 ขวบ เกิดเป็นคนทั้งที
ต่อให้เรารักคนๆนั้นมากแค่ไหน หรือต่อให้ใครคนนั้นรักเราด้วยใจจริง แต่สุดท้ายคนที่จะอยู่กับเองไปจนตาย
ก็คือตัวของเราเองนะเว้ย ไม่ได้บอกให้เห็นแก่ตัว แต่ก็ช่วยเคารพตัวเองบ้างได้มั๊ย
เห็นอยู่กับตา ได้ยินกับหู หลอกตัวเองเข้าไปได้ยังไง......ศักดิ์ศรีมีบ้างมั๊ย ให้เกียรติตัวเองเป็นมั๊ย มันจะอะไรนักหนา
โลกเเคบ.......ตลกละ.....โลกไม่ได้แคบหรอกที่แคบน่ะคือจิตใจและความคิดต่างหาก
https://www.youtube.com/v/z_8HqhJeEX8
ขอความกรุณาช่วยเปลี่ยนพระเอกทีเถอะค่ะ ถ้าเธอที่ร้าย....คนร้ายๆเลยต้องเป็นพระเอก...
ความร้ายของคนมีหลายเเบบนะคะ แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้อ่ะ ครั้งนี้เราว่ามันไม่แฟร์อ่ะ... T_____T
ต่อให้คนเเต่งจะบอกว่าเดี๋ยวภายหลังเค้าก็จะดีสำนึกได้ เราก็ว่าคนอย่างภูไม่ควรได้โอกาสใดๆจากสิงหาอีก
เราว่าที่ผ่านมาภูได้รับมันมามากพอเเล้ว คนไม่ซื่อสัตย์อย่างภูควรจำเรื่องนี้เป็นบทเรียน
ให้มันติดอยู่ในใจเค้าไปตลอดชีวิตนั่นแหล่ะ
ส่วนสิงหา.....ถึงจะโง่งี่เง่าแต่คนดีก็คือคนดีที่ผ่านมาถือว่าชดใช้กรรมให้เค้าไปซะ เริ่มต้นสิ่งดีๆกับคนใหม่ที่ใหม่จริงๆเถอะ
คนทำดีก็ต้องได้ดี ทำชั่วก็ต้องได้ชั่ว ...
แต่เรารู้ล่ะว่าคนเเต่งหมายมั่นมาเเล้วว่าภูคือพระเอก....ไหนๆก็ทำดราม่ามาตั้งเเต่ต้น ก็จบแบบไม่ได้กันก็ดีนะคะ
สุดท้ายนี้เราต้องขอโทษถ้าความเหนเราทำให้คนเเต่งรู็สึกไม่ดี แต่เรารู้สึกไม่ดีกับพระนายคู่นี้จนเราอินมากจริงๆค่ะ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ติดตามผลงานของคนเเต่งนะคะ
ยังคงเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม เราจะรอติดตามจุดจบของทั้งสองค่ะ ว่าจะเป็นยังไง
สู้ๆนะคะ :กอด1: :L2:
คุณพูดก็ถูกส่วนหนึ่งนะ (บทความข้างบนพี่เขียนได้ดีมากเลยคับตรงใจแปะ) ชีวิตคนเรามันแตกต่างกันออกไป บ้างครั้งคนเขียนอาจจะมีประสบการณ์ เรื่องของความรักของตัวเองหรือของเพื่อนหรือของหลายๆคน แล้วเอามาปรุ่งแต่งเรื่องนี้ขึ้น เพื่อให้เพื่อนๆได้เห็นฉบับแบบเขาได้คิดได้เห็นมาไงคับ
ปล.เพลงเพราะมากกกกก
-
อ่านตอนนี้จบแล้วอยากจะมอบรางวัล ความเผือกดีเด่น ให้แกพี่ภูจริงๆ
เห็นคนอื่นเป็นของตาย มารู้ค่าในวันที่เสียไปแล้ว แล้วอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
ถามหน่อย ใครที่ไหนจะอยากกลับไป กลับไปให้แกทำร้ายอีกน่ะหรอ
บ้าป่ะเนี่ย พูดออกมานี้คิดบ้างรึป่ะ?
-
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกที่คนแต่งกลับมาอัพแล้ว ฮือ T__________________T
เข้าใจพี่ภูนะ แต่ก็เข้าใจสิงหาด้วย
พี่ภูคิดว่าน้องคือของตายจริงๆ คือรักน้องแหล่ะแต่ก็ไม่ดูแลรักษา
พอมันหายไปก็จะเป็นจะตาย :( ตอนนี้น้องก็อยู่ในช่วงเยียวยาหัวใจ
แล้วถ้าน้องเป็นนายแบบและดังนะ ทีนี้แหล่ะพี่ภู จะเสียดายยยจะเจ็บปวดไปกว่าเดิมอีกกก อิอิอิ
ยังไงก็เชียร์พี่ภูเป็นพระเอกค่ะ จะจบยังไงไม่รู้แต่เชียร์ อิอิอิอิ
รักเรื่องนี้นะคะ จุ้บบบบ
-
ตอนที่ 4
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูไม่ดังมากฉุดให้ผมซึ่งยืนอยู่ตรงครัวหน้าระเบียงหันไปให้ความสนใจกับเป้าหมายในทันที ทว่าก็พอรู้ว่าเป็นใครเลยต้องรีบวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับอย่างเร็วรี่
“เฮ่โย่วมายเฟรนด์!!” เป็นเบียร์กับเพื่อนพ้องที่คณะของผมนั่นแหละ พวกเขายืนยิ้มแป้น ในมือถือของกินและเครื่องดื่มมาแบบจัดเต็มในตอนกลางดึก
ถามว่าเนื่องในโอกาสอะไร ก็คงไม่มีอะไรหรอกเพราะเราสอบปลายภาคเสร็จแล้ว และปิดเทอมที่หลายคนโหยหาก็กำลังมาเยือนอีกครั้ง เบียร์เลยเป็นตัวตั้งตัวตีเสนอตัวเป็นพ่องานจัดปาร์ตี้ใหญ่ แต่ไปไหนไม่ไปดันมาจัดที่ห้องผมซึ่งเล็กยิ่งกว่ารูหนู
“เข้ามาเลย แคบหน่อยนะ บอกแล้วว่าอย่ามาห้องเรา” ผมบ่นเล็กน้อย
“มาห้องมึงอ่ะดีแล้วสิงหา เล็กแบบนี้ได้บรรยากาศเหมือนผับดีไง เบียดบี้อ่ะเข้าใจป้ะ” ผมยอมใจเบียร์เลยจริงๆ ปล่อยให้พวกเขาป่วนห้องกันจนพอใจ ส่วนตัวเองก็รีบมาทำอาหารที่เตรียมไว้สำหรับปาร์ตี้ครั้งนี้ด้วย
เกือบสองเดือนแล้วมั้งที่ผมไม่ได้เจอพี่...
ถ้าถามว่ารู้สึกยังไง มันก็ยังโหวงหวิวพอดู ผู้ชายที่ชื่อภูผาหายไปจากชีวิตผมจริงๆ ไม่มีการติดต่อ ไม่มีการพบเจอ เราต่างฝ่ายต่างเป็นอากาศธาตุ แม้แต่ข่าวคราวของพี่เองก็เงียบหาย ผมไม่รู้ว่าเขาเตรียมตัวไปทำงานที่ไหนบ้างแล้ว เพราะหลังจากวิทยานิพนธ์เสร็จสิ้นพี่ก็เหมือนกับสายลม
พัดผ่านไปไม่กลับมาอีกเลย
แรกๆ นั้นในความฝันของผมมีพี่ มันเหมือนเป็นฝันร้ายเพราะถึงแม้ว่าในนั้นผมจะมีความสุขแค่ไหนมันก็ยังคงเป็นแค่ความฝันอยู่ดี และที่สำคัญมันทำให้ผมลืมพี่ไม่ได้สักที
ความทรงจำเกี่ยวกับพี่บางทีมันก็เป็นอันตรายต่อการจำเหลือเกิน
แต่ผมเชื่อเสมอว่ากาลเวลาเยียวยาทุกสิ่ง แม้มันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ก็ตาม ในความฝันผมยังมีเขา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น...มันก็ไม่เจ็บปวดมากนัก อาจเพราะเคยชินไปเสียแล้วผมจึงไม่เคยคาดหวังอะไรอีกเลย เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าพรุ่งนี้ที่ลืมตาตื่นขึ้นมาจะต้องเจอกับอะไร
“ไอ้สิงหา เหม่ออยู่นั่นแหละหมูไหม้แล้วนั่น เหม็นโว้ยยยยยย!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกภายในห้องทำให้ความคิดผมหลุดจากภวังค์กลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง
“เฮ้ย! เราขอโทษ” ผมพูดเสียงละล่ำละลัก รีบปิดแก๊สอย่างเร็วรี่ก่อนจะใช้ตะหลิวเขี่ยเศษซากอาหารที่ครั้งหนึ่งคิดว่ามันกินได้ออกมาลวกๆ ด้วยความเสียดาย
พังอีกแล้ว จานที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เป็นแบบนี้เวลานึกถึงพี่
“พอเลยมึงเดี๋ยวให้ไอ้เก่งมันไปทำ”
“ไม่เป็นไรเราทำต่อได้”
“ทำอีกก็เหม่ออีก ไปหมดแล้วสมองมึงอยู่ดีๆ ก็ลืมว่าทำอะไร ให้เพื่อนไปทำอ่ะดิละ ส่วนมึงมาเคลียร์กับกูก่อน” ผมยอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เดินกลับเข้าไปในห้อง นั่งลงบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบเคียงข้างกับเพื่อนสนิท
“มีอะไร”
“ปิดเทอมทำอะไรดี กลับบ้านมั้ย”
“ว่าจะกลับสักอาทิตย์หนึ่ง เสร็จแล้วก็กลับมาหางานพิเศษทำ ไม่อยากให้แม่ลำบากเรื่องค่าเทอมที่ต้องจ่ายเทอมหน้าน่ะ ไม่ใช่น้อยๆ เลย”
“แล้วเรื่องที่มีคนติดต่อ...”
“เพื่อน! เลิกพูดเรื่องเครียดเหอะว่ะ วันนี้มันวันทิ้งโลกของเรานะเว้ย เอ้าชน!!” เบียร์พูดไม่ทันจบประโยค เพื่อนในวงล้อมก็หยิบยื่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แถมคะยั้นคะยอให้ดื่มอีกต่างหาก ผมจึงรับไว้ไม่ให้เสียน้ำใจ เอาจริงๆ ทุกวันนี้ผมก็ยังแตะแอลกอฮอล์ไม่ได้ ทั้งแพ้ และไม่ชอบแบบสุดๆ
ช่วงเวลาของความสนุกเริ่มขึ้น เสียงเพลงถูกเปิดสร้างบรรยากาศในห้องได้เป็นอย่างดี ทุกคนดูจะเมามายกันได้ที่ ดูได้จากจำนวนขวดเบียร์และเหล้าซึ่งพร่องลงไป พร้อมกับสายตาหยาดเยิ้มกึ่งพร่าเบลอที่เริ่มทยอยแสดงอาการ
“สิงหามานี่ดิ” เบียร์กวักมือเรียก ผมเลยปราดเข้าไปพยุงร่างโปร่งให้นั่งแถวๆ นั้นเพราะดูท่าแล้วเจ้าตัวก็แทบทรงตัวไม่ไหว
“ง่วงเหรอ ถ้าง่วงก็นอนนี่แหละ ไม่อยากให้นายกลับทั้งสภาพแบบนี้”
“ใครง่วงวะ บ้าป่ะ”
“ดูท่าจะไม่จริง”
“อย่าพยายามเปลี่ยนเรื่องน่า กูแค่กรึ่มๆ สรุปปิดเทอมเอาไงที่มีคนติดต่อให้ลองไปถ่ายแบบอ่ะ ไม่ใช่ทุกคนจะมีโอกาสแบบนี้นะเว้ย ลองดูก็ไม่เสียหายหรอก” สุดท้ายก็เรื่องนี้เองที่เบียร์คิดอยู่ในหัว
จริงๆ แล้วผมลืมไปซะสนิทว่าเคยเก็บนามบัตรใครคนหนึ่งเอาไว้ด้วย เพราะช่วงสองเดือนมานี้เราต่างยุ่งกับการเรียนและการสอบชนิดหัวหมุน อีกอย่างโลกของผมตอนนั้นมันมืดยิ่งกว่าอะไรดี เพราะความสัมพันธ์ของผมกับพี่จบลงไม่สวยสักเท่าไหร่ แม้แต่ความเป็นพี่น้องเราก็ไม่หลงเหลือให้กัน
การที่จะลืมทุกสิ่งที่คิดว่าไม่สำคัญตอนนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
“ไม่แน่ใจ กลัวจะไปสร้างปัญหาให้พวกเขาอีก”
“โธ่ไอ้บ้า!! คิดโง่มากเลยครับเพื่อน ถ้าใครบอกเหตุผลนี้กับกูแล้วมันไม่ใช่มึงกูคงกระทืบไปแล้ว ไร้สาระสิ้นดี”
“...”
“หรือกลัวไม่ได้เงิน”
คราวนี้ผมพยักหน้า
“กลัวโดนหลอก อีกอย่างถ้าทำงานได้ไม่ดีเดี๋ยวเขาจะว่าเอา”
“คิดอะไรมาก เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว ลืมๆ ไปซะเถอะสิงหา กูรู้ในใจของมึงยังมีพี่มันอยู่ แต่มึงต้องเข้าใจนะว่าโลกที่ไม่มีมันมึงก็อยู่ได้ ดูดินี่จะสองเดือนแล้ว ชีวิตมึงโอเคดี แมวมึงกินอิ่มนอนหลับ ไม่จำเป็นเลยที่มึงจะหวนนึกถึงอดีตอีก”
เบียร์ไม่เคยพูดถึงพี่ แต่ในเวลาที่เมาเจ้าตัวมักจะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเสมอ ผมเดาว่ามันอาจเป็นสิ่งที่สมองของเขาพยายามสั่งการ เพราะมันค้างคาเกินไป เลยเลือกที่จะเก็บเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายผมเสียมากกว่า
“ก็พยายามไม่นึก แต่เบียร์...เราอยู่กับเขามาเกือบสองปีเลยนะ เรามีเขาคอยโอบอุ้มคอยเป็นห่วงตลอด แต่พอมันล้มครืนลงมาเวลาสองเดือนมันเยียวยาแผลให้หายสนิทไม่ได้หรอก”
“มัวแต่คิดแบบนี้แล้วคุณค่าในตัวมึงล่ะ ภูผาไม่ใช่ผู้ชายที่จะหยุดอยู่กับใครได้ตลอดหรอกนะ บางทีตอนที่มึงร้องไห้หามันจะเป็นจะตาย มันอาจจะนอนอยู่กับใครอีกคนก็ได้”
“...”
“ค่าของตัวมึงน่ะมันอยู่ที่ว่ามึงเป็นคนของใครต่างหาก”
ผมเม้มปากแน่น ไม่ตอบอะไรออกไป เบียร์อาจจะพูดตรงๆ เหมือนไม่ถนอมน้ำใจ แต่มันคือความจริงที่สุดและเขาก็เป็นคนเดียวที่ฉุดดึงให้ผมผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนั้นมาได้ ถึงแม้มันจะทุลักทุเลก็ตามทีและผมเองก็ไม่คิดย้อนกลับไปอีกแล้วเช่นกัน
“พรุ่งนี้มั้ย กูจะติดต่อกลับไปให้ ไปลอง ไปใช้ชีวิตที่เป็นมึงจริงๆ สักที”
“อืม...ถ้านายว่าดีเราก็จะทำ”
คงไม่มีอะไรหนักหนากว่าการเดินไปจากพี่อีกแล้ว ชีวิตจากนี้ต่อให้โดนหลอก ต่อให้ล้มอีกสักกี่ครั้ง ความเจ็บที่ได้รับมันก็คงไม่ทำให้ผมตายหรอกมั้ง
“ชื่อสิงหาเหรอ หน้าตาน่ารัก”
ใครคนหนึ่งพูดถึงผม เพราะไม่รู้จะตอบยังไงเลยได้แต่ส่งยิ้มแก้เก้อ จำได้ว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนหลังจากที่เบียร์ติดต่อกลับไปหาพี่ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น ผมก็ได้มาลองงานถ่ายแบบนิตยสารวัยรุ่นเล็กๆ เป็นครั้งแรก พวกทีมงานมักพูดว่าผมเหมือนกับเด็กมัธยมฯ ทั้งที่อายุก็ขึ้นเลขสองไปแล้ว โชคดีหน่อยที่หน้าตาแบบนี้ขายได้ในปกหนังสือที่วัยรุ่นมักอ่านกันตามแผงหนังสือ
“ไปแต่งหน้าก่อนเลย เอ้า! คอสตูมเร็วพาน้องไป” เท่านั้นแหละผมก็ถูกดึงไปตรงโน้นทีตรงนี้ทีจนปวดหัวไปหมด และที่โชคร้ายคือวันนี้เบียร์ดันไม่อยู่เพราะกลับไปทำธุระที่บ้านซะนี่
“วันนี้เราต้องถ่ายแบบคู่ รู้แล้วใช่มั้ย” พี่สาวใจดีเดินมาบอก ขณะที่พี่สาวประเภทสองผู้แต่งตัวจัดจ้านกำลังลูบๆ คลำๆ หัวของผมจนแทบปั้นขึ้นมาเป็นปราสาทอยู่รอมร่อ
“ครับ แต่ผมยังไม่เคยถ่ายงาน ยังไงแนะนำด้วยนะครับ” ผมค้อมหัวให้เล็กน้อย เธอเลยส่งยิ้มมาให้
“ได้เลยจ้า เดี๋ยวรอเพื่อนที่ถ่ายแบบอีกคนก่อนนะ ได้ข่าวว่ารถติดสักพักเดี๋ยวคงมา”
“ครับ”
ใช้เวลานานโขจนเกือบจะหลับ ผมก็ถูกพี่ๆ พาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้วก็มานั่งรอนายแบบอีกคนแบบง่วงหงาวหาวนอน รู้ตัวอีกทีก็ถูกสะกิดเบาๆ จากพี่สาวคนเดิมอีกครั้ง เพียงแต่ในม่านสายตาไม่ได้มีแค่ผม แต่กลับเป็นใครอีกคนที่ตัวสูงมากๆ แถมยังดูดีอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“สิงหานี่คิน เขาจะมาเป็นคู่ถ่ายแบบกับเราในวันนี้ ทำความรู้จักกันซะ”
“วะ...หวัดดี” ผมยกมือขึ้นเหมือนเป็นการทักทาย แต่ใครคนนี้กลับทำหน้านิ่ง นิ่งซะจนผมอดกลัวไม่ได้ ทว่าไม่นานก็ต้องแปลกใจเมื่อเจ้าตัวยื่นอะไรบางอย่างมาให้
“กินซะ ให้เดาว่าคงไม่ได้กินอะไร” มันคือแซนด์วิชห่อเท่าฝ่ามือ
“ขอบใจนะ” ผมไม่กล้าสบตากับเขาด้วยซ้ำ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่กล้ามอง เพราะเขาดูฮอตจริงๆ แค่มองอยู่ตรงนี้ยังเห็นออร่าล้อมรอบตัวเต็มไปหมด แถมพี่ๆ ทีมงานก็ดูจะชอบกันด้วย
เขาไม่ค่อยยิ้ม แต่พอยิ้มทีไรโลกพลันสดใสในทันตาเห็น ถึงว่าใครๆ ต่างก็รัก
“สิงหาเดี๋ยวกินขนมรอคินไปก่อน ถ้าพี่ตากล้องมาเราจะได้สแตนบายเลย เพราะวันนี้ตากล้องคิวทองเขารับหลายงานก็เลยมาช้าหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมเริ่มแกะแซนด์วิชและกินมันเพื่อประทังความหิวไว้ก่อน มันเป็นแซนด์วิชทูน่าแต่กลับอร่อยอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีใครมาทำดีด้วยนานแล้วล่ะมั้ง ถ้าไม่นับรวมแม่กับเบียร์ ผมก็ไม่มีใครอีกแล้ว
จนกระทั่งผ่านไปราว 20 นาที...
“มาแล้วเหรอ แล้วคุณตากล้องสุดหล่อหายไปไหน” พี่สาวใจดีที่เป็นเหมือนแม่งานใหญ่ร้องขึ้นทันทีที่ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามา เขาสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัว แต่กลับไว้ผมยาว แถมหนวดเคราแทบทิ่มหน้าสมเป็นตากล้องตัวพ่ออย่างที่ใครต่อใครบอกเอาไว้จริงๆ
“ก็ผมไง” เขาพูดเพราะมาก
“ไม่เอาน่า”
“ทำหน้าแบบนั้นมาต่อยกันเถอะ”
“ตากล้องแก่ๆ เตรียมปลดระวางไม่อยากได้ จะเอามือใหม่สุดหล่อแถมฮอตเว่อร์อ่ะ”
“เลือกมองคนที่หน้าตาจริงๆ นั่นไงมันมาละ” ใบหน้าเคราคร้ามโบ้ยไปยังคนมาใหม่ นั่นทำให้ผมมองตามไม่หลุดโฟกัส หัวใจที่เคยเต้นอย่างเงียบสงบคราวนี้แทบระเบิดทะลุอกอยู่รอมร่อ ในใจได้แต่ภาวนาว่าขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิด
ไม่ใช่...ไม่ใช่พี่
แต่โลกกลมๆ ที่ไม่เคยปรานีกลับเหวี่ยงผู้ชายที่ชื่อภูผากลับมาอีกครั้ง
นาทีนี้หมดสิ้นแล้วทุกอย่าง ความพยายามที่อยากจะลืม ความอดทนที่ต้องฝืนมายาวนานจบลงเพียงวันนี้ เพียงเพราะได้เจอพี่อีกครั้ง
‘พี่ครับ...นานแค่ไหนผมก็ยังคงรักพี่ เพียงแต่ผมกลับไปหาพี่ไม่ได้อีกแล้ว’
“หวัดดีครับพี่ ขอโทษที่มาช้าครับ” เสียงทุ้มนั้นยังเหมือนเดิม พี่ยังไม่เปลี่ยน ไม่อ้วน ไม่ผอม แถมดูจะหล่อขึ้นด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไรเลยภูไปเตรียมตัวได้แล้ว น้องนายแบบก็พร้อมแล้วด้วย”
เจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหันไปเตรียมกล้องและอุปกรณ์ มีเพียงเสี้ยววินาทีที่สายตาของพี่หันมาปะทะกับผม แต่ผมเองเลือกเป็นฝ่ายบ่ายเบี่ยงเช่นเคย
ร่างสูงยืนอยู่กับที่ รู้สึกได้ว่าเขายังคงยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน จนกระทั่งถูกทีมงานเรียกตัวไป
ผมอยากให้เวลานี้มันผ่านไปเหลือเกิน รีบถ่าย รีบกลับ แล้วเราจะไม่ได้เจอกันอีก
“สิงหาพร้อมหรือยัง”
“อะ...เอ่อพร้อมมั้งครับ”
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อม คินพาน้องไป” เจ้าของชื่อสาวเท้าเข้ามาหา เขาหรี่ตามองผมเล็กน้อยก่อนจะฉุดรั้งข้อมือให้เดินตามไปนิ่งๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่กลางเฟรม
“ฉันชื่อภาคิน อายุมากกว่านายปีนึง ถ่ายแบบวันนี้ก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก ตากล้องบอกให้ทำอะไรก็ทำ หรือไม่ถ้าประหม่ามากก็ทำตามที่ฉันบอก โอเคนะ”
ผมพยักหน้าตอบ ก่อนแสงไฟสว่างจ้าจะสาดส่องมาที่เรา และการถ่ายแบบก็เริ่มต้น
“วันนี้ถ่ายทั้งหมดหกชุด แรกๆ ถ่ายเดี่ยวก่อนแล้วกัน”
“อ้าวไหงเป็นงั้น” ถามอย่างไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ภูคิด และแววตาที่เขามองมายังผมด้วย
“ตากล้องบอกเถียงได้ที่ไหน สิงหาก็ไปนั่งรอก่อนแล้วกัน” คินบอก
“โอเค ได้ๆ”
การถ่ายงานของคินเริ่มขึ้น มันดูง่ายดายไปหมดราวกับมืออาชีพ แต่สำหรับผมเนี่ยสิ ลมหายใจติดๆ ขัดๆ แม้กระทั่งมือที่กุมอยู่นั้นยังสั่นไหวยากเกินควบคุม การถ่ายแบบครั้งแรกว่าน่ากลัวแล้ว แต่การเจอพี่มันน่ากลัวกว่าเป็นร้อยเท่า
“สิงหา...”
“...”
“สิงหาตาเราแล้ว เร็ว!”
“ฮะ?” ทุกอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีคินก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ทิ้งให้ผมค่อยๆ ย่างเท้าไปยืนอยู่ตรงกลางสปอตไลต์ดวงใหญ่ พร้อมกับตากล้องเพียงคนเดียวที่ผมมองเห็นในม่านสายตา
พี่ดูเย็นชามาก เขาไม่พูดอะไรสักคำนอกจากกดชัตเตอร์รัวๆ ขณะที่ผมได้แต่ทำหน้าเอ๋อ ยืนนิ่งๆ ไม่รู้จะวางมือหรือเท้าไว้ตรงตำแหน่งไหน
“คะ...คุณครับ คุณอยากให้ผมทะ...ทำหน้าแบบไหน” ผมถามเหมือนตัวเองจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ทั้งกดดัน ทั้งท้อแท้ ยิ่งมาเจอกับพี่ภูที่วางตัวเฉยชาอีกผมยิ่งรู้สึกแย่
“คุณอยากให้ผมยิ้มมั้ยครับ”
“อืม...” เขาขานรับสั้นๆ แต่มือรัวชัตเตอร์ไม่หยุด
คิดถึงเบียร์จัง พี่โมเดลลิ่งที่ติดต่อผมก็หายต๋อมบอกจะไปทำธุระ ทิ้งให้ผมต้องเผชิญเรื่องแบบนี้อยู่คนเดียว
ตอนนี้ในหัวผมมันโล่งไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลยสักนิด เขาบอกให้ยิ้มผมก็ยิ้ม ทว่าสายตาเอาแต่มองหาตัวช่วยไปทั่วจนกระทั่งพี่ลดกล้องลงจากใบหน้า
“มองอะไร” เสียงทุ้มถามอย่างมีอารมณ์ รู้สึกได้ว่าเขาค่อนข้างไม่พอใจในตัวผม
“ปะ...เปล่าครับ”
“นี่มาถ่ายแบบหรือยืนเป็นหุ่นไล่กากัน ทำตัวซื่อบื้อเหมือนเด็กๆ นึกว่ามันน่ารักหรือไง!”
“ภูใจเย็นๆ น้องยังใหม่” ใครหลายคนต่างเข้าไปปรามคนตัวสูง หลังจากเขาเผลอตะคอกผมออกมาด้วยเสียงดังลั่น จิตใจที่ปิดปลิวไปไกลตอนนี้ยากจะกู่กลับแล้ว หลงเหลือแต่ความกลัวเต็มไปหมด
กลัว...จนอยากร้องไห้
“เคยดูคอนเซ็ปต์บ้างมั้ย ถ้าจะมาถ่ายแบบก็ต้องรู้สิว่าความสามารถตัวเองถึงหรือเปล่า ผมไม่ใช่ตากล้องที่ต้องมาแนะนำทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้นหรอกนะ” เสียงตวาดของพี่ดังก้องอยู่ในหัว ร่างกายเผลอสะอื้นออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ จนกระทั่งทีมงานวิ่งเข้ามาพาตัวผมเดินออกไปจากสถานการณ์ตรงนั้น
ผมไม่รู้ว่าพี่รู้สึกยังไง แต่สำหรับผม...มันแย่...แย่มากๆ
ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน ครั้งหนึ่งเราพูดด้วยภาษาดอกไม้และคำบอกรัก
แต่ตอนนี้มันกลับเหลือเพียงถ้อยคำรุนแรงที่ส่งต่อมาให้ แค่ลืมก็เจ็บแล้ว แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือพี่ไม่เคยคิดจะทำดีต่อกันเลย
“เฮ้ยขี้แย ตรงนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนเจ้าน้ำตาหรอกนะ” คินเดินมานั่งข้างผม เขาพูดด้วยประโยคราบเรียบเหมือนเป็นการปลอบใจ
“อึก...ขอ...ขอโทษครับ ผมไม่ดีเอง”
“มือใหม่ก็อย่างนี้แหละ เมื่อปีก่อนตอนที่ฉันเริ่มทำงานนี้ครั้งแรกฉันถูกด่าเยอะกว่านายอีก”
“ละ...แล้วจะผ่านมันไปได้ยังไง”
ผมหมายถึงพี่...
“ก็ทนสิ ทนโดนด่า ทนต่อคำสบประมาทแล้วพัฒนาตัวเองซะ เดี๋ยวก็เก่งขึ้น นี่มันแค่ก้าวแรกเท่านั้นเอง หนทางมันยังอีกยาวไกลนะ”
งั้นหมายความว่าผมต้องทนกับการเจอพี่ ทนต่อคำด่าทอ คำสบประมาทต่อไปเรื่อยๆ สินะ
ผมจะเข้มแข็งใช่มั้ย ผมจะไม่อ่อนแอเหมือนตอนนี้ใช่หรือเปล่า
“ให้พักห้านาทีเดี๋ยวเราไปถ่ายคู่กัน ทำใจให้ว่างๆ ล่ะ”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เพื่อเริ่มต้นนับหนึ่งอีกครั้ง ดีหน่อยที่เป็นการถ่ายแบบคู่ จึงมีคินคอยช่วยคอยสอนทุกอย่างตั้งแต่คิดท่าทางหรือแม้กระทั่งบอกว่าควรแสดงอารมณ์แบบไหน
“หันหน้าไปทางซ้ายนิดหน่อย คุณนั่นแหละ!” แต่พี่ก็ตะคอกไม่หยุดเหมือนกัน
“ซ้ายหน่อย ส่วนมือจับไหล่ของฉันไว้แล้วยิ้มให้กว้างๆ เลย”
แต่เสียงทุ้มของคินก็เหมือนน้ำเย็นคอยชโลมหัวใจของผมไม่ให้รู้สึกเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า รีบยกฝ่ามือขึ้นทาบไหล่กว้างเบาๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างที่อีกฝ่ายบอกไว้
แชะ! แชะ! แชะ!
เสียงชัตเตอร์ดังไม่ขาดตอน เหมือนการทำงานของตากล้องมือโปรที่ไม่มีท่าทีว่าจะเหน็ดเหนื่อย
“ตอนนี้นายขึ้นมาขี่หลังฉัน”
“วะ...ว่าไงนะ”
“ขี่หลังน่ะ เหมือนเพื่อนกันไง เร็วเข้า!” สุดท้ายก็ทำตามอย่างว่าง่าย การถ่ายแบบที่มีคินมันเป็นอะไรที่ง่ายดายไปเสียหมด จนกระทั่งทุกอย่างจบลงและพี่วางกล้องด้วยสีหน้าฮึดฮัดพอดู ผมไม่รู้ว่าพี่ไม่พอใจอะไร บางทีอาจเป็นผมที่ขวางหูขวางตาเขาไปหมด
แต่ทำไงได้ เดี๋ยวเราก็ไม่ได้เจอกันแล้ว
“ขอบใจทุกคนมากที่ทำให้งานนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี อ้อ! สิงหาเดี๋ยวเรากลับยังไง” พี่สาวใจดีหันมาถามผม
“อ๋อ...เดี๋ยวพี่ที่ดูแลจะมารับครับ” ผมตอบพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย
ไม่นานก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา ผมไม่ได้สนใจนัก แต่เมื่อตั้งท่าเดินออกไปก็เป็นอันต้องชะงักเท้าเพราะคนที่มองเห็นในกระจกคือพี่ และเขากำลังส่งสายตาซึ่งอ่านไม่ออกมาให้ผมอยู่
“พี่ภู...”
“เป็นไง เดี๋ยวนี้คิดจะเข้าวงการแล้วเหรอ เก่งไม่เบา”
“ครับ พี่ก็เหมือนกัน” พูดจบจึงเดินหลบอีกครั้ง ทำยังไงก็ได้ให้หนีไปจากสถานการณ์ตรงนี้ ไปให้ไกลจากความรู้สึกเดิมๆ ที่กำลังถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน
“เดี๋ยวสิจะไปไหน” มือหนารั้งแขนผมไว้
“ปล่อยผมเถอะ ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว”
“พูดเหมือนง่าย ดีเนอะตอนคบก็คบด้วยกัน แต่พอจะไปทำไมถึงคิดเดินไปคนเดียวล่ะ”
“พี่พูดเหมือนผมผิด ทั้งที่พี่เองเป็นฝ่ายทิ้งผมไปจำไม่ได้หรือไง”
“...!!”
“พี่จะมีใครมันก็เรื่องของพี่ เราคงไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ก็แค่ต้องยอมปล่อยมือที่รั้งพี่ออกมาเพื่อกอดตัวเองบ้าง ส่วนพี่ถ้าอยากทำอะไรก็เชิญเลย ตามสบาย”
“ใช่สิ เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่”
“...”
“แต่ขอโทษที่มันไม่ง่ายอย่างนั้น”
ปัง!! แรงมหาศาลผลักให้หลังของผมกระแทกกับประตูห้องน้ำอย่างแรง ก่อนร่างสูงใหญ่จะดันไหล่ผมเข้าไปภายในพร้อมกับกดล็อกประตูแน่นหนา ผมกลัวไปหมดพยายามขัดขืน แต่เรี่ยวแรงก็ไม่เพียงพอจะสู้อีกฝ่ายได้นอกจากดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่งเท่านั้น
“ปะ...ปล่อยผม พี่ภู!” พยายามสะบัดตัวอย่างแรงแต่ก็ขยับไม่ได้มากนัก เพราะข้อมือทั้งสองข้างถูกตรึงไว้เหนือหัว พร้อมกับร่างกายที่ถูกผลักติดกับกำแพงจนขัดขืนไม่ไหว
“เราหนีพี่ไม่พ้นหรอก” เขาไม่รอให้ผมตอบโต้ รีบใช้แรงที่มากกว่าตรึงร่างของผมเอาไว้ให้อยู่กับที่ เลื่อนใบหน้าคมซุกไซร้ซอกคออย่างจาบจ้วงและรุนแรง มัน...เจ็บใจ ทรมาน และก็กลัวไปหมด
พี่เปลี่ยนไป พี่ไม่ใช่คนอ่อนโยนแบบนั้นอีกแล้ว
“อึก...อึก” ผมได้แต่กลั้นเสียงตัวเองไว้ในลำคอ ไม่ให้ส่งเสียงออกมา ขณะที่ร่างกายพยายามต่อต้านคนตรงหน้าสุดความสามารถ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการขยับตัวไปมาจนร่างกายเสียดสีกัน
“ยะ...หยุด” บอกด้วยเสียงสั่นพร่า ทว่าเขากลับไม่รับฟัง หนำซ้ำยังเลื่อนริมฝีปากปิดเสียงทั้งหมดให้กลืนหายไปในลำคอ
คนตัวสูงบดเบียดริมฝีปากร้อนไม่ถนอมนัก ใช้คมฟันกัดเม้มจนรู้สึกเจ็บและเผลอเผยอริมฝีปากโดยไม่ทันตั้งตัว ลิ้นร้อนชื้นเกี่ยวกระหวัดเข้ามาในโพรงปากฉับพลัน ทำราวกับจะกลืนกินทุกอย่างจนหมดสิ้น แม้แต่ร่างกายก็เสียสมดุลแทบทรงตัวไม่อยู่
ร่างกายนี้เหมือนไม่ใช่ของผม เมื่อมันถูกควบคุมโดยคนที่มีประสบการณ์มากกว่า
ผมรู้สึกถึงกลิ่นคาวของเลือดที่ปะปนอยู่บริเวณริมฝีปาก เพราะถูกใครอีกคนขบเม้มอย่างเอาแต่ใจจนได้เลือด ได้แต่หลับตาลงและปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำอย่างย่ามใจ เพราะถึงยังไงซะก็ไม่มีทางสู้คนตรงหน้าได้อยู่วันยังค่ำ
หลังจากที่ผละออก พี่กลับใช้ลิ้นเลียริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะสาดซัดคำพูดแสนปวดใจมาให้
“ไม่ได้เจอกันนาน อ่อยคนอื่นก็ทำไปทั่ว”
“...”
“งั้นขอหน่อยแล้วกัน”
“อื้ออออออออออ”
ร่างกายของผมมันชาไปหมด ได้แต่ปล่อยให้พี่ทำทุกอย่างที่ต้องการ เสื้อผ้าของผมถูกปลดออกลวกๆ พร้อมกับกางเกงขายาวที่เพิ่งเปลี่ยนเมื่อครู่ และเขาก็ทำลายมันอีกครั้ง
ทั้งหัวใจ ร่างกาย และความรู้สึก
กลับมาทำไมครับพี่ภู กลับมาเพื่อให้ทำให้ผมเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำไม
กลับมา...เพื่อขืนใจผมแล้วก็ทิ้งไปอย่างนี้ใช่มั้ย
ความสุขของพี่
“พี่ภูขอร้อง ฮึก...”
“...”
“สงสาร...หัวใจผมบ้าง”
ผมจำไม่ได้แล้วว่าออกมาจากห้องน้ำในสภาพไหน แต่พี่ภูเป็นฝ่ายพาผมกลับมาทั้งที่ผมเผ้าไม่เป็นทรงพร้อมกับเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ไม่ต่างกัน
พี่เข้ามายังคอนโดของเขา ที่ที่ผมเคยอยู่ ทิ้งผมไว้บนเตียงกว้างก่อนจะหายเข้าไปในห้องห้องน้ำ กลับมาอีกทีเขาก็สาดซัดทุกอย่างเข้ามาราวกับต้องการจะเข่นฆ่าให้ตายกันตรงนั้น
ไม่เคยถนอม ไม่เคยดูแล ดีแต่จะทำลาย
นี่แหละผู้ชายที่ชื่อภูผา
“เราต้องอยู่ที่นี่ อย่าคิดหนีไปไหน”
“...”
“ถ้าพี่บอกให้อยู่ก็ต้องอยู่”
“...”
“แต่ถ้าพี่บอกให้ไปตาย เราก็ต้องไป!!”
และเขาก็เดินจากไป จากไปเหมือนทุกครั้งแต่ไม่เคยเหลียวแลกันเลยสักนิด
หากเป็นเมื่อก่อน ผมคงอยากขอเวลาเพิ่มเพื่อให้ได้อยู่กับพี่นานๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมต้องอยู่ในสภาพน่าสมเพชขนาดนี้อีกนานแค่ไหนถึงจะแน่ใจว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ
-
มาอัพแว้วววววว ดีใจมากกกกก
หง่าาาาา เค้าจิร้องไห้แทนนายเอกแล้วววน้าาาาา :katai1:
-
ดีใจจังมาต่อให้แล้ว
ขอตัวไปอ่านก่อนจ้า
-
อิพี่ภู ย้ากกก!!! :z6: ร้ายกาจที่สุด! ทำตัวน่าเกลียดโฮกก! :beat: หวงน้องเหรอ? มีสิทธิ์อะไรคะ? ส่วนน้องสิงหาถ้าอิพี่มันไม่ได้จับมัดไว้ ก็หนีออกมาเถอะค่ะ ด่วนๆ เลยนะคะ :katai1:
-
กำลังเดินหารองเท้าบู๊ทสำหรับเดินเขาของลูกชายเบอร์ 43 เอามาโบกหัวอิภู
อิเลว อิชั่ว น้องเขาไม่เอาเมิงแล้วเมิงก็ปล่อยเขาไปสิ เมิงมาข่มขืนเขาทำไม
ไม่รู้จะด่าว่าไงแล้ว คิน เบียร์มาช่วยสิงหาหน่อยเถอะ
ที่ทำมายังไม่พออีกเหรอ?
ใจคอจะเอาให้น้องมันตายไปเลยใช่ไหมถึงจะสะใจ
ป.ล เมิงหึงแบบเชรี่ยๆใช่ไหม?
-
ทำแบบนี้เห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า ตอนตัวเองมีความสุขนี่ลืมคนข้างหลังหมด พอนึกได้เสียดายจะเอากลับมา ทุเรศแหะ :z6:
-
ไม่ไหวกับภูผานะ
คนนะไม่ใช่สัตว์เลี้ยง
เลวระยำเกิน :z6:
-
โอ๊ยยยย
ไอ้พี่ภูนี่มันยังไงกันวะเนี่ยยย
ตามรังควานมาก ต่างคนต่างอยู่ไปสิอย่างนั้น
จะทำแบบนี้ทำไม
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
อิภู เลวไปนะคะ
สงสารน้องมากกกก
-
อิพี่จะใจร้ายไปไหน สงสารน้อง T_________T
-
พี่นี่มันคนซึนมากเลย หมันไส้ แต่เราจะไม่ด่า อยาคตนางอาจจะน่ารักก็ได้ ทีมอวยเมะมาก 5555555555555555
สิงหาต้องสู้ให้สุด อย่าไปยอมมันๆๆ :katai2-1:
-
ร้านรองเท้าปิดยังนะ จะไปซื้อสันเข็มมาเจาะกะบาลอีพี่ :katai4: :katai4:
น้องคินมาแคลมสิงหา ให้อีพี่อกแตกตายไปเลย
-
:m31:
-
ภูผาทุเรศว่ะ เบื่อนายเอก
-
:katai1:
น่าสงสารสิหาอ่ะ อีพี่ภูนิสัยไม่ดี
ขอให้น้องมีคนใหม่
-
โอ้โห นึกว่าพี่จะกลับตัวกลับใจมาเป็นคนดีได้แล้วซะอีก ว้ากกกกกกก :ling1:
ตกลงนี่ พี่ หรือ ผี คะ?
ผีภู.....
ใจร้าย
:katai4:
-
:katai1: :m31: โกรธอีพี่ภูมาก เลวจริงๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
สิงหาใกล้จะเริ่มต้นได้ใจหม่เริ่มจะปรับตัวทำใจได้แล้ว
อิพี่ภู แกกลับมาทำกับน้องแบบนี้นี่นะ :m16:
แล้วมาพูดกับสิงหาแบบนี้ มันน่า :z6:
สิงหาหาทางออกมาให้ได้นะ เข้มแข็งเข้าไว้นะ สู้ฟ
:mew1: :L2:
-
ไอ้ภูไอ้บ้า!! จับตบ :beat:
-
อีพี่ภูเลววววว ทำกับน้องสิงหาได้้้!!! :m16: :hao5: :katai1:
-
ไม่รู้ว่าคนอ่านคิดไปเองหรือป่าว
ว่าพี่ภูหึงนะ
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ก็เอาคืนให้เจ็บเลยแต่ก่อนอื่นต้องเข้มแข้งก่อนนะ
จะดังแล้วใช่ไหมนายเอกของเรา
-
:a5: ไอ้เลวภู :z6:
-
นี่มันยิ่งกว่าร้ายอีก อิภูผา :z6: เลวมากๆ สิงหาอย่าไปทนนะ :monkeysad:
-
พี่ภูไมทำงี้อ่ะ !!!! :katai1: :katai1:
-
โอย ยิ่งอ่านก็ยิ่งเกลียดอิพี่ภู :ling3:
-
อิพี่ภู !!!!!!! :z3: :z6:
-
พี่ภูเล่นงี้เลยเหรอ คิดว่าจะกลับมาแล้วเป็นคนดีจนน่าใจหาย แต่นี่ !!! :a5:
-
เอ่ออออ เลวยิ่งกว่าเดิมอีก อีพี่ภู เฮ้อออ สงสารนางเอกกก :katai1: :katai1: :katai1:
-
อิพี่ภูเลววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากอุ้มฆ่าไอ้พี่นี่มากเลย
น่าเตะสุดๆ
-
ไม่น่าเชื่อคนอย่างสิงหาจะมีจริง ทำไมถึงโง่ชนาดนี้เคยเจ็บมากี่ครั้งก็ไม่จำ ส่วนภูผาเห็นแก่ตัวไปไหม จะไปมีอะไรกับใครก็ได้ รักสนุกตลอดๆ น่าจะติดโรคร้ายไปเลย ให้สิงหาคู่กับคินซะดีกว่า จบ!! ไม่อยากให้ดราม่ามากจริงๆ
-
เกลียดอิพี่ภูมากกกกกกกกกกกก พี่ภูนี่หึงสิงหากับคินใช่มั้ยเนี่ย
ผิดจากที่คาด ตอนแรกเรากลัวว่าพี่ภูจะมาง้อแล้วสิงหาใจอ่อน แต่นี่อิพี่ภูไม่ง้อแต่มันบังคับขืนใจเลยเว้ย
แง้ เปลี่ยนพระเอกได้มั้ยยยยยยย เอาคินก็ได้นะ
อาการพี่ภุคือหึง หึงแล้วพาล แล้วมาลงกับสิงหาแบบนี้ได้ไงแย่มากกกกกกก :angry2:
-
โอวโน่ว
ตอนแรกอ่านพาร์ทพี่ภูนึกว่ามันจะฉลาดขึ้นมาบ้าง....ตกลงชั้นคิดไปเองสินะ
ให้สำหรับภูค่ะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แม่มมม ฟาดหัวอิภูซักทีเหอะ แบบ อย่ามาทำเป็นหมาหวงก้างตอนนี้ อย่ามาทำเป็นสวรรค์เบี่ยง มันหมดยุคแล้วเฟ้ยยยย
สิงหา เอ็งจงเป็นนางเอกยุคใหม่ได้แล้ว หนีออกมาซะะะ
-
เยสสสสสสสส :katai5:
มาต่อแล้ววว อยากให้มาต่อบ่อยๆ จัง แบบมาทุกวันเลยยิ่งดีๆๆๆๆ 5555+ :katai4:
ตอนนี้สิงหาน่าสงสาร ไอพี่ภูก็นะ โหดสุดๆ
แต่ก็ชอบแนวนี้ สงสัยเป็นพวกมาโซ 5555555
อยากให้มาต่อบ่อยๆนะ คนแต่ง ฮึบๆ :hao7:
#ติดตามๆๆๆๆๆๆๆ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน 4 ตอนทำเราหน่วงมากสงสารสิงหา น้องถอยออกมาแล้วแต่อีพี่ภูยังจะรังน้องไว้เพราะรักน้องเหรอ
รักแล้วทำไมต้องทำเหมือนน้องเป็นของตายปล่อยน้องไปเถอะสงสารน้อง พอน้องดังน้องต้องมีคนมารักมาชอบมาจีบเยอะแน่ถึงตอนนั้นขอให้อีพี่ภูต้องมานั่งหึงหวงบ้าง
สำหรับเราพระเอกไม่ต้องเปลี่ยนค่ะให้เป็นอีพี่ภูนี่แหละแต่ขอให้นางได้บทเรียนที่สาสมเถอะ เอาให้หนักให้สมที่ทำกับน้องไว้น่ะค่ะถึงตอนนั้นนี่จะสมน้ำหน้าก่อนสงสารค่ะ :m16:
ขอสมัครเป็นแม่ทูนหัวของสิงหาด้วยคน :กอด1:
-
ปกติไม่สบถง่ายๆนะ แต่อ่านเรื่องนี้แล้วแบบ อินเนอร์มาเต็ม คือถ้าจะเลวขนาดนี้อ่ะนะ
ห่างกันไปโดยที่คุณมึ--เริ่มก่อนแล้วยังจะมาทวงอะไรอีก มาขืนใจทำไม เลวมาก
โหวตให้บทสิงหาดูสูงกว่าภูค่ะ ไม่ใช่ภูมีอำนาจทำอะไรต่างๆ ให้สิงหาได้สิ่งดีๆ มีแต่คนดีๆให้มันเจ็บจนผูกคอตายไปเลย
:m31:
-
อีเฮี่ยภู เกลลียดดดดดมันนนนนนนน
สิงหายอมทำไมวะ ง่ายจังเลยนะอ่อนแอจริงๆ
-
อีกคนก็โดนกระทำเพราะว่ารักแล้วต้องทน
สามารถทนได้ทุกอย่าง ขอแค่เสี้ยวนึงที่ส่งมาบ้าง
อีกคนก็เห็นแก่ตัว ไม่รู้จักพอ หาเศษไปเรื่อย
แต่ไม่ยอมปล่อยก็เพราะรัก
ชอบที่สิงหาเป็นแบบนี้อ่ะ รักแรกตัดใจไม่ได้หรอก
จะจบหรือสานต่อ ต้องขึ้นกับพี่ภูเท่านั้น
เราซาดิสปล่าวหว่า
-
ตลอดไอ้หมาหวงกระดูก เมิงขาดแคลเซียมหรือไงถึงได้ไปรังควานน้องสิงหาอีกอีพี่ :z6: เราไม่โกรธสิงหานะ สิงหาพยายามเต็มที่แล้ว ตัดใจและออกมาแล้ว แต่อีพี่มันเลวกว่า แข็งแรงกว่า ก็เลยสู้ไม่ได้ อาจจะส่วนหนึ่งที่สิงหายังรักอีพี่อยู่มาก จะให้ตัดใจในทันทีคงยาก น้องกะว่าห่างมาแล้วก็คงจะค่อยๆหายไป แต่เชื่อว่าสิงหาจะไม่เป็นฝ่ายถูกรังแกฝ่ายเดียวแน่ คนเขียนไม่ใจร้ายหรอก (ใช่ไหม เขาเข้าใจถูกใช่ไหม) มันต้องมีเอาคืน แต่ขอเวลาอีกหน่อย สิงหาสู้สู้ อีพี่มันหึงหวงแล้วล่ะ ทำเป็นตะคอก ระบายการกดกับกล้อง นี่ก็ถือเป็นการเอาคืนนิดๆหน่อยๆแบบไม่ตั้งใจขั้นหนึ่งแล้ว เธอที่ร้าย ต้องน้องสิงหาสิ :katai2-1:
-
โอ๊ย ผู้ชายคนนี้แม่งเฮียมาก เห็นแก่ตัวอะไรขนาดนี่
ตอนเขาอยู่ก็เห็นเป็นของตาย คิดจะไปหาเมื่อไหร่ก็ได้ เหมือนเขาไม่มีความรู้สึก
พอเขาไปล่ะมาทำเป็นหวง โกรธ คนแบบนี่แม่ง...
-
ถึงกับเม้นท์ไม่ออกกันเลยทีเดียว
ไม่รู้จะพูดยังไงกับแกดีภูผา ยังทำร้ายกันไม่พออีกเหรอ :angry2:
สงสารสิงหาจับใจ :m15:
-
คือ...ยังคิดไม่ได้ใช่มะ ไม่สำนึกเลยใช่มะ
-
สิงหา!!!!!แกเป็นบุคคลที่อ่อนแออ่อนต่อโลกจิตใจบอบบางที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์ค่ะ อยากอัญเชิญ เรยา มุนิน กะรัต มาสิงร่างจิงๆ!!!!
ส่วนแก !!!แก๊!! ไอ้-ภู!!!แกเป็นบุคคลที่น่ากระทืบที่สุด !!ขอตอนจบเรื่องนี้พระเอกโดนดึงขนจมูกตาย!!!
สุดท้าย สิงหาเลิกโง่!!!
ขนแต่ง เดี๋ยวแถมทุเรียนไปให้5555
ถึงจะบ่นงั้นงี้ เค้าก็จะตามอ่าน&สาปแช่งต่อไป
ป.ล ฟินพี่คินเอ๊าะ อะครึ อุคริ ฮิ ฮะ โฮะ :z2:
:angry2:
-
เรื่องนี้ดี
เป็นมุมมองของความรักที่โดนใจ
ขอด่าอิพี่ภูนี่หน่อยได้มั้ย
ตอนที่น้องต้องการมาก แกไปอยู่ที่ไหน
แล้วตอนนี้มาเรียกร้องอะไร
เธอที่ร้ายเนี่ย อิภูใช่ม่ายยย
อยากจะตบๆๆๆๆ เอาให้ความเลวออกจากตัวบ้างงง
รู้จักมั้ย ทำดีต่อคนที่เรารักนะ (อินๆ)
-
แง่มาต่อเร็วๆนะ คะชอบมาก รออออ
-
โอ้ย นายเอกฉันช้ำในตายพอดี...
-
:z6: :z6:ให้ภูๆๆๆ
-
ตอนแรกคิดว่าสิงหาได้เจอคิน ก็เผื่อจะมีเพื่อนใหม่บ้าง มีโลกใบใหม่บ้าง
แต่ดันมาเจอพี่ภูทันที ไม่พอ อีพี่ภูก็ร้ายนัก
เข้าใจว่าที่ผ่านมาอีพี่ภูก็รัก ตอนที่ต้องยอมปล่อยมือก็คงเจ็บอยู่
แต่มาทำแบบนี้กับสิงหานี่เราไม่โอเคนะ
สิงหายังไม่เลิกเศร้า ยังไม่เข้มแข็งพอเลย
มาเจออีพี่ภูตอนนี้คงมีแต่เสียใจ ยิ่งการกระทำของอีพี่ภูก็ยิ่งเจ็บ
อีพี่ภูก็คงต้องร้ายให้สมกับชื่อเรื่อง แต่ก็อยากให้สิงหามีความสุขมากกว่านี้นะ
-
เธอทำฉันร้องไห้หนักมากกกกกกกกกกกก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องสิงหาสู้ๆ นะลูก :sad4:
-
ทำไมพี่ภูทำกับน้องแบบนี้
สงสารคนที่เคยรักกันบ้างสิ
น้ำตาไหล
รีบมานะคะ
:mew6:
-
งุ้ยๆๆๆๆ ดราม่าแบบนี้นี่ชอบเลอออ โอย อยาก อ่านต่อๆๆๆ
-
:call: :call: :call: :call:
-
อีพี่ภู อีเลว เห็นแก่ตัวมาก ปล่อยน้องไปเหอะถ้าไม่รักเขา แต่ถ้ารักก็ทำกับเขาดีๆ หึงเขาอ่ะดิ
สงสารน้องอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนที่ 5
พี่เดินออกไป เขาล็อกประตูแน่นหนาจากระบบรักษาความปลอดภัยของคอนโด นั่นทำให้ผมไม่สามารถออกไปไหนได้ นอกจากนั่งจมจ่อมอยู่ที่ห้อง อุตส่าห์ใช้ความพยายามควานหามือถือก็แล้ว หรืออะไรก็ได้เพื่อให้สามารถติดต่อกลับไปหาเบียร์ แต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะพี่ยึดมันไปหมด
ผมเลยได้แต่นั่งนิ่งๆ บนโซฟา มองออกไปนอกกระจกซึ่งเต็มไปด้วยความมืด กับแสงไฟในเมืองหลวงที่ส่องสว่างอยู่ตรงนั้น มันอ้างว้าง...โดดเดี่ยว และก็ไม่เหลือใครจริงๆ
ดึกแล้วพี่ยังเลือกออกไป
และผมก็รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะสู้ต่อไปไหว ร่างกายของผมแค่ขยับเขยื้อนเพียงเล็กน้อยมันก็เจ็บไปหมดเพราะครั้งนี้พี่ไม่เคยถนอม อาการปวดหัวรุมเร้าเริ่มแสดงอาการ ถึงแม้จะพยายามหายาแก้ปวดมาทานแล้วแต่มันก็ไม่หายสักที นอกจากหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่บนโซฟา
แกรก!!
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น จำไม่ได้แล้วว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่ผมจำต้องกัดฟันยันตัวลุกขึ้นนั่ง ภาพแรกที่เห็นคือพี่กำลังขนของพะรุงพะรัง ก่อนจะโยนมันลงกับพื้นโดยไม่คิดแยแส ผมรู้ทันทีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในชีวิตหลังจากนี้
กระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ของผมกองอยู่ตรงนั้น รวมถึงเจ้าของขวัญด้วย...
“พี่ภู” เอื้อนเอ่ยออกไป แม้เสียงจะแหบจนฟังไม่ได้ศัพท์ก็ตามที
ใบหน้าหล่อเหลาหันขวับตามเสียงเรียก แต่ดวงตากลับหรี่ขวางไม่มีความอ่อนโยนปนอยู่ในนั้นเลยสักนิด
“มีอะไร” ขนาดน้ำเสียงก็แข็งกระด้างพอกัน
“พี่เอาของผมมาได้ยังไง”
“แค่ขึ้นไปเอาที่ห้องมันยากตรงไหน”
“แต่พี่...”
“การที่เราย้ายไปอยู่หอพักเท่ารูหนูนั่นคนเดียว คิดว่าพี่ไม่ไม่รู้เลยหรือไง”
ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ ใช่สิ! พี่ภูรู้ทุกอย่าง เขามีเงิน จะจ้างใครต่อใครให้หามันก็ใช้เวลาไม่มากหรอก ต่อให้หนีแทบตายยังไง ถ้าเขาไม่คิดจะปล่อยผมก็ไม่มีทางไปไหนได้อยู่ดี
“กินข้าวซะ ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรือไง” เจ้าตัวรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนเดินไปที่เคาน์เตอร์ตรงมุมครัวเล็กๆ จัดการอาหารที่ซื้อมาจากข้างนอกใส่จานแล้ววางลงบนโต๊ะ ผมได้แต่มองการกระทำของเขาโดยไม่คิดขยับตามไปช่วย พลันความคิดต่างๆ ผุดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน
ถ้าพี่ดูแลอย่างนี้ตลอดไปก็คงดี พี่ที่ใจดี พี่ที่มีแต่ความรัก
ไม่เหมือนกับตอนนี้ เพราะเขา...เกลียดผมไปซะแล้ว
“ลุกขึ้นมา อย่าให้เรียกซ้ำ!!”
“...”
“สิงหา!! อยากลองดีนักหรือไง”
“ปะ...เปล่าครับ” ผมรีบสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านจนไม่ได้ยินว่าพี่ยืนเรียกไปแล้วกี่รอบ ค่อยๆ หย่อนเท้าลงกับพื้น ใช้มือทั้งสองข้างดันตัวพยุงขึ้นจากโซฟา แม้มันจะคล้ายกับโลกทั้งใบกำลังหมุนโคลงไปมาก็ตามที ผมพยายามขยับเท้าติดสั่นไปยังโต๊ะอาหารพร้อมกับนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม
“กินซะจะได้มีแรง”
“ขอบคุณครับ”
“คืนนี้หรือคืนต่อๆ ไปยังอีกยาวไกล รู้มั้ยที่พี่ตามตัวเรา พี่ไม่ได้พามาอยู่รกห้องเฉยๆ หรอกนะ” คำพูดนั้นทำเอาร่างทั้งร่างของผมชาวาบ ผมไม่ได้โง่จนไม่สามารถสรุปคำพูดนั้นว่ามันหมายความว่ายังไง
มีค่าแค่ขึ้นเตียงเพื่อความสะใจของพี่เท่านั้นใช่มั้ย
“นิ่งอีก กินเข้าไปสิ”
ผมเริ่มขยับช้อน ตักอาหารเข้าปากแทบไม่รู้รส แต่พอกินไปได้แค่ไม่กี่คำ อาการคลื่นเหียนก็กำเริบอีกครั้ง
อุ๊บ!!
ผมรีบยกมือปิดปาก เมื่อความรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนเริ่มตีเข้ามาในอก หน้าท้องรู้สึกบิดมวนแม้แต่อาหารตรงหน้าก็ดูเป็นพิษไปเสียหมด
“เป็นอะไร”
“มะ...ไม่...เป็น อุ๊บ!!” สุดท้ายทนไม่ไหวถึงได้วิ่งพรวดพราดไปยังห้องน้ำโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่สนว่าพี่จะด่า ไม่สนว่าจะต้องถูกทำร้ายยังไง นอกเสียจากเวลานี้ที่ผมใช้มันหมดไปกับการโก่งคออาเจียนอย่างหนักจนขมคอไปหมด ปวดหัวจนรู้สึกว่ามันแทบระเบิดแต่ก็ยังฝืนลุกขึ้นยืนทั้งที่เรี่ยวแรงเหลือเพียงน้อยนิด
ผมค่อยๆ เดินไปที่อ่างล้างมือ กวักน้ำใส่หน้าอย่างแรงพลางมองกระจก ภาพที่สะท้อนให้เห็นนั้นทำให้รู้ในทันทีว่าร่างกายของผมอิดโรยขนาดไหน เพราะแม้แต่หน้าและลำคอยังแดงก่ำจนน่าใจหาย
“เป็นอะไร” พี่เดินตามเข้ามา เขาวางมือลงบนไหล่ของผมเบาๆ
“อะ...อาเจียนนิดหน่อยครับ ผะ...ผมโอเค”
พี่ไม่ได้อยากรับฟังอะไรมาก รีบพลิกให้ผมมาเผชิญหน้ากับเขาก่อนจะวางหลังมือทาบไว้บนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ไม่สบายเหรอ”
ผมหลับตาเป็นการตอบรับ
“ไปหาหมอ เดี๋ยวจะตายซะก่อน” คนตัวสูงพยายามรั้งข้อมือให้ผมเดินตาม ทว่าผมกลับเลือกขืนข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้แทน
“พี่ภูไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากไปหาหมอ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“...”
“คะ...แค่โรคกระเพาะครับ”
“แค่เหรอ ใช้คำว่าแค่อย่างนั้นเหรอ” เสียงของพี่ดังขึ้นเป็นทบทวีจนทำให้ผมเผลอสะดุ้งอยู่หลายครั้ง แถมน้ำตาเจ้ากรรมที่พยายามฝืนเอาไว้ก็กักเก็บไม่อยู่ นอกจากปล่อยออกมาด้วยการร้องไห้อย่างน่าสมเพชเพียงเท่านั้น
“...”
“จะทำตัวโง่เง่าแบบนี้อีกนานแค่ไหนสิงหา อยากให้พี่บ้าตายใช่มั้ย!” แรงบีบบนข้อมือรุนแรงจนขึ้นริ้วความเจ็บปวด แม้จะพยายามสะบัดออกแค่ไหนมันก็ไม่ช่วยให้ผมเป็นอิสระได้เลย
“ฮึก! พี่ภูผมเจ็บนะ ห่วงกันบ้างสิ”
“ทำตัวให้น่าห่วงมั้ยล่ะ นี่ถ้าไม่เรียกกินข้าวก็จะไม่กินใช่มั้ย”
“ฮือออออ...”
“อยากนั่งเหี่ยวตายปล่อยให้ไอ้โรคกระเพาะกำเริบเพื่อเรียกความสงสารหรือไง บอกไว้เลยว่ามันไม่ได้ผล ยิ่งเราเป็น พี่ก็ยิ่งอยากซ้ำเติมให้เจ็บกว่าเดิม” ร่างสูงลากผมออกมาจากห้องน้ำ ก่อนออกแรงเหวี่ยงจนผมล้มลงไปกองใกล้กับกระเป๋าสัมภาระตรงพื้นห้อง
“...”
“ข้าวของเราพี่เอามาหมดแล้ว ยาอยู่ไหนก็ไปค้นเอาเอง” เท้าหนักๆ ย่ำห่างออกไป แล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเดิมด้วยสีหน้าหงุดหงิดแกมโมโห
เจ็บขนาดนี้พี่ยังใจร้ายอีกเหรอ เจ็บจนไม่มีแรงลุกไปไหนอยู่แล้ว
แทนที่จะปลอบโยนให้กำลังใจ แต่พี่กลับเลือกผลักไสและแสดงท่าทางรังเกียจแบบนั้นออกมา
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเผชิญสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ โรคกระเพาะเหมือนกลายเป็นโรคประจำตัวของผมไปซะแล้ว แต่ทุกครั้งที่ไม่มีพี่ ผมก็สามารถเอาตัวรอดในวันที่รู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหวได้ แต่พอพี่เข้ามา ผมก็กลับกลายเป็นคนอ่อนแออีกครั้ง
ทำไมครับพี่ภู...
กลับมาทำไม มาทำให้การใช้ชีวิตคนเดียวของผมสั่นคลอนอีกทำไม
“กินซะอย่าลีลา” ชามข้าวต้มร้อนๆ ถูกเลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้น หลังจากพยายามหายาโรคกระเพาะจนเจอ พี่เองก็ทำข้าวต้มเสร็จแล้วเช่นกัน มันจะดีกว่านี้ถ้าความหวังดีของพี่มาพร้อมกับใบหน้าห่วงใยและน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว พี่ไม่เหมือนเดิม...
“ขอบคุณครับ”
“กินให้หมดชามด้วยล่ะ ถ้าไม่หมดอย่าคิดว่าจะได้กลับไปนอนที่ห้อง”
“ตะ...แต่มันเยอะไป”
“ยังไม่ได้กินจะรีบเถียงทำไมวะ!!” ผมสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อถูกตะคอก ค่อยๆ ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปากอย่างเร็วรี่ แทบไม่รู้ร้อน รู้หนาว ผมแค่กลัว...
“แล้วนั่นร้อนจะตายไม่เป่าหรือไง”
“ฮึก...ผมกินได้”
แค่กลัวพี่เท่านั้น
“ตามใจอยากลิ้นพองต่อจากโรคกระเพาะก็ทำไป กินเสร็จแล้วก็ล้างชามด้วยแล้วกัน” คนตัวสูงลุกออกจากที่นั่งตรงดิ่งไปยังห้องนอน และไม่นานต่อจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเปิดฝักบัวดังขึ้นมากรายๆ เดาว่าพี่คงอาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้วเหมือนกัน ผมจึงเริ่มกินข้าวต้มที่เจ้าตัวอุตส่าห์ทำให้มากที่สุด แม้มันจะไม่หมดก็ตามที
ผมรีบรุดไปยังซิงก์น้ำ จัดการล้างถ้วยชามที่กองซ้อนๆ กันอยู่ทีละใบ มันอาจจะช้าหน่อยเพราะสายตาเริ่มพร่าเลือนเต็มที ต้องคอยสะบัดหัวเพื่อเรียกสตินับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ถึงหมุนตัวหยิบจานไปเก็บไว้ตรงชั้นวาง
แต่...
อย่าเพิ่งเป็น อย่าเพิ่งล้มตอนนี้ ผมแค่บอกตัวเองแบบนั้นตอนที่มือกำลังถือจานสั่นหงักและร่างกายกำลังโงนเงนคล้ายโลกทั้งใบกำลังดับแสงลง
เพล้ง!!!!
มือของผมอ่อนแรงจนกระทั่งแรงจับวัตถุตรงหน้าหมดลง และปล่อยให้มันเลื่อนหลุดจนกระทบพื้นเสียงดังลั่นห้อง วินาทีนั้นผมเพิ่งรู้สึกกลัวความผิดที่ได้เกิดขึ้น เลยรีบนั่งลงเก็บเศษจานซึ่งแตกละเอียด ทั้งที่ดวงตาทั้งสองข้างแทบมองไม่เห็นอะไรเลย
“จะก่อเรื่องอะไรอีกนักหนาสิงหา” ไม่นานพี่ก็โผล่เข้ามา ผมไม่รู้ว่าเขายืนอยู่มุมไหน แต่ผมก็พยายามก้มหน้าก้มตาหนีความผิดอีกจนได้
ผมกลัวพี่อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“ผมไม่ได้ตั้งใจครับ”
“ไปอาบน้ำ” หลังจากเสียงทุ้มพูดจบ ร่างกายของผมก็ถูกดึงออกจากตรงนั้น
“...”
“บอกให้ไปอาบน้ำไง!!”
ในความเลือนรางของสายตา คนตัวสูงกำลังทรุดตัวลงเก็บเศษจานนั้นด้วยตัวเอง ส่วนผมก็รีบชักเท้าถอยหลังเข้าห้องน้ำตามคำสั่ง รีบไปให้ไกลจากคำพูดเจ็บปวดของเขา ไป...เพื่อรักษาหัวใจอันขาดวิ่นของตัวเองอีกครั้ง
ผมไม่ใช่คนรักของพี่
แต่ผมเป็นภาระของพี่
เป็นทุกอย่างที่พี่ไม่ต้องการ นอกจากรั้งไว้เพื่อสนองความต้องการบนเตียงเพียงอย่างเดียว
วันนี้พี่ไม่อยู่ เขาออกไปแต่เช้าเพราะรับงานเอาไว้ ตากล้องฝีมือดีแถมยังไฟแรงแบบเขาแน่นอนคิวต้องยาวเป็นหางว่าว ในขณะที่ผมได้แต่นั่งนิ่งๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมหรูหรา
ผมพยายามขอเขาแล้ว...อยากติดต่อเบียร์ อยากโทรหาแม่ ตอนนี้ทุกคนอาจกำลังวิ่งวุ่นเรื่องที่ผมหายตัวไปจากห้องก็ได้ แต่พี่ภูก็ไม่เคยเห็นใจ หนำซ้ำยังสาดซัดความเจ็บปวดมาให้ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยการทิ้งประโยคหนึ่งเอาไว้ก่อนจะออกไปทำงาน
‘นอนอยู่บนเตียงรอแล้วกัน กลับมาจะได้ใช้งาน’
ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ผมเลือกไม่ได้ หนีก็ไม่ได้ ทั้งที่เคยตัดใจและถอยห่างมาแล้วแท้ๆ
แต่ทุกอย่างก็พังลงเพราะพี่...ที่เห็นแก่ตัวเกินไป
พอเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงดึก ผมรีบกินข้าวอาบน้ำแล้วก็หนีมาอยู่ตรงซอกโซฟาพร้อมกับอุ้มแมวอเมริกันช็อตแฮร์อย่างของขวัญเอาไว้ในอ้อมกอดเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพี่
จนกระทั่งประตูเปิดออก เสียงฝีเท้าสวบสาบดังอยู่ใกล้ๆ โดยที่พี่ไม่คิดทักทาย แต่นั่นก็ดีแล้วเพราะเจ้าตัวทำได้แค่เหวี่ยงเสื้อแจ็กเก็ตลงบนโซฟาอย่างแรง จนส่วนหนึ่งของมันแทบพาดหัวของผมอยู่รอมร่อ ก่อนจะพาตัวเองเดินฉิวๆ ไปยังห้องน้ำโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ เล็ดลอดออกมา
ผมแค่หวังว่าค่ำคืนนี้พี่จะลืมเรื่องที่เคยพูดเอาไว้
ผมยังไม่ไหว มันยังเจ็บอยู่เลย...
เสียงหยดน้ำที่ถูกเปิดกระทบคราแรกเงียบไป สุ้มเสียงที่ลอบฟังอยู่นานก็เงียบไปด้วย ผมจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดว่ารอดจากเงื้อมมือของคนใจร้ายแล้ว ถึงได้ค่อยๆ ชันตัวขึ้น เดินไปยังฟูกนอนเล็กๆ ของเจ้าของขวัญและวางแมวจอมซนเอาไว้ให้หลับอย่างสบายใจ
บางทีเป็นแมวมันก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องคิดหรือกังวลอะไร
“สิงหา!!”
เฮือก!! เสียงเรียกของพี่ทำเอาผมสะดุ้งโหยง รีบหันขวับไปยังประตูห้องนอนที่ยังปิดสนิทอยู่ แต่ยังคงได้ยินเสียงดังเล็ดลอดออกมาไม่ขาด
“สิงหาเข้ามาได้แล้ว” สุดท้ายก็ไม่รอด เพราะคืนนี้ผมต้องขึ้นเตียงกับพี่อีก
“...”
“อยู่ไหน เข้ามา!!”
ถึงยังไงซะผมก็หนีผู้ชายที่ชื่อภูผาไม่ได้อีกแล้ว จึงทำใจกล้าเดินเข้าไปยังห้องนอน ตรงนั้นผมเห็นร่างสูงนอนเหยียดขา ใช้หลังพิงหัวเตียงพลางถือ Photobook อะไรสักอย่างเอาไว้ในมือ ผมได้แต่แค่นยิ้ม ค่อยๆ ปลดประดุมชุดนอนที่ใส่อยู่ด้วยอาการสั่นหงัก แม้กระทั่งขนอ่อนตามร่างกายก็ลุกชันไปหมด
กระดุมเม็ดแล้วเม็ดเล่าหลุดออก ปล่อยให้เสื้อผืนนั้นหลุดจากกายลงสู่พื้นอย่างง่ายดาย ดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
“อย่างนี้ใช่มั้ยครับที่พี่ต้องการ”
“...”
“พี่อยากได้แบบนี้ใช่มั้ย”
“ทำอะไร” แต่พี่ภูกลับตอบเสียงเรียบ คิ้วสองข้างขมวดมุ่นเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง
“ทำอย่างที่พี่อยากให้ทำไง นอนกับพี่ มีอะไรกับพี่เหมือนทุกที”
“พี่จะเรียกมานอน ไม่คิดว่าเราจะอยากขนาดนี้”
ไม่เคยพูดถนอมน้ำใจกันบ้างเลย ไม่เคยสงสารกันสักนิดเลยเหรอ
“พี่ภู...”
“ถ้าพี่อยากได้ไม่จำเป็นต้องบนเตียงหรอก บนพื้นก็ยังได้เลย รีบใส่เสื้อซะก่อนที่พี่จะหมดความอดทนทำร้ายเราอย่างที่ปากว่า” ดวงตาคู่คมเสไปทางอื่น ก่อนผมจะรีบก้มลงเก็บเสื้อตัวเดิมขึ้นมาใส่และกลัดกระดุมผิดๆ ถูกๆ แต่พอจะก้าวขึ้นไปนอนบนเตียง คนตัวสูงกลับชักสีหน้าใส่เสียอย่างนั้น
“ไปนอนข้างนอก”
“ฮะ?”
“เราทำให้พี่โมโห เพราะงั้นไปนอนข้างนอกซะ”
“คะ...ครับ” ผมรับคำอย่างว่าง่าย ยอมรับว่าอะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปแล้วเลยไม่อยากพูดให้มากความ ดีซะอีกที่ไม่ต้องอยู่ใกล้เขาเพราะแค่หายใจผมก็ยังผิด
กริ๊ง! กริ๊ง!
ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาได้สักพัก เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมค่อยๆ ชันตัวขึ้นมาก่อนจะส่องดูว่าใครกันที่มาตอนดึกดื่นป่านนี้
“โอ๊ยยยยยยยยย” ผมเผลอร้องเสียงหลงเมื่อถูกมือหนากระชากออกจากประตูอย่างแรง เขาพยายามดันหลังของผมให้ออกจากตรงนั้น ก่อนจะกดหัวผมให้นั่งลง อิงแอบอยู่ซอกหนึ่งของเคาน์เตอร์ราวกับไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าผมมีตัวตนอยู่ในห้องนี้
“ทำไมเปิดประตูช้า แล้วโทรศัพท์น่ะไม่เคยรับ ต้องให้ฉันตายก่อนหรือไงแกถึงจะสำนึก” เสียงแรกที่ได้ยินทำให้ผมขยับเท้าถอยหลังและกอดเข่าตัวเองไว้แน่นด้วยอาการสั่นหงัก
เป็นเสียงแหบพร่าของผู้ชาย จากที่เห็นก่อนหน้าเขาก็คือชายวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของพี่ภู
“แต่พ่อก็ยังไม่ตายหนิ” เสียงบทสนทนาของพ่อลูกเริ่มขึ้น โดยที่ผมทำได้เพียงแค่ปิดปากเงียบไม่ส่งเสียงใดๆ ให้ใครรู้
“ไอ้ภู!!”
“ครับผม ลมอะไรหอบพ่อมาถึงที่นี่ล่ะครับ ลมเงินหรือลมหุ้น”
พี่ภูเถียงพ่อ...
“เลิกกวนประสาทฉันสักที”
“ถ้าคิดจะมาด่าก็รีบกลับไปเถอะ ผมจะเข้านอนแล้ว”
“นึกว่าซ่อนใครไว้” นาทีนี้ความกลัวค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาจนเหงื่อแตกพลั่ก เพราะผมกำลังซ่อนอยู่ในซอกครัวนี่จริงๆ ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าท่านจะไม่เดินสำรวจไปทั่วห้องจนเจอกับผมเข้า เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นพี่ต้องเอาผมตายแน่ๆ
“ผมมีใครด้วยหรือไง”
“รู้จักแกน้อยไปสิ จะทำอะไรไว้หน้าฉันบ้าง ไม่ใช่ไปคว้าแต่ผู้หญิงหรือพวกไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามาที่ห้อง มันจะเป็นขี้ปากชาวบ้านเขา”
“ก็เห็นพ่อห่วงแต่หน้าตา ไม่ไปเป็นดาราเลยล่ะ”
“ไอ้ภู!! ฉันเลี้ยงแกมาเพื่อให้เถียงฉอดๆ อย่างนี้เหรอ”
“เข้าเรื่องเถอะน่า ผมไม่ได้อยากทะเลาะกับพ่อนักหรอก”
“พรุ่งนี้”
“...”
“ไปพบคู่หมั้นแกซะ”
คู่หมั้น? คำๆ นี้มันเอาแต่ดังก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่มันเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ตอนไหนที่ผมถูกหลอกให้กลายเป็นไอ้หน้าโง่ คอยอยู่รองรับอารมณ์อีกฝ่ายขณะที่เขาก็มีตัวจริงอยู่แต่แรกแล้ว
ทำได้ยังไงพี่ภู โกหกหน้าตายแบบนั้นมาตลอดทำได้ยังไง
“พ่อเลิกเจ้ากี้เจ้าการเถอะน่า ผมจะไปเมื่อไหร่มันก็เรื่องของผม”
“แต่นี่แกเรียนจบแล้ว อีกไม่นานก็ต้องแต่งงาน แกมีสิทธิ์บ่ายเบี่ยงด้วยเหรอไอ้ภู”
“คนที่พ่อหามาให้จะดีแค่ไหนกันเชียว ก็แค่คนที่จะมาช่วยสร้างความยิ่งใหญ่ให้ธุรกิจของพ่อ แปลกเนาะ...ทำไมไม่รีบเจ๊งๆ ไปเลยวะ เบื่อชื่อบริษัทเหี้ยๆ นี่จะแย่”
เพี๊ยะ!!
ผมได้ยินเสียงกระทบของฝ่ามือกับอะไรบางอย่าง คงไม่ต้องคาดเดาว่าพ่อลูกกำลังทำอะไรกันอยู่ การพูดคุยของพวกเขาเต็มไปด้วยโทสะ พี่ภูเองก็ดูท่าจะไม่ยอมเพราะขึ้นเสียงตลอดไม่มีหยุด
ผมรู้...ตอนที่เราคบกัน พี่ชอบพูดเสมอว่าเกลียดพ่อเพราะเขาไม่สนใจ
เกลียดธุรกิจของพ่อ...เพราะมันทำให้ครอบครัวของเขาไม่สมบูรณ์
พี่ถึงพยายามต่อต้านและทำทุกอย่างตรงข้ามกับความต้องการของอีกฝ่าย
และผมก็ยังหวังว่าเรื่องคู่หมั้นนั้นพี่จะเด็ดเดี่ยวไม่ยอมเดินตามเกมอย่างง่ายดาย ได้โปรด...อย่าลืมว่ามีผมอยู่ตรงนี้ อย่าลืมคนที่พี่ฉุดรั้งกลับมา เห็นค่ากันบ้าง ถึงจะไม่มีหัวนอนปลายเท้าแต่ผมก็เป็นคนที่มีหัวใจ มีความรู้สึก และเจ็บไม่ต่างกัน
หรือที่ง่ายกว่านั้นแทนที่จะยื้อให้เจ็บ ปล่อยผมไปยังง่ายซะกว่า...
“นี่คือคำสั่ง คู่หมั้นของแกสวยและเพียบพร้อม อีกอย่างเขาเป็นนางแบบยังไงแกก็ต้องชอบอยู่แล้ว”
“ขนาดนั้นเชียว”
“...”
“โฆษณามาขนาดนี้ผมไปก็ได้”
ไม่!! ผมได้แต่ส่ายหน้า อย่าไปนะพี่ภู อย่าไป...
“พรุ่งนี้หกโมงเย็น ทำงานเสร็จก็รีบเคลียร์คิวไปพบเขาซะ ฉันมาแค่นี้แหละ”
“ครับ กลับดีๆ ล่ะอย่ามัวแต่แวะบ้านเมียน้อย เพราะไม่แน่ว่าเมียน้อยพ่ออาจจะเคยเป็นของเล่นของผมมาแล้วก็ได้”
“แก!!”
“บายยยยยยย”
ปัง!! เสียงปิดประตูดังสนั่น ทว่านั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมอยากออกมาจากที่ซ่อนเลยสักนิด ร่างกายมันชาไปหมด แม้แต่น้ำตามากมายที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็เอาแต่ไหลเป็นทาง
ถ้าผมไปแล้วพี่ไม่ดึงกลับมามันอาจจะมีความสุขกว่านี้ตรงที่ไม่ต้องมารับรู้ว่าชีวิตของเขามีใครต่อใครเข้ามาบ้าง โดยเฉพาะใครคนนั้นที่อยู่เหนือผมทุกอย่าง
“ออกมาได้แล้วสิงหา” เสียงทุ้มวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ก่อนกายสูงจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับดึงรั้งร่างของผมให้ลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตาอาบแก้ม
“พี่...” ผมเหมือนคนละเมอเสียงสั่น
“ไปนอนได้แล้ว”
“พี่จะไปเจอคู่หมั้นเหรอ”
“พูดมากน่า มันไม่ใช่เรื่องของเรา”
“พี่จะไปเจอเขาใช่มั้ย ผู้หญิงคนนั้นน่ะ ผมไม่ว่าอะไรหรอกถ้าพี่จะไป แต่ขอร้อง...ปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไปนะครับพี่ภู...ผะ...ผมขอร้อง มันเจ็บจะตายอยู่แล้ว ฮืออออ”
“หุบปากสักที!!”
“ฮึก...”
“พี่จะทำอะไรมันก็เรื่องของพี่ เรามีหน้าที่แค่อยู่ตรงนี้ ถ้าอยากออกไปก็รอเบื่อก่อนสิแล้วจะปล่อย ถึงตอนนั้นจะหายไปไหนชั่วชีวิตก็ตามสบาย แต่ตอนนี้...”
ดวงตาคมกร้าวจ้องมองไม่มีหลบ ใบหน้าหล่อเหลาในคราบซาตานกำลังโมโหจัด
“อยู่ในมุมมืดๆ นี้ซะ แล้วอย่าได้ปริปากร้องขออะไรอีกมันน่ารำคาญ”
ร่างของผมถูกผลักจนล้มลง ต่อให้ร้องไห้เป็นสายเลือดขนาดไหนมันก็เป็นเพียงฝุ่นในสายตาของเขาอยู่ดี
เจ็บจังเลย...
พี่รู้มั้ยว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน
แล้วตอนนี้ล่ะ หัวใจของพี่มันยังหลงเหลือความรักเพียงเสี้ยวหนึ่งของวันนั้นหรือเปล่า
-
โอ้ยยยเกลียด :fire: ห้าตอนแล้วนะคะ เมื่อไรพระเอกจะออกมาซะที
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งได้เห็นการกระทำเลวๆของอืพี่ภูก็ยิ่งเกลียด
แล้วก็ไม่อยากให้สิงหากลายเป็นคนน่ารำคาญ
ต้องเข้มแข็งกว่านี้นะลูก
ถ้าคราวนี้หนีออกไปได้ไม่ต้องกลับมากับมันอีกเลย
ทำเหมือนน้องเป็นแค่นางบำเรอ ก็ไม่ต้องเป็นพระเอกหรอก
:z6:
-
อิพี่ภูนี้มันน่า :z6: :z6: :z6:
บ้าเอ้ย อ่านแล้วอารมณ์เสีย
สงสารก็สงสารสิงหา
-
ตอนอิพี่ภูมันอาบน้ำทำไมหนูไม่แอบย่องออกไปนอกห้องล่ะคะสิงหา? คือก็สงสารน้องนะแต่ความรำคาญมันเริ่มตีมาคู่กันแล้วน้า~ :katai1:
เข้มแข็งสิคะสิงหา! เปลี่ยนตัวเองได้แล้ว
-
พี่ภูมีปม แต่อย่ามาลงกับน้องสิๆๆๆ
-
เกลียด อีพี่ภูๆ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
สิงหา แม่เธอเลี้ยงเธอมาเพื่อให้เจออะไรแบบนี้ใช่ไหม ภูเอาให้สิงหาใกล้ตายไปเลยเอาให้สะใจไป พอถึงเวลาของสิงหาแล้วฉันจะได้สมน้ำหน้าเธอให้มากๆ
-
โอยๆ
อิพี่ภูคะ พรุ่งนี้ไม่ไปหานังชะนีได้ไหม กลับห้องมาเถอะ พลีสสสส :z3:
-
อิพี่ต้องการอะไรอ่ะ จะบอกว่ารัก แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ใช่แล้วอ่ะ
สงสารสิงหา นี่จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก หน่วงหัวใจสุด T_T
ปล. ตอนนี้มาต่อเร็วจังเลยข่ะะะ 55555555555555 แซวหนาา
-
โว้ยยยย เกลียดอีพี่ว่ะ
เมื่อไหร่จะมีคนมาช่วยสิงหาสักที หึ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
ทำเกินไปแล้ว !!!!
-
ใครหรืออะไร ทำให้ภูใจร้ายกับสิงหาได้ขนาดนี้
-
จะตัดก็ตัดให้ขาด
ประสบการณ์สอนสิงหามาเยอะแล้ว
จะใจอ่อนเพื่อ...ที่ผ่านมาไม่เข็ดใช่ไหม
-
สิงหาจานที่มันแตกก็น่าจะเอาไปแตกที่หัวอิภูนะลูกนะ
ตอนนี้พักผ่อนรักษาตัวให้หายก่อนนะ
กินเยอะๆ บำรุงตัวเองให้หายก่อน
เสร็จแล้วค่อยหาทางหนี
เก็บขงเก็บของรอมัน
ดักอิภูตอนที่มันเปิดประตูเข้ามาก็เอาเก้าอี้ฟาดมันเลย
ความช้ำอกช้ำใจใดๆก็ใส่ลงไปตอนที่ฟาดมันเลยนะ
เอาให้มันสลบค้นเอาเงินสดจากมันมาแล้วก็หิ้วของออกจากคอนโดมันไปแบบชิลๆ
แล้วไปเริ่มต้นใหม่ที่อื่น
-
เป็นไรมากป่ะ อิพี่ภู
นี่นะหรอความรักของแก เห็นแก่ตัวสุดๆ
-
เบื่ออออออออออ เบื่อไอ้ภู เบื่อออออ!!!! :z6: :z6:
เมื่อไหร่สิงหาจะร้ายตอบบ้าง เบื่อออออ :katai4:
-
:hao5:สงสารสิงหา
-
อิพี่ถู อิเลว สิงหารีบๆๆหายรีบๆๆหนีไปจากอิพี่ถู :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
เปลี่ยนพระเอกทันไหมคะ
คือทำนิสัยเลวกับสิงหามาตั้งนาน
พอปัจจุบันได้มาเจอกันแทนที่จะทำตัวดีๆ
ให้เห็นว่าตัวเองเปลี่ยนไปเพราะสิงหา
กลายเป็นทำตัวได้เลวกว่าเดิม รู้คะว่าคงจะหวงสิงหา
แต่การกระทำแบบนี้บอกเลยว่าไม่อยากให้เป็นพระเอก
ส่วนสิงหาทำไมไม่รักตัวเองเลยล่ะลูก
ดื้อบ้างเถียงมันบ้างไอ้พี่ภูเนี้ย มันบังคับให้มาอยู่ด้วย
ก็ต้องดิ้นบ้าง ไม่ใช่อะไรก็น้ำตาซึม โอ๊ย ขัดใจแม่จริงๆ
พูดดีๆกับไอ้พี่ภูไปมันก็ยังคิดไม่ได้หรอก
เป็นไปได้ก็อยากให้สิงหา พูดด่ามันแรงๆบ้าง
พล็อตเรื่องมันอาจจะกลายเป็น ตบ จูบ แบบมันๆ บ้าง
5555 รู้สึกยิ่งเม้นยิ่งออกข้างทางแหะ งั้นพอล่ะ
สู้ๆนะคะคนแต่ง
-
สงสารสิงหามากๆ
-
ภูนี่ชื่อจริงว่าแมงดาป่ะค่ะ เอาจริงๆนะ ถ้าหากว่าวันไหนภูจะรู้สึกผิดแล้วมาขอโทษสิงหา แม้จะต้องกราบแทบเท้า เราก็ว่าไม่สมควรให้อภัย เลวจนเกินคำว่าอภัยจริงๆ
-
อะไรของอิพี่ภูวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยย เป็นไรมากป่ะ เก็บกดเหรอหรืออะไร พ่อไม่รักงี้
ถ้ารักสิงหาจะทำร้ายน้องมันทำไมวะ ไม่อยากเสียน้องทำไมไม่ทำตัวดีๆ ยิ่งทำแบบนี้น้องมันยิ่งไม่อยากอยู่ด้วย
เพื่ออออออออออออ เพื่อออออออออออออ เกลียดอิพี่ภู :katai1:
-
:hao7:อ่านไปอ่านมาจากสงสารสิงหากลายเป็นสมเพชละ
ทำตัวเองแท้ๆ
ทำตัวให้มันมีค่ามากกว่านี้เหอะนะ
นี่มันยังโง่งมงายอยู่นั่นหล่ะ
รักก็ส่วนรัก มันค้องใช้สมองไปด้วยสิ
ส่วนภูผา ทำแบบนี้ยังไงก็ไม่เรียกรักนะ มันไม่ใช่ความรักแน่ๆ
ความอยาก ความเห็นแกตัวล้วนๆ
ยังไม่เห็นข้อดีหรือคสามอ่อนโยนแม้แต่นิดเดียวของพระเอกเลยอ่ะ ไม่ไหวเลย
เลวก็เลวไม่แบบแบดบอยอ้ะ อันนี้มันเลวแบบไม่มีดี
อยากเห็นภ ุผาเจ็บหนักๆทุรนทุรายบ้าง มันสมควรได้รับนะ ไม่งั้นไม่ยุติธรรมเกินไปนะ
// อินจัด 55555
-
อีพี่ภูเลววววววววววววววววววววววววววววว :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ทำไมถึงทำกับสิงหาได้ สิงหาาาาาาา :sad4: :sad4: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:fire: :serius2: ตายๆๆๆๆ
-
:z6: :z6: :z6:
-
เฮ้ออออออ. สงสารสิงหา กันยา ตุลา แง่วววว เล่นมุกไม่ฮาพาเพื่อนเครียด. อิอิ
-
อ่านอ่านยิ่งอยากกรี๊ดกับอีพี่ภู
คนอะไรเลวได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ จะเลวจนถึงตอนไหน ตอบ!!
ส่วนสิงหา หนูจะนางเอ๊กกกนางเอกไปไหน
บางทีอ่านไปก็อยากจะเขย่าให้หนูขย้อนความอ่อนแอออกมา
อยากจะตบอิพี่ อยากจะตีอิน้อง
ปูเสื่อกินส้มตำรอตอนหน้าเลยค่ะ!!
:pig4:
-
ไหนว่าอยากไปนักหนา
หรืิอสิงหาไม่ไปเอง
มีโอกาสแล้วเป็นไงเป็นกันซิ
ตอนพ่อพี่ภูมาทำไมไม่แสดงตัว
กลัวอะไรอยู่
-
:z6: นี่แหน่ะไอ้ภู ไอ้เด็กมีปัญหา
-
สิงหา เราว่าสิงหาสามารถเข้มแข็งได้กว่านี้อีกน่ะ
พี่ภู พี่ขาดความอบอุ่นและแสดงความรักไม่เป็นใช่ไหมพี่
ก็แค่หาผ้าห่ม 555 และ ทำดีกับคนที่รักก็แค่เนี๊ยะ
:เฮ้อ:
-
ไอ้พี่ถูมันเลวเกินไปแล้วนะ เห็นแก่ตัวสุดๆ :z6:
-
โถ่ สิงหา :hao5:
สู้มันน่ะค่ะ อย่ายอม เผาห้องมันเลย :fire: :fire: :fire:
-
เย้ๆๆๆๆๆ สนุกจังเลยค่ะ เอาอีกทรมานอีกแค่นี้สิงหาไม่ตายง่ายๆหรอก หมั้นกันไปเลย แต่งด้วยยิ่งดี ดุด่าสิงหาให้เจ็บกว่านี้อีกสิ แค่นี้น้อยไปนะ #ทีมพี่ภูคนเฮี่ย
-
อิพี่ภูนี่มัน ต้องเรียกพวกพี่เดือนให้มาจัดการซะแล้วล่ะ
คำพูดแบบนี้ถ้าเกิดวันหนึ่งสิงหาไปจริงๆจะรู้สึกนะ
สิงหาก็เข้มแข็งกว่านี้นะ ไม่งั้นก็ต้องวนลูปเดิมๆไมจบสิ้น
:mew1: :L2:
-
ขอสักที ......................................................
ขอกระทืบไอ้เหี้ยภูแม่งสักทีเถอะ หมั่นหน้ามึงมานานละอีดอกกกกกกกก :angry2:
กูจะกระทืบๆๆๆๆๆๆๆๆๆแม่งให้จมดิน :z6: :z6: :z6: :z6:
โอ้ยยยย เกลียดมันโว้ยยยยยยยยย แล้วอิหนูสิงหา เลิกร้องไห้สักทีเหอะ
ตบแม่งสักที ถ้ามันทำท่าจะปล้ำก็หาอะไรแข็งๆฟาดแม่ง ฟาดจนกว่ามันจะสลบด้วยนะยะหล่อน
เสร็จแล้วก็ขโมยตังค์(?)แม่งให้หมด แล้วหอบลูก(?)หนีออกมาด้วย
อย่าไปยอม อย่าไปทน อย่าไปฝืนตัวเอง ถ้ามันรักมันห่วงจริงมันไม่ปล้ำแม่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมยังทำร้ายจิตใจขนาดนั้นหรอก
รักแบบไม่ลืมหูลืมตามันจะกลายเป็นโง่และดูง่าย ไร้ค่าไปเลยนะคะ อย่างที่อิภูมันเคยคิด
ว่าถึงมันไม่กลับมา ยังไงแกก็ต้องรอมันอย่างนั้นอยู่ดี ถึงจะได้ชื่อว่าเมียหลวง ที่ต่อให้สามีจะออกไปหากิ๊กมากมาย
แต่ก็ยังต้องกลับมาซบอกเช่นเดิมน่ะ มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว ในเมื่อหล่อนเลือกจะเดินออกมา ต่อให้มันฉุดกระชากลากถู
ข่มขู่ ขืนเข็นยังไง ถ้าหล่อนแข็งข้อไม่ยอม ลุกขึ้นสู้เพื่อตัวเองสักครั้ง อิภูเวรตะไลจะไปมีปัญญารั้งได้นานเท่าไหร่เชียว
สุดท้ายนี้ อิชั้นขอแร็พด่าอิภูหน่อยเถอะค่ะ โถอิดอกฝอยทอง อิตะบองเพชรมีหนาม อิฉลามหน้าปลาดู่ อิหน้าปลาบู่ชนเขื่อน อิขี้เกลื้อนกากไกล อิตะไคร้ริมฝั่งคลอง อิหนองใหญ่ที่ส่วนลับ อิสลัดผักจิ้มน้ำพริก อิดอกจิกห่านหอก อิดอกทองไร้คู่ อิหนูขี้เรื้อน อิเพื่อนไม่อยากคบ อิกบหวังเป็นเจ้าชาย อิฟายกูอยากฆ่าเมิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง จบ. เชิญเสด็จออกจากท้องพระโรงเคลื่อนตัวสู่ สุสานอันเป็นนิรันดร์เจ้าค่ะ 1 2 3 ปิ๊ง! แยกค่ะดอก
-
ขอบอกเลยว่า เป็นนิยายที่อ่านแล้วอิ่มมากกกกกก
เล่นให้ซดมาม่าทุกตอนแบบนี้คนอ่านก็ท้องแตกตายสิคะ
-
สิงหา มีสติเดี๋ยวนี้
จะยึดติดอะไรนักหนากับผู้ชายแบบนี้
เข้มแข็งได้แล้ว
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้แนวเรื่องเปลี่ยน เป็นแนวจำเลยรัก ตบจูบ ทำเหมือนกับว่าพระเอกไม่รู้ใจตัวเอง ปากหนัก คนละฟิวกับที่อ่านตอนแรก แต่ตั้งแต่ปูเรื่องมาตั้งแต่ตอน 1 มันไม่ใช่แบบนี้เลย เหมือนหนังคนละม้วนเหมือนนิยายคนละเรื่อง ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจของคนแต่งหรืออะไรเนอะ
ความจริงก็คือไม่ใช่พระเอกไม่รู้ใจตัวเองเหมือนนิยาย เรื่องอื่นๆ ความจริงคือพระเอกคบกับนายเอกเป็นแฟนกัน แล้วพระเอกก็นอกใจไปมีอะไรกับคนอื่นแค่นั้นเอง ไม่ใช่เรื่องไม่รู้ใจตัวเองหรือปากหนักเลย ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้คือนอกใจ ทั้งทั้งที่คบกันเป็นแฟนบอกรักกันแต่ก็มีอะไรกับคนอื่นไปด้วย มันเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับ
สิ่งที่พระเอกทำยิ่งกว่าคนเป็นศัตรูกันทำกันอีก คนเป็นศัตรูอย่างมากก็ฆ่าให้ตาย แต่พระเอกทำมันร้ายแรงยิ่งกว่านั้น มันคือทั้งชีวิตของคน 1 คน คือศรัทธาของความรัก คือการฆ่ากันให้ตายอย่างช้าๆและทรมาน เราไปมีอะไรกับคนอื่นตลอดเวลามันแย่และโหดร้ายเกินกว่ามนุษย์ทำ สิ่งที่ทำมันไม่ใช่ความรักแม้แต่เพียงนิดเดียว และเหมือนในตอนที่พระเอกบรรยายก็พยายามจะยัดเยียดให้ดูเหมือนพระเอกสนใจนายเอกซึ่งจริงๆแล้วไม่มีเลย พยายามให้เห็นว่าถึงพระเอกจะไปมีอะไรกับคนอื่นแต่ก็กลับมาที่ห้องหานายเอกทุกวัน ซึ่งอ่านแล้วไม่ได้มีความยินดีเลยกลับน่าสมเพชในตัวพระเอกมากยิ่งขึ้น
นายเอกถูกกระทำเหมือนสัตว์ ไม่ให้มีความรู้สึกต้องหลอกให้ตัวเองโง่ไปวันๆ บอกตามตรงไม่เคยเห็นค่าคนแบบนี้เพียงพอที่จะเป็นพระเอกได้ ถึงพระเอกไม่จำเป็นจะต้องเป็นคนเพอร์เฟคทุกอย่างแต่ก็ไม่ควรจะเลวขนาดนี้ ขอร้องเถอะช่วยเอาคนนี้ออกไปจากตำแหน่ง พระเอกเสียที หากยังเห็นแก่ศีลธรรม และสงสารในตัวนายเอกอยู่บ้าง อย่าพยายามยัดเยียดปมครอบครัวให้พระเอกดูน่าสงสารทั้งที่ไม่มีวันน่าสงสาร อย่าให้เขาเป็นฝ่ายเลือกทุกอย่างในชีวิตที่เขาต้องการ อย่าให้เขากลับมาทำให้ชีวิตของสิงหาต้องตายทั้งเป็นอีก ถ้ายังเชื่อมั่นในความรักได้โปรดให้สิงหาเดินออกส่งลูกไปใหม่หมดเวรหมดกรรมสักที
สำหรับภู ไม่มีความรู้สึกอะไรให้อีกแล้ว ไม่ได้อยากให้เจ็บให้ทรมานให้โดนแก้แค้น. แค่รู้สึกว่าต่อให้นอนเจ็บแทบตายตรงหน้าก็ไม่มีวันยอมรับให้เป็นพระเอกได้ มันได้รับโอกาสมามากเกินพอแล้ว
-
เลวๆแบบนี้ล่ะค่ะถึงใจดี เวลาพี่ภูเจ็บเอาให้มันเจียนตาย แล้วจบอย่างมีความสุขนะคะ
-
ไอ้พี่ภูเป็นไรมากป่ะเนี่ยะ ปล่อยน้องเค้าไปเถอะอย่าทำร้ายกันอย่างนี้เลยมันเจ็บทั้งกาย ทั้งใจกันทั้ง 2 ฝ่ายนะ
-
ถ้าอิพี่ภูเป็นพระเอกจริงๆ
เรายอมที่จะให้เรื่องนี้จบแบบไม่แฮปปี้ :m31: :m16:
ถ้ามันพูดมาขนาดนี้มันคงไม่เหลือความรักให้แล้วล่ะ
ปล่อยมันไปและปล่อยตัวเองออกจากวังวนที่เกี่ยวกับมันเถอะสิงหา :katai1:
-
ฮ่าๆ หนุกๆ
-
ว้อยยยยยยยยย คนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก
วันไหนสิงหาเข้มแข็งแล้วทิ้งแกไปจริงๆอย่ามาบอกว่ารักนะอิพี่ภู
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นคะลูก สิงหาา อย่าไปยอมมันค่ะลูก
นี่รอวันสมน้ำหน้าพี่ภูอยู่นะคะ
มาอัพไวไวนะคะ มารอเรื่องนี้ทุกวันเลย
-
อ่านไม่ไหวจริงๆขอโทษค่ะ แอบเคืองตรงเฉลยพระเอกมาก ให้ลุ้นเผื่อมีมวยคู่รองบ้างสักนิดยังดี ตัดเยื่อใยสุดๆ #ร้องไห้หนักมาก
เข้าใจว่าห่วงแต่ปากนี่น่ายันมาก คือพูดดีๆกับน้องไม่เป็นรึไง พระเอกแบบนี้น่าจะปล่อยให้นอนเน่าให้หนอนแทะสักอาทิตย์ให้มันกลับใจ แย่มาก
ขอดองไว้อ่านช่วงตอนที่10กว่าๆเผื่อมันจะเริ่มดีขึ้นละกันค่ะ อ่านทีละนิดเหมือนสุขภาพจิตแย่แบบผ่อนส่งมาก
:katai1:
-
ใครเอาอะไรให้พี่ภูกินคะ
ไมมันถึงได้แตกต่างขนาดนี้
หรือพี่ภูหยุดยาเอง
-
เศร้า :sad4: อยากกระทืบอีพี่ภูจัง เลวได้อีก :katai4: :katai1:
-
เกลียดอีพี่ภูหว่ะไปตายซะ! :angry2: :angry2: :angry2:
-
โอ้ย เครียด
ทำไมหนูไม่ต่อสู้เพื่อตัวเองเลยคะ สิงหา
ความจริงแล้วหนูไม่อยากหนีไปจากมันล่ะสิ
คนเราถ้าจิตใจแน่วแน่จริง มันไม่มีข้ออ้างหรอก...
-
สถานการณ์คงดีขึ้นกว่านี้หากทั้งสองฝ่ายเลิกเสพติดความรุนแรง
สิงหาเสพติดความรุนแรงที่ภูทำกับตน เสพติดความเคยชิน เพราะมันทำให้ตัวเองปลอดภัย ทำให้ภูยังอยู่กับตนเสมอ เอาความอ่อนแอของตัวเองมาเป็นข้ออ้างให้ยอมพี่ภู แม้ว่าจะต้องเจ็บปวดจากคำด่าทอบ้าง แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่ได้มาโดยไม่ต้องออกแรงก็ถือว่าคุ้มค่า
ภาพของพี่ภูที่ดูเลวร้ายจนกลายเป็นปีศาจขนาดนี้เป็นเพราะเล่าเรื่องผ่านมุมมองของสิงหาต่างหาก
สิงหาติดอยู่ในภาพฝันอันสวยงามว่าพี่ภูยังเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวของตนเองอยู่ เมื่อพบการเปลี่ยนแปลงก็ยอมรับความจริงไม่ได้เลือกที่จะหนีมันซะ โยนความผิดให้คนภายนอกไป ที่ทำมาก่อนหน้ามันคือการหนีความจริง ไม่ใช่การลุกขึ้นมาสู้กับปัญหาเลย
แต่ทำไงได้ สิงหาเป็นเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยเรียนรู้วิธีการต่อสู้มาก่อน ออกมาเผชิญโลกครั้งแรกก็เจอพี่ภูเลย แบบลูกเป็ดที่เห็นใครเป็นคนแรกก็คิดว่าเป็นแม่ตัวเอง ความรู้สึกของสิงหาที่มีต่อภูตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ถ้าสิงหาลองคิดทบทวนดีๆ มันอาจยังไม่ใช่รักก็ได้ แต่เป็น 'ความยึดติดในความปลอดภัย' ที่เคยได้จากพี่ภูต่างหาก สิงหาต้องลองเสี่ยงบ้างนะ จะมามัวอยู่แต่ใน safe zone ไม่ได้แล้วนะ โตได้แล้ว กางปีกบินไปชมโลกภายนอกบ้าง
ส่วนพี่ภูก็เป็นเหมือนมนุษย์ทั่วไปนี้ล่ะ คนเราก็มักจะหลงลืมสิ่งสำคัญอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อไหร่ที่รู้ว่าตัวเองกำลัง 'สูญเสีย' ก็จะกระวนกระวนอยากได้มันคืนมา ทำทุกวิธีไม่สนความถูกผิดหรอก พี่ภูก็อาจจะหนักหน่อย ตรงสิ่งที่กำลังสูญเสียไปคือความรักที่เป็นเพียงหนึ่งเดียวซึ่งตนไม่เคยได้จากครอบครัวหรือใครมาก่อน เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่าและสำคัญมาก ถึงได้ใช้วิธีรุนแรงอย่างการกักขังไว้ เพื่อให้แน่ใจว่าของสำคัญจะไม่หายไปอีก เมื่อตัวเองทำรุนแรงสิงหากลับเชื่อฟังโดยดี พี่ภูเลยเรียนรู้ว่าวิธีนี้ล่ะเหมาะสม สิงหาจะไม่กล้าหนีตนไปอีก จนกลายเป็นความเคยชิน แล้วทุกอย่างก็จะวนซ้ำอยู่อย่างนี้ จนกว่าจะถึงวันที่สิงหาลุกขึ้นมาต่อต้าน แล้วทำให้พี่ภูรู้ว่าความรุนแรงที่่ทำอยู่มันไม่ได้ผลแล้ว พี่ภูถึงจะเปลี่ยนตัวเองได้
ถ้าสิงหาสามารถเปลี่ยนตัวเองให้ลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องสิทธิ์ของตน ไม่ให้อำนาจตกอยู่ที่พี่ภูข้างเดียว ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง แต่สิงหาตอนนี้ดูไม่มีวี่แววเลย ถ้าไม่มีการเรียนรู้ใหม่หรือมีตัวช่วยเกิดขึ้น เรื่องก็คงมีแต่แย่ลงเรื่อยๆกันทั้งคู่ล่ะนะ
-
[ ... ]
-
ขอสั้นๆละกันค่ะ
เราโอเครกับเรื่องนี้ทุกอย่าง
ทั้งพล็อตแล้วก็ตัวละคร
เราแค่อินมากไปหน่อย
คุณจิตติเก่งแล้วค่ะ
สู้ๆนะคะ
:mew1:
-
เอาตรงๆ อ่านไปเราก็รู้สึกไม่ชอบ เกลียดภูผาที่ทำไมคิดไม่ได้ ไม่คุยกับน้องดีๆ แต่บอกเลยว่าเราอินมากๆ คนเขียนเขียนดีแล้วน้าา
เพราะเคยติดตามเรื่องพิษรัก เราว่าเรื่องนั้นรุนแรงทางอารมณ์มากกว่าเรื่องนี้อีก แล้วภาษาของเรื่องนี้ก็อ่านคล่องมากกว่าเรื่องที่แล้ว สู้ๆ นะคะ o13 แต่การที่ออกมาชี้แจงที่ก็ทำให้คนอ่านเข้าใจความเป็นไปของตัวละครมากขึ้น เพราะว่ามันเป็นนิยายอัพเรื่อยๆ ดังนั้นอ่านไปทีละตอนมันก็จะยังคาใจ ขาดความต่อเนื่องเลยไม่เข้าใจตัวละครชัดเจนด้วยมากกว่า สู้ๆ ฮับ :3123:
-
เฉยๆกับคุ่นี้ค่ะ ชินละ xD
อันที่จริงค่อนข้างสนใจพี่ภูมากกว่าว่าจะยอมโอนอ่อนให้สิงหาได้ไหม (สมมติสิงหาไม่ได้หนีจากพี่ภู ยังอยู่ที่เดิม)
พี่แกจะคิดได้เองหรือเปล่า? หรือต้องโดนกระตุ้นโดยกขคง.
แต่พี่ภูปากจัดจริงๆ น่าจะให้สิงหาตบปากข้อหาปากเสียนะ :beat:
-
ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอกค่ะ ทำตามเดิมดีที่สุด แบบนี้ก็สนุกแล้วเราชอบอะไรที่มันหน่วงๆร้ายๆ 555555555 สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้
-
เราว่าคนในเล้านี่เป็นแฟนคลับกลุ่มนิยมถล่มพระเอกนะ
เราก็เป็นหนึ่งในนั้น
คุณจิตติมีพล็อตมีรายละเอียดแล้วก็เขียนไปตามที่คุณตั้งใจแหละ
เราอ่านไปด้วย อินไปด้วย ด่าพระเอกไปด้วย เป็นเรื่องปกติ
ที่เรารออ่านก็คือคุณจะทำยังไงให้อิภูกลับมาเป็นพระเอกได้
เราจะรออ่านวันที่ภูผากลับมาเป็นคน
เรารออ่านเนื้อเรื่อง การดำเนินเรื่อง
บอกตรงๆนะว่าถ้าหากว่านิยายแย่มากๆ ไม่น่าอ่านก็คือเราหยุดอ่านไปเลย
ไม่เมนท์ ไม่ด่าตัวละคร
มีแค่เรื่องเดียวเท่าที่อ่านมาแล้ว คิดว่าความลำเค็ญของตัวละครมันมากเกินไปจนไม่น่าอ่านก็เลยเมนท์บอกคนเขียนไปว่าถ้าหากว่ามากกว่านี้ก็ไม่อ่านแล้วนะ เพราะว่าไม่ไหวแล้ว
คิดว่าภูผากับสิงหาเป็นฟ้าสูงแผ่นดินต่ำที่กำลังค่อยๆเลื่อนตัวเข้ามาหากัน
มาอยู่ในที่เท่าเทียมกันในโลกของความเป็นจริงที่ได้กลิ่นเหงื่อกับรู้รสชาติของเลือดและน้ำตา
ถ้าถึงระดับบูรพากับเนย์ก็รบกวนบอกก่อนนะ
จะได้เอาหัวใจไปเสริมใยเหล็กก่อนอ่าน
-
เราชอบพล็อตเรื่องนี้นะคะ อินมาก หน่วงจิตหน่วงใจสุด :mew5:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ไม่ผิดหวังกับนิยายคุณจิตติเลยค่ะ 파이팅!
-
เราชอบนิยายของคุณจิตนะ ติดตามทุกเรื่องเลย
อย่าไปเครียดเลยค่ะ แต่งที่เราอยากแต่งเถอะ
พล็อตแบบนี้เราชินเเล้วค่ะ เราไม่ได้เกลียดพล็อตแบบนี้นะ
เราอ่านแล้วอินมากเลย เราเชื่อในงานเขียนของคุณจิตค่ะ
สู้ๆนะคะ อย่าเปลี่ยนแปลงอะไรเลยค่ะ
เป็นพวกชอบด่าพระเอกเลวๆค่ะ ชอบมาก 555555555
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ชอบพล็อตนี้นะ อินมากด้วย เลยด่าอิพี่ภูทุกตอน
-
ตามใจคนแต่งเลยค่ะ เราคิดว่านิยายมันย่อมมีหลายเรื่องหลายรส แล้วแต่คนชอบหรือไม่ชอบ ใครไม่ไหวก็เลิกอ่าน แต่เชื่อเถอะที่บ่นที่ว่าตัวละครนั้น เพราะคุณจิตติเขียนได้ดีจริงๆจนทำให้คนอ่านอินมากและยังคงติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆ(เราก็เป็นหนึ่งในนั้นซึ่งก็ไมีชอบแนวดราม่าเหมือนกัน)
จริงแล้วชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายอีกหลายเท่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2:
-
:mew6: ขอบคุณสำหรับการชี้แจงค่ะ
เราเคารพพล็อตของนิยายทุกเรื่องนะ สู้ๆค่ะ
-
ถ้าแต่งไม่ดี ไม่อิน คงไม่เกลียดพี่ภูกันขนาดนี้หรอก
ส่วนหนึ่งคงเพราะเนื้อเรื่องค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆด้วยล่ะมั่ง เข้ามาตอนใหม่ สิงหาก็ยังถูกทำร้ายอยู่ตลอด อ่านแล้วเลยยิ่งรู้สึกอึดอัดแทนสิงหาน่ะ ไม่ชินกับคนแบบนี้จริงๆ สังคมเมืองยุคนี้หาคนใสซื่อแบบสิงหาได้ยากแล้วล่ะ อย่างน้อยมันก็ต้องมีตอบโต้ โวยวาย เรียกร้องความเป็นเจ้าของกลับกันบ้าง เห็นแล้วมันอดห่วงไม่ได้จริงๆ เข้มแข็งไวๆ นะสิงหา เรียนครูทั้งที ก็เรียนรู้จากประสบการณ์ตัวเองด้วยนะ
-
ไม่เป็นไรน้าาาา ถึงจะดราม่าแค่ไหนเราก็ยังตามอ่านค่ะ พิษรักเราก็อ่านเหมือนกันนะ แบบชอบค่ะ ก็มันเป็นเรื่องแนวดราม่า จะให้มางุ๊งงิ๊งมุ๊งมิ๊งใสๆก็ไม่ใช่ดราม่าสิ ถึงบางทีจะนั่งด่าอีพี่ภูก็เถอะ แต่มันอินอะให้ทำไงได้ เราว่าที่แต่งมามันดีแล้ว เพราะถ้ามันเป็นไปตามที่เราอยากให้เป็นเราจะมาอ่านทำไม สู้แต่งเองดีกว่า แต่ไม่ไงเราอยากอ่านแบบนี้ ก็ยอมรับในแบบนี้ เป็นกำลังใจให้น้าาาาา สู้ๆค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: #ชู้ป้ายแฟนคลับ ตามอ่านทุกเรื่อง :3123: :3123: :L2: :L2: :L2: o13 o13
-
ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรหรอกค่ะ แบบเดิมนั่นล่ะดีแล้วเนอะ! :-[ สนุกดีออกค่ะ สัญญาเลยว่าเราจะตามแซะพี่ภูทุกตอน อะไรนะ! ให้เห็นใจพี่ภูบ้าง อืม...จะเก็บไปคิดดูนะคะ *กัดฟันพูด* :laugh: สู้ๆนะคะ รอติดตามตอนต่อไปน้า~
-
เราก็ว่าเรื่องนี้เบากว่าพิษรักนะ
(ปล.แต่ไม่เอาแบบที่เนย์เคยโดนที่อิตาลีอีกแล้วนะคะ น้องบอบบางกว่าเนย์มาก เราสงสาร)
แต่พี่ภูนี่ เคยหมั่นไส้บูยังไง หมั่นไส้พี่ภูมากกว่านั้นร้อยเท่าอ่ะ
ถึงเราจะไม่ค่อยได้เม้นท์ แต่เราก็ติดตามตลอดนะคะ
เราชอบให้คนเขียนปล่อยจินตนาการออกมาเต็มที่มากกว่า เวลาอ่านแล้วมันรู้สึกได้น่ะค่ะ แบบว่าไหลลื่น
สู้ๆ นะ เราเป็นกำลังใจให้นะ อย่าร้องไห้อีกเลยน้าาาาาา TwwwwT
-
จริงๆจะบอกว่าไม่ต้องไปฟังคำวิจารณ์ก็ไม่ใช่ แต่อยากให้คนเขียนเขียนออกมาแบบที่ตั้งใจไว้นะคะ
เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ได้คิดเอาไว้และต้องการจะสื่อจริงๆ
งานเขียนของเรา ถ้าขึ้นอยู่กับความคิดเห็นของคนอื่นมันก็จะไม่ใช่ตัวตนของเรา
การที่คนอ่านบางคนบอกว่ารับไม่ได้กับการกระทำของพระเอกก็เป็นเพราะอ่านแล้วอิน ทำให้อยากจะรู้ว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น
ซึ่งนั่นก็เป็นปมของพระเอกที่คนเขียนคงจะคิดไว้แล้ว แต่อาจยังบอก/เขียนออกมาไม่หมด(คือมันอาจยังไม่ถึงตอนที่ว่า)คนก็เลยยังไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลตรงนั้นสักเท่าไหร่
เราเป็นคนหนึ่งที่เชื่อว่า ถ้าคนๆหนึ่งจะทำอะไรที่ไม่ดีหรือมีนิสัยไม่ดี มันต้องมีเหตุที่ทำให้เป็น/แสดงออกแบบนั้น
ก็เป็นหน้าที่ของคนเขียนที่ต้องสื่อออกมาให้ถึง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.สรุปว่าเขียนตามที่คนเขียนคิดไว้เถอะค่ะ เขียนออกมาอย่างที่คิดและภูมิใจกับผลงานของคุณ
-
อิภูบร้าาา คือเป็นโรคจิตแหงมๆ :katai1:
-
เห็นด้วยกับหลายๆความเห็น
คนเขียน เขียนที่ตั้งใจไว้เลยสู้ๆ o13
ชอบเรื่องนี้ มันหน่วงๆดี
จริงๆในเล้าก็มีหลายเรื่องที่พระเอกเลวกว่านี้เยอะ ฮาาา
เรื่องนี้ยังพอมองเห็นความดีของพระเอกอยู่
เราเองก็เข้วใจสิงหานะ เหมือนภูผาเคยเป็นโลกทั้งใบของเขา
-
เราสนับสนุนให้คนเขียนทุกคน
เขียนไปตามพลอตเดิมที่วางไว้้เลยค่ะ
ถ้าเราอ่านแล้วรับไม่ไหว จะหยุดอ่านเองค่ะ
ตอนนี้เราก็ยังคงชอบพลอตนี้ของคนเขียนอยู่นะ
ตราบใดที่พี่ภูยังรักสิงหาอยู่ จะแสดงออกแบบไหน
ก็ตามสบาย สักวันก็ต้องมีเหนื่อยที่จะร้ายกับคนรัก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ สู้ๆ
-
สู้ๆน่ะค่ะ ชอบเนื้อเรื่องเรื่องนี้มากๆ
แบบอ่าน2-3ตอนแรกนี้ก็น้ำตาไหล
ชอบที่เขียนแสดงได้ถึงอารมณ์จริงๆ
แล้วจะค่อยติดตามน่ะค่ะ
:m4: :m4: :m4:
:m4: :m4: :m4:
-
เอาเนื้อเรื่องตามที่คนเขียนวางไว้ดีกว่าจ้ะ
ที่คนอ่านด่าทอคุณพระเอกเพราะเค้าอินเท่านั้นเอง
อย่าเพิ่งน้อยใจนะตัวเอง ^^
-
เราชอบที่แต่งแบบนี้แล้วนะคะ ชอบสิงหามากๆด้วย
สู้ๆค่ะ ชื่นชมคนแต่งทุกคนจริงๆที่ทุ่มเทเวลา ความพยายามเพื่อนักอ่าน
ขอบคุณนะคะะ
-
ในความเห็นของเราคิดว่าแต่งดีแล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนพล็อตเรื่องเพื่อเอาใจฟีดแบคของคนอ่าน
เข้าใจว่าเนื้อเรื่องมันต้องดำเนินไปเรื่อยๆตามที่คนแต่งคิดไว้ อีกอย่างนี่มันก็เพิ่งเริ่มเรื่องได้ไม่นาน เนื้อหาอาจจะยังดูวนๆอยู่ในจุดที่มีแต่การทำร้ายจิตใจตัวเอกของเรื่อง แต่คิดว่าถ้าผ่านไปซักพักเรื่องก็น่าจะเบาขึ้น เพราะมันคงมีซักวันที่นายเอกที่ถูกทำร้ายตลอดจะต้องหลุดพ้นจากตรงนี้ได้บ้าง รวมถึงพระเอกที่คงตาสว่างและทำตัวดีขึ้นได้ในซักวัน
สำหรับเรา เราว่าจุดสนใจของเรื่องนี้มันดูท้าทายตรงที่คนแต่งจะแต่งยังไงให้ภูสามารถกลับมาเป็นพระเอกที่คนอ่านสามารถยอมรับได้อย่างไม่กังขามากกว่า รวมถึงพัฒนาการของแต่ตัวเอกในเรื่องด้วย เพราะเรื่องจะเดินต่อไปได้ก็ขึ้นอยู่กับพัฒนาการและพฤติกรรมของตัวเอกเป็นหลักเลย ถ้าพัฒนาการในเรื่องมันยังวนอยู่กับที่เหมือนพายเรือวนในอ่างเรื่องมันก็จะวนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
จะตามอ่านต่อไปนะคะ ปูเสื่อรอตอนหน้าเลยค่ะ ^^
-
พล๊อตดีค่ะ ทำให้คนอ่านอินได้ขนาดนี้(เราก็เป็นหนึ่งในนั้น) อ่านแล้วหน่วงมากๆ
ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร ตั้งใจและสู้ๆเป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
คือที่คนอ่านหลายๆท่าน มาแสดงความคิดเห็นที่ค่อนข้างรุนแรง อย่างไรก็ตาม ก็เพราะพวกเรา 'อิน' กับเรื่องที่คุณจิตติเขียน สู้ๆนะคะ ขอบคุณที่ทุ่มเท เราคิดเสมอว่า ไม่ว่าจะอ่านเรื่องไหนจะเกินจริง หรือเหมือนจริง มันมีสิทธิ์ที่จะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดเสมอในโลกของความจริง แล้วอีกอย่าง เวลาอ่านหนังสือเราขอไม่อยู่บนโลกของความจริงซักพักเพราะในเมื่อชีวิตจริงมันต้องอยู่กับมันทุกวัน คงมีแต่ตอนได้อ่านหนังสือนี่แหละ ที่หนีมันได้
-
*กอดดดดดคุณจิตติ* อย่าเครียดเนอะเค้าแค่อินนนนนนกันมากไปหน่อย
ถึงตะเกลียดอิเห้พี่ภูขนาดไหนแต่เค้าก็รักพี่เดือนนะ? อ้าวผิดเรื่อง
-
นิยายก็คือนิยายค่ะ อย่าไปจิตตกกับคอมเม้นมากค่ะ
มันเป็นได้ทุกสิ่งอย่างแหละ เอาที่เราอยากเขียนและสบายใจก็พอ
อาจจะมีที่เห็นอินมากกันไปบ้างเพราะเนื้อเรื่องมันส่งอารมณ์ได้ดี
คิดบวกเข้าไว้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกค่ะ เราอากอ่านที่คนเขียนคิดไว้แต่แรก เราอยากเห็นพัฒนาการของทั้งสองคนนี้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
-
ตามอ่านรวดเดียวมาจนถึงตอนนี้ อ่านแล้วเรื่องราวดราหม่า และหน่วงตลอดเลยครับ
พี่ภูเลวครบรส ส่วนสิงหาก็อ่อนแอเกินไปมั้ยครับสำหรับโลกแห่งความเป็นจริง
ผมอยากให้คนเขียนเขียนในส่วนของสิงหาให้เด็ดเดี่ยวแล้วเชื่อมั่นในตัวเองกว่านี้หน่อย
ในเมื่อคิดที่จะเปลี่ยนตัวเองแล้วให้พี่ภูได้วิ่งไล่ตามไม่ใช่อะไรก็อ่อนแอไปแบบนี้ตลอด
นี่เป็นเพียงหวังในถานถคนอ่านเท่านั้นครับ ส่วนเนื้อเรื่องจะดำเนินไปยังไงก็จะรอติดตามต่อไปครับ
แต่ก็อย่าทำให้คนอ่านอ่านแล้วมันดราม่าและหน่วงมากไปเลยครับ สงสารหัวใจคนอ่านบ้างนะค้าบบบ :katai1:
-
กลัวภูผา เป็นคนที่อารมณ์ร้ายมากๆ แต่อุปนิสัยอย่างนี้ก็คงมีรากเหง้ามาจากการเลี้ยงดูของครอบครัวด้วยแหละ ดูจากพ่อสิ ความจริงก็คงรักลูกนะ แต่เพราะความรักในภาพลักษณ์และชื่อเสียงอาจจะมากกว่ารักลูกหน่อย ก็เลยเลี้ยงลูกแบบล้นหรือขาดเกิน ผลผลิตจึงเป็นภูผาอย่างที่เห็น
สำหรับความรักของภูผาดิฉันว่า ก็คงมีแหละค่ะ แต่อาจเป็นความรักที่ไม่ต่างกับหมูในอวยหรือของตาย จากมุมมองของภูผา เขาคงเชื่อแหละค่ะว่า จะอย่างไรเสีย สิงหาก็คงไม่ไปไหน เพราะเป็นฝ่ายสิงหาเองที่แสดงออกให้ภูผาเห็นเป็นอย่างนั้น เรียกว่าการแสดงออกของทั้งสองฝ่ายเป็นปัจจัยให้รักมันเปิดออกมาในรูปแบบนี้ ถ้าจะเป็นทุกข์ก็เพราะทุกข์ที่ทั้งสองร่วมกันก่อขึ้นมานั่นเอง ไม่ใช่เพราะคนรอบข้างหรอก ถ้าภูผาจะเลิกเที่ยวสถานที่อโคจรเสีย ถ้าสิงหาจะหันมามองตัวเองมากกว่านี้ อะไรมันก็คงจะห้าสิบๆ วินๆ และก้าวกันคนละครึ่งก้าว
ดังนั้นเมื่อมันมาถึงจุดแตกหักกระทั่งสิงหาย้ายไปอยู่ที่ใหม่ จึงทำให้ภูผาเริ่มเปลี่ยน คือจาก passive มาเป็น active เมื่อก่อนเขากลับมาห้องก็เห็นสิงหารอคอยอยู่ในนั้นแล้ว บัดนี้ฝ่ายนั้นเลือกจะเดินหนีห่าง ทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายตามกลับคืนมา แต่เพราะคนมันเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ใจร้อนไม่ต่างกับไฟ ไม่ยั้งคิด ไม่มองถึงความถูกต้อง ก็เลยจับน้องกลับมาทารุณอีกเช่นเดิม (สำหรับดิฉัน คิดว่าการลงไม้ลงมือแม้กระทั่งในเรื่องกามกิจนั้นเป็นการทารุณ ต่อยตีให้คนอื่นเจ็บปวดมันไม่ดีเลยสักนิด) ข้อบกพร่องอย่างสำคัญที่ภูผาควรปรับปรุงคือ การพูดคุย ภูผายังไม่เคยอธิบายให้สิงหาได้ฟังอย่างกระจ่างแจ้งเลยว่า "พี่ยังรัก" นั้นเป็นอย่างไร ยังรักอย่างไร ทำไมจึงยังไปหาคนอื่น ข้อนี้ภูผายังไม่ได้อธิบายเสียที ทำให้สิงหาไม่กระจ่างในใจและคิดออกทะเลไปคนเดียว เพราะหากมองตามพื้นฐานของสิงหาแล้ว (และก็น่าจะเป็นพื้นฐานของคนโดยส่วนใหญ่ในสังคมด้วย) รักคือการซื่อสัตย์ การไม่นอกใจ แค่หอมแก้มหรือจับมือคนอื่นก็นอกใจแล้ว ประสาอะไรกับการจูบ การจูบนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคะ คนสองคนจะแลกเอนไซม์กันได้นั้นมันต้อง intimate จริงๆ ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยก็ไม่ต้องไปทำ ข้อนี้ภูผาควรทำความเข้าใจเสียใหม่ กระนั้นดิฉันก็ไม่ได้ความว่ารักที่เจียนพังนี้มันเป็นความผิดของภูผาแต่ผู้เดียว สิงหาก็มีส่วนผิดด้วย คือเขามีความคิดจับจด และเชื่อไปในทิศทางเดียว อยากให้มองเสียใหม่ว่า ตอนมาก็มาคนเดียว ถ้าจะอยู่คนเดียวมันก็ไม่เลวร้ายอะไรนัก ถ้ารักมากแล้วมันทุกข์มากขนาดนี้ก็ควรจะผ่อนๆ ลงบ้าง ลองถอยออกมาแล้วให้ฝ่ายนั้นได้เห็นว่าเรามีความสำคัญและไม่ทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง
...พิมพ์ไปพิมพ์มาชักมั่ว 555+ มุ่งประเด็นไม่ถูก แต่อยากบอกคุณจิตติว่านิยายสนุกค่ะ ถ้าได้วางพล็อตไว้อย่างไรแล้ว ก็ขอให้เขียนไปตามพล็อตนั้นให้เสร็จเถิดค่ะ (ในฐานะดิฉันเป็นคนเขียนที่ไม่มีพล็อต แอบอิจฉานิดหน่อย 55+) อยากจะเห็นว่าสักวันหนึ่ง ทั้งสองคนจะรักอย่างเข้าใจกัน หรือหากท้ายที่สุดแล้วเรื่องระหว่างสิงหาและภูผาจะไม่สามารถเป็นจริงได้ ก็อยากให้ทั้งสองจากกันอย่างสมานฉันท์
ขอบคุณค่ะ
-
แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
เพียงแต่คนอ่านอินมากไปหน่อย
ว่าสิงหาทำไมไม่หนี ทำไมอ่อนแอจัง
ทำไมไม่สู้ และอื่นๆ
จะบอกว่าไม่ต้องเปลี่ยนอะไร
แต่แอบอยากให้สิงหาเข้มแข็ง และสู้คนมากกว่านี้
ซึ่งของแบบนี้จะมีแน่นอนในภายหน้า(ใช่ไหม)
เป็นกำลังใจให้จ้า ไม่ต้องเปลี่ยนเื่พื่อใคร เอาตามที่คุณจิตติ วางไว้ตั้งแต่แรก
ถ้าเปลี่ยนแนว เปลี่ยนเนื้อหาก็ไม่ใช่แนวคุณจิตติละ
เพราะที่มาอ่านเรื่องนี้ อ่านเพราะคนเขียนชื่อจิตติ
-
อินจัด ฮือๆ สงสาร :mew6:
สู้ๆค่ะ ชอบเรื่องนี้ค่ะ
:กอด1:
-
ตั้งใจจะเขียนยังไงก็เขียนตามนั้นไปเถอะค่ะ
เราจะเป็นกำลังใจให้ แล้วก็จะตามด่าพี่ภูไปเรื่อยๆ 55555 (คนมันอิน)
ไม่สนับสนุนให้นักเขียนแต่งเรื่องตามใจผู้อ่านค่ะ
ปล.อ่านพิษรักตั้งแต่ต้นจนจบอุทานคำว่าอหไปหลายรอบมาก5555555
แบบว่าอินจัด ตอนอ่านจบนี่แทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย(เว่อ55555)
พอวันหลังไปเจอตอนพิเศษนี่แบบ น้ำตาจะไหล ในที่สุด
มันก็ดีนะคะ เขียนเรื่องให้มันแหวกๆ ไม่ใช่แบบ เจอกันปิ๊งกันได้กันจบ
แบบนั้นอ่านแปปเดียวก็ลืม อย่างเรื่องพิษรักนี่ ไม่ลืมแน่นอนค่ะ จำไปอีกนาน 555555
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่านนะคะ
ยังไงก็ อัพตอนต่อไปไวไวเน้อ อยากอ่านแล้ว 555555 :katai5:
-
เอาเข้าจริงๆ เราชอบเรื่องดราม่านะคะ
ชอบอินเเล้วร้องไห้ตาม
เรื่องไหนทำเราร้องไห้ตามมันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก
เป็นผู้ที่มีจิตใจฝักใฝ่มาโซเเละในขณะเดียวกัน
ก็ซาดิส สะใจที่เห็นพระเอกจะเป็นจะตายในตอนหลัง
"พิษรัก" ก็เป็นหนึ่งในนั้น มันมีความสมเหตุสมผลในบริบทของมันเอง
ตอนจบเราว่าเป็นที่เยี่ยมมาก เรื่อง "พิษรัก" นิ ตอนเเรกเรายังงงๆ ว่ามันจะจบยังงัย
เเต่พอคนเเต่งเฉลยปุ๊บ มันเป็นอะไรที่เเฮปปี้เเละลงตัวอย่างที่สุด คอยให้เราลุ้นอยู่ตลอดเวลา
เราว่า เธอที่ร้าย มันก็มีความจริงปนอยู่นะ ไม่เพ้อฝันเกินไป
ในบางเรื่องคนเรามันก็ต้องมีเรื่องที่ทำให้โง่เง่า รักเข้าขั้นหลงไหล หลงลืม ทำอะไรไม่ได้
เเละอยู่เหนือการควบคุมของตัวเองบ้าง
ซึ่ง สิงหา ในขณะนี้ก็กำลังเป็นอยู่
คนเราไม่มีใครเก่งทุกอย่างที่คิดไปหมดหรอกค่ะ
หรือต่อให้เก่งเเค่ไหนเรื่องบางเรื่องมันอาจจะต้องมีเงื่อนไขบางอย่าง
ที่ทำให้ไม่สามารถจัดการอะไรได้เลย
คนเเต่งสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
ยังมีคนกี่ร้อยพันคนที่เฝ้าติดตามนิยายของคุณ
ินิยายดีๆหลายเรื่องเค้าก็มีทั้งคอมเมน์สนับสนุน/เห็นต่าง เป็นเรื่องธรรมดา
เเต่ไม่ต้องตามใจใครหรอกค่ะ
คุณมีพล็อตเรื่องราวที่คิดไว้ดีเเล้วก็เอาตามนั้นเถอะ
เพราะนี่คือนิยายของคุณ คุณเเต่ง
คุณไม่อาจสนองความต้องการคนทั้งหมดได้
คุณสนับสนุนคนเลวไหม สำหรับเรา เราว่าไม่
มันอยู่ที่ผู้รับสารที่เค้าต้องตีความเองค่ะ
คนอ่านก็ต้องเเยกให้ออกว่าอันไหนนิยายอันไหน "ความจริง"
ถ้าอ่านอย่างมีสติคุณก็ไม่ต้องกลัวว่าอะไรจะครอบงำคุณ
หรือถ้าเนื้อเรื่องมันไม่เหมาะกับ สไตล์ การอ่านของคุณ
คุณก็เเค่ทำใจ เเล้วตัดใจไม่อ่านค่ะ
บางครั้งเพียงเเค่คุณปรับมุมมองบางอย่าง
เเล้วคุณจะสามารถหา"สาระ"จากนิยายทุกเรื่องที่คุณอ่านได้
จะได้มากได้น้อยก็ตามศรัทธา อิอิ (เเม้นิยายบางเรื่องอาจไม่ได้จงใจให้มีสาระก็ตาม)
:m5: ขอบคุณเเละเป็นกำลังใจในทุกๆทาง
......จากใจ ผู้ซึ่งมีการบ้านท่วมหัว เเต่ยังไม่ทำซักติ๊ด ทั้งที่ส่งวันพรุ่งนี้ เอย....
-
ก่อนอื่นขอ :z6: รัวๆๆๆๆ อีพี่ก่อน เมิงขาดความอบอุ่นแต่เมิงไม่มีสิทธ์เอาปมด้อยตรงนี้ไปลงกับน้องนะโว้ย เมิงเป็นเจ้าชีวิตน้องหรือไงแต่ละคำพูด แม่ที่ให้สิงหาเกิดมายังไม่เอาสิทธ์ตรงนี้มาใช้กับลูกเลย เขาใช้ความรัก เมิงรู้จักไหม ความรักน่ะ ถ้ารู้จักเมิงคงไม่เป็นแบบนี้หรอกมั้ง อีเลว หมั่นไส้ตั้งแต่ความคิดถนอมอีเด็กนั่นและ แต่กับสิงหาแม่งใช่รองรับทุกอย่าง ไม่โทษสิงหาหรอกที่อ่อนแอ ก็คนมันรักให้ทำยังไงก็ยังรัก แต่ไม่ใช่สิงหาไม่ทำอะไร สิงหาทำแล้ว ย้ายออก เริ่มชีวิตใหม่ พยายามตัดใจ แต่อีพี่ต่างหากที่ไม่ยอมปล่อย ไปลากน้องมันกลับมาจมปลักกับเมิงอีก จะรอวันที่สิงหาเอาคืน คนเขียนจัดหนักไปเลยนะ :call:
ปล. เหตุผลของคนเขียนเราเข้าใจนะ บางครั้งชีวิตจริงมันก็ยิ่งกว่านิยาย มันมีจริงคนแบบนี้ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอกเขียนอย่างที่วางไว้เถอะ ถ้าคนมันเลวก็ต้องให้มันเจอกับสิ่งเลวๆบ้างแล้วกัน แบบกรรมตามสนองมันประมาณนี้แหละ คนเขียน สู้สู้ o13
-
ร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกจนตอนล่าสุด สิงหาน่าสงสารมากเหมือนทั้งชีวิตมีแค่พี่
พอจะลุกก็โดนฉุดกลับไปที่เดิม
ติดตามนะคะ แม้พระเอกตะเลวมากก็ตาม อ่านแบ้วบีบอารมณ์มาก
:L2: :L2: :L2:
-
เรื่องนี้เรียกน้ำตาจากเราได้มากมาย :o12:
-
:pig4:
-
อิพี่ภู ถ้า่อนโยนไม่เป็นก็ไม่เห็นจำเป็นต้องร้ายเลย
เช็งอิพระเอกปากแข็งแบบเนี้ย
ไม่เสียเค้าไปแล้วไม่รู้สึกสินะ
สิงหาลูก หนีก็ไม่พ้นใจตัวเองหรอก
แต่อิพี่ภูไม่ไหวจิงว่ะ หนีอีกรอบดีมั้ย
-
เราโอเคนะ ตาพล็อตเดิมเลยคะ อ่านเรื่องนี้แล้วอินมากๆๆอ่ะ สู้ๆนะค่ะ ติดตามๆค่ะ
-
เขียนพล็อตเรื่องเดิมเถอะนะคนแต่ง ที่เราตามอ่านเพราะเราชอบพล็อตเรื่องแบบนี้นะ หน่วงๆ ดี ฮาาา มันเป็นสเน่ห์อย่างหนึ่งนะ ที่อ่านแล้วชอบ แบบ ถ้าเปลี่ยนพล็อตเรื่องแล้วไม่รู้จะอยากอ่านต่ออีกไหม๊ สู้ๆๆ นะ
คนแต่งต้องทำให้คนอ่านรักไอพี่ภูให้ได้ เราว่ามันท้าทายดีนะสำหรับคนแต่ง
#ติดตามๆๆๆ ขอแบบเดิมเถอะน๊าาา :ling1:
-
เราเข้าใจนะ ส่วนหนึ่งที่พี่ภูขังสิงหา เพราะฮีไม่เคยต้อง"ไล่ตาม"ใครหรืออะไรค่ะ
ฮีปล่อยสิงหาไว้เป็นเดือนก็น่าจะเพราะอีโก้ส่วนตัว ไม่กล้า จะไปง้อ หรือไล่ตาม
ทีนี้ พอเห็นน้องมาอยู่ใกล้ๆแทนที่จะไปหา ก็กลัวจะไม่มีโอกาส ยิ่งเห็นไปยิ้มไปว่าง่ายกับคนอื่น ฮีกลัวจะเสียไปแหละค่ะ
เลยรีบคว้ามายัดใส่กรงใส่ปลอกคอล่ามโซ่ไว้ จริงๆต้องบอกว่าสิงหาหัวอ่อนมากๆและรักอิพี่ภูใสกไปด้วยแหละค่ะ เป็นดิฉันจะคว้ามีดมาขู่มันแล้วมาจับขังเนี่ย..คนค่ะ ไม่ใช่หมา
-
อย่าได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลยค่ะ
เพราะที่คุณจิตติมีพล็อตที่ต้องการและความมีที่มาที่ไปอยู่แล้ว
การจะแต่งนิยายออกมาสักเรื่องนั้นคงไม่ใช่นึกอยากจะเขียนจะพลิกอย่างไรก็ได้
คุณจิตติต้องวางชีวิตของตัวละครไว้อยู่แล้วว่าตอนต้นจะเป็นยังไง ตอนท้ายจะลงเอยแบบไหน
เพราะฉะนั้นคุณควรดำเนินไปตามทางที่มันควรจะเป็นค่ะ
ขอพูดในฐานะนักอ่านเลยนะคะว่า เรากำลังติดเรื่องนี้ของคุณจิตติมาก
ทั้งที่อิพี่มันเลวร้ายปานนั้น อิน้องมันอ่อนแอเสียปานนี้
แต่เราก็ยังอยากจะรู้ว่าคนคู่นี้สุดท้ายแล้วจะเป็นยังไง อิน้องมันจะเข้มเเข็งยืนหยัดด้วยตัวเองได้เมื่อไหร่
ยิ่งคุณบอกว่าอิพี่ภูมันเป็นพระเอก ยิ่งอยากจะคอยตามค่ะว่าท้ายที่สุดแล้วตัวละครตัวนี้จะเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างไร
เพราะต่อให้พล็อตมันจะซ้ำๆกันขนาดไหนแต่นักเขียนแต่ละคนมีวิธีการดำเนินเรื่องต่างกันอยู่แล้วค่ะ
โดยเฉพาะคุณจิตติที่ทำให้นักอ่านทั้งหลายอินไปมากมายขนาดนี้ อย่าไปคิดมากนะคะ
ยังมีนักอ่านอีกหลายท่าน(รวมทั้งเรา)ที่ยังคอยติดตามอยู่แม้จะพิมพ์ด่าอิพี่ภูก็ตาม(อันนี้ต้องเข้าใจว่าตอนนี้แกเลวจริงๆ)
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้
จะรอตอนต่อๆไปอยู่เสมอค่ะ
-
ไม่เป็นไรค่า เราไม่ซีเรียสเราชอบแนวนี้ :impress2:
ทำไมภูต้องใจร้ายกับน้องขนาดนั้น ถ้าไม่รักน้องก็ปล่อยน้องไปดิ จะเก็บไว้ทำไม หวงก้างหรอ..? :a5:
-
ตอนที่ 6
ผมร้องไห้ไม่หยุด ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายพลางนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟาด้านนอก พี่เข้านอนไปแล้วในขณะที่ผมได้แต่อยู่กับตัวเองท่ามกลางความมืด ในหัวมันเอาแต่ฉายภาพที่พี่เดินเคียงข้างกับใครอีกคน ขณะที่ตัวเองเป็นได้เพียงแค่เงามืด จะอยู่หรือไปไหนก็ไม่ได้ เพราะสุดท้ายก็ถูกพี่จับพากลับมาอยู่ดี
พี่บอกอยากให้ผมอยู่ที่เดิม เป็นแค่ตัวรองรับอารมณ์ของเขา
แค่คิด หัวใจมันก็ถูกบีบจนหลั่งเลือดหมดแล้ว เขาหลอกให้ผมตายใจ ทำดีกับผมทุกอย่างแต่สุดท้ายสิ่งเดียวที่ได้รับคือความเจ็บปวด แม้กระทั่งความรักก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าผมเคยได้รับจริงๆ หรือว่ามันเป็นเพียงเรื่องที่พี่สร้างขึ้นมาเพื่อโกหกผมเหมือนกับเรื่องอื่นๆ กันแน่
สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ล้มตัวลงนอนคุดคู้และกอดตัวเองอยู่แบบนั้น ผมหนาว...หนาวมากๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่จะกอด ดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน มอบจูบแสนหวานให้ก่อนนอน แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้แตกต่างไปหมด แม้กระทั่งร่างกายของผมที่มันลุกไม่ไหว สมองว่างเปล่า สายตาเองก็พร่าเบลอแต่พี่กลับไม่คิดใส่ใจ ใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหาเหมือนทุกครั้ง
แล้วผมจะตอบโต้ได้ยังไง ผมกลัวพี่ครับพี่ภู...กลัวจริงๆ
“ฮึก...ฮือออออออออ นะ...หนาว” ความหนาวเหน็บที่ค่อยๆ กัดกินหัวใจ ทำให้ผมเดินคลำทางสะเปะสะปะไปหาเจ้าของขวัญ แมวที่ผมรักมาก แน่นอนว่ามันอาจหลับอยู่แต่ขอแค่ได้อุ้มมันมากอดให้ความอบอุ่นกับตัวเองแค่นี้ก็ดีแล้ว ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว
หมับ!!
“โอ๊ยยยยยยยย” ผมเผลอร้องออกมาเมื่อถูกมือหนารวบข้อมืออย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ และรับรู้ได้ในทันทีว่าเป็นฝ่ามือของพี่ เจ้าตัวกระตุกแรงๆ จนผมเซถลาเข้ามา พร้อมกับลากให้เดินตามไปในห้องนอน
ที่นี่อุ่นกว่าข้างนอกเยอะเลย
“หนาวนักไม่ใช่หรือไง” แสงไฟสีนวลสว่างเพียงพอที่ทำให้ผมมองเห็นสีหน้าของพี่ เขาเอาแต่ขมวดคิ้วมุ่นทำหน้าไม่พอใจอยู่ในที
“พะ...พี่ภูให้ผมนอนที่นี่เหรอ” ถามออกไปอย่างคาดหวัง
อย่างน้อยพี่ก็ยังเป็นห่วงกันบ้าง แม้สักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี
“อืม แต่นอนตรงพื้นนะ” หมอนใบหนึ่งถูกขว้างลงพื้นใกล้ๆ กับเท้าของผม ก่อนเจ้าตัวจะเดินขึ้นเตียงและนอนหันหลังให้โดยไม่คิดใส่ใจ
ความฝันของผมสลาย เพราะมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย สุดท้ายแล้วพี่ก็ยังคงเย็นชาใส่ เขาจำไม่ได้เลยเหรอว่าผมเคยบอกว่าชอบอ้อมกอดของเขามากแค่ไหน หรืออบอุ่นมากแค่ไหนตอนที่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน แต่พี่กลับหลงลืมมันไปหมด ผลักไสให้ผมอยู่กับสิ่งที่เกลียดด้วยใจด้านชา
ความโดดเดี่ยว อ้างว้าง หนาวเหน็บ ผมเกลียดทั้งหมดนั่น ช่วงเวลาสามเดือนที่พี่ไม่โผล่มา ผมได้รับมันจนเคยชิน พอตอนนี้ตอนที่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน ทำไม...ทำไมถึงรู้สึกไม่ต่างจากตอนนั้นเลยสักนิด
มีพี่อยู่ แต่ก็เหมือนไร้ตัวตน
ทว่าในเมื่อเรียกร้องอะไรกลับมาไม่ได้ ผมก็ต้องยอมรับสิ่งที่พี่มอบให้ราวกับคนโง่เขลา รีบล้มตัวลงนอนข้างๆ เตียงของพี่ อย่างน้อยในห้องนี้ก็รู้สึกอบอุ่นมากกว่านอนอยู่ข้างนอกเป็นเท่าตัว
พี่คงหลับไปแล้ว แต่เป็นผมที่ได้แต่นอนน้ำตาซึม อยากพูดอยากถามอะไรมากมาย และสุดท้ายก็ทนไม่ไหวตัดสินใจเอ่ยเสียงติดสั่นของตัวเองกลับไป
“พี่ภูหลับหรือยัง”
“...”
“พี่ครับ พี่ไม่รักผมแล้วเหรอ แต่แปลกที่ผมกลับยังรักพี่”
“...”
“ผมพยายามหลายครั้งมากเลยที่จะลืมพี่ แต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงลืมไม่ได้สักที นั่นมันทำให้ผมมีความหวังว่าพี่จะทำดีกลับบ้าง ไม่ต้องกอด ไม่ต้องจูบ แค่ใส่ใจก็พอ...”
“พูดอะไรน่ะสิงหา นอนได้แล้ว” คนตัวสูงยังไม่หลับ เขาตอบกลับมาด้วยเสียงเรียบนิ่งท่ามกลางความมืด แต่ยังเลือกพลิกตัวมานอนใกล้กับขอบเตียง
“ใส่ใจผมเหมือนทุกคนที่พี่ทำ มันเจ็บมากรู้มั้ยเวลาที่พี่ทำดีกับคนอื่นๆ มันอิจฉาและอยากได้รับความรักแบบนั้นบ้าง ผมต้องทำยังไงพี่ถึงจะปฏิบัติกับผมแบบนั้น แสนดีแบบนั้น”
“เป็นตัวเองน่ะดีแล้ว แค่อย่าต่อต้าน”
“ผมจะไม่ต่อต้าน ถ้าพี่สัญญาว่าจะทำดีกับผม”
“ไม่มีสัญญาอะไรนั่นหรอกนะ รู้ใช่มั้ยถ้าพี่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้ พี่เลือกที่จะไม่สัญญาอะไรทั้งนั้น” นั่นแหละคำตอบของพี่ภู
“ไม่เป็นไรครับ”
“แต่จะพยายามแล้วกัน” แค่นี้ก็ดีแล้ว...แค่รู้ว่าพี่กำลังพยายามผมก็ไม่ขออะไรมากหรอก รู้อยู่แล้วว่าความรักระหว่างเราตกหล่นจนแทบไม่เหลือเก็บไว้ในโหล แต่อย่างน้อยความทรงจำแสนหวานมันยังสามารถขับเคลื่อนผมให้ก้าวต่อไปได้ แม้ความจริงมันจะสาหัสแค่ไหนก็ตาม
ผมเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบผ้าห่มผืนหนาบนเตียง ก่อนจะซุกเข้าไปมือเข้าไปด้านใน มันอุ่นมาก อุ่นอย่างที่ผมต้องการ
“ผ้าห่มพี่อุ่นจังเลย” ผมลูบผ้าห่มผืนนั้นไม่หยุด น้ำตาไหลลงมาเป็นทางแต่ก็พยายามกักเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้อย่างถึงที่สุด
“นอนเถอะน่า”
“ข้างล่างหนาวมากเลย”
ผมได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอจากพี่ภู ก่อนคนตัวสูงจะชันตัวขึ้นนั่ง ใช้มือดึงแขนของผมซึ่งกำลังซุกใต้ผ้าห่มผืนหนาขึ้นมา พร้อมกับรั้งให้ผมตามขึ้นไปนอนด้วย
“อยากร้อนมากหรือไง พี่อุตส่าห์ใจเย็นกับเราแล้วนะ!” สุดท้ายพี่ก็เผลอตะคอกออกมาอีกจนได้ ร่างกายของผมถูกกดลงกับเตียง ข้อมือทั้งสองข้างฝังลงบนฟูกนุ่มโดยมีคนตัวสูงขึ้นคร่อมและจ้องตาขวางใส่ไม่หยุด และไม่นานแววตานั้นก็แปรเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่างกายสั่นเทาขึ้นมาจนควบคุมไม่อยู่แบบนี้
สายตาที่ได้รับ มันเหมือนกับตอนที่พี่ลากผมเข้าไปในห้องน้ำ แล้วจากนั้น...
“พี่ภู”
“ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อน พี่ไม่ได้ใจดีขนาดนั้น”
“พะ...พักก่อนได้มั้ย เหนื่อยแล้ว”
“...”
“วันนี้เหนื่อยแล้วจริงๆ” ไม่รู้ว่าอ้อนวอนไปทั้งน้ำเสียงแบบไหน แต่ร่างกายของผมที่มันยังเจ็บไม่หายก็กลัวไปสารพัด
“เฮ้อออออ นอนซะ!” อีกฝ่ายล้มตัวลงนอนเคียงข้างโดยไม่คิดใส่ใจ ผมเลยได้แต่กระชับผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนมิด รอจนกระทั่งรู้สึกได้ถึงลมหายใจสม่ำเสมอ นั่นหมายความว่าพี่หลับไปแล้ว ถึงได้เอื้อมมือไปจับใบหน้าหล่อเหลาท่ามกลางความมืดโดยไม่กลัวว่าจะถูกดุ
ปากของพี่ จมูกของพี่ ดวงตาของพี่ มันเคยเป็นของผม
นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้นอนกับพี่แบบนี้ ได้ลูบแก้มกับใบหน้าที่เหนื่อยล้าจากการทำงาน ได้ฟังเสียงหัวใจของพี่ใกล้ๆ วันนี้ได้มีโอกาสแล้วแม้พี่จะไม่เต็มใจก็ตามที
“ผมรักพี่นะพี่ภู รักมากๆ เลย”
ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะทนได้มากแค่ไหน อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
ผมแค่อยากรู้ว่าพี่วางอนาคตที่มีผมไว้ตรงไหน จะได้วางตัวถูกว่าควรรอต่อไปหรือเลิกฝันล้มๆ แล้งๆ ดี เพราะผมไม่สามารถอยู่ในเงามืดแบบนี้ได้ตลอดไปหรอก
หลายครั้งที่กลับมาถึงห้อง เวลาอาบน้ำหรือเข้านอนก็ตามทำไมน้ำตาต้องไหล ผมร้องไห้บ่อย ไม่รู้สิมันก็แค่ความรู้สึกน้อยใจ พี่อาจพูดกับทุกคน ส่วนผมกลับอยู่ในส่วนที่พี่ไม่คิดสนใจ เราแทบไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ แต่ละวันหมดไปก็ได้แต่ฝันและยิ้มกับความคิดล่องลอยของตัวเองไม่หยุดหย่อน
ผมไม่ใช่คนดีอะไร แต่เวลารักใครผมจะจริงจังมาก ผมรักพี่มาสองปีเต็มๆ จนกระทั่งวันที่ล่วงรู้ทุกเรื่องในชีวิตของพี่มันก็ยังคงมีกำแพง ผมพยายามตัดใจแล้ว พูดแบบนี้ซ้ำๆแต่พอเอาเข้าจริงมันก็ทำไม่ได้ ใช่สิพี่มีอิทธิพลทุกอย่าง พี่ทำให้คนๆ หนึ่งจมปลักอยู่กับพี่ได้เป็นปีๆ ขณะที่ตัวเขาเองแทบจะไม่ต้องเลือกใครเลย มีคนเข้าหา ชอบพอและอาจคบกัน มันต้องเป็นนิยามแบบนั้นอยู่แล้วใช่มั้ย โลกของความเป็นจริงบางทีมันก็โหดร้ายเกินกว่าผมจะรับไหว
ตอนเจอพี่ภูครั้งแรกผมคิดว่าเขาจะเป็นเนื้อคู่ และก็ฝังใจว่าจะต้องเป็นพี่แน่ๆ ที่จะได้อยู่ด้วยกันในอนาคต
ไม่มีทางแล้วใช่มั้ยที่เราจะรักกัน ไม่มีทางแน่ขนาดผมยังไม่มีความมั่นใจเลย คงมีแค่ผมฝ่ายเดียวที่มั่นคงอยู่และเอาแต่ประหม่าไปหมด
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้ ใครที่ผมไม่ได้ผูกพันตั้งแต่เกิดแต่ทำไมถึงรัก หรือผมควรตื่นได้แล้ว เพราะบางทีการเลิกฝันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกรอคอย ไม่แน่ผมอาจไม่รักใครเลยก็ได้ ถึงพี่จะมีใครผมก็ขอเป็นเพียงคนคนหนึ่งที่พี่รู้สึกคุ้นตาในวันที่เดินสวนกันตรงไหนสักแห่งบนโลกใบนี้
ขอแค่ไม่ลืมชื่อกัน นั่นก็มีความสุขมากแล้ว
ผมไม่ได้ขอเยอะไปใช่มั้ยครับ
เช้าที่ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงหลังใหญ่ในห้องของพี่ แต่มันก็เหมือนเคยเพราะยังคงไร้ซึ่งเงาของใครอีกคนที่นอนเคียงข้างในคืนที่ผ่านมา ผมจึงได้แต่ชันตัวลุกจากเตียง คลี่ยิ้มส่งให้คนตัวสูงซึ่งนั่งอยู่ตรงโต๊ะทานข้าว ดีหน่อยที่อย่างน้อยเขาก็ไม่หายไปซะทีเดียว
พี่ยังคงจับต้องได้ ไม่ได้จากไปไหนอย่างที่กลัว
“มากินข้าวก่อนสิงหา”
“เดี๋ยวขอไปแปรงฟันก่อนครับ” เจ้าตัวพยักหน้า ผมจึงเร่งฝีเท้าไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันด้วยความรวดเร็วเพราะไม่อยากให้คนตัวสูงรอนาน กลับมาอีกทีก็มีข้าวต้มอีกชามวางไว้ตรงหน้าเสียแล้ว
“กินสิ”
“ครับ” ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม จับช้อนตักข้าวเข้าปากอย่างเงียบๆ
“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“มือถือของเราที่มันเอาแต่ดังเนี่ย พี่จัดการแล้วนะ”
“...” ได้แต่เงยหน้ามอง จัดการของพี่คืออะไรกันแน่ หวังว่าคงไม่ปามันทิ้งลงพื้นที่ไหนสักแห่งเพื่อระบายอารมณ์หรอกนะ
“ต่อไปถ้าใครจะติดต่องานถ่ายแบบหรืออะไรก็ช่างให้ติดต่อมาที่พี่ ส่วนแม่ พี่อนุญาตให้โทรคุยได้ตอนดึกๆ แล้วไหนจะเด็กเบียร์เพื่อนของเราอีก ถ้าอยากเจอช่วงปิดเทอมก็ให้มันมาตอนที่พี่อยู่แล้วกัน”
“...”
“เข้าใจที่พูดใช่มั้ย”
“ขะ...เข้าใจครับ”
ผมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของพี่ภู เพราะเขายอมรับฟังและหยิบยื่นให้ผมได้ทำอะไรหลายอย่าง แม้มันจะไม่เป็นอิสระทั้งหมดก็ตาม แต่อย่างน้อยก็อุ่นใจที่พี่คอยดูแลเรื่องเหล่านั้นอยู่ห่างๆ
“กินข้าวแล้วรีบแต่งตัวซะ เดี๋ยวจะมีแขกมาที่นี่” เสียงทุ้มพูดขึ้นมาอีกครา
พี่ไม่เคยพาใครมาห้องเลยสักครั้ง ห้องของเรา...
“ใครมาเหรอครับ หรือจะเป็นเบียร์”
“จำไม่ได้หรือไงว่าพ่อพี่พูดเรื่องอะไร”
“คู่หมั้น”
“อื้ม...ก็ไม่ได้อยากไปเจอนักหรอก ขี้เกียจออกไปข้างนอกด้วย เพราะงั้นก็รอต้อนรับอยู่ที่ห้องเนี่ยแหละ”
“แล้วเขาไม่ว่าเหรอที่มีผม...”
“ช่างเถอะน่า ไม่ต้องสนใจหรอก”
“ครับ” ผมรับฟังอย่างว่าง่าย อย่างน้อยพี่ก็ยังแคร์ เพราะไม่บ่อยนักที่เขาจะว่างทั้งวันแบบนี้
หลังจากทานอาหารเสร็จ ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ส่วนพี่ภูอยู่จัดการธุระของเขาไปเรื่อยๆ รวมถึงให้อาหารเจ้าของขวัญที่เอาแต่นอนอุตุบนฟูกไม่รับรู้อะไร คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีคำว่าอนาคตที่พี่ต้องทิ้งผม ไม่อย่างนั้นชีวิตของเราคงมีความสุขดี คอยดูแลกันและกันแบบนี้ตลอดไป
ก๊อกๆๆ
จนกระทั่งเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พี่พยักพเยิดให้ผมเดินไปเปิดประตู ภาพตรงหน้าที่เห็นคือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยืนห่างออกไปเล็กน้อย ไม่ผิดที่พ่อของพี่ภูจะบอกว่าเธอเป็นนางแบบเพราะส่วนสูงกับหุ่นที่สมส่วนนั้นทำให้ผมมองไปยังอีกฝ่ายไม่คลาดสายตา เนื่องจากชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มตัดกับผิวขาวๆ และใบหน้าสวยจัดของเธอได้เป็นอย่างดี
ขนาดผมยังเอาแต่มองแบบนี้ ทางฟากของพี่ภูคงไม่ต้องบอกเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง
“เชิญครับ”
ผมบอกเสียงเรียบ ปล่อยให้ส้นสูงราคาแพงเหยียบย่ำเข้ามาในห้อง ห้องที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยก้าวเข้ามา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เพราะผมรู้สึกราวกับหัวใจของตัวเองถูกเหยียบย่ำด้วยปลายเท้าไปเกือบครึ่ง
“สวัสดีภูผา ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง” ร่างสูงโปร่งของผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปใกล้พี่ภู ซึ่งผมก็ทำได้แค่มองภาพตรงหน้าโดยไม่ปริปากพูดอะไรออกไป ยามพวกเขาสองคนยืนเคียงข้างกัน ทำไมถึงได้เหมาะสมกันมากมายขนาดนั้น เธอเป็นนางแบบผมจำได้ เพราะเคยเห็นผ่านตาจากปกนิตยสารแฟชั่นอยู่บ่อยๆ พอมาเจอตัวจริงวันนี้ถึงกับไปไม่เป็น
ไม่มีอะไรสู้เธอได้เลยสักอย่าง แถมพ่อพี่ภูก็ดูจะรักเธอด้วย
“บังเอิญไปหรือเปล่า” นั่นคือเสียงตอบรับสั้นๆ ของพี่
พวกเขาเคยเจอกันมาก่อน เดาว่าคงที่งานถ่ายแบบสักงาน เพราะสังคมตากล้องไฟแรงอย่างพี่ภูก็กว้างขวางไม่น้อยเหมือนกัน
“ตอนแรกก็คิดว่าเป็นเรื่องโกหก ไม่คิดว่าพ่อฉันกับพ่อนายจะรู้จักกัน แล้วนี่ไม่คิดจะให้แขกนั่งก่อนหรือไง”
“อ้อ เชิญ!” ใบหน้าหวานคลี่ยิ้ม เธอสวยไปหมดแทบหาที่ติไม่ได้ หนำซ้ำยังรู้สึกว่าเธอสนิทสนมกับพี่ในระดับหนึ่งด้วย จากความคิดที่ว่าอีกฝ่ายคงไม่แคร์ความรู้สึกของว่าที่คู่หมั้นคนนี้เท่าไหร่เพราะดูเหมือนเขาพยายามต่อต้านคำสั่งของพ่อ แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้ว
รอยยิ้มของพี่ปรากฏบนใบหน้า มันง่ายดายโดยไม่ต้องพยายามทำอะไรเลย
“ดีใจนะเนี่ยที่ได้นั่งโซฟาคอนโดของนาย และหวังมากๆ ว่าจะได้ร่วมงานกันอีก” หญิงสาวพูดไม่หยุด แทบไม่เขินอายและเป็นตัวเองแบบสุดๆ ขณะที่ผมกว่าจะพูดให้ถูกใจพี่ก็ต้องคิดแล้วคิดอีกว่าจะเอ่ยออกไปดีหรือเปล่า
ความมั่นใจแบบนั้นไปเอามาจากไหนกัน
“นี่เธอปลื้มฉันเหรอ”
“ก็ไม่เชิง ตากล้องฝีมือดีมีคนอย่างฉันชื่นชมก็ควรภูมิใจไว้”
“ฉันอยากจะบ้า”
“อ้อ! แล้วนี่ใครล่ะ เห็นยืนอยู่ที่ประตูนานแล้ว” สาวเจ้าหันมายิ้มให้ผม พร้อมกับตั้งคำถามที่ผมเองก็ไม่กล้าตอบ นอกจากปล่อยให้พี่เป็นฝ่ายจัดการเรื่องทั้งหมดเอง
“อ๋อสิงหาเป็นน้อง”
น้อง? เป็นแค่น้อง
“ส่วนสิงหา นี่มินตรา” เขาไม่ได้บอกความสัมพันธ์ จนร่างบางต้องหันมาตอบแทน
“เป็นเพื่อนค่ะ”
“อืม...ตามนั้นแหละ สิงหาเราไปหาน้ำกับขนมมาให้เธอหน่อยแล้วกัน ดูท่าทางจะอยากกินอะไรเยอะแยะไปหมด เพราะตอนนี้ร่างกายแห้งจนแทบเหลือแค่กระดูกอยู่แล้ว”
“จ้าพ่อคนหล่อ”
ผมไม่สนใจ รีบเดินดุ่มๆ ไปยังมุมครัว จัดการหาน้ำและขนมมาให้เธอกินจะได้ไม่มีเวลามานั่งคิดหรือฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ แปลกที่ผมรู้สึกกลัวกับความสนิทสนมของพวกเขา ผมไม่รู้หรอกว่าในสังคมการทำงานของพี่เขามีปฏิสัมพันธ์กับใครยังไงบ้าง แต่สำหรับคนนี้มันช่างไม่ธรรมดาเอาเสียเลย
พี่ดูเป็นตัวของตัวเองมาก ส่วนเธอก็เช่นกัน แทบไม่มีอาการเกร็งหรืออายม้วนต้วนให้รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด
“ไม่น่าเชื่อ นายเป็นคู่หมั้นฉันจริงเหรอ ฉันอยากจะบ้า”
“แล้วชอบป่ะล่ะ”
ผมวางแก้วน้ำลงตรงหน้าเธอ เวลาเห็นพี่พูดด้วยสีหน้ายิ้มกริ่มเหมือนทีเล่นทีจริง ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บไปขนาดนี้
ชอบเธอแล้วใช่มั้ย ลืมผมแล้วใช่มั้ยครับพี่
“พอแล้วนะสิงหา ฉันไม่เอาขนมเดี๋ยวอ้วนตาย” พี่มินตราหันมาบอกอีกครั้ง
“ยังจะหาที่อ้วนอีกเหรอ”
“ใครจะไปกินจุเหมือนตากล้องมือโปรอย่างนายกัน” เธอฟาดแขนลงบนลาดไหล่ของพี่ และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาไม่ขาด
“สิงหาไปเอาแอปเปิ้ลเขียวในตู้เย็นมาดีกว่า เธอชอบ”
“ครับ”
ผมได้แต่ข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ให้ลึกที่สุด กดมันเอาไว้ไม่ให้เผลอระเบิดออกมาต่อหน้าใคร เกลียดทุกอย่างที่อยู่รอบตัว เกลียดสถานการณ์ที่ทำร้ายราวกับเอามีดมาแทงทั้งที่ยังหายใจอยู่ ถ้าผมไม่อยู่ตรงนี้...มันจะยังรู้สึกดีกว่ามั้ย ถ้าผมไม่ต้องมายืนฟังถ้อยคำเสียดแทงหัวใจ...ผมจะยังร้องไห้ในใจเหมือนตอนนี้หรือเปล่า
“พ่อเธอว่าไง” พี่ภูถามกลับ
“จะว่ายังไงล่ะ เขาก็เออออห่อหมกตามพ่อนายไปนั่นแหละ ยิ่งถ้ามารู้ว่าเรารู้จักกันมาก่อนนะ ตาย!”
“จะตายยังไง สนิทกันก็ดีแล้วนี่”
“ตายสิเพราะเราต่าง...”
เพล้ง!!
เสียงจานที่ใส่ผลไม้หล่นกระทบพื้น จนเศษแก้วเหล่านั้นแหลกละเอียดใต้อุ้งเท้าของผม รู้ตัวอีกทีผมก็รีบกอบโกยสติที่หลงเหลืออันน้อยนิดกลับมาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ตื่นกระหนกอะไรมาก
เพราะการกระทำทั้งหมด...ผมตั้งใจ
ตั้งใจปาจานลงพื้นด้วยความอดทนที่สิ้นสุด และผมไม่อยากฟังถ้อยคำร้ายๆ นั่นอีกแล้ว
“ขะ...ขอโทษครับ พอดีผมปวดหัวนิดหน่อย” จากนั้นก็เดินแยกออกไป โดยไม่คิดเก็บเศษแก้วที่ตกตามพื้นเลยสักนิด
ผมเห็นสายตาตกตะลึงของพี่มินตรา พร้อมกับสายตาขวางๆ ที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธของพี่
แต่ผมไม่อยากแคร์แล้ว ผมเจ็บ...เจ็บจนทนไม่ไหวเพราะพี่เอาแต่ทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไหนกันที่บอกว่าต่อต้าน ไหนกันที่บอกว่าไม่ยินดี ทำไมความฝันของผมมันถึงได้จบเร็วขนาดนี้ รีบตื่นขึ้นมาทำไมสิงหา ตื่นเพื่อมาพบความจริงว่าเขามีใครอีกคนเคียงข้างอยู่แล้ว จะตื่นมาทำไม...
ผมรีบสับเท้าติดสั่นเล็กน้อยวิ่งเข้าห้องนอน ล้มตัวลงบนเตียงพลางซุกหน้าลงกับหมอน ปล่อยให้น้ำตาไหลเปื้อนไม่ขาด
ทำไมต้องพาเธอมาที่นี่...ที่ที่เป็นห้องของเราแค่สองคน
“ลุกขึ้นมา!!” เสียงตวาดลั่นของพี่ดังตามหลัง แต่ผมก็ยังทำเป็นไม่สนใจนอนร้องไห้อยู่จุดเดิมไม่ยอมขยับ
“ฮึก...ฮืออออออออ”
“สิงหาลุกขึ้นมา” กายสูงปราดเข้ามาประชิด เอื้อมมือมาดึงรั้งผมให้ลุกออกจากเตียงหันมาเผชิญหน้าอีกครั้ง ทั้งที่ผมไม่อยากเจอหรือพูดคุยกับพี่ในตอนนี้เลยสักนิด
“พี่ภูผมเจ็บ”
“ทำแบบนี้ทำไม”
“ฮือออออออออออ”
“อย่าเอาแต่ร้อง รู้มั้ยว่าทำอะไรลงไป นี่เหรอที่คนดีๆ เขาทำกัน” มือหนาบีบไหล่ของผมแน่น ออกแรงเขย่าเพื่อเค้นเอาคำตอบจนหัวสั่นคลอนไปหมด
“ใช่ไง ผมมันคนนิสัยไม่ดี ไม่เหมือนคนของพี่”
“หยุดพูดประชดประชันสักทีเถอะ ออกไปขอโทษมินตราที่เสียมารยาทซะ”
“ไม่! ทำไมผมต้องทำ เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่ห้องนี้ด้วยซ้ำ”
“...”
“ห้องที่เป็นของเรา”
“ก็เพราะมัวแต่คิดอย่างนี้นี่ไง ถึงไม่อยากพาใครเข้ามา จะหึงหวงอะไรดูบ้างว่าเราเป็นใครแล้วเขาเป็นใคร”
“ก็แล้วเป็นใครล่ะ เป็นน้องพี่อย่างนั้นเหรอ”
ความน้อยใจตีตื้นเข้ามาในอก เสียงหอบหายใจเริ่มถี่ขึ้นปนกับเสียงสะอื้นที่แทบควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ น้ำตามากมายไหลอาบแก้ม แม้กระทั่งการมองเห็นเองก็ไม่ชัดเอาเสียเลย แค่มองหน้าพี่ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ ผมยังเห็นได้เพียงแค่เลือนราง
“สิงหา!! เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงเหรอ”
“ฮึก...”
“พี่บอกแล้วไงว่าถ้าต่อต้านจะต้องเจอกับอะไร แต่ก็ยังทำอีกสินะ” แรงบีบที่บริเวณหัวไหล่ทวีความรุนแรงขึ้นจนผมเผลอนิ่วหน้าระบายความเจ็บปวด แต่ผมก็เลือกไม่ปริปากใดๆ ออกมา
“ผมไม่ได้ต่อต้าน ผมแค่อยากให้พี่เข้าใจผมบ้าง”
“...”
“ผมที่รักพี่คนเดียว รักจนหัวปักหัวปำ แต่พี่ดูสิ ตอนนี้พี่ทำลายความรักของผมหมดแล้ว พี่ทำลายมันด้วยมือของพี่เอง”
“...”
“แล้วผมเหลืออะไรบ้างพี่ภู ผมมาตัวเปล่าก็จริงแต่ความรู้สึกของผมล่ะไม่เคยคิดถนอมมันไว้เลยเหรอ”
เจ็บ
คำเดียวที่อธิบายความรู้สึกของผมตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
ผมไม่ได้อยากกลับมาเพื่อที่จะต้องอยู่ในสภาพแบบนี้หรอกนะ แค่เพียงเสี้ยวความห่วงใยที่หวังจะได้รับ ยังไม่หลงเหลือมาที่ผมแม้แต่นิดเดียว แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ต่อไป
“พาผมกลับมาทำไมพี่ภู”
“...”
“ถ้าหากความรักของเรามันพังทลายลงไปแล้ว พี่จะรั้งผมไว้ทำไม”
“สิงหาอย่าใช้อารมณ์”
“ใช่สิผมใช้อารมณ์ แต่ใครคนนั้น...ฮึก...คนที่เป็นคู่หมั้นของพี่ เธอสวย เธอ...ฉลาดและคู่ควรกับพี่ทุกอย่าง แล้วพี่มองดูผมสิ ผมที่มาแต่ตัวพี่จำได้มั้ย ผมคนที่ไม่มีอะไรเลยพี่ยังจะต้องการไปทำไม ผมเหนื่อยแล้วพี่ภู ความรู้สึกของผมพี่เหยียบย่ำมันพอแล้วหรือยัง”
“เรานั่นแหละพูดจบหรือยัง ถ้าไม่คิดขอโทษก็อยู่ทบทวนตัวเองไปซะ”
“บางที...”
“...”
“ถ้าเราไม่เจอกันคงดีกว่านี้”
“ว่าไงนะ เมื่อกี้พูดอะไรออกมา” พี่ภูผลักไหล่ของผมให้ล้มลงกับเตียง จนต้องนอนคุดคู้กอดเข่าตัวเองแน่นโดยไม่คิดหันไปมองหน้าอีกฝ่าย นอกจากพูดสิ่งที่คิดอยู่ในหัวออกมา
“ผมไม่ว่าหรอกถ้าพี่จะไป”
“...”
“สักวันหนึ่งพี่จะดีใจที่เชื่อในการตัดสินใจของผม”
“ตัดสินใจบ้าบออะไร อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ย”
“พี่ภู...”
“...”
“บางทีเราอาจมาไกลได้แค่นี้ อย่าเสี่ยงกับคนที่ไม่มีอะไรอย่างผมเลย อย่าเหนื่อยที่จะต้องทนอยู่กับคนงี่เง่า เพราะสักวันหนึ่งพี่ก็ต้องทิ้งผมอยู่ดี สู้ทิ้งตอนนี้มันไม่ง่ายกว่าเหรอ”
“...”
“ไปหาเขาเถอะ”
ผมเหนื่อยแล้ว...
เหนื่อยจริงๆ กับการอยากครอบครอง อยากได้หัวใจคนที่ไม่มีใจรักในตัวเราแล้ว ในเมื่อความรักหมดลง ความหวานเริ่มเจือจาง จะรั้งเอาไว้ให้รู้สึกเจ็บปวดอีกทำไม
ก็แค่ยินดีที่เขาเจอคนที่ดีกว่า
“ต่อให้คุกเข่าร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดพี่ก็ไม่ปล่อยเราไปหรอกนะ ทบทวนตัวเองให้ดีๆ ว่าวันนี้เผลอทำอะไรไม่ดีลงไปบ้าง คิดให้เยอะๆ อยู่กับตัวเอง ถูกต้องแล้วเหรอกับสิ่งที่ทำลงไป”
“...”
“แล้วไม่ต้องเรียกหาอิสระ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา”
ปัง!!
เสียงปิดประตูดังสนั่น สุ้มเสียงที่ได้ยินเงียบสงัดเหลือเพียงเสียงสะอื้นของตัวเองดังเล็ดลอดออกมาราวกับสมเพช
ผมพูดไปแบบนั้น รู้หรือเปล่าว่าภายในหัวใจมันยังรักพี่อยู่ แต่เหนี่ยวรั้งเอาไว้ไม่ได้เลย
ผมเกลียดตัวเอง เกลียดตัวเองที่ยังเอาแต่บอกซ้ำๆ ราวกับคนโง่งม...
“ผมรักพี่”
-
:hao5: ยังไม่ถึงเวลา.....
คือ....ไรวะ :katai1:
ทำไมมันรู้สึกเหมือนสิงหาเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของไอ้พี่ภูเลย ไม่งั้นก็ซาดิสม์-มาโซ
-
น้องต้องเสียน้ำตาอีกเท่าไรกันคะ งื้อ~ :hao5:
-
:a5:
จะว่าไปน้องสิงหาตอนนี้เหมือนจะคิดไปเองคนเดียวสินะ (ชอบขัดตอนเค้าคุยจริงๆวุ้ย ให้คุยเสร็จก่อนมิได้หรอออ)
เฮ่ยยยยย พี่ภูก็เหมือนจะดีขึ้นนิดนึง แต่ไม่รุ้ว่าฮีกะชีสนิทกันแบบไหน??
ปูลู น้องคิดแง่ลบมากค่ะตอนนี้
-
ก็เข้าใจว่าอิภูมันอาจจะรัก แต่รักแล้วแสดงออกมาแบบนี้หรอวะ
โครตกรรมของสิงหาเลย เจอคนรักแบบนี้ สักวันคงดีกว่านี้เนาะ
โอ้ยย อยากตบอิภู :beat: :beat: และกระทืบแทนสิงหา :z6: :z6:
-
อยากโดดถีบอีพี่ภูจริงๆ
เป็นเราคงบ้าตาย จะไปลากตำรวจมาจับมันข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว โฮฮฮ
-
สิงหาจะเวิ่นเว้อเกินไปละ คิดดีๆ ยกนี้พี่ภูคะแนนขึ้นนำจ่ะ :katai2-1:
-
อิพี่ถูนี่แม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
สิงหาลูกหนีออกมาให้ได้นะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
นี่อีพี่ภูพูดถูกนะน้องสิงหา
อยู่กับตัวเอง ทบทวนตัวเอง คิดให้เยอะๆ เถอะ
รักเขาก็เข้าใจ แต่ก็รักตัวเองบ้างเหอะ
นี่เราเครียดแทน
คิดถึงตอนที่สิงหาถามพี่ภูตอนที่ถ่ายแบบอยู่อ่ะ
คุณอยากให้ผมยิ้มมั้ยครับ
เป็นคำถามที่กินลึกมาก
พี่ภูอยากให้สิงหายิ้มมั้ย
-
:katai1: ขัดใจจิ้งงง
-
เฮ้ออออออีพี่ภูชั่วได้ทุกตอนจริงๆ. ไม่สงสารสิงหาเลยเหรออออ :m15: :m15: :m15:
-
สิงหาา หนูอย่าเพิ่งตื่นตูมสิคะ
-
รักภาษาอะไร ทำไมความห่วงใยไม่มีเลย
นอนนอกห้องบ้าง นอนพื้นบ้าง ทั้งๆที่สิงหาป่วย
ไม่เกทเลยอ้ะ รักอะไรของภู
-
พี่ภูทำแบบนี้ ใครจะคิดว่ารักกันหละ
สงสารน้องสิงหา
พี่ภูรักก็ไม่แสดงอะไรเลย
อยากให้สิงหามีคนเข้ามาหาทีเถิด
เอาให้ภูอกแตกตายไปเลย
-
เหมือนพี่ภูกับมินตราพูดอะไรสักอย่าง ยังพูดไม่ทันจบเลย สิงหาก็ขัดจังหวะแล้ว เราอยากรู้ว่ามินตราจะพูดอะไรรรรรรรร
-
:m15: ร้องไห้แข่งกับน้องเลย
-
ความเย็นชาของพี่ภู
กับความไม่รู้อะไรเลยของสิงหา
ทำคนอ่านร้องไห้น้ำตาเป็นทางเลยนะ
-
คนมันจ็บ...ไม่ทีใครคิดดีหรอกค่ะ ไปเรื่อยๆนะค่ะ ซักวันคงดีพอ
-
โถ่ สิงหาาาาาาาาาาาาา
น่าสงสารจุง :sad12: :sad12: :sad12:
-
ตายๆกันไปสักข้างไหมจะได้รู้สึกตัวสักทีว่าควรต้องทพอย่างไรต่อกัน
-
เฮ้อออออออออ สิงหาน้อสิงหา เอ็งเป็นมาโซเรอะะะะ
นี่ เห็นคุณค่าของตัวเองหน่อย อย่าทำตัวเป็นของตายเป็นลูกไก่ในกำมือของอิภูเสะะะะ
ลุกขึ้นมาไอ้น้องงงงง อย่ามัวแต่นอนร้องไห้
-
โอ้ยยยยยยยยยย อีพี่ภู กรูไม่ใช่สิงหากรูยังไม่เข้าใจความรักของเมิงเล๊ยยยยยยยยย อิบร้า เมิงเก็บกดในชีวิตแล้วมาลงกับน้องนี่นะ ไม่แปลกหรอกถ้าสิงหามันจะคิดเองเออเอง สิงหาอยู่ไปเลยลูกอยู่ให้ชินและชาไปเลย ในเมื่อมันเย็นชาเราก็ทำตัวมึน ซึน ใส่มันบ้าง ไม่ยินดียินร้าย ลองเป็นคนแต่มีจิตใจหุ่นยนต์ดูสิ มันจะทนได้ไหม :z6: ไอ้ที่มันพูดให้ทบทวนการกระทำของตัวเอง กรูว่าเมิงเอาไปใช้กับตัวเองดีกว่าไหม อย่าใช้อารมณ์ ก็เมิงทั้งนั้นที่ใช้ อีกที :z6: คิดว่าภูกับมินตรามันไม่คิดอะไรกันหรอก เผลอๆมินตราอาจจะเบี้ยนก็ได้ดูลักษณะ ห้าวๆ แต่ถ้าเราเป็นน้องสิงหาเราก็อดคิดไม่ได้หรอกว่าเขาเหมาะสมกันทุกอย่าง แค่น้องพูดนิดๆหน่อยเมิงก็ขึ้นแล้ว รอวันสิงหาเอาคืนบ้าง แต่ตอนนี้อดทนไว้ก่อนสิงหา สู้สู้ :katai2-1:
-
เวลาอะไรอ่ะ...........
-
:hao5:
-
ถ้าความรักของภูเป็นแบบนี้ สิงหาก็จะเจ็บตลอดอ่ะ
สิงหาถอยออกเหอะ หนีออกมาให้ได้ ปล่อยอิภูให้บ้าคนเดียว
อย่าอ่อนแอเลยสิงหา เจ็บมาเยอะแล้ว
ไม่น่าเชื่ออยู่ดีว่าอิพี่ภูเป็นพระเอก
-
ปวดใจกะสิงหาจริงๆ
-
:m31: :m31: เกลียดอีพี่ภู :z6:
-
ขอโทษคุณจิตตินะคะ ครั้งนี้ขอด่าอิพี่ภูทีเถอะ
อ่านตั้งแต่เมื่อคืนละแต่เล้าเม้นไม่ได้เลยหมกมาวันนี้
คือพี่ภูมันโรคจิตมากนะ น้องไม่สบาย ไม่มีห่วง
ยังจะซ้ำเติม ทั้งๆที่สิงหาบอกรักแทบตาย
รู้ว่ากับมินตราไม่มีอะไร แต่แกไม่รู้หรอว่าสิงหาคิดมาก
จะบ้าตาย ร้ายกว่าชื่อเรื่องอีก เซ็งพระเอกมาก
ส่วนสิงหาอยากให้คิดเยอะๆ เดี๋ยวรัก เดี๋ยวทน เดี๋ยวไม่ทน
เอาไงกันแน่ลูก เดี๋ยวเป็นประสาทก่อนเด้อ
สู้ๆนะคะ ยังยืนยันคำเดิมว่าเรื่องนี้สนุกมาก
เลยอินแหลก อิอิ
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
ถ้ารักน้องก็ทำตัวดีๆกับน้องหน่อยพี่ภู โอ้ยอยากด่ามาก แต่พระเอกก็พระเอกสินะ 555555
-
อ่านแล้วววว รู้สึก"เจ็บ" ไปพร้อมๆกับสิงหาเลออออ
อิพี่ภูทำไมทำแบบนี้!!! ตัวเอาก็รู้สึกดีกับน้องไมาอยากเสียน้องไป
แล้วทำไมไม่ถนอมและใส่ใจความรู้สึกน้องบ้างเลยยย โอ้ยยยอินจัดดด
-
ด่าแต่คนอื่น อะไรๆก็สิงหาผิด ไม่เคยคิดทบทวนตัวเองบ้างเลยเนอะภูผาเนี่ย ดีซะทุกอย่าง :fire:
-
ตอนนี้ชักเริ่มรำคาญสิงหา ผูกคอในห้องเลย ทุกอย่างก็จบ แล้วหานายเอกคนใหม่แทน 555++
-
พี่แม่ง!!!! ใจร้ายอะ :m16: :m16: :m16: :m16: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เกลียดแกว่ะภู สงสารสิงหา
-
บางทีนะ บางที แค่พี่ภูฟังแล้วเอาไปคิดให้มากกว่านี้
สิงหาคงเจ็บน้อยลง
ที่ทำอยู่อย่ามาอ้างว่ารักกัน :hao4:
เพราะแค่กระซาก ตะคอก ก็ไม่ใช่ปกติของคนรักกันแล้ว
นอนข้างนอก นอนบนพื้น คืออะไร :katai1:
ถามแบบสิงหาเลยนะ
ให้กลับมาทำไม
ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะ ลองคิดว่าใครมาทำแบบนี้กับตัวเองบ้างจะเป็นยังไง
คนนะเนี่ย คนที่รักพี่มากๆทั้งคน แต่ทำร้ายกันแบบนี้อะนะ
ประสาท!!!! :angry2:
ป้ายังคงแนะนำให้หนูหนีไปให้ไกล
จาดไอ้คนไม่มีจิตสำนึกนี้ :fire:
-
พี่ภู นี่พี่รักน้องบ้างไหมนะ ถ้าพี่รักน้องก็อย่าทำแบบนี้เลย
หรือถ้าไม่รักก็ปล่อยสิงหาไปเถอะนะพี่นะ สงสารน้องบ้างเถอะ
ร้องไห้ทุกตอนเลยสิงหา เมื่อไรน้ำตาสิงหาจะแห้งสักทีล่ะ :m15:
:mew1: :L2:
-
ความอดทนของคนเรามีจำกัด
รอดูว่าสิงหาจะทนได้ถึงไหน
-
ไม่มีอะไรจะพูด
แบบว่าขัดใจอิฉันมากๆ มากถึงมากที่สุด
-
อ่านเรื่องนี้ เป็นการทรมานจิตใจตัวเองมาก ปกติไม่ชอบอ่านดราม่า แต่ก็เลิกอ่านไม่ได้ ไม่อยากทิ้งสิงหาไป แม้จะร้องไห้ตามน้องทุกตอนเลย :sad4: :o12: :m15: :hao5:
-
สักวัน ถ้าจะต้องเสียน้องไปแบบถาวร
วันนั้นจะแก้ตัว ปรับตัวแค่ไหนก็คงทำไม่ขึ้น
แล้วจะเสียใจนะ
หาวิธีกล่อมน้องให้กลับมาเชื่อใจ ให้เลิกระแวงซิ่
ถ้าเอาแต่บังคับ เด็กดื้อนี่ก็มีแต่จะน้อยใจนะ
-
ตอนนี้ชักเริ่มรำคาญสิงหา ผูกคอในห้องเลย ทุกอย่างก็จบ แล้วหานายเอกคนใหม่แทน 555++
เห็นด้วยครับ เดี๋ยวผมหาเชือกกับเก้าอี้ให้ ถ้าชีวิตนี้มันจะลำเค็ญขนาดนี้ บุพการีที่บ้านก็ปล่อยให้แกแก่ตายไปนะครับไม่ต้องไปสนใจเพราะชีวิตนี้มีแค่ภูผาคนเดียว แม่ก็แค่คนที่เบ่งให้คุณได้เกิดมาเจอกับไอเห้ภูผาไงครับ ไม่ต้องสนใจเพราะแม่ไม่ได้มีบทบาทอะไรในชีวิตคุณเลยครับแค่เป็นคนที่ทำงานงก ๆ ส่งเงินให้ในแต่ละเดือน กตัญูจริง ๆ พออ่านแล้วก็เลยคิดว่าก็เหมาะสมกันดีนะครับเลวพอกันดี :beat:
ขออภัยครับถ้าความเห็นนี้ทำให้คุณไม่พอใจแต่รับไม่ได้จริง ๆ กับศีลธรรมจรรยาที่ผิดและบิดเบี้ยว จนไม่อาจจรรโลงจิตใจหรือเชิดชูสังคมให้เดินหน้า :เฮ้อ:
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
โหยยย อิพี่ภู ทำอะไรไม่นึกถึงใจสิงหาบ้าง เชอะ :z6:
-
ทำไมเรื่องนี้ยังไม่มา เรื่องอื่นมากันหมดเเล้วอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1: คิดถึงสิงหา ผู้จมปรักในความรักที่ดีแต่ทำร้ายตัวเอง :ruready
-
เอาแต่ร้องไห้ ไม่เบื่อบ้างเหรอสิงหา :เฮ้อ:
เอาแต่ยึดติดอะไรงี่เง่าอยู่นั่นแหละ เป็นเราเราก็เบื่อ น่ารำคาญจะตาย ไม่คิดรำคาญตัวเองบ้างรึไง
ไม่ต้องไปคิดเผื่ออนาคตอะไรทั้งนั้นแหละ เอาปัจจุบันให้รอดก่อน ร้องจนจะตาย เจ็บจนจะบ้า
ยังงี่เง่าคิดอะไรเหมือนเด็กๆ รักแล้วไง? ถ้ารักแล้วต้องมานั่งทุกข์ นั่งเสียใจ โดยที่ไม่รู้ว่ามันความผิดใครกันแน่
ระหว่างอิภพที่มันไม่รักแต่ไม่ยอมปล่อย หรือเรา ที่เค้าหมดรักแล้วยังไม่ยอมไป
คิดดูให้ดีๆ อย่าเอาแต่บอกว่า เพราะรักถึงทนได้ เพราะรักต่อให้เจ็บแค่ไหนก็ยอม
มันไม่ใช่เพราะรักแล้ว แต่มันเพราะตัวเราเองรึเปล่า? ที่ยอมรับความจริงไม่ได้สักที
นาทีนี้ไม่ต้องต่อว่าใครที่ไหนแล้วแหละ ไอภพก็ปล่อยให้มันเลวของมันไป มันจะบ้างี่เง่าปัญญาอ่อนก็ปล่อยมัน
เราเลือกได้ ชีวิตเรามันต้องเป็นของเราดิ ไปฝากให้คนอื่นที่มันไม่เห็นค่าทำไม
สุดท้ายก็ต้องมานั่งเสียใจกับการกระทำตัวเอง บอกว่าไม่เจอกันแต่แรกคงจะดีกว่า แล้วไง?
มันย้อนไม่ได้แล้ว แล้วไปมัวคิดถึงแต่ความหลังแสนสุข และหวังลมๆแร้งๆว่าอนาคตจะได้เคียงคู่กันเหมือนเจ้าหญิงเจ้าชาย
แล้วปัจจุบันล่ะ? มองสารรูปตัวเองบ้าง ร้องไห้กับความรู้สึกโง่ๆของตัวเองไปกี่ครั้ง
รักเค้าแต่ไม่รักตัวเอง ไม่สิ ..... ต้องบอกว่ารักตัวเองมากไป ถึงคิดอะไรได้แค่นั้น
:angry2: แค้นอิภพนะ ถึงต่อว่ามันจะมีเหตุผลในสิ่งที่มันทำก็เหอะ แต่คนเราควรมองความเป็นจริง
อิภพมันก็โง่ เค้าอุตส่าห์หนีไป มึงยังไปตาม เหมือนพวกโตแต่ตัว คิดอะไรได้แค่นั้น เป็นห่วงแต่ตัวเอง
แต่มุมนี้ คนที่มีหน้าที่ตัดสินใจจริงๆไม่ใช่อิภพแล้ว .... มันอยู่ที่สิงหาทั้งหมด มองข้ามความรู้สึกอิภพไป
เพราะทีมัน มันยังไม่สนใจจะแลมอง หรือสนใจแต่ไม่คิดจะให้ได้ ยื้อไปก็มีแต่สิงหาที่เจ็บ
ภพมันได้ทุกอย่างไปแล้ว ควรให้มันพอบ้าง รักมันมาก ก็มีแต่มันนั่นแหละที่จะเหยียบหัวเราขึ้นไปน่ะ
สงสารคนอ่านด้วยก็ดี เห็นสิงหาร้องไห้ตลอดๆมันก็จุกอกนะเออ อยากกระทืบอภพมาก แต่กลัวโดนข้อหาเจตนาฆ่าอ่ะดิ :katai1:
-
เหยยยยยยยย :ling1:
ทำไมอิพี่ภามันเลวแบบเน้!!!!
สงสารน้องมากกกกก ฮืออออ อย่าให้ถึงมีน้องบ้างนะะะ
จะเอาให้ทรมานใจสุดๆไปเล้ยยยย :ling3:
พูดเหมือนเปนคนแต่งเองซะงั้นนนน :z3:
-
ตอนที่ 7
ผมนั่งอยู่ปลายเตียง คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ อยู่ในหัว ไม่รู้หรอกว่าพี่กับผู้หญิงข้างนอกพูดคุยหรือทำอะไรกันต่อ แต่โลกของผมมันได้ปิดลงพร้อมกับประตูไม้ที่พี่เป็นคนผลักจนเกิดเสียงดังก่อนหน้านั้นแล้ว เขาบอกว่าผมควรอยู่คนเดียวและสงบสติอารมณ์ที่ยากเกินความคุมนั้นไว้ซะ
ตอนนี้มันเริ่มเย็นลงแล้ว ผมมองเห็นความผิดเล็กน้อยของตัวเองที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในความรู้สึก การกระทำงี่เง่าที่ผมทำลงไป ด้วยการปาข้าวของลงพื้นและกระแทกเท้าเดินเข้าห้องอย่างไม่แยแส มันแย่จริงๆ นั่นแหละ
ถ้าจะให้ผมทบทวนมันก็คงระลึกได้เพียงแค่นี้ เพราะนอกจากนั้นแล้วมันก็ไม่เหลืออะไรให้รู้สึกอีกเลยนอกจากความเสียใจ
แกร๊ก!!
เสียงลูกบิดถูกหมุน ผมหันกลับไปมองยังประตูไม้บานเดิมอีกครั้ง และก็เห็นว่าคู่หมั้นของพี่กำลังโน้มหน้าชิดกับกรอบประตูและส่งยิ้มให้ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
“สิงหาฉันกลับแล้วนะ ไว้ว่างๆ เราไปเที่ยวกัน” เจ้าตัวส่งยิ้มก่อนโบกมือไหวๆ ส่วนผมก็ได้แต่จ้องมองนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“เดี๋ยวไปส่ง” และผมก็ได้ยินเสียงของพี่
“ไม่ต้องๆ ฉันมาเองก็ต้องกลับเองสิ”
ประตูถูกปิดลงพร้อมกับสองร่างที่หายไปจากสายตา ผมได้แต่ถอนหายใจซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ชีวิตช่างไร้ค่าสิ้นดีจะทำอะไรก็ไม่ได้ ทำได้แค่หายใจทิ้งไปวันๆ เหมือนคนไร้ประโยชน์
ผมแค่หวังว่าวันต่อไปมันจะดีขึ้น แค่หวังว่าพี่จะทำดีตอบกลับและไม่ทำให้ผมต้องเสียใจอีกก็เพียงพอแล้ว ผมไม่ได้อยากร้องไห้ มันเหนื่อยจนรู้สึกเกลียดน้ำตาบ้าๆ นี่จะตาย แต่ทำยังไงมันก็ไม่เคยเหือดแห้งเลยสักที พยายามหลายครั้งเพราะไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแย่ แต่พอนึกถึงทุกอย่างที่พี่ทำ ความพยายามทั้งหมดมันก็สูญเปล่าทันที
เกือบสามสิบนาทีได้มั้งที่พี่ภูหายไป...
“ไปล้างหน้าล้างตาซะ” ใบหน้าหล่อเหลาที่แนบอยู่ตรงขอบประตูทำให้ผมกะพริบตาปริบๆ จนกระทั่งร่างสูงเดินเข้ามาใกล้กับผม วางมือไว้บนบ่าแล้วก็ตบเบาๆ
“...”
“ไปล้างหน้าแล้วเช็ดน้ำตาซะ ตาแดงหมดแล้ว” ดูเหมือนพี่ก็ยอมอ่อนลงให้เหมือนกัน ไม่รู้หรอกนะว่าถูกบังคับมาจากผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า
“ผมไม่สำคัญก็ไม่ต้องทำเหมือนว่าผมสำคัญก็ได้นะ” เผลอพูดออกไปอย่างที่คิด ไม่ได้อยากประชด แค่กำลังคิดอย่างนั้นอยู่จริงๆ
“สิงหา...อย่าชวนทะเลาะ”
“...”
“ไปล้างหน้าซะ เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอกกัน”
“ไปไหนครับ”
“ไปเที่ยวห้าง แล้วอย่าคิดมากอีกล่ะ”
“พี่จะพาผมไปจริงๆ เหรอ”
“หรือไม่อยากไป” ผมรีบส่ายหัวไปมา เดินเข้าห้องน้ำเพื่อกวักน้ำล้างหน้า อย่างน้อยก็ชะล้างความเศร้าหมองและคราบน้ำตาออกไปบ้าง เพราะตอนที่เห็นหน้าตัวเองในกระจกมันชวนให้ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
นี่คือสัญญาณที่ดีใช่มั้ย ดีแล้ว...แค่นี้ก็ดีแล้ว
“แล้วคู่หมั้นของพี่ภูจะไม่ว่า...” พูดไม่จบประโยคผมก็ได้รับสายตาขวางๆ จากพี่ซะแล้ว เราสองคนกำลังเดินอยู่ที่ห้าง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้ เดินกับพี่ พูดคุยกัน แม้ว่าหัวข้อสนทนาหรือในความคิดของเราทั้งคู่จะมีแต่คนอื่นก็ตาม
“เลิกพูดถึงมินตราเถอะน่า”
“แค่เห็นพี่สนิทกัน”
“ก็เคยทำงานด้วยกันมาก่อน” เราเดินผ่านช็อปต่างๆ อย่างไร้จุดหมาย แค่เดินไปเรื่อยๆ ลากเท้าไปตามพื้นเหมือนกำลังใช้ช่วงเวลานี้ตอบคำถามที่ค้างคาใจเสียมากกว่า
“พรุ่งนี้...”
“...”
“พรุ่งนี้ผมจะไปขอโทษเขาครับพี่ภู”
“ช่างเถอะยัยนั่นไม่ว่าอะไรหรอก” มือหยาบใหญ่วางไว้บนหัวผม โยกไปมาเหมือนเด็กน้อยราวกับไม่ถือสาความผิดที่เคยเกิดขึ้น พี่เปลี่ยนไปจริงๆ กลายเป็นภูผาใจดีคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก สุภาพ อ่อนโยน ถึงจะนิ่งไปบ้างแต่ก็ไม่เคยละเลย
“แล้วพี่โกรธผมมากมั้ย”
“ถ้าเชื่อฟังพี่จะโกรธเราทำไมล่ะ แค่อย่าดื้อ แล้วนี่อยากได้อะไรหรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“เสื้อผ้าล่ะ”
“ไม่...ผมมีพอแล้ว” ผมส่ายหัวไปมาไม่กล้ารับอะไรจากเขาอีก ไม่รู้สิแค่ความรู้สึกที่มีให้กันก็เพียงพอแล้วมั้ง ถึงไม่รู้ว่ามันจะยาวนานแค่ไหนก็เถอะ หวังว่าสักวันเราจะไม่ติดค้างกันอีก ผมแค่ใช้ความรู้สึกแลก ถ้าจะติดมันก็มีเพียงความรู้สึกของเราเท่านั้นแหละที่เหนี่ยวรั้งกันเอาไว้
“อยากกินไอติมมั้ย”
“ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่อีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้อยากปฏิเสธ สุดท้ายเราก็มานั่งอยู่ตรงโต๊ะมุมสุดในร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง
“อยากกินอะไรสั่งเลย”
“เหมือนเดิม” ผมตอบ
“เหมือนพี่อ่ะเหรอ”
“ครับ” ผมชอบกินไอศกรีมรสเดียวกับพี่ แต่ความจริงแล้วมันคือความเคยชินที่ติดมาตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่งแล้วต่างหาก ช่วงที่จีบกันใหม่ๆ มันมีแต่ความเขินอาย พอพี่ภูสั่งอะไรผมก็จะสั่งตามหมดจนกระทั่งเคยชิน...รสชาติแบบนั้นมาจนถึงตอนนี้
จากนั้นพี่ก็หันไปสั่งพนักงาน เรารอกันสักพักก่อนไอศกรีมจะถูกยกเสิร์ฟ
“กินเลย”
“พี่ก็กินด้วยสิครับ มันเป็นของที่พี่ชอบ”
“อืม...” ไม่ปล่อยให้บอกซ้ำสองมือหนาที่ถือช้อนใบเล็กก็จิ้มตักไอศกรีมเข้าปากสองสามคำ ก่อนความเงียบจะค่อยๆ ปกคลุมพื้นที่จนกระทั่งผมรู้สึกอึดอัด ใจจริงอยากถามถึงช่วงเวลาที่เราห่างหายกันไป อยากถามเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น แต่ก็กลัวพี่จะโกรธ
พี่ภูอารมณ์ดีได้แค่แป๊บเดียว และผมกลัวว่าจะทำอะไรพลาดให้เขารู้สึกโมโหอีก
มันค่อนข้างแย่
“มีอะไรเหรอสิงหา” กลายเป็นเสียงทุ้มพูดทำลายความเงียบซะเอง ผมจึงเงยหน้าขึ้นและได้สบตากับอีกฝ่ายตรงๆ อีกครั้ง ทั้งที่รู้สึกกลัวเป็นเท่าทวี
“เปล่าครับ”
“จะถามอะไรก็ถามมา นี่เปิดโอกาสแล้ว”
“สามเดือนที่ฝึกงาน...พะ...พี่คิดถึงผมบ้างหรือเปล่าครับ เคยคิดที่จะกลับมาที่ห้องของเราสักครั้งมั้ย” จริงๆ นี่อาจเป็นสิ่งที่ค้างคาที่สุดในหัวของผมก็ได้ มันสำคัญมากกว่าเรื่องของคู่หมั้นซึ่งรู้คำตอบอยู่แล้วเป็นไหนๆ
“จริงๆ ตอนแรกก็คิดถึง อยากกลับ...” เจ้าตัววางช้อนลง ชันแขนทั้งสองข้างกับโต๊ะพร้อมกับพูดเสียงราบเรียบและสายตาเอื่อยเฉื่อยเหมือนไม่มีความรู้สึก
“...”
“แต่เพราะงานมันรัดตัว อะไรๆ มันก็ยุ่งยากไปหมดจนรู้สึกว่าเวลาที่อยากเดินทางไปไหนมาไหนมันน้อยลง ระยะทางจากที่ทำงานและคอนโดของเราก็เหมือนห่างขึ้น ความวุ่นวายของการทำงานมันมีอิทธิพลจนทำให้ลืมไปเลยว่าต้องทำอะไร ไปที่ไหน รู้แค่สิ่งที่จำเป็นต้องทำในเวลานั้นจริงๆ”
“งั้นตอนนั้นผมก็คงไม่จำเป็น”
“ก็คงงั้น”
เจ็บจัง บางทีพี่ก็ตอบตรงเกินไป ผมรู้ว่าพี่ภูเหนื่อยที่จะต้องมาพูดถนอมน้ำใจ แต่ช่วงเวลาของคนรอที่ไม่รู้ว่าปลายทางมันอยู่ตรงไหนก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน ต้องร้องไห้ ต้องโดดเดี่ยว กอดเข่าตัวเองหลับบนโซฟา ขณะที่ริมฝีปากก็เอาแต่พึมพำว่าคืนนี้ขอให้พี่กลับห้องนับร้อยนับพันครั้ง
แต่ไม่มีเลย...มันว่างเปล่าไปหมด
“สิงหาขอโทษนะ”
“...!!”
“สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”
“รู้มั้ยผมอยากโกรธพี่ อยากเกลียดพี่ อยากเลิกรักพี่ แต่สุดท้ายก็ไม่เคยทำได้เลย ถึงแม้รู้อยู่เต็มอกว่าจะต้องเจ็บสักแค่ไหนแต่ผมก็ยังยอมให้มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นไอ้โง่ดักดานอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ เพราะถ้าพี่ยืนยันว่าจะจับมือของผมต่อไป ผมก็จะจับมือของพี่ไว้เช่นกัน”
“สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ปล่อยมือ” เสียงทุ้มถามย้ำ เลื่อนมือมากุมมือของผมเอาไว้จนแนบสนิท
“ครับ ถ้าวันไหนที่มันหลุดคือพี่เลือกที่จะปล่อยมันเอง”
“...”
“และผมยินดียอมรับความจริง”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
อาการสั่นครืดจากโทรศัพท์เครื่องหรูทำให้เจ้าของหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดรับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ริมฝีปากได้รูปขยับตอบอยู่สองสามประโยคก่อนจะวางสายไป และผมก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร เพราะถ้าเจ้าตัวอยากบอกเขาก็คงเป็นฝ่ายบอกผมเองนั่นแหละ
“รีบกินไอติมเถอะ พี่มีธุระต้องเข้าไปจัดการ”
“ถ้ารีบมากพี่ภูไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับเอง”
“...”
“ผมไม่หนีพี่ไปไหนหรอก” หนีไปก็ไม่เคยพ้น สุดท้ายก็ถูกตามตัวกลับมาอยู่ดี หนำซ้ำอาจเจ็บตัวมากกว่าที่เป็นอยู่ ฉะนั้นผมถึงไม่อยากดิ้นรนจะหนีไปไหนอีก เพราะถ้าวันไหนมันไม่ใช่แล้วพี่เหนื่อย เขาก็คงจะหยุดเอง
“ไม่ต้องพูด เดี๋ยวไปด้วยกัน”
“ที่ไหนครับ?”
“สตูดิโอเล็กๆ ของพวกช่างภาพนี่เอง ไม่มีอะไรหรอก”
ไอศกรีมในถ้วยนั้นไม่ได้พร่องลงไปมากนัก เราสองคนต่างก็เร่งรีบไปงานสำคัญของพี่เสียก่อน จนกระทั่งมาถึงจุดหมายในเวลาอันรวดเร็ว
ที่นี่เป็นสตูดิโอเล็กๆ อย่างที่พี่บอกไว้จริงๆ มันเหมือนบ้านหลังหนึ่งซึ่งถูกปรับแต่งเป็นออฟฟิศสำหรับใช้ทำงานของช่างภาพอิสระที่อยากหาความเป็นส่วนตัว เนื่องจากตั้งอยู่ในพื้นที่ที่เหมือนกับบ้านสวน แต่ดีไซน์และการตกแต่งภายในนั้นแตกต่างจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง เมื่อมันเต็มไปด้วยภาพถ่ายจำนวนมากถูกแขวนอยู่บนฝาผนัง
“นั่งตรงนี้ก่อน” พี่ภูสั่ง ผมเลยทิ้งตัวลงบนโซฟา ปล่อยให้คนตัวสูงเดินไปพูดคุยกับเพื่อนตากล้องที่รู้จักกันอีกคนหนึ่ง
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาคุยอะไร จากที่นั่งรอก็กลายเป็นเริ่มหาว พอเริ่มหาวจากคนไม่มีอะไรทำสุดท้ายก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาจนเผลอหลับไปซะดื้อๆ
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกนิ้วแกร่งสะกิดไหล่เบาๆ เนี่ยแหละ
“สิงหาตื่นก่อน” เสียงเรียกของพี่ และใบหน้าของเขาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เซ็นต์
“ครับ” ผมขยี้ตาเพื่อปรับโฟกัสสายตาอีกครั้ง
“ค่ำแล้ว แต่พี่ต้องออกไปทำธุระข้างนอกกับเพื่อนเพราะงั้นนอนอยู่ตรงนี้ก่อนแล้วกัน หรือไม่ก็นั่งดูทีวีไป”
“ให้ผมไปด้วยได้มั้ยครับ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว”
“พี่ไปไม่นาน เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว รออยู่ที่นี่เนี่ยแหละ” ก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจยอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ทั้งที่จริงๆ แล้วในใจมันอยากวิ่งตามร่างสูงที่เดินผละห่างออกไปใจแทบขาด
กลัว...
ความรู้สึกเดียวที่สัมผัสได้ในตอนนี้ ด้วยไม่ชินกับบรรยากาศและสถานที่ทำให้ผมไม่กล้าลุกจากโซฟาเดินไปไหนเลยนอกจากนั่งนิ่ง ควานหารีโมตกดดูรายการอย่างมั่วๆ เพื่อทำลายความเงียบเพียงเท่านั้น
กุกกักๆ แกร๊ก!!
เสียงตะกุกตะกักจากประตูทางเข้าทำให้ผมหันหลังไปมองด้วยความขยาด ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้เป็นพี่กับเพื่อน ผมจะได้ไม่ต้องวิตกกังวลอะไรแบบนี้ แต่ภาพที่เห็นและเงามืดของร่างสูงซึ่งสะท้อนไฟนั้นกลับไม่ใช่พี่ แต่เป็นใครก็ไม่รู้อีกสองคนที่กำลังย่างกรายเข้ามา
“ไอ้วัชรอยู่มั้ย” เสียงเข้มแตกพร่าโพล่งถาม
เขาเป็นตากล้องเหมือนกันเหรอ หรือว่าเป็นทีมอาร์ตคนไหนในออฟฟิศแห่งนี้หรือเปล่า
“มะ...ไม่อยู่ครับ อะ...ออกไปกับพี่ภู”
“อ๋อเหรอ ไปนานหรือยัง”
“ได้สักพักแล้วครับ” ผมรีบลุกขึ้นเต็มความสูง ถอยกรูดไปด้านหลังอย่างไม่คิดชีวิต ไม่รู้หรอกว่าสองคนนั้นปลอดภัยหรืออันตรายแค่ไหน ผมแค่ปกป้องตัวเองจากความหวาดระแวงที่ถูกสร้างขึ้นในจิตใจก็เท่านั้น
“แล้วนี่น้องเป็นใคร”
“ผะ...ผมเป็นแฟนพี่ภูครับ”
“อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ” เจ้าของคำถามยิ้มกริ่ม มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวมากในความคิดของผม แต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากถอยหลังไปเรื่อยๆ
“ครับ แต่เดี๋ยวพี่มา”
“มันไม่มาตอนนี้หรอกน้อง เพราะมันเพิ่งสั่งให้พี่ดูแลน้องแทนเนี่ย”
“มะ...ไม่นะ!”
โครม!!
ไวเท่าความคิด หลังจากที่ผู้ชายสองคนนั้นกำลังพุ่งจู่โจมมายังผม ร่างกายที่มันสั่นกลัวก็ตอบสนองอัตโนมัติด้วยการหันตัวและวิ่งหนี แต่มันดันพลาดที่ข้างหลังไม่ใช่ประตูหรือพื้นที่โล่งอะไร แต่มันกลับเป็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะตัวใหญ่ซึ่งถูกผมเหวี่ยงแขนใส่จนล้มครืนลงมาต่อหน้าต่อตา
“ฮืออออออ อย่า...อย่าทำผมเลย” แข้งขาอ่อนเปลี้ยไปหมด ได้แต่ทรุดเข่าลงพร้อมกับยกมือไหว้ขอร้องทั้งน้ำตา
“เฮ้ยน้องเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย”
“ฮืออออไม่คะ...ครับ พี่อย่าทำผมนะ กลัวแล้ว ผมกลัวแล้ว” ผมบอกไปแทบไม่เป็นภาษา ดวงตาทั้งสองข้างฟ่าฟางไปหมด และที่สำคัญความเจ็บก็กำลังแผ่ซ่านไปทั่วปลายเท้าเมื่อเห็นว่าข้าวของอะไรบางอย่างหล่นร่วงลงมาทับจนขยับไปไหนไม่ได้
“พี่ไม่ได้จะทำอะไร น้องเข้าใจผิดแล้ว”
“อย่า..อย่าแตะผมนะ” ผมรีบสะบัดแขนอย่างแรงเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะดึงตัวผม
“ฟัง!! น้องฟัง!!”
“ฮึก...”
“ไอ้ภูสั่งให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อน ตอนนี้มันติดธุระสำคัญ แต่เห็นทีคงต้องโทรตามมันกลับมาซะล่ะมั้ง” ผมได้แต่เงียบ ประมวลผลทุกอย่างอยู่ในหัว
อยู่เป็นเพื่อน...แล้วสิ่งที่คิด สิ่งที่กลัวล่ะ ผมคิดไปเองอย่างนั้นเหรอ
หวาดระแวงไม่เข้าเรื่อง จนทำให้คนอื่นพลอยลำบากไปด้วย
แย่จริงๆ สิงหา แกจะเป็นภาระกับคนอื่นไปอีกนานแค่ไหน
“ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!!”
เสียงสบถของพี่ภูดังลั่นสตูดิโอจนทำให้ผมสะดุ้งโหยง หลังเขากลับจากธุระ ใบหน้าเรียบเฉยก็ขมวดคิ้วมุ่น เอาแต่กัดฟันกรอดมองดูสารรูปของผมที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ตรงโซฟา พร้อมกับคอมพิวเตอร์ราคาแพงซึ่งนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
“ผมไม่ได้ตั้งใจครับ” ตอบกลับไป แม้รู้ดีว่ามันไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่ฟังขึ้นเลยสักนิด
“ก็ไม่ได้ตั้งใจตลอดแหละ แล้วคิดยังไงนึกว่าไอ้พวกนี้เป็นโจร”
“ปะ...เปล่า เขา...เขาเข้ามาแบบ...”
“หัดดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ ไม่ใช่อะไรก็กลัวไปหมด แล้วรู้มั้ยว่าทำข้าวของพังไม่พอไหนจะงานที่อยู่ในนั้นอีก มันเร่งส่งแต่ก็ทำให้มันล่าช้าไปอีกนะสิงหา!!” ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งขึ้นเสียงสูงเรื่อยๆ จนเพื่อนพี่ภูต่างพากันตบบ่าและปรามเอาไว้ไม่ให้เขาหงุดหงิดงุ่นง่านไปมากกว่านี้
“ใจเย็นภู ไฟล์มันไม่หายหรอกแค่หน้าจอพัง เดี๋ยวกูทำในพีซีก็ได้”
“ก็ไง เสียเวลาอีกมั้ย”
“ขอโทษจริงๆ ครับ” ผมเอาแต่บอกประโยคซ้ำๆ เดิมๆ อย่างไม่มีเบื่อหน่าย ด้วยหวังว่าพี่จะเห็นใจสักนิด คือผมไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ยอมรับว่ากลัวไม่เข้าเรื่องและมองโลกในแง่ร้ายเกินไป แต่เพราะผมไม่คุ้นชินกับสถานการณ์ที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวในสถานที่แบบนี้เลยเผลอทำเรื่องไม่เข้าท่าออกไป
“พี่ไม่น่าพาเรามาเลย น่าจะให้กลับตั้งแต่กลางวัน ก็ไม่คิดว่าเราจะเป็นแบบนี้”
“ขอโทษครับ”
“ไม่น่าโง่ขนาดนี้เลยจริงๆ”
“มึงจะพูดทำไมวะเชี่ยภู อีกอย่างน้องมันก็เจ็บ พามันกลับก่อนเหอะ งานที่เหลือจะส่งยังไงเดี๋ยวกูจัดการเองไม่มีอะไรแล้ว ไปๆ วันนี้กูงดรับแขก” พี่วัชรที่เป็นเจ้าของสตูดิโอดันหลังร่างสูงให้เดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับดึงข้อมือของผมยัดใส่ในมือของพี่ ก่อนจะผลักเราออกนอกตัวบ้านอย่างหน้าตาเฉย
ผมปวดเท้า จำไม่ได้แล้วว่าอะไรร่วงลงมาทับแต่ก็พยายามเดินตามอีกฝ่ายให้เป็นปกติที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ทำให้เขาโกรธไปมากกว่าเดิม
“กลับไปที่ห้องคงต้องคุยกันอีกยาว”
“...”
“ยังจะยืนนิ่งอยู่อีก รีบตามมาสิ!!”
“ครับ”
ผมวิ่งปนเขย่งไปจนถึงตัวรถ และพี่ก็ขับกระชากออกไปด้วยอารมณ์โกรธอยู่เต็มเปี่ยม ผมเองที่รู้ว่าผิดอยู่เต็มเปาจึงไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ นอกจากกลับมายังห้องและฟังคำบ่นของพี่จนหูชา
ผมนึกว่าวันนี้จะเป็นวันดีซะอีก
สุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า ไม่น่าตั้งความหวังไว้เยอะเลยสิงหา...
“ไหนดูเท้าซิ” ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงตรงพื้น เอื้อมมือมาดูข้อเท้าของผมที่กำลังแดงช้ำและปูดบวมจนห้อเลือด
“ไม่เป็นไรครับ ทายาเดี๋ยวก็หาย”
“ก็เดี๋ยวจะทาให้ไง” มือหนาหยิบยาหลอดสีขาวมาทาไปทั่วบริเวณที่บวม ความเจ็บจากการสัมผัสทำให้ผมชักเท้ากลับเป็นครั้งคราว แต่พี่ก็ไม่เบามือเอาซะเลย
“ขอบคุณครับ”
“ก่อเรื่องอะไรไว้อย่าคิดว่าจะลืม”
“ผมไม่รู้ นึกว่าเพื่อนพี่ภู...”
“ไม่รู้ๆๆ วันๆ รู้จักแต่คำนี้หรือไง ขอร้องเถอะสิงหาพี่แม่งโคตรเหนื่อยเลยว่ะ ทำให้สบายใจสักเรื่องได้มั้ย วันไหนเชื่อฟังไม่ต่อต้านดันเสือกก่อเรื่องอีก อยากให้พี่บ้าตายเหรอ”
“...”
น้ำตาหนึ่งหยดเริ่มไหลแหมะอีกครั้ง ทว่าผมต้องรีบใช้หลังมือเช็ดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้มหน้าไม่พูดไม่จา พี่จะว่ายังไงก็ได้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระ เหมือนคนไม่มีประโยชน์ยังไงชอบกล
“ที่สตูดิโอตอนนี้มีโปรเจ็กต์ใหญ่และต้องการนายแบบหน้าใหม่ เตรียมตัวไว้ให้ดีเพราะพี่จะเลือกเรา”
“ฮะ?”
“เดี๋ยวใกล้ๆ จะบอกรายละเอียดอีกทีหนึ่ง แล้วเมื่อตอนเย็นเอเจนซี่ของเราเขาโทรมา พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า พี่ก็รับงานถ่ายแบบของเราเอาไว้แล้วด้วย”
“...”
“เตรียมตัวซะ ขืนยังเป็นแบบนี้โดนใครต่อใครที่ไม่ใช่พี่ว่าเราจะเจ็บยิ่งกว่า”
“ผะ...ผมไม่อยากไปถ่ายแบบครับพี่ภู” ใบหน้าของเขามองผมแน่นิ่ง เหมือนพยายามข่มความรู้สึกโมโหแทบทะลุเอาไว้สุดความสามารถ
ใช่! พี่คงผิดหวังกับคนอย่างผมที่มันไม่มีอะไรดีเลย พอตั้งใจจะทำอะไรมันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า
“ทำไมไม่อยากไป อยากเข้าวงการไม่ใช่เหรอ”
“...”
“พี่ถามให้ตอบ!!”
“ผมเป็นภาระ ผมอาจทำให้คนอื่นเดือดร้อน”
“...”
“ผมรู้พี่ก็คิดแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ เพราะผมทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องได้ราวสักอย่าง...พี่หรือคนอื่นก็เอาแต่พูดแบบนั้น มันเจ็บ...” แล้วน้ำตาก็ยังคงไหลลงมาเงียบๆ
เหมือนมีใครสักคนหนึ่งด่าเราว่าโง่ แรกๆ นั้นเจ็บปวดแสนสาหัส ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่านานๆ ไปมันอาจจะชิน แต่ไม่เลย หัวใจของผมไม่ได้มีภูมิคุ้มกันที่แข็งแรงถึงขนาดไม่รู้สึกอะไร
“ผมอยากเป็นเหมือนคนอื่น เป็นเหมือนคู่หมั้นของพี่ที่ดูมั่นใจไปซะทุกอย่าง ไม่ต้องกลัวผิด ไม่ต้องกลัวจะโดนพี่ด่า ไม่กลัวอะไรเลย”
“...”
“ผมอยากเป็นเธอ”
“คิดได้แค่นี้ใช่มั้ย”
“...”
“นี่คือความคิดของคนที่ชื่อสิงหาเหรอเนี่ย”
“...”
“ไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ”
-
ไม่ใช่สิงหาไม่น่าเกิดมาหรอก
ไอพี่ภูนี่แหละไม่น่ามาเจอสิงหา
ตอนแรกสิงหาก็ดูเหมือนคนธรรมดาสามัญนะ
ที่มาหวาดระแวงอ่อนแอนี่อีภูเป็นสาเหตุทั้งนั้น
เชียร์น้องให้เชิดใส่ออกจากชีวิตมันไปเถอะ
-
คุณจิตติคะ หมั้นใจ - มั่นใจค่ะ
ถอนหายใจ ภูเมิงจะเ-ี้ยไปถึงหนาย?
สิงหาไม่เหลืออะไรแล้วแม้แต่ความเป็นคนธรรมดาสามัญ
ยิ่งกว่าสัตว์เลี้ยงอีก
-
:เฮ้อ: กว่าสิงหาจะเติบโตและเข้าใจชีวิต นี่น้ำตาอาจไหลจนตัวแห้งตายนะเนี่ยะ
เป็นคนที่อยู่ในกรอบมีมุมมองเฉพาะสิ่งที่ตาเห็นโลกที่น้องอยู่มันแคบ แถมน้องกลายเป็นคนขี้ระแวงไปแล้ว
เพราะเจ็บปวดจากความรักของพี่ภู :ling2:
สำหรับตอนนี้ ย้ำว่าตอนนี้ พี่ภูร้ายใส่ก็หวังดีอ่ะแหละ อยากให้สิงหาได้คิด แต่เพราะสิงหายอมตลอด
คำพูดหรือการกระทำจึงออกมาแบบทำร้ายทำลายหัวใจ :monkeysad:
แต่สำหรับตอนอื่นๆที่สิงหาร้องไห้ เพราะพี่ภูนอกใจขอ :z6:
เข้าใจตรงกันนะ
-
ที่สิงหาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่ภูไม่ใช่หรือไง :m16:
-
ไอ้พี่ภู ทำไมชอบพูดจาทำร้ายจิตใจสิงหาตลอดเลย :m31:
-
ยังย้ำคำเดิมว่าเกลายกภู ต่อให้สิวหาอ่อนต่อโลกหรือน่ารำคาญแค่ไหนมันก็เป็นคนละเรื่องกับความเลวที่ภูทำไว้กับสิงหานะ เราอยากให้สิงหาเข้มแข็งแล้วสู้กับความเลวร้ายของภู แล้วก็เพื่อที่ตัวเองจะอยู่ในสังคมนี้ได้ด้วย สู้ๆนะสิงหา
-
อยากให้สิงหาหนีไปจากพี่ภูอีกจัง
โลกของสิงหามันแคบเพราะมีแต่พี่ภูไม่ใช่เหรอไง
เอาแต่ด่า เอาแต่ว่า คิดว่าสิงหาอยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ
หนีออกมาจากพี่ภูซะ
ออกมาเห็น ออกมาเผชิญโลกที่ไม่มีพี่ภูเถอะ
-
ถ้าสิงหาโตแล้ว ยืนหยัดด้วยตัวเองได้แล้วโดยไม่ต้องมีพี่ภู จะเป็นยังไงนะ? พี่ภูจะปล่อยน้องไปไหม??
-
พี่ภูเหมือนสตรีประจำเดือนมาไม่ปกติเลยนะคะ เป็นอะไรมากไหมนิ? ดีแต่บังคับจริงๆ สิงหาหลอนไปเองก็เพราะพี่นั่นแหละ รู้ยัง?
-
เบื่ออิพี่ภูมาก แกไปกดดันน้องมันขนาดนั้นเองนะ
แล้วคำพูดคำจารักษาน้ำใจหน่อย
คนรักกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอก เรื่องนายแบบก็เหมือนกัน
ตอนแรกคิดว่าจะหวงจนไม่ยอมให้ทำซะอีก งงไปเลย
สิงหา เราต้องเข้มแข็งได้แล้ว ยิ่งทำแบบนี้คนอื่นยิ่งสมเพช
สู้เพื่อตัวเองสิ ลุกขึ้นมา พี่เพ่อปล่อยแม่งไป
ฮืออออ อ่านเรื่องนี้แล้วทำร้ายจิตใจตัวเองมาก
:mew6: :mew6:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เมิงใกล้วัยหมดฮอร์โมนใช่ไหมอีภู อิห่า ลมขึ้นลมร่อง น้ำไม่ออกหรือยังไง บ่นๆๆๆๆ สิงหาอยู่นั่นแหละ :angry2: แล้วไอ้สองตัวนั่นก็เสือกทำท่าทำทางกระลิ้มกระเลี่ย อาจจะล้อเล่น แต่สิงหาซึ่งหวาดระแวงและขี้กลัวอยู่แล้วเลยออกอาการกลัว เมิงน่าจะเอะใจนะที่น้องเป็นมากขนาดนี้ ยังเสือกเอาแต่ด่าอยู่ได้ ที่เจ็บสุดไอ้คำว่า ไม่น่าเกิดมาเลย เมิงพูดมาได้ยังไง พ่อแม่เขาเต็มใจให้เกิดเมิงเป็นใครมาพูดคำนี้ เมิงต่างหากไม่น่าจะเกิดมา มีปมด้อย :fire: เอาเถอะจะรอดูวันที่สิงหาเปลี่ยนตัวเอง เข้มแข็งขึ้น มั่นใจมากขึ้น เป็นตัวของตัวเองขึ้นมา วันนั้นอีพี่เมิงเมิงคงจุกไม่น้อย ขอให้จุกและเจ็บปวดกว่าที่สิงหาเป็นร้อยเท่าพันเท่า :katai2-1:
-
สิงหาต้องได้เรียนรู้และเข้มแข็งขึ้นให้ได้กว่านี้นะ
พี่ภูนี่ก็อารมณ์ขึ้นๆลงๆ พูดกับน้องดีๆบ้างสิพี่
นับวันสิงหาจะยิ่งคิดมากกดตัวเองให้ด้อยกว่าคนอื่น
เพราะทุกการกระทำคำพูดของพี่นี่ล่ะ
สิงหาสู้กว่านี่นะ สู้ๆ
:mew1: :L2:
-
เง้อ
รอดูการพัฒนาของสิงหานะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
การที่สิงหามาจากบ้านด้วยตัวคนเดียว แล้วมาเจออิพี่ภูแล้วก็คบกันมาโดยที่อิพี่เป็นคนดูแลทุกอย่าง พอเกิดจุดหักตอนที่อิพี่นอกใจสิงหา ทำให้สิงหาเป็นคนขี้กลัวขี้นะแวง ไหนจะโลกแคบอีก ทุกวันนี้ชีวิตของสิงหาหมุนรอบอิพี่ภู เราคิดว่ทีาสิงหาเป็นแบบนี้คงเพราะอิพี่นีีแหละ เป็นคนที่ทำให้เกิดจุดหักเหของชีวิต :ruready
-
แรงไปนะกับประโยคนี้
“ไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ”
-
บรรยายไม่ถูกเลย ไม่รู้จะพูดไรดี
ภูแม่ง.....ผู้ชายโครตเ-ี้ย
ตัวเองน้องมาเป็นภาระปะวะ?
บังคับน้องมาปะวะ?
เห้ยน้องลูกมีพ่อมีแม่นะ
เหยียบหน้าแม่ง :z6: :z6: :z6: :z6:
-
พี่ภูอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ไม่อยากคาดหวังอะไร :mew2:
-
ไม่อยากให้สิงหาทนแล้ว :katai4: :katai4:
เกลียดดดดดดดดด นังพี่ภู คนใจร้าย ทำอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นบ้าง !! :katai1:
-
:katai4: โอ้ยย ยย ย :katai1: จะหนีแล้วก็ตามกลับมา พอกลับมาก็เป็นว่าเสียๆ หายๆ แบบนี้เนี่ยนะ ไอ้ภู สู้ให้น้องมันเข้มแข็งด้วยตัวเองดีกว่ามั้ย เหอะ! ถามว่าน้องมันกลัวก็เพราะใครล่ะ การกระทำของตัวเองแท้ๆ ทำอะไรเค้าไว้บ้าง กักขังหน่วงเหนี่ยว บังคับขื่นใจด้วย :z6: :beat:
-
กว่าสิงหาจะเข้มแข็งคงหมดน้ำตาไปอีกหลายลิตร :เฮ้อ:
อีพี่ภู :z6:
-
บางทีพี่ภูก็แรงไปนะ น้องมันผิดก็จริง แต่มันก็แรงไปอยู่ดี รักน้องบ้างมั้ยเนี่ย ถ้าไม่รักก็ปล่อยน้องไปเถอะ -3- :katai1: :katai1:
-
อ่านแล้วนอยด์อิพี่ภูมากกกก
จ้ะ คุณพี่เก่งง เก่งจิงจิ๊งงง ไม่เหมาะกะน้องที่ไม่น่าเกิดมาเล้ยย
ไปตายซะ!!!! :z3: :z3:
ปล.ต้องขอโทษแฟนขับ เอ้ย! แฟนคลับพี่ภูด้วยนะค้าา (ถ้ามี หึหึ..)
-
ก็ถ้าน้องไม่เจอแกมันก็น่าจะดีกว่านี้นะ
ช่วงเวลาเรียนรู้โลกของน้องโดนแกยึดไปหมด กักไว้ในกรงบ้าๆของแก ไปถนุถนอมดูแลจนมันใช้ชีวิตไม่เป็น แล้วก็ทิ้งมัน
เหมือนแกเลี้ยงหมา หมามันก็กินของมันเองได้ วันนึงแกมาให้อาหารหมาด้วยมือจนมันติด ต้องกินจากมือแก
แล้วแกก็เลิก เพราะขี้เกียจแล้ว มักง่ายนะภูผา
แล้วเชื่อไหมถ้าแกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับสิงหา โดนแนะนำว่าเป็นพี่ แล้วน้องมันก็ไปเจ๊าะแจ๊ะกับคนที่มีแนวโน้มว่าจะชอบมันหรือมันจะชอบ แกจะอาการหนักกว่ามันแน่ๆค่ะภู
ส่วนสิงหา งี่เง่าค่ะ เราเข้าข้างนะ แต่ก็งี่เง่ามากจริงๆ ชีวิตหนูขับเคลื่อนด้วยความรักของอิพี่ภูไม่ได้หรอก ทำตัวมีค่าหน่อย
ความรักอาจสำคัญก็เพราะมันทำให้เรามีความสุขค่ะสิงหา ถ้ามันไม่ทำให้มีความสุข มันก็ไม่สำคัญขนาดที่มันเคยเป็นแล้ว
แล้วก็อย่าเอาแต่คิดว่าคนอื่นเข้มแข็งแล้วตัวเองอ่อนแอจะได้ไหม คนอื่นเขาก็อ่อนแอเป็นเหมือนกันแหละค่ะ เป็นสิงหานี่ก็ดีนะ อยากร้องก็ร้อง ร้องได้จนพอใจ คนบางคนอยากร้องให้ตายก็ร้องไม่ได้ด้วยซ้ำนะคะ อันนี้เราไม่ค่อยอะไร แต่ค่แต่ แต่ทำไมชอบคิดว่ามีแต่ตัวทั้งชีวิตมีแต่พี่ภู เบียร์คือใครคะ แม่คือใคร คนรู้จักเหรอ โอ๊ยมีเพื่อนดีแบบเบียร์นี่ถือว่าโชคดีกว่าได้แฟนดีอีกค่ะ เอาแต่คิดว่าไม่มีพี่ภู พี่ภูไม่รัก ชีวิตก็ไร้ค่าไม่คู่ควรกับเขานี่ ตั้งสติค่ะลูก เห็นหัวเพื่อนกับแม่หน่อย เห็นความสำคัญที่เขาให้หนูหน่อย อย่ามองข้ามหัวใครไปโฟกัสแต่ผู้ชายสิคะ
ขอโทษที่ใส่อารมณ์ค่ะ อิน
-
เฮ้อออออ ไม่รู้จะสงสารสิงหาแบบไหนดี :katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นมนุษย์ที่ self estreem ต่ำมาก
คือโตมายังไงฟระ
-
รำคาญ!!!!! และที่น่ารำคาญมากกว่าคือเรานั้นแหละอ่านแล้วบ่นแล้วอ่านอีก
-
อยากอ่านต่อแล้ววววววว
-
เฮ้ออออ ดีกันหน่อยสิ
ถึงจะอยากให้น้องเข้มแข็ง
แต่สอนกันดีๆได้ป่ะล่ะ
แต่ละคำที่พูดใส่ คนธรรมดาฟังมีเข้าไปต่อยอ่ะบอกเลย
นี่น้องรักหรอกเลยไม่ตอบโต้นะ
หายไปตั้งนาน กลับมาแย่ขนาดนี้ อย่ากลับมาเลยอิพี่ภู
-
เราชอบเรื่องนี้มาก คือแบบไม่มีใครดีเลย
ทุกคนเป็นสีเทา(ค่อนไปทางดำ) หมด
จะเชียร์ใครก็เชียร์ได้ไม่เต็มปาก
เหมือนอ่านงานของ ogawa chise อยู่เลย
ชอบๆ :hao7:
มาต่อไวๆ นะคะ :katai5:
-
สิงหาหนีไปเหอะ อ่านเเล้วเกลียดภูจริงงงงๆๆ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ปากพี่ภูช่างหมาจริงๆ ด่าอย่างเดียว สงสารสิงหา ถ้าไม่เจอกันจะดีกว่านี้มาก :ling1:
-
เฮอะ แกก็อย่างงี้ตลอดอ่ะภู พูดไรไม่เคยรักษาน้ำใจน้องบ้างเลย :m16: :m31: :z6:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
ถรุยชีวิตเหอะสิงหา อึนชิบหาย จะอ่อนต่อโลกอะไรขนาดนั้น อิพี่ก็ด่าได้แสบทรวงทะลวงจิตใจโคตร
นี่มโนว่าเป็นฮีโร่เข้าไปช่วยสิงหาด้วยการกระโดดถีบขาคู่ใส่อิพี่ซักสิบที
-
อารมณ์แปรปวนสุดๆเลยน่ะพี่ภู วัยทองรึไง
-
โอ๊ย อ่านแล้วร้องไห้ตามสิงหา แบบร้องหนักมาก สะอึกสะอื้นได้เลย /ที่พิมพ์อยู่นี่ก็น้ำตาเต็มหน้าไปหมด
ไม่มีอะไรจะมอบให้อิพี่ภูจริงๆ เกลียดอะ ทำไมต้องทำร้ายสิงหาด้วยคำพูดแบบนี้
นี่เซ้นซิทีฟอะ เข้าใจความรู้สึกสิงหามากๆๆๆ
แกทั้งนั้นอิพี่ภูที่ทำให้น้องเจ็บ ที่ทำให้น้องกลัว
อยากให้สิงหาหนีออกมาอีกจัง อิพี่ภูจะสำนึกได้บ้างไหม
โอ๊ย ติดฟิคเรื่องนี้มาก มาต่ออีกไวๆ นะคะ ใจจะขาดแทนสิงหา สงสาร TvT
ถ้าเป็นอย่างนี้ คบกันแบบนี้ต่อไป โดยที่ไม่มีใครเปลี่ยน สู้อย่ามีใครเลยดีกว่า เลิกๆ ไปเถอะ เลิกทั้งที่รักกันนั่นแหละ
อินอะ อินมากจริง ตาบวมแหลว รับผิดชอบเราด้วยนะคนแต่งที่รัก 555
--- กลับไปอ่าน wrap up อีกรอบ ขอตั้งสติเม้นเพิ่ม ---
สิงหานี่แบบ...ยึดติดไปไหม เอาตัวเองหมุนรอบอิพี่ภูนี่อย่างเดียว ชีวิตแกยังมีคนอื่นๆ อีกมากนะ เอาตรงๆ ก็งี่เง่าประมาณนึง อยากให้สิงหามีความภูมิใจในชีวิตบ้าง ไม่ใช่อะไรๆ ก็พี่ภูอย่างเดียว ขาดมันไปคนนึงโลกไม่สลายหรอก แต่เราก็เข้าใจ อารมณ์รักแรก ความรักแบบหลงใหลวัยหนุ่มสาว เป็นตามธรรมดาอะที่จะมีช่วงเวลาแบบนี้ แต่หลังจากนี้หวังว่าจะคิดได้ จริงๆ นะ ชีวิตที่ depend on คนอื่นตลอดเวลามันไม่ทำให้มีความสุขได้หรอก
ส่วนพี่ภู... เราอ่านไปก็มีเควสชั่นจริงๆ นะว่าแกรักสิงหาจริงๆรึเปล่า แกเป็นซาดิสซึ่มหรอ ทำไมชอบพูดจาทำร้ายตลอด หรือว่าช่วงนี้เมนส์มา แกก็รู้ว่าน้องเป็นคนยังไง เป็นเด็กแบบไหน เกิดมาแบบไหนเติบโตแบบไหน ช่วงเวลาที่คบกันมามันไม่มากพอให้รู้หรอว่าเด็กคนนี้เป็นแบบนี้และควรปฏิบัติด้วยยังไงไม่ให้เขาเสียใจ ควรทำยังไงให้เป็นการถนอมน้ำใจกัน ปากหมามากจริงๆ แต่ละคำเป็นเราฟังเราก็เสียใจอะ
สำหรับคนสองคนคบกัน โดยที่มีใครคนนึงพยายามชี้นำ สั่ง บังคับขู่เข็ญตลอดเวลาประหนึ่งเป็นเจ้าชีวิต นี่มันเป็นบทบาทของแฟนกันหรอ คิดว่าทาสในเรือนเบี้ยอะ แต่ร.5 ท่านเลิกทาสไปแล้วนะคะ หมดยุคสมัยศักดินาแล้ว เท่าเทียมกันหมดแล้ว
โอ๊ยอินมากจริงๆ อินมาก ไม่ได้อ่านนิยายที่ทำให้อินขนาดนี้มานานแล้ว
ติดมาก รออ่านต่อจากก้นเบื้องหัวใจค่ะ
-
โห ไอ้พี่ภู... ประโยคสุดท้ายนี่น่ากระโดดตบปากจริงๆ
หม่รู้จะด่าอะไรมันละ ต้องให้ด่าทุกตอนนนน
-
ปากสุนัขมากค่ะพี่ภู :m16:
เหอะๆ ไม่น่าเกิดมาหรอ แรงไปป่ะ ห๊ะะะะ
เคยห่วงสิงหาบ้างมั้ยยยย
จะเอามาอยู่ด้วยทำไม ถ้าจะทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้
สิงหา ขอให้แข็งแกร่งขึ้นไวๆ หวังว่าจะมีซักวัน ที่หลุดพ้น :เฮ้อ:
-
พี่ภูพูดแรงตลอดอ่ะ มันบั่นทอนจิตใจนะ ไม่รู้หรอ?! :katai1:
-
ไม่ใช่ไม่น่าเกิดมาหรอก ไม่น่ามาเจอมึงมากกว่า!!!
ไม่อยากจะโทษให้เป็นความผิดมันคนเดียวแต่ก็อดไม่ได้
ตอนแรกประคบประหงมเป็นเด็กอ่อน ตอนหลังก็ทำลายไม่มีชิ้นดี
อยากให้ทำตัวดีๆ ก็อย่าเอาแต่มองด้านเสียสิวะ
อยากให้น้องได้เผชิญโลก แต่มาอยู่กับมันแล้วก็เจอแต่กดให้ต่ำลงไปอีก
สงสารน้องมาก หวังว่าสภาพจิตใจจะไม่แย่ถึงขนาด...นะ
ผู้ชายอย่างมันนี่'สันดาร'จริงๆ เดี๋ยวถึงตอนเอาคืนนะ หึหึ กระอักแน่ๆ
เมื่อไรเบียร์จะมาช่วยอ่ะ หายไปไหนนานจัง
แต่ช่วงกินไอติมนี่ขัดหูขัดตามากๆ ใจอ่อนดีจริงๆน้องเอ๊ย
อยากให้น้องกลัวพี่แบบ 'หวาดกลัว' จะสะใจมาก แต่น่าจะยาก รักซะขนาดนั้น
รอตอนต่อไปค่าาาา
ปล.ขออภัยที่หยาบคาย เค้าอินอ้ะ!
-
:z3: :z3: อิพี่ภู!!!!
-
อ้าาา. เพิ่งได้มาอ่านน. อยากบอกว่าน้ำตาคลอทุกตอน เราเข้าใจสิงหานะ รักมากแล้วอิพี่ภูก้ให้ความหวังสลับกับทำร้ายตลอด
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ที่แน่ๆคือสิงหาโดนทำร้ายตลอด สงสารอ่ะ. อยากให้หลุดพ้น อยากให้อิพี่ภูสำนึกกก
สิงหาสู้ๆ อย่าร้องไห้น้าาา
-
ค้างนานเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนน
-
คืออึดอัดมากกกกก ตอนพี่ภูด่าน้อง คือความผิดมันไม่ได้จะขนาดนั้น ด่าซะไม่เป็นผู้เป็นคนเลยอ่ะ :fire:
นี่โคตรเข้าใจนะที่น้องทำไป เวลาคนเราอยู่ในสภาพแวดล้อมและอารมณ์ที่มันถูกกดดันหรือเครียดมากๆ มันจะหวาดระแวงและมองโลกในแง่รัายสุดๆ เหมือนเป็นห้วงอารมณ์ที่ถ้าใครไม่เคยเกิดนี่ไม่รู้จริงๆนะ ยิ่งสิงหาที่ทั้งถูกทำร้ายทั้งด่าทอ ทำอะไรนิดหน่อยก็กลัวจะผิดในสายตาภูไปแล้วอ่ะ สังเกตได้จากตอนที่ภูให้กินข้าวร้อนๆสิงหายังไม่กล้าแม้แต่จะเป่าเลย เรื่องนี้ทำให้นึกถึงบุพเพวายร้ายหน่อยๆตรงที่นายเอกกลัวพระเอกมากกกก :katai1:
สิงหาก็โอ้ยย แม่ก็มีเพื่อนก็มีปะวะ ทำอย่างกะโลกนี้มีพี่ภูคนเดียว แล้วก่อนหน้านั้นมันใช้ชีวิตมาไงอ่ะ :angry2:
แต่หน่วงจริงตอนสิงหาโดนด่าว่าไม่น่าเกิดมาเลย คือภูเหี้ยมากๆๆๆๆ แกไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินชีวิตใครว่าควรเกิดหรือไม่เกิดมั้ยอ่ะ
ไม่ค่อยได้เม้นนิยายยาวๆ แต่อันนี้คือแบบ .. พีคมาก ไม่เคยนิยายเรื่องไหนที่มีฉากด่าได้แบบว่า อัดอั้นตันใจอยากจะเถียงแทนสิงหา :beat: :z3: :z3:
-
เกลียดมากกกกกกกกกกกกก เกลียดอิพี่ภูมันทำเหมือนสนองแค่ความต้องการของตัวเองแค่นั้นเอง :pigangry2:
ส่วนสิงหา ..... ฮรือ เมื่อไหร่จะรักตัวเองสักทีน้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย น้องคิดได้สักที หน่วงไปกับน้อง :sad2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ตามมาจากที่แนะนำนิยายค่ะ
ตอนแรกๆ โหไร(ว้ะ)ไอ้ภู นิสัยอ่ะ
แต่หลังๆนี่ดิ่ไอ้เอี้ยภูๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันอะไรอ่ะ คือตอนแรกๆ นิ่งๆ(แลดู)อ่อนโยน(บางครั้งมั้ง)แต่ก็น่าจัง(ไร)อยู่ดี แต่ตอนนี้คืออารมณ์อะไรของนางคะ? เมนส์มาไม่ปกติ มาแบบสองวันหายสามวันมาหรอ
คือเข้าใจความรู้สึสิงหานะว่ามันรักอ่ะ รักๆๆ แล้วยังไงก็ต้องกลับมาโดนๆไปยังไงก็กลับมา (พอดีมีคนใกล้ตัวเป็นอย่างงั้น แต่ไม่ขนาดเสียตัวเท่าสิงหา(ฮ่าๆ)) มันรักอ่ะเนอะ
แต่ประโยคนี้คือบับ
“อย่าเอาแต่ร้อง รู้มั้ยว่าทำอะไรลงไป นี่เหรอที่คนดีๆเขาทำกัน” มือหนาบีบไหล่ของผมแน่น ออกแรงเขย่าเพื่อเค้นเอาคำตอบจนหัวสั่นคลอนไปหมด
ช่ายคร่าาาาาาาาาาาาาาา แบบนี้หรอที่คนดีๆเขาทำกัยคะพี่ภู คนดีๆเขาไม่ทำกันเนอะ มันไม่ใช่คนแล้ว!
คนอ่านอินอยากดึงมาตบกับอารมณ์พี่แก แต่ก็ยังอ่านอยู่<<<<งงกับตัวเองตรงนี้
ไอ้เลว ไอ้เลว ไอ้เลว
ปล.คนแต่งสู้ๆเนอะยังไงก็มีคนอ่านอยู่แล้วอหละค่ะ (ถ้า(อิ)พระเอกมีเหตุผลในการกระทำแบบนี้จะดีมากๆ)
-
คือถ้าตอนต่อไปนี่ ทางเดียวที่จะทำให้เรื่องนี้ฟินสุดๆคือ นายเอก
ต้องหันหลังจากไปแล้วไม่กลับมาอีก คือถ้าใช้มุกตัดใจเดินออกมา
แล้วก็กลับมารักใหม่ อีกรอบนี้เราว่ามันจะไม่ค่อยโอหล่ะ หรือจะใช้มุก
ปัญหารายวัน(ทำคอมฯพัง หรือ เข้าใจผิด)อย่างตอนล่าสุดนี้ไปเรื่อยๆ
ความน่าติดตามมันจะลดลงไปนะครับ
คือถ้าคอมเม้นไม่โดนใจก็ขออภัยด้วย แต่ชอบเรื่องแนวๆนี้ อยากเห็นพัฒนาการตัวละคร
อย่างตัว ภูภา นี้เห็นชัดๆว่าพัฒนา ทำแบบนี้เพราะรู้ว่า รุนแรงบังคับแล้ว สิงหา ยอม
ในขณะที่สิงหา ยังไม่เห็นพัฒนาการ มันวนลูปมาของเดิมอีกแล้ว
-
เรานับน้ำตาได้ประมาณ 2 ปี๊บกว่าๆ 555+
เข้าใจนะว่ามันมีเหตุผลของมันนะ แต่...
ไม่ธรรมดามากที่ทำให้เราอ่านไปเบะปากใส่ ทั่ง 2 คนแบบนี้ 555+
-
หาอิมเมจของพี่ภูไม่เจอเลยค่ะ พี่ภูทำแบบนี้เพราะอะไร ขอเหตุผลได้มั้ย
คืออ่านไปก็ไม่เข้าใจ ทำไมนะ เขาไม่อยากเสียสิงหาไปทำไมถึงต้องทำแบบนี้?
แล้วทำไมสิงหาเขาทำร้ายขนาดนี้ถึงยังทน? จะหนีก็หนีได้?
อยากให้สมเหตุสมผลนิดนึงอ่า ทำไมภูถึงทำแบบนี้
แล้วแต่ละเหตุการณ์คือดูเอะอะอะไรก็ด่าสิงหา ไหนบอกว่ารัก ไม่เหมือนคนอื่น?
ไม่แคร์ไม่สนใจอะไรเลยหรอ ทำไมดีแต่ว่าร้ายทำร้าย นี่งงมากจ้า?
-
ทำไมน้องใจอ่อนเช่นนี้.
-
โอ๊ยยยย มันอึดอัด ทรมานใจ อยากตบอิพี่ภูเหลือเกินนนน :beat:
วันไหนถึงคราวอิพี่ภูเจ็บ ถ้าไม่โดนเท่าสิงหาไม่ยอมจริงๆด้วย :ling1: :angry2:
-
รู้สึกจุกกับคำที่ภูผาพูดว่า ไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ จะรอวันที่สมน้ำหน้าภูผานะ เหอะ :katai4:
-
ตอนที่ 1-5ขอด่าอีภู
ตอนที่6ขอด่าสิงหา
ตอนที่7ดูงงๆ เข้าไม่ถึงเจตนาของคนเขียน
ก็เลยว่าจะรอดูตอนที่8ก่อน
แต่บอกเลยนะว่าอ่านตอนที่1-5แล้วอินจัดสนุกดี
พอสองตอนหลังเหมือนเรื่องมันแกว่งมากไป. เลยงงๆ
-
" ไม่น่าเกิดมาจริง ๆ " ประโยคนี้พีคมากจริงๆ:katai1:
-
สงสารสิงหาาาา ฮือออ พี่ภูว่าน้องแรงไปแล้ววววววว
-
คนน้องดูเจ้าน้ำตายิ่งกว่าผู้หญิง เอะอะร้องไห้ตลอด
รอหนูโต&เข้าใจโลก ส่วนพระเอกเป็นไรมากป่าว
เอะอะด่า&แกล้งแฟน ดีไม่ได้ตบซ้อมน้อง
-
อีพี่ภูนี่เป็นพระเอกจริงๆใช่มั้ย :katai1: :katai1:
คือโหดร้ายมาก อ่านแล้วมือกระตุกเลยค่ะ อยากโบกสักที2ที
สิงหานี่ความอดทนหนูสูงไปนะลูก
-
รอลุ้นตอนหน้า
-
อีพี่ภูแม่งพูดไม่คิด น่าเตะจริงๆ :z6:
เป็นเราก็กลัวนะ ไม่ได้บอกเลยว่าจะมีใครเข้ามา น้องมันก็ต้องกลัวป่ะ
น้องมันคิดไปเองเพราะพี่ไม่เคยบอกอ่ะ
นี่ไปว่าน้องว่าไม่น่าเกิดมาอีกโอ้โห :katai1:
ปล.อ่านรวดเดียวแล้วเม้นแบบว่าเนื้อเรื่องดราม่าถูกใจมากติดตามรัวๆเลย
-
คิดถึงน้องสิงหาแล้ววววววววว :ling1: ถ้าสะดวกมาต่อด้วยนะ อยากรู้ว่า น้องจะทำยังไงต่อไป อีพี่ภูจะได้รับบทเรียนเมื่อไหร่ :katai2-1:
-
หน๊อยอีพี่ภู ขอตบๆซักยกเซะ อี.... :angry2:
เปลี่ยนจากไม่น่าเกิดมา เป็น ไม่น่ามาเจอคนอย่างมึงเลยดีกว่าป๊ะ
แต่จะรอดูการเปลี่ยนแปลงของสิงหานะคร๊า :กอด1:
-
สงสารน้องมาก.. อิพี่นี่เอะอะลงที่น้องหมด
ก็เธอเองไม่ใช่หรอวะที่ไม่ปล่อยให้น้องไป
ทำให้น้องมันเป็นแบบนี้อะ .หมั่นไส้แรง
ฮืออออออ รอตอนต่อไปนะคะ
คิดถึงน้องแล้วววว แง
-
คือสิงหามันเป็นคนน่าเบื่ออ่ะ
ก็สมควรโดนอิพี่ถูเหวี่ยง
แต่!!!!!!!!!
คนแบบสิงหามันมีจริงนะ
ทำอะไรแม้แต่ให้ดีแค่ไหนก็โดนด่า
ตั้งใจแค่ไหนก็ออกมาไม่ดี
ส่วนอีพี่ภู
เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางโลกไปป่ะ
ด่าตลอดๆๆๆ
-
มาต่อหน่อยยยยย มีคนรออยู่ๆๆๆ :ling1:
-
รอฉันรอเธออยู่.. :katai5:
-
อยากเอามีดมาจ้วงไอพี่ภู
-
รำคาญและเกลียดพระเอกมาก :m16:
อิพี่ไม่ต้องมาอ้างห่าเหวอะไรเลยนะ เราไม่สงสารหรอกบอกไว้ก่อนเลย
ถ้าตอนหลังแกเสียใจแล้วโดนเอาคืนฉันจะสมน้ำหน้าให้!
สิงหาลูก หนูสู้คนเขาสิคะ พยายามเข้าสิลูกขา
โลกมันโหดร้ายนะคะ หนีไม่พ้นก็ต้องพยายามหนี อิพี่มันเหี้ยใส่ขนาดนี้ยังจะทนมันอีก
อิพี่มันไม่ยอมปล่อยเราไปก็ต้องแตกหักกันไปข้างนึง
เคยมั้ยอ่ะลูกสู้แบบชีวิตนี้ชั้นไม่เหลืออะไรอีกแล้วอ้ะ
ยอมเจ็บตัวดีกว่ากลับไปเจ็บใจแบบเดิมสิคะ!
เกลียดพระเอกมาก และเบื่อตัวเองด้วยที่ยังอ่านต่อไปอยู่ได้
คนเขียนรีบกลับมาได้แล้วนะ เอาพระเอกกลับมาให้เราโขกสับต่อที เบื่อแล้วเนี่ยมันว่างงง
ปล. เอาเพลงเศร้าๆไปฟังเผื่อบิ้วอารมณ์น้องสิงหาขึ้น
https://www.youtube.com/watch?v=K-rMVQmM0G8
https://www.youtube.com/watch?v=wfkR_ACsFdo
https://www.youtube.com/watch?v=F_rjdCvyA1Y
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ ตอนแรกนี่สงสารสิงหามากเลย แต่ตอนล่าสุดนี่ชักจะรำคาญสิงหาแทน
เข้าใจความหงุดหงิดของพี่ภูนะ แต่พี่ภูเองก็น่าจะแก้ปัญหาได้ดีกว่านี้ สิงหาจะได้เติบโตในแบบที่เป็นเนอะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ สนุกมาก
-
ขัดใจเจ้อย่างแรงอะ ขอให้สิงหาเข้าวงการแล้วเจอคนที่ดีกว่า เด็กว่า หล่อกว่า รวยกว่า เหอะๆ เอาให้อีภูติดดินไปเลย ปลายเล็บน้องอย่าได้แตะ (อินจัด) เกลียดอีภู จำไว้ๆนะ อย่าเผลอ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยยยยยยยย ถ้ามันจะดักดานขนาดนี้อะนะ
ตายแล้วไม่รู้จะได้เกิดใหม่ยังรู้สึกดีซะกว่า
ถ้ารักคนอื่นได้ ก็ลองหัดรักตัวเองบ้างก็ได้นะแก ขัดใจวุ้ยย
อิภูมันทำขนาดนี้แล้วไม่คิดเจ็บใจบ้างรึไง ทน ดักดานอยู่ได้
สิ่งที่ควรทนมันก็ต้องทน แต่เรื่องแบบนี้ทนไปแล้วก็เจ็บซะเปล่า นี่ถ้ารอเศษเดนความรักจากคนแบบนี้เนี้ยนะ
อย่าไปหวังกับคนที่ไม่มี สิ่งพิเศษ เพื่อให้ใครสักคนในชีวิตแบบมันเลย
ตัดใจซะเถอะ ชีวิตแกยังมีค่ามากกว่านั้นนะเว้ย ปล่อย ผช แบบนั้นมันไปเหอะ
จาก เพื่อนคนนึง
ปล.อ๊ากกก อิน ขัดใจ รำคาญ แต่ก็ยังอ่าน เพราะใจลึกๆยังหวังหาความสะใจ จากนิยายเรื่องนี้อยู่
ความสะใจที่จะทำให้เราได้ปลดปล่อยไปพร้อมๆกับสิงหา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ปลอดโปร่งโล่งสบายสักที
:เฮ้อ:
-
ยังตามไม่ทันเลยค่ะ แต่แวะมาให้กำลังใจคนแต่ง :mew1:
-
หรือที่พี่ภูผาทำแบบนี้ เพื่อที่จะให้น้องเข้มแข็ง
ช่วยเหลือตัวเอง อยู่ด้วยตัวเองได้
เลยต้องเล่นสายแข็ง
-
นั่นพูด หรือ สำรอกวะ แมร่ง
สิงหา เลิกหงอเหอะ อารมณ์เสียวะ ปัญญาอ่อนป่าวเนี่ย ถามจริง
-
ไอพี่ภู ไอ้คนใจอำมหิต ไอ้เด็กมีปัญหาาาาา
น้ำตาท่วมจอค่ะ แงงงงงงงงงงงงงง ชอบบบบบบบ TT^TT
ดราม่าเอ๋ยจงเจ้มจ้นขึ้นนน ให้น้องร้องอีกกก //อินี่โรคจิต
ชอบมากค่าา เป็นกำลังใจให้น้าา //กอดหนึบ
-
รอวันที่สิงหาเติบโต ทิ้งอิพี่ภู สลัดออกไป โฮะๆๆ :z6:
-
คิดถึงคนเขียนค่ะ
มาต่อเถอะนะ ㅜ ㅅ ㅜ
-
เรื่องนี้ไม่เขียนต่อละหรอครับ เสียดายแทน
อ่านตอนแรกๆ ก็พอเข้าใจสิงหานะ รักเขามาก รักเขาหัวปักหัวปำ เลยทนแบบนั้น
แรกๆ อ่านก็ไม่ชอบพี่ภูหรอก
แต่พออ่านถึงตอนล่าสุด ปัญหาไม่ใช่อยู่ที่พี่ภูหรอก
แต่อยู่ที่สิงหามากกว่า คือโตแล้วนะ วัยมหาลัยแล้ว คือน่าจะทำอะไรได้คิดได้มากกว่านั้นปะ เฮ้อ เครียดแทน
-
โอ้ยเป็นเรื่องที่มาอ่านตอนสอบ
ว่าจะไม่เคลียดกลับเคลียดหนักอีก
สงสารสิงหา คนอะไรโคตรใจร้าย
ฮือออออออออออออ
อยากให้น้องเอาคืนชนิดเจ็บแสบ
พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป
โอ้ย สงสารสิงหา
ฮือออออออออออออออออออ
ไม่เอาพี่ภูได้ไหม
ขอคนใหม่เถอะ คนที่ทำให้น้องยิ้ม
หรือไม่ก็ลบพี่ภูออกจากหัวใจออกจากสมองน้อง
ไม่ไหว เคลียดดดดดดดดดดดด
สงสารน้องมากกกกกกกกกกกก
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านจบแต่ละตอนนี่น้ำตาซึมตามสิงหาตลอด สงสารน้องอ่ะ :m15:
-
คิดถึงน้องสิงหาแล้ว :กอด1: และอยากด่า อยาก :z6: อีพี่ภู รัวๆๆๆๆๆๆ :m16:
-
ไม่รู้คิดไปเองไหมนะ แต่รู้สึกเหมือนอยู่ๆสิงหาอ่อนแอมากอ่ะทั้งๆที่แต่แรกก็ยังดีอยู่
สงสารนะแต่เริ่มรำคาญ สู้คนได้แล้วลูก ทำให้อิพี่มันตะลึงไปเลย โอ้ยยยอึดอัด(เพื่อ?)
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป
-
จะไม่มาต่อเรื่องนี้แล้วหรอ
:ling1: :ling1:
-
ตอนที่ 8
ผมเริ่มชิน...
ชีวิตที่มีพี่และถูกต่อว่าไม่หยุด
ผมไม่รู้ว่าความอดทนของตัวเองจะสิ้นสุดอยู่ตรงไหน คำว่ารักของผมบางทีมันอาจไม่ช่วยให้เราอยู่กันได้ยาวนานขึ้นเมื่อพี่ไม่คิดจะรักษามัน
ผมรู้สึกว่าชีวิตของคนเราทุกคนมักจะมีช่วงเวลาของความพยายามที่สูญเปล่า และตอนนี้ผมก็เข้าใจดีว่ากำลังเผชิญกับความไม่สมหวังในสิ่งนั้นอยู่ การรักพี่...บางทีมันอาจไม่มีความหมายอีกต่อไป
และผมก็ไม่ควรโกรธความรักที่ทำให้ผมกลายเป็นแบบนี้...
“สิงหา มาแต่งหน้าก่อนเร็ว เดี๋ยวจะได้เริ่มถ่าย” ผมหลุดจากภวังค์บ้าๆ หันกลับมาสนใจกับเสียงเรียกของพี่ทีมงานอีกครั้ง
พี่ภูรับงานถ่ายแบบให้และจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง สิ่งเดียวที่ทำได้ก็แค่ฟังคำสั่ง ก้มหน้าก้มตาทำมันต่อไปเท่านั้น แรกเริ่มก็สงสัยอยู่หรอก เขาไม่คิดจะปล่อยให้ผมออกไปไหนแต่ทำไมถึงยอมรับงานอย่างง่ายดาย
แล้วตอนนี้มันก็กระจ่างชัดทุกอย่างแล้ว...
“ภูตรงนั้นใกล้พร้อมหรือยัง”
“อีกนิดหน่อยครับ”
พี่เป็นตากล้อง เขาควบคุมทุกอย่างโดยมีผมเป็นเพียงหุ่นกระบอกชิ้นหนึ่ง ดึงไปทางไหนหรือจะบังคับให้ทำอะไรก็ย่อมได้ทุกอย่าง
ผมรู้สึกเหนื่อย ผมนอนไม่หลับ...
ตั้งแต่เมื่อคืนที่โดนต่อว่าอย่างรุนแรง ผมไม่สามารถข่มตานอนจนถึงเช้าได้เลย ความรู้สึกในตอนนั้นมันเหลือแค่อารมณ์โหวงหวิว คล้ายกับกลัวอะไรบางอย่างว่ามันกำลังพรากความสุขของผมไป
หรือความจริงแล้ว ผมอาจไม่สมควรเกิดมาอย่างที่เขาว่าจริงๆ
ชีวิตก็แค่นี้ หลับตาแล้วก็ตื่น
ทั้งที่ภายในใจอยากฝันหวานต่อไปเรื่อยๆ อาจเพราะไม่อยากลืมตาเพื่อพบกับความเจ็บปวดอีก แต่สุดท้ายความฝันก็ยังทำร้ายผมอยู่ดี เพิ่งรู้...ชีวิตจริงของผมกับฝันร้ายมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่
“กังวลเหรอ ขมวดคิ้วเชียว” พี่สาวซึ่งนั่งแต่งหน้าให้ผมเอ่ยถาม
“ตื่นเต้นนิดหน่อยครับ ไม่เคยถ่ายเดี่ยวสักที”
จะว่าไปนี่มันแค่ครั้งที่สองเองที่ได้ลองงานถ่ายแบบ ครั้งแรกโชคดีหน่อยที่ได้คิน รุ่นพี่ซึ่งเชี่ยวในวงการมาช่วยสอน ให้คำปรึกษาจนกระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี แต่สำหรับวันนี้ผมไม่มีความมั่นใจอะไรเลย นอกจากภาวนาว่าขอให้พี่ภูอย่าโมโหผมบ่อยก็พอ
“ไม่เป็นไรหรอก ตากล้องสุดหล่อถึงจะดูปากร้ายแต่ก็ใจดีนะ”
“ผมเคยโดนด่ามาแล้ว” ทำได้แค่บ่นงุบงิบ
พี่ไม่ได้แค่ปากร้าย สำหรับผมเขาใจร้ายยิ่งกว่าอะไร
นิตยสารวัยรุ่นนี้อยู่ในเครือบริษัทใหญ่ที่พี่ภูทำงานอยู่ ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงได้โผล่มาสตูดิโอตรงนั้นที ตรงนี้ทีอยู่เรื่อย
“อย่าเครียด ยิ้มเข้าไว้เดี๋ยวก็ผ่านไปด้วยดี”
“ขอบคุณครับ”
ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างที่คิดมั้ย แต่ขอให้มันไม่เลวร้ายเท่ากับวันนั้นก็พอ ผมเจ็บมาเยอะแล้ว ขอเถอะ...ให้ผมมีความสุขสักนิดก็ยังดี
“อีกสามสิบนาทีจะเริ่มงานถ่ายนะครับ” ทีมงานตะโกนบอก ก่อนต่างฝ่ายต่างขะมักเขม้นทำหน้าที่ของตัวเอง แม้แต่ผมเองก็เช่นกัน ยอมโดนคนโน้นลากไปมาเหมือนตุ๊กตา ทั้งแต่งหน้าทำผม ลองสวมใส่เสื้อผ้าที่ไม่เคยใส่โดยไม่สามารถคัดค้านอะไรได้ มันก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน
“นายแบบพร้อมหรือยัง?” เสียงเรียกนั้นทำให้ผมสะดุ้งโหยง ยืนนิ่งลอบกลืนน้ำลายลำพัง จนกระทั่งถูกใครบางคนคว้าข้อมือให้เดินตามไปยังกลางเฟรม
ตรงนี้มีตากล้อง ทีมงาน และใครอีกหลายคนซึ่งผมไม่คุ้นตามองอยู่ จะมีก็แต่พี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ถือกล้องด้วยความทะมักทะแมง แววตาของเขาน่ากลัว ถึงขนาดหันมองใครทุกคนก็เป็นอันต้องถอยออกมาจนหมด เหลือเพียงผมที่ยืนโง่ๆ อยู่ตรงนี้เพียงลำพัง
“สิงหา...” เจ้าตัวร้องเรียก
“คะ...ครับ”
“มองมาที่ผม” น้ำเสียงนั้นดูเมินเฉย ราวกับเราไม่เคยรู้จักกัน แม้กระทั่งสรรพนามที่ใช้เรียกก็ยังไม่เหมือนเดิม ฟังดูห่างเหินจนน่าใจหาย
ผมทำตามอย่างว่าง่าย จ้องมองไปยังพี่ด้วยความรู้สึกตื่นกลัว
แชะ!
“ยิ้มหน่อย ยิ้มอย่างมีความสุขน่ะ”
น้ำเสียงซึ่งเปล่งออกมาเร่งให้ผมฉีกยิ้มแกนๆ ให้กว้างที่สุด กลับมาอีกแล้ว กลับมาเป็นคนที่ไม่รู้จะทำอะไรอีกแล้ว มือไม้ แข้งขา และแม้กระทั่งการปั้นหน้าเมื่ออยู่หน้ากล้องกลายเป็นเรื่องยากเย็นขึ้นมาอีกครา
นั่นทำให้พี่ภูต้องลดกล้องลงทันที
“ยิ้มจากใจแบบที่ไม่ฝืนน่ะ ทำไม่เป็นหรือไง!”
“ขอโทษครับ ผะ...ผมจะพยายาม” บอกออกไปเสียงสั่น รวบรวมสติและสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้ง ส่งยิ้มให้กับพี่แม้จะอยากร้องไห้แค่ไหนก็ตาม
พี่ทีมงานก็ดูคาดหวังกับผม ขนาดยืนมองอยู่ตรงนี้ยังเห็นทุกคนยืนแทบไม่ติดพื้นเลย
แชะ! แชะ!
เสียงรัวชัตเตอร์ดังขึ้นมาไม่ขาด แต่หน้าของพี่ยังคงบึ้งตึงเหมือนเดิม
“นั่นคือหน้าที่มีความสุขเหรอ”
“ผมขอโทษครับ”
“ถ้ายังทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิมจะดันทุรังมาทำไม!!”
“...”
“ขอร้องล่ะ อย่าให้ต้องรู้สึกว่าเลือกคนผิดเลย”
“ฮือ...”
“ภู น้องจะร้องแล้ว เดี๋ยวก่อนนะใจเย็นก่อน สิงหาครับ...” พี่สาวซึ่งยืนอยู่เคียงข้างปราดเข้ามาปลอบผม มันเหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด วันที่ผมโดนพี่ตะคอกด่าไม่หยุด ใครต่อใครต่างก็ต้องวิ่งเข้ามาหาผมด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ผมขอโทษครับ ผมทำไม่ได้” บอกออกไปทั้งน้ำเสียงสั่นเครือ
“ทำได้สิต้องทำได้”
คิดว่าผมไม่โกรธตัวเองเหรอที่อ่อนแอแบบนี้ คิดว่าผมไม่เหนื่อยเหรอที่ต้องวิ่งตามคนที่ไม่คิดจะถนอมหัวใจกันเลยสักนิด แต่เพราะเมื่อก่อนเคยรักมาก เพราะพี่เคยทำดีกับผมทุกอย่าง มันเลยหักลบเรื่องเลวร้ายที่ผมประสบตอนนี้ออกไปจนหมด
แต่ผมไม่แน่ใจอะไรเลย ความคิดที่ถูกพี่ตามกลับมาเพราะความรักมันไม่หลงเหลือแล้ว มีเพียงแค่ที่ระบายเท่านั้นที่เป็นสถานะของผมในตอนนี้
“พักก่อนมั้ย”
“ครับ”
“พักก่อนนะคะ คุณตากล้องใจเย็นๆ น้องยังไม่มีประสบการณ์ให้เวลาแป๊บนึงนะ” พี่สาวบอกเสียงเรียบ ก่อนทุกคนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง บ้างเช็กแสง เตรียมเสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งนั่งเงียบๆ เหมือนพี่
มีหลายคนช่วยปลอบ มีหลายคนคอยแนะนำให้ผมมั่นใจยิ่งขึ้น ทว่าไม่เคยรู้เลยว่าผมต้องการแค่พี่
แค่ตากล้องคนนั้น
อย่างน้อยไม่ด่า ไม่ตะคอก มันอาจจะมีกำลังใจกว่าเป็นไหนๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่ภูกว่าผมจะได้รับมันช่างยากเย็นแสนเข็ญ ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปมากมายหรือเปล่า แต่มั่นใจว่าจุดเริ่มต้นไม่ได้เป็นเพราะผมที่ผิดอยู่ฝ่ายเดียว
ถ้าเขาไม่นอกใจ เขาไม่รักคนอื่น มันคงไม่เป็นแบบนี้
“สวัสดีค่ะพี่ๆ”
เสียงใสของใครคนหนึ่งดังแว่วเข้าหู ทุกสายตาเบี่ยงไปยังคนมาใหม่แทบพร้อมกัน พาเอาใครหลายคนคลี่ยิ้มและก้มหัวรับคำทักทายจากสาวเจ้า
มินตรา...
เธออยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่ในเวลาที่ผมไม่อยากให้มาเลยสักนิด
“น้องมิน ลมอะไรหอบมา ช่วงนี้ว่างเหรอ”
“ว่างค่ะ ซื้อขนมมาฝากพี่ๆ ด้วย” แม้แต่พี่ทีมงานที่เฝ้าปลอบผม เธอยังเดินจากไปอย่างง่ายดายแทบไม่เหลียวหลังกลับ
ใครๆ ต่างก็สนใจนางแบบคนนั้น ลืมไปเลยว่าผมยังยืนอยู่ตรงนี้...
ผมไม่ได้กลัวอะไรไปมากกว่าเธอจะเดินเข้าไปหาพี่ ซึ่งมันเป็นการคาดหวังที่เป็นไปไม่ได้เลย มินตราคนนั้นพูดคุยกับทีมงานอย่างมีความสุข เธอดูมีความมั่นใจไปซะทุกอย่าง ไม่แปลกเลยที่ผมจะอยากเป็นเหมือนเธอ
“หน้าเป็นตูดเลยคุณภูผา โดนช้างตกมันสิงหรือไง”
เธอหันไปพูดกับพี่ ทิ้งตัวลงเก้าอี้อีกตัวเคียงข้างกัน ผมจึงลอบมองอยู่ห่างๆ ด้วยความรู้สึกอิจฉา ไม่รู้สิ...แต่พี่ยิ้ม
ยิ้มที่ผมไม่เคยได้รับเลย
ผมพยายามไม่มอง เพื่อปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวด ไม่อยากรู้ว่าเขาสนิทกันมากแค่ไหน ทำได้แค่หันหลังและอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด ไม่อยากเป็นภาระให้ใครต้องปวดหัวอีก
เพราะรู้ดีว่ายิ่งเรียกร้องมันก็ยิ่งสูญเสีย
“สิงหาพร้อมหรือยัง” ร่วมสิบนาทีได้ที่ผมนั่งนิ่งและเรียกสมาธิให้ตัวเอง นั่นคงถึงเวลาแล้วที่ควรเผชิญหน้าอีกครั้ง
“ครับ ขอโทษนะครับที่ทำให้เสียเวลา”
ผมค้อมหัวให้พี่ทุกคนจนกระทั่งมายืนอยู่ตรงจุดเดิมอีกครั้ง
ที่ที่มีผู้ชายชื่อภูผากับคู่หมั้นของเขาซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล และผมก็เหมือนตัวอะไรไม่รู้เลยว่ะ
ไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ที่ทำงานใหม่ของพี่ ใครๆ ต่างรู้จักเพียงแค่ผมเป็นน้องร่วมมหา’ลัย และก็ถูกฝากฝังให้เจ้าตัวดูแลในเรื่องต่างๆ เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ
“โอเคแล้วใช่มั้ย” พี่ภูเอ่ยถาม
“ครับ”
“ผ่อนคลายหน่อย มองมาทางนี้ เงยหน้าขึ้นด้วย” ผมทำตามอย่างว่าง่าย
“นั่นแหละ”
แชะ!
“อย่าเกร็งมือ ปล่อยเป็นธรรมชาติ อย่าทำตัวเหมือนหุ่นยนต์สิ!”
บางทีผมก็ไม่รู้ว่าธรรมชาติสำหรับพี่ภูมันอยู่ตรงไหน เอาอีกแล้วจากน้ำเสียงราบเรียบเริ่มมีอารมณ์อีกครั้งจนผมกลัว ผมไม่อยากรับงานถ่ายแบบเลย ผมไม่อยากเจอพี่
ไม่อยากขายหน้าต่อหน้าคนอื่นอีก
“ลองคิดเรื่องตลกในหัวดู จะได้รู้ว่าควรทำท่าทางยังไง” เขาบอก ผมกลอกตาไปมาทว่าในหัวผมมีแต่เรื่องตลกร้าย
“เอ่อ...” คิดได้เท่านั้นผมก็เริ่มขยับแขนด้วยท่าทางงกเงิ่น เพราะไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน หรือทำยังไงให้ดูเป็นธรรมชาติเหมือนนายแบบหรือนางแบบคนอื่นๆ
“เลิกขยับแข้งขาสักที”
เขาโมโหอีกแล้ว
“ทำไมดูวอกแวก ผมไม่ได้ให้คุณมาถ่ายคอนเซ็ปต์เด็กซื่อบื้อสักหน่อย”
“ภูใจเย็น ทำไมต้องดุสิงหาขนาดนั้น” กลายเป็นพี่มินตราที่เข้ามาเบรกอารมณ์ของเขาเอาไว้ทัน จนพาลให้อีกฝ่ายถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย
เสียงถอนหายใจของพี่ภูเหมือนกรีดใจของผมให้เป็นแผล
“ก็รั้นจะมาทำตั้งแต่แรกไง พออยากให้ลองงานก็ทำไม่ได้ อย่างนี้จะไม่ให้บ่นได้ยังไง” ริมฝีปากได้รูปขยับ โดยที่พี่ยังไม่หยุดกดชัตเตอร์แม้แต่วินาทีเดียว ราวกับตั้งใจเลือกเอาหนึ่งในร้อยภาพที่คงมีดีเหลืออยู่บ้างเท่านั้น
“น้องมันยังใหม่”
“เลิกพูดไปเลยเธออ่ะ”
“ตามใจ งอนแล้ว!” เธอทำหน้าบึ้งตึง แต่พี่ก็ไม่คิดใส่ใจเหมือนกัน เนื่องจากผมยังคงเป็นเรื่องปวดหัวที่สุดของเขาอยู่
“สิงหาอย่าสนใจคนอื่น ตั้งใจ” พี่เอ่ยย้ำ ผมจึงพยักหน้าหงึกหงัก เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง จนมันผ่านไปด้วยดีแม้จะมีทั้งเสียงด่าและเสียงชม ทว่าก็ดีที่อย่างน้อยพี่ไม่ได้ใจร้ายนัก ให้เวลาได้ปรับตัวบ้าง ไหนจะวิ่งเต้นเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหลายชุด
ทำตัวเก้ๆ กังๆ ยอมโดนแสงแฟลชและแสงไฟสาดตาจนกระทั่งทุกอย่างเรียบร้อยดี
“จบ!! แยกย้ายขอบคุณทุกคนมากครับ”
นั่นคือเสียงสุดท้ายของพี่ ก่อนทีมงานทุกคนจะเริ่มเก็บข้าวของกันชุลมุน ผมเองก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมานั่งรอเจ้าตัวซึ่งนั่งทำงานเคร่งเครียดกับเพื่อนร่วมงานบางส่วนที่ยังไม่กลับ เหมือนพวกเขากำลังพยายามคัดและแต่งรูปเพราะเหมือนรีบใช้ด่วน ผมเลยต้องนั่งรออยู่ห่างๆ แทน
โชคดีหน่อยที่มีข้าวกล่องจากพี่ๆ ที่แจกเอาไว้เหลืออยู่หลายกล่อง เลยสามารถบรรเทาความหิวไปได้บ้าง พี่ภูทำงานหนัก เขาแทบไม่ได้หยุดพักตั้งแต่ช่วงกลางวันจนกระทั่งมืดค่ำ ข้าวสักคำก็แทบไม่ตกถึงท้อง ผมถึงได้ทำใจกล้าถือข้าวกล่องไปยื่นให้เขาโดยไม่กลัวว่าจะโดนด่ากลับมา
“พี่ภูกินข้าวก่อนครับ” บอกแบบนั้น ส่งผลให้พี่เงยหน้าขึ้นมา
“วางไว้ก่อน”
“แต่พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะครับ”
“ก็บอกว่าวางไว้ก่อนไงสิงหา พี่กำลังยุ่งอยู่” แล้วร่างสูงก็หันไปให้ความสนใจกับหน้าจอคอมพิวเตอร์แทน ผมไม่รู้สึกเจ็บหรอกที่โดนปฎิเสธ ก็แค่เดินกลับมานั่งอยู่จุดเดิม
แต่ที่เจ็บคือพี่เลือกที่จะปฏิบัติกับใครอีกคนต่างกันต่างหาก
“ภูผากินข้าว” เสียงของมินตรา
“เดี๋ยว...”
“เดี๋ยวไม่ได้ เกิดน็อคขึ้นมาจะทำยังไง เร็ว! อย่าให้ฉันต้องโมโหไปมากกว่านี้”
“มือไม่ว่าง”
“กวนละ” ค่อนแขวะออกไปแบบนั้นแต่มือสวยกลับแกะกล่องข้าวที่ผมวางไว้ที่โต๊ะขึ้นมา ตักข้าวจ่อปากพี่ซึ่งกำลังสนใจแต่งาน โดยที่อีกฝ่ายก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ผมเหมือนถูกตบหน้าจนชายิบ ชาจนพูดออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงลอบมองคนสองคนพูดคุยกันอย่างมีความสุขจนลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีผมอยู่ตรงนี้
สิงหา...
คนที่ทำหน้าที่แฟนหรืออะไรไม่ได้เลย
พี่ภูกับพี่มินตราเหมาะสมกันมาก
ผมไม่ควรโกรธใครบางคนที่แย่งความรักไป
เพียงเพราะเหตุผลที่ว่าผมพยายามมากกว่าเขา สำหรับความรัก เรื่องของความพยายามมันมีค่าเท่ากับศูนย์ ต่อให้ทุ่มเทมากแค่ไหนถ้าเขาไม่สนใจมันก็จบ ผมไม่มีสิทธิ์ไปโกรธคนที่มาทีหลัง ไม่มีสิทธิ์ไปโกรธที่คนอื่นมาแย่งความรักไป ไม่โกรธเลยสักนิด ก็แค่ความรู้สึกน้อยใจเหมือนเด็กๆ ที่อยากให้เขาสนใจแค่นั้น
ก่อนหน้าที่ผมตัดสินใจหนีไป ผมยังรักพี่อยู่ แต่ที่ยอมถอยห่างเพียงเพราะพี่ไม่ใช่ของผม เขาสมควรเจอคนที่ดีและเหมาะสมกว่า ให้เขาได้มีโอกาสเลือก หากวันไหนที่เสียใจก็แค่เดินกลับมา แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะกลับมาในวันที่ความรักจืดจางไปแล้ว
พี่แค่ต้องการ...ให้ผมเสียใจ
นอกจากนั้น ผมสัมผัสอะไรไม่ได้อีกเลยว่าความรักของเรามันยังเหมือนเดิม
ผมยังคงนั่งเงียบ รอ...และก็รอต่อไป หลังจากกินข้าวเสร็จพี่มินตราก็ชวนอีกฝ่ายพูดคุยเรื่อยเปื่อย เพื่อนร่วมงานเริ่มกลับกันหมดแล้ว เหลือแค่เราสามสี่คนที่ยังเก็บงานบางส่วนอยู่ พี่ภูเองก็เหมือนจะเหนื่อยจนล้าแต่ก็ไม่คิดหยุดงานและหันมาทักทายผม
จนกระทั่ง...
สองทุ่ม เราอยู่ที่นี่มายาวนาน โดยที่ผมแทบไม่ขยับไปไหนเลย แต่คนตัวสูงเริ่มขยับแล้ว เขาเอี้ยวตัวไปมาเหมือนบิดขี้เกียจก่อนจะหันไปคุยกับนางแบบสาวสวย ไม่รู้ว่าคุยกันเรื่องอะไรแต่ไม่นานพี่ก็เดินตรงมาหาผม
“จะกลับแล้วใช่มั้ยครับ” ผมถามอย่างกระตือรือร้นมากกว่าทุกที
“อืมงานเสร็จแล้ว”
“ผมเองก็เก็บของเสร็จแล้วเหมือนกัน งั้นเรากลับกันเลยมั้ยครับ” ผมรีบหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาพาดบ่า ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมจะกลับเต็มที่
“นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่ออกไปทำธุระแป๊บนึง” เสียงทุ้มรีบพูดขัด
“นานมั้ยครับ ให้ผมไปด้วยได้มั้ย”
“ไม่นาน นั่งรอก่อน เดี๋ยวพี่มา”
“แต่ผมกลัว...พี่ภูผมกลัวครับ”
“เลิกงี่เง่าและทำตัวเป็นภาระซะทีเถอะสิงหา”
“ผมน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ” ถ้อยคำซึ่งหลุดจากปากคือสิ่งที่สมองมันกลั่นออกมาจริงๆ ผมไม่เข้าใจการกระทำของพี่ บางครั้งเหมือนต้องการ แต่บางครั้งก็ผลักไสไม่ใยดี
“เลิกชวนทะเลาะสักทีเถอะ!”
“ฮึก...”
ผมเพิ่งรู้ว่าเขาไม่เคยแคร์ผมเลย ไม่มีสักเสี้ยว
“พี่ภู...ถ้าเราไม่เจอกันตั้งแต่แรก พี่จะเกลียดผมเหมือนตอนนี้มั้ย”
นั่นคือสิ่งที่ผมอยากรู้
และมันก็อาจเป็นคำตอบที่ผมควรจะเดินหน้าไปกับพี่ หรือหยุดอยู่ตรงนี้แล้วพอสักที
“เวลามันย้อนกลับไปให้เราไม่เจอกันได้เหรอ”
“...!!”
“ถ้าย้อนกลับไปได้ ก็คงไม่อยากเจอหรอก”
พี่เดินปึงปังออกไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น เธอโบกมือให้ผม กระซิบบอกให้ใจเย็นๆ แต่มันไม่ทันแล้ว ใจของผมที่มันกำลังเจ็บใครกันจะรักษาให้หาย มันเจ็บไปแล้ว รู้สึกไปแล้ว...
ถ้าเลือกได้เขาคงไม่อยากเจอผม ฟังดูน่าสมเพช แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งอยู่ที่เดิมราวกับคนไม่มีที่ไป ชีวิตในกรุงเทพฯ ผมมีเขา มีเบียร์ แต่เขาเลือกสลัดเบียร์ออกจากชีวิตแล้วบอกว่าจะดูแล แล้ววันนี้เขาก็เลือกที่จะทิ้งไปง่ายๆ ราวกับของไม่มีค่าไม่มีราคา
สุดท้ายผมก็ไม่เหลือใครเลย
ราวหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น คนตัวสูงก็ยังไม่กลับมา
ผมไม่สามารถติดต่อหาใครได้เนื่องจากโทรศัพท์ถูกยึดไปก่อนจะเริ่มถ่ายแบบ มาตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัวอีกครั้งเพราะหลายคนกลับบ้านจนหมด รู้ตัวอีกทีข้างกายผมก็ไม่เหลือใครแล้ว
เพราะมัวแต่คิด มัวแต่กังวลด้วยเรื่องสารพัดถึงไม่ได้สนใจรอบข้างว่าเขาทำอะไรกันบ้าง หรือเดินออกไปตั้งแต่ตอนไหน ความเงียบเหงาและวังเวงเริ่มเกาะกุมทั่วพื้นที่ ดีหน่อยที่แสงไฟภายในสตูดิโอยังพอช่วยให้ไม่รู้สึกตื่นกลัวไปมากกว่านี้
พรึบ!
คิดไม่เท่าไหร่ไฟก็ดับ ดับไปเฉยๆ โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
รีบตะเกียกตะกายคลำหาทางออกไปยังประตูเล็กๆ ของห้องสตูดิโอ แต่แล้วผมกลับพบว่ามันถูกล็อกจากข้างนอก ต่อให้เขย่าหรือพยายามดึงแค่ไหนมันก็ไม่ยอมเปิดเสียที
“ใครอยู่ข้างนอกบ้างครับ ผมยังอยู่ข้างในนี้!!” ผมตะโกนเสียงดังลั่น
ใช้มือตบไปยังบานประตูไม่หยุด เผื่อใครสักคนจะได้ยินบ้าง หัวใจตอนนี้...มันหล่นร่วงลงไปกองอยู่ตรงตาตุ่มแล้ว
“สิงหาอยู่ข้างในครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย”
ไม่มีใครสังเกตเลยเหรอว่าผมยังรอพี่ภูอยู่ตรงนี้....ผมไม่ได้ไปไหน
“ฮือ...ผมอยู่ตรงนี้”
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ถูกทิ้ง ครั้งที่เท่าไหร่ที่ถูกหมางเมินจากคนรอบข้าง ผมเกลียดสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ ซึ่งทุกครั้งที่เกิดปัญหาผมก็ไม่สามารถพาตัวเองออกมาจากที่ตรงนั้นได้สักครั้ง
ผมเดินสะเปะสะเปะไปทั่วห้อง คลำมือไปทั่วอย่างน้อยก็หาอะไรสักอย่างเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น มือถือพี่ก็เอาไป ข้าวของทุกอย่างก็ไม่คุ้นเอาเสียเลย พอตั้งท่าจะเดินไปยังคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะเปิดมันก็...
โครม!!
“อึก” ผมล้มไม่เป็นท่าท่ามกลางความมืด พร้อมกับทำอุปกรณ์บางอย่างล้มครืนลงมา ร่างทั้งร่างชาไปหมดต้องรีบพยุงตัวเองขึ้นมาด้วยความยากลำบาก
ผมกลัวไปหมด กลัวว่าจะอยู่อย่างเดียวดาย กลัวว่าจะถูกทิ้ง และที่สำคัญกว่าคือกลัวว่าจะโดนพี่ด่าอีกเหมือนเคย
“ช่วยด้วย”
“ช่วยด้วย...ผมติดอยู่ข้างใน” จู่ๆ น้ำตาก็ไหล จิตใจมันเหน็บหนาว ไม่ต่างกับช่วงที่พี่หายไปเลยสักนิด สุดท้ายผมก็อยู่เพียงคนเดียว และกลับไปเป็นสิงหาที่ไม่มีภูผาอีกครั้ง…
พี่เคยบอกผมว่าจะดูแล
พี่เคยบอกว่าจะรัก ไม่ว่าผมจะเป็นยังไงก็ตาม
พี่เคยสัญญาแต่ไม่เคยทำได้เลย
พี่เคยบอกแม้กระทั่งงานแต่งงานของเราก็มีโอกาสเกิดขึ้นจริง
สุดท้ายมันกลับเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ
และพี่เลือกที่จะจากไปกับใครอีกคน…
ผมนั่งซบหน้า กอดเข่าตัวเองอยู่นาน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ รู้แค่ว่ามันทรมาน...
แกรก!
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น แสงไฟซึ่งลอดผ่านออกมาจากด้านนอกทำให้ผมเห็นเงามืดของใครคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ความหวาดระแวงมันผลักดันให้ผมกระเถิบตัวถอยหลังอัตโนมัติ
“สิงหา!!”
“คะ...ใครครับ” ผมถามเสียงสั่น
แต่สองเท้านั้นก้าวเข้ามาไม่หยุด
“ฮือ...พี่ พี่มาช่วยผมแล้วใช่มั้ย” ใช่! ความหวังของผมสว่างจ้า เมื่อน้ำเสียงและท่าทางแบบนั้นมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าใครคนนั้นคือพี่ภู
“ทำไมทำตัวโง่แบบนี้วะ! ทำไมไม่บอกพวกทีมงานว่ายังอยู่ข้างใน” แต่แทนที่จะได้รับคำปลอบโยน เขากลับตะคอกผมอีกตามเคย
คำพูดนั้น ทำเอาสะอึกไปเลย
น้ำตาที่เหมือนจะเหือดแห้งในคราแรกไหลลงมาอีกครา แม้กระทั่งความมืดจากบริเวณโดยรอบก็ไม่อาจทำให้ผมละสายตาจากคนตัวสูงได้เลย
“พี่ภู...”
“...”
“พี่ไปไหนมา รู้มั้ยว่าผมกลัวแค่ไหน พี่ไปกับเขาคนนั้นแล้วทิ้งผมไว้ทำไม”
“...”
“พี่ภูอย่าไปกับเขาอีกนะ”
“จะไม่ให้ไปได้ยังไงนั่นคู่หมั้น!!”
“แล้วผมล่ะ” คำตอบของพี่ฟังดูเจ็บชะมัด
“ธุระของพี่มีแค่เธอเหรอที่สำคัญ ฮึก” ที่หายไป ที่ปล่อยให้ผมกลัวก็มีแค่เธอเท่านั้นสินะ ผมรู้ดีว่าพี่ไปกับเธอคนนั้น แต่ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะเลือกพูดมันออกมาให้ผมเจ็บอย่างหน้าตาเฉย
“ร้องไห้อะไรอีก จะทำตัวอ่อนแอไปถึงไหน”
ผมกลัว ผมถูกทิ้งให้อยู่ในห้องมืดๆ ไม่มีใครสักคนคอยปลอบแล้วดูสิ่งที่เขาทำกับผมสิ
“เมื่อก่อนพี่ไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนพี่อ่อนโยนกว่านี้ นั่นเพราะพี่หมดรักผมไปแล้วใช่มั้ยครับ”
“...”
“ไม่ว่ายังไงผมก็ยังรักแค่พี่ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมามันจะเลวร้ายแค่ไหนผมก็ยังรัก ฟังดูโง่เกินไปหรือเปล่า” นั่นคือสิ่งที่คิด ผมแค่ต้องพูดและรอฟังอีกหลายๆ คำตอบในวันนี้เพื่ออนาคต
มันคงถึงเวลาแล้วที่เราต้องแยกทางกันสักที ไม่มีประโยชน์ที่จะดันทุรังเอาไว้อีกต่อไป
“ผมเคยทิ้งทุกอย่างเพื่อพี่โดยไม่คิดถึงอะไร แต่สุดท้ายพี่ก็เป็นฝ่ายทิ้งผม”
“...”
“กลับมาทำไม ถ้ากลับมาแล้วทำกันร้องไห้พี่จะกลับมาทำไม ทำไมไม่หายไปจากชีวิตผมสักที!”
ทุกโสตประสาทแทบดับ ร่างกายของผมสั่นงกยิ่งกว่าลูกนก เส้นประสาทแล่นริ้วชาหนึบไปทั้งซีก พาเอาน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาไม่ขาดสาย ผมอยากตีเขา ตีให้รู้สึกเจ็บอย่างที่ผมรู้สึก แต่เขากลับเงียบ...
“พี่ไม่ต้องฝืนอีกแล้ว”
“...”
“ผมรักพี่แต่พี่ไม่เคยรักผมเลย ทนไม่ไหวแล้ว ฮือ...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
มือของผมตีไปที่อกของเขาไม่หยุดหย่อน จนถูกมือหนารวบเอาไว้จุดความเจ็บแล่นพล่านไปทั่วข้อมือ พยายามเขย่าผมแรงๆ ให้รู้สึกตัว พร้อมกับส่งเสียงตะคอกรุนแรงที่ทำให้ต้องชะงัก
“เลิกโวยวายสักที! ควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย”
“พี่ก็พูดได้หนิ พี่ไม่เคยถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง ไม่เคยถูกด่า ในเมื่อไม่รักจะมาขอคบทำไม มาให้ความหวังทำไม!” ยิ่งพูดเสียงมันก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ใช้แรงที่เหลือทั้งหมดผลักกายแกร่งออกไป และรีบชันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
ผมเจ็บมามากพอแล้ว ผมพอแล้ว...
ก้มหน้ามองร่างสูงซึ่งนั่งย่อเข่าลงกับพื้น ผมไม่รู้ว่าเขาเห็นหน้าของผมท่ามกลางความมืดเป็นแบบไหน แต่เขาคงเข้าใจดีว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปมันสุดทนแล้วจริงๆ
“ผมเคยคิดว่าถ้าทนต่อไปเราสองคนอาจมีความสุข แต่ตอนนี้มันหมดแล้ว...”
“...”
“พี่ครับ”
“...”
“ผมไม่กล้ารักพี่ ผมกลัว”
สองเท้าค่อยๆ เดินถอยหลัง กระทั่งหมุนตัวเปลี่ยนเป็นวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งออกไปให้ไกลที่สุด แม้จะได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังกลับมาก็ไม่คิดหยุด
“สิงหา! จะไปไหนกลับมาเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงของพี่ภูดูโกรธไม่น้อย แต่ผมไม่ไหวแล้วนอกจากย่ำเท้าไปข้างหน้าไม่หยุดหย่อน แม้จะไม่มีจุดหมายคิดแค่ว่าต้องไปจากคนใจร้ายให้มากที่สุดเป็นพอ
“สิงหา!!”
ผมวิ่งไปตามฟุตปาธในตอนดึก รถราวิ่งไปมาจนรู้สึกเวียนหัว ฝีเท้าหนักๆ ที่ก้าวตามดูไม่เหนื่อยหอบเหมือนร่างกาย แต่มันหยุดไม่ได้ ผมต้องหนี...หนีไปให้ไกลจากผู้ชายอย่างภูผา
ต่อให้เหนื่อยหรือเจ็บเจียนตายแค่ไหนก็ขออย่าได้เจอกันอีกเลย
ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่ทำให้ผมไม่ต้องรอให้เสียเวลาอีกต่อไป
พี่ไม่จำเป็นต้องรักผม เพราะรู้ดีว่าพี่ไม่มีทางกลับมารักผมอีกแล้ว
ผมรู้ว่าผมอาจไม่ได้มีความหมายสำหรับพี่นัก แต่ขอบคุณที่ตลอดมาก็เคยรักและดูแลกัน
ทว่าบางทีผมก็ควรต้องไปเหมือนกัน…
-
:pig4:
-
เป็นเรื่องที่งี่เง่า น่ารำคาญในตัวสิงหาที่สุด
แต่ก็ชอบมากๆที่สุด คือมันสงสารและสมน้ำหน้าไปในคราวเดียว
อยากให้สิงหาชกหน้าอิภูสักทีให้ดั้งแตกไปเลย
หนีไปคราวนี้จะไปไหน พระรองจะออกมาไหม
โอ๊ยยยย อิบ้าพี่ภู แกทำน้องเสียใจจนไม่น่าให้อภัยแล้วนะ
สิงหาหนูต้องเข้มแข็ง ยืนหยัดคนเดียวให้ได้ เข้าใจไหม
เครียดมากเรื่องนี้ เฝ้ารอมานาน รอวันอิพี่ภูเสียใจจนตาย
สู้ๆนะคะคุณจิต รักนิยายของคุณ
:L2:
-
บางทีพี่ภูก็ทำร้ายจิตใจสิงหาจนไม่เหมาะที่จะเป็นพระเอกเลยจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอนานมากกกก แต่รอได้อิอิ ไม่เข้าใจพระเอกไม่เข้าใจคนเขียนด้วยเลือกมันมาเป็นพระเอกได้ไง อิอิ #แซวๆ รอเธอที่ร้ายฉบับฟลูค่าาา #fc เนบู
-
เย้ กลับมาแล้ว เรื่องนี้ยังมีพระเอกมั้ยคะ หุหุ บทแบบนี้แถวบ้านไม่เรียกแค่ร้ายค่ะ เรียกว่าสารเลวอ่ะ อ่านแล้วอึดอัดแทนน้องสิงหา จริวๆควรจะหนีตั้งแต่ตอนต้นๆแล้วล่ะ 555 อีก 4 วันจะรอตอนต่อไปนะคะ ไม่ได้กดดัน แต่ขอร้องคนแต่ง อิอิ
-
ยังยืนยันคำเดิมหา ผ.ให้สิงหาใหม่เถอะ อิพี่ถูปล่อยให้อยู่กับคู่หมั้นไปเถอะ
-
สิงหาครับ คราวนี้ต้องตัดใจจริงๆนะ อย่าใจอ่อนแล้วนะ แล้วก็ต้องหนีให้รอดด้วย :m16: หน่วงในอกจริงๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
โหย คนเขียนกลับมาแล้ว ดีใจมากๆ
นึกว่าจะไม่มาแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีมากๆนะครับ สะท้อนอะไรหลายๆอย่างเลย
คือจะบอกว่าสิงหาอ่อนแอจนน่ารำคาญ ในอีกมุมก็สงสารนะ คือในใจแบบเชียร์ให้คิดได้ให้เข้มแข็งสักที
ส่วนพี่ภู บางทีก็คิดเล่นๆนะ ที่พี่ภูทำแบบนั้นเพราะอยากให้สิงหาเข้มแข็ง อยู่ได้ด้วยตัวเอง ไม่อ่อนแอแบบที่เป็นอยู่รึเปล่า
แต่ล่าสุดสิงหาหนีไป ขอให้คราวนี้เข้มแข็งสักทีนะครับ ยืนให้ได้ด้วยตัวเอง ไม่ร้องไห้ง่ายๆแล้วนะ
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ ขอบคุณที่กลับมานะครับ
-
อยากหยุดอ่านแต่ก็หยุดไม่ได้ เนื้อเรื่องมันดูไม่สมเหตุสมผลแต่มันก็คือเรื่องจริง สิงหางี่เง่าแค่ไหน แต่ก็มีคนแบบนี้อยู่จริงๆ #ชอบค่ะ เป็นเนื้อเรื่องที่เหมือนจะอยู่กับที่แต่ตัวละครดำเนินไปเริ่อยๆ
-
เอออ
หนีไปได้ก็ดี
อย่างงั้นแหละโว้ยยย หนีปายยยยยยยย
อย่าได้ไปพบไปเจอมันอีก
ถึงมันจะมีเหตุผลอะไรก็อย่าไปฟังมัน หมดแล้วหมดเลย
อย่าใจอ่อน อย่ากลับไปรักมัน ไปหาคนอื่นซะ หาพระเอกใหม่โลด
จบแล้วจบเลย พอ!!!!
เหตุผลบ้าเหตุผลบออะไรมันคงไม่มีให้แคร์แล้วล่ะ มันอาจจะเป็นแค่เหตุผลเห็นแก่ตัวของผู้ชายไม่เอาไหนคนนึง
:m31: :m31: :m31:
-
เกลียดอีพระเอกกกกก ไม่รักแล้วมารั้งไว้ทำไม
หนีไปไกลๆเลยสิงหาผู้ชายแบบรี้ไม่ต้องสนใจ
-
สิงหาหนีไปคราวนี้หวังว่าจะเข้มแข็งมากขึ้นนะ
เริ่มต้นใหม่โดยที่ไม่มีพี่มัน
:mew1: :L2:
-
....................................
โอเค สิงหาหนีออกมาแล้วยังไงต่อ จะไปไหน? ทำไงถึงจะไม่เจอพี่เขาอีก?
เข้าใจนะที่เจ็บ T^T
-
สิงหาทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเจ็บขนาดเน้ อิพี่ภูนี่ก็ร้ายยยยยยเกิ๊นน
โอ้ยยย...ทั้งอ่านทั้งรำคาญทั้งหงุดหงิดสิงหา
แต่ก็ตัดใจเลิกอ่านไม่ได้(แบบว่ามันอินนนนอ่ะะ สิงหาทำเราอินตามมากกกก)
-
เราว่าน้องไม่ได้งี่เง่านะ น้องแค่ถูกให้ความหวัง
คนที่งี่เง่าจริงๆ น่ะอยู่โน่นนนน
ไอ้คนที่วิ่งตามน้องมาอ่ะค่ะ
ขอให้สิงหาหนีพ้น
เจอพระรองรวยๆ แบบมาตรฐานดีกว่าพี่ทีเถอะค่ะ
แล้วช่วยมาเหยียบๆๆๆ กระทืบๆๆๆ พ่อพระเอกนี่แทนเราด้วยนะ
-
พี่ภูเนี่ยใช่พระเอกจริงป่าวเนี่ย ใจร้ายกับน้องมาก อยากให้สิงหาเข้มแข็งไวๆ
ไม่ต้องไปสนไอ้พี่ภูมัน ทิ้งๆ ไปซะคนแบบนี้นะ
-
ภูเป็นคนที่คาดว่าไม่รักษาน้ำใจกัน
แต่มันเกินคาด ดูจากคำพูดต่างๆ มันมากกว่าไม่รักษาน้ำใจ
-
เข้มแข็งนะสิงหา สู้ๆ
-
ถึงเวลาต้องตัดใจอย่างจริงจังแล้วนะสิงหา หนีให้พ้นนะเอาใจช่วย
ควรจะต้องมีอะไรที่เปลี่ยนแล้วแหละ ถ้ายังกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าแล้ว
ไอ้ภูก็เลวใจร้ายได้เสมอต้นเสมอปลายดีจนแทบไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นพระเอก เฮ้อ~
ปล.อ่านแล้วหดหู่(ก็ยังอ่านต่อไปอยู่ดี)สงสัยต้องไปเปลี่ยนอารมณ์กับปลาบนฟ้าละ
-
ตั้งแต่อ่านมายังไม่เห็นความเป็นพระเอกในตัวอิพี่ภูเลย :hao7:
-
หนีไปให้ได้เลยนะอย่าให้มันเจอ :o12: :o12: :o12:
-
อีพี่ภูใจร้าย ปากร้ายยย ไปตายซะ. เฮ้อออ สงสารนายเอกมากๆ
-
กลับมาแล้ว *ร้องไห้*
พอนึกถึงพิษรักแล้วอื้อหือ....
สงสารสิงหา สงสารมาก
ถ้าภูไม่รักสิงหาแล้วก็ปล่อยไปเถอะ น้องมันเจ็บ
ถึงสิงหาจะงี่เง่า จะอ่อนแอ ถ้าไม่รักกันแล้ว
ภูควรให้สิงหาไปเจอชีวิตที่ดีกว่านี้
จะด่าจะว่าอะไรนักหนา ที่ไม่ชอบสุดๆเลยคือตอนที่ภูบอกว่าเป็นคู่หมั้น ไปส่งเขาเป็นชั่วโมง ทั้งๆที่บอกส่าไปแปปเดียว
อยากถามภูนะ เวลาเห็นน้องงี่เง่า อ่อนแอ มันหงุดหงิด
จนต่อว่าด่าทอน้องมันขนาดนั้นเลยเหรอ
เข้าใจอยู่ว่าภูเป็นมืออาชีพ ก็รู้อยูไม่ใช่เหรอว่าน้องมันเป็นคนยังไง
ขอให้สิงหาหนีพี่ภูไปได้ให้พ้น ขอให้มีชีวิตที่ดี
ไม่มีเขาแล้วขอให้เข้มแข็ง
ขอบคุณที่มาต่อเรื่องนี้นะคะ
-
เอาจริงๆนะ ตอนนี้เราไม่ต้องการให้สิงหามีใครแล้ว ไม่ต้องการให้สิงหาพึ่งพาใคร
อยากให้สิงหาล้มแล้วลุกเอง อตาหิ อตาโนนาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
รักมากก็ไม่สามารถยึดอยู่กับรักนั้นได้โดยตลอด
เราเวทนาสิงหาเพราะว่าสิงหาโดนล้อมกรอบทุกสิ่งทุกอย่าง ทำอะไรก็ไม่ถูกใจภู ว่าไปสิงหาก็ไม่ต่างจากแมวที่ภูซื้อให้เท่าไหร่ อาจจะแย่กว่าเพราะว่าสิงหาพูดได้
ไปเสียเถอะสิงหาไปเรียนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินใหม่ เรื่องที่เจ็บๆวันนี้อีกสองสามปีหันมานึกถึงก็ไม่เจ็บแล้วลูกถ้าหากว่าผ่านไปได้ รักภูได้ลูกแต่รักตัวเองให้มากกว่านะลูกนะ
ทำสารบัญให้นะคะจะได้หาได้ง่ายหน่อย
สารบัญ
ปฐมบท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2966438#msg2966438)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2968143#msg2968143)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2971014#msg2971014)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2980220#msg2980220)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2987799#msg2987799)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2991510#msg2991510)
*ชี้แจงเหตุผลและอุปนิสัยตัวละคร* (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2992608#msg2992608)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg2995794#msg2995794)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3007370#msg3007370)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45545.msg3090413#msg3090413)
-
รอนานมากกกกกก มาแย้ววว
สงสารสิงหาอยากให้สิงหาเข้าแข็งกว่านี้
คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
พี่ภูมันคิดเหี้ยอะไรอยู่
-
หนีไปอีกเเล้ว อยากให้หนูรอดพ้นซักที
-
อิพี่ภูแม่ง.... สิงหานี่มันให้รอดนะคราวนี้ ภูผานี่ตอนก่อนเรายังเชียร์ยังพยายามมองมันเป็นพระเอกนะ ตอนนี้รู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว แรกเรายังคิดว่ามันรักสิงหาแต่เห็นเป็นของตาย แต่มันไม่ใช่ ยิ่งตอนนี้ยิ่งอ่านยิ่งไม่มีความรู้สึกว่าภูผายังรักสิงหาอยู่สักนิด อะไร ปล่อยสิงหาไว้คนเดียวจนโดนขัง แทนนี่กลับมาจะปลอบสักหน่อย ความเมตตามีบ้างมั้ย มาถึงก็ตะคอกๆเอา ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องไปตามสิงหานะ ปล่อยน้องมันไปเถอะ อยากให้สิงหาเข้มแข็งกว่านี้ ไม่ต้องร้ายมาไ ไม่ต้องถึงขนาดแก้แค้นแต่อยากให้ยืนด้วยตัวเองได้ พอเจออิพี่ภูจะได้เชิดใส่ไปเลย อย่าแสดงให้มันเห็นว่าอ่อนแอ จริงๆว่าจะหยุดอ่านตั้งแต่สี่ตอนแรก เพราะเราไม่ถนัดเรื่องดราม่าแบบนี้ แต่ก็ยังอยากรู้พัฒนาการของสิงหาว่าจะทำไงต้อไป ผลเลยอ่านทุกตอน 5555555
-
ดราม่าแบบนี้ถึงจะน่ารำคาญนาบเอกที่อะอะร้องไห้คีปลุคความเป็นผู้หญิงเต็มเปี่ยมแบบนี้ เรารอดูว่านางจะเข้มแข็งได้เมื่อไหร่ การเฝ้าทองใครสักคนเข้มแข็งขึ้นมันก็ลุ้นดีนะ แต่ถ้ารอนานมากไปมันก็น่าเบื่อ
ติดตามค่ะ
-
บางทีสิงหาก็น่ารำคาญนะ
-
งี่เง่าทุกนาทีจริงๆ...ให้ตายเฟอะ
-
เกลียดอีพี่ภูสุดๆเลย :katai1:
น่าสงสารสิงหาของฉัน ไปเลยค่ะลูก ไปให้ไกลๆจากมัน o7
ปล.นึกว่าไรต์จะไม่ต่อเรื่องนี้ซะแล้ว
-
สงสารสิงหา อยากให้สิงหาเข็มแข็งกว่านี้ :sad4:
-
ลุ้นกันต่อไป
-
สิงหาต้องสู้นะ. ต้องตัดใจให้ได้ :sad4:
-
หวังว่าภูจะไม่ใช่พระเอก. คำพูดและการกระทำมันเลวร้ายเกินไป. อย่าอ้างว่าครอบครัวมีปัญหา คนอื่นเค้ายิ่งกว่านี้อีก. ตัวเองขาดความอบอุ่น. น่าจะยิ่งทำดี รักษาคนรักไว้. ทำแบบนี้อย่างกับมีความแค้นสิงหา. เลวเกินคน
ส่วนสิงหา มันอ่อนแอเกินไปมั้ย. เค้าทำแบบนี้ยังทนอยู่ได้. ไม่รักตัวเองเลย. หนีไปอยู่ที่อื่นเลย อยู่กับตัวเอง ต้องเข้มแข็งให้ได้
-
พึ่งได้มีโอกาสมาอ่านค่ะ รวดเดียว
หนักหน่วงมาก ดราม่าสุดๆ
ภูโหดร้ายมาก..
ถ้าเราเป็นสิงหาเราไม่อยู่หรอก ต่อให้เค้ามาเห็นค่าเราทีหลังก็จะไม่แลด้วย
สิงหาก็อ่อนแอเกิน ตัวเราเอง เรากำหนดได้ที่จะเลือกที่จะมีความสุขหรือเลือกที่จะมีความทุกข์
แต่คนแต่ง แต่งดีมากค่ะ เพราะแต่งให้เราเสียน้ำตาให้กับสิงหาได้ทุกตอนเลย และทำให้เรารู้สึกเกลียดภูผามากๆด้วย..!
จริงๆอยากเห็นฉากที่สิงหาแก้แค้นภูผาเหมือนกันนะ
หึหึ ให้รู้บ้างว่า สิงหาก็มีค่าพอ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
สิงหาหนูต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะคะ ยืนหยัดด้วยขาของตัวเองให้ได้ อย่าตัดพ้อต่อว่าชะตาชีวิตของตัวเองอีกเลย เพราะไม่ว่าใครๆ ต่างก็ต้องมีจุดเปลี่ยนในชีวิตที่ทำให้เติบโตขึ้นมาอีกขั้นหนึ่งทั้งนั้น ไม่มีคนรวยหรือคนจนที่ไหนหรอกค่ะที่ไม่เคยเจ็บ ไม่เคยเครียด หรือว่าท้อแท้
ที่สำคัญชีวิตของหนูหลังจากนี้มันเพิ่งจะแค่เริ่มต้นเท่านั้นเองนะคะ แต่ก็ไม่สายเกินไปจริงๆ ที่หนูจะลองหักเหชีวิตมาในอีกเส้นทางหนึ่ง (ที่ไม่มีพี่ภู) ที่อาจจะเป็นหนทางที่ช่วยให้หนูได้มีสติและขบคิดเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาได้มากขึ้นนะคะ
อีกอย่าง.. 'ชีวิตเป็นของหนู หนูก็ควรที่จะกำหนดมันเองนะคะ อย่าปล่อยให้ใครเข้ามามีอิทธิพลเหนือ 'หัวใจ' ของตัวเองอีกเลย~' สู้ๆ เข้าค่ะ :กอด1:
ปล. ดีใจมากๆ เลยจ้าที่ได้อ่านต่อแล้ว ^^
-
เอาตามตรง อีพี่เมิงไปพบจิตแพทย์ดีกว่าว่ะ เป็นอะไรมากไหม ตะคอกแม่งอยู่นั่นแหละ หลอดเสียงเมิงไม่อักเสบบ้างหรือไง :angry2: สิงหาหนีคราวนี้ก็หนีให้รอดนะลูก เข้มแข็งได้แล้ว บอกเลิกมันไปเลย มันไม่ใช่เจ้าชีวิตเราสักหน่อย มีแค่แม่กับเพื่อนก็พอ ปั๋วหาใหม่เอาข้างหน้า ปล่อยให้อีพี่มันจุกอกตายเพราะไม่ได้ตวาดไปเลย :m31: แต่เหมือนลางดี คนเขียนบอกจะเริ่มเข้าสู่ เธอที่ร้ายแล้ว แสดงว่าถึงเวลาสิงหาปล่อยของแล้วใช่ป่ะ :katai2-1:
-
สนุกค่ะ แต่เครียดไปหน่อย
น้องช่างเป็นคนมืดมนนัก ชีวิตจะหาความสุขได้บ้างรึเปล่า :เฮ้อ:
-
อยากให้สิงหาเข้มแข็งกว่านี้ แต่ก้เข้าใจแหละว่าสิงหารักพี่มากขนาดไหน ไอ้พี่ก้ไม่เคยทำให้สิงหาได้รู้สึกดี ได้มั่นใจเล้ย
ดีแต่ทำร้าย ดูถูก กดดัน และไม่เห็นความสำคัญสิงหาเล้ยยย สิงหาเข้มแข็งแล้วไปหาคนใหม่เหอะ
-
หนีให้พ้นนะสิงหา ถ้ากลับมาเจอกันอีกก็ขอให้เป็นสิงหาที่เข้มแข็ง และอยู่เหรือภูผาทั้งปวง เพี้ยงงงง
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :seng2ped:
-
สิงหาแกน่าเบื่อไป
-
เย้ๆ ในที่สุดคุณจิตติเรนก็มาต่อเรื่องนี้สักที :mc4: :mc4:
เข้าสู่เธอที่ร้ายอย่างเต็มตัวแล้วสินะ ต่อไปนี้หวังว่าสิงหาจะเข้มเเข็งขึ้น
ส่วนพี่ภู.... หวังว่าจะปล่อยน้องหมาในปากออกได้ภายในเร็ววัน :fire:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
โอ้วว คิดว่าเข้าใจภูนะ คือภูอยากให้น้องมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้ เลิกเดินตามภูต้อยๆแล้วคิดเองบ้างได้แล้ว ภูอยากให้น้องแกร่งขึ้น แต่สิงหาไม่ใช่คนแบบนั้น ภูก็เลยพยายามด่าเพื่อให้กระตุ้น แต่ภูอาจจะไม่รู้ว่ามันใช้ไม่ได้ผลกับคนแบบนี้ คือคิดว่าเข้าใจภูนะ ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในชีวิตจริงชั้นจะบอกให้เลิกกันไปเลยถ้าคุณต้องพยายามกะอดทนกันมากจนประสาทแดกแบบนี้อย่าคบกันเลย มันเหมือนไม่เข้าใจกันสักที เหมือนคุยกันคนละภาษา แนะนำว่าไปหาคนที่คุยกันแล้วเข้าใจดีกว่า แต่นี่มันนิยายไง ยังไงสิงหาก็เป็นนายเอก ภูก็เป็นพระเอก ก็ต้องมารอดูกันต่อไปว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง เนื้อเรื่องจะดำเนินไปทางไหน สิงหาจะเข้มแข็งขึ้นได้ยังไง แล้วภูจะเลิกทำตัวเป็นฮิตเลอร์เมื่อไร มันส์มว้ากกก
-
สิงหาทำตัวเอง
-
ดีใจที่กลับมาค่ะ ใครจะว่าสิงหาอ่อนแอ งี่เง่าก็ว่าไปนะค่ะ แต่เราว่าเราเข้าจะน้องอ่ะ ถึงแม้น้องจะเป็นแบบนี้ แต่มันก็เป็นคนละเรื่องกับการนอกใจ การดุด่าว่ากล่าวที่ภูทำกับสิงหามั้ย เราอยากให้สิงหาเข้มแข็งและเลิกรักภู อยู่ได้ด้วยตัวเอง แล้วแก้เผ็ดภูเลย เอาให้หลงรักแล้วเฉดหัวไปเลยยยยยย
-
เข้าใจและไม่เข้าใจน้อง
เข้าใจว่าโดนคนที่รักตะคอก เย็นชาใส่ ทำดีกับทุกคนยกเว้นตัวเองเจ็บปวด
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องร้องไห้... ทำให้คนอ่านร้องไห้ไปด้วย ทำไมพี่ภูแม่งต้องทำแบบนี้
ถ้ารักแล้วตะคอก ทำตัวเย็นชาแล้วไม่สนใจแบบนี้จะรั้งกลับมาทำไมวะ :katai4:
-
ได้เวลาตื่นสักทีนะสิงหา ลุกขึ้นได้แล้ว
-
รอตอนต่อไปค่า
อิฉันถูกใจประโยคนี้มาก
“กลับมาทำไม ถ้ากลับมาแล้วทำกันร้องไห้พี่จะกลับมาทำไม ทำไมไม่หายไปจากชีวิตผมสักที!”
/ลุกขึ้นมาปรบมือให้สิงหา
-
เข้ามาตอบอีกครั้งกับเรื่องของสิงหา เราขอยกตัวอย่างเปรียบเทียบกับเรื่องจริงแต่ต่างเพศแล้วกันนะ
มีสามีชาวต่างตะวันตกทำกับภรรยาที่เป็นต่างชาติจากบ้านจากเมืองมาอยู่ด้วยกัน สามีรักภรรยามากๆปรนเปรอด้วยความรักอย่างเต็มที่ไม่ต้องใช้เวลามาก แค่ ปี-สองปีสามีก็คือโลกทั้งโลกของภรรยาที่ไม่รู้ภาษา ไม่มีเพื่อน ไม่สามารถทำอะไรเองได้เพราะว่าสามีทำให้หมด ไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว ทำทุกอย่างในชีวิตโดยมีสามีเป็นผู้กำหนด ไม่สามารถคบเพื่อนชาติเดียวกันได้เพราะว่าสามีไม่ส่งเสริมโดยให้เหตุผลว่าเป็นกลุ่มคนไม่ดี ไม่ได้ไปเรียนหรือทำงาน โลกของภรรยาจึงมีแต่สามีที่ทำงานนอกบ้าน มีแวดวงเพื่อนเป็นของตัวเอง มีพาภรรยาไปด้วยบ้าง มีเพื่อนมาที่บ้านบ้างแต่ไม่ถึงกับคบหาไปมาหาสู่กัน สามีให้เต็มที่ต้องการอะไรก็จัดการซื้อให้ เงินไม่เคยขาดมือแต่ไม่มีโอกาสออกไปใช้มากนัก ต้องการอะไรสามีจะซื้อให้เป็นส่วนใหญ่ ภายในเวลาไม่กี่ปีสามีก็เริ่มมีชีวิตข้างนอกเอง ทำอะไรก็ได้ตามใจเพราะว่าภรรยาไม่สามารถคัดค้านหรือหนีไปไหนได้ ไม่สามารถอยุ่คนเดียว อยู่ด้วยตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองได้ ในสมัยที่ยังไม่มีอินเตอร์เน็ต จะพบภรรยาประเภทนี้มากกว่าสมัยนี้ จากที่รักก็กลายเป็นที่รำคาญ โดนตวาดตะคอกบ่อย เป็นการทำร้ายทางจิตใจ บางคนที่รู้จักได้ยินเสียงอดีตสามีนี่สั่นทั้งตัว คำที่สามีด่าฝังใจชั่วขีวิตว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีปัญญาอยู่เองทำอะไรเอง ไม่มีสามีก็ตายเหมือนหมาข้างถนน (อันนี้ได้ยินกับหูจริงๆ) ลองคิดดูว่าคุณจะทำยังไงถ้าหากว่าโลกทั้งโลกของคุณซึ่งก็คือเขาพังทลายไปแล้ว คุณไม่เหลือใครอยุ่เลย คุณไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรยังไงเลย คนไม่เคยเจอเรื่องพวกนี้ไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าทำไมสิงหาถึงทำได้แต่ร้องไห้ ทำไมสิงหาถึงได้กลัวการถูกทิ้ง การอยุ่คนเดียว หลายๆคนที่เจอแบบนี้ถึงจะหลุดออกไปได้ก็ยังไม่ได้ชีวิตแบบแฮ็ปปี้เอ็นดิ้งเลย แค่อยากบอกว่าในชีวิตจริงคนแบบนี้มีจริงๆ
-
หนีไปคราวนี้จะรอดอีกไหมเนี่ย อยากให้พี่มันตามหาสิงหาไม่เจอ
สงสารก็สงสาร รำคาญก็รำคาญ แต่ก็ไม่สามารถหยุดอ่านได้ 555555 รอต่อไปค่ะ
-
ผมขออนุญาติยุติการติดตามนิยายเรื่องนี้เพียงเท่านี้นะครับ ขอบอกตรงๆ ว่าผู้แต่ง แต่งเรื่องได้ดีนะ แต่ผมเกลียดที่เขียนให้นายเอกอ่อนแอเกินความจำเป็น ไม่จำเป็นเลยที่ต้องอ่อนแอขนาดนี้ ผมรู้สึกว่าผู้แต่งไม่เคารพในความเป็นคนของนายเอกเลยแม้แต่น้อย การหนี้ออกมาครั้งแรก ควรเขียนให้นายเอกแข็งแรงขึ้นถึงแม้จะไม่มากแต่ก็ควรตอบโต้มากกว่านี้ ไว้จบแล้วผมจะตามอ่านอีกที่แล้วกัน ขอบคุณครับ
-
ไม่รู้ซิ เราว่าสิงหาไม่ได้งี่เง่าน่ารำคาญอะไรขนาดนั้นนะ สิ่งเเวดล้อมมันพาไปมากกว่า ที่สิงหาเป็นเเบบนี้เพราะอะไรก็มีเเต่พี่ภูๆ ภูผาเป็นโลกทั้งใบของสิงหาอ่ะ เพราะนางเข้ามากรุงเทพก็มาเเต่ตัว ไม่มีที่พึ่งอะไรอยู่เเล้ว พอมีคนที่ยื่นมือมาหาเเล้วบอกว่ารัก ทำให้สิงหามีที่ยึดเหนี่ยว มีหลักยึด ทีนี้อะไรก็พี่ภูๆสิ ถ้าเป็นเราเราก็คงป็นเเบบสิงหาอ่ะ ทีนี้พอรู้ว่าเเฟนนอกใจ ก็ทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้ กลัวทำใจไม่ได้ก็เลยเก็บเอาไปคิดคนเดียว เเล้วสิงหานางไม่กล้าหือกล้าอืออะไรกับภูผาเลย พอหือพออือก็ไม่กล้าใส่ไปเเรงๆเพราะกลัว เพราะถ้าทำงั้นที่พึ่งหนึ่งเดียวอาจจะพังทลายไป คือรักอ่ะ รักภูมากๆ ที่ตัวสิงหาเป็นมันอยู่ที่ปัจจัยสิ่งเเวดล้อมรอบตัวล้วนๆ ปัจจัยเเรกของสิงหาคือภูผา มีภูผาเเค่คนเดียวนี่สิงหาก็มีครบเเล้วนะทั้งที่นอนที่กินบลาๆๆๆ ถ้าสิงหาเข้ามากรุงเทพเเล้วอยู่ตัวคนเดียวนางก็พึ่งตัวนางเองได้ เพราะถ้าไม่ช่วยเหลือตัวเราเองเเล้วใครจะช่วยเหลือเราล่ะ ถ้าสถาณการณ์มันเป็นงี้เราว่าสิงหาจะเป็นคนที่เข้มเเข็งขึ้นนะ เพราะพึ่งตัวเองหมด เเต่นี่ในชีวิตมีภูผา เเละภูผาคือที่พึ่ง ภูภายื่นฐานะเเฟนให้ มีห้องให้อยู่ มอบความรักให้ จะเห็นว่าสิงหานางก็มีเพื่อน เเต่นางไม่ได้รักเพื่อนเเบบเเฟนอ่ะ เข้าใจมิ เพื่อนมันต่างสถานะกับเเฟน จะไปงี่เง่าง้องเเง๊งให้เพื่อนช่วยทุกเรื่องก็ไม่ไหว เดี๋ยวเพื่อนจะเลิกคบ 5555555 จะเห็นว่าถ้านางไม่ไหวจริงๆถึงไปพึ่งเพื่อน ภูผานี่จะดุจะว่าสิงหาตลอด ไม้รู้ว่ารักเเบบไหน คือนอกใจก็ทำมาเเล้ว มีคู่หมั้นอีก เเล้วยังดุยังว่าสิงหาต่างๆนาๆ การกระทำของภูผาคือคนเบื่อๆอ่ะ เบื่อคนงี่เง่าน่ารำคาญก็เข้าใจ เเต่พอเค้าหนีไปเเล้วไปเอาเขามาอีกนี่ไม่เข้าใจนะ ด่าเค้าว่าอ่อนเเอ น่ารำคาญ ไม่น่าเกิดมาเลยยย ถ้าย้อนกลัยไปได้ก็ไม่อยากเจอ ไรอีกเยอะเเยะ สิงหาโดนหนักมากกกก 555555 เเต่ในเรื่องสิงหาอ่อนเเอไง เลยอยู่ให้ภูผาควบคุม เเต่ถ้านางเข้มเเข็งตามที่ทุกคนอยากให้เป็นนางก็ไปไปเเล้วว คือคนเขียนเค้าเขียนให้นางอ่อนเเอ ไม่ได้เขียนให้นางเจ้มเเจ็งงง สิงหาเลยทำตัวงี่เง่าเเบบนี้ โอป่ะ? เข้าใจเเระป่ะ? 555555 ของจริงมันเป็นหลังตอนเเปด คือเขียนให้งี่เง่า เพราะเเบบนี้นะ สิงหาเลยเป็นงี้ เพราะะเเบบนี้เลยทำให้นางเเกร่ง เเล้วเราจะได้เห็นพัฒนาการของตัวละครสิงหาขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเขียนให้เข้มเเข็งเเต่เเรกเราจะเห็นเส้นกราฟมันจะเป็นเเนวตรงงงง ตรงเเด่ววววว ไม่เห็นพัฒนาการอะไรเลยยยย นอกจากอิภูด่า สิงหาตบคว่ำงี้ มันไม่ใช่ เราชอบที่ไรท์เตอร์เค้าเขียนเเบบนี้ ให้กำลังใจนะคะไรท์เตอร์ สู้ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปเรื่อยๆ เเล้วก็ ไม่อยากให้หายไปนานเลยค่ะ มันค้าง ฮืออออออ :katai4: :katai4:
-
อยากจะขับรถไปรับน้อง กลับกับเจ้ค่ะลูก เดี๋ยวเจ้โอ๋เอง
ให้ไอ้พี่ภูมันเจียนตายก่อนค่อยพามาส่งคืน
ทำไมไม่รู้จักรักษาสิ่งสำคัญไว้นะภูผา คนโง่ //เบะปาก
-
เลิกค่ะเลิก นี่ยังไม่เห็นเหตุผลที่จะมาร้ายใส่กันขนาดนี้เลย ไปหาใหม่นะคะ ดีๆ กว่านี้มีอีกเยอะ
ขอบคุณค่ะ
-
สิงหาเข้มแข็งสักที จะมั่วแต่รักคนที่เค้าไม่รักแล้วก็คอยแต่จะทำร้ายเราซ้ำๆทำไม ตอนนี้สิงหาน่าจะชกอิภูซักหมัด ให้มันคลายความคับแค้นในที่ต้องได้รับคือตอนที่สิงหาหนีไปเพื่อตั้งหลักเพื่อที่จะลืมพี่ ชั้นอยากรู้ตริงๆว่าพี่จะดงกลับมาเอาตัวสิงหามาอีกทำไม จะเอาน้องมาทำร้ายจิตใจกันถึงไหน ในเมื่อตัวเองก็ไม่เคยเหลียวแลสิงหาเลย มีแต่จะทำร้าย แกไม่ควรเอาตัวสิงหากลับมา ดีแล้วที่ตอนนี้สิงหาคิดได้ แล้วเลือกที่จะเดินจากไป ปล่อยให้แม่งตายไปเถอะไอ่คนที่เห็นจิตใจของตนอื่นเป็นของเล่นเนี่ย
-
สิงหาไม่เคยตัดขาดอ่ะ ทำให้ได้สิ
-
:sad4: :sad4: :sad4:อ่านทุกตอนร้องไห้ทุกตอนเลยค่ะ :o12: :o12: :o12: :o12:
อยากจะเห็นฉากไอ้พี่มันเสียน้องไปจริง ดิฉันจะเหยียบซ้ำเลยบอกตง
ไอ้พี่ภูนี้ บกพร่อง ในหน้าที่พระเอกอย่างแรง
-
หนี้เลยลูกสิงหา
แต่ละคำที่อิพี่ภูพูดออกมาไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
ถึงแม้จะเป็นมุมมองของสิงหาที่อ่อนแอ
แต่แต่ละคำที่อิพี่ภูพ่นออกมาก็พากระอักเสียได้ทั้งนั้น
หนีไปเลย เราอ่อนแอ เราไม่เข้มแข็ง แล้วไง
จำเป็นที่คนอ่อนแอต้องโดนทำร้าย โดนทิ้งขวางแบบนี้เรอะ ไม่ใช่หรอก
ไปเลย #สนับสนุนให้หนีอย่างเต็มที่
-
ถ้าเริ่มรำคาญสิงหาจะผิดไหม
-
อ่านรวดเดียวเลย รู้สึกถึงความไม่มีเหตุผลของอิภูผาอย่างแรง
คือตัวเองบอกให้เค้ารอ แล้วพอเกิดเรื่องก็มาโทษกันอย่างงี้ อิบ้าาาา!!!!!
อยากหาคนมาปลอบใจน้องสิงหาละเกินนนนนนนน
คือต่างคนก็ต่างรักกัน แต่อิภูผามันอะไรของมันฟระะะะะะะะะ :m31:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้อย่างเป็นทางการ
อ่านรวดเดียวทันปัจจุบันเลยยย
มาต่อไวไวนะคะ กำลังสนุก
อย่างรู้ว่าน้องจะทำยังไงต่อไป
และอิพี่จะทำยังไงกับน้อง
:ling1:
-
สิงหาหนูเข้มแข็งสักทีลูกคราวนี้ไปแล้วสะบ็อบใส่อย่าได้กลับมาเลยนะ
-
หนีไปให้ไกล แล้วค่อยกลับมาเอาคืนมันนะสิงหา
ไปสร้างความเข้มแข็งให้ตัวเอง
-
มาต่อได้แร้นนนนนนนคิดถึงสิงหา
-
นานแล้วที่ยังไม่มาลงเห็นบอกว่า 4 วัน :ling1:
-
เดี๋ยวสุดท้ายก็หนีกันไม่รอดอีก คู่นี้ แลดูคู่กั๊นคู่กัน55
เค้าเดา ตามด้วย step1 เล่าปมดราม่าพระเอกหนักๆ ตามสูตรต้องมีปัญหาที่บ้าน พ่อแม่เลิกกัน ทะเลาะพ่อ ประชดแม่
Step 2 พอนายเอกไป อยู่ดีๆก็เศร้า กินเหล้าเมามาย ตามด้วยต้องมีเพื่อนมาทัก เฮ้ย มึงโทรมจัง นู่นนี่ หนวดเคราไม่โกน ผอมซูบ55
Step3 ทำตัวน่าสงสาร ซึม ประหนึ่งโดนทิ้ง ง้อด้วยวิธีโง่ๆ จนนายเอกใจอ่อน
Step4 ครอบครัวกลับมาเข้าใจชื่นมื่น happy ending
แต่กว่าตะถึงวันนั้น อีกยาวววววว รอร๊อรอ ต่อปายยย :monkeysad:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วตาบวมฉึ่ง
จะผลิตน้ำตาไม่ทันแล้วคร่าาาา
สงสารสิงหาอ่ะ ทำไมไอ้พี่ภูมันเลวงี้
-
เนื้อหาตอนดังกล่าวอาจมีความไม่เหมาะสม
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ตอนที่ 9
ผมเป็นคนตัวเปล่า
เป็นคนตัวเปล่าที่กำลังวิ่งหนีสิ่งที่รักมากที่สุด เท้าของผมไม่สามารถหยุดวิ่งได้แม้จะเหนื่อยล้าแค่ไหนก็ตาม ผมรู้...ผมรู้ว่าตัวเองเจ็บมากแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นการใช้ชีวิตอยู่ต่อโดยมีพี่มันยิ่งทำให้ผมเจ็บมากขึ้นเป็นเท่าทวี และตัวเองก็เหนื่อยเกินกว่าจะต้องมารองรับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเขาได้แล้ว
ฉะนั้นผมจึงต้องไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต่อให้ต้องวิ่งเท้าเปล่าผมก็ต้องทำ
“สิงหาหยุดเดี๋ยวนี้!!”
เสียงของพี่ไกลออกไปเรื่อยๆ
“หยุด!!”
รถเมล์สายหนึ่งจอดเทียบท่า ผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ก้าวขึ้นไปยังยานพาหนะซึ่งไร้ผู้คน มองดูกระจกหลังด้วยหัวใจตื่นตระหนก เมื่อเห็นร่างสูงหยุดวิ่งและจ้องมอง กระทั่งระยะทางระหว่างเราห่างไกลออกไปมากขึ้นทุกที
และอาจไกลไปตลอดกาล...
ผมแค่หวังว่าเราจะไม่กลับมาเจอกันอีก ถึงแม้ว่าจะเจ็บเจียนตายแค่ไหนเดี๋ยวมันก็คงผ่านไป ผ่านไป...จนกระทั่งวันหนึ่งลืมเลือนผู้ชายที่ชื่อว่าภูผาได้สักวัน
ขอบคุณพี่ที่สอนให้ผมรู้จักคำว่ารักและการถูกรัก
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ถึงไม่มากแต่ผมก็มีความสุขดี
ผมรักพี่...ผมยังรัก...
ที่พึ่งสุดท้ายของผมก็คือเบียร์ โซซัดโซเซไปที่นั่นด้วยหัวใจขาดวิ่น ถึงจะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลยังไงมันก็คงทำได้ยาก ผมไม่หลงเหลืออะไรที่เป็นของตัวเองเลยนอกจากร่างกาย คืนนี้ผมเหนื่อยและหน้าด้านเกินกว่าจะห้ามใจตัวเองไม่ให้แบมือขอเงินจากเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว
ผมได้มันมาจากเบียร์สำหรับค่ารถกลับบ้าน กลับไปอยู่กับตัวเองที่ซึ่งมีความรักจากคนเป็นแม่รออยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่ายาวนานแค่ไหนที่จมปรักอยู่บ้าน แต่หากวันไหนเข้มแข็งได้ผมจะกลับมา...
ช่วงสัปดาห์แรก ทุกอย่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมเอาแต่นอน นอนทั้งวัน ตื่นขึ้นมาเพื่อทานอาหารจากนั้นก็ล้มตัวลงบนเตียง จิตใจผมมันว้าวุ่น มีคำถามมากมายอยู่ในหัวว่าเขาจะตามหาผมมั้ย เขาจะโกรธแค่ไหน ขณะที่ตัวเองก็ได้แต่จินตนาการถึงอดีตที่มีแต่ความสุข
ผมหนีมาไกล แต่สุดท้ายความรู้สึกของผมมันกลับยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
อยู่ที่ใครคนนั้น ผู้ซึ่งหยิบยื่นทุกอย่างให้ และก็ริบรอนทุกอย่างไปจากชีวิตของผมเช่นกัน
แม่มักถามว่าเป็นอะไร สิ่งที่ตอบได้ก็มีเพียงแค่เหนื่อย แม่ลูบหัวผมย้ำอยู่เสมอว่า ‘เด็กดี ลูกแม่ต้องไม่เป็นไร’ เขาพูดซ้ำๆ อย่างนั้นตอนที่เราทานอาหารเย็นจนกระทั่งเข้านอน เช้ามาแม่ปลุกผมเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ผมก็ยังอิดออดเหมือนทุกวัน
เพราะยัง...ไม่อยากตื่นจากฝันดี เนื่องจากชีวิตจริงมันเป็นแบบนั้นไม่ได้
มันพาลให้ผมอิจฉาคนอื่นไปทั่วแม้กระทั่งคนบ้า บางทีคนพวกนี้อาจเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกก็ได้ อย่างน้อยก็ในโลกของตัวเอง
เช้านี้ก็เหมือนกัน...
“สิงหาตื่นได้แล้ว”
เสียงของพี่ เสียงของพี่ภูที่กระซิบอยู่ข้างหู
ผมรีบกระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง โยนผ้าห่มออกไปจากตัวเพื่อให้สัมผัสร่างกายของคนตัวสูงได้ถนัด พร้อมกับคำถามเกิดขึ้นในหัวพาลให้ขมวดคิ้วมุ่น เขามาได้ยังไง?
“มัวแต่นอนขี้เซาอยู่อีก” พี่พูดย้ำ
“ผมเปล่าสักหน่อย ก็แค่...นอนสบายเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง”
“พี่นอนกอดทั้งคืนยังสบายไม่พออีกเหรอ ลุกขึ้นไปอาบน้ำเร็ว พี่เตรียมกับข้าวไว้แล้ว”
“จริงเหรอครับ”
“อืม...เป็นแกงจืดที่เราชอบด้วย”
กายสูงทำท่าลุกจากเตียง แต่ผมเร็วกว่านั้นรีบคว้าข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้เพราะกลัวว่ามันจะสลายไปอีก แต่ไม่ใช่...พี่ภูไม่ได้หายไป เขายังยืนอยู่กับผมตรงนี้
“งอแงอะไรอีกเรา” เขาถามเสียงละมุน น้ำเสียงที่ใช้กับผมเหมือนเมื่อก่อน
“พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“...”
“พี่รู้จักบ้านของผมด้วยเหรอ” จำได้ว่าเขารู้แค่จังหวัด แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตั้งอยู่ตรงไหน กินอยู่ยังไงตั้งแต่เล็กจนโต ทว่าสิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือเขาดูแลผมอย่างดีตอนที่เราอยู่กรุงเทพฯ ด้วยกันในช่วงเวลาหนึ่ง
“ไม่รู้สิ พี่ไม่รู้หรอก”
“แล้วพี่มาได้ยังไง”
“พี่ไม่รู้ พี่แค่อยากกอดเรา จูบเรา พี่รักสิงหานะ” วินาทีนั้นผมไม่ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ รีบถลาเข้าไปกอดคนตรงหน้าให้แน่นที่สุด แต่แปลกเหลือเกินที่อ้อมกอดของพี่ไม่มีความอบอุ่นเอาเสียเลย มันเย็นเฉียบ เย็น...จนรู้สึกหนาวเหน็บ
“สิงหาครับ”
เสียงนั้นทำให้ผมสะดุ้ง เพราะเป็นเสียงหวานของแม่ เจ้าตัวลากเท้ามาใกล้ๆ ขอบเตียง ก้มลงจูบหน้าผากผมบางเบาแล้วลูบหัวเหมือนทุกครั้ง
ผมแค่ฝันไป
อาจเป็นเพราะจิตใต้สำนึกเอาแต่คิดถึงคนคนนั้น อยากถูกกอด อยากถูกจูบ อยากถูกเอาใจ ผมถึงได้ละเมอเพ้อว่ามันคือเรื่องจริง ทั้งที่เป็นเพียงความทรงจำเก่าๆ ผสมจินตนาการในปัจจุบันเท่านั้น การนอนตักพี่และหลับไปไม่ใช่เรื่องจริง การมีใครอีกคนคอยกอดปลอบและกล่อมให้หลับคือภาพลวงตา
ผมฝันอีกแล้ว ฝันครั้งที่เท่าไหร่กัน ฝันจนรู้สึกเหนื่อยและได้แต่ภาวนาว่าเมื่อไหร่มันจะสิ้นสุดลงสักที
“แม่ออกไปทำงานก่อนนะครับ” แม่ผมพูดย้ำ เธอเป็นข้าราชการ เป็นครูสอนภาษาไทยในโรงเรียนประจำตำบล
“ครับ” ผมขานรับเสียงเรียบ
“ตื่นแล้วก็กินข้าวซะนะ แม่ทำกับข้าวไว้ในตู้แล้ว”
ผมพยักหน้าน้อยๆ มองดูร่างบางเดินผละห่างออกไป แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเรียก
“แม่...”
ผู้หญิงวัยกลางคนที่เป็นทั้งหมดในชีวิตหันหน้ากลับมาพร้อมรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง แม้รู้ดีว่าภายในจะเจ็บปวดกับสิ่งที่ผมเป็นแค่ไหน
“ผมรักแม่นะครับ”
ผมเป็นเกย์
“แม่ก็รักสิงหา”
ผมเป็นเกย์แต่บอกแม่ไม่ได้ ผมเป็นในสิ่งที่ใครไม่ต้องการแม้กระทั่งพี่
ล่วงเข้าสู่สัปดาห์ที่สอง
หลังจากไม่ได้ติดต่อหาใครเลยตั้งแต่ซมซานกลับมายังบ้าน โทรศัพท์มือถือก็ไม่มี พอเริ่มตั้งตัวได้และหนีจากความฝันเพื่อยืนหยัดด้วยตัวเอง ผมถึงเจียดเงินที่เหลืออยู่บางส่วนไปซื้อมือถือแก้ขัด โดยสายแรกที่เริ่มติดต่อหาก็คือเบียร์
คืนนั้นเราพูดกันเกือบค่อนคืน ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองได้รับเงินถ่ายแบบครั้งล่าสุด แต่มันดันไปอยู่ที่พี่ภู สุดท้ายก็เลยต้องยอมปล่อยเงินก้อนนั้นไปอย่างจำใจ เราคงไม่สามารถเจอกันได้อีก มองหน้ากันด้วยความจริงใจไม่ได้อีก
ทว่าทำไมแค่รู้สึกคิดถึง มันก็เจ็บปวดขึ้นมาอีก
“เบียร์” ผมกรอกเสียงลงโทรศัพท์
[ใครวะ]
“เราเอง สิงหา...นี่เบอร์ใหม่เรา”
[โอ้ยยยยยยเป็นไงบ้าง หายไปนานเลยนะมึง ดอกเบี้ยที่มึงยืมเงินกูแล้วหายต๋อม ตอนนี้ขึ้นหลักแสนแล้วนะ] ผมหัวเราะ เขาเป็นเพื่อนที่มักทำให้ผมหายเครียดได้เสมอ
“เริ่มโอเคแล้วล่ะ”
[อยู่บ้านทำอะไร]
“ไม่ได้ทำ แค่นอน นอนอยู่เฉยๆ ไปจนถึงบ่าย” แค่นั้นก็ได้ยินเสียงถอนหายใจจากปลายสายส่งกลับมาแทน มั่นใจว่าถ้าเราอยู่ใกล้กัน คงจะโดนมือหนาของอีกฝ่ายโบกหัวไปนานแล้ว
ผมอ่อนแอ ผมเข้มแข็งและเริ่มต้นใหม่ได้ช้ากว่าคนอื่น แต่ผมก็กำลังพยายาม...
[แม่ไม่ว่าเหรอ]
“ไม่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโดนทิ้ง เขาแค่ปลอบ”
[แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป]
“ยังไม่รู้เลย”
[เรื่องงานถ่ายแบบล่ะ เมื่อวันก่อนกูเจอไอ้ผู้ชายคนนึงมันบอกว่าชื่อคิน ถามว่าเจอมึงบ้างมั้ย เพราะมันฝากกูมาบอกมึงว่าถ้าอยากย้ายสังกัดมาอยู่กับมันก็ให้ติดต่อกลับไป]
“ขอบใจมากนะ แต่ตอนนี้เรายังไม่คิดที่จะกลับไป กลัวเจอพี่...”
[ถามหน่อยเหอะ ทุกวันนี้มึงทำอะไรอยู่ หายใจเพื่ออะไร หวังสิ่งไหน กูรู้ว่ามึงกำลังสับสนมาก กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ชีวิตวนอยู่ในลูปเดิมๆ โดยไม่มีจุดหมาย หมุนไปแค่ในสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า แล้วฟ้าที่สดใสล่ะหายไปไหนหมด หรือคิดว่าจะไม่รอคอยวันนั้นแล้ว ชีวิตมึงไม่ได้เกิดมาแค่เดินตามทางที่ปูเอาไว้นะเว้ย เมื่อไหร่มึงจะเริ่มสร้างถนนเองแล้วเดินอย่างมีความสุขสักที]
ประโยคยืดยาวเปล่งออกมาจากปลายสาย เบียร์หวังดีกับผมมาก แต่ก็อยากเกลียดตัวเองเหมือนกันที่เป็นอย่างที่เขาคาดหวังให้ไม่ได้
“การพยายามยืนขึ้นทั้งที่เพิ่งหกล้มมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
[ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากเกินไปหรอกน่า]
เราพูดกันยาวเหยียดตลอดทั้งคืน ความคิดถึงและความหวังดีจากเพื่อนคนหนึ่ง การมองหน้าแม่ตอนที่เอาแต่ปลอบผมด้วยเสียงสั่นเครือ ครอบครัวที่เรียบง่าย กับการกลับบ้านตัวเปล่าของผมในค่ำคืนนั้นกำลังตอกย้ำและผลักดันให้เดินไปข้างหน้า
ทางข้างหลังเป็นเพียงอดีต ต่อไปผมจะไม่นึกถึงมันอีก
ภูผา
เรื่องเจ็บปวดที่สุดในชีวิต เพราะครั้งหนึ่งเราก็เคยรักแต่ที่เศร้ากว่าคือมันแค่ ‘เคย’
การรักพี่เดี๋ยวนี้มันยากเย็นเกินไปแล้ว ผมเคยรอ รอจนท้อแต่พี่ก็ไม่เคยมา เขายังอยู่ในโลกที่ผมไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการผ่านเข้ามาและผ่านไปมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่อีกคนจะลืมได้...
หนึ่งเดือนหลังจากกลับบ้าน
สองมือของผมพยายามเก็บเสื้อผ้าที่เหลือค้างอยู่ในตู้ใส่กระเป๋าเงียบๆ วันนี้จำต้องบอกลาแม่เพื่อเผชิญความเป็นจริงอีกครั้ง ผมจะกลับไป...กลับไปตั้งใจเรียน ทำงานถ่ายแบบและเริ่มต้นใช้ชีวิตอีกครั้งโดยปราศจากใครอีกคนเคียงข้าง
ผมเชื่อว่าตัวเองจะมีความสุข
เบียร์มารอรับที่ท่ารถ ผมจำไม่ได้แล้วว่ารอยยิ้มของเบียร์ดูมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่ฟ้าใหม่ของผมเริ่มต้นขึ้นแล้วด้วยการหอบสัมภาระแสนน้อยนิดจากบ้านไปอยู่กับผู้จัดการคนใหม่ซึ่งเป็นคนดูแลคิน รุ่นพี่นายแบบคนแรกในชีวิตที่ผมรู้จัก
เรานอนอยู่คนละห้องในคอนโดชั้น 9 หรูหราไม่ต่างจากห้องของพี่
ผมพยายามจะไม่นึกถึงอดีต ไม่นึกถึงคนที่ทำให้เจ็บเสมอ แต่หลายครั้งมันก็เหนือการควบคุม
ที่นี่ดีทุกอย่าง คินดีกับผม พี่ผู้จัดการที่ชื่อแพรก็ดีกับผมเช่นกัน หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ผมรับงานถ่ายแบบอีกครั้ง ตากล้องไม่ใช่พี่ ไม่รู้หรอกว่าตลอดเวลาเดือนกว่าๆ เขาเป็นยังไงบ้าง ได้แต่สั่งใจตัวเองว่าไม่อยากรู้และตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
เดือนต่อมามหา’ลัยเริ่มเปิด ผมเจียดเวลาจากงานถ่ายแบบกลับมาตั้งใจเรียน เริ่มเที่ยว เริ่มสังสรรค์กับเพื่อนภายในคณะ หัวใจของผมตอนนี้แข็งแกร่งจนใครไม่สามารถทำลายได้แล้ว
ผมเริ่มมีชื่อเสียง เดินไปไหนมาไหนใครๆก็เข้ามาทักทาย ซื้อขนมมาให้ มาขอถ่ายรูป เขาบอกผมน่ารักและก็เอาแต่จับมือผมไม่หยุดทั้งผู้ชายและผู้หญิง...
ใครๆ ต่างก็บอกว่าผมกับคินเราเป็นคู่จิ้นกัน เนื่องจากรับงานด้วยกันบ่อย และไม่นานเรากำลังได้เล่นโฆษณาด้วยกัน หลังจากทางค่ายใหญ่เปิดแคสต์โฆษณาวัยรุ่นหน้าใหม่ ด้วยไม่อยากผูกติดกับอะไรเดิมๆ รวมถึงอยากลองงานอื่นที่ไม่ใช่งานถ่ายแบบผมจึงรีบวิ่งเข้าหาโอกาสด้วยตัวเอง
ถึงจะแค่เริ่มต้นแต่มันก็สร้างอนาคตให้ผมกับคินได้
ผมรู้สึกขอบคุณเขา ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ลำบากและมีแต่ตัว จนตอนนี้ผมกลายเป็นสิงหาที่มีใครหลายๆ คนรู้จัก รักและเอ็นดู ผมไม่ใช่สิงหาคนเดิมที่ใครต่อใครไม่ต้องการอีกแล้ว
ทว่าเย็นวันหนึ่ง...
ตอนที่กำลังถ่ายแบบในสตูดิโอ ผมกลับเห็นผู้ชายหน้าตาคุ้นเคยคนหนึ่งกำลังอาละวาดและตั้งใจพุ่งเข้ามาหาผม เพียงแต่เจ้าตัวกลับถูกกันเอาไว้จากพี่ทีมงาน รวมถึงผู้จัดการคนใหม่ ซึ่งผมได้บอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่อยากเจอเขา ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม
เรามองกันชั่วครู่ เขายังเหมือนเดิม ไม่ได้อ้วนขึ้นหรือผอมลง
แค่ยังเหมือนเดิม
ภูผา
หกเดือนให้หลัง
ผมได้รับเลือกให้เป็นนักแสดงหน้าใหม่ในซีรีส์วัยรุ่นซึ่งก็มีคินติดโผเข้ามาเป็นนักแสดงด้วย ตอนนั้นมันเหมือนกับฝัน ไม่คิดว่าระยะเวลา 6 เดือนจากล้มลุกคลุกคลานมันจะทำให้ผมมาไกลขนาดนี้ ถึงบทมันจะเล็กๆ แต่ก็เป็นบทที่ผมอยากเล่นมากที่สุด
ช่วงหลังมานี้เบียร์กับเพื่อนๆ เลยจัดฉลองให้ผมบ่อยจนอ้วนไปเลย
“สิงหาพร้อมหรือยัง”
“ครับ”
พี่ทีมงานขานเรียก ผมไม่ได้อยู่ที่กองถ่ายซีรีส์อะไรหรอก แต่กำลังเตรียมตัวสำหรับงานถ่ายแบบให้กับเสื้อผ้าวัยรุ่นแบรนด์หนึ่งที่กำลังออกในช่วงฤดูกาลนี้เท่านั้น
“แล้วตากล้องล่ะพร้อมหรือยัง”
“พร้อมแล้วครับ”
นั่นเป็นอีกครั้งที่เสียงอันคุ้นเคยตอบกลับมา และเราได้เจอกัน
เพียงแต่เขาไม่เหมือนเดิม พี่ไม่เหมือนเดิม...
ภูผา...
ผมวิ่งตามรถเมล์คันหนึ่งที่ไม่มีทางหยุดจอด สองตาจ้องมองแต่คนตัวเล็กที่ยืนสั่นเคลื่อนออกไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่ากำลังโมโหมากมายแค่ไหน เพียงแต่ร่างกายที่กำลังสั่นเทิ้มบอกได้เป็นอย่างดีว่าผมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้
ผมควบคุมมันไม่ได้ ไม่ว่าจะทำอะไร
แต่ด้วยความที่เด็กคนนั้นเป็นของผม จึงไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปไหน ถึงขนาดรีบบึ่งรถไปดักรออยู่ที่ห้องเช่าเก่าๆ แทนที่จะเจอ มันกลับไม่เป็นอย่างใจคิด ห้องพักแห่งนั้นมีผู้เช่ารายใหม่เข้ามาแล้ว แต่ผมก็ไม่คิดละความพยายาม ด้วยรู้ว่าเพื่อนสนิทของสิงหาพักอยู่ที่ไหนผมก็มุ่งหน้าไปที่นั่นทันที
เพียงแต่...ผมไปไม่ทัน สิงหาหนีไปแล้ว
หนีกลับบ้านทั้งที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ไหน ถึงจะเค้นคอเพื่อนอีกฝ่ายให้ตายยังไงมันก็ไม่ยอมบอก
ได้แต่รอคอยว่าถ้าเปิดเทอมแล้วซมซานกลับมาเมื่อไหร่ ผมก็จะพากลับไปขังในที่แห่งเดิม
ระหว่างนั้นก็ใช้ชีวิตตามปกติ ผมรู้ว่าตัวเองขาดสิงหาได้ เพราะตอนที่ฝึกงานแทบไม่กลับห้องยังอยู่ได้เลย ทว่าผมลืมอะไรไปอย่าง
ความเชื่อมั่น...
ตอนนั้นมันมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าถึงไม่กลับไปก็ยังมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น หากแต่ตอนนี้มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ตรงที่ต่อให้กลับไปหรือไม่กลับไปมันก็เหลือแต่ความว่างเปล่า เด็กชายเสื้อสีชมพูไม่ได้รอผมอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
ผมรับงานสารพัดเพื่อขจัดความฟุ้งซ่านและรอคอยให้คนตัวเล็กกลับมาอย่างจดจ่อ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร แต่ในหัวมันมีเรื่องนับล้านที่อยากทำ ขยัน อยากทำงาน เมื่อก่อนตอนช่วงฝึกงานผมก็เป็น และมันส่งผลมาถึงตอนนี้คือบางวันผมเลือกที่จะไม่หลับไม่นาน เอาแต่ร่างแผนการเอาไว้ในหัว
ร่างกายผมเหมือนถูกกระตุ้นด้วยสารเคมีหลายอย่าง มันทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่า ไม่เหนื่อย ไม่เบื่อ แม้ชีวิตจะไม่เหลือใครแล้วแต่ก็หาความสนุกให้ตัวเองได้ ชีวิตโคตรจะเสเพล ผมเหลวแหลกก็ตรงที่ร่วมหลับนอนกับนางแบบในวงการ รวมไปถึงผู้หญิงในคลับหลายคน
ชีวิตมันไม่ได้ดีหรือแย่ แต่มันเหี้ย
ร่างกายของผมกระหายเซ็กซ์ ผมไม่รู้ว่าทำไม มันมีความสุขดีเพราะชีวิตเต็มไปด้วยแสงสี ไม่ได้รู้สึกเลยด้วยซ้ำว่าใครอีกคนเริ่มหายไปจากชีวิต
มีเสี้ยวหนึ่งที่รู้สึกผิดต่อสิงหา ด้วยความที่โกรธจนไม่อยากยกโทษให้ผมจึงสลัดเหตุผลนั้นออกจากหัว และรอคอยว่าเมื่อไหร่จะได้ลงโทษคนที่มันหายไปอย่างสาสม
ทว่าพอได้เจอกับร่างบางอีกครั้งในเช้าวันหนึ่งที่มหา’ลัย สุดท้ายเราก็ไม่ได้ปรับความเข้าใจอะไรกันเลย เพราะถูกกันจากเพื่อนของเขาจนรู้สึกหงุดหงิด
ผมไม่ได้ต้องการอะไรเลยนอกจากพาเด็กคนนั้นกลับมา
ไม่ได้ต้องการมากไปกว่านั้น แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน
-
พฤษภาคม
“ออกไป…” ผมพยายามกดเสียงลงให้ต่ำที่สุด เพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นในใจของตัวเอง
“แต่ไล่ทีมงานออกไปหมดแล้วจะทำงานยังไงน้องภู”
“กูบอกให้ออกไปไง! จะยืนขวางทำไมวะ!!” ผมอาละวาดอย่างหนักจนคนในสตูดิโอต้องรีบเดินหนีหายไปทีละคนสองคน เหลือเพียงนางแบบที่อยู่ในห้อง
“สั่นทำไมครับ โพสต์ท่าไปสิ” บอกเสียงเรียบ แม้จะทำให้คนฟังสะดุ้งเป็นพักๆ ก็ตาม
“บะ...แบบนี้โอเคมั้ยคะ” เธอถาม ผมถึงได้หรี่ตาขวาง
“นั่นมันท่าอะไร!”
“...”
“คิดว่าดีแล้วเหรอที่ทำ ผมต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนในการบอกคุณ” เป็นอีกครั้งและอีกครั้งที่ผมระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างลืมตัว หงุดหงิดงุ่นง่านจนควบคุมตัวเองไม่ได้
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมต้องโกรธเพียงแค่เธอไม่ได้ดั่งใจ
เริ่มโมโหร้าย เริ่มตวาดคนรอบข้าง และช่วงหลังผมเผลอทำลายข้าวของแทบไม่รู้ตัว ผมรับรู้แต่เพียงว่าสองมือของผมปัดกล้องตัวเก่งลงกับพื้นด้วยตัวเองจนทำให้คนรอบข้างผวา
พวกทีมงานไม่อยากทำงานกับผม นางแบบหรือนายแบบก็เหมือนกัน
ตากล้องน้องใหม่ไฟแรงที่ใครต่อใครในวงการต่างขนานนามกลายเป็นเพียงอดีต ผมพยายามแล้ว พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้คงที่และใจเย็นลง แต่ผลสุดท้ายกลับออกมาล้มเหลวไม่เป็นท่า เมื่อมันเกิดขึ้นในทุกสตูดิโอที่ผมทำงาน
“เลิกจ้างภูผาเถอะ เราทำงานกับคนอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้ไม่ได้”
เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นในห้อง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ตรงนั้น คำพูดทุกคำ ประโยคทุกประโยคฝังอยู่ในหัวของผมจนยากจะลบเลือน
“แต่เราน่าจะให้โอกาสเขานะ”
“เขาไม่เหมาะจะเป็นตากล้อง คนอื่นก็บอกต่อๆ กันมาว่าถ้ารับคนคนนี้เข้าทำงาน รับรองว่างานจะพังไม่เป็นท่า”
“...”
“คงไม่มีใครอยากเสี่ยงกับคนประเภทนี้หรอก”
“แต่เขาเป็นคนเก่ง ฉันรู้สึกเสียดายฝีมือ”
“คนเก่งมีเยอะแยะถมเถไป แต่การทำงานเราไม่ได้ต้องการคนเก่งอย่างเดียว เราต้องการคนที่มีคอนเนคชั่นและมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับผู้คน ไม่ใช่คนที่เอาแต่อาละวาดเวลาไม่ได้ดั่งใจ”
“ก็พอเข้าใจ...”
“ไม่ใช่เข้าใจ แต่ต้องแบนเขาจากวงการได้แล้ว”
สิ่งที่ได้ยินมันทำให้ผมโกรธ โกรธจนอยากเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อคนที่พูดถึงในทางไม่ดี แต่ผมก็ทำได้แค่กัดฟันกรอดและบีบมือแน่นอยู่ตรงซอกผนังอีกฟากหนึ่งเท่านั้น
เพราะคิดว่าถึงคนนี้ไม่จ้างผมก็ยังมีที่ไปอีกมากมาย ชีวิตของผมที่ทุ่มเทลงไปทั้งหมดมันต้องได้กลับคืนมา มันจะไม่สูญเปล่าอย่างที่ใครต่อไปพร่ำบอก
มิถุนายน
ผมกลายเป็นคนตกงาน น่าตลกที่เรื่องลงเอยได้ทุเรศกว่าที่คิด เขาพูดกันปากต่อปาก บอกต่อกันไปว่าผมไม่มีคุณสมบัติหลายอย่างที่สมควรร่วมงาน แปลกที่มันกลับได้ผลดีเพราะสุดท้ายผมก็ไม่มีที่ไป
สองขาก้าวยาวไปยังบันไดของตึกสูงเกือบสิบชั้น เพราะได้ยินมาว่าวันนี้คนตัวเล็กรับงานถ่ายแบบ เกือบสองเดือนที่ผมไม่ได้เจอสิงหา หลายอย่างมันบิดมวนอยู่ในช่องท้อง ความคิดของผมวูบโหวง กระทั่งมาหยุดยืนหน้าห้อง
ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กอยู่ห่างจากผมแค่นี้เอง พอทำท่าจะก้าวเข้าไปหากลับต้องชะงักกึกเมื่อผมถูกไอ้เด็กคินขวางเอาไว้ซะก่อน
“จะไปไหนครับพี่”
“หลบไป กูจะไปหาคนของกู”
“ใครเหรอครับ”
“สิงหา”
“สิงหาไม่ใช่คนของพี่สักหน่อย”
“มึงอยากโดนดีหรือไง” ผมยื้อคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้น ตั้งใจสาดหมัดใส่หน้ามันดูสักตั้ง แต่พวกบ้านี่ก็เข้ามาขวางและจับผมล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา
“พี่กลับไปเถอะ”
“สิงหา! สิงหา!” ผมร้องเรียกชื่อใครอีกคนซึ่งอยู่ห่างออกไม่ไม่ไกล เขามองผม มองเฉยๆ แต่ไม่ยอมขยับตามเข้ามานอกจากเบือนหน้าหนีในไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ผมอาละวาดอย่างหนัก ทำลายข้าวของ ทำร้ายทีมงาน แม้จะถูกดึงตัวออกมาจากสตูดิโอผมก็ยังระเบิดอารมณ์ไม่เลิก
“เลิกบ้าได้แล้วไอ้ตากล้องเฮงซวย รู้มั้ยว่าใครต้องมาทนอารมณ์คนอย่างมึงบ้าง”
“ไอ้พวกเหี้ยมึงก็ปล่อยกูสิ”
“มึงนั่นแหละที่เหี้ยไอ้ภู คนอย่างมึงไม่มีทางเจริญหรอก ไปซะ!”
“...”
“อ้อ แล้วอย่ายุ่งกับสิงหาอีก เขาไม่สมควรจะรู้จักกับคนอย่างมึงหรอก อีกอย่างน้องเขาก็มีแฟนแล้วไม่กลัวแฟนเขาว่าหรือไง”
แฟน?
คำถามมากมายเกิดขึ้นในสมอง ขณะที่ผมกำลังบ้าไปทั่ว
ใครอีกคนก็ได้เริ่มต้นชีวิตกับคนอื่นไปซะแล้ว
ผมถูกผลักออกมาด้านนอก ยังจำได้ดีตอนที่ผมเดินเข้ามาในที่แห่งนี้ ใครต่อใครต่างยอมรับและชื่นชมในตัวผม แต่วันนี้ทั้งหมดกลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
มันยังไม่เจ็บหรอก ตราบใดที่ยังมีลมหายใจผมก็สามารถทนความเจ็บปวดได้จนกว่าจะตาย
กรกฎาคม
พ่อกับแม่ของผมหย่ากัน จะว่าจากกันด้วยดีก็ยังได้เพราะต่างคนต่างมีใหม่ด้วยกันทั้งคู่ สินสมรสก็แบ่งกันเรียบร้อย เหลือตกมาให้ผมบางส่วนซึ่งต้องแบ่งกับพี่ชาย ผมไม่ได้รู้สึกแย่ กลับกันโคตรสะใจด้วยซ้ำที่มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แบบนี้ ปล่อยให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างที่อยากทำ
เพราะสุดท้ายผมจะได้ตัดขาดจากคนพวกนี้โดยสิ้นเชิง
สิงหาคม
พ่อบังคับให้ผมแต่งงาน แต่ผมไม่ยอม
สิ่งสำคัญกว่าคือการทำอาหารให้ในวันเกิดของสิงหา ทว่าสุดท้ายมันก็สิ้นสุดลงตรงที่ผมนั่งซดน้ำซุปแกงจืดฝีมือตัวเองเพียงลำพัง
‘พี่กินข้าวแล้วนะ กลัวว่าเราจะเป็นห่วง’
กันยายน
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เคยเป็นมั้ยความรู้สึกของคนที่ไม่อยากตื่น ไม่อยากหายใจ ผมเป็นแบบนั้นจนได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไมเพดานถึงเป็นสีเทา ท้องฟ้าเองก็เป็นสีเทา แม้ตะเกียกตะกายลงจากเตียงขลุกขลัก มันกลับมีแต่ความเงียบปนเสียงของใครบางคนอื้ออึงอยู่ในหัว
เพื่อนที่เคยทำงานสตูดิโอเก่าสอดของบางอย่างไว้ที่ประตูห้อง ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร จนกระทั่งได้เห็นการ์ดสีขาวเรียบๆ ใบหนึ่ง และนั่นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ไม่ยาก
เพื่อนผมกำลังแต่งงาน
มันเจอเจ้าสาวที่อยากฝากชีวิตเอาไว้แล้ว และชีวิตที่มีกลุ่มเพื่อนที่อยู่ด้วยกันยามเหงาก็เริ่มแยกย้าย บางคนย้ายไปอยู่มิลาน บางคนเดินทางรอบโลก บางคนฝากหัวใจไว้ที่อเมริกาเพื่อทำงานถ่ายภาพที่รักเป็นชีวิตจิตใจ ส่วนตัวเองก็ได้แต่อยู่เงียบๆ ในคอนโด เป็นคนตกงานที่เริ่มเบื่อหน่ายในชีวิต
กระทั่งเย็นวันหนึ่งผมได้รับการทักทายจากเพื่อนที่อยู่เมืองไทยคนสุดท้ายในกลุ่ม มันเคาะประตูห้องผม พูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ ว่ากำลังหนีตามผู้หญิงคนหนึ่งไปไกลแสนไกล ผมไม่รู้หรอกว่าประโยคนั้นหมายความว่ายังไง แต่มันขายบ้านที่เป็นสตูดิโอซึ่งครั้งหนึ่งผมก็เคยพาสิงหาไปที่นั่น
ด้วยความที่ไม่คิดอะไรจึงรับซื้ออย่างง่ายดาย สัญญาว่าจะดูอย่างดี
และในเย็นวันนั้น เพื่อนของผมก็ตายจากโลกนี้ไป
ผมไม่รู้...ไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ ไม่มีแรงจูงใจอะไรบอกกับผมมาก่อนว่าเพื่อนสนิทในกลุ่มพยายามฆ่าตัวตาย ผมลากเท้าเข้าไปภายในสตูดิโอซึ่งเป็นบ้านหลังที่สอง ที่นี่แทบไม่เหลืออะไรเลยเพราะต่างคนต่างแยกย้ายไปทำตามความฝันของตัวเอง
จะเหลือก็แต่นิตยสารแฟชั่นมากมายซึ่งกองอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่เท่านั้น
ด้วยไม่คิดใส่ใจอะไรเลยจึงหยิบไปจัดยังตู้หนังสือตามเดิม จนมาสะดุดอยู่ที่นิตยสารฉบับล่าสุด มันมีลายมือเพื่อนของผมเขียนเอาไว้ก่อนจากไป
ผมเอื้อมมือไปหยิบโพสต์อิตนั้นมาอ่านด้วยอาการสั่นเทา ข้อความสั้นๆ ทำให้ผมต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง
‘กูจำได้ว่าเขาเป็นคนที่มึงรัก มีความสุขมากๆ นะไอ้ภู’
ภาพของสิงหาจากนิตยสารตอกย้ำความทรงจำเก่าๆ ในหัวของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า อดีตที่เคยหลงลืมกันไปเริ่มหมุนวนกลับมาพร้อมกับเข็มนาฬิกาที่นับถอยหลัง ผมเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กในเสื้อสีชมพูกำลังร่วมกิจกรรมกับรุ่นพี่ เขาเป็นแค่เด็กปีหนึ่ง และเขาเป็นทุกอย่างในชีวิตของผม
ผมหลงลืมสิงหาไป ด้วยเหตุผลหลายอย่างในชีวิต ทั้งที่เคยบอกว่าจะตามกลับมา สุดท้ายผมก็ทำได้เพียงอ่านข้อความจากเพื่อนที่ตายไปแล้ว มันเหมือนข้อความเคาะกะโหลกแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากเสียใจอยู่เพียงลำพัง
สิงหา...เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่มีผมได้แล้ว
กลับกัน ตัวผมเองที่กำลังย้อนกลับไปในอดีตที่มีใครอีกคนเฝ้ารออยู่
ตุลาคม
ผมขับรถออกไปถ่ายภาพแถวต่างจังหวัด ไม่รู้หรอกว่าทำไปทำไม แต่การหนีโลกแล้วเจออะไรใหม่ๆ มันทำให้ผมไม่ฟุ้งซ่าน แผนการที่เมื่อก่อนเคยมีอยู่ในหัว ไฟในตัวที่ลุกพล่านมอดดับลงง่ายดายจนผมโคตรขี้เกียจเลย แม้แต่ตื่นก็ยังขี้เกียจ
แม่ไม่เคยโทรหาผม พ่อก็เอาแต่บังคับให้แต่งงาน พี่ชายบ้างานอย่างหนัก เพื่อนก็ตายจากไปส่วนหนึ่งก็หนีไปใช้ชีวิตของตัวเอง คนที่เคยอยู่ด้วยกันอย่างสิงหาก็ไม่อยู่แล้ว ความจริงผมโคตรสมน้ำหน้าตัวเองเลย ทำร้ายจนอีกฝ่ายหนีไปแล้วก็มาสำนึกเสียใจทีหลัง
แต่เพราะตอนนั้นผมไม่เข้าใจ...ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น ทำไมถึงต้องตะคอกหรือทำไม่ดีกับเขา มันควบคุมไม่ได้ กระทั่งผลมันออกมาตรงที่ควรยอมรับความจริง ว่าเหลือเพียงตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
พฤศจิกายน
ผมคิดถึงสิงหา ผมคิดถึงเพื่อน ตอนนั้นผมเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงได้ฆ่าตัวตาย
ธันวาคม
ผมอยากตาย
มกราคม
ปีใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น ผมเองก็อยากเริ่มต้นเหมือนกัน เพื่อนคนหนึ่งที่อยู่มิลานใช้เส้นสายอะไรสักอย่างของมันให้ผมได้มาลองงานใหม่ในสตูดิโอแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง วินาทีนั้นผมดีใจจนเนื้อเต้น ร่างคอนเซ็ปต์ไว้ในหัว เช็ดเลนส์ เช็ดกล้องซ้ำแล้วซ้ำแล้วจนไม่ได้นอน
เช้าก็รีบขับรถมารอตั้งแต่ใครหลายคนยังไม่มา ทีมงานบางคนคุ้นตากันดี เขามองผมด้วยสายตาแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดเอามาใส่ใจ ผมเตรียมอุปกรณ์สำหรับการถ่าย และก็รอนายแบบนางแบบจนกระทั่งใครคนหนึ่งเดินเข้ามา
เขาตัวเล็กมาก ตัวเท่ากับอกของผม ดวงตากลมโตกับริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มทำให้ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนหนึ่งหวานหยดชวนมอง เขาคือคนในความทรงจำของผม เป็นเด็กผู้ชายเสื้อสีชมพูที่เจอกันตอนงานฟุตบอลประเพณี แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมาก
น่ารักขึ้น น่าทะนุถนอมขึ้น และก็เข้าหาได้ยากขึ้นเช่นกัน
ดีใจเหลือเกินที่วันนี้จะได้มีโอกาสมาถ่ายคนตัวเล็กอีกครั้ง ดูเขาเก่งและมีความมั่นใจ แต่ขณะเดียวกันก็ยังดูอ่อนหวาน มันเป็นสิ่งที่ผมอยากเห็นจากคนที่ชื่อสิงหามาตลอด และวันนี้เขาก็เป็นแบบนั้น
สิบห้านาทีต่อมา...
“สิงหาพร้อมหรือยัง” ใครคนหนึ่งร้องเรียก
“ครับ”
“แล้วตากล้องล่ะพร้อมหรือยัง”
“พร้อมแล้วครับ” ผมขานรับท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา เดินมาอยู่ด้านหน้าคนตัวเล็กซึ่งแต่งตัวเหมือนกับกามเทพตัวน้อย วินาทีนั้นเราสบตากัน ดูเหมือนสิงหาเองก็ตกใจไม่น้อยที่เราได้เจอกัน เกือบ 6 เดือนได้แล้วมั้งนับจากวันนั้น คนตัวเล็กเปลี่ยนไป ผมเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ผมควบคุมตัวเองไม่ให้โมโหหรืออาละวาดใส่คนอื่นได้ แต่ผมไม่สามารถควบคุมไม่ให้คิดเรื่องฆ่าตัวตายวันละหลายๆ รอบได้
“ยังมีคนจ้างตากล้องคนนี้อยู่อีกเหรอ” เสียงหนึ่งแทรกขึ้น ผลักให้ผมหลุดจากภวังค์อย่างง่ายดาย
“ให้เขามาลองงาน”
“กลัวจะเละไม่เป็นท่า”
“ภูโอเคใช่มั้ย”
“ครับ” ผมพยักหน้า แม้คำดูแคลนนั้นมันจะดังจนใครต่อใครได้ยิน ยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาจ่อ มองดูร่างบางผ่านเลนส์กล้อง อย่างน้อยก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดตอนมองตรงๆ
“เชิดหน้าขึ้นหน่อย แขนขวาจับตรงกระเป๋ากางเกงก็ได้”
คนตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย เขาเก่งขึ้น
“ย่อเข่าลง มองมาทางผม”
“แบบนี้โอเคมั้ย”
“ไม่ มันยัง...” พูดไม่จบประโยคดี ผมก็ตรงดิ่งไปยังคนตัวเล็กเพื่อจัดท่าทางให้มันโอเคกว่านี้ แต่แปลกที่เจ้าตัวกลับสะบัดมือออกจากการสัมผัสของผมออกอย่างง่ายดาย
“บอกเฉยๆ ก็ได้”
“แต่มันยังไม่ได้ตามที่ผมต้องการ”
“ก็บอกใหม่เดี๋ยวผมทำตาม อย่าเอามือของคุณมาจับผม รู้มั้ยว่าผมรู้สึกแย่แค่ไหน”
“โอเค...”
บอกเสียงเรียบแล้วรีบผละออกไป การถ่ายแบบครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่เวลามันกลับผ่านไปเร็ว ทั้งที่ผมภาวนาว่าขอต่อเวลาอีกสักหน่อย ให้เราได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้ ได้มองผ่านเลนส์กล้องให้หายคิดถึง มันก็เป็นไปไม่ได้
รู้ตัวอีกทีเราต่างแยกย้ายจากกัน
“เรากลับยังไง” ผมเดินเข้าไปถาม คนตัวเล็กถึงได้ช้อนตามอง
“พูดกับผมเหรอครับ”
ลืมไป เราไม่ได้สนิทกันเหมือนเดิมแล้ว
“ครับ”
“เดี๋ยวพี่คินมารับครับ ไม่รบกวนคุณหรอก”
“แล้วเป็นยังไงบ้าง มีความสุขดีมั้ย”
“ก็โอเค ตอนไม่มีคุณผมมีความสุขดี”
“...”
“แต่กว่าจะผ่านมันมาได้ก็เกือบตาย เพราะผู้ชายคนนั้นไม่เคยเหลียวแลสักครั้ง”
“ขอโทษ”
“ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้รู้สึกอะไร ควรจะรู้ได้แล้วว่าเราอยู่คนละโลกกัน”
“กลับมาอยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ นี่เมื่อวะ...”
“ผมไม่ขออะไรมาก ขอแค่สุดท้ายอย่าวนกลับมาก็พอ”
คำพูดนั้นมันห้วนจนใจหายทั้งที่ผมยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ เพิ่งรู้ซึ้งในตอนนี้ว่าเมื่อก่อนที่ทำไม่ดีใส่ เขาจะรู้สึกยังไง ทำได้แค่ปล่อยให้คนตัวเล็กเดินจากไปพร้อมกับใครอีกคนที่เพิ่งมาถึง
ผมได้แต่ส่งยิ้ม
มองดูเขาจนลับสายตา แต่ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งเอาไว้ได้เลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะฉุดสิงหากลับมาและกักขังเอาไว้ แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้ มันมีแต่คำถามเพราะผมควบคุมอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว
หลังกลับจากงาน ผมก้าวเท้าเข้ามาในบ้านกึ่งสตูดิโอหลังจากย้ายมาอยู่แทบถาวรเมื่อสองเดือนก่อน เดินตรงดิ่งไปยังห้องครัว หยิบอาหารเม็ดเทใส่จานก่อนจะยื่นให้แมวอเมริกันช็อตแฮร์ตัวโต มันโตขึ้นมากแต่ดูไม่มีความสุข ผมเอาแต่อุ้มมัน บางทีเราก็นอนด้วยกัน เพราะเราต่างไม่เหลือใครแล้ว
หลังจากนั่งลูบขนจนของขวัญหลับไป ผมจึงปลีกวิเวกมานั่งบนโต๊ะทำงานชั้นสองเพื่อเหลาดินสอ
ผมไม่รู้ว่าเหลาไปแล้วเท่าไหร่ แต่ผมมีความสุขที่จะทำมัน
อย่างน้อยก็ทำให้ไม่ต้องฟุ้งซ่านอยากฆ่าตัวตาย
ผมนั่งเหลาอยู่อย่างนั้น หนึ่งแท่ง สองแท่ง เหลาจนคัตเตอร์มันบาดเนื้ออยู่หลายทีแต่ก็ไม่คิดใส่ใจ นอกจากขยับปลายนิ้วไปมาพร้อมกับเลือดสีแดงข้นไหลจากปากแผล มันไม่ได้รู้สึกเจ็บสักนิด ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่แปลกที่ผมจะปล่อยดินสอลงและลองเฉือนบนผิวของตัวเองบ้าง
นี่หรือเปล่าทางที่อาจทำให้ผมหลุดพ้น การฆ่าตัวตายไม่ได้เจ็บอย่างที่คิด
ผมต้องทรมานกับมันตั้งแต่ต้นเดือนธันวา เอาแต่คิดถึงสิงหากับเพื่อนที่จากไป ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นอีกนานแค่ไหน แต่ถ้ามันหยุดแค่วันนี้ได้ผมก็อยากทำ
ปลายมีดที่เฉือนลงบนข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดบาดแผลมันไม่ได้เจ็บ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจากน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย
“ภูผา ภูทำอะไร!!!”
เสียงนั้น...ดังก้องอยู่ในหู ผมผินหน้ากลับไปมองยังต้นเสียง เห็นมินตราวิ่งปราดเข้ามาถึงตัวอย่างรวดเร็ว
“ทำแบบนี้ทำไม ภูปล่อยมีดลง”
“เปล่า...”
ไม่ได้คิดจะทำอะไร
“ไปโรง’บาลเถอะ พอแล้ว...”
ผมแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกพาตัวมายังโรงพยาบาลตอนไหน แต่ทันทีที่รู้สึกตัวผมก็กำลังนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวหนึ่ง ซึ่งด้านหน้ามีบุคคลหน้าตาไม่คุ้นกำลังจ้องอยู่ก่อนแล้ว มือของผมมีผ้าสีขาวพันเอาไว้อย่างแน่นหนา มันบอกได้เป็นอย่างดีว่าก่อนหน้าที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ผมผ่านอะไรมา
“จิตใจของคุณกำลังบอก” เขาเอ่ยกับผม
“ก่อนหน้านั้นคุณมีอาการหงุดหงิดและโมโหบ่อยเพราะกำลังเผชิญกับอาการ Mania อยู่ แต่ตอนนี้เราอยากให้คุณเริ่มรักษาก่อนอาการจะกำเริบ เนื่องจากคุณไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้จนมีอาการ Depression หรือซึมเศร้า”
ผมไม่รู้หรอกมันคืออะไร
ผมไม่ได้อยากใส่ใจหรือรับฟังมัน
“สรุปเขาเป็นอะไรคะหมอ” มินตราเอ่ยถาม
“Bipolar Disorder โรคอารมณ์สองขั้ว”
คำพูดที่ผุดขึ้นในหัวของผมก็คือ
แล้วไง?
ชีวิตของผมแตกหักพอๆ กับใครอีกคน
ผมไม่ได้อยากจำว่าตัวเองเคยทำอะไรลงไป
ผมอยากจำแต่เพียงว่าผมเคยรัก...เด็กผู้ชายเสื้อสีชมพูคนหนึ่ง
รัก...มากมายเหลือเกิน
-
ดีค่ะ เจ็บซะบ้างนะคะ พี่ภู สมน้ำสมเนื้อดีกับที่ทำกับน้อง
จะว่าไป น้องสิงหายังเข้มแข็งกว่าเลย
-
:impress3:
เศร้า
จนถึงตอนนี้รู้สึกว่าภูผาได้รับกรรมที่ทำกับสิงหาไว้แล้ว :mew6:
แต่เนื่องจากคนเขียนโรคจิต เพราะงั้นเชื่อได้ว่าจะโคม่าเหมือนโดนมีดกระซวกไส้ไหล
:m15:
-
จะโกรธหรือสงสารพี่ภูดีฮือออออออ
-
พี่ภู...โธๆๆๆๆ
-
จะว่าสงสารก็สงสารแต่ก็คิดว่าสมควร ทำไปเยอะ
-
:mew1:ขอบคุณผู้เขียนที่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน อยากเห็นภูผาเจ็บเจียนตาย 5555555
-
ตั้งตัวใหม่และทำตัวให้ดีขึ้นซะนะพี่ภู
-
หน่วงดีจริงๆ
-
ทำไงได้
-
อย่ามาขอความเห็นใจ
ไม่สงสารมึงหรอกเว้ยย
ตอนทำล่ะไม่คิดเอาแต่สนุก ไม่คิดถึงคนที่รออยู่บ้าง
ไอ้ภู มึง. ๆๆ ไม่รู้จะด่ายังไง พึ่งคิดได้มันก็สายไปแล้วแหละ
ทำยังไงไว้ก็คงจะได้รับอย่างงั้นแหละ
(เชียร์คนเขียน ขยี้พระเอกแบบนี้ให้สาสมไปเลย ฮึ่ย ไม่ใจอ่อนหรอก. อย่ามาทำตัวน่าสงสาร)
อิน อิน เอนนนน
:katai1:
-
อ่าาาาโรคนี้น่ากลัวจิงไรจิงงง
แต่ก็แอบสงสารอ่ะพี่ภูอ่ะ ถึงขนาดอยากฆ่าตัวตายเลยอ่ะ!!!
-
ภูไม่ได้เพิ่งป่วย แต่คาดว่าน่าจะป่วยมาตั้งนานแล้ว อาจเป็นผลสืบเนื่องมาจากความสัมพันธ์ภายในครอบครัวที่มีรอยร้าวมาตั้งแต่เล็กๆ แล้วใช่ไหมคะ? เฮ้อ~ ตอนนี้เรามีความรู้สึกว่าภูน่าสงสารมากกว่าน่าสมเพชเสียแล้วสิ~ แต่ไม่ได้หมายความว่าการกระทำที่แล้วมาของภูจะถูกอภัยได้โดยง่ายนะคะ เพียงแต่ว่ากับคนที่มีปมลึกๆ ในใจแบบภูเนี่ยมันดูเป็นอะไรที่ซับซ้อนมากๆ และเราก็เข้าไปไม่ถึงจุดนั้นเสียด้วยสิคะเนี่ย -*- เอาเป็นว่าหายป่วยไวๆ ก็แล้วกันค่ะภูผา..
รอตอนต่อๆ ไปมาเฉลยก็แล้วกันเนอะตัวเรา~ :m17:
ปล. ดีใจกับสิงหาด้วยจริงๆ นะคะที่หนูเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว ^^
-
รู้สึกว่ายังไม่พอ
-
เอ่มมมม. ไม่รู้จะเชียร์ให้ไปทางไหนดี. เฮ้ออออออ
-
จะดีใจก็ดีใจนะ ที่ได้เห็น สิงหากลับมาเป็นคนใหม่ได้โดยที่ไม่มีภูผา แต่ก็สงสารภูผานะ เอ้ะ หรือสมเพช แบบว่าตอนที่เค้ายังอยู่กลับไม่เห็นค่าเค้า แต่พอเค้าไปจริงๆ ตัวเองทำมาเป็นอยู่ไม่ได้ แล้วแบบนี้จะจบลงยังไงน้อ.. เครียดเลย
-
นิยายของคุณ jittirain12 หนักหน่วงทุกเรื่องเลย ฮือ เรื่องนี้แฮปปี้เอนด์ใช่ไหมคะ :hao5:
-
กิน Fluoxitine ตามแผนการรักษาของแพทย์ แล้วทำจิตใจให้สบายนะภูผา :laugh:
-
ก็สงสารนะที่ตอนนี้ภูไม่เหลือใคร แล้วยังมาป่วยแบบนี้อีก
แต่ก็ถือว่าชดใช้ให้สิงหาที่ภูเคยทำไม่ดีไว้ด้วย
สิงหาก็เข้มแข็งขึ้น ยืนได้ด้วยตัวเองแล้ว
หนทางของทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อ รอติดตามนะคะ
:mew1: :L2:
-
สมน้ำหน้า แต่ก็ยังไม่สาแก่ใจ
เพราะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ เราว่านี่มันยังไม่ได้เจ็บหรือทรมาน
ได้เสี้ยวนึงกับสิ่งที่มันทำกับเค้าไว้เลยด้วยซ้ำ ต่อให้ป่วยก็ไม่ได้สงสารหรือเห็นใจนะ
ไบโพล่าอาการน่าจะเกี่ยวกับการควบคุมอารมณ์หรือเปล่าแบบเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ไม่ใช่อาการร่าน มั่ว เอาคนอื่นไปทั่วซักหน่อยจะเอามาเป็นข้ออ้างไม่ได้หรอก
เพราะมันไม่ได้เป็นเพราะป่วยแต่เพราะเพราะสันดารตัวเองต่างหาก
ส่วนเรื่องงานเราว่ามันก็สมเหตุสมผลแล้วนะใครจะไปจ้างก็ทำตัวแย่แบบนั้นก็สมควรโดน
(สรุปพระเอกเรื่องนี้มันมีอะไรดีพอให้เราสงสารบ้างเนี่ย 55555+++)
ปล.อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากกกกกกกกกกกกกกก อ่านไปยิ้มไปหัวเราะไป
ที่ได้เห็นคนเจ็บปวดจากการกระทำของมัน ได้รับกรรมซะบ้าง
โดยเฉพาะตอนที่มันบอกว่าอยากตาย ทำไมเราอ่านแล้วอยากตะโกนบอกมันดังๆว่าก็ไปตายซะสิจังเลย อิๆๆๆๆ
-
เจ็บปวดจังครับ
ไม่ว่าจะฝ่ายไหนก็เถอะ
-
เริ่มดราม่าหนักแล้วสิ
เอาแล้วไงภูผาาจะจัดการยังไงเนี่ยเห็นใจอยู่นะ
แต่ก็สมน้ำสมเนื้อดี หึๆ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่ออ :hao5:
-
สมควรแล้วที่ภูจะรู้สึกเจ็บแบบนี้บ้าง
แต่การทำร้ายตัวเองไม่ใช่ทางออกทีดี
ถึงจะสะใจแค่ไหน แต่อยากให้ภูควรพบหมอค่ะ
-
ไม่รู้สิ มันเหมือนกับว่าตอนมีอยู่ไม่รักษา พอหายไปแล้วอยากได้คืน อารมณ์ประมาณนี้เลย
-
แอบสงสารภูผาอยู่เหมือนกัน แต่ก็สมควรแล้วล่ะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ดีใจกับน้องสิงหาที่มีชีวิตใหม่
สงสารภูผาที่ต้องป่วย
-
สมน้ำหน้า ตอนทำกับคนอื่นนี่เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง
แล้วตอนนี้ยังไม่เห็นสิงหาจะทำอะไรนอกจากพูดตัดขาดกับภูผา
สิ่งที่ภูผาทำกับสิงหากับสิ่งที่ทำกับคนอื่นมันคนละเรื่อง
ตอนนี้เหมือนเป็นผลจากการที่ภูผาอารมณ์ร้ายใส่คนอื่น เลยตกงาน บลาๆๆๆ
แต่กับสิงหายังไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับภูผาเลย ยังไม่เอาคืนเลย
ไม่สงสารอ่ะ มันมาจากการกระทำตัวเอง แล้วเป็นโรคอ่ะ ไม่เคยสังเกตตัวเองใช่มั้ยหล่ะ
ทั้งๆที่ก็รู้ว่าควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้
เห้อออออ ยังย้ำว่าอยสกให้สิงหาเอาคืน
-
สงสารภูผาเลย เฮ้อออออ เราว่าแล้วว่าพี่ภูต้องเป็นอะไรสักอย่างแน่ๆไม่งั้นคงเปลี่ยนกับสิงหาขนาดนั้นหรอก ทั้งที่เมื่อก่อนรักมากแท้ๆ น่าจะป่วนนานแล้วด้วย เพราะพี่ภูก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมตอนนั้นถึงต้องทำกับสิงหาแบบนั้น ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ หมอบอกต้องรับรักษาด้วยอาการหนัก เราว่าอาการมันหนักมานานแล้ว มันหนักตั้งแต่พี่ภูทำสิงหาแล้ว นี่ถ้าพี่ไม่ป่วย ความรักของพี่กับสิงหาคงราบรื่นมีความสุขเหมือนเดิม ตอนนนี้ก็ขอให้รักษาหายไวๆนะ แต่สิงหาจะเข้าใจแล้วกลับมาหรือป่าวนี่สิ
เรื่องนี้จบดีมั้ยคะ เรารู้สึกกลัว 555555555
-
ถึงจุดเปลี่ยนแล้วสินะ สำหรับภูนี่จะสงสารก็ไม่สุดจะสมน้ำหน้าก็ยังไม่สุดอีกเหมือนกัน
ส่วนสิงหาดีใจที่น้องตั้งต้นชีวิตใหม่ได้แล้ว :hao5:
-
เปลี่ยนอารมณ์เฉยเลย อ่านตอนนี้แล้วสงสารอีภู แงๆๆๆ. ร้องไห้หนักมาก :sad4:
คนเขียนมาต่อบ่อยๆน้า เราชอบตอนนี้มากอ่ะ + เป็ดเบย
-
ยังอยากให้ภูผาเจออะไรมากกว่านี้
ก่อนจะแฮปปี้มันต้องเอาให้หนักค่ะ
รอตอนต่อไปที่ว่าดราม่ามากนะคะ
:pig4:
-
สงสารภูผา มันคงเริ่มตั้งแต่ครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แล้วนั่นแหละ พ่อแม่ทะเลาะกัน ไม่สนใจลูก ให้แต่เงิน อยากให้ภูผากับสิงหากลับมารักกันเหมือนเดิม :m15:
-
อิพี่ภูนี่อาการหนักมากค่ะ...
-
เรื่องทุกอย่างมักจะเกิดขึ้นด้วยสาเหตุใดเหตุหนึ่ง ไม่แปลกใจที่ภูผาเป็นโรคนี้ การที่จะรู้ตัวหรือรับได้ว่าตัวเองป่วยนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เราเวทนาภูผาแต่สิ่งที่เิดขึ้นมันทำร้ายสิงหามากเกินไปจนเรามองไม่เห็นทางที่สองคนนี้จะกลับเข้ามาหากันได้
เราเป็นคนโรคสวยมั๊งที่ตอนนี้พอรู้ว่าภูผาเป็นอะไรทำให้เข้าใจสิ่งที่ภูผาทำไปกับน้อง แต่ก็ไม่สามารถยกโทษให้ได้ อโหสิแต่ไม่ลืม
ภุผาต้องเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่ไปกับโรคที่ตัวเองเป็น ที่ภูผาระงับใจคุขกับน้องได้ขนาดนั้นก็ถือได้ว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี มินตราเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ เข้าใจภูผาในระดับหนึ่งเลยทีเดียว ในขณะที่ตอนก่อนหน้านั้นเรามัวแต่สงสารและแค้นแทนสิงหาจนลืมที่จะพยายามค้นหาสาเหตุว่าทำไมภูผาถึงทำในสื่งที่ทำมา ยังไงก็ตามเราภาวนาให้ภูผาตามแค่มองๆน้องโดยไม่เข้าไปทำอะไรน้อง มองห่างๆเพราะตัวภูผาเองก็ทำได้แค่นี้จริงๆนะตอนนี้
ดีใจที่สิงหามีความสุข มีทุกอย่างที่สร้างความสุขให้สิงหาได้ น่าจะเป็นแฟนของคินด้วยสินะ อะไรที่ทำให้เป็นสุข มีความสุขก็ทำไปเถอะ ไม่แน่ว่าถ้าหากว่าสิงหารู้ความจริงว่าภูผาป่วยก็อาจจะมีการหักเห เพราะพื้นฐานความสัมพันธ์ของสองคนเริ่มต้นมาจากความรัก จนกระทั่งที่ภูผาไม่สามารถควมคุมจิตส่วนที่ป่วยไข้ของตนเองไว้ได้ เราเห็นใจภูผาเพราะเข้าใจว่าภูผาเอง็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงทำในสิ่งที่ทำ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองทำ เส้นทางนี้คงอีกนาน
ตอนนี้กลับกันนะ เมื่อก่อนสิงหาอยู่กับแมวรอพ่อกลับบ้านคนเดียว ตอนนี้เป็นภูผาที่อยู่คนเดียวกับแมวรอแม่กลับบ้าน
-
ที่แท้ภูผาก็เป็นไบโพล่าร์นี่เอง มิน่าล่ะทำอะไรก็รุนแรง ไม่มีเหตุผล คุมตัวเองไม่ได้ น่าสงสาร
สิงหาเข้าใจภูผาด้วยนะ
:hao5:
-
ถึงจะอยากให้สิงหาเข้มแข็ง
แต่ไม่ใช่แข็งกร้าวหรือก้าวร้ายน๊ะจ๊ะ
รอลุ้นดีกว่า ว่าภูผาจะยอมรักษาอาการดังกล่าวมั้ย
-
ต่างคนต่างมีปมเราสงสารทั้งคู่แหละแต่สิงหาดีหน่อยที่มีคนอยู่ข้างๆ มีเพื่อนคอยให้กำลังใจต่างจากภูที่ไม่เหลือใครเลยในตอนนี้
-
ค้าง
-
เจ็บให้รู้นะว่าที่ผ่านมาสิงหาต้องเจออะไรบ้าง
เราไม่โทษสิงหาเลยที่จากไปและเริ่มใหม่ได้แบบนี้
ถึงจะเย็นชากับภูผานะ แต่เราต้องบอกว่าเจอกับตัวเสียบ้าง แล้วจะรู้
-
เออ ไปรักษาอาการซะ จะได้ดีและมีหัวคิดขึ้นมาบ้าง ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมอีพี่หรอกนะ แต่ก่อนหน้าแม่งร้ายเหลือเกิน คิดอยู่ว่ามันต้องเป็นอะไรสักอย่างที่นอกจากบ้านแตกแยก และมันก็เป็นจริงๆ :เฮ้อ: ดีใจที่สิงหาเข้มแข็งขึ้น รักตัวเองมากขึ้น ลึกๆเชื่อว่าสิงหายังไม่ลืมอีพี่หรอก แต่ที่ทำแบบนั้นเพราะป้องกันตัวเองมากกว่าเพื่อไม่ให้กลับไปเจ็บอีก กลายเป็นว่า สิงหาตอนนี้คือ เธอที่ร้ายแทนซะแล้ว ถ้าสถานะทางสังคม อีพี่ถูกแบนจากงาน ก็สมควรแล้ว น่าเห็นใจตรงที่เพื่อนที่เข้าใจก็มาตายจาก ครอบครัวก็เรื่อยๆเห็นวัตถุสำคัญกว่าจิตใจคนในบ้าน สิงหาที่เคยยอมทุกอย่างก็ไม่มีแล้ว ยังดีที่มีมินตราคอยช่วย เอาเถอะมันถึงเวลาที่อีพี่ต้องชดใช้บ้างแล้วนะ ก่อนจะกลับมากัน(มั้ง) ก็ควรจะได้บทเรียนของการสูญเสียบ้าง :katai2-1:
-
เรื่องนี้ ตอนที่เข้ามาอ่านตอนแรงจากชื่อเรื่อง คิดว่าจะเป็นแบบตีกัน กัดกันแรงๆ
แต่พออ่านแล้ว .. แบบว่า หน่วง จุก แทบตายเลย
ปกติไม่อ่านแนวนี้ แต่เรื่องนี้วางไม่ลง ชอบมาก
มาต่อๆ
-
:heaven :heaven :heaven
-
สมน้ำหน้าพี่ภู เป็นไงล่ะ!! แต่ก็แอบสงสารอยู่นะ
รักษาตัวให้ดีนะพี่จะได้ตามน้องกลับมา แล้วดูแลให้ดีนะ
-
ชอบคนเขียนนะที่คุมโทนของเรื่องได้ดีตั้งแต่ตอนแรกยันตอนปัจจุบัน
'หน่วง'
ยังไงก็ยังคงเป็นเเบบนั้น และยังมีแนวโน้มว่าจะ..
'หน่วงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ'
.
.
อ่าห์.. แต่ดีใจนะครับที่คนเขียนมาต่อ
มาบ่อยๆนะครับ คนอ่านคิดถึงนึกว่าจะไม่ได้เจอสิงหากับพี่ภูอีกแล้ว
:o8:
-
สาสมแล้วล่ะ
-
เราว่าตั้งแต่อ่านมาสำหรับเรา ภูผาคือคนธรรมดาที่มีปมครอบครัว แค่ต้องการคนที่มอบความรักให้แต่ไม่รู้สึกตัวว่าอะไรคือสิ่งสำคัญของตัวเอง แต่สิงหาคือคนที่โลกสวย ซื่อ อ่อนแอต้องคอยให้คนอื่นดูแลตลอด แถมยังไม่ยอมรับความจริง ไม่ยอมรับฟังอะไรอีกด้วยอ่ะ ตอนนี้เข้มแข็งขึ้นแล้ว ก็หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะ
-
เริ่มเข้าสู่โหมดดาร์กหนักๆแล้วสินะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
ชอบโคตรๆ นายเอกเจ็บสุดๆ แล้วตีจากพระเอก ทำให้พระเอกรู้ตัว จากนั้นก็เจ็บปางตาย
ชอบแนวนี้มากค่ะ สะใจโคตรๆ มันส์หยด
-
ต่างฝ่ายก็ต่างเจ็บ
สงสารทั้งสิงหาและภูผาเลย
:sad4:
-
หน่วงจริง หน่วงจัง แต่เราชอบบบบบบ
รอติดตามต่อไปจ้า
-
เริ่มรู้สึกสงสารพี่ภูนะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: แต่เค้าสงสารน้องสิงหามากกว่า :o12: :o12: :o12: :o12:
ที่เหลือแล้วแต่เวรแต่กรรมแล้วกันค่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
เหมือนเธอที่ร้าย จะกลายเป็นสิงหาเลย...
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใจเรามันชา สงสารก็สงสาร สมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้า เฮ้อ แต่ก็อยากให้ภูผาเป็นพระเอกอยู่ดี :z3:
-
พี่ภูเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆด้วย... ขำแต่ก็สงสาร โถ... //ตบไหล่
มันจุกอก ฮือออออออออออออ แต่ถ้าน้องคบกับพี่คินจริงๆก็ดีนะ
พี่มันประสาทอยู่ จะมาดูแลน้องได้ดีหรอ!? รับโทษไปซะน้าาา
ดราม่าอีก เอาอีกกกกก
-
:ling3:ภูสมควรโดนแล้ว ทำกับเขาไว้มาก :katai5
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเจ็บในอกตลอดเวลา อินมาก เจ็บมาก หน่วงมาก และสนุกมากค่ะ :hao5:
-
พออ่านตอนพี่ภูแล้วสงสารเลยยยยย
รู้สึกว่าที่ทำไม่มีกับน้องเพราะเป็น disorder ใช่ป้าว
ว่าละว่าทำไมอารมณ์รุนแรงแปลกๆ
อยากให้น้องรู้ว่าพี่ภูตอนนี้เป็นไง เป็นหนักขนาดไหน
ไม่ต้องรักกันเหมือนเดิมก็ได้ แค่เข้าใจไม่ผิดแล้วให้อภัยกันก็พอ
-
แค่ 6 เดือนเองภูผา สิงหาเค้าต้องทนทรมานกับนายมานานเท่าไหร่แล้ว หึหึ
แล้วตกลงมินตรานี่เป็นคนที่พ่อหามาให้ใช่เปล่า
-
รอนะค้าาา ลุ้นตอนต่อไปแล้ววว :impress2:
-
ขอชื่นชมคนเขียน
ในตอนเดียวคุณทำให้คนที่เกลียดภูผาเข้าไส้อย่างเรา
ช่วงแรก เรายังคงเกลียด
ช่วงกลาง เราสมเพชเวทนา
ช่วงท้าย เราน้ำตาไหลเพราะสงสารเขาจับใจ
เป็นนิยายที่ลึกซึ้งจริงๆ
:L2:
-
อ่านตอนท้ายและหลายๆ ตอน คิดอยู่เรื่องเดียวเลย
แมวยังสบายดีอยู่ไหม ทาสแมวก็งี้
ส่วนเนื้อหาไม่พูดถึงคนอื่นจัดไปหมดแล้ว
แต่อยากชมว่า ตั้งแต่อ่านฟิคชั่นยันนิยายวาย มานักต่อนัก
ไม่เคยมีนักเขียนคนไหนที่เขียนดราม่าได้อินพร้อมๆ กับ
เรื่องฮาแตกน่ารักสุดๆ ไปพร้อมๆ กันได้อย่างคุณ
แม้บางครั้งเขียนคนล่ะทียังทำไม่ได้เลย ขอชมจากใจจริง
-
ตอนที่ 10
ผมกลับมายังบ้าน ที่ที่มีแค่ผมกับแมวตัวเดียวเพราะมินตราแยกกลับไปเสียก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากขอบคุณที่อุตส่าห์พาไปหาหมอ เธอเป็นเพื่อนที่ดี...
ยามากมายซึ่งหมอสั่งให้กินแทบไม่มีผลกับความคิดของผม ถ้ากินแล้วจะดีขึ้น? ดีขึ้นจริงๆ เหรอ ผมรู้ตัวว่ามันไม่ได้ดีไปกว่านั้นเพราะสุดท้ายชีวิตก็มีแต่คำว่าแย่ และมันกำลัง ‘พัง’ ไม่เป็นท่า
ผมเดินขึ้นไปยังบันไดชั้นสอง สืบเท้ากลับเข้าห้องนอนของตัวเอง เปิดตู้เสื้อผ้าใบหนึ่งที่มีกลิ่นอายของใครบางคนอบอวลอยู่ในนั้น ตั้งแต่เขาจากไป ไม่มีวันไหนที่ผมไม่เปิดตู้ใบนี้และหยิบเสื้อเขามาปัดฝุ่น เสื้อผ้าของเขา รองเท้าของเขา ผ้าเช็ดตัวของเขา ผมยังคงเก็บไว้ เพื่อหวังว่าสักวันเราอาจได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก
ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้ ผมแค่ฝันเหมือนอย่างเคย
มันแตกหักจนหมดสิ้น หมายถึงความสัมพันธ์ของเรา สิงหาไปได้ดีแล้วนั่นทำให้เหตุผลที่บอกว่าต่อให้รักมากแค่ไหนก็ไม่อยากดึงเขากลับมาตกต่ำอีก
ผมได้เห็นคนตัวเล็กตามหน้าปกนิตยสารมากขึ้น บางครั้งก็โผล่ในใบปลิวโฆษณาหรือหน้าจอทีวี เด็กคนนั้นเข้มแข็งขึ้นมากตั้งแต่ไม่มีผม
แค่มองหน้าตัวเองในกระจกก็รู้แล้วว่ามีแค่ผมที่ยังคงเหมือนเดิม ภูผาเมื่อหนึ่งหรือสองปีที่แล้วก็เป็นแบบนี้ เป็นคนที่แต่งตัวเหมือนเดิม ทรงผมทรงเดิม กินอาหารแบบเดิม มีแต่คนอื่นที่ก้าวหน้าไปเรื่อยๆ จนบางครั้งก็เหนื่อยที่ต้องวิ่งตาม
“เมี๊ยวววว” เสียงผะแผ่วของสัตว์สี่ขาอย่างของขวัญร้องเรียก ผมหันไปให้ความสนใจกับมันหลังจากเผชิญกับอาการเหงาหงอยมานับเดือน เราเหมือนกันตรงที่เริ่มเข้าข่ายโรคซึมเศร้า ของขวัญเหงาเพราะผมไม่ค่อยเล่นกับมันนอกจากหาข้าวให้กิน ส่วนผมเหงาเพราะไม่เหลือใคร
“เป็นอะไร โกรธเหรอ” ผมอุ้มเจ้าแมวอเมริกันช็อตแฮร์ขึ้นมา เอ่ยถามด้วยประโยคเดิมๆ เหมือนทุกวัน
โกรธเหรอ
ขอโทษนะ
แม่ไม่กลับมาแล้ว
ขอโทษนะ
ขอโทษ...
ยังคงเป็นแค่ประโยคซ้ำๆ ที่ผมเอาแต่พูดมันออกมา แม้รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางเข้าใจ ผมไม่สามารถยื้อสิงหาให้กลับมาได้ มันยากพอๆ กับการใช้เวลาในแต่ละวันเพื่อถามหาความสุขในชีวิต ไม่รู้สิ...แต่ผมไม่อยากมีชีวิตต่อไปเลย หมอบอกว่าผมป่วย เขาอยากให้ผมได้ออกไปเปิดหูเปิดตาและทานยาสม่ำเสมอ
แค่คิดว่าวันหนึ่งก็ต้องตาย ผมจะทำมันเพื่ออะไร
“นอนมั้ย คืนนี้นอนด้วยกันนะ” ผมบอกแมวในอ้อมกอด ย่างเท้ากลับขึ้นเตียงและล้มตัวลงนอนเพราะไม่อยากคิดอะไรอีก อาบน้ำ กินข้าว กินยา ผมอยากลืมให้หมดสิ้นและอยู่ในโลกของตัวเอง ที่ที่ไม่ทำให้รู้สึกเจ็บปวด
และแน่นอนในฝันของผมก็ยังคงมีสิงหา คนที่คอยแต่ยืนยิ้มอยู่แบบนั้นในทุกคืน...
ผมตื่นเช้า
ผมตื่นเช้ามากๆ ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว หวีผมจนดูดีเพื่อหวังว่าจะได้เจอกับเด็กคนนั้นอีกครั้ง ด้วยนอนคิดมาทั้งคืน ถ้าหากวันหนึ่งที่ผมไม่อยู่ตรงนี้หรือตายจากโลกไป ก็ขอชดเชยสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับคนตัวเล็กให้หมดเสียก่อน
ไม่รู้หรอกว่าต้องทำอะไรบ้าง อาจจะเป็นประโยคขอโทษซ้ำๆ นับพันครั้ง พูดให้รู้ว่าผมเสียใจจริงๆ และทำดีชดเชย ถึงตอนนั้นไม่ว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นไปในรูปแบบไหนผมก็พร้อมยอมรับ เพราะมันคือสิ่งที่ไม่ได้คาดหวังตั้งแต่แรก
ที่มหา’ลัยไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลง ตั้งแต่เรียนจบน้อยครั้งมากที่ผมจะโผล่มาที่นี่ แต่อย่างน้อยก็ดีใจที่รุ่นน้องนิเทศฯ หลายคนยังคงจำได้ แวะเข้ามาทักทายกันบ้าง เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตของผมตกต่ำมากมายแค่ไหน เขาไม่รู้ว่าผมเป็นช่างภาพหรือทำอะไร เขาจดจำได้แค่ว่า ผมคือภูผารุ่นพี่ที่เคยเล่นละครเวทีได้ดีคนหนึ่ง
จะผิดมั้ย ที่ผมอยากให้ทุกคนเข้าใจแบบนั้นตลอดไป
“พี่ภูจริงๆ ด้วย สวัสดีค่ะ” รุ่นน้องปีสามคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทักทาย ผมเลยส่งยิ้มกลับไปพร้อมคำพูดเดิมๆ
“สวัสดีนาว”
“ลมอะไรหอบมาที่ตึกถ่ายภาพคะพี่”
“คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ น่ะ” บอกแบบนั้น พลางเดินไปในห้องซึ่งจัดแสดงภาพถ่ายเล่นๆ ของนิสิต มีทั้งภาพที่ถ่ายจากกล้องฟิล์ม หรือแม้แต่โพลารอยด์เต็มไปหมด มันเหมือนกับว่าผมได้ย้อนกลับไปตอนที่ตัวเองเริ่มผูกเนคไทสีเข้มเพื่อเข้ามาเรียนมหา’ลัยตอนปีหนึ่งอีกครั้ง
ผมกวาดสายตาดูภาพถ่ายเหล่านั้นด้วยความคิดถึง กำแพงแห่งความทรงจำเริ่มเปิดออก ที่นี่เหมือนครอบครัว เรามักสังสรรค์และแปะรูปเอาไว้จนเต็มฝาผนัง สายตาของผมไล่มองไปเรื่อยๆ บางภาพก็ทำให้หลุดหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ หรือบางภาพ...
ก็ทำให้รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที
“คิดถึงพี่วัชรนะคะ ตอนที่ได้ข่าวนาวตกใจมากเลย”
“อืม โคตรคิดถึง”
“จำได้ว่าตอนนั้นพี่เขาอกหัก เพราะคนที่ชอบประสบอุบัติเหตุตาย แค่ได้ยินก็หดหู่ชะมัด”
“แต่ตอนนี้มันก็ได้ไปอยู่กับคนที่มันรักแล้ว ดีเหมือนกันนะ” สิ่งที่ผมจ้องคือภาพหมู่ของเพื่อนในกลุ่ม หนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนสนิทอย่างวัชรที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ผมเคยสัญญาว่าจะรักษาบ้านกึ่งสตูดิโอเล็กๆ นั้นให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็ตอบแทนให้กับมิตรภาพของเราตลอดสี่ปี
“แล้วตอนนี้พี่ภูทำงานที่ไหนคะ หายหน้าหายตาไปนึกว่าจะไปอยู่เมืองนอกกับเพื่อนๆ ซะอีก”
“อยากไปอยู่หรอก แต่ภาระหลายอย่างมันติดพันน่ะ”
“งานที่นี่ล่ะสิ”
“พี่เป็นช่างภาพอิสระ ไม่มีสังกัดหรืออะไรที่ไหนหรอก ใครจ้างก็ไปแต่ใจต่างหากที่มันไม่อยากไปอยู่ที่อื่นแล้ว”
“อ้อ...แล้วนี่เดี๋ยวไปไหนต่อคะ”
“คงนั่งอยู่นี่สักพัก แล้วค่อยแวะไปที่ตึกครุฯ หน่อยน่ะ”
“ฮั่นแน่! มาหาแฟนอย่างสิงหาล่ะสิ” นาวคงจำได้แค่นั้น จำได้ว่าเมื่อก่อนสิงหากับผมตัวติดกันแค่ไหน จนกระทั่งเริ่มห่างจากกันเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้บอกใครว่าเราเลิกกัน เพราะผมยังไม่ได้ยินคำว่าเลิกจากปากของอีกฝ่ายเลย
“ไม่ใช่หรอก”
“...”
“เขาไม่ใช่แฟนพี่แล้ว”
และถึงจะบอกหรือไม่บอกเลิก เขาก็ไม่ใช่ของผมอยู่ดี...
“แล้วพี่ภูมีแฟนใหม่ยัง”
“ยัง ยังไม่มี”
“อะไรกันพี่ออกจะดีขนาดนี้ สนใจมาจีบนาวมั้ย ฮ่าๆ” สาวเจ้าแซวเล่น ผมเลยได้แต่หัวเราะในลำคอ
“อย่าชอบคนเลวอย่างพี่เลย เพราะเดี๋ยวเราจะต้องเสียใจแน่ๆ”
“ดูพูดเข้า พี่ภูแม่งโคตรดี”
“นั่นมันเมื่อก่อน เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้ว”
“ตามสบายเลยนะคะ นาวว่าจะลงไปดูปีหนึ่งข้างล่างหน่อย”
“ครับ ดีใจที่ได้เจอกัน”
“เช่นกันค่ะ”
ผมมองร่างบางเดินหันหลังจากไป ก่อนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เพื่อดูรูปเก่าๆ ที่เมื่อก่อนโคตรมีความสุข เชื่อมั้ย...หนึ่งในพันๆ ภาพที่แปะอยู่ตรงผนังห้อง มันยังมีใบหน้าของสิงหาเปื้อนยิ้มปะปนอยู่ในนั้น แต่ผมหาไม่เจอ เพราะถูกปิดทับด้วยรูปใหม่ๆ มากมาย
ที่นี่มักไม่แกะรูปเก่าๆ ทิ้ง นอกจากผลักมันไปสุดของกำแพง แทนที่ด้วยรูปใหม่ๆ ในแต่ละวัน ความทรงจำของเราก็เหมือนกัน ไม่มีใครลืมมันได้หรอก เรายังคงจำได้ว่าทุกอย่างเคยเกิดขึ้นหรือมีอยู่ เพียงแต่มันอาจถูกผลักไปสุดกำแพงจนมองไม่เห็นก็เท่านั้น แต่หากว่าวันไหนที่มีโอกาสได้รื้อค้น ภาพความทรงจำสีเก่าๆ ก็คงหวนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง
ซึ่งผมคงกลายเป็นบุคคลหลังกำแพงของสิงหาไปซะแล้ว
นานมากที่นั่งจมจ่อมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมซึ่งเต็มไปด้วยภาพถ่าย เมื่อก่อนผมเสพงานจากเมืองนอกเยอะมาก ศิลปินหรือช่างภาพหลายๆ คนทำให้ผมทะเยอทะยานอยากเป็นและมีความก้าวหน้าในชีวิต แต่เมื่อเริ่มป่วย อารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
ผมเริ่มเสพงานศิลปะเหล่านั้นน้อยลง อยู่กับธรรมชาติและบางครั้ง...ก็ไม่ทำอะไรเลย
เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่ผมก้าวเข้ามาในห้องและพูดคุยกับรุ่นน้องในคณะ จนกระทั่งตอนนี้ผมยังไม่ขยับไปไหนเลยนอกจากนั่งอยู่ที่เดิม มันดีที่ผมไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือหิว เกือบห้าชั่วโมงได้ที่นาฬิกาซึ่งแสดงเวลาบนข้อมือเอาแต่บอกว่าควรลุกจากตรงนี้และเดินหน้าต่อไปได้แล้ว
ผมตรงดิ่งไปยังคณะข้างๆ ซึ่งเป็นตึกครุศาสตร์ โครงสร้างของอาคารอยู่ในความคุ้นชินของผม เพราะตลอดสองปีก็เอาแต่เดินมาที่นี่เพื่อพบกับใครบางคน วันนี้นิสิตหลายคนเอาแต่มองมายังผม ไม่รู้ว่าตัวเองยังคงหน้าตาดีหรือทำตัวแปลกประหลาดแค่ไหนถึงได้เรียกสายตาใครหลายๆ คนได้มากขนาดนั้น
แต่ผมไม่เก็บมาคิดหรอก
“ไอ้พี่ภู...” นั่นแหละคำทักทายแรกของผมจากเพื่อนสนิทของสิงหา
มันค่อนข้างบังเอิญที่ไม่รู้ว่าการมานั่งรอใต้ตึกจะเจอกับคนตัวเล็กมั้ย แต่มันกลับดีเกินคาดเพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่เจอเบียร์ ผมก็จะได้เจอกับใครอีกคนเช่นกัน
“ดี” เอ่ยทักทายกลับไปด้วยรอยยิ้ม
ร่างโปร่งจึงสับเท้าเข้าประชิดด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“มาทำไม จะมาหาเรื่องสิงหาหรือทำร้ายอะไรอีก” เสียงที่เปล่งออกมาดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ผมรู้ดี...รู้ว่าอดีตที่ผ่านมาระหว่างผมกับใครหลายๆ คนมันเลวร้ายแค่ไหน
“เปล่า แค่จะมาดูว่าตัวเล็กเป็นยังไงบ้าง”
“เฮอะ! หายไปตั้งหลายเดือน โผล่มาเพื่อถามคำถามแบบนี้เนี่ยนะ ผมจะบอกอะไรให้ ตั้งแต่ไม่มีพี่สิงหามันโคตรมีความสุขเลย”
“ก็ดีแล้ว”
“ดีแล้วก็กลับไปซะ ผมไม่อยากให้เพื่อนผมต้องมาเสียใจกับคนอย่างพี่อีก”
“แค่ขอได้เจอหน้าและพูดคุยสักหน่อยเท่านั้น”
“พี่ฝันไปเลยนะ ฝันว่าจะได้เจอเพราะผมไม่มีทางให้พี่ได้เจอมันอีก จำไว้!” เจ้าตัวชี้หน้าคาดโทษก่อนเดินผละหนีเหมือนไม่พอใจสุดขีด เดาว่าคงตั้งใจเข้าเรียนตามเพื่อนหลายๆ คนนั่นแหละ แต่แปลกที่ไม่เห็นสิงหาเดินตามเบียร์เหมือนแต่ก่อนแล้ว
นั่นทำให้ผมต้องนั่งรอคนตัวเล็กอยู่ใต้ถุนตึก เพื่อหวังว่าเราจะได้เจอกันสักนาทีก็ยังดี
สี่ชั่วโมง...
เวลาที่ผมนั่งรออยู่จุดเดิม มองดูผู้คนมากมายเดินผ่านจนรู้สึกตาลาย แต่หนึ่งในหลายร้อยคนนั้นกลับไม่มีสิงหาอยู่เลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะไปเรียนที่ตึกอื่นอีกหรือเปล่า แต่ก็แค่หวังว่าคนตัวเล็กอาจเดินผ่านมาทางนี้เพื่อกลับบ้าน เพราะเมื่อก่อน...เขามักผ่านมาตรงนี้เสมอ
“เลิกแล้วอย่าเพิ่งกลับนะโว้ย”
“งานกลุ่มครับงานกลุ่ม”
“กรี๊ดดดดดดดดด ไม่อยากทำอ่ะ วันอื่นได้มั้ย”
“หนีงานโดนโบกนะครับเพื่อน”
เสียงอื้ออึงของนิสิตนับสิบซึ่งกำลังเดินลงมาจากบันไดด้านหลังฉุดให้ผมต้องหันไปให้ความสนใจ หลายกลุ่มเริ่มแยกย้ายระหว่างทางไปเรื่อย จนกระทั่งผมเห็นคนที่เฝ้ารอเดินมากับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งและกำลังเดินตรงมายังจุดที่ผมนั่งอยู่
“สิงหามานี่ก่อน” แต่เบียร์ก็เรียกเอาไว้ ผมเลยรีบลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนเราจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก
“เบียร์มีอะไร”
เท้าของผมก้าวเร็วขึ้น รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ใกล้ๆ กับร่างเล็กแสนคุ้นตาเสียแล้ว
“พี่...” เสียงพึมพำจากริมฝีปากเล็กเอ่ย ใบหน้าหวานช้อนตาขึ้นมองผมซึ่งยืนห่างออกไปเพียงน้อยนิด แค่น้อยนิดเท่านั้น
“เดินไปทำงานกลุ่มซะ ตรงนี้กูจะเคลียร์กับไอ้พี่ภูเอง” เบียร์เลือกเบี่ยงประเด็น ด้วยรู้อยู่เต็มอกว่าไม่อยากให้เพื่อนสนิทเจอกับผมมากแค่ไหน
“ทำไมต้องเคลียร์ เรากับเขาไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันแล้ว เบียร์นั่นแหละแยกไปทำงานกลุ่มของตัวเองเถอะ”
“แต่พี่มัน...”
“เชื่อเรา เราไม่มีทางโง่กลับไปเป็นที่ระบายของเขาหรอก”
“...”
“เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนคนนี้แล้วจริงๆ”
ทำไมฟังแล้วถึงเจ็บปวด...
ทำไมถ้อยคำเหล่านั้นถึงทิ่มแทงหัวใจ มันเป็นเพียงความรู้สึกเดียวที่ผมมักรับรู้ตอนที่ตัวเองเป็นเด็กและถูกเมินเฉยจากพ่อแท้ๆ ของตัวเอง ผมคิดว่าเขาไม่มีทางรักลูกนอกคอกที่เอาแต่สร้างปัญหา แต่ความจริงแล้วมันอาจไม่ใช่...ถึงแม้ไม่แสดงออกมา แต่คงมีสักเสี้ยวหนึ่งที่มีความห่วงใยปะปนอยู่บ้าง
ผมหวังให้เป็นอย่างนั้น สิงหาก็เหมือนกัน...
ในเสี้ยวของความเมินเฉย ผมอยากให้เขามีความรู้สึกดีหลงเหลืออยู่ในนั้นสักเปอร์เซ็นต์หนึ่ง
“งั้นก็ตามใจ ส่วนไอ้พี่ภูผมขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าคิดจะทำอะไรเหี้ยๆ อีก ไม่อย่างนั้นผมเอาพี่ตายแน่” คาดโทษเอาไว้ก่อนเดินแยกจากไป ที่ตรงนี้เลยเหลือผมกับคนตัวเล็ก
มันยากมากกับการเริ่มต้นทักทายกัน ยากเหลือเกินแม้แต่สมองก็ว่างเปล่า
“คะ...คือ”
พอตั้งใจเริ่มต้นบทสนทนา ร่างบางกลับย่างเท้าแยกออกไปโดยไม่คิดใส่ใจฟัง เขามาร่วมกลุ่มกับเพื่อนตรงโต๊ะไม้ตัวใหญ่ พร้อมหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาตั้งพลางพูดคุยกับเพื่อนๆ
ผมเลยได้แต่นั่งมองอยู่ห่างๆ ไม่คิดเข้าไปกวนอะไร มันดีแล้ว...วันนี้ผมรู้ว่าชีวิตต้องทำอะไร ส่วนวันพรุ่งนี้ผมยังไม่ได้คิดเพราะบางทีอาจเลือกตามคนตัวเล็กมาที่นี่อีกก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวเท่าไหร่
“อันนี้มั้ย เราแปลมาจากเอกสารที่อาจารย์ส่งมาทางเมล์น่ะ”
“อื้มๆ โอเค ส่งเข้ากลุ่มเลย ให้ที่เหลือแม่งทำสไลด์”
ผมดูเด็กพวกนี้ทำงานอย่างเป็นระบบ มันเพลินตาดี แต่ก็แค่ 30 นาทีแรกเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นต่างคนก็ต่างบ่นว่าหิวเนื่องจากพระอาทิตย์เริ่มตกดินเต็มที
“ไปกินข้าวกันก่อน วันนี้ต้องทำงานกันถึงดึก” ใครคนหนึ่งแทรกขึ้น
“เออๆ เอาคอมไว้ตรงนี้แหละ”
“สิงหา...” ผมตรงดิ่งไปยังร่างเล็กซึ่งกำลังนั่งลากเมาส์อย่างตั้งอกตั้งใจอยู่
“หืม” เสียงเล็กตอบกลับมาเบาหวิว
“ไปกินข้าวกันมั้ย มื้อนี้พี่เลี้ยง”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ยังไม่หิวเหรอ”
“เดี๋ยวพี่คินมารับครับ ถ้าคุณหิวก็ไปเถอะ” ผมได้แต่พยักหน้ารับรู้ ทิ้งตัวนั่งลงตรงจุดเดิมจนกระทั่งเห็นร่างสูงของใครอีกคนเดินเข้ามา
คนที่ตัวเล็กพูดถึงนั่นแหละ เขาไปกันได้ดี ดูจากเคมีหลายๆ อย่างที่ตรงกัน
“รอนานมั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ขณะที่ตัวเองก็ได้แต่มองอยู่เฉยๆ โดยไม่สามารถทำอะไรได้
“ไม่นานแต่ผมหิวแล้วล่ะ”
“งั้นรีบไปเลย อ้าว! พี่ภู” รุ่นน้องคนนั้นหันมาทักทาย อาจเพราะเอาแต่สนใจสิงหาเลยลืมรายละเอียดรอบข้างไป
“ดี”
“มาทำอะไรที่นี่พี่”
“มาเที่ยวเล่นน่ะ”
“พี่คิน ผมหิวแล้วรีบไปเถอะ”
“รู้แล้วๆ ผมไปก่อนนะพี่ ไว้มีโอกาสได้ร่วมงานเราคงได้เจอกันอีก” ท้ายประโยคหันมาพูดกับผมพลางจับจูงคนตัวเล็กเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ขณะที่ตัวเองทำได้แค่ยิ้มแกนอยู่ลำพังเท่านั้น
ผมรับรู้ความอ้างว้างของการไม่เหลือใครถึงขีดสุดก็วันนี้ วันที่ผมไม่สามารถเดินเข้าไปหาใครเพื่อระบายเรื่องราวแสนอัดอั้นในอกได้อีก นอกจากอยู่กับตัวเองและเจ็บปวดเพียงคนเดียว
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
สิงหากลับมาพร้อมขนมในมืออีกมากมาย ดูเขาจะตกใจเล็กน้อยที่ยังเห็นผมนั่งอยู่ตรงนี้และเอาแต่ยิ้มให้เขา รู้มั้ยเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดยิ่งกว่าการถูกเกลียดคืออะไร ความหมางเมิน...ความเย็นชา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่คนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกอะไรต่อผมแล้ว แต่มันช่างทรมานในความรู้สึกเหลือเกิน
ร่างบางนั่งทำงานกับเพื่อนๆ อย่างคร่ำเคร่ง หลายคนพอจำหน้าตาผมได้เพราะโผล่มาที่นี่บ่อยเมื่อครั้งความสัมพันธ์ของเรายังไม่แตกหัก แต่ก็มีน้อยคนมากที่จะกล้าเข้ามาทักทาย ด้วยรู้ว่าผมกับสิงหาเราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
จากฟ้าสว่างจนมืด เวลา 3 ทุ่มทุกคนเริ่มเก็บข้าวของก่อนจะแยกย้าย ผมมองดูร่างเล็กค่อยๆ เก็บของใส่กระเป๋า พลางหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน
“พี่คินเสร็จแล้วมารับหน่อย...อืม...รอที่เดิมนะครับ รีบๆ ออกมา...กลัว”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาต้องโทรหาผมไม่ใช่เหรอ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ผมไม่เมินข้อความหรือรับสายจากเขามันคงไม่ลงเอยแบบนี้ใช่มั้ย
ถ้าเป็นเมื่อก่อนหากผมไม่หลงแสงสีและหลงลืมบางอย่างไป ผมก็คงไม่ต้องสูญเสียเหมือนที่กำลังเป็นอยู่ โคตรเจ็บ...แต่เอาเวลาเดิมๆ ย้อนกลับมาไม่ได้อีกแล้ว
“สิงหากลับก่อนนะ”
“บาย”
ร่างเล็กโบกมือไหวๆ เพื่อนๆ เริ่มแยกย้ายกระทั่งหลงเหลืออยู่เพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็ผมกับเขา ผมจึงเริ่มขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้ๆ เพื่อหวังพูดคุยกันสักประโยค
“ตัวเล็ก”
“ผมไม่อยากให้คุณเรียกผมแบบนั้น”
ผมหัวเราะ แค่นหัวเราะกับประโยคกระแทกหัวราวกับคนบ้า
“โอเคพี่ลืมไป พี่ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ผมไม่คิดเก็บมาใส่ใจอยู่แล้ว” มือบางยังคงหยิบนั่นนี่ใส่กระเป๋าไม่หยุด จนเราแทบไม่ได้มองหน้ากันด้วยซ้ำ
“ช่วงนี้ได้ดูหนังหรือเปล่า” ผมถาม
“ก็ได้ดูบ้าง”
“จำได้ว่าเรื่องสุดท้ายที่เราได้ดูด้วยกันคือเรื่อง About Time เราเอาแต่หัวเราะฉากแต่งงานวันฝนตก”
“...” เขาเงยหน้าขึ้นมามอง
“พี่ยังจำได้” ผมพูดต่อ
“ของขวัญเป็นยังไงบ้าง”
“สบายดี แต่ไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ คงคิดถึงสิงหานั่นแหละ”
“ผมขอได้มั้ย”
“...”
“ขอของขวัญมาเลี้ยงเอง”
“ถ้าว่างพี่พามาเจอเราก็ได้ หรือบางทีถ้าคิดถึงก็แวะมาหาที่บ้าน บ้านกึ่งสตูดิโอหลังนั้นน่ะพี่ซื้อเอาไว้”
“ผมอยากเลี้ยงเอง”
ประโยคสั้นๆ ทำเอาผมไปต่อไม่เป็น
“เราเคยสัญญาด้วยกันตั้งมากมาย แต่สุดท้ายมันก็ไปไม่รอด”
“...”
“ถ้าวันหนึ่งเราอยากพามันกลับไปก็ให้ไปที่บ้านหลังนั้น ของขวัญคงดีใจที่มีคนเลี้ยงมันได้ดีว่าพี่”
Rrrrrrrrrrrrrrr
เราพูดด้วยกันได้ไม่ถึงไหน เสียงเรียกเข้าจากมือถือของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น แค่เห็นว่าปลายสายเป็นชื่อของคินผมก็เงียบลงทันที คำพูดทุกอย่างที่อยู่ในหัว ประโยคหลายประโยคที่อยากถามถูกผลักเข้าไปข้างใน ปล่อยให้คนตัวเล็กรับสายและพูดคุยอยู่พักหนึ่ง
หลังจากวางสายคนตัวเล็กก็ยังไม่ลุกหนี นอกจากนั่งอยู่ที่เดิมและเราเอาแต่เงียบใส่กัน
“ยังไม่กลับอีกเหรอ”
“ผมแค่อยากนั่งสักพัก คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“ตัวเล็ก...”
“...”
“คินคงรอเรานานแล้ว”
“...”
“ถ้าเราอึดอัดที่จะอยู่ตรงนี้ จะไปก็ได้นะพี่ไม่ว่าหรอก”
“อื้ม ไว้ว่างเมื่อไหร่ผมจะไปหาของขวัญที่บ้านแล้วกัน”
เป็นแค่ประโยคสั้นๆ ก่อนจะจากไป แต่มันช่างเป็นคำบอกลาที่เจ็บที่สุดในความรู้สึกของผม แผ่นหลังบางที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ผลักดันน้ำตามากมายออกมาจนเปรอะเปื้อนใบหน้า
ผมไม่อยากจะพูด แต่ความจริงก็คือ...
ผมเสียเขาไปแล้วจริงๆ เด็กผู้ชายเสื้อสีชมพูคนนั้น
ผมกลับมาที่ห้องในเวลาดึกดื่น หลังจากออกไปเที่ยวเตรดเตร่ต่ออย่างไม่มีจุดหมายเพื่อลืมใครบางคน หรือความทรงจำหดหู่บางอย่าง ถึงจะลบออกไปไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ขอให้มันเจือไปด้วยความเจ็บปวดในปริมาณไม่มากก็พอ ทว่าเมื่อกลับมาถึงห้อง ล้มตัวลงบนเตียงพร้อมกับยกแขนเกยก่ายบนหน้าผาก ภาพของสิงหากลับฉายชัดเข้ามาแทนที่เรื่องราวก่อนหน้านั้นจนหมดสิ้น
‘มันจะเป็นอะไรนักหนาวะ! ถ้าจะเรียกร้องความสนใจก็ตายให้ดูเลยดีกว่า’
‘ถ้าพี่บอกให้ไปตาย เราก็ต้องไป’
‘ไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ’
‘สงสาร...หัวใจผมบ้าง’
‘ทำไมไม่หายไปจากชีวิตผมสักที’
‘ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอด ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ’
“สิงหา!!”
ผมสะดุ้งตื่นและรีบชันตัวขึ้นนั่งขณะหอบหายใจถี่ระรัว รอบกายว่างเปล่า...เห็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมแสนคุ้นตาที่นอนอยู่ประจำ ความฝันเดิมๆ กำลังบ่งบอกว่าตัวเองกังวลมากแค่ไหน
ภาพในอดีต การกระทำอันเลวร้าย และคำพูดต่างๆ ของผมกับคนตัวเล็กซ้อนทับเข้ามา มันเริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไหร่และมันก็จบลงแบบไม่สวยด้วย ผมรีบยกมือกุมขมับเนื่องจากอาการปวดหัวจนแทบคลั่ง บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันเป็นผลจากโรคที่ผมเป็นอยู่หรือเปล่า ผมยังรักษาไม่หายนี่...
สุดท้ายก็ล้มตัวลงและปิดเปลือกตาอีกครั้ง มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมสะดุ้งตื่นตอนกลางดึก แต่มันเป็นต่อเนื่องหลังจากสิงหาจากไป บางทีก็อาจต้องพึ่งยาของหมอหรือยานอนหลับขนาดหนักเพื่อให้ตัวเองหลับสบายสักคืน
ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกหดหู่
ไม่ได้อยากฆ่าตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า หรือนั่งเหลาดินสอจนเต็มบ้าน
เพื่อหวังว่าเช้าวันต่อมาผมจะได้ตั้งคำถามเดิมๆ ว่ามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ไม่อยาก...
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
‘ผมไม่กล้ารักพี่ ผมกลัว’
เฮือก!!
อาการสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึกเกิดขึ้นซ้ำๆ ผมรีบควานมือหาโคมไฟใกล้หัวเตียงและกดสวิตช์เปิดมัน แสงสว่างนวลทำให้สายตามองเห็นเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาได้อย่างชัดเจน 03.50 เวลาราวๆ นี้เป็นเวลาที่ผมมักสะดุ้งและหลุดจากภวังค์ทุกอย่าง แม้จะหลับลึกแค่ไหนแต่ทันทีที่ความฝันนั้นมีใครบางคนผมจะต้องตื่นขึ้นมาทันที
เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว ทำไมถึงยังเจ็บอีก
เกือบหนึ่งสัปดาห์ที่ผมฝันเห็นแต่ภาพเดิมๆ หมุนวนซ้ำซาก จนบางครั้งอยากเอาค้อนหนักๆ ทุบหัวตัวเองดูสักที ใช้เวลาตั้งสติชั่วครู่ ผ่อนลมหายใจที่ตื่นตระหนกให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ก่อนจะหย่อนปลายเท้าลงจากเตียง ตรงไปยังโต๊ะทำงานซึ่งมีของบางอย่างเก็บไว้ในลิ้นชัก
ตอนแรก...คิดว่าถ้าสิงหาไม่อยู่ยังไงผมก็อยู่ได้ ไม่เห็นต้องแคร์อะไร
แต่วันนี้ชักไม่ไหวแล้ว เวลาแม่งไม่เคยเยียวยาอะไรเลย หนำซ้ำยังทำให้เจ็บเป็นเท่าตัว
“พี่คิดถึงเรา พี่อยากกลับไปหาเรา” เลือกพึมพำกับตัวเอง ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกลพร้อมกับน้ำตาที่ไม่อยากให้มันหยดลงบนใบหน้าสักเท่าไหร่
ต้องซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ ก่อนที่คนอื่นจะสมน้ำหน้าและเหยียบย่ำให้จมดิน
แล้วรู้อะไรมั้ย ตอนนี้ผมโดดเดี่ยวและเคว้งคว้างแล้วจริงๆ ผมไม่อยากพูดว่าหลายเดือนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตบ้างนอกจากความฝันที่มีใครคนหนึ่งอยู่ในนั้น
ผมหยิบคัตเตอร์ขึ้นมา เริ่มต้นเหลาดินสอเหมือนทุกคืนที่ตื่นจากฝันร้าย
เหลาจนบางแท่งหดสั้นแทบใช้มือจับไม่ได้แต่ก็ยังทำต่อไป อย่างน้อยมันก็ช่วยขจัดความคิดฟุ้งซ่านที่อยู่ในหัวและไม่ทำให้ค่ำคืนที่เหลือต้องเผชิญกับฝันร้ายอีก
คนเลวอย่างผมใครๆ ก็คงอยากสมน้ำหน้า เพราะทำตัวเองทั้งนั้นจะโทษใครได้...
ก็ได้แต่นั่งคิดการกระทำของตัวเองเพียงลำพัง ท่ามกลางความมืดและความเหน็บหนาวที่ได้สัมผัสกับตัว ทรมานมากนะ...ความรู้สึกแบบนี้
ไม่ต่างกับตายทั้งเป็นเท่าไหร่หรอก
เช้าวันรุ่งขึ้นผมพาร่างกายระโหยโรงแรงของตัวเองไปที่โรงพยาบาลอีกครั้งในรอบหนึ่งสัปดาห์ หลังจากเริ่มหันมากินยาอย่างจริงจัง เขาบอกผมจะหายแค่ต้องรอเวลา แต่ช่วงที่รอนั้นมันยาวนานเกินไป นาน...จนคิดว่าอาจทนไม่ไหวในสักวัน
“ไม่ได้เจอกันเกือบอาทิตย์” นี่คือคำทักทายแรกที่ผมได้รับ ก่อนจะค่อยๆ เดินมาประชิดกับโต๊ะทำงานของหมอเจ้าของไข้ และนั่งลงยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย
“ไม่ได้อยากเจอหมอเท่าไหร่หรอก” ผมบ่นอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวนี้หงุดหงิดอะไรบ่อยเหมือนเดิมมั้ย”
“ไม่เท่าไหร่ครับ แต่ผมฝันร้าย หมอพอจะมียานอนหลับที่ช่วยให้ผมไม่ต้องตื่นขึ้นมากลางดึกมั้ย” รีบถามทันที ก่อนที่ผมจะเป็นบ้าตายไปซะก่อน
“ปกติหมอจะไม่สั่งยานี้ให้มาปนกับยาที่ใช้รักษาหรอกนะ”
“แต่ผมไม่ไหวแล้ว ทำยังไง...ทำยังไงถึงไม่ต้องฝัน” ผมโพล่งขึ้นมาทันทีที่ความอัดอั้นมันจุกอยู่ตรงอก หมอมองหน้าผมแน่นิ่ง ขณะที่สองมือของตัวเองก็เอาแต่กำไว้แน่นจนเกิดสันริ้วขึ้นมา
“คุณภูผาใจเย็นๆ ผมใช้ยาควบคุมอารมณ์ที่ไม่เหมือนกับตัวอื่น มันค่อนข้างออกฤทธิ์ช้า พอปรับยาครั้งหนึ่งอาจต้องรอ 2-3 สัปดาห์ถึงจะออกฤทธิ์”
“แต่ผมทนไม่ไหวแล้ว”
ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมเก็บความรู้สึกและอดกลั้นต่อความเจ็บปวดเหล่านี้ด้วยตัวเองมาตลอด แต่มันชักจะไม่ไหวทุกขณะ เพราะยิ่งต่อสู้มันก็ยิ่งรุนแรงและผมยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้สักที ไม่มีคืนไหนที่ไม่ฝัน ไม่มีคืนไหนที่น้ำตาไม่ไหลเปื้อนหน้า ไม่มีคืนไหนที่ไม่สมเพชตัวเอง
จมอยู่กับความรู้สึกผิดที่ตกตะกอนค้างอยู่ในจิตใจ
“ช่วยผมด้วย ช่วยผม...” เลือกยกมือทั้งสองข้างจับข้อมือของคนตรงหน้าไว้แน่น รู้ดีว่าเขาไม่อาจช่วยอะไรได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว
“หมออยากให้อดทนต่อไปอีกหน่อย ถามตัวเองว่าอยากทำอะไร แล้วเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณมีอะไรที่อยากทำ ทุกอย่างมันก็จะดีเอง”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะหนึ่งเดือน สามเดือน หรือเป็นปี” ผมใช้กำปั้นทุบโต๊ะอย่างอดกลั้นไม่อยู่ ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่านควบคุมอารมณ์ไม่ไหว จนต้องขบฟันแน่นปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอย่างคนขี้ขลาด
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“หมอ... ขอร้อง...ช่วยผมที”
“...”
“พาผมออกไปจากที่ตรงนี้ ช่วยผมได้มั้ย...”
“...”
“ช่วยด้วย”
นี่อาจเป็นคำขอสุดท้ายในชีวิตของผม คำขอที่ไม่ได้หวังอะไรเลยนอกจากหลุดพ้นจากความทรมานและบาปกรรมที่เคยก่อไว้ ถึงตอนนี้ชดใช้พอหรือยัง
ผมเข้าใจแล้ว
เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าความตายมันดีกว่ายังไง
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ค่ำคืนผันผ่านอย่างทรมาน หมอบอกให้ผมอดทนต่อความรู้สึกที่ค่อยๆ กัดกินหัวใจ สามวันหลังกลับจากโรงพยาบาลผมไม่ออกไปไหนอีกเลย นอน...ผมนอนทั้งวันแทบไม่รู้ว่าการกินคืออะไร มันไม่หาย ผมยังคงฝันร้ายและบางทีก็อยากร้องไห้ไม่รู้จบ
เสียงโทรศัพท์สั่นครืดนับร้อยสาย มันเป็นเบอร์ของพ่อ
เบอร์ที่ผมไม่เคยคิดจะบันทึกเอาไว้ เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่เริ่มรับสาย เขาจะบังคับให้ผมเอาแต่ตอบตกลงแต่งงาน
ตอนนี้ผมเหนื่อย ผมเหนื่อยไปหมด ผมคิดถึงสิงหา คิดถึงไอ้วัชร คิดถึงแม่ คิดถึงใครหลายๆ คนที่เคยอยู่ในชีวิตแต่ตอนนี้เลือนหายไปหมดแล้ว
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างหน้าจะสดใสหรือหม่นหมองแค่ไหน ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาจะต้องทำยังไง ผมไม่อยากเผชิญหน้ากับความรู้สึกแบบนั้น มันเจ็บ...เจ็บจนทนไม่ไหว สุดท้ายผมจึงเลือกรับโทรศัพท์จากพ่อด้วยมือสั่นเทา
“พ่อ...”
“...”
“ผมยอมแล้ว ผมยอมพ่อแล้ว”
สิงหา...
หนึ่งเดือนต่อมา
ผมเปิดประตูเข้าไปภายในคอนโดที่ตัวเองอาศัยอยู่มาเกือบปี หลังจากออกไปทำงานกับพี่คินที่กองถ่ายซีรีส์วัยรุ่น มันค่อนข้างท้าทายและสนุกเอามากๆ จะตลกหน่อยก็ตรงที่ใครต่อใครมักจับคู่ให้เราอยู่เสมอ ทั้งคนในและแฟนคลับเองก็ตาม
แต่ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น พี่คินคือพี่ชายที่แสนดี เขาทำดีกับผมมากแต่เราคงไปไม่ได้ไกลกว่านั้น
“สิงหามีของมาถึงเรา พี่วางไว้ที่โต๊ะนะ ส่วนของคินอยู่ตรงโซฟา”
“ครับ” ผมตอบรับพี่ผู้จัดการเสียงเรียบ สาวเท้าไปยังโต๊ะไม้ตัวเล็กๆ หน้าเคาน์เตอร์ห้องครัว ที่นี่ผมเห็นกล่องขนม ช็อกโกแลต และของน่ารักมากมายที่แฟนคลับมักฝากมาให้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาผมจนต้องหยิบขึ้นมาดูอย่างละเอียด
มันเป็นซองการ์ดสีขาวเรียบๆ ซึ่งจ่าหน้าซองเป็นชื่อผม ด้วยความอยากรู้จึงเปิดเข้าไปอ่านการ์ดที่แนบมาข้างใน นั่นทำให้หัวใจที่เคยเต้นเป็นปกติแทบหยุดชะงัก ผมยิ้มให้กับการ์ดใบนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร แต่...
พี่ชายของผมเขากำลังแต่งงาน
-
:katai5:
-
คิดว่าที่ภูทำคือถูกแล้วนะ ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างให้ลืมสิงหาตัวเองจะแย่
ถือเป็นการเลือกเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ และสิงหาควรมีชีวิตที่ดีต่อไป
ถ้าวันนึงมันจะหวนมารักกันใหม่จะได้ไม่มีอะไรมาก่อกวนใจ
รักกันใหม่ เริ่มกันใหม่ โดยที่พวกเขาต้องการจริงๆ
เฮ้ออออ ภู !!! แกน่าจะรีบทำใจให้ได้แล้วนะ เป็นโรคแล้วยังจิตใจไม่แข็งแรงอีก !!
โอย รอนะคะ 18 ตอนยาวๆ คุณจิตติสู้ๆๆๆ
:L2:
-
น่าสงสารทั้งภูผาและสิงหา เอาใจช่วยทั้งคู่น๊า :monkeysad:
-
:o12: ยอมรับว่าอยากให้พี่ภูสำนึก แต่ไม่อยากให้พี่ภูเป็นแบบนี้ :mew6:
-
เอาใจช่วยค่ะคุณจิตติ
-
ไม่รู้จะพูดอะไร พี่ภูน่าสงสารมาก เรารักพี่ภู :sad4:
-
โอ้ยยยย อยากอ่านอีกกกกก
มันเจ๋งมากกกกก
กอดดดด
-
มีความรู้สึกว่า ดีแล้วที่มันเป็นอย่างนี้
-
เวลาเราต้องมารับรู้อีกด้านมันก็ทำให้อดสงสารไม่ได้
แต่นึกถึงตอนที่ภูทำกับสิงหามันก็โหดร้ายเกินไปจริงๆ
-
เราสงสารภูผามากกว่าตอนที่สงสารสิงหาอีก มันบอกไม่ถูก พี่ภูเค้าไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากป่วย เค้าไม่ได้อยากทำร้ายสิงหา อ่านแล้วสงสารพี่ภูมาก ตอนสิงหาเราก็สงสารนะแต่ไม่มากเท่านี้ มันมีอารมณ์อย่างอื่นแทรกด้วย แต่ของพี่ภูสงสารแบบสงสารจริงๆ ทำร้ายคนรัก ทุกอย่างพังเพราะโรคนี้แท้ๆ
-
ยังต้องหน่วงอีกแปดตอน :hao5:
-
อ่านแล้วหน่วงจริงๆค่ะ หน่วงแบบมีเหตุมาซัพพอร์ทความหน่วง ตอนแรกๆที่อ่านจากมุมมองของสิงหาก็เกลียดอิพี่ภูผามากๆ ด่าจนแทบหมดลม แต่มาตอนที่เราอ่านจากมุมมองของภูผาแล้วเราน้ำตาซึม เพราะว่าที่ผ่านมาเราไบแอสมากๆในเรื่องของสิงหา ทำให่เรามองข้ามไปว่าการกระทำของภูผามันผิดปกติ มันควรที่จะมีสาเหตุ มีที่มาที่ไปแต่เราเอาแต่ด่าภูผาอย่างเมามันจนมองข้ามไปว่าคนที่ต้องการความช่วยเหลืออาจจะมีมากกว่าสิงหาคนเดียว อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงหลังอ่านนิยายแนวพระเอกเ-ี้ยแบบบริสุทธิ์มาเยอะจนเกิดการชินชาเอนเอียงไปด้านเดียว ดีใจเรื่องหนึ่งนะคะที่เรื่องนี้เป็นแค่นิยาย ไม่งั้นเราคงเสียใจจนตายที่ไม่ไหวตัวคิดเรื่องของภูผา
ตอนนี้รู้สึกเหมือนภูผาเป็นเด็กหลงทาง หาทางออกไม่ได้ ถ้าหากว่าสิงหากลับมาหาภูผา ณ ตอนนี้เราก็คิดว่าภูผาก็คงไม่รู้หรอกว่าจะปฏิบัติต่อน้องยังไง น้องเข้มแข็งกว่าภูผาเยอะเลย อย่างน้อยก็ยังคุยได้โดยไม่แสดงอาการอะไร เรื่องของภูผากับเพื่อนที่ฆ่าตัวตายคล้ายเคียงกันมากคือไม่มีใครฉุกใจคิดอะไร อาจจะเป็นเพราะการแสดงออกทำให้คนอื่นไม่ได้ใส่ใจพอที่จะคิดห่วง
อยากเน้นค่ะว่าภูผามันป่วยนะคะ ป่วยแล้วก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองป่วย ทั้งๆที่รักน้องมากๆแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไมหรือที่ทำไปมันข้ามขอบเขตของคำว่าปกติไปแล้ว ไม่มีคนเตือนไม่มีคนห้ามปรามไม่มีคนชี้ว่าเฮ้ยที่แกทำไปมันป่วยนะ มันผิดนะ อ่านตอนนี้แล้วควรจะเข้าใจอย่างหนึ่งว่าภูผาไม่ได้จงใจให้เป็นแบบนั้น อาจจะขัดใจสำหรับคนหลายคนแต่ก็ควรเห็นใจภูผาด้วย อย่าเพียงแค่หาความสะใจเพื่อเอาคืนจากสิ่งที่ภูผาเคยทำกับน้อง
เป็นไปในรูปแบบนี้ก็ดีแล้ว แยกจากกัน ภูผาในตอนนี้ก็มีแต่จะเป็นภาระให้สิงหา ทางพ่อและว่าที่ครอบครัวใหม่อาจจะมีศักยภาพทางการเงินที่จะดูแลการรักษาให้ภูผา แต่ความเข้าใจก็อย่าได้หวังมากไว้เลย จนกว่าจะพบกันใหม่ได้สินะระหว่างภูผากับสิงหา
-
หวังว่าทางที่ภูเลือกจะช่วยภูให้ดีขึ้นได้จริงๆ นะคะ กลัวก็แต่จะกลายเป็นกดดันตัวเองให้แย่กว่าเก่าเนี่ยสิ~ ทั้งกับคนรอบข้างและว่าที่เจ้าสาว (อาจจะคนละคนกับที่พาภูไปร.พ) ที่ก็ไม่รู้ว่าจะรับได้ไหมที่ภูเป็นแบบนี้อีก เพราะร้อยทั้งร้อยเรื่องที่ตัวเองป่วยภูต้องไม่พูดมันออกมาแน่นอนเลย.. :mew4:
-
ภูแต่งงานแล้วอะไรๆ มันจะดีขึ้นหรือแย่ลงล่ะ
-
อ้าว แล้วตอนนี้หายป่วยแล้วเหรอ ไม่มีความต้องการแล้วเหรอ
โถ่ พอคูณณณณ น่าสงสารจุงเบยย (ประชด)
:monkeysad:
อุสาห์จะไปแต่งงานอี๊ก
โอ้ยย ไม่รู้จะว่ายังไง แม้อิพี่ภูหายไป สิงหาก็เหมือนจะยังรักอยู่ดี
สิงหาน่าสงสารที่สุดแระ ที่ต้องมารองรับอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ของอิพี่ภู
นี่มันอะไรกัน ใจนึงก็อยากให้เกลียดอิพี่ภู แค่อีกใจนึง ก็รู้สึกสงสารอยากให้สิงหากลับมา
อารมณ์มันสองขั้ว ตีกันไปมา
:katai1:
-
ผู้ป่วยทางจิต เค้าคงไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้
แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าพวกเค้าเป็นโรคแบบนี้
-
อีกแปดตอนแห่งความหน่วง
รอคุณจิตติเขียนตอนจบ ดูว่าจะจบยังไง สองคนนี้จะกลับมาคบกันไหม เส้นทางชีวิตจะบรรจบยังไง
ลุ้นมากๆ
-
จะมีเราแค่คนเดียวรึป่าวที่ไม่ได้รู้สึกสงสารภูเลยซักนิดอ่ะ ก็สมควรแล้วนะที่โดนแบบนี้
แต่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำด้วยซ้ำ แค่ไม่โดนสิงหาแก้แค้นเอาคืนแต่กลับยังยอมคุยด้วยดีๆ
ไม่ทำท่ารังเกียจขยะแขยงคนอย่างภูนี่เราว่าก็ถือเป็นบุญของภูมากแค่ไหนแล้วนะ
ถ้าจะจบแบบภูต้องทนทุกข์อยู่กับคนที่ตัวเองไม่ได้รักแล้วให้สิงหามีความสุขกับชีวิตใหม่เราว่าก็เก๋ไปอีกแบบนะ อิๆๆๆ
-
:เฮ้อ: รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
มันหน่วงดีนะ แบบจะสงสารใครดี คนนึงป่วยโดยไม่รู้ตัว ทำทุกอย่างพังเพราะมือตัวเอง แถมยังคิดซ้ำๆๆที่จะตาย ดูแบบถ้าคิดมากๆเข้าภูทำเหมือนที่คิดแน่ ส่วนตอนนี้ที่เลือกยอม ทำตามพ่อมันจะดีจริงๆเหรอ รักษาแค่เริ่มต้น จะยิ่งไม่กดดันตัวเองมันจะแย่ลงกว่าเดิมไหม
-
คิดว่ามันคงสมเหตุสมผลที่ค่างคนต่างแยกกันไปมีชีวิตของตัวเอง แล้วเก็บความรักนี้เอาไว้ในใจ วันนึงที่โชคชะตามาถึงคงได้หวนกลับมาเก็บความรักที่เป็นตะกอนตกผลึกอยู่ในใจนี้ให้กลับขึ้นมาใหม่อีกครั้ง มันคงเป็นแบบนี้ แต่อีกใจก็หวังนะว่าสิงหาจะกลับมารักกะพี่ภูตอนนี้ เป็นคนช่วยให้พี่ดีขึ้นแต่ก็รู้ส่ามันเป็นไปไม่ได้ น้องมีทางที่ดีมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว น้องจะเดินกลับมาทำไม เห้อออออ ได้แต่สงสารพี่ภู เรารู้จักคนที่เป็นโรคนี้ เค้าน่าสงสารมาก เพราะตอนที่เค้าอารมร้ายมันร้ายจนคนรอบข้างระอา จนต่อไปใครๆก็จะถอยห่างปล่อยให้เค้าอยู่กับตัวเอง บอกแค่ว่ากินยาหาหมอ นี่มันไม่ใช่แผลตามร่างกาย มันเป็นที่ใจจะหวังพึ่งแต่หมอได้ยังงัย เข้าใจนะว่าตอนเค้าร้ายมันคงทำร้ายกันมากมาย แต่แค่หาหมอโดยไม่ได้รับความใส่ใจจากคนรอบข้างเค้าจะไม่มีวันหายสนิทนะ ฉากที่พี่ภูนั่งเหลาดินสอเป็นซีนอารมที่ลึกมาก ถ้าเอามาทำเป็นหนังคนเล่นบทนี้คงได้ตุ๊กตาทอง55555 ชอบนะคะ ติดตามต่อไป เป็นนิยายที่พระเอกร้ายแบบมีเหตุมีผลมาก ชอบอ่ะมันดูมีที่มาที่ไป ไม่ได้น้ำเน่าเกินไป แต่เรากลับหวังให้มันจบแบบน้ำเน่าอ่ะ อยากให้สิงหานังรักพี่คนเดียวและกลับมาช่วยรักษาพี่จนหาย 5555555 เน่าเนอะ แต่แค่คิดว่าเพราะมันเป็นนิยาย ถ้ามันจะดำเนินไปแบบสวยงามได้ก็คงดี แต่ไม่ว่าจะเป็นยังงัยก็จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ อีก8ตอนที่เหลือคงทำให้เรารักนิยายเรื่องนี้มากขึ้นแน่ๆ
-
พี่ภู เอาใจช่วยแล้วกันนะ พยายามรักษาตัวเอง
ส่วนสิงหา มีความสุขและก้าวต่อไปในทางที่ตัวเองเลือก
เข้มแข็งขึ้นแล้ว ก็ใช้ชีวิตอย่างมีสติด้วย
จิตติสู้ๆนะ พี่จะหน่วงไปด้วยจนจบเลย :sad4:
-
หน่วงจนพูดไม่ออก เป็นแบบนี้คงดีแล้วแหละ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาอัฟแล้ววว เย้ๆๆๆๆ ขอจิ้มก่อนค่อยเสพมาม่าต่อ
-
คินนี่แสนดีสินะ?
พี่ชายที่จะแต่งงานนี่ ภูผา?
จะเป็นไงต่อๆ
-
เราอยากให้ภูผารักษาตัวเองให้เข้มแข็งก่อน
แล้วค่อยมาเริ่มต้นใหม่ ทำตัวใหม่
อย่าเอาแต่เศร้าดิ สงสารรร
เอาใจช่วยพี่ภู
:hao5:
-
รู้สึกหน่วงมาก แบบตื่อๆอึนๆ
เริ่มอยากปิดตาอ่านข้างเดียว
:hao5: :hao5: :hao5:
เขาสงสารภูผาซะแล้ว
-
มันหน่วงจริงๆ สงสารภูมากเลยตอนนี้ ฮือๆๆ :m15:
ภูตัดสินใจแต่งงานเหมือนเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น ไม่งั้นคงไม่แคล้วต้องพลั้งฆ่าตัวตายเข้าสักวัน
น้องสิงหาจะใจอ่อนไหมลูก กระซิกๆๆ :sad11:
คนเขียนจ๋าาา ช่วยชดเชยหวานๆตอนจบด้วยได้ไหมมม :impress2:
-
สะเทือนใจ บีบหัวใจ หนักหน่วงใจกันสุดๆ :katai1:
สิ่งที่ภูทำ มันเหมือนจะสมควรนะ
แต่มันเหมือนหนักไปอ่ะ เริ่มสงสาร เฮ้อ :hao4:
-
ตราบใดที่สิงหาไม่รู้ว่าภูป่วย
สิงหาก็คงไม่เข้าใจเรื่องทุกอย่างหรอก
:เฮ้อ:
-
ให้กำลังใจภู อยากให้หายป่วยนะ
:hao5:
-
Ment ไม่ออกเลย มันจุกๆอ่ะ สงสารทั้งคู่เลย
-
ถ้าตัวเล็กรู้ว่าที่ผ่านมาพี่ภูเป็นแบบนั้นเพราะป่วยตัวเล็กจะให้อภัยไหมนะ สงสารภู สงสารตัวเล็กมากกว่า
-
หน่วงกันไปยาวๆเลยค่า มาม่าให้ไตพังกันไป
ซึมเศร้าแบบนี้ ปล่อยให้อยู่คนเดียวยิ่งไปกันใหญ่ พาลจะอยากทำร้ายตัวเองขึ้นมาอีก
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด น่าติดตามว่าจะกลับมาคุยกันดีๆได้ไง รึให้พี่ภูตายไปเลย สิงหามารู้เอาทีหลังที่ผ่านมาทั้งหมดพี่มันป่วย ก็ฟินดีนะ
-
เกิดอะไรขึ้นอีกนะ
-
อยากรู้ตอนต่อไปแล้วล่ะ
-
:mew4:
อ่านแล้วหดหู่ชะมัดเลย แต่หยุดอ่านไม่ได้จริงๆ
หน่วงจับจิต สงสารทั้งคู่เลยค่ะ
อะไรก็ทนได้นะขอแค่จบแฮปปี้อ่ะ, บอกหน่อยๆนะ
-
บอกตรง ผมอ่านแล้วรู้สึกจุกในอก สงสารพี่ภูอ่ะ
คือผมเข้าใจว่าถ้าอยู่ตรงนั้นเป็นแบบนั้นมันคงทุกข์มาก มันเหมือนไม่มีทางให้ไป
แถมยังป่วยโดยที่ตัวเองไม่รู้ โดดเดี่ยวอีก
อ่านแล้วมันสะเทือนใจอ่ะ ....
การแต่งงานจะช่วยให้พี่ภูไม่จมอยู่กับทุกข์ได้ไหม หรือทำให้แย่ลง เฮ้อ
-
กำลังใช้กรรมอยู่สินะภูผา เหอๆๆๆ ใช้ต่อไป น่าสงสารมากนะแต่ขออีกนิด ทำกับน้องไว้เยอะะะะะ
แล้วนั่นคุณพ่อทำไมเห็นแก่ตัวจัง ลูกไม่สบายก็ยังจะบังคับไปแต่งงาน ฮุ้ววว
ดีใจที่สิงหาแข็งแรงขึ้น แต่อาจแข็งนอกอ่อนใน ยังรักเขาอยู่สินะ สู้ๆ นะลูก
ขอบคุณค่ะ
-
:mew2 :mew2: :mew2:
-
ไม่รู้จะว่ายังไงดี มันจุก เฮ้ออ
นั่งซึมตามภูผา แกจะแต่งงานจริงหรอ!!?
ไม่นะ แงงงงงงงงงงงงงงงงง TTOTT
-
ตอนนี้ภูผาได้รับบทเรียนและกรรมที่เคยทำไว้กับสิงหาแล้ว :เฮ้อ: ไม่ซ้ำเติมแล้วกันนะภูผา ขอให้รักษาตัวให้หายดี พร้อมทั้งร่างกายและจิตใจ ค่อยมาขอโทษและเริ่มใหม่กับน้องแล้วกันนะ :katai2-1:
-
สงสารทั้งคู่นะ แม้สิงหาจะมีชีวิต มีการงานที่ดีขึ้น แต่ใจก็ยังคงรักพี่ภูเขาอยู่ แล้วต้องมารู้ว่าพี่ภูจะแต่งงานแบบนี้
ตอนนี้สงสารพี่ภูมาก ไม่มีใครอยากทำร้ายคนที่เรารักหรอก ถ้าเลือกได้พี่ภูคงไม่ทำร้ายให้สิงหาเจ็บซ้ำๆแบบนั้น
แต่เพราะอาการป่วยที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็น แล้วมันระงับอารมณ์ไม่ได้ ทำให้ต้องเสียคนที่รักไปแบบนี้ ตอนนี้ตัวเองก็สำนึกแล้ว
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้ตามพี่ภู ที่อยู่ตัวคนเดียว ต้องเยียวยาตัวเองจากอาการป่วย แต่มันจะได้ผลอะไรถ้าพี่ภูยังรู้สึกแบบนี้
การแต่งงานมันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหรือแย่ลงก็ไม่รู้ ได้แต่เอาใจช่วยให้พี่ภูรักษาจิตใจตัวเองให้กลับมาเข้มแข็งได้เร็ว
:pig4: :L2:
-
เฮ้อ...
-
คิดไม่ออกเลย
-
ดราม่าาาา หน่วงหนักเกิยไปมั้ยพี่ภู
อยากให้พี่สำนึก แต่ไม่คิดว่ามาเบอร์นี้เลย
เค้าสงสารรรรร
เริ่มต้นใหม่นะพี่ภู อยากน้อยก็เริ่มจากรักตัวเองให้เป็นน่า
-
อึดอัดใจจังคับ
-
หน่วงอีกล้าววว
-
แรกๆเห็นสิงหาเป็นแบบนี้แล้วแบบ อยากจะปิดเรื่องนี้ไปเลย แต่ก็อ่านแล้วสนุก รอมาเรื่อยๆว่าเมื่อไรสิงหาจะเปลี่ยนตัวเองได้สักที
พอมาตอนของภูเป็นอย่างนี้ก็สมควรและ กรรมตามทัน หึหึหึ (แอบเศร้าตอนเพื่อนตาย)
-
จะเป็นยังไงต่อนะ สงสารพี่แล้วตอนนี้ :sad4: :o12:
-
อ่านไป ทรมานไป T^T
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบ หน่วงมากกกกกกกก
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
:impress2:
-
อ่านแล้วโคตรสงสารพี่ภูเลยยยย จะร้องไห้ ตะเตือนไตมาก แง
-
อย่ามานึกเสียใจ
มันสายเกินไปแล้วภูผา
ปล่อยให้สิงหาได้มีความสุขบ้างเถอะ
-
ร้องไห้เลย เราว่าเพราะโรคอะแหละไปสนับสนุนการกระทำหลายๆอย่างของพี่ภู การเป็นไบโพลาร์จริงๆต้องมีคนรอบข้างคอยให้กำลังใจนะคะ แต่พี่ภูไม่มีเลยคือถ้าสุดท้ายพี่แกจะฆ่าตัวตายเราก็ไม่แปลกใจ เพราะสิ่งยึดเหนี่ยวในชีวิตแกหายไปแล้ว ซึ่งพี่ภูไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาเป็นแต่เพราะแกไม่รู้ตัวมาตลอดทำให้ทำร้ายสิงหาต่างๆนาๆ ตอนแรกเราก็เกลียดนะ ถึงขั้นเอือมกับสิงหาทำไมไม่ออกมาซักที ตอนที่สิงหาตัดสินใจออกมาเราดีใจมาก แต่พออ่านพาร์ทพี่ภูเท่าไหร่แหละ โถ่ววว น้ำตาไหลเลยจ้า สงสารจริงอะไรจริง ชีวิตค่อยๆดิ่งลงเหวเรื่อยๆ ไม่มีคนรอบข้างยังไม่พอต้องต่อสู้กับความคิดตัวเองอย่างหนัก เราว่าดีแล้วที่พี่ภูคิดแต่งงาน มันอาจจะกระตุ้นให้เรื่องนี้เลวร้ายไปกว่าเก่าหรือไม่ก็ดีขึ้น อยู่ที่สิงหาแล้วละว่าจะเอายังไง
ปล.คนเขียนเขียนดีมากค่ะ น้ำตาแตกไปหลายตอน
-
รวดเดียวจบแบบไม่มีอะไรจะพูด........เพราะมันมีแต่น้ำตาที่ไหล
ขอบคุณอะไรก้อแล้วแต่ที่ทำให้เข้ามาอ่าน เพราะกำลังอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก
พอได้อ่านเรื่องนี้น้ำตามันก้อไหลออกมาเอง น่าสงสารพี่ภูผานะเพราะเค้าขาดความอบอุ่นจนน่ากลัว
ขอตามอ่านด้วยคนน้า รีบมาต่อน้อววว
-
ดีที่ไม่ฆ่าตัวตายเพราะจะไปเหมือนเคสข่าวใหญ่เมื่อ2-3 วันที่ผ่านมา
แต่อยากบอกว่า อย่าอ้างว่าเพราะปัญหาครอบครัวตัวเอง เลยทำร้ายคนอื่นได้อย่างไม่ผิด
-
ตอนที่ 11
ตอนที่เรามีความสุขเวลามักเดินเร็วเสมอ รู้ตัวอีกทีมันก็ผ่านมานานมากแล้ว แต่ทำไมเวลาที่ความทุกข์ค่อยๆ แทรกซึมในความรู้สึก คนเรากลับคิดว่ามันเชื่องช้าจนเหมือนเวลากำลังจะหยุดเดิน ผมคิดแบบนั้น...คิดแบบนั้นมาตลอดตั้งแต่วันที่เดินออกมาจากผู้ชายตัวสูง จนกระทั่งวันนี้
ไม่มีวันไหนที่เวลาในหัวใจเดินเร็วเลยสักวัน ผมทำงาน เจอผู้คนมากมาย โลกใบเดิมที่เคยแคบและมีแค่ผู้ชายชื่อภูผากว้างขึ้นหลายเท่า แต่มันไม่เคยมอบความสุขให้ผมทั้งหมดได้ เพราะความจริงผมยังคิดถึงรักแรกของตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตาก็ตามที
ฟังดูเป็นพวกจมจ่อมอยู่กับอดีตไม่ก้าวย่างไปไหน ทั้งที่ความจริงผมเดินออกมาไกลมากเหลือเกิน ผมมีทางเลือกมากมาย มีคนอีกหลากหลายเดินเข้ามาในชีวิตให้ได้เริ่มต้นใหม่ แต่แปลก...ผมกลับไม่อยากเริ่มต้นกับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะคนที่ผมชอบหรือคนที่ชอบผมก็ตาม
เพราะสุดท้ายคำตอบมันกลับเป็น...ผมกับพี่ภูคงไม่มีทางหวนกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีก แต่ละวันก็แค่นึกถึงอดีตที่มีความสุขด้วยกันเท่านั้น ในใจก็ได้แต่หวังว่าสักวันเราคงได้พบกันในที่ไหนสักแห่ง ที่ที่นำพาให้เราได้พูดคุยเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน หรือถ้าไม่มีอย่างนั้น
ขอให้เราไม่เจอกันอีกเลย มันคงจะดีกว่านี้...
แต่แปลก ความเป็นจริงของโลกมักเหวี่ยงความโหดร้ายมาให้ผมเสมอ เราไม่ได้เป็นเพื่อนหรือพี่น้องที่ดีต่อกัน ผมต้องข่มใจหนักแค่ไหนเพื่อไม่ให้เงยหน้ามองเขา คุยกับเขา หรือแม้กระทั่งร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ เราไม่สามารถทำดีต่อกันได้อีกแล้ว ดังนั้นผมจึงได้แต่ภาวนาว่าขอให้เราอย่าเจอกันอีกเลย
มันช่างยากยิ่งกว่า ยากเหลือเกิน
เพราะผมในวันนี้...
กำลังมาที่งานแต่งงานของเขา ผู้ชายที่เป็นคนแรกและเคยเป็นโลกทั้งใบของผม
ผมอยู่ตรงประตูรั้วหน้าบ้านหลังใหญ่ มาพร้อมกับพี่คินและผู้จัดการ ใจของผมเต้นแรงแทบทะลุอก ยิ่งรถยนต์ที่นั่งมาเริ่มเคลื่อนตัวเข้าสู่ภายใน หัวใจมันก็ยิ่งเต้นกระหน่ำแทบไม่เป็นจังหวะ
งานในช่วงเช้าดูไม่ค่อยวุ่นวายมากนัก เพราะรถยนต์ที่จอดเทียบอยู่ไม่มากเท่าที่ควร อย่างที่รู้มาคือเขาเชิญเฉพาะคนสนิทเท่านั้นสำหรับพิธีทางศาสนาในตอนเช้า ใจจริงผมไม่ได้อยากมาหรอก การอยู่ปะปนกับผู้คนมากมายในช่วงค่ำ ณ โรงแรมที่ไหนสักแห่งมันยังดูกดดันน้อยกว่า
หากแต่พี่ชายของผม...พี่ภู เขาแนบข้อความสั้นๆ ถึงผมให้มาร่วมงานในช่วงเช้า แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะไม่มาล่ะ เขาแต่งงานทั้งที ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคน ทำไมผมจะไม่ยินดี ทำไมผมจะไม่มา แล้วทำไมผมถึงอยากร้องไห้และรู้สึกเจ็บอยู่ในใจตลอดเวลา เฝ้าถามแต่ว่าเขาไม่รักผมสักนิดเลยเหรอ
เพราะถ้าเขารักผมจริง เขาจะไม่เชิญผมมาในงานวันนี้...
“รู้มั้ยปีนี้ภูอายุเท่าไหร่” ผู้จัดการถามเรา
พูดตามตรงคือพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอดีตของผมเป็นยังไง เคยมีความสัมพันธ์กับเจ้าบ่าวในวันนี้มากมายแค่ไหน เขารู้แค่ว่า ผมกับพี่เป็นเพียงนายแบบและตากล้องที่เคยสนิทกันถึงขั้นรับงานให้ก็เท่านั้น
“ผมก็ไม่แน่ใจ แต่คงไม่เยอะมั้ง” พี่คินตอบ
“แต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อยเลย แต่ก็ดีนะคงพร้อมจะสร้างครอบครัวแล้วล่ะ”
“ยี่สิบสาม”
“...”
“ปีนี้คุณภูผาอายุยี่สิบสาม” ผมแย้งขึ้น ดูเหมือนทั้งคู่จะหันกลับมามองด้วยความสงสัย
“อ้อ ที่จริงอยู่ในวงการเดียวกันเราควรรู้จักอายุของช่างภาพเนาะ” พี่ผู้จัดการเกาหัวแก้เก้อ ก่อนจะเดินนำไปกับพี่คินเข้าไปยังภายในตัวบ้าน มีเพียงผมเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ตรงจุดเดิม
สูดลมหายใจเข้าปอดครั้งแล้วครั้งเล่า มือก็เย็นเฉียบจนต้องจับเอาไว้แน่นเพื่อลดอาการตื่นตระหนกในหัวใจ ผมได้แต่คิดว่าทันทีที่เดินเข้าไปพี่จะเป็นยังไง ผอมลงมั้ย หรือยังยิ้มให้เหมือนเดิมหรือเปล่า
มือที่จับประตูสั่นเทาอย่างน่าประหลาด ผมไม่อยากเดินเข้าไป ไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของงานนี้ ถึงอยากนั้นผมก็อยากมาให้เห็นกับตาว่าคนที่ผมเคยรักที่สุดคนหนึ่งเขามีความสุขดี และกำลังเริ่มต้นชีวิตครอบครัวกับใครสักคนหนึ่งที่ทำให้เขายิ้มได้เหมือนกัน
สุดท้ายจึงตัดสินใจผลักประตูที่ปิดสนิทเข้าไปภายใน เสียงไวโอลินแผ่วเบาดังแว่วเข้าหู มันหวานจับใจจนทำให้ผมต้องหยุดฟังเพียงชั่วครู่ พร้อมกับเท้าที่หยุดชะงักอยู่ตรงหน้าประตู...
“เพราะ”
“อะไรของเรา”
“เพลงนี้เพราะมากเลยพี่ภู ลองฟังดูสิ” ผมถอดหูฟังข้างหนึ่งออกจากหู ยื่นให้กับคนตัวสูงซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่
“The way you look at me”
“ฮื้อ พี่เคยฟังเพลงนี้ด้วยเหรอ”
“เคยสิ ก็มันนานมาแล้ว”
“แล้วทำไมผมเพิ่งเคยฟังอ่ะ”
“พี่จะรู้เราเหรอ” เจ้าตัวหันมายิ้ม พร้อมกับเอื้อมมือมาขยี้หัวจนผมยุ่งเหยิง เสียงหัวเราะของเราดังมาก ดังจนมันแทบกลบเสียงเพลงที่ก้องในหูของเรา
“ร้องให้ผมฟังหน่อยสิ” ผมพูดเสียงอ้อน ทำหน้าเหมือนลูกแมวตัวน้อยอย่างที่พี่ชอบแซว
cause there's somethin' in the way you look at me
it's as if my heart knows you're the missing piece
you make me believe that there's nothing
in this world I can't be
i never know what you see
but there's somethin' in the way you look at me
ผมชอบฟังเสียงของพี่ ชอบสีหน้าตอนร้องของพี่ ชอบทุกอย่างที่เป็นพี่ มันไม่ได้เป็นเพราะเพลงนั้นไพเราะแค่ไหน แต่มันเป็นเพราะผมมีพี่คอยร้องเพลงกล่อมให้ฟังต่างหาก
“I don't know how or why I feel different in your eyes” ผมร้องตามในท่อนนี้ ท่อนที่ผมต้องเปิดเนื้อเพลงเพื่อร้องตามอย่างอินๆ
“All I know is it happens every time”
เรามองตากันชั่วครู่ ก่อนที่คนตัวสูงจะหันไปโฟกัสบนท้องถนน แต่เสียงเพลงยังคงดังก้องในหูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปลุกหัวใจดวงเดิมที่เคยเต้นราบเรียบ กระหน่ำไปด้วยความสุข
ทั้งหมดผมรู้ว่ามันเกิดขึ้นทุกๆ เวลา
เท้าของผมก้าวไปข้างหน้าตามแรงผลักประตู เสียงเพลงหวานที่เคยคลออยู่ในหูแปรเปลี่ยนเป็นเพลง The way you look at me ซึ่งมีเพียงแค่ผมคนเดียวที่ได้ยิน แสงสว่างจากภายในส่องเล็ดลอดสู่สายตา และตอนนั้นผมก็ได้เห็น
พี่...
ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น
“ทะเล!!!!!” ผมกระโดดโลดเต้นไปมาบนพื้นทรายขาว ก่อนจะถลาเข้าไปหาสายน้ำสีใสซึ่งสาดเข้ามายังฝั่ง เกลียวคลื่นเล็กๆ ม้วนเข้ามากระทบตัว ความเย็นซาบซ่านที่สัมผัสทำให้รู้ว่ามันคือความจริง
“อะไรจะตื่นเต้นขนาดนั้น” เสียงทุ้มพูดกลั้วหัวเราะ
“พี่ครับ ดูนี่สิ นี่ทะเลเลยนะ ทะเล!!”
“รู้แล้วครับ พี่รู้แล้ว”
“มาเล่นน้ำด้วยกันเร็ว”
“ทำไมเล่นเหมือนเด็กๆ เราปีหนึ่งแล้วนะ”
“ปีหนึ่งที่ไม่เคยมาเที่ยวทะเลก็เป็นแบบนี้แหละ พี่มาเล่นด้วยกันก่อน” ไม่ปล่อยให้คนตัวสูงคิดนาน ผมรีบคว้าข้อมือหนาของอีกฝ่ายให้เดินลงมา จนเท้าของเราทั้งคู่สัมผัสกับน้ำเย็นๆ ด้วยกัน
“พี่ภูฝนตก”
หัวเราะกันได้ไม่เท่าไหร่ก็เป็นอันชะงัก เมื่อปรอยฝนเม็ดเล็กเริ่มตกลงมาจนทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น รวมไปถึงเราทั้งคู่ที่คว้ามือและวิ่งไปด้วยกันแทบไม่ทัน
“ฉิบหายจริงๆ”
“อย่าบ่นเลยวิ่งก่อน”
“เรานั่นแหละบอกอยากมาเที่ยวทะเลหน้าฝน”
“ก็พี่พามาเองอ่ะ”
จากที่เปียกแค่กางเกง ตอนนี้เราเปียกม่อลอกม่อแลกกันไปทั้งตัว ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครคิดหยุดวิ่งก่อน จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงจุดที่มีกำบังสำหรับกันฝน ทะเลหน้าฝนน่ากลัวจริงๆ ในความรู้สึก แต่ก็เย็นชุ่มฉ่ำและมีความสุขไม่ต่างกัน
พี่ไม่เคยคิดปล่อยมือผม มือของเขาสอดประสานบนนิ้วแนบแน่นจนรู้สึกอบอุ่น แม้จะได้เล่นน้ำเพียงชั่วครู่ แต่ผมดีใจ...ดีใจที่วันนี้มีผู้ชายชื่อภูผาอยู่เคียงข้าง
และดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาเนิ่นนาน
ตราบเท่าที่ผมยังคงจ้องมอง
ผมเดินเข้ามาภายใน ปิดประตูลงอย่างที่ควรจะเป็น ภาพตรงหน้าของผมว่างเปล่า มีเพียงผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าและกำลังส่งยิ้มให้เท่านั้น
ภูผา
พี่ยังเหมือนเดิม เป็นภูผาที่ไว้ผมทรงเดิม สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสบายๆ หูทั้งสองข้างของเขายังคงใส่หูฟัง ในมือถือกล้องถ่ายรูปตัวโปรดเอาไว้ และมักยกขึ้นมาถ่ายภาพที่เขาอยากถ่ายเป็นประจำ
“พี่ภู”
เสียงของผมเรียก เจ้าตัวเลยยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาแนบไว้กับตาข้างหนึ่งด้วยรอยยิ้มแสนกว้าง
แชะ!!
แชะ! แชะ! แชะ!
“จะถ่ายอะไรขนาดนั้น”
“ก็นายแบบน่ารักอ่ะ ก็ต้องถ่ายเก็บไว้สิ”
“แต่นี่เรามาถ่ายวิวไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ภาพพอร์ตเทรตสักหน่อย”
“ใครบอก วันนี้ที่มาคือตั้งใจถ่ายแฟนต่างหาก”
“มั่ว” ผมเด็ดใบไม้แถวนั้นปาใส่คนตัวสูงด้วยความหมั่นไส้
การขับรถจากกรุงเทพฯ มุ่งหน้าสู่ต่างจังหวัดโดยใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงมันคุ้มมากในความรู้สึก อย่างน้อยเราก็ได้ทำอะไรหลายอย่างนอกจากการถ่ายรูปที่พี่บอกเตรียมไว้สำหรับพอร์ทโฟลิโอ เพราะตลอดทางเราได้ฟังเพลง ได้แวะกินอาหารข้างทาง ได้ชมบรรยากาศและกลิ่นไอของดิน
จนรู้สึกเสียดาย หากเวลาจะผ่านไปแล้วย้อนกลับมาไม่ได้อีก
“เดินไปตรงสะพานเร็ว” เสียงทุ้มบอก
“แล้วพี่อ่ะ”
“จะเดินตามตูดถ่ายรูปใครบางคนเนี่ยแหละ”
“รูปผมก็แน่นห้องแล้วนะ พอเถอะถ่ายอย่างอื่นบ้าง”
“ให้ถ่ายอะไร”
“ถ่ายพี่ไง”
“...”
“ขอยืมกล้องหน่อยสิ” ผมแบมือพลางกระดิกนิ้วรัว พี่ภูจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา แต่ก็ยอมยื่นกล้องตัวโปรดของเขาให้ผมอยู่ดี
“จะถ่ายได้เหรอ”
“ถ่ายได้สิ ผมถ่ายรูปสวยนะ” ไม่พูดเปล่ารีบยกกล้องฟิล์มขึ้นแนบกับดวงตา โฟกัสไปยังคนตรงหน้าก่อนจะกดชัตเตอร์เพียงหนึ่งครั้ง หวังเหลือเกินว่ามันคงเป็นภาพใบหน้าหล่อเหลาที่อมยิ้มให้คนมองหัวใจวายตายในเวลาเดียวกัน
แต่เพราะเป็นกล้องฟิล์มเราถึงเช็กรูปไม่ได้ ต้องมาลุ้นว่าสุดท้ายภาพจะออกมาสวยอย่างที่ผมหวังไว้หรือเปล่า กระทั่งผมได้เห็นมันจริงๆ หลังจากถูกล้างออกมา
ภาพของพี่...เบลอ
เบลอจนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย
แต่เชื่อมั้ย ในความทรงจำของผม ภาพใบหน้าของเขายังคงชัดเจนเสมอ
“ตัวเล็ก”
“ครับ”
“เคยคิดมั้ยว่าอยากมีบ้านแบบไหน”
“ผมเหรอ ไม่รู้สิผมไม่เคยคิด”
“แล้วแบบนี้ล่ะ ชอบมั้ย”
“ชอบครับ”
ผมตอบพลางก้มหน้ามองคนบนตัก เรากำลังอยู่บนดาดฟ้าของบ้านพักตากอากาศแห่งหนึ่ง นอนดูดาวไปด้วยกันทั้งที่ต่างคนต่างไม่มีใครรู้ว่าดวงดาวเหล่านั้นเรียกว่าอะไร เรารู้แค่ว่าท้องฟ้ามันสวยงามและสว่างไสวเกินกว่าจะนั่งนับว่ามันมีจำนวนเท่าไหร่
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยฝันว่าอยากสร้างบ้านให้ตัวเองในรูปแบบไหน จนกระทั่งวันนี้ที่พี่ถามผม และภาพของบ้านที่มีดาดฟ้าให้เราได้มานอนดูดาวด้วยกันก็ผุดขึ้นมาในหัว คงจะดีถ้าวันหนึ่งผมได้สร้างครอบครัวและสร้างบ้านกับใครสักคน ใครคนนั้น...ผมหวังให้เป็นพี่
“ถามแบบนี้ทำไม”
“ก็เผื่ออนาคตไง” พี่ภูขยายความในคำถามของผม
“คิดว่าจะแต่งงานกับผมเหรอ”
“แน่นอนสิ เรียนจบก็แต่งเลย”
“ตลก พี่ยังมีความฝันอีกมากมาย”
“การแต่งงานก็คือความฝันอีกอย่างหนึ่งของพี่”
“ยี่สิบนิดๆ เองนะ”
“จะเร็วจะช้าไม่ได้อยู่ที่อายุ อยู่ที่ตอนนั้นพี่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคนไปตลอดชีวิตหรือเปล่าต่างหาก ไม่จำเป็นต้องมีก่อนแล้วค่อยแต่ง เราสร้างมันไปพร้อมกันได้ เริ่มจากศูนย์ก็ไม่ได้แย่อะไร”
“พี่ภู...”
“รอพี่หน่อยได้มั้ยตัวเล็ก”
“...”
“รอวันที่เราจะได้แต่งงานกัน”
“ครับ ผมจะรอ...”
ผมยังคงรอ รอเขาเหมือนเดิมแม้รู้ดีว่ามันไม่มีอะไรเหมือนเดิม ที่ตรงนั้นควรเป็นของผม แต่...
มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว บ้านของเรา ดวงดาวของเรา ชีวิตของเรา ทุกอย่างที่เคยพูดออกไปไม่มีอะไรเป็น ‘ของเรา’ สุดท้ายก็ต้องก้มหน้ายอมรับความจริงให้ได้ มันจะไม่มีคำว่าเราในชื่อของผมกับพี่ภูอีก จะมีแค่ภูผากับภรรยา และสิงหากับใครอีกคนเท่านั้น
บางทีความรักมันก็เลวร้ายเกินไปว่ามั้ย เลวที่ทำร้ายเรา
หรือจริงๆ แล้ว...เราทำร้ายตัวเองกันแน่
จำได้ดีตอนที่ผมต้องการเขา แต่ผมกลับเป็นแค่สิ่งที่เขาไม่ต้องการไม่อยากใส่ใจหรือรับรู้ มันเจ็บปวดแค่ไหน อาจมีบางครั้งที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของตัวเอง ก็นะ...ที่ผ่านมาไม่เคยจะสมหวัง พอเริ่มหนีออกมาและมีคนเข้ามาในชีวิตผมกลับไม่ต้องการ
ผมเริ่มชินแล้ว เริ่มชินความเป็นอยู่ที่ไม่มีใคร โกหกหลอกลวงตัวเองว่ามีความสุขกับหน้าที่การงานและความก้าวหน้า มีเพื่อนและสังคมใหม่ๆ ทั้งที่ความจริงแล้วมันเป็นแค่ความฝัน อาจจะเจ็บปวดในโลกของความเป็นจริงไปบ้าง
แต่ฝันหวาน...ยังคอยอยู่เสมอในทุกคืน
“สิงหานั่งตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพิธีจะเริ่มแล้ว” เสียงของพี่คินฉุดให้ความทรงจำเก่าๆ ของผมเลือนหายไปฉับพลัน ผลักดันความจริงแสนโหดร้ายกลับมาอีกครั้ง
ผมจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองยืนอยู่ตรงประตูนานแค่ไหน แต่แล้วเมื่อได้เห็นใบหน้าของพี่...ผมก็ลืมเหตุผลและข้อสงสัยทุกอย่าง ทรุดเข่านั่งลงตรงเก้าอี้ซึ่งจัดเตรียมไว้สำหรับแขก
พี่ภูในวันนี้ไม่ได้แตกต่างไปจากหนึ่งเดือนก่อน ตอนเราเจอกันตรงใต้ถุนคณะ หนำซ้ำเขายังหล่อขึ้นด้วยในชุดของเจ้าบ่าว สูทสีเทาสีเดียวกับเนคไทเข้ากับเชิ้ตสีขาวได้อย่างเรียบหรู ทรงผมถูกหวีจนเรียบให้เข้ากับงานพิธี แต่ถึงอย่างนั้นภาพของผมกลับมีเพียงใบหน้าหล่อเหลาซึ่งหัวยุ่งเหยิง และสวมเสื้อผ้าสบายๆ เดินเล่นอยู่ในห้องเหมือนแต่ก่อน
นั่นแหละภูผา
เป็นภูผาวัยยี่สิบสามที่หล่อเหลาเหมือนเดิมในความรู้สึก
ข้างกายของพี่มีผู้หญิงคนหนึ่งเคียงข้าง ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมต้องมางานแต่งงานของพี่ชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งเจ้าสาว แต่ไม่เลย...ผมรู้จักเธอ นางแบบที่ชื่อมินตราคนนั้นอยู่ในชุดสีขาวซึ่งประดับประดาไปด้วยลูกไม้เรียบๆ แต่เธอช่างสวยในสายตาของทุกคน งามสง่าคู่ควรกับพี่
ผมคิดว่าพี่ภูคิดถูกที่อย่างน้อยก็เริ่มต้นชีวิตการแต่งงานกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างเธอ หน้าที่การงาน และหน้าตาทางสังคมทำให้ทั้งคู่ไปได้ไกลจากจุดที่ยืนอยู่ ดีใจ...ดีใจเหลือเกินแม้จะมีความรู้สึกอิจฉาแทรกซึมบนความรู้สึกก็ตาม
“เหมือนพี่ภูเขายิ้มให้นายนะ” พี่คินกระซิบข้างหู
ผมจึงได้แต่กะพริบตา จ้องมองคนตัวสูงด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
ดีใจที่วันนี้ผู้ชายที่รักที่สุดแต่งงานพร้อมสร้างครอบครัวสักที แต่รู้อะไรมั้ย เจ็บกว่าใจที่บอกว่ายังรักพี่อยู่คือรอยยิ้มของพี่เอง เขายิ้มให้ผม...ยิ้มที่เหมือนไม่มีความสุขเอาเสียเลย ยิ้มที่เหมือนกับคนมีความทุกข์และพร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา ภูผาที่หล่อเหลาในวันนี้ทำไมถึงเป็นแบบนั้นกัน
“เจ้าสาวสวยนะ เป็นรุ่นพี่นางแบบในวงการแต่เสียดายที่ไม่เคยคุยกันสักที” พี่คินยังคงพูดต่อ
“พี่มินตราน่ะ” ผมตอบ
“เคยคุยกันมั้ย”
“ไม่เชิงคุยหรอกครับ” ต้องบอกว่าตอนนั้นเคยมีปัญหากันมากกว่า
“แต่ก็เหมาะสมกันดี นางแบบกับตากล้อง แถมทางบ้านก็รวยเกื้อกูลกันอีก”
“ผมก็คิดว่างั้น” ความรักที่มีผลเกื้อกูลในทางธุรกิจมันจะไม่มีความสุขเลยหากแต่งงานเพื่อหวังแค่ผลประโยชน์ แต่ผมเชื่อ...เชื่อว่าพี่ภูก็รักพี่มินตราเหมือนกัน
ช่วงพิธีสงฆ์เริ่มดำเนินไป ตั้งแต่ทำบุญจนถึงการสู่ขอและนับสินสอด ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองเม้มปากและบีบมือเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ทว่ามันเจ็บไปหมด ความรู้สึกเหมือนมีคนเอามีดมากรีดตรงหัวใจแรงๆ
เรื่องราวระหว่างผมกับพี่มันจางหายไปแล้วจริงๆ
ยามที่เราไม่เจอกัน ผมรู้แค่ว่าตัวเองยังคงมีความรู้สึกเดิมๆ มอบให้อยู่ แม้จะมีบ้างที่ลดน้อยลงตามกาลเวลา แต่แปลกพอได้มาเจอ มาเห็นหน้า ความรู้สึกที่คิดมาตลอดว่าน้อยลงไปมันกลับเท่าเดิม คือสุดท้ายผมยังไม่สามารถทำใจและลืมผู้ชายคนนี้ลง แม้ชีวิตจะก้าวผ่านอะไรมามากมายแค่ไหนก็ตาม
ตอนพิธีสวมแหวน
ผมได้แต่ภาวนา อะไรก็ได้ที่ทำให้งานนี้ถูกยกเลิกไป ผมบอกตัวเองว่าควรทำอะไรสักอย่าง ลุกขึ้นยืน เดินไปหาเขา ความเจ็บปวดทั้งหมดที่เคยได้รับ ผมยกโทษให้ ผมอยากพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ทำได้แค่ปล่อยให้มันเป็นเพียงความคิด
พี่ภูเงยหน้ามองผม เขามองอย่างนั้นแน่นิ่งจนผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากส่งยิ้มแหยๆ กลับไปให้ รู้มั้ยน้ำตามันเหมือนจะไหลไปทุกขณะ แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ อาศัยกะพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำตาร้อนออกไป ในใจอยากรู้ว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่ถึงมองผมแบบนั้น รู้สึกผิด อยากขอโทษ หรือพยายามบอกให้รู้ว่าเขาเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้ว
“ทำไมพี่ภูมองแต่นาย” พี่คินเอี้ยวตัวมาประซิบใกล้ๆ
“ไม่รู้สิ เขาก็ยิ้มให้ทุกคน”
“ไม่นะ เขายิ้มให้นาย”
“ชู่ว!!”
ผมยุติบทสนทนาลง เป็นเวลาเดียวกับที่ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงสวมแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของเจ้าสาว เสียงปรบมือและแสดงความยินดีเซ็งแซ่ไปพักใหญ่ พี่ยิ้ม...พี่ยิ้มอยู่แบบนั้น
“อะไรครับ”
“แหวน หมั้นไว้ก่อน”
“ดูพูดเข้า ก็เห็นชอบคิดเองเออเองตลอด”
“แล้วชอบมั้ย”
“ไม่รู้” ผมยกมือขึ้นจ้องมองแหวนบนนิ้วนาง เป็นแหวนเรียบๆ ซึ่งไม่มีอะไรพิเศษนอกเสียจากชื่อของเราที่ถูกสลักเอาไว้ภายในซึ่งมีเพียงเราเท่านั้นที่รับรู้
PHUPHA ღ SINGHA
คนตัวสูงเองก็มีอีกวงอยู่บนนิ้วเช่นกัน มันเหมือนสัญญาใจ เหมือนเครื่องแสดงความรักระหว่างเรา อย่างน้อยก็จดจำไปตลอดว่าครั้งหนึ่งเรารักกันมากแค่ไหน
“งั้นรู้ไว้ซะว่าพี่ชอบเรามาก”
“มันต่างกันตรงไหน”
“...”
“ผมเองก็ชอบพี่มากเหมือนกัน!”
แต่ในวันนี้...วันที่เขาเลือกสวมแหวนเพชรหลายกะรัตให้กับผู้หญิงอีกคน ร่างกายมันก็เริ่มสั่น ผมจับแหวนบนนิ้วอยู่อย่างนั้น เพราะมันเป็นแหวนจากผู้ชายคนเดียวกันซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าว
ผมไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการนั่งอยู่เงียบๆ ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยที่ตัวเองรู้สึกเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว ก่อนคู่บ่าวสาวจะเข้าพิธีรดน้ำสังข์ตามประเพณี
พ่อกับแม่ของพี่ยิ้ม ดูพวกเขามีความสุข มันคงจะแตกต่างออกไปหากคนคนนั้นไม่ใช่พี่มินตราแต่เป็นผม อย่างน้อยพ่อของเขาก็คงไม่สามารถยิ้มอย่างจริงใจได้อีก ครอบครัวพี่ภูดูสมบูรณ์แบบ ครั้งนี้มั่นใจว่าพี่คงจะได้รับการยอมรับจากพ่อไม่มากก็น้อย แม่ของเขาก็ดูเป็นห่วง ทางฝั่งเจ้าสาวเองก็สนิทกันค่อนข้างมาก เรียกได้ว่ามันสมบูรณ์แบบจนไม่มีอะไรจะติเลยล่ะ
งานแต่งของคนตัวสูงผ่านไปด้วยดี ต่างคนต่างแยกย้ายเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานในช่วงเย็นซึ่งผมอาจไม่โผล่ไปที่นั่นอีกแล้ว เพราะเราคงไม่มีโอกาสได้พูดอะไรกัน หรือบางที...เราอาจไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันอีกเลยก็ได้
ผมถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อบรรดาแขกเหรื่อทยอยออกจากงานพร้อมกับเจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่กำลังเดินตรงไปยังรถยนต์คันหรูซึ่งผูกริบบิ้นสีหวานเอาไว้ ดอกไม้กลีบสวยถูกโรยตามทางเดิน มันช่างเป็นภาพโรแมนติกราวกับความฝัน ทว่าเสียดายเพราะมันเป็นความฝันของพี่กับผู้หญิงที่สวยที่สุดคนหนึ่ง
เจ้าสาวก้าวเท้าขึ้นรถ พี่น่ารักมาก...พี่จับมือเธอและดูแลอยู่ไม่ห่างกระทั่งร่างบางเข้าไปนั่งในตัวรถ ส่งยิ้มให้กับคนภายนอกที่มองด้วยความปลื้มปิติ ส่วนเขาก็เอี้ยวตัววิ่งอ้อมมายังอีกฝั่งหนึ่งของรถ ผมรู้สึกคิดผิด...ผิดมากที่ยืนอยู่ตรงนี้ ยืนห่างจากร่างสูงเพียงไม่กี่เซ็นต์
สายตาที่ผมช้อนมองมันคงสะท้อนอะไรหลายๆ อย่าง ผมยังคิดถึง ผมยังคงชื่นชมในตัวเขาแม้ที่ผ่านมาเรื่องระหว่างเรามันจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่มีเลยวันที่ผมจะลืมผู้ชายชื่อภูผา คนที่ครั้งหนึ่งก็เคยมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้คนตัวเปล่าอย่างผม ความรัก ความหวัง ความเชื่อใจ และการจับมือกัน
ผมพูดได้เต็มปากว่าเขาคือสิ่งสวยงามในชีวิตของผม และหากย้อนเวลากลับไปได้ ต่อให้รู้ว่าตัวเองต้องเจ็บปวดแค่ไหน ผมก็พร้อมจะย้อนเวลากลับไปเพื่อให้ได้เจอกันเขาอีกครั้ง และ...อีกครั้ง
“สิงหา” เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ ใบหน้าของเขายังคงแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“...”
ผมไม่ตอบ ไม่ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มกลับ
ต้องพูดอะไรเหรอ ผมต้องพูดประโยคไหนออกมา ยินดีด้วย หรืออะไรทำนองนั้น
“ขอบคุณที่มางานแต่งงานของพี่นะ”
ผมพยักหน้า
“มากับคินสินะ”
พยักหน้าอีกครั้ง แม้รู้สึกว่าตัวเองอยากจะร้องไห้มากมายแค่ไหนก็ตาม
“มีความสุขมากๆ นะตัวเล็ก”
“...”
“พี่ก็...จะมีความสุขเหมือนกัน”
ร่างสูงก้าวเท้าขึ้นไปบนรถ ปิดประตูด้วยแรงไม่มากนัก จนกระทั่งรถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากรั้วบ้าน แต่กลิ่นของพี่...มันยังลอยวนอยู่ตรงปลายจมูกอยู่เลย
เนิ่นนานที่ผมยืนอยู่ตรงจุดนั้น ลืมหมดสิ้นแล้วทุกอย่างแม้แต่คำพูดสักคำก็ไม่หลุดออกจากปาก ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมอยากบอกอะไรกับเขา ถ้าเป็นไปได้ก็คงจะบอกว่าขอให้มีความสุขเหมือนกัน แต่ไม่เลย...
ทันทีที่ผมเริ่มก้าวเท้า
ทันทีที่ผมเดินออกมารวมถึงน้ำตาที่ไหลหยดเปื้อนแก้มทั้งสองข้าง
ผมเพิ่งรู้ว่าผมจะบอกอะไรกับเขา...
ผมยังคิดถึงพี่
-
หน่วงจริงจังมากกก
-
สุดท้ายแล้วก็มีแต่ทางที่ปวดใจสำหรับทุกคน
-
ปวดหัวใจ เรื่องจะจบยังไง ขอไม่เศร้าได้ไหม....
-
ฮืออออออ
ต่อไปก็รอภูผาหย่า สิงหาถึงจะก้าวเข้าไปชีวิตของถูได้หรอคะ?
-
จบแฮปปี้นะ พลีส
-
อ่านแล้วหายใจไม่ออก
-
เฮ้ออออออออออ มันดีกับทุกฝ่ายจริงๆเหรอ
ทำไมมีแต่แย่ลง ภูแต่งงานอะไรๆจะดีขึ้นเหรอ
สิงหาลึกๆแล้วก็ยังยึดติดอดีตพอๆกะภูผานั่นแหละ
-
หน่วงมากกกก สงสารและเจ็บปวด คำพูดมันคาอยู่ที่ปากแต่ไม่สามารถจะเอ่ยออกมาได้ มันเจ็บนิ่งกว่าการทะเลาะก้น การปล่อยอีกฝ่ายไปโดยที่ความรักทันยังเต็มหัวใจ ทั้งสิงหาและภูผาพยายามเต็มที่แล้วในด้านของตัวเอง แต่บางครั้งโชคชะตาก็มักเล่นตลกกับเราแบบนี้(จิงๆเรื่องนี้โชคชะตา=คนเขียน55555) ยังคาดหวังว่าอีกซักปีหรือสองปีน้องสิงหายังจะไม่มีใคร และพี่ภูผาจะหาย แล้วมินตราจะพาพี่มาเจอน้องพร้อมเล่าความจริง แล้วทั้งคู่ก็รักกัน (งานมโนมาก 555) ขอให้จบแบบแฮปปี้ อยากให้เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าคนป่วยแบบนี้รักษาหายและมีชีวิตที่ดีต่อไปได้ อยากเป็นกำลังใจให้พี่ภูเอาชนะโรคให้ได้ และสมหวังในความรักนะจ้ะ
-
:m15: :m15: :m15: จะจบยังไงเนี้ย อ่านไปน้ำตาท่วมจอ สงสารทั้งคู่เลย
แต่เอาจริงๆนะแค่หันมาพูดกัน อะไรๆมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ เฮ้อ
-
ผมอยากจะร้องไห้อ่ะ โดยเฉพาะฉากสุดท้าย..
เหมือนทั้งสองแค่แสร้งเหมือนมีความสุข ทั้งที่จริงๆ แล้วไม่
โลกของทั้งสองคนมันพังทลายลงพร้อมๆ กัน ต่างฝ่ายก็ต่างเจ็บปวดลึกๆ
-
เราร้องไห้เลย
-
อ่านแล้วหายใจไม่ทั่วท้อง. รักกันแต่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมคุยกัน. เฮ้อ. หนักใจ. จะลงเอยกันยังไงเนี่ย
-
เศร้า เสียใจ ร้องไห้ตาม :m15:
สงสารทั้งคู่ ยิ่งตอนที่พี่ภูเรียกสิงหาว่าตัวเล็ก แบบน้ำตาไหลเลย :o12:
:pig4: :L2:
-
ภูไม่เคยลืม สิงหาก็ยังจำ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
แบบนี้จะไปไงต่อละ
-
อยากให้สิงหาทำใจได้ไวๆ และรีบๆมีรักครั้งใหม่จริงๆกับคนอื่นซะที อยากเห็นภูเจ็บปวดกว่านี้ไม่ใช่สิงหาที่จะต้องมาเจ็บ
เพราะเจ็บมาเยอะแล้วเหลือแต่ภูที่สมควรจะได้ชดใช้กรรมเลวๆที่มันทำไว้ซักที
-
อิพี่ภูหนีจากความเจ็บด้วยการแต่งงานแบบนี้มันเหมือนลากเอาคนอื่นมาเจ็บเพิ่มหรือเปล่าเนียะ :mew5:
แต่คิดไว้เหมือนกันว่าสิงหาต้องยังไม่ลืมพี่ภูแน่ๆ ใช่จริงๆ ตอนนี้คนที่ต้องเจ็บก็เป็นสิงหาอีกรอบ :mew6:
-
:เฮ้อ:
-
ทรมานจิตใจคนอ่านยิ่งนักก ฮือออออออ
เหมือนความรักของทั้งสองคน พังลงไปหมด
แบบ แก้อะไรไม่ได้แล้ว แบบนี้
้อยากรู้ ว่าทุกคนจะเป็นไงต่อไป :hao5:
-
:m15: :m15: :m15:
ทำไมมันเป็นแบบนี้ สงสารทั้งคู่เลย
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ
-
ร้องไห้หนักมาก สงสารทั้งคู่
สงสารความรักที่ไม่สมหวังของทั้งคู่
ไม่ขอเดาอะไร รอลุ้นต่อไปดีกว่า
-
โถ่
กลับมารักกันเต๊อะ เค้ายอมแพ้แล้ววววว
เค้ายอมแล้ว จะขัดขวางอิพี่ภูแล้ว
จะไม่ด่าแล้ว จะไม่ว่าแล้ว
จะไม่แช่งแล้ว จะไม่ใจแข็งแล้ว
กลับมาเถอะ มารักกันเหมือนเดิมเถอะนะ
เค้ายอมแพ้แล้ว
:hao5:
-
หน่วงงงงงงง
เราว่าที่ภูตัดสินใจแต่งเพราะเชื่อว่าสิงหาไม่ได้รักภูแล้ว ประโยคสุดท้ายกินใจเรามาก คำว่าพี่ก็จะมีความสุขเหมือนกัน มันสะท้อนอะไรๆหลายๆอย่างเราเชื่อว่าจากนี้ไปถึงภูจะไม่ลืมสิงหายังรักสิงหา แต่ภูคงจะพยายามลืมสิงหาและพยายามดูแลมินตรา หรือมินตราดูแลภูเพราะโรคยังไม่หาย?
นับว่าตอนนี้เป็นจุดแตกหักของเรื่องอีกแล้ว 5555555 ยังรักแต่ต่างฝ่ายต่างยึดติดยังคิดไปเอง
เราไม่หวังว่าสุดท้ายจะจบแฮปปี้หรือว่าอะไร แต่ใจเราอยากให้แฮปปี้ แง้ เสพมาม่าได้ แต่อยากให้แฮปปี้
ปล.ลุ้นตอนถัดไปมากค่ะ คนเราเมื่อคู่กันแล้วคงไม่แคล้วกัน
ปล1.การอภัยคือการปล่อยวางทุกสิ่งจริงๆ หวังว่าพี่ภูคงหายจากโรคซึ่งตอนแรกที่เป็นก็เพราะเรื่องความอบอุ่นในครอบครัวไม่มี เราว่ามินตราช่วยบรรเทาโรคได้แต่ทำให้พี่ภูหายไม่ได้ หวังแค่ว่าสุดท้ายสิงหาและพี่ภูจะกลับมารักกันแล้วสิงหาช่วยพี่ภูให้หาย ก็ได้แต่หวัง :)
-
ร้องไห้อย่างเดียวเลยตู :o12:
-
:hao5:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: พูดไม่ออก
-
จะมีแค่เราหรือเปล่านะที่โอเคว่าภูผาอย่างน้อยแต่งกับมินตราที่เข้าใจและรู้ว่าภูผาป่วย โลกของสองคนพังทลายแต่อย่างน้อยมันก็เป็นโลกใบเก่า โลกที่มีความรักแต่ก็มีความบิดเบี้ยวด้วย มาวันนี้สิงหาคิดถึงแต่สิ่งดีๆ ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันและกัน ไม่ได้นึกถึงสิ่งที่ทำร้ายตนเองเลย
มีความรู้สึกว่ามินตราเองก็ไม่ได้รักภูผาเหมือนกัน แต่มิตรภาพของสองคนนี้มีมานานและค่อนข้างลึกซึ้ง ในเง่มุมของภูผาอย่างน้อยเราก็ดีใจนะว่าภูไม่ต้องอยู่คนเดียวในยามที่ตัวเองป่วยไข้ ต้องการกำลังใจกับความช่วยเหลือเพื่อรักษาตัวเอง อยากคิกว่ามินตราเองก็ได้ผลประโยชน์กลับคืนในแง่ใดแง่หนึ่ง
เราเข้าใจภูผานะถ้าหากว่าเป็นเราๆก็ทำเหมือนกัน เพราะการกลับไปคืนดีกับน้องนั้นมองไม่เห็นทางเลย อย่างน้อยตราบใดที่เราเป็นแบบนี้ ต่อให้กลับไปคืนดีกับน้องเราก็รังแต่จะเป็นภาระกับคนอื่น
หน่วงค่ะ แต่อยากคิดว่าจากกันวันนี้ก็เพื่อที่จะได้พบกันใหม่ในวันข้างหน้า ฟังแล้วอาจจะเป็นการมโนหรือคำภาวนา แต่อย่างน้อยนี่คือสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจภูผากับคนอ่านอย่างเรา
-
ทำไมเป็นงี้ล่ะ
ทำไมพี่ภูถึงเลือกแต่งงานให้พ่อ
ทำไมมินตราไม่ทักท่วง ทั่งที่ก็รู้เรื่องสิงหาไม่ใช่เรอะ
เรื่องนี้จะจบแบบไม่แฮปปี้เรอะ
เศร้ามากเลย สงสารทั้สิงหาทั้งพี่ภู
นี่คือความจริงใช่มั้ยเนี่ย
-
น้ำตาไหลเลย
-
ก็ได้แต่ภาวนาให้ทั้งภูผาและก็สิงหาใช้เวลาที่จากกันซ่อมแซมโลกทั้งใบของตัวเองให้แข็งแกร่งเพียงพอต่อการพบกันและกลับมารักกันใหม่อีกครั้งนึงนะคะ :hao5:
..การจากกันทั้งที่ยังรักนี่มันเจ็บปวดมากจริงๆ..
-
ขอให้สิงหามีความสุข
-
รำคาญสิงหามาก ชั้นสูงสุด
อิพระเอกจะเลวแค่ไหนปล่อยมัน แต่คนที่งี่เง่า
รักจนหัวปักหัวปำ ยอมทุกอย่าง
คือชีวิตมีค่าแค่นี้เหรอ พ่อแม่ที่คลอดมาคงภูมิใจนะ
เอาแต่จมปลักอยู่กะพระเอกเนี่ย
เครียด มองว่าตัวเองไม่น่าเกิดมา เกินปะ
ทำตัวไร้ค่าเอง ไม่ใช่ตัวเองไร้ค่า
-
คนเขียนใจร้าย แงๆๆๆๆๆๆ มันอินจริงๆนะ
คือต่างคนต่างไม่บอกความในใจเพราะอดีตมันทำร้าย คือแบบ ขอคำยืนยันว่าเรื่องนี้เดี๊ยนขอจบแบบสมหวังน้า ได้โปรด :impress2:
-
:mew1:
-
:m15: :m15: :m15:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
มีความสุขได้แล้วนะ
เศร้ามาเยอะแล้ว
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ร้องไห้ T T เราสงสารทั้งคู่ แต่ยังดีหน่อยที่คนที่พี่ภูแต่งด้วยคือมินตรา เราว่ามินไม่ได้คิดอะไรกับพี่ภูอ่ะ น่าจะเป็นที่ดีต่อกันมากกว่า มินคงอยากช่วงพี่ภู เพราะรูว่าพี่มันป่วย ขอจบแฮปปี้เถอะ อยากให้สองคนนี้มีความสุขด้วยกันอีกครั้งงงง
-
โอ๊ยยย อ่านตอนนี้แทบจะขาดใจ หายใจไม่ทั่วท้อง อึดอัดใจมากๆ
สงสารทั้งคู่ ยิ่งตอนท้ายที่พี่ภูบอกว่า พี่ก็จะมีความสุขเหมือนกัน
นี้ น้ำตาหยดแหมะเลยอ่ะ สงสารอ่ะทั้งที่รักแต่ก็ต้องฝืนกันทั้งคู่ :sad4:
-
ต่างคนต่ายก็อยู่กับอดีตเหมือนกัน...
จริงๆแล้วน้องไม่ได้เข้มแข็งขึ้นเลย น้องสร้างเกราะบังไว้เท่านั้น
ภาวนาให้ภูผามีชีวิตคู่ที่ดีและมีความสุข
...
แต่ใจจริงๆแล้วอยากให้ภูผากับสิงหามารักกัน
อยากให้สิงหารู้ว่าภูผาป่วยหนักแค่ไหน
อยากให้ทั้งคู่มีความสุข
-
ความรักที่หลุดลอยไป เฮ้อ อย่างนี้ยิ่งยากกว่าเดิมไปอีก ดูทรมานอ่ะ จะกลับมาได้ยังไง
ขอบคุณค่ะ
-
^^
-
เรื่องนี้ก็เศร้า ดาวในน้ำก็เศร้า จิตติคนสวยเอาหมอกปีมาปรับอารมณ์กันหน่อยเถอะ :heaven
-
พี่ภูจะมีความสุขได้จริงๆนะเหรอ
แต่อย่างน้อยเราก็ได้รู้ใจสิงหาว่ายังไม่เปลี่ยนไปเลย
ยังคิดถึงพี่อยู่ ยังอยากกลับไป
เส้นทางข้างหน้ามันอาจยาก
แต่เชื่อว่าทั้งคู่คงได้รักกันในสักวันหนึ่ง
-
จบแฮปปี้เถอะนะคนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:katai2-1:
-
เจ็บไปหมด ปวดตับ ปวดไต สงสารทั้งสองคน :heaven
-
โอ้ยยย น้ำตาไหลให้กับสองประโยคนี้ของอิพี่ภู
“มีความสุขมากๆนะตัวเล็ก”
“...”
“พี่ก็...จะมีความสุขเหมือนกัน”
เข้าใจความรู้สึกของพี่ภู ณ ตอนนั้เลยอ่ะ!!!
เจ็บปวดแทนทั้งสองคนมว๊ากกกก พูดเลอออ :ling1:
-
:ling2: น้ำตาไหลแรงมากกก
-
สะใจแบบแปลกๆ 55
-
น่าสงสารทั้งคู่ น้ำตาคลอทุกตอนเลยอ่าาาาา ฮืออออออ
:hao5:
-
น้ำตาคลอเลยตู มันจะ happy ending ใช่ไหมไรท์เตอร์ แต่เดาไม่ออกเลยว่าจะกลับมารักกันยังไง
-
เฮ้อออออออออ หน่วงได้อีกอ่ะ ความรักเป็นสิ่สวยงาม บางที เป็นแบบนี้ก็ดีนะ
-
:hao5:
-
....
คิดไม่ออกเลยว่าจะกลับมาต่อกันติดได้ยังไง หรือต้องใช้เวลาเข้ามาช่วย สงสารทั้งคู่เลย ฮืออ
-
ทำไมอ่ะ เกิดอะไรขึ้น แต่งงานทำไม
มินตรามีคนรักแล้วไม่ใช่แล้ว หรือเราเข้าใจผิดตอนที่สองคนนัืนคุยกัน :m15:
-
:เฮ้อ:หน่วงเกิน
-
อ่านแล้วอยากจะร้องไห้ :hao5:
อิพี่ภูผานี่ก็ไม่รู้อะไร สิงหากับคิมเค้าไม่ใช่แฟนกันนะ
คงต้องรอเวลาเท่านั้นแหละมั่งตอนนี้ :เฮ้อ:
ระหว่างนี้ให้มินตราช่วยดูแลพระเอกเราไปก่อนนะ
-
ต่างคนก็ยังต่างรักกัน แต่มีเส้นบางๆกั้นไว้ คงเพราะที่ผ่านมา มีแต่ความเจ็บช้ำ เลยต้องปิดกั้นตัวเองกันไว้สินะ น้ำตาซึมเลยตอนนี้ สงสารสิงหาที่ยังรักพี่เสมอแต่ต้องใจแข็งเพื่อป้องกันตัวเอง สงสารอีพี่ที่สายเกินไปและทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้เพราะคุมตัวเองไม่ได้ เชื่อว่าสักวันทั้งคู่จะกลับมารักกันแน่นอน หวังว่านะ :hao5:
-
เจ็บด้วยกันทั้งคู่นะ
แต่ภูนี่ แต่งแบบไม่ได้รัก อาการซึมเศร้าก็ยังไม่หาย ชีวิตดูน่าห่วงกว่าสิงหา
แต่ใช่ว่าจะสงสารฮีหรอกนะ
-
จะเป็นไงต่อไปเนี๊ย จิกหมอน อยากอ่านต่อ
-
โนคอมเม้นท์เลย
หน่วงสุดอะไรสุด สงสารทั้งคู่ เฮ้อ..
แต่พาร์ทนี้ทำให้รู้ว่า ต่างคนต่างก็ยังรักกันอยู่..
-
แล้วมันจะเป็นแบบไหนต่อละเนี่ย
-
พังหมดแล้ว พอจะแก้อะไรได้ไหม
เศร้าอ่ะ อ่านตอนแรกๆสงสารสิงหามากเลย
โดนทิ้งไว้เป็นของตาย ไม่สนใจ ใส่ใจเลย
ปล่อยน้องไปก็ตามน้องกลับมาแล้วทำร้ายจิตใจกันอีก
พอน้องมีชีวิตที่ดีขึ้น พี่ภูก็แย่ลงเรื่อย
อยากรู้ว่าจะจบยังไง รอตอนต่อไปค่ะ
สู้ๆนะคะ
-
เรื่องนี้หน่วงมาก
แต่อ่านแล้วชอบนะ
แล้วมันจะเป็นไปแบบไหนต่อล่ะนี่
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ตอน 7 - 8 เป็นไรทีหงุดหงิดสิงหามาก
ภูจะไปไหนก็จะขอไปด้วย
ถ้าไม่ให้ไปก็หาว่าทิ้ง ไม่แคร์ ไม่ดูแล
ให้ไปด้วยก็สร้างแต่ปัญหา
อย่างตอนเพื่อนภูเข้ามาสตู ..คิดได้ไงว่าเค้าจะมาทำไร
อยากเป็นมินตรา มินตราดี มินตราสวย มั่นใจ
พอภูหางานให้กลับกลัว อ่อนแอ ....
รำคาญมากกว่าสงสารอ่ะ เห้อออออ
แต่ชอบเรื่องนี้สุดๆ 55555อ่านตอน9แปป
-
ไม่ไหวเเล้ว.. เป็นนักอ่านเงามาโดยตลอด เเต่ตอนนี้ไม่ไหวเเล้วจริงๆตามอ่านนิยายของพี่จิตติมาตั้งเเต่รักเเท้เเพ้เเรงในร่มผ้า
ปลาบนฟ้า ดาวในน้ำ วิศวกรรมประสาท จนมาถึงรักฐศาสตร์ ก็ไม่เคยได้มาเเสดงความคิดเห็นเลย ปกติน้องไม่ค่อยชอบอ่านดราม่าเพราะเป็นคนที่อ่อนไหวเเละร้องไห้ง่าย เห็นว่าเรื่องนี้หน่วงๆก็เลยกะจะไม่อ่าน เเต่ด้วยความที่ติดสำนวนการบรรยายของพี่จิตติเข้าขั้นเครซี่ก็เลยเข้ามาอ่าน บอกได้คำเดียวว่าร้องไห้ค่ะ ร้องไห้หนักมากร้องตั้งเเต่ตอนเเรกถึงตอนปัจจุบันตอนที่11 มีเเต่คนสมน้ำหน้าพี่ภู เเต่น้องสงสารค่ะ ที่ร้องนี่ก็เพราะพี่ภูทั้งนั้น ฮืออออออออ ร้องไห้จะเป็นจะตายค่ะ พูดเลย ตอนนี้ก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป ตอนน้องอ่านดาวในน้ำก็ว่าหน่วงเเล้วนะเจอเธอที่ร้ายเข้าไปจอดเลยค่ะ พี่จิตติรู้อะไรไหมพรุ่งนี้น้องสอบเเหล่ะ ไม่มีกะจิตกะใจอ่านหนังสือเเล้วอ่ะ ฮืออออ มีเเต่คนรำคาญสิงหาในตอนเเรกเเต่น้องกับรู้สึกเข้าใจเเละเห็นใจอ่ะ พี่จิตติเขียนดีมากอ่ะจุดนี้ โหยตอนนี้นิยายพี่จิตติติดท็อปนิยายในดวงใจน้องไปเเละ ฮา.. ยังไงตอนหน้าก็ขอซอฟท์ๆลงหน่อยนะคะ อ่อ สุดท้ายอยากถามพี่จิตติว่าจะจบเเบบเเฮปปี้มั้ยคะ
-
อยากให้ ชีวิตสมรสของภูผาจบลงในวันที่ภูผา(ตาย)จากไป ส่วนสิงหาก็เติบโตต่อไปกับคิน ทั้งๆที่ในใจยังคงรักภูผา
-
คิดถึงใจจะขาดรอนๆ :laugh:
-
คิดถึงมากมายยยยย มาต่อเร็วๆน้าาาาา :impress2:
-
ไม่อยากให้ห่างกันไปมากกว่านี้เลย
คิดถึงคนเขียน :hao3:
-
มาต่อเร็วๆน้าาา
สงสารภูผาแล้ว
-
ตอนที่ 12
หนึ่งเดือนหลังจากแต่งงาน พูดได้ไม่เต็มปากว่าผมมีความสุขดี แต่ผมก็พยายามหาความสุขให้ตัวเองเสมอ ผมเลิกเหลาดินสอและเริ่มถ่ายภาพอีกครั้งในสตูดิโอเล็กๆ ของตัวเอง ที่นี่อบอุ่นและทำให้ยิ้มได้ ผมเรียกมันว่า ‘บ้าน’ สิ่งสุดท้ายที่อาจเป็นตลอดชีวิตของผม
ตอนเช้ามืดเมื่อสัปดาห์ก่อน ถ้าจำไม่ผิดคือประมาณ 6 โมง 45 นาที ผมได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนในกลุ่มที่หายหน้าหายตาไปสร้างความฝันของตัวเองไกลถึงมิลาน เราพูดกันอยู่กับค่อนชั่วโมงด้วยหัวข้อเดิมๆ ที่มักคุยกันอยู่เสมอ งานเป็นยังไงบ้าง ชีวิตครอบครัวดีหรือเปล่า และ...คิดถึงเขาคนนั้นมั้ย
กับสิงหา ถ้าจะถามอีกร้อยๆ ครั้ง ผมคงตอบได้แค่ ‘คิดถึง’
ใช่! ผมคิดถึงเขามากๆ นานมาแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน แต่อย่างน้อยผมก็ได้เห็นเขาตามหน้านิตยสารและโฆษณาอยู่บ่อยๆ เด็กคนนี้อนาคตไกล เป็นตัวเล็กคนใหม่ในอีกโลกหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้จัก และแน่นอน...เราไม่สมควรกลับมารู้จักกันอีกไม่ว่าทางใดก็ตาม
แต่มันผิด ผิดมากๆ ที่ผมยังเห็นแก่ตัวอยากเจอเขาอีกครั้ง อยาก...จนไม่คิดถึงสิ่งใด ผมตอบตกลงเพื่อนคนนั้นอย่างง่ายดายแทบไม่คิดสักวินาที นานมาแล้วเราเคยคุยกันเรื่องโปรเจ็กต์ถ่ายภาพ และตอนนั้นผมก็เคยอยากให้สิงหามาเป็นแบบสำหรับนิทรรศการภาพถ่ายของผมซึ่งนั่นมันอาจเป็นครั้งเดียวในชีวิต
ไม่รู้สิ เหมือนทุกคนจะรู้ว่าผมกำลังตกต่ำ เป็นตากล้องที่ไม่มีใครยอมจ้างนอกจากนั่งๆ นอนๆ กดชัตเตอร์อยู่ในบ้านไม้หลังหนึ่งซึ่งเคยเป็นของเพื่อนเก่าที่ตายไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าคนอื่นกำลังมองแบบไหน แต่มันไม่มีเวลามานั่งคิดหรือแคร์อะไรอีกต่อไป
ชีวิตของผมแค่พยายามใช้ทุกวินาทีให้ผ่านพ้นโดยไร้ซึ่งจุดหมาย ผมบอกว่าจะมีความสุข ผมบอกตัวเองเสมอตั้งแต่วันที่ตัดสินใจแต่งงาน แน่นอนความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ดีขึ้นด้วย พ่อยิ้มได้ แม่เองก็เริ่มปล่อยวางที่ผมเป็นฝั่งเป็นฝาสักที แม้ผมจะไม่เข้าไปยุ่มย่ามเรื่องบริหารงานก็ตาม
ผมชอบคิดอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงทุกคนกำลังมีความสุขกับลาภยศที่ได้ การเกี่ยวดองทางธุรกิจ เม็ดเงินมากมายมหาศาลที่ผมไม่เคยอยากเข้าไปรับรู้ ปลีกตัวเองออกมาอยู่บ้านเดี่ยวหลังนี้ โดยไม่มีใครหันมาสนใจเลยสักคน จะมีก็แต่มินตราที่ยังคงอยู่ปลอบใจตอนที่ผมรู้สึกย่ำแย่เท่านั้น
เธอเป็นเจ้าสาวที่ดี ความทรงจำของผมบันทึกเอาไว้แบบนั้น
เรา...คุยกันแทบทุกวัน เธอชวนผมคุย แต่บางทีผมก็เริ่มเอ่ยถามก่อน เธอมักจะย้ำเตือนให้ผมกินยาอยู่เสมอ แน่นอนบางครั้งผมก็รับปากส่งๆ ไป
ผมเคยมีความคิดหลายต่อหลายครั้งที่อยากหายไปจากโลกใบนี้ ตายไปซะก่อนที่จะเจ็บปวดมากกว่าเดิม เพราะแคร์ตัวเองมาก และไม่อยากเผชิญกับความรู้สึกหดหู่ซ้ำซากผมถึงอยากทำลายชีวิตตัวเอง แต่ที่ทุกวันนี้ยังไม่สามารถทำแบบนั้นได้อาจเป็นเพราะสิงหาเพียงคนเดียว ผมแค่อยากพบเขา อยากทักทาย อยากทำดีชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมาก่อนจะสายเกินแก้ ทั้งที่มันก็สายไปแล้ว
นี่คงเป็นโอกาสเดียว เพื่อนผมสามารถช่วยให้เราเจอกันอีกครั้ง แม้จะอยู่ในสถานะนายแบบกับช่างภาพก็ตาม
ผมคาดหวังว่าห้าวันกับโปรเจ็กต์เล็กๆ นี้จะจบลงที่รอยยิ้มและความทรงจำอีกมากมาย
กริ๊ง!
เสียงกริ่งจากรั้วสีขาวหน้าบ้านเป็นสัญญาณบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ผมแทบไม่รีรอให้อีกฝ่ายต้องคอย รีบวิ่งลัดสนามหญ้าไปให้ถึงจุดนั้นโดยเร็วที่สุด ลืมไปด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังวิ่งเท้าเปล่า ลืมไปด้วยซ้ำว่าควรกล่าวทักทายยังไง
สวัสดี?
เชิญครับ หรือ...
“พี่ภู” นั่นแหละเสียงแรกที่ผมได้ยินหลังจากเลื่อนประตูรั้วออกมา แต่คนตรงหน้ากลับไม่ใช่สิงหาอย่างที่ผมคาดเอาไว้ กลับเป็นรุ่นน้องนายแบบในวงการอีกคนที่ชื่อคิน
“อะ...อ๋อครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย” ผมเริ่มต้นบทสนทนาง่ายๆ หลังจากไม่ได้คุยกับคนนอกมานานพักใหญ่
“ใช่ ไม่ได้เจอกันนาน”
“มาคนเดียวเหรอ แล้ว...นายแบบ”
“อ๋อสิงหาติดงานอยู่ครับ เขาจะเข้ามาคุยเรื่องรายละเอียดและค่าจ้างประมาณ 5 โมงเย็น ผมเลยแวะมาบอกพี่ก่อนกลัวว่าจะรอเก้อ”
“เขาจะมาใช่มั้ย” ผมถามย้ำ เหมือนคาดหวังอะไรที่ดูโง่มาก
“มาครับ”
“เข้าบ้านก่อนมั้ย”
“ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวผมก็ต้องแวะไปหาเขา...หมายถึงสิงหาน่ะครับ”
“อ้อ” ทำได้แค่พยักหน้ารับรู้ แต่ภายในใจของผมมันขื่นขมเกินกว่าจะบรรยายออกมา
นั่นทำให้เผลอนึกถึงเมื่อก่อนขึ้นมาทันที ตอนผมไปรับไปส่งเขา เรากินข้าวและนอนหนุนตักกัน ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ผมแค่อยากย้อนเวลากลับไป ทว่ามันเป็นไปไม่ได้ผมจึงได้แต่นอนฝันแม้จะได้ชื่อว่ากำลังหลอกตัวเองอยู่ก็ตาม
สำหรับผม
สิงหายังคงเป็นเด็กชายเสื้อสีชมพูอยู่เหมือนเดิม
ผมทิ้งตัวลงบนโซฟา จำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้างแต่นั่นแหละจิตใจผมเฝ้ารอกับการฟังเสียงกริ่งอย่างจดจ่อ ขณะที่สายตาก็เงยขึ้นมองนาฬิกาฝาผนังนับครั้งไม่ถ้วน บางทีผมอาจลืมไป...ลืมที่จะซื้อถ่านสำหรับนาฬิกาทุกเรือนในบ้าน เพราะมันได้หยุดนิ่งมานับสัปดาห์แล้ว
กระทั่งฟ้ามืดลง ผมจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเดินไปกดสวิตช์ไฟรอคอยการปรากฏตัวของคนตัวเล็ก นาฬิกาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ยังคงใช้งานได้ดี แต่...มันยิ่งย้ำเตือนว่าการรอคอยของผมอาจเปล่าประโยชน์
เลยเวลานัดมาสองชั่วโมงแล้ว สิงหาติดธุระหรือมีอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า
ผมแค่ห่วงเขา กังวลว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ครั้นจะโทรไปหาก็ไม่มีเบอร์สำหรับติดต่อซะอย่างนั้น ผมเป็นตากล้องที่แย่มากเลยใช่มั้ย ผมรู้...รู้ตัวเองดีว่าทำตัวแย่แค่ไหน บางครั้งรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าและเฝ้าแต่ถามย้ำๆ ว่าหายใจไปเพื่ออะไร อยู่เพื่อให้คนสาปส่งไปทำไม
แต่ก็ไม่ยักตาย ใช่! ผมยังมีชีวิตอยู่เพื่อรับรู้ทุกอย่างที่เจ็บปวด มองดูรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนรอบข้าง ท่ามกลางความรู้สึกหดหู่ในใจลึกๆ
ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า...ผมภูมิใจที่ได้เกิดมา ผมดีใจที่มีพ่อแม่แม้จะไม่อบอุ่นเหมือนคนอื่นก็ตามที ผมได้รักคนที่อยากรัก ได้เป็นเจ้าบ่าวและใส่ชุดหล่อที่สุดในงาน วันนั้นผมยิ้ม ผมยิ้มทั้งที่รู้ตัวดีว่ากำลังฝืนมากแค่ไหน และดีใจเหลือเกินที่ยังมีมินตรา...เจ้าสาวของผม
คิดว่ามันอาจเพียงพอสำหรับชีวิตของคนคนหนึ่ง ผมไม่ได้อยากหวังอะไรมากมายนอกจากใช้เวลาสั้นๆ ที่เหลือกับสิ่งที่ตัวเองรักนั่นคือการถ่ายภาพ ส่วนแมวตัวเดียวที่อยู่ด้วยกันวันหนึ่งมันอาจไม่อยู่แล้ว ของขวัญจะได้กลับไปอยู่กับเจ้านายจริงๆ ของมัน คนที่ดูแลมันได้ดีกว่าผม
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
อาการสั่นครืดจากโทรศัพท์มือถือ บ่งบอกว่ามีข้อความส่งถึงเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้า ผมรีบเปิดอ่านอย่างรวดเร็วเพราะอาจจะเป็นข้อความของคนตัวเล็ก
สิงหาติดธุระคงไปพบคุณไม่ได้ ขอโทษที่ให้รอ
พรุ่งนี้ถ้าน้องสะดวกจะรีบติดต่อกลับไป
แม้แต่คำพูดสักคำยังไม่มี ผมได้แต่อ่านข้อความดังกล่าวอยู่หลายรอบ เฝ้าถามถึงสาเหตุที่คนตัวเล็กมาที่นี่ไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่มีทางได้คำตอบแท้จริงนอกจากรอเก้อ
ผมลากเท้าจากจุดที่ยืนอยู่ขึ้นไปบนชั้นสอง ในห้องนอนมีแมวตัวอ้วนนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง ผมยิ้มให้มัน พยายามชวนมันพูดคุยเพื่อคลายเหงา ผมไม่รู้ว่าหลังจากของขวัญจากไปผมจะเหลืออะไร บ้านหลังนี้จากที่เงียบอยู่แล้วก็คงเงียบอีกเป็นเท่าตัว
“ตื่นแล้วเหรอ ไหนมองหน้าพ่อหน่อย” แมวอเมริกันช็อตแฮร์ตัวเดิมจ้องมองราวกับอยากรู้ เพราะในมือของผมยังคงถือกล้องฟิล์มเอาไว้และพยายามจะถ่ายมัน
“ถ่ายรูปกันนะ ของขวัญจะได้มีอัลบั้มรูปเก็บไว้”
“...”
“วันไหนที่พ่อไม่อยู่แล้ว ของขวัญจะได้มีรูปของตัวเอง”
ผมเหมือนคนบ้า พูดกับสัตว์ขนฟูตัวหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจหรือเปล่า หรือบางทีหากมันพูดได้ก็คงจะตอบเหมือนคนอื่นๆ ว่าเบื่อผมเสียเต็มประดา
“ไปอยู่กับแม่แล้วอย่าลืมพ่อนะ อย่าลืม...” ก็แค่ความคิดเด็กๆ ผมถูกคนทั้งโลกหันหลังให้ หลงลืมจนเหมือนไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ แล้วมันจะผิดอะไรที่ผมยังหวังให้ใครคนหนึ่งจดจำชื่อของผมได้บ้าง แม้มันจะเป็นแค่แมวตัวหนึ่งก็ตามที
ผมถ่ายภาพเยอะมาก ดีที่มีห้องอัดรูปอยู่ด้านล่างและง่วนอยู่กับมันได้ทั้งวัน ผมทำอัลบั้มทุกอย่างที่เป็นภูผาเอาไว้มากมาย รูปภาพพอร์ตเทรต ผลงานวิทยานิพนธ์ พอร์ทโฟลิโอ เรื่องราวและภาพบรรยากาศงานละครเวทีนิเทศศาสตร์ รูปถ่ายครอบครัว ภาพแมวหน้าตาซื่อบื้อ และ...สิงหา
ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน มีรูปของสิงหาถูกจัดเก็บไว้เยอะมาก แต่ความฝันของผมก็ยังไม่หมดลง เพราะยังเหลืองานสุดท้ายที่อยากทำมานานแล้ว ตอนแรกคือตั้งใจทำกับเพื่อนในก๊วน แต่...สุดท้ายก็เหลือตัวคนเดียว
ผมวางกล้องไว้ตรงโต๊ะข้างหัวเตียง ลากเท้าไปหยิบปลอกคออันใหม่มาให้ แมวตัวนี้ค่อนข้างแปลก มันกลัวเสียงกระดิ่ง ดังนั้นการก้าวเดินของมันภายในบ้านจึงเต็มไปด้วยความเงียบ เหงา ยิ่งเหงาเป็นเท่าตัว
“ของขวัญ นี่อะไร” ถามพลางชูปลอกคอสีฟ้าอ่อนไว้ในมือ แมวขนเทานุ่มมองมันตาแป๋วแต่กลับไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะ ก็ดูตลกดี
“ให้ของขวัญนะ”
“...”
“สิ่งสุดท้ายที่พ่อซื้อไว้ให้เก็บมันไว้ดีๆ รักแม่ให้มาก อยู่กับเขาให้นานๆ แล้วสักวันเราจะได้พบกันอีก”
ผมคงพูดได้แค่นี้ มองดูเขาค่อยๆ จากไปกับคนตัวเล็ก และหวังว่าสักวันทั้งคู่จะมีความสุขและได้เจอสิ่งดีๆ อีกมากมาย
ผมลืมไปเลยว่านั่งลูบขนแมวอเมริกันช็อตแฮร์ตัวนี้นานเท่าไหร่ แต่การอยู่กับมันก็ทำให้ความทรงจำเก่าๆ ซ้อนทับเข้ามาจนใจหายเหมือนกัน เรานอนด้วยกันบนเตียงหลังนี้ พูดคุยและหลับไปด้วยกัน
เช้าวันต่อมาผมรีบอาบน้ำแต่งตัว หาอาหารให้มันกินก่อนย่างเท้าลงมาด้านล่างของบ้านเพื่อนั่งรอใครบางคน ไม่รู้หรอกว่าคนตัวเล็กจะมาเมื่อไหร่ ผู้จัดการของเขาไม่ได้บอกไว้ ผมคิดว่าบางทีกริ่งตรงรั้วบ้านอาจจะเสียเพราะมันไม่ยอมส่งสัญญาณเสียที
ผมทำอาหารง่ายๆ เพื่อต้อนรับแขก จากเช้า ย่างเข้ากลางวัน และฟ้าเริ่มมืดอีกครั้งในตอนเย็น
ไม่มีแม้แต่เงาของสิงหา...
โปรเจ็กต์อะไรอย่ามาพูดหน่อยเลย คนตัวเล็กอะไรอย่ามาพูดหน่อยเลย ไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่เคยมีและว่างเปล่าไปหมดแม้กระทั่งความรู้สึกของตัวเอง ผมควรเลิกหวังลมๆ แล้งๆ ได้แล้ว คนดังแบบนั้นทำไมต้องลดตัวลงมาทำงานกับตากล้องที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ แถมยังถูกแบนจากคนในวงการอีกต่างหาก
ผมผิดเอง ผิด...ที่คิดเข้าข้างตัวเอง
ด้วยไม่อยากสร้างความหวังโง่ๆ อีก ผมจึงตัดสินใจต่อสายหาเพื่อนที่อยู่มิลานอีกครั้ง หวังจบเรื่องทุกอย่างลงเพียงวันนี้ และ...เวลานี้
[ว่าไง]
“เซน นายแบบที่กูอยากได้...ยกเลิกให้กูด้วยนะ”
[อ้าวทำไมอ่ะ มีปัญหาอะไรเหรอ] ปลายสายตอบกลับมาอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“เขาคงไม่อยากทำงานร่วมกับกู”
[แต่สิงหากับมึงเคย...]
“พอเถอะ บอกเขาว่ากูขอบคุณมาก แต่กูคงไม่มีความสามารถพอที่จะทำมันออกมาให้ดีอย่างที่หวัง ส่วนแมว...ถ้าเขาไม่อยากเข้ามาก็บอกให้ส่งคนมารับได้ทุกเมื่อ”
[แล้วมึงจะทำอะไรต่อไป]
“กูเหรอ...ไม่รู้สิ กูทำหน้าที่ลูกที่ดีไปแล้ว ต่อไปคงทำหน้าที่เจ้าบ่าวที่ดีล่ะมั้ง”
[มินตราคงดีใจจนเนื้อเต้น]
“เขาดีกับกู”
[รู้ แต่มึงก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ คิดถึงเพื่อนก็มาหา ตั๋วเครื่องบินไม่ได้แพงขนาดทำให้ขนหน้าแข้งของมึงร่วงหรอก]
“ขี้เกียจว่ะ ถ้าเมื่อไหร่ที่กูคิดถึงเพื่อน บางทีกูอาจต้องนอนฝันถึงไอ้วัชร”
[…]
“แล้วถามไถ่ว่ามันกำลังถ่ายภาพอยู่ที่ไหนระหว่างสวรรค์หรือนรก”
สามวันต่อมา...
กริ๊ง!
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ผมจึงค่อยๆ ชันตัวจากโซฟาเดินไปยังหน้าบ้านด้วยสีหน้าค่อนข้างอิดโรย เดาว่าคงเป็นบุรุษไปรษณีย์มาส่งพัสดุเหมือนทุกวัน ก็นะ...ไม่ค่าโทรศัพท์ ก็คงจะเป็นข้อความจากทางไกล หรือบางทีผิดคาดหน่อยก็อาจเห็นการ์ดแต่งงานของคู่บ่าวสาวในรุ่นสักคู่หนึ่ง
“สวัสดีครับ” น้ำเสียงคุ้นเคยกล่าวทักทาย ทันทีที่ผมเดินจวนจะถึงประตูรั้ว
“สิงหา...”
นี่คือความฝัน หรืออาการหลอนประสาทไปเองของผมกันแน่ ถึงได้เห็นว่าคนตัวเล็กยืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้ แถมยังส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรอีกต่างหาก
“นึกว่าคุณจะไม่อยู่”
เขาพูดอีก ไม่สิ! นี่ไม่ใช่ความฝัน ผมเฝ้าภาวนาแบบนั้น
“ตัวเล็ก เอ่อ...คุณมายังไง”
“ผู้จัดการพามาส่ง สักพักเขาคงกลับมารับ”
“จะมารับของขวัญใช่มั้ย มันอยู่ข้างในคุณเข้ามาก่อนสิ” เรากลายเป็นคนอื่นโดยสมบูรณ์ กลับไปเป็นคนที่รู้จักกันในวงการซึ่งผูกติดกับคำว่าหน้าที่ แต่การได้เจอคนตัวเล็กแบบนี้มันทำให้ผมอยากร้องไห้ เขาดูดีขึ้นมาก น่ารักขึ้นมาก น่ารักกว่าตอนที่เจอกันครั้งสุดท้ายในวันแต่งงานซะอีก
ผมเปิดประตูให้สิงหาเข้ามาภายใน เท้าเล็กก้าวฉับๆ เข้าไปในตัวบ้าน ก่อนจะถลาไปหาเจ้าแมวอ้วนซึ่งนอนหน้ายับอยู่บนโซฟา
“ของขวัญคิดถึงกันมั้ย” เสียงใสเอ่ยอย่างมีความสุข โอบอุ้มไอ้ตัวขนฟูไว้ในอ้อมแขนทั้งพูดและหัวเราะไปพลางๆ
ผมไม่อยากถามไอ้วัชรแล้วว่ามันอยู่ที่ไหน ต่อให้ลงนรกผมก็ยินดี เพราะครั้งสุดท้ายอย่างน้อยเราก็ได้เจอกันแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้” ว่าพลางเดินไปยังมุมครัว หยิบแก้วน้ำสีใสในตู้และน้ำดื่มซึ่งยังไม่ได้แกะขึ้นมา
ผมไม่ค่อยมีแขก ดังนั้นจึงแทบไม่ได้หยิบแก้วน้ำหรือจานชามออกมาจากตู้เลย
วันนี้ดีใจที่ผมอาจได้ล้างจานมากกว่าจำนวนที่ตัวเองเคยล้าง
“ของขวัญมันวิ่งเล่นบ้างมั้ย” เจ้าของร่างบางถาม
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ บางทีมันอาจเหงาและเบื่อที่ต้องอยู่กับผม ถ้าไปอยู่กับคุณผมคิดว่ามันคงมีความสุข”
“ไม่หรอก เมื่อก่อนของขวัญเคยเหงากว่านี้”
“...”
“แต่ผมก็ยังคิดถึงมัน” สิงหาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ค่อยๆ ย่างเท้ากลับมานั่งบนโซฟาโดยไม่คิดปล่อยเจ้าแมวอเมริกันช็อตแฮร์ให้หลุดมือไป
“ผมเปลี่ยนปลอกคอให้มันใหม่ ไม่อยากให้คุณทิ้งเพราะดูเหมือนมันจะชอบ”
“จริงเหรอ”
“ใช่...อ้อ ยังมีอัลบั้มของมันอีก ผมถ่ายรูปเก็บไว้เผื่อคุณอยากหยิบมาดูเล่น รูปของคุณเองก็มี ผมเก็บใส่กล่องเอาไว้ถ้าคุณต้องการ อีกอย่างคือในนั้นมีเงินสำหรับค่าจ้างเมื่อครึ่งปีก่อนที่ผมเป็นคนรับมา คิดว่าคุณอาจต้องการมัน”
“ผมลืมไปแล้ว” ดวงตากลมโตจ้องมองกลับ
“แต่ยังไงมันก็เป็นของตัวเล็กนะ พี่อยากให้เราเก็บไว้”
ยอมรับว่าอึดอัด ผมไม่อยากใช้สรรพนามแบบนั้นกับคนที่ผมรัก ผมอยากเรียกเขาในสิ่งที่ใจอยากเรียก อย่างน้อยมันก็คือความสุขสุดท้ายในชีวิตของผม
“งั้นผมขอรับมันหลังจากการจ้างงานเสร็จสิ้นดีกว่า”
“หมายความว่ายังไง”
เอียงคอถามด้วยความสงสัย มันยังมีการจ้างงานอื่นๆ อีกเหรอ
“เรื่องโปรเจ็กต์ของคุณ ผมตกลงจะมาเป็นนายแบบให้ พี่เซนเขาขอร้องว่ามันเป็นความฝันของคุณ และผมก็คงใจร้ายเกินไปหากปฏิเสธมัน”
“เรารับงานของพี่เหรอ”
“ใช่ครับ ที่มาวันนี้ก็ตั้งใจมาคุยเรื่องรายละเอียด คงจะดีกว่านี้ถ้าคุณนั่งลงและพูดคุยกันดีๆ”
“อ้อๆ” ผิดคาด โชคยังเข้าข้างและใจดีต่อเวลาให้ผมได้อยู่กับเขาอีกสักหน่อย ขอบคุณ...ผมไม่รู้ว่าจะพูดขอบคุณอีกกี่แสนล้านครั้งให้เทียบเท่ากับความสุขในตอนนี้
“โปรเจ็กต์ของคุณใช้เวลานานเท่าไหร่”
“ห้าวัน คิดว่าไม่เกินนั้น แต่ระหว่างนี้พี่ขอให้เราไม่รับงานอื่นนอกเหนือจากงานของพี่ ส่วนค่าตัวและค่าเสียเวลาพี่จะจ่ายชดเชยให้”
“ผมไม่มีปัญหา เรื่องเงินยังไงก็ได้ ที่ตอบตกลงแค่อยากช่วยให้ความฝันของคุณสำเร็จเท่านั้น”
“ขอบคุณ พี่ขอบคุณตัวเล็กมากนะ”
“ไม่เป็นไร แล้ว...ภรรยาคุณไม่อยู่เหรอครับ” ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวา คล้ายพยายายามสำรวจบริเวณต่างๆ ของบ้านเพื่อมองหาคนที่กำลังกล่าวถึงไปในตัว
“ไม่อยู่หรอกเขาออกไปทำงาน” ผมตอบแบบนั้น
“กลับตอนเย็นสินะครับ”
“ใช่กลับตอนเย็น”
“...”
“อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันมั้ย”
“ไม่ล่ะครับ ผมเกรงใจ อีกอย่างภรรยาของคุณกลับมาเราจะอึดอัดกันเปล่าๆ”
“แต่วันนี้เขาอาจกลับดึก” พูดออกไปอย่างคนเห็นแก่ตัว
“คุณภูผา...พูดแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ ผมสงสารภรรยาของคุณ ดูแลเธอให้ดีเถอะ” คนตัวเล็กพูดเหมือนอารมณ์เสียขึ้นมาเล็กน้อย แน่นอนผมเคยพูดว่าจะเป็นสามีที่ดี แต่ตอนนี้ผมกำลังทำตัวเป็นพวกสร้างปัญหาให้ภรรยาอยู่ร่ำไป
“แล้วตอนนี้เราเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีครับ เรียนก็โอเค งานก็ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ ผมสนุกไปกับมัน”
“ดีแล้ว”
“คุณล่ะ หมายถึงคุณเป็นยังไงบ้าง”
“พี่สบายดี ก็ถ่ายรูปแล้วก็ทำโปรเจ็กต์ของเรานี่ไง”
“ถ้าเกิดผมไม่รับงานนี้ล่ะ คุณจะทำอะไร”
“พี่คิดไว้แล้วว่าจะไปอยู่กับเพื่อน”
“ไกลมากสินะ”
“ใช่คงไกลมากๆ”
“แล้วหลังจากจบงานนี้คุณได้วางแผนอะไรไว้มั้ย”
“พี่คงไม่รู้จะทำอะไร แค่ได้ถ่ายรูปเรามันก็คือความสุขทั้งหมด แต่คิดว่าหลังจากนั้น...”
“...”
“เพื่อนมันอาจมารับไปอยู่ด้วยกัน”
เราพูดคุยด้วยเรื่องทั่วไปอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง บางทีผมก็อยากให้นาฬิกาตายบนฝาผนังโกหกเราต่อไป ผมอยากให้นาฬิกาทุกเรือนบนโลกหยุดเราไว้แค่ตรงนี้ มีพ่อ แม่ ลูก มีครอบครัวอบอุ่นอย่างที่ผมฝัน แต่เกลียดเหลือเกินที่มันเป็นแค่ฝันไม่ใช่ความจริง
“ผมคงต้องกลับแล้ว พี่ผู้จัดการโทรมาบอกว่าพี่คินจะมารับ” ร่างบางลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับอุ้มเจ้าของขวัญเอาไว้แนบอก
“จะพากลับไปเลยใช่มั้ย”
“ครับ”
“มีตะกร้า แล้วก็ของใช้อีกสองสามอย่าง รอแป๊บนะ” รีบเบี่ยงตัวเดินไปยังชั้นสอง หยิบเอาของใช้สำหรับสัตว์เลี้ยงจากห้องนอนลงมาให้กับคนตัวเล็ก ผมมองแมวตัวอ้วนเป็นครั้งสุดท้าย เอื้อมมือลูบหัวมันสองสามครั้งก่อนส่งยิ้มให้
“ดูแลแม่ดีๆ นะ”
“ผมต่างหากที่จะดูแลมันอย่างดี”
“สิงหา”
“ครับ”
“เสื้อผ้าของเราพี่ยังเก็บเอาไว้ ระหว่างทำโปรเจ็กต์ถ้าไม่รังเกียจเรามานอนที่นี่ได้นะ คิดว่าคงใส่เสื้อผ้าที่อยู่ในตู้บนห้องได้อยู่”
“ไว้ผมคิดดูก่อนแล้วกันครับ รู้สึกจะได้ยินเสียงรถของพี่คินแล้ว พรุ่งนี้ผมจะมาแต่เช้าคุณเองก็พักผ่อนบ้างนะครับ รู้สึกจะผอมลงไปเยอะ”
“ขอบคุณมากนะตัวเล็ก และพี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”
“มันผ่านไปแล้ว ผมไม่ได้ใส่ใจ ดูแลพี่มินตราให้ดีนะครับ”
“อืม...” ผมพยักหน้ารับ มองดูร่างบางเดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งย่อตัวเข้าไปนั่งในรถยนต์คันหรู ก่อนเคลื่อนไปข้างหน้าจนลับสายตา
ผมคงทำได้เท่านี้ ขอ...ให้เขาโชคดี
บ้านหลังนี้เงียบสงัดอีกครา ไม่มีของขวัญอีกแล้ว ไม่เหลืออะไรเลยนอกจากตัวของผมและเงาสะท้อนในกระจก ผมเดินกลับเข้าไปยังห้องนอน เปิดคอมพิวเตอร์เครื่องโปรดซึ่งโชว์หน้าโซเชียลเอาไว้ ผมมีเรื่องเล่าให้มินตราฟังมายมาย อย่างน้อยก็เชื่อว่าเจ้าสาวของผมจะดีใจด้วย
ผมเฟซไทม์หาเธอ
ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอคือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังโบกไม้โบกมือให้ผม ขณะที่ตัวเธออยู่อีกซีกโลกหนึ่ง
ใช่! เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ หลังจากแต่งงานกัน เราต่างตั้งคำถามติดตลกว่าการเข้าหอเป็นยังไง เพราะเมื่อคืนแต่งงานผ่านพ้น เช้าวันต่อมาสาวเจ้าก็ออกเดินทาง พร้อมกับบอกพ่อแม่ของเราถึงเหตุผลที่ควรแยกกันอยู่
[ไฮ! ยิ้มเชียวนะคุณภูผา วันนี้มีข่าวดีอะไร]
“วันนี้เขามาที่บ้าน ตอบรับโปรเจ็กต์ของฉัน” ผมบอก
ก่อนเหลือบตามองใครอีกคนที่โผล่เข้ามาบนจอพร้อมกับโบกมือไหวๆ
“บอกแซจิโอ้ไปไกลๆ ก่อนไป ฉันเกลียดหน้ากวนตีนของมัน”
[นายนี่พาลชะมัด] ดวงตาสวยจิกขวาง แต่ก็ไม่วายหันไปพูดคุยกับคนเคียงข้างอีกครู่ใหญ่
เราไม่เคยรักกัน ผมกับมินตราเคยคุยกันเรื่องนี้ เธอมีคนรักอยู่แล้วและพร้อมจะตั้งหลักปักฐานอยู่อังกฤษ มันเป็นผลดีกับเราทั้งคู่ เพราะสุดท้ายเรื่องของเงินทองมันก็ไม่มีผล ผมมีความสุขที่อยู่กับตัวเอง เธอมีความสุขกับผู้ชายต่างชาติผมสีบลอนด์ เรายึดเหนี่ยวกันแค่ใบทะเบียนสมรสแต่ไม่ใช่ชีวิต
เราต่างมีอิสระต่อกัน เธอมีความรักกับคนอื่นได้ ส่วนผมก็เช่นกัน เพราะการแต่งงานมันก็แค่เรื่องบังหน้าเพื่อตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เพียงเท่านั้น
[แล้วเป็นยังไง สิงหายังน่ารักเหมือนเดิมมั้ย]
“เขายังน่ารักเหมือนเดิม น่าทะนุถนอมเหมือนเดิม”
[แน่ล่ะ ฉันโหลดซีรีส์ของเขามาดูด้วยแหละ น่ารักชะมัด คนจีบเยอะชัวร์เร่งมือหน่อยนะคุณ]
“ปล่อยให้เขาเจอคนที่ดีก็พอแล้ว ฉันคงไม่สามารถดูแลเขาได้ เพราะอะไรรู้มั้ย”
[…]
“เพราะเขาหมดรักไปแล้วยังไงล่ะ มีแค่ฉันที่ยังรักเขา”
[เฮ่ๆๆ อย่าร้องไห้ อย่าเป็นผู้ชายขี้แยนะฉันเกลียดมาก ไม่งั้นฉันจะเรียกแซจิโอ้มาต่อยนาย]
“เปล่าร้องซะหน่อย แค่คิดถึงของขวัญ”
[ไปแล้วเหรอ]
“อืม...คิดถึงทั้งคู่เลย”
[อย่าเอาแต่พูด พรุ่งนี้ใช่มั้ยที่เริ่มงาน พยายามเข้าล่ะ ฉันเชื่อว่าความรักของนายมันมีค่าสำหรับสิงหาเสมอ]
“ขอบคุณ”
[อย่าลืมกินยา]
“ไม่ลืมหรอก” ผมโกหก เพราะผมแทบไม่แตะต้องมันเลย
ไม่จำเป็นอีกแล้ว ไม่จำเป็น...
[หมอนัดวันที่เท่าไหร่]
“ถ้านับดีๆ ก็...วันจัดนิทรรศการภาพถ่าย คิดว่าจะรีบไปทันทีไม่ลืมหรอกน่า”
[ให้มันจริง]
ผมนั่งพูดคุยกับอีกฝ่ายผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ พร้อมกับการทำหน้าที่เป็นสามีที่ดี คิดว่าแบบนั้น เพราะตอนนี้ภรรยาของผมกำลังมีความสุข ผมอยากชดเชยทุกอย่างที่เธอต้องเสียไป มันอาจดูเห็นแก่ตัวแต่...ที่เหลือทั้งหมดผมอาจต้องชดใช้ให้ในเร็ววัน
เพราะเหตุผลที่ผมตัดสินใจแต่งงานก็คือ...
ปลดปล่อยตัวเองเป็นอิสระจากทุกอย่าง ครอบครัว พ่อ แม่ พี่ชาย แม้กระทั่ง...สิงหา
ผมแค่อยากใช้ชีวิตทั้งหมดกับตัวเองในบ้านหลังเล็กๆ และเก็บความทรงจำในอดีตเอาไว้ให้ดีที่สุด ผมไม่ได้อยากมีความทรงจำใหม่เพิ่มเข้ามา เพราะกลัว...ว่าวันหนึ่งจะหลงลืมเรื่องราวในอดีตไป ผมถึงได้จมจ่อมอยู่กับการทำอะไรเดิมๆ ที่เหมือนไม่มีความหมาย อย่างน้อยก็ตอนที่หลับตา...
ผมยังจะได้เห็นใครคนนั้นอยู่ในความฝันทุกคืน
สิงหา...
เด็กผู้ชายเสื้อสีชมพู
-
:sad4: :sad4: ภูผาพูดเหมือนจะไปอยู่กับวัชรเลย
-
ตายห่านล่ะจ๊ะ อิตาพี่ภูเตรียมลาโลกแล้วววว :o12:
-
ได้ร้องไห้เกือบทุกตอนที่อ่านเลย เวลาของภูผาหยุดเหมือนกับนาฬิกาทุกเรือนในบ้าน
พออ่านมาถึงตอนที่ภูผาบอกว่าจะไปเที่ยวที่ไกลๆ พูดถึงวัชรกฌรู้แล้วว่าภูผาตัดสินใจที่ตาย จะไปอยู่กับวัชรที่ไปอยู่ที่ไกลแสนไกล เพราะว่าภูผาไม่มีใครแล้ว ตัดสินใจตัดขาดจากทุกอย่าง อย่างตอนที่โทรไปหาเพื่อนที่จัดการนัดสิงหาให้ เรารู้สึกว่าภูผามีสติมากๆเหมือนปลงแล้ว
คำพูดของภูผามีแต่คำสั่งเสียไม่ว่าจะเอ่ยกับใคร บอกไม่อายเลยว่าขณะที่กำลังเมนท์อยู่นี้ก็ยังร้องไห้อยู่ ที่เราสะท้อนใจมากๆก็คือไม่มีใครรู้สึกหรือเอะใจอะไรเลย ไม่ว่าจะเซน มินตรา หรือ สิงหา เราไม่ว่าใครนะเพราะรู้ว่าแต่ละคนก็มีเรื่องอื่นที่ต้องคิดมากกว่า สิงหาเองก็อาจจะต้องพยายามรวบรวมขวัญกับกำลังใจที่จะมาเผชิญหน้ากับพี่อีกรอบ สิ่งสุดท้ายที่ภูผูกพันธ์ด้วยก็น่าจะเป็นของขวัญที่ส่งต่อให้แม่ไปดูแล
อ่านเรื่องนี้แล้วทรมาณมากๆค่ะ เพราะว่าไม่สามารภทำอะไรได้แม่แต่นิดเดียวก็เลยเจ็บ ไม่อยากให้ถึงหลังจากที่ 5 วันนั้นหมดไปแล้ว
-
พี่ภูตัดสินใจแบบแน่วแน่มากครั้งนี้ ทำเอาอยากรู้เลยว่าครอบครัวพี่ภูเป็นยังไง ครอบครัวนี้ไม่เห็นความสุขของลูกเลยเหรอ..
ตอนนี้เราอ่านไปร้องไห้ไป มันสงสารพี่ภูทุกอย่าง ยิ่งตอนที่บอกว่ามีแต่คนไม่ชอบ นินทาลับหลัง แล้วตอนที่พูดกับของขวัญ ถ่ายรูปของขวัญยิ่งร้องไห้นักมาก มันเหมือนพี่แกไม่มีใครแล้วจริงๆ จะอยู่หรือไปก็ไม่ใครสนใจ นี่คือสิ่งที่พี่ภูคิดอ่ะ
-
คนเขียนแต่งเก่งมากเลยค่ะ
สื่ออารมณ์และบรรยายออกมาได้ดีมาก
การที่คนๆนึงจะมีความคิดแบบนี้เป็นเรื่องที่ซับซ้อน
แต่คนเขียนก็สามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างไหลลื่นมากเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อีพี่ภูแน่วแน่เกินไปแล้ว หวังว่าภายในห้าวันอาจจะมีอะไรมาดลใจพี่ภูก็ได้
-
อ่านแล้วเศร้า น้ำตาไหลตลอดเลย เรื่องนี้มันหน่วงจิต
แต่เราก็ชอบ ชอบนิยายลักษณะนี้ ทารุณจิตใจดี (555)
เราสงสารภูอ่ะ ถ้าอยู่แล้วไม่มีใคร ตายไปคงจะดีกว่า
หมั่นไส้สิงหาละ ถึงภูจะเคยร้าย แต่ก็รักป่ะ
ไม่รู้สินะ เราสงสารภูมากอ่ะ อยากรู้เหมือนกัน
ถ้าสักวันจะไม่มีภูจริงๆ จะมีใครมาร้องไห้ ให้ภูมั่ง
พ่อแม่ที่เห็นแก่ตัว ปวดใจจริงๆ
-
การมีชีวิตของพี่ภูนี่มันช่างยากเย็นจริงๆ :sad11: แต่ยังไงก็ควรใช้มันต่อไปให้ยาวๆนะ
-
ไม่รู้นะว่าทำไมมีแต่คนสงสารภูกันจังบางคนเริ่มหมั่นไส้สิงหา
แต่ถามหน่อยว่าสิงหาผิดอะไร เป็นเราถ้าเจออย่างสิงหาไม่ทำแค่นี้แน่
ไม่มีทางมายอมพูดคุยดีๆกับมันแบบนี้หรอกคงตายแล้วไม่เผาผีกันด้วยซ้ำ
อีกอย่างทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นมามันเกิดจากการกระทำของภูมันเองล้วนๆ
จะมาอ้างว่าป่วยก็ไม่ใช่เพราะมันไม่ยอมรักษาจริงๆจังๆเองตั้งแต่แรก
แล้วถ้ามันทำผิดแล้วคิดจะชดใช้ให้สิงหาจริงๆทำไมมันไม่พยายามง้อหรือแสดงให้เห็นว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มากกว่านี้
ไม่พยายามให้เหมือนกับที่มันทำร้ายสิงหาล่ะ เจอแค่นี้ก็ท้อแล้วเคยใช้สมองที่มีคิดบ้างมั๊ย
ว่าที่สิงหาต้องเจอนี่เจ็บปวดกว่ามันหลายเท่านัก เรื่องที่คนไม่ชอบถามหน่อยใครจะชอบคนนิสัยอย่างมันกัน
ทำตัวแย่ๆเองกล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับผลที่ตามมาสิ จะมีใครในโลกใบนี้ชอบคนนิสัยไม่ดีบ้าง
เพราะเค้าไม่มานั่งสืบหรอกนะว่าภูต้องเจอหรือผ่านอะไรมาบ้างถึงเป็นคนแบบนี้
แล้วที่ยอมแต่งงานโดยอ้างทำเพื่อพ่อแม่ ถามหน่อยว่าถ้ามันคิดจะคัดค้านจริงๆมันก็ทำได้แต่มันไม่ทำเองนี่นา
อีกอย่างภูมันก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายอย่างที่รู้กันแล้วจะมาทำตัวเป็นพ่อพระกตัญญูตอนนี้ทำไม
จะมาทำตัวเป็นคนดีอะไรในวันที่สายไปแล้ว สายไปเพราะทำตัวเองไม่ใช่เพราะคนอื่นเลยซักนิด
ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นคนเลือกเองทั้งนั้นแล้วจะโทษใครได้อ่ะ นอกจากยอมรับความจริงแล้วเดินหน้ามีชีวิตต่อไป
ถ้าจะจบแบบภูไม่เหลือใครเราก็รับได้นะ เพราะมันก็เป็นบทสรุปของคนนิสัยแบบภูที่ดูแล้วก็สมเหตุสมผลดี
พอที่เราจะทำใจยอมรับได้
ปล.ถ้าสมมติว่าภูมันฆ่าตัวตายนี่คนที่น่าสงสารที่สุดไม่ใช่ภูนะแต่เป็นสิงหามากกว่า
เพราะเชื่อเลยว่าคนต้องตราหน้าว่าเป็นความผิดของสิงหาแน่นอน แล้วสิงหาก็ต้องมาทนทุกข์
และรู้สึกผิดกับเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่อไปจนวันตาย
-
พี่ภูคิดดีๆนะ ไม่มีสิงหาพี่ก็มีความสุขได้ :m15:
-
ถึงจะด่าอีพี่มาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ แต่ก็ไม่เคยคิดอยากจะให้อีพี่มันเป็นแบบนี้หรอกนะ มันทำให้เกลียดมันไม่สุดอ่ะ คือ มันเห็นใจ สังเวชใจที่อีพี่มันเป็นแบบนี้ นึกถึงตอนที่มันว่าสิงหา ไม่น่าเกิดมาเลย แต่ตอนนี้เหมือนคำพูดนั้นย้อนมาหาตัวอีพี่เอง เกิดมามีพร้อมขาดแค่ความอบอุ่นจากครอบครัว ครอบครัวที่อยากจะได้แต่หน้าตา ทรัยพ์สิน อำนาจ แต่ไม่คิดถึงความรู้สึกของลูก ส่วนหนึ่งที่อีพี่เป็นแบบนี้ก็เพราะครอบครัวนี่แหละ คงต้องให้สายไปก่อนถึงจะคิดได้ ไม่ได้อยากให้อีพี่มันจบชีวิตตัวเองด้วยการคิดสั้น อีพี่มันเคว้ง จนมันเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าอย่างแท้จริง มินตราก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอด นับว่านางเป็นคนดีมากๆ ซึ้งกับน้ำใจนาง :mew6: อ่านตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย น้ำตาซึมด้วยความเห็นใจอีพี่ เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เห็นใจ อยากให้สิงหากลับมาอยู่ข้างๆ แต่อีกใจก็เห็นใจสิงหาที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมคงยาก เพราะถูกทำร้ายจิตใจอย่างสาหัส ทั้งที่ยังรักแต่น้องก็ต้องเข้มแข็มเพื่อปกป้องตัวเอง ไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนเดิม เราไม่โทษสิงหาที่ทำแบบนี้ ไม่มีใครอยากกลับไปเจ็บอีกหรอก อีกอย่างสิงหาไม่รู้ว่าอีพี่เป็นอะไร หรือถ้ารู้ก็คงแค่เป็นห่วง เพราะสิงหาคิดว่ามีมินตราอยู่แล้ว ห้าวันนับจากนี้ก็ได้แต่หวังว่า คงเป็นความทรงจำที่ดีของทั้งคู่ และ น้องอาจจะสังเกตความผิดปกติได้บ้าง อยากให้สิงหารู้ด้วยตัวเอง มากกว่านะ สิงหาจะได้ตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะทำยังไง ดีกว่ารู้จากมินตรา มันเหมือนกดดันน้อง แต่ก็อย่าให้สายไปนะ ยิ่งอีพี่ภูมันพูดสั่งเสียไว้ตลอดบรรทัดเลย :katai1:
-
ขอบคุณที่ได้นิยายดีดีอีกเรื่อง ขอให้ผู้เขียนมีความสุขกับการแต่งนิยายของผู้เขียนเองทุกทุกเรื่อง ปล.อยากอ่านตอนต่อไปอีก :katai4:
-
:เฮ้อ:
-
ปวดใจ :hao5:
เข้าใจทั้งสิงหาและภูผาเลยค่ะ
ในมุมของสิงหา การเลิกรักใครสักคนมันไม่ได้ง่ายเหมือนการเดินเขาไปเซเว่นแล้วสั่งบิ๊กเปาหมูสับที่เคาน์เตอร์ แต่น้องก็รู้จักเห็นคุณค่าตัวเองแล้ว ถึงจะดูใจร้ายกับภูผา แต่เมื่มองย้อนไปมองสิ่งที่น้องโดนกระทำ เราถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้วค่ะ แตอนอ่านตรงงานแต่งภูผา เรานี่นึกท่อนเพลงนึงขึ้นมาเลย 'ต่อให้หนีอย่างไร ไปจนแสนสุดไกล แต่สุดท้ายเธอก็ยังอยู่ในความคิดและหัวใจ" เพราะต่อให้น้องหนีไปอย่างไงน้องก็หนีความรู้สึกไม่ได o7
ส่วนภูผา นางมีปมทางจิใจและอารมณ์หลายๆอย่าง แล้วที่นางซึมเป็นขยะเปียกนี่ก็เข้าใจค่ะ อาการทางจิตมันไม่มีใครควบคุมได้หรอกค่ะ ได้แต่ภาวนาให้นางหายจากไบโพลาร์เร็วๆ เพราะการติดอยู่ในโหมดซึมเศร้านานๆมันจะนำพาไปสู่การพยายามฆ่าตัวตาย ซึ่งถ้าพี่ภูทำแบบนั้น อิฉันคงร้องไห้เป็นทะเลสาปแคสเปี้ยนแน่ๆ :sad2:
สุดท้ายอยากบอกคุณจิตติว่า คุณเขียนดีมากค่ะ ดีแบบยกกำลังสามร้อยเจ็ดสิบแปดเลย ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านผลงานดีๆแบบนี้นะคะ :กอด1:
ปล. เป็นกำลังใจให้ทั้งสิงหาผูผา และคุณจิตตินะคะ :haun5:
-
อืมมมม ทีนี้รู้เบื้องหลังของภูผาแล้ว โอเคอยุ่นะที่พยายามตัดใจ ปล่อยน้องไปแล้วเริ่มต้นใหม่
แล้วน้องสิงหาจะรู้เมื่อไหร่ว่าภูผาป่วย??
-
สะเทือนใจมากๆ ภูผาพูดเหมือนสั่งเสียกับทุกคนเลย โมเม้นท์นี้บอกเลยอ่านไปน้ำตาไหลไป
สงสารภูผามาก ได้แต่หวังว่าสักวันภูผาจะมีความสุขจริงๆ เหมือนกับคนอื่นสักที
-
:เฮ้อ:
-
ภูผาจะไปอยู่กับเพื่อนวัชรใช่มั้ย
เหมือนจะเกิดเหตุการณ์เดจาวูขึ้น
มาอีกคล้ายๆกับเรื่องของวัชรที่
ตัดสินใจลาโลกไปโดยคนรอบข้าง
ยังไม่ทันได้เอะใจกับอาการของเค้า
พอรู้ตัวอีกทีก็ไม่มีชีวิตอยู่บนโลกแล้ว
-
หน่วงงงงง :hao5:
-
:ling3:
-
อ่านไปร้องไห้ไป
อาการของภูจะเยียวยาทันมั้ย
-
บรรยายออกมาได้ดีมากเลยค่ะ
-
จบโปรเจ็คพี่ภูจะฆ่าตัวตายแน่เลย :o12: :o12: :o12:
-
ไม่อยากคิดในแง่ร้ายเลยว่าพี่ภูจะเตรียมลาโลกนี้ โลกที่พี่ไม่เหลือใครเกือบทุกคนหันหลังไม่มาสนใจพี่ภู พี่แค่เตรียมตัวไปอยู่กับเพื่อนที่มิลานแค่นั้น ไปถ่ายรูปไปเริ่มต้นใหม่กับเพื่อนในต่างแดนแค่นั้น :m15:
สงสารพี่ภูร้องไห้หนักมากจริงๆตอนนี้ ยิ่งตอนที่พี่ภูคุยของขวัญมันแบบสะเทือนอารมณ์มาก สิงหาเองก็คงติดงานแล้วต้องรวบรวมทำใจที่จะมาเจอพี่ภูสินะ เพราะสิงหาเองก็ยังรักพี่ภู แต่ตอนนี้พี่ภูมีพันธะแต่งงานไปแล้ว
มันสะเทือนใจมากๆ ไม่ต้องหาเหตุผลมาโทษใคร เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิด #ได้แต่ร้องไห้เซไปซบอกหมอสัตยาอปป้า(?)
คุณจิตติเก่งมากๆค่ะ สะเทือนใจร้องไห้หนักมากจริงๆ :o12:
:pig4: :L2:
-
สงสารภู :monkeysad:
-
เศร้า่กินไปแล้ว
สิงหานี่ก็ใจแข็งจริงๆ
-
น้ำตารื้นน พยายามหน่อยสิพี่ภู
อย่างน้อยก็มีพลังชีวิตหน่อย
เค้าน้ำตาซึม สงสารพี่มากน่ะ
ทำไมไม่บอกสิงหาล่ะ ว่าที่แต่งงานเพราะอะไร
อย่าคิดตายเลยนะ เพื่อนคนนั้นคงไม่อยากให้พี่ไปอยู่ด้วยหรอก
เป็นนิยายที่ดีมาก เค้าอิน จนน้ำตาไหลล
มันกดดันและเจ็บปวด
-
โอ้ยยยยยยยยยย
จิร้องไห้
ที่ภูตอบสิงหาว่าจะไปอยู่กับเพื่อน
นี่รู้เลยจะไปไหน เห้อออออออ
:hao5: :hao5: :hao5:
ไม่รู้ทำไม แต่ไม่อยากให้ภูทุกข์ใจกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว
สงสารอ่ะ :ling3:
อย่าด่าเค้านะ
แต่ใจนึง อยากให้ภูไปอยู่กะเพื่อน
จะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้าแบบนี้อีกแล้ว
-
ไม่เอานะภูผา อย่าทำแบบนั้น
ยังมีคนรักคุณอีกตั้งมากมายนะ ครอบครัวจะเสียใจแค่ไหน
ถึงไม่มีสิง แต่ยังไงคุณก็ต้องอยู่กับตัวเองให้ได้
#เราไม่โอเคคคค
-
อ่านแล้วร้องไห้ค่ะ :hao5:
ไม่ได้เข้าข้างใครนะ ส่วนตัวคิดว่าทุกคนมีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง
พฤติกรรมของพี่ภูหลักๆเลยมาจากอาการป่วยที่เกิดขึ้นสภาพแวดล้อม ส่วนสิงหาเองก็โดนมาเยอะ
สิ่งที่ว้อนในตอนนี้คืออยากให้เข้าใจกันอ่าค่ะ
คือไม่ต้องสงสาร ไม่ต้องกลับมา ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น
แค่รับฟังเรื่องของอีกฝ่ายว่าอีกฝ่ายเจออะไรมาและรับรู้ก็พอ
ส่วนตัวตามมาตั้งแต่พิษรักก็พอเข้าใจฟิลลิ่งคนเขียนอยู่นะว่าตอนจบจะเป็นประมาณไหน
-
12 ตอนที่ผ่านมา.... ไม่เคยหยุดร้องไห้เลยสักตอน
ขอร้องพี่ภูอย่าคิดอะไรแบบนั้น :m15:
-
จะทำไงดีล่ะพี่ ฮือ ไม่เอานะ อย่าคิดสั้นเด็ดขาดเลย
ถ้ามีความพยายาม เชื่อว่าสิงหาต้องกลับมา
ไปพักได้ แต่ห้ามไปแล้วไปลับนะพี่ภู
ร้องไห้ทั้งเรื่องเลย ปวดใจมากค่ะ สงสารพี่ภูมากตอนนี้
-
มาเม้นก่อน ดีใจโว้ยยยยยยย
-
คุณจิตจ๋า เรื่องนี้อ่านยังไงก็ไม่พอนะ ขออีกสักตอนได้ไหม
อยากให้สิงหากับภูเข้าใจตรงกันสักที ทรมานทั้งคู่พอแล้วน้า แงๆๆ :m15:
-
ยังคงหน่วงจิตหน่วงใจเหมือนเดิมมมมม
-
เราชอบอารมณ์ depressed ของภูจังเลย หดหู่ สิ้นหวังแต่ไม่ได้ฟูมฟายครำ่ครวญ มันสงบ ปล่อยวาง สะสางทุกอย่างที่ทำได้ มีชีวิตอยู่เพื่อทำงานสุดท้าย ก่อนจะพักไปตลอดกาล โอเคมันผิดที่จะอัตตวินิบาตแต่อ่านแล้วมันสวยงามนะ บีบใจ ถูกใจคอangst เป็นอย่างมากค่ะ
คือบ้านอิพี่ภูนี่ ไม่รู้รึไงว่าลูกเป็นอะไร depression อยู่คนเดียวไม่ได้นะ
รอบนี้ พี่ภูจะจบชีวิตก็ง่ายๆเลยไอ้ยา antidepressant ที่มีอยู่นั่นแหล่ะ ไม่ต้องถึงกำมือ เดี๋ยวได้ไปหาเพื่อนวัชร
ปล. เวลาอารมณ์ไม่เสถียร เหงาเหนื่อยท้อแท้ แล้วได้นั่งลูบขนแมวไปเรื่อยๆ ฟังเสียงพวกนางpurr มันก็ผ่อนคลายขึ้นเองเลยนะ การที่พี่ภูไม่มีของขวัญอยู่ด้วยแล้วมันยิ่งเหมือนเร่งปฏิกริยาให้เร็วขึ้นอีก
-
ที่ยังหายใจเพราะมีความรักหล่อเลี้ยงสินะ
ไม่บอกให้สู้ต่อเพราะพี่หมดกำลังใจแล้ว
งือ โรคซึมเศร้ามันถ่ายทอดมาคนอ่านแล้ว
-
:pig4:
-
สงสารพี่ภู
T..T
อะไรมันจะ sad ได้ขนาดนี้
ตั้งแต่เริ่ม ยันใกล้จบ
ก็จำได้ที่หลายคนชอบบอกว่าความรักมันไม่ใช่การครอบครอง
แต่เอาจริงๆเหอะแก คำนี้มันก็แค่คำพูดปลอบใจตัวเองเท่านั้นแหละ
ใจจริงก็คงไม่มีใครปฎิเสธหรอก ว่าการครอบครองเป็นสิ่งที่ต้องการที่สุด
ง้อๆกันเหอะนะ ทั้งสองคน คนที่น่าสงสารอาจจะเป็นมินตราก็ได้นะ
:hao5: :hao5:
-
:ruready เออ ทำไมเรารู้สึกว่าตายๆไปซะก็ดีน่ะ แบบว่ามันอาจจะกลายเป็นบทเรียนให้ใครได้หลายๆคนน่ะ หลักๆคือครอบครัวเลย อะไรอีกหลายอย่างไม่รู้ซิก็แค่คิดว่าไปไปเถอะ
-
อย่าไปนะพี่ภู มันหน่วงมาก รู้สึกแบบมีอะไรจุกอยู่ที่อก
เวลาภูบอกจะไปอยู่กับเพื่อน มันแบบ บอกไม่ถูก เศร้าอ่า
-
อ่านทีไร ก้อต้องร้องไห้สินะ TT
-
ไม่เอานะพี่ภู พี่ใจเย็นๆนะ
#โอ๊ยสงสารพี่ภูมากกกกกกกกก
#ไม่มีใครเอะใจกับคำพูดพี่ภูเลยเหรอ :sad4:
-
ต้องขอเมนท์อีกครั้ง
ภูผาป่วยนะคะ ป่วยในลักษณะที่ว่าไม่สามารถควบคุมได้ คนเป็นโรคซึมเศร้าไม่ใช่เป็นโรคที่ทำตัวเอง ถ้าหากว่าเลือกได้ภูผาก็คงไม่อยากป่วยแบบนี้หรอกค่ะ คนทั่วไปที่เป็นโรคนี้ได้กำลังใจจากคนใกล้ตัวเช่นพ่อแม่พี่น้องที่อยู่ใกล้ๆ มาเตือน พาไปหาหมอ ลากไปหาหมอ ถึงได้ดีขึ้น ใช้เวลานานพอดูกว่าที่จะกลับมาดีได้ แต่ถ้าหากว่าไปหาหมอแล้ว ได้รับยาแล้วกลับบ้านมาเจอสภาพเดิมๆในบางกรณีก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมาดีได้เลย
คนบางคนตื่นมาแล้วทำอะไรไม่ได้เลย โลกเป็นสีดำ ไม่มีหวัง คนเป็นก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น วันหนึ่งอาจจะบอกคนที่บ้านว่าออกไปเดินเล่น แล้วคนที่บ้านไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอหรือเปล่า ทั้งๆที่อาการก็อาจจจะดีขึ้นแล้วช่วงหนึ่ง หลังจากที่คนเป็นโรคซึมเศร้าจากไปแล้ว คนที่ยังอยู่ก็ได้แต่นั่งคิดว่า ตอนนีั้นตอนนี้ทำไมถึงไม่ฉุกใจนะ sign มันเต็มไปหมด ถ้าเพียงแต่ตอนนั้นฉันฉุกใจไปกับเขาๆก็อาจจะยังอยู่ด้วยกัน
-
ใน 5 วันนี้ ขอให้สิงหาเจอยาทีเถอะ จะได้รู้ว่าพี่ภูป่วย ฮือๆๆๆ สงสารทั้งคู่เลย ถ้าต้องจากกัน :hao5:
-
ฮืออออออ อ่านทีไร ปวดหัวทุกที หน่วงจิตปวดใจมาก TT______TT
สงสารพี่ภูยาก็ไม่ยอมกิน กลัวคิดสั้นจังเลยยย ตอนสิงหาบอก แต่ก่อน ของขวัญเหงากว่านี้ เจ็บแทนเลย T_T
เข้าใจคนที่เป็นโรคซึมเศร้าเลย ท้อแท้หมดอาลัยตายอยากกับการทำตัวเองให้ดีขึ้น หมดกำลังใจจะทำอะไรทั้งนั้น
ใจจริงแล้ว สิงหายังรักพี่ภูอยู่ใช่ไหมมม~~
ไม่อยากให้จบแบบ sad end เลยค่ะ :hao5: แต่ถ้า sad end แล้ว มา happy ที่ตอนพิเศษ ก็ดีนะคะ :mew2:
-
ร้องไห้หนักมากก มันเข้ากับบรรยากาศช่วงนี้จริงๆ
-
ถ้าภูผาอยากได้สิงหา เด็กชายเสื้อสีชมพูคนนั้นกลับคืนมาจริงๆ ภูผาต้องรักษาตัวเองให้หายและเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ให้สิงหาได้เห็นค่ะ ไม่ใช่จมปลักอยู่แต่กับความทุกข์แบบนี้ และอีกเหตุผลหลักๆ ที่บังคับให้สิงหาต้องตัดใจจากภูผาจนดูเหมือนกับหมดใจให้กันก็คือ ภูผาแต่งงานแล้ว เพราะไม่มีใครคนไหนหรอกนะคะที่อยากจะสานสัมพันธ์ต่อกับคนที่มีพันธะผูกมัด ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือสิงหา ที่ก็ไม่ได้รับรู้ถึงเหตุผลและข้อตกลงอะไรระหว่างภูผากับมินตราเลย ทางเลือกเดียวที่น้องทำได้ก็คือการ(ทำเป็น)ตัดใจจากสิงหาไปเสียจะดีกว่า.. ก็ได้แต่หวังว่าภายในห้าวันที่จะมาถึงนี้ คงมีปาฏิหาริย์รอคอยภูผาอยู่นะคะ
ปล. ร้องไห้หนักมากจริงๆ ค่ะ
-
คือยังไงดีล่ะ ภูเตรียมตัวพร้อมแล้วนะ
ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า ใครจะบังเอิญเจอ
คนที่คิดจะฆ่าตัวตายจริงๆ ย้ำว่าจริงๆ มักไม่รอด
ถ้าภูตาย คนที่จะเสียใจที่สุดคือ ครอบครัวและคนรัก
ทั้งๆ ที่โรคซึมเศร้าถ้ารักษาดีๆ จะหายได้
คุณคนเขียนเขียนดราม่าได้ดีจริงๆ อยากให้จบแบบเรียลๆ
ชีวิตจริงโลกมันไม่สวยหรอกนะ
-
ถ้าทุกอย่างที่พี่ภูหวังไว้มันลุล่วง
ถึงวันนั้นพี่ภูคงจากโลกนี้ไปจริงๆ
ภาวนาให้สิงหาเปลี่ยนโลกอ้างว้างของพี่ภูได้ในห้าวันนี้เถอะ
:hao5:
-
ภูคงพร้อมแล้ว ความสุขสุดท้ายกับ 5 วันที่เหลือ บางทีถ้าภูไม่อยู่แล้ว มันคงเป็นบทเรียนให้ครอบครัวของภูเอง สงสารนะแต่ถ้าอยู่ไปภูทุกข์มากกว่าสุข ก็ปล่อยให้ภูไปเถอะ รั้งเขาไว้ก็ช่วยดูแล อย่าหันหลังให้กัน
ส่วนสิงหอย่าโทษตัวเองเพราะสิงหาทำดีสุดแล้ว คนที่โดนกระทำมันอยากที่กลับมาเหมือนเดิมแล้วสิงหาเป็นคนที่ทำให้ภูมีความสุขจนวินาทีสุดท้าย
-
หน่วงตลอด หน่วงมากก น้ำตาไหล พี่ภูชีวิตเหมือนตายไปแล้ว สิงหาเหมือนหยดน้ำที่เข้ามาแว๊บๆ แล้วก็แห้งเหือดหายไป
วันไหนที่ไม่มีหยดน้ำ เหมือนพี่ภูจะค่อยๆแห้งและหายไปอยู่กับเพื่อน
ไม่เคยอ่านอะไรหน่วงขนาดนี้มาก่อน แต่ชอบตอนพี่ภูบรรยายมากๆ
หวังว่า 5 วันที่ถ่ายแบบจะมีปาฎิหาริย์เกิดขึ้นนะครับ
-
ร้องไห้หนักมาก :o12:
พี่ภู พยายามอีกนิดได้มั้ยพี่ พยายามกับความสุขที่อาจน้อยนิด
ตอนนี้พี่ยังมีสติอยู่บ้าง กินยานะพี่ เพื่อสิงหาคนที่พี่รักไง
-
อ่านตอนนี้แล้วกลัวใจภู จะไปอยู่กับเพื่อนจริงๆ?
เศร้าทุกตอนเลย อารมณ์แบบก็สงสารนะแต่อีกใจก็คิดว่าสมควร
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ่านทีไรก็มีน้ำตาทุกที :m15:
-
สงสารตับตัวเอง ตอนนี้สงสัยบวมมากๆแล้ว
-
สะเทือนใจ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ดองไว้ในเฟบนานมาก
หน่วงมากๆๆๆ อ่านแล้วรู้สึกจะขาดใจตาม
:sad4: :o12: อย่าจบเศร้านะคะ จะติดตามค่า
-
:m15: :m15: :m15:พี่ภูเป็นคนน่าสงสารนะคะ ครอบครัวไม่อบอุ่นตั้งแต่ต้น ไม่มีความรักกันในครอบครัวพี่ภูเลยเป็นคนรักไม่เป็น
พี่ภูรักสิงหานะ แต่ไม่รู้จักวิธีการที่จะดูแลความรัก เราอยากให้คนรอบข้างหันมามองพี่ภูให้มากๆ
คนป่วยต้องการรักษา แต่กลายเป็นว่าพอพี่ภูแต่งงานก็เหมือนถูกตัดขาด สร้างความสบายใจวางให้ทุกคนอ่ะใช่
แต่มันเป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆกับการที่เราถูกคนที่รักเราลืมเพราะคิดว่าเราสุขเรา
-
เฮ้ออออออออ อึดอัดจังสงสารทุกคนเลย
-
โอเค พี่ภูคะ พี่เป็นโรคซึมเศร้า พี่ต้องการยา
การที่พี่ ขาดยาแบบนี้ มันไม่ดีเลยนะคะ
อยากเห็นเข้มแข็งมากกว่านี้ ฮือ อินอ่ะ
สงสารทุกคนเลย สงสารพี่ภูด้วย
พี่เขาผิดอะไร ทำไมต้องมาเป็นโรคแบบนี้
แล้วพ่อกับแม่ ใจคอจะไม่ดูดำดูดีลูกหน่อยหรอ
ลูกพวกคุณเขาต้องการที่พึ่งนะคะเว้ย
ทำงี้ คือไร ความเป็น family อยู่ที่ไหนคะ
เราอยากให้พี่ภูหายจากโรคนี้เร็วๆ ไม่งั้น ...
พี่เขา คงไม่มีโอกาสสานฝันแล้วก็อยู่กับคนที่รักต่ออ่ะ
รู้ว่า พี่ทรมาน แต่ชีวิตต้องสู้เว้ยพี่ ฮือ
-
:mew6:
-
เศร้าจัง แค่หวังจะมีทางออกที่ทำให้ทุกคนมีความสุข คนเขียนเก่งจังค่ะ เขียนเรื่องตลก แบบปลาบนฟ้าก็ขำท้องแข็ง ฮาแบบประโยคเว้นประโยค พอเรื่องเศร้าก็เหงาหดหู่จับใจ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึง สงสาร เป็นห่วง..
-
ภูอย่าคิดสั้นเป็นพอ
-
เป็นแบบนี้ต่อพี่ภูอาจได้เก็บข้าวของไปเที่ยวกับพี่วัชรก็ได้นะ ความเดียวดายนี่โคตรทรมานจริงๆ :กอด1:
-
พี่ภูเป็นคนป่วยที่ต้องใช้ใครบางคนมารักษา หวังว่าคงไม่สายเกินไปนะ
เศร้าชะมัดเลย :m15:
-
ภูเอ๊ยตั้งสติหน่อยค่ะ ไม่รักตัวเองเลยอะ:
-
โลเคชั่นอยู่ที่จุฬาใช่มั้ยคะ ครุ กับ นิเทศน์อยู่ใกล้ๆกัน มีงานบอลด้วย 555555 นานๆทีจะมีนายเอกเรียนครุนะเนี่ย เราก็อยู่ครุนะ 555555 #นอกเรื่อง ปล. บทนำน่าสนใจมาก ชอบแนวนี้สุดๆ
-
อยากอ่านแย้ว
-
บีบหัวใจอ่ะเรื่องนี้
-
ตอนที่ 13
วันแรกของความฝัน...
ผมตื่นเช้า เช้ามากๆ ไม่สิผมไม่ได้ตื่นเช้า ผมแค่ไม่ได้นอน ตั้งแต่เมื่อวานหลังจากสิงหากลับไป ผมใช้เวลาในการคุยกับมินตราเกือบค่อนชั่วโมง และหมดไปกับการเก็บบ้านด้วยความขยันขันแข็ง แน่นอนคงไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองรักเห็นบ้านรกๆ เอาแต่ทำจมูกฟุดฟิดอยู่ตลอดเวลาหรอก
ผมเตรียมกล้องและเช็ดเลนส์ทุกชิ้น วางมันไว้บนโต๊ะทำงานตัวโปรดของไอ้วัชร เขียนแผนการมากมายลงในกระดาษขนาด A4 โดยคาดหวังว่าจะทำมันออกมาให้ดีที่สุด รูปของสิงหาจะบอกตัวตนทุกอย่างของเขา และความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีก่อนเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารอยู่สองสามอย่าง
ของที่สิงหาชอบกิน...
ผมจำได้ จำได้ว่าเขาชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร รู้ดีว่าอนาคตเราอาจไม่ได้เจอกันอีก สิ่งที่ผมร่างไว้ว่าอยากทำมันไปร่วมกับเขาจะค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่างทีละอย่างสองอย่างจนกว่าจะครบ น่าเสียดายที่ผมเขียนความต้องการของตัวเองไม่ได้มากเท่าที่ควร เวลามันน้อยลงทุกทีแล้ว...
กริ๊ง!
สัญญาณกริ่งหน้าบ้านทำให้ผมรีบละมีดจากการหั่นผักลง ล้างมือให้สะอาดก่อนวิ่งไปยังประตูรั้วซึ่งมีคนรออยู่ก่อนแล้ว ผมส่งยิ้มให้คนตัวเล็กยามเราทั้งคู่มีระยะห่างระหว่างกันเพียงเล็กน้อย เปิดประตูให้เขาเข้ามาในตัวบ้านพลางหาน้ำดื่มในตู้เย็นมาให้
“ตัวเล็กนั่งรอก่อนนะ”
“ครับ” เขาตอบเพียงสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเบาหวิวราวกับจะกลืนหายไปในอากาศ
“นี่น้ำ ถ้าเหงาก็เปิดทีวีก่อน” ผมวางน้ำกับแก้วลงบนโต๊ะ แต่ดูเหมือนเราจะเข้าใจกันผิดเล็กน้อย ร่างบางถึงได้ยื่นมือมารับก่อนที่มันจะวางลงบนโต๊ะกระจก จนมือของเราเผลอสัมผัสกัน
ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นนอกจากชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมองด้วยความสงสัย แต่ก็นั่นแหละมันยังมีหลายอย่างที่ผมอยากให้มันหายไปพร้อมกับตัวเอง บางอย่างที่ไม่อยากให้ใครต้องมารับรู้และสมเพชเวทนา
“คุณมือเย็น” สิงหาพูด หากแต่คิ้วทั้งสองข้างขมวดเป็นปมแน่น
“เหรอ พี่ถือน้ำเย็นก็ต้องเย็นสิ”
“เปล่าหรอก ปกติคุณมืออุ่นกว่านี้แถมมือข้างนั้นคุณถือแค่แก้วน้ำ”
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก นี่กะว่าจะทำอาหารเช้าให้กิน เดี๋ยวเรากินข้าวด้วยกันก่อนนะ” ผมเลือกไม่ตอบคำถามและมัดมือชกคนตัวเล็กอย่างเห็นแก่ตัว รู้ดีว่าหากผมไม่เห็นแก่ตัวในวันนี้มันก็คงจะสายเกินไป
“ผมทานจากข้างนอกมาแล้ว”
“เหรอ”
“ยังไงก็รอคุณทานข้าวเช้าก่อนก็ได้ ผมโอเคกับการนั่งดูทีวีอยู่ตรงนี้”
“แต่นี่มีแกงจืดของสิงหา”
“ขอโทษจริงๆ ครับ”
“งั้นตอนบ่ายเราอยากกินอะไรบอกพี่ไว้ก่อนได้นะ ถ้ากลัวไม่อร่อยเราอาจจะออกไปซื้อข้างนอกด้วยกัน”
“พี่คินจะมารับไปทานข้าวเที่ยงครับ และจะกลับมาร่วมงานต่อ”
“โอเคเข้าใจแล้ว...”
เขาปฏิเสธผมทุกทาง มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าผมไม่มัวคิดเล็กคิดน้อยและพยายามตอกย้ำตัวเองในใจตลอดเวลา ชีวิตของผมผิดแผกไปจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง ค่อยๆ ถูกกลืนกินไปกับโลกมืดทึบของตัวเอง ยังดีที่มีสิงหาเป็นแสงสว่างสุดท้ายในชีวิต เขาเหมือนทางออกที่เหลือเพียงหนทางเดียวของผม หลังจากค้นพบมันก่อนรู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่น้อยลงทุกที ผมก็อยากใช้เวลาเหล่านั้นให้มากที่สุด
รีบปลีกตัวกลับเข้ามายังห้องครัว เก็บวัตถุดิบในการทำอาหารใส่กลับเข้าไปในตู้เย็น มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นกับการกินข้าวเปล่าเพียงลำพัง ผมไม่ได้รู้สึกเป็นกังวลว่าเช้าวันต่อมาหรือในมื้อถัดไปจะต้องกินอะไรให้มันยากลำบาก รู้แค่ว่ากินมันเพื่อให้มีชีวิตรอดสำหรับห้าวันที่เหลือก็คงจะดี
จำไม่ได้แล้วว่าตักข้าวเข้าปากไปแล้วกี่คำ ความรู้สึกของเม็ดข้าวที่ขมเฝื่อนส่งผลให้ต้องกลั้นใจกินต่อไปเรื่อยๆ แม้จะต้องนั่งคุดคู้อยู่ตรงซอกมุมหนึ่งของครัวก็ตาม
ไม่รู้สิ! ทำไมผมถึงไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับร่างบางซึ่งอยู่ข้างนอก ผมรู้สึกละอายใจจนต้องหลบมานั่งอยู่มุมเคาน์เตอร์เพื่อทานข้าวเพียงลำพังอย่างนั้นเหรอ
ผมคงคิดผิด ความจริงแล้วเราไม่สมควรกลับมาเจอกันอีก ผมน่าจะปล่อยให้เขาผ่านไปโดยไม่ต้องเหนี่ยวรั้งหรือทำอะไรเลย ชีวิตคนเราก็แปลก...เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตร่วมกันเพียงระยะเวลาหนึ่ง หลังจากนั้นก็ตายจากกันไป ไม่มีความนิรันดร์อยู่ในนั้น ไม่มีความคงอยู่ซึ่งการคิดถึง และความทรงจำสุดท้ายก็อาจเป็นผมเพียงคนเดียวที่ยังคงจดจำมัน
แต่ทำไมผมถึงโลภอยากให้มีคำว่าตลอดไปในใจของเรากัน
ตลอดไปที่ไม่ใช่อดีตหรืออนาคต แต่เป็นความทรงจำของเราที่อยู่ด้วยกัน...
“คุณภูผาครับ”
“...”
“คุณกินข้าวเสร็จหรือยัง” เสียงหวานเรียก ฉุดให้ผมรีบลุกขึ้นเต็มความสูง เดินปรี่ไปยังซิงก์น้ำก่อนวางจานซึ่งมีข้าวอยู่เกือบครึ่งลง
“อ้อ! พี่กินเสร็จแล้ว ขอโทษด้วยนะที่ช้า”
“ไม่เป็นไรครับ เราคุยเรื่องงานกันเถอะ” สองเท้าก้าวตามกายบางกลับไปยังโซฟาห้องนั่งเล่น เราทิ้งระยะห่างระหว่างกันค่อนข้างมาก ผมนั่งอยู่บนอาร์มแชร์อีกตัวหนึ่งไกลออกไป จ้องมองริมฝีปากบางที่เอาแต่ขบเม้มอยู่แบบนั้น คล้ายกับว่าเขาก็กังวลและอึดอัดไม่ต่างกัน
ผมอยากขอโทษ แม้ช่วงเวลาสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกันเขาก็ยังไม่มีความสุข
“เราจะถ่ายแบบในคอนเซ็ปต์อะไรเหรอครับ คุณน่าจะมีรูปแบบที่แพลนเอาไว้อยู่แล้ว”
“ธีมของมันมีแค่สิงหา”
“...?”
“มันคือความทรงจำ...Memory”
“เมมโมรี่?”
“ตัวเล็กไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น จะไม่มีการจัดแสงหรือเซตฉาก พี่แค่อยากให้เราเดินหรือทำอะไรในบ้านหลังนี้ตามสิ่งที่เราอยากทำ พี่ทำหน้าที่เป็นแค่คนถ่ายภาพ โดยที่เราจะลืมไปเลยก็ได้ว่ามีพี่อยู่ตรงนี้”
มันคงไม่ดีนักหากคนตัวเล็กเอาแต่ห่วงหน้าพะวงหลัง การจินตนาการว่าอยู่ตัวคนเดียวในบ้านหลังหนึ่งให้ความรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก แน่นอนสิงหาเคยผ่านความโดดเดี่ยวนั้นมา ส่วนผมก็กำลังเผชิญกับมันเช่นกัน
ความเหงามันโหดร้ายมาก เมื่อมันฆ่าเราให้ตายทั้งเป็นได้
“ให้ผมทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ จะทำอะไรก็ได้”
“ผมเกรงว่ามันอาจกระทบต่อข้าวของบางชิ้นที่เป็นของภรรยาคุณ”
“ไม่มีหรอก เธอไม่ได้เก็บของอะไรไว้ที่นี่ มีแค่ชุดเจ้าบ่าวของผมแขวนอยู่ในตู้ตรงห้องนอนเท่านั้น”
“เธออยู่ที่นี่ทำไมถึงไม่มีข้าวของอะไรเลย” สิงหายังคงสงสัย แต่คำตอบของผมนั้นมันถูกเตรียมเอาไว้แล้ว อย่างน้อยเขาจะไม่มีวันรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อวันสุดท้ายมาถึงเขาจะจดจำได้เพียงว่า ผมเป็นตากล้องคนหนึ่งที่แต่งงานแล้ว และ...ผมมีความสุขดีเท่านั้น
“มินตราเก็บของออกไปเพื่อให้ง่ายต่อการทำโปรเจ็กต์นี้น่ะ อีกอย่างเธอจะไม่อยู่ที่นี่เกือบสัปดาห์เพราะต้องเดินทางไปถ่ายแบบที่เมืองนอก”
“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้น...เราเริ่มกันเลยมั้ยครับ”
“ได้สิ มาเริ่มกันเลย”
เก็บความทรงจำอบอุ่นของเรา ดื่มด่ำมันทีละน้อยและก็ปล่อยมันวนเวียนอยู่ในนี้...ในใจของผม
สิงหาเดินไปยังมุมหนังสือซึ่งอยู่ด้านในสุดหลังม่านสตูดิโอขนาดย่อม มือเล็กเอื้อมมือไปบนชั้นพร้อมกับเขย่งปลายเท้าไปด้วย เขาตัวเล็กนิดเดียว แม้จะเอื้อมไม่ถึงแต่ก็พยายาม หนังสือเล่มนั้นเป็นของแดน บราวน์ สิงหาชอบแนวสืบสวนสอบสวน เขาอ่านมันได้ทั้งวันตอนที่เราเริ่มใช้ชีวิตด้วยกันใหม่ๆ
ผมทำได้แค่ถือกล้องถ่ายภาพ เดินตามถ่ายเขาทุกมุม ทุกห้วงอารมณ์ที่อยากเก็บไว้เป็นภาพแห่งความทรงจำ มือที่จับปุ่มลั่นชัตเตอร์นับครั้งไม่ถ้วน ถึงจะพยายามทำให้มันเงียบเชียบแค่ไหนแต่ก็มีเสียงเล็ดลอดออกมาจนได้
สิงหาไม่ได้สนใจตรงจุดนี้ หนังสือเล่มนั้นสำคัญกว่า เขาโฟกัสไปที่มัน ยืนเปิดอ่านอย่างตั้งใจขณะเท้าทั้งสองข้างย่ำเดินไปยังเก้าอี้โยกตัวหนึ่งและทิ้งตัวลงโดยไม่ละสายตาจากตัวหนังสือแม้แต่เสี้ยว
เขาเป็นธรรมชาติมากตอนอยู่ในบ้านหลังนี้ มีบางครั้งเท่านั้นที่ใบหน้าหวานจะเงยขึ้นและสบตากับกล้องสักครั้ง ตอนนั้นมือผมสั่นไปหมด ผมได้สบตากับเขาผ่านเลนส์ราคาแพง พร้อมกับมือที่ยังกดชัตเตอร์เก็บความทรงจำเอาไว้มากมาย
สิ่งที่ผมรู้สึกอยู่ในภาพที่ผมถ่าย เฉกเช่นกล้องถ่ายภาพซึ่งเหมือนดวงตาที่ผมมอง คิดถึงเนาะ...ช่วงเวลาเก่าๆ ที่เคยได้ทำร่วมกันมา มันดีแค่ไหนที่ได้นอนหนุนตักหรือกินข้าวไปด้วยกัน ผมไม่เคยรู้สึกหนาวในวันที่อากาศลดลงเรื่อยๆ มันไม่ได้อุ่นเพราะผ้าห่ม แต่มันอุ่นเพราะอ้อมกอดที่มอบให้กันต่างหาก
“แดน บราวน์ไม่ออกเล่มใหม่มาอีกแล้วเหรอครับ” เจ้าตัวเล็กถาม แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง
“คงยังหรอก แต่ Inferno จะเข้าฉายในปีหน้า ปี 2016”
“จริงเหรอครับ” ดวงตาใสช้อนมองผม เป็นอีกครั้งเหมือนกันที่ผมเลือกวางกล้องและมองคนตัวเล็กตรงๆ
“เท่าที่ได้ยินข่าวมา”
“ใครเป็นผู้กำกับครับ”
“รอน ฮาวเวิร์ด ส่วนทอม แฮงค์สก็รับเล่นนะ”
“อ่า...ผมชอบทอม”
“พี่รู้”
“คุณอ่านหนังสือเยอะ แถมยังติดตามหนังเกือบทุกเรื่องอีกต่างหาก ปีหน้าผมจะไปดูครับ” เจ้าตัวตอบด้วยรอยยิ้ม
“...”
“แล้วคุณล่ะ คงไม่พลาดใช่มั้ย”
“บางทีพี่อาจเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นหนังที่อยากดูที่สุดเรื่องหนึ่ง” แต่ไม่มีโอกาสได้ดู...
มันนานเกินไป ผมคงอยู่ไม่ถึงวันนั้นหรอก เพราะแน่ใจแล้วว่าคงทนกับความเจ็บปวดที่เป็นอยู่ไม่ไหวขึ้นทุกที ห้าวันมันก็มากเกินพอ ผมมีความสุขแล้ว พอใจที่ได้เจอสิงหาก่อนจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง ถึงตอนนั้นผมจะได้ไม่ต้องมานั่งเหลาดินสอ ไม่ต้องกล่าวโทษตัวเอง และไม่ต้องโดดเดี่ยวอีก
“คุณคงอยากไปดูกับภรรยาของคุณ” สิงหาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนขยับริมฝีปากพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เธอไม่ชอบดูหนัง”
“อ้อ...น่าเสียดายนะครับ แล้วพรุ่งนี้เราจะทำอะไรกันต่อ หรือว่าถ่ายวนอยู่ในบ้านหลังนี้ไปเรื่อยๆ”
“ลืมมันไปก่อน ไม่มีเมื่อวาน ไม่มีพรุ่งนี้ มีแต่ตอนนี้เรากำลังทำอะไร”
“งั้นผมขออ่านหนังสือไปเรื่อยๆ แล้วกัน”
“ตามสบายเถอะ คิดซะว่าบ้านหลังนี้เป็นของเรา ลืมว่ามีพี่อยู่ตรงนี้ซะเราจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด”
ร่างบางพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนหันไปจดจ่อกับหน้ากระดาษถนอมสายตาและอ่านมันอย่างตั้งใจ ผมเก็บภาพช่วงที่เขาอ่านหนังสือได้มากพอสมควร อย่างน้อยก็...หลายร้อยภาพ กระทั่งกายที่นั่งตรงเริ่มเอนอยู่บนเก้าอี้โยกและเผลอหลับคาหนังสือไป
เขาอ่านมันไปได้แค่ 40 กว่าหน้า ผมรู้...เพราะเอาแต่มองอยู่ตลอดเวลา
คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงกริ่งจากหน้าบ้าน ผมไม่อยากให้มันดังเลยแต่ก็นั่นแหละ...ควรยอมรับความจริงได้แล้ว สิงหาออกไปทานอาหารกับรุ่นพี่อย่างคิน เขาดูเข้ากันดี คงไม่เสียใจเท่าไหร่ที่เขาเจอคนที่ดูแลได้ดีกว่าผม ดีกว่าเป็นไหนๆ
ระหว่างรอทั้งคู่กลับ ผมเดินไปยังห้องเก็บของรื้อค้นเอาอุปกรณ์เก่าๆ ซึ่งมีฝุ่นเกาะออกมา ถือมันมาจนถึงประตูบ้านก่อนย่อเข่าลง
ต้องเอากริ่งหน้าบ้านออก
ใช่! ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ งานอดิเรกใหม่ของตากล้องตกงานแถมชีวิตมืดมนคือการปลดของทุกอย่างที่ทำให้รู้สึกแย่ออกให้หมด อีกหน่อยมันคงไม่เหลืออะไรในบ้านหลังนี้อีกแล้วแม้กระทั่งเจ้าของ...
ผมว่าไอ้วัชรคงไม่โกรธเท่าไหร่หรอกที่ผมทำข้าวของมันพัง มันคงเข้าใจ เราอยู่บนความรู้สึกเดียวกันโดยเฝ้าแต่ถามว่าจะทรมานไปเพื่ออะไร หากแต่ความทรมานของผมมันสวยงาม มันมีสิงหาอยู่ในนั้นซึ่งผมคิดว่าแค่นี้ก็คุ้มค่ามากพอที่จะเสี่ยงและมีชีวิตอยู่ต่ออีกสักหน่อย
หลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงสิงหาก็กลับมา เราเริ่มต้นถ่ายภาพตรงสวนหน้าบ้าน ปล่อยให้เขาเดินเท้าเปล่าย่ำไปบนพื้นหญ้า ในมือถือกล้องโพลารอยด์ตัวโปรดของผมเอาไว้ แน่นอนว่าผมไม่ได้หวงของที่ตัวเองรักเท่าไหร่หรอก มันเป็นของสิงหาทั้งหมด เขาสามารถถ่ายภาพเท่าที่อยากถ่าย เพราะยังมีฟิล์มสำรองเอาไว้อีกมากมาย
นึกไม่ออกเลยถ้าเกิดหายไป ของทุกชิ้นมันจะเป็นของใคร หรือบางทีผมควรหาเวลาส่งของรักเหล่านั้นไปให้เพื่อนแต่ละคนด้วยดี
“บ้านหลังนี้ร่มรื่นดีนะครับ” สิงหาเริ่มต้นบทสนทนาระหว่างเราอีกครั้ง
“เจ้าของเดิมปลูกต้นไม้ไว้เยอะ”
“คุณทานข้าวหรือยัง”
“พี่ไม่หิว” ว่าพลางส่ายหน้าไปมา
“ทานข้าวไม่ตรงเวลาแบบนี้บ่อยเหรอครับ”
“ชินแล้ว”
“ดูแลตัวเองบ้างนะ คุณดูโทรมไปเยอะเลย มือก็เย็นเฉียบ ถ้าไม่สบายอย่าลืมไปหาหมอนะครับ” ผมเหมือนกำลังร้องไห้ แต่ผมไม่กล้าแม้จะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาที่คลออยู่ออก นอกจากผินตัวไปอีกด้านแล้วเอาแต่กะพริบตาถี่
“ขอบคุณนะ เราก็...ดูแลตัวเองให้ดีๆ พี่อยากเห็นตัวเล็กเป็นคุณครู ได้ทำตามความฝันจริงๆ ของตัวเล็ก แต่ถ้าการแสดงเป็นสิ่งที่ชอบก็ทำมันให้ดีทั้งคู่”
“ผมยังอยากเป็นครูอยู่ครับ”
“เราจะทำมันได้ดี”
“คุณก็ต้องเป็นตากล้องที่ดีเหมือนกัน”
“มีเพียงไม่กี่คนที่ปลอบพี่แบบนี้ หนึ่งคือเพื่อน สองคือมินตรา และสามก็คือเรา แต่งานนี้อาจเป็นงานสุดท้ายที่พี่จะทำแล้ว ดีใจจริงๆ ที่เรารับข้อเสนอ”
“คุณจะไม่ถ่ายภาพแล้วเหรอ” เขาถามเสียงอ่อน เหมือนต้องการคำตอบเป็นนัยๆ
“ไม่ล่ะ พี่จะเดินทาง”
“...”
“อวยพรให้พี่ด้วยนะ”
เราถ่ายภาพอยู่ตรงสวนหน้าบ้านเกือบชั่วโมง แต่ก็ต้องรีบพาเจ้าตัวเล็กเข้ามาเพราะแดดค่อนข้างแรง แม้จะมีร่มไม้คอยกันแสงอยู่บ้างก็ตาม ผิวขาวๆ ของสิงหาไม่สมควรต้องมาโดนอะไรแบบนี้
ผมทำชาง่ายๆ ให้คนตัวเล็กดื่ม ขณะกำลังนั่งดูหนังเก่าๆ ในสต็อก ผมถือกล้องเดินตามคนตัวเล็ก วนไปทั่วบ้านด้วยความสุข มันเหมือนความฝันเลย เราดูเรื่อง About Time ด้วยกัน มันดีเกินคาดจนอยากขอบคุณคนเขียนบทเรื่องนี้ขึ้นมาซะจริงๆ
เมื่อนานมาแล้ว เราต่างมีความฝันว่าอยากมีงานแต่งงานเหมือนในหนัง งานแต่งในวันฝนตก ทุลักทุเลแต่มีความสุขที่ได้จับมือและวิ่งฝ่าฝนไปด้วยกัน มีเพื่อนและพ่อแม่ให้คำอวยพร และเช้าวันต่อมาเราจะกลายเป็นสามีภรรยาที่น่าอิจฉาที่สุดคู่หนึ่ง
ตะวันเริ่มคล้อย ความมืดกำลังปกคลุม อีกไม่นานสิงหาจะกลับไป และวันแรกในความฝันของผมจบลงในเวลาอันรวดเร็ว ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ อยากต่อเวลาไปเรื่อยๆ โดยมีเขาเคียงข้างอีกสักหน่อย นั่นทำให้ผมไม่รอช้าจัดการวางกล้องไว้ตรงจุดเดิมที่มันควรอยู่
ก่อนสาวเท้าขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง หยิบเสื้อตัวหนึ่งที่ตัดสินใจซื้อเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่รู้ข่าวว่าจะได้ร่วมงานกับสิงหา ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะตอบตกลงหรือเปล่า ทว่านี่อาจเป็นอีกสิ่งท้ายๆ ที่ผมอยากทำ
“สิงหาพี่ซื้อเสื้อให้เรา อยากให้เราเก็บไว้ตอนที่ไม่เจอกัน” น้ำเสียงที่เปล่งออกไปรู้สึกได้ถึงอาการสั่นแกว่ง
“...”
“ตัวนี้พี่เลือกนานมาก เราเหมาะกับสีชมพู”
“ความจริงไม่ต้องลำบากก็ได้ ผมก็มีเสื้อผ้าอยู่เยอะแยะไปหมด”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่เต็มใจ รับมันไปสิ” มือบางเอื้อมมือมาหยิบเสื้อสีชมพูไป คงจะดีกว่านี้ถ้าผมใส่กล่องและผูกริบบิ้นให้ดีอีกสักหน่อย ก็นะ...ไม่ทันแล้ว
“ขอบคุณครับ”
“ของขวัญเป็นยังไงบ้าง” ถามถึงแมวอเมริกันช็อตแฮร์ตัวอ้วน
“สบายดีครับ ตอนแรกที่พากลับมันก็ดูซึมไปนิดหน่อย แต่ช่วงสองวันให้หลังพี่ผู้จัดการชอบเล่นกับมัน เดี๋ยวนี้วิ่งซุกซนไปทั่วห้องเลย”
“ดีแล้ว ของขวัญมีความสุขซะที”
“คุณอยากเจอมันอีกมั้ย”
“ไม่ล่ะ เรากล่าวลากันแล้ว พี่ไม่อยากเจออีก” กลัวคิดถึง กลัว...สุดท้ายจะทิ้งไปทั้งที่เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ สัตว์เลี้ยงบางทีมันก็จดจำ ถึงแม้ผมจะเลี้ยงมันได้ไม่ดีก็ตาม
“สิงหา”
“...” ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมา เราสบตากันแน่นิ่ง
“ไปที่คอนโดของเรากันมั้ย บ้านเก่าของเรา”
“ผม...”
“พี่เองก็ไม่ได้ไปนานแล้วตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ตรงนั้นยังเหมือนเดิม มีแม่บ้านทำความสะอาดตลอด ข้าวของหลายอย่างก็ยังคงอยู่ คงจะดี...”
“ไม่ครับ ผมไม่อยากไป” เขาตอบโดยไม่ปล่อยให้ผมพูดจบประโยคด้วยซ้ำ
“พี่อยากถ่ายภาพเราที่นั่น อยากเห็นเราในห้องๆ นั้น”
“...”
“ถือว่าพี่ขอร้อง”
“คุณภูผา ผม...”
“แค่อยากกลับไป ไม่ต้องคิดถึงมันก็ได้อดีตน่ะ ลืมมันไปก็ได้ ให้พี่...ให้พี่คิดถึงมันก็พอ มันอาจเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่อยากขอ”
“ถ้าความต้องการของคุณมันอยู่ภายในเงื่อนไขห้าวันล่ะก็ โอเคผมจะไป”
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
ผมขับรถมายังคอนโดที่เคยพักอาศัย เราอยู่ด้วยกันมาเกือบสองปี หมายถึงผมกับสิงหาน่ะ...
เวลาเดินเร็วเหลือเกินในความรู้สึก แค่กะพริบตาเพียงครั้ง เราก็ผ่านจุดนั้นมานานหลายเดือน ตอนที่อยู่บนรถเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย คนตัวเล็กเงียบมาก เขาเอาแต่กำมือของตัวเองไว้แน่นจนผมอยากดึงขึ้นมาจับเหลือเกิน แต่ฝ่ามือของผมในตอนนี้มันไม่อบอุ่นอีกแล้ว ผมรู้ในทันทีว่ากำลังป่วย...ป่วยลงทุกวัน
สุดท้ายเราก็มาถึงจนได้ ความกดดันในตอนนี้ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ รู้ดีว่าทำให้สิงหารู้สึกทุกข์แทนที่จะมีความสุข แต่ผมก็ยังเห็นแก่ตัว ไม่ได้คาดหวังหรอกว่าภายในห้าวันจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็คือภูผาคนเดิมที่ไม่เคยคิดถึงใคร ยังเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเองจนวินาทีสุดท้าย
ก็แค่...อยากกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง วินาทีที่เท้าสองคู่ก้าวเข้าไปอยู่ในลิฟต์ ผมยิ้ม เวลาของผมได้ย้อนกลับไปตอนที่เป็นนิสิตชื่อภูผา และข้างกายของผมก็คือเด็กชายเสื้อสีชมพูที่ชื่อว่าสิงหา
ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ เรายืนอยู่ข้างกัน ได้ยินเสียงลมหายใจผะแผ่วของกันและกัน ด้วยความที่มีเรื่องอัดอั้นตันใจอยากพูดออกมา ผมจึงไม่รอช้าคว้าโอกาสนั้นไว้ขณะลิฟต์กำลังไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ
“สิงหา”
“ครับ” เขาตอบขณะสายตาเอาแต่จ้องมองตัวเลขสีแดงบนปุ่มลิฟต์
“นอนที่นี่ได้มั้ย”
“ผมต้องกลับครับ”
“แค่คืนเดียว ต่อไปเราคงไม่มีโอกาสกลับมาที่นี่อีก”
“พี่กำลังขอร้องผมอีกแล้ว”
“นี่อาจเป็นความลำบากใจสุดท้ายที่อยากขอ อีกสี่วันที่เหลือเราจะอยู่ในบ้านหลังนั้น ทานข้าวและ...ตัวเล็กก็กลับไปนอนในที่ของตัวเล็ก แต่ตอนนี้พี่ขอแค่คืนเดียว ไม่ต้องนอนด้วยกันก็ได้”
“ผมรู้สึกลำบากใจ”
“พี่...”
เสี้ยววินาทีผมดึงร่างเล็กเข้าไปกอด มันคงแน่นมากแต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีขัดขืนหรือเปล่งเสียงร้องคัดค้านใดๆ ออกมา เขาแค่อยู่นิ่งๆ นิ่งจนผมใจหาย
เมื่อไหร่กันที่ความรู้สึกของสิงหาที่มีต่อผมมันกลายเป็นความเฉยชา...
“ขอโทษนะสำหรับที่ผ่านมา พี่...ไม่ได้ตั้งใจ”
“ผมไม่ได้โกรธ”
“เจ็บมากมั้ย เจ็บมากมั้ยครับ”
“ผมไม่ได้เจ็บอะไร” น้ำเสียงอู้อี้ตอบกลับมา ใบหน้าหวานซุกลงอยู่ตรงอกของผม ไม่ได้รู้สึกถึงความชื้นหรือสิ่งอื่นใดที่กำลังบอกว่าเขาเสียใจหรือร้องไห้ แต่เป็นผมที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง อ่อนแอจนน่าละอาย
“พี่กอดเราขนาดนี้ เรารู้สึกอะไรกับพี่บ้างหรือเปล่า”
สิงหาหมดรักผมไปแล้ว รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ถามออกไปทั้งที่รู้คำตอบดี
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเจ็บไปกว่าจุดที่เป็นอยู่อีกแล้ว ผมยังรักเขา...รู้เพียงเท่านี้ แต่อดีตของเราทั้งคู่ก็ขื่นขมเกินไป จนไม่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ก็แค่อยากใช้เวลาช่วงสุดท้ายของชีวิตอยู่กับเขาเท่านั้น
“ผมจำได้ว่าพี่เคยบอกให้เชื่อใจในตัวพี่ แต่ตอนนี้คือมันเชื่ออะไรไม่ได้แล้ว”
“...”
“ผมแค่ไม่อยากกลับไปเจ็บอีก”
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงจุดหมาย สุดท้ายก็จำต้องผละร่างบางออกจากอ้อมกอดแม้จะไม่อยากปล่อยแค่ไหนก็ตาม เขามองหน้าผมนิ่งขณะที่ตัวเองก็น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด
ตอนนี้เองที่ผมรู้สึก
สิงหาใจร้ายเหลือเกิน...
เราไม่ได้ตกลงกันว่าจะนอนที่นี่ ผมทำหน้าที่แค่เป็นตากล้อง ตามถ่ายภาพไปเรื่อยๆ ทันทีที่คนตัวเล็กก้าวเดินไปทั่วห้อง ไม่ได้มีรอยยิ้มจากใบหน้าหวาน ไม่ได้มีเสียงหัวเราะเหมือนแต่ก่อน เขาแค่เดินไปหยิบของบางอย่างบนชั้นวางด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
ของๆ เขาเอง
สิงหาคงทรมานมากกับการต้องกลับมาในที่แห่งนี้ ที่ที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด หัวใจดวงน้อยคงจดจำได้เพียงแค่นั้น ตรงกันข้ามกับผมที่มันเอาแต่จำช่วงเวลาที่เรามีความสุขด้วยกัน ความทรงจำ...เมื่อครั้งยังสวยงาม
ตอนที่เราเป็นแค่คนคนหนึ่งที่หัวปักหัวปำในความรัก วิ่งกระโจนเข้าใส่โดยไม่นึกถึงอะไร ความเหมาะสม ภาระหน้าที่ ฐานะทางสังคม เราแค่อยากรักเพราะใจมันอยาก ฝ่ากฎทุกอย่างไปด้วยกัน ยอมรับเลยว่าช่วงเวลานั้นมันมีค่าที่สุดตั้งแต่เกิดมา
ดีใจแล้ว ผมดีใจที่ได้เก็บช่วงเวลาแสนสุขนั้นอีกครั้ง น้อยมากที่คนคนหนึ่งจะได้บันทึกมันเป็นครั้งที่สอง ต่อให้ต้องตกนรกอีกกี่ชาติ ผมก็พอใจที่ได้เกิดมาในชาตินี้และเจอกับเขา
สิงหานั่งลงตรงโซฟา เขาหยิบของเล่นจุกจิกมาดูจนเผลอหลับไป
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
อาการสั่นครืดของโทรศัพท์เครื่องหรูข้างคนตัวเล็กเร่งให้ผมหยิบมันขึ้นมา ก่อนเปลือกตาของอีกฝ่ายจะเปิดขึ้น กดตัดสายทิ้งอย่างเอาแต่ใจและปิดเครื่องในทันที สิงหาไม่ได้ตกลงที่จะอยู่ในห้องนี้เกินกว่าชั่วโมง เขาไม่ยอม แต่ในเมื่อคนตัวเล็กหลับไปคงไม่ผิดใช่มั้ยที่ผมจะฝ่าฝืนข้อตกลงทั้งหมด
จัดการโทรหาคินซึ่งเป็นเจ้าของสายก่อนหน้าด้วยตัวเอง บอกข่าวคราวเพียงเล็กน้อยว่าเจ้าตัวเล็กจะไม่กลับไปนอนที่คอนโดคืนนี้ แต่เขาจะอยู่กับผม...เราทำงานกัน
ผมอุ้มร่างบางที่หลับด้วยท่าทางอ่อนปวกเปียกเข้าไปภายในห้อง วางไว้บนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นจ้องมองใบหน้าหวานที่ดูไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมา จังหวะการหายใจของคนตรงหน้าราบเรียบสม่ำเสมอ ผมไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากนั่งมองเขาไปจนถึงเช้า มองอยู่ตรงนี้
ส่วนพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมัน คุ้มค่าแล้วที่ได้เกิดมา
“คุณครูครับ ขอบคุณนะครับ”
อาจไม่มีโอกาสได้เห็นเขาในวันที่ประสบความสำเร็จ แต่เชื่อว่าวันนั้นมันจะสวยงามแม้ไม่มีคนชื่อภูผาอยู่บนโลกใบนี้ก็ตาม
เหลืออีก 4 วัน เวลาของผมน้อยลงทุกทีแล้ว...
บางทีการจากลาก็ไม่ได้ทรมานอย่างที่คิด
สิงหา...
แสงแดดจ้าที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านทำให้ผมลุกงัวเงียขึ้นมาขยี้ตาอยู่หลายครั้ง กวาดตามองไปรอบๆ ก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้ไปไหนไกลเลย ผมยังอยู่ที่เดิม...ห้องของพี่ภู
จะแตกต่างออกไปก็ตรงที่รอบกายของผมเต็มไปด้วยโพสต์อิตสีเขียวมะนาวแปะไว้อยู่ แปะ...เป็นทางและตามสิ่งของต่างๆ ซึ่งผมคุ้นเคยดี ผมไม่รู้ว่าการกระทำแบบนี้หมายความว่ายังไง แต่ก็รู้ว่าคนทำไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผู้ชายตัวสูงคนนั้น และเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว
ผมหย่อนเท้าลงจากเตียงสัมผัสพื้นเย็นเฉียบ ลากเท้าไปตามแผ่นกระดาษที่แปะอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ตัวหนังสือขยุกขยุยแถมอ่านยากบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนทำอยู่ในสภาวะจิตใจแบบไหน ผมอ่านมันเงียบๆ ไม่ได้ปริปากออกมา แต่จิตใจกลับวูบโหวงอย่างน่าประหลาด
‘เมื่อคืนตัวเล็กหลับพี่เลยไม่กล้าปลุก ขอโทษนะ’
อยากตอบกลับไปว่าไม่เป็นไร ผมโอเคถ้ามันกลายเป็นแบบนี้ ผมโอเค...
ก้าวเท้าสั้นๆ อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงกำแพงอีกฟาก มันเป็นทางไปประตูห้องน้ำ แม้จะออกแรงเพื่อผลักมันมากแค่ไหนผมกลับรู้สึกได้ถึงประตูที่หนักมากมายมหาศาล ไม่ใช่เพราะความอ่อนแอใช่มั้ยที่ทำให้ผมกลายเป็นแบบนี้
บนเคาน์เตอร์ภายในห้องน้ำ มีแปรงสีฟันสีเขียวและสีฟ้าเสียบอยู่ในแก้ว พี่แปะโพสต์อิตไว้ตรงนี้โดยที่ผมไม่รีรอในการอ่านมัน
‘แปรงฟันของตัวเล็ก...พี่แค่รอให้ตัวเล็กกลับมา’
ข้างอ่างอาบน้ำมีกระดาษอีกแผ่นแปะอยู่
‘เราอาบน้ำด้วยกัน ตัวเล็กชอบถูหลังให้พี่’
ความรู้สึกตอนนี้จะเรียกว่าอะไร ความเจ็บได้มั้ย...เจ็บจนจุก เมื่อครั้งความทรงจำในอดีตไหลย้อนเข้ามา ผมพยายามลืมแล้ว แต่สุดท้ายพอนึกถึงพี่ ทุกอย่างมันก็เปล่าประโยชน์ไปเสียหมด 2 ปีไม่ใช่ช่วงเวลาที่ยาวนานเลย แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงติดอยู่ในใจผมเนิ่นนานจนสลัดไม่ออกกัน
ขาทั้งสองข้างเริ่มสั่น ผมเดินตามเก็บโพสท์อิตสีเขียวมะนาวไปทั่วห้อง มันอยู่ทุกที่ที่เราใช้ชีวิตร่วมกันแม้กระทั่งบนพื้นกลางห้อง
‘เราเคยเต้นรำด้วยกันตรงนี้ในวันวาเลนไทน์’
แม้แต่ใต้โทรทัศน์ก็มีกล่องใส่ซีดีมากมายวางอยู่ตรงนั้น
‘หนังที่ตัวเล็กชอบ’
มุมห้องติดกับเคาน์เตอร์ครัว
‘ของขวัญชอบนอนตรงนี้ มองดูเรานอนหนุนตักกัน’
โซฟาตัวโปรดระหว่างเราทั้งสองคน
‘ของตัวเล็ก’
‘ตู้ของตัวเล็ก’
‘เตียงของตัวเล็ก’
‘เสื้อผ้าของตัวเล็ก’
‘รูปภาพของตัวเล็ก’
‘ทุกอย่างในห้องนี้เป็นของตัวเล็ก’
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่น้ำตาไหลลงมาเกินกว่าจะกลั้นไหว มือของผมสั่นเทา เก็บกระดาษข้อความของพี่ทุกชิ้นไว้ในกำมือ ไม่มีเงาของเจ้าของห้อง แต่มันช่างอบอุ่นยามได้อ่านข้อความของเขาอีกครั้ง เหมือนกับ...ตัวเองได้รับการทะนุถนอมอย่างดีจากผู้ชายคนหนึ่ง
ผมปาดน้ำตาออกจากแก้มลวกๆ เดินกลับมายังโซฟาของเราอีกครั้ง บนโต๊ะกระจกใสตรงหน้ามีสมุดบันทึกเล็กๆ เป็นสมุดทำมือที่ผมจำได้ดีเพราะเราเคยนั่งทำด้วยกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าพี่ภูจะหยิบมาใช้สักครั้ง
ต้องทำใจกล้าขนาดไหนกว่าจะเปิดหน้าแรกออกมา มันเป็นรูปของผม รูปของผมตั้งแต่ช่วงเวลาแรกๆ ที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จนกระทั่งก่อนเราจะห่างไกลและจากกันไป พี่แปะมันไว้บนหน้ากระดาษ มีข้อความลายมือของเขากำกับอยู่ตรงนั้นทุกช่วงเวลา
‘23 มิถุนายน ผมเจอเด็กผู้ชายเสื้อสีชมพูคนหนึ่งที่งานบอล เขามองผม เรามองกัน ผมมองเขาผ่านเลนส์กล้อง ในวินาทีนั้นผมแทบไม่คิดเลยว่าต้องทำอะไรนอกจากกดชัตเตอร์’
‘6 สิงหาคม ผมบอกรักคุณ’
‘21 สิงหาคม วันเกิดของคุณเราอยู่ฉลองด้วยกันสองคน ผมจุดเทียนไว้ตรงโต๊ะกินข้าว มีอาหารอยู่สองสามอย่างแต่ก็มีแกงจืดที่คุณชอบ ตอนนั้น...ผมรักคุณมากๆ ผมมองเห็นแค่คุณในดวงตา และช่วงเวลาพิเศษของเราช่างน่าจดจำแม้จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม’
‘กันยายนทั้งเดือนเราเที่ยวด้วยกัน คุณบอกว่าคุณมีความสุขแต่ผมไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากยิ้มให้ วันนี้ผมอยากบอกว่าผมเองก็มีความสุขเหมือนกัน’
‘14 ตุลาคม เรามีสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างของขวัญ มันคือของขวัญล้ำค่าที่สุดระหว่างเรา ผมคิดว่า...มันโชคดีที่เราก็ได้อยู่ด้วยกันในช่วงระยะเวลาหนึ่ง และก็โชคดีเป็นสองเท่าที่สุดท้ายมันก็ได้อยู่กับคุณ
มือของผมเปิดไปตามหน้ากระดาษ น้ำตามากมายไหลหยดเปื้อนกระดาษสีขาวแต่ผมไม่คิดจะเช็ดมันออก นอกจากอ่านข้อความของเขาเงียบๆ มันว้าเหว่...เจ็บปวด นี่เหรอความเจ็บปวดที่เขาเรียกว่าสวยงาม
‘31 ธันวาคม เราเคาต์ดาวน์ด้วยกันตรงระเบียง ผมจูบคุณ นั่นคือจูบที่หวานที่สุดในชีวิต’
‘13 เมษายน คุณกลับบ้านแต่ผมนอนเปื่อยอยู่ที่ห้อง เราไม่ได้เล่นสงกรานต์ด้วยกันแต่โคตรมีความสุข เราคุยกันจนถึงเช้า คุณหลับคาโทรศัพท์ขณะที่ผมร้องเรียกชื่อคุณและก็หัวเราะ เรามันเด็กน้อยสิ้นดี’
‘ปลายเดือนกุมภาพันธ์ ปีนี้...ความสัมพันธ์ของเราจบลงโดยสมบูรณ์เมื่อผมแต่งงาน’
จินตนาการว่าช่วงเวลาเลวร้ายที่หายไปเขาไม่ได้บันทึกมันเอาไว้ รู้สึกว่าดีแล้วที่มันเป็นอย่างนั้น
ผมเปิดมาถึงหน้าสุดท้าย มันวูบโหวง ทรมาน หายใจไม่ออก ดวงตาของผมพล่าเบลอไปหมดจึงต้องรีบยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกลวกๆ ข้อความหน้าสุดท้ายที่เขาเขียนถึงผม ลายมือนี้มันสั่นไหวพอๆ กับหัวใจ ผมอ่านแทบไม่ออกด้วยซ้ำแต่ก็พยายามแกะมันอย่างตั้งใจ
ช่วงเวลาที่เขาเขียนคือ 05.36 นาฬิกาของวันนี้...
สิงหา ถ้าอ่านมาถึงหน้านี้ ทายว่าเราอาจกำลังร้องไห้อยู่ ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ช่วยเช็ดน้ำตา ที่ผ่านมาเราจับมือกระโจนใส่ทั้งความสุขและความเศร้า ถึงแม้จะมีหลายอย่างที่เราต่างไม่อยากจดจำมัน แต่อย่างน้อยมันก็คือช่วงเวลาที่เราผ่านมันมาด้วยกันทั้งคู่ พี่ดีใจที่วันนี้เราได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
พี่รักตัวเล็กนะ รักมากๆ รัก...พี่บอกได้เต็มปากเลยว่าพี่รัก
ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกก็ตาม ตัวเล็กต้องเดินไปข้างหน้า ยังมีผู้คนมากมายและอนาคตรออยู่ตรงนั้น พี่มาส่งเราได้ถึงแค่นี้...อีก 4 วันหลังจากนั้นเราอาจไม่ได้เจอกันอีก ดูแลตัวเองดีๆ นะ
สุดท้ายแล้วที่พี่อยากบอก...
ขอบคุณช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา
ขอบคุณที่ทำให้พี่มีความสุข
พี่รักตัวเล็กนะ...
-
o22
คุณพี่กำลังทำอะไร จะหนีหายไปไหนคะ :z3:
-
ให้ตายสิ จะกลับบ้านละนั่งน้ำตาไหลอยู่ในที่ทำงาน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ประเด็นแล้วอินี่จะกลับบ้านได้ยังไง ตาแดงซะ -*- ความเจ็บปวดไม่ใช่สิ่งสวยงามนะ!!!!!
-
มันเป็นความเศร้าที่สมเหตุสมผลนะ ใครทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลจากการกระทำนั้น
ถ้าคิดแบบนี้แล้วความเศร้าก็จะกลายเป็นความเข้าใจและสามารถยอมรับได้ในความเป็นไป
หากแม้ทั้งสองจะไม่ได้กลับมาคบกันเราก็เข้าใจดี เพราะหากเป็นเราๆก็คงตัดสินใจแบบนั้น
คือใจแข็งเข้าไว้เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เค้าจะทำเราเจ็บปวดเจียนตายอีก ความรู้สึกความเชื่อใจความไว้ใจ
มันไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้ง่ายๆ แล้วยิ่งโดนทำลายมันไปซ้ำๆกับคนเดิมๆ ความยากที่จะสร้างมันขึ้นมา
ยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณ สู้ตัดใจยังแล้วเริ่มต้นใหม่กับคนที่เค้าไม่เคยทำร้ายเราจะยังดีซะกว่า
-
หน่วงมาก เศร้าไปกับเรื่องราวของทั้งสองคน เจ็บช้ำกันทั้งสองฝ่ายเลยจริงๆ
-
เศร้า เศร้าเหลือเกิน หดหู่หัวใจมากกกกกกกก :katai1: :m15:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว คนเขียนอย่าหายไปนานมากนะคะ
เราจะรอ
-
ร้องไห้จนถึงตอนนี้...
-
#ร้องไห้หนักมาก
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:o12: :o12:พี่ภูของหนู อ่านแล้วมันหน่วง มันเศร้า มันเหงาจริงๆ
-
หดหู่ เศร้าใจ สงสารพี่ภู
โอ้ยยโลกนี้ช่างโหดร้าย T_T
-
:a5: มินตราก็มีความสุขไปแล้ว ทำไมไม่ช่วยภูผาเลยในเมื่อยังรู้ว่าภูผารักสิงหา ทำไมไม่บอกให้สิงหารู้
ส่วนสิงหาจะทำยังไงก็ค่อยปล่อยไปสิ :z3:
-
4 วันที่เหลือขอให้ภูมีความสุข เก็บเกี่ยวคสามทรงจำที่สวยงามไว้ให้ดีๆนะ
ถ้ามันจะจบแบบเศร้าเราเข้าใจ ไม่มีใครทนแบกรับความทุกข์ไว้ได้ตลอด ภูเป็นคนที่ทุกคนหันหลังให้ อยู่กับตัวเองมาตลอด
ส่วนสิงหาเราเข้าใจน้องคนที่เจ็บมาขนาดนั้นไม่มีทางกลับมาเจ็บอีก ขอให้น้องเดินต่อทำความฝันที่น้องอยากทำ ใช้ชีวิตให้มีความสุข
-
คว่ำถ้วยมาม่ารัวๆ
:katai5:
-
น้ำตาไหลไม่หยุด :hao5:
พี่ภู ไม่รอแล้วจริงๆหรือวันนี้วันเดียวพี่พอใจแล้วเหรอคะ
สิงหาเสียใจเพราะพี่อีกแล้วนะ พี่ใจร้ายจนวันสุดท้ายเลยเหรอ
ฮือๆๆๆๆ
-
เศร้า ร้องไห้เลย สงสารทั้งคู่ แล้วพี่ภูไปไหน ยังเหลือเวลาอีกตั้งสี่วันเลยนะพี่จะไม่เก็บเกี่ยวความทรงจำสุดท้ายที่มีสิงหาไว้ให้มากกว่านี้หรอ ฮือออออ :m15:
สงสารสิงหา ยังรักพี่ภูอยู่แต่ก็ไม่อยากกลับไปเจ็บอีก สิงหาต้องเข้มแข็งให้มากๆนะ เป็นคุณครูให้ได้ ทำตามความฝันให้ได้นะ *กอด
:pig4: :L2:
-
ยังเหลืออีก4วันคุณพี่ภูหายไปไหน~~~
ชอบอารมณ์พี่ภูช่วงนี้มาก มันหน่วงได้ใจดี ฟินสุดๆ
-
กำลังใจจากคนเป็นร้อยเป็นพันก็ไม่เทียบเท่ากับการได้มันมาจากคนเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ 'สิงหา' สินะคะพี่ภู เพราะขนาดว่ามีมินตราเป็นเพื่อนคุยพอที่จะคลายเหงาได้บ้าง ก็ยังเป็นได้แค่ในชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ก่อนที่พี่ภูจะกลับมาเศร้าซึมอย่างเดิม ภาวนาให้มินตราเอะใจอะไรในตัวพี่ภูได้บ้างเถอะนะคะ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป.. :monkeysad:
-
อ่านแต่คอมเม้นท์ ยังไม่กล้าอ่านเนื้อเรื่อง :serius2:
คุณจิตอ่ะ ขอตีที ใจคอจะหม่นหมองจนสุดท้ายจริงๆอ่ะ
อีกสองเรื่องก็เศร้าโคตร ส่วนเรื่องนี้เค้ารักมากนะ
ขอเว้นเรื่องนี้จบแบบ happy ได้ไหม แงๆๆๆๆๆ :katai1:
-
บอกได้คำเดียวค่ะ ว่า "กลัว"
อยากรู้ตอนจบเลย จะได้ไม่เศร้ามากไปกว่านี้ :m15:
-
เศร้า สงสารทั้งคู่ TT
-
พี่ภูคงไม่ตามเพื่อนพี่เจ้าของบ้านหลังนั้นไปใช่ไหมคะ :hao5:
สงสารทั้งคู่เลยยยยยยย รู้สึกเหมือนดดนบีบหัวใจจจจ ฮืออออออ
-
บอกตามตรง เราไม่ชอบนิยายประเภทนี้เลย
มันอึดอัด มันเศร้า หาความสนุกไม่ได้เลย
แต่เรากับรอคอยนิยายเรื่องนี้ทุกวัน
แล้วทุกครั้ง เราจะเสียน้ำตาให้กับนิยายเรื่องนี้
จนไม่กล้าอ่านในที่ทำงาน หรือในมือถือเวลาอยู่นอกบ้าน
แต่จะแอบอ่านในห้องนอนเงียบๆคนเดียวตลอด
จะผิดมั๊ย ถ้าเราจะบอกว่า เราทั้งชอบและเกลียดนิยายเรื่องนี้เท่าๆกัน
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านจบน้ำตาไหลเลยอ่ะ :o12: :o12: :o12:
-
กระพริบไล่น้ำตา แต่ทำไม่ได้ มันไหลลงมาอยู่ดี
ความพีคมันค่อยๆไต่ระดับจนต้องหยุดอ่านเป็นพักๆ
อยากให้สิงหาสังเกตสักนิด นิดนึงก็ยังดีว่าพี่ภูไม่เหมือนเดิม และกำลังตัดสินใจอะไรแย่ๆอยู่
คาดหวังว่าน้ำตาจะไม่มากไปกว่านี้ แต่ทำไม่ได้
ไหลพรากไปก่อนสิงหาจะตื่นมาเจอโพสอิสอีกกกกก
พี่ภูอย่าคิดสั้นนะ ขอร้อง
-
จะเศร้าไปไหน...เจ็บๆ..ไม่อยากเร่งเลย
..แต่คราวนี้เจ็บมาก..แทบรอไม่ไหวมาต่อเร้วๆนะคะ
-
ว่าจะอดใจไว้อ่านพรุ่งนี้
เพราะรู้ว่าต้องเศร้าแน่ๆ
แต่ก็อดใจไม่ได้ เป็นไงล่ะทีนี้
อ่านไปร้องไห้ไปทั้งตอน
ร้องไห้ก่อนนอน ตาบวมแหงๆ
-
จะไปไหน...
-
:เฮ้อ:
เหลืออีก 4 วัน ๆๆ
-
เดี๋ยวๆๆๆ พี่แค่ไปซื้อโจ๊กหน้าปากซอยใช่ปะะะะ
ไม่เอาน่าาาาาาา
-
นี่ขนาดวันแรกนะ
แล้ววันสุดท้ายจะขนาดไหน
ความเจ็บปวดของพี่ภู สิงหาจะช่วยลบมันได้ไหม
:o12:
-
พี่ภูไปไหน :o12:
-
:sad4: :sad4:
ม่ายยยยยยยยยย
หน่วงมาก ฮื่อ
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก. อยากอ่านต่อเร็วๆ. หวังว่าพี่ภูจะไม่ตายนะ. เรื่องนี้จะจบแฮปปี้มั้ยเนี่ย. เศร้าจัง
คุณจิตติรอปลาบนฟ้าอยู่นะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
พี่ภู๊!!!! พี่ภูเป็นอะไร
พี่ภูมีเหตุผลอะไรถึงต้องทำขนาดนี้
พี่ภู๊!!! :ling1:
-
หลังจากสี่วัน พี่ภูจะฆ่าตัวตายรึเปล่าหรือจะจากไปอย่างสงบเพราะพี่ไม่กินยาเลยนะ โอ้ยยยยยย เศร้าโว้ยยย น้ำตาคลอเลยอะ
-
ถ้าอิพี่ภู"ไป" คนที่เสียใมจที่สุดก็คงไม่พ้นตัวเล็กอยู่ดี ไม่ว่าในวันนี้ตัวเล็กจะรักหรือไม่รักพี่ภูแล้วก็ตาม
สุดท้ายตัวเล็กก็ยังคงเสียใจอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ได้แต่หวังว่าตัวเล็กจะรับมือกับความเสียใจนี้ได้อย่างเข้มแข็งและรวดเร็ว
และก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง
-
ตอนนี้โหดร้ายมากๆ โหดจริงๆ แต่ชอบจัง
-
มันหน่วงมากกกกก เจ็บจัง น้ำตาไหลพรากๆๆ :o12: :o12: :sad4: :sad4:
-
เศร้าจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยอ่ะ คือเเบบอยากปาถ้วยมาม่าทิ้ง สงสารทั้งสองคนเลย พี่ภูคงอยากไปอยู่กับเพื่อนเเล้วล่ะ อย่าตายนะพี่ภู
-
ร้องไห้ :hao5:
-
กลับมารับผิดชอบน้ำตาก่อนเลยเด่วนี้ ห้ามไปไหนทั้งนั้น
ม้ายยยยยยยยย
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ร้องไห้หนักนอนไม่หลับแล้วววว
รีบมาต่อเถอะค่ะ
ฮือออออ
รอๆ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
สมน้ำหน้าตัวเอง. ดันทุรังอ่านดีนัก ร้องไห้เลย. โอยเจ็บจึ๊กๆ
-
ตอนนี้เป็นตอนที่ทำให้เราเสียน้ำตามากที่สุดตั้งแต่อ่านมา นานแล้วนะที่เราไม่ได้ร้องไห้ให้กับนิยายขนาดนี้
อยากให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเหลือเกิน บอกตรง ๆ ว่าเหนื่อยหัวใจ แต่ก็จะอ่านต่อไปจนถึงบทสรุปแน่นอน
คือ ไม่ใช่ว่าพี่ภูไม่ตาย แต่ไปบวชแทนนี่เราจะสตั๊นมาก(คิดไปโน่น) แต่ยังไง ๆก็หวังลึก ๆ นะว่าพี่ภูจะสู้ต่อ ต้องไม่ยอมง่าย ๆ สิ :hao5:
-
ร้องไห้ น้ำตาไหลพราก สงสารพี่ภูนะ แต่พี่ภูก้ทำตัวเองด้วยส่วนหนึ่งนี่นา ตอนมีรักไม่รู้จักถนอมไว้ให้ดี ของที่ปล่อยมือไปแล้วก็ไม่ใช่ของเราอีกต่อไป แต่ว่านะ ในวาระสุดท้ายของเรา เราก็อยากมีคนที่รักอยู่ข้างๆล่ะ ดีกว่าตายอย่างโดดเดี่ยว
-
ที่สุดของความเศร้า อ่านแล้วหดหู่ตามเลย :m15:
-
บอกไม่ถูกเลย หน่วงสุดๆ มันเหมือนเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตอีพี่ที่ทำให้น้องสิงหา เหมือนชดเชยวันเวลาที่ผ่านมา ไม่มาก แต่ก็ได้เท่านี้ ไม่ได้ขอให้สิงหากลับไปคืนดี อยากให้สิงหาให้อภัยอีพี่จากใจจริง ลองพูดคุยเหมือนพี่เหมือนน้อง อีพี่อาจจะดีขึ้นก็ได้ คือ ไม่อยากให้อีพี่มันเป็นอะไรถึงชีวิต อยากให้ได้มีโอกาสกลับตัว และครอบครัวอีพี่ก็ควรจะใส่ใจให้มากกว่านี้ ไม่ใช่เอาแต่ภาพพจน์ภายนอก ตอนนี้อีพี่มันอ่อนแอถึงที่สุด หวังว่า น้องสิงหาจะเอะใจบ้างนะ ช่วยอีพี่มันสักนิดต่อชีวิตให้มีต่อไปเถอะ :mew6:
-
เก็บไว้ในความทรงจำที่ดีเถ่อะนะพี่ภู ยื้อความทรงจำเก่าที่อยากย้อนมาจนได้ขนาดนี้ ถึงแม้มันจะเจ็บปวดต่อไปแต่ในที่สุดก็ได้รับรู้ถึงความห่างเหิน ความไม่เอาใจใส่ต่อตัวเล็กที่ผ่านมามันก็ทำให้ตัวเองไม่เหลือแรงที่แม้แต่จะอยากมีชีวิตอยู่
การกระทำตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมนะที่บอกว่าเห็นแก่ตัวเพราะตอนนี้ก็กลับมาทำให้ตัวเล็กรวดร้าวอีกรอบทั้งๆที่คิดว่าลืมและสามารถใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีพี่ภูแล้วก็ตาม
นี่คือความรักที่ชี้ได้ว่าทั้งคู่รักกันมากนะ แต่เพราะการกระทำในอดีตมาตัดสินให้ต้องเจ็บซึ่งต่างคนก็ต่างต้องเจ็บ
หนทางสุดท้ายของความรักนี้จะน่าเศร้ากว่าเดิมหากมันจบที่ในวาระสุดท้ายก็ยังไม่มีความเข้าใจกันและไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ของชีวิตได้จริงๆ
:กอด1: คนเขียนค่ะ
-
ร้องไห้อีกแล้ว เรื่องนี้เค้าเสียน้ำตาทุกตอนเลย :sad4:
คือเราอ่านแล้วเรื่องนี้ไม่มีคนผิดนะ จะมองว่าพี่ภูผิดแล้วพี่ภูผิดตรงไหนล่ะ ผิดที่เป็นโรคหรอ ผิดที่เกิดมาแล้วครอบครัวไม่อบอุ่นหรอ มันก็ไม่ใช่
สิงหาก็ไม่ผิดที่เดินจากมา คนโดนกระทำซ้ำๆ ไม่ออกมาก็มาโซแล้ว :katai1:
คือเรื่องนี้เราสงสารทุกตัวละคร แต่ตอนนี้เริ่มเอนเอียงไปทางพี่ภู เพราะกลัวแกคิดสั้นซึ่งแกคิดจะทำแน่ๆ :hao5: คนเราต้องหมดอาลัยขนาดไหนถึงขนาดไม่อยู่แล้ว คิดดู
เรื่องนี้เราต้องทำใจมากกว่าจะกดเข้ามาอ่านแต่ละครั้ง อ่านละก็ค้างเติ่ง แง้
-
ต้อง login เข้ามาเม้นท์
หวังว่าพี่ภูคงไม่จากไปแบบตลอดกาล ด้วยการฆ่าตัวตายนะ :m15:
-
ภูผา เธอที่ร้าย
-
เรื่องนี้คงบอกได้คำเดียวว่างี่เง่าทั้งคู่มั้ย
แต่พี่ภูงี่เง่าที่สุดเลยแฮะ มีเพื่อนแต่ไม่ปรึกษาเพื่อนเลยหรอ
หรือเพื่อนไม่แนะนำอะไรเลยหรือไง
แต่อ่านพาร์ทพี่ภูแล้วโคตรปวดใจเลย อย่าฆ่าตัวตายเลยนะ
-
ไม่ไหวร้องไห้หนักมาก พี่ภูอย่าคิดสั้นเลยนะ ถึงชีวิตนี้มันจะมีอะไรที่ทำให้เราเจ็บและไม่ได้ดังใจแต่ก็ต้องมีชีวิตอยู่สู้ต่อไปนะคะ
-
กลั้นน้ำตาสุดพลังกล้วแม่หาว่าบ้า
-
อย่าจบลงแบบนี้ข่าาา
อย่าหายไปแบบนี้ มันบีบหัวใจเกินไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
-
เศร้า ไปหมด กลัวความคิดของพี่ :ling3:
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อยากให้จบแบบ sad ending
-
โอยใจจะขาด พี่เขาไปไหนแล้ว อยากให้น้องรู้เรื่องที่ไม่สบายอ่ะ
อย่างน้อยในช่วงสุดท้ายอาจได้ดูแลกัน หรืออาจมีปาฏิหาริย์ให้หายดีก็ได้ ฮือ เศร้า
โพสต์อิสที่แปะไว้คือซึ้งมาก ความทรงจำดีๆ อะไรๆ ก็เป็นของตัวเล็ก ฮืออออออออ น้ำตาซึม
ขอบคุณค่ะ
-
ขอให้ไอ้ภูผามันตาย ดีทรมานชอบ :pighaun:
-
อยากให้เขากลับมาอยู่ด้วยกัน
สิงหาขวางพี่ภูทีเหอะ จะไปตายแน่ๆเลยนะนั่น
-
พี่แกคิดจะฆ่าตัวตายรึเปล่า โฮรวว การกระทำหลายๆอย่างมันใช่มากกก ความจริงก็อยากให้ตายๆไปซะดูจากสิ่งที่เคยทำมาในอดีต แต่อีกใจนึงก็คิดว่าถ้าเค้าเสียใจและทรมานกับสิ่งที่เค้าได้รับจนเป็นขนาดนี้ได้มันก็สาสมพอแล้ว ยังไงก็ยังอยากให้แฮปปี้อยู่ดีล่ะน้า :mew6: ไม่อยากให้นายเอกของเราเสียใจ ดูแล้วยังไงก็ยังรักเค้าอยู่ชัดๆ :hao5:
-
อ่านแล้วยังไม่รู้สึกเกลียดพี่ภูเลย แต่รู้สึกรำคาญสิงหาหน่อยๆ ㅠㅠㅠㅠ
ดูอ่อนแอและปวกเปียกมากๆเลย บนโลกนี้มันมีพื้นที่สำหรับคนอ่อนแอด้วยหรอ ? อีกอย่างหนึ่งคือยึดติดและปิดกั้นตัวเองมาก ก็เข้าใจแหละว่าคนอยู่ด้วยกันดูและกันมาตั้งเกือบ2ปีมันต้องผูกพันกันมากเป็นธรรมดา แต่นี่เหมือนสิงหาปล่อยวันเวลาผ่านไปเฉยๆ บอกว่าลืมไม่ได้แต่ในขณะเดียวกันก็ปล่อยความรู้สึกเอาไว้ไม่พยายามลืม ยังไงดี คือเหมือนปล่อยไว้เฉยๆให้หายไปเองแทนที่จะพยายามทำให้มันหายไป เอ้อ งงมั้ย55555555 ส่วนพี่ภูก็อย่างที่บอกยังไม่เกลียดแต่กำลังงงๆว่านร่เธอเป็นอะไร กำลังสับสนงงงวยอะไรในชีวิตรึเปล่า ปากบอกยังรัก(ในพาร์ทก่อนๆ)แต่การกระทำมันช่าง...อืมม นะ เป็นนี่ นี่ก็รักไม่ลง555555
-
บอกตรงๆคือไม่ชอบอ่านแนวดราม่าเลย
แต่กับเรื่องนี้เลิกอ่านไม่ได้จริงๆอ่านไปร้องไห้ไป
:m15:
-
:mew2:
-
ไม่ชอบสิงหาเลยคับ :katai1: :katai1:
ทำตัวแย่มากตอนแรกแล้วตอนนี้ทำเป็นหยิ่งงงงงง :katai4: :katai4:
ไม่อยากไห้พี่ภูตายเลย แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงก็จะได้สะใจไห้สิงหารู้สึกผิดไปตลอดชีวิต :fire: :fire: :m31:
(เลวมาก อิอิ)
-
จะจบยังไงเนี่ย
-
สงสาร
-
จะไม่มีใครเอะใจเลยเหรอว่าพี่ภูมันป่วยอ่ะ ทำไมไม่มีใครคิดอะไรเลยว่าช่วงนึง คนๆหนึ่งจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนั้น แล้วมินตาที่รู้อยู่คนเดียวว่าพี่มันเป็นอะไรไม่เอะใจบ้างเหรอว่าพี่มันไม่ยอมกินยาและไม่ยอมไปหาหมอ จะผิดมั้ยถ้าจะโกรธทุกๆคนเลย ถ้ามีคนใส่ใจพี่มันสักนิด สังเกตว่าพี่มันป่วยก่อนที่เรื่องมันจะลามมาถึงตอนนี้ อะไรๆมันอาจจะไม่แย่เท่านี้ก็ได้ เพราะคนป่วยทางนี้มันต้องการคนเอาใจใส่เป็นพิเศษอ่ะ แต่ถ้าจะโทษต้องโทษทางครอบครัวพี่ภูที่น่าจะเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้พี่มันป่วย ตอนนี้เกลียดไบโพล่ามาก เพราะโรคนี้ที่ทำให้คนที่เค้ารักกันต้องเจ็บขนาดนี้ สงสารพี่ภูสุดๆ ถ้าคนรอบข้างใส่ใจพี่มากกว่านี้ พี่อาจจะไม่ต้องป่วยหนักขนาดนี้ก็ได้....
แล้วเราก็ยังไม่เห็นว่าพี่ภูมันจะผิดตรงไหนนะ พี่ภูป่วยอ่ะ การกระทำที่ผ่านมาก็อธิบายไปแล้วว่าเกิดจากอาการป่วยของพี่ พี่มันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายสิงหา มันไม่ได้อยากให้น้องเจ็บ แต่พี่มันควบคุมตัวเองไม่ได้ไง แต่เราไม่โกรธสิงหานะที่ตอนนี้ดูเหมือนจะใจร้ายกับพี่ เพราะน้องมันไม่รู้ความจริงทั้งหมดเพร่ะพี่มันไม่ยอมบอก แล้วน้องมันเจ็บมาเยอะมันก็ไม่อยากจะกลับไปเจ็บอีก
-
คิดถึง
-
:katai5: :katai5:ๅ
-
หายไปไหนน :katai4:
-
สงสารพี่ภูอ่ะ ปวดใจอ่ะ...
ทุกคนเจ็บปวดกันพอแล้ว อย่าทรมานกันเองอีกเลยนะ
-
กลับมาได้แล้วน้า ตอนนี้คิดถึงพี่ภู สงสารมากๆๆๆๆ :m15:
-
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วตงิดๆใจว่าพี่ภูจะไปตามเพื่อนยังไงไม่รู้แฮะ อย่าให้พระเอกตายเลยนะครับขอร้อง TwT ผมชอบอ่านนิยายแนวดราม่านะครับตามอ่านมาหลายเรื่องขอให้ทั้งน้องสิงหาและพี่ภูกลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะนะครับ แงงงงง #Fc ดราม่าแต่จบแฮปปี้
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เนื้อหาอาจมีความไม่เหมาะสม
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ตอนที่ 14
วันที่สองของความฝัน...
ความจริงผมอยากอยู่คนเดียว ด้วยไม่อยากทำให้คนตัวเล็กต้องรู้สึกแย่ ผมทิ้งเขาไว้ที่คอนโด เขียนข้อความบ้าบอเต็มห้องไปหมด มันคงไม่ดีแน่ถ้าเราจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง ขณะที่สิงหาเองก็อาจมองผมด้วยสายตาที่ต่างออกไปเช่นกัน
ผมบอกรักเขาไปแล้ว กลัวว่าสิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมาจะเหลือเพียงความสมเพชเวทนา แต่ถึงเป็นอย่างนั้นก็ควรยอมรับความจริงตั้งแต่แรก ตั้งแต่ตัดสินใจสารภาพกับเขาตรงๆ อาจเพราะผมไม่อยากให้วันเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์อีก แม้อีกฝ่ายจะยังรักหรือไม่แล้วก็ตาม
จะบอกว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ยังได้ วินาทีสุดท้ายที่คิดจะจากไปผมก็ยังทำให้ตัวเล็กต้องเจ็บอีกตามเคย
แม่งโคตรเลว
ผมกวาดตามองไปยังขวดยาสองกระปุกบนหัวเตียง กระปุกหนึ่งเป็นยารักษาอาการซึมเศร้าที่ไม่เคยคิดแตะต้อง กับอีกกระปุกเป็นสิ่งที่ผมได้มาตอนเช้ามืด
ในห้วงเวลาจมดิ่งตอนนี้ การเลือกที่จะจากไปอาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
แต่สัญญาณโทรศัพท์กลับดังขัดขึ้นมาเสียก่อน ปลายสายเป็นเบอร์ของไอ้เซน ช่างภาพมือโปรที่ไปได้ดีถึงมิลาน ผมไม่คิดจะรับสาย ปล่อยให้ดังอยู่อย่างนั้นหลายครั้งก่อนจะดับไป ทว่าความพยายามของอีกฝ่ายที่เอาแต่โทรตื้อก็ทำให้ผมไม่สามารถทำใจวางเฉยได้นาน
“ว่าไง” กรอกเสียงลงเป็นปกติ
[เปิดประตูบ้านไอ้ภูผา สิงหาเข้าบ้านมึงไม่ได้ ผู้จัดการเขามารอตั้งนานแล้ว]
ผมขมวดคิ้วมุ่น แทบไม่ได้ยินเสียงเรียกขานจากภายนอกเลยด้วยซ้ำ หรือบางทีความคิดว้าวุ้นที่กำลังตีกันในหัวมันทำให้ไม่ได้ยินเสียงใดๆ แทรกเข้ามากัน ยิ่งกริ่งหน้าบ้านถูกถอดออกด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้ผมไม่ได้ยินเสียงจากภายนอกเข้าไปอีก
“เหรอ...ฝากบอกเขาว่ากูขอโทษด้วยแล้วกัน”
[จะฝากบอกทำห่าอะไรครับ เดินไปเปิดประตูให้เขาเข้ามา จะทำมั้ยงานอ่ะ] ปลายสายพูดเสียงติดรำคาญเล็กน้อย
“ฝะ...ฝากมึงขอโทษเขาด้วย กูคงทำไม่ได้แล้ว”
[ไอ้ภูมึงเป็นอะไร พักนี้มึงแปลกไปนะ]
“เปล่า กูแค่ทำผิดกับสิงหา”
[มึงทำอะไรเขา]
“กูยื้อเขาไว้ กูบอกรักเขา กูผิด” ผิดมหันต์เมื่อคิดว่าจะไปแต่กลับรั้งอีกฝ่ายให้เจ็บอีกตามเคย
[มึงไม่ผิดที่จะรัก เขาเคยเป็นของมึงแล้วมันผิดอะไรที่มึงจะขอโอกาส]
“มึงไม่เข้าใจ”
[เออ! กูไม่เข้าใจหรอก ไม่เคยเข้าใจเหี้ยอะไรเลยทั้งมึงทั้งไอ้วัชร! จะผิดหรือไม่ผิดที่บอกรักเขาก็ช่างหัวแม่งมัน เขาจะรักอยู่หรือเปลี่ยนไปก็ช่างแม่ง แต่มึงต้องรับผิดชอบที่ทำให้ใครคนหนึ่งรอ ถ้าไม่อยากให้รอเพราะความรู้สึกผิดไปบอกเขา! บอกว่าไม่ต้องรอ จบ!]
ปลายสายถูกตัดไปซะดื้อๆ ไม่ปล่อยให้ทักท้วงใดๆ ผมพรูลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน วางมือถือไว้บนโต๊ะก่อนย่างเท้าออกไปหน้าบ้านด้วยความรู้สึกหลากหลาย
อีกแล้ว...อีกแล้วที่เราต้องเผชิญหน้ากันภายใต้ความกดดันเป็นเท่าทวี
“คุณภูผา พี่เรียกตั้งนานนึกว่าไม่อยู่บ้านซะแล้ว สิงหามายืนรอนานมาก” ผู้จัดการเอ่ยขึ้นทันทีที่ผมเดินมาถึงหน้าประตู
“ขอโทษครับ พี่ขอโทษด้วยนะตัวเล็ก” หันไปพูดกับอีกฝ่าย แม้เจ้าตัวจะไม่ยอมสบตาด้วยก็ตามที
เปลี่ยนไป...อย่างสิ้นเชิง
เพิ่งรู้ในตอนนี้ การกระทำบ้าๆ ที่ผ่านมาเป็นเพียงตัวช่วยที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาหมดรักผมไปแล้ว
“งั้นพี่ไปก่อนนะสิงหา ตอนเย็นเสร็จงานจะให้คินมารับ”
“ครับ”
ร่างบางตบปากรับคำ พลางสับเท้าตามผมเข้ามาในตัวบ้าน ปล่อยให้รถตู้สีดำขลับของผู้จัดการเคลื่อนตัวออกไปโดยที่เราไม่ได้ให้ความสนใจสักเท่าไหร่
“ขอโทษนะที่พี่ทิ้งเราไว้ที่นั่น” กลั้นใจพูดออกไปเพื่อทำลายความเงียบที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา คนตัวเล็กทิ้งตัวลงบนเก้าอี้โยก หยิบหนังสือของแดน บราวน์ที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาเปิดโดยไม่สนใจจะตอบคำถาม
“และก็ขอโทษอีกเหมือนกันที่ทำให้เราอึดอัดใจ อย่าคิดมากเลย”
“...”
“ตัวเล็ก”
“คุณจะถ่ายงานมั้ยครับ” ดวงตากลมโตจ้องมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า เขาแทบไม่สนใจว่าประโยคก่อนหน้าพูดถึงอะไรด้วยซ้ำ
“โอเค พี่ขอโทษนะ ทำให้เราเสียเวลาเลย”
“ไม่เป็นไร” ผมเดินไปหยิบกล้องกับเลนส์ที่ใช้ถ่ายเมื่อวานจากโต๊ะ หันกลับมาหาคนตัวเล็กที่เริ่มวางหนังสือลงและเดินสำรวจไปทั่วบ้านไม่พูดไม่จา จนผมต้องทำลายความเงียบอีกตามเคย
ผมเจ็บ แต่ผมไม่โกรธน้อง ผมโกรธตัวเองที่ยังมัวแต่งี่เง่าอยู่แบบนี้
“เรากลับมากับใคร”
“พี่คินครับ”
“เห็นกระดาษในห้องนั้นมั้ย อย่าใส่ใจเลยนะ พี่ก็แค่เขียนอะไรมั่วๆ น่ะ”
“ผมรู้ คุณก็โกหกไปซะทุกครั้ง คุณแต่งงานแล้วจะมาคิดแบบนั้นกับผมได้ยังไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ว่าไปอย่าง”
ผมเงียบ กลืนก้อนแข็งๆ ที่จุกคออย่างหนักหน่วง บางที...ยอมให้คนตัวเล็กเข้าใจผิดแบบนี้อาจเป็นคำตอบที่ดีระหว่างเรา ปล่อยให้เขาเกลียดดีกว่าปล่อยให้เขารู้สึกผิดที่รักผมไม่ได้มันยังดีซะกว่า
เนิ่นนานที่เราต่างเงียบใส่กัน ผมเดินตามถ่ายภาพสิงหานับชั่วโมงกระทั่งมีความคิดแปลกใหม่เกิดขึ้น จริงๆ แค่กลัวว่าเขาจะอึดอัดกับการอยู่กับผมเพียงลำพัง เลยพยายามเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
“ตัวเล็กเราไปร้านกาแฟกันมั้ย”
“แถวนี้เหรอครับ”
“ใช่ ร้านเล็กๆ เขาเปิดเป็นเรือนเพาะชำด้านหลังด้วย”
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้เปลี่ยนบรรยากาศและอาจได้ภาพที่คุณต้องการ”
เราแทบไม่รอช้า เดินเท้าผ่านบ้านมาแค่ไม่กี่หลังก็ถึงจุดหมาย ร้านกาแฟที่นี่ไม่ค่อยมีคน ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นคนที่อาศัยอยู่ในละแวกนี้ เรานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ด้านหน้าระเบียงสูงสามเมตร ซึ่งได้ร่มเงาจากหลังคาไม้เลื้อยคอยบังแสงไม่ให้ร้อนเท่าที่ควร
“ขับรถผ่านหลายครั้งแต่ไม่เคยได้แวะมา พอได้มานั่งปุ๊บมันดีกว่าที่คิดเยอะเลย” สิงหาพูดด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มเจือจาง ผมกดชัตเตอร์รัวจนมือแทบสั่น รอยยิ้มบางเบาของเขาที่มองเห็นผ่านเลนส์กล้อง ทำให้ผมคิดถึงอดีตระหว่างเราขึ้นมาเป็นฉากๆ
“ใช่ดีมาก”
“คุณมานั่งบ่อยมั้ย”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ พี่อยู่แต่ที่บ้าน”
“ไม่กลับบ้านไปหาคุณพ่อบ้างเหรอครับ” เป็นครั้งแรกที่เขาถามถึงครอบครัวของผม
“อ่า...จะว่ายังไงดี พวกเขาไม่ว่างน่ะ มัวแต่ทำงาน แม่พี่ก็แต่งงานใหม่แล้ว เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่”
“คงเหงาแย่ ดีหน่อยที่ยังมีพี่มินตราอยู่”
“ก็คงใช่” ผมจำต้องโกหก เพราะไม่สามารถบอกเหตุผลทุกอย่างออกไปได้ สิงหาเลือกที่จะรับรู้ว่าผมบอกรักเขาไม่ว่าจะจริงหรือโกหก แต่เขาไม่ได้เลือกให้เรากลับมาคบกันใหม่ นั่นหมายความว่าผมก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องอธิบายเรื่องเหล่านี้ให้เขาเข้าใจ
“สั่งอะไรกันก่อนมั้ยครับ”
“เราสั่งเถอะ พี่แค่อยากนั่งถ่ายรูปเราเฉยๆ”
“โอเค”
เจ้าตัวเล็กไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เขายังกินอะไรเหมือนเดิม สั่งเครื่องดื่มรสชาติเดิมๆ และก็นั่งจิบด้วยท่าทางเหมือนเด็กน้อยแม้จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม สิงหาในวันนี้แม้จะเติบโตจากเมื่อก่อนแต่เขาก็ยังเป็นคนเดิมที่ผมรู้จักเสมอ
เจ็บ
ผมเจ็บจนทนไม่ไหว อยากต่อเวลาอีกสักหน่อย แต่อีกใจหนึ่งมันก็บอกให้รีบไป เพราะรู้ว่าสักวันเราก็ไม่มีทางได้อยู่ด้วยกันอยู่ดี
เวลาเคลื่อนผ่านจากนาทีเป็นชั่วโมง เรานั่งอยู่ที่ร้าน นานจนเกือบเย็นถึงได้เดินเท้ากลับไปยังบ้านกึ่งสตูดิโอ ผมเก็บภาพความทรงจำเอาไว้ในเมมโมรี่ของกล้อง บันทึกทุกอย่างก่อนก๊อบปี้ลงบนคอมพิวเตอร์เครื่องประจำ สิงหาไม่ได้พูดอะไร ผมชำเลืองมองเขาเป็นครั้งคราวก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
และหลังจากนั้นเสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นมาจากรั้วหน้าบ้าน
ผมลุกขึ้นเต็มความสูง เดินเข้ามาหาคนตัวเล็กด้วยหัวใจเต้นกระหน่ำ
“คินมาแล้วเหรอ”
“ครับ”
“ไปไหนต่อ”
“ทานข้าวกับพี่คินและเพื่อนๆ ที่กองถ่ายซีรีส์ เรา...ฉลองเฉพาะกิจน่ะครับ”
“อ้อ ขอให้สนุกนะ สิงหาในวันนี้มีเพื่อนมากกว่าตอนนั้นเยอะเลย ต่อไปก็ต้องมีคนเอ็นดูมากกว่านี้แน่ๆ” ผมพูดด้วยรอยยิ้ม เห็นอีกฝ่ายส่งยิ้มกลับก็ใจชื้นขึ้นมาทันที ค่อยๆ เดินตามร่างบางที่ย่างเท้าออกมาหน้าบ้านในระยะประชิด รอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินพ้นประตูรั้วออกไปถึงได้โบกมืออำลา
สิงหาไม่ได้รีบขึ้นรถ เขาหันมาที่ผมก่อนขยับริมฝีปากแผ่วเบา
“คุณภูผา ข้อความที่คุณเขียนในห้องนั้นน่ะ ผมขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไร”
“ผมรู้คุณไม่ได้โกหก แต่ผมรักคุณตอบไม่ได้อีกแล้ว...”
“พี่รู้ อย่าโทษตัวเองเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความผิดของพี่ทั้งหมด”
“คุณมีภรรยาที่แสนดี เธอดีกว่าผมมาก”
“ไม่มีใครดีไปกว่าใครหรอก มีแค่ว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจเท่านั้น และก็หวังว่าตัวเล็กจะเจอคนที่เข้ากันได้และมีความสุขเหมือนกัน”
“ครับ”
“สมุดบันทึกเล่มนั้น หมายถึงเล่มที่พี่เขียนไว้ที่คอนโดน่ะ”
“...”
“จะทิ้งก็ได้นะ”
เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ก่อนคำพูดของไอ้เซนจะแทรกเข้ามาในหัว ความจริงผมควรรับผิดชอบการกระทำของตัวเองให้มากกว่านี้
“ตัวเล็ก พรุ่งนี้...”
“...”
“ไม่ต้องรอพี่นะ มะรืนก็ไม่ต้องรอ”
“ทำไม”
“จบแล้วล่ะ งานเสร็จเร็วกว่ากำหนด ไฟล์รูปพี่จะส่งให้เพื่อนจัดการ ส่วนเงินจะรีบโอนเข้าบัญชีให้เรา ไม่มีอะไรต้องห่วง”
“โอเคบอกผมแบบนี้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องรอ”
เท้าเล็กๆ ก้าวเข้าไปในตัวรถ ผมส่งยิ้มให้ รอกระทั่งรถเคลื่อนผ่านออกไปจนลับสายตา ก่อนเดินกลับขึ้นไปยังห้องนอนด้วยจิตใจวูบโหวงพอดู
เขาไม่รอก็ดีแล้ว...
ความจริงวันนี้เป็นเพียงวันที่สองของความฝัน...
แต่มันคงเป็นวันสุดท้ายสำหรับชีวิตของผู้ชายที่ชื่อภูผา
ผมไม่ได้หวังอะไร ทุกอย่างที่ค้างคาในชีวิตตลอดยี่สิบกว่าปีในการทำเพื่อคนอื่น หมดลงแล้ว...
จะเหลือติดค้างก็แค่ความสุขของตัวเอง ผมได้แต่ภาวนา ทุก...วินาที ถ้ามีโอกาสได้เกิดใหม่และมีชีวิตที่ดีกว่าจุดที่เป็นอยู่ ผมขอ ขอให้ผมหัวเราะได้มากกว่านี้ ยิ้มได้มากกว่านี้ และมีความสุขกับคนที่รักได้มากกว่าที่ผ่านมา
ผมไม่มีความจำเป็นที่ต้องเจอกับสิงหาอีก ทุกอย่างที่ผ่านมามันเพียงพอในความรู้สึก รูปภาพที่ใช้เวลาถ่ายตลอดสองวันถูกเซฟลงไดรฟ์วางไว้บนโต๊ะทำงานตัวเก่ง ก่อนจะหันมานั่งลงกับพื้น ตรงนี้มีกระดาษมากมายวางอยู่ข้างตัว ผมหยิบดินสอที่เคยเหลาขึ้นมาและเริ่มวาดภาพด้วยลายเส้นแปลกประหลาด
ตอนเป็นเด็กผมชอบวาดภาพ ผมวาดบ้านที่อบอุ่นด้วยมือข้างซ้าย พ่อมักตีผมอยู่บ่อยๆ ทุกครั้งที่เริ่มจับดินสอกด เขาอยากให้ผมหัดใช้มือขวาเหมือนคนอื่นๆ พ่อกำหนดทุกอย่างในชีวิตตั้งแต่ตอนนั้น เริ่มเรียนในโรงเรียนที่เขาเลือก ทำในสิ่งที่เขาต้องการ ผมเป็นแบบนั้น เป็นภูผาที่ใช้ชีวิตตัวเองโดยการควบคุมของคนอื่น
วันนี้ผมได้ใช้ชีวิตในแบบที่ผมได้เลือก ได้วาดภาพด้วยมือซ้ายอีกครั้งหลังจากไม่ได้ทำอย่างนั้นมาตลอดยี่สิบปี ในหัวมันมีแต่อะไรไม่รู้เต็มไปหมดจนไม่สามารถจัดระบบความคิดของตัวเองได้ รู้แค่ว่ามือข้างซ้ายมันยังคงขยับไม่หยุด ผมเขียนข้อความและวาดภาพมากมายลงกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า
ภาพแรกเป็นพ่อ
‘พ่อ ผมวาดภาพบ้านของเรา’ ผมมักพูดแบบนั้นตอนเป็นเด็ก แล้วพ่อก็มักจะตอบกลับมาว่า…
‘ใช้มือข้างไหนวาด!’
ทุกครั้งที่ผมตอบว่ามือซ้ายเขาจะตีผม ทุกครั้งที่ผมหยิบดินสอด้วยมือนั้นเขาจะตะคอกใส่ ความคิดของเด็กในตอนนั้น ผมแค่ไม่เข้าใจว่านิ้วมือข้างซ้ายมันผิดอะไร
‘ผมแค่ถนัดข้างซ้าย ทำไมพ่อต้องดุผม’ และทุกครั้งที่ผมเถียง
เขาก็จะจบบทสนทนาด้วยการตีเสมอ
‘พ่อตีผม พ่อตีผม ผมเจ็บ...’
ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าในห้วงความคิดพ่อยังคงตีผมไม่หยุด ตีมาตลอดยี่สิบกว่าปี ผมเข้าใจทุกอย่างในวินาทีนี้ นิ้วมือซ้ายไม่ผิดหรอก แต่ผมต่างหากผิดที่เกิดมา
และถึงแม้พ่อจะเกลียดผม แปลกเหมือนกันที่ผมยังรักพ่ออยู่ดี
ภาพที่สองเป็นแม่
ตอนเป็นเด็กผมอ้อนแม่ อยากได้อะไรแม่จะให้เสมอ ผมอยากได้รถแข่งแม่จะซื้อให้ ผมอยากได้หุ่นยนต์ เช้าวันต่อมามันจะถูกวางไว้ข้างหมอน แม่ใจดี เขาให้ทุกอย่างที่ผมต้องการ เขาบอกว่าเขารักผมแต่เขากลับไม่เคยกอดผมสักครั้งตั้งแต่จำความได้...
เราไม่เคยนอนบนเตียงด้วยกัน ผมทำได้แค่กอดหุ่นยนต์ไร้หัวใจและหลับไปในแต่ละคืนเท่านั้น
กอดของแม่เป็นยังไงเหรอ ได้แต่ตั้งคำถาม กระทั่งวันนี้ที่อาจเป็นวันสุดท้ายของชีวิต ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ากอดของแม่มันอบอุ่นเหมือนที่คนอื่นบอกเอาไว้หรือเปล่า
ถ้ามีโอกาส ถ้ามีโอกาสในครั้งต่อไปผมก็อยากกอดเขาแล้วบอกว่ารักซ้ำๆ เท่าที่คนคนหนึ่งจะพูดมันออกมาได้
ผมรักแม่
ภาพที่สามเป็นพี่ชาย
ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอที่เราไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน อาจเป็นตอนที่ผมตัดสินใจเรียนในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความต้องการของพ่อและพี่ ขอโทษครับ ขอโทษที่ผมเถียงพี่ในวันนั้น อยากบอกออกไปแต่คิดว่าคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว
พี่...
ผมชอบช่วงเวลาที่เราไปเที่ยวทะเลด้วยกันสองคนเหลือเกิน
‘ถ้าเกิดชาติหน้ามีจริง เราไปเที่ยวทะเลด้วยกันอีกได้มั้ยครับ’
ภาพที่สี่เป็นเพื่อนและกล้องถ่ายรูปตัวแรกที่ผมเก็บเงินซื้อด้วยตัวเอง
ไอ้วัชรคือเพื่อนคนแรก หน้ามันเหมือนหมี ชอบใส่กางเกงยีนส์ขาดเข่า แถมยังหิ้วกีตาร์ไปมาขณะเดินอยู่บนตึกเรียน ใครต่างก็สงสัยว่าแท้จริงแล้วมันเป็นเด็กถ่ายภาพหรือเด็กดุริยางค์ฯ กันแน่
วัชรเป็นคนพูดจาประหลาด หรือความจริงก็คือพูดไม่รู้เรื่อง มันรู้จักกับใครอีกคนที่อยู่ห้องข้างเคียงในหอเดียวกัน ก่อนจะชักชวนเข้ามาอยู่ในก๊วนแก๊งเด็กถ่ายภาพหัวใจแบดบอย ไอ้เซน...จากนั้นกลุ่มเราก็ใหญ่ขึ้น ดังขึ้น และมีคนรู้จักมากมาย
ผมคิดถึงช่วงเวลานั้น ตอนที่เราซื้อกล้องถ่ายรูปด้วยเงินน้ำพักน้ำแรงของตัวเองแล้วเอามานั่งอวด เราออกไปถ่ายภาพ ร้องเพลงและเมามายไปด้วยกัน นั่งรถไฟจากกรุงเทพไปไกลถึงสุราษฎร์ฯ ด้วยความคิดอยากหนีโลกเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
ไม่กลัว แม้ข้างหน้าจะเผชิญกับอะไรก็ตาม
ไอ้วัชรเคยบอกกับผม อดีตที่มีความสุขก็เหมือนความฝัน แค่หลับตาและฝันไปนานๆ ก็ได้พบกับความสุขที่เราตามหาแล้ว
ผมเชื่อ เชื่อสนิทใจในวันที่มันตัดสินใจเข้าไปอยู่ในความฝันตลอดกาล คิดว่ามันคงมีความสุขกับสิ่งที่ได้เลือกด้วยตัวเองแล้ว และอีกไม่นานผมก็คงได้เจอกับความสุขในความฝันเหมือนกัน
ถึงไอ้วัชร เพื่อนคนแรกในมหา’ลัย
ขอบคุณสำหรับมิตรภาพหลายปีที่ผ่านมา
กู...จะมีความสุข
ภาพที่ห้าผมจินตนาการว่ามันคือมินตรา แม้ดินสอที่วาดออกมามันแทบไม่เป็นลายเส้นแล้วก็ตามที
เจ้าสาวของผม...
ผมโชคดีที่ได้แต่งงานกับเธอ ถึงเราจะไม่ได้รักกัน แต่งานแต่งงานในวันนั้นพิเศษที่สุดแม้มันจะมีความเศร้าปะปนอยู่ในนั้นก็ตาม รอยยิ้มของเธอต่อลมหายใจให้ผมได้อีกหน่อย กำลังใจของเธอทำให้ผมตัดสินใจมีชีวิตอยู่เพื่อเจอกับสิงหาอีกครั้ง
สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกเธอเลย แต่ถ้ามินตราอยู่ตรงหน้าในเวลานี้ และวินาทีนี้ ผมอยากบอก...
คุณสวยเหลือเกิน
สุดท้าย ผมไม่รู้ว่าจะอวยพรเจ้าสาวของผมว่ายังไงดี
คง...ขอให้โชคดีล่ะมั้ง
ภาพที่หกคือแมวตัวอ้วนอย่างของขวัญ
พ่อรักหนูนะ
ภาพสุดท้ายและอีกหลายๆ ภาพเท่าที่กระดาษข้างกายของผมจะหมด ผมก็วาดแต่หน้าของสิงหา สิงหา และสิงหา...
ความทรงจำอีกครึ่งค่อนมันมีแต่ภาพเจ้าตัวเล็ก เด็กผู้ชายเสื้อสีชมพู
ตอบได้เต็มปากเลยว่าการได้รักเขา คือความฝันที่สวยงามที่สุดในชีวิต
“พี่ชื่อภูผานะ”
“สะ...ส่วนผมชื่อสิงหาครับ”
นั่นคือบทสนทนาแรกระหว่างเรา แม้จะเป็นความทรงจำแสนนาน ทว่ามันไม่เคยเลือนรางในหัวใจแม้แต่เสี้ยว ใบหน้าแสนหวานกับริมฝีปากเล็กๆ สีระเรื่อนั้นหยุดทุกอย่างลงคล้ายกับนาฬิกาตาย
โลกทั้งใบของผมเข้าไปอยู่ในห้วงจักรวาลประหลาด ผมไม่เคยเจอใครเหมือนเขา ไม่เคยรู้สึกกับใครเพียงได้สบตาแค่เสี้ยววินาทีแล้วมันจะกลายเป็นทั้งหมดที่ผมมีจนถึงวันนี้ เราผ่านทั้งความสุขและความเศร้า ความเหงา เจ็บปวด ทรมาน เราต่างผ่านมันมาทั้งหมด
ถ้าผมมีความกล้าพอที่จะบอกไปตั้งแต่แรก
ขอโทษ
ขอโทษ
ขอโทษนับพันครั้ง แม้ไม่หลงเหลือความรักในหัวใจของคนตัวเล็ก ผมก็อยากให้เขายอมรับมันอยู่ดี
ยกโทษให้พี่ได้มั้ย?
ผมเคยฝันว่าพอโตขึ้นจะเป็นในแบบที่อยากเป็น อย่างน้อยความฝันตอน
ม.ปลายก็ไม่ได้โกหก มันคือความเป็นจริงที่ตัวเองได้ยืนอยู่จุดหนึ่งของวงการช่างภาพ และเมื่อถึงเวลาผมจะเริ่มเดินทาง ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเร็วกว่าที่คิด ภูผาในวันนี้กำลังเก็บกระเป๋าเดินทางแล้วจริงๆ
บางคนปรารถนาชีวิตแสนยืนยาวและความเป็นนิรันดร์ สำหรับผมความคิดแบบนั้นคืออดีต พอผ่านโลกมาเยอะๆ คนเราก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าความสุขในชีวิตหรอก มันผ่านผมไปแล้ว สิ่งที่ต้องการ หลงเหลือแต่ความทรมานที่ไม่สามารถผ่านพ้นมันไปได้
ผมยังคงเจ็บ ทุกครั้งที่ลืมตาและพบกับแสงตะวัน ไม่มีวันไหนที่รู้สึกว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเลย ไม่มีฟ้าใส ไม่มีความอบอุ่น ไม่มีอ้อมกอด โลกตรงนี้หนาวเหลือเกินในความรู้สึก หนาวจนอยากหายไปก่อนมันจะกัดกินหัวใจให้เจ็บเจียนตาย
เท้าสองข้างเดินวนไปทั่วห้อง ผมทำแบบนี้ซ้ำๆ หลังจากกระดาษสีขาวไม่หลงเหลือให้วาดภาพอีก ผมอยากเป็นภูผาที่ทำเพื่อตัวเอง ทำในสิ่งที่ชอบและอยู่กับมันก่อนวินาทีสุดท้ายจะมาถึง เพลง All of me ของ John Legend ถูกเปิดวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าผ่านโทรศัพท์มือถือ ผมชอบเพลงนี้ที่สุด...
ชอบโดยไม่ได้ใส่เหตุผลลงไป รู้แค่ว่าต้องร้องออกมา
‘Cause all of me Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all, all of me
And you give me all, all of you, oh
น้ำตาร้อนไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ยังดันทุรังเปล่งเสียงร้องออกไปแม้จะเต็มไปด้วยเสียงสั่นปร่าฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ดีเหมือนกันที่ได้ฟังเพลง โลกตรงนี้นาฬิกาเหมือนจะหยุดเดิน หรือบางทีมันอาจเดินถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
เพลงยังคงแทรกผ่านโสตประสาท ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หยิบผ้าขนหนูผืนโปรดก่อนเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ภูผาคนนี้ตอนโกนหนวดแล้วหล่อเหลาไม่เบา ภาพในกระจกบอกแบบนั้นยามผมส่งยิ้มให้ตัวเอง ปาดมีดโกนไปบนผิวที่เริ่มเกลี้ยงพลางขยับมือไปมา
หล่อแล้ว
แทบไม่ได้นับว่าใช้เวลาในห้องน้ำไปนานเท่าไหร่ ผมแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ สระผม ก่อนเดินออกมาหาเสื้อผ้าใส่ ในนี้มีชุดเก่าๆ ที่เคยรีดเอาไว้แล้วไม่ได้ใส่อยู่หลายตัว ผมตัดสินใจหยิบชุดที่ดูดีที่สุดในความคิดออกมาจากตู้เสื้อผ้าในสภาพเก่ากลางใหม่
ชุดนิสิตตัวแรกตอนเข้ามาเรียนนิเทศศาสตร์
ผมผูกเนคไทให้ตัวเอง สำรวจร่างกายผ่านกระจก พึมพำออกมาราวกับคนบ้า
“เปิดเรียนแล้ว”
เหมือนได้กลับไปเป็นเด็กมหา’ลัยอีกครั้ง
“ตั้งใจเรียนนะ”
เวลาของผมเริ่มเคลื่อนผ่านจากอดีตราวกับเส้นเวลากำลังทำงานของมัน ภาพในหัวตัดฉับไปมาแทบล้มทั้งยืน ผมไม่สามารถควบคุมร่างกายและสองขาได้ เอาแต่ยืนโงนเงนอยู่ตรงนั้น โดยปล่อยให้เวลาเปิดเทอมวันแรกในความทรงจำผ่านพ้นไปโดยไม่สามารถดึงมันย้อนกลับมาได้อีก
คงจะดีถ้าผมได้แต่งตัวแบบนี้ในทุกเช้า แต่มันสายเกินไปแล้วจริงๆ
พรุ่งนี้จะไม่มีแม้แต่เงาที่ยืนอยู่หน้ากระจกบานนี้ พรุ่งนี้หลายอย่างจะหายไป ของทุกชิ้นที่นี่จะกลายเป็นของคนอื่น ไม่มีอะไรหลงเหลือเป็นของผมแม้แต่อย่างเดียว
หลังจากผูกเนคไทเสร็จ ผมรีบตรงดิ่งเข้ามายังห้องครัว ลงมือทำอาหารตามสิ่งที่ถนัด มีหลายอย่างที่ผมชอบกิน แต่เท่าที่นึกออกในตอนนี้ก็คงมีแค่ไม่กี่อย่าง หนึ่งในนั้นก็คงเป็นแกงจืดธรรมดาสักชาม ความจริงผมไม่ได้ชอบกินมันตั้งแต่แรก เพียงแต่ผมเคยชินที่จะเห็นมันบนโต๊ะอาหารเสียมากกว่า
ใครคนนั้นชอบแกงจืดฝีมือของผม
อาหารทุกอย่างถูกวางบนโต๊ะ ผมนั่งทานเงียบๆ โดยไม่ปริปากใดๆ ออกมา ไม่มีเสียงสะอื้นเหมือนก่อนหน้า ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แต่ถึงไม่ได้ร้องไห้ ผมกลับพูดได้เต็มปากเลยว่ามันเจ็บยิ่งกว่าร้องไห้ฟูมฟายออกมาเสียอีก
ผมได้วาดภาพด้วยมือซ้าย ฟังเพลงที่ตัวเองรัก ใส่เสื้อผ้าที่ชอบ และสุดท้าย...ผมได้กินกับข้าวที่ผมชอบที่สุด แม้จะรู้สึกขมปร่าในลำคอก็ตาม
จานชามถูกวางไว้ตรงซิงก์หลังจากผมกินมันไปเพียงเล็กน้อย จัดการล้างและวางไว้อย่างที่ควรเป็น ก่อนลากเท้าเข้าห้องนอนพร้อมกับแก้วน้ำอีกหนึ่งใบ พลางยืนนิ่งๆ อยู่นับสิบนาทีโดยไม่ขยับไปไหน
ความเจ็บปวดที่ผ่านมามันทำให้ผมกล้าที่จะไป
น้ำตามากมายไหลลงมาอีกครั้งหลังจากพยายามสะกดกลั้นเอาไว้สุดความสามารถ ขอบตาแม้ร้อนผ่าวและพร่าเบลอแค่ไหนผมก็ไม่คิดจะเช็ดมันออก
“เดินต่อไปไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ย ภูผา”
ถามย้ำตัวเอง
และคำตอบที่ได้คือผมเดินต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ เหนื่อยแล้ว พอแล้ว...
แค่กินยา กินไปแค่ครั้งเดียวผมก็จะหลับ
การเดินทางของผมมันยังมีจุดหมาย เหมือนกับหลุดเข้าไปในความฝัน
มันคงเป็นฝันที่สวยงามมาก ในนั้นผมจะไม่มีวันหลงทาง เท้าทั้งสองข้างแม้จะเปล่าเปลือยแต่คงไม่รู้สึกเจ็บอีก ข้างกายยังคงมีใครอีกคนคอยยิ้มอยู่ใกล้ๆ แม้เราจะไม่ได้พูดอะไรกันแต่โลกแห่งนั้นต้องอบอุ่นแน่นอน
ผมได้ยานอนหลับจากเภสัชกรมาจำนวนหนึ่ง แน่นอนเพราะหมอไม่ยอมจ่ายมันให้กับผม เขาเอาแต่บอกว่าให้อดทนอีกไม่นานมันจะผ่านไป แต่ความว้าเหว่ที่กัดกินหัวใจไม่เคยปรานีเลยสักครั้ง ถ้าหากต้องผ่านมันไปด้วยตัวเองพร้อมความเจ็บจนหัวใจกลัดหนอง ผมยอม...ผ่านมันไปด้วยตัวเองโดยไม่รู้สึกอะไรเลยยังจะดีซะกว่า
เม็ดยาสีขาวถูกเทจากขวดสีชาในปริมาณมากพอสมควร ผมไม่ได้นับหรอกว่ามันมากเท่าไหร่ รู้แค่ว่าจำนวนนี้มันจะพาผมไปยังฝันแสนหวานนั้นได้แน่นอน
ผมอาจเห็นแก่ตัวที่ทำให้ใครหลายๆ คนเจ็บปวด แต่ผมอยากขอร้องอีกสักครั้ง ยกโทษให้ผม และมีชีวิตที่ดีต่อไปเถอะ
ลืมผู้ชายคนนี้ซะ ลืมภูผาแล้วมีความสุข
ผมเองก็จะมีความสุขเหมือนกัน
อีกไม่นานผมจะได้กลับบ้าน
บ้านที่ถูกวาดด้วยมือซ้าย และมีรอยยิ้มของทุกคนรออยู่ตรงนั้น...
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ค้างกว่านี้มีอีกไหมมมมมมมมมม :katai1: :sad4: :z3:
-
จะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันไหมมมม มีไหมมมม ฮือออออ
ต้องการรรรรร :z3: :z3:
-
อ่านแล้วบีบหัวใจ เศร้า TT
-
สุขที่สุดแล้วนะภูผา แต่มันยังสุขได้อีกนะกลับมานะ ต้องกลับมา
ภาวนาให้ใครก็ได้มาหาภูผาที สิงหาย้อยกลับมาได้ไหม ลืมของลืมอะไรก็ได้
มาทีนะ :hao5: :hao5:
ใจจะขาดอ่ะ ฮืออออออออ มันตีกันไปหมดใจนึงก็อยากให้ภูไป แต่อีกก็อยากรัง :sad4: :sad4:
-
พี่ภู :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ไม่ไหวทั้งพี่ภูทั้งคนอ่าน
-
ร้องไห้แบบ จะขาดใจอ่ะ
ขอร้องสิงหา สะกิดใจแล้วกลับมาดูเขาหน่อยเถอะ
มารับรู้ความรู้สึกจริง ๆ ของผู้ชายที่ชื่อภูผาหน่อยได้ไหม
เราไม่ไหว เราสงสารพี่ภูมาก นี่อ่านได้ครึ่งตอนต้องพักร้องไห้แล้วมาอ่านใหม่ ฮึกกก ทำร้ายยยยยย
-
ภูผาอย่าเป็นอะไรเลยนะ แค่นี้คนอ่านก็ใจจะขาดแล้ว แล้วเราคิดว่าที่ผ่านมาที่ภูผาได้รับมันก็สาสมกับที่ทำไว้กับสิงหาแล้ว แล้วดูจากสิงหาก็น่าจะยังรักภูผาอยู่แต่เข้าใจเรื่องที่ภูผาแต่งงานไปแล้วขอให้ตอนจบแฮปปี้นะ :sad4: :hao5:
-
เราจะใจร้ายไปไหม ถ้าอยากเห็นภูผาตายไวๆ :mew5: :mew5: :mew5:
คนเขียนทอดอารมณ์ได้เก่งมากๆเลยค่ะ น้ำตาไหลพรากเลย :mew6: :mew6: :mew6:
-
ตอนที่แล้วเมนท์ไม่ออก ตอนนี้ต้องหยุดพักร้องไห้เป็นช่วงๆ แต่รู้สึกว่ายังไงก็ต้องเมนท์
ผมได้วาดภาพด้วยมือซ้าย ฟังเพลงที่ตัวเองรัก ใส่เสื้อผ้าที่ชอบ และสุดท้าย...ผมได้กินกับข้าวที่ผมชอบที่สุด แม้จะรู้สึกขมปร่าในลำคอก็ตาม
ขอบอกอย่างไม่อายเลยว่าเราร้องไห้โฮเลยทีเดียว ถามตัวเองว่าภูขอมากไปหรือ? มันมากเกินไปที่จะให้หรือ? คนที่ดูปกติกลับเป็นคนที่ป่วยมากกว่าคนอื่น คนที่ดูแล้วน่าอิจฉากลับเป็นที่อยากได้สิ่งเล็กๆน้อยๆมากกว่าใคร อาจจะมีคนที่มาว่าภูว่าทำตัวเอง อย่ามาแก้ตัวกับสิ่งที่ทำกับสิงหา ภุไม่ได้แก้ตัว ภุไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไปเพราะอะไร เรื่องพวกนี้มันสามารถที่จะยับยั้งได้ขอเพียงแค่มีคนๆหนึ่งที่มองเห็นสัญญาณพวกนี้เท่านั้นเอง
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ซูฮกกับการตัดสินใจเดินทางครั้งสุดท้าย
นี่แหละคือการ"ไปสู่ที่ชอบที่ชอบ"อย่างแท้จริง
#จบแบบศพสวย
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
หนูเกือบตายไปพร้อมภูผาแล้วค่ะ..
-
น้ำตาไหลเป็นปี๊ป
นึกไม่ถึงว่าภูผาจะใช้วิธีนี้ ทำเอาอึ้งไปเลย
ตอนแรกคิดว่าจะหนีลงใต้ไปเป็นเด็กท้ายเรือไรงี้ (555+)
:m15:
-
ค้างได้บีบหัวใจคนอ่านมาก :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :z3: :z3: :z3:
-
โอ้ยยยยยย มันเจ็บมากกกก :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
อ่านเรื่องนี้จบทำให้ฟีลลิ่งในชีวิตกลายเป็นศูนย์ คือดาวน์มากกกกกแบบหน่วงมาก โลกมืดมนไปหมด
คนเขียนสื่ออารมณ์ได้ดีมาก กราบงา่มๆ :m15: :m15:
-
สิงหามาช่วยพี่ภูด่วนเลย แงๆๆๆๆๆ
ร้องไห้หนักมากจริงๆๆๆๆ :sad4:
รอๆๆๆๆ :monkeysad:
-
มันค้างคาได้แบบคนอ่านรอจินตนาการกันเองต่อ
คือภูผาจะไปทัวร์กับเพื่อนรึมีคนมาช่วยทัน
แต่อยากให้เป็นอย่างหลังนะ
-
ภูผา...
-
:dont2: ขออย่าให้ภูผาเป็นอะไรไปเลยนะค้าา~
-
สงสารพี่ภู เห้อออออ
ทำใจนานมากก่อนอ่าน
-
น้ำตาไหลตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย
เดินคนเดียวต่อไม่ไหว
ก็ให้สิงหาช่วยพยุงสิ ฝันที่ไม่มีสิงหามันจะมีความสุขได้ยังไง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
กลั้นใจอ่านรวดเดียว แล้วพบว่ามันไม่ไหวจริงๆ ร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไงแล้ว ใครก็ได้มาช่วยพี่ภูให้ทันทีเถอะ :sad4: :m15:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หยุดร้องไห้ไม่ได้เลย
โอ้ยยยยยยยยยยย พี่ภู
-
บางครั้งคนที่อยู่ ณ จุดๆนั้น ทางเลือกนั้นคงเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเขา ถึงมันจะเป็นทางออกที่จะทำให้คนข้างหลังเจ็บปวดมากมายก็ตาม แต่นั่่นแหละคนรอบข้างถึงสำคัญ เพียงใส่ใจ อยู่เคียงข้าง หนทางแก้ปัญหามันจะมีเพิ่มขึ้นสำหรับเขา ...
จิตใจคนเราไม่เหมือนกัน รับมือกับปัญก็ต่างกัน
ฮือออออ ร้องไห้เลย ตอนนี้ทำเค้าร้องไห้เลย อุตส่าห์กลั้นมาได้หลายตอน :o12:
้รอตอนต่อไปด้วยหัวใจที่ทรมาน ...
-
ทำดีที่สุดเเล้วภูผา
-
โอ๊ยไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ปานจะขาดใจแล้วหายใจไม่ทันเพราะสะอื้น สงสารพี่ภู ตอนแรกที่อ่านเกลียดพี่ภูนะที่ทำสิงหาเจ็บแต่อ่านไปอ่านมาสงสารพี่ภูมากๆ เลยตอนนี้อยากให้สิงหากลับมาอยู่ข้างๆพี่ภูช่วยเป็นกำลังใจให้พี่ภูหายไวและอยากมีชีวิตอยู่
-
ไม่มีใครสะกิดใจเรื่อง ภูผาหน่อยเหรอ ทำไมคนดีๆคนนึงถึงต้องมาเจอเรท่องร้ายๆแบบนี้ คือ เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมสังคมที่เขาอยู่ ครอบครัว ทุกสิ่งอย่าง ถึงได้ทำ้รายผู้ชายคนหนึ่งได้มากขนาดนี้ มันเหมือน หันไปทางไหน ก็เจอแต่ทางตัน ภูผาน่าสงสาร น่าสงสารที่สุด เราร้องไห้ให้กับตอนนี้ไม่หยุดเลย คนเขียนบรรยายได้ดีมาก บรรยายาจน เรายอม ยอมให้ภูผาจากไป ส่วนสิงหา เรารู้ เราเข้าใจ ว่าสิงหาไม่รู้ว่า ภูผาตอนนี้เป็นยังไง อยากให้สิงหาฉุกใจได้สักหน่อยก็ยังดี แต่ก็ไม่อยากให้สิงหารู้อ่ะ กลัวใจสิงหา กลัวสิงหาโทษตัวเองที่ไม่อยู่ข้างภูผาในช่วงที่ตกต่ำที่สุด เอาเถอะ เรื่องนี้ ไม่ว่าจะจบยังไงก็ช่าง เราเตรียมใจพร้อมรับมันแล้วค่ะ สุดแต่คนเขียนจะเขียนออกมาเลย เพราะปูเรื่องมาขนาดนี้ ทุกคนมีปมและปัญหารองรับหมด ถึงมีใครต้องจากไป เราก็จะไม่เสียใจค่ะ
-
เขียนได้ดี สมจริงเสียจนเราต้องเสียน้ำตาเลยค่ะ
-
แตก หัก พัง หมดกำลังใจในชีวิต ความรักก็นำพาไปได้นะ นำพาไปให้ถึงจุดๆ นั้นได้
เป็นกำลังใจการกอบกู้ตัวเองของภูผา แต่เดี๋ยวนะ เชาจะไม่จากไปใช่ไหมคะ
ขอบคุณค่ะ
-
จิตติที่รัก เธอเก่งมาก o13 เธอทำให้คนอ่านนิยายเรื่องร้องไห้นำ้ตาท่วมเล้า :o12:
-
สงสารภูภา ไม่อยากให้ทรมานอีกแล้ว อ่านไปร้องไห้ไป บีบหัวใจมาก :sad4: :sad4:
-
หน่วงไปมั้ย ขอให้ภูผารอด
-
น้ำตาไหลพราก อยากบอกภูผาคำเดียวเลยว่า "ลาก่อน"
เหมือนเข้าใจอารมณ์ของสิงห์เลยตอนนี้
-
ไม่อยากจะทนรอตอนต่อไปแร้วจิงๆ อยากจะได้ตอนนี้ เด่วนี้TT
-
หน่วงอีกแล้วววววววว จะมีใครมาฉุดภูผาอีกไหมอ่าาาา
แงง ขอให้มีเถิดดดด
-
สงสารมากร้องให้น้ำตาจะหมดตัวแล้วว
-
โอ้ยยยหน่วงงงงง อินนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
รู้ว่าพี่ทุกข์และเหนื่อยที่จะทน พี่ภูผา
แต่ทนได้ตั้งหลายวัน ต่ออีกวันได้มั้ยคะ
เผื่อว่าอีกวันนั้นจะทำให้มีความสุข
-
:o12: :o12: :o12: เจ็บกว่านี้มีอีกมั้ย สงสารพี่ภู สงสารจนอยากให้พี่ภูได้พบความสุขแบบที่พี่ต้องการ
เหลือความเสียใจไว้ข้างหลังให้ทำร้ายคนพวกนี้ต่อไป
นี่สินะความคิดของที่ไม่อยากอยู่ส่วนหนึ่งคือถัาฉันตายเธอจะรู้สึกยังไง แล้วพ่อแม่จะเสียใจมั้ย
คนแต่งเก่งมากกกกกกกปลาบนฟ้าทำเราเฮฮาหัวเราะร่าน้ำตาไหล แต่ในเธอที่ร้ายทำเราหน่วงสุดๆ
แค่พี่ภูคิดจะตายคนเขียนดึงเวลามาได้หลายตอน 5555กระชากความรู้สึกได้เก่งมาก ลงแดงแล้วอยากอ่านตอนต่อไปทันที :katai4: :katai4:
-
:o12: :o12: :o12: เจ็บกว่านี้มีอีกมั้ย สงสารพี่ภู สงสารจนอยากให้พี่ภูได้พบความสุขแบบที่พี่ต้องการ
เหลือความเสียใจไว้ข้างหลังให้ทำร้ายคนพวกนี้ต่อไป
นี่สินะความคิดของที่ไม่อยากอยู่ส่วนหนึ่งคือถัาฉันตายเธอจะรู้สึกยังไง แล้วพ่อแม่จะเสียใจมั้ย
ส่วนตัวแล้วเราไม่คิดว่าภูเลือกทางนี้เพราะว่าอยากให้คนที่เหลือเจ็บหรือเสียใจนะ ภูเลือกที่จะไปเพราะว่าเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว คือจริงๆแล้วก็แค่เจ็บจนทนต่อไปไม่ได้ อยากจะหายจากที่กำลังเจ็บอยู่มากกว่า
มีหลายคนบอกว่าการฆ่าตัวตายเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวเพราะว่าทำให้คนอยู่ข้างหลังเจ็บปวดและเสียใจ หนึ่งส่วนก็เป็นแบบนั้นที่อยากจะประชด อีกส่วนหนึ่งก็แค่ไม่ได้คิดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน ที่เหลือก็แตกต่างกันออกไป ส่วนนิดน้อยจากกลุ่มคนที่เลือกหนทางแบบนี้ก็เป็นแบบภูคือไม่สามารถคิดถึงคนอื่นได้ จำเป็นต้องเลือกทางนี้เพราะว่าไม่ไหว
ใจหนึ่งก็หวังให้สิงหาลืมอะไรไว้สักอย่างแล้วกลับมาเอา หรือเพื่อนของภูเองได้คุยกับภูแล้วสะกิดใจ อีกใจหนึ่งก็คิดว่าหากว่าภูได้เริ่มสู่การเดินทางไกลของชีวิตเราก็โอเคนะคือภููไม่ไหวแล้วจริงๆ กลัวแต่สิงหาที่อาจจะได้อ่านสมุดที่ภูเขียนไว้จะแบกรับความรู้สึกไว้ไม่ไหวเท่านั้นเอง
-
เฮ้อ....
:เฮ้อ:
-
ใครจะเข้ามาเจอเป็นคนแรกเนี่ยะ
เพื่อนที่ดูจะใส่ใจพี่ภูก็มีแต่อยู่ไกลๆ ครอบครัวก็ไม่ต้องพูดถึงไม่เคยโผล่มา
ก็จะมีแต่สิงหาล่ะนะ ถ้าจับสังเกตุในคำพูด การกระทำที่แปลกๆของพี่ภูได้
ทุกอย่างจะสายไปไหมนะ
-
เป็นฉากที่งดงามที่สุดเท่าที่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนมา แต่เป็นความงดงามที่น่าเศร้า เป็นเรื่องแรกที่เราคิดว่าถ้าภูผาตาย ก็จะเป็นจุดจบที่ดี ลงตัว แต่ถ้าไม่ตาย ก็ขอให้พี่มันมีความสุขเสียทีกับคนที่มันรักนะ ไม่ใช่คนอื่น
ตอนนี้สิ่งที่อยากได้คือ อยากให้นักเขียนมาต่อไวไวค่ะ ค้างมาก
ฉันมารอพี่ที่เล้าเป็ดทุกวันเลยนะ ปิ๊ง ปิ๊ง :mew1:
-
น้ำตาซึมเลยกับความรู้สึกของอีพี่ที่สื่อออกมา มันอึดอัด มันหน่วง มันจุกเสียดพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย เป็นลางที่บอกให้รู้ว่า อีพี่ถึงที่สุดของชีวิตตัวเองแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นห่วงอีก เราไม่โกรธสิงหานะ กลับกันเรารู้สึกโกรธครอบครัวอีพี่มากกว่า ที่เอาแต่ตัวเองไม่สนใจความรู้สึกของคนเป็นลูก :m16: สิงหาทำไปเพราะน้องไม่รู้ น้องก็เจ็บปวดไม่น้อยเช่นกันกับสิ่งที่อีพี่ทำ มันเป็นธรรมดาของคนเคยเจ็บมาก่อนที่จะต้องเข็ด กลัว ที่จะกลับไปสู่แบบเดิมเลยสร้างเกราะป้องกันตัวเองไม่ใช่กลับไปเจ็บอีก เหมือนเป็นวัคซีนป้องกัน เราเชื่อว่าถ้าสิงหารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตอีพี่ สิงหาต้องกลับมาแน่นอน เอะใจสักนิดเถอะนะสิงหากลับมาเยียวยาพี่มันอีกสักครั้ง อย่าให้สายไปกว่านี้เลย เริ่มต้นกันใหม่ได้ ถ้าไม่ได้ก็ขอให้เป็นพี่เป็นน้องกันเถอะ :hao5:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สิงหาก็นะ....
นี่จะให้ภูผาเลิกบ้าก็ไม่ได้แล้วมั้ย เป็นโรคซึมเศร้าขนาดนั้น
สิงหาก็อะไรไม่รู้นะ
-
โอ๊ยยยยยปวดใจไม่มีใครเอะใจเรื่อง
ของภูผาเลยหรอทั้งเพื่อนทั้งสิงหา
เพราะเค้าขอเวลา5วันอต่นี่เพิ่งผ่าน
มาได้แค่2วันเองนะอะไรจะเสร็จเร็ว
ขนาดนั้นนนน
-
นี่คือบทสรุปของอดีตที่เป็นตัวตัดสินอนาคตหรือนี่ :ling3:
-
ทำไมมัน...หน่วงมากมายขนาดเน้ :hao5:
โอ้ยพูดไม่ออกเลยอ่ะ ร้องไห้ตามแล้วว T T
-
เป็นอีกตอนที่ทำให้น้ำตาไหลออกมา สงสารพี่ภูมาก ยิ่งตอนที่พี่ภูวาดรูปมันเป็นอะไรที่แบบสะเทือนใจมาก
พี่ภูไม่คิดโกรธใคร ไม่คิดโกรธพ่อแม่พี่ชาย กลับกันพี่ยังรักพวกเขามาก แม้พวกเขาเหมือนจะไม่รักไม่สนใจใส่ใจพี่เลย เราเศร้าตรงนี้มาก
พี่ภูคงเหนื่อยไม่ไหวแล้ว แต่ใจก็ไม่อยากให้พี่ภูไปเลย อยากให้สิงหาลืมอะไรไว้แล้วกลับมา มาช่วยพี่ภู มาฉุดความรู้สึกดำดิ่งตอนนี้ของพี่ภู
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
:pig4: :L2:
-
ตัดจบได้ค้างมากกกกกกกกกกกกก โอ้ยน้ำตาคลอเป้าไปหมด
-
โรคซึมเศร้าช่างน่ากลัว
พอมาเจอกับความเสียใจ
ยิ่งทำให้น่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก
ความเจ็บปวดคนเรารับได้ไม่เท่ากัน
เจ็บที่กายว่ารู้สึกไม่เท่ากันแล้ว
แต่เจ็บที่ใจคงยิ่งต่างกันมากขึ้น
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนๆจะเข้าใจคนที่เลือก
ที่จะขออยู่แต่ในโลกแห่งความฝันตลอดไป
-
กดดันมากกกกก
อยากอ่านต่อเราร้องไห้น้ำตาตกไปกับพี่ภู
ทำไมมันช่างหม่นได้ขนาดนี้
เจ็บ เจ็บและเหมือนหายใจไม่ออก มันกดดันเนอะ
ยากมากกับชีวิตนี้ แต่อย่าคิดสั้นได้มั้ย ขอล่ะพี่ภู
ทำไมไม่มีใครสังเกตสักนิดว่าภูผาคิดจะทำอะไร
-
ไม่ได้เม้นนานตั้งแต่ที่รู้ความจริงว่าภูป่วย แต่เราก็เข้าใจสิงหานะ ตอนนี้มันเหมือนให้อภัยแต่ก็ไม่ได้ลืม
จำได้ว่าเคยไปงุ้งงิ้งถามเอาตอนจบกับจิตติที่ facebook จิตติตอบมาแค่ว่า....จบดี......
ซึ่งเราตอบกลับไปว่า 'จบดี' ของจิตติจะความหมายเดียวกับเรารึเปล่า
หลังจากอ่านตอนนี้จบบวกกับวันนี้เรามีโอกาสได้ฟังเพลงๆนึง ซึ่งชื่อเพลงกับชื่อเรื่องมันคล้ายๆกันดี
เราก็เลยคิดๆว่ามันอาจจะคนละความหมายกับที่เราถามจิตติไปเมื่อวันนั้นแบบ 50:50 แล้วล่ะนะ
เพลงนี้กับเรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวกันเลย เราอาจจะมโนไปเอง แต่มันก็เข้ากับสถานการณ์อยู่ดี
เอาเถอะๆๆๆๆๆๆ เอาเป็นให้พ้องกับตอนนี้ไปก่อนละกัน
ถ้าเรื่องนี้ชื่อ 'เธอที่ร้าย' แต่เมื่อถึงที่สุดแล้วในวันนี้คงกล่าวได้เพียง 'แด่เธอ......ที่รัก' อย่างเต็มปากจริงๆสักที
เราคิดว่าเพลงนี้ไม่ได้แค่ให้ภูคนเดียวนะ เราว่าทั้งภูและสิงเหนื่อยกับมันมามากพอแล้ว
ถ้าปลายทางของทั้งคู่จะเป็นแบบนี้เราก็ไม่เสียดายแล้วนะจิตติ.....
https://www.youtube.com/v/izLHRA9k1jQ
เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว คิดถึงเธอ มากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย........
เสียงหัวใจร่ำร้องเท่าไหร่ เธอก็ไม่มีวันหวนคืน
มีเพียงฉันที่บอบช้ำ กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มี เพื่อรักแค่เธอตลอดไป...........แด่เธอที่รัก
สุดท้ายนี้แด่ภู.....ถ้าจิตติให้ภูไปจริงๆ หรือแค่ชั่วคราว? ตอนนี้เราก็อยากกล่อมภูให้นอนฝันดีอยู่ดี......
https://www.youtube.com/v/tm7dFy_iVn0
หลับเถอะนะ....แก้วตาจงนอนหลับไหล
จะอยู่ตรงนี้ ไม่จากไปไหน หลับตาพักวางดวงใจ ไว้กับฉัน
เหนื่อยพอแล้ว....เจ็บพอแล้ว สิ่งเลวร้ายให้แล้วล่วงไปเป็นเพียงแค่ฝัน
จะกอดเธอไว้ จวบจนสิ้นแสงจันทร์ จากนี้เธอไม่มีวันเดียวดาย....
จะเคียงข้างเธอทุกคืน และจะคอยสบตาเมื่อตื่น อย่าคิดอย่านึกกังวลกับสิ่งใด
จะคอยกล่อมให้ฝันดี จะไม่ยอมให้เธอฝันร้าย หลับตาพักให้สบายคนดี
หลับเถอะนะ....แล้วฉันจะพาเธอข้ามคืนนี้
จะกอดเธอไว้ จะอยู่ที่ตรงนี้ กล่อมเธอให้นอนฝันดี ตลอดคืน
กล่อมเธอให้นอนฝันดี.........ทุกคืน
หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้สิงหาเข้มแข็งเอาไว้.....และจงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข.......
จิตติเขียนดีชะมัด เอาซะอินเนอร์มาเต็ม
รีบมาต่อเร็วๆนะ ใกล้จบแล้วนี่นา รวมเล่มเรื่องนี้เร็วๆด้วย ชอบมากๆ
จะติดตามและให้กำลังใจมนทุกๆเรื่องของจิตติเลย :L2: :กอด1:
-
คุณจิตติเขียนดีมากค่ะ ร้องไห้ทุกตอน. เธอที่ร้าย... เธอนี่หมายถึงคุณจิตติรึเปล่า. (ขอแซวนิดนึง. ในฐานะที่ทำคนอ่านน้ำตาท่วม). เศร้ามากมายกับเรื่องนี้. ภูจะอยู่หรือตาย ตอนจบแล้วแต่เลยค่ะ. ตามอ่านอยู่นะคะ
ปล. มาต่อหมอกปี. เหนือน่าน. ด้วยนะคะ. ตั้งตารอค่ะ. ขอบคุณค่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เราจะไม่เข้าใจคำว่าจากตายดีกว่าจากเป็นหรอกถ้าเราไม่ได้เจอมันด้วยตัวเอง เอาจริงๆเเล้วถ้ามันไม่ใช่นิยายเเล้วเราต้องไปยืนอยู่ตรงจุดที่พี่ภูยืนจริงๆอ่ะ เราจะยังไง เลือกจะอยู่หรือเลือกจะไป อยากให้พี่ภูอยู่ก็อยากเเต่ก็อยากให้ไปเหมือนกัน เจ็บปวดเนอะทำเราร้องให้ตลอดเลย ขอบคุณคนเขียนนะคะรอติดตามตอนต่อไปอยู่ค่ะ
-
ขอให้สิงหาลืมของ ขอให้ใครก็ได้เอะใจกลับมาดูภูผา ทำไมภูผาต้องทำแบบนี้ ไม่โอเคเลยยยยยย
:hao5: :hao5:
-
:sad4: :o12: ร้องไห้ทุกตอนเลยเชียว ช่วงแรกร้องไห้เสียใจไปกับสิงหา ช่วงหลังเศร้าเสียใจไปกับภูผา
กลับมาได้ไหม กลับมารักกัน กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ
-
สงสัยอยู่อย่างนึงว่า คนเขียนเคยยืนอยู่ในจุดที่อยากจะตายหรือเปล่า หรือคุณแค่ถ่ายทอดออกมาได้ดีเท่านั้น
-
เรารู้จักคุณ Jittirain12 จากเรื่อง "วิศวะสัมพันธ์" นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่อยากจะอ่านเรื่องต่อๆมาของคุณจิตติ
"เธอที่ร้าย" จึงเป็นเรื่องที่เราเลือกขึ้นมาเป็นเรื่องที่สองแล้วเราก็ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ
แม้ว่าปลาบนฟ้าจะเป็นนิยายที่คนเมนท์กันอย่างท่วมท้นหรือดาวในน้ำจะเป็นนิยายที่ให้ความรู้สึกใกล้เคียงกัน
แต่สำหรับเราแล้วเราก็ยังชอบเรื่องนี้ที่สุดอยู่ดี และมันเป็นเหตุผลที่ทำให้เราอยากจะพูดคุยกับคุณจิตติ หลังจากที่ตามอ่านเงียบๆมาอย่างยาวนาน
จนถึงบรรทัดสุดท้ายของตอนที่ 14
น้ำตาเรารินแบบไม่รู้ตัว คือเราตกใจมาก ไม่เคยเกิดเหตุการณ์นี้มากับเรามานานแล้ว
สำหรับเรา เรื่องจริงที่เจอมันเจ็บปวด นิยายส่วนใหญ่ถึงจะมีปัญหาก็เป็นปัญหาที่อยู่ในโลกของสมมติ
แต่ตอนที่ภูผาเล่าเรื่อง ชั่วอึดใจเรากลับคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง
ตอนที่ภูผาอาบน้ำ โกนหนวด ผูกไทด์ และทานอาหาร
เราเห็นภาพจำลองโดยไม่ต้องใช้ความคิด
อาจจะเป็นเพราะเราเพิ่งสุญเสียพี่ชายไป และพี่ชายอีกคนของเราก็กำลังเป็นคล้ายกับพี่ภูผา
มันเลยเห็นภาพได้ชัดเจนเกินไป
ขอบคุณที่แต่งนะคะ จะรอตอนถัดไป
-
:sad4: :o12: ใครก็ได้มาช่วยภูผาที
-
โอ้ยๆๆ อ่านไปร้องไห้ไป :sad4: :sad4:
ใครก็ได้มาช่วยภูผาที
น้องสิงงงงงงกลับมาช่วยเยียวยาพี่ภูผาหน่อย
ขอจบแบบแฮบปี้นะคะ
-
อ่านแล้วเหมือนย้อนเหตุการณ์ในอดีต ถึงจะผ่านมาแล้วแต่คิดไปดิดมาเหมือนอยากตายตามไปจริงๆและคงทำแบบภูผาเหมือนกัน......
-
เศร้ามาก!!! เสียน้ำตาทุกตอน
-
จิตติอ่านทุกคอมเมนต์แล้ว แต่อาจจะไม่ได้ตอบคนอ่านต้องขอโทษด้วยค่ะ
พอได้อ่านความเห็นแล้วรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ ไม่คิดว่าจะอินขนาดนี้
แต่นี่ก็เขียนเอง ร้องไห้เองเหมือนกัน ตั้งแต่เขียนนิยายมาเรื่องนี้คงหดหู่ที่สุดแล้ว
เอาล่ะ มาตอบข้อสงสัยของคนอ่านนิดหน่อย เพื่อให้กระจ่างถึงจุดประสงค์ของเรื่องนี้
สงสัยอยู่อย่างนึงว่า คนเขียนเคยยืนอยู่ในจุดที่อยากจะตายหรือเปล่า หรือคุณแค่ถ่ายทอดออกมาได้ดีเท่านั้น
จิตติไม่มีโมเมนต์นี้หรอกค่ะ เพราะแท้จริงแล้วเป็นคนตลกโปกฮาไปเรื่อย
ถ้าใครเคยอ่านปลาบนฟ้าจะรู้เลยว่าชีวิตเราเป็นแบบนั้น ส่วนที่เขียนเธอที่ร้ายแล้วหนักหน่วงขนาดนี้
อาจเพราะถนัดดราม่าและเขียนค่อนข้างบ่อยค่ะ
ตอนที่ภูผาเล่าเรื่อง ชั่วอึดใจเรากลับคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง
ตอนที่ภูผาอาบน้ำ โกนหนวด ผูกไทด์ และทานอาหาร
เราเห็นภาพจำลองโดยไม่ต้องใช้ความคิด
อาจจะเป็นเพราะเราเพิ่งสุญเสียพี่ชายไป และพี่ชายอีกคนของเราก็กำลังเป็นคล้ายกับพี่ภูผา
มันเลยเห็นภาพได้ชัดเจนเกินไป
เสียใจด้วยนะคะ จิตติเป็นกำลังใจให้เชื่อว่าเช้าวันต่อๆมาทุกอย่างต้องดีขึ้นแน่นอน
อยู่เคียงข้างและให้กำลังใจพี่ชายให้มากนะคะ เพราะความห่วงใยที่เรามอบให้เขาต้องรับรู้และเข้าใจมันแน่นอน
ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีค่ะ
อ่านแล้วเหมือนย้อนเหตุการณ์ในอดีต ถึงจะผ่านมาแล้วแต่คิดไปดิดมาเหมือนอยากตายตามไปจริงๆและคงทำแบบภูผาเหมือนกัน......
จิตติเขียนเรื่องนี้มาให้เข้าใจห้วงอารมณ์จมดิ่งของคนๆหนึ่งที่อยู่ในสภาวะจิตใจไม่ปกติ
แต่ไม่ได้มีเจตนาให้กระทำอย่างนั้น แค่หวังให้ทุกคนเข้าใจ ยอมรับมัน และผ่านมันไปได้โดยคิดเสมอว่าทางออกของปัญหาไม่ได้มีทางเดียว และที่ภูตัดสินใจอย่างนั้นจิตติก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันคือจุดจบสำหรับทุกอย่างนะคะ นิยายยังเหลืออีก 4 ตอน นั่นหมายความว่าทางข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึงเราก็ไม่มีวันรู้
จิตติไม่อยากให้ตัดสินทุกอย่างเพียงเพราะเราหยุดอยู่ตรงนี้ อดีตที่เราเคยคิด แน่นอนมันมีอารมณ์นั้นสำหรับบางคน ความรู้สึกสับสน ว้าวุ่น หรือแม้แต่อารมณ์ชั่ววูบ มันโหดร้าย ใช่มันโหดร้ายมากแต่เมื่อเราผ่านวันนั้นมาได้ พอเจอปัญหาใหม่เราก็จะผ่านมันไปได้เช่นกันใช่มั้ยคะ ผ่านมาด้วยตัวเอง ด้วยหนทางที่ดีกว่าที่เรามองเห็น
เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปค่ะ ^^
**และสำหรับเธอที่ร้ายที่เหลืออีก 4 ตอน อาจจะหนักหน่วงกว่านี้ อยากให้ทุกคนเตรียมใจยอมรับ
แน่นอนเราเราคาดหวัง ว่าคนอ่านจะได้อะไรสักอย่างจากนิยายเรื่องนี้ค่ะ
-
4 ตอน
หน่วง หน่วง
รอด้านสิงหาเล่า จะมีไหมคะ? หรือแยกเป็นตอนพิเศษไป
-
รู้สึกสงสารทุกคน...หดหู่มากจริงๆ ฮือออออออออ
-
พี่ภูจะไปจริงๆเหรอ :sad4:
-
:mew6:นักเขียนโหดกับคนอ่านเกินไปแล้ว โหดจริงๆ
-
อ่านคอมเม้นคนอื่นแล้ว ไม่กล้าอ่านเลย
รอมาลงอีกทีจนเรื่องคลี่คลายนะ
แล้วจะมาอ่รนต่อ
ช่วงนี้กินมาม่าเยอะแล้ว
ขอพักแป๊บ
-
ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดีมาก
เราเคยมีช่วงนึงแบบภูผา แต่ก็ผ่านมาได้
ถ้่าจะบอกให้ภูพาสู้ๆ. เราจะอินไปไหม. 55
จะหน่วงแค่ไหน ตามอ่านแน่นอนนนนน
-
รู้สึกเกลียดสิงหาเข้าใส้ ครับ :katai1:
-
อ่านแล้วกลายเป็นเด็กขี้แยไปเลยนะเนี้ย อ่านไปเช็ดน้ำตา สั่งน้ำมูกไป :hao5:
ตอนแรกๆนี่เกลียดเข้าไส้เลยนายภูผาเนี้ย
แต่พอดำเนินเรื่องทางฝั่งภูผามั่ง เราก็อดสงสารไม่ได้อะ มันเศร้าพอๆกับฝั่งของสิงหาเลย
ขอให้นายภูผาฆ่าตัวตายไม่สำเร็จนะ ไม่งั้นนายทำให้สิงหาเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ
-
:o12: :o12: :o12:
-
โอ๊ยยยยย.....อยากจะกริ๊ดร้องทำไมถึงกดเข้ามาอ่านตอนนี้ อีก4ตอนก็จะจบแล้ว
ดันมีแรงดึงดูดลึกลับให้กดเข้า ปรกติไม่อ่านเรื่องที่ไม่จบ ล่ะก็เจอแจ็คพอทจริงๆ
ขณะนี้ ตี1.35 ร้องไห้จนปวดหัวเลย
และอ่านจบอารมณ์ก็ยังไม่จบ ยังคงร้องต่อไป
-
เราสงสารภูผามาก...
ภูผาอย่าทำเลยนะ :m15:
-
แวะมาเยี่ยมพี่ภู.คิดถึงเป็นห่วง
-
เราไม่ได้อ่านทุกตอนนะ อ่านแค่ช่วงแรกๆแล้วโดดมาอ่านช่วงหลังเลย
เราว่าตอนแรกๆภูผาทำกับสิงหาไว้เยอะมากนะ เยอะเกินไป
มันก็ไม่แปลกที่ตอนท้ายๆสิงหาจะนิ่งใส่คืนบ้าง
มองในทางกลับกัน ตอนนั้นสิงหาเจ็บปวด ทำไมสิงหาทนมาได้ แล้วตอนนี้ทำไมภูผาถึงทำเหมือนจะเป็นจะตาย
เราว่าภูผาเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่ว่าจะทางไหน
ถ้ารักสิงหาทำไมไม่พยายามละ ทำไมไม่ทำให้ถึงที่สุดละ ทำไมคิดเองละ ทั้งที่ก่อนนี้ ว่าสิงหาคิดเองต่างๆนานา
ไม่รู้นะว่าต่อไปจะเป็นยังไง ....
ขอชมคนเขียนมาก ช่วงที่สิงหาเจ็บปวดทำน้ำตาเราหมดเป็นลิตรๆเลย
และก็ทำเราแค้นภูผาจนไม่มีน้ำตาให้สักหยดแม้ว่าภูผาจะร่อแร่ยังไงก็ตาม คือ แค้นแรงมากกกก
แต่ก็รอนะ สุดท้ายจะเป็นอย่างไร ก็คงสมเหตุสมผลกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว
ปล.บางทีความรัก แค่คำว่ารักมันสลายความเจ็บปวดเก่าๆไม่ได้หรอก
-
อ่านถึงตอนที่พี่ภูวาดรูปนี่น้ำตาไหลเลย ตอนนี้พี่ภูน่าสงสารมากยิ่งเรารู้ว่าพี่โตมากับครอบครัวที่เป็นแบบนี้เรายิ่งร้องไห้ เราเริ่มคิดแล้วว่าบาทีถ้าพี่ภูตายไปจริงๆมันอาจจะดีกว่า พี่ภูจะมีความสุขมากกกว่านี้ แต่อีกใจเราก็ยังอยากให้พี่แกอยู่ แต่อยูแล้วมีคนที่เข้าใจ มีคนรักคนห่วงไม่ใช่แบบนี้ ถ้าพี่ยังอยู่โดดเดี่ยวแบบนี้พี่แกไปคงจะมีความสุขมากกว่า.. คนที่บอกว่ามันสมกับสิ่งที่พี่เคยทำไว้นี่ใจร้ายจัง... จริงๆเราอยากให้อ่านทุกตอนทุกบรรทัดนะ แล้วจะได้อะไรจากเรื่องนี้เยอะมาก นอกจากความแค้น ความสะใจ หรือความสมน้ำหน้า
-
แงงงงง ร้องเลยอ่ะ สงสารทั้งสองคนเลย โอ้ยยยยยย
-
เรามาถึงจุดๆนี้ได้ยังไง จุดที่ร้องไห้จนปวดหัวมาก ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนอนหลับตาอยู่นิ่งๆ
สงสารภูผา ทำไมไม่มีใครเอะใจอะไรเลยหรอ?? คนๆหนึ่งจะทนได้ขนาดไหนกันทั้งที่ตัวเองมีปัญหามารุมเร้าขนาดนี้
พ่อแม่ ครอบครัวไม่เคยสนใจลูกเลยหรอ?? ไม่เห็นเลยหรอ?ว่าลูกมีความสุขหรือเปล่า แล้วเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าจริงๆแล้ว "ลูก" อาจไม่ได้ต้องการข้าวของเงินทองอะไรมากมาย แค่ต้องการความอบอุ่นจากสังคมเล็กๆในครอบครัว
แล้วมินตราน่ะ รู้อยู่แล้วว่าภูผาป่วย แล้วถ้าสนิทกันขนาดนั้นก็คงจะรู้บ้างสิ ว่าภูผานิสัยยังไง หรือไม่ก็น่าจะกลับมาอธิบายอะไรให้สิงหาฟังบ้าง หรือบางทีคิดว่าภูผาจะเป็นคนอธิบายหรอ?? แต่น่าจะเอะใจสักนิดสิ ไม่น่าไปมีความสุขอยู่คนเดียวเลย
ส่วนสิงหา ที่ผ่านมานายเจ็บเรารู้เราเข้าใจว่าสิ่งที่ภูผาเคยทำกับนายมันเจ็บจนเกินให้อภัย แต่นั่นเป็นเพราะภูผาป่วยนะ แถมเจ้าตัวยังไม่รู้ตัว
ถ้าตอนนี้นายจะเอะใจสักนิดกับสิ่งที่ภูผาทำให้นาย นายอาจจะเข้าใจภูผากว่านี้ก็ได้
ไม่มีใครเอะใจเลยหรอ?? ผู้ชายคนนี้เค้า(อาจ)จะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วนะเว้ย ทำไมถึงไม่มีคนมาอยู่ข้างๆเค้าในเวลานี้ล่ะ ผู้ชายที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ ทำไมถึงได้โดนทอดทิ้งขนาดนี้
ไม่ไหวแล้วว่ะ ยอมรับเลย อินมาก ขนาดเราอ่านพิษรักมานะ บูทำกับเนย์ร้ายแรงกว่านี้อีก มันไม่หน่วงเท่านี้เลยอ่ะ นี่เราร้องไห้ตั้งแต่อินโทรจนถึงตอนนี้ มันหน่วงมันจุกมันบีบคั้นหัวใจมาก นอนร้องไห้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เรายังยิ้มได้อยู่เลย เรารู้ว่าคนแบบนี้มีอยู่จริงบนโลก แต่พอมารับรู้ว่าเค้าทรมานแค่ไหนแล้วย้อนกลับมองตัวเรา แม่งเรารู้สึกโชคดีกว่าหลายๆคนบนโลกอีก
ภูผา นายน่าจะเข้มแข็งนะ เรารับรู้ นายทรมานแค่ไหน ถึงเราจะไม่เจอกับตัวแต่เราพอจะรู้ ปัญหาทุกอย่างมันมีทางออกของมันเสมอ เชื่อสิ แค่ต้องใช้เวลา เมื่อนายตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าวันข้างหน้าเป็นยังไง เราอยู่ข้างนายนะ
#เวลาช่วยเยียวยาทุกสิ่งอย่าง #หัวใจก็เช่นกัน
(ดูอย่างบูกะเนย์สิ กว่าจะเข้าใจและใช้ชีวิตด้วยกัน ต้องใช้เวลาถึง 8 ปี เพื่อเยียวยารักษาแผล) เราหวังว่านายจะมีความสุขเช่นกันนะภูผา ขอให้โชคดี
-
จุดจบจะเป็นยังงัยเนี่ย
อ่านแล้วหน่วงมากขอให้ทุกอย่างไม่สายเกินไปนะ :katai1:
-
คือยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุดเลย อ่านแค่ตอนแรกมันก็โคตรหน่วงแล้วอ่ะ คนเขียนแต่งเก่งมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
-
พี่แม่ง คิดได้แค่นี้หรอวะคะ
ฆ่าตัวตายช่วยอะไรพี่ได้นอกจากหนีความเป็นจริงไปได้
ความตายมันไม่ได้ทำให้พี่หายเจ็บปวดนะ
แต่มันทำให้คนอื่นเจ็บปวดมากกว่าพี่อีก
คนทั้งหมดที่พี่คิดถึงเขานั่นแหละ!!!
#ภูผาสิ้นคิด
-
ฮื่อออออเพิ่งได้มาตามอ่านอีกแค่4 ตอนเอง ทำไมมันหน่วงขนาดนี้ แบบไม่รู้เลยว่าจะ แฮปี้ได้ไงฮอลลลล~ หน่วงกว่าดาวในน้ำอีก มาต่อเถอะค่ะเราอยากรู้แล้วว่าจะเป็นไงต่อ วัชร จะมารับ ภูไปได้จริงๆไหมหรือน้องสิงหาจะมาดึงพี่ภูกลับทัน
-
แวะมาเยียมครั้งที่ร้อย..ห่วงเน้อพี่ภู
-
รอเรื่องนี้ทุกวันเลย อยากอ่านใจจะขาดแล้ววววว :katai1:
อยากให้ใครเอะใจแล้วมาช่วยทัน อย่างน้อยๆ จะได้เห็นว่ายังมีคนรักและห่วงใยพี่ภูจริงๆ
-
พี่ภูจะเป็นไงบ้างน้า
-
ไม่น๊าาาาาาาาาาาาา
ขอให้สิงหารู้สึกสังหรณ์ใจแล้วรีบไปช่วยภูผาที
แบบว่าที่ภูผาเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งมาจากภาวะครอบครัวแตกร้าว
และเพราะขาดความอบอุ่นทำให้โหยหาคนรอบด้าน แต่ตอนนี้เขารอคน ๆ เดียวก็คือสิงหา
เราคิดว่าสิงหากับคินไม่ได้ครบกันแบบนั้นหรอก แล้วสิงหาก็ยังรักภูผามากด้วย
ขอให้ภูผาคิดได้แล้วอย่างพึ่งรีบตายก็ดี
ฮือออออออออออออ น้ำตาไหลทุกตอนเลยแบบว่าหน่วงมากกกกกกกกกกกก
ร้อนไห้จนตาแดงหมดแล้่ว
-
คนเขียนรีบมาเตอะเถอะค้างอย่างแรงงงงงงงงง :hao5: :sad4: :o12:
-
เนื้อหาในตอนนี้มีความไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ตอนที่ 15
ดวงตาของผมพร่ามัวไปหมด หูทั้งสองข้างอื้ออึงเหมือนได้ยินเสียงหลอนสารพัด นิ้วมือทั้งสิบยังคงเกร็งเครียด บีบเม็ดยาในกำมือเอาไว้แน่นกระทั่งรู้สึกถึงความสั่นไหวของร่างกาย เสี้ยววินาทีหลังจากนั้นผมเหลือบตามองบางสิ่งผ่านม่านสายตาอันเลือนราง มันเป็นภาพในห้วงของความคิดที่สร้างขึ้นมาหลังจากรับรู้ความจริงว่าไม่มีทางเกิดขึ้น
“ตัวเล็ก...เหรอ” เสียงที่เอ่ยออกไปกวัดแกว่งเต็มที เป็นเขาใช่มั้ย เขาที่ไม่ใช่คนในความฝัน ผมถามตัวเองอย่างนั้นแม้จะรู้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง
“ตัวเล็กมาส่งพี่แล้วใช่มั้ย” ผมก้าวเท้าไม่หยุด เดินผละจากเตียงไปยังโต๊ะเขียนหนังสือตรงมุมห้อง พร้อมกับยาในมือที่เริ่มร่วงทีละเม็ดสองเม็ดผ่านซอกนิ้ว ผมเห็นสิงหายืนยิ้มอยู่ตรงนั้น เขายิ้มให้ผมเหมือนกำลังบอกอะไรสักอย่าง แต่ผมโง่...ผมไม่รู้ว่าแววตาของเขาหมายความว่ายังไง
“พี่ต้องไปแล้ว เราเรียกพี่เหรอ”
ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย สมองของผมรวนเรหลังจากมันดับวูบไปก่อนหน้านั้น ผมอาย ผมไม่อยากให้เขาเห็นความขื่นขมที่เกิดขึ้นกับชีวิต มันไร้ค่า น่าสมเพชและเวทนา
ได้โปรด...อย่าให้ใครต้องมารับรู้ภูผาที่ไม่เอาไหนตอนนี้เลย
“ขอโทษนะ ทะ...ที่บอกให้ไม่ต้องรอ พี่แค่จะไป พะ...พี่เหนื่อยแล้วครับ ตรงนี้ทรมานมากเลย ดะ...เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวก็หนาวจนนอนไม่หลับ อยากนอน พี่อยากนอนใจจะขาด ให้พี่ไปเถอะนะ”
จะให้บอกว่ายังไง ขอโทษนะแต่ตอนนี้ต้องไปแล้วอย่างนั้นเหรอ พี่กำลังฆ่าตัวตาย พี่ไม่อยากอยู่บนโลกอีกต่อไป พี่เหนื่อยมามากพอแล้ว คำพูดพวกนี้ไม่สามารถเอ่ยออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ได้เลย
สิงหายังคงยิ้ม ฉุดรั้งให้ผมเดินตามความเลือนรางตรงหน้าเพื่อหวังจะได้สัมผัสร่างเล็กเป็นครั้งสุดท้าย แต่พอเดินไปถึงมันกลับว่างเปล่า สิงหาไม่ได้อยู่ตรงนี้ และผมก็รับรู้ได้ในทันที แม่งก็แค่บ้าไปเอง ใครจะอยากรั้งคนไม่เอาไหน ใครจะอยากมาส่งคนเลวๆ ที่ไม่มีใครต้องการ แม้ในใจลึกๆ ผมจะยังอยากให้ใครสักคนจับมือและพาไปส่งถึงความฝัน ลูบหัว และกล่าวปลอบโยนว่าไม่เป็นไรซ้ำๆ จนกระทั่งหลับใหลไป
ผมเคยกลัวที่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว กลัวที่ต้องจากไปเพียงลำพังอย่างเจ็บปวด แต่ถ้าไม่รีบตัดสินใจผมอาจทรมานมากกว่าที่เป็นอยู่ ภูผาคนนี้ไม่อยากสูญเสียอะไรอีกแล้ว ดังนั้นผมจึงต้องหยุด
หยุดเพื่อไม่ให้สิ่งใดหายไปอีก
บางทีก็คิดอิจฉาใครหลายๆ คนที่จากโลกนี้ไปแต่ทิ้งสิ่งที่มีคุณค่าและยิ่งใหญ่ไว้มากมาย แตกต่างจากผม เพราะมันเป็นเพียงแค่การหายไปโดยไม่ได้กระทบต่อความรู้สึกหรือหัวใจของใครเลย
ผมแบมือข้างขวาซึ่งกำยาเม็ดสีขาวเอาไว้เต็มฝ่ามือ แม้ภาพตรงหน้าจะไม่ชัดเพราะถูกน้ำตาบดบังก็ตามที หัวใจมันเต้นกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ระยะของยากับริมฝีปากปากห่างกันเพียงไม่กี่เซน มือข้างนั้นทวีแรงสั่นสะท้าน สั่นราวกับไม่สามารถจับต้องสิ่งใดได้ จนเผลอทำยาในมือร่วงกราวราวกับเม็ดฝน ตกลงสู่พื้นห้องโดยมีฝ่าเท้าเหยียบย่ำบางส่วนของมัน
“อึก...”
ผมย่อเข่าลง เก็บเม็ดยาสีขาวบนพื้นท่ามกลางความพร่าเบลอของดวงตา มือทั้งสองข้างกวาดไปมาสะเปะสะปะคล้ายกับคนตาบอด กระทั่งรู้สึกถึงแรงสัมผัสต่อวัตถุอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ยานอนหลับซุกอยู่ตรงซอกโต๊ะเขียนหนังสือ ผมหยิบมันขึ้นมา ยกแขนปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเพื่อหวังจะได้เห็นวัตถุตรงหน้าได้ชัดกว่าเดิม
มันเป็นซองจดหมายสีขาวที่จ่าหน้าซองถึงผมในอีกหนึ่งปีข้างหน้า ทว่าลายมือที่เขียนนั้นมันเป็นตัวหนังสือเบ้ขวาแสนคุ้นตา ลายมือที่ถูกเขียนอย่างตั้งใจและเป็นของใครบางคนในความทรงจำ...สิงหา
ถึง...ภูผาในอีกหนึ่งปีข้างหน้า
31/03/2015
ห้ามเปิดจนกว่าจะถึงเวลา
หนึ่งปีที่แล้ว สิ้นเดือนมีนาคมกำลังผ่านพ้นไป ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับใครอีกคนท่ามกลางเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นห้องเพราะเป็นวันสุดท้ายของเดือน เราเลยต้องส่งท้ายเดือนนั้นด้วยการเขียนความฝันของกันและกันอย่างตั้งใจ แต่ผมจำไม่ได้แล้วว่าจดหมายอีกฉบับมันอยู่ที่ไหน จะมีก็แต่ข้อความของสิงหาเท่านั้นที่ยังคงอยู่ เวลานี้ผมไม่ได้นึกว่ามันจะถึงเวลาสำหรับเปิดอ่านข้อความด้านในหรือเปล่า แต่...
เวลาของผมไม่ได้มากเหมือนแต่ก่อนแล้ว
มือทั้งสองข้างค่อยๆ แกะซองจดหมายออกอย่างเบามือ ด้านในมีการ์ดสีฟ้าสอดเอาไว้อย่างเรียบร้อยคล้ายกับรอการเปิดผนึกในสักวัน ผมหยิบแผ่นการ์ดเล็กๆ ขึ้นมา เปิดอ่านข้อความด้านในอย่างใจจดจ่อ ด้วยคาดหวังว่าจะได้อ่านสิ่งที่สิงหาเคยเขียนเอาไว้ในวันที่เรายังรักกันอยู่
31/03/2015
ผมคาดหวังว่าเราจะได้เต้นรำด้วยกัน
ทันทีที่ได้เห็นชื่อของใครอีกคน มันก็ทำให้ความคิดที่กำลังวกวนในสมองหยุดชะงัก ผมเห็นหน้าของเขาและคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่บนกระดาษการ์ดจนเป็นภาพทับซ้อน
แปลกที่ทุกครั้งเวลามีสิงหาโผล่เข้ามาในความคิดพร้อมกับประโยคสร้างความหวังอะไรสักอย่าง มันทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกหน่อย ถึงแม้จะบอกว่าพอแล้วซ้ำๆ ไม่หยุด แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมยังคงหายใจ
“เราอยากเต้นรำกับพี่ในวันสิ้นเดือนเหรอ” เอ่ยออกไป แม้จะไร้ซึ่งวี่แววของคำตอบ
ผมรู้สึกเหมือนความทุกข์ในหัวใจหายไปชั่วขณะ คล้ายมีใครบางคนโอบอุ้มมันขึ้นมาจากนรกสักขุม ตลอดสองวันที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่คนตัวเล็กจะแสดงความรู้สึกที่มีต่อผม อะไรสักอย่างก็ได้ รัก เกลียด หรือห่วงใย ผมเห็นเพียงแววตาเฉยชาและว่างเปล่า นั่นทำให้สุดท้ายผมถึงได้ตัดสินใจที่จะจากไปตลอดกาล
อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาเจ็บหรือคาดหวังที่จะอยู่กับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีก กระทั่งได้อ่านข้อความเมื่อหนึ่งปีที่แล้วจากคนตัวเล็ก ความหวังในหัวใจก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง เขาอยากเต้นรำกับผม เราได้จับมือและเต้นไปด้วยกันตามจังหวะเพลงที่เราชอบ จะผิดมั้ยที่อยากคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ได้แต่เอนตัวลงนอนกับพื้น กอดเข่าคุดคู้อยู่ที่ซอกโต๊ะและคิดถึงเรื่องทุกอย่างอยู่ในหัว
ขอผมจินตนาการถึงมันอีกหน่อยนะ ขอเวลาอีกนิดเดียว ให้ผมได้เก็บช่วงเวลาที่มีความสุขเอาไว้และทำตามสัญญาสุดท้ายที่ให้ไว้กับตัวเล็กก่อน ให้เราได้จับมือกัน ยิ้มให้กัน ตอนนั้นผมอาจจะกล่าวลาสักประโยคแล้วค่อยหายไป มันคงดีกว่า...
เราจะเต้นรำเพลงอะไรดี
The luckiest ในหนัง About time ที่ตัวเล็กชอบดีมั้ย
หกโมงเช้ามาถึงเร็วกว่าที่คิด ผมเผลอหลับไปทั้งชุดนิสิต เพราะเมื่อคืนร้องไห้แทบไม่เหลือน้ำตา แต่ทันทีที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาผมก็รีบต่อสายหาไอ้เซนทันที ดีใจที่มันยังคอยช่วยเหลือจนกระทั่งวินาทีสุดท้าย ผมจะไม่มีวันลืมความเอื้อเฟื้อของเพื่อนคนนี้เลย
วันที่ 31 มีนาคม จะตรงกับวันจัดนิทรรศการภาพถ่ายของผมที่หอศิลป์มหาวิทยาลัย ซึ่งก็คืออีกสองวันข้างหน้า ไม่รู้หรอกว่าสิงหาตอบตกลงที่จะมาหรือเปล่า เพราะผมบอกเขาว่าไม่ต้องรอแล้ว แต่ในใจลึกๆ มันก็ยังมีความหวังว่าเราจะได้ทำตามความฝันสุดท้ายไปด้วยกัน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องเดิมดังขึ้น มองดูปลายสายเห็นว่าเป็นเบอร์ไม่คุ้นเคยแต่ก็ตัดสินใจรับในทันที
“สวัสดีครับ”
ผมคาดหวังว่าจะได้ฟังเสียงของใครสักคนตอบกลับมา และในเวลานั้นความปรารถนาของผมก็เป็นจริง ขอบคุณที่ทำให้ภูผาคนนี้ยิ้มได้อีกครั้ง...
“ไหนคุณบอกว่าภาพเสร็จแล้ว” คนตัวเล็กเดินเข้ามาในตัวบ้าน หลังจากปล่อยให้ยืนรออยู่ตรงรั้วค่อนข้างนานเพราะไม่สามารถกดกริ่งเรียกได้ แหงล่ะ...ผมถอดมันออกไปแล้ว หรือถ้าจะตะโกนก็คงไม่ได้ยิน
“พี่ทำเสร็จแล้ว แต่อยากให้เรามาช่วยเลือกรูปที่ชอบหน่อย”
“คุณไม่ได้นอนหรือเปล่าครับ ตาดูบวมๆ” ร่างบางเปลี่ยนเรื่อง พยายามจ้องมาที่หน้าของผมด้วยความเคลือบแคลงใจ
“อืม...สงสัยเมื่อคืนทำงานหนัก”
“พักบ้างนะครับ”
“เดี๋ยวก็ได้พักแล้วล่ะ”
“...”
“ว่าแต่เมื่อวานไปกินข้าวกับเพื่อนสนุกมั้ย”
“ก็สนุกดีครับ”
“คินดูแลเราดีหรือเปล่า”
“ดีครับ ว่าแต่คุณจะให้ผมเลือกรูปยังไงเหรอ” ผมรู้...รู้ว่าสิงหาพยายามดึงเราทั้งคู่ออกมาจากความกดดันหลายอย่าง อาจเพราะกลัวว่าผมจะล่ำเส้นมากเกินไปจนทำให้รู้สึกอึดอัด และผมก็เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังก้าวก่ายในชีวิตของคนตัวเล็กจนเกินพอดี
“อ่าขอโทษทีนะ เดี๋ยวพี่จะเปิดรูปให้ดู”
สามวันแล้วที่เราได้เจอกัน แต่เป็นสามวันที่มีความสุขปนความเศร้า สิงหายังคงใช้สรรพนามว่าคุณในการเรียกผม มันดูห่างเหิน ดูเคว้งคว้าง แต่ก็นั่นแหละ ดีแค่ไหนแล้วที่เราได้กลับมาเจอกันและยังสามารถคุยกันได้อีก
นิ้วของผมคลิกลงบนเมาส์ ลากมือเลื่อนไปบนโฟลเดอร์งานซึ่งมีภาพของสิงหาอยู่ในนั้นจำนวนมาก ผมบอกให้เขาชี้เลือกมันด้วยตัวเอง หลังจากขยับมือเลื่อนภาพไปเรื่อยๆ พร้อมกับมองเสี้ยวหน้าเล็กที่อยู่ใกล้ไปพลางๆ
ภาพทุกภาพเป็นสีขาวดำ คือความทรงจำทุกอย่างที่ผมมีต่อเขา คืออดีตทุกอย่างที่ในหัวผมจะจดจำ สิงหาเป็นชื่อเดียวที่ผมท่องจนขึ้นใจก่อนจะนอนหลับไปในแต่ละคืน เมื่อก่อนเขามักจะนิยามผมเหมือนกับผีเสื้อ ส่วนตัวเองเป็นเพียงดอกไม้ มีไว้ให้ผมได้พักพิงชั่วครู่แล้วก็บินจากไป
แต่วันนี้ผมรู้แล้ว สิงหาไม่ใช่ดอกไม้หากแต่เป็นผีเสื้อ สักวันเขาก็ต้องเติบโตและบินไปหาดอกไม้ดอกอื่น มีเพียงผมที่ยังอยู่ที่เดิมรอวันเหี่ยวเฉาในสักวัน มันอาจฟังดูเจ็บปวดแต่ก็อดดีใจไม่ได้เพราะอย่างน้อยผมก็ได้มองคนตัวเล็กอยู่ตรงนี้ มองดูปีกของเขาค่อยๆ สวยงามและบินหายไป
“ผมชอบภาพนี้ครับ” นิ้วเล็กชี้ไปบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
“ภาพนี้เหรอ”
ถามย้ำอีกครั้ง เพราะรายละเอียดของภาพไม่มีอะไรเลยนอกจากเสี้ยวหน้าเล็กที่กำลังก้มอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้โยก มองเห็นเพียงกลุ่มผมและสภาพแวดล้อมเลือนรางในความมืด
“ครับ”
“ทำไมถึงชอบ”
“เพราะมันไม่เห็นหน้าผม”
“...”
“ผมไม่ค่อยชอบหน้าตัวเองตอนเศร้าๆ สักเท่าไหร่ มัน...หดหู่”
“ความจริงพี่ก็คิด สิงหากับรอยยิ้มเข้ากันที่สุดแล้ว” คนตัวเล็กส่งยิ้มกลับมา รู้สึกหัวใจได้รับเลือดเข้ามาหล่อเลี้ยงมากกว่าปกติ คงจะดีถ้าได้เห็นเขายิ้มให้แบบนี้ในทุกวัน ดีมากที่ไม่มีการจากลาแล้วผมนั่งเฝ้ารอเขาเหมือนเมื่อก่อน
ทั้งที่ความจริงแล้ว วันหนึ่งผีเสื้อก็ต้องบินจากไป ทำไมถึงยังโหยหาปีกของมันให้หุบอยู่บนกลีบดอกไม้ดอกเดิมอยู่อีก
“เมื่อคืนพี่เห็นการ์ดที่เราเคยเขียนด้วยกัน”
“...”
“การ์ดที่เขียนไว้เมื่อปีก่อนถึงความฝันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า พี่หาเจอแต่ของเรา แต่อีกใบหนึ่งที่เคยเขียนมันไม่อยู่แล้ว” คาดหวังว่ามันจะอยู่กับสิงหา อย่างน้อยก็ขอให้เขาเก็บมันเอาไว้
“มันก็ผ่านมานานแล้ว บางทีมันอาจจะหายไประหว่างทางก็ได้” แต่คำตอบที่ได้คือความจริงที่ไม่อยากรับรู้
“นั่นสินะ”
“ตอนนั้นผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขียนลงบนการ์ดว่าอะไร”
“พี่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน เดี๋ยวนี้สมองฟั่นเฟือนจะแย่ จำอะไรไม่ได้เลย” ผมพูดไปตามน้ำ ทั้งที่ความจริงแล้วระลึกได้เสมอว่ากระดาษแผ่นนั้นเขียนว่าอะไร ความทรงจำของนายภูผาอีกหนึ่งปีข้างหน้าซ้อนทับเข้ามาไม่หยุดหย่อนพร้อมๆ กับความฝันของใครอีกคน
แปลกเหมือนกัน คนเรามักโหยหาความทรงจำสวยงามในวัยเด็กแต่ก็ชอบหลงลืมมันไป ผิดกับตอนนี้ที่เราเฝ้าแต่ถามว่าเมื่อไหร่จะลืมความเลวร้ายได้สักที แต่ก็ไม่เคยทำได้เลย
“ชอบรูปนี้มั้ย” ผมถามคนตัวเล็ก ขณะหน้าจอกำลังแสดงภาพที่เจ้าตัวหลับอุตุอยู่บนโซฟาซึ่งอยู่ในคอนโดของเรา
“ชอบครับ แล้วคุณล่ะ”
“พี่ก็ชอบ”
“ผมอยากรู้ว่าทำไมถึงเลือกผมเป็นนายแบบ”
“ก็แค่อยากทำอะไรสักอย่างที่มีตัวเล็กอยู่ในสิ่งที่รักดูสักครั้ง ตอนที่เพื่อนในกลุ่มถาม พี่ก็คิดออกแค่อย่างเดียวคืออยากถ่ายสิงหา อยากถ่ายตัวเล็ก”
“นี่อาจเป็นงานเดียวที่หน้าของผมไปโผล่อยู่ในแกลเลอรี่”
“ไม่จริงหรอก ต่อไปเราจะก้าวหน้า อาจมีรูปสิงหาโผล่ที่งานใหญ่ๆ อีกมากมาย”
“แล้วคุณล่ะ จะเลิกถ่ายภาพจริงๆ เหรอ”
“อืม...พอได้ถ่ายตัวเล็กแล้วก็ไม่อยากถ่ายใครอีก พี่พอแล้ว”
“คุณภูผา...” เสียงหวานเอ่ยออกมาราบเรียบ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ผมอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
“ว่าไง”
“คุณมีความสุขดีใช่มั้ย”
“พี่มีความสุขมาก พี่โอเคกับทุกอย่างในตอนนี้เลย”
“หลังจากจบงานเราอาจไม่ได้เจอกันอีก”
“พี่รู้ เราต้องยุ่งมากแน่ๆ ต่อไปดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ครับ คุณก็เหมือนกัน”
บทสนทนาของเราจบลง เสียงลมหายใจยังคงดังแว่วท่ามกลางความเงียบของบ้านไม้หลังเดิม ผมกับสิงหาต่างช่วยกันเลือกรูปที่จะใช้จัดแสดงในงาน แน่นอนนิทรรศการครั้งนี้ไม่ได้ใหญ่มาก ผมแค่ขอเช่าพื้นที่หอศิลป์ของมหา’ลัยเพียงครึ่งเดียว เพื่อจัดงานแค่ 12 ชั่วโมงเท่านั้น
ก่อนส่งไฟล์ภาพทั้งหมดให้เพื่อนจัดการเรื่องรายละเอียด และเตรียมพร้อมสำหรับการจัดวางอันเร่งด่วนในวันมะรืนนี้
ผมกับสิงหาขลุกอยู่กับรูปเหล่านั้นเนิ่นนานนับชั่วโมง จนเวลาล่วงเข้าบ่ายสามและผมลืมเรื่องทานอาหารไปโดยปริยาย
“กินข้าวก่อนมั้ย เดี๋ยวเราจะเป็นโรคกระเพาะ”
“ก็ดีครับ”
“อยากกินอะไรเหรอ”
“อะไรก็ได้ครับ ผมกินได้หมดนั่นแหละ”
“วันนี้เรามีงานที่ไหนอีกมั้ย”
“ไม่ครับ ผู้จัดการไม่ได้รับงานอะไรเพิ่มเติม”
“ถ้าอย่างนั้นตอนเย็นอยู่กินข้าวที่นี่ก่อนได้มั้ย พี่อยากจะขอบคุณที่เรามาช่วยโปรเจ็กต์นี้น่ะ” ใบหน้าหวานดูชะงักไปนิดหน่อย ดวงตาสองข้างกลอกไปมาคล้ายกำลังใช้ความคิด ผมคิดว่าสิงหาคงหนักใจอยู่บ้าง แต่เพราะไม่มีเวลามากขนาดนั้นผมถึงต้องเอ่ยออกมา
“อยู่ต่อเถอะ ให้พี่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเล็กบ้าง”
“ก็ได้ครับ”
ผมยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินคำตอบ เราช่วยกันทำอาหารเที่ยงและเตรียมวัตถุดิบสำหรับอาหารเย็นเอาไว้ด้วย บนตู้มีไวน์องุ่นเก็บเอาไว้ ผมคิดว่ามันคงโอเคถ้าจะดื่มกันในช่วงค่ำ เราทำอาหารง่ายๆ สำหรับสองคน นั่งทานเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ทว่ากลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจ
หลังจากล้างจานเสร็จ คนตัวเล็กก็ปลีกวิเวกด้วยการอ่านหนังสือตรงมุมหนึ่งของบ้าน มือของเขาถือ Inferno เล่มหนาของ Dan Brown เอาไว้ ตั้งใจอ่านต่อจากที่ค้างคาเมื่อครั้งที่แล้วก่อนจะเผลอหลับไปทั้งที่อ่านไปเพียงไม่กี่หน้า
ผมอุ้มสิงหากลับมานอนตรงโซฟาเพราะอยากให้คนตัวเล็กได้นอนสบายขึ้นนิดหน่อย แล้วจึงหันมาทำอาหารสำหรับมื้อค่ำของเรา ผมทำอยู่สองสามอย่าง หุงข้าว และก็เริ่มจัดโต๊ะ ดีหน่อยที่มีอุปกรณ์สำหรับดินเนอร์ในคืนนี้ การทานอาหารใต้แสงเทียนจึงดูพิเศษมากกว่าเดิม
ผมพยายามทำทุกอย่างด้วยความพิถีพิถัน อย่างน้อยก็เหมือนกับการย้อนเวลากลับไปตอนช่วงที่เราเคยรักกัน ระหว่างนั้นก็ฟังเพลงที่อยากใช้เต้นรำไปด้วย ทั้งที่อีกตั้งสองวันกว่าจะมาถึง แต่ก็ยังรีบร้อนจะฟังเหมือนเด็กๆ
ผมค่อนข้างชอบเนื้อร้องบางท่อนของเพลง และเอาแต่พึมพำถึงมันไม่หยุด
In a white sea of eyes
I see one pair that I recognize
And I know…
That I am
I am
I am…
The luckiest
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
เวลาหนึ่งทุ่ม สิงหาถูกปลุกขึ้นมาให้ล้างหน้าล้างตาเพราะพระอาทิตย์ได้ตกดินไปแล้ว และทันทีที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ไฟทุกดวงในบ้านก็ถูกปิดสนิท มีเพียงแสงเทียนบนโต๊ะอาหารเท่านั้นที่ส่องสว่างให้เราทั้งคู่
“นั่งก่อนสิ” ผมบอกคนตัวเล็ก เลื่อนเก้าอี้ไม้ออกมาเล็กน้อยเพื่อให้เจ้าตัวได้นั่ง ก่อนตัวเองจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ยังฝั่งตรงข้ามเช่นกัน
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย” เสียงหวานบอกกลับมา เขาไม่ได้ยิ้มอย่างที่ผมคิดเอาไว้
“พี่แค่อยากขอบคุณ”
“นั่นแหละ แต่...”
“แค่ครั้งเดียว เรากินข้าวเถอะ” เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กขัด ผมเลยต้องมัดมือชกด้วยการเริ่มต้นทานอาหารในเวลาไม่นาน
“อร่อยมั้ย” ผมถาม
“ครับ”
“กินเยอะๆ นะนี่พี่ทำเอง เราอยากดื่มไวน์หรือเปล่า”
“ก็ดีเหมือนกัน”
“เนี่ยอีกไม่กี่วันพี่ก็จะเดินทางแล้ว เลยอยากบอกตัวเล็กเอาไว้ก่อนเผื่อว่าเราอาจจะไม่ได้บอกลากันอีก” มือเรียวซึ่งจับช้อนและส้อมหยุดชะงัก พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน
“คุณพูดเหมือนจะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย”
“ก็คงอย่างนั้น การเดินทางมันค่อนข้างไกล”
“เก็บกระเป๋าเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม...”
“ไปอยู่กับใครเหรอ หรือพี่มินตรา”
“เปล่าหรอก จะไปอยู่กับเพื่อนน่ะ”
“ที่ไหนครับ ใช่พี่เซนหรือเปล่า” เขาถามผมไม่หยุด เลยไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายว่ายังไงดี
“ไม่ใช่หรอก คนนี้อยู่อังกฤษ คิดว่าจะไปลงหลักปักฐานที่นั่นเลย ชีวิตของพี่สมบูรณ์แล้วนะ พี่ได้แต่งงาน ได้ทำสิ่งที่รัก พี่ไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว มีแต่เราที่ต้องก้าวหน้าต่อไป”
“ผมรู้”
“เป็นคุณครูให้ได้ ดูแลแม่กับของขวัญให้ดีๆ” อาหารมื้อนี้คงรู้สึกขมปร่าที่สุดในชีวิต ทำไมผมถึงยังอ่อนแอ ทำไมผมถึงอยากร้องไห้ทั้งที่คนตัวเล็กเข้มแข็งกว่าเป็นไหนๆ
“ครับ ผมจะดูแลพวกเขาให้ดี”
“พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่าขอบคุณหรอก ขอบคุณตัวเล็กนะที่ครั้งหนึ่งก็เคยรักพี่ พี่ดีใจที่วันนั้นเราได้เจอกัน เพราะมันคือความทรงจำที่ดีที่สุดตั้งแต่เคยมีชีวิตมา”
“ผมก็ขอบคุณเหมือนกันครับ”
เราไม่ได้พูดอะไรอีก แค่กินข้าว กินเงียบๆ แม้มันจะไม่พร่องลงไปเลยก็ตาม ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ตรงคอ ในใจอยากพูดอะไรออกไปมากมายแต่ก็ทำได้แค่เงียบ และดื่มไวน์องุ่นกลั้วเสียงหัวเราะเท่านั้น ผมไม่รู้ว่ารสชาติมันอร่อยหรือเปล่า เพราะลิ้นของผมมันเหมือนไม่รู้รส การเคลื่อนไหวก็เริ่มช้าลง และมีหลายครั้งที่เผลอทำขายหน้าด้วยการเทไวน์หกเลอะเทอะจนไม่น่าให้อภัย
มือของผมสั่น ตัวของผมเองก็ไม่ต่างกันแต่ก็พยายามควบคุมให้เป็นปกติที่สุด อาหารมื้อนี้กำลังสิ้นสุดลงพร้อมกับความรู้สึกมากมายที่อัดอั้นอยู่ภายใน ผมกลัว...กลัวว่าความรู้สึกที่ควบคุมไม่อยู่จะแสดงอาการ ผมกลัวจะอยู่ไม่ถึงวันนั้น กลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เต้นรำ
เราควรจะเต้นรำกันในคืนนี้ ก่อนที่อนาคตซึ่งไม่สามารถคาดเดาได้จะพรากความปรารถนาของเราไป
“สิงหา พี่...”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
แต่อาการสั่นครืดจากโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็ทำให้ผมไม่สามารถร้องขออย่างที่ใจต้องการได้ ร่างบางรีบรับสายในเวลาต่อมา ผมรู้ว่าคู่สนทนาเป็นนายแบบที่ชื่อคิน แต่ไม่รู้ทำไม...เวลาที่ได้ยินคนตัวเล็กพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หัวใจของผมมันถึงเจ็บได้มากมายขนาดนี้
ผมหวังจะให้เขามีความสุขไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม...
“เดี๋ยวคินจะแวะเข้ามารับ เขาเพิ่งเลิกงานน่ะครับ”
“เหรอ”
“ผมจะช่วยเก็บโต๊ะ”
“ไม่ต้องหรอก เราเป็นแขกจะมาช่วยพี่ทำไม กินข้าวให้อิ่มเถอะ ตอนที่คินมารับจะได้ไม่ต้องรอนาน”
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“อ้อ! โอเค”
ไม่รู้จะพูดอะไรกลับไป คืนนี้เราไม่ได้เต้นรำด้วยกัน และหลังจากนั้น 10 นาทีเสียงรถยนต์ก็ดังขึ้นที่รั้วหน้าบ้านพร้อมกับการปรากฏตัวของใครอีกคน ผมเดินมาส่งสิงหาถึงหน้าประตูรั้ว ขณะที่ในหัวก็เอาแต่คิดประโยคบอกลาเอาไว้มากมาย มันตื้อไปหมด ผมคิดอะไรไม่ออกเลยสักคำ นอกจาก...
“พี่ส่งแค่นี้แล้วกันนะ”
อยากขอบคุณสิงหาที่ทำให้ผมตัดสินใจอยู่ต่ออีกสักหน่อย หลายวันที่ผ่านมาผมรับรู้ถึงความสุขได้จริงๆ
“ครับ มะรืนวันจัดนิทรรศการ ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก”
“อื้ม เราต้องได้เจอกันแน่นอน”
“ผมติดงานในตอนเช้า แต่คาดว่าจะไปถึงก่อนที่นิทรรศการของพี่จะปิดลงแน่นอน”
“พี่จะรอเราอยู่ตรงนั้นนะ ก่อนสองทุ่ม”
“ครับ”
ผมไม่สามารถรั้งสิงหาเอาไว้ได้อีกแล้ว ไม่สามารถยืมความสุขของวันพรุ่งนี้มาใช้ได้อีกต่อไป ร่างบางเดินผละห่าง แทรกตัวเข้าไปในรถยนต์สีดำขลับเคียงข้างใครอีกคน ผมได้แค่ยืนหันหลังไม่กล้ามองการจากไปของเขา รอฟังเสียงเครื่องยนต์ที่ดังใกล้หูค่อยๆ เลือนหายไป
เหลือเพียงตัวผมที่อยู่คนเดียว
เมื่อไหร่จะชินก็ไม่รู้ นี่สินะเหตุผลของการมีชีวิตอยู่เพื่อทำอะไรบางอย่างที่มีความสุขท่ามกลางความเจ็บปวด
“สิงหา...”
“...”
“สิงหา...สิงหา...สิงหา...” ทุกก้าวที่เท้าย่ำกลับเข้าไปในบ้าน ผมจะเรียกชื่อของคนตัวเล็กซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกับกำลังอธิษฐานขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้ทุกครั้งที่หายใจ ลืมตา หรือหลับตาผ่านเข้าไปในความฝัน ได้โปรด...ช่วยให้ผมอยู่ถึงวันสุดท้ายที่เราเคยสัญญากันด้วยเถอะ
ขอให้ผมอดทนกับความเจ็บปวดตรงนี้ไปอีกสักหน่อย
ขอให้คืนนี้ผมหลับตาและไม่ฝันถึงการฆ่าตัวตาย ให้โอกาสผมได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่เพื่อเจอกับเขาก่อน แม้จะรู้ดีว่าการอดทนกับสิ่งที่ต้องทนมาตลอดไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องทนตลอดไปได้
อย่างน้อยก็ขอให้เราได้เต้นรำด้วยกันสักนาทีก็ยังดี...
30 มีนาคม
ผมตื่นเกือบสิบโมง อาบน้ำ แต่งตัวเพื่อแวะเข้าไปยังห้องจัดนิทรรศการ รุ่นน้องที่คณะรวมถึงเพื่อนเก่าให้ความช่วยเหลือเกือบทุกอย่าง งานเสร็จไปแล้วเกือบ 80 เปอร์เซ็นต์แม้จะมีเวลาเพียงน้อยนิดไม่กี่ชั่วโมง ผมเลยอยากขอบคุณ...น้ำใจในครั้งนี้ พรุ่งนี้งานแสดงภาพจะเริ่มขึ้นเพียง 12 ชั่วโมง ผมคิดว่าหลังจากนั้นจะขอสิงหาเต้นรำและจบทุกอย่างในวันเดียว
แต่...
คืนนี้ทรมาน...
ร่างกายของผมสั่น ขนอ่อนตามร่างกายลุกชันเพราะความหนาวเหน็บ มือของผมเย็น แขนขาด้านชาไปหมด โลกที่เคยเป็นสีเทาดำมืดแทบไม่เหลืออะไร ไม่มีความหวัง ไม่มีความฝัน ไม่เหลืออะไรเลยในชีวิต ผมกลัว...ผมยังไม่อยากตายตอนนี้
แต่ผมทรมาน...ผมเจ็บ ได้แต่ร้องออกมาว่าช่วยด้วย ช่วยด้วยซ้ำๆ แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน
สายตาของผมมองไปที่ยาในขวดสีชา วูบหนึ่งที่ปราดเข้าไปหยิบมันขึ้นมากรอกปากเพื่อหวังจะหลุดพ้น แต่เพราะพรุ่งนี้อีกแค่วันเดียวเราก็จะได้เต้นรำด้วยกัน ทำไมผมถึงอดทนต่อไปอีกสักหน่อยไม่ได้ ผมกำเม็ดยาในมือไว้แน่น เดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำและทิ้งมันลงชักโครกอย่างไม่ใยดี
ขอร้อง...เป็นครั้งแรกที่ผมยังไม่อยากตาย
ให้ผมได้เจอเขาอีกสักครั้ง
แม้มันต้องแลกกับการที่ร่างกายด้านชาไปแล้วทั้งร่าง เอาแต่นอนคุดคู้กอดตัวเองในห้องน้ำ ผมกลัว...กลัวว่าวันพรุ่งนี้จะไม่ตื่นขึ้นมาอีก กลัวจนไม่กล้าหลับตา
“สิงหา...สิงหา...สิงหา...สะ...สิง...หา”
ผมยังไม่อยากตาย
เรายังไม่ได้ทำตามสัญญา...
31 มีนาคม
ผมผ่านค่ำคืนอันโหดร้ายมาได้อย่างทุลักทุเล บอกได้เต็มปากเลยว่ามันเคว้งคว้างราวกับอยู่ในจักรวาลมืดสนิท ผมพร่ำแต่เรียกชื่อของสิงหาตลอดทั้งคืน แน่นอนว่าผมไม่ได้หลับเพราะมัวแต่พะวงว่าเมื่อไหร่พระอาทิตย์จะขึ้นเสียที และวันนี้ก็มาถึงในที่สุด
ทุกอย่างบนโลกนี้หมุนโคลงเคลงไปมา เปลือกตาอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ผมพยายามอย่างมากในการประคองตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง อยากอาบน้ำ แต่งตัวเพื่อไปที่งาน แม้จะไม่มีการเปิดตัวนิทรรศการเหมือนคนอื่นเขา ผมก็ยังอยากไป เพื่อให้เจอกับใครคนนั้นอีกสักครั้ง
แต่...
ร่างกายไม่เคยปรานีผมเลย ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นแรงเกินกว่าปกติ ทุกอย่างในม่านสายตาเชื่องช้าจนรู้สึกเวียนหัว จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าควรเริ่มที่ตรงไหนก่อนดี อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แม้พยายามทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดแต่แปลกที่ความรู้สึกของผมมันไม่ได้มีแรงจูงใจให้ก้าวต่อไปเลยสักนิด
กว่าจะรู้สึกตัวผมก็นอนแน่นิ่งอยู่ในห้องนานเกือบค่อนวัน เวลาบนโทรศัพท์มือถือมันไม่เคยโกหก ถึงแม้นาฬิกาฝาผนังในบ้านจะตายไปหมดแล้ว ผมก็ยังมองเห็นเวลาบนหน้าจออยู่ดี
หกโมงเย็น
หลายชั่วโมงที่ผมทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์โดยไม่สามารถย้อนคืนมาได้ ส่งผลให้ผมวิ่งพล่านไปทั่วห้อง หยิบชุดสูทสีดำที่อยู่ในตู้มาสวม แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจหยิบชุดนิสิตตัวเดิมพร้อมกับผูกไทอย่างเรียบร้อย ด้วยความคิดที่ว่าการกลับไปยังมหา’ลัยเหมือนได้ย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่มีความสุข
มีเพื่อน มีสิงหา มีกล้องถ่ายรูป มีความทรงจำอันสวยงามในนั้น
ผมขับรถไปยังสถานที่จัดการในสภาพสติไม่ครบถ้วนเท่าไหร่นัก ทันทีที่ก้าวเท้าลงจากรถและเดินไปยังห้องจัดนิทรรศการในเวลาทุ่มสิบห้า ผมก็ได้พบกับรุ่นน้องหลายคนที่ยังอยู่ที่แห่งนั้น เพื่อนที่ไม่ได้อยู่ในก๊วนแก๊งก็มากันหลายคน รูปภาพขาวดำทั้งหมดที่ผมถ่ายถูกแขวนเอาไว้ตรงกำแพงมากมาย หนึ่งในนั้นคือภาพที่สิงหาก้มหน้าอ่านหนังสือ ตัวเล็กบอกว่าชอบภาพนี้ ดังนั้นมันจึงเป็นภาพที่ใหญ่ที่สุด
“พี่ภู! นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ดีใจด้วยนะพี่” รุ่นน้องร่วมมหา’ลัยเข้ามาทักทาย ถ้าหลายคนยังจำได้ เธอชื่อนาว
“ขอบคุณครับ”
“งานของพี่ยังสวยเหมือนเดิม แถมสิงหาก็มีเสน่ห์น่าดึงดูดอีกต่างหาก”
“ความจริงต้องยกความดีความชอบทุกอย่างให้เขาทั้งหมด”
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
“ขอตัวก่อนนะ” ว่าพลางปลีกวิเวกไปไกลจากผู้คนพอสมควร แน่นอนหลายคนทั้งรู้และไม่รู้ว่าผมเป็นช่างภาพ แต่คนที่เข้าใจและร่วมหัวจมท้ายมาถึงวันนี้อย่างไอ้เซนไม่มีทางลืมวันสำคัญในชีวิตของผมอย่างแน่นอน เพราะ 52 missed call เป็นตัวบ่งบอกชั้นดีกว่ามันรักผมมากแค่ไหน
[ไม่รับโทรศัพท์ไอ้สัด มัวแต่ปลื้มปริ่มในผลงานตัวเองอยู่หรือไง] นี่เป็นบทสนทนาแรกทันทีที่กดรับสายจากเพื่อนต่างแดน เวลาที่มิลานตอนนี้คงประมาณบ่ายโมง และถึงจะทำงานหนักมากแค่ไหนมันก็เคยลืมผม ขอบคุณเพื่อนอีกคนในมหา’ลัย
มึงทำให้กูมีความสุข
“กูเพิ่งมาถึง”
[ฮะ! ทั้งที่นิทรรศการมันเริ่มตั้งแต่แปดโมเช้าแล้วเนี่ยนะไอ้บ้า]
“ฮ่าๆ กูกะมาอยู่ส่งท้ายจนกว่าจะหมดเวลาของมันไง”
[ดีครับดี แล้วเป็นไงวันนี้แต่งตัวหล่อล่ะสิท่า เซลฟี่หน้ามึงมาให้กูดูหน่อย]
“มึงคงไม่อยากเห็นหน้าตาของกูตอนนี้นักหรอก” ผมตอบกลับไปอย่างจริงจัง แต่คนฟังรัวเราะร่วน เหมือนได้ฟังประโยคทีเล่นทีจริง
[ทำไม ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยสินะ]
“คงประมาณนั้น”
[ยินดีด้วย โปรเจ็กต์ที่มึงฝันไว้เป็นปีสำเร็จแล้วนะ เพื่อนในก๊วนแก๊งเราถึงแม้มันจะกลับมาไม่ได้ แต่เชื่อว่าวันนี้มันคือวันรวมใจทางไกล ทุกคนรักมึงนะ ไอ้วัชรก็ด้วย ถ้ามันยังอยู่ถึงวันนี้ คิดว่าคงมีเสียงกีตาร์ของมันคลออยู่ในแกลเลอรี่แน่นอน]
“คิดว่าอย่างนั้น”
เสียงกีตาร์ของไอ้วัชรยังดังก้องในหัวของผม เป็นเพลงเดิมๆ ที่มันเคยเล่น ผมจินตนาการว่ามันคงต้องการแสดงความยินดีและพร้อมจะรับผมเดินทางไปด้วยกัน
เวลา 23 ปีที่ผมมีชีวิตอยู่ แน่นอนว่าอาจไม่ค่อยทำให้ใครมีความสุขมากนัก ตรงกันข้ามกับผมที่รับมันมาอย่างมากมายจากใครหลายๆ คน แม้จะเป็นแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งก็ตาม ผมไม่เสียใจถ้ามันจะจบลงที่ตรงนี้ อาจสั้นเกินไปสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับผมคิดว่ามันพอแล้ว
เหลือเพียงเหตุผลเดียวที่ผมยังคงหายใจอยู่ก็คือสิงหา ผมไม่สามารถลืมคำสัญญาของเรา สิ่งสุดท้ายก่อนที่จะหายไปยังความฝันไกลแสนไกล
[ไอ้ภู]
“หืม...”
[จบงานนี้นะเพื่อนนะ มาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับกูที่มิลานมั้ย กูแม่งคิดถึงมึง]
“ขอบใจมากที่ไม่ทิ้งกู มึง...”
[อะไร]
“บนรถไฟจากกรุงเทพฯ ไปสุราษฎร์ฯ ในวันนั้น มึงหล่อที่สุดเลยว่ะ ขอบคุณนะเว้ย”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้เซนก่อนจะตัดสายไป เสียงหัวเราะที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งเวลาที่นึกถึง...
อีกสี่สิบห้านาทีจะสองทุ่ม สิงหายังไม่โผล่มา ผมจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองก้มดูนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ก็แค่ความรู้สึกกลัวเพราะมันเป็นวันแรกและวันสุดท้าย แล้วไม่นานเวลาสำหรับงานแสดงครั้งเดียวในชีวิตของผมจะจบลง
ระหว่างที่รอก็ได้แต่เดินดูภาพถ่ายไปเรื่อยๆ มันเป็นภาพของตัวเล็กทั้งหมด ทุกครั้งที่ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงรูปไหน สมองมักจะพาเอาความทรงจำเก่าๆ แทรกเข้ามาในห้วงความคิดด้วย
ความทรงจำว่าผมรักเขา
ความทรงจำที่เราเคยใช้ร่วมกัน
ใบหน้าของตัวเล็ก
ริมฝีปากของตัวเล็ก
จมูกของตัวเล็ก
ฝ่ามือแสนนุ่มนิ่มและอ่อนโยนคู่นั้น
หรือจะเป็นจูบของเราที่มอบให้กัน
ผมไม่อยากลืม...ไม่ได้อยากให้มันหายไปจากหัวใจ ผมไม่ขออะไรมากเพราะรู้ดีว่าเห็นแก่ตัวมามากพอแล้ว อย่างน้อยวันนี้ผมขอแค่ได้ยื่นดอกไม้และของขวัญอีกชิ้นหนึ่งให้กับเขา หลังจากไม่เคยให้อะไรกับคนตัวเล็กเลย และหลังจากนั้นเราจะเต้นรำไปด้วยกันในเพลงที่คนตัวเล็กชอบ ผมหวังว่าเวลานั้นมันจะมาถึงอย่างใจหวัง เพราะถ้าคำขอพรของผมเป็นจริง เขาคงจะให้โอกาสคนอย่างภูผาได้ทำมันเป็นครั้งสุดท้ายบ้าง
“ฮื้ออออ สิงหามาด้วยอ่ะ” เสียงของใครสักคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง ผมเห็นคนตัวเล็กเดินส่งยิ้มมาตั้งแต่ไกล ข้างกายของเขาล้อมรอบไปด้วยเพื่อนในกลุ่ม ผมไม่รู้หรอกว่ามีใครบ้าง แต่หนึ่งในนั้นก็มีนายแบบที่ชื่อคิน
ระยะห่างระหว่างเราลดน้อยลงเรื่อยๆ ร่างบางก้าวเท้ามาข้างหน้า เขามองเห็นผมอยู่ก่อนแล้วถึงได้ตัดสินใจเดินเข้ามาหา พร้อมกับส่งยิ้มที่ทำให้หัวใจพองโตอย่างน่าประหลาด
แปลกดี ผมเหมือนได้ย้อนกลับไปรู้จักกับรักครั้งแรกอีกครั้ง
“ไม่คิดว่าคุณจะยังอยู่” เสียงหวานเอ่ยออกมา บทสนทนาของเราเรียบง่ายเหมือนไม่มีอะไรเลย แต่ผม...ก็มีความสุขที่เราได้กลับมาเจอกันอยู่ดี
“ก็เคยบอกแล้วว่าจะรอ ตอนแรกนึกว่าเราจะไม่มา”
“ผมบอกว่าจะมาก็ต้องมาสิ”
“ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณทำไมครับ คุณต่างหากที่ทำมันสำเร็จด้วยตัวเอง ยินดีด้วยนะ” มือบางยื่นมาข้างหน้า คล้ายต้องการจับมือแสดงความยินดี วินาทีนี้ผมไม่อยากให้ทุกอย่างต้องเสียไปจึงเลือกประสานมือกลับ แม้ความเยือกเย็นในร่างกายจะส่งผลให้ใครอีกคนต้องขมวดคิ้วก็ตามที
“สิงหา...”
ผมแค่อยากจะขอเต้นรำ
“ครับ”
“จำจดหมายที่เราเขียนให้กันและกันเมื่อหนึ่งปีก่อนได้มั้ย พี่...”
“สิงหามาดูรูปนี้สิ นายเท่ชะมัด ขอถ่ายคู่กับตัวจริงหน่อย” แต่เพื่อนในกลุ่มนักแสดงของเขาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน ตอนนั้นเองที่ผมจำต้องปล่อยมือบางออกอย่างง่ายดาย
“เดี๋ยวผมมาคุยด้วยนะครับ” คนตัวเล็กผละออกไปคุยกับเพื่อนของเขา เพื่อนกลุ่มใหญ่ที่ดูสนิทสนมกันค่อนข้างมาก ผมไม่สนิทกับใครถึงขนาดจะฝากฝังคนตัวเล็กเอาไว้ได้ นอกจากคนเพียงคนเดียวที่กำลังปรากฏอยู่ในม่านสายตา
เบียร์...
ผมยืนรอให้เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที มีหลายครั้งที่พยายามแทรกเข้าไปมีส่วนร่วมเพราะอยากคุยกับสิงหาต่ออีกสักหน่อย แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้คุยกัน
ผมอยากภาวนาให้ตัวเองมีความอดทนอยู่ตรงนี้ต่อไปอีกสัก 10 นาทีก่อนที่นิทรรศการภาพจะปิดลง ให้ผมมีจิตใจเข้มแข็งพอกับการสู้ต่อเพื่อทำตามสัญญาแต่...
หัวใจดวงนี้ ร่างกายเสื่อมโทรมร่างนี้ สมองก้อนนี้ของผู้ชายที่ชื่อภูผาไม่สามารถรอให้ถึงตอนนั้นได้อีกแล้ว ผมรีบลากเท้าไปหาร่างโปร่งซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของคนตัวเล็กอย่างเบียร์ สะกิดไหล่เขาเบาๆ และชี้ไปยังรูปภาพที่ใหญ่ที่สุดในห้อง ก่อนจะแยกตัวออกมา
เบียร์พยักหน้าเข้าใจ เราไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ
ตรงนั้นผมวางช่อกุหลาบสีขาวเอาไว้พร้อมกับหนังสือ Inferno ของแดน บราวน์ที่คนตัวเล็กยังอ่านไม่จบ ผมอยากให้เขาเก็บไว้อ่านแก้เหงา ถ้าวันไหนที่เขาเปิดมันขึ้นมา อย่างน้อยนอกจากความทรงจำระหว่างเราในช่วงเวลาสั้นๆ ที่บ้านหลังนั้น เขาก็ยังจะจำได้ว่าหนึ่งปีก่อนเราเคยเขียนอะไรสำหรับอนาคต
ผมแนบการ์ดแผ่นนั้นไว้ในหน้าสุดท้ายของหนังสือ การ์ดที่เขียนความฝันของเราว่าอยากเต้นรำด้วยกันในวันที่ 31 มีนาคม การ์ดที่ไม่แน่ใจว่าตัวเล็กจะได้เห็นมันหรือเปล่าหากเลือกไม่หยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาอ่านอีก
สิ่งที่ผมพูดได้ในตอนนี้คงมีเพียง...ขอโทษ
ผมมาไกลได้เท่านี้แล้วจริงๆ สิบนาทีมันมากไป แค่พยายามหายใจและอดกลั้นต่อความรู้สึกหลายอย่างที่ตีตื้นในหัวใจในแต่ละวินาทีมันก็ยากเย็นแสนเข็นเหลือเกิน ความรู้สึกของผมที่จะอยู่บนโลกนี้ต่อหมดลงแล้ว มันมืดสนิท ผมปล่อยทุกอย่างที่ทำมาอย่างง่ายดาย
ก้าวเท้าออกจากหอศิลป์โดยไร้ซึ่งจุดหมาย ผมไม่รู้ว่าจะไปทางไหน รู้แค่ว่าต้องเดินไปเพื่อหาทางออกสำหรับความเจ็บปวดซึ่งเผชิญมาเนิ่นนาน ในหัวก็เอาแต่ฉายภาพของคนตัวเล็กซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด เขาเป็นคนต่อเวลาให้ผมอยากมีชีวิตต่อไป แม้รู้ดีว่าวันต่อมาเราก็ต้องจากกันอยู่ดี
ชีวิตที่ไม่มีใครจะมีไปเพื่ออะไรกัน ชีวิตที่ล้มไม่เป็นท่าจะก่อร่างขึ้นมาได้ยังไง
เสียงดนตรีของเพลง The Luckiest ดังเข้ามาในโสตประสาท ตอนนี้ผมกำลังเต้นรำพร้อมกับเท้าทั้งสองข้างที่ก้าวไปข้างหน้า นึกถึงความฝันและงานแต่งงานของเรา แสงสว่างวาบในม่านสายตาปรากฏขึ้น ผมเดินตามแสงนั้นไปเพราะแน่ใจแล้วว่ามันคือความฝันที่มีความสุข
แด่...ภูผา ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา
นาย...เก่งที่สุดแล้ว
ปิ๊นนนนนนนนนนนนนน โครม!!
เสี้ยววินาทีนั้นโลกทั้งใบของผมพลิกคว่ำพลิกหงายหลายตลบ ร่างกายกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่าง มันเจ็บจนทนไม่ไหว เจ็บ ทรมาน ทรมานกว่าที่เคยเป็นอยู่หลายร้อยเท่า ภาพในม่านสายตาพร่าเบลอจนเหมือนจะปิดลง ร่างทั้งร่างร่วงลงกับพื้นพร้อมกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในจมูก
ผมไม่สามารถกระดิกนิ้วได้ ขยับเขยื้อนส่วนไหนในร่างกายไม่ได้อีกแล้ว หูทั้งสองข้างอื้ออึง ในหัวของผมตอนนี้มีแต่เสียงเพลงที่ดังคลอขึ้นมาเมื่อนาทีก่อน และผมเห็น...
จดหมายสีขาวซึ่งเป็นลายมือของตัวเอง จ่าหน้าซองถึงใครอีกคน
ถึง...สิงหาในอีกหนึ่งปีข้างหน้า
31/03/2015
มันชัดเจนในความรู้สึก...
ผมจำได้ทุกถ้อยคำที่บรรจงเขียน จำได้แม้กระทั่งเวลาที่ปักปากกาลงไปเพื่อเขียนตัวอักษรสุดท้าย
ถึงสิงหา...
31/03/2015
เราจะอยู่ด้วยกันและมีความสุข
ขอโทษ...
พี่ขอโทษนะตัวเล็ก พี่ทำตามสัญญาไม่ได้สักอย่างเลย
ยกโทษให้พี่เถอะนะ...
In a white sea of eyes
I see one pair that I recognize
And I know…
ในตาแห่งท้องทะเลสีขาว
ผมเจอสายตาคู่หนึ่งที่แสนคุ้นเคย
และผมรู้ว่า...
That I am I am
I am…
The luckiest
นั่นคือผม
ผม...คนที่โชคดีที่สุด
-
:m15:
ฆ่าคนอ่านเลยดีกว่า ฮือออออออออ
แต่ถ้าคุณจิตติเขียนก็จะอ่านค่ะ จบยังไงก็จะตามจนจบ :z13:
-
อ่านจบแล้วถอนหายใจดังเฮือกกกก
มาสุดทางแล้วจริงๆสินะสำหรับภู
ใจนึงเราอยากให้ภูอยู่ต่อนะบางที่คนสำนึกผิดก็ควรได้รับการอภัย(โดยการไม่ตายตอนจะจบT^T)
มองมุมหนึ่งถ้าสิงหารู้ว่าทั้งหมดที่เกิดเพราะภูป่วยคนที่เสียใจที่สุดอาจเป็นสิงหาเอง
ยิ่งมารู้ความจริงเบื้องหลังการแต่งงานของภู น้องคงอยู่แบบเสียใจไปตลอด(ในเคสที่ถ้ารถชนอันนี้ภูตายจริงๆนะ)
จบตอนแบบไม่ค้างแต่อยากรู้ว่าถ้าสิงหารู้ว่าภูโดนรถชน รู้เรื่องทั้งหมดน้องจะทำยังไง
เป็นกำลังใจให้คนเขียน คุณเขียนดีมากนี่เป็นนิยายดราม่าเรื่องที่สามจากหลายร้อยเรื่องที่เราอ่านแล้วที่บางฉากรู้สึกบีบหัวใจจริงๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก เม้นอะไรไม่ออกจริงๆ :ling2:
สิงหา สะกิดใจอะไรบ้างหรือยางงงงง
อีกสามตอนๆๆๆ ฮึบ//ซูดน้ำมูกซับน้ำตา
-
สงสารภูผา ถึงแม้ในอดีตพี่จะทำผิดจริง แต่ก็อดเคืองสิงหาไม่ได้...นี้เธอไม่รู้อะไรเลยหรอ? อิพี่ภูจะตายอยู่แล้วววววววว
ฮือ~ฅ
อินจัด รีบมาต่อนะคะ รอทุกวินาทีค่ะ :hao5:
-
เราทนไม่ไหวพอๆกับพี่ภู...
-
งานตาบวมก็มา..............
ร้องไห้หนักมากกกกกกกกก
:o12: :o12: :o12:
-
:o12:พี่ภูคะ พี่อดทนมาก เพื่อจะทำความฝันของสิงหา
แต่อ่านความเจ็บปวดของพี่ ก็อยากให้พี่ไปรั้งไว้พี่ยิ่งเจ็บปวด
แต่พอฉากท้ายรถชนพี่แล้ว มันรับไม่ไหว ฮือๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยย มันเจ็บมาก น้ำตาท่วมจอ ฮือๆๆๆ สงสารพี่ภู :hao5: :hao5:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
:monkeysad:
-
ไม่ถึงกับสะอื้นแต่ก็มีน้ำตาซึมออกมาเป็นตอนๆ ช่วงวันที่เพิ่มขึ้นมานั้นรู้สึกเลยว่าเป็นเวลาที่ภูยืมมา รู้สึกถึงความพยายามที่จะสู้ต่อไปของภูจากกำลังใจอันน้อยนิดที่ได้มาจากการ์ดของสิงหา เป็นไปแบบนี้ก็โอเคนะ กลัวแต่คนจะเข้าใจว่าภูผาฆ่าตัวตายทั้งๆที่ตอนนี้ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าตัวตาย How ironic!
หน่วงแต่ยังไงก็ดีใจที่ภุสามารถพยายามสู้ ถึงจะไม่รู้ตัวแต่สิงหาก็มีส่วนทำให้พี่ไปข้างหน้า ภูตัดใจจากสิงหานี่เป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่นะ สร้างกำลังใจให้ตัวเองจากสิ่งที่เคยมีในตัวเองมากกว่าจะไปรอให้คนอื่นมาหยิบยื่นให้ สู้ๆนะภูผา
-
เริ่มร้องไห้ตั้งแต่เริ่มๆเลย
โอ้ยยยยยยยย บ้าไปแล้วเรา แต่มันอินมากจริงๆ
เราเข้าใจภูนะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถ้าคราวนี้รอดตาย ก็ขอให้ความจำเสื่อมไปเลยยังดีกว่า
:เฮ้อ:
-
:dont2: ..
อยากให้ช่วงเวลาหลังหกโมงเย็นที่ภูตื่นขึ้นมาเป็นเพียงแค่ฝันไปเท่านั้นจังเลยค่ะ
-
:m15: :monkeysad: :sad11: :sad4: :serius2: :z3: :hao5: :mew6: :ling1: :ling2:
-
:z3: :sad4: ไม่รู้ว่าพูดยังไงดี
-
เศร้า
-
:hao5: รอตอนต่อไปค่ะ เศร้าาา
-
โหดมาก ขอบอก
-
ถึงภูผา
นายทำดีที่สุดแล้ว
ถ้ามันไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็ปล่อยมันเถอะ
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้
อย่างน้อยๆใครก็ได้บอกสิงหาทีว่าพี่ภูป่วยมากแค่ไหน
ไม่ได้ให้สิงหามาสงสาร แต่ให้สิงหาแค่ได้รับรู้ว่าพี่ภูพยายามที่สุดแล้ว
น้ำตาไหลทุกครั้งที่อ่าน
แต่เค้าอินมาจริงๆ ชอบมาก มันสะเทือนเค้าได้ทุกตอนจริงๆ
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
เราว่าให้พี่ภูไปเถอะนะคะ สงสารพี่ภู
สิ่งที่พี่ได้รับ เราคิดว่ามันแย่กว่าตอนสิงหาไม่มีพี่ภูมาก
ปล.อินมาก
-
ได้อ่านความคิดของภูแล้ว ก็คิดเลยว่าคงไม่ไหวแล้วจริงๆ
ถ้าตัดสินใจแล้วว่าสิ่งนั้นไม่ทำให้ต้องเป็นทุกข์และทรมานกับที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ทำและหลับให้สบายนะ
ตอนหน้าจบแล้ว ยังไงก็ขอให้มีความสุขนะ ภูผาไม่ว่าจะตัดสินใจไปแบบไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
คุณจิตติเขียนสื่ออารมณ์ของภูผาได้ดีมากเลยค่ะ รู้สึกตามเลยว่าทุกข์ในใจขนาดไหน
ทุกข์จนอยากจะตายเพื่อที่จะได้ไม่ทรมานอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
-
:z3: มันสุด ๆ ของภูผาแล้ว คือมันไม่เหลืออะไรแล้ว เหมือนทางตันไม่รู้จะไปต่อยังไง ภูเค้าทนไม่ได้แล้ว ถ้าภูตายนี่ไม่แปลกใจเลยนะ ถ้ารอดสิน่าแปลกมากกว่าว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ อ่านเรื่องนี้ทีไรร้องไห้ทุกที คุณจิตติเขียนดีมากทำเอาเศร้า สะเทือนอารมณ์สุด ๆ :sad4:
-
เศร้ามาก. น้ำตาเป็นกะละมังละครับ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เข้าเล้ามามองหาเรื่องนี้ทุกวันเลย
เรื่องนี้ ทำให้เราต้องไปอ่านบทความเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า สาเหตุ อาการ แนวทางรักษา การเยียวยา และความร่วมมือของคนใกล้ชิด แต่ก่อนก็คิดว่ามันเป็นเรื่องของจิตใจที่ไม่เข้มแข็ง หนีปัญหา อะไรเทือกนั้น พอมาอ่านก็เข้าใจมากขึ้นว่ามันเป็นโรค มันมีพยาธิสภาพในสมอง สารสื่อประสาทไม่สมดุล ต้องกินยา ต้องได้รับการรักษาเป็นเรื่องเป็นราว ....น่าเศร้าที่พี่ภูไม่ได้ทำตามที่ว่าเลย แม้มินตราจะรู้ว่าพี่ภูเป็นอะไร ต้องทานยาทุกวัน พบจิตแพทย์เป็นประจำ แต่นางก็อยู่ไกลไม่รู้ว่าพี่ภูแค่รับปากเปล่าไม่ได้ทำตาม ยิ่งแสดงออกว่ายังมีความสุขดีเพื่อตบตาคนอื่นถ้าไม่ใกล้ชิดอยู่ด้วยกันตลอดเพื่อจับสังเกตยิ่งไม่รู้ แถมพี่ภูก็อยู่คนเดียวอีกยิ่งไปกันใหญ่
ถ้าพี่ภูไม่รอด พี่ก็สบายแล้วล่ะ ไม่เจ็บไม่ปวดไม่ทรมานทุกลมหายใจอีกแล้ว ...แต่ถ้าสิงหามารู้ความจริงทีหลัง (จริงๆก็ทุกคนที่รักภูนั่นแหล่ะ) จะต้องเสียใจมากแน่ๆ มันจะมีแต่คำว่า ถ้าตอนนั้นจะฉุกใจคิดซักนิด ถ้าตอนนั้นจะหันหลังกลับมาดู ถ้าย้อนกลับไปได้ หลอกหลอนไปตลอด
แต่แอบดีใจนิดๆที่พี่ภูไม่ชิงลงมืออัตตวินิบาต กลายเป็นเกิดอุบัติเหตุแทน
ติดตามตอนหน้าอย่างใจจดจ่อค่า
-
เป็นนิยายที่หน่วงมากกกกก รู้สึกดีนิดหน่อยที่อย่างน้อยภูก็ยังไม่ฆ่าตัวตายเอง
แต่ถ้าภูตายเพราะโดนรถชน เราก็คงรู้สึกแย่ สิงหาก็คงเหมือนกัน
และยิ่งถ้าสิงหารู้เรื่องภูป่วย รู้เรื่องมินตรา ยังไงสิงหาก็คงให้อภัยพี่ภูและรู้สึกผิดแน่ๆ
เอาใจช่วยพี่ภู
-
เศร้าจัง อึดอัด หน่วง มากันครบ ขอบคุณนะค่ะ
-
โอ้ยยยย ร้องไห้อีกแล้ว
สงสารพี่ภูจัง ทรมานกับความหวัง
ที่ไม่สามารถหวังอะไรได้เลย
ไม่น่าเปิดมาเจอว่าอัพตอนใหม่เลย
รู้ว่าถ้าอ่านตอนนี้ก็จะพาลให้นอนหลับยาก
แต่จะเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ก็ทำใจให้รอไม่ไหว
-
:o11:
-
น้ำตาไหลอีกแร้วTT
-
อ่านไปก็น้ำตาคลอไปปปปปป ฮือออออออออออออ
ภูผาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ :hao5:
-
สิงหารู้ไหมภูกำลังจะทำอะไรรรรร
-
สวัสดีค่ะ มาตามอ่านครั้งแรก
อ่านจนถึงตอนจบ น้ำตาท่วมจอค่ะ
น่าติดตามมาก ติดตามต่อไปนะคะ
-
ขอให้พี่ภูไม่จากเราไปไหน
ขอให้พี่ภูตื่นมาแล้วมีสิงหาอยู่ข้างกายตลอดไป
ได้แต่ภาวนา
ตอนนี้มันพีคที่สุดแล้ว
:o12:
-
เลื่อนอ่านไปมือสั่นไป ถึงเวลาของพี่แล้ว ดีใจที่พี่อดทนจนวันสุดท้าย ถ้าพี่ภูจากไป ขอให้พี่มีความสุข ไม่เจ็บ ไม่ทรมาน พี่คงไปต่อไม่ได้จริงๆแล้ว
เราสับสนตีกันวุ่นไปหมด ทั้งอยากรั้งกะอยากปล่อยให้ภูจากไปจริง แบบไหนที่จะไปต่อได้
-
เขียนสื่ออารมณได้เยี่ยมมากเลย
ตอนเล่าฝ่ายสิงหาก็ทำเอาหน่วงและเกลียดภูมาก
พอเล่าฝั่งภูก็เข้าใจและสงสารภู
ได้แต่หวังว่าภูจะไม่ตาย..เพราะการตายของภูก็จะตามมาทำร้ายสิงหาอีก
สิงหาน่าสงสารเกินไปแล้ว ต้องไปงานแต่งคนที่รัก ต้องมาถูกทำให้เหมือนมีค่าถูกปั่นหัว
แต่น้องก็เข้มแข็งและหวังดีกับภู..ดีใจที่ภูไม่ได้กินยาตายพร้อมกับนิทรรศการภาพน้อง
เพราะสิงหาจะต้องใช้ชีวิตอีกกี่เดือนกี่ปีกับความทรงจำว่าตัวเองคือส่วนที่ทำให้ภูตาย
ทั้งๆที่คนถูกกระทำคือสิงหามาตลอดตอนภูมีความสุขสิงหาก็ไม่ดีมีด้วย..ตอนภูทุกข์สิงหาก็ไม่ได้มีความสุขเช่นกัน
อยากให้สิงหาเข้มแข็งต่ออีกหน่อยช่วยรักษาภู ช่วยทำให้ผู้ชายที่เอาแต่งคิดถึงตังเองคนนั้นเข้มแข็งไวๆ
และใช้ชีวิตเพือทำให้ผู้อื่นมีความสุขบ้างเสียที..ความรู้ความสามารถและเงินทองของภูสามารถทำสิ่งดีๆให้คนอื่นอีกมากมาญ
ขอให้มันผ่านไปและเป็นบทเรียนในชีวิตที่ดี..สู้ๆและเติบโตไปด้วนกันนะสองหนุ่ม
อินมาก
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง o13
-
เราขอแหวกกระแสได้มั้ยคะ ...
ขอให้ภูตื่นขึ้นมา ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้มั้ย... ลืมว่าเคยรักกับสิงหา ลืมว่าตัวเองเจ็บปวดแค่ไหน ลืมให้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง อยากให้ครอบครัวของภูผามารับรู้ถึงความรู้สึกเขาในตอนนี้บ้าง สิงหาใช้ชีวิตของสิงหาต่อไป ส่วนภูผาขอให้เริ่มชีวิตใหม่
...
-
ไม่มีตอนไหนที่อ่านแล้วไม่เสียน้ำตาเลย มันบีบใจและรู้สึกอึดอัดมาก สงสารพี่ภู สงสารสิงหา
-
พี่ภู...ไม่ไปได้หรือเปล่า..
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
ร้องไห้กับเรื่องนี้ไปรอบที่ล้านได้แล้วค่ะท่าน
แบบว่าไม่มีตอนไหนไม่หน่วงจุกและไม่เศร้าสักตอน ฮืออออออออออออ :mew6:
-
อ่านไปก็ร้องไห้ไป
เป็นตอนที่บีบหัวใจมากเลยค่ะ
-
ซูฮกคนเขียน สื่ออารมณ์ออกมาได้ดีมากกกก
รู้สึกเหนื่อย เจ็บปวด หมดหวังไปพร้อมกับภู พอแล้วๆ ไม่สามารถก้าวต่อไปได้อีกแม้วินาทีเดียว
บีบหัวใจมากกกก เข้าใจภู แต่ไม่อยากให้ภูตาย ภูต้องรอด อ้อนวอนล่ะ T_T
รอนะคะคุณจิตติ สู้ๆ นะคะ
-
ก้มกราบงามๆแบบเบญจางคประดิษฐ์ หลอกล่อให้เราตายใจช่วงแรกๆแล้วทำให้ร้องไห้แบบคนบ้า สงสารหัวใจคนอ่านบ้างอะไรบ้างน่ะเออ T T
-
รอเรื่องนี้ทุกวันเลยค่ะ บีบคั้นอารมณณ์มาก
ตอนพี่ภูกับสิงหานั่งกินข้าวด้วยกันสิงหาไม่สังเกตบ้างเหรอพี่ภูมือสั่นเทไวน์หกเลอะเทอะ
พี่ภูมีอาการเหม่อลอย น่าจะสังเกตเห็นจุดพวกนี้ได้บ้าง ... สิงหาใส่ใจพี่ภูหน่อย
-
อึดอัดทรมานตามพี่ภูไปด้วยเลย พี่ภูไม่ไหวแล้วจริงๆ :m15:
จะมีใครออกมาเจอไหม จะช่วยได้ทันไหม ฮืออออออ
:pig4: :L2:
-
ตรงใจอย่างที่คิดไว้ และร้องไห้กับมันอย่างหนัก
ส่งพี่ภูผาไปสู่อีกโลกที่ดีกว่า
-
จะร้องไห้กับภูผาตอนนี้ยิ่งตอนคุยกับเซน
และพูดถึงเพื่อนตอนที่พูดถึงวัชรทำเอา
เราซึ้งกับมิตรภาพระหว่างเพื่อนของภูผา
และทำให้นึกถึงวัชรเลย
-
ถ้าสิงหารู้ว่าพี่ภูป่วยหนักมาตลอด คงให้อภัยได้อย่างไม่ลังเล
-
:a5: อ่านกี่ครั้งก็เศร้า....มุมของสิงหาก็เศร้า :m15: ....มุมของภูผาก็เศร้า :monkeysad: ....สงสารทั้งคู่เลย....ไม่รู้ว่าเรื่องจะจบยังไง แต่มีความรู้สึกว่ายังไงๆสองคนนี้ก็ตัดกันไม่ขาด บอกไม่ถูกอู๊ยยยยยยย :katai1: คืออึดอัด มันเหมือนกับว่า ต่างคนต่างช่วยเยี่ยวยาซึ่งกันและกัน บอกไม่ถูก :mew5: เหมือนว่าที่ต่างคนต่างทำทำแบบนี้ก็เพื่ออีกคน :hao5:
-
พี่ภู T^T สะเทือนใจมากก ไม่มีอะไรจะบอกได้ดีกว่านี้แล้ว
-
หนักหน่วงทุกบรรทัด :katai1: :hao5:
-
ขอให้ภู ได้อยู่ต่อนะ
ไม่อยากให้ไปทั้งๆที่เข้าใจผิด ทั้งๆที่คนที่รัก จริงๆก็ยังรักตัวเองอยู่เหมือนกับที่ภูยังรักเขา
ส่วนโรค มันรักษาได้ ถ้ามีกำลังใจที่ดี
อยากให้ภูรอด อยากให้สิงหาเป็นกำลังใจที่ดีในการรักษาของภูมากกว่า ไม่ใช่แบบนี้
อีกอย่าง มาแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาดลงไปกับเขา คนที่ภูบอกว่ารักน่ะ น่าจะดีกว่าการมาทิ้งบาดแผลไว้ให้เขาแล้วจากไปพร้อมกับคำขอโทษแบบนี้ มันไม่มีวันหายสนิทหรอก กลับมาแก้ไข อย่างน้อยเรื่องในอดีตถึงมันจะย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว แต่มาทำปัจจุบันกับอนาคตให้มันเป็นความทรงจำที่ดีน่าจดจำ น่าจะดีกว่าการจากไปแบบนี้
ถ้าภูไปแล้ว สบายก็จริง ไม่ต้องทรมานทางกาย แต่จิตใจทั้งคนไปและคนที่อยู่ แตกเป็นเสี่ยงๆไม่ต่างกัน
แล้วถ้าสิงหากลายเป็นแบบวัชรขึ้นมา ภูนั่นล่ะจะเสียใจ
เราอยากอ่านนิยายรัก ไม่อยากอ่านโศกอนาฏกรรมความรักเนอะ ฝากถึงคนเขียนได้โปรดเห็นใจข้าน้อยด้วยยยย :m15: :m15:
-
ขอเห็นต่างนิดนึงนะคะ เพิ่งมาอ่านทีเดียวรวดเดียวจบนี่แหละ
ตอนแรกเราว่าจะเม้นตั้งแต่อ่านตอนที่ 9 จบแล้ว(ตอนที่พี่ภูเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ) แต่สุดท้ายก็คิดว่าอ่านให้สุดก่อนดีกว่า
.. ก็ ในมุมของเรานะคะ เราว่าพี่ภูเห็นแก่ตัวนะ เห็นแก่ตัวที่ทำร้ายน้องขนาดนั้นแล้วชิ่งหนีไปเป็นโรคซะงั้น
ไม่รู้สิ ถามว่าพี่ภูทรมานไหมกับโรคนี้ แน่นอนอยู่แล้วต้องทรมาน ถามว่าสงสารไหม ก็สงสารนะคะ แต่แบบ
ที่คุณทำกับน้องไปก่อนหน้านี้ทั้งหมดล่ะ ? ที่น้องต้องกล้ำกลืนฝืนทน รอคุณทั้งน้ำตาเป็นเวลากี่เดือนๆล่ะ
ไหนจะยังไม่รวมเรื่องโกหกกับทำร้ายร่างกายทั้งๆที่น้องเองก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรอีก .. แล้วอยู่ๆก็ลงด้วยการเป็นโรค
คือสำหรับเรา เมื่อเป็นผู้ป่วยแล้วทุกอย่างจะค่อนข้างถือเป็นข้อยกเว้นอ่ะค่ะ อารมณ์เหมือนเวลาผู้ป่วยทางจิตฆ่าคนแล้วไม่ต้องรับโทษอ่ะ
ซึ่งพอมองแบบนั้นเราเลยว่ามันไม่ค่อยแฟร์กับน้องเท่าไหร่นะ แต่อย่างไรก็ตาม พออ่านไปแล้วก็อินมากอยู่ดีค่ะ น้ำตาร่วงเผาะๆเลย
ยังไงก็ไม่อยากให้พี่ภูตายนะ ที่ไม่อยากให้ตายก็เพราะไม่อยากให้น้องต้องรู้สึกผิดหรือเป็นตราบาปติดไปในใจจนตาย
ปล. พี่จิตติเขียนดีมากเลยค่ะ เขียนแล้วสื่ออารมณ์ของผู้ป่วยออกมาแบบสุดๆจริงๆ โมเม้นที่อยากฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่อยากเนี่ยได้ใจมากค่ะ
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ :L2:
-
เคยอ่านเรื่องนี้ตอนคนเขียนลงใหม่ๆ ตอนนั้นก็แบบทำไมนายเอกยอมจัง ทนทำไม แล้วก็หยุดตามไป จนวันนี้มีพี่ส่งลิงค์มาให้ ก็เลยมาเริ่มอ่านใหม่ คือพออ่านมาได้ทีเดียวยาวๆ รู้สึกว่ามันลงตัวมาก คนเขียนเก่งมากค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆออกมา
ความน่าสงสารของภูผาในตอนท้ายๆนี้ก็ไม่ได้หักล้างความรู้สึกโกรธต่อภูผาในตอนต้นเรื่องนะ ต่อให้ไปย้อนอ่านอีกรอบ เราก็ยังจะโกรธภูผาและบ่นสิงหากับความยอมทนของน้องอยู่ดี อ่านมา15ตอน ไม่เคยรู้สึกโกรธสิงหาเลย มันมีบางโมเมนท์นะที่เรารู้สึกว่า สิงหา..สะกิดใจสักนิดสิว่าพี่ภูกำลังเจ็บปวดเจียนตายอยู่นะ แต่มันก็ยังมีความรู้สึกเล็กๆในใจสะกิดเตือนตลอดว่าสิงหาไม่ผิดเลย สิงหาถอยออกมาแล้ว และสิงหาอดทนได้ดี สิงหาใจแข็งมาก สิงหาไม่ผิดที่ปกป้องตัวเอง และที่ผ่านมาสิงหาไม่เคยรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับภูผาหลังจากแยกตัวออกมาแล้วเลย สิงหาเข้มแข็งมากในความรู้สึกของเราตอนนี้ จากสิงหาที่อ่อนแอและยอมทนยอมโง่เพื่อความรัก กลับกลายมาเป็นอีกฝ่ายแทนที่อ่อนแอ
สำหรับเรานะ ภูผาน่าสงสารและอ่อนแอมาก อ่อนแอมาตลอดถ้ามาลองย้อนกลับไปดูตั้งแต่ต้นนะ ภูผาไม่เคยเข้มแข็งเลย เขาแค่แข็งกร้าว เรียกร้องหาค.รัก ค.อบอุ่น ไม่เคยพอ ทั้งๆที่มีคนที่รักตัวเองมากขนาดนั้นอยู่กับตัว อาจจะเพราะเป็นคนมีปมครอบครัว อาจจะเพราะป่วย หรืออะไรก็ตาม แต่ในความรู้สึกเรา ภูผาอ่อนแอ แล้วมันยิ่งมาแย่เข้าไปอีกเมื่อภูผาป่วยแล้วเขาไม่เหลือใคร เขาไม่มีใคร ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีเพื่อนเลยเพราะแยกย้ายกันไปหมดหลังเรียนจบ แม้แต่ภรรยาก็ยังแยกไปอยู่กับคนรักอะ คนเขียนทำให้แม้แต่ตัวเราเองก็รู้สึกได้ว่าภูผาไม่มีใครจริงๆอะ มันไม่ใช่แค่อ่านที่ภูผาพร่ำว่าตัวเองไม่มีใคร แล้วตัวเราก็มาคิดว่า เออ..เขาไม่มีใครนะ มันเป็นบรรยากาศของเรื่อง บรรยากาศของคนรอบๆตัวภูผา เรามองว่าเขาไม่เหลือใครจริงๆนะ แล้วสิงหาเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้ายของภูอะ ขอต่อลมหายใจอีกนิด ขออีกสักพักนะ ขออยู่ต่ออีกหน่อย ขอให้ได้เห็นสิงหาอีกสักแปปก็ยังดี โหววว..มันเจ็บปวดมากจริงๆนะ
แล้วไอความรู้สึกของภูผาอะที่แบบอยากอยู่ต่ออีกนิดนะ ร่างกายอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ขอไปทำตามสัญญากับสิงหาก่อน มันทำให้เราภาวนาว่าอย่าให้ภูตาย ไม่ว่าจะยังไงก็อยากให้ภูมีชีวิตอยู่ต่ออะ ไม่ว่าจะอยู่ชดใช้กรรม หรือลืมเรื่องราวเก่าๆ หรือสภาวะไหนก็ได้อะ อยากให้ภูได้อยู่ใช้ชีวิต ได้แก้ไขชีวิตตัวเองอะ ไม่ว่าชีวิตต่อจากนี้ของภูจะมีหรือไม่มีสิงหา เราก็อยากเห็นภูมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่ออะ
พอมาเขียนเรื่องภูเยอะๆแบบนี้แล้วมองไปที่สิงหานะ เรารู้สึก(อีกละ)ว่าจริงๆแล้วสิงหาเข้มแข็งเนอะ เพื่อความรักเขาทนได้ยังไงอะ พอคิดว่าถ้าเป็นเราละ เฮ้ย เราไปตั้งนานแล้วละ เราไม่ยอมและไม่ทนนะ แล้วเราก็เลยไปตัดสินว่าสิงหาโง่ที่ทน แต่สิงหาก็คงมีเหตุผลอะไรที่ตัวเองยอมทนนั่นแหละ ไม่ว่าใครจะมองว่าสิงหาในตอนต้นเรื่องโง่ยังไงก็ตาม(เราก็ด้วย) แต่สิ่งหนึ่งที่เรามองเห็นจากสิงหานะ สิงหาเข้มแข็งมาก เข้มแข็งในเรื่องความรัก การรักคนๆหนึ่งทั้งที่เขาร้ายกับเราขนาดนี้ได้อะ ต้องมีศรัทธาขนาดไหน จนตอนนี้ก็ยังรัก ใช่ไหม สิงหายังรักภูอยู่นี้ สิงหาแกร่งมากจริงๆ ไม่ว่าตอนจบของเรื่องจะมีบทสรุปยังไงก็ตาม เราเชื่อในตัวสิงหานะ ว่าเขาจะเข้มแข็งและก้าวเดินไปบนเส้นทางที่ดีได้อะ
เราไม่คาดหวังว่าเรื่องจะจบแบบไหนนะ เรายอมรับได้กับทุกบทสรุปนั่นแหละ แต่...(ขอแต่หน่อยนะ) แค่อยากภาวนาขอให้ตัวละครได้ดำเนินชีวิตต่อไปอะ ทางข้างหน้าสำหรับภูกับสิงหามันยังอีกไกล และเราก็อยากเห็นพวกเขาได้ใช้ชีวิตอะนะ
ปล.คนเขียนเก่งมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่า
-
พี่ภู เรารู้ว่าพี่ไม่ไหวแล้ว
อยากสะกิดสิงหาซะจริง ไม่เอะใจอะไรเลยหรอ??
ทำไมล่ะ ถ้าสิงหารู้เรื่องทุกอย่าง เค้าคงให้อภัยพี่แน่
แต่เราเข้าใจที่พี่ตัดสินใจทำอย่างนี้เพราะพี่ทนกับความเจ็บปวดไม่ไหวแล้วจริงๆ
-
ถึงตอน 12 ..
-
เป็นอะไรที่เม้นท์ไม่ออกเลย มันให้ความรู้สึก หน่วง ไปหมด สงสารภูผามาก ความรู้สึกตอนนี้เหมือนภูผาไม่ไหวแล้ว ไม่อยากจะมีชีวิตต่อ หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต อยากจะบอกว่าเหนื่อยก็พักนะ แต่ไม่ใช่ให้พักแบบนี้ :hao5: หวังว่าภูผาจะสุ้อีกครั้ง สู้เพื่อตัวเอง กลับมาทำชีวิตตัวเองใหม่ เริ่มใหม่ทั้งหมด กลับไปจีบสิงหาใหม่ อยากให้ภูผาสู้แบบนี้มากกว่า :mew6:
-
ไม่อยากให้ภูตาย โดยเฉพาะตายแบบฆ่าตัวตายนี่ไม่เอาได้ไหมมมม :impress2:
แต่ฉากนี่ภูโดนรถชนไปแล้วใช่เปล่า ขอให้ภูรอดเถอะนะ ทรมานมาเยอะแล้ว
ที่สำคัญ ถ้าภูตาย เดี๋ยวสิงหาก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ถึงเวลานั้น จะสงสารสิงหามากกว่า เพราะเชื่อว่าน้องเองก็รักภูผาไม่น้อยไปกว่ากัน
คนที่อยู่นี่สิเผลอๆจะทรมานกว่า เหมือนตายทั้งเป็น
ไม่รู้ทำไมนึกถึงโรมิโอกับจูเลียต :katai1:
ต้องลุ้นตอนต่อไปอีกแล้ว
คุณจิตติเขียนเก่ง อารมณ์นี่มาเต็มเลย :sad4:
-
อย่างแรก พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ คือปกติอ่านแต่นิยายแบบคลายเครียด เจอแบบนี้สตั้นเลยอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ แต่ละตอนที่อ่านมันเหมือนเราเข้าไปอยู่ในความรู้สึกนั้นจริงๆเลยอ่ะ รีบๆมาต่อเร็วๆนะคะ :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5:
-
สรุปตายไม่ตายคะ
โอยยย มันดึงมากๆเลย
ลุ้นมากๆค่าา
-
ได้โปรด ให้ภูผาได้มีโอกาสที่จะได้รักและถูกรักต่อไป
-
อ่านรวดเดียวมาจนถึงตอนที่ 15 ค่ะ
ในตอนแรกที่ยังไม่รู้สาเหตุว่าทำไม ภูผา ถึงใจร้ายกับ สิงหา ยอมรับว่าไม่ชอบมากเลยค่ะ
แต่พอรู้ว่า ภูผา ป่วยเป็น ไบโพลาร์ บอกเลยว่า ไม่โกรธหรือเกลียด ภูผา เลยค่ะ
ส่วนตัวเราก็มีโอกาสด้วยพูดคุยกับผู้มีอาการทางจิตมาบ้าง
จนเรารู้สึกว่าแบบ ที่จริงเขาไม่ได้ต้องการทำแบบนั้นน่ะ แต่จิตสำนึกหรือความคิดต่างๆของเขามันผิดเพี้ยน บิดเบี้ยวไป
สงสารภูผา และสงสารสิงหาค่ะ ถ้าน้องรู้ความจริงคงจะเสียใจมาก
อ่านแล้วสะเทือนใจมากค่ะ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ยังไม่หยุดร้องไห้เลยค่ะ
คนแต่ง แต่งได้เก่งมากค่ะ สื่อออกมาได้ดีมากจนเห็นภาพและคิดไปตามอารมณ์ของ ภูผา
ถ้าเข้าไปในนิยายได้คงจะเข้าไปกอดภูผาแน่นๆ และบอกให้อดทน มันจะต้องผ่านไปได้
-
รออ่านตอนหน้า
สงสารภูผา
จะมีโอกาส
ได้เจออีกรอบไหม
สิงหาอยากให้รู้
ความจรืงเป็นสิ่งไม่ตาย
แต่อาจเสียใจตายได้
ถ้ารู้ช้าเกินไป
-
พี่ภู :monkeysad:
-
มาต่อน๊ารออยู่ อ่านไปร้องไห้ไป สนุกมากๆค่ะ
-
ร้องไห้ทุกตอนเลย :sad4:
รอลุ้นนะคะ จะจบแบบไหน
-
อ่านรวดเดียวมาจนถึงตอนที่15 ร้องไห้จนตาบวม
สงสารทั้งคู่เลย เวลามันมีอยู่จำกัดจริงๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
มันก็จริงนะ คนป่วยทางจิต ยิ่งปล่อยให้อยู่คนเดียวยิ่งแย่
และยิ่งพื้นฐานครอบครัวเป็นแบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งแย่หนักกว่าเดิมอีก
เฮ้ออออ เศร้า จะตายหรือจะเป็นเจ้าชายนิทราละทีนี้
-
ตอนที่ 14
-
เพลงนี้บ่งบอกถึงอารมณ์ตอนนี้ได้ดีเลย
https://youtu.be/nY9sHiZ4bTU (ftp://youtu.be/nY9sHiZ4bTU)
-
ร้องไห้จนหมดน้ำตาไปเป็นลิตรแล้ว
-
หนูมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ รอค่าาาา :hao5: :hao5:
-
ตาภูจะรอดมั้ยคะคุณนักเขียน ฟื้นมาเอ๋อแด๊กก็น่าจะสนุกนะคะ555
สิงหา คัมมอนนน มาดูใจพี่แกหน่อยเร้วววว
-
คิดถึงแล้วค่ะ..แวะมาเยี่ยมเช้าเย็น ยังไม่ได้เจอพี่ภูเลย..ห่วงมาก
-
่อยากให้พี่ภูความจำเสื่อมๆไปเลยดีกว่า หรือไม่ ก็หายไปเลย มันอาจฟังดูใจร้าย แต่เราเองคิดว่าถ้าภูกลับไปมีชีวิตอยู่อีก ภูก็ต้องถูกปฏิบัติแบบเดิม ถึงคราวนี้จะมีสิงหาอยู่ด้วย แต่ภูจะขัดพ่อกับแม่เรื่องสิงหาได้จริงๆหรอ ถ้าที่บ้านภูรู้อะไรจะเกิดขึ้น เว้นเสียแต่ภูจะตัดความสัมพันธ์กับที่บ้าน แล้วไปเริ่มใหม่กับสิงหา ซึ่งเราก็ว่า ความเป็นไปได้มีนิดเดียว เพราะที่บ้านภูเอง ก็เป็นคนมีอิทธิพล แถมนั่น ลูกชายคนเดียวอีก คงไม่ยอมหรอก สุดท้าย ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าชีวิตของคนคนหนึ่งจะเลวร้ายได้ขนาดนี้ ภูน่าสงสาร น่าสงสารมากเกินไปจริงๆ
-
รอพี่ภูค่ะ :call: :call:
-
ร้องไห้จนตัวโยนแล้ว สงสารพี่ภู ขอโอกาสให้พี่ภูได้ถูกรักอีกสักครั้งเถอะระ
-
มารอเรื่องนี้ทุกวันเลย :hao5: :hao5:
-
ไม่อยากจะคิดเลยว่าฉากหลังจากนี้ พอพาพี่ภูไปโรงบาลแล้ว(แอบหวังว่าพี่ภูจะไม่ตายก่อนไปถึงมือหมอนะ T^T) ถ้าเกิดสิงหาได้ฟังจากหมอเรื่องที่ภูป่วย เนื้อเรื่องจะเป็นยังไง ฉันว่านางต้องร้องไห้แน่ๆ เพราะคนอ่านน้ำตาพรากกันมาหลายตอนแล้ว...
-
กำลังอ่านกระทู้นึงในพันทิป นึกถึงพี่ภูเลย (จริงๆ ก็นึกถึงคนรอบข้างเหมือนกัน)
T_T อยากให้พี่ภูมีชีวิตใหม่จริงๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ ค้างอ่ะ มาต่อไวๆนะ สงสารทั้งสองคน ปวดจัย
-
ตอนที่ 16
โลกนี้ก็แปลก หมุนไปไม่พอยังค่อยๆ พรากทุกอย่างออกไปจากชีวิตด้วย
ผมเรียนรู้ที่จะต้องสูญเสียอะไรบางอย่างมาตั้งแต่เกิด พ่อจากไปในเช้าวันเสาร์ เพื่อนมัธยมฯ ที่สนิทหยุดหายใจช่วงดึกของวันอาทิตย์ หรือจะเป็นวันนั้น...เย็นวันอังคารเมื่อสัปดาห์ก่อน วันที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าชีวิตพร้อมจะสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดไปเสมอ
ผมก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์ด้วยความรู้สึกหดหู่ปนหน้ามืดเต็มแก่ หลังจากต้องเผชิญกับอาการดังกล่าวมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ความจริงอาจเป็นตั้งแต่วันนั้น วันที่พี่ถูกลากพร้อมกับเตียงฉุกเฉินเข้ามาที่นี่…
โรงพยาบาล
แม้ไม่อยากรับรู้อะไรเลยแต่ก็ต้องเผชิญกับมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้สิ แต่เหตุการณ์ในวันนั้นมันทำให้ผมนอนไม่หลับมายาวนานเกือบสัปดาห์ พี่ภู...ฆ่าตัวตาย
ผมไม่อยากจะคิดแบบนั้น ไม่อยากจะคิดและปักใจเชื่อว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุ ทว่าความจริงที่ได้รับรู้คือพี่กำลังเผชิญกับสภาวะซึมเศร้าจากการบอกเล่าของภรรยาอย่างพี่มินตรา ขวดสีชาหลายขวดในห้อง เศษซากของยานอนหลับเม็ดสีขาวตามพื้น หรือแม้กระทั่งข้อความที่เขาเขียนเอาไว้เกลื่อนกลาดมากมายระบายความเจ็บปวดในชีวิตว่ายังไง
ทำไมถึงไม่รู้ให้เร็วกว่านี้ ทำไมถึงโง่เง่าและมองอะไรไม่ออกมาตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน
แม้กระทั่งวันที่เขาตัดสินใจจะหายไป เราก็ยังไม่ได้คุยกันอย่างที่ควรจะเป็น ผมเห็นแก่ตัวเกินไปใช่มั้ยครับพี่ ผมยื้อพี่เอาไว้ตรงนี้แล้วรอคอยให้เราได้อยู่ด้วยกันต่อไป มันคือความเห็นแก่ตัวใช่มั้ย?
ผมกระชับกระเป๋าสะพายเอาไว้แน่น ยืนนิ่งอยู่ภายในลิฟต์ มองดูความสูงที่ค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงจุดหมายที่ผมมักเดินเข้ามาประจำตลอดสัปดาห์
ห้อง ICU
พี่ไม่เคยตื่นขึ้นมาอีกเลย เขาหลับยาวนานตั้งแต่วันนั้น ร่างกายที่ผมได้สัมผัสหลังจากเจ้าตัวประสบอุบัติเหตุไปแล้วเกือบ 24 ชั่วโมงเย็นเฉียบ และสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดก็คือผมเป็นคนเกือบสุดท้ายที่ได้รู้ความจริง ทั้งที่อยู่ใกล้มากที่สุดในตอนนั้น ภาพของเขา กล้องของเขา ความทรงจำของเรา มันไม่เคยสำคัญเลยตราบใดที่เจ้าของมันไม่อยู่
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หมุนลูกบิดประตูก่อนก้าวเท้าเข้าไปยังภายในห้องแสนเงียบเชียบ ที่นี่มีร่างโปร่งของผู้ชายชื่อภูผานอนอยู่ ร่างกายถูกสายระโยงระยางพันรอบไปหมด เสียงเครื่องติดตามสัญญาณชีพยังคงทำงานต่อไป แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับเลือกมองตรงจุดนั้นไม่กะพริบ ได้แต่ภาวนาว่าขอให้มันดังเป็นสัญญาณแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
หมอบอกว่าพี่อาการหนัก ร่างกายของพี่บอบช้ำจากการถูกกระแทก ที่สำคัญคือสภาพจิตใจและร่างกายของเขาก่อนประสบอุบัติเหตุมันเลวร้ายกว่านั้นมาก เขาไม่มีกำลังใจจะสู้ต่อ แต่เราก็ยังดื้อด้านรั้งเอาไว้อย่างคนเห็นแก่ตัว แน่นอนว่าพี่เจ็บ พี่เจ็บมามากพอแล้ว แต่ผม...
“สวัสดีตอนสายครับพี่...” ผมพยายามเค้นเสียงออกมาจากลำคออย่างสุดความสามารถ จ้องมองดูใบหน้าซูบซีดของคนไม่ได้สติด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากพูดทักทายเขาในช่วงเวลาที่เช้ากว่านี้ แต่เพราะห้อง ICU ถูกกำหนดให้เข้าเยี่ยมเป็นเวลา ผมจึงทำอย่างนั้นไม่ได้
“วันนี้ผม...เอาหนังสือของแดน บราวน์มาอ่านให้พี่...ฟัง เมื่อวานเราอ่านถึงไหนกันแล้วนะ” ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนป่วย เปิดหนังสือไปยังหน้าที่ถูกคั่นไว้ด้วยที่คั่นหนังสือ แต่มือทั้งสองข้างกลับสั่นเทาอย่างน่าประหลาด ยามจ้องมองริมฝีปากแห้งกรังและบาดแผลที่โผล่พ้นชุดคนไข้ออกมา นั่นยิ่งทำให้พี่ดูอ่อนแอมากกว่าทุกที
“แต่ก่อนที่จะอ่านผมมีเรื่องอยากเล่าให้พี่ฟัง วันนี้ที่กองถ่ายงานพวกตากล้องถามถึงพี่ ทุกคนคิดถึงพี่ เขาอยากให้พี่สู้ต่อเพื่อจะได้กลับมาทำงานที่รักอีกครั้ง” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ สิงหาในตอนนี้ราวกับคนบ้าที่เอาแต่พูดอยู่คนเดียว แต่ก็ยังคาดหวังว่าคนที่เข้าสู่ห้วงนิทราจะได้ยินมัน
ไม่รู้หรอกว่าในความฝันนั้นจะมีความสุขหรือความเศร้า พี่กำลังยิ้มดีใจหรือร้องไห้ในโลกแห่งนั้น แต่ผมก็อยากให้เขากลับมาไม่ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรก็ตาม ผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
“พี่เซนมาถึงไทยเมื่อกลางดึก ตอนนี้เขาเป็นเจ็ตแล็กก็เลยยังมาหาพี่ไม่ได้ พี่มินตรากับ...แฟนก็จะตามมาในตอนบ่ายรวมถึงคนในครอบครัวด้วย พี่ไม่ได้โดดเดี่ยวอีกแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าอยากเห็นว่าทุกคนเป็นห่วงพี่แค่ไหน ผมก็อยากให้พี่ตื่นขึ้นมา” ว่าพลางเลื่อนมือข้างหนึ่งจับมือของคนตัวสูงเอาไว้ บีบและคลายแบบนี้ซ้ำๆ เพื่อให้เขารับรู้
พูดได้เต็มปากเลยว่าผมไม่สามารถทำงานอย่างมีสมาธิได้ ตราบใดที่เขายังหลับอยู่แบบนี้ ยิ่งนับวันร่างกายก็ยิ่งอ่อนแอ แผลกดทับ อาการบอบช้ำภายในที่ยังไม่ทรงตัว ลมหายใจที่พร้อมจะขาดหายไปในทุกเมื่อมันทำให้รู้สึกกังวล
กลัว
กลัวไปสารพัด ที่สำคัญที่สุดคือกลัวว่าเราจะไม่มีโอกาสได้พูดกันแม้แต่คำเดียว
“ตอนที่เราเลิกรากันไปแล้วพี่แต่งงาน ผมเคยคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีทางมีความสุขแน่เพราะยังยึดติดกับเมื่อวาน ในขณะที่พี่ก้าวต่อไปข้างหน้าไม่หยุด” ภายนอกใครอาจจะเห็นว่าผมมีความสุขดี ผมพร้อมจะเริ่มต้นใหม่ได้ทุกเมื่อ ทั้งที่ความจริงแล้วตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
สำหรับผู้ชายที่ชื่อภูผา เขาเคยเป็นทุกอย่างในชีวิตของผมและมันยังคงเป็นแบบนั้นตราบจนวันนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความรู้สึกที่มีต่อเขายังเหมือนเดิม เพียงแต่เวลาเท่านั้นที่ทำให้ดูเปลี่ยนไป เหมือนแก้วที่แตกไปแล้วจะเอามาต่อก็ลำบาก ทว่าจะให้หาใบใหม่ก็คงไม่ชอบเท่าใบเก่า ความผูกพันต่างๆ ระหว่างเรา ยอมลำบากกลับไปต่อมันคงดีกว่าเพราะยังไงมันก็คือใบเดิม
“ผมไม่ได้อยากเริ่มต้นใหม่ ยังรอคนเดิมกลับมาเริ่มต้นอีกครั้ง”
“...”
“เพราะฉะนั้นพี่ตื่นขึ้นมาเถอะนะครับ”
ผมพูดอ้อนวอนประโยคเดิมซ้ำๆ นับครั้งไม่ถ้วน อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์มากมายเพื่อให้เขาลืมตาขึ้นมา มันเป็นความทรมานแบบไม่มีที่สิ้นสุด ผมรอพี่...รอทั้งที่ไม่รู้เลยว่าพี่จะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ หรือ...ไม่ตื่นเลย แต่ก็ยังมีความหวังว่าวันนั้นจะมาถึง แม้ต้องรอคอยอีกนานแค่ไหนก็ตาม
ผมเริ่มต้นอ่านหนังสือที่เตรียมมาให้กับเจ้าตัว เราอ่านไปพร้อมๆ กัน และมันจะต้องจบพร้อมกันในสักวันหนึ่ง ถ้าพี่ได้ยินผม...ได้โปรดตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยกัน เพราะผมเหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่จะต้องอ่านตัวหนังสือเล็กๆ แสนเลือนรางด้วยน้ำตาเพียงลำพัง
ถึงมันจะยาก และคนตรงหน้าท้อแท้จนไม่อยากหายใจแค่ไหน
สุดท้ายผมก็ยังหวังว่าเราจะสู้ต่อไปด้วยกัน
อีกไม่กี่ชั่วโมงจะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว พี่ยังไม่ตื่นขึ้นมา ผมคงต้องกล่าวอำลาประโยคซ้ำๆ เดิมๆ เหมือนทุกวัน
“พรุ่งนี้”
“...”
“เราเจอกันใหม่นะครับ พรุ่งนี้...พี่ต้องรอผมเหมือนทุกวันนะ”
“...”
“รอผม และผมสัญญาว่าจะมา”
ดวงตาทั้งสองข้างทอดมองไปยังจอมอนิเตอร์ที่แสดงการเต้นของหัวใจ ถ้าความหวังของพี่คือการมีชีวิตอยู่เพื่อทำโปรเจ็กต์ความทรงจำจนเสร็จสมบูรณ์ ความหวังสิ่งเดียวของผมในตอนนี้ก็คือการภาวนาให้เครื่องติดตามสัญญาณชีพยังคงทำงานต่อไป
ผมแค่ไม่อยากให้เขาตาย ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม…
9 เมษายน
“ฮึก...ฮึก...” เสียงกลั้นสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาจากฝ่ามือซึ่งพยายามประกบปิดริมฝีปากสุดความสามารถ ผมเซไปข้างหลัง เอนตัวพิงกำแพงก่อนทิ้งตัวลงด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากวิ่งมายังห้องผู้ป่วยอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อนาทีก่อน
ผมได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล
พี่หยุดหายใจ...
วินาทีนั้นในหัวมันว่างเปล่า รู้แค่ว่าต้องทำยังไงก็ได้ให้มาถึงที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่พอมาถึงผมกลับทำได้แค่ร้องไห้อยู่หน้าห้อง แม้จะอยากเข้าไปหาใครอีกคนที่อยู่ภายในแค่ไหนก็ตาม ผมกลัวไปสารพัด กลัวว่าเขาจะจากไปขณะที่เรายังไม่เข้าใจกัน กลัวว่าเขาจะไม่สู้ต่ออีก
และอีกหลายความคิดซึ่งตีวนอยู่ในหัวจนอยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
“สิงหาใจเย็นๆ” พี่คินวิ่งตามขึ้นมา สีหน้าของเขาดูแตกตื่นไม่น้อยไปกว่ากัน
“พี่ภู...ขะ...เขาหยุด”
“พอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว พี่เขาต้องไม่เป็นไร” มือหนารั้งผมเข้าไปกอด ลูบหลังซ้ำไปซ้ำมาเป็นการปลอบใจ ขณะที่ตัวเองก็แทบควบคุมอาการสะอื้นจนตัวหอบโยนไม่ได้
อาการของพี่ไม่ดีขึ้นเลย แถมวันนี้มันก็ยิ่งทรุดเข้าไปอีก ในใจมันวูบโหวงเต็มประดาราวกับระแวงอยู่ตลอดว่าจะเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไป ไม่มีคืนไหนที่ไม่ฝันร้าย ไม่มีคืนไหนที่ไม่ต้องกอดรูปที่เขาถ่ายและร้องไห้จนหลับไป
ผมเคยพูดกับเบียร์ เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่ติดอยู่กับอดีตนานๆ อีกแล้ว แต่ความจริงวันนี้บอกได้เป็นอย่างดีว่าผมไม่สามารถทำมันได้ ทุกครั้งที่ท้อ ทุกครั้งที่อยากซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วร้องไห้ออกมาหนักๆ ผมจะนึกถึงประโยคที่เขาพูดในวันแต่งงานของตัวเอง
‘มีความสุขมากๆ นะตัวเล็ก พี่ก็...จะมีความสุขเหมือนกัน’
ตอนนี้ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ตราบใดที่พี่ยังไม่มีความสุข
แล้วผม...จะหัวเราะอย่างจริงใจได้ยังไงในวันที่ไม่มีคนชื่อภูผาอยู่บนโลกนี้แล้ว ผมไม่เคยเข้มแข็งได้เลย ทุกครั้งที่เราเจอกัน ทุกสิ่งที่เขามองเห็นมันเป็นเพียงกำแพงที่ผมสร้างมันขึ้นมาเพื่อปกปิดความอ่อนแอ หลายเดือนที่ผ่านมาผมอยู่ได้โดยไม่มีพี่ แต่ไม่ได้หมายความว่า...
ผมจะอยู่ได้ตลอดไปโดยไม่มีเขา
15 เมษายน
สองสัปดาห์แล้วที่ผมต้องเข้าออกโรงพยาบาลราวกับบ้านหลังที่สอง พี่ภูยังอยู่ห้อง ICU เหมือนเดิม เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมา เขาไม่เคยลืมตาเลยด้วยซ้ำ
หลังจากที่หมอช่วยกันปั๊มหัวใจจนคนตัวสูงมีชีวิตรอดอย่างหวุดหวิด ผมก็ระมัดระวังไปซะทุกอย่าง ช่วงนี้ก็เลยต้องรับงานให้น้อยลงเพื่อกลับมาดูแลเขา ผมทิ้งพี่ภูไม่ได้เพราะเขาไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
ครอบครัวของพี่แวะมาเยี่ยมอยู่บ่อยๆ ในช่วงสัปดาห์แรก แต่หลังจากนั้นก็หายไปไม่โผล่มาอีกเลย ผมได้แต่ตั้งคำถามว่าพี่ผิดอะไรทำไมถึงต้องถูกทิ้งให้เจ็บปวดเพียงลำพัง แต่คำตอบที่ได้กลับมีเพียงความว่างเปล่า พ่อ แม่ พี่ชายของพี่ใช้ชีวิตปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
บางทีผมก็ไม่เข้าใจคำว่า ‘ทำใจ’ ของพวกเขาที่เอ่ยออกมาเมื่อสัปดาห์ก่อน และในวินาทีนั้นผมรู้ในทันที...
พ่อแม่ทุกคนไม่ได้รักลูก
พี่มินตราบอกความจริงกับผม งานแต่งงานทุกอย่างก็แค่เรื่องหลอกลวง ตอนที่พี่ภูล้ม ปัญหาใหญ่ไม่ได้อยู่ที่ความจริงของทั้งสองคนถูกเปิดเผย แต่มันอยู่ที่ครอบครัวของทั้งคู่กำลังจัดการปัญหาเรื่องธุรกิจและเงินส่วนแบ่งที่ทำเอาปวดหัวไปตามๆ กัน
พี่เซนเองก็ต้องกลับไปทำงานที่มิลานต่อ แม้จะไม่อยากทิ้งให้ผมต้องดูแลพี่เพียงลำพังก็ตาม แต่...มันเป็นไปแล้ว หลังจากวันนั้นห้องของพี่ก็ไม่เคยมีใครเข้ามาอีกเลยนอกจากผมและหมอที่คอยดูแลอาการ
“สวัสดีตอนเย็นครับพี่ ขอโทษที่ไม่ได้มาตอนเช้านะ แต่ว่าวันนี้ติดงานนิดหน่อย” ผมเริ่มกล่าวทักทายคนตัวสูงเหมือนทุกวัน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้และหยิบหนังสือของแดน บราวน์ขึ้นมาอ่าน เราอ่านกันได้วันละแค่ 20 หน้าเท่านั้น เพราะต้องใช้เวลาที่เหลือในการถามสารทุกข์สุขดิบกันต่อ
รู้มั้ยว่าผมเกลียดการรอคอยที่สุดในชีวิต จำได้ว่าผมเคยรอเขากลับมาตอนที่เรายังคบกันอยู่ นั่นเรียกว่าทรมานมากแล้ว แต่มันเทียบกับความรู้สึกในตอนนี้ไม่ได้เลยเมื่อต้องเผชิญกับมันอีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าครั้งแรกถึงเขาจะไม่กลับมาแต่เจ้าตัวก็ยังคงสบายดี แตกต่างจากตอนนี้ที่ไม่ยอมกลับมาคือเขากำลังทรมาน
ผมอยากให้พี่ภูลืมตาขึ้น แม้จะต้องต่อสู้กับความรู้สึกคัดค้านในใจอีกมากมายก็ตาม แน่นอนว่าการต้องลืมตาขึ้นมาเพื่อรับรู้ว่าครอบครัวไม่เคยสนใจใยดีมันเจ็บปวดยังไง แต่ไม่เป็นไรหรอกผมจะอยู่ข้างเขา โยนความทรงจำเลวร้ายในอดีตออกไปและใช้ทุกวันของเราด้วยกัน
ผมไม่เคยรักใครได้เลย
ผมไม่เคยรักใครได้นับตั้งแต่เลิกรากับพี่ บางทีก็เหมือนคนโง่งมซะเต็มประดา ถูกใครด่าว่ายังไงก็ช่างผมก็พร้อมจะรับมันทุกรูปแบบ แค่วันนี้เรายังไม่ทิ้งกันและกันไปไหนก็พอ
“เบียร์ฝากผลไม้มาให้พี่ด้วยนะ แค่ยังเอามาให้ตอนนี้ไม่ได้เท่านั้นเพราะพี่ต้องตื่นขึ้นมาก่อน”
“...”
“ชีวิตของผมตอนนี้ก็ดี ซีรีส์ปิดกล้องแล้วล่ะ ผมเลยไม่ต้องเหนื่อยไปทำงานตอนเช้า แถมยังออกมานอนที่บ้านของพี่ได้อีกต่างหาก” หากเขาอยากจะรู้ ผมไม่ได้อยู่คอนโดกับผู้จัดการส่วนตัวและก็พี่คินแล้ว แต่ปลีกตัวออกมาอยู่ลำพังที่บ้านไม้กึ่งสตูดิโอของเขากับพี่วัชรได้เกือบสัปดาห์
“ผมทำความสะอาดบ้านให้พี่ เก็บภาพวาดทุกใบเอาไว้ในแฟ้ม ดินสอเองก็เหมือนกัน พอแล้ว...ผมไม่อยากให้พี่เหลาดินสออีกแล้ว”
“...”
“ต่อไปอยู่กับผมนะครับ ดูแลของขวัญด้วยกัน มันยังคงรอพ่ออยู่ ผมเพิ่งรู้...”
“...”
“สิ่งที่พี่เคยทำไม่ดีกับผม พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
ผมยกโทษให้ ทุกอย่าง...ที่เราเคยเจ็บปวดและทรมานกับมัน พี่ป่วยมานานแล้วแต่ผมไม่เคยรู้ พี่ปกปิดทุกคนแล้วแสร้งบอกว่าตัวเองสบายดี ทุกครั้งที่ยิ้ม ทุกครั้งที่มองเห็นจากไกลๆ ผมเพิ่งเข้าใจว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา
เวลาหลังจากนั้นหมดไปกับการสวดภาวนาและอธิษฐานขอพร พรุ่งนี้จะต้องดีขึ้น พรุ่งนี้ฟ้าจะสดใสเหมือนที่มันเคยเป็น ผมเชื่อว่าเขาจะไม่จากไปดื้อๆ โดยที่เราไม่ได้กล่าวอำลากันสักคำ
“หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ”
“ครับ”
ผิดมั้ยที่จะบอกว่าผมเกลียดเสียงนี้ที่สุด เสียงของพยาบาลที่เอาแต่บอกว่าหมดเวลาเยี่ยมซ้ำๆ และผมต้องเดินออกจากห้องนี้ไปด้วยความรู้สึกหดหู่เต็มหัวใจ พี่ไม่เหลือใครแล้ว ถ้าผมไปแล้วเขาจะอยู่กับใคร นั่นยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดในอกตีตื้นขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะผม...เพราะผมที่ไม่อยู่กับเขาในวันนั้น เขาถึงต้องฆ่าตัวตาย
เพราะผม...
“ผมไปก่อนนะครับพี่ คนอื่นจะยังไงก็ช่างไม่ต้องสนใจแล้ว”
“...”
“ขอแค่พี่...มีชีวิตอยู่เพื่อผมก็พอ”
“...”
“อยู่ให้ผมได้แก้ตัวกับอดีตที่ผ่านมา”
“...”
“พรุ่งนี้เราเจอกันอีกนะครับ”
22 เมษายน
“รอก่อนสิงหามึงจะวิ่งอะไรนักหนาวะ”
“พี่ตื่นแล้ว หมอบอกว่าพี่ภูตื่นแล้ว” เท้าของผมก้าวเข้าไปในลิฟต์ จ้องมองไปยังกระจกซึ่งปรากฏใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เกือบเดือนแล้วที่ต้องเทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาล แต่เมื่อเช้ามืดผมกลับได้รับข่าวดีที่สุดของเดือน นั่นคือการได้ยินปลายสายกรอกเสียงว่าพี่ได้สติขึ้นมาแล้ว
“เออกูรู้ ก็เห็นมึงพูดไม่หยุดตั้งแต่นั่งรถมา” ร่างโปร่งพูดเสียงติดฉุนเล็กน้อย แต่ผมรู้ว่าเบียร์เองก็ดีใจเหมือนกัน
ผมหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ICU มองผ่านประตูเข้าไปยังเตียงคนไข้ที่มีชื่อของ ‘นายภูผา’ ติดอยู่ ผมไม่ได้หมุนลูกบิดเดินเข้าไปภายในเพราะครอบครัวของพี่กำลังยืนอยู่ตรงนั้น เป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ที่พ่อ แม่ และพี่ชายของเขาโผล่มาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ผมรู้สึกรังเกียจพวกเขาจนออกนอกหน้า
สายตาที่จ้องมองไป ฝ่ามือที่กำเอาไว้แน่น กำลังบ่งบอกว่าผมเกลียดครอบครัวของคนตัวสูงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พวกเขาไม่เคยดูแล ไม่เคยถามไถ่ถึงพี่ตลอดเวลาที่เผชิญกับความทรมานและกลิ่นยาคละคลุ้งในโรงพยาบาล ต้องอยู่กับเครื่องช่วยหายใจและสายพลาสติกมากมายที่พันอยู่บนร่างกายของเขา เจาะเข้าไปในผิวหนัง พี่เจ็บ แต่พี่ก็ยังสู้ต่อจนได้ลืมตาขึ้นในวันนี้
แต่พวกเขา...ไม่เคยรับรู้อะไรเลย
ผมยืนรออยู่หน้าห้องกับเบียร์ราว 15 นาที ทั้งสามคนก็เดินออกมาด้านนอก ผมยกมือไหว้พวกเขาแต่เราไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่คำเดียว ทันทีที่คนเหล่านั้นจากไป ผมถึงได้เดินเข้ามาภายในห้อง จ้องมองใบหน้าซูบซีดของพี่ที่ยังคงปรือตาขึ้นมามองแม้จะดูอ่อนล้าก็ตามที
“สวัสดีครับพี่ภู ผมสิงหา พี่จำได้มั้ย”
ภายใต้หน้ากากออกซิเจน พี่ยิ้ม...
หมอบอกว่าเขาไม่สามารถพูดได้ในตอนนี้ ร่างกายเองเกือบ 90 เปอร์เซ็นต์ก็ยังขยับไม่ได้ ทำได้แค่กะพริบตาและขยับปลายนิ้วในบางครั้งเท่านั้น เชื่อว่าอีกไม่นานพี่จะสามารถขยับร่างกายได้ทุกส่วนและหายเป็นปกติในเร็ววัน
“เบียร์ซื้อผลไม้มาฝากพี่ด้วย”
“เออรีบๆ หายนะพี่ภู จะได้ให้สิงหาปอกให้กิน” ร่างโปร่งชิงพูดขึ้นมา ทั้งที่ในมือของเขาไม่มีผลไม้แม้แต่อย่างเดียวเพราะถูกแพทย์สั่งห้าม ดังนั้นถุงแอปเปิ้ลเขียวเลยเป็นหมันอยู่หน้าห้องแทน
เบียร์มาเยี่ยมคนตัวสูงสักพัก ก่อนจะขอตัวออกไปเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกันสองคน
“วันนี้ผมเอาหนังสือ Inferno มาอ่านให้พี่ฟังด้วย เราอ่านกันมา 482 หน้าแล้วเผื่อพี่ยังไม่รู้” พูดพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เหวี่ยงกระเป๋าสะพายไว้บนตัก ก่อนจะจับมือแสนเย็นเฉียบของคนป่วยเอาไว้แนบแน่นให้รู้ว่าผมไม่ไปไหน
ใบหน้าคมยังคงมีบาดแผลสะเก็ดเล็กสะเก็ดน้อยจากการถูกกระจกรถยนต์บาด ซึ่งก็ดีขึ้นมากถ้าเทียบกับวันแรก สภาพร่างกายก็ดูไม่เป็นปัญหานอกจากแขนและขาที่หักแล้วต้องเข้าเฝือก รวมไปถึงอวัยวะภายในที่บอบช้ำก็ค่อยๆ ได้รับการฟื้นฟูตามลำดับ
“แลงดอนไม่เข้าใจว่าเขาเดินมาถึงจุดนี้ได้ยังไง...” ผมเริ่มต้นอ่านหนังสือ ขณะที่มือข้างหนังยังจับมือพี่เอาไว้ไม่ปล่อย
และหลังจากนั้นเขาก็เริ่มกระดิกนิ้ว
ขยับไปมาบนผิวของผมเหมือนต้องการบอกเล่าอะไรสักอย่าง
“พี่อยากพูดอะไรหรือเปล่าครับ”
พี่ยังขยับนิ้วไปมา นานเข้าเขาก็เริ่มออกแรงกระชับฝ่ามือของผมมากขึ้น แม้จะรู้สึกถึงความไร้เรี่ยวแรงของเจ้าของฝ่ามือคู่นี้ก็ตาม
“ฮึก...” เสียงหายใจติดขัดของคนตรงหน้าทำให้ผมตกใจ พี่หายใจดังมาก ดังจนผมต้องลุกจากเก้าอี้เพื่อเรียกหมอ แต่เขากลับจับมือของผมเอาไว้แน่นเท่าที่แรงน้อยนิดยังพอมีเหลือ
“พี่อยากได้อะไรครับ ขะ...ขอโทษ แต่ผมไม่เข้าใจ” พูดพลางจ้องมองใบหน้าคนป่วยด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดวงตาคู่คมเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา พี่กำลังร้องไห้แต่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
ไร้เสียงตอบกลับจากอีกฝ่าย มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่เป็นคำตอบสำหรับทุกอย่าง
“พี่ไม่อยากให้ผมเรียกหมอใช่มั้ยครับ” ผมถาม เจ้าตัวจึงกระชับฝ่ามือแทนคำตอบ ผมเลยต้องนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเดิมหลังจากมั่นใจแล้วว่าอาการของเขาไม่ได้หนักกว่าที่เป็นอยู่
“พี่เจ็บหรือเปล่า”
คนตัวสูงไม่ได้กระชับฝ่ามือเหมือนก่อนหน้า แต่เลือกที่จะกะพริบตาแทนคำตอบ
ใช่! พี่เจ็บ พี่เจ็บมากแต่ผมกลับยื้อพี่เอาไว้ทั้งที่ทรมานจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ขอโทษครับพี่ภู ผมแค่เห็นแก่ตัวอยากให้พี่อยู่ด้วยกันเท่านั้น
“พี่ทรมานมากใช่มั้ยครับ ผมขอโทษนะ”
“...”
“อดทนอีกหน่อย ให้เราได้ผ่านมันไปด้วยกัน” ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย เขาแค่มองหน้าผมนิ่งๆ ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ มันทำให้หัวใจและความหวังแทบปลิดปลิวไปในทันที เขาไม่อยากทน...
พี่ภูใจร้ายกับผมมาตลอด จนวินาทีนี้เขาก็ยังใจร้าย ผมอยากด่าเขา ตะคอกเขา ทำยังไงก็ได้ให้รู้ตัวสักทีว่าผมก็เจ็บไม่น้อยไปกว่ากัน ยามที่ต้องมาเห็นคนที่รักอยู่ในสภาพแบบนี้ โดนทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยวและเจ็บปวด ผมไม่เคยรู้เลยว่าเขาต้องผ่านอะไรมาบ้างก่อนจะมาอยู่ในห้องนี้
ผมรู้แค่ว่ามันทรมาน ผมจึงอยากชดเชยแต่พี่ไม่เคยยอมรับ
คนใจร้าย
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร พี่อยากนอนต่อหรือเปล่า”
เจ้าตัวส่ายหน้า ผมเลยโล่งใจขึ้นมาได้บ้าง
“ให้ผมอ่านหนังสือให้ฟังมั้ยครับ อ่านจนกว่าพี่จะหลับไป” ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงอย่างเชื่องช้า ก่อนจะลืมขึ้นจ้องมองผมเหมือนเป็นการตอบตกลง ถึงแม้ว่าพี่จะเจ็บ แต่เขาก็ตั้งใจฟังเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้ไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุดเริ่มต้นมันเป็นยังไง หรือบางทีพี่อาจจะอ่านมันจบแล้วก็ได้แต่ก็ยังปล่อยให้ผมเล่าซ้ำต่อไป
หนังสือเล่มนี้มี 560 หน้า อีกไม่นานมันก็จะจบพร้อมกับอาการของพี่ที่ดีขึ้นตามลำดับ
เสียงชีพจรที่ดังจากเครื่องไม่ได้ทำให้สมาธิในการฟังเรื่องที่ผมกำลังอ่านของพี่ไขว้เขว คนตัวสูงจ้องมองและบางครั้งก็เผลอยิ้มเล็กน้อยยามที่ผมเริ่มพลิกหน้าใหม่ แปลก...ทั้งที่มันไม่ตลกสักนิดแต่พี่เลือกยิ้มอย่างไม่มีสาเหตุ
วันนี้เราอ่านไปถึงแค่หน้า 510 เพราะหมดเวลาเยี่ยม พยาบาลเข้ามาฉีดยานอนหลับให้กับพี่ ก่อนจากไปผมยืนอยู่ข้างเตียง ส่งยิ้มไปให้เขาพร้อมกับพูดประโยคเดิมๆ
“พะ...พรุ่งนี้”
“...”
“เราเจอกันใหม่นะครับ”
ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา มีเพียงการหลับตาอย่างเชื่องช้าเป็นคำตอบเท่านั้น พี่สัญญาแล้ว...พรุ่งนี้เราจะต้องตื่นมาพบกัน ก่อนเปลือกตาทั้งสองข้างจะปิดลงพาเขาเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง แต่ไม่นานเราจะกลับมาพบกัน ในโลกของความเป็นจริง
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
30 เมษายน
พี่ป่วย แล้วพี่ก็ยังมาเป็นปอดบวมอีก
หมอเกรงว่าพี่อาจผ่านคืนนี้ไปไม่ได้...
สภาวะแทรกซ้อนทำให้ร่างกายของพี่ภูทรุดโทรมเป็นเท่าตัว ลมหายใจของเขาแผ่วเบาเหมือนจะหยุดชะงัก หมอบอกเราทำได้แค่ภาวนาให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปโดยที่เขาไม่หยุดหายใจเท่านั้น
ทรมานมาก ผมจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองพูดคำว่าทรมานออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่พี่ไม่เคยดีขึ้นเลยเพราะเราต่อสู้ด้วยกันมาเกือบเดือน ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังเข้าขั้นวิกฤตหลังจากทรงตัวมาได้ระยะหนึ่ง ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเดิม เวลาเดิม เปิดหนังสือเล่มเดิมและเริ่มอ่าน
ดูเหมือนพี่จะชอบ Inferno เอามากๆ เพราะไม่มีครั้งไหนที่พี่หลับตาแม้แต่ครั้งเดียว และก็ยิ่งตื่นเต้นทุกครั้งตอนที่ผมเปิดหน้ากระดาษผ่านไปหน้าแล้วหน้าเล่า คิดว่าวันนี้มันคงจบลง...
“พี่ตื่นเต้นใช่มั้ย เราอ่านเรื่องนี้ด้วยกันใกล้จบแล้วนะ” ผมบอกและคนตัวสูงก็เผยอยิ้มมุมปากผ่านหน้ากากออกซิเจน
ผมดีใจที่พี่มีความสุข
นั่งสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนพลิกกระดาษไปยังหน้าสุดท้าย หน้าที่ 560 มันคงจะดีถ้าสายตากวาดเห็นคำว่า THE END เป็นสิ่งแรกของบรรทัดสุดท้าย แต่สิ่งที่ผมพบกลับเป็นจดหมายสีขาวซองหนึ่งซึ่งหล่นร่วงลงบนพื้นในเสี้ยววินาที
จดหมายหน้าตาแสนคุ้นเคย จ่าหน้าซองถึงผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อภูผา พร้อมกับประทับวันเวลาเมื่อหนึ่งปีก่อน ผมรู้...ผมรู้ว่ามันคืออะไร
ความทรงจำสีหม่นไหลวนเข้ามาในห้วงความคิด จำได้ดีว่าช่วงเวลาที่ได้เขียนเรามีความสุขกันแค่ไหน และความฝันของเราสวยงามเพียงใด...
31/03/2015
ผมคาดหวังว่าเราจะได้เต้นรำด้วยกัน
จดหมายของผม ตัวหนังสือของผม น้ำตาเม็ดใสไหลลงมาเปราะเปื้อนกระดาษสีขาวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมจ้องมองไปยังคนป่วยที่สบสายตาพร่ามัวจนมองไม่ชัด ไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา พี่พยายามฟังเรื่องราวของวรรณกรรมเล่มนี้จนจบเพื่อให้ผมได้พบกับข้อความหน้าสุดท้าย
ความฝันของเราที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงในคืนนั้น
“พี่ภู...” น้ำเสียงที่เปล่งออกไปกวัดแกว่งเต็มที
“...”
“พี่อยากให้ผมได้อ่านมันอีกครั้งใช่มั้ยครับ” ความเงียบยังปกคลุมไปทั่วพื้นที่ ผมมองเห็นเพียงเปลือกตาแสนหนักอึ้งของอีกฝ่ายปิดลงเป็นคำตอบ กี่วันแล้ว...กี่วันที่เราเสียเวลาเพื่ออ่านหนังสือมาจนถึงหน้าสุดท้าย ทั้งที่เราย่นเวลาแห่งความสุขให้ถึงก่อนหน้านี้ได้
“ผมขอโทษ ผะ...ผมขอโทษครับพี่” สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือการจับมือแสนเย็นเฉียบของคนตรงหน้าให้แน่นที่สุด และพูดขอโทษซ้ำๆ ทั้งน้ำตา
คืนนั้น...ถ้าเราได้เต้นรำด้วยกันสักเพลงพี่อาจไม่เป็นแบบนี้ พี่อาจไม่ต้องทรมานขณะที่ผมพยายามยื้อชีวิตของเขาเอาไว้พร้อมกับความหวังที่ลดน้อยเต็มที เพราะแค่ไม่กี่วินาทีมันก็มีค่าสำหรับเรา
“ผะ...ผมอยากเต้นรำ พี่เต้นรำกับผมได้หรือเปล่า”
เรียวนิ้วกระดิกไปมาสองสามครั้งด้วยความอ่อนแรง ผมพยายามคิดว่ามีเพลงไหนที่พี่ชอบที่สุด ความจริงก็นับร้อยเพลงแล้วแต่อารมณ์ของเขาในช่วงเวลาที่แตกต่าง ทว่าหากเป็นเพลงที่เขาชอบจริงๆ ก็คงหนีไม่พ้น All of me ของ John Legend
ผมไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เลือกรายการเพลงด้วยอาการมือติดสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ผมอยากถามเขา แต่ผมกลัวเวลา...ผมกลัวเวลาบนนาฬิกาข้อมือราวกับมันเป็นสัญญาณระเบิด เพราะฉะนั้นผมจึงไม่ได้ถามและตัดสินใจกดเลือกเพลงด้วยตัวเอง
แต่พี่นิ่งจนเกินไป ทันทีที่เสียงดนตรีดังขึ้นผะแผ่วในห้องเขากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย ไม่ได้ร้องไห้ ไม่กะพริบตาหรือกระดิกนิ้ว แค่นอนนิ่งๆ และกระตุกเป็นครั้งคราวยามที่อากาศไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายไม่ทันเท่านั้น
“พี่ไม่ชอบเพลงนี้เหรอครับ”
คราวนี้คนตัวสูงหลับตา และผมก็ได้รู้ความจริงว่า พี่ไม่ได้อยากเต้นรำในเพลงนี้...
หมอบอกว่าพี่อาจผ่านคืนนี้ไปไม่ได้ ประโยคเสียดแทงพุ่งกระแทกหัวอย่างจังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เวลาของเราที่พยายามยื้อมาตลอดหนึ่งเดือนกำลังสูญเปล่า และผมกำลังสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป แม้แต่ตอนนี้ผมยังไม่สามารถทำให้พี่มีความสุขได้เลย
เพลงแล้วเพลงเล่าในรายการเพลงถูกเลือก แต่ก็เหมือนคนฟังจะนิ่งเฉยเหมือนพยายามบอกว่ามันยังไม่ใช่ ผมเปิดเพลงที่ห้า หก เจ็ด ไปเรื่อยๆ พี่เริ่มร้องไห้ขณะที่ผมก็มีสภาพไม่ต่างกัน หากฟูมฟายออกมาตอนนี้ได้ผมคงทำไปนานแล้ว
เพลงถูกหรี่เสียงจนเบา แต่ไม่ได้หมายความว่าห้องผู้ป่วยเงียบสงัดแห่งนี้จะไม่มีใครได้ยิน เพลงที่สิบและสิบเอ็ดก็แล้ว ผ่านพ้นไปตามแรงบีบเค้นหัวใจที่เริ่มหนักหน่วง กระทั่งมาถึงเพลงๆ หนึ่ง เพลงที่ผมเคยร้องกับพี่ตอนที่เราดูหนังเรื่องหนึ่งด้วยกัน
ผมไม่รู้ว่ามันจะใช่หรือเปล่า แต่ก็คงต้องเสี่ยงดวงเหมือนอย่างเคย
I don’t get many things right the first time…
คำร้องและท่วงทำนองแรกเปล่งออกมา กายคนป่วยอ่อนปวกเปียกบนเตียงหายใจเฮือกใหญ่ผ่านหน้ากากออกซิเจน ใบหน้าขาวซีดหลับตาพริ้ม แม้น้ำตาจะเปรอะเปื้อนเต็มกรอบหน้าจนเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเหือดแห้ง ริมฝีปากแห้งกรังยกยิ้มเพียงเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องยากลำบากเต็มที
ครั้งหนึ่ง...พี่เคยแข็งแรงกว่านี้ ครั้งหนึ่งรอยยิ้มของเขาสะท้อนความสุขมากมายจากดวงตา ครั้งหนึ่งเขามีความฝันบรรจุเอาไว้อยู่เต็มหัวใจ มีกำลังเรี่ยวแรงยกกล้องตัวหนักและเดินถ่ายภาพได้ทั้งวัน ครั้งหนึ่งในวันนั้นผมอยากให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง เริ่มต้นที่รอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากก็พอ
พี่...เลือกเพลงนี้เพื่อเป็นเพลงสำหรับเรา
ผมปล่อยให้เพลงยังคงเล่นต่อไป ก่อนวางโทรศัพท์ไว้ข้างหูคนตัวสูง
เราหลับตา และจับมือกัน…
โลกแห่งความฝันหลังหลับตา ผมเห็นผู้ชายชื่อภูผาใส่ทักซิโด้ยืนอยู่ตรงหน้า เราจับมือกัน ส่งยิ้มเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้น เลื่อนปลายเท้าข้างหนึ่งไปข้างหน้า ขณะที่คนตัวสูงเริ่มถอยหลัง
มือข้างหนึ่งของเขาจับเอวของผม ขณะที่ตัวเองก็วางมืออีกข้างไว้บนไหล่แกร่ง โลกแห่งนี้เต็มไปด้วยกุหลาบสีขาวและกลิ่นที่อบอวลไปด้วยดอกไม้หอมกรุ่น ทุกก้าวที่เราย่ำไปตามท่วงทำนองเพลง ผมเห็นใบหน้าหล่อเหลาฉีกยิ้มเต็มม่านสายตา
เรามีความสุข
ได้โปรดอย่าพรากเวลาของเราไป ผมรู้ว่าพี่ยังอยากอยู่ต่อเพื่อให้เราเต้นรำด้วยกันจนจบเพลง
I love you more than I have ever found a way to say to you
ผมรักคุณเกินกว่าที่จะหาวิธีมาบรรยายได้
หากพี่สามารถเปล่งเสียงออกมา เราอาจกำลังร้องเพลงท่อนนี้ไปด้วยกัน แต่ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ในความฝันเราจึงทำได้แค่เต้นรำ ขยับเคลื่อนไปมาบนฟลอร์กว้างพร้อมกับอธิษฐาน...
ขอให้เพลงนี้จงดำเนินต่อไปไม่จบสิ้น ขับกล่อมเราไม่ให้ตื่นจากฝันหวานในเร็ววัน
ผมเพิ่งรู้ การหนีความจริงและหลุดเข้ามาอยู่ในความฝันเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมเรียกมันว่าความสุข แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมต้องการให้พี่ไป ตราบใดที่เขายังทิ้งผมอยู่ตรงนี้
ภูผา...ภูผา...ภูผา...
เราเคยสัญญาว่าจะแต่งงานกัน
พี่เคยสัญญาว่าจะเป็นเจ้าบ่าวที่หล่อที่สุดในงาน เคยวาดฝันงานของเราเอาไว้สวยหรู แขกที่เชิญเข้ามาในงาน โต๊ะ เก้าอี้สีขาว เพลงและเสียงเปียโนที่ใช้ขับกล่อม หรือแม้กระทั่งแหวนของเรา ผมอยากมีวันนั้น...
“หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ”
แต่แล้วความสุขทุกอย่างกลับดิ่งลงเหว แสงสีขาวดับวูบเหลือเพียงฝ้าเงาของสีเทาเลือนราง ผมลืมตาขึ้นมาขณะที่มือทั้งสองข้างยังกุมมือข้างขวาของพี่เอาไว้ เพลง The Luckiest จบลงเมื่อสิบวินาทีก่อน พร้อมกับท่วงทำนองเพลงใหม่ที่เริ่มต้นขึ้น
ที่ตรงนี้เราได้เต้นรำด้วยกันเพียงสี่นาที
สั้นเกินไป...
“คะ...คุณพยาบาลครับ ขอผม...ขอผมอยู่ต่อจนกว่าจะเช้าได้มั้ยครับ” ผมหันไปถามผู้หญิงชุดขาวที่เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อครู่
“ขอโทษนะคะ แต่เป็นกฎของโรงพยาบาลและคนไข้ควรได้รับการพักผ่อน”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความหวังที่จะอยู่เต้นรำกับเขาทั้งคืนจบลงแต่เพียงเท่านี้ พี่ควรได้พักผ่อนอย่างที่พยาบาลบอก ทว่าทำไมหัวใจของผมกลับวูบโหวง ไม่อยากให้พี่พัก ไม่อยากให้พี่หลับตาเพราะกลัวว่าเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาเพื่อเต้นรำด้วยกันอีก
“เดี๋ยวดิฉันต้องให้ยานอนหลับคนไข้แล้ว เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้มาเยี่ยมใหม่นะคะ” เข็มฉีดยาปักเข้าบนผิวเนื้อของพี่ ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกเจ็บมากแค่ไหน เพราะเจ้าตัวไม่ได้มีท่าทีตอบสนองต่อสิ่งใดนอกจากจ้องมองใบหน้าของผม
เราอาจไม่ต้องกล่าวร่ำลาอะไรมาก เนื่องจากวันต่อมาเราก็ต้องเจอกันอีก
ผมจะพูดแค่สั้นๆ ถึงยังไงเราก็ต้องเจอกัน
“วันนี้เราได้เต้นรำด้วยกัน ผมมีความสุขมากครับพี่”
“...”
“พรุ่งนี้อย่าลืมตื่นมาทักทายกันอีกนะครับ” ความเงียบคือสิ่งแสนเจ็บปวด ดวงตารวดร้าวติดแดงก่ำของคนบนเตียงสะท้อนความรู้สึกมากมายระหว่างเรา เขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เรายังมีกันและกัน ขอแค่พรุ่งนี้ได้โปรดตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยเถอะ...
“พี่สัญญากับผมสิ”
มือหนาพยายามขยับนิ้วตอบ และผมถือว่านั่นคือคำสัญญาระหว่างเรา
“พี่มีชีวิตอยู่เพื่อผมได้มั้ย”
ขอร้องอดทนเพื่อผ่านคืนนี้ไปให้ได้ ขอร้อง อย่าจากกันไปตอนนี้เลย ตอนที่เราต่างกลับมาเริ่มต้นอีกครั้งซึ่งมันสวยงามจนไม่อยากสลัดออก ผมมองฝ่ามือที่กำลังขยับอีกครั้ง ดวงตาเอ่อรื้นด้วยน้ำตากะพริบถี่แทนคำพูดนับล้านที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจ
จำได้ว่าวันแรกที่เขาลืมตาขึ้นมาหลังหลับไปยาวนาน คือการยืนกรานจะหายเข้าไปในความฝัน แตกต่างจากวันนี้ สิ่งหนึ่งที่ผมตระหนักได้ก็คือ...
เขายังไม่อยากตาย
และเราต้องได้อยู่ด้วยกัน
พี่หลับไปแล้ว
หลังจากยานอนหลับออกฤทธิ์จนเกินควบคุม ความจริงแล้วผมอยากให้เราอยู่คุยกันไปจนถึงเช้าโดยที่ไม่มีใครชิงหลับไปก่อน แต่มันเป็นไปไม่ได้ดังนั้นผมจึงค่อยๆ ย่างเท้าออกมาจากห้อง ICU พาร่างระโหยโรยแรงปนสะอื้นเข้ามาภายในลิฟต์
“อึก...ฮึก...ฮืออออออออออออออ”
ที่ตรงนี้ผมอยู่คนเดียวแล้วจริงๆ เลยไม่อายที่จะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ตบตีร่างกายของตัวเองเพื่อระบายความเจ็บปวด ทรมาน ผมทรมาน แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากทิ้งตัวนั่งลงตรงพื้น ปล่อยลิฟต์เคลื่อนลงไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก
ภูผา...
ชื่อที่ผมจดจำได้ดีตั้งแต่เข้ามาเรียนกรุงเทพฯ เขาเป็นทั้งหมดของผมตั้งแต่วันนั้นจนถึงวินาทีนี้ ตรงนี้ผมเลือกร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ อ่อนแอเกินกว่าจะให้กำลังใจตัวเองไหว
ผมเกลียดโรคของพี่ เกลียดตัวเอง เกลียดทุกอย่างที่ทำให้ชีวิตเราพังไม่เป็นท่า
พี่อยากให้ผมมีความสุข แต่ถ้าไม่มีพี่มันจะเรียกว่าความสุขได้ยังไง
ผมไม่อยากให้เขาตาย ขอร้อง...ทุกสิ่งที่ผมเคยทำเพื่อคนอื่นตลอดชีวิต จงช่วยให้เขามีชีวิตเพื่อวันต่อไปด้วยเถอะ ช่วยให้เขามีความสุขอย่างที่คนคนหนึ่งควรจะมีสักที ลืมมันทั้งหมด เรื่องราวในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต ผมอยู่ได้ทุกแห่งขอแค่ที่แห่งนั้นมีเขายืนเคียงข้างก็พอ
ภูผา...
ผมมาโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าแม้จะยังไม่ถึงเวลาเข้าเยี่ยม เมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนด้วยซ้ำนอกจากนั่งสวดมนต์จนฟ้าสว่าง อาบน้ำแต่งตัวมาที่นี่ด้วยความหวังว่าเราจะได้กล่าวทักทายกันเหมือนเคย
หมอเรียกผมเข้าไปฟังความคืบหน้าของอาการป่วยเหมือนทุกวัน ความจริงแล้วก็ควรจะชินที่ต้องมานั่งเก้าอี้สีดำซึ่งตรงหน้ามีโต๊ะทำงานและแพทย์เจ้าของไข้ ผมเรียนรู้ที่ต้องอยู่จุดนี้นับเดือนตั้งแต่พี่เข้าโรงพยาบาล แต่วันนี้มันต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ประกอบกับข้อความในชาร์ตขยุกขยุยนั่นยิ่งทำให้ผมกังวลเป็นเท่าทวี
“วันนี้คุณภูผาเป็นยังไงบ้างครับ” ผมตั้งคำถามเหมือนทุกวัน
“อืม...” หมอเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมอีกครั้ง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คนไข้มีภาวะแทรกซ้อนอย่างอาการปอดบวม ทำให้ร่างกายอ่อนแออย่างหนัก ภูมิคุ้มกันในร่างกายของเขาก็ลดน้อยลงด้วย ดังนั้นหมอเกรงว่า...เราอาจต้องอยู่เป็นกำลังใจให้เขา”
“เขาผ่านเมื่อคืนมาแล้ว เขาผ่านความยากลำบากเมื่อคืนมาได้มันยังไม่โอเคอีกเหรอครับ”
“บางทีเขาอาจต้องการกำลังใจจากคุณ”
ผมไม่เข้าใจคำพูดของหมอ ไม่เคยเข้าใจเลยว่าต้องการสื่ออะไรกันแน่ พี่ภูสู้มาเยอะมาก เขาผ่านเวลาโหดร้ายและช่วงโคม่าเมื่อคืนมาได้สำเร็จ และวันต่อๆ ไปก็เช่นกัน พรุ่งนี้เขาก็ต้องลืมตาขึ้นมาทักทายกับผมอีก มันยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว
ยอมหมดแล้วทุกอย่าง ต่อให้ไม่ได้ยินเสียงของเขา ไม่สามารถเห็นเขาเดินหรือวิ่งอย่างที่หวังในเร็ววัน ขอแค่...ให้ผมได้มีโอกาสอยู่เคียงข้างกับเขาต่อไปเรื่อยๆ มันก็เกินพอ
เท้าทั้งสองข้างก้าวเข้ามาในห้อง ผมจ้องมองเตียงสีขาวซึ่งมีใครบางคนนอนอยู่ ผ้าปูผืนยับบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพี่พยายามอย่างมากในการเคลื่อนไหวนิ้วมือ ระยะห่างระหว่างเราใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนร่างกายประชิดกับขอบเตียง
พี่ยังไม่ตื่น
สายระโยงระยางมีมากขึ้นกว่าเก่า บางทีก็อยากเกลียดไอ้สายพลาสติกพวกนี้เพราะมันทำให้พี่เจ็บยามที่มันเจาะลงไปบนร่างกายอ่อนแอของเขา แต่ถ้าต้องแลกกับการที่มันช่วยต่อลมหายใจของคนตัวสูงออกไปเรื่อยๆ ผมก็ยินดีให้มันอยู่ตรงนั้น
“พะ...พี่ครับ” น้ำเสียงสั่นพร่าเปรยออกมาบางเบาจนแทบกระซิบ
ปกติเวลาเข้ามาเยี่ยมเขาจะตื่นรออยู่ก่อนแล้ว
แต่วันนี้พี่คงเหนื่อย...พี่คงเหนื่อยจนหลับไปค่อนข้างนานผมเลยต้องเรียก
เสียงของเครื่องติดตามสัญญาณชีพยังคงดังเป็นสัญญาณปกติ ดังนั้นเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก ร่างกายของเขาแค่อ่อนแอและเป็นปอดบวมนิดหน่อย
“พี่ภูครับ ผมมาหานะ”
ผมโน้มหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูคนป่วย กระทั่งเปลือกตาของเขาค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างยากลำบาก ดีแล้ว...วันนี้เขายังมีลมหายใจ ลืมตาขึ้นมาทักทายกันเหมือนเคย ผมต้องพยายามอย่างหนักไม่ให้ตัวเองร้องไห้หรือหลุดเสียงสะอื้นออกมา ผมจะไม่ร้องร้อง จะไม่ทำให้พี่ลำบากใจอีกต่อไป
ร่างกายอ่อนปวกเปียกบนเตียงสงบนิ่ง ลมหายใจเรียบเป็นปกติเหมือนไม่มีวี่แววว่าจะเกิดเรื่องรุนแรงขึ้น ริมฝีปากแห้งกรังคลี่ยิ้มมุมปาก ผมจับมือของเขาเอาไว้ บางอย่างมันทำให้กลัวเข็มนาฬิกาและเวลาทุกวินาทีที่เคลื่อนผ่าน
พ่อ แม่ หรือพี่ชายที่เป็นครอบครัว
พี่มินตรา เพื่อนทุกคนที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายที่ชื่อภูผาหล่อหลอมให้พี่เป็นพี่ในวันนี้
อย่าโกรธเขาแม้เขาจะไม่สนใจใยดี มองมาที่ผมก็พอ ผมจะอยู่กับพี่ตลอดไป
ผมไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นพูดหรือทำอะไร หนังสือของแดน บราวน์จบลงแล้วดังนั้นผมจึงได้แต่นั่งเก้าอี้ข้างเตียง จับมือเย็นชืดติดผอมจนหนังหุ้มกระดูกไว้ และเอาแต่จ้องหน้าเขา
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมพูดกับพี่ภูมานับร้อยนับพันประโยค
เราได้เต้นรำด้วยกัน หัวเราะ และร้องไห้ไปด้วยกัน กล่าวปลอบใจ หรือแม้กระทั่งปลุกเร้าหัวใจไร้ชีวิตชีวาให้กลับมามีกำลังใจอีกครั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยได้ทำเลยตั้งแต่เราเลิกรากันไปนั่นคือการพูดความจริง
“พี่ครับ...”
คิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่ควรพูดออกมาสักที
“ผมรักพี่”
นั่นคือความจริงลึกๆ จากใจของคนที่ชื่อสิงหา พี่ไม่ได้ร้องไห้ ผมเองก็ไม่...แต่เขายิ้ม เขายิ้มบางเบาตรงมุมปาก ยิ้มที่หล่อที่สุดตั้งแต่ผมเคยเห็นมา
ดวงตาสองข้างของพี่ค่อยๆ ปิดลง บางทีเขาอาจจะเหนื่อยจนต้องพักผ่อน
ไม่เป็นไรครับ แต่พรุ่งนี้...
พี่ต้องตื่นขึ้นมาอีกนะ
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
‘พี่โชคดีที่สุดแล้วที่ได้เกิดมาเจอตัวเล็ก’
-
ติ๊ดดดดดดดดด คือเสียงอะไร!
ฮืออออ เสียงอะไรรรรรรรรรรรรรรรรร
โคตรเจ็บเลย ร้องไห้จนเม้นไม่ได้
-
อยากให้พี่ภูไม่ตายนะ แต่พี่ก็ทรมานเหลือเกิน เจ็บปวดทั้งตัวเอง ทั้งสิงหาที่มาเฝ้า
แต่ถ้าพี่ตาย สิงหาก็เสียใจอีก
จะทางไหนก็เศร้า
-
ไม่นะ ภูผาต้องตื่นขึ้นมานะ :z3: :monkeysad:
-
เอิ่มมมมม เอาตรงๆก็ปาดน้ำตาจนเจ็บตาไปหมดแล้ว
ไม่มีอะไรจะกล่าวจริงๆ มันตื้อๆตันๆ :o12:
-
กดจิ้มคอมเม้นอยู่นานแต่ก็ลบออก จิ้มใหม่แล้วก็ลบออกอีก เป็นแบบนี้เกือบสิบรอบหลังจากที่อ่านตอนนี้จบ
ชื่นชมสิงหานะ แข็มแข็งมากเลยทีเดียวหลังจากรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว อีกทั้งยังคอยดูแลภูผาไม่ห่างเลย ถ้าเป็นเราคงทนไม่ไหว บีบคั้นหัวใจเกิน ในหัวนี่ถ้าตัวเองเป็นสิงหา ถ้าพี่ตายจริงเราคงอยู่ไม่ได้อ่ะ (อินเวอร์)
รอนิยายเรื่องนี้อยู่ทุกวันค่ะ เข้าใจว่าตอนนี้แต่งอยากมาก แต่คุณก็แต่งออกมาแล้วสื่ออารมณ์ได้ดีจนอิฉันหาผ้ามาซับนำ้ตาซะไม่ทัน
รอคอยต่อไปค่ะ ไม่ว่าผลสุดท้ายจะออกมาเป็นเช่นไร ก็จะรออ่านจนจบ ตอนนี้ได้แค่หวังว่าพี่ภูจะสามารถกลับมามีชีวิตและสามารถกลับมารักสิงหาได้อีกครั้ง แค่นั้นก็พอแล้ว คนอื่นช่างแม่ง โดยเฉพาะพ่อแม่กับพี่ชายของพี่ภู ลากไปทิ้งไกลๆ เลยนะคะ ไม่ชอบเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ถ้าพี่ภูจะตาย ก็ให้สิงหาตายไปด้วยเถอะค่ะ ไม่ไหวแล้วอ่ะ
ฮืออออออ
-
ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก เมษาไม่ได้ร้องคนเดียวนะ บีบคั้นหัวใจมาก พี่อย่าจากไปแบบนี่เลยนะ สงสารเมษา :m15:
-
น้ำตาท่วม :sad4:
-
พี่ภู ขอบคุณที่พี่พยายามกลับมา
สิงหารอพี่อยู่เสมอ
พี่ได้ยินแล้วใช่มั้ย คำว่ารัก จากสิงหา
พี่เห็นน้องแล้วใช่มั้ย โปรดอย่าทิ้งน้องไป
:o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่เอานะ ไม่ตายนะ
อ่านทีไรร้องไห้ทุกที
-
พี่ภู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ม่ายยน้าาาาาาาา ฮืออออออออพี่ภูๆๆๆๆๆๆ :katai1: :ling3: :hao5:
-
เห้ย!!! ที่เสียน้ำตามาตลอดยังไม่พอหรอ???
ร้องไห้ตลอด สงสารทั้งคู่
-
ยิ่งยื้อยิ่งเจ็บจริงๆ
บีบหัวใจมาก เหมือนจะตาย T T
อ่านไปก็กลัวไป.....กลัวภูผาจากไป
แต่ที่กลัวมากที่สุดคือ เมื่อภูผาไม่อยู่
สิงหาก็จะตามไปด้วย
มันคงไม่เป็นอย่างนั้นใช่ไหม
:o12:
-
น้ำตาไหลพราก :hao5:
-
สงสารภูผา สิงหา เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วเครียดมาก. และสะเทือนใจมากอีกเข่นกัน
-
โอยยยยยยบีบหัวใจมากกกกก
-
มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดจริงๆค่ะ กับการต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัว
จากความหวังที่ให้ความรู้สึกบีบคั้นขนาดนี้ คุณคนเขียน เขียนดราม่าเก่งจริงๆค่ะ
จนที่สุดแล้วไม่ว่าฉากจบจะเป็นยังไง มันก็จะสวยงามในแบบของมันจริงๆค่ะ
-
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปก็แล้วแต่ ยังไงก็ขอให้ภูผามีความสุขจริงๆสักที :mew2:
ไม่ค่อยอินกับตอนนี้มากนัก อาจเพราะผ่านจุดที่แก้วมันแตก ที่เหลือก็รอให้น้ำในแก้วไหลออกมา.
อยากบอกพี่ภูว่า " อยู่ตรงนี้นานๆนะเธอ จากกันวันไหนฟ้าคงจะผิดหวัง" :L2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ. รักคนเขียน <3
-
พูดอะไรไม่ออกเลย หลังจากจบคำว่า "ตี๊ดด...."
:sad2:
ถอนหายใจยาว 10 นาที เฮ้ออออออออออออออออออออ
-
ไม่ไหวเลยอะ ปวดใจมาก สงสารทั้งสองคนเลย
พี่ภูช่วยอยู่กับสิงหาต่อเถอะนะ
-
ภูผา ไม่เอานะ ไม่เอาเเบบนี้นะภูผา :hao5: :hao5: :hao5:
-
คำว่าจบดีของคุณจิตติไม่ได้หมายความว่าจบแบบแฮ๊ปปี้หรือเปล่า?
จบดีของภูผานั้นก็คือสามารถบอกความในใจ สิ่งที่ตัวเองต้องการบอกน้องให้น้องรู้
แล้วตัวเองก็ไม่ต้องทรมาณอีกต่อไปหรือเปล่า?
ภูผาสู้มากๆเลยนะตอนนี้ ยื้อไว้แบบสุดๆ พ่อแม่พี่ทุกคนไม่ได้เข้าใจภูผาหรอก รักไม่เท่ากันไง เหลือแต่สิงหาที่พยายามยื้อไว้ สิงหารักภูผาที่สุดมากกว่าใครๆ
จากนี้ไปถ้าหากว่าจะไปทางไหนเราก็โอเคนะ
-
ร้องไห้น้ำตาไหลพราก สงสารทั้ง 2 คนมาก ครอบครัวภูผาแย่สุด ๆ ภูเป็นขนาดนี้ยังไม่สำนึกเสียใจ
เศร้าแทนภูมากมาย มีครอบครัวแบบนี้ ตลอดชีวิตหาความสุขไม่เจอ ลูกจะเป็นจะตายยังห่วงธุรกิจ
อยากให้ห้ายแล้วไปอยู่กับสิงหาแค่สองคน แต่ท่าทางจะเป็นไปได้ยาก
-
เสียงสุดท้ายนั้นมันอะไร ไม่น่ะพี่ภู :monkeysad:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วในหัวมีแต่คำว่า ไม่นะๆๆ ไม่เอานะ พี่ภูต้องอยู่ต่อสิ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ภาวนาให้เป็นเสียงข้อความ
-
น้ำตาไหลอีกแล้ว
-
ไม่รู้จะพูดอะไรดี ขอให้พี่ภูปลอดภัย...
-
ว่าแล้วว่ายังไงคนที่ต้องเจ็บปวดหรือเสียใจที่สุดก็ไม่พ้นสิงหาอยุ่ดีอ่ะ
แต่ทำไมตอนนี้ยิ่งอ่านเราก็ยิ่งเกลียดครอบครัวของภูมากกกกกกกกกกกกขึ้น
อยากให้พวกมันได้รับกรรมจัง อยากเห็นพวกมันเจ็บปวดและทรมานเหมือนที่พวกมันทำกับภู :katai1: :katai1: :katai1:
-
รู้สึกปวดหนึบๆแบบหาสาเหตุไม่ได้ สะเทือนใจ... ครอบครัวพี่ภูถ้าจะมาแค่นี้ก็ไม่ต้องมาก็ได้นะ ถ้าจะมาพอเป็นมารยาท สงสารทั้งพี่ภูและสิงหา เรานึกว่าสิงหาตัดใจจากพี่ภูแล้ว ดีจริงๆที่เค้ายังรักกันอยู่ ถึงตอนจบพี่ภูจะเป็นยังไงเราก็ยอมรับนะ อย่างน้อยพี่ภูกับสิงหาต่างคนก็รู้แล้วว่ารักกัน พยายามกันมามากแล้ว :hao5:
-
คนเรามักจะรู้ตัวในวันที่สายไป
อ่านตอนนี้จบถึงกับร้องไห้โฮออกมา รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องราวมันจะหมุนมาแบบนี้
-
ร้องไห้อย่างเดียวเลย :hao5: :hao5: :hao5:
พี่ภูคงรอคำนี้มานานใช่มั้ย
ได้ยินแล้วนะ ตัวเล็กก็รีกพี่ภูเหมือนที่พี่ภูรักเลย
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปได้มั้ย
:hao5:
-
แบบนี้ัมันยิ่งทรมานกว่าการตายไป ณ ตรงนั้น วินาทีนั้นเสียอีก
อยากให้ความทรมานนี้มันจบ จบลงด้วยความสุขของทั้งสองคน
ทั้งภูผาและสิงหาควรจะหลุดพ้นจากควาททรมานนี้ได้แล้ว
แต่มันก็ไม่มีอะไรเป็นอย่างที่หวังเสมอไป
แต่ชีวิตที่มีความหวังมันก็ดีไม่ใช่หรือ
เป็นกำลังใจและจะอยู่เคียงข้างทั้งสองเสมอ(คนแต่งด้วย)
-
น้ำตาไหลไม่หยุด คนเขียนเก่งมากกก :mew6:
-
อยู่เพื่อสิงหานะครับ เพื่อคนอ่านด้วยนะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ร้องตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้าย
:m15:
-
อ่านตอนเช้ามืดกับความเงียบสงบ บรรจงตั้งใจอ่านทุกตัวอักษร
ทรมานกับความรักของทั้งคู่มากเลย จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ขอให้ ใช้ชีวิตให้มีแต่รอยยิ้มนะทั้งสิงหาและภูผา
-
กลัวความจริงที่ว่าพี่ภูจากน้องไปแล้วจริงๆ จังเลยค่ะ
-
ม่ายจริงงงงง ไอ้พี่ภูอย่าตายนะ ไม่งั้นสิงหาคงอยู่ไม่ได้เหมือนกันและอาจตายตามไปติด ๆ
-
พี่ภูพี่ต้องเข้มแข็ง พี่ต้องสู้ สู้เพื่อสิงหา สู้เพื่อชีวิตในอนาคตที่มีสิงหาที่เดินไปข้างๆพี่ และก้าวไปพร้อมกัน พี่อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ
ไม่ไหวแล้วอ่านไม่ไหวแล้วมันบีบใจจังสงสารพี่ภูสงสารสิงหาจัง :sad4:
-
เรายังไหว.. ที่ไหน :a6: ร้องไห้
:pig4:
-
พี่ภูสู้ๆนะคะ :sad4:
-
อ่า..... คุณจิตติทำเราร้องไห้จนปวดเบ้าตาอีกแล้ว
รู้สึกช่วงนี้อ่านนิยายละไมเกรนขึ้นบ๊อยบ่อย(จริงๆอ่านนิยายมันต้องช่วยให้คลายเครียดไม่ใช่เรอะ!)55555555
-
ร้องไห้อีกแล้ววว หน่วงมาก การมองดูคนที่เรารักกำลังจะตาย มันทรมานจริงๆนะ อยากให้ภูผามีชีวิตอยู่นะ อยากเห็นภูผามีความสุขอีกครั้ง
-
รู้สึกอินมากกกกกกก แบบว่าหน่วงหัวใจไปตามๆกันจริงๆ
มันเศร้าเนอะ ฮือออออออ อยากจิคราย
-
ร้ายกว่าภูผาคือคุณจิตติแล้วค่ะ ณ ตอนนี้
ทำใจลำบากมากกกก ฮืออออออ
-
ไหนว่าจบแบบแฮปปี้ :a5: นี่แฮปปี้จนน้ำตาไหลพราก :sad4: :sad4:
พี่ภูพยายามอีกนิดไม่ได้เหรอ อย่าทิ้งสิงหาไปแบบนี้ :ling2:
:เฮ้อ: มีลางว่าคนที่จะมีปัญหาทางจิตคนต่อไปคือสิงหานะ แบบว่าอยู่แต่ในโลกจินตนาการที่มีพี่ภูอยู่ด้วย
-
พี่ภูไม่ตายหรอกใช่มั้ย ช่ายม้ายยยยยยย :o12:
-
เศร้าสุดๆ .....
:sad2:
-
จะอย่างไรก็ช่าง
พี่ภูจะอยู่เพื่อมีความสุขจริงๆสักที
หรือจะปล่อยให้สิงหามีจุดดำในใจตลอดไป
คนอ่านก็รับได้ทั้งนั้น เพราะรู้สึกว่าได้ผ่าน
จุดที่รวมเอาอารมณ์ด้านลบไปแล้ว
จากหลายตอนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะพี่ภูหรือสิงหา
ก็ได้รับจุดนั้นมาด้วยกันทั่งคู่ มีพบก็ต้องมีจาก
-
อยากร้องโฮออกมาดังๆ แต่ติดที่อยู่ที่ทำงาน
อ่านไปสะอื้นไปตั้งแต่บรรทัดแรกๆ
พี่ภูอยู่ต่อเภอะนะ สิงหาอยู่ตรงนี้แล้ว
ถ้าพี่เลือกจากไปจะใจร้ายกับสิงหามากนะ
อยู่สร้างความทรงจำดีๆด้วยกันต่อ
อย่าเพิ่งคิดว่าความฝันทุกอย่างเป็นจริงแล้วสิ
อย่าได้มั้ย เค้าขอร้อง
สิงหาจะอยู่ต่อยังไง จะร้องไห้หนักแค่ไหน
พี่ภูๆๆ
กลับมาเถอะนะ อย่าทำแบบนี้
-
พี่ภูต้องไม่ตายสิ :impress3:
-
ต่อความหวังให้กันอีกสักนิดนะคะ...
อยากให้ทั้งคู่มีโอกาสได้แก้ไข TT
-
เฮ้ออออออออ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย หวังว่าสิงหาจะเข้มแข็งขึ้นนะ :hao5: :hao5:
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้า :mew2:
-
มันเป็นตอนที่บีบคั้นหัวใจที่สุดมากๆเลย
เอาใจช่วยสิงหาอยากให้พี่ภูตื่นขึ้นมา พอตื่นก็เอาใจช่วยให้หายดี
แต่ร่างกายกับจิตใจของพี่ภูมันไม่ไหวแล้วจริงๆพี่ภูคงรอแค่คำว่ารักจากสิงหา
สงสารทั้งสิงหาและภู
-
ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย อ่านปลาบนฟ้าสีหน้าคึกครื้น เฮฮา พอมา เธอที่ร้าย ทำเอาหน้าเศร้าน้ำตาคลอเลย ต้องชมคนเขียนว่าเขียนได้เข้าถึงอารมณ์เจ็บปวด โหยหา เหมือนจะสูญเสียของรักไป สงสารทั้งพี่ภู สงสารทั้งสิงหา ในตอนนี้พี่ภูทำได้แค่ยิ้มและรอเวลา ซึ่งเราไม่รู้ว่าพี่ภูจะยังอยู่หรือจากไปอย่างสงบหลังจากที่ได้เห็นแล้วว่าสิงหามาดูแล มาบอกรักแล้ว เหมือนหมดห่วงไม่มีอะไรค้างคา แต่อีกใจก็ภาวนาให้พี่ภูยื้อชีวิตตัวเอง อยู่ให้ได้ เพื่อจะได้กลับไปอยู่กับสิงหา ไปมีความสุขจริงๆด้วยกัน ถ้าพี่ภูจากไป สิงหาคงต้องเสียใจมากๆ และอาจจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ก็ได้ แต่อีกใจสิงหาอาจจะทำใจปล่อยพี่ภูไปเพราะทนเห็นพี่ทรมานไม่ไหวแล้ว สงสารทั้งคู่เลยตอนนี้ :hao5: เจ็บปวดและเจ็บใจกับพี่ภูจริงๆ ที่เกิดมาเป็นลูกครอบครัวนี้ พ่อแม่พี่ ไม่รู้สึกอะไรกับการที่ลูกและน้องต้องมาเป็นแบบนี้บ้างหรือไง ไม่คิดจะทำตัวให้เป็นคนมีจิตใจของความเป็นพ่อแม่พี่น้องบ้างเหรอ ห่วงแต่สิ่งจอมปลอมที่ตายห่าไปก็เอาไปไม่ได้ บางครั้งถ้าพี่ภูตายไปคงจะดี จะได้หลุดพ้นเสียที แต่ถ้าจะอยู่ขอให้ไปมีความสุขกับน้องสิงหา สร้างเนื้อสร้างตัวไม่ต้องไปพึ่งครอบครัวหรอก ปล่อยให้สมบัติทับตายไปซะ :fire:
-
พี่ภูผาใจร้ายเชี่ยๆ
กำลังเดินบิ๊กซีถ้าร้องไห้ตอนนี้ได้กลายเป็นอีบ้าแน่
แต่น้ำตาไหลแล้ว แง~~~~
-
โอมายก๊อดดดดดดดดดด เราร้องไห้หนักมาก
คือพยายามตั้งแต่ย้อนไปอ่านเรื่องของพี่ภูตั้งแต่แรกให้อิน
แล้วแบบ โหหหหห เจ็บปวดมาก
ความรู้สึกตอนที่พยายามเข้าหาน้องก่อนรถชนต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ
คือคุณคนเขียนบรรยายความรู้สึกภูผาจนเราเจ็บปวดแทนมาก จริงๆ
-
:sad4: เธอเห็น้ำตาเรามั้ย ฮึก
-
เราติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ผ่านช่วงดราม่ามาพร้อมๆกับคนเขียน ด่าว่าพี่ภูสารพัด มาจนถึงตอนนี้ เราเข้าใจทุกอย่าง และเราอยากบอกว่าได้โปรดอย่าพรากพี่ภูไปจากตัวเล็กเลย TT
-
ไม่เอาแบบนี่ ไม่เอานะ
-
สงสารพี่ภูนะแต่อยากให้พี่สู้ เพื่อสิงหาหหน่อยยย :hao5:
-
เขียนดีมากๆรอตอนต่อไปนะคะT__________T
-
อย่าทิ้งกันไป ได้โปรด อยู่ด้วยกัน....นะ :o12:
ทำไมคนเขียนใจร้ายนัก จะให้จากกันทั้งๆที่ยังเจ็บด้วยกันทั้งคู่แบบนี้หรอ ไม่นะ อน่าทำร้ายใจคนอ่านเลย เพราะมันไม่เข้มเเข็งพอ
-
ไม่ไหวแล้ว ร้องไห้หนักมาก พี่ภูสู้ๆ :hao5: :hao5:
-
เศร้าาาาา จิตตก ฮือ
เกลียดครอบครัวของภูผา ขอให้สักวันให้ตัวเองรู้สึกอย่างที่ภูเจอ
สงสารสิงหา ภูผาเก่งมากที่ยื้อตัวเองได้ขนาดนี้
แต่อย่างน้อย ภูผาก็ยังได้ยินคำว่ารักจากปากสิงหาแล้วยิ้ม
ทั้งสวยงาม ทั้งเจ็บปวดเลยนะ เฮ้อออออ อ
-
มาถึงตอนนี้สำหรับเราบอกได้เลยว่ามันลงตัวนะ หากจะมีใครสักคนหายไป ได้รับรู้แล้วว่าสุดท้ายความรักยังคงอยู่ในใจของกัน
เพียงแต่คนที่ยังอยู่จะต้องเข้มแข็งและอดทนในการอยู่โดยที่ไม่มีอีกคนให้ได้(เจ็บปวดและทรมานเมื่อนึกถึง)
แต่..........หากไม่มีใครที่หายไป ก็อยากเห็นความสุขของคู่นี้ที่เกิดขึ้นในรูปแบบที่ไม่ใช่จินตนาการ อีกครั้งเช่นกัน :กอด1:
-
น้ำตาจะไหล :o12:
-
ฮือออออออ เศร้าาาาา
สงสารมากๆๆๆ
เล่าเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ สนุกมาก ติดตามต่อไปค่ะ
-
บอกตรงๆว่า คิดไรไม่ออก
-
เราสงสารภูผาเราไม่อยากให้ภูผาทรมานแล้ว
แต่เราก็สงสารน้อง :m15:
เพลงที่ตรงที่สุดคงหนีไม่พ้น เก็บรัก จริงๆ
-
แข็งนอกอ่อนใน
-
มันเหมือนแค่สองคนบนโลกนี้ ถ้าคนหนึ่งไม่อยู่อีกคนจะอยู่ยังไง
สิงหาพยายามมากๆ ส่วนพี่ภูก็อ่อนแอแบบสุดๆงตอนนี้ขอแค่สองคนได้กลับมาอยู่ด้วยกัน
:call:
ขอบคุณค่ะ
-
ร้องไห้หนักมาก สงสารทั้งคู่เลย ฮือออออ :m15:
พี่ภูพี่รอคำว่ารักจากสิงหาอยู่ใช่ไหม พี่เก่งมากสุดๆเลยนะที่ทนมานานได้แบบนี้
กอดสิงหาแน่นๆ อย่าโทษตัวเองหรืออะไรเลยนะ ปาฏิหารย์ต้องมี พี่ภูต้องกลับมา
กลับมาเถอะพี่ภู
:pig4: :L2:
-
นิยายต้องมีทั้งตลกและเศร้า แต่เรื่องนี้เศร้ายาวแล้วอ่า :monkeysad:
ถ้าจะมีสักเรื่องจบเศร้า แต่ข้าน้อยขอเว้นเรื่องนี้ไว้สักเรื่องเถิด :impress2:
เสียงตื้ดดดดแดด นิเสียงวางโทรศัพท์ป่ะ :katai1:
-
ระหว่างเศร้าก็ย้อนกลับไปอ่านตอนแรกใหม่จนถึงตอนที่ 12
คุณจิตเคยเขียนไว้น้าว่าเรื่องไม่ Sad ending
ห้ามเปลี่ยนน้าาาาาา เค้าขอเหอะเรื่องนี้
ทั้ง 2 คนทนทุกข์มานานมากแล้วอ่า
ร้องไห้แป๊บ :m15:
-
อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ไม่เอานะพี่ภูต้องไม่ตายสิ
เศร้ามามากแล้วควรมีความสุขได้สักทีนะคะฮือออออ
ร้องตามเลยอ่ะ
-
รู้สึกว่าพอได้ก้าวออกมาแปปนึง แล้วกลับเข้าไปมองใหม่ รู้สึกว่าปัญหามันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิด
เหมือนกับนิยายเรื่องนี้ที่อ่านแล้วเหนื่อยหัวใจมาก แต่พอไม่ได้อ่านติดกันรวดเดียวจบ ทำให้ค่อยๆทำความเข้าใจได้และไม่เศร้าเท่าไหร่
ถ้าคุณภูผาจะคงอยู่หรือจากไป เรารู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ทำใจได้
และสิงหาก็จะได้เรียนรู้และเติบโตจากทั้งสองสถานการณ์
เราไม่โทษสิงหาที่เสียใจในวันที่ยังทำดีกับภูผาได้แต่ไม่ทำ
เพราะสิงหาเข้าใจถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาซ้ำๆได้ดี
แต่เรากลับสงสัยตัวละครอื่นๆทั้งพ่อแม่พี่ชายหรือแม้ว่าเพื่อนร่วมงานที่พากันสงสารและบอกว่าจะรอภูผา
ถ้าเรื่องแบบนี้ไม่เกิด พวกเขาจะตระหนักได้ไหมว่าทุกสิ่งที่ผ่านมาพวกเขาได้ทำอะไรลงไป
หรือเพียงแค่สงสารเพื่อไม่อยากจะดูไม่ดีในสายตาคนอื่นๆกันแน่
ไม่ว่าจะเป็นนิยายที่ถูกสมมติขึ้นมา หรือเรื่องจริง ทุกคนก็ไม่ต่างกัน
-
เศร้ามาก... แต่หยุดอ่านไม่ได้
ความตายเป็นสิ่งที่น่ากลัว สำหรับคนที่ไม่อยากตาย
ถ้าภูผาตายตอนที่อยากตายคงไม่เศร้าขนาดนี้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเค้าไม่อยากตาย
เศร้ามาก เศร้ามากที่สุด อ่านไปร้องไห้ไปจนเหนื่อย
แต่ก็นั้นล่ะค่ะ แต่งดีมากๆ แม้แรกๆจะไม่ค่อยชอบก็เถอะ แต่หลังๆยิ่งอ่านยิ่งวางไม่ได้เลย
สะเทือนใจสุดๆตอนที่ภูผาบอกว่าจะไปอยู่กับเพื่อน คือรู้เลยว่าเอ็งจะไปสินะ
แต่พอเจอสิงหาก็อยากอยู่ต่อไป มันชวนให้นึกถึงนิยายสักเรื่องที่บอกว่าคนที่เรารักคือคนที่ทำให้เรากลัวความตาย...
อยากให้ตื่นขึ้นมาเป็นคนใหม่จัง เริ่มต้นใหม่ และอยากให้มีความสุขกันทั้งหมด
-
ทำใจล่วงหน้าเลย....ว่าจะเจออะไร
ทิชชู่พร้อม ตาบวมแน่นอน คอนเฟิร์ม :m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านถึงตอนล่าสุด น้ำตาไหลพราก เศร้าจับจิต. สงสารทั้งพี่ภูทั้งสิงหา. ก็ภาวนากะตอนจบคะโดนส่วนตัวไม่ชอบ แซดเอนดิ้งคะ. สำหรับโรคที่พี่ภูเป็นมันรักษาไม่หายเลยรึคะ. ไม่มีทางออกเลยหรอ. แต่ตอนนี้ร่างกายพี่ภูบอบช้ำมาก. ฮึ่บๆก็ยังคงหวังให้จบดีนะคะ
-
ทำอะไรไม่ได้ นอกจากให้คำว่า สู้ๆ ..
-
แง้ :sad4: เพิ่งได้เข้ามาอ่ทนเรื่องนี้ของจิตติหลังจากที่พักความดราม่าไปนาน ตั้งแต่ตอนแรกที่อ่านจนถึงตอนที่ภูป่วยเรารู้สึกหน่วงๆในอกจริงๆมันอึดอัด ตื้อในหัวแต่ยังไม่ถึงกับร้องไห้นะ มาร้องจริงๆก็ตอนที่ภูอยู่โรงบาลนี่แหละ คงเพราะเคยประสบแบบนี้มาคล้ายๆกัน น้ำตาไหลพรากเลยตอนนี้สงสารทั้งคู่ รอตอนต่อไปจิตติบอกเรื่องนี้ 18 ตอนจบไม่รู้ใช่ป่าว ถ้าใช่ก็อีก 2 ตอน เรื่องนี้จะลงเอยยังไงนะ
-
อยากให้โอกาสทั้งคู่ได้มาปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง
ถ้าผ่านตอนนี้ไปได้ เชื่อว่าจะไม่มีตอนจบของความรักแน่นอน
-
ยังคงเข้ามา รอพี่ภูทุกวัน..หวังว่า ปาฏิหาริย์ คงมีจริงค่ะ
-
ร้องไห้กระจองอแง
-
คุณคนแต่ง ทำเอาเราร้องไห้มาบทท้ายๆ ของเรื่องนี้เลย
บทแรกก้อรู้สึกหน่วงๆ รู้สึกแย่เวลาได้อ่านความรู้สึกของสิงหาที่มีต่อภูผา
ความรักดีๆ อยู่ไหน สินะ...บางทีมันมีคำตอบ ทั้งที่อยู่ตรงหน้าแล้วแต่กลับต่างคนต่างหัน
คนหนึ่งรักมากเกินไปจนทนไม่ไหว อีกคนหนึ่งเพราะเชื่อมั่นเกินไปจนทำให้รักหลุดลอยไปไกล
เราว่าหน่วงมากๆๆๆ :o12:
บทกลาง เป็นการบรรยานส่วนของภูผา
มันทำให้เราคิดถึง คนๆ หนึ่ง ขึ้นมา...อื้ม นักร้องอ่ะค่ะ ที่เพิ่งเสียไป (อย่าดราม่าน้าา)
คือ โอ้คุณคนแต่งบีบคั้นมากกก
คนเราชีวิตนี่ ถ้ามันตกต่ำได้ คงตกต่ำได้สุดขีดเลย
การบรรยายการใช้ชีวิตหลังจากที่สิงหาวิ่งหนีไป
บาดใจสุด คือ ช่วงเหลาดินสอ มันคอกย้ำอาการป่วยของภูผามาก
แล้วคำบรรยาย ที่สื่อไปว่า อยากอยู่ แต่อยู่ไม่ไหว หรือไม่ก้อ ความรู้สึกที่ถูกโลกใบนี้ทอดทิ้ง
บีบคั้นค่ะ บอกเลย ปาดน้ำตาสิบรอบ แต่เราชอบนะ ... ทุกตัวอักษรที่สื่อมามันถูกถ่ายทอดถึงผู้อ่านได้อย่างดี
ปล. เราเขียนคอมเม้นท์ไม่เก่ง แต่เราให้กำลังใจคนเขียนนะค่ะ
ไม่รู้สิ แต่คุณทำให้เราหลงเข้าไปกับบรรยากาศโดยไม่หลุดทุกตอนเลย
ถ้าถามว่า หน่วงมั้ย...หน่วงสิ ดราม่ามั้ย...ดราม่ามาก
แต่ทุกตอนใช่ว่าจะไม่มีความสุข...อย่างน้อย สิงหาและภูผา ยังแสดงถึงความสุขบ้าง
นี่นะหรือ ความรู้สึกของมนุษย์ ไม่ว่าจะทุกข์แค่ไหนแต่จิตใจยังบังคับให้เรายิ่มออกมาได้ในบางครั้ง
สู้ๆ น่ะคร้าาา
-
เพิ่งอ่านดาวในน้ำทันเมื่อคืน แล้วก็อ่านเธอที่ร้ายต่อ ร้องไห้ต่อเนื่องเลยจ้าา
เป็นเรื่องที่ทำให้เราร้องไห้ได้เกือบทุกตอน มีทั้งแค่น้ำตาไหล มีทั้งร้องไห้ฟูมฟาย จิตตกไปเลย
ไม่รู้ว่าตอนจบของเรื่องนี้จะเป็นยังไง ได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีก
เธอที่ร้าย ตอนนี้เราก็ยังงงๆอยู่เลยว่าใครคือคนที่ร้าย เพราะตอนนี้ ภูก็ใจร้ายเหลือเกิน
-
จากเป็นว่าทรมานแล้ว แต่จากตายมันทรมานกว่า :mew4:
แต่คนเราเกิดมาก็ต้องตาย ไม่มีอะไรนิรันดร์
แต่ขอให้มีปาฏิหาริย์กับภูผาและสิงหา
-
Speechless....Life is too short. Don't know why we always destroy each other or make someone get hurt. Poignant indeed.
-
คิดถึง
-
สงสารทั้งพระเอกนายเอกอ่ะ....อ่านแล้วรู้สึกเจ็บแทน :z3: :z3: :z3:
โอ๊ย...พิมพ์ไปมือสั่นไป :mew6: :mew6: :mew6:
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
กลับมานะ"ภูผา"อย่าจากไป :o12: :o12: :o12:
-
ไม่รุดิเรารุสึกว่าเดี๋ยวนี้เรื่องเเบบนี้มันใกล้ตัว (มีคนเเนะนำให้อ่านเขาบอกว่าร้องไห้ทุกตอน เราก้อแบบอะไรว่ะไหนลองเอามาอ่านซิ คือน้ำตามันไหลออกมาเองงงง) บางครั้งถึงแม้การฆ่าตัวตายมันจะบาป แต่มันก้อดีก่ายุเเบบไร้จุดหมาย ดีก่ายุแบบเจบปวด
-
อ่านตอนล่าสุดอีกครั้ง
จาเป็นโลมมมมมมมมม
-
คิดถึงคนเขียน อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :hao5: :hao5:
-
คือแก ฉันจะตายละแก ร้องไห้หนักมาก
-
นั่งอ่านในรถตู้ระหว่างกลับบ้าน ร้องไห้แบบไม่อายคนนั่งข้างๆเลย
มันทรมาน ทุรนทุราย อึดอัด ฯลฯ
อยากให้พระเอกปลดปล่อย แต่ก็สงสารนายเอก
TT หลบไปปาดน้ำมูกแปบTT
-
หายไปนานเลยแฮะ
-
สมัครยูสมาเม้นเรื่องนี้เลย TTTTTTT
ไรท์คะ เมื่อคืนนั่งอ่านตีหนึ่งถึงตี่สี่กว่าๆ
ร้องไห้ไม่หยุดจนหมอนเปียกไปหมด ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วอินขนาดนี้
นี่พิมพ์ไปก็น้ำตาคลอ ฮือ ไรท์เก่ง..เก่งกับการเขียนฉากบีบอารมณ์จริงๆ
ไรท์ต้องรับผิดชอบเรานะ เมื่อคืนร้องไห้จนตาบวม ตื่นมาตาก็บวมกว่าเก่า
ฮือออ พี่ภูต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่ภูต้องไม่เป็นอะไร *กอด*
-
อ่านแรกๆ เข้าใจว่าเนื้อหานิยายเหมือนนิยายที่พระเอกซาดิสม์ โหด โฉด ใจร้ายทั่วไป
อ่านไปๆ ชักไม่ใช่ เห้ย! มันมีดีเทล ความเป็นมาเป็นไปมากกว่าที่คิด
คนแต่งก็ บีบคั้นอารมณ์คนอ่านได้สุดยอด เข้าถึงอารมณ์ ตัวละครได้สุดๆ
เข้าใจถึงอารมณ์คนโรคจิตไบโพล่า ลุ้นตลอดเลย ว่าพระเอกมันจะฆ่าตายจริงๆไหม จะฆ่าตัวตายเมื่อไหร่ 555 (อินี่)
ถ้าอิพระเอกตาย อินายเอกจะเป็นยังไง ถ้าไม่ตายจะแฮปปี้เอนดิ้งแบบไหน คือมันลุ้นไปกับอารมณ์ตัวละคร
ป.ล. มาต่อให้จบน่ะ อย่าทิ้งเค้าไปน้า ตะเองง :really2: :really2:
-
เราร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกเลย เรายังคิดว่านี่เราบ้ามากไปมั้ยร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร มันเป็นเรื่องที่ทำให้เราร้องไม่หยุดเลยล่ะ ไม่รู้ว่าจะสงสารใคมากกว่ากันดี ยังไงก็ขอให้คนแต่งมาแต่งต่อนะคะ รออ่านอยู่ค่ะ
-
ตอนที่ 17
“ครับแม่...กำลังเก็บของครับ ผมให้เบียร์มาช่วยแถมพี่คินก็ยังอาสามาช่วยย้ายอีกต่างหาก ไม่ต้องห่วงนะครับ โอเคเดือนหน้าเจอกัน คิดถึงแม่นะ”
ผมวางสายหลังจากจบบทสนทนาทางโทรศัพท์ ต้องบอกว่าวันนี้มันค่อนข้างยุ่งนิดหน่อยก็ตรงที่ผมต้องเก็บของทั้งหมดออกจากคอนโดของผู้จัดการเพื่อย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่ บ้านไม้กึ่งสตูดิโอของพี่ภูกับเพื่อน มันคงไม่ดีแน่ถ้ามัวแต่ไปๆ กลับๆ นอกจากเหนื่อยแล้ว ผมก็ยังไม่เห็นประโยชน์อะไรอีก
“ไอ้สิงหา กระเป๋าเสื้อผ้ามึงจะเอาไว้ตรงไหน” เบียร์ถามด้วยสีหน้างอหงิก เพราะกระเป๋าเสื้อผ้าของผมค่อนข้างหนัก เราเริ่มเก็บของตั้งแต่เช้ามืด จนตอนนี้เกือบเที่ยงแล้วก็ยังไม่เสร็จสักที
“วางไว้ตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวเราเอาขึ้นไปเอง”
“มึงจะยกไหวเหรอวะ”
“ไหวสิ แต่ตอนนี้เราไม่อยากให้ยกของอะไรขึ้นไปเกะกะข้างบนมาก”
“นี่ก็ขนมาหมดรถแล้ว มีอะไรตกค้างอีกหรือเปล่า”
“คิดว่าไม่นะ”
“โอเค เฮ้ยพี่คินของขวัญอ่ะ!” จากนั้นเบียร์ก็หันไปถามรุ่นพี่ตัวสูงเสียงดัง ย้ายบ้านคราวนี้จึงต้องเก็บทุกอย่างที่เป็นสิงหาออกมาทั้งหมด แน่นอนว่ารวมไปถึงแมวอเมริกันช็อตแฮร์อย่างของขวัญด้วย เพราะมันคือสิ่งสำคัญของผมเหมือนกัน
“อยู่ในรถ กลัวมันโดนกล่องทับตายซะก่อน”
“งั้นเดี๋ยวเราไปอุ้มของขวัญมาเอง” ผมบอกพร้อมกับย่างเท้าออกไปนอกบ้าน แค่เห็นเจ้าขนฟูโผล่หน้ามาจากกระจกรถ ผมก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ครั้งหนึ่งมันเคยอยู่บ้านหลังนี้ บ้านที่มีพ่อชื่อภูผา และคราวนี้เราทั้งคู่ก็ได้กลับมาอีกครั้ง
“เป็นไงบ้าง คิดถึงที่นี่มั้ย” สองมือช้อนร่างแมวอ้วนเข้ามาในอ้อมกอดและเอ่ยถามมันด้วยความตื่นเต้น
ถ้าของขวัญพูดได้มันคงจะตอบว่า...คิดถึงเหมือนกัน
“สิงหา เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ พอดีโดนผู้จัดการตามอีกแล้ว” พี่คินหันมาบอกผม
“อ้าวไม่กินข้าวกันก่อนเหรอครับ”
“ไม่ล่ะ คราวนี้รีบจริงๆ”
“แล้วเบียร์ล่ะ” หันไปถามเพื่อนสนิทที่ทิ้งตัวหมดสภาพอยู่บนโซฟา แต่ยังพอมีเรี่ยวแรงปรือตาขึ้นมามองและตอบคำถามอยู่
“กลับพร้อมไอ้พี่คินนั่นแหละ กะนอนถึงเช้าแม่งเลย” เบียร์ก็คือเบียร์ เคยเป็นยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น ผมไม่ได้ขัดอะไรทั้งคู่ นอกจากเดินไปส่งพวกเขาหน้าบ้าน มองดูสองร่างแทรกตัวเข้าไปในรถและขับออกไป โดยที่ผมได้แต่อุ้มของขวัญพลางโบกมือไปมา
ขอบคุณครับ สำหรับทุกอย่างที่มอบให้ผม
เท้าสองข้างเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน แค่กวาดตามองก็อยากจะทรุดตัวเป็นลมเสียตรงนี้ เพราะข้าวของหลายอย่างยังไม่เข้าที่มากนัก ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกของจุกจิกซะมากกว่า ยิ่งเป็นเสื้อผ้าด้วยแล้วคงต้องใช้เวลาจัดอีกนาน ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะไม่ทำตอนนี้
ผมอุ้มของขวัญเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง วางเจ้าแมวอ้วนที่หลับอุตุอยู่ในอ้อมแขนลงบนฟูกนอนเล็กๆ และเทอาหารเอาไว้ให้ ประจวบกับมีใครคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องนอนใหญ่พอดี
“ขนของหมดแล้วเหรอจ๊ะ” เธอถาม
“ครับ ข้างในเรียบร้อยดีมั้ยครับ”
“เรียบร้อยจ้ะ”
เธอชื่อป้าจันทร์ เป็นแม่บ้านวัย 43 ที่มีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้าเสมอ คอยดูแลทุกอย่างในบ้านทั้งเรื่องอาหารการกินและการดูแล เรียกได้ว่า...ป้าคือครอบครัว
“สิงหาอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เดี๋ยวป้าจะลงไปเตรียมให้”
“ไม่เป็นไรครับ กับข้าวเมื่อตอนเช้ายังพอมีอยู่ ตอนนี้ป้าลงไปกินข้าวเที่ยงก่อนเถอะครับเดี๋ยวโรคกระเพาะจะถามหาเอา”
“ได้จ้า มีอะไรเรียกป้าได้ตลอดนะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ มองดูคนอายุมากกว่าก้าวลงบันไดอย่างเงียบเชียบ ส่วนตัวเองก็ตรงดิ่งไปยังห้องนอนใหญ่ซึ่งมีประตูสีขาวกั้นอยู่ สองมือหมุนลูกบิดเบาๆ พยายามทำทุกอย่างให้เงียบที่สุด
แกร็ก!
เพราะคิดว่า...
“ยังไม่หลับเหรอครับ”
ใครอีกคนคงจะหลับไปแล้ว แต่เปล่า เขาเล่นจ้องผมไม่คลาดสายตาเลยต่างหาก
“วันนี้เหนื่อยมากเลย ไม่คิดว่าย้ายบ้านทั้งทีจะวุ่นวายขนาดนี้” ว่าพลางเดินตรงไปยังข้างเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เตี้ยๆ ซบหน้าลงกับฝ่ามือของใครอีกคน
มือของเขาอุ่นมาก
ใช่ คนที่นอนอยู่บนเตียงคือพี่ภู ภูผาคนเดิมที่ผมรักหัวปักหัวปำ เมื่อเดือนก่อนเขาหยุดหายใจ...วินาทีนั้นเหมือนโลกทั้งใบของผมถล่มลงไปต่อหน้าต่อตา ผมพยายามอย่างมากไม่ให้ตัวเองร้องไห้ แต่กลับพบว่าความจริงแล้วผมฟูมฟายเกินกว่าจะควบคุมตัวเองอยู่
หมอและพยาบาลกรูเข้าไปหาคนตัวสูง ที่เตียงของพี่มีแต่ความวุ่นวาย เขาพยายามช่วยยื้อชีวิตพี่จนชีพจรกลับมาเต้นอีกครั้ง และหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยปล่อยให้พี่คลาดสายตาอีกเลย เราระมัดระวังทุกอย่าง ล้างมือจนแทบเปื่อยก่อนจะเข้าเยี่ยมได้แต่ละครั้ง ผมดีใจที่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้หายไปไหน เขายังอยู่ตรงนี้ อยู่ด้วยกัน...
“พี่ดีใจมั้ยที่ได้กลับบ้าน” เขานอนอยู่โรงพยาบาลเกือบสองเดือน ที่นั่นอึดอัดและหายใจไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ วันนี้พออาการดีขึ้น หมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้
ใบหน้าซูบผอมหลับตาพริ้ม พี่ยิ้ม ยิ้มอย่างที่คนมีความสุขคนหนึ่งจะแสดงออกมาได้
ครอบครัวของพี่ภูตัดสินใจรับผิดชอบชีวิตลูกชายคนเล็กด้วยการส่งแม่บ้านอย่างป้าจันทร์มาดูแล ผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะแวะมาเยี่ยมเยียนพี่บ่อยแค่ไหน ผมไม่อยากแคร์ด้วยซ้ำว่าใครจะสนใจเขาหรือเปล่า ผมสนแค่วันนี้เราได้อยู่ด้วยกัน พูดคุยกัน และยิ้มให้กันเหมือนทุกวันเท่านั้น
รู้ดีว่าการหลงลืมหลีกเลี่ยงไม่ได้
ดังนั้นผมขอสัญญา...ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ผมจะไม่มีวันทิ้งเขา
พี่พูดไม่ได้ เดินไม่ได้ แค่ขยับตัวก็ทำได้ยากลำบาก เขาไม่ได้เป็นอัมพาต หมอก็บอกว่าไม่! แค่ต้องรอเวลาให้สมองและเซลล์ประสาทได้รับการฟื้นฟูหลังประสบอุบัติเหตุเท่านั้น ผมรู้ว่าเขาต้องสู้อยู่แล้ว เพราะหลายครั้งหลายคราพี่พยายามอย่างมากเพื่อมีชีวิตอยู่ ดังนั้นความพยายามของเขาจะไม่มีวันเปล่าประโยชน์
พี่ภูต้องได้รับการทำกายภาพบำบัดทุกวัน แน่นอนว่าผมต้องคอยช่วยเหลือเขา ป้าจันทร์ก็ด้วยเพราะเธอเคยเป็นพยาบาลมาก่อน ควบคู่กับการให้ยารักษาอาการซึมเศร้าที่ยังไม่หาย ยอมรับว่าเหมือนเป็นเรื่องเหนื่อย แต่ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนผมก็เต็มใจที่จะทำ
เพราะพี่กลับมาแล้ว เราจึงต้องเข้มแข็ง
“ของขวัญก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ตอนนี้นอนหลับอยู่ห้องข้างๆ ไว้ผมจะพามันมาหานะ” เขาหลับตาเป็นการรับรู้กรายๆ
ร่างสูงไม่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจหรือให้อาหารทางสายยางแล้ว เพราะเขาสามารถเคี้ยวและกลืนมันได้แม้จะลำบากอยู่สักหน่อย
“เจ็บตรงไหนหรือนอนไม่สบายสะกิดผมนะ”
“...” อีกฝ่ายกะพริบตาเป็นคำตอบ
“พี่ง่วงหรือยัง”
เจ้าตัวพยักหน้าเบาๆ
“งั้นก็หลับเถอะครับ ไว้ถ้าพี่ตื่นขึ้นมาผมจะทำกับข้าวอร่อยๆ ไว้รอ” ผมลูบหลังมือคนป่วยไปมา รอคอยให้เปลือกตาของอีกฝ่ายปิดลงและหลับไป โดยที่ตัวเองก็ไม่คิดลุกไปไหน
ผมก็แค่อยากนั่งมองพี่อยู่ตรงนี้ มองโดยไม่กวนใจ เผื่อตอนไหนที่เขาฝันร้ายขึ้นมาผมจะยังสามารถปลอบใจเขาได้เหมือนทุกที พี่รู้ พี่รู้อยู่แล้ว...
นอกจากแม่กับของขวัญ ก็มีผู้ชายชื่อภูผาเนี่ยแหละที่เป็นลมหายใจของผม
ดึกแล้ว...ป้าจันทร์เข้านอนหลังจากเช็ดตัวและป้อนข้าวให้พี่เสร็จ เราสลับกันดูแลพี่ภูไปเรื่อยๆ ถ้าใครเหนื่อยก็แค่พัก ของใช้บางอย่างที่ขนมากองไว้ตรงห้องนั่งเล่นด้านล่างยังไม่ถูกเก็บให้เข้าที่ ผมรีบปลีกวิเวกด้วยการอาบน้ำแต่งตัวและเดินเข้าไปยังห้องนอนใหญ่อย่างที่ตั้งใจ
กายสูงนอนราบอยู่บนเตียงในชุดนอนสีขาว กะพริบตาปริบมองฝ้าเพดานด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมรู้ว่าเขาคงจะเบื่อมาก ดังนั้นเราจึงต้องหากิจกรรมไว้ทำร่วมกัน นั่นคือการพูด
ผมพูดส่วนเขาก็ฟัง...
ภูผาเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ
“ง่วงมั้ยครับ”
“...” อีกฝ่ายเลือกส่ายหน้า ผมก้มมองฝ่ามือและเรียวนิ้วที่กำลังกระดิกไปมาเบาๆ ก่อนตัดสินใจพูดประโยคหนึ่ง
“เล็บยาวแล้ว ตัดหน่อยมั้ย”
เจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงัก ผมจึงเดินไปหยิบกรรไกรตัดเล็บพ่วงด้วยครีมบำรุงผิวตรงตู้กระจก ก่อนกลับมานั่งใกล้ๆ กับร่างสูงเหมือนเดิม
“เนี่ย ต่อไปพี่ต้องจับกล้องบ่อยๆ เพราะงั้นต้องดูแลมือด้วยนะครับ” ในใจได้แต่ภาวนาว่าสักวันเขาจะหายดี สักวันเขาจะแข็งแรงพอที่จะกลับไปทำในสิ่งที่รักนั่นคือการถ่ายรูป หน้าที่ของผมคือดูแลและรอคอยวันที่พี่สามารถกลับมาทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง
ผมค่อยๆ ตัดเล็บให้เขา พยายามอย่างมากไม่ให้เข้าเนื้อเพราะพี่จะเจ็บ เล็บเท้าก็เหมือนกัน เนื่องจากป่วยและนอนโรงพยาบาลนับเดือน เท้าของพี่เลยสะอาดเพราะไม่เคยสัมผัสพื้นมาก่อน เสียงกรรไกรตัดเล็บดังเบาๆ ทำลายความเงียบ เราเหมือนอยู่ในห้วงอะไรก็ไม่รู้ที่อยู่กึ่งกลางระหว่างความสุขและความเศร้า
อยากขอโทษนับพันครั้งที่ทำให้พี่ต้องทรมาน แต่ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา สายตาที่มองตรงหน้าค่อยๆ พร่าเบลอ ผมเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ไม่ให้พี่รับรู้ เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว เพราะฉะนั้นผมถึงต้องฝืนทำตัวให้ร่าเริงตลอดเวลา
พี่ไม่เคยเป็นภาระ พี่ไม่เคยเป็น และผมต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสี้ยวหนึ่งในหัวของเขามีความคิดแบบนี้
“ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
“...”
“เดือนหน้าจะมีงานบอลแล้วนะครับ จำได้ว่าเราเจอกันครั้งแรกที่นั่น และพี่ก็หล่อมากๆ ด้วย” ใบหน้าซูบซีดฉีกยิ้มเล็กน้อย เชื่อว่าคนตัวสูงคงพยายามจินตนาการกลับไปในช่วงเวลาดังกล่าวอยู่
ภูผาในตอนนั้นมีรอยยิ้มสดใสเหมือนตอนนี้เลย
“คงจะดีถ้าเราได้ไปที่นั่นด้วยกันอีก”
“...”
“เราสองคนใส่เสื้อสีชมพู ผมมองดูปีหนึ่งขึ้นสแตนด์ ส่วนพี่ก็ยืนถ่ายรูปแปรอักษรจากอีกฝั่งของสนาม” ผมยังคงตั้งหน้าตั้งตาตัดเล็บเท้าให้อีกฝ่ายอยู่ แต่ก็จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาเป็นครั้งคราวจนกระทั่งเสร็จ
“อย่าดูถูกผมล่ะ ผมพาพี่ไปได้แน่นอน” ผมเดินกลับมานั่งข้างๆ คนตัวสูง จ้องมองสายตาของเขาด้วยความจริงจัง อย่างน้อยมันก็คือเป้าหมายในปีนี้ของเรา เป้าหมายที่เราจะค่อยๆ ทำมันไปด้วยกัน
“...”
“จริงๆ นะ มาทำเป็นขมวดคิ้วไม่เชื่ออีก”
“...”
“เกี่ยวก้อยเลยก็ได้อ่ะ งานบอลปีนี้ผมจะพาพี่ไปที่นั่น” ไม่พูดเปล่า ผมถือวิสาสะเกี่ยวก้อยกับเขาเป็นคำสัญญา พี่ภูกะพริบตาช้าๆ รับรู้ทุกอย่างที่ต้องการสื่อสาร มันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก ที่ไหนมีผมที่นั่นจะมีพี่ เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมมีความสุข คนที่อยู่เคียงข้างอย่างพี่ก็ต้องรู้สึกไม่ต่างกัน
เราเป็นครอบครัวกันแล้วนะ ผมเป็นของพี่นับตั้งแต่วันนั้น ดังนั้นพี่เองก็เหมือนกัน...
“ทาครีมที่มือหน่อยนะ ผมไม่อยากจะบอกเลยว่ามือพี่นิ่มกว่าผมอีก น่าอิจฉาชะมัด” เจ้าตัวทำท่าเหมือนจะหัวเราะ แต่ติดที่เขาไม่สามารถทำได้มากอย่างที่คิด เพราะยังจุกเสียดที่หน้าอกอยู่ ดีหน่อยที่อาการบาดเจ็บตรงส่วนอื่นๆ ของร่างกาย ทุเลาลงบ้างแล้ว จะเหลือก็แต่เฝือกที่ดามขาข้างขวาเอาไว้อย่างเดียว
“ผมอ่านหนังสือให้พี่ฟังเอามั้ย”
เขาส่ายหัว
“เบื่อแล้วเหรอ สงสัยคงจะอ่านให้ฟังบ่อยไปหน่อย งั้น...ฟังชีวิตของผมในมหา’ลัยดีมั้ยครับ”
“...”
“โอเค ยิ้มอย่างนี้คืออยากฟัง ก็เมื่อวานใช่มั้ย อาจารย์สั่งงานให้นิสิตทำแผนการสอนเต็มรูปแบบมา ตอนแรกก็ไม่อะไรมาก แต่พอได้ยินว่าอยากให้มีกิจกรรมในห้องเรียนเพื่อให้เด็กสนใจเท่านั้นแหละ ผมนี่อึ้งไปเลย...หน้าอย่างผมเนี่ยนะจะทำให้เด็กสนใจ ฮ่าๆ”
ชีวิตประจำวันของเราไม่ได้เศร้า แม้เรื่องที่ผ่านมามันจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม แต่เมื่อมันมาเป็นบทสนทนาระหว่างเรา มันจะกลายเป็นเรื่องเล็กๆ ที่ทำให้หัวเราะได้เสมอ
พี่ภู...ผมไม่เคยท้ออะไรเลยนับตั้งแต่วันที่พี่จับมือกับผมและสัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่อกันและกัน
Happy Birthday to you…
Happy Birthday to you…Happy Birthday to my lover
Happy Birthday to you
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่” ร่างสูงซึ่งกำลังนั่งพิงหัวเตียงจ้องมองแสงเทียนบนเค้กวันเกิดท่ามกลางความมืด ปีนี้...ภูผาอายุ 24 แล้ว และมันพิเศษมากๆ ตรงที่เราได้อยู่ฉลองด้วยกันสองคน รอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าหล่อเหลา ร่างกายที่ดูมีน้ำมีนวลขึ้น ล้วนเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับวันต่อๆ ไป
“อธิษฐานสิครับ แล้วเรามาเป่าเทียนด้วยกันนะ”
เจ้าตัวพยักหน้าเข้าใจ เปลือกตาสองข้างปิดลงคล้ายกำลังขอพรอยู่ ส่วนผมก็เช่นกัน เราอวยพรเพื่อกันและกันในวันสำคัญวันนี้
ผมไม่ได้อยากขออะไรมาก แค่หวังว่าเขาจะมีความสุขก็พอ
“เป่าเทียนได้เลย” ว่าพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ และช่วยอีกฝ่ายเป่าเทียนจนดับลงก่อนจะวางไว้บนโต๊ะใกล้มือ
ความมืดปกคลุมทั่วพื้นที่ ผมมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่เดินไปเปิดไฟ อาจเพราะตอนนี้ผมกำลังกอดเขาอยู่ล่ะมั้ง กอดที่อบอุ่นเหมือนที่ผมเคยได้รับมาตลอด ผมซบหน้าลงกับอกกว้าง พูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่ได้ศัพท์
“ผมอยากเป็นครู พี่อยากเป็นช่างภาพมืออาชีพ ผมอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง ส่วนพี่ก็มีสตูดิโอกึ่งบ้าน”
“...”
“ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะผมอยากมีบ้าน ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะผมอยากมีพี่”
“...”
“และผม...มีความสุขดี มีความสุขดีแม้จะอยู่ที่เดิม ตอนนี้พี่แค่เหนื่อยเราถึงยังไม่ได้เดินทาง แต่เมื่อไหร่ที่พี่แข็งแรงพอบอกผมนะ จูงมือผมไป อย่าทิ้งผมไว้อยู่ตรงนี้ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว”
เพราะผมคงทนไม่ได้อีกแล้ว
มันจะไม่มีวันที่เราทอดทิ้งกัน ตอนนี้ชีวิตผมมีแล้วทุกๆ อย่าง มีคนข้างกายที่คอยห่วงใยอยู่เสมอ มีแม่ มีเพื่อน มีภูผา แต่สำหรับเขา...เขาไม่เหลือใครนอกจากผม ในหัวมันมีแต่คำถามว่าทำไม ทำไมซ้ำๆ ไม่จบสิ้น ทำไมคนะคนหนึ่งถึงต้องถูกคนทั้งโลกละทิ้ง ทำไมคนคนหนึ่งที่อายุแค่ 24 ถึงต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้าย มันไม่เร็วเกินไปหน่อยเหรอกับชีวิตที่ใช้ได้ไม่ถึงครึ่งและน้อยครั้งที่จะรู้จักคำว่าความสุข
“ผมคิดแพลนเอาไว้มากมายว่าถ้าพี่หายดีเราจะทำอะไรบ้าง อย่างแรกเลยก็คงชวนพี่ไปต่างจังหวัดเพื่อถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกดิน นอนดูดาวด้วยกันในที่ไหนสักแห่งก่อนจะเดินเท้าเปล่ากลับที่พัก จากนั้นเราก็จะขับรถไปเรื่อยๆ แวะกินอาหารข้างทาง พูดคุยกับผู้คนตลอดเส้นทางนั้น ร้องเพลง ดื่มกาแฟกระป๋องและสัมผัสหมอก”
“...”
“พอกลับมาถึงบ้านเราก็ต้องช่วยกันทำความสะอาด ป้าจันทร์แก่แล้วเพราะงั้นพี่ต้องกวาดพื้น ส่วนผมจะอาสาถูพื้นและซักผ้าเอง ว่างๆ เราก็ไปดูหนัง ผมขอที่นั่งแบบ Opera chair เลยนะเผื่อพี่อยากแสดงความป๋า ดูเรื่อง Inferno ด้วยกันเพราะปีหน้ามันคงจะเข้าฉายแล้ว”
ผมได้ยินเสียงหายใจติดขัดจากคนตัวสูง เสียงหายใจที่กำลังบ่งบอกว่าเขากำลังร้องไห้อยู่ ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายท่ามกลางความมืดแม้จะมองไม่เห็นอะไรเลยก็ตาม
“ของขวัญวันเกิดปีนี้คือผมที่ยกให้พี่ทั้งหมด สุขสันต์วันเกิดครับ” ริมฝีปากของเราสัมผัสกันโดยที่ผมเป็นฝ่ายประกบจูบก่อน มันหวานจนกลบหยดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาไม่ขาดสาย เราไม่ได้ร้องไห้เสียใจที่ชีวิตเป็นแบบนี้ แต่เราดีใจที่สุดท้ายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเรายังคงมีกันและกัน
“ผมกลัวผีมากเลย เพราะงั้นขอผมนอนด้วยคนนะครับ”
ไม่รู้หรอกว่าพี่ภูจะตอบรับหรือปฏิเสธ เพราะสุดท้ายผมก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ดี ปกติเราจะนอนคนละเตียงภายในห้องเดียวกัน แต่คืนนี้ผมนอนกับเขา เรานอนเตียงเดียวกัน ได้จับมือ ซบหน้าลงกับอกกว้าง
...และหลับไปพร้อมกัน...
เค้กคงไม่สำคัญแล้วสินะ เพราะมันก็แค่ตัวประกอบ
ขอให้ภูผามีความสุข ตลอดไป...
เย็นวันนี้ผมต้องทำกายภาพบำบัดให้พี่หลังกลับจากมหา’ลัย ซึ่งมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเราทั้งคู่ ป้าจันทร์บอกว่าวันนี้พี่ไม่อิดออดที่จะกินยา หลังจากวันเกิดเมื่อวานเขาก็ดูเป็นเด็กดีขึ้น ผมขอใช้คำว่าเด็กดีเพราะพี่เป็นแบบนั้นจริงๆ
“วันนี้เรามาทำกายภาพบำบัดกัน พร้อมหรือยังครับ”
ร่างสูงกะพริบตาปริบ กระดิกนิ้วมือไปมาเพื่อพร้อมสำหรับการบริหารร่างกาย ผมวางลูกบอลเอาไว้ในมือของพี่ ก่อนจะหันไปจับเข่าของเขาพับขึ้นลงตามวิธีที่หมอได้บอกเอาไว้
“เราฝึกไปเรื่อยๆ อีกหน่อยพี่ก็จะเดินได้แล้ว”
“...”
“เดี๋ยวถ้าวันนี้เราทำกายภาพบำบัดกันเสร็จ ผมจะพาลงไปกินข้าวและอ่านหนังสือข้างล่างนะ” เรายังคงเหมือนทุกวัน พูดคุยและถามสารทุกข์สุขดิบ แม้จะไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากของพี่แม้แต่คำเดียว แต่คิดว่ามันก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้
คนเราจะต้องการอะไรมากไปกว่าเสียงหัวเราะและรอยยิ้มในวันนี้ล่ะ
ผมเช็ดตัวให้พี่ภู เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาก่อนจะพาลงไปด้านล่างโดยขอให้ป้าจันทร์มาช่วยพยุง เนื่องจากพี่ภูนอนอยู่บนเตียงมานาน ประกอบร่างกายของเขาแข็งแรงมากพอผมจึงพาออกมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างได้
หน้าที่ของผมในแต่ละวันก็ไม่มีอะไรมากหรอก เช็ดตัว ป้อนข้าว บางทีป้าก็จะทำแทนทั้งหมดในวันที่ผมรับงานจนดึก กลับมาอีกทีพี่ก็นอนไปแล้ว แต่ยังดีที่เรายังได้นอนบนเตียงเดียวกัน
“กินข้าวกันครับ ความจริงผมอยากร้องเพลงให้พี่ฟังไปด้วยนะแต่ก็กลัวหูจะแตกซะก่อน” ทันทีที่พาคนตัวสูงมานั่งตรงโซฟา ป้าจันทร์ก็เตรียมกับข้าวมาไว้ให้เรียบร้อย
“พี่ครับ”
“...”
“อยากออกไปเที่ยวข้างนอกมั้ย” ดวงตาคู่เดิมหันมาจ้องผมเขม็ง พลางบีบมือของผมไปด้วย
“...”
“ผมคิดว่าจะซื้อรถสักคันหนึ่งไว้ขับพาพี่ออกไปเที่ยวไกลๆ ถึงตอนนั้นเราไม่ต้องฝันอย่างเดียวแล้ว เที่ยวทะเล ดูพระอาทิตย์ตกดิน แวะกินข้าวข้างทาง...” ยิ่งพูดพี่ก็ยิ่งบีบมือกลับแรง ริมฝีปากเหยียดตรงเผยอยิ้มอย่างคาดไม่ถึง ผมชอบช่วงเวลานี้ ชอบตอนที่เขายิ้มออกมาจากข้างในเพราะมันบ่งบอกว่าเขามีความสุขมากจริงๆ
ข้างตัวของผมมักจะมีกล้องฟิล์มตัวโปรดของพี่วางอยู่ใกล้ๆ เสมอ เอาไว้เก็บบันทึกความทรงจำระหว่างเราตอนที่การบรรยายด้วยตัวหนังสือไม่สามารถบันทึกได้ อย่างรอยยิ้มของพี่ในวันนี้...ไม่สามารถเขียนบรรยายให้เข้าใจได้นอกจาก
แชะ!
“ผมชอบยิ้มของพี่ที่สุดเลย เพราะงั้นพรุ่งนี้ผมมีของขวัญจะให้”
“...”
“เราไปดื่มกาแฟใกล้ๆ บ้านของเรากันเถอะ”
พี่ภูพยักหน้าหงึกหงักและตั้งใจทานอาหารที่ผมป้อนให้ต่อไป เขาเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เวลาที่พ่อแม่ซื้อของเล่นให้ก็จะกระโดดโลดเต้นดีใจ พี่เป็นอย่างนั้นเลย
ผมเป็นให้ได้ทั้งหมดไม่ว่าจะครอบครัว เพื่อน หรือคนรัก สำหรับพี่ผมเป็นทุกอย่างให้เขาได้เสมอ...
พรุ่งนี้เราไปดื่มกาแฟด้วยกันนะ
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
เย็นวันศุกร์เป็นวันที่ผมรู้สึกสบายใจที่สุด หนึ่ง คือพรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียน และสอง นี่เป็นวันหยุดที่ผมจะไม่รับงานอะไรทั้งนั้นตลอดสัปดาห์ เพราะคิดว่าจะใช้ชีวิตกับคนตัวสูงให้มากที่สุด อย่างน้อยก็เป็นช่วงเก็บความสุขเอาไว้ ก่อนที่ผมจะต้องทำงานหนักในสัปดาห์ถัดไปแล้วไม่มีเวลาพาพี่ไปเที่ยวที่ไหน
ร่างสูงถูกพยุงมานั่งตรงวิลแชร์ตัวเดิม นี่เป็นครั้งแรกที่เท้าของเขาได้สัมผัสกับพื้นสนามหญ้า ดูทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็ตลกดี เวลาที่เห็นเขากัดฟันและตั้งใจทำอะไรสักอย่าง
สองเท้าค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า ถึงแม้ว่ากายสูงจะเคลื่อนที่ไปได้เพราะแรงพยุงของผมกับป้าก็ตาม
“เดินช้าก็ไม่เป็นไร ผมขอแค่พี่ได้เดินนานๆ ก็พอ”
ให้เท้าของเขาสัมผัสดิน ให้ร่างกายของเขาได้เคลื่อนไหว ได้สูดอากาศภายนอกที่สดชื่นกว่าบรรยากาศภายในบ้านอาจจะช่วยให้อาการของพี่ฟื้นฟูเร็วขึ้นก็ได้
“รอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอกลับไปอุ้มตัวอ้วนออกมาก่อน” ร่างสูงพยักหน้า ก่อนผมจะเบี่ยงตัววิ่งกลับเข้าไปภายในบ้านซึ่งมีแมวอเมริกันช็อตแฮร์นั่งหน้ายุ่งอยู่บนโซฟา ของขวัญเองก็คงเบื่อพอๆ กับพี่ ดังนั้นผมจึงไม่รอช้าพามันออกไปด้วย
“ขอบคุณครับป้าจันทร์”
“อย่ากลับค่ำนะคะ เดี๋ยวยุงจะหามเอา”
“ได้ครับ” ของขวัญนั่งสงบเสงี่ยมบนตักของพี่ ทันทีที่เราเดินออกนอกรั้วบ้าน พี่ภูก็มีปฏิกิริยาตอบกลับมาทันทีนั่นคือความดีใจ เวลาสองเดือนกว่าๆ มากเกินพอแล้วสำหรับความอึดอัดในที่แห่งเดิม
สำหรับผม ภาพในหัวตอนนี้มันไม่ใช่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งอยู่บนวิลแชร์ แต่เป็นพี่...พี่ที่เดินเคียงข้างไปกับผม เราเดินไปด้วยกัน
บทสนทนาของเราเกิดขึ้นตลอดทางเดินไปร้าน ความจริงมันก็ห่างจากบ้านของเราไปแค่ร้อยเมตรเท่านั้นแหละ ผมเลยต้องเดินให้ช้าลงเพื่อที่เราจะได้คุยกันให้นานขึ้น
นับตั้งแต่วันนั้น ครอบครัวของพี่ก็ไม่เคยมาเยี่ยมอีก จะมีก็แต่เพื่อนสมัยเรียนนิเทศฯ กับเบียร์เพื่อนสนิทของผมแวะเวียนมาบ้าง ความจริงผมเคยมีความคิดว่าแค่ผมก็คงเพียงพอแล้วสำหรับเขา ผมที่พร้อมจะเป็นและมอบทุกอย่างให้ แต่ไม่เลย...พี่ยังคงต้องการครอบครัว
อย่างน้อยก็ขอแค่ให้พวกเขาแวะมาทักทายและถามไถ่ความเป็นไปในชีวิตบ้าง
แค่ 10 นาทีก็ยังดี...
ผู้ชายคนหนึ่งที่อายุ 24 ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ พูดไม่ได้ แถมยังเผชิญกับสภาวะซึมเศร้า เขาต้องการอะไรมากกว่านั้น ต้องการกำลังใจ ต้องการคนเคียงข้าง ผมไม่อยากจะคิดย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่เขาต้องอยู่เพียงลำพังตอนเราต่างแยกย้ายกันไปเลย ช่วงเวลานั้นพี่อดทนผ่านมันมาได้ยังไง
แล้วถ้าผมเป็นบ้างจะทนแบบพี่ได้มั้ย
ภูผา ชื่อที่แข็งแกร่งที่สุดในความทรงจำของผม
“ถึงแล้ว วันนี้ลูกค้าไม่เยอะเรานั่งตรงนี้แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมไปสั่งเครื่องดื่มก่อน” เมื่อเดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานที่ร้านก็ทักทายเหมือนทุกที เขาชอบถามว่าทำไมช่วงนี้ไม่แวะมาที่ร้านบ้าง ความจริงก็อยากมาอยู่หรอก แต่เพราะพี่ภูยังไม่แข็งแรงพอจึงไม่ได้มาอย่างใจคิด
ผมจัดการสั่งเครื่องดื่มสองอย่างก่อนจะเดินกลับมาจุดเดิม หยิบมือถือขึ้นมาเปิดเว็บไซต์หนึ่งให้พี่ดู ผมเคยบอกไว้แล้วว่าจะซื้อรถสำหรับพาคนตัวสูงไปเที่ยว ผมจะฝึกขับเอง เดินทางไปในที่ไกลๆ และมีแค่เราสองคนในโลกแห่งนั้น
“พี่อยากได้คันไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า”
นอกจากกล้องแล้วเขาก็มีความรู้เรื่องรถเหมือนกัน
“คันนี้มั้ย หรือจะคันนี้ แต่พี่คินบอกว่ามันไม่ค่อยเหมาะกับเราเท่าไหร่” นิ้วของผมเลื่อนไปบนหน้าจอโทรศัพท์ ส่วนคนตัวสูงก็มองอย่างตั้งใจ ทว่ายังไม่มีท่าทีว่าจะสนใจคันไหนเป็นพิเศษ
บางทีรถอาจจะสำคัญน้อยกว่าการลูบขนแมวอย่างเก้ๆ กังๆ
“หรือว่าจะคันนี้”
“...”
“ไม่เวิร์คเหรอครับ กลัวถ้าเปลี่ยนเป็นโฟล์คเก่าๆ สักคันมันจะพาเราไปถึงจุดหมายมั้ยอ่ะ”
ผมเงยหน้ามองเขา เห็นใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าตอบผมก็เข้าใจ
“แฟนคลับ Volkswagen อีกแล้ว”
“...”
“โอเค ไว้ซื้อไอ้แก่สัก พ.ศ.หนึ่ง เป็นรถของเราแล้วกัน”
ความฝันขยับใกล้เข้ามาอีกนิด บางทีโลกที่มีแค่เราสองคนมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรในเมื่อเกิดมาตัวคนเดียว จากนั้นโลกก็ใจดีหมุนวนใครคนหนึ่งให้มารู้จัก รัก และพร้อมจะทำเพื่อกันและกัน มันก็น่าดีใจแล้วไม่ใช่เหรอ
อย่างน้อยเราก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้ด้วยความโดดเดี่ยวอย่างที่กลัว
“เดี๋ยวป้าช่วยผมพยุงพี่ภูจากด้านนี้หน่อยนะครับ”
“จ้า”
“โอเค หนึ่ง สอง สาม!”
ใครบอกว่าพี่ผอมกัน รายนี้หนักยิ่งกว่าอะไรดี ช่วงนี้ดีหน่อยที่พี่ภูสามารถกินข้าวได้เยอะกว่าปกติ ดังนั้นปัญหาจึงมาตกตอนที่เราเคลื่อนย้ายร่างสูงไปยังวีลแชร์ และบางครั้งก็ต้องพามานั่งตรงโซฟาตัวนิ่มเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“ขอบคุณป้านะครับ ที่เหลือผมจัดการเอง” ป้าจันทร์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนผมจะหันไปจัดท่าทางให้คนตัวสูงนั่งสบายขึ้น
วันนี้เรามีโปรแกรมดูหนังด้วยกัน รู้สึกพี่จะตื่นเต้นเอามากๆ สังเกตได้ว่าเขายิ้มไม่หุบเลยตั้งแต่บอกว่าจะพาลงมาข้างล่าง ความจริงก็มีหนังในลิสต์อยู่หลายเรื่องเหมือนกัน แต่รู้สึกเหมือนพี่ภูจะให้ความสนใจกับเรื่อง The fault in our stars มากที่สุด ดังนั้นผมจึงเลือกขึ้นมาดูก่อน
น่าเสียดายที่หนังเรื่องนี้เข้าฉายเมื่อปีที่แล้วแต่ผมไม่มีโอกาสได้ไปดู สุดท้ายผมกลับพบว่าตอนนี้มันคือความโชคดีมหาศาลที่เราได้มีโอกาสมานั่งดูด้วยกันในปีนี้
“พร้อมหรือยังครับ”
เขาพยักหน้าเหมือนอย่างเคย มือข้างซ้ายวางอยู่บนตัก ส่วนมือข้างขวาถูกวางไว้บนโซฟารอให้ผมกลับมานั่งเคียงข้างและจับมือ
“อย่าร้องไห้นะครับ เพราะผมได้ยินว่ามันเศร้าเอามากๆ”
“...”
“OK…Now playing!”
ผมรีบวิ่งกลับมานั่งข้างๆ กับกายสูงทันทีที่หนังเริ่มต้นขึ้น ดูเหมือนพี่จะจดจ่อกับการดูอย่างมาก พี่ภูเป็นคนที่ชอบดูหนังและมักจะหลุดเข้าไปอยู่ในโลกแห่งนั้น เวลาฟังเพลงเขาจะตั้งใจฟัง เวลาถ่ายภาพเขาจะหมกมุ่น เวลาดูหนังก็เหมือนกัน
ดวงตาคู่คมจ้องมองจอทีวีไม่กะพริบ ปล่อยให้เรื่องค่อยๆ ดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็น The fault in our stars คือเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อเฮเซลซึ่งเป็นมะเร็งปอดจนต้องพกถังออกซิเจนตลอดเวลา กับผู้ชายอีกคนอย่างกัส วอเตอร์สที่เป็นมะเร็งกระดูกและเสียขาข้างหนึ่งไป
แล้ววันหนึ่งคนสองคนที่ไม่มีความสมบูรณ์ทางด้านร่างกายแต่จิตใจกลับสวยงามก็ได้เจอกัน รักกัน กล่าวปลอบใจเวลาที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเผชิญวิกฤต ผมชอบทุกช่วงเวลาของพวกเขา แม้เจ็บปวดแต่สวยงาม ผมได้ยินเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มท่ามกลางความเจ็บปวดซึ่งกำลังรุกล้ำร่างกายและจิตใจ
ขนาดเขายังสู้เลย แล้วผมกับพี่ภูล่ะเราจะสู้ไม่ได้เลยเหรอ
“ผมชอบฉากนี้” ว่าพลางแหงนมองเสี้ยวหน้าของพี่ไปด้วย
เฮเซลกับกัสในเรื่องมีเพื่อน ผู้ชายคนนั้นตาบอดและถูกทิ้งทันทีที่พบว่าตัวเองจะไม่สามารถกลับมามองเห็นได้อีก พวกเขาถือไข่สองแผงเอาไว้ในมือ ปามันใส่รถยนต์ของอดีตแฟนอย่างแรงเพื่อแก้แค้น พร้อมกับพูดประโยคหนึ่งออกมา...
เขาเป็นเพียงคนสามคนที่มีห้าขา สี่ตา กับปอดที่ใช้ได้สองอันครึ่ง แต่เขามีไข่สองแผงเพื่อแก้แค้น
ฟังดูบกพร่อง แต่เปล่าเลย...ผมรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ยิน
“ป๊อบคอร์นมั้ยครับ” ระหว่างดูหนัง ผมก็ยื่นกล่องขนมให้กับพี่ภูด้วย ใช่! เรากำลังจำลองสถานการณ์ของโรงหนังขนาดใหญ่ แต่มีเราแค่สองคน เจ้าของร่างสูงพยักหน้าอยากกินด้วย แต่ผมเองกลับเป็นฝ่ายส่ายหัวไปมา
เขากินไม่ได้หรอก
“ไว้แข็งแรงกว่านี้นะครับ ตอนนี้กินนมไปก่อน ฮ่าๆ”
ผมกินป๊อบคอร์นแต่พี่กินได้แค่นม แถมต้องดื่มอย่างระมัดระวังด้วยเพราะเกิดกรณีสำลักบ่อยครั้งมาก ก่อนเราจะกลับไปให้ความสนใจกับสิ่งตรงหน้าต่อ กระทั่งหนังดำเนินไปถึงกลางเรื่อง ผมร้องไห้ ปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่คิดอาย เพราะพี่...
ก็ร้องไห้เหมือนกัน
คิดดูสิ คนเซนสิทีฟสองคนมาดูหนังรักปนเศร้า น้ำตาของเราคงมากพอที่จะใส่กะละมังใบใหญ่สำหรับล้างหน้าได้
“พี่คิดว่าเขาจะรอดมั้ยครับ” ผมถามเสียงอู้อี้ ซบหน้าลงกับไหล่ของเขา แม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าตอนจบของเรื่องอาจลงเอยที่ความเสียใจ
“ผมอยากให้เขาได้อยู่ด้วยกันจัง ตอนที่อยู่ด้วยกัน กัสหัวเราะบ่อยมาก เฮเซลก็ยิ้มบ่อยเหมือนกัน พวกเขาเข้มแข็ง ผมอยากให้เขาอดทนเพื่ออยู่ด้วยกันต่อไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...เรื่อยๆ...”
น้ำตายังคงไหลลงมาไม่ขาดสาย ผมกอดพี่เอาไว้และได้แต่ภาวนา ชีวิตของเราก็เช่นกัน โปรดอยู่ด้วยกันต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกว่าชื่อของเราจะค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา จนกว่าเราจะแก่พอและยอมรับได้ว่านั่นมันถึงเวลาของคนแก่สองคนที่ชื่อภูผาและสิงหาแล้ว
“And I willed myself to imagine a world without us and what a worthless world that would be. ผมจะลองจินตนาการกับตัวเองดูว่า...ถ้าบนโลกนี้ไม่มีเราแล้ว มันจะดูไร้ค่าแค่ไหนกัน - The fault in our stars ปี 2014”
นี่คือประโยคที่กัส วอเตอร์พูดกับเฮเซลในโบสถ์ก่อนที่เขาจะตาย
ผมรู้ในตอนนั้น
เราไม่ได้อยู่เพื่อรอความตาย แต่เราอยู่เพื่อรอความหวัง...
“ขอโทษที่กลับดึกนะครับ ผมต้องไปทำรายงานที่ห้องเพื่อนกว่าจะเสร็จก็แทบตาย”
สภาพของผมตอนนี้คงไม่ต่างจากซอมบี้เดินได้นักหรอก เพราะต้องกรำงานหนักมาตลอดหลายวันโดยไม่ได้พัก ไหนจะเวลานอนที่จำกัดและลดเหลือเป็นวันละ 3 ชั่วโมง ก็ยิ่งทำให้ความเหนื่อยเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี
แต่พอกลับมาเจอพี่ ความเหนื่อยที่มีทั้งหมดก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง
“ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
“...”
“คราวหลังไม่ต้องรอผมนะ นอนก่อนได้เลย” ผมมักจะย้ำประโยคเดิมๆ แบบนี้ทุกวัน สุดท้ายพี่ภูก็ไม่เคยทำตามเลยสักครั้ง เพราะเขายังดื้อรั้นรอผมต่อไปแม้บางวันจะต้องรอจนถึงเที่ยงคืนเลยก็ตาม
“วันนี้ทำกายภาพบำบัดหรือยังครับ”
เขาพยักหน้า
“พี่อาจจะเหงา เดี๋ยวเรามาอ่านหนังสือด้วยกันมั้ย”
แต่คราวนี้เจ้าตัวกลับส่ายหัวไปมา
“ไม่อยากฟังแล้วเหรอ อยากให้ผมนวดให้หรือเปล่า” ถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว เขาไม่ได้ต้องการอะไรหรอกนอกจากรอผมและเข้านอนด้วยกัน
“...”
นอน
คำตอบที่ผมอ่านได้จากริมฝีปากของเขา แม้ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแต่เราต่างก็เข้าใจดี
“จริงสิ ผมควรอาบน้ำและนอนได้แล้ว” เหนื่อยมาทั้งวันพี่คงอยากให้ผมพักผ่อน ดังนั้นจึงไม่รอช้าคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีแทนที่จะเห็นพี่ภูหลับไปอย่างที่คิด แต่เปล่า...เขายังคงลืมตารอว่าผมจะเสร็จเมื่อไหร่
“นอนได้แล้วครับ ผมจะปิดไฟแล้วนะ”
ทันทีที่ความมืดปกคลุมพื้นที่ ในใจของผมได้แต่บอกว่าไม่ต้องห่วงผมหรอก ทุกอย่างโอเคดี ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล ผมรู้ว่าผมทนและทำได้แค่ไหน ถ้าผมเหนื่อยผมจะพัก ถ้าเหนื่อยผมจะหยุดทำงานและเดินต่อในวันที่มีแรง
แต่สำหรับพี่ ถ้าเหนื่อยผมคงไม่สามารถหยุดดูแลได้
เพราะผมรักพี่
ผมรักพี่...
และผมก็จะรักเหมือนที่คนโง่งมคนหนึ่งมักทำ
พี่ป่วยอีกแล้ว...
ผมอยากเกลียดตัวเองที่ดูแลเขาไม่ดี พี่เป็นไข้หนักมาตั้งแต่เช้า ตกดึกผมตั้งใจพาคนตัวสูงไปยังโรงพยาบาลแต่เขาก็ไม่ยอม ผมรู้ว่าเขาไม่อยากไปที่นั่น แต่ใจที่มันกระวนกระวายเพราะกลัวว่าพี่จะเป็นอะไรขึ้นมาทำให้ผมนอนไม่หลับ ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหลายครั้งหลายคราเพื่อเช็ดตัวและวัดไข้
“เช็ดตัวหน่อยนะครับ” ผมกระซิบข้างหูของเขา จัดการใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามร่างกายที่ขึ้นสีแดงระเรื่อไปซะทุกส่วน แถมตัวยังร้อนจนเหมือนไข้จะไม่ลดอีกต่างหากทั้งที่กินยาไปแล้ว
ตอนนี้เข็มบนหน้าปัดนาฬิกาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเวลากำลังย่างเข้าสู่ตีสาม ขณะที่เราสองคนกำลังต่อสู่กับความกดดันมหาศาลด้วยกันอยู่
“ฮึก...อึก...” เสียงสะอื้นในลำคอดังขึ้นมาไม่หยุด พี่ไม่ได้หอบ แต่กำลังร้องไห้
“พี่เจ็บตรงไหน พี่เจ็บตรงไหนบอกผม” น้ำเสียงที่กลั่นออกไปสั่นเครืออย่างควบคุมไม่อยู่ ผมไม่ชอบเลยที่เห็นเขาต้องร้องไห้ และผมก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขาร้องไห้เพราะอะไร ร้องเพราะทรมาน
หรือกำลัง...
“อึก!” เขาจับมือผม พยายามจับทั้งที่มือแทบไม่มีเรี่ยวแรง ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธ เขาไม่ยอมให้ผมเช็ดตัวแล้ว
ผมรู้ในทันที พี่ร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองกำลังทำให้ผมลำบาก
“พี่ภูอย่าร้อง ผมมีความสุขดี” ตัดสินใจปล่อยผ้าในมือลง ก่อนหันมาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าแดงก่ำออกเบาๆ พร้อมกับกล่าวปลอบใจเขาไปเรื่อยๆ เขาไม่เคยเป็นภาระ ผมเต็มใจทำทุกอย่างโดยไม่ฝืนอะไร ผมไม่อยากให้เขาต้องโทษตัวเอง เพราะต่อไปเราจะไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีก
“ผมมีความสุขดีครับพี่ อย่าคิดแบบนั้น พี่อย่าร้องไห้นะ”
“...”
“ถ้าพี่ร้องผมก็ร้องตาม”
“ฮือ...”
“ชู่วววววว ผมเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อพี่ เราสัญญากันแล้ว และผมก็เป็นของพี่มานานแล้วด้วยเพราะงั้นอย่าไล่กันไป อย่าปล่อยผมเอาไว้คนเดียว” ผมโอบกอดร่างสูงเอาไว้ทั้งตัว ความกลัวเป็นความรู้สึกเดียวที่สัมผัสได้ เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้ วันที่เขาไม่ยอมรับความช่วยเหลือใดๆ อีก
ถ้าเป็นผม...ถ้าเป็นผมที่นอนอยู่ตรงนี้ พี่ก็คงทำแบบเดียวกันคือไม่คิดปล่อยมือ
ริมฝีปากได้รูปขยับไปมา ขณะน้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน ผมพยายามอย่างมากเพื่ออ่านปากของเขา
ปล่อย
เขาบอกให้ปล่อยเขาไป นี่คือสิ่งที่ผมต้องรับรู้ทั้งๆ ที่เวลานี้หัวใจมันกำลังตกลงไปกองตรงตาตุ่ม
“...”
เจ็บ
พี่เจ็บ
“ผะ...ผมรู้แต่...แต่พี่สู้เพื่อผมได้มั้ยครับ เราสู้มาจนถึงตอนนี้แล้ว”
ใบหน้าแดงก่ำสั่นไหวไปมาบนหมอนเปียกชื้น ถ้าพี่สามารถขยับตัวได้ เขาคงจะดิ้นพล่านไปทั่วห้องบอกว่าเจ็บและทรมานไม่จบสิ้น แต่ผมไม่คิดปล่อย ต่อให้ต้องร้องไห้แทบขาดใจไปด้วยกันผมก็จะกอดเขาไว้อย่างคนเห็นแก่ตัว
พิษไข้ซึ่งรุมเร้าร่างกายทำให้สติของคนตัวสูงพร่าเลือน เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น กลายเป็นภูผาที่อ่อนแออีกครั้ง ผมวิ่งลงไปยังชั้นล่าง เคาะประตูห้องป้าจันทร์เสียงดัง เธอลุกงัวเงียขึ้นมาเปิดประตูทั้งที่เปลือกตายังลืมไม่สนิทดี
“มีอะไรเหรอสิงหา”
“ตอนเช้า อึก! ตอนเช้าป้าได้ให้ยารักษาอาการซึมเศร้ากับพี่ภูหรือเปล่าครับ” คนอายุมากกว่ายืนคิดอยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะเบิกตาโพลง
“สิงหา...ป้าลืม” ผมยกมือขึ้นเสยผมทันทีที่ได้ยินประโยคตอบกลับมา รีบติดต่อหาพี่คินเพื่อให้เขาพาคนตัวสูงไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด เพราะหมอเป็นที่พึ่งสุดท้ายสำหรับเรา พี่ป่วยและอาการซึมเศร้าก็กำเริบขึ้นมาอีก มันจึงเป็นเรื่องยากที่ผมจะจัดการเพียงลำพัง
ระหว่างนั้นก็รีบวิ่งขึ้นไปหาคนตัวสูงยังชั้นบนด้วย
“พี่!!” ผมตะโกนออกมาสุดเสียง เมื่อเห็นร่างทั้งร่างเกร็งเครียดไปหมด เจ้าตัวกำมือไว้แน่นจนเส้นเอ็นปูดนูน กัดฟันรุนแรงจนได้ยินเสียงกุบกับ สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือประคองหน้าของพี่เอาไว้ พูดกับเขา ลูบหัวเขา กล่าวปลอบใจ ก่อนพี่คินจะมารับไปโรงพยาบาล
“พี่ภูฟังผมนะ พี่แค่ไม่สบาย แค่เป็นไข้”
“...”
“ผมไม่ได้เหนื่อยเลยเพราะฉะนั้นเราไปโรงพยาบาลกันนะครับ ถ้าหายดีแล้วก็กลับมาที่บ้าน”
เขาส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว
ไม่
ริมฝีปากของพี่ขยับตอบ
“ไม่นานครับ ให้หมอดูแล้วเรากลับกันเลยก็ได้”
มือหนารั้งข้อมือของผมเอาไว้ ออกแรงบีบเป็นการต่อต้านเพื่อบอกกับผมว่าเขาจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น แต่...
“สิงหา พาพี่ภูไปเร็ว”
“ครับ”
ผมขอโทษ แต่เพราะทนเห็นพี่เจ็บแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นผมถึงต้องเห็นแก่ตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าและเอาแต่คิดว่าสักวันทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ดวงตาคู่เดิมของผู้ชายที่ชื่อภูผาสะท้อนเรื่องราวในอดีตมากมาย
ตอนที่ผมเจอกับเขาครั้งแรก ตอนนั้นผมได้แต่บอกกับตัวเองว่าไม่คู่ควรไปซะทุกอย่าง แม้สุดท้ายจะรู้ดีว่าคนเราสามารถหลงรักใครที่ไม่เหมาะสมกับตัวเองได้เสมอ
และในเมื่อวันหนึ่งเขาเลือกที่จะเดินเข้ามาในชีวิตของผม
ผิดด้วยเหรอที่ผมจะรั้งเขาไว้ไม่ให้จากไปด้วยสองมือของตัวเอง
พี่เป็นไข้หวัดธรรมดา
แต่หมอไม่ยอมให้เขากลับบ้านแม้ผมจะขอร้องแค่ไหนก็ตาม สิ่งที่ทำได้คือดูอาการอยู่ห่างๆ เพราะเจ้าตัวมีอาการซึมเศร้าแทรกซ้อนเข้ามาด้วย ผมดูแลพี่จนถึงเช้า จากนั้นก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนตามปกติทั้งที่อยากโดดใจแทบขาด แต่วันนี้เป็นวันสำคัญ ผมต้องพรีเซนต์งานกลุ่มที่ทุ่มเททำเกือบสัปดาห์สำหรับโปรเจ็กต์สุดท้ายก่อนจบเทอม เลยไม่สามารถทำอย่างใจคิดได้
และเนื่องจากสัปดาห์หน้าจะมีงานประจำมหา’ลัย ก่อนกลับผมเลยแวะเข้าไปเอาเสื้อคอปกสีชมพูสองตัวที่มีไซส์ต่างกันอยู่ถึงสองไซส์จากฝ่ายกิจกรรม ตัวหนึ่งของผม ส่วนอีกตัวเป็นของพี่
คิดว่าอีกฝ่ายคงดีใจมากแน่ๆ เพราะเคยสัญญากันไว้แล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องพาคนตัวสูงไปงานกิจกรรมให้ได้ เมื่อเดินออกมาจากลิฟต์ ผมจึงตรงดิ่งไปยังห้องผู้ป่วยพิเศษที่มีคนไข้ชื่อภูผาทันที ทว่าภาพตรงหน้ากลับ...
ว่างเปล่า
ผมพยายามกวาดตามองไปทั่วห้องกลับไม่เห็นแม้แต่เงา พอวิ่งไปยังห้องน้ำก็ไม่เห็นวี่แววของคนตัวสูงเช่นกัน วินาทีนั้นผมรีบวิ่งไปยังเคาน์เตอร์แผนก โชคดีที่หมอประจำไข้ของพี่กำลังจดอะไรบางอย่างบนชาร์ต ผมจึงไม่รอช้ารีบถามออกไป
“หมอครับ คุณภูผาที่อยู่ห้อง 4016 ไปไหนครับ”
“...”
“หรือกำลังตรวจสุขภาพอยู่ที่ห้องไหนหรือเปล่า”
ใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยแว่นหนาเตอะเกือบครึ่งเงยขึ้นมา สอดปากกาลงบนกระเป๋าเสื้อก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ทำเอาจิตใจคนฟังปลิดปลิวทันทีที่ได้ยิน
“คุณภูผาถูกส่งตัวไปรักษาที่อื่นแล้วนะครับ”
“เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้”
“เมื่อตอนสิบโมงเช้า ครอบครัวของเขาต้องการย้ายผู้ป่วยไปรักษาตัวที่อื่น ซึ่งผมไม่สามารถขัดได้เพราะอีกฝ่ายเป็นพ่อและแม่”
“แต่...แต่ผมไม่รู้ ไม่มีใครติดต่อผมเลย”
“เรื่องนี้หมอไม่ทราบ ดังนั้นลองติดต่อหาพ่อกับแม่ของคุณภูผาดูนะครับ”
ผมได้แต่ยืนอึ้ง
ไม่มีเบอร์โทร ไม่มีอะไรที่สามารถติดต่อครอบครัวของพี่ได้แม้แต่อย่างเดียว เราเคยคุยกันไม่กี่ครั้ง หนึ่งคือตอนที่พี่นอนอยู่ในห้องไอซียู และสองคือตอนที่อีกฝ่ายตัดสินใจจ้างแม่บ้านอย่างป้าจันทร์มาดูแล ที่พึ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็เลยเป็นพี่มินตรา
ผมรอสายด้วยความกระวนกระวาย รอสักพักก็ได้รับการตอบกลับ
“พี่มินตรา พี่พอจะมีเบอร์ติดต่อครอบครัวของพี่ภูมั้ยครับ พ่อ แม่ หรือพี่ชายก็ได้”
[ใจเย็นๆ สิงหา พี่...]
“มีอะไรเหรอครับ หรือว่าพี่ไม่มี”
[สิงหา ภูผาเดินทางแล้วนะ]
“...”
[เขาไม่ได้อยู่ที่ไทยแล้ว เพราะงั้นเลิกตามหาเถอะ]
มือที่ถือสายอยู่หมดเรี่ยวแรงในทันที ภาพของพี่ภูฉายเข้ามาในหัว ถ้าผมเชื่อเขาและตัดสินใจจะดูแลอีกฝ่ายด้วยตัวเองตั้งแต่เมื่อคืน เขาก็คงไม่ต้องไป
คนพวกนั้นก็คงไม่พาพี่ไปจากผม...
พวกคนใจร้ายที่ไม่เคยดูแล ทำไมถึงทำกันได้ลงคอ
เรามีความสุขดีอยู่แล้ว
“ฮึก...ฮืออออออ”
เรามีความสุขดีตอนที่ได้ร้องเพลง อ่านหนังสือ ได้ดูหนังและร้องไห้ไปด้วยกัน เรามีความสุขดีที่ได้ฝันและพยายามทำมันให้สำเร็จ แต่...
พังหมดเลย
แล้วผมล่ะ ผมจะอยู่ยังไงในวันที่ไม่มีเขา เสื้อสีชมพูของเรา รถของเรา การเดินทางที่เคยวาดฝันเอาไว้ จะทำยังไง จะอยู่ยังไง
ผมยังจำได้ดี ในวันนั้น...วันที่พี่หยุดหายใจแล้วต่อสู้เพื่อมีชีวิตรอด
หมอให้ผมได้นั่งเฝ้าเขา รอดูอาการของพี่ด้วยความหวังริบหรี่ ตอนนั้น...แค่ขยับสายน้ำเกลือเล็กน้อยเขาก็พร้อมจะจากไปได้ทุกเมื่อ ความทรมาน โดดเดี่ยว อ้างว้าง เราสัมผัสมันได้ทั้งหมด
และตระหนักได้ว่า
ความจริงแล้วผมอยากอยู่กับใครสักคน ไม่ใช่ใครก็ได้ แต่เป็นพี่...
คนเดียวเท่านั้น
‘พี่ครับ’
‘…’
‘เก่งแล้ว พี่เก่งมาก’
‘...’
‘ผมรู้ว่าพี่เหนื่อยที่ต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดและทรมาน’
ผมไม่อยากให้เขาต้องทรมานอีกแล้ว จึงตัดสินใจพูดประโยคหนึ่งออกมา แม้ลึกๆ ในใจผมจะต้องการให้เขาสู้ต่อไปก็ตาม
‘ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรครับ ถ้าพี่ไม่ไหวแล้ว จะไปก็ได้นะ…’
-
ร้องไห้หนักมาก :hao5:
-
นับถือพี่ภูมาก พี่อดทนมากจริงๆ อยู่ต่อไปเพื่อน้องนะคะ
สิงหาหนูเก่งมากลูก ดูแลพี่เขาด้วยหัวใจจริงๆ
ทั้งคู่กำลังจะไปได้สวยแล้วแท้ๆ ขอล่ะค่ะคุณจิตติ
ดราม่าครั้งสุดท้ายพอนะ ใจจะขาดอยู่แล้ว น้ำตานองหน้าไปหมด
ฮืออออ รักทั้งคู่เลย รีบๆกลับมาหากันน้าาา
:mew6:
-
ภูผาต้องหาย และกลับมากหาสิงหาสิ
เศร้ามาก
-
เธอกลับมาแล้ว พร้อมกับน้ำตาของฉัน
สู้ๆนะภูผา
-
ครอบครัวภูผาทำอะไรลงไป?
wtf
-
ทำไมถึงทำแบบนี้???? :ling1: :ling1: :ling1: ทำแบบนี้เพื่ออะไร ทำไมต้องคอยทำร้ายกันตลอด พวกคุณช่างร้ายกาจยิ่งนัก ทำไมต้องขัดขวางความรักของพวกเค้าโดยการให้พวกเค้าเเยกจากกัน ทำไม!!!!! ทำไม!!!!!!!!
-
คือมันจริงอ่ะที่บางทีคนเราก็เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะปล่อยให้เค้าจากไป
มันทำใจลำบากนะ ยกตัวอย่างง่ายๆเลยบ้านเรา พ่อกับแม่มักบอกเสมอ
หากสักวันนึงพวกเค้าเป็นโรคอะไรที่ทรมาน อย่ายื้อเค้าไว้ อย่าเสียเงินเสียทองรักษา
เราก็ได้แต่พนักหน้ารับไปแบบส่งๆ แต่รับหลังเราก็คิดนะใครมันจะไปทำได้ลงวะ
วินาทีนั้น ต่อให้มีโอกาสแค่ 1% เราก็คงจะคว้าไว้ ใจเราคงไม่เข้มแข็งพอ
สิงหาก็เช่นกัน แม้โอกาสเพียงน้อยนิด ก็ขอคว้าเอาไว้ หวังว่าสักวันคงจะมีปาฏิหาร
แต่สุดท้ายคือว่างเปล่า เมื่อครอบครัวของพี่ภูมาพาเค้าไป
หวังว่าเค้าจะพาไปรักษาสักวันพี่ภูจะหาย :hao5:
-
:o12: :m15:
-
ถ้าจะบอกว่า ไม่เข้าใจครอบครัวของพี่ภูเลย
ไม่เข้าใจทั้งพ่อและแม่ ว่าคิดอะไรอยู่คงไม่ผิดใช่ไหม
คือไม่รู้ว่าส่วนตัวพ่อแม่คิดอะไร แต่ทำไมถึงทำกลับลูกตัวเองแบบนี้
เพราะแค่พี่ภูเลือกคบสิงหา แค่พี่ภูเลือกเรียนถ่ายภาพ เลยคิดว่าตัดหางปล่อยวัดได้เหรอ
ใน จุดๆนี้ไม่เข้าใจพ่อแม่พี่ภูที่สุด พวกเขาคิดอะไรกันอยู่ แค่นี้พี่ภูยังโดนทำร้ายไม่พอใช่ไหม
24 ปีที่ผ่านมา พี่ภูรู้สึกมีความสุขจริงๆมากเท่าไหร่เหรอ แค่รักษาความสุขให้พี่ภูซักนิดก็ไม่ได้เหรอ
แค่นี้ยังไม่พอจริงๆเหรอ ถึงทำกับทั้งสองคนได้
เรารักพี่ภูรักสิงหามากนะคะ ขอให้ทั้งคู่ได้มีความสุขอย่างแท้จริงซักครั้งเถอะ
-
ความรักเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ต่อให้เป็นความรักที่ดีหรือไม่ดีี มันย่อมสวยงามเสมอ...
-
ทุกอย่างกำลังไปในทางที่ดีแล้วเชียว อยากจะโทษป้าจันทร์จริงๆที่ลืม
ทำไมครอบครัวถึงกลับมาดูแลอะไรในตอนนี้ ถ้าพาไปรักษาที่ต่างประเทศแล้วหายกลับมาหาสิงหาได้เป็นปกติก็คงจะดี
แต่ต้องใช้เวลานานแค่ไหนล่ะที่สองคนต้องห่างกันอีกแล้ว
เหมือนสิงหาชดใช้สิ่งที่เคยทำกับพี่ภูเลย ต้องทรมานเพราะการจากลา
-
And I willed myself to imagine a world without us and what a worthless world that would be.
ตัวแอล 2 ตัวค่ะ
ไม่รู้ว่าครอบครัวภูผาเป็นฝ่ายตัดสินใจพาภูผาไปเองหรือว่า หรือว่าเป็นภูผาที่ขอให้พาไป ถ้าหากว่าเป็นข้อแรกนะ พวกแกจะต่ำทรามไปถึงไหน เข้าใจว่าอยากให้ลูกให้น้องหาย แต่คิดถึงคนที่อุทิศตัวเพื่อดึงภูผาที่ครอบครัวทิ้งไปจนกลับมามีชีวิตได้อีกสิ เหมือนกับ เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล ถ้าจะพาไปรักษาจริงๆ อย่างน้อยก็บอกกล่าวให้คนที่รักกันได้ร่ำลากัน At least, it´s a decent thing to do. แถมไม่อยากว่านะ หาคนมาดูแลภูผาทั้งทีขนาดสิงหาทำทุกอย่างเองป้ายังลืมให้ยาที่สำคัญที่สุดแก่คนไข้ที่ป้าดูแลเลย ไม่รู้ว่าป้าจะโทษว่าสภาพของภูผานี่เป็นเพราะสิงหาหรือเปล่าจนครอบครัวต้องย้ายภูผาไปที่อื่น
ถ้าเป็นเพราะภูผาอยากไป พยายามเข้าใจนะว่าภูผาทรมาณทั้งตัวเองและเจ็บที่เห็นคนที่รักต้องมาทรมาณตรากตำเพราะตัวเอง คนเป็นโรคซึมเศร้ามันควบคุมความคิดอ่านไม่ได้หรอก
สิงหาก็คงได้แต่เก็บความรู้สึกตอนนี้เอาไว้แล้วรักษาไว้ในความทรงจำ หนูแกร่งขึ้นมากเลยลูก
ขอบคุณมากที่มาต่อค่ะ
-
:sad4:า :sad4: เสียใจ
-
เข้ามาอ่านแบบคร่าวๆก่อน เพราะกะว่าจะไปเริ่มอ่านเรื่องนี้ซ้ำอีกรอบตั้งแต่ต้น เป็นอะไรที่บีบหัวใจมากขนาดอ่านแค่คร่าวๆยังรู้สึกตื้อๆในอกเลยแล้วพี่ภูโดนพาไปเมืองนอกแบบนี้จะเป็นยังไงต่อไปอะ ทั้งคู่ต้องทรมานกันอีกซักแค่ไหน กลัวมากว่าเรื่องนี้จะจบแบบเศร้า :o12:
-
อยากเห็นแก่ตัว แต่ก็ไม่อยากให้ต้องทรมานอยู่แบบนี้
-
:sad4: :sad4:
ร้องไห้ตายไปเลยค่าาาาา
สงสารทั้งตัวเล็กทั้งพี่ภู
:z3:
-
เหมือนจะมีความสุข แต่เราอ่านไปด้วยใจที่ระแวง
และมันก็เกิดขึ้น อยากรู้เหตุผลครอบครัวของพี่ภู
-
อ่านตอนนี้แล้วดีกว่าตอนก่อนหน้านิดนึง รู้สึกมีความสุขปนหน่วงๆ
แต่พออ่านไปตอนท้ายๆเท่านั้นแหละ ก๊อกแตกเลยจ้าาาาา :sad4:
ฮื้ออออออ เมื่อไหร่จะมีความสุขกันจริงๆซะที :z3: :z3: :z3:
หน่วงตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้ายเลย :o12: :o12:
ปล. ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วใช่มั้ยค่ะ
-
:hao5: :hao5:
ร้องไห้อีกแล้ววววว
โอ้ยย สงสารทั้งสองคนมาก
ทำไงดี T^T
-
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วรู้สึกถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ของพี่ภูร้องสิงหา มากที่สุดมันเศร้าแต่ทีความสุข อิ่มเอม ทั้งคู่พยายามไปด้วยกัน จับมือกัน สู้จนถึงที่สุด แต่ทำไมครอบครัวพี่ถึงทำแบบนี้ ไม่สนใจมาตั้งนานมาทำไมตอนนี้ พาไปรักษา พาไปโดยไม่บอกน้องใจทำด้วยอะไรกันนะ
ขอให้พี่หายเร็วๆกลับมาหาน้องสิงหานะพี่ภู
-
ร้องไห้หนักมาก ก่อนนอนอีกต่างหาก
สงสารภูผา สงสารสิงหา สงสารความรักของทั้งคู่
-
คือมันพูดไม่ออก บอกไม่ถูก คืออะไร ครอบครัวภูผาทำไมทำแบบนี้
ตลอดเวลาไม่เคยมาดู แล้วอยู่ดีๆพาพรากเค้าไปจากน้องได้ไง
คือแบบสงสารทั้งคู่ แล้วแบบนี้ภูจะรอดไหมนี่
ตอนแรกดีใจที่ภูรอดตาย แต่ลงท้ายอยากร้องไห้
สิงหาเอ้ย หนูจะมีความสุขสักทีได้ไหมหนอ
รักคนเขียน รอตอนต่อไปน้า :impress2:
-
มันจุกอกไปหมดเลย สงสารทั้งคู่
อ่านไปร้องไห้ไป :o12:
-
ถ้าครอบครัวภูผาเอาภูผาไปรักษาเราขอให้เค้ารักษามห้หายขาด
ขอให้พี่ภูกับมาเป็นเหมือนเดิม สู้เพื่อสิงหา กลับมาหาสิงหามาอยู่ด้วยกัน
ตอนนี้เครียดน้อยที่สุดแล้วแต่ก็ยังเศร้าอยู่ดี
เอาใจช่วยให้พี่ภูหายนะ
-
คือ... เมื่อกี๊เพิ่งอ่านดาวในน้ำจบ เป็นrelief อย่างรุนแรงมากๆ ตอนอ่านแทบขาดใจตาย คิดว่า เออเรื่องนี้โหด กว่าจะคลายลงจบนี่คนอ่านแทบตาย
แล้วก็มาเจอเรื่องนี้....เอ๊ จิตตินี่ ไหนอ่านดิ๊
ตอนที่7 >>ไอ้ควายขอให้มึงหน่วงงงงงง ให้เจ็บบบบ
หลังจากนั้นถึงตอน17 >>ฮือออออออออออออออ
เหมือนจะขาดใจตาย เราเคยเป็น depression จิตติเขียนจนเราอินมาก มันตรงมาก ผู้ป่วยส่วนใหญ่ไม่ได้ฆ่าตัวตายเพราะเศร้า หรือประชดใคร เพียงแต่ทุกวันที่หายใจอยู่มันไม่มีความสุข มันรู้ว่ามีสิ่งสวย ของอร่อย เพลงเพราะอยู่ตรงหน้า แต่มันสัมผัสไม่ได้ ไม่สามารถรู้สึกได้ ดังนั้นการอยู่ต่อคือการเสี่ยงต่อการจะต้องเจ็บเมื่อทุกข์ผ่านเข้ามา การไปคือการจบความว่างเปล่าและเลี่ยงที่จะเผชิญทุกข์ ที่ยังไงๆก็ต้องหมุนเข้ามาอีกในชีวิต วันที่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย ผู้ป่วยจะดูเหมือนอาการดีขึ้น ทำหลายอย่างได้ นั่นเพราะเค้าได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไป อ่านแล้วนึกถึงน้องสิงห์ แลัวก็น้ำตาไหลกระหน่ำตรงคำว่า "สิงห์อยากไปนานแล้ว" ภาวนาให้ภูผาได้เจอหมอเก่งๆ(คนเดียวกับเหนือท่าจะดี) หายแล้วกลับมาหาน้องนะคะ ความคิดตอนก่อนเลยบทที่เจ็ดขอถอนนนนน ให้หมด ฮรืออออออออออออออ
-
ได้โปรดช่วยให้หลุดพ้นด้วยเถอะนะ ไม่ไหวจิงๆ
-
พี่ภูอดทนแล้วกลับมาหาน้องนะ
-
:sad4: :sad4: ทำไมมันเป็นแบบนี้!!!!! ฮือออๆๆ สงสารทั้ง2 คนเลยอะ :o12: :o12:
-
เอาใจช่วยทั้งคู่นี้
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
และรอวันที่ทั้งคู่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันน่ะ
:L1:
-
สิงหาต้องเข้มแข็งรอพี่ภูกลับมาหานะ :กอด1:
-
น้ำตาไหล ทำไมครอบครัวพี่ภูทำแบบนี้ :m15:
-
ชีวิตของพี่ภูกับสิงหานี่มีความสุขกี่ส่วน มีความทุกข์กี่ส่วนกันแน่
อ่านจบตอนนี้แล้วหมดแรง สงสารสิงหาทำทุกอย่างต่อไปนะ มีชีวิตที่เข้มแข็งต่อไป
บางทีการที่ครอบครัวพี่ภูพาตัวพี่ภูไปอาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้มรอวันที่พี่ภูกลับมา
-
ไม่ชอบครอบครัวพี่ภูเลย
-
ร้องไห้ ครอบครัวภูผาใจร้ายมาก ทำไมทำแบยนี้นะ พวกเค้ามีความสุขกันดีอยู่แล้วแท้ๆ
-
เขาดูแลของเขามาตั้งนาน ครอบครัวพี่ภูนี่แทบจะไม่โผล่หัวมาดูดำดูดี ยังเห็นภูเป็นลูกเป็นน้องอยู่รึเปล่า
-
ไม่มีแม้แต่คำบอก
-
เอาพี่ภูกลีบมาน้าาา. เศร้าจังค่าาา
-
เจ็บจนจุก หน่วงสุดๆ ฮรือออ
-
ที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะเขาไม่ใช่ "พ่อแม่" เป็นแค่ผู้ให้กำเนิด แล้วเลี้ยงแบบทิ้งๆ ขว้างๆ เท่านั้น
พ่อแม่คือคนที่เลี้ยงดู รัก และดูแลเอาใจใส่เรา ถึงจะไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด แต่เขาคือผู้ให้ชีวิต บ่มเพาะให้เราโตขึ้นมา
สำหรับภูผา ตั้งแต่ตอนที่ 1 จนถึงตอนนี้ 17 ตอน เราเห็นเพียงแต่ภูผา ผู้ชายที่โตมาด้วยตัวเองเท่านั้น
และในตอนนี้ที่ยึดเหนี่ยวเดียวของเขาก็คือสิงหา ผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดมา
ไม่เข้าใจคนสองคนนั้นจริงๆ ทำแบบนี้ต้องการอะไร หรือเพิ่งจะมาสำนึกได้ตอนนี้ว่าจริงๆ แล้วตัวเองให้กำเนิดเด็กผู้ชายเอาไว้อีกคน.....
-
ร้องไห้หนักมากกกก :sad4: ไม่รู้ว่าพี่ภูขอหรือครอบครัวของพี่เป็นคนจัดการย้ายพี่ภูไป แต่ยังไงก็เถอะน่าจะบอกสิงหาบ้างไม่ใช่ย้ายไปกันเงียบๆ แบบนี้ สงสารสิงหาบ้างเถอะ
-
ตอนตัดสินใจคลิ๊กเข้ามา :o11: // ตอนอ่านจบ :sad5: ฉันอยู่รอด้วยความหวังและฉันจะพบกับความสุข :impress3:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก :sad4:
ร้องไห้อย่างเดียว
-
โอ๊ยยยย จุก :o12: ขอให้กลับมาและปลอดภัย
-
หวังว่่าภูผาจะหาทางกลับมาหาน้อง QAQ
เศร้า มาก ซึ้ง มาก
เธอที่ร้ายคือที่่สุดค่ะ :hao5:
-
หายแล้วก็รีบกลับมานะ
:เฮ้อ:
-
:ling3: :ling3:
-
ทำไมครอบครัวพี่ภูใจร้ายกันขนาดนึ้
สิงหาดูแลพี่ภูมาตลอดโดยที่ครอบครัวไม่เคยใส่ใจ
แล้วทำไมถึงไม่บอกสิงหาสักคำว่าจะให้ภูไปไหน
ใจร้ายเสมอเลย
สิงหาใจเย็นๆ สู้นะ
เค้าเชื่อว่าพี่ภูต้องกลับมา
น้ำตาไหล บีบหัวใจมาก
-
ถ้าเป็นความต้องการที่จะย้ายไปรักษาตัวที่อื่นของพี่ภูเองมันอาจจะดีก็ได้นะคะ เพราะอย่างน้อยๆ ความคิดที่ว่าตัวเองเป็นภาระของสิงหาจะได้ถูกลบออกไป และใช้ความตั้งใจที่มีในการรักษาตัวเองให้เต็มที่ พอแข็งแรงดีแล้วจะได้กลับมาหาและเป็นฝ่ายดูแลสิงหาเหมือนอย่างเคยได้
-
อ่านเรื่องนี้ กี่ตอนๆกี่ตอนก็หดหู่
ละน้ำตาไหลไม่หยุด
ยังไงก็ดีกว่าตายจากกันไปหมดเลยเนอะ
-
เมื่อก่อนกลัวว่าภูผาจะไม่หายจากโรคซึมเศร้า :hao5:
หลังจากนั้นก็กลัวว่าจะตาย
แต่ตอนนี้กลัวว่าสิงหาจะเป็นโรคซึมเศร้าไปด้วยอีกคนนี่สิ :ling3:
-
ทำไมมันเศร้าแบบนี้ คนสองคนที่รักกันมากแต่ทำไมอุปสรรคเยอะเหลือเกิน :sad4:
-
ร้องไห้หนักมาก
:m15: :m15:
-
สงสารทั้งสองคนมากๆt________t
รอติดตามเรื่องราวของพี่ภูและสิงหาตอนต่อไปนะคะ
-
ฮอลลลลลลลล์ สักเม็ด จะได้ใจเย็น
เราเห็นด้วยกับคุณจิตติ ตอนนี้เป็นตอนที่ดูผ่อนคลายที่สุด แต่ก็ดูโหวงที่สุดสำหรับเรา
ความรักเป็นสิ่งสวยงามมาก
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่า คนทั้งสองเผชิญอะไรมาเยอะมาก
หากเป็นชีวิตจริงของคนคู่หนึ่ง ก็ได้แต่หวังอวยพรให้พวกเค้าได้พบเจอกับความสุข
แต่ในนิยายเรื่องนี้เราก็หวังอวยพรให้ทั้ง ภูผาและสิงหา พบเจอแต่ความสุขเช่นกัน
โหวงมากกก ตอนที่สิงหากลับมาแล้วรู้ว่า พี่ภูของเขาเดินทาง??? ไปแล้ว
และประโยคท่อน ที่บอกพี่ภูว่า ถ้าพี่ไม่ไหว พี่จะไปก็ได้
น้ำตาร่วงเผาะเลยคร้าาาา คุณจิตติ
:o12:
-
โอยยยยยย บีบคั้นอารมณ์สุดๆ คนแต่งสุดยอดมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ
-
:monkeysad: :monkeysad: เป็นเรื่องที่ต้องกลับมาอ่านที่บ้านเพราะมั่นใจว่าต้องร้องไห้หนักมากกก
-
เอาพี่ภูคืนมานะ ไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้มาสนใจใยดีแล้วทำไมต้องมาพรากพี่ภูไปจากสิงหาด้วย :sad4:
-
อึดอัดหายใจไม่ออก
เหมือนจมน้ำ
พี่ภูกลับมาหาน้องเถอะ
:o12:
-
ทำไมมันทรมานอย่างนี้ เมื่อไรทั้งสองจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข T^T #ร้องไห้หนักมาก
-
นักเขียนโหดมาก คลายให้ได้หายใจกันนิดหนึ่งตอนจะจบตอนบีบอีกแล้ว หน่วงจริงๆใจมันหวิวๆ
-
รู้สึกแย่ สงสารสิงหาอ่ะ ไม่เข้าใจพ่อแม่พี่ภูเลย
ไม่เคยมาดู แต่ตอนนี้กลับมาพรากไป
เรื่องนี้ต้องยกให้เป็นนิยายโศกแห่งปีอ่ะ
บีบหัวใจตอนอ่านจริงๆนะ TT
-
โอ้ย ไม่รู้จะคอมเม้นอะไรดี ความรู้สึกตีหนักหนักมาก
คือสบถหลังจากอ่านจบเลยว่า What! เห้ย นี่มันแม่งไรวะ
อยู่ๆ ก็ไป คือไรรรรรรร
แต่ตอนนี้ก็ยังทำให้น้ำตาไหลเหมือนตอนก่อนอยู่ดี
โอเค มันก็มีซึ้ง แล้วมันก็มีเศร้า
แต่ก็ดีกว่ามีแต่เศร้า
เรารอตอนหน้านะ พลีส พี่ภู คัมแบคทูสิงห์...
-
อ่านใหม่รสดเดียวหมด เศร้ามากเลย ร้องไห้ตาบวมฉึ่งเลย แต่อยากให้จบแฮปปี้นะ ฮือออ
-
พี่ภู อดทนนะพี่ ขอให้พี่หายป่วยเร็วๆ
ไม่ชอบครอบครัวพี่ภูเลย
ที่ผ่านมาไม่เคยแม้แต่จะมาดูแล แล้วตอนนี้กลับพาพี่ภูไป
เข้มแข็งไว้นะสิงหา
-
o22 :o12:
ทำมายยยยยยยยยยยยยย อึดอัดที่สุด
-
น้ำตาไหลตลอดดดเลย
ขอร้อง
ขอร้อง
ขอร้อง
-
ร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้คาที่ฝึกงาน
คือต่อให้จิตติบอกว่า มันเป็นตอนที่ทั้งคู่ดูมีความสุขที่สุด
แต่สำหรับเรา มันทรมานมาก เรารู้สึกทรมานยิ่งกว่าเดิม
สงสารสิงหา สงสารภูผา มีความคิดว่า ถ้าภูผาไปเลยจะดีกว่านี้ไหม
มันคงดีกว่าใช่ไหม มันทรมาน ฮืออออออ
ไม่รู้จะเม้นอะไร มันหน่วงไปหมด
อ่านยังหน่วงขนาดนี้ คนแต่งจะขนาดไหน
ให้กำลังใจนะคะ ผ่านมันไปด้วยกัน
:)
-
อ่านมาแบบรวดเดียวเลยอ่าา ชอบทุกอย่างเลย ตัวละคร การดำเนินเรื่อง ไรเตอร์เขียนและปรุงแต่งได้เยี่ยมยอดที่สุดค่ะ เป็นกำลใจให้นะคะ รอตอนต่อไปอยู่น้าาาา เป็นกำลังใจให้น้องสิงหาด้วย และพี่ภูผา :sad4::sad4: :monkeysad: :กอด1:
-
ต้องค่อยๆ แอบเลื่อนมาทีล่ะบรรทัดเหมือนตรวจหวยเลยว่าจะถูกรางวัลมั้ย สรุปยังไม่ตายเเค่นี้ก้อดีใจทั้งน้ำตาล่ะ ฮือๆๆ ทำเราเสียวจิงๆ
-
ร้องไห้หนักอีกแล้ว สงสารสิงหามาก คอยดูแลมาตลอดจนแล้วอยู่ๆครอบครัวพี่ภูก็มาพรากพี่ภูไปจากสิงหาอีก :m15: ฮืออออ
พี่ภูไปแบบนี้ต้องรักษาตัวเองให้หายนะ พี่ต้องกลับมานะ กลับมาหาสิงหานะพี่ สิงหาอดทนนะรอนะ พี่ภูเขาเก่งมากๆสิงหารู้ดี
รอพี่ภูกลับมานะ :monkeysad:
:pig4: :L2:
-
เอาไปรักษาให้หายเลยนะ
แงๆๆ
ไม่หายนี้มีเคือง
ภูผาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้ำตานองอีกแล้ว ฮือ
กลัวพี่ภูจะตาย อย่าเลยนะคะ ให้พี่ภูหายดีเถอะ
เศร้ามามากแล้ว ผ่านอุปสรรคมาเยอะแล้ว
ให้พวกเขากลับมามีความสุขสักที โอยย
-
:mew6:
ร้องไห้ หมดน้ำตาไปเป็นก็อก TT'
หน่วงจิตมากค่ะ!
แต่เราจะอ่านต่อไป ... สู้ๆนะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำมามาแบบนี้อีกแล้วอ่ะ
แต่ถ้าการไปครั้งแล้วกลับมาภูผาหายเป็นปกติกลับมาสิงหาได้แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็ดีนะ
แต่อย่ามีมาม่าชามโตรอนะไม่เอาแล้วเสียน้ำตาไปเยอะแล้วนะฮืออออออออออออออ
-
พี่ภูอาจเลือกจะไปจากน้องเอง เพราะกลัวน้องลำบาก แต่พี่คะ พี่คือความสุขของน้อง
ถ้ารักน้องไปรักษาตัวให้หายแล้วกลับมามีความสุขด้วยกันนะ
แต่ระหว่างนี้สิงหาจะอยู่ยังไงล่ะ สงสารน้อง ฮืออออ
ขอบคุณค่ะ
-
น้ำตาซึมกับความรัก ความอบอุ่น ที่มันไม่ใช่สีชมพูทั้งหมด แต่มันเป็นสีเทาๆ ของพี่ภูกับสิงหา ที่มีต่อกัน สิงหาทุ่มเททั้งกายและใจให้พี่ภูมากๆ พยายามจะให้พี่ภูกลับมามีชีวิตที่มีความสุขกับตัวเองอีกครั้ง แต่มันก็ยังมีความทุกข์มาแทรกตลอดเหมือนเป็นการวัดความอดทนของทั้งสองคน เราว่าพอแล้วเถอะ สงสารพี่ภูกับสิงหาที่ต้องทนทุกข์กันมานานแล้ว ขอให้ทั้งคู่ได้ใช้ชึวิตด้วยกันอย่างมีความสุขด้วยเถอะนะ :hao5: ว่าแต่ ครอบครัวพี่ภู นี่ต้องการอะไร ถึงได้เอาพี่ภูไป ต้องการรักษาลูกชายให้หาย หรือ อายที่จะมีใครรู้ว่าลูกชายเป็นแบบนี้ :m16:
-
โอ้พระเจ้า อิชั้นร้องไห้จนแทบจะเป็นเลือด เศร้าเหลือเกิน
-
อ่านรวดเดียววันเดียวคืนเดียวเลยค่ะ ไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว
น้ำตาพรากๆเป็นน้ำตกเลย บีบคั้นสุดๆ
ขอให้พี่ภูหายเร็วๆด้วยเถอะนะคะ อยากให้ทั้งคู่มีความสุขด้วยกันอีกครั้ง
ทั้งสองคนสู้กันมามากถึงขนาดนี้แล้ว ไม่อยากให้สูญเปล่าเลย กลับมาหากันเร็วๆเถิดดด จะขาดใจแล้ว ฮืออออออออ
-
ตอนแรกรู้สึกหน่วงๆ แต่ก็มีความสุข ที่สิงหาคอยดูแลพี่ภูผา
แอบยิ้มตอนสิงหากลับดึกแล้วพี่ยังไม่หลับ ยังรอสิงหาอยู่เพื่อจะได้นอนพร้อมกัน
ผมอ่านมันก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจนะ..
จนมาท้ายๆ รู้สึกปวดใจที่พี่เค้าคิดว่าทำให้สิงหาลำบาก เข้าใจนะคนเป็นโรคซึมเศร้า ควบคุมความคิดยาก
สงสารท้้งสองคนเลย
ส่วนครอบครัวที่เอาสิงหาไปรักษาที่อื่น ถ้ารักษาละหายกลับมาปกติ ก็ดีนะ ถึงวิธีการจะทำร้ายจิตใจสิงหาก็เถอะ
อดทนมาขนาดนี้แล้วอดทนต่อไปนะสิงหา เชื่อว่าพี่ภูต้องกลับมา..
-
:o12:
-
ตามมาถึงตอนปัจจุบันแล้วค่ะ หน่วงมาก หน่วงตั้งแต่บันทัดแรกที่อ่าน อยากจะกดออก มากกลัวดาม่าแรง เพราะดาม่าแต่ต้นเลย และก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆจนกะทั้งตอนล่าสุด ไม่เคยโกธรพี่ภูเลย ไม่ว่าจะร้ายจะดี รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวละครตัวนึง ที่ติดตามชีวิตคนสองคน ตอนหน้าพี่ภูต้องกลับมานะ กลับมาหา สิงหาอีกครั้ง ทำทุกอย่างที่อยากทำด้วยกัน รักตัวละครมาก คนเขียนด้วย กอดดด
-
มันต้องมีอะไรดีๆเกิดขึ้นอีก
สิงหาสู้ๆ ภูผาก็ต้องสู้ด้วยนะ
-
ตอนที่ 18
ผมพยายามค้นหาความหมายของการมีชีวิตอยู่
พยายามอย่างมากเพื่อจะเข้าใจและเรียนรู้มัน แต่สุดท้ายผมกลับไม่ได้รับคำตอบอย่างที่ควรจะเป็น ชีวิตตอนนี้ว่างเปล่าเกินไป ผมรับรู้ได้แค่ว่าร่างกายทั้งหมดประกอบด้วยอวัยวะ มีเลือดเนื้อ ความรู้สึก แต่ไม่มีความหมาย ไม่มีอะไรเลยตั้งแต่วันที่พี่
...จากไป…
พี่เจ็บ พี่เจ็บผมรู้ แต่ผมก็เจ็บไม่ต่างกัน สามเดือนแล้วที่ผมได้แต่จมจ่อมอยู่กับอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน ทุกครั้งที่หลับตาผมจะได้เจอเขา เจอผู้ชายที่ชื่อภูผา นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ว่าทำไมผมถึงไม่อยากตื่นขึ้นมาอีก
“สิงหา ตอนดึกมีปาร์ตี้วันเกิดไอ้พี่คินที่คอนโด เตรียมตัวด้วยนะ” เบียร์ดึงสติที่หลุดลอยไปไกลให้กลับมาอีกครั้ง หลังจากหนึ่งเดือนผ่านพ้นไปผมย้ายออก พี่คินก็ย้ายออกมาอยู่ลำพังเหมือนกัน
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” ผมตอบเสียงอ่อย
“ไม่ได้ดิ งานวันเกิดพี่สนิทมึงนะ”
“โอเค แต่เรายังไม่ได้ซื้อของขวัญเลย”
“ไม่ต้องหรอกน่า พี่คินมันคงไม่อยากได้อะไรหรอกนอกจากขอให้มึงไปงานเลี้ยงก็พอ”
ความจริงถ้าตัดเรื่องพี่ออกไปชีวิตผมก็คงมีความสุขดี มีแม่ที่น่ารัก มีพี่และเพื่อนที่เข้าใจ แต่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้เพราะผมไม่สามารถตัดผู้ชายที่ชื่อภูผาออกไปจากใจได้แม้แต่เสี้ยววินาที เขายังอยู่ตรงนี้ ในความรู้สึกเดิมๆ ผมทำความสะอาดบ้านเกือบทุกวัน ปัดกวาด เก็บเตียง ทำทุกอย่างเพื่อรอคอยให้พี่กลับมาแม้ไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ก็ตาม
ครอบครัวของพี่ภูไม่ได้พูดถึงพี่มานานแล้ว ผมได้รับคำตอบสุดท้ายจากพวกเขาก่อนเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก แม่ของพี่บอกว่าพี่ภูอยากจะไปเอง เขาอยากไปโดยที่ครอบครัวไม่ได้บังคับ
และในเวลานั้นทุกคนก็เอาแต่คิดแทนผม พวกเขาบอกว่าไม่อยากให้ผมต้องลำบากดูแลพี่ แต่ไม่เคยถามผมสักคำว่าลำบากจริงๆ หรือเปล่า ผมบอกกับเขาว่ามีความสุขดี เราต่างมีความสุขดี ผมพูดประโยคนี้ซ้ำๆ กับแม่ของพี่ พูดประโยคนี้ตอนที่คนตัวสูงไม่อยู่ให้กอดเหมือนเดิม
ทุกอย่างมันสายเกินไป...
“ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย” เสียงของคนข้างๆ ทำให้ผมเผลอสะดุ้งออกมา
“ฮะ อะไรนะ”
“ไม่ได้ฟังใช่มั้ย”
“ขะ...ขออีกทีนะ”
“เสาร์อาทิตย์นี้ไปต่างจังหวัดกัน ไปประจวบฯ”
“อ่า เอาสิ”
“ให้มันได้อย่างนี้ เอาล่ะแยกเลยแล้วกัน สองทุ่มเจอกันที่คอนโดพี่คินนะ”
“ได้”
“มาให้ตรงเวลาด้วย”
“รู้แล้ว”
“สิงหามึงโอเคใช่มั้ย”
“อื้ม เราโอเค”
“ทุกครั้งที่มึงบอกว่าเข้มแข็ง ทุกครั้งที่มึงบอกกับกูว่าโอเคดี ถึงมึงจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นแต่ถ้าเจ็บก็บอกกูเถอะ” เบียร์พูดออกมา มันทำให้สองเท้าที่กำลังก้าวย่างไปข้างหน้าหยุดชะงัก
ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนเคียงข้างไม่ห่าง ส่งยิ้มบางๆ กลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ รู้ซึ้งแล้วว่าคำว่าเพื่อนสำคัญแค่ไหนและผมดีใจที่มีเพื่อนอย่างเบียร์
การอยู่ติดกับอดีตมันทรมาน ผมอยากก้าวไปข้างหน้าแต่กลับไม่เคยหลงลืมคนข้างหลัง ทว่าก็ยังมีความหวังว่าท้องฟ้าที่สดใสของผมจะมาถึงในสักวัน และผมต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้แม้จะไม่มีพี่อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม เชื่อสิ สักวันเขาจะกลับมา สักวันเขาจะต้องกลับมาหาคนที่เขาบอกรัก
ผมไม่รู้เหตุผลอะไรมากนัก ทำไมพี่ถึงตัดสินใจแบบนั้น แถมครอบครัวยังไม่ยอมส่งข่าวคราวหรือบอกกล่าวอะไรอีก แรกๆ ผมกระเสือกกระสนอยากรู้คำตอบ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริง ถ้ามันคือความต้องการของพี่ ผมเคารพการตัดสินใจทุกอย่าง เชื่อว่าการที่เขาทำแบบนั้นก็ต้องมีเหตุผล แค่เหตุผลนั้นผมไม่เข้าใจก็เท่านั้นเอง
เราเดินแยกกันตรงระหว่างทางเดินเชื่อมตึก ก่อนผมจะเดินตรงไปยังลานจอดรถซึ่งมีรถโฟล์คสีครีมจอดอยู่ ผมตัดสินใจที่จะซื้อมันมาเพื่อพี่ โดยที่ผมก็ยังรอให้พี่กลับมานั่งข้างๆ
ภูผา...เราเจ็บปวดกันมาเท่าไหร่แล้ว
แค่ต้องเจ็บปวดกับการรอคอยอีกคงไม่เป็นไรใช่มั้ย
ผมไขกุญแจเข้าไปภายในบ้าน บ้านที่มีแค่ผมกับแมวอเมริกันช็อตแฮร์แค่หนึ่งตัว ทุกวันถ้ามีเวลาผมมักจะใช้จ่ายไปกับการทำความสะอาด ดังนั้นบ้านหลังนี้เลยมีสภาพเหมือนตอนที่คนตัวสูงยังอยู่ไม่มีผิด
เห็นแบบนี้ก็ทำให้นึกถึงคำพูดหนึ่งของเขาขึ้นมาทันที
‘มีความสุขมากๆ นะตัวเล็ก พี่ก็จะมีความสุขเหมือนกัน’
ทุกครั้งที่ท้อ ทุกครั้งที่อยากซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วร้องไห้ออกมาหนักๆ ผมจะนึกถึงประโยคที่พี่พูด ตอนนี้ผมรู้จักที่จะทำอะไรด้วยตัวเองมากมาย รู้จักยืนด้วยสองขาของตัวเอง ไม่ปล่อยให้พี่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว
“วันนี้วันเกิดพี่คิน ผมต้องไปที่นั่น...” เท้าสองข้างหยุดยืนอยู่ตรงกำแพงสีขาว ซึ่งถูกปิดด้วยรูปถ่ายจากกล้องฟิล์มฝีมือของคนตัวสูง
“...”
“เสียดาย ถ้าพี่อยู่เราคงได้ไปด้วยกัน” กลายเป็นผมที่ชอบพูดอยู่คนเดียว แท้จริงแล้วก็อยากให้ใครคนนั้นได้ยินด้วยต่างหาก
พี่อยู่ที่ไหน ความคิดถึงของผมส่งไปถึงตรงนั้นมั้ย ยุโรป อเมริกา พี่อยู่ตรงไหนครับ สบายดีมั้ย อ้วนขึ้นหรือผอมลง มีคนดูแลดีหรือเปล่า ผมตั้งคำถามแบบนี้นับร้อยนับพันประโยคตลอดสามเดือนที่ผ่านมา แม้จะไม่มีคำตอบของเขาตอบกลับมาเลยก็ตาม...
ผมเดินวนไปทั่วห้อง ยืนยิ้มและหัวเราะสลับกันราวกับคนบ้า ความจริงก็แค่รู้สึกมีความสุขที่ได้คุยกับเขา เขาที่อยู่ในความคิดของผมตลอดเวลา และมันก็อบอุ่นทุกครั้งที่นึกถึง
“ที่จริงผมมีความในใจจะบอก ในอดีตไกลสายไกล ไกลจนพี่คงลืมไปแล้ว พี่เดินเข้ามาทักทายกับผม แนะนำตัวเองด้วยชื่อภูผา ที่นั่นมีคนมากมายแต่ผมกลับมองเห็นพี่แค่คนเดียว ต่อมาผมถามพี่ว่าทำไมพี่ถึงเลือกผม พี่บอกว่าผมไม่เหมือนคนอื่นและก็น่ารักด้วย ตอนนั้นหัวใจมันเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ คำว่าน่ารักของพี่...พี่รู้มั้ยว่ามันทำให้ผมดีใจมากแค่ไหน”
ผมหยุดพูดไป สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เปล่งเสียงขื่นๆ ออกไปทั้งที่ริมฝีปากสั่นเทาไม่หยุด
“ที่พี่สัญญาว่าจะอยู่เคียงข้าง ผมไม่อยากให้มันเป็นเรื่องโกหก”
ทั้งที่รู้ว่านั่นมันไม่จริง
“ผมไม่อยากให้พี่โกหก กลับมาเถอะนะครับ”
เรายังรักกันอยู่ไม่ใช่เหรอ
ปาร์ตี้วันเกิดของพี่คินเต็มไปด้วยความคึกคักจากเพื่อนร่วมวงการและคนสนิท ไฟในห้องถูกหรี่จนเกือบมืดก่อนจะถูกแทนที่ด้วยไฟหลากสีที่สะท้อนไปมาจนทำให้รู้สึกเวียนหัว แน่นอนเครื่องดื่มยอดฮิตของปาร์ตี้วันเกิดล้วนเป็นแอลกอฮอล์ ดังนั้นหลายคนจึงไม่พลาดถือแก้วเต้นไปทั่วห้องตามจังหวะเพลงหนักๆ
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่คิน” ว่าพลางยื่นการ์ดอวยพรให้กับคนตัวสูง เขารับมันไปทั้งรอยยิ้มและตอบกลับมา
“ขอบคุณมากนะ”
“ขอโทษด้วยที่ผมไม่ได้ซื้อของขวัญมาให้”
“ไม่เป็นไร แค่มางานเลี้ยงฉลองก็ดีใจแล้ว”
“เอ่อ...แล้วเบียร์มาหรือยังครับ”
“ถึงเมื่อสิบนาทีก่อนแล้ว นั่งอยู่ตรงโซฟามุมโน่น” เรียวนิ้วชี้ไปยังมุมหนึ่งของห้องที่ซึ่งแสงไฟเข้าไม่ถึงเท่าไหร่นัก
“งั้นผมไปหาเบียร์ก่อนนะ”
“ได้”
เท่าที่ถามดูเบียร์มาก่อนประมาณสิบนาที ผมเดินตรงดิ่งไปหาเขา เรานั่งแยกจากคนอื่นเพราะไม่ใช่สายดื่มเท่าไหร่ มีบ้างที่หลายคนแวะมาให้กำลังใจ เขารู้ว่าผมต้องผ่านอะไรมาบ้างก่อนจะมายืนอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่มีคำปลอบโยนไหนที่ทำให้ผมสลัดความกังวลออกไปได้สักที
“ไม่ดื่มหน่อยเหรอมึง” เบียร์ยื่นแก้วเบียร์มาให้ผม ขณะเรากำลังนั่งอยู่ตรงโซฟามุมมืดด้วยกัน
“ไม่ล่ะ กะว่าสักพักคงกลับ”
“กลับไปก็เหงาอยู่ดี อยู่สนุกตรงนี้ไม่ดีกว่าเหรอ”
“ห่วงของขวัญน่ะ”
“ชีวิตมึงมันจะมีอะไรบ้างวะนอกจากกลับไปแล้วร้องไห้อยู่คนเดียว”
“แล้วคิดว่าตอนนี้เราไม่อยากยิ้มเหรอ” ผมถามกลับทั้งที่น้ำตาเริ่มเอ่อคลออยู่ทั้งสองข้าง เลยต้องรีบเช็ดมันออกก่อนที่อีกฝ่ายจะทันเห็นความอ่อนแอ
“อีกไม่นานมึงก็จะลืมความเจ็บปวดตรงนี้ไปได้” ร่างโปร่งตบบ่าผมเป็นการปลอบใจ
“วันที่เราลืมได้ คือวันที่เขากลับมา”
“แต่มึงอยู่อย่างนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้พี่ภูไม่ได้กลับมา ยอมรับความจริงซะที” ยิ่งพูดเสียงที่ราบเรียบแต่แรกก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ
ผมรู้ว่าเบียร์เป็นห่วง เขาอยู่ปลอบใจในช่วงเวลาที่ผมล้มลุกคลุกคลานไม่เคยหนีไปไหน และรับรู้ความรู้สึกนึกคิดของผมตลอด เพราะมีเขาผมถึงผ่านมาได้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ภาพของคนสำคัญในชีวิตคนนั้นฉายชัดเข้ามาในหัว ผมก็ไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งโดยปราศจากเขาได้อีกนานแค่ไหน
“เขาจะกลับมา”
“เมื่อไหร่ล่ะ หนึ่งเดือน สามเดือน หนึ่งปี สองปี หรืออีกกี่สิบปี นี่คือเวลาที่มึงควรทรมานเหรอ นี่คือสิ่งที่มึงคาดหวังและต้องจมจ่อมอยู่กับมันเหรอ”
“เราโอเคดี และเรายินดีมากๆ ที่จะรอพี่ภูกลับมา”
“คำยินดีของมึงแม่งโคตรปลอมเลยว่ะ หลอกกูน่ะหลอกได้นะ แต่หลอกตัวเองไม่ได้หรอก”
เราเงียบไปชั่วครู่ ปล่อยให้เสียงเพลงจังหวะหนักๆ ดำเนินต่อไป แทนที่จะสนุกมันกลับยิ่งเศร้ามากกว่าเดิม ไม่มีใครพูดอะไรต่ออีก เราต่างปล่อยให้ช่วงเวลานั้นเป็นที่ว่างสำหรับความคิดล่องลอยในหัวของตัวเอง จนกระทั่ง...
“สิงหา”
“หืม”
“คบกับพี่คินมั้ย”
“...!!”
“เขาบอกกับกูว่าอยากดูแลมึง เขาไม่อยากให้มึงเจ็บอีกแล้ว ซึ่งกูก็เห็นว่ามันคงถึงเวลาที่มึงต้องทิ้งอดีตและความเจ็บปวดไปสักที”
“พูดอะไรออกมา” ผมถามกลับไปเสียงสั่น ทั้งสงสัยและงุนงงเหมือนโดนค้อนหนักๆ ทุบอยู่ข้างกกหู
“กูพูดความจริง นี่ชีวิตของมึงนะเว้ย รักแรกที่สมหวังมันมีแค่ในละครมึงไม่รู้เหรอ ต่อไปมึงกับพี่ภูอาจกลายเป็นแค่คนรู้จักกันก็ได้ ชีวิตมึงต้องเดินไปข้างหน้านะสิงหา พี่ภูเองก็ต้องเดินไปบนทางของเขาเหมือนกัน มึงแน่ใจได้แค่ไหนว่าเขาจะหยุดอยู่ตรงนี้ มึงแน่ใจแล้วเหรอว่าจะไม่มีสิ่งที่ดีกว่ารออยู่ตรงหน้าเขา”
“เบียร์”
“...”
“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน คนที่บอกรักทุกวันจนแทบตายแทนกันได้สุดท้ายก็ยังแยกทาง มันมีเยอะแยะเต็มไปหมด มึงอยากเจ็บเพราะมัวแต่ยึดติดกับอดีตอย่างนั้นเหรอสิงหา”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะตอบกลับไป
“นายเคยถามเราว่าคนที่ติดอยู่กับอดีตมีความสุขมั้ย เราเลยอยากถามย้อนกลับไป แล้วคนที่อยู่กับปัจจุบันล่ะ มีความสุขกว่าในอดีตหรือเปล่า อยู่กับสิ่งไหนเเล้วมีความสุขก็อยู่ไปเถอะ ไม่เดือดร้อนใครก็พอ เรามีความสุขในโลกนั้นเบียร์ เข้าใจเราใช่มั้ย”
ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายคล้ายเป็นการขอร้องอ้อนวอน ผมยังไม่พร้อม...ไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเพื่อน สังคม หรือพี่คินก็ตาม
“สิงหาฟังนะ โลกความฝันมึงมีความสุขแต่มันไม่ตลอดไป สักวันมึงก็ต้องตื่นขึ้นมาอยู่ดี ถ้ามึงเลือกตื่นตอนนี้มันไม่ดีกว่าเหรอ ต้องอยู่ให้ได้นะ ความอ่อนแอมันไม่เคยเห็นใจมึงหรอก” พูดจบร่างโปร่งก็ดึงแขนของผมให้ลุกขึ้น ก่อนยื้อยุดให้เดินเข้าไปรวมกลุ่มสังสรรค์ซึ่งกำลังร้องเพลงอย่างสนุกสนาน
เมื่อก่อนผมได้แต่ตั้งคำถามว่าถ้าความจริงมันเจ็บปวดขนาดนี้เเล้วคนเราจะพากเพียรมีความรักกันไปทำไม ทั้งที่รู้ว่าต้องลงเอยด้วยความเสียใจ ทว่าสุดท้ายผมก็ได้คำตอบ
รักของผมมีชื่อของภูผาฝังอยู่ในนั้น
ดึกมากแล้ว เพื่อนๆ ทยอยกันกลับหมดหลังจากทุกคนดื่มฉลองและเมามายจนแทบยืนไม่ไหว ผมก็เหมือนกัน เพราะถูกเพื่อนคอยยกแก้วเหล้าจ่อปากนับครั้งไม่ถ้วน มันจึงเป็นเรื่องยากที่ต้องปฏิเสธออกไป สุดท้ายผมก็เมา หากแต่สติที่เหลืออันน้อยนิดมันยังพอทำให้ผมรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน และอยู่กับใคร
“สิงหา...” เสียงของเบียร์ เขาร้องเรียกผมที่กำลังนั่งมึนอยู่บนพื้น
“อะราย”
“กูกลับก่อนนะ ส่วนมึงเดี๋ยวพี่คินจะไปส่ง” ผมพยักหน้าตอบหงึกหงัก ความจริงอยากปฏิเสธว่าจะกลับพร้อมเบียร์ แต่ผมกลับไม่สามารถขยับปากเปล่งเสียงออกไปได้
เสียงประตูห้องปิดลง ห้องสี่เหลี่ยมภายใต้แสงสลัวหลงเหลือแค่เราเพียงสองคน เศษขวดเหล้า และเครื่องดื่มหลากชนิดกองเกลื่อนอยู่บนพื้นโดยไม่มีใครคิดเก็บ ผมเห็นเงาของร่างสูงเดินตรงมาหาและย่อเข่าลงมานั่งใกล้ๆ
“เมาแล้ว”
“ม่าย...ไม่เท่าไหร่ครับ”
“นอนที่นี่มั้ย”
ผมส่ายหัวไปมา
“ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ เดี๋ยวพาไปส่ง” ร่างของผมถูกพยุงให้ลุกขึ้นยืน เดินโซซัดโซเซไปยังห้องน้ำ กระทั่งหยุดยืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้า
“พี่รอข้างนอกนะ”
“อื้อ”
ทันทีที่กายสูงเดินผละออกไป ผมก็เอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำ จัดการกวักน้ำขึ้นลูบหน้าไปมาเพื่อให้สร่างเมา จ้องมองดูตัวเองในกระจกก็เหมือนอยากร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
“อึก...ฮึก”
ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ ทำไมทุกอย่างถึงพังลงไม่เป็นท่า สามเดือนแล้วที่เขาไม่อยู่แต่ความรู้สึกเจ็บไม่เคยจางหายไป มันยังเหมือนเดิม ทรมานเหมือนทุกวัน พี่ครับผมเจ็บ
“อึก...ผมเจ็บ พี่อยู่ไหน ผมเจ็บ...” ต่อให้ยกมือตีอกตัวเองให้ตายยังไงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
น้ำตาที่หล่นร่วงลงมาไม่ขาดสายย้ำเตือนความรู้สึกในหัวใจของผม ทุกวันผ่านพ้นไปอย่างเลื่อนลอย ผมมีจุดหมายเดียวนั่นคือรอเขา พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า 90 ครั้ง และตกดินในจำนวนเท่ากัน ปฏิทินที่ผมกากบาททิ้งเหลือแค่ร่องรอยของการฉีกทึ้งหลังผ่านพ้นแต่ละเดือน
ของขวัญยังคงรอพ่อกลับมาอยู่ กล้องถ่ายรูปของพี่ก็ยังอยู่ ดินสอที่พี่รัก รูปวาดที่พี่วาดด้วยมือซ้าย ภาพถ่ายทุกใบ เสื้อสีชมพูของพี่ที่ผมซื้อให้ รถโฟล์คสวาเกนของเราก็ยังอยู่ แล้วพี่อยู่ไหน พี่จะกลับมาเมื่อไหร่
“เราจะกลับมาดู About time ด้วยกันไง”
“...”
“เราจะกลับมางานบอลด้วยกัน เราจะกลับมาดู Inferno ด้วยกันตอนวันเข้าฉาย พี่ลืมไปแล้วเหรอ” ผมพูดใส่กระจกด้วยถ้อยคำแสนยืดยาวและน้ำตาพรั่งพรูไม่ขาดสาย
อยากก้าวไปข้างหน้าเหลือเกิน ไม่อยากฝันแล้ว ไม่อยากฝันและเจ็บที่ต้องตื่นขึ้นมาอีกแล้ว
“สิงหาเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มของพี่คินทำให้ผมหันหน้าไปมองเขา ก่อนจะโผเข้ากอดและร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ
“ฮะ...ฮึก ฮืออออออ ไม่ไหวแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว”
“อยากได้อะไรสิงหา อยากได้อะไรบอกพี่” มือหนาลูบหัวของผมไปมา จะผิดมั้ยที่ผมจะบอกกับเขา
“พี่คินพาผมไปได้มั้ย พาผมไปจากตรงนี้”
“...”
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องรู้สึกเจ็บอีก ที่ไหนก็ได้ที่มีความฝันเป็นภาพของเขา”
“...”
“แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย”
ผมแค่อยากให้พี่อยู่ตรงนี้ รับรู้ความรู้สึกของการเฝ้ารอและกลับมาหาผม แต่พี่ไม่เคยรับรู้ พี่ไม่เคยรู้อะไรเลย...
หกเดือนต่อมา...
Inferno ผลงานการเขียนของแดน บราวน์เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ ผมรู้สึกตื่นเต้นมากตอนที่ได้จองตั๋วเพื่อเข้าไปดูพร้อมกับเบียร์และพี่คิน ดังนั้นหลังเลิกเรียนเราเลยมุ่งหน้าไปยังโรงภาพยนตร์ใกล้ๆ คนต่อคิวดูค่อนข้างเยอะ ซึ่งผมก็คาดเอาไว้อยู่แล้ว
ระหว่างรอเวลาก็ปลีกตัวไปซื้อเครื่องดื่มและป๊อบคอร์นตรงเคาน์เตอร์ ก่อนจะกลับมานั่งรอตรงโซฟาซึ่งมีคนสองคนนั่งอยู่
“โคล่ามั้ยเบียร์” ว่าพลางยื่นแก้วน้ำอัดลมให้กับเพื่อน
“ขอบายว่ะ แต่ก่อนหนังฉายกูว่าจะไปดูของข้างล่างแป๊บนึงนะ” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวก็ลุกขึ้นเต็มความสูงทันที
“ให้เราไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่ต้อง มึงอยู่กับไอ้พี่คินเถอะ เดี๋ยวเจอกันในโรงหนังนะ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ กระทั่งได้เวลาฉายหนังเบียร์ก็ยังไม่มา ขณะที่ผมกับพี่คินเข้ามานั่งภายในโรงหนังแล้วเรียบร้อย
“เบียร์ยังไม่มาเลย โทรตามก็ไม่ติด” ผมเปรยขึ้นมาอย่างกังวล
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวก็มาเองแหละ หนังจะฉายแล้ว”
“แต่...”
“ชู่ววววว”
สุดท้ายก็จำต้องละความพยายามในการตามหา ผมจ้องมองไปยังจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ มองภาพเคลื่อนไหวของหนังที่ตั้งตารอมาตลอดปี และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา...
ภูผา
เก้าเดือนแล้วนะ กลับมาได้แล้ว
กลับมาได้แล้ว Inferno เข้าฉายแล้วนะ
ช่วงสามเดือนแรกผมร้องไห้อย่างหนัก แต่หลังจากวันเกิดของพี่คินเมื่อหกเดือนก่อน ผมก็ไม่เคยร้องไห้เพราะพี่ภูอีกเลย พี่คินเป็นพี่ชายที่ดี เขาช่วยเหลือผมทุกอย่าง เพราะทุกครั้งที่รู้สึกเหงา ข้างกายของผมจะมีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้างเสมอ ผมยิ้มได้ ผมหัวเราะเสียงดัง เราดูหนังด้วยกันบ่อยมาก และก็เจอกันบ่อยเช่นกันเพราะต่างรับงานในวงการบันเทิง
แต่ผมไม่ค่อยมีความสุขกับงานเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะมันไม่ใช่ความฝันในวัยเด็ก ทุกอย่างดูสวยงามตอนก้าวย่างเข้ามา แต่พอนานเข้าเราก็จะได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง ผมอาจไม่ชอบการถ่ายแบบนิตยสารวัยรุ่น ผมอาจไม่ชอบการแสดง ผมอาจไม่ชอบสังคมแห่งแสงสีเหมือนกับคนอื่นๆ ดังนั้น...
อีกไม่นานผมคิดว่าตัวเองควรเดินออกมาเดินตามเส้นทางจริงๆ ของตัวเองสักที
หนังดำเนินไปเรื่อยๆ โรงภาพยนตร์ขนาดใหญ่เงียบสงัด เราต่างจดจ่อกับการดำเนินเรื่องและความตื่นเต้นที่เกิดขึ้น ผมรู้ว่าฉากต่อไปจะเป็นอะไร เพราะเคยอ่านมันมาแล้วสองครั้งสองครา ครั้งแรกคือตอนที่ถ่ายแบบความทรงจำในบ้านไม้กึ่งสตูดิโอ และครั้งที่สองก็คือตอนที่พี่ภูนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล
พี่เซนโทรมาหาผมเมื่อสองวันก่อน เราคุยกันเป็นกิจวัตร ทุกวันนี้เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ภูอยู่ไหน
น่าเศร้าที่ความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่มันไม่ได้ทวีขึ้นเพราะความคิดถึง และมันก็ไม่เท่าเดิม แต่กลับลดลงอย่างน่าใจหาย
หัวใจดวงนี้ไม่ได้เจ็บเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่ถ้าถามว่าผมยังรอพี่กลับมามั้ย ก็ยังคงพูดได้เต็มปากว่ายังรอ
และ...ยังรัก
แม้ตอนนี้ ฝ่ามือของผมจะถูกกุมเอาไว้ด้วยมืออบอุ่นของใครอีกคนแล้วก็ตาม
หนังจบแล้ว เราเดินออกมาจากโรงหนังโดยไร้ซึ่งเงาของเบียร์เพราะเจ้าตัวไม่ได้โผล่หน้าเข้าไปเลยด้วยซ้ำ
“ไปกินข้าวก่อนมั้ยสิงหา”
“ผมว่าจะตามหาเบียร์ก่อน ไม่รู้ไปไหน หนังฉายก็ไม่เข้ามาดู”
“เบียร์กลับแล้ว”
“อะไรนะ”
“เบียร์กลับไปนานแล้ว”
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม” ให้เดาตอนนี้คิ้วของผมคงขมวดแน่นแทบแกะไม่ออกแน่ๆ
“ก็บอกอยู่ตอนนี้ไง แล้วก็มีเรื่องจะบอกกับเราด้วย” เท้าทั้งสองข้างหยุดชะงักจนทำให้ผมต้องหยุดตาม ผมกับพี่คินยืนอยู่ตรงทางออกที่ผู้คนเริ่มบางตา เรามองหน้ากันเนิ่นนานจนอีกฝ่ายตัดสินใจพูดประโยคหนึ่ง
ประโยคเดียวที่เปลี่ยนชีวิตตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง
“เป็นแฟนกันนะ”
“...”
“เป็นแฟนกันนะสิงหา สัญญา...ว่าจะไม่ทำให้ต้องร้องไห้เหมือนกับเขา”
และแปลก เมื่อครู่ผมบอกว่าผมยังรอพี่ภู ผมยังรักเขา ทว่า...
“ครับ”
ผมกลับตอบตกลงอย่างง่ายดาย
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
-
หนึ่งปีหลังจากภูผาจากไป...
“อยู่ไหนเหรอครับ” ผมกรอกเสียงลงบนโทรศัพท์มือถือ ขณะนั่งอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่น ภายในบ้านหลังเดิมที่เคยอยู่
[ข้างนอก]
“ที่ไหน”
[อย่าเพิ่งถามเซ้าซี้ ไม่ว่างนะแค่นี้ก่อน]
อีกฝ่ายตัดสายไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจดังๆ ของผม มือข้างที่จับมือถือสั่นเครือ สามเดือนที่คบกับพี่คินเราไม่เคยมีอะไรกัน ผมอยู่กับเขาเราต่างรู้ดีว่ามันเป็นความสบายใจ เราเหมือนเพื่อน เหมือนคนรัก เวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งมีปัญหาเราจะปรึกษากัน เราปลอบใจกัน เราอยู่เคียงข้างกัน
ผมไม่รู้ว่าพี่คินนิยามความรักระหว่างเราเป็นแบบไหน ยอมรับว่าทิ้งระยะห่างระหว่างกันและกันไว้พอสมควร ผมสบายใจที่ได้อยู่กับคนตัวสูง ซึ่งแตกต่างจากพี่ภู ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้พักหลังมานี้เจ้าตัวเอาแต่ทำเมินเฉย
ทุกครั้งที่ผมละเมอเรียกชื่อพี่ภูเขาจะทำหน้าบึ้ง
ทุกครั้งที่ผมนั่งดูรูปที่พี่ภูถ่ายเขาจะตะคอก
ดังนั้นผมจึงพยายามไม่พูดถึงใครคนนั้นอีก คนที่หายไปตลอดหนึ่งปีเพราะเข้าใจมาตลอดว่าอีกฝ่ายคงก้าวไปข้างหน้ากับคนอื่นแล้ว ขณะที่ผมก็อยากก้าวไปข้างหน้าเหมือนกัน แม้ตอนนี้จะรู้สึกเหมือนตัวเองเดินถอยหลังกลับไปยังอดีตมากขึ้นก็ตาม
รู้ดีว่ามันคงไม่แฟร์กับคนที่อยู่ข้างๆ สักเท่าไหร่ ผมจึงตัดสินใจจะลืมคนเดิมไว้เบื้องหลังแล้วเริ่มใหม่อีกครั้ง
จริงอย่างที่เบียร์เคยบอกเอาไว้ คนที่รักกันจนเหมือนตายแทนกันได้ยังมีวันเลิกราต่อกัน นับประสาอะไรกับคนห่างไกลแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมา สุดท้ายพี่ภูอาจจะเจอคนที่ดีกว่ายืนอยู่ตรงนั้นแล้ว ส่วนผมก็ต้องใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป
ผมรักคิน
รักแม้ไม่เหมือนภูผาแต่ก็รักและเป็นห่วง ห่วงว่าเขาจะเป็นยังไงบ้างตอนที่ออกไปข้างนอกและไม่เคยแวะมาหากัน แต่ทุกครั้งที่ผมโทรตาม กลับได้รับการตอบกลับที่ไม่ค่อยดีเสมอ
“ของขวัญมานี่มา” ผมกวักมือเรียกแมวตัวอ้วนที่นอนหน้ายับอยู่บนเบาะ แต่มันกลับไม่มีท่าทีว่าจะทำตามคำสั่งเลยสักนิด ดังนั้นผมจึงต้องเดินไปหาและอุ้มมันขึ้นมาในอ้อมกอดแทน
“เหงามั้ย ขอโทษนะที่ไม่ค่อยได้เล่นด้วยเลย”
“...”
“ความจริงเราก็เหงาไม่ต่างกันนักหรอก”
“...”
“แปลกเนาะที่เรามักถูกทิ้งอยู่เสมอ แต่ก็ไม่เคยเข็ดหลาบสักที”
ตอนตัดสินใจคบกับพี่คิน ผมได้แต่คิดว่าเขาจะเป็นคนเดียวในตอนนั้นที่ไม่ทำให้ผมร้องไห้อีก แต่เปล่า ถึงตอนนี้นับไม่ได้แล้วว่าผมเสียน้ำตาให้เขาไปมากเท่าไหร่
ผมนั่งลูบขนของขวัญจนกระทั่งหลับไปด้วยกัน รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านซึ่งมันก็ดึกมากแล้ว ปกติพี่คินมักจะแวะมาหาก่อนเข้านอนเสมอ ตอนนี้ก็คงเหมือนกัน
“ว่างแล้วเหรอครับ มาซะดึกเชียว”
“อืม...”
“เหนื่อยมากมั้ยครับ วันนี้จะนอนที่นี่ก็ได้นะ เดี๋ยวผมขึ้นไปจัด...”
“ไม่ต้อง” เสียงเข้มแทรกขึ้นทันควัน
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า พักนี้ดูเครียดๆ”
“ก็ไม่มีอะไร” กายสูงเดินตรงมายังโซฟา ก่อนทิ้งตัวลงนั่งด้วยท่าทางอ่อนแรง ความจริงอยากถามอะไรหลายอย่างออกไปแต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าเราจะทะเลาะกันอีก
“สิงหา” สุดท้ายพี่คินก็เป็นคนทำลายความเงียบลง
“ครับ”
“เราคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว”
“สามเดือนได้แล้ว จะครบรอบก็อีกสองวัน”
“งั้นวันครบรอบ...”
“จะเลี้ยงฉลองเหรอครับ จัดที่ไหน หรืออยากกินที่บ้านบอกได้เลยนะ”
“ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”
ผมเงียบไปอึดใจหนึ่ง จ้องมองดวงตาจริงจังของคนตัวสูงไม่คลาดสายตา
“วันครบรอบสามเดือน มีอะไรกันได้มั้ย”
“...!!”
“มีอะไรกันตามประสาคนรักน่ะ”
“ผะ...ผมยัง ผมคิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมกับเรื่องแบบนี้ และคิดว่า...”
“สรุปไม่ให้กูเอา”
ผมได้แต่นั่งอึ้งกับประโยคก่อนหน้า คำถามมากมายประเดประดังเข้ามาในหัว ผมอยากรู้ว่าเหตุผลที่เขาคบผมจริงๆ แล้วมันคืออะไรกันแน่ ไม่ใช่เพราะห่วงใยอยากดูแลกันและกันไปเรื่อยๆ เหรอ ไม่ได้อยากอยู่ปลอบใจตอนที่ใครคนใดคนหนึ่งเกิดปัญหาเหรอ
ทำไมความรักของทุกคนต้องขับเคลื่อนไปด้วยเซ็กซ์
ความจริงผมยอมให้ได้ แค่ตอนนี้ยังไม่พร้อมเท่านั้นเอง
“มันไม่ใช่อย่างนั้น แต่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็มีความสุขแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“ใครมีความสุข มึงมีความสุขคนเดียวหรือเปล่า”
“พี่คิน...”
“อย่าเห็นแก่ตัวหน่อยเลย มึงก็ใช่ว่าจะไม่เคยมาก่อน ดีแค่ไหนแล้วที่กูอุตส่าห์คบด้วย ยังจะเล่นตัวอีก” ร่างสูงลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินผละออกไป
“พี่จะไปไหน”
“ไว้มึงพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยโทรมาแล้วกัน” เขาบอกกับผมด้วยสายตานิ่งเฉยจนคาดเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ โกรธ เสียใจ ไม่พอใจ หรืออะไรกันแน่
ปัง!
เสียงปิดประตูบ้านดังสนั่น ผมกอดของขวัญเอาไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา
ไม่มีใคร
ไม่มีใครที่บอกว่ารักแล้วจะไม่ทำให้เสียใจ
ควรทำใจและควรรู้มาตั้งแต่แรก ตอนเริ่มรักทุกอย่างดีหมด สุดท้ายก็พังไม่เป็นท่าตอนที่ความต้องการของเราไม่เท่ากัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเกิดขึ้นตอนที่ผมเริ่มรักเขาไปแล้วด้วย
‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...’
สัญญาณดังกล่าวสะท้อนในหูนับครั้งไม่ถ้วน ผมไม่สามารถติดต่อกับพี่คินได้เกือบสัปดาห์ ผมอยากง้อเขา เราควรกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า หลงเหลือแต่ความอึดอัดที่สุมอยู่ในอกเท่านั้นที่กำลังรู้สึก
ผมรอเขา...
รออยู่ที่บ้านหลังเลิกเรียนเพราะไม่อยากตามไปกวนถึงที่ทำงาน สุดท้ายชีวิตของคนอย่างสิงหาก็ต้องยอมรับการอยู่เพียงลำพัง เฝ้ารอ ทั้งที่เกลียดการเฝ้ารอใจแทบขาด ผมร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วนอยู่ตรงโซฟา เมื่อไหร่เขาจะกลับมา เมื่อไหร่เราจะดีกัน
ไหนใครบอกว่าการเริ่มต้นใหม่จะเต็มไปด้วยความสุข แต่สำหรับผมทำไมทุกอย่างถึงลงเอยที่ผมเสียใจอยู่ฝ่ายเดียว พี่ภูไม่เคยกลับมา และพี่คินก็ทิ้งผมไว้ตรงนี้ ราวกับของไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญ ที่พึ่งสุดท้ายจึงมีแค่เบียร์กับแม่ แต่คนเราก็คงไม่อยากเล่าความไม่สบายใจให้กับคนที่รักฟังนัก ดังนั้นผมเลยใช้เวลาทุกวินาทีหมดไปกับการพูดกับของขวัญ และหลับไปพร้อมกับมันเหมือนอย่างเคย
เหงา...
เหงามาก
สุดท้ายความอดทนแห่งการเฝ้ารอก็สิ้นสุด ผมยอมแล้ว...อะไรก็ได้ถ้าทำให้เราได้อยู่ด้วยกันไปตลอด ผมยินดี ผมคงไม่สามารถเดินไปข้างหน้าต่อได้หากยังกลัวอดีต ดังนั้นสองทุ่มของวันนี้ผมจึงตัดสินใจไปที่คอนโดของพี่คินเพื่อบอกกับเขา
เซ็กซ์อาจจะโอเคสำหรับความสัมพันธ์ของเรา
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น แต่กลับไม่มีใครเดินออกมาเปิดหลังจากยืนรอได้สักพัก แต่เพราะไม่อยากปล่อยให้เรื่องค้างคานานๆ ผมจึงหันไปล้วงคีย์การ์ดในกระเป๋าเป้เพื่อเปิดเข้าไปภายใน หากตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วกลับมาตอนดึกๆ เราจะได้คุยกัน
ทว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างหวัง
ไฟในห้องเปิดสว่าง ก่อนผมจะเบี่ยงตัวตรงไปยังห้องนอนเพราะคาดหวังว่าเขาจะอยู่ที่นั่น และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เสียงครางแหบห้าวดังเล็ดลอดออกมาจากประตู มันเป็นเสียงการร่วมรักของคนสองคนที่ดูมีความสุข แต่หัวใจของคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ปลิดปลิวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
นี่เหรอความรักครั้งใหม่ เจ็บปวดไม่ต่างจากวันนั้นเลย
แล้วเดินออกมาทำไม เดินออกมาเพื่อเรียนรู้ว่าโลกนี้ก็มีแต่ความโหดร้ายอย่างนี้ทำไม ผมต้องเสียใจไปอีกนานแค่ไหน ต้องร้องไห้กับใครต่อใครอีกสักกี่ครั้งเพื่อหวังว่าสักวันจะได้พบกับรอยยิ้ม
เท้าทั้งสองข้างถอยออกมาจากประตูบานนั้น ตัดสินใจหนีปัญหาด้วยการเดินหนี ผมยังไม่พร้อมจะพูดกับเขาในตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็ตาม สามเดือนอาจสั้นเกินไป แต่การรักใครสักคนมันไม่ได้เป็นแบบนั้น ไม่ได้อยู่ที่ว่านานแค่ไหนถึงจะรัก แต่มันอยู่ที่ว่าเราผูกพันกันแค่ไหนก่อนจะรักมากกว่า
กับชีวิตที่ต้องร้องไห้เพียงลำพัง เมื่อไหร่ผมจะชินสักที
เมื่อก่อนผมคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด เติบโตถึงรู้ความจริงว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ผมไม่เคยต้องคิด ต้องปวดหัว แบกภาระ เจ็บปวด หรือคาดหวังเท่ากับตอนนี้ บางทีผมก็ไม่อยากโตขึ้น ไม่ใช่ไม่พร้อมจะรับชะตากรรมลำบากอะไร แต่ยังไม่อยากฝืนตัวเอง ผมแค่อยากใช้ชีวิตเหมือนเด็กที่มีความฝัน เที่ยวเล่น โลกสดใส และหัวเราะจากส่วนลึกจริงๆ
ตอนนี้ผมก็ยังมีโลกใบเดิม แต่มันเป็นโลกบนเส้นทางของความจริงที่หม่นลงจนกลายเป็นสีเทา มีสุขและเศร้าปนเปกัน แต่ผมกลับไม่สามารถหัวเราะอย่างจริงใจได้อีกแล้ว เหลือเพียงความขมขื่น จนบางทีผมก็อยากโยนความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งเพื่อกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
เพราะถ้าขอพรได้ข้อหนึ่ง ผมก็คงขอให้ตัวเองเป็นเด็กและไม่เจ็บปวดตลอดไป…
ผมเลิกกับพี่คิน เราจากกันไม่ดีเท่าไหร่หรือจะเรียกง่ายๆ ว่ามองหน้ากันไม่ติด และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็เปิดตัวคบหากับใครคนใหม่ ถามว่าเสียใจมั้ยต้องบอกว่าเสียใจ เพราะผมให้ใจเขาไปแล้วแต่กลับได้ความเจ็บปวดและบาดแผลกลับคืนมา
ผมเริ่มต้นใช้ชีวิตคนเดียว กลับมากินยานอนหลับอีกครั้งเพื่อพาตัวเองเข้าไปอยู่ในฝัน
ผมเหงา เหงาจนทนแทบทนไม่ไหวแต่ไม่มีใครปลอบโยน ช่วงหลังมานี้ผมจึงไม่ไปเรียน หมกตัวอยู่ที่บ้านไม้กึ่งสตูดิโอและนอนมองเพดานไปวันๆ เฉกเช่นวันนี้...วันที่ผมตัดสินใจทำความสะอาดบ้านเพื่อลืมความฟุ้งซ่านที่อยู่ในใจ เปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มจัดระเบียบข้าวของ
ผมเจอเสื้อคอปกสีชมพู
เสื้อตัวแรกที่ผมใส่ไปงานบอลและได้เจอกับใครคนหนึ่งวางอยู่บนกองเสื้อยืดเก่าๆ ที่แม่เคยซื้อให้ก่อนจะเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ
เมื่อนานมาแล้วผมเคยชอบมัน เคยชอบช่วงเวลาที่ได้แต่งตัวเป็นแค่เด็กต่างจังหวัดคนหนึ่งซึ่งเข้ามาอยู่เมืองกรุง มีเพียงเสื้อยืดกับกางเกงยีน ผมมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ มองเห็นความเปลี่ยนแปลงบนร่างกายและใบหน้า เสื้อผ้าของผมใหม่ มันทันสมัย ราคาแพง แต่กลับไม่มีรอยยิ้มหลงเหลือเหมือนตอนที่ยังใส่เสื้อเก่าๆ เลย
น้ำตาของผมไหล เวลาผ่านไปพรากความสุขและรอยยิ้มของผมไปมากมาย
ผมหยิบเสื้อสีขาวกับกางเกงใส่สบายตัวหนึ่งขึ้นมาสวม กลายเป็นสิงหาในวันนั้น แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม แต่ผมมีความสุขดี
มีความสุขที่ได้กลับมาอยู่ตรงนี้ ตอนที่มีแค่พี่อยู่ในความทรงจำ
ผมทำความสะอาดบ้านไปเรื่อยๆ เห็นกล้องฟิล์มของพี่ภูถูกวางไว้ในส่วนลึกสุด รูปภาพทุกภาพของพี่ถูกเก็บไว้ในลิ้นชัก ข้าวของและเสื้อผ้าของพี่วางอยู่ในกล่อง มันถูกเก็บไว้เมื่อหลายเดือนก่อนตอนที่ผมเริ่มคบหากับพี่คินและตัดสินใจจะเริ่มต้นใหม่
สุดท้ายผมก็กลับมาอยู่ตรงจุดเดิม เพื่อยอมรับโทษของการนอกใจ จนบังเอิญเจอแผ่นหนังเรื่องหนึ่ง เมื่อนานมาแล้วเราชอบบทเพลงจากหนังเรื่องนี้ เราเคยมีความฝันว่าอยากจัดงานแต่งงาน แล้วเราก็เคยก้าวผ่านความสุขและความเศร้าเฉกเช่นหนังเรื่องนี้มาด้วยกัน
About Time
ผมเปิดฝากล่องซีดี สอดมันเข้าไปในเครื่องเล่น ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาและนั่งอยู่เพียงลำพัง
I don’t get many things right the first time…
ทันทีที่เพลง The luckiest ของ Ben Folds บรรเลงขึ้นในช่วงหนึ่งของหนัง ความทรงจำเก่าๆ ก็พรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย
ภาพของคนตัวสูงๆ ที่มีรอยยิ้มหล่อเหลาที่สุดในความทรงจำปรากฏขึ้น เสียงหัวเราะของเรา รอยยิ้มของเรา คำสัญญาของเรา บทเพลงที่เราชอบฟัง
ช่วงเวลาที่ได้ตัดเล็บให้พี่ อ่านหนังสือให้พี่ฟัง ตอนที่เราได้เต้นรำด้วยกัน ถ่ายรูปด้วยกัน รวมถึงรถเข็นคันเดิมที่เคยพาเราทั้งคู่ไปยังร้านกาแฟใกล้บ้าน ฉายเข้ามาในหัวไม่หยุดหย่อน กระทั่งวินาทีนั้นที่พี่จับมือกับผมแล้วสัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่
“ฮืออออออออออ”
ขอโทษ...
ขอโทษที่คิดว่าตัวเองจะสามารถก้าวไปข้างหน้าได้ แต่สุดท้ายกลับเดินถอยหลัง ถอยกลับไปเพื่อร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ พี่ภู....ผมขอโทษ
รู้แล้ว รู้ซึ้งอย่างดี
การได้รักกับคนอื่นเจ็บปวดกว่าการรักภูผาหลายร้อยเท่า
และการได้รักกับพี่ มีความสุขกว่าการรักคนอื่นหลายร้อยเท่าเช่นกัน
ผมตัดสินใจจบงานในวงการบันเทิง ด้วยรู้ว่าชีวิตคงไม่เหมาะกับอาชีพนี้ ผมอยากเป็นครู พี่ภูเคยบอกว่าผมจะเป็นครูที่ดีได้ ฉะนั้นผมจึงทิ้งงานและความกังวลใจทุกอย่าง กลับมาตั้งใจเรียนอีกครั้ง แล้วเริ่มต้นนับหนึ่งพร้อมรอคอยการกลับมาของเขาอย่างมั่นคง
แม้รู้ดีว่าพี่อาจไม่กลับมาแล้ว...
แต่ผมเจ็บเกินกว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครได้อีก ถ้าไม่ใช่พี่ผมก็ยินดีที่จะใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง รอจนกระทั่งเรียนจบแล้วกลับไปสร้างบ้านให้แม่อยู่สบายขึ้น ผมคิดแค่นั้น ส่วนชีวิตที่เหลือก็คงเป็นครู สอนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนเล็กๆ สักแห่ง รอคอยให้กาลเวลาค่อยๆ พรากทุกอย่างไป และวันนั้นคงมาถึง
วันที่ลมหายใจสุดท้ายของผมปลิดปลิวไป ถึงตอนนั้นผมจะคิดถึงพี่นะ ผมจะคิดถึงพี่เพราะผมรู้แล้วว่าการรักพี่คือสิ่งล้ำค่าที่สุด
ผมกำลังย้ายออกแล้ว กลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง อพาร์ทเม้นท์เก่าๆ บนชั้นเจ็ดด้วยข้าวของที่ไม่มากนัก เริ่มต้นใหม่และอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ผมยังคงเฝ้ารอพี่แต่ถ้าไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร มันโอเคสำหรับทุกอย่าง ชีวิตของคนทุกคนย่อมต้องเดินหน้า สร้างความสุขให้ตัวเองแม้ไม่มากมายเหมือนตอนอยู่ด้วยกันก็ตาม
ผมเขียนจดหมายฉบับหนึ่งถึงเขา สอดเอาไว้ใต้กล้องฟิล์มตัวโปรดของพี่ เพื่อหวังว่าสักวันถ้าเขากลับมาแล้วมีโอกาสได้อ่านมัน เขาจะได้รู้...
ถึง...ภูผา
ถ้ามีโอกาส ถ้ามีโอกาสที่พี่ได้อ่านจดหมายของผม ตอนนั้นผมคงเป็นแค่คนตัวเล็กธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลย แต่คิดว่าก็คงมีความสุขดี ช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมันเกิดอะไรขึ้นมากมาย ผมรอคอยพี่ ก่อนตัดใจและมีรักใหม่ สุดท้ายก็ถูกทิ้งกลับมาจนเหลือตัวคนเดียวอีกครั้ง
พี่คงอยากหัวเราะใส่หน้าให้กับคนทรยศความรักอย่างผม ใช่...ผมยินดีและยอมรับความผิดทุกอย่าง แต่ผมก็อยากขอบคุณที่พี่มอบอะไรหลายๆ อย่างให้กับผม ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกันมันคือความสุขที่มากที่สุดตั้งแต่ผมมีชีวิตมา การได้อยู่กับพี่ ได้ดูแลพี่ ได้ทำทุกอย่างด้วยกันและอยู่เพื่อกันและกัน มันมีค่ามาก
ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะเป็นครูที่ดีอย่างที่พี่บอกให้ได้ ส่วนพี่...อยู่ตรงนั้นก็ดูแลตัวเองให้ดีนะครับ ถ้าหายดีแล้วอย่าลืมมีความสุขและเริ่มชีวิตใหม่ได้แล้ว กับใครสักคนที่เข้ากันได้ ใครสักคนที่เป็นคนดีและทำให้พี่มีความสุข ผมยินดีด้วยทั้งนั้น
ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา ผมจะไม่ลืมทุกอย่างที่พี่ทำเพื่อผม มันจะอยู่ตรงนี้...ในใจของผม ผมรักพี่นะ ผมรักพี่ และผมก็จะรักพี่แบบนี้ต่อไป ช่วงเวลาที่มีผู้ชายชื่อภูผาอยู่ในชีวิต ล้ำค่ายิ่งกว่าความฝันใดๆ ที่ผมเคยสัมผัสมาเลย
สิงหา
สองปีหลังจากภูผาจากไป...
“ฮัลโหล”
[อยู่ไหนแล้ว]
“อยู่ห้อง”
[โอยยยยยย รีบมาเลยมึง รถติดมากตอนนี้]
“กำลังจะออกไป แต่ขอเอาข้าวให้ลูกๆ ก่อน”
ผมบอกกับเบียร์ผ่านโทรศัพท์มือถือที่แนบอยู่บนหูด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็สาละวนอยู่กับการเทอาหารเม็ดลงในถ้วยให้เจ้าแมวตัวอ้วนที่ค่อยๆ คลานจากเบะด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย
ตอนนี้ไม่ได้มีแค่ของขวัญ
เมื่อครึ่งปีก่อนผมตัดสินใจรับแมวมาอีกหนึ่งตัวเพื่อให้มันอยู่เป็นเพื่อนกันตอนที่ผมออกไปเรียน แต่ไม่น่าเชื่อว่าอีกหลายเดือนต่อมามันจะมีทายาทแมวหน้านิ่งออกมาถึง 4 ตัว ร้ายไม่เบานะของขวัญ
ห้องสี่เหลี่ยมคับแคบของผมเลยกลายเป็นห้องเลี้ยงแมวตัวอ้วนถึง 6 ตัวไปโดยปริยาย
[ห่วงแมว แล้วห่วงกูบ้างมั้ยเนี่ย]
“เราต้องห่วงเบียร์ด้วยเหรอ”
[กวนตีนละ รีบๆ มาเลยนะ แค่นี่ล่ะ]
จากนั้นคนขี้หงุดหงิดก็ตัดสายไป ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความขบขัน วางถุงอาหารเม็ดไว้บนเคาน์เตอร์ครัว ก่อนจะเดินไปยังตู้กระจกเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผม
นี่แหละสิงหา เด็กชายเสื้อสีชมพูเมื่อหลายปีก่อน
งานฟุตบอลประเพณีปีนี้ครึกครื้นเหมือนทุกปี ผมจัดการจัดปกคอเสื้อเล็กน้อย พลางหันไปหยิบรองเท้าผ้าใบแล้วเดินออกจากห้องไป ใช้เวลาขับโฟล์คสีครีมคันเก่านานโขเพราะติดแหงกอยู่บนถนนอย่างที่เบียร์เคยเตือนไว้ กว่าจะมาถึงที่งานได้ก็ทำเอาเหงื่อโชกไปหมด
และปีนี้ก็พิเศษกว่าทุกปีตรงที่ผมมาเป็นสต๊าฟช่วยคุมน้องๆ ขึ้นสแตนเชียร์ เรียนอยู่ปีสี่แล้ว ถ้าไม่รีบทำกิจกรรมกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำอีก เพราะปีหน้าก็ต้องออกไปฝึกสอน
“กว่าจะมาได้นะมึง” เบียร์วิ่งมาหาผม หน้านี่งอเป็นทัพพีเชียว
“รถติดน่ะ”
“ก็กูเตือนแล้ว”
“ฮ่าๆ”
“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง”
“อื้ม แซนด์วิชโฮมเมดอร่อยอย่าบอกใคร”
“โม้ไปเถอะน่า ฝีมือมึงก็งั้นๆ”
“จริงเหรอออออ” ผมหยอกทีเล่นทีจริง
“เออ คุมน้องไป เดี๋ยวกูไปคุยกับพวกจัดขบวนก่อน อ้อ! กูฝากรุ่นพี่คนนึงด้วย เขาจะมาเก็บรูปน้องแปรอักษร ยังไงกูฝากมึงด้วยนะ”
“แล้วทำไมต้องฝากเรา”
“เอ้า! เผื่อเขาหิวมึงจะได้ดูแลไง” เกี่ยวอะไร...ผมมีหน้าที่แค่ดูแลคนขึ้นสแตนด์เชียร์นะ
“แล้วไหนอ่ะ ใครคนนั้น”
“นั่นไงมาแล้ว กูไปก่อนนะ” เบียร์ชี้ไปยังใครคนหนึ่งที่เดินแทรกอยู่ในกลุ่มฝูงชน ก่อนจะหันมาตบบ่าปุๆ แล้วเดินจ้ำเอ้าหนีไป ทิ้งให้ผมยืนเกาหัวอย่างงงๆ มองดูใครคนนั้นไม่คลาดสายตา และทันทีที่ร่างสูงเดินผละออกมาจากกลุ่มคนมากมาย ผมก็ได้เห็น...
ผู้ชายคนหนึ่งที่มีรอยยิ้มน่าจดจำ
เขาสวมเสื้อสีชมพูเหมือนเมื่อหลายปีก่อน แขวนกล้องถ่ายรูปเอาไว้ที่คอ และกำลังเดินตรงเข้ามาหา
จิตใจที่มันเคยเต้นสงบตลอดหลายปีที่ผ่านมากระโดดโลดเต้นอีกครับ ผมไม่รู้ว่าวันนี้มันพิเศษมากมายยังไงจนได้เจอกับเขา เขาที่ไม่มีโอกาสได้ติดต่อกันถึงสองปี แล้ววันนี้...การรอคอยระหว่างเราก็สิ้นสุดลง
ฝีเท้าที่ก้าวมาข้างหน้าเป็นปกติ ไม่มีอาการของความเจ็บป่วย ดวงตาคู่คมมองมายังผมไม่คลาดเคลื่อน ความทรงจำเก่าๆ ของเราหวนกลับมานับร้อยนับพันภาพ คิดถึง คิดถึงจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้อีกแล้ว
กระทั่งเขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า...
เราใส่เสื้อสีชมพูเหมือนกัน
มันเหมือนกับวันนั้น วันที่เราเจอกันครั้งแรกและผมได้เรียนรู้ว่าความรักแท้จริงคืออะไร
“น้องครับ” เสียงทุ้มของพี่ทักทายขึ้น
“...ครับ”
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า” เขาพูดยิ้มๆ
ประโยคเดิมที่เคยตีเนียนเข้ามาทำความรู้จักกับผม
“ไม่น่านะครับ”
“พี่ชื่อภูผานะ”
“สะ...ส่วนผมชื่อสิงหาครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
อดีตที่ผ่านมาเป็นยังไงไม่รู้หรอก ผมรู้แค่ว่าตอนนี้...
เราทั้งคู่ได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
THE END
Memory…
นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนเมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2558 เคยอยากจะเปลี่ยนตอนจบหลายครั้งแต่สุดท้ายก็ไม่เปลี่ยน เราชอบแบบนี้มากกว่า เพราะเหตุผลเพียงข้อเดียว “จงภูมิใจในการมีชีวิตอยู่” แน่นอนมันอาจเจ็บปวด มันอาจทรมาน แต่คุณจะผ่านมันไปได้ ไม่มีเรื่องเลวร้ายไหนอยู่กับเราไปตลอด ความสุขเองก็เหมือนกัน ความรู้สึกหลากหลายเหล่านี้มันยังคงย้ำเตือนว่าเราเป็นมนุษย์ มีเลือดเนื้อและหัวใจ เรารู้สึกเป็น ไม่ว่าปัจจุบันหรืออนาคตจะเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่ความหวังก็ยังรอคอยอยู่ข้างหน้าเพื่อปลอบประโลมความรู้สึกย่ำแย่อยู่เสมอ
ภูผา...เขาผ่านจุดนั้นมาแล้ว จุดที่ชีวิตมืดดับและหาทางออกไม่เจอ แต่สุดท้ายแน่นอนว่าไม่มีทางตันสำหรับปัญหาทุกอย่าง ตราบใดที่ยังมีความหวังมันก็มักจะมีทางแก้ไขจนพบกับความสุขเข้าสักวัน
สิงหา เด็กคนนี้อ่อนต่อโลก ดูเปราะบางแต่ความจริงเข้มแข็งกว่าที่คิด สิงหาได้เรียนรู้ประสบการณ์จากสิ่งที่พบเจอ เรานับถือในหัวใจของเขา เพราะไม่ใช่แค่ต่อสู้กับสภาพแวดล้อมและคนรอบข้าง สำคัญที่สุดคือสู้กับความรู้สึกในใจของตัวเองกระทั่งได้พบความสุขเหมือนกัน
สำหรับเธอที่ร้ายเราไม่ได้อยากจบเศร้า แม้ความจริงมันควรจะเศร้าก็ตาม เราอยากเรียนรู้ช่วงเวลาของคนคนหนึ่งที่กำลังเผชิญวิกฤตและปัญหาในชีวิต เข้าใจกับอารมณ์และความรู้สึกของตัวละคร พยายามใส่หัวใจของตัวเองในตัวของเขา
เราร้องไห้...เราร้องไห้บ่อยมากตอนที่เขียนเรื่องนี้ เกือบแทบทุกตอนนั่นไม่ใช่เพราะมันมาจากชีวิตเรา (ชีวิตเราต่างกับเขามาก) แต่มันมาจากความรู้สึกของภูผาและสิงหาที่เราพยายามเข้าใจในตอนนั้นจริงๆ
แน่นอนมันอาจไม่ได้เป็นนิยายที่ดี แต่เป็นเรื่องที่เรารู้สึกภูมิใจหลังจากผ่านความกดดันหลายอย่างมา พูดได้เต็มปากเลยว่าดีใจที่มีวันนี้ มันจบลง...อย่างสวยงาม คิดว่าอย่างนั้น ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่เข้ามารู้สึกกับเรา ร้องไห้ไปกับเรา เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ด้วยกัน เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่นิยาย แต่ภูผาและสิงหาคือคนคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในชีวิตของเราและทุกคนเพียงช่วงระยะเวลาหนึ่ง เข้ามาทำให้เรารู้สึกเกลียด สงสาร และผูกพัน
คงบอกไม่ได้ว่าจะเขียนเรื่องหน่วงตับหน่วงไตแบบนี้ได้อีกเมื่อไหร่ แต่ละช่วงชีวิตของเรายังมีเรื่องราวอีกมากมายรอให้เขียน แต่เธอที่ร้ายคือความทรงจำที่ดี เพราะถ้าเราเหงาเมื่อไหร่ เราก็จะคิดถึง...
และหวังว่าคนอ่านก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
จิตติ.
-
*สำหรับคนที่สนใจ
TBL-869-509
PRE-ORDER เธอที่ร้าย
หลังจากหน่วงตับหน่วงไตกันมานาน ก็ยาวมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย ถึงตอนนี้จบบริบูรณ์สมบูรณ์ในความรู้สึก? สำหรับคนที่สนใจอยากเก็บความหน่วงไว้เป็นความทรงจำเมื่อครั้งน้ำตาแตก อย่าลืมอ่านรายละเอียดให้ชัดเจนด้วยนะคะ
(http://image.free.in.th/v/2013/ib/151119024934.png)
รายละเอียด
นิยายขนาด A5, ปกกระดาษการ์ดหนาเคลือบด้าน จำนวน 400+ หน้า ราคา 420 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนแล้ว ขออนุญาตจัดส่งแบบลงทะเบียนเท่านั้น)
ของแถม
- ที่คั่นหนังสือ 1 ลาย
- โปสการ์ด 2 ใบ
(http://image.free.in.th/v/2013/iw/151119023546.jpg) (http://image.free.in.th/v/2013/ik/151119023555.jpg) (http://image.free.in.th/v/2013/im/151119023654.jpg)
ตัวอย่างอาร์ตเวิร์คภายในเล่ม ทุกตอนจะมีภาพประกอบ
เนื้อหา
- ด้านในหนังสือประกอบด้วย เนื้อหาทั้งหมดตั้งแต่บทนำจนถึงตอนที่ 18
- ตอนพิเศษ 2 ตอน
1.นับหนึ่งอีกครั้งกับเด็กชายเสื้อสีชมพู
2.ข่าวลือ?
“เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ ถึง 20 มกราคม 2559”
วิธีการสั่ง *อ่านโดยละเอียด
1.โอนมาเลยค่ะ ไม่ต้องสั่งจองก่อน (อยากให้โอนเป็นเศษสตางค์เพื่อง่ายสำหรับตรวจเช็ค เช่น 420.03 บาท)
น.ส.จิตติณัฏฐ์ งามหนัก ธนาคารกรุงเทพ เลขบัญชี 605-7-04384-3
2.เมื่อโอนเงินแล้วกรอกแบบฟอร์มดังต่อไปนี้ (http://goo.gl/forms/uDdmTtMnfC)
3.จิตติจะอัพเดตและตอบเมล์กลับ (ภายในสามวัน)
**สอบถามปัญหาต่างๆ รวมถึงดูความคืบหน้าของหนังสือ
เข้ามาได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ ด้วยรัก
-
ฮือออออ
ขอตอนหลังภูผาหายไปจากสิงหาได้ไหมคะ เกิดอะไรขึ้นบ้างงงงงงง
-
:pig4: :pig4:
-
อย่าพึ่รีบจบเลย :mew4:
แต่ก็ดีใจที่เขาสองคนได้มาเจอกันอีก
-
ภูผาและสิงหาอดทนกันได้ดีจริงๆ ขอบคุณมากค่ะที่จบแบบนี้
เรารู้สึกดีมากเลย :hao5:
-
ขอบคุณมากค่ะ อ่านเรื่องนี้แล่วหน่วง และปวดใจมาก ดีใจที่ทั้งคู่ได้มีจุดเริ่มต้นกันอีกครั้ง
-
ตามมาตั้งแต่ต้นเรื่อง เพราะเป็นแฟนคลับจากปลาบนฟ้าและรักแท้ค่ะ
แอบอ่านเรื่องนี้ตอนนั่งดูสุนทรพจน์ 555 และแอบหน้าบางตอนที่ยกมือปาดหางตา
แต่ก็ยังอ่านต่อจนตอนที่17 เพราะคนเขียนบอกว่าจบ18ตอน
คิดว่าเรื่องที่บีบขนาดนี้รอให้จบก่อนค่อยอ่านดีกว่า จะได้ไม่ปวดมาก
ขอบคุณสำหรับน้ำตานะคะ นิยายเรื่องนี้สวยมากในความรู้สึก
ทุกครั้งคนเขียนจะลงท้ายตอนให้ถึงเหตุผลในแต่ละตอน
ขอบคุณมากนะคะ เพราะว่าให้ข้อคิดดีๆเยอะเลย
ตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนที่17 ที่พูดได้คือเสียน้ำตาค่ะ
ส่วนตอนที่18 ไม่กล้าอ่านทุกอักษรเดี๋ยวน้ำตาไหล แต่ก็ลุ้นมากลุ้นกับสิงหา
ลุ้นว่าเขาต้องรอเมื่อไหร่พี่ภูจะกลับมา คนเขียนเขียนให้รอคนอ่านก็รอค่ะ
เชื่อว่าพี่ภูกลับมาแน่ จุดจบของจุดเริ่มต้นใช่ไหมคะ?ตอนสุดท้ายนั่น
เดายากมากไม่รู้พี่ยังจำสิงหาได้ไหม แต่ก็คิดว่าแอบๆจำได้ ไม่งั้นจะติดต่อเบียร์ได้ไง
ก่อนจบขอ :z6: :beat: อิพี่คินดีมาตลอดแล้วก็ดีแตก เกลียดว่ะ
:กอด1: คนเขียน
-
มีความสุขซักทีนะ ภูผา สิงหา
:กอด1:
-
......
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรเลย
ขอตอนพิเศษแล้วกัน :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณ
-
ขอตอนพิเศษเบยยยยย :impress2:
อีคินนิมันน่า :fire:
-
จบลงไปอีกเรื่องแล้ว กับนิยายที่ทำให้เราน้ำตาแตก ไม่ได้ร้องไห้เป็นท่อแตก แต่มันไหลมาเอื่อยๆเรื่อยๆ
ไม่ขอพูดถึงฉากที่ทำให้เราเสียน้ำตา ละกัน เพราะจะให้ชั่งน้ำหนักว่าฉากไหนแซดสุดคงไม่ไหวคงต้องนั่งย้อนสมองกันเลยทีเดียวว่าฉากไหนกระดาษเปลืองสุด
เอาเป็นว่า ร้องไห้ละกัน ร้องมากด้วย สำหรับตอนจบ แอบหวั่นมาก ว่าสุดท้ายแล้วพี่ภูจะกลับมามั้ย จะหายรึยัง
แต่ที่ผิดคาดเลยเนี่ย คือ พี่คิน ไม่คิดว่าที่ทำดีมาตลอด ดูดีในสายตาเรา กลายเป็นคนที่แย่เหมือนๆคนอื่น ก็รู้แหละว่าคนเรามันตัดสินกันที่ภายนอกไม่ได้
คงได้แต่ยอมรับพี่คินไม่ได้คิดจะรัก สิงหาจริงๆ ที่เข้าหาคงแค่ถูกใจและแค่อยากได้มากกว่า รู้สึกดีใจที่สิงหาไม่ง่ายๆ เพราะสุดท้ายคงไม่พ้นโดนทิ้งแบบง่ายๆ
ตอนจบของเรื่องนี้คือจุดเริ่มต้นกันใหม่ของคนสองคน ตอนสุดท้ายอ่านแบบเรื่อยๆเอื่อยๆ คิดในใจยังไม่เจอฉากสะเทือนอารมณ์เลยเว้ย
พอถึงตอนที่สิงหาเจอกับภูผา ก๊อกแตกเลยจร้าาาา แบบ ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจ แต่ร้องเพราะดีใจ มันปริ่มมาจากในอก :sad4:
สุดท้าย เราจะรอ อ่านชีวิตหลังฝนของทั้งสองคนในเล่มนะ :pig4:
-
เริ่มต้นกันใหม่นะสิงหา ภูผา แล้วก็ขอให้พบเจอความสุขและชีวิตที่สดใสเสียทีนะ
-
รอตอนนี้มานานมาก ดีใจมากๆค่ะ #จบดีจริงๆด้วย ขอบคุณนะคะ
ที่สุดท้ายตอนจบก็ทำให้เรายิ้มได้ เริ่มต้นกันใหม่เนอะ :กอด1:
มาถึง เธอที่ร้าย ตัวจริงกันดีกว่า ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ ไอ้หน้าหม้อ
สรุปอิคินมันหวังฟันอย่างเดียวใช่มั๊ยคะ เลวที่สุดในเรื่องแล้วมึงอ่ะ
ถ้าจะมีใครบอกว่าเพราะสิงหาไม่ยอมให้เอา...คือสมัยนี้เราอยู่ในยุดที่ ไม่ให้เอาคือเห็นแก่ตัวเเล้วเหรอ?????
คือถ้าคนมันดีจริง รักจริง มันต้องยอมรับได้ดิ ตัวเองดึงดันจะคบกับเค้า ทั้งๆที่เค้ายังมีใครอีกคนในใจ
เฮอะ!!! สุดท้ายมันนั่นแหล่ะโคตรไม่จริงใจที่สุดในเรื่องซะงั้น #เธอที่ร้ายตัวจริง
แล้วเบียร์รู้เรื่องนี้มั๊ยคะ เป็นคนผลักดันเพื่อนแท้ๆ ไม่เห็นพูดถึงเลย....
ปล.ดีใจอีกครั้ง อ่านเเล้วมันอิ่มใจมากเลยสำหรับตอนจบ หนังสือซื้อแน่ๆค่ะ รอหน่อยน๊าาาาาา
จิตติแต่งดีทุกเรื่อง ดีขึ้นเรื่อยๆ รอเรื่องใหม่นะคะ เอาที่ไม่เครียดน๊าาาาา คึคึ
คราวหน้าลองเป็นย้อนยุคดูมั๊ยคะ ดราม่าของยุคสมัยน่าจะมีให้จิตติเล่นได้เยอะ
...แต่อย่าเยอะนะคะ หนูใจมิแข็งเเรง :m13:
เป็นกำลังใจและขอติดตามผลงานทุกเรื่องเลยค่าาาาาา :L2:
-
อ่านไปก็ร้องไห้ไปกับสิงหา ขอบคุณที่กลับมานะภูผา ถึงเวลาหยุดร้องไห้แล้วเริ่มต้นใหม่สักที
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
-
ถ้าไม่ใช่พี่ภูก็คงจะเป็นคนอื่นไม่ได้จริงๆ นะคะสำหรับสิงหา เพราะขนาดว่าเจ้าตัวเขายินยอมพร้อมใจที่จะตกเป็นของพี่คินแล้ว ก็ดันมีเหตุให้ได้เลิกลากันไปเสียก่อนจนได้ ดีใจจริงๆ ค่ะที่พี่ภูกลับมา :heaven
ส่วนพี่คิน ก่อนตกลงคบกันพี่คินก็ต้องรู้ได้ตัวเองบ้างล่ะว่าเวลาแค่ไม่กี่เดือนคงเปลี่ยนใจสิงหาไปทั้งหมดเลยไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าพี่เขาจะหมดความอดทนได้เร็วขนาดนี้เหมือนกันนะคะเนี่ย คือจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลย
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
:heaven
มีความสุข จบแบบชีวิตทั้งคู่มีความสุข ได้เจอได้อยู่กับคนที่รัก
อดสงสารไม่ได้ ที่ไปตัดสินใจคบคิน เสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆสนุกๆให้อ่านกันนะคะ
ปล. เคืองไอ้พี่คินจริงๆ ถ้าจะเข้ามาในชีวิตสิงหาด้วยเรื่องแบบนี้ อย่าเข้ามาเลย
-
แล้วนึกอยากจะไปก็ไป จะมาก็มา?
:really2:
-
ทำไมเราอ่านตอนจบแล้วร้องไห้กับฉากสุดท้าย ไม่ได้รู้สึกเสียใจ แต่เป็นความดีใจที่สองคนนี้ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ไม่อยากให้จบแค่นี้ แต่ก็คิดว่าจบแบบนี้ก็สวยงามดีนะ
-
เป็นตอนจบที่หน่วงมากๆ จริงๆก็หน่วงมาเยอะ TT
แต่กลับให้ข้อคิดแฝงไว้หลายๆอย่างตั้งแต่ที่เราอ่านมา
มันไม่ใช่ตอนจบที่มีความสุข แต่เป็นตอนจบที่ทำให้เราจดจำนิยายเรื่องนี้ได้เลยแหละ
- ขอบคุณมากนะคะ -
-
บอกก่อนๆ ว่าชอบนิยายเรื่องนี้มากกกกก เขียนดีมากกกก อ่านแล้วอินไปกับอารมณ์ตัวละคร มันเป็นตัวละครที่จับต้องได้
ชอบอ่ะชอบแบบนี้
สุดท้าย ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ แบบนี้ให้อ่านนะคะ :)
-
สิงหา ก็เกือบจะเป็นซึมเศร้าตามพี่ภูไปอีกคน ยังดีที่เข้มแข็งผ่านมันมาได้
พี่ภู หลีกหนีไปรักษาตัว แต่ไม่บอกลาน้อง ใจร้ายมาก
คิน ตอนแรกทำเหมือนจะดี ดูแลสิงหา แต่สุดท้ายก็หวังเซ็กส์ สรุป คือ ไม่ได้รักน้องจริงซินะ
ขอบคุณ คุณจิตติ ที่เขียนให้ทั้งสองได้มาเจอกันอีกค่ะ
-
เราดีใจมากที่จบดี มันโล่งไปหมด คือเหมือนเป็นรางวัลให้คนอ่าน เป็นรางวัลให้สิงหากับภูผาที่เจ็บปวดทุกข์ทนมาตลอด รักแฝงเจ็บปวดมาตลอด กว่าจะผ่านความยากลำบาก กว่าจะผ่านทุกๆอย่างมาได้ สุดท้ายแล้วเขาก็ได้กลับมาเจอกันสักที มันคือรางวัลจริงๆค่ะ ชีวิตต่อไปของภูผากับสิงหาจะเป็นยังไงก็ไม่รู้แหละ จะรักกันได้นานขนาดไหน วันนึงจะเลิกรากันไปหรือเปล่ามันก็ไม่สำคัญแล้ว ความรักครั้งนี้ของทั้งคู่มันล้ำค่ามากจริงๆทั้งสำหรับคนอ่านแบบเรา และกับตัวของภูผาและสิงหาเองด้วย
พอดีเรามาอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนที่16จนตอนจบ ตอนที่ภูผาโดนครอบครัวเอาตัวไป เราร้องไห้เลยจริงๆ สงสารสิงหามาก ทั้งๆที่ทำมาถึงขนาดนี้แล้ว สู้ด้วยกันมาถึงขนาดนี้แล้ว เหมือนที่ทำมามันหายไปหมดเลย มีค่าเท่ากับศูนย์ มันเจ็บใจเนอะ แต่ก็อาจจะเพราะภูผาเองก็ไม่อยากเห็นน้องลำบาก เพราะรักมากเลยอยากจะหนีไปสู้ด้วยตัวเอง
แล้วตอนที่สิงหาตกลงคบกับคินนะ โหยยย โกรธมาก โกรธอะไรไม่รู้ละ น่าจะโกรธสิงหานี่แหละ ใจตัวเองยังบอบช้ำอยู่เลย ทำไมถึงไปลองเสี่ยงกับรักใหม่ ถึงที่ผ่านมาคินจะดูแลมาตลอดก็เถอะ สุดท้ายคินก็ออกลาย สงสารน้องมาก :katai1: แต่ก็นะ เหมือนทำให้สิงหาคิดได้นะ เราชอบที่น้องคิดจะหยุด หยุดที่จะลองมีรักใหม่ ไม่ใช่ว่าสนับสนุนให้สิงหารอหรือฝังใจกับภูผา แต่อยากให้สิงหาเยียวยาหัวใจตัวเองก่อน ทิ้งช่วงทิ้งระยะก่อน เราชอบรายละเอียดช่วงนี้จริงๆค่ะ และท้ายที่สุดภูผาที่ร้ายก็กลับมา อิอิ
สำหรับตอนจบที่ดีแบบนี้ ทำให้โล่งใจมากจริงๆค่ะ ประทับใจมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องค่ะคุณจิตติ
รอติดตามผลงานใหม่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:mew1:
-
ตอนจบสวยงามมาก แอบน้ำตาซึม เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก เขียนดี ดราม่าปวดตับโครตๆๆ ป.ล. ตั้งแต่อ่านมาหมดน้ำตาไปหลายลิตรมาก :hao5: :hao5:
-
ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้กลับมาเจอกันซะที ทีนี่คงจะได้มีความสุขกันซะทีแล้วนะภูผาสิงหา หมดทุกข์หมดโศกกันซะที
-
:hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: o13 o13 o13
-
ฮือออออออออออออออจริงๆตอนไปนี่ก็กลัวว่าจะจบแบบภูผาไม่กลับมาหรือเปล่า
แต่พออ่านจนจบก็ ปริ่มค่ะเขาเริ่มต้นกันใหม่ ฮึก
เสียน้ำตาไปเยอะมากเช่นกัน
เป็นนิยายที่หน่วงจิตมากกยันตอนจบเลยค่า แต่ชอบบบมากกกก
-
ดีงาม
-
:กอด1: เริ่มกันใหม่อีกครั้ง คงมีความสุขกว่าเดิมแน่ ๆ
-
อีพี่คินนี่ที่ดูแลน้องมาตลอดก็แค่หวังฟันน้อง :m31:
ยิ้มได้ในช่วงท้ายตอนจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยาดีๆที่แต่งมาให้เราได้อ่านนะคะ ขอบคุณคุณจิตติมากจริงๆค่ะ :กอด1:
-
ก่อนอื่นขอ :z6: :z6: :z6: :z6: ไอ่พี่คินรัวๆก่อนได้มั้ยคือรู้เลยว่าที่ขอคบสิงหานี่หวังแค่เซ็กซ์ล้วนๆอะ พอเขาให้ไม่ได้ก็มาทำโวยวายยื่นเงื่อนไขโน่นนี่นั่น สุดท้ายก็นอกใจไม่ฟัดกับคนอื่น เลวมากนะคนแบบนี้อะเล่นกับความเสียใจของคนอื่น และดีใจที่พี่ภูกลับมาคืออ่านแล้วลุ้นมากว่าพี่ภูจะมาตอนไหนและแล้วพี่ก็กลับมาในวันที่เป็นจุดเริ่มต้นเป็นจุดเริ่มของเรื่องราวระหว่างพี่ภูกับสิงหา เราว่าเรื่องนี้น่าสงสารทั้งสองคนนะเพราะเป็นควาทเศร้าที่เกิดจากสาเหตุเดียวกันเพียงแต่คนละช่วงเวลาเท่านั้นเอง แอบใจหายที่จบแล้วจริงๆอยากให้ยาวกว่านี้อีกสักสองสามตอนก็ยังดี แต่คิดว่าจิตติคงตัดสินใจดีแล้วที่ให้จบแบบนี้ สุดท้ายขอบคุณสำหรับนิยายหน่วงจิตที่ทำเราร้องไห้หนักมากตอนแรกก็ว่าจะย้อนอ่านอีกทีแต่พอเห็นว่าจะรวมเล่มเลยคิดว่ารออ่านตอนได้หนังสือเลยดีกว่า และเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยนะที่พอเราเห็นข่าวจะรวมเล่มแล้วถึงกับจะร้องไห้อะ มันเป็นความรู้สึกตื้อๆในอกปนดีใจอะจริงๆ
-
ร้องไห้หนักมากกว่าจะอ่านจบ เป็นนิยายที่อ่านแล้วว่างไม่ลงจริงๆ ขอบคุณค่ะ (ตามมาจากเรื่องปลาบนฟ้ากับดาวในน้ำ)
:mew1: :mew1: :3123:
-
เราชอบเธอที่ร้ายมากๆเลยค่ะ
แต่ก่อนจะกดเข้ามาอ่านแต่ละตอนนี้เราต้องทำใจมากๆเลย5555
มันทั้งเศร้าแล้วก็ซึ้งมากๆเลยค่ะ ขอชื่นชมที่แต่งนิยายได้ดีขนาดนี้นะคะเราอินมาก
อ่านไปร้องไห้ไปด้วย เวลาอ่านนี่ก็ต้องเปิดเพลงฟัง
เราฟังเพลง Gravity ของ Sara bareilles แล้วยิ่งอินเลย :hao5:
-
ฮือออออ พี่ภูกลับมาแล้วว
-
ในที่สุดก็แฮปปี้ :hao7:
-
นึกว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว
อยากรู้ว่าพี่ภูหายไปไหนมา
-
คิดว่าจะไม่แฮปปี้ซะอีก ลุ้นเลย :mew1:
เริ่มต้นใหม่ซะนะ พี่ภูผากับน้องสิงหา :katai2-1:
-
:pig4: :L2: :กอด1:
-
ยินดีกับภูผาและสิงหาอีกครั้ง เราคิดว่ามันเป็นการเล่าตอนจบได้สมบูรณ์ที่สุดสำหรับสองคนนี้
แต่บอกตรงๆ เรารู้สึกอึ้งกับเรื่องราวของคินมากๆ ไหนว่ารักมาตั้งนานไง? คนเรามันเปลี่ยนได้ไวขนาดนี้เลยเหรอ?
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เราคงรู้จักความเป็นจริงของโลกนี้ไม่มากพอ เรามักจะจินตนาการถึงความรักที่สวยงามเสมอ
อาจเพราะเรายังเด็ก (แต่ใกล้จะบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็ไม่เด็กแล้วนะ...) เด็กสำหรับการใช้ชีวิต
เรื่องราวของสองคนนี้ทั้งประทับใจและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน เมื่อเรานึกถึง
เราเคยอ่านเรื่องนี้ที่โรงเรียน แล้วร้องไห้ให้กับภูผาจนเพื่อนตกใจว่าเป็นอะไร เพื่อนบอกว่าเราร้องไห้น่าสงสารมาก จนอยากจะอ่านนิยายเรื่องนี้บ้าง เขาบอกว่าอยากรู้ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร...
แต่น่าแปลก ที่สองตอนท้ายของเรื่อง เรากลับไม่มีน้ำตาสักหยด ตอนที่ 17 เรารู้สึกอื้ออึง เหมือนมันจะชาชินกับอะไรแบบนี้ (เรื่องไม่ดี) ที่เกิดขึ้นกับชีวิตสิงหาไปแล้ว และในตอนที่ 18 เรารู้สึกยินดีกับสิงหา ที่การรอคอยสิ้นสุดเสียที และอย่างที่บอกตอนแรก รู้สึกทึ่งในความเปลี่ยนของคินเช่นกัน
สุดท้ายนี้ อยากบอกว่าเราติดตามนิยายของคุณจิตติมาหลายเรื่องแล้ว รู้สึกว่าคุณสื่ออารมณ์ของนิยายแต่ละเรื่องได้ดีจนราวกับเราได้เข้าไปอยู่กับตัวละคร และรู้สึกร่วมไปกับพวกเขา เรื่องที่ตลก ฟิน ก็จิกหมอนจนหมอนแทบพัง เรื่องที่บีบคั้น เจ็บปวด ก็ทำเราร้องไห้จนถึงกับเรียนไม่ได้ ซึ่งเราชื่นชมในฝีมือมากๆ และอยากให้พัฒนาต่อไปเรื่อยๆ และเรารอนิยายเรื่องต่อไปอยู่นะคะ
-
ในที่สุดก็กลับมาพบกัน ดีใจกับภูผาและสิงหา
อ่านตอนที่ 18 ด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกว่าพี่ภูจะกลับมาเมื่อไหร่
สิงหาจะใช้ชีวิตแบบไหน รู้ว่าน้องเข้มแข็ง แต่คนเราเจ็บปวดซ้ำๆมันก็เกินทน
ตอนที่สิงหาตัดสินใจคบคิน เราดีใจที่น้องกล้าเดินต่อ
แต่เสียใจที่คินเป็นผู้ชายสองหน้า รักไม่จริง ที่ทำแค่หวังผล
สุดท้ายแม้เสียใจแต่น้องก็เดินต่อไปแม้ว่าจะต้องอดทนมากขึ้น
วันนี้ที่กลับมาพบกันเราอ่านแล้วรู้สึกถึงแสงสว่างส่องมาที่ทั้ง 2คน
ขอให้ช่วงเวลาต่อไปคือความสุขที่แท้จริง แด่สิงหาและภูผา
ขอบคุณจิตติสำหรับนิยายอีกเรื่อง และข้อคิดมากมายที่แทรกอยู่ในนิยาย
เธอที่ร้ายสำหรับเรา ทุกคนร้าย เพราะมนุษย์ทุกคนย่อมมีความร้ายในตัวเอง
เราเป็นคนดีสำหรับคนดี ขณะเดียวกันเป็นคนร้ายสำหรับคนนั้น
สุดท้ายรักภูผา รักสิงหา รักที่สุดก็จิตติค่ะ :L1:
ขอบคุณมากๆๆๆสำหรับนิยายทุกๆเรื่อง
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :pig4:
-
เกลียดคิน!! แกเข้ามาตอนเค้ายังไม่ลืมคนรักเก่า แทนที่จะเป็นที่พึ่งให้ ดันมาทำแบบนี้ ผู้ชายแบบคินนี่ใช้ไม่ได้ เลว!!
-
ต่อไปนี้ สิงหาคือสิ่งเตือนใจ จบด้วยชมพูมุ้งมิ้ง
อยากด่าคิน เเต่ไม่เอาดีกว่า เสีย ฤกษ์
ขอบคุณค่ะ
-
ในที่สุดทั้งคู่ก็มีความสุขซะที :mew6: ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ ชอบมาก :pig4:
-
ไม่คิดว่าคินจะเป็นคนที่เหี้ยขนาดนี้ ทำไมล่ะ
-
ถ้าไม่เห็นคำว่า จบ เราคงไม่กล้าอ่าน :pig4:
-
พี่ภูอยากให้โอกาศสิงหา
สิงหาก็ใช้โอกาศนั้นกับพี่คิน
แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็มาให้โอกาศกันและกัน
พี่คินเหมาะกับวงการมายามากๆเลย
-
อึ้ง
-
ขอบคุณ คุณจิตติมากนะคะ ที่แต่งนิยายที่ให้ข้อคิดดีๆมาให้เรา
พี่คินนี่ ร้ายมากเลยนะคะ แหม
ส่วน ภูผากลับมาแล้วก็ช่วยทำให้สิงหามีความสุขจริงๆสักทีเถอะค่ะ
เราสงสารน้อง น้องเศร้ามามากพอแล้ว
-
เรานับถือผู้เขียนมากในเวลาที่ทำให้เราหัวเราะไปกับปลาบนฟ้า คุณก็ทำให้เราร้องไห้อย่างหนักกับเธอที่ร้าย
เราภาวนาให้ภูผาและสิงหามีความสุขให้สมกับที่แต่ละคนต่างรอคอยกันและกัน
ตอนอ่านเรื่องนี้ครึ่งแรกเราเฉยๆคิดว่าเหมือนนิยายทั่วไปพระเอกกลับใจมาง้อจบ!
แต่มันไม่ใช่เลย....ช่วงกลางของนิยายเรื่องนี้สุดยอดมากๆ ทำให้เราทุกข์และเจ็บปวดไปกับภูผา
คุณสะท้อนปัญหาของคนที่เจ็บป่วยได้ชัดเจน การสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเองและสูญเสียคนรอบข้างของภูผาสะเทือนใจ
พอมาอ่านช่วงท้ายเรื่องทรมานไปกับการรอคอยของสิงหา
ถึงไม่เจ็บปวดเท่าตอนของภูผาแต่การรอคอยของสิงหาทำให้เราหน่วงได้
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายคุณภาพ และสุดท้ายขอบอกว่าอยากอ่านตอนพิเศษ
-
ดีใจที่ภูผากลับมา :mew1:
-
จบดี แบบนี้สุด
-
จบแล้วววว
เกลรยดพี่คินเลยอะ พออ่านตอนนี้
สงสารสิงหามากตอนช่วงที่ต้องอยู่คนเดียว T^T
ชอบจบแบบอ่ะ เศร้าไปกลัวจะร้องไห้ตาม แค่นี้ก็ร้องตามเกือบทุกตอนแหระ ^____^
-
ขอบคุณค่ะ
คุณถ่ายทอดอารมณ์ผ่านตัวละครภูผาและสิงหาได้อย่างน่าประทับใจ
บอกเล่าความคิดอ่านของคนเป็นโรคซึมเศร้าได้เป็นอย่างดี
เราอ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้ มีบางตอนคล้ายกับชีวิตของเรา
เราเป็นdysthymiaหรือซึมเศร้าระยะเริ่มต้น นิยายขอวคุณจะทำให้รักอ่านหลายท่านเข้าใจโรคนี้ได้ดียิ่งขึ้น ขอบคุณมากนะคะ
และขอบคุณอีกครั้งที่นิยายจบแบบนี้ เพราะมันจะช่วยให้เรายังมีความหวังและรอคอยวันพรุ่งนี้ หรืออย่างน้อยก็เติบโตและแข็งแกร่งให้ได้เหมือนสิงหา
-
อ่านไปร้องไห้ไป ร้องหนักมากด้วย บีบหัวใจอ่ะ ลุ้นมาก โอ๊ยเครียดมากเลย
-
เริ่มต้นใหม่ จบได้ดีมากๆ
ขอบคุณคะ
-
อย่างน้อยเขาก็ได้กลับมาเจอกัน
ขอบคุณมากคะ
-
หน่วงตับมากกกกก
แต่หยุดอ่านไม่ได้เลย
ขอไปอ่านต่อนะค่ะ
-
!!!...ผลงานดีมีคุณภาพอีกแล้วครับท่านๆๆ...!!! นิยายเรื่องนี้คือดีงามมาก มันนานแล้วนะที่ไม่ได้เสียน้ำตาจากการอ่านนิยาย เรื่องราวความรักที่มีทั้งสุขและเศร้าของภูผากับสิงหาเป็นอะไรที่ตรึงใจสุดๆ อยากบอกว่าอ่านแล้วไม่ได้แค่ความบันเทิงอย่างเดียวแต่ได้ข้อคิดและแง่มุมต่างๆของความรักด้วย ขอบคุณสิงหาที่ไม่เคยหมดรักภูผาเลย ขอบคุณภูผาที่รักสิงหาและกลับมาอีกครั้ง เป็นตอนจบของเรื่องที่งดงามจริงๆ และที่สำคัญต้องขอบคุณ"คุณจิตติดาวมอ"ที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาให้ชาวเล้าได้เสพ
ปล.ขอตอนพิเศษตอนที่พระเอกนายเอกกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ยอ่าาTT^TT
-
กว่าจะจบ กว่าจะกลับมารักกันได้ น้ำตาหมดไปเยอะมากเลยนะครับ
ชอบมาก,,,
-
อ่านตอนจบแล้วแบบ อ้าวอิพี่คินแค่หวังฟันจริงๆ ด้วย
สิงหากับภูผาเป็นคู่ที่น่าสงสารอ่ะ ถึงจะจบแบบแฮปปี้ก็ตามที
-
หน่วงจิต
ปวดตับ
น้ำตาท่วม
บอกเลยว่า......
ร้องไห้หนักมาก
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
มันเป็นอะไรที่ หยุดอ่านไม่ได้เลยยยยย มันหลากหลายความหม่นมาก
มีทุกเฉดในอารมณ์สีหม่น หน่วง เหงา เศร้า บีบ และอะไรอีกล่ะที่จะสรรหามาพรรณนาได้
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ อยากให้มีแบบอีบุ๊คจังค่ะ
-
ยอมรับเลยว่าเป็นนิยายเรื่องที่หน่วงที่สุดตั้งแต่อ่านนิยายมาในนี้มา
ร้องไห้บ่อยมากกับการอ่านเรื่องนี้ ยังไงก็ดีใจที่พี่ภูกลับมาหาสิงหาได้อีกครั้ง
ขอให้การกลับมาครั้งนี้จะสร้างแต่ความสุขให้ทั้งสองคน ผูกพันธ์จนคิดว่า
ถ้าหากมีคนรู้จีกเป็นโรคซึมเศร้าเราจะดูแลเค้าอย่างดี
ขอบคุณ คุณจิตติ สำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่อง เราจะพลาดเราจะซื้อมาเก็บเอาไว้
-
เป็นนิยายที่ซึ้ง และดี ควรค่าแก่การอ่านมาก
เคยอ่านครั้งนึงเมื่อนานมาแล้ว ประมาณสองตอนได้ แล้วก็ลืมไปเลย เห็นเมื่อวานอัพตอนจบเลยเข้ามาอ่านรวดเดียวยาวเหยียด
มีบางช่วงที่อ่านแล้วร้องไห้ แต่จบได้อิ่มใจค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้นะคะ
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณนิยายดีๆเรื่องนี้ทำเราน้ำตาแตกได้หนักมาก อ่านคืนเดียวจบเลย อยากบอกว่าตั้งแต่ตอนแรกมาจนถึงช่วงที่ภูเกิดอุบัติเหตุ เราเกลียดสิงหามากกกกก กอไก่ล้านตัว คือแบบถ้ามีตัวตนจริงนี้มีบุกบ้านตบอะฮ่าๆๆๆ แล้วยิ่งตอนคยกับคินนี่คือแบบไม่มีคำบรรยาย แต่เราสงสารภู ร้องไห้ให้ภูหนักมากอะ 55555 แต่โดยรวมละชอบนืยายเรื่องนี้มาก ขอบคุณที่แต่งนะคะ ถึงแม้จะมีตอนหักมุมแบบกระชากตกโต๊ะเลยก็ตาม 555สุดท้าย รักคนเขียนนะคะ :mew1:
-
หมดน้ำตาไปสิบโอ่งค่ะสำหรับเรื่องนี้ หน่วงมากจริงๆ อนาคตแม้ว่าจะเจออะไรก็ขอให้ผ่านไปด้วยกันได้นะ ที่มาผ่านเจอมาหนักมากพอแล้ว ขอให้ภูผาและสิงหามีความสุขด้วยกันมากๆ
-
หลังจากอ่านเรื่องนี้จบนี่ตาปูดตาโปนมาก เสียทิชชู่ไป 1 ม้วนเบาๆ แต่ขอบคุณที่สุดท้ายแล้วเขา 2 คนยังกลับมาพบกันอีกครั้ง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
ร้องไห้เสียน้ำตาไปหลายบ่อ แต่งดีจริงๆค่ะบีบหัวใจทุกคำทุกประโยค
สงสารทั้งสิงหาและพี่คิน นี่แหละน้า ความรัก หวังว่าทั้งคู่คงพบความสุขกันสักที ทรมาณกันนาน เอาใจช่วยเลย
-
สุดยอดมาก
เศร้ามาก ร้องไห้หนักมาก
ภาษาดีมาก
เขียนได้เจ๋งมากๆ อินอ่ะค่ะ
หน่วงใจด้วย ขอบคุณค่ะ
-
ไม่ชอบดราม่าสุด แต่ทั้งๆที่รู้ว่าดราม่าก็ยังอ่านมาจนจบ เขียนได้มีพลังจริงๆหลากอารมณ์กับภูผาสิงหามาก อันที่จริงเคยจิ้นคินเบียร์สารภาพเลย แต่พอมาเป็นงี้แล้วอืม คินคงไม่ได้รักสิงหาขนาดนั้นแต่ก็นะคนที่ไม่ได้รักมากมายแถมยังชอบพูดชื่อภูผาอีกทนมาได้ขาดนี้ก็นานละสำหรับคนที่ไม่ได้รักจริงอย่างคินอย่างน้อยก็เคยช่วยน่ะ ส่วนครอบครัวภูผานี่ไม่อะไรนะเพราะมันก็มีอย่างนี้จริงในสังคมเพียงแต่ภูผาโดนหลายด้านเหลือเกินทั้งๆที่ตอนแรกดูเลวร้ายขนาดนั้น Never Ending ก็เหมาะกับเรื่องนี้แล้วแหละ ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ ^ ^
-
ไม่ใช่เรื่องแรกที่อ่านแล้วร้องไห้
แต่เป็นเรื่องแรกที่กินใจเรามากที่สุด ขอบคุณที่สร้างเรื่องราวดีๆให้อ่านนะคะ
รอเรื่องใหม่ :hao7: :hao7:
-
คุณจิตติไม่เคยทำให้เราผิดหวังเลยจริง ๆ ทุกเรื่องที่อ่าน
ไม่ว่าจะแนวไหนเราก็รู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วยตลอด
และตัวละครก็มีที่มาที่ไป ไม่ได้ไร้เหตุผล
ในตอนแรกที่พี่ร้าย เอาจริงนะ เราเชื่อมั่นว่ามันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง
เพราะเท่าที่อ่านก็ยังรู้สึกว่าพี่ยังรักน้องอยู่
แล้วพอปรากฏว่าเป็นไบโพล่าร์ ก็เห็นใจพี่มาก ช่วงหลัง ๆที่ย้ายมาอยู่บ้านเพื่อนคนเดียว
เราร้องไห้หนักมาก 5555555 สงสารอ่ะ คือไม่รู้สึกเลยนะว่าสมควรโดนแบบนี้
คือมันเป็นโรคเว้ยย มันไม่ใช่นิสัย :เฮ้อ: เห็นบางคอมเมนต์แล้วเพลีย
ยังไงก็ตามขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดี ๆ ซื้อแน่นอน ฮี่ๆ
-
อ่านแล้วหดหู่จริงๆ แต่ก็สอนอะไรหลายๆอย่างด้วย ดีนะที่จบแฮปปี้ ทำให้รู้สึกว่าชีวิตนี้ยังมีหวัง
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วร้องไห้ตลอดร้องหนักมากด้วย สงสารทั้งคู่มาก แรกๆคือเคืองพี่ภูที่ทำกับสิงหาแบบนั้น
แต่พอรู้สาเหตุแล้วคือสงสารทั้งคู่เลย ไม่มีใครอยากทำร้ายคนที่เรารักหรอกจริงๆ พี่ภูเองก็รักสิงหามากๆ
ไม่อยากทำร้ายน้องแบบนี้แต่เพราะโรคที่เป็น แต่สิงหาคือคนที่เข้มแข็งมากๆนะ อดทนรอพี่ภูมาได้จนถึงวันนี้
วันที่พี่ภูกลับมาหาสิงหาแล้ว :mc4: ดีใจมากที่สุดท้ายพี่ภูก็กลับมามาเป็นความสุขของสิงหาและพี่ก็ได้เจอความสุขด้วย
แต่ไม่ชอบพี่คินเลยทีแรกก็นึกว่าจะเป็นคนดีไม่ได้หวังอะไรตอบแทนห่วงเอ็นดูสิงหาอย่างใจจริงแต่สุดท้าย
ดีแล้วที่เลิกกันไป สิงหาก็ได้กลับมาเจอพี่ภู
ขอบคุณคุณจิตติสำหรับนิยายเรื่องนี้มากๆค่ะแม้จะทำให้เสียน้ำตาไปหลายหยดก็ตาม
แต่มันเป็นอะไรที่สนุกมาก ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4: :L2:
-
อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนแรก หากบอกว่าไม่มีความรู้สึกผูกพันก็คงแปลก... หากไม่บอกว่าใจหายที่อ่านจบแล้วในวันนี้ก็คงโกหก.. ทุกๆตอนเรายิ้ม ร้องไห้ รู้สึกดี และรู้สึกแย่ไปกับความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาจากตัวละคร เราไม่โทษเบียร์ที่คะยั้นคะยอเพื่อนให้ไปคบกับพี่ชายที่สนิทกัน ไม่โทษพี่คินที่คอยอยู่ข้างๆ เป็นพี่ชายที่แสนดีมานานนับปี แล้ววันหนึ่งจะเปลี่ยนไป ไม่โทษภูผาที่จากทุกคนไปโดยไม่บอกกล่าว แม้ว่าเราจะอยากอ่านบทภูผาตอนที่รักษาตัวอยู่ต่างประเทศมากๆๆๆๆๆๆๆ ไม่โทษสิงหาที่ตอบตกลงคบกับคินแม้ว่าท้ายที่สุดจะกลับมาคิดถึงรักแรกที่ชื่อภูผาก็ตาม ไม่โทษคนเขียนที่เขียนให้ทุกอย่างดำเนินมาแบบนี้ เราว่าทุกอย่างมันโอเคแล้วในมุมมองของเรา เรารักทุกคนเลยค่ะ ขอขอบคุณ คุณจิตติ ที่แต่งนิยายดีๆเรื่องนี้ รวมทั้งผลงานเรื่องอื่นๆขึ้นมาค่ะ แม้ว่าเกือบทุกเรื่องจะดราม่าสะเทือนอารมณ์แต่เราก็รู้สึกชอบมากจริงๆ
พรุ่งนี้จะรีบวิ่งไปโอนค่าหนังสือนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
จอยากบอกว่าร้องไห้หนักมาก
-
:กอด1:
-
เสียทิชชู่ไปห่อนึง
เศร้าก็เศร้า ลุ้นก็ลุ้น
ลุ้นมากว่าภูผาจะกลับมาหรือเปล่า
ขอบคุณมากนะคะ สนุกมากเลย
-
นอนร้องไห้ จนเสื้อที่ใส่นอนเปียกน้ำหูน้ำตา จนไม่มีที่จะเช็ดแล้ว อ่านรวดเดียวจบเลย มันชั่งดีงาม
แต่ แต่ แต่ แต่
ขอตอนพิเศษ หวานๆซักตอนเถอะนะเจ็บมามากแล้ว อยากเห็นตอนที่ สิงหากับภูมีความสุขบ้าง
:impress3:
-
ต้องบอกว่าเป็นตอนจบที่สวยงามแบสีเท่าหม่นอมชมพูแปลกๆ ของทั้ง พี่ภูและสิงหา ดีใจที่พี่ภูได้กลับมาเจอน้องอีกครั้ง ได้เริ่มกันใหม่ น้ำตาซึมเลย มันประทับใจหลายๆอย่างของนิยายเรื่องนี้ มันสมจริง มันเข้าถึง เหมือนมีตัวตน คนเขียนเก่งมากค่ะ เขียนได้ดีหาตัวจับยาก เขียนได้หลายรูปแบบ หลากอารมณ์ เชื่อว่าปีนี้คนเขียนต้องได้รางวัลแน่นอน เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13 สงสารน้องมากที่ต้องเผชิญกับเรื่องร้ายๆคนเดียว คิดว่าจะดีแล้วนะที่มีคนอย่างพี่คินคอยดูแล แต่ ไม่คิดว่าจะพลิกตัวเองได้น่ารังเกียจมากๆ ตลอดเวลาเสแสร้งได้ยังไงกัน สารเลว :z6: ไม่โทษสิงหานะที่ตัดสินใจคบ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ แต่ดีใจที่น้องไม่ปล่อยตัวให้ ถึงใจจะปล่อยไปบ้าง แต่ก็ยังเอาคืนได้ทัน น้องเข้มแข็งมากๆเลย พี่ภูก็เข้มแข็งเช่นกัน ต่อจากนี้ทั้งสองคงพบความสุขแล้วนะ :katai2-1:
-
กว่าจะอ่านจบในแต่ละตอนต้องหยุดพักเป็นช่วงๆกันทีเดียวหน่วงมากกกก :m15
ถึงอดีตจะเจ็บปวดแต่อย่างน้อยยังมีโอกาสที่จะสร้างความทรงจำใหม่ๆชดเชย
สิ่งผิดพลาดที่ผ่านมา.. :pig4:
-
จบได้สมบูรณ์แบบตามสไตล์คุณจิตติ ขอบคุณนิยายดีดี แฝงข้อคิดมากมาย ติดตามเรื่องนี้มาตั่งแต่ต้น เสียน้ำตาไปมากมาย
ปล.รักคนแต่งนะจ๊ะ :mew1:
-
หน่วงหนักสาหัสกันมามากมายสิ้นสุดการเดินทางสักทีนะสิงหากับภูผา เริ่มต้นด้วยกันใหม่จริงๆ หลังจากผ่านเรืองร้ายแรงมามาก :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องที่จบแล้วค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณในความเมตตาของผู้แต่งครับ ไม่อยากให้จบเศร้าเลย อ่านแล้วติดมากๆๆ ครึ่งวัน จบ ขอบคุณมากๆครับ
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน
ยอมรับค่ะว่ามันหน่วงจริงๆ
นานมาแล้วที่เราอ่านนิยายแล้วไม่ได้ร้องไห้
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่ทำเราร้องไห้
ตั้งแต่ครึ่งหลังจนจบเลยทีเดียว
ตอนแรกเกลียดภูนะ แต่พอภูมาเจอเรื่องแบบนี้
ยอมรับว่าสงสารมาก อาจจะเพราะปมในชีวิตทำให้ภูตั้งรับเรื่องเหล่านี้ไม่ได้
แต่งเก่งมากๆค่ะ ทำเราร้องไห้น้ำตานองหน้าเป็นสิบตอนติดเลย
จนตอนนี้ยังอิน ยังเศร้าอยู่เลย
แม้ตอนจบต้องกลับมาเริ่มใหม่ แฮปปี้ดีแต่ก็ยังรู้สึกเศร้าไม่หาย
เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปนะคะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านค่ะ
-
ขอบอกว่าอ่านวันเดียวรวดเดียวจบ เราตามมาจากปลาบนฟ้า
เราบอกไว้ก่อนเลยว่าเราไม่ชอบที่จะอ่านนิยายแบบหน่วงดราม่ากระจายชนิดที่เรียกกว่าไม่แตะเลย
ถ้าเรื่องไหนชื่อเรื่องส่อดราม่าเราจะไม่แตะ
แต่กับเรื่องนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรมันมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้กดเข้ามาอ่าน
ปฐมบทก็บอกอยู่อย่างชัดเจนว่าเป็นเรื่องดราม่าขนานแท้ แต่เรากลับอ่านเพราะว่าถูกใจในสำนวน
ยิ่งอ่านยิ่งถลำลึก น้ำตาแตกตั้งแต่ตอนที่3 อ่านไปอ่านมาทิชชูกองอยู่ข้างจอเยอะมาก ฮ่าๆๆ
เราชอบที่สุดก็คงจะเป็นตอนที่ภูผาเป็นคนเล่าเรื่อง มันดูซับซ้อนทางอารมณ์
อ่านไปก็รู้สึกถึงความผิดปกติของตัวละคร ยิ่งตอนที่พี่ภูเหลาดินสอแล้วบาดมือ แล้วก็ย้ำอยู่ตรงนั้น
ตั้งแต่นั้นอาการเริ่มหนัก เราก็เริ่มเครียดตาม นางหลอนนี่ก็เริ่มจะหลอนตามเลยนะ
แต่กับช่วงที่น้องเป็นคนเล่า ตอนนั้นหงุดหงิดนะ นางดูโลกสวยและงี่เง่า
แต่ถึงอย่างไรก็จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง ซึ่งก็แฮปปี้ไปด้วย
ผู้เขียนทำการบ้านมาดี ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่สนุกและน่าติดตาม เรื่องหน้าขอธรรมดาหวานหยดย้อย
เบาดราม่าหน่อยก็ดีนะคะ ทิชชูเราจะหมดบ้าน T^T
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เสียน้ำตาเป็นลิตรให้กับนิยายเรื่องนี้ คนเขียวดีงามมาก ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี :bye2: :bye2: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอบคุณทุกๆอย่าง
ผมตามมาอ่านจนได้ ขอบคุณจริงๆ อยากจะร้องแต่เค้าก็สมหวังกันแล้ว ยิ้มทั้งน้ำตาแล้วกัน
รอตอนพิเศษนะครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ใช้เวลารวบรวมสติอยู่พักนึง ถึงจะมาเขียนคอมเม้นได้..
เราเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เพราะเราเห็นชื่อคนแต่ง
และเราเองก็เป็น 1 ในแฟนนิยายของคุณจิตติ ดาวมอนะคะ
เธอที่ร้าย เราใช้เวลาอ่านคืนเดียว 18 ตอนจบ
เป็นคืนที่มีความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นจริงๆค่ะ
ก่อนจะมาอ่านเรื่องนี้เราเคยอ่านปลาบนฟ้า
และก็ติดตามอ่านเรื่องสั้น มหาลัย มาหารัก มาก่อน
พอมาอ่านเรื่องนี้เราตกใจมากค่ะ แอบเลื่อนดูชื่อหลายทีว่านี่คนแต่งคนเดียวกันหรอ
คุณจิตติเป็นคนที่เขียนเรื่องฮาๆ ก็ทำเราขำซะปวดท้อง
แต่พอเขียนเรื่องดราม่า ก็ทำเราร้องไห้ปวดใจจนอึดอัดไปหมดเลยค่ะ
เข้าเรื่องเลยเเล้วกัน เริ่มอ่านตอนแรกๆที่เป็นพาทของสิงหา
เรามีความรู้สึกในใจว่า เอ้ะ หรือนี่จะเป็นนิยายพระเอกร้ายๆให้คนเกลียดทั่วไป
ที่ทำเลวๆ นายเอกหนี ตัดใจ สุดท้ายพระเอกก็มาง้อ นายเอกไม่ยอมคืนดีง่ายๆ
ทำให้คนสะใจสมน้ำหน้าพระเอก หรือหมั่นไส้นายเอกที่ไม่ยิมคืนดีสักที
แต่เราอดทนที่จะอ่านต่อไป และขอบคุณที่ตัวเองมีความพยายามอ่านต่อจนจบ
อย่างที่เราไม่มีความพยายามให้กับนิยายเรื่องไหนมาสักพักใหญ่ๆ
พอมาถึงพาทภูผามาจนถึงตอนที่รู้ว่าเขาป่วย
และเพราะเขาป่วย เลยมีผลต่อการกระทำต่างๆ เรานี่ถึงกับจุกเลย
เห้ย นี่มันเหนือชั้น คุณจิตติทำเราประทับใจมาก
เราชอบทุกพาทของภูผาหลังจากที่สิงหาหนีไปและตัดใจจนเข้มแข็ง และกลับมาเจอกันอีกครั้งมากเลย
ตั้งแต่พาทนั้นเราก็ร้องไห้เรื่อยมา เราสงสารภูผามากเลยค่ะ
เราชอบทุกรายละเอียดของความเศร้าของภูผา ไม่ใช่เพราะเราสะใจและสมน้ำหน้านะคะ
แต่เราอินกับเค้ามากเลย เราเจ็บปวดตาม เราเข้าใจ คุณจิตติแต่งได้ดีมากเลย
ไม่รู้จะคอมเม้นอะไรต่อค่ะ ตอนนี้ก็ยังร้องไห้กระซิกๆอยู่
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่จบได้แบบน่าประทับใจ
ทั้งที่ความจริงถ้ามันจะจบเศร้ากว่านี้ เราก็ทำใจได้
เพราะเรื่องมันก็สมเหตุสมผลของมัน ในความคิดเรานะคะ
ยังไงเราจะซื้อหนังสือเรื่องนี้มาเก็บแน่นอนค่ะ
และจะติดตามนิยายของคุณจิตติเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ มาให้นะคะ เรื่องนี้มาสเตอร์พีซเลย TT v TT
ทุกเพลงที่ถูกพูดถึงในเรื่องนี้เราเปิดฟัง บางเพลงเคยฟังเเล้ว แต่หลังจากนี้เราคงฟังมันด้วยอารมณ์ใหม่
คงคิดถึงแต่ภูผมและสิงหาทุกครั้งที่ฟังมัน :hao5:
-
อ่านไปสองตอน อึดอัด อยากระบาย
สิงหานี่น่าเทิดทูนจริงๆ ความรักบวกกับความอดทนสูงม๊ากกกก!!! มากจนคนอ่านหงุดหงิด
หรือนายจะเป็นมาโซ ชอบทำร้าย(จิตใจ)ตัวเอง
-
อ่านจบไปสี่ตอน อยากเอาฝ่าบาทาไปนวดหน้าท่านพี่เหลือเกิน
-
อยากทราบความรู้สึกภูผาตอนที่หายไป และภูผาจำสิงหาได้ใช่ไหม
เห้อออ :mew6:
-
ไม่ชอบดราม่านะ แต่ทำไมถึงอ่านเรื่องนี้จนจบไม่รุ้ เสียน้ำตาเป็นกระบุงTT
-
ร้องไห้หนักมากกกกก ทิชชู่หมดเป็นม้วน
ไม่กล้าอ่านที่ทำงาน แค่คิดก็น้ำตาซึม
ฉากที่พี่ภู เตรียมตัวจะตายมันสมจริงมากกกก
เราร้องไห้ หนักมากกกก ตั้งแต่อ่านมา
ไม่มีฉากที่เรายิ้มเลย นอกจากจบ ดีงามมากค่ะ
ปกตินิยายทำร้ายตับนี่ เราจะไม่อ่านนะ
จิตติ เขียนเก่งจริง ๆ ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
ชอบมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคับ
-
มันคือจุดเริ่มต้นและจุดจบ ที่ยังคงดำเนินต่อไป รัก!!
-
ขณะที่อ่านเรื่องนี้ เราทำอยู่ไม่กี่อย่าง
ร้องไห้ เช็ดน้ำตา และถอนหายใจ
เห้อออออ
:m15:
-
จบแล้ว
ทั้งก่นด่า ทั้งสาบแช่ง หงุดหงิด จนร้องไห้
จนตอนสุดท้าย มันปริ่มมากที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง
ครบรสชาติจริงๆ ครับ
-
อยากให้มีตอนพิเศษ ที่เล่าถึงตอนที่ภูไปรักษาตัว.
-
สนุกมว๊าก ตอนแรกมาอ่านเม้นจบตอนที่อ่านได้สี่ห้าตอนแรก
ก็คิดอยู่ว่า ฉันไม่ให้อภัยภูผาหรอกนะย่ะ แต่เอาเข้าจริง ยอมใจเลย
สงสารทั้งคู่มาก น้ำตาไหล :hao5:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันกันนะคะ :pig4:
-
:3123: :3123: :pig4: :3123: :3123:
-
:mew6: ขอบคุณค่ะ เจ็บปวด ซาบซึ้ง ทรมารจิตรใจ น้ำตาไหล ชอบมากค่ะ ได้อะไรเยอะเลย
-
ขุ่นพระะะะ ไม่ได้ร้องไห้กับนิยายไหนๆมานานแล้ว ตอนที่ภูพยายามฆ่าตัวตายและสั่งเสียชาวบ้านไปทั่วเนี่ย คือบั่บบบบบบบ T_______T คือเจ็บปวดมากกกกก รู้เลยว่าคนนี้ไม่ไหวแล้ว เค้าไม่ได้อยากตายประชดใคร แต่เค้าไม่มีความหวังอะไรในชีวิตให้ยึดเหนี่ยวเพื่อมีชีวิตต่ออีกแล้ว เราแทบจะเอาใจช่วยให้ภูได้พักอย่างสงบไวๆด้วยซ้ำ
คนเขียนทำให้หายคาใจด้วยการให้สิงหาคบกับคิน แล้วก็ได้คิดจริงจังว่าสิ่งที่เราคิดว่าน่าจะสวยงามมันอาจไม่เป็นงั้นเสมอไป เบียร์ก็คงคาดไม่ถึงเหมือนกัน
สุดท้ายนี้ ฮือ T____T คือเรื่องนี้แบบ โทษใครไม่ได้จริงๆ พระเอกยังไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นโรค กินยาสม่ำเสมอด้วยนะพี่ภู
-
คุณจิตติคือสุดยอดของนักเขียนแห่งการบีบคั้นอารมณ์ค่ะ!!!
ปกติเราไม่ค่อยชอบนิยายดราม่าหน่วงตับเท่าไหร่ และมักอ่านไม่จบ เธอที่ร้าย เป็นนิยายที่อ่านตอนแรกก็รู้แล้วว่าแม่งง ดราม่าชัวๆ แต่เราก็ไม่มีความคิดที่จะเลิกอ่านเลย บีบคั้นอารมณ์ดราม่าหน่วงตับทุกตอน! ยิ่งเราตามอ่านแบบรวดเดียวจบ อารมณ์คือหน่วงตับอย่างต่อเนื่องมาราธอน ทิชชูสองม้วน หมวนเปียก ผ้าห่มเปียก เสื้อเปียก คือร้องไห้หนักมากกกกกก น้ำมูกน้ำหูน้ำตาไหลเป็นสาย อ่านจบไปแล้ว แม้ตอนเขาแฮปปี้นี่ก็ยังสะอื้นอยู่เลย เป็นเรื่องที่ดีค่ะ เราอ่านไปก็คิดไป เพื่อนที่เป็นเมทเราก็มีอาการซึมเศร้าขั้นเริ่มอยู่ ต่อไปนี้จะดูแลเพื่อนให้มากกว่าเดิม เพราะได้อ่านความรู้สึกของภูผา เราถึงได้รู้ว่าคนที่เป็นโรคซึมเศร้า เขาต้องทรมานกับความคิดของตัวเองขนาดไหน
ดีใจนะคะ ที่คนเขียนตัดสินใจให้ภูผารอดกลับมามีชีวิตอย่างมีความสุขอีกครั้ง อยากให้คนที่กำลังเป็นโรคซึมเศร้าได้รู้ ว่สพวกเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ถ้าเขาก้าวผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายไปได้ เขาจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน! คนที่มีความหวัง คือคนที่จะพบกับความสุขเราเชื่ออย่างนั้น
-
ในที่สุดก็ทำใจอ่านเรื่องนี้จนจบ เข้ามาอ่านถึงสามรอบกว่าจะอ่านจบ ครั้งแรกอ่านไปได้ 4 ตอนมันหน่วงจนอ่านต่อไม่ไหว :ling3:
ครั้งที่ 2-3 ก็เหมือนกัน จนครั้งนี้ทีทำใจอ่านมาเรื่อยๆจบถึงช่วงที่เนื้อเรื่องผ่านความรู้สึกของภูผา ก็เกือบจะไม่ไหว :ling2: ปวดใจ
ไปกับทั้งสองคนที่เจอเรื่องราวมากมาย โดยเฉพาะภูผาที่ไม่ได้รับความรักจากครอบครัวอย่างที่ควรจะเป็น เลยทำให้สภาพของ
จิตใจบิดเบี้ยวจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมา ส่วนสิงหาตอนแรกที่ดูอ่อนแอมองโลกสวยแต่พอได้ผ่านอะไรๆกับทำให้เข้มแข็ง
ขึ้นมา ดีใจที่อ่านมาจนถึงตอนจบของเรื่องได้เห็นว่าการรอคอยของทั้งสองคนจบลงอย่างมีความสุข :m3: :m3: ดีใจเหลือหลาย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ช่วงแรกเดินเรื่องยังไม่ค่อยกดดันมาก
แต่พอตัดเข้าช่วงภูผาที่เล่นเอาแทบหายใจไม่ออก น้ำตาร่วงตลอดเวลา
เดินเรื่องมีปมให้ลุ้นติดตามจนหยุดอ่านไม่ได้
โชคดีจริงๆที่มาอ่านตอนแต่งจบแล้ว
ไม่งั้นคงหลอนน่าดู
แม้จะเดาไม่ค่อยออกว่าสรุป ภูผาความจำเสื่อมหรือปล่าว
แล้วเหตุการณ์จะเป็นไงต่อ
แต่ก็ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆและถนอมน้ำใจคนอ่านอยู่บ้าง
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ตั้งแต่ขึ้นมหาลัยมา เราไม่ค่อยอ่านนิยายแล้วเม้นหรอก แต่เรื่องนี้อยากเม้นจริงๆ
ใช้เวลาอ่านตอนห้าทุ่ม จนตอนนี้ตีสามครึ่ง อ่านจบแล้ว
ที่อ่านให้จบเพราะไม่อยากค้างคาอารมณ์ เพราะช่วงนี้สอบไฟนอล ทำโจทย์ฟิสิกส์อยู่
แต่เกิดอยากอ่านนิยายหม่นๆ กดเข้ามาเจอเรื่องนี้พอดี "เธอที่ร้าย" อ่านชื่อปุ๊บ
คงจะหม่นสมใจล่ะนะ พอเข้ามาอ่านก็ ค่ะ ทิชชู่เต็มหน้าคอม
โจทย์ฟิสิกส์ไม่ได้รับการสนใจอีกต่อไป เพราะมันเศร้ามาก
เป็นเรื่องที่ตอนแรกแรกเราหมั่นไส้ภูผามาก และรู้สึกสงสารสิงหามากเช่นกัน
พออ่านไปจนเห็นมุมมองของภูผาก็เริ่มสงสารภูผา อ่านไปเรื่อยๆก็สงสารมันทั้งสองคน
เศร้ามาก อาการซึมเศร้าของภูผาทำเราอินไปด้วยเลย
ปกติ กรณีที่ใครมีอาการอยากฆ่าตัวตาย เราจะหมั่นไส้และมีอารมณ์มาแย้งได้ตลอด
แต่ครั้งนี้ อินกับความนึกคิดของภูผาจริงๆ
ไอ่ฉากเหลาดินสอนี่ นึกภาพตามแล้วก็จิตได้อยู่นะ สภาพสตูอิโอกึ่งบ้านที่มีชายผู้ผิดหวังกับชีวิต
ภาพครึมๆนั้น ช่าง กดหู่ได้ใจมากเลย
ปกติอ่านนิยายไม่ค่อยเอามาคิดเทียบกับอารมณ์ตัวเองเท่าไหร่
แต่เรื่องนี้ก็ทำเราเทียบอีกจนได้
ในเรื่องของความฝัน พอเห็นภูผาทำอะไรที่อยากทำก่อนตาย คือการใส่ชุดนักศึกษา มองตัวเองในกระจก
ฉากนั้นมันฉึกมากจริงๆ หรือฉากที่ภูผาชวนสิงหาให้เป็นแบบเพื่อถ่ายภาพเมมโมรี่ ที่คอนโดอะ
โอ้ย... เรามีความฝันแค่อย่างเดียวเอง
กับเรื่องเรียน เรื่องอนาคต ความอยากต่อสิ่งอื่นไม่ค่อยมี
พอคิดว่ามันจะไม่เป็นจริงก็รู้สึกแย่มาก
อินมากตอนที่ ภูผาจะขอเต้นรำ แต่ไม่ได้ทำอะ
มันเจ็บปวด มันรู้สึกเคว้งอะ
ตอนนี้มีกำลังใจกลับไปสู้กับวิชาคณะต่อแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายหม่นๆที่ทำให้เราได้อะไรกลับมาด้วยนะคะ
พอดีอ่านรวดเดียว ไอที่คอมเม้น หรือเอ่ยถึงด้านบนไป ถ้าไม่ถูกต้องหรือผิดก็ข้ามๆมันไปเถอะค่ะ
เมาโจทย์ฟิสิกส์กับแคล ฮ่าๆๆ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
-
อ่านจบแล้ววววววววว :heaven
บีบคั้นหัวใจทุกตอน แต่ก็สนุกมาก หยุดอ่านไม่ได้จริงๆ
เปิดเข้ามาตอนแรกไม่คิดว่าเรื่องนี้จะซับซ้อนมีปมอะไรที่ลึกซึ้งขนาดนี้
ยอบรับว่าอ่านตอนแรกๆ แอบมาเปิดคอมเม้นต์ช่วงท้ายอ่าน อยากรู้ตอนจบจะลงเอยกันยังไง
เพราะพระเอกก็ร้ายซะ นายเอกก็แสนดีเหลือเกิน มาแบบนี้ส่วนใหญ่ต้องจบด้วยการหนีและการง้อ
ชอบอ่านสไตล์นี้นะ แต่บางทีถ้าแต่งไม่ดีมันก็น่าเบื่อ เลยแอบมาดูความเห็นคนอื่นตอนจบว่าโอมั้ย
ทำให้ได้รู้ว่า 'เฮ้ย! เรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ' กลายเป็นว่ามาตั้งใจอ่านต่ออย่างจริงจัง
เพราะช่วงหลังๆนี้ ติดนิสัยอ่านนิยายแบบผ่านๆ แบบยังไงก็เดาตอนจบได้อยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่กับเรื่องนี้!
โกรธ สงสาร เศร้า หน่วง ซึ้ง ♡ และสนุกมากกกกกกกกก คือสิ่งที่ได้จากการอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ :กอด1:
-
กว่าจะอ่านจบเสียน้ำตาไปหนักมากกกก
ดีใจที่สุดท้ายก็ได้กลับมาเจอกัน
-
ขอบคุณมากค่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะจบเศร้าเสียแล้ว
ตอนพี่ภูจะกินยาตายกับโดนรถชนนี่เราใจหายมาก
ที่จริงคือเริ่มร้องไห้ตั้งแต่ภูผาทำโปรเจกต์ถ่ายภาพสิงหามาจนถึงตอนจบเลย
เรารู้สึกว่าชีวิตภูผาน่าสงสารตรงที่ไม่มีใครเลยนอกจากสิงหาคนเดียว
อย่างน้อยก็อยากให้ทั้งคู่ให้ได้อยู่กันอย่างมีความสุขก็ยังดี
เราว่าการที่มีอุปสรรคให้ร่วมผ่าฟันกันมามันยิ่งทำให้เวลาที่มีกันและกันมันดูมีค่ามากขึ้นนะ
สุดท้ายก็ขอขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆ
ดีใจที่กดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ
:pig4:
-
คือแบบอ่านเรื่องนีละน้ำตาไหลเลย ตาบวมแสบจมูกมากก คือชอบค่ะอยากอ่านตอนพิเศษงะแต่ตอนนี้ง่วงละ ฝันดีค่าจิตติ :กอด1: :m15:
-
หน่วง แต่ก็ประทับใจมากๆค่ะ เป็นความรักที่มั่นคงและยาวนานจริงๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
อ่านจบรวดเดียวเลย เศร้าจัง แต่ก็สนุกมากๆเลยขอบคุณที่แต่งให้ได้อ่านกันนะคะ :z10: :z2: :3125:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ ขออนุญาตตอบในเม้นท์เดียวไปเลยนะคะ ความจริงเห็นนิยายเรื่องนี้มาสักพักแล้ว แต่ไม่ได้กดเข้ามา แต่เพราะช่วงสอบเลยเบื่อๆ บวกกับเพิ่งสังเกตว่าคุณจิตติเป็นคนเขียน เลยลองอ่านดู เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วร้องไห้ภายในไม่ถึงสามตอน จากใจว่าร้องไห้ในทุกๆ ตอนเลยดีกว่า(หัวเราะ) เราคิดว่าตอนแรกเนื้อเรื่องคงไม่มีอะไร แค่พระเอกนิสัยไม่ดีที่ชอบทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย แล้วพอรู้ตัวมันก็คงสายเกินไป แต่เราคิดผิด.. เรื่องนี้มันมีอะไรมากกว่านั้น เราอ่านจากมุมมองของภูผาแล้วเราได้แต่ร้องไห้ คุณจิตติใช้การเล่าเรื่องผ่านไทม์ไลน์ได้ดีมากค่ะ การโยงเรื่องด้วยเรื่องของวัชรก็ดีมาก ตอนอ่านแล้วใจหายกับการอยากตายของพี่ภูมาก แต่พออ่านมาเรื่อยๆ เรากลับรู้สึก ว่าการตายอาจเป็นทางเดียวที่จะปลดปล่อยพี่ภูได้ แต่ที่เหนือกว่านั้น ถ้าเราฝ่าฟันช่วงทุกข์นั้นมาได้ จะต้องได้พบความสุขแน่นอน เราอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหมือนกำลังดูหนัง เราเห็นภาพเป็นฉากๆ เราจินตนาการใบหน้าและอารมณ์ของตัวละครได้ชัดเจน เราไม่ได้ชอบใครในเรื่องนี้ ทุกตัวละครไม่เหมือนนิยายเรื่องอื่นที่ทำให้รู้สึกว่าเราชอบคนแบบนี้ เราอยากเจอคนแบบนี้ กลับกัน ตัวละครในเรื่องนี้เป็นแค่คนธรรมดา เราไม่ได้ชอบผู้ชายแบบภูผา และไม่ได้รู้สึกชอบใจกับสิงหาเช่นกัน แต่สิ่งที่เราชอบคือความรู้สึกของตัวละคร มันเรียลมาก เรารับรู้ได้ทุกอย่าง และทุกการกระทำมีเหตุผล จำได้ว่าตอนแรกที่อ่านนี่ด่าพี่ภูไปเยอะมาก แต่ตอนหลังกลับร้องไห้เพราะพี่ภูไปมากเช่นกัน เรื่องนี้ทำให้เรามองความรักกว้างขึ้น การให้อภัย การทำดีต่อกันเมื่อยังมีเวลา มันล้ำค่ามากจริงๆ เสียน้ำตากับเรื่องนี้ไปเป็นถัง อ่านไปได้แต่ยกชายเสื้อเช็ดน้ำตาไปป้อยๆ (หัวเราะ) ไม่ได้โกรธที่พี่ภูหายไปนาน เข้าใจว่าคงไม่อยากรั้งอนาคตอีกฝ่าย ไม่บอกเลิกแต่ก็ไม่ได้บอกให้รอ มันคือการเดิมพัน ความรักของสองคนมันลึกซึ้งมากจริงๆ พอจบแล้วก็ใจหาย แอบอยากให้มีต่อสักนิด แต่จบแบบนี้ก็สวยงามดีแล้ว ดีใจที่ได้มาอ่านนิยายเรื่องนี้ืและดีใจที่มาทันตอนเปิดโอน แล้วเจอกันนะเธอที่ร้าย ปล.พี่คินเป็นตัวละครที่เหนือความคาดหมาย ความแสนดีหลายอย่างหายไปในประโยคที่บ่งบอกว่าพี่คินต้องการแค่ร่างกายของสิงหา หรือความจริงเค้าอาจจะรักและเจ็บใจที่ไม่เคยเป็นที่หนึ่งก็ได้ แต่ที่ชัดเจนก็คือ คนเราเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา จะยึดมั่นอะไรกับใจคน ขอบคุณจิตติค่ะที่ทำให้มีภูผากับสิงหาอยู่ในความทรงจำ มันเป็นความทรงจำที่ดีมากจริงๆ
-
เป็นดราม่าเรื่องที่สองที่อ่านจบ อ่านได้สีตอน น้ำตาคลอ หน่วงเบาๆ
อ่านจนจบเมื่อสักครู่นี้ บอกไม่ถูกจริงๆนะ
ไม่ว่าจะสิงหาหรือภูผา ทุกคนน่าสงสารหมดเลยในความคิดเรา
ต่างคนอยู่กับความเจ็บปวดเพื่อให้อีกคนมีความสุขในแบบที่ตนเองคิด
:n1:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้าย
อ่านจบสภาพไม่เหลือดีเลยค่ะ
ตางี้บวมมากๆๆๆๆๆๆ
ร้องให้มันทุกตอน
อินมากๆๆๆๆๆๆ
แต่งงกับคิน คือ มาดีแตกตอนสุดท้ายเนี่ยนะ
แต่ก็นะ คนเราตอนจีบกับตอนเป็นแฟนไม่เหมือนกัน
ความคาดหวังมันต่างกัน
ดีใจที่จบแบบสมหวัง
ทุกคนได้เริ่มต้นใหม่
ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอค่ะ
-
อ่านจบไปหนึ่งอาทิตย์เพิ่งมาเม้น ต้องไปทำใจโดยการอ่านปลาบนฟ้าย้อมใจ
ไม่ไหว เรื่องนี้บีบหัวใจเกินไป
สงสารทั้งคู่นะ โดยเฉพาะช่วงที่ภูผากะจะหายไป
ไม่รู้จะพูดอะไร มันแบบดาร์คมาก
เหมือนจะมีทางออก แต่ก็ไม่มี
อยากบอกจิตติว่า เธอยอดมาก
เรานึกไม่ออกว่าคนแต่งแนวฮา+กวนทีน จะดราม่าหนักขนาดนี้
-
อ่านรวดเดียว ตอนแรกอย่างเกลียดพระเอก ตอนหลังหมดน้ำตาไป 2 ปี๊บ สะอึกสะอื้นกันเลยทีเดียว
สุดยอดมากๆ o13
-
ฮืออออออออออออออออออ
มันเป็นนิยายที่ทำให้ตาบวมอ่ะ ร้องจนตาบวม
น้ำตาไหล มันไม่ได้ไหลเป็นก๊อกแต่มันค่อยๆเอ่อจนเต็มเบ้าแล้วล้นออกมา ฮรือๆๆๆ
เราเป็นคนที่ชอบอ่านทุกตัวอักษร มันเลยอินจนบางตอนสะอื้นยาวๆเลย
ตอนต้นเรื่องยอมรับเลยว่าเกลียดภูผามากกกก สงสารสิงหาจับใจแต่พอเราได้รู้สาเหตุ
ของการกระทำ ว่ามาจากการป่วยเราสงสารภูผามากกว่าใคร แล้ววิบากกรรมที่ทั้งสองคน
ได้เผชิญซึ่งเกิดขึ้นจากนักเขียนซึ่งใจร้ายมากกก มันทำให้นิยายเรื่องนี้เข้าถึงแก่นแท้ของสัจธรรม
คือกรรมที่แต่ละคนต้องพบเจอ การทำใจยอมรับสิ่งที่มันเกิด และการที่จะข้ามผ่านอุปสรรคนั่นไป
ด้วยการรอ... รอเวลาที่จะรักษาเยียวยาความเจ็บปวด และเวลาก็จะนำพาสิ่งดีๆ
เข้ามาให้เราก้าวเริ่มต้นใหม่ไปให้ได้ ขอกราบคนเขียนงามๆ และกราบขอโทษ3ครั้งที่เราเลื่อนผ่าน
นิยายของคนเขียนหลายครั้ง จนเราได้อ่านปลาบนฟ้าและรักแท้ฯทำให้เราได้รู้จักนักเขียนที่ชื่อ จิตติ
แล้วได้มาอ่านนิยายเรื่องนี้ และจะตามอ่านผลงานของจิตติทุกเรื่องเลยสัญญา และจะไม่พลาดที่สอยหนังสือ
มาเก็บใส่ตู้ไว้อ่านให้น้ำตาแตกอีกครั้งค่ะ....
-
หน่วงตั้งแต่บรรทัดแรกที่อ่านจนเกือบจะถึงบรรทัดสุดท้าย ไม่รู้จะคอมเมนท์อะไรเลย สมองมันตื่อไปหมด
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:mew4:อ่านรวดเดียวจบเลยชอบมากหน่วงมากกกกก
-
ริรวมเล่ม
ขอผลิตตังค์ก่อน :z3:
-
ดีมากดีเกินไปเลอค่าสุดๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
บอกได้คำเดียวว่าเลววววววว
-
สมน้ำหน้า สะใจจริงๆๆเจ็บสะบ้างก็ดีนะ :m16:
-
ร้องไห้หนักมากกกกก
ร้องแทบทุกตอนอ่ะ ตาบวมเลย
เขียนได้บีบคั้นจิตใจดีมาก
-
อ่านถึงตอนที่ 6 แต่ทนไม่ไหว ขอวิจารณ์หน่อย
รู้สึกรำคาญ สมน้ำหน้า และสงสารสิงหา ไปในเวลาเดียวกัน
เด็กมหาลัย ปี 2 ที่ไม่ใช่ลูกแหง่ (กล้ามาเรียนตัวคนเดียวในกรุงเทพ)
ชีวิตในวัยเด็ก ก็อยู่กับครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์มีแต่แม่
ทำตัวเหมือนเด็กประถม ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย (มันมากไปหนะน้อง)
คนที่ถูกเลี้ยงแบบคุณหนูจ๋าๆ ยังดูช่วยเหลือตัวเองได้มากกว่านี้เลย
ก็สมควรแล้วหละที่จะถูกด่าว่าเป็นภาระ
แต่อีตาพี่ภู นี่ก็ประจำเดือนมาไม่ปกติซะเหลือเกิน
-
เป็นนิยายสั้นๆ ที่อ่านแค่ไม่กี่ชั่วโมงจบ แต่เหมือนเวลามันผ่านไปนานมาก นั่งร้องไห้จนหายใจไม่ออก
บอกตามครงว่าตอนแรกด่าพี่ภูสาดเสียเทเสียมากๆ พออ่านถึงพาร์ทพี่ภู เรากลับเข้าใจเขานะ ไม่มีใครอยากเป็นแบบนั้นหรอก
แอบหงุดหงิดที่พี่ภูเงียบแบบนั้น บ่นกับตัวเองว่า บอกไปสิ บอกสิว่าไม่ตั้งใจ บอกสิว่าพี่ทรมานแค่ไหน
แต่ก็แอบเข้าใจนะ ด้วยโรคซึมเศร้าของเขา คงมีความคิดมากมายที่กดตัวเองลงไปว่า ไม่คู่ควร
แต่ก็จบลงด้วยดี ดีใจอ่ะที่พี่ภูกลับมา ดีใจที่สุดท้ายทั้งสองคนก็มีความสุข
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้เราได้อ่านนะคะ
-
จบแล้ววววว
เธอที่ร้าย จะเป็นนิยายอีกเรื่องที่เราเก็บไว้เป็นความทรงจำ. และเป็นนิยายไม่กี่เรื่องที่อ่านแล้วร้องให้หนักมาก
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆมาให้เราอ่าน
-
Inferno กำลัง จะทำเป็นภาพยนต์แล้วนะคะ เห็นแล้วคิดถึง เรื่องนี้เลย
-
เป็นนิยายที่ดีที่สุด ขอบคุณที่แต่งออกมาให้ได้อ่นมันดีจริงๆ :hao5:
-
ในที่สุดก็ทำใจกดเข้ามาอ่านจนได้ เพื่อนสปอยไว้เยอะจนไม่กล้ากดอ่าน สนุกมากกกก คนแต่งแต่งได้ดีที่สุด เรียกน้ำตาเราไปเป็นกระบุง ฮืออออ :hao5: คือแบบเป็นโรคที่เรากับน้องเคยคุยๆกันว่า เฮ้ย คนที่เป็นนี่คนใกล้ตัวต้องห้ามทิ้ง ต้องเอาใจใส่นะ ไหนจะเรื่องยา เรื่องสภาพจิต การยอมรับ ไรงี้ พอมาอ่านเรื่องนี้ ฮืออออออออออออ :ling3:
-
ชอบเรื่องนี้นะแต่หยุดอ่านไปตอนกลางเรื่อง
ทำใจรอจนจบมาสักพัก จบเรียลดีค่ะ
สุดท้ายก้อได้เจอกันนะ หลังจากฝ่าฟัน&เหนื่อยมาเยอะ
-
ตอนแรกอ่านเริ่มพาทของสิงหาไม่ได้อะไรมากคิดว่าเหมือนนิยายนายเอกโดนพระเอกทำร้ายจนทนไม่ไหวหนีไปแล้วพระเอกสำนึกมาง้อละจบ แต่ไม่ใช่ พอเข้าพาทที่พี่ภูป่วยเท่านั้นล่ะ อื้อหือออออออ ก๊อกแตก อะไรรรร ทำไมมันบีบหัวใจขนาดนี้ ชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยค่ะ ขอบคุณคนเขียนจริงๆ :m15:
-
อ่านมาถึงตอนที่ สิบสอง ทำไมมันหน่วงอย่างงี้ :z3: :pig4:
-
กว่าจะอ่านเรื่องนี้จบนี่ต้องหมดน้ำตาไปตั้งเท่าไหร่
ส่วนตัวเราชอบอ่านนิยายแบบรักหน่วงๆนะ
แต่เรื่องนี้ทำหลากอารมณ์มากเราหน่วง มีพ่วงซึม เศร้า ทั้งหงุดหงิดไปหมดอ่ะ คือเราอินตามตัวละครกับเนื้อเรื่องเกิน โธ่..
แต่ชอบค่ะ บอกเลยสนุกมาก
-
รอให้จบก่อนถึงอ่าน ไม่ไหวเศร้าเกิ้น
นึกถึง คีตราชนิพนธ์ตอนอมยิ้มนะ
เรารู้ว่าเราจะเจออะไร แต่เราไม่รู้หรอกคนอื่นจะเป็นอย่างไร
มันใช่เลย คนเราทุกคนล้วนมองโลกในสายตาตัวเอง เลยเหมือนเห็นแก่ตัว ทั้งภูผา สิงหา พ่อแม่พี่ชายภูผาหรือแม้แต่คิน
ดีที่จบสวย แต่ชีวิตจริงมันไม่ใช่ไง มันตายจริง เศร้าจริง เจ็บจริง
ตัวอย่างก็มีให้เห็นมากมายดังนั้นเห็นด้วยกับผู้แต่ง
มีชีวิตอยู่ก็ทำดีต่อกันเถอะ
ปล.ว่างๆ จิตติทำลิงค์เรื่องที่แต่งแปะท้ายลายเซ็นต์หรือแปะก่อนเริ่มเรื่องก็ดีนะ จะได้ตามอ่านถูก
-
ขอบคุณครับ
สิงหาบอกว่า "การได้รักกับคนอื่นเจ็บปวดกว่าการรักภูผาหลายร้อยเท่า
และการได้รักกับพี่มีความสุขกว่าการรักคนอื่นหลายร้อยเท่าเช่นกัน"
โชคดีที่สิงหาไม่ได้เกิดมาต้อยต่ำเหมือนเรา หน้าตาไม่ดี ฐานะไม่รวย
เป็นพวกที่หาเงินด้วยตัวเองไม่เป็น ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นปีๆ
ที่เขาไม่เคยชักชวนเราให้ไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างจริงใจเหมือนภูผา
เราจึงละอายใจเกินกว่าจะไปหาเขาเอง เหมือนอย่างที่แฟนคนก่อนๆ
เขาเคยได้อยู่ด้วยกับเขาอย่างตำตา
แต่นอกนั้นสิงหาโชคร้ายกว่าเราเกือบหมด เพราะการได้มีโอกาสในชีวิต
ระดับค่อนข้างสูงคือมีอะไรกัน มีการดูแลกันด้วยเงิน ที่อยู่ และการเอาใจใส่
แล้วมาวันนึงเขาพรากครึ่งหนึ่งออกไป เหลือแค่ยังคงกลับมานอนห้องที่สิงหาอยู่
มันเหมือนคนตกจากที่สูง
ส่วนผมนั้น ตั้งแต่เกิดจนแก่ ยังอยู่ในที่ต่ำ และผมก็ตั้งใจว่าจะไม่ไปตะกายขึ้นที่สูง
หากเขาไม่เอื้อมมือลงมาดึงผมขึ้นไปด้วยตัวเขาเอง
และมันทำให้ฉันถูกตัดขาดจากการมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปtake care เขาอย่างถูกต้อง
เหมือนตอกย้ำวาสนาไม่พอเข้าไปอีก มันทำให้ผมหยุดไขว่คว้าทุกสิ่ง
หมดพลังในตัวเอง เหลือแค่เวลามันจะพลัดพรากตัวผมหายไปเอง
แค่หายไปเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไร เลี่ยงการฆ่าตัวตายเพราะผมไม่รู้ว่า
เขายังต้องการผมอยู่อีกหรือเปล่า ในวันหนึ่ง
-
โฮฮฮฮ บอกเลยร้องไห้หนักมาก :hao5:
สุดท้ายเขาทั้งสองก็ได้เจอกันอักครั้ง ดีจริงๆ เกลียดพี่คินจะผิดไหมนะ :z6:
-
หวัดดีค่า เพิ่งเข้ามาอ่านได้ 3 ตอน ร้องไห้ตามเลยค่ะ
นึกถึงเรื่องตัวเอง เป็นคนถูกทิ้งค่ะ TT
กลับไปอ่านต่อรัวๆ :o12:
-
อ่านเรื่องนี้ร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกจนกระทั่งตอนจบ :monkeysad:
เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอ่านรวดเดียวจนจบได้ อ่านไปซักพักแทบขาดใจจนต้องหยุดอ่าน แล้วทำใจมาอ่านต่อ เราหยุดพักบ่อยมากกับการอ่านเรื่องนี้ ชอบเรื่องนี้มากคนแต่งถ่ายทอดออกมาได้เศร้ามาก เข้าถึงทุกความรู้สึกของตัวละคร ชอบตอนจบของเรื่องนี้ที่ทั้งคู่ได้มาเริ่มต้นกันใหม่ ชอบมากจริงๆสมกับตำแหน่งนิยายสุดโศก :dont2:
-
เศร้ามาก
-
Happy Endingสุดๆอย่างน้อยภูก็กลับมาหา
-
พึ่งเริ่มอ่านวันนี้ค่ะ จริงๆพึ่งรู้จักเรื่องนี้จากเพื่อนในทวิตเตอร์ ว่าเศร้ามาก ละเราเป็นคนชอบอะไรหน่วงๆอยู่แล้ว ก็เลยสมัครมาเพื่อสิงนี้ ... นี่ไม่เรียกว่าหน่วงแล้ว นี่มันลากเลือดมาก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ นี่พึ่งอ่านได้ถึงบทที่ 11 แต่ร้องไห้หนักมาก พรุ่งนี้สงสัยต้องลางานละ ไม่ไหวละ มันดีมากจริงๆ ฮ์ออออออออออออออออออออออ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:sad4:
-
อ่านรวบเดียวจบเลยค่ะ บอกคำเดียว "ร้องไห้หนักมาก"!!!!!!
:m15: คือแบบบีบคั้นสุด หน่วงสุด อ่านแล้วสะเทือนใจ มันอินมากกกกกกกก :o12:
อ่านจบแล้วนอน ตื่นมาตาบวมเป่งงงง 55555555
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ o13
-
อยากจะอ่านมากเลย เข้าดึกอยู่ที่ทำงาน เห็นคอมเม้น ทุกคนร้องไห้หนักมาก ตาบวม พอ เลิก! กลับไปนอนอ่านที่บ้าน ไปร้องคนเดียว ฮิฮิ แค่ชื่อก็โดนแล้วค่ะชอบชื่อเรื่องมากมาย
-
เรื่องนี้เป็นอะไรที่......มันพูดไม่ออก แต่ดีมากจริงๆค่ะ
เรื่องนี้มี18ตอน เราร้องไห้ไป18ยกจริงๆ
:pig4:
-
ร้องไห้จนปวดหัว
ทิชชู่หมดกล่อง
คุณจิตติทำดีมากค่ะ นิยายตลกก็ทำเราหัวเราะแทยตาย นิยายเศร้ากับทำเราน้ำตาไหลพราก
ช่วงแรกๆ สงสารสิงหาค่ะ ตอนหลังสงสารพี่ภู พอท้ายๆ สงสารสิงหาต่ออีก
สรุปสุดท้าย สงสารตัวเอง ร้องไห้ ตาบวม ปวดหัว
ไม่เคยใช้ทิชชู่เปลืองในการซับน้ำตาและน้ำมูกเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ
เชื่อได้ว่าถ้าได้อ่านตอนที่กำลังมีปัญหาชีวิตคงจะรีบหายเศร้าทันทีค่ะ
เพราะภูผากับสิงหาแย้งซีนผู้มีปัญหาชีวิตไปเสียก่อน
สุดท้ายนี้ ขอบคุณมากที่สร้างสรคค์นิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ :L2:
-
พล็อตเรื่องหน่วงจนต้องร้องไห้สะอื้นเลยค่ะ..
มันบีบคั้นหัวใจจนไม่อยากอ่านต่อ..กลัวพี่ภูจากไปมาก
แต่ก็อ่านจนจบได้ !! ไม่อยากบรรยายว่าน้ำตามันไหลมากขนาดไหน
ชอบคำพูดของเซนที่ว่า ' [จบงานนี้นะเพื่อนนะ มาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับกูที่มิลานมั้ย กูแม่งคิดถึงมึง]
โฮฮฮ เราไม่เคยมีเพื่อนแท้ค่ะ เจอคำนี้ไปร้องไห้ระงมเลย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายมากๆนะคะ
ตามมาจากเรื่องอื่นของคุณจิตติ
ตัวเราชอบนิยายใสๆน่ารักๆ.
คือพอเริ่มอ่านมันดราม่ามาก
ทำไมภูร้ายได้ขนาดนี้ เป็นเราๆไม่ทนแน่
แต่พอมาพาร์ทภู คือเศร้ามาก เจ็บปวดตามเลย
มันหน่วงทุกๆตอน อยากเลิกอ่าน. แต่ก็อยากรู้เรื่องราวต่อไป
เลยอ่านต่อ มันดึงอารมณ์เรามาก
เพราะรักเลยเจ็บปวด แต่การเจ็บปวดทำให้รู้ว่าเรายังมีชีวิตอยู่
ดีใจที่สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้มีชีวิตอยู่. ได้เจอกันอีกครั้ง
กลับมาเริ่มใหม่ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆอีกครั้งค่ะ
-
....ความรู้สึกหลังอ่านจบ...มันเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก จนไม่รู้จะบรรยายทั้งหมดออกมาได้ยังไง...
อยากระบายออกมาให้ใครสักคนฟังถึงความรู้สึกอึดอัด อัดอั้น และความเศร้า...
เป็นการอ่านนิยายที่ยากลำบากเรื่องหนึ่งในชีวิตของเราเลยทีเดียว เพราะอ่านไปก็น้ำตาไหลตลอด...หยุดสะอื้นตามไม่ได้เลย
ขอสารภาพในตามตรงว่าในตอนเริ่มอ่านแรกๆนั้น รู้สึกว่าธรรมดาเหมือนนิยายหลายเรื่องทั่วๆไป
แต่ด้วยที่เป็นคนชอบอ่านแนวดราม่า พระเอกใจร้ายอยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้สึกเบื่อ
จึงอ่านด้วยความรวดเร็ว ไม่เก็บรายละเอียดมากนัก แต่พออ่านไปสักระยะก็ต้องสะดุด
เลยค่อยๆอ่านให้ช้าลง...เก็บรายละเอียดมากขึ้น...อ่านทุกตัวอักษร...
อ่านไปก็รู้สึกเจ็บแปลบเป็นระยะ พอถึงจุดๆหนึ่ง น้ำตาไหลตาม...
ไม่ได้อ่านหนังสือแล้วร้องไห้มานานมากแล้ว มันจุกหน่วง..เจ็บ.. เศร้า..สะท้อนใจ...
แต่สุดท้ายแล้วที่รู้สึกชอบก็คือบทสรุป ที่ทำให้เห็นภาพจุดสิ้นสุดของความรักในช่วงชีวิตๆหนึ่ง
ที่ได้ใช้ชีวิตมาอย่างเต็มที่แล้ว และแม้ยามโรยราก็ยังมีความสุข จากกันด้วยรอยยิ้ม...
เป็นตอนจบที่เยี่ยมที่สุด และสวยงามที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา.... (โดยเฉพาะในหนังสือ)
ชอบนิยายเรื่องนี้มาก และชอบบทสรุปในหนังสือมาก แม้ว่าจะให้คนละอารมณ์กับเรื่องอื่นๆเลยก็เถอะ
ความรู้สึกอึดอัดขณะที่อ่าน พออ่านจบแล้วมันก็รู้สึกโล่งใจ ไม่เชิงอิ่มเอม บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง
แต่คิดว่ามันจบแบบนี้น่ะดีแล้ว แม้จะทำให้น้ำตาไหลตั้งแต่กลางเรื่องไปจนถึงบทสรุปก็ตาม
ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนี้คงจะเป็น... 'ความประทับใจ' นั่นเอง...
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และนิยายคุณภาพเรื่องนี้
ที่ทำให้เห็นอีกแง่มุมของความรัก และมิตรภาพของเพื่อน
แม้ว่าการดำเนินเรื่องราวของภูผาและสิงหาจะไม่ได้ปูพรมแดงหรือโรยด้วยกลีบกุหลาบ
แต่กลับทำให้รู้สึกประทับใจและจดจำตราตรึงยิ่งกว่า...
แด่...ความรัก
-
อ่านเรื่องนี้ มีตอนไหนที่ไม่เศร้าบ้าง
:ling1: นิยายเสื่อมตับ ฮือๆ มันก็ประทับใจอยู่หรอก
กับตอนจบ ฮื่อๆๆ ไม่มีhappyสักตอนเลย
ถึงจบดีฮือๆ ผิดหวังกับคินอย่างแรง ดีแตกกก อุดส่าเชื่อใจแย่จริง
นิยายเรื่องนี้เล่นเวลาไม่นาน แต่ความรู้สึกเหมือนผ่านไปช้ามากทุกคำ
แต่นอมรับประทับใจมาก ซึ้ง ซึ่งหายาก ถึงมาช้าไปแต่ก็ได้เข้ามาอ่าน
นิยายที่ดีมากๆ ขอบคุณคนแต่งที่ได้แต่งนิยายดีๆ มาให้ได้อ่านกัน
จะไปตามเก็บทุกเรื่องที่หลัง เรื่องจบดีนะ แต่เรานอยด์
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ร้องไห้จนปวดหัวกันไปข้าง
ยอมรับว่าตอนแรกๆแอบรำคาญสิงหามาก ดูงี้เง้ามากๆเลย แต่ก็นะในเมื่อพี่ภูไม่พูไม่อธิบายอะไร สิงหาก็เลยคิดมาก ช่วงหลังนี้หน่วงมาก สงสารพี่ภูที่เป็นโรคซึมเศร้า ยิ่งหลังอุบัติเหตุ นี่ก็สงสารสิงหา เดือบเป็นโรคซึมเศร้าไปอีกคนแล้ว แต่ชอบบทสรุปท้ายเรื่องมากๆเลย :mew4:
-
พลอตนิยายแบบเรื่องนี้บอกเลยว่าไม่คยชอบเลยไม่อยากอ่านตอนแรกเรากะหยุดอ่านในตอนพี่ภูผาเป็นซึมเศร้า กลัวมันหดหู่เกินไปกลัวตอนจบมันจะเป็น sad ending
แต่สุดท้ายเราก็เลือกที่อาจจะอ่านจนจบไม่ใช่การฝืนอ่านแต่อย่างใด แต่เราอยากอ่านเพราะภูผาและสิงหาเราอยากรู้ตอนจบของเรื่องอยากให้กำลังใจทั้งที่กลัวใจคนเขียนมากๆ
เราอยากรู้ว่าภูผาจะผ่านความโหดร้ายนี่้ไปได้ยังงัยในตอนสุดท้ายเรากลัวมากเรากลัวว่าภูผาจะไปอยู่กะเพื่อนเค้าได้แต่บอกว่าภูผาห้ามตายนะ ให้ให้อภัยตัวเองนะ
สงสารภูผาที่คนทั้งโลกหันหลังให้แม้แต่ครอบครัว ไม่อยากให้อยู่คนเดียวเลย มันทรมานนะ ในตอนแรกๆเราอยากให้สิงหาเลิกรักภูผานะคนอะไรทนเจ็บแบบนั้นยังงัย
แต่พอมารู้ปมหลังของภูผาเรากลับรูู้สงสารพี่มาก เจ็บปวด เรื่องนี้ทำเราร้องไห้ไปหลายรอบหลายปี๊บเลยค่ะ บีบคั้นมาก ไม่ว่าจะพี่หรือน้องเราก้สงสารทั้งนั้น
สิงหาเป็นคนที่น่าสงสารในเรื่องของความรักมากๆเรากลัวมากกลัวว่าสิงหาจะป่วยแบบภูผาไปอีกคน เพราะกลัวใจคนเขียนอย่างที่บอกแต่น้องเข้มแข็งมากกว่าที่เราคิด
ไม่ว่าน้องจะเจ็บปวดแค่ไหนผ่านเรื่องร้ายๆอะไรมา น้องสามารถผ่านมันไปได้และเข็มแข็งขึ้น เดินต่อไปข้างหน้าด้วยจิตที่เข้มแข็ง เราดีใจที่น้องมีแม่และเบียร์อยู่เคียงข้าง
ดีใจที่น้องสามารถมีชีวิตก้าวไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง หากในช่วงเวลาอ่อนแอมีใครสักคนอยู่เคียงข้างไม่ว่าเรื่องร้ายแรงแค่ไหนเราก้ต้องผ่านมันไปได้
แต่ถึงจะไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราก้ต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้เช่นกัน สิงหาเป็นอย่างนั้น
เราดีใจมากที่สุดท้ายภูผาก้ฝ่าวิกฤตชีวิตไปได้ ดีใจมากที่พี่กลับมา ดีใจที่พี่กับน้องได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ดีใจที่สิงหาสิ้นสุดการรอคอยสักที
ดีใจที่สุดท้ายพี่กับน้องได้มีเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และเราดีใจที่เราได้อ่านพี่ภูผากับน้องสิงหามาจนถึงตอนจบ
คำพูดที่คุณจิตติบอกว่า "จงภูมิใจในการมีชีวิตอยู่" มันทำให้เราขนลุกเลยค่ะ การมีชีวิตอยู่มันดีที่สุดแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะในนิยายหรือชีวิตจริง
หากถามว่าในเรื่องนี้จะบอกว่าเราชอบใครที่สุดก้คงเป็นเบียร์ เรารูู้สึกว่าเบียร์เป็นคนน่ารัก จริงใจ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ รักเบียร์นะ
สุดท้ายนี้ขอให้เราคุณจิตติและทุกคนมีจิตใจที่เข้มแข็งนะคะ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ : )
-
บีบหัวใจมาก น้ำตาซึมเลย ต้องเบรกการอ่านชั่วคร่าวไม่งั้นไหลแน่ๆ
สงสารทั้งสองคนมากๆ กว่ามีความสุขกันได้
แอบเหวอ...คินดีแตกซะงั้น
-
:sad4: :sad4:
-
ชอบนะนิยายแนวนี้ อ่านแล้วมันเจ็บขั้วหัวใจดี
แต่ขนาดว่าจบแฮปปี้ทำไมเรายังหน่วงยังเศร้าาา
-
เรื่องนี้รายละเอียดลึกดีงับ
ตอนเซาะชีวิตภูผาออกมานี่ ยอมรับ logic คนแต่งเลย
ไม่จำเจ และก็หน่วงกับช่วงเวลา ความอึมครึมแบบสุดติ่ง
ป๋มว่า Once (เรื่องของพี่เทวดา กับ ไอ้ติ) มันหนักแล้ว อันนี้โหดกว่า
คือรู้อารมณ์พวกที่จิตตกแล้วทำร้ายตัวเอง อย่างละเมียดละไม
ความย้อนแย้งของ Bipolar กับภาวะซึมเศร้าที่ขับออกมาผ่านตัวหนังสือ
รวม ๆ ก็ :กอด1: มาก :give2:
-
นี่เป็นนิยายเรื่องที่สองแล้วมั้งคะที่ทำเราร้องไห้หนักขนาดนี้ ร้องตั้งแต่ภูผาบอกว่าเขามีความสุขกับการได้วาดรูปมือซ้าย
ร้องยาวนานติดกันหลายติน แม้แต่ตอนพิมพ์คอมเม้นต์นี้น้ำตาก็ยังคลออยู่
นี่เราร้องไห้หนักสุดในรอบปีเลยนะคะ
แต่ดีใจที่จบมีความสุขนะ
-
เอิ่มมมมมม ชอบตอนจบจัง
ตอนแรกจะเกลียดพี่คิน แต่...คิดถึงพี่เค้า...มีนไม่ใช่แค่เซ็กหรอก...แต่พื้นที่ในหัวใจก็ไม่เคยได้ บ้านก็อยู่บ้านพี่ภู ขนาดในฝันยังยกให้พี่ภูเลย...พี่คินก็คงเจ็บ ยังดีที่พี่แกไม่หักหาญเอา
ชอบตอนจบ อยากอ่านตอนพิเศษจัง
ขอบคุณมากครับ :L2:
-
เราอ่านมาทั้งเรื่องร้องไห้ทั้งเรื่องเเต่ชอบตัวละครทุกตัวมันให้เเง่คิดได้หลายอย่างรักคนเขียนมากเลย
-
โฮฮฮฮ ร้องไห้ไปเยอะมากกับเรื่องนี้ แต่ชอบจังเลยค่ะ ชอบมากๆเลย ขอบคุณนะคะ
-
เฮ้ยยยย อ่านเเค่ปฐมบทก็จี๊ดละ เจ็บจี๊ดๆเลย
น้องนายเอกอดทนซะจนอิพี่มันเห็นเป็นของตาย
เราต้องทวงคุณค่าของเราคืนมาค่ะ
ไม่ต้องวีน ไม่ต้องโวยวาย เเค่ถอยออกมาช้าๆอย่ายื้อไว้
คนบางคนมันไม่เห็นความสำคัญจนกว่าจะเสียสิ่งนั้นไป
คิดซะว่าถ้าคู่กันเเล้วคงไม่เเคล้วกัน
ตอนนี้อย่าทนจมอยู่ตรงนั้น ก้าวออกมาก่อนนะคะ
คนอ่านเอาใจช่วย
-
อ่าาาาา น้ำตาร่วงเลยอะ
เข้มเเข็งไว้นะสิงหา
ส่วนพี่ภู...ทบทวนตัวเองซะ
-
ไม่ผิดหวังค่ะ อ่านเรื่องนี้เเล้วอินมาก
เพราะมันคือนิสัยมนุษย์จริงๆ ทุกสิ่งมีเหตุเเละผลรองรับ
อ่านเเล้วสามารถเข้าใจได้ ว่าทำไมเเต่ละตัวละครถึงทำเเบบนี้
ถือว่าคนเขียนสื่ออารมณ์ เนื้อหา เรื่องราวผ่านตัวอักษรได้ดีเเล้วค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
โหหหห ทรมานมาก เรื่องนี้ :heaven
-
เป็นนิยายที่อ่านยาวรวดเดียวแล้วต้องอ้านให้จบเพราะดิ่งมาก ถ้าอ่านไม่จบคงค้างคาอารมณ์สีหม่นไปทั้งวันแน่ แต่รักทั้งสองคนมากๆเลยค่ะ ตัวละครมีชีวิตจับต้องได้มากๆเลย เป็นคู่ที่ทรหดกันมากจริงๆ ขอบคุณที่จบแบบโล่งอก TT และขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ทำให้อยากหันมารักและดูแลคนที่เรารักมากขึ้นเลย
-
หลังจากอ่านเรื่องนี้เสร็จ อารมณ์สีเทาไปเลยยย ร้องไห้จนตาบวม ไรท์แต่งดีเกินไป นี่คือสิ่งที่ทำให้เราไม่ชอบนิยายของไรท์ อ่านแล้วอินเกินไป ฮือออออออออออออออออออออออออ :m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านไปร้องไห้ไปมันหน่วงจริงๆ :hao5: สงสารทั้งสองฝ่ายเลยทั้งพระเอก และ นายเอก ต่างคนต่างมุมมอง ถึงจะไม่ค่อยชอบกับตอนจบของเรื่องเท่าไหร่เพราะยังสงสัยว่าที่พี่ภูหายไปนั้นไปไหนหายไปรักษาตัวอย่างเดียวหรือไปทำอะไรมา แล้วยังรักสิงหาอยู่หรือป่าว ตอนจบที่พี่ภูเข้ามาทักสิงหามันแอบคิดว่าพี่ภูความจำเสื่อมมั้ยเนี่ยเข้ามาทักน้องมันแบบนั้นแต่ก็เคารพการตัดสินใจของคนแต่ง แต่ก็ยังขอบคุณที่ไม่จบแบบทำร้ายคนอ่านเกินไปยังใจดีให้พี่ภูกลับมาหาน้องสิงหาถึงแม้อยากรู้ต่อว่าความสัมพันธ์ทั้งคู่จะเป็นไงต่อไปหลังจากกลับมาพบกันก็เถอะ คำนิยามของนิยายเรื่องนี้คือหน่วงจิตสุดๆ
-
:hao5:o8 มาม่าสุดๆๆๆ คนเขียนสุดยอดดด
-
เป็นอะไรที่หน่วงได้ใจจริงๆ แต่.. คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือสิงหาที่ต้องอยู่ในวังวนของความทุกข์ ภูจะฆ่าตัวตายแต่สุดท้ายก็ไม่ตายและสุดท้ายของสุดท้ายก็เป็นสิงหาอีกที่ต้องมาตายทั้งเป็นทำได้แค่นั้งดูคนที่เรารักนอนจะเป็นจะตายอยู่บนเตียง พอไปมีแฟนใหม่พอเริ่มรักเค้าอีคินก็นอกใจไปเพราะทนความเงี่ยนไม่ไหว สรุปว่าสิงหาก็เป็นคนที่ต้องมารับอะไรหลายๆอย่างคนเดียว ควรเป็นสิงหามากกว่าที่จะเป็นโรคซึมเศร้า อ่านมาทั้ง18ตอน ไม่เคยเห็นสิงหามีความสุขเต็มๆเลยสักตอน
ขอตอนพิเศษเถอะะะ :katai4:
-
เป็นนิยายที่อ่านไปด่าไป
สิงหาโง่เง่าเกินไปหละ -*-
คนเขียน ช่วยเขียนให้นายเอกมีคุณค่าในตัวเองหน่อยได้ใหม :katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นนืยายที่เศร้ามากกกกกกก น้ำตาน้ำเตอมาเต็ม ร้องไห้หนักมาก หมอนนี่เปียกชุ่ม หมดทิชชู่ไปหลายแผ่น
อินมากถึงมากที่สุด ชีวิตรักทำไมมันเศร้างี้วะ คนสองคน...แม่งงงงง
ตอนแรกที่อ่านก็สงสารสิงหา นางคงทนไม่ไหวหรอก เชียร์ให้หนีไปๆๆ แต่ดูเหมือนน้องจะรักพี่ภูผามากๆ เพราะรักกันมานานตั้งสองปีนี่ ก็เลยไปคิดถึงว่าพี่ภูผาต้องมีเหตุสิ ไม่งั้นคงไม่ใจร้ายกันขนาดนี้ แต่พอรู้ทางฝั่งภูผาแล้วยิ่งหน่วงหนัก เห้ย พี่แกมีปมหนักมากอะ
พยายามทำความเข้าใจพี่ภูผา กลายเป็นว่ายิ่งอินหนักเข้าไปใหญ่เลย ช่วงครึ่งหลังที่พี่ภูผาเป็นคนเล่าเรื่องโคตรเศร้าอะ ชีวิตคนๆนึงมาไกลขนาดนี้ได้ยังไงกัน มันคือจุดต่ำสุดของชีวิตเลยอะ แทบจะแบบถูกคนทั้งโลกทิ้งขว้างอะ อยู่ตัวคนเดียว มีปัญหาก็ไม่รู้จะไปหาใคร มีคนที่พร้อมรับฟังแต่เราก็ไม่อยากให้เขามาสมเพชตัวเราอีก โคตรน่าสงสารอะ อ่านไปก็แบบสองความคิด เห้ยพี่ สู้เถอะนะ กับอย่าอยู่ต่อเลย ไปเถอะ
เวลาอ่านนิยายเราชอบเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในนั้น ชอบเดาว่าตัวละครจะทำอะไรต่อไป บางทีก็เอามาคิดว่าถ้าเป็นเราล่ะ จะทำยังไง
ชอบนิยายแบบนี้ ทุกตัวละครมีเรื่องราวของตัวเอง ทุกการกระทำเขามีเหตุผลนะ แล้วมันคือเรื่องจริงที่เราก็พบเจอในชีวิตประจำวันได้ด้วยซ้า บางทีคนรอบข้างเราก็อาจจะเป็นอยู่ หรือบางทีเราเป็นอย่างนั้นอยู่หรือเปล่า ภาษาที่ใช้ก็ดีมากอ่านแล้วลื่นไหล คนเขียนเก่งมากๆ ที่สื่อให้คนอ่านคนนึงเป็นบ้าได้ขนาดนนี้อะ 555555555
เห็นบอกว่าลำบากมากกว่าจะเข็ญออกมาจนจบได้ตามที่วางไว้ นับถือมากๆ ที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องให้เปลี่ยนไปจากที่เราตั้งใจทำไว้ เรายอมรับตอนจบนะ ไม่ว่ามันจะออกมาเป็นยังไง ถึงจะคิดว่าbad end แน่ๆ และเราไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ขนาดทำใจแล้ว แต่ก็จบดีก็ดี ไม่งั้นหน่วงไปทั้งวันแน่ๆเลย (อ่านจบรวดเดียวตั้งแต่บ่ายสองยันทุ่มครึ่ง)
เราสื่อความไม่เก่งอะ ตอนนี้หัวยังตื้อๆ อยู่เลย ไม่รู้คนเขียนจะมาอ่านความเห็นนี้มั้ย แต่เรื่องนี้ดีมากๆ ดีใจที่ได้อ่านค่ะ
ไม่อยากจะคิดว่าถ้ามาช่วงที่ยังลงไม่จบนี่จะอึดอัดตายมั้ย โคตรหน่วง
ปล. เมื่อไหร่จะกลับมาต่อคั่นกูกันนะรออยู่ 55555
-
ขอมอบให้เป็นนิยายในตำนานของเรา เป็นเรื่องที่อินมากกจากคนเป็นโรคซึมเศร้า อ่านแล้วผมนี่หยิบคัตเตอเลยครับ :katai1: สนุกมากเลยเรื่องนี้ทำวูบไปหลายรอบ บีบคั้นหัวใจจนศรีไม่เหลืออะไรจะร้องแล้ว :z3: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะคุณจิตติ :L1:
-
ปักจองไว้น่ะค่ะเดี๋ยวมาอ่าน
-
เป็นนิยายที่เราอ่านแล้วเราเหนื่อยมาก เพราะตั้งใช้ทั้งสมองและอารมณ์ เราอ่านถึงตอนที่ 10 แล้วเราต้องหยุด...อารมณ์มันมาเต็มจริง ๆ ขอบคุณที่เขียนผลงานได้ดีขนาดนี้ ตอนแรกเราคิดว่าต่อให้ต้อง bad end เราก้ไม่เสียใจเลย และมันคงจะเป้นตอนจบที่สมบูรณ์ แต่เราก้ชอบที่จบแบบนี้น้าาา :hao7:
-
คิดถึงพี่ภู :mew6:
-
:pig4:
-
อ่านจบแล้วซึ้งเศร้า. ร้องไห้แต่ตอนแรกๆเลย
สงสารทั้งสิงหาและภูผาเลย
เสียดายมาไม่ทันหนังสืออยากได้
-
เป็นครั้งแรกที่อ่านนิยายแล้วร้องไห้จนตาบวมเป่ง บูดซะตาจะปิดเลย
ร้องแล้วร้องอีก น้ำมูกก็ไหลจนหายใจไม่ออก แต่ก็ยังจะอ่านต่อ :hao5:
อ่านไปสั่งน้ำมูกไป น้ำตาก็ไหลอาบแก้มไป คิดในใจว่าจะเศร้าอะไรขนาดนี้เนี่ย(แต่ก็อ่านต่อ)
รู้สึกตะหงิดๆใจว่าจะกลายเป็นคนเสพติดความดราม่ารึเปล่า
เพราะปกตินิยายเรื่องไหนดราม่ามากๆนี่จะแอนตี้
ไม่เอาไม่อ่าน ไม่อยากเสียน้ำตา เจ็บๆหน่วงๆไม่ชอบเลย
แต่บอกเลยว่าเรื่องนี้...สุดๆจริงๆ
อ่านจนจบได้นี่....แบบ...เฮ่อ ถึงขั้นถอนหายใจตอนอ่านจบเลยทีเดียว
มันอึดอัด ตื้นตันไปหมด โอเคคะ อินมากแล้ว พอๆๆ :katai1:
เรื่องนี้ตามความเข้าใจเป็นเรื่องที่อิงจิตวิทยา และหลักการรักษาตามการแพทย์
โดยเน้นผูกเรื่องเชื่อมโยงเหตุการณ์ความรัก โรคซึมเศร้า
สาเหตุ ปัจจัยต่างๆร้อยเรียงเหตุผลเชื่อมโยงเป็นเรื่องราว
โดยโฟกัสที่อารมณ์ ความรู้สึกของตัวละครขณะที่เผชิญเหตุการณ์เหล่านั้นอยู่
อ่านแล้วรู้สึกได้ความรู้เกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามากเลยคะ
จริงๆคนที่รู้จักเคยเป็นเช่นกัน รู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่เค้าเล่าหรือบรรยายความรู้สึกต่างๆของตัวเองให้ฟัง จนสุดท้ายต้องยอมแพ้แล้วถ่อยห่างออกมาเลยละคะ อาการอารมณ์ร่วมมันก็น่ากลัวอยู่นะคะ :mew6:
ขอขอบคุณคุณจิตติที่สร้างสรรค์เรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านนะคะ เป็นอีกเรื่องที่น่าจดจำคะ :mew1:
-
นิยายเรื่องนี้ทำเราร้องไห้อ่ะ
แรกๆก็สงสารสิงหา หลังๆนี่สงสารทั้งคู่เลย
แต่ก็นะ ทุกเหตุผลทุกการกระทำมันก็มีผลตอบแทนของมัน ดีไม่ดี ก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เราทำลงไป
ยังดีที่ทั้งสองคนฉุดชีวิตขึ้นมาได้ และอยู่ด้วยกันต่อ
เราเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้วน่าจะปีทีแล้วหรือยังไงเนี่ยะแหละ เหมือนยังไม่จบ และยอมรับเลยตอนแรกๆ ไม่โอเคสำหรับเรามาก เราจึงหยุดอ่าน
ตอนนี้พอได้อ่านถึงตอนจบ เราถึงรู้ว่า เรื่องนี้มันโอเคมาก ดราม่ามากแบบสุดๆ ทุกตัวละครสุดโต่ง คาแรคเตอร์ชัดเจน มีเหตุมีผลของการกระทำทุกตัวละคร ให้เราเข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงแสดงออกอย่างนั้น
เราดีใจที่จบแบบนี้ กลัวการจบแบบจากลามากกว่า แต่การปูเรื่องมา ดราม่ามายาวๆขนาดนี้ เราเลยคิดว่าไม่น่าจบเศร้าเท่าไหร่ (เพราะถ้าจะจบเศร้าคงจบตั้งแต่พี่ภูหายไปแล้วมัง) อีกส่วนคือ มันคือผลตอบแทนของการรอคอยของทั้งคู่
มันดีกับใจมากจริงๆ แม้จะอ่านไปน้ำตาไหลไปก็ตาม
ขอบคุณนะ
ชอบนิยายของคุณเกือบทุกเรื่องเลย
(ใช้คำว่าเกือบเพราะยังอ่านไม่ครบทุกเรื่อง)
:katai2-1:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีเรื่องอื่นอีกไหมค่ะ
-
มันตราตรึง เข้าถึงอารมณ์มากก จบแบบสวยงามที่สุดแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครัชช
-
เคยเปิดมาอ่านสองรอบก็กดปิดตั้งแต่ตอนแรกไป รอบสามด้วยความที่คิดว่าไหนๆก็เปิดมาแล้วอ่านเถอะ อ่านไปอ่านมา เฮ้ย มันขำอ่ะ ตอนแรกนายเอกนี่โคตรควายทนเพื่อ ? แล้วก็รำคาญนิสัย พระเอกก็หัว_มาก คืออะไรจะขนาดนั้นวะอย่างกับคนเป็นโรค พอกลางๆเรื่องเออเฮ้ย พลิก พลิกไปพลิกมา พีคสุดก็ตอนท้ายๆนี่แหละ โดยเฉพาะสองบรรทัดสุดท้ายนั่นน่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่อ่านข้ามไปตอนจบ ลุ้นไปกับเขาหมด ทำใจไว้แล้วตอนช่วงนั้นน่ะ ก็เลยอ่านต่อ คิดว่านายเอกคงเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ แต่เพราะนิสัยถึกทนยิ่งกว่าไบซัน นางเลยสมหวังสักที ปกติไม่อ่านดราม่าน้ำตาจะพาลแตกเอา แต่เรื่องนี้ปลงไว้ตั้งแต่ต้นเรื่องล่ะเลยยังอ่านมาได้ สนุกดี :hao7:
-
จะ
พูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว จิตติ แต่งได้ดี จนอ่านแล้วจิตตก นะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน เป็นนิยายที่บ่อน้ำตาเเตกเยอะที่สุด เเบบรั่วเลย เราชอบมากๆ การบรรยายหรือแม้เเต่ตัวละคร เข้าใจความรู้สึกมากๆ ฮื่ออออ ดีจริงๆ เอาขึ้นแท่นนิยายที่ชอบเลยค่ะ พี่กับน้องสมหวังสักที อ่านมาแต่ละตอนนี่ทิชชู่หมดไปเป็นม้วน 5555 ขอบคุณค่ะ ชอบสุดๆ :o12:
-
เป็นนิยายที่ตราตรึงใจมาก คือนิยายจบ แต่อารมณ์ไม่จบ โอ้ยยย ขำตัวเอง แต่น้ำตายังไหล คือจบแบบนี้เราพอใจมากๆเเล้ว อย่างน้อยไม่ bad end 55555 ชอบนิยายคุณจิตติที่สุดค่ะ อยากได้ตอนพิเศษสักตอนนะ คิดถึงพี่ภูกับสิงหาสุดๆ ขนาดเพิ่งอ่านจบ :sad4:
-
ตอน16 คุณจิตติใจร้ายมากเลย :mew6:
-
o13
-
รวดเดียวอ่านจนจบเลย ลุ้นมากๆ กลัวจะจบแบบเศร้า แต่ที่สุดแล้ว 2 คน เค้าก็ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แค่นี้คนอ่านก็ดีใจมากแล้ว
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกจนจบ อ่านต่อเนื่องเลยเอาอารมณ์ไม่ลงเลยค่ะ ร้องไห้ไม่หยุด สงสารทั้งภูผาทั้งสิงหา แม้ว่าสุดท้ายภูผาจะเลือกไปจากสิงหาเพราะไม่อยากให้สิงหาลำบาก แต่ก็ดีใจที่ภูผาเลือกที่จะสู้เพื่อให้ตัวเองหายมากกว่าจะจบชีวิตตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นภาระสิงหา (ตอนอ่านลุ้นตรงนี้มากจริงๆ) ซีนสุดท้ายในงานบอล เราอ่านแล้วอิ่มมากๆ อยากให้การเริ่มต้นใหม่อีกครั้งของทั้งคู่สดใสและสวยงามดังความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน ดีใจที่ happy ending ค่ะ
สุดท้ายขอบคุณคุณจิตติที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านค่ะ จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเสียน้ำตาเยอะมากนะคะ หน่วงใจมาก
ขอบคุณคุณจิตติสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
สนุกมากก แต่ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นกลัวที่สุดว่าพระเอกจะตาย กลัวว่าจะจบแบบไม่ happy ending :ling3:
-
เป็นนิยายเรื่องนึงที่อ่านแล้วฝังใจมากเลยค่ะ
สนุกมาก และมีความหน่วงมาก
ชอบค่ะ เสียน้ำตาไปหลายปี๊บเลย
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เรามาอ่านช้าไปหน่อย แต่เราขอบคุณจิตติมากนะคะ ที่เขียนนิยายเธอที่ร้ายขึ้นมา
บอกตรงๆว่าร้องไห้ฟูมฟายตั้งแต่ต้นเรื่อง จบเรื่องก็ยังร้องไห้อยู่ ขนาดทอร์คตอนจบเรายังร้อง คิดดูสิ เห้อ
เราชอบภาษาการเล่าเรื่องชอบทุกอย่างเลยนะคะ เรื่องดาวในน้ำก็บีบใจเราไม่แพ้กันเลย
ชอบที่จิตติแต่งทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องที่เล่นกับความรู้สึกแบบนี้
ร้องไห้จนใจสั่นเลย พอดีเป็นคนร้องง่ายมาก55555 เรารอเรื่องต่อๆไปนะคะ สู้ๆนะอย่ากดดันมากเวลาแต่งนิยายซักเรื่อง
แต่งให้จบจนมันสำเร็จ เราเป็นกำลังใจให้ ขอบคุณจริงๆนะคะ ชอบนิยายของจิตตินะ สู้ๆ :-)
-
ขอบคุณค่ะ
-
:katai5: :katai5:
-
ร้องไห้...
-
สงสารการป่วยของภู การควบคุมความรู้สึกแย่ๆในหัวไม่ได้มันทรมานมากๆ :sad4:
-
:o12:
หน่วงมาก อ่านไปร้องไป ฮือออออ
-
แง้งงง มาถึงตอนที่สองก็กลันน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว สงสารสิงหา แต่ตอนที่พี่อ่านไลน์บอกลาทำไมต้องหุบยิ้ม ทำไมต้องทำเหมือนๆยังรักสิงหาอ่ะ ทั้งที่ทำกับสิงหาขนาดนี้อ่ะ :sad4:
-
แง้งง มันจะจบแบบไหนหรอคะ ฮือ เราทำใจอ่านไม่ได้ ถ้าแบดเอนอ่ะนะ หัวใจอ่อนแอ ฮือ
-
เรากลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว :sad4: ฮืออ ภูผาพูดเหมือนจะฆ่าตัวตายแล้วไปอยู่กับวัชรเลย ฮือ ทำไงดีไม่อยากร้องไห้เลย
-
แค่นี้ เราก็ร้องไห้จนไม่รู้ว่าจะร้องยังไงแล้ว
-
:z3: คิดว่าตอนนี้เป็นตอนที่ดีที่สุด เพราะเป็นตอนแรกในหลายๆตอนที่เราไม่ร้องไห้ :angry2: แต่ทำไม! ตอนสุดท้ายถึงได้เป็นแบบนี้ :sad4: ทำไมอ่ะ
-
ฮือออออ ก็ยังดีที่จบแบบนี้ ยังดีที่ไม่จบแบบปวดใจ ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายได้ดีมากๆ อารมณ์ ความรู้สึกนึกคิด คำพูดต่างๆที่ถ่ายทอดออกมา มันดีจริงๆ ขอบคุณมากนะคะ แต่... ถ้าจะดีขอตอนพิเศษแบบบอกเรื่องราวที่ภูผาหายไปได้ไหม พลีส
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยคับ ขอบคุณที่บอกแนวคิดดีๆไปใช้ในชีวิตจริง ความจริงผมก็คล้ายๆกับโรคนี้นะ 555
-
นั่งอ่านนั่งลุ้น หน่วงกระชากตับมากค่ะ ระทึกยิ่งกว่าดูเจมส์บอร์นไปอีกกกกก :mew4:
แต่ก็ดีใจสุด ที่ตอนจบได้เจอกันอีกครั้ง พี่คินนี้ดีแตกใช่ไหมม เสียดายเบาๆ
ตอนแรกที่อ่านพูดกับตัวเองว่าจะไม่ให้อภัยภูเด็ดขาด แต่อ่านพาร์ทภู โอ้ย สงสารทั้งคู่เลย
เป็นเรื่องที่พลิกล็อคจริงๆ แต่งดีมากๆเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
แรกๆคือโกรธภูผามาก เกลียดๆๆๆ
ต่อพอถึงพาร์ทภูผาบ้าง แรกๆก็ไม่ใจอ่อนอ่ะ ยิ่งอยากให้ตายๆไปเลย
ต่อพอได้รู้เบื้องลึกขึ้นเรื่อยๆกลับอยากให้สิงหาใจอ่อนเร็วๆ
แอบขัดใจสิงหาอยู่เรื่องคือเจ้าน้ำตาไป ทั้งที่ควรจะเข้มแข็งได้แล้วนะ เป็นปีๆอ่ะ แต่ทุกอย่างก็เรียงร้อยออกมาจนเป็นตัวละคร "สิงหา". ให้เราได้อ่านกัน
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้ว น้ำตาไหลไม่รู้ตัว หลายรอบ หลายตอนมาก
สะอื้นฮึกๆ จนแม่ถามว่าเป็นอะไร
คือเศร้ามาก หน่วงจิต หน่วงใจ จริงๆ
เขียนได้ดีมากค่ะ ชื่นชม :L2:
-
เราเขามาอ่านตั้งแต่สามทุ่มจนตอนนี้ตรหนึ่ง
บอกเลยค่ะว่าร้องไห้หนักมากกกกกกก (ทิชชูหมดไปหนึ่งม้วน ผ้าเช็ดหน้าถึงขั้นชุมไปด้วยน้ำตา)
จะร้องดังก็ไม่ได้ เดี่ยวห้องข้างๆด่า
เป็นเรื่องที่เราประทับใจมาก
ภาษาดี การวางโครงเรื่องดีมาก
ยอมรับว่าตอนแรกเกรียดภูผามาก แต่พอรู้เหตุผลที่ภูผาร้าย เราก็พร้อมให้อภัย
หายากมากเลยสำหรับเรื่องที่ทรมานคนอ่าน บีบจิต มากกกกกขนาดนี้แล้วภาษายังออกมาดี
สื่ออารมณ์ของตัวละครออกมาเป็นตัวอักษรได้ลึกซึ้ง
การกระทำต่างๆ เราชอบฉากที่ภูผาจะกินยาตาย แล้วเห็นภาพหลอน
กับตอนที่ภูผาไม่สบาย แล้วบอก ปล่อย.. เจ็บ.. พี่เจ็บ ตรงนี้เราร้องแบบไม่สนอะไรแล้วอะ
คือเข้าใจความรู้สึกเลยว่ามันต้องทรมานขนาดไหน ถึงขนาดคนๆหนึ่งร้องขอความตาย
ถ้าเป็นเราอยู่ในสถานการณ์นั้น เราก็คงจะร้องขอความตายเหมือนภูผา มันทรมาน สิ้นหวัง และอยากเป็นภาระของใคร
ตอนที่เราพิมพ์คอมเม้น เรายังไม่หยุดร้องเลย
ไม่ไหวแล้วอะ รู้สึกจิตตกนิดๆ ยังดีที่จบ Happy End
นี้เป็นคอมเม้นยาวที่สุดเท่าที่เคยส่งเลย
-
ร้องไห้หนักมากกก ปวดตับจนเกือบวรรคสุดท้ายเลยจริมๆ :m15: :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า :pig4:
-
ทำไมดราม่าอย่างนี้
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ภาษาดีมาก เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน
ชอบเสพดราม่ามาก แต่เรื่องนี้ทำเสียน้ำตาเป็นลิตรเลย :sad4: :o12:
เป็นนิยายที่อ่านแล้วหดหู่ บีบหัวใจ รู้สึกเศร้าลึกตามตัวละครมาก
ประทับใจทุกอย่าง รักพี่ภู กับน้องสิงหามากๆค้า :katai2-1:
-
ดีใจมากเลยคับ ปลื้มมาก :hao5: :hao5:
ทำไมมันหน่วงจิตใจขนาดนี้ :z3:
*....ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ขึ้นมานะคับ
o13
-
เสียน้ำตาตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบเรื่องเลยค่ะ
ครบทุกรสจริงๆ คืออ่านไปแล้วเหมือนเป็น
ตัวละครนั้นจริงๆ ถึงแม้นิยายจะจบไปนานแล้ว
แต่กินใจและเชื่อว่าจะจำไม่ลืมเลยค่ะ ขอบคุณ
สำหรับนิยายดีๆ :pig4: ไม่ผิดหวังจริงที่เข้ามาอ่านคือ
อ่านรวดเดียวจบเลยอะ5555555555 อินมาก
มาทำให้โกรธ มาทำให้เศร้า มาทำให้อบอุ่นแต่
สุดท้ายก็จบลงด้วยดี
จริงๆแล้วแอบอยากให้มีตอนพิเศษนะคะะะ อิอิ
ยังไงก็จะติดตามผลงานต่อไปนะค้าาเยิฟ :katai2-1:
-
เสียน้ำตาไปหลายลิตรเลยค่ะ
หน่วงเศร้าและสนุกมากค่เ
+1
-
ถึงคุณจิตติ
ไม่รู้ว่าจะได้วนเวียนกลับมาอ่านคอมเมนต์ในนี้อีกหรือเปล่า
แต่จะขอสารภาพจากใจจริงว่าเรื่องนี้จะเป็นนิยายที่ประทับอยู่ในใจตลอดไป
อ่านจบแล้ว แต่ยังคงวนเวียนนึกถึงความรักที่มากมายระหว่างภูผาและสิงหา
ความรักที่แท้จริงแล้วเป็นทั้งขนมหวานและยาพิษ
คุณจิตติเป็นนักเขียนที่เก่งมาก มากจริงๆ ร้องไห้กับเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง
เพียงแต่จากเสียใจ เศร้าใจ สงสาร ปลื้มปริ่ม และซึ้งใจ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
อ่านตอนที่ภูผาเรื่องเป็นโรคซึมเศร้า จากที่เคยเกลียดความไร้เหตุผลกลับกลายเป็นสงสาร
ความเศร้าที่คุณจิตติถ่ายทอดออกมาผ่านตัวหนังสือ ความเศร้าและรู้สึกผิดทั้งโหยหาของภูผา
ทำให้แต่ละย่อหน้าเราเศร้าตามอย่างเหลือเชื่อ อ่านไปจนจบรักเหลือเกินกับความมีมิติของตัวละคร
รักภูผาที่แม้จะมารู้ตัวทีหลังแต่ยอมรับและเข้าใจสถานะตน รักความมั่นคงของสิงหา
รักบรรยากาศแสนเศร้าปนอบอุ่น รักการที่ถ่ายทอดถึงการจากไปของคนที่รัก
มีท่อนนึงที่กล่าวถึงวัชร ทำให้เรานึกถึงพี่โจ้ วงพอช และพี่สิงห์ สคีซเอนิมอล มาก
มันดีพมากในความรู้สึก ท่อนที่บอกว่าเพื่อนจะมารับ เชื่อสิ่ เราร้องไห้เหมือนกันจะตาย จนต้องพักเอาไว้ก่อน
เพราะหายใจไม่ทัน อยากให้ทั้งภูผาและสิงหาได้รับรู้เหลือเกินว่าต่างฝ่ายต่างรักกันมากขนาดไหน
อยากให้ภูผารู้ว่าน้องเฝ้ารอคอยดูแลและอยากให้พี่มีชีวิตอยู่ เพราะการมีชีวิตอยู่ของพี่คือความสุขของน้อง
และอยากให้น้องรู้ว่า ความสุขของพี่คือการที่น้องมีความสุข
ความรักนี้มันลึกซึ้งและกินใจเรามาก ขอบคุณจริงๆที่แต่งเรื่องราวดีๆสุดประทับใจแบบนี้ออกมา
ไม่รู้ว่าเสียเวลาไปมากมายและไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ถึงไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ท้ายนี้ ไม่จินตนาการอะไร เพราะคิดและเชื่อว่าเขาจะรักและอยู่ด้วยกันตลอดไปอยู่แล้ว
ภูผาเป็นพระเอกที่เรารักที่สุดตั้งแต่อ่านนิยายมา คนเก่งที่เราเชื่อว่าจะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆไปได้
ผู้ชายในกระดาษที่โลดแล่นในความรู้สึกราวกับมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้จริงๆ
ปล.ถ้ามีโอกาสได้ซื้อหนังสือหวังว่าจะได้พบตอนพิเศษที่แสนพิเศษ คุ้มกับการเสียกระดาษไปหนึ่งม้วนถ้วน
ขอบคุณคุณจิตติ และจะเป็นแฟนคลับตลอดไปค่ะ
-
ปวดตับ. ปวดไต. ช้ำเลือดหนองไหลกันเป็นแถบๆๆๆ. เป็นเรื่องที่เศร้ามาก.หน่วง ปวดหัวใจไปกับ ภูผา และ สิงหา. เรื่องมันมีเหตูและผลว่าทำไมภูผาถึงกระทำเรื่องร้ายๆๆกับสิงหา. แล้วในที่สุดภูผา ก็ได้รับและรับรู้ความรู้สึก. และเจ็บปวด. ความสูญเสียทุกอย่างเช่นเดียวกัน. เป็นเรื่องที่เสียน้ำตาท่วมโลกแล้วมั้ง ความรักในความเป็นจริงที่สัมผัสได้. เป็นเรื่องที่ดีมากค่ะ. สื่อความรู้สึกจนเราคิดว่าเป็นภูผา. สิงหาเสียเอง. เราชอบแนวนี้มาก. ชอบเรื่องนี้มาก. คงผลิตมาให้อ่านกันอีกนะคะ. ขอบคุณ. คุณเก่งจริงๆๆๆ
-
ยอมใจคนเขียนเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้ติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ และจะสนับสนุนผลงานต่อไปค่ะ
-
ตอนแรกไม่คิดจะอ่านเรื่องนี้เลยค่ะ เพราะมันเศร้า มันหน่วง×1000 แต่ก็รักจิตติค่ะ ถ้าอ่านบางเรื่องกลัวจิตติน้อยใจ เลยต้องมาอ่านนิยาย18ตอนนี้ พร้อมกองน้ำตา น้ำหูน้ำตาน้ำมูกเต็มหมอน เต็มผ้าห่มหมดแล้ว ฮืออออ สงสารตัวละครที่ชื่อภูผา และก็ไม่ชอบเลยที่เขาปากร้าย และร้ายมากๆกับคนที่เขารักแบบนี้ เกลียดคินอ่ะะะะ เห็นแก่ตัววว เสียใจแทนสิงหามากๆเลย อยากให้มีต่อจังเลยยยย อยากได้หนังสือจังเลยยยยยยน อ่านจบมีความตาบวมเล็กๆ
-
:o12: น้ำตานองหน้าเลย ขอบคุณนะครับ :hao5:
-
โหยย อ่านจบแล้วว มันหน่วงอ่ะ หน่วงมากๆ เข้าใจความรู้สึกทุกคนในเรื่องเลย
สงสารทุกคน เราร้องไห้เยอะมากกับเรื่องนี้ เข้าใจคนเป็นโรคซึมเศร้าเลยเพราะเราก็เป็น
เราชอบตอนจบนะ นิยายเรื่องนี้ให้อะไรกับเรามากจริงๆ ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องนี้ออกมานะคะ <3
:L1: :L1:
-
น้ำตาร่วง ไม่รู้จะปาดยังไงแล้ว ฮื้ออออิอออ :o12:
-
ร้องไห้ทั้งเรื่องสงสารสิงหา
-
ตอนแรกๆนี่เกลียดพี่ภูมากกกกกก
แต่หลังๆคือไม่ไหวววว หมดน้ำตาไปหลายลิตร
แต่ยังขัดๆกับพี่คิน คือรู้สึกว่านางดีมาตลอดหลายปี ไม่น่าอยู่ดีๆพลิกขนาดนี้
แต่ก็ดีใจที่เค้ายังแฮปปี้เอนดิ้งกัน
แอบอยากให้มีตอนพิเศษหรือบอกเล่าเล็กน้อยที่พี่ภูหายไป คือมันงงๆนิดหน่อยค่ะ 555555
-
ฮือออออออ ภูผาใจร้ายมาก ทำร้ายน้องสุดๆ แต่ก็สงสารภูผาสุดๆเหมือนกัน
ตอนชีวิตตกต่ำ ภูผาสู้มากอ่ะ แต่ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง ดูแลเลย แม้กระทั่งครอบครัวของตัวเอง
เพื่อนฝูง หรือแม้กระทั่งสิงหา แต่แอบคิดว่า ก็สมควรแล้ว เพราะทำร้ายน้องเอาไว้เยอะมากๆ
ส่วนสิงหา น่าสงสารสุดดด โดนทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังรัก ยังมั่นคงต่อภูผาคนเดียว
ตอนแรกแอบเชียร์ให้สิงหาเลิกๆไปเถอะ หาคนอื่นใหม่55555
ตอนที่ภูผาตั้งใจจะตาย ทำนู่นทำนี่เอาไว้ให้น้อง นับวันรอคอยที่จะตาย มันเศร้ามากเลยอ่ะ ฮืออออ
ร้องไห้เยอะมาก เศร้า
_เรื่องนี้อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากๆเลยอ่ะ :o12: แต่ก็สนุกมาก
สงสารทั้งคู่ :hao5:
__อยากให้มีตอนพิเศษเพิ่ม อยากรู้ว่าทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไป
___ขอบคุณค่ะ :bye2:
-
โอ้ยยย น้ำตาท่วมเลย
สงสารทั้งสิงหา และภูผา
แรกอาจจะเกลียดอีพี่ภู
แต่หลังๆนี่สงสารมาก
ไม่อยากจะบอกน้ำตาไหลทั้งเรื่องค่ะ
แต่ตอนหลังเกลียดอีพี่คินจัง
:hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยยยยยย ร้องไห้จนปวดหัวไปหมดแล้ว อ่านรวดเดียวจบเลย ฮืออออ :sad4:
-
อ่านบทนำแล้วเหมือนหายใจไม่ออก แบบอินเข้าเส้นโดนใจจังๆเลยค่ะ :pig4:
-
เปิดมาตอนแรกเศร้ามากกกก ทำใจอยุ่นานว่าจะอ่านดีรึป่าว
คิดในใจไม่อาจจะไม่เศร้าทุกตอนก็ได้นะ น่าจะมีตะมุ้งตะมิ้งหน่อย
เป็นใงล่าาาาาาาาาา เศร้าทั้งเรื่อง งื่ออออออ แต่สุดท้ายก็อ่านจนจบ ;)
-
ตกสำรวจเรื่องนี้ไปหลายปี เพิ่งได้มาอ่าน
ถ้าเป็นหลายปีก่อน คงเสียน้ำตาไปหลายโอ่ง
แต่ ณ ตอนนี้ กับนิยายเรื่องนี้ จะบอกว่า กรรม คำเดียว
ภูผา ทำตัวเองทั้งนั้น ไม่น่าสงสารเลยแม้แต่นิดเดียว
สิงหา การ์ตูนตาหวาน โลกสีชมพู มันควรจะรักตัวเองมากกว่านี้ไหม รักแม่มากกว่านี้ไหม ไม่รู้สิ ทำตัวเหมือนตัวคนเดียว ยิ่งกว่า Loser อีก
โมเม้นต์ต่าง ๆ ในเรื่องนี้ ค่อนข้างแยบคาย แต่พอมองย้อนไปถึงต้นเรื่อง มันไม่อิน เพราะ ต่างคนต่างสุดโต่ง คนนึงก็รักแต่ตัวเอง ไม่เคยเอาคนอื่นมาใส่ใจ อีกคนก็ไม่เคยรักตัวเอง ขังตัวเองไว้กับอดีต ไม่ยอมเดินไปข้างหน้า
หวังว่าคนแบบนี้จะมีแต่ในนิยายนะ ~
-
:sad4: ร้องไห้หนักมาก แต่... ตอนจบทำให้ยิ้มได้นอนหลับฝรรดีละเค้า
-
คือเรื่องมันก็หน่วงดีอ่ะนะแต่การดำเนินเรื่องมันไม่ค่อยทำให้มีอารมณ์ร่วมซักเท่าไหร่ ไม่ใช่สิ มีอามรมณ์ร่วมนะแต่มันไม่เชื่ออ่ะตัวละครมันดูโต่งๆไปยังไงไม่รู้เหมือนเล่นละครในนิยายอีกทีนึงทำให้เราไม่อินไปการดำเนินเรื่อง มีแต่อามรมณ์สุดโต่งที่ตัวละครส่งมาเท่านั้นเองที่เรารู้สึก ว่าตัวละครเจ็บปวดนะ โอเคอิน แต่พูดถึงสาเหตุขึ้นมา จะรู้สึกไม่ค่อยสมจริงเลย แต่มันก็สะใจดีแหล่ะนะ อ่านเอามันส์ๆ :hao3:
-
กลับมาอ่านรอบ2 คืนเดียวจบ ร้องไห้ตั้งแต่ตอนที่10 ยันตอนจบ ภูผาร้ายที่สุดแต่ก็เจ้บปวดที่สุด การอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครมันโคตรทรมาน สงสารภุผามากอะ สำหรับเราไม่สงสารสิงหานะ สิงหาควรได้เรียนรู้แบบนี้มากกว่า และสุดท้าย เกลียดคิน รักนิยายเรื่องนี้นะคะ จุบ
-
:hao5: :hao5: :hao5: อ่านจบตาบวมเลย
-
:mew6: :mew6: :mew6:
เสียน้ำตาไปเป็นลิตร กับเธอที่ร้าย หน่วงได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
-
เรายังคิดไม่ออก ว่าจะจบเรื่องนี้ยังไง
มันแย่ไปหมด พี่ภูเหมือนรัก แต่ไม่ยอมดูแลเลย
น้องสิงหารักมากไป ซงซานน้อง
อ่านแล้วแบบ ฮื่อออออออออออออออออ
น้องร้องจนน้ำตาท่วมโลกแล้วมั๊งงง
ดูแลน้องหน่อย .
-
อยากให้น้องหนีไปไกล ๆ เลย
ไม่ต้องให้พี่ภูมาเจอ ไม่ต้องเจอพี่ภูอีก
มันควรพอแล้วอ่ะ จิง ๆ เหนื่อยแทนน้อง .
-
แอบผิดหวังกับสิงหาที่ไปคบกับคินระหว่างรอภูผานะ ร้องไห้ไปเยอะมาก ขอบคุณจบแบบแฮปปี้นะครับ
-
พออ่านมาถึงตอนที่มินตรามีแฟนอยู่แล้ว แต่งงานแค่หลอก ๆ
เรานี่แบบ ... T___________________________T
พี่คะ แล้วทำไมพี่ไม่บอกน้องงงงงง !
กำลังคิดว่าถ้าน้องเข้มแข็งอีกนิด แล้วพี่ช่วยคุยกันอีกหน่อย
ทุกอย่างในตอนนั้นมันเปราะบางไปหมด
พร้อมที่จะแตกหักตลอดเวลาอะ
ความรู้สึกเรา t t , เศร้าจังค่ะ
-
ขอบคุณที่จบแบบนี้ .
จิง ๆ t t , ไม่งั้นเราพังแน่ ฮื่อออออออออออออออ
ไม่คิดว่าคินจะเป็นแบบนี้ ใจน้องเข้มแข็งมากจริง ๆ
เรื่่องราวแต่ละอย่างที่เจอไม่ใช่เล่น ๆ เลย
หนักมากอะ , แต่มันก็ผ่านไปแล้ว
มาเริ่มใหม่กันเนอะ .
<3
-
อ่านจบแล้ววว
ขอบคุณมากค่ะ
อ่านไปร้องไห้ไป
โฮร่วววววว~
:hao5:
-
คุณจิตติ คับ.. ผมวนกลับมาอ่าน ซ้ำแล้วซ้ำอีก..
เวลาชีวิตกำลังจะร่าเริงเกินพิกัด.. ผมต้องการตัวช่วย ด้วยการอ่านเรื่องนี้.. เพื่อปรับสมดุลให้อารมณ์.. 55+
มันต้องสว่างบ้าง มืดบ้างเน๊อะ..
แต่แบบที่เวิ่นมาทั้งหมด แบบ อยากได้ตอนพิเศษอ่ะ.. :katai2-1:
-
เป็นนิยายที่หน่วงๆ
-
ขอชมนักเขียนและขอบปรบมือให้ดัง ๆ กับนิยายเรื่องนี้เลยนะครับ เป็นนิยายที่ให้มุมมองความรักที่ต่างออกไปจากเรื่องอื่น ๆ ทั้งให้ข้อคิด สะท้อนตัวตนจริง ๆ ของคนออกมาในรูปแบบความรัก ยอดเยี่ยมมากครับ ไม่ผิดหวังเลยครับที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ มันจะยังจดจำในใจตลอดไปครับ ขอบคุณมากครับ
-
พาเด็กๆของขวัญมาทัก คุณพ่อคุณแม่
:mew1: :mew2: :mew3: :mew4: :mew5: :mew6:
-
เพิ่งมาเห็นเรื่องนี้ แบบรู้สึกว่าอุ้ยชื่อเรื่องน่าสนใจจัง กดเข้ามาดูก็แบบดีจังมีสารบัญด้วย ลองอ่านตอนจบดีกว่ากะว่าถ้าจบไม่ถูกใจจะได้จากไปเงียบๆ เป็นไงล่ะ ร้องไห้จ้าาาา อ่านแค่ตอนจบอย่างเดียวร้องไห้เลย แบบน้ำตานี้มาเป็นสาย ประเด็นคือแอบอ่านในออฟฟิต ดีน่ะโต๊ะอยู่ในหลืบ เลยรอดจากหัวหน้าไง โชคดีๆ กะว่าคืนนี้จะโซโล่ในจบแล้วมาหวีดอีกที เพราะที่แค่ตอนจบตอนเดียวยังรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่เค้าต้องเจอเลย แบบไม่รู้ว่าเรื่องก่อนหน้าเป็นยังไง ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมา แต่รู้ว่าตอนนี้เค้ายังเจ็บปวด ยังรอคอย ยังเศร้าอยู่อ่ะ คือเขียนได้ดีมากจริงๆชอบมากๆค่ะ
-
เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกกลัวถึงจิตใจคนจริงๆ โรคซึมเศร้ามันน่ากลัว และความรักก็เช่นกัน
ผู้เขียนบรรยายออกมาได้ดีมากๆ เราเหมือนจมเข้าไปอยู่ในความคิดของตัวละครนั้นๆ
อ่านไปร้องไห้ไป ในเรื่องสะท้อนแง่คิดให้เรามาก ขอบคุณผู้เขียน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:hao5:
-
ต่อมน้ำตาอักเสบก็เรื่องนี้แหละ :monkeysad:
-
ตามอ่านจนจบ พาร์ทพี่ภูคือทำเราน้ำตาคลอได้ สงสารได้
ตอนที่ร้องไห้เยอะมากคือตอนพี่ภูวาดรูปลา ร้องไม่หยุด
ครอบครัวพี่ภูคือตัวร้าย ใจร้ายที่สุด
มินตราคือผู้หญิงที่ดี
เศร้าทุกครั้งที่พี่ภูคิดถึงพี่วัชร
สิงหาคือนายเอกที่น่าสงสารปนรำคาญ หมั่นไส้ 5555
ชอบตอนจบมากครับ ประทับใจ
เราชอบพาร์ทพี่ภูที่สุด เศร้า ดราม่า ดำดึ่ง แต่ไม่งี่เง่า
-
ปกติเป็นสายดราม่า อยู่แล้วแต่พักหลังๆ เจอเรื่องที่โดนใจน้อยมาก
เลยห่างหายจากการอ่านไปนาน เรื่องนี้เปิดมาแรกๆ ก็เกือบเลิกอ่านไปเหมือนกัน
คือมันเป็นเรื่องที่ดีมากกก แต่ไม่ชอบความอ่อนแอของสิงหาในช่วงแรกๆ เลย
จนพอแกร่งขึ้นนั่นแหละชอบมาก
ยิ่งพอช่วงท้าย รักเรื่องนี้มาก เอาจริงๆ ถ้าจบแบบพี่ภูตายก็ดีไปอีกแบบ แต่แบบนี้ก็ดี
เห็นหลายๆ คนบอกตอนพิเศษ จบดีแต่เสียน้ำตากันอีกเยอะ กำลังว่าจะซื้อ e book มาเสพต่อ
ขอบคุณมากๆ นะครับที่แต่งเรื่องดีๆ มาแบ่งปัน ชอบเรื่องนี้มากครับ
-
เศร้ามาก อ่านแล้วร้องไห้ตามเลย หน่วงจิตหน่วงใจมากมาย
-
เรียลมาก หน่วงน้ำตาคลอหลายช่วงเลย ภาษากินใจมากค่ะ อิน
-
บอกเลยว่าอ่านไปร้องไห้ไป น้ำตานอง โฮ
หน่วงตั้งแต่ต้นแม้ตอนจบจะแฮปปี้เอนดิ้ง
แต่ก็ยังไม่หายหน่วง 555
-
วนกลับมาอ่านกี่รอบก็ร้องไห้ทุกรอบ
-
น้ำตาที่เสียไป คุ้มค่าจริงๆนะ ขอบใจ
-
:hao5: :hao5:
โอ้ยย ขอเม้นท์ให้กำลังใจนักเขียนก่อนเลยค้ะ
คุณแต่งเก่งมากกกก
นี่ร้องหนักมากตอนพี่แกป่วย รู้สึกตระหนักถึงความอันตรายของโรคมาก คนเป็นแบบนี้ถ้าขาดกำลังใจ ไร้คนดูเเล น่าสงสารจัง และอีกเรื่อง ครอบครัวพี่ภูคือแบบ.... มาก เค้าไม่มีความผูกพันธ์กันเลย เลยทำให้พี่แกโตมาเป็นแบบนี้ สังคมครอบครัวยังไงก็สำคัญมากที่สุด เราจะเป็นคนยัวไงของสังคม จนถึงประเทศชาติ ส่วนหนึ่งต้องเกิดจากการเลี้ยงดูและกาปลูกฝังที่ดี ส่วนสิงหา น้องน่าสงสารนะ ในชีวิตความรัก คนเราเจอเรื่องแบบนี้บ่อยมาก เจ้าชู้ แต่เราก็ยังรักหัวปักหัวปลำ ถึงจะเริ่มใหม่กับอีกคนก็ยังผูกพัน ผูกจิต แต่ยังไงการเริ่มต้นใหม่ก็ดีเสมอ เวลาจะทำให้เราผาานไปได้ น้องเองเรียนรู้ทุกอย่าง และเเข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ผ่านไปได้
เราชอบนิยายแนวนี้มากๆนะคะ ไม่ใช้ให้เพียงเสพเพื่อความสนุก แต่อ่านละทำให้ย้อนกลับดูตัวเอง สังรมรอบข้าง และระมัดระวังมากขึ้น
สุดท้ายนี้อยากให้ตุณจิติสร้างผลงานออกมาอัดเยอะๆ จะคอยติดตาม นิยายายไทยน้ำดีนะคะ
ขอบคณ ภูผา กับ สิงหา สองคนคือสัญลักษณ์ของความเเข็มเข็ง และ สัจธรรมของชีวิต
ไม่มีอะไรนิจนิรันดร ขอบคุณค่ะ
-
:o12: :o12: :o12: ฮืออออ ร้องไห้ตาบวมเลยอะ หน่วงมากร้องตั้งแต่ตอนแรกๆ ยันตอนสุดท้าย รู้สึกยังไม่สะใจเลย อยากรู้ว่าจากนี้จะเป็นยังไงต่อ ส่วนเรื่องคิน งงมากๆ จะเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือเลยเหรอ? แต่ก็เข้าใจว่าคงเป็นอารมณ์ที่คบกับเราแต่เอาแต่พร่ำเพ้อถึงแฟนเก่า
อยากอ่านโมเมนท์หวานๆของพี่ภูกับสิงหาบ้าง ที่ผ่านมามันหน่วงจังเลยคร่าาา
:z10: :z10: :z10:
-
สนุกก็สนุก เศร้าก็เศร้า :hao5: :hao5: :hao5:
-
อยากจะกล่าวอะไรสักมาก ยาวมากนะฮะ แต่ก็อยากให้อ่านมุมมองของเราดู
ก่อนอื่นเลย ต้องขอบคุณ คุณ จิตติ ที่แต่งนิยายมาให้พวกเราได้อ่านกัน
ด้วยความที่เราอ่านรวดเดียว 18 ตอน เปิดเรื่องมด้วยดราม่าตั้งแต่บทแรก โดยส่วนตัวแล้วก็เคยอ่านนิยายแนวดราม่ามาไม่เยอะนัก เปิดเรื่องมาด้วยดราม่าก็เป็นสิ่งบ่งบอกชี้ชัดว่าดราม่าตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบแน่ๆ
สำหรับเรา สิงหาจัดได้ว่าเป็นคนที่น่าขัดใจคนหนึ่ง เห็นแก่ตัวเหมือนกัน เพราะคิดว่าอยู่ไม่ได้ จึงยอมรั้งไว้แม้รู้อาจจะเป็นการทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ แต่เพื่อให้ตัวเองยังหลอกตัวเองได้ จนวันหนึ่งก็ลองจะตัดใจออกมาจากตรงนั้น ก็ยังคงเหมือนจะทำให้ตัวเองดูมีคุณค่าด้วยการส่งไลน์ก่อนย้ายออก (สำหรับเรามันเหมือนสิงหาหวังว่าภูผาจะอ่านแล้วกลับมารั้งตัวเอง)
พอโดนตามตัวกลับมา ด้วยการกระทำของภูผาที่เปลี่ยนไป ก็ยอมแม้เขาจะร้าย เพราะคิดว่าอย่างน้อยก็ยังมีความหวังเพราะยังตัดไม่ขาด แต่เมื่อโดนทำร้ายจนถึงจุดที่เขาทนไม่ไหวก็หนีออกมาเลย เวลาผ่านไปเขาเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ยังคงมีความเห็นแก่ตัว(จะว่าไปก็เรียกรักตัวเองเพราะความกลัวก็ได้) แม้จะรู้ว่าอีกฝ่าย(ภูผา)ยังรักตัว แต่ยังเลือกจะเย็นชากับอีกฝ่าย อาจจะด้วยเหตุผลที่เขาแต่งงานแล้ว แต่สำหรับเรา สิงหากลัวที่จะกลับไปเจอเรื่องเดิมๆ
แต่การยื้อชีวิตของภูผาไว้ เรากลับมองว่ามันไม่ใช่เรื่องของความเห็นแก่ตัว เรามองว่ามันคือการรักษาชีวิตของใครคนนึงซึ่งยังมีอนาคต แต่คิดจะไปเพราะโรคซึมเศร้า และคนนั้นคือคนที่เรารัก สำหรับเรามันเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อน
สำหรับภูผา เราร้องไห้ตั้งแต่ตอนที่ภูผาเป็นคนเล่าเรื่องหลังจากสิงหาหนีกลับบ้านไป ถามว่าสงสารมั้ย สงสารนะ แต่สำหรับเรามันก็ถือว่าสะใจระดับนึง สำหรับเราแล้ว อาการของภูผาไม่ได้เกิดในช่วงก่อนที่สิงหาจะหนีรอบแรก อาการของภูผามีให้เห็นในช่วงหลังจากสิงหาหนีกลับบ้าน อาจจะมีอาการบ้างตอนที่ทำร้ายสิงหา แต่สำหรับเรา ภูผาคือคนที่เหี้.. คนหนึ่ง เห็นแก่ตัว
ในช่วงแรกละเลยสิงหา รำคาญ ไม่เห็นคุณค่า เห็นเป็นแค่ของตาย กลับไปก็ยังมีอยู่แน่นอน เสเพลนอกใจนอกกายสิงหา พอสิงหาหนีก็ไปง้อ (สำหรับตรงนี้เราว่าความคิดของภูผากำลังตีกันเอง มันทั้งโกรธ ทั้งเศร้า ทั้งรู้สึกผิด ทั้งหงุดหงิดที่สิงหาไม่เข้าใจ แต่ไม่พูดอะไรออกมา ไม่อธิบายอะไรใดๆ ) การกระทำของภูผาค่อนข้างเลว ตัดขาดจากสิงหาโดยสมบูรณ์ในตอนฝึกงานและหลังจากนั้น จนสิงหาย้ายออก สำหรับเราแล้วมันคือความเสียดาย เสียดายของที่ตนเคยมี แต่วันนี้มันไม่มี เป็นคนหวงของที่ทำของหายโดยไม่รู้ตัว
ตอนที่กลับมาเจอสิงหาที่สตูครั้งแรกหลังจากสิงหาย้ายออก สำหรับเรามันเป็นความรู้สึกที่ ทั้งโกรธ ทั้งคิดถึง ทั้งหงุดหงิดรำคาญ และหึงที่เห็นอยู่กับคิน และยิ่งเจ้าตัวทำเป็นไม่รู้จักยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
ลากกลับมาที่คอนโด ตรงนี้เพราะความแค้นล้วนๆ อาจมีความเหี้.. ผสมอยู่สักมาก ทุกอย่างเขาโทษสิงหา ทุกอย่าง ไม่เคยมองว่าตัวเองผิด ไม่เคย ทำเรื่องเลวร้ายกับสิงหา แค่คนเดียว เห็นเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ มันคือตุ๊กตาของฉัน ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้ จะตะคอก ปาลงพื้น หรือเหวี่ยงมันลงกับเตียง มันก็แค่ตุ๊กตา และอาจอัพเกรดเป็นตุ๊กตายางยามมีอารมณ์
แต่การกระทำทั้งหมดก็ไม่ได้เลวไปทุกอย่าง เขายังพอมีความห่วงใย แต่สิ่งที่เขาไม่มีคือความคิดที่จะขอโทษหรืออธิบาย
อาการของเขาหนักขึ้น เข้าสู่ขั้น mania เต็มกำลังตอนสิงหาหนีไปรอบสอง สำหรับเราตอนแรกมันไม่ใช่เพราะ mania ทั้งหมด มันแค่มีส่วนเกี่ยวข้องเล็กน้อย ที่เหลือกว่า 80% เป็นการกระทำโดยตั้งใจทั้งนั้น
ช่วงที่อาการ mania พีคหนัก และต้องเจอเหตุการณ์ที่โดนนินทาและเลิกจ้างไป ทั้งยังช่วงที่สิงหากลับมาถ่ายแบบแต่ตนโดนแบนไปแล้วก็สะใจดี
ชีวิตเข้าสู่ช่วงตกต่ำแต่ไม่ตกยาก ก็เป็นโรคซึมเศร้า คิดอยากตายอยู่ทุกวัน มีเพียงสิ่งเดียวที่เยียวยา คือ สิงหา ครอบครัวที่พังพินาศ การงานที่ไม่เป็นไปตามที่ฝัน เพื่อนที่จากไป ทั้งจากเป็นและจากตาย ทำให้ชีวิตเหลือเพียงลำพัง ความคิดที่จะตายก็เข้าคืบคลานมาราวกับจู่โจมจากความมืด สำหรับเรา สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่ถ่ายภาพสิงหา แต่เป็นการอยู่กับสิงหา ในวันแห่งความฝันที่พังพินาศทุกวัน จิตใจก็พังตามลงไป ความคิดที่จะอยู่ไม่มีอีกจนเจอการ์ดใบหนึ่งใบนั้ยที่ต่อลมหายใจให้เขาต้องอยู่ถึงวันที่ 31 มีนา ซึ่งเป็นวันแสดงผลงาน ก่อนหน้าเขาต้องพบกับความเย็นชาหมางเมินทุกอย่างที่กัดกินให้ตัวเขาหมดแรงที่จะอยู่ ในวันนั้นก็ยังไม่สามารถทำในสิ่งที่ต้องการได้ จนเกิดอุบัติเหตุ ซึ่งเขาก็คงจะเลือกตายๆ ไปซะที แต่ก็ยังถูกยื้อเอาไว้ พร้อมตื่นมาพบกับคนเย็นชาที่กลับมาเป็นคนเดิม เฝ้ารอให้เจ้าตัวเล็กอ่านหนังสือเล่มนั้นไปจนถึงหน้าสุดท้าย ให้ได้เจอการ์ดใบนั้น และก็ได้ทำตามสิ่งที่ต้องการ สำหรับเราสิ่งที่เขาอยากรู้ สิ่งที่เขาต้องการ อาจเป็นการถูกยอมรับจากใครสักคน ซึ่งเจ้าตัวเล็กได้บอกรักกับเขาอีกครั้ง นั่นก็คงจะเป็นสิ่งที่เขามีความสุขแล้ว พร้อมจะจากไป แต่ก็ยังไม่จากไป ตรงนี้เรามองไม่ออก ว่าสุดท้ายแล้ว เขายังต่อสู้เพราะอยากอยู่หรือปล่อยแต่ถูกกยื้อ แต่หลังจากนั้นเรามองว่าเขาอยากอยู่
ความดีของภูผาอยู่ตรงที่เขาไม่รั้งให้สิงหาจมปลักอยู่กับเขา แต่เขาพยายามรักษาตัวเองเพื่อสักวันจะกลับมาหา แต่ก็นานพอดู สองปีที่หายไป
คิน เรามองว่าตัวละครตัวนี้แปลกเพราะสุดท้ายก็หวังแค่ร่างกายของสิงหา ซึ่งดูจะขัดกับสิ่งที่ทำมาทั้งหมดตั้งแต่รู้จักกับสิงหา ดูก็รู้ว่าชอบ แต่ไม่น่าจะใช่คนที่หวังแค่เอา สำหรับเรามันก็ต้องมองลึกลงไป ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ระดับอย่างเขาถ้าหวังแค่เซ็กส์ คงไม่ต้องรอลงกับสิงหาหรอก แน่นอนว่าหาได้เกลื่อน สำหรับเราเขาต้องการความรู้สึกเป็นเจ้าของสิงหา ครอบครองโดยสมบูรณ์ ด้วยเพราะรอมานาน ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไป แน่นอนเรารู้สึกว่าสิงหาต้องทำตัวงี่เง่าอีกแน่นอน คินเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น จนไม่เก็บอารมณ์ ด้วยความโกรธที่ถูกปฏิเสธเรื่องมีเซ็กส์ ก็โกรธ
เอาจริงๆนะ เรายังไม่อยากตัดสินตัวละครตัวนี้ ไม่แน่อาจเพราะคินเห็นว่าสิงหาไม่ได้รักตนเลยพูดทำร้ายจิตใจเพื่อเลิกก็ได้ เพราะรู้ว่ายังไงสิงหาก็รอภูผา เพื่อไม่ให้ยุ่งยากหรือถลำลึกลงไป
แต่อีกมุมนึงก็อาจจะเป็นแค่ คุณจิตติหาจุดจบให้ตัวละครตัวนี้ เพื่อให้ไม่มีปห.กับคู่พระเอกนายเอก จอบอ. 55555 เพราะเดี๋ยวจะยุ่งยากและยืดเยื้อไปอีก
ขอชมคุณจิตติจากใจ เราร้องไห้ติดกันประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ ตั้งแต่พาร์ทของภูผา เชื่อมกับเรื่องเพื่อนที่ตายได้ดี ชอบการใช้คำ ออกเดินทาง ไปที่ไกลแสนไกล ไปอยู่กับเพื่อน แต่ไม่ชอบคำที่บอกว่าเพื่อนชวน 5555 ขอบคุณมากจริงๆ
สำหรับเราแล้ว เรื่องนี้ถือว่าเศร้าอย่างกลมกล่อมมากๆ ไม่ได้หมายถึงมันตลกตอนดราม่า แต่หมายถึงทุกอย่างมีที่มาที่ไป
สำหรับเราภูผาไม่ได้ความจำเสื่อม เขาจำสิงหาได้ แต่ที่เข้ามาทักแบบนั้นในตอนสุดท้าย เพราะมันเหมือนเป็นการเริ่มต้นใหม่ของทั้งสองคน ทิ้งเรื่องราวในอดีตไว้ข้างหลัง และเริ่มต้นใหม่
แต่ เราไม่รู้ว่า สรุปแล้วทั้งสองรู้วิธีใช้ชีวิตร่วมกันหรือเปล่า คนนึงที่ไม่ยอมอธิบายอะไร จะแก้ไขตัวได้รึเปล่า แต่ก็นะ เรื่องราวตรงนี้จบแบบแฮปปี้ เราลุ้นมากทีเดียวว่าเขาจะกลับมาไหม ผู้เขียนจะวาดเรื่องราวให้จบลงแบบไหน เราว่ามันน่าลุ้นมากในตอนนั้น ถ้าจบแบด จะแบดแบบไหน แต่ถ้าจบแฮปปี้ก็คือกละบมา แต่กลับมาแบบไหน ก็น่าลุ้น แต่พอเกริ่นว่าไปงานกีฬาก็พอรู้แล้วว่าจบแบบไหน 55
ว่าแต่ ภูผายังใช้งานภูผาน้อยได้อยู่รึเปล่าล่ะเนี่ย 55555555555
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ นี่คือเพ้อ และเพ้อยาวมากกกก 555
-
ละแล้ว พวกเขาสองคนก็ได้เรียนรู้รักครั้งไหม่อีกครั้ง :pighaun: :pighaun:
-
ชอบดราม่าของคุณจิตติมากทำให้เราเหมือนเป็นโรคจิจำไปเพราะอยากอ่านแต่นิยายดราม่าตลอด :mew6: :hao5:
-
เรื่องเศร้าเคล้าน้ำตามากค่ะ
อ่านแล้วหน่วงในใจมาก
มีความสุขที่ได้อ่าน ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ
-
เย้ !!! อ่านรวดเดียวจบเลย ร้องไห้หนักมาก :hao5:
-
ร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนจบ...ดีใจที่จบแบบนี้...และขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านค่ะ
ชอบมากค่ะ :mew1: :mew1:
-
ปกติต้องอ่านให้จบก่อนถึงจะเม้นท์
แต่นี่ไม่ไหวละ
จากตอนที่ 7
นี่ถ้าพรุ่งนี้ตื่นเช้ามาเจออิพี่มันเจอน้องปาดข้อมือในห้องน้ำ จะไม่สงสัยเลย
หมายถึง ถ้าน้องเกิดเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมานะ
เพราะแต่ละคำพูด แต่ละการกระทำนี่...
เป็นการไล่ให้น้องไปตายชัดๆอ่ะ ยิ่งประโยคสุดท้ายที่ว่า ไม่น่าเกิดมาเลยอ่ะ
อ่านแล้วแบบ ถึงจะเข้าใจอีพี่มันก็เถอะ
แต่เจอคำพูดแบบนี้เข้าไปก็ไม่อยากอยู่เป็นผู้เป็นคนแล้วอ่ะ จากใจคนเป็นโรคซึมเศร้าเลยอ่ะเอ้า
-
ร้องไห้หนักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบนินยาเรื่องนี้จังถึงมันจะหน่วงๆ
แต่เราคิดว่ามันมีความสวยงามของตัวละคร2ตัวนี้อยู่
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
ปล.แอบอยากอ่านตอนพิเศษ :ling1: :ling1:
-
อ่านตั้งแต่ตอนที่ 8 ถึงตอนที่ 14
อยากบอกคนเขียนว่า...
โรคซึมเศร้ากำเริบค่ะ
ที่อิพี่มันรู้สึก มันกลับมาหาเราหมดเลย
เราอิจฉาพี่ภูมากอ่ะ ที่ในที่สุดก็ได้ออกเดินทางที่ตัวเองเลือกจริงๆซะที
ขณะที่เราทำไม่ได้
คิดและรู้สึกอยู่ทุกวันว่าอยากกลับบ้าน บ้านในความหมายที่ใกล้เคียงกับของพี่ภู บ้านที่อบอุ่น...
ปล.คนเขียนอย่าซีหรือกังวล ถึงเราจะอยากกลับมากแค่ไหนในทุกวัน แต่เราก็มีเหตุผลพอที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
-
อ่านจบแล้วค่ะ
ุึพอจบแล้วก็ไม่ม่อะไรจะเม้นท์ นอกจาก
ขอตอนพิเศษได้ไหมคะ
แอบสงสัยว่า พี่ภูไปอยู่ที่อื่นแล้วมีชีวิตยังไง
ใครเคี่ยวเข็นให้กินยาโรคซึมเศร้าและพาไปหาหมอ
มินตราเป็นคนจัดการหรือเปล่าคะ
แค่อยากรู้ว่า ตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
พี่ภูผ่านมันมาได้ยังไง....
ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา
อยากเขียนเก่งซักนิดบ้างจัง
แต่ตอนนี้ เอาจริงๆมันก็เป็นมาพักใหญ่ๆแล้วที่ แค่จะแตะปลายนิ้วพิมพ์ไดอารีประจำวันของตัวเองที่สมัครไว้ที่บล็อก ยังทำไม่ได้เลยค่ะ
สุดท้ายนี้อยากบอกว่า รักคนแต่ง รักพี่ภู รักน้องสิงหา และเบียร์มากค่ะ
-
มันหน่วงมากจริงๆค่ะ สงสารทุกคนเลยโดยเฉพาะสิงหา
พี่คินก็เลวสุด :m16: ขอบคุณมากเลยค่ะ :pig4:
-
หน่วง :hao5: :hao5: :hao5:
-
สนุกสุดๆๆเลย
ชอบ :ling1: :ling1: :ling1:
-
เราจะรอหนังสือรอบรีปริ๊นท์ บอกได้คำเดียวว่าจะเอามาครอบครองแต่ไม่แตะต้องซ้ำสองไม่ไหวๆมันปวดใจเหลือเกินมันยังจำความรู้สึกนั้นได้อยู่แม้ว่าจะผ่านมานานแล้วก็ตม o22 o22 o22
-
อะไรมันจะบีบคั้นปานนี้
รักน่ะรักได้ แต่ถ้าคนเขาไม่รักเราไงก็เหนี่ยวรั้งเขาไว้ไม่ได้หรอก
รั้งไว้ในใจได้ ปล่อยเขาไปเถอะ รั้งไว้ก็มีแต่จะเจ็บมากขึ้น
รังควาญเขากับคนใหม่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
ดูบอลสด ดูบอลออนไลน์ (https://www.88live.tv)
-
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้สามารถถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ดีมาก ความทรมานของคนเป็นโรคซึมเศร้า มันเจ็บปวดมาก ทรมานสุดแสน อยากตายเจียนจะขาด เราเจอเรื่องนี้ช้าไปจริงๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนที่หน่วงและจุกอกเท่าเรื่องนี้มาก่อนเลย เป็นคนไม่ชอบอ่านนิยายแบบบรรยาย เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วชอบมาก ทุกตอนมันบีบอารมณ์แล้วทำให้เกลียดพี่ภูผามากมาย แต่เมื่ออ่านจนจบทำให้เราเข้าใจพี่ภูพาสงสาร ชอบที่นักเขียนเล่นกับเนื้อหาเรื่องนี้ซึ่งมันมีจริงในสังคม แต่ที่อยากบอกคือชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยคะ ขอบคุณที่เขียนนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
โลกนี้ไม่น่ามีโรคซึมเศร้าเกิดขึ้นมาเลย
ไม่ควรมีใครที่ต้องทนทรมานอยู่กับโรคนี้เลย ยิ่งคืดมันก็ยิ่งเศร้า
การมีอยู่ของทุกๆ คนมีค่านะ
เราบรรยายความรู้สึกตอนนี้ออกมาไม่ออกจริงๆค่ะ ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา
Love
Another Night
:L2: :pig4: :L1: :3123: :กอด1:
-
:hao5:
-
เป็นนิยายที่ดีมาก ดีใจที่จบในแบบที่เราคาดหวัง แปลกใจที่ตัวเองเพิ่งมาเห็น เราเข้าใจตัวละครพระเอกนะ เราก็เป็นผู้ป่วยประเภทเดียวกัน เคยฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ไม่ตาย ตอนป่วยรู้แค่ว่า อยู่ไม่สู้ตาย มันเป็นยังไง กว่าจะดีขึ้นลำบากมาก ครอบครัวสำคัญ คนรอบข้างสำคัญ
-
คิดถึงภูผา คิดถึงน้ำตาที่เคยเสียไป :hao5: แวะมาส่อง
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้ ก็ทำให้ร้องไห้ตามได้ทุกครั้ง :sad4:
และก็จบลงอย่างสวยงามเช่นเดียวกัน
มันอิ่มเอมในหัวใจ :katai2-1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบเพราะคิดถึง ยังเหมือนเดิมเลย น้ำตาไหลพรากๆๆ เหมือนเดิม :hao5:
-
นิยายเรื่องนี้หนักหน่วงมากจริงๆค่ะ ใช้เวลานานมากๆกว่าจะทำใจมาอ่านเรื่องนี้ได้
เพราะมีคนรีวิวว่ามันหน่วงมากๆ อ่านไปเจ็บปวดไป ตอนที่อ่านตอนแรกๆสงสารสิงหามากๆอยากให้พี่ภูเจ็บ แต่พออ่านใกล้จะจบ
สงสารพี่ภูมากๆ ทุกคนดูเจ็บมากเกินที่จะทนไหวแล้ว
คุณจิตติเป็นนักเขียนที่ถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครไปดีสุดๆคนหนึ่งเลยประทับใจมาก
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆที่เขียนขึ้นมาให้อ่าน เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องๆต่อไปนะคะจะตามไปอ่านอีกหลายๆเรื่องเลย
-
ชีวิตภูผาเหมือนชีวิตเราเลย ช่วงที่เป็นซึมเศร้า
อ่านแล้วอินมาก
นิยายของคุณจิตตินี่คุณภาพจริงๆ
ขอบคุณนะคะ
ปล.เรายังรู้สึกหน่วงค้างยาวถึงแม้ตอนจบจะไม่ใช่ bad end ก็เถอะค่ะ
วิ่งไปร้องไห้แล้ว แง :o12:
-
ขอบคุณครับ กลับมาอ่านอีกรอบ เพิ่งมีโอกาสได้เม้น
-
ชอบมากค่ะ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆที่ได้หนังสือมาไว้ในครอบครอง เย้! :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านรวดเดียวจบ
ร้องไห้จนตาบวมเลยค่ะ
ประทับใจการเล่าเรื่องมาก
ตอนแรกเกลียดภูผามากเลย
แต่พอรู้เหตุผลก็สงสารเข้าไปอีก
เค้าสองคนคือพลังงานของกันและกัน
ดีใจที่สู้จนกลับมาเริ่มใหม่กันอีกครั้ง
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีดีแบบนี้มากๆค่ะ
-
น้ำตาแตกตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย
อ่านไปเจ็บไป ใจร้าวไปหมดแล้วอ่ะ
ตอนแรกก็กลัวว่าคำว่า "เดินทาง" กับ "จากไป" จะหมายความว่าภูตายไปแล้ว
แต่สุดท้ายคือกลับไปสู้เองแล้วกลับมาหาสิงหาสินะ
เอาจริงๆคือแมร่งไม่คิดมั่งเลยว่าสิงหาจะรู้สึกยังไง ดีว่าสิงหามันยังมีเพื่อนดี ถ้าตัวคนเดียวเหมือนตอนภูผาไม่คิดมั่งไง๊ว่าน้องอาจจะคิดสั้นก็ได้อ่่ะ
อิพี่คินนี่...เบิ่ดคำสิเว้า...ดูเป็นคนดีมากมาตลอด สุดท้ายคุณหลอกดาวอ่ะ
และสุดท้ายก็ยังดีที่จบแบบแฮปปี้ ถ้าจบแบบแบ้ดเอนดิ้ง ก็อาจจะเป็นป๋านี่แหละที่ตาย ค่ดจี้ใจดำ
-
ร้องทั้งเรื่อง แต่ก็อินไปกับมัน สัมผัสความรักของใครสักคนที่มีให้ใครอีกคนไม่เคยหมด มันดีจริงๆ
-
พออ่าน ร้ายเดียงสา จบ หานิยายของคุณต่อเลยครับ เอาเป็นแนวดราม่า อ่านช่วงแรกดราม่าสะใจ สงสารสิงหา แต่ก็คิดว่า เมิงเป็นไรมากป่ะวะ ทำตัวง่อยเกิ๊น กลับมาหาพี่ภูอีกทำไม เป็นตัวเองไม่รีเทิร์นให้ชัวร์ครับ อ่านไป อ่านมา สิงหาเริ่มแกร่งขึ้น พี่ภูต่างหากที่อ่อนแอลงทีละน้อย จริงๆก็เป็นผลพวงจากโรคซึมเศร้ามากกว่า ลุ้นว่าถ้าพี่ภูตายไป จะดราม่าเบอร์แรงถึงไหนเนี่ย ฮ่ะๆ สุดท้ายจบแฮปปี้ ฟ้าหลังฝนสวยงามอยู่นะครับ
ตัวละครอย่างเบียร์ คือเพื่อนที่ดี ส่งเสริมเพื่อน ช่วยเหลือตลอด ตอนแรกจิ้นเบียร์กับสิงหาอยู่ พอมีพี่คิน ก็หรือว่าเบียร์คิน ดีวะเนี่ยยย
หลายคนคงจะด่าพี่คิน ว่าดีแตก แต่เราว่าธรรมชาติดีนะครับ คือตอนยังไม่เป็นแฟนดูแลดี เป็นพี่ที่ดี แต่พอเป็นแฟนกัน ความคาดหวังจากตัวอีกฝ่ายก็ต้องมากขึ้น ยิ่งตัวอีกฝ่ายลืมคนเก่ายาก อาจเผลอหลุดบ้าง ความโกรธ ก็ต้องมีเป็นธรรมดา เซ็กซ์ก็ต้องอยากมี แฟนไม่ให้ ก็หาที่ระบาย แฟนทำเคือง ก็หาที่ทำให้สบายใจ มองในฝั่งหญิง ที่คินทำอาจจะไม่ดี แต่สิงหาเค้าน่าจะเข้าใจ แต่ก็เสียใจแหละเนอะ คินก็อยากมีเซ็กซ์กับแฟนบ้างล่ะ พอไม่ให้ ก็ด้วยอารมณ์โมโห เคือง น้อยใจ สุดท้ายเลือกห่างออกไป ต่างคนต่างอยู่ในมุมตัวเอง สุดท้ายเลิกไปแม้จะไม่ดีนัก แต่ก็ยุติธรรมทั้งสองฝ่าย
นิยายแนวดราม่าหนักแบบนี้ แม้ไม่ได้บรรยายฉากรักสุดสวิง โรแมนติกเว่อวัง หรือฉากที่ทำให้ฟินตัวแตก อ่านแล้วพวกเมิงจะอะไรขนาดนั้น คนอ่านริษยาตาร้อน ฮ่าๆๆ แต่ก็ทำให้ติดตามได้เรื่อยๆ อ่านตั้งแต่เช้า ต่อเนื่องจนจบเมื่อกี้เลยครับ เป็นเรื่องที่ควรอ่านถ้าคุณชอบอยู่ในอารมณ์อยากเสพย์ดราม่าหนัก มากกว่าฟินตัวแตก ฮ่าๆ เสพย์ดราม่าทั้งเสาร์อาทิตย์เลย ฟินครัชช
เป็นกำลังใจให้สร้างสรรค์ผลงานดีดี ดราม่าสนุกๆ ดราม่าจัดๆต่อไปนะครับ สู้ๆ
-
น้ำตาไหลพรากกๆๆ
-
:sad4: หน่วงมาก ไรท์ เขียนดีมากๆๆ บรรยายความรู้สึกได้ดีมากๆๆ
-
สนุกมากก น้ำตาไหลแทบทุกตอน :sad4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
เธอที่ร้าย ไม่ใช่ใคร จิตติเนี่ยะแหล่ะ
อ่านไปร้องไห้ไป น้ำตาไหลไปเป็นปี๊บแล้ว
-
ฮื่ออออออ ไม่มีตอนพิเศษให้ชุ่มชื้นหัวใจเลยยยย
คือหน่วงกับการกระทำของพี่ภูก่อนจะป่วยมาก เพลียจิต น่าสงสารสิงหามากๆ รักผู้ชายคนนี้ตลอดมาไม่ว่าจะดีจะร้าย แต่พี่ภูก็นิสัยไม่ดีมากๆ เจ้าชู้ เฮ่ออออ :z3:
น้ำตาไหลนอนร้องไห้เลยตอนที่พี่ภูป่วย อยากให้หายไวๆและมาอยู่กับน้องเร็วๆมาก :hao5:
ปล.อิพี่คินมันดีแตก เลวมากๆ!!!
-
.
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คุณสุดยอดจริงๆ
-
มาอ่านในปี2020
-
เอาจริงๆ นะ ไม่มีใครรู้จักใครดีไปหมด ทุกคนมีมุมที่เรารู้และไม่รู้ ไม่อยากให้ตัดสินใครในมุมใดมุมหนึ่ง ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง เหมือนในนิยายที่ใครเป็นคนเล่าเราก็จะอินไปกับเรื่องราวของเขาคนนั้น
และบางทีชีวิตคนคนหนึ่ง อาจมีบ้างที่ผิดพลาด แม้บางคนอาจจะพลาดไปในหลายๆ
ครั้ง โอกาสเพียงครั้งอาจไม่พอ บางคนอาจคิดว่า "มึงจะโง่ทนทำไม move on ไปได้แล้ว" แต่ก็นั่นละบางครั้งสิ่งใหม่มันก็อาจไม่ได้ดีไปกว่าสิ่งเก่า แต่มันก็มีเหตุผลของมันแหละทั้งสิ่งเก่าและสิ่งใหม่ รวมถึงตัวเราด้วยที่อาจพลาดพลั้งโดยไม่ตั้งใจและไม่รู้ตัว
อ่อส่วนตัวตรงนี้ผมสงสารคินเหมือนกันนะ อดทนมามากมายเหมือนกัน จนบางครั้งมันอาจถึงที่สุดแล้วก็เลยเลือกแสดงออกอย่างที่เห็น ถามว่าผิดมั้ย ก็คงผิดแหละมั้งต่างคนต่างก็ผิด แต่นั่นแหละอย่าไปตัดสินใครเลย เพราะเราไม่ได้เป็นเขา ไม่รู้จักเขาในทุกมุม ไม่รู้ทุกเรื่องทุกเหตุการณ์ที่เขาเผชิญ ไม่รู้ถึงแรงผลักดันและความกดดันในการตัดสินใจและการแสดงออกของใคร
สุดท้ายนี้ขอบอกว่า ผมชอบนิยายของคุณนะครับ "คุณจิตติ" ผมตามอ่านมาหลายเรื่องแล้ว (แต่ไม่เคยอุดหนุนหนังสือนิยายของคุณเลย กลัวว่าจะมีปัญหากับแฟนทีหลังหน่ะครับ แต่ถ้ามี Ebook บ้างคงจะดีนะครับ ผมคงอุดหนุนแน่นอน) ชอบแนวคิดของคุณด้วย จากการที่คุณอธิบายนิสัยตัวละครหรือตอนคุยท้ายเรื่อง แต่ถ้าอ่านความเห็นผมแล้วงงๆ หรือไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่กำลังเขียนก็ขออภัยด้วย พอดีว่าผมมองเห็นแง่มุมไหนในนิยายผมก็เขียนออกมาแบบนั้น บางครั้งอาจไม่ตรงประเด็นไม่ตรงเนื้อหาในนิยายไม่ตรงคอนเซ็ปของนิยายไปบ้าง และขอให้มีผลงานดีๆ ออกมาอีกเรื่อยๆ นะครับ แนวไหนก็ได้ผมจะรออ่านครับ
อ่อ ผมไปอ่าน วิศกรรณโยธาใน readawrite.com แล้วก็ก็คอมเมนท์แบบงงๆ ไว้เหมือนกัน
-
:sad4:ฉากจบร้องไห้หนักมาก :hao5: :hao5:
-
:o8:
-
:katai2-1: :katai2-1: ขอบคุณมากกกกกกกค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง เพื่อเสพดราม่า :sad11: :monkeysad:
-
หน่วงไปทุกอย่าง ร้องให้จนตัวเองก็จะไม่ไหว ตอนแรกคิดว่าไม่หน่วงเท่าร้ายเดียงสา ถอนคำพูดได้ไหม เจ็บไปหมด
-
น้ำตาไหลตลอด ดีที่ตอนจบทำให้ใจชื้นขึ้นมา
-
:sad4:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังอินน้ำตาแตกสุดๆจริงๆ
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)